Nr 50 – marzec 2017 r.
Kochani Czytelnicy!
Wielkimi krokami zbliża się wiosna! Mamy
nadzieję, że w związku z tym jesteście uśmiechnięci i
pełni sił!
Marcowo-kwietniowy numer naszej gazetki to
Dodatek Specjalny – Muzea w Warszawie. Nasza szkoła
ubiega się o przyznanie certyfikatu „Szkoły
Varsavianistycznej”. Certyfikat ten przyznaje Zarząd
Główny Towarzystwa Przyjaciół Warszawy. Aby
wykazać, że z radością zgłębiamy wiedzę na temat
Warszawy klasa VIa i VIb przygotowała dodatek
specjalny – Muzea w Warszawie. Każdy z uczniów
mógł wybrać do opisania muzeum, które go interesuje.
Zapraszamy do lektury i… do zwiedzania!
w
i
o
s
n
a
KWIATY
PĄKI NA DRZEWACH
CIEPŁO
SŁOŃCE
TRAWA
PORZĄDKI
TOPIENIE MARZANNY
ROSA
DŁUŻSZY DZIEŃ,
KRÓTSZA NOC
KOLOR ZIELONY
WIOSNA 21.03
Wiosna – pora roku w przyrodzie w klimacie
umiarkowanym rozpoczynająca
się 21 marca.
Przyjście wiosny - Jan Brzechwa
Naplotkowała sosna
Że już się zbliża wiosna.
Kret skrzywił się ponuro:
-Przyjedzie pewno furą…
Jeż się najeżył srodze:
-Raczej na hulajnodze.
Wąż syknął :-Ja nie wierzę,
Przyjedzie na rowerze.
Kos gwizdnął: -Wiem coś o tym,
Przyleci samolotem.
-Skąd znowu –rzekła sroka-
Ja z niej nie spuszczam oka
I w zeszłym roku w maju
Widziałam ją w tramwaju.
-nieprawda! Wiosna zwykle
Przyjeżdża motocyklem.
-A ja wam dowiodę,
Że właśnie samochodem.
-Nieprawda bo w karecie!
W karecie? Cóż pan plecie?
Oświadczyć mogę krótko,
Że płynie właśnie łódką!
A wiosna przyszła pieszo.
kwiatki za nią spieszą,
Już trawy przed nią rosną
I szumią –Witaj wiosno.
Zulka-Kulka
SZCZĘŚLIWA SIÓDEMKA WYWIAD Z PANEM ARTUREM WASILEWSKIM, NAUCZYCIELEM
MATEMATYKI.
GDYBY MÓGŁ PAN COFNĄĆ CZAS, TO JAKI ZAWÓD BY PAN
WYBRAŁ?
BAŁBYM SIĘ EKSPERYMENTOWAĆ Z CZASEM, WIĘC I TAK
ZOSTAŁBYM NAUCZYCIELEM.
JAKIEGO NAUCZYCIELA WSPOMINA PAN NAJLEPIEJ?
NAUCZYCIELA HISTORII I MATEMATYKI.
JAKIE NOWE SŁOWO WPROWADZIŁBY PAN DO SŁOWNIKA
JĘZYKA POLSKIEGO?
ZADATEK PLUS – ZADANIE DODATKOWE DLA CHĘTNYCH NA
PLUSA.
JAKIE EGZOTYCZNE ZWIERZĘ CHCIAŁBY PAN MIEĆ W DOMU?
ŻADNE, MAM ALERGIĘ.
JAKIE BYŁO PANA NAJWIĘKSZE MARZENIE W DZIECIŃSTWIE?
ZOSTAĆ PIŁKARZEM.
CO NAJBARDZIEJ LUBI PAN W SWOJEJ PRACY?
ZAJĘCIA DODATKOWE Z UCZNIAMI LUBIĄCYMI MATEMATYKĘ.
CZY JE PAN OBIADY W SZKOLNEJ STOŁÓWCE, A JEŚLI TAK TO
KTÓRY OBIAD SMAKUJE PANU NAJBARDZIEJ?
PLACEK PO WĘGIERSKU, KOTLETY SCHABOWE, KAPUŚNIAK.
DZIĘKUJEMY ZA WYWIAD.
Zulka-Kulka & Rabarbar (dawniej BaSza)
Wywiad z Tetianą Galitsyną przeprowadzony przez
uczennice klasy 6c – Ewę Muszyńską oraz Weronikę
Szelenbaum.
Objaśnienie skrótów:
Dz. – Dziennikarki z kl. 6c
T.G. –Tetiana Galitsyna
Mamy okazję przeprowadzić wywiad z Tetianą Galitsyną, założycielką szkoły
artystycznej „Galitsyna”, ale także zwyciężczynią 6 edycji polskiego „Mam Talent”.
