Φύλλο Νο 356 | 16 ΜΑΡΤΗ 2016 | Κυκλοφορεί κάθε δεύτερη Τετάρτη | 2€Δεκαπενθήµερη εφηµερίδα για το ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ | www.dea.org.gr

Τι πρόγραµµαχρειαζόµαστε;του Η. Ιωακείµογλου

σελ. 12

Το ανυπότακτο Παρίσι της Κοµµούνας

σελ. 14

Αντιτουρκισµός και Αριστερά

σελ. 15

και Αριστερά

σελ. 15

Ãêñåµßóôå ôçíÅõñþðç-öñïýñéï

• Εξάµηνη 30 ευρώ• Ετήσια 60 ευρώ• Εξωτερικού 70 ευρώ • Μπορείτε να καταθέσετε τη συνδροµή σας στο λογαριασµό 081/757379-00 της Εθνικής Τράπεζας.

ΕΚΔΙΔΕΤΑΙ ΑΠΟ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ

ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟ ΝΟΜΟ:Αντώνης Νταβανέλος

ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ - ΕΚΔΟΣΗ: «ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ» Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Κλαζοµενών 1-3, Τ.Κ. 10440, ΑΘΗΝΑ ΕΚΤΥΠΩΣΗ: IRIS ΑΕΒΕEΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: Τηλ.: 210-3306286 e-mail: sidaxi@dea.org.gr Fax: 210-3303566

ΓΙΝΕ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΗΣ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ2 16 ΜΑΡΤΗ 2016

Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Τούτη την ώρα είναι ολοφάνερο ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση

οχυρώνεται ως ένωση-φρούριο των καπιταλιστών και των τρα-πεζιτών της γηραιάς ηπείρου ενάντια στους «παρίες» –πρό-σφυγες και µετανάστες– που έρχονται έξω από αυτήν, αλλά και ενάντια στην τεράστια κοινωνική πλειοψηφία των ντόπιων πληθυσµών, ενάντια στους εργαζόµενους και τις λαϊκές µάζες ακόµα και των χωρών-µελών του ιδρυτικού «πυρήνα» της ΕΕ.

Οι ευθύνες της ΕΕ για τους πολέµους στην Ανατολή, για τις επεµβάσεις που κατέστρεψαν κράτη και χώρες στην περιοχή, είναι τεράστιες. Παρ’ όλα αυτά, ο χειρισµός των ευρωηγεσιών απέναντι στην προσφυγική κρίση είναι ανοιχτά ρατσιστικός: οι «φράχτες», η πολιτική «αποτροπής», οι «επαναπροωθήσεις», ο κυνισµός απέναντι σε χιλιάδες και χιλιάδες πνιγµούς, η αδιαφο-ρία για τα ανείπωτα βάσανα εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων που ζητούν άσυλο, είναι µια εγκληµατική πολιτική.

Η πολιτική αυτή στρέφεται άµεσα και ενάντια σε ένα τµήµα πολιτών που ζουν από καιρό µέσα στο φρούριο-ΕΕ: τα εκατοµ-µύρια των µουσουλµάνων εργατών στις φτωχογειτονιές των ευρωπαϊκών µητροπόλεων. Αυτό εξηγεί τη γενικευµένη άνοδο της ισλαµοφοβίας, το ιδεολογικό και πολιτικό υπόβαθρο για την άνοδο της ρατσιστικής ακροδεξιάς στον ευρωπαϊκό 21ο αιώνα.

Καθόλου τυχαία, αυτά τα συµπτώµατα εκφυλισµού συνδέ-ονται µε µια γενικευµένη υποχώρηση της πολιτικής δηµοκρα-τίας. Το Παρίσι, η πρωτεύουσα της Γαλλικής Επανάστασης, η πόλη-λίκνο της σύγχρονης αστικής δηµοκρατίας, ζει σε συνθή-κες παρατεταµένου στρατιωτικού νόµου, σε καθεστώς έκτα-κτης ανάγκης. Την ίδια στιγµή η Κοµισιόν διατυµπανίζει ότι βα-σικές κατακτήσεις της κοινοβουλευτικής δηµοκρατίας –όπως το δικαίωµα των λαϊκών τάξεων να επηρεάζουν τις οικονοµικές αποφάσεις µέσω της ψήφου σε εργατικά και αριστερά κόµµα-τα– ανήκουν στο παρελθόν, αφού οι προϋπολογισµοί των κρα-τών-µελών τίθενται πλέον υπό την έγκριση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και «θεσµών» όπως η ίδια η Κοµισιόν που δεν εκλέγονται από τους λαούς.

Είναι η καλύτερη απόδειξη για τον υπόγειο και ακήρυχτο πόλεµο, που όµως καθορίζει όλες τις «µεγάλες» αποφάσεις. Από το ξέσπασµα της παγκόσµιας κρίσης του καπιταλισµού, το 2007-08, οι ευρωηγεσίες αφιέρωσαν κολοσσιαίους πόρους, τρισεκατοµµύρια ευρώ, προκειµένου να σώσουν τους µεγά-λους «ασθενείς», τις θηριώδεις ιδιωτικές –και καταχρεωµένες– τράπεζες. Οι κυβερνήσεις συνδαύλισαν τη λιτότητα, επιχειρώ-ντας να κατανείµουν αυτό το «κόστος» χειρισµού της κρίσης πάνω στα εργατικά και λαϊκά εισοδήµατα, πάνω στα εργατικά και κοινωνικά δικαιώµατα. Σήµερα, µπροστά στη δεδοµένη επιδείνωση της κρίσης, οι σχεδιασµοί της λιτότητας παίρνουν εφιαλτικές διαστάσεις: ο µισθός, η σύνταξη, το δηµόσιο σχο-λείο και νοσοκοµείο, όπως τα γνωρίζαµε τον 20ό αιώνα, τίθε-νται σε πλήρη αµφισβήτηση.

Στο στόχαστρο των γραβατοφορεµένων ρατσιστών, των ισλαµοφοβικών, των προσφυγοµάχων, των πραγµατικών κα-θοδηγητών των ακροδεξιών συµµοριών, είναι ο «εσωτερικός εχθρός»: οι εργάτες, οι αγρότες, οι φτωχοί όλων των χωρών της Ένωσης.

Που για να προασπίσουν τον εαυτό τους οφείλουν να συ-γκρουστούν µε όλη την «ιεραρχία» αυτής της σύγχρονης Ιεράς Συµµαχίας: τους ντόπιους καπιταλιστές, τις κυβερνήσεις, αλλά και την Κοµισιόν, την ΕΚΤ, το ∆ΝΤ.

Σε αυτήν τη βάση, τα ταξικά µας συµφέροντα συνδέονται στενά µε την υπεράσπιση των προσφύγων και των µετανα-στών, συνδέονται στενά µε την πάλη ενάντια στο ρατσισµό και την ισλαµοφοβία.

Ενάντια στην Ευρώπη-φρούριο, ενάντια στην Ένωση-στρατη-γείο για λογαριασµό του κεφαλαίου, του ρατσισµού, του ιµπε-ριαλισµού και του πολέµου.

Σ τη δίνη επιταχυνόµενου «καθοδικού σπι-ράλ» βρίσκεται πλέον η κυβέρνηση, καθώς οι υποχωρήσεις στις απαιτήσεις των δανει-στών, αλλά και στην ευρωπαϊκή πολιτική

για τους πρόσφυγες, διαδέχονται η µία την άλλη και αποκτούν συστηµατικό και καθολικό χαρακτήρα. Η δυναµική των πραγµάτων οδηγεί σε σκληρό crash test της κυβέρνησης µε την κοινωνία, αλλά και µε τις δικές της αντοχές. Στη δίνη των εξελίξεων, το «πολιτικό συµβόλαιο» των εκλογών του περασµέ-νου Σεπτεµβρίου καταρρέει, οδηγώντας τις εξελίξεις σε ένα νέο, σηµαντικό σηµείο καµπής.

Οι εξελίξεις στη διαπραγµάτευση µε τους δανει-στές, αλλά και στο ζήτηµα των προσφύγων, οδη-γούν σε πλήρη ακύρωση κάθε είδους «κόκκινης γραµµής», «ισοδύναµου» κλπ, ενώ το «παράλληλο πρόγραµµα» υπάρχει πλέον µόνο στη σφαίρα του πολιτικού ανέκδοτου.

Μια «κανονική» µνηµονιακή κυβέρνησηΗ διάψευση όλων των επαγγελιών και «δεσµεύσε-ων» της κυβέρνησης είναι πραγµατικά εντυπωσια-κή για τον παταγώδη και καθολικό της χαρακτήρα. Πρώτα κατέρρευσε το «παράλληλο πρόγραµµα». Αφού πρώτα «απαγορεύτηκε» από τους δανειστές και αποσύρθηκε, στο τέλος απέµειναν απ’ αυτό µόνο ίχνη συµβολικής -και αυτής αµφισβητούµε-νης- σηµασίας. Ύστερα άρχισαν να ακυρώνονται όλα τα υποτιθέµενα «αντισταθµίσµατα» έναντι των οδυνηρών συνεπειών της υπογραφής και υλοποίη-σης του µνηµονίου. Η υπόσχεση ότι µπορεί στα οι-κονοµικά ζητήµατα η κυβέρνηση να µην µπορεί να κάνει πολλά, αλλά στους τοµείς όπου δεν επικρα-τούν οι οικονοµικοί καταναγκασµοί του µνηµονίου θα εφαρµόσει µια άλλη, «προοδευτική» αν όχι «αρι-στερή» πολιτική, διαψεύστηκαν παταγωδώς.

Στο ζήτηµα των προσφύγων, η κυβέρνηση ανα-διπλώθηκε ταχύτατα. Έφερε το ΝΑΤΟ στο Αιγαίο σε ρόλο δύναµης «αποτροπής» κατά των προσφύγων, αλλά και σε εγγύτητα µε το σφαγείο της Συρίας, αποδέχτηκε τα κλειστά σύνορα χωρίς αντίσταση και χωρίς να χρησιµοποιήσει το βέτο, στρατιωτικοποίη-σε τη διαχείριση του ζητήµατος αναθέτοντας στον ∆ηµήτρη Βίτσα τη γενική πολιτική εποπτεία και στον υποστράτηγο Φλώρο τη διαχείριση των hot spots, ανακάλυψε και αυτή τους «παράτυπους» µετανάστες και πρόσφυγες, φτιάχνει όχι µία, αλλά πολλές «Αµυ-γδαλέζες», στήνει µηχανισµό ΜΚΟποίησης-ιδιωτικο-ποίησης της παροχής υπηρεσιών συνδροµής στους πρόσφυγες.

Στο ζήτηµα των δηµοκρατικών δικαιωµάτων, επι-στράτευσε τα ΜΑΤ, τη συκοφάντηση και τον «κοι-νωνικό αυτοµατισµό», ταυτίζοντας το κίνηµα µε «γραβατάκηδες» και «τσιφλικάδες-φοροφυγάδες».

Οι σηµαντικότερες διαψεύσεις, ωστόσο, έρχο-νται τώρα, στη διαπραγµάτευση µε τους δανειστές.

Η κυβέρνηση διαπραγµατεύεται πλέον το πόσο θα χειροτερεύσει το σχέδιο Κατρούγκαλου στο Ασφα-λιστικό, τα υποτιθέµενα «αντισταθµίσµατα» στον τοµέα της φορολογίας γίνονται νέες βαριές φορο-λογικές επιβαρύνσεις στα φτωχά λαϊκά στρώµατα (µείωση αφορολόγητου κλπ), η κυβέρνηση αποδέ-χεται να συζητά «πακέτο» για τα εργασιακά (όχι µόνο µαζικές απολύσεις -φωτογραφική διάταξη για τις επερχόµενες µαζικές απολύσεις στις τράπεζες- αλλά και νέα µείωση κατώτερου µισθού), ενώ στο ζήτηµα των «κόκκινων δανείων» οι δανειστές άνοιξαν ζήτη-µα πώλησης στα distress funds ακόµη και «πράσι-νων», δηλαδή εξυπηρετούµενων δανείων. Ωστόσο, δεν τελειώσαµε εδώ. Οι δανειστές ζητούν τριετές Μεσοπρόθεσµο 2016-2018 µε νέα µέτρα ύψους 5-6 δισ. ευρώ µε βάση το ευνοϊκό σενάριο.

Με τέτοια επίθεση των δανειστών σε όλη τη γραµµή, καταρρέει κάθε έννοια «ισοδύναµου»: η κυβέρνηση δεν έχει πλέον την πολυτέλεια να δια-λέξει να κόψει ένα δάχτυλο αντί για κάποιο άλλο, διότι απλούστατα της ζητούν να κόψει όλα τα δά-χτυλα! Έχει γίνει, λοιπόν, µια «κανονική» µνηµονι-ακή κυβέρνηση, που υποχωρεί σε όλα και απλώς προσπαθεί να κάνει επικοινωνιακή διαχείριση, ανακατανέµοντας το ύψος των βαρών από ζήτηµα σε ζήτηµα και από κοινωνική κατηγορία σε κοινω-νική κατηγορία, έχοντας παρ’ όλα αυτά ελάχιστα περιθώρια ακόµη και γι’ αυτό…

Η δεύτερη ευκαιρία για το κίνηµα και την ΑριστεράΤο κυβερνητικό πρόταγµα να µείνουµε στην κυβέρ-νηση για να διαχειριστούµε το µνηµόνιο «µε ανθρώ-πινο πρόσωπο», που ήταν η βάση του «πολιτικού συµβολαίου» στο οποίο οφείλεται η νίκη του ΣΥΡΙ-ΖΑ στις εκλογές του Σεπτεµβρίου 2015, έχει πλέον αποµείνει γυµνό από κάθε άλλοθι. Έχει εκφυλιστεί σε ένα νέο «πρόταγµα» που πλέον δεν αφορά τους εργαζόµενους και τη νεολαία, αλλά µόνο την κοµ-µατική γραφειοκρατία του ΣΥΡΙΖΑ, τον κυβερνητι-κό µηχανισµό ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και τους «ηµετέρους» τους στον κρατικό µηχανισµό: «να µείνουµε πάση θυσία στην κυβέρνηση». Έτσι, ο συµβιβασµός µε το µνηµόνιο και η µετατροπή του ΟΧΙ σε ΝΑΙ τον Ιού-λιο οδηγεί στο αναπόφευκτο τέλος: σε µια µνηµο-νιακή «κυβερνώσα Αριστερά» που δεν έχει καν την «πολυτέλεια» της ∆ΗΜΑΡ της περιόδου 2012-2013 να αποτελεί την «προοδευτική συνιστώσα» µιας κυ-βέρνησης στην οποία το «κουµάντο» και τη βασική ευθύνη έχουν άλλοι (ο Σαµαράς και ο Βενιζέλος).

Μια επικίνδυνη κυβέρνηση, όχι µόνο επειδή είναι αποφασισµένη να τα «πουλήσει» όλα προκειµένου να µείνει στην κυβερνητική εξουσία, αλλά και επει-δή οι δανειστές θα ζητήσουν απ’ αυτή να υπογράψει τα πάντα -στο όνοµα της Αριστεράς- δελεάζοντάς την µε το «τυράκι» της παραµονής στην εξουσία…

Οι εξελίξεις αυτές µας φέρνουν σε ένα νέο ση-µαντικό σηµείο καµπής. Και ορίζουν µια νέα, τη δεύτερη ύστερα από τις εκλογές, ευκαιρία για το κίνηµα και την Αριστερά.

Καταρρέει το «πολιτικό συµβόλαιο» του Σεπτέµβρη 2015Του Πάνου Κοσµά

πολιτικη 316 μαρτη 2016

Μ έχρι  πριν  από  έναν  μήνα  η κυβέρνηση  ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έδινε  την  εντύπωση  ότι ήταν  πολύ  κοντά  στην 

«έξωση»  του  ΔΝΤ  από  το  3ο  Μνημό-νιο ή ότι,  τουλάχιστον,  είχε επιτύχει  ένα σοβαρό  ρήγμα  ανάμεσα  στις  ευρωπαϊ-κές  συνιστώσες  του  κουαρτέτου  και  το «σκληρό και άκαρδο» ΔΝΤ. Η επιστροφή των  επικεφαλής  του  κουαρτέτου  στην Αθήνα  και  η  επανεκκίνηση  του  βασανι-στηρίου της αξιολόγησης διέλυσε αυτές τις εντυπώσεις. 

Ιδιαίτερα  από  τη  στιγμή  που  φάνηκε ότι, τόσο στο σύνολο της διαπραγμάτευ-σης όσο και στα σημεία της, οι εκπρόσω-ποι  των  δανειστών  εμφανίζονται  με  αρ-κετά συνεκτική, αν όχι  και  ενιαία, θέση. Για  τη  διαμόρφωση  της  οποίας  είναι  η Κομισιόν, η ΕΚΤ και ο ESM που μετακινή-θηκαν προς τις θέσεις του ΔΝΤ και όχι το αντίστροφο. 

Η εντύπωση ότι το ΔΝΤ είναι το «αφε-ντικό»  αυτής  της  αξιολόγησης,  παρότι τυπικά συμμετέχει σε αυτή ως «παρατη-ρητής»  και  «τεχνικός  σύμβουλος»,  ενι-σχύθηκε  από  τη  σκηνοθετημένη  πρω-τοβουλία  Ντάισελμπλουμ  να  υποσχεθεί άμεση  εκκίνηση  της  συζήτησης  για  το ελληνικό  χρέος,  χωρίς  να  διευκρινίσει σαφώς αν η συζήτηση θα γίνει εντός του χρονικού πλαισίου της αξιολόγησης ή κα-τόπιν αυτής. Ήταν μια υπόσχεση που, εκ πρώτης όψεως, δόθηκε ως κίνητρο για να επιστρέψει το ΔΝΤ στη διαπραγμάτευση.

Πού  και  πότε  μπορεί  να  γίνει  αυτή  η συζήτηση; Με δεδομένο ότι οι δανειστές απλώνουν το χρονοδιάγραμμα της αξιο-λόγησης μέχρι τα τέλη Απριλίου –όσο κι αν η κυβέρνηση ευελπιστεί για κλείσιμό της  μέχρι  το  καθολικό  Πάσχα  και  είναι πρόθυμη  για  νέες  υποχωρήσεις  σε  όλα τα  ανοικτά  μέτωπα–  μια  ευκαιρία  δίνει η  εαρινή  σύνοδος  ΔΝΤ  και  Παγκόσμιας Τράπεζας  στην  Ουάσιγκτον  (15-17/4),  λί-γες  μέρες  πριν  την  προγραμματισμένη συνεδρίαση του Eurogroup (22/4) που θα μπορούσε  να  πιστοποιήσει  την  ολοκλή-ρωση της αξιολόγησης. 

Ο συμβιβασμός για το χρέοςΜια  συζήτηση  για  το  ελληνικό  χρέος στην έδρα του ΔΝΤ σημαίνει, άραγε, ότι γίνονται  αποδεκτά  τα  κριτήριά  του  για τον  τρόπο  αναδιάρθρωσής  του;  Και  ναι και  όχι.  Ο  Σόιμπλε  «γείωσε»  τη  σχετική συζήτηση,  περιορίζοντάς  την  στο  πλαί-σιο  των  συμβολισμών  («για  το  πρεστίζ, όχι  για  την  ουσία  η  συζήτηση»).  Αλλά ταυτόχρονα υπενθύμισε το πλαίσιο ανα-διάρθρωσης  που  είναι  διατεθειμένη  να δεχθεί  η  Γερμανία  και  τα  περισσότερα από  τα  κράτη-δανειστές.  Δηλαδή,  τί-ποτα  περισσότερο  από  μια  επιμήκυνση των  λήξεων στα  χρεολύσια από  το  2025 και μετά, που θεωρούνται και βαρύτερα. 

Αυτό απέχει παρασάγγας από ό,τι θεωρεί το ΔΝΤ αναγκαία μείωση του χρέους. 

Αλλά, ως γνωστόν, το Ταμείο έχει προ-σφέρει  και  εναλλακτική. Αν οι  Ευρωπαί-οι  δανειστές  δεν  είναι  διατεθειμένοι  να βάλουν  βαθιά  το  χέρι  στην  τσέπη  (και προφανέστατα  δεν  είναι),  τότε  η  βιωσι-μότητα  του  χρέους  θα  εξασφαλιστεί  με σημαντικές περικοπές στις δημόσιες δα-πάνες,  με  βασική  και  πιο  σίγουρη  πηγή το  συνταξιοδοτικό  σύστημα.  Σ’  αυτό, λοιπόν,  το  σημείο  φαίνεται  ότι  έχει  επι-τευχθεί  ο  συμβιβασμός  ανάμεσα  στις συνιστώσες  του  κουαρτέτου.  Πράγμα που αναδεικνύει το ΔΝΤ σε αφεντικό της αξιολόγησης… 

Ωστόσο,  αυτή  η  ερμηνεία  θα  ίσχυε απόλυτα αν η Ελλάδα ήταν το μόνο ή το κυρίαρχο  πρόβλημα  της  Ευρωζώνης, τουλάχιστον  με  τον  τρόπο  που  ήταν  το 2010 ή το 2012. Σήμερα η ΕΕ αντιμετωπί-ζει μια κρίση πολύ πιο περίπλοκη και πο-λυπαραγοντική, που την εκθέτει σε παν-θομολογούμενους  κινδύνους  διάλυσης. Κάθε  πόλος  εξουσίας  στην  ΕΕ  επιχειρεί να προωθήσει  «λύσεις» από  το δικό  του οπτικό  πεδίο  κι  αυτό  σε  μεγάλο  βαθμό αντανακλάται  στην  ιδιαίτερη στάση  των εντεταλμένων  τους  στο  κουαρτέτο  της αξιολόγησης.  Απ’  αυτές  τις  ιδιαιτερότη-τες  προκύπτουν  ανταγωνισμοί,  συγκλί-σεις,  αυτοσχεδιασμοί  και  συχνά  απο-καλύπτονται  στρατηγικό  αδιέξοδο  και τρομακτική  απουσία  σχεδίου.  Τόσο  συ-νολικά για την ΕΕ, όσο και ειδικά για την Ελλάδα, όπως αποκάλυψε η προσφυγική «έκρηξη». 

Η γερμανική επιρροή σε κάθε πόλοΌμως, στο ετερόκλητο ιερατείο της αξιο-

λόγησης υπάρχει τελικά ένας συνεκτικός ιστός:  η  Γερμανία,  οι  ιδιαίτερες ανάγκες της  και  η  συντριπτική  επιρροή  της  με τους  πιο  απροσδόκητους  τρόπους.  Ας δούμε πώς αντανακλώνται αυτά σε κάθε πόλο του κουαρτέτου. 

• Εν αρχή ην η ΕΚΤ. Η τελευταία από-φασή  της  να  διευρύνει  σκανδαλωδώς το  τύπωμα  χρήματος  στα  80  δισ.  ευρώ το μήνα και  να  εκτρέψει  εκβιαστικά ένα μέρος  από  το  τσάμπα  αυτό  χρήμα,  που τώρα  λιμνάζει  στις  τράπεζες,  απευθείας στον επιχειρηματικό τομέα αποκαλύπτει ένα πράγμα: τη βεβαιότητα της ηγεσίας της ότι η Ευρωζώνη, όπως και η παγκό-σμια  οικονομία,  τρέχει  ολοταχώς  προς την ύφεση. Η οποία αυτή τη φορά μπο-ρεί  να  πλήξει  τον  πυρήνα  του  ευρωπαϊ-κού καπιταλισμού, τη Γερμανία, ακριβώς λόγω  του  εξαγωγικού  της  προσανατολι-σμού  και  των  τεράστιων  εμπορικών  της πλεονασμάτων.  Σ’  αυτό  το  πεδίο  η  ΕΚΤ έχει  ταυτόσημες  εκτιμήσεις  με  το  ΔΝΤ και η σύγκλιση αυτή επεκτείνεται και στη διαχείριση της ελληνικής εκκρεμότητας. 

•  Η  Κομισιόν,  απολύτως  υπό  γερμα-νογαλλική  επιρροή,  έχει  κάθε  λόγο  να κινηθεί  με  βάση  τις  ιδιαίτερες  γερμανι-κές ανάγκες, πολύ δε περισσότερο όταν αυτές  ενισχύονται  από  τις  πολιτικές  πα-ρενέργειες  του προσφυγικού, αποτυπω-μένες  στα  εκλογικά  αποτελέσματα  στα τρία ομόσπονδα γερμανικά κρατίδια την περασμένη  Κυριακή  (14/3).  Το  Διευθυ-ντήριο των Βρυξελλών, έχοντας αναλάβει τη  λεπτή  διασύνδεση  προσφυγικού  και αξιολόγησης,  επιχειρεί  να  διασφαλίσει (και να χρηματοδοτήσει με ψίχουλα) την πλήρη  συμμόρφωση  της  κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ στην αντιμεταναστευτική- αντιπροσφυγική πολιτική της ΕΕ και στην 

αγωνιωδώς  προωθούμενη  ευρωτουρκι-κή συνεργασία. 

•  Ο  ESM,  ο  χρηματοδότης  του  νέου δανεισμού  προς  την  Ελλάδα,  εκφράζε-ται κυρίως μέσω του Eurogroup και του προέδρου  του,  εξακριβωμένα  εντεταλ-μένου του Β. Σόιμπλε. Ο ESM, πρωτίστως για λογαριασμό της γερμανικής ηγεσίας, οφείλει  να  διασφαλίσει  τη  συμμετοχή του ΔΝΤ στο δάνειο των 86 δισ. ευρώ. Η ανάγκη αυτή για τη γερμανική κυβέρνη-ση  πολλαπλασιάζεται  από  την  πολιτική πίεση που εξακριβωμένα πλέον της ασκεί το προσφυγικό. 

• Το ΔΝΤ, τέλος, για πολλούς από τους παραπάνω λόγους, αλλά και για τον επι-πλέον ότι βρέθηκε στην Ευρώπη κατόπιν γερμανικής επιμονής, παρά τις τριβές, εί-ναι αφοσιωμένο στη γερμανική ηγεσία. Ο επικεφαλής  του  ευρωπαϊκού  τμήματος Πολ Τόμσεν,  διόλου  τυχαία,  είναι  τακτι-κός επισκέπτης όχι μόνο του γερμανικού Υπουργείου  Οικονομικών,  αλλά  και  της καγκελαρίας. Και καμιά δημόσια τοποθέ-τησή του –όπως το πολύκροτο άρθρο με το δίλημμα «κούρεμα χρέους ή σκληρές περικοπές»– δεν γίνεται χωρίς συνεννόη-ση μαζί τους. 

Το  συμπέρασμα  είναι  πως  ο  πραγμα-τικός  ενορχηστρωτής  του  κουαρτέτου ήταν και παραμένει το Βερολίνο, ανεξάρ-τητα από τις αποχρώσεις στις θέσεις κάθε συνιστώσας στην τακτική και στη στάση έναντι  της  κυβέρνησης  ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Το  κακό  για  την  τελευταία  είναι  ότι  εμ-φανίζεται πρόθυμη να προσαρτηθεί στη διφορούμενη  και  συγκεχυμένη  στρατη-γική  της  «γερμανικής Ευρώπης» και  του πάλαι  ποτέ  καταγγελλόμενου  «μερκελι-σμού»,  τη  στιγμή  που  ακόμη  και  αυτοί απειλούνται με πολύπλευρη συντριβή.

Η γερμανική ηγεσία, σε πολυδιάστατη κρίση πια, παραμένει συνεκτικός ιστός και ενορχηστρωτής της τακτικής των δανειστών στην αξιολόγηση

Ποιος κάνει κουμάντο στο «κουαρτέτο» των δανειστών;Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

αριστερα4 16 μαρτη 2016

Μ ετά  και  την  αποτυχία των  δύο  γύρων  διερευ-νητικών  εντολών  του Πέδρο Σάντσες, ως Αντι-

καπιταλίστας πιστεύουμε ότι αυτό που αντιστοιχεί στη συγκυρία είναι να ενερ-γοποιήσουμε  μια  νέα  πολιτική  και  κοι-νωνική δυναμική. Και οι δύο ψηφοφορί-ες έδειξαν ότι οι μοναδικές πλειοψηφίες που φαίνονται αριθμητικά εφικτές είναι δύο: η κυβέρνηση συνασπισμού ων δυ-νάμεων  των  ελίτ  προ-λιτότητας  ή  μια νέα  απόπειρα  του  PSOE  να  σχηματίσει μια νέου τύπου κυβέρνηση, ψάχνοντας συμμαχίες με το Podemos και επιτυγχά-νοντας την ουδετερότητα με τα εθνικι-στικά καταλανικά και βασκικά κόμματα. 

Ωστόσο,  μετά  τη  συμφωνία  μεταξύ του PSOE και των Ciudadanos (Πολίτες), και με τους υπάρχοντες κοινοβουλευτι-κούς συσχετισμούς δύναμης, πιστεύου-με ότι είναι πολιτικά άτοπο να θεωρείται ακόμα  το  PSOE  κομμάτι  μιας  κυβέρνη-σης αλλαγής. Η επιμονή της ηγεσίας του PSOE να παρουσιάζει  τη συμφωνία του με  τους  Ciudadanos  ως  βάση  διαπραγ-μάτευσης  με  άλλες  πολιτικές  δυνάμεις μας  δεν  έχει  καμία  σχέση  με  αυτό  που θα  σήμαινε  μια  κυβέρνηση  πραγματικά μετασχηματιστική, που θα πάλευε για τα δικαιώματα της εργατικής τάξης. 

Ως  Αντικαπιταλίστας  πιστεύουμε  ότι όπως έχουν τα πράγματα δεν είναι άκυ-ρο να πούμε πως μια τέτοια εναλλακτι-κή κυβέρνηση αυτήν τη στιγμή δεν θα αποτελούσε  απάντηση  στον  Μεγάλο Συνασπισμό.  Το  PSOE  δεν  είναι  αξιό-πιστος  σύμμαχος  στη  διαδικασία  μιας βαθιάς αλλαγής στους κοινωνικούς και οικονομικούς θεσμούς και δομές, τόσο απαραίτητης  σε  αυτήν  τη  συγκυρία. Η αφοσίωσή  του στην  τρόικα,  και στις νεοφιλελεύθερες  οικονομικές  πολιτι-κές,  καθώς  και  στην  ανασυγκρότηση του  καθεστώτος  είναι  δεδομένη.  Η  δι-αδικασία της αλλαγής που ξεκίνησε με το κίνημα 15Μ είναι μια διαδικασία ζω-ντανή,  που  έχει  φυσικά  δυσκολίες  και πισωγυρίσματα.  Δεν  θα  αναπτύσσεται και δεν θα προχωράει χωρίς αγώνες και 

δεν μπορεί να υποβιβάζεται με τη λογι-κή της «μείωσης των προσδοκιών». Δεν έχουμε  περπατήσει  τόσο  μακριά  για να φτάσουμε σε  ένα  «μικρότερο κακό» που θα αντισταθμίζει  ένα  «μεγαλύτερο κακό». Δεν πρέπει να ενσωματωθούν οι δυνάμεις  της αλλαγής από τη διαχειρι-στική λογική του «δεν μπορούμε». 

