Dashtë Perëndia

Originali Titulli: God Willing

Autori: John Flavel

Botuesi: Grace Baptist Mission

Përkthyesi: Holger Dashi

Boton:

Bashkësia e Popullit të Zotit

Prishtinë

- 1998 -

HYRJE“Unë do t’i thërras Perëndisë,Shumë të lartit, Perëndisë që kryençdo gjë për mua.”Psalm 57:2

Ka dy mënyra me të cilat Perëndiashfaq Veten e Tij ndaj meje - mefjalën e Tij dhe me veprat e Tij.Lavdia e madhe e veprave tëPerëndisë në krijimin dheprovidencën (përkujdesjen)qëndron në faktin se atokonfirmojnë atë që Ai ka thënë në

fjalën e Tij të Shkruar.

Është kënaqësi e madhe të vëzhgoshprovidencën (përkujdesjen) përnjerëzit e Perëndisë. Providenca jovetëm i çon ata në parajsë, porgjithashtu, gjatë rrugës, sjellparajsën në shpirtrat e tyre.Perëndia më i mençur po i udhëheqtë gjithë me providencën e Tij drejtportit të lavdërimit të Tij dhelumturisë së njerëzve të Tij,megjithëse e gjithë bota është kaqshumë e zënë me drejtimin e velaveduke tërhequr lopatat me një synim

krejt të kundërt. Sa e madhe ështëkënaqësia, kur sheh se si bota bën tëzbatohen qëllimet e Perëndisë dukeu përpjekur t’i kundërshtojë ato; tëkryhet vullneti i Tij duke upërpjekur t’i rezistojë atij; dhe tëzmadhohet kisha e Tij, duke upërpjekur për ta shpërndarë atë.

Ka disa gëzime në jetën e Krishterëtë cilat janë aq të mëdha sa s’mundtë përshkruhen. Këto janëkënaqësitë e studimit të providencësnë jetën tënde. Provoje vetë; shijojedhe shikoje. Nuk do të duhet t’jua

thonë këtë të tjerët. “Unë do t’itherras Perëndisë, Shumë të lartit,Perëndisë që kryen çdo gjë përmua” (Psalm 57:2).

Kur Davidi bëri lutjen e cituar mësipër nga Psalm 57, ishte në rreziktë vritej nga mbreti Saul (1 Samueli24:1,2). Perëndia iu përgjigjkërkesës së Davidit duke e nxjerrëshëndoshë e mirë nga rreziku.Perëndia gjithmonë u përgjigjetlutjeve të fëmijëve të Tij. Këtëveprim të Perëndisë në të gjithamomentet e jetës sonë, si në gjërat e

vogla, ashtu edhe në të mëdhatë, nee quajmë “providencë”. Përvoja ekaluar e Davidit me përkujdesjet ePerëndisë ndaj tij i dha atij shpresëdhe fuqi për t’i thirrur Perëndisë nërrezikun e tij. Kështu, në ditët tona,të Krishterët duhet të mendojnë përmënyrën si Perëndia ka punuar përta në të kaluarën, kështu besimi dheshpresa e tyre do të bëhen më tëfuqishme.

Por njerëzit e Perëndisë nuk mundta kuptojnë gjithçka që ndodh me tagjatë rrugës për në parajsë.

Megjithëse Pjetri nuk e dinte seçfarë po i bënin kur Krishti i laukëmbët, atij iu tha se gjithçka do t’ibëhej e qartë më vonë (Gjoni 13:7).Kur të mbërrijmë në parajsë, do tëshohim se jo vetëm që është njëvend i bukur, por plus kësaj edhebukurinë e rrugës me anë të së cilëskemi ardhur. Është njësoj si tëshohësh pjesët e ndryshme të njëore. Fillimisht shohim pjesë tëveçanta dhe pastaj shohim të gjithëorën të montuar bashkë, tani secilapjesë është duke punuar më gjithë tëtjerat. Sa e këndshme do të ishte të

shihje, në një shikim, të gjithëplanin e përkujdesjes dhe arsyen esaktë për çdo veprim të Perëndisë.Megjithëse pamja jonë e tanishmeështë kaq e varfër në krahasim mepamjen që do të kemi nga parajsa,prapë ka kaq shumë ëmbëlsi në të samund ta quaj atë një parajsë evogël.

1. Kujdesi i veçantë iPerëndisë për njerëzit

e TijSikurse është kreu i njerëzve të Tijnë kishë, po ashtu Krishti ështësundues i tërë botës. Ai i kontrollonngjarjet në botë për të mirën ekishës. Synimi im këtu nuk është qëtë merrem shumë me ata që nukbesojnë në Perëndi. Unë dua të bindata që thonë se Perëndia ekziston që

punët e veçanta të providencës sëTij nuk janë thjesht rastësi. Kashumë njerëz të cilët e quajnë vetentë Krishterë dhe i vështrojnë gjëratqë ndodhin në jetën e tyre sikur tëjenë ngjarje natyrore. Ata mendojnëse punët e botës dhe të besimtarëvetë Zotit nuk drejtohen ngaProvidenca, por nga shkaqenatyrore. Kjo është njëlloj si tëjetosh sikur s’ka Perëndi. Çdonjeriqë mendon në këtë mënyrë, le tëshqyrtojë pyetjet e mëposhtme:

1. Si është e mundur që, shumë herë,

njerëzit e Perëndisë janë shpëtuarprej rrezikut dhe të keqes nga njëfuqi më e madhe se ajo e natyrësdhe që shpesh, në njëfarë menyre,ka qenë kundër rrjedhës natyrore tëngjarjeve?

Ujërat vërshojnë dhe mbysingjithça, por Deti i Kuq u nda dhemuri i ujit në të dy anët i lejoifëmijët e Izraelit të kaloninshëndoshë në anën tjetër. Zjarri tëdjeg me tërë fuqinë e tij, por kurNebukatnecari, Mbreti i Babilonisë,hodhi tre Çifute të rinj, njerëz të

Zotit, në furrën e zjarrtë nuk patifuqi të digjte as dhe një fije floku tëtyre, por në të njëjtën kohë, ai dogjiata që i hodhën djemtë në të. Është enatyrshme, që bishat e egra, siluanët, kur janë të uritur, të vrasinkafshë apo njerëz për ushqim, pornë strofkullën, ku Danielin e futënpër të gjithë natën, ata nuk edëmtuan fare atë.

2. Si mundet që, nëse shkaqetnatyrore nuk urdhërohen nga njëprovidencë e veçantë, të veprojnësë bashku në mënyra të tilla të

çuditshme për të mirën ebesimtarëve?

Në historinë e Jozefit, kadymbëdhjetë shkallë të providencësme anë të së cilës ai u bëKryeministër i Egjiptit. Sikur edhevetëm një të kishte dështuar, tregimido të kishte qenë krejt ndryshe. Nëkohën e Esterit, kishte shtatëveprime të providencës, që dukekoordinuar më njëra tjetrën sollënrrëzimin e Hamanit të lig dheshpëtimin Çifutëve nga shkatërrimi.Perëndia është i aftë të bëjë gjëra të

ndryshme për t’u kujdesur përnjerëzit e Tij, ashtu si një mjeshtërpërdor të gjitha llojet e veglave nëpunën e Tij. Në të njëjtën mënyrë qënjë mjeshtër merr një copë dru dhee kthen atë në vepër arti, po kështunjë dorë shumë e talentuar përdorveglat në repartin e providencës.

3. Nëse punët e njerëzve të Zotit nukdrejtohen nga një providencë eveçantë, si është e mundur që mjetetmë inteligjente dhe të fuqishme, qëpërdoren për t’i shkatërruar atos’bëjnë efekt, kurse mjetet e dobëta

e të pafuqishme që përdoren përsigurinë e tyre janë të suksesshme?

E tillë ishte edhe mjeshtëria dheforca e madhe e përdorur ngaFaraoni në përpjekjen e tij për tëshkatërruar njerëzit e Zotit,Izraelitët, saqë për logjikënnjerëzore ishte e pamundur që ata tëshpëtonin. Perandorët romakë, qëpushtuan botën, mobilizuan tërëfuqinë e tyre kundër kishës sëpambrojtur dhe të varfër, por kishambijetoi. Sikur gjysma e kësaj forcetë përdorej për të kundërshtuar

ndonjë popull, me siguri do takishte shkatërruar atë plotësisht.Perëndia i përmbush me suksespremtimet e Tij: “Unë do të shfarostërë kombet në mes të të cilëve tëkam shpërndarë, por megjithatë nukdo të të shfaros ty” (Jeremia 30:11).Dhe, “Asnjë armë që është krijuarpër t’u përdorur kundra teje s’do tëketë sukses” (Isaiah 54.17).

Në anën tjetër, mendoni se ç’mjetetë dobëta dhe të papërshtatshme uzgjodhën për të përhapurKrishtërimin në botë. Krishti nuk

zgjodhi njerëz me autoritet nëoborre mbretërore, por 12 NJERËZTË THJESHTË, ndër të cilëtkryetarë ishin peshkatarë. Ata udërguan, jo së bashku, por ca në njëvend dhe të tjerë në një vend tjetër,dhe prapë në një kohë shumë tëshkurtër ungjilli u shpërnda dhekishat u themeluan prej tyre nëmbretëri të ndryshme të botës. Qënga ajo kohë, e deri në ditët tona,një providencë e veçantë i karuajtur të Krishterët në kohët errezikshme dhe i ka mënjanuar tëgjitha përpjekjet për t’i rënuar ata.

4. Nëse të gjitha gjërat drejtohennga shkaqe natyrore, si është emundur, që njerëzit largohen ngarruga e keqe, nëpër të cilën atapërparonin me shpejtësi?

Pali ishte duke shkuar në Damaskpër të vrarë të Krishterët, kurpapritmas u godit me një shkëlqimnga qielli. Ai u pengua për tërealizuar synimin e tij dhe u bëapostull i Jezu Krishtit (Veprat 9:1-18). Më vonë, kur Çifutët menduanta vrisnin ndërsa u soll si i burgosurnga Çezarea në Jeruzalem,

guvernatori Festus (megjithëse nukdinte gjë për komplotin) vendosi tagjykonte Palin në Çezarea dhe jo nëJeruzalem, duke bërë kështu që tëdështonin planet e tyre (Veprat25:1-4).

Augustini, një udhëheqës i madh iKishës së hershme të Krishterë, poshkonte në një qytet që të mësontenjerëzit, dhe mori një udhërrëfyesme vete për t’i treguar rrugën.Udhërrëfyesi e ngatërroi rrugën, porduke marrë një drejtim tjetër ataarritën shëndoshë në qytet. Më pas

ata morën vesh se kishin shpëtuarpa rënë në dorë të armiqve, të cilëtpo prisnin ta vrisnin Augustiningjatë rrugës.

Cili është ai, që s’mund ta shohëdorën e Perëndisë në këto gjëra?

5. Nëse nuk ka një providencëmbisunduese që urdhëron të gjithagjërat për të mirën e njerëzve tëZotit, si është e mundur që e miradhe ekeqja që ata hasin në këtëbotë, u paguhet atyre të cilët ua bënëtë mirën apo të keqen?

Kur Faraoni urdhëroi vrasjen e tëgjithë djemve që u lindninIzraelitëve, mamitë refuzuan t’ibindeshin urdhërit. Për këtë,Perëndia i trajtoi mirë ato (Dalja(Eksodi) 1:21). Rahaba i fshehuvrojtuesit e dërguar në Jeriho, dhepër këtë u ruajt, kur të gjithë njerëzite qytetit u shfarosën (Joshua 6:25).Gruaja shunamite u tregua e mirëme profetin Elisha dhe siguroi njëdhomë për të gjatë gjithë kohës;Perëndia e gëzoi atë me një djalë (IIMbretërit 4:9-17). Publiusi,sundimtari në ishullin e Melitas, i

siguroi banim Palit pas mbytjes sëanijes. Perëndia shpejt ia shpërbleukëtë mirësi dhe i shëroi babanë e tijtë semurë (Veprat 28:7,8).

Në të njëjtën mënyrë, të këqijat qëiu janë bërë njerëzve të Zotit u janëkthyer si shpërblim armiqve të tyre.Siç e kemi parë, synimi i Faraonitishte të vriste fëmijët e pafajshëm tëIzraelitëve. Perëndia ia shpërbleuatij duke vrarë të gjithë tëparëlindurit e Egjiptit brenda njënate (Dalja 12:29). Hamani bëri njëtrekëmbësh shumë të lartë për

Mardokeun e mirë dhe Perëndiaurdhëroi që vete Hamani dhe dhjetëbijtë e tij të vareshin në të (Esteri7:10). Ahitofeli komplotoi kundërDavidit dhe dha udhëzime si tarrëzonin atë. Pikërisht, ky sugjerimveproi kundër tij dhe solli rënimin etij (II Samuel 17:23).

Pasi Perandori mizor romakMaksiminus kishte urdhëruar që fejakristiane të ndalohej plotësisht, ai usëmur nga një sëmundje etmerrshme, si Herodi në ditët eapostujve (Veprat 12:23).

Nganjëherë, shpërblimi i së ligës kaqenë tepër i saktë. Kur Nabothiishte vrarë, Ahabit iu tha: “Aty, kuqentë kanë lëpirë gjakun e Nabothit,ata do të lëpijnë gjakun tënd.” Dhekjo ishte vërtet ajo që ndodhi (IMbretërit 21:19 dhe 22:38).

Kështu, shkrimet vërtetohen ngaprovidenca. “Cilido hap një gropë,do të bjerë vetë në të dhe ai qërrokullis një gur, do të bjerë përsërimbi të” (Fjalët e urta 26:27), dhe“me çfarë mase ju matni, me atë dot’ju masin të tjerët” (Mateu 7:2).

6. Nëse këto gjëra janë thjeshtrastësi, si është e mundur që atopërkojnë në të gjitha hollësitë meshkrimet e shenjta?

A e frenon Perëndia fuqinë eshkaqeve natyrore në mënyrë tëmbinatyrshme? Kjo s’është rastësi,por është në përputhje me fjalën:“Kur do të kalosh përmes ujëraveUnë do të jem me ty, ose do tëkalosh lumenjtë, nuk do të të mbytin;kur do të ecësh nëpër zjarr, nuk dotë digjesh dhe flaka s’do të tëkonsumojë” (Isaia 43:2). A

veprojnë dukuritë natyrore për tëmirën e njerëzve të Zotit? Kjo ështënë përputhje me shkrimin e shenjtë:“Të gjitha gjërat janë tuajat ... dheju jeni të Krishtit” (I Korintasve3:22).

Kur providenca i ndalon njerëzit emirë të hidhen në ligësi, ose njerëzite këqinj për të bërë të liga, e vërtetadhe rëndësia e shkrimeve të shenjtatë mëposhtme bëhen të njohura nënjë mënyrë mjaft reale: “Rruga enjeriut nuk është në veten e tij: nukështë brenda njeriut i cili ecën për

të kontrolluar hapat e tij” (Jeremia10:23) dhe “Zemra e një njeriuplanizon rrugën e tij: por Zoti iadrejton hapat që bën” (Fjalët e urta16:9). Kur të këqiat që kanë bërë tëligjtë bien mbi vetë kokat e tyre,vërtetohet Psalmi 9:16: “I pasbesi ukap në lakun e veprës së duarve tëtij.” Kiri, udhëheqësi i Perandorisëpersiane, i lejoi njerëzit e Perëndisëtë lëviznin lirisht sepse shkrimet eshenjta thoshin se ai duhet tëvepronte kështu megjithëse kjo ishtekundër interesave të tij (Isaia45:13). Të gjithë njerëzit në botë i

plotësojnë synimet e Zotit, madjeedhe kur ata s’duan ta bëjnë këtë.

7. Nëse këto gjëra ndodhinrastësisht, si shpjegohet që atondodhin pikërisht në kohën e duhur?

Dhiata e vjetër është plot meshembuj të ngjarjeve të tilla.Hagarit i tregohet pusi me ujë, kurajo po mendonte se po e linte djalinIshmaelin të vdiste nga etja(Zanafilla 21:16,19). Engjëlli ithirri Abrahamit dhe i tregoi njëdash për ta flijuar, kur ai ishte gati

të vriste djalin e tij Isakun(Zanafilla 22:10-14). Mbretit Saul ithanë: “Filistinët kanë pushtuartokën”, në çastin kur ai po bëhejgati të vriste Davidin (I Samuel23:27). Lajmi për një sulm nga njëdrejtim tjetër bëri që ushtriaasiriane të tërhiqej nga Jeruzaleminë çastin kur po përparonin drejtqytetit (Isaia 37:7,8). Kur komplotii Hamanit kundër Çifutëve ishte gatitë zbatohej, “atë natë, mbreti nukmund të flintë” (Ester 6:1). Shumëndodhi të ngjashme për njerëzit ePerëndisë mund të tregoheshin si

fakte të mëtejshme për përpikërinëme të cilën providenca punon përta.

