ELEMENTARZ SPORTOWY

Każde dziecko o tym wie:

Chcesz być zdrowy – ruszaj się!

Sport to bardzo ważna sprawa.

Są reguły, jest zabawa.

Jest dyscyplin co nie miara,

część z nich nowa, a część stara.

Od wędkarstwa, sztuk łowieckich,

od antycznych igrzysk greckich,

poprzez dzieje, poprzez lata

aż do współczesnego świata.

Każdy znajdzie coś dla siebie.

Sprawdź, co dobre jest dla ciebie.

Może rolki, koszykówka,

rower, piłka lub siatkówka,

szachy, judo czy pływanie

taniec, skoki, żeglowanie

biegi, sanki i łyżwiarstwo,

hokej, snowboard czy narciarstwo?

Może tenis lub karate?

Namów mamę, siostrę, tatę.

Również dla twojego brata

dobrodziejstwa sportów świata:

refleks, sprawność, orientacja,

walka i rywalizacja.

Ważna jest też ta zasada

(to zaleta jest, nie wada):

nie są ważne tu medale,

lecz jak ćwiczysz – czy wytrwale,

czy szanujesz przeciwnika.

Jaki jesteś, stąd wynika!

Sport nauczyć może wiele.

Zdrowy duch jest w zdrowym ciele,

a z wszystkiego jedna racja:

górą sport i rekreacja!

Altamira

GIMNASTYKA I AKROBATYKA SPORTOWA

Kilka razy tygodniowo,

aby dzieci rosły zdrowo,

jest w przedszkolu gimnastyka.

W tle czasami gra muzyka.

My ćwiczymy wtedy tak:

skłony, przysiad, podskok, siad.

Rozciągamy kręgosłupy,

ktoś odlicza spośród grupy:

„Raz i dwa, i trzy, i cztery!”

Już zadyszki słychać szmery,

a dopiero to rozgrzewka!

Pierwsza jest zmęczona Ewka.

Gdy już mięśnie rozgrzejemy,

to nowości poznajemy:

to uczymy się przewrotów,

to pozycji w biegach „gotów”,

czasem piłki kozłujemy,

pierwsze rzuty oddajemy,

to ćwiczymy równowagę

robiąc z ciała swego wagę.

Rozciągamy nasze stawy –

każdy chce być giętki, żwawy.

Grześ, najbardziej elastyczny,

ćwiczy w klubie gimnastycznym.

Robi gwiazdę i szpagaty,

mówi, że to geny taty.

Bardzo lubię te zajęcia!

Tu pomysły są do wzięcia,

jak ze swymi rodzicami

wspólnie ćwiczyć wieczorami.

Altamira

KOLARSTWO

Dziś zabawa odjazdowa,

dziś wycieczka rowerowa!

Każdy ma swój rower, kask,

znaczek rzucający blask.

To recepta, by z rodziną,

wszyscy z uśmiechniętą miną

wyruszyli wczesnym rankiem

na swą zbiórkę za przystankiem.

Cel wycieczki jest nam znany –

ruchu wszyscy zażywamy!

A jak mówią mi rodzice –

pozwiedzamy okolicę.

Trasa trudna, przyznam szczerze.

Często jeżdżę na rowerze,

lecz tu górka, tam zakręty,

w prawo, w lewo, most zamknięty.

Tutaj znowu nawracamy,

omijamy, wyprzedzamy.

Sporo dzisiaj się nauczę:

jak unikać w tłoku stłuczek,

jak dobiera się przerzutki,

jak ocenić dystans krótki,

czym kolarstwo jest szosowe,

czym torowe, przełajowe.

Rower to wciąż tajemnica

i dyscyplin to skarbnica.

Jest kolarstwo artystyczne,

górskie, trial, no i klasyczne.

A niektórzy – mówię szczerze –

w piłkę grają na rowerze!

Dzień był długi i męczący,

ale wprost fascynujący!

Już wracamy. Trochę szkoda,

bo to świetna jest przygoda.

Rower stał się moją pasją!

Gdy wieczorem światła gasną,

ja o jednym w łóżku marzę...

by prawdziwym być kolarzem!