Δύο διέξοδοιΤο  να  συνεχίσουμε  να  αφήνουμε  στα χέρια  του  PSOE  την  ιδέα  μιας  κυβέρ-νησης  αλλαγής  δημιουργεί  αβάσιμες ελπίδες και αυταπάτες. Έτσι λοιπόν, με φόντο  τη συμφωνία  του PSOE και  των Ciudadanos, που μπορεί να διευρυνθεί με το κόμμα της Δεξιάς, υπάρχουν δύο διέξοδοι. Ή ένας Μεγάλος Συνασπισμός ή  νέες  εκλογές.  Και  στις  δύο  περιπτώ-σεις  το  Podemos  οφείλει  να  προετοι-μάζεται και να οργανώνει την απάντηση έτσι  ώστε  να  είναι  σε  καλύτερη  θέση να  αντιμετωπίσει  και  τα  δύο  ενδεχό-μενα. Και πάνω απ’ όλα, η όλη συζήτη-ση για την «Αλλαγή» θα πρέπει να είναι πιο  αιχμηρή  και  ξεκάθαρη  αν  θέλουμε να ξαναβάλουμε σε κίνηση τα πράγμα-τα και να χτίσουμε ένα μέτωπο που θα αντιμετωπίσει μια κυβέρνηση Μεγάλου Συνασπισμού. 

Αυτές  οι  νέες  πιθανές  εκλογές  θα έπρεπε  να  γίνουν  κατανοητές  ακριβώς κάτω από έναν στόχο: να συσσωρευτούν οι  απαραίτητες  κοινωνικές  και  εκλογι-κές  δυνάμεις  που  θα  βάλουν  μπροστά 

την  αλλαγή  του  καθεστώτος,  που  θα ανοίξουν  το  δρόμο  για  συνταγματικές αλλαγές  και  τον  εκδημοκρατισμό  της οικονομίας,  τις  εργατικές  μεταρρυθμί-σεις, την κοινωνικοποίηση στρατηγικών πυλώνων,  όπως  οι  τράπεζες  και  οι  επι-χειρήσεις  ηλεκτρισμού,  μορφές  εργα-τικού ελέγχου, εγγυημένο βασικό εισό-δημα. Όλα αυτά που θα μπορέσουν να φτιάξουν μια νέα συμφωνία εμπιστοσύ-νης μεταξύ των λαών, που θα φτιάξουν εκείνα  τα  θεσμικά  όργανα  τα  οποία  θα δίνουν  όλο  και  περισσότερο  την  εξου-σία στους από κάτω. 

Ως  Αντικαπιταλίστας  πιστεύουμε  ότι η  πρόκληση  που  έχουμε  μπροστά  μας, οι δυνάμεις της αλλαγής, είναι τεράστια. Από τη μια μάς αντιστοιχεί να εντείνουμε τις  προσπάθειες  για  την  απονομιμοποί-ηση  μιας  κυβέρνησης  Μεγάλου  Συνα-σπισμού και από την άλλη θα πρέπει να προετοιμαστούμε  για  να  αποφύγουμε το  κλείσιμο  του  πολιτικού  κύκλου  που άνοιξε  με  την  εμφάνιση  του  15Μ.  Αυτό σημαίνει να συνεχίσουμε να διευρύνου-με  το  κοινωνικό  και  πολιτικό  πεδίο.  Εν ολίγοις:  Πρέπει  να  προετοιμαστούμε έτσι ώστε να βρισκόμαστε σε καλύτερη θέση  μπροστά  στα  καινούργια  σενάρια που  είναι  γεμάτα  κινδύνους  και  ταυτό-χρονα  δυνατότητες  για  όσες  και  όσους επιδιώκουμε  μια  ρήξη  με  το  καθεστώς του ’78 και την ολοκληρωτική λιτότητα. 

Με  αυτή  την  έννοια  ο  «Μεγάλος  Συ-νασπισμός»  που προετοιμάζουν οι  ελίτ, 

οι  ολιγαρχίες  και  οι  ευρωπαϊκοί  θεσμοί μπορεί  να  λειτουργήσει  ανασυγκροτη-τικά  για  το  σύστημα,  εάν  υπάρξει  κοι-νωνική  παθητικότητα.  Μπροστά  σε  αυ-τόν  τον  κίνδυνο,  πιστεύουμε  ότι  μόνο μια  νέα κινηματική δυναμική μπορεί  να αλλάξει  την  υπάρχουσα  πολιτική  κατά-σταση.  Μια  κατάσταση  που  μπορεί  να δημιουργήσει  ψευδή  δυναμική  σταθε-ρότητας της οικονομίας, που θα συνεχί-σει να γεννά φτώχεια και ανεργία. Μπρο-στά  σε  αυτό,  οι  δυνάμεις  της  αλλαγής θα έπρεπε να αντιτάξουμε έναν Μεγάλο Κοινωνικό  Συνασπισμό,  που  θα  συνεχί-σει  να  λειτουργεί  αποσταθεροποιητικά για το κοινωνικό και πολιτικό σκηνικό. 

Να γυρίσουμε σελίδαΕν  κατακλείδι,  από  τη  μεριά  των  Αντι-καπιταλίστας  θεωρούμε  ότι  αυτό  που χρειάζεται  είναι  να  γυρίσουμε  σελίδα. Αυτό  περνάει  από  το  να  πάψουμε  να συνομιλούμε  με  ένα  PSOE  ανίκανο  να έρθει σε ρήξη με τις ελίτ και τον νεοφι-λελευθερισμό,  καθώς και  το  να σχεδι-άσουμε  μια  εναλλακτική  δύναμη  που θα  συσπειρώσει  τις  λαϊκές  τάξεις  στο μέτωπο της αλλαγής. Όσο τα κόμματα του  καθεστώτος  χτίζουν  τον  Μεγάλο Συνασπισμό,  οι  δυνάμεις  της  αλλαγής με  τις  διαφορετικότητές  μας  πρέπει να  χτίσουμε  ένα  κοινωνικό  μέτωπο ικανό να διευθύνει αυτήν τη χώρα έτσι ώστε να μην κυβερνήσει ποτέ  ξανά το κεφάλαιο. 

ΒΓΗΚΕ Η ΚΥΠΡΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ; Καθεστωτικά  ΜΜΕ,  αστοί  οικονομολόγοι και  πολιτικοί,  θριαμβολογούν  τις  τελευ-ταίες  μέρες  για  το  «κατόρθωμα»  της  Κύ-πρου  να  βγει  από  το  τριετές  μνημονιακό πρόγραμμα. Τι όμως ξεχνούν να μας πουν όσοι υμνούν την κυπριακή «επιτυχία»; α) Οι ευρωπαϊκοί θεσμοί θα εποπτεύουν και θα αξιολογούν την πορεία της κυπριακής οικο-νομίας μέχρι την αποπληρωμή του 75% του δανείου που έλαβε από την τρόικα και φτά-νει συνολικά τα 10 δισ. ευρώ (όπως ακριβώς και  στην  Πορτογαλία,  που  ο  προϋπολογι-σμός τελεί υπό την έγκριση των Βρυξελλών παρά  την  τυπική  απουσία  προγράμματος 

στήριξης).  Συνεπώς,  οι  αντιδραστικές  με-ταρρυθμίσεις (π.χ. οι ιδιωτικοποιήσεις κερ-δοφόρων  ημικρατικών  οργανισμών)  και  η λιτότητα στα δημοσιονομικά διατηρούνται για πολλά ακόμη χρόνια. β) Το πρωί της 15ης Μάρτη του 2013, οι καταθέσεις του κόσμου στις  τράπεζες  κουρεύτηκαν μέχρι  και  47% σε  ορισμένες  περιπτώσεις,  αποτελώντας παράδειγμα  για  όλη  την  Ευρωζώνη.  Πα-ράλληλα η ανεργία στο  νησί  εκτοξεύθηκε στο  16%,  μισθοί  και  συντάξεις  ψαλιδίστη-καν,  «έκτακτα»  χαράτσια  στη  φορολογία μονιμοποιήθηκαν.  Με  μνημόνια  ή  χωρίς, η  σκληρή  δημοσιονομική  πειθαρχία  και  η πολιτική αναδιανομής πλούτου και εισοδή-ματος προς όφελος του κεφαλαίου είναι η 

ενιαία γραμμή πανευρωπαϊκά. Και αυτή την αλήθεια τη γνωρίζουν καλά οι κάθε είδους «κυπριολόγοι». Άλλο θέλουν να μας πουν: Φρένο στις κοινωνικές αντιστάσεις, πλατιά συναίνεση  του  πολιτικού  προσωπικού  για την εφαρμογή του μνημονίου Τσίπρα, περι-θωριοποίηση κάθε φωνής που αμφισβητεί την υποταγή στο «μονόδρομο» από τη σκο-πιά των εργαζομένων και της Αριστεράς.

ΤΟ «ΤΥΡΑΚΙ» ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣΚατά  τη  συνέντευξη  Τύπου  μετά  το Eurogroup στις 7/3, ο Ντάισελμπλουμ έκα-νε ειδική αναφορά στο ζήτημα του χρέους λέγοντας ότι η σχετική συζήτηση θα ανοίξει σύντομα. Είναι κάτι που έκανε «επίτηδες», 

όπως  ομολόγησε  λίγο  αργότερα  κι  ενώ κάποιο μικρόφωνο  είχε  μείνει  κατά  λάθος ανοιχτό,  μετά  την  ολοκλήρωση  της  ενη-μέρωσης  των  δημοσιογράφων.  Μάλλον στην  ανάγκη  «καλοπιάσματος»  του  ΔΝΤ, του  οποίου  τη  συμμετοχή  στο  ελληνικό πρόγραμμα θέλουν για διάφορους λόγους οι ευρωηγεσίες, στόχευε η θέση αυτή. Την επόμενη μέρα στο Ecofin, ο Σόιμπλε φρό-ντισε να μετριάσει τις κυβερνητικές προσ-δοκίες  λέγοντας  χαρακτηριστικά  ότι  «επί του  παρόντος  η  όποια  συζήτηση  δεν  θα γίνει επί της ουσίας, αλλά για λόγους πρε-στίζ». Με το Προσφυγικό να έχει μετατρα-πεί σε απειλητικό παράγοντα για τη συνοχή της ΕΕ και την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να 

Ανακοίνωση των Αντικαπιταλίστας για τις πολιτικές εξελίξεις στην Ισπανία

ΑΡΙΣΤΕΡΑ 516 ΜΑΡΤΗ 2016

Α υτόν το µήνα συµπληρώθη-καν 15 χρόνια συνεχούς κυ-κλοφορίας της «Εργατικής Αριστεράς» (ΕΑ) και το γιορ-

τάζουµε µε µια σειρά εκδηλώσεων σε διάφορες πόλεις, µε αποκορύφωµα την κεντρική γιορτή της Αθήνας στις 24/4.

Σε όλη αυτήν τη διαδροµή, από τη Γένοβα και τη Φλωρεντία, από τα Φό-ρουµ και το ∆εκέµβρη του 2008, µέ-χρι τους µικρούς και τους µεγάλους σταθµούς στα χρόνια της οικονοµικής και πολιτικής κρίσης, η ΕΑ δεν έπαψε ούτε στιγµή να στηρίζει τις εργατικές κινητοποιήσεις και κάθε είδους κινη-µατικές µάχες, την ενωτική παρέµβα-ση της Αριστεράς, τη ριζοσπαστική-α-ντικαπιταλιστική πολιτική που είναι δεσµευµένη στην πάλη για το Σοσια-λισµό. Σε αυτή την επιλογή θα επιµεί-νουµε και µπροστά στις προκλήσεις της κρίσιµης σηµερινής περιόδου, µε ακόµα µεγαλύτερη αποφασιστι-κότητα και προσπάθεια βελτίωσης της δουλειάς µας.

Αναδεικνύοντας και συµµετέχοντας στους αγώνες των εργαζοµένων και της νεολαίας, συµβάλλοντας στην ενίσχυση των ιδεών της τάξης µας και των θέσεων µιας µαζικής Αριστεράς διεθνιστικής και αντισεχταριστικής, σε ρήξη µε την «ανάθεση» και τον κα-πιταλισµό ή την όποια «κεντροαριστε-ρή» διαχείρισή του. Συµµετέχοντας ενεργά και παίρνοντας πρωτοβουλίες που λογοδοτούν στο χτίσιµο της αρι-στερής πολιτικής εναλλακτικής, απέ-ναντι στην αυταρχική λιτότητα και το ρατσισµό, που αποτελεί τη «γραµµή» της κυρίαρχης τάξης και των κυβερ-νήσεών της, πανευρωπαϊκά.

Ήδη η αναβαθµισµένη αρθογρα-φία µας, οι συνεργασίες και οι ριζι-κές αλλαγές στο σχεδιασµό και την εκτύπωση της ΕΑ τον τελευταίο χρό-νο αποτελούν αποτύπωση αυτής της προσπάθειας.

Μέχρι στιγµής, η πρώτη γιορτή που προγραµµατίζουµε θα πραγµατοποιη-θεί το Σάββατο 26/3 στο Ρέθυµνο και ακολουθεί στις 9/4 η γιορτή στη Θεσ-

σα-λονίκη. Η κεντρική γιορτή της εφη- µ ερ ίδ α ς µας θα πραγµατοποιηθεί στην Αθήνα την Κυριακή 24 Απρίλη, στη 1 µ.µ., στον Πολυχώρο Πολιτισµού «Μάνος Λοΐ-

ζος» (Θηβών 245, Νίκαια). Ύστερα από σύντοµους πολιτικούς χαιρετισµούς θα ακολουθήσει γλέντι µε ζωντανή µουσική. Τις αµέσως επόµενες µέρες θα κυκλοφορήσει και η πρόσκληση ενίσχυσης αξίας 10 ευρώ, στην οποία περιλαµβάνεται φαγητό από διάφορες κουζίνες και ποτό. Μπορείτε να την προµηθευτείτε από την ΕΑ, καλώντας

στο τ η λ έ -φωνο 210 3303566.

Στη γιορτή µας θέλουµε να συζη-τήσουµε και κυρίως να διασκεδά-σουµε µαζί µε όλους/ες εσάς. Τους συντρόφους και τις συντρόφισσες που βρισκόµαστε καθηµερινά στους δρόµους και τις απεργίες, που δίνου-µε από κοινού τη µάχη στα σωµατεία µας, στις συλλογικότητες κατοίκων και τις γειτονιές, στο αντιρατσιστικό και το αντιφασιστικό κίνηµα, στην το-πική αυτοδιοίκηση, στις διαδικασίες της Λαϊκής Ενότητας και τις διεργασί-ες της Αριστεράς. Που µας διαβάζε-τε, διαδίδετε τις απόψεις µας και µας στηρίζετε οικονοµικά.

Με αφορµή τα 15 χρόνια της ΕΑ, από το επόµενο φύλλο θα υπάρχουν σχε-τικά αφιερώµατα, καθώς και δηλώ-σεις αγωνιστών των κοινωνικών κινη-µάτων, συνδικαλιστών, στελεχών της ριζοσπαστικής-αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, που εκτιµούν τη χρησι-µότητα και ενισχύουν την πολύχρονη έκδοσή µας.

καίγεται για την ολοκλήρωση της αξιολό-γησης και την εκταµίευση της δόσης των 5,7 δισ., η κουβέντα (και όχι η διαγραφή) για το κρατικό χρέος (που εκτιµάται ότι θα φτάσει στο 191,6% του ΑΕΠ το 2016!) µοιά-ζει το ιδανικό «τυράκι» για την επιτάχυνση της ψήφισης των αντεργατικών µέτρων, τον εγκλεισµό χιλιάδων προσφύγων σε κέντρα κράτησης και τις απελάσεις µετα-ναστών, όπως προτάσσει η ρατσιστική πο-λιτική της Ευρώπης-φρούριο.

ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΥ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΕΚΠΟΙΗΣΕΙΣΗ κυβέρνηση και το ΤΑΙΠΕ∆ επιδιώκουν όσο γίνεται γρηγορότερα να κλείσουν τις τρεις µεγάλες εκποιήσεις-φιλέτα στο πα-ραλιακό µέτωπο του Σαρωνικού: Λιµάνι Πειραιά, πρ. Αεροδρόµιο Ελληνικού - πα-ραλία Αγίου Κοσµά, και χερσόνησο Βου-

λιαγµένης. Στην πολιτική των ιδιωτικοποι-ήσεων, που καταστρέφουν το περιβάλλον και χαρίζουν δηµόσια αγαθά σε συµφέρο-ντα, αντιδρούν έντονα φορείς και κινήσεις κατοίκων από όλο το παραλιακό µέτωπο. Για τον αποτελεσµατικότερο συντονισµό, οι επιτροπές αγώνα των τριών επίµαχων περιοχών καλούν σε ανοιχτή συνάντηση τις συλλογικότητες που είναι αντίθετες µε τις εκποιήσεις, προκειµένου να σχεδιάσουν από κοινού ενωτικές κινητοποιήσεις. Η συνάντηση θα γίνει το Σάββατο 19/3, στις 6 µ.µ., στο χώρο του ΠΟΛ.Κ.Ε.Ο.Α., στο πρώην ∆υτικό Αεροδρόµιο.

«ΚΟΚΚΙΝΑ» ∆ΑΝΕΙΑΠαράταση για έναν ακόµη µήνα (µέχρι 15/4) πήρε η εξαίρεση των «κόκκινων» δανεί-ων –στεγαστικά, καταναλωτικά και δάνεια µικροµεσαίων επιχειρήσεων– από την πώ-

λησή τους σε ιδιωτικές εταιρείες και funds. Η κυβέρνηση επιδιώκει εξαίρεση για µια τριετία από την πώληση των δανείων που έχουν υποθήκη την πρώτη κατοικία. Στις σχετικές διαπραγµατεύσεις, το κουαρτέτο πιέζει φυσικά για την πλήρη απελευθέρω-ση της πώλησης των µη εξυπηρετούµενων δανείων όλων των κατηγοριών. Ανάλογες πιέσεις ασκούν και οι τραπεζίτες, απειλώ-ντας ότι χωρίς εύκολους πλειστηριασµούς θα χρειαστούν νέα ανακεφαλαιοποίηση που θα ανοίξει το δρόµο για «κούρεµα» καταθέσεων, όπως ορίζει πλέον η σχετική νοµοθεσία. Η εκχώρηση των «κόκκινων» δανείων στα «κοράκια» είναι µία από τις βασικές υποχρεώσεις της κυβέρνησης για την ολοκλήρωση της διαβόητης «αξιολό-γησης». Ακόµα ένα αδιέξοδο δηλαδή στα ήδη υπάρχοντα. Αυτά παθαίνεις όταν πα-σχίζεις να τιµήσεις την υπογραφή σου στα µνηµόνια της ντροπής...

ΣΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ

Α΄ ΑΘΗΝΑΣ: Εξάρχεια 6985072064 6ο ∆∆ 6907856793 Σεπόλια-Κολωνός 6973009630 Πετράλωνα-Θησείο 6977609033 Αµπελόκηποι6973005569

ΒΟΡΕΙΑ ΑΘΗΝΑ: Ν. Φιλαδέλφεια 6976394520 Ηράκλειο 6945498732 Ν. Ιωνία 6972036692 Μελίσσια-Πεντέλη 6974972217 Βριλήσσια-Χαλάνδρι 6948429227Αγ. Παρασκευή 6974843109

ΔΥΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Περιστέρι 6977206087Αιγάλεω 6972516210 Άγιοι Ανάργυροι-Καµατερό 6998466952 Χαϊδάρι 6945542335

ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Βύρωνας 6972318747 Ζωγράφου 6937271330Καισαριανή 6947566690

ΝΟΤΙΑ ΑΘΗΝΑ: Γλυφάδα 6945754555 Άλιµος 6932566460Καλλιθέα 6979829057Ν. Σµύρνη 6972098143Βούλα-Βάρη-Βουλιαγ-µένη 6948o00171

ΠΕΙΡΑΙΑΣ: Νίκαια 6973958481Κορυδαλλός 6948100218 Κερατσίνι 6975847329 Σαλαµίνα 6973376378

ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: Λαυρεωτική 6939014803Παιανία-Γλυκά Νερά 6974428095

Κορωπί 6978019250

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Κέντρο 6909182394 5ο ∆∆ 6972878820 Νεάπολης-Συκεών 6948688241

ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Πάτρα 6974977186Αγρίνιο 6974473540

ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ: Καλαµάτα 6936018810 Κορώνη 6932422501

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Λοκρίδα (Αταλάντη) 6977096663 Λιβαδειά 6977684563 Φωκίδα (Άµφισσα-Ιτέα) 6973607585 Λαµία 6973344352

ΗΠΕΙΡΟΣ: Πρέβεζα 6932567576Άρτα 6907925425Ηγουµενίτσα 6977867801

ΔΥΤΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: Κοζάνη-Πτολεµαΐδα 6972814199

ΘΕΣΣΑΛΙΑ: Τρίκαλα 6976291795

ΚΡΗΤΗ: Ηράκλειο 6944916915 Ρέθυµνο 6907856793Χανιά 6975964967

ΚΥΚΛΑΔΕΣ: Σύρος 6974169215 Νάξος 6947619631

ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166

ΛΟΝΔΙΝΟ: 0044-7969523579

Νοµική Αθήνας 6972648225Αρχιτεκτονική 6947289596 Φιλοσοφική6982517264

Πανεπιστήµιο Πάτρας: Σχολή Μηχανολόγων -Μηχανικών6959771512

ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ:

Η κεντρική γιορτή θα πραγµατοποιηθεί στην Αθήνα την Κυριακή 24 Απρίλη, στη 1 µ.µ., στον Πολυχώρο Πολιτισµού «Μάνος Λοΐζος» (Θηβών 245, Νίκαια)

Γιορτή για τα 15 χρόνια της «Εργατικής Αριστεράς»

ΑΤΤΙΚΗ: Νοσοκ. «Γεννηµατάς» 6977072458 Νοσοκ. «Αλεξάνδρα» 6946950764 Νοσ. Ασκληπιείο 6936604279 Ψ.Ν.Α. 6944417885 Νοσ. «Σωτηρία» 6984067690Θριάσιο νοσοκοµείο6979773546Ασφ/κά Ταµεία 6974701829

ΥΠΑΑΤ 6945754555Εκπαιδευτικοί 6976332197 Αεροµεταφορές 6982164101 ∆ήµοι 6972661906

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Νοσ. ΑΧΕΠΑ 6973972804 Νοσ. «Γεννηµατάς» 6977029532 Εκπαιδευτικοί 6972878820

ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ:

στο τ η λ έ -

σα-λονίκη. Η κεντρική γιορτή της εφη- µ ερ ί δ α ς φωνο 210 3303566.

Πετράλωνα-Θησείο6977609033 Αµπελόκηποι6973005569

ΒΟΡΕΙΑ ΑΘΗΝΑ: Ν. Φιλαδέλφεια6976394520 ΗράκλειοΝ. ΙωνίαΜελίσσια-Πεντέλη6974972217 Βριλήσσια-Χαλάνδρι6948429227Αγ. Παρασκευή6974843109

ΔΥΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: ΠεριστέριΑιγάλεω

6

ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ µέσα από την ανεξάρτητη δράση της εργατικής τάξηςΟι εργάτες δηµιουργούν όλο τον πλούτο µέσα στον καπιταλισµό. Μια νέα κοινωνία απαλλαγµένη από την εκµετάλλευση, ο σοσιαλισµός, µπορεί να δηµιουργη-θεί µόνο όταν οι εργάτες πάρουν συλλογικά στα χέρια τους τον έλεγχο όλου του κοινωνικού πλούτου και όταν προγραµµατίσουν την παραγωγή και τη διανοµή σύµφωνα µε τις ανθρώπινες ανάγκες.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και όχι ρεφορµισµόΟ καπιταλισµός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανατραπεί µε την εργατική δράση. ∆εν υπάρχει κοινο-βουλευτικός δρόµος προς µια τέτοια αλλαγή.

Το κοινοβούλιο, ο στρατός, η αστυνοµία, η δικαιοσύνη, όλο το αστικό κράτος λειτουργεί για να προστατεύει τα συµφέροντα της άρχουσας τάξης. H εργατική τάξη θα χρειαστεί το δικό της κράτος, στηριγµένο στην άµεση δηµοκρατία, στα συµβούλια αντιπροσώπων απ’ τους χώρους δουλειάς, καθώς και στην εργατική πολιτοφυ-λακή.

∆ΙΕΘΝΙΣΜΟ και όχι «σοσιαλισµό σε µια χώρα» ή «σοσιαλισµό µε εθνικά χρώµατα»Η εµπειρία της Ρωσίας αποδεικνύει ότι ακόµα και µια νικηφόρα εργατική σοσιαλιστική επανάσταση, όπως ο Οχτώβρης του 1917, δεν µπορεί να επιβιώσει σε αποµόνωση. Τα καθεστώτα της ΕΣΣ∆, µετά την επι-κράτηση του σταλινισµού, όπως και τα καθεστώτα της Κίνας και των άλλων ανατολικών χωρών ήταν ή εί-ναι κρατικοί καπιταλισµοί, όπου η εκµετάλλευση και η καταπίεση της εργατικής τάξης δεν διαφέρει από τη ∆ύση. Γι’ αυτό υποστηρίζουµε τις εργατικές εξε-γέρσεις ενάντια στη γραφειοκρατική άρχουσα τάξη αυτών των χωρών.

Υποστηρίζουµε, επίσης, όλα τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήµατα που αντιστέκονται στην ιµπεριαλιστική κατα-πίεση. H δύναµη που θα τσακίσει τελειωτικά τον ιµπε-ριαλισµό είναι η ενότητα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλίµακα, από τη Nέα Yόρκη ώς τη Σεούλ και από το Λον-δίνο ώς το Σάο Πάολο.

Aντιπαλεύουµε κάθε µορφή σοβινισµού, ρατσισµού ή σεξιστικών διακρίσεων που απειλεί να διασπάσει τους εργάτες.

Aπέναντι στην αντιτουρκική πολεµοκαπηλία της «δι-κής µας» άρχουσας τάξης, υποστηρίζουµε το σύνθη-µα Έλληνες και Tούρκοι εργάτες ενωµένοι.

Eίµαστε αντίθετοι στην καταπίεση των µειονοτήτων στη Θράκη και τη Mακεδονία και στα µέτρα αστυνό-µευσης των µεταναστών.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ της εργατικής πρωτοπορίας

H εργατική τάξη µπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους καταπιεσµένους µέσα από τη δική της δράση. Για να κερδηθούν όλα τα κοµµάτια της τάξης σ΄ αυτήν την πάλη είναι απαραίτητο να οργανωθούν τα πιο ξεκάθαρα και µαχητικά τµήµατα σε ένα επαναστα-τικό σοσιαλιστικό εργατικό κόµµα. Ένα τέτοιο κόµµα µπορεί να πείθει τους εργάτες για την επαναστατική προοπτική, παρεµβαίνοντας στους µαζικούς αγώνες. Eίµαστε αντίθετοι σε κάθε αντίληψη υποκατάστασης της τάξης, απ’ όπου και αν προέρχεται.

Επικοινωνήστε μαζί μας:•Α ΑΘΗΝΑΣ: 6957500105 •∆ΥΤΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6986294964 •ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6942533310

•ΒΟΡΕΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6972036692 •ΝΟΤΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6945754555 •ΠΕΙΡΑΙΑΣ: 6948100218 •ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ

ΑΤΤΙΚΗ: 6939014803 •ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 6972878820

•∆ΥΤΙΚΗ ΜΑΚΕ∆ΟΝΙΑ: 6972814199

•∆ΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑ∆Α: 6973235894 •ΚΡΗΤΗ: 6976332197

•ΚΥΚΛΑ∆ΕΣ: 6945077461 •ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166

Η ∆

ΙΕΘ

ΝΙΣ

ΤΙΚ

Η Ε

ΡΓΑ

ΤΙΚ

Η Α

ΡΙΣ

ΤΕΡ

Α Π

ΑΛ

ΕΥΕΙ

ΓΙΑ

:

της τάξης, απ’ όπου και αν προέρχεται.

ένε ότι...

