formularios de referencia para a obtenciÓn … · a medicina tradicional de sentido paternalista,...

FORMULARIOS DEREFERENCIA PARAA OBTENCIÓN DO CONSENTIMENTO

INFORMADO

XUNTA DE GALICIA

'RFXPHQWRV�UHFRPSLODGRV�SROD�&RPLVLyQ�GH�&RQVHQWLPHQWR� ,QIRUPDGR�GD�6XEGLUHFFLyQ�;HUDOGH�$WHQFLyQ�(VSHFLDOL]DGD�GD�'LYLVLyQ�GH�$VLVWHQFLD�6DQLWDULD�GR�6HUYLFLR�*DOHJR�GH�6D~GH��HUHDOL]DGRV�SRU�

� 6RFLHGDGHV�&LHQWtILFDV�GDV�HVSHFLDOLGDGHV�LPSOLFDGDV�

� 'LVWLQWRV�IDFXOWDWLYRV�GRV�KRVSLWDLV�GR�6(5*$6�

&RPLVLyQ�GH�&RQVHQWLPHQWR�,QIRUPDGR�6XEGLUHFFLyQ�;HUDO�GH�$VLVWHQFLD�(VSHFLDOL]DGD

&DUORV�%RQHOOOL�0DUWtQ

&ULVWyEDO�&ROyQ�0HMHUDV

-RVp�0DQXHO�'tD]�&UHJR

$OHMR�)HUQiQGH]�0XLQHOR

)HOLSH�)HUQiQGH]�9i]TXH]

(VSHUDQ]D�/DYLOOD�5XELUD

3HGUR�0DUWtQH]�&XHWR

%HUQDUGR�0RUHGD�GH�/HFHD

&DUORV�0R\D�9LFLRVR

6DOYDGRU�3DJD]DXUWXQG~D�*yPH]

0DQXHO�3HUHLUD�6RWR

$OEHUWR�5RGUtJXH]�9LOD

)UDQFLVFR�-DYLHU�6DQWDQGHU�/ySH]

&DUORV�6RPR]D�4XLQWHLUR

,PSULPH��7Ï5&8/2�$UWHV�*UiILFDV��6�$�/�

'HSyVLWR�/HJDO��&��

A medicina tradicional de sentido paternalista, asentadafundamentalmente nun principio de beneficencia autorizaba ó médico a decidiren cada momento o mellor para o enfermo.

A máxima do Despotismo Ilustrado “todo para o pobo pero sen o pobo”materializábase na parcela médico-sanitaria “todo para o enfermo pero sen oenfermo”.

Mergullando na etimoloxía da expresión enfermo, esta procede de LQILUPXV, sen firmeza; non só física senón tamén moral. O médico desempeñabapor iso o papel de titor do enfermo, sumido nun estado de desvalemento eincapacidade.

Tradicionalmente –nesta concepción- prescindiuse polo tanto do parecere consentimento do enfermo, como consecuencia última dese principio debeneficencia que primaba nese estadio da evolución social.

Os avances técnicos, os progresos da ciencia médica, o alto valor davida humana, o progresivo acceso das prestacións sanitarias a tódalas capasda sociedade, son factores que foron introducindo profundos cambios narelación médico-paciente.

Actualmente atribúense ó enfermo ou paciente un conxunto de dereitos.Aloxado nun entorno co que non está familiarizado e polo tanto en desvantaxe,debe de coñecer todo o que acaece e lle corresponde adoptar determinadasdecisións en torno ó tratamento a seguir para mellorar ou recupera-la saúde eas súas posibles alternativas. No caso de que a súa vontade fora obviada,obtivérase ilicitamente ou sen observancia dos requisitos legalmenteestablecidos, pode acceder ós Tribunais de Xustiza facendo uso do dereito queconsagra o art. 24.1 da Constitución.

É o artigo 43 dese Texto o que recoñece o dereito á protección dasaúde, precisando o que compete ós poderes públicos organizar e tutelar asaúde pública a través de medidas preventivas e das prestacións e serviciosnecesarios. A lei establecerá os dereitos e deberes de todos ó respecto.

Actualmente o noso ordenamento xurídico sanitario baséase no principioda autonomía do paciente, o que impón un cambio cultural extraordinario nonovo enfoque nas relacións entre o médico e mailo enfermo.

A Lei Xeral de Sanidade 14/86 de 25 de abril recolle no seu art. 10 osdereitos dos cidadáns con respecto ás distintas administracións público-sanitarias. Concretamente no número 5 deste artigo proclámase o dereito “aque se lle dé en termos comprensibles, a el e ós seus familiares ou achegados,información completa e continuada, verbal e escrita, sobre o seu proceso,incluíndo diagnóstico, prognóstico e alternativas de tratamento” e no apartado 6“á libre elección entre as opcións que lle presente o responsable médico do seu

caso, sendo preciso o previo consentimento escrito do usuario para arealización de calquera intervención, agás nos seguintes casos:

a) cando a non intervención supoña un risco para a saúde pública,

b) cando non estea capacitado para tomar decisións, en tal caso odereito corresponderá ós seus familiares ou persoas a el achegadas,

c) cando a urxencia non permita demoras por poderse ocasionar lesiónsirreversibles ou existir perigo de falecemento”

Os apartados 5 e 6 do artigo décimo citado constitúen o núcleo esencialda regulación do denominado Consentimento Informado, isto é, a necesidadede obte-lo asentimento ou conformidade do paciente á intervención médica,unha vez que se lle proporcionou a información necesaria sobre todo o relativoó seu proceso: resultado da exploración, o tratamento terapéutico aconsellable,así como os posibles riscos e consecuencias do mesmo.

É unánime a doutrina e a xurisprudencia na consideración de que ainformación ó paciente integra unha das obrigacións do equipo médico e érequisito previo a todo consentimento, o incumprimento do cal pode xerarresponsabilidade.

Esta información estímase especialmente relevante no ámbito dadenominada Medicina Voluntaria (cirurxía estética, transexual, operaciónsexteriorizadoras, etc.) fronte á Medicina denominada Curativa. Resulta delóxica, non tería sentido algún outorgar un consentimento a un acto médico seeste non vai precedido da necesaria información ó paciente sobre o seuproceso.

Do consentimento prestado polo paciente non pode deducirse unhacláusula de irresponsabilidade a favor do médico, este segue respondendo dosdanos causados pola súa actuación neglixente, non adecuada á OH[� DUWLV� DGKRF. O paciente co seu consentimento, só asume os riscos propios daintervención sempre que esta se realice de acordo coa OH[�DUWLV, pero non liberaó médico da súa responsabilidade.

É o propio usuario dos servicios sanitarios quen ostenta o dereito e debeconsenti-la actuación e intervención médica, en tanto en canto, a súacapacidade de xuízo e discernimento llo permita, e haberá de se-lo médico oucalquera dos integrantes do equipo médico encargado da atenciónespecializada ó paciente, o que debe informarlle en forma correcta e adecuada.

Non cabe que unha persoa consinta por outra, salvo en caso demenores, incapaces ou en estado de inconsciencia, en tal caso con carácterxeral o dereito corresponderalle ós seus familiares ou persoas achegadas a el.

O consentimento prestaráselle con anterioridade ó acto médico e debede manterse ó longo da súa execución, polo tanto, a información seránecesariamente continuada, e en termos comprensibles para o paciente e osseus familiares evitándose con elo que o emprego de tecnicismos poida vaciarde contido este dereito, e esta información debe acadar ós riscos ordinarios, eincluso incluír os riscos nos que a materialización é pouco probable ou inclusoremota.

Prestarase de forma libre e espontánea, isto é, sen vicios que oinvaliden, e por último, o art. 10.6 da Lei Xeral de Sanidade prevé que oconsentimento debe prestarse en forma escrita salvo os supostos de urxencia,incapacidade ou risco para a saúde pública, se ben nada obsta a validez doconsentimento prestado en forma oral salvo nos supostos de alto risco.

É de destacar e é loable a especial preocupación por parte do persoalsanitario deixar constancia escrita do consentimento dos pacientes,proliferando os protocolos específicos de información e consentimento.Examinei minuciosamente os formularios redactados pola Consellería eparécenme loables dada a fácil comprensión que me ofrecía, pese a que amiña formación é totalmente allea á ciencia médica.

A institución do Ministerio Público, que represento, á que a propiaConstitución no seu art. 124 e o noso Estatuto no seu art. 1º atribúenlle entreoutras unha “misión de defensa da legalidade, dos dereitos dos cidadáns e dointerese público tutelado pola lei� «” concrétase en materia sanitaria na Lei14/86 de 25 de abril Xeral de Sanidade como na Lei 30/79 de 27 de outubrosobre Extracción e Transplantes de Órganos ou o Real Decreto 561/93 de 16de abril sobre Ensaios Clínicos con Medicamentos, etc., encomendándolle olexislador a este Ministerio tarefas de control e cumprimento de esixenciassanitarias marcando un agradable punto permanente de colaboración econtacto co persoal sanitario.

�5DPyQ�*DUFtD�±�0DOYDU�\�0DULxRFISCAL-XEFE DO TRIBUNAL SUPERIOR DE XUSTIZA DE GALICIA

1

ÍNDICE

2

ÍNDICE.................................................................................................................................................................. 1

ANESTESIA ......................................................................................................................................................... 8

ANESTESIA XERAL ........................................................................................................................... 9ANESTESIA LOCORREXIONAL..................................................................................................... 10ANESTESIA RAQUÍDEA.................................................................................................................. 11BLOQUEO DO GANGLIO ESTRELADO ........................................................................................ 12TRATAMENTO DA DOR.................................................................................................................. 13BLOQUEO DO MEMBRO SUPERIOR ............................................................................................ 14BLOQUEO NERVIOS ESPLÁCNICO E/OU CELÍACO .................................................................. 15NEURALXIA DO TRIXÉMINO (BLOQUEO) ................................................................................. 16SIMPATECTOMÍA LUMBAR .......................................................................................................... 17

CARDIOLOXÍA................................................................................................................................................. 18

CATETERISMO CARDÍACO E CORONARIOGRAFÍA ................................................................. 19ANXIOPLASTIA CORONARIA PERCUTÁNEA ............................................................................ 20VALVULOPLASTIA PERCUTÁNEA CON BALÓN....................................................................... 21IMPLANTE DE MARCAPASOS DEFINITIVO ............................................................................... 22ERGOMETRÍA OU PROBA DE ESFORZO ..................................................................................... 23MESA BASCULANTE OU TILT TEST............................................................................................ 24CARDIOVERSIÓN ELÉCTRICA...................................................................................................... 25UNIDADE DE COIDADOS INTENSIVOS CORONARIOS ............................................................ 26CIRURXÍA CORONARIA MINIMAMENTE INVASIVA (SEN CIRCULACIÓN

EXTRACORPÓREA) .............................................................................................................. 27CIRURXÍA VALVULAR ................................................................................................................... 28UNIDADE DE COIDADOS INTENSIVOS CARDIOLÓXICOS...................................................... 30ECOCARDIOGRAFÍA TRANSESOFÁXICA ................................................................................... 31ECOCARDIOGRAFÍA CON ESTRÉS FARMACOLÓXICO ........................................................... 32PROBA DE ESFORZO CONVENCIONAL....................................................................................... 33ERGOMETRÍA CON ISÓTOPOS...................................................................................................... 34ESTUDIO ISOTÓPICO CON ESTRÉS FARMACOLÓXICO .......................................................... 35PROBA EN MESA BASCULANTE .................................................................................................. 36ESTUDIO ELECTROFISIOLÓXICO CARDÍACO........................................................................... 37ABLACIÓN ENDOCÁRDICA POR CATÉTER ............................................................................... 38IMPLANTACIÓN DE MARCAPASOS CARDÍACO TRANSITORIO............................................ 39IMPLANTACIÓN DE MARCAPASOS CARDÍACO PERMANENTE............................................ 40CARDIOVERSIÓN ELÉCTRICA...................................................................................................... 41AUTORIZACIÓN PARA IMPLANTACIÓN DUN DESFIBRILADOR REIMPLANTABLE......... 42IMPLANTACIÓN DE DESFIBRILADOR AUTOMÁTICO............................................................. 43CATETERISMO CARDÍACO DIAGNÓSTICO................................................................................ 44CATETERISMO TERAPÉUTICO CORONARIO............................................................................. 45CATETERISMO TERAPÉUTICO VALVULAR .............................................................................. 46

CIRURXÍA XERAL........................................................................................................................................... 47

INTERVENCIÓN URXENTE: ABDOME AGUDO ......................................................................... 48CIRURXÍA DA VESÍCULA BILIAR................................................................................................. 49CIRURXÍA DA FISURA DE ANO .................................................................................................... 50CIRURXÍA DA FÍSTULA ANAL...................................................................................................... 51REPARACIÓN DE HERNIA INGUINAL ......................................................................................... 52CIRURXÍA DE RESECCIÓN GÁSTRICA........................................................................................ 53CIRURXÍA DE RESECCIÓN INTESTINAL .................................................................................... 54CIRURXÍA DA RESECCIÓN RECTAL............................................................................................ 55GANGLIÓNS...................................................................................................................................... 56TIROIDECTOMÍA TOTAL OU PARCIAL (OPERACIÓN DE BOCIO)......................................... 57TRATAMENTO CIRÚRXICO DA PANCREATITE CRÓNICA ..................................................... 58TRATAMENTO CIRÚRXICO DOS TUMORES PANCREÁTICOS ............................................... 59

3

CIRURXÍA DA EVENTRACIÓN E HERNIA UMBILICAL............................................................ 60CIRURXÍA DA OBESIDADE MÓRBIDA........................................................................................ 61COLECISTECTOMÍA LAPAROSCÓPICA....................................................................................... 62APENDICECTOMÍA.......................................................................................................................... 63CISTE DERMOIDE SACROCOSÍXEO............................................................................................. 64INTERVENCIÓNS DE ESTENOSE DA VÍA BILIAR ..................................................................... 65CIRURXÍA DO BAZO-ESPLENECTOMÍA...................................................................................... 66CIRURXÍA DAS HEMORROIDES ................................................................................................... 67CIRURXÍA DA MAMA ..................................................................................................................... 68CIRURXÍA DO ESÓFAGO................................................................................................................ 69EXTRACCIÓN DE CORPOS ESTRAÑOS POR VÍA ENDOSCÓPICA.......................................... 70CIRURXÍA LAPAROSCÓPICA ........................................................................................................ 71

CIRURXÍA INFANTIL ..................................................................................................................................... 72

CIRCUNCISIÓN................................................................................................................................. 73CIRURXÍA DA HIDÁTIDE TESTICULAR...................................................................................... 74IMPLANTACIÓN DE PRÓTESE TESTICULAR............................................................................. 75CIRURXÍA DO HIPOSPADIAS ........................................................................................................76PIELOPLASTIA ................................................................................................................................. 77VARICOCELECTOMÍA .................................................................................................................... 78ORQUIDOPEXIA............................................................................................................................... 79CIRURXÍA DO ESCROTO AGUDO................................................................................................. 80CIRURXÍA DO LABIO LEPORINO ................................................................................................. 81CIRURXÍA DA FISURA PALATINA ............................................................................................... 82CIRURXÍA DA HIDROCEFALIA..................................................................................................... 83CIRURXÍA DO CISTE TIROGLOSO................................................................................................ 84CIRURXÍA DA HERNIA INGUINAL............................................................................................... 85

CIRURXÍA MAXILOFACIAL........................................................................................................................ 86

CIRURXÍA ORAL .............................................................................................................................. 87CIRURXÍA DA ARTICULACIÓN TÉMPOROMANDIBULAR...................................................... 88ARTROSCOPIA DA ARTICULACIÓN TEMPOROMANDIBULAR ............................................. 89CIRURXÍA ORTOGNÁTICA OU DAS DEFORMIDADES DENTOFACIAIS............................... 90CIRURXÍA DOS TRAUMATISMOS FACIAIS................................................................................ 91CIRURXÍA DAS GLÁNDULAS SALIVAIS ..................................................................................... 92CIRURXÍA ONCOLÓXICA DE CAVIDADE BUCAL, CARA E PESCOZO.................................. 93

CIRURXÍA PLÁSTICA..................................................................................................................................... 94

ABDOMINOPLASTIA....................................................................................................................... 95MAMOPLASTIA DE AUMENTO E IMPLANTES MAMARIOS. .................................................. 96LIBERACIÓN DO TÚNEL DO CARPO ........................................................................................... 98MAMOPLASTIA DE REDUCCIÓN.................................................................................................. 99SEPTORINOPLASTIA..................................................................................................................... 100EXTIRPACIÓN DE LESIÓN/TUMOR CUTÁNEO........................................................................ 101XENÉRICO: CONSENTIMENTO PARA CIRURXÍA / PROCEDEMENTO OU

TRATAMENTO .................................................................................................................... 102ENFERMIDADE DE DUPUYTREN. ............................................................................................. 103

CIRURXÍA TORÁCICA................................................................................................................................. 104

MEDIASTINOSCOPIA OU MEDIASTINOTOMÍA....................................................................... 105CIRURXÍA DA PLEURA................................................................................................................. 106CIRURXÍA DE RESECCIÓN PULMONAR ................................................................................... 107CIRURXÍA VÍDEO–TORACOSCÓPICA........................................................................................ 108CIRURXÍA DO MEDIASTINO ....................................................................................................... 109

CIRURXÍA VASCULAR................................................................................................................................. 110

FLEBOEXTRACCIÓN..................................................................................................................... 111SIMPATECTOMÍA .......................................................................................................................... 112AMPUTACIÓN ................................................................................................................................ 113

4

DERIVACIÓNS FEMOROPOPLÍTEAS OU DISTAIS................................................................... 114DERIVACIÓN AORTOILÍACA ...................................................................................................... 115OPERACIÓNS SOBRE ANEURISMAS.......................................................................................... 116REVASCULARIZACIÓN DAS ARTERIAS CEREBRAIS A NIVEL EXTRACRANIAL ............ 117TROMBECTOMÍA VENOSA E/OU CLIP EN VEA CAVA INFERIOR ....................................... 118

COIDADOS INTENSIVOS ............................................................................................................................. 119

TÉCNICAS E MÉTODOS DE DIAGNÓSTICO TERAPÉUTICOS MÁIS HABITUAISNA UNIDADE DE COIDADOS INTENSIVOS................................................................... 120

DERMATOLOXÍA .......................................................................................................................................... 123

BIOPSIA CUTÁNEA........................................................................................................................ 124FOTOTERAPIA................................................................................................................................ 125

DIXESTIVO...................................................................................................................................................... 126

BIOPSIA HEPÁTICA....................................................................................................................... 127COLANXIOPANCREATOGRAFÍA RETRÓGRADA ENDOSCOPICA (CPRE)........................ 128ENDOSCOPIA DIXESTIVA ALTA ................................................................................................ 129COLONOSCOPIA E ILEOSCOPIA................................................................................................. 130

HEMATOLOXÍA............................................................................................................................................. 131

TRANSFUSIÓN SANGUÍNEA........................................................................................................ 132PLASMAFÉRESE............................................................................................................................. 133

PNEUMOLOXÍA ............................................................................................................................................. 134

BRONCOSCOPIA ............................................................................................................................ 135TÉCNICAS PLEURAIS.................................................................................................................... 136PUNCIÓN TORÁCICA CON AGULLA FINA ............................................................................... 137

NEUROCIRURXÍA ......................................................................................................................................... 138

CIRURXÍA DA HERNIA DISCAL. DISCECTOMÍA Ó DESCUBERTO ...................................... 139CIRURXÍA DA MIELOPATÍA CERVICODORSAL (LAMINECTOMÍA DESCOMPRESIVA) . 140CIRURXÍA DOS HEMATOMAS CEREBRAIS SUPRATENTORIAIS (TRÉPANOS)

(CRANIOTOMÍA)................................................................................................................. 141CIRURXÍA DOS TUMORES VERTEBRAIS.................................................................................. 142

OBSTETRICIA E XINECOLOXÍA............................................................................................................... 143

CRIOCOAGULACIÓN..................................................................................................................... 144COIDADOS OBSTÉTRICOS E PARTO ......................................................................................... 145BIOPSIA CORIAL............................................................................................................................ 146ELECTROCONIZACIÓN................................................................................................................. 147ELECTROCOAGULACIÓN ............................................................................................................ 148MARSUPIALIZACIÓN.................................................................................................................... 149LAPAROSCOPIA OPERATORIA XINECOLÓXICA. ................................................................... 150HISTEROSCOPIA OPERATORIA.................................................................................................. 151HISTEROSCOPIA DIAGNÓSTICA................................................................................................ 152PLASTIA ANTERIOR...................................................................................................................... 153COLPORRAFIA OU PLASTIA POSTERIOR................................................................................. 154LEGRADO DIAGNÓSTICO. ...........................................................................................................155CONIZACIÓN CERVICAL.............................................................................................................. 156CORRECCIÓN DA INCONTINENCIA URINARIA ...................................................................... 157OCLUSIÓN TUBÁRICA (LIGADURA DE TROMPAS)................................................................ 158CISTECTOMÍA E/OU ANEXECTOMÍA, ....................................................................................... 159LAPAROTOMÍA EXPLORADORA................................................................................................ 160MIOMECTOMÍA ABDOMINAL .................................................................................................... 161HISTERECTOMÍA........................................................................................................................... 162HISTERECTOMÍA RADICAL ........................................................................................................ 163AMNIOCENTESE............................................................................................................................ 164FUNICULOCENTESE (CORDOCENTESE)................................................................................... 165

5

AMNIOSCOPIA ............................................................................................................................... 166LEGRADO EVACUADOR ..............................................................................................................167CERCLAXE CERVICAL ................................................................................................................. 168INDUCCIÓN DO PARTO................................................................................................................ 169CESÁREA......................................................................................................................................... 170DENEGACION DO CONSENTIMENTO Ó TRATAMENTO ....................................................... 171DENEGACIÓN A SER INFORMADO DE ENFERMIDADE ........................................................ 172TUMOR NA VULVA....................................................................................................................... 173

OFTALMOLOXÍA .......................................................................................................................................... 174

CIRURXÍA PLÁSTICA OFTALMOLÓXICA................................................................................. 175BLEFAROPLASTIA......................................................................................................................... 177ECTROPIÓN..................................................................................................................................... 178ENTROPIÓN .................................................................................................................................... 179PTOSE............................................................................................................................................... 180INTERVENCIÓNS CIRÚRXICAS SOBRE AS VÍAS LACRIMAIS.............................................. 181CIRURXÍA DE ESTRABISMOS ..................................................................................................... 183TRATAMENTO CIRÚRXICO DE ESTRABISMOS MEDIANTE TOXINA BOTULÍNICA ....... 184MANTEMENTO DE LENTES DE CONTACTO............................................................................ 185ADAPTACIÓN DE LENTES DE CONTACTO .............................................................................. 186INTERVENCIÓN DE PTERIXIÓN E OUTRAS PATOLOXÍAS DA CONXUNTIVA,

PÁLPEBRAS E ANEXOS OCULARES............................................................................... 187TRANSPLANTE DE CÓRNEA ....................................................................................................... 188CIRURXÍA DE CATARATAS......................................................................................................... 189IMPLANTE VALVULAR ANTIGLAUCOMATOSO..................................................................... 190TRABECULOPLASTIA LÁSER ANTIGLAUCOMATOSA.......................................................... 191TRABECULECTOMÍA ANTIGLAUCOMATOSA ........................................................................ 192TRABECULOPLASTIA CON LÁSER DE ARGÓN PARA O CONTROL DA

PRESIÓN OCULAR NO GLAUCOMA CRÓNICO DE ÁNGULO ABERTO. ................... 195VITRECTOMÍA................................................................................................................................ 196DESPRENDEMENTO DE RETINA................................................................................................ 197INFORMACIÓN SOBRE A UVEÍTE .............................................................................................. 200CONSENTIMENTO INFORMADO EN NEUROFTALMOLOXÍA............................................... 201ANXIOGRAFÍA OCULAR .............................................................................................................. 202TRATAMENTO CON LÁSER DE ARGÓN ................................................................................... 203TRATAMENTO CON LÁSER DE NEODIMIO YAG.................................................................... 204CIRURXÍA REFRACTIVA DA CÓRNEA ..................................................................................... 205INTERVENCIÓN DE MIOPÍA MEDIANTE A EXTRACCIÓN DE CRISTALINO

TRANSPARENTE CON OU SEN IMPLANTE DE LENTE INTRAOCULAR .................. 206QUERATOTOMÍA RADIAL ........................................................................................................... 207LÁSER EXCIMER............................................................................................................................ 208IMPLANTACIÓN DE LENTES INTRAOCULARES..................................................................... 209CIRURXÍA DE MIOPÍA MEDIANTE O PROCEDEMENTO DE QUERATOMIELEUSE

"IN SITU" ASISTIDA POR LÁSER EXCIMER TAMÉN COÑECIDA COMO "LASIK" . 211ELECTROFISIOLOXÍA OCULAR.................................................................................................. 213TRAUMATISMOS OCULARES. FERIDAS CORNEAIS. CORPOS ESTRAÑOS

INTRAOCULARES............................................................................................................... 214

OTORRINOLARINGOLOXÍA...................................................................................................................... 215

AMIGDALECTOMÍA E/OU ADENOIDECTOMÍA....................................................................... 216UVULOPALATOFARINGOPLASTIA............................................................................................ 217MIRINGOTOMÍA CON/SEN TUBO DE DRENAXE TRANSTIMPÁNICA................................. 218EXÉRESE DE NEURINOMA DO ACÚSTICO POR VÍA TRANSLABERÍNTICA...................... 219CIRURXÍA DO TABIQUE E DA PIRÁMIDE NASAL .................................................................. 221LARINGOSCOPIA DIRECTA E MICROCIRURXÍA ENDOLARÍNXEA .................................... 222SUBMAXILECTOMÍA .................................................................................................................... 223PAROTIDECTOMIA........................................................................................................................ 224LARINGUECTOMIA TOTAL OU PARCIAL................................................................................. 225

6

MASTOIDECTOMÍA, ANTROATICTOMÍA, TIMPANOPLASTIA, MIRINGOPLASTIA ECIRURXÍA DO COLESTEATOMA..................................................................................... 226

ESTAPEDECTOMÍA ....................................................................................................................... 227POLIPECTOMÍA NASAL................................................................................................................ 228CIRURXÍA ENDOSCÓPICA NASOSINUSAL............................................................................... 229IMPLANTE COCLEAR ................................................................................................................... 230BALEIRAMENTO GANGLIONAR CERVICAL............................................................................ 232

PSIQUIATRÍA ................................................................................................................................................. 233

ELECTROCHOQUE......................................................................................................................... 234

RADIOLOXÍA.................................................................................................................................................. 235

ARTERIOGRAFÍA ........................................................................................................................... 236

RADIOLOXÍA INTERVENCIONISTA ........................................................................................................ 237

ACCESO VENOSO CENTRAL E COLOCACIÓN DE CATÉTER OU RESERVORIO ............... 238ARTERIOGRAFÍA ABDOMINAL E DE EXTREMIDADES ........................................................ 239ARTERIOGRAFÍA CEREBRAL...................................................................................................... 240ARTERIOGRAFIA PULMONAR.................................................................................................... 241BIOPSIA PROSTÁTICA DIRIXIDA POR ECOGRAFÍA............................................................... 242BIOPSIA TRANSVASCULAR ........................................................................................................ 243COLOCACION DE PROTESE ESOFÁXICA ................................................................................. 244DERIVACION INTRAHEPÁTICA PORTOSISTÉMICA............................................................... 245DILATACIÓN ESOFÁXICA ...........................................................................................................246DILATACION E/OU PRÓTESE DE COLON ................................................................................. 247DRENAXE BILIAR PERCUTÁNEA............................................................................................... 248DRENAXES DE ABSCESOS...........................................................................................................249EMBOLIZACIÓN DE ANEURISMA CEREBRAL......................................................................... 250EMBOLIZACIÓN DE MALFORMACIÓN VASCULAR CEREBRAL ......................................... 251EMBOLIZACIÓN VASCULAR PERIFÉRICA............................................................................... 252PROCEDEMENTOS RADIOLÓXICOS REALIZADOS A PACIENTES EMBARAZADAS ....... 253PUNCIÓN BIOPSIA ESTEREOTÁXICA DE MAMA.................................................................... 254

TRAUMATOLOXÍA ....................................................................................................................................... 255

PRÓTESE DE CADEIRA................................................................................................................. 256FRACTURA DE CADEIRA............................................................................................................. 257TRATAMENTO ORTOPEDICO DAS FRACTURAS DIAFISARIAS

(ÚMERO, ANTEBRAZO, FÉMUR E TIBIA) ...................................................................... 258OSTEOSÍNTESE DE FRACTURAS DIAFISARIAS (ÚMERO, ANTEBRAZO,

FÉMUR E TIBIA).................................................................................................................. 259OSTEOSÍNTESE DE FRACTURAS ARTICULARES (OMBRO, CÓBADO, PULSO, MAN,

CADEIRA, XEONLLO, NOCELO E PÉ) ............................................................................. 260TRATAMENTO CIRÚRXICO DAS FRACTURAS DE COLUMNA............................................. 261INSTRUMENTACIÓN DE COLUMNA E ARTRODESE VERTEBRAL...................................... 262TRATAMENTO DA LUXACIÓN RECIDIVANTE DE OMBRO.................................................. 263OSTEOTOMÍA VALXIZANTE DE XEONLLO............................................................................. 264RECONSTRUCCIÓN DO LIGAMENTO CRUZADO ANTERIOR E EXPLORACIÓN

DO RESTO DO XEONLLO.................................................................................................. 265ARTROSCOPIA DE XEONLLO E MENISCECTOMÍA PARCIAL .............................................. 266

UNIDADE DE TRANSPLANTE HEPÁTICO .............................................................................................. 267

TRANSPLANTE HEPÁTICO .......................................................................................................... 268

UROLOXÍA...................................................................................................................................................... 269

CATÉTERES URETERAIS.............................................................................................................. 270CIRCUNCISIÓN............................................................................................................................... 271ELECTRORRESECCIÓN TRANSURETRAL (R. T. U.)................................................................ 272DERIVACIÓN URINARIA.............................................................................................................. 273LITOTRICIA EXTRACORPÓREA POR ONDAS DE CHOQUE .................................................. 275

7

NEFROSTOMÍA PERCUTÁNEA.................................................................................................... 276VASECTOMÍA................................................................................................................................. 277INXECCIÓN INTRACAVERNOSA................................................................................................ 278ESCLEROSE DE QUISTE RENAL–LINFOCELE.......................................................................... 279HIDROCELECTOMÍA..................................................................................................................... 280RESECCIÓN TRANSURETRAL DE VEXIGA .............................................................................. 281PIELOPLASTIA ............................................................................................................................... 282NEFRECTOMÍA............................................................................................................................... 283IMPLANTACIÓN DE PRÓTESE EN ESFÍNTER URETRAL ....................................................... 284IMPLANTACIÓN DE PRÓTESE EN URETRA PROSTÁTICA.................................................... 285EXPLORACIÓN URODINÁMICA.................................................................................................. 286IMPLANTACIÓN DE PRÓTESE EN ESTENOSE DE URETRA.................................................. 287CIRURGÍA DA INCONTINENCIA URINARIA FEMININA ........................................................ 288URETROPLASTIA........................................................................................................................... 289URETROTOMÍA ENDOSCÓPICA ................................................................................................. 290URETERORRENOSCOPIA .............................................................................................................291CISTOSCOPIA–URETROSCOPIA ................................................................................................. 292IMPLANTACIÓN DE PRÓTESE DE IMPOTENCIA .................................................................... 293ENDOPIELOTOMÍA........................................................................................................................ 294NEFROLITOTOMÍA PERCUTÁNEA............................................................................................. 295CISTECTOMÍA RADICAL.............................................................................................................. 296PROSTATECTOMÍA RADICAL..................................................................................................... 297RESECCIÓN TRANSURETRAL DE PRÓSTATA......................................................................... 298ADENOMECTOMÍA OU PROSTATECTOMÍA............................................................................ 299BIOPSIA PROSTÁTICA.................................................................................................................. 300ORQUIECTOMÍA ............................................................................................................................ 301VARICOCELECTOMÍA .................................................................................................................. 302ORQUIDOPEXIA............................................................................................................................. 303BIOPSIA TESTICULAR .................................................................................................................. 304CIRURXÍA DO REFLUXO VESICOURETERAL.......................................................................... 305EPIDIDIMECTOMÍA....................................................................................................................... 306PENECTOMÍA ................................................................................................................................. 307PIELOLITOTOMÍA E URETEROLITOTOMÍA............................................................................. 308URETEROLITECTOMÍA ENDOSCÓPICA.................................................................................... 309

MISCELÁNEA................................................................................................................................................. 310

PUNCIÓN LUMBAR ....................................................................................................................... 311LASER DE CO2 ................................................................................................................................ 312

8

ANESTESIA

9

ANESTESIA XERAL

A anestesia é un procedemento que ten por finalidade realizar unha operación sen dor. Para anestesialo a vostedecómpre inxectarlle unha agulla nunha vea pola que se lle administrarán os soros e medicamentos necesarios segundoa súa situación e o tipo de cirurxía prevista.

