contos 6º
DESCRIPTION
Contos escritos polo alumnado de 6º do CEIP San IsidroTRANSCRIPT
6º DE PRIMARIA
2008/2009
EL CAMELLO Había una vez un rey que se llamaba Doris y vivía en un
palacio.
Doris es rey desde hace cuatro años y el palacio lo compró
cuando eligieron rey.
Un día Doris decidió comprar un perro, pero lo pensó mejor
y compró un camello porque le gustaban mucho.
Al día siguiente el rey oyó que el pueblo en el que vivía no le
gustaba nada a un vecino y se disgustó por él.
Los vecinos fueron al palacio con pancartas, gritando todo
lo que podían, y... Doris los mandó callar a todos, pero eso
no funcionó, volvió a mandar callar y sólo se calló uno, que
era el vecino que no le gustaba el pueblo por las leyes que
tenía el otro rey.
Pasaron semanas y Doris decidió que quería cambiar las
leyes para que les gustaran a todos y no discutieran.
Después de dos días mandó hacer una reunión. Todos los
vecinos estaban allí y Doris dijo:
- A partir de ahora hay una nueva ley.
Todos quedaron de piedra y se fueron.
Doris fué a darle de comer al camello y de paso lo fué a
pasear por allí cerca, el camello iba muy contento, pero vino
la policía y le dijo que no podía estar allí. Doris se fué a
dormir , no podía aguantar más, se fué a beber agua y volvió
a la cama pero no podía dormir.
Por la mañana, cuando estaba desayunando volvió la policía y
le dijo:
- Hoy es un nuevo día y ya se lo dije ayer, que tiene que
desaparecer el camello de aquí, que no puede estar. ¡Tiene
que venderlo o hacer lo que quiera con él, pero sáquelo de
aquí ya! Entendido? Gritó el policía enfadado.
Entonces Doris, triste, lo vendió pero con la condición de
irlo a visitar siempre.
Y así acaba este cuento, sin más.
El camello vivió feliz, pero no tanto como vivía con el rey
Doris.
LA ROSQUILLA PROHIBIDA Había una vez un hombre que se llamaba Homer. Él tenía
una esposa, y tres hijos. Su esposa se llamaba Marge y sus
hijos: Bart (el mayor), Lisa
(la mediana) y Magie (la más pequeña).
Bart tiene10 años, Lisa 8 y Magie 2, también tienen un
perro que se llama Ayudante de Santaclaus y un gato, Bola
de Nieve segundo.
Homer un día llegó a la Central Nuclear a trabajar y no
quedaban rosquillas por lo que se cabreó con Leny porque
las había comido todas.
Luego fue al Badulake, la tienda de Apu, y le preguntó si
había rosquillas, pero no quedaban más, después fue por
todo Springfield y no había ninguna. Marchó para casa y no
paraba de pensar en ellas.
Más tarde llamó a un demonio que se llamaba Flanders y
Homer le dijo.
-¡Oye, tú, dame una rosquilla inmediatamente!
-¡Ahora mismo, pero, primero me tienes que prometer que
no la vas a comer hasta mañana a las 12:00 de la noche! -
Dijo el demonio refunfuñando.
-¡Vale , lo prometo, pero dámela ya! Le dijo Homer ansioso.
-Toma y acuérdate de lo que te he dicho, Homer.
-Si, si, si, si, si, si, si, si, si, si, si, si, si, si, si, si, si, si, Y así
Homer tan contento se fue a casa y la metió en la nevera.
Al día siguiente Homer aún no la podía comer, le faltaban
unas cuántas horas, pero no aguantaba más y comió la mitad
y más tarde el otro cacho.
Justo en ese momento, apareció el demonio y le dijo que se
las iba a pagar.
Homer estaba en su cama viendo la tele y de repente
apareció en el mundo de las rosquillas, allí estaba el
demonio, que le dijo:
-¡Mañana estarás en tu casa
y ya verás lo que te espera!
Homer todo asustado no
dijo nada y volvió a su casa.
Al día siguiente estaban
todos en el salón y también
el juez.
Homer estaba encerrado en
una jaula de fuego, el
demonio dijo que Homer era
un traidor pero Marge dijo
que no, que era un hombre
encantador.
Al final siguieron discutiendo y el juez dijo que Homer
pertenecía a Marge, Bart, Lisa y Magie.
LOS PERROS
Érase una vez una perra, que se llamaba Luna. Luna es
pequeña, de color marrón clarito con una mancha negra en
el ojo izquierdo, también tiene tres cachorros, que se
llaman Pikito, Miki y Marla. Los tres son muy juguetones
como Luna, son muy pequeños y son de color negro, blanco y
marrón oscuro.
A Luna le gusta pasear con sus hijos, pero no le gusta
bañarse en la bañera.
Un día que Luna se peleó con el perro de su vecino por culpa
del dueño, llegó a casa con arañazos en el ojo y el labio un
poco hinchado.
Al día siguiente Luna y sus tres hijos fueron a pasear por la
orilla del mar y Pikito casi se cae por culpa del vecino que
hizo como que cayera y Pikito tropezó con él, pero Luna lo
cogió por el collar a tiempo.
Pasaron días y días, Luna y sus hijos estaban hartos del
vecino y de su perro, entonces el dueño de Luna, Julio,
estaba pensando en gastarle una broma muy, muy, muy
pesada. Avisó a sus amigos de trabajo para elaborar un
plan.
Después de comer, Julio, Luna, Pikito, Miki, Marla y los
otros amigos empezaron a poñer en marcha la estrategia:
Luna fingió que le dolía el pie y estaba ladrando como una
loca, justo en ese momento, cuando el vecino salió, Julio y
sus amigos lo agarraron por el cuerpo mientras que Pikito,
Miki y Marla fueron a por el perro malo y como estaba
despistado le agarraron las patas, Luna lo ató con una
cuerda y después los llevaron a un barco y allí quedaron
para siempre y no volvieron nunca más.
O SAMAÍN Chega o Samaín e todos os nenos contentos e felices
decoran as rúas.
Un neno chamado Pepiño foi a chamar á súa mellor amiga,
Floricienta, os dous foron xogar á pelota e despois Pepiño
marchou correndo ao colexio encantado e Floricienta foi
detrás del e Pepiño dixo:
- Que facemos aquí, Flori?
- Pois non sei porque eu seguinche a ti! dixo Flori.
