federico garcia lorca

Federico Garca Lorca (1898-1936) Federico Garca Lorca (1898-1936)IvanieviROMANCA LUNE, LUNE

Conchiti Garcia Lorca

Luna doe kovanici u divot suknji od smilja. Dijete je gleda, gleda. Udivljeno dijete gleda. Ustreptalim zrakom luna kovanicom ruke iri, otkriva, bludna i ista, njedra svoja kostrena.

- Bjei luno, luno, luno, jer naiu li Cigani, iskovat e od tvog srca kolajne i burme bijele.

- Dijete, pusti me da pleem, a kad naiu Cigani, nai e te na nakovnju sa sklopljenim oicama.

- Bjei luno, luno, luno jer ve ujem topot konja. - Dijete, pusti me, ne gazi bjelinu mi pokrobljenu.

Sve se blie topot uo, bubnanje o bubanj ravni. Usred puste kovanice sklopilo je dijete oi. *Maslinikom dolazili Cigani od sna i bronce; uzdignute glave dre, al oi im polusnene.

Kako kuka kukuvija! Kako kuka na drvetu! Nebom hodi luna, luna I za ruku vodi dijete.

U kovanici Cigani plau gorko ridajui. A nad lunom lahor bdije. Lahor nad njom budno bdije.

MieviROMANSA LUNE, LUNE

Koniti Garsija Lorka

Luna stie kovanci u smiljevoj svojoj halji. Dete u nju gleda, gleda. Dete samo lunu snatri. Luna prua svoje ruke kroz vazduh uskomeani i dve dojke staniolske nudi, ista, sva u vatri.

- Bei luno, luno, luno! Ako dou sad Cigani Od tvog srca prstenje e U kolajni iskovati.

- Dete, pusti me da pleem! Kad se vrate tu Cigani s oba oka sklopljena e uz nakovanj tebe nai.

- Bei luno, Iuno, luno, ujem konjski topot jasni! Dete, nemoj da me dri, nit belnu moju gazi!

Bijui o dobo polja prme se brz konjank. A u kovanc dete sklopljenih oiju snatn. *Maslinjakom primiu se, san i bronza, ve Cigani Glave su im uzdignute I pogledi uspavani.

Kako peva sovujaga, kako peva sad na grani! Preko neba luna luta i za ruku dete mami. A u kovanici plau, i nariu, svi Cigani. Vetar lunu uva, uva. Vetar samo lunu pazi.

ROMANCE DE LA LUNA LUNA

A Conchita Garcia Lorca

La luna vino a la fragua con su polisn de nardos. El nno la mira, mra. El nno la est mirando. En el aire conmovido mueve la luna sus brazos y ensena, lbrca y pura, sus senos de duro estano.

- Huye luna, luna, luna. Si vineran los gitanos, haran con tu corazn collares y anillos blancos.

- Nino, djame que baile. Cuando vengan los gitanos te encontrarn sobre el yunque con los ojillos cerrados

- Huye, luna, luna, luna, que ya siento sus caballos. Nino, djame, no pises mi blancor almdonado.

El jnete se acercaba tocando el *tambor del llano. Dentro de la fragua el nino tieane los ojos cerrados. *Por el olivar venian, bronce y suno, los gitanos. Las cabezas levantads y los ojos entornados.

Cmo canta la zumaya, ay, cmo canta en el rbol! Por el cielo va la luna con un nino de la mana.

Dentro de la fragua lloran, dando gritos, los gitanos. El aire la vela, vela. EI aire la est velando.

Federico Garca Lorca (1898-1936) Federico Garca Lorca (1898-1936)

IvanieviLJEPOJKA I VJETAR

Dmasu Alonsu

U mjesec od pergamene bubnja Ljepojka dok hodi vodozemnom jednom stazom od kristala i lovora. Tiina bez zvijezda bjei pred brujanjem tim i ide k moru koje hui, pjeva svoju no krcatu riba. U gori, po vrhovima, drijemaju orunici to uvaju bijele kule: u kojima su Englezi. Iz zabave, uz al, igrom, ciganski talasi grade odrinice od pueva i od granja zelen-bora.