8. Nëse këto gjëra janë thjeshtrastësi, si shpjegohet që ato ndodhinsipas lutjeve të besimtarëve, të cilëte dinë se kanë marrë përgjigje tepërtë sakta ndaj kërkesave të veçantaqë kanë bërë (I Gjon 5:15)?

Shërbëtori i Abrahamit u lut përsukses, kur ai u nis për të kërkuarnuse për Isakun. Lutjes së tij iu dhapërgjigje pikërisht sipas fjalëve që

ai kishte përdorur (Zanafilla24:14,46). Fëmijët e Izraelit ithirrën Perëndisë kur Faraoni dheEgjiptianët marshuan pas tyre(Dalja 14:10) dhe Deti i Kuq u ndanë dy pjesë para tyre. Mbreti Asakishte përballë një ushtri qënumuronte mijëra, shumë më tepërse e tija dhe ai i klithi tëPlotfuqishmit, Zotit të tij: “O Zot,nuk ka njeri veç teje që mund tëndihmojë në luftimet midis një tëfuqishmi dhe atij që i mungon forca.Na ndihmo, o Zot, Perëndia ynë,sepse ne mbështetemi te ti dhe

dalim kundër kësaj shumice nëemrin tënd”. Përgjigja e Zotit ishte,duke i dhënë një fitore të madhe atij(II Kronikave 14:11). Pjetri ishteburgosur dhe kisha lutej ditë e natëpër të. Shikoni se si iu dha përgjigjelutjeve të tyre tek Veprat 12:1-12.

Kush mund të thotë, se providenca ePerëndisë nuk tregon se Ai është njëPerëndi që i dëgjon dhe u përgjigjetlutjeve? “Sepse sytë e Zotitshikojnë gjithandej nëpër të gjithëbotën, për të treguar veten tëfuqishëm ndaj atyre që kanë një

zemër të ndershme ndaj Tij” (IIKronikave 16:9).

2. Si vepron Perëndiame Providencën e Tij

në jetën tonë

1. Providenca gjatë lindjessonë.

Davidi e lavdëron krijimin emrekullueshëm të P, kur shehmënyrën si Perëndia e kishte krijuardhe njihte çdo detaj të trupit të tij tëvogël, bile para se ai të lindte

(Psalmi 139:13-16). Por trupi ështëvetëm pjesa e jashtme e njeriut tëvërtetë. Perëndia, gjithashtu, i krijoiqëniet njerëzore të afta të mendojnëdhe të duan; në këtë mënyrë ne jemikrijuar në ngjashmëri me Perëndinë.Shihni se sa mirë providenca kavepruar për ju që në ditët e para tëjetës suaj në këtë botë. Ju ka sjellëshëndoshë e mirë përmes shumërreziqeve, në atë vend ku dëshironPerëndia.

2. Providenca në kohën dhevendin tonë të lindjes

Perëndia caktoi kohën dhe vendinku ju lindët. Të gjitha vendet nukjanë njësoj për të jetuar, dhe ata qëbanojnë në një vend ku Zoti me tëvërtetë adhurohet dhe lajmi i mirë ishpëtimit nga Biri i Tij Jezu Krishtipërhapet lirisht, ndihmohen ngaprovidenca në mënyrë të veçantë.Mirësia e providencës shihet nëseprindërit tuaj janë të Krishterë.Lutjet, mësimet dhe shembulli i tyreju inkurajojnë të kërkoni njohjen ePerëndisë dhe jetën e përjetshme.Por edhe nëse prindërit tuaj nukjanë të Krishterë, prapë është një

providencë e veçantë kur Perëndiname bujarinë e Tij ju jep dëshirënpër ta njohur Atë, kur çdonjeripërreth nuk e ka një dëshirë të tillë,sepse mendjet e tyre ekundërshtojnë Perëndinë dhe rrugëte Tij.

3. Providenca gjatë lindjessërish

Providenca shihet qartë në mënyrënse si Perëndia i ndryshon burrat dhegratë që mendojnë vetëm për vetene tyre dhe u jep mundësinë ta njohin

vërtet veten e Tij. Kjo është një ngamirësitë më të mëdha që ju merrninga providenca dhe dëshira juaj ezemrës do të jetë të mendoni dhe tëflisni për këtë. Përvoja e Jakobit nëBethel ishte gjithmonë e ëmbël përmendimet e tij (Zanafilla 28:10-22).Besimtarë të tjerë, gjithashtu, kanëpatur vendet e tyre “Bethel”, kuPerëndia ka lënë mbresa të thella nëzemrat e tyre, përshtypje të cilats’mund të harrohen kurrë.

Mënyra më e habitshme dhe emrekullueshme se si providenca

vepron për t’u dhënë njerëzve njënjohje të Perëndisë duket në shumëshembuj në Bibël. Një vajzë evogël, që u kap robinë në tokën eIzraelit, u bë shërbyese e gruas sëNaamanit, kapiten i ushtrisë sëmbretit të Sirisë. Ajo i foli zonjëssë saj për fuqinë që Perëndia tregoinëpërmjet profetit Elisha, dheNaamani u shërua nga sëmundja etij leproze (II Mbretërit 5:3).Krishti duhej të kalonte nëpërSamari dhe në drekë pushoi tek pusii Jakobit. Një varg providencash tëmëdha e të mira pasuan këtë ngjarje

“të zakonshme”. Fillimisht gruajasamaritane dhe më pas shumë njerëztë tjerë në këtë qytet filluan tëbesojnë në Krisht (Gjoni 4:4-42)).Filipi hypi në karron e Ethiopianit,pikërisht kur mendja e këtij njeriuishte gati të kapte shkëndijën e parëtë njohjes së Krishtit ndërsa lexontelibrin e Isaias (Veprat 8:26-35).

Qysh nga ato ditë të hershme,providenca ka përdorur mënyra tëndryshme për t’i kthyer njerëzit tekJezu Krishti. Një fletë e një libri tëmirë, përdorur për të mbështjellë

diçka të blerë në treg, ishte mjeti qëe ktheu në besim një nga predikuesite Uellsit. Leximi i një libri të mirëka qenë shpesh mënyra për t’i sjellënjerëzit tek Krishti. Disa herëpredikuesit, për një shkak a njëtjetër, kanë ndryshuar temën e tyrenë minutën e fundit dhe dikush, dukedëgjuar, ka filluar të njohë vetendhe Shpëtimtarin. Gardianët ëburgjeve janë kthyer nëpërmjetfjalëve të thëna nga njerëzit e mirëtë burgosur, si gardiani i Filipisë nëditët e Palit (Veprat 16:25-31).Njerëz të këqinj kanë shkuar të

dëgjojnë një predikues me qëllimqë të tallen dhe të shkaktojnëtrazira, por Perëndia u ka faluratyre, u ka treguar mëkatin e tyredhe ata kanë kërkuar dhe gjeturfaljen. Një i këtillë ka qenëGjerasim Qiriazi, i cili e themeloikishën ungjillore në Korçë nëshekullin 19të.

Unë kam dëgjuar për një të ri i cilierdhi në Angli me një anije ngaAmerika. Ai ishte përpjekur tëvetëvritej dhe kishte qenë farepranë vdekjes. E takova mëngjezin,

pas përpjekjes së tij për vetëvrasjedhe e bëra të kuptonte se ishte enevojshme që ai të largontemendimet e tij të gabuara dhe tëbesonte në Krishtin, që të kishtekështu jetën e përjetshme. Ai i bërinjë kërkesë shumë serioze Zotit, qëkëto gjëra do të zgjidheshin nëshpirtin e tij. Unë u largova pashpresë se do ta shihja përsëri, porai ishte akoma gjallë në mbrëmje.Më tha se Zoti e kishte ndihmuar tëlargohej nga mëkati, por kishte njëgjë që e shqetësonte akoma. A do tëvepronte gjaku që Jezu Krishti

kishte derdhur edhe ndaj tij, i cilikishte derdhur gjakun e vet? I thashëse Krishti e derdhi gjakun e Tijedhe për ata të cilët me duart e tyremizore e përgjakën Atë, dhe se kjoishte diçka më e keqe se ajo qëkishtë bërë ai. Pastaj ai tha: “Unëdo të vij tek Krishti, dhe le të bëjëAi me mua ç’te dojë.” Mëngjezintjetër, për çudinë e të gjithëve aiishte shumë më mirë. Ai u bë gjithëshëndet. Ai u kthye në Amerikë dhepata një letër nga një mik që mëthoshte se nëse Zoti ndonjëherëkishte bërë një vepër të madhe, kjo

ishte pikërisht në jetën e këtij të riu.Sa të çuditshme janë metodat eprovidencës për t’i drejtuar njerëzitdrejt Krishtit!

Për sa kohë që providenca bën tëndodhin gjëra shumë të çuditshme,duke zgjuar shpirtrat, puna vazhdonderisa shpirtrat shpëtohenplotësisht. Më kujtohet rrëfimi i njënjeriu, i cili kishte hequr dorë ngajeta e tij e shthurur dhe nga shokët etij të këqij. Pasi kishte kaluar cakohë, ra në ngasje të kthehej nërrugën e keqe. Providenca e bëri atë

të shihte gjendjen e tij duke i sjellënë mend Fjalët e urta 1:24-26. Ai ushqetësua shumë dhe mendoi semëkati i tij s’mund të falej. Por Zotii tregoi fjalët e ungjillit sipas Lukës17:4 dhe kjo gjë solli paqe nëmendjen dhe zemrën e tij. Një gruae mirë mendonte se Zoti e kishtelënë. Ajo përfundoi në një gjendjetë tillë dëshpërimi, sa refuzontegjithçka. Një ditë, një ungjilltarshkoi për t’i bërë një vizitë. Ajomori një gotë nga tryeza dhe tha:“Jam kaq e sigurt për dënimin timsa edhe thyerja e kësaj gote”. Ajo e

hodhi gotën në tokë me tërë fuqinë esaj, por për habinë e të gjithëve,gota s’u thye. Kleriku i tregoi asajse kjo ishte puna e providencës dhe,që nga ajo kohë, gjendja e sajmendore u përmirësua dukshëm.

Dhe tani, a keni qenë ju aqmirënjohës sa duhet të keni qenë përkëtë favor mbi favoret e tjera që jujanë bërë? Ka shumë llojemëshirash që u jepen njerëzve ngaana e providencës, por asnjë si kjo.Mendoni pak se si providencakishte një synim për të mirën tuaj të

përjetshme, të cilën ju s’e kuptonitnë atë kohë. Mendimet e Zotit nukjanë mendimet tona. Ashtu sikurseqiejt janë më të lartë nga toka,kështu janë rrugët dhe mendimet eTij më të larta se tonat (Isaia55:8,9). Zakeu s’e dinte se ç’do tëndodhte kur u ngjit në pemë për tëparë Krishtin që po kalonte. Çfarëqëllimi të dashur kishte Krishte përtë! Krishti shkoi në shtëpinë eZakeut për t’u bërë mysafiri dheShpëtimtari i tij (Luka 19:2-10). Pokështu edhe ju pak kini menduarrreth synimit të providencës kur

shkuat, për një arsye a një tjetër, tëdëgjonit predikimin e fjalës sëZotit. Ajo të dërgoi ty mesazhin eshpëtimit. Çdo gjë e mirë vjen teknjerëzit prej providencës, por asgjënuk është kaq e mirë sa kjo mirësishpirtërore. Kjo mirësi e veçantë, ecila vjen nga dashuria e pashoqe ePerëndisë, u jepet vetëm tëzgjedhurve të Perëndisë (ISelanikasve 1:4,5). Shpëtimi ështëabsolutisht i sigurtë. Ndërsa shikoniprapa drejt kohës kur ju u kthyet tekPerëndia që ju zgjodhi para se tëkrijohej bota, kështu mund të

shikoni përpara drejt kohës kurshpëtimi juaj do të plotësohetpërfundimisht. Kjo mirësishpirtërore është e pafundme. Ajodo të jetë me ju edhe kur babai,nëna, familja, prona, shëndeti dhejeta t’ju kenë lënë.

4. Providenca në punët tonatë perditshme të kësaj jete

Providenca kujdeset për mirëqenientuaj në këtë botë si dhe në botën qëdo të vijë. Të jetosh pa bërë gjë nukdo të thotë të jetosh me ndershmëri,

këtë Shkrimi i Shenjtë e thotë qartëtek I Selanikasve 4:11,12. S’ështëmëshirë e vogël të kesh një punë tëndershme e të ligjshme. Perëndiathërret shumë njerëz të punojnë përTë ndërsa bëjnë punën e tyre tëzakonshme. Amosi dhe Davidi ishinbarinj kur Përendia bëri njërinprofet dhe tjetrin mbret (Amos7:14,15 dhe Psalm 78: 70,71).Pjetri dhe Andreu ishin peshkatarë,dhe Krishti u kërkoi të bëheshin“peshkatarë njerëzish” (Mateu4:18,19).

Disa njerëz mund të ankohen sepuna e tyre është shumë e vështirëdhe u ha shumë kohë. Përgjigja imeështë kjo: urtësia e providencës eparashikoi këtë të ishte punësimi mëi përshtatshëm dhe i saktë për ju kumund t’i shërbeni Perëndisë. Nëseju do ta kishit më të lehtë dhe tërehatshme, mund të kishit më tepërtundime dhe shëndeti juaj mund tëmos ishte shumë i mirë. “I ëmbëlështë gjumi i punonjësit, qoftë edhekur ha pak ose shumë; por velitja etë pasurit nuk e lë atë të flerë”(Predikuesi 5:12). Nëse keni

dëshira shpirtërore, ju mund tëkënaqeni me praninë e Perëndisëedhe në punën tuaj, dhe do të kenica kohë të lirë gjatë ditës, kur jumund të luteni dhe të mendoni përfjalën e Tij.

Nëse jeni i Krishterë, Perëndia kapremtuar për të mos ju lënë kurrëvetëm (Hebrenjtë 13:5).Përkujdesja ka urdhëruar atëpozicion në botë, i cili është me tëvërtetë më i miri për të mirën tuaj tëpërjetshme. Ne urdhërohemi që tëjemi të kënaqur me atë që kemi,

megjithëse ajo mund të jetë diçka jomë shumë se sa ushqimi dhe rrobattona të nevojshme (Timotheu 6:8).

Urdhëri që iu dha Adamit tekZanafilla 3:19 është edhe për ne sot.Ne duhet të punojmë me të gjithëforcën, në çfarëdo gjë që bëjmë.Por duhet të jemi të kujdesshëm,mos të humbim lidhjen mePerëndinë nga dëshira për t’upasuruar. “Ata, të cilët duan tëbëhen të pasur, bien në tundim, nëlak dhe në shumë pasione tëpaarsyeshme dhe të dëmshme, që i

plandosin njerëzit në rrënim dheshkatërrim” (I Timotheu 6:9).Perëndia është Ai që të jep fuqi përtë vënë pasuri (Ligji i Përtërirë8:18). Mos merrni përsipër ndonjëpunë pa i bërë lutjen Perëndisë qëta bekojë (Psalmi 37:4,5). Kënaqunime pozitën dhe punën ku providencaju ka vendosur. Providenca ështëmë e mençur se ju dhe i ka planizuargjërat për të mirën tuaj tëpërjetshme. Të jeni i sigurt për këtë.

5. Providenca në jetën tuajfamiljare

Përkujdesa jep një ndihmë tëveçantë në gjetjen e gruas apo tëburrit dhe më pas në dhurimin efëmijëve. Kjo duket qartë në rastine Abrahamit, që kërkonte grua përIsakun (Zanafilla 24); në tëdhuruarit e fëmijës Samuel ndajAnës (I Samuel 1:20); dhe nëlindjen e Gjon Pagëzorit përZakarian dhe Elizabetë (Luka1:13,14). Mjaft providencë shihetnë dhënien e partnerëve tëpërshtatshëm për ne, diçka kjo qërezulton në martesa të lumtura dheplot paqe. Veçanërisht për t’u

përmendur është fakti se mënyra nëtë cilën një partner jeton është njëformë për t’i sjellë mirësi tëpërjetshme shpirtërore tjetrit.“Çfarë di ti, o grua, nëse do tashpëtosh burrin? E nga e di ti, oburrë, nëse do ta shpëtosh gruan?”(I Korintasve 7:16). Kur të dypartnerët janë të Krishterë, salumturi që përkujdesja i bashkoi atanë lidhje kaq të ngushta me njëritjetrin këtu mbi tokë, dhe bëri tëkenë një shpresë të përjetshme tëshpëtimit në parajsë.