Altamira

PIŁKA NOŻNA

Jedno boisko, bramki dwie,

a między nimi toczy się…

„Piłka nożna!” – „Brawo, tak!

Rozpoznawczy podaj znak”.

„Zwykle biała w czarne łatki,

trzeba wkopać ją do siatki.

Nie dotykaj jej rękami!

Odbij głową, kop nogami!”.

„A jak liczne są drużyny?

Są tu też regulaminy?”

„Ależ owszem, ależ tak,

zasad tutaj nie jest brak.

Podam zasad tych namiastkę:

gra się zawsze w jedenastkę.

Jest tu bramkarz, napastnicy,

są obrońcy, pomocnicy”.

„Ile trwa tu jeden mecz?”

„Dwa razy minut czterdzieści pięć”

A w drużynie, jak w rodzinie,

łączy wszystkich zgodna wola:

zwycięskiego zdobyć gola!

Altamira

SIATKÓWKA

Mała Julka, proszę pana,

pokochała sport Morgana.

Już od rana z piłką w ręce

nie chce bawić się w nic więcej.

Wszystkie dzieci z okolicy

grają z Julką w piaskownicy.

To siatkówka jest plażowa,

gra na lato wyjątkowa!

Ona cały rok trenuje!

Wciąż odbija i serwuje,

liczy punkty, sety, mecze,

żadnej zmiany nie odwlecze.

Choć najlepsza z całej szkoły

wie, że sukces to zespoły.

Swą drużynę instruuje:

„Ty zagrywasz, ja przyjmuje,

ten wystawia, atakuje”.

Każdy szczegół dopracuje.

W głowie Julki tkwi marzenie

aby kiedyś na arenie

ku radości mamy, brata

zdobyć medal mistrzostw świata.

SZACHY

Jest wśród sportów dyscyplina,

gdzie się ciała nie wygina.

Ręce, nogi w niej pauzują,

za to główki wciąż pracują.

– O co chodzi? Czy w coś gramy? –

– Dziś do szachów zapraszamy!

Szachy to gra strategiczna.

W nich zwycięża myśl logiczna.

Partie toczy się parami

Gdzie? Na planszy. Z czym? Z polami.

Gracze walczą tu bierkami:

figurami i pionkami,

a wśród figur zacne grono

prosto z zamku zaproszono:

król, królowa – mówię szczerze –

gońce, skoczki i dwie wieże.

– Czy gra trudna? – Jak dla kogo,

czterolatki grać już mogą.

Im ktoś wcześniej grę zaczyna,

tym mu bliższa dyscyplina,

tym też szybciej wszystko „łapie”

i na planszy jak na mapie

scenariusze swe rozgrywa,

więc nieczęsto sam przegrywa!

LEKKOATLETYKA

W naszym parku za domami,

sami – tylko z kolegami –

stworzyliśmy gigantyczny

stadion lekkoatletyczny.

Na nim bieżni trzy dystanse.

Każdy w biegach miał dziś szanse.

Był prawdziwy bieg przez płotki.

Tata Kasi robił fotki.

Był maraton i sztafeta,

wielki finisz, po nim feta!

Skakaliśmy przez kałuże

i te małe, i te duże,

skakaliśmy też do piasku.

Ale przy tym było wrzasku!

Były rzuty – daję słowo –

piłką zwaną palantową.

Mierzyliśmy odległości,

wysokości i szybkości.

Potem zaś wymyślił Kamil

bieg na przełaj z przeszkodami.

Wszyscy mieli dzisiaj frajdę.

Może gdy swój stoper znajdę,

znów się wszyscy umówimy

i w sportowców pobawimy.

Altamira

KOSZYKÓWKA

Marcin jest najwyższy w grupie!

Przy nim stoisz jak przy słupie,

lecz on tym się nie przejmuje.

„Koszem” się interesuje,

chce być kiedyś koszykarzem.

Dąży do spełnienia marzeń

ćwicząc rzuty, zbiórki, bloki

i przechwyty, i wyskoki.

Marzy stale o drużynie –

pięciu chłopcach (nie dziewczynie),

którzy razem na boisku

grają jakby było ich stu.

