Download - Tema4 vexetación
UNIDADE 4
DIVERSIDADE BIOXEOGRÁFICA
TEMA 4 Diversidade bioxeográfica e Galicia.
ESQUEMA DA UNIDADE 4.1. Factores da diversidade bioxeográfica.4.2. Paisaxes vexetais: atlántico, mediterráneo, canario e de montaña.4.3. O solo: composición e valor do solo.5.1. O relevo de Galicia.5.2. Os climas e o medio natural de Galicia. TEMA (pregunta teórica) Factores da diversidade bioxeográfica: Situación xeográfica e procesos naturais.
Acción antrópica. Diversidade climática galega e a súa influencia nos ríos e na vexetación:
Diversidade climática. Os ríos de Galicia. A diversidade bioxeográfica. PRÁCTICOS - Mapas de distribución de carballo, sobreira, faia e aciñeira.- Gráficos comparativos de cliseries.- Mapa de rexións bioxeográficas.- Comentario dunha imaxe de paisaxe natural: mediterránea, de montaña e das illas
Canarias.- Comentario dun perfil topográfico O-E.- Comentario de paisaxes naturais de Galicia (serras orientais, cuncas interiores e
tipoloxía das rías).VOCABULARIOLanda / Laurisilva / Maquis / Vexetación clímax / Vexetación antrópica Esteiro / Landa / Ría / Tómbolo
PRÁCTICAS
PRÁCTICOS - Mapas de distribución de carballo, sobreira, faia e aciñeira.- Gráficos comparativos de cliseries.- Mapa de rexións bioxeográficas.- Comentario dunha imaxe de paisaxe natural: mediterránea,
de montaña e das illas Canarias.- Comentario dun perfil topográfico O-E.- Comentario de paisaxes naturais de Galicia (serras orientais,
cuncas interiores e tipoloxía das rías).
VOCABULARIO: Laurisilva Bosque nuboso subtropical, propio de lugares húmidos, cálidos e
sen xeadas, con grandes árbores, que en España se dá nas illas Canarias, máis concretamente nas vertentes setentrionais das illas occidentais de maior elevación, alí onde o “mar de nubes” -determinado pola afluencia dos alisios que acumulan neboas e humidade nestas ladeiras- permite o seu crecemento. Ao non existiren grandes contrastes estacionais a maior parte das especies non perden a folla durante todo o ano. O estrato arbóreo é moi denso está formado por mais de 20 especies, polo que se trata dun bosque pluriespecífico
VOCABULARIO: Maquis
Ecosistema de matogueira mediterránea moi densa e casi impenetrable, formada por especies perennifolias principalmente arbustivas que poden acadar mais de dous metros de altura. Soe desenvolverse sobre solos silíceos. Os madroños, as xaras, os breixos, lentiscos, xestas e outras especies son características desta formación, de maior porte xeralmente que as garrigas.
VOCABULARIO: Vexetación clímaxFase final de máximo desenvolvemento dunha comunidade
vexetal na que esta adquire unha estructura complexa, atopándose en equilibrio dinámico con respecto o seu contorno ambiental. Esta vegetación resulta exclusivamente da incidencia de factores naturais: estableceuse por sí mesma nun determinado lugar, en determinadas condicións climáticas e en ausencia de accións antrópicas por un longo tempo. A vegetación climax da España humida, por ejemplo, inclúe os bosques caducifolios de Carballo e faia, en combinación coa matogueira de landa atlántica e os prados.
VOCABULARIO: Vexetación antrópica
• Vexetación introducida polo home nun espacio determinado da biosfera polo seu valor económico, ou pola degradación da cuberta vexetal existente. Cando a vexetación dunha zona é o resultado da intervención humana, denomínase vexetación secundaria. Un exemplo sería a repoboación de piñeiros e eucaliptos na paisaxe vexetal de clima oceánico.
