º
2011
Os 5 motivos para ler Poesía.
1º
A poesía non morde, non fai dano e, aínda que
hai quen pense o contrario, non é aburrida, nin
romanticona, nin ridícula, nin difícil. E hai
moitos tipos de poesía para que elixamos.
2
A poesía serve para ler, cantar, berrar,
recitar, rapear, musicar, declararse,
rebelarse contra o mundo ou para
sinxelamente murmurar suave ao oído.
Tamén é un somnífero para durmir ben
unha pastilla sen química que mellora a
saúde e o benestar, e relaxa as persoas.
e serve, sobre todo, para explicar as
razóns e as emocións que non veñen no
dicionario.
3
Os poemas son como caixas de ferramentas,
valen para todo: para sentilos, apalpalos, lelos,
ulilos, gardalos nun armario, ensucialos, para
ligar, para poñelos enriba da cabeza, colgalos
na parede, limpalos, recortalos, reescribilos,
merendalos nun bocadillo de papel, ordenalos,
metelos na neveira e lelos coa cabeza máis fría,
ou deixalos sobre a cama para devoralos á
noite, clandestinamente, cando todos se
deitaron. ademais, a poesía cura enfermidades
como a impaciencia, os nervios, os pés planos, os
enfados, a dor de cabeza, as feridas imprevistas,
as dores de amor, as indixestións, a ansiedade e
algunhas gripes
4
A poesía está nas cousas que nos rodean
a diario, na música, na amizade, no
supermercado, na risa, na moto, no váter,
na esperanza, na rutina, nas cousas
persoais, na canella sen saída, no mar
contaminado, na tristura, no teu barrio,
no ceo cuberto, no ordenador, nun berro,
na paisaxe, na conversación e nas rúas.
Onde ti queiras.
5
O importante da poesía non é
obsesionarse con descifrala , senón
saber gozala, sentila, e intuíla. Na
poesía reconforta sentir o seu ritmo,
a súa música, a súa sonoridade, os
seus xogos de palabras que por
veces nos cegan, as imaxes
fascinantes que nos ofrece. E tamén
os seus enigmas. Poetizarse. En
definitiva, facer da poesía un pracer.
(5 MOTIVOS PARA LER POESÍA)
FRAN ALONSO
CURIOSIDADE
Saber que està un a morte
E o corpo é unha paisaxe de batalla:
Unha carnicería no cerebro.
¿Permitirías ti, amor deserto,
Que nesta febre penitente abrise
A derradeira porta e pechase
Detràs miña, sonámbulo e impasible,
Ou porías o pé
entre ela e o destino
POEMAS DE LOIS PEREIRO
Guerra de desgaste.Guerra
psicolóxica
Resistencia pasiva, Resistencia
frontal
E a rebelión. É o shock.
E logo o “impasse”, a guerra fría.
Pero obxectivo sempre e victoria
ou morte.
A vixía terà que ser constante e
rigorosa.
Desde a superficie dun novo
e imprevisto salvamento
Sería a luz que me alagaba os ollos
Da vida roubada á morte veciña
Pero todos me apalpaban incrédulos
Colléndome das mans.
Todos aqueles que me amaran morto
Amábanme máis vivo.
Abríranse dúas portas en direccións
opostas
E escollín a que se abría cara á
vida
Co sol entrando a eito polas
fiestras.
Tería que reanudarme
E regresar á miña propia vida
Sen contaxiarme outra vez de min
mesmo.
Retocaría o guión
E mudaría outra vez de personaxe
Retomando a perdida
Aprendizaxe.
Le vent se lève,! il faut
tenter de vivre.!
Paul Valéry
REVISANDO OS DANOS
A man dereita á dereita do corpo,
A man esquerda á esquerda.
En plenas facultades,
Teño a cabeza no centro do
mundo
E voulle cambiando os argumentos
Ós meus soños escasos e
prudentes.
“Ti, única desde por e para sempre,
Fagas o que fagas, ou esteas onde esteas
Para Ela, que me reanudou sen dor entre
Poemas; todo o que podo e que aínda
teño
Por Ela, Ela e Ela
Á miña beira sempre, e eu nelas
E a todas Elas, as que foron, son e serán
Obxecto e causa
Deste amor que resucita ilimitado.
( No amor, como na guerra, nunca oímos
O tiro que nos alcanza.
