Kampinoski P.N
Historia Kampinoskiego P.N
Fauna Kampinoskiego P.N
Flora Kampinoskiego P.N
Szlaki Turystyczne
Kampinoskiego P.N
Galeria
Kampinoski Park Narodowy – polski park narodowy utworzony w 1959 roku w
województwie warszawskim (obecnie województwo mazowieckie).
21 stycznia 2000 KPN został wpisany na światową listę rezerwatów biosfery UNESCO.
Obejmuje tereny Puszczy Kampinoskiej w pradolinie Wisły, w zachodniej części Kotliny
Warszawskiej. W puszczy, która jest pozostałością po Puszczy Mazowieckiej, zaczęto
karczowanie polan, uprawę ziemi i budowę osad w XVII w. Osady rozrastały się w miarę
powiększania areału rolnego. W XX wieku sytuacja uległa zmianie. Od końca lat 70. ziemia
jest wykupowana przez KPN i stopniowo zalesiana, a osadnictwo ograniczane. Na
odtworzenie boru potrzeba 150 lat, by powstał najbardziej cenny drzewostan grądowy – 350
do 400 lat. Powierzchnia parku wynosi 38 544 ha, powierzchnia otuliny 37 756 ha.
Wydmy powstałe w pradolinie Wisły i obszary bagienne są najbardziej charakterystycznymi
elementami tutejszego krajobrazu. Wydmy Parku uważane są za najlepiej zachowany
kompleks wydm śródlądowych w skali Europy. Tak kontrastowe środowiska sprzyjają
różnorodności świata roślin i zwierząt. Bagna porośnięte są roślinnością łąkową, turzycami,
zaroślami i lasami bagiennymi, do których należą występujące w Parku lasy olsowe i łęgowe.
Najczęściej spotykanym w Puszczy Kampinoskiej zespołem leśnym jest kontynentalny bór
sosnowy świeży. Z dębów stanowiących tu ważną domieszkę – około 10% – występują trzy
gatunki, dwa rodzime: dąb szypułkowy i dąb bezszypułkowy oraz pochodzący z Ameryki
dąb czerwony.
Dalej
Park i dolina nieuregulowanej Wisły ze starorzeczami, piaszczystymi, wyspami i
zaroślami stanowią ważne miejsce bytowania wielu zwierząt. Wśród nich znajdują się
gatunki przywrócone naturze: łoś – będący symbolem parku, bóbr oraz ryś.
Tereny Parku mają bogatą historię, związaną z walkami o niepodległość. Miały tu
miejsce walki powstańcze w 1794 i 1863, walki armii Poznań we wrześniu 1939, a także
walki w 1944. Znajdują się tu: mogiły powstańców z 1863, cmentarz partyzantów, jak
również cmentarz w Palmirach, na którym spoczywają Polacy rozstrzelani przez
Niemców w latach 1939-1944.
Na terenie parku dozwolona jest turystyka piesza, rowerowa i konna. Służą jej
znakowane szlaki turystyczne o długości około 360 km oraz Kampinoski Szlak
Rowerowy o długości 144,5 km. W okresie wiosenno-letnim bardzo atrakcyjnym
środkiem dojazdu na północno-zachodni skraj parku, do Wilczy Tułowskich, jest
zabytkowa kolej wąskotorowa z Sochaczewa.
Obszar parku został uznany przez Parlament Europejski za ostoję ptaków o randze
europejskiej. W 2000 KPN wraz z otuliną został wpisany na listę rezerwatów biosfery
jako Rezerwat Biosfery „Puszcza Kampinoska”. Strefę centralną rezerwatu tworzą
obszary ochrony ścisłej parku, strefę buforową obszary ochrony częściowej i
krajobrazowej, zaś strefą przejściową jest otulina
Dalej
Położenie woj. mazowieckie
Data utworzenia 16 stycznia 1959
Powierzchnia
- leśna
- uprawna
- wodna
385,44 km²
275,66 km²
79,5 km²
1,84 km²
Pow. ochrony
- ścisłej
- częściowej
- krajobrazu
46,38 km²
309,9 km²
29,16 km²
Powierzchnia otuliny 377,56 km²
Długość szlaków turystycznych 1230,8 km
Odwiedzających rocznie Powrót
NIECO HISTORII
Po utworzeniu Kampinoskiego Parku Narodowego w 1959 r. edukacją zajmowali się
pracownicy naukowi oraz służby terenowe. Początkiem zinstytucjonalizowanej edukacji
było utworzenie w 1964 r. w budynku dawnej kasjerówki nadleśnictwa Kampinos Muzeum
Puszczy Kampinoskiej. W 1974 r. wytyczono trzy ścieżki przyrodnicze (pierwsze w Polsce),
umożliwiające zwiedzającym samodzielne poznawanie przyrody. W 1990 r. utworzony
został Ośrodek Dydaktyczno-Muzealny im. Jadwigi i Romana Kobendzów w Granicy k.
