contos 6º

50
6º DE PRIMARIA 2008/2009

Upload: carme-novo

Post on 14-Feb-2016

224 views

Category:

Documents


1 download

DESCRIPTION

Contos escritos polo alumnado de 6º do CEIP San Isidro

TRANSCRIPT

Page 1: Contos 6º

6º DE PRIMARIA

2008/2009

Page 2: Contos 6º

EL CAMELLO Había una vez un rey que se llamaba Doris y vivía en un

palacio.

Doris es rey desde hace cuatro años y el palacio lo compró

cuando eligieron rey.

Un día Doris decidió comprar un perro, pero lo pensó mejor

y compró un camello porque le gustaban mucho.

Al día siguiente el rey oyó que el pueblo en el que vivía no le

gustaba nada a un vecino y se disgustó por él.

Page 3: Contos 6º

Los vecinos fueron al palacio con pancartas, gritando todo

lo que podían, y... Doris los mandó callar a todos, pero eso

no funcionó, volvió a mandar callar y sólo se calló uno, que

era el vecino que no le gustaba el pueblo por las leyes que

tenía el otro rey.

Pasaron semanas y Doris decidió que quería cambiar las

leyes para que les gustaran a todos y no discutieran.

Después de dos días mandó hacer una reunión. Todos los

vecinos estaban allí y Doris dijo:

- A partir de ahora hay una nueva ley.

Todos quedaron de piedra y se fueron.

Doris fué a darle de comer al camello y de paso lo fué a

pasear por allí cerca, el camello iba muy contento, pero vino

la policía y le dijo que no podía estar allí. Doris se fué a

dormir , no podía aguantar más, se fué a beber agua y volvió

a la cama pero no podía dormir.

Por la mañana, cuando estaba desayunando volvió la policía y

le dijo:

- Hoy es un nuevo día y ya se lo dije ayer, que tiene que

desaparecer el camello de aquí, que no puede estar. ¡Tiene

que venderlo o hacer lo que quiera con él, pero sáquelo de

aquí ya! Entendido? Gritó el policía enfadado.

Entonces Doris, triste, lo vendió pero con la condición de

irlo a visitar siempre.

Y así acaba este cuento, sin más.

El camello vivió feliz, pero no tanto como vivía con el rey

Doris.

Page 4: Contos 6º

LA ROSQUILLA PROHIBIDA Había una vez un hombre que se llamaba Homer. Él tenía

una esposa, y tres hijos. Su esposa se llamaba Marge y sus

hijos: Bart (el mayor), Lisa

(la mediana) y Magie (la más pequeña).

Bart tiene10 años, Lisa 8 y Magie 2, también tienen un

perro que se llama Ayudante de Santaclaus y un gato, Bola

de Nieve segundo.

Homer un día llegó a la Central Nuclear a trabajar y no

quedaban rosquillas por lo que se cabreó con Leny porque

las había comido todas.

Luego fue al Badulake, la tienda de Apu, y le preguntó si

había rosquillas, pero no quedaban más, después fue por

todo Springfield y no había ninguna. Marchó para casa y no

paraba de pensar en ellas.

Más tarde llamó a un demonio que se llamaba Flanders y

Homer le dijo.

-¡Oye, tú, dame una rosquilla inmediatamente!

-¡Ahora mismo, pero, primero me tienes que prometer que

no la vas a comer hasta mañana a las 12:00 de la noche! -

Dijo el demonio refunfuñando.

-¡Vale , lo prometo, pero dámela ya! Le dijo Homer ansioso.

-Toma y acuérdate de lo que te he dicho, Homer.

-Si, si, si, si, si, si, si, si, si, si, si, si, si, si, si, si, si, si, Y así

Homer tan contento se fue a casa y la metió en la nevera.

Al día siguiente Homer aún no la podía comer, le faltaban

unas cuántas horas, pero no aguantaba más y comió la mitad

y más tarde el otro cacho.

Justo en ese momento, apareció el demonio y le dijo que se

las iba a pagar.

Page 5: Contos 6º

Homer estaba en su cama viendo la tele y de repente

apareció en el mundo de las rosquillas, allí estaba el

demonio, que le dijo:

-¡Mañana estarás en tu casa

y ya verás lo que te espera!

Homer todo asustado no

dijo nada y volvió a su casa.

Al día siguiente estaban

todos en el salón y también

el juez.

Homer estaba encerrado en

una jaula de fuego, el

demonio dijo que Homer era

un traidor pero Marge dijo

que no, que era un hombre

encantador.

Al final siguieron discutiendo y el juez dijo que Homer

pertenecía a Marge, Bart, Lisa y Magie.

Page 6: Contos 6º

LOS PERROS

Érase una vez una perra, que se llamaba Luna. Luna es

pequeña, de color marrón clarito con una mancha negra en

el ojo izquierdo, también tiene tres cachorros, que se

llaman Pikito, Miki y Marla. Los tres son muy juguetones

como Luna, son muy pequeños y son de color negro, blanco y

marrón oscuro.

A Luna le gusta pasear con sus hijos, pero no le gusta

bañarse en la bañera.

Un día que Luna se peleó con el perro de su vecino por culpa

del dueño, llegó a casa con arañazos en el ojo y el labio un

poco hinchado.

Page 7: Contos 6º

Al día siguiente Luna y sus tres hijos fueron a pasear por la

orilla del mar y Pikito casi se cae por culpa del vecino que

hizo como que cayera y Pikito tropezó con él, pero Luna lo

cogió por el collar a tiempo.

Pasaron días y días, Luna y sus hijos estaban hartos del

vecino y de su perro, entonces el dueño de Luna, Julio,

estaba pensando en gastarle una broma muy, muy, muy

pesada. Avisó a sus amigos de trabajo para elaborar un

plan.

Después de comer, Julio, Luna, Pikito, Miki, Marla y los

otros amigos empezaron a poñer en marcha la estrategia:

Luna fingió que le dolía el pie y estaba ladrando como una

loca, justo en ese momento, cuando el vecino salió, Julio y

sus amigos lo agarraron por el cuerpo mientras que Pikito,

Miki y Marla fueron a por el perro malo y como estaba

despistado le agarraron las patas, Luna lo ató con una

cuerda y después los llevaron a un barco y allí quedaron

para siempre y no volvieron nunca más.

Page 8: Contos 6º

O SAMAÍN Chega o Samaín e todos os nenos contentos e felices

decoran as rúas.

Un neno chamado Pepiño foi a chamar á súa mellor amiga,

Floricienta, os dous foron xogar á pelota e despois Pepiño

marchou correndo ao colexio encantado e Floricienta foi

detrás del e Pepiño dixo:

- Que facemos aquí, Flori?

- Pois non sei porque eu seguinche a ti! dixo Flori.