Dz.: Dzień dobry. Dziękujemy, że zgodziła się Pani na rozmowę z nami. Chciałybyśmy zadać
kilka pytań. Na początek czy mogłaby nam Pani powiedzieć, z jakiego kraju Pani pochodzi?
T.G.: Dzień dobry, pochodzę z Ukrainy.
Dz.: Dlaczego przeprowadziła się Pani do Polski?
T.G.: Do przeprowadzenia się do Polski skłoniła mnie wygrana w „Mam Talent”. Chciałam
założyć własną szkołę artystyczną, aby móc przekazywać innym osobom swoją wiedzę, uczyć
młodych i starszych przepięknej techniki malowania piaskiem.
Dz.: Dlaczego założyła Pani szkołę artystyczną Galitsyna Art School?
T.G.: Założyłam tę szkołę, aby móc propagować zamiłowanie do sztuki wśród młodych osób,
odkrywać ich talenty i pomagać w ich rozwijaniu. Sztuka otwiera człowieka, uwrażliwia go. W
pewien sposób uczy pokory, ponieważ nie zawsze wszystko udaje się za pierwszym razem.
Ważne jest w takich chwilach, by dalej w siebie wierzyć i się nie poddawać, ćwiczyć swój
talent, by z każdym dniem stawać się coraz lepszym. W mojej szkole uczymy Was, młodych
artystów, jak rozwijać drzemiące w Was pasje.
Dz.: Rozumiem, że najlepsza jest Pani w malowaniu piaskiem?
T.G.: Uwielbiam malować piaskiem, to moja prawdziwa pasja, jednak ogromną przyjemność
sprawia mi też malowanie na wodzie i malowanie światłem.
Dz.: Co zainspirowało Panią do malowania piaskiem?
T.G.: Najpiękniejsze w malowaniu piaskiem jest to, że nie poddaje się wtedy żadnym
schematom, daje malującemu możliwość rozwijania siebie. Za każdym razem można to samo
namalować inaczej, nigdy nie ma dwóch identycznych piaskowych obrazów. Dodatkowo to
niekończąca się zabawa, obraz piaskowy można malować, ścierać, przekształcać według
własnego pomysłu.
Dz.: Kiedy nauczyła się Pani tak świetnie malować piaskiem?
T.G.: Przełomowym momentem w moim życiu był okres ciąży i pojawienia się na świecie mojej
córeczki. Właśnie wtedy obudziły się we mnie drzemiące gdzieś głęboko artystyczne
pragnienia tworzenia czegoś. Miałam też więcej wolnego czasu i nieprzerwanie rysowałam,
próbowałam różnych technik artystycznych. Wtedy odkryłam sztukę piaskowej animacji.
Pamiętam, że kiedy po raz pierwszy wieczorem postanowiłam malować piaskiem
przesiedziałam za piaskowym stołem do 6 rano. Byłam zmęczona, ale szczęśliwa, że w końcu
odnalazłam to, czego tak długo szukałam. Malowanie piaskiem to żywa i naturalna ekspresja.
Nie tylko malujesz, ale z drobinek piasku tworzysz obraz, który możesz zmieniać w
nieskończoność. W piaskowej animacji odnalazłam twórczą ekspresję i dynamikę. Odnalazłam
siebie! Zaczęłam zgłębiać i rozwijać piaskową grafikę, uczyć się kompozycji obrazów i ich
animacji, tworzyć scenariusze i zgłębiać reżyserię. W ten sposób powstały moje pierwsze
piaskowe filmy.
Dz.: Z jakiego powodu wystartowała Pani w „Mam Talent”?
T.G.: Malowanie piaskiem to coś, czym chcę się dzielić z innymi. Pokazać jego piękno i
możliwości. Może również zainspirować Piasek to coś, czym na co dzień się nie maluje, ale
jednak jest to możliwe i przynosi wiele radości tworzącemu.
Dz.: Co Pani poczuła, gdy dowiedziała się Pani o zwycięstwie?
T.G.: Bardzo ważnym dla mnie osiągnięciem było zwycięstwo w polskiej edycji programu
„Mam Talent”. Nie było to oczywiście łatwe. Uczestniczyć w programie w obcym kraju nie
rozumiejąc ani słowa po polsku? Widzowie przyjęli i zrozumieli mnie bez słów. To było
niesamowite. W ogóle atmosfera w czasie trwania tego całego projektu była bardzo
przyjazna. Przez pięć lat uczyłam się malować piaskiem, tworzyłam filmy, wkładając w to całe
serce i przeszłam przez całą trudną drogę od hobbystycznego rysowania do profesjonalnej
działalności artystycznej.
Dz.: Czy miała pani jakiegoś artystycznego idola?