Polo efecto dos fármacos anestésicos estará durmido e relaxado durante a cirurxía. Durante a anestesia cómprecolocarlle un tubo, a través da boca ou o nariz, que chega ata a traquea (conducto que comunica a boca cospulmóns). Este tubo conéctase a un respirador que ten a función de mante-la respiración.

O médico anestesiólogo é o encargado de controla-la súa función cardíaca, a tensión arterial, a respiración, a funciónrenal, etc.

Espertará nunha sala de recuperación ou reanimación onde persoal especializado coidará as súas constantes vitais eanalxesia.

RISCOS

• Excepcionalmente, a introducción do tubo ata a traquea pode entrañar algunha dificultade e, malia o facer concoidado, danar algún dente.

• Durante a colocación do tubo pode pasar ó pulmón parte do contido do estómago e ocasionar alteraciónsrespiratorias. Unha forma de previr esta complicación é gardar xaxún absoluto, polo menos durante 6 horas,antes da intervención programada. Esta complicación é seria, pero moi pouco frecuente.

• A administración dos soros e os medicamentos que son imprescindibles durante a anestesia poden producir,excepcionalmente, reaccións alérxicas. Estas reaccións poden chegar a ser graves pero teñen carácterextraordinario.

• Como consecuencia do seu estado clínico, pode ser necesario transfundirlle sangue (ou algún derivado del).

• Ó igual que os medicamentos, este sangue e os seus compoñentes poden dar lugar a reaccións ós compoñentesdo sangue, ou transmitir enfermidades infecciosas.

• Despois da anestesia, durante algunhas horas, poden aparecer algunhas molestias como rouquén, náuseas evómitos.

Se vostede, ou algún familiar, desexa maior información, non dubide en consultar con calquera dos médicos doservicio.

RISCOS PERSONALIZADOS

CCOONNSSEENNTTII MM EENNTTOO II NNFFOORRMM AADDOO

Art. 10 da Lei xeral de sanidade (25/4/1986).

D/Dna. .................................................................. maior de idade, con D.N.I. ........................, veciño/a

de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:

Que fun informado/a polo médico/a...........................................................................................

con data do........../........./.......... (e que me foi entregada a información) do procedemento ...........

.........................................................................................................................................................

e igualmente dos beneficios que se esperan e do tipo de riscos que comporta a súa realización(complicacións máis frecuentes) e a súa non realización, así como das posibles alternativassegundo os medios asistenciais deste Centro.

Comprendín toda a información que se me proporcionou e as miñas dúbidas foron aclaradassatisfactoriamente.

CONSINTO:

Ós facultativos do Servicio de ......................................................................................a que me practiquen o procedemento mencionado e descrito no anverso e mailas probascomplementarias necesarias. Son coñecedor/a de que en caso de urxencia ou por causasimprevistas poderán realizarse as actuacións médicas necesarias para manterme con vida ouevitarme un dano.

Sei que en cualquera momento podo revoga-lo meu consentimento.

Por incapacidade ou renuncia á toma de decisión: Persoa que autoriza (familiar ou titor legal)

D./Dna. ............................................................................................................................................

D.N.I. ............................... en calidade de ...................................................................................

Asino dous exemplares en:........................................ o ....... de ............................. de ...........

Sinatura paciente Sinatura do representante legal Sinatura Facultativo

O día ............................... decidín REVOGA- lo consentimento para a realización doprocedemento referido neste documento.

Sinatura paciente Sinatura testemuña Sinatura Facultativo(ou persoa autorizada)

10

ANESTESIA LOCORREXIONAL

A anestesia é un procedemento que ten por finalidade realizar unha operación sen dor.

Nestes casos de anestesia non xeral, nos que vostede permanecerá esperto, administraráselle o anestésico medianteinxección na zona na que vai ser intervido e, en ocasións, esta inxección terá que se facer na columna vertebralmediante diferentes técnicas.

O médico anestesiólogo é o encargado de controla-la súa función cardíaca, a respiratoria, a tensión arterial e ofuncionamento dos seus riles, etc. de principio a fin e trata-las complicacións que puidesen xurdir.

RISCOS


• En ocasións excepcionais, como consecuencia da dificultade que presenta o acceso a un punto anestésicoconcreto, a anestesia administrada pasa rapidamente ó sangue ou ás estructuras nerviosas, producindo os efectosdunha anestesia xeral que pode ir acompañada de complicacións. Xeralmente estas complicacións soluciónansepero requiren levar a cabo a intervención prevista con anestesia xeral.

• Como consecuencia do seu estado clínico pode ser necesario transfundirlle sangue (ou algún derivado del). Óigual que os medicamentos este sangue e os seus compoñentes poden dar lugar a reaccións ós compoñentes dosangue, ou transmitir enfermidades infecciosas.

• En caso de que a anestesia rexional non sexa posible ou non se consiga por razóns técnicas, pode ser necesariorealizar unha anestesia xeral.

• Trala administración da anestesia rexional poden xurdir molestias, tales como dor de cabeza ou de costas, quedesaparecen nos días posteriores.

• É posible, despois deste tipo de anestesia, que queden molestias na zona, con sensación de entumecemento ouformigo, xeralmente pasaxeiros.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






11

ANESTESIA RAQUÍDEA

Anestesia intradural

Inxéctase o anestésico local, pasando a agulla entre dúas vértebras dentro dunha canle que contén un líquidodenominado líquido cefalorraquídeo.

Conséguese anula-la sensibilidade e os movementos nas zonas que van ser operadas, xeralmente os membrosinferiores e o ventre.

Anestesia epidural

É parecida á anterior, pero nesta deposítase o anestésico local antes da canle que contén o líquido cefalorraquídeo.

Conséguese igualmente ausencia de dor, pero ás veces consérvase algo de sensibilidade e movementos.

RISCOS

• Pódese producir baixada da tensión arterial e bradicardia.

• Extraordinariamente poden aparecer meninxite, aracnoidite, compresión medular, etc.


• En ocasións excepcionais, como consecuencia da dificultade que presenta o acceso a un punto anestésicoconcreto, a anestesia administrada pasa rapidamente ó sangue ou ás estructuras nerviosas, producindo os efectosdunha anestesia xeral que poden ir acompañados de complicacións. Xeralmente estas complicaciónssoluciónanse pero requiren levar a cabo a intervención prevista con anestesia xeral.

• Como consecuencia do seu estado clínico pode ser necesario transfundirlle sangue (ou algún derivado del). Óigual que os medicamentos este sangue e os seus compoñentes poden dar lugar a reaccións ós compoñentes dosangue, ou transmitir enfermidades infecciosas.

• En caso de que a anestesia raquídea non sexa posible ou non se consiga por razóns técnicas, pode ser necesariorealizar unha anestesia xeral.

• Trala administración da anestesia raquídea poden xurdir molestias, tales como dor de cabeza ou de costas,calafríos, dificultade respiratoria ou retención urinaria que desaparecen nos días posteriores.

• É posible, despois deste tipo de anestesia, que queden molestias na zona, con sensación de entumecemento ouformigo, xeralmente pasaxeiros.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






12

BLOQUEO DO GANGLIO ESTRELADO

Está no colo á altura da última vértebra cervical e a primeira torácica. Ó bloquealo conséguense aliviar diferentesenfermidades ou síntomas.

Vostede notará máis calor na cara e/ou o brazo.

RISCOS

• Pódense producir hematomas na zona.

• Ocasionalmente aparecerá rouquén ou dificultade ó tragar saliva.

• Case sempre o ollo desa parte pecharase un pouco e a pupila contraerase.

• Extraordinariamente pódese producir un pneumotórax (entrada de aire na pleura), perda de conciencia,neuralxia ou adormecemento no brazo.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






13

TRATAMENTO DA DOR

Unha clínica da dor ten por finalidade suprimir ou diminuí-la dor aguda ou crónica, que non é posible tratar pormétodos convencionais.

Nela traballan varios especialistas e persoal altamente cualificado, baixo a coordinación dun médico anestesiólogo.

Tamén se encargan da dor postoperatoria.

RISCOS

• Tanto a administración de diversos fármacos coma as técnicas que se realizan poden ter consecuencias nondesexadas, xeralmente pasaxeiras, pero molestas.

• En ocasións empréganse aparellos (bombas de perfusión, neuroestimuladores, etc.) que poden presentar fallostécnicos.

• No caso das diferentes técnicas as complicacións son variables en intensidade e duración, e van desde dores decabeza ou no territorio da inxección, perda de sensibilidade ou forza na zona, incontinencia ou retención deurina, hipotensión, mareos, etc.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






14

BLOQUEO DO MEMBRO SUPERIOR

Para anestesia-lo membro superior, pódense bloquea-los nervios que lle dan sensibilidade e movemento. Podeaplicarse no pescozo, encima da clavícula, ou na axila. Tamén se consegue inxectando anestesia local nunha vea daman ou o brazo.

RISCOS

• Pódese ocasionar, de maneira máis ou menos temporal: un hematoma na zona, parálise doutros nervios como orecorrente, o frénico ou o simpático cervical (Horher). Tamén se pode lesiona-lo nervio producindo unhaneurite.

• Accidentalmente, ó inxectar encima da clavícula, pódese provocar un pneumotórax (entrada de aire), por lesiónda pleura.

• Se se punciona no colo, pódese producir unha anestesia intradural ou epidural completa.

• anestésico local pode ocasionar convulsións, bradicardia (ritmo cardíaco máis lento) ou reaccións alérxicas,complicacións extraordinarias pero posibles.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






15

BLOQUEO NERVIOS ESPLÁCNICO E/OU CELÍACO

Preténdese quitarlle a dor do abdome.

Colócaselle boca a abaixo, cunha almofada no abdome.

Adminístraselle un soro para evitar complicacións. Introdúceselle unha agulla en ámbolos lados da columnainfiltrando a pel con anestesia local.

RISCOS

• Pódense producir molestias ou dores durante a execución da técnica.

• Pode quedar temporalmente dor lumbar.

• Pode haber hipotensión, corrixible con soros. Máis raramente pódese puncionar unha arteria ou vea importante,o ril, o pulmón ou outros órganos.

• Extraordinariamente pódese provocar anestesia raquídea, parálise, disfuncións sexuais, etc.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






16

NEURALXIA DO TRIXÉMINO (BLOQUEO)

O trixémino é o nervio que proporciona sensibilidade na cara.

A infiltración deste nervio, perifericamente ou máis centralmente, produce analxesia máis ou menos duradeira. Paradurmi-lo nervio cómpre puncionar en diferentes zonas da cara.

RISCOS

• Ó face-la punción na cara pódese facer un hematoma pasaxeiro na zona. E quedará unha zona entumecida máisou menos extensa dependendo do bloqueo.

• Se se infiltra centralmente o ganglio, pode aparecer anestesia na córnea, queratite (inflamación da córnea), etc,que son tratadas facilmente polo oftalmólogo.

• Ocasionalmente, prodúcense náuseas, vómitos, hipotensión, etc.





de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






17

SIMPATECTOMÍA LUMBAR

Para esta técnica o paciente é colocado boca a abaixo ou de lado, cunha almofada no abdome. Así estará durante arealización da técnica e algún tempo despois.

Nas costas, ós lados da columna vertebral, infíltrase a pel con anestesia.

Preténdense corrixir diferentes síntomas e enfermidades.

RISCOS

• Pode aparecer despois dor na zona, temporal. Raramente se pode pica-la arteria aorta ou a vea cava e mesmo oril.

• Poden aparecer dificultades na evacuación.

• Ás veces hai hipotensión (caídas da tensión arterial), polo que se lle porá un soro na vea.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






18

CARDIOLOXÍA

19

CATETERISMO CARDÍACO E CORONARIOGRAFÍA

Son procedementos destinados a valora-lo funcionamento e a anatomía do corazón e as súas arterias. Os resultadosdo estudio permitirannos determinar máis exactamente o tipo de tratamento que precisa a súa enfermidade.

Como preparación debe permanecer en xaxún desde doce horas antes, aínda que pode inxerir auga.Administraráselle medicación sedante pouco antes de ser trasladado ó laboratorio de hemodinámica.

O procedemento é o seguinte: inxectaráselle un pouco de anestesia local na zona elixida (ingua, prega do brazo ououtras), onde se canalizarán unha arteria e unha vea, inserindo nelas uns tubos de material plástico (introductores). Através deles, introduciranse outros tubos máis longos (catéteres) que se levarán mediante control con raios X, ata ocorazón. Vostede no sentirá ningunha molestia.

A través dos catéteres mediranse as presións nas cámaras cardíacas, e inxectarase unha substancia radioopaca quenos permitirá visualiza-las cavidades do corazón, grandes vasos e arterias coronarias. A medida que se inxexta asubstancia, vostede sentirá unha sensación de ardor e calor por todo o corpo, que dura uns segundos.

Unha vez que rematou o procedemento, retiraránselle tódolos tubos, e comprimiráselle durante uns minutos a zonade punción. Posteriormente será trasladado á cama onde permanecerá en repouso ata o día seguinte (24 horas). Aszonas onde se fixo a punción cubriranse cun apósito que estará apertando a ferida.

¿Ten riscos a exploración?

Practicamente tódolos procedementos médicos entrañan algún risco, e este non é unha excepción.

A complicación máis frecuente é a formación de pequenos hematomas no lugar onde se introduciron os tubos, quedesaparecen en poucos días.

A substancia radioopaca contén iodo, e algunhas persoas son alérxicas a esta, podéndose desencadear reaccións quexeralmente son leves, aínda que nalgún caso poden ser moi graves.

Complicacións máis graves, como arritmias, embolias, tromboses, agravamento do estado do enfermo, etc., son moipouco frecuentes, aínda que poden levar á perda ou deterioración dalgún órgano, e mesmo esixir unha operacióncirúrxica.

Moi raramente as complicacións da técnica levaron á morte. Esta eventualidade pode ocorrer nunha de cada milexploracións efectuadas.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






20

ANXIOPLASTIA CORONARIA PERCUTÁNEA

É un procedemento terapéutico que ten como fin dilata-las zonas estreitas (estenose) da arterias coronarias,permitindo así mellora-la rega sanguínea do corazón.

A técnica lévase a cabo no laboratorio de hemodinámica e comporta a realización dun cateterismo cardíaco ecoronariografía (se non lla entregaron, solicite a folla informativa correspondente).

Unha vez localizada a estenose da arteria coronaria, e logo de administración dunha substancia anticoagulante, faisechegar ata ese punto un catéter moi fino que leva un pequeno globo no seu extremo, o cal se infla a gran presión ataconseguir dilata-la estreiteza. Non é raro que durante o inflado do balón sinta dor no peito.

En ocasións, xeralmente cando o resultado non é satisfactorio, pódese optar pola colocación dun pequeno resorte(endoprótese), que sirva de montura para a arteria dilatada e mante-la súa permeabilidade. Neste caso manteráselle aanticoagulación oral por un período de tres meses.

Unha vez conseguido o resultado desexado, retiraránselle os catéteres pero conservará durante unhas horas os tubos(introductores) que se lle colocaran na ingua. Posteriormente será trasladado á súa cama, onde deberá permanecer enrepouso, coa perna estendida, durante unhas 24 horas. Se non hai complicacións poderase ir de alta en 23 días.

¿Que posibilidades de éxito inicial?

De forma xeral, o éxito primario é un pouco maior do 90%, aínda que dependerá da situación clínica e dascaracterísticas anatómicas da lesión.

¿Que riscos comporta o procedemento?

Ó igual que calquera procedemento de cateterismo cardíaco, asóciase con riscos de arritmias, embolias, toxicidadepola substancia de contraste ou lesión vascular na zona de introducción do catéter, sendo esta última máis frecuentepolo uso de substancias anticoagulantes e especialmente en relación co uso de endopróteses coronarias.

Sen embargo, tamén existen complicacións máis ou menos específicas e graves da propia técnica, que de formaglobal El Registro Español de Angioplastias Coronarias constata:

Cirurxía coronaria urxente: un de cada cen pacientes.

Aparición de infarto agudo de miocardio: dous ou tres de cada cen pacientes.

Mortalidade: menos de un de cada cen pacientes.

¿Pode reaparece-la estenose na arteria dilatada?

Dentro dos seis primeiros meses de realizado o procedemento terapéutico, nun de cada tres pacientes aparecereestenose da arteria dilatada (vólvese a estreitar), que na maioría dos casos se poderá volver a dilatar.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






21

VALVULOPLASTIA PERCUTÁNEA CON BALÓN

É un procedemento terapéutico que ten como fin dilata-las válvulas que comunican as cavidades do corazón e queestán anormalmente estreitas, permitindo así mellora-lo paso do sangue dunha cavidade a outra.

Como preparación administraráselle medicación sedante e profilaxe antibiótica para endocardite infecciosa. Atécnica levarase a cabo no laboratorio de hemodinámica e comporta a realización dun cateterismo cardíaco(consulta-la folla informativa correspondente).

Dependendo da válvula do corazón que vai dilatar (mitral, pulmonar ou aórtica), e logo de administración dunhasubstancia anticoagulante, faise chegar ata ela un catéter (tubo fino) que leva un globo no seu extremo, o cal seinfla a gran presión ata consegui-lo efecto desexado. Non é raro que durante o inflado do balón poida sentir algunhamolestia.

Unha vez que termine o procedemento repetiráselle o cateterismo cardíaco, para valora-los resultados.Posteriormente, retiraránselle tódolos tubos e comprimiráselle durante uns minutos a zona de punción. Despois serátrasladado á súa cama onde permanecerá en repouso, coa perna estendida, durante unhas 24 horas. Se non haicomplicacións poderase ir de alta en 4 6 días.

¿Que posibilidades de éxito inicial?

De forma xeral, o éxito primario é aproximadamente do 75%, aínda que dependerá da situación clínica e dascaracterísticas anatómicas da válvula estreita.

¿Que riscos comporta o procedemento?

Ó igual que calquera procedemento de cateterismo cardíaco, asóciase con riscos de arritmias, embolias, toxicidadepola substancia de contraste ou lesións vasculares na zona de introducción da catéteres.

Sen embargo, tamén existen complicacións específicas do procedemento e, en particular, dependendo da válvula quese vaia dilatar:

Cirurxía cardíaca urxente por insuficiencia valvular: dous ou tres de cada cen pacientes.

Comunicación interauricular significativa: menos de un de cada cen pacientes.

Bloqueo cardíaco: un de cada cen pacientes.

Taponamento cardíaco: un de cada cen pacientes.

Mortalidade: un de cada cen pacientes.

¿Pode reaparece-la estenose valvular?

A reaparición dos síntomas garda relación coa válvula dilatada (mitral, aórtica ou pulmonar) e as súas característicasanatómicas previas á dilatación. De forma moi xeral, nun de cada tres pacientes reaparecen os síntomas no primeiroano de seguimento.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






22

IMPLANTE DE MARCAPASOS DEFINITIVO

¿Que é un marcapasos?

É un aparello que consta dun xerador de impulsos eléctricos e un cable (electrodo) que escoita a velocidade á quelatexa o corazón e que conduce estes impulsos cando a frecuencia é menor da desexada.

¿Para que se pon un marcapasos?

Para o tratamento dalgúns trastornos do ritmo cardíaco, en xeral cando son ritmos lentos e producen síntomas.

¿En que zona se pon un marcapasos?

O xerador implántase na zona peitoral (dereita ou esquerda), por debaixo da pel. O cable introdúcese por unha veaata o corazón.

¿Que tipo de anestesia?

Require anestesia local.

¿Canto dura a intervención?

Aproximadamente unha hora.

¿Que hospitalización require?

En xeral ata a retirada de puntos ós 5-7 días.

¿Que complicacións ten?

Son moi pouco frecuentes e inclúen: perforación do corazón, infeccións, descolocación do electrodo e complicaciónsen relación coa punción da vea.

¿Canto dura un marcapasos?

É variable e depende do que vostede necesite e do modelo. O máis frecuente é que dure por riba dos 7 anos.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






23

ERGOMETRÍA OU PROBA DE ESFORZO

A ergometría ou proba de esforzo permite avalia-la presencia ou ausencia de enfermidade cardíaca, a eficacia dotratamento e o grao de incapacidade que a enfermidade impón.

A proba consiste en camiñar sobre unha cinta móbil a unha velocidade paulatinamente crecente, de acordo conprotocolos establecidos e internacionalmente utilizados.

Durante o esforzo ser´controlado mediante o rexistro continuo do seu electrocardiograma e a toma frecuente dapresión arterial.

Aínda que é moi pouco frecuente, existe un risco potencial de sufrir un ataque cardíaco durante a proba. O equipomédico e o da enfermería están convenientemente preparados para administraren coidados de emerxencia.

A proba será suspendida no momento que vostede o pida.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






24

MESA BASCULANTE OU TILT TEST

Esta proba realízase para coñece-la orixe de determinadas perdas do coñecemento. Consiste en permanecer deitadonunha padiola especial, que se inclina a uns 60º-70º (cabeza arriba), durante un tempo que pode chegar a unha hora.

Con esta manobra pódese desencadea-la perda de coñecemento en pacientes susceptibles e así analiza-lo queacontece durante esta.

Antes de inicia-la proba canalizaráselle unha vea periférica para administra-la medicación que precise. Rexistrarasede forma continua o electrocardiograma e tomarase a intervalos curtos a tensión arterial.

Aínda que moi raramente, existe o risco potencial de sufrir un ataque cardíaco durante esta proba. O persoal dolaboratorio está debidamente adestrado para administrar coidados de emerxencia.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






25

CARDIOVERSIÓN ELÉCTRICA

A cardioversión eléctrica sincronizada consiste na utilización dunha descarga controlada de corrente continua que,aplicada durante unhas décimas de segundo sobre a superficie do tórax, consegue restablece-lo ritmo normal nunhaproporción moi alta de casos.

Para evita-la sensación desagradable e a dor que poida producir, este procedemento realízase baixo anestesia xeral.

Aínda que infrecuente, existe o risco de desenvolver complicacións graves (embolias, arritmias, insuficienciacardíaca ou outras), que fundamentalmente están en relación coa severidade da enfermidade subxacente e coprocedemento anestésico.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






26

UNIDADE DE COIDADOS INTENSIVOS CORONARIOS

A gravidade actual do seu padecemento cardíaco aconsella o seu ingreso na Unidade de Coidados IntensivosCoronarios.

É previsible que, ó seu ingreso e/ou durante a súa evolución posterior, se realicen procedementos diagnósticos eterapéuticos de carácter invasivo e urxente (fibrinolise, catéteres centrais, desfibrilación ou cardioversión, punciónsarteriais, ventilación mecánica, pericardiocentese, balón de contrapulsación ou outros) que entrañan, en maior oumenor grao, riscos e complicacións.

As ditas técnicas levaríanse a cabo cando o indique o médico especialista responsable. Sempre que a situaciónclínica o permita, será informado verbalmente das características particulares de cada un destes procedementos.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






27

CIRURXÍA CORONARIA MINIMAMENTE INVASIVA (SENCIRCULACIÓN EXTRACORPÓREA)

A cirurxía cardíaca é especialmente agresiva en comparación con outros tipos de cirurxía pola utilización da“circulación extracorpórea”.

A circulación extracorpórea é a peza clave da cirurxía cardíaca que permitiu o seu desenvolvemento. Basicamenteconsiste nunha máquina que se conecta mediante tubos ó sistema circulatorio do paciente durante a intervención. Asúa función é bombear e osixena-lo sangue facendo o traballo que corresponde ó corazón e ós pulmóns. Istopermítelle ó cirurxián para-lo corazón e actuar sobre el sen que estea latexando nin sangrando. Se non se dispuxesedeste sistema, a maioría das operacións serían imposibles ou moi difíciles de realizar.

Sen embargo estas vantaxes teñen un prezo a nivel médico. A circulación extracorpórea e a parada cardíaca son oselementos máis agresivos dunha operación de corazón, xa que provocan unha alteración importante dofuncionamento normal do organismo. Esta agresión en si faise patente sobre todo no corazón e no pulmón a partir domomento en que termina o apoio da máquina de circulación extracorpórea e estes órganos teñen que volver atraballar. Na gran maioría de casos o dano é pequeno e non impide a boa evolución do paciente, que en 6 ou 8 díaspode regresar ó seu domicilio. Pero noutras ocasións é causa de complicacións durante o postoperatorio que podenchegar a ser graves.

Dado que a cirurxía coronaria (tratamento cirúrxico da anxina e do infarto agudo) non require traballar dentro dacavidade cardíaca, xa que as pontes coronarias se conectan ás arterias do corazón que están na súa superficie, éposible realizalos co corazón latexando, sen para-lo corazón e sen circulación extracorpórea. Nisto baséase acirurxía minimamente invasiva. Dado que esta cirurxía é tecnicamente máis esixente cá habitual require unhacoidadosa selección dos pacientes que se poden beneficiar dela.

No mundo realizáronse entre 2000 e 3000 operacións deste tipo e os resultados publicados son que o risco de mortee/ou de infarto cardíaco non supera o do método tradicional con circulación extracorpórea. Segundo estes datos orisco de morte operatoria é do l ó 3,2 % e de infarto cardíaco do l ó 4,8%.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






28

CIRURXÍA VALVULAR

A afectación das válvulas cardíacas producen un aumento no traballo que debe realiza-lo seu corazón, que éresponsable dos síntomas que lle afectan. Ademais do seu corazón, outros órganos como os pulmóns, fígado e riles,vense nalgunha medida afectados por esta enfermidade, podendo a longo prazo sufrir consecuencias irreversibles.Durante un tempo é posible controlar estes síntomas mediante a administración de medicamentos, peroconsideramos que no momento actual o tratamento cirúrxico é a mellor alternativa no seu caso.

Este tratamento cirúrxico pode, en ocasións, consistir na reparación valvular sen necesidade de substituí-la súaválvula enferma por outra artificial. Estas reparacións ou plastias só son posibles en determinados casos e, co tempo,a válvula afectada pode continuar enfermando e precisar dunha reintervención ó cabo dos anos. Cando a reparaciónnon é posible, faise necesaria a substitución da súa válvula enferma por unha prótese artificial.

Estas próteses son, basicamente, de dous tipos: mecánicas e biolóxicas.

As próteses mecánicas están construídas con materiais metálicos e derivados do carbono. Loxicamente, ó seren“fabricadas” polo home, non son tan perfectas coma as naturais, fabricadas pola natureza, pero o seu deseño emateriais empregados fan que teñan unha gran duración, se non aparece ningún tipo de complicación. Comocontrapartida estas próteses precisan realizar tratamento anticoagulante de por vida.

As próteses biolóxicas están construídas con tecidos animais (porco e tenreira, fundamentalmente), o que as fai máisparecidas ás válvulas humanas en canto a deseño e funcionamento. Na gran maioría dos casos non precisantratamento anticoagulante de por vida; en ocasións só uns tres meses, pero a súa duración é menor cá das mecánicas,podendo ser aproximadamente de 12-15 anos.

Na nosa opinión as válvulas mecánicas estarían indicadas en pacientes novos ou de idade media, que teñen moitosanos de vida por diante e ós que o tratamento anticoagulante lles supón un risco pequeno. As válvulas biolóxicas,pola contra, serían máis adecuadas para persoas de idade avanzada, nas que o risco de padecer complicacións polotratamento anticoagulante sería maior, e nas que a esperanza de vida puidese moi ben corresponderse coa duracióndas ditas válvulas.

A intervención cirúrxica realízase con anestesia xeral e coa utilización dunha máquina de “circulaciónextracorpórea”.

A circulación extracorpórea é a peza clave da cirurxía cardíaca que permitiu o seu desenvolvemento. Basicamenteconsiste nunha máquina que se conecta mediante tubos ó sistema circulatorio do paciente durante a intervención. Asúa función é bombear e osixena-lo sangue, facendo o traballo que lles corresponde ó corazón e ós pulmóns. Istopermítelle ó cirurxián para-lo corazón e actuar sobre el mentres está baleiro e parado; por esta causa denomínasetamén: cirurxía a corazón aberto. Se non se dispuxese deste sistema, as intervencións sobre válvulas cardíacas seríanimposibles o moi difíciles de realizar.

Sen embargo estas vantaxes teñen tamén os seus inconvenientes. A circulación extracorpórea e a parada cardíacaconstitúen unha agresión importante para o funcionamento normal do organismo. Esta agresión faise patente sobretodo a nivel do corazón e os pulmóns a partir do momento en que termina o apoio da máquina e estes órganos teñenque volver a traballar por si mesmos. Na gran maioría dos casos o dano é pequeno e non impide a boa evoluciónpostoperatoria. Pero noutras ocasións é causa de complicacións que poden chegar a ser de gravidade importante.




de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






29

As complicacións máis frecuentes derivadas do uso da circulación extracorpórea son fundamentalmente asseguintes:

Hemorraxia e taponamento cardíaco, que poden requirir reintervención.

