Krystpetiele | 20 december 2014 13

Een antropoloog liet eengroep kinderen in Afrikahet volgende spel doen: hijzette eenmand vol met versevruchten onder een boom.Degene die het hardst konrennen en demand bereiken,zou al het fruit winnen. Toenhij het startschot gaf, hieldende kinderen elkaars handenvast en renden samen naar demand om daarna samen hetfruit te eten. Op de vraagantropoloog waarom ze dat op

diemanier deden antwoord-den ze: ,,ubuntu”, ofwel: ‘hoekan een van ons gelukkig zijnals de anderen van onsmoe-ten lijden of ongelukkig zijn?’’Ubuntu’ is een begrip dat alheel wat jaren circuleert via desociale media om te inspire-ren tot verbondenheid. Demooiste definitie van ubuntuvind ik: ‘Ik ben omdat wijzijn’. Of: ‘Ik ben wie ik benomdat jij bent.’ AartsbisschopDesmond Tutu gaf van het

begrip de volgende uitleg:‘Iemandmet ubuntu staatopen voor en is toegankelijkvoor anderen, wijdt zich aananderen, voelt zich niet be-dreigd door het kunnen vananderen omdat hij of zij ge-noeg zelfvertrouwen put uit dewetenschap dat hij of zij onder-deel is van een groter geheel.’Wat zouden onze huwelijkenen relaties ermooier kunnenuitzienmet watmeer ubuntu.Niet ten koste van elkaar gaan

voor het eigen geluk, maarelkaars geluk op het oog heb-ben, door samen te delen inelkaars behoeften, verlangens,dromen en successen. Zaligkerstfeest!

mr. Jacoline Steegstra is huwe-lijkstrainer, 23 jaar getrouwd enmoeder van drie kinderen. Zij leertvrouwen hoe zij zelf of samen methun man hun huwelijk kunnenverbeteren en versterken: www.hu-welijkstrainer.nl

Ik ben omdat wij zijn

Het was een paar da-gen voor Kerstmisen het waterkoudeweer van buiten

drong door tot diep in zijn lijf. Erwas geen sneeuwengeen ijs,maarzijn innerlijke gevoelstempera-tuur lag ver onder nul. Was hetmaar januari. Dan kon hij weerlekker losmet al het werk dat nietwas afgekomen. Het was een jaarmet uitstekende resultaten ge-weest,maar hetwas nooit genoeg.Jaar op jaar werd ermeer van hemverwacht. Door zijn werkgever.Door het thuisfront. Maar bovenaldoor hemzelf.En dan nog die kerstdagen er-

tussendoor. De verplichte eten-tjes. Lekker eten, maar altijd teveel. Gezelligheid met het gezin,maar ook weer het jaarlijkse ge-kibbel over in de knoop geraaktekerstlichtjes enwelkekerstfilmzesamen zouden kijken. Eenwinter-slaap, daar zou hij meer behoefteaan hebben. Even helemaal niets.Ze gaapte wel drie keer achter

elkaar en het was pas elf uur ’smorgens. Pas nu ze even ging zit-ten met een kop koffie merkte zehoe vreselijkmoe zewas. En als zeeven dieper naar binnen keek,voelde ze irritatie opkomen. Ver-momde boosheid die ze steedsmaar terugduwde. Weer stond zeer alleen voor. Het vullen van devoorraadkast, het bedenken vanhet menu, het kopen van de ca-deaus, de kerstboom, kinderenheen enweer rijden voor het oefe-nen van het kerstspel. En o ja, dekerstkaarten. Dan maar per maildit jaar? Tijdbesparend, maar vasteen teleurstelling voor de oudjeszonder computer die nog altijd re-kenden op een echte kaart.Gelukkig kerstfeest? Ze kon

zich niet herinneren wanneer zezelf voor het laatst onbekommerdhad genoten van de feestdagen.Waarschijnlijk in haar kindertijd,toen haar moeder het iedereennaar de zin te maakte. Wat misteze haar moeder ineens. Al meerdan vijf jaar geledenwas ze plotse-ling overleden. Nooit meer zou zekans hebben om te vragen hoe zij

het allemaal had klaar gespeeldmet de kerstdrukte. Had ze haarooit wel bedankt? Voor alles?