Entón entraron no colexio e había arañas, pantasmas,
morcegos, bechos, etc. Flori berrou, Pepiño subiu por unhas
escaleiras e Flori seguíuno. Logo chegaron a unha
habitación chea de arañas, Pepiño marchou correndo e
deixou a Flori soa con moito medo. Despois Flori botou a
chorar tan forte que veu unha pantasma que lle dixo:
-Uuuuuuuuh!!! Ti que fas aquí, nena?
-O meu amigo
marchou e
deixoume soa!
-dixo Flori
asustada.
-Non te
preocupes, vén
comigo. Dixo a
pantasma.
- Vale! dixo
Flori.
Entón a pantasma levouna a unha sala escura e encerrouna
alí.
Ao día seguinte a fantasma abriu a porta e Flori ,chorando,
berrou moi forte.
- Quero salir de aquí!
A pantasma non a deixou saír, pero de súpeto veu Pepiño e
estivo intentando abrir a porta e salvar a Flori, pero a
pantasma agarroulle a camisa empuxouno forte para atrás e
tirou con él.
Logo Pepiño colleu unha chave inglesa, abriu a porta dun
tirón e foi xunto Flori, a pantasma tirounos aos dous polo
chan e Pepiño foi correndoo e anicouse, mentres que Flori,
cando a pantasma estaba despistada, meteulle a perna para
que caera e Pepiño como estaba anicado, caeu a pantasma
por atrás e o encerraron a él na sala.
Ao final Pepiño e mais Flori foron contentos para as súas
casas e oíuse dicir a un rapaz:
- Corten!
- Moi ben rapaces, a película salirá moi ben!
- Moitas grazas! Dixo o rapaz.
Resulta que todo era para facer unha película de Samaín e
que a ían poñer en vídeo, en DVD, na televisión, etc.
O SOÑO DE ALDARA Érase unha vez unha nena que se chamaba Aldara e tiña
nove anos, era filla única...
Un día os pais de Aldara foron de viaxe a Francia e Aldara
quedou coa súa avoa. Entón a avoa, que se chamaba Julia,
mandou ir á cama a nena porque ela xa tiña sono.
A mañá seguinte foron a almorzar e Aldara tomou primeiro:
unhas poucas tostadas con marmelada de fresa, despois un
vaso de zume de laranxa cun plátano, tamén catro galletas,
unhas cantas mandarinas, dous vasos de auga e outro vaso
de zume de pera fresquiño.
Logo marchou á cama a botar a sesta porque lle doía a
barriga de tanto comer e comer e non podía durmir, entón
colleu un conto e empezou a ler, ata que quedou durmida co
libro nas mans.
Xa estaba dormida de todo e de súpeto viu unha nave
espacial que parou diante da súa ventá.
Aldara quedou abraiada
e coa boca aberta e
nese momento, saíu un
extraterrestre da nave
espacial, rubiu pola
ventá e presentouse.
- Ola, chámome
Machupichu!
- Ah, eu Aldara.
- E, que fas
aquí? dixo Aldara.
- Quero que
veñas comigo.
-Vale. Dixo a nena.
E foron a Saturno, pero Aldara non sabía nada e non
preguntou a onde ían. Chegaron ao Mundo das Marabillas!!! e
a nena quedou ilusionada.
Viu que había moitas atraccións: unhas cantas montañas
rusas, unha nora, tiovivos, etc. Aldara montou en todas as
atracións.
Á mañá seguinte os pais de Aldara xa chegaran da viaxe e
Aldara púxose moi leda e foi correndo a xunta deles.
Aldara contoulle ao seu pai a onde fora e o seu pai dixo:
- Eu, non che creo, filla.
- Si, é verdade! dixo a nena.
- Non, sería un soño, Aldara?
- Nonnnnnnnnnnn!!!
- Siiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii!!!
- Pois ao mellor si, pero deixemos este tema e
vamos xogar á pelota.
O BOSQUE MÁXICO
Érase unha vez que
nun bosque vivía unha
árbore , que tiña
vida: andaba, falaba
etc. E ademais facía
maxia.
Un dia uns cazadores
furtivos atacaban aos
animais do bosque ,e
a árbore máxica
mandounos ao
deserto do Sahara
onde non tiñan nada,
nin diñeiro, nin auga,
nin comida... a árbore
e os amimais
reuníronse:
-Deberialles dar
vergoña aos cazadores , vir matarvos na vosa propia casa ,
no bosque.
Dareilles vida a todas as árbores do bosque pero non podo
darlles poder, mais terán unha forza inmensa e unha
resistencia tamen bastante grande.
Unha semana despois volveron os cazadores en grupos e as
árbores,como tiñan vida, tirábanlles pedras aos cazadores
e os pisaban etc.
Os cazadores que sobreviviron sairon a fume de carozo do
bosque .
Catro días dospois as árbores detectaban presenza humana
pero non sabian onde.
-Detecto cazadores
furtivos pero non sei
onde.
-Eu tamén.
Os cazadores
atacaron ás
árbores polas
costas,
tirabanlles
frechas con
lume , pero logo
dun tempo de
sufrimento das
árbores rebentou un
encoro que apagou o lume das frechas .As árbores
resistían a forza da corrente , pero os cazadores
morreron todos.
Dende ese momento, todos os cazadores tiñan medo a aquel
bosque e as árbores e os animais puideron descansar
tranquilamente.
EL ESCARABAJO ROJO.
Érase una vez un escarabajo de color rojo que se llamaba
Escár, aunque los demas escarabajos y escarabajas le
llamaban escarabajo raro. Solo había una escarabaja
llamada Sindi que le llamaba por su nombre.
Escár y Sindi tenían la misma edad, iban juntos a la escuela,
Escar iba a casa de Sindi a estudiar las
lecciones que le mandaba la profe y Sindi iba
a casa de Escár a hacer los deberes. Al
acabar de estudiar y hacer los deberes iban
a andar en bici al parque, a jugar a la pelota y
al escondite etc...
Despues iban a casa de Escár a jugar a la
consola o a casa de Sindi a jugar a la diana.
Más tarde, Escar se iba a cenar a su
casa,pero a veces se quedaba a cenar en casa
de Sindi.
Cuando se quedaban juntos a dormir, Escár le decía a Sindi
que estaba triste porque la gente le llamaba escarabajo
raro.
Al cabo de un tiempo Escár cambió de color, se puso del
mismo color que los demás escarabajos y escarabajas.
Cuando se hicieron mayores Sindi y Escár se casaron,
tuvieron un escarabajito y una ecarabajita y les llamaron
Tom y Luna.
O GATIÑO TRISTE.
Érase unha vez un gatiño que sempre estaba triste e os seus amigos querian velo feliz. Levábano ao circo, contábanlle chistes,... e nada, o gatiño non sorría.