Wciąż kozłują i podają,

tylko celne rzuty mają.

Na widowni fanów tysiąc,

doping, aplauz – mógłbym przysiąc! –

To fantazje są Marcina,

bo dopiero grę zaczyna.

Przed nim bardzo ciężka praca,

ale trening się opłaca.

Marcin wie już, czego pragnie.

Czy się uda? Któż odgadnie?

Jeśli marzeń swych nie zgubi,

będzie ćwiczyć to, co lubi.

Altamira

TENIS ZIEMNY, TENIS STOŁOWY, BADMINTON

Ulubiony sport Denisa

to na korcie gra w tenisa –

chce rozwijać pasję nową

cud-rakietą tenisową,

którą dostał od rodziny

na swe szóste urodziny.

Technik gry go uczy wujek.

Denis nieźle już serwuje!

Raz próbował też gry w deblu

z kolegami na osiedlu.

Wie, jak zmylić przeciwnika

i co z czego tu wynika.

Tenis stał się jego życiem:

martwi się swym złym przebiciem,

w rzece szczęścia za to brodzi,

gdy na korcie mu wychodzi.

A czy znacie już Szymona?

On uwielbia badmintona.

Tutaj lżejsze są rakietki

i, co ważne dla kometki,

tutaj nie gra się piłkami,

lecz lekkimi z piór lotkami,

które podczas gry nie mogą

upaść – zetknąć się z podłogą.

Jest też trzecia gra „siostrzana”

lecz na stołach rozgrywana.

Ach! – to tenis jest stołowy,

o pomyłce nie ma mowy!

Jest tu siatka, są rakietki

no i piłek małych setki –

białych lub pomarańczowych,

lekkich i do gry gotowych.

Altamira

HOKEJ, ŁYŻWIARSTWO FIGUROWE I SZYBKIE

Codziennie mamy twórcze poranki,

dzisiaj bawimy się w zgadywanki.

Staś pyta dzieci bez cienia drwiny:

„Co to: sprzęt jeden, trzy dyscypliny?”

Wszyscy w skupieniu myślą, główkują,

chwilę czekają, po czym zgadują:

„To piłka!” „Narty!” „Pływanie w wodzie?”

„Nie, to są łyżwy! – jazda na lodzie”.

Staś argumenty przedstawia swoje:

„Ja, ale także dwie siostry moje,

wszyscy chodzimy na lodowisko.

Każde z nas ma tam swe środowisko:

Ja ćwiczę hokej – jestem w drużynie.

Za to Tamarze, jako dziewczynie,

jazda podoba się figurowa,

tańczy układy ciągle od nowa.

A Magda za to ma ruchy gibkie,

ona uprawia łyżwiarstwo szybkie.

Wspólnie na lodzie – ale z osobna.

Każda z dyscyplin tym jest podobna,

że są w niej łyżwy i lodowisko,

na którym zawsze jest bardzo ślisko!”

Altamira

SPORTY WALKI

Kiedy dzieci energia roznosi,

zaczynają się szarpać, tarmosić,

łapać, szturchać, popychać, siłować.

Kto silniejszy – chcą wypróbować.

Jaka recepta lub dobra rada?

Trenować sporty walki wypada!

Jest boks, karate, sumo i kendo,

wushu, zapasy, judo, taekwondo.

Wiele z tych sportów z Azji pochodzi

z tamtych tradycji wszak się wywodzi.

I chociaż „sporty” o nich mawiają,

sztukami walki się nazywają.

A jak na sztuki takie przystało,

kształtują w uczniach nie tylko ciało.

Ćwiczą charakter – to ich dziedzina.

a także posłuch i dyscyplina.

Te ciosy, bloki, rzuty i garda!

Najmilsza z dziewczyn musi być twarda!

I chociaż trudne są te ćwiczenia,

które powtarza się do znudzenia,

wracasz do domu bardzo zmęczony

ale szczęśliwy, zadowolony.

Altamira

Tu sportowców nikt nie zliczy.

Dyski błyszczą jak księżyce. Siatki, kosze I oszczepy.