Entón entraron no colexio e había arañas, pantasmas,

morcegos, bechos, etc. Flori berrou, Pepiño subiu por unhas

escaleiras e Flori seguíuno. Logo chegaron a unha

habitación chea de arañas, Pepiño marchou correndo e

deixou a Flori soa con moito medo. Despois Flori botou a

chorar tan forte que veu unha pantasma que lle dixo:

-Uuuuuuuuh!!! Ti que fas aquí, nena?

-O meu amigo

marchou e

deixoume soa!

-dixo Flori

asustada.

-Non te

preocupes, vén

comigo. Dixo a

pantasma.

- Vale! dixo

Flori.

Entón a pantasma levouna a unha sala escura e encerrouna

alí.

Ao día seguinte a fantasma abriu a porta e Flori ,chorando,

berrou moi forte.

- Quero salir de aquí!

Page 9: Contos 6º

A pantasma non a deixou saír, pero de súpeto veu Pepiño e

estivo intentando abrir a porta e salvar a Flori, pero a

pantasma agarroulle a camisa empuxouno forte para atrás e

tirou con él.

Logo Pepiño colleu unha chave inglesa, abriu a porta dun

tirón e foi xunto Flori, a pantasma tirounos aos dous polo

chan e Pepiño foi correndoo e anicouse, mentres que Flori,

cando a pantasma estaba despistada, meteulle a perna para

que caera e Pepiño como estaba anicado, caeu a pantasma

por atrás e o encerraron a él na sala.

Ao final Pepiño e mais Flori foron contentos para as súas

casas e oíuse dicir a un rapaz:

- Corten!

- Moi ben rapaces, a película salirá moi ben!

- Moitas grazas! Dixo o rapaz.

Resulta que todo era para facer unha película de Samaín e

que a ían poñer en vídeo, en DVD, na televisión, etc.

Page 10: Contos 6º

O SOÑO DE ALDARA Érase unha vez unha nena que se chamaba Aldara e tiña

nove anos, era filla única...

Un día os pais de Aldara foron de viaxe a Francia e Aldara

quedou coa súa avoa. Entón a avoa, que se chamaba Julia,

mandou ir á cama a nena porque ela xa tiña sono.

A mañá seguinte foron a almorzar e Aldara tomou primeiro:

unhas poucas tostadas con marmelada de fresa, despois un

vaso de zume de laranxa cun plátano, tamén catro galletas,

unhas cantas mandarinas, dous vasos de auga e outro vaso

de zume de pera fresquiño.

Logo marchou á cama a botar a sesta porque lle doía a

barriga de tanto comer e comer e non podía durmir, entón

colleu un conto e empezou a ler, ata que quedou durmida co

libro nas mans.

Xa estaba dormida de todo e de súpeto viu unha nave

espacial que parou diante da súa ventá.

Aldara quedou abraiada

e coa boca aberta e

nese momento, saíu un

extraterrestre da nave

espacial, rubiu pola

ventá e presentouse.

- Ola, chámome

Machupichu!

- Ah, eu Aldara.

- E, que fas

aquí? dixo Aldara.

- Quero que

veñas comigo.

-Vale. Dixo a nena.

Page 11: Contos 6º

E foron a Saturno, pero Aldara non sabía nada e non

preguntou a onde ían. Chegaron ao Mundo das Marabillas!!! e

a nena quedou ilusionada.

Viu que había moitas atraccións: unhas cantas montañas

rusas, unha nora, tiovivos, etc. Aldara montou en todas as

atracións.

Á mañá seguinte os pais de Aldara xa chegaran da viaxe e

Aldara púxose moi leda e foi correndo a xunta deles.

Aldara contoulle ao seu pai a onde fora e o seu pai dixo:

- Eu, non che creo, filla.

- Si, é verdade! dixo a nena.

- Non, sería un soño, Aldara?

- Nonnnnnnnnnnn!!!

- Siiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii!!!

- Pois ao mellor si, pero deixemos este tema e

vamos xogar á pelota.

Page 12: Contos 6º

O BOSQUE MÁXICO

Érase unha vez que

nun bosque vivía unha

árbore , que tiña

vida: andaba, falaba

etc. E ademais facía

maxia.

Un dia uns cazadores

furtivos atacaban aos

animais do bosque ,e

a árbore máxica

mandounos ao

deserto do Sahara

onde non tiñan nada,

nin diñeiro, nin auga,

nin comida... a árbore

e os amimais

reuníronse:

-Deberialles dar

vergoña aos cazadores , vir matarvos na vosa propia casa ,

no bosque.

Dareilles vida a todas as árbores do bosque pero non podo

darlles poder, mais terán unha forza inmensa e unha

resistencia tamen bastante grande.

Unha semana despois volveron os cazadores en grupos e as

árbores,como tiñan vida, tirábanlles pedras aos cazadores

e os pisaban etc.

Os cazadores que sobreviviron sairon a fume de carozo do

bosque .

Catro días dospois as árbores detectaban presenza humana

pero non sabian onde.

Page 13: Contos 6º

-Detecto cazadores

furtivos pero non sei

onde.

-Eu tamén.

Os cazadores

atacaron ás

árbores polas

costas,

tirabanlles

frechas con

lume , pero logo

dun tempo de

sufrimento das

árbores rebentou un

encoro que apagou o lume das frechas .As árbores

resistían a forza da corrente , pero os cazadores

morreron todos.

Dende ese momento, todos os cazadores tiñan medo a aquel

bosque e as árbores e os animais puideron descansar

tranquilamente.

Page 14: Contos 6º

EL ESCARABAJO ROJO.

Érase una vez un escarabajo de color rojo que se llamaba

Escár, aunque los demas escarabajos y escarabajas le

llamaban escarabajo raro. Solo había una escarabaja

llamada Sindi que le llamaba por su nombre.

Escár y Sindi tenían la misma edad, iban juntos a la escuela,

Escar iba a casa de Sindi a estudiar las

lecciones que le mandaba la profe y Sindi iba

a casa de Escár a hacer los deberes. Al

acabar de estudiar y hacer los deberes iban

a andar en bici al parque, a jugar a la pelota y

al escondite etc...

Despues iban a casa de Escár a jugar a la

consola o a casa de Sindi a jugar a la diana.

Más tarde, Escar se iba a cenar a su

casa,pero a veces se quedaba a cenar en casa

de Sindi.

Cuando se quedaban juntos a dormir, Escár le decía a Sindi

que estaba triste porque la gente le llamaba escarabajo

raro.

Al cabo de un tiempo Escár cambió de color, se puso del

mismo color que los demás escarabajos y escarabajas.

Cuando se hicieron mayores Sindi y Escár se casaron,

tuvieron un escarabajito y una ecarabajita y les llamaron

Tom y Luna.

Page 15: Contos 6º

O GATIÑO TRISTE.