VOCABULARIO: Esteiro
Desembocadura dun río cuio cauce se ensancha en forma de V, e dentro do cal a marea flúe e reflúe. A maioría dos esteiros son resultado dunha elevación relativa do nivel do mar; e en algúns acumúlanse depósitos (nas baías baixas fórmanse chairas de lama – marismas – cos sedimentos achegados polos ríos que os atravesan e cos achegados polo mar, que as cobre en preamar e as deixa ó descuberto en baixamar), mentras que outros mantéñense relativamente libres por efecto do refluxo da marea.
VOCABULARIO: Landa
• Vegetación densa de matogueira que pode ser baixa ou alcanzar os catro metros. Desenvólvese nas zonas de clima oceánico con solos pobres, incultos e ácidos. Aparece coa degradación do bosque caducifolio por sobreexplotación ou incendio ou como vexetación supraforestal. As especies máis comúns son o toxo, a xesta e o breixo. Adoitaba a usarse nos sistemas agrários tradicionais como cama para os animais e, logo, como abono.
VOCABULARIO: Ría
• Val fluvial somerxido baixo o nivel do mar a causa da elevación deste, que invade o seu tramo final. A orixe xeomorfolóxica está relacionada cun asolagamento do val fluvial relacionado con movementos isostáticos e un afundimento tectónico asociado á rede de fracturas preexistentes. Algunhas son curtas e de boca estreita e outras amplas e profundas (en embudo).
VOCABULARIO: Tómbolo
Illotes rochosos unidos á costa por barras de área. Poden ser dobres cando son dúas as barras areentas quedando entón unha lagoa entre ambas as dúas.
VOCABULARIO
Landa
AS FORMACIÓNS VEXETAIS
• A vexetación ou flora é o conxunto de especies vexetais dun territorio.
• A Península Ibérica forma parte do reino holártico (terras continentais ao norte do T. Cáncer) e consta de tres rexións florais:
• Boreoalpina: zonas máis elevadas de montañas
• Eurosiberiana: norte da PI, Sistema Central e Sistema Ibérico.
• Mediterránea: resto da PI
• Macaronésica : Illas Canarias
AS FORMACIÓNS VEXETAISA vexetación ou flora é o conxunto de especies vexetais dun
territorio
PENÍNSULAPENÍNSULA REXIONSREXIONS BIOXEOGRÁFICASR
EIN
O H
OLÁ
RTIC
OR
EIN
O H
OLÁ
RTIC
O(t
err
as
con
tin
en
tais
ao n
ort
e
do T
. C
án
cer)
REXIÓNEUROSIBERIANA
REXIÓNMEDITERRÁNEA
REXIÓNMACARONÉSICA
PAISAXE/CLIMA ATLÁNTICOnorte da PI, Sistema Central
e Sistema Ibérico.
PAISAXE MEDITERRÁNEOResto da P.I.
PAISAXE CANARIOIllas Canarias
REXIÓNBOREOALPINA
PAISAXE DE MONTAÑAZonas máis elevadas
FORMACIÓNS VEXETAIS1. FACTORES DE INFLUENCIA
• Vexetación = conxunto de especies vexetais dun territorio.
• Tipos básicos: bosque, matogueira e prado.
• En España gran diversidade debido a 2 tipos de factores:
a) Físicos: distintos climas, relevos, solos e posición da península. Cando a vexetación dunha zona débese só a factores físicos denomínase vexetación clímax ou potencial.
b) Humanos: introdución de especies polo seu valor ec ou por degradación da vexetación anterior vexetación secundaria (a vexetación dunha zona é o resultado da intervención humana).
- Formacións vexetais comunidades paisaxe vexetal dunha área
Prof. ISAAC BUZO SÁNCHEZ
TIPOS DE VEXETACIÓNTIPOS DE VEXETACIÓN
SEGÚN SEGÚN O SEUTAMAÑO E FISONOMÍA
BOSQUE
Porte arbóreo
MATOGUEIRA
Porte arbustivo
PRADO
Porte herbáceo
Fuente: colección particular
VEGETACIÓN o FLORA É O CONXUNTO DE ESPECIES VEXETAIS DUN TERRITORIO
2.PAISAXES VEXETAISSON O CONXUNTO DE FORMACIÓNSVEXETAIS QUE SE DAN NUN
ÁREA.