A morte, como o amor, nunca advirte por
Onde se nos achega…)
Namorado outra vez
Do amor que levo dentro
A sede enfurecida dun futuro
Esgotou as miñas alternativas
Levándome dereito cara ó impacto:
Un proxectil conxelado no aire
A poucos metros dun corazón frío
E agardo o menor signo de calor
Para abrir a súa pel e entrar no
sangue
Vencido pola forza do desexo
Cegamente e sen medo
Ó posible desastre.
( Ausencia ou presencia non alteran
A distancia do espírito,
Que xa se internou nela.
E os elementos das novas tecnoloxías
Van elaborando os nosos afectos…)
Tristemente convivo coa túa ausencia
Sobrevivo á distancia que nos nega
Mentres bordeo a fronteira entre dous
mundos
Sen decidir cal deles pode darme
A calma que me esixo para amarte
Sen sufrir pola túa indeferencia
Á miña retirada preventiva
Dunha batalla que xa sei perdida
Resolto a non entrar xamais en ti
Pero non á tortura de evitarte.
( Contra a morte!, o amor que vai comigo;
contra o tempo que remata!, o voso tempo;
contra o loito!, o desexo:
contra o mundo!, unha bomba meditada;
contra min! Ser o mesmo que fun e que non era
eu mesmo)
( Contra a morte o amor que vai
comigo)
Dos días que reserva para min o
destino
Cada unha das súas noites por vivir
Sería a derradeira
A única esencial
Se puides vivirte a ti tamén
Trasnoitado sobre o teu corpo en
calma
Cohabitando os teus soños
Sobrevivido á miña inexistencia
Soñado nas túas noites
Ou prorogado en ti.
(Apollinaire?...apollinaire,
Apoligrama,caligraire Madame Sosotris
Botoume as cartas. E fixen un poema
En forma de útero.
Debo soñar desperto en
Todo o que hai de erótico na terra.
Ser amable, levemente perverso:
E aproveitar a gratuidade
Da Beleza)
Soir. La femme qui est derrière moi
Me regarde à travers du miroir que j’ai
Devant ma face.Soir. Et le soleil brûle nos âmes.
Le désir chante. Et moi, maintenant, tout heureux d’être vivant.
Quérote. Soir. Serán. A muller que teño detrás observáme
Polo espello que hai xusto diante miña.Serán.
O sol està a arder nas nosas almas. Canta
O desexo. E, eu agora, feliz de seguir
Vivo. Je t’aime. Serán. Escribo
Isto con calma e sigo
Sendo o mesmo, ou
Iso penso.
Creo
“Mi corazón está con el que un día,
Quitado el brillo breve, retirada la gracia
Que hasta allí le alentó,
En bajamar hostil todo cuanto nos hace
Dulce la realidad, leve la vida, adorable la luz,
Sabe decir: no importa”
Carlos Bousoño “Corazón partidario”
V
¿Qué lle podo ofrecer a quen me
intente?:
Dias contados de paixón inerte
E amor eterno sempre compartido
Coa débeda obrigada a unha
existencia
Amortizada en pagos usuarios
Conxugando os verbos vivir e amar
En primeira persoa do plural
Reducidas as formas do presente.
¿Que lle podo ofrecer a quen me
intente
Se son un fío solto da esperanza
Tecida e destecida
Por Penélope?
(Única para iso, unívoca sempre:
Única para todo “almost” forever...)
XVIII
Hai cousas para as que segue a ser a única
Como entrar na súa vida a sangre e ferro
En petición de axuda.
E cando un se desfai por dentro
Esvaecido
Só ela atende e cura esa emerxencia.
Ou convertir un destino impulsivo
Nun erro pervertido
Innecesario.
(“daquela comparecín ante ti/e entrei no
Teu sufrimento/ como se foses lixo e puideses
Soportarme.....”, escribiu Bernhard nun poema
Do principio
¿Perdoáchesme realmente tan axiña?
A túa morte non é a miña morte, e viceversa.
Maldigo a dor que levo en cada célula! Porque
Pese ós meus intentos de ser sempre elegante
E saber apartarme, non puiden evitar que
Compartises o Peor que eu escollera.)
XVII
Négase a oír a miña voz antiga
E escoita atentamente as máis recentes
Cunha leve esperanza no futuro
E o medo a descubrir unha vez máis
Que a morte estaba oculta tamén nelas.
Escoita con tento esas outras voces
E refúxiase mentres nun presente
Vitalmente orientado á defensiva.