Un dìa no colexio dos gatos tiveron unha sorpresa, había unha alumna nova, unha gatiña moi simpática que se chamaba Missia. O gatiño foi xunto dela e dixolle:
-Ola, chámome Horacio
A gatiña contestoulle:
-Eu chámome Missia,encantada
O gatiño preguntoulle.
-De onde eres ?
-Vivía na rúa Rostrou e ti, sempre viviches aquí?
-Si.
Desde aquela o gatiño non deixou de sorrir.
Despois duns meses a gatiña preguntoulle ao gato se quería que fosen mozos e o gatiño dixo que si.
Ao velos así de felices, os amigos do gatiño tamén están moi contentos.
A FORZA DUN SORRISO Érase unha vez un neno tenebroso, que vivía nun castelo
tenebroso, tiña amigos tenebrosos... Vivía en tenebrosolandia!!!! Alí as cousas eran aburridas: todo era escuro, había pouca
xente, todo saía mal...
A xente xa estaba farta polo que decidiron facer unha
asemblea de veciños. E así é como comezou:
- Queridos veciños. Ei! Que pasa aquí? Micrófono,
micrófono !!!!!!!!
Como vedes, xa empezou mal.
- Como todos sabedes, aquí hai un problema aiiiiiii!!!!!!-
e caeu todo o escenario.
- Ben, deixémonos de trapalladas, quen vai ir ao país
dos bruxos?
- Eu -dixo o neno que se chamaba Draculín.
Todos o miraron desconcertados pois só tiña 4 anos, pero
como estaban desesperados, deixárono marchar.
Pero, como todos sabedes, nada saíu ben. Primeiro non
había pan, nin galletas, así que só levou xamón.
Cando o neno xa estaba saíndo pola porta da cidade
escoitou a uns vellos dicir:
- A ver se volve!
Ao neno non lle importou o comentario e saiu moi decidido.
Cando xa estaba chegando
viu unha porta enorme e
horrible, e pensou para si :
-¨Que fixen?¨
Pero recordando a súa
aldea encheuse de
esperanza e entrou na
cidade. Non había ninguén.
Andou ata que viu un
cartel que poñía:
Mirou cara alí e. viu esa
porta rompida e
desgastada.
Entrou e preguntou se
había alguén.
Xusto nese intre
acendéronse unhas luces e
viu unha bruxa fea que lle
preguntou:
-Que quere este
adorable neno? Facer
unha denuncia por morte
dun familiar, quizais?
Queixarse do ruído? Polo
fumeP, Por que,? Por que
está este neno aquí,
eeeeeeh?
El explicoulle a historia da súa aldea e a bruxa díxolle:
-Que vou facer eu, que tamén son unha bruxa?
Amólate!
Daquela o neno decidiu pasar ao plan B e, con cara de pena
e tristeza infinitas, mirou á bruxa.
A bruxa empezou a tirarse dos pelos e a berrar:
-Para xa! Vasme matar coa risa,
hahahahahahahahahaha...!!!!!!!!!!!!!
Entón o neno escachou unha risa e a bruxa dixo:
-Vale! Paramos agora mesmo, desfago a maldición e marcha
de aquí a fume de carozo.!
ASEMBLEA XERAL :
INVITADOS POR ALÍ.→
CHUVIA MURCHA
Todo isto comezou, cando puxeron o laboratorio do doutor
SM.
A todo isto, eu son Rabin, o pequeno grilo.
Sigo, dende aquela empezaron a chover preguntas...
E Rabin quedou durmido.
-E onde estou? Onde está o meu escritorio? e este vagón?
De súpeto sentiu como arrancaba o vagón, e subía por unhas
vías vellas.
Entón escoitou.
-Benvidos ao laboratorio do doutor SM, esta visita
respondera a moitas das súas preguntas.
-Pero que é isto, que é?
-Unha viaxe polo laboratorio do doutor SM.
-Es un robot?
-Modelo sincrónico 23-37656-88450-8476.
Entón abriuse unha porta eeeee...
Empezou a caer baixo,
máis baixo, máis baixo,
máis baixo....
Volveu a oír a voz:
-Que quere saber vostede?
-Se isto é seguro?
Ahhhhhhhhhhh!
-Si, é seguro.
-Pois non o parece!!!!!!!!
Xusto nese momento deixouno
caer dende unha altura máis
impresionante.
-Que quere saber vostede?
-Por que a chuvia é húmida?
De súpeto todo se volveu gris e
a montaña rusa parou.
Entón Rabin espertou e quedou cavilando un anaco : Sería
un soño ou sería verdade?...
Nunha pata atopou un autocolante que poñía:
sabes a pregunta sen resposta.
Doutor SM
TEÑO ALERXIA ÁS MALAS MIRADAS Xoán era un neno normal excepto por unha cousa: tiña
alerxia ás malas miradas. Era un pouco incómodo,
Pois ir pola rúa ata o colexio , era unha verdadeira
batalla de esbirros e toses . Se unha persoa o miraba mal xa
empezaba a alerxia .
-Aaaaaachhhhhhus,achus!
Imaxinades que show montaría pola rúa? E na escola
peor aínda: Como don Antonio (o director),ou dona Carmela
(a súa titora) viñeran de mal humor... a que se armaba no
colexio! Unha vez incluso viñera a policía porque unha
señora que vivía a carón do colexio se asustara e pensara
que viña un terremoto .
Todo empezara un día en que Xoán estaba no
colexio e era a hora de ler , e el trouxera un libro de
extraterrestres.
Entón déranlle moitas ganas de ir ao baño, pediu
permiso e foi , pero non se decatou de que as luces estaban
apagadas; cando aínda estaba a baixar a cremalleira do
pantalón notou como algo o arrastraba cara arriba , estaba
voado!! grazas a unha luz verde. De súpeto notou coma se o
metesen nun tarro de espinacas , e desmaiouse.
Cando espertou estaba tirado no chan do baño.
Dende aquel día esbirraba ou tusía cando o miraban
mal .
Súa nai estaba moi preocupada e dixolle :
- Hoxe imos ao médico , a ver que che pasa .
O único que puido dicir o medico foi:
- O neno ten alerxia ás malas miradas.
E así quedou.
VIDA -Hola queridos segidores de EL MUNDO ES UNA
VENTANA. Hoy les presentamos: Vida injusta.
Esto es lo que se escuchaba en todo el pueblo donde
vivía Jacin que aquel día salía en la radio.
Era memorable, pues mucha gente no conocía la verdad
del pueblo.
Todo empezara cuando Jacin era pequeño y su madre murió.