T.G.: W naszym sąsiedztwie mieszkał znany artysta, który zauważył moje zdolności. Pomagał
mi ucząc mnie rysunku, wprowadzał w tajniki malarstwa oraz wyposażał w niezbędne do tego
materiały. W wieku 11 lat zaczęłam sprzedawać gazety i rysować portrety na nabrzeżu
zarabiając w ten sposób pierwsze pieniądze. Mogłam za nie kupić wszelkie niezbędne do
nauki rysunku materiały, a tata opłacał zajęcia w szkole artystycznej. Inspirację do swoich
pokazów czerpię z życia. Jestem mamą i żoną. Chodzę po ulicy, jeżdżę metrem, robię
zakupy, uwielbiam obserwować ludzi i otaczający mnie świat. To wszystko dostarcza mi
mnóstwa pomysłów do moich pokazów.
Dz.: Lubi pani rysować czy traktuje to Pani teraz bardziej jako pracę?
T.G.: Malowanie piaskiem to zdecydowanie moja pasja. Kocham to, co robię, daje mi to
szczęście. Pozwala rozwijać się na wielu płaszczyznach, sprawia, że przed piaskowym stołem
zapominam o zegarku i jedyne, co się dla mnie liczy, to historia, którą opowiadam.
Dz.: Podsumowując – czy jest Pani dumna ze swoich sukcesów?
T.G.: Tak, oczywiście, że jestem dumna ze swoich sukcesów.
Dz.: Dobrze, dziękujemy za poświęcony nam czas i życzymy dalszych sukcesów. A
wszystkich chętnych i ciekawych serdecznie zapraszamy do szkoły artystycznej Galitsyna
Art School.
Źródło zamieszczonej fotografii: http://player.pl/programy-online/mam-talent-
odcinki,50/odcinek-11,S06E11,24081.htm
DODATEK SPECJALNY -
MUZEA W WARSZAWIE
CENTRUM NAUKI
KOPERNIK OPIS „CENTRUM NAUKI
KOPERNIK” TO MUZEUM
NAUKI POŁOŻONE PRZY
ULICY WYBRZEŻE
KOŚCIUSZKOWSKIE 20. W
TYM MIEJSCU PORZEZ
ZABAWĘ I CIEKAWE
EKSPERYMENTY MOŻEMY
ODKRYWAĆ NAJWIĘKSZE
TAJEMNICE NAUKI.
NAUKA
NAUKA W „CENTRUM NAUKI KOPERNIK” TO SAMA
PRZYJEMNOŚĆ. NIELUBIANA PRZEZ WIĘKSZOŚĆ UCZNIÓW
FIZYKA I CHEMIA STAJĄ SIĘ TAM NAJPROSTSZYMI I
NAJPRZYJEMNIEJSZYMI
PRZEDMIOTAMI POD SŁOŃCEM.
KAŻDY ZNAJDZIE TU SWOJĄ
ULUBIONĄ DZIEDZINĘ NAUKI.
BIOLOGIA, FIZYKA CZY CHEMIA
MOGĄ BRZMIEĆ TROCHĘ
TAJEMNICZO, LECZ W TYM MIEJSCU WSZYSTKO SIĘ
WYJAŚNIA. DUŻO DOŚWIADCZEŃ I EKSPERYMENTÓW MOŻNA
TU WYKONYWAĆ OSOBIŚCIE. SĄ TU ATRAKCJE ZARÓWNO
DLA SZTARSZYCH, JAK I DLA MŁODSZYCH DZIECI, LECZ
DOROŚLI TEŻ NIE BĘDĄ SIĘ TU NUDZILI.
GORĄCO ZAPRASZAMY DO ZOBACZENIA WYSTAWY
W „CENTRUM NAUKI KOPERNIK”, GDYŻ MOŻNA SIĘ
DOWIEDZIEĆ WIELU CIEKAWYCH RZECZY POPRZEZ ZABAWĘ.
ZAPRASZAMY!
ALICJA SZUMILAK
MAGDALENA RAMZA
kl. VI a
Muzeum Kolejnictwa w Warszawie
Przeszło 30 lat temu Minister Komunikacji inż. Paweł
Romocki utworzył placówkę, która ukazywała działalność kolei
w Polsce. Siedzibą tego muzeum był budynek dawnego Dworca
PKP, Warszawa Główna Osobowa, nieopodal stacji PKP
Warszawa Ochota.
Muzeum do zwiedzania oferuje ekspozycje stałe
(historyczne) i czasowe, dużą ekspozycję modeli kolejowych
w salach wystawowych oraz wystawę zabytkowego taboru
normalnotorowego na wydzielonych torach w skansenie.
