Á¸Ø¡Ã 5

งานเลี้ยงหรูซึ่งเปนวันเกิดของพราวเพชร นักธุรกิจเซเล็บ

คนดัง ที่ไดจัดข้ึนอยางใหญโตและครึกคร้ืนไปดวยบรรดาเพ่ือนฝูง

ในแวดวงไฮโซ ซึ่งในนั้นก็มีเจาของบริษัทเงินทุนหลักทรัพยชื่อดังมา

ในงานดังกลาวเชนกัน แมชายหนุมจะอายุยางเขาสามสิบหกแลว แตก็

ยังคงองอาจผึ่งผาย เขาอยูในชุดสูทสีดำทับเสื้อเชิ้ตสีขาวปลดกระดุม

สองสามเมด็ เผยใหเหน็แผงอกแกรง และกางเกงสแลก็ขายาวสเีดียวกับ

เสื้อสูทท่ีพลิ้วไปตามขากำยำอันสมสวน ซึ่งเม่ือบวกกับความสูงอันเกิน

รอยแปดสิบหาเซนติเมตร จึงทำใหเขาโดดเดนเปนท่ีจับตามอง

เอลเลยีส ซานเทยีโก รซุ ชายหนุมสเปนผูซึง่มีใบหนาคม ค้ิวเขม

พาดขนานไปกับนัยนตาทั้งสอง ซึ่งเปนประกายแพรวพราวที่ดูราวกับจะ

เช้ือเชิญหญิงสาวรอบกายใหเขามาหาตนเอง ยามน้ีเขายืนอยูท่ีขางสระวายน้ำ

ซึง่เปนบริเวณที่ใชจัดงานวันเกดิ ในมอืของเขามีแกวทรงสูง ใสน้ำสอีำพนั

นัยนตาสีน้ำตาลคลายกำลังทอความยินดี เมื่อมองเห็นหญิงสาวผูหนึ่งที่

ยืนอยูในกลุมของแขกท่ีมาในงานดวยชุดราตรีสั้นเกาะอกสีน้ำตาลแบบ

ผาซาตนิ กระโปรงทรงบอลลนูซึง่มีโบสดีำคาดอยูบนอกกบัเอวเพือ่ทำให

เห็นเรือนรางของสตรีอยางชัดเจน

เอลเลยีสใชสายตาสำรวจไปตามเรือนกายและใบหนานวลเนียน

อนัเปนสรีะเรือ่ดวยบลัชออนเฉดสแีอปรคิอต กบัอายแชโดวแบบสโมกกีอ้าย

สน้ีำตาลทองทีล่อมกรอบดวยแพขนตาอันงอนยาว กบัรมิฝปากทีท่าดวย

ลิปสติกสีสมอมชมพูดึงดูดใหเขาไดจับจองดวยความสนใจอยางเหลือเกิน

ถาหากวาเขาไดสัมผัสกับเรียวปากของเธอจะใหความรูสึกอยางไรบาง

มันจะหวานสักแคไหนกันนะ

จากนั้นจึงไลไปตามสวนโคงละมุนของเธอดวยสายตา ซึ่งผูที่

ถูกลอบมองนั้นก็ใชวาจะไมรู เธอเองก็สะดุดกับความหลอคมของเขา

เชนกัน ผูชายที่หลอ ดูดีในชุดสูทตัวเท กับสายตาที่ทอดมองมา ให

1

6 ãμŒà§ÒÃÑ¡¾ÞÒÁÒÃ

ความรูสกึสัน่หวิวอยางที่ไมเคยเปนมากอน นาแปลก เพยีงแคเขามองมา

ก็แทบทำใหเธอเหมือนไมเปนตัวของตัวเอง คลายพื้นท่ียืนอยูจะเอียง

วูบลง

ไมอยากเช่ือวาดวงตาคูคมน่ันจะมีอิทธิพลอยางมากมายถึง

เพยีงน้ัน เขาจับจองมายงัตนเองอยางไมละไปทางใด ทำใหลลิรณทีีย่นือยู

อดท่ีจะเขินอายไมได มือท่ีถือแกวน้ำสมเร่ิมสั่นประหมา ลมหายใจ

ติดขัด หญิงสาวแสรงทำเปนกมหนาดื่มน้ำในแกว ดวยเพราะไมกลา

ประสานสายตากับเขา ซึ่งพอเงยหนาข้ึนมาก็ยังเห็นเขามองอยู

หากแววตาคูคมกลบัไมไดมองเธอที่ใบหนาเหมอืนคราแรกแลว

แตกลบัมองไปตามเรือนกายระหงแทน จากดานบนลงสูดานลาง แคเพยีง

เห็นหญิงสาวเอลเลียสก็ไมอาจที่จะละสายตาไปจากรางเบื้องหนาไดเลย

รูปรางท่ีสมสวน กับเนินอกท่ีอวบอ่ิมชางทาทายสายตาของเขาย่ิงนัก

อยากรูจริงถาไดสัมผัสจะใหความรูสึกอยางไร

ลิลรณีเร่ิมไมชอบกับสายตาท่ีเขามองมา จึงพานนึกอยางตำหนิ

ในการกระทำของอีกฝาย โดยในคราแรกที่ถูกจับจองนั้นก็คิดวาคงไมมี

อะไร อาจจะเปนเพราะคืนน้ีหลอนสวยเปนพิเศษก็ได แตคร้ันหันไปกี่ที

ก็เห็นสายตาของเขาสำรวจตนเองอยางจงใจใหรูอยางไมปดบังวาเขา

สนใจเธอมากเพียงใด แววตาน้ันราวกับจะปลดชุดซึ่งเธอสวมอยูใหหลดุ

ออกไปจากกาย เพราะมนัแฝงถงึความเรารอนท่ีสือ่ออกมาแบบชดัเจน

หญิงสาวเกิดความรูสึกหวาดหว่ันกับสายตาคูน้ัน เร่ิมรูสึก

ไมคอยชอบกับสายตาอันจาบจวงของอีกฝายสักเทาไร พรอมกับนึก

ตอวาเขาในใจ

‘คนไรมารยาท’

จากนั้นเธอจึงหันรางเดินหนีไปทางอื่นเพื่อหลบใหพนสายตา

ของเขา ทั้งยังคอยมองอยางหวาดระแวงวาเขาจะตามมาหรือไม คร้ัน

เห็นวาเขาไมไดตามมาเธอจึงรูสึกโลงใจ ชลิดาที่เดินตามหาเพื่อน เมื่อ

มองเห็นเธอยืนอยูอีกดานหน่ึงก็กาวเขาไปหาและบอกใหรู

“แอบมายนือยูตรงน้ีเองเหรอลลิลี ่ปลอยใหอุมตามหาซะทัว่งาน

Á¸Ø¡Ã 7

เชียว”

“มีอะไรเหรออุม”

“มีคนอยากรูจักเธอนะ” ชลิดาบอกใหรู

“ใครกัน” ลิลรณีทำหนาตาสงสัยย่ิงนัก

“มาดวยกันสิ แลวจะบอก”

ชลิดาซึ่งเปนหลานสาวของพราวเพชรจูงมือเพื่อนเดินออกมา

อีกดานหน่ึง ระหวางน้ันก็เดินผานรางสูงท่ีใชสายตามองเธอเม่ือครู จึง

รีบกาวไปโดยเร็ว จนเพื่อนทักทวงข้ึนมาดวยความประหลาดใจ

“น่ีลิลลี่ จะรีบไปไหนนะ กาวซะเร็วเชียว”

“ขอโทษที พอดีฉันลืมตัวไปนะ” ลิลรณีหันกลับมาแกตัวกับ

เพื่อนเสียงเบาๆ

“ตื่นเตนละสิที่มีหนุมหลออยากรูจักนะ”

“เปลาสักหนอย เออ...อุม ถามอะไรหนอยสิ รูจักผูชายคนน้ัน

ไหม”

“คนไหน” ชลิดายอนถามกลับดวยความสนใจ

“คนท่ีตวัสูงๆ ใสชดุสทูสดีำนะ” ลลิรณเีหลอืบสายตามองไปยงั

บุคคลท่ีกลาวถึง โดยไมกลาหันวงหนาไปมองอยางชัดๆ

“โอ โฮ! ลิลลี่ คนใสชุดสูทสีดำมีตั้งหลายคน จะรู ไหมนะวา

คนไหนท่ีเธอพูดถึง”

“มองไปทางซายมือนะ ที่สิบนาฬกา ยืนอยูคนเดียวนะ”

เธอบอกกับชลดิาอยางเบาๆ อกีฝายก็ทำตามท่ีบอกโดยด ีและ

ก็เห็นชายหนุมรางสูงซึ่งยืนเทเพียงลำพัง เขาสงรอยย้ิมมอบให ชลิดาก็

ยิ้มตอบกลับไป กอนจะหันไปทางลิลรณีและบอกใหรู

“ออ! นึกวาใคร”

“รูจักเหรออุม”

“รูจักสิ” เพื่อนสาวพยักหนาตอบ

“ใครเหรอ” ลิลรณีทำทาสงสัยใครรูเปนอยางมาก

“เดี๋ยวจะพาไปรูจัก” เพื่อนสาวฉุดมือของเธอเดินกลับไปหา

8 ãμŒà§ÒÃÑ¡¾ÞÒÁÒÃ

ชายหนุมท่ีวา

“น่ีไมเอานะอุม ไมไป” ลิลรณีรองอยางโตแยงแตชาไปกวา

เพื่อนท่ีพาเธอไปยืนยังเบ้ืองหนาผูชายตัวสูงเสียแลว

“สวัสดคีรับหนูอุม มอีะไรกับผมเหรอ” เอลเลยีสเอยทักออกไป

เปนภาษาไทย โดยถามหญงิสาวผูเปนหลานของเพือ่นตนเอง ทำใหลลิรณี

แปลกใจที่เขาพูดไทยไดชดัทีเดียว ราวกับเปนเจาของภาษาเหมือนเธอ

“งงละส ิทีเ่หน็คุณเอลเลยีสพดูไทยไดชดัเปะขนาดน้ีนะ ตอนแรก

ที่อุมไดยินยังงงเลย คิดวาเปนลูกคร่ึงเสียอีกคะ”

เพือ่นสาวเหน็เธอทำทาประหลาดใจ จึงอธบิายใหฟง ชายหนุม

มองไปยังแววตาของอีกฝายท่ีแสดงความสงสัยจึงยอนถาม

“สวัสดีครับ แปลกใจเหรอครับที่ผมพูดไทยชัดอยางนี้”

“ก็นิดหนอยคะ” เธอยอมรับออกมา

“พอดีผมมีพี่เลี้ยงเปนคนไทยนะ เขาเปนออแพรนะครับ

พี่เลี้ยงเด็กตางชาติ เลยทำใหผมไดภาษาไทยแถมมาดวย” เขาอธิบาย

ใหเธอไดฟง ลิลรณีจึงพยักหนาตอบรับดวยความเขาใจกับสิ่งที่เขาบอก

“เปนแบบน้ีนะเอง”

“คือพอดีลิลลี่อยากรูจักคุณเอลเลียสนะคะ”

ชลดิาบอกใหรูถงึการทีต่นเองพาเพือ่นมายนืตรงหนาเขา ลลิรณี

แทบยืนทำอะไรไมถูกเลย ตอนน้ีสิ่งที่อยากทำมากที่สุดคือเขกกะโหลก

เพื่อนท่ีดึงเธอเขามาตรงนี้ ซ้ำยังพูดใหเธอดูคลายสนใจเขาดวย

“อยากรูจักผมอยางนัน้เหรอครบัหนลูลิลี ่ผมวาชือ่นีเ้หมาะกบั

หนูมากเลย”

“ขอบคุณคะ” เธอตอบเขากลับไป

“เพื่อนของอุม เขาอยากรูนะคะวาคุณเอลเลียสเปนใคร อุมก็

เลยพามาใหถามดวยตัวเองเลย” ชลิดาทำหนาที่แนะนำทั้งคูให ไดรูจัก

กัน

“ผมช่ือเอลเลียส ซานเทียโก รุซ ครับ เปนเพ่ือนกับคุณพราวเพชร”

“คุณเอลเลยีสเนีย่เปนเจาของบรษัิทเงนิทุนหลกัทรพัย โรเมโร คุซ

Á¸Ø¡Ã 9

รวยพอๆ กับเปนเจาของธนาคารเลยละ เผ่ือวาบริษัทของลิลลี่จะสนใจ

ไปใชบริการบาง ถาเกิดอยากจะขยายบริษัทหรือเพิ่มทุน”