Tuvo que ir a casa de su tía Ernelda a vivir pues como era
huérfano no tenía con quien vivir.
Lo malo es que su tía no ganaba el dinero suficiente
para cuidar de
los dos.
Entonces el
pobre de Jacin
tuvo que
empezar a
trabajar por las
tardes.
Pero aún así no
les llegaba el
dinero.
Entonces, en su
último día de
colegio, Jacin le preguntó a su profesora:
- Profe, puedez ayudarne con ezto.
La profesora se acercó y le preguntó que quería.
Él le contestó:
- Zi me ezcribaz ezta carta a la razdio.
La profesora fue escribiendo lo que el niño le dictaba cada
vez más entusiasmada. Al final quedó algo como esto:
A la emisora ´´Voz del mundo``:
Yo soy Jacin un niño del poblado de
Homet en el sur de África.
Mi madre se murió y tuve que ir a
vivir con mi tía Ernelda.
Ella trabaja 20 horas diarias y solo
le pagan 5 monedas al día. Como no nos llega para comer,
yo tengo que dejar la escuela e ir a trabajar a la
costurería de Jaker.
Sería de gran ayuda dar a conocer la situación de nuestro
poblado por la radio para intentar que alguien se preocupe
por Homet.
Os lo agradeceré muchísimo.
Fai xa tempo unha gota saíu do mar querendo viaxar,e
andou na procura de aventuras que aquí contarei:
A gota Hota
Esta era a gota Hota, que era redonda coma todas as gotas
e tamén era azul coma todas as gotas.
A pequena gota sentíase un pouco soa, por iso foi buscar
amigos. Viaxou por todos os océanos, mais non encontrou
nada de nada así que decidiu evaporarse. Xa estaba a
piques de evaporarse cando oíu que alguén dicía:
-Buscas amigos? E aventuras?.
Ela, sobresaltada, caeu ao mar, e dende alí observou como
unha nube a saudaba facendo acenos para que saíse.
Ela, de alí a un cacho, saíu; e tatexando preguntou
asustada:
-Cara onde levas as gotas?
-Lévoas cara a Fene ou a Neda, aínda non o sei.
Hota non o pensou dúas veces, subiu á nube e cal foi a súa
sorpresa cando viu que había moitas máis gotas, algunhas
coñecidas: estaba Xoán, Iván, Eli, David, Xoaniño, Zeltia,
Estela, Nerea, Soraya, Rebeca, Borxa, Cristina, Andrea,
Carmela ... e había moitas máis, cando xa estaban todas
cómodas a nube dixo:
-Marchamos!
E empezou a subir e a subir. E todas as gotas empezaron a
sentirse duras e pesadas, e de súpeto:
-AAAHHHH!!! CAEMOOOOSSSSS!!!!!!!!
Empezaron a caer, a caer,... E petaron cun tellado. E
fixeron un ruído infernal.
-Estades todas ben?-preguntou Hota.
-Si –dixeron todas á vez.
-Pero estamos abrandecendo- dixo Xoán.
-Eu xa esvaro!-berrou Zeltia.
E escorregaron tellado abaixo ata unha canle. Era coma ir
polo río Miño!!!!!!!
E todas volveron ao mar.
Todo isto comezou cando Bitucoco estaba a busca dun
traballo, pois xa vivía só. Buscaba en todas partes:en tendas,
en restaurantes, en estrelarios, en compañías de voo... e non só
no seu planeta,tamén preguntou noutros:en Saturno, en Marte,
en Urano, en Plutón, no Sol... E ningún respondera, ata que un
día cando xa pensaba anotarse no paro, PLAS, chegou unha
solicitude de emprego. Xa tiña traballo, era encargado da
propaganda dun parque de atraccións.
Mentres tanto na terra unha nena chamada Zeltia estaba
vendo unha película de extraterrestres, estaba soa, pois seus
pais estaban traballando. Era venres, ao día seguinte non tiña
escola, pero a ela dixéranlle que se fora deitar cedo. Por iso
apagou o televisor e foi directa á cama.
Cando xa estaba durmida notou como alguén a abanaba e lle
dicía que espertase. Abriu un pouco os ollos e viu unha persoa
verde, ou iso lle pareceu a primeira vista; sobresaltada deulle
unha patada, viu como o becho ía ata a ventá e protexía a cara
coas mans e refungaba:
-Tiña que ter elixido o outro traballo.
Zeltia un pouco máis tranquila,pero coa zapatilla na man,
díxolle:
-Quen es?Que es? De onde vés? Por que estás na miña casa?
Eeee?
- Son Bitucoco, son un mercuriano e estou na túa casa porque
sono encargado da propaganda do parque de atraccións “VIVE
LA VIDA LOCA”. E ti fuches a elixida para vir esta noite alí.
A nena, desconfiada, foi ata o armario, puxo uns zapatos,
colleu un abrigo, a pistola de bólas (de xoguete) e meteu as
cousas no seu bolso.
Con medo pero con ímpeto, foi ata el e díxolle:
-Imos. Pero se me fas algo, estou armada.
-Non necesitas as armas. Non che vou facer nada, que me
botan.
Subiron á nave en tres segundos xa estaban alí. O parque era
inmenso: tiña montañas rusas, carruseis, simuladores de caída
libre, casa do terror, simuladores de neve, espectáculos...
Ela intentou subir a todo, pero cando xa lle faltaban dúas
atraccións Bitucoco díxolle que xa se tiña que ir.
Ao día seguinte contoulle todo ao seu pai, que non a creu. Pero
a nena todos os venres vai ata o parque
JACÍN ¿Os acordáis del poblado de Jacin (Homet)?, pues así fue
como presentó la emisora la carta:
-Hola queridos seguidores de ´´EL MUNDO ES UNA
VENTANA``. Hoy les presentamos: Vida injusta. Un nuevo
espacio en el programa.Esta es la carta de un niño llamado
Jacín; que vive en Homet, África.
Yo soy Jacin un niño del poblado de Homet en el sur de
África.
Mi madre se murió y tuve que ir a vivir con mi tía
Ernelda. Ella trabaja 20 horas diarias y sólo le dan 5
monedas al día. Como no le llega para comer, yo tengo
que dejar la escuela i ir a trabajar al taller de costura
de Jaker. Os solicito que si podéis pedir que alguien se
preocupe por Homet os lo agradeceré muchísimo.
Después de emitir esto la emisora decidió crear la ONG
“MandocomidaÁfrica.com” que era una página de Internet
que ayudaba con pequeñas y medianas inversiones a la gran
Madre África.