PAISAXE VEGETAL PAISAXE VEGETAL DE CLIMA OCEÁNICO
CORRESPONDE Á REXIÓN FLORAL EUROSIBERIANA
1.BOSQUE CADUCIFOLIO de :
CARBALLO, FAIAS, CASTIÑEIRO2.MATORRAIS de : LANDA (BREZOS,
RETAMA, TOXO)
3. PRADOS Repoboaciones con eucaliptos e
piñeiro
FORMACIONES VEGETALES QUE SE DAN:
A REXIÓN EUROSIBERIANA
• LOCALIZASE na franxa norte da península. Desde a Ría de Aveiro (norte de Portugal) ata o norte de Girona, ocupando gran parte de Galicia, a vertente norte da cordilleira cantábrica, norte de Navarra, País Vasco, norte de Aragón e Cataluña.
PAISAXE VEXETAL PAISAXE VEXETAL DE CLIMA OCEÁNICO
A. BOSQUE CADUCIFOLIO CARACTERÍSTICAS:
• Árbores altas, con tronco liso e con follas grandes que caen no outono. Este tipo de bosque posúe unha vexetación moi frondosa, pero poucas especies (flora). Sotobosque de fentos e mofos.
PAISAXE VEXETAL PAISAXE VEXETAL DE CLIMA OCEÁNICO
A FAIA(HAYA)A FAIA(HAYA)Esixe humidade e non tolera os valores extremos nas temperaturas.
Se adapta a terrenos silíceos e calizos (preferidos)
Ten un crecemento lento
Madeira dura e de boa calidade empleada para elaborar mobles e utensilios
Bosques específicos ou mixtos co carballo.
Localización: Cordilleira Cantábrica e os Pirineos.
PAISAXE VEXETAL PAISAXE VEXETAL DE CLIMA OCEÁNICO BOSQUE CADUCIFOLIO ESPECIES MAIS DESTACADASESPECIES MAIS DESTACADAS:
Os bosques de faias son bosques
sombríos con pouco sotobosque.
En otouno as follas adquiren
unos fermosos tonos dourados e vermellos.
FAIA
Hayedo en otoño
O CARBALLO O CARBALLO ((ROBLE) :ROBLE) : - tampouco soporta valores térmicos extremos e esixe menos humidade que a faia, polo que se sole situar nun piso basal menor á faia. - crecemiento lento- madeira para barcos e mobles- localización: Galicia e a Cordilleira Cantábrica
PAISAXE VEXETAL PAISAXE VEXETAL DE CLIMA OCEÁNICO
BOSQUE CADUCIFOLIO ESPECIES MAIS DESTACADASESPECIES MAIS DESTACADAS:
FOLLAS E TRONCO DO CARBALLO
OUTRAS ESPECIES SECUNDARIAS: OUTRAS ESPECIES SECUNDARIAS:
O CASTIÑEIRO:
-Gañou terreno a costa do carballo, xa que permite o aproveitamento do froito e da madeira.
- Outras especies secundarias: FREIXOFREIXO-fresno, fresno, TILEIRO-tilo, UMEIRO-olmo e a ABELEIRA-avellanoTILEIRO-tilo, UMEIRO-olmo e a ABELEIRA-avellano.
