FIZIOLOŠKI UČINCI KINEZITERAPIJE NA POJEDINE ORGANSKE SISTEME

 

Lokomotorni aparat čine kosti, zglobovi, mišići, ligamenti, tetive. Lokomotorni aparat obezbjeđuje funkciju kretanja uz pomoć drugih sistema u organizmu. 

UTICAJ KINEZITERAPIJE NA KOSTI

 Razna stanja mogu dovesti do neaktivnosti, a negativan efekat neaktivnosti je demineralizacija kostiju. Čvrstina kosti se odrzava vježbanjem i davanjem opterećenja koji utiču na metabolizam kostiju dajući im čvrstinu, istovremeno utiču na razvoj, formiranje u razvijanje međusobnog odnosa kostiju.

 

UTICAJ KINEZITERAPIJE NA ZGLOBOVE I VEZIVNO TKIVO

 Pokret i pritisak su uslovi za pravilno formiranje i funkciju zgloba. Izostajanjem uticaja pokreta nastaju deformiteti i kontrakture zglobova. Pokret djeluje tako što povećava elastičnost vezivnog tkiva, ligamenata, tetiva, kapsule zgloba i mišića održavajući njihovu funkcionalnu dužinu. Ovi efekti se ostvaruju vježbanjem a tokom vježbi dolazi do povećanja lokalnog metabolizma, zamjene kolagenog tkiva elastičnim vezivnim tkivom, lučenje sinovijalne tekućine i omekšanja kapsule, laganog zadebljanja hrskavice do funkcionalne debljine što rezultira povećanom mobilnosti zgloba.

 

UTICAJ KINEZITERAPIJE NA MIŠIĆE

 Aktivnost mišića kroz njihovu kontrakciju održava njihovu funkciju. Neaktivnošću mišići gube tonus i debljinu, skraćuju se i fibroziraju, smanjuju metabolizam i cirkulaciju. Kineziterapijom se poboljšava metabolizam, mišićne ćelije zadebljaju, bogatije su enzimima poveća se protok krvi a uvježbavanjem i jačanjem snage izdržljivosti u mišićima se formiraju rezerve glikogena za energetske potrebe.

 

UTICAJ KINEZITERAPIJE NA CNS I PNS

 Centralni, periferni i vegetativni ns imaju zadatak da regulišu rad svih sistema organizma a povezani su sa funkcijom endokrinog sistema. Svaki pokret započinje u CNS a do mišića se prenosi preko PNS. Pokret bilo kog segmenta nadražuje receptore za dodir, pritisak, toplotu, hladnoću i pokret. Preko perifernih nerava prenose se brojni impulsi sa periferije a time se postiže stalna stimulacija mozga i kičmene moždine da vrše obradu dospjelih informacija te održavanju obrazaca jednostavnih i složenih pokreta. Pokret stimuliše regeneraciju nerava kod njihovog prekida i održava funkcionalnost segmenta u periodu regeneracije.

 

1

UTICAJ KINEZITERAPIJE NA PSIHIČKE FUNKCIJE

 Kineziterapijski tretman stimuliše psihičke funkcije stvaranjem velikog broja nervnih impulsa, koji stimuliše pojačanu funkciju nervnih ćelija. Pojačan metabolizam moždanih ćelija pojačava lokalnu cirkulaciju i aktivnost mozga što se manifestuje živahnošću, boljim raspoloženjem, procesima opažanja, razumijevanja, učenja, pamćenja, boljom motivacijom za rad.

 

UTICAJ KINEZITERAPIJE NA SRCE I KRVOTOK

 Efekat vježbi na srce i krvotok zavisi od intenziteta i brzine izvođenja vježbi, njihovog trajanja, uvježbanosti organizma. Pod uticajem vježbi dolazi do povećanja frekvencije rada srca, povećanja udarnog i minutnog volumena srca.

 

UTICAJ KINEZITERAPIJE NA RESPIRATORNI SISTEM

 Razna stanja mogu da utiču na razmjenu gasova tako da i pri najmanjem naponu iscrpljuju rezerve organizma i dovode do respiratorne insuficijencije.Kineziterapijom se poremećena funkcija respiratornog sistema približava fiziološkom nivou a isto tako k.terapijom se može korigovati loše držanje tijela koje ometa disanje te popraviti ritam disanja koji ometa razmjenu gasova.Povećan obim disajnih pokreta poboljšava razmjenu gasova za bolju funkciju respiratornog sistema.Značajna je i eliminacija sekreta te relaksacija.

 

UTICAJ KINEZITERAPIJE NA DIGESTIVNI TRAKT

 K.terapija poboljšava funkciju mišića (dijafragma,trbušni i mišići karlice) a time se poboljšava funkcija digestivnog trakta. Djelovanjem kinezitretmana poboljšava se opšte stanje organizma a bolji apetit kod rekonvalescenata poboljšava rad ovog sistema.