Garda o pasado baixo sete chaves
Mantendo o seu discurso
Silenciado.
Négate, si, rexeita e nega miña voz antiga!
Porque agora sei algo que antes non sabía:
Que en realidade tampouco era miña.
XXI
(Tempo, detente a miña beira! Espacio,
achégame
A unha delas!...
Pero xa é tarde para ser
modesto. Debería
Darme por vencido e baixar o pescozo
como os touros na sorte de matar.
¿Podería vivir nun mundo anestesiado,
No que o futuro sería o contraforte?....)
A súa beleza cereal e ximnástica,
Esa culta enerxía,
Dermicamente firme,
E mentalmente etérea
Vén cara min
E atravesa conmigo
A música
Do aire
E a súa vida segue o seu camiño,
Indiferente,
Allea á miña morte,
Á miña vida.
E aquí estou eu
Con ela dentro sempre
Insomne
E irredenta
Como única compaña unha vez máis;
A enfermidade.
XXII
O desamor, brutal amputación
Ou atrofia dun soño maltratado,
Debería ser sempre un íntimo ritual
Representado en salas clandestinas.
Interpretando orgánicos monólogos
Recitariamos con fluidez a dor interna
Dos nosos tristes ósos
Cando o amor se dilue en hemorragias
De líquidos desexos
Abortados.
( Unidireccional, si, e irreversible.
Ou bidireccional, pero imposible.
Desde o pasado, cun mísero futuro,
no avarento
Presente compartido, vanme
construíndo
Un pozo de desexos e soños
Condicionados….
Son un relato breve. O final està
escrito,
E todo o que vexo está sentenciado
A sobrevivirme.)
XXIII
Unidireccional, irreal e maino,
Circulando nun único sentido,
O amor que me asaltou sen previo aviso
Cando eu xa non quería defenderme.
Perverso, inofensivo e altruista,
Foi un placebo inocuo
Administrado a un corpo xa vencido.
Desprezando o meu tempo en conta atrás,
Ábrome e derramo a miña vida
Nese amor feroz, calado, sen destino;
E o amor de sempre oculto e prohibido,
Selado e transferido
En garantía
A quen xa non podía eternizarse
Intentando evitarme inútilmente
Nin seguir compartindo unha única sombra
Ata o final.
Un soño alleo repetido
O certo é que teño a impresión ás veces
Que se fai máis patente cada día
De que pese ás evidencias en contra
Debín morrer daquela
E estou vivindo un soño repetido
Nas noites dos que me seguen querendo.
(Rirse da vida, da morte, e de todo o que foi
Creando o home na súa debilidade e a súa
Capacidade imprevisible de crueldade.
E dixo Yeats: “ he Knows death to the bone
Man has created death”)
XXV
Déixate devorar por quen te escolla
Agora que es unha luz evadida
Da escuridade que te tiña capturado.
Déixate devorar
E impide feramente
Que te volva habitar e te contaxie
A túa latente sombra irrevocable.
XXVI
Un presente no día de Santa Ana
Fermosa como a morte que se invoca
Exerces a beleza internamente
Emocionando as sombras máis letais e
irreductibles
Descubrindo a presencia
de vestixios de vida
nas máis opacas ruinas
só cunha ollada abortas a ofensiva
da dor que se aveciña.
(“Onde está o perigo medra tamén
O que salva”, pensaba Hölderlin....
Eu empezo a sabelo)
A través do colchón
Virá calada, oculta e con nocturnidade,
Chegando desde abaixo a través do colchón,
Entre as derivacións intuídas e temidas
Dunha vírica rebelión interna:
A herdanza que conservo e atesouro
Como se fose a miña propia sombra.
TRANSMIGRACIÓN
No a la transmigración en otra especie/
No a la post-vida, ni en cielo ni en infierno/
No a que me absorba cualquier divinidad/
Mi envite es al no ser, a lo seguro/
Rechaza otro existir, tras consumida/
Mi ración de este guiso indigerible/
Otra vez no. Una vez ya es demasiado.
J.M Fonollosa
TRANSMIGRACIÓN
Esta enerxía xa non vai ter fin
Non foi creada nin serà destruída.
Irá ocupando diferentes vidas,
Transformándose en emocións
alleas
Tatuadas noutros corpos
paralelos
En simultáneas procesións
Sen pausa
Nun cálido universo apaixonado
Voume dosificando con usura,
Ata que chegue a hora de voltar,
Canso e feliz,
Ó punto de partida.