WeggeredenDie avond hadden ze de heftigsteruzie ooit.,,Jij bent er ook nooit,” had ze

hem toegeschreeuwd, ,,en áls je erbent, ben je nog afwezig! Of zomoe dat je er net zo goed niet hadkunnen zijn! Wat heb ik nou ei-genlijk aan jou?!”Wat jij aan mij hebt? Zie je niet

hoe hard ik werk?! Als ik dat nietdeed, kon jij het je helemaal nietveroorloven om maar drie dagenin de week te werken!Weet je wathet met jou is? Je hebt gewoon teveel tijd om na te denken. En jebent nooit tevreden! Wat wil je ei-genlijk van me?!”Met grote passen was hij de ka-

mer uitgelopen, had zijn jas ge-

pakt en was weggereden. Zij hadop de automatische piloot de kin-deren naar bed gedirigeerd, deafwas gedaan en een was in demachine gestopt, terwijl ze heelhard probeerde om haar onge-rustheid te negeren. Maar toe zeeenmaal in bed lag, maalden degedachten door haar hoofd.Waarwas hij?Wanneer kwamhijterug? Als hij maar geen gekkedingen deed. Hoemoest het mor-gen verder? Hoe zouden ze in vre-desnaam deze dagen doorko-men? Uitgeput viel ze uiteinde-lijk in slaap.De volgende morgen lag hij ge-

woon naast haar in bed. Diep inslaap. Ze keek naar hem en werdoverspoeld door een golf vanschaamte. Waarom lukte het haarnooit haar tong te bedwingen?Tranen welden op in haar ogen enrolden langzaam op het kussen.

Voorzichtig kroop ze tegen hemaan en in zijn slaap sloeg hij zijnarmenomhaarheen. Eigenlijkwilik niets anders dan dit, besefte ze.Wat was er gebeurd dat ze elkaarzo waren kwijtgeraakt?Die vraag stelde ze hem toen hij

langzaam zijn ogen open deed. Enze verteldehemhoe ze er naar ver-langde dat het weer was zoals zesamen waren begonnen. Dat hethaar speet vande akeligewoordendie ze gisteren tegen hem had ge-zegd, terwijl het enige waar zenaar verlangde was dat hij er juistwelwas.Voorhaar endekinderen.Dichtbij. Betrokken.Op zijn beurt vertelde hij haar

over zijn eenzame uren in denacht. Over dat voortdurend kna-gende gevoel dat het nooit genoegwas. Dat hij nooit genoeg was. Dedruk die hij dagelijks ervoer en deeeuwige haast ommeer temoeten

in minder tijd. Om maar te vol-doen. Hij gaf toe dat hij zo doorzijn werk in beslag genomenwerd, juist omdat hij zich verant-woordelijk voelde als kostwinnervoor het gezin. Zijn ogen werdentroebel. ,,Het spijt me. Wil je mealsjeblieft een nieuwe kans gevenom er weer te zijn voor jou en dekinderen?”

PizzaDie kerst werd er een om nooit tevergeten. Niet perfect, maar welgelukkig. De kerstboom bleef on-versierd,maar schitterde in al zijnnatuurlijke glorie. Samen dedenze de hoogst noodzakelijke bood-schappen om de kerstdagen doorte komen. Tot grote vreugde vande kinderen stonden er voor eer-ste kerstdag pannenkoeken op

het menu en pizza voor tweedekerstdag. Er lagen geen tastbaregekochte cadeaus onder de boom,maar ze gaven elkaar het onbe-taalbare geschenk van tijd en aan-dacht voor elkaar.Op kerstavond gingen ze naar

de kerk in spijkerbroek en trui.Lekker warm en comfortabel. Enluisterden ze voor de zoveelstekeer, maarmet nieuwe oren naardat eeuwenoude verhaal. Overhoe het bijna fout liep tussen Jo-zef en Maria toen zij voor het hu-welijk al zwanger bleek. En overhoe het toch goed kwam in alleeenvoud van die donkere stalwaar het Koningskind geborenwerd. Vervulde belofte van vre-de. Verzegelde liefde tussen Goden mensen. Een boodschap vanhoop en verbondenheid waar zeweer mee vooruit konden. Hetnieuwe jaar in.

Relaties

Een knallende kerstruzie

Weet je wat het met

jou is? Je hebt

gewoon te veel tijd

om na te denken!

In december halen we misschien het mooiste in elkaar naar

boven. Delen. Geven. Samen zijn. Maar in deze tijd kan ook het

donker je overvallen. Verplichtingen. Te hoog gespannen

verwachtingen. Gemis. Eenzaamheid. Door Jacoline Steegstra.

Weer stond ze er alleen voor.Het kopen vandekerstboom, de cadeaus, het vullen vande voorraadkast,het bedenken van hetmenu, kinderen heen enweer rijden voor het oefenen van het kerstspel. En o ja,de kerstkaarten. Foto: ANP

Q&A Research & Consultancy hield in 2013 een onderzoek overkerst. 59 procent van de 1500 respondenten vond het ‘de leukstetijd van het jaar’ en 86 procent zei het te vieren. Uitgebreid (bijiemand) eten, relaxen, koken, tv kijken en spelletjes spelenvormen de top-5 van bezigheden op eerste kerstdag.