เขายิม้ตอบรับกลบัมาดวยความยินดีพรอมกบัรอยย้ิมท่ีชางมเีสนห

เหลอืเกนิ ทำเอาลลิรณทีีไ่มชอบใจในการกระทำของเขาเมือ่ครูถงึกบัยนืมอง

ดวยความตะลึงงันราวโดนมนตรสะกดปานนั้น

“เชิญครับ ผมเต็มใจใหบริการเสมอ ไมทราบวาบริษัทของ

หนูลิลลี่ทำอะไรเหรอครับ”

เอลเลียสรูสึกชอบช่ือน้ีของเธอจัง ลิลล่ี ดอกไมท่ีแสนออนหวาน

ชางเขากนักับเจาของย่ิงนัก ดนูาประคับประคองและทะนถุนอมเปนท่ีสดุ

ขณะนึก นัยนตาสีน้ำตาลก็ทอดมองไปยังวงหนานวลอยางไมวางตา

ลิลรณีไมอยากบอกเรื่องของตัวเองใหเขาไดรู แตก็จำตองพูด

ให ไดทราบเมื่อชายหนุมถามมา เอยอยางถอมตัว ไมไดอวดโอเทาใด

“เปนบริษัทไมใหญมากหรอกคะ”

“ชือ่บรษัิทอะไรเหรอครบั เผ่ือวาผมจะรูจัก” เอลเลยีสซกัไซตอ

ดวยความอยากรู ชลิดาจึงเปนผูบอกใหเขาไดทราบ

“บริษัทสงออกอุปกรณรถยนตคะ ชื่อบริษัท พี ดับบลิว

พลาสเทป็ จำกดัคะ คุณเอลเลยีสรูจักไหมคะ” เพยีงไดยนิเขากย็ิม้ออกมา

ดวยความยินดี อะไรจะโชคดีปานน้ัน

“รูจักสิครับ คุณประวิณเปนผูบริหารใชไหมครับ” ชายหนุม

พยักหนาตอบรับกลับไป

“ใชคะ คุณพอของลิลลี่เอง” ลิลรณีผงกศีรษะบอกกลับไป

ดวยความภาคภูมิใจในช่ือเสียงของบิดา ไมอยากเช่ือวาเขาจะรูจักกับ

พอของตนเองดวย คร้ันเขาบอกวารูจัก ชลิดาก็ทำทาทึ่งบอกออกมา

“โอ โฮ! บริษัทเธอก็ใชยอยนะลิลลี่ คุณเอลเลียสยังรูจักเลย

แลวยังมาบอกวาเปนบริษัทเล็กๆ อีก”

ซึ่งระหวางนั้นคุณพราวเพชรผูเปนเจาของงานก็เดินมาหา

และบอกใหเขาไดรับทราบถึงธุระที่ตนเองเดินตามหาเขา

“มาแอบยนืคุยอยูกบัสาวๆ ตรงน้ีนะเอง น่ีเอลเลยีส มคีนสนใจ

10 ãμŒà§ÒÃÑ¡¾ÞÒÁÒÃ

อยากจะเปนลูกคาของคุณนะ”

“แลวเจอกันใหมนะครับหนูอุม หนูลิลลี่” เขาเอยลากับเธอ

ทั้งสอง แตดูเหมือนจะเนนกับผูหญิงคนสุดทายมากเปนพิเศษ

“คะ” ชลิดายิ้มตอบรับกลับไป

หากเธออกีคนกลบัยนืเฉยๆ เพราะไมอยากทีจ่ะเจอกบัอกีฝาย

หรอก ถาเลือกไดลิลรณีไมชอบสายตาของเขาท่ีมองมาเลย มันดูแฝง

ไปดวยความนัยอะไรบางอยาง

ลบัหลงัท่ีเขาเดินออกไปแลว ชลดิาจึงพาเพือ่นไปรูจักกับพีช่าย

ซึ่งเปนลูกพี่ลูกนองของตนเอง โดยทุกอิริยาบถของเธออยูในสายตาของ

นักธุรกิจหนุมชาวสเปนตลอด ไมนึกเลยวาคืนน้ีเขาจะดันมาติดใจสาวนอย

เขาใหเสียแลว จะเขาทำนองวัวแกคิดจะเค้ียวหญาออนหรือเปลากันนะ

พลางนกึดวยความปรารถนาซ่ึงไมเคยเกิดอาการเชนน้ีกบัชายหนุมรุนใหญ

มากอนเลย ใหตายเถอะ

ชลิดาฉุดมือเพื่อนเขาไปยังบริเวณมุมหน่ึง ซึ่งมีชายหนุมท่ี

ตนเองสนิทเปนอยางมากยืนอยู เพียงเห็นผูหญิงอีกคนเดินเขามากับ

นองสาว ครามหรือพิภัทร ชายหนุมใบหนาคม ตัดผมประมาณทายทอย

ผิวขาว ค้ิวเขม โดยเขาอยู ในชุดเสื้อโปโลสีฟาลายขาวกับกางเกงยีน

ขายาวสีเขมตัวเท

“มาแลวคะ เพื่อนของอุม ลิลลี่น่ีพี่คราม พี่ชายฉันเองละ”

เธอแนะนำเพื่อนใหรูจักชายหนุม

“ยนิดีที่ไดรูจักครับนองลลิลี”่ พภิทัรสงรอยยิม้ทักทายกลบัไป

ในทันที

“สวัสดคีะ พีค่ราม” ลลิรณตีอบรับเขาดวยน้ำเสยีงและรอยยิม้

อันออนหวานเชนกัน

“พี่ครามนะ เพิ่งเรียนจบโทมาจากนอกเลยนะลิลลี่” ชลิดา

โปรโมตพี่ชายของตนเองใหเพื่อนไดฟง

“เกงจังเลยนะคะ”

“พี่ไมยักรูเลยนะวาเราจะมีเพื่อนสวยขนาดน้ีดวย” เขาเอย

Á¸Ø¡Ã 11

อยางชื่นชมลิลรณี

“แหม! มาถึงก็หยอดคำหวานเลยนะคะพี่คราม” ชลิดาแอบ

สัพยอกพี่ชายซึ่งเปนบุตรของคุณดวงกมล เพื่อนรุนพี่ของนาเธอ

“พี่พูดเร่ืองจริงตางหากละ”

“เดี๋ยวลิลลี่ก็ลอยข้ึนฟาหรอกคะ พี่ครามเลนชมขนาดน้ี”

เธอตอบพี่ชายของเพื่อนกลับไปดวยใบหนายิ้มแยมแจมใส

ทำใหวงหนาผุดผองดูงามกระจางมากยิ่งข้ึน ซึ่งชลิดาก็ทำหนาที่ชวนคุย

เพื่อใหทั้งสองสนิทกัน

กระทั่งงานเลี้ยงเลิก ไดเวลาที่ชลิดาจะตองขับรถไปสงเพื่อน

ทีบ่าน ความจริงลลิรณตีัง้ใจท่ีจะขับรถมาเอง แตเพือ่นกลบับอกวาไมตอง

จะไปรับแทน ซึ่งเธอก็ไมไดวาอะไร เพราะคิดวาอีกฝายคงหวังดี แต

ตอนนี้เธอรูแลวละวาทำไมถึงไมยอมใหตนเองขับรถมา

“เดีย๋วอุมไมตองไปสงลลิลีห่รอกนะ ดกึแลว พีจ่ะไปสงใหเอง”

“คะพี่คราม ขอบคุณนะคะที่จะไปสงลิลลี่แทนให”

“น่ีเธอวางแผนไวแลวใชไหมยายอุม ที่ไมใหฉนัขับรถมาเพราะ

แบบนี้ใชไหม”

ลลิรณแีอบใชมอืบดิไปท่ีตนแขนเล็กของเพ่ือนดวยความมันเข้ียว

ขณะทีอ่กีฝายเดินมาสงตนเองท่ีรถของพิภทัร พลางคาดเดาถงึการกระทำ

ของอีกฝายไดวาทำเชนน้ีเพราะอะไร

“อะไรกัน เปลาสักหนอย” ชลิดาตอบปฏิเสธ

“ไมตองมาสั่นหนาเลยนะ แมสื่อตัวยุง” นัยนตากลมโตของ

เพื่อนสาวกลับไมเช่ือถือ

“ก็แหม! มีพี่ชายนารัก ก็อยากใหคูกับเพื่อนท่ีนารักดวยไงละ

แบบน้ีดอีอก เธอจะไดมแีฟนสกัที ไมใชมวัแตทำงานจนไมยอมหาแฟน”

ชลิดาพยายามเชียรพี่ชายสุดใจขาดด้ินเพื่อใหเพื่อนชอบอีกฝายให ได

“ยะ! ขอบใจนะยะ ยายเพื่อนจอมจุน แตทีหลังไมตองนะ”

ลิลรณีบิดแขนเพื่อนสาวเม่ือพูดจบ

“ไมเปนไร เรือ่งเลก็ ดแูลลลิลี่ใหถงึบานโดยสวัสดิภาพดวยนะคะ

12 ãμŒà§ÒÃÑ¡¾ÞÒÁÒÃ

พี่คราม” ชลิดายิ้มเจื่อนๆ ตอบกลับมา โดยฝากฝงเพื่อนกับชายหนุม

พิภัทรพาลิลรณีตรงไปยังรถของตนเอง โดยทำหนาที่เปนสุภาพบุรุษ

เปดประตูใหเธอข้ึนไปน่ัง พลางทำทาเชื้อเชิญดวยประโยคสุภาพ

“เชิญครับ นองลิลลี่”

“ขอบคุณคะ พ่ีคราม” เธอตอบรับดวยรอยย้ิม ซ่ึงทำใหพิภัทร

ประทับใจมากขึ้น ก็เพราะรอยยิ้มน้ีแหละทำใหเขาอยากรูจักอีกฝาย

ดวยการใหนองสาวเปนแมสื่อให

หลงัจากนัน้เขากป็ดประตโูดยเรว็ พรอมกบัเดินไปนัง่ประจำที่

หลังพวงมาลัย กอนจะสตารตเคร่ืองและขับรถออกไปจากบานของ

คุณพราวเพชร เอลเลียสท่ีเห็นการกระทำทุกอยางเบื้องหนาในขณะที่

เดนิตรงไปยงัรถคนัหรขูองตนเองเพือ่เตรยีมตัวกลบับานเชนกัน พลางคดิ

ดวยความเจาเลหแบบรายกาจ

‘อยาหวังเลยวาใครจะไดเธอไป ดอกลิลลี่ดอกน้ีจะตองเปน

ของฉันคนเดียวเทานั้น’ แววตาคมจับจองมองไปยังรถคันสวยท่ีแลน

ออกไปดวยความมุงมั่น

บนถนนระหวางทีพ่ภิทัรขับรถไปสงลลิรณน้ัีน ทัง้สองกน่ั็งคุยกัน

ไปตลอดทาง เพื่อไมตองการใหรถเงียบเกินไป

“ลิลลี่น่ีเรียนมาดวยกันกับอุมต้ังแตมัธยมเลยเหรอ”

“ใชคะ ลิลลี่เจอกับอุมตอน ม.4 คะ” เธอพยักหนาตอบรับ

“เสยีดายจังทีพ่ี่ไปเรียนเมืองนอกตัง้แตเด็ก กเ็ลยไมไดเจอกัน

ไมอยางนั้นปานน้ีเราสองคนก็ไดรูจักกันแลวละ”

“น่ันสิคะ แลววาแตพีค่รามไปเรยีนตอโทที่ไหนเหรอคะ” หญงิสาว

ซักไซดวยความอยากรู

“ท่ีแคลิฟอรเนีย ลอสแองเจอลิส สาขาวิศวกรรมคอมพิวเตอร

นะ”

“โอ โฮ! ทาทางจะยากนาดูนะคะสาขานี้”

“ก็พอควรอยู เห็นอุมบอกวาลิลลี่ยังไมมีแฟน”

“ยายอุมเน่ียขายเพือ่นจัง กลัวแตลลิลีจ่ะไมมแีฟน ตวัเองก็ไมมี

Á¸Ø¡Ã 13

เหมือนกัน มาทำเปนเดือดรอนเร่ืองคนอ่ืน” ลิลรณีแสดงอาการเขินอาย

เมื่อเขาถามเชนน้ี

ซึ่งระหวางที่พิภัทรขับรถไปนั้นก็ไดยินเสียงหนึ่งดังข้ึนทาง

เบื้องหลัง

ปน! ปน!