Një numur i madh grash dhe burrashnuk janë në gjendje që t’i gëzojnëkëto gjëra të mira. Nëse juve ju janëdhënë këto bekime të mëdha, mosharroni të falënderoni Perëndinëdhe të jetoni duke i dhënë lavdiAtij. Perëndia pret lavdi, kudo kugjeni rehati. Vdekja shpejt do tandajë familjen; kështu, jetoni nëmënyrë të tillë që dita e ndarjes tëjetë e ëmbël.

6. Të mirat e providencëspër familjet tona

Ju e dini çfarë i premtoi Perëndiapopullit të Tij: “Luanët e vegjëlvuajnë nga mungesa e madhe dhenga uria, por atyre që kërkojnëZotin nuk u mungon asgjë” (Psalmi34:10). Sigurisht, “Ai u jep ushqimeatyre që kanë frikë prej tij dhe do tambajë mend gjithnjë besëlidhjen etij” (Psalmi 111:5). Mëshirat e Zotitjanë “të reja çdo mëngjez” (Vajtimet3:23). Jakobi e quajti Atë,“Perëndia i cili më ka ushqyer derimë sot” (Zanafilla 48:15).

Ju kërkoj të vini re rrugën e

providencës, që nga dita juaj e parëe deri më sot, kështu mund të shihniçfarë ka bërë Perëndia për ju.Nganjëherë Perëndia na bekon pak,në fshehtësi, dhe kjo është emjaftueshme për ne dhe familjettona. Kjo ndodhi me Elinë (IMbretërit 17: 8-16). Shumë njerëztë tjerë, edhe në kohët e fundit, kanëparë se Perëndia dërgon para dheushqime në çastin kur ato nevojitenurgjentisht. Urtësia e providencësduket në plotësimin e nevojave tonareale dhe jo në dhënien e gjithçkajeqë ne duam. “Perëndia im do t’ju

japë gjithçka që ju duhet”(Filipianët 4:19). Urtësia eProvidencës duket po ashtu edhe nëmënyrën se si plotësohen këtonevoja. Gjërat për të cilat keminevojë nuk na jepen të gjithamenjëherë. Ne duhet të lutemi dhe tëbesojmë, kështu që mirësia ePerëndisë të duket më qartë kur këtonevoja përmbushen.

Më lejoni t’ju kërkoj që të mosharroni kujdesin dhe mirësinë eprovidencës, të cilat ju i keniprovuar në shumë mënyra. Besojini

providencës edhe në të ardhmen.Kjo ishte ajo që s’bënë fëmijët eIzraelit. Ata thanë: “Ja, ai e goditishkëmbin dhe prej tij dolën ujëradhe vërshuan përrenj. A mund t’iajapë bukë dhe mish popullit të tij?”(Psalmi 78:20). Çfarë mosbesimitreguan, edhe pasi ata e panë fuqinëe Perëndisë të punonte për ta nëmënyra të tilla të mrekullueshme!Kështu, të jeni të kënaqur mepozicionin ku providenca ju kavendosur. Dhe nëse ke shqetësime,lutju Perëndisë në kohë nevoje dheAi nuk do t’ju harrojë (Isaia 41:17

dhe Filipianëve 4:6). Zogjtë në ajërs’ dinë ku të gjejnë ushqim, porPerëndia ua siguron (Mateu 6:26).Kujtoni lidhjet tuaja me Krishtindhe premtimet e Tij dhe do tëkënaqeni me atë që keni.

7. Providenca na ruan nga eliga

Providenca na ruan nga sulmet etërbuara të Satanit ndaj shpirtravetona. Perëndia ka premtuar se“bashkë me provat, do t’ju japërrugëdalje e forcë për t’u bërë ballë

atyre” (I Korintasve 10:13). Në njëbotë me mëkate, providenca ePerëndisë nuk e lejon të ligën tëshpërthejë me furi nga natyra jonëmëkatare. Kur njerëzit e Sodomitqëndronin plot me dëshira të ligajashtë shtëpisë së Lotit, u verbuannga providenca (Zanafilla 19:11).Abigaili u nxit të takonte Davidinpikërisht në kohë për ta ndaluar atë,në vrasjen e Nabalit dhe njerëzve tëtij (I Samuel 25:34). Kur mbreti imirë Jehoshafat ishte duke lidhurmiqësi me mbretin e lig Ahaziah,Perëndia e ndaloi ta bënte këtë duke

i shkatërruar anijet që kishtendërtuar (II Kronika 20:35-37).

Mendoni seriozisht për një moment.Natyra juaj e ligë ju ka shtyrë menxitim drejt mëkatit, dhe prapëprovidenca ju ka ruajtur, të mosbini. Sikurse apostulli tha, “Secilitundohet i udhëhequr dhe imashtruar nga lakmia e vet” (Jakovi1:14). Ju duket vetja si pupla nëfurtunën e tundimit. Si psalmistit,këmbët tuaja thuajse rrëshqitën,hapat gati gabuan (Psalm 73:2). Sae trishtueshme do të kishte qenë,

nëse Përendia s’do t’ju shpëtonteme mëshirën e Tij nga gjithë këtotundime. Ja ku po ju them se s’mundt’i numëroni dot se sa e sa herëpërkujdesja tregon mëshirë ndajjush. Kështu, të jeni mirënjohës dhemos mendoni se largimi juaj ngamëkati ndodhi rastësisht, ose sipasojë e vëmendjes dhe e zgjuarsisësuaj. “Mbaje veten në dashurinë ePerëndisë” (Juda 21), dhë “Ruajezemrën tënde me shumë kujdes,sepse nga ajo dalin burimet e jetës”(Fjalët e urta 4:23).

8. Providenca na ruan ngasëmundja dhe rreziku

Ka shumë rreziqe përqark nesh nëkëtë botë. Tek II Korintasve 11:23-27, apostull Pali na tregon sa herëka qenë në rrezik dhe pranëvdekjes. Providenca na mban gjallë,megjithëse shpesh sëmuremi. Syriështë një pjesë e vogël e trupit, porka shumë sëmundje që e prekin atë.Krijuesi sidoqoftë i ka dhënë atijmbulesa të ndryshme natyrale, dukepërfshirë këtu kapakët që e mbrojnëatë. Davidi lutet: “Më ruaj si beben

e syrit” (Psalmi 17:8). Shumënjerëz kanë parë veprat emrekullueshme të providencës, kurkanë qenë në det. Poeti flet për totek Psalmi 107:23-30. Ata të cilëtkanë kaluar vite në det kanë qenë nërrezik të madh dhe pranë përjetësisëderi më fund të ditëve të tyre. Atakanë arsye të lavdërojnë Perëndinëpër mirësinë dhe mrekullinë e Tijndaj njerëzve.

Historia jep shembuj pa mbarimjetësh të shpëtuara nga mëshira ePerëndisë, dhe mendoj se shumë

nga ne mund të tregojmë për të tillapërkujdesje nga vetë përvoja jonë.Shikoni pra se sa borxhli i jeniprovidencës deri në këtë ditë.Mendoni, se si të gjitha pjesët etrupit tuaj janë ruajtur me dashuringa dëmtimi, bile edhe kur ato janëpërdorur për qëllime mëkatare, parase ju të njihnit Zotin si Perëndinëtuaj. Sa të mëdha kanë qenë mëshiradhe durimi i tij ndaj jush!

Pse përkujdesja ka treguar njëkujdes kaq të madh për ju? Meqëllim që ju të përdorni trupin tuaj

në shërbim të Tij. Nëse jeni iKrishterë, trupi juaj është pjesë eblerë prej Krishtit; është nëkujdesin e engjëjve, dhe do të marrëpjesë në lavdinë dhe lumturinë ebotës që do të vijë (I Korintasve6:20; Hebrenjtë 1:14; Filipianëve3:21). Sa gjë e arsyeshme ështëatëherë, që trupat tanë tëpërdoreshin dhe madje të treteshinme gëzim për t’i shërbyerPerëndisë!

9. Providenca na ndihmon tëbëhemi më të shenjtë

Njerëzve të Zotit iu është treguar, seata duhet të jenë “të vdekur përmëkatin, por të gjallë përPerëndinë, në Jezu Krishtin, Zotintonë” (Romakët 6:11). Shpirti iShenjtë, që jeton tek ne, na jepdëshirën të shkatërrojmë mëkatin nëtrupin tonë dhe na ndihmon ta bëjmëkëtë. Perëndia, me shumë mençuri,urdhëron providencën të punojë meShpirtin e Shenjtë që të ndodhë enjëjta gjë.

Pali ankohet me trishtim për ligjin emëkatit, që është në trupin e tij

(Romakëve 7:23) dhe, medëshpërim të madh, çdo besimtar ehas këtë përditë. Por Shpirti tekbesimtari u reziston tendencavemëkatare nga brenda dheprovidenca bllokon rrugën tonë ngajashtë për të na ruajtur nga mëkati(Hosea 2:6 dhe II Korintasve 12:7).Perëndia shpesh lejon të kemishqetësime të tilla si sëmundje tëndryshme, me qëllim që ne tëshohim dhe të ndjejmë forcën emëkatit brenda nesh dhe të kthehemiprapë tek Ai. Poeti tha: “Para se tëpikëllohem endesha sa andej e

këndej, por tani ndjek fjalën tënde”(Psalmi 119:67).

Nganjëherë dashuria e njerëzve tëZotit varet nga gjërat e mira në botë.Zemra e Hezekiahut ishte tekpasuritë e tij dhe ua tregonte ato mekrenari njerëzve nga Babilonia;profeti Isaia i tha se ato së shpejtido të mbarteshin për në Babiloni(Isaia 39). Mbreti i mirë David edonte birin e tij të pashëm por tëmarrë, Absalomin, me një dashuriqë ishte tepër e madhe. Perëndiabëri që me vdekjen e papritur dhe

mizore të Absalomit Davidi tëkuptonte se sa gabim kishte qenë (IISamueli 15-19).

Mëkati që është tek ne shfaqet sikrenari. Kur ne nderohemi, krenariae zemrës sonë rritet, kështu një njerii mirë ka thënë: “Ai që mëlavdëron, më dëmton”. Zemrat tonamëkatare na japin shpresa të mëdhapër lumturi dhe kënaqësi në gjërat ekësaj bote. Ashtu, si Jobi, ne themi:“Kam për të vdekur në folenë timedhe do të shumëzoj ditët e mia sirëra” (Jobi 29:18). Sa shpejt që

shpresave të tilla u vjen fundi prejveprimeve të providencës sëPerëndisë. Shumica e njerëzvembështeten në gjërat që u japinrehati, në vend që të mbështeten tekvetë Perëndia. Kështu, fëmijët eIzraelit u mbështeten tek Egjipti, porZoti bëri që Egjipti të dështonte dhekjo i dëmtoi ata (Ezekiel 29:6-8).Nganjëherë Perëndia e lejonvdekjen të marrë një anëtar tëdashur të familjes. Në këtë mënyrë,Ai largon dashurinë e zemrave tonanga ai person për t’ia dhënë këtëvetëm Perëndisë.

Kështu, për të përfunduar pjesën edytë, ju kërkoj të mendoni thellë përkëtë gjë të mahnitshme të lidhjeve tëPerëndisë me ne. Mendimet e mianë këtë pikë përmblidhen ngaDavidi tek Psalmi 144:3: “O Zot,çfarë është njeriu që ti të kujdeseshpër të, ose biri i njeriut që ti tapërfillësh?” Solomoni mendoi përmadhështinë e Perëndisë dhe tha:“Qiejtë dhe qiejtë e qiejve nuk janënë gjendje ta nxënë” (II Kronika2:5). Profeti Isaia deklaroi se“Kombet janë si një pikë uji nëdet... gjithë kombet para Tij janë

asgjë” (Isaia 40:15 dhe 17). Porçdo njeri është kaq mëkatar dhe ipadenjë qoftë edhe në gjendjen e tijmë të mirë. Jeta e tij është një njëshfaqje boshe dhe vitet e tij janë njëhiç për sytë e Perëndisë.

Sa gjë e mrekullueshme është që kyZot të mendojë kaq shumë për nedhe të punojë me të gjithaprovidencat e Tij. Ai nuk ka nevojëpër ne, por është plotësisht i lumturedhe pa ne. Ne s’mund t’i shtojmëAtij kurrgjë. Ai na zgjodhi lirisht,me hirin dhe dashurinë e tij të

pafund, për t’u bërë njërëzit e Tij tëdashur. Nëse Davidi mundi të thotëtek Psalmi 8:3, 4, “Kur mendojqiejtë e tu, që janë vepër egishtërinjve të tu, hënën dhe yjet qëti ke vendosur, çfarë është njeriu, qëta mbash mend, dhe biri i njeriut, qëta vizitosh?” sa më tepër duhet tëthemi ne: “Kur ne mendojmë përbirin Tënd, të vetmin Bir tëdashurisë sate, i cili është aq i mirëdhe i madh sa nuk mund taimagjinojmë dot, O Zot, çfarë ështënjeriu, që një Krisht i tillë të vdistepër të?”

Mëshirat ndaj nesh janë të “reja çdomëngjes” (shihni Psalmi 40:5 dheVajtimet 3:23). Providenca është sinjë burim nga i cili del mirësia ePerëndisë për gjërat që kanë lidhjemë këtë jetë dhe atë që do të vijë,qofshin këto për të gjithë apo përindividë, në ngjarje të zakonshmedhe të jashtëzakonshme, e shumë eshumë të tjera që s’mund tënumërohen. Dhe në gjithçka qëndodh ndaj besimtarëve, ëngjëjtkujdesen për ne (Hebrenjtë 1:14).

3. Pse duhet tëmendojmë thellë rreth

providencave tëveçanta?

Pasi kemi parë se si Zoti kujdesetpër njerëzit e Tij me providencë tëveçantë, e kuptojmë se Ai naurdhëron të mendojmë seriozishtrreth veprimeve të Tij, veçanërishtnë kohë të vështira.Duke vepruar në këtë mënyrë, ne do

të forcojmë besimin tonë (Mateu6:28). Duke mos vepruar kështu nenuk do ta kënaqim Perëndinë(Psalmi 28:4,5). Nëse veprimet eprovidencës nuk do të shihen mevëmendje, nuk mund të lavdërohetPerëndia për asnjë prej tyre. Psalmi107 tregon për providencën ePerëndisë për njerëzit e Tij nëvështirësi (vargjet 4-7); tëburgosurve në pranga (vargjet 10-14); njerëzve të sëmurë (vargjet 17-20); detarëve në furtunë (23-30);dhe të njerëzve që vuajnë përushqim (vargjet 33-40). Njerëzve u

bëhet thirrje të lavdërojnëPerëndinë për secilën nga këtoprovidenca dhe në vargun 43 poetithotë: “Kush është i urtë, le t’i vërëre këto gjëra dhe do le të çmojëmirësinë e Zotit”Më anë të këtyre vëzhgimeve,besimi ynë do të forcohet. Davidi uinkurajua nga veprimet eprovidencës në të kaluarën për tëpërparuar drejt fitoreve të tjera tësë ardhmes. “Zoti që më shpëtoi ngakthetrat e luanit dhe nga panxha eariut do të më shpëtojë edhe ngadora e këtij Filisteu” (I Samuel

17:37). Pali flet për Perëndinë që“na ka çliruar dhe na çliron nga njëvdekje kaq e madhe, dhe tek i ciline shpresojmë se do të na çlirojëedhe më” (2 Korintasve 1:10).Dishepujt u qortuan nga Jezusisepse nuk mbanin mend dhe nukkuptuan mrekullitë e të ushqyerit tëturmave të njerëzve me aq pak bukëdhe peshq (Mateu 16:9,10).

4. Si duhet tëmendojmë rrethprovidencave të

veçanta.