Trastornos do ritmo cardíaco e/ou aparición de bloqueos.

Insuficiencia cardíaca.

Complicacións, ás veces graves, dos subsistemas respiratorio, renal e necrolóxico.

Infección postoperatoria que si afecta á prótese implantada, pode derivar en endocardite de grave prognóstico.

Por outra banda, o feito de levar unha prótese artificial no corazón pode producir complicacións do tipo seguinte:

Embolias e tromboses da válvula.

Endocardite da prótese.

Hemorraxias debidas ó tratamento anticoagulante.

Disfunción ou mal funcionamento da prótese por diversas causas, podendo precisar nova intervención cirúrxica.

Na maioría dos casos, a evolución é satisfactoria e os pacientes son dados de alta, aproximadamente unha semanadespois da intervención, sendo este período variable en función da evolución individual de cada paciente.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






30

UNIDADE DE COIDADOS INTENSIVOS CARDIOLÓXICOS

INFORMACIÓN XERAL

A Unidade de Coidados Intensivos Cardiolóxicos (UCIC) é o servicio do hospital que ten como tarefa principal aatención ó enfermo con cardiopatía aguda, grave e potencialmente recuperable.

A UCIC dispón de persoal especializado e dos medios técnicos imprescindibles, durante as 24 horas do día, para queo paciente cardiópata se poida beneficiar dos coidados médicos e de enfermería apropiados. Cóntase, ademais, coacolaboración doutras áreas do hospital e a cooperación das unidades asistenciais de transporte para os casos detraslado urxente a outros centros.

O motivo do ingreso na UCIC, neste caso, débese a (sinala-la causa principal) ............................................………………………………………………………………………………………………..

O estado clínico que presenta actualmente o paciente ten riscos importantes; por tanto, realizarase a observacióncoidadosa do funcionamento do seu corazón e doutros órganos, un tratamento axeitado para a súa enfermidade e aprevención de posibles complicacións. A vixilancia continua será efectuada polos médicos e enfermeiros/asmediante controis repetidos das constantes vitais, procurando as menores incomodidades e molestias. Os aparelloselectrónicos mostrarán de diverso modo a actividade circulatoria ou respiratoria.

O paciente recibirá, por parte do persoal médico e de enfermería da UCIC, a información necesaria e suficiente paraaxudarlle a afrontar e supera-lo seu proceso. Preservarase en todo momento o respecto á súa intimidade e a debidaconfidencialidade respecto dos seus datos clínicos. Tamén os familiares e achegados terán a oportuna informaciónsobre a evolución do paciente.

Se ó ingresa-lo enfermo na UCIC ou durante a súa estadía nela, o seu estado fose crítico ou oempeoramento fixese periga-la súa vida de forma brusca e inesperada, estaría indicada a realización de certosprocedementos, diagnósticos ou terapéuticos, para detectar, controlar, mellorar ou alivia-la súa situación clínica.Para practicalos solicitarase o consentimento do paciente ou, se iso non fose posible, dun representante legal. Oservicio de cardioloxía deste centro dispón de formularios escritos, de consentimento informado, específicos paradeterminadas técnicas ou intervencións.

Tódolos integrantes do equipo asistencial da UCIC, co seu traballo e actitude, desexan contribuír á recuperación dopaciente.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






31

ECOCARDIOGRAFÍA TRANSESOFÁXICA

1. ¿Que é?

É unha proba diagnóstica para pacientes con enfermidades do corazón ou da aorta, ou con sospeita delas.

2. ¿Para que serve?

Permite obter imaxes do corazón mediante ultrasóns, e serve para detectar e valora-la existencia de lesións, no seuinterior ou en estructuras próximas.

3. ¿Como se realiza?

Realízase estando o paciente en xaxún e deitado. Aplícaselle anestesia local na gorxa cun pulverizador. A seguirintrodúcese a modo unha sonda pola boca ata que o seu extremo chegue ó esófago. Unha vez colocadacorrectamente, vense e grávanse as imaxes obtidas. Finalizado o estudio retírase a sonda. Convén prolonga-lo xaxúnvarias horas tras esta exploración.

4. ¿Que riscos ten?

Poden existir síntomas menores algo molestos (náuseas, irritación local ou reacción vagal), pero de escasaimportancia.

Excepcionalmente poderíase presentar unha complicación grave (perforación de esófago)

Outros riscos o complicacións que poderían aparecer, dada a súa situación clínica e as súas circunstancias persoais,son……………………………………....................................................................................................………………

No seu actual estado clínico, os beneficios derivados da realización desta proba superan os posibles riscos. Por estemotivo indícaselle a conveniencia de que lle sexa practicada. Se aparecesen complicacións, o persoal médico e deenfermería que o atende está capacitado e dispón dos medios para tratar de resolvelas.

5. ¿,Hai outras alternativas?

Esta exploración proporciona datos moi útiles cando a ecocardiografía-doppler transtorácica non os achegasuficientemente.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






32

ECOCARDIOGRAFÍA CON ESTRÉS FARMACOLÓXICO

1. ¿Que é?

É unha proba diagnóstica para pacientes con enfermidade das arterias coronarias.


Permite obter imaxes do corazón mediante ultrasóns, e serve para valorar cómo se contraen as súas paredes tralaadministración dun fármaco.


Realízase co paciente en xaxún e deitado, colocándolle sobre a parede anterior do tórax un pequeno emisor-receptor(transductor) de son. Mentres se ven e se gravan as imaxes do corazón contraéndose, inxéctase nunha vea unhasubstancia (dobutamina) que aumenta o traballo do corazón. Durante toda a exploración contrólanse a presiónarterial e o electrocardiograma.


Pódense notar palpitacións e mesmo anxina de peito, pero ceden axiña. Ocasionalmente, pódense presentarelevacións ou descensos tensionais, transitorios e excepcionalmente algunha complicación grave (infarto demiocardio).

Outros riscos ou complicacións que poderían aparecer, dada a súa situación clínica e as súas circunstancias persoais,son…………………………………………...................................................................................……………………..


5. ¿Hai outras alternativas?

Esta exploración está indicada preferentemente no seu caso.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






33

PROBA DE ESFORZO CONVENCIONAL

1. ¿Que é?

É unha proba con fins diagnósticos ou prognósticos para pacientes con enfermidades do corazón, ou con sospeita deenfermidade das arterias coronarias.


Permite comproba-la resposta do corazón ó exercicio físico controlado (ergometría). Serve, ademais, para valora-lacapacidade global do seu organismo ante o dito esforzo e poder medir, se procede, o consumo de osíxeno respirado.


Realízase camiñando sobre unha cinta rodante, pedaleando en bicicleta ergométrica, ou nun ergómetro específico.Mentres tanto, auméntase progresivamente a velocidade, a pendente ou ambas da cinta, ou o nivel de carga dabicicleta ou do ergómetro, en períodos de tempo determinados. Durante toda a exploración, contrólanse a presiónarterial, a frecuencia do pulso e o electrocardiograma, para analiza-las súas variacións. A proba deterase seaparecesen síntomas ou signos alarmantes.


Poden existir síntomas (cansazo muscular, mareo, anxina de peito, dor nas pernas) ou signos (hipertensión arterial)que se aliviarán ou desaparecerán ó cesa-la actividade física. En certos casos de enfermidade coronaria importantepoderíanse presentar trastornos do ritmo cardíaco graves, síncope e, moi ocasionalmente, infarto de miocardio ouinsuficiencia cardíaca: o risco de morte é excepcional (1 por 10000).

Outros riscos ou complicacións que poderían aparecer, dada a súa situación clínica e as súas circunstancias persoais,son ……………………………...............................................................................................................………………



Esta exploración está indicada preferentemente no seu caso.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






34

ERGOMETRÍA CON ISÓTOPOS

1. ¿Que é?É unha proba con fins diagnósticos ou prognósticos para pacientes con enfermidades do corazón, ou con sospeita deenfermidade das arterias coronarias.

2. ¿Para que serve?Permite comproba-la resposta do corazón ó exercicio físico controlado. Serve, ademais, para valorar cómo sedistribúe polo corazón unha substancia radioactiva (isótopo), diferenciando as zonas sas das enfermas.

3. ¿Como se realiza?Realízase camiñando sobre unha cinta rodante ou pedaleando en bicicleta ergométrica, mentres se aumentanprogresivamente a velocidade e a pendente daquela ou o nivel de traballo desta, en períodos de tempo determinados.Durante toda a exploración, contrólanse a presión arterial, a frecuencia do pulso e o electrocardiograma, paraanaliza-las súas variacións. A proba deterase se aparecesen síntomas ou signos alarmantes. Ó final do máximoesforzo inxéctase nunha vea o isótopo. Posteriormente, detectarase a súa captación polo corazón cos instrumentosadecuados.

4. ¿Que riscos ten?Poden existir síntomas (cansazo muscular, mareo, anxina de peito, dor nas pernas) ou signos (hipertensión arterial)que se aliviarán ou desaparecerán ó cesa-la actividade física. En certos casos de enfermidade coronaria importantepoderíanse presentar trastornos do ritmo cardíaco graves, síncope e, moi ocasionalmente, infarto de miocardio ouinsuficiencia cardíaca: o risco de morte é excepcional (1 por 10000). A radiación do isótopo é insignificante para oseu organismo; non obstante, está contraindicada en mulleres embarazadas.

Outros riscos ou complicacións que poderían aparecer, dada a súa situación clínica e as súas circunstancias persoais,son …………………………………................................................................................................……………………


5. ¿Hai outras alternativas?Esta exploración proporciona datos moi útiles cando a proba de esforzo convencional non os achega de modoconcluínte.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






35

ESTUDIO ISOTÓPICO CON ESTRÉS FARMACOLÓXICO

1. ¿Que é?É unha proba diagnóstica para pacientes con enfermidade das arterias coronarias, ou con sospeita dela.

2. ¿Para que serve?Permite comproba-la capacidade de contracción do corazón trala administración dun fármaco. Serve, ademais, paravalorar cómo se distribúe polo corazón unha substancia radioactiva (isótopo), diferenciando as zonas sas dasenfermas.

3. ¿Como se realiza?Realízase co paciente en xaxún e deitado, controlando en todo momento a presión arterial e o electrocardiograma.Inxéctase nunha vea unha primeira substancia (dipiridamol) que produce no corazón cambios equivalentes ósconseguidos tralo exercicio. A seguir inxéctase o isótopo, e pouco despois detectarase a súa captación polo corazóncos instrumentos axeitados.

4. ¿Que riscos ten?Poden existir síntomas (anxina de peito, cefalea, mareo, náuseas) ou signos (rubor facial, hipotensión arterial) quenormalmente desaparecen poucos minutos despois de termina-la proba. En certos casos de enfermidade coronariaimportante poderíanse presentar trastornos do ritmo cardíaco graves, síncope e, moi ocasionalmente, infarto demiocardio ou insuficiencia cardíaca: o risco de morte é excepcional (1 por 10000). A radiación do isótopo éinsignificante para o seu organismo; non obstante, está contraindicada en mulleres embarazadas.

Outros riscos ou complicacións que poderían aparecer, dada a súa situación clínica e as súas circunstancias persoais,son …………………………...................................................................................................…………………………


5. ¿Hai outras alternativas?Esta exploración proporciona datos moi útiles cando a proba de esforzo convencional non os achega de modoconcluínte ou non se pode realizar por outras causas.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






36

PROBA EN MESA BASCULANTE

1. ¿Que é?É unha proba diagnóstica para pacientes que tiveron perda de consciencia (síncope) ou sospeita dela.

2. ¿Para que serve?Permite comproba-la resposta do corazón e do aparello circulatorio ante os cambios posturais do propio corpo.Axuda tamén a detecta-la posible causa do síncope.

3. ¿Como se realiza?Realízase estando o paciente en xaxún, consciente, deitado nunha padiola e suxeito a ela. Introdúceselle unha agullanunha vea do brazo por se fose necesario poñerlle medicación. Mentres permanece varios minutos en posiciónhorizontal, dáselle unha masaxe no colo (rexión da carótida). A seguir vaise inclinando progresivamente a padiola(non menos de 45º e non máis de 80º), manténdoa así un tempo determinado (xeralmente inferior a unha hora).Durante a exploración contrólanse permanentemente o electrocardiograma e a tensión arterial para analiza-las súasvariacións. A proba deterase se aparecesen síntomas ou signos alarmantes. En ocasións pódese administrar algúnfármaco (isoproterenol) para acentua-las reaccións do organismo.

4. ¿Que riscos ten?É habitual que o paciente teña inicialmente palpitacións. Se a frecuencia das pulsacións diminúe bastante(bradicardia) ou descende de modo importante a tensión arterial (hipotensión), pode notar mareo ou mesmo ter undesmaio. Ámbalas situacións resólvense volvendo á posición horizontal. Ocasionalmente pode molesta-la zona depunción venosa, rara vez existen complicacións menores (flebite, hematoma), e é excepcional a aparición deproblemas graves.

Outros riscos ou complicacións que poderían aparecer, dada a súa situación clínica e as súas circunstancias persoais,son ..........…………………….........................................................................................………………………………

No seu actual estado clínico, os beneficios derivados da realización desta proba superan os posibles riscos. Por estemotivo indícaselle a conveniencia de que lle sexa practicada. De apareceren complicacións, o persoal médico e deenfermería que o atende está capacitado e dispón dos medios para tratar de resolvelas.

5. ¿Hai outras alternativas?Esta exploración está indicada preferentemente no seu caso.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






37

ESTUDIO ELECTROFISIOLÓXICO CARDÍACO

1. ¿Que é?É unha proba diagnóstica para pacientes con enfermidades do corazón, ou con sospeita delas, que teñen alteraciónsdo ritmo cardíaco (arritmias).

2. ¿Para que serve?Permite coñece-lo tipo e a gravidade das arritmias, o lugar do corazón onde se orixinan e os trastornos que producen.Serve, ademais, para enfocar mellor o tratamento que se debe aplicar.

3. ¿Como se realiza?Realízase estando o paciente en xaxún, consciente malia estar sedado, e deitado. Aplícaselle anestesia local na zonada pel onde se efectuará a punción (ingua, brazo ou pescozo), para que a exploración non resulte dolorosa. A travésdas veas ou arterias das ditas zonas introdúcense varios catéteres (cables moi finos, longos e flexibles), dirixíndoosata o corazón mediante control por radioscopia. Os catéteres serven para rexistrar permanentemente a actividadeeléctrica do corazón desde o seu interior, pero tamén serven como marcapasos cando se conectan a un aparelloestimulador externo. Ás veces cómpre administrar algún fármaco durante a proba para precisa-lo diagnóstico daarritmia. A duración do estudio é variable, debendo permanecer despois na cama varias horas.

4. ¿Que riscos ten?É habitual que note palpitacións en moitos momentos do estudio, xa que son provocadas polos catéteres ou porefecto da medicación administrada. En ocasións pode ser imprescindible recorrer a un choque eléctrico para resolverun problema súbito. A maioría das veces só haberá unha leve molestia na zona de punción, ou a aparición dunhematoma que se reabsorberá case sempre espontaneamente. Moi raras son outras complicacións relacionadas coprocedemento (flebite, trombose, venosa ou arterial, hemorraxia que precise transfusión, perforación cardíaca contaponamento, embolia pulmonar ou sistémica), aínda que algunhas delas son graves e requiren actuación urxente; éexcepcional o risco de morte (1 por 3000).

Outros riscos ou complicacións que poderían aparecer, dada a súa situación clínica e as súas circunstancias persoais,son ………………………………………...................................................................................................……………


5. ¿Hai outras alternativas?Esta proba está indicada preferentemente no seu caso.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






38

ABLACIÓN ENDOCÁRDICA POR CATÉTER

1. ¿Que é?

É un tipo de tratamento aplicable a pacientes que teñen determinadas alteracións do ritmo do corazón (arritmias),diagnosticadas mediante un estudio electrofisiolóxico cardíaco.


Permite lesiona-los focos productores de arritmias cunha corrente de enerxía de baixa voltaxe (radiofrecuencia), coobxecto de elimina-las ditas arritmias ou as súas consecuencias prexudiciais.


Realízase estando o paciente en xaxún, consciente malia estar sedado, e deitado. Aplícaselle anestesia local na zonada pel onde se efectuará a punción (ingua, brazo ou colo), para que a exploración non resulte dolorosa. A través dasveas ou arterias das ditas zonas introdúcense varios catéteres (cables moi finos, longos e flexibles), dirixíndoos ata ocorazón mediante control por radioscopia. Os catéteres serven para rexistrar permanentemente a actividade eléctricado corazón desde o seu interior, pero tamén serven como marcapasos cando se conectan a un aparello estimuladorexterno. Ademais, neste procedemento o que se intenta é producir unha lesión similar a unha queimadura (ablación)nos puntos causantes da arritmia. A duración do procedemento é variable e o paciente debe permanecer na camavarias horas despois. Conséguese a supresión total da arritmia ou a melloría dos síntomas no 90% dos casos.


É habitual que note palpitacións en moitos momentos do procedemento, xa que son provocadas polos catéteres oupor efecto da medicación administrada e non é infrecuente que note anxina de peito. En ocasións pode serimprescindible recorrer a un choque eléctrico para resolver un problema súbito e, pola contra, colocar unmarcapasos (permanente ou transitorio) ante o bloqueo agudo da conducción cardíaca. A maioría das veces sóhaberá unha leve molestia na zona de punción, ou a aparición dun hematoma que se reabsorberá case sempreespontaneamente. Moi raras son outras complicacións relacionadas co procedemento (flebite, trombose, venosa ouarterial, hemorraxia que precise transfusión, perforación cardíaca con taponamento, embolia pulmonar ou sistémica),aínda que algunhas delas son graves e requiren actuación urxente (1 por 100); é excepcional o risco de morte (1-3por 1000).

Outros riscos ou complicacións que poderían aparecer, dada a súa situación clínica e as súas circunstancias persoais,son……………………………............................................................................................................…………………

No seu actual estado clínico, os beneficios derivados da realización deste procedemento superan os posibles riscos.Por este motivo indícaselle a conveniencia de que lle sexa practicado. Se aparecesen complicacións, o persoalmédico e de enfermería que o atende está capacitado e dispón dos medios para tratar de resolvelas.


Este tratamento está indicado de modo preferente no seu caso.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






39

IMPLANTACIÓN DE MARCAPASOS CARDÍACO TRANSITORIO

1 . ¿Que é?

É unha forma de tratamento para pacientes con determinadas alteracións do ritmo (lentas ou rápidas), ou daconducción cardíaca (bloqueos). Consiste en colocar un xerador externo de impulsos eléctricos e un cable-electrodointravenoso e intracardíaco.


Permite manter unha frecuencia adecuada das pulsacións do corazón, en espera da colocación dun marcapasosdefinitivo ou ata a resolución do problema que precisou o marcapasos transitorio. A súa implantación pódese facercon carácter urxente ou electivo.


O paciente permanecerá deitado e consciente malia estar sedado. Colócase por punción (rara vez é precisa adisección) a través dunha vea do brazo, a ingua, o colo ou debaixo da clavícula. Previamente aplícase anestesia localna pel da dita zona. Introdúcese un catéter (cable moi fino, longo e flexible) e diríxese ata a punta do corazón concontrol radioscópico. O dito cable conéctase externamente a un pequeno estimulador eléctrico.


Os riscos son escasos e leves (hematoma no lugar da punción, flebite) e poucas veces son relevantes (pneumotórax,hemorraxia que precise transfusión). Moi raras son outras complicacións relacionadas co procedemento (trombosevenosa intracardíaca, infarto pulmonar, sepse, perforación cardíaca con taponamento), aínda que algunhas delas songraves e requiren actuación urxente.

Outros riscos ou complicacións que poderían aparecer, dada a súa situación clínica e as súas circunstancias persoais,son ………………………………………….......................................................................................................………


5. ¿ Hai outras alternativas ?







de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






40

IMPLANTACIÓN DE MARCAPASOS CARDÍACO PERMANENTE

1. ¿Que é?

É unha forma de tratamento para pacientes con determinadas alteracións do ritmo (lentas ou rápidas), ou daconducción cardíaca (bloqueos). Consiste en colocar un xerador interno de impulsos eléctricos e un cable-electrodointravenoso e intracardíaco mediante unha pequena intervención cirúrxica.


Permite manter un ritmo adecuado das pulsacións do corazón, adaptado ás necesidades específicas de cada paciente.


O paciente permanecerá deitado e consciente, malia estar sedado, para que non teña dor. Aplícase anestesia local nolugar elixido (baixo a clavícula ou na axila). Colócase debaixo da pel da dita zona un pequeno aparello electrónico(xerador) que producirá impulsos eléctricos, e únese a un ou dous cables (electrodos), segundo os casos, moi finos eflexibles. Estes introdúcense por unha vea e fáiselles avanzar ata o corazón con control radioscópico. Unha vezcomprobado o correcto funcionamento do marcapasos cérrase a ferida da pel cuns puntos de sutura. Despois daimplantación o paciente deberá permanecer en repouso varias horas.


Os riscos son escasos e leves (molestias na zona de implantación do xerador, hematoma) e poucas veces sonrelevantes, (pneumotórax, hemorraxia que precise transfusión). Moi raras son outras complicacións relacionadas coprocedemento (flebite, trombose venosa ou intracardíaca, embolia pulmonar, sepse, perforación cardíaca contaponamento), aínda que algunhas delas son graves e requiren actuación urxente; o risco de morte é excepcional (1-2por 1000).

Outros riscos ou complicacións que poderían aparecer, dada a súa situación clínica e as súas circunstancias persoais,son …………………………………...................................................................................................................………









de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






41

CARDIOVERSIÓN ELÉCTRICA

1. ¿Que é?

É unha forma de tratamento para pacientes con determinadas alteracións do ritmo cardíaco (arritmias).


Permite devolverlle ó corazón o seu ritmo regular normal, suprimindo a arritmia que tiña e as súas consecuenciasprexudiciais. Efectúase xeralmente con carácter electivo.


Realízase co paciente en xaxún e deitado, baixo os efectos da anestesia xeral ou mediante sedación profunda paraque o procedemento non sexa doloroso. Esténdese un xel sobre as paletas do aparello desfibrilador e aplícanse estasna parede anterior do tórax máis próxima ó corazón. Subminístranse unha ou varias descargas eléctricas("choques”), breves pero de certa potencia, para intentar logra-la desaparición da arritmia. Durante o procedementocontrólase permanentemente o electrocardiograma.


Pode existir irritación e mesmo leve queimadura da zona da pel onde se aplicou a descarga. A administración dehipnóticos, sedantes e relaxantes musculares non adoita presentar problemas durante o espertar. É moi raro unaccidente embólico, xa que o paciente recibe medicamentos para diminuí-la coagulación do seu sangue.Ocasionalmente poderíanse presentar outros trastornos do ritmo graves e súbitos que requiran choque eléctricoinmediato, sendo excepcional a implantación urxente de marcapasos.

Outros riscos ou complicacións que poderían aparecer, dada a súa situación clínica e as súas circunstancias persoais,son …………………………………….…………………………………………………………………………………

No seu actual estado clínico, os beneficios derivados da realización deste procedemento superan os posibles riscos.Por este motivo indícaselle a conveniencia de que lle sexa practicado. De apareceren complicacións, o persoalmédico e de enfermería que o atende está capacitado e dispón dos medios para tratar de resolvelas.








de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






42

AUTORIZACIÓN PARA IMPLANTACIÓN DUN DESFIBRILADORREIMPLANTABLE

Os seus médicos decidiron que para o tratamento das súas alteracións no ritmo do corazón cómpre implantarlle un "desfibriladorimplantable". Este escrito pretende informalo sobre esta implantación e pedirlle o seu consentimento para que lle sexa practicada.

¿En que consiste a implantación dun desfibrilador implantable?

Consiste nunha operación para implantarlle dentro do corpo, en xeral na rexión do ombro e por debaixo da clavícula, un aparello(xerador de desfibrilador implantable) que se une a un electrodo (como un cable), o cal se introduce por unha vea desa zona e, através dela, chega ó corazón. A operación realízase "por fóra das costelas" e non é necesario abri-lo tórax. Excepcionalmente, oxerador colócase na rexión abdominal alta (a nivel da cintura), e os electrodos colócanse na superficie externa do corazón, sendonecesario para iso abri-lo peito. A operación lévase a cabo sempre con anestesia xeral.

¿Para que serve un desfibrilador implantable?

Un desfibrilador é un aparello capaz de recoñece-las taquicardias (arritmias cardíacas nas que aumenta de forma brusca eperigosa o número de latexos do corazón), e aplicarlle un tratamento a base de estímulos eléctricos ou de pequenos choques decorrente, para corta-la arritmia e restablece-lo ritmo normal. Ademais, dispón dun marcapasos incorporado que actuará en casode que baixe de forma anormal o número de pulsacións do corazón.

Duración da implantación, molestias e dor.

Aínda que a duración pode ser moi variable dependendo de cuestións técnicas, habitualmente está entre 2 e 4 horas. Durante oprocedemento poríaselle anestesia xeral. Trala implantación deberá pasar algunhas horas nunha unidade de postoperados (ata quedesaparezan tódolos efectos da anestesia e o seu ritmo sexa estable), e permanecer en repouso absoluto, polo menos, 24 horas.

Riscos e complicacións potenciais.

A implantación dun desfibrilador, como tódalas operacións, ten o risco derivado da posibilidade de se presentaren complicaciónsrelacionadas coa técnica cirúrxica de implantación. A maioría dos pacientes non experimentan ningunha complicación, e moiraramente poden presentar complicacións serias, ben relacionadas coa introducción do electrodo (perforación cardíaca,pneumotórax), ben debidas a riscos cirúrxicos xerais (infeccións, hematomas); estas complicacións excepcionalmente son fatais (2 por mil ).

Ademais, durante a implantación cómpre producir de forma controlada varios episodios de fibrilación ventricular (unha arritmiacardíaca perigosa para a vida) para poder proba-lo funcionamento correcto do desfibrilador. O equipo de implantación conta copersoal e os medios axeitados para resolver estas situacións.

Beneficios

O desfibrilador non evita que a taquicardia apareza, pero protexerao das consecuencias que se derivan da súa apariciónespontánea, tratándoa de forma inmediata.

Molestias durante os tratamentos

Dependendo do tipo de tratamento que aplique, a actuación do desfibrilador pódelle pasar totalmente desapercibida ou podenotar unha pequena sacudida do corpo, que está producida pola descarga eléctrica do aparello.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






43

IMPLANTACIÓN DE DESFIBRILADOR AUTOMÁTICO

1. ¿Que é?

É unha forma de tratamento para pacientes con determinadas alteracións lentas ou rápidas do ritmo cardíaco(arritmias). Consiste en colocar un xerador interno de impulsos eléctricos e un cable-electrodo intravenoso eintracardíaco mediante unha pequena intervención cirúrxica.


Permite devolverlle ó corazón o seu ritmo regular, suprimindo a arritmia que tiña e as súas consecuenciasprexudiciais. Ademais, pode manter un ritmo axeitado das pulsacións cardíacas, adaptado ás necesidades específicasdo paciente.


Realízase habitualmente con anestesia xeral, estando o paciente deitado. Colócase no lugar elixido, xeralmentedebaixo da clavícula, un pequeno aparello electrónico (cardioversor-desfibrilador), e únese a un ou dous cables(electrodos), segundo os casos, moi finos e flexibles. Estes introdúcense por unha vea e fáiselles avanzar ata ocorazón con control radioscópico. Compróbase a seguir o correcto funcionamento do aparello, provocando efacendo desaparecer certas arritmias malignas (taquicardia ou fibrilación ventricular), semellantes ás que padece oenfermo. Finalmente, cérrase a ferida da pel cuns puntos de sutura. É excepcional que a intervención se realicemediante apertura da caixa torácica. A duración do procedemento é variable e o paciente debe permanecer na camavarias horas despois.


É habitual que existan palpitacións durante o procedemento xa que son provocadas polos catéteres. Previamente,advertíuselle que, para normaliza-lo ritmo cardíaco, o desfibrilador produce descargas eléctricas internas. Algunhasdelas, dependendo da súa potencia, poden producir dor instantánea no peito, ás veces intensa pero tolerable. Se istolle produce angustia, proporcionaráselle medicación para calma-la ansiedade. A maioría das veces só haberá unhaleve molestia na zona de implantación do xerador, ou a aparición dun hematoma que se reabsorberá case sempreespontaneamente. Poucas veces ocorren outros feitos máis relevantes (pneumotórax, hemorraxia que precisetransfusión). Moi raras son outras complicacións relacionadas co procedemento (flebite, trombose venosa ouintracardíaca, embolia pulmonar, sepse, perforación cardíaca con taponamento), aínda que algunhas delas son gravese requiren actuación urxente; o risco de morte está arredor do 1 por 100.

Outros riscos ou complicacións que poderían aparecer, dada a súa situación clínica e as súas circunstancias persoais,son ………………………………………………









de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






44

CATETERISMO CARDÍACO DIAGNÓSTICO

1. ¿Que é?

É unha proba diagnóstica para pacientes con enfermidades conxénitas ou adquiridas do corazón ou da aorta


Permite coñece-la anatomía e función do corazón e dos grandes vasos, e a gravidade das lesións que puidesen terarterias coronarias. Obtéñense imaxes das ditas estructuras mediante raios X e a adición dun contraste iodado.


Realízase estando o paciente en xaxún, consciente malia estar sedado, e deitado. Aplícaselle anestesia local na zonade punción (a ingua frecuentemente, ou o brazo), para que a exploración non resulte dolorosa.

Ocasionalmente pode ser necesaria unha pequena incisión na pel. Introdúcense catéteres (tubos de plástico moifinos, longos e flexibles) a través das arterias e veas da zona, dirixíndoos ata o corazón mediante control porradioscopia. Unha vez alí mídense as presións desde o seu interior e o fluxo sanguíneo. Inxéctase un contraste paracoñece-lo tamaño e a forma das cavidades e o estado das válvulas; tamén se poden ve-los vasos coronariosopacificados selectivamente. Despois de rexistrar tódolos datos necesarios, retíranse os catéteres e comprímese azona de punción para que cerre espontaneamente e así evitar que sangre (se se efectuou a proba mediante disecciónda pel e do vaso, suturarase a ferida). Durante a exploración contrólase permanentemente o electrocardiograma. Aduración do estudio é variable e o paciente debe permanecer na cama varias horas despois.