U mjesec od pergamene bubnja Ljepojka dok hod. Spazvi je, podie se vjetar to ne spava nikad. Sveti Krsto, golem, golcat, sav od jezika nebeskih, motri djevoje to svira u odsutne slatke gajde.

- Mala, pusti da podignem haljinu ti da te vidim. U staroj mi ruci razvij plavu ruu svoga pupka.

Ljepojka odbaci bubnji, bjei to je noge nose. Vjetar, muko, za njom juri vju usjanim maem.

Nameura um svoj more. Masline probljedie.

Zapjevae frule sjene s glatkim gongom od snijega.

- Ljepojko, tri, Lijepa, epat e te strasnik vjetar! Ljepojko, tri, Lijepa! Gledaj otkud nailaz satir mamen niskih zvijezda s jezicima svojim arkim! *Ljepojka, sva ustraena, pod krov uleti pod kojim, gore povie borika, stanuje engleski konzul.

Uzbunjeni krikovima dotre tri orunika, ogrta im crn uz tijelo, kapu namakl na oi.

Englez ponudi Cganki zdjelcu topla mlijeka i aicu borovice koju Ljepojka ne pije.

I dok ona, plau, pria svoj doivljaj toj eljadi, krovne ploe od kriljevca bjesomuno vjetar grize.

MieviLEPOTICA I VETAR

Damasu Alonsu

U mesec od pergamina Lepotica biju hita vodozemnom putanjicom od kristala i od bilja. Tiina bez zvezda, bee od brujanja jednolina, pada tu gde more peva svoju pono punu riba. andarmi u snove tonu na planinskim vrhovima uvajui bele kule nastanjene Englezima. A cigani oni s vode diu da im proe igra grane bora zelenoga i kuice od puia. *U mesec od pergamna Lepotica biju hita. Spaziv je digao se vetar koji ne sp nikad. Obnaen Kristofor sveti, i nebeskih pun jezika, gledajui to devoje u odsutne gajde svira.

- Dete, pusti da te sknem, da te vidim bez haljina. Plavu ruu svog stomaka otvori mi pred prstima. *Lepotica svoj def baci i u beg se dade hitra. Vetar-ljudina je pali vrelim maem po leima. Udvaja svoj umor more Sjaj maslina blei biva. Pevaju svirale tame

i gong snega koji blista.

- Lepotice, bei, bei Zeleni te vetar vija Lepotice, be, bei Pogledaj otkuda luta! Ludi satir niskih zvezda I s plamenim jezicima. *Lepotca, puna straha najzad je do vile stigla gde engleski konzul ivi, gore, meu borovima.

Tri andarma pristigoe probuen od povika sa kapama natuenim i pod crnim platevima.

Englez hoe da ciganki olju topla mleka sipa i rakije au koju Lepotica ne uzima.

I dok ona, jecajui, O nevolji svojoj pria, Povrh krovova od kriljca Vetar kao lud, ugriza.

Federico Garca Lorca (1898-1936) Federico Garca Lorca (1898-1936)PRECIOSA Y EL AIRE

A Dmaso Alonso

Su luna de pergamno Preciosa tocando viene por un anfbio sendero de crstales y laureles. El silencio sin estrellas, huyendo del sonsonete, cae donde el mar bate y canta su noche llena de peces. En los pcos de la Sierra los carabneros duermen guardando las blancas torres donde viven los ingleses. Y los gitanos del agua levantan por distraerse glorietas de caracolas y ramas de pino verde. *Su luna de pergamno Precosa tocando viene. Al verla se ha levantado el viento que nunca duerme. San Cristobaln desnudo, Lleno de lenguas celestes, Mira la nina tocando Una dulce gaita ausente.

- Nna, deja que Ievante tu vestido para verte. Abre en mis dedos antiguos la rosa azul de tu vientre. *Preciosa tira el pandero y corre sin detenerse. El viento-hombrn la persigue con una espada caliente.

Frunce su rumor el mar. Los olivos paldecen. Cantan las flautas de umbra y el liso gong de la nieve.