1. Mendoni sa me thellë dhesa më gjatë që të mundenirreth providencave tëPerëndisë.

Asafi tha: “Do t’i kujtoj veprat e

Zotit; po, do të kujtoj mrekullitë etua të kohëve të kaluara, do tëmendohem thellë për gjithë veprat etua dhe do të kem parasysh bëmat etua” (Psalmi 77:11, 12). Ndërsasillni në mend, që nga fillimi e deritash, se ç’ka qenë Perëndia për judhe ç’ka bërë Ai për ju, zemrattuaja do të zbuten para se ju të kenikryer gjysmën e mendimeve. Nësejo, ato janë me të vërtetë zemra tëngurta. Nuk ka gjë më të këndshmenë të gjithë botën, se sa të lexonihistorinë e jetës suaj.Vazhdoni të vështroni rrugën në të

cilën Perëndia ju ka udhëhequrderisa ta kuptoni atë më qartë.Shërbëtori i Elisë vazhdoi tëvështronte lart, derisa pa një re tëvogël e cila mbuloi qiejt. Kështu, nëfillim, ju mund të vëreni caprovidenca dhe të shihni pak oseasgjë në to; por shikoni “shtatëherë” dhe ju do të shihni lavdinë etyre në rritje, ashtu siç u zmadhuareja. Ka kaq shumë gjëra për t’uvënë re, para se të gjykoni vlerën enjë providence. Kemi kohën kurndodh një ngjarje, natyrën personaletë një ndodhie të veçantë, mënyrën

se si një veprim mëshire çon nëshumë të tjera, si dhe mjetet epapritura të përdorura ngaprovidenca. Pastaj duhet tëmendojmë mbi çdo gjë tjetër, përqëllimin e providencës në gjithçkaqë ndodh në jetën tonë. “Por e dimëse për ata që e duan Perëndinëgjithçka bashkëpunon për t’ia arriturqëllimit për të cilin Perëndia i thirrisipas planit të Tij” (Romakët 8:28).Së fundi, providenca është e lidhurngushtë me lutjen. Kur Perëndia jujep gjërat që keni kërkuar, ështënjëlloj sikur këto providenca kanë

firmën e lutjeve tuaja në to.

2. Mendo, se si fjala e Zotitplotësohet me përkujdesje

Joshua mund t’u thoshte fëmijëve tëIzraelit: “Nuk ka rënë për tokë asnjënga fjalët e mira që Zoti, Perëndiajuaj, ka thënë lidhur me ju; të tëra uvërtetuan për ju; as edhe një nuk rapër tokë” (Joshua 23:14). Kjo ështëe vërtetë për të gjithë njerëzit ePerëndisë. Nëse shqetësohemi përgjërat që ndodhin rreth nesh, le tëshohim çfarë thotë fjala e Perëndisë

për këto gjëra dhe shpejt do t’iqetësojmë zemrat tona. Poeti e pa sekjo ishte e vërtetë kur shkoi nëshenjtëroren e Perëndisë. Aishkruan, “Deri sa hyra në shenjtorene Perëndisë dhe mora parasyshfundin e tyre” (Psalmi 73:17).Është në interesin tonë të zbatojmërregullat e shkrimit të shenjtë. Kurnuk veprojmë kështu, providencatna tregojnë se ku kemi gabuar,sikurse iu tregua edhe Davidit kurmëkatoi aq keq (II Samueli12:11,12). Fjala e Zotit na thotë seështë më mirë të besojmë tek

Perëndia se tek njeriu; vërtetshkrimi i shenjtë mallkon këdo qëbeson tek njeriu, në vend tëPerëndisë (Psalmi 118:8 dheJeremia 17:5). Sa mirë na premtonfjala e Perëndisë se Perëndia do tëkujdeset për besimtarët! Ajo thotëse askush nuk do të humbë asgjëduke lënë shtëpinë dhe pronën përhir të ungjillit (Marku 10:29, 30).Apostulli Pal bëri pikërisht këtëgjë. Ai përshkruan kështu veten etij: “Si që s’kanë kurrgjë, por kanëgjithçka” (2 Korintasve 6:10). Memijëra njerëz, që nga koha e Palit,

kanë parë se u është dhënë shumëmë tepër se ç’kishin më parë, kur ijanë bindur dhe u kanë besuarpremtimeve të Perëndisë.Fjala e Zotit thotë se në çfarëdogjendje që të jenë besimtarët,Perëndia e tyre kurrë s’do t’i lërëapo harrojë (Hebrenjtë 13:5). Ai dotë jetë me ta, edhe në rrezik (Psalmi91:15). Pyete veten, nëse Zoti të kalënë ndonjëherë të rrëzohesh. Jumund ta keni ndjerë veten si Davidikur tha: “Një ditë ose një tjetër unëdo të vritem nga dora e Saulit” (ISamueli 27:1); por, po ashtu si ai,

ju keni dalë nga rreziku dhepremtimet e Perëndisë janëplotësuar në detaje. Ju e lexoni, sefjala e Zotit është e vetmjambështetje dhe lehtësim në ditët eerrta të sëmundjes (Psalmi 119:50,92) dhe që për këtë qëllim ajo ushkrua (Romakët 15:4). A nuk ështëprovuar kjo e vërtetë në mijëraraste eksperience? Nëse providencaju ka treguar të tilla premtime dhe juka siguruar se Perëndia ju do dhedo të jetë me ju, pesha juaj është mëe lehtë se më parë! Providenca biedakord edhe me fjalën që thotë se e

vetmja mënyrë për të shtuar pronëntonë është t’u japim me gëzim tëtjerëve, sikur t’i japim Zotit (Fjalëte urta 11:24,25; 19:17). Rruga më emirë për të gëzuar paqe tëbrendshme të mendjes është t’ibindemi fjalës së shkruar, t’iadedikojmë veten tonë dhe gjithçkaqë na përket Zotit (Psalmi 37: 5-7;Fjalët e urta 16:3).Unë nuk po them se besimtarëts’pësojnë gjë kurrë. As them se Zotidënon gjithmonë çdo mëkatmenjëherë. (Nëse Ai e bën këtë gjë,kush do të qëndrojë? - Psalm

130:3). Por unë them këtë: Kur Zotindëshkon fëmijët e Tij, kjo është njëmëshirë. Me të tilla providencapërmbushen paralajmërimet edhepremtimet e fjalëve të Zotit.

3. Sigurohuni, që ta shihniPerëndinë si Atë i cilishkakton dhe urdhëron tëgjitha ndodhitë eprovidencës.

Perëndia është “Ati i mëshirave dheZoti i çdo ngushëllimi” (2

Korintasve 1:3). Dhe “Ati juaj nëqiell e di, se ju keni nevojë për tëgjitha këto gjëra” (Mateu 6:32). Juduhet vetëm t’i tregoni Atij seç’keni nevojë, për të qenë të çliruarnga shqetësim (Filipianëve 4:6).Vështroni urtësinë e hirit qëPerëndia na jep falas. Ajo ështërruga nëpër të cilën mëshira vjentek ju. Ato të gjitha vijnë tek junëpërmjet gjakut të Krishtit dhebesëlidhjes së hirit të Tij (IKorintasve 3:22,23).Kurrë mos harro se Zoti ështësovran. Ai është një Qenie shumë

më e madhe se ti, Ai është iplotfuqishmi, i cili bën çfarëdëshiron (Psalmi 115:3). Pak vitemë parë, ju bile nuk ekzistonit fare.Kur Perëndia vendosi të sillte ty nëkëtë botë, ishte e pamundur tëzgjidhje vendin apo gjendjen në tëcilën do të lindje.Zoti gjithashtu shihet edhe nëprovidencat e trishtueshme.Vështroni hirin dhe mirësinë e Zotit,në të gjitha ngjarjet e trishtuara.Madje edhe në momentet më të errtamund të shohim dy lloj mirësi:mëshirën për të mbrojtur akoma

këtë botë, dhe mëshirën për tëshpëtuar njerëzit e Tij për botëntjetër. Kështu pra, vini re urtësinë ePerëndisë në të gjitha sikletet tuaja!Koha dhe shkalla e vuajtjes është etillë sa që ju të mos mbeteniplotësisht të pashpresë. Vëreni këtogjëra dhe bëjini vetes pyetjen qëPerëndia i bëri Jonës: “A ke tëdrejtë të zemërohesh?” (Jona 4:9).Besnikëria e Perëndisë do të thotëse Ai nuk do të rrijë pa tëdisiplinuar kur kjo është enevojshme, dhe se nuk do t’ibraktisë njerëzit e Tij ndërsa e bën

këtë gjë (1 Pjetri 1:6 dhe 2Korintasve 4:9). A s’mund të shihnitek Perëndia më shumë se tekndokush apo ndonjë gjë që mund tëkeni humbur? Ai është Shkëmbi iKohëve, “I njëti dje, sot dhepërgjithmonë “ (Hebrenjve 13:8).Mund të ndodhë që dy apo tri ditë tëkenë sjellë një ndryshim tëtrishtueshëm në gjendjen tuaj; porPërendia është Ai që ka qenëgjithmonë; koha nuk do ta ndryshojëAtë. “Bari thahet dhe lulet fishket,por fjala e Perëndisë tonë qëndronpërjetë” (Isaia 40:8).

4. Nxiteni zemrën tuaj tëkuptojë rrugët e ndryshmetë providencave tëshumëllojshme të Perëndisë(Koheleti (Predikuesi) 7:14).

Ka dy lloj rehatish: natyrale dheshpirtërore. Ka një kohë kur tëKrishterët duhet t’i gëzojnë të dyja(Ester 9:22), dhe ka një kohë kurrehatinë natyrore nuk mund tagëzosh (Psalmi 137:2). Por nuk kaasnjë kohë që të mos gëzoshkënaqësinë dhe rehatinë shpirtërore

në Perëndinë (I Selanikasve 5:16dhe Filipianëve 4:4). Madje, edhenë kohët më të vështira për tëKrishterë, ne duhet të bëjmë pyetjete mëposhtme:i. Pse duhet që të tilla shqetësime tëna bëjnë të harrojmë gëzimin tonëtek Perëndia, kur ato zgjasin vetëmpër një moment, kurse lumturia jonëtek Perëndia është e përjetshme?ii. Pse duhet të shqetësohemi për aqkohë që Zoti është me ne në të gjithashqetësimet? Premtimi i Tij tekPsalmi 91:15: “Do të jem me të nëfatkeqësi,” duhet të na jetë

mbështetje në çdo barrë që kemi.iii. Pse duhet që ne besimtarët eKrishterë të trishtohemi kaq shumë,kur jemi të sigurt se asnjë veprim iprovidencës, sado i keq të duket,nuk është shenjë e urrejtjes sëPerëndisë? Zemra e Perëndisë ështëplot dashuri për fëmijët e Tij, bileedhe nëse providenca është plot meqortime.iv. Pse duhet të dëshpërohemi kurjemi të sigurtë se edhe me anë tëkëtyre providencave Perëndia do tëna bëjë mirë? (Romakët 8:28).v. Pse s’u dashka të mendojmë për

gëzimin tonë tek Perëndia, kur kohakur hidhërimet do të zhduken dhe nenuk do të vuajmë më po afron?“Zoti do të fshijë çdo lot nga sytë etyre” (Apokalipsi 7:17).Dhe nëse doni të ruani gëzimin dhepaqen tek Perëndia për të gjitharrethanat, kujdesuni të mos tregonishumë dashuri të madhe për gjërattokësore. Mendoni për ardhjen edytë të Zotit dhe gjërat tokësore dot’ju duken shumë të vogla. Lidhenizemrën tuaj me ato gjëra që janë tëpërjetshme, dhe mos rrezikoni tëhumbni për hir të një lumturie

thjesht tokësore të tillë një kënaqësisiç është bashkësia juaj mePerëndinë. Nëse keni shumë apopak nga gjërat e kësaj toke,mësoheni veten të jeni të kënaqur(Filipianëve 4:11,12).U kërkoj atyre që nuk janë tëKrishterë t’i shohin seriozisht këtoçështje. Shkrimet e shenjta thonë seferri është fati i përjetshëm i tëpafeve. Fakti që ju jeni akomagjallë tregon për durimin dhezemërgjerësinë e Perëndisë ndajjush. Ju nuk keni ndonjë të drejtëpër mëshirë, por providenca e zgjat

jetën tuaj. A nuk ka ndonjë kuptimpër ju predikimi i ungjillit me anë tëtë cilit ju mund t’i shpëtoni dënimittë ferrit? Çfarë do të thonin ata qëtani janë të humbur përfundimisht,nëse do të ishin në vendin tuaj edhenjë herë?Duke iu kthyer edhe njëherënjerëzve të Zotit, ju kërkoj tëshqyrtoni mëshirat dhe bekimetshpirtërore që merrni në JezuKrisht. Edhe vetëm një nga këtomëshira është e mjaftueshme për tëzbutur shqetësimet tuaja në këtëbotë. “I bekuar qoftë Perëndia, Ati i

Zotit tonë Jezu Krisht, që na bekoime çdo bekim shpirtëror në vendetqiellore në Krishtin” (Efesianët1:3). Mendoni se çfarë meriton ngaZoti në të vërtetë mëkati juaj, dheçfarë kërkohet për t’ju pastruar ngaai. Mëkati juaj meriton shkatërrimtë plotë dhe prapë ndaj jush tregohetkaq shumë meshirë. Shqetësimet qëtë janë sjellë prej providencësnevojiten që të mposhtin mëkatin qëështë tek ju. Por, edhe pas kësaj, anuk e kuptoni se keni prapë njëzemër sedërligë? Pa shihni sa pranëjeni me parajsën. Kini pak durim

dhe gjithçka do të shkojë kaq mirëme ju, siç don zemra juaj; “Se çastii shpëtimit tonë është më pranë seatëherë kur besuam” (Romakët13:11).

5. Nëse providenca vononndonjë nga bekimet që kenipritur dhe për të cilat i jenilutur Zotit, mos u lodhni sëluturi.

Ne gjithmonë i duam gjërat shpejt.Por providencat e trishtueshme

akoma nuk e kanë bërë efektin eduhur në zemrat tona. Ne gabojmëkur bëhemi të padurueshëm. Sa mëgjatë që të presim dhe të lutemi, aqmë e ëmbel do të jetë përgjigja, kurtë vijë. “Ja, ky është Perëndia ynë.Tek Ai kemi shpresuar, dhe Ai do tëna shpëtojë. Ky është Zoti tek i cilikemi shpresuar; të ngazëllojmë dhetë gëzohemi në shpëtimin e tij”(Isaia 25:9). Fëmija i prapë e këputdhe e ha mollën kur është epapjekur. Por kur fruti është i pjekurai bie në tokë dhe është më ikëndshëm për t’u ngrënë.

Bekimet janë shpesh më pranë kurshpresat e njerëzve të Zotit duken tëhumbura. Çlirimi e njerëzve të Zotitnga Egjipti dhe Babilonia ishte itillë (Dalja 2:23 dhe Ezekieli37:11). Dhe përsa i përket vetessonë, ndofta bekimet vonohen,ngaqë nuk jemi gati për t’i priturato. Megjithatë, ne nuk i meritojmëasnjëherë ato. Bekimet janëgjithmonë frutat e hirit të vërtetë tëPerëndisë. Prandaj, kemi një arsyepse duhet të presim për ato medurim dhe me mirënjohje.6. Mos bëni pyetje dhe as mos jepni

gjykime rreth veprimeve tëprovidencës. Ka gjëra të vështira për t’u kuptuarnë veprimet e Perëndisë edhe nëfjalët e tij. Ne nuk duhet të përdorimgjykimin me sedër tokësore, kurshqyrtojmë veprimet e Perëndisë.Asafi u përpoq me guxim tëdepërtonte në rrugët e fshehta tëprovidencës. Pastaj ai tha:“Mundohesha ta kuptoja këtë gjë,por ajo m’u duk shumë e vështirë”(Psalm 73:16). Edhe Jobi,gjithashtu, ishte fajtor për të njëjtëngjë (Job 42:3). Unë e di se s’ka

asgjë në fjalën apo në veprat eZotit, që bie ndesh me arsyen eshëndoshë, por ka disa gjëra, tëcilat janë mbi logjikën njerëzore.Për shembull, arsyeja njerëzore nuksheh të vijë asgjë e mirë ngangjarjet e trishtuara, dhe netundohemi të mos i besojmëprovidencës. Kujdes pra, që të mosmbështeteni shumë në arsyetimindhe logjikën tuaj. Asgjë nuk duketmë e natyrshme se sa të gjykoshgjërat nga standartet njerëzore, poredhe asgjë nuk është më errrezikshme se kjo.