16 ΜΑΡΤΗ 2016

Αποδοµώντας την κυρίαρχη ιδεολογία

ένε ότι...Αποδοµώντας την κυρίαρχη ιδεολογίαΑποδοµώντας την κυρίαρχη ιδεολογία

Η Ευρώπη-φρούριο και οι ρατσιστικές πολιτικές των κρατών-µελών της έχουν µεγάλο παρελθόν. Για χρόνια, ο βασι-κός «εχθρός» ήταν οι µετανάστες. Οι προσφυγικές ροές προκάλεσαν ρωγµές στα τείχη της. Οι άρχουσες τάξεις επιχειρούν να οξύ-νουν τον πόλεµο ενάντια στη µετανά-στευση. Τα χαρακτηριστικά του κύµα-τος προσφύγων από τη Συρία, που τους κάνει να υποχρεώνονται να αναζητή-σουν λύσεις, αξιοποιούνται επίσης για να απαξιωθούν όλες οι άλλες µετανα-στευτικές-προσφυγικές ροές. Όποιος «δεν ζει δα και στην κόλαση της Συρίας», δεν έχει σοβαρούς λόγους να εγκατα-λείπει την εστία του και είναι 10 φορές πιο ανεπιθύµητος. Το παλιό επιθετικό ρατσιστικό «λάθρο» αντικαθίσταται από το πιο εκλεπτυσµένο «παράτυποι». Αλλά το νόηµα είναι το ίδιο: Κάποιοι άνθρωποι «απαγορεύεται» να µετακινούνται και να διασχίζουν σύνορα. Το χυδαίο είναι πως αυτή η αντιδραστική ιδέα γίνεται πλέ-ον µε σπέκουλα πάνω στο «πραγµατικό δράµα των προσφύγων».Αυτός ο «νοµικός» διαχωρισµός έχει κά-ποια βάση;Το στάτους του πρόσφυγα είναι κατο-χυρωµένο από τη Σύµβαση της Γενεύ-ης. Ορίζει πως πρόσφυγας (µε δικαιώ-µατα στέγασης, σίτισης, περίθαλψης) είναι ένα άτοµο που εγκαταλείπει τη χώρα καταγωγής ή κατοικίας του, γιατί αδυνατεί να ζήσει ή και έχει λόγους να φοβάται να ζήσει εκεί, γιατί ανήκει σε φυλή, θρησκεία, εθνικότητα, κοινωνική τάξη ή πολιτική οµάδα που διώκεται. Η Σύµβαση υπογράφηκε σε µια εποχή που τα δυτικά κράτη επεδίωκαν να αντι-µετωπίσουν τα φαινόµενα του Μεσοπο-λέµου και της σκοτεινής δεκαετίας του ’40 (ναζιστική Γερµανία κλπ), να διευ-θετήσει εκκρεµότητες εθνικών µειονο-τήτων στην ίδια την Ευρώπη, αλλά και συγκρούσεις στη Μέση Ανατολή, σε µια εποχή που επαναχαράσσονταν τα σύνο-ρα. Ήταν ταυτόχρονα µια εποχή που ο διεθνής καπιταλισµός έµπαινε σε φάση «ανοικοδόµησης» µετά την καταστρο-φή του Β’ Παγκοσµίου Πολέµου, ενώ η «περιφέρεια» αποκτούσε µεν πολιτική ανεξαρτησία, αλλά αλυσοδενόταν οικο-νοµικά από το ∆ΝΤ και άλλους ευαγείς οργανισµούς. Τότε, ακόµα οι µετανάστες ήταν σχεδόν καλοδεχούµενοι, ιδιαίτερα για τις παλιές αποικιοκρατικές δυνάµεις.Η Σύµβαση της Γενεύης ήταν µια µε-γάλη κατάκτηση, αλλά, όπως κάθε «νο-µικό κείµενο», παραµένει έρµαιο του συσχετισµού δυνάµεων και ανοιχτό σε ερµηνείες από τις κυβερνήσεις και τις

κυρίαρχες τάξεις. Όσο τα ιµπεριαλιστι-κά κράτη αρνούνται τις ευθύνες τους απέναντι στο χάος που άφησαν πίσω τους στην «περιφέρεια», θα µπορούν να παίζουν µε τον όρο «πρόσφυγας» κατά το δοκούν. Η πιο χυδαία εκδοχή αφορά τη σηµερινή συζήτηση για το αν οι Αφ-γανοί π.χ. δικαιούνται άσυλο και φτάνει στο αν ο αρνητής στράτευσης από τη ∆αµασκό έχει λιγότερα δικαιώµατα από τον αντικαθεστωτικό στο Χαλέπι.Αλλά το ζήτηµα είναι συνολικότερο. Ζούµε σε µια εποχή κρίσης. Σε µια εποχή που η «περιφέρεια» του παγκόσµιου κα-πιταλισµού κουβαλά πληγές δεκαετιών, που έρχονται στην επιφάνεια. Εµφανί-ζονται νέα µεταναστευτικά-προσφυγικά κύµατα ανθρώπων, που αναζητούν µια καλύτερη ζωή. Κάτι καλύτερο από τις µοναρχίες ή τις δικτατορίες στο Μαρό-κο, την Αλγερία, την Αίγυπτο, το Ιράν κ.α. Κάτι καλύτερο από την κατάσταση διαρκούς πολέµου στην υποσαχάρια Αφρική. Κάτι καλύτερο από τη ζωή στο Μπαγκλαντές ή το Πακιστάν, που είναι κάθε άλλο παρά «φυσιολογική». Ζούµε σε µια εποχή που εµφανίζονται «οικονοµικοί πρόσφυγες», για να µη µι-λήσουµε για τους «περιβαλλοντικούς πρόσφυγες» (που αναµένεται να αυξη-θούν στο µέλλον). Άνθρωποι που δεν µπορούν πια να ζήσουν στις χώρες τους. Άνθρωποι που τόσο πολύ έχουν χάσει την ελπίδα για µια καλύτερη ζωή σε αυ-τές, ώστε προτιµούν να πάρουν το ρίσκο (ζωής ή θανάτου) στο ταξίδι για µια κα-λύτερη ζωή στη «Γη της Επαγγελίας».Μια άλλη, διασταλτική ερµηνεία της Σύµβασης της Γενεύης (αντίστοιχη µε τη διασταλτική ερµηνεία των «από πάνω») θα τους χωρούσε εύκολα κι αυ-τούς. Αλλά πέρα από κείµενα, σε τι δια-φέρουν οι κυνηγηµένοι από δικτατορίες, ή τη φτώχεια, από τους κυνηγηµένους από τον πόλεµο;Για την Αριστερά, «κανένας άνθρωπος δεν είναι λαθραίος». Για µια κοινωνία που θέ-λει να λέγεται πολιτισµένη κι ανθρώπινη, όποιος µπαίνει σε µια βάρκα, ξέροντας τι θα αντιµετωπίσει στο ταξίδι του, είναι εξίσου ευπρόσδεκτος, είτε τον έκανε ο πόλεµος, είτε η δικτατορία, είτε η φτώ-χεια να ξεκινήσει αυτό το ταξίδι. Πόσο µάλλον όταν η φτώχεια έχει τις ρίζες της στην καταλήστευση του πλούτου αυτών των χωρών από το «κέντρο». Πόσο µάλ-λον όταν το σύστηµα της εκµετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο είναι η ρίζα του κακού. Πόσο µάλλον όταν το ίδιο σύστη-µα προάγει τα «ανοιχτά σύνορα» για τη δι-ακίνηση εµπορευµάτων και κεφαλαίων, αλλά όχι για τους εργάτες…

οι µετανάστες δεν πρέπει να έχουν τα δικαιώµατα των προσφύγων

ΑΡΙΣΤΕΡΑ 716 ΜΑΡΤΗ 2016

Τ α τελευταία χρόνια η συζήτηση µέσα στην Αριστερά για τα µέτω-πα, τη µετωπική πολιτική και το Ενιαίο Μέτωπο έχει πάρει µεγάλη

έκταση. Το γεγονός αυτό οφείλεται πρώτα απ’ όλα στη συνειδητοποίηση εκ µέρους της ευρείας πρωτοπορίας των κοινωνικών αντιστάσεων και του κόσµου της Αριστε-ράς της αδήριτης ανάγκης για ενότητα των δυνάµεων της Αριστεράς στη δράση, για συνεργασία τους και στο πολιτικό επίπεδο, µε στόχο τη συγκέντρωση δυνάµεων για να δοθούν σκληρές µάχες µεγάλης κλίµα-κας ενάντια στη λιτότητα, τα µνηµόνια, τον κρατικό αυταρχισµό, το ρατσισµό κλπ.

Από την άλλη, το γεγονός ότι η έννοια Ενιαίο Μέτωπο έγινε περίπου κοινής χρή-σης στην Αριστερά τα τελευταία χρόνια, δεν σηµαίνει καθόλου ότι κατανοήθηκε το περιεχόµενό της. Περισσότερο έδω-σε τροφή σε µια εκτεταµένη και διάχυτη «µετωπολογία» που αποσάθρωσε κάθε κοινή κατανόηση και κάθε στιβαρή βάση της όλης συζήτησης.

Τι είναι το Ενιαίο ΜέτωποΗ παράδοση του Ενιαίου Μετώπου εδραιώθηκε στις αποφάσεις του Τρίτου και Τέταρτου Συνεδρίου της Κοµουνιστι-κής ∆ιεθνούς, αναπτύχθηκε στη συνέ-χεια από τον Τρότσκι στο Μεσοπόλεµο και στηρίζεται σε κάποιες θεµελιώδεις αρχές.

Πρώτο, το Ενιαίο Μέτωπο είναι «εργα-λείο» για να εκφραστεί-αποκατασταθεί η ενότητα της εργατικής τάξης στην τα-ξική σύγκρουση, η ενότητα θέλησης και δράσης που έχει διασπαστεί λόγω των διαφορετικών πολιτικών της εκφράσεων. Στο Ενιαίο Μέτωπο συµµετέχουν –δυνη-τικά– µαζικές οργανώσεις της εργατικής τάξης, κοινωνικές (συνδικάτα κλπ) και πολιτικές (πολιτικές εκφράσεις της ερ-γατικής τάξης, ακόµη και αν πρόκειται για «αστικά εργατικά κόµµατα», όπως η σοσιαλδηµοκρατία του Μεσοπολέµου).

∆εύτερο, το Ενιαίο Μέτωπο χτίζεται και από τα πάνω και από τα κάτω. Ακριβώς για-

τί θέλει να άρει τις συνέπειες της –δεδοµέ-νης ακόµη και σε µια συγκυρία επαναστά-σεων και αντεπαναστάσεων και ύπαρξης δύο µαζικών ∆ιεθνών– διάσπασης της πολιτικής εκπροσώπησης της εργατικής τάξης και θέλει να λύσει αυτό το πρόβλη-µα «εδώ και τώρα», στις µάχες του σήµερα, οι ηγεσίες των «άλλων», τις οποίες ακό-µη ακολουθεί ένα κοµµάτι της εργατικής τάξης, δεν µπορούν να προσπεραστούν. Η ιδέα του Ενιαίου Μετώπου µόνο απ’ τα κάτω απλώς διατηρεί τις συνέπειες της δι-άσπασης της εργατικής τάξης…

Τρίτο, το Ενιαίο Μέτωπο βασίζεται στην αρχή «Χτυπάµε µαζί – Βαδίζουµε χώρια». ∆εν τίθεται λοιπόν ως προϋπόθε-ση η συνολική συµφωνία ή, πολύ περισ-σότερο, η διάλυση των συνιστωσών του µετώπου. Η διαδικασία συγκρότησης και οι κανόνες λειτουργίας ενός µετώπου δεν µπορεί να συγχέονται µε τις αντίστοιχες ενός κόµµατος.

Τέταρτο, «εξ ορισµού» λοιπόν, το «αντι-κείµενο» της τακτικής του ενιαίου µετώ-που είναι κάθε φορά συγκεκριµένο και η βάση του είναι το «τι θα κάνουµε µαζί». Το «τι θα πούµε µαζί» καθορίζεται από το τι θα κάνουµε: θα «πούµε» αυτά που είναι εντελώς απαραίτητα για να εξασφα-λίσουν την ενότητα και αποφασιστικότη-τα στη δράση πάνω στο συγκεκριµένο. Το να θέτουµε ως προϋπόθεση γενικού χαρακτήρα πολιτικές συµφωνίες για δρά-σεις και συνεργασίες µε συγκεκριµένο περιεχόµενο δεν είναι παρά κατασκευή πολιτικού άλλοθι για να µη γίνει η συγκε-κριµένη δράση και συνεργασία.

ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑΤο ΚΚΕ αρνείται το Ενιαίο Μέτωπο µε τον πλέον πλήρη τρόπο, αρνούµενο το πρώτο και θεµελιώδες κριτήριο, χωρίς το οποίο χάνουν το νόηµά τους και όλα τα υπόλοιπα: κατατάσσοντας όλες τις δυνάµεις της Αριστεράς στην κατηγορία του «οπορτουνισµού» (στην καλύτερη περίπτωση) ή του «αναχώµατος του συ-στήµατος» στη χειρότερη, αρνείται κάθε είδους συνεργασία. Το αποτέλεσµα είναι τραγικό: µε το ΚΚΕ οι υπόλοιπες δυνά-µεις της Αριστεράς δεν µπορούν ούτε να

βρεθούν στον ίδιο τόπο την ίδια ώρα για να διαδηλώσουν µαζί ακόµη και στις γε-νικές απεργίες!

Περισσότερο ενδιαφέρον –όχι από την άποψη του µεγέθους και της επιρροής της στην εργατική τάξη, αλλά από την άποψη των αντιφάσεων που τη διακρίνουν– έχει η προσέγγιση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Η πρόσφα-τη κοινή ανακοίνωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ µε τη ΛΑΕ έτυχε πολύ θερµής υποδοχής από τον κόσµο των δύο σχηµατισµών, αλλά και από κόσµο της Αριστεράς ευρύτερα. Όµως, όταν έρχεται η ώρα των κοµµατι-κών αποφάσεων και της πράξης, τα δείγ-µατα γραφής είναι πολύ διαφορετικά…

Στην πρόσφατη πολιτική απόφαση της Τρίτης Συνδιάσκεψης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, µπορεί κανείς να ανακαλύψει τη βάση όλων των αντιφάσεων και προβληµάτων, που όταν στη συνέχεια περνάµε στην πράξη επιδεινώνονται ακόµη περισσότε-ρο. Συγκεκριµένα:

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κατατάσσει τη ΛΑΕ, µαζί µε το ΚΚΕ, στο χώρο της ρεφορµιστικής Αριστεράς. Αυτό από µόνο του δεν θα ήταν πρόβληµα για µια τακτική Ενιαίου Μετώπου, αλλά για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι απλώς µέρος της «αιτιολογικής βάσης» για την άρνηση κεντρικών πολιτικών συµ-µαχιών. Ο –κατά τον ορισµό της πολιτικής απόφασης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ– ρεφορµιστι-κός χαρακτήρας της ΛΑΕ είναι εµπόδιο, για παράδειγµα, για µια κοινή διακήρυξη κοινών στόχων, πολιτικών και προγραµ-µατικών, που αναµφίβολα θα λειτουργού-σε θετικά για τη συσπείρωση και την ανα-πτέρωση των ελπίδων ευρύτερου κόσµου της Αριστεράς και θα έδινε αποφασιστική ώθηση στις «καλές πρακτικές» κοινής δράσης σε κοινωνικούς χώρους, κινήµα-τα αντίστασης, γειτονιές, στο κίνηµα αλ-ληλεγγύης στους πρόσφυγες κλπ; Ήταν σωστό, για παράδειγµα, να κατέβουν χω-ριστά στις τελευταίες εκλογές (ή στις επό-µενες) η ΛΑΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ;

Οι προγραµµατικές θέσεις των δύο σχηµατισµών είναι κατά 90% κοινές, αλλά αυτό φαίνεται ότι δεν είναι αρκετό για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που πετάει το µπαλάκι σε άλλο γήπεδο, τη στάση απέναντι στο αστικό κράτος, πηγαίνοντας διαρκώς σε δυσκο-

λότερες «πίστες», µέχρι να αποδειχτεί το ανέφικτο της συνεργασίας... Όµως, απ’ όσο γνωρίζουµε, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν κρατάει τη σηµαία της επαναστατικής στρατηγι-κής και της σοσιαλιστικής επανάστασης, αλλά της «αντικαπιταλιστικής ανατροπής», γι’ αυτό κάποιες συνιστώσες της θεωρούν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ «ανεπαρκή» και επιµένουν στην προσπάθεια να χτίσουν το επαναστα-τικό κόµµα –καλά κάνουν, αλλά δυστυχώς το κάνουν µε λάθος τρόπο. Οι «δύσκολες πίστες» δεν τελειώνουν εκεί που φτάνει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Με λίγη καλή θέληση µπορούν να γίνουν ακόµη δυσκολότερες και να µη χωράνε ούτε την ΑΝΤΑΡΣΥΑ… Και στο τέ-λος, γιατί δεν έχει δίκιο το ΚΚΕ που ζητάει συµφωνία στο δικό του στρατηγικό σχέδιο για να κάνει συµµαχίες;

Ξεκινώντας έτσι µε λάθος τρόπο στα «µεγάλα», το Ενιαίο Μέτωπο δεν µπο-ρεί να προχωρήσει ούτε στα «µικρά». Αίφνης, για συνεργασία και κοινή δρά-ση στο µέτωπο της αλληλεγγύης στους πρόσφυγες δεν αρκεί η οργάνωση της αλληλεγγύης άνευ όρων και η πάλη ενά-ντια στην Ευρώπη-φρούριο και το ΝΑΤΟ, αλλά «επιβάλλεται» η συµφωνία στην έξοδο από την Ευρωζώνη και την ΕΕ.

Τα ίδια επαναλαµβάνονται συστη-µατικά –µε ελάχιστες φωτεινές εξαιρέ-σεις. Έτσι, δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ελάχιστες προσπάθειες κοινής δράσης και κοινών σχηµάτων γι’ αυτήν έχουν καρποφορήσει.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κάνει –σωστά– κριτική στη ΛΑΕ για το γεγονός ότι τµήµα των δυνάµεών της δεν έχει «σπάσει» από τις αυτοδιοικητικές και συνδικαλιστικές πα-ρατάξεις του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αρνείται να φτιάξει κοινά σχήµατα µε εκείνες τις δυ-νάµεις της ΛΑΕ που έχουν ήδη σπάσει, επιµένοντας στη λογική «προσχωρήστε στα δικά µας σχήµατα».

Θέλει ακόµη πολλή συζήτηση και πολ-λή δουλειά για να µετατραπούν οι διάχυ-τες ενωτικές διαθέσεις του κόσµου της Αριστεράς και των κινηµάτων σε κατανό-ηση της λογικής του Ενιαίου Μετώπου. Είναι όµως τόσο απαραίτητο, ώστε οι ανάγκες της πάλης θα σπρώχνουν διαρ-κώς στο να «ανακαλυφθεί»…

Του Πάνου Κοσµά

Ενιαίο Μέτωπο και Αριστερά

Στο παρόν τεύχος υπάρχει «αφιέρωμα» στη συζήτηση σχετικά με τα «πλατιά κόμματα», τα ενωτικά εγχειρήματα στη ριζοσπαστική Αριστερά. Πιστεύουμε ότι μια εμβάθυνση της συζήτησης για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι απαραίτητη και μπορεί να υποβοηθηθεί από τη συγκριτική παρουσίαση της εμπειρίας στο Podemos, αλλά και την ιστορία της Κομουνιστικής Επανίδρυ-σης στην Ιταλία και του PT στη Βραζιλία. Θα επανέλθουμε σχετικά με το Bloco στην Πορτο-γαλία και το Die Linke στη Γερμανία.Μια δεύτερη ενότητα άρθρων ασχολείται με τη συζήτηση για το πρόγραμμα του «χώρου» αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Πάνος Κοσμάς γράφει για τα αναγκαία γενικά κριτήρια σ’ αυτήν τη συζήτηση, ο Ηλίας Ιωακείμογλου για τη

διαβόητη «παραγωγική ανασυγκρότηση», ενώ ο Πέτρος Ψαρρέας παρουσιάζει τη διεθνή συζή-τηση για την οικο-σοσιαλιστική διάσταση, που έχει υποτιμηθεί από την Αριστερά στην Ελλάδα.Η Αριστερά στη Λατινική Αμερική, με τις μάχες αλλά και τις ιδέες της, επηρεάζει θετικά ή αρνητικά όλη την Αριστερά στην Ευρώπη και τον κόσμο. Θα αποτελεί ένα «διαρκές» αντικείμενο της αρθρογραφίας μας. Σε αυτό το τεύχος υπάρχουν άρθρα για τον Ισημερινό και την Κούβα. Επίσης ένα άρθρο για τις οικονομικές εξελί-ξεις στην Κίνα, που θα επηρεάσουν βαθιά την κατάσταση παγκόσμια.Ένα μεγάλο μέρος της Αριστεράς στην Ελλάδα αρέσκεται να αναζητά ιδεολογική

αναφορά είτε στον Λένιν είτε στη Ρόζα Λούξεμπουργκ, πολώνοντας τις αντιθέσεις ανάμεσα σε αυτούς τους δύο «πυλώνες» της μαρξιστικής παράδοσης. Ο Πολ ΛεΜπλαν εξηγεί ότι για τη μεγάλη «γενιά» των επανα-στατών, που θεμελίωσαν τη Γ’ ∆ιεθνή, δεν υπήρχε τέτοιο δίλημμα. Η αναφορά δεν ήταν «ή στη Ρόζα ή στον Λένιν», αλλά «και στη Ρόζα και στον Λένιν». Παρουσιάζει τις δια-φορές μεταξύ τους, αλλά επιμένει στην ενότη-τα της σκέψης και της δράσης τους, μέσα στο πλατύ ρεύμα της εποχής που επιχείρησε την ανατροπή του καπιταλισμού και τη σοσιαλι-στική απελευθέρωση. Ακολουθούν κάποιες βιβλιοπαρουσιάσεις.

Κεντρική διάθεση: 210-3306286

ΕΡΓΑΤΙΚΑ8

εργατικ ύς χώρ υς εργατικ

Επιµέλεια: Θοδωρής Πατσατζής

16 ΜΑΡΤΗ 2016

Συνεχίζουν τις κινητοποιήσεις τους οι ερ-γαζόµενοι στη χαρτοβιοµηχανία Softex, ενάντια στην απόφαση της εργοδοσίας να κλείσει το εργοστάσιο και να τους οδηγή-σει στον σκληρό δρόµο της ανεργίας. Την Παρασκευή 11 Μάρτη πραγµατοποιήθηκε η τελευταία κινητοποίησή τους.Οι 131 εργαζόµενοι της Softex στο εργο-στάσιο του Βοτανικού πραγµατοποίησαν δυναµική παράσταση διαµαρτυρίας στο υπουργείο Εργασίας. Προσπαθώντας να επιτύχουν τη συνέχιση της λειτουργίας του εργοστασίου και τη διασφάλιση των

θέσεων εργασίας τους, συγκεντρώθηκαν στην Οµόνοια και από εκεί πήγαν µε πο-ρεία στο υπουργείο Εργασίας, όπου ήταν προγραµµατισµένη τριµερής συνάντηση, µε το υπουργείο και την εργοδοσία. Το υπουργείο είχε... ξεχάσει (!!) να καλέσει τον εργοδότη αλλά κάτω από την πίεση των εργαζοµένων τελικά κάλεσε νέα τρι-µερή συνάντηση την Τετάρτη 16 Μάρτη, που θα γίνει και νέα κινητοποίηση των ερ-γαζοµένων της Softex.Οι εργοδότες προς το παρόν δηλώνουν αµετακίνητοι στη θέση τους για κλείσιµο

του εργοστασίου και ήδη ανακοίνωσαν πρόγραµµα εθελουσίας αποχώρησης µε αυξηµένο µπόνους που προβλέπει 50% επιπλέον της κανονικής αποζηµίωσης. Μάλιστα έχουν αρχίσει ήδη τους εκβια-σµούς, καθώς «απειλούν» τους εργαζό-µενους ότι αν δεν υπογράψουν την «οι-κειοθελή» αποχώρησή τους ως τα τέλη Μάρτη, τότε θα χάσουν το µπόνους.Στη γενική τους συνέλευση, που έγινε την Τετάρτη 9 Μάρτη, οι εργαζόµενοι αποφά-σισαν να µην υπογράψει κανείς και να συ-νεχίσουν τις κινητοποιήσεις τους.

Εργαζόµενοι Softex

Οι εργολαβίες όχι απλά εξακολουθούν να ζουν µε τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, αλλά ζουν και βασιλεύουν, και οι εργολάβοι επιδίδονται µε την ανοχή της κυβέρνησης σε όργιο αυθαιρεσίας και ασυδοσίας, µε απλήρωτους εργαζόµενους, εργαζόµενους που δουλεύουν ανασφάλιστοι, εργαζόµε-νους που δουλεύουν µε συµβάσεις της πλά-κας και που απολύονται µε το παραµικρό.Οι εργαζόµενοι στους εργολάβους των νοσο-κοµείων, των πανεπιστηµίων και των άλλων δηµόσιων υπηρεσιών σπάνια κινητοποιού-νται και σπάνια τολµάνε να αντισταθούν στο

µεσαίωνα που έχουν επιβάλει την τελευταία 20ετία οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές, προ µνηµονίων και ακόµη περισσότερο µε την εφαρµογή αυτών από το 2010 και µετά. Αν δεν υπάρχει άµεση συµπαράσταση και από τους µόνιµους συναδέλφους τους, τότε συνήθως τα προβλήµατά τους µένουν στο σκοτάδι.Τελευταίο κρούσµα οι συνεχείς απολύσεις εργολαβικών υπαλλήλων που προσφέ-ρουν την εργασία τους στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήµιο Θεσσαλονίκης. Οι συνάδελ-φοί τους, διοικητικοί υπάλληλοι στο ΑΠΘ, πραγµατοποίησαν την Παρασκευή 11

Μάρτη στάση εργασίας και κινητοποίηση µπροστά στο κτίριο της διοίκησης του πα-νεπιστηµίου, απαιτώντας να σταµατήσουν αµέσως οι απολύσεις και να επαναπροσλη-φθούν όσοι έχουν απολυθεί µέχρι σήµερα. Ακόµη και τον ακριβή αριθµό των απολύσε-ων δεν έχει γίνει εφικτό να τον µάθουµε.Όπως τόνισαν στην ανακοίνωσή τους οι διοι-κητικοί υπάλληλοι στο ΑΠΘ, οι πρώτοι που χτυπιούνται είναι πάντα οι «εύκολοι» στόχοι: οι εργολαβικοί και οι συµβασιούχοι. Αλλά πλέον κανείς, µέσα στη λαίλαπα των µνηµονίων, δεν µπορεί να νιώθει ασφαλής. Άλλωστε οι απο-

λύσεις είναι συνέπεια και των οικονοµικών δυ-σκολιών που αντιµετωπίζει το πανεπιστήµιο.Μόνη λύση απέναντι σε αυτή την πιθανή λειτουργική κατάρρευση του ΑΠΘ που πλη-σιάζει µε ταχείς ρυθµούς, είναι η άµεση ενί-σχυση του πανεπιστηµίου από τον κρατικό προϋπολογισµό, έστω και µε έκτακτα κον-δύλια. Ταυτόχρονα όµως χρειάζεται να προ-χωρήσει και η µεταφορά των εργολαβικών εργαζοµένων στη δύναµη του πανεπιστη-µίου, όπου και πραγµατικά ανήκουν, µε την κατάργηση των εργολαβιών και κάθε µορ-φής επισφαλούς και ελαστικής εργασίας.

Κινητοποίηση ενάντια στις απολύσεις στο ΑΠΘ

Σύσκεψη των πρωτοβάθµιων σωµατείων των νοσοκοµείων της Ηπείρου και των γύρω περιοχών πραγµατοποιείται την Τετάρτη 23 Μάρτη. Η σύσκεψη καλείται από το σωµατείο εργαζοµένων του Νο-σοκοµείου της Πρέβεζας και θα γίνει στις 11.00 στην Αίθουσα Πολλαπλών Νοσο-κοµείων του Γενικού Νοσοκοµείου της πόλης. Έχουν καλεστεί σε αυτήν τα σωµατεία του Πανεπιστηµιακού Νοσοκοµείου Ιωαννί-νων και των Γενικών Νοσοκοµείων Άρτας, Κέρκυρας, Φιλιατών, Λευκάδας, Μεσολογ-γίου, Αγρινίου, καθώς και η Ένωση Ιατρών Νοσοκοµείων Ηπείρου. Στη σύσκεψη θα συζητηθούν όλα τα προβλήµατα που δη-µιουργεί η µνηµονιακή πολιτική στα νοσο-κοµεία και που τα οδηγεί σε λειτουργική κατάρρευση.Σύντοµα αναµένεται να υπάρξουν ξανά συγχωνεύσεις και κλεισίµατα κλινικών, τµηµάτων αλλά και ολόκληρων νοσοκο-µειακών µονάδων, καθώς και η αλλαγή ρόλου αρκετών από αυτές στο όνοµα ενός νέου υγειονοµικού χάρτη, µε βάση τις µνηµονιακές επιταγές και τις δεσµεύ-

σεις της τωρινής και των προηγούµενων κυβερνήσεων. Θα συζητηθούν επίσης οι νέες ρυθµίσεις του λεγόµενου «παραλ-λήλου προγράµµατος» της κυβέρνησης στην υγεία. ∆ηλαδή η πιλοτική λειτουρ-γία νοσοκοµείου του ΕΣΥ ως ανώνυµης εταιρείας, η εµπλοκή στη λειτουργία και τη χρηµατοδότηση του ΕΣΥ µε προγραµ-µατικές συµβάσεις της Τοπικής Αυτοδιοί-κησης, ιδιωτικών φορέων, ΜΚΟ κ.λπ., οι ρυθµίσεις για τους ανασφάλιστους κ.ά. Μέρος της συζήτησης θα είναι και η προ-σπάθεια να διερευνηθεί αν µπορούν τα νοσοκοµεία της περιοχής να καλύψουν τις ανάγκες που θα δηµιουργηθούν από τη µεταφορά προσφύγων στην περιοχή, κάτι που µοιάζει σχετικά απίθανο, µε βάση τις ελλείψεις προσωπικού που υπάρχουν σε αυτά τα νοσοκοµεία.Στόχος, αφού αναδειχθούν όλα τα ζητή-µατα να υπάρξουν αποφάσεις για κοινές κινητοποιήσεις που θα υπερασπιστούν τη δηµόσια υγεία ντόπιων και προσφύγων και θα προσπαθήσουν να αποτρέψουν την εφαρµογή των µνηµονιακών πολιτικών σώζοντας τα δηµόσια νοσοκοµεία.

Νέες µειώσεις µισθών αναµένεται να υπο-στούν οι δηµοτικοί υπάλληλοι. Στο στό-χαστρο από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχουν µπει δύο κατηγορίες επιδοµάτων. Όσοι εργαζόµενοι στους δήµους έπαιρναν επίδοµα επικίνδυνης και ανθυγιεινής εργα-σίας πρέπει να το ξεχάσουν. Ορισµένοι από αυτούς µάλιστα, όσοι εργάζονται σε αποµα-κρυσµένες και παραµεθόριες περιοχές, θα δουν τους µισθούς τους να συρρικνώνονται αρκετά, καθώς η κυβέρνηση αναµένεται να καταργήσει και το επίδοµα αποµακρυσµέ-νων-παραµεθόριων περιοχών.Παρά την αρχική αποτυχία του σχεδίου της κυβέρνησης να καταργήσει το επίδοµα απο-µακρυσµένων-παραµεθόριων περιοχών, οι µνηµονιακές πολιτικές τής επιβάλλουν να ολοκληρώσει αυτή την προσπάθεια. Έτσι στο άρθρο 19 του Ν. 4354/2015 συµπεριέ-λαβε εξουσιοδοτική διάταξη η οποία προ-βλέπει πως µέχρι τις 31 Μαρτίου 2016 θα εκδοθεί Κοινή Υπουργική Απόφαση που θα επανακαθορίζει τα κριτήρια χορήγησης του ως άνω επιδόµατος. ∆ηλαδή είτε θα το κα-ταργήσει είτε θα µειώσει τους δικαιούχους.Όσο για την κατάργηση του επιδόµατος

επικίνδυνης και ανθυγιεινής εργασίας, το πρόσφατο ατύχηµα του συµβασιούχου εργαζόµενου στην καθαριότητα στο ∆ήµο Ηρακλείου της Κρήτης, ο οποίος έπεσε από το απορριµµατοφόρο µε αποτέλεσµα να υποστεί κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, απο-δεικνύει ότι κακώς καταργήθηκε. Τουλάχι-στον όσο η κυβέρνηση απαγορεύει στους δήµους τις προσλήψεις µε αποτέλεσµα η εργασία να εντατικοποιείται. Προφανώς το κακό προηγούµενο που καθιέρωσε στο χώρο η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, κυ-ρίως η ΠΑΣΚΕ, που αντί να διεκδικεί πραγ-µατικές αυξήσεις στους µισθούς διεκδικού-σε επιδόµατα, έρχεται τώρα να γίνει όπλο στα χέρια της µνηµονιακής συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ για να µειωθούν οι µισθοί των εργαζοµένων στους δήµους.Η κατάσταση απαιτεί άµεσες πρωτοβου-λίες από τις παρατάξεις της Αριστεράς στον κλάδο για να προετοιµαστούν µε τον καλύτερο δυνατό τρόπο κινητοποιήσεις και δράσεις σε συντονισµό µε όλους τους εργαζόµενους που πλήττονται κατ’ αρχάς από το Ασφαλιστικό και την αξιολόγηση και συνολικά από το µνηµόνιο.