- Kto z nas rzuci dalej ? Lepiej ? Szklana tyczka drży i śpiewa.

Chłopiec frunie ponad drzewa. Chłopiec frunie gdy potrzeba pod błękitny pułap nieba.

Tu dziewczęta uśmiechnięte.

Kwiat we włosach mają wpięty. Przyjacielu, rękę podaj! Uścisk dłoni sił ci doda!

/ Dorota Gellnerowa- "Zawody lekkoatletyczne" /

Janusz Laskowski

pt. "Szach i mat"

Staś ma jedno kółko olimpijskie, Janek- rekord skoku w dal,

Leszek rzuca bardzo dobrze dyskiem, Dyzio, bokser- mięśnie ma jak stal.

Józio wygrał bieg na sześćdziesiątkę, Finiszował świetnie, mówię wam! Edzio dostał z gimnastyki piątkę.

A ja - nie. Ja tylko w szachy gram. Pokonałem Janka, Staszka, Zbysia

Bardzo jestem z tych wygranych rad. Z Józkiem, z Edkiem, z Leszkiem- wygram dzisiaj!

Szachy to też piękny sport: szach, mat!

Jerzy Kern

„46 nóg”

W lecie Co dzień prawie,

Czterdzieści sześć nóg biega po murawie, To tu,

To tam, To w przód,

To w bok. Czasem na trawie aż robi się tłok.

Nieraz noga w piłkę nie trafi okropnie,

Nieraz przez pomyłkę noga nogę kopnie, Lecz najmilej nodze, kiedy strzeli gola, Bo wtedy się spełnia chlubna nogi rola.

Ludzie zaraz krzyczą. Hip! Hip!

Hura! Cześć!

Gwizdek. I znów biega nóg czterdzieści sześć.

Zaraz, Zaraz, Zaraz,

Co to wszystko znaczy? W piłkę gra jedynie dwudziestu dwóch graczy.

Dwudziestu dwóch graczy, jeśli mam być szczery,

To czyni zaledwie nóg czterdzieści cztery.

Po cóż do licha po trawie się pląta Ta czterdziesta szósta I czterdziesta piąta?

Niektórzy na pewno z miejsca się oburzą, Że jest na boisku dwie nogi za dużo.

Po co się oburzać od razu? Dlaczego?

Te dwie zbędne nogi- To nogi

Sędziego.

Tadeusz Kubiak

„Józek-skoczek”

Jest ptakiem, choć nie ma skrzydeł, szybuje, choć nie ma śmigieł,

fruwa wysoko, wysoko....

W słońce celując nartami

nad najwyższymi świerkami bliski śnieżystym obłokom...

Już stanął, spójrz, na rozbiegu wśród drzew iskrzących się w śniegu,

na ziemię spogląda z dumą.....

Poleci bez skrzydeł, maszyn,

wysokość go nie wystraszy, wciąż dalej leciałby, frunął.....

Już oddech zatrzymał w piersi, od progu odbił się, leci,

leci ku naszym trybunom....

Ląduje w pyle srebrzystym, w śniegu rozbitym na iskry,

witany radosną wrzawą....

Niełatwo zerwać się z ziemi, jak Józek- w ptaka zmienić!

I skoczyć tak pięknie! Brawo!

Michał Zabłocki

Siła

Jakaż siła niebywała

bije zawsze z tego ciała!

Jak zacięta jest psychika,

że z niej taka moc wynika?

Skąd zaczerpnął taki ducha,

że go ciało w pełni słucha

i unosi w wyższą przestrzeń -

siebie samo i coś jeszcze?

Można by zaryzykować,

sformułować jakieś słowa,

które ten wysiłek stały

znacznie lepiej by oddały:

Że to co dzień, nie od święta

siłacz swoją słabość pęta,

że choć cierpi, gdy go boli,

jest mocarzem wolnej woli.

Że – gdy spięty stoi cały -

to jest piękny i wspaniały.

Że – choć ma tak młode te lata -

rusza z posad bryłę świata.

Szybkość

Kto najszybciej będzie biegł

Z punktu A do punktu B,

Jeśli założymy, że

Każdy bardzo mocno chce?

