commons tense

BEDEN-İŞLEMSEL SANATLAR DERNEĞİ BODY-PROCESS ARTS ASSOCIATION

ISBN: 978-605-88807-7-1

Bu Katalog bir BIS/Beden İşlemsel Sanatlar Derneği yayınıdır.“Commons Tense / Müşterekler Zamanı” Türkiyeden yeni medya sanatı adı altında 15–30 Eylül 2012 tarihleri arası Den Haag (Lahey)’da, TodaysArt Festivali işbirliği ile

Hollanda ile Türkiyenin diplomatik iliskilerinin 400. yılı kutlamaları çerçevesinde kurulan TC. Dışişleri Bakanlığı, Kültür Fonu desteğiyle gerçekleştirilen sergi kapsamında yayınlanmıştır. /

This Catalogue is published by BIS/Body-Process Arts Association.Produced in the context of the Exhibiton “Commons Tense / Müşterekler Zamanı”

New Media Arts from Turkey, realised 15–30 September 2012 in Den Haag / NL, in cooperation with TodaysArt Festival, in frame of the celebration programm TRNL400 –

400 Years of diplomatic relations between Turkey and Nederlands – and realised with the support of Ministery of Foreign Affairs of Turkey. /

ISBN: 978-605-88807-7-1

© 2012 | amberTXT / BIS

Prog/ramm:Sergi / Exhibition: 15–30 Eylül / September

Electriciteitsfabriek / Den Haag / TodaysArt FestivalElectriciteitsfabriek : De Constant Rebecqueplein 20, 2518 RA Den Haag

Açılış kokteyli / Opening Den Haag: 15 Eylül / SeptemberWorkshops / Workshops : 15-16 Eylül / September

Public-Art workshop : 17-19 Eylül / September – sergileme/ exhibit workshop 21-22 Eylül / September Artist Presentations / Sanatçı Tanıtımları : 16 Eylül / September

Proje Küratörleri / Project Curators:Ekmel Ertan / Fatih Aydogdu

COMMONS TENSE

MÜSTEREKLER ZAMANICOMMONS TIJD

Türkiyeden yeni medya sanatıNieuwe Media Arts uit Turkije

New Media Arts from Turkey

Imprint / Impressum / Künye

Commons Tense / Commons Tijd/ Müşterekler Zamanı

editors / Editoren / Editörler: Fatih AYDOĞDU, Ekmel ERTAN

publisher / Uitgever / Yayımcı: BIS (Body-Process Art Association)

translations / vertaalwerk / çeviriler: Nafiz AKŞEHIRLIOĞLU, Zeynep GÜNDÜZ, Ezgi ARIDURU, Ekmel ERTAN, Fatih AYDOĞDU

graphic design / grafisch ontwerp / grafik tasarım: Fatih AYDOĞDU

photos / fotos / fotoğraflar: © by the Artists / © door de kunstenaars / © sanatçılar

ISBN: 978-605-88807-7-1

repro, print, binding / repro, afdrukken, binden / kalıp, baskı, cilt: Teknik Basım MatbaacılıkKeyap Ticaret MerkeziBostancı Yolu Cad., F1 Blok No :93Y.Dudullu / İstanbultel.: +90 216 508 20 20fax: +90 216 508 20 45www.teknikbasim.com

organization / organisatie / organizasyon: BIS / amberPlatformTürkgücü Caddesi No:3A Tophane34425 Beyoğlu İstanbultel. & fax: +90 212 243 22 04www.amberplatform.org

coordination / coördinatie / koordinasyon: Özlem Alkış, Fatih AYDOĞDU, Ekmel ERTAN, Zeynep GÜNDÜZ

office / bureau / ofis: Çiğdem ZEYTİN

Glyph Generation Infrastructure: Cem Sina ÇETİN

© 2012

Artists / Artiesten / Sanatçılar

Bager AKBAY Özlem ALKIŞ

Sedef AYDOĞAN & Özgün KILIÇ Fatih AYDOĞDU Mehmet ERKÖK Ekmel ERTAN Osman KOÇ

Nagehan KURALI & Selin ÖZÇELIK Ebru KURBAK Ali MİHARBİ

Ahmet Sertaç ÖZTÜRK Onur SÖNMEZ & Jaak KAEVATS

Candaş ŞIŞMAN

organisation & realisation / organisatie & realisatie / organizasyon ve realizasyon:Danielle BOELLING / Natasja VAN DER HORST /Olof VAN WINDEN (TodaysART, Den Haag NL)

Özlem ALKIŞ / Fatih AYDOĞDU / Ekmel ERTAN / Zeynep GÜNDÜZ (amberPLATFORM, Istanbul TR)

COMMONS TENSECOMMONS TIJD

MÜSTEREKLER ZAMANI

7

INDEX

09–11 There is no right & no wrongGeen goed of foutNe doğru var ne de yanlış

Olof van Winden

42–47 Nettachmental Art from TurkeyNettachmental Kunst uit TurkijeTürkiye’den B(ağ)sal Sanat

Ebru Yetişkin

22–30 Common Times | Cultural exchange between Holland & TurkeyGezamenlijke Tijden | Culturele uitwisseling Holland & Turkije Müşterek Zamanlar | Hollanda ile Türkiye arasında kültür alıŞveriŞi

Deniz Erbaş

12–19 Commons Tense | New Media Arts from TurkeyCommons Tijd | Nieuwe Media Arts uit TurkijeMüşterekler Zamanı| Türkiyeden yeni medya sanatı

Ekmel Ertan & Fatih Aydoğdu

50–67 Commons Tense | New Media Arts from TurkeyCommons Tijd | Nieuwe Media Arts uit TurkijeMüşterekler Zamanı | Türkiyeden yeni medya sanatı

Ekmel Ertan

32–40 Transversal | Commons Tense & antihegemonial tacticsTransversale | Commons Tense & anti-overheersende tactiekenTransversal | Müşterekler Zamanı ve hegemonya karŞıtı taktikler

Fatih Aydoğdu

70–97 Artists & Works | Exhibition ConceptsArtiesten & Werken | Tentoonstelling ConceptsSanatçılar ve işleri | Sergi Konsept Metinleri

100–109 Biographies | Artists, AuthorsBiografieën | Artiesten, auteursBiyografiler | Sanatçılar, Yazarlar

N

S

OW

9

As part of the TodaysArt Festival 2012 in The Hague in September and October, the exhibition ‘Commons Tense’ will open at the Elektriciteitsfabriek, showcasing work from new media artists from Turkey. ‘Commons Tense’ is part of the ‘amber Arts and Technology Festival and Conference’, to be held in November 2012 in Istanbul, themed ‘Paratactic Commons’. As its departure point, ‘Commons Tense’ uses the urgent need to reclaim the public ownership of the commons.

Realized in collaboration with TodaysArt, the works presented at the exhibition will offer various interpretations of this theme. The co-events, which consist of two workshops, artist presentations, and a seminar, will be held parallel to the exhibi-tion. The exhibition will take place within the framework of NLTR400, celebrating 400 years of diplomatic relations between Turkey and the Netherlands.

‘Paratactic Commons’ is an exciting and adventurous theme which reflects on urgent and actual topics in our society. Own initiatives in public space, co-creation, and redefining ownership of common objects and spaces are topics that are vital to har-nessing and further developing the creative potential of cities. These tools respond to both the needs derived from the ambitions of policy makers and municipalities, as well as the needs derived from urges towards societal transitions. Through the activities around these topics, hosted by the ‘amber Arts and Technology Festival and Conference’, I am looking forward to activating and inspiring outcomes.

Today, there are many forms of expression, many media we can use, many dif-ferent information flows. The speed at which we now consume information is un-precedented. We pick anything we like from the potpourri that is at our fingertips at every moment of the day. So what really matters in this enormous amount of content? How do we determine what is important? The only guiding principle in selection of content is our emotions. There is no right and wrong, no comparisons with what has gone before, or what is yet to come. All that matters is whether things resonate with you touch your emotions. We ‘like’ countless things that touch us, we ‘heart’ and ‘share’ each other’s discoveries, we build up an immense reservoir of inspirational bits of information. From it, we construct our identity, we fuel our dreams, we stimulate our imagination. We draw experiences to us, in search of in-spiration and dreams. Over time, we have become more and more adept at collect-ing information, sucking it up at an unprecedented rate. What it all leads to, no one knows. But it is exciting to be a part of it, because it might lead to an epiphany, to new dreams, to new paradigms.

There is no right & no wrongOlof van Winden

Olof van Winden is director of TodaysArt Festival and Curator of Seoul International Media Arts Biennale (Media City Seoul 2012)

10

Als onderdeel van TodaysArt Festival 2012, dat in september en oktober wordt gehouden in Den Haag, opent ‘Commons Tense’ in de Elektriciteitsfabriek; een tentoonstelling met werken van nieuwe mediakunstenaars uit Turkije. ‘Common Tense’ is onderdeel het ‘amber Arts and Technology Festival and Conference’, dat in november 2012 in Istanbul wordt gehouden, en het thema ‘Paratactic Commons’ draagt. Het richt zich op de dringende noodzaak om publiek eigendom van ge-meenschapsbezit terug te winnen. De werken in de tentoonstelling bieden inter-pretaties op dit thema. Ook vinden parallel aan de tentoonstelling evenementen plaats, bestaande uit twee workshops, kunstenaarspresentaties en een seminar. De tentoonstelling vindt plaats in het kader van NLTR400, waarin 400 jaar diplo-matieke relaties tussen Nederland en Turkije wordt gevierd.

'Paratactic Commons' is een spannend en avontuurlijk thema dat reflecteert op ur-gente en actuele thema's in onze samenleving. Eigen initiatieven in de openbare ruimte, co-creatie, en het herdefiniëren van het eigendom van de gemeenschap-pelijke objecten en ruimtes, zijn onderwerpen die van vitaal belang zijn voor het gebruik en de verdere ontwikkeling van het creatieve potentieel van steden. Deze middelen beantwoorden aan zowel de behoeften die voortkomen uit de ambities van beleidsmakers en gemeenten, evenals aan de behoefte naar maatschappelijke verschuivingen. Ik ben benieuwd naar de activerende en inspirerende resultaten van de activiteiten rond deze thema’s.

Vandaag de dag zijn er vele vormen van expressie, uiteenlopende media die we kunnen gebruiken, veel verschillende informatiestromen. De snelheid waarmee we tegenwoordig informatie consumeren is ongekend. Wij halen alles wat we leuk vinden uit de potpourri die bij de hand is, op elk moment van de dag. Maar wat doet er nog echt toe, in deze enorme hoeveelheid aan informatie? Hoe bepalen we wat belangrijk is? De enige leidraad bij dit principe van selectie is onze emotie. Er is geen goed of fout, geen vergelijkingen met wat ooit is geweest, of wat nog moet komen. Het enige dat telt is of de dingen resoneren, je emoties raken. We ‘liken’ talloze dingen die ons raken, we delen elkaars ontdekkingen, en bouwen een im-mens reservoir van inspirerende stukjes informatie. Daaruit construeren we onze identiteit, voeden we onze dromen, stimuleren we onze verbeelding. We dragen ervaringen bij ons, op zoek naar inspiratie en dromen. Na verloop van tijd zijn we uitgegroeid tot meer en meer bedreven in het verzamelen van informatie, zuigen het op in een ongekend tempo. Waar het allemaal toe zal leiden, weet niemand. Maar het is spannend om een deel van te zijn, omdat het zou kunnen leiden tot een openbaring, tot nieuwe dromen, en nieuwe paradigma's.

Geen goed of fout Olof van Winden

Olof van Winden is directeur van TodaysArt Festival & Curator van Seoul International Media Arts Biën-nale (Media City Seoul 2012)

11

Lahey’de Eylül ve Ekim aylarında gerçekleştirilen “TodaysArt Festivali 2012” kapsa-mında Elektriciteitsfabriek’de yeralan “Commons Tense / MüŞterekler Zamanı” ser-gisi Türkiye’den yeni medya sanatçılarının çalışmalarından oluŞuyor. “MüŞterekler Zamanı” Kasım 2012 de İstanbulda “Parataktik MüŞterekler” temasıyla gerçekleşti-rilecek “amber Sanat ve Teknoloji Festivali ve Konferansı’nın” bir altteması. “MüŞ-terekler Zamanı” çıkış noktası olarak kamu mülkiyeti olan müştereklerimizin geri iadesinin aciliyet ve gerekliliğini vurguluyor. TodaysArt işbirliği ile hayata geçiri-len sergide sunulan eserler, bu temanın farklı yorumlarını işliyorlar. Sergiye paralel olarak, iki atölye çalışması ve sanatçı sunumlarından oluşan ortak etkinlikler de yapılıyor. Sergi Türkiye ve Hollanda arasındaki diplomatik ilişkilerin 400 yılının kutlandığı, “NLTR400” programı çerçevesinde gerçekleşiyor.

“Paratactic Commons / Parataktik MüŞterekler” toplumumuzdaki acil ve güncel bir ko-nuyu irdeleyen, heyecan verici ve cesur bir tema. Kamusal alandaki sivil insiyatifler, ortak yaratım, ortak nesne ve mekanların aidiyetlerinin yeniden tanımlanması, şehir-lerin yaratıcı potansiyelini kullanmak ve geliştirmek adına önemli ve hayati konular. Bu araçlar gerek yerel politikada belirleyici yaklaşım ve istemlerden, gerekse halkın sosyal ihtiyaçlarından yola çıkarak toplumsal bir değişimin gerekliliğini irdelemekte.

“Amber Sanat ve Teknoloji Festivali ve Konferansı” tarafından sunulan bu konu çerçeve-sinde ortaya çıkacak ilham verici sonuç ve aktiviteleri sabırsızlıkla bekliyorum.

Günümüzde kullanabileceğimiz çok çeşitli ifade biçimleri, muhtelif medya ve bilgi akışı mevcut. Bugün bilgi tüketmekte eriştiğimiz sürat emsalsizdir. Günün akışı içinde, sü-rekli parmaklarımızın ucuna potpuri olarak gelen herşeyi heran kabulleniriz. Peki bu muazzam miktardaki bilgiyığını içerisinde, bizim için içerik olarak gerçekten önemli olanları hangileridir? Bunu nasıl belirleriz? Bu seçimde izini sürebileceğimiz yegane çiz-gi duygularımızdır. Ne doğru vardır, ne yanlış, ne de önce olanla, sonra olacak olan ara-sında bir karşılaştırma yapmak mümkündür. Bütün mesele sizin duygu ve dokunuşları-nız üzerinden birşeylerin rezonansta olup olmadığındadır. Hergün, bizi duygulandıran birçok seyi ‘like’ ediyoruz, karşılıklı yaptığımız keşifleri ‘seviyor’ ve ‘paylaşıyor’, ilham verici ‘bit’ ve ‘enformasyonlar’dan muazzam bir rezervuar oluşturuyoruz. Buradan kim-liklerimizi kuruyor, fantazilerimizi dolduruyor, hayal gücümüzü tetikliyoruz. Hayal ve ilhamlarımızın izini sürerken birçok yeni deneyim ediniyoruz. Zamanla, bilgi toplamak-ta giderek ustalaşarak, bilgi özümsemekte emsalsiz bir hıza ulaşıyoruz.

Bu yolun varacağı noktayı hiçbirimiz bilmiyor olsak da, bunun bir parçası olmak heye-can verici, çünkü bu durum yeni oluşumlara, yeni paradigma ve hayallere ulaşmamıza önayak olabilir.

Ne doğru var, ne de yanlışOlof van Winden

Olof van Winden TodaysArt Festivali’nin direktörü ve Seoul Uluslararası Media Sanatı Biennalinin (Media City Seoul 2012) küratörüdür.

12

“Müşterekler Zamanı” Türkiye’de yeni medya alanında çalışan sanat-çıların eserlerini sunuyor. amberPlatform’un 2012 teması “Parataktik Müş-terekler” temasının bir alt teması olarak, “Müş-terekler Zamanı”, şimdi Müşterekleri dahil eden yeni bir dilsel kategori kullanmanın zamanının geldiğine vurgu yapıyor.

9/11 sonrası “terörle müca-dele” adı altında dayatılan korku ve kontrol toplumu-nun, herşeyi kendi ideoloji-sine bağlama eğilimindeki ulus-devletin ve her ölçekte, her şeyin özelleştirilmesini teşvik eden global tüketim ekonomisinin işbirlikleri ve çatışmaları arasında bi-reysel özgürlüklerimizi ve müştereklerimizi hızla kay-bederek daralan bireysel atmosferlerimizde yaşamak zorunda bırakıldık. Müşte-rekler olarak sahip çıkmak zorunda olduğumuz değer-ler, doğal kaynaklarımızın özelleştirilerek ya da ortak hayati çıkarlarımız göz ardı edilerek sorgusuzca ve so-rumsuzca kullanılmasının

“Commons Tense” ver-toont werken van me-diakunstenaars uit Tur-kije. Als subthema van amberPlatform’s thema voor 2012 met de titel

“Paratactic Commons”, wijst Commons Tense op de noodzaak om binnen de mediakunst te praten over een nieuwe catego-rie waarin ‘de Commons’ is verwerkt.

In het decennium dat volgde na 9/11 vond er een radicale afname van gemeenschap-pelijke energie plaats die ons er toe dwong uitsluitend in individuele domeinen te le-ven. De angst- en controle in de samenleving in de vorm van terrorismebestrijding, de tendens van staten om hun ideologische agenda’s op te leggen aan alles en iedereen onder hun bevel en de con-flicten en samenwerkingen van een globale consumptie-economie die aandringt op een versnelde privatisering van publieke voorzienin-gen: deze zaken hebben allemaal hun weerslag ge-had op de gemeenschappe-lijke waarden van menselijke

“Commons Tense” ex-hibits the works of new media artists from Tur-key. Being a sub-theme of amberPlatform’s 2012 theme entitled “Para-tactic Commons”. Com-mons Tense points out that it is now time to talk within a new category that embeds the Com-mons in.

The decade that followed 9/11 witnessed a radical regression of communal energies, forcing us to live strictly in individual spheres; the fear and control society in the guise of a war on terror, the tendency of nation-states to impose their ideological agendas onto everyone and everything under their control and the conflicts and collabora-tions of a global consumer-ist economy that urges the rapid privatization of public goods have all taken a toll on the common values of human societies around the Globe. The commons that we need to regain entail a broad spectrum.

Commons TenseCommons Tijd

Müşterekler Zamanı

New Media Arts from TurkeyNieuwe Media Arts uit TurkijeTürkiye’den yeni medya sanatı

EN NL TR

13

sonucunda ekolojik den-gelerin bozulmasından, adalet sisteminin ‘de facto’ olarak özelleştirilmesiyle insanlığın ortak değerlerini savunmak yerine özel çıkar-ların ve resmi ideolojinin emrine verilmesine kadar geniş bir yelpazeye yayılı-yor.

Öte yandan da yeni medya yeniden müştereklerimi-zin farkına varmamızın ve hararetle sahiplenişimizin esin kaynağı oldu. Yeni medyanın olanakları içe-risinde bilginin herkese ve hepimize ait vazgeçilemez varlığımız olduğunu ve bil-giye erişim hakkımızın kut-sallığını, sınırsız ve özgürce iletişim ve kendini ifade etme hakkımızı, adım adım elimizden alınan kamusal alanı yeni medyada yeniden yaratarak dayanışmanın ve paylaşmanın gücünü yeni-den keşfettik, hatırladık.

Dijital Müşterekler ana fikri açıklık, paylaşım ve özgürlük olan bir politik sistemin haya-ta geçirilebilmesi için alter-natif bir platform olabilir mi?

samenlevingen wereldwijd. De commons die we moeten herwinnen bestrijken een breed scala. Deze commons variëren van ecologische onevenwichtigheden die voortvloeien uit de privatise-ring van natuurlijke bronnen tot de feitelijke privatisering van juridische systemen die tot een afname van gemeen-schappelijke gerechtigheid hebben geleid.

Ondertussen is de digitale media, constant in populari-teit toenemend, en het inter-net als gemeenschappelijke hulpbron op zich, een belang-rijke bron van inspiratie voor het doen herleven van het concept van commons. Speci-fieker, de mogelijkheden die de nieuwe media bieden, heb-ben geholpen in het herdefi-niëren van informatie als een

“common”, net als het recht op toegang tot informatie.

Kunnen digitale commons als alternatief platform dienen voor een politiek gedachte-goed dat zich toespitst op de-len, transparantie en vrijheid van informatie? Wat zijn de

They range from ecological unbalances, which result from the privatization of natural resources, to the ‘de facto’ privatization of judi-cial systems, which has led to the degradation of a jus-tice that is common to all.

Meanwhile, the ever-popu-larizing digital media, be-ginning with the Internet itself as a common resource, has been a major source of inspiration in revitalizing the idea of the commons. More specifically, the capac-ities offered by new media have helped to re-under-stand that information is a “common” as well as the right to access information.

Can digital commons be an alternative platform to launch a political thought whose main aim is sharing, transparency, and freedom to access information? What can we learn from free soft-ware’s, copyleft movements, peer-2-peer systems, the logic of open source, and creative commons? Could the digital-commons help

Ekmel Ertan & Fatih Aydoğdu

14

Free Softwareler’den, copy-left hareketinden, peer-2-peer sistemlerden, open source / open knowledge mantığın-dan, creative common’lardan bu bağlamda neler öğrenebi-liriz? Commons (Müşterekler) başka bir ekonomi, başka bir ekoloji için olası bir temel oluşturmakta kullanılabilir mi? İnsanlar, kaynakları sö-mürmek yerine paylaşmak yetisine hala sahipler mi? Bu bağlamda oluşturulabilecek parataktik sanat stratejileri neler olabilir? TodaysArt Festival işbir-liği ile gerçekleştirilen sergideki eserler temanın farklı açılımlarını sunuyor. Sergiye paralel olarak iki atölye çalışması, sanatçı su-numları ve Türkiye’de yeni medya sanatı üzerine bir seminerden oluşan yan et-kinlikler gerçekleştirilecek. Atölyelerden ilki kamusal alanda sanata odaklanan, Türkiye’li ve Hollanda’lı sanatçıların işbirliğiyle gerçekleştirecekleri bir ça-lışma diğeri ise yeni medya pratiğini geliştirmeye yöne-lik gençleri hedefleyen bir atölye olacak.

Türkiye ve Hollandanın dip-lomatik iliskilerinin 400. Yı-lını kutladığı bir çerçevede Türkiye’den Yeni Medya Sanatı” alt başlığıyla açı-lan bir sergiden, ilk bakış-ta ulusal ya da coğrafya bağlamına oturan bir sergi beklentisi olacaktır. Sanatçı

lessen die we kunnen leren van gratis software, copyleft-bewegingen, peer-2-peer net-werken, de logica van open source en creative commons? Kunnen de digitale commons dienen als hulpmiddelen bij het ontstaan van een andere vormen van economie en ecologie? Kan de mens zijn ge-meenschappelijke hulpbron-nen delen in plaats van deze te exploiteren? Uit welke pa-ratactische artistieke strategi-een kunnen digitale commons bestaan?

De gepresenteerde kunstwer-ken op de tentoonstelling, ge-realiseerd in samenwerking met het TodaysArt Festival in Den Haag, zullen verschil-lende interpretaties van het thema tonen. De randpro-grammering, bestaande uit twee workshops, presentaties door kunstenaars en een semi-nar, vindt parallel plaats aan de tentoonstelling. Een van de workshops richt zich op kunst in publieke ruimte en is een collaboratieve workshop tus-sen Turkse en Nederlandse kunstenaars. De tweede work-shop richt zich op een jonger publiek met het doel om nieu-we media praktijkgericht te ge-bruiken. Gezien het kader van de tentoonstelling, getiteld

“400 years of Diplomatic Rela-tions Between Turkey and The Netherlands”, is de verwach-ting dat de tentoonstelling zich afspeelt in de nationale- en geografische context, met vragen als: welke artiesten

for the creation of another form of economy and ecol-ogy? Could humans share their common resources rather than exploit them? What kind of paratactic ar-tistic strategies could digital commons consist of? Realized in collaboration with TodaysArt Festival in Den Haag, the artworks pre-sented at the exhibition will offer various interpretations of the theme. The co-events, which consist of two work-shops, artist’s presentations, and a seminar, will be held parallel to the exhibition. One of the workshops fo-cuses on art in public spaces and is a collaborative work-shop among Turkish and Dutch artists. The second workshop targets younger public with the aim to prac-tice new media in a hands-on manner.

Considering the frame of the exhibition that is entitled

“400 years of Diplomatic Relations Between Turkey and The Netherlands”, it is a typical expectation that the exhibition will be set in a national or geographical context. Which artists are invited, what is the cover-age of the exhibition and are the artists truly represent-ing the context. We ignored all those questions. This exhibition does not repre-sent any national or geo-graphical values, although

15

olarak kimlerin davet edil-diği ya da edilmediği, nasıl bir kapsayıcılığı olduğu, ya da seçilmiş sanatçıların/işlerin gerçekten bu bağ-lamı yeterince temsil edip etmedikleri soruları akla gelecektir. Biz bu çerçeve-de sınıflayan ve ayrıştıran herhangi bir bağlamdan kaçınarak, projeyi iki ülke arasında bir işbirliği bazın-da değerlendirdik ve konu olarak sadece bu iki ülkeyi değil, küresel bağlamda da zamanımızın nabzını tutan, sistemsel ve yapısal olarak önemli gördüğümüz bir konu üzerine eğilmeyi yeğledik.

Bu sergideki eserlerin üre-timi de alışılagelmis kü-ratoryal sergilerden daha farklı gelişti. Aynı zamanda amber’12 festivali içinde öngördügümüz “commons / müşterekler” temasının dinamiği ile de doğrudan ilintili olarak, küratörler ve sanatçılar konu etrafında birlikte çalışarak sergiyi ortaya çıkardılar. Onbeş günde bir yapılan toplantı-larla tema tartışıldı çeşitli açılımlarının ve bunların sanatsal ifadelerinin ne olabileceği araştırıldı. Yurt-dışında yaşayan sanatçı-ların çevrimiçi katılımıyla amberPlatform’da gerçek-leşen bu toplantılar, herkes için “Müşterekler Zama-nı” başlığına uyan verimli bir ortak çalışma süreci oluşturdu. Tüm sanatçılar

worden uitgenodigd, wat is het bereik van de tentoonstel-ling en vertegenwoordigen de kunstenaars daadwerkelijk de context? Al deze vragen hebben we genegeerd. Deze tentoonstelling vertegenwoor-digt geen nationale of geogra-fische waarden, ondanks dat hier toch sporen van zichtbaar zullen zijn. Alle kunstenaars en curatoren spreken namens zichzelf. Wat voor ons belang-rijk is, is om een collaboratief geluid te laten horen dat de na-druk legt op het belang van de commons vandaag de dag, te-genover alles dat classificeert en opdeelt.

Het creatieve proces van de kunstwerken in de tentoon-stelling was gebaseerd op sa-menwerking, en week af van de gebruikelijke methoden voor het maken van tentoon-stellingen. Curators nodigden de kunstenaars namelijk uit om samen te werken aan een tentoonstelling met de naam

“Commons Tense”, binnen het thema “Paratactic Commons”, dat ook als thema dienst voor amberFestival 2012. Kunste-naars en curators kwamen om de week samen om mogelijke uitbreidingen van het thema te bespreken.

Deze tentoonstelling bestaat uit nieuwe werken van gese-lecteerde kunstenaars die zich in of rondom het amberPlat-form netwerk bevinden. We hebben getracht diversiteit aan te brengen in de selectie

it naturally may have the traces of them. All the art-ists and curators talk on be-half of themselves. What is important for us is to raise a collaborative voice that em-phasizes the importance of the commons today, against anything that classifies and separates.

The creation process of the artworks in this exhibition was based on collaboration, comparing the usual way that curatorial exhibitions follow. Curators invited the artists to work together for an exhibition entitled

“Commons Tense” under the theme “Paratactic Com-mons”, which is the theme for amberFestival 2012. Artists and curators came together every two weeks to discuss the possible expan-sions of the theme. These meetings formed a fruitful and creative as well collabo-rative working frame in line with the title “Commons Tense”.

These meetings took place in amberPlatform with the participation of artists who lives in İstanbul in person and others who live abroad through online connection. Artists discussed about their works made comments to each others’ and proposed solution in some cases. Af-ter a while meetings were stopped, artists started pro-duction in their atelier.

16

konuya kendi yaklaşımını saptadı, bir birine önerile-riyle yardımcı oldu, çözüm üretti. Bir süre sonra top-lantılar kesildi, sanatçılar işlerini üretmek için atölye-lerine çekildiler.

Bu sergi amberPlatform çevresinden davet ettiğimiz, daha önce de birlikte çalış-tığımız sanatçıların yeni işlerinden oluşuyor. Sanat-çıların seçimiyle de geniş bir çeşitlilik yaratmaya ça-lıştık. Yaş grubu 20’lerden 40’lara kadar değişirken, serginin neredesye 3-jene-rasyona - ama eninde so-nunda aslında hepsi yeni medya jenerasyonuna ait sanatçıların işlerini içerme-si anlamına geliyor. Bazıları uluslararası alanda tanınan araştırmacı ve sanatçılar iken bir kısmı henüz sanatçı olarak kariyerinin başında. Bir yandan da hali hazırda uluslararası sanat çevrele-rinde dolaşımda olan sanat-çıların yanında az bilinen, genç sanatçıları da görü-nür kılmak istedik. İnanı-yoruz ki bu seçim izleyiciler için de ilginç bir çeşitlilik sağlayacak.

Bu sergide göreceğiniz eserler çok geniş bir pers-pektife yayılarak tema ile ilişkileniyor. Bu ilişkilenme bazılarında daha doğrudan bazılarında daha dolay-lı. Müşterekler zamanında nasıl konuşabiliriz? Sanat-çılar bu soruya, sorunun

van de kunstenaars. De leef-tijd van de kunstenaars vari-eert van in de 20 tot achterin de 40, wat betekent dat bijna drie generaties aan kunste-naars zich presenteren in de tentoonstelling, maar aan de andere kant behoren ze allemaal tot de zogenoemde nieuwe media generatie. Sommigen van hen zijn in-ternationaal gerenommeerde onderzoekers en kunstenaars in het werkveld en anderen staan aan het begin van hun carrière. We wilden ook min-der bekende of jonge kunste-naars zichtbaar maken naast degenen die al bekend zijn in het internationale kunstcir-cuit. We denken dat dit een helder overzicht aan het pu-bliek geeft.

De werken binnen de ten-toonstelling verhouden zich op verschillende wijzen tot het thema; sommigen zijn direct gerelateerd en anderen zijn metaforisch. Hoe kunnen we spreken in “Commons Ten-se”? Kunstenaars beantwoor-den deze vraag door middel van het inzetten van verschil-lende concepten en middelen uit een grote hoeveelheid mo-gelijkheden die ontstaan door het stellen van de vraag zelf.

Ebru Kurbak maakte een data-vangnet in de vorm van de Kooi van Faraday die aan-toont dat het elektro-magne-tische veld waarin we ons be-geven (in) de publieke ruimte is, maar ondertussen geco-

This exhibition consists of new works of selected art-ists who are in or around amberPlatform community. We tried to create diversity with the selection of the artists. The age group is dif-fering from 20s to late 40s, which means almost three generation of artists are pre-senting in this exhibition but on the other hand they all belong to so called new media generation. Some are internationally established researchers and artists in the field and some are in the beginning of their career. We also wanted to make less known or younger art-ist visible beside the ones already in the international art circuits. We believe this creates a good sampling for the visitor as well.

The works in this exhibition are various in relation to the theme; some are more direct some are more meta-phorical… How can we talk in Commons Tense? Artists answer this question with utilizing different concepts and tools from a wide range of possibilities opened up by the question itself.

Ebru Kurbak created a data catcher net which is an ac-tual Faraday Cage, point-ing out the electromagnetic environment that we are surrounded with which is (in) the public space, but carries coded and private in-

17

araladığı geniş olasılıklar dünyasından, farklı kavram ve araçları kullanarak ce-vap veriyorlar.

Ebru Kurbak aslında bir Faraday Kafesi olan kepçe ile kamusal alan(da) olan ama şifrelenmiş ve kişi-sel bilgi taşıyan elektro-manyetik çevremize işaret ediyor. Yeni medyanın da eklemlenmesiyle müşterek-lerin durumu ne kadar kar-maşıklaştı! Toplu-kaşıma sanatçıyı çevreleyen kül-türel geriplana çok güçlü referanslar taşıyor. Ahmet Sertaç Öztürk Türkçede çok fazla çağrışımı olan kaşın-ma meselesini alıp yarattığı toplu kaşınma istasyonları ile sözcüğe yeni çağrışım-lar ekliyor. İhlal’le Özlem Alkış insanlığın en büyük müştereği olan insan hak-larını ele alıp, pratikteki küresel trajediyi vurgulu-yor. Özgün Kılıç ve Sedef Aydoğan aklın en müşterek hali, unutmak ile uğraşıyor. Schönberger’in tezini alıp tamamen soyut bir düzlem-de sergi alanında dijital ile fiziksel olanı içiçe geçiriyor.