Πετσοκόβουν επιδόµατα, µειώνουν µισθούς

Σύσκεψη για τα νοσοκοµεία της Ηπείρου

ΕΡΓΑΤΙΚΑ 916 ΜΑΡΤΗ 2016

??Να ξεκινήσουµε από τα αποτε-λέσµατα των εκλογών της ΕΙ-

ΝΑΠ, Μερόπη. Τι να κρατήσουµε; Κατ’ αρχάς θα πρέπει να πούµε ότι απα-ξιώθηκαν οι συνδυασµοί των µεγάλων κοµµάτων, των κοµµάτων εξουσίας. Έπεσε ο ΣΥΡΙΖΑ και η Ν∆, εξαφανίστη-καν ΠΑΣΟΚ και ∆ΗΜΑΡ που είχαν κοινό ψηφοδέλτιο. Τα ψηφοδέλτια της Αρι-στεράς πήγαν καλά, συµπεριλαµβανο-µένου φυσικά και του Ενωτικού Κινή-µατος για την Ανατροπή, ενός κοινού ψηφοδελτίου της ΛΑΕ και της ΑΝΤΑΡ-ΣΥΑ. Όλο αυτό σηµαίνει ότι ο κόσµος κοιτάει αριστερά. Στα θετικά λοιπόν εί-ναι ότι σε αυτές τις εκλογές δηλώθηκε µια διεκδικητική πρόθεση. Πώς να µην ήταν έτσι άλλωστε όταν η τελευταία ηγεσία της EINAΠ ήταν απογοητευτική, τραγική. ∆εν έκανε απολύτως τίποτα. Αλλά δυστυχώς είχαµε και µεγάλη απο-χή. Ψήφισε µόνο το 55% των γιατρών στο σύνολο. Θα έλεγα όµως ότι αυτές οι εκλογές έστειλαν ένα γερό χαστούκι στον ΣΥΡΙΖΑ και ένα χαστούκι στον συ-στηµικό συνδικαλισµό.

??Τα αποτελέσµατα στο νοσοκοµείο σας, το Σωτηρία,

πώς ήταν;Ήρθαµε πρώτοι. Όσες και όσοι µας ψή-φισαν το έκαναν συνειδητά. Η Ν∆ πάτω-σε. Ο ΣΥΡΙΖΑ βγήκε δεύτερος. Θα έλεγα όµως ότι ενσωµάτωσε αντισυστηµική ψήφο, δηλαδή οι διευθυντές που θα ψήφιζαν κανονικά ΠΑΣΟΚ ψήφισαν ΣΥ-ΡΙΖΑ. Νοµίζω ότι αυτό σηµατοδοτεί µια αλλαγή στην εκλογική βάση του ΣΥΡΙ-ΖΑ. Είχαµε βέβαια µεγαλύτερα ποσοστά αποχής από ό,τι σε κεντρικό επίπεδο. Στο δικό µας το νοσοκοµείο ήταν τρο-µαχτική η αποχή. Από τους 512 γιατρούς ψήφισαν οι 125. Όλο αυτό έγινε µε ευθύ-νη της ΕΙΝΑΠ και της ΟΕΝΓΕ, που έχουν γίνει ουρά της εξουσίας. Φυσικά δεν φταίνε οι εργαζόµενοι. Υπάρχει µεγάλη απαξίωση και έλλειψη εµπιστοσύνης. Οι τριαντάρηδες γιατροί είναι φοβισµένοι, επικρατεί πολλές φορές ο ατοµισµός, ο φόβος και το «δεν γίνεται τίποτα». Η ατοµική διέξοδος. Θεωρώ επίσης ότι η αποχή έχει να κάνει και µε µια µεγά-λη σιωπηρή διαµαρτυρία για την τρο-µαχτική απαξίωση του νοσοκοµείου. Ένα όχι σε όλα. Και σε αυτό έχουµε να απαντήσουµε.

??Η κατάσταση στο νοσοκοµείο; Τραγική;

Το νοσοκοµείο έχει να αγωνιστεί για την ίδια του την ύπαρξη. Αν και µεγάλο (ανάµεσα στα τρία πρώτα σε κρεβάτια), έχει τον χαµηλότερο προϋπολογισµό, και αυτό γιατί θέλουν να το κλείσουν ή να το ιδιωτικοποιήσουν. Είναι µεγά-λο το φιλέτο. Και το χειρότερο είναι ότι παρά τις προεκλογικές υποσχέσεις δεν άλλαξε σε τίποτα η κυβερνητική πολι-τική σε σχέση µε το νοσοκοµείο µας.

Να σου πω, ας πούµε ότι εν µέσω της επιδηµίας της γρίπης τα µισά κρεβάτια στη ΜΕΘ έχουν κλείσει. Από 26 έχουµε 13. Αυτό που λέµε ότι το µνηµόνιο σκο-τώνει το ζούµε καθηµερινά µέσα στα νοσοκοµεία. Με τη γρίπη λόγω της κα-τάργησης της πρωτοβάθµιας υπήρξε τεράστιος φόρτος, σε σηµείο που δεν µπορούσαµε να αντεπεξέλθουµε. ∆εν γίνονταν εξετάσεις παρά µόνο στους δι-ασωληνωµένους και στους νοσούντες. ∆εν έχουµε υλικά. Όσον αφορά εµάς τους γιατρούς, είµαστε πέντε και έξι ταχυτήτων εργαζόµενοι-ες. ∆εν υπάρ-χει µονιµότητα. Οι µικροί γιατροί είναι σκλάβοι. Το νοσοκοµείο δεν έχει λίστα ειδικευόµενων, πράγµα που σηµαίνει ότι αδειάζουν θέσεις και δεν γεµίζουν. Το υπουργείο κρατά γιατρούς που ενώ έχουν τελειώσει την ειδικότητα εκτε-λούν χρέη ειδικευόµενου, µε εφτά εφη-µερίες. Και από την άλλη το προσωπικό είναι γερασµένο. ∆εν µπορεί να σε βλέ-πει στο εφηµερείο 65χρονος γιατρός. Να το πούµε καθαρά: τα νοσοκοµεία διαλύονται, σε όλα τα επίπεδα. Το δικό µας δεν έχει ούτε διοικητικό συµβούλιο, δεν µπορεί να αποφασίσει για τίποτα. Το δε νοµοσχέδιο για τους ανασφάλιστους έχει µείνει στα χαρτιά αφού το υπουρ-γείο δεν έχει εγκρίνει ούτε µισό ευρώ για τους ανασφάλιστους. Και ενώ συµβαί-νουν όλα αυτά, οι διευθυντές δεν έχουν πληγεί καθόλου και οι ρουσφετολογικοί µηχανισµοί λειτουργούν κανονικότατα.

??Πριν από λίγες µέρες είχαµε τον εορτασµό της µέρας της

γυναίκας. Πώς είναι η ζωή σας στο νοσοκοµείο;Με το µνηµόνιο έχει επιδεινωθεί πολύ η θέση µας. Από τις νοσηλεύτριες οι µισές

έχουν τους άντρες τους άνεργους. Τρέ-φουν τις οικογένειές τους, δεν υπάρχουν ρεπό και αυτό καταλαβαίνεις ότι για τις γυναίκες είναι πολύ επιβαρυντικό. Να δουλεύουν µέχρι τα 67, µέχρι τελικής πτώσης, να τρέφουν οικογένειες, να ερ-γάζονται διπλά.

??Τι θα έλεγες για το Προσφυγι-κό; Τι σηµαίνει δηµόσια υγεία

για όλους; Το σύστηµα έτσι όπως είναι δεν σηκώνει. Πρέπει να φτιάξει καινούργιες δοµές, να ενισχύσει πρωτοβάθµια ιατρεία ώστε να πηγαίνουν οι άνθρωποι εκεί. Θέλω να πω πάντως ότι το δηµοψήφισµα και η αλλη-λεγγύη στους µετανάστες, µαζί µε το γε-γονός ότι δεν έχει εκδηλωθεί ακόµα ρα-τσισµός, είναι τα πιο σηµαντικά γεγονότα των τελευταίων µηνών. Ούτε οι δεξιοί δεν µιλάνε. Όλη αυτή η αλληλεγγύη είναι τροµερά ελπιδοφόρα.

??Άρα υπάρχει ελπίδα; Για τα νοσοκοµεία µας και για την

κοινωνία;Ναι, αλλά όχι µε αυτή την πολιτική. Το σύστηµα Υγείας θα καταρρεύσει. Στο νοσοκοµείο µας υπολογίζουµε ότι σε πέντε χρόνια θα είµαστε είκοσι ειδικοί. Εγώ βλέπω ανταρσίες, εξεγέρσεις διαφο-ρετικές από αυτές που έχουµε ζήσει. Ο κόσµος θα λέει ότι δεν δουλεύει πια. Και η ευθύνη της ΛΑΕ σε αυτές τις συνθή-κες αυξάνεται. Πρέπει να συγκροτηθεί, να µην την εκπροσωπούν µόνο οι ίδιοι και οι ίδιοι, να τολµήσει να παρουσιάσει την πρότασή της στην κοινωνία, ένα πρό-γραµµα σύγκρουσης, όχι ντε και καλά για να κυβερνήσουµε. Ξεκάθαρα και όχι φο-βικά. Να αφήσουµε το φόβο πίσω µας. Μόνο έτσι θα µπορέσουµε.

Τη συνέντευξη πήρε η Κατερίνα Σεργίδου

Συνέντευξη µε τη Μερόπη Μανταίου, γιατρό στο νοσοκοµείο «Σωτηρία»

«Το σύστηµα Υγείας θα καταρρεύσει»

∆ ιεξήχθησαν την Πέµπτη 10 Μάρτη οι εκλογές των νοσοκο-µειακών γιατρών της Αθήνας και του Πειραιά (ΕΙΝΑΠ) για

την ανάδειξη νέου ∆Σ και αντιπροσώπων στο συνέδριο της ΟΕΝΓΕ (Οµοσπονδία Ενώσεων Νοσοκοµειακών Γιατρών Ελλά-δας), που θα πραγµατοποιηθεί στις 8-10 Απρίλη. Από τα αποτελέσµατα αναδεικνύ-εται ξεκάθαρα η ήττα του µνηµονιακού κυβερνητικού συνδικαλισµού και των στηριγµάτων του. Οι δυνάµεις του Με-τώπου (ΣΥΡΙΖΑ) χάνουν περίπου 3% του ποσοστού που είχαν το 2013 και οι «Ια-τροί Μπροστά», το κοινό ψηφοδέλτιο που

κατέβασαν το ΠΑΣΟΚ και η ∆ΗΜΑΡ, κα-ταρρέουν καθώς παίρνουν µόλις 9% (από ΠΑΣΚ 8,6% και ΙΑΣΥ 6,7% στις εκλογές του 2013).

Σε συνδυασµό µε τη σαφή φθορά της ∆ΗΚΝΙ, της παράταξης της Ν∆, παρότι κρατάει την πρώτη θέση, δείχνει ότι οι για-τροί που προσήλθαν στις κάλπες ψήφισαν µε βασικό κριτήριο να καταδικάσουν τους εκπροσώπους των µνηµονιακών πολιτικών στα νοσοκοµεία. Η συµµετοχή στις εκλογές επηρεάστηκε από τις πολιτικές του µνηµο-νίου, καθώς πολλοί γιατροί έχουν αποχω-ρήσει λόγω συνταξιοδότησης, πολλοί µε δυσκολία βρήκαν ακόµη και το χρόνο να

προσέλθουν στις κάλπες να ψηφίσουν, ενώ µεγάλος αριθµός ειδικευόµενων µετανα-στεύουν για να βρουν δουλειά µε µισθό της προκοπής και καλές συνθήκες εργασίας. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι εγγεγραµµένοι το 2013 ήταν περίπου 8500 και στις φετινές εκλογές 7700 από τους οποίους ψήφισαν µόλις 3870 (το ποσοστό συµµετοχής έπεσε από το 55% στο 50%).

Σταθερά τη δεύτερη θέση κρατάει το Ενωτικό Κίνηµα για την Ανατροπή [ΑΡΣΙ, Νυστέρι, Ριζοσπαστική Ενότητα Ιατρών (ΡΕΙ), που συγκροτήθηκε κυρίως από υπο-ψήφιους που διαχωρίστηκαν από τη φιλο-κυβερνητική παράταξη του Μετώπου και

ανεξάρτητοι ειδικευόµενοι και ειδικευµένοι γιατροί].

Το ψηφοδέλτιο της ενωτικής αντιµνηµο-νιακής ριζοσπαστικής Αριστεράς εκλέγει 3 έδρες στο νέο ∆Σ και 22 αντιπροσώπους στο συνέδριο της ΟΕΝΓΕ. Μάλιστα στα νο-σοκοµεία που υπήρχαν υποψήφιοι της ΡΕΙ, όπως στα Σωτηρία, Ασκληπιείο, Ερυθρό, Θριάσιο, το Ενωτικό Κίνηµα για την Ανατρο-πή ανεβάζει σηµαντικά τα ποσοστά του µε παράλληλη µεγάλη µείωση των εκλογικών ποσοστών του Μετώπου.

Είναι θετικό γεγονός, σε συνδυασµό µε την άνοδο σε ψήφους και ποσοστά που έχει η παράταξη ∆ΗΠΑΚ του ΚΚΕ, ότι οι νοσοκοµειακοί γιατροί δείχνουν να θέλουν να σπάσουν το διεφθαρµένο µειοψηφικό προνοµιούχο στρώµα µεγαλογιατρών του κατεστηµένου, που συνεχίζει την ασυδοσία της κερδοσκοπίας µε τα φακελάκια και τις µίζες, και κοιτάζουν προς τα αριστερά για να απαντήσουν στην προσπάθεια να διαλυθεί η δηµό-σια περίθαλψη µε τη συνέχιση των περικοπών στην κρατική χρη-µατοδότηση και τον περιορι-σµό και την κατάργηση των δηµόσιων δοµών και την υποχρέωση ανάδειξης του ιδιωτικού τοµέα σε κυρίαρχο πάροχο.

Εκλογές στην ΕΙΝΑΠ: Ήττα του κυβερνητικού συνδικαλισµού

10 αντιρατσισμοσ

Ό σο  η  Ευρώπη  –και  η  ελληνική κυβέρνηση  που  πιστα  εκτελεί τις εντολές της– διαμηνύει ότι δεν  θέλει  άλλους  πρόσφυγες 

και  ασκεί  ρατσιστικές  πολιτικές,  υψώνει φράχτες,  κλείνει  σύνορα  –με  αποτέλεσμα στην  Ειδομένη  αυτή  τη  στιγμή  χιλιάδες άνθρωποι  να  στοιβαζονται  μέσα  στις  λά-σπες– καλεί το ΝΑΤΟ στο Αιγαίο να της «δι-αφυλάξει»  τα  σύνορα  και  κάνει  το  βίο  των προσφύγων και μεταναστών αβίωτο, αν τε-λικά  καταφερουν  να  φτάσουν  σ’  αυτήν,  το κύμα αλληλεγγύης συνεχώς μεγαλώνει. Αλ-ληλέγγυοι συρρέουν στον Πειραιά, σε κάθε έκκληση συγκεντρώνται χιλιάδες πράγματα για  τους  πρόσφυγες,  μαθητές  διοργανώ-νουν  συναυλίες  αλληλεγγύης,  άνθρωποι ανοίγουν τα σπίτια τους.

Αυτό  δείχνει  την  ιδιαίτερη  σημασία  που έχουν οι διεθνείς κινητοποιήσεις 18-21 Μαρ-τίου  για  αλληλεγγύη  σε  πρόσφυγες  και μετανάστες  και  αντίσταση  στην  Ευρώπη 

Τ ην  ώρα  που  γράφονται  αυτές  οι γραμμές, 1.500-2.000 πρόσφυγες από  τον  καταυλισμό  της  Ειδομέ-νης  κατάφεραν  να  διασχίσουν  τα 

βόρεια  σύνορα  και  βρίσκονται  στο  έδα-φος  της  γειτονικής  χώρας.  Περπάτησαν  5 χιλιόμετρα,  μεταφέροντας  στους  ώμους τους  μικρά  παιδιά,  υπερήλικες  και  ανάπη-ρους, πέρασαν ποτάμια και χείμαρρους και απέδειξαν πως η δύναμη της ζωής και της ελπίδας  είναι  όπλα  ισχυρότερα  από  τους φράχτες, τους στρατούς, και τα συνοριοφυ-λάκια. Η αστυνομική διεύθυνση των Σκοπί-ων  διαμήνυσε  πως  συνελήφθησαν  και  θα ακολουθηθεί διαδικασία ταυτοποίησης και επαναπροώθησής  τους  στην  Ελλάδα,  ενώ συνέλαβαν και 30 αλληλέγγυους, φωτορε-πόρτερ και δημοσιογράφους, που ακολού-θησαν τους πρόσφυγες στην πορεία.

Η επαναπροώθηση θα γίνει προς αποτρο-πή των υπόλοιπων ανθρώπων που βρίσκο-νται στην Ειδομένη και σε όλη την Ελλάδα ελπίζοντας  να  περάσουν  τα  σύνορα.  Δεν πρόκειται  για  αυτόματη  διαδικασία.  Απαι-τεί  ταυτοποίηση  που  γίνεται  με  βραδείς ρυθμούς, συνεργασία με πρεσβείες χωρών προέλευσης των προσφύγων και των μετα-ναστών,  εγκαταστάσεις  κράτησης  των  αν-θρώπων προς απέλαση,  κινητοποίηση  του στρατού  και  της  αστυνομίας.  Επιπρόσθε-

τα απαιτείται η συνεργασία των ελληνικών αρχών, που καλούνται  να αποδεχθούν την είσοδο των ανθρώπων αυτών πίσω στο ελ-ληνικό έδαφός.

Οι ελληνικές αρχές, όπως ήταν αναμενό-μενο,  δεν  παρέκλιναν  από  την  εικόνα  του «καλού μαθητή» στις ρατσιστικές πολιτικές των Ευρωπαίων εταίρων. Έσπευσαν να δια-ψεύσουν πως συνέβαλαν με οποιονδήποτε τρόπο στην ενέργεια αυτή των προσφύγων, μάλιστα  ισχυρίστηκαν πως ελληνική αστυ-νομική δύναμη επιχείρησε να ανακόψει την πορεία τους αλλά δεν τα κατάφερε και έρι-ξαν το ανάθεμα σε «επιτήδειους» που υπέ-δειξαν  την  εναλλακτική  διαδρομή  στους πρόσφυγες.

Ο  κυβερνητικός  εκπρόσωπος  του  συντο-νισμού για το προσφυγικό Γιώργος Κυρίτσης υπογράμμισε  πως  η  κυβέρνηση  καλεί  τους πρόσφυγες της Ειδομένης να την εμπιστευ-τούν  και  να  μεταφερθούν  σε  χώρους  προ-σωρινής φιλοξενίας (δηλαδή στα διάσπαρτα προσφυγικά στρατόπεδα που στήνονται πρό-χειρα σε όλη την ηπειρωτική Ελλάδα). Πρό-κειται για εξετάσεις νομιμοφροσύνης της κυ-βέρνησης προς τους αξιωματούχους της ΕΕ, υπό τον φόβο πως η Ελλάδα θα κατηγορηθεί πως «δεν φυλάει καλά τα σύνορά της», όπως ήδη κατηγορείται η Τουρκία την ώρα που η ΕΕ και ο Τσίπρας επιχειρούν  να πείσουν  τον Νταβούτογλου  να  συνεργαστεί,  προσφέρο-ντας ανταλλάγματα. Η εξέλιξη αυτή αποτελεί έμπρακτη αποδοχή εκ μέρους της ελληνικής κυβέρνησης πως η Ελλάδα μετατρέπεται ρα-

γδαία  σε  χώρα  διώκτη  των  προσφύγων  και μεταναστών.  Σε χώρα φυλακή.

Σε  πείσμα  όμως  των  επίσημων  σχεδια-σμών ΕΕ και Ελλάδας, υπάρχει ένας αστάθ-μητος  παράγοντας.  Οι  ίδιοι  οι  πρόσφυγες και οι μετανάστες και η αποφασιστικότητά τους  να  ζήσουν  σε  χώρες  όπου  μπορούν να  βρουν  δουλειές  και  να  ζήσουν  με  τις οικογένειές  τους  με  αξιοπρέπεια.  Κατά συντριπτική  πλειοψηφία  δεν  διατίθενται να  ζήσουν  στην  Ελλάδα  της  μνημονιακής ανεργίας. Ούτε προτίθενται να περιμένουν καρτερικά  σε  καταυλισμούς  παρόμοιους με εκείνους της Τουρκίας, του Λιβάνου και της Ιορδανίας από όπου έφυγαν για να γίνει –ίσως, κάπου, κάποτε– η περίφημη «μετε-γκατάστασή» τους σε χώρες της ΕΕ.

Και με το δίκιο τους. Πρώτο, γιατί η μετε-γκατάσταση προς την ΕΕ γίνεται με το στα-γονόμετρο,  όπως  ακριβώς  πριν  κλείσουν ερμητικά  τα  σύνορα  στην  Ειδομένη  κατη-γορούνταν ότι πράττουν οι γειτονικές αρχές. Δεύτερο, γιατί οι πρόσφυγες δεν μπορούν να επιλέξουν τη χώρα μετεγκατάστασής τους, όπου  ήδη  βρίσκονται  συγγενικά  τους  πρό-σωπα και συμπατριώτες τους που πέρασαν πριν  από  τους  ίδιους  και  τους  περιμένουν. Και τρίτο, γιατί εκτός από τους Σύρους, όλοι οι υπόλοιποι πρόσφυγες και μετανάστες εί-ναι εκ των προτέρων κομμένοι από τις λίστες μετεγκατάστασης και η μόνη ελπίδα για να φτάσουν στις χώρες προορισμού τους είναι να ακολουθήσουν διαδρομές και διαδικασί-ες έξω από τις νόρμες της Κομισιόν.

Γι’ αυτούς τους λόγους η πορεία των συλ-ληφθέντων  προσφύγων  και  μεταναστών της  Ειδομένης  που  έσπασαν  τα  σύνορα, αποτελεί το προοίμιο μιας επιχείρησης συ-νέχισης  του  ταξιδιού  των  ανθρώπων  που βρίσκονται  στην  Ελλάδα  και  θα  συντελε-στεί  τις  επόμενες  εβδομάδες  και  μήνες. Όχι με τον ίδιο τρόπο και μαζικότητα, ούτε –κατ’ ανάγκη– από το ίδιο πέρασμα. Όπως συνέβαινε  και  πριν,  χιλιάδες  άνθρωποι  θα ακολουθήσουν  συνοριακά  μονοπάτια  και ανεπίσημους δρόμους σε βορρά και δύση, θα πληρώσουν  ξανά διακινητές και θα λα-δώσουν συνοριακές αρχές, προκειμένου να φτάσουν  στον  προορισμό  τους.  Παρά  τις κακουχίες  και  τον  φόρο  αίματος  για  τους ίδιους. Όπως ακριβώς  γίνεται  με  τα  καρυ-δότσουφλα  στο  Αιγαίο,  από  τότε  που  ορ-θώθηκε ο φράχτης στον Έβρο.

Ελλάδα και Τουρκία: Συνένοχοι στο ίδιο έγκλημα με τις ευλογίες της ΕΕΤα  ελληνικά  ΜΜΕ  διάκεινται  ιδιαίτερα  φι-λικά  απέναντι  στους  πρόσφυγες  και  τους μετανάστες που έφυγαν από την Ειδομένη και διέσχισαν τα βόρεια σύνορα της χώρας, ενώ ένα τμήμα τους απαιτεί από την ελληνι-κή κυβέρνηση πιο αποφασιστική στάση για ανοιχτά  σύνορα  απέναντι  στις  χώρες  του βαλκανικού  διαδρόμου  και  την  Αυστρία. Έχουν  δίκιο  πως η Αυστρία  κακώς αξιώνει το κλείσιμο των βόρειων συνόρων της Ελ-λάδας,  όμως  κανένας  δεν  βρέθηκε  να  πει 

Να ανοίξουν τα σύνορα, να πέσουν οι φράχτες

19 Μάρτη: διαδηλώσεις σ' όλη την Ευρώπη

Να βγούμε όλοι στους δρόμους

Έβρος και Ειδομένη

Του Θανάση Κούρκουλα

Της Στέλλας Πετρούλια

Σκίτσο του Πέτρου Ζερβού

1116 μαρτη 2016

φρούριο. Ήδη σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας έχουν γίνει ή πρόκειται να γίνουν εκδηλώσεις που θα ανοίγουν το θέμα της αλληλεγγύης και της αντίστασης στη φτώ-χεια και στο ρατσισμό. Από αντιρατσιστικές κινήσεις όπως η ΚΑΡ και το Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών σε συνεργασία με το-πικούς φορείς: Πτολεμαΐδα (6/3), Κορυδαλ-λός (9/3), Σεπόλια (11/3), Καισαριανή (15/3), Ν. Κόσμος (17/3). Σε σχολές: Νομική Αθη-νών, Φιλοσοφική, Μηχανολόγων Μηχανι-κών Πάτρας. Από πολιτικούς φορείς όπως η Λαϊκή Ενότητα: Γλυφάδα (6/3), Πειραιάς (7/3), Δυτικά (9/3), Περιστέρι (10/3), ΑΣΟΕΕ (16/3), Θεσσαλονίκη (18/3), Ανατολική Αθή-να (21/3), Πάτρα (22/3) κ.α. Οι ως τώρα εκδη-λώσεις φανερώνουν την ανάγκη του κόσμου να εκφράσει τους προβληματισμούς του και να συζητήσει.

Φέτος λοιπόν το αντιφασιστικό τετραήμε-ρο αποκτά μεγαλύτερες διαστάσεις. Είναι μία ευκαιρία να δείξουμε ότι θα σταματήσουμε και θα ανατρέψουμε τους ρατσιστικούς σχε-διασμούς της Ευρώπης-φρούριο. Κεντρικής σημασίας είναι οι συγκεντρώσεις και πορείες που θα γίνουν σε πολλές πόλεις της Ελλάδας

στις 19/3 και οι οποίες πρέπει να είναι όσο το δυνατόν πιο μαζικές. Η μέρα αυτή πρέπει να σημάνει τη νέα φάση στην οποία πρέπει να μπει η αλληλεγγύη.

Το κίνημα αλληλεγγύης στους πρόσφυ-γες πρέπει να γίνει διεκδικητικό και μαχη-τικό, και όλοι μαζί, ντόπιοι και μετανάστες, εργαζόμενοι, άνεργοι και φοιτητές, να απαιτήσουμε να ανοίξουν τα σύνορα, να γκρεμιστούν οι φράχτες και να ανοίξουν ασφαλείς δίοδοι για τους πρόσφυγες, να σταματήσουν οι δολοφονικές απαναπροω-θήσεις και οι παράνομες απελάσεις, να φύ-γει το ΝΑΤΟ από το Αιγαίο, να κλείσουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, να δημιουρ-γηθούν ανοιχτές δομές φιλοξενίας.

Για την Αθήνα το ραντεβού είναι στις 2 το μεσημέρι στη Βικτώρια και θα ακολου-θήσει πορεία στη Βουλή και στα γραφεία της ΕΕ. Στην κινητοποίηση καλούν πλήθος αντιρατσιστικές-αντιφασιστικές, προσφυ-γικές-μεταναστευτικές και LGBTQ οργανώ-σεις, συνδικάτα και μαζικοί φορείς.

Στη Θεσσαλονίκη το κάλεσμα είναι στις 12 το μεσημέρι στο άγαλμα του Βενιζέλου. Συλλαλητήρια θα γίνουν ακόμα στην Πά-

τρα, τα Χανιά, τη Μυτιλήνη, το Βόλο και τα Γιάννενα, ενώ αντιρατσιστικές συγκε-ντρώσεις, εκδηλώσεις και δράσεις θα γί-νουν επίσης από τοπικές συλλογικότητες και φορείς στα Τρίκαλα, στην Πρέβεζα, την Καρδίτσα, τη Λάρισα.

Ανάλογες κινητοποιήσεις θα γίνουν σε ευρωπαϊκές χώρες (Γαλλία, Ισπανία, Βρε-τανία, Κύπρο, Δανία, Ολλανδία, Ελβετία, Αυστρία, Σλοβενία, Κροατία και Πολωνία).

Η μαζικότητα και η μαχητικότητα των κι-νητοποιήσεων θα μας δώσουν καύσιμα για να οργανώσουμε το κίνημα αλληλεγγύης το επόμενο διάστημα. Θα είναι το σημείο εκκίνησης για νέους αγώνες ενάντια στην Ευρώπη-φρούριο και τις δολοφονικές της πολιτικές, αλλά ταυτόχρονα και ενάντια στα μνημόνια και στις δολοφονικές πολιτικές λιτότητας που υποβαθμίζουν τη ζωή μας και μας οδηγούν σε εξαθλίωση. Για να οργα-νώσουμε τους κοινούς αγώνες που έχουμε μπροστά μας να δώσουμε μαζί με πρόσφυ-γες και μετανάστες, ενάντια στα κλειστά σύ-νορα, τον πόλεμο, τη φτώχεια και την κατα-πίεση. Για μια πιο δίκαιη κοινωνία που όλοι μαζί μπορούμε να φτιάξουμε.

πως η Αυστρία φιλοξενεί ήδη στο έδαφός της πάνω από 100.000 πρόσφυγες.

Αντίστοιχα, όταν το θέμα είναι οι πρό-σφυγες που φθάνουν στην Ελλάδα από την Τουρκία, τα επιχειρήματα αντιστρέφο-νται: Τότε η κακή Τουρκία «ξεφορτώνει» τους πρόσφυγες στα νησιά του Αιγαίου, συνεργάζεται ή ανέχεται τους διακινητές και χρησιμοποιεί τους πρόσφυγες για τους γεωστρατηγικούς της σχεδιασμούς. Πρό-κειται για έναν επιλεκτικό εθνικιστικό «αν-θρωπισμό» που ανυπομονεί να φύγουν οι πρόσφυγες που μπήκαν, αλλά να μην έρ-θουν άλλοι. Που βάζει όρους για το «πόσοι χωράνε» στην Ελλάδα, αλλά δεν πολυασχο-λείται με τη φιλοξενία 3.000.000 προσφύ-γων στο έδαφος της Τουρκίας. Επιχαίρει για το ΝΑΤΟ στο Αιγαίο προκειμένου να συντο-νίσει την επιχείρηση επαναπροώθησης των καρυδότσουφλων και ανησυχεί κυρίως από τη σκοπιά των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας στο Αιγαίο.

Κυβέρνηση και κοινοβουλευτικά κόμ-ματα συμπάσχουν με τους πρόσφυγες που πνίγονται στο Αιγαίο, διεκδικώντας να μετεγκαθίστανται στην ΕΕ απευθείας από την Τουρκία, αλλά κανείς τους δεν εξετάζει την πιθανότητα να ανοίξουν τα περάσματα του Έβρου στις Καστανιές και τους Κήπους και η καταγραφή να γίνεται στη Θράκη. Ο πρωταθλητής στην καταπάτηση των αν-θρωπίνων δικαιωμάτων Ερντογάν αναβαθ-μίζεται σε ηγέτη «ασφαλούς χώρας», αν η παραδοχή αυτή εξυπηρετεί τις επαναπρο-

ωθήσεις προσφύγων και μεταναστών προς την Τουρκία από τα ελληνικά hotspots και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Δεν άνοι-ξαν βέβαια το στόμα τους να καταγγείλουν τον Ερντογάν για τον συνεχιζόμενο πόλεμο μέσα σε κατοικημένες περιοχές της νοτιο-ανατολικής Τουρκίας με δεκάδες νεκρούς καθημερινά, ούτε για το γεγονός πως, όσο ο Πούτιν και ο Άσαντ βομβάρδιζαν το Χαλέ-πι, ο Ερντογάν κρατούσε κλειστά τα σύνορά του για 100.000 πρόσφυγες που έφυγαν από τη ρημαγμένη πόλη. Στα πλαίσια του διεθνούς δικαίου ανησυχούν μόνο για τις απαιτήσεις του Νταβούτογλου περί επανέ-ναρξης των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Τουρκίας με την ΕΕ όσο δεν λύνεται το Κυπριακό.