SOSPEITA
(¿escoitasme , ti, morte, dama negra, parca, a da
gadaña.......?
O teu aguillón ben que o sentín ;
Pero ¿ É a túa victoria?......
¿Escóitasme?
SOSPEITA
Debe ser que estou morto
E esa sería a causa
De que agora me vexa desde enriba
A catro ou cinco metros de distancia
Da miña propia vida
Vivo unha guerra fría e clandestina
A sombra dun amor que xa non dexenera
Noutras insurreccións contra min mesmo
Ou degradada negación do tempo
E non permite que con el se interne
A obsesión ou a dor que provocara
O fracaso que se foi inflitrando
Fluíndo de insalubres sumidoiros
Transformando a miña sedada alma
Nunha fría fosa séptica sumisa e maina
Pero alerta e activa
Contaxiosa e letal.
DECLARACIÓN
(E se aínda hai máis vida de onde saíu esta,
A que roubarlle palabras de amor e morte,
voulle
Retorcer o pescozo ata que sinta noxo do
que
Deixa atràs. Pero daquela xa terà penetrado
nun remuiño de silencio e de humidade,
Calado máis a miúdo cada vez.....)
DECLARACIÓN
Amarte, vida, amarte case sempre,
Inda que sexas dura e leves entremedias
Piedade e odio intermitentemente.
Es ti a que sempre educas e aceleras
A doenza letal dos que non se resignan
A ignorar como es en realidade:
Somentes un traxecto
Cómodo e aldraxante cara a morte,
Un tránsito inútil e inecesario.
Pero a ignorancia salva os que non queren
Ariscarse a perderte tan axiña
A cambio da renuncia a profanarte
E aqueles dentes que perdín
Precisariaos agora para defender
As conviccións nas que me reafirmo
Solidario e amable, se é posible,
Ou lobo estepario no desterro,
Completarei o círculo insurxente
Coas balas do desexo.
(cunha bala calibre 7/65 no peto máis pequeno do vaqueiro,
sei que a miña vontade é decisiva para escoller o momento
e o lugar. E palpo cos dedos a todas horas)
Mala sorte
É por primeira vez desde que souben
Que aínda respiraba e seguía vivo
Sei o que é sentir medo a non estalo
Interrumpido na mellor escea
Cando estaba soñando un soño dérmico
De paixón e beleza
Cunha serea distancia literaria e sabia
Só ela podía ser tan inoportuna
Groseira inculta e pouco delicada
Chamándome despois de ter sobrevivido
Á confortable atracción do fracaso
E saber dunha vez o que era a vida
Amar e ser amado.
O CORREDOR DE FONDO PERDE O ALENTO
Fuxindo dunha vida inzada de renuncias
Da súa liturxia obesa e oleosa,
Mediocre nos seus comunais fracasos,
Bágoas de xelo, indignación contida
Non deu chegado a tempo de exercer
A súa rebelión,
Nin de levar a cabo
A súa vinganza definitiva
Contra un mundo inxusto, homicida e cruel,
Pola inutilidade da súa propia vida
Solitario, enfermo e fatigado
A morte anticipouse e chegou antes.
Of late Ultimamente
I´ve had this thought róndame este pensamento
that this country Que este país
has gone backwards retrocedeu
4 of 5 decades 4 o 5 décadas
and that all the e que todo o
social advancement avance social
the good feeling of os bos sentimentos dunha
person toward persoa cara a outra
person borráronse
has been washed e remprazáronse pola
away vella
and replaced intolerancia de sempre.
by the same
old
bigotries.
PUTREFACCIÓN POEMA DE BUKOWSKI
We have Máis ca nunca
more than ever temos
the selfish wants of power egoístas ansias de poder
the disregard for the desprezo polo
Weak débil
the old o vello
the impoverished o pobre
The o desvalido
helpless.
We are replacing want with war Estamos reemprazando a necesidade
salvation with pola guerra
slavery. a salvación pola
We have wasted the escravitude
Gains Estragamos
we have become os logros,
Rapidly degradámonos
less. apresa.
We have our Bomb Temos a nosa Bomba
it is our fear é o noso medo
our damnation a nosa vergonza
and our e a nosa condena
shame. Agora
Now apoderouse de nós
something so sad algo tan triste
has hold of us que nos deixa
that sen alento
the breath e nin siquera podemos
Leaves chorar.
and we can´t even
cry.