Zasadnicza działalność Muzeum obejmuje gromadzenie
między innymi: taboru kolejowego normalno i
wąskotorowego, maszyn i urządzeń kolejowych, modeli taboru
i makiet budynków kolejowych, archiwaliów - fotografii,
biletów, dokumentów i innych, muzealiów artystyczno–
historycznych - numizmatów, obrazów, sztandarów,
wydawnictw z dziedziny kolejnictwa.
Wraz z odzyskaniem niepodległości w 1918 roku wśród
kolejarzy zrodził się pomysł założenia Muzeum Kolejnictwa.
Tak też po niedługim czasie, albowiem 18 lutego 1919 roku,
otwierano pierwsze ekspozycje. W Polsce zaczęto budować
linie kolejową zwaną średnicową. Z tego powodu konieczne
było przeniesienie eksponatów oraz zmiana siedziby. W
prywatnym budynku firmy Schicht wynajęto 20 pokoi o
całkowitej sumie 900
metrów kwadratowych. Zaprezentowano tam dokumenty,
książki, fotografie, makiety i wiele modeli lokomotyw.
15 grudnia 1938 Muzeum Kolejowe zmieniło się w Muzeum
Komunikacji ulepszając jego ekspozycje o dwa działy: dróg
kołowych i dróg wodnych. Do 1939 Muzeum zgromadziło
ponad 4 tysiące eksponatów, około 400 modeli, 250 tablic i
wykresów, ponad 550 fotografii oraz 8 tysięcy książek.
W 2016 roku radni Sejmiku Województwa
Mazowieckiego podjęli uchwałę w sprawie likwidacji muzeum,
w związku z czym 20 lutego 2016 rozpoczęła się likwidacja
muzeum, która trwała do końca marca. Następnie majątek
muzeum został przekazany nowo powstałej instytucji pn.
Stacja Muzeum. Muzeum Kolejnictwa w Warszawie po raz
ostatni zostało otwarte dla zwiedzających 20 marca 2016.
Aktualnie w dawnym budynku Dworca Warszawa Główna
mieści się nowa instytucja kultury pn. Stacja Muzeum, która
docelowo
ma znaleźć swoją nową siedzibę na warszawskich Odolanach.
Łukasz Kozłowski
Michał Szczepański
kl. VI a
Muzeum Wojska Polskiego
Muzeum Wojska Polskiego jest bardzo znanym muzeum,
które gromadzi, opracowuje naukowo i eksponuje muzealia
wojskowo-historyczne. Powstanie muzeum datuje się na 22
kwietnia 1920 roku, dekretem Naczelnego Wodza, Marszałka
Polski Józefa Piłsudskiego. Dziś w zbiorach się ponad 250
tysięcy eksponatów, a ich liczna rośnie. Zgromadzone
eksponaty prezentowane są w salach ekspozycji stałej i na
licznych wystawach czasowych. Do grona współpracowników
muzeum należą członkowie Stowarzyszenia Miłośników
Dawnej Broni i Barwy. Muzeum utrzymuje kontakty z
pokrewnymi placówkami w kraju i poza jego granicami m.in. za
pośrednictwem Międzynarodowego Stowarzyszenia Muzeów
Broni i Historii Wojskowości (IAMAM). Jest także członkiem
Polskiego Narodowego Komitetu Międzynarodowej Rady
Muzeów ICOM działającego pod patronatem UNESCO.
Muzeum Wojska powołane zostało dekretem Naczelnego
Wodza, Marszałka Józefa Piłsudskiego w dniu 22 kwietnia
1920 roku. Uważano, że muzeum wojskowe powinno istnieć
jako świątynia sławy wojennej ubiegłych pokoleń. Muzeum
powinno odzwierciedlać na podstawie zabytków całe życie
wojskowe polskie, przedstawiając:
czyny (bitwy, oblężenia oraz wielkie pomysły taktyczne);
rzeczy (broń, ubiory, rzędy, obrazy, chorągwie itd.)
ludzi (bohaterów, wodzów).
Pierwszym dyrektorem Muzeum Wojska podległego
Ministerstwu Spraw Wojskowych został jego projektodawca i
autor programu płk Bronisław Gembarzewski, historyk
wojskowości polskiej. Pierwszą siedzibą Muzeum Wojska był
budynek przy ul. Podwale 15. W 1927 roku rozpoczęto
budowę gmachu Muzeum Narodowego przy ul. 3 Maja (dziś
Al. Jerozolimskie). Zbiory zabytków począwszy od ok. 1000
obiektów militarnych z Muzeum Narodowego powiększały się
szybko dzięki ofiarności obywateli, przekazów z wojska (z
frontu) i zakupów. W 1939 roku stan zbiorów osiągnął liczbę
ok. 60.000 eksponatów. Pierwszą wystawę zorganizowano już
w 1921 roku, a stałą ekspozycję udostępniono w 1923 roku. W
nowej siedzibie w Alei 3 Maja pierwszą wystawę
okolicznościową w 1933 roku poświęcono 70 rocznicy
Powstania Styczniowego, a stałą ekspozycję otwarto w roku
1934.