Στη σύνοδο κορυφής της ΕΕ στις 17 και 18 Μάρτη, τα παζάρια ΕΕ-Τουρκίας αναμέ-νεται να καταλήξουν σε αποφάσεις. Όπως καταγγέλλει η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ και διεθνείς οργανώσεις δικαιωμάτων, οι αποφάσεις αυτές θα έχουν το χαρακτήρα μαζικών επαναπροωθήσεων προσφύγων και μεταναστών από την Ελλάδα ή μεσο-πέλαγα από το Αιγαίο, πριν οι άνθρωποι καταφέρουν να πατήσουν το πόδι τους σε ελληνικά νησιά. Κάτι τέτοιο καταπατά τη συνθήκη της Γενεύης για τους πρόσφυγες και το διεθνές δίκαιο.

Αν επιτευχθεί η συμφωνία, η Τουρκία θα «αναβαθμιστεί» σε φυλακή των προ-σφύγων με αντάλλαγμα κάποια δισ. με την πρόοδο των εργασιών «αποτροπής». Τις

επόμενες εβδομάδες και μήνες θα κληθεί ο Νταβούτογλου να αποδείξει πόσο εννοεί τη συνεργασία με την Κομισιόν και τον Τσί-πρα, κυνηγώντας τα φουσκωτά, για να μην αποπλέουν από τα παράλια, και διευρύνο-ντας τη «φιλοξενία» στα άθλια προσφυγικά στρατόπεδα της Τουρκίας. Όμως το βέβαιο είναι πως οι πρόσφυγες θα συνεχίσουν να περνούν στην Ελλάδα με βασικό προορι-σμό την κεντρική και βόρεια Ευρώπη, όσο η Συρία θα παραμένει ερειπωμένη χώρα.

Ευρωπαίοι πολιτικοί ισχυρίζονται πως όταν τελειώσει ο πόλεμος στη Συρία, οι πρό-σφυγες πρέπει να επιστρέψουν στις εστίες τους. Κάτι τέτοιο δεν είναι καθόλου βέβαιο πως θα συμβεί. Ακόμα κι αν η εύθραυστη εκεχειρία των τελευταίων εβδομάδων στη Συρία κρατήσει για μήνες, αν δεν ανοικο-δομηθούν οι κατεστραμμένες πόλεις και αν δεν ξαναδημιουργηθούν εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας, το μόνο που θα συμβεί είναι πως οι Σύροι θα σταματήσουν να θεωρούνται από τη Δύση πρόσφυγες πο-λέμου και θα μετατραπούν σε «παράτυπους μετανάστες».

Καθήκον του κινήματος και της Αρι-στεράς στην Ελλάδα και στην Ευρώπη εί-ναι να επιβάλουμε πως τόσο τα θύματα του πολέμου όσο και της φτώχειας θα εί-ναι καλοδεχούμενα εδώ χωρίς όρους και προϋποθέσεις.

Καλοδεχούμενοι χωρίς προϋποθέσεις σημαίνει:

• Να πέσουν οι δολοφονικοί φράχτες και

να ανοίξουν τα σύνορα για τους πρόσφυγες. Αυτό αφορά τους φράχτες και τα συνορια-κά περάσματα τόσο στην Ειδομένη όσο και στον Έβρο. Οι εκατοντάδες πνιγμένοι άν-θρωποι στο Αιγαίο έχουν την ίδια ψυχή με τους πρόσφυγες που πνίγηκαν πριν από λί-γες μέρες στους χείμαρρους της Γευγελής.

• Η εναντίωσή μας στις συλλήψεις, τις επαναπροωθήσεις και τις απελάσεις αφορά τους πρόσφυγες όσο και τους μετανάστες. Τα παιδάκια από το Μπαγκλαντές, που λιώνουν για ένα κομμάτι ψωμί στην πολυ-εθνική και τα παίρνουν οι γονείς τους από το χέρι στην Ευρώπη, είναι καλοδεχούμενα όσο είναι και τα παιδάκια που έρχονται από το κατεστραμμένο Χαλέπι, την Νταράα και τη Ράκα. Οι πρόσφυγες και οι μετανάστες που θα μείνουν εδώ χρειάζονται να εφοδι-αστούν με νομιμοποιητικά έγγραφα που να εξασφαλίζουν ίσα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα με τους ντόπιους κατοίκους.

• Η απαίτησή μας για ανοιχτές ανθρώπι-νες δομές φιλοξενίας δεν έχει όρια αριθμού ανθρώπων και χρόνου φιλοξενίας. Φιλοξε-νία σημαίνει υποδομές στις πόλεις, όχι στη μέση του πουθενά στρατόπεδα «έκτακτης ανάγκης». Σε κτίρια του Δημοσίου που δεν χρησιμοποιούνται και σε κλειστά ξενοδο-χεία. Με επέκταση των προγραμμάτων επιδότησης ενοικίου πέραν των 20.000 θέ-σεων που έχουν εξαγγελθεί, για όλους τους αστέγους και τους άπορους, ντόπιους, πρό-σφυγες ή μετανάστες, όχι αποκλειστικά για πρόσφυγες προερχόμενους από τη Συρία.

Να ανοίξουν τα σύνορα, να πέσουν οι φράχτες

19 Μάρτη: διαδηλώσεις σ' όλη την Ευρώπη

Να βγούμε όλοι στους δρόμους

Έβρος και Ειδομένη

αριστερα12 16 ΜΑΡΤΗ 2016

Γ ράφει  η  Διακήρυξη  της  ΛΑΕ, στην  πρώτη  κιόλας  σελίδα  της, ότι η Λαϊκή Ενότητα είναι  «ένας μετωπικός  πολιτικός  φορέας». 

Αυτό  που  διαβάζουμε  όμως  στη  συνέ-χεια  είναι  το  πρόπλασμα  ενός  κυβερνη-τικού  προγράμματος,  ενός  κόμματος, διότι  τοποθετείται  επί  σειράς  στρατη-γικών  ζητημάτων  με  τα  οποία  μια  προ-γραμματική μετωπική συμφωνία, εκ της φύσεώς  της,  δεν  ασχολείται.  Πρόκειται λοιπόν για μετωπικό φορέα, ή για μέτω-πο που υποκρύπτει κόμμα, ή για οργανω-τικό υβρίδιο; Καλό θα ήταν να αναρωτη-θούμε: Υπάρχουν άραγε οι προϋποθέσεις για  κάτι  περισσότερο από  τη συγκρότη-ση  ενιαίου μετώπου;  Συμφωνούν άραγε όλες  οι  οργανώσεις  που  συμμετέχουν στις  απαντήσεις  που  δίνει  η  Διακήρυξη στα στρατηγικά ζητήματα; 

Ας θυμηθούμε μερικές στρατηγικές δι-αφορές που δεν επιτρέπουν τη συγκρό-τηση κόμματος:

Μεταβατικό πρόγραμμα και θεωρία των σταδίωνΥπάρχουν  μερικοί  από  εμάς  στο  χώρο της  ΛΑΕ,  και  όχι  μόνο  στον  χώρο  του Κόκκινου  Δικτύου,  που  θεωρούν  ότι  η κρίση  του  καπιταλισμού,  επειδή  είναι διαρθρωτική, αφορά δηλαδή τον τρόπο με τον οποίο είναι χτισμένο το σύστημα, μπορεί  να  λυθεί  μόνο  με  διαρθρωτικά μέτρα,  είτε  μέτρα  της  αστικής  τάξης κατά  των  δυνάμεων  της  εργασίας  είτε μέτρα  των  εργαζόμενων  τάξεων  κατά του κεφαλαίου. Είναι αδύνατο να παλέ-ψουμε  για  μια  αντικαπιταλιστική  έξοδο από την κρίση χωρίς να θίξουμε τον κε-φαλαιοκρατικό  τρόπο  παραγωγής  στην ίδια  τη  βάση  του,  δηλαδή  στις  σχέσεις ιδιοκτησίας,  στις  σχέσεις  παραγωγής και  στη  διαδικασία  αναπαραγωγής  της εργασιακής  δύναμης.  Αυτά  σημαίνουν ότι μιλάμε για κοινωνικές τάξεις και τα-ξικούς αγώνες και ότι δεν θεωρούμε το σοσιαλισμό  ένα  ιστορικό  στάδιο  στο βάθος  του  ορίζοντα,  αλλά  μια  ιστορι-κή  τάση  ενύπαρκτη  στον  καπιταλισμό, της  οποίας  τα  ψήγματα  είναι  παρόντα εδώ και τώρα, και εμείς πρέπει να τους δώσουμε χώρο και διάρκεια για να ανα-πτυχθούν.  Γι’  αυτόν  το  λόγο  θέλουμε ένα  μεταβατικό  πολιτικό  πρόγραμμα χτισμένο  ακριβώς  επάνω  σε  αυτήν  την αντίληψη, ότι ο σοσιαλισμός είναι  ιστο-ρική  τάση  διαρκώς  παρούσα  που  μας αναθέτει,  στην  παρούσα  ιστορική  συ-γκυρία,  το  καθήκον  να  είμαστε  πάνω στη  ρότα  της  επανάστασης.  Εκεί  που θίγονται οι σχέσεις καπιταλιστικής  ιδιο-κτησίας, εκεί που αναπτύσσονται δομές αλληλεγγύης χτισμένες πάνω στις αξίες του σοσιαλισμού, εκεί που εμφανίζονται μη  καπιταλιστικές  μορφές  παραγωγής, εκεί  που  αμφισβητείται  η  αστική  ιδεο-λογία,  στις  ιδέες  και  στα  πρακτικά  της αποτελέσματα.

Υπάρχουν όμως και άλλοι, φίλοι και σύ-ντροφοι, που θεωρούν ότι αυτά αφορούν ένα  μελλοντικό  στάδιο  της  ιστορίας  και ότι τώρα αυτό που προέχει είναι να απαλ-λαγούμε από το μνημόνιο και να αποκα-ταστήσουμε τις ζημιές που έχει υποστεί ο λαός. Θεωρούν ότι η αναφορά στο σο-

σιαλισμό πρέπει να έχει μόνο οραματικό χαρακτήρα  διότι  τώρα  οι  συνθήκες  δεν είναι ώριμες παρά μόνο για ένα πατριωτι-κό, δημοκρατικό, προοδευτικό, αντιμνη-μονιακό μέτωπο.

Έχει χρώμα η υποτίμηση του νομίσματος;Υπάρχουν  μερικοί  από  εμάς  που  νομί-ζουν ότι αποτελεί  χίμαιρα ο σχεδιασμός μιας  υποτίμησης  του  νομίσματος  που θα  βασίζεται  σε  πατριωτικές,  προοδευ-τικές,  δημοκρατικές  δυνάμεις,  διότι  η ίδια η υποτίμηση χαράσσει μια διαχωρι-στική γραμμή ένθεν κακείθεν της οποίας παρατάσσονται,  εκ  των  πραγμάτων,  οι αντιτιθέμενες  κοινωνικές  δυνάμεις  που έχουν εισόδημα από εργασία από τη μια και εισόδημα από κέρδη, τόκους και προ-σόδους (από την υπεραξία δηλαδή) από την άλλη.

Υπάρχουν  όμως  και  άλλοι,  φίλοι  και σύντροφοι, που νομίζουν ότι η επιστρο-φή στο εθνικό νόμισμα και η υποτίμησή του  πρέπει  να  έχει  κεντρικό  ρόλο  στη στρατηγική  της  Αριστεράς,  και  ότι  είναι μια υπόθεση της «πατρίδας», της «κοινω-νικής πλειοψηφίας» και του «λαού» –και για το λόγο αυτόν καλούν σε μέτωπο πα-τριωτικό, δημοκρατικό, προοδευτικό και αντιμνημονιακό.

Παραγωγική ανασυγκρότηση ή αριστερός ριζοσπαστικός μετα-σχηματισμός της παραγωγής;Υπάρχουν μερικοί από εμάς που νομίζουν ότι  δεν  μπορούμε  να  μιλάμε  για  παρα-γωγική ανασυγκρότηση χωρίς να μιλάμε για τις παραγωγικές σχέσεις, δηλαδή τις σχέσεις που έχουν οι εργαζόμενοι μεταξύ τους και με «την ιεραρχία» στους χώρους παραγωγής, τις σχέσεις που έχουν με τα μέσα παραγωγής που θέτουν σε κίνηση, 

το  δεσποτισμό  του  εργοδότη,  τη  διεύ-θυνση  και  τον  έλεγχο  της  εργασίας  –σε τελευταία ανάλυση δεν μπορούμε να μη μιλάμε για τις σχέσεις ιδιοκτησίας, κυρι-ότητας και νομής.

Υπάρχουν  όμως  και φίλοι  και  σύντρο-φοι  που  νομίζουν  ότι  δεν  μπορούμε  να θίξουμε  τώρα  τον  πυρήνα  του  συστή-ματος, δηλαδή τις παραγωγικές σχέσεις, παρά  μόνο  εάν  φροντίσουμε  πρώτα  να αποκτήσει η χώρα ένα ισχυρό παραγωγι-κό σύστημα το οποίο θα μπορεί στη συ-νέχεια  να αντέξει  τις απαιτήσεις μας για αλλαγές στις κοινωνικές σχέσεις της πα-ραγωγής και στη διανομή του προϊόντος. Η παραγωγική ανασυγκρότηση (δηλαδή η ανασυγκρότηση των παραγωγικών δυ-νάμεων)  εμφανίζεται  έτσι  ως  ένα  ιστο-ρικό στάδιο που θα πρέπει  να διαβούμε τώρα  για  να  μπορούμε  στη  συνέχεια  να βαδίσουμε προς κοινωνικές αλλαγές.

Ταξικές συμμαχίες: με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις;Υπάρχουν μερικοί από εμάς που νομίζουν ότι  η  αστική  τάξη  και  οι  σύμμαχοί  της δεν είναι μια χούφτα άνθρωποι. Είναι ένα ολόκληρο «Μένουμε Ευρώπη» που αντι-παρατίθεται  στο  κοινωνικό  μπλοκ  του ΟΧΙ,  στις  υποτελείς  κοινωνικές  τάξεις, στους μισθωτούς  του δημόσιου και  ιδι-ωτικού τομέα, τους άνεργους, τους πρε-κάριους, τους φτωχούς, τη νεολαία που δεν έχει άλλο να πουλήσει εκτός από την εργασιακή της δύναμη.

Υπάρχουν  όμως  και φίλοι  και  σύντρο-φοι  που  νομίζουν  ότι  ο  λαός,  η  μεγάλη κοινωνική  πλειοψηφία  που  περιλαμβά-νει και  τη μικρή και μεσαία αστική τάξη (μικρομεσαίες  επιχειρήσεις),  αποτελεί το  κοινωνικό  υποκείμενο  της  προόδου, της  δημοκρατίας,  του  πατριωτισμού, ενώ στο αντίπαλο στρατόπεδο βρίσκεται 

μια δράκα ανθρώπων, η πλουτοκρατία, η ολιγαρχία που συμμαχεί με τον ιμπεριαλι-σμό και ευθύνεται για την εθνική υποτέ-λεια και την εξάρτηση.

Χτυπάμε μαζί, αλλά μπορούμε να βαδίζουμε μαζί;Αυτές και άλλες τόσες είναι οι διαφορές στα  στρατηγικά  ζητήματα  στους  κόλ-πους  της ΛΑΕ.  Υπάρχουν  πράγματα  που συντίθενται  και  πράγματα  που  δεν  συ-ντίθενται  –και  τέτοιες  είναι  οι  διαφορές αυτές. 

Αυτό  που  ωστόσο  είναι  εφικτό  στην παρούσα  συγκυρία  είναι  η  οργάνωση του μετώπου της αντιμνημονιακής Ριζο-σπαστικής  Αριστεράς,  με  τη  συμμετο-χή  όλων  των  οργανώσεων,  καθεμιάς  με τη  δική  της  ξεχωριστή  αντίληψη  για  τα στρατηγικά  ζητήματα  –διότι  σε  ένα  μέ-τωπο,  σε  ένα  αριστερό  αντιμνημονιακό μέτωπο, δεν θα χρειαστεί να λύσουμε τα μεγάλα  ζητήματα  της  στρατηγικής.  Θα χρειαστεί να απαντήσουμε σε ερωτήμα-τα  που  αφορούν  τα  άμεσα  καθήκοντα που  υπαγορεύουν  τώρα  οι  κοινωνικές αντιθέσεις: με άλλα λόγια, χρειαζόμαστε μια μετωπική προγραμματική συμφωνία, όπου  θα  συμφωνήσουμε  όλοι  σε  πέντε βασικές αρχές και δεκαπέντε,  είκοσι, σε όσες θέλετε, αντιμνημονιακές δράσεις.

Βαδίζουμε ξεχωριστά, χτυπάμε μαζί! Η δημιουργία  ενός  μετώπου  που  υποκρύ-πτει κόμμα, η συγκρότηση ενός υβριδίου τύπου ΣΥΡΙΖΑ, όπου οι ρόλοι θα συγχέο-νται και όλοι θα συνυπάρχουν μέσα στην οργανωτική  δημιουργική  ασάφεια,  και όπου  οι  διαφορές  θα  λύνονται  με  τρο-πολογίες  στην άποψη  της  πλειοψηφίας, θα  οδηγήσει  αναγκαστικά  στην  πολυδι-άσπαση,  την  παρακμή  και  το  μαρασμό –που θα παρασύρει και καθεμία ξεχωρι-στά τις συνιστώσες της ΛΑΕ.

ΛΑΕ: Τι πρόγραμμα χρειαζόμαστε;Του Ηλία Ιωακείμογλου

νεολαια 1316 ΜΑΡΤΗ 2016

νέα από τις σχολές επιμέλεια: Χρήστος Σταυρακάκης

«Εθνικού διαλόγου» συνέχεια...

ΠάτραΤις προηγούμενες βδομάδες πραγ-ματοποιήθηκαν γενικές συνελεύσεις σε αρκετές σχολές, όπου πάρθηκαν αποφάσεις τόσο ενάντια στον Εθνικό Διάλογο για την Παιδεία, που αναμέ-νεται να φέρει πολλές αλλαγές στο πανεπιστήμιο, όσο και ενάντια στο ασφαλιστικό νομοσχέδιο. Οι φοιτη-τικοί σύλλογοι έχουν πάρει απόφαση για συμμετοχή στην απεργία που θα πραγματοποιηθεί, σε περίπτωση που κατατεθεί το νομοσχέδιο.Η Αριστερή Ενότητα Μηχανολό-γων Μηχανικών θα πραγματοποιή-σει εκδήλωση την Πέμπτη 17/3 με τίτλο «Αλληλεγγύη σε πρόσφυγες και μετανάστες – Αντίσταση στην Ευρώπη-φρούριο». Η εκδήλωση θα ξεκινήσει με ομιλητή από την Κίνη-ση «Απελάστε το Ρατσισμό», ενώ θα ακολουθήσει συζήτηση. Το ζήτημα έχει προκαλέσει τεράστιο ενδιαφέρον στους φοιτητές, ενώ έχει δημιουργη-θεί ένα μεγάλο κύμα αλληλεγγύης, με διάφορους φοιτητικούς συλλόγους

να συγκεντρώνουν τρόφιμα για τους πρόσφυγες.

ΦΛΣ ΑθήναςΈνα φάντασμα πλανιέται πάνω από τη Φιλοσοφική... Τα δίδακτρα εξαπλώνονται σιγά-σιγά στα διάφορα τμήματα του ΕΚΠΑ, με πρώτο και κύριο το Τμήμα Ψυ-χολογίας (δίδακτρα επιβάλλονται σε όλα τα μεταπτυχιακά του, με το πιο δημοφι-λές μάλιστα από αυτά –Κλινική Ψυχο-λογία– να ανέρχεται στα 10.000 ευρώ). Το ζήτημα του καθαρισμού της σχόλης εξακολουθεί, παρά την περσινή κλιμάκω-ση των αντιδράσεων (καθηγητές, Γενική Συνέλευση του φοιτητικού συλλόγου), να στηρίζεται σε εργολαβίες.Με όλα αυτά να αποτελούν την παρούσα αναιμική καθημερινότητα της σχο-λής, έχουν καλεστεί και συνεχίζουν να καλούνται Γενικές Συνελεύσεις, οι οποίες ωστόσο λόγω έλλειψης απαρτίας δεν πραγματοποιούνται και γι’ αυτό ο φοι-τητικός σύλλογος δεν μπορεί να πάρει αγωνιστική απόφαση συμμετοχής στα συλλαλητήρια που πραγματοποιήθηκαν

και συνεχίζουν να καλούνται με βάση τους δύο κεντρικούς κινηματικούς άξο-νες της συγκυρίας, που δεν είναι άλλοι από το ασφαλιστικό και το προσφυγικό.Ωστόσο, όσον αφορά στις δυνάμεις της φοιτητικής Ριζοσπαστικής Αριστεράς έχει αρχίσει να παγιώνεται η λογική της αναγκαιότητας μιας ενιαιομετωπικής συμπόρευσης μεταξύ των σχημάτων της ΕΑΑΚ και της ΑΡΕΝ. Συγκεκριμένα, στη Φιλοσοφική έχουν ήδη πραγματο-ποιηθεί κοινές διαδικασίες με πλούσια πολιτική κουβέντα για κοινές δράσεις, καθώς και κοινό εκλογικό κατέβασμα στις επερχόμενες φοιτητικές εκλογές. Η ΑΡΕΝ Φιλοσοφικής έχει προγραμματίσει στο πλαίσιο του 4ήμερου αντιρατσιστι-κής δράσης (18-21 Μάρτη) και συγκεκρι-μένα για τις 21 Μάρτη μια εκδήλωση-συ-ζήτηση για το ζήτημα του προσφυγικού, την οποία θα ακολουθήσει θεατρική παράσταση του έργου του Αριστοφάνη «Ειρήνη» με αντιπολεμικό περιεχόμενο.

Νομική ΑθήναςΣτο πλαίσιο της ευρύτερης συζήτη-

σης για τη μετωπική συμπόρευση της φοιτητικής Αριστεράς και ενόψει των φοιτητικών εκλογών, στο ΦΣ Νομικής πραγματοποιήθηκε η πρώτη ανοιχτή κοινή διαδικασία των περισσότερων αριστερών δυνάμεων της σχολής. Στη συζήτηση ανοίχτηκαν τα κυρίαρχα ζητήματα της περιόδου (ασφαλιστι-κό, προσφυγικό, νομοσχέδιο Φίλη, σύμπλευση φοιτητικής Αριστεράς) και από τη διαδικασία πέρασαν τουλάχι-στον 80 άτομα. Στην ανοιχτή αυτή δια-δικασία καλούσαν η Αριστερή Ενότητα, η ΡΑΠΑΝ ΣΑΦΝ (ΕΑΑΚ), το Αριστερό Δίκτυο Νεολαίας και η ΑΝΤΙΝΟΜΙΑ ΕΑΑΚ. Μπήκε ένας σχεδιασμός για κοι-νές δράσεις το επόμενο διάστημα, ενώ απώτερος σκοπός είναι η υπέρβαση των διαφωνιών και η συγκέντρωση όσο το δυνατόν περισσότερων δυνάμεων της ριζοσπαστικής Αριστεράς προκειμένου να χτιστούν δυναμικές και μαζικές αντιστάσεις στις κατα-στροφικές πολιτικές που είναι μπροστά μας.

Π αρά τις αρχικές εξαγγελίες για την κατάθεση του νο-μοσχεδίου για την παιδεία μέχρι το τέλος Μαρτίου,

φαίνεται ότι το νομοσχέδιο θα κατατεθεί προς ψήφιση πιθανότατα προς τις αρχές του καλοκαιριού, σύμφωνα με το χρο-νοδιάγραμμα του υπουργείου Παιδείας. Ο καθόλα προσχηματικός «διάλογος» συνεχίζεται στις διάφορες επιτροπές και υποεπιτροπές και το στίγμα των περιεχο-μένων των συζητήσεων, καθώς και των συμμετεχόντων, προοικονομούν άλλη μία νεοφιλελεύθερη αντιμεταρρύθμιση.

Ούτε «εθνικός» ούτε «διάλογος»Η μετονομασία της προπαρασκευαστι-κής διαδικασίας ενός νομοσχεδίου σε «εθνικό διάλογο» δεν σημαίνει κάτι από μόνη της. Για να μπορέσει να είναι ένας τέτοιος διάλογος εθνικός χρειάζεται να αφορά το σύνολο των βαθμίδων της εκ-παίδευσης, αλλά και να εμπλέκει, με δη-μοκρατικό τρόπο, το σύνολο των εμπλε-κόμενων στην εκπαιδευτική διαδικασία, των διδασκόντων και των διδασκόμενων, καθώς και όλων αυτών που εργάζονται σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, καλύπτοντας ζωτικές ανάγκες για τη λει-τουργία του εκπαιδευτικού συστήματος, όπως μπορεί να είναι το τεχνικό προσω-πικό των πανεπιστημιακών εργαστηρίων.

Στην περίπτωση του εθνικού διαλόγου της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ το πρώτο κριτήριο φαίνεται να καλύπτεται, αφού το νέο νομοσχέδιο δεν θα αφή-σει «παραπονεμένη» καμία βαθμίδα της εκπαίδευσης, ειδικά όσον αφορά τα ζη-τήματα της χρηματοδότησης, καθώς η νέα λογική που προωθεί η μνημονιακή

συγκυβέρνηση είναι αυτή της «οικονομι-κής αυτονομίας» και της «προσέλκυσης πόρων», ακόμα και για την πρωτοβάθμια και τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση! Η απάντηση στην υποχρηματοδότηση δεν είναι η αύξηση των δημόσιων δαπανών, αλλά η εμπορευματοποίηση λειτουργιών του εκπαιδευτικού συστήματος.

Ως προς το δεύτερο κριτήριο, κυβέρ-νηση και υπουργείο μένουν «μετεξετα-στέοι», αφού ήδη εκπαιδευτικοί και φο-ρείς έχουν καταγγείλει ως προσχηματικό τον διάλογο και δεν συμμετέχουν. Και

δεν είναι ευθύνη αυτών που δεν συμμε-τέχουν, αλλά της ηγεσίας του υπουργεί-ου που καλεί σε διάλογο για την παιδεία σε προδιαγεγραμμένο πολιτικό πλαίσιο, όπως έχει ήδη φανεί από τις συζητήσεις στα πλαίσια του «εθνικού διαλόγου», αλλά και από τις δημόσιες τοποθετήσεις του Νίκου Φίλη και του Αντώνη Λιάκου, προέδρου της επιτροπής. Ένας διάλογος που έχει ως βάση τη νεοφιλελεύθερη εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ, την ανάγκη «εκσυγχρονισμού» και προσαρμογής στα δεδομένα που δημιουργούν η ακραία λιτότητα και τα μνημόνια, είναι προσχη-ματικός, αφού στην ουσία καλεί εκπαι-δευτικούς, μαθητές/τριες και φοιτητές/τριες να λάβουν μέρος σε μία συζήτηση που στην ουσία αφορά την περαιτέρω απαξίωση του δημόσιου εκπαιδευτικού συστήματος.

Δυστυχώς, η κυβέρνηση ακολουθεί την πεπατημένη των προηγούμενων κυβερ-νήσεων σε σχέση με την οργάνωση των «εθνικών διαλόγων» για την παιδεία, κά-νοντας μάλιστα και σοβαρά ατοπήματα, όπως η διοργάνωση μιας συζήτησης για την τριτοβάθμια εκπαίδευση με τη συμ-μετοχή κάποιων μεμονωμένων φοιτητών που παρουσίασαν κάποιες προτάσεις (μέσα από ποιες διαδικασίες άραγε προ-έκυψαν αυτές;), τη στιγμή που οι φοιτη-τικοί σύλλογοι έχουν Διοικητικά Συμβού-λια που προκύπτουν από τις φοιτητικές εκλογές και Γενικές Συνελεύσεις, όπου εκ-φράζονται δημοκρατικά και συλλογικά οι φοιτητές και οι φοιτήτριες. Αυτό δηλώνει και την αντίληψη του υπουργείου για τη δημοκρατική λειτουργία των πανεπιστη-μίων, αλλά και τη δημοκρατία γενικά;

Αυτό δεν εμποδίζει την κυβέρνηση να συνομιλεί στα πλαίσια της Επιτροπής Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής με πρώην υπουργούς, όπως ο Αρσένης, η Γιαννάκου και η Διαμαντοπούλου, που υπήρξαν ενορχηστρωτές των πιο σκλη-ρών νεοφιλελεύθερων αντιμεταρρυθμί-σεων στο χώρο της παιδείας. Άλλωστε ο υπουργός έχει δηλώσει ότι για τις μεγά-λες μεταρρυθμίσεις στην παιδεία χρειά-ζεται διάλογος με την κοινωνία (ή ορθό-τερα με το τμήμα της που θα συμφωνεί στις εκάστοτε πολιτικές κατευθύνσεις) και πολιτική συναίνεση των κομμάτων, δηλαδή συναίνεση με τα κόμματα των «Μένουμε Ευρώπη» και των μνημονίων.

Με αυτούς τους συνομιλητές, οι δη-μόσιες τοποθετήσεις του Ν. Φίλη για μεσοπρόθεσμη αύξηση των δημόσιων δαπανών για την παιδεία ή για την πρόθε-ση άσκησης πίεσης στους δανειστές για προσλήψεις διδακτικού προσωπικού στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, δεν είναι παρά ένα φύλλο συκής για τον νεομνημονιακό υπουργό και την κυβέρνησή του.

Η αντιμεταρρύθμιση και ο φόβος της αντίστασηςΌσο καλοπροαίρετα και να θέλαμε να αντιμετωπίσουμε τις πολιτικές επιλο-γές του υπουργείου Παιδείας και Θρη-σκευμάτων, η εμπειρία από τους εφτά μήνες της «δεύτερης φοράς Αριστερά» δεν μας αφήνει και πολλά περιθώρια. Η συζήτηση για το ασφαλιστικό και πολύ περισσότερο η ανάλγητη και δολοφονι-κή πολιτική της κυβέρνησης σε σχέση με τους πρόσφυγες έχει αποδείξει ότι η υποταγή στη μνημονιακή λιτότητα συνε-πάγεται και υποταγή στο σύνολο των νεο-φιλελεύθερων πολιτικών σε όλα τα πεδία, από το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο. Εκτιμούμε, συνεπώς, ότι το επερχόμενο νομοσχέδιο θα υπακούει σε αυτόν το γε-νικό κανόνα, κάτι που αποδεικνύεται και από τη μέχρι τώρα πορεία του «εθνικού διαλόγου».