Preciosa, corre, Preciosa, que te coge el viento verde! Preciosa, corre, Preciosa! Mralo por dnde viene! Stiro de estrellas bajas con sus lenguas relucientes. *Preciosa, llena de miedo, entra en la casa que tiene, ms arriba de los pinos, el cnsul de los ingleses.

Asustados por los gritos tres carabineros vienen, sus negras capas cenidas y los gorros en las sienes.

El ingls da a la gitana un vaso de tibia leche, y una copa de ginebra que Preczosa no se bebe.

Y mientras cuenta, llorando, Su aventura a aquella gente, En las tejas de pizarra El viento furioso, muerde.

IvanieviROMANCA MJESEARKA

Za Gloriju Giner i Fernanda de los Rios

Zeleno, to volim zeleno. Zelen-vjetar. Zelen-grane. Lau pusti na puni, a i konja u planini. Sa sjenom oko pasa ona sanja na balkonu, put zelena, zelen-kosa, s oima od hladna srebra. Zeleno, to volim zeleno. Pod ciganskom mjeseinom sve je stvari promatraju, ali ona njih ne moe. * Zeleno to volim zeleno. Velike ledene zvijezde nadolaze s ribom sjene, to otvara cestu zori. Smokva tare povjetarac vorovima svojih grana, a planina, lupe maak, jei svaki ljuti aloj. Ali tko e doi? Otkud? Ona vazda na balkonu put zelena, zelen-kosa, sanjari o gorku moru. *- Kume, hou da mijenjam konja svog za njenu kuu, svoje sedlo za zrcalo, i svoj no za njen pokriva. Kume, vuem se krvav od dalekog klanca Cabre. - Kad bih mogo, o moj mome, mi bismo se pogodili. Al ve nisam vie svoj, moja kua moja nije. - Kume, hou umrijeti pristojno u svom krevetu, elinome, elio bih, na mekanim ponjavama. Zar ne vidi mojih rana od njedara sve do grla? - Tri stotine tamnih rua kouljom ti bijelom cvjeta,

krv probija i mirie uokolo tvoga pasa. Al ve nisam vie svoj, moja kua moja nije. - Dajte barem da se popnem do visokih balustrada. Balustrada mjeseine otkle teku glasi vode. *Kum uz kuma ve se penje put visokih balustrada. Ostavljaju trag od krvi. Ostavljaju trag od suza. Drhtale na krovovima svjetiljke od svijetlog lima. Tisu bubnjia kristalnih ranjavahu praskozorje. * Zeleno, to volim zeleno, zelen-vjetar zelen-grane. Popee se, kum uz kuma. irok vjetar ostavljae u ustima udan okus ui, metve i bosiljka. - Kume! gdje je ona, reci, gdje je tvoja gorka mala? - O, koliko te ekala! Koliko se naekala, svjeeg lica, crnokosa, na zelenoj balustradi! *Na obrazu nakapnice ljuljala se Ciganica. Put zelena, zelen-kosa, s oima od hladna srebra. Ledenica mjeseine podrava je na vodi. I no posta posve bliska poput prisne poljanice. andari u vrata, pjani, udarahu nemilice. Zeleno, to volim zeleno. Zelen-vjetar. Zelen-grane. Lau pustu na puini, a i konja u planini.

Federico Garca Lorca (1898-1936) Federico Garca Lorca (1898-1936)MieviMESEARSKA ROMANSA

Gloriji Hiner i Fernandu de los Riosu

Zeleno, volim te zeleno. Zelen-grane. Zelen-vetar. U planini vranac jezdi i barka na moru bela. Sa senkom o svome struku na verandi ona sneva, zelene puti, kose zelene, s oima od hladna srebra. Zeleno, volim te zeleno. Ispod ciganskog meseca sve je stvari posmatraju, ali ona njih ne gleda. * Zeleno, volim te zeleno. Velike zvezde od leda pristiu sa ribom senke koja zori put priprema. Smokva trlja povetarac tvrdom korom svoga debla, a breuljak, maak lopov, sve agave svoje stresa. *Al ko doi e? I otkud...? Na verandi ona eka, zelene puti, kose zelene, i o gorkom moru sneva. *- Kume, hou svoga konja da za njenu kuu menjam, svoje sedlo za njeno zrcalo, svoj no za rub njenog vela. Kume, stiem krvare iz Kabrina klanca kleta. - Da to mogu, mome, ne bi pogodba nam bila teka. Ali ja sad ve ja nisam i mog doma vie nema. - Kume, hou da pristojna bude smrtna mi postelja. Od elika i holandskim aravima presvuena. Ne vidi li ranu moju od grudi do grla bela? - Tri stotine tamnih rua