We wrześniu 1939 roku
zabytki zgromadzono-
zmagazynowano w 3
pomieszczeniach, a
zajmujący Muzeum Niemcy
na salach urządzili
magazyny sprzętu kwatermistrzowskiego Waffen SS. W
czasie Powstania Warszawskiego budynek muzealny nie był
przedmiotem walk, a obsadzająca go załoga niemiecka
dopuszczała się zniszczeń i grabieży. Po powstaniu znaczna
część zbiorów została ewakuowana. Planową grabież zbiorów
Muzeum Wojska rozpoczął już jesienią 1939 roku dr Peter
Paulsen – SS Untersturmführer. Wyselekcjonował ok. 1.500
najcenniejszych zabytków z okresu średniowiecza i
renesansu i ok. 2.000 rycin i wywiózł je do Krakowa, stolicy
Generalnej Guberni. W lutym 1945 roku Muzeum Wojska
objął mianowany dyrektorem mjr Zbigniew Szacherski (w
1939 roku rotmistrz 7 pułku strzelców konnych). Trwały
prace remontowe. Gromadzono także zabytki z działań
wojennych, z frontu czy Powstania Warszawskiego. W
styczniu 1946 roku Muzeum Wojska Polskiego udostępniło
pierwszą wystawę stałą. W drugiej połowie lat 50-tych
zrealizowano nową koncepcję ekspozycji stałej „Dzieje oręża
Polskiego od X do XX wieku”, która stała się wstępem do
obchodów 1000-lecia Państwa Polskiego w 1966 roku. W
latach 60-tych zorganizowano pracownie konserwatorskie i
rozpoczęto ożywioną działalność wydawniczą m.in. wydano
ocalone na mikrofilmach dzieło Bronisława Gembarzewskiego
„Wojsko Polskie. Ubiór, oporządzenie i uzbrojenie od XI do
1831 r.”, a także katalogi zbiorów i urządzanych wystaw oraz
periodyk „Muzealnictwo Wojskowe”. Po 1990 roku zachowano
podstawowy układ ekspozycji stałej obrazującej 1000 lat
dziejów wojskowości polskiej, dokonując zmian, które
akcentują niepodległość Państwa Polskiego. Utworzono także
dwa nowe oddziały Muzeum: Muzeum Katyńskie i Muzeum
Polskiej Techniki Wojskowej.
Marcel Markiewicz, Oskar Szczęsny, kl. VIa
Park Miniatur Województwa Mazowieckiego
Grupa pasjonatów historii i architektury Warszawy założyła w 2014 roku Fundację
Parku Miniatur Województwa Mazowieckiego. W ramach Fundacji powstał projekt
Park Miniatur Województwa Mazowieckiego. Muzeum posiada makiety
budynków Warszawy i Polski, które zniknęły z krajobrazu miasta lub zostały
znacząco przekształcone. Na wystawie pokazany jest nie tylko ogrom
zniszczeń stolicy, które miały
miejsce w trakcie II Wojny
Światowej, ale przede wszystkim piękna
architektura przedwojennej Warszawy.
Obecnie w ekspozycji PMWM znajdują się :
„Utracone perły architektury” - dziesięć miniatur budynków z XVIII i XIX wieku.
Miniatury są opracowane w skali 1:25 wraz z najdrobniejszymi szczegółami wystroju
oraz licznymi elementami otoczenia. Do poszczególnych budowli wykonane są liczne
figurki postaci w strojach z epoki oraz pojazdów – od karoc i tramwajów konnych po
samochody.
Anaglify Warszawskie - wystawa
stereoskopowych zdjęć przedstawiających Warszawę przełomu XIX i XX w.
Wirtualna podróż - filmy realizowane w
technologii 3D stereo. Filmy
szczegółowe, wiernie
odtwarzające wygląd przedwojennych ulic przyciągały
widzów. Teraz na wystawie „Wirtualna Podróż”
zwiedzający mają szansę odbyć podróż w czasie i
cofnąć się o niemal 70 lat. Dzięki najnowszej
technologii – goglom 360° widzowie znajdą się na
samym środku przedwojennego placu Piłsudskiego i
zobaczyć, jak wtedy wyglądało serce miasta.
Siedziba muzeum ma bardzo ładną architekturę i stylizowany wystrój wnętrz.