Desde entonces Homet, Irum, Macta… empezaron a renacer al
mundo pero todavía quedan muchos países por salvar de la pobre
África.
Quizás entre todos lo consigamos.
PELUDÍN
Érase una vez que en un pueblo llamado Matlun vivía Marcos
,un niño queno tenia hermanos ,pero con sus amigos Dani y
Maria pasaba muchas aventuras. Un día normal y
corriente Marcos estaba haciendo los deberes. algo entró
por la ventana disparado como un rayo y cayó en la cama.
Era un monstruo ,Marcos se asustó,pero despues se hizo su
amigo. Era una pequeña y peluda bolita
verde que botaba y rebotaba .Le
puso el nombre de Peludín.
Marcos corrió al teléfono a
llamar a Dani y a el Maria . Les
contó todo lo que habiá pasado
pero ellos no podian ir a verlo .
Peludin le intentaba decir algo
pero Marcos no lo entendía .Un
día cuando Marcos miraba por su
telescopio, Peludin le señaló un
planeta y Marcos lo entendió ,
decia que quería volver a él con su familia . Le intentaba
enseñar a volar pero no sabia, le hizo una nave de juguete
pero no tenia fuerza.
Se acordó que el padre de Maria hacía naves espaciales y lo
llamó .Le explicó lo que le pasaba y el padre de María le
ayudó a hacer la nave. Cuando la terminaron, metieron a
Peludin en la nave, le dijerón adios y Peludin se fue para su
casa.
EL DETECTIVE MARTIN
A Martin le quedaba una semana para cumplir 12 años. Sus
padres no sabían que comprarle porque tenia de todo, solo
sabían que tenia que ser algo que tuviese que ver con los
detectives. Martin invitó a sus
amigos . Cuando llegó el día hicieron los
preparativos: pusieron una piñata con caramelos , juegos ,
globos y portería de fútbol .
Al llegar sus amigos empezaron a jugar . Sus
padres salieron al jardín y dijeron : -¡ Vamos
a jugar sa los detectives ! . ¿Donde está el regalo de
Martin ? A ver si lo encontráis, hay pistas! Martin y sus
amigos empezaron a buscar y, cuando llevaban un tiempo
buscando, Martin encontró el regalo detrás de la cama de
Trosqui, lo abrió y se encontró un microscopio y una
chaqueta .
¡Que alegría!. Rápidamente
se pusieron a jugar con el
microscopio, cogieron
bichos para verlos con él,
cogieron la huella de
Trosqui.,....
¡Qué bien lo pasaron!
EL DETETIVE MARTIN
Un día cuando llegó del colegio con su maletín de detetive y
su mochila de libros, Trosqui empezó a saltar y a correr
detrás de él . Saludó a sus
padres , dejó las cosas en su habitación y se fue a comer .
Por la tarde, después de hacer los deberes lo llamó Santi ,
su amigo , por si queria ir a jugar al fútbol al parque .
Cuando venía para casa se encontró con una niña que lloraba
porque había perdido su anillo, pero Martin no tenia su
maletín de detective..
De todas maneras quiso ayudar a la niña y
buscó y buscó y... de pronto encontró el
anillo y se lo dió.
Luego, la madre de la niña vino a darle las
gracias y le hizo un regalo (dinero) a Martin
por encontrar el anillo .Con el dinero le
compró a Trosqui una caseta y comida. Cuando
llegó a casa Trosqui se puso muy contento con su caseta
nueva.
EL DETECTIVE MARTIN Martin y
sus padres
colocaron
el árbol de
Navidad
porque sólo
quedaba
una semana
para las
fiestas .
Martin hizo
la carta y
pidió unos
zapatos y
un reloj .
Cuando vino
Papá Noel
se
encontró
con las cosas que había pedido.
Abrieron una cortina...¡Sorpresa! Estaba todo nevado,
salieron fuera e hicieron un muñeco de nieve . Jugaron a
tirarse bolas de nieve y Trosqui se las comía .
Martín se dio cuenta de que a Trosqui le cayera el collar y
empezó a buscar con su lupa por donde pisaba, pero como
seguía nevando las huellas iban desapareciendo.
De repente vió un trozo de correa porque Trosqui olió y la
encontró y Martin le dijo:
-¡Esto es trabajo en equipo! Y le dio un premio.
O SOÑO
Érase una vez unha nena que se chamaba Rosafina que se ía
quedar durmida e empezar un sono .
Un día cando ía durmir encontrouse con Eté, un
estraterrestre que chegou á súa habitación e lle dixo:
-Eu son Ete .E ti?
Rosafina contestou:
- Eu son Rosafina.
-Queres vir ao espazo
comigo?-dixo Ete .
-Si ,vale.
Subiron á nave
espacial,
entraron
e Rosafina viu que
estaba toda chea de botóns .
Eté púxoa en marcha e saíron
cara Marte onde estiveron toda a noite.
Cando volveron estiveron na nave tomando un café que lle
gustou moito .
Ao día seguinte pola mañá contoulle a seu pai o seu que
fixera de noite e riuse moito ao ver que fora un soño.
JUAN Y GOLONDRINA Como cada mañana Juan se iba al colegio. Pero ese día
llevaba a Golondrina ,su yegüita .
-No sé qué van a pensar mis amigos cuando te vean -le decía
a Golondrina .
Golondrina les gustó mucho .
-¡Que yegüíta tan linda -exclamó Laura- ¡En cuanto
salgamos jugaremos con ella!
Mientras Juan estaba en clases ,dos gamberros desataron
a Golondrina .
-¡Ven a probar
esto!Y la pintaron
de marrón para que
nadie pudiera
reconocerla. Pero
en cuanto se
acabaron las
zanahorias,
Golondrina se dio
cuenta de lo que le
estaban haciendo. Entonces, empezó a dar coces sin parar.
Los dos gamberros huyeron muertos de miedo.
Después de clases, Juan no veía a Golondrina -
¿Dónde se habrá metido?-Lloraba el niño -No
te preocupes ,no andará muy lejos -Lo consolaba Laura .
De pronto, Juan vio que se acercaba una yegüita. Era de
color marrón y se puso a lamerle la cara .
-¡Eres tú !¡Mira cómo vienes! El
niño y la yegüita estaban locos de alegría. En cuanto
volvieron a casa, Juan le dio un buen baño a su amiga -
Querida Golondrina, de color gris o marrón,¡Siempre serás
mi mascota preferida!
LA TORTUGA Hace mucho tiempo existía una muy pequeña
pero inteligente tortuga. Ya que cuando salió del huevo se
encontraba en un nido de pajarracos a los que logró engañar y
salir del nido en perfectas condiciones hasta llegar al
peligroso y misterioso océano.