Durante a proba pode notar palpitacións provocadas polos catéteres ou tralas inxeccións de contraste; este últimoproduce sensación pasaxeira e tolerable de calor na cara e raramente reaccións alérxicas imprevistas. Pode termolestias leves na zona de punción e mesmo aparecer un hematoma que se reabsorberá case sempreespontaneamente.

Máis raras son outras complicacións que puidesen chegar a ser graves (arritmias, hemorraxia que precise transfusión,trombose venosa ou arterial, anxina de peito, insuficiencia cardíaca, accidente cerebrovascular, infarto agudo demiocardio), e mesmo algunhas que puidesen requirir actuación urxente; é excepcional o risco de morte ( 1-21 por1000).

Outros riscos ou complicacións que poderían aparecer, dada a súa situación clínica e as súas circunstancias persoais,son ………….....…………………………………………………………………………………….......……………….

No seu actual estado clínico, os beneficios derivados da realización desta proba superan os posibles riscos. Por estemotivo indícaselle a conveniencia de que lle sexa practicada. De apareceren complicacións, o persoal médico e deenfermería que o atende está capacitado e dispón dos medios para tratar de resolvelas.


Esta proba está indicada preferentemente no seu caso.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






45

CATETERISMO TERAPÉUTICO CORONARIO

1. ¿Que é?

É un tipo de tratamento aplicable a pacientes que teñen lesións obstructivas das arterias que regan o corazón (coronarias), e quepreviamente foron diagnosticadas mediante cateterismo cardíaco.


Permite reducir ou suprimi-las estreiteces existentes nas arterias coronarias, dilatándoas desde o seu interior mediante diversosprocedementos.


Realízase estando o paciente en xaxún, consciente, aínda que sedado e tombado; aplícaselle anestesia local na zona de punción (aingua frecuentemente ou o brazo), para que a exploración non resulte dolorosa. Ocasionalmente pode ser necesaria unha pequenaincisión na pel. Introdúcense catéteres (tubos de plástico moi finos, longos e flexibles) a través das arterias e veas da zona,dirixíndoos ata o corazón mediante control por radioscopia. Sóndase a arteria lesionada chegando ata onde está a obstrucción cunarame que serve de guía. Alí colócase un catéter moi fino provisto dun globo na punta; ó inflar este a presión, dilátase a zonaestreita para mellora-lo paso do sangue a ese nivel (anxioplastia coronaria "con balón”). Esta manobra pode repetirse. Ás veces,cómpre utilizar outros catéteres diferentes que levan no seu extremo un mecanismo que corta e pule a placa dura que obstrúe aarteria (aterectomía). En ocasións, cómpre colocar dentro da luz arterial un tubo ou unha malla metálica expandible (próteseintravascular ou stent) que soporte as paredes do vaso e manteña aberta a arteria. A elección de cada técnica dependerá do tipo delesión coronaria existente. As inxeccións de contraste despois dos procedementos permitirán comproba-los seus resultados.Despois de rexistrar tódolos datos necesarios retíranse os catéteres utilizados. Déixase un pequeno introductor durante variashoras por seguridade; pasado ese tempo sen complicacións, retirarase tamén. Mentres transcorre a exploración contrólasepermanentemente o electrocardiograma. A duración do procedemento é variable, e unha vez finalizado deberá permanece-lopaciente na cama varias horas. O éxito inicial prodúcese en máis do 90 por 100 dos casos.


Ó longo da proba pode notar palpitacións provocadas polos catéteres ou tralas inxeccións de contraste: este último producesensación pasaxeira e tolerable de calor na cara, e raramente reaccións alérxicas imprevistas. Pode ter molestias leves na zona depunción e incluso aparecer un hematoma que se reabsorberá case sempre espontaneamente. Así mesmo, pode notar dolor nopeito (anxina) no momento da dilatación. Outras complicacións puideran chegar a ser graves (hemorraxia que necesitetransfusión, arritmias severas), e incluso algunhas requirir actuación urxente (infarto agudo de miocardio, 3-5 por 100; diseccióncoronaria que precisa cirurxía inmediata, 2 por 100); o risco de morte está arredor do 1 por 100.

Outros riscos ou complicacións que poderían aparecer, dada a súa situación clínica e as súas circunstancias persoais son………………………………………………………......................................................................................…………

No seu actual estado clínico, os beneficios derivados da realización deste procedemento superan os posibles riscos. Por estemotivo indícaselle a conveniencia de que lle sexa practicado. Se aparecesen complicacións, o persoal médico e de enfermería queo atende está capacitado e dispón dos medios para tratar de resolvelas.


Este tratamento está indicado de modo preferente, se é o caso, como alternativa á cirurxía de derivación coronaria ou ó empregoexclusivo de fármacos.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






46

CATETERISMO TERAPÉUTICO VALVULAR

1 - ¿Que é?

É un tipo de tratamento aplicable a pacientes que teñen estreiteces (estenose) dalgunha das válvulas do corazón.

2. ¿ Para que serve?

Permite reducir ou suprimi-las estreiteces existentes nas válvulas cardíacas, dilatándoas co fin de mellora-lofuncionamento do corazón.

3. ¿,Como se realiza?

Realízase estando o paciente en xaxún, consciente, aínda que sedado e tombado; aplícaselle anestesia local na zonade punción (a ingua frecuentemente ou o brazo), para que a exploración non resulte dolorosa. Ocasionalmente podeser necesaria unha pequena incisión na pel. Introdúcense catéteres (tubos de plástico moi finos, longos e flexibles) através das arterias e veas da zona dirixíndoos ata o corazón mediante control por radioscopia. Unha vez alí mídenseas presións desde o seu interior e o fluxo sanguíneo. Inxéctase un contraste para coñece-lo tamaño e a forma dascavidades e o estado das válvulas. A nivel da válvula estreita (estenótica) colócase un catéter que ten un globoalongado no seu extremo: ó inflar este, a presión dilátase a válvula afectada (valvuloplastia). Esta manobra poderepetirse. Vólvense medi-las presións e o fluxo do sangue ó seu través para comproba-los resultados. Despois derexistrar tódolos datos necesarios retíranse os catéteres e comprímese o sitio de punción para que pecheespontaneamente e así evitar que sangre (se se efectuou a proba mediante disección da pel e do vaso suturarase aferida). Durante a exploración contrólase permanentemente o electrocardiograma. A duración do procedemento évariable, debendo permanece-lo paciente na cama varias horas despois.


Ó longo do procedemento pode notar palpitacións polos catéteres ou tralas inxeccións de contraste; este últimoproduce sensación pasaxeira e tolerable de calor na cara, e raramente reaccións alérxicas imprevistas. Pode termolestias leves na zona de punción e incluso aparecer un hematoma que se reabsorberá case sempreespontaneamente. Outras complicacións puideran chegar a ser graves (hemorraxia que necesite transfusión, arritmiasseveras), e incluso algunhas requirir actuación urxente (infarto agudo de miocardio, accidente cerebrovascular,rotura da válvula que precisa cirurxía inmediata, 2 por 100); o risco de morte está arredor do 1 por 100.

Outros riscos ou complicacións que poderían aparecer, dada a súa situación clínica e as súas circunstancias persoaisson …………………………………………………………………………………................…………………………



Este tratamento está indicado preferentemente, se é o caso, como alternativa á cirurxía de reparación ou desubstitución valvular.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






47

CIRURXÍA XERAL

48

INTERVENCIÓN URXENTE: ABDOME AGUDO

Abdome agudo é un termo descritivo amplo que define unha situación clínica de urxencia caracterizada polo iniciosúbito de síntomas abdominais, consistentes polo común en dolor, náuseas ou vómitos, cambios de ritmo intestinale/ou alteración das funcións xenitourinarias. Moitas das entidades responsables deste síndrome son potencialmenteletais se non se tratan cirurxicamente e dunha maneira precoz.

O prognóstico difire considerablemente en relación coa causa.

As causas máis frecuentes son: apendicite aguda, hernia estrangulada, perforación de víscera oca, estrangulación devíscera oca, colecistite, pancreatite, diverticulite, oclusión intestinal alta ou baixa.

Perforación de tumor de asa intestinal, infarto mesentérico, diverticulite, absceso intraabdominal, rotura de embarazoectópico, salpinxite, etc.

Nas mulleres é máis difícil chegar a un diagnóstico previo á intervención que nos homes.

En caso de que permaneza a dúbida sobre a natureza cirúrxica do proceso e tras diversas probas diagnósticas éaconsellable unha laparotomía diagnóstica, consistente en abri-la cavidade abdominal e examinala en busca da causado cadro clínico. Entraña menos riscos unha laparatomía exploradora que resulte negativa, que deixar evolucionar uncadro intraabdominal.

As complicacións dunha intervención realizada con carácter de urxencia, son superiores ás das intervenciónsrealizadas de maneira programada, ás que hai que engadi-las complicacións que se poden derivar da técnica que sedebe realizar segundo os achados.

Xeralmente tras calquera intervención intraabdominal de urxencia cómpre colocar unha sonda nasogástrica e unhaou varias drenaxes intraabdominais.

As principais complicacións son: infección intra e/ou extraabdominal, fístula intestinal, hemorraxia dixestiva e/ouintraabdominal, tromboembolismo pulmonar, cadro de obstrucción intestinal, xeralmente por bridas, hernia polaincisión abdominal, problemas respiratorios como pneumonía, derrame pleural, etc.

Algunhas destas complicacións poden chegar a ser mortais: pneumonía






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






49

CIRURXÍA DA VESÍCULA BILIAR

A cirurxía da vesícula biliar está indicada en certas patoloxías deste órgano como colelitiase (pedras no seu interior),colecistite (inflamación), tumoracións malignas ou benignas, etc.

Pode ser necesario unicamente extrae-la vesícula ou practicarlle ademais algunha intervención sobre a vía biliar,segundo os achados no acto operatorio (coledocolitiase, papilite estenosante, etc.) e dependendo da exploraciónradiolóxica da vía biliar que pode realizarse ou non de maneira intraoperatoria.

Ás veces é necesario deixar unha drenaxe na vía biliar, normalmente de maneira temporal.

Esta intervención realízase con anestesia xeral e intubación, a través dunha incisión abdominal duns 30 cm,colocando un separador que nos permite traballar no interior do abdome, pero que pode ser causante de molestiasdolorosas no postoperatorio. Non obstante hai medicación contra a dor totalmente efectiva.

Trala intervención pode ser necesario deixar, a través do orificio nasal, unha sonda conectada a unha aspiración eque se levará durante uns días.

Xeralmente non é necesario realizar ningunha transfusión sanguínea aínda que en casos excepcionais pode chegar aser necesaria.

A cirurxía da vesícula biliar está considerada como unha cirurxía de risco e as súas complicacións principais e máisfrecuentes son: hemorraxia intraabdominal, dixestiva ou da ferida operatoria; fístula biliar; estenose da vía biliarprincipal; infección da ferida operatoria; infección intrabdominal; pneumonía; derrame pleural, embolismopulmonar, evisceración, eventración, intolerancia ó material de sutura etc.; flebite ou tromboflebite do sistemavenoso superficial ou profundo.

Estas complicacións acostuman ser case sempre controladas.

Esta intervención está indicada despois de que os seus médicos descartaron outras medidas terapéuticas.

A recuperación é progresiva, con diminución da dolor, mellor mobilización, aínda que en ocasións pode permaneceralgunha molestia como entumecemento ou anestesia na zona de ferida operatoria.

Tras calquera intervención intrabdominal prodúcense adherencias intestinais que no futuro poden dar lugar asíndromes adherenciais, chegando incluso a provocar cadros de obstrucción intestinal.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






50

CIRURXÍA DA FISURA DE ANO

A fisura de ano consiste esencialmente nunha fenda na pel do canal anal por debaixo da liña pectínea.

A mellor terapéutica para as fisuras crónicas é a cirúrxica e as técnicas máis frecuentes que se empregan son:dilatación forzada de ano, resección da fisura anal, sección lateral do esfínter interno.

Calquera destes procedementos cirúrxicos realízase baixo anestesia xeral, rexional ou local. Trala intervenciónacostúmase introducir un tapón intraanal que terá que permanecer durante varias horas.

No postoperatorio pode necesitar analxesia durante os primeiros días por dolor sobre todo trala deposición.

As complicacións máis frecuentes que se poden presentar son: sangrado, hematoma e dolor, que pode permanecerdurante un tempo. Máis raramente poden aparecer: abscesos, recidiva da fisura (reaparición) e incontinencia deesfínteres para gases e feces que acostuma ser temporal. Tamén pode chegar a producirse estenose anal.

Con moita menos frecuencia, pódese observar unha trombose venosa profunda, embolismo pulmonar… etc.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






51

CIRURXÍA DA FÍSTULA ANAL

O tratamento cirúrxico é o máis adecuado para intentar solucionar definitivamente o problema da fístula anal, asícomo o de repetidas infeccións con aparición de novos traxectos.

É un procedemento cirúrxico que se realiza baixo anestesia xeral, rexional ou local, procedendo á exérese(extracción e limpeza) da totalidade do traxecto fistuloso, cousa que en ocasións non é posible (traxectos que afectano esfínter anal, etc.) podendo deixar entón algún sistema, como bandas elásticas, para consegui-la sección e posteriorcicatrización do resto do traxecto.

Trala exérese do traxecto a ferida pertinente pódese cerrar ou deixala aberta para a súa cicatrización por segundaintención.

No postoperatorio inmediato precisará, xeralmente, curas con frecuencia e ás veces por un período prolongado detempo. Así mesmo pode precisar analxesia durante os primeiros días por presentar dolor ou molestias, sobre todotralas primeiras deposicións.

As complicacións máis frecuentes son:

Sangrado, hematoma, infección e recidiva da fístula (reaparición). Máis raramente pode haber: unha incontinenciapara gases ou incluso para feces. Con moita menor frecuencia pódese observar unha trombose venosa profunda eembolismo pulmonar.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






52

REPARACIÓN DE HERNIA INGUINAL

A herniorrafia ou, se é o caso, a hernioplastia con material protésico, malla, é o procedemento máis adecuado paraintentar soluciona-lo problema da hernia inguinal e o risco da súa estrangulación.

Existen moitas e variadas técnicas cirúrxicas co que se demostra que non existe unha técnica que ofreza un resultadosatisfactorio ó 100%, e todas teñen unha taxa de recidiva (reaparición) que pode chegar ó 100%, dependendo demúltiples e diversos factores inherentes á propia técnica, condicións particulares do enfermo e problemaspostoperatorios.

O cirurxián no acto cirúrxico é o que decide que técnica empregará en cada enfermo.

Calquera dos procedementos realizarase baixo anestesia xeral, rexional ou local, e é necesario realizar unha únicaincisión a nivel da ingua. Tras iso desécase o saco herniario e normalmente extírpase, aínda que non en tódalasocasións. A continuación iníciase a reparación coa técnica clásica de herniorrafia ou unha hernioplastia con materialprotésico.

As complicacións máis frecuentes son a infección, hematoma e sangrado da ferida. Inchume e dolor testicular, asícomo lesión do nervio abdominoxenital dando lugar a molestias ou incluso dolor en escroto e raíz da coxa. En rarasocasións pode ser necesaria a exérese do testículo por motivos técnicos. Con pouca frecuencia pódense producir, nopostoperatorio, atrofia e/ou necrose testicular (destrucción do testículo), orquite (inflamación do testículo), quepoden conducir á perda del, recidiva (reaparición) da hernia, fístulas intestinais, tromboses venosas profundas ousuperficiais, embolismo pulmonar e traumatismo de estructuras vasculares.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






53

CIRURXÍA DE RESECCIÓN GÁSTRICA

A cirurxía da resección gástrica está indicada en diversas patoloxías como poden ser: úlceras gástricas ou duodenais,tumoracións malignas ou benignas, etc.

Pode ser necesario resecar só unha pequena porción do estómago, ata en ocasións a totalidade del. Isto dependerádos achados intraoperatorios (que se atopan unha vez iniciada a operación) e poucas veces antes da intervenciónpódese asegurar qué porción se vai resecar.

A intervención realízase baixo anestesia xeral e intubación. Realízase a través dunha incisión (corte) sobre a paredeabdominal, que no postoperatorio pode ser causa de diversas molestias e alteracións da sensibilidade.

Trala intervención deixarase unha sonda nasogástrica (un tubo que, introducido polo nariz, chega ata o estómago),conectada a un sistema de aspiración continua que se levará durante varios días.

A cirurxía gástrica está considerada como unha cirurxía de risco e as súas complicacións acostuman estarrelacionadas co tipo de cirurxía que se vai realizar, a patoloxía e as condicións particulares de cada enfermo.

Ademais das complicacións inherentes a toda intervención cirúrxica maior, as máis frecuentes tras unha cirurxíagástrica son: dehiscencia e fístula anastomótica (abertura da ferida cirúrxica). Fístula intestinal. Abscesointrabdominal, sangrado dixestivo, intrabdominal ou da ferida, recidiva (reaparición) da enfermidade, evisceración,eventración, obstrucción intestinal, infección da ferida, seroma, etc. Intolerancia ó material de sutura, tromboflebitevenosa superficial ou profunda, embolia pulmonar, esplenectomía (extirpación do bazo), pneumonía, derramepleural. Estas complicacións son case sempre controlables.

Tras calquera intervención intrabdominal prodúcense adherencias intestinais que posteriormente poden causar unsíndrome adherencial, chegando incluso a provocar un cadro de obstrucción intestinal.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






54

CIRURXÍA DE RESECCIÓN INTESTINAL

A cirurxía da resección intestinal está indicada en diversas patoloxías do intestino delgado ou groso, como podenser: enfermidades inflamatorias, bridas, oclusións, perforacións, traumatismos, tumores benignos ou malignos,tromboses venosas ou arteriais, malformacións. Indícase esta intervención cando os seus médicos descartaron outrasmedidas terapéuticas.

Pode ser necesario resecar só unha pequena porción do intestino, ata en ocasións a totalidade do intestino groso.Poucas veces antes da operación se sabe con exactitude a cantidade de intestino que cómpre resecar, dependendodos achados intraoperatorios (que se atopan unha vez iniciada a operación). Ás veces cómpre deixar unhacolostomía provisional (ano contranatura ou ano artificial aberto sobre a parede abdominal que se pode pecharposteriormente), aínda que ás veces pode ser xa definitiva.

Para maior seguridade nas anastomoses de colon, cando se poida, procederase previamente á intervención á limpezadel por arrastre, para o que xeralmente se lle colocará unha sonda nasogástrica (un tubo que introducido polo narizchega ata o estómago) polo que pasará unha cantidade variable de soro, que dará lugar a importantes e frecuentesdeposicións diarreicas, que se acostuman acompañar de dores abdominais. Outras veces prepararase cunmedicamento (solución de Bohn) que produce os mesmos efectos ou con diversos enemas de limpeza.

Estas intervencións realízanse baixo anestesia xeral e intubación, a través dunha incisión (corte) abdominal,colocando un separador que pode se-lo causante de molestias postoperatorias. Tras toda intervención intestinaldéixase, a través dun orificio nasal, unha sonda conectada a unha aspiración continua que se levará durante variosdías.

Está considerada como unha cirurxía de elevado risco e as súas complicacións acostuman estar en relación coa maiorou menor amplitude da resección, características da enfermidade e condicións particulares de cada enfermo.

As complicacións máis frecuentes, á parte das inherentes a toda intervención cirúrxica, son: fístula intestinal,dehiscencia de sutura, absceso, alteracións na micción, dificultades para a erección, evisceración, eventración,obstrucción intestinal; sangrado dixestivo, intrabdominal ou da ferida; intolerancia ós puntos de sutura; infección daferida; tromboflebite do sistema venoso superficial ou profundo; embolia pulmonar; esplenectomía; pneumonía;derrame pleural; recidiva da enfermidade.

Estas complicacións son case sempre controladas.

Tras toda intervención intrabdominal prodúcense adherencias intestinais que posteriormente poden causar unsíndrome adherencial, chegando incluso a provocar unha obstrucción intestinal.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






55

CIRURXÍA DA RESECCIÓN RECTAL

A resección rectal está indicada en diversas enfermidades do recto tales como traumatismos, enfermidadesinflamatorias, tumores, benignos ou malignos, etc.

Trala resección, a lonxitude da cal depende da localización e extensión da lesión, nalgunhas ocasións pódense volveruni-los dous extremos intestinais, pero outras veces é necesario deixar unha colostomía (ano contranatura) que podeser provisional ou definitiva.

Esta intervención realízase baixo anestesia xeral e intubación, a través dunha incisión na parede abdominal anterior,colocando un separador abdominal que pode se-lo causante de molestias no postoperatorio.

En ocasións cómpre completa-la resección rectal mediante unha incisión perianal extirpando o ano.

A cirurxía da resección rectal está considerada de alto risco. As súas complicacións máis frecuentes son:

• Infección das feridas operatorias e/ou da cavidade abdominal (absceso)

• Sangrado de ferida, intraabdominal ou dixestivo

• Fallo de sutura e fístula intestinal, obstrucción intestinal

• Retención urinaria e infección fístula uretral, ureteral estenose, ureteral impotencia, infertilidade porexaculación retrógrada

• Tromboflebite do sistema superficial ou profundo, embolia pulmonar, etc.

• Pneumonía, derrame pleural

• Recidiva da enfermidade.

As complicacións da colostomia acostuman ser: necrose, estenose e/ou retracción. Estas complicacións son casesempre controladas.

Tras toda intervención intraabdominal, prodúcense adherencias intestinais, que nun futuro poden dar lugar a unsíndrome adherencial, chegando incluso a producir un cadro de obstrucción intestinal.

Despois da intervención acostúmase deixar unha sonda a través dun orificio nasal e drenaxes intraabdominais e noperiné.

A recuperación acostuma ser progresiva, con diminución da dolor e mellor mobilización, aínda que en ocasións poderestar algunha molestia como entumecimiento ou anestesia da zona da ferida cirúrxica.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






56

GANGLIÓNS

Descrición da enfermidade:

Son os tumores máis frecuentes da man. Consisten en cistes recheos dun líquido mucinoso que derivan de artellos outendóns e localízanse, máis frecuentemente, no pulso, na palma da man e nos dedos. Poden producir deformidades,debilidade do pulso, dor, limitación dos movementos de tendóns ou artellos ou compresión de nervios.

Tratamento:

Recoméndase a cirurxía se non mellora con repouso e infiltracións e produce calquera dos síntomas mencionadospreviamente. Consiste en extirpa-lo ganglión para o cal cómpre anestesia-lo brazo ou antebrazo e a man.

Beneficios do tratamento:

Desaparece o ganglión e os síntomas derivados del, por tanto se a causa da dolor ou outro síntoma non era oganglión, estes poden persistir.

Complicacións máis frecuentes:

Persistencia ou reaparición do ganglión, hematomas, sobreinfeccións, cicatrices inestéticas, inflamación tendinosa ediminución da súa mobilidade, atrapamento ou sección de nervios ou arterias, rixideces ou inestabilidadesarticulares, seccións tendinosas, distrofia da man e deformidades ungueais.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






57

TIROIDECTOMÍA TOTAL OU PARCIAL (OPERACIÓN DE BOCIO)

A tiroidectomía (extirpación da glándula tiroides) realízase fundamentalmente por: compresión da traquea, defectoestético (tamaño moi grande), función excesiva (hipertiroidismo), citoloxía sospeitosa de tumor maligno e/oucrecemento rápido. Realízase a través dunha incisión na parte anterior do pescozo e indícase cando se descartaronoutras alternativas e/ou se hai sospeita de malignidade. É necesaria a anestesia xeral.

O paciente pode necesitar, segundo os casos, unha hemitiroidectomía (extirpación da metade da glándula tiroides),ou unha tiroidectomía total (extirpación de toda a glándula tiroides). Esta decisión en ocasións pódese tomar durantea operación, mediante unha biopsia intraoperatoria, ou pode ser necesario tomala ó cabo duns días cando chegue oresultado anatomo -patolóxico definifivo.

Normalmente a cirurxía non produce complicacións. Se ocorre algunha, as máis frecuentes da hemitiroidectomíason:

1. Parálise da corda vocal, que pode ser pasaxeira ou permanente. Isto produce alteración da voz que poderecuperarse ou non.

2. Cicatriz externa máis ou menos visible.

3. Raramente sangrado da ferida, hematoma (acúmulo de sangue), seroma e/ou infección.

As complicacións da tiroidectomía total son:

1 . Parálise dunha corda vocal, pasaxeira ou permanente, que produce unha alteración da voz total ouparcialmente.

2. Parálise das dúas cordas vocais, o cal produciría asfixia e necesidade dunha traqueotomía (apertura datraquea á pel). A parálise bilateral se é pasaxeira permite o peche da traqueotomía nuns meses; se é permanente podenecesita-la traqueotomía de por vida.

3. Hipocalcemia por alteración das glándulas paratiroides anexas á glándula tiroides, que pode necesitar tomarcalcio e/ou vitamina D de por vida se é permanente.

4. A consecuencia da tiroidectomía total é o hipotiroidismo que require a inxesta de hormona tiroideasubstitutiva, tamén de por vida (isto non é unha complicación, senón unha consecuencia da operación).

5. Cicatriz externa máis ou menos visible.

6. Raramente sangrado da ferida, hematoma (acúmulo de sangue), seroma e/ou infección.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






58

TRATAMENTO CIRÚRXICO DA PANCREATITE CRÓNICA

O obxectivo fundamental do tratamento cirúrxico da pancreatite crónica é trata-la dolor. O feito de que se poidanutilizar diversas técnicas indica que ningunha é uniformemente eficaz. Hai un acordo crecente entre os cirurxiáns enque cada operación debe adaptarse a cada enfermo; polo demais, o ideal é que a intervención alivie a dolor epreserve na medida do posible a función pancreática iso é endócrina.

Os procedementos cirúrxicos actuais conseguen alivia-la dolor, pero non mellora-la función, iso é endócrina,alterados pola enfermidade, nin parecen altera-lo seu curso, de forma que a destrucción glandular segue provocandounha insuficiencia endo e esocrina progresiva.

Pódense empregar diversas técnicas: operacións sobre o aparello biliar e gastrointestinal como: colecistectomía,coledocostomía, coledocoduodenostomía e gastroieiunostomía. sección nerviosa como: vagotomía, esplacnicectomíae ganglionectomía celíaca. Esfinterotomía e esfinteroplastia. Pancreaticoieiunostomía lonxitudinal e lateral,pancreaticoieiunostomía caudal, pancreatectomía distal, pancreaticoduodenectomía, pancreatectomía total.

Calquera destas intervencións realízase con anestesia xeral e intubación. E a través dunha incisión na paredeabdominal anterior que pode ser máis ou menos ampla e que pode ser orixe de molestias no postoperatorio.

No postoperatorio inmediato acostuma ser necesario o uso dunha sonda nasogástrica (un tubo que introducido polonariz chega ata o estómago) conectada a unha aspiración continua. Tamén pode ser necesario deixar unha ou variasdrenaxes intrabdominais para control ou lavados da cavidade abdominal.

Cando se realiza unha técnica derivativa sen resección, se hai unha " masa" pode facerse unha biopsia dela paraestudio anatomopatolóxico.

En calquera momento e realizando calquera das técnicas antes mencionadas pode ser necesaria a extirpación dobazo, xa que pode desgarrarse a súa cápsula nalgunha manobra e o control da hemorraxia pode ser moi complicadose non se extirpa.

Como tras calquera intervención intrabdominal se producirán adherencias intestinais que poden dar lugar, no futuro,a un síndrome adherencial, chegando incluso á obstrucción intestinal.

Todas estas técnicas teñen asociada unha taxa de mortalidade variable, sendo a máis alta a dapancreaticoduodenectomía, que presenta unha mortalidade entre o 7% e o 10%.

Todas estas técnicas cirúrxicas levarán asociadas unha serie de complicacións, como calquera acto cirúrxico e outrasespecíficas da técnica en si. As principais complicacións son: fracaso do tratamento persistindo a dolor, fístulabiliopancreática, infección intrabdominal, dehiscencia de sutura; hemorraxia dixestiva, intrabdominal ou da ferida;obstrucción intestinal; diarrea e mala nutrición, diabetes, alteracións metabólicas, infección da ferida, evisceración eeventración, intolerancia ó material de sutura. Complicacións vasculares como tromboflebite do sistema superficialou profundo, embolismo pulmonar, trombose mesentérica, esplénica ou portal. Complicacións respiratorias comopneumonía, derrame pleural, recidiva da enfermidade.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






59

TRATAMENTO CIRÚRXICO DOS TUMORES PANCREÁTICOS

Desde o punto de vista clínico, os tumores sólidos do páncreas poden diferenciarse en dous grupos: lesións dacabeza e lesións do corpo e cola. As lesións da cabeza acostuman diagnosticarse antes e polo tanto ter un mellorprognóstico cás de corpo e cola. Algúns tumores son grandes e ovais e presentan límites netos; outros penetran nasestructuras veciñas, de tal forma que o páncreas se atopa no interior dunha masa de tecido tumoral, a maior parte dacal se situou fóra do páncreas.

Nos casos de que a patoloxía que presenta o enfermo sexa un pseudociste de páncreas, xeralmente debido a crise depancreatite aguda, e cando se atope indicado o tratamento cirúrxico, este consistirá, xeralmente, na derivacióndixestiva (derivación interna) aínda que en ocasións non se poida realizar nada máis que drenaxe e derivaciónexterna.

O tratamento cirúrxico das neoplasias de cabeza de páncreas é a duodenopancreatectomía cefálica, que consiste naextirpación de parte do estómago, duodeno e cabeza do páncreas cunha reconstrucción que require diversasanastómoses. Esta resección pode ser da totalidade do páncreas.

Se isto non se pode realizar, pode executarse algún tipo de descompresión biliar para alivia-la ictericia (anastomosecolédocoieiunal ou colédocoduodenal ou incluso colecistoenterostomía).

Tamén se pode realizar unha gastroieiunostomía para solventa-la obstrucción duodenal.

Nos casos de localización corporocaudal a técnica que máis correntemente se empregará será a resección do corpo ecola do páncreas con ou sen esplenectomía (extirpación do bazo).

En calquera momento ó longo da realización dalgunha destas técnicas, pode ser necesaria a extirpación do bazo, porrequirimentos técnicos ou por desgarro del na súa mobilización.

Todas estas técnicas realízanse baixo anestesia xeral, e a través dunha incisión na parede abdominal anterior máis oumenos ampla que pode ser causa de molestias postoperatorias.

Nos primeiros días do postoperatorio será necesario portar unha sonda nasogástrica (un tubo que introducido polonariz chega ata o estómago) para evita-la distensión abdominal que se produce trala cirurxía. Tamén é posible que oenfermo teña que levar unhas drenaxes intrabdominais para control postoperatorio.

Estas técnicas non están exentas dunha taxa de mortalidade que no caso da duodenopancreatectomía cefálica podechegar ó 10%.

Todas estas técnicas cirúrxicas levan asociadas unha serie de complicacións, como calquera acto cirúrxico e outrasespecíficas da técnica en si.