PAISAXE VEXETAL PAISAXE VEXETAL DE CLIMA OCEÁNICO
El castaño
O castiñeiro
FREIXO
TILEIRO
UMEIRO
ABELEIRA
Árbol moi útil tanto polo seu froito como pola súa folla
(usado en ganadería)
EUCALIPTO
PINO
ESPECIESESPECIES DE REPOBOACIÓN NA ACTUALIDADE: na actualidade repoboáronse grandes extensións con árbores de crecemento rápido e bo aproveitamento económico. Consecuencias: acidificación e empobrecemento do solo.
bb. A LANDA. A LANDA::
-É unha vexetación densa de matogueira, baixa ou de grandes alturas - as especies máis abundantes son: BREIXO, TOXO e XESTA
- Aparece como degradación do bosque- Utilizase como CAMA de animáis e logo como abonos
TOXO (Ulex
europaeus)
BREIXO
O BREIXOO BREIXOO breixo é unha pranta en flor de pequenas follas
que se apelotonan no seu tallo e moi
resistenta ás baixas
temperaturas
A XESTA
PRADO: É UNHA VEXETACIÓN HERBACEA QUE OCUPA GRANDES EXTENSIONS DE TERREO NAS PAISAXES
OCEÁNICAS
PAISAXE VEXETAL PAISAXE VEXETAL DE CLIMA MEDITERRÁNEOCLIMA MEDITERRÁNEO
• CORRESPONDE A REXIÓN FLORAL MEDITERRÁNEA. LOCALIZACIÓN: todo o interior peninsular e as Illas Baleares.
FORMACIONES VEXETAIS1.BOSQUE PERENNIFOLIO de : ACIÑEIRA, SOBREIRA
E PIÑEIRO.2. MATORRAL de:
-MAQUIA -GARRIGA -ESTEPA
NON HAI PRADOS
CARACTERÍSTICAS:•XERÓFILAS (ADAPTADAS A LA SEQUIA)•FOLLAS PERENNES E ESCLERÓFILAS (DURAS E CORIÁCEAS)
1. CARACTERISTICAS do BOSQUE PERENNIFOLIO
Árbores de mediana altura, con troncos non rectilíneos de corteza grosa e folla perenne.
As ramas crean amplas copas con follas perennes.
As especies máis características son: aciñeira (encina) e sobreira (alcornoque).
Rico sotobosque de alcornoque piorno, xesta…
Alto nivel de degradación.
Preservación del SISTEMA DE DEVESA.
•É a arbore máis característica e extendida do clima mediterráneo.
•É resistente a seca e adáptase a todo tipo de solos.
Madeira dura e resistente para rodas, carpintaría exterior…moi empleada tradicionalmente
O froito é a LANDRA (bellota) que se emplea para alimentar o gando
Localización: bosques de Sierra Morena,Extremadura e Serra de Guadarrama
A ACIÑEIRA
A SOBREIRA (A SOBREIRA (ALCORNOQUE)ALCORNOQUE):necesita MÁIS HUMIDADE e acepta menos as tnecesita MÁIS HUMIDADE e acepta menos as teempmperaturas eraturas extremasextremas
soe darse en terrenos silíceossoe darse en terrenos silíceos
Madera moi dura para realizar barcos,toneIs e a codia para Madera moi dura para realizar barcos,toneIs e a codia para obter corchoobter corcho
Localización: sueste peninsular e en algúns sectores do sur Localización: sueste peninsular e en algúns sectores do sur de Andalucia,NE de Cataluña y Castellónde Andalucia,NE de Cataluña y Castellón
http://spanishjourneys.com/oliveme/2008/01/
DEHESAA dehesa é unha asociaciónde encinares o alcornocal con pasto para a gandería
ALCORNOQUE (QUERCUS SUBER)
-Zona occidental da meseta-MaIor pluviosidade
-Suelos silíceos-Se aprovechan os seus froitos
(bellotas) e a súa cortiza(corcho)
O CORCHO é un material illante e transpirable
España é un dos maiores productores
mundiales
PINO CARRASCO-PIÑEIRO(Pinus halepensis)
PINO PIÑONERO(Pinus pinea)
•Adaptase a condicions extremas de frío, calor, humedade e aridez
Estendeuse por amplas zonas pola intervención humana
Aproveitamento económico para resina, madeira para construción, mobles, pasta
de papel…
PINO RODENO o resinero(Pinus pinaster)
EL PINOEL PINO
PAISAXE VEXETAL PAISAXE VEXETAL DE CLIMA MEDITERRÁNEO
• CAUSAS da REDUCCIÓN do BOSQUE PERENNIFOLIO: A perda de moitos usos tradicionales
A substitución por outras especies de crecemento rápido e bo aproveitamento económico.
