#20

Voor hij het wist, was hij weer terug in de het heden, in de realiteit. Hij stapte onder de douche vandaan en ontdekte dat zijn huid rood was van het hete water. Hij droogde zich af en trok zijn grijze pyjamabroek aan. Vervolgens liep hij terug naar de slaapkamer.

Daar vond hij een slapende India. Vertederd keek hij op haar neer. Haar bruine haar als een sjaal om haar hoofd gedrapeerd. Haar lippen iets uit elkaar. Haar lijf onder de lakens verstopt. Er ontsnapte hem een zucht.

Hij had in het verleden zoveel verloren, zoveel waarvan hij hield. En nu was het geluk, de liefde terug in zijn leven. Hoe kon het dat zoiets afschuwelijks, tot zoiets moois kon leiden. Daarmee doelde hij natuurlijk op de dood van Sem, en op de komst van India in zijn leven.

Brett knipte het licht in de kamer uit en kroop onder de lakens. Hij had nooit verwacht dat hij opnieuw zo kon liefhebben, zo kon verlangen. Elke vezel in zijn lichaam schreeuwde om India. Zijn India. Alleen van hem.

Hij staarde in het donker. Nietsziend. Maar dat deerde hem niet. Hij luisterde naar de rustgevende ademhaling van de vrouw naast hem. De vrouw waar hij zijn leven voor zou geven. Waar hij een ander leven voor zou nemen.

Brett draaide zich op zijn rug. Hij kon zijn handen blijven wassen, maar het bloed – wat theoretisch bleef kleven – zou nooit verdwijnen. Die blik stond voor altijd op zijn netvlies gebrand. Die schreeuw, die ijselijke schreeuw, zou hij tot zijn dood in zijn slaap blijven horen.

Waarom? Dat vroeg hij zich meerdere malen per dag af. Want ja, hij dacht er vaak aan. Waarom had hij moeten sterven? Brett sloot zijn ogen, maar het donker bleef. Het donker zou voor altijd blijven. Het leven van een moordenaar was donker.

Een moordenaar. Dat was hij nu. Iets wat niemand ooit zou willen zijn, waar een kind nooi van droomt om later te worden. Zoiets overkomt je. Door prikkels diep in je lichaam. Wraak, woede, verdriet of in zijn geval, jaloezie.

Het duurde uiteindelijk een kwartier eer Brett in slaap viel. Maar de gedachten aan die vreselijke daad verdwenen niet. Ze veranderden in nachtmerries, achtervolgden hem tot in de late uurtjes. En zoals elke nacht stond hij opnieuw in dat vreemde huis en vermoordde hem…