Érase unha vez un gatiño que sempre estaba triste e os seus amigos querian velo feliz. Levábano ao circo, contábanlle chistes,... e nada, o gatiño non sorría.

Un dìa no colexio dos gatos tiveron unha sorpresa, había unha alumna nova, unha gatiña moi simpática que se chamaba Missia. O gatiño foi xunto dela e dixolle:

-Ola, chámome Horacio

A gatiña contestoulle:

-Eu chámome Missia,encantada

O gatiño preguntoulle.

-De onde eres ?

-Vivía na rúa Rostrou e ti, sempre viviches aquí?

-Si.

Desde aquela o gatiño non deixou de sorrir.

Despois duns meses a gatiña preguntoulle ao gato se quería que fosen mozos e o gatiño dixo que si.

Ao velos así de felices, os amigos do gatiño tamén están moi contentos.

Page 16: Contos 6º

A FORZA DUN SORRISO Érase unha vez un neno tenebroso, que vivía nun castelo

tenebroso, tiña amigos tenebrosos... Vivía en tenebrosolandia!!!! Alí as cousas eran aburridas: todo era escuro, había pouca

xente, todo saía mal...

A xente xa estaba farta polo que decidiron facer unha

asemblea de veciños. E así é como comezou:

- Queridos veciños. Ei! Que pasa aquí? Micrófono,

micrófono !!!!!!!!

Como vedes, xa empezou mal.

- Como todos sabedes, aquí hai un problema aiiiiiii!!!!!!-

e caeu todo o escenario.

- Ben, deixémonos de trapalladas, quen vai ir ao país

dos bruxos?

- Eu -dixo o neno que se chamaba Draculín.

Todos o miraron desconcertados pois só tiña 4 anos, pero

como estaban desesperados, deixárono marchar.

Pero, como todos sabedes, nada saíu ben. Primeiro non

había pan, nin galletas, así que só levou xamón.

Cando o neno xa estaba saíndo pola porta da cidade

escoitou a uns vellos dicir:

- A ver se volve!

Ao neno non lle importou o comentario e saiu moi decidido.

Cando xa estaba chegando

viu unha porta enorme e

horrible, e pensou para si :

-¨Que fixen?¨

Pero recordando a súa

aldea encheuse de

esperanza e entrou na

cidade. Non había ninguén.

Andou ata que viu un

Page 17: Contos 6º

cartel que poñía:

Mirou cara alí e. viu esa

porta rompida e

desgastada.

Entrou e preguntou se

había alguén.

Xusto nese intre

acendéronse unhas luces e

viu unha bruxa fea que lle

preguntou:

-Que quere este

adorable neno? Facer

unha denuncia por morte

dun familiar, quizais?

Queixarse do ruído? Polo

fumeP, Por que,? Por que

está este neno aquí,

eeeeeeh?

El explicoulle a historia da súa aldea e a bruxa díxolle:

-Que vou facer eu, que tamén son unha bruxa?

Amólate!

Daquela o neno decidiu pasar ao plan B e, con cara de pena

e tristeza infinitas, mirou á bruxa.

A bruxa empezou a tirarse dos pelos e a berrar:

-Para xa! Vasme matar coa risa,

hahahahahahahahahaha...!!!!!!!!!!!!!

Entón o neno escachou unha risa e a bruxa dixo:

-Vale! Paramos agora mesmo, desfago a maldición e marcha

de aquí a fume de carozo.!

ASEMBLEA XERAL :

INVITADOS POR ALÍ.→

Page 18: Contos 6º

CHUVIA MURCHA

Todo isto comezou, cando puxeron o laboratorio do doutor

SM.

A todo isto, eu son Rabin, o pequeno grilo.

Sigo, dende aquela empezaron a chover preguntas...

E Rabin quedou durmido.

-E onde estou? Onde está o meu escritorio? e este vagón?

De súpeto sentiu como arrancaba o vagón, e subía por unhas

vías vellas.

Entón escoitou.

-Benvidos ao laboratorio do doutor SM, esta visita

respondera a moitas das súas preguntas.

-Pero que é isto, que é?

-Unha viaxe polo laboratorio do doutor SM.

-Es un robot?

-Modelo sincrónico 23-37656-88450-8476.

Entón abriuse unha porta eeeee...

Empezou a caer baixo,

máis baixo, máis baixo,

máis baixo....

Page 19: Contos 6º

Volveu a oír a voz:

-Que quere saber vostede?

-Se isto é seguro?

Ahhhhhhhhhhh!

-Si, é seguro.

-Pois non o parece!!!!!!!!

Xusto nese momento deixouno

caer dende unha altura máis

impresionante.

-Que quere saber vostede?

-Por que a chuvia é húmida?

De súpeto todo se volveu gris e

a montaña rusa parou.

Entón Rabin espertou e quedou cavilando un anaco : Sería

un soño ou sería verdade?...

Nunha pata atopou un autocolante que poñía:

sabes a pregunta sen resposta.

Doutor SM

Page 20: Contos 6º

TEÑO ALERXIA ÁS MALAS MIRADAS Xoán era un neno normal excepto por unha cousa: tiña

alerxia ás malas miradas. Era un pouco incómodo,

Pois ir pola rúa ata o colexio , era unha verdadeira

batalla de esbirros e toses . Se unha persoa o miraba mal xa

empezaba a alerxia .

-Aaaaaachhhhhhus,achus!

Imaxinades que show montaría pola rúa? E na escola

peor aínda: Como don Antonio (o director),ou dona Carmela

(a súa titora) viñeran de mal humor... a que se armaba no

colexio! Unha vez incluso viñera a policía porque unha

señora que vivía a carón do colexio se asustara e pensara

que viña un terremoto .

Todo empezara un día en que Xoán estaba no

colexio e era a hora de ler , e el trouxera un libro de

extraterrestres.

Entón déranlle moitas ganas de ir ao baño, pediu

permiso e foi , pero non se decatou de que as luces estaban

apagadas; cando aínda estaba a baixar a cremalleira do

pantalón notou como algo o arrastraba cara arriba , estaba

voado!! grazas a unha luz verde. De súpeto notou coma se o

metesen nun tarro de espinacas , e desmaiouse.

Cando espertou estaba tirado no chan do baño.

Dende aquel día esbirraba ou tusía cando o miraban

mal .

Súa nai estaba moi preocupada e dixolle :

- Hoxe imos ao médico , a ver que che pasa .

O único que puido dicir o medico foi:

- O neno ten alerxia ás malas miradas.

E así quedou.

Page 21: Contos 6º

VIDA -Hola queridos segidores de EL MUNDO ES UNA

VENTANA. Hoy les presentamos: Vida injusta.

Esto es lo que se escuchaba en todo el pueblo donde

vivía Jacin que aquel día salía en la radio.