เขาจึงหันไปมองก็พบกับรถเบนซคันหรูสีขาวขับจ้ีตามมา จึง

ทำสีหนาหงุดหงิดท่ีอีกฝายมาขัดจังหวะในชวงท่ีกำลังจีบเธอ

“ทำไมรถบาคันน้ีมาขับจ้ีรถเรากัน พี่ก็ไมไดขับรถเกะกะเขา

เลยนะ แถมถนนก็วาง จะแซงไปก็ได”

“น่ันสิคะ” หญิงสาวหันมองตามหลังเชนกัน พลางพยักหนา

อยางเห็นดวยกันกับเขา พิภัทรก็ขับตอไปอยางไมสนใจหากเขาเปด

สญัญาณไฟกะพรบิดานซาย พรอมกบัขับรถเขาไปชดิเกือบขอบถนน เพือ่

เปนการเปดทางใหอีกฝายแซงขึ้นไปแตโดยดีดวยความมีมารยาท

แตการณกลบัไมเปนเชนท่ีคิด เมือ่รถเบนซคันหรกูย็งัขับตามจี้

อยางไมเลกิ ซำ้ยังบบีแตรเสียงดังล่ันมากกวาเดมิเสยีอีก ทำเอาชายหนุม

ที่ขับรถใหกับลิลรณีรูสึกโมโหกวาเดิม

“น่ีมนัอะไรกนั พีอ่ตุสาหเปดทางให ไปแลวก็ยงัไมยอมไป อยางนี้

เรียกวากวนกันน่ี พี่จะจอดรถลงไปถาม”

ขณะพูดก็หันไปมองรถทางเบ้ืองหลังอยูตลอดดวยความโมโห

แตลิลรณีกลับออกปากหามไว น่ันเพราะดูจะเปนอันตรายเกินไปท่ีจะ

จอดรถลงในชวงเวลาดึกเชนน้ี

“อยาเลยคะพี่คราม ลิลลี่วาพี่ครามเรงเคร่ืองใหเร็วข้ึนกวานี้

ดีกวาคะ จะไดออกหางรถบาขางหลังน่ัน”

“ก็ไดลิลลี่ น่ีพี่เห็นแกลิลลี่นะ”

“ดีแลวคะ” เขาก็เรงเครื่องออกไปโดยเร็วตามที่เธอบอก จน

รถออกหางจากรถเมื่อครูแลว

“ทีน้ีก็คงไมมีใครมาขับตามจี้เราอีกแลวละลิลลี่” ยังไมทันท่ี

เธอจะตอบก็เกิดเสียงน้ีตามหลังข้ึนมาอีก

14 ãμŒà§ÒÃÑ¡¾ÞÒÁÒÃ

ปน! ปน!

เปนเสียงท่ีเมื่อครูทั้งสองหลีกเลี่ยงมา พิภัทรกับลิลรณีหัน

กลับไปมองทางเบื้องหลังอีกคราหนึ่ง

“มันอะไรกันอีกเน่ีย ขนาดขับมาตั้งไกลมันยังตามมาจ้ีอีก

แบบนี้ไมเรียกวากวนก็ไมรูจะเรียกอะไรแลว” คราวน้ีเขาจอดรถอยาง

ทันที โดยที่เธอหามปรามไว ไมทัน

“พี่ครามคะ อยาคะ”

หากคนตัวสูงกลับกาวลงไปจากรถเสียแลว พรอมกับเดินตรง

ไปยังรถเบนซที่จอดอยูทางเบื้องหลังในลักษณะจี้กนดวยใบหนาที่

ไมพอใจเปนอยางมาก โดยลิลรณีกาวตามเขาลงมาดวยเชนกัน เขาใช

มือเคาะไปยังกระจกที่ปดสนิทน้ันอยางไมเกรงใจ

กอก! กอก! กอก!

“ลงมาเลย ไอคนไมมีมารยาท”

แตดูเหมือนเจาของรถคันใหญจะทำเปนไมสนใจ ไมยอมเปด

ประตหูรอืลดกระจกลง คร้ันเหน็อีกฝายเงยีบ ไมโตตอบ พภิทัรกเ็คาะซำ้

ใหแรงมากยิ่งข้ึนกวาเดิม แบบถี่ระรัวไมยั้ง

กอก! กอก!

“แนจริงลงมาสิวะ ขับรถกวนประสาทคนอ่ืนทำไมไมกลาลงมา

ละ”

“พี่ครามคะ อยาไปสนใจเลยคะ เรารีบขับรถของเรากลับบาน

กันดีกวาคะ” เธอเดินเขามารั้งรางสูงไว ไมอยากใหมีเรื่องกันกลางถนน

“ไมสนไมไดหรอกลิลลี่ อาว! ลงมาสิ ถาแนจริงนะ”

พิภัทรยกมือเคาะไปยังกระจกของอีกฝายซ้ำอีกคราหนึ่ง แต

คราวน้ีกระจกถูกลดลงมาจนเผยใหเห็นเจาของรถคันหรูที่ขับกวนบาทา

เปนอยางมาก เขาหันใบหนากลับมาให ไดเห็นอยางชัดเจน เพียงเธอรู

วาใครคือคนท่ีขับรถจ้ีตนเองกับพีช่ายเพือ่นก็ทำหนาตาตกใจอุทานออกมา

“คุณเอลเลียส”

“ครับ ผมเอง” ชายหนุมย้ิมใสนัยนตาของเธออยางไมสนใจ

Á¸Ø¡Ã 15

รับรูเลยวา ตนเองสรางความขุนเคืองใหคนอ่ืนเปนอยางมาก

“น่ีนองลิลลี่รูจักผูชายคนน้ีดวยเหรอ” พิภัทรเห็นเธอเรียกช่ือ

อีกฝายออกมาจึงยอนถามกลับไปอยางสงสัย

“รูจักคะ คุณเอลเลียสเปนเพื่อนของนาพราวเพชรคะ” ลิลรณี

ยอมรับออกมา

เพียงไดยินวาเขาเปนใคร น้ำเสียงท่ีดูกราวและอวดเกงเมื่อครู

ก็เปลี่ยนไป น่ันเพราะอีกฝายอายุมากกวาตนเองหลายป

“อาว! เหรอ สวัสดีครับ คุณเอลเลียส แลวทำไมคุณถึงมา

ขับรถไลพวกเราอยางน้ีละครับ”

พิภัทรถามกลับไปดวยความอยากรูเปนภาษาอังกฤษ เอลเลียส

อยากตอบไปวา เพราะไมอยากใหอยูกับผูหญิงที่ตนเองหมายปอง แต

เพราะวัยท่ีมากกวาจึงไมสามารถทำเชนน้ันได

“พอดผีมเหน็มีรถขับตามพวกคุณมาเมือ่กี ้ผมก็เลยเรงใหคุณ

รบีขับไปเรว็ๆ อยามามวัขับรถชมวิวจีบกนัอยู เด๋ียวเกดิเรือ่งดกัจีต้ามมา

จะไมคุมกัน”

เขาปนเร่ืองโกหกข้ึนมา โดยประโยคสุดทายเหลือบมองไปยัง

หญิงสาวท่ียืนอยูไมไกล ถาเปนไปไดอยากชกเจาหนาออนน่ีแลวกระชาก

เธอให ไปกับตนเองคืนน้ีนัก พิภัทรที่ไดยินคำตักเตือนอยางหวงใยจึง

เอยขออภัยอีกฝายกลับไป

“อยางน้ันเหรอครับ”

“อยางน้ันสิครับ” เอลเลียสผงกศีรษะตอบรับกลับไป

“ถาอยางน้ันก็ตองขอบคุณมากเลยครับ”

“ไมเปนไร รบีขับรถกลับบานเร็วๆ ดีกวา เด๋ียวผมจะคอยขับ

ตามไปเร่ือยๆ” ลิลรณีไมคอยอยากจะเชื่อสิ่งท่ีอีกฝายเอยเลย แววตา

ของเขาดูมีลับลมคมในมากไปกวานั้น

“ลิลลี่กลับไปท่ีรถกันเถอะ” พิภัทรพาเธอกลับไปน่ังท่ีเดิม

ดวยทาทางเทคแคร

“คะพี่คราม”

16 ãμŒà§ÒÃÑ¡¾ÞÒÁÒÃ

“ขอบคุณสำหรับความหวังดีนะครับคุณเอลเลียส”

เอยเสร็จเขาก็กลับไปทำหนาที่ประจำตำแหนงของตนเอง

ภาพที่อีกฝายจับจูงเธอน้ันทำใหนักธุรกิจหนุมใหญมองดวยความอิจฉา

เปนย่ิงนัก

หลงัจากทีพ่ภิทัรขับรถออกไปแลว เอลเลยีสกลบัเกดิความรูสกึ

รุมรอนแทน ดวยความท่ีอยากเปนเจาของอีกฝาย บังเอิญกับท่ีเสียงโทรศัพท

ของเขาพลันดังข้ึนในจังหวะท่ีชายหนุมกำลังงุนงาน จึงรีบกดรับโทรศัพท

อยางรวดเร็วและเอยเขาไปในสายดวยน้ำเสียงหวน บงบอกใหทราบถึง

อารมณผูเปนเจาของอยางดี

“ฮัลโหล”

“น่ีโซเฟยเองนะคะเอลเลียส คิดถึงคุณจังเลยคะ”

“ผมก็คิดถึงคุณเหมือนกัน” หากยามน้ีภาพที่ไดเห็นในภวังค

กลับไมใชหญิงสาวใบหนาลูกคร่ึงผูเปนนักธุรกิจสาว แตเปนดอกลิลลี่

ผูหอมหวานตางหาก

Á¸Ø¡Ã 17

อาทติยตอมาภายในหองทำงานสวนตัวของเอลเลยีส ซานเทยีโก รซุ

ซึ่งไดรับการตกแตงเปนอยางดี ฝาผนังประดับดวยภาพวาดวิวทิวทัศน

ของเมืองสเปน อันเปนบานเกิดเมืองนอนของชายหนุม แตวาตอนน้ีได

ขยายบริษัทมายงัประเทศไทยดวย เขานัง่อยูเบือ้งหลงัโตะทำงานตวัใหญ

ในชุดสูทสีเขมเหมือนเชนทุกคราว ยังคงนึกถึงใบหนานวลที่ไดพบใน

งานวันเกิดของเพื่อนสาว น่ีเขากำลังจะกลายเปนคนท่ีถูกเรียกวา วัวแก

อยากกินหญาออนหรือเปลานะ

สาวๆ ท่ีเคยเจอกลับไมเคยคิดมีจิตเสนหามากเทากับสาวนอย

วงหนาออนหวานในงานน่ัน แตแลวแววตาคมก็แสดงความหงุดหงิด

ออกมา เมื่อนึกถึงภาพที่ผูชายอีกคนหน่ึงกุมมือของเธอไว พากลับไปยัง

รถท่ีจอดอยูริมถนน คลายแสดงความเปนเจาของใหเขาไดเห็นอยาง

เดนชัด เขาใชปลายน้ิวเคาะไปยังพื้นโตะอยางไมเปนจังหวะ คลายกำลัง

ตัดสินใจวาจะทำเชนไรกับความรูสึกท่ีเกิดข้ึนของตนเอง จะยอมถูก

ตราหนาใหเปนวัวดีหรือเปลากัน สุดทายเขาก็ยอมเปนวัว

คร้ันรับรูวาทางใดท่ีจะสามารถไดเธอมาเปนของตนเอง

เอลเลียสจึงไมรอชา เขากดอินเตอรคอมซึ่งอยูทางฟากซายมือในทันที

เพือ่ตดิตอกบัเลขาฯ สาวทีน่ั่งอยูทางหนาหองทำงานของตนเอง พรอมกับ

สั่งการออกไปอยางรวดเร็ว

“คุณนภาชวยเรียกคุณพฤกษมาพบผมดวย”

“ไดคะคุณเอลเลยีส” เลขาฯ สาวรบีจัดการตามท่ีเขาสัง่ในทนัที

“คุณพฤกษคะ คุณเอลเลียส ตองการพบคะ”

“ครับ ผมจะรีบไปทันที” ชายหนุมในสายตอบรับกลับมาอยาง

รวดเร็ว

เพยีงครูพฤกษกข้ึ็นไปยงัหองทำงานของเจานาย ทนายความหนุม

อายุประมาณสามสิบสี่เปนลูกชายของทนายความเกาแกที่เคยทำงานกับ

2

18 ãμŒà§ÒÃÑ¡¾ÞÒÁÒÃ

บดิาของเอลเลียส ซึง่ทำงานแทนผูเปนพอ เขาถามบุคคลเบ้ืองหนากลบัไป

หลังจากท่ีเขามายังหองทำงานของเอลเลียส ซานเทียโก รุซ เปนท่ีเรียบรอย

แลว

“คุณเอลเลียสมีอะไรจะใหผมทำเหรอครับ”

“เตรียมเอกสารสัญญาของคุณประวิณมาใหพรอม เราจะไป

บริษัทพี ดับบลิว พลาสเท็ป จำกัดดวยกัน”