5. Kënaqësia dhe tëmirat që përftohen

duke vështruar ato qëbën Perëndia meprovidencën e Tij

Tani do t’ju paraqes kënaqësinë emadhe të ecjes me Perëndinë dhevëzhgimit të përditshëm tëprovidencave të Tij.

1. Me anë të kësaj ju mundtë gëzoni lidhje të ngushtëme Zotin dita ditës.

Psalm 104 është një meditim rrethpunëve të providencës. Poeti thotë:“Unë do të ngazëllohem tek Zoti”(34). Shoqëria me Zotin përbëhetnga dy gjëra - Perëndia e zbulonveten ndaj shpirtit tonë, dhe shpirtiynë në anën tjetër i përgjigjetPerëndisë. Efekti i kësaj lidhjeje tekne kuptohet në katër mënyra:i. Ashtu si Jakobi dhe besimtarët e

tjerë të hershëm, ndjejmë se nuk emeritojmë fare mëshirën e Zotit dhetë vërtetën që Ai na ka treguar. Dhekështu arrijmë të themi: “Nuk jam idenjë i të gjitha mirësive dhe igjithë besnikërisë që ke treguar ndajshërbyesit tënd” (Zanafilla 32:10).ii. Dashuria jonë për Perëndinërritet, kur ne sjellim ndërmendmëshirat e Tij. Çdo njeri i domëshirat e Zotit, por besimtari doZotin e mëshirave.iii. Shoqëria me Zotin, e cilaforcohet duke medituar mbiprovidencat e Tij, bën që shpirti të

ruajë veten me kujdes prej mëkatitndaj Perëndisë.iv. E bën më të lehtë t’i bindesh dhet’i shërbesh Zotit. Davidi dheJehoshafati e zbuluan këtë (Psalm116:12; 2 Kronika 17:5,6).Kështu që ju e shihni, se çfarëlidhje të mrekullueshme njeriu mundtë ketë me Perëndinë kur studionprovidencat e Tij. Oh sikur ju tëecni me të! Kur në zemrat tona do tëndjejmë të tilla efekte, Zoti do tëthotë: “Është mirë se janë dhënefavoret nga të cilat ju kenipërfituar.” Ai do të kënaqet t’ju bëjë

të mira, gjithmonë.

2. Një pjesë e madhe ekënaqësisë së jetës sëKrishterë vjen dukevështruar atë që Zoti bën meprovidencë.

“Të mëdha janë veprat e Zotit, tëkërkuara nga të gjithë që kënaqenme to” (Psalmi 111:2).i. Shihni, si pjesë të ndryshme tëkarakterit të Zotit veprojnë sëbashku me providencë. Ato

ndonjehërë duken sikur ekundërshtojnë njëra tjetrën, por nëfund ato gjithnjë takohen. “Mirësiadhe e vërteta u takuan; drejtësia dhepaqja janë puthur njëra me tjetrën”(Psalm 85:10). Këto fjalë u thanëpër kthimin e Izraelit dhe daljen ngarobëria në Babiloni. E vërteta dhedrejtësia e Zotit në premtimin që Aibëri shtatëdhjetë vjet më parë dukenshumë larg përvojës së mëshirësdhe paqes të tanishme që Izraeli poprovon pas çlirimit nga robëria.Premtimi kaq e kaq vite me parëdhe plotësimi shtatëdhjetë vjet më

vonë, përshkruhen si dy miq të cilëti buzëqeshin dhe e puthin njëritjetrin kur takohen pas një kohe tëgjatë. Kurdoherë që premtimet eZotit dhe ndodhitë të cilatpremtohen bashkohen me njëratjetrën, ato priten me kënaqësi ngabesimtarët.ii. Ju shpesh mund të shihni shpresatdhe lutjet tuaja të ngrihen përsëri, singa varri, kur shihni veprat eprovidencës. Zoti e vononpërgjigjen ndaj lutjeve tona dhe nethemi: “Është zhdukur besimi imdhe shpresa ime tek Zoti” (Vajtimet

3:18). Por pastaj, sa të lumturndihemi, kur marrim përgjigje nënjë kohë kur i kemi humbur të gjithashpresat dhe nuk presim asnjëpërgjigje. Jetat e Jobit, Jakobit dheDavidit tregojnë se si ata, disa herë,i kishin humbur shpresat për jetën,por pas një veprimi të çuditshëmdhe të befashishëm të providencës,ata jetuan dhe panë shpresën dhepaqen të rifituar dhe morën “jetënga vdekja”.iii. Çfarë bekimesh të mëdha nasjell përkujdesja, pikërisht prejatyre gjërave, të cilat ne mendojmë

se do të na sjellin shkatërrim dhemjerim. Aspak nuk mendoi Jozefi,kur u shit në Egjipt, se kjo do tëishte për të mirën e tij; prapë aijetoi të shihte një qëllim të mirë nëtë (Zanafilla 45:5). Sa herë jemibërë gati të themi si Davidi: “Përmua ishte mirë që m’u desh tëvuaja” (Psalm 119:71). Ne u dalimpërballë shqetësimeve tona nëfillim me psherëtima dhe lot, pormë vonë i vështrojmë ato me gëzim,duke bekuar Zotin për to.iv. Ç’paqe të madhe ka një personqë s’sheh asgjë tjetër veç të këqia

tek vetja, dhe në të njëjtën kohësheh se sa shumë e vlerëson Zotiatë. Ndërsa providenca e ruan atë,ky person sheh mirësinë dhemëshirën që e ndjekin gjatë gjithëditëve të jetës se tij (Psalmi 23:6).Njerëz të tjerë kërkojnë të mira dheato largohen prej tyre. Por mirësiadhe mëshira i ndjek njerëzit e Zotitdhe ato nuk mund të shkëputen prejtyre, edhe pse nganjëherë atamëkatojnë dhe dalin nga rruga edrejtë. Sigurisht, njerëzit e Zotitjanë pasuria e Tij dhe “nuk i heqsytë nga të drejtët” (Jobi 36:7).

v. Ç’gjë tjetër në këtë botë mund tëjapë gëzim dhe paqe të tillë si tëditurit që gjithçka që ndodh nandihmon në rrugën për në parajsë?Sado që erërat dhe baticat eprovidencës duken nganjeherë sejanë kundër nesh, asgjë nuk ështëmë e sigurtë se fakti që ato naafrojnë më shumë me Zotin, dhe napërgatitin për të hyrë në lavdinë etij.

3. Studimi i atyre që Zoti bënme providencë do të

korrigjojë mosbesimin enatyrshëm të zemrave tona.

Ka një tendencë natyrale kundërZotit edhe në zemrat më të mira, dhekjo forcohet më tepër kur mendojmëgabim rreth veprave të providencës.Ne dëshirojmë të themi si Asafi:“Ja, këta janë të pabesë; megjithatëjanë gjithnjë të qetë dhe i shtojnëpasuritë e tyre” (Psalmi 73:12).Por, nësë vërejmë me kujdesmënyrën se si Zoti i dënon të ligjtë,disa prej tyre në këtë botë dhe tëgjithë të tjerët në botën që vjen,

besimi ynë do të bëhet më i plotë.Këto providenca që tregojnëurtësinë, pushtetin, dashurinë dhebësnikërinë e Zotit duke i ruajturdhe nxjerrë njerëzit e Tij nga tëgjitha ato rreziqe, vështirësi dhefrikëra, janë shumë të qarta. Në këtogjëra Zoti u shfaqet njerëzve të Tij(Psalm 94:1). Mendoni rretheksperiencës suaj dhe pyeteni vetense kush ishte ai që jua plotësoi tëgjitha nevojat në kohë të vështira.Ishte Zoti, apo jo? “Ai u jepushqime atyre që kanë frikë prej tijdhe do ta mbajë mend gjithnjë

besëlidhjen e tij” (Psalmi 111:5). Siështë e mundur, që ju keni mbijetuarpërmes kaq shumë rreziqesh,sëmundjesh dhe aksidentesh? Nukka asnjë dyshim se Zoti ishte në tëgjitha këto gjëra, dhe vetëm në sajëtë kujdesit të Tij ju keni shpëtuar.Dora e Zotit po ashtu duket qartë nëpërgjigjet për lutjet tuaja. “Unë ekërkova Zotin dhe Ai m’u përgjigj,dhe më çliroi nga të gjitha tmerret emia. Ky i pikëlluar klithi dhe Zoti eplotësoi, e shpëtoi nga të gjithafatkeqësitë e tij” (Psalmi 34:4, 6).A s’ke zbuluar edhe ti dorën e Zotit

që të ka udhëhequr dhe drejtuar nëjetë, kështu që ato bekime që tikurrë s’i kishe menduar t’u dhanëty? Njerëzit e Tij janë shumë tëdashur për Zotin. Ai bën gjithçkapër ta (Psalmi 57:2).

4. Duke mbajtur shënim seçfarë ka bërë providenca, dotë jetë një mbështetje evërtetë për të besuar nëkohët e vështira të sëardhmes.

Është shumë më e lehte për besimintë vazhdojë në një rrugë që ështëmjaft e njohur se sa të çash një të rë,ku s’mund të shohësh as dhe një happërpara. Të besuarit kur iu kthyemKrishtit në fillim ishte më i vështirë.Të gjitha aktet e mëvonshme të tëbesuarit lehtësohen nga eksperiencajonë e mëparshme. Kur ndeshim njëvështirësi, është një ndihmë emadhe nëse mundemi të themi: “Nukështë hera e parë që bie kaq thellë,ja kam dalë mbanë më përpara.”Kur dishepujt s’kishin bukë, Krishtiu kujtoi atyre për mrekullitë që

kishte bërë më parë (Mateu 16:8-11). Ai i quajti ata “njerëz me pakbesim”. Ata duhet të besonin mëshumë tek Zoti, pasi kishin parëedhe më parë pushtetin e Tij tëmadh. Ka dy mënyra me të cilat netregojmë mosbesim: dyshojmë përfuqinë e Tij, dhe vëmë në pyetjedëshirën e Tij për të na ndihmuar.Fëmijët e Izraelit menduan se disagjëra ishin të pamundura për Zotin.“A mundet Zoti të shtrojë një tryezënë shkretëtirë? A mundet Ai të najapë bukë? A mund të sigurojë mishpër njerëzit e Tij?” (Psalmi

78:19,20). Meqë nuk shohim rrugënnga do të vijë ndihma, mendojmë sekurrgjë s’mund të shpresohet. Por tëgjitha këto shkaqe për mosbesimkapërcehen nëse mendojmëpërvojën e mëparshme. Zoti na kandihmuar, prandaj Ai mund të nandihmojë përsëri. Ai ka kaq fuqidhe aftësi sa çka patur gjithmonë.Mosbesimi po ashtu vë nëpikëpyetje nëse Zoti do të jetëzemërgjerë, megjithëse Ai ka qenë itillë në të kaluarën. Davidi dhe Paligjykuan së çfarë kishte bërë Zoti mëparë që të kuptonin atë që do të

bënte më pas. (I Samueli 17:36; 2Korintasve 1:10). Çfarë pyetjeshmund të bëhen, pas kaq e kaqprovave të së kaluarës?Mosbesimi mund të thotë se simundet një krijesë kaq mëkatare dhee keqe, si unë, të presë që Zoti tëbëjë një gjë apo një tjetër për mua?Ju mund t’i përgjigjeni: “Zoti tregoimëshirë fillimisht ndaj meje, kurunë isha më i keq se tani, dheprandaj akoma shpresoj që mirësiae Tij ndaj meje të vazhdojë,mëgjithëse s’e meritoj atë.” “Nëfakt, ndërsa ishim armiq, u pajtuam

me Perëndinë nëpërmjet vdekjes sëBirit të Tij, akoma më shumë tani,që jemi pajtuar, do të shpetoheminëpërmjet jetës së Tij” (Romakët5:10).

5. Të kujtuarit eprovidencave të shkuara dotë jetë një burim ivazhdueshëm nderimi dhemirënjohje, gjë kjo që ështëpuna e ëngjëjve në qiell dhepjesa më e lumtur e jetës

sonë mbi tokë.

Për popullin e Perëndisë në tëkaluarën thuhet, “Por pas pak veprate tij i harruan; nuk pritën me besimtë plotësohej plani i Tij” (Psalmi106:13). Megjithëse providenca iushqeu mrekullisht në shkretëtirë,ata nuk i dhanë Zotit lavdërimin qëAi priste (Numrat 11:16). PorDavidi i mblodhi të gjitha forcat eTij për të falënderuar dhe bekuarZotin për mëshirën dhe të mirat ndajtij. “Beko, shpirti im, Zotin, dhe tëgjitha ato që janë tek unë të bekojnë

emrin e tij të shenjtë” (Psalmi103:1). Nuk është aq shumë, bekimiqë providenca na jep, por mirësiadhe zemërgjerësia e Zotit nëdhënien e tyre, ajo që e bën njënjeri mirënjohës në adhurimin e Tij.Sikurse Davidi thotë: “Mirësia joteka më shumë rëndësi për mua se savetë jeta; për këtë do të të lavdëroj”(Psalmi 63:4). Dhënia e jetës dheruajtja e saj janë veprat e çmueshmetë providencës; por hiri që e bënZotin ta kryejë të gjithë këtë ështëshumë më i mirë se sa këto veprime.Ndaj nesh tregohet mëshirë përditë

dhe kjo është një shkak i madh përmirënjohje dhe adhurim. “Qoftëlavdëruar Zoti që përditë mbartbarrat tona; ai është Perëndia ishpëtimit tonë” (Psalm 68:19).Butësia e mëshirës së Zotit tregohetme anë të providencës së Tij.“Ashtu si një baba është imëshirshëm me bijtë e tij, kështuështë i mëshirshëm Zoti me ata qëkanë frikë prej tij” (Psalmi 103:13).Ndjenjat e Tij të thella, kur Aingushëllon njerëzit e Tij, janë si atotë një nëne për foshnjën e saj (Isaia49:15). Kështu të biesh në këmbët e

Tij plot adhurim të shenjtë, përmënyrën e madhërishme që Aipërkulet deri në nivelin tonë duke umarrë me ne, është gjëja më ekëndshme.

6. Vëzhgimi me vëmendje tëprovidencës do ta bëjë JezuKrishtin shumë e më shumëtë çmueshëm në shpirtrattona.

Nëpërmjet Krishtit, mëshirat e Zotitderdhen për tek ne dhe i gjithë

lavdërimi i madhërishëm prej nesh ikthehet Zotit. Të gjitha gjërat janëtonat, sepse ne jemi të Tijtë (IKorintasve 3:21-23).i. Të gjitha bekimet që ne kemi nëkëtë jetë, si dhe mëshiratshpirtërore dhe të përjetshme, janëblerë për ne me anë të gjakut tëKrishtit. Me anë të vdekjes së Tij,Krishti risolli gjithça që mëkati nakishte grabitur. Me KrishtinPerëndia na jep lirisht të gjithagjërat; vetë shpëtimin dhe të gjithagjërat e nevojshme për të na çuar nëkëtë shpëtim (Romakët 8:32). Çdo

gjë të mirë që marrim ngaprovidenca, të themi se vjen ngavdekja e Krishtit.ii. Meqë jemi të bashkuar meKrishtin, gjithçka që ne marrim ngaprovidenca bëhet bekim për ne. Kurjemi në Krisht ne kemi më shumë seç’humbëm nëpërmjet rënies sëAdamit. iii. Engjëjt veprojnë në mbretërinë eprovidencës, por është Krishti Aiqë u jep atyre urdhërat. Cilido qoftëai që ju bën ndonjë të mirë, ështëZoti Jezu Krisht Ai që jepkomandën që ajo të kryhet. Kujdesi

i Krishtit për të Krishterët nëDamask pengoi Saulin që t’ishkatërronte ata (Veprat 9).iv. Ashtu siç hapi portën e mëshirësduke vdekur për mëkatet tona, poashtu Krishti e mban atë portë hapurpër ne duke qenë i pranishëm tekPerëndia përjetë (Apokalipsi 5:6;Hebrenjtë 9:24). Nëse kjo nuk do tëishte e vërtetë, çdo mëkat që bëjmëdo t’u jepte fund mëshirave qëkemi. Por, “edhe në qoftë sendokush mëkatoi, kemi një avokattek Ati, Jezu Krishtin, të drejtin. Aiështë shlyesi për mëkatet tona” (I

Gjoni 2:1,2).v. Përgjigjet për të gjitha lutjet tuajafitohen për ju nga Jezu Krishti. Emrii Tij e bën të pamundur që AtiPerëndi të mohojë ndonjë gjë që jukërkoni sipas vullnetit të Tij (Gjoni15:16). Shihni pra se sa shumë idetyroheni Zotit tuaj të dashur JezuKrisht, për këtë privilegj të madhdhe të lavdishëm.vi. Besëlidhja e hirit siguron tëgjitha bekimet që ju gëzoni, bileedhe bukën tuaj të përditshme(Psalmi 111:5), ashtu si edhe gjithëato mëshira shpirtërore që tregohen

ndaj jush. Kjo besëlidhje ështëDhiata (marrëveshja) e Re paguarme anë të gjakut të Tij (I Korintasve11:25). Kështu që ju duhet tëfalënderoni Zotin Jezu Krisht përçdo gjë të mirë që fitoni nga kjomarrëveshje.