na prsniku tvome cveta. Oko tvoga struka kaplje i mirie krv ti vrela. Ali ja sad ve ja nisam i mog doma vie nema. - O pusti me na visoke verande gde ona sneva; o pusti me! na zelene verande gde ona sneva. Na verande meseeve odakle se voda sleva. *Na verande visoke se ve penju dva kuma verna. Za njima su suze tekle. Za njima je i krv tekla. Treptae na krovovima fenjera niz od pleha. Bezbroj kristalnih defova stade zoru da ujeda. *Zeleno, volim te zeleno. Zelen-grane. Zelen-vetar. Dva kuma su popela se. Vetar ostavljae redak ukus ui i metvice na usne dva prijatelja. - Kume, reci gde je ona! Gde je gorka tvoja kerka? - Kako dugo ekala te! Kako dugo moja kerka na verandi ekae te, kose crne, lica svea? *Nad ogledalom bunara Ciganka se njie jedna. Zelene puti, kose zelene, s oima od hladna srebra. Nad vodom je odrava ledenica meseeva. No postade tako prsna da na mali trg podsea. A andarm pijani su lupali na vrata teka. Zeleno, volim te zeleno. Zelen-grane. Zelen-vetar. U planini vranac jezd i barka na moru bela.

ROMANCE SONMBULO

A Gloria Ginery a Fernando de los Rios

Verde que te quiero verde. Verde viento. Verdes ramas. El barco sobre la mar y el caballo en la montana. Con la sombra en la cintura ella suena en su baranda, verde carne, pelo verde., con ojos de fria plata. Verde que te quiero verde. Bajo la luna gitana, las cosas la estan mirando y ella no puede mirarlas. *Verde que te quiero verde. Grandes estrellas de escarcha vienen con el pez de sombra que abre el camino del alba. La higuera frota su viento con la lija de sus ramas, y el monte gato garduo, eriza sus pitas agrias. Pero quin vendr? Y por dnde...? Ella sgue en su baranda, verde carne, pelo verde, sonando en la mar armarga. *- Compadre, quiero cambiar mi caballo por su casa, mi montura por su espejo, mi cuchillo, por su manta. Compadre, vengo sangrando, desde los puertos de Cabra. - Si yo pudera, mocito, este trato se cerraba. Pero yo ya no soy yo, ni mi casa es ya mi casa. - Compadre, quiero morir decentemente en mi cama. De acero, si puede ser, con las sbanas de holanda. No ves la herida que tengo desde el pecho a la garganta? -Trescientas rosas morenas lleva tu pechera blazca. Tu sangre rezuma y huele

alrededor de tu faja. Pero yo ya no soy yo, ni mi casa es ya mi casa. - Dejame subir al menos hasta las altas barandas;_ dejadme subir!, dejadme hasta las verdes barandas. Barandales de la luna por donde retumba el agua. * Ya suben los dos compadres haca las altas barandas. Dejando un rastro de sangre. Dejando un rastro de lgrimas. Temblaban en los tejados farolllos de hojalata. Ml panderos de cristal heran la madrugada. Verde que te quiero verde, verde vento, verdes ramas. Los dos compadres suberon. El largo viento dejaba en la boca un raro gusto de hel, de menta y de albahaca. Compadre! Dnde est, dime, dnde est tu nina amarga? Cuntas veces te esper! Cuntas veces te esperara, cara fresca, negro pelo, en esta verde baranda! *Sobre el rostro del aljbe se meca la gitana. Verde carne, pelo verde, con ojos de fra plata. Un carmbano de luna la sostiene sobre el agua. La noche se puso intima como una pequena plaza. Guardias civiles borrachos en la puerta golpeaban. Verde que te quiero verde. Verde vento. Verdes ramas. El barco sobre la mar. Y el caballo en la montana.