“ไดครับคุณเอลเลียส ผมจะรีบไปจัดการเตรียมเอกสารให

เดี๋ยวน้ีเลย” อีกฝายรีบพยักหนาตอบรับในทันที รางสูงในชุดสูทสีเทาก็

กาวออกไปจากหองทำงานของประธานกรรมการบริษัทโรเมโร คุซ

ครูหนึ่งทนายความหนุมก็เตรียมเอกสารที่เจานายสั่งเสร็จ ซึ่ง

เอลเลียสก็ลุกข้ึนพรอมกับหยิบเสื้อสูทแบรนดอารมานี่สีดำขึ้นมาสวม

ไปยังเรือนกายแกรง กอนจะกาวลงลิฟตตรงไปยังรถเบนซสีดำคันใหญ

ของตนเอง โดยคนขับทีเ่หน็เจานายกาวออกมากร็บีไปเตรียมรถมารอรับ

ในทนัที เอลเลยีสกบัพฤกษ ไปยงับรษัิทลกูหน้ีทีท่ำผิดสญัญา ไมจายเงนิ

ตามเวลาที่กำหนดไว

พกัใหญรถของเขากขั็บไปจอดยงัหนาโรงงานของบรษัิทพ ีดบับลวิ

พลาสเทป็ จำกดั กอนทีเ่ขาจะกาวตรงเขาไปยงัตกึใหญสขีาว หญงิสาวซึง่

ทำหนาท่ีเปนประชาสัมพันธสาวทางเบ้ืองลาง เมื่อเห็นชายหนุมท้ังสอง

กาวเขามาจึงรีบออกไปทำการสอบถามตามหนาที่

“สวัสดีคะ ไมทราบวามาติดตอเรื่องอะไรคะ”

“ผมมาจากบริษัทโรเมโร คุซครับ ตองการมาพบกบัคุณประวณิ

ครับ” พฤกษแจงถึงบุคคลท่ีเจานายกับตนมาหา

“คุณประวณิไมอยูนะคะ ไปประเทศเกาหล ียงัไมกลบัเลยคะ”

หญิงสาวบอกใหเขาไดทราบในทันที

“อยางนั้นเหรอครับ คุณประวิณไมอยูนะครับคุณเอลเลียส”

ทนายความหนุมรายงานใหเจานายไดรับรู วงหนาคมทำทาเหมือนครุนคิด

เพียงครูก็เอยช่ือหนึ่งออกมา

“แลวคุณลิลลี่อยูไหมครับ”

Á¸Ø¡Ã 19

“คุณลิลล่ีเหรอคะ อยูคะ” ประชาสัมพันธสาวรีบบอกใหทราบ

ทันที

“ถาอยางน้ันคุยกับคุณลิลลี่ก็ไดครับ”

“รอสักครูนะคะ ดิฉันจะโทรข้ึนไปบอกคุณลิลลี่ใหคะ” เธอ

ผละจากทั้งสองหนุมไปจัดการตามท่ีพูดอยางรวดเร็ว

ซึ่งเวลาน้ีลิลรณีกำลังน่ังอานแฟมเอกสารเกี่ยวกับออเดอร

ชิ้นสวนรถยนต ขณะที่มือเรียวกำลังพลิกแผนหนากระดาษอานอยูน้ัน

พลันเสียงอินเตอรคอมท่ีอยูขางกายก็ดังข้ึนมา พรอมกับเสียงของ

คุณสายธารเลขาฯ สาวของตน

“คุณลิลลี่คะ มีผูชายสองคนจากบริษัทโรเมโร คุซมาขอพบ

คุณประวิณคะ เราบอกไปแลววาคุณประวิณไปประเทศเกาหลี เขาจึง

บอกวาขอคุยกับคุณลิลลี่แทนก็ไดคะ”

“โรเมโร คุซ อยางน้ันเหรอ”

วงหนานวลเงยข้ึน พรอมเอยทวนช่ือบริษัทเมื่อครูน้ีออกมา

อกีคร้ังหนึง่ โดยนึกถงึใบหนาคมของชายหนุมชาวสเปนท่ีเพือ่นสาวบอก

คำพดูของเพือ่นดังข้ึนมาให ไดยนิอีกคราหน่ึง

‘คุณเอลเลยีสเน่ียเปนเจาของบรษัิทเงนิทุนหลกัทรพัย โรเมโร คุซ

รวยพอๆ กับเปนเจาของธนาคารเลยละ’

“คนจากบริษัทของเขามาท่ีน่ีทำไมกัน” เธอทำทานึกอยาง

ถามตนเอง ดวยความอยากรูจึงกดอินเตอรคอมตอบกลับไป

“ใหข้ึนมาพบไดคะคุณสายธาร”

“คะคุณลิลลี่”

หลงัจากไดคำตอบจากลลิรณแีลว พนกังานสาวกเ็ดนิตรงมาบอก

ใหชายหนุมท้ังสองคนที่ยืนรออยูไดทราบ

“คุณลิลลี่เชิญให ข้ึนไปพบไดคะ” เพียงไดยินท้ังสองหนุมก็

เดินตรงไปยังลิฟต ตามหลังพนักงานสาวซึ่งจะพาไปยังหองทำงานของ

เจานาย

“คุณลิลลี่รออยูในหองแลวคะ” เลขาฯ สาวลุกข้ึนบอกใหทั้งคู

20 ãμŒà§ÒÃÑ¡¾ÞÒÁÒÃ

ไดทราบ

“เด๋ียวคุณรออยูขางนอกก็ไดนะพฤกษ ผมจะเขาไปคุยกับ

คุณลิลลี่เอง พอดีผมรูจักกับเธอนะ” เอลเลียสหันกลับไปบอกกับ

ทนายความประจำบริษัทของตนเหมือนเปนคำส่ังหาม

“ครับ คุณเอลเลียส”

ชายหนุมอีกคนพยักหนาตอบรับอยางไมโตแยง อดที่จะรูสึก

แปลกใจไมได ทุกคราวเรื่องการตามหนี้มักจะเปนหนาที่เขา แตคราวน้ี

เจานายหนุมกลับลงมาจัดการดวยตนเอง มันนาประหลาดใจย่ิงนัก พฤกษ

จึงทรุดกายนั่งรอยังโซฟาทางดานนอกตามคำสั่ง

เอลเลยีสเดินตามเลขาฯ สาวไปยังหองทำงานของเธอ สายธาร

หญงิสาวผมส้ันและใสแวนตา เปดบานประตูใหกบัเขา แลวทำทาผายมือ

เชื้อเชิญ

“เชิญคะ”

“ขอบคุณครับ” ชายหนุมเอยคำพูดกับอีกฝายดวยภาษาไทย

ทีช่ดัเจน ลลิรณทีี่เห็นเขาถึงกับทำหนางงในทันที

“คุณเอลเลียส” เธอเอยเรียกชื่อเขาออกมา

“ดีใจจังที่หนูลิลลี่จำผมได” นักธุรกิจหนุมยิ้มตอบรับดวย

การหวานเสนห โดยประกายตาแพรวพราว

“เชิญน่ังคะ คุณมีธุระอะไรกับคุณพอของฉันเหรอคะ”

ลิลรณีไมชักชาในการถามอยางตรงประเด็นไมออมคอมให

เสียเวลา เขายังไมตอบแตกลับน่ังบนเกาอี้เบื้องหนาของหญิงสาวดวย

ทวงทาทีด่สูบายอารมณเปนอยางยิง่ นัยนตาคมกวาดมองไปท่ัวรางอวบอิม่

เบื้องหนา ซึ่งอยูในชุดสูทสีแดงแบบดูเปนทางการ

แตแมจะเปนชุดท่ีเรยีบรอยมิดชิด หากสายตาอนัไวของชายหนุม

กม็องเหน็สวนท่ีอวดเน้ือนวลไดยงับรเิวณเนนิอกอิม่ น่ันคือคอเสือ้แขนกดุ

แบบเชิ้ตรัดรูป ซึ่งเปนผาชีฟองเนื้อบางสีขาว เพียงเห็นสายตาของเขา

ทำใหลิลรณีรูสึกแปลกๆ น่ันเพราะสายตาของอีกฝายคลายกำลังมอง

แทรกซอนทะลเุขาไปถงึดานใน แมขณะทีห่ญงิสาวยงัคงสวมชุดอยูบนราง

Á¸Ø¡Ã 21

มอืเรยีวท้ังสองดเูกะกะไปหมด ไมรูจะจับวางไวที่ใด เมือ่สบกบั

แววตาคมท่ีจับจองมองมา เลขาฯ สาวไดเดนิเขามาพรอมกบัแกวน้ำเยน็

ที่มีหยดน้ำเกาะพราวอยูโดยรอบวางลงบนโตะของเจานายสาว

“น้ำคะ”

“ขอบคุณครับ”

จากนั้นสายธารก็เดินออกไปจากหองทำงานของลิลรณี ยามน้ี

จึงเหลอืเธอกบัเขาท่ีน่ังกนัอยูตามลำพงั หลงัจากทีเ่ลขาฯ สาวเดนิออกไป

เธอที่ไมไดคำตอบจากเขาจึงถามกลับไปอีกคร้ังหนึ่ง

“วายังไงคะ คุณมาพบคุณพอของฉันดวยเร่ืองอะไร”

“อยากรูจริงๆ เหรอหนูลิลล่ี” เขาเอยคำพูดยอกยอน วงหนานวล

ทำทาสงสัย ค้ิวเรียวขมวดเขามาชนกันมุน

“เรือ่งของคณุพอ ฉนัอยากรูทกุเรือ่งคะ” เมือ่ไมมคีนอ่ืนอยูดวย

เธอก็แทนตัวเองดวยคำพูดท่ีดูหางเหิน ไมใชชื่อของตนเองเหมือนเชน

เวลาที่อยูกับเพื่อนสาว

“ผมคิดวาเรื่องนี้หนูคงยังไมรูสินะ เพราะดูจากทาทางแลวหนู

เหมอืนไมรูวาพอของหนูไปทำอะไรไว” ชายหนุมสงัเกตไดจากวันท่ีไปงาน

เธอไมมีทีทาสะดุดหรือแปลกหูกับชื่อบริษัทของตนเองเลย

“คะ ฉนัไมรูวาคุณพอของฉันไปเก่ียวของอะไรกบับริษัทของคุณ

ถาจะกรุณาบอก ฉันจะขอบคุณมากเลยคะ” ลิลรณียอมรับออกมาตรงๆ

แบบไมปดบัง

เอลเลียสลุกข้ึนไปยังบานประตูและจัดการกดล็อกในทันที

หญิงสาวที่เห็นเขาทำเชนน้ันจึงเลิกคิ้วข้ึนสูง ถามเสียงหวนกลับไปอยาง

ไมเกรงใจ

“ทำไมตองล็อกหองดวยคะ”

“เพราะผมไมอยากให ใครเขามาขัดจังหวะนะสิ” ชายหนุม

พูดดวยวาจากำกวม ซึ่งลิลรณีก็รูสึกกับคำพูดของเขาไปในทางไมดี

“ไมเห็นจำเปนตองล็อกเลย คุณสายธารเปนเลขาฯ ของท่ีน่ี

มีสิทธิ์ที่จะรับรูเร่ืองนี้ดวยเหมือนกัน”

22 ãμŒà§ÒÃÑ¡¾ÞÒÁÒÃ

เธอช้ีแจงใหเขาทราบ กอนท่ีจะเตรียมเดินตรงไปยังบานประตู

เพื่อปลดล็อก หากคำพูดของชายหนุมเบ้ืองหนากลับดังข้ึนมาเสียกอน

“ทำไม หนูกลัวท่ีจะอยูกับผมแคสองคนอยางนั้นเหรอ”

นัยนตาคมตวัดฉบัไปทางเขาทนัที เธอทำทาขบเมมริมฝปากนุม

เขาไวดวยกันอยางไมชอบใจ ซึ่งเปนภาพที่ทำใหเอลเลียสกลืนน้ำลาย

ลงคออยางยากลำบากทีเดียว เกิดอารมณรอนวาบเม่ือไดเห็นทาทีน้ีของ

หญงิสาว นัยนตาคมเฝาจบัจองมองไปยังกลบีปากสรีะเรือ่น้ันอยางชืน่ชอบ

ลิลรณียอนถามเขากลับไป

“ทำไมฉันจะตองกลัวคุณดวย”

“ไมรูสิ เห็นหนูดูเหมือนไมสบายใจ ถาตองอยูกับผมเพียง

สองคน” ชายหนุมบอกออกมาอยางปรามาสหญิงสาว

“พูดเรือ่งของคณุพอมาไดเลยคะ ฉนัตองการรูวาคณุพอของฉนั

ไปเกี่ยวของกับบริษัทของคุณไดยังไง”