Años más tarde, tras tener varias aventuras en el océano,
unas mejores que otras, pero todas muy emocionantes e
interesantes. Una de ellas fue cuando un día cayó en las redes
de un pescador, la tortuga sintió mucho miedo y pensó que
aquel era su fin, el pescador que no sabía que hacer con ella,
tuvo la idea de regalársela a su hija por su cumpleaños que ya
estaba cerca.
La niña, cuando la vió, se
emocionó y le compró una
hermosa pecera con un
montón de cosas, pero la
tortuga se sentía triste y
sola. Al pasar los días la
niña notó la tristeza de la
tortuga y pensó en lo que
podría hacer por ella.
Al principio su idea era la de
devolverla al mar de
donde su padre la capturó, pero un gran amigo
le aconsejó que la llevara al zoo, porque allí tendría
más libertad y compañía de su especie y otras
muchas. La niña por temor de que la tortuga fuese
otra vez capturada decidió hacerle caso a su amigo,
y así ella podría ir a visitarla al zoo siempre
que quisiera.
O BONECO DE NEVE
Hai uns cantos anos, no día de Nadal, un
grupo de nenos e nenas decidiron facer o
boneco de neve más grande e fermoso da
vila. Ese mesmo día vírase caer unha luz do
ceo.
Cando a luz aterrou contra o campo do avó dun dos nenos
que fixera o boneco eliminou todo
tipo de ser vivo a 20m de
distancia. O avó do neno foi ver
que sucedera, e atopouse cunha
especie de espíritu que
inmediatamente se fusionou co
boneco de neve que fixeran os
nenos. E rapidamente o avó foi
avisar a todo o mundo, pero cando chegaron ao campo onde
estaba o boneco de neve, ¡Non o viron! ¡Desaparecera!.
Pero nisto, un dos veciños divisou unha pequena nota que
poñía “Ide, á cova da nontaña, así non vos pasará mal
ningun.” Todo o mundo dirixiuse á cova, onde lles esperaba a
salvación da morte.
Cinco ou dez minutos despois a xente meteuse na cova e
empezou a nevar. Pasou media hora e a neve xa cubrira
todas as casas da vila. Cando parou de nevar apareceu o
boneco e del saiu o espíritu que lles salvou a vida que se
esvaeceu no medio da escuridade da noite.
O SAMAÍN Anos atrás na festa do Samaín, unha nena co nome de Lucía
e a súa nai Ana María, que era viuva, quedaron na casa xa
que non querían que lles volvera a pasar a desgraza do ano
anterior. Cando o seu pai aínda tiña vida, ou mellor dito
aínda existía.
Todo sucedeu o día do Samaín cando o pai volvía do traballo
Ese mesmo día déranlle a paga. E de súpeto atopou un
mendigo, en realidade era un espíritu, que lle díxo ao pai.
-Señor, por favor, podería
axudarme? Atopábase atrapado
nunha pedra, e o pai
respondelle.
-Vostede non merece nin que
lle fale, pois eu traballo. Pero
que fai vostede?
Quitarlle os cartos á xente sen
facer nada!
E o pai, a continuación, pillou
un ourizo de castaña e tiroullo
á cabeza ao mendigo, que de
seguida lle di cabreado:
-A partir deste día xa non volverás estar neste mundo.
De súpeto caeu un raio e o mendigo desapareceu, o pai
ignorouno. Cando chegou á súa casa decidiu non contar nada
do ocorrido.
Ao día seguinte pola mañá a nai decatouse de que o seu
marido non estaba na cama e de que no seu lugar estaba
unha cabaza cunha nota que poñía:
-“Se non queredes que vos pase o mesmo non saiades
nunca na noite de Samaín”
E así fixeron o resto da súa vida.
Pero aínda o enigma está sen resolver
O OURO DA LEDICIA
Hai moitos anos unha familia humilde de cinco membros,
vivía nunha pequena vila preto do mar. O pai que era
pescador saía todas as mañás moi cedo ao mar. A súa muller
era ama de casa e de vez encando axudáballe ao seu
marido. Dous dos seus fillos estaban na universidade e o
outro no instituto e ao matrimonio chegáballe moito pagar
os estudos dos fillos. A familia facíase cada vez
máis pobre, pero un día o pai saíu a pescar e notou que algo
se lle enganchara nas redes e non as deixaba subir.
Inmediatamente baixou a botar unha ollada e ¡Sorpresa!
atopou un enorme caixón no cal había: coroas, balaxes,
diamantes e toda clase de tesouros.
Despois de coller o
ouro foi ensinárllelo á
súa familia, a
continuación levaron o
ouro á xoiería da
cidade e déronlles
10.000.000 €.
Anos máis tarde
fixeron unha casa no
centro da cidade,
pero cando ían pagar
a casa os
constructores que
eran uns ambiciosos
cobráronlles o dobre do que valía a casa. E a
familia que xa o sabía, púxolles unha denuncia e pagaron o
prezo xusto.
O SOÑO EXTRATERRESTRE
Hai uns cantos anos, para ser
exactos 14, unha nena chamada
María, filla de Juanita e Amador,
o día do seu cumpreanos, o19 de
decembro, preto do Nadal, tivo
un soño, por chamalo dalgunha
maneira, moi pero moi extraño.
Todo ocorreu ese mesmo día
cando se foi deitar. Ela xa ceara
e lavara os dentes, de feito
estaba totalmente durmida aos cinco minutos de deitarse.
Á media noite un zunido moi extrano espertouna, ela, que
non sabía que pasaba, decidiu mirar pola ventá da súa
habitación e... ¡Sorpresa!, pola ventá divisou a uns poucos
metros unha nave alieníxena. Pero o máis sorprendente era
que xusto diante dela atopábase un alieníxena. Pouco a
pouco foise entendendo co alieníxena e el con María,
incluso a invitou a ir ao seu planeta onde todos os
alieníxenas eran moi amables e todo era moi bonito. Logo
volven a habitación de María e, de súpeto esperta e di para
si mesma:
-“Que emocionante” deseguida vaillo contar todo ao seu
pai, pero antes asegúrase de que todo fora un soño e nada
máis.
Pero levou unha grande sorpresa, cando saíu fóra e volveu
a ver outra vez a nave alieníxena, pero decidiu contarlles
aos seus pais que todo fora un soño, porque se lles dicía a
verdade poderían pensar que estaba tola.
LOS SUPERHEROES
Érase una vez una familia de superhéroes.