As principais complicacións son: fístula biliopancreática ou intestinal por dehiscencia dalgunha sutura; infecciónintrabdominal, hemorraxia dixestiva, intrabdominal ou da ferida; diarrea e mala nutrición, diabetes, alteraciónsmetabólicas, hemorraxia da ferida, infección da ferida, seroma, intolerancia ó material de sutura, evisceración eeventración, obstrucción intestinal, complicacións vasculares como tromboflebite do sistema superficial ouprofundo, embolismo pulmonar, trombose mesentérica, esplénica ou portal, complicacións respiratorias comopneumonía, derrame pleural; recidiva da enfermidade.

Se logo de calquera intervención intrabdominal se producisen adherencias intestinais, no futuro poden dar lugar a unsíndrome adherencial que poden chegar a producirse unha obstrucción intestinal






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






60

CIRURXÍA DA EVENTRACIÓN E HERNIA UMBILICAL

A eventración é debida ó fallo parcial ou total da sutura dunha laparotomía e o seu tratamento cirúrxico estáindicado en casos en que diminúa a calidade de vida ou en casos de urxencia en que se produce un cadro deobstrucción intestinal, con estrangulación ou non dunha asa intestinal. O mesmo se pode dicir da hernia umbilical,que é un defecto na liña media da parede abdominal pero sen cirurxía previa.

Esta intervención indícase despois de que os seus médicos descartaron outras medidas terapéuticas.

O tratamento consiste no simple peche do defecto, pero isto require ás veces un procedemento complicado.

Polo xeral, os mesmos factores que interviñeron na producción da eventración, seguen presentes cando se formula asúa reparación.

Debido á difícil natureza do defecto, ausencia de tecido vigoroso próximo que poida usarse na corrección podepresentarse un novo fallo da parede no postoperatorio.

Para hernias grandes e complicadas pódese chegar a empregar próteses con mallas artificiais de material que non sereabsorba.

A intervención realízase, xeralmente, baixo anestesia xeral e intubación. Trala intervención pode ser necesariodeixar unha sonda, a través do nariz, conectada a unha aspiración continua e que se levará durante varios días.

A cirurxía da eventración e hernia umbilical grande está considerada de risco e as súas complicacións acostumanestar relacionadas co tamaño da dita hernia e a capacidade respiratoria do enfermo, que pode verse diminuída tralareducción dun grande saco herniario.

As complicacións máis frecuentes acostuman se-lo seroma, infección da ferida, necrose da pel. Poden xurdirretencións de secrecións, pneumonías, sangrado da ferida intrabdominal ou incluso sangrado dixestivo; obstrucciónintestinal no postoperatorio inmediato ou tardiamente por adherencias intestinais; infección intrabdominal, fístulasintestinais, embolismo pulmonar, tromboflebite superficial ou profunda, dolor na zona operatoria, alteracións dasensibilidade na zona operatoria, recidiva da eventración. Estas complicacións son case sempre controladas.

A recuperación é progresiva, con diminución da dolor, mellor mobilización, aínda que en ocasións pode permaneceralgunha molestia, como entumecemento na zona da ferida cirúrxica.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






61

CIRURXÍA DA OBESIDADE MÓRBIDA

A obesidade mórbida é unha enfermidade con alta porcentaxe de morbimortalidade, o que fai que algúns enfermosnecesiten tratamento cirúrxico.

Este tratamento cirúrxico está indicado en:

A) Sobrepeso de 45 Kg. sobre o peso ideal ou un índico* de masa corporal superior a 40.

B) Idade de 18 a 45 anos, se ben os límites poden ser máis amplos.

C) Obesidade refractaria ó tratamento médico e cunha antigüidade mínima de 5 anos.

D) Cumprir condicións de protocolo preoperatorio desde o punto de vista cardiolóxico, respiratorio, psiquiátrico,etc.

Esta intervención realízase con anestesia xeral e intubación.

A través dunha incisión abdominal vertical, colocando un separador que nos permite traballar no interior do abdome,pero pode ser causante de molestias postoperatorias.

A técnica consiste en realizar un reservorio gástrico duns 15 c.c. de capacidade, mediante sutura automática e unhasaída gástrica, reforzada con material protésico de l cm.

A cirurxía da obesidade está considerada de risco elevado, debido ás características físicas e anatómicas dospacientes, e as súas complicacións máis frecuentes son: dehiscencia e fístula, fallos de instrumental automático,absceso subfrénico, pneumonía, infección da ferida operatoria, seroma, sangrado intrabdominal ou da ferida,evisceración, esplenectomía, etc. e outras tardías como vómitos, oclusión do estoma, dilatación da bolsa gástrica,inclusión gástrica do anel, colelitiase, eventracións.

Complicacións máis graves, pero de baixa frecuencia, poden presentarse como:

Sepse, trombose do sistema venoso profundo, tromboembolismo pulmonar, hemorraxia dixestiva etc. Incluso fracasoda técnica e polo tanto no acada-los obxectivos buscados.

Estas complicacións acostuman ser case sempre controlables.


A recuperación é progresiva, con diminución da dolor, mellor mobilización, aínda que en ocasións acostumapermanecer algunha molestia como entumecemento na zona da ferida operatoria.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






62

COLECISTECTOMÍA LAPAROSCÓPICA

Hoxe en día a CIRURXÍA da VESÍCULA BILIAR, pódese realizar de dúas formas:

De forma convencional (cirurxía aberta ).

Mediante laparoscopia (cirurxía minimamente invasiva.)

Cada un destes procedementos ten as súas indicacións. Non tódolos pacientes con enfermidades da vesícula podenser intervidos polo método de laparoscopia xa que dentro das indicacións desta técnica está: o tipo de enfermidadee/ou enfermidades asociadas concorrentes no paciente e o criterio do cirurxián que vaia operalo.

A intervención realízase baixo anestesia xeral.

A técnica consiste na extirpación da VESÍCULA BILIAR mediante punción do abdome cunha agulla, a nivel doembigo, introducindo un gas (dióxido carbónico ou CO2), para distende-la parede abdominal e que o cirurxián poidatraballar. Posteriormente métense catro tubos ocos (trócares) a través dos cales se introducen unha serie deinstrumentos, así como una cámara de vídeo mediante a cal o cirurxián controla nunha pantalla tódalas manobras daintervención cirúrxica. A CIRURXÍA LAPAROSCÓPICA da VESÍCULA BILIAR está considerada como unhacirurxía de risco e as súas complicacións, cando as hai, poden estar relacionadas con:

1º A introducción do gas e/ou trócares dentro do abdome: alteracións respiratorias, arritmias, repercusiónscardiocirculatorias, enfisema subcutáneo ou mediastínico, pneumotórax, embolia gasosa, lesión de vasos arteriais ouvenosos, lesión do tubo dixestivo, dolor de ombros.

2º A propia colecistectomía: hemorraxias, lesión da vía biliar, cálculos na vía biliar, abscesos, peritonite.

3º A propia técnica: ás veces no transcurso dunha cirurxía laparoscópica pódense encontrar dificultades de tipotécnico (complicacións da intervención, fallo no instrumental, etc.) que obrigan a continua-la intervención polatécnica convencional ou de cirurxía aberta.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






63

APENDICECTOMÍA

O apéndice é unha pequena porción do intestino groso, localizada a nivel do cego. Cando a saída do apéndice seobstrúe, acumúlanse secrecións no seu interior que condicionan a súa inflamación, chamada apendicite aguda. Seesta inflamación progresa, o apéndice termina por perforarse, xeralizándose a inflamación a todo o abdome, o que secoñece como peritonite.

Os síntomas que acompañan a apendicite son náuseas, vómitos e dolor na zona dereita do abdome.

A apendicectomía é a técnica cirúrxica que se realiza para extirpa-lo apéndice enfermo. A apendicectomía é unprocedemento que se realiza con carácter urxente.

Esta intervención cirúrxica require anestesia xeral.

O tempo de estadía postoperatoria é variable dependendo da gravidade do cadro clínico, sendo polo xeral de 3 a 10días como tempo medio.

As complicacións son máis frecuentes canto máis grave é o cadro e son: absceso de parede abdominal, hemorraxiapostoperatoria, obstrucción intestinal por adherencias intestinais, absceso intrabdominal, esterilidade nas nenas(afectación das trompas); tampouco poden descartarse complicacións letais en casos moi graves.

Na actualidade o único tratamento efectivo da apendicite é cirúrxico.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






64

CISTE DERMOIDE SACROCOSÍXEO

A exérese cirúrxica é o tratamento máis adecuado para intentar solucionar definitivamente o problema do cistedermoide sacrocosíxeo, diminuíndo o risco de que se produzan abscesos repetidos e fistulizacións.

É un procedemento cirúrxico que se realiza baixo anestesia xeral, rexional ou local, e cómpre realizar unha incisióna nivel do óso sacro. Tras iso procédese á exérese do seo pilonidal na súa totalidade. Posteriormente a ferida pódesesuturar (cerrar) ou deixala aberta para a súa cicatrización por segunda intención, que tardará en completarse unhassemanas.

Como en todo postoperatorio, os primeiros días pódese notar dolor na zona operatoria, para o que se deberán tomaranalxésicos e irá cedendo paulatinamente.

As complicacións máis frecuentes son a infección da ferida, sangrado dela, formación de seromas, hematomas, etc.

Cando a ferida se deixa aberta, a total cicatrización pode tardar varias semanas e incluso meses, necesitando curasperiódicas durante este tempo.

Con menos frecuencia pódese producir recidiva do ciste dermoide e a súa fistulización.

En moi raras ocasións pode darse lugar a unha lesión do esfínter anal, ou incluso pódese chegar a seccionalo sealgún traxecto fistuloso o atravesase.

Moito máis infrecuentemente pódese producir unha trombose venosa superficial ou profunda ou embolismopulmonar.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






65

INTERVENCIÓNS DE ESTENOSE DA VÍA BILIAR

As estenoses da vía biliar poden ser debidas a litiase, procesos inflamatorios e tumores malignos ou benignos.

Normalmente a técnica consiste en derivar e/ou se se pode reseca-lo segmento afectado pola estenose, tras unha, ásveces laboriosa disección da vía biliar, nunha zona delicada como é o hilo hepático.

Nalgunha ocasión realízase unha "nova saída" á bile mediante unha anastomose biliodixestiva ou unha derivaciónexterna, mediante tubo de drenaxe.

Isto realízase baixo anestesia xeral e realizando unha ampla incisión abdominal. A cirurxía da vía biliar estáconsiderada de alto risco.

As complicacións específicas desta cirurxía máis frecuentes son: sangrado intraabdominal, fístula biliar, recidiva daestenose, colanxite ascendente, coleccións intraabdominais, abscesos, etc.

Tamén se pode presentar calquera complicación inherente a calquera cirurxía intraabdominal como: síndromeoclusivo (por adherencias), hemorraxia dixestiva, problemas respiratorios (pneumorna, etc.), alteracións da funciónrenal, eventración; evisceración, trombose do sistema venoso profundo, tromboembolismo pulmonar, etc.

Case todas estas complicacións poden ser controlables, aínda que algunha delas pode precisar nova intervencióncirúrxica para a súa solución; o seu prognóstico pode ser incerto.

Trala intervención poden ser necesarios unha ou máis drenaxes intraabdominais que serán retiradas paulatinamente.Así mesmo acostuma ser necesaria unha sonda nasogástrica durante os primeiros días.

Terase dolor na zona da ferida e molestias xerais que irán cedendo no transcurso do postoperatorio.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






66

CIRURXÍA DO BAZO-ESPLENECTOMÍA

O bazo é un órgano abdominal que se atopa no lado esquerdo debaixo das costelas.

As súas funcións principais son: a producción dunha parte das defensas do corpo (función inmune) e a captura e eliminación dascélulas "vellas" ou anormais do sangue (función de filtro).

A esplenectomía é a extirpación do bazo. Sen o bazo, é posible levar unha vida normal a maior parte das veces.

Rompe-lo bazo nun accidente (traumatismo) é a causa máis frecuente de extirpación del.

Tamén se extirpa en enfermidades do sangue nas que está aumentado de tamaño (esplenomegalia). Nos tumores do bazo(benignos ou malignos). Cando existen cistes ou infeccións (abscesos) e noutras ocasións para ve-la extensión dalgunhasenfermidades, en ocasións malignas (estadiaxe).

En caso de non operarse, estas enfermidades seguirán o seu curso e nalgún caso poderían causarlle a morte.

A operación (que acostuma durar entre I N, 2 horas) realízase a través dunha ferida no abdome, colocando un separadorabdominal que nos permite traballar no interior do abdome pero que pode se-lo responsable das molestias dolorosas que seteñen no postoperatorio.

Ó acaba-la operación, o cirurxián, se o cre necesario, pode deixar unha sonda no estómago que sae a través dun dos orificios donariz, así como unha drenaxe no abdome cuberto por unha bolsa ou un apósito. As ditas drenaxes manteranse varios días se épreciso.

A operación realízase baixo anestesia xeral e intubación para respiración asistida (os riscos anestésicos explicarallos o servicio deanestesia). Ó remata-la operación pasará a unha Sala de Reanimación ata que o anestesista considere que está en condicións desubir ó seu cuarto.

A extirpación do bazo é unha intervención de risco e aínda que non acostuman existir complicacións, se as hai, poden ser gravese nalgún caso provoca-la morte.

As complicacións dependen: da propia intervención, da enfermidade causante, da idade e do estado xeral do paciente(enfermidades que padece), etc.

As complicacións intraoperatorias máis frecuentes son: a hemorraxia, xa que o bazo é un órgano moi irrigado (vascularizado). Alesión do colon, estómago ou páncreas dado que estas vísceras están unidas intimamente ó bazo e, en ocasións, é moi difícilseparalas.

No postoperatorio, as complicacións máis frecuentes son:

Propias desta intervención: as fístulas pancreáticas, o aumento do número de plaquetas (trombocitose) e as infeccións xeralizadas(sepse).

Comúns a tódalas intervencións abdominais: a dolor, que se tratará con medicación e diminuirá en 2 ou 3 días, a pneumonía, ainfección da ferida, a infección abdominal (absceso), a hernia da parede abdominal (evisceración ou eventración), atromboflebite e o tromboembolismo pulmonar e a infección no sangue (bacteriemia ou sepais), etc.

O ingreso durará entre 7 e 14 días se non existen complicacións.

Unha vez no seu domicilio poderá levar unha vida normal, sen realizar ningún tipo de dieta, aínda que non poderá realizaresforzos (levantar pesos) durante un mes aproximadamente, poderá lava-la ferida con auga e xabón e non deberá expoñela ó soldurante un ano. A recuperación é progresiva, aínda que en ocasións pode permanecer algunha molestia como entumecimiento ouanestesia na ferida cirúrxica.

Será controlado/a a alta polo seu médico de cabeceira ó que lle remitiremos un informe clínico completo.

Así mesmo, será revisado na consulta externa de cirurxía xeral indicándolle a data da tensión no momento da alta hospitalaria.

No momento actual recoméndanse as revacinacións contra haemophilus, meningococo e neumococo, cada 5 anos. É así mesmoimportante que, se trala alta hospitalaria, presenta febre alta e mal estado xeral deberá acudir ó seu médico de cabeceira o cal oremitirá ó servicio de urxencias do hospital máis próximo se o considera oportuno.

A reincorporación ó traballo acostuma ser entre 1 e 3 meses despois da operación, dependendo de cada caso.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






67

CIRURXÍA DAS HEMORROIDES

As hemorroides son esencialmente varicosidades dos plexos venosos na parede do canal anal e do segmento máisinferior do recto.

Existen diversas técnicas para o seu tratamento cirúrxico: ligadura e escisión, escisión con sutura, dilatación máximade ano e recto inferior.

Estas técnicas realízanse baixo anestesia, xa sexa xeral, rexional ou local.

Nas primeiras horas tras intervención, pode que se lle deixe colocado un tapón intraanal que dará lugar a diversasmolestias e incluso dificultades para ouriñar.

No postoperatorio inmediato precisará, xeralmente, curas con frecuencia e ás veces por un periodo prolongado detempo Así mesmo, pode precisar analxesia durante os primeiros días por presentar dolor ou molestias, sobre todotralas primeiras deposicións.

As complicacións máis frecuentes son:

Sangrado, hematoma, infección con absceso anal e recidiva das hemorroides. Formación de apéndices cutáneos.Formación de fisuras

Máis raramente pode haber unha incontinencia para gases ou incluso para feces, estreiteza anal.

Con moita menor frecuencia pódese observar: trombose venosa profunda e embolismo pulmonar.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






68

CIRURXÍA DA MAMA

Ofrecémoslles unha intervención sobre o peito (mama) que, se é o caso, consistirá en:

.............................................................................................................................................................................................................

porque vostede padece unha enfermidade nese órgano que ten como diagnóstico:

.............................................................................................................................................................................................................

As intervencións sobre a mama consisten basicamente en dous tipos de técnicas (pode ser necesaria só unha ou as dúas e pódensefacer ó mesmo tempo ou en tempos diferentes).

1- Nuns casos a intervención consiste en extirpar unha parte da glándula (ou) ou a glándula na súa totalidade(MASTECTOMÍA).

Esta intervención faise con anestesia local ou xeral segundo sexa máis oportuno en cada caso.

Tras extrae-la zona enferma, a pel sutúrase podendo deixarse en ocasións un tubo (DRENAXE) que extraia pequenos restos desangue con obxecto de que non se acumulen na ferida.

As complicacións propias da intervención son pouco importantes en xeral e consisten en:

infeccións da ferida ou hematomas ("negróns").

2- Noutros casos cómpre completa-la intervención extirpando tódolos ganglios linfáticos da axila máis próxima á mama enferma(LINFADENECTOMÍA), sempre con anestesia xeral. Isto pódese facer pola mesma incisión ou por unha segunda ferida,segundo conveña en cada caso, e obriga sempre a deixar unha DRENAXE no oco da axila, drenaxe que se manterá nopostoperatorio varios días (7-15 como media) para evacua-la linfa que se perde inevitablemente tras toda extirpación de ganglioslinfáticos. A linfadenectomía é unha técnica complexa e delicada que pode producir como principais problemas nopostoperatorio:

a) Infección da ferida operatoria e hematomas baixo a pel .

b) Adormecemento da zona interna do brazo próximo á ferida (moi frecuente e aínda que tende a modificarse co tempo podechegar a ser permanente).

c) Dificultade para levanta-lo brazo próximo á ferida ata a posición de brazos en cruz. Esta dificultade prodúcese tamén a miúdo,pero cuns exercicios sinxelos de rehabilitación conséguese case sempre unha mobilidade normal.

d) Inchume do brazo próximo á ferida (LINFEDEMA) porque a intervención impide a recollida de linfa del. Este inchume é moivariable en intensidade, aumenta ó colga-lo brazo e desaparece na cama. Xeralmente non supón ningún problema para unha vidacompletamente normal, pero en ocasións (sobre todo se necesita asociar radioterapia ó seu tratamento) pode ser importante.

e) En ocasións tras retira-lo tubo de drenaxe acumúlase líquido na axila (linfa) e cómpre evacualo cunha pequena picada na zona.

f) Excepcionalmente produciuse algún caso de lesión dos vasos ou dos nervios que se dirixen ó brazo.

As intervencións sobre a mama están sometidas, por outra parte, ós riscos inherentes a calquera tipo de cirurxía (flebite, trombosevenosa, embolismo pulmonar, pneumonías postoperatorias, infeccións urinarias, reaccións alérxicas ó material empregado -gasas,apósitos, esparadrapos...-) e ós riscos da anestesia (do que o informará con todo detalle o anestesista co que vostede terá ocasiónde falar antes da intervención). Tamén debe vostede saber que neste tipo de cirurxía a posibilidade de morte intra oupostoperatoria existe (como en calquera cirurxía importante) aínda que é baixísima.

No seu caso particular debe tamén ter en conta que o risco da intervención está aumentado polas enfermidades que padeceademais da que provoca a intenvención cirúrxica.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






69

CIRURXÍA DO ESÓFAGO

O esófago é un órgano que serve para transporta-los alimentos e bebidas que se inxiren e que vai desde o pescozo,pasa a través de todo o tórax e se dirixe ó abdome onde desemboca no estómago para seren dixeridos.

A cirurxía deste órgano está indicada en determinadas patoloxías como o refluxo gastroesofáxico (sensación deardor na boca do estómago que se estende ata a garganta despois das comidas), o cal se especificará máis polomiúdo na cirurxía sobre o estómago, alteracións motoras neuromusculares funcionais (dificultade para o transporteda comida e da bebida debido ó mal funcionamento do esófago para realiza-las contraccións necesarias para otranporte alimenticio cara ó estómago). Estenoses benignas do esófago (estreiteces deste órgano que impiden o pasodo alimento). Varices do esófago que producen sangrado abundante en forma de vómitos, a causa más frecuente delaé a cirrose hepática debida ó abuso das bebidas alcohólicas. Tumores benignos, moi raros, e tumores malignos doesófago que son moito máis frecuentes e ó que nos referiremos polo miúdo.

A cirurxía realizada sobre o esófago son operacións consideradas de moi alto risco para a vida do paciente, xa quepola súa situación anatómica a abordaxe deste órgano xeralmente debe realizarse por varias vías, como a través dopescozo, abdome e do tórax. Xeralmente, os pacientes que son aptos para poder realizar esta cirurxía, podendesenvolver unha porcentaxe, nada despreciable, de complicacións xerais, cardiovasculares e respiratorias quepoden causa-la morte do enfermo.

Non a tódolos enfermos, debido á súa situación clínica, mal estado xeral, padecemento de enfermidades cardíacas,pulmonares, etc, é posible sometelos a este tipo de operacións. Xeralmente neste tipo de intervencións cómpre aextirpación parcial ou con máis frecuencia, completa deste órgano, para intentar na medida do posible a curación,aínda que con máis frecuencia soamente logra-la paliación ou alivio dos síntomas que producen estes tumores, omáis frecuente, a imposibilidade de tragar alimentos sólidos e coa progresión da enfermidade tamén de líquidos.Debido á extirpación do esófago, cómpre restaura-la continuidade do tránsito alimenticio con outros órganos como oestómago, colon (intestino groso) ou con menor frecuencia intestino delgado, isto pode dar lugar ó desenvolvementode graves complicacións como hemorraxia, infección da ferida postoperatoria ou máis frecuentemente a dehiscenciaque consiste en que os órganos anteriormente descritos non se unen entre si, o cal produce o escape do alimento através destes.

Malia se efectuaren estas operacións, unha das máis graves realizadas sobre o organismo, debido á extensión eincidencia de complicacións desenvolvidas postoperatoriarnente, ás que nos referimos anteriormente, a porcentaxexeral de curación ós 5 anos dos tumores malignos é menor do 5%, xa que os enfermos que son operados, acoden óespecialista cando o tumor está en fase avanzada; ata tal punto é así que algúns especialistas adoptan o punto de vistade que o obxectivo do tratamento debe ser tan só a paliación, o que usualmente significa o alivio da disfaxia(dificultade para inxerir alimentos).






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






70

EXTRACCIÓN DE CORPOS ESTRAÑOS POR VÍA ENDOSCÓPICA

A endoscopia dixestiva alta ou esofagogastroduodenoscopia consiste na introducción dun endoscopio (sonda ópticaflexible e delgada) a través da boca para realizar un exame visual da mucosa do esófago, estómago e duodeno. Através do endoscopio pódense extraer obxectos que se tragasen (espiñas de peixe, ósos, pilas, etc.) ou desobstruí-loesófago de impactacións alimenticias.

O médico e a enfermeira explicaranlle o proceso e responderán ás súas preguntas. Dígalles se foi sometido a algunhaoutra exploración endoscópica con anterioridade ou se tivo alerxia a medicamentos ou substancias de contraste. Teráque quita-los lentes e dentaduras postizas.

Aplicaráselle un anestésico local na garganta para reduci-la súa sensibilidade e, en ocasións, adminístrase algúnmedicamento en vea para deixalo somnolento e relaxado. Será colocado sobre o lado esquerdo e seralle introducidoo endoscopio na garganta. Non lle impedirá respirar nin sentirá dolor e terá unha protección nos dentes. Esta probadura entre 10 e 30 minutos.

Despois da endoscopia é posible que note a garganta entumecida e algunha molestia. Non debe intentar comer ninbeber nada ata que poida tragar (aproximadamente 15 minutos). A continuación pode come-la súa dieta habitual, amenos que se lle indique o contrario. É posible que note gases debido ó aire que se lle insuflou co endoscopio, peroas molestias desaparecerán rapidamente.

RISCOS:

• A endoscopia, en ocasións, pode presentar complicacións que vostede debe coñecer:

• Reacción ós fármacos administrados. Se se administran sedantes, pode producirse unha sedación excesiva eincluso hipotensión e parada cardiorrespiratoria.

• Perforación do esófago, estómago ou duodeno e hemorraxias.

• Aspiración pulmonar do contido gástrico.

• Flebite no lugar da punción venosa.

Estas complicacións son raras, pero poden se-lo suficientemente importantes como para requirir un tratamentourxente, incluso unha operación.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






71

CIRURXÍA LAPAROSCÓPICA

É unha intervención cirúrxica que permite a visualización e exploración de toda a cavidade abdominal, ademais daactuación sobre as estructuras nela contidas (a extirpación dun órgano ou a obtención, para a súa análise, de mostraspara tina biopsia ou citoloxía).

Realízase mediante a introducción dun endoscopio ríxido (unha lente e unha cámara); o obxectivo que persegue éevitar unha ferida laparotómica para diminuí-las complicacións cirúrxicas, acurta-lo período de recuperación ereduci-las secuelas.

Esixe anestesia e a creación dun pneumoperitoneo (introducir gas no abdome).

Para iso realízase unha incisión por encima ou por debaixo do embigo, despois introdúcese unha microcámaraconectada a un monitor de T.V. que permite ve-los órganos intraabdominais e a realización de incisións necesarias(entre 2 e 5) para introducir material cirúrxico co fin de realiza-la intervención.

Ó final da intervención pode ser necesario ampliar algunha delas para extrae-lo órgano extirpado, non estandoexenta de complicacións, xeralmente leves, como o hematoma de parede e a insuflación peritoneal.

Aínda que raras, en ocasións, xa sexa polos achados ou ben por complicacións severas, cómpre realizar unhalaparotomía convencional (aberta) para a súa solución e serían:

Lesións vasculares-hemorráxica.

Lesión intestinal.

Lesión urinaria.

Peritonite.

Obstrucción intestinal.

Anatomía anormal.

Presencia de numerosas adherencias.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






72

CIRURXÍA INFANTIL

73

CIRCUNCISIÓN

A fimose é un estreitamento da pel prepucial que impide a saída do glande ó seu través dificultando o seu aseo e cotempo, a correcta realización da función sexual do home adulto. A súa corrección cirúrxica coñécese comocircuncisión, e consiste en recorta-la pel prepucial sobrante. Se a fimose é leve, é suficiente con realizar un cortelonxitudinal sobre o anel de pel prepucial, sen necesidade de face-la resección (extirpación) total do prepucio.

Como norma xeral, utilízase sutura reabsorbible, polo que non é necesario retira-los puntos.

A idade de realización é variable, aínda que se recomenda por enriba dos 3 anos.

Este tipo de intervención realízase, ben con anestesia xeral, ben con anestesia local, segundo a idade e colaboracióndo neno.

As complicacións cirúrxicas son escasas, sendo as máis frecuentes, o edema prepucial, hematoma, sangradopostoperatorio, lesión uretral, formación de granulomas, necrose do glande, etc. Nas primeras horas dopostoperatorio, o rapaz pode notar dificultade para ouriñar, que cede con analxésicos.

O tempo de hospitalización é de 3 días.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






74

CIRURXÍA DA HIDÁTIDE TESTICULAR

A torsión e subseguinte isquemia e infarto dun apéndice testicular (HIDÁTIDE TESTICULAR DE MORGAGNI),aparece como un proceso non urxente, que pode, nalgúns casos, evolucionar cara á curación espontánea en variosdías. Maniféstase en forma de arrubiamento e dolor, máis acusado no polo superior do testículo afecto.

A extirpación cirúrxica realízase mediante unha pequeña incisión na bolsa escrotal correspondente; vai seguida dacuración. Alternativamente, pódese optar polo repouso absoluto e o tratamento con antinflamatorios cando ossíntomas e signos son mínimos. En ocasións, cómpre realizar unha intervención exploratoria para descartar torsióndo pedículo vascular do testículo.

Este procedimiento realízase baixo anestesia xeral.

A estadía media varía segundo o tratamento entre 3 e 7 días.

As complicacións máis frecuentes poden ser: infección ou hemorraxia da ferida cirúrxica, lesión testicular, hidrocelereactivo (líquido peritesticular).






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






75

IMPLANTACIÓN DE PRÓTESE TESTICULAR

En casos de ausencia dun ou ambos testes (monorquia / anorquia), confirmado o diagnóstico na exploracióncirúrxica, recoméndase a implantación dunha prótese testicular, a cal consiste nunha bolsa de xel de silicona queimita o tamaño, a forma e a consistencia do teste normal.

A intervención consiste nunha incisión na rexión inguinal e a través dela a colocación da dita prótese. O tamaño daprótese será de acordo ó desenvolvemento da bolsa escrotal e á idade do rapaz. Requirirá o recambio por un tamañosuperior en idade prepuberal e na adulta.


As complicacións máis frecuentes son a hemorraxia, a infección e o rexeitamento da prótese. Ata hoxe non secoñecen reaccións adversas dos tecidos (conectivopatías).

O tempo de estadía media postoperatoria é de 3 días.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






76

CIRURXÍA DO HIPOSPADIAS

O hipospadias é unha malformación da uretra masculina que consiste nun defecto de posición do meato uretral,quedando fóra da súa posición anatómica. A maior distancia entre a posición normal e a real, maior gravidade.Ademais deste defecto, o pene acostuma presentar unha incurvación coñecida como "chorda" e que tamén debe sercorrixida para garanti-la función sexual normal na idade adulta.

A idade de intervención cirúrxica depende do tipo de defecto e do tamaño do pene, procurando sempre a súarealización antes da idade escolar.

A uretroplastia é o nome xenérico das diversas técnicas que se realizan para a corrección dos hipospadias.

Estas intervencións realízanse baixo anestesia xeral. Acostuman requiri-la sondaxe da uretra durante un tempovariable segundo a complexidade da técnica.

A estadía media varía entre 3 e 7 días.

As complicacións máis frecuentes son hemorraxia postcirúrxica, perda do colgallo uretral, fístulas uretrais, estenosede meato, infección da ferida cirúrxica, necrose do pene, etc.