เม่ือเจอคำพดูท่ีสบประมาททำใหลลิรณเีลกิทำทาหวาดกลวัเขา

เธอรบีถามเขากลบัไปอยางรวดเรว็ เอลเลยีสเดนิมายงับรเิวณทีห่ญงิสาว

น่ังอยู ยืนพิงกับโตะทำงานของเธอ พลางหยิบแฟมในมือเปดไปยัง

หนาสัญญาซึ่งมีลายเซ็นของคุณประวิณกำกับไว

“น่ีเปนเอกสารการขอกูของคุณพอหนูลิลลี่นะ”

เขาพดูกบัเธอดวยวาจาสภุาพกจ็ริง แตทำไมไมรูลลิรณกีลบัรูสกึ

เหมือนมันมีอะไรบางอยางแฝงมาดวย ไมเหมือนผู ใหญคุยกับเด็กที่

อายุนอยกวาเลย เพราะสายตาของเขาท่ีดูเปนประกายไมนาไววางใจ

เทาใดนัก

“ขอฉันดูเอกสารของคุณพอหนอยได ไหมคะ” เธอเอยปาก

กับเขาออกไป ทั้งยังจองหนาคมน้ันดวย

“ไดสิ”

เอลเลยีสพยกัหนาตอบรบักอนจะสงมนัใหกบัเธอ มอืเรยีวรับมา

อยางฉบัไว จากนัน้จึงกมลงอานดวยความสนใจ นัยนตาทัง้สองกวาดมอง

ไปยังตัวอักษรท่ีอยูเบื้องหนา กอนจะทำทาตกใจเม่ือเห็นจำนวนเงินท่ี

Á¸Ø¡Ã 23

เขียนไวมากถึงหลายสิบลานทีเดียว และที่สำคัญมีวันท่ีพิมพบงบอกใหรู

ดวยวาครบกำหนดเมื่อไร ซึ่งบิดาของเธอไดขอผอนผันมาสองครั้งแลว

“คราวน้ีหนูคงรูแลวสินะวาพอของหนูมาเกี่ยวของอะไรกับ

บริษัทผม”

น้ำเสียงทุมเอยไมไกลจากใบหูของเธอ ทำเอาลิลรณีเกิดอาการ

ตกใจ เธอหันใบหนาไปทางฟากขวามืออยางลืมตัว

“น่ี คุ...อื้อ”

เธอจะตอวาเขาทีม่าอยูใกลชดิตนเอง แตยงัไมไดทำอยางทีนึ่ก

ริมฝปากนุมก็ถูกประกบเขาใหเสียกอนเหมือนรอจังหวะอยูแลว

เอลเลียสไมคิดเลยวาตนเองจะแจ็กพ็อตไดจูบอีกฝาย เขา

เพยีงแคอยากอยูใกลเธอเทานัน้ แตมนักลบัไดมากกวาทีคิ่ด เม่ือโอกาสที่

แสนงามมาถงึปากชาง มหีรอืทีเ่ขาจะไมรบีควาไวกอน ออยหวานๆ แบบนี้

ใครปลอยใหหลุดมือไปคงเสียดายแยทีเดียว

ชายหนุมขบเมมริมฝปากนุมตามความปรารถนาที่เคยไดคิด

ไววา ถาหากไดสัมผัสกับมันจะใหความหวานเพียงใดกัน ลิลรณีไมเคย

ถูกจูบมากอน โดนบุกรุกถึงเน้ือถึงตัวอยางรวดเร็วแบบน้ี ก็เลนเอาเธอ

ทำอะไรไมถูกเลยทีเดียว

ขณะท่ีเรียวปากรอนบดเคลากลีบปากละมุนน้ันอยางหนักหนวง

หญิงสาวก็พยายามเลี่ยงหลบแตกลับไมอาจทำได ชายหนุมร้ังรางนอย

เขามาปะทะกับแผงอกแกรง เธอรับรู ไดถึงการกอดรัดอยางแนบแนน

ของอกีฝาย จนแทบจะขยับกายไปไหนไมไดเลย เมื่อถูกกักไว ในวงแขน

กำยำทั้งสองนั้นภายใตเสื้อสูทสีเขม ทำใหลิลรณีรับรู ไดถึงกระไอรอน

ที่แผออกมาจากเรือนรางสูง ฝามือที่วางอีกขางหนึ่งก็จับไปยังคางเรียว

ไดรูปเพื่อมิใหเธอหลบหลีกการจูบของตน

ลลิรณยีกมือข้ึนตอตานแตกลบัถกูเขารวบขอมอืเลก็น้ันไวทัง้สอง

อยางทนัทวงที พรอมกดลงเบือ้งลางกบัตกันุมของเธอซึง่อยูในชดุกระโปรงสัน้

ประมาณเขา ทำให ไดสัมผัสกับผิวนุมน้ันดวยความจงใจ วงหนาคมกม

ลงจูบเธออยางเอาเปนเอาตายเลยทีเดียว เรียกไดวาถาหยุดเม่ือไร เขา

24 ãμŒà§ÒÃÑ¡¾ÞÒÁÒÃ

คงไดลงแดงตายเปนแน

ยามนี้สติของลิลรณีหมุนควางอยางจับตนชนปลายไมถูก เมื่อ

โดนชายหนุมแปลกหนาจูบอยางแทบสูบลมหายใจออกไปจากราง เปน

จุมพิตอันเรารอนและดูดด่ืม เอลเลียสจูบเคลาเธออยางไมหยุด ราวกับ

วาหญิงสาวเปนขนมหวานท่ีรสชาติถูกปากยิ่งนัก จนไมอาจที่จะเสียเวลา

หยดุเค้ียวมันได เขาจูบละเลียดอยางเชื่องชาคลายกลัววามันจะหมดเร็ว

ใครจะไปเช่ือกันวาชายหนุมจะมาติดใจกับแมเด็กสาวที่ออน

กวาตนเองเกือบสิบสองปเย่ียงน้ี คงเปนเหมือนเน้ือลูกวัวท่ีนุมและสด

ซึ่งดูจะอรอยลิ้นมากกวาเนื้อแมวัวแกที่เขาเคยไดผานมาตลอด เมื่อ

ไดกินก็เผลอติดใจกับรสชาติของมันไปทีเดียว ยามที่เห็นอีกฝายแทบจะ

ควบคุมอารมณความตองการของตนเองไว ไมไดเลย

เอลเลียสร้ังกายนุมใหลุกข้ึนมาบดเบียดแผงอกกวางของตน

อยางเรารอนดวยความกระหายหิว ราวกับเขาขาดน้ำอยูกลางทะเลทราย

เปนเวลานาน แลวไดเจอกับขวดน้ำท่ียังคงหลงเหลืออยูเพียงนอยนิด

จึงไมรอชาทีจ่ะตะกรมุตะกรามดืม่มนั ดวยกลวัวานำ้ทีอ่ยูในขวดดังกลาว

จะเหอืดแหง ระเหยกลายเปนไอไปเสยีกอน จึงไมอาจทีจ่ะชกัชาได

ขณะท่ีลลิรณซีึง่ยังงุนงงตอเหตกุารณ ไมอาจทีจ่ะปกปองตนเอง

ไว ได กลับจำตองยอมรับกับจูบที่ไมไดตั้งตัวน้ันไว วงหนานวลแหงน

เงยข้ึนเพื่อรองรับจุมพิตท่ีรอนแรง

มือหนาปายปดไปท่ัวแผนหลังเล็กภายนอกเสื้อสูทสีรอนแรง

ตามโคงกระดูกสันหลังจากดานบนจนมาถึงเอวเล็กนั้น ลูบไลลงไปยัง

สะโพกเต็มตึงฟอนเฟนไปท่ัวเรือนรางงามดวยฝามือใหญ ชายหนุมร้ัง

รางระหงใหเขามาชิดกายของตนมากขึ้นกวาเดิม รับรู ไดถึงทรวงสลาง

ที่อวบอิ่มเสียดสีกับรางของตน สรางความรุมรอนใหกับชายหนุมเปน

อยางย่ิง พลางนึกกับตนเองดวยความพึงพอใจกับรสชาติที่ไดรับจาก

เรียวปากนุมน้ี

อา...ชางหวานอยางที่คิดไวจริงๆ

น่ีขนาดสัมผัสแคภายนอกยังใหรสชาติที่ยอดเย่ียมเพียงน้ี ถา

Á¸Ø¡Ã 25

เปนภายในจะขนาดไหนกัน นึกไดเพียงนั้นเขาก็ไมรอชาที่จะทำตาม

ความปรารถนาของตนเอง ริมฝปากรอนท่ีโลมเลียเรียวปากนุมจนแทบ

จะทำเอาลิลรณีหลอมละลายเปนข้ีผ้ึงออนระทวย คอยๆ ขยับสอดแทรก

ความพลิ้วไหวเขามาลิ้มรสกับความหวานภายในน้ัน

เกี่ยวพันและรุกไลภายในเรียวปากนุมของหญิงสาวที่ออนเชิง

ในประสบการณดังกลาว

เลนเอาเธอหายใจติดขัดอยางแทบขาดหวงทีเดียว จนเผลอ

หยดักายขึน้เสยีดสกีบัแผงอกแกรงดวยความลืมตัว ฝามอืทีผ่ลกัไสเมือ่ครู

ก็ถูกเขาปลอยออก พรอมกับจับมันใหข้ึนมาคลองยังลำคอของตนเอง

แทน

คร้ันรับรู ไดวาเธอเริ่มโอนออนผอนตามตนเองแลว เขาก็จูบ

ระไปตามผิวนุมตามวงหนานวล สูดกลิ่นกายที่กรุนดวยน้ำหอมเหมือน

ลกูกวาด และกลิน่กายสาวซ่ึงปลกุเราเขาไดเปนอยางมาก วงหนาคมซกุซบ

ลงมายังลำคอระหง ที่บัดน้ีเจาของแทบจะไมเปนตัวของตัวเองแลว

จากที่เอลเลียสตั้งใจวาจะเพียงแคจูบเพื่อพิสูจนสิ่งที่ตนเอง

คิด แตในยามน้ีดเูหมอืนวามนัจะไมเปนเชนน้ันแลว เมื่อใจมันปรารถนา

ถงึเรอืนรางงดงามทีอ่ยูในออมแขนของตนวา ผิวภายในของเธอจะนุมเนียน

เพียงใด ดูเหมือนการกระทำจะไวกวาความคิดเปนอยางยิ่ง

แคคิดถึงก็ไมอาจหามปรามและหยุดยั้งไว ไดเลย ลมหายใจ

อุนรอนระไปตามรางของลิลรณีดวยความใกลชิด ทำใหเธอรับรู ไดถึง

กลิ่นน้ำหอมประจำตัวและกลิ่นน้ำหอมหลังโกนหนวดจากกายแกรง

ขณะทีจ่มูกและรมิฝปากรอนรุกไลไปตามแกมนวลสีชมพซูึง่ใหความหอม

ยิ่งนัก ไลไปตามสันจมูกไดรูปท่ีเชิดข้ึนอยางนารัก และดวงตาที่อยากให

จับจองมองเขาแตเพียงผูเดียว ชายหนุมนึกอยางหวงแหนวาจะไมยอม

ให ใครไดมาซ้ำรอยของตนเองเปนเด็ดขาด

ผูหญิงคนน้ีจะตองเปนของเขาผูเดียวเทานัน้ ไมวาผูชายคนไหน

ก็อยาหวังที่จะไดเปนเจาของเลย นัยนตาสีเขียวแสดงความตองการ

เปนอยางยิง่ กอนท่ีจะโลมไลลงมายงัลำคออนัผุดผาดของเธอท้ังสองดาน

26 ãμŒà§ÒÃÑ¡¾ÞÒÁÒÃ

โดยมอืกเ็คลือ่นขยับลงมาตามเรอืนกายเบือ้งลางเรือ่ยๆ จากเนนิบาลงมา

สูสาบเสื้อเบื้องหนา

ขณะที่รมิฝปากกร็กุเรารมิฝปากนุมอยางไมวางวาย ชวงจังหวะเวลา

ดังกลาวเสียงโทรศัพทมือถือท่ีอยูบนโตะของเธอก็พลันดังข้ึนมา ซ่ึงเอลเลียส

กลบัไมมทีทีาท่ีจะสนใจ อดรูสกึรำคาญไมไดดวยซ้ำ ทีม่นัดังขัดจังหวะเวลา

ของตนเองท่ีกำลังอิ่มเอมกับริมฝปากละมุนเบ้ืองหนา หากเสียงของมัน

กลับทำใหหญิงสาวอีกคนรูสึกตัว นัยนตาที่หลับพริ้มก็พลันลืมข้ึนรับรู

วาตนเองกำลังทำสิ่งใดอยู

มือเรียวรีบผลักรางสูงออกไปทันทีโดยแรง เอลเลียสท่ีไมทัน

ต้ังตัวเม่ือโดนผลักก็ตัวเอียงไป นัยนตากลมท่ีหลับพร้ิมอยางเคลิบเคล้ิม

เมือ่ครูจับจองเขาดวยสีหนาโมโหเปนย่ิงนัก พลางตบหนาอกีฝายดัง เผยีะ!