Era memorable, pues mucha gente no conocía la verdad

del pueblo.

Todo empezara cuando Jacin era pequeño y su madre murió.

Tuvo que ir a casa de su tía Ernelda a vivir pues como era

huérfano no tenía con quien vivir.

Lo malo es que su tía no ganaba el dinero suficiente

para cuidar de

los dos.

Entonces el

pobre de Jacin

tuvo que

empezar a

trabajar por las

tardes.

Pero aún así no

les llegaba el

dinero.

Entonces, en su

último día de

colegio, Jacin le preguntó a su profesora:

- Profe, puedez ayudarne con ezto.

La profesora se acercó y le preguntó que quería.

Él le contestó:

- Zi me ezcribaz ezta carta a la razdio.

La profesora fue escribiendo lo que el niño le dictaba cada

vez más entusiasmada. Al final quedó algo como esto:

Page 22: Contos 6º

A la emisora ´´Voz del mundo``:

Yo soy Jacin un niño del poblado de

Homet en el sur de África.

Mi madre se murió y tuve que ir a

vivir con mi tía Ernelda.

Ella trabaja 20 horas diarias y solo

le pagan 5 monedas al día. Como no nos llega para comer,

yo tengo que dejar la escuela e ir a trabajar a la

costurería de Jaker.

Sería de gran ayuda dar a conocer la situación de nuestro

poblado por la radio para intentar que alguien se preocupe

por Homet.

Os lo agradeceré muchísimo.

Fai xa tempo unha gota saíu do mar querendo viaxar,e

andou na procura de aventuras que aquí contarei:

A gota Hota

Esta era a gota Hota, que era redonda coma todas as gotas

e tamén era azul coma todas as gotas.

A pequena gota sentíase un pouco soa, por iso foi buscar

amigos. Viaxou por todos os océanos, mais non encontrou

nada de nada así que decidiu evaporarse. Xa estaba a

piques de evaporarse cando oíu que alguén dicía:

-Buscas amigos? E aventuras?.

Ela, sobresaltada, caeu ao mar, e dende alí observou como

unha nube a saudaba facendo acenos para que saíse.

Ela, de alí a un cacho, saíu; e tatexando preguntou

asustada:

Page 23: Contos 6º

-Cara onde levas as gotas?

-Lévoas cara a Fene ou a Neda, aínda non o sei.

Hota non o pensou dúas veces, subiu á nube e cal foi a súa

sorpresa cando viu que había moitas máis gotas, algunhas

coñecidas: estaba Xoán, Iván, Eli, David, Xoaniño, Zeltia,

Estela, Nerea, Soraya, Rebeca, Borxa, Cristina, Andrea,

Carmela ... e había moitas máis, cando xa estaban todas

cómodas a nube dixo:

-Marchamos!

E empezou a subir e a subir. E todas as gotas empezaron a

sentirse duras e pesadas, e de súpeto:

-AAAHHHH!!! CAEMOOOOSSSSS!!!!!!!!

Empezaron a caer, a caer,... E petaron cun tellado. E

fixeron un ruído infernal.

-Estades todas ben?-preguntou Hota.

-Si –dixeron todas á vez.

-Pero estamos abrandecendo- dixo Xoán.

-Eu xa esvaro!-berrou Zeltia.

E escorregaron tellado abaixo ata unha canle. Era coma ir

polo río Miño!!!!!!!

E todas volveron ao mar.

Page 24: Contos 6º

Todo isto comezou cando Bitucoco estaba a busca dun

traballo, pois xa vivía só. Buscaba en todas partes:en tendas,

en restaurantes, en estrelarios, en compañías de voo... e non só

no seu planeta,tamén preguntou noutros:en Saturno, en Marte,

en Urano, en Plutón, no Sol... E ningún respondera, ata que un

día cando xa pensaba anotarse no paro, PLAS, chegou unha

solicitude de emprego. Xa tiña traballo, era encargado da

propaganda dun parque de atraccións.

Mentres tanto na terra unha nena chamada Zeltia estaba

vendo unha película de extraterrestres, estaba soa, pois seus

pais estaban traballando. Era venres, ao día seguinte non tiña

escola, pero a ela dixéranlle que se fora deitar cedo. Por iso

apagou o televisor e foi directa á cama.

Cando xa estaba durmida notou como alguén a abanaba e lle

dicía que espertase. Abriu un pouco os ollos e viu unha persoa

verde, ou iso lle pareceu a primeira vista; sobresaltada deulle

unha patada, viu como o becho ía ata a ventá e protexía a cara

coas mans e refungaba:

-Tiña que ter elixido o outro traballo.

Zeltia un pouco máis tranquila,pero coa zapatilla na man,

díxolle:

-Quen es?Que es? De onde vés? Por que estás na miña casa?

Eeee?

- Son Bitucoco, son un mercuriano e estou na túa casa porque

sono encargado da propaganda do parque de atraccións “VIVE

LA VIDA LOCA”. E ti fuches a elixida para vir esta noite alí.

Page 25: Contos 6º

A nena, desconfiada, foi ata o armario, puxo uns zapatos,

colleu un abrigo, a pistola de bólas (de xoguete) e meteu as

cousas no seu bolso.

Con medo pero con ímpeto, foi ata el e díxolle:

-Imos. Pero se me fas algo, estou armada.

-Non necesitas as armas. Non che vou facer nada, que me

botan.

Subiron á nave en tres segundos xa estaban alí. O parque era

inmenso: tiña montañas rusas, carruseis, simuladores de caída

libre, casa do terror, simuladores de neve, espectáculos...

Ela intentou subir a todo, pero cando xa lle faltaban dúas

atraccións Bitucoco díxolle que xa se tiña que ir.

Ao día seguinte contoulle todo ao seu pai, que non a creu. Pero

a nena todos os venres vai ata o parque

Page 26: Contos 6º

JACÍN ¿Os acordáis del poblado de Jacin (Homet)?, pues así fue

como presentó la emisora la carta:

-Hola queridos seguidores de ´´EL MUNDO ES UNA

VENTANA``. Hoy les presentamos: Vida injusta. Un nuevo

espacio en el programa.Esta es la carta de un niño llamado

Jacín; que vive en Homet, África.

Yo soy Jacin un niño del poblado de Homet en el sur de

África.

Mi madre se murió y tuve que ir a vivir con mi tía

Ernelda. Ella trabaja 20 horas diarias y sólo le dan 5

monedas al día. Como no le llega para comer, yo tengo

que dejar la escuela i ir a trabajar al taller de costura

de Jaker. Os solicito que si podéis pedir que alguien se

preocupe por Homet os lo agradeceré muchísimo.

Después de emitir esto la emisora decidió crear la ONG

“MandocomidaÁfrica.com” que era una página de Internet

que ayudaba con pequeñas y medianas inversiones a la gran

Madre África.