7. Shqyrtimi me vëmendje iprovidencës ka një fuqi tëmrekullueshme për tambushur zemrën plot mefalënderim.

A nuk ju udhëhoqi Zoti me anë tëprovidencës kur ju ishit vetëm njëfoshnjë dhe a s’ju ruajti nga mëkatidhe mjerimi ku shumë veta bien kurlihen vetëm? A nuk do të thoni,atëherë, që tani e tutje: “Ati im, ti jemiku i rinisë sime” (Jeremia 3:4)?Pastaj mendoni për ndryshimet nëjetën tonë, ndryshime që janëurdhëruar për ne. Sa shumë më tëmira janë ato se sa do të ishin,nëqoftëse do të përpiqeshim t’ibënim ato vetë. Mendimet e Zotits’kanë qenë mendimet tona, dhe asrrugët e Tij rrugët tona (Isaia 55:8).

Idetë tona duhej t’u lëshonin rrugëgjërave më të mira, me anë të tëcilave providenca na ka çuditur.Kur ishte e nevojshme, një miknxitoi për t’ju ndihmuar, ose njëvend u hap për t’ju pritur. Pastaj,kur providenca i largon, ose jus’keni më nevojë për to, ose njëtjetër rrugë hapet. Mendoni përbutësinë e pashoqe të Zotit ndajnjerëzve të Tij. Krahaso veprimet eprovidencës ndaj teje dhe tëtjerëve, disa ndoshta nga vetëfamilja juaj, njerëz të cilët mund tëmos jenë as të Krishterë. Vini re

hirin, hirin madhështor që sollindryshimin. “A s’ishte Esau vëllai iJakobit?” (Malaki 1:2). Mendo përmënyrën që përkujdesja ju katrajtuar, dhe krahasoje këtë memënyrën që ju jeni sjellë ndaj Zotit.Keni bërë shumë gjëra të gabuara nëtë kaluarën dhe prapë më shumë senjë herë ju mund të përmendni ses’keni marrë gjë tjetër, por veç tëmira nga dora e Perëndisë. Së fundi,krahasoni rreziqet dhe frikën tuajmë mënyrën se si providenca ju kanxjerrë nga të gjitha sikletet. Kapatur re të zeza sipër jush kur jeta,

liria ose dikush shumë i dashur përju ka qenë në rrezik. Ju drejtuatZotit me sikletet tuaja dhe Ai krijoimënyrën për t’ju shpëtuar dhe juçliroi nga paniku (Psalmi 34:4).Mos jetoni me kaq ngutje sa të moskeni kohë të uleni dhe mendoni përkëto gjëra. Shqyrtoni në zemrën tuajkëto zbulesa të mrekullueshme tëPerëndisë në përkujdesjet e Tij.

8. Vëzhgimi i vëmendshëm iprovidencës do të sjellë njëpaqe të brendshme në

mendjet tuaja.

Poeti i psalmit thotë: “Në paqe dotë bie dhe në paqe do të fle, sepse tivetëm, o Zot, më mban në siguri”(Psalmi 4:8). Ai është i sigurt sefrikat mëkatare s’do t’ia grabisinatij qetësinë e brendshme. Ai dot’ia dorëzojë të gjitha shqetësimet etij Atit besnik që ka bërë çdo gjëpër të deri në atë moment. Ai nuk kandërmend të humbë rehatinë egjumit të një nate. Dy gjëra mund tëshkatërrojnë paqen e jetës sonë - tëmenduarit shumë rreth zhgënjimeve

tona në të shkuarën, ose të paturitfrikë se do t’i kemi ato edhe në tëardhmen. Ndërsa mendojmë përprovidencën, ka një numër gjërashqë në mënyrë të natyrshme e tëdobishme sjellin paqe në mendjen enjë të Krishteri, madje edhe nësekushtet rreth tij s’janë të sigurta. Përshembull:i. Pushteti suprem i providencësmbi të gjitha gjërat. Kjo shihet nëjetën e Jakobit. Ai tha Jozefit: “Nukkisha shpresë se do të të shihjapërsëri, kurse tani Perëndia mëlejoi të shoh edhe fëmijët e tu”

(Zanafilla 48:11). Asgjë s’ështëjashtë pushtetit të Perëndisë nëprovidencë.ii. Mençuria e madhe eprovidencës. Sa shpesh kemi priturqë e mira të vijë nga diçka që dukete bukur, dhe jemi larguar nga pamjae diçkaje që duket kërcënuese.Prapë, në fund, providenca na katreguar se rreziku ishte në atë qëdukej e bukur, dhe e mira në atë qëna frikësoi.iii. Veprimtaria e kaluar eprovidencës për ne. “Zoti na kandihmuar deri më sot” (I Samueli

7:12). Ai është i njëjti Zot tani siçishte në të kaluarën, besnikëria e Tijnuk ka humbur.iv. Kur i Krishteri fillon të tregoheti shkujdesur në jetën e tijshpirtërore, zakonisht Perëndiapërgatit diçka për ta disiplinuar atë,derisa zemra e tij të të bëhet epërulur dhe më e shenjtë. PastajPerëndia ndryshon zërin eprovidencës së Tij dhe thotë:“Kthehu O Izrael rebel, nuk do tëzemërohem më me ty, sepse jam imëshirshëm dhe nuk mbajpërgjithnjë inat” (Jeremia 3:12).

v. Të krahasuarit e mënyrës me tëcilën Perëndia na trajton memënyrën se si trajton krijesat e tjeraqë ka krijuar, na jep shpresë tëmadhe. Ai kujdeset për zogjtë, gjëqë njeriu s’mund ta bëjë, dhe përbarin në fusha. A mund të mendojmëse Ai do të harrojë njerëzit e Tij, tëcilët kanë kaq më shumë vlerë?(Mateu 6:26,30). Duke menduarkujdesin që providenca ka përarmiqtë e Zotit duke i ushqyer,mbathur dhe mbrojtur ata, edhendërsa ata luftojnë kundër Tij, duhettë sjellë paqe në zemrat tona.

Sigurisht që Ai nuk do të pushojë sëplotësuari nevojat e njerëzve për tëcilët ka treguar dashurinë e Tij, pertë cilët ka dhënë Birin e Tij dhe përtë cilët ka projektuar vetë parajsën.

9. Shqyrtimi me kujdes irrugëve të Perëndisë nëprovidencat e Tij ndaj neshna ndihmon të rritimshenjtërinë në jetën tonë.

“Zoti është i drejtë në veprimet eTij dhe zemërgjerë në të gjitha

veprat e tij” (Psalmi 145:17).Perëndia ndonjëherë përdor edhenjerëzit e këqinj për të bërë atë qëka në plan, por qëllimet e Tij janëshumë të pastra. Shenjtëria e Tij nukpreket nga mëkati i njeriut, ashtu sidielli nuk mund të dëmtohet ngapirgu i plehrave mbi të cilin ai hedhdritë. Providencat e Tij na ndalojnëtë mëkatojmë dhe kështu na ndihmonpër t’u bërë më të shenjtë. Begatia etepruar mund të na bëjë krenarë,prandaj disa gjëra që mund t’i kemidashur nuk na janë dhënë. Ndoftakemi një trup të dobët dhe të sëmurë

dhe me anë të kësaj Zoti na ruan ngae keqja që mund të pësonim nëse dotë ishim të fortë dhe të shëndetshëm.Nëse bëjmë mëkat, Ati ynëzemërohet. Ai atëherë përdorngjarje të veçanta për të na kthyerprapë tek vetja. Fuqia e gjakut tëKrishtit na pastron nga mekati, porprovidenca na çon në atë pikë ku tëpranojmë sa gabim kemi qenë dhesa i drejte është Perëndia nëdisiplinën e Tij. Davidi bërtiti: “OZot, mos më shaj në indinjatën tëndedhe mos më dëno në zemërimintënd. Sepse shigjetat e tua më kanë

shpuar dhe dora jote më shtyp”(Psalmi 38:1,2). Kështu mund tëshohim më qartë të keqen e mëkatitdhe paralajmërohemi për të mosmëkatuar më në të ardhmen. “Unë embart fajin tim, po nuk do ta bëj mëtë keqen” (Jobi 34:31). Çfarëprovidencash të lumtura janë ato qëe bëjnë njeriun gjithmonë të trembetnga mëkati! Nëse të tilla ngjarje nasjellin ngushëllim apo edhedhimbje, na rrisin shenjtërinë dukena kthyer në praninë e Zotit.

10. Së fundi, shqyrtimi i

providencës do të ketë dobitë madhe për ne kur të jemiduke vdekur.

Kur Jakobi po vdiste, ai foli përlidhjet e Zotit me të, për providencatë ndryshme të jetës së tij (Zanafilla48:3,7,15.16). Kështu bëri Joshua(Joshua 24). O të Krishterë! ora evdekjes do të jetë e ëmbël për junëse mendoni për rrugët e ndryshmeme të cilat Zoti ka treguar kujdesindhe dashurinë e Tij ndaj jush gjatëtërë jetës suaj.

i. Koha e vdekjes është shpesh kohakur njerëzit sulmohen nga Satanaime ngacmime të tmerrshme. Aipërpiqet t’i bëjë ata të mendojnë seZoti nuk i don dhe nuk kujdeset përta. Por i Krishteri, i cili sjellndërmend të gjitha rastet kur nëjetën e tij Zoti i është përgjigjurlutjeve të tij dhe i ka dhënë çfarë inevojitej, nuk do t’i besojë të tillapërralla të Satanait. Ai do të thotë:“Zoti ka treguar ngë kujdes atëror tëngrohtë ndaj meje qysh kur u bërafëmija i Tij. Ai kurrë s’më dëmtoidhe, prapë, s’mund të besoj se Ai

do ta bëjë këtë tani.” “Duke i dashurnjerëzit e tij në këtë botë, i deshigjer në fund” (Gjoni 13:1). “KyPerëndi është Perëndia ynë nëpërjetësi, gjithnjë; ai do të naudhëheqë deri në vdekje” (Psalm48:14).ii. Në vdekje besimtarët edorëzojnë veten në duart e Zotit dhehyjnë në atë gjendje të re në tëcilën, sa hap e mbyll sytë, gjithçkado të jetë kaq ndryshe. Krishti najep shembullin e Tij: “O At, nëduart e tua dorëzoj shpirtin tim”(Luka 23:46), dhe Shtjefëni gjatë

vdekjes së tij tha: “O Zot Jezu,merre shpirtin tim” (Veprat 7:59).Ka dy dy akte shumë të vështira tëbesimit - aktin e parë dhe aktin efundit. I pari është një ndërmarrje eguximshme, kur personi e lëshonveten në mëshirën e Krishtit; dhe ifundit është gjithashtu njëndërmarrje e guximshme, kurpersoni e hedh veten në oqeanin epërjetësisë duke besuar premtimin eKrishtit. Por veprimi i parë ështëshumë më tepër i vështirë se ifundit. Nga fundi i jetës besimtarika arritur ta njohë Krishtin si një

mik besnik, vizitat e tij të shumtakanë qenë të ëmbla. Kështu, megaranci të madhe, i Krishteri hidhetnë krahët e Zotit, me të cilin kabiseduar dhe shëtitur kaq gjatë nëkëtë botë.iii. Gjatë vdekjes, njerëzit e Zotitmarrin mëshirat e fundit që ata do tëmerrnin në këtë botë nga dora eprovidencës. Do të na duhet tëjapim llogari për mënyrën, si i kemipërdorur të gjitha bekimet që Zotina ka dhuruar. Si mund ta bëjmëkëtë nëse nuk përpiqemi të mbajmëdisa shënime për to tani?

iv. Gjatë vdekjes, duhet t’u japimatyre që lëmë pas një raport të mirëpër mënyrën se si Zoti ka vepruarme ne në këtë jetë. Në fjalën e tij tëfundit, Joshua u tha njerëzve të tij:“Dhe ja, unë po iki sot në rrugën egjithë botës; pranoni, pra, me gjithëzemër e me gjithë shpirt që nuk karënë për tokë asnjë nga fjalët e miraqë Zoti, Perëndia juaj, ka thënëlidhur me ju; të tëra u vërtetuan përju; as edhe një nuk ra për tokë”(Joshua 23:14).v. Gjatë vdekjes, fillojmë një jetënderimi dhe falënderimi dhe ashtu

si engjëjt hyjmë në të njëjtënveprimtari të lumtur dhe tëpafundme. Unë s’e vë në dyshim sepërkujdesjet me të cilat kishim tëbënim në këtë botë do të jenë pjesëe këngës që do të këndojmë nëparajsë. Kështu pra, le t’ibashkojmë në harmoni zemrat dhegjuhët tona, ndërsa jemi këtu tani,duke medituar përditë për çfarëPerëndia ka qenë dhe ka bërë përne.

6. Rrjedhimet ekapitujve tëmëparshëm

1. Është detyra juaj të besoni sePerëndia gjendet tek gjithçka që jundodh. Nëse Ai të jep ngushëllim,është një e keqe e madhe të mosshohësh dorën e Tij në të. Nëse tëdërgon siklete, duhet ta dish se atonuk dalin nga toka por nga dora ePerëndisë.

2. Derisa Zoti bën të gjitha gjëratpër ju, mendoni sa i madh ështëkujdesi i Tij për njerëzit e Tij.Kujdesi i Tij i veçantë është kaq imadh sa Ai nuk i heq sytë nga ju(Jobi 36:7). Në rast se dikush dot’ju dëmtojë, Ai vetë do t’ju mbrojëdhe ruajë ditë dhe natë (Isaia 27:3).Ai ju do kaq shumë sa që nuk mundt’ju lërë në dorë tjetër, por vetëm nëtë Tijën. “Të gjithë shenjtorët e tijjanë në duart e tua” (Ligji ipërtërirë 33:3).3. Derisa Zoti bën gjithçka për ju, anuk jeni ju i obliguar të jetoni për

Zotin? Dëshira jonë duhet të jetë,sikurse dikush ka thënë: “O sikur tëbëhesha për Zotin aq i dobishëm saç’janë duart për mua”. Qëllimi igjithçkaje që Zoti ka bërë për juështë t’ju bëjë ju një bekim ndajnjerëzve të tjerë. “Ç’do t’i jap Zotitnë këmbim të të gjitha të mirave qëbëri për mua?” tha poeti (Psalmi116:12). Zoti ju bën gjithmonë tëmira, kështu që ju duhet të vepronipër Të. Ai vepron çdo moment përju.4. Derisa Zoti bën gjithë këto gjërapër njerëzit e Tij, mos tregoni

mosbesim ndaj Tij edhe kurndodheni para vështirësish të reja.Në të kaluarën ju shpesh nuk i kenibesuar Atij. Mos bini përsëri nëmosbesim. Mësojeni këtë të vërtetëtë madhe. Nëse ju besoni tek Zotidhe prisni me qetësi që Ai t’jushpëtojë nga sikleti, Ai as mund dheas do të dështojë.5. Derisa Zoti bën gjithçka për ju,lutjuni Atij për çdo gjë. Sigurisht qëkurrë s’do të keni çfarë dëshironi,ose për çfarë përpiqeni, nëse Zotinuk vepron për ju. Edhe pse Aimund të ketë qëllim të bëjë atë që ju

dëshironi, Ai prapë pret nga ju t’iluteni. Pasi jeni lutur çfarëdo që jukërkoni është vërtet e juaja tashmë.6. Derisa Zoti bën gjithçka për ju,atëherë duhet të jetë shqetësimi juajkryesor për ta kënaqur atë në tëgjitha gjërat. Asnjë siklet s’mund tadëmtojë të Krishterin, dëshira e tëcilit është të kënaqë Zotin. Ashtu sishkëndija e zjarrit shuhet lehtë nëdet, po kështu edhe ndihma e Zotitdo të bëjë që sikletet të mos kenëefekt të keq. Derisa është Zoti ai qëbën gjithë gjërat dhe që gëzohet tëna bëjë vetëm të mira, ne jemi të

sigurt, edhe në sikletet dhe rreziqetmë të mëdha. Le të udhëhiqemi ngamençuria hyjnore e Biblës. Kurrgjëveç mëkatit mos kini frikë. Bëjeniparimin kryesor të jetës të kënaqniZotin dhe t’i besoni Atij në gjithçkaqë bëni. Këto janë rregullat esigurta, për shpëtimin tuaj dhebekimin në të gjitha të papriturat ekësaj jete.