และตอวาเขาออกมา

“เลวท่ีสุด”

กอนท่ีจะกมลงมองเสือ้ตวัในของตนเองท่ีถกูปลดกระดุมลงไป

สองเม็ดดวยความอับอาย มือเรียวรีบกลัดกระดุมอยางรวดเร็วในทันที

ดวยอาการมือไมสั่น จากนั้นจึงมองไปยังเคร่ืองโทรศัพทที่อยูเบื้องหนา

ซึ่งยังคงสงเสียงรองอยางไมหยุด จึงรีบกดรับสายโดยเร็วเม่ือเห็นวาเปน

เบอรของเพื่อนตนเองโทรมา

“ฮัลโหล อุมเหรอ”

“ใชจะ ตอนน้ีฉันอยูที่หนาบริษัทของเธอแลวนะลิลลี่” ชลิดา

ตอบกลับไปใหเพื่อนไดรู ลิลรณีจึงย้ิมดวยสีหนายินดีรีบบอกกลับไป

โดยเร็ว

“ถาอยางน้ันเธอรีบข้ึนมาเลยนะอุม”

“ได จะข้ึนไปเด๋ียวน้ีละ” จากน้ันลิลรณีก็กดวางสาย กอนจะ

หันมาเอาเรื่องคนท่ียืนอยูในหอง

“ฉันไมนึกเลยนะวาคุณจะเปนคนเลวอยางนี้”

หากแทนที่จะไดเห็นสีหนาสลดหรือขอลุแกโทษของอีกฝาย

แตการณกลับไมเปนเชนน้ัน ลิลรณีไดรับคำตอบดวยการหัวเราะอยาง

Á¸Ø¡Ã 27

ขำขันชอบใจแทน กอนท่ีชายหนุมจะบอกออกมาให ไดทราบ

“ผมไมขอโทษหนหูรอกนะลลิลี ่ เพราะวาเรือ่งทีเ่กดิข้ึนนะ มนั

เปนเร่ืองที่ผมต้ังใจ”

“ผูชายอยางคุณเปนคนชอบฉวยโอกาสอยางน้ีเหรอ ฉันเพิ่งรู

หนาตาก็ดี แตนิสัยเลวมาก”

เธอบริภาษเขากลับไป เปนผูชายคนแรกที่ลิลรณีพูดอยาง

หยาบคายใส ทั้งยังแสดงความเกลียดชังใหเขาไดเห็นอยางชัดเจนแบบ

ไมปดบังเลย

“แลวหนูจะตองเสียใจที่พูดกับผมแบบน้ี”

“ทำไมฉันจะตองเสียใจดวย ดีเทาไรแลวท่ีฉันไม โทรเรียก

พนักงานใหมาลากตัวคุณออกไปนะ” ลิลรณียอนถามเขากลับไป

“กเ็พราะวาผมคือคนท่ีจะทำใหพอของหนูไดบริหารหรอืไมได

บรหิารโรงงานตอกไ็ด” ไดยนิท่ีเขาพดูวงหนานวลกท็ำทาฉงน ยอนถามเขา

กลับไปอยางไมเขาใจ

“คุณพูดบาอะไรนะ โรงงานของคุณพอยังไงทานก็ตองไดเปน

ผูบริหารอยูแลว”

“อาจจะอกีไมนานหรอกนะ ถาผมบอกวาไม ทกุอยางกคื็อไม”

“คุณจะพูดยังไงฉันไมสนใจท้ังน้ัน รีบออกไปจากหองฉันเด๋ียวน้ี

เลย กอนท่ีฉันจะโทรตามรปภ.ใหมาโยนคุณออกไป”

ลิลรณีไมใสใจกับสิ่งที่เขาบอก ทั้งยังยกมือชี้ไปยังบานประตู

ที่ปดอยูแบบไมรักษามารยาทของตนเองตออีกฝายดวย เอลเลียสยิ้ม

อยางอารมณดี ไมไดถือโทษกับการถูกขับไลดวยวาจาท่ีไมออนหวาน

เหมอืนริมฝปากนุมท่ีไดสมัผัสเลย ชายหนุมกาวเขามาหาเธออยางไมกลวั

เลยวาจะถกูทำราย น่ันเพราะรูดวีาสิง่ตอบแทนที่ไดรบัจากรางนุมมันคุม

เสียย่ิงกวาคุม

หญิงสาวเห็นเขาเดินเขามาก็กาวถอยหลัง แตจนใจท่ีมันดัน

ตดิเกาอีท้ำงานของตนเอง ทำใหรางระหงลมลงไปบนเกาอีห้นงัราคาแพง

น้ัน แตปากก็ยังขับไลเขาไมหยุด

28 ãμŒà§ÒÃÑ¡¾ÞÒÁÒÃ

“ออกไปนะ ไมอยางน้ันฉันจะตะโกนเรียกคนมาชวย”

เธอพูดขูเขา แตดูเหมือนคนตัวโตจะไมมีความหวาดกลัวกับ

คำขูที่วาเลย ชายหนุมยกมือข้ึนมาเทากับเกาอี้ตัวใหญทั้งดานซายและ

ขวา เหมือนเปนกรงท่ีขังเธอไว ไมใหดิ้นไปไหน

“คร้ังน้ีผมเปนฝายมาหาหนู แตรู ไวเลยนะหนูลิลลี่คนสวย วา

ตอไปหนูจะตองเปนฝายไปหาผมแทน” เอลเลียสกมหนาลงไปเกือบชิด

วงหนานวลท่ีเมื่อครูไดสัมผัสอยางติดตรึงใจ

“ไมมีวันหรอก ฉันไมมีทางทำอยางน้ันเด็ดขาด”

“อยาเพิง่ตอบอยางมัน่ใจแบบนัน้สหินลูลิลี ่ถาไมเปนอยางทีพ่ดู

จะแยเอานะ” เอลเลยีสพดูอยางหยอกยัว่ ลลิรณยีนืกรานออกมาอกีคร้ัง

“มันจะเปนอยางที่ฉันพูดแนนอน”

“พนนักันไหมวาหนทูำอยางทีพ่ดูไมไดหรอก”

ชายหนุมยอนกลบัทัง้ยงัใชมอืจบัไปยงัปลายคางเรยีว หญงิสาว

ไลเขาออกไปทั้งยังสะบัดหนาหนีมือที่เขาจับคางของตนเอง

“ออกไปนะ คุณสายธารคะ...”

เธอไลเขาแตคร้ังนีก้ลบัเอือ้มมอืไปยงัอนิเตอรคอมทีอ่ยูไมไกล

ดวย ทำใหเอลเลียสยอมขยับรางออกมาโดยมือใหญกเ็อ้ือมไปดึงมือเรียว

ที่กดอยูยังเคร่ืองอินเตอรคอมออก ทั้งที่หญิงสาวยังพูดไมทันจบดี

ชายหนุมบอกใหหญิงสาวรบัรูอยางมาดหมาย แตไมใชเพราะความโกรธ

หรือเจ็บใจท่ีถูกไล หากเปนการมุงมั่นดวยความเสนหาตางหาก

“โอเค ผมจะยอมกลับไป แตเราตองไดเจอกันอีกแนคนสวย

หลังจากท่ีคุณพอของหนูกลับมาจากประเทศเกาหลี ไมเชื่อคอยดูสิ”

นักธุรกิจใหญยิ้มใหกับเธอโดยไมลืมหยิบแฟมเอกสารการกูเงินของ

คุณประวิณกลับไปดวย

Á¸Ø¡Ã 29

ครัน้ลฟิตของเอลเลยีสปดไป ลฟิตอกีดานหนึง่กเ็ปดออกมา

แทน พรอมกบัรางของหญิงสาวและชายหนุมท่ีได โทรเขาหาลลิรณเีมือ่ครู

ชลิดาเดินตรงไปยังหองทำงานของเพ่ือน พลางยกมือเคาะทางดานนอก

เพื่อสงสัญญาณใหคนภายในไดยินสามคร้ัง

กอก! กอก! กอก!

แตกลับไมมีเสียงตอบรับกลับมา น่ันเพราะเธออยูในหองน้ำ

พลางใชมือถูไปยังริมฝปากของตนเองท่ีถูกอีกฝายลวนลาม

“ฉันเกลียดคุณที่สุดเลย” มือเรียววักน้ำขึ้นมาลางหนาดวย

ความเจ็บใจยิ่งนัก

เม่ือไมไดยินเสียงอะไรชลิดาจึงเปดประตูเขามาเอง ไมพบ

รางของเพื่อนน่ังอยูเธอจึงหันไปบอกกับชายหนุมท่ีมาดวยกัน

“สงสัยลิลลี่อยูหองน้ำนะคะ เราน่ังรอกันกอนนะคะ” เธอเดิน

ไปน่ังยังโซฟาตัวเล็กที่อยูในหองทำงานของเพื่อนหลังจากน้ัน

ลิลรณีกาวออกมาจากหองน้ำในอีกครูตอมา พบวาเพื่อนสาว

มากับชายหนุมอีกคน จึงเอยทักทายดวยสีหนาที่ดเูจือ่นๆ เหมอืนย้ิมได

อยางไมเต็มท่ี

“อาว! อุม มาแลวเหรอ”

“ใช พอดีเห็นไมมีใครอยูหนาหอง ก็เลยเปดประตูเขามา

น่ังรอดานในนะ ดูสิวาใครตามฉันมาดวยกัน” ชลิดาหันไปทางชายหนุม

ที่น่ังอยูดวย

“สวัสดีคะพี่คราม” ลิลรณีทักทายเขา

“สวัสดีครับนองลิลลี่”

เขาทักทายเธอกลับไปดวยน้ำเสียงออนหวาน ถาหากวาไมเกดิ

เรือ่งบาๆ กบัตนเองเม่ือครูละก ็หญิงสาวคงจะอารมณดกีวานีเ้ปนแน

“พอดพีีค่รามเขาอยากจะมาชวนลิลลี่ไปกินขาวเท่ียงดวยกันนะ

3

30 ãμŒà§ÒÃÑ¡¾ÞÒÁÒÃ

ดูสิวาลงทุนขนาดไหน บริษัทอยูคนละทางก็ยังขับรถมารับถึงท่ีเลยนะ”

ชลิดาบอกใหเพื่อนของตนไดทราบในเชิงใหหญิงสาวไดชื่นชม ลิลรณีที่

อารมณขุนมัวเม่ือครูจึงเร่ิมอารมณดีข้ึนมาบางนิดหนึ่ง ตอบเขากลับไป

“แหม! นาดีใจจังท่ีพี่ครามอุตสาหลงทุนมารับลิลลี่ถึงโรงงาน

เลย น่ีลิลลี่ก็รูสึกหิวพอดีเหมือนกัน ถาอยางน้ันเราออกไปกันเลยดีกวา

นะคะ” เธออยากออกไปผอนคลายความเครียดทางดานนอกจงึชวนท้ังสอง

อยางไมรอชา

“ดีสิ/ดีครับ”

ชลิดากับพิภัทรพยักหนาตอบรับอยางเห็นดวย หากสำหรับ

ชายหนุมน้ันกลับแฝงไปดวยความยินดี ท่ีหญิงสาวท่ีแอบปงไมไดปฏิเสธ

หรือแสดงทาทีรังเกียจตนเอง

“ไหนๆ มื้อน้ีพี่ครามกับอุมอุตสาหขับรถมาถึงน่ี ถาอยางน้ัน

เด๋ียวลิลลี่เปนเจามือเล้ียงเองก็แลวกันคะ” ลิลรณีบอกในขณะท่ีหยิบ

กระเปาขึ้นมาสะพายไหล จากนั้นท้ังหมดก็พากันเดินออกไป

“พวกเรากำลังจะไปกินขาวเที่ยงดวยกัน เราชวนคุณสายธาร

ไปกินดวยกันเลยดีไหมลิลลี่” เพื่อนสาวทำราวกับไมไดยิน จึงเรียกซ้ำ

พรอมกับเขยารางของอีกฝายไปดวย “ลิลลี่ไดยินหรือเปลานะ”

“อะไรนะ เม่ือกี้อุมวาอะไรเหรอ”

“เปนอะไรไปนะ เม่ือกี้ถึงทำทาเหมอเชียว มีอะไรไมสบายใจ

หรือเปลา”