Parataktik Müşterekler te-masını daha fazla izlemek isteyen izleyiciler 9-18 Kasım 2012 tarihlerinde İstanbul’da gerçekleşe-cek olan amber’12 Sanat ve Teknoloji Festivali ve Konferansını ziyaret ede-bilirler. Amber’12 tema et-rafında çok sayıda sanatçı

deerde en private informatie bevat; het benadrukt eens te meer hoe gecompliceerd het concept ‘commons’ is gewor-den sinds de introductie van nieuwe media. Common-itchy bevat een hoop verbindingen met de culturele achtergrond van de kunstenaars; Ahmet Sertaç Öztürk neemt het woord ‘itch’, dat veel conno-taties heeft in het Turks, en creëert een ‘common’ hulp-middel/werkstation dat aan-zet tot nieuwe associaties van het woord zelf. Violation door Özlem Alkış brengt de gedeel-de waarden van de mens on-der de aandacht en verwijst naar de wereldwijde tragedie met betrekking tot het schen-den van de Mensenrechten. Özgün Kılıç en Sedef Aydoğan behandelen de meest voorko-mende geestestoestand; het vergeten. Ze nemen Schönber-ger’s uitspraak en mengen het digitale met het fysieke in de tentoonstellingruimte op een uiterst abstracte wijze.

Degenen die geïnteresseerd zijn in het overkoepelende thema “Paratactic Commons” kunnen ook amber’12 Arts and Technology Festival and Conference bezoeken, in november 2012 in Istanbul. Bij amber’12 zal een aantal internationale kunstenaars en researchers hun werk rondom het thema presente-ren. Besproken wordt of ‘de commons’ zouden werken om diverse vraagstukken aan te pakken, zoals het ecologische

formation; how complicated the state of commons be-came with the extension of new media! Common-itchy carries a lot of references to the cultural background of the artists environment; Ahmet Sertaç Öztürk takes itch, which has a wide range of connotations in Turkish, and creates a common tool/station to agitate new asso-ciations to the word. Viola-tion by Özlem Alkış, brings the most common values of humanity into attention and denotes the Globe wide trag-edy of Human Rights. Özgün Kılıç and Sedef Aydoğan deal with the most com-mon state of mind: forget-ting. They take Viktor Mayer Schönberger’s statement and converge the digital and physical in the exhibition space in a highly abstract manner.

To further elaborate on the parent theme “Paratactic Commons” guests can visit amber’12 Arts and Technol-ogy Festival and Conference, to be held in November 2012 in Istanbul. amber’12 will host numerous interna-tional artists and research-ers with their works around the theme. It will question whether ‘the commons’ can function as a counter-tactic to address a diversity of is-sues such as, the ecological system, social inequalities, ethnic conflicts, poverty and other problems created

18

ve araştırmacıyı işleri ile ağırlıyor olacak. Amber’12 müştereklerin ekolojiden sosyal eşitsizliğe, etnik çatış-malardan yoksulluğa ve geç kapitalizmin yarattığı diğer problemlere ve özelleştirme-ye doğrudan bir karşı taktik olarak kullanılıp kullanıla-mayacağını sorgulayacak.

2007’den beri amberPlatform yeni medya alanında farklı perspektiflerle çalışıyor. Sa-nat ve Teknoloji kesişiminde yıllık bir festival ve konferans düzenliyor. Araştırma ve üre-timi destekliyor. Yeni medya kültürler arası diyaloğu ve sanatsal değiştokuşu arttı-racak bir ağ oluşturmak için uğraşıyor. amberPlatform bir BİS projesidir.

Daha fazla bilgi için:www.amberplatform.org

TEŞEKKÜRLER

İnşa ettikleri karşılıklı ilişki-lerin devamı olarak bu sergi-yi olanaklı kılan müşterekleri yarattıkları için 400 yıldır Türkiye ile Hollanda arasın-daki diplomatik ilişkilerin gelişmesine katkıda bulunan herkese teşekkür ederiz.

Eşsiz çabaları ve projeye an-gaje katılımları için birlikte çalıştığımız tüm sanatçılara teşekkür ederiz.

TodaysArt Festivaline des-teği için çok teşekkür ederiz.

systeem, sociale ongelijkheid, etnische conflicten, armoede en andere problemen die wor-den veroorzaakt door de over-heersing van kapitalisme en privatisering.

Sinds 2007 werkt amberPlat-form op verschillende wijzen in het veld van nieuwe media; het organiseert een jaarlijks internationaal festival en conferentie gericht op kunst en technologie, het stimuleert onderzoek en productie en het werkt aan een netwerk van mediakunst, waardoor het interculturele dialoog en artistieke uitwisseling bevor-dert. amberPlatform wordt gesteund door BIS (Body-Pro-cess Arts Association). Voor meer informatie; www.amberplatform.org

ERKENNING

Voor het creëren van de com-mons die we delen met het Nederlandse volk, de com-mons die deze tentoonstel-ling mede mogelijk maak-ten als gevolg van eerdere samenwerking, willen we graag alle partijen bedan-ken die gedurende 400 jaar aan diplomatieke banden tussen Turkije en Nederland hebben gewerkt.

We willen alle kunstenaars waar we mee samenwerkten bedanken voor hun waarde-volle inspanning en mede-werking.

by the hegemony of global capitalism and privatiza-tion.

Since 2007 amberplatform operates within the field of new media in various ways: it organizes an annual inter-national festival and confer-ence on arts and technol-ogy, it fosters research and production, and it works on building a network of new media artists, by which it fosters intercultural dia-logue and artistic exchange. amberplatform is supported by BIS (Body-Process Arts Association).

For more information visit: www.amberplatform.org

ACKNOWLEDGMENT

For creating the commons that we have been shar-ing with the people of The Netherlands, which made this exhibition possible as a consequence of previous collaborations, we like to thank all the actors of the 400 years, who established the Diplomatic Relations Between Turkey and The Netherlands.

We like to thank to all the artists that we worked to-gether for their invaluable effort and collaboration.

We like to thank TodaysArt Festival for their collabo-

19

TodaysArt Festivalinin cö-mert desteği ve işbirliği ol-masaydı bu sergi mümkün olamazdı. TodaysArt’la ta-nıştığımız ve birlikte çalış-ma fırsatı bulduğumuz için çok mutluyuz ve yeni işbirli-ği olanakları için heyecanla fırsat kolluyoruz.

Hollanda, bugüne kadar birlikte çalıştığımız sanat-çılar, amberFestival ve amberKonferans’larda ağır-ladığımız araştırmacı ve sanatçılar açısından, amberFestival katalogla-rında adı en çok geçen ülke oldu. Elbette bu ilişkilerin kurulması İstanbul Hol-landa Konsolosluğunun desteği ile mümkün oldu. Bu şansı fırsat bilerek, ku-rulduğumuz günden bu yana birlikte çalıştığımız tüm kültür ateşelerine ve iş arkadaşlarına teşekkür etmek isteriz.

Bu sergiyi finansal ola-rak destekleyen T.C. Dış İşleri Bakanlığına ve sağ-ladıkları işbirliği zemi-ni ve yürüttükleri ortak çalışma için Lahey Türk Büyükelçiliğine teşekkür ederiz.

Son olarak en iyi Müşte-rekler Zamanı ile ifade edilebilecek yeni bir pa-radigma üzerinden konuş-mak konusunda bizimle aynı heyecanı duyan tüm izleyicilerimize sonsuz te-şekkür ederiz.

We willen het TodaysArt Festival bedanken voor hun aandeel in dit evenement. Zonder de hulp en medewer-king van TodaysArt was deze tentoonstelling niet zo mak-kelijk totstandgekomen. We zijn verheugd over de banden met het festival en kijken uit naar verdere samenwerking.

Nederland is het meest ge-noemde land in de catalogus-sen van amberFestival door de artistieke samenwerkingen die we hebben uitgevoerd en de kunstenaars en onder-zoekers die we ontvingen ge-durende de amberFestivals en amberConferences. Dit is mede mogelijk gemaakt door de steun van het Nederlandse Consulaat in Istanbul. We wil-len deze kans aangrijpen om alle culturele attaches en hun teams met wie we hebben ge-werkt sinds 2007 te bedanken.

We willen graag het Turkse Ministerie van Buitenlandse Zaken bedanken, die ons fi-nancieel ondersteunden voor deze tentoonstelling. We wil-len de Turkse Ambassade in Den Haag bedanken. Zonder hun medewerking en het goed functionerende plat-form dat zij hebben opgezet zou deze tentoonstelling niet mogelijk zijn geweest.

Tot slot bedanken we alle bezoekers die ons enthou-siasme delen in het praten over een nieuw paradigma: Commons Tense.

ration in this event. With-out TodaysArts’s gener-ous help and cooperation this exhibition would not be managed with such a smooth operation. We are happy to know and work with TodaysArt and look-ing forward to continue with the new opportunities of collaboration.

The Netherlands is most mentioned country in am-berFestival catalogs due to the artistic collaborations that we executed, artists and researchers we hosted during the amberFestivals and amberConferences. Of course this was possi-ble with the attitude of the Consulate of The Nether-lands, İstanbul. We like to use this chance to thank all the cultural attaches and their teams with whom we have worked since 2007.

We like to thank Ministry of Foreign Affairs of Turkish Republic who financially supported this exhibition. We like to thank to Turk-ish Embassy in The Hague, without their cooperation and the well functioning platform they created, this exhibition would not be possible.

Finally we like to thank all guests who shares our excitement on talking in a new paradigm best can be defined in Commons Tense.

20 Northkorea / Southkorea, “marked territories”; Ali Miharbi

22

The era of world exhibitions where the centre received the communities and cultures from the periphery, expired simultaneously with the collapse of the first, second and third world orders and apprehension. Demolition of the Berlin wall, end of the bipolar world order, advances in the communication technologies built the circumstances for a postmodern global world. Now a

“global” world was articulated, and for the first time in history, a network sys-tem span with social interactions hav-ing the potential to embrace all com-munities was spreading fast around the world.[1] In the last thirty years, optimistic or pessimistic, positive and negative many theories were devel-oped on the political, social, cultural

Art trade between Holland and Turkey, although not centuries old like their diplomatic relations, has followed an abundant and prolific pro-gression. Art from Turkey was presented to the Dutch audiences first in 1948, in Amsterdam. National Exhibition of Turkish Art, comprised of 50 modernist painters from Turkey, presented a rendition of the parallels drawn between the identity of the nation state and the production of modern art within the context of diplomatic relations of the time.

and artistic impacts of this global age. Considering the impacts of globaliza-tion on the artistic field these outcomes are detectable:

▸ Spread of the biennial system and western art institutions to non-western geographies and the spatial extension of social interaction patterns of these institutions,

▸ Increase in the mobility of artists, cu-rators and art specialists around the world,

▸ Creation of global communication networks,

▸ Emergence of a global work and art

Common TimesAbout the cultural relationships

between Holland & Turkey

Deniz Erbaş

[1] For more details on “global society”: SHAW Martin, Global Society and International Relations, Cam-bridge, Polity Press, 1994.

23

market downgrading national borders,

▸ Increase in the number of non-west-ern artists and curators in exhibitions and artistic events and the popularity of a new global exhibition trend

These impacts of globalization on the artistic field have been criticized as much as being idealized. For example, according to Marc Sheps the distinc-tion between western and non-western was soon to be history since the center-periphery paradigm is interchanged with a global network where different art centers can interact on a non-hier-archical platform, thanks to an envi-ronment of “global dialogue” created by new media and new art practices. [2]

Whereas according to Christian Kravagna, the increase in the visibil-ity of non-western art is not solely a product of a world redefined by post-global discourse, but also a reflection of ethno-boom and exoticism trends, continuing to fuel the orientalist per-ceptions of the west. [3] According to Olu Oguibe, on the other hand, the new global culture game provided nei-ther equal visibility nor easier access. Terms of inclusion reproduced similar hegemonic codes, and the conditions to include non-western artists in this game without emphasizing their eth-nic or identity backgrounds were not provided. [4]

Contemporary art production from Turkey integrated into this system si-multaneously with the non-western. The increase in curiosity and interest in the West towards its own east, pri-marily due to the demolition of The Berlin Wall, led to a discovery of the contemporary face of Turkey.

Contemporary art from Turkey once again met Dutch audiences under these circumstances, 45 years after the first exhibition in 1948. The exhi-bition from 1993 titled “A foreigner = A traveler” held in Stedelijk Museum in the city of Shiedam, Holland was curated by Vasıf Kortun and included the works of Vahap Avşar, Gülsün Karamustafa, Hale Tenger, H.Alptekin/ M.Morris, Bedri Baykam and Mehmet İleri.

Vasıf Kortun’s text from the catalogue opened with a manifest on the zeit-geist of the time:

“The exhibition offers neither an exotic taste, nor conforms to predispositions, but it may nevertheless give certain clues regarding where the works come from. The works offer neither a fluent international reading, nor display ‘fan-tasy-mythological’ roots. Away from pro-vincialism and outside imagined centers, they are hybrid and abreast. What they share is a common distance to the crisis of equivalence of cultural synchronicity and liberal internationalism.” [5]

[2] SCHEPS, Marc, Kunstwelten im Dialog. In: Marc Scheps, Yilmaz Dziewor and Barbara Thiemann (eds.), Kunstwelten im Dialog – von Gauguin zur globalen Gegenwart. Köln 1999, pg. 16-20.

[3] KRAVAGNA, Christian, Transkulturelle Blicke. Repräsentationsprobleme außereuropäischer Kunst.In: Christoph Tannert and Ute Tischler (eds.), Men in Black. Handbuch kuratorischer Praxis. Berlin 2004, pg.101-104.

[4] OGUIBE, Olu, The Culture Game. Minneapolis – London 2004.

[5] http://anibellek.org/en/?p=480

24

The second project in Holland to un-dertake contemporary art from Turkey took a different route: Inclining to re-produce similarities instead of differ-ences, the cultural exchange program and exhibition “Between the Water-fronts” was realized in 2002 with the theme “sea that binds cities and peo-ple.” The exhibition, which brought together 19 artists from two harbor cities Rotterdam and Istanbul, was the most extensive event on contemporary art from Turkey to take place in Hol-land and aimed at exhibiting a sample of the most competent contemporary works from Istanbul. [6]

Now, once again ten years later, con-temporary art from Turkey revisits Hol-land through celebrations for the 400th year of diplomatic relations between Turkey and Holland. Glancing at the exhibitions, festivals and various art events realized since the ‘90s, their common ground appears to be im-plementing different strategies to ac-complish tendencies and approaches reproducing the contemporary image of Turkey, reflecting its current reality, clashing existing stereotypical images

of and prejudices against Turkey with the current reality, building dialogue and understanding between the two communities and cultures through art.

The exhibition “Commons Tense” also chose to take a new perspective to this subject. New media, technology and communication mediums, the essen-tial components of the global reality mentioned above, determine the daily lives of people as well as social and cultural constructs of communities, and with this power, converge and crossbreed different geopolitical fields, geographies and cultures as never before. Information, produced and spread around the world by communi-cation networks constitute a common ground to contemplate and produce on relation, interaction and crossbreeding between cultures. Thus, instead of the paradigm of national representation of Turkey in the West with its contem-porary art production, which has been long problematized within the dual-isms of east-west, center-periphery, advanced-behind, a new perspective emphasizing common knowledge and communications is welcomed.

[6] ERDEMCI, Fulya, “Between the Waterfront” catalogue text, pg. 12–15

25

Het einde van het tijdperk van de wereldtentoonstellingen, waarin het centrum de gemeenschappen en cul-turen uit de periferie ontving, viel sa-men met de ineenstorting van de eer-ste, tweede en derde wereld orders. De val van de Berlijnse muur, het einde van de bipolaire wereldorde en de vooruitgang van de communica-tietechnologie creëerden het klimaat voor een postmoderne mondiale we-reld. Nu een "globale" wereld was ge-articuleerd, ontstond voor het eerst in de geschiedenis een netwerksys-teem van sociale relaties die het po-tentieel had alle gemeenschappen te omhelzen, en die snel werd ver-spreidt over de hele wereld.[1] In de afgelopen dertig jaar werden veel

- positieve en negatieve - theorieën

Kunsthandel tussen Nederland en Turkije, hoewel niet eeuwenoud zoals hun diplomatieke betrekkingen, heeft een overvloedige en vruchtbare vooruitgang geboekt. Kunst uit Turkije werd voor het eerst aan een Ned-erlands publiek gepresenteerd in 1948 in Amsterdam. De Nationale Ten-toonstelling van Turkse kunst, waaraan vijftig modernistische schilders uit Turkije deelnamen, presenteerde een weergave van de parallellen tussen de identiteit van de natiestaat en de productie van de moderne kunst in het kader van de diplomatieke betrekkingen van die tijd.

ontwikkeld over de politieke, sociale, culturele en artistieke gevolgen van dit mondiale tijdperk. Van de impact van de globalisering op artistiek ge-bied zijn de volgende effecten waar-neembaar:

▸ Verspreiding van het biënnale-sys-teem en aandacht van westerse kunst-instellingen aan niet-westerse regio's en de ruimtelijke uitbreiding van de sociale interactiepatronen van deze instellingen,

▸ Toename van de mobiliteit van kun-stenaars, curatoren en kunstspecialis-ten over de hele wereld,

▸ Ontstaan van wereldwijde communi-catienetwerken,

Gezamenlijke TijdenOver de culturele relaties

tussen Nederland en Turkije

Deniz Erbaş

[1] Voor meer informatie over de "global society": SHAW Martin, Global Society en Internationale Betrek-kingen, Cambridge, Polity Press, 1994.

26

▸ Opkomst van een wereldwijd werk en kunstmarkt en het vervagen van nationale grenzen,

▸ Toename van het aantal niet-westerse kunstenaars en curatoren in tentoon-stellingen en artistieke evenementen, en de populariteit van een nieuwe we-reldwijde tentoonstellingstrend

De effecten van de globalisering op het artistieke veld zijn zowel bekritiseerd als geïdealiseerd. Volgens Marc Sheps bijvoorbeeld, zal het onderscheid tussen westerse en niet-westerse al snel tot het verleden behoren, omdat het centrum-periferie paradigma is verwisseld voor een wereldwijd net-werk waar verschillende kunstcentra kunnen communiceren op een non-hiërarchisch platform, dankzij een omgeving van “wereldwijde dialoog” gecreëerd door nieuwe media en nieu-we kunstpraktijken. [2]

Volgens Christian Kravagna is de toe-name van de zichtbaarheid van niet-westerse kunst niet alleen een product van een wereld die is geherdefinieerd door een post-globaal discours, maar ook een weerspiegeling van een ‘eth-no-boom’ en exotisme trends, die de oriëntalistische perceptie van het westen blijven voeden. [3]

Volgens Olu Oguibe anderzijds, zorgde het nieuwe globale cultuur-spel niet

voor een grotere zichtbaarheid of een-voudigere toegang. Termen van inslui-ting reproduceerden soortgelijke hege-monische codes, en de voorwaarden om niet-westerse kunstenaars aan het spel toe te voegen, waren dat er geen nadruk mocht worden gelegd op hun etnische achtergrond of identiteit. [4]

Hedendaagse kunstproductie uit Turkije integreerde in dit systeem gelijktijdig met de niet-westerse. De toename van de nieuwsgierigheid en interesse in het Westen in de richting van zijn eigen oosten, voornamelijk als gevolg van de val van de Berlijnse muur, leidde tot een ontdekking van de hedendaagse blik op Turkije.

Hedendaagse kunst uit Turkije werd 45 jaar na de eerste tentoonstelling in 1948 opnieuw onder deze omstandig-heden aan het Nederlandse publiek getoond. De tentoonstelling “A fo-reigner = A traveler” die in 1993 werd gehouden in het Stedelijk Museum Schiedam, was samengesteld door Va-sif Kortun en omvatte de werken van Vahap Avşar, Gülsün Karamustafa, Hale Tenger, H.Alptekin / M.Morris, Bedri Baykam en Mehmet Ileri.

De catalogustekst van Vasif Kortun opent met een manifest over de toen-malige tijdgeest:

“De tentoonstelling biedt noch een exo-tische smaak en bevestigt evenmin

[2] Scheps, Marc, Kunstwelten im Dialog. In: Marc Scheps, Yilmaz Dziewor en Barbara Thiemann (red.), Kunstwelten im Dialog - von Gauguin zur Gegenwart globalen. Köln 1999, pg. 16-20.

[3] KRAVAGNA, Christian, Transkulturelle Blicke. Repräsentationsprobleme außereuropäischer Kunst.In: Christoph Tannert en Ute Tischler (red.), Men in Black. Handbuch kuratorischer Praxis. Berlijn 2004, pg.101-104.

[4] Oguibe, Olu, The Culture Game. Minneapolis - Londen 2004.


27

vooroordelen, maar kan toch bepaalde aanwijzingen geven over waar de wer-ken vandaan komen. De werken bieden geen vluchtige internationale lezing, en tonen evenmin 'fantasy-mythologische' wortels. Weg van provincialisme en buiten ingebeelde centra, zijn ze hybri-de en op de hoogte. Wat de werken de-len is een gepaste afstand tot de crisis van de gelijkwaardigheid van culturele synchroniciteit en liberale internatio-nalisme.” [5]

Het tweede project in Nederland om hedendaagse kunst uit Turkije te to-nen, nam een andere route: met het doel overeenkomsten in plaats van verschillen te laten zien, werd het cultureel uitwisselingsprogramma en de tentoonstelling “Tussen de Wa-terfronts” in 2002 gerealiseerd, met als thema “zee die steden en mensen bindt.” De tentoonstelling, waaraan werd deelgenomen door 19 kunste-naars uit de twee havensteden Rotter-dam en Istanbul, was een uitgebreid evenement om hedendaagse kunst uit Turkije in Nederland te tonen en om een voorproefje van de beste heden-daagse werken uit Istanbul te geven. [6]

Nu, wederom tien jaar later, is heden-daagse kunst uit Turkije weer in Ne-derland te zien, in het kader van de vieringen voor 400 jaar diplomatieke betrekkingen tussen Turkije en Neder-land. Met het oog op de verschillende tentoonstellingen, festivals en diverse kunstevenementen die sinds de jaren

'90 worden gerealiseerd, lijken deze allen verschillende strategieën te ge-bruiken om het hedendaagse imago van Turkije neer te zetten, en daarbij zowel de huidige realiteit, als botsen-de bestaande stereotiepe beelden en vooroordelen te tonen. Door middel van kunst wordt bijgedragen aan de dialoog en het begrip tussen de twee gemeenschappen en culturen.

De tentoonstelling “Commons Tense” kiest ook voor een nieuw perspec-tief op dit onderwerp. Nieuwe me-dia, technologie en communicatie media, de essentiële onderdelen van de globale werkelijkheid die hierbo-ven wordt genoemd, bepalen zowel het dagelijks leven van mensen als sociale en culturele constructies van gemeenschappen. Met deze kracht ontstaan kruisverbanden tussen verschillende geopolitieke gebie-den, regio's en culturen als nooit te-voren. Informatie, geproduceerd en verspreid over de hele wereld door communicatienetwerken, vormt een gemeenschappelijke basis om na te denken over de relatie, interac-tie en kruising tussen culturen. De nationale representatie van Turkije in het Westen is al lange tijd onder de aandacht gebracht. In plaats van de inmiddels bekende dualistische benadering van oost-west, centrum-periferie, geavanceerde-achter, wordt nu een nieuw perspectief op gemeen-schappelijke kennis en communica-tie verwelkomd.

[6] ERDEMCI, Fulya, "Between the Waterfront" catalogustekst, pag. 12-15

28

Merkezin, çevre toplum ve kültürleri ağırladığı bu dünya sergileri dönemi, birinci, ikinci ve üçüncü dünya pa-radigmasının çökmesiyle eşzamanlı olarak tarihe karıştı. Berlin duvarının yıkılması, kutuplu dünya düzeninin sonu ve iletişim teknolojilerindeki gelişmeler, postmodern global dünya paradigmasının koşullarını inşa etti. Artık “küresel” bir dünyadan söz edi-liyor, insanlık tarihinde ilk kez tüm toplumları kapsama potansiyeli olan sosyal ilişkilerden örülü bir ağ sistemi dünyaya hızla yayılıyordu. [1]

Bu küresel çağın siyasi, sosyal, kültü-rel ve sanatsal alanlar üzerindeki et-kileri hakkında iyimser ya da kötüm-ser, olumlu ya da olumsuz birçok teori geliştirildi son otuz yıl içerisinde.

Türkiye ile Hollanda arasındaki sanat alışverişi, diplomatik ilişkiler gibi yüzyıllara yayılmasa da 20. yüzyıl boyunca verimli ve üretken bir süreç izledi. Türkiye’den sanat üretimi ilk kez 1948’de Amsterdam’da Hollandalı izleyicilerin beğenisine sunuldu. Farklı kuşak ve eğilimlerden 50 Türkiyeli modernist ressamın katıldığı Türk Sanatı Ulusal Sergisi, ulus devlet kimliğiyle, modern sanat üretimi arasında kurulan paralelliğin, o dönemdeki diplomatik ilişkiler bağlamındaki bir temsilini sunuyordu.

Küreselleşmenin sanat alanı üzerin-deki etkilerine gelince, geriye dönüp baktığımızda şu olgular tespit edile-biliyor:

▸ Bienal sisteminin ve batılı sanat ku-rumlarının batı dışı coğrafyalara ya-yılması ve bu yapıların sosyal ilişki kalıplarının mekansal olarak geniş-lemesi,

▸ Sanatçı, küratör ve sanat uzmanları-nın dünya üzerindeki hareketliliğinin artması,

▸ Küresel iletişim ağlarının oluşması,

▸ Ulusal sınırları gerileten bir küresel çalışma ve sanat pazarının doğması,

Müşterek ZamanlarTürkiye ve Hollanda arasındaki

kültürel alış veriş üzerine

Deniz Erbaş

[1] “global society / küresel toplum” hakkında daha fazla bilgi için: SHAW Martin, Global Society and Inter-national Relations, Cambridge, Polity Press, 1994.

29

▸ Sergi ve sanat etkinliklerinde batılı olmayan sanatçı ve küratörlerin sayı-sının giderek artması ve yeni bir kü-resel sergi eğiliminin popülerleşmesi

Küreselleşmenin sanat alanı üzerin-deki bu etkilerini idealleştirenler ka-dar eleştirenler de oldu. Örneğin Marc Sheps’e göre yeni medya ve yeni sanat pratiklerinin ürettiği bir “küresel di-yalog” ortamı sayesinde merkez-çeper paradigmasının yerini, farklı sanat merkezlerinin hiyerarşik olmayan bir düzlemde diyaloga geçebildiği küre-sel ağın almasıyla, yakında batı ve ba-tı-dışı ayrımı tarihe karışabilecekti. [2]

Oysa Christian Kravagna’ya göre, ba-tı-dışı sanatın görünürlüğündeki ar-tış sadece küreselleşme sonrası söy-lemlerin yeniden yapılandırdığı bir dünyanın değil, batının oryantalist algısını beslemeye devam eden etno-boom ve ekzotizm modasının da bir yansımasıydı. [3]

Olu Oguibe’e göre ise yeni küresel kültür oyunu ne eşit bir görünürlük sağladı ne de kaloy erişim. Dahil olma koşulları, öncekine benzer hegemo-nik kuralları yeniden üretti ve batı dışından gelen sanatçının etnik ya da kimlik kökeni vurgulanmaksızın bu oyuna katılmasının koşulları oluştu-rulamadı. [4]

Türkiye’nin çağdaş sanat üretimi de bu sisteme, batı dışıyla eşzamanlı olarak dahil oldu. Öncelikle Berlin duvarının yıkılmasıyla batı’nın doğu-suna karşı merak ve ilgisindeki artış, Türkiye’nin de güncel yüzünün keşfe-dilmesine yol açtı.

Türkiye çağdaş sanatı, 1948 deki ser-giden 45 yıl sonra tekrar Hollanda’lı izleyicilerle bu koşullarda buluşa-caktı. 1993 yılında Vasıf Kortun’un küratörlüğünde Hollanda’nın Shie-dam şehrinde Stedelijk Museum’da gerçekleştirilen “A foreigner=A tra-veller” sergisine, Vahap Avşar, Gülsün Karamustafa, Hale Tenger, H.Alptekin/ M.Morris, Bedri Baykam ve Mehmet İleri katılmıştı. Vasıf Kortun’un, ka-talog metni zamanın ruhuna dair bir manifestoyla açılıyordu:

“Bu sergi egzotik bir tad sunmakla ya da geldiği yerin tarihiyle ilgili edinil-miş bilgileri doğrulamakla menkul değildir, ancak, o yerle ilgili ipuçları verebilir. İşler hemen tanınıp arşiv-lenecek bir enternasyonal çizgiye oturmaz, yerelci fantazi-kökenlerini yeniden sunmaz ancak sanatın baş-ka yerlerdeki duruşlarını da bilen, kendiliğinden melez bir durum alır. İşlerindeki ortak faktör, kültürel eş-zamanlılığın aynılık krizinin, liberal enternasyonalizmin dışında kalması-dır.” [5]

[2] SCHEPS, Marc, Kunstwelten im Dialog (Sanat dünyaları diyalogda). Marc Scheps, Yilmaz Dziewor ve Barbara Thiemann (editörler), Kunstwelten im Dialog – von Gauguin zur globalen Gegenwart (Sanat dünyaları diyalogda – Gauguin’den küresel günümüze). Köln 1999, pg. 16-20.

[3] KRAVAGNA, Christian, Transkulturelle Blicke. Repräsentationsprobleme außereuropäischer Kunst (Transkültürel bakıŞlar. AvrupadıŞı sanatın sunum problemleri). Christoph Tannert ve Ute Tischler (editörler), Men in Black. Handbuch kuratorischer Praxis (Küratoryal pratik için elkitabı). Berlin 2004, sayfa: 101-104.

[4] OGUIBE, Olu, The Culture Game (Kültür Oyunu). Minneapolis – London 2004.


30

Hollanda’da Türkiye’den çağdaş sa-natı içeren ikinci proje ise farklı bir yolu izleyerek, farklılık yerine ortak-lık temasıyla “kent ve insanları birbi-rine bağlayan deniz” temasıyla 2002 yılında gerçekleştirilen “Rıhtımlar Arasında (Between the Woterfronts)” kültürel değişim programı ve sergi-siydi. İki rıhtım kenti Rotterdam ve İstanbul’dan sanatçıları bir araya ge-tiren sergi, Türkiye çağdaş sanatına dair Hollanda’da düzenlenen en kap-samlı etkinlikti. [6]

Şimdi yine bir 10 yıl sonra, bu kez Türkiye-Hollanda diplomatik ilişkile-rinin 400. Yılı vesilesiyle Türkiye’nin çağdaş sanatı bir kez daha Hollanda’yı ziyaret ediyor. 90’lardan bu yana düzenlenen sergiler, festival-ler ve çeşitli sanat etkinliklerine bak-tığımızda bunların ortak noktasının, Türkiye’nin çağdaş imajını üretme, güncel gerçekliğini yansıtma, batıda Türkiye’ye dair mevcut kalıplaşmış imaj ve önyargıları güncel gerçek-likle çarpıştırma, sanat yoluyla iki toplum ve kültür arasında anlayış ve

diyaloğu geliştirme eğilim ve yakla-şımlarının farklı stratejilerle hayata geçirilmeye çalışıldığı görülüyor.

“Commons Tense” sergisi de, bu konu-ya yeni bir perspektiften yaklaşma yolunu seçti. Yukarıda değindiğimiz küresel gerçekliğin temel öğesi olan yeni medya, teknoloji ve iletişim or-tamları, toplumların sosyal ve kültü-rel yapıları kadar bireylerin gündelik hayatlarını da uzun süredir belirliyor ve bu gücüyle farklı jeopolitik alan-ları, coğrafyaları ve kültürleri hiç ol-madığı kadar birbiriyle karşılaştırıp, melezliyor. Yeni teknolojilerin üret-tiği ve iletişim ağları yoluyla dünya-nın her yerine yaydığı bilgi, kültürler arası ilişki, etkileşim ve melezlenme üzerine düşünmek ve üretmek için ortak bir zemin oluşturuyor. Böylece doğu-batı, merkez-çeper, ileri-geri gibi ikilikler üzerinden düşünüle-gelen Türkiye’den çağdaş sanatın Batı’da temsili paradigmasının ye-rine, ortak bilgi ortamına yapılan vurguyla yeni bir yaklaşım yerleşti-riliyor.