O obstáculo que representan as árbores para a mecanización agraria e o regadío móbil
Incendios forestais
• ACTUALIDADE INTENTASE CONSERVAR SISTEMA DE DEVESAS
CONSISTE en aclarar o bosque de aciñeira e sobreira e COMBINAR o aproveitamento do seu froito, leña, madeira coa agricultura e o pastoreo que rotan cada certos anos
BB. A MATOGUEIRA. A MATOGUEIRA- - non é una vexetación CLIMAX ou potencial, é dicir, propia dos factores naturais dunha zona.- é o resultado da degradación do bosque polo ser humano.
- TIPOS e CARACTERÍSTICAS :
O MAQUISO MAQUIS, A, A GARRIGA e a ESTEPA GARRIGA e a ESTEPA
- A MAQUIA ou maquis; é unha formación densa, casi impenetrable. Está integrada por a XARA, O BREIXO, O LENTISCO e a XESTA.
- A GARRIGA; formada por arbustos e matogueiras de pouca altura que deixan zonas sen cubrir. Destacan as especies do TOMIÑO, ROMEU, LAVANDA.
- A ESTEPA; formada por HERBAS BAIXAS mesturadas con arbustos espiñentos, baixos e discontinuos, que deixan ao descuberto solos pobres. As principais especies son o PALMITO, TOMIÑO, ESPARTAL e o ESPARRAGO. É propia das zonas semiáridas do sueste peninsular e do val do Ebro.
O MAQUIS
XESTAXESTA
LENTISCOLENTISCO
- A GARRIGA; formada por arbustos e matogueiras de pouca altura que deixan zonas sen cubrir. Destacan as especies do TOMIÑO, ROMEU, LAVANDA.
A GARRIGAA GARRIGA
O ROMEU
Lavanda
- A ESTEPA; formada por HERBAS BAIXAS mesturadas con arbustos espiñentos, baixos e discontinuos, que deixan ao descuberto solos pobres. As principales especies son o PALMITO, TOMIÑO, ESPARTAL e o ESPARRAGO. É propia das zonas semiáridas do sueste peninsular e do val do Ebro.
O PALMITO
O TOMIÑO
O ESPARTO
O ESPARRAGO
PAISAXE VEXETAL DE RIBEIRA LOCALIZACIÓN: nas beiras de gran parte dos ríos
VEXETACIÓN DIFERENTE
1. - BOSQUES DE RIBEIRA o en galería de : - SAUCES, CHOPOS, ÁLAMOS… 2. - MATORRAL DE RIBEIRA de: MADRESELVA, ALIGUSTRE, CORNEJO,ZARZAMORAS y ROSALES SILVESTRES
CAUSCAUSAARIBEIRA DOS RÍOS O SOLO TEN MAIOR HUMIDADE E OCASIONA QUE
SOLO PODAN VIVIR CERTAS ESPECIES VEXETAIS
FORMACIONES VEXETAIS QUE SE DAN:
1.CARÁCTERÍSTICAS dos BOSQUES DE RIBEIRA - chámanse tamén bosques galería - están formados por especies como o ameneiro(aliso), salgueiro (sauce), o olmo ou umeiro, freixo (fresno), chopo e álamo. - son árbores de crecemento rápido e madeira branda que se usa para armazons e embalaxes - xunto a eles medra XUNCOS e MATORRAIS como o sanguiño-conejo, ligustro-aligustre, madreselva, silveira-silva e as roseiras silvestres.