7. Probleme praktike

1. Si mund të zbulojë një iKrishterë vullnetin e Zotit nërrethana të vështira dheenigmatike?

Fillimisht duhet të trajtojmë se çfarëkuptojmë me vullnet të Zotit. Aiështë i dyfishtë. Është vullneti ifshehtë i Zotit dhe vullneti i Tij ihapur. “Gjërat i fshehta i përkasinZotit, Perëndisë tonë, por gjërat e

shfaqura janë për ne” (Ligji ipërtërirë 29:29). Ne mund tëmerremi vetëm me vullnetin ezbuluar të Zotit. Ky bëhet i njohurpër ne në fjalën e Tij, ose në veprate Tij.i. Ka një varietet të madh në gjërat ezbuluara. Çështjet vërtet tërëndësishme të besimit të Krishterëna tregohen shumë qartë në Bibël,por gjërat të cilat janë më pak tërëndësishme janë ndonjëherë më tëvështira për t’u kuptuar.ii. Ka një ndryshim të madh tekpersonat ndaj të cilëve Zoti zbulon

vullnetin e Tij. Disa janë njerëz tëfortë dhe të tjerë janë si foshnjat (IKorintasve 3:1). Disa janë nëgjendje të mirë për të kuptuar çfarëduhet të bëjnë, dhe të tjerët nukmund të kuptojnë aq lehtë.iii. Mënyrat se si Zoti e shfaqvullnetin e Tij ndaj njerëzve janë,gjithashtu, shumë të ndryshme. Nëditët e Dhiatës së Vjetër Zoti utregoi njerëzve çfarë të bënin, nënjë mënyrë të veçantë personale, sip.sh.: kur Samueli zgjodhi Saulin tëbëhej mbret (I Samueli 9:15-17);dhe kur Davidi e pyeti Zotin nëse

mund të shkonte dhe të luftonteFilistinët (I Samueli 23:2,4). Portani ne kemi të tërë Biblën siudhërrëfyese dhe nuk duhet tëpresim për zbulime të veçanta. Neduhet të kërkojmë tek shkrimet eshenjta dhe, kur nuk ka rregull tëveçantë për të na drejtuar, duhet tëzbatojmë rregullat e përgjithshme tëshkrimeve të shenjta mbi problemintonë të veçantë.Sidoqoftë ne mund të kemi prapëdyshime se çfarë duhet të bëjmë. Nëkëtë rast, nuk duhet të vështrojmëvetëm providencat për të zbuluar

vullnetin e Zotit. Mënyra më esigurtë është t’i shqyrtojmëprovidencat ashtu si ndjekinurdhërat dhe premtimet e Biblës.Kur jeni lutur për drejtim dhezbuloni se providenca përputhet mendërgjegjen tuaj dhe atë që ju mundtë gjeni në Bibël, atëherë mund tamerrni atë si një inkurajim për tëvazhduar në rrugën e treguar. Pornëse providenca duket se mbështetnë diçka e cila vepron kundërrregullave të shkrimeve të shenjta,ju nuk mund të ndiqni atë rrugë.Nëse vetëm providenca përdoret si

rregull për të na udhëhequr, atëherënjë njeri i keq që mëkaton mesukses mund të pretendojë seudhëhiqet nga Zoti. Rregullat emëposhtme do t’ju ndihmojnë për tëzbuluar vullnetin e Zotit:i. Të keni me të vërtetë frikë ngaZoti, në zemrat tuaja dhe të trëmbenivërtet se mos e fyeni Atë. “Sekreti iZotit u tregohet atyre që kanë frikëprej tij, dhe ai u bën të njohur atyrebesëlidhjen e tij” (Psalmi 25:14).ii. Studjoni Fjalën më shumë dhelidhjet me botën më pak. Fjala ështënjë dritë për hapat tuaj (Psalm

119:105). Ajo do t’ju tregojë seçfarë të bëni dhe si të mënjanonirreziqet.iii. Vini në praktikë ato që dini. “Nëqoftë se dikush don të bëjë vullnetine tij, do ta njohë nëse kjo doktrinëvjen nga Perëndia apo që unë flasnga vetja ime” (Gjoni 7:17). “Frikaprej Zotit është zanafilla e diturisë”(Psalmi 111:10).iv. Lutuni për dritë; lutjuni Zotit t’juudhëheqë dhe të mos lejojë të bininë mëkat (shihni Ezra 8:21).v. Pastaj ndiqni providencën për aqkohë sa ajo përputhet me Biblën, jo

më tej. Në ditë të vështira ështëkoha t’ia nënshtrojmë veten dorëssë madhërishme të Zotit. Në anëntjetër, është koha të gëzohemi kur Aidërgon providencat të cilat nasjellin ngushëllim. “Në ditën ebollëkut ji i gëzuar” (Predikuesi7:14). Duhet të jemi të zgjuar tëmësojmë atë që Zoti na tregon meanë të providencave në kohë tëndryshme.

2. Si mund të ndihmohet njëi Krishterë të presë

Perëndinë, ndërsaprovidenca vonon përgjigjenpër lutjet e tij?

Ka dy mënyra për të konsideruarkëto vonesa. Nga një pikëvështrimi, koha dhe stinët janë nëdorën e Zotit, Perëndisë tonë(Veprat 1:7), por nga kënd vështrimiynë ne presim një përgjigje tëshpejtë ndaj lutjeve tona. Asgjës’mund të jetë më e sigurt dhe esaktë se koha që Zoti ka zgjedhurpër t’iu përgjigjur lutjeve tona.

Nëse krahasoni Dalja (Eksodi)12:41 me Veprat 7:17, do të kuptonishkakun pse dërgimi i Izraelitëvejashtë nga Egjipti nuk mund tëvonohej një ditë më gjatë. Kjondodhi sepse koha e premtuar kishteardhur. Ne zhgënjehemi nga vonesate providencës dhe fillojmë tëdyshojmë për besnikërinë e Zotit.Por mendimet e Tij nuk janëmendimet tona (Isaia 55:8). “Zotinuk vonon plotësimin e premtimit tëTij, siç mendojnë disa” (II Pjetri3:9). Zoti nuk e llogarit kohën e Tijduke u mbështetur në aritmetikën

tonë. Zoti e vendos kohën dhemegjithëse përgjigja e Tij mund tëvonohet shumë më gjatë nga ç’mendojmë ne, nuk do të jetë as dhenjë moment më vonë nga ajo kohëqë Ai ka vendosur.Gjatë këtyre vonesave, njerëzit eZotit mund të dekurajohen shumë.Nëpërmjet Isaias Zoti kishtepremtuar se do të tregonte mëshirëpër njerëzit e Tij të zënë rob, porata pritën vit pas viti dhe kurrgjës’ndodhi. Populli i Izraelit tha:“Zoti na ka braktisur! Ai na kaharruar!” (Isaia 49:14). Davidi

veproi po ashtu. Zoti i kishte bërë tëtilla premtime, sa ato quheshin“mëshirat e sigurta për Davidin”dhe, prapë, ai mendoi se Zoti ekishte harruar. Ai tha: “O Zot, mosmë ke harruar përgjithmonë?”(Psalm 13:1). Ka tre arsye kryesorepërse ne dekurajohemi në këtëmënyrë:i. Ne i dorëzohemi mosbesimit. Nukmbështetemi me besim të plotë nëfjalën e padiskutueshme tëPerëndisë tonë të besnik dhe tëpandryshueshëm. Kjo arsye përlëshimin e zemrës jepet tek Psalmi

27:13: “Mjer, në mos paskeshebesim t’i shifje të mirat e Zotit nëdhe të të gjallëve?” (përkthim iKristoforidhit). Me fjalë të tjera,një zemër e lëshuar është një provëmosbesimi.ii. Ne i vështrojmë gjërat ashtu siato shfaqen në shqisat tona. Thuhetpër Abrahamin se kundër çdoshprese (pra kundër mundësisënatyrore), ai besoi me shpresë ....duke i dhënë lavdi Zotit” (Romakët4:18,20). Shpirtrat tona gjallërohenkur i largojmë nga ato gjëra të cilati shohim me sytë tanë dhe kur e

matim gjithçka me anë të njërregulli tjetër; d.m.th. me atë tëpushtetit dhe besnikërisë së Zotit (IIKorintasve 4:16,18).iii. Satani i përdor këto raste për tëna bërë të mendojmë keq për Zotin.Kur kemi rënë shpirtërisht jemi mëtë përgatitur për të dëgjuar Satanin.Ai gjithmonë kërkon të dobësojëlutjet tona dhe të na ndalojë që tëpresim për Zotin.Duke patur parasysh atë që kemithënë, është e domosdoshme për netë jemi të vëmendshëm, që të lëmëgjithçka në duart e Zotit dhe të

presim me qetësi për shpëtimin eTij. Për të na ndihmuar që të bëjmëkëtë, unë do të ofroja mendimet emëposhtme:i. S’keni arsye të vërtetë të kenimendime të dyshimta për Zotin,sepse është e mundur që Ai të mos iketë premtuar gjërat që ju prisnitprej Tij. Ju mund t’i keni premtuarvetes gjëra të veçanta, të tilla siprosperitet dhe vazhdimësinë eatyre gjërave që ju gëzoheni tani.Por kur e premtoi Zoti këtë?Premtimi se Zoti nuk do t’i ndalojëgjërat e mira qëndron vetëm për ata

që ecin në drejtësi (Psalmi 84:11).Kërkoni në zemrën tuaj dhe shihni,nëse vërtet nuk jeni larguar nga Zotinë zemrën dhe jetën tuaj, kështu qëAi do të ishte i drejtë t’jua heqëedhe ato gjëra që gëzoni. Sidoqoftë,të gjitha premtimet për të mira nëkëtë jetë janë të varura ngamençuria dhe vullneti i Zotit. Cili juka thëne që të prisni paqe, qetësidhe gëzim në këtë botë? Zoti na katreguar shpesh se duhet të presimhalle në këtë botë (Gjoni 16:33),dhe se “duhet të kalojmë nëpërshumë vështirësi para se të hyjmë

në mbretërinë e Perëndisë” (Veprat14:22). E gjitha që Zoti na kapremtuar është se Ai do të jetë mene në siklete, për të na plotësuarnevojat tona të domosdoshme dhe tëbëjë që gjithçka të bashkëpunojëpër të mirën tonë (Psalm 91:15;Isaia 41:17; Romakët 8:28).ii. Nëse, pas lutjes për bekimshpirtëror, keni pritur për një kohëtë gjatë dhe s’keni marrë kurrgjë, dot’ju pyesja se çfarë lloj bekimidëshiron. Bekimet shpirtërore janëdy llojesh - ato të cilat janë tënevojshme për vazhdimin e jetës

shpirtërore, dhe ato të cilat rrisingëzimin dhe paqen tuaj. Bekimet epara janë absolutisht tëdomosdoshme dhe prandaj janëpremtime të sigurta dhe tësuksesshme. “Do të bëj me ta njëbesëlidhje të përjetshme; nuk do tëlargohem më prej tyre dhe do t’ubëj të mira dhe do të shtie nëzemrën e tyre frikën, me qëllim qëtë mos më braktisin” (Jeremia32:40). Bekimet e dyta jepen kurZoti e sheh se është mirë për ne.Dhe shumë nga njerëzit e Tij jetojnëpër një kohë të gjatë pa to.

iii. Ju mund të pyesi veten se çfarësynimi keni që doni të tilla bekime.Mund të ndodhë që të mos merrniatë ç’ka kërkoni, sepse nuk edëshironi bekimin për arsyen edrejtë (Jakovi 4:3). Nganjëherëkërkojmë të lirohemi nga sikletetthjesht ngaqë ato shkatërrojnëkënaqësitë tona në këtë botë. Në tëvërtetë, sikletet na jepen me qëllimqë të jemi më të bindur në jetë. iv. A jeni përgatitur me të vërtetëpër kryerjen e vullnetit tëPerëndisë? Gjëja që të kënaq ështëpërmbushja e dëshirave të tua, por

Zoti kënaqet kur ti dëshiron tëkryesh vullnetin e Tij. Bekimi nukmund të vijë tek ju për sa kohë që junuk dëshironi të zbatoni me gjithëzemër vullnetin e Zotit. Davidit iduhej të priste për një kohë të gjatëpër atë që i ishte premtuar dhendërkohë shpirti i tij u bë “si njëfëmijë i zvjerdhur” (Psalmi 131:2).Nëse Davidi dhe shumë të tjerëduhej të prisnin për një kohë të gjatëpër bekimin e Zotit, pse të mosprisni edhe ju?v. A do të humbni ndonjë gjë dukepritur me durim për Zotin? Sigurisht

që jo. Është më mirë të njohëshhirin e Perëndisë të punojë në jetëntuaj se sa t’i gëzohesh rehatisë.Perëndia Zoti po ju jep një mësimpër besimin dhe durimin. Ai po jubën më të ndërgjegjshëm për tëkryer vullnetin e Tij. Kur bekimi idëshiruar të vijë, kjo do të jetëshumë më e këndshme për shkak tëushtrimit të besimit dhe lutjes suaj.vi. Nëse bekimet që prisni nga Zotinuk ia vlejnë për t’i pritur, ështëmarrëzi të shqetësohesh se nuk i keato. E gjitha ajo që Zoti pret nga juështë që ju të prisni për mëshirat e

Tij, si diçka falas. Mendo për gjithëato premtime bërë atyre të cilëtpresin Perëndinë. “Lum të gjithë ataqë kanë shpresë tek ai” (Isaia30:18); “Atyre që shpresojnë te Zotido t’u ripërtërihen forcat” (Isaia40:31).vii. Kutojni sa gjatë priti Perëndiapara se ju të ktheheshit tek Ai dhet’i bindeshit fjalës se Tij. A nukështë e drejtë që Zoti t’ju bëjë tëprisni për bekimet e Tij?Mosbesimi ynë e bën Atë tëthërrasë: “Sa kohë do të refuzojnë tëbesojnë?” (Numrat 14:11), dhe

“Deri kur do të mbeten te tymendimet e mbrapshta?” (Jeremia4:14).viii. Fakti që jeni mërzitur dukepritur është një e keqe e madhe nëvetvete. Ndofta mëshira ndaj jushdo të tregohej më shpejt nëseshpirtrat tuaj do të ishin më të qetëdhe të gatshëm për t’iu nënshtruarvullnetit të Tij.

3. Si mund ta dijë një iKrishterë se përkujdesjapunon për të mirën e tij dhe

se kjo vjen nga dashuria eZotit?