[6] ERDEMCI, Fulya, “Rıhtımlar Arasında / Between the Waterfront” katalog metni, sayfa: 12–15

31 “The Cube (the3)”; Ekmel ERTAN

32

The connotative level of the visual, from the point of view of its contextual reference and positioning in different discursive meaning and association realms, denotes the point where al-ready coded signs meet the depth of the semantic code of a culture and adopt additional, more active dimen-sions. Here, there exists no pure ob-jective (denotative) – and least of all natural – representation. Each visual sign (in a specific language) conno-tates a characteristic, a value or a con-clusion, which is present depending on its connotating position as implica-tion or implicated meaning.

An art practice, which operates by means of individual criteria and frame conditions, does not necessarily establish lasting (museal) merits, but creates a proper aesthetics of communication. Categories of analysis, tactical media, activist interventions react upon and/or influence the current social conditions. Via its pragmatics, swift or uncomplicated me-dia produces a modality, which embraces the implementation of differ-ent procedures – aesthetical, activist or partly theoretical ones.

“The limits of my language…, the limits of my world ...” [1]

The fields of preferred concepts hold social structures in the form of meanings, practices and opinions: the popular knowledge of social struc-tures, of how all practical concerns function within this culture, of the ranking of power and interest and of the structures of legitimating, limita-tions and determinations. Thus, the chosen signs have to be related by means of codes to the order of the social life, to the economic, political power and the ideology, in order to make them readable. The term “read-ing” does not merely point at the capability to identify and decode a

TransversalCommons Tense & antihegemonial tactics

Fatih Aydoğdu

[1] Ludwig Wittgenstein: Tractatus logico-philosophicus

33

special number of signs, but it also addresses a subjective ability to relate these to other signs in a creative ap-proach: a skill that is a precondition for conscious acting within an envi-ronment.

As long we can reflect upon ourselves through the world of art and reflect upon art through our world, the meaning of art can take on various forms and purposes, such as counter-balancing political conditions in the form of an upside-down pissoir. Digi-tal arts takes the network society as its plane of resonance. Different than traditional/modern art, digital arts in-vites the audience to actively take part in the art work rather than merely pro-voking them. This quality is, of course, contained in the very nature of art. In a way, art functions to re-invent itself, time, and environment by responding and commenting on the socio-cultural and political contexts. By so doing, it creates other alternate visions while incorporating various available me-dium and technologies in order to achieve this goal. Here, politiciza-tion is not just an attitude operating through practices of production but it is an essential component of a con-crete structural positioning. Art con-sists of a platform, which blends its field of interaction with creative, tech-nical, and social energies by which it resolves and redefines such forces. It functions to pinpoint and question the contradictions and inconsisten-cies that operate within such forces that falls in its scope of analysis.

The strategies used or described in art are not limited to innovation or tradi-tion. In this sense, each artwork may function as a ‘shifter’ among other

artworks, meaning, it comments on the world on the basis of its differen-tiation to other artworks. From a soci-etal perspective, this differentiation does not only function to ‘label’ the work of art according to its form (such as ‘revolutionary’, ‘innovative’, ‘epigo-nal’). Rather, art attains its meaning on the basis of its positioning within a certain social context, which entails artworks that are not as strongly re-lated to the public domain such as Art in Public spaces, Street Art, mobile-applications or participatory art. Top-down-art is art that we obtain one way or another, bottom-up-art is art that we need to obtain one way or another. Each artwork is a question addressed at society at large.

Despite the common association of network society with omnipresent control and surveillance (which could perhaps explain why traditional arts tend to lean towards individualization and a-socialization), social media, network structures, and the Internet are perhaps the final “public space” that we possess as individuals today.

Massmedia (as a passive consumption device), which have rapidly influenced our everyday life since the second half of the 19th century, play a strong role in determining our agenda at present. Since the decrease in the political and social connotations of “public space” in a modernist, transparent, and cognitive society, “massmedia” has taken on a central role in the creation and dissemination of meaning, tak-ing public opinion under its hegem-ony and replacing “knowledge” -so important to cognitive society- with metaphors of “meaning” and “opin-ions”.

34

Here, “public” denotes a passive monitoring formula. On the one hand, “public” designates the impos-sibility of going beyond the internal operations of the system; on the oth-er hand, it points to the possibility of new types of communication with other external systems. Hence, the meaning and ideas produced by the media do not actually represent the opinion of the public.

In the 400th year of relations be-tween Turkey and the Netherlands, why did “amberPlatform” opt for an exhibition entitled “Commons Tense/ Müşterekler Zamanı” rather than a conventional topic, privileged with-in the rhetorics of geographical con-texts (such as tulips or bridges).

The rapid rise of the turbocapitalist-system resulting from the fall of the iron curtain in 1989 and the cold war, the loss of public commons as a result of the privatization neces-sary for “economic growth”, the cri-ses of participatory democracy, the dilemma between transnationalism and nationalisms, the decrease of individual rights after 9/11 under the banner of protection from terror, religion wars, our irresponsible con-sumption of world resources, finan-cial crises, bankruptcies emerging from the management of democratic states as private companies released from social responsibilities, the di-minishment of working rights and essential social structures of a soci-ety, moving towards (social, political, and economic) erosion as a result of the growing gap between differ-ent classes, in society: although we may have become accustomed and insensitive to the daily catastrophic

images imposed on us by massmedia, we believe that this description of our current situation is not exagger-ated.

By connecting social media with dis-cussions on ecology, society, and par-ticipatory democracy from a social organizational perspective, “Com-mons Tense/ Müşterekler Zamanı” es-tablishes an alternative platform for re-constructing urgent societal ques-tions, to search for solutions to exist-ing and future crises, to advocate the need for self-organization within the hegemony of market economy, which privatizes all aspects of everyday life.

Digital Commons are platforms of-fering tools, information, theory, art, and culture that are open for pub-lic and are free. Commons are what we share with others. Commons/Müşterekler is a new form of expres-sion that goes beyond the hegemony of the market and centralized modes of control and, therefore, it is a kind of language.

“Commons Tense / Müşterekler Zamanı” designates a hypothetical language that goes beyond local and national data to discuss certain problems, and to produce alternative options within the current social, economic, and political systems in which we live in.

It establishes a foresight to think beyond borders physically and in-tellectually, within and without the system.

35

Het connotatieve niveau van het visu-ele, vanuit het perspectief van de con-textuele referentie en positionering in verschillende beredeneerde betekenis-sen en associatieve werelden, verwijst naar het punt waar reeds gecodeerde signalen de diepte van de semantische code van een cultuur ontmoeten en ad-ditionele, actievere dimensies aanneemt. Op dit punt bestaat er geen puur objec-tieve (aanduidende) - en bovenal geen natuurlijke - representatie. Ieder visueel teken (in een specifieke taal) omvat een kenmerk, een waarde of een conclusie, die aanwezig is afhankelijk van de posi-tie ervan als implicatie of geïmpliceerde mening. De gebieden van gewenste con-cepten bevatten sociale structuren in de vorm van betekenissen, praktijken

Een kunstuiting, die opereert door middel van individuele criteria en randvoorwaarden, stelt niet noodzakelijkerwijs duurzame (museale) verdiensten vast, maar creëert een gepaste esthetiek van communica-tie. Categoriën van analyse, tactische media, activistische interventies reageren op en/of beinvloeden de huidige sociale omstandigheden. Via de pragmatiek ervan, produceert snelle of ongecompliceerde media een modaliteit die de implementatie van verschillende procedures omarmt - esthetisch, activistisch of gedeeltelijk theoretisch.

"De beperkingen van mijn taal..., de beperkingen van mijn wereld...” [1]

en meningen: de pupulaire kennis van sociale strcuturen, van hoe alle prakti-sche betrekkingen functioneren binnen deze cultuur, van de rangschikking van macht en belangen en van de structuren van legitimering, limitatie en determina-tie. Daarin moeten de gekozen signalen en tekens gerelateerd worden door mid-del van codes in de orde van het sociale leven, in de economische en politieke macht en de ideologie, om deze leesbaar te maken. De term ‘lezen’ verwijst niet alleen naar het vermogen om een aantal tekens te identificeren en te decoderen, maar het spreekt ook een subjectieve capaciteit aan om aan andere tekens te relativeren in een creatieve benadering: een vaardigheid die vereist is om bewust te handelen binnen een omgeving.

TransversalCommons Tense & anti-overheersende tactieken

Fatih Aydoğdu


36

Zolang we kunnen reflecteren op onszelf via de kunsten, en vice versa reflecteren op de kunsten via de wereld, kan de be-tekenis van kunst verschillende vormen en betekenissen aannemen. Een voor-beeld hiervan is terug te zien in het con-tra evenwicht aanbrengen in politieke omstandigheden in de vorm van een omgekeerd urinoir. Digitale kunst neemt de genetwerkde gemeenschap als klank-bord. Anders dan traditionele heden-daagse kunst, nodigt digitale kunst het publiek uit om actief deel te nemen aan het kunstwerk, zo wordt het publiek niet enkel uitgedaagd. Deze kwaliteit is uiter-aard inbegrepen in de aard van kunst. In zekere zin functioneert kunst om zich-zelf, tijd en omgeving opnieuw uit te vin-den door te reageren en commentaar te geven op sociaal-culturele en politieke kaders. Daarmee creëert het andere (al-ternatieve) visies maar integreert het tegelijkertijd verschillende beschikbare media en technologien ten einde dit doel te bereiken. Hierin is politisering niet alleen een houding waarin geopereerd wordt middels praktijken van productie, maar ook een essentiële component van een concrete structurele positionering. Kunst bestaat uit een platform, waarin de interactie met creatieve, technische en sociale energiën opgelost en geher-definieerd worden. Het heeft als functie om de contradicties en inconsistenties die met deze krachten gemoeid zijn te benadrukken en te bevragen binnen het toepassingsgebied van de analyse.

De strategiën die gebruikt of beschreven worden in de kunst zijn niet beperkt tot innovatie of traditie. In dit opzicht kan elk kunstwerk fungeren als een ‘shif-ter’ tussen andere kunstwerken, wat inhoudt dat het de wereld becommen-tarieert op basis van waarin het werk varieert ten opzichte van andere werken.

Vanuit een maatschappelijk perspectief, functioneert deze differentiatie niet al-leen om het kunstwerk te “labelen” aan de hand van de vorm (zoals b.v. “revo-lutionair” of “innovatief”). Het is eer-der het geval dat kunst een betekenis verkrijgt aan de hand van de positie er-van t.o.v. een sociale context, waardoor kunstwerken ontstaan die niet zo sterk gerelateerd zijn aan het publieke do-mein zoals kunst in de publieke ruimte, straatkunst, mobiele applicaties of inter-actieve kunst. Top-down-kunst is kunst die we op een of andere manier verkrij-gen, bottom-up-kunst is kunst die we op een of andere manier moeten verkrijgen. Elk kunstwerk is een vraag geadresseerd aan de samenleving als geheel.

Ondanks de gemeenschappelijke asso-ciatie van de netwerksamenleving met alomtegenwoordige controle en surveil-lance (waaruit wellicht ook blijkt waar-om traditionele kunst de neiging heeft om te leunen naar individualisatie en a-socialisatie), zijn sociale media, netwerk structuren en het internet misschien wel de laatste “openbare ruimtes” waarover we vandaag de dag beschikken als indi-viduen.

Massamedia (als een passief consump-tie apparaat), die op een zeer hoog tempo ons alledaagse leven zijn gaan beinvloeden sinds de tweede helft van de 19e eeuw, spelen een grote rol in het bepalen van onze agenda tot op de dag van vandaag. Sinds de afname van de politieke en sociale connotaties van “pu-blieke ruimte” in een modernistische, transparante en cognitieve maatschap-pij, hebben massamedia een centrale rol ingenomen in de creatie en disseminatie van betekenis, waarin het de publieke opinie is gaan overheersen en “kennis”

- wat van essentieel belang is voor een

37

cognitieve maatschappij - is gaan ver-vangen met metaforen van “betekenis” en “meningen”. Hierin verwijst “pu-bliek” naar een passieve controle formu-le. Aan de ene kant duidt “publiek” de onmogelijkheid aan om buiten de inter-ne activiteiten van het systeem te treden; aan de andere kant verwijst het naar de mogelijkheid van nieuwe manieren van communicatie met andere externe syste-men. Daarom kan er gezegd worden dat de betekenissen en ideeën geproduceerd door de media niet daadwerkelijk de de mening van het publiek weergeven.

Waarom heeft amberPlatform er voor gekozen om in de 400 jaar van diploma-tieke relaties tussen Turkije en Neder-land een tentoonstelling te realiseren ge-naamd “Commons Tense/ Müşterekler Zamanı”, in plaats van een conventio-neel onderwerp, bevoorrecht binnen de retoriek van geografische contexten (zo-als tulpen of bruggen)?

De snelle opkomst van het turbokapita-listische systeem, voortkomend uit de val van het ijzeren gordijn in 1989 en de koude oorlog, het verlies van publieke commons als het resultaat van privati-sering die nodig was voor “economische groei”, de crisissen van participatieve democratie, het dilemma tussen trans-nationalisme en nationalismen, de af-name van individuele rechten na 9/11 onder het mom van bescherming tegen terrorisme, religieuze oorlogen, onze onverantwoorde consumptie van wereld middelen, financiele crisissen, faillisse-menten voortkomend uit het beheer van democratische staten als zijnde private bedrijven vrijgelaten van sociale ver-antwoordelijkheden, de achteruitgang van arbeidsrechten en essentiele soci-ale structuren van een samenleving, de beweging richting (sociale, politieke

en economische) erosie als een resul-taat van de groeiende kloof tussen ver-schillende klasses in de samenleving; ondanks dat we inmiddels gewend zijn geraakt en ongevoelig geworden zijn voor de dagelijkse rampzalige beelden die ons worden voorgeschoteld door de massamedia, geloven we dat deze om-schrijving van onze huidige situatie niet overdreven is.

Door sociale media te koppelen aan discussies over ecologie, maatschappij en participatieve democratie vanuit een sociaal organiserend perspectief, stelt

“Commons Tense / Müşterekler Zamanı” een alternatief platform vast voor de her-opbouw van urgente maatschappelijke vragen, in een zoektocht naar oplossin-gen voor bestaande en toekomstige cri-sissen, om te pleiten voor de noodzaak voor zelf-organisatie binnen de overheer-sende markteconomie, waardoor alle as-pecten van het dagelijkse leven gepriva-tiseerd worden. Digitale Commons zijn platformen die instrumenten, informa-tie, theorie, kunst en cultuur aanbieden die open en gratis toegankelijk zijn voor het publiek. Commons zijn wat we delen met anderen. Commons / Müşterekler is een nieuwe vorm van expressie die ver-der gaat dan de hegemonie van de markt en gecentraliseerde modes van controle, en het is daarom een taal.

“Commons Tense / Müşterekler Zamanı” verwijst naar een hypothetische taal die verder gaat dan lokale en nationale data om specifieke problemen aan te kaarten, en alternatieve mogelijkheden te produceren binnen de huidige sociale, economische en politieke systemen waar we in leven. Het legt de basis voor een vooruitziende blik om buiten de grenzen te denken, zowel fysiek als intelectueel, binnen en zonder het systeem.

38

Süratli ya da doğrudan (aracısız) ileti-şim araçları kendi doğaları gereğince farklı oluşum etkenlerinin (estetik, pra-tik ya da kısmen teorik) aynı platformda kullanımlarını olası kılan modeliteler öngörür. Görsel dil, ilinti düzlemi, bağ-lam gönderimleri ve ait olduğu dispozi-tif ve karşılaştırıcı söylemler içindeki konumuyla, önceden kodlanmış imge-lerin bir kültürün semantik kodlarıyla kesiştiği ve yeni aktif boyutlar kazandı-ğı noktayı belirlerler. Burada ne olgusal ne de doğal bir sunum sözkonusu değil-dir. Spesifik bir dile ait görsel her imge karmaşık ilintilerin belirleyicisi olan ya da aradaki ilintileri kuran taşıyıcı-ları belirleyen, bir özelliği, bir durumu, bir değeri ya da bir çıkarımı vurgular. Tercih konusu kavramlar kendi içer-

Kendi ölçüt ve bağlamlarında üreten bir sanat pratiği, kalıcı (müzelik) değerler yaratmaktan çok kendine özgün bir iletişim estetiği (dil) yarat-mak kaygısındadır. Çözümleyici kategoriler, taktik medyalar, katılımcı müdahaleler, gündemi belirleyen toplumsal koşullara yönelik analitik eleştiriyle, toplumsal değişime müdahele eder ve sorgularlar.

“Dilimin sınırları …, dünyamın sınırları ...” [1]

lerinde anlam, eylem ve güven olarak şekillenen toplumsal kategorileri de kapsarlar: Toplumsal yapılar hakkın-daki gündelik deneyimleri, bir kültü-rün pratikte işlerliği, çıkarsal ve ikti-dari, meşru, sınırlandırıcı ve kısıtlayıcı yapılarına dair herşeyi. Bu çerçevede kullanılan imgeler kodları üzerinden toplumsal düzene, ekonomik ve politik iktidara ve ideolojilere gönderme yapa-rak, durumu okunur hale getirme ça-basındadırlar. Burada “okuma” olarak kastettiğimiz yalnızca belli sayıdaki imlerin çözümlenip, deşifre edilmesi değil, kendiyle başka imlerin arasına yaratıcılıkla girebilen (nesnel) bir ye-tidir, yani doğal bir çevre içinde tama-men tutarlı ve bilinçli davranabilmenin temel kıstası olan bir yeti.

TransversalMüşterekler zamanı ve

hegemonya karşıtı taktikler

Fatih Aydoğdu


39

Sanatın dünyasıyla kendimizi, kendi dünyamızla da sanatı bağdaştırabil-digimiz ölçüde, sanatın verili politik düzene ters asılmış bir pisuara dek herşey olabileceğini biliyoruz. Dijital sanat Ağ toplumu kendine rezonans mekanı olarak temel alır ve gelenek-sel/modern sanatlardakinden farklı olarak izleyiciyi sadece provoke etmek yerine aktif katılımını öngörerek işin bir parçası olmaya motive eder, bir ak-siyona katılmayı tetikler. Bu aslen bir sanat eserinin doğası gereği içerdiği de bir öngörüdür. Sanat bir anlamda ken-dini, zamanı ve çevreyi toplumsal, po-litik ve kültürel bağlamlarda yeniden tasarlamanın, gündemdeki verili po-litikaya ve düzenin yapısal işleyişine tepki ve yorumda bulunarak, bir karşı- ya da öte-vizyon üretmenin oyununu oynarken, güncel tüm taşıyıcı ve tek-nolojileri de kendine malzeme yapar.

Buradaki politizasyon sadece üretim pratikleri üzerinden işleyen değil, aynı zamanda yapısal somut bir tavır olarak da vazgeçilmez bir bileşendir. Etkileşim alanını, yaratıcı, teknik ve sosyal enerjilerin birbirleriyle har-manlandığı, birbirlerine çeşitli dürtü-ler vermek suretiyle dönüştürüldükle-ri ve çözümlendikleri bir platformun oluşturduğu, kurgusal işlevi ise analiz ettiği çelişkileri açığa çıkartmak, yo-rumlamak, sorgulamak olan bir sanat.

Sanatın kullandığı ya da betimlediği stratejiler saadece inovasyon ve gele-nekten ibaret de değildir. Her sanat eseri bir anlamda diğerleriyle bağlan-tıda kaydırıcı bir fonksiyon üstlenir; diğerlerinden farklılaştığı ölçüde dün-ya üzerine önermelerde bulunur. Top-lumsal olarak bu farklılaşma yalnızca biçimsel bir çerçevede sanat meka-nının belirleyicisi olarak (“devrimci”,

“yenilikçi”, “izlemeci”) algılanmaz; Ka-musal Sanattan, Sokak Sanatına, mo-bil-aplikasyonlardan, katılımcı sana-ta kadar olanların da ötesinde, sosyal bir mekana ait olduğunca anlam bu-lur. Yukarıdan sanat, öyle ya da böyle elde varolan, aşağıdan sanat ise öyle ya da böyle edinmek durumunda ol-duğumuz sanattır. Her sanat eseri top-luma yöneltilmiş başka bir sorudur.

Ağ (net) toplumuna dahil olmanın her-zaman kontrol ve gözetlenme anlamı-na geldiği gerçeğine rağmen (belki de geleneksel sanatların kendisini birey-selleştirmesi ve asosyalleştirmesi bu gözetleme ve kontrol mekanizmaların-dan kaçma istemiyle bağdaştırılabilir) sosyal medya, hızlı iletişim ağları ve Internet, belki de gerçek anlamıyla elimizde birey olarak tuttuğumuz son

“kamu mekanıdır”.

Katılımcı ağ-kültürün berisinde (pa-sif bir tüketim medyası olarak) duran, 19. yy’ın ikinci yarısından itibaren gündelik yaşantımıza hızla bulaş-maya başlamış kitle iletişim araçları (Massmedia) giderek artan bir güçle gündemimizi belirler hale gelmiştir.

“Kamu mekanının” modernist, şeffaf, bilgi toplumu içerisinde üstlendiği politik ve sosyal anlamını yitirmesin-den sonra “massmedia” sürekli anlam üreten ve dağıtan bir misyon üstlene-rek toplumun merkezine yerleşmiş ve kamusal düşünceyi hegemonyası altı-na almaya ve böylece bilgi toplumun-da ön planda olan “bilgi” kavramının yerini “anlam” ya da “fikri olma” me-taforlarıyla doldurmaya başlamıştır. Burada “kamu” kavramı saadece pasif bir gözlemleme formülünü temsil et-mektedir. “Kamu” bir tarafta sistemiçi sınırların aşılamayacağının vurgu-su olarak bir yansıtmaya gönderme

40

yaparken, öte yandan da verili diğer sistemlerle yeni iletişim olasılıkları üretmenin yetisi olarak da tanımlanır. Yani medyadan üreyerek kamuya ya-yılan fikirler, gerçekte kamunun fikri-ni temsil etmezler. Hollanda ve Türkiyenin politik ilişkile-rinin 400. yılının kutlandığı bir çerçe-vede, genelde retorik olarak öncellik tanınan klişe bir coğrafya bağlamı içe-risinde bir sergi yapmak yerine (laleler, köprüler vs.), amberPlatform olarak neden “müşterekler zamanı / commons tense” diye bir konuyu seçtik?

Demirperdenin 1989 yılında düşmesi ve soğuk savaş yıllarının sonunun ilanından sonra zaferini hızla ve tartışmasız ilan eden küresel turbo-kapitalist sistemin, “ekonomi” argü-manıyla herşeyi özelleştirme baskısı altında iyice kaybolan kamusal müş-tereklerimiz, katılımcı demokrasinin krizi, transnasyonal ve milliyetçilik ikilemleri, 9/11 ve terör argümanla-rıyla bireysel haklarımızın birer birer yok edilip kontrol altına alınması, din savaşları, doğal kaynakların hayasız-ca tüketimi, ekonomik baloncukların patlatılmasıyla peydahlanan küresel krizler, demokratik devletlerin her-türlü sosyal sorumluluktan vazgeçe-rek bir şirketmiş gibi yönetilmesi so-nucu açığa çıkan iflas durumları, bu çerçevede kökten yok edilen iş hak-ları ve toplumda belkemiği oluşturan sosyal yapıların imhası ve bunların sonucu olarak da sosyal dengele-rin hiçe sayıldığı ve giderek aradaki açığın belirginleşerek arttığı sınıflı bir topluma doğru ilerleyen (sosyal, politik ve ekonomik) bir erozyon: her ne kadar kitle iletişim araçlarının gündelik mönüsünde yeralan ve bize tekrarlaya tekrarlaya dayattığı afet

imajlarına bakarken gerçekliğe olan hertürlü duyarlılığımızı yitirmektey-sek de, günümüzü anlatan manzarayı bu şekilde betimlemenin fazla abar-tılı bir tasvir olduğunu söyleyemeyiz.

Commons/Müşterekler meselesi yuka-rıda çizdiğimiz manzara çerçevesinde, sosyal medya ve sosyal örgütlenme bağ-lamlarında ökolojik, sosyal ve katılım-cı demokratik politika tartışmalarını birbirine bağlayan bir organizasyon biçimi olarak, acil toplumsal soruları yeniden kurgulayarak sorduğumuz, varolan ve olası muhtelif krizlere ge-leceğe dair yanıtlar aradığımız, pazar ekonomisinin hegemonyasında göz-ardında kalmış konular bağlamında si-vil örgütlenmelerin gerekliliğini, bura-da üretilen çözümlerin pratikte hayata geçirilmesinin önemini ön plana çıkar-tan, yaşam için gerekli olan herşeyin özelleştirildiği bir dünyada başka bir vizyon yaratabilmek için alternatif bir platform oluşturmaktadır.

“Digital Commons / Sayısal Müşterek-ler” kamuya açık gereçler, bilgi, teori, sanat ve kültüre herkesin karşılıksız ulaşabildiği platformlardır. Com-mons/Müşterekler, diğerleriyle pay-laştıklarımızdır. Commons/Müşterek-ler pazarın ve merkeziyetçi kontrolün hegemonyasının ötesinde kurduğu-muz yeni anlatım biçimidir, bu anla-mıyla da bir cins dildir.

“Commons Tense / Müşterekler Zama-nı” yerel ve ulusal verilerin ötesinde, hepimizin sisteme dair ortak sorula-rını tartışabilmek, alternatifler ürete-bilmek üzere birlikte kullanabileceği-miz faraziye bir dile gönderme yapar. Fiziksel ve düşünsel, sistem içi ve sis-tem dışı her türlü sınırın ötesinde dü-şünebilmek için bir öngörüdür.

“Isofield”; Candaş Şişman

42

Turkey is also experiencing the di-lemmas of modern politics in its con-temporary capitalist transformation. Sociologically speaking, as we are now in the period of megalopolis, we are also creating differences while repeating, appropriating and differ-entiating the existing spaces, mean-ings, functions and institutions.

Restoring the lost meaning of a common world by renovating the frac-tures in the social bond, Commons Tense is weaving an innovative fabric for the modest connections of a micropolitics of intersubjectivity. For the re-invention of everyday life (a theme ‘bricolaged’ by Michel de Certeau in his The Practice of Everyday Life), [1] Commons Tense may first be considered as one of the contemporary forms of “Dolce Utopia” as Mau-rizio Cattelane would call it. Nevertheless, Commons Tense should be considered as an interactive space and time in which one is actualized with others among many possibilities.

New media works in the exhibition create singular perspectives while dealing with the existing features. By emphasizing the exclusive tools, methods and ways of doing things offered and only experienced by new media technologies, the artists of the exhibition create a nettachmen-tal space and time.

Nettachmental Art from Turkey

Ebru Yetişkin

[1] Michel de Certeau, The Practice of Everyday Life, translated by Steven Rendall, Berkeley: University of California Press, 1984. The French title was L’Invention du quotidien, Vol. 1, Arts de faire (1974).

43

Nettachments are dynamic, trans-formative actions and smooth rela-tions which are fleeing from being defined and categorized in their giv-en circumstances. By becoming both as an attachment and a network, the artists as well as their works involve acting with problems and materials to produce Ideas and operate where science, technology, philosophy, teleology, politics and ecology in-tersect. With a collective innovative effort, nettachmental arts generates concordant relations with minor his-tories, geographies, philosophies, literatures, everyday practices and people who have been marginalized and eliminated by the pre-existing and hegemonic power relations. Since these works do not carry on conventional ways of making art, they are frequently perceived as uncanny or deficient. It is clear that they are not a substitute for main-taining or reproducing Ideas and ac-tions within the existing order.

They do not reproduce lame com-plaints intended to passify nor do they mourn or repeat grievances about social, economic and politi-cal problems. In contrast to being or becoming a part of the existing or-der, these works or collective actions leave for somewhere else, a new des-tination, a new understanding, a new perspective on producing different Ideas and this approach is preferred as an ontological “obligation”. Since existing is to differ for Gabriel Tarde, this effort should be considered as an alternative way of making and transforming traditional politics.

Appropriating the tension between recognition and irrelevance, visible

and invisible, public space and pri-vate space, use-value and junk-val-ue, contemporary forms of consen-sus and decision-making are both examined, criticized, transpassed, innovated and suggested by the art-ists of the exhibition.

As a last remark, it can be noted that if commons tense is captured by the popular within hegemonic po-litical economy, the exhibition also proposes a critical approach with regard to the tragic privatization of the commons. Today as the produc-tion and media administration of consensus, contemporary populism is the shadow cast by the commodi-fication of politics and life when the People and Human are lacking and becomes, by their lack, one of the most ‘repeated and imitated Supple-ment’ of parliamentary democracy in its reality. Transiting through their own subjectivity, the artists as well as their works suggest and share a transformative action.

As contemporary populism is the dominant postpolitical form of in-tegrated transnational capitalism inasmuch as it expresses in the most immediately ‘binarised’ manner the Rest of the World, when the Rest and the World is implicitly remained separated and consigned to the se-lect ive/pa r t ic ipator y/interact ive governmentality of infotainment (Market Populism qua Capitalistic Democracy), nettachmental works from Turkey suggest for imagining and creating a new world of possi-bilities as a micropolitics of inter-subjectivities.

44

Turkije ervaart ook de dilemma’s van de moderne politiek in zijn heden-daagse kapitalistische transformatie. Sociologisch gesproken, omdat we ons nu in een periode van megalopo-lis bevinden, zijn we zowel verschil-len aan het creëren alswel herhalen. We eigenen ons de bestaande ruim-tes, betekenissen, functies en instel-lingen toe en passen deze aan onze

Om de verloren betekenis van een gemeenschappelijke wereld te herstel-len wil Commons Tense een innovatief ‘verband’ maken om de gebroken sociale banden mee te verbinden. Voor de heruitvinding van het dagelijks leven (thema 'bricolaged' van Michel de Certeau in zijn The Practice of Everyday Life) [1], kan Commons Tense allereerst worden beschouwd als een van de hedendaagse vormen van "Dolce Utopia" zoals Maurizio Cattelane deze noemt. Echter dient Commons Tense beschouwd te worden als een interactieve ruimte en tijd waarin men door middel van actualiteit op de vele mogelijkheden wordt gewezen.

wil aan. De mediakunst-werken in Commons Tense creëren nieuwe per-spectieven deze bestaande thema’s . Door de nadruk op de exclusieve in-strumenten, methoden en manieren die alleen te ervaren zijn door het gebruik van nieuwe media technolo-gieën, creëren de kunstenaars van de tentoonstelling een nettachmental space.

Nettachmental Art uit Turkije

Ebru Yetişkin


45

Nettachments zijn dynamische, transformatieve acties en connecties die niet kunnen worden gedefinieerd en gecategoriseerd in hun gegeven omstandigheden. Door zich zowel als een bijlage en een netwerk te presen-teren, kunnen de kunstenaars en hun werken zich bezighouden met proble-men en materialen waar wetenschap, technologie, filosofie, teleologie, po-litiek en ecologie elkaar kruisen.

Met een collectieve innovatieve in-spanning, genereert ‘nettachmental arts’ overeenkomsten als kleine ge-schiedenissen, regio's, filosofieën, literatuur, alledaagse praktijken en mensen die zijn gemarginaliseerd en geëlimineerd door de reeds bestaan-de en hegemonische machtsrelaties. Omdat deze werken doorgaan op de conventionele manieren van kunst maken, worden ze vaak gezien als griezelig of niet doeltreffend.

Het is duidelijk dat ze geen vervan-ging zijn voor het handhaven of het weergeven van ideeën en acties bin-nen de bestaande orde. Ze reproduce-ren geen verlammende klachten, en treuren niet om, of herhalen zij, so-ciale, economische en politieke pro-blemen. In plaats van deel te worden van de bestaande orde, zullen deze werken of collectieve acties deze verlaten voor een nieuwe bestem-ming, een nieuw begrip, een nieuw perspectief op de productie van verschillende ideeën. Deze aanpak wordt een ontologische "verplich-ting" genoemd. Aangezien bestaan gelijkstaat aan een verschil maken voor Gabriel Tarde, moet dit werk worden beschouwd als een alterna-tieve manier om traditionele politiek te transformeren.

De spanning tussen erkenning en irre-levantie, het zichtbare en onzichtbare, de openbare ruimte en private ruimte, gebruikswaarde en junk-waarde, he-dendaagse vormen van consensus en besluitvorming zijn onderzocht, be-kritiseerd, vernieuwd en voorgesteld door de kunstenaars van de tentoon-stelling.