Każdy ma mocarne nogi.

Każdy zna meandry drogi.

I kibice wciąż ci sami

Oklaskują ich brawami.

Czy ten czarny, czy ten biały?

Czy ten duży, czy ten mały?

Czy ten średni, co się stara,

Choć w nim podupadła wiara?

Czy ten z wielkim doświadczeniem?

Czy ten, który nie jest leniem?

Czy ten, na nagrody łasy?

Czy ten, kogo znamy z prasy?

Który z wielkich zawodników

W końcu się wyłamie z szyku

I na mecie pierwszy stanie? –

Kto rozwiąże to zadanie?

Zwinność

Zwinnie zwijasz ciała w zwoje.

Jedno w drugie. Twoje w moje.

Jeśli tylko nam się uda -

dłonie w dłonie, barki w uda.

Ty oplatasz moją szyję,

ja się wokół nóg Twych wiję

i wywyższam Twoją głowę

wparłszy w pasy me biodrowe.

Szyja mija dłoń ze strachem,

ręka wnika pod twą pachę,

i złapawszy drugą rękę,

eksponuje twarz mą z wdziękiem.

W takim splocie i przesmyku,

niezależnie od wyniku,

można wić się znakomicie

i po prostu całe życie.

Wszystko znowu się odbędzie

w oszalałym, dzikim pędzie.

Potem staniesz i uklękniesz.

I dopiero będzie pięknie!

Wytrzymałość

Wśród rywali swych nawały

stoi człowiek wytrzymały.

Ktoś go ciągnie, ktoś go bije,

z tyłu trzyma go za szyję.

Ten przykopie mu po stopie.

Ten mu stanie na kolanie.

Ten go zdzieli po piszczeli

tak, że by go diabli wzięli.

Lecz on przetrwa – niewzruszony,

Oblężony z każdej strony.

Wyprowadzi cios zza gardy,

bo skupiony jest i twardy.

W defensywie stanie murem.

Pójdzie z góry i pod górę.

W dół popłynie mimo fali,

bo charakter ma ze stali.

Choć mu poty biją z czoła,

zawsze dojść do mety zdoła.

Choć go kąsa stado węży,

to je zmiażdży i zwycięży.

Koncentracja

Lewa ręka ciągnie w lewo.

Prawa ręka ciągnie w prawo.

Skupić na raz obie ręce

nie jest taką prostą sprawą.

Telewizja, radio, kino,

dyskoteka, kumple, wino,

samochody i flippery

i dziewczyny trzy lub cztery.

Prawa noga w prawo skacze,

lewa noga w lewo idzie.

Jedno oko co innego

chce niż drugie oko widzieć.

Kurtka, skuter, gry na necie,

narty w zimie, plaża w lecie,

roli, deska, kotka, pieska,

karty, poker, as i dżoker.

Wszystko jakby się sprzymierza,

by zapomnieć było nie żal;

odejść i porzucić wszystko,

choć zwycięstwo było blisko.

Harmonia

Pomiędzy czubkiem głowy, a końcem włosa;

pomiędzy szczytem czoła, a czubkiem nosa;

pomiędzy końcem palca, a centrum pięty,

człowiek, jak struna, cały jest napięty.

Cały jest jednym, współzależnym bytem:

stopa z ramieniem, zwój mózgu z jelitem.

Nawet paznokieć, co tak mało waży,

równie jest ważny, co i rysy twarzy.

Co więcej: łokieć lewy albo prawy,

kolano, biodro oraz inne stawy;

płuco, czy mięsień wszystko jedno który

jednego ciała częścią są – natury.

Zanim przebiegniesz, przejdziesz albo skoczysz

szybciej i dalej niźli widzą oczy,

zanim się zewrzesz, zepniesz i zapleciesz

mocniej i zgrabniej, niż ktokolwiek w świecie,

zanim najmniejszy palec lewej nogi

jeszcze oderwać zdołasz od podłogi,

musisz odnaleźć źródło żywej wody,

zaczerpnąć siły z czystych sił przyrody.