Desde entonces Homet, Irum, Macta… empezaron a renacer al

mundo pero todavía quedan muchos países por salvar de la pobre

África.

Quizás entre todos lo consigamos.

Page 27: Contos 6º

PELUDÍN

Érase una vez que en un pueblo llamado Matlun vivía Marcos

,un niño queno tenia hermanos ,pero con sus amigos Dani y

Maria pasaba muchas aventuras. Un día normal y

corriente Marcos estaba haciendo los deberes. algo entró

por la ventana disparado como un rayo y cayó en la cama.

Era un monstruo ,Marcos se asustó,pero despues se hizo su

amigo. Era una pequeña y peluda bolita

verde que botaba y rebotaba .Le

puso el nombre de Peludín.

Marcos corrió al teléfono a

llamar a Dani y a el Maria . Les

contó todo lo que habiá pasado

pero ellos no podian ir a verlo .

Peludin le intentaba decir algo

pero Marcos no lo entendía .Un

día cuando Marcos miraba por su

telescopio, Peludin le señaló un

planeta y Marcos lo entendió ,

decia que quería volver a él con su familia . Le intentaba

enseñar a volar pero no sabia, le hizo una nave de juguete

pero no tenia fuerza.

Se acordó que el padre de Maria hacía naves espaciales y lo

llamó .Le explicó lo que le pasaba y el padre de María le

ayudó a hacer la nave. Cuando la terminaron, metieron a

Peludin en la nave, le dijerón adios y Peludin se fue para su

casa.

Page 28: Contos 6º

EL DETECTIVE MARTIN

A Martin le quedaba una semana para cumplir 12 años. Sus

padres no sabían que comprarle porque tenia de todo, solo

sabían que tenia que ser algo que tuviese que ver con los

detectives. Martin invitó a sus

amigos . Cuando llegó el día hicieron los

preparativos: pusieron una piñata con caramelos , juegos ,

globos y portería de fútbol .

Al llegar sus amigos empezaron a jugar . Sus

padres salieron al jardín y dijeron : -¡ Vamos

a jugar sa los detectives ! . ¿Donde está el regalo de

Martin ? A ver si lo encontráis, hay pistas! Martin y sus

amigos empezaron a buscar y, cuando llevaban un tiempo

buscando, Martin encontró el regalo detrás de la cama de

Trosqui, lo abrió y se encontró un microscopio y una

chaqueta .

¡Que alegría!. Rápidamente

se pusieron a jugar con el

microscopio, cogieron

bichos para verlos con él,

cogieron la huella de

Trosqui.,....

¡Qué bien lo pasaron!

Page 29: Contos 6º

EL DETETIVE MARTIN

Un día cuando llegó del colegio con su maletín de detetive y

su mochila de libros, Trosqui empezó a saltar y a correr

detrás de él . Saludó a sus

padres , dejó las cosas en su habitación y se fue a comer .

Por la tarde, después de hacer los deberes lo llamó Santi ,

su amigo , por si queria ir a jugar al fútbol al parque .

Cuando venía para casa se encontró con una niña que lloraba

porque había perdido su anillo, pero Martin no tenia su

maletín de detective..

De todas maneras quiso ayudar a la niña y

buscó y buscó y... de pronto encontró el

anillo y se lo dió.

Luego, la madre de la niña vino a darle las

gracias y le hizo un regalo (dinero) a Martin

por encontrar el anillo .Con el dinero le

compró a Trosqui una caseta y comida. Cuando

llegó a casa Trosqui se puso muy contento con su caseta

nueva.

Page 30: Contos 6º

EL DETECTIVE MARTIN Martin y

sus padres

colocaron

el árbol de

Navidad

porque sólo

quedaba

una semana

para las

fiestas .

Martin hizo

la carta y

pidió unos

zapatos y

un reloj .

Cuando vino

Papá Noel

se

encontró

con las cosas que había pedido.

Abrieron una cortina...¡Sorpresa! Estaba todo nevado,

salieron fuera e hicieron un muñeco de nieve . Jugaron a

tirarse bolas de nieve y Trosqui se las comía .

Martín se dio cuenta de que a Trosqui le cayera el collar y

empezó a buscar con su lupa por donde pisaba, pero como

seguía nevando las huellas iban desapareciendo.

De repente vió un trozo de correa porque Trosqui olió y la

encontró y Martin le dijo:

-¡Esto es trabajo en equipo! Y le dio un premio.

Page 31: Contos 6º

O SOÑO

Érase una vez unha nena que se chamaba Rosafina que se ía

quedar durmida e empezar un sono .

Un día cando ía durmir encontrouse con Eté, un

estraterrestre que chegou á súa habitación e lle dixo:

-Eu son Ete .E ti?

Rosafina contestou:

- Eu son Rosafina.

-Queres vir ao espazo

comigo?-dixo Ete .

-Si ,vale.

Subiron á nave

espacial,

entraron

e Rosafina viu que

estaba toda chea de botóns .

Eté púxoa en marcha e saíron

cara Marte onde estiveron toda a noite.

Cando volveron estiveron na nave tomando un café que lle

gustou moito .

Ao día seguinte pola mañá contoulle a seu pai o seu que

fixera de noite e riuse moito ao ver que fora un soño.

Page 32: Contos 6º

JUAN Y GOLONDRINA Como cada mañana Juan se iba al colegio. Pero ese día

llevaba a Golondrina ,su yegüita .

-No sé qué van a pensar mis amigos cuando te vean -le decía

a Golondrina .

Golondrina les gustó mucho .

-¡Que yegüíta tan linda -exclamó Laura- ¡En cuanto

salgamos jugaremos con ella!

Mientras Juan estaba en clases ,dos gamberros desataron

a Golondrina .

-¡Ven a probar

esto!Y la pintaron

de marrón para que

nadie pudiera

reconocerla. Pero

en cuanto se

acabaron las

zanahorias,

Golondrina se dio

cuenta de lo que le

estaban haciendo. Entonces, empezó a dar coces sin parar.

Los dos gamberros huyeron muertos de miedo.

Después de clases, Juan no veía a Golondrina -

¿Dónde se habrá metido?-Lloraba el niño -No

te preocupes ,no andará muy lejos -Lo consolaba Laura .

De pronto, Juan vio que se acercaba una yegüita. Era de

color marrón y se puso a lamerle la cara .

-¡Eres tú !¡Mira cómo vienes! El

niño y la yegüita estaban locos de alegría. En cuanto

volvieron a casa, Juan le dio un buen baño a su amiga -

Querida Golondrina, de color gris o marrón,¡Siempre serás

mi mascota preferida!