Als laatste kan worden opgemerkt dat, indien Commons Tense wordt ge-vangen genomen door de populisten binnen hegemonische politieke eco-nomie, ook de tentoonstelling een kri-tische benadering met betrekking tot de tragische privatisering van de com-mons voorstelt. Vandaag de dag als de productie en media beheer van con-sensus, hedendaagse populisme is de schaduw van de commodificatie van de politiek en het leven bij de mensen en Human ontbreken en wordt, door hun gebrek, een van de meest 'her-haald en imiteerde Supplement' van de parlementaire democratie in zijn werkelijkheid. Reizen door hun eigen subjectiviteit, de kunstenaars en hun werken suggereert en deelt een trans-formerende werking.

Hedendaagse populisme is de domi-nante postpolitieke vorm van geïnte-greerde transnationale kapitalisme, aangezien het in de meest direct e bi-narised' manier de rest van de wereld. De rest en de wereld worden hierbij impliciet gescheiden en verzonden naar de selectieve / participatieve / in-teractieve overheid van infotainment (Markt Populisme qua kapitalistische democratie), nettachmental werken uit Turkije pleiten voor verbeelding en het creëren van een nieuwe wereld van mogelijkheden als een micropoli-tiek van intersubjectiviteit.

46

Bugün Türkiye de kendi kapitalist dö-nüşümü içinde modern siyasetin iki-lemlerini deneyimliyor. Sosyolojik ola-rak bakıldığında, şu anda megalopol dönemi içinde olduğumuz göz önün-de bulundurulsa, bizlerin bir yandan mevcut anlamları, işlevleri ve kurum-ları tekrar ederken diğer yandan onları kendine mal etmek ve farklılaştırmak

Commons Tense toplumsal bağdaki çatlak ve yarıklar ile ortak bir dünyanın kaybolmuş anlamını yenileyerek öznellikler arası bir mikro politikanın yalın bağlantılarına dair inovatif bir doku örüyor. Gündelik hayatın yeniden icadı (Michel de Certeau’nun The Practice of Every-day Life adlı kitabından yaptaklanan bir tema)[1] için Commons Tense ilk başta Maurizio Cattelane’nın deyişiyle bir ‘Tatlı Ütopya’nın güncel versiyonlarından biri olarak düşünülebilir. Ancak Commons Tense birinin diğer olasılıklar arasında gerçekleştirildiği interaktif bir zaman ve mekan olarak düşünülmeli.

suretiyle fark yarattığımız da ortada. Sergideki Türkiye’den yeni medya iş-leri de bu bağlamda mevcut olanla uğ-raşırken son derece tekil perspektifler yaratıyor. Yalnızca yeni medya tekno-lojilerine özgü araçlar, yöntemler ve iş yapış tarzlarını vurgulayarak serginin sanatçıları b(ağ)sal bir zaman ve me-kan yaratıyor.

Türkiye’den B(ağ)sal SanatEbru Yetişkin


47

Ne de olsa b(ağ)lar dinamik, dönüş-türücü eylemler ve verili durumlar içinde tanımlanmaktan ve sınıflan-dırılmaktan kaçan kaygan ilişkiler-dir. Hem bir bağ hem de bir ağ olarak gerek sanatçılar gerek işleri, Fikir üretmek ve bilimin, teknolojinin, felsefenin, teleolojinin, siyasetin ve ekolojinin kesiştiği yerde işlemek suretiyle sorunlarla ve materyallerle hareket etmeyi içeriyor. Zira kolektif sayılabilecek bir inovatif çabayla b(ağ)sal sanat, mevcut hegemonik iktidar ilişkileri tarafından elenen, görülmeyen, okunmayan ve tercü-me edilmeyen tarihler, coğrafya-lar, felsefeler, literatürler, gündelik pratikler ve insanlara uyan minör etkileşim ilişkileri üretiyor. Bu işler konvansiyonal sanat yapma yolları-nı sürdürmedikleri için de sıklıkla tekinsiz, eksik ya da anlaşılmaz ola-rak algılanabiliyor.

Şurası kesin ki bu işler mevcut dü-zen içindeki Fikirleri ve eylemleri muhafaza etmek ya da yeniden üret-mek üzere bir ikame sayılamaz. Ne pasifleştirmek niyetini içeren yavan sızlanmaları ve şikayetleri yeniden üretirler ne de toplumsal, siyasi ve ekonomik sorunlar hakkında keder-lenerek yas tutma eylemini tekrar ederler. Yalnızca mevcut düzenin bir parçası olmak yerine bu işler ya da kolektif eylemler başka Fikirler üretmek üzere başka bir yere, başka bir anlayışa ve yeni bir perspektife bir gidiştir, bir ayrılıştır ve bu yak-laşım ontolojik olarak bir ‘zorun-luluk’ olarak tercih edilir. Gabriel Tarde’un deyişiyle var olmak değiş-mek olduğu için, bu çaba gelenek-sel siyaset yapmayı dönüştürmenin alternatif bir yolu olarak değerlen-dirilmelidir.

Tanınma ve ilgisizlik, görünürlük ve görünür olmama, kamu ve özel alan, kullanım-değeri ve çöp değeri arasındaki gerginlik sanatçılar tara-fından kendilerine mal edilir; uzlaş-ma ve karar almanın güncel formları sorgulanır, eleştirilir, kat edilir, ino-ve edilir ve önerilir.

Son olarak ortak kipin bugün po-püler olan tarafından kapıldığı göz önünde bulundurulsa, sergi müş-terek olanların hegemonik siyasi-ekonomi tarafından trajik bir şekil-de özelleştirilmesine dair eleştirel bir yaklaşım da sunar. Günümüzde uzlaşmanın medya tarafından yö-netildiğini ve üretildiğini hesaba katarsak, güncel popülizm siyasetin ve hayatın metalaşmasıyla bir gölge haline gelmiştir. Halkın ve İnsan’ın eksikliği ile de parlamenter demok-rasinin en çok tekrar ve taklit edilen Ek’lerinden biri haline gelmiştir. Kendi öznelliklerini kat ederek sa-natçılar ve işleri bir dönüştürücü ey-lem ortaya koyar ve paylaşır.

Güncel popülizm entegre edilmiş transnasyonal kapitalizmin tahak-küm eden siyaset sonrası biçimi-dir çünkü ikili mantığı çalıştıra-rak Dünyanın Geri Kalanını, tam da Dünya ve Geri Kalanı arasında dolaylı bir şekilde ayrım yaparak infoğlencenin seçici, katılımcı ve etkileşimsel yönetimselliğine gön-dermeyi ifade eder. Bu durumda Türkiye’den b(ağ)sal işler yeni bir olasılıklar dünyasını tahayyül ede-rek yaratmayı öznellikler arası bir mikro-politika olarak önerir.

48 “Toplu Kaşıma / Common-Itchy”; Ahmet Sertaç ÖZTÜRK

50

The earliest VCD departments founded by private universities starting from 1996. Yıldız Technical University is the first state university which started such a program but also the first master and doctoral degree program in the field. Now there are roughly 170 universi-ties in Turkey, about 45 of them are in İstanbul and most of them have a visual communication design or similar pro-grams.

There is not a department or program dedicated to new media in any art fac-ulties of any universities in Turkey. For the large part, art education in Turkey still follows a conventional art educa-tional practice, although it has to be said that learning outcomes have shift-ed slowly towards conceptual art work which integrates various media such as three dimensional installations, audio and video, even within the more con-servative institutions such as the Mimar

New media scene in Turkey can be thought in parallel with the estab-lishment of visual communication design departments, which goes back to the end of 90’s. In the last decade, with the opening of visual com-munication design departments in public and private universities, screen based digital medium gained a momentum in Turkey. One of the pio-neers in Turkey was Bilgi University’s VCD department, which started organizing annual student works exhibits in 2001. These exhibits created a wide awareness of digital technologies among the younger generation.

Sinan Faculty of Fine Arts and Marmara University’s Faculty of Fine Arts.

Thus, it is no coincidence that integra-tive design/art and technology educa-tion centers around the visual commu-nication design programs at various institutions where these programs find their place within either Faculties of Communication -as would be the case for Bilgi University’s VCD department- or within the Art Faculties –as in Sa-banci University’s VCD program.

Screen-based interaction has been in the curriculums of all those programs from the beginning. But only in 2005, the first course, which tries to go be-yond the screen-based interaction and emphasizes works on spatial and tan-gible interfaces from the point of view of design and art disciplines, was start-ed in 2005 at Bilgi University –it was actually by me. I continued this course at Sabancı University later on.

“Commons Tense New Media Art From Turkey”

Ekmel Ertan

51

In 2005 Elif Ayiter and Selim Balcısoy started a multidisciplinary course at Sabancı University, which was open to both CS and VAVCD students, which emphasized collaborative work of de-sign and engineering students. Koray Tahiroğlu who is a musician educated abroad, started similar courses at the Music Department of Bilgi University and in 2008 the students presented their interactive compositions in a club. This was the first event of its kind.

While there are several –mostly indi-vidual- attempts to develop the new media education, none of them ended up as a separate program that focus-es exclusively on new media design and art practice. Although one could find a few extraordinary new media works in the student output, design and, until recently art programs could simply not go further other than just changing the design tools to the digi-tal medium. New media did not be-come mainstream even among the potential young generation. It is not a coincidence that almost all of the few Turkish new media artists in the world scene continued or completed their education abroad.

In 2005 Istanbul Technical University, which is the oldest and one of the most respected technical school of Turkey, started a master degree program ti-tled Information Technologies in De-sign. Since the academics started the program with a new perspective and based on the experience gained till that time, the program could have been one of the foremost new media programs of Turkey. Unfortunately, it could not manage to survive because of bureaucratic complications.

On the other hand a new generation of young academics are started taking over. These days, many Universities opening up more space to new media in their curriculums and some of them are started some programs titled “new media” under the communication faculties. But these “new media” pro-grams are in fact journalism programs, not design or art programs. Therefore the Visual Communication Design pro-grams or departments are still the only creative resources for new media art and design in Turkey. This field is still waiting for its dedicated programs.

The earliest attempt to create a plat-form in new media art in Turkey was a media art and theory magazine titled

“h@t” (Hybrid Arrested Translation) only one issue could be published in 1998. Fatih Aydoğdu was the editor and initiator of the magazine. In its first and only issue, “h@t” was focusing on the “body in the information age” with the texts featuring (a.o.) P. Virilio, V. Flusser, A. Kroker, H. Moravec and Art-ists like Stelarc, Orlan, Aziz + Coucher.

NOMAD was founded in 2002 as an in-dependent formation and registered as

“association” in 2006. NOMAD, in their own words, aims to produce and exper-iment with new patterns in the digital art sphere by using the lenses of vari-ous other disciplines. Başak Şenova, Emre Erkal and Erhan Muratoğlu were the initiators of the project. NOMAD realized the first sound art festival titled “cntr_alt_del” in 2003 then con-tinued in 2005 and 2007-2008. NOMAD developed an important local network and carried out many projects, which evolved into networking and to pro-jects concurrence of contemporary art and social issues.

52

In 2006, Ekmel Ertan and Aylin Kalem who were then colleagues at “Bilgi Uni-versity”, organized TECHNE Digital Per-formance Platform, which was the first new media event of its kind in Turkey. It was a one-week festival, consisting of a small exhibit, seminars, two dance performances and a few workshops around new media. TECHNE was very popular only among a small number of students from the above mentioned programs and some young artists.

Up to 2007, there were only academics and some individuals in the –up com-ing- new media field of Turkey and a need for an independent institutional organization was clear. Some of the people who worked together in TECH-NE organization started Body Process Arts Association (BIS), which is the first and still only independent NGO in the field. BIS initiated by Ekmel Ertan, Özlem Alkış and Nafiz Akşehirlioğlu who started amber art and technology festival same year in 2007.

Since then BIS realized five editions of the festival, which were very success-ful in creating international visibility for the art and technology field and new media art in İstanbul. This year we are going to realize the sixth issue of amberFestival in November. I will talk about BIS and amberFestival later.

[Current State]

Today, VCD programs of the universi-ties are continuing to produce interest-ing outcomes on individual bases. Bilgi University’s VCD department is still continuing its Track exhibitions (an-nual students exhibition), which, how-ever, do not repeat the same success as before.

In 2006 Bilgi University moved to its new Santral campus, which includes a contemporary art museum in the inspir-ing terrain of an old Power Station. This space created a new challenge for new practices in the field. Management of Performing Arts Department of the same university contributed by opening work-shops and including new technologies in their curriculum. BODİG which is an artist platform started by Aylin Kalem and Beliz Demircioğlu was born there and started research and workshops in dance and performance that utilize new technologies.

A very promising initiative in the last years is that Güven Çatak at Bahçeşehir University started a Game Lab titled “Bug”, which already designed a few games, col-laborated in making of a documentary about the game industry in Turkey and also publishing course documentaries online. The long-term plan is to start a game design department, which will be the first in Turkey.

Kurye Video Festival started an interest in new media and gradually developed new media events in the frame of its Kurye Festival. Last year they carried out the 2011 issue of their festival on Game with the title “Space Invaders”.

Gallery and museums are also interested in new media lately; Pera Museum hosted Japan Media Art exhibition in 2010 and Borusan Music House opened their sec-ond collection of the media exhibition ti-tled “Material and Light”. The director of Borusan Music House declared that their long-term aim is to open a new media mu-seum in Istanbul.

Art scene or better to say “art market” is developed considerably in the last years

53

in İstanbul. Therefore it is more often now that we will see single new media works as part of contemporary art exhi-bitions in the galleries. I prefer to say art market because the art has been almost totally left or given to the private sector; the state is not a real actor in this scene any more in Turkey.

Indeed outside of the early Republican period when the major art schools were founded the state never has never really supported art in Turkey. It was in fact the opposite. It was only in the year 2010, when İstanbul was the European Capital of Culture that independent artists and or-ganizations working in contemporary art field were supported by the state for the first time through the İstanbul 2010 ECC Agency. That experience also showed us that no practice or procedure through which artists and the state can work to-gether, had been developed. Today you can imagine an art scene in which almost all big national corporates have their own cultural institutions, there are only commercial galleries, only a small audi-ence which is not enough to make the only contemporary performance theatre of İstanbul (garajistanbul) survive, and no city or state support except the tradi-tional arts or cinema.

Therefore, the corporations and collec-tors started to lead the art scene. Since the mainstream markets react slower to the changes of the time and Turkey is only a follower of Western art scene, what we managed to get is a conventional art market at the end. This can be also true for many other countries these days; less state money for arts and whatever is avail-able mostly goes to traditional or conven-tional arts. But the lack of public money in the art scene in Turkey makes it totally open to the manipulation of the power

actors and in which artists, artist groups, independent institutions, etc. are in the danger of losing their voice. This actually explains the choice of amberPlatform’s theme around the concept of Commons for this year in 2012.

In such an art scene, it is difficult to find her way as an artist, especially if you are working in a niche. As I mentioned before there are only a few artist in Turkey who could have developed a career in new media.

Ebru Kurbak lives and works in Vienna. After completing her graduate and MA in architecture, she thought at Bilgi univer-sity VCD department, later she moved to Austria for her PhD study. Ebru Kurbak became known especially with their collaborative work with Mahir Yavuz, ti-tled News Knitter, they created pullovers that visualize large scale data; specifi-cally news about the Turkish military. It is partly a political work that consists of data collected through the Google search in a certain time scale and processed with custom software to create the visu-alization. Kurbak intersted in wearables and continue creating wearable artworks.Mahir Yavuz also studied and thought at Bilgi University's VCD Department before moving to Linz for his PhD. He workes on information visuzalization and created many infiviz in the frame of artistic rep-resentations. He is currently working in New York as a designer an also producing artworks in the same channel.

Burak Arıkan is the best-known Turkish media artist. He studied at MIT after his civic engineering education and master’s degree in media design in Turkey. He is the most productive artist in the field. During his education at MIT he worked on different topics and collaborated with

54

many international artists. Lately he is working on Network Mapping, which he developed as an artistic tool to ana-lyze social relations among the actors in many different fields but especially in the art scene. Among his other works I would like to mention is Mypocket.

Ali Miharbi is another media artist who completed all his higher education in the United States. Miharbi is using face tracking software and developed most of his late works on related con-cepts. Delegation and Faces on Mars are among his works. RTÜK is another work which is a plug-in written for Firefox to let the ordinary users to ban the part of the web sites that they believe is not suitable; this is a critical work against to the state’s internet policy.

Onur Sönmez is another young artist who completed his graduate study at Linz after his undergraduate studies at Bilgi University. Sönmez started his career as a designer after his gradu-ate study he worked at Future Lab as a research artist. He lives abroad and works as an artist and researcher inter-nationally. I would like to mention The Mexican Standoff, Jason Shoe, and White Shadow among his works, which cover a wide range.

Not all of these artists are coming from the digital background but also not from conventional art education or practices. Of course there are many established artists in Turkey who use new technolo-gies among other techniques and media. I did not mention them here as New Me-dia Artists. Mainly because new media or technologies themselves are not the main medium of their work; also even if they create such works, these do not form their artistic repertoire. although I

believe that such artworks deserve the same merit as others, it is a totally dif-ferent artistic approach as well as a dif-ferent methodology that distinguishes new media artist from the conventional. [amberPlatform]

After this brief history of new media in Turkey I will continue with our own ex-perience, BIS and amberPlatform.

BIS (Beden-İşlemsel Sanatlar Derneği / Body-Process Arts Association) is an Istanbul based initiative that aims to explore artistic forms of expression at the conjunction of the body and the technological processes. It was founded in 2007 as an association by a team of researchers and artists from disciplines such as dance, performance, design, so-cial sciences and engineering.

BIS fosters to create an international dis-cussion and production platform in its locale, on art and technology in a world itself transformed by new technologies. It defines its area of interest through the wording of its subtitle. The concept of body-process arts envisages artistic forms that explore, think, embody and question the complex and multifaceted relationship and the fluid boundaries between body and technology and the consequences of their interaction.

BIS started amber Art and Technology Festival in November 2007 which con-sisted of a new media art exhibition, performances, workshops, seminars and artist presentations. It continues annually since then.

[amberFestival’s objectives]:

▸ To promote research and production in the new forms of artistic expressions

55

that exploit new technologies;▸ To provide visibility to the artworks and young artists working in the field of art and technology in Turkey

▸ To present international artworks to the young artists and Turkish audience

▸ To bring the critical topics in art and technology to the public attention

▸ To improve young generations’ percep-tion of technology by encouraging ac-tive and creative use of it

▸ To create a new international art and technology network between East and West in Istanbul

amberFestival realized these objec-tives in the past years and created a new international scene in its locale in the conjunction of art and technology. The themes for the past 5 festival were

“Voice and Survival” “Interpassive Perso-na”, “Uncyborgable?”, “Datacity”, “Next Ecology”; each with references to local as well as international panorama. This year the theme is “Paratactic Commons”.

In the five editions of amberFestival up to now, 192 artists and research-ers presented their works; Stelarc, Bill Vorn, Marcel.li Antunez Roca, Mladen Dolar, Robert Pfaller are some names to be mentioned among them. More than 136 installations exhibited, 21 work-shops, 17 performances, 14 lectures, 52 artists presentations realized. From the first installment of the festival to present the work of the local artists has been an important issue. amberFestival encouraged young artists and tried to make sure that a quarter of the exhib-ited works to be the creation of local artists. 43 local artists have exhibited their works at amberFestivals. For most young artists it was the first interna-tional presentation of their work and a certain chance for networking.

amberFestival helped to create aware-ness about the art and technology field and brought critical topics into the pub-lic attention. The themes of the festival helped to deeply and widely discuss the important topics related to the technolo-gy and society. Starting from 2009 with amberConference the topics became even more visible and elicited the par-ticipation of a larger audience.

The first international “amberConfer-ence” held in conjunction with the am-ber Art and Technology Festival in 2009, in collaboration with İstanbul Modern and with the support of “Sabancı Uni-versity”. amberConference aims at creating a platform of discussion and dissemination for the various themes and topics in which science, art and technology converge. This is its fourth year. amberConference is continuing in close collaboration with İstanbul Tech-nical University, Sabancı University and University of Southampton.

amberPlatform also created or collabo-rated other projects abroad and exhib-ited works of artists who live and work in Turkey. Luna Park was a collabora-tion with Dortmund based Artsceneco; the exhibition-performances realized in Munich, İstanbul and Dortmund. Inter-cult Playface was another exhibition in Museums Quartier in collaboration with Interface Culture Masterprogram. Right after Commons Tense in the Haag, we will be exhibiting some of the works in Saarbrucken in collaboration with HBK.

BIS also runs several projects in the con-junction of art, technology and society which are not mere artistic projects. It continues to be one of the important ac-tors that shaped and continue to shape the art and technology scene in Turkey

56

Een van de pionierende initiatieven in Turkije was Bilgi University’s VCD afdeling, die in 2001 startte met de organisatie van jaarlijkse tentoon-stellingen met werken van studenten. Deze tentoonstellingen creeerden een breed bewustzijn voor digitale tech-nologien onder een jongere generatie. Vandaag de dag zijn er grofweg 170 universiteiten in Turkije, waarvan er 45 in İstanbul gevestigd zijn en waar-van het grootste aantal een VCD of een soortgelijk programma aanbied.

Er is echter geen afdeling of program-ma toegewijd aan nieuwe media in de kunst faculteiten van de Turkse universiteiten. Voor het grootste deel volgt de kunsteducatie in Turkije nog steeds een conventionele praktijk,

De nieuwe media scene in Turkije kan in een adem genoemd worden met de oprichting van visuele communicatie design faculteiten, wat terug-gaat naar het eind van de jaren 90. In het afgelopen decennium, met de opening van deze afdelingen binnen de publieke en private universiteiten, kreeg het scherm gebaseerde medium een momentum in Turkije. De vroegste VCD afdelingen werden opgericht door private universiteiten vanaf 1996. Yıldız Technical University was de eerste staatsuniversiteit die een dergelijk programma startte, en had eveneens het eerste Master en doctorale programma op dat terrein.

alhoewel er gezegd moet worden dat - zelfs bij de meer conservatieve instituten als Mimar Sinan’s Faculty of Fine Arts en Marmara University's Faculty of Fine Arts - de leerresultaten langzaamaan verschoven zijn naar conceptuele kunstwerken waarbij verschillende media geintegreerd worden, zoals driedimensionale in-stallaties, audio en video.

Daarom is het geen toeval dat gein-tegreerde design-, kunsten techno-logieprogramma’s hun plek in be-ginnen te nemen binnen de visuele communicatie design programma’s van verschillende educatie instellin-gen, maar ook binnen de groter com-municatie faculteiten of kunst facul-teiten.

“Commons TijdNieuwe Media Arts uit Turkije

Ekmel Ertan

57

Scherm-gebaseerde interactie is sinds het begin verwerkt geweest in de cur-riculums van deze programma’s. Pas in 2005 werd door mij het eerste vak ge-start bij Bilgi University waarin verder werd gegaan dan scherm-gebaseerde interactie en de nadruk lag op ruimte-lijke en tastbare interfaces vanuit het perspectief van ontwerp en kunst disci-plines. Dit vak werd later opgevolgd bij Sabancı University. Eveneens in 2005 startte Elif Ayiter en Selim Balcısoy een multidisciplinair vak bij Sabancı University, dat toegankelijk was voor zowel CS als VAVCD studenten. Hier-door kwam de nadruk te liggen op ge-zamenlijk werk in ontwerp en bouw-kunde studenten. Koray Tahiroğlu, een in het buitenland opgeleide muzikant, startte gelijksoortige vakken aan de muziek afdeling van Bilgi University en in 2008 presenteerden de studenten hun interactieve composities in een club. Dit was het eerste evenement van zijn soort.

Alhoewel er meerdere - veelal individu-ele - pogingen waren om nieuwe media educatie te ontwikkelen, eindigde geen ervan als opzichzelfstaand programma waarbij uitsluitend op nieuwe media en kunst praktijk werd gefocust. On-danks dat er een aantal uitzonderlijke nieuwe media werken werden gereali-seerd door studenten, konden ontwerpen - tot vrij recentelijk - kunstprogram-ma’s niet verder ontwikkelen totdat er simpelweg ontwerptools werden geüp-gradet naar digitale media. Nieuwe me-dia werd eveneens niet opgepakt door de mainstream beweging onder de jon-gere generaties. Het is geen toeval dat vrijwel alle nieuwe media kunstenaars uit Turkije op wereldniveau hun educa-tie in het buitenland hebben voorgezet en/of afgerond.

In 2005 startte Istanbul Technical Uni-versity (İTÜ), de oudste en een van de meest gerespecteerde technische scho-len van Turkije, een master programma genaamd Information Technologies in Design. Gezien het feit dat de acade-mici gestart waren vanuit een nieuw perspectief en gebaseerd op de erva-ringen die voorheen waren opgedaan, had het programma de potentie om een van de vooraanstaande nieuwe media programma’s van Turkije te worden. Helaas kon het programma uiteindelijk niet overleven door bureaucratische complicaties.

Vandaag de dag is er een nieuwe gene-ratie van jonge academici opgestaan die het roer aan het overnemen zijn. Veel universiteiten zijn recentelijk be-zig geweest met het vrijmaken van meer ruimte voor nieuwe media in de curriculums, en sommige zijn gestart met “New Media” programma’s van-uit de communicatie faculteiten. Maar deze programma’s zijn eigenlijk jour-nalistieke programma’s, geen ontwerp- of kunst programma’s. Daarom zijn tot op de dag van vandaag de Visuele Communicatie Design programma’s of afdelingen de enige creatieve bronnen voor nieuwe media kunst en ontwerp in Turkije. Op dit terrein is het nog steeds afwachten op toegewijde programma’s.

De eerste poging om een nieuw me-diaplatform op te zetten in Turkije was een media kunst en theorie magazine genaamd “h@t” (Hybrid Arrested Translation), waarvan slechts 1 editie kon worden uitgegeven in 1998. Fatih Aydoğdu was de editor en initiator van het magazine. In haar eerste en enige editie van “h@t” lag de focus op het “li-chaam in het informatie tijdperk”, met teksten van o.a. P. Virilio, V. Flusser,

58

A. Kroker en H. Moravec en bijdragen van kunstenaars als Stelarc, Orlan en Aziz + Coucher.

NOMAD startte in 2002 als een on-afhankelijke formatie, geregistreerd als “associatie” in 2006. In hun eigen worden richtte NOMAD zich op het produceren en experimenteren met nieuwe patronen in de digitale kun-sten door deze te benaderen vanuit het perspectief van verschillende andere disciplines. Başak Şenova, Emre Erkal en Erhan Muratoğlu waren de initia-tors van het project. NOMAD initieerde het eerste sound art festival genaamd

“cntr_alt_del” in 2003, dat werd voort-gezet in 2005, 2007 en 2008. NOMAD was verantwoordelijk voor de ontwik-keling van een belangrijk lokaal net-werk en realiseerde vele projecten op het vlak van hedendaagse kunst en sociale vraagstukken.

In 2006 organiseerde Ekmel Ertan en Aylin Kalem – destijds collega’s aan Bilgi University – het TECHNE Digital Performance Platform, het eerste nieu-we media evenement van zijn soort in Turkije. Het was een week durend fes-tival bestaande uit een kleine tentoon-stelling, seminars, twee dansvoorstel-lingen en enkele workshops rondom nieuwe media. TECHNE was erg po-pulair, maar slechts onder een klein aantal studenten van de hierboven ge-noemde programma’s en enkele jonge kunstenaars. Tot 2007 waren er twee academici en enkele indivisuen actief in het opkomende terrein van nieuwe media in Turkije, en de behoefte aan een onafhankelijke institutionele or-ganisatie groeide. Ekmel Ertan, Özlem Alkış en Nafiz Akşehirlioğlu startte de Body Process Arts Association (BIS), wat de eerste - en nog steeds de enige

- onafhankelijke NGO in het werkveld was. De eerste activiteit van BIS was het amber art and technology festival in 2007. Sinds 2007 heeft BIS vijf edi-ties van het festival gerealiseerd die een sterke bijdrage hebben geleverd aan de zichtbaarheid van de kunst en technologie en nieuwe media kunst sector in İstanbul. Dit jaar in november vindt de zesde editie van het festival plaats. Op BIS en amberFestival zal ik later nog terugkomen.

Vandaag de dag blijven de VCD pro-gramma’s van de universiteiten zeer interessante uitkomsten produceren op individuele basis. Bilgi University’s VCD afdeling zet nog steeds de Track tentoonstellingen voort, die helaas niet meer het succes als voorheen be-halen. In 2006 verplaatste Bilgi Univer-sity naar de nieuwe Santral campus, in het inspirerende terrein van een oude elektriciteits centrale, waar tevens een museum voor hedendaagse kunst is gevestigd. Deze omgeving creeerde een uitdaging voor nieuwe praktijken. Het Performing Arts Department droeg hieraan bij door de organisatie van workshops en de toetreding van nieu-we technologien in hun curriculum.

BODİG, een kunstenaarsplatform gestart door Aylin Kalem en Beliz Demircioğlu werd in deze omgeving geboren. BODİG doet onderzoek en or-ganiseert workshops in dans en perfor-mance waarbij gebruik gemaakt wordt van nieuwe technologien. Een ander veelbelovend initiatief is Bug, een Game Lab door Güven Çatak van de Bahçeşehir University. Bug heeft al een aantal games ontworpen, meegwerkt aan een documentaire over de game industrie in Turkije en ook educatieve documentaires online publiceerd.

59

Het lange termijn plan is om een game design department te starten, dat de eerste in Turkije zal zijn. Kurye Video Festival is een ander initiatief dat heeft gezorgd voor het interesseren van veel mensen in nieuwe media. Ze begonnen snel na de oprichting met het geleide-lijk opzetten van nieuwe media evene-menten als onderdeel van het festival.

Galleries en musea lijken ook steeds meer interesse te tonen in nieuwe media; Pera Museum organiseerde in 20120 een Japan media Art tentoonstel-ling en Borusan Music House opende een tweede collectie van de media tentoonstelling onder de titel “Mate-rial and Light”. De directeur van het Borusan Music House verklaarde zelfs dat hun plan op de lange termijn is om een museum voor nieuwe media te openen in İstanbul.

De kunst scene of beter gezegd de kunst markt in İstanbul is ontzettend sterk ontwikkeld in de afgelopen jaren. Daarom komt het steeds vaker voor dat er een of twee nieuwe media kunstwer-ken onderdeel worden van hedendaag-se kunst tentoonstellingen in galleries. Ik geef de voorkeur aan de term kunst-markt aangezien de kunst vrijwel volle-dig overgeleverd is aan de private sec-tor; de staat is in deze sector geen echte speler meer. Afgezien van de vroege Republikeinse periode waarin de gro-te kunstacademies werden opgericht door de staat, heeft de staat nooit echt kunst ondersteund. Het was zelfs het tegenovergestelde. Pas in 2010, toen İstanbul Culturele Hoofdstad van Eu-ropa was, werden onafhankelijke kun-stenaars en organisaties op het gebied van hedendaagse kunst ondersteund door de staat. Die ervaring toonde ons ook dat er geen praktische of procedu-

rele structuren waren opgebouwd die kunstenaars en de staat in staat stelde om samen te werken. Vandaag is daar-uit een kunstscene ontstaan waarin vrijwel alle grote nationale corporaties hen eigen culturele instituties hebben, er zijn enkel commerciele galleries, slechts een klein publiek dat niet groot genoeg is om het enige hedendaagse podiumkunst theater (garajistanbul) niet kan overleven en waar geen ge-meentelijke of staatsondersteuning bestaat voor de kunsten, afgezien van de traditionele hedendaagse kunsten of cinema. Op die manier zijn de corpo-raties en verzamelaars de kunstsector gaan leiden. Aangezien de mainstream markten langzamer reageren op de ver-anderingen van de tijd, en omdat Tur-kije slechts een volger is van de wester-se kunstsector, is er een conventionele kunstmarkt ontstaan.

Ditzelfde kan gezegd worden over vele andere landen dezer dagen; minder geld van overheidsinstellingen voor de kunsten en het weinige dat er nog be-schikbaar is gaat naar de traditionele en conventionele kunsten. Maar het ge-brek aan publiek geld in de kunstsector maakt dat deze volledig openstaat voor de manipulatie van partijen met macht, waardoor kunstenaars, collectieven, onafhankelijke organisaties etc. in het gevaar komen hun stem te verliezen.