Segundo a complexidade do defecto uretral pode ser necesaria a realización de técnicas en varios tempos, deixandoun periodo de recuperación entre eles.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






77

PIELOPLASTIA

A pieloplastia é unha intervención cirúrxica que ten como finalidade resolve-la estenose ou estreiteza pielo-ureteral,é dicir, na zona pola que a ouriña sae do ril cara ó uréter. Cando esta zona está estenosada (estreita) a urinaproducida polo ril ten gran dificultade para saír, provocando dolor, infección, dilatación renal e perda progresiva dafunción do ril.

Esta intervención precisa de anestesia xeral e realízase abordando o ril cunha incisión a nivel ou por debaixo dascostelas. Unha vez localizada a zona estreita, extírpase e vólvese uni-la pelvis renal co uréter remodelando esta zonapara evitar que volva pechar.

Na intervención deixaremos un catéter de fino calibre dentro do uréter (que vai desde o ril á vexiga co fin dunhaadecuada cicatrización da zona operada). O dito catéter permanecerá nesta posición durante 1-2 meses, sendoextraído posteriormente e sen necesidade de operación, mediante endoscopia, en réxime ambulante.

Tras unha estadía na unidade de reanimación de 4-8 horas o paciente pasa á planta, onde segue un postoperatoriodunha semana aproximadamente.

As posibles complicacións son hemorraxia, a cal raramente precisa transfusión sanguínea, fístula urinaria,xeralmente resólvese soa, noutras ocasións, raras, é necesaria reintervención e infección da ferida cirúrxica. Outrascomplicacións a máis longo prazo poden se-la reaparición da estenose e atrofia do ril.

Opcións: endopielotomía percutánea. Endopielotomía retrógrada.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






78

VARICOCELECTOMÍA

Coñécese como varicocele unha dilatación das veas que saen do testículo, apreciándose por enriba del como unhatumoración branda, non dolorosa, que pode modificarse ó deitarse. Case sempre afecta ó testículo esquerdo. Odiagnóstico faise, polo regular, debido ó aumento do hemiescroto correspondente, sensación de pesadez, disposiciónmáis baixa e horizontalización do teste. Acostuma diagnosticarse na idade prepuberal. A súa causa parece estar enrelación con dificultades á drenaxe venosa (disposición anatómica, tumores, etc.).

O procedemento cirúrxico consiste en ligar e secciona-las veas que saen do testículo, mediante unha incisión que serealiza en rexión inguinal alta.

Esta intervención realízase baixo anestesia xeral.

A estadía media é de 1 a 3 días.

As complicacións poden ser: hemorraxia, infección da ferida, atrofia testicular e recidiva. Todas son de infrecuentepresentación.

Outras opcións de tratamento son: embolización, escleroterapia e microcirurxía.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






79

ORQUIDOPEXIA

Chámase criptorquidia á ausencia de testes na bolsa escrotal, ben espontaneamente ou ben a pesar das manobrasexploratorias. Hai que distinguila do teste en ascensor, que si pode ser baixado á bolsa manualmente, non precisandoser intervido.

A orquidopexia é o procedemento cirúrxico que se realiza para logra-lo descenso dos testes criptorquídicos.Accédese á rexión inguinal, podendo encontra-lo teste a calquera nivel do canal inguinal ou incluso noretroperitoneo. En ocasións non se obxectiva a presencia do testículo, podendo ser necesaria a realización dunhalaparoscopia para confirma-lo diagnóstico de monorquia (ausencia do testículo). O teste descendido fixarase á bolsaescrotal para impedi-lo seu ascenso. Se a criptorquidia é bilateral realizarase en dous tempos. En caso deinexistencia do testículo recoméndase a implantación dunha prótese testicular adaptada á idade do neno.

A idade de realización é a partir dos 2 anos, e non deberá demorarse para evitar lesións irreversibles ó teste.

Esta intervención require anestesia xeral.

O tempo de hospitalización é de 4 a 7 días. Requirindo repouso absoluto.

As complicacións son escasas sendo as máis frecuentes o sangrado postcirúrxico, a infección da ferida, orexeitamento da sutura, hipoplasia ou atrofia testicular, recidiva, etc.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






80

CIRURXÍA DO ESCROTO AGUDO

Denomínase ESCROTO AGUDO a presentación brusca dun proceso doloroso e doutros signos inflamatorios, comoenrubiamento e edema progresivo, na bolsa escrotal. Débese, fundamentalmente, á torsión do cordón espermático,intravaxinal ou extravaxinal ou dun dos apéndices do testículo (Hidátides). As causas son descoñecidas, aínda queinflúen factores anatómicos. En raras ocasións se debe a unha estrangulación herniaria con perforación intestinal.

No caso de que a torsión afecte o cordón, a vitalidade do testículo está moi comprometida polo que a reparacióndebe facerse o antes posible.

Esta intervención require anestesia xeral.

A intervención cirúrxica realízase por vía inguinal ou escrotal, mediante unha incisión que facilite a exploración dotestículo, a súa desrotación e a recuperación da circulación sanguínea se os procesos isquémicos o permiten. Nestescasos fixaríase o teste para evitar novos episodios de torsión.

En casos de inviabilidade do testículo, débese proceder á súa extirpación (ORQUIECTOMIA) e propoñer, nunfuturo, a implantación dunha prótese testicular. Igualmente, se as circunstancias intraabdominaislocais o permiten,procederase a fixa-lo teste contralateral para evita-la súa posible torsión.

A estadía media varía segundo a gravidade do cadro entre 3 e 7 días.

As complicacións máis frecuentes son hemorraxia e/ou infección da ferida cirúrxica, atrofia testicular, perda dotestículo isquémico, etc.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






81

CIRURXÍA DO LABIO LEPORINO

O LABIO LEPORINO é unha malformación conxénita consistente nun defecto de fusión dun ou ámbolos labios, anivel da liña media, coa premaxila (porción central do labio). Nos casos máis graves acompáñase dun defecto defusión do padal.

Hai varias técnicas para a corrección cirúrxica deste defecto, agrupándose todas baixo o nome deQUEILOPLASTIA. A complexidade das ditas técnicas vai parella á complexidade do defecto do labio. En ocasiónsrequírense varias intervencións cirúrxicas correctoras que se realizarán en determinados prazos.

A idade de realización destas técnicas varía segundo o tipo de defecto entre o 1° e 3° mes de vida.

Estes procedementos requiren anestesia xeral.

A estadía media varía entre 5 e 8 días, requirindo dun ingreso na UCI pediátrica nos 2-3 primeiros días dopostoperatorio.

As complicacións máis frecuentes poden ser: hemorraxia ou infección da ferida cirúrxica, dehiscencia de sutura,necrose dos colgallos, secuela antiestéticas do labio ou á nasal, etc.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






82

CIRURXÍA DA FISURA PALATINA

A FISURA PALATINA é unha malformación conxénita consistente nun defecto de fusión na liña media do padalbrando do padal duro ou de ambos. En ocasións acompáñase da presencia de labio leporino.

A técnica cirúrxica para a corrección deste defecto denomínase URANORRAFIA (padal duro) ouESTAFILORRAFIA (padal brando). Se o defecto é moi grande, pode ser necesaria a realización de variasintervencións.

A idade de realización destas correccións é dos 18 meses para o peche do padal brando e os 4 anos para o peche dopadal duro, podendo en ocasións moi especiais realiza-lo peche primario de ambos defectos ós 2 anos.

Estes procedementos requiren de anestesia xeral.

A estadía media varía entre 5 e 8 días, requirindo dun ingreso na UCI pediátrica nos 2-3 primeiros días dopostoperatorio.

As complicacións máis frecuentes poden ser: hemorraxia ou infección da ferida cirúrxica, a aparición de fístulas,necrose dos colgallos, etc.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






83

CIRURXÍA DA HIDROCEFALIA

A hidrocefalia é unha alteración da producción e/ou reabsorción do líquido cefalorraquídeo (LCR) a nivel cerebral.Frecuentemente asóciase a unha obstrucción conxénita ou adquirida nas vías de producción e distribución dolíquido. Asóciase a defectos da medula espinal (mielomeningocele). Isto tradúcese nun aumento do LCR a nivelventricular que causa hipertensión intracraneal con grave repercusión sobre o cerebro.

A sintomatoloxía consiste fundamentalmente en: aumento do perímetro cefálico por encima do valor stándard, ennenos pequenos e a aparición de datos de hipertensión intracraneal (vómitos, irritación ou somnolencia, cefalea, etc.), sendo estes de maior gravidade en nenos maiores, chegando en ocasións ó estado de coma.

O procedemento cirúrxico consiste na implantación dun sistema de drenaxe de LCR desde o cerebro á cavidadeabdominal. Para iso realízase unha incisión retroauricular, cunha mínima craneotomía, para a colocación dun catéterno ventrículo dilatado. Este conéctase baixo a pel a unha válvula reguladora de presión, que á súa vez é continuadapor outro catéter que discorre por debaixo da pel do pescozo, tórax e abdome, ata penetrar, a través dunha incisión,dentro do mismo. Ó longo do crecemento do neno, prevese o alongamento do sistema e/ou revisións del.

Este procedemento realízase baixo anestesia xeral.

As complicacións máis frecuentes son: hematomas subcutáneos, hemorraxias intraventriculares, infección da feridacirúrxica ou do sistema valvular, meningoencefalite, peritonite, obstrucción da drenaxe do LCR, etc. Estascomplicacións van desde leves a moi graves.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






84

CIRURXÍA DO CISTE TIROGLOSO

O ciste tirogloso é a persistencia de restos embrionarios do desenvolvemento do pescozo, en relación coa formacióndo tiroides, o óso hioides e a lingua. Diagnostícase pola presencia dunha tumoración a nivel da parte anterior esuperior do pescozo. Debido á súa conexión coa base da lingua, é posible a súa infección como complicación máisfrecuente, en forma de abscesos que poden fistulizarse.

A intervención recoméndase, a ser posible antes de que ocorra a infección del, xa que de producirse, complicaextraordinariamente a súa extirpación.

O procedemento cirúrxico consiste en extirpar tódolos restos que van desde a pel ata a base da lingua incluíndo ocorpo do óso hioides. Acostuma deixarse unha drenaxe do leito operatorio durante 2-3 días.


As complicacións máis frecuentes son sangrado, infección da ferida operatoria, lesión traqueal, lesión do tiroides,edema do pescozo e recidiva do ciste.

A estadía media postoperatoria é de 3 a 5 días segundo a evolución.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






85

CIRURXÍA DA HERNIA INGUINAL

A hernia inguinal prodúcese pola persistencia dunha comunicación entre a cavidade abdominal e o escroto, quepermite a saída do contido abdominal por un saco herniario (conducto peritoneovaxinal) a través do anel inguinal,cara á ingua e o escroto (nos homes) o os labios maiores (nas mulleres). A intervención cirúrxica consiste en accederá rexión inguinal a través dunha incisión na pel e extirpa-lo saco herniario.

En nenos menores de 2 anos, e segundo o criterio do cirurxián, pódese explora-lo lado contralateral se hai sospeitade asociación herniaria. Como norma xeral utilízase unha sutura reabsorbible, polo que non é necesario retira-lospuntos de sutura, que caen de seu no prazo dunha semana a 10 días.

A herniotomía debe de realizarse tan pronto se diagnosticou a presencia dunha hernia, e aínda que non adoita serunha urxencia vital, non debe demorarse a intervención por causas non xustificadas modicamente. Debido ó tipo deintervención, este procedemento realízase baixo anestesia xeral. Como toda práctica médica, non está exenta deriscos ou complicacións, comezando polos derivados da anestesia xeral.

As complicacións son escasas, aínda que as máis frecuentes poden ser: sangrado poscirúrxico, hematoma escrotal,infección da ferida operatoria, granuloma de rexeitamento á sutura, reproducción da hernia. En xeral, estascomplicacións resólvense nun prazo razoable de tempo.

Como normal xeral, a estadía media é duns 3 días. Nas primeiras horas do postoperatorio o neno pode ter molestiasna ferida, que adoitan ceder coa toma de analxésicos.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






86

CIRURXÍA MAXILOFACIAL

87

CIRURXÍA ORAL

A cirurxía oral realízase para resolver determinados problemas da cavidade oral, tales como: extracción de pezasdentarias ou restos apicais incluídos, fenestración ou tracción de dentes retidos, plastia de freos labiais, extirpaciónde cistes maxilares e pequenos tumores destes ou do resto da cavidade oral, implantes dentarios e cirurxíapreprotésica fundamentalmente. A intervención pode realizarse con anestesia xeral ou local (cos riscos inherentes aelas) e que os fármacos utilizados poden producir determinadas alteracións do nivel de conciencia, polo que nonpoderá realizar determinadas actividades inmediatamente, tales como conducir un vehículo. Todos estesprocedementos supoñen un beneficio indubidable; sen embargo non están exentos de complicacións, algunhas delasinevitables, tales como:

Alerxia ó anestésico ou outro medicamento utilizado antes, durante ou despois da cirurxía.

• Hematoma e edema da rexión.

• Hemorraxia postoperatoria.

• Dehiscencia da sutura.

• Dano de dentes adxacentes.

• Hipoestesia ou anestesia do nervio dentario inferior (temporal ou definitiva).

• Hipoestesia ou anestesia do nervio lingual (temporal ou definitiva).

• Hipoestesia ou anestesia do nervio infraorbitario (temporal ou definitiva).

• Infección postoperatoria.

• Osteíte.

• Sinusite.

• Comunicación oronasal e/ou orosinusal.

• Fracturas óseas.

• Rotura de instrumentos.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






88

CIRURXÍA DA ARTICULACIÓN TÉMPOROMANDIBULAR

A función dunha das dúas articulacións témporomandibulares está limitada ou comprometida e/ou a dor pode sersecundaria a un número de procesos posibles que inclúen: traumatismo, maloclusión, desprazamento do discoarticular, artrose, artrite, defecto conxénito ou tumor.

A cirurxía que se vai realizar é un procedemento exploratorio e o tratamento definitivo estará baseado nos achadosencontrados nela.

O tratamento cirúrxico pode se-la reparación ou extirpación do menisco, colocación dun enxerto ou implante, ouartoplastia (regularización das superficies óseas).

Na maioría dos casos, o procedemento precisa anestesia xeral, co risco inherente a ela.

Malia os posibles beneficios da cirurxía, con melloría da dor, aumento da apertura bucal, desaparición dos estalos,etc, non está exenta de complicacións, entre as que podemos incluír e non en forma exhaustiva as seguintes:

Dor postoperatoria (despois da operación).

Hemorraxia intra ou postoperatoria (durante ou despois da operación).

Infección local postoperatoria.

Problemas de oído, que inclúen inflamación e/ou infección do oído interno, medio ou da membrana do tímpano,resultante nunha perda parcial ou total, transitoria ou permanente da audición ou problemas de equilibrio.

Zunidos de oído.

Hematoma, inflamación ou infección da glándula parótida ou estructuras adxacentes.

Paresia ou parálise (temporal ou permanente) do nervio facial.

Alteracións da sensibilidade de áreas faciais ou orais.

Cicatriz inestética.

Empeoramento da sintomatoloxía ou da función articular.

Adherencias, cambios dexenerativos o anquilose da articulación.

Maloclusión dental postoperatoria.

Rotura de instrumentos.

Poden ser necesarios unha serie de tratamentos postoperatorios, tales como: fisioterapia, colocación dunha férulaentre os dentes, reconstruccións dentarias, ortodoncia, cirurxía ortognática, cirurxía adicional reconstructiva daarticulación, que inclúa extirpación do implante e/ou substitución, e reconstrucción total da articulación.

Eu entendo que non hai garantía dada para a corrección dos meus síntomas subxectivos e/ou achados físicosobxectivos.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






89

ARTROSCOPIA DA ARTICULACIÓN TEMPOROMANDIBULAR

A artroscopia da articulación temporomandibular pode ser un método diagnóstico e terapéutico. Con el visualízansegran parte das estructuras intrarticulares e pódense realizar unha serie de técnicas que nun alto número de casosmelloran a sintomatoloxía que se presenta. Nalgunhas ocasións cómpre realizar unha intervención complementaria,que consiste en “abri-la articulación”, para reconstruíla.

Malia os posibles beneficios da artroscopia, con melloría da dor, aumento da apertura bucal, desaparición dosestalos, etc, non está exenta de complicacións, entre as que podemos incluír, e non de forma exhaustiva, asseguintes:

- Dor postoperatoria (despois da operación).

- Hemorraxia intra ou postoperatoria (durante ou despois da operación) que poida facer necesaria unha“cirurxía aberta” para conte-la hemorraxia.

- Infección local postoperatoria.

- Problemas de oído, que inclúen inflamación e/ou infección do oído interno, medio ou da membrana dotímpano, resultante nunha perda parcial ou total, transitoria ou permanente da audición ou problemas deequilibrio.

- Zunidos de oído.

- Hematoma, inflamación ou infección da glándula parótida ou estructuras adxacentes.

- Paresia ou parálise (temporal ou permanente) do nervio facial.

- Alteracións da sensibilidade de áreas faciais ou orais.

- Empeoramento da sintomatoloxía que require repetición da artroscopia ou “cirurxía aberta”.

- Adherencias, cambios dexenerativos ou anquilose postartroscopia da articulación.

- Rotura de instrumentos.

- Maloclusión dental postoperatoria.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






90

CIRURXÍA ORTOGNÁTICA OU DAS DEFORMIDADES DENTOFACIAIS

A cirurxía ortognática realízase para corrixi-la posición dos meus maxilares e non os dentes individualmente, coaconseguinte mellora do aspecto estético e/ou funcional. Realízase mediante osteotomías (cortes), nos ósos maxilarese a súa posterior recolocación na posición adecuada e frecuentemente fixación con osteosíntese. Eu entendo que otratamento ortodóncico adoita ser requirido antes e despois da cirurxía. Adicionalmente, restauracións dentais,periodoncia (tratamento das enxivas) e tratamento endodóncico pode ser necesario postoperatoriamente.

Na maioría dos casos, esta cirurxía realízase con anestesia xeral (cos riscos inherentes a ela), e pode ser necesario ouso de transfusións (podendo derivarse reaccións e infeccións específicas).

As complicacións desta cirurxía poden incluír e non en forma exhaustiva:

- Hematoma e edema postoperatorio (despois da operación).

- Hemorraxia intra ou postoperatoria (durante ou despois da operación).

- Infección postoperatoria e mesmo osteomielite.

- Dor postoperatoria.

- Hipoestesia ou anestesia dos labios, queixo, meixela, nariz, enxiva, lingua, dentes ou padal. Parcial outotal, temporal ou permanente.

- Paresia ou parálise (transitoria ou permanente) do nervio facial.

- Os dentes próximos á cirurxía poden resultar danados e requirir tratamento e mesmo a extracción.

- Mala unión dos fraººgmentos óseos.

- Recidiva (recaída) total ou parcial da deformidade.

- Sinusite, comunicación oronasal e/ou orosinusal.

- Deformidade do tabique nasal ou do nariz.

- Non cumprimento das expectativas estéticas e/ou cambios emocionais reactivos ós cambios faciais.

- En caso de incisións extraorais pódense producir cicatrices inestéticas.

- Rotura de instrumentos.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






91

CIRURXÍA DOS TRAUMATISMOS FACIAIS

Sufrín un traumatismo con afectación dalgunha parte do esqueleto cráneomaxilofacial e/ou das partes brandas da cara e opescozo; así mesmo, puiden sufrir lesións noutras partes do organismo que compliquen e/ou dilaten o tratamento. O traumatismopuido afecta-lo tercio superior, medio ou inferior da cara ou, o que ocorre con máis frecuencia, unha combinación deles,dependendo as lesións e futuras secuelas do territorio afectado.

Os traumatismos maxilofaciais producen alteracións estéticas e/ou funcionais tales como alteracións da motilidade ocular,cambios na oclusión maxilar, limitacións para abri-la boca, e dificultade respiratoria nasal. Así mesmo, poden producir lesiónsnalgúns casos irreversibles dos vasos cervicais e faciais, nervios motores e sensitivos e órganos sensoriais localizados na cara e opescozo. As feridas cutáneas cervicais e faciais tamén poden producir alteracións estéticas e/ou funcionais.

Os procedementos cirúrxicos para a corrección do traumatismo inclúen abordaxes deste intra e/ou extraorais, emprego dematerial de osteosíntese para fixa-la fractura e emprego de enxertos propios, de banco de tecido ou artificiais.

Na maioría dos casos, o acto operatorio precisa anestesia xeral, cos riscos inherentes a ela. Entendo que estes procedementosintentan corrixi-las lesións producidas polo traumatismo e que o meu aspecto exterior dificilmente será igual ca antes, e quepoden producirse secuelas derivadas do traumatismo e/ou da intervención cirúrxica recibida, podendo necesitarse tratamentosposteriores. Algúns problemas dos que presento, só van resolverse en forma parcial en relación coa intensidade e afectación dotraumatismo.

As complicacións dos tratamentos dos traumatismos maxilofaciais son múltiples, debido á amplitude e complexidade da área queabarcan e dependerán da zona afectada, podendo incluír e non de forma exhaustiva:

• Hematomas e edemas postoperatorios (despois da operación).

• Alteracións da sensibilidade dalgunha zona da cara (parcial ou total).

• Alteracións da agudeza visual, audición, fonación, sentido do gusto e percepción dos olores, mesmo perda total dalgúndeles.

• Alteracións da motilidade ocular, que orixina visión dobre.

• Alteracións da función respiratoria nasal.

• Deformidades dos ósos faciais.

• Alteracións da oclusión dentaria.

• Alteracións da articulación da mandíbula con dor e/ou estalos, ou cambios da oclusión maxilar.

• Falta de unión ósea.

• Infección e/ou osteomielite.

• Rexeitamento ó material de osteosíntese e/ou ós enxertos colocados.

• Xinxivite e/ou problemas dentarios, mesmo perda dos dentes.

• Comunicación oronasal e/ou orosinusal.

• Cicatrices inestéticas.







de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






92

CIRURXÍA DAS GLÁNDULAS SALIVAIS

A cirurxía das glándulas salivais vai dirixida a tratar tumores benignos e malignos, litiase das glándulas, procesosinfecciosos e traumatismos destas.

As glándulas salivais divídense en maiores (parótida, submaxilar e sublingual) e menores, distribuídas por toda acavidade oral. A cirurxía da glándula parótida está intimamente condicionada pola complexidade anatómica destarexión da cara e moi especificamente pola súa relación co nervio facial. A glándula submaxilar atópase nocompartimento cervical submandibular e está relacionada, entre outras estructuras, coa rama marxinal do nerviofacial e co nervio lingual e hipogloso. A glándula sublingual está localizada no solo da boca e relacionada, ademaisdoutros elementos, co nervio sublingual e o conducto excretor da glándula submaxilar.

Na maioría dos casos o acto operatorio precisa anestesia xeral, co risco inherente asociado a ela.

Dependendo da glándula afectada, pódense presentar unha serie de complicacións e secuelas postoperatorias,algunhas delas habituais e/ou inevitables, que inclúen entre outras:

Efectos adversos dos anestésicos utilizados ou outro medicamento.

• Hematoma e edema postoperatorio (despois da operación).

• Hemorraxia postoperatoria.

• Cicatrices externas en ocasións inestéticas.

• Afundimento de maior o menor grao da zona operatoria.

• Hipoestesia ou anestesia da zona operatoria.

• Infeccións postoperatorias.

• Paresia dalgunha ou tódalas ramas do nervio facial.

• Parálise parcial ou total do nervio facial.

• Hipoestesia ou anestesia do nervio lingual.

• Paresia ou parálise do nervio hipogloso.

• Fístulas salivais.

• Sudoración da cara ó comer.

• Hiposialia.







de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






93

CIRURXÍA ONCOLÓXICA DE CAVIDADE BUCAL, CARA E PESCOZO

As tumoracións que afectan a cara nas súas diversas estructuras (boca, nariz, fosas nasais, seos, órbitas), poden serbenignas ou malignas. As benignas poden producir invasión local, pero non dan metástase nos ganglios do pescozonin no resto do organismo, ó contrario das malignas.

A cirurxía é o tratamento habitual das lesións benignas. Segundo o tamaño delas, o tratamento cirúrxico pode afectarás estructuras veciñas, para eliminalas como marxe de seguridade ou para reconstruí-lo defecto cirúrxico.

Para as tumoracións malignas, existen tres tipos de tratamento, con frecuencia utilizados en forma combinada; estesson: a cirurxía, a radioterapia e a quimioterapia.

A cirurxía nestas lesións malignas consiste en extirpa-la zona afectada con amplas marxes de seguridade, incluíndoasí unha parte importante de tecido san. Ademais en ocasións, de forma preventiva ou curativa, é necesario facerunha limpeza dos ganglios do pescozo. Consegue soa ou asociada con outros tratamentos un importante número decuracións.

Para intentar reconstruí-los tecidos eliminados: pel, mucosas, músculos, nervios, ósos, etc, cómpre utilizar técnicascomplexas de reconstrucción, en ocasións microcirúrxicas e emprego de enxertos: do propio paciente, do banco detecido ou artificiais, producíndose a pesar de todo alteracións estéticas e/ou funcionais e perda parcial ou total deórganos sensoriais.

Polo tanto, é unha cirurxía longa e delicada que se fai na maioría dos casos con anestesia xeral, pode incluí-lo uso detraqueostomía, xeralmente temporal, transfusións de sangue e hemoderivados (podendo derivarse reaccións ouinfeccións específicas), permanencia postoperatoria inmediata na UCI, e dispositivos especiais para alimenta-lopaciente ata que poida facelo por el mesmo. En ocasións, son necesarias cirurxías posteriores: como reconstruccióndiferida, para corrixir secuelas, o para tratar recidivas do tumor.

O tratamento dos tumores malignos de cabeza e pescozo non está libre de complicacións, tales como: infeccións,seromas, hemorraxias graves, rexeitamento e/ou perda de enxerto, complicacións respiratorias e/ou cardiovascularese mesmo o falecemento do paciente, ademais das secuelas propias da extirpación do tumor que dependen da súalocalización exacta.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






94

CIRURXÍA PLÁSTICA

95

ABDOMINOPLASTIA

A abdominoplastia en cirurxía reparadora é un procedemento empregado en tratamentos de secuelas de obesidademórbida para corrixi-las alteracións funcionais derivadas do faldrón abdominal resultante e a flaccidez dos músculosda parede abdominal.Tamén se emprega para tratar outras deformidades abdominais causadas por tumores, secuelascirúrxicas, etc.. sempre que produzan alteración funcional e non só alteración morfolóxica.

TRATAMENTOS ALTERNATIVOS

As formas alternativas de tratamento consisten en non trata-las áreas de pel fláccida e acúmulos graxos.

O adelgazamento e fisioterapia corrixen en gran medida os problemas funcionais a que houbese lugar.

RISCOS DA ABDOMINOPLASTIA

Hemorraxia: non debe tomar aspirina nin antiinflamatorios desde 10 días antes da cirurxía.

Infección: se ocorrese, podería ser necesario un tratamento que incluíse antibióticos ou cirurxía adicional.

Cambios na sensibilidade cutánea: a diminución (ou perda) da sensibilidade cutánea na zona inferior do abdomepode non recuperarse de todo despois da abdominoplastia.

Irregularidades do contorno da pel: tamén pode ocorrer enrugamento visible e palpable da pel.

Cicatrización cutánea: poden producirse cicatrices anormais.

Asimetría: algúns factores como o ton elástico da pel, depósitos graxos, prominencias óseas, e ton muscular podencontribuír a unha asimetría normal dos rasgos corporais.

Retardo na cicatrización: os fumadores teñen un maior risco de perda cutánea e de complicacións na cicatrización.

Reaccións alérxicas: en casos raros observáronse alerxias locais ou xerais.

Complicacións pulmonares: poden ocorrer complicacións pulmonares secundarias a coágulos de sangue (emboliapulmonar), complicación rara aínda que grave. Seroma: son acúmulos de líquido entre a pel e a parede abdominal.Cando acontece este problema, poden requirirse procedementos adicionais para a drenaxe do fluído.

Embigo: pode ocorrer malposición, cicatrización excesiva, apariencia inestética ou perda do embigo.

Efectos a longo prazo: alteracións subseguintes no contorno corporal poden producirse como resultado deenvellecemento, perda ou ganancia de peso, embarazo, ou outras circunstancias non relacionadas coaabdominoplastia.

Outros: vostede pode estar en desacordo cos resultados da cirurxía e ser necesario realizar cirurxía adicional paramellora-los resultados.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






96

MAMOPLASTIA DE AUMENTO E IMPLANTES MAMARIOS.

A mamoplastia de aumento con próteses en cirurxía reparadora considérase como tratamento dunha gran asimetría,malformacións conxénitas, reparacións torácicas ou reconstrucción mamaria. Existen varios tipos de implantes:recheos de xel de silicona, recheos de soro fisiolóxico, recheos de lípidos, etc.; deberá discutir co seu cirurxiánplástico o máis adecuado para cada caso individual.

O aumento da mama conséguese implantando unha prótese xa sexa detrás do tecido mamario ou debaixo dosmúsculos torácicos.

TRATAMENTO ALTERNATIVO

A mamoplastia de aumento é unha operación cirúrxica electiva. A alternativa podería consistir en non levar a cabo aintervención, o uso dunha prótese mamaria externa ou recheo, ou a transferencia doutros tecidos corporais paraaumenta-lo tamaño mamario.

RISCOS DA CIRURXÍA DE AUMENTO MAMARIO

Hemorraxia: non debe tomar aspirina ou medicación antiinflamatoria desde 10 días antes da cirurxía.

Infección: se ocorre unha infección, o tratamento inclúe unha posible retirada do implante, antibióticos ou cirurxíaadicional.

Contractura capsular: o tecido cicatricial que se forma internamente arredor do implante pode contraerse e facerque a prótese se faga redonda, firme e posiblemente dolorosa. A dureza excesiva das mamas pode ocorrer ó poucotempo da cirurxía ou ó cabo de anos. Pode acontecer nun lado, nos dous ou en ningún. O tratamento para acontractura capsular pode requirir cirurxía, cambio do implante ou retirada deste.

Cambios na sensibilidade do bico do peito e a pel: as mamas están habitualmente doloridas despois da cirurxía.Non é raro que haxa algún cambio na sensibilidade do bico do peito inmediatamente despois da cirurxía.

Cicatriz cutánea:. en casos raros poden darse cicatrices anormais. As cicatrices poden ser inestéticas ou dediferente cor á da pel circundante.

Implantes: os implantes mamarios, ó igual que outros dispositivos médicos, poden fallar. Poden romper ou terescapes. Cando unha prótese de soro se baleira, o recheo de auga salgada absórbeo o organismo. A rotura podeacontecer como resultado dunha ferida, durante unha mamografía, ou sen causa aparente. É posible que se poidadana-lo implante no momento da cirurxía. As próteses non teñen unha vida ilimitada e eventualmente requiriráncirurxía de recambio.

