EKOLOŠKI ZNAČAJ ZEMLJIŠTA

Zemljište predstavlja površinski sloj Zemljine kore koji nije pokriven vodenim masama. Ono obuhvata celokupan kontinentalni deo litosfere sa oko 150 miliona kvadratnih kilometara ili 1/3 površine planete. Zemljište je materijalni supstrat u složenim biogenetskim ciklusima stvaranja i održavanja svih segmenata biosfere (hidrosfere i atmosfere). Na formiranje litosfere utiču faftori koji se sistematizuju kao abiotski: klimatski, edafski faktori (fizičko-hemijske osobine zemljišta i matičnih stena) i oragrafski faktori (reljef), kao i biotski faktori, koji podrazumevaju uticaj svih živih bića, uz naglašen antropogeni uticaj.Konačan sastav zemljišta u najvećoj meri zavisi od podloge na kojoj se zemljište stvara.Uticaj čoveka je stalan, i to na sledeći način: obrađivanje zemlje,površinska rudna eksploatacija, kanalisanje površinskih vodnih tokova, urbanizacija i najopasniji uticaj zagađivanjem zemljišta, kojim se menja prirodna ravnoteža procesa pedogeneze (formiiranja zemljišta).

Sanitarno-higijenske karakteristike zemljišta

Osnovne prirodne karakteristike zemljišta su: fizičke osobine, mehanička struktura, hemijski sastav, prisustvo vode, vazduha i živog sveta u zemljištu, kao i vrsta i količina zagađujućih materija. Idealne osobine zemljišta su: krupnozrnsta struktura kroz koju se voda brzo cedi do velike dubine (podzemne vode dublje od 2 n), nizak sadržaj vlage i velika količina vazduha. Zemljište sa slabom propusnom moći za atmosferski talog zadržava u sebi veliku količinu vlage, koja istiskuje vazduh, ima lošu karakteristiku konduktivnosti pa leti zagreva a zimi dodatno rashlađuje objekte koji se na njemu nalaze. Ovakve vrste zemljišta imaju mali kapacitet razgradnje otpadnih materija koje u njih dospevaju.

Temperatura zemljišta utiče na prirodne geobiološke procese koji se u njemu odvijaju, kao i na ukupne mezoklimatske karakteristike oblasti. Površina zemljišta se zagreva pod uticajem direktnog sunčevog zračenja i u razmeni toplote sa vazdušnim masama, te je pod uticajem klime podneblja, godišnjeg doba, reljefa (gde se južne, jugoistočne i jugozapadne padine relativno više zagrevaju).Temperatura zemljišta zavisi i od sastava: slabije se greju sitnozrnasta i vlažna zemljišta, kao što je humus, a brzo se greju kamenita i suva zemljišta. Temperaturne sezonske varijacije najviše su izražene na samoj površini, a sa većom dubinom opadaju: na dubini od 12m temperatura je konstantna i odgovara srednjoj godišnjoj temperaturi vazduha podneblja. U našim klimatskim uslovima moguće je smrzavanje zemlje do dubine od 1,2 m.

Sastav i mehanička struktura same površine Zemljine kore su kompleksni:sačinjena je od čvrste faze neorganske (šljunak,pesak, glina) i organske materije (hidratisani koloidi raznih hemijskih struktura) i tečne faze (podzemne vode i pravi nezasićeni rastvori), kao i od gasovite faze (vazduh u porama i drugi gasovi nastali razlaganjem). Mehanička struktura zemljišta zavisi od veličine, oblika i povezanosti čestica koje ga sačinjavaju. Kompaktna struktura potiče od stena, koje mogu biti sedimentnog, vulkanskog ili dubinskog porekla. Zrnsta struktura zemljišta sastoji se od odvojenih čestica povezanih kohezionim silama. Poroznost zemljišta predstavlja ukupnu zapreminu pora raznih veličina i oblika. Manju poroznost ima krupnozrnsto zemljište sa većim šupljinama (30-40%), dok sitnozmasto zemljište može imati preko 50% pora u svom volumenu (treset čak 85%). Od poroznosti zavisi količina vode i vazduha koje zemljište može da primi.