BOSQUE de RIBEIRA o en GALERÍA
AMENEIRO
SALGUEIRO NO RÍO NAVEA. OURENSE
CHOPO
ALAMO
FREIXO(Fraxinus angustifolia)
UMEIRO(Ulmus minor y
glabra)
O umeiro ou negrillo en España está ameazado de extinción
por unha enfermidade (grafiosis)para a que non hai cura
MADRESELVA ALIGUSTRE
PAISAXE VEXETAL DE RIBEIRA2. XUNCOS e MATOGUEIRA como:
PAISAXE VEXETAL DE RIBERA• CAUSAS da súa REDUCCIÓN:
SON NEGATIVAS A NIVEL PAISAXÍSTICO e ECOLÓXICO (MITIGA A EROSIÓN, O RISCO DE INUNDACIÓN E A EVAPORACIÓN, SUAVIZA A TEMPERATURA)
POLA ACCIÓN HUMANA SOBRE MARXENES E CAUCES FLUVIAIS
A EXTENSIÓN DE CULTIVOSAS URBANIZACIONS e as CANALIZACIONS
PAISAXE VEXETAL de MONTAÑA
Disponse en PISOS con formaciones vexetais distintas en función de: a ALTURA, condiciona a
humidade e a temperatura e ORIENTACIÓN (barlovento, sotavento e solleiro/avesedo).
Así a topamos:Zonas altas: especies amantes da humidade e a
frescuraZonas inferiores: as que resisten o calor e a sequía
Zona interior: clima máis extremadoHai grandes diferencias entre as montañas do norte
(clima atlántico) e as do interior e sur (clima mediterráneo continentalizado
CARACTERÍSTICAS da VEXETACIÓN:
PAISAXE VEXETAL de MONTAÑA
• MONTAÑA ALPINA (PIRENEOS):
- Piso BASAL: Ata os 1200m. Incluye aciñeiras e carballos.
- Piso SUBALPINO: entre os 1200m e 2400m.Reune coníferas como o abeto, Piñeiro negro, Piñeiro silvestre e arbustos (rododendro, arandeira).
- Piso ALPINO: entre os 2400m e os 3000m. É o dominio dos PRADOS e plantas rupícolas (crecen nas rochas)
- Piso NIVAL: por enriba dos 3000m. Sin vexetación, solo pequenas plantas rupícolas como os musgos e líquenes
• RESTO de MONTAÑAS PENINSULARES:
NON teñen piso SUBALPINO debido a súa menor altitude
- Piso BASAL: ocupado polo Bosque caducifolio(atlántico) o perennifolio(mediterráneo), según a zona
- Piso SUPRAFORESTAl: que incluye pequenos ARBUSTOS
- CIMA: dominan os PRADOS(atlántico) e a MATOGUEIRA (mediterráneo)
TIPOS DE VEXETACIÓN:
PAISAXE VEXETAL de MONTAÑA
RODODENDRO
ABETOS
PINOS
PLANTAS RUPÍCULAS
MUSGOLÍQUENE
S
PLANTAS ESPINOSAS: FLOR DE NIEVE Y VIOLETA
DEL TEIDE
BOSQUES DE HAYA, PINO Y ABETO
PAISAXE VEXETAL DAS ILLAS CANARIAS
LOCALIZACIÓN: nas Illas Canarias, rexión macaronésica.
VEXETACIÓN DIFERENTE E RIQUEZA EXTRAORDINARIA
CAUSASCAUSAS
•INFLUENCIAS mediterráneas, africanas e de Atlántico sur.•INSULARIDADE endemismos (formacións vexetais exclusivas) e reliquias (vexetación residual en enclaves reducidos).
PAISAXE VEXETAL CANARIAS
• VEXETACIÓN CANARIA EN PISOS ALTITUDINAIS:
- Piso BASAL: (0-300 m) aridez matogueiras como a tabaiba.