Η εμπειρία όμως των εφτά μηνών από τις εκλογές του Σεπτεμβρίου αποδει-κνύει και κάτι ακόμα: ότι το κοινωνικό ρήγμα, που έχουν δημιουργήσει τα μνη-μόνια, είναι ενεργό. Και η κυβέρνηση το γνωρίζει αυτό καλά και –ενδεχομένως– είναι ένας λόγος που η ψήφιση του νο-μοσχεδίου μετατίθεται για τις αρχές Ιου-νίου, μια περίοδο που τα σχολεία σχεδόν έχουν κλείσει για τις καλοκαιρινές διακο-πές, ενώ στα περισσότερα πανεπιστήμια θα είναι περίοδος εξετάσεων, που πάντα αποτελούσε ανασταλτικό παράγοντα για το φοιτητικό κίνημα.

Για τη ριζοσπαστική-αντικαπιταλιστική Αριστερά είναι ανάγκη να αναδείξει την υποκρισία της κυβέρνησης, να οργανώ-σει συγκεκριμένη πολιτική και κινηματι-κή αντιπαράθεση με γνώμονα τα βασικά προβλήματα του δημόσιου εκπαιδευτι-κού συστήματος ενάντια σε κάθε προ-σπάθεια περαιτέρω απαξίωσης της δη-μόσιας και δωρεάν παιδείας.

Του Χρήστου Σταυρακάκη

Ήδη εκπαιδευτικοί και φορείς έχουν καταγγείλει ως προσχηματικό τον διάλογο και δεν συμμετέχουν.

ΙΣΤΟΡΙΑ14 16 ΜΑΡΤΗ 2016

Σ τις 18 Μάρτη 1871, στο εξεγερ-µένο Παρίσι ξεκίνησε για πρώτη φορά στην ιστορία µια προλετα-ριακή επανάσταση. Οι εργάτες

του Παρισιού δοκίµασαν να φτιάξουν µια κοινωνία χωρίς αφεντικά, όπου οι παρα-γωγοί του πλούτου να είναι ταυτόχρονα και οι αφέντες του και όπου οι αντιπρό-σωποι του λαού να είναι άµεσα ανακλη-τοί ανά πάσα στιγµή. Όλα τα αγαθά της κοινωνίας να διατίθενται για τις ανάγκες των πολλών και κανείς να µην παίρνει µι-σθό πάνω από αυτόν του ειδικευµένου εργάτη.

Το πείραµα αυτό κράτησε 72 µέρες σε µια πόλη 2 εκατοµµυρίων ανθρώπων και συντρίφτηκε µέσα σε ένα απίστευτο λου-τρό αίµατος, που οργάνωσαν οι πλούσι-οι της Γαλλίας κατά των ταπεινών. Αυτό ήταν η Κοµµούνα του Παρισιού.

Η «εθνική κρίση»Αυτή η έκρηξη ταξικής συνειδητότητας και αυτενέργειας των µαζών ξεκίνησε από µια «εθνική περιπέτεια». Το 1870 ο αυτοκράτορας της Γαλλίας Λουδοβίκος Βοναπάρτης ξεκίνησε έναν τυχοδιωκτι-κό πόλεµο ενάντια στην Πρωσία, προ-σπαθώντας να εµποδίσει την ενοποίηση των γερµανικών κρατιδίων. Ο γαλλικός στρατός κατατροπώθηκε σε µια σει-ρά µαχών σε πέντε εβδοµάδες, και τέ-λος στο Σεντάν, την 1η Σεπτέµβρη του 1870, ο ίδιος ο Γάλλος αυτοκράτορας και 83.000 στρατιώτες παραδόθηκαν στους Πρώσους. Η γαλλική αυτοκρατορία κα-ταρρέει αµέσως, ενώ στις 4 Σεπτέµβρη στο Παρίσι, κάτω από τον λαϊκό ξεσηκω-µό που πολιορκεί την Εθνοσυνέλευση, αναλαµβάνει µια κυβέρνηση «εθνικής άµυνας» να οργανώσει την αντίστα-ση στα γερµανικά στρατεύµατα που προελαύνουν.

Όµως η νέα κυβέρνηση, µε επικεφα-λής τον Αδόλφο Θιέρσο, φοβάται πολύ περισσότερο τους εργάτες του Παρισιού από τους Πρώσους στρατιώτες. Όλοι οι πλούσιοι Παριζιάνοι εγκαταλείπουν την πρωτεύουσα από τις αρχές Σεπτέµ-βρη. Η Εθνοσυνέλευση µετακοµίζει στο Μπορντό. Η ίδια η σύνθεσή της, από τη βαθιά συντηρητική ∆εξιά έως την ακρο-δεξιά, προµηνύει µόνο κάθετη σύγκρου-ση µε το επαναστατικό εργατικό πνεύµα που επικρατεί στο Παρίσι.

Οι Πρώσοι, ύστερα από πολιορκία τεσ-σάρων µηνών µπαίνουν στο Παρίσι, αλλά η Εθνοφρουρά, αποτελούµενη από τους εργάτες και τους µικροµαγαζάτορες της πόλης, τους απωθεί και τους περιορίζει σε ένα µικρό µέρος του Παρισιού.

Αλλά o Θιέρσος µοιράζει τα παράσηµα στους στρατηγούς της βορειοανατολι-κής Γαλλίας που χάνουν όλες τις µάχες και µε κάθε τρόπο σαµποτάρει συστη-µατικά την άµυνα του Παρισιού. Η Εθνο-φρουρά και ο λαός του Παρισιού απο-καλούν την αστική τάξη «λιποτάκτες» (Francs-fileurs) και την κυβέρνηση «συν-θηκολόγους» (capitulards).

Ο Θιέρσος έχει τώρα να αντιµετω-πίσει τον κύριο εχθρό του, το ανυπό-

τακτο Παρίσι. Εξουσία στην πόλη σε µεγάλο βαθµό είναι η Κεντρική Επι-τροπή της Εθνοφρουράς, δηλαδή οι εκλεγµένοι και άµεσα ανακλητοί ηγέ-τες των εργατών εθελοντών της άµυ-νας του Παρισιού. Στο Παρίσι, στην αρχή κυριαρχούσε απόλυτα το πατρι-ωτικό πνεύµα ανάµεσα στους εθελο-ντές εθνοφρουρούς. Παρόλο που εκ των πραγµάτων ως φυσικοί ηγέτες των ένοπλων εργατών αναδεικνύονταν σο-σιαλιστές και αναρχικοί αγωνιστές, όλα έµοιαζε να τα κυριαρχεί η ιδέα της σω-τηρίας της πατρίδας. Ακόµη και η εφη-µερίδα της οµάδας του Μπλανκί, των πιο ακραίων σοσιαλιστών ριζοσπαστών της εποχής, είχε ονοµαστεί «Η πατρίδα κινδυνεύει!»

Η Εθνοσυνέλευση και η κυβέρνη-ση µετακοµίζουν στις Βερσαλίες, έξω από το Παρίσι. Ο Θιέρσος σταµατά τη µισθοδοσία της Εθνοφρουράς και ορ-γανώνει στρατιωτική επιδροµή για να καταλάβει τα κανόνια της Μονµάρτρης και της Μπελβίλ. Τα 227 κανόνια της Εθνοφρουράς που βρίσκονταν εκεί ήταν αγορασµένα από εράνους των εργατών και εξάλλου δεν περιλαµβάνονταν στη συµφωνία αφοπλισµού, αλλά η γαλλική αστική τάξη δεν αισθανόταν ασφάλεια µε τους εργάτες να διαθέτουν βαρύ οπλισµό.

Η καταδροµική επιχείρηση του Θιέρ-σου έγινε πριν από τα ξηµερώµατα της 18ης Μάρτη 1871, µε επικεφαλής τους στρατηγούς Λεκόντ και Τοµά. Ήταν πλή-ρης αποτυχία. Οι εθνοφρουροί όχι µόνο απέκρουσαν την επίθεση, αλλά κάλεσαν το λαό του Παρισιού στους δρόµους. Χι-λιάδες εργάτες κατέβηκαν στην πλατεία Πιγκάλ, ενώ βγήκε να τους αντιµετωπί-σει η κύρια δύναµη τακτικού στρατού

του Παρισιού, το 81ο σύνταγµα. Όµως οι φαντάροι συναδελφώθηκαν µε τους ερ-γάτες και ανάγκασαν και τους αξιωµατι-κούς να ακολουθήσουν. Το ίδιο απόγευ-µα οι εξεγερµένοι στρατιώτες οδηγούν στο απόσπασµα τους δύο επικεφαλής στρατηγούς. Ο εµφύλιος πόλεµος έχει ξεκινήσει.

Η «εργατική κυβέρνηση» Η Κεντρική Επιτροπή της Εθνοφρου-ράς ήταν η µόνη εξουσία στο Παρίσι για τις επόµενες 8 µέρες. ∆εν κίνησε τα στρατεύµατά της ενάντια στις Βερ-σαλίες για να κόψει το απόστηµα της αστικής τάξης, την ώρα που ήταν πολύ εύκολο να κοπεί. Όλοι οι αστυνοµικοί και οι άνθρωποι του καθεστώτος έφευ-γαν ανενόχλητοι για τις Βερσαλίες, ενώ αφήνονταν ελεύθεροι µετά τον αφο-πλισµό τους ακόµη και οι κατάσκοποι που συλλαµβάνονταν µε στολές εθνο-φρουρών. Όπως γράφει ο Μαρξ, η πε-ριφρόνηση που ένιωθαν οι εργάτες του Παρισιού για τους αστούς προστάτευε τους δεύτερους από το ταξικό µίσος των πρώτων...

Αντίθετα, προσπάθησε να κάνει εκεί-νες τις υποδειγµατικές ενέργειες που θα έπειθαν τους φτωχούς στη Γαλλία και στον κόσµο να ακολουθήσουν το παρά-δειγµά της. Έτσι οργάνωσε εκλογές στο Παρίσι για τις 26 Μάρτη.

Αυτή η αφελής µεγαλοψυχία απέναντι στα αφεντικά θα πληρωθεί στη συνέχεια µε το αίµα δεκάδων χιλιάδων εργατών του Παρισιού...

Η νέα εργατική κυβέρνηση του Πα-ρισιού, η Κοµµούνα, ήταν ξεκάθαρα κυβέρνηση ταξικής µονοµέρειας. Όλα τα µέτρα που πήρε ήταν για να ανακου-φιστούν οι φτωχοί και να λειτουργήσει

στοιχειωδώς η πόλη. Η Κοµµούνα κα-τάργησε τα χρέη από ενοίκια, τη νυ-χτερινή εργασία, ανέβαλε την καταβο-λή των χρεών, καθιέρωσε τη δεκάωρη εργασία (που ήταν πρόοδος σε σχέση µε το προηγούµενο καθεστώς), χώρισε την εκκλησία από το κράτος και έπαψε να πληρώνει τους παπάδες, κατάργησε τον µόνιµο στρατό και την αστυνοµία και επέβαλε ανώτερο πλαφόν στους µισθούς ίσο µε αυτό του ειδικευµένου εργάτη.

Ένας Γερµανός εργάτης ηγήθηκε στο υπουργείο Εργασίας της Κοµµού-νας, ενώ φρούραρχος του Παρισιού ανέλαβε ο Πολωνός επαναστάτης Ντο-µπρόφσκι, και διοικητής του ιππικού της και του νότιου τοµέα άµυνας ο επίσης Πολωνός Βροµπλέφσκι. Ο διο-ρατικός Ντοµπρόφσκι ήταν αυτός που προσπαθούσε επίµονα να πείσει την Κοµµούνα να εκστρατεύσουν άµεσα κατά των Βερσαλιών. Και ο κατάλογος των αγωνιστών από άλλες χώρες δεν έχει τέλος.

Από τις πρώτες ενέργειες της Κοµµού-νας ήταν να καθιερώσει ως σύµβολό της την κόκκινη σηµαία και να γκρεµίσει τη στήλη Βαντόµ (εµβληµατικό µνηµείο του γαλλικού εθνικισµού).

Όµως το «η τάξη µας µπροστά από το έθνος» εφαρµοζόταν πολύ πιο συστη-µατικά από τους αστούς και τον Θιέρ-σο. Όσο ο λαός του Παρισιού έδινε και την τελευταία του πεντάρα για κανόνια για την άµυνα, οι τραπεζίτες, χρηµα-τιστές και στρατηγοί συναγωνίζονταν µε τους πολιτικούς για τις πιο ψηλές µίζες σε εξοπλισµούς και προµήθειες για το στρατό. Η «εθνική καταστρο-φή» της ήττας από την Πρωσία ήταν ανέλπιστο χρυσωρυχείο για την υψηλή κοινωνία και το επιτελείο. Όσο για τη στάση τους απέναντι στον Βίσµαρκ και τον Κάιζερ, ήταν δουλικότητα συνδυ-ασµένη µε δόσεις κουτοπονηριάς και κοµπασµού.

Ο Βίσµαρκ ανάγκασε τους Γάλλους συνοµιλητές του να κάνουν όλη τη βρό-µικη δουλειά κατά του εξεγερµένου Παρισιού. Ταυτόχρονα, για να επιτρέψει σε τσιγκούνικες δόσεις τον επανεξοπλι-σµό του Θιέρσου και την επιστροφή στο στρατό των Βερσαλιών όσων Γάλλων αιχ-µαλώτων ήταν έµπιστοι εχθροί της Κοµ-µούνας, επέβαλε όλους τους όρους του σε πλήρη αναλγησία.

Και η γαλλική αστική τάξη δέχτηκε τα πάντα, για να µπορέσει να συντρίψει το Παρίσι...

Η Κοµµούνα προσπάθησε να αντι-µετωπίσει την «εθνική καταστροφή», δηλαδή την ανικανότητα της γαλλικής αστικής τάξης να βγει από το αδιέξοδο που η ίδια δηµιούργησε. ∆εν τα κατά-φερε, γιατί πέρα από τις υποδειγµατικές δράσεις υπέρ των φτωχών χρειαζόταν και άγρια αποφασιστικότητα απέναντι στο κράτος και τους θεσµούς των πλούσιων κηφήνων.

Και όπως σε κάθε «εθνική κρίση» όπου δεν δίνεται λύση από τα κάτω και τα αρι-στερά, το τέλος της κρίσης ήταν το ανε-λέητο ξεσάλωµα της αντίδρασης και της αντεπανάστασης...

Πώς µια «εθνική κρίση» κατέληξε στην πρώτη «έφοδο στον ουρανό»

Το ανυπότακτο Παρίσι της ΚοµΜούναςΤου Χάρη Παπαδόπουλου

Προσπάθησε να κάνει εκείνες τις υποδειγµατικές ενέργειες που θα έπειθαν τους φτωχούς στη Γαλλία και στον κόσµο να ακολουθήσουν το παράδειγµά της.

αναλυση 1516 μαρτη 2016

Μ ε  τη  συμβολή  των  ιδεολο-γικών μηχανισμών του κρά-τους  έχει  εμπεδωθεί  στην Ελλάδα, ως «κοινή λογική», 

η αντίληψη ότι η σύγχρονη Τουρκία είναι ένα μονίμως επιθετικό και επεκτατικό κρά-τος, που συνήθως κρύβεται πίσω από τον ιμπεριαλισμό. Όμως η ιστορία δείχνει μια διαφορετική  πραγματικότητα:  στους  πέ-ντε πολέμους μεταξύ των δύο χωρών (δύο παγκόσμιους, δύο βαλκανικούς και τη Μι-κρασιατική εκστρατεία)  το  ελληνικό κρά-τος  συντάχθηκε  με  το  στρατόπεδο  των Μεγάλων  Δυνάμεων,  ήταν  μέσα  στους νικητές και με αυτόν τον αιματηρό τρόπο τριπλασίασε την έκταση και υπερδιπλασί-ασε τον πληθυσμό του. Στον μοναδικό πό-λεμο (1897) που δεν ενεπλάκησαν οι Μεγά-λες Δυνάμεις, το ελληνικό κράτος γνώρισε γρήγορη και ντροπιαστική ήττα. 

Στην κοινή γνώμη στην Τουρκία έχει, με ανάλογο τρόπο, εμπεδωθεί η αντίστροφη εκτίμηση: ότι η σύγχρονη Ελλάδα, με την υποστήριξη  του  δυτικού  ιμπεριαλισμού, υπήρξε βασική επεκτατική μηχανή, ο κα-τεξοχήν  ωφελημένος  «παίκτης»  από  τον ιμπεριαλιστικό  χειρισμό  του  Ανατολικού Ζητήματος,  δηλαδή  το  διαμελισμό  της παλιάς  Οθωμανικής  Αυτοκρατορίας  με-ταξύ των σύγχρονων αστικών κρατών που τη διαδέχθηκαν και με κυρίαρχο κριτήριο τα οικονομικά και στρατιωτικά συμφέρο-ντα των Μεγάλων Δυνάμεων. Στη σύγχρο-νη  (μετά  τον  Κεμάλ Ατατούρκ)  τουρκική διπλωματία  είχε  ανακηρυχθεί  σε  απαρα-βίαστο δόγμα η αρχή της αποφυγής συ-γκρούσεων με την Ελλάδα, αν δεν είχε δι-ασφαλιστεί τουλάχιστον η ουδετερότητα των Μεγάλων Δυνάμεων...

Το διαρκές συγκρουσιακό κλίμα μεταξύ των δύο χωρών υπήρξε ένα από τα βασικά διπλωματικά «εργαλεία» (διαίρει και βασί-λευε)  για  την  πραγματική  κυριαρχία  του ιμπεριαλισμού στην ανατολική Μεσόγειο.

Ο  αστικός  κόσμος  και  στις  δύο  όχθες του Αιγαίου  το αντιλήφθηκε σε μία μόνο ιστορική  «στιγμή»,  όταν  διέθετε  ισχυρές ηγεσίες. Στα 1928-32 ο Βενιζέλος εδώ και οι Ατατούρκ-Ινονού  στην  Τουρκία  αντιλαμ-βάνονται την ανάγκη να δοθεί τέλος στην πολιτική  του  εδαφικού  επεκτατισμού,  να δοθεί έμφαση στην οικονομική ανάπτυξη και  στον  κρατικό  εκσυγχρονισμό,  να  δι-εκδικηθεί ένα ελάχιστο όριο ανεξάρτητης στάσης απέναντι  στις Μεγάλες Δυνάμεις, ενόψει  των  τρομερών  διεθνών  συγκρού-σεων  που  ολοφάνερα  έρχονταν.  Στις 30/10/1930 υπογράφεται το σύμφωνο Βε-νιζέλου-Ινονού (Σύμφωνο Φιλίας) και στις 14/9/1933 υπογράφεται η Εγκάρδια Συνεν-νόηση (που εγγυάται το απαραβίαστο των συνόρων και ενταφιάζει τη Μεγάλη Ιδέα). Στο μεταξύ ο Βενιζέλος έχει προτείνει  για το Νόμπελ Ειρήνης τον... Κεμάλ Ατατούρκ! Αυτή η φωτεινή εξαίρεση ήταν καταδικα-σμένη να χαθεί μέσα στις φλόγες του επερ-χόμενου Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. 

Από τη Λοζάνη στο 1974Η ρύθμιση των συνόρων μεταξύ των δύο χωρών  καθορίστηκε  στη  Συνθήκη  της Λοζάνης (24/7/1923) με την εγγύηση των Μεγάλων Δυνάμεων που είχαν εμπλακεί στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και την υπο-γραφή της ΕΣΣΔ.

Εκεί καθορίστηκαν τα χερσαία σύνορα και  η  υποχρεωτική  ανταλλαγή  πληθυ-σμών με βάση το θρήσκευμα και στόχο τη μετάβαση σε σχετικά ομογενοποιημέ-να αστικά κράτη. Στη Λοζάνη καθορίστη-κε και ένα ζήτημα που στη μετά το 1974 περίοδο  έχει  γίνει  κρίσιμο:  η  κυριαρχία στο Αιγαίο. Η Συνθήκη δίνει στην ελληνι-κή κυριαρχία έναν μεγάλο αριθμό νησιών τα οποία αναφέρονται ονομαστικά, δίνει την  Ίμβρο και  την Τένεδο στην Τουρκία, κατοχυρώνει  την  ελεύθερη  και  ανεμπό-διστη ναυσιπλοΐα στο Αιγαίο για τα εμπο-ρικά αλλά και πολεμικά πλοία (φανερά τα συμφέροντα των Μεγάλων, αλλά και της ΕΣΣΔ), ενώ υπογραμμίζει ότι για τη διευ-κρίνιση της κυριαρχίας επί υπολοίπων ζη-τημάτων προϋποτίθεται νέα συνθήκη με την αναγκαία υπογραφή όλων των «εγγυ-ητών» της Λοζάνης.

Η Λοζάνη –μια συνθήκη που η Ελλάδα υπέγραψε ως νικήτρια– ήταν η βάση μιας στοιχειώδους σταθερότητας μέχρι το 1974.

Στα 1974, η ήττα του ελληνικού εθνικι-σμού στην Κύπρο –με τρομερές ευθύνες της χούντας που μπήκε σε σύγκρουση με την κυπριακή αστική  τάξη και  την  ισχυ-ρή εκκλησία, προσπαθώντας να επιβάλει πραξικοπηματικά την ένωση– έδωσε την αφορμή για την εισβολή της Τουρκίας και την  κατοχή  ενός  σημαντικού  τμήματος της  Κύπρου.  Τίποτα  δεν  θα  ήταν  πλέον ίδιο στις σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών.

Η κατάρρευση  της  επιστράτευσης,  τον Ιούλιο  του  1974,  απέτρεψε  έναν  ελληνο-τουρκικό πόλεμο και οδήγησε στην άμεση πτώση της  χούντας.  Στα  χρόνια που ακο-λούθησαν,  οι  κυβερνήσεις  της  ΝΔ  αλλά και  του ΠΑΣΟΚ οργάνωσαν μια σταδιακή «αντεπίθεση»  αναθεωρώντας  μονομερώς το καθεστώς κυριαρχίας στο Αιγαίο.

Λίμνη;Οι  κυρίαρχες  ιδέες  λένε  ότι  το  διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας δίνει τη δυνατότη-τα για επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων και της αιγιαλίτιδας ζώνης από τα (σήμερα διεθνώς αναγνωρισμένα) 6 ναυ-τικά μίλια στα 12 ναυτικά μίλια. Παρ’ όλα αυτά,  το  ελληνικό κράτος δεν καταφεύ-γει μονομερώς σε διεθνές δικαστήριο για να ζητήσει επίλυση του ζητήματος.

Και φρονίμως. Γιατί τα 12 μίλια ισχύουν ως  γενική αρχή  για  τις  λεγόμενες  «ανοι-χτές  θάλασσες».  Αντίθετα,  για  τις  κλει-στές  θάλασσες,  με  αντιτιθέμενες  χώρες που  διεκδικούν  δικαιώματα  «προ-εκβο-λής»,  η  μόνη  αρχή  είναι  η...  συμφωνία, 

που  προϋποθέτει  διαπραγμάτευση,  ενώ δεν είναι λίγοι οι νομικοί που θυμίζουν ότι μια τέτοια «διαπραγμάτευση» σε διεθνές επίπεδο μπορεί να αρχίζει από τη «μέση γραμμή  αποστάσεως»  (25ος  μεσημβρι-νός)  και  να  αντιμετωπίζει  μετέπειτα  ζη-τήματα όπως τα δικαιώματα που κατοχυ-ρώνουν τα νησιά κ.ο.κ.

Αυτό  που  αποκρύπτουν  οι  επίσημοι προπαγανδιστές  είναι  το  γεγονός  ότι τα  12  μίλια  μετατρέπουν  το  Αιγαίο  σε «κλειστή  ελληνική  λίμνη».  Οδηγούν  σε ναυτικό  αποκλεισμό  της  Τουρκίας  (που έχει δηλώσει ότι θα το θεωρούσε  «αιτία πολέμου»),  αλλά  και  σε  σοβαρό  περιο-ρισμό  της  διεθνούς  ναυσιπλοΐας,  που θα  εξαρτιόταν  πλέον  από  τη  συναίνεση του ελληνικού κράτους. Για παράδειγμα, μέχρι το 1989 κάθε σκέψη για τα 12 μίλια αποκλειόταν, λόγω των βέβαιων αντιδρά-σεων της ΕΣΣΔ που διατηρούσε «μόνιμο αγκυροβόλιο» πολεμικών πλοίων μεταξύ Κυθήρων και Αντικυθήρων. 

Η αποχώρηση των Ρώσων και οι πόλε-μοι  στη  Μέση  Ανατολή  (που  έκαναν  τη βάση στην Κρήτη πολύτιμη για τις ΗΠΑ) έχουν δημιουργήσει μια «ευκαιρία», που το ελληνικό κράτος αξιοποιεί,  επιδιώκο-ντας μια σιωπηρή, μια de facto επέκταση της κυριαρχίας στα ύδατα και στον εναέ-ριο χώρο του Αιγαίου και των άλλων θα-λασσών στα ανατολικά. Η Τουρκία, αντί-στοιχα,  επιχειρεί –με  «όπλο» τις πτήσεις μαχητικών–  να  επαναφέρει  την  όποια βάση  μελλοντικής  διαπραγμάτευσης στη γραμμή του 25ου μεσημβρινού, ενώ δηλώνει ότι θεωρεί «γκρίζα ζώνη» όποιο ζήτημα δεν έχει λυθεί στη Λοζάνη.

Το αποτέλεσμα είναι ο ακήρυχτος πό-λεμος  «χαμηλής  έντασης»  στους  ουρα-νούς  και  στις  βραχονησίδες.  Μια  κατά-σταση που βυθίζει και  τις δύο χώρες σε κρίση  (υποχρεώνοντας  σε  πρωτοφανή επίπεδα εξοπλισμών), ενώ τις δένει στην ουρά  των  σημερινών Μεγάλων Δυνάμε-ων, κυρίως των ΗΠΑ.

Αριστερά;Μετά  τη  Μεταπολίτευση,  η  Αριστερά αποδέχθηκε  την πίεση  της  εθνικής  ενό-τητας πάνω στα ζητήματα «κυριαρχίας». Υπήρξαν  φορές  που  καταψήφισε  τον προϋπολογισμό  του  κράτους,  υπερψη-φίζοντας  όμως  πάντα  τις  πολεμικές  δα-πάνες,  ακόμα  και  τα  φαραωνικά  σχέδια όπως η «αγορά του αιώνα» ή τους παρα-λογισμούς της εποχής του δόγματος «θα γίνουμε αστακός», στον καιρό της παντο-

δυναμίας του ΠΑΣΟΚ, που οι εξοπλισμοί ήταν η βάση του συστήματος της μίζας και της διαφθοράς.

Ένα τμήμα της κομουνιστικής Αριστε-ράς  που  παλιότερα  χαρακτήριζε ως φα-σιστικό  κάθε  σύνθημα  που  οδηγούσε στη μετατροπή του Αιγαίου σε ελληνική λίμνη σήμερα κάνει κριτική στην αστική τάξη και τις κυβερνήσεις της για... ψοφο-δεή  στάση  απέναντι  στον  ιμπεριαλισμό (αλλά  και  την  Τουρκία),  κατηγορώντας τους επειδή, τάχα, αρνούνται να επεκτεί-νουν τα  «κυριαρχικά δικαιώματα» στα  12 μίλια. Είναι μια επικίνδυνη υπόκλιση στον ελληνικό εθνικισμό. 

Όμως, στο μεταξύ η περιοχή έχει αλλά-ξει δραματικά. Ο πόλεμος στην Ανατολή, διά μέσου της Συρίας, έχει φτάσει κυρι-ολεκτικά  στην  πόρτα  μας.  Η  κρίση  έχει βυθίσει την Ελλάδα στην κοινωνική ερή-μωση, ενώ και στην Τουρκία είναι φανερό ότι  ο  «φωτεινός  κύκλος»  έχει  τελειώσει ήδη. Η προσφυγική κρίση θα δοκιμάσει τις  αντοχές  –κοινωνικές  και  πολιτικές– και στις δύο όχθες του Αιγαίου.

Μπροστά  σε  αυτήν  την  κατάσταση,  ο Αλέξης Τσίπρας –μετά τις «θερμές» επισκέ-ψεις του στο κράτος του Ισραήλ και στους νέους  δικτάτορες  της  Αιγύπτου–  επισκέ-φθηκε  την  Τουρκία.  Και  μίλησε  σαν  ένας «κατεψυγμένος»  Ανδρέας  Παπανδρέου. Διατηρώντας παγωμένες τις θέσεις «αναμέ-τρησης» για την κυριαρχία στο Αιγαίο, παρά το προφανές κόστος και τους προφανέστα-τους κινδύνους.   Κυρίως όμως δείχνοντας την πρόθεση να συνεχίσει να χειρίζεται τα ελληνοτουρκικά  με  βάση  τη  δημαγωγική σκοπιμότητα της συμφιλίωσης με τον εσω-τερικό πολιτικό «εθνικό χώρο».

Σε  αντίθεση με  όλα αυτά,  η Αριστερά οφείλει  να  σπάσει  το  πλαίσιο  υποταγής στον ανταγωνισμό για κυριαρχία. Να δη-λώσει ότι η ειρήνη αποτελεί μείζον αγαθό για τους εργαζόμενους και τις λαϊκές δυ-νάμεις. Να προτείνει μια πολιτική φιλίας και  συνεργασίας  ανάμεσα  στην  Ελλάδα και  την Τουρκία,  που  είναι  προϋπόθεση για  να  βγουν  οι  λαοί  της  περιοχής  από τη  μιζέρια  της  υποταγής  στους  εμπό-ρους των όπλων και στους άρχοντες του ιμπεριαλισμού.

Αυτά  που  διακήρυξαν  αλλά  δεν  μπο-ρούσαν ή και δεν ήθελαν στην πραγματι-κότητα να κάνουν ο Βενιζέλος και ο Ατα-τούρκ παραμένουν υποχρεώσεις για την Αριστερά  και  το  εργατικό  κίνημα,  τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Τουρκία. 

Του Αντώνη Νταβανέλου

Ο αντιτουρκισμός και η Αριστερά

αντιρατσισμοσ16 16 μαρτη 2016

Με μεγάλη συμμετοχή εθελοντών, μαθητών και αλληλέγγυων πραγματοποιήθηκε το

Αποκριάτικο Πάρτι του Κυριακάτικου Σχολείου Μεταναστών στο Green Park στο Πεδίο του Άρεως. Ντόπιοι και μετανάστες χορέψαμε

μαζί μέχρι το πρωί, αποδεικνύοντας για ακόμη μία φορά ότι όλοι μαζί μπορούμε να ζήσουμε

αρμονικά!

Το Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών πραγματοποίησε την Κυριακή 13 Μάρτη δράση αλληλεγγύης προς τους πρόσφυγες στο λιμάνι. Αφού μεταφέραμε εκατοντάδες συσκευασμένα

κρουασάν που μας είχαν φέρει στο σχολείο αλληλέγγυοι από όλη την Αθήνα, τα πήγαμε στο

λιμάνι και με τη βοήθεια των «Μπαλονιών της Αγάπης» και με εξοπλισμό μερικές μαριονέτες

και μερικά κρουστά χαρίσαμε στα προσφυγάκια μερικά χαμόγελα!