“เออ...ก็มี เอย! ไมมีอะไรหรอก” ใครจะกลาพูดละวาเธอถูก

ผูชายคนน้ันทำอะไรนะ มันเปนเร่ืองที่นาอับอายขนาดน้ัน

“ตกลงมีหรือไมมีกันลิลลี่” เพื่อนสาวทำหนาตาประหลาดใจ

กับคำตอบของเธอ

“ไมมีจริงๆ” เธอยืนกรานกลับไป กอนที่จะหันไปชวนเลขาฯ

ของตนเอง

“คุณสายธารไปกินขาวเท่ียงดวยกันสิคะ”

“ขอบคุณคะคุณลิลลี่” เลขาฯ สาวตอบรับกลับไป

Á¸Ø¡Ã 31

“เมือ่กีฉ้นักช็วนแลวละ กเ็พราะถามเธอเรือ่งนี้ไง เธอก็ไมตอบ

สักที”

“ขอโทษนะ คือฉันคิดอะไรเพลินไปหนอยนะ” ลิลรณีบอก

เพื่อนสาวให ไดทราบ

“คิดเรื่องอะไรเหรอครับนองลิลลี่” ชายหนุมเพียงคนเดียว

ที่ยืนอยูถามออกมาดวยความอยากรู

“ไมมีอะไรหรอกคะ เรื่องทั่วไป อยาสนใจเลยคะ เราไป

กินขาวกันดีกวา” เธอยิ้มและตอบ แตเปนการโปปดแทน โดยเปล่ียน

ไปพูดประเด็นอ่ืน และเดินนำทุกคนลงไปยังชั้นลางแทน

ชวงหัวค่ำลิลรณีก็น่ังอานหนังสืออยูที่หองรับแขก หลังจากที่

เธออาบน้ำเปลี่ยนเปนชุดนอนเรียบรอยแลว เพื่อน่ังรอบิดากลับมา

จากประเทศเกาหลีในวันน้ี ดวยเพราะตองการถามถึงเรื่องที่บิดาได ไป

ทำการกูเงินจากบริษัทของผูชายนิสัยแยคนน้ัน ประมาณเกือบเท่ียงคืน

รถคันใหญซึ่งไปรับบิดาท่ีสนามบินก็ขับเขามาจอดยังหนาตึก กอนท่ี

คุณประวิณ ชายวัยกลางคนท่ีอายุหาสิบหาป ใบหนาคมคาย แมวาจะ

อายมุากแลว หากรางกายของเขายงัดกูระฉบักระเฉง เขาเดนิเขามาทรดุกาย

น่ังลงเคียงขางลูกสาวพลางถามออกมา

“ยังไมนอนอีกเหรอลิลลี่”

“ยงัคะ ลลิลีร่อคุณพอกลบัมา” เธอพดูพรอมกับโอบกอดอกีฝาย

ดวยความรัก วงหนานวลแนบกับแขนของบิดา

“แมกับนองโทรมาบางหรือเปลานะ” คุณประวิณถามเธอดวย

ความอยากรู

“โทรมาคะ เพิ่งวางหูกันไปเม่ือตอนสามทุมน่ีเองคะ”

“เฮอ! พอไปเสียเท่ียวจริงๆ” คุณประวิณทำทาถอนหายใจ

เหนื่อยหนายออกมา

“ทางบริษัทท่ีเกาหลีเขาไมยอมจายเงินเหรอคะคุณพอ”

หญิงสาวทำสหีนาสงสยั เธอพอทีจ่ะรูถงึปญหาของบดิาอยูบาง วาบรษัิทท่ี

สั่งออเดอรจายเงินไมตรงตามกำหนด

32 ãμŒà§ÒÃÑ¡¾ÞÒÁÒÃ

“เขาบอกวาจายแน แตวาคงตองรอสักพัก เพราะวาตอนน้ี

บริษัทของเขาก็เจอปญหาเดียวกับเรา ลูกคาเบี้ยวเงินเหมือนกัน น่ีก็

ตัง้สามบรษัิท ทำไมมนัถึงแยอยางนีก้็ไมรู” คุณประวณิบนดวยความกลุมใจ

พลางใชมือจับไปยังหนาผาก

“วันน้ีบรษัิทโรเมโร คุซ มาที่โรงงานของเราคะคณุพอ” ลลิรณี

พูดถึงสิ่งที่อยากรู

“บริษัทโรเมโร คุซ อยางน้ันเหรอ” เพียงไดยินอีกฝายก็ทำ

สีหนาตกใจ ยอนถามเธอกลับมา

“เขาวายงัไงบางลลิลี ่หนคุูยอะไรกบัเขาหรอืเปลา” คุณประวณิ

มีน้ำเสียงรอนรนอยางเห็นไดชัด

“คุยคะ เขามาถามเรื่องสัญญาเงินกูที่คุณพอรับปากไวนะคะ”

หญิงสาวพยักหนาตอบรับ

“พอก็ไมไดวาอยากจะไมจายเขาหรอกนะ แตวามันเจอปญหา

ข้ึนมาซะกอน ถาบริษัทคูคาไมมีปญหา พอก็คงทำไดตามสัญญา”

“เราขอเวลาเขาอีกหนอยไมไดเหรอคะคุณพอ” หญิงสาว

เสนอแนะความคิดเห็น

“พอขอเขามาสองรอบแลว ถาไปขออีกกลัวเขาจะไมใหนะสิ”

“แตเราก็ไมไดหนีน่ีคะคุณพอ เขาก็นาจะยอม” ลิลรณีแสดง

ทาทีหงุดหงิดออกมา

“สงสัยเขาจะเอาโรงงานเราขายทอดตลาดเปนแนเลย เพราะ

ทางบริษัทน้ันเคยบอกไววา จะให โอกาสเปนคร้ังสุดทาย ถาคร้ังน้ีไมได

ตามที่สัญญา ก็จะปดโรงงานของเราแทน” คุณประวิณพูดถึงขอตกลงที่

เคยไดคุยไวกับทนายความของบริษัท โรเมโร คุซ

“ขายทอดตลาดอยางน้ันเหรอคะ มันไมมีทางอื่นแลวเหรอคะ

คุณพอ นอกจากวิธีน้ีนะคะ” เพียงไดยินสิ่งที่ผูเปนพอบอก ลิลรณีก็รอง

ออกมาอยางตกใจ

“พออาจจะโดนฟองลมละลาย โรงงานท่ีสรางมากับมือ แต

พอกลับรกัษาไว ไมได”

Á¸Ø¡Ã 33

“คุณพอลองไปคุยกับเขาดูสิคะ” หญิงสาวแนะนำออกไป ซึ่ง

เธอเองยังไมมั่นใจเลยวามันจะไดผล

“พอจะลองดลูะกนั พรุงนีพ้อจะไปหาคณุพฤกษ เพือ่บอกใหรู

ถึงความจำเปนของเรา”

“คุณพฤกษ น่ีคุณพอไมไดคุยกับคุณเอลเลียสเหรอคะ” เธอ

ไมอยากทีจ่ะเอยเรียกช่ือน้ีออกมาใหเคืองขุนเลยดวยซ้ำ

“เปลา คุณเอลเลียสใหทนายความเปนคนจัดการทุกอยาง”

บิดาของเธอบอกให ไดทราบ

“ถาเขายอมใหเราผอนผันสองรอบ ก็นาที่จะเห็นใจเราบาง

นะคะ” หญิงสาวเอยออกมา

“พอกห็วงัใหเปนอยางนัน้เหมอืนกนัลลิลี ่แตกลวัมันจะไมเปน

อยางนั้นนะสิ” วงหนาของคุณประวิณดูเครียดย่ิงนัก ทำใหลิลรณีที่ได

เห็นภาพนี้รูสึกไมดีเลย

‘น่ีเราจะชวยคุณพอยังไงดีนะ’ นึกอยางรูสึกกลุมใจกับปญหา

ที่เกิดข้ึน ซึ่งตนเองเพิ่งรับรู

ขณะที่เอลเลียส ซานเทียโก รุซ น่ังอยูที่หองทำงานนั้น

ทนายความหนุมประจำบริษัทของเขาก็เดินเขามาในหองพรอมกับรายงาน

ให ไดทราบ

“คุณประวิณติดตอเขามาแลวครับ บอกวาจะเขามาตอนบาย

ครับ”

“คงจะตองการคุยเร่ืองผอนผันระยะเวลาใชหน้ีละสิ” เอลเลียส

คาดการณออกมา พฤกษพยักหนาตอบรับ

“นาจะเปนอยางน้ันละครับ คุณเอลเลียส”

“ไมมีการผอนผันอะไรอีกแลวนะ รู ไหมคุณพฤกษ ไมวาเขา

จะอางเหตผุลอะไรกต็ามที บอกไปคำเดียววาไมได เราจะจัดการทุกอยาง

ที่ไดพูดไว” อีกฝายตอบรับอยางเขาใจ

34 ãμŒà§ÒÃÑ¡¾ÞÒÁÒÃ

“ครับ คุณเอลเลียส”

ชวงบายทัง้ลลิรณกีบัคณุประวณิกม็าถงึตามที่ไดบอกไว ทัง้สอง

เดินตรงเขาไปยังลิฟต โดยระหวางน้ันหญิงสาวคนหนึ่งที่อยูในชุดแส็ก

สีเหลืองสะพายกระเปา พรอมกับสวมแวนตา เดินเขามาเชนกัน และ

ชนกับลิลรณีเขา วงหนาสวยซึ่งแตงหนาเปรี้ยวก็ทำเสียงกราดเกรี้ยวใส

ขณะที่มือเรียวก็ถอดแวนตาท่ีอยูบนใบหนาออกมาในทันที

“น่ีเธอเดินยังไงนะ ไมมีตาหรือไง”

“คุณนั่นละที่เดินมาชนกอน ควรท่ีจะเปนคนขอโทษดวยซ้ำ”

ลิลรณีที่ไดยินดังน้ันจึงเถียงกลับไป

“ถาเธอไมเกะกะก็คงไมเดินชนหรอก”

“ถาคุณไมรีบก็คงไมชนคนอ่ืนหรอก อะไรกัน ชนคนอ่ืนแลว

ยังไมขอโทษอีก” หญิงสาวท่ีมากับพอก็เดือดเชนกัน

“เธอรู ไหมวาฉันเปนใครนะ”

“จะเปนใครฉนัไมสนใจหรอก คุณพอคะ เดีย๋วเราไปลฟิตตวัอืน่

ก็ไดคะ”

ซึ่งพอดีกับท่ีลิฟตตัวท่ีสองก็ถูกเปดออกมา หญิงสาวจึงดึง

พอของตนไปในทันที อยางไมสนใจผูหญิงที่ทะเลาะดวยเม่ือครู โซเฟย

ทำสีหนาหงุดหงิด และเม่ือมองออกมาก็เห็นพนักงานหลายคนจอง

ตนเองจึงสงเสียงออกมาอยางไมพอใจเทาใดนัก

“มองอะไรละ ไปทำงานสิ” ไดยินดังน้ันคนท่ียืนมองเม่ือครู

ก็รีบเดินไปโดยเร็ว กอนท่ีจะกาวเขาไปในลิฟตดวยใบหนาบึ้งตึง

แบบหงุดหงิด

ต๊ิง!

