cywilizacja medialna
DESCRIPTION
TRANSCRIPT
Cywilizacja medialna
Mowa jest konstytutywną funkcją człowieka.
Użycie mowy stanowi przejście od
zwierzęcego języka sygnałów do języka
synchronizyjącego działania grupowe oraz
przekazującego treści z pokolenia na
pokolenie.
Waga symbolu – na początku było Słowo
Środek wymiany myśli między dwiema
osobami
Stanowi podstawę komunikacji
interpersonalnej, bezpośredniej osobowej.
Słowo jako instrument komunikcji społecznej
natychmiastowa i wzajemna;
np. rozmowa, dysputa, pogawędka, przemówienie,
przesłuchanie, spowiedź;
należy do nietrwałych środków komunikowania – verba
volant (łac.) – słowa ulatują.
Platońska idealna społeczność powinna być
siedmiotysięczna, gdyż maksymalnie tylka tak wielka
zbiorowość może się zebrać, by wysłuchać mówcy.
Komunikacja werbalna
Poprzez ciało wyrażamy myśli i emocje.
Gesty, sposób zachowania, ubierania,
wreszcie język stanowią środek
symbolicznego wyrazu myśli.
Ciało ludzkie jako nośnik znaczeń
Decyzja nadawcy o nadaniu komunikatu o określonym
znaczeniu.
Zakodowanie zamierzonych znaczeń przez nadawcę w formie
określonych słów czy gestów.
Nadanie komunikatu – jego wypowiedzenie lub pokazanie.
Odbiorca postrzega komunikat jako zbiór o pewnym układzie
znaków.
Odkodowanie komunikatu przez odbiorcę.
Uzyskana interpretacja komunikatu wywiera pewien
określony wpływ na odbiorcę.
Proces komunikowania osobowego twarzą-w-twarz
Pogłoska rozpowszechniana w miejscach publicznych
(„arabski telefon”) – najczęstsza forma naturalnej
społecznej telekomunikacji.
Przekazywanie wiadomości z pokolenia na pokolenie –
naturalna ludzka pamięć.
Sposoby przypominania, mnemotechnika – Simonides.
Rozpowszechnianie wiadomości w społeczeństwach dawnych
Medium jako „wszelki środek utrwalania
informacji w czasie lub przekazywania jej w
przestrzeni” (T. Goban-Klas, Cywilizacja
medialna..., s. 17).
Media jako rozszerzenie ludzkich zdolnoci
(M. McLuhan, Zrozumieć media.
Przedłużenia człowieka, Warszawa 2004).
Medium/Media
konwencjonalne kody (alfabet, alfabet Morse’a,
sygnalizacja)
nośniki sygnałów (wibracje powietrza, fale świetlne oraz
papier, taśma filmowa, płyta gramofonowa)
instrument pozwalające na powielanie, transmitowanie lub
odbiór przekazu (prasa drukarska, radiostacja, odbiornik
radiowy, odbiornik telewizyjny)
instytucje, które tworzą przekazy (np.. prasa, radio,
telewizja)
Medium:
Medium pisma utrwaliło mowę.
Malarstwo i fotografia przedstawiło obrazy.
Telewizja umożliwiła przesyłanie obrazów.
Telefon, radio i komputer transmitują
dźwięki.Taśmy, płyty, pliki komputerowe je
utrwalają.
Zapis
„Każda kultura, aby się rozwijać, potrzebuje
środków utrwalenia i przeciwdziałania
zwrdności pamięci ludzkiej. Potrzebuje
zatem mediów. Ich prezentacja jest zarazem
opisem coraz większej części ludzkiej
kultury” – T. Goban-Klas, s. 18.
Istotna rola środków komunikacji w rozwoju społeczneństw
Masowa dystrybucja informacji wraz z pojawieniem się radio i
telewizji.
„mass media” – termin ukuty w latach 40-tych XX wieku w Stanach
Zjednoczonych.
„Media w społecznym sensie są instytucjami (prasa, radio, telewizja),
które pośredniczą, selekcjonują i tworzą przekazy medialne” – T.
Goban-Klans, s.23.
Komunikacja jednokierunkowa.
Media masowe
Utrwalają i przekazują społeczne wyobrażenia nt.
ludzkich charakterów, obyczajów, bohaterów, a
także je tworzą i konkrettyzują.
Osoby wypowiadające się do mikrofonu lub do
kamery nie są dyspontentami środów przekazu.
Wykorzystwywanie mediów dla zysku,
kształtowania własnej pozycji oraz umocnienia
aktualnego porządku społecznego czy politycznego.
Środki komunikacji jako środki wpływu
„Centralizacja władzy w sferze komunikowania i
mediów (powstawanie wielkich
międzynarodowych konglomeratów
medialnych) i ich zdominowanie przez
komercjalną lub polityczną ideologię ogranicza
pluzralizm opinii społecznych, a więc umacnia
polityczny i społeczny status quo” – T. Goban-
Klas, s. 24.