Page 33: Contos 6º

LA TORTUGA Hace mucho tiempo existía una muy pequeña

pero inteligente tortuga. Ya que cuando salió del huevo se

encontraba en un nido de pajarracos a los que logró engañar y

salir del nido en perfectas condiciones hasta llegar al

peligroso y misterioso océano.

Años más tarde, tras tener varias aventuras en el océano,

unas mejores que otras, pero todas muy emocionantes e

interesantes. Una de ellas fue cuando un día cayó en las redes

de un pescador, la tortuga sintió mucho miedo y pensó que

aquel era su fin, el pescador que no sabía que hacer con ella,

tuvo la idea de regalársela a su hija por su cumpleaños que ya

estaba cerca.

La niña, cuando la vió, se

emocionó y le compró una

hermosa pecera con un

montón de cosas, pero la

tortuga se sentía triste y

sola. Al pasar los días la

niña notó la tristeza de la

tortuga y pensó en lo que

podría hacer por ella.

Al principio su idea era la de

devolverla al mar de

donde su padre la capturó, pero un gran amigo

le aconsejó que la llevara al zoo, porque allí tendría

más libertad y compañía de su especie y otras

muchas. La niña por temor de que la tortuga fuese

otra vez capturada decidió hacerle caso a su amigo,

y así ella podría ir a visitarla al zoo siempre

que quisiera.

Page 34: Contos 6º

O BONECO DE NEVE

Hai uns cantos anos, no día de Nadal, un

grupo de nenos e nenas decidiron facer o

boneco de neve más grande e fermoso da

vila. Ese mesmo día vírase caer unha luz do

ceo.

Cando a luz aterrou contra o campo do avó dun dos nenos

que fixera o boneco eliminou todo

tipo de ser vivo a 20m de

distancia. O avó do neno foi ver

que sucedera, e atopouse cunha

especie de espíritu que

inmediatamente se fusionou co

boneco de neve que fixeran os

nenos. E rapidamente o avó foi

avisar a todo o mundo, pero cando chegaron ao campo onde

estaba o boneco de neve, ¡Non o viron! ¡Desaparecera!.

Pero nisto, un dos veciños divisou unha pequena nota que

poñía “Ide, á cova da nontaña, así non vos pasará mal

ningun.” Todo o mundo dirixiuse á cova, onde lles esperaba a

salvación da morte.

Cinco ou dez minutos despois a xente meteuse na cova e

empezou a nevar. Pasou media hora e a neve xa cubrira

todas as casas da vila. Cando parou de nevar apareceu o

boneco e del saiu o espíritu que lles salvou a vida que se

esvaeceu no medio da escuridade da noite.

Page 35: Contos 6º

O SAMAÍN Anos atrás na festa do Samaín, unha nena co nome de Lucía

e a súa nai Ana María, que era viuva, quedaron na casa xa

que non querían que lles volvera a pasar a desgraza do ano

anterior. Cando o seu pai aínda tiña vida, ou mellor dito

aínda existía.

Todo sucedeu o día do Samaín cando o pai volvía do traballo

Ese mesmo día déranlle a paga. E de súpeto atopou un

mendigo, en realidade era un espíritu, que lle díxo ao pai.

-Señor, por favor, podería

axudarme? Atopábase atrapado

nunha pedra, e o pai

respondelle.

-Vostede non merece nin que

lle fale, pois eu traballo. Pero

que fai vostede?

Quitarlle os cartos á xente sen

facer nada!

E o pai, a continuación, pillou

un ourizo de castaña e tiroullo

á cabeza ao mendigo, que de

seguida lle di cabreado:

-A partir deste día xa non volverás estar neste mundo.

De súpeto caeu un raio e o mendigo desapareceu, o pai

ignorouno. Cando chegou á súa casa decidiu non contar nada

do ocorrido.

Ao día seguinte pola mañá a nai decatouse de que o seu

marido non estaba na cama e de que no seu lugar estaba

unha cabaza cunha nota que poñía:

-“Se non queredes que vos pase o mesmo non saiades

nunca na noite de Samaín”

E así fixeron o resto da súa vida.

Pero aínda o enigma está sen resolver

Page 36: Contos 6º

O OURO DA LEDICIA

Hai moitos anos unha familia humilde de cinco membros,

vivía nunha pequena vila preto do mar. O pai que era

pescador saía todas as mañás moi cedo ao mar. A súa muller

era ama de casa e de vez encando axudáballe ao seu

marido. Dous dos seus fillos estaban na universidade e o

outro no instituto e ao matrimonio chegáballe moito pagar

os estudos dos fillos. A familia facíase cada vez

máis pobre, pero un día o pai saíu a pescar e notou que algo

se lle enganchara nas redes e non as deixaba subir.

Inmediatamente baixou a botar unha ollada e ¡Sorpresa!

atopou un enorme caixón no cal había: coroas, balaxes,

diamantes e toda clase de tesouros.

Despois de coller o

ouro foi ensinárllelo á

súa familia, a

continuación levaron o

ouro á xoiería da

cidade e déronlles

10.000.000 €.

Anos máis tarde

fixeron unha casa no

centro da cidade,

pero cando ían pagar

a casa os

constructores que

eran uns ambiciosos

cobráronlles o dobre do que valía a casa. E a

familia que xa o sabía, púxolles unha denuncia e pagaron o

prezo xusto.

Page 37: Contos 6º

O SOÑO EXTRATERRESTRE

Hai uns cantos anos, para ser

exactos 14, unha nena chamada

María, filla de Juanita e Amador,

o día do seu cumpreanos, o19 de

decembro, preto do Nadal, tivo

un soño, por chamalo dalgunha

maneira, moi pero moi extraño.

Todo ocorreu ese mesmo día

cando se foi deitar. Ela xa ceara

e lavara os dentes, de feito

estaba totalmente durmida aos cinco minutos de deitarse.

Á media noite un zunido moi extrano espertouna, ela, que

non sabía que pasaba, decidiu mirar pola ventá da súa

habitación e... ¡Sorpresa!, pola ventá divisou a uns poucos

metros unha nave alieníxena. Pero o máis sorprendente era

que xusto diante dela atopábase un alieníxena. Pouco a

pouco foise entendendo co alieníxena e el con María,

incluso a invitou a ir ao seu planeta onde todos os

alieníxenas eran moi amables e todo era moi bonito. Logo

volven a habitación de María e, de súpeto esperta e di para

si mesma:

-“Que emocionante” deseguida vaillo contar todo ao seu

pai, pero antes asegúrase de que todo fora un soño e nada

máis.

Pero levou unha grande sorpresa, cando saíu fóra e volveu

a ver outra vez a nave alieníxena, pero decidiu contarlles

aos seus pais que todo fora un soño, porque se lles dicía a

verdade poderían pensar que estaba tola.

Page 38: Contos 6º

LOS SUPERHEROES

Érase una vez una familia de superhéroes.