เสียงลิฟตดังข้ึน เม่ือถึงช้ันท่ีบิดาของตนนัดหมายกับทนายความ

ทีช่ือ่พฤกษไว ลลิรณจึีงกาวออกไปจากลฟิตดงักลาวพรอมกบัคณุประวณิ

“นาเกลียดจังเลยนะคะคุณพอ ผูหญิงคนเม่ือครูน้ี เปนคนชน

คนอ่ืนเขากอนแทๆ ยังจะมาโวยวายใสคนอ่ืนอีก”

“ชางเขาเถอะลลิลี ่เขาคงจะรบีมากนะ อยาไปถอืสาเลย” คุณประวณิ

Á¸Ø¡Ã 35

บอกลูกสาวใหคลายความโมโห

“คะ คุณพอ” เธอพยกัหนาตอบรับอยางไมโตแยง กอนจะพากนั

เดินตรงไปยังหองของทนายความพฤกษตามที่ไดนัดไว

พฤกษเชื้อเชิญใหคุณประวิณกับลิลรณีเขาไปในหองทำงาน

ของตนเอง โดยถามนักธุรกิจใหญออกมาเหมือนรูวาอีกฝายจะมาคุย

เรื่องอะไร

“คุณประวิณคงจะมาคุยเกีย่วกับเร่ืองการผัดผอนเงินกู ใชไหม

ครับ”

“ให โอกาสผมอีกสักครั้งนะครับคุณพฤกษ พอดีวาลูกคาที่

สัญญาวาจะจายเงิน เขาเกิดปญหากันหมด ทำใหผมเงินช็อตไปดวย ถา

ผมไดเงินจากลูกคาเมื่อไรรับรองวาจะรีบนำมาใหเลยครับ” หากอีกฝาย

กลับไมมีความเห็นใจใหเหมือนทุกคราว

“คงไมไดแลวละครับ เพราะเราให โอกาสคุณสองครั้งแลว”

ลิลรณีจึงชวยขอรองชายหนุมเบ้ืองหนาใหกับบิดาของตนเอง

“คุณพฤกษคะ ชวยยืดเวลาอีกสักหนอยได ไหมคะ”

“คงไมไดหรอกครับ สัญญาตองเปนสัญญา ถาคุณประวิณ

ไมมีเงินมาใชหนี้ ทางเราก็คงตองดำเนินการข้ันเด็ดขาดครับ”

“คุณพฤกษครับ คราวน้ีผมใหสัญญาวาจะทำตามที่พูดจริงๆ

ครับ”

“ผมเองก็อยากจะใหนะครับ แตให ไมไดจริงๆ ไมอยางนั้น

คนอ่ืนก็จะพลอยขอผัดผอนอยางคุณประวิณหมดเลยนะสิครับ” แม

อกีฝายจะขอรองอยางไร หากทนายความหนุมก็ทำตามคำสัง่ของผูเปนนาย

อยางเครงครัด โดยยกเหตุผลท่ีดูนาเชื่อถือข้ึนมาดวย คุณประวิณจึงพูด

อยางออนวอนตอ

“ถาผมขอคุณไมได อยางนั้นผมขอกับคุณเอลเลียสเจานาย

ของคุณได ไหมครับ เผ่ือวาคุณเอลเลียสจะกรุณาผมบาง” ลิลรณี

เกิดอาการสะดุงในทันที เม่ือไดยินช่ือน้ี น่ันเพราะอีกฝายเคยขูไว ตอให

ไปขอรองเธอก็เช่ือวาคงไมไดประโยชนอยางแนนอนทีเดียว พฤกษตอบ

36 ãμŒà§ÒÃÑ¡¾ÞÒÁÒÃ

กลับไปดวยคำตอบท่ีชัดเจนมากกวาเดิม

“เห็นจะไมไดหรอกครับ เพราะวาคุณเอลเลียสจะไมเขามา

ยุงเกี่ยวกับเรื่องนี้”

“คุณพฤกษครับชวยผมหนอยเถอะครับ ใหผมไดคุยกับ

คุณเอลเลียสดวย”

“ผมเองก็คุยเรื่องนี้กับคุณเอลเลียสเหมือนกันครับ แตทาง

คุณเอลเลียสบอกใหจัดการไดเลยตามท่ีเหน็สมควร”

“คุณยงัไมได ใหผมลองคุยเลย บางทถีาผมไปขอรอง คุณเอลเลยีส

อาจจะยอมใหผมยืดเวลาอีกสักนิดก็ได ในเมื่อผมไมไดคิดหนีหรือ

โกงเงิน” คุณประวิณยังคงขอรองไมเลิก หากคำตอบก็ยังคงไมเปล่ียนแปลง

เหมือนเดิม

“ผมเสียใจดวยนะครับ ที่ผมใหคุณพบคุณเอลเลียสไมได”

ไดยินประโยคนี้จากทนายหนุม ทำใหหญิงสาวรับรูแลววาคงไมไดผล

เปนแน

ฝายอีกสาวหนึ่งที่กำลังหงุดหงิดก็ข้ึนไปยังหองทำงานของ

ชายหนุมท่ีตั้งใจมาหา เธอเดินตรงเขาไปหาเลขาฯ สาวที่น่ังอยูหนาหอง

ของเขา

“คุณเอลเลียสอยูในหองใชไหม”

“ใชคะ” เพียงไดรับรูเธอก็เดินตรงไปยังประตูหองทำงาน

อยางไมรอชา มอืเรยีวผลักบานประตเูขาไปในทนัทีพลางเรยีกชือ่ของเขา

ออกมา

“เอลเลียสคะ” หญิงสาวเดินเขาไปหารางสูงท่ีน่ังอยูยังโตะทำงาน

พลางกมลงหอมแกมอีกฝายอยางรวดเร็ว “คิดถึงจังคะ”

“โซเฟย คุณกลับมาแลวเหรอ”

“ใชคะ พอกลับมาปุบก็รีบมาหาคุณทันทีเลยคะ” หญิงสาว

บอกพรอมกับเดินไปเบียดกับรางสูงอยางหยอกยั่ว ดวยการกระแซะ

แบบใกลชิด

Á¸Ø¡Ã 37

คุณประวณิกลบัมาที่โรงงานดวยสีหนาทีเ่ปนทุกขยิง่นัก เมือ่

อีกฝายไมยอมใหเขาไดคุยกับเจาของบริษัท ทำทาทีสายหนาไปมาดวย

ความเสียใจกับเรื่องที่อาจจะเกิดข้ึนในอนาคต

“นี่โรงงานของเราตองปดจริง ๆเหรอลิลล่ี แลวตองถูกขายทอดตลาด

อีก” น้ำเสียงที่เอยดูเหมือนคนท่ีหมดสิ้นแลวทุกอยาง เขากมหนาลงกับ

แขนของตนเอง พลางใชมือกุมศีรษะอยางเครียดจัด

“ไมคะ โรงงานของเราจะตองไมปดคะคุณพอ” ลิลล่ีพูดปลอบ

บิดาทั้งที่ตนเองยังไมรูวาจะทำเชนไรดี

“แลวเราจะทำยังไงได ในเมื่อเขาไมยอมผอนผันใหเราอีกนะ

ทาทางเราคงตองลมละลายแลวละลิลลี่”

คุณประวิณพูดออกมาอยางปริวิตกและกังวลมาก สีหนาแสดง

ความเศราหมองออกมา ลลิรณทีีเ่หน็บิดาเปนเชนน้ีกร็ูสกึไมดเีลย” น่ีเธอ

จะหาทางชวยไมให โรงงานของบิดาโดนปดขายทอดตลาดไดอยางไรกัน

ซึง่ขณะทีก่ำลงัน่ังนึกอยูแบบไมรูชะตากรรมวาอกีเม่ือไรเธอจะ

หมดสิทธ์ิในการอยูที่โรงงานของตนเองแหงน้ีน้ัน เสียงโทรศัพทมือถือ

สวนตัวของเธอก็พลันดังข้ึน ทำใหลิลรณีที่ไดยินเอ้ือมมือหยิบข้ึนมาเพื่อ

กดรับโดยไมสนใจมองเบอรที่โชวอยูบนหนาจอเลยวาเปนเบอร ไมคุนตา

น้ำเสียงออนหวานเอยทักทายเขาไปในสาย

“สวัสดีคะ”

“สวัสดีหนูลิลลี่” น้ำเสียงท่ีกวนๆ ตอบกลับมา เปนสำเนียงท่ี

หญิงสาวจำไดเปนอยางดี จึงเรียกชื่อเขาออกไปดวยความประหลาดใจ

“คุณเอลเลียส”

“ดีใจจังท่ีหนูจำเสียงผมได” ก็มีเขาเพียงคนเดียวท่ีเรียกเธอ

อยางนี้ คนอ่ืนไมมีใครเรียกเลย

“คุณโทรมาหาฉันทำไมกัน” น้ำเสียงขุนเคืองแสดงใหเขาได

รับรูอยางเปดเผย

“คิดถึง เลยโทรมาหา” เอลเลียสตอบกลับไปดวยน้ำเสียง

ออนหวาน เธอจึงบอกอยางไมรักษามารยาท

38 ãμŒà§ÒÃÑ¡¾ÞÒÁÒÃ

“ฉันจะวางสาย” กับคนหยาบคายอยางเขาไมจำเปนตองมีหรอก

คำคำนี้ โดยเธอก็เตรียมทำตามคำพูด แตกลับไดยินเสียงเขาหามไว

อยางเหี้ยมเกรียม

“ถาหนูวางละก็ ผมจะไมชวยเร่ืองพอของหนูเด็ดขาด” น่ันจึง

ทำใหลิลรณีถือโทรศัพทคางไว กอนท่ีจะถามเขากลับไปอยางอยากรู

“น่ีหมายความวา คุณจะชวยผอนผันระยะเวลาใหคุณพอของฉัน

อยางนั้นเหรอคะ” เอลเลียสยิ้มอยางชอบใจที่สามารถทำใหเธอไมกลา

วางสายของตนเองได พลางยิ้มออกมาอยางยินดียอนถามกลับไป

“แลวถาผมยอมชวยเหลอืพอของหนู ผมจะไดอะไรกลบัมาละ”

“ก็ไดบุญยังไงละคะ การชวยเหลือคนท่ีลำบากเปนเรื่องที่ดี

นะคะ” เพียงสิ้นคำพูด เขาก็หัวเราะออกมาอยางขำขันกับประโยคที่เธอ

เอยเม่ือครู

“หึๆ หนูลิลลี่ ผมไมไดเปนกรมประชาสงเคราะหหรอกนะ ที่

จะยอมชวยเหลือพอของหนูเพื่อหวังเพียงแคบุญนะ” ฟงคำพูดของเขา

ก็ทำใหลิลรณีรูแลววา อีกฝายคงหวังบางอยางเปนแน

“แลวคุณตองการอะไร” ถามดวยความอยากรู โดยค้ิวเรียวสวย

ทั้งสองขมวดเขามาชนกันมุนอยางไมตั้งใจ

“อยากรู ไหมละ ถาอยากรูละก็ มาที่บริษัทของผมสิ แลวผม

จะบอกใหรูวาตองการอะไร แตถาหนูไมมาละก็ ผมจะปลอยใหทนายความ

จัดการข้ันเด็ดขาดกับพอของหนูทันที แลวโรงงานท่ีหนูอยูก็จะโดนปด

ขายทอดตลาด พนกังานหลายรอยคนก็ตองตกงาน พอของหนูกลายเปน

คนลมละลาย เลือกเอาละกันจะยอมปลอยใหเรื่องนี้เกิดข้ึนหรือเปลา”

เจอคำขูตอบมาทางสายเลนเอาลิลรณีเกลียดชายหนุมผูน้ียิ่งนัก เกิด

ความโมโหและตอวากลับไปอยางเหลืออด

“คุณมนัคนเจาเลหทีส่ดุ” เขาตอบอยางไมใสใจ กบัคำทีห่ญงิสาว

กลาว

“กช็วยไมได ผมเปนนักธรุกจิ ลงทนุอะไรไปกต็องการผลกำไร

อยูแลว หนูเองก็เปนน่ี นาจะเขาใจกฎของการคาดีนะ” ใช เธอเขาใจ วา

Á¸Ø¡Ã 39

คงไมมีใครที่ยอมชวยเหลือ แลวจะไมหวังสิ่งตอบแทนหรอก คร้ันเห็น

หญิงสาวเงียบไปเอลเลียสก็ตอกย้ำกลับมาอีกคร้ังหน่ึงให ไดยินอยาง

ชัดเจน

“อยาลืมนะ ถาอยากชวยพอของหนูละก็ มาที่บริษัทของผม

ไมอยางนั้นผมก็ชวยอะไรไมไดเหมือนกัน” ลิลรณีไมไดตอบตกลงหรือ

ปฏิเสธกับเขา แตเธอตัดสินใจกดตัดสายท้ิงไปดวยความโมโห

เอลเลียสที่ไดรับปฏิกิริยาตอบรับกลับมาเมื่อครู ก็น่ังมอง

โทรศัพท ในมือ กอนที่จะยิ้มดวยสีหนายินดี เพราะเขารูดีวาหญิงสาวจะ

ตองเลือกทางใด

แมวาคุณประวิณจะว่ิงทางใด แตก็ไมมีที่ไหนจะใหกู เม่ือรับรู

วาโรงงานจำนองอยูกบับรษัิทของอกีฝาย ซึง่บิดาของตนกเ็ปนทุกขมากขึน้

ลิลรณีที่ไมอาจมองเห็นผูเปนพออยูในสภาพนี้ได จึงจำตองมายืนอยู

ตรงหนาบริษัทโรเมโร คุซ ซึ่งเปนของคนท่ีตนเองเกลียดมาก เปนไป

ตามท่ีเขาบอกจรงิๆ วาเธอไมอาจทีจ่ะทำตามคำพดูท่ีเคยตะโกนใสหนาเขา

ได อยาเพิ่งมั่นใจนัก

ถาไมเปนเพราะเห็นคุณพอของเธอมีความทุกขเรื่องที่โรงงาน

จะถูกปดเพื่อขายทอดตลาดละก็ จางใหเธอก็ไมมีวันมาหาผูชายนิสัยแย

คนน้ีเปนอันขาด