Federico Garca Lorca (1898-1936) Federico Garca Lorca (1898-1936)IvanieviNEVJERNA ENA

I povedoh je do rijeke vjerujui djevojka je.Al imala ona mua.

Jakovljevo bjee, nou, i skoro po dogovoru.Fenjeri se ugasie,a zrikavci upalie.Za posljednjim uglovima dotakoh se snenih dojkii dojke se otvorie kao struci od zumbula.Porobljena njena suknjazvonila mi u uimakao teka pea svilekoju deset noa para.Bez srebrna svjetla u vrhuuzrastoe silna stabla,uokolo obzor pasadaleko od rijeke lajo.

Kad preosmo ostrunicei glogove i sitine, ispod grmlja njene kosejamicu u mulju iskopah.Ja kravatu svoju skidoh, ona skide svoju halju. Ja odbacih pas s orujem.Ona etiri zobunca.

Smilje i ni jedna koljka tako fine puti nema, pod mjesecom svi kristalitakvim sjajem se ne sjaje.

Izmicala njena bedra kao ribe zateene,bedra napol puna ognja, bedra napol puna leda.Te sam noi prevalio

ponajljepu od svih cestana drebici od sedefabez uzda i bez stremena. Muko sam i neu reistvari to mi ona ree. Lu razbora zapovijedasuzdrano da se vladam.Cjelovima, pijeskom blatnu odvedoh je tad od rijeke. S vjetrom su se maevaliviti mai perunika.

Ponijeh se kakav jesam.Kao to pravi Cigan mora. Darovah joj kotaricu veliku, od ute svile, i ne htjedoh zaljubit se, jer imaju ona muadjevojkom se meni kaza, kad voah je prema rijeci.

MieviNEVERNA ENA

Povedoh je ja do reke mislei da devojka je, al udata ona bee.

To bi nou Svetog Jaga, i skoro po dogovoru. Fenjeri su gasli se, cvrc poeli da svetle. Iza zadnjih gradskih kua dotakoh joj grudi snene, i one se rascvetae kao zumbul grane nene. utanje sam ja sluao utirkane suknje njene, kao kada komad svile deset otrh kama see. Kronje drvea bez sjaja postajale su sve vee Vdik pasa lajao je u daljini iznad reke. *I proosmo kraj kupina, trnja i trske zelene. Ispod njene pune na tlu tad napravh udubljenje.

Ja odvezah svoju manu. Ona skide vel sa sebe. Ja opasa s revolverom. Ona jeleke svilene. Niti smilje nit puev nisu koe tako lepe, ni kristali meseev takvim sjajem ne trepere. Noge njene beahu mi kao ribe uplaene, do pola jo uvek hladne, a od pola sasvim vrele. Najlepom sam od putanja jezdio te noi cele,

na kbli sedefastoj bez dizgina i opreme. Ja ne mogu ponovitistvari koje ona ree. Da obazriv budem pamet nalae mi potenje. Prljava od poljubaca l od peska poe s reke. A na vetar ljiljani su potezali sablje bele.

Kao pravi Ciganin sam vladao se celo vee. Najzad sam joj poklonio koaru od svile meke. Al u nju se ne zaljubih jer udata ona bee, a ree da devojka je kad povedoh je do reke.


LA CASADA INFIEL

Y que yo me la llev al ro creyendo que era mozuela, pero tena mardo.

Fu la noche de Santiago y casi por compromso. Se apagaron los faroles y se encenderon los grllos. En las ultmas esquimas toqu sus pechos dormdos, y se me abreron de pronto como ramos de jacintos. El almidn de su enagua me sonaba en el odo como una pieza de seda rasgada por dez cuchllos. Sin luz de plata en sus copas los rboles han crecdo, y un horzonte de perrosladra muy lejos del ro. *Pasadas les zarzamoras, los juncos y los espinos, bajo su mata de pelo hice un hoyo sobre el limo.