Zoti mund të bëjë të mira përnjerëzit e Tij edhe nga më e keqja eligësive (Romakët 8:28). Mëkatis’mund t’i bëjë të mira askujt, porprovidenca e Perëndisë mund tëbëjë që edhe ato ngjarje ku mëkatiështë i pranishëm t’u sjellin të miranjerëzve të Tij. Ne s’mund ta dijmënga ngjarjet aktuale që na ndodhinnëse veprojnë për të mirën tonë apojo. Shumë njerëz të këqinj dhejobesimtarë kanë më shumë se sa

zemra mund të dëshirojë, kështus’mund ta gjykojmë dashurinë eZotit nga numri i bekimeve natyroreqë marrim. Është mënyra si ndodhinkëto gjëra dhe si ndikojnë tek ne ajoqë na tregon nëse ato janë ngadashuria e Zotit dhe nëse janë për tëmirën tonë shpirtërore.a. Le të vështrojmë në fillim atongjarje, të cilat sjellin trishtim dhehidhërim. Mund ta kuptojmë se atojanë me të vërtetë bekime ngadashuria e Zotit, kur ato ndodhin nërrethanat e mëposhtme:i. Ato vijnë në kohën e duhur, ose

për të na mbrojtur që të mos biemnë mëkat, ose për të na kthyermbrapsht nga shpirti i shkujdesur,në të cilin kemi rënë. “Tani duhet tëvuani për një kohë të shkurtër e tëviheni në prova të ndryshme” (1Pjetri 1:6).ii. Zoti zgjedh halle të ndryshme tëcilat do të përshtaten plotësisht mekarakteret tona individuale. Aishpesh na largon ato kënaqësi tëveçanta të cilat na hanë shumë kohëdhe na shkëpusin prej dashurisë dhegëzimit ndaj Zotit. Ai është si njëdoktor i cili mat saktësisht fuqinë e

ilaçit sipas të sëmurit. “Ti jegrindur me të me masë, duke epërzënë dhe duke e çuar larg. Ai eçoi në një vend të largët me frymëne tij të furishme, një ditë me erëlindore. Në këtë mënyrë do tëshpagohet padrejtësia e Jakobit”(Isaiah 27:8, 9).iii. Është një shenjë e mirë kurhallet i kthejnë zemrat tona kundërmëkatit dhe jo kundër Zotit. Kurnjerëzit e ligj janë në siklet të madh,ata kthehen kundër Zotit. “Dhenjerëzit u dogjën nga një nxehtësi emadhe. E blasfemuan emrin e

Perëndisë që ka pushtet mbi këtoplagë” (Apokalipsi 16:9). Pornjerëzit e Perëndisë ndëshkojnëveten dhe i dhurojnë lavdi Zotit. “OZot, ty të përket drejtësia, por neveturpi i fytyrës ashtu si po ndodhpikërisht sot” (Danieli 9:7).iv. Një shenjë e sigurt që vuajtjetdërgohen nga dashuria e Zotit ështëkur ato e pastrojnë zemrën ngamëkati dhe e bëjnë jetën më tëthjeshtë, më të pastër, më të shenjtëdhe më të nënshtruar se më parë. Satë Krishterë e dinë që kjo është evërtetë! Pasi kanë kaluar përmes

peripecish të mëdha, atyre kjo botëu dukët pa shije si e bardha e njëveze. Fatkeqësisht, këto efekte tëmira nuk zgjasin dhe kjo ështëarsyeja pse Zoti duhet t’idisiplinojë njerëzit e Tijvazhdimisht. v. Çdo gjë që na ndihmon për tështuar dashurinë ndaj Zotit duhet tëburojë nga dashuria e Zotit për ne.Nëse hiri i Tij është në zemrat tona,do të na çojë shumë afër Tij kurjemi në siklet të madh. Duhet tësillemi ashtu se poeti psalmist:“Zemra jonë nuk është kthyer prapa

dhe hapat tona nuk janë larguar ngarruga jote, por ti na ke copëtuar,duke na futur në vende çakejsh dheduke na mbuluar me hijen evdekjes” (Psalmi 44:18-19).vi. Do ta kuptojmë se Zoti na bekonnëpërmjet halleve tona, kur shohimse na mësojnë më shumë për tëkeqen e mëkatit, boshllëkun e kësajjete dhe sigurinë e atyre gjërave qës’mund të tunden. “Lum ai njeri qëti ndreq, O Zot, dhe që ti mësonsipas ligjit Tënd” (Psalmi 94:12). IKrishteri kurrë s’i sheh gjërat mëqartë se kur është nën disiplinën e

Zotit.b. Le të vështrojmë ato ngjarje tëcilat na sjellin gëzim dhe lumturi.Mjediset e rehatshme dhe të lumturanuk është e thënë se përmbajnëgjithmonë bekimet i Zotit. Suksesiose përparimi të cilët e bëjnënjeriun të harrojë Zotin, ose qëngacmojnë dëshirat e trupit osesedrën e zemrës, s’mund të jenëmjete bekimi.Por ato të mira dhe mëshira të cilatnënshtrojnë shpirtin para Zotit, duketë bërë të kuptosh që je i padenjë,padyshim bëhen bekime. Jakobi tha:

“Nuk jam i denjë të pranoj gjithëmirësinë dhe dhe besnikërinë që ike treguar shërbëtorit tënd”(Zanafilla 32:10). Të tilla mëshirado të na bëjnë të largohemi ngamëkati dhe t’i dhurojmë një dashurimë të madhe Zotit. Ato kurrë s’do tëna kënaqin në vetvete. Nëse jemi nëgjendje t’i shërbejmë Zotit me mëshumë dëshirë për shkak të tëmirave tona dhe të jemi më tëvëmendshëm për nevojat e tëtjerëve, atëherë kjo është një shenjëe sigurt se Zoti na e bekon rehatinëtonë. Përsëri, është e vërtetë se nëse

kemi përfituar ndonjë gjë të mirë sipërgjigje për lutjen tonë, ajo na kaardhur prej dashurisë së Zotit.

4. Si mund të jemi tëqëndrueshëm dhe të qetë nëshpirt kur përkujdesja nashkakton kaq shumëndryshime në jetën tonë?

Providenca shkakton ndryshime nëjetën e njerëzve në të tëra anët eglobit. Ajo u jep madhështikombeve dhe i shkatërron ato. Ajo i

shpërndan kombet dhe i largon tutje(Jobi 12:23). Shumë kanë qenë siNaomia, gjendja e së cilës ndryshoikaq çuditshëm sa njerëzit eBetlehemit thanë: “Vallë kjo ështeNaomia?” (Ruthi 1:19).Aq sa të nxehtit dhe të ftohtit vënënë provë shëndetin dhe forcën etrupave tanë, po kaq edhendryshimet në jetën tonë, tëshkaktuara nga providenca, vënë nëprovë fuqinë e hirit të Zotit nëzemrat tona. Hezekiahu ishte njeri imirë, por dobësia e tij u duk kurprovidenca i shkaktoi atij dhimbje

dhe sëmundje (Isaia 38). Shpirti iDavidit s’ishte gjithnjë i qetë dhe nëpaqe kur kudo rreth tij kishte rrezik.Ai na tregon: “Kur kisha bollëkthoja: ‘Unë nuk do të prekemkurrë’... ti e fshehe fytyrën tënde,dhe unë mbeta i trembur” (Psalmi30: 6,7). Pali ishte vërtet i pasur nëhir kur tha: “Di të jem i përunjurdhe di të jetoj edhe në bollëk; nëçdo vend dhe për çdo gjë jammësuar të nginjem dhe të kem uri, tëkem me tepri dhe të vuaj nëngushticë” (Filipianët 4:12).Le të shqyrtojmë më tej se si të

ruajmë në një shkallë më të lartëgjendjen paqesore të zemrave dhe tëmendjeve tona në që gjitharrethanat.i. Kur rrethanat janë të rehatshme,gjithnjë kujto se sa të ndryshueshmejanë gjërat. Gjërat për të cilatgëzoheni sot mund të mos jenë tuajatnesër. “Pasuria me siguri do të vërëfletë si një shqiponja që fluturondrejt qiellit” (Fjalët e urta 23:5).Hezekiahu lëvdohej për thesaret etij dhe profeti i tha atij se për pakkohë asnjë nga thesaret e tij s’do t’imbetej (Isaia 39: 2-7). Ju nuk e dini

se ç’zemër të ligë keni derisaprovidenca të tilla ju bëjnë tëkuptoni se sa pak e doni Zotin dhese sa shumë i doni gjërat e tokës.Kur ishit më i varfër se tani, a nuk enjihnit Zotin më mirë dhe a nuk edonit atë më tepër?ii. Kur gjithçka duket së ështëkundër jush, prej këtu mund tëkaloni në ekstremin tjetër, të ndjeninevojë për ndihmë për të ruajturzemrën të fortë. Providencat të cilatshkaktojnë vuajtje dhe dhimbje janënjë ndihmë e madh për njerëzit eZotit. Në të vërtetë, njerëzit e Zotit

shpirtërisht s’mund të jetojnë pa to.Krishteri më i mirë, i shkëputur ngajeta e Zotit, shpejt ndjen trishtim nëshpirtin e tij, nëse nuk has në vuatje.Por asgjë s’mund t’i ndajë njerëzit ePerëndisë nga Krishti. “Kush do tëna ndajë ne nga dashuria e Krishtit?Vuajtjet?” (Romaket 8:35). Jobi ezbuloi se kjo ishte e vërtetë (Jobi19:25). Dita më e gjatë me vuajtjeka një fund, dhe nëse një mijë tëtilla janë destinuar për ju, ato do tëkenë një fund. Sikurse Pali thotë:“Trishtimi ynë i lehtë, që ështëvetëm për një moment, prodhon për

ne një peshë të pamasë e të pashoqetë amshueshme lavdie” (IIKorintasve 4:17).iii. Kur çdo gjë duket e pasigurtëdhe nuk e dimë se në çfarë rrugeprovidenca vepron, mendoni se sa ekotë është të tregohesh i kujdesshëmdhe plot siklet në një situatë të tillë.“E kush prej jush, me gjithëkujdesin e tij, është në gjendje t’ishtojë shtatit të tij qoftë edhe njëkubit të vetëm?” (Mateu 6:27). Mekëto shqetësime pavend, ne vetëmse do të humbin paqen tonë dhe dotë biem shpirtërisht. Ne s’mund të

ndryshojmë asgjë nga kushtet tona.Në vend të kësaj, do të mënjanonimmë shumë siklet dhe dhimbje dukepritur në qetësi derisa të shihnim sesi providenca do të realizojëqëllimet e Perëndisë në jetën tonë.Mendjet tona gjithashtu mund tëpushojnë të qeta në besnikërinë eZotit. Ne kemi autoritetin hyjnor tëfjalës së Tij, se Ai është i gatshëmtë bëjë që të gjitha gjërat tona tërëndësishme të përfundojnë nëlumturi. Jo vetëm shpëtimi ynë ipërjetshëm por, po ashtu, të gjithainteresat tona në këtë jetë janë

plotësisht të sigurta në duart e Tij.Prandaj qëndro i qetë për sigurinë etë ardhmes së lumtur, që rrjedh ngavështirësitë e tanishme. “BesojaZotit veprimet e tua dhe planet e tuado të realizohen” (Fjalët e urta16:3).

5. Së fundi, si mundet që njëi Krishterë të arrijë tëpranojë vullnetin e Zotit kursheh se vuajtje dhe vështirësitë mëdha po vijnë drejt tij?

Sado e vështirë që të duket, mund tabëjmë këtë, nëpërmjet Krishtit që najep forcë (Filipianëve 4:13). Por paAtë ne s’mund të bëjmë kurrgjë(Gjoni 15:5). Ai nuk thotë: “Pamua, ju mund të bëni vetëm pak”,por “Pa mua ju s’mund të bëni gjëfare.” Mund të ndodhë që sëmundja,që na mundon vetë ne apo familjen,të vështirësohet, dhe ne kemi frikëse mund të përfundojë në vdekje;ose mund të alarmohemi ngamundësia e fillimit të luftës dhehumbim të gjithë qetësinë. Jemi gatitë themi ashtu si vejusha i tha Elisë:

“Çfarë lidhje kam me ty, o njeri iPerëndisë? Ndofta ke ardhur tek unëpër të më kujtuar mëkatin që kambërë dhe për të vrarë djalin tim?” (IMbretërve 17:18). Satani, atëherë,merr shkas nga zemrat tonamëkatare, i turbullon më shumëmendjet duke i shtuar sugjerimet etij dhe ne nuk mund të dallojmë secilat janë tonat dhe cilat të tijat.Shpirti ynë dobësohet si një njeri qërri zgjuar për tërë natën dukemenduar rreth udhëtimit të vështirëqë do të bëjë ditën tjetër dhe, kur enesërmja vjen, i bie të fikët në mes

të rrugës për shkak të mungesës sëgjumit gjatë një nate më parë.Duhet të jetë meraku më i madh injë të Krishteri që të pranojëvullnetin e Zotit dhe të presë nëqetësi rrjedhën e të gjitha ngjarjeveqë do të ndodhin. Në këtë mënyrë,Davidi i tha priftit Zadok. “Çoje nëqytet arkën e Perëndisë! Po të kemgjetur hirin e Zotit, ai do të mëkthejë dhe do të bëjë që ta shohpërsëri qytetin bashkë me banesën etij. Por në rast se thotë: “Nuk tëpëlqëj”, ja ku jam, le të më bëjë atëqë i pëlqen” (II Samueli 15:25,26).

Ky ishte një qëndrim i vërtetë dhe idashur. Por dorëzimi i dëshiravetona tek Zoti është i vështirë. Ne dotë jemi të sigurtë për paqen nëse dotë mund t’i bëjmë zemrat tona tëveprojnë kështu. Do të ishte ndihmëpër ne të vepronim kështu, mendihmën e Zotit, nëse do tëpërdornim sugjerimet e mëposhtme:i. Të arrijmë të fitojmë një sens tëthellë dhe të shëndoshë të mençurisësë Zotit dhe të marrëzisë dheinjorancës sonë. “I madh është Zotiynë, e pamasë është fuqia e tij dhe epafund zgjuarsia e tij” (Psalmi

147:5). “Mendimet e Tij janë shumëtë thella” (Psalm 92:5). Sa herëjemi detyruar të themi se opinioniynë ishte i gabuar dhe kemi bërëgabime! Shpesh udhëhiqemi nganjerëz që janë më të zgjuar dhe mëpraktikë se ne, të tillë si mjekë apoavokatë. Sa shumë më tepër duhett’ia dorëzojmë gjykimin human dhemençurinë tonë të mangët Perëndisëtë madh dhe të shumë-ditur, i cilisheh të gjitha! S’është asgjë porsedra ajo që e bën kaq të vështirëkëtë gjë.ii. Shqyrto me kujdes mëkatin e

shkaktimit të telasheve tek vetja juajme mendimet të tilla shqetësuese sitë ishte e dyshimtë nëse providencado t’ju bënte të mira. Këto mendimejanë rezultat i sedrës dhe imosbesimit, dhe ato nuk kanëmundësi të na bëjnë ndonjë të mirë.Ne s’mund ta largojmë Zotin ngaqëllimi i Tij dhe s’duhet tëdyshojmë në mirësinë e tij.iii. Shikoni se ç’shëmbuj ka nëshkrimet e shenjta për ata të cilët edorëzuan veten në vullnetin e Zotitshumë më tepër se ç’keni bërë juve.Kur Zoti e thirri Abrahamin të

shkonte jashtë vendit të tij drejt njëtë ardhme të panjohur, ai iu bindmenjëherë. Pali e dinte kur shkoi nëJeruzalem se ishte në rrezik të madhpër t’u burgosur apo vrarë, por aidhe të Krishterët që ai po linte pasqenë në gjendje të thonin: “U bëftëvullneti i Zotit” (Veprat 21:4).Akoma më i madh është shembulli iZotit tonë të dashur Jezus. Kur i Atii dha kupën e vuajtjeve në duar tekkopshti i Gethsemanes - kupa ezemërimit të Perëndisë të madh dhetë tmerrshëm - hidhërimi i tij e bëriatë të thërriste: “Abba, Atë, për Ty

është gjithçka e mundur. Largojeprej meje këtë kupë” (Marku14:36). Prapë, duke iu nënshtruarvullnetit të Atit të tij, tha, “Por joatë që dua unë, por atë që do Ti”(Marku 14:36). Cila është gjendjajuaj, krahasuar me këtë?iv. Mendo për ato avantazhe të njëdëshire, e cila është në të njëjtënlinjë me vullnetin e Zotit. Ka njëkënaqësi të thellë, një ndjenjëqetësie, në shpirtin e atij njeriu qëpranon plotësisht vullnetin ePerëndisë për jetën e tij. Kjo ështëajo me anë të së cilës Zoti na “u

dhuron gjumë atyre që do” (Psalm127:2). Megjithëse shumë besimtarëjetojnë mes telashesh të shumta,prapë me mendje të qeta ataqëndrojnë në qetësinë e besimit,sikur të ishin në gjumë. Qëndrimi inënshtrimit ndaj Perëndisë e bënshpirtin e njeriut të përshtatshëmpër shoqëri me Të dhe e afronbekimin më pranë. Kështu mosdebato më, mos shpreh mëkeqardhje, por shtrihu qetësisht tekkëmbët e Atit tënd. Në të gjitharrethanat e përherë thuaj: “U bëftëvullneti i Perëndisë”.

PASTHËNIEMeqë shpesh kujtesa të lë, është njëide e mirë që, kur lexojmë shkrimete shenjta, të mbajmë shënime përmënyrat se si Perëndia ka vepruarnë përkujdesje. Kjo do të nandihmojë për të krahasuareksperiencën e tashme me tëshkuarën dhe të ruajmë vlerën e tyrepër vete në të ardhmen.