Poemas de Eusebio Lorenzo Baleirón
VAGABUNDO DAS ESTRELAS
EU son ese home que agardou a morte
e viu no fondo da mañá
roseiras de xofre.
Repaso os camiños espidos de pedra
e bebo nos beizos da amada
a auga dos cervos.
Entono o verbo dos deuses caídos
e durmo dorido coas aves da chaira.
Son un dominio de nubes
e chuvia esquecida de todos.
Nin a noite me escoita. Nin o mar.
Habitada esta eiva do peito,
este mínimo reino que o tempo asolaga
soamentes os anxos poden
entenderme.
Trzy słowa najdziwniejsze
(Polaco)
Kiedy wymawiam słowo
Przyszłość,pierwsza sylaba
odchodzi już do
przeszłości.
Kiedy wymawiam słowo
Cisza,
niszczę ją.
Kiedy wymawiam słowo
Nic,
stwarzam co, co nie
mieści się w żadnym
niebycie
As tres palabras máis
estranas (galego)
Cando pronuncio a
palabra Futuro,
a primeira sílaba
pertenece xa ao pasado.
Cando pronuncio a
palabra Silencio,
destrúoo
Cando pronuncio a
palabra Nada,
creo algo que no colle
en ningunha
non-existencia
Wisława Szymborska
Escritora polaca que recibiu o premio Nobel de
Literatura 1996
Georg Trakl
Poemas 1906-1914
Nachts
Die Bläue meiner Augen ist erloschen in dieser Nacht,Das rote Gold meines Herzens. O! wie stille brannte das Licht.Dein blauer Mantel umfing den Sinkenden;Dein roter Mund besiegelte des Freundes Umnachtung.
Na Noite
O azul dos meus ollos
apagouse esta noite,
o ouro vermello do meu
corazón. ¡Que silenciosamente
ardeu a luz!
O teu manto azul rodeou
o que se estaba afundindo;
a túa vermella boca selou
a doenza do amigo.
TRISTURA DA ESTRELA
AFÓGOME no mar cada noite,
no mar dos navíos e das flores,
afógome no mar,
no reino de todas as estrelas
perdidas,
perdín a noite que me coida,
os nenos que me fitan,
soamente este reloxio camiña cara ao
fondo
da morte sen final.
O meu sino é o dominio do mundo:
desfacerme non concerto das esferas
como a terra na terra.
Avanzar. Ollar o infindo.
Todo quedo.
Lembro aquel poldro branco
agallopando o vento.
GRAMÁTICA DO SILENCIO. OBRA POÉTICA,
Eusebio Lorenzo Baleirón
Poemas de Ana Romaní
SABÍA que nunca serían os mesmos
os tecidos que os dedos facían no
tempo,
e levemente ía anainando na noite
os fíos de longuísimos ríos de ausencia
que desbordaban nas meixelas.
Sabía que nunca máis tería nos labres
novas estrelas coas que ganduxar as
teas,
mortallas de reproche no seu colo.
E pois portos non había
onde recobrar os beixos
xa lle medraran nas mans as últimas
mareas.
SABES que nada descubrirás
que non poidas intuír cada día,
paisaxes tantas veces habitadas,
lugares que coñeces, olores da
infancia,
refrexos da auga que, perdida,
retorna na memoria.
De regreso –inútil tan escuro
labirinto-
en sal se converterán os teus pasos.
DAS ÚLTIMAS MAREAS, Ana Romaní
BOHEMIA CORUÑESA
AMO a túa espalda, cidade,
morena e descuidada
e os teus vidros de vixilia abertos
ao nacente.
Non temas ao ladrón.
É a miña sombra, cidade.
E aquilo de máis alá,
a miña identidade,
Un barco namorado,
onde grúas estrábicas
cargan montes de ballón
e fardelas de néboa.
MOHICANIA, Manuel Rivas
BABEL
AVES que emerxen da ardora.
Folerpas de pel do arco da vella.
Mazás de sangue no paxe da néboa.
Corazóns de acibeche repicando na tella.
Chorimas,
faíscas dos invernos,
ollos de nada,
gonzos eternos.
Palabras,
doas do pobre home que chaman Abbadón
rei, anxo do abismo:
Gracias, Señor, por aquela maldición!
COSTA DA MORTE BLUES, Manuel Rivas
DESTINO IMPREVISTO
Que ironía a de vir parar a un final de
traxecto.