 

UTICAJ KINEZITERAPIJE NA UROGENITALNI TRAKT

 K.terapijom se poboljšava cirkulacija u urogenitalnom traktu što utiče na bolju filtraciju mokraće u bubrezima a vježbanjem se postiže bolja kontrola mokrenja. Kod inkontinencije kontrola mokrenja se postiže vježbanjem mišića karličnog dna i trbušnih mišića.

 

2

OSNOVNI PRINCIPI PRIMJENE KINEZITERAPIJE

 Principi u k.terapiji se dijele na : 

- principi sprovođenja

- pedagoški principi

- principi rada s pacijentom

 

PRINCIPI PROVOĐENJA 

 1. Princip ne naškoditi (primum non nocere) je osnovni princip liječenja a njegova svrha je da se pacijent ne ugrozi vitalno, da se ne napravi oštećenje veće od postojećeg ili da se pogorša neki drugi zdravstveni problem.

2.Princip upoznavanja oštećenja kod pacijenta podrazumijeva uzimanje anamneze, korištenje metoda pregleda, mjerenja i testiranja radi procjene trenutnog funkcionalnog stanja.

3.Princip analize vježbi se nadovezuje na prethodni princip i obuhvata plan primjene pojedinih vježbi u skladu s motoričkim deficitom a po principu da se jednostavni pokret ukomponuje u složen pokret.

4.Princip ranog početka tretmana ukazuje da k.terapijski tretman treba početi što prije.

5.Princip kontinuiteta vježbanja je od velikog značaja za očuvanje postignutih rezultata jer svaki prekid znači gubitak dijela funkcije koja je popravljena.

6.Princip od periferije ka centru problema odnosi se na početno otklanjanje problema perifernih segmenata koji utiču na centralni problem.

7.Princip izbjegavanja bola je važan zbog povezanosti sa negativnim emocijama koje prati bol i posljedično stvaraju negativan odnos prema k.terapiji.U slučaju pojave bola on mora biti u granicama podnošljivosti.

 

PEDAGOŠKI PRINCIPI

 1.Princip postupnosti u tretmanu predstavlja poštovanje psihičkih i fizičkih mogućnosti pacijenta.Najznačajnija komponenta tih mogućnosti je snaga a ovaj princip vodi računa o njenom postepenom povećanju (npr. postepeno povećanje fizičkog opterećenja, postepeno uvođenje vježbi od prostih ka složenim, postepeno produžavanje dužine trajanja vježbi i skraćivanja pauza za vježbanje. Pauze su odmor za pacijenta i treba da ih ima dovoljno).

2.Princip sistematičnosti u k.terapiji podrazumijeva dovoljno i ponavljanje vježbi tako da se nova vježba ponovi dovoljnim brojem ponavljanja uz ponavljanje i starih naučenih vjezbi ali sa manjim brojem ponavljanja.

3

3.Princip izbjegavanja monotonije u k.terapiji nalaže da se vodi računa o pojavi psihičkog zamora pacijenta, kada se tretman ponavlja na isti način. Ovaj princip zahtijeva maksimalnu kreativnost terapeuta koji će modifikacijom vježbi pojačati interesovanje pacijenta.

4.Princip praćenja rezultata i njihovog evidentiranja tokom tretmana značajno je zbog većeg angazovanja i motivisanosti i pacijenta i terapeuta. Promjene u određenim intervalima u smislu pogoršanja djeluju na raspoloženje i motivisanost pacijenta, planiranje daljeg tretmana i eventualno uvođenje novih metoda. Intervali u kojima se vrše mjerenja su različiti u zavisnosti od iskustva i stanja bolesnika. Kontrola mjerenja utiče na dalji tok i plan tretmana.

 

PRINCIPI RADA S PACIJENTOM

 1.Princip aktivnog učešća pacijenta govori da sve ono što se zbiva s pacijentom traži da se i on aktivno uključi u tretman u svojstvu subjekta a ne objekta. Pacijent treba biti upoznat sa svojim stanjem, sa zahtjevima koji su pred njim kao i mogućim povoljnim i nepovoljnim situacijama (npr. pri pasivinim pokretima pacijent treba biti uključen tako što će pokušati voljno da prati pokret bez obzira što taj pokret izvodi terapeut za pacijenta).

2.Princip razumijevanja vježbi proizilazi iz prethodnih principa.Terapeut mora provjeriti da li bolesnik razumije šta se od njega traži a objašnjenje se mora prilagoditi stanju pacijenta, plan vježbanja mora se izložiti na jednostavan i lako shvatljiv način.

3.Princip motivacije ukazuje da treba voditi računa o motivisanosti pacijenta za tretman i ozdravljenje. Motivisanost znači da je pacijent prihvatio tretman i tek onda se mogu očekivati rezultati.

4