Forum publicznej prezentacji spraw narodowych i
międzynarodowych.
Jeden z instrumentów władzy społecznej,
narzędzie kontrali i zarządzania społeczeństwem.
Stymulanty rozwoju cywilizacji w aspekcie
artystycznym, obyczajowym i normatywnym,
poprzez promocję określonych wydarzeń i zjawisk,
np. w sztuce, modzie, obyczajach.
Media masowe to podstawowy system informacyjny współczesnego społeczeństwa
Dominujące źródła kształtowania
indywidualnej wyobraźni rzesz odbiorców,
czyli praktycznie całego społeczeństwa.
Sektor życia zbiorowego, nowy rodzaj
działalności gospodarczej , w wyniku której
wytwarzane są poszukiwane dobra kultury.
okno na wydarzenia i przeżycia innych
zwierciadło wydarzeń, zakładające kąt odbicia
rzeczywistości jako ograniczący to, co widziane
filtr selekcjonujący i przybliżający pewne wydarzenia
drogowskaz, przewodnik, interpetator wydarzeń
forum lub scenę prezentacji informacji i idei dająca
możliwość publicznej debaty
ekran
Media masowe jako:
1) znaków i sygnałów
2) języka
3) pisma
4) druku
5) telekomunikacji
6) komputera i telekomputera (internetu)
6 „epok” rewolucji komunikacyjnych wg. T. Gobana-Klasa:
Nowo powstające media łączą się z dawnymi
prowadząc do kumulacji.
Wszystkie media tworzą nowe formy społeczne i
instytucjonalne.
Istniejące środki komunikowania muszą się
zmieniać w związku z pojawieniem się nowego
medium- alternatywą jest ich zanikanie.
Rozwój mediasfery
Relacje nie mają charakteru
deterministycznego, choć „techniki
medialne wywierają bezpośredni wpływ na
procesy komunikowania i na całą kulturę” –
T. Goban-Klas, s. 33.
Rozwój mediów a zmiany społeczne
Mogą mieć pozytywny i negatywny wpływ,
ponieważ technika nie jest neutralna, ale
może być używana do zarówno dobrych, jak
i złych celów.
Wszelkie wynalazki techniczne mają
nieprzewidywalne konsekwencje.
Nie jednoznaczoność wpływu mediów.
Jakie widzicie Państwo pozytywne, a jakie
negatywne efekty wpływu nowych mediów
na człowieka i społeczeństwo?
Pytanie:
Jest to próba definicji nowego społeczeństwa w dobie mediów
masowych.
Stanowi duże uproszczenie rzeczywistości, ponieważ odbiorcą
przekazu medialnego nie jest samotna jednostka, ale grupa
społeczna.
Społeczeństwo współczesne nie jest zatomizowaną zbiorowością
sterowaną przez „elitę władzy” za pomocą środków masowego
przekazu, jak uważał np. amerykański socjolog po II woj. świat.
Charles W. Mills.
„Społeczeństwo masowe”:
Tadao Umesamo – autor koncepcji dżohoka shakai,
czyli „społeczeństwa informacyjnego”, pod koniec lat 60.
XX wieku.
Etap charakterystyczny dla epoki postprzemysłowej, w
której dominującym obszarem zatrudnienia nie jest już
praca na roli czy w fabryce, ale usługi.
Decydującą siłą rozwoju staje się wiedza teoretyczna oraz
działalność naukowo-badawcza.
„Społeczeństwo informacyjne”:
Pojęcie szersze od pojęcia „społeczeństwa
informacyjnego”.
Informacja jest rozpowszechniana sieciowo.
Globalna sieć telekomunikacyjna – początki:
poczta, telegraf i telefon; potam: radio,
telewizja, łączność satelitrna.
„Społeczeństwo sieciowe”:
Oparte na kontaktach zapośredniczonych:
zamiast Face-to-Face pojawia się Interface-
to-Interface.
Komunikacja następuje za pośrednictwem
mediów, zwłaszcza komputera i sieci.
„Społeczeństwo medialne”:
- zapośredniczenie kontaktów międzyludzkich
- tworzenie (produkcja) swoistej rzeczywistości wirtualnej – kultury
medialnej
- infrastruktura telekomunikacyjna stanowi podstawę sieci i obiegów
informacyjnych
- większość ludzkich działań jest wspomaganych przez techniki
medialno-informacyjne
- większość pracownikw wykonują zajęcia informacyjne
- większość PKB powstaje przy udziale sektora usług informacyjnych,
telekomunikacyjnych i medialnych
- informacja i wiedza są podstawowym towarem
„Informacja i wiedza są podstawowym
czynnikiem wytwórczym, kategorią
ekonomiczną (Towarem), a produkcja i obieg
wiedzy i informacji ma charakter
działalności gospodarczej, rozwój społeczny
opiera się na wykorzystaniu teleinformatyki”
– T. Goban-Klas, s. 44.
Dziękuję!