El padre se llamaba Mormito y tenia el

poder de ser invisible. La

madre se llamaba

Albertina y tenía el

poder de la

velocidad. Y

su hijo,Benito, tenía

el poder de la elasticidad.

Un día descubrieron que

el malvado científico

Jonhs quería destruir la

ciudad con un rayo

destructor que estaba

fabricando. Cuando se

enteró de ésto, la familia de los superhéroes fue en busca

del malvado Jonhs para destruir su rayo y meterlo a él

entre rejas. Tras

varios días de búsqueda, lograron encontrar el laboratorio.

Luego idearon un plan para destruir el rayo. Intentaron

destruir el rayo con sus poderes, pero no dió resultado,

entonces la madre recordó que su querido amigo Láserman

tenía el poder de la destrucción láser y fue a buscarle.

Laserman llegó a tiempo para destruir el rayo y detener al

científico Jonhs , pero cuando estaban a punto de irse los

guardaespaldas de Jonhs los detuvieron y hubo una gran

pelea en la cual los superhéroes salieron ganando. Así

salvaron la ciudad.

Page 39: Contos 6º

O TRASNO DAS MIL RISAS

Había unha vez un trasno

chamado Risiñas que so

con rir un segundo

contaxiaba á xente de

felicidade.

Unha vez Risiñas atopou

unha pobre aguia

chorando, chorando e

chorando ...

Ela non podia rir nin

querendo e iso

transmitiulle tal tristeza

ao trasno que deixou de

rir durante moito tempo

e a xente volveuse moi

triste, ninguén estaba

feliz, nin sequera a

bolboreta Xoguetona ría

e iso que era a boloboreta máis feliz do bosque .

O ceo volveuse gris e ninguén falaba ata que a aguía

aprendeu a rir e dende entón o ceo volveu a ser azul, a

Xoguetona invadiulle a felicidade e Risiñas volveu a rir

pero......MÁIS FORTEEEEEEE e a terra viviu unha

experiencia, que foi unha invasión, pero.....de risa.

Page 40: Contos 6º

A FADA ESTER

Érase unha vez unha fada que vivia nun precioso e enorme

castelo coas súas dúas irmás, Lusil e Paula, coa súa nai

Rocio e co seu pai Lucas.

A fada Ester tiña o pelo de cor laranxa , os ollos verdes ,

era de estatura media, moi delgada e estaba moi nerviosa

porque hoxe lle ian entregar a variña máxica e entón seria

unha fada de verdade. Xusto cando lla ian entregar

apareceu unha bruxa e dixo:

-Ester, a túa variña pertenceme.

E Ester contéstalle:

-E ti como o sabes? Non tes probas de que sexa túa.

A bruxa, dílle:

-Se a chamo, virá onda min.

-E como sei eu que non é un truco? -Di Ester toda

preocupada.

O seu pai de súpeto colle a súa variña e ataca á bruxa, a

bruxa desaparece e segue a entrega da variña.

Cando rematou fixeron un banquete.

Page 41: Contos 6º

A CRÍA DE BALEA

Habia unha vez unha balea enorme chamada Lena que vivía

nos mares do Sur.

Un dia decatouse de que ia ter unha cria.

Ao cabo duns meses naceu a pequena femia e púxolle de

nome Sindi.

Como é tan pequena quérea ter preto dela, xa que ainda non

sabe mover ben a cola. A nai ensinalle a movela ben.

Cando a balea ten un ano celebra unha gran festa de

cumpreaños. A súa festa van: Héctor, Lucia e Oscar que

son os seus mellores amigos.

Na festa xogan a moitas cousas como ao

pilla-pilla,as agachadas,etc.

Cando remata a festa todos marchan ás súas casas e Sindi

vai para cama.

Page 42: Contos 6º

LA GAVIOTA CARLA Y EL PESCADO

Hace unos años

había una

gaviota llamada

Carla. Todos la

conocían por

ser hija del

pescador y la

pescadora del

pueblo. Ellos

iban todos los días a las siete de la mañana a por el pescado que,

luego, al mediodía compraba todo el pueblo. Carla, que no comia

pescado, cosa que le resultaba raro a todo el mundo, siempre

estaba diciéndole a la gente y a sus padres que no pescaran tanto,

porque un día iban a desaparecer todos los peces. Todos se reían

al oír a la Carla y decián que eso no era posible, pero Carla seguía

insistiendo. Un día los padres de Carla se encontraron con una

sorpresa,!solo habían pescado doce sargos,cuatro salmones,una

dorada,y cuatrocientos gramos de sardinas, y eso, comparado con

la cantidad de pescado que cogían todos los diás, no era nada.

Carla, que ya se había enterado, al igual que los demás vecinos,

estaba muy preocupada y triste. Pero al día siguiente, todo fue

peor, sólo pescaron trescientos gramos de sardinas, un sargo,

tres salmones, y ninguna dorada. Y después de dos días, cuatro

horas cada mañana y muchisimo esfuerzo, sólo llegaron a pescar

tres gramos de sardinas y un pececito que ni sabían que clase de

pez era. Pasaron tres días más reunidas, empezaron a discutir,

hasta que se dieron cuenta de que faltaba alguien, pero todos se

callaron. Una gaviotita pequeña salió del medio de la gente y dijo

que fataltaba Carla.Todos se preguntaron donde podía estar,

porque a ella le gustaban muchisimo esas reuniones. Despues de

Page 43: Contos 6º

estar cinco minutos pensando y diciéndole a los demás que tenían

que hacer, el padre de Carla llegó a una conclusión y se puso a

buscar a su hija. La madre lo siguió y todo el pueblo, hasta que la

vieron sentada en el muelle mirando al mar.Todas las gaviotas

fueron corriendo hacía ella, le dijeron que estaban muy

preocupados buscándola. Luego se fueron otra vez a la plaza,

acompañados de Carla. Al llegar no se oyó ni una mosca, pero,de

repente, la bonita gaviota, (Carla), les empezó a decir que ella

tenía razón, que habían acabado todo el pescado, que habían sido

unos brutos, y que eso no podía seguir así. Todos, muy

avergonzados, le dieron la razón y le pidieron disculpas. Al cabo

de unos meses, todos se habían hecho vegetarianos y habían

construído una reserva marina, donde todos los peces, rayas,

pulpos y hasta tiburones, vivieran tranquilos, entrando y saliendo

de la reserva cuando se les antojara, dándoles de comer y hasta

haciédoles casas a los cangrejos, siendo pequeños, grandes o de

cualquier tamaño, íba a ser todo de su tamaño. A partir de ese

momento, Carla, sus padres, todos

los del pueblo y hasta los peces

fueron felices para siempre gracias

a Carla.

.Y colorín,colorado,este

cuento se ha acabado.