Ο βουλευτής Νομού Λέσβου Χαρ. Αθανασίου συνυπέγραψε Ερώτηση-Α.Κ.Ε. προς τον υπουργό

Υγείας Ανδρέα Ξανθό με θέμα τον κίνδυνο για τη δημόσια υγεία από τον εγκλωβισμό χιλιάδων προσφύγων και μεταναστών στη χώρα. Συγκεκριμένα αναφέρει ότι χιλιάδες

άνθρωποι, πρόσφυγες και μετανάστες, μεταξύ των οποίων πολλά μικρά παιδιά, εισέρχονται

καθημερινά στην Ελλάδα δίχως μέχρι σήμερα να έχουμε επίσημα τεκμηριωμένα στοιχεία για

την κατάσταση της υγείας τους, καθώς στα κέντρα υποδοχής και φιλοξενίας δεν διενεργείται

καταγραφή των υγειονομικών προφίλ, των προβλημάτων υγείας και των ενδεχόμενων

μεταδοτικών λοιμωδών ασθενειών τους.

Μια Δανή συγγραφέας και ακτιβίστρια για τα δικαιώματα των παιδιών δικάζεται στην

Κοπεγχάγη με τους νόμους για το τράφικινγκ επειδή βοήθησε πρόσφυγες. Η Δανία, μετά την κραυγαλέα απόφαση να κάνει πλιάτσικο

στις περιουσίες των προσφύγων, συνεχίζει και βρίσκει νέους τρόπους να δείξει την ξενοφοβία της και να εμποδίσει τις όποιες φωνές μέσα στη

χώρα θέλουν να σταθούν αλληλέγγυες στους κατατρεγμένους και ξεσπιτωμένους ανθρώπους που αναζητούν μια ζωή κάπου μακριά από τον

πόλεμο. Η αλήθεια είναι ότι φοβούνται την αλληλεγγύη μας...

Πάνω από 1.500 πρόσφυγες έφυγαν τη Δευτέρα από τον καταυλισμό, φορτωμένοι με τα υπάρχοντά τους, αποφασισμένοι να βρουν

κάποιο αφύλακτο σημείο για να εισέλθουν στην ΠΓΔΜ. Προχώρησαν ως το χωριό Χαμηλό, που βρίσκεται 8 χλμ. μακριά από την Ειδομένη, και

με κίνδυνο της ζωής τους πέρασαν τα ορμητικά νερά ενός παραπόταμου του Αξιού. Κάποιοι από τους νεότερους κρατούσαν ένα σχοινί στις δύο όχθες του ποταμού και οι υπόλοιποι κρατούσαν

το σχοινί και περνούσαν απέναντι. Πέρασαν γυναικόπαιδα, πατεράδες που κρατούσαν

αγκαλιά τα παιδιά τους, ηλικιωμένοι, ακόμη και ορισμένοι ανάπηροι σε αναπηρικά αμαξίδια. Στο

μικρό χωριό Μόιν της ΠΓΔΜ τους περίμεναν ισχυρές δυνάμεις της αστυνομίας και του

στρατού. Οι πρόσφυγες κρατήθηκαν έως αργά το βράδυ στο χωριό, όπου είχαν μετακινηθεί

φορτηγά του στρατού. Εκπρόσωπος της αστυνομίας ανακοίνωσε ότι οι πρόσφυγες

θα επαναπροωθηθούν στην Ελλάδα. Όσο τα σύνορα παραμένουν κλειστά, οι άνθρωποι θα

οδηγούνται ΣΤΟ να χρησιμοποιούν επικίνδυνα περάσματα και να θέτουν σε κίνδυνο τη ζωή τους. Ή να τη χάνουν, όπως οι τρεις Αφγανοί

που βρέθηκαν νωρίτερα το ίδιο πρωί νεκροί στη Γευγελή. Εμείς οφείλουμε να σταθούμε στο

πλάι τους και να απαιτήσουμε να ανοίξουν τα σύνορα. Όχι στους δολοφονικούς φράχτες της

Ευρώπης-φρούριο!μικρ

ά αν

τιρα

τσισ

τικά

Επιμ

έλει

α: Έ

λενα

Παπ

αγεω

ργίο

υ

Ο ι τελευταίες εξελίξεις δείχνουν ότι το Προσφυγικό πέρασε οριστικά σε μια νέα φάση, που θα είναι πολύ πιο δύσκολη για τους ίδιους τους

πρόσφυγες και πολύ πιο απαιτητική για όσους βρίσκονται δίπλα τους ως αλληλέγγυοι. Η συ-γκέντρωση ειδών πρώτης ανάγκης και η αντιμε-τώπιση των άμεσων προβλημάτων των προσφύ-γων δεν αρκούν πια ούτε κατά διάνοια.

Πρώτα απ’ όλα πρέπει να δούμε τα πράγματα υπό νέο πρίσμα. Η Ελλάδα δεν είναι πια χώρα τράνζιτ, όπου πρέπει να φροντίσουμε τους πρόσφυγες για ένα σύντομο χρονικό διάστημα, ώσπου να συνεχίσουν το ταξίδι τους προς τη χώρα προορισμού τους. Το κλείσιμο των συνό-ρων καθιστά την Ελλάδα χώρα εγκατάστασης –για ποιο αριθμό προσφύγων και για πόσο καιρό είναι ακόμα άγνωστο. Και αυτό βάζει στους αλ-ληλέγγυους τελείως διαφορετικά –ή έστω πολύ πιο σύνθετα– καθήκοντα.

Μέχρι τώρα η αλληλεγγύη ήταν ο κανόνας και οι αντιδράσεις για την παρουσία των προσφύ-γων εδώ ιδιαίτερα περιθωριακές, περιορισμένες στο πιο αντιδραστικό κομμάτι της κοινωνίας. Τα επιχειρήματα που η ακροδεξιά προσπάθησε να προωθήσει –τα περί επικίνδυνων τζιχαντιστών που κρύβονται μέσα στις βάρκες και τα περί μουσουλμάνων που θα αλλοιώσουν την κουλ-τούρα μας και θα προσπαθήσουν να επιβάλουν τη θρησκεία τους– βρήκαν κλειστά τα αυτιά της μεγάλης πλειοψηφίας του κόσμου.

Τα θύματα της φτώχειας και του πολέμου δεν προκάλεσαν φόβο στα θύματα της λιτότητας και των μνημονίων. Δεν χρειάστηκε καμιά ιδιαίτερη ιδεολογική επεξεργασία για να γίνει αυτό, ο αν-θρωπισμός και σε έναν βαθμό το ταξικό ένστι-κτο ήταν αρκετά.

Ο ανθρωπισμός των απλών ανθρώπων θα δο-κιμαστεί όταν θα προσπαθούν να τον πείσουν ότι τα νοσοκομεία δεν επαρκούν για να περιθάλ-ψουν τους πρόσφυγες, και αυτό θα σημαίνει ση-μαντική επιδείνωση της περίθαλψης –που είναι ήδη διαλυμένη.

Αυτό τι σημαίνει πρακτικά για το κίνημα αλ-ληλεγγύης; Δύο πράγματα κυρίως. Το πρώτο είναι ότι για να αντέξει την πίεση και να συνεχί-σει να είναι αποτελεσματικό, πρέπει να γίνει πιο πολιτικό και πιο διεκδικητικό. Αλλιώς θα μεταλ-λαχθεί σε απλή φιλανθρωπία, και όσοι θέλουν να προσφέρουν απλά θα προσφέρουν κάποια είδη σε δομές που λειτουργούν υπό κυβερνητι-κή ομπρέλα, τη στιγμή που η ίδια η κυβέρνηση ακολουθεί πρακτικές δολοφονικές για τους πρό-σφυγες. Η συγκέντρωση ειδών πρώτης ανάγκης δεν είναι πια το πρώτο ζητούμενο. Όπως εξελίσ-σονται τα πράγματα, οι πρόσφυγες θα βρεθούν σε τεράστια στρατόπεδα συγκέντρωσης που θα τα διαχειρίζονται το κράτος και ο στρατός, θα είναι κλειστά για τους πρόσφυγες, που δεν θα έχουν δικαίωμα να φύγουν, αλλά και κλειστά για την κοινωνία, αφού όπως φαίνεται δημοσιογρά-φοι και αλληλέγγυοι δεν θα μπορούν να μπουν.

ΔιεκδικήσειςΑλληλεγγύη στους πρόσφυγες για το επόμενο διάστημα θα σημαίνει πρώτα και κύρια διεκ-δίκηση. Η πίεση για ανοιχτά σύνορα πρέπει να ξεκινήσει από την Ελλάδα και να απλωθεί ως κί-νημα σε όλη την Ευρώπη. Η απαίτηση να φύγει τώρα το ΝΑΤΟ από το Αιγαίο πρέπει να εκφρα-στεί δυναμικά, μαζί με την απαίτηση για παύ-

ση των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων. Να στα-θούμε απέναντι στις επαναπροωθήσεις και τις απελάσεις και να διεκδικήσουμε με κάθε τρόπο τη διακοπή των δολοφονικών πρακτικών που πρόθυμα υιοθετεί η ελληνική κυβέρνηση. Να σταματήσουμε τη δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης, αυτών των κολαστηρίων όπου θα φυλακίζονται οι πρόσφυγες σαν εγκλημα-τίες και θα ζουν σε άθλιες συνθήκες. Αντί γι’ αυτό, βασικός μας σκοπός πρέπει να είναι η δημιουργία ξενώνων φιλοξενίας σε κάθε δήμο, σε κάθε πόλη της χώρας. Να χρησιμοποιήσου-με τα χιλιάδες άδεια κτίρια για να στεγάσουμε τις οικογένειες των προσφύγων. Αυτές οι δο-μές φιλοξενίας θα είναι ανοιχτές στην κοινω-νία και οι άνθρωποι θα φιλοξενούνται εκεί και δεν θα είναι φυλακισμένοι. Δομές που σε κάθε περιοχή θα εποπτεύονται από τις ομάδες των αλληλέγγυων, που θα πρέπει να λειτουργούν συντονισμένα. Που θα είναι ανοιχτές και για κάθε άπορο και άστεγο που βρίσκεται στην περιοχή. Και που φυσικά πρέπει να διεκδική-σουμε να χρηματοδοτούνται από τον κρατικό προϋπολογισμό.

Ταξική ενότηταΤο δεύτερο πράγμα που απαιτεί η συγκυρία από το κίνημα αλληλεγγύης στους πρόσφυ-γες είναι να εστιάσει στις αιτίες και όχι στα αποτελέσματα και να συνδέσει τα προβλήμα-τα ντόπιων και προσφύγων. Ο πόλεμος και η φτώχεια δεν είναι φυσικές καταστροφές, οι πρόσφυγες δεν φεύγουν από τις χώρες τους γιατί τους χτύπησε η κακή μοίρα. Είναι θύμα-τα της εξαθλίωσης που προκαλεί η καταλή-στευση ολόκληρων χωρών και των πολέμων και των δικτατοριών που επιβάλλονται για τα κέρδη. Και πρόσφυγες θα υπάρχουν όσο το οικονομικό σύστημα βασίζεται στην εκμετάλ-λευση ανθρώπου από άνθρωπο. Θύματα του ίδιου συστήματος είμαστε και εμείς, σε μικρό-τερη κλίμακα, με τις δολοφονικές πολιτικές που εφαρμόζονται στη χώρα τα χρόνια των μνημονίων. Άρα με τους πρόσφυγες έχουμε να δώσουμε κοινούς αγώνες ενάντια σε όσα μας καταπιέζουν.

Η λύση είναι κοινή: στάση πληρωμών στους τοκογλύφους, εθνικοποίηση των τραπεζών, αξιοποίηση των πόρων για τις ανάγκες του κό-σμου της εργασίας. Και αυτή είναι η μόνη ρεα-λιστική λύση και για τις ζωές μας και για τους πρόσφυγες.

Της Έφης Γαρίδη

Η αλληλεγγύη να γίνει διεκδίκηση

αντιρατσισμοσ 1716 μαρτη 2016

Α ς  πάρουμε  τα  πράγματα  με τη σειρά. Ο παρατεταμένος, ανηλεής  και  ολοκληρωτικός ιμπεριαλιστικός  πόλεμος  δι’ 

αντιπροσώπων στη Συρία έχει οδηγήσει πλήθη  προσφύγων  πρώτα  στο  Λίβανο, κατόπιν  στην  Τουρκία  και  εν  συνεχεία στην  Ευρώπη,  με  ενδιάμεσο  σταθμό κυρίως  την  Ελλάδα  –γιατί  υπάρχει  και η λιγότερο γνωστή διαδρομή της Μαύ-ρης Θάλασσας ή του Καυκάσου. Δίπλα σε  αυτά  τα  προσφυγικά  κύματα,  προ-στίθενται πληθυσμοί από τα  «διαλυμέ-να  και  αποτυχημένα»  κράτη  του  Ιράκ, του  Πακιστάν,  του  Αφγανιστάν,  της Υεμένης, της Σομαλίας και της Λιβύης, δηλαδή  όλα  εκείνα  τα  κράτη  και  έθνη που ένιωσαν στο πετσί τους την πρώτη και  τη  δεύτερη  φάση  των  αντιτρομο-κρατικών  (εντός  ή  εκτός  εισαγωγικών) πολέμων,  είτε  σε  αυτούς  πρωταγω-νίστησαν  οι  ΗΠΑ  και  η  Συμμαχία  των Προθύμων,  είτε  η  Γαλλία,  είτε  η  Σα-ουδική  Αραβία  (περιπτώσεις  Υεμένης, Σομαλίας, Συρίας), είτε η Τουρκία και η Ρωσία  –υποστηρίζοντας  ενεργά  το  κα-θεστώς Άσαντ. 

Αν  και  η  Ευρώπη,  κυρίως  στα  όρια της  ΕΕ,  είχε  γίνει  προορισμός  προ-σφυγικών  πληθυσμών  ήδη  την  προη-γούμενη  δεκαετία,  πέφτοντας  «θύμα» της  οικονομικής  της  επιτυχίας,  στο ογκούμενο  κύμα  προσφυγιάς  του  τε-λευταίου  έτους  πιάστηκε  ηθελημένα απροετοίμαστη. Έχοντας παροξύνει τα αντιμεταναστευτικά  και  ξενοφοβικά αντανακλαστικά  των  Ευρωπαίων  ακό-μη και στις θεωρητικά πιο προηγμένες και  εύρωστες  οικονομίες  και  κοινωνί-ες, ως κάπηλο αντίβαρο στη λιτότητα, το  ξήλωμα  του  κοινωνικού  κράτους, την  εργασιακή  αβεβαιότητα  και  ανα-σφάλεια,  την  υπονομευμένη  αξιοπι-στία  των δημοκρατικών θεσμών,  η  ΕΕ αντιμετώπισε  με  τον  γνωστό,  βραδύ και αποσπασματικό τρόπο το προσφυ-γικό ζήτημα, ακολουθώντας όμως δύο βασικά  αξιώματα:  πρώτον  ότι  οι  πρό-σφυγες είναι κατά βάση ανεπιθύμητοι, οπότε στους δρόμους φυγής τους πρέ-πει  να  ανεγερθούν  μεγάλα  και  απαγο-ρευτικά  εμπόδια,  και  δεύτερον  ότι  το μανιχαϊστικό σχήμα ενός εκτεταμένου και με παγκόσμιες διαστάσεις, άλλοτε θερμού  άλλοτε  ψυχρού  πολέμου  των πολιτισμών  (η  «καλή»,  «χριστιανική» Δύση  -  Ευρώπη  κόντρα  στην  «κακή», «μουσουλμανική»  Ανατολή  -  αραβι-κό  κόσμο)  τερματίζει  ντε  φάκτο  την «ανοχή», τις πολυπολιτισμικές κοινωνί-ες,  τη  διαφορετικότητα  και  επομένως την –έστω και  τύποις–  επί  ίσοις όροις συνύπαρξη. 

ΣτρατιωτικοποίησηΈτσι, οι υγροί τάφοι στο Αιγαίο και στα ανοιχτά της Ιταλίας ήταν και είναι μέρος της  ευρωπαϊκής  αντιμεταναστευτικής πολιτικής.  Οι  φράχτες  του  ελληνικού Έβρου  ή  του  ισπανικού  Μαρόκου  από 

θλιβερή  εξαίρεση  έχουν  γίνει  κανό-νας  των  συνοριακών  γραμμών  από  τη Βαλτική  έως  τη  FYROM  –ακολουθούν η  Βουλγαρία  και  η  Αλβανία.  Η  στρατι-ωτικοποίηση  της  διαχείρισης  με  γνώ-μονα την επιβολή της αναχαίτισης που ξεκίνησε σε «χαλαρούς» ρυθμούς με τη Frontex  παίρνει  κολοσσιαίες  διαστά-σεις,  γεωγραφικού  και  επιχειρησιακού χαρακτήρα.  Πρώτα  με  τη  μετατροπή της  Frontex  σε  μεικτό  σώμα  ημιστρα-τιωτικής  δομής  και  στελέχωσης  και πεδίο δράσης  τόσο στην  ξηρά όσο και στη  θάλασσα  –μια  ακτοφυλακή  πολύ κοντά σε ειδικό σώμα πεζοναυτών, κα-τάσταση  την  οποία  έχει  διαμορφώσει ήδη η Τουρκία στα δικά της σύνορα με τη  Συρία.  Κατόπιν  με  την  εμπλοκή  της αρμάδας  του  ΝΑΤΟ,  έπειτα  από  την ενθουσιώδη  πρόσκληση  της  συγκυ-βέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και τη δισυπό-στατη  τακτική  της  Άγκυρας.  Συνεχώς με την ίδρυση πρώτα πρόχειρων καταυ-λισμών εγκλεισμού, μετά πιο μόνιμων, και  εν  συνεχεία  την  αναβάθμιση  κατ’ αρχάς  του  Γενικού Επιτελείου  Στρατού σε  ιδρυτή,  διαχειριστή  και  συντονιστή των χοτ σποτ στην ελληνική επικράτεια, με  επικεφαλής  τον  υποστράτηγο  των ειδικών  δυνάμεων  Κωνσταντίνο  Φλώ-ρο.  Εδώ  ακολουθείται  πιστά  το  άθλιο και  απάνθρωπο  πρότυπο  των  τεράστι-ων  στρατοπέδων  συγκέντρωσης  που έζησε τελευταία φορά η Ευρώπη στους διαδοχικούς  πολέμους  στη  Γιουγκο-σλαβία  και  κυρίως  στο  Κόσοβο,  και  η Αφρική  στις  αλλεπάλληλες  συρράξεις, π.χ.  στο  Κονγκό  ή  τη  γενοκτονία  στη Ρουάντα. [...]

Στο  ίδιο  πλαίσιο  πρέπει  να  συμπε-ριληφθεί  η  εναγώνια  προσπάθεια  της συγκυβέρνησης  ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ,  η  οποία τρέχει  πίσω  από  τις  εξελίξεις,  πιστή στο  ευρωπαϊκό  πρότυπο  της  ηθελημέ-νης  προχειρότητας,  να  καλύψει  θέσεις εργασίας στα  χοτ σποτ, μέσω  των προ-γραμμάτων  κοινωφελούς  εργασίας  του υπουργείου  Εργασίας  και  των  ΟΤΑ  α’ βαθμού,  με  συμβάσεις  πεντάμηνης  ή οκτάμηνης  διάρκειας.  Από  τη  στιγμή που δεν καταγγέλλεται και δεν τερματί-

ζεται ο ασφυκτικός ζουρλομανδύας της λιτότητας,  η  συγκυβέρνηση  αποπειρά-ται να επανδρώσει τα χοτ σποτ καταφεύ-γοντας  σε  αλχημείες  ανεύρεσης  πόρων και  ανθρώπινου  δυναμικού  ενώ  διόλου τυχαία  προτεραιότητα  δίνεται  σε  προ-σωπικό  φύλαξης  και  όχι  σε  προσωπικό καθαριότητας,  υγειονομικής  κάλυψης ή κοινωνικούς λειτουργούς. Οι πρόσφυ-γες  αντιμετωπίζονται  σαν  εν  δυνάμει εγκληματίες  και  απόβλητοι,  χωρίς  δι-καιώματα και διασφαλίσεις, περιορισμέ-νοι  και  κρατούμενοι  για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα στα χοτ σποτ, τις νέες Αμυγδαλέζες. 

ΚονδύλιαΤην  ίδια  στιγμή,  παραμένει  μια  διαρ-κής  και  κρίσιμη  εκκρεμότητα.  Από  το περασμένο καλοκαίρι  και  ενώ οι  αριθ-μοί  των  προσφύγων  που  κατέφταναν στα  νησιά  του  Αιγαίου  αυξάνονταν συνεχώς,  προέκυψαν  και  οι  διάφορες ΜΚΟ,  άλλες  περισσότερο  γνωστές, ικανές  και  προβεβλημένες,  και  άλλες ουρανοκατέβατες.  Με  αφορμή  μάλι-στα  την  κατάσταση  που  διαμορφώ-θηκε  στη  Λέσβο,  όπου  βρέθηκαν  να δραστηριοποιούνται  72  ΜΚΟ  σε  διά-στημα  λίγων  μηνών,  πολλές  εξ  αυτών χωρίς  πιστοποίηση,  χωρίς  διαπιστευ-τήρια  προηγούμενης  δράσης,  χωρίς «προϋπηρεσία», η συγκυβέρνηση είχε, υποτίθεται,  δρομολογήσει  μέσω  της ΕΛ.ΑΣ. και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης την  καταγραφή  και  τη  συμπερίληψή τους σε μητρώα εθελοντικών οργανώ-σεων,  τα  οποία  ακόμη  δεν  έχουν  κα-ταρτιστεί.  Το  θέμα  δεν  είναι  καθόλου ασήμαντο  και  αμελητέο.  ΟΙ  ΜΚΟ  οι οποίες  βρίσκονται  και  δραστηριοποι-ούνται  στην  Ελλάδα  διεκδικούν  γεν-ναίο κομμάτι από τα ευρωπαϊκά κονδύ-λια τα οποία προορίζονται, στα χαρτιά, για την ανακούφιση και τη στήριξη των προσφύγων και εκπορεύονται από τον επίτροπο Ανθρωπιστικής Βοήθειας και Διαχείρισης  Κρίσεων,  Κύπριο  Χρήστο Στυλιανίδη. Εξάλλου αυτό ήταν και  το μήνυμα  της  Κομισιόν  πριν  από  λίγες εβδομάδες,  όταν  διαπιστώνονταν  οι 

καθυστερήσεις  και  οι  παλινωδίες  του ευρύτερου  ελληνικού  κρατικού  μηχα-νισμού, ο οποίος σημειωτέον ήδη από την εποχή της κυβέρνησης Αντώνη Σα-μαρά δεν έχει εκταμιεύσει περίπου 136 εκατομμύρια ευρώ, που λιμνάζουν στα ευρωπαϊκά  ταμεία,  για  το  ίδιο  θέμα. Έτσι η Κομισιόν έχει προαναγγείλει ότι τα κονδύλια από τούδε και στο εξής θα κατανέμονται απευθείας στις ΜΚΟ που θα  βρίσκονται  στο  «πεδίο»  της  προ-σφυγικής κρίσης. 

Το  ζήτημα  φαίνεται  ότι  απασχόλησε ιδιαιτέρως και τον ίδιο τον πρωθυπουρ-γό Αλέξη Τσίπρα στη συνάντησή του με τον  Χρήστο  Στυλιανίδη.  Η  αποστροφή Τσίπρα ότι «η Ελλάδα μπορεί να φτιάχνει 10.000  θέσεις  μεταναστών,  κάτι  που καμιά  ΜΚΟ  δεν  καταφέρνει»  υπονοεί ότι  υπάρχει  ένας  υπόγειος  «πόλεμος» για  τα  ευρωπαϊκά  κονδύλια  ανάμεσα σε ΜΚΟ με προσβάσεις στους διαδρό-μους  και  τα  λόμπι  των  Βρυξελλών  και το  επίσημο  ελληνικό  κράτος,  που  επι-διώκει  να  αποσπάσει  πια  και  παρά  τις καθυστερήσεις  το  σύνολο  των  κονδυ-λίων.  Ο  πρωθυπουργός  όμως  οφείλει να  εξηγήσει  δημόσια:  Πώς  «φτιάχνει» η Ελλάδα 10.000 θέσεις σε χοτ σποτ ή άλλες  δομές  για  τους  πρόσφυγες;  Η... ταχύτητα  που  αίφνης  παρατηρείται  εί-ναι δυσεξήγητη. 

Αξίζει  πάντως  να  τονιστούν  τα  ακό-λουθα:  Πρώτον,  ότι  το  θεσμικό  πλαί-σιο  πλέον  δίνει  τη  δυνατότητα  στους συναρμόδιους  υπουργούς  (Άμυνας, Μετανάστευσης,  Δημόσιας  Τάξης)  να καταφεύγουν στο αγαπημένο σπορ της εκτελεστικής  εξουσίας,  τις  απευθείας αναθέσεις  έργου,  χωρίς  διαγωνιστικές διαδικασίες  και  όρους  δημοσιότητας και  διαφάνειας  (βλέπε  «Διαύγεια»)  με οτιδήποτε  αυτό  συνεπάγεται  για  το ποιοι  είναι  οι  τελικοί  ανάδοχοι  (εθνι-κοί  και  μη)  εργολάβοι  και  για  πιθανές και  πολλαπλές  υπερκοστολογήσεις. Με απλά λόγια, με πρόσχημα τις «επεί-γουσες  ανάγκες»  στήνεται  ένα  οικονο-μικό  πάρτι  συμφερόντων  στην  πλάτη της  προσφυγιάς.  Δεύτερον  ότι  το  ΓΕΣ προφανώς  προσδοκά  και  αυτό  μερίδα από  τα  ευρωπαϊκά  κονδύλια,  καθώς αφενός  βάζει  τους  περισσότερους  χώ-ρους-στρατόπεδα και αφετέρου χρησι-μοποιεί τους δικούς τους μηχανισμούς κινητοποίησης πόρων, μέσων και στρα-τιωτών.  Τρίτον  και  ίσως  σημαντικότε-ρο,  ότι  από  το  περασμένο  καλοκαίρι  η αρμόδια Διαχειριστική Αρχή που συνε-στήθη  στο  υπουργείο  Εσωτερικών  και Διοικητικής  Ανασυγκρότησης  και  υπά-γεται στον αναπληρωτή υπουργό Μετα-νάστευσης, με επικεφαλής τον εκάστο-τε  γενικό  γραμματέα  του  υπουργείου, ακόμη δεν  έχει  συγκροτηθεί  σε  σώμα, με  αποτέλεσμα  να  μην  μπορεί  να  απο-κτήσει αυθύπαρκτο ρόλο και  έργο. Με αυτή  την  οργανωμένη  ανοργανωσιά, οι  πρόσφυγες  παραμένουν  «ύλη»  κατ’ αρχάς  του  υπουργείου  Δημόσιας  Τά-ξης  και  πλέον  και  του  Άμυνας,  παρο-ξύνοντας  τις  συνδηλώσεις  για  ζήτημα καταρχήν εθνικής ασφάλειας και όχι αν-θρωπιστικής κρίσης και μέριμνας. [...]

ΜΚΟκρατία, στρατοκρατία, συντηρητική αναδίπλωση του ελληνικού κράτους

Στην πλάτη της προσφυγιάςΤου Γιάννη Νικολόπουλου

Ολόκληρο στο RProject.gr

ΔΙΕΘΝΗ18 16 ΜΑΡΤΗ 2016

Ηχηρό µήνυµα η άνοδος του AfD στη Γερµανία

Η µεγάλη, σοκαριστική είδηση από τις πρόσφατες εκλογές σε τρία γερµανικά κρατίδια ήταν αναµφίβολα η εντυ-

πωσιακή εµφάνιση της «Εναλλακτικής για τη Γερµανία» (AfD). Κατεβαίνοντας για πρώτη φορά στις εκλογές σε αυτά τα κρατίδια, το AfD κέρδισε το 24% και τη 2η θέση στη Σαξονία-Άνχαλτ, το 15% και την τρίτη θέση στη Βάδη-Βιρτεµβέρ-γη και το 12,6% και την τρίτη θέση στη Ρηνανία-Παλατινάτο.

Το AfD ξεκίνησε ως δεξιό ευρωσκε-πτικιστικό µε ισχυρές δόσεις λαϊκισµού, σταδιακά εµφάνισε µια συνολικότερη αντιδραστική ατζέντα στα κοινωνικά ζη-τήµατα (ισλαµοφοβία, απαγόρευση δια-ζυγίων, άποψη πως οι γυναίκες πρέπει να κάνουν τουλάχιστον τρία παιδιά η καθε-µία, επιθέσεις στο φεµινισµό και στους «µη ετεροφυλόφιλους») και µε την εµφά-νιση του Προσφυγικού υιοθέτησε τις πιο ακραία ρατσιστικές απόψεις («να τους πυροβολάµε στα σύνορα προκειµένου να σταµατήσουν να τα περνάνε»).

Πρόκειται για την καλύτερη εκλογική επίδοση κόµµατος «στα δεξιά της ∆εξι-άς» στη Γερµανία µετά τον Β’ Παγκόσµιο Πόλεµο. Και συνοδεύεται από την εµφά-νιση του Pegida στους δρόµους και την αύξηση των ρατσιστικών επιθέσεων από ακροδεξιές-νεοναζιστικές οµάδες. Το AfD δεν υιοθετεί άµεσα ούτε το Pegida ούτε πολύ περισσότερο τις επιθέσεις, αλλά λειτουργεί ως εκλογική έκφραση του κόσµου που διαδηλώνει µε το ισλα-µοφοβικό κίνηµα και «νοµιµοποιεί» τις ρατσιστικές ιδέες και άρα µε τον τρόπο του «διευκολύνει» την αύξηση της ρατσι-στικής βίας.

Αντιπροσφυγική ψήφος;Αυτά αρκούν για να σηµάνουν συναγερ-µό. Ωστόσο θα χρειαστεί προσοχή πριν καταφύγουµε σε αναλύσεις που θεώ-ρησαν τις εκλογές «δηµοψήφισµα για την πολιτική Μέρκελ στο Προσφυγικό» και µε την ίδια ευκολία κατέληξαν πως «απορρίφθηκε η πολιτική Μέρκελ στο Προσφυγικό».