Yo me quit la corbata. Ella se quit el Vestdo. Yo el cnturn con revlver. Ella sus cuatro corpnos. Ni nardos ni caracolas tienen el cutis tan fino, ni los crstales con luna relumbran con ese brllo. Sus muslos se me escapaban como peces sorprendidos, la mitad llenos de lumbre la mitad llenos de fro. Aquella noche corr, el mejor de los camnos, montado en potra de ncar

sin bridas y sin estribos. No quiero decir, por hombre, las cosas que ella me dijo. La luz del entendimento me hace ser muy oomedido. Sucia de besos y arena, yo me la llev del ro. Con el aire se batan las espadas de los lirios.

Me port como quien soy. Como un gitano olegtimo. La regal un costurero grande, de raso pajzo, y no quise enamorarme porque teniendo mardo me dijo que era mozuela cuando la llevaba al rio.

IvanieviTUALJKA ZA IGNACIJEMSNCHEZ MEJASOMMojoj dragoj prijateljici Encarnacion Lopez Julvezl935.

4. ODSUTNA DUA

Mojoj dragoj prijateljici Encarnacion Lopez Julvez l935. 4. ODSUTNA DUA Ne pozna te ni bik, ni smokva, ni konji, ni mravi tvoje kue. Ne pozna te ni dijete, ni vee, jer ti si mrtav zauvijek.

Ne pozna te ni hrbat kamena, ni crna svila u kojoj se raspada. Ni uspomena te tvoja nijema ne pozna, jer ti si mrtav zauvijek.

Doi e jesen s trubama grozdovima oblaka i skupljenim gorama, al nitko nee htjeti da ti gleda oiju, jer ti si mrtav zauvijek.

Jer ti si mrtav zauvijek, kao svi mrtvi Zemljini, kao svi mrtvi to se zaborave u jednoj hrpi pasa ugaslih.

Nitko ne pozna. Ne. AI ja o tebi pjevam. Pjevam za budue tvoj lik i tvoju dra. Znamenitu zrelost tvoga umjetva. Tvoju elju za smru i njenih usta okusu. I tugu na dnu tvoje hrabre radosti.

Kasno e se roditi, ako se roditi uzmogne, Andaluanin tako sjajan, tako bogat pustolovinom. Ja pjevam njegovu skladnost rijeima to jauu i pamtim jedan tuni lahor usred maslina.


MieviSMRT ANTONJITA EL KAMBORIA

Hoseu Antoniu Rubiu Sakristanu

Tu gde tee Gvadalkivir glasi smrti zvone sad. Glasi stari koji kruekaranfila mukog glas.Njihove je kone izmeujedao kao vepar.Skokove je on u borbi pravio kao delfin plah.Skrletnu mu manu skvasiprotivnike krvi mlaz,al podlee jer etiri kame behu, a on sam. Dok su zvezde pobadalekoplja u vodeni vali bikovi dok sanjahuod eboja rujan plat, tu gdje tee Gvadalkivirzvonio je smrti glas. *- Antonio Tores Eredia,Kamboria otra vlas,od meseca sme zelenog, karanfila mukog glas: tu gde tee Gvaldalkivirko ti uze ivot mlad? - To roaka etri behu,Benmehi im rodni kraj.Zavist im je izazvalo sve ono to imah ja.Medaljon od slonovae, cipela crvenih par,od masline i jasminasazdana mi koa ta.- Aj, Antonjito Kamborio,Carice si dostojan!Bogorodice se seti,jer smrti se blii as.- Aj, Garsija Federiko

andarme ti zovi sad!Kao struak kukuruza slama mi se mlaan stas*

Triput krv iz njega iknui on pade nauznak. ivi novac koji nikad svoj nee ponoviti sjaj.Na jastue polae mu glavu anel ivahan,a ostali, umorniji, u kandilu pale plam. I roaka kad etiri stigoe u rodni kraj,tu gde tee Gvadalkivirutia se smrti glas.