Zuzanna Materkowska, kl. VI a
Muzeum i Instytut
Zoologii PAN
Instytut Główne obszary działalności naukowej Instytutu to badanie
zróżnicowania, geografii i historii świata zwierząt, a także
ekologia, biologia i ochrona zwierząt. Siedziba Instytutu
znajduje się w Warszawie. Ma on również trzy terenowe
stacje badawcze: w Łomnej koło Warszawy, w Ustrzykach
Dolnych (Bieszczady) i w Gdańsku-Górkach Wschodnich.
Historia Muzeum i Instytutu Zoologii Zaczątkiem instytucji był Gabinet Zoologiczny powstały w
1819 r. przy Królewskim Uniwersytecie Warszawskim.
Gabinet Zoologiczny, na który w początkowym okresie
składały się zbiory barona Sylviusa Minckwica kupione od jego
spadkobierców, wraz z biblioteką przyrodniczą rozwijał się
przez 43 lata pod kierownictwem Feliksa Pawła Jarockiego.
Wiadomości Godziny otwarcia czytelni:
poniedziałek – piątek
godz. 8.30 – 15.30
Kontakt:
Muzeum i Instytut Zoologii PAN
Biblioteka
ul. Wilcza 64, 00-679 Warszawa
tel. 22 629 32 21 w. 59, 10, 15
fax 22 629 63 02
e-mail: [email protected]
Anielka Bosak
Natalka Chodzeń
kl. VI a
MUZEUM HISTORII ŻYDÓW POLSKICH
Na ten piątek czekałam długo. Wybraliśmy się bowiem z
klasą do Muzeum Historii Żydów Polskich.
Ich historia bardzo mnie ciekawiła. Już sam budynek
robił wrażenie. Nic dziwnego, skoro postawiono go w 2005
roku. W środku można było poczuć się bezpiecznie, ponieważ
ochrona na wejściu bardzo dokładnie prześwietlała nas i
nasze bagaże. Tak szczegółowa kontrola spowodowała nawet
chwilowe opóźnienie. W końcu ruszyliśmy z przewodnikiem
poznawać pomieszczenia. Chociaż były tylko dwa, zwiedzanie
zajęło nam kilka godzin. W pierwszym z nich usłyszeliśmy
historię Janusza Korczaka, człowieka który poświęcił życie,
by pomagać dzieciom. Ten pediatra, psycholog i dziennikarz
okazywał wielkie serce, prowadząc sierociniec. Wychowanków
traktował jak własne dzieci. W utrzymaniu domu dziecka
pomagała mu Stefania Wilczyńska. Przy okazji dowiedziałam
się, że Janusz Korczak tak naprawdę nazywał się Henryk
Goldszmit.
Druga sala dużo była dużo większa, a w jej skład
wchodziły mniejsze pomieszczenia, a nawet schody. Było tam
kino, wisiały plakaty. Wtedy to przewodnik wyznaczył dla
wszystkich zadania, które rozwiązywaliśmy w
czteroosobowych grupach.
W muzeum znajdował się także mały kościół, szczególne
miejsce dla polskich Żydów.
Wycieczka była wyjątkowo ciekawa. Jestem przekonana,
że jeszcze nie raz tam wrócę.
Anielka Bosak, kl. VIa
Muzeum Polskiej Techniki Wojskowej
Muzeum to znajduje się przy ulicy Powsińskiej 13 na
Sadybie w dzielnicy Mokotów przy Forcie IX Czerniaków
oraz jest oddziałem Muzeum Wojska Polskiego. Niestety,
część muzeum w środku zabudowań nie jest dostępna od
2009 roku. Spowodowane jest to fatalnym stanem wewnątrz
fortu. Za to zewnętrzna część ekspozycji jest nadal
całkowicie dostępna. Jestem pewien, że osoba choćby trochę
interesująca się „militarną” historią powinna być w pełni
zadowolona z pobytu w tym miejscu.
Na wstępie warto dodać, że teren tego muzeum jest
znacznie większy niż siedziba Muzeum Wojska Polskiego. Z
tego powodu na terenie muzeum znajduje się wiele
eksponatów przeniesionych z głównej siedziby znajdującej
się przy Alejach Jerozolimskich. Oznacza to też, że muzeum
to jest często miejscem przechowywania oraz miejscem
oczekiwania na odnowienie eksponatów, które zwyczajnie nie
mieszczą się w siedzibie głównej muzeum. Postaram
opowiedzieć o najciekawszych z nich.
W muzeum znajdziemy eksponaty w większości ze
Stanów Zjednoczonych i ZSRR. Znajdziemy też okazy
polskie, czechosłowackie, węgierskie, brytyjskie, a nawet
szwedzkie. Oto kilka z nich:
T34 i T34/85
Czołgi T34 były najliczniejszymi i podstawowymi czołgami
Armii Radzieckiej podczas II wojny światowej. Są także
jednymi z najbardziej znanych czołgów w historii. W
sumie wyprodukowano ich około 164 tysięcy. T34/85 był
nową wersją czołgu T34, wprowadzoną z powodu
wypuszczenia na front przez III Rzeszę nowych czołgów.