Page 44: Contos 6º

ROBIN HOOD

En el bosque

de Sherwood

vivía un

personaje con

vestimenta de

tonos verdes

que se llamaba

Robind Hood.

Vivía en casas

hechas en los

árboles con

sus amigos los frailes y se dedicaban a robarles a los

ricos para dárselo a los pobres .

Un día, el rey Juanito ordenó matar a Robin Hood por

haber secuestrado a la princesa Pamela Anderson.

Más tarde Robin Hood fue a palacio a decirle al rey

Juanito que el no había secuestrado a la pincesa pero el

rey no le creyó y mandó arrestarle.

Entonces Robin Hood saltó por la ventana y cayó en su

caballo, así se escapó hacia el bosque con sus amigos los

frailes. A

las 11:30 de la noche el rey y sus secuaces rodearon la

cabaña de Robin Hood, esperaron hasta el amanecer a

que se despertaran todos, pero Robin Hood que era muy

listo, se escapó por detrás de la cabaña y no se le volvió

a ver.

Page 45: Contos 6º

LA RANA PULSERAS

En la era de las ranas, vivia una ranita llamada Marta.Le

encantaba hacer pulseras, collares, pendientes y anillos con

hilos, lana, cuentas, tela, etc. Como ya era mayor vivia sola,

su hernano pequeño Croal y sus padres vivian en Rana-

Nenufary ella en Rana-Croac. Marta tenia una casita

preciosa al lado de su amiga Paula,que tambien vivia sola.La

casa de Marta estaba rodeada de flores,y desde la puerta

hasta la calle habia

un caminito hecho de

piedras.A Paula

tambien le gustaba

mucho hacer

accesorios con

Marta ,el problema

era que ninguna de

las dos tenia

trabajo,y casi no les llegaba el dinero para comer.Un buen

dia,las dos amigas fueron a dar un paseo,y vieron una

tiendecita con unas niñas pequeñas que vendian dibujos

hechos por ellas,y a Marta y a Paula se les ocurrio una

idea.¡Montarian una tienda de accesorios y venderian las

cosas que a ellas les gustaba hacer! Y asi tendrian dinero

suficiente para comprar lo que les apeteciera,asi que se

pusieron ancas a la obra.Con el poco dinero que les

quedaba,compraron abalorios,cintas de hilo de

pulseras,ganchos de pendientes y las cosas que necesitaban

y empezaros a hacer muchas cosas ,montaron la tiendecita

y en una semana ,ya se habia todo el pueblo de ese puestito

pequeño de Marta y Paula,y gracias a ello,vivieron muy

felices y contentas con la tienda.

Page 46: Contos 6º

ANNA E LUMPI Un bo día Anna tivo unha excursión no colexio a California e

a Ohio.Cando chegou á súa casa foi directa á cama,pero non

sen antes ir ver ao seu pai.

-Boas noites papá,

dixo a nena.

-Boas noites filliña ¿que tal o pasaches?,dixo o seu pai.

-Ben,pero agora teño moito sono,vou durmir,áta maña.

-Ata mañá filla.

Mentres Anna durmia,alguén a estaba obsevando

detidamente.Anna espertou ao oir unha respiración moi

forte e lenta.Ao acender a lámpada observou un delgado

corpo verde cuns enormes ollos negros.Anna impresionouse

ao ver que falaba.

-Ola,eu son Lumpi,o fillo do Rei de Marte.

dixo o marciano.

-Ola,eu son Anna a,filla de Chris e Amanda,pero iso non é o

que importa,o que importa e que se vés de Marte,es un

marciano.

-Xa o sei...ammmm ehmm Sana ?

Contestou Lumpi.

-É Anna, NON Sana,pero ¿que ves facer ti aquí á Terra?

Preguntou interesada a nena.

-Veño a levarte á inauguración do primeiro e único parque

temático,feito en Marte.

¿vés ou non?

Dixo Lumpi.

-Por suposto Lumpi.

Os dous saíron pola ventá,en dirección á nave´despois dun

longo traxecto chegaron a Marte.Anna foi correndo xunto a

Lumpi cara á porta de entrada do parque.

-Benvidos a Diversiland:diversión 100 x 100 asegurada e de

Page 47: Contos 6º

balde.

Comentou un pequeno marciano,moi ancho.

-Vaia e enorme,e ten un monton de atraccións.

Dixo Anna.

Despois de dar unha volta polo parque,e divertirse volveron

á nave,para ir outra vez á Terra.

Cando chegaron xa era de día,e Anna tivo que meterse

correndo na súa cama para que o seu pai non se preocupase

ao ir a espertala,pero antes despediuse de Lumpi

-Adeus Lumpi,espero que volvas outro día.

-Cando queiras,Anna,ata outra.

Dixo o marciano.

Anna entrou na súa habitación e esperou impaciente a

visita do seu pai.Cando o seu pai.Cando o seu pai entrou na

habitación de Anna para espertala.

Anna saltou da cama é comezou a contarlle aquela historia

Page 48: Contos 6º

LAS NOCHES DE TEA...

Tea era una chica corriente, es más corrientísima.Vivía en

Ratonia, una pequeña ciudad de la Isla de los Ratones ,junto

a sus cinco amigas:Colette,Pamela,Nicky,Violet y Paulina.

La noche de Halloween se reunieron todas las chicas en

casa de Tea para dormir juntas y decidieron contar

historias de miedo...reales.

La primera, Nicky, contó una de 4 marcianos que la habían

atacado el mes pasado.

La segunda fue Pamela, quien contó, en forma de historia,

el miedo que pasó cuando un vampiro intentó chuparle la

sangre.

La tercera fue Tea, mientras intentaba comenzar la

historia, empezaron a oír unos ruidos muy extraños que

provenían de la sal... Violet, que estaba tranquilamente en la

cocina sirviéndose un vaso de leche, pensó que habían

terminado de contar las historias, porque ya no las oía. Las

demás vieron una enorme sábana blanca elevándose hasta la

puerta de la cocina y encerrando a Violet. Ese fu el

momento en que empezaron a gritar:

-Violeeeeeeee,cuidadooooo!!!!!!!!!.

Despues de eso, la sábana echó a correr hacia la habitación

de Tea, el sitio en el que estaban todas las chicas.

Intentaron atrancar la puerta pero fueron incapaces. La

sábana entró, pero se había quedado enganchada. En ese

momento aprovecharon para cortar la sábana y descrubir

quien era en realidad.

Al quitarle la sábana observaron que era Azabache, la prima

de Colette, que quería meterles miedo.

Violet salió de la cocina por una puerta secundaria, corrió

Page 49: Contos 6º

hacia ellas y cuando estuvieron todas juntas Tea dijo:

-Parece que no tengo que contar la historia... porque ya

hemos vivido una.

Y desde entonces todas las noches de Halloween ocurre lo

mismo.

Page 50: Contos 6º