MUERTE DE ANTONITO EL CAMBORIO

A Jose Antonio Rubio Sacristan

Voces de muerte sonaroncerca de Guadalquivir.Voces antiguas que cercanvoz de clavel varonil.Les clavo sobre las botasmordiscos de jabali. En la lucha daba saltosjabonados de delfin. Bano con sangre enemigasu crobata carmesi, pero eran quatro punalesy tuvo que sucumbir. Cuando las estrellas clavanrejones al agua gris,cuando los erales suenanveronicas de alheli, voces de muerte sonaroncerca de Guadalquivir. *- Antonio Torres Hereida.Camborio de dura crin, moreno de verde luna, voz de clavel varonil: Quien te ha quitado la vidacerca del Guadalquivir? - Mis quatro primos Herediashijos de Benameji.Lo que en otros no envidiaban, ya lo envidiaban en mi. Zapatos color corinto, medallones de marfil, y este cutis amasadocon aceituna y jazmin. - Ay, Antonito el Camborio, digno de una Emperatriz!Acuerdate de la Virgenporque te vas a morir. - Ay, Federico GarciaIlama a la Guardia Civil!

Ya mi talle se ha quebradocomo cana de maiz. *Tres golpes de sangre tuvoy se murio de perfil. Viva moneda que nunca se volvera a repetir.Un angel marchoso ponesu cabeza en un cojin. Otros de rubor cansadoencendieron un candil. Y cuando los cuatro primos Ilegan a Benameji, voces de muerte cesaron cerca de Guadalquivir.


BOWRA, Cecil Maurice Naslee simbolizma ; Stvaralaki eksperiment / S. M. Baura ; prevod i pogovor Duan Puvai. - Beograd : Nolit, 1970. - 483 str. ; 21 cm. - (Knjievnost i civilizacija)Prevod dela: The heritage of symbolism ; The creative experiment


LORCA, Federico Garca Ciganski romansero / Federiko Garsija Lorka ; preveo Kolja Mievi. - Beograd : BIGZ, 1977. - 113 str. ; 18 cm. - (Depna knjiga. Biblioteka Vrhovi)Prijevod djela: Romancero Gitano. - Tekst uporedo na srpskom i panskom jeziku. - Remek-djelo moderne poezije / Kolja Mievi: str. 7-12


Biografija

http://www.poetryfoundation.org/bio/federico-garcia-lorca

http://www.britannica.com/EBchecked/topic/225659/Federico-Garcia-Lorca

http://www.kirjasto.sci.fi/fglorca.htm

Emily DickinsonThe world according to Emily DickinsonPoezija - Rua za EmilijuBILJEKA O PJESNIKUNAPOMENEPjesma 80.Pjesma 465.Pjesma 540.Pjesma 712.Pjesma 861.

Biografija

Charles BaudelaireCvijece zla - Nikola KovacNAPOMENE - Radivoje Konstantinovic

Bodler - Fridrih HugoSarl Bodler - Mira VukovicSarl Bodler - Sleen ParizaBodlerSarl Bodler - PjesmeBodler - Vladeta KosuticBiografija

Arthur RimbaudRimbaud - Fridrih HugoArtur Rembo - Vladeta KoutiArtur Rembo - Alhemija rijeiPijani brod- RiArtur Rembo - BertolinoBiografija

Constantine P. CavafyIntroduction to Cavafy's poems - W.H. AudenVoice, Perspective and Context - Edmund KeeleyNOTES

Cavafy The Canon (Foreword) - Seamus HeaneyKonstantin Kavafi - Slobodan BlagojeviKonstantin Kavafi i grka prolostKavafijevo rekreiranje nove stvarnosti iz uspomena - Ksenija Maricki GaanskiPjesme - prevod GaanskogNapomene

Biografija

Vladimir MajakovskiFuturizam Vladimira Majakovskog - BauraKako se prave stihovi - Vladimir MajakovskiBiografija

Boris PasternakBoris Pasternak - BauraBoris Pasternak - Raanje moderne knjievnostiLirika Borisa Pasternaka - Miodrag SibinoviBoris Pasternak: Meava - SmirnovBiografija

Federico Garcia LorcaFederiko Garsija Lorka: Romancero Gitano - BauraCiganski Romansero - Kolja MieviBiografija

federico garcia lorca

Documents