- Piso INTERMEDIO: (entre 300 e 800m) descenso temperatura e máis humidade palmeira, drago e sabina.
- Piso TERMOCANARIO: (800-1200 m) abundantes néboas por alisios menor insolación e máis humidade formacións boscosas orixinais: laurisilva e faial-breixeira (degradación da anterior).
- Piso CANARIO: (1200-2200 m) bosque coníferas (piñeiros) ou cedros adaptados á aridez e frío.
- Piso SUPRACANARIO : (+ de 2200 m) Espacios nús con vexetación dispersa, destaca á riqueza floral (violeta do Teide).
TIPOS DE VEXETACIÓN:
15. Vexetación das Illas Canarias
piñeirocanario
laurisilva xesta
loureiro acivro cardóns tabaiba
pita
2. España húmida: vexetación boscosa (1)
3. España húmida: vexetación boscosa (2)
Castiñeiro
Acivro(acebo
)
Abeto
Amieiro(aliso)
Pradairo(arce)Freixo
(fresno)
Salgueiro(sauce)
Piñeiro
Sabugueiro
(saúco)Bidueiro(abedul)
Eucalipto
4. España húmida: vexetación boscosa (3)
Serra dos Ancares (Lugo)
5. España húmida: a landa (matogueira)
Xesta
Gramíneas
Piorno(codeso)
Fento(helecho)
Breixo(brezo)
ToxoCarrascos e carqueixas
6. España húmida: prados
Prados galegos
Esquema-resumo das paisaxes naturais españolas
España húmida España mediterránea
Illas Canarias A montaña
Espacio xeográfico Norte e noroeste peninsular
España interior e mediterránea, Baleares,
Ceuta e MelillaArquipiélago canario
Territorios situados por encima dos 1000 m.
Clima
Oceánico.
Precipitacións abundantes e regulares.
Temperaturas suaves, amplitude térmica baixa.
Mediterráneo / Meseteño
Precip.escasas, seca estival.
Temp. costeiras suaves que se extreman cara ao interior,
aumentando a AT.
Subtropical / Árido
Precip. escasas e irregulares que se incrementan en altura.
Temp. cálidas, con AT moi baixa.
De montaña
Precip. abundantes, frecuentemente de neve.
As temp. diminúen coa altitude.
VexetaciónBosque caducifolio (faias e
carballos)
Landa (breixo, toxo, xesta...)
Prados abundantes.
Bosque perennifolio (aciñeiras e sobreiras)
Maquis (solos silíceos)
Garriga (solos calcarios)
Estepa (arbustos espiñosos)
Orixinal e con endemismos.
Escasa nas zonas baixas.
Nas zonas de montaña, organizada en pisos:
matogueira / palmeira, drago, sabina / laurisilva / piñeiros e
matogueira.
Graduada en pisos.
Nos Pirineos: bosque de faias e carballos / coníferas / prados / plantas rupícolas.
No resto dos sistemas montañosos: bosque típico
da zona / matogueiras / prados.
AugasRíos caudalosos, regulares e
curtos, aptos para obras hidráulicas.
Vertente atlántica: longos e con estiaxe veraniega.
Vertente mediterránea: curtos (agás o Ebro), moi
irregulares e con forte estiaxe no verán.
Ríos moi escasos e irregulares. Predominan os
acuíferos, aparecendo superficialmente en forma de
torrentes.
Ríos con caudal máximo en primavera (desxeo), máximo
secundario en outono (chuvias), e mínimo no
inverno (neve)
Solos
Ricos en humus e con certa acidez. Aptos para
determinados cultivos, bosques e pastos.
Pobres sobre rocha silícea, de mellor calidade sobre rocha calacaria, e de gran calidade sobre arxilas e
margas.
De orixe volcánica, son pouco productivos, especialmente os
“malpaíses”
Pouco productivos para o cultivo debido á súa
inclinación e erosión.