T55AM „Merida”
Decyzja o modernizacji czołgów T55 została podjęta
przez Komitet Techniczny Układu Warszawskiego. Prace
koncepcyjne nad modernizacją czołgu zostały podjęte
przez Wojskowy Instytut Techniki Pancernej i
Samochodowej w podwarszawskim Sulejówku.
Modernizacje stworzone zostały w sporej części przez
Wojskową Akademię Techniczną. Tymi modernizacjami
były m.in.: system kierowania ogniem SKO „Merida”,
wykrywacz promieni laserowych oraz wyrzutnia pocisków
dymnych. Czołgi T55 były modernizowane na terenie
Polski. Wybrałem ten czołg, ponieważ jest on przykładem
tytułowej polskiej technologii wojskowej.
SKOT
Ten polsko-czechosłowacki pojazd opancerzony znany
jest wielu Polakom. Skrót oznacza „Średni Kołowy
Opancerzony Transporter”. Był używany najczęściej na
terenie Polski i Czechosłowacji. Warto dodać, że mimo iż
kojarzy się głównie z latami 80., to został on stworzony w
latach 50. i 60. i budowany był w Lublinie.
Samoloty MiG
Samoloty myśliwskie MiG to najbardziej znane rosyjskie
i radzieckie samoloty wojskowe. Pierwszy samolot tego
typu został skonstruowany w 1941 roku. W skład tej
grupy samolotów wchodzą różne jednostki, na przykład
samoloty bezzałogowe, orbitalne lub pasażerskie. W tym
muzeum znajdziemy między innymi samoloty: MiG-15,
MiG-23 lub MiG-21. Ciekawostką jest to, że w Polsce
samoloty MiG nazywano Lim (np. MiG-15 bis to w Polsce
Lim-2).
Na koniec warto wspomnieć o
Forcie IX Czerniaków. Ma on
niezwykle ciekawą historię. Fort ten
został zbudowany w 1883 roku na
planie podobnym do pięciokąta, ze schronami bojowymi i
koszarowymi z cegły. Został otoczony fosą ze względu na
podmokłe tereny. W 1909 roku zapadła decyzja o
zlikwidowaniu fortu, a do 1913 roku wysadzono większość
obiektów bojowych, zostawiając jednak
charakterystyczne koszary. Od 1924 roku budowano
wokół fortu wille oficerów Wojska Polskiego, co
zapoczątkowało istnienie osiedla Sadyba. Do 1947 roku
powstało kilkadziesiąt willi. Podczas obrony Warszawy
fort był miejscem bohaterskiej obrony polskiego wojska.
Niestety, fort w upadł 26 września, zginęło 20 obrońców.
W forcie tym walczył znany lekkoatleta Janusz
Kusociński, i tu został on ranny. Wrześniową walkę w
forcie opisał Maciej Piekarski w książce „Samotna
placówka”. Podczas Powstania Warszawskiego zginął tu
Czesław Szczubełek, dowódca batalionu „Oaza” – 5.
Rejonu V Obwodu – Mokotów.
Po wojnie część terenu przebito na ulicę Powsińską, a
z części zrobiono park. Zachodnia część należała do
wojska do 1990 roku. Od tego czasu na terenie fortu
istniało zamknięte składowisko Muzeum Wojska
Polskiego, które otwarto pod koniec lat 90.
W związku z planowaną przeprowadzką
MWP do Cytadeli, nie znamy dalszego
losu Muzeum Polskiej Techniki
Wojskowej. Radzę więc się spieszyć!
Moim zdaniem muzeum to jest niezwykle ciekawe,
ponieważ pokazuje mnóstwo eksponatów i daje nam wiele
ciekawych informacji.
Naprawdę warto to zobaczyć!
Michał Duraj
Piotr Rolla, kl. VIa
Muzeum Azji i Pacyfiku
Muzeum Azji i Pacyfiku powstało w roku1973.
Początkowo mieściło się przy ul. Nowogrodzkiej 18a (galeria
Nusantara )oraz ul. Freta 5 ( galeria azjatycka) , obecnie
znajduje się na ul. Solec 24. Można tam obejrzeć wystawę
stałą oraz wystawy tymczasowe, wziąć udział w wydarzeniach
i warsztatach. Można też skorzystać z biblioteki azjatyckiej.
Wystawy są dostępne do zwiedzania od wtorku do niedzieli w
godzinach 10.00-18.00. Biblioteka natomiast od poniedziałku
do piątku od 8.00 do 15.00.