Degradación dos implantes mamarios: é posible que pequenos fragmentos do material do implante poidansepararse da súa superficie.

Extrusión do implante: a falta de adecuada cobertura tisular ou unha infección pode dar como resultado aexposición e extrusión do implante.

Mamografía: se vostede ten arredor de 35 anos de idade, é recomendable realizar unha mamografía preparatoria.Os implantes mamarios poden face-la mamografía máis difícil de realizar e poden dificulta-la detección dun cancrode mama. A ecografía, mamografía especializada e a resonancia magnética poden ser apropiados para avaliarnódulos mamarios e o estado dos implantes.

Enrugas e pregos na pel: poden existir pregos no implante visibles e palpables.

Embarazo e lactación: non existe evidencia suficiente en canto á absoluta seguridade dos implantes mamariosrespecto á fertilidade, embarazo ou lactación.




de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






97

1/2

Calcificación: poden formarse depósitos de calcio no tecido que rodea a prótese, o que pode causar dor, aumento daconsistencia, e poden ser visibles na mamografía. Se isto ocorre, pode ser necesaria cirurxía adicional para corrixi-loproblema.

Enfermidades do sistema inmunitario e alteracións descoñecidas: ata a data non hai evidencia científica de queas mulleres portadoras de próteses de xel de silicona ou de soro teñan maior risco de desenvolver estasenfermidades, pero a posibilidade non pode ser excluída. Se se establecese unha relación causal, o risco teórico deenfermidade inmune ou descoñecida sería baixo.

Deformidade da parede torácica. Describíronse deformidades da parede torácica secundarias á utilización deexpansores cutáneos e de próteses mamarias.

Actividades e ocupacións poco frecuentes. As actividades e ocupacións que implican un risco de traumatismomamario, potencialmente poderían romper ou dana-los implantes mamarios.

Enfermidade da mama. Non se demostrou un incremento no risco de enfermidade mamaria ou cancro de mama enmulleres portadoras de próteses mamarias.

Necesidade de cirurxía adicional

Se ocorren complicacións pode ser necesaria a cirurxía adicional ou outros tratamentos.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






98

LIBERACIÓN DO TÚNEL DO CARPO

A síndrome do túnel carpiano ocorre cando o nervio mediano é comprimido dentro da rexión do túnel do carpo nopulso. A cirurxía realízase para alivia-los síntomas asociados á compresión do nervio mediano, e para impedi-laperda de función da man. Consiste en abri-lo ligamento anular do carpo e descomprimi-lo nervio mediano. Precisaanestesia e valoración do estado xeral.

Coa cirurxía tratamos de mellora-los síntomas e evita-la progresión da enfermidade pero é habitual que persistandurante semanas as molestias na zona intervida.


As formas de tratamento alternativo consisten en non tratar esta situación, o uso de férulas de pulso, medicacións,suplementos vitamínicos, ou a inxección de medicacións do tipo de corticoides dentro da rexión do túnel carpiano.

RISCOS DA CIRURXÍA DE LIBERACIÓN DO TÚNEL CARPIANO

Hemorraxia: non debe tomar aspirina ou medicación antiinflamatoria desde 10 días antes da cirurxía. Infección: ainfección é rara despois da cirurxía.

Cicatrización: aínda que é de esperar unha boa cicatrización despois do procedemento cirúrxico, poden producirsecicatrices anormais. Existe a posibilidade de que a cicatriz poida contribuír á recorrencia da síndrome do túnelcarpiano.

Atraso na curación: dependendo do tipo de cirurxía do túnel carpiano realizado, pode transcorrer un tempoprolongado ata que melloren o edema e a dor.

Lesión de estructuras asociadas: pode producirse dano a estructuras como nervios, vasos sanguíneos e músculosdurante o curso da cirurxía. Unha lesión do nervio mediano pode producir adormecemento permanente dos dedos ouperda de forza no polgar. As lesións nerviosas poden producir dores coñecidas como neuromas, tanto na pel comanos tecidos profundos.

Resultado incerto da cirurxía: existe a posibilidade de que a función da man trala cirurxía do túnel carpiano nonsexa adecuada para retornar á súa ocupación habitual.

Recorrencia da síndrome do túnel carpiano: a síndrome do túnel do carpo pode volver a aparecer trala cirurxía acausa de diversas razóns.

Rixidez das articulacións dos dedos. De ordinario é a consecuencia da inmobilización postoperatoria.

Dor tipo cambra sobre cicatriz que irradia ó brazo. Sobre todo mentres non se produza a maduración da cicatrize se abrande.

Distrofia simpático-reflexa: consiste en dor, perda de forza, inchazón, etc. e require tratamento analxésico erehabilitador.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






99

MAMOPLASTIA DE REDUCCIÓN

As mulleres que posúen unhas mamas grandes poden experimentar unha serie de problemas derivados do peso e tamaño dasmamas, como dor de lombo, pescozo e ombros, e irritación cutánea. A cirurxía reparadora (non estética) pode ser requirida encasos de xigantomastia con alteracións funcionais obxectivables e que non poidan ser tratadas con outros métodos (por ex.fisioterapia) e en ausencia de obesidade e alteracións patolóxicas do parénquima mamario.


A mamoplastia de reducción é unha intervención cirúrxica electiva. O tratamento alternativo podería consistir en non levar acabo a intervención, terapia física para trata-la dor, ou o uso de roupa interior para soster mamas grandes.

RISCOS DA MAMOPLASTIA DE REDUCCIÓN

Hemorraxia: é posible experimentar un episodio de sangrado durante ou despois da cirurxía. Non debe tomar aspirina oumedicación antiinflamatoria desde 10 días antes da cirurxía. Infección:

Infección é infrecuente tras este tipo de intervención pero pode requirir tratamento antibiótico e dela pode derivarse necrose emal resultado estético.

Cambios na sensibilidade do bico do peito e a pel: pode experimentarse un cambio na sensibilidade dos bicos do peito e a peldas mamas. Pode ocorrer perda permanente da sensibilidade tras unha mamoplastia de reducción nun ou ambos bicos do peitodependendo da técnica empregada.

Cicatrices cutáneas: sempre serán visibles cicatrices, sobre todo as situadas sobre o tórax que de ordinario se hipertrofian e ásveces requiren tratamento.

Resultado insatisfactorio: existe a posibilidade dun resultado pobre na cirurxía de reducción mamaria.

Dor: unha reducción mamaria pode non mellora-las queixas de dor musculoesquelética no pescozo, lombo e ombros.

Firmeza: unha excesiva firmeza da mama pode ocorrer trala cirurxía debido a cicatrización interna ou necrose graxa.

Atraso na cicatrización: existe a posibilidade dunha apertura da ferida ou dunha cicatrización atrasada. Os fumadores teñen unrisco maior de perda de pel ou de complicacións da cicatrización.

Asimetría: certo grao de asimetría mamaria ocorre de forma natural na maioría das mulleres. También poden ocorrer diferenciasna forma da mama ou o bico do peito, tamaño ou simetría trala cirurxía.

Enfermidade da mama. A enfermidade mamaria ou o cancro de mama poden aparecer independentemente da cirurxía dereducción mamaria. É recomendable que tódalas mulleres se practiquen autoexame periodicamente, se sometan a mamografía deacordo co seu xinecólogo.

Lactación: aínda que algunhas mulleres son capaces de dar lactación despois dunha reducción mamaria, xeralmente isto non épredicible.

NECESIDADE DE CIRURXÍA ADICIONAL

Pode necesitarse cirurxía secundaria para realizar un tensado adicional ou unha reposición das mamas.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






100

SEPTORINOPLASTIA

A septorinoplastia corrixe alteracións da pirámide nasal postraumáticas ou conxénitas que afecten a funciónrespiratoria. Se é preciso asóciase a cirurxía dos cornetes (TURBINECTOMIA).É realizada baixo anestesia xeral enquirófano.


As formas alternativas de manexo consisten en non realizar cirurxía de rinoplastia. Certas alteracións da víaaérea interna nasal poden non requirir cirurxía.

RISCOS DA RINOPLASTIA

Sangrado. É posible que se presente un episodio de hemorraxia durante ou despois da cirurxía. Non debe tomaraspirina ou antiinflamatorios desde 10 días antes da cirurxía, xa que poden aumenta-lo risco de problemas desangrado. A hipertensión (aumento da presión sanguínea) que non está ben controlada medicamente pode ser causade sangrado durante ou despois da cirurxía. Os acúmulos de sangue baixo a pel poden atrasa-la curación(hematoma).

Infección. A infección despois da cirurxía é rara.

Cicatrización. Aínda que se espera unha boa curación da ferida despois do procedemento cirúrxico, poden darsecicatrices anormais.

Lesión de estructuras profundas. Estructuras profundas tales como nervios, conductos lagrimais, vasos sanguíneose músculos poden ser danados durante o curso da cirurxía.

Resultado insatisfactorio. Existe a posibilidade dun resultado estético-funcional insatisfactorio.

Perda de sensibilidade. Pode producirse unha diminución ou da sensibilidade da pel na área nasal que de ordinarioé pasaxeira.

Asimetría. A cara humana é normalmente asimétrica. Pode haber variación entre un lado e outro no resultado dunharinoplastia.

Perforación do septo nasal. En moitos casos pode ser imposible reparar esta complicación

Perda temporal do olfato.

Sinequias nasais. Son adherencias da mucosa nas fosas nasais e pode requirir tratamento cirúrxico.

Desvitalización dentaria.

Rinite atrófica. En cirurxía de cornetes.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






101

EXTIRPACIÓN DE LESIÓN/TUMOR CUTÁNEO

A cirurxía é o tratamento de elección en moitos casos para extirpación e/ou estudio anatomo-patolóxico delesións cutáneas. Poden ser necesarios enxertos ou colgallos para cubri-lo defecto resultante, así como correcciónsposteriores e novas intervencións dependendo do estudio da análise da peza.

TRATAMENTOS ALTERNATIVOS

As formas de manexo alternativo consisten en non trata-la lesión/tumor da pel. A eliminación das lesións e tumorescutáneos pode conseguirse por outros medios, incluíndo o uso de nitróxeno líquido (conxelación), láser, medicaciónstópicas, e cauterización eléctrica. En caso de cancro de pel pode precisarse radioterapia, tratamentos pormedicamentos (quimioterapia) ou outros.

RISCOS DA CIRURXÍA DE LESIÓNS/TUMORES CUTÁNEOS

Sangrado. Non debe tomar aspirina ou antiinflamatorios desde 10 días antes da cirurxía.

Infección. Se ocorre, pode ser necesario tratamento adicional, incluíndo antibióticos ou cirurxía.

Cicatrización. Calquera cirurxía deixa cicatrices, algunhas máis visibles que outras. As cicatrices poden serinestéticas ou de cor diferente á da pel circundante. Existe a posibilidade de marcas visibles polas suturas. Podennecesitarse tratamentos adicionais que inclúan cirurxía para trata-la cicatrización anormal.

Lesión de estructuras profundas. Estructuras profundas tales como nervios, vasos sanguíneos e músculos podenser danados durante o curso da cirurxía. A posibilidade de que isto ocorra varía segundo a rexión do corpo onde serealiza a cirurxía. A lesión de estructuras profundas pode ser temporal ou permanente.

Cancro. Nalgunhas situacións nas que unha lesión ou tumor da pel pareza benigno, pode determinarse que sexamaligno tras unha análise de laboratorio.

Recorrencia. As lesións e tumores da pel poden recorrer tras unha escisión cirúrxica.

Anestesia. Tanto a anestesia local como a xeral implican un risco.

Necesidade de cirurxía adicional

Se ocorren complicacións, pode ser necesaria a cirurxía adicional ou outros tratamentos.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






102

XENÉRICO: CONSENTIMENTO PARA CIRURXÍA / PROCEDEMENTOOU TRATAMENTO

1. Pola presente autorizo o Dr/Dra.___________________ e os axudantes que sexan seleccionados pararealiza-lo seguinte procedemento ou tratamento:

_________________________________________________________________

Recibín o seguinte folleto informativo:

Consentimento informado para cirurxía de ________________________________

2. Son consciente de que durante o curso da operación e o tratamento médico ou anestesia, poden darsesituacións imprevistas que necesiten procedementos diferentes ós propostos. Pola presente autorizo o cirurxiáncitado e os seus axudantes a realizar estoutros procedementos no exercicio do seu xuízo profesional necesario edesexable.

3. Estou de acordo en que non se me deu garantía por parte de ninguén en canto ó resultado que pode serobtido.

4. Dou o consentimento para o fotografado ou a filmación da(as) operación(s) ou procedemento(s) que se vanrealizar, con fins médicos, científicos ou educativos, posto que a miña identidade non será revelada nas imaxes.

5. Con fins de avances na educación médica, dou o consentimento para a entrada de observadores noquirófano.

6. Explicóuseme de forma comprensible:

O tratamento citado anteriormente ou procedemento que se vai realizar.

Os procedementos alternativos ou métodos de tratamento.

Os riscos do procedemento ou tratamento proposto.

Dou o consentimento para o tratamento ou procedemento, e os puntos citados arriba (1-5). Estou satisfeito/acoa explicacion.

Sinatura do paciente ou persoa autorizada Testemuña

Fecha......................




de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






103

ENFERMIDADE DE DUPUYTREN.

¿Qué é a enfermidade de Dupuytren?

É unha enfermidade que afecta as mans e que, de maneira progresiva, produce a retracción da palma e os dedos porproliferación e retracción dun tecido existente entre a pel e os tendóns e que afecta a ambos.

¿Cal é a súa causa?

A causa é descoñecida aínda que ten un carácter familiar e se asocia con multitude de enfermidades e outrascircunstancias.

¿Cando se debe tratar e cal é o seu tratamento?

Débese tratar cuando afecta a función da man ou produce dor. O tratamento é eminentemente cirúrxico e baséase naextirpación das bandas e tecido retráctil afecto baixo anestesia, xeralmente anestesiando a extremidade. Nos casosavanzados, a rehabilitación posterior ten gran importancia.

Tratamentos alternativos:

Nos casos incipientes intentáronse infiltracións ou rehabilitación pero a enfermidade é progresiva.

A rehabilitación e amputacións de dedos poden valorarse.

Complicacións:

HEMATOMA, PERDAS DE PEL E INFECCION. Máis frecuentes canto máis avanzado sexa o caso e máisdisección de tecido sexa precisa.

LESIÓNS VASCULARES E NERVIOSAS. Pode derivarse disto necrose ou perda de sensibilidade.

DIMINUCIÓN DA FLEXIÓN DOS DEDOS. Por afectación articular, enfermidade avanzada ou lesións tendinosas.

DISTROFIA SIMPÁTICO-REFLEXA. Complicación grave, consiste en dor, perda de forza, inflamación e cambiosde cor na man. Require tratamento analxésico e rehabilitador.

RECORRENCIA. A enfermidade afecta a toda a palma e dedos e evoluciona en zonas non operadas que poden verseafectas con posterioridade. Á parte, existen casos “malignos” nos que a enfermidade recorre e progresa rapidamente.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






104

CIRURXÍA TORÁCICA

105

MEDIASTINOSCOPIA OU MEDIASTINOTOMÍA

A mediastinoscopia e a mediastinotomía son técnicas de cirurxía torácica que se aplican con fins exclusivamentediagnósticos, é dicir, para tomar mostras de adenopatías ou masas mediastínicas.

Ambas se realizan baixo anestesia xeral.

A mediastinoscopia, a través dunha incisión de 3 cm. no oco supraesternal, a través do cal se introduce uninstrumento óptico, ou mediastinoscopio, que permite toma-las mostras.

A mediastinotomía, cunha incisión ó lado dereito ou esquerdo do esterno de 6 cm, polo 2o ou 3º espacio intercostal, através da cal se toman as mostras necesarias. En ocasións necesítase combinar ámbalas técnicas.

Estas exploracións de cirurxía torácica son consideradas unha cirurxía de risco, pola proximidade das estructurasvasculares.

Entre as complicacións máis frecuentes está a infección da ferida e o sangrado, que pode obrigar a realizar unhaincisión máis ampla.


A recuperación completa adoita ser rápida, e pode alcanzarse nun período de 7 a 10 días.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






106

CIRURXÍA DA PLEURA

A cirurxía da pleura pode estar indicada en casos de pneumotórax (presencia de aire na cavidade pleural) persistente,é dicir, que non se resolve cun tubo de drenaxe aspirativa, ou de pneumotórax recidivante.

En casos de empiema (pus na cavidade pleural) non resolto cun tubo de drenaxe aspirativa.

Por último, en casos de tumoracións benignas ou malignas da pleura.

Esta intervención realízase con anestesia xeral. A través dunha incisión no costado duns 25 cm, colocando unseparador de costelas que nos permite traballar no interior do tórax, pero que pode ser causante das molestiasdolorosas que se teñen no postoperatorio. Non obstante, hai medicación contra a dor totalmente efectiva.

Despois de toda intervención sobre o tórax déixanse 2 tubos de drenaxe conectados a unha aspiración continua e quese levarán varios días.

A cirurxía torácica da pleura está considerada como unha cirurxía de risco. As complicacións máis frecuentes soense-la infección da ferida operatoria, o sangrado, a fuga aérea persistente e a infección da cavidade pleural.


A recuperación é progresiva, e pode alcanzarse nun período de 2 a 4 meses.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






107

CIRURXÍA DE RESECCIÓN PULMONAR

A cirurxía de resección pulmonar está indicada en diversas patoloxías como poden ser: tumoracións pulmonaresmalignas ou benignas, bronquiectasias, etc.

Pode ser necesario resecar só unha porción pequena de pulmón, un ou varios lóbulos, mesmo en ocasións o pulmónenteiro. Poucas veces antes da operación se sabe con exactitude a cantidade de pulmón que é necesario quitar.Dependerá da situación, localización, extensión, etc, da enfermidade, que encontre o cirurxián.

Esta intervención realízase con anestesia xeral e intubación selectiva. A través dunha incisión no costado duns 25cm., colocando un separador de costelas que nos permite traballar no interior do tórax, pero que pode ser causantedas molestias dolorosas que se teñen no postoperatorio. Non obstante, hai medicación contra a dor totalmenteefectiva.

Despois de toda intervención sobre o tórax déixanse dous tubos de drenaxe conectados a unha aspiración continua eque se levarán varios días.

A cirurxía torácica de resección pulmonar está considerada como unha cirurxía de risco, e as súas complicaciónssoen estar en relación coa maior ou menor cantidade de pulmón resecado e a situación funcional previa. Ascomplicacións máis frecuentes soen se-la infección de ferida operatoria, sangrado, fuga aérea persistente, retenciónde secrecións, infección da cavidade pleural e a fístula bronquial.


A recuperación é progresiva, con diminución da dor, mellor mobilización, aínda que en ocasións pode quedaralgunha molestia como entumecemento ou anestesia na zona anterior á ferida cirúrxica.

A recuperación completa pódese esperar nun período de 2–5 meses, dependendo da resección practicada.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






108

CIRURXÍA VÍDEO–TORACOSCÓPICA

A cirurxía vídeo–toracoscópica consiste na posibilidade de operar dentro do tórax a través de pequenas incisións de1,5 cm, por onde se introducen os instrumentos cirúrxicos (pinzas, disectores, endogrampadora, etc.). En ocasiónspode ser necesario realizar unha incisión pequena duns 10 cm. para completa-la intervención ou extrae-los tecidosresecados.

Está indicada en pneumotórax espontáneo, para toma de biopsia pulmonar, resección de nódulos pulmonares, cistese tumoracións benignas da pleura ou mediastino.

Esta intervención realízase con anestesia xeral e intubación selectiva e soamente cando se realiza con fins puramentediagnósticos ou para provocar unha sínfise pleural con talco, se pode utiliza-la anestesia local con sedación.

En todo momento hai que contar coas posibilidades de ter que realizar unha incisión no costado, se as dificultadesencontradas ou a propia patoloxía así o aconsellan.

Despois da intervención déixanse un ou dous tubos de drenaxe conectados a unha aspiración continua durante unsdías.

Esta intervención realízase cando os seus médicos descartaron outras medidas terapéuticas.

A cirurxía toracoscópica está considerada como unha cirurxía de risco e as complicacións máis frecuentes son ainfección das feridas operatorias e o sangrado.

Esta cirurxía é máis estética, produce menos dor e as estadías no hospital son máis curtas, cunha recuperación precoze unha incorporación á vida normal no prazo de dúas a catro semanas.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






109

CIRURXÍA DO MEDIASTINO

A cirurxía do mediastino está indicada para resecar patoloxía ó dito nivel, como pode ser: tumores malignos oubenignos do timo, quistes, tumores nerviosos, bocios, etc.

Esta intervención realízase con anestesia xeral e a través dunha incisión vertical separando o esterno ou a travésdunha incisión no costado duns 25 cm., dependendo da localización da patoloxía. Estas incisións poden sercausantes das molestias dolorosas que se teñen no postoperatorio, non obstante, hai medicación contra a dortotalmente efectiva.

Despois de toda intervención sobre o mediastino déixanse un ou dous tubos de drenaxe conectados a unha aspiracióncontinua e que se levarán varios días.

A cirurxía torácica do mediastino está considerada como unha cirurxía de risco, e as súas complicacións están enrelación coa importancia das estructuras vasculares (aorta, vea cava superior, corazón) e nerviosas (nervio frénico,nervio recorrente) que están no seu interior.

As complicacións máis frecuentes soen se-la infección da ferida operatoria, o sangrado, a parálise frénica e a parálisedo nervio recorrente.


Mención á parte merece a entidade coñecida co nome de miastenia gravis que é diagnosticada e tratada polosmédicos neurólogos e que cando eles o indican, se pode intentar resecar todo o timo para cura-la enfermidade oudiminuí-la necesidade de medicación.

A recuperación é progresiva, esperando unha recuperación completa nun período de dous a catro meses dependendoda cirurxía practicada.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






110

CIRURXÍA VASCULAR

111

FLEBOEXTRACCIÓN

A fleboextracción é o tratamento máis adecuado para mellora-lo problema das veas varicosas, así como o aspectoestético da extremidade, diminuíndo o risco de desenvolver tromboses superficiais e profundas, alivia as molestiasdolorosas da extremidade inferior e contribúe á curación da úlcera varicosa.

É un procedemento cirúrxico que se realiza baixo anestesia xeral ou rexional, para o cal é necesario practicar variasincisións que comezan á altura da ingua e terminan no nocello dunha forma gradual para extirpar tódalas varices.

As complicacións máis frecuentes da fleboextracción, son a aparición de novas varices, a infección da ferida e ahemorraxia ou a formación de hematomas máis ou menos importantes no espacio subcutáneo.

Con moita menos frecuencia, pódese observar unha trombose venosa profunda, embolismo pulmonar, lesións dosnervios e traumatismos das estructuras vasculares próximas á vea safena interna.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






112

SIMPATECTOMÍA

A simpatectomía lumbar consiste na extirpación de ganglios nerviosos, do sistema simpático que son os encargadosde manter abertas pequenas arteriolas da pel que producen un efecto beneficioso na circulación da perna cando nonse poden aplicar outros procedementos sobre as arterias da dita extremidade.

Realízase mediante unha incisión á altura do embigo, seccionándose a musculatura do abdome e abordando oespacio que se encontra detrás do intestino para proceder a extirpa-los ditos ganglios.

As complicacións nesta técnica son pouco habituais, sendo os hematomas e a infección da ferida os máis frecuentese en orde decrecente, a lesión do uréter, distensión abdominal, molestias á altura da extremidade postsimpatectomíaque son pouco duradeiras e se controlan ben con tratamento médico.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






113

AMPUTACIÓN

A amputación consiste na extirpación ou resección dun segmento da súa extremidade inferior debido a que ostecidos están nunha fase de necrose que se considera irreversible.

Este procedemento cirúrxico consiste na sección da parte necrótica a un nivel económico pero que ó mesmo tempoofreza as máximas posibilidades de cicatrización. O obxectivo que persegue este procedemento é elimina-las ditaszonas necróticas e conseguir un toco viable para que vostede poida ser rehabilitado.

Os riscos desta operación son: a infección, a hemorraxia pola ferida operatoria, a necrose dos tecidos porque serealizou unha amputación demasiado baixa, e en ocasións unha sensación psicolóxica de que se sente a zona daextremidade amputada.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






114

DERIVACIÓNS FEMOROPOPLÍTEAS OU DISTAIS

A derivación femoropoplítea ou distal é unha intervención cirúrxica que consiste en levar sangue dun punto do corpoa outro, neste caso desde a arteria femoral ata a arteria poplítea ou os troncos arteriais da súa extremidade inferior.

É un procedemento cirúrxico que se realiza baixo anestesia xeral ou locorrexional e consiste en implantar unha veada súa propia extremidade ou unha prótese para realizar unha ponte que leve o sangue desde a súa arteria femoral ataas arterias que están permeables por debaixo da zona ocluída. O obxectivo desta operación é que vostede poidacamiñar mellor, non teña dor nocturna que lle impida durmir e en ocasións, se é o seu caso, a cicatrización dasferidas no pé.

Esta operación ten uns riscos que fundamentalmente son: a hemorraxia, a trombose da derivación, a infección daprótese ou das feridas operatorias, aínda que estes riscos compensan de sobra a intención desta operación, queconsiste en evita-la amputación dunha extremidade.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






115

DERIVACIÓN AORTOILÍACA

A derivación aortoilíaca consiste en interpor no sector anteriormente dito un enxerto ou unha prótese sintética paramellora-la circulación dun ou de ámbolos membros inferiores.

Mediante unha intervención cirúrxica que se realiza con anestesia xeral, a través de incisións que se practican noabdome e en ámbalas inguas, procédese a colocar ou implantar unha prótese sintética que por un lado se sutura naaorta abdominal e polo outro á altura das femorais. Esta técnica pretende conseguir eliminar ou alivia-las molestiasque vostede sofre en forma de cansazo ó camiñar, dor nocturna nas súas extremidades e/ou lesións tróficas, lesiónsdos tecidos que vostede presenta nas súas extremidades.

Esta derivación aortoilíaca leva consigo os seguintes riscos: hemorraxia á altura das liñas de sutura ou á altura dasferidas cirúrxicas, infección das feridas e da mesma prótese, consecuencias derivadas da transfusión sanguínea. Enocasións é posible que se presenten molestias cutáneas á altura das feridas ou á altura das cicatrices que sonpasaxeiras.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






116

OPERACIÓNS SOBRE ANEURISMAS

A operación que vostede precisa por padecer un aneurisma consiste en realizar unha substitución da arteria dilatadamediante unha prótese e nalgúns casos mediante unha vea do seu propio organismo.

A operación realízase baixo anestesia xeral ou locorrexional, mediante a apertura do tórax, do abdome ou da zonaonde se encontre localizado o dito aneurisma. Unha vez que se controlou a arteria por riba e por debaixo do ditoaneurisma, procédese á interrupción da corrente circulatoria e mediante unha prótese ou unha vez do seu propiocorpo procédese a substituí-la zona dilatada por estes materiais anteriormente ditos.

Os riscos desta intervención cirúrxica son: a infección da ferida, a hemorraxia, a trombose do enxerto que se utilizoupara corrixir este aneurisma, e algunhas outras complicacións dependendo de se é necesario ocluí-la aorta por ribadas arterias renais ou por riba das arterias dos troncos dixestivos; neste caso as complicacións esperadas serían enforma de insuficiencia renal, paraplexia, isquemia mesentérica e alteracións metabólicas secundarias á transfusiónsanguínea.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






117

REVASCULARIZACIÓN DAS ARTERIAS CEREBRAIS A NIVELEXTRACRANIAL

A reparación das lesións das arterias que levan sangue ó cerebro é unha técnica, cada día mellor coñecida, queconsiste fundamentalmente en proceder a unha limpeza dentro da arteria para que as lesións que se orixinaron noseu interior deixen de se-la causa das súas molestias.

Estes procedementos realízanse baixo anestesia xeral e consisten xeralmente na disección (apertura) das arteriascarótidas no pescozo e unha vez realizada a protección cerebral adecuada mediante heparinización sistémica(emprego xeral de anticoagulantes), normotensión (mante-la tensión normal) e en ocasións a utilización dun shunt(unha arteria artificial) interno, para seguidamente realiza-la limpeza das ditas lesións no interior das arteriascarótides.

Malia o coñecido beneficio desta intervención cirúrxica, esta non está libre de riscos.

Entre as complicacións esperadas desta técnica, as máis frecuentes son: o hematoma na zona da operación, e enocasións a embolización ou lesións cerebrais debidas a unha mala resposta do cerebro á clampaxe destas arterias.Esta complicación, que é a máis temida, é estatisticamente inferior ás que se producen se non se practica estaoperación. Por último, estes accidentes cerebrais, en raras ocasións poden conducir á morte do paciente nos díasseguintes á operación.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






118

TROMBECTOMÍA VENOSA E/OU CLIP EN VEA CAVA INFERIOR

A trombectomía venosa consiste na extracción cirúrxica de trombos (coágulos) que se aloxan nas veas profundas dasextremidades e/ou na ilíacas e cava inferior.

Esta intervención cirúrxica practícase baixo anestesia xeral, mediante incisións practicadas nunha ou ambas inguas,así como en ocasións é necesario practicar unha incisión a nivel abdominal. Esta intervención cirúrxica vai destinadaa eliminar estes trombos con dous obxectivos, o primeiro deles é evita-las secuelas que se presentan sempre despoisdunha trombose venosa, e a segunda é evitar que o trombo, desprendéndose, produza unha embolia pulmonar.

Esta intervención cirúrxica pode presentar riscos como son os propios das feridas no sentido de infección ouhemorraxia polas liñas de sutura nas veas e, ademais, é posible a aparición de pequenas embolias pulmonaresdurante a cirurxía ó manipular estes trombos para extraelos.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






119

COIDADOS INTENSIVOS

120

TÉCNICAS E MÉTODOS DE DIAGNÓSTICO TERAPÉUTICOS MÁISHABITUAIS NA UNIDADE DE COIDADOS INTENSIVOS

Cardioloxía/hemodinámica:

• Monitorización continua de electrocardiograma (E.C.G.), tensión arterial (T.A.) incruenta, T.A. cruenta(catéter arterial por punción ou disección).

• Electrocardiograma (E.C.G.)

• Cateterismo cardiaco esquerdo a través de vía arterial (punción ou disección).

• Técnicas de cardioversión por choque eléctrico (electrochoque).

• Ecografía cardíaca, sonda transcutánea ou esofáxica.

• Colocación de marcapasos externo ou endocavitario; isto último implica colocación de catéter venoso(punción e disección).

• Contrapulsación aórtica, implica punción ou disección arteria femoral.

• Pericardiocentese.

• Técnicas de resucitación cardiopulmonar avanzadas.

Respiratorio:

• Medidas de ventilación mecánica artificial e/ou preservación de vía aérea. Inclúe:

- Intubación traqueal (colocación de tubo na traquea vía nasal ou oral).