Kampinosu w skład którego weszło Muzeum Puszczy Kampinoskiej. Była to obok podobnego
ośrodka w Ojcowskim PN pierwsza tego typu placówka edukacyjna w polskich parkach
narodowych. Ośrodek od razu zaproponował nowe formy działalności, m.in. programy
kierowane do miejscowych szkół oraz zajęcia terenowe i warsztaty bezpośrednio
angażujące uczestników w proces poznawczy. W 1992 r. został wydany pierwszy numer
kwartalnika Puszcza Kampinoska. Odpowiedzią na rosnące zainteresowanie ofertą
edukacyjną, zwłaszcza na zajęcia specjalistyczne, było utworzenie w 1997 r. Centrum
Edukacji KPN w Izabelinie, które rok później rozpoczęło swoją działalność. Baza lokalowa
pozwoliła na rozszerzenie oferty edukacyjnej o nowe metody, m.in. szkolenia, warsztaty,
konferencje i festiwale o zasięgu ogólnopolskim i międzynarodowym. Obie te jednostki są
głównymi ośrodkami parku, na bazie których jest prowadzona działalność edukacyjną KPN.
W 2002 r. w Ośrodku Hodowli Żubrów w Smardzewicach została wydzielona zagroda
pokazowa żubrów dla celów edukacyjnych i turystycznych. Ośrodek zainaugurował swoja
działalność w 2003 r. Od 2009 r. ukazuje się kwartalnik dla dzieci i młodzieży „Łoszak”. W
2011 roku miała miejsce częściowa renowacja ekspozycji stałej „Przyroda i historia
Puszczy Kampinoskiej” w Centrum Edukacji.Powrót
FAUNA
• Łoś (od 1951r.)
• Bóbr (w kwietniu 1980 r. zostało wypuszczonych 7 osobników)
• Ryś (od 1992 r.)
• Wilk
• Wydra europejska
• Kuna leśna
• Lis
• Jeż wschodni
• Jenot azjatycki
• Sarna
• Jeleń
• Dzik
• Nietoperz
• Borsuk europejski
Dalej
PTAKI
• Sowa błotna
• Bocian biały
• Bocian czarny
• Żuraw
• Derkacz
• Bąk zwyczajny
• Bączek
• Zimorodek zwyczajny
• Wodniczka
• Orlik krzykliwy
• Błotniak
• Ribtwy
• Dzięcioły
• Puchacz
Powrót
SZLAKI PIESZE
SZLAKI TURYSTYCZNE W KAMPINOSKIM PARKU NAROSOWYM
•Szlaki główne:
•Główny Szlak Puszczy Kampinoskiej (Dziekanów Leśny – Wiersze – Brochów) 55,8 km
•Północny Szlak Leśny im. Teofila Lenartowicza (Śladów – Piaski Królewskie – Janówek) 39,6 km
•Południowy Szlak Leśny (Dziekanów Leśny – Granica – Żelazowa Wola) 56,1 km
•Południowy Szlak Krawędziowy (Kampinos – Granica – Leszno – Dąbrowa Leśna) 49,8 km
•Północny Szlak Krawędziowy (Tułowice – Grochale Nowe – Modlin) 41,0 km
•Szlak im. Powstańców Warszawskich (Leszno – Wiersze – Truskaw) 19,5 km
•Szlak im. Aleksandra Janowskiego (Leoncin – Stara Dąbrowa – Leszno) 21 km
•Szlak im. Zygmunta Padlewskiego (Kampinos – Granica – Nowe Polesie) 16,3 km
•SZLAKI ŁĄCZNIKOWE:
•Szlak im. Stefana Żeromskiego (Wólka Węglowa – Uroczysko Na Miny) 7,3 km
•Podwarszawski Szlak Pamięci (Laski – Wólka Węglowa) 11,7 km
•Szlak Przechadzkowy (Izabelin – Wólka Węglowa) 7,3 km
•Szlak im. Antoniego Trębickiego (Palmiry – Mogilny Mostek) 2,6 km
•Szlak im. Kazimierza W. Wójcickiego (Truskaw – Palmiry) 11,5 km
•Palmirski Szlak Łącznikowy (Cmentarz Palmiry – Truskaw) 3,5 km
•Szlak Borowy (Nowiny – Krzywa Góra) 4 km
•Brochowski Szlak Łącznikowy (Brochów – Borowa Góra) 8,3 km
Dalej
SZLAKI ROWEROWE:
•Szlak główny
•Kampinoski Szlak Rowerowy (wokół KPN) 144,5 km
•Szlaki łącznikowe:
•z Niepokalanowa, Sochaczewa, Secymina, Modlina, Czosnowa, Dziekanowa i Starego Bemowa
•Szlak Wisły (z Powsina przez Powiśle).
•Szlak Wisły (z Chomiczówki).
Powrót