Wystawa stała pt. „Strefa dźwięków” prezentuje różne
instrumenty wywodzące się z Azji i Pacyfiku. Kilka
instrumentów można przetestować. Wystawa ta opowiada
także o ich historii. Wystawy tymczasowe poruszają różne
tematy, np.: tradycyjne stroje lub sztukę danego regionu.
Wydarzenia są różnorodne i ciekawe. W tym muzeum można
dowiedzieć się wiele o kulturze i historii Azji oraz Pacyfiku,
a to niezwykle interesujący temat. Dlatego zachęcam do
odwiedzenia tego muzeum.
Wiktoria Michalska, kl. VIa
Muzeum Harcerstwa
Muzeum Harcerstwa znajduje się w Warszawie przy
ul. M. Konopnickiej 6. Zostało założone w 06.06.2001 r. W
czasie międzywojennym Wacław Błażejewski zaczął
wbudowywać to muzeum, ale prace przerwał wybuch II
Wojny Światowej. Pracę nad muzeum zaczęto kontynuować w
2001r.
W zbiorach muzeum można znaleźć m.in.;
-stare fotografie
-sztandary
-mundury
-kroniki
-około 20.000 książek o harcerstwie
Obecnie muzeum jest obsługiwane przez prawie 40
pracowników. Przez cały czas działania zostały stworzone 24
bardzo interesujące wystawy.
Muzeum jest czynne w dniach:
-poniedziałek 10:00-18:00
-wtorek 10:00-16:00
-środa 10:00-18:00
-czwartek 10:00-16:00
-piątek 10:00-16:00
-sobota nieczynne
-niedziela nieczynne
Weronika Omen, kl. VIa
Muzeum Łowiectwa i Jeździectwa Muzeum Łowiectwa i Jeździectwa mieści się w Warszawie, a
dokładniej w dwóch zabytkowych budynkach na terenie warszawskich
Łazienek, Koszarach Kantonistów i Stajni Kubickiego. Zostało one
powołane 1 lipca 1983 roku. W budynku Koszarów Kantonistów
prezentowane są wystawy stałe (Polski salon myśliwski XIX/XX w; W
polu i w kniei - sala "Las" i sala "Ptaki"; Oko w oko) oraz wystawy
czasowe. Natomiast w Stajni Kubickiego znajduje się Powozownia im.
Zbigniewa Prus-Niewiadomskiego. Głównym celem istnienia Muzeum,
oprócz działań wynikających z Ustawy o muzeach, czyli gromadzenia,
katalogowania i naukowego opracowywania, przechowywania,
zabezpieczania i konserwacji zabytków, jest popularyzacja wiedzy o
tematyce przyrodniczej, łowieckiej, hipologicznej oraz historycznej
poprzez organizację wystaw stałych, ekspozycji czasowych i innego
typu imprez kulturalnych oraz prowadzenie zajęć edukacyjnych w
oparciu o prezentowane zbiory.
Państwowe Muzeum Etnograficzne w Warszawie
Państwowe Muzeum Etnograficzne jest jednym z najstarszych
muzeów etnograficzne w Polsce. Znajdujące się przy ul. Kredytowej
1. Muzeum to powstało w 1888 roku. Mieści się tam 80 tysięcy
obiektów i około 120 tysięcy archiwaliów. W muzeum jest kilkanaście
wystaw czasowych i trzy wystawy stałe:
-,,Zwykłe – Niezwykłe. Fascynujące kolekcje w zbiorach Państwowego
Muzeum Etnograficznego w Warszawie”.
-,,Czas Świętowania w kulturach Polski i Europy”.
-,,Porządek rzeczy. Magazyn Piotra B. Szackiego” .
W muzeum znajdują się także: Dział Etnografii Polski i Europy; Dział
Etnografii Krajów Pozaeuropejskich; Dział Naukowo-Oświatowy;
Biblioteka; Dział Dokumentacji Archiwalnej i Fotograficzno-
Filmowej. W muzeum od 2012 roku działa Muzeum Dla Dzieci.
Muzeum w 2016r. zostało nominowane do Europejskiej Nagrody
Muzeum Roku – EMYA.
Weronika Trus, kl.VIb
Muzeum Ziemi PAN w Warszawie
Stałą i obecną siedzibę muzeum otrzymało w 1950 roku, a pierwszą
ekspozycję otwarto w 1951 roku.
Siedzibą tego muzeum są dwie zabytkowe budowle, które są położone
niedaleko placu Trzech Krzyży w Warszawie.
Obecnie muzeum to liczy ponad 170 tyś. obiektów, które pochodzą z
obszarów Polski i różnych regionów świata.
Zbiory biblioteki Muzeum Ziemi liczą ponad 51 000 jednostek
inwentarzowych i są jednym w większych w Polsce zasobów
piśmiennictwa specjalistycznego z zakresu nauk o Ziemi.
Julia Borkowska kl.6b