1

Vodeni kapacitet podrazumeva maksimalnu količinu vode koja može da ostane vezana u zemlji izraženo u zapreminskom procentu (na primer u šljunku do 7%, u peskovitom zemljištu 25-65%). Sitnozrnsta zemljišta sporije propuštaju,duže zadržavaju i filtriraju atmosfersku i površinsku vodu, dok zemljišta krupnije strukture brzo propuštaju vodu. Površina zemljišta može da upija vodenu paru iz vazduha na osnovu osobine koja se naziva higroskopnost, a koja zavisi od strukture i sastava zemljišta (izrazita je kod humusa zagađenog nitritima i truležnim materijama).

Vazduh sadržan u zemljištu neophodan je za rast biljaka, nižih organizama i mikroorganizama, kao i za odvijanje neophodnih hemijskih procesa kruženja materije i prečišćavanja. Zamena vazduha iz zemljišta atmosferskim javlja se prilikom taloženja padavina, kada gasovi bivaju potisnuti vodom koja prodire u zemlju, a zatim bivaju zamenjeni novim količinama atmosferskog vazduha.

Hemijski elementi u zemljištu sa najvećim udelom su kiseonik- 50% (oko 2 000 raznih jedinjenja), sledeći je silicijum sa 30% (preko 800 jedinjenja),aluminijum- 7%, kalcijum i gvožde sa po - 4% i relativno male količine natrijuma, kalijuma, magnezijuma i titanijuma. Materije koje potiču iz zemljišta prema fiziološkoj ulozi i količini u organizmu čoveka, dele se na: makroelemente, kao što su: 0, H, C, N, Ca, Na, K, P, S, Cl, Mg, koji čine do 99% minerala zemljišta i 80% mineralnih materija čovekovog tela, esencijalne oligoelemente ili elemente u tragovima, kao što su: Fe, Se, Cu, Zn, Co, F, J, Mn, Cr, kao i na još nepotpuno ispitane elemente koje nazivamo verovatno esencijalnim elementima, a kojima pripadaju Ni, Li, V.

Nedostatak ili višak oligoelemenata ispoljava se poremećajima zdravlja u vidu enzootskih bolesti životinja ili endemskih oboljenja ljudi koji koriste hranu sa tog terena. Shamberger i Frost su 1969. godine prvi izneli pretpostavku da je geografska distribucija pojedinih esencijalnih oligoelemenata u zemljištu povezana sa stopom smrtnosti ljudi i postavili su koncept geohemijskih oboljnja. Globalni problm nedostatka pojedinih oligoelemenata u zemljištima širi se polako na više regija u svetu pojavom kiselih kiša (istaloženi sulfati i nitrati), koje menjaju hemizam zemljišta, i ometaju akumuliranje oligoelemenata biljkama.

Zagađenje zemljišta Zagađenje zemljišta može se definisati kao promena njegovih prirodnih hemijskih,

radioloških i bioloških osobina nastala menjanjem odnosa prirodnih sastojaka ili pojavom novih sintetičkih materija koje remete prirodne odnose u živom svetu i prevazilaze mogućnosti samoprečišćavanja. Zagađenost zemljišta zavisi kako od emisije i dispozicije štetnih materija (količine i dinamike deponovanja), tako i od njegovog sastava, strukture i fizičko-hemijskih osobina. Zagađen površinski sloj zemljišta može da predstavlja izvor hemijskog trovanja čoveka preko vode i hrane koje sa njega potiču (teški metali, pesticidi, herbicidi i fertilizatori i različit industrijski otpad), izvor infekcije mikroorganizmima i zaraze parazitima, kao i šireg zagađivanja vazduha i vodotokova u kombinaciji sa uticajem meteoroloških faktora (širenje zagađenja dejstvom vetrova i atmosferskim talogom).