Καταρχήν, δεν µπορεί το Προσφυγικό να αντιµετωπίζεται «στη γυάλα» και να χρησιµοποιείται ως ερµηνεία όλων των

πολιτικών εξελίξεων. Έχουµε γράψει στο παρελθόν ότι λειτουργεί περισσότερο ως καταλύτης, επειδή η Ευρωπαϊκή Ένωση και τα κράτη-µέλη της βρίσκονται ήδη σε βαθιά πολιτική κρίση. Και το AfD είναι ένα ακόµα σύµπτωµά της. ∆εν γίνεται να γνωρίζουµε πόσοι το ψήφισαν επειδή είναι ρατσιστικό, πόσοι παρότι είναι ρα-τσιστικό και πόσοι επειδή είναι και ρατσι-στικό. Πάντως παραµένει το γεγονός ότι το συγκεκριµένο κόµµα κερδίζει επιρροή και ως «ενάντια στο πολιτικό σύστηµα». Μια έρευνα έδειξε πως το 70% των ψη-φοφόρων του το επέλεξε για να «τιµω-ρήσει τα άλλα κόµµατα» ή για «να δώσει ένα µάθηµα στους παραδοσιακούς πο-λιτικούς». Εξίσου ενδιαφέρον είναι πως η πλειοψηφία των ψηφοφόρων του δεν προέρχεται από άλλα κόµµατα, αλλά από την αποχή, από ανθρώπους που δεν ψή-φιζαν σε προηγούµενες εκλογές.

Μπορεί κανείς να συνδέσει την τάση «τιµωρίας των µεγάλων κοµµάτων» µε αντιπροσφυγικές-ξενοφοβικές τάσεις. Αλλά αυτή η τάση δεν θα προϋπήρχε χωρίς την πραγµατικότητα της πολιτικής και οικονοµικής κρίσης. ∆εν είναι τυχαίο ότι στη ρηµαγµένη οικονοµικά ανατολι-κή Γερµανία αυτά τα φαινόµενα είναι πιο έντονα (βλ. και την επιτυχία του AfD στη Σαξονία).

Ακόµα κι αν δεχτούµε τις εκλογές ως «δηµοψήφισµα για το Προσφυγικό», η εικόνα είναι πιο σύνθετη.

Στη Βάδη-Βιρτεµβέργη, όπου ο υπο-ψήφιος του CDU πήρε αποστάσεις από τη Μέρκελ, υπήρξε η µεγαλύτερη υποχώ-ρηση του δεξιού κόµµατος, και οι Πρά-σινοι (που υπερασπίστηκαν την πολιτική Μέρκελ) πέτυχαν µια ιστορική πρωτιά

στο κρατίδιο. Κάτι αντίστοιχο συνέβη µε το SPD στη Ρηνανία-Παλατινάτο, που δι-ατήρησε τις δυνάµεις του και την πρώτη θέση, εµφανιζόµενο ως πιο πιστός υπο-στηρικτής της Μέρκελ από το κόµµα της.

Συνολικότερα, η πλειοψηφία των ψηφο-φόρων όλων των κοµµάτων εκτός του AfD δήλωσε στα exit poll ότι προτιµά µια «ανοι-χτή και ανεκτική» κοινωνία παρά µια «πα-ραδοσιακή». Η διαχείριση του Προσφυγι-κού από τη Μέρκελ συγκεντρώνει 25% και 15% περισσότερες θετικές γνώµες στα δύο κρατίδια της δυτικής Γερµανίας και 5% πε-ρισσότερες αρνητικές στη Σαξονία.

Αν θέλαµε να πούµε ότι πράγµατι οι εκλογές ήταν ένα µονοθεµατικό δηµο-ψήφισµα, το µήνυµα δείχνει πως η «ανε-κτική» ρητορεία της Μέρκελ εκφράζει την πλειοψηφία, αλλά εµφανίζεται για πρώτη φορά µια δυναµική µειοψηφία που την απορρίπτει.

Αλλά δεν είναι µόνο αυτό. Η εικόνα των εκλογών -κατακερµατισµός δυνάµεων, αµφισβήτηση του παραδοσιακού πολι-τικού συστήµατος, άνοδος δεξιού λαϊκι-σµού- αντιστοιχεί στην τάση που σαρώνει όλη την Ευρώπη τα χρόνια της οικονοµικής κρίσης, και «προ Προσφυγικού». Το νέο στοιχείο είναι πως αυτή η τάση έφτασε και στη Γερµανία, που είχε αποφύγει µέχρι τώρα τους κραδασµούς, αλλά τους ζει σή-µερα και στο εσωτερικό και στο εξωτερικό (µε τη συζήτηση για «κρίση της γερµανι-κής ηγεµονίας» να ανοίγει δηµόσια).

ΑριστεράΣυνδυάζοντας τα δύο φαινόµενα –πο-λιτική κρίση και το Προσφυγικό ως κα-ταλύτης- το πραγµατικά αρνητικό νέο των εκλογών είναι η καθήλωση της Αρι-

στεράς. Το Die Linke σε αυτές τις συν-θήκες έµεινε καθηλωµένο στα ίδια µε το 2011 –χαµηλά- ποσοστά του και στη Ρηνανία-Παλατινάτο (2,8%) και στη Βά-δη-Βιρτεµβέργη (2,9%), ενώ στη Σαξο-νία-Άνχαλτ το 16,3% αντανακλά πτώση 7 µονάδων.

Σε επίπεδο Προσφυγικού, το πρόβλη-µα είναι πως η συζήτηση έχει εγκλω-βιστεί στο δίπολο ακροδεξιά εναντίον «πολιτικής Μέρκελ». Αυτό είναι από µόνο του ζήτηµα καθώς η πολιτική Μέρκελ, αν και πιο ανεκτική, δεν είναι πραγµατι-κά αντιρατσιστική (µένει στο έδαφος της «διαχείρισης του προβλήµατος», αλλά µε ανθρωπιστικές πινελιές). Η αριστερή, τα-ξική, φιλοπροσφυγική απάντηση απου-σιάζει στην κεντρική πολιτική συζήτηση, παρά τις συγκλονιστικές κινητοποιήσεις και αλληλεγγύης στους πρόσφυγες και ενάντια στο Pegida ή τους νεοναζί.

Σε επίπεδο πολιτικής κρίσης το πρό-βληµα είναι αντίστοιχο. Ενώ διαµορφώ-νονται συνθήκες πόλωσης, απουσιάζει µια ορατή ενίσχυση του «αριστερού άκρου» και ο χαρακτήρας της ψήφου στο AfD δηµιουργεί ερωτηµατικά για το κατά πόσο το Die Linke θεωρείται πλέον κοµ-µάτι του «πολιτικού συστήµατος».

Ακριβώς επειδή τα δύο συνδυάζονται, δεν µπορεί να υπάρξει εφησυχασµός για την «αντιρατσιστική πλειοψηφία» όσο αυτή ταυτίζεται µε την «πολιτική Μέρ-κελ». Ισχύει το ίδιο µε το Pegida: το «ενι-αίο µέτωπο των από πάνω» διευκόλυνε σε µια πρώτη φάση την αποµόνωσή του και του έβαλε φρένο παλιότερα, αλλά όπως προειδοποιούσαν αριστεροί αγωνι-στές, µεσοπρόθεσµα είναι απολύτως ανί-κανο να το εξαφανίσει, γιατί αναπαράγει τις αιτίες που το τρέφουν. Αντίστοιχα σή-µερα, οι εκκλήσεις για «κοινό µέτωπο των δηµοκρατικών δυνάµεων του Κέντρου» (∆εξιά, SPD, Πράσινοι) ενάντια στον «δε-ξιό εξτρεµισµό» µπορεί να αντανακλούν ένα πλειοψηφικό ρεύµα, αλλά ίσως στρώσουν το δρόµο σε ενίσχυση του AfD σε µια επόµενη φάση της κρίσης, ενάντια στο «πολιτικό κατεστηµένο».

Στις συνθήκες οικονοµικής και πολιτι-κής κρίσης, και στη Γερµανία και παντού, ζητούµενο παραµένει πάντα µια ταξική, διεθνιστική, αντιρατσιστική, αριστερή απάντηση στην ακροδεξιά, η µόνη που µπορεί πραγµατικά να της φράξει το δρόµο.

Το Προσφυγικό ως καταλύτης µιας βαθύτερης πολιτικής κρίσηςΤου Πάνου Πέτρου

Ονδούρα∆ολοφονήθηκε στο σπίτι της η Μπέρτα Κάσερες στην Ονδούρα. Ήταν εµβληµατική µορφή των ιθαγενικών κοινοτήτων και των περιβαλλοντι-κών αγώνων ενάντια σε εξορύξεις και φράγµατα, βραβευµένη παγκόσµια για τη δράση της και ηγετική προσωπικότητα του κινήµατος ενάντια στο πραξικόπηµα που ανέτρεψε τον Μανουέλ Σελάγια το 2009. Γι’ αυτούς τους λόγους δεχόταν επί χρόνια απειλές για τη ζωή της, αλλά δεν εγκατέλειψε ποτέ τον αγώνα. Μια σκληρή υπενθύµιση για το ρόλο των διάφορων «Ελ Ντοράντο» σε όλο τον πλανήτη, τη σκληρή πραγµατικότητα στη Λατινική Αµερική και φυσικά το ρόλο των ΗΠΑ, που στήριξαν ενεργά τους πραξικο-πηµατίες και το καθεστώς τρόµου που έχει επιβληθεί έκτοτε, µε κεντρικό το ρόλο της Χίλαρι Κλίντον, που φιλοδοξεί να είναι η νέα πρόεδρος των ΗΠΑ σύντοµα...

διεθνη 1916 μαρτη 2016

Διαπραγματεύσεις στη Γενεύη, διαδηλώσεις στη Συρία

ΤουρκίαΜια ακόμα πολύνεκρη βομβιστική επίθεση στην Άγκυρα. Και νέο μπαράζ «αντιποίνων» από τον τουρκικό στρα-τό ενάντια στις κουρδικές περιοχές. Είτε συνεχίζει να δουλεύει το «βαθύ κράτος», είτε Κούρδοι απαντούν στη βάρβαρη καταστολή με τέτοιες ενέρ-γειες, είτε τζιχαντιστές «ανοίγουν μέτωπο» και σε τουρκικό έδαφος, το σίγουρο είναι πως η Τουρκία έχει βυ-θιστεί για τα καλά στη δίνη της αστά-θειας και του πολέμου...

ΓαλλίαΣτις 10 Μάρτη η Γαλλία θυμήθηκε κάτι από τις παλιές της δόξες. Δια-δηλώσεις σε όλη τη χώρα, στις οποίες συμμετείχαν πάνω από 220.000 άνθρωποι, κατήγγειλαν τις αντεργατικές μεταρρυθμίσεις του Ολάντ, που ανατρέπουν (και επίσημα, γιατί στην πράξη έχει ήδη υπονομευτεί) το 35ωρο και λύνουν τα χέρια των εργοδοτών στο ζήτημα των προσλή-ψεων και κυρίως των απολύσεων. Η κινητοποίηση ήταν μικρότερη από παλιότερες τέτοιες «Μέρες Δράσης» στη Γαλλία, αλλά ήταν ένα βήμα μπροστά και μια σημαντική ανάσα ύστερα από μια περίοδο νηνεμίας και υποχώρησης σε επίπεδο κεντρικών αγώνων. Στο πλευρό των απερ-γών εργατών εντυπωσιακή ήταν η παρουσία και της νεολαίας, με τις φοιτητικές ενώσεις να συμμετέχουν ενεργά στο κίνημα και να αντιλαμ-βάνονται ότι αφορά το μέλλον τους.

Η Συρία ζει τις πιο ήσυχες μέρες της εδώ και χρόνια, καθώς η εκεχειρία που ξεκίνησε στις 27 Φλεβάρη εξακολουθεί να

τηρείται σε μεγάλο βαθμό. Σύμφωνα με το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμά-των, αλλά και τις δηλώσεις Αμερικανών και Ρώσων αξιωματούχων που συνεργάζονται στο «μηχανισμό επιτήρησης», ο αριθμός των νεκρών αμάχων μειώθηκε κατά 90% ενώ ο αριθμός των νεκρών ενόπλων έχει μειωθεί κατά 80%. Έχουν υπάρξει καταγ-γελίες για παραβιάσεις, τόσο από τις δυ-νάμεις του Άσαντ όσο και από ένοπλους αντικαθεστωτικούς, αλλά σε αναμενόμενο βαθμό (καθώς ούτε οι αντάρτες είναι «ενι-αίος στρατός» που δεσμεύεται συλλογικά από μια πειθαρχία, αλλά ούτε και ο Άσαντ ελέγχει απόλυτα τις πολιτοφυλακές των οπαδών του) και όχι σε τέτοια έκταση που οποιαδήποτε πλευρά να κάνει λόγο για «κατάρρευση της εκεχειρίας». Η πίεση των Μεγάλων Δυνάμεων φαίνεται πως λει-τούργησε ως «χαλινάρι».

Σε αυτό το φόντο, στις 14 Μάρτη ξεκι-νούσε ένας νέος γύρος διαπραγματεύσε-ων στη Γενεύη. Υπήρξαν και πάλι εντάσεις καθ’ οδόν: Η Ανώτατη Διαπραγματευτική Επιτροπή (εκπρόσωποι της αντιπολίτευ-σης) δήλωνε πως δεν είναι βέβαιη αν θα συμμετάσχει, ενώ η αντιπροσωπεία του Άσαντ δήλωνε από τη Γενεύη πως δεν θα τους περιμένει περισσότερο από 24 ώρες. Τελικά όλες οι πλευρές βρέθηκαν στη Γε-νεύη, ενώ στο φόντο συνεχίζονταν τα τη-λεφωνήματα των Κέρι και Λαβρόφ.

Σχέδιο μετάβασηςΣτο τραπέζι αναμένεται να τεθεί το σχέδιο που διαμόρφωσαν οι ξένες δυνάμεις στη Βιέννη τον περασμένο Νοέμβρη: έξι μήνες συζητήσεων οι οποίες θα καταλήξουν σε μια «αξιόπιστη, περιεκτική, μη θρησκευτι-κή» μεταβατική κυβέρνηση. Αυτή η κυβέρ-νηση θα διαμορφώσει το σχέδιο ενός νέου συντάγματος και θα οδηγήσει τη Συρία σε εκλογές μέσα σε 18 μήνες. Η συμφωνία της Βιέννης απέφευγε κάθε αναφορά στο ζήτη-μα του Μπασάρ Αλ Άσαντ, που αναμένεται να αποδειχθεί και πάλι το αγκάθι στη Γε-νεύη. Η αντιπολίτευση επιμένει από καιρό πως δεν χωράει ο Άσαντ σε αυτό το μεταβα-τικό διάστημα, ενώ ο εκπρόσωπος του κα-θεστώτος δήλωσε ερχόμενος στη Γενεύη ότι ο Άσαντ είναι «η κόκκινη γραμμή».

Όλα αυτά προϊδεάζουν για μικρό καλά-θι στο τι θα βγει από τη συνάντηση στη Γενεύη. Μεσοπρόθεσμα, θα κριθεί πιθα-νότατα από τις μεγάλες δυνάμεις, που

–όπως φάνηκε με την εκεχειρία– έχουν τη δύναμη να επιβάλουν επιλογές στους «προστατευόμενούς» τους. Αν λυθούν τα πολύ πιο σοβαρά ζητήματα πολιτικής, στρατιωτικής και οικονομικής επιρροής σε μια «μεταπολεμική Συρία», πιθανότατα θα βρουν φόρμουλα συνεννόησης. Είτε οι ΗΠΑ θα αποδεχτούν μια «προσωρινή» παραμονή του Άσαντ στην εξουσία, είτε η Ρωσία θα αναλάβει να πείσει/πιέσει τον Άσαντ να αποχωρήσει. Οι δύο δυνάμεις έχουν δείξει στο πρόσφατο παρελθόν ανοιχτές στις δύο εκδοχές. Η ανακοίνωση του Πούτιν για αποκλιμάκωση της ρωσι-κής στρατιωτικής παρουσίας είναι ίσως «χειρονομία» προς αυτή την κατεύθυνση.

Το ένα ζητούμενο είναι η πλευρά που θα κάνει πίσω πώς θα μπορέσει να «που-λήσει» πειστικά την υποχώρησή της αλλά και να την επιβάλει στους συμμάχους της. Στο συριακό κουβάρι, πέρα από τους δύο μεγάλους, εμπλέκονται το Ιράν, η Σαου-δική Αραβία, η Τουρκία, με δικές τους «ατζέντες», για να μην αναφερθούμε στις εμπόλεμες πλευρές στην ίδια τη Συρία, που τις χωρίζουν ποτάμια αίματος, αλλά πλέον και –με την κύρια ευθύνη να βα-ραίνει όλους τους παραπάνω– ένα έντονο κοινοτικό/θρησκευτικό μίσος.

Το δεύτερο ζητούμενο είναι ότι παρ’ όλη τη διάθεση διευθέτησης της κρίσης δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι και οι ίδιοι οι «μεγάλοι» θα βρουν αμοιβαία επωφελή λύση και δεν θα τινάξουν την κατάσταση στον αέρα. Ήδη στη Συρία έχουν πολλα-

πλασιαστεί οι ρωσικές στρατιωτικές εγκα-ταστάσεις (στις οποίες με βάση τις συμ-βάσεις δεν έχει καν πρόσβαση το συριακό κράτος), ενώ πρόσφατα κυκλοφόρησε η είδηση πως στις κουρδικές περιοχές της Συρίας είναι υπό κατασκευή αμερικανικές στρατιωτικές εγκαταστάσεις, χωρίς ούτε να επιβεβαιώνεται ούτε να διαψεύδεται από τους άμεσα εμπλεκόμενους (την Ουάσινγκτον και το κουρδικό κόμμα PYD που ελέγχει τις περιοχές).

Επιστροφή στους δρόμουςΤα πιο ελπιδοφόρα νέα ήρθαν από την ίδια τη Συρία. Αξιοποιώντας την εκεχειρία, χι-λιάδες Σύροι επέστρεψαν στους δρόμους. Οι πρώτες δειλές απόπειρες είχαν επιτυχία (δεν αντιμετώπισαν βόμβες), στις 4 Μάρτη επέστρεψε η παράδοση των «διαδηλώ-σεων της Παρασκευής», με δεκάδες δι-αδηλώσεις να γίνονται σε περιοχές εκτός του ελέγχου του Άσαντ με το σύνθημα «Η επανάσταση συνεχίζεται». Ήταν η πρώτη επανεμφάνιση του μαζικού δημοκρατικού κινήματος μετά το 2013. Έκτοτε «άνοιξαν οι πύλες» και οι διαδηλώσεις είναι καθημερι-νές. Σε αυτές κυριαρχούν ξανά ύστερα από χρόνια οι σημαίες και τα συνθήματα της «ξεχασμένης» εξέγερσης του 2011: «Ο λαός απαιτεί ελευθερία», «Αξιοπρέπεια και ελευ-θερία», «Πέντε χρόνια μετά, ο λαός ακόμα απαιτεί την ανατροπή του καθεστώτος», «Συριακός λαός είναι ένας και ενωμένος».

Το κλίμα συνόψισε ο διαδηλωτής Χα-σάν Αμπού Νουχ στην Ταλμπισέ: «Μπο-

ρείς να πεις ότι επιστρέψαμε στην αρχή. Ο κόσμος είναι πολύ, πολύ χαρούμενος. Υπάρχουν δάκρυα, υπάρχει χαρά, αλλά υπάρχει κι ένας κόμπος στο λαιμό. Πολλοί νέοι που διαδηλώναμε παλιά μαζί έχουν σκοτωθεί και δεν είναι πια μαζί μας».

Στην Ιντλίμπ, όπου είναι πανίσχυρη η Τζαμπάτ Αλ Νούσρα, η πρώτη μεγάλη δι-αδήλωση δέχθηκε επίθεση από τα μέλη της τζιχαντιστικής οργάνωσης που είχε απαγορεύσει τη σημαία της εξέγερσης και τα συνθήματα υπέρ της δημοκρατίας και της κοσμικότητας. Παρ’ όλα αυτά συνεχί-ζονται οι διαδηλώσεις και οι συγκρούσεις σε πείσμα της καταστολής. Είναι μόνο ένα ακόμα δείγμα των τεράστιων δυσκολιών που αντιμετωπίζουν οι Σύροι που μένουν πιστοί στον αγώνα που ξεκίνησε το 2011.

Μετά τα όσα μεσολάβησαν, δεν θα εί-ναι αυτοί που θα καθορίσουν τις άμεσες εξελίξεις στη Συρία, που τις γράφουν τα όπλα, τα αεροπλάνα, οι ξένοι σπόνσορες, οι διπλωματικές αντιπροσωπείες. Αλλά η επιμονή τους να συνεχίζουν μέσα από τα ερείπια, το δείγμα ότι δεν κυριάρχησε ο κυνισμός και η παραίτηση, ούτε το θρη-σκευτικό μίσος, αφήνει ανοιχτό ένα πα-ράθυρο ελπίδας για το μέλλον της Συρίας.

Παντού οι αραβικές εξεγέρσεις περ-νούν μια πολύ σκληρή ήττα. Η επιβίωση της ανάμνησης και της δυναμικής του 2011, το να υπάρχουν δυνάμεις που «κρα-τάνε τη φλόγα αναμμένη» σε αυτήν τη σκληρή περίοδο, είναι πολύτιμη για τις επόμενες μάχες.

Σ ε σφαγιασμό των συντάξεων και σε  νέα φοροεπιδρομή  κατά  των λαϊκών στρωμάτων φαίνεται πως οδηγούν  οι  διαπραγματεύσεις 

κυβέρνησης  και  δανειστών,  στο  πλαίσιο της υλοποίησης του 3ου Μνημονίου.  

Οι  διαβόητες  «κόκκινες  γραμμές»  της κυβέρνησης  δεν  αποτελούν  τίποτα  πε-ρισσότερο από τη θνησιγενή προσπάθεια επικοινωνιακής  συγκάλυψης  των  επερ-χόμενων αντιδραστικών ανατροπών στις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων. 

Οι  περικοπές  κύριων  και  επικουρικών συντάξεων, παλιών και  νέων συνταξιού-χων, η μικρότερη «εθνική σύνταξη» (στα 180 ευρώ επιθυμεί  το ΔΝΤ), οι δραματι-κές μειώσεις στα εφάπαξ και η λεηλασία των μικρών εισοδημάτων είναι το «τίμη-μα» για να προσπεραστεί ο κρισιμότερος κάβος της «αξιολόγησης» και να ανοίξει η κουβέντα  για  την  παράταση αποπληρω-μής του κρατικού χρέους, κάπου προς το τέλος της άνοιξης. 

Όπως  ελπίζουν  οι  αισιόδοξοι  του  οι-κονομικού  επιτελείου  της  κυβέρνησης, αμέσως  μετά  την  25η  Μαρτίου,  το  πο-λυνομοσχέδιο  διάλυσης  της  δημόσιας κοινωνικής  ασφάλισης  και  άγριας  διεύ-ρυνσης της φορολογικής βάσης προς τα κάτω μπορεί  να  έρθει προς ψήφιση στη βουλή. Το περιεχόμενό του όμως θα είναι οδυνηρό για τη μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων και των συνταξιούχων. 

Οι  θεσμοί  ζητούν  τα ψίχουλα  της βα-σικής  σύνταξης  (320  από  384  ευρώ)  να δίνονται  μόνο  σε  όσους-ες  έχουν  συ-μπληρώσει  20  έτη  ασφάλισης  (6.000 μέρες  ασφάλισης,  αντί  των  4.500  που προέβλεπε η  κυβερνητική πρόταση)  και στα 67 τους. 

  Κάθε  κυβερνητική  δημαγωγία  περί «προστασίας  των  καταβαλλόμενων  συ-

ντάξεων» ηχεί πλέον μόνο ως κακόγουστο αστείο.  Οι  συντάξεις  (άθροισμα  κύριας και  επικουρικής)  άνω  των  1.000  ευρώ, σύμφωνα  με  τις  δηλώσεις  των  Κατρού-γκαλου-Πετρόπουλου, δεν θα γλιτώσουν το  τσεκούρι.  Στους  παλιούς  συνταξιού-χους, η παράταση της κάλυψης μέσω της «προσωπικής  διαφοράς»  μέχρι  το  2018 δεν είναι πλέον καθόλου δεδομένη. 

Οι δήθεν «βελτιωτικές» προτάσεις της κυβέρνησης, που στόχευαν στην αποδυ-νάμωση  των  κινητοποιήσεων  αγροτών και  αυτοαπασχολούμενων,  αποτελούν ήδη  μια…  ωραία  ανάμνηση,  εφόσον  οι δανειστές  δεν  δέχονται  εξαιρέσεις  για καμία κατηγορία. 

Στο  Φορολογικό,  οι  θεσμοί  εμμένουν στην  πρότασή  τους  για  «κούρεμα»  του σημερινού  αφορολογήτου  των  9.545 ευρώ, ενώ είναι εξαιρετικά πιθανό ο πρώ-τος  φορολογικός  συντελεστής  22%  να αφορά  εισοδήματα  έως  22.000  ευρώ, από τα 25.000 ευρώ σήμερα. Χαμηλότε-ρο αφορολόγητο στα επίπεδα του 7.000 σημαίνει μικρότερη έκπτωση φόρου για εκατομμύρια φορολογούμενους.

Είναι χαρακτηριστικό ότι σήμερα για ει-σόδημα 7.500 ευρώ ο φόρος είναι μηδε-νικός, ενώ με το σχέδιο του κουαρτέτου ο  εν  λόγω  φορολογούμενος  θα  πρέπει να πληρώσει 150 ευρώ. Εισόδημα 9.000 ευρώ  σήμερα  καλύπτεται  από  το  αφο-ρολόγητο, αλλά με το σχέδιο των δανει-στών θα επιβαρυνθεί με 380 ευρώ.

«Δημοσιονομικό κενό»Με  τις  παρεμβάσεις  στο  Ασφαλιστικό και  το Φορολογικό η κυβέρνηση ελπίζει να καλύψει το λεγόμενο «δημοσιονομικό κενό» την τριετία 2016-2018. Κομισιόν και ΔΝΤ  εξακολουθούν  να  μη  συμφωνούν μεταξύ  τους στο ύψος  των μέτρων που απαιτούνται.  Προκειμένου  να  προχωρή-σει η συζήτηση, έχει τεθεί ένας ενδεικτι-κός κοινός στόχος γύρω στα 5,5 δισ. πρό-σθετης λιτότητας.

Ο  χρόνος  που  κέρδισε  η  κυβέρνηση –με  τη  συνδρομή  της  συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας στον ανούσιο «διάλογο» και  την  έλλειψη συνέχειας  και  κλιμάκω-σης των μαζικών κινητοποιήσεων– απο-θράσυνε τα αστικά επιτελεία, ντόπια και διεθνή,  που  θέλουν  να  μετατρέψουν  τη δημόσια  ασφάλιση  σε  «κρατική  φιλαν-θρωπία»  (ανοίγοντας  έτσι  το  δρόμο  για την  επέλαση των ασφαλιστικών εταιρει-ών) και να εντείνουν τη φοροληστεία της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας. 

Κάθε αναμονή ή υποχώρηση στην πα-ραλυτική  αδράνεια  που  προσπαθούν να  επιβάλουν  η  κυβέρνηση,  η  ΕΕ  και  οι γραφειοκρατικές  πλειοψηφίες  των  συν-δικάτων  (δυστυχώς και με  τη λανθασμέ-νη-συμβιβαστική τακτική του ΠΑΜΕ), δεν δίνει καμία προοπτική νίκης στο κίνημα.

Ο μόνος δρόμος  για  να μπλοκάρουμε την  επιχειρούμενη  κατεδάφιση  του  δη-μόσιου χαρακτήρα της ασφάλισης και τα χαράτσια στη φορολογία είναι οι συντο-νισμένοι,  ενωτικοί  και  μαχητικοί  αγώνες του κόσμου της εργασίας, της νεολαίας, των  συνταξιούχων,  των  χαμηλόμισθων των  επιστημονικών  κλάδων,  των  αγρο-τών.  Όλων  εκείνων  που  το  τελευταίο διάστημα  βγήκαν  στους  δρόμους  και συμμετείχαν στη μεγάλη απεργία στις  4 Φλεβάρη, βρέθηκαν στις καταλήψεις και τα  μπλόκα,  οργάνωσαν  και  οργανώνουν εκδηλώσεις σε χώρους δουλειάς και γει-τονιές, ενημερώνοντας τον κόσμο για τις δραματικές  αλλαγές  που  προδιαγράφο-νται. Οι αιτίες που έβαλαν σε κίνηση δε-

κάδες  χιλιάδες  εργαζόμενους  και  αγρό-τες είναι ακόμα εδώ. 

ΜέτωποΈνα πλατύ κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο έχει τη δύναμη να τινάξει στον αέρα τα σχέ-δια  κυβέρνησης-κουαρτέτου,  διεκδικώ-ντας  να πληρώσουν  για  την ασφάλιση  το κράτος και οι εργοδότες, αποκαθιστώντας τα αποθεματικά από τη διαχρονική ληστεία των Ταμείων,  απαιτώντας  παράλληλα  μέ-τρα μείωσης της ανεργίας, αυξήσεις στους μισθούς, Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, μόνιμες  και  σταθερές  δουλειές.  Απαιτώ-ντας  τη  βαριά  φορολογία  του  κεφαλαίου και όχι των νοικοκυριών που έχουν «ματώ-σει» στα χρόνια της κρίσης. 

Η 48ωρη απεργία στις μέρες κατάθεσης του  πολυνομοσχεδίου  στη  Βουλή  είναι η  ευκαιρία  για  να  ξαναπιάσουμε  το  νήμα των  πρόσφατων  μαζικών  εργατικών-λαϊ-κών αντιστάσεων. Το  καθήκον  της  σοβα-ρής προετοιμασίας  «από τα κάτω» πέφτει στους αγωνιστές συνδικαλιστές στους ερ-γασιακούς χώρους του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα, στις ζωντανές συλλογικές διαδικασίες των σωματείων. Στη δημιουρ-γία κλίματος ξεσηκωμού στις γειτονιές με συντονισμούς κατοίκων και φορέων, ακτι-βισμούς, εξορμήσεις και ανοιχτές συζητή-σεις ενημέρωσης σε κάθε πόλη. 

Βέβαια,  στο  μεσοδιάστημα  μέχρι  την προκήρυξη  της  απεργίας,  κρίσιμος  παρά-γοντας θα είναι η στήριξη των μικρότερων εστιών αντιπαράθεσης με την κυβερνητική πολιτική και φυσικά η ολόπλευρη εμπλοκή των  δυνάμεων  της  ριζοσπαστικής-αντικα-πιταλιστικής  Αριστεράς  στην  επερχόμενη μάχη,  πολιτικοποιώντας  τα  αιτήματα  και συνδέοντας  την  πάλη  για  να  μην  περάσει το  Ασφαλιστικό-Φορολογικό,  με  την  ανα-γκαία αντιμνημονιακή ανατροπή. Για να μην εφαρμοστεί ούτε ένα μέτρο από την αντερ-γατική  καταιγίδα  που φέρνει  η  κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ,  ακόμη κι αν τελικά ψηφιστεί.

16 μαρτη 2016

Εκλογές στην ΕΙΝαΠ Συνέντευξη με τη Μ. Μανταίου

σελ. 9

Του Σπύρου Αντωνίου

Ασφαλιστικό-Φορολογικό

Δεν έμεινε «κόκκινη γραμμή» ούτε για δείγμα

Να ξαναπιάσουμε

το νήμα των μαζικών εργατικών-λαϊκών αντιστάσεων