Dit is tevens de aanleiding voor de keu-ze van amberPlatform om het thema in 2012 te richten op Commons. In een dergelijke kunstensector is het moeilijk voor kunstenaars om zich te ontwikke-len, voornamelijk in de niche discipli-nes. Zoals ik al eerder beschreef zijn er slechts een klein aantal Turkse kunste-naars die een carrière hebben kunnen ontwikkelen in nieuwe media.

60

Niet al deze artiesten komen vanuit een digitale achtergrond, maar ook niet uit conventionele kunsteducatie of praktijken. Uiteraard zijn er veel gevestigde Turkse kunstenaars die gebruik maken van nieuwe technolo-gieën, maar ook andere technieken en media. Ik noem hen hier niet nieuwe media-artiesten. Voornamelijk omdat nieuwe media of de bijbehorende tech-nologiën niet het hoofdmedium zijn in hun werk; en zelfs als ze dit soort wer-ken maken, dan is dat niet hun volledi-ge artistieke repertoire. Ook al geloof ik dat zulke kunstwerken net zoveel lof verdienen als anderen, betreft het wel een totaal andere artistieke bena-dering en methodologie, wat nieuwe mediakunst daardoor apart zet ten op-zichte van conventionele kunst.

[amberPlatform]

Na deze korte geschiedenis van de nieuwe media in Turkije zal ik verder gaan met onze eigen ervaring, BIS en amberPlatform.

BIS (Beden-İşlemsel Sanatlar Dernegi / Body-Process Arts Association) is een in Istanbul gebaseerd initiatief dat is gericht op het onderzoeken van artis-tieke vormen van expressie op het snij-vlak van lichaam en technologie. Het werd in 2007 als een vereniging opge-richt, door een team van onderzoekers en kunstenaars uit disciplines zoals dans, performance, design, sociale wetenschappen en techniek.

BIS positioneert zich als een internati-onaal discussie- en productieplatform op het gebied van kunst en technolo-gie, in een wereld die zelf getransfor-meert is door nieuwe technologieën. Het definieert het interessegebied door

middel van de formulering van de on-dertitel. Body-Process Art brengt artis-tieke vormen voort die de complexe en veelzijdige relatie en de flexibele gren-zen tussen lichaam en technologie, en de gevolgen van hun interactie onder-zoeken, bevragen en belichamen.

BIS begonnen met amber Art and Tech-nology Festival in november 2007, dat toen bestond uit een nieuwe media-kunst tentoonstelling, performances, workshops, seminars en kunstenaars-presentaties. Het festival heeft sins-dien ieder jaar plaats gevonden.

[De doelstellinge van amberFestival]:

▸ Om het onderzoek en de productie met betrekking tot de nieuwe vormen van artistieke expressie met gebruik van nieuwe technologieën te promo-ten;

▸ Om zichtbaarheid te geven aan kunstwerken en jonge kunstenaars die werkzaam zijn in het gebied van kunst en technologie in Turkije

▸ Om internationale kunstwerken te presenteren aan jonge kunstenaars en een Turks publiek

▸ Om belangrijke onderwerpen met betrekking tot kunst en technologie onder de aandacht te brengen van het publiek

▸ Om het inzicht in technologie van jonge generaties te verbeteren door het stimuleren van een actief en creatief gebruik ervan.

▸ Om een nieuw internationaal kunst en technologie netwerk tussen Oost en West in Istanbul te creëren

61

amberFestival realiseerde deze doel-stellingen in de afgelopen jaren en cre-eerde een nieuwe internationale scène rondom het veld van kunst en techno-logie. De thema's voor de laatste vijf festivals waren “Voice and Survival”

“Interpassive Persona”, “Uncyborga-ble?”, “Datacity” en “Next Ecology”; en opereerden elk op zowel lokaal als internationaal niveau. Het thema van dit jaar is “Paratactic Commons“.

In de afgelopen vijf edities van amber-Festival presenteerden 192 kunstenaars en onderzoekers hun werk, waaronder Stelarc, Bill Vorn, Marcel.li Antunez Roca, Mladen Dolar en Robert Pfaller. Meer dan 136 installaties werden tentoongesteld, 21 workshops, 17 voorstellingen, 14 lezin-gen, 52 kunstenaarspresentaties werden gerealiseerd. Vanaf de eerste editie van het festival is een grote rol weggelegd voor het presenteren van werk van lo-kale kunstenaars. amberFestival moe-digde jonge kunstenaars aan, en zorgde ervoor dat een kwart van de tentoonge-stelde werken van lokale kunstenaars was. 43 plaatselijke kunstenaars hebben inmiddels hun werk tentoongesteld op amberFestivals. Voor de meeste jonge kunstenaars was het de eerste internati-onale presentatie van hun werk - en een unieke kans om te netwerken.

AmberFestival heeft bijgedragen aan de bewustwording van het veld van kunst en techniek, en bracht belangrijke on-derwerpen onder de aandacht van het publiek. De thema's van het festival heb-ben bijgedragen aan brede en diepe dis-cussies over belangrijke onderwerpen met betrekking tot de rol van technologie in de samenleving. Dit werd vanaf 2009 met amberConference nog meer zichtbaar en maakte de deelname van een groter pu-bliek mogelijk.

De eerste internationale “amberCon-ference“ werden gehouden in samen-werking met het amber Art and Tech-nology Festival in 2009, dat tot stand kwam in samenwerking met Istanbul Modern en met de steun van "Sabanci-universiteit". amberConference is ge-richt op het creëren van een platform voor discussie en de verspreiding van de verschillende thema's en onder-werpen waarin wetenschap, kunst en technologie samenkomen. Dit is het vierde jaar waarin amberConference wordt voortgezet in nauwe samenwer-king met de Technische Universiteit van Istanbul, de Sabanci-universiteit en de Universiteit van Southampton.

Daarnaast creeerde en werkte amberPlatform mee aan andere pro-jecten in het buitenland en stelde het werk van in Turkije wonende en werkende kunstenaars tentoon. Luna Park was een samenwerking met het in Dortmund gebaseerde Artsceneco, waarvan tentoonstellingen en perfor-mances werden gerealiseerd in Mün-chen, Istanbul en Dortmund. Intercult Playfare was een tentoonstelling in Museums Quartier en kwam in samen-werking met Interface Culture Master-program tot stand. Direct na Commons Tense in Den Haag, zullen we een aantal van de werken in Saarbrücken tentoonstellen, in samenwerking met HBK.

BIS heeft ook een aantal projecten op het snijvlak van kunst, technologie en samenleving georganiseerd.die niet kunnen worden gezien als louter artistieke projecten. Het is nog steeds een van de belangrijkste spelers die kunst en technologie in Turkijke vorm gaf - en vorm zal blijven geven.

62

GİT bölümleri özel üniversitelerde 1996 yılından itibaren kurulmaya başlandı. Yıldız Teknik Üniversitesi hem bu alan-da bir program başlatan hem de ilk yüksek lisans ve doktora derecelerini veren ilk devlet üniversitesiydi.

Şu anda Türkiye’de 45 tanesi İstan-bul’da olmak üzere 170 üniversite var ve bunların birçoğunda GİT veya ben-zeri bir bölüm mevcut.

Buna karşılık Türkiye’deki hiç bir üniversitenin sanat fakültesinde yeni medyaya odaklanmış bir bölüm yok. Sanat eğitimi genellikle alışılageldik sanat pratiğini izler; buna karşılık Mimar Sinan Üniversitesi ve Marmara

Türkiye’de Yeni Medya Alanı’ 1990’ların sonunda kurulmaya başlayan görsel İletişim tasarımı (GİT) bölümleriyle paralel bir gelişme gösterdi. Ekran bazlı dijital tasarım aracı Türkiye’de son on yılda kamu ve özel üni-versitelerde açılan bu bölümlerle birlikte ivme kazanmıştı. 2001 yılında yıllık öğrenci çalışmaları sergisi düzenlemeye başlayan Bilgi Üniversitesi VCD bölümü bu konudaki öncülerdendir. Bu sergiler genç nesillerde diji-tal teknolojiler konusunda yaygın bir farkındalık yaratmıştır.

Üniversitesi gibi gelenekçi kurumlarda alınan öğrenme sonuçlarının üç bo-yutlu enstalasyonlar, ses ve görüntü gibi araçları kullanan kavramsal sa-natlara doğru kaydığı söylenebilir.

Nitekim, bütünlükçü bir tasarım/sanat ve teknoloji eğitiminin bir çok kurum-daki GİT programlarında gerçekleşme-si bir tesadüf değil. Bu programlar ya Bilgi Üniversitesi örneğinde olduğu gibi İletişim Fakültesinde, ya da Sa-bancı Üniversitesindeki gibi Güzel Sa-natlar fakültesinde yer alıyorlar.

Ekran-bazlı etkileşim (interaksiyon) başından beri bütün GİT programla-rının müfredatında yer aldı. Ancak

“Müşterekler ZamanıTürkiyeden yeni medya sanatı

Ekmel Ertan

63

ekran bazlı etkileşimin ötesine geçip mekânsal ve somut arayüzlere tasa-rım ve sanat disiplinlerinden bakan ilk ders 2005 yılında tarafımdan Bilgi Üniversitesinde açıldı. Bu derse daha sonra Sabancı Üniversitesinde devam ettim. 2005 yılında Elif Ayıter ve Selim Balcısoy Sabancı’da bilgisayar mühen-disliği (BM) ve görsel sanatlar ve görsel iletişim tasarımı (GSGİT) öğrencilerine açık, ortak tasarım çalışmalarına yö-nelik çok-disiplinli bir ders başlattılar. Eğitimini ülke dışında almış bir mü-zisyen olan Koray Tahiroğlu da 2008 yılında Bilgi Üniversitesinde benzer bir ders başlattı. Bu derse katılan öğren-ciler 2008 yılında ürettikleri interaktif besteleri kamuya açık bir kulüpte ser-gilediler. Bu etkinlik türünün ilk örne-ğiydi.

Yeni medya eğitimini geliştirmek için bir çok –bireysel- girişim gerçekleş-se de bunların hiçbiri gerçekten yeni medya tasarımı ve sanatsal pratiklere yoğunlaşan bir programa dönüşmedi. Öğrencilerin ürettikleri işler arasında bir kaç olağanüstü çalışmaya rastlan-sa, tasarım ve sanat programları son yıllara kadar tasarım araçlarını değiş-tirmek dışında fazla ilerleyemediler. Yeni medya genç nesil için bile bir ana akım haline gelmedi. Dolayısıyla Dün-ya sahnesindeki az sayıda Türk yeni medya sanatçısının neredeyse hepsi-nin eğitimini yurtdışında yapmış veya devam ediyor olması tesadüf değil.

2005 yılında Türkiye’nin en eski ve saygın teknik okullarından İstanbul Teknik Üniversitesi Tasarımda Bilgi Teknolojileri başlıklı bir yüksek li-sans programı başlattı. Program ona önayak olan bilim insanlarının o za-mana kadarki deneyimlerini yeni bir perspektifte ele alabildikleri ölçüde

Türkiye’nin önde gelen yeni medya programı olabilirdi. Maalesef bürokra-tik komplikasyonlar yüzünden devam edemedi.

Diğer taraftan da yeni ve genç bir aka-demik nesil kurumlarda söz sahibi olmaya başladı. Bu günlerde bir çok üniversite ders programlarında yeni medyaya yer açıyor; bazıları da İleti-şim Fakülteleri altında “yeni medya” başlıklı programlar başlattılar. Ancak bu yeni medya programları aslında ga-zetecilik programları, tasarım ya da sa-nata yoğunlaşmıyorlar. Dolayısıyla GİT bölümleri ya da programları hala yeni medya sanatı ve tasarımı için tek ya-ratıcı kaynak konumundalar. Bu alan hala sadece ona adanmış akademik programlarını bekliyor.

Türkiye’de bir yeni medya platformu yaratmak için yapılan ilk girişim HAT (Hybrid Arrested Translation) adlı ve sadece bir kez yayınlanabilen medya sanatı ve teori dergisiydi. Derginin editörü ve fikir babası Fatih Aydoğdu idi. İlk ve tek sayısında dergi “bilgi ça-ğında beden’i ele alıyor ve P. Virilio, V. Flusser, A. Kroker, H. Moravec gibi dü-şünürlerin yanında Stelarc. Orlan, Aziz + Coucher gibi sanatçıların yazılarına yer veriyordu.

NOMAD 2002 yılında bağımsız bir olu-şum biçiminde kuruldu ve 2006 yılın-da kendini dernek olarak kaydettirdi. Kendi sözlerinden alıntıyla, “NOMAD” bir çok başka disiplinin merceğini kul-lanarak dijital sanatlarda yeni kalıplar araştırır ve üretir. Projenin kurucula-rı Başak Şenova, Emre Erkal ve Erhan Muratoğluydu. NOMAD ülkenin ilk ses sanatı festivalini “cntr_alt_del” adıy-la 2003 yılında düzenledi ve etkinliği 2005 ve 2007-08 yıllarında tekrarladı.

64

Böylelikle önemli bir yerel ağ da oluşturdu ve bir çok önemli proje yürüt-tü. Bu projeler genişleyen bir ağa, daha sonra da çağdaş sanat ve toplumsal me-selelerin kesişim noktalarını irdeleyen projelere doğru evrildi.

2006 yılında Bilgi Üniversitesinden mes-lektaş Ekmel Ertan ve Aylin Kalem TECH-NE Dijital Performans Platformu’nu dü-zenlediler. Festival formatındaki bu etkinlik Türkiye’de yeni medya konu-sunda türünün ilk örneğiydi. Festival kapsamında bir hafta süresince küçük bir sergi, seminerler, iki dans perfor-mansı ve yeni medya üzerine bir kaç workshop düzenlendi. TECHNE sadece yukarıda sözü edilen programlara de-vam eden az sayıda öğrenciler ve bazı genç sanatçılar arasında oldukça popü-lerdi.

2007’ye kadar Türkiye’de gelişmeye baş-layan yeni medya alanında sadece öğ-retim üyeleri ve bireysel sanatçılar yer alıyordu. Yeni bir bağımsız ve kurumsal bir organizasyona ihtiyaç olduğu açıktı. TECHNE’nin organizasyonunda çalışan bir kaç kişi bir araya gelerek Beden İş-lemsel Sanatlar Derneği’ni (BİS) kurdu, bu oluşum halen yeni medya alanında çalışan tek bağımsız NGO konumunda. 2007 yılında Ekmel Ertan, Özlem Alkış ve Nafiz Akşehirlioğlu tarafından kurul-du ve aynı yıl amber’07 sanat ve tekno-loji festivalini düzenledi.

BIS başlangıcından bu güne kadar bu festivali beş kez gerçekleştirdi. Bu et-kinlikler İstanbul’daki sanat, teknoloji ve yeni medya çalışmalarına uluslara-rası görünürlük sağlamak ve bu alanda çalışan sanatçılara bir platform sun-mak adına başarılı oldu. Bu yıl altıncısı yapılacak olan amberFestival Kasım ayında gerçekleşecek.

[Yeni Medya Sanatlarının Mevcut Durumu]

Bu gün üniversitelerin VCD programla-rı bireysel bazda ilginç ürünler verme-ye devam ediyor. Bilgi Üniversitesinin yıllık öğrenci projeleri sergisi hala aktif ancak önceki yıllardaki başarısını ya-kalayamıyor.

2006 yılında Bilgi Üniversitesi yeni kam-püsüne taşındı. İlham verici bir eski elektrik santraline eklemlenmiş bir çağ-daş sanatlar müzesi de içeren bu mekan yeni pratikler yaratmak anlamında yeni medya sanatları için yeni olanaklar sundu. Üniversitenin Sahne ve Gösteri Sanatları Yönetimi Bölümü workshop-lar düzenleyerek ve eğitim program-larında yeni teknolojilere yer vererek alana katkıda bulundu. Aylin Kalem ve Beliz Demircioğlu tarafından başlatılan bir sanatçı platformu olan BODİG de burada faaliyete başladı, araştırmalar, yeni teknolojilerin kullanıldığı dans ve performans workshoplarıyla devam ediyor.

Son yılların oldukça umut vadeden gi-rişimlerinden biri Güven Çatak’ın Bah-çeşehir Üniversitesinde başlattığı oyun laboratuarı “Bug” idi. Bir kaç oyun tasarlamanın yanı sıra, Türkiye’deki oyun endüstrisi hakkında hazırlanan bir belgeselin yapımına katıldılar. Ayrı-ca online ders notu yayınlamaya devam ediyorlar. Uzun dönemdeki planları Türkiye’de bir ilk olacak bir oyun tasa-rımı bölümü açmak.

Kurye Video Festivali de yeni medyaya ilgi duymaya başladı ve Kurye festivali çerçevesinde yeni medya etkinlikleri düzenlemeye başladı. 2011 yılındaki festivallerini “Space Invaders” başlığıy-la Oyun üzerine gerçekleştirdiler.

65

Son zamanlarda galeri ve müzeler de yeni medya’ya ilgi duyuyorlar. Pera Müzesi 2010 yılında Japon Medya Sanatları ser-gisine ev sahipliği yaptı, aynı yıl Borusan ikinci yeni medya seçkisini “Madde-Işık” başlığıyla sergiledi. Borusan Müzik Evi direktörü yaptığı açıklamada uzun dö-nemdeki amaçlarının İstanbul’da bir yeni medya müzesi açmak olduğunu söyledi.

İstanbul Sanat ortamı, ya da daha uygun bir deyimle sanat piyasası, son yıllarda büyük gelişme gösterdi. Artık sanat ga-lerilerinin çağdaş sanat sergilerinde tekil yeni medya eserlerine daha çok rastlıyo-ruz. Sanat piyasası diyorum çünkü sanat artık tamamıyla özel sektöre bırakılmış, onun kontrolünde; devlet artık bu konu-da gerçek bir aktör değil.

İlk defa 2010 yılında İstanbul Avrupa Kül-tür Başkenti sıfatını taşıdığında çağdaş sanat alanında çalışan bağımsız sanatçı ve girişimler 2010 AKB Ajansı aracılığıyla devlet tarafından desteklendiler. Bu dene-yim bize devlet ve sanatçıların birlikte ça-lışabileceği pratik ve prosedürlerin henüz geliştirilmediğini de gösterdi. Bugünkü durum ise neredeyse bütün büyük ulu-sal şirketlerin kendi kültür kurumlarına sahip olduğu, sadece ticari galerilerin mevcut olduğu, İstanbul’un tek çağdaş performans sahnesi Garajİstanbul’u bile ayakta tutabilecek kadar bile seyirci bu-lunamayan, ve sinema veya geleneksel sanatlar dışında Belediye veya devlet des-teği alamayan bir sanat ortamına dönüştü.

Böylelikle şirketler ve koleksiyonerler sa-nat ortamının hakimleri haline geldiler. Temel piyasalar zamansal değişiklikle-re daha yavaş cevap verdiği ve Türkiye sadece Batı sanat piyasasının bir takip-çisi olduğu için, elimizdeki nihai sonuç konvansiyonel bir sanat piyasası. Bu günlerde bu durum bir çok ülke için ge-

çerli olabilir. Genel olarak azalan ve daha çoğu geleneksel ya da konvansiyonel sa-natlara giden devlet desteği. Ancak Tür-kiye sanat dünyasında kamusal desteğin eksikliği ortamı iktidar sahiplerinin ma-nipülasyonuna açık bırakıyor; sanatçılar, sanatçı gurupları ve bağımsız kurumlar ise seslerini kaybetme tehlikesiyle karşı karşıyalar. amberPlatform’un 2012 yılı için seçtiği tema Müşterekler bu duruma dikkati çekmeyi amaçlıyor.

Özellikle de niş bir konuda çalışıyorsanız, böylesi bir sanat ortamında bir sanatçı olarak yolunu bulmak kolay değil. Daha önce belirttiğim gibi Türkiye’de yeni med-ya alanında kariyer yapabilen az sayıda sanatçı var.

Ebru Kurbak Viyana'da yaşayan ve ça-lışan bir sanatcı. Mimarlık egitimini ve yüksek lisansını İTÜ'de tamamladıktan sonra, Bilgi Üniversitesi VCD departma-ninda ders verdi. daha sonra doktora ça-lışması için Avusturya'ya taşındı. Ebru Kurbak özellikle Mahir Yavuz'la birlikte yaptıkları Haber Örücü başlıklı ortak çalışmalarıyla tanındılar. Bu yarı poli-tik veri görselleştirme çalışması Türk Silahlı Kuvvetleriyle ilgili haberlerin ka-zak deseni olarak görsellestirilmesinden oluşuyor. Google’dan belirli bir zaman ölçeğinde toplanan veriler özel bir yazı-lım aracılığıyla görselleştiriliyor. Kurbak sonraki çalışmalarında da giyilebilir tek-noljilerle ilgilendi ve bu alanda sanatsal üretimine devam ediyor.Mahir Yavuz egitimini Bilgi Üniversi-tesinde tamamlayip ayni yerde ders verdikten sonra doktora çalışması için Linz'e tasınd. Yavuz özellikle bilgi gor-selleştirme ile ilgilendi ve bu alanda farklı formatlarda sanatsal isler uretti. Halen New York'ta tasarımcı olarak ça-lişan Yavuz, sanatsal bilgi görselleştir-meleri üretmeye devam ediyor.

66

Burak Arıkan Türkiye’nin en tanınmış yeni-medya sanatçısı ve alanın en üret-ken sanatçısı. Türkiye’de inşaat mühen-disliği lisans eğitimi ve medya tasarımı yüksek lisansı yaptıktan sonra MIT’de çeşitli konularda çalıştı ve bir çok ulus-lararası sanatçıyla işbirliği yaptı. Son zamanlarda Network Mapping (Ağ ha-ritalaması) üzerine çalışıyor. Bu farklı alanlarda, ama özellikle de sanat orta-mındaki aktörlerin aralarındaki sosyal ilişkileri incelemeye yarayan sanatsal bir araç. Bir başka önemli çalışması da Mypocket.

Ali Miharbi eğitimini ABD’de tamamla-yan bir başka medya sanatçısı. Yüz ta-kibi yazılımı kullanan Miharbi’nin son dönem çalışmaları da benzer kavramlar üzerine. Önemli çalışmaları arasında Delegation (Vekalet) ve Faces on Mars (Mars’ta Yüzler) sayılabilir. RTÜK ise Firefox için yazılmış bir plug-in; ano-nim kullanıcıların bulundukları web sayfasında sakıncalı buldukları yerleri sansürlemesini sağlıyor. Çalışmanın adı Türkiye’de halen faaliyette olan devlet sansür kurumuna referans veriyor ve In-ternet politikalarını eleştiriyor.

Onur Sönmez Bilgi Üniversitesindeki lisans eğitiminden sonra yüksek lisan-sını Linz’de tamamlayan bir başka genç sanatçı. Sönmez kariyerine tasarımcı olarak başladı ve yüksek lisans eğiti-minden sonra Future Lab’da araştırmacı sanatçı olarak çalıştı. Türkiye dışında yaşıyor ve uluslararası ölçekte sanatçı ve araştırmacı olarak çalışıyor. Önemli ça-lışmaları arasında The Mexican Standoff, Jason Shoe ve White Shadow sayılabilir.

Bu sanatçıların hepsi dijital bir geçmi-şe sahip değil ancak konvansiyonel bir sanat eğitiminden ve pratiğinden de gel-miyorlar. Türkiye’de yeni teknolojileri ve

medyayı kullanan bir çok tanınmış sa-natçı mevcut ancak onları burada yeni medya sanatçıları olarak anmadım. Bu-nun bir nedeni yeni medya ve teknoloji-lerin işlerinin ana aracı olmaması. Diğer bir neden ise bu tip çalışmalar yapsalar bile bunların sanatsal repertuarlarını oluşturmaması. Bu tip eserler diğerleri kadar önemli olsalar da farklı bir sanat-sal yaklaşım ve yöntem yeni medya sa-natçılarını diğerlerinden ayırıyor.

[amberPlatform]

Türkiye’de Yeni medya’nın bu kısa tari-hinden sonra, kendi deneyimimizden, BIS ve amberPlatform’dan sözetmek istiyorum.

Beden-İşlemsel Sanatlar Derneği (BIS) İstanbul’da kurulu bir yeni medya gi-rişimi. Beden ve teknolojik süreçlerin kesişimindeki sanatsal ifade olanakla-rını araştırıyor. 2007 yılında dans, per-formans, tasarım, sosyal bilimler ve mühendislik gibi alanlarda çalışan bir gurup araştırmacı ve sanatçı tarafından kuruldu.

Teknoloji tarafından dönüştürülen bir Dünyada BIS kendi yerelinde sanat ve teknoloji üzerine bir tartışma ve üretim platformu oluşturmayı amaçlıyor. İlgi alanlarını isminde barındırıyor. Beden-işlemsel kavramı insan bedeni ve tek-noloji arasındaki karmaşık ve çokyüzlü ilişkiyi ve kaygan sınırları ve bu ilişki-nin sonuçlarını düşünmeyi öneriyor.

BİS, amber sanat ve teknoloji festivalini 2007 yılı Kasım ayında düzenlemeye başladı. Festival bir yeni medya sergisi, performanslar, workshoplar, seminer-ler ve sanatçı sunumlarından oluşuyor-du. Halen her yıl aynı tarihlerde düzen-leniyor.

67

[amberFestivalin amaçları]:

▸ Yeni teknolojilerden yararlanan yeni sanatsal ifade biçimleri konusunda araştırma ve üretim yapmak.

▸ Sanat ve teknoloji alanında çalışan genç Türkiyeli sanatçılarına görünür-lük sağlamak.

▸ Tanınmış yabancı sanat eserlerini Türkiyeli sanatseverler ve sanatçılara tanıtmak.

▸ Aktif ve yaratıcı kullanımı özendire-rek genç nesillerin teknoloji algısını iyileştirmek.

▸ Sanat ve teknoloji alanındaki önemli konuları kamunun dikkatine sunmak.

▸ İstanbul’da yeni bir uluslarası sanat ve teknoloji ağı oluşturmak.

amberFestival geçtiğimiz beş yılda bu amaçlarına ulaşarak kendi yere-linde uluslararası bir sanat ve tek-noloji platformu yaratmayı başardı. Geçtiğimiz beş yılın temaları Ses ve Tutunma, İnterpasif Persona, Si-borglaştıramadıklarımızdan mısınız? Verikent, Öteki Ekolojiydi ve her biri yerel ve evrensel durumlara işaret ediyordu. Bu yılın teması is Paratak-tik Müşterekler olarak belirlendi.

amberFestival’in bu güne kadar gerçekleşen beş nüshasında 192 sa-natçı ve araştırmacı çalışmalarını sundu; Stelarc, Marcel.li Antunez Roca, Mladen Dolar, Robert Pfaller bu isimlerden bazıları. 136dan fazla enstalasyon sergilendi, 21 workshop düzenlendi, 17 performans, 14 ko-nuşma ve 52 sanatçı sunumu gerçek-leşti.

En baştan itibaren yerel sanatçıların işlerini sunmak önemli bir konuydu. Amberfestival yerel sanatçıları des-tekledi ve sergilenen eserlerin dörtte

birinin yerel sanatçıların işleri olma-sına çalışıldı. Bu güne kadar 43 yerel sanatçı amberfestival’de sergilendi. Bir çok genç sanatçı için bu çalışma-larının ilk uluslararası sunumuydu ve yeni bağlantılar kurabilmek için gerçek bir şanstı.

İlk uluslararası amberKonferans, 2009 yılında amber sanat ve tekno-loji festivaliyle eşzamanlı olarak, İstanbul Modern müzesi işbirliği ve Sabancı Üniversitesi desteğiyle ger-çekleşti. Konferansın amacı bilim, sanat ve teknolojinin birleşimindeki bir çok konu ve temanın çevresinde bir tartışma platformu yaratmak. Bu yıl dördüncüsü düzenlenecek olan konferans İstanbul Teknik Üniver-sitesi Sabancı Üniversitesi ve Sout-hampton Üniversitesi işbirliğinde gerçekleşecek.

amberPlatform Türkiye’de yaşayan ve çalışan sanatçıların çalışmaları-nın yurt dışında sergilendiği proje-ler de üretti ve mevcut projelere ka-tıldı. Luna Park Dortmund merkezli Artsceneco işbirliğiyle gerçekleşti ve Münih, İstanbul ve Dortmund’da sergi-performanslar düzenlendi. In-tercult Playface Viyana Museums Quartier’de Linz Interface Culture Master Programı işbirliğiyle gerçek-leşen bir başka sergiydi. Haag’da gerçekleşecek Commons Tense’den hemen sonra işlerden bir bölümünü Saarbrucken’de HBK işbirliğiyle ser-gileyeceğiz.

BIS sanat, teknoloji ve toplumun kesişiminde sadece sanatsal olma-yan başka projeler de yürütüyor ve Türkiye’nin sanat ve teknoloji alanı-nı şekillendiren önemli aktörlerden biri olmaya devam ediyor.

68 “I am an artist”; Bager AKBAY

69

Artists & WorksArtiesten & Werken Sanatçılar & Eserleri

70

Sanat eserinin, fiziksel ve zihin-sel üretim sürecinde, sanatçının rolü dönem dönem değişmek-tedir. Modern sanattan önceki dönemlerde, sanatçı olmak esere harcanan süre ve enerji ile sahiplenilen bir olguydu. Sanatçının eseri ağır ağır şekil-lendirmesi, esere yıllar boyunca edindiği tüm zanaat becerisini katması beklenmekteydi. Kav-ramsal sanatın ortaya çıkışıyla bu durum temelden değişti. Sanatçı artık, üretim sürecin-den ziyade fikir ile öne çıkmaya başladı. Kimi sanatçılar sadece tanımı yaparak eser üretmeye başladılar. Bir kağıt parçası ve üzerindeki eserin nasıl yapıla-cağıyla ilgili üç satır yazı, eserin kendisini oluşturmaktaydı. Her sergilenmede, bu yazı başka birileri tarafından üretime geçi-rilse de, sanatçı yazısı (fikri) ile oluşturulan nesneyi, hiç bir za-man görmese de, kimin sanatçı olduğu tartışılmaz hale gelmişti.

Günümüzde küratörlerin, ga-lerilerin, sanat topluluk-ları üzerindeki etkileri ve yer yer kendilerini üretici olarak tanım-lamaları, artık fikirin yanında seçimin de öneminin arttığını göstermektedir. Aslında sanatçı bir eseri üretirken bir çok kez se-çim yapar . Örneğin, bir fotoğraf

De rol van de kunstenaar, in de mentale en fysieke productie van zijn werk, va-rieert door de eeuwen heen. Voor de komst van de mo-derne kunst werd de waarde van het kunstenaar zijn gerelateerd aan de hoeveel-heid tijd en energie die er besteed werd aan het maken van een kunstwerk. Er werd van de kunstenaar verwacht dat deze veel tijd besteedde aan details. Met de komst van de conceptuele kunst begon het idee belangrijker te worden dan de hoeveel-heid werk die in een kunst-werk zit. In enkele voorbeel-den van conceptuele kunst zijn drie zinnen op papier die beschrijven hoe een be-paald kunstwerk gebouwd dient te worden al genoeg, ook al wordt het geprodu-ceerd door iemand anders dan de kunstenaar zelf.

Tegenwoordig hebben cura-tors en galleries veel invloed op kunst-communities, waaruit blijkt dat het selec-tieproces even belangrijk wordt als het idee. Sterker nog, het selectieproces is voor de kunstenaar van cru-ciaal belang geworden.

The role of the artist, in the mental and physical pro-duction of the work, varies through centuries. Before modern art, the meaning of being an artist was some-how related to the amount of time and energy spent while creating the piece. The art-ist was expected to work on the piece in detail, for a long time. With the beginning of conceptual art, the idea started to be more impor-tant than the labor. In some examples of conceptual art, 3 lines on a paper describing how to build the piece was enough, even if it was pro-duced by someone else and sometimes the artist never saw the piece being built, but it was clear that she was still the artist.

Nowadays, curators and galleries have strong impact on art communities which shows that process of se-lection is becoming as im-portant as the idea. In fact, the selection process is criti-cally important for the art-ist, for example a photogra-pher chooses what to shoot among a huge set of images s/he sees daily.

“I am an artist / ben sanatçıyım”

EN NL TR

Bager Akbay

71

sanatçısı zaten orada olan bir gerçeği tekrar önümüze koyarak kendi gözüyle gördükleri arasın-dan bir seçim yapmaktadır.

“I am an artist”, çalışmasın-da, izleyicinin karşısına çıkan eserler, o anda rastgele veriler ile üretilmektedir ve eser se-çilmediği takdirde bir daha ortaya çıkmamak üzere yok olmaktadır. İzleyici, üzerinde „I am an artist“ yazan kırmı-zı bir düğmeye basarak, eserin yok olmasını engellediği anda onun varlığının en önemli se-bebi olur, kendi kültürel bilgi birikimiyle, o eseri var etme kararını verir ve bu karar as-lında bir eserin yaratılma sü-recindeki kararlara benzemek-tedir. Bu kadar basit bir seçim yapmak bir izleyiciyi sanatçıya dönüştürebilir mi? Ortaya çı-kan eserin! üreticisi kim? Fik-rin sahibi mi? Yazılımcı mı? Yazılım mı? İzleyici mi?