El padre se llamaba Mormito y tenia el
poder de ser invisible. La
madre se llamaba
Albertina y tenía el
poder de la
velocidad. Y
su hijo,Benito, tenía
el poder de la elasticidad.
Un día descubrieron que
el malvado científico
Jonhs quería destruir la
ciudad con un rayo
destructor que estaba
fabricando. Cuando se
enteró de ésto, la familia de los superhéroes fue en busca
del malvado Jonhs para destruir su rayo y meterlo a él
entre rejas. Tras
varios días de búsqueda, lograron encontrar el laboratorio.
Luego idearon un plan para destruir el rayo. Intentaron
destruir el rayo con sus poderes, pero no dió resultado,
entonces la madre recordó que su querido amigo Láserman
tenía el poder de la destrucción láser y fue a buscarle.
Laserman llegó a tiempo para destruir el rayo y detener al
científico Jonhs , pero cuando estaban a punto de irse los
guardaespaldas de Jonhs los detuvieron y hubo una gran
pelea en la cual los superhéroes salieron ganando. Así
salvaron la ciudad.
O TRASNO DAS MIL RISAS
Había unha vez un trasno
chamado Risiñas que so
con rir un segundo
contaxiaba á xente de
felicidade.
Unha vez Risiñas atopou
unha pobre aguia
chorando, chorando e
chorando ...
Ela non podia rir nin
querendo e iso
transmitiulle tal tristeza
ao trasno que deixou de
rir durante moito tempo
e a xente volveuse moi
triste, ninguén estaba
feliz, nin sequera a
bolboreta Xoguetona ría
e iso que era a boloboreta máis feliz do bosque .
O ceo volveuse gris e ninguén falaba ata que a aguía
aprendeu a rir e dende entón o ceo volveu a ser azul, a
Xoguetona invadiulle a felicidade e Risiñas volveu a rir
pero......MÁIS FORTEEEEEEE e a terra viviu unha
experiencia, que foi unha invasión, pero.....de risa.
A FADA ESTER
Érase unha vez unha fada que vivia nun precioso e enorme
castelo coas súas dúas irmás, Lusil e Paula, coa súa nai
Rocio e co seu pai Lucas.
A fada Ester tiña o pelo de cor laranxa , os ollos verdes ,
era de estatura media, moi delgada e estaba moi nerviosa
porque hoxe lle ian entregar a variña máxica e entón seria
unha fada de verdade. Xusto cando lla ian entregar
apareceu unha bruxa e dixo:
-Ester, a túa variña pertenceme.
E Ester contéstalle:
-E ti como o sabes? Non tes probas de que sexa túa.
A bruxa, dílle:
-Se a chamo, virá onda min.
-E como sei eu que non é un truco? -Di Ester toda
preocupada.
O seu pai de súpeto colle a súa variña e ataca á bruxa, a
bruxa desaparece e segue a entrega da variña.
Cando rematou fixeron un banquete.
A CRÍA DE BALEA
Habia unha vez unha balea enorme chamada Lena que vivía
nos mares do Sur.
Un dia decatouse de que ia ter unha cria.
Ao cabo duns meses naceu a pequena femia e púxolle de
nome Sindi.
Como é tan pequena quérea ter preto dela, xa que ainda non
sabe mover ben a cola. A nai ensinalle a movela ben.
Cando a balea ten un ano celebra unha gran festa de
cumpreaños. A súa festa van: Héctor, Lucia e Oscar que
son os seus mellores amigos.
Na festa xogan a moitas cousas como ao
pilla-pilla,as agachadas,etc.
Cando remata a festa todos marchan ás súas casas e Sindi
vai para cama.
LA GAVIOTA CARLA Y EL PESCADO
Hace unos años
había una
gaviota llamada
Carla. Todos la
conocían por
ser hija del
pescador y la
pescadora del
pueblo. Ellos
iban todos los días a las siete de la mañana a por el pescado que,
luego, al mediodía compraba todo el pueblo. Carla, que no comia
pescado, cosa que le resultaba raro a todo el mundo, siempre
estaba diciéndole a la gente y a sus padres que no pescaran tanto,
porque un día iban a desaparecer todos los peces. Todos se reían
al oír a la Carla y decián que eso no era posible, pero Carla seguía
insistiendo. Un día los padres de Carla se encontraron con una
sorpresa,!solo habían pescado doce sargos,cuatro salmones,una
dorada,y cuatrocientos gramos de sardinas, y eso, comparado con
la cantidad de pescado que cogían todos los diás, no era nada.
Carla, que ya se había enterado, al igual que los demás vecinos,
estaba muy preocupada y triste. Pero al día siguiente, todo fue
peor, sólo pescaron trescientos gramos de sardinas, un sargo,
tres salmones, y ninguna dorada. Y después de dos días, cuatro
horas cada mañana y muchisimo esfuerzo, sólo llegaron a pescar
tres gramos de sardinas y un pececito que ni sabían que clase de
pez era. Pasaron tres días más reunidas, empezaron a discutir,
hasta que se dieron cuenta de que faltaba alguien, pero todos se
callaron. Una gaviotita pequeña salió del medio de la gente y dijo
que fataltaba Carla.Todos se preguntaron donde podía estar,
porque a ella le gustaban muchisimo esas reuniones. Despues de
estar cinco minutos pensando y diciéndole a los demás que tenían
que hacer, el padre de Carla llegó a una conclusión y se puso a
buscar a su hija. La madre lo siguió y todo el pueblo, hasta que la
vieron sentada en el muelle mirando al mar.Todas las gaviotas
fueron corriendo hacía ella, le dijeron que estaban muy
preocupados buscándola. Luego se fueron otra vez a la plaza,
acompañados de Carla. Al llegar no se oyó ni una mosca, pero,de
repente, la bonita gaviota, (Carla), les empezó a decir que ella
tenía razón, que habían acabado todo el pescado, que habían sido
unos brutos, y que eso no podía seguir así. Todos, muy
avergonzados, le dieron la razón y le pidieron disculpas. Al cabo
de unos meses, todos se habían hecho vegetarianos y habían
construído una reserva marina, donde todos los peces, rayas,
pulpos y hasta tiburones, vivieran tranquilos, entrando y saliendo
de la reserva cuando se les antojara, dándoles de comer y hasta
haciédoles casas a los cangrejos, siendo pequeños, grandes o de
cualquier tamaño, íba a ser todo de su tamaño. A partir de ese
momento, Carla, sus padres, todos
los del pueblo y hasta los peces
fueron felices para siempre gracias
a Carla.
.Y colorín,colorado,este
cuento se ha acabado.