Indescifrábel letreiro,
Reloxo sen agullas,
Efixies xeadas,
Cansas pálpebras,
E a vella que encera a noite no chan da
estación.
Todo estaba a reclamar a chegada dun
home equivocado.
COSTA DA MORTE BLUES, Manuel Rivas
Elegía pura
Aquí no pasa nada,
salvo el tiempo:
irrepetible
música que resuena,
ya extinguida,
en un corazón hueco, abandonado,
que alguien toma un momento,
escucha
y tira.
Ángel González
XXIV
Le vent se lève!... Il faut tenter de vivre!
L´air immense ouvre et referme mon livre,
La vague en poudre ose jaillir des rocs!
Envolez-vous, pages tout éblouies!
Rompez, vagues! Rompez d´eaux réjouies
Ce toit tranquille où picoraient des focs!
Le cimetière marin, Paul Valéry
XXIV
O vento levántase! Hai que intentar vivir!
O aire inmenso abre e pecha o meu libro,
A onda de po atrévese a saír das rochas.
Voade, páxinas impresionadas!.
Rompede, ondas! Rompede coas augas gozosas
O tranquilo teito onde picotean os foques.
O cemiterio mariño, Paul Valéry
Hubo un tiempo... De Ana Rossetti
Hubo un tiempo en el que el amor era un
intruso temido y anhelado.
Un roce furtivo, premeditado, reelaborado durante
insoportables desvelos.
Una confesión perturbada y audaz, corregida mil
veces, que jamás llegaría a su destino.
Una incesante y tiránica inquietud.
Un galopar repentino del corazón ingobernable.
Un continuo batallar contra la despiadada infalibilidad
de los espejos.
Una íntima dificultad para distinguir la congoja del
júbilo.
Era un tiempo adolescente e impreciso, el tiempo del
amor sin nombre, hasta casi sin rostro, que merodeaba,
como un beso prometido, por el punto más umbrío de la
escalera.
Nunca tiven amigos, só tiven
weis fantasmas cadrelados nos camiños,
un feixe de sombras fuxidías.
Non existe a amizade. Nós xogamos
a facer vagalumes con papeis,
a inventar o arrecendo das pegadas.
Só temos soidade, só baleiro
e ímolos enchendo con palabras,
aloumiños sen senso, trens no vento.
Sempre imos soñando os imposíbeis:
un amigo,
o amor,
a liberdade,
unha vella sorrindo nos solpores
con flores amarelas nos seus labres.
Xogamos a inventar a realidade
e está xa feita. Teño frío
de min, teño agonías
e mortes a diário sen surpresas.
Só pido que alguén quente as miñas mans.
PILAR PALLARÉS
EL AMOR ESTÁ EN LO QUE TENDEMOS
"El amor está en lo que tendemos
(puentes, palabras ).
El amor está en todo lo que izamos
(risas, banderas).
Y en lo que combatimos
(noche, vacío)
por verdadero amor.
El amor está en cuanto levantamos
(torres, promesas).
En cuanto recogemos y sembramos
(hijos, futuro).
Y en las ruinas de lo que abatimos
(desposesión, mentira)
por verdadero amor."
(José Ángel Valente)
POEMAS DE BORIS VIAN
La vie, c´est comme une dent
D´abord on n´y a pas pensé
On s´est contenté de mâcher
Et puis ça se gâte soudain
Ça vous fait mal, et on y tient
Et on la soigne et les soucis
Et pour qu´on soit vraiment guéri
Il faut vous l´arracher, la vie.
Je voudrais pas crever, Boris Vian
A vida é como unha moa
En principio no pensamos nela
Conformámonos con mastigar
E, de repente estrágase
Fai dano, e aguantamos
E coidámola e os desvelos,
E para estar de verdade curados
Hai que arrancala, a vida.
Non quixera morrer, Boris Vian
Huelga de GIACONDA BELLI
Quiero una huelga donde vayamos todos.
Una huelga de brazos, piernas, de cabellos,
una huelga naciendo en cada cuerpo.
Quiero una huelga
de obreros de palomas
de chóferes de flores
de técnicos de niños
de médicos de mujeres.
Quiero una huelga grande,
que hasta el amor alcance.
Una huelga donde todo se detenga,
el reloj las fábricas
el plantel los colegios
el bus los hospitales
la carretera los puertos.
Una huelga de ojos, de manos y de besos.
Una huelga donde respirar no sea permitido,
una huelga donde nazca el silencio
para oír los pasos del tirano que se marcha.