“sanatçı sensin“

In het werk "I am an artist", krijgt de deelnemer wil-lekeurige beelden te zien. Wanneer een beeld niet wordt gekozen door de deel-nemer wordt het definitief verwijderd. Met een druk op de rode knop ‘I am an ar-tist’ kan de deelnemer voor-komen dat het beeld wordt verwijderd. Hiermee wordt hij of zij de belangrijkste re-den van het blijven bestaan van het beeld.

Dit proces is eigenlijk ver-gelijkbaar met het ontstaan van een kunstwerk. Bent u door deze eenvoudinge handeling een kunstenaar? Wie is nu eigenlijk de kun-stenaar van het werk? De ei-genaar van het idee, de code of de deelnemer?

“You Are The Artist”

In the work “I am an artist” the participator is shown randomly created images and if an image is not cho-sen, it is deleted forever. If the participator prevents the disappearance of the im-age by pressing a red button called, „I am an artist“, s/he becomes the most important reason of its existence.

Actually this process is very similar to the creation pro-cess of an artwork. Can you become an artist with that simple decision? Who is the artist of the work? The own-er of the idea? The coder? The code? The participator?

“you are the artist”

72

İkinci Dünya Savaşında Nazi Almanyasının Fransa-yı işgali karşısında aktif rol oynamış bir grup direnişçi tarafından, savaş sonrası hazırlanarak Birleşmiş Milletler Genel Kurulu’na sunulan “İnsan Hakları Evrensel Bildirisi” 1948 yılında Birleşmiş Millet-ler tarafından resmi belge niteliğine kavuştu. BM’ye üye olan tüm ülkeler tara-fından, insani temel haklar çerçevesinde uygulanması-nın gerekliliği ve zorunluğu kabul edilmiş olan bu belge, 1949 yılında Türkiye Cum-huriyeti Bakanlar Kurulu tarafından da okullarda ve eğitim kurumlarında oku-tulması ve tartışılması, ya-yın kurumlarında işlenmesi kararı ile onaylandı.

İHLAL, “İnsan hakları Ev-rensel Bildirisi’nin bugün-kü “kanunlar çerçevesinde” ihlalini göz önüne sermeyi amaçlayan bir iştir. Çeşitli anahtar kelimeler ve tara-malar ile topladığı veriyi, İnsan Hakları Evrensel Bildirisinde bulunan ilgili madde ile ilişkilendirerek, hem uygulamadaki boşluk-ları, hem de metnin göz ardı edilişini görünür kılmayı hedefler.

“DE Universele Verkla-ring van de Rechten van de Mens’, werd opgesteld en gepresenteerd door een groep mensen uit het verzet in Frankrijk en door de VN aangenomen na de Tweede Wereldoorlog in 1948. Dit document werd (verplicht door de VN) goedgekeurd door het Kabinet van Turkije om onderwezen te worden op scholen en onderwijs-instellingen. Hoewel het zichtbaar aanvaard is door de politieke discours over de gehele wereld, wordt het nauwelijk verdedigd in de werkelijkheid, met name in bepaalde politieke klimaten zoals in Turkije.

‘VIOLATION’ probeert de schendingen van de Univer-sele Verklaring van de Rech-ten van de Mens door Turkse functionarissen bloot te leg-gen. Uit de toespraak van de counselors worden data en sleutelwoorden verzameld en vergeleken met artikelen uit de Verklaring. De gaten tussen de officiële positie van de functionarissen en de Verklaring worden in een artistieke visualisatie weer-gegeven.

“The Universal Declaration of Human Rights”, prepared and presented to United Nations General Assembly after the Second World War by a group of people who had joined the resistance against Nazi’s invasion of France, offi-cially accepted by United Na-tions in 1948. This document, with its mandatory application by the UN-member countries in the frame of fundamen-tal rights, was approved by the ministerial cabinet of the Republic of Turkey to be taught and discussed at schools and educational insti-tutions, and to be broadcasted by press. Although it is visibly accepted by the political dis-course all over the world, it is hardly defended in reality, es-pecially in certain political cli-mates such as today’s Turkey.

VIOLATION aims to expose the violation of The Universal Declaration of Human Rights in Turkish representatives’ everyday speech. The data and keywords collected from the counselors’ speech will be associated with the related articles in the declaration. The result will be visualized in an artistic manner that makes visible the gaps in the implementation of the “offi-cial decision” and the disre-gard toward the declaration.

“Violation / İhlal”

Özlem AlkıŞ

74

Günümüzde ortak bilgi/ortak ürün olarak yaratılan şeylerin çoğu dijital olarak saklanmak-tadır ve dijital araç ve ağlar kullanılarak yayılmaktadır. „_ _ _ _ _ _ Is Forgotten“ ,Viktor Mayer-Schönberger’in “expiry date” önermesinden yola çıkarak dijital olarak kaydedilmiş bilginin bir son kullanma tarihi olup olma-dığını ve aynı zamanda bu özel veya kamusal bilginin karar mekanizmasını sorgu-layan bir mekan tasarımıdır. Buradaki interaktif meka-nının kendine ait bir zaman parametresi ve belleği var-dır. Yapmakta olduğu şey ise, ziyaretçilerinin gözüne sokmaksızın, onların bu me-kandaki varlığını sayısal veri olarak sergi süresi boyunca belleğine kaydediyor olma-sıdır. Sergi bittiğinde bu veri-lerin son kullanma tarihinin geldiği varsayımı üzerinden tüm ziyaretçi verilerini bel-leğinden silerek unutmayı amaçlamaktadır.

Een groot deel van wat tegen-woordig gemaakt wordt is di-gitaal opgeslagen en wordt ver-spreid via digitale netwerken en instrumenten. “_ _ _ _ _ _ is forgotten.” is een ruimtelijk ontwerp waar met mapping sofware videobeel-den op worden geprojecteerd. Het stelt vraagtekens bij de houdbaarheidsdatum en het eigendom van digitaal en opge-slagen private en publieke in-formatie, en of deze informatie kan en vergeten mag worden. De interactieve ruimte heeft zijn eigen ‘tijd’ en ‘geheugen’ en verwelkomt bezoekers zon-der dat zij doorhebben dat hun aanwezigheid wordt opgeno-men als numerieke data en ge-projecteerd op het ‘geheugen’ van de kamer. Later zal de deel-nemer zich echter realiseren dat het zes-cijferige nummer in de titel van het werk, dat tijdens de tentoonstelling continue verandert, vanzelf vergeten wordt door de kamer aan het einde van de tentoonstelling.

Most of what is commonly cre-ated today are stored digitally and also spread using digital tools and networks. “_ _ _ _ _ _ is forgotten.” is a spatial design, consisting of video mapped sculptures, questioning the expiry date and decision-maker of digi-tally stored private and public information, and furthermore if that information could and should ever be forgotten. The interactive space has its own “time” and “memory”, and it is welcoming visitors w/o exposing the fact that their existence in that very space is being recorded as numeri-cal data and projected visu-ally on the room’s “memory”. Yet soon they will realize that the 6 digit number screened within the title of the work is changing continuously throughout the exhibition, the room itself deleting (for-getting) all visitor data in its memory at the end of a two week period.

“_ _ _ _ _ _ is forgotten”

Sedef AYDOĞAN & Özgün KILIÇ

“Since the beginning of time, for us humans, forgetting has been the norm and remembering the exception. Because of digital technology and global networks, however, this balance has shifted. … forgetting has become the exception, and remembering the default.”

(DELETE, Mayer -Schönberger, Viktor )

76

“ERROR – Title Included” fi-ziksel kamu alanlarının özel-leştirilmesinden sonra, dijital iletişimi de tümden kontrolü altına almak isteyen, sansürcü, merkezi otoriter girişim karşı-sında, PC ve internet gramati-ğinde en başından beri varolan

‘uyarı şemalarını’ kullanarak farklı bir ‘sentaks’ oluşturmak ve bu gramer üzerinden gün-demdeki politik, toplumsal, ekonomik ve ökolojik bağlan-tılara doğrudan bir yorumda bulunmak üzerine kurgulan-mıştır. Sergide basit ışıklı ku-tular yerleştirerek gösterilecek, ayrıca amberPlatformun web ortamında, TodayArts festi-vali ve diğer sanat enstitülerin websayfalarında, ‘pop up’larla kullanıcının karşısına çıkarak şaşırtacak, gündemdeki prob-lem alanlarına doğrudan yo-rum yapan, bir cins “commons tense” oluşturacaktır.

Internetten yüklenebilir bir mini yazılımla kamu malına dönüştürülerek, herkesin kul-lanımına açılacak, çeşitli web-platformları, blog ya da web-sayfalarında karşımıza çıkarak, ironik/ısırgan politik slogan-larla, her isteyenin, çeşitli du-rumlarda sesini duyurmak için kullanabileceği bir cins protes-to biçimi, bir pankart (banner) olarak, sanal ortamda yeni bir politik demonstrasyon biçimi olarak yayılması sağlanacaktır.

“ERROR - Title Inluded” is een stuk dat ontworpen is om weerstand op te roepen tegen het censuur-mechanisme door nationale en transnationale machtscentra om digitale communicatienetwerken te controleren. Door gebruik te maken van de bestaande ken-nis van het internet gramma-tica, wil “ERROR – Title In-cluded” een nieuwe zinsbouw ontwikkelen om direct com-mentaar te kunnen leveren op actuele politieke, sociale, economische en ecologische vraagstukken.

Het werk wordt gepresen-teerd in een aggregraat van platte lichtbakken in de fy-sieke ruimte en door middel van een verrassings-effect, een ‘pop-up’, geactiveerd via verborgen links in de amber-Platform websites als ook in andere gerelateerde instituti-onele webruimtes.

Het is de bedoeling dat “ERROR – Title Included”

uitgroeit tot een mini web-ap-plicatie, een ‘commons tense’ die gratis te downloaden is door het publiek om te discus-sieren en kritiek te geven op openbare kwesties. Het werk wil een nieuw instrument zijn voor politieke demonstraties en lokt een nieuwe vorm van sociaal protest op het web uit.

“ERROR – Title Included” is a piece that is designed to evoke resistance against censorship mechanisms employed by national and transnational power centers to monitor digital commu-nication networks. Utilizing existing notification schemes intrinsic to Internet gram-mar, this work aims to derive a new ‘syntax’ capable of arousing direct commentary on current issues of political, social, economic and ecologi-cal significance. The work will be presented both as an aggregate of plain light boxes installed in physical space and also as a surprise effect, a ‘pop up’, activated via hid-den links that are embedded within the amber platform website as well as other relat-ed institutional web spaces.

“ERROR – Title Included” is meant to evolve into a mini web application, a “commons tense”, that is freely download-able by public in order to call for discussion and provide cri-tique regarding public issues.

Offering a potential to reappear in a diverse variety of online contexts, this piece proposes to define a new tool for political demonstration and provoke a new mode of social protest that is unique to the cyberspace.

“ERROR – Title Included”

Fatih AYDOĞDU

YOU WAS SEARCHING FOR „MINORITY RIGHTS“

NO ITEM WAS FOUND UNDER„MINORITY RIGHTS“

not allowed in attributes values

OF this NATIONAL STATE

OK

ERROR 404! FILE NOT FOUND!

YOu WAS TRYING TO ACCESS in to THE EUROPEAN ZONE

You need A national permission to perform this action!

You must get require permission from THE

government to ACCESS to this ITEM

OK

WARNING!

78

Sokaklarda çöp bidonların-dan çöp toplayan adamlar gün gelip te ‘dijital atık’ top-layacakmı?

Her nesnenin bir kullanım ömrü varsa, dijitalin- da-tanın, internetinki ne ka-dardır? Ömrünü tamam-ladığında bir plastik veya kağıt-karton atığı gibi geri dönüşüme girermi? bir ‘de-ğer’ olurmu? çöp kutula-rında aranan yemek atıkla-rından daha mı değerli bir şey olur? Bir çift eski püskü ayakkabı (eskici), arkasın-dan sürüklediği ‘dijital atık arabasını’ mekan zeminin-de ‘z’ler şeklinde dolaştıra-cak- ’z’ hareketi- sokaklarda bir o çop bidonuna bir bu çöp bidonuna gidip eşele-yen eskicinin hareketini si-müle ediyor.

Sokak çöp toplayıcıların-dan bir fotoğraf seçkisi de kurguya eşlik edecek.

Zal ooit de dag aanbreken dat zwervers digitale troep verzamelen uit vuilnisbak-ken?

Wanneer elk object een le-venscyclus heeft, hoe lang is dit dan van een digitale? En van het internet? Kan het net als plastic en papier een recyclende waarde hebben aan de eind van zijn levens-duur? Zal het meer waarde-vol zijn dan naar het zoeken van overgebleven voedsel-resten in vuilnisbakken? Een paar oude schoenen trekt zijn ‘elektronische vuilniswagen’ zigzaggend over de tentoonstellings-vloer. De zigzaggende be-weging simuleert hier de zwerver die het pad van de ene naar de andere vuilnis-bak neemt.

Een reeks foto’s van de zwerver begeleidt het werk.

Will the street junkmen be collecting digital scrap from the garbage contain-ers one day?

If every object has a service life, how long is the digi-tal’s? The Internet’s? Like plastic or paper, could it have a recycle value at the end of it’s lifespan? Will it be something more valu-able than seeking food re-mains in garbage cans? A pair of old shoes (junkman) pulling his ‘electronic junk car’ will move like ‘z’ tracks on the exhibition floor. The

‘z’ motion here simulates the junkman tracking from one trash barrel to another alternately. A series of photographs of the street junkmen will ac-company the work.

“Digital Junkman”/ Dijital Atık Eskicisi”

Mehmet ERKÖK

79 “Digital Junkman”; Mehmet ERKÖK

80

theCube bir kamusal sa-nat projesi olup, aynı za-manda hem bir heykel hem de bir sanal galeridir.

theCube kavramsal olarak ters-yüz edilmiş (içi dışına çıkmış) bir galeri metafo-runu kullanmaktadır. Kü-bün iki yüzündeki kodlar akıllı mobil cihazlar va-sıtasıyla izleyiciyi sanal galeriye bağlar. theCube galeriyi sokağa, kamusal alana taşır, tam anlamıyla kamusallaştırarak gelip geçenlere teklifsizce sunar.

Sanal galeri dünyanın farklı şehirlerine yerleş-tirilmiş theCube vasıta-sı ile aynı zamanda bir ağ oluşturur. Her küp izleyiciyi sanal galeri-nin farklı odalarındaki sergilere götürür. İstan-bul’daki the(AMBER)3 izleyicileri sanal gale-rinin AMBER salonları-na, the(TODAYSART)3

izleyicileri sanal galeri-nin TodaysArt Festivali salonlarına götürür. Kü-bün üretimi ve yerleştiril-mesinde işbirliği yapılan kurum o kübe bağlı galeri salonlarının küratörü olur. Küratörlere sergileri yönet-meleri için ayrı bir admi-nistrator arayüzü verilir.

theCube is een conceptuele gale-rie, een white cube die binnenste-buiten is gekeerd. De codes op de drie oppervlaktes van de kubus verbinden het publiek met de kunstwerken die worden geëx-poseerd in de virtuele galerie door middel van een smart pho-ne. Ook verplaatst theCube de ga-lerie naar buiten, in de publieke ruimte. Daardoor is het letterlijk een openbare galerie die toegan-kelijk is voor voorbijgangers.

theCube is een openbaar kunst-project, dat zowel een sculptuur als een virtuele galerie is.De virtuele galerie is verbonden met theCubes die wereldwijd in verschillende steden staan. Elk sculptuur neemt het publiek mee naar verschillende tentoon-stellingen in de ruimtes van de virtuele galerie. The(AMBER)3, de kubus die geplaatst wordt in de publieke ruimte in Istan-bul, zal het publiek meenemen naar de AMBER-tentoonstelling. De (ISSYK-KUL)3 die geplaatst is aan het Issyk-Kul meer in de Kirgizische Republiek neemt het publiek mee naar de tentoon-stelling in het Bishkek Art Center, enzovoort. De meewerkende in-stelling cureert hun tentoonstel-ling in de toegewezen ruimtes van de virtuele galerie. Deze vir-tuele galerie heeft een aangepas-te interface voor de curerende organisatie met welke de organi-

theCube is a conceptual gal-lery, a white cube converted inside-out. The codes on the three faces of the cube connect the audience to the artworks exhibited in the virtual gallery, utilizing a smart mobile device. theCube also moves the gallery outdoor to the public space. Therefore it is a literally public gallery which is available to the by passers in public space.

theCube is a public art project, which is a sculpture as well as a virtual gallery.The virtual gallery is also net-worked through out theCubes placed in various location in different cities on the globe. Every sculpture takes audience to the different exhibitions in the rooms of the virtual gal-lery. The(AMBER)3 which is theCube that will be placed in a public space in İstanbul will take the audience to the AMBER exhibition, the(ISSYK-KUL)3 which is placed by Issyk-Kul lake in Kyrgyz Republic as the first installment of the3 takes the audiences to the Bishkek Art Center’s exhibition and so on. The co-operating institution curates their exhi-bition in the dedicated rooms of the virtual gallery. Virtual gallery has a custom interface for the curator organization through which the organiza-

“theCube (the3)”

Ekmel ERTAN

81

Her küratör kendi sergi kuramını, kendi stratejisi bağlamında belirler.

theCube fiziksel olarak 1 metre küplük bir objedir.Bir köşesi kesilerek yere oturtulmuştur. Kamu me-kanına yerleştirilecek ve ilk bakışta minimal bir heykel izlenimi yaratan bu objenin yukarı bakan 3 yü-zündeki, izleyicileri mobil cihazları üzerinden uzakta-ki sanal galeriye bağlayan kodlar (QR-Codes) vardır. theCube bu haliyle, sanal galeri odaları dünyadaki farklı şehirlere açılan bir galeri gibidir.

satie een nieuwe tentoonstelling cureert, zoals zij het willen. the-Cube is een kubus-vormig sculp-tuur. Het sculptuur is een blok van een kubieke meter die op een van haar hoeken leunt, die gedeeltelijk is afgesneden met drie oppervlaktes diagonaal aan de grond. Deze positie creëert een kijkhoek voor het publiek waarin alleen de drie oppervlak-tes van de kubus zichtbaar zijn. Die drie oppervlaktes bevatten verschillende QR-codes, waar-door de kubus mensen verbindt met de drie hallen van de virtue-le galerie. Deze virtuele galerie is een verzameling van verbonden ruimtes met deuren in verschil-lende delen van de wereld.

tion curates new exhibition, as they like.

theCube is a cube-like sculpture. The sculpture is a one cubic me-ter block stands on one of its cor-ners which is cut partially to let the cube stand on with its 3 fac-es diagonal to the ground. This position lets only the three faces of the cube exposed to public in a conveniently visible angle. Those three faces have three different QR-Codes, by which the cube connects people to the three halls of the online gallery. Virtual gallery is like a gallery with connected rooms, which has doors in different cities of the world.

82

Web 2.0 ve doğal kullanıcı ara-yüzlerindeki (dokunmatik veya hareket tabanlı) eşzamanlı geliş-meler, aynı anda birden fazla yer-de varolma hissiyatı yaratırken, dokunma hissiyatını azaltmakta-dır. Deneyimler birden çok algıyı içeren olgulardır, dolayısıyla bu müşterek deneyimleri paylaşır-ken, deneyimin özü sayısallaş-tırma sürecinde kaybolmaktadır. Bu durum da aynı anda birden fazla yerde varolma hissiyatının suni olduğunu gösterir.

İnsan-makina arayüzleri, in-san- insan etkileşiminden ilham alınarak tasarlanmaktadır. Bu ilhamın sebebiyet verdiği sonuç-ların tek yönlü olduğunu düşün-mek naif olur. Dokunmatik ara-yüzlerin dokunsal geribesleme eksikliği bulunurken, kamera tabanlı hareket tanıyan arayüz-ler herhangi fiziksel bir arayüz barındırmamaktadır. Dolayısıy-la, bu arayüzlerin kullanıcılara dikte ettiği etkileşim methodları zamanla alışkanlıktan içgüdüye dönüşmektedir. Bu da sosyal etkileşimdeki dokunma hissiya-tını azaltmaktadır. Son on yılda,

“paylaşmak” sözcüğünde oluşan anlam karmaşasının sebeplerin-den bazıları bunlardır. Bu projenin amacı, kullanıcıla-rın birbirlerine dokunmalarını dikte eden bir arayüz üzerin-den müşterek tecrübelerin si-mulasyonunu yaratmaktır.

De huidige ontwikkelingen van web 2.0 en natuurlijke in-terfaces creëren het gevoel van overal aanwezig te zijn - omni-presentie - maar het vermindert de zintuiglijke beleving. Bele-ving is een multi-zintuigelijk fenomeen. Door het delen van onze belevingen op een digi-tale manier, is de essentie van de beleving verloren gegaan en creërt het een kunstmatig gevoel van omnipresentie.

Mens-machine-interfaces zijn geïnspireerd op mens-mens-interactie; het zou naïef zijn om te denken dat dit effect maar 1 richting opgaat. Het ontbreekt touchscreen interfaces aan een tastelijke beleving en web-cams hebben niet eens een fysieke interface. Daarom evo-lueert de richting van interac-tie, ingegeven door deze inter-faces, van een gewoonte naar een instinct: het zal invloed hebben op mens-mens inter-actie. Zo kan worden voorzien dat interactie gebaseerd op contact in de sociale interactie zal afnemen. De dubbelzin-nigheid van het werkwoord

“delen” komt ook voort uit deze problematiek. Het project is gericht op het simuleren van "gedeelde" er-varingen door van het fysieke contact van meerdere gebrui-kers een interface te maken.

The concurrent development of web 2.0 and natural user interfaces (touch or gesture based) created the sense of be-ing omnipresent while dimin-ishing the tactile sensation. Experience is a multi-sensorial phenomenon, thus while shar-ing commonizes experiences, the essence of these experi-ences are lost in digitization, which makes the sensation of being omnipresent artificial.

Human-machine interfaces are inspired by human-hu-man-interaction, it would be naive to think that this ef-fect is unidirectional. Touch based interfaces lack tactile feedback, and camera based gesture recognition software does not even deploy any physical interface. Therefore as the way of interaction, dictated by these interfaces, evolve from being a habit to an instinct, human-human-interaction will be effected. Thus it may be foreseen that contact based interaction in social interaction will dimin-ish. The ambiguation of the verb “share” also evolved from these matters. The project aims to create the simulation of “shared” expe-riences by dictating the physi-cal contact of multiple users as an interface.

“Corporeal Experiences” / Cismani Deneyimler”

Osman KOÇ

83

“Ko

rpor

eal E

xper

ienc

es”;

Osm

an K

OÇ

84

‘Olası Elişi’, goblen ile katılım-cılara önceden tamımlanmış sınırlı bir yaratım alanı sunar. Goblen işleme geleneğinde uygulanan, ‘örneğin aynısı-nı yapma’ yani ‘kopyalama’ üzerine giden üretim aslında yaratıcılıktan çok el becerisi ve zamanla doğru orantılı ola-rak değişen görsel bir sonuç vermekte. Bu geleneğin doğa-sından yola çıkarak hazırladı-ğımız kurguda, katılımcılara verdiğimiz dijital imajların üzerinde belirlenen 10-pixel-lik kadraj alanının, müşterek (common) goblen kanvası üze-rine uygulanması söz konusu. Kavramsal açıdan, ortak yara-tımın söz konusu olamayacağı bu geleneğe farklı bir bakış açısı getirerek aslında bir kolaj oluşturmak hedefleniyor. Katılımcılar bunu günümüz dünyasında politik ve/veya sosyal, globalde common ola-rak bizi yönlendiren güçlerin sembolik imajları üzerinden yapıyorlar. Bu sembolik imajlar şöyle sıralanıyor: Dini sembol-ler, United Nations, NATO, EU, Federal reserve, World Bank, EU Bank, USA, İran, Çin, Rusya, Latin Amerika, Brezilya, Coca Cola, Mc Donald’s ikonları vs.Olası Elişi’nde bu öğelere dair sembolik imajlar needlework şeklinde görsellerle goblen ek-ranı üzerindedirler. İmajların 10-pixellik alanları kırmızı bir

De commons waar we van-daag de dag over praten zijn vage ‘goederen’ waar we zelf niet veel meer vanaf weten. De unieke indivi-duele bijdrage is of wegge-vaagd door industrialisatie of hebben we geen invloed meer op vanwege copyright. Beiden hebben ervoor ge-zorgd dat het concept van samenzijn niet langer be-staat. Aanvaarding van het

‘andere’ of inachtname van alternatieve aanpakken van een specifieke taak of gedachte verdwijnen uit onze moderne samenleving.

“Mogelijke Needlework” is een interactief project dat een voorwerp presenteert dat is gecreëerd door ver-schillende bijdragen. Tege-lijkertijd laat het verschil-lende andere aanpakken zien die gebruikt hadden kunnen worden tijdens het ontstaan van het werk. Be-zoekers worden tijdens de tentoonstelling gevraagd bij te dragen aan een wand-tapijt. De bezoeker wordt betrokken in het proces en krijgt verschillende uit-komsten te zien van keuzes die ze hadden kunnen ma-ken op een digitaal wandta-pijt. Daardoor ziet iedereen andere resultaten. In dit

“Probable Needlework” of-fers visitors a limited crea-tion space by means of a goblin stitch. Goblin stitch is an analog tradition with a main focus on the concept of replication/reproduction rather than creativity. In-spired by the core idea of such an analog tradition,

“Probable Needlework” in-vites visitors to contribute to a replication process via a digital screen and a goblin canvas. During the installation visitors see digital images with a goblin effect on the digital screen. 10 px areas are marked with a red square which invites each user to contribute for a specific part of the image. However, the red square on the digital screen is ran-domly displayed after each user’s contribution to the needlework.

The visitors are asked to re-produce 10 px areas of the images which are marked with the red square that is differing according to each user. Each image referring to a political icon includes: Religious symbols, United Nations, NATO, EU, Fed-eral reserve, World Bank, EU Bank, USA, Iran, China, Russia, Latin America, Bra-

“Probable Needlework” / Olası elişi”

Nagehan KURALI & Selin ÖZÇELİK

85

kutu ile işaretlenmiştir. Bil-gisayar rastgele imajların her işleme sonrası belli bir deseni takip etmesi ve işlenecek total alanın tam bir goblen kanvası-nı tamamlamasını öngörür. Al-goritmik olarak belirlenen bu öngörü katılımcıların o sistemi nasıl kullandıklarına bağlı ola-rak farklılaşacaktır. Seçtikleri renkler, pixel olarak algıladık-ları ve işledikleri alan, boş gob-len kanvası üzerinde işlemeyi seçtikleri bölge vs. gibi bir çok değişken işin içine girdiğinde ortaya çıkacak olan kolaj her kullanıcıda bambaşka bir gör-sel yaratacaktır. 15 günlük ser-gi boyunca common’ın ürettiği imajlar toplanır ve bunlar ana imajlar, olası algoritmik kolaj ve common’ın işlediği kolaj olmak üzere üretim sürecinin birbirine bağlı 3 adımını sergi-leyen bir ürün olarak sergilenir.

geval is het wandtapijt een leeg canvas. De bezoeker wordt niet verteld op een bepaalde manier te hande-len. Het publiek kan wan-neer ze dat willen een steek maken met een bepaalde naaitechniek op het wand-tapijt. Doordat de naaitech-niek er pixelachtig uitziet lijkt het echte canvas op het digitale canvas dat ernaast staat.

Het maken van wandtapij-ten kan gezien worden als een traditionele toepassing op een gelimiteerde opper-vlakte met een vooraf be-paald patroon. Het is echter mogelijk om alternatieven te maken voor strak-gede-fineerde, stugge structuren te maken, zolang er maar individuele bijdragen zijn

zil, Coca Cola, Mc Donald’s logos etc. As the visitors stitch, reproduce and rep-licate some parts of these political icons, they play in a free-zone to contribute their own comment. The analog device as the gob-lin stitch plays a role as the

“common” that gathers the collective act of reproduc-tion.

This collective reproduc-tion of the political icons on the screen occurs as a new alternative image stitched on the canvas via user in-teraction. Thus, “Probable Needlework” metaphori-cally questions whether we can make an alternative approach to all these well-defined solid structures in the global political setting?

87 “Data Catchers”; Ebru KURBAK

88

Önceleri rumuzların ve ano-nimliğin mecrası olarak bi-linen dijital veri mekanları zamanla gerçek şahıslar ile bağlantılı olarak yapılanır oldu. Günümüzde her biri-mizin kişisel özellikleri in-ternette ve diğer elektronik iletişim mecralarında gez-diğimiz siteler, yaptığımız aramalar, tıklamalar, ya da telefon görüşmeleri gibi ey-lemler incelenerek kusursuz bir şekilde tahmin edilebi-liyor. Bir yanda ticari güdü-lerle tüketici izleme ve kişiye özel reklam teknolojileri ge-liştiriliyor. Diğer yanda dev-letler sosyal ahlakı korumak, cezai adaleti sağlamak ya da fikri mülkiyet haklarını savunmak gibi gerekçeler göstererek veri saklama ve izleme yollarına başvuruyor. Bunların sonucu olarak ifa-de özgürlüğü ve bilgiye erişi-min baskıcı ve kitlesel bir şe-kilde kısıtlandığı durumlar yaygın tartışma konusu ha-line geliyor. Ancak kullanıcı izleme ve veri saklamanın çoğunlukla gözardı edilen bir başka sonucu daha var. Kişiler gündelik çevrimiçi aktiviteleri esnasında bu du-rumdan ister istemez huzur-suzluk duyuyor, sıradan bil-giye ulaşmaktan bile çekinir hale geliyor, sonuç olarak da oto sansür uygulamaya baş-lıyorlar.

Digitale informatiehouders, voor-malig geprezen als het domein van pseudonimiteit en anonimi-teit, zijn langzaam gestructureerd met het oog op werkelijke perso-nen. Het is niet langer een geheim dat ieder van ons perfect geprofi-leerd is op het internet, niet alleen door websites die we bezoeken of zoekopdrachten en muisklik-ken die we uitvoeren, maar ook door onze activiteiten op andere elektronische communicatie net-werken, zoals mobiele telefoons. Technologieën die consumenten volgen, worden gevoed door commerciële belangen, voor per-soonsgerichte marketing en ge-personaliseerde advertenties, ter-wijl staten dezelfde technologie gebruiken voor het behoud van sociale moralen, er toe leidend dat criminele gerechtigheid en het beschermen van intellectu-eel eigendom als excuus worden gebruikt voor het achterhouden van informatie. De gevolgen zijn populaire onderwerpen van dis-cussie: onderdrukking van vrij-heid van meningsuiting en vrije toegang tot informatie. Wat vaak over het hoofd wordt gezien is de onontkoombare intimidatie van individuen bij veel informele on-line activiteiten, de subtiele maar constante innerlijke ongerustheid bij het bekijken van alledaagse informatie, en de zelf-censuur die we onszelf elke dag opleggen. We zijn meer en meer bezorgd over het uiterlijk van onze profielen en

Formerly celebrated as the domain of pseudonymity and anonymity, digital informa-tion spaces have gradually become structured with regard to real persona. It is no secret anymore that each one of us is perfectly profiled not only on the Internet through websites we choose to visit or searches and clicks we make, but also through our activities on other electronic communication net-works such as mobile teleph-ony. Consumer-tracking tech-nologies are fuelled by today’s commercial interest in targeted marketing and personalized ads, whereas state interven-tions allege conserving social morals, ensuring criminal justice and protecting intellec-tual property rights as excuses for data retention. The conse-quences are a popular matter of debate when it comes to cases of top-down mass suppression of freedom of expression and access to information. What is often overlooked is the inevita-ble intimidation of individuals in the most casual online ac-tivities, the subtle but constant inner anxiety towards access-ing commonplace information, and the consequent self-cen-sorship that takes place in the everyday.

We are becoming more and more concerned with “fashion-

“Data Catchers”

Ebru KURBAK

89

Çevrimiçi profillerimizin tasarımı konusunda gitgide daha kaygılı hale geliyor ve toplumsal normlara uyan imajlar yaratabilmek için en samimi meraklarımızı diz-ginlemek durumunda kalıyo-ruz. Küçük topluluklarda çev-renin birey üzerinde yarattığı

“mahalle baskısı”na benzer bu baskı sayesinde hakikaten de hep bahsedilen o “küresel köy”de yaşar hale geldik.