- Traqueostomía: colocación de tubo na traquea a través de punción ou incisión.

- Intubación bronquial selectiva.

- Diversas técnicas de ventilación mecánica mediante o uso de balóns manuais ou respiradoresmecánicos.

- Aspiración de secrecións bronquiais.

• Técnicas para obtención de mostras, citoloxía e microbioloxía:

- Aspiración e/ou lavado a través de tubo traqueal ou traqueostomía.

- Punción transtraqueal.

• Toracocentese (punción torácica) e colocación de drenaxe pleural (punción e disección).

• Fibrobroncoscopia.

• Toracoscopia.

• Biopsia órganos torácicos.

• Monitorización percutánea de saturación de osixeno (pulsioximetría).

• Capnimetría.

• Espirometría.




de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






121

Dixestivo abdominal:

• Sondaxe gástrica ou duodenal. Sonda balón esofagogastrico (Sengtaken ou Linton).

• Gastrostomía.

• Endoscopia dixestiva.

• Esclerose de varices esofáxicas. Hemostasia doutros tipos de sangrado dixestivo.

• Rectosigmoidoscopia.

• Colonoscopia.

• Paracentese. punción ou colocación de drenaxe abdominal.

• Ecografía abdominal.

Neuroutraumatoloxía:

• Monitorización presión intracranial (PIC).

• Colocación de catéter intraventricular.

• Punción ou colocación de catéter lumbar.

• Estudios electrofisiolóxicos:

- Electroencefalograma.

- Potenciais evocados.

• Doppler cerebral.

• Fixación reducción de facturas/luxacións.

Estudios radiográficos:

• Radiografía de tórax. Abdome. Membros etc.

• Tomografía axial computerizada (TAC):

- Cerebral.

- Torácica.

- Abdominal.

• Anxiografías.

• Urografías.

Algunhas destas técnicas precisan a administración de medio de contraste.




de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






122

Miscelánea:

• Alimentación enteral (oral, sonda grastroduodenal ou gastrostomía).

• Alimentación parenteral (por vía venosa).

• Sondaxe vesical:

- Uretral.

- Suprapúbica.

• Sondaxe ureteral.

• Nefrostomía.

• Puncións venosas e/ou arteriais cara á obtención de mostras.

• Colocación de catéteres venosos e/ou arteriais.

• Transfusión de sangue completa e/ou hemoderivados.

• Técnicas dialíticas.

• Medicación xeral:

- Antibióticos. Antivíricos e antifúnxicos.

- Medidas de protección gástrica: alcalinos, sucralfato, anti H2. Omeprazol.

- Metoclopramida.

- Analxésicos, antipiréticos.

- Sedantes.

- Antifibrinolíticos.

- Anticomiciais.

- Drogas vasoactivas.

- Dixital.

- Fibrinolíticos.

- Anticoagulantes.

- Diuréticos.

- Antiarrítmicos.

- Terapia hormonal.

- Soroterapia.

- Electrolitos, oligoelementos e vitaminas.

• Diagnóstico bacteriolóxico: cultivos e seroloxías.

• Artrocentese.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






123

DERMATOLOXÍA

124

BIOPSIA CUTÁNEA

A biopsia cutánea é un procedemento diagnóstico de uso habitual en dermatoloxía. Considérase un elementoesencial para poder obter ou confirma-lo diagnóstico en numerosas dermatoses e tumores cutáneos.

O procedemento da biopsia cutánea consiste en obter un ou varios pequenos fragmentos de pel para o seu estudiomicroscópico e en determinados casos para realizar cultivos microbiolóxicos ou outras técnicas especializadas(cultivo de tecidos, determinación de enzimas, etc.)

Para a obtención da biopsia cutánea habitualmente utilízase anestesia local e o defecto creado sutúrase utilizandopuntos. En moitos casos emprégase unha substancia vasoconstrictora (asociada á anestesia) para evita-la hemorraxiae nalgúns pacientes é preciso utilizar un electrocoagulador co mesmo fin.

A cicatriz da biopsia pode producir defectos estéticos, especialmente en persoas con tendencia a cicatrizaciónanómala (formación de queloides). O seu médico informarao sobre os coidados que debe adoptar para reducir ómínimo o risco de infección da ferida.

A anestesia local empregada é similar á utilizada nas extraccións dentarias e nunha porcentaxe moi pequena depersoas pode provocar reaccións alérxicas de diversa gravidade.

Os pacientes portadores de marcapasos poden sufrir alteracións no seu funcionamento polo emprego doelectrocoagulador, que deberá ser evitado.

Fágalle constar ó seu médico se vostede padece algún dos seguintes procesos; nese caso haberán de tomarse medidasespeciais:

• Trastornos da coagulación sanguínea (hemofilia, trombopenia, tratamento con anticoagulantes, etc.)

• Alerxia a anestésicos locais ou medicamentos doutro tipo.

• Alerxia por contacto.

• Trastornos do ritmo cardíaco, portadores de marcapasos.

• Anomalías de cicatrización. Queloides.

• Trastornos circulatorios (isquemia distal, claudicación intermitente, gangrena, etc.).

• Inmunodeficencia (incluíndo infección por VIH, SIDA).

• Hepatite aguda ou crónica.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






125

FOTOTERAPIA

A fototerapia é un procedemento utilizado en dermatoloxía para o tratamento de diversas enfermidades da pel.

Consiste na utilización con fins terapéuticos dunha banda da radiación solar, a radiación ultravioleta. As máisempregadas son a ultravioleta A (UVA) e a ultravioleta B (UVB).

Para a súa realización empréganse diversas fontes de emisión como son as cabinas para o tratamento de toda asuperficie corporal ou aparellos que permiten a radiación parcial de determinadas zonas da pel para tratardermatoses localizadas.

En ocasións asócianse a esta terapéutica medicamentos tópicos ou sistémicos, que teñen como fin potencia-losbeneficios da radiación ultravioleta.

En xeral, é un método moi eficaz e moi ben tolerado pero en ocasións poden presentarse efectos adversos a curto oulongo prazo. Entre os primeiros é posible o arroibamento ou queimadura da pel, semellante á inducida polo sol,picor, náuseas ou dor de cabeza. En raras ocasións as lesións cutáneas poden empeorar, sobre todo nas fases iniciaisdo tratamento. A exposición á luz ultravioleta durante longos períodos de tempo pode aumenta-lo envellecementocutáneo e favorece-la aparición de determinados tumores de pel, así como induci-la aparición de danos oculares(exemplo: cataratas). Non obstante, os protocolos actuais de tratamento recollen os ditos riscos potenciais, co que asúa aparición é excepcional.

A fototerapia está contraindicada en pacientes con determinadas enfermidades ou naqueles que reciben tratamentocon certos fármacos. O seu dermatólogo realizará unha historia clínica detallada onde se excluirán estasposibilidades, pero se no curso do tratamento fose diagnosticado dalgunha nova enfermidade ou se lle prescribealgunha medicación, comuníqueo inmediatamente.

Fágalle constar ó seu médico se vostede padece algún dos seguintes procesos; nese caso haberán de tomarse medidasespeciais:

• Exposición previa a radioterapia ou productos químicos.

• Exposición habitual ó sol ou a lámpadas ultravioletas.

• Hipersensibilidade á radiación solar

• Enfermidades dermatolóxicas, oculares ou doutro tipo (especialmente as relacionadas coa radiación solar ).

• Exposición a plantas, substancias químicas, medicamentos ou productos de cosmética.

• Embarazo (para enfermas en PUVA).

• Enfermidades cardiovasculares.

• Enfermidades hepáticas.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






126

DIXESTIVO

127

BIOPSIA HEPÁTICA

A biopsia do fígado consiste na introducción dunha agulla especialmente deseñada a través da parede abdominalpara poder extraer unha mostra de tecido hepático para o seu exame microscópico. Esta proba considérasefundamental para o diagnóstico de diversas enfermidades hepáticas.

Para a súa realización será colocado boca arriba ou sobre o lado esquerdo e administraráselle anestesia local na áreada punción. É probable que se lle administre algún medicamento en vea para deixalo somnolento e relaxado.Pediráselle que bote todo o aire dos pulmóns e que manteña a respiración, para que desta maneira descenda ó fígadoe se minimice o risco de pneumotórax (aire na pleura). Introdúcese rapidamente a agulla de biopsia no fígado eobtense unha mostra de tecido hepático. Esta proba dura entre 15 e 60 minutos. Colocaráselle un pequeno apósitosobre o punto de inserción da agulla e indicaráselle que permaneza deitado sobre o lado dereito do corpo duranteunha ou dúas horas. Nesta posición, o fígado queda comprimido contra a parede torácica; redúcese así o risco dehemorraxia.

RISCOS:

A biopsia hepática é unha técnica segura, pero en ocasións poden aparecer complicacións que vostede debe coñecer:

• Reacción ós fármacos administrados. Se se administran sedantes, pode producirse unha sedación excesiva emesmo hipotensión e parada cardiorrespiratoria.

• Hemorraxia por punción dun vaso sanguíneo dentro do fígado.

• Risco de peritonite por punción dun conducto biliar e fuga de bile cara á cavidade abdominal.

• Pneumotórax (entrada de aire na cavidade pleural) por introducción da agulla na cavidade pleural.

• Flebite no sitio da punción venosa.

Estas complicacións son raras, pero poden se-lo suficientemente importantes como para requirir un tratamentourxente, mesmo unha operación.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






128

COLANXIOPANCREATOGRAFÍA RETRÓGRADA ENDOSCOPICA(CPRE)

A CPRE (colanxiopancreatografía retrógrada endoscópica) emprégase no diagnóstico dos trastornos do páncreas, colédoco,fígado e vesícula biliar. Consiste na introducción dun endoscopio (sonda óptica flexible e delgada) a través da boca parainspeccionarlle o estómago e o duodeno. Despois inxéctase unha substancia de contraste no orificio de saída dos conductosbiliares e do páncreas co fin de realizar radiografías.

Para que haxa unha boa visión, non deberá comer nin beber nada desde a noite anterior. Ten que tomar algún medicamento, queinxerirá con pequenos sorbos de auga. Non tome antiácidos. O médico e a enfermeira explicaranlle o proceso e responderán ássúas preguntas. Dígalles se foi sometido a algunha outra exploración endoscópica con anterioridade ou se tivo alerxia amedicamentos ou a substancias de contraste. Terá que poñer unha bata e quitar lentes e dentaduras postizas. A exploraciónrealízase sobre unha mesa de raios X. Aplicaráselle un anestésico local na garganta para reduci-la súa sensibilidade e é probableque se lle administre algún medicamento en vea para deixalo somnolento e relaxado. Será colocado sobre o lado esquerdo eintroduciráselle o endoscopio na garganta. No lle impedirá respirar nin sentirá dor e terá unha protección nos dentes. Esta probadura entre 15 e 60 minutos. Despois da exploración siga as instruccións dos médicos e do persoal de enfermería.

Mediante a CPRE pódense realizar varios tratamentos:

1.- Esfinterotomía: consiste no agrandamento da abertura do conducto biliar mediante un bisturí eléctrico. Isto realízase candonas radiografías se observa un cálculo ou algún outro obstáculo e vostede non notará dor. Os cálculos recolleranse nunha cestaou deixarase que pasen ó intestino.

2.- Colocación de prótese: trátase de pequenos tubos de plástico que se colocan por medio do endoscopio nalgunha zona estreitada vía biliar ou do conducto pancreático.

3.- Colocación de sondas nasobiliares: ás veces déixase durante uns días un tubo delgado de plástico no conducto biliar que sefai saír polo nariz.

RISCO:

Estes tratamentos para os cálculos ou obstruccións sonlle recomendados debido a que son máis sinxelos e seguros cásintervencións cirúrxicas habituais. Sen embargo, en ocasións poden aparecer complicacións que vostede debe coñecer:

• Reacción ós fármacos administrados. Se se administran sedantes, pode producirse unha sedación excesiva e mesmohipotensión e parada cardiorrespiratoria.

• Perforación do esófago, estómago ou duodeno e hemorraxias.


• Sepse por gramnegativos ó pasar bacterias desde o conducto biliar á sangue.


A inxección de contraste a través do endoscopio pode causar reaccións alérxicas, inflamación do páncreas ou dos conductosbiliares.

Estas complicacións son raras, pero poden se-lo suficientemente importantes como para requirir un tratamento urxente, mesmounha operación. A morte é unha remota posibilidade.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






129

ENDOSCOPIA DIXESTIVA ALTA

A endoscopia dixestiva alta ou esofagogastroduodenoscopia consiste na introducción dun endoscopio (sonda ópticaflexible e delgada) a través da boca para realizar un exame visual da mucosa do esófago, estómago e duodeno. Se énecesario, no curso da exploración tomaranse pequenas mostras de tecido para analizalas nun microscopio. A travésdo endoscopio tamén se poden realizar tratamentos: dilatación de zonas estreitas do esófago, estómago ou duodeno,extracción de pólipos ou de obxectos que se tragasen e tratamento de vasos hemorráxicos ou úlceras medianteinxección de medicamentos ou aplicación de calor.

Para que haxa unha boa visión, non deberá comer nin beber nada desde a noite anterior. Terase que tomar algúnmedicamento, que inxerirá con pequenos sorbos de auga. Non tome antiácidos. O médico e a enfermeiraexplicaranlle o proceso e responderán as súas preguntas. Dígalles se foi sometido a algunha outra exploraciónendoscópica con anterioridade ou se tivo alerxia a medicamentos ou substancias de contraste. Terá que quita-loslentes e dentaduras postizas.

Aplicaráselle un anestésico local na garganta para reduci-la súa sensibilidade e en ocasións adminístrase algúnmedicamento en vea para deixalo somnolento e relaxado. Será colocado sobre o lado esquerdo e introduciráselle oendoscopio na garganta. Non lle impedirá respirar nin sentirá dor e terá unha protección nos dentes. Esta proba duraentre 10 e 60 minutos.

Despois da endoscopia é posible que note a garganta entumecida e algunha molestia. Non debe tentar comer ninbeber nada ata que poida tragar (aproximadamente 15 minutos). A continuación pode comer a súa dieta habitual, anon ser que se lle indique o contrario. É posible que note gases debido ó aire que se lle insuflou co endoscopio, peroas molestias desaparecerán rapidamente.

RISCOS:

A endoscopia en ocasións pode presentar complicacións que vostede debe coñecer:


• Perforación do esófago, estómago ou duodeno.



• Hemorraxia no sitio da biopsia.

• Estas complicacións son raras, pero poden se-lo suficientemente importantes como para requirir un tratamentourxente, mesmo unha operación.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






130

COLONOSCOPIA E ILEOSCOPIA

A colonoscopia e a ileoscopia consisten na introducción dun endoscopio (sonda óptica flexible e delgada) a travésdo recto para realizar un exame visual da mucosa do colon (intestino groso). A través do endoscopio tamén se podenrealizar tratamentos como extracción de pólipos ou toma de pequenas mostras de tecido para exame microscópico(biopsias).

Para que haxa unha boa visión o colon debe estar completamente limpo, polo que se lle dará unha solución laxantepara toma-lo día antes da exploración. Non deberá comer nada desde a noite anterior e tense que tomar algúnmedicamento, que inxerirá con pequenos sorbos de auga. Non tome productos que conteñan aspirina nin preparadosde ferro durante os dous días previos á exploración.

O médico e a enfermeira explicaranlle o proceso e responderán as súas preguntas. Dígalles se foi sometido a algunhaoutra exploración endoscópica con anterioridade ou se tivo alerxia a medicamentos ou substancias de contraste. Teráque poñer unha bata e quita-los lentes. Será colocado nunha postura adecuada e cómoda e é probable que se lleadministre algún medicamento en vea para deixalo somnolento e relaxado. O médico introduciralle o colonoscopio através do ano e do recto e é posible que note algúns espasmos abdominais e unha certa presión debido ó aire que énecesario introducir. Esta proba dura entre 15 e 60 minutos e durante a exploración quizais sexa necesario quecambie de posición, axudado pola enfermeira. Ó terminar, siga as instruccións dos médicos e do persoal deenfermería.

RISCOS

A colonoscopia é unha técnica segura. Sen embargo, en ocasións poden aparecer complicacións (menos dunha porcada 1.000 exploracións) que vostede debe coñecer:


• Perforación do intestino e hemorraxias.


Estas complicacións son raras, pero poden se-lo suficientemente importantes como para requirir un tratamentourxente, mesmo unha operación. A morte é unha remota posibilidade.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






131

HEMATOLOXÍA

132

TRANSFUSIÓN SANGUÍNEA

A transfusión de sangue e os seus derivados (concentrados de hemacías, plaquetas, plasma e derivados) éabsolutamente necesaria cando o paciente padece unha enfermidade que causa déficit dalgún destes elementos(anemia severa, hemorraxia por trombopenia ou déficit de factores de coagulación). Actualmente non existe outrotratamento alternativo para estas situacións.

As unidades de sangue cumpren tódalas normas de calidade e de seguridade transfusional esixidas (BOE, 278, do 20de novembro de 1993). Aínda que a maioría dos actos transfusionais son ben tolerados, existe unha pequenaporcentaxe de transfusións con efectos secundarios, habitualmente leves e transitorios (febre, reacción cutáneaalérxica), pero ocasionalmente tamén outros de maior gravidade (contaxio de enfermidades infecciosas, reacciónhemolítica e de rexeitamento).

En caso de que o paciente vaia ser sometido a cirurxía programada con alto risco de transfusión, e sempre que a súasituación clínica o permita, pode realizarse a autotransfusión (extracción previa de sangue ó paciente para a súaposterior utilización durante a cirurxía), coa conseguinte diminución dos posibles efectos secundarios.

Calquera outra información que vostede desexe coñecer, non dubide en preguntarlla ó seu médico especialista enhematoloxía.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






133

PLASMAFÉRESE

A plasmaférese é un procedemento terapéutico utilizado para recambia-lo plasma do paciente e así eliminar aquela/ssubstancia/s que está/n producindo a súa enfermidade.

Este proceso realízase mediante a extracción de sangue ó paciente, o seu procesamento nun separador celular (ondese separa o plasma) e a posterior infusión de novo do resto dos elementos sanguíneos reconstituídos con plasmafresco conxelado ou proteínas plasmáticas.

O procedemento é xeralmente ben tolerado, aínda que en ocasións produce efectos secundarios leves (mareos,parestesias ou sensación de formigo); as reaccións severas (hipotensión, tetania) son raras.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






134

PNEUMOLOXÍA

135

BRONCOSCOPIA

Consiste na introducción dun broncoscopio (tubo flexible cunha luz na punta) a través do nariz o da boca para ve-losbronquios por dentro.

Está indicada cando se sospeita enfermidade nos bronquios ou no pulmón.

Permite ve-los bronquios por dentro, aspirar secrecións, extraer obxectos que se aspiren, facer lavados e biopsias dosbronquios o do pulmón, etc, que serán analizados para chegar a un diagnóstico de certeza.

Para facela, debe estar vostede en xaxún e, antes de empezar, administraráselle un medicamento por víaintramuscular ou intravenosa e anestesiaránselle o nariz e a gorxa.

Entre as posibles complicacións deste procedemento atópase o risco de arritmias cardíacas, broncospasmo,laringospasmo e hemorraxias, aínda que as complicacións importantes son moi raras.

Como complemento á broncoscopia pode ser necesaria unha biopsia pulmonar transbronquial, que consiste enrealizar unha biopsia de pulmón a través dun broncoscopio, e entre as súas complicacións destaca o risco desangrado e o risco de pneumotórax (acúmulo de aire na pleura), pero as complicacións graves desta biopsia sonraras.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






136

TÉCNICAS PLEURAIS

Están indicadas cando a pleura está enferma e acumula líquido ou aire.

Fanse con anestesia local e entre as súas posibles complicacións están o pneumotórax (entrada de aire no espaciopleural) e a hemorraxia, aínda que as complicacións de importancia son raras.

As máis utilizadas son as seguintes:

1. TORACENTESE:

Consiste en facer unha punción na pleura cunha agulla fina para obter líquido pleural que se enviará a analizar.

2. BIOPSIA PLEURAL:

Consiste en facer unha ou varias biopsias da pleura cunha agulla especial, a través dun pequeno corte napel docostado.

3. DRENAXE PLEURAL:

Consiste en introducir un tubo fino na pleura, a través dun pequeno corte na pel, para baleirar líquido ou aire.

Normalmente conectarase a un recipiente onde se almacenará o líquido que salla.

Pode ser necesario que a drenaxe se manteña durante varios días e incluso poden inxectarse medicamentos a travésdo tubo.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






137

PUNCIÓN TORÁCICA CON AGULLA FINA

Consiste en facer unha punción no pulmón cunha agulla fina para obter unha mostra que, unha vez analizada, nospode dar un diagnóstico de certeza que oriente o tratamento.

Está indicada cando hai unha infección pulmonar ou unha mancha na parte periférica do pulmón e é necesario sabe-la causa para facer un tratamento correcto.

Realízase con anestesia local e pode facerse directamente ou con control por raios X.

Entre as posibles complicacións da punción cabe destaca-la posibilidade de pneumotórax (entrada de aire na pleura)e de hemorraxia, aínda que as complicacións importantes son raras.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






138

NEUROCIRURXÍA

139

CIRURXÍA DA HERNIA DISCAL. DISCECTOMÍA Ó DESCUBERTO

Consiste na extirpación de un ou varios discos intervertebrais herniados, é dicir, que invaden a canle medular,comprimindo as estructuras nerviosas.

Trátase dunha intervención cirúrxica maior, que ademais require de forma case habitual a colocación do paciente endecúbito prono (deitado boca abaixo).

Aínda que pouco frecuentes, son posibles as seguintes complicacións:

• Alerxias

• Infeccións

• Tromboembolismo

• Lesión da raíz nerviosa

• Lesión medular: parálise ou paresia do territorio correspondente

• Perda de líquido cefalorraquídeo e/ou fístulas, que poden provocar vómitos e/ou meninxismo

• Paresia intestinal transitoria






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






140

CIRURXÍA DA MIELOPATÍA CERVICODORSAL (LAMINECTOMÍADESCOMPRESIVA)

Está indicada no tratamento do compromiso da medula cervicodorsal provocada por procesos artrósicos, discais outraumáticos.

A intervención realízase con anestesia xeral e intubación, colocando o paciente sentado coa cabeza suxeita nuncabezal, e outras veces deitado, o que, aínda que ofrece maiores dificultades técnicas, reduce o risco frecuente deembolia gasosa. Facendo previamente unha incisión vertical desde a caluga ata a altura dos ombreiros, realízase alaminectomía, que consiste en extirpa-la parte posterior das vértebras cervicais e ás veces as primeiras dorsais,dependendo da extensión da zona estreitada, non sendo repostos posteriormente os defectos óseos causados.Liberada a medula espiñal, déixase un tubo de drenaxe na zona intervida durante unhas 48 horas e o paciente écontrolado en reanimación polo anestesiólogo, quen decide o tempo de permanencia na unidade antes de pasar á súaplanta.

O postoperatorio pode causar dor; non obstante, hai medicación totalmente efectiva.

É unha cirurxía de alto risco que se realiza cando os sus médicos descartaron outras medidas terapéuticas para frea-la dor e a atrofia progresiva da medula espiñal que conduce á parálise irreversible e á afectación dos esfínteres anal evesical, se non se opera, non existindo outras alternativas.

Coa intervención e a rehabilitación precoz inténtase recupera-las lesións existentes. Isto non sempre é posible e ásveces incluso empeoran coa laminectomía.

As complicacións máis frecuentes que poden presentarse despois da cirurxía son o sangrado, a infección da feridacirúrxica e a dor raquídea debida á inestabilidade vertebral. Estas complicacións son case sempre controladas e haimedicación totalmente efectiva.

Por termo medio, ós sete días da operación abandona o hospital para continuar con tratamento precoz rehabilitadorambulatorio das súas secuelas, de lenta recuperación.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






141

CIRURXÍA DOS HEMATOMAS CEREBRAIS SUPRATENTORIAIS(TRÉPANOS) (CRANIOTOMÍA)

É unha cirurxía que se realiza para drena-los hematomas agudos, subagudos e crónicos, traumáticos ou espontáneos,localizados nos espacios epidurais, subdurais ou intraparenquimetosos dos hemisferios cerebrais.

A intervención realízase con anestesia xeral e intubación, rasurando previamente a cabeza. A través dunha incisiónlineal ou semicircular, faise un ou varios buratos (trépanos) no óso, ou ben levántase un colgallo óseo en forma deferradura (craniotomía), máis ou menos amplo, dependendo da extensión e natureza aguda ou crónica do hematoma.Salvo raras excepcións, reponse o colgallo unha vez drenado o hematoma, deixando un tubo de drenaxe na cavidadecirúrxica durante unhas 48 horas. Finalizada a operación, o paciente pasa a reanimación, onde é controlado poloanestesiólogo, quen decide o tempo de permanencia nesta unidade antes de pasar á súa planta.

É unha cirurxía de alto risco que está indicada despois de que os seus médicos descartaron outras medidasterapéuticas e que adoita realizarse de urxencia cando produce grave compromiso de espacio.

As complicacións están en relación coa importancia das estructuras vasculares e os centros nerviosos lesionados,onde asentan os hematomas. Entre as complicacións máis frecuentes témo-lo edema cerebral, crises epilépticas,entrada de aire intracranial (pneumoencéfalo), desangrados, meninxite, fístulas de líquido cefalorraquídeo einfeccións do leito cirúrxico entre outras, que aínda que se controlan con tratamento son de consecuenciasimprevisibles.

Cando non se operan, a deterioración é rápida, progresiva e irreversible.

O resultado que se obtén coa cirurxía é a curación e aínda que son frecuentes as secuelas residuais como asalteracións de conducta, visuais, esfinterianas, da linguaxe, a parálise facial e das extremidades, e a dor, existetratamento efectivo médico e rehabilitador.

A recuperación adoita ser progresiva e ós 7 días da intervención retíranse os puntos para continuar tratamentoambulatorio.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






142

CIRURXÍA DOS TUMORES VERTEBRAIS

Está indicada na resección dos tumores intravertebrais cervicais, dorsais ou lumbosacros, benignos ou malignos, quecomprimen as raíces nerviosas ou invaden a medula espiñal, segundo se trate de procesos radiculares, epidurales,subdurais ou intramedulares.

A intervención realízase con anestesia xeral e intubación, colocando o paciente sentado coa cabeza suxeita nuncabezal, nos tumores cervicais, e deitado boca abaixo noutras localizacións.

Logo de facer unha incisión, realízase laminectomía, que consiste en extirpa-la parte posterior das vértebras darexión onde se localiza o tumor. A amplitude da apertura dependerá da extensión do proceso.

Resecado o tumor e finalizada a intervención, sen repor posteriormente os defectos óseos causados, déixase un tubode drenaxe na zona intervida durante unhas 48 horas e o paciente é controlado en reanimación polo anestesiólogo,quen decide o tempo de permanencia na devandita unidade antes de pasar á súa planta.

É unha cirurxía de gran risco que se realiza cando os seus médicos descartaron outras medidas terapéuticas parafrea-la dor, a perda progresiva da forza que conduce á parálise irreversible e á afectación dos esfínteres, se non seopera, non existindo outras alternativas.

Coa intervención e a rehabilitación precoz, inténtanse recupera-las lesións existentes, non sempre posible.

As complicacións máis frecuentes que poden presentarse despois da cirurxía son: o sangrado, a fístula de líquidocefalorraquídeo, a infección da ferida cirúrxica e a dor raquídea debida á inestabilidade vertebral residualpost-laminectomía. En ocasións quedan algunas molestias na ferida cirúrxica e entumecemento con cambras nascatro extremidades. Estas complicacións son case siempre controladas e hai medicación e tratamento efectivos.

Por termo medio, ós sete días da intervención o paciente abandona o hospital para continuar tratamento precoz,rehabilitador e ás veces oncolóxico, dependendo da natureza do tumor e das súas secuelas.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






143

OBSTETRICIA E XINECOLOXÍA

144

CRIOCOAGULACIÓN

É unha intervención menor, que non precisa anestesia, mediante a cal se produce a destrucción por conxelación localdas lesións premalignas do colo uterino.

Os resultados son dun 85-90% de curacións. Ten o inconveniente de que pode ser necesario completa-la destruccióncun tratamento complementario, aínda que na maioría dos casos se pode repeti-la criocoagulación. As complicaciónspoden ser:

• Molestias tipo cólico durante o tratamento no peor dos casos.

• Arroibamento da cara no 80%

• Síncope no 2%, que se trata no mismo quirófano.

• Hemorraxias nun 0,2%.

• Fluxo acuoso no 100% dos casos, durante dúas semanas.

A partir da sesión de criocoagulaci6n debe facerse un seguimento mediante citoloxía cada 3 meses e biopsia dirixidapor colposcopia con legrado endocervical cada 6 meses para detecta-los posibles fracasos da técnica.

Alternativas discutibles: Electrocoagulación. Electroconización con asa. Vaporización con láser. Seguimento sentratamento.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






145

COIDADOS OBSTÉTRICOS E PARTO

As mulleres embarazadas ingresadas neste hospital no terceiro trimestre de xestación, por calquera indicación decarácter médico ou obstétrico, son sometidas basicamente ás seguintes exploracións:

Controis analíticos, vixilancia de constantes.

Monitorización electrónica fetal non estresante e/ou estresante.

Valoración ecográfica en determinados casos.

A frecuencia destas exploracións será a que establezca o médico especialista, en función de cada caso valoradoindividualmente.

Aínda que as probas efectuadas estean dentro do considerado como normal todas elas teñen, en porcentaxespequenas, falsos positivos (evidencia de anormalidades cando non as hai) e falsos negativos (evidencia de benestarfetal sen ser totalmente certo). Por todo isto non é posible garantir que ocasionalmente non exista un riscomaterno-fetal non detectado.

O máis desexable é o comezo espontáneo do parto aínda que pode haber circunstancias de tipo médico, obstétrico oudoutra índole que aconsellen a finalización do embarazo mediante a inducción do parto. Para iso necesítaseempregar substancias que provoquen as contraccións uterinas (hormona oxitocina e/ou prostaglandinas) así como arotura artificial da bolsa das aguas. Esta técnica é eficaz e segura aínda que pode producir ocasionalmentecomplicacións como a hipertonía uterina (exceso de contraccións) ou o prolapso do cordón umbilical, infección oufebre.

Durante o parto realízase, sempre que sexa posible, a monitorización electrónica materno-fetal. O desenvolvementoda dilatación e calquera outra continxencia é valorada polo médico especialista e a matrona.

Se se diagnostica a aparición de sufrimento fetal cando xa se alcanzou a dilatación completa e o adecuado descensoda presentación, a utilización da ventosa ou o fórceps é o proceder, hoxe, máis indicado para resolver esta situación,