ROBIN HOOD
En el bosque
de Sherwood
vivía un
personaje con
vestimenta de
tonos verdes
que se llamaba
Robind Hood.
Vivía en casas
hechas en los
árboles con
sus amigos los frailes y se dedicaban a robarles a los
ricos para dárselo a los pobres .
Un día, el rey Juanito ordenó matar a Robin Hood por
haber secuestrado a la princesa Pamela Anderson.
Más tarde Robin Hood fue a palacio a decirle al rey
Juanito que el no había secuestrado a la pincesa pero el
rey no le creyó y mandó arrestarle.
Entonces Robin Hood saltó por la ventana y cayó en su
caballo, así se escapó hacia el bosque con sus amigos los
frailes. A
las 11:30 de la noche el rey y sus secuaces rodearon la
cabaña de Robin Hood, esperaron hasta el amanecer a
que se despertaran todos, pero Robin Hood que era muy
listo, se escapó por detrás de la cabaña y no se le volvió
a ver.
LA RANA PULSERAS
En la era de las ranas, vivia una ranita llamada Marta.Le
encantaba hacer pulseras, collares, pendientes y anillos con
hilos, lana, cuentas, tela, etc. Como ya era mayor vivia sola,
su hernano pequeño Croal y sus padres vivian en Rana-
Nenufary ella en Rana-Croac. Marta tenia una casita
preciosa al lado de su amiga Paula,que tambien vivia sola.La
casa de Marta estaba rodeada de flores,y desde la puerta
hasta la calle habia
un caminito hecho de
piedras.A Paula
tambien le gustaba
mucho hacer
accesorios con
Marta ,el problema
era que ninguna de
las dos tenia
trabajo,y casi no les llegaba el dinero para comer.Un buen
dia,las dos amigas fueron a dar un paseo,y vieron una
tiendecita con unas niñas pequeñas que vendian dibujos
hechos por ellas,y a Marta y a Paula se les ocurrio una
idea.¡Montarian una tienda de accesorios y venderian las
cosas que a ellas les gustaba hacer! Y asi tendrian dinero
suficiente para comprar lo que les apeteciera,asi que se
pusieron ancas a la obra.Con el poco dinero que les
quedaba,compraron abalorios,cintas de hilo de
pulseras,ganchos de pendientes y las cosas que necesitaban
y empezaros a hacer muchas cosas ,montaron la tiendecita
y en una semana ,ya se habia todo el pueblo de ese puestito
pequeño de Marta y Paula,y gracias a ello,vivieron muy
felices y contentas con la tienda.
ANNA E LUMPI Un bo día Anna tivo unha excursión no colexio a California e
a Ohio.Cando chegou á súa casa foi directa á cama,pero non
sen antes ir ver ao seu pai.
-Boas noites papá,
dixo a nena.
-Boas noites filliña ¿que tal o pasaches?,dixo o seu pai.
-Ben,pero agora teño moito sono,vou durmir,áta maña.
-Ata mañá filla.
Mentres Anna durmia,alguén a estaba obsevando
detidamente.Anna espertou ao oir unha respiración moi
forte e lenta.Ao acender a lámpada observou un delgado
corpo verde cuns enormes ollos negros.Anna impresionouse
ao ver que falaba.
-Ola,eu son Lumpi,o fillo do Rei de Marte.
dixo o marciano.
-Ola,eu son Anna a,filla de Chris e Amanda,pero iso non é o
que importa,o que importa e que se vés de Marte,es un
marciano.
-Xa o sei...ammmm ehmm Sana ?
Contestou Lumpi.
-É Anna, NON Sana,pero ¿que ves facer ti aquí á Terra?
Preguntou interesada a nena.
-Veño a levarte á inauguración do primeiro e único parque
temático,feito en Marte.
¿vés ou non?
Dixo Lumpi.
-Por suposto Lumpi.
Os dous saíron pola ventá,en dirección á nave´despois dun
longo traxecto chegaron a Marte.Anna foi correndo xunto a
Lumpi cara á porta de entrada do parque.
-Benvidos a Diversiland:diversión 100 x 100 asegurada e de
balde.
Comentou un pequeno marciano,moi ancho.
-Vaia e enorme,e ten un monton de atraccións.
Dixo Anna.
Despois de dar unha volta polo parque,e divertirse volveron
á nave,para ir outra vez á Terra.
Cando chegaron xa era de día,e Anna tivo que meterse
correndo na súa cama para que o seu pai non se preocupase
ao ir a espertala,pero antes despediuse de Lumpi
-Adeus Lumpi,espero que volvas outro día.
-Cando queiras,Anna,ata outra.
Dixo o marciano.
Anna entrou na súa habitación e esperou impaciente a
visita do seu pai.Cando o seu pai.Cando o seu pai entrou na
habitación de Anna para espertala.
Anna saltou da cama é comezou a contarlle aquela historia
LAS NOCHES DE TEA...
Tea era una chica corriente, es más corrientísima.Vivía en
Ratonia, una pequeña ciudad de la Isla de los Ratones ,junto
a sus cinco amigas:Colette,Pamela,Nicky,Violet y Paulina.
La noche de Halloween se reunieron todas las chicas en
casa de Tea para dormir juntas y decidieron contar
historias de miedo...reales.
La primera, Nicky, contó una de 4 marcianos que la habían
atacado el mes pasado.
La segunda fue Pamela, quien contó, en forma de historia,
el miedo que pasó cuando un vampiro intentó chuparle la
sangre.
La tercera fue Tea, mientras intentaba comenzar la
historia, empezaron a oír unos ruidos muy extraños que
provenían de la sal... Violet, que estaba tranquilamente en la
cocina sirviéndose un vaso de leche, pensó que habían
terminado de contar las historias, porque ya no las oía. Las
demás vieron una enorme sábana blanca elevándose hasta la
puerta de la cocina y encerrando a Violet. Ese fu el
momento en que empezaron a gritar:
-Violeeeeeeee,cuidadooooo!!!!!!!!!.
Despues de eso, la sábana echó a correr hacia la habitación
de Tea, el sitio en el que estaban todas las chicas.
Intentaron atrancar la puerta pero fueron incapaces. La
sábana entró, pero se había quedado enganchada. En ese
momento aprovecharon para cortar la sábana y descrubir
quien era en realidad.
Al quitarle la sábana observaron que era Azabache, la prima
de Colette, que quería meterles miedo.
Violet salió de la cocina por una puerta secundaria, corrió
hacia ellas y cuando estuvieron todas juntas Tea dijo:
-Parece que no tengo que contar la historia... porque ya
hemos vivido una.
Y desde entonces todas las noches de Halloween ocurre lo
mismo.