Veri Yakalayıcılar bu meseleyi ele alan bir kurgusal arkeoloji nesneleri dizisidir. Bir yandan profilinin saygınlığını koruma-ya çalışırken öte yandan bu profile zarar verebilecek bilgi-ye erişme arzusunun yarattığı ikilemle başa çıkmaya çalışan bireyler tarafından sözde ge-liştirilen araçlar olarak kurgu-lanmıştır. Geleneksel hayvan tuzaklarından esinlenerek tasarlanmış olan bu araçlar elektromanyetik dalgaların yaydığı verileri durmaksızın algılar ve bunları en fiziksel ve şifrelenmiş halleriyle kul-lanıcının kişisel envanterine hapsetmeye çalışır. Kullanıcı-nın anonimliği şifre çözme ey-leminden tümüyle kaçınarak sağlanır. Kullanıcı bir yandan daha önce elde edemediği bir şeye sahip olmanın tatminini yaşarken, diğer yandan ironik bir şekilde yakalanan verinin içeriğinin ne olduğunu bil-mekten mahrum edilir. Veri Yakalayıcılar bilgi edinmeye duyulan büyük açlığı temsilen ince ve zahmetli el işi ile üre-tilmiştir.

houden onze meest werkelijke nieuwsgierigheden tegen zodat we profielen bewerkstelligen die perfect binnen de sociale normen passen. We leven inder-daad in een “global village”, niet in de positieve zin van het woord, maar eerder door wat we ervaren als groepsdruk uit de buurt, de dominante invloed van leeftijdsgenoten op het individu in kleinere gemeenschappen.

Data Catchers is een serie ver-zonnen archeologische object dat inspeelt op dit opkomende fenomeen. Ze zijn gevormd als subversieve instrumenten die zogenaamd ontwikkeld zijn door individuën die proberen te leven met het dilemma van het ophouden van een fatsoenlijk profiel tegenover het openen van gewenste informatie die dat profiel zouden bedreigen. Geïn-spireerd door de lange traditie van dierenvallen, proberen de instrumenten onophoudelijk om-ringende informatie, verspreid door elektro-magnetische golven, op te vangen en het op te slaan in haar meest fysieke en geco-deerde vorm in de persoonlijke boedel van de gebruiker. De ano-nimiteit van de gebruiker wordt gewaarborgd door het vermijden van decodering. Ironisch genoeg voorkomt dit de gebruiker ervan te weten wat er exact is vastge-legd. Dit geeft de gebruiker de vol-doening van het verkrijgen wat eigenlijk buiten zijn bereik lag. De instrumenten zijn producten van delicaat en vermoeiend hand-werk die de overweldigende dorst naar informatie laten zien.

ing” our profiles and restrain-ing our most genuine curi-osities to achieve profiles that perfectly fit in societal norms. We indeed live in a “global vil-lage”, not in the positive sense the phrase used to connote, but rather through what we call “neighborhood’s pressure” in Turkish language, the domi-neering influence of peers on the individual in miniature communities.

Data Catchers is a series of speculative archaeology objects that address this ris-ing phenomenon. They are conceptualized as subversive instruments allegedly devel-oped by individuals who try to cope with the dilemma of maintaining a decent profile and accessing the desired in-formation that would threaten that profile. Inspired by the long tradition of animal trap-ping, the instruments cease-lessly try to sense ambient data propagated by electromagnetic waves and confine it in its most physical and encrypted form in the user’s personal inventory. Keeping the user’s anonymity is achieved by avoiding decryp-tion. This ironically prevents the user herself from knowing what exactly has been cap-tured, whereas grants her with the satisfaction of laying her hands on what was potentially out of reach. The instruments are products of fine and ex-hausting handcraft, evidential to an overwhelming thirst for information.

90

“İşaretli Bölgeler”, özel ola-rak hazırlanmış bir ‘şekil tanıma’ yazılımı yardımıy-la üretilmiş dijital baskılar-dan oluşuyor. Bu baskıla-rın oluşturulması için, çok çeşitli tür görselden oluşan büyük bir resim veritabanı, dünyadaki ülke sınır çizgi-lerinin görsel üzerinde bir şekil ile eşlenip, işaretle-neceği şekilde analiz edildi. Resimler doğa, moda, spor benzeri çok çeşitli kaynak-tan alınan görsel koleksi-yonlarından seçildi.

“Marked Territories” is een se-rie digitale prints die worden gecreëerd door patroon-her-kenningssoftware op maat. Een grote database van wil-lekeurige foto’s wordt geana-lyseerd om de vormen van landsgrenzen te laten pas-sen met de randen gevonden in de foto’s. Op deze manier worden de gedecteerde ran-den gemarkeerd als lands-grenzen op een compleet irrelevante foto. De beelden worden vanuit meerdere bronnen verzameld, zoals natuur, mode, sport of stock fotografie-collecties.

“Marked Territories” is a series of digital prints that are created by custom pat-tern recognition software. A large database of random photographs of all varieties will be analyzed to match the shapes of country bor-ders with the edges found in the photographs, thus absurdly highlighting the detected edges as country borders on a completely ir-relevant photograph. The images will be taken from several sources such as na-ture, fashion, sports or stock photography collections.

“Marked Territories / İşaretli Bölgeler”

Ali MİHARBİ

91 Marked Territories: Syria-Turkey (2012), Output of custom shape detection software; Ali MIHARBI

92

Homo internetus, sırtını kaşı-yacak bir ikinci kişi bulamaz bir haldedir. Bu cihaz, çok kişisel bir ihtiyacın toplum-sal alanda karşılanması için çeşitli yüksekliklerde duvara asılmış kaşıma işlevini yapan mekanik kollardan oluşmakta-dır. Önüne gelen kullanıcıların hareketini algılayan kollar bi-reyle iletişime geçer. Kaşınma kişisel ve doğal bir eylemdir. Fakat bu durum bir tek kişiyi kaşınan özneyi ilgilendirirken, çoğunlukla ikinci bir kişiyi kaşıyanı da içine alarak bir ile-tişim alanı kurar.

Ferdinand Tönnies 1887 yılında kaleme aldığı Gemeinschaft und Gesellschaft’ında toplum yapısını, çıkar ilişkileri etrafın-da oluşanlar ve tesadüfi karşı-laşmalar olarak iki gruba ayırır. Kaşıma eylemi bu noktada tamamen tek taraflı bir çıkar ilişkisi üzerine kurulu gibi gözükse de, sırtımızı yaslaya-cağımız savunmasızca ken-dimizi teslim edeceğimiz bir eylem için toplumsal bir güven alanı oluşması beklenmez mi? Kamusal alanda farklı yük-seklikte bir kaç kaşıyıcı kol mekanizması başka ne gibi başka işlevlere bürünebilir ya da kural koyucuları seçenler, karşılaştıklar bu kuralları na-sıl bozar/esnetir?

Homo Internetus ontbreekt het aan een metgezel om zijn rug te krabben. Dit is een op de muur gemonteerd zelf-krabbend mechanisme, ge-installeerd in een gedeelde ruimte. Vier mechanische handen zijn geplaatst op verschillende hoogtes. Stem-men van vorige gebruikers worden afgespeeld tijdens het krabben om een ander communicatieveld aan te duiden. Elke hand wordt geactiveerd door een eigen bewegingssensor (PIR).

Ferdinand Tönnies beschreef de gemeenschap in Gemein-schaft und Gesellschaft in 1887 met het onderscheid tussen winst-gerelateerde en incidentele relaties in het stadsleven. Krabben is een eenzijdige en persoonlijke actie. Moeten we de grenzen van het publieke in acht ne-men voordat we ons overge-ven aan iets in deze ruimte? Hoe onderzoekt Common-Itchy de verbinding tussen deze twee relaties en is het mogelijk een publieke inter-ventie te bieden?

Homo internetus is lack of a companion to scratch its back. Wall mounted self-scratching apparatus in a common space. Mechanical hands are placed separately on different heights. Each mechanical hand will be set in by a motion detector (PIR) solely.

Ferdinand Tönnies simply describes the community on Gemeinschaft und Gesell-schaft in 1887, with the di-versity between profit based and accidental relation-ships in city life. Scratch-ing is a unilateral and also private action. This action could be seen as a profit based manner, do we ask for a reliable communicaton before resign into somebod-ies hand? Should we consid-er the borders of confidence before the submission on the urban space? How com-mon-itchy examines the interconnection between these two relationships and is it possible to provide a public invention?

“Common-Itchy / Toplu Kaşıma”

Ahmet Sertaç ÖZTÜRK

93 “Common-Itchy / Toplu Kaşıma”, Ahmet Sertaç ÖZTÜRK

94

Ölçülmüş kişisel bilgiyi paylaşmak çağdaş hayatın vazgeçilemez bir parçası haline geldi. Koşmak, uyu-mak veya yemek yemek gibi insanın doğal aktivitele-ri, kilometreler, saatler ve kaloriler tarafından temsil edilen duyumsal veriler ha-line indirgenerek sosyal ağ-larda paylaşılmaya başladı.

The Jason Shoe deneyi yaygın şekilde kullanılan Nike+ koşu sensörünü al-datmak için insanın doğal koşusunu simüle etmekte-dir. Düzenek fiilen bir koşu içermediğinden kurulmuş ve ayarlanmış altenatif bir gerçeklik üretmektedir. Ha-lihazırda var olan duyum-sal arayüzleri kullanma-nın yeni yollarını bularak gerçekliğin yeni eşiklerine ulaşmayı ve bunların var olan kültürel bağlam için-deki etkileşimlerini araştır-mayı amaçlıyoruz.

Gerçeklik, ölçülmüş ve ya-yınlanmış kanıt olmadığın-da ikna edici değildir. Ölçü-mün tarafsız niteliği geniş çapta kabul edilen bir değer sistemiyle desteklenmediği sürece, hiçkimse alternatif gerçekliğin tutarlılığını sor-gulamamaktadır.

Het delen van gekwantificeer-de persoonlijke informatie is een dagelijks ritueel geworden. Inherente menselijke activitei-ten zoals hardlopen, slapen en eten worden gereduceerd tot gefilterde zintuiglijke data ver-tegenwoordigd door kilometers, uren of calorieën en gedeeld op sociale netwerken.

Het Jason Shoe experiment wordt uitgevoerd door het uit-rusten van een fles water met een servo-mechanisme die fun-geert als een drijfveer. Door het simuleren van de patronen van daadwerkelijk hardlopen wordt de veel gebruikte Nike+ run-ning sensor voor de gek gehou-den. De opstelling produceert een aangepaste alternatieve re-aliteit, aangezien er niet echt ge-rend wordt. Door het vinden van nieuwe manieren om bestaande zintuiglijke interfaces uit te bui-ten, trachten we nieuwe drem-pels van realiteit te vinden en hier aan gekoppelde interacties te onderzoeken binnen de hui-dige bestaande culturele context.

De realiteit is onovertuigend wanneer er niet gemeten en bewezen wordt. Niemand zet vraagtekens bij de precisie van de alternatieve realiteit zolang de objectieve kwaliteit van het meten is gegarandeerd door een gemeenschappelijk geac-cepteerd waardesysteem.

Sharing quantified personal data has become a common ritual of contemporary life. Inherent human activities as running, sleeping or eat-ing are reduced to distilled sensory data represented by kilometers, hours or calo-ries and shared on social networks.

The Jason Shoe experiment is carried out using a bot-tle of water equipped with a servo as an actuator, simu-lating the patterns of real human running, to deceive the widely used Nike+ run-ning sensor. The setup is producing a tweaked and adjusted alternate reality as there is no actual running involved. By finding new ways of exploiting already existing sensory interfac-es, we attempt to find new thresholds of reality and in-vestigate their interactions within the existing cultural context.

The reality is unconvinc-ing without measured and published evidence. No-one is questioning the accuracy of the alternate reality as long as the objective qual-ity of the measurement is guaranteed by a commonly accepted value system.

“Jason Shoe”

Onur SÖNMEZ & Jaak KAEVATS

“Jas

on S

hoe”

; O

nur S

ÖN

MEZ

& J

aak

KA

EVAT

S

96

Günümüzde yeni medya ala-nının, kamusal alana göre daha geniş ve özgür bir bilgi paylaşımı sağladığını düşü-nürsek, yeni medya alanının sosyal hayattan çıkan fakat reel dünyadaki bilgi payla-şımına göre çok daha büyük bir alana sahip olduğunu gö-rürüz. İki alanı karşılaştırdı-ğımızda, yeni medyanın çok daha organik ve değişken ol-duğunu, kamusal alanın ise devlet ve otorite tarafından şekillendirildiğini ve kısıt-landığını görürüz.

Bahsettiğimiz alanları birbir-leriyle iç içe geçmiş katmanlı bir yapı olarak düşünebiliriz, bu yapının çıkış (merkez) noktasını hiç şüphesiz kamu-sal alan oluşturur. Aslında fiziksel olarak varolmayan bu soyut alanları, fiziksel olarak biçimlendirmeye ça-lışırsak nasıl bir biçim elde edebiliriz? Fiziksel olmayan bilgilerden yola çıkarak oluş-turduğumuz fiziksel bilgi görselleştirmesini, tekrar ter-se çevirebilirmiyiz? Fiziksel bir yüzey üzerine dijital bir katman giydirerek, fiziksel olan ile dijital olan’ın arasın-daki gerçeklik kavramını ho-mojenleştirebilirmiyiz?

Fiziksel olarak yüzey şe-killeri hakkında bilgi veren

Aangezien in de nieuwe me-dia informatie breder en vrijer wordt gedeeld dan in publieke ruimte, kunnen we stellen dat nieuwe media een grotere ex-pansie van ruimte bezitten, die is afgeleid van de echte wereld. Wanneer we deze twee ruimtes vergelijken, zien we dat nieuwe media organischer en variabe-ler zijn dan de publieke ruimte, die gevormd en gelimiteerd wordt door staat en autoriteit.

We kunnen deze ruimtes voor ogen hebben als verstrengelde en als gelaagde structuren. Zon-der twijfel is de publieke ruimte het basisprincipe. Welke vorm wordt bereikt als we proberen om fysiek vorm te geven aan deze abstracte ruimtes die geen fysieke inhoud hebben? Er is data te raadplegen gedurende het creëren van deze vorm, bij-voorbeeld de informatie die draait om de proportie van hulp-bronnen en methoden van data circulatie.

Kunnen we deze fysieke data visualisatie, die voortkomt uit niet-fysieke informatie, om-draaien? Kunnen we het con-cept van realiteit tussen het fy-sieke en het digitale verzachten door een fysieke oppervlakte te bedekken met een digitale laag?De installatie gaat over het de-len van digitale data, door reï-

If we consider that the new media provides a wider and more liberal sharing of in-formation than public space, we can observe that the new media possesses a greater ex-panse of space, which derives from real world. As e compare these two spaces, we can see that the new media is far more organic and variable whereas the public space is shaped and limited by state and authority.

We might envisage the afore-mentioned spaces as an en-twined and layered structure. Without doubt, public space constitutes the central point of departure. What manner of form would be achieve, if we attempted to physically mould this abstract spaces that have no physical sub-stance? Some data might be consulted during the forma-tion of this form. For instance, the information concerning

“the proportion of resources and methods of data circula-tion”.

Can we reverse this physical data visualization, which is produced out of non-physical information? By covering a physical surface with a digi-tal layer, can we soften the concept of reality between

“Isofield”

Candaş ŞIŞMAN

97

İZOHİPS harita yöntemi kul-lanılarak, dijital bilgi payla-şımı ve yeni medya alanının, reel dünyada kapladığı alan ve değerinin, bilgi görselleş-tirme mantığı çerçevesinde fiziksel bir hale getirilmesi ve elde edilen parametrik yüzeyin üzerine tekrardan dijital bir katman giydiril-mesi. Temeli fiziksel olan bir bilgiyi, fiziksel olmayan bir bilgiyle bir araya getirmek (izohips-dijital-medya) ve çıkan fiziksel sonucu tekrar dijitalleştirip, iki kavramın iç içe geçmesini sorgulayan ve amaçlayan audiovisual bir enstalasyon.

ficatie - het voorstellen van iets abstracts als iets concreets - van de ruimte in de ‘echte wereld’ en reïficatie van de nieuwe media, door de resulterende parametri-sche oppervlakte te bedekken met een digitale laag door het gebruik van de ISOHIPS map-ping methode, die fysieke data op de oppervlakte vormt. De installatie combineert een stuk informatie, die oorspronkelijk fysiek is, met een non-fysiek stuk informatie (ISOHIPS) en di-gitaliseert het fysieke resultaat. Het is daardoor een audio-visu-ele installatie die vraagtekens zet en als doel heeft deze twee concepten te verstrengelen.

the “physical” and “digital”?Digital data sharing; reifica-tion of the real-world space and value of the new media and coating the resultant parametric surface with a digital layer, by employing ISOHIPS mapping method, which provides physical data on the surface forms. Com-bining an information, which is originally physical, with a non-physical information (isohips-digital media) and re-digitizing the physical re-sult; an audio-visual installa-tion that questions and aims for the entwining of these two concepts.

98 “Digital Junkman”; Mehmet ERKÖK

99

biographiesbiografieënbiyografiler

100

1976, İstanbul doğumlu Bager Ak-bay, Yıldız Teknik Üniversitesi’nde İletişim Tasarımı ve Linz Sanat Üniversitesi’nde Interface Cultures eğitimi aldı. Bager, İstanbul, Kara Tiyatro’da aktör ve kuklacı olarak yaptığı çalışmaların ardından 6 yıldır kendi alanında çeşitli üniver-sitelerde ders vermekte ve yaşamını sanat ve bilim arasında deneyselci bir şekilde sürdürmektedir. Bager Akbay, şu anda İstanbul, Plato Mes-lek Yüksekokulu’nda Görsel İletişim program başkanlığını yürütmekte ve Plato MediaLab’ın yöneticiliğini yapmaktadır.

Geboren in 1976 in Istanbul, stu-deerde Visuele Communicatie Design aan de Yildiz Technische Universiteit en Interface Cultures aan de kunstacademie in Linz. Bager was een acteur en een pop-penspeler in Dark Theatre en is zes jaar lang werkzaam geweest als docent in zijn vakgebied. Hij kijkt ernaar uit om zich te richten op kunst en wetenschap. Bager Akbay geeft les in interactieve media aan de Plato Hogeschool, Istanbul en is directeur van Plato Media Lab.

Born in 1976 in Istanbul, studied Visual Communication Design at Yildiz Technical University and Interface Cultures at Linz University of Arts. Bager was an actor and a puppeteer in Dark Theatre, Istanbul, has been worked as a lecturer for 6 years in his field, and eager to live his life between art and science as an experimentalist. Bager Akbay is currently teaching Interactive Media at Plato College of Higher Education,Istanbul and working as the director of the Plato Media Lab.

Bager AKBAY

Centre Chorégraphique Natio-nal de Montpellier’de “ex.e.rce” programında dans stajını ta-mamlayan Özlem Alkış, 2005-2006 yılları arasında Fransız Devletinin sanatçı bursu ile Angers- Centre National de Danse’ta “essais” koreografi araştırma programına, 2010 se-nesinde DAAD bursu ile “Perfor-ming Politics” konulu Hamburg Uluslararası Yaz Akademisi’ne katıldı. 2012 senesinde araştırma bursu ile Tanzquartier Viyana’ya ve Paris’te Uluslararası Récollets Misafir Sanatçı Programı’na da-vet edildi. Şu anda İstanbul’da

“Özel Sayı” Projesi ile Gösteri Sa-natları alanında eleştirel düşün-ce ve söylem pratiklerini geliştir-mek amacı ile atölyeler organize etmektedir.Loic Touzé, Deborah Hay, Sabine Jamet ve Emre Koyuncuoğlu’nun işlerinde dans eden, Avrupa’nın çeşitli sahnelerinde kendi işle-rini sahneleyen Özlem, amber Sanat ve Teknoloji Platformu ile Çatı Çağdaş Dans Sanatçıları Derneği kurucularındandır.

Na haar dansopleiding aan "ex.erce", gerund door Centre

Chorégraphique National de Montpellier, werd Özlem Alkis uitgenodigd om een choreogra-fisch onderzoeksprogramma bij het Centre National de Danse Contemporaine d'Angers, dat werd opgezet tussen 2005 en 2006 met subsidie van Frankrijk. In augustus 2010 volgde ze (met een DAAD beurs) "Performing Politics’ aan de Hamburg Inter-national Summer Academy. Ze is uitgenodigd om onderzoek te doen binnen Tanzquartier We-nen en Recollets, International Residence Programma in Parijs in 2012. Momenteel organiseert zij workshops in Istanbul met gast-choreografen. Ze heeft gedanst in stukken van Loïc TOUZÉ, Deborah Hay, Emre Koyuncuoğlu en Sabine Jamet op diverse locaties in Europa. Ze is een van de mede-oprichters van Amber Kunst en Technolo-gie Platform en CATI Contempo-rary Dance Artists Association in Istanbul.

After completing her dance train-ing at “ex.e.r.ce”, run by Centre Chorégraphique National de Mont-pellier, Özlem Alkış was invited to

“essais” choreographic research pro-gram at Centre National de Danse Contemporaine d’Angers between 2005 and 2006 with the grant of French State. In August 2010, she participated in “Performing Politics” Hamburg International Summer Academy with DAAD grant. She has been invited to research residencies at Tanzquartier Vienna and Récollets, International Residence Program in Paris in 2012. Currently she is organ-izing series of workshops in Istanbul with invited guest choreographers to extend the notion of work, choreog-raphy and dance-making through critical discourse.Having danced in the works of Loïc Touzé, Deborah Hay, Emre Koyuncuoğlu and Sabine Jamet, Özlem’s own works are presented in various venues of Europe. She is one of the co-founders of amber Art and Technology Platform and Çatı Con-temporary Dance Artists Association in Istanbul.

Özlem ALKIŞ

101

Fatih Aydoğdu İstanbul ve Viya-na Güzel Sanatlar Akademilerin-de sanat eğitim gördü. Aydoğdu medya estetikleri, migrasyon ve kimlik politikaları, dilbilimi ve ses kavramları üzerine çalışan bir sanatçı, tasarımcı ve küratördür. Avrupa, Asya ve ABD’de çok sayı-da sergi ve projeye sanatçı ve kü-ratör olarak katılan Aydoğdu’nun, uluslararası birçok publikasyon-da yazıları yayınlanmıştır. Viya-na ve İstanbul‘da yaşar ve çalışır. amberPlatform-Curatorial-Board üyesidir.

Fatih Aydoğdu is geboren in Tur-kije, woont en werkt in Wenen en Istanbul. Hij studeerde aan de cademy of Fine Arts in Istanbul en studeerde af aan de Academy of Fine Arts in Wenen. Aydoğdu is beeldend kunstenaar, ontwer-per, curator en geluidskunstenaar gericht op concepten van media esthetiek, migratie & politiek van identiteit en taalkundige kwesties. Hij nam deel aan verschillende tentoonstellingen in Europa, Azië en de VS. Hij is lid van het curator-team van “amberPlatform“.

Fatih Aydoğdu was born in Tur-key, lives and works in Vienna and Istanbul. He studied at Acad-emy of Fine Arts in Istanbul and graduated from Academy of Fine Arts in Vienna. Aydoğdu is vis-ual artist, designer, curator and sound artist focused on concepts of media aesthetics, migration & politics of Identity and linguis-tical issues. He took part at nu-mereous exhibitions throughout Europe, Asia and USA. He ist the member of Curatorial Board of

„Amber Platform“.

Fatih AYDOĞDU

Deniz Erbaş İstanbul, Lefkoşa, Erlangen, Münih, Tiflis, Paris, Berlin, Bişkek, Barselona ve Brüksel'de sergiler düzenledi ve uluslararası etkinliklere ka-tıldı. Bağımsız sanatçı mekanı Hafriyat Karaköy'ün kurucu ekibinde yer aldı ve mekanın 2007-2008 arası genel koordina-törlüğünü üstlendi. 2008-2010

Deniz Erbaş cureerde tentoonstel-lingen en woonde internationale bijeenkomsten bij in Istanbul, Ni-cocia, Erlangen, München, Tbilisi, Parijs, Berlijn, Bishkek, Barcelona en Brussel. Ze was een van de op-richters en in 2007-2008 algemeen coördinator van Hafriyat Kara-koy, een onafhankelijke kunste-naarsruimte in Istanbul. Tussen

Deniz Erbaş curated exhibi-tions and attended international meetings in Istanbul, Nicocia, Erlangen, Munich, Tbilisi, Paris, Berlin, Bishkek, Barcelona and Brussels. She was one the found-ers and general coordinator in 2007-2008 of Hafriyat Karakoy an independent artist run space in Istanbul. Between 2008 and

Deniz ERBAŞ

1987 doğumlu ve İstanbul’da yaşa-yan Sedef Aydoğan, multimedya kavramsal sanat konusunda uz-manlaşmış görsel hikaye anlatıcısıdır. Sabancı Üniversitesi Görsel İletişim Tasarım bölümü mezunudur. Şu anda interaktif / telematik yöntemler ile görsel-işitsel elemanlar aracılığıy-la, görülen senaryonun arkasında hikayeler için mekansal ve öyküsel enstalasyonlar kurulması üzerinde çalışmaktadır. Çeşitli medyalardaki işleri 2009 yılından bu yana farklı sergi alanlarında görülebilir.(19. İstanbul Sanat Fuarı, Köln Photoki-na’10, Singapur Dijital Medya / Sanat Sergisi, Sparks…)

Sedef Aydogan werd geboren in 1987 en woont momenteel in Istan-bul. Aydogan is een visuele ver-halenverteller gespecialiseerd in multimedia en conceptuele kunst, afgestudeerd aan de Sabanci Uni-versity met Visual Communication Design als major. Ze richt zich op het bouwen van ruimtelijke en nar-ratieve installaties en interactieve / telematica-methoden. Haar werk wordt sinds 2009 tentoongesteld in verschillende kunstruimten, zoals 19e Istanbul Art Fair, Pho-tokina'10 in Keulen, en Sparks Digitale Media / Art Exhibition in Singapore.

Born in 1987 and currently living in Istanbul, Sedef Aydoğan is a visual storyteller specialising in multimedia conceptual art, gradu-ated from Sabanci University with Visual Communication Design ma-jor. She focuses on building spatial and narrative installations for the stories behind the seen scenario mediated audio-visual elements via interactive/telematic methods. Her practices with different media have been exhibited since 2009 in different art spaces, such as 19th Istanbul Art Fair, Photokina’10 in Cologne, and Sparks Digital Media/Art Exhibition in Singapore.

Sedef AYDOĞAN

102

İTÜ'den Elektronik ve Haberleşme mühendisi olarak mezun oldu, Yıldız Teknik Üniversitesinden Et-kileşimli Medya Tasarımı master derecesini aldı. Turkiye, Almanya ve Belçika'da tasarım mühendisi olarak çalıştı. 1999'dan bu yana Bilgi Üni-versitesi, Yıldız Teknik Üniversitesi tasarım bölümleri ve İTÜ TBT prog-ramında multimedya tasarımı, proje geliştirme, tasarım için programla-ma dersleri verdi. Halen Sabancı Üni-versitesi Sanat ve Sosyal bilimler Fa-kültesinde Etkileşim Tasarımı ve son sınıf Proje Stüdyosu derslerini veriyor.

Ekmel Ertan werkt als kunste-naar, curator en onderwijzer. Ertan is de oprichter en artis-tiek leider van amberPlatform in Istanbul, een onderzoeks- en productieplatform gericht op kunst en nieuwe technolo-gieën. Ertan is de curator van het internationale amber Art and Technology Festival sinds 2007. Hij programmeerde ook internationale amberPlatform tentoonstellingen en perfor-mances.

Ekmel Ertan works as artist, cu-rator and educator. Ertan is the founder and artistic director of İstanbul based amberPlatform ( by BIS, Beden-İşlemsel Sanatlar Derneği / Body-Process Arts As-sociation), which is a research and production platform on art and new technologies. Ertan is the curator of the international

“amber Art and Technology Fes-tival” since 2007. He curated also international amberPlat-form exhibitions and perfor-mances.

Ekmel ERTAN

1963’te Zürich, İsviçre’de doğdu. 1988’de Mimar Sinan Üniversitesi Endüstriyel Tasarım bölümün-den mezun oldu. 1994’ten beri İTÜ Endüstriyel Tasarım bölümü öğretim görevlisidir. Profesyonel deneyimleri, çeşitli türde maket-ler, illüstrasyon- airbrush, ürün-obje tasarımı ve üretimi, kinetik heykel, ‘custom’ otomobil, fotoğ-rafçılık.

Mehmet Erkök (Zürich, 1963) stu-deerde in 1988 af aan de Mimar Sinan University in Istanbul in Industrieel Ontwerpen. Sinds 1993 geeft hij aan de Universiteit van Istanbul les in modelmaken en de-sign visualisatie. Hij heeft profes-sionele ervaring met model maken, illustratie-airbrushen, product-ontwerp, kinetische sculpturen en fotografie.

Born in 1963 in Zurich, Switzer-land. Graduated fom Mimar Sinan University in Istanbul with a ma-jor of industrial Design in 1988. Lecturer at İTU İndustrial Design Dept. since 1994. Proffessional ex-periences in many types of mod-elmaking, illustration-airbrush, product-object design and produc-tion, kinetic sculpture, automobile customization, photography.

Mehmet ERKÖK

yılları arasında İstanbul 2010 AKB Ajansı Görsel Sanatlar Yö-netmen yardımcılığını yürüttü ve Taşınabilir Sanat, İstanbul'da Yaşıyor ve Çalışıyor projele-riyle Kadırga Sanat Üretim Merkezi'nin koordinatörlüğünü yaptı. Bu süreçte bağımsız sanat-çı girişimleri ve bunların kamu-sal ve özel kurumlarla ilişkileri üzerine yoğunlaştı. Halihazırda Paris 8 Üniversitesi, Estetik ve Sanat Tarihi bölümünde mastır tezini hazırlamakta ve 3. Ulus-lararası Çanakkale Bienali'nin küratör-koordinatörlüğünü yü-rütmektedir.

2008 en 2010 was ze de adjunct-directeur van voor de beeldende kunstprojecten tijdens Istanbul 2010.agentschap waar ze gecoördi-neerd Draagbare Kunst en woont en werkt in Istanbul belangrijkste projecten en de Kadirga Art Pro-duction Center. Sinds het begin van haar carrière is ze gericht op zelfstandige kunstenaarsinitiatie-ven en hun relatie tot openbare en particuliere instellingen. Ze is mo-menteel woonachtig in Parijs voor haar research master in Esthetiek en Kunstgeschiedenis aan de Uni-versiteit Paris 8, en is de curator-co-ordinator voor de 3e Intarnational Çanakkale Biënnale

2010, she was the deputy direc-tor for Visual Arts Projects in Is-tanbul 2010 ECOC Agency where she coordinated Portable Arts and Lives and Works in Istan-bul main projects as well as the Kadirga Art Production Center. Since the beginning of her ca-reer, she is focused on independ-ent artist initiatives and their relation to the public and private institutions. She is currently liv-ing in Paris for her research mas-ter in Aesthetics and Art History department of the University Paris 8 and is the curator-coor-dinator for the 3rd Intarnational Çanakkale Biennial

103

New York ve Türkiye'de fotoğraf ser-gileri açtı. Etkileşimli enstalasyonları ve ortak performans projelerini çeşit-li uluslararası mekanlarda sergiledi. Yeni Teknolojiler ve Sanat alanında araştırma ve üretim platformun ola-rak 2007 yılında kurulan BIS, Beden İşlemsel Sanatlar Derneğinin kuru-cusu olan Ertan BIS’in ve "amber Sanat ve Teknoloji Festivalinin" de sanat yöneticisidir.

Ertan heeft zijn fotografisch werk in New York en Turkije tentoongesteld. Hij heeft zijn nieuwe media installaties en performances in samenwerking in Turkije tentoongesteld, en op internationale festivals en locaties. Ertan werkt ook als locatie-coördinator en directeur voor meerdere internationale projecten.

Ertan has exhibited his pho-tography work in New York and Turkey. He has exhibited his new media installations and cooperative performance works in Turkey and international fes-tivals and venues. Ertan is also working as the site coordinator and director for several interna-tional projects.