Zagadenje zemljišta nastaje deponovanjem čvrstog otpada, preplavljivanjem otpadnim vodama ili taloženjem materija iz zagađenog vazduha. Prema izvoru zagađenje se može podeliti na komunalno i industrijsko, a prema prirodi, zagađujuće materije dele se na: neorganske, radioaktivne, organske i infektivne. Moguće je u zagađenom zemljištu prisustvo više vrsta zagadujućih materija u raznim kombinacijama i iz raznih izvora.

2

Potencijalno opasan otpad predstavljaju otrovne, zapaljive i eksplozivne materije koje osim štetnog uticaja na zemljište, nose i veliki rizik od akcidenata.

Veliku opasanost predstavlja zagađenje poljoprivrednog zemljišta, gde pesticidi i mineralna đubriva predstavljaju izvore zagađenja teškim metalima (čak i prirodno stajsko đubrivo može da sadrži puno Cu i As). U naseljenim mestima gde ne postoji adekvatno rešena komunalna infrastruktura za dispoziciju otpadnih materija (kanalizacija, deponije) zemljište biva prezasićeno fekalnim masama i otpacima hrane. Veomaje značajan i industrijski otpad pojedinih grana, kao što je: petrohemija, drvnoprerađivačka, tekstilna,prehrambena industrija, kao i industrija kože. Zagađenje organskim otpadom nosi veliki rizik zbog mogućeg mikrobiološkog zagadenja koje dospeva u zemlju putem nehigijenski sahranjenih ljudskih i životinjskih leševa i infektivnog materijala i izlučevina.

Samoprečišćavanje ili autopurifikacija zemljišta odvija se stalno i u najvećoj meri zavisi od strukture mikroflore, flore i faune, koje zagadenjem često mogu biti oštećene.

Ispitivanje zagađenosti zemljišta sprovodi se pojedinačno pomoću hemijskih, radioloških i bakteriološko-helmintoloških metoda, dok se finalna procena i zaključak donose na osnovu analize podataka svih navedenih ispitivanja. Hemijskim metodama ispituje se količina materija koje pripadaju normalnom sastavu zemlje, a javlja se njihov višak prilikom razlaganja otpada, kao npr. organski azot u humusu, sanitarni broj (odnos azota u humusu i ukupnog azota), amonijak, nitriti, nitrati, ugljenik, hloridi Bakteriološko-helmintološka ispitivanja su: određivanje ukupnog broja bakterija, broja koliformnihih bakterija i Cl. perfingensa, kao i jaja crevnih parazita u zapreminskoj jedinici zemlje.

Mere prevencije zagađenja zemljišta su sledeće: sprovođenje i kontrolisanje tehnoloških postupaka smanjenja emisije, povećanja recikliranja i neutralisanja kao i efikasno odlaganje nerazgradivog otpada u industriji.Sledeći veliki poduhvat je sprovođenje defniisanog programa zbrinjavanja i zaštite od infektivnog otpada: zdravstvenih, veterinarskih i komunalnih ustanova. Mere permanentne asanacije u smislu održavanja kvaliteta zemljišta obuhvataju: izgradnju propisnih objekata za deponovanje otpada (smetlišta, deponije), kao i groblja za ljude i životinje, asanaciju nužnika, štala i septičkih jama u ruralnimn regijama i izgradnju adekvatne vodovodne i kanalizacione mreže u naseljima, izgradnju postrojenja za prečišćavanje otpadnih voda, sprovodenje higijenskog postupka sakupljanja i odnošenja smeća .....

Sprovođenje mera zaštite predstavlja obavezu svih koji doprinose zagadenju i svih službi koje obavljaju monitoring i sanaciju zagadenja zemljišta. U sprovođenju ovih mera veliki značaj ima zdravstveno-prosvetni rad specijalizovanih preventivno-medicinskih timova. Ispitivanje efekata sprovođenja mera sprečavanja i saniranja zagadenja zemljišta je u nadležnosti komunalne inspekcijske službe.

Literatura:1. Kocijančić R, gl. urednik.Higijena. Zavod za udžbenike i nastavna sredstva. Beograd

2002.

3