Fair play

Na stadionie i w salonie,

w centrum, w bloku i w rynsztoku,

w kamienicy, na ulicy,

w pyle, w kurzu, na podwórzu …

Z własną córką, z własną babką,

z własnym ojcem, z własną matką,

z własnym teściem i teściową,

żyjąc zawsze pokojowo …

Ze swym szefem, z pracownicą,

z bliższą, dalszą okolicą,

z innym miastem, województwem,

załatwiając sprawy ludzkie …

Z innym krajem, z inną rasą,

z inną kastą, z inną klasą,

z inną miarą, z inną wiarą:

lepszą, gorszą, młodą, starą …

Nie podkładaj komuś nogi,

nie odtrącaj czyjejś dłoni.

Gdy masz pomóc – stań w pół drogi.

Niech cię nikt w tym nie przegoni …

Równowaga

Na lewej nodze – sumienia -

Za wiele miał brzemienia.

Na prawej nodze – wiary -

Zbyt małe miał ciężary.

Prawą nogą podskakiwał,

Lewej prawie nie używał.

Lewa noga mu ciążyła,

Prawa nazbyt lekka była.

Całkiem przebrał miarę winy,

Bo popełniał zdrożne czyny.

I zmęczony był i chory;

Nocą go męczyły zmory.

Nie jak czyści i odważni -

Był bez szans na równoważni.

Ciągle spadał, bo się wahał.

Był nie pewny i miał stracha.

Mówił: w końcu się odmienię,

Lecz leserem był i leniem.

Nawet ustać nie dał rady.

I nie wygrał Olimpiady.

Uczciwość

Czy ty grywasz w doping-ponga?

Czy zażywasz doping-ponga?

Tak naprawdę, to nie wierzę,

że on w grze tej udział bierze.

Ta dziwaczna dyscyplina

dość niewinnie się zaczyna:

żółtym płynem, szarym proszkiem,

który szkodzi tylko troszkę.

Sprawy robią się ponure,

gdy poprzeczka idzie w górę.

Czas się skraca, dystans rośnie,

a masz wygrać jednogłośnie.

Ja ci za to nic nie zrobię.

Moja wściekłość stąd wynika,

nie żeś zrobił krzywdę sobie,

lecz oszukał przeciwnika.

Niech twój medal zjedzą wieprze,

psy niech twe rozwleką kości!

Twe wyniki, choć najlepsze,

niech nie mają tu wartości!

Współdziałanie

Ramię w ramię -

jedno znamię.

Dłoń przy dłoni

broni skroni.

Jednym tropem -

stopa w stopę.

Bok przy boku

rok po roku.

Jedno słowo -

jedno zdanie.

Jeden zamysł

i działanie.

Jedno serce -

jedna wola.

Jedna dola

i niedola.

Jedno godło.

Jedna flaga.

Jeden strach.

Jedna odwaga.

Waleczność

I najważniejsza sprawa:

walcz i się nie poddawaj.

Każdy z podjętych celów

wymaga starań wielu.

Szczególnie twa odwaga

wymaga ciągłych zmagań,

bo człowiek całkiem nagi

zostaje bez odwagi.

Nie waż się celu zmieniać,

dopuszczać do zwątpienia,

podstępnych ludzi słuchać,

osłabiać swego ducha.

Nie po to się rodziłeś,

by tracić swoją siłę,

lecz żeby ją rozwijać

w tym czasie, co przemija.

I nigdy w żadnym razie

nie padaj na kolana.

Niech zawsze Ci przyświeca

zwycięstwo i wygrana.

Ogień olimpijski

To nie na nędznym,

Zeusowym szczycie,

nie dla zgiełkliwej

publiczności bogów,

ale dla tego,

co mi każe skrycie

coraz wyższego

poszukiwać progu.

To nie na szczycie,

z którego zwycięzca

słucha i patrzy

na barwy i dźwięki,

lecz tam, gdzie zawsze,

bez względu na miejsca

grają dla wszystkich

te same piosenki.

To nie na szczycie,

ale w sercu moim,

w głębokiej ciszy

strudzonego ciała

wciąż niewygasłym

słupem ognia stoi

uciecha zwycięstw

i porażki chwała.