1988 yılında Tallinn‘de doğan Jaak Kaevats, Linz Sanat ve Endüstriyel Tasarım Üniversitesinde, Interface Cultures bölümünde yüksek lisan-sına devam etmektedir. Gelişen teknolojilerin hayatımız üzerindeki etkileri ve olası uygulama alanları konusundaki disiplinler arası araş-tırmalarına devam eden Kaevats, teknoloji ve toplumun kesişme nok-tasında yeni arayüzler geliştirmeye çalışmaktadır. EXPO 2010 (Shang-hai), ECA (Edinburgh), Museums-Quartier (Vienna), Austrian National Sculpturepark (Graz), Perla-Mode (Zürich), National Design Museum (Tallinn), Science Gallery (Dublin) ve Ars Electronica Center (Linz)'de sergi ve panellere katılmıştır.

Jaak Kaevats (geboren in 1988 in Tallinn) studeert aan het In-terface Cultures Lab in Linz. Hij werkt in samenwerkingsverband aan verschillende onderzoeken en mogelijke toepassingen op het gebied van nieuwe technologiën. Hij heeft zijn werk tentoonge-steld bij EXPO 2010 (Shanghai), ECA (Edinburgh), Tallinn Art Hall (Tallinn), MuseumsQuar-tier (Vienna), Austrian National Sculpturepark (Graz), Perla-Mo-de (Zürich), National Design Mu-seum (Tallinn) en Ars Electronica Center (Linz).

Jaak Kaevats (born 1988 in Tal-linn) is a MA candidate in the Interface Cultures Lab at Uni-versity of Art and Design in Linz. He works collaboratively across disciplines researching the im-plications and possible applica-tions of emerging technologies and developing interfaces in the intersection of technology, soci-ety and human condition. He has exhibited and/or given talks at EXPO 2010 (Shanghai), ECA (Ed-inburgh), Tallinn Art Hall (Tal-linn), MuseumsQuartier (Vienna), Austrian National Sculpturepark (Graz), Perla-Mode (Zürich), Na-tional Design Museum (Tallinn) and Ars Electronica Center (Linz).

Jaak KAEVATS

1989 İstanbul doğumlu Özgün Kılıç Sabancı Üniversitesi Görsel Sanatlar ve Görsel İletişim Tasa-rımı bölümünden Sanat Teorisi ve Eleştirmenliği yandal prog-ramını da tamamlayarak mezun olmuştur. Sanatçının son çalış-maları dijital ortamda hareketli mimari sistemler görselleştirme ve bu sistemlerin tensel etkile-şimli olarak fiziksel ortama yö-nelik kurgulanması üzerinedir. Çeşitli medyalardaki çalışmala-rı New York, Köln, Singapur ve

OZGUN Kılıç werd geboren in 1989 en woont in Istanbul. OZ-GUN Kılıç is een audio / beeldend kunstenaar in de praktijk en een mediakunstenaar in theorie, af-gestudeerd aan de Sabanci Uni-versity. Haar werk richt zich op mobiele architectuur in digitale omgevingen, en ze bouwt deze interactieve systemen ook in het echt. Haar werk wordt sinds 2009 tentoongesteld in diverse kunstruimten, zoals: Young Pho-tographer’s Award Ceremony

Born in 1989 and currently living in Is-tanbul, Özgün Kılıç is an audio/visual artist in practice and a new media art-ist in theory, graduated from Sabanci University with VCD major and Art Theory and Criticism minor diploma. Her works derive from narrating & generating mobile architectural systems in digital environment to building these interactive systems in physical space; from optics to haptics, and backwards. Her practices with different media have been exhibited since 2009 in various art spaces, such

Özgün KILIÇ

104

Osman Koç, İstanbul’da ikamet eden ve genel araştırma odağı yerleştirme ve tepkili ortamlar ya-ratmak için farklı fiziksel etkileşim methodları olan mühendis/sanat-çıdır. Yüksek lisans derecesini 2010 yılında Mekatronik Mühendisliği ve lisans derecesini 2008 yılında Elekt-ronik Mühendisliği bölümlerinden Sabancı Üniversitesinden almış-tır. Şu anda teknik danışmanlığın yanısıra, endüstriyel, reklam veya sanatsal uygulamalar için prototip çalışmaları yaptığı atöylesini idame ettirmektedir. Seçilmiş işleri, Sentez Bedenler (Enghien les Bains,2009), Playface Intercult (Viyana,2010) ve Amber (İstanbul, 2011) sergilerin-de sergilenmiştir. IEEE ICM’10 ve ISEA2011 konferanslarında maka-lelerini sunmuş olup, TEDxSabancı-University konferansında konuşma-cı olmuştur.

Osman Koç is een ingenieur en kun-stenaar in Istanbul die zich voorna-melijk richt op onderzoek naar het experimenteren met verschillende manieren van fysieke interactie voor responsieve omgevingen en installaties. Hij ontving zijn M.Sc. in 2010 in Mechatronics Engineering, en zijn B.Sc. in 2008 in Electronics Engineering bij de Universiteit van Sabanci. Op het moment is hij actief in zijn eigen atelier, waar hij prototypes ontwikkelt voor industri-ele, reclame en artistieke applicaties, naast het geven van technisch ad-vies. Zijn werken zijn tentoongesteld in Bodies of Synthesis(Enghien les Bains, 2009), Playface Intercult (Wenen, 2010) en Amber (Istanbul, 2011). Hij presenteerde zijn papers op IEEE ICM’10 en ISEA2011 en werd geselecteerd als spreker voor TEDxSabancıUniversity 2012.

Osman Koç is an Istanbul based engineer/artist, whose main re-search focus is on experimenting different ways of physical interac-tion for responsive environments and installations. He recieved his M.Sc. in 2010 on Mechatronics Engineering, and B.Sc. in 2008 on Electronics Engineering from Sabanci University. Currently he is running his own atelier, where he does prototypes for industrial, advertorial and artistic applica-tions besides technical consulta-tion. His selected works have been exhibited in Bodies of Synthesis (Enghien les Bains, 2009),Playface Intercult (Vienna, 2010) and Am-ber (Istanbul, 2011). He has present-ed his papers in IEEE ICM’10 and ISEA2011 and was selected as a speaker at TEDxSabancıUniversity 2012.

Osman KOÇ

1983 Bursa dogumlu Nagehan Ku-ralı Kadıkoy Anadolu Lisesi’nden sonra Sabancı Üniversitesi Görsel Sanatlar ve Görsel İletişim Tasarımı Programı‘ndan mezun oldu. Post-Prodüksiyon alanındaki mesleki deneyiminin ardindan University of the Arts Bremen, Digital Media bölümünde yüksek lisans eğitimi-ni Interaction Design, Bio Art, Media Theory, Urban Screenings alanlarin-da yaptigi akademik ve pratik calis-

Nagehan Kurali werd geboren in Bursa in 1983. Nadat ze af-studeerde in VAVCD aan de Universiteit van Sabanci deed ze professionele ervaring op in post-productie. In 2007 startte ze haar Digital Media Master’s studie aan de University of the Arts Bremen. Gedurende haar residentie in Duitsland werkte ze bij Urbanscreen en Atelier Mark-graph. Haar werken richten zich

Nagehan Kuralı was born in Bursa in 1983. After her gradua-tion from VAVCD at Sabanci Uni-versity, she gained professional experience in Post-Production field. In 2007 she started her Digital Media Master’s study at the University of the Arts Bremen. During her residence in Germany she worked in com-panies; Urbanscreen and Atel-ier Markgraph. Her works focus

Nagehan KURALI

İstanbul’da sergilenmiştir. Ekim 2012’den itibaren Royal College of Art, Londra’da yüksek lisans eğitimine üç boyutlu animasyon alanında devam edecektir.

in New York, Photokina’10 in Cologne, Sparks Digital Media/Art Exhibition in Singapore, 19th Istanbul Art Fair en amberFest’11 in Istanbul. Vanaf september 2012 zal ze haar animatiestudie vervolgen aan de Royal College of Art in Londen.

as Moons and Stars: Young Photogra-pher’s Award Ceremony in New York, Photokina’10 in Cologne, Sparks Digi-tal Media/Art Exhibition in Singapore, 19th Istanbul Art Fair and amber-Fest’11 in Istanbul. From September 2012 on, she will continue with her post graduate education in the Royal College of Art, London, in Animation.

105

malarla tamamladi. Almanya’da Ur-banscreen ve Atelier Markgraph’da yaklaşık bir buçuk senelik mesleki deneyiminin ardından çalışmalarına şuan Selin Özçelik ile kurucu ortağı olduğu tasarım şirketi Design In Situ altında Türkiye’de devam etmektedir.

op architectonische projecties en interactie ontwerp. Recent richtte ze het ontwerp collectief In Situ (www.design-insitu.com) op samen met Selin Ozcelik in Istanbul.

on architectural projections and interaction design. Cur-rently she founded the design collective In Situ (www.design-insitu.com) with Selin Ozcelik in Istanbul.

Ebru Kurbak iyana’da yaşamakta olan bir sanatçı, araştırmacı ve eğitimcidir. Çalışmaları genellikle günümüz beden-teknoloji-mekan ilişkilerinin kültürel ve psikolojik etkilerini ele alır. Son dönem çalış-malarında giyilebilir teknolojiler tasarlamakta ve bu teknolojilerin enstrümental, estetik ve semiyotik potansiyellerini sorgulamaktadır. İşleri Ars Eletronica Festivali, Sigg-raph, FILE Festivali gibi uluslara-rası platformlarda sergilenmiştir. Ebru İstanbul Teknik Üniversite-si’nde mimarlik eğitimi aldı. Mezun olduktan sonra İstanbul Bilgi Üni-versitesi Görsel İletişim Tasarımı ile Fotoğraf ve Video Bölümlerinde öğretim görevlisi olarak çalıştı. Halen Linz Sanat ve Endüstriyel Tasarım Üniversitesi Mekan ve Ta-sarım Stratejileri Bölümü’nde ders vermektedir.

Ebru Kurbak is een kunstenaar, on-derzoeker en onderwijzer, en woont in Wenen. Haar werken behandelen culturele en psychologische implica-ties van lichaam-technologie-ruimte verhoudingen. In haar recente wer-ken ontwierp ze op het lichaam ge-dragen technologieën en verkent ze hun instrumentale, esthetische en semiotische potentieel. Ze heeft haar werk getoond op internationale plat-formen zoals o.a. het Ars Electronica Festival, Siggraph en FILE Festival. Ebru studeerde architectuur aan de Technische Universiteit van Istan-bul. Vervolgens werkte ze als docent aan de departementen van Visual Communication Design en fotogra-fie en video aan de Istanbul Bilgi Universiteit te Istanbul. Ze doceert momenteel aan de afdeling space & designstrategies aan de University of Arts and Industrial Design in Linz.

Ebru Kurbak is an artist, researcher and educator, currently based in Vi-enna. Her works deal with cultural and psychological implications of body-technology-space relations. In her recent works, she has been designing body-worn technologies and exploring their instrumental, aesthetic and semiotic potentials. She has shown her work in inter-national platforms such as the Ars Electronica Festival, Siggraph, and FILE Festival among others. Ebru studied architecture at the Istanbul Technical University. After graduat-ing, she worked as a lecturer at the Departments of Visual Communica-tion Design and Photography and Video in the Istanbul Bilgi University. She currently teaches at the Depart-ment of space&designstrategies in the University of Arts and Industrial Design in Linz.

Ebru KURBAK

Ali Miharbi’nin işleri fotografik, grafik veya nesnel üretimlerden, canlı veya kayıtlı veriler ile işle-yen dinamik sistemlere kadar çok çeşitli biçimler alabiliyor. Son ça-lışmalarında tepeden alta (“top-down”) ve tabandan yukarıya (“bottom-up”) yöntemlerin birlik-te kullanılarak oluşturdukları ge-ri-besleme sonucu ortaya çıkan; ekonomi, yönetim, psikoloji, sos-yoloji, bilişim, linguistik, şehir-cilik gibi birçok alanda kendini gösteren sistemler ile ilgileniyor

Ali Miharbi is een artiest die werkt met fotografie, grafisch design en sculpturen evenals dynamische systemen met live of opgeslagen data. Zijn recente werk focust zich op de relatie tussen analytische en synthetische processen die zich op vele gebieden plaats-vinden, zoals: economie, ma-nagement, sociologie, compu-ter wetenschap en bottom-up benaderingen die gebruikt worden in de stedelijke ont-

Ali Miharbi is an artist whose work can take many forms from pho-tographic, graphic or sculptural pieces to dynamic systems driven by live or stored data. His recent work focuses on the relationships between analytic and synthetic processes that can be encountered in many fields such as economy, management, sociology, computer science, linguistics where top-down and bottom-up approaches are used in conjunction, e.g. in urban development organic and

Ali MİHARBİ

106

1982 İzmir doğumlu Selin Özçelik İzmir Bornova Anadolu Lisesi’nin ar-dından Sabancı Üniversitesi Görsel Sanatlar ve Görsel İletişim Tasarımı Programı’ndan mezun oldu. Ardın-dan yüksek lisansını University of Arts Bremen, Digital Media Prog-ram’ında tamamlayarak Almanya’da Meso Digital Interiors, Gruppe für Gestaltung Bremen ve Atelier Markgraph’ta çalışarak interaction design alanında birçok ödül alan projede konsept tasarımı ve görsel tasarım alanlarında görev aldı. Selin Özçelik 2010 yılında Nagehan Kuralı ile ortak kurdukları tasarım şirketi Design In Situ altında interaction de-sign alanında çalışmalarına devam etmektedir.

Selin Özçelik werd in Izmir geboren in 1982. Ze kreeg haar Bachelors bij de Sabanci University in VAVCD. Hierna studeerde ze aan de Bremen University of Arts waar ze het MA programma Digital Media volgde met als hoofdvak Interaction Design. Ze co-creëerde vele projecten en publiceerde papers over Persuasive Technologies, Social Networks, Spa-tial Interaction as User Experience. Hiernaast richtte ze zich op Interac-tive Installation in Public Space in haar Master Thesis. Na haar oplei-ding heeft bij een aantal bedrijven gewerkt waaronder GfG Bremen, MESO Digital Interiors en Atelier Markgraph GmbH. Recent richtte ze het ontwerp collectief In Situ op sa-men met Nagehan Kurali in Istanbul.

Selin Özcelik was born in Izmir in 1982. She got her Bachelors at Sa-banci University VAVCD in Istanbul. Afterwards she studied at Bremen University of Arts Digital Meida MA Program within a focus of Interac-tion Design. She co-created many projects and published papers about Persuasive Technologies, So-cial Networks, Spatial Interaction as User Experience. In addition to this, she focused on Interactive Installations in Public Space in her Master Thesis. After her education she worked at companies in Germa-ny such as GfG Bremen, MESO Digi-tal Interiors and Atelier Markgraph GmbH. Currently she founded the design collective In Situ with Nage-han Kurali in Istanbul.

Selin ÖZÇELİK

1977’de ankara’da doğdu. tasa-rımcı, mimar ve üretici. 2006 senesinde hayalbilim adında araştırma geliştirme konularına ve üretime odaklanmış tasarım, mimarlık ve sanat stüdyosunu kurdu. her farklı projede deney-sel laboratuvarında, tasarım tanımını tekrar sorgulamaya ça-lışmaktadır. ahmet sertaç, 2005 senesinden beri istanbul teknik üniversitesi endüstri ürünleri ta-sarımı bölümünde yarı zamanlı öğretim görevlisi olarak ders vermektedir. tasarım, mekanik heykeller ve demir dövmecilik

Afgestudeerd aan de Istanbul Tech-nical University Architectural Fa-culty in 1999. Hij geeft lezingen aan de Instanbul Technical University Industrial Design Department sinds 2005 waar hij zijn Master’s afrondde. In 2006 richtte hij Hayalbilim op, een design, architectuur en kunst studio gericht op onderzoeks-ontwikkeling op de as van maakbaarheid door verschillende productieproces-sen. In elk project probeert hij het ontwerp zelf te herdefnieren als een experimental laboratorium van kunst. Hij geeft workshops in ont-werp, mechanisch sculpturen en

Graduated from istanbul techni-cal university architectural faculty in 1999. He is a visiting lecturer at istanbul technical university indus-trial design department since 2005 where he completed his master program. In 2006 he established hayalbilim; where is a design, ar-chitecture and art studio focuses on research-development by the axis of producibility using different manufacturing processes. In every different project he tries to redefine the design itself, as an experimental laboratory of art. He performs work-shop studies in design, mechanical

Ahmet Sertaç ÖZTÜRK

ve bunlara kavramsal kısa dev-reler yaptırıyor. Ali Miharbi’nin işleri şu ana kadar Türkiye, Mek-sika, ABD, Almanya, Güney Kore, Avustralya ve Brezilya’da çeşitli sergilerde yer aldı.

wikkeling van organische en doordachte architectuur. Mi-harbi's werk is tentoongesteld in Turkije, Mexico, Verenigde Staten, Duitsland, Zuid-Korea, Australië en Brazilië.

planned architecture together forming more vibrant cities and in human brain analytic and syn-thetic thinking together helping us make sense of the world. Miharbi’s work has been exhibited in Turkey, Mexico, USA, Germany, South Ko-rea, Australia and Brazil.

107

Onur Sönmez etkileşim tasarımı ve insan-makine ilişkisi gibi konular üzerinde çalışan bir tasarımcıdır. Venedik Mimarlık Bienali, Ars Elect-ronica (2005,07,08,09,10,11), Linz 09 Avrupa Kültür Başkenti, “Wearable Technology, Powered Art and Fas-hion Design”/NIMk, Amsterdam 5-DAYS OFF Festival, Pixelache, Santralİstanbul, Medialab Prado/Madrid, OPEN CONTAINERRR/Linz, Ich Machine Festival/D , Hyperwerk Basel/CH, IAMAS/Ja-ponya sergilerine katılmıştır.

Onur Sönmez is een ontwer-per met een brede interesse in interaction design/interface design research. Hij exposeerde en gaf lezingen op veel plaat-sen, zoals Venetië Biënnale Architectuur, Ars Electronica (2005,07,08,09,10), Medialab Prado, IAMAS - Institute of Ad-vanced Media Arts and Sciences Japan.

Onur Sönmez is a designer, who has a wide range of interest in interaction design / interface design research. He exhibited and gave talks in many places such as Venice Biennale Ar-chitecture, Ars Electronica (2005,07,08,09,10), Medialab Prado, IAMAS – Institute of Ad-vanced Media Arts and Sciences Japan.

Onur SÖNMEZ

1985 İzmir doğumlu Candaş Şişman, İzmir Anadolu Güzel Sanatlar Lisesi’ni bitirdikten sonra Eskişehir Anadolu Üni-versitesi Animasyon bölümün-den mezun oldu. Üniversite eği-timinin bir yılını Hollanda’da multimedya tasarım eğitimi alarak geçirdi. 2011 yılında De-niz Kader ile birlikte NOHlab oluşumunu kurdu. 2006’dan bu yana aralarında Prix ARS Electronica Computer Animati-on/Film/VFX Mansiyon ödülü, Roma Viedram Video ve Ses Tasarımı Festivali en iyi ses videosu ödülü’nü aldı. Candaş Şişman en son Nerdworking ile birlikte İstanbul 2010 Kültür Başkenti kapsamında Haydar-paşa Garı’nda gerçekleştirilen

‘Yekpare’ projection mapping performansını ve İlhan Koman Hulda festivali kapsamın-da ‘FLUX’ isimli audiovisual

Candas Sisman (İzmir, 1985) studeerde Animation and Fine arts in Turkije en Multimedia Design in Nederland, en heeft tegenwoordig zijn eigen studio. In 2011 richtte hij samen met Deniz Kader NOHlab studio op. Sinds 2006 ontving hij ver-schillende onderscheidingen, zoals een eervolle vermelding van ARS ELECTRONICA in de categorie Computer Animation/Film/VFX en een prijs van het Rome Viedram Festival Video and Sound Design. Hij heeft deelgenomen aan belangrijke festivals, zoals Nemo Digital Arts and Film Festival en Offf İstanbul 2012. Candas Sisman realiseerde onlangs de projec-ten Yekpare projection mapping in het kader van Istanbul Cultu-rele Hoofdstad van Europa 2010, en de audiovisuele installatie

'FLUX' op het İlhan Koman Hul-

(born in İzmir, 1985) after finish-ing İzmir Anatolian Fine Arts High School graduated from Eskişehir Anatolian University Animation Department. During his undergraduate studies he took multimedia design educa-tion for one year in Netherlands. in 2011 he founded NOHlab studio with Deniz Kader. Since 2006 he has received many awards such as honorary mention from ARS ELECTRONİCA in Computer Ani-mation/ Film /VFX category and Rome Viedram Festival Video and Sound Design best prize. He has participated to many impor-tant festivals like Nemo Digital Arts and Film Festival and Offf İstanbul 2012. Candaş Şişman recently realized Yekpare projec-tion mapping with Nerdworking within İstanbul 2010 European Capital of Culture activities and

‘FLUX’ audiovisual installation

Candaş ŞIŞMAN

konusunda çalışmalar yapmak-tadır. çalışmaları çeşitli karma sergilerde ve istanbul amber’10 sanat ve teknoloji festivali’nde yer almıştır.

ijzersmeden. Twee van zijn projec-ten (in samenwerking met Mehmet Erkök) werden tijdens amber’10 Art and Technology Festival in Istanbul vertoond.

sculpturing and blacksmithing. Two of his projects (collaborated with mehmet erkök) exhibited in amber’10 art and technology festi-val in Istanbul.

108

Olof van Winden (1976, Mu-kumu, Kenia'da doğdu) - ço-cukluğunu Afrika'da geçirdi. 1988'de Hollanda'ya taşındı. Bir süre Reel sektörde çalış-tıktan sonra Lahey yeraltı sa-nat sahnesine geri döndü, Ses / Görüntü Festivalleri ile ça-lışmak üzere yeni bir alana adım attı. Kısa bir süre sonra, van Winden Detroit Elektro-nik Müzik Festivali (DEMF) bir sahne programladı. 2004 yılında etkinlikleri arasında,

- Lahey'deki yıllık TodaysArt Festivalini de organize eden

“Generator Foundation'u” kurdu. TodaysArt Festivali kentsel ve kamusal alanlarda kesişen sanat, ses, ve tekno-lojinin sosyal olanaklarını inceler ve harekete geçirir. Van Winden TodaysArt'ın di-rektörü olarak, Montreal, New York, Brüksel, Berlin ve Kra-kow kentlerinde çeşitli ulus-lararası festivallerin program küratörlüğünü yaptı. 7. Seul Uluslararası Medya Sanat Bi-enali (Media City Seul 2012) küratörler kuruluna seçilen van Winden 2011 den beri Amsterdam Hollanda Med-ya Sanatları Enstitüsü'nün (NIMk) direktörlügünü de yap-maktadır. 2000 yılında Seul kentinin Teknolojik gelişimin merkezlerinden biri olarak görünürlüğünü güçlendirmek amacı ile düzenlediği sergi,

‘medya sanatına’ odaklanan birkaç uluslararası bienalden biri olarak göze çarpmış, bu-rada bir adım daha öteye gide-rek, medya sanatı konusunda

Olof wan Winden (1976 Mukumu, Kenia) bracht zijn jeugd door in Afri-ka. Op twaalf jarige leeftijd verhuisde hij naar Nederland. Na een jaar wer-ken in het bedrijfsleven keerde van Winden terug naar de ondergrondse kunstscène van Den Haag, waar hij zijn eerste stap in een nieuw werk-veld met het Sound/ Vision Festival, een stedelijk Festival in het centrum van Den Haag. Kort daarna program-meerde Van Winden een podium op het Detroit Electronic Music Festival (DEMF). In 2004 richtte hij The Gene-rator Foundation op, een organisatie van jonge creatieve geesten die uit-groeide tot een professioneel festival en productie platform, dat - naast andere activiteiten - het jaarlijkse TodaysArt Festival in Den Haag or-ganiseert. Dit festival onderzoekt en activeert de sociale mogelijkheden van kunst, geluid en technologie, waar deze kruisen met stedelijke instellingen en de openbare ruimte. TodaysArt streeft naar het ontwikke-len en ondersteunen van lokale ini-tiatieven en internationale banden te versterken door aan te sluiten bij onafhankelijke organisaties en crea-tieve centra over de hele wereld. Als directeur van TodaysArt, heeft Van Winden onderdelen van verschillen-de internationale festivals in onder ander Montreal, New York, Brussel, Berlijn en Krakau geprogrammeerd. In mei 2011 begon hij zijn werk als di-recteur van het Nederlands Instituut voor Mediakunst (NIMk) in Amster-dam. Onlangs is Olof van Winden benoemd tot het team van curatoren van de 7e Seoul International Media Art Biennale (Media City Seoul 2012). Deze biënnale is in 2000 opgericht met het specifieke doel de stad Seoul

Olof van Winden (1976, Mu-kumu, Kenia)- spent his childhood in Africa. 1988 he moved to the Netherland. Af-ter working in the corporate sector he went back to the underground art scene of The Hague where he made his first step into a new field of work with the Sound/Vision Festival. Shortly after, van Winden programmed a stage at the Detroit Electronic Mu-sic Festival (DEMF). In 2004, he established The Generator Foundation, which organizes

– among other activities – the annual TodaysArt Festival in The Hague. This festival investigates and activates the social possibilities of art, sound, and technology where it intersects with urban set-tings and public spaces. As the director of TodaysArt, van Winden has curated stages at several international festivals in Montreal, New York, Brus-sels, Berlin, and Krakow to name a few. He is since 2011 director of the Dutch Media Art Institute (NIMk) in Amster-dam. Recently he has been ap-pointed to the curatorial team of the 7th Seoul International Media Art Biennale (Media City Seoul 2012). Inaugurated in 2000 with a specific aim to enforce the images of the city Seoul as a capital of techno-logical development, the ex-hibition has been recognized as one of the few international biennales with a focus on

‘media art’ and aims to take

Olof van WINDEN

enstalasyonu gerçekleştirdi. Sanatçı Türkiye’de Pgart galeri tarafından temsil edilmektedir.

da festival in Istanbul. De kun-stenaar wordt in Turkije gere-presenteerd door Pgart gallery.

among İlhan Koman Hulda festi-val in İstanbul. The artist is repre-senting by Pgart gallery in Turkey.

109

Ebru Yetişkin lisans eğitimini 1999 yılında İstanbul Üniversitesi, İletişim Fakültesi, Radyo-TV-Sinema bölü-münde tamamladı. Yüksek lisans eğitimini Université Louis Pasteur ve İstanbul Teknik Üniversitesi (İTÜ) ta-rafından yürütülen Bilim, Teknoloji ve Toplum programında tamamla-yarak bilim ve politika etkileşimi ve bilgi sosyolojisi konularına odak-landı. Mimar Sinan Güzel Sanatlar Üniversitesi’nde sosyoloji alanında doktora yapan Yetişkin, 2005 yılın-da Ecole Nationale Supérieure des Mines de Paris’de bulunan Centre Sociologie de L’Innovation’da misafir araştırmacı olarak çalıştı. 2002 yılın-dan beri İTÜde araştırmacı olarak çalışmaya devam eden Yetişkin, İn-san ve Toplum Bilimleri Bölümü’nde

“Sosyoloji” ve “Medya ve Toplum” derslerini vermektedir. Ayrıca Işık Üniversitesi’nde yarı-zamanlı olarak

“Bilim ve Teknoloji İletişimi”, “Çağdaş Sanat, Bilim ve Teknoloji” ve “Bilim ve Teknolojisi Sosyolojisi” derslerini vermeyi sürdürmektedir. Uluslarara-sı Sanat Eleştirmenleri Derneği üyesi olan Yetişkin’in çağdaş sanat alanın-da yazdığı makaleler ulusal ve ulus-lararası dergilerde yayınlanmaktadır. 2010 yılında Toplumbilim Dergisi’nin Türkiye’de konuyla ilgili ilk derleme olarak yayınlanan “Postkolonyal Düşünce Özel Sayısı”nı hazırlamıştır.

Ebru Yetişkin studeerde Radio-TV-Film als bachelor aan de universiteit van Istanbul. Ver-volgens volgde ze de masterop-leiding over wetenschap, tech-nologie en samenleving aan de Techniche Universiteit van Istanbul (ITU) en de Universite Louis Pasteur in 2001. Ze vol-tooidde het PhD-programma in sociologie in Mimar Sinan Fine Arts University in 2008. Ze deed het voorbereidend onderzoek van haar proefschrift in Cen-tre Sociologie de l'Innovation in Ecole Nationale Superieure des Mines de Paris. Sinds 2002 werkt ze als onderzoeker in de ITU en onderwijst in "Sociolo-gie" en "Media en Maatschap-pij" in het departement Humane Wetenschappen, Daarnaast doceert ze parttime aan de Isik University de vakken "Heden-daagse Kunst, wetenschap en technologie", "Sociologie van Wetenschap en Technologie 'en' Communicatie van Wetenschap en Technologie". Ze is lid van de International Association of Art Critics (AICA) en bewerkte een speciale editie van Toplumbilim over het postkoloniale denken, de de eerste bewerkte editie over dit onderwerp in Turkije.

Ebru Yetişkin studied Radio-TV-Cinema as a bachelor de-gree in Istanbul University. She attended the master program on Science, Technology and So-ciety in Istanbul Technical Uni-versity and Université Louis Pasteur in 2001. She completed the PhD program in sociology in Mimar Sinan Fine Arts Uni-versity in 2008. She conducted the preliminary phase of her thesis research in Centre So-ciologie de L’Innovation in Ecole Nationale Supérieure des Mines de Paris as a visit-ing scholar. Since 2002, she has been working as a researcher in ITU and teaching “Sociol-ogy” as well as “Media and Society” in The Department of Humanities and Social Scienc-es. She teaches part-time in Işık University on “Contemporary Arts, Science and Technology”,

“Sociology of Science and Tech-nology” and “Communication of Science and Technology”. She is a member of Interna-tional Association of Art Critics (AICA) and has edited a spe-cial volume of Toplumbilim on Postcolonial Thought, which is the first edited volume on the subject in Turkey.

Ebru YETIŞKIN

resmi tanımların ötesinde düşünmeyi amaçlamıştır. Olof Van Winden, TodaysArt ve NIMk'de yaptığı çalışmalara ek olarak, Rotterdam Sanat ve Kültür Bakanlığı ve Mondria-an Vakfı komiteleri üyesidir.

te positioneren als hoofdstad van technologische ontwikkeling. De tentoonstelling is erkend als een van de weinige internationale biënnales met een focus op 'mediakunst' en heeft als doel om met de biënnale een stap verder te gaan, en na te den-ken over media buiten haar formele definities. Naast zijn werk voor To-daysArt en NIMk zit Van Winden in commissies voor het Ministerie van Kunst en Cultuur in Rotterdam en voor de Mondriaan Stichting.

on the biennale one step fur-ther and think about media beyond its formal definitions. In addition to his work for To-daysArt and the NIMk he sits on committees for the Depart-ment of Art and Culture in Rot-terdam and for the Mondriaan Foundation.

110

Workshops / Workshops / Atölyeler

“City Commons”PAPERSCENES Workshop Duration: 3 hours x 2daysAge group: 12-16Number of participants: 12Pre-conditions: noneNeeds: Big table surface suitable to paint and cut cartoons on, a PC or a mac, stereo active sound system, a wall suitable to tape works overDate: 15-16 September 2012

In the first part of this workshop, the participants work on the concept of the com-mons. Participants freely discuss about the idea and try to name the commons in the city. Then, they are asked to visualize those ideas and link them in a simple story. Later they will create an interactive scene from cutout and painted drawing cartoons which gives audio responses when touched.

Participants will use paints and drawing cartoons to visualize their ideas, will cut them out and bring together on a wall to visually create the city scene. They will also add circuitry hidden in the cartoons, record and edit the sound and finalize the work.

“Commons Tense”Public Art Workshop Duration: 4 hours x 3 daysAge group: adultsNumber of participants: 6-8Needs: A projector, tables to sit and work around, wi-fi Internet connectionPre-conditions: Artist and art students are expected to take partDates: 17-19 September 2012

In order to create a public work together, we want to work with an abstract idea related to the title of the exhibition, which is “Commons Tense”. The grammatical structures of the tenses convey the meaning based on the time related references. When we talk about past, present, future, etc. we use corresponding tenses… If it were not the time the tenses refer but the social concepts, how would a sentence told in the common tense have been formed? Or a practical question: how would we form our artistic sentence to talk in the commons tense? What would be the medium to transform such a sentence? How we can create a legible expression con-stituted on commons?

111


Sergi / Exhibition:

15–30 Eylül / September

Electriciteitsfabriek / Den Haag / TodaysArt FestivalElectriciteitsfabriek : De Constant Rebecqueplein 20, 2518 RA Den Haag

Açılış / Opening Den Haag:

15 Eylül / September / 17.30h


ISBN: 978-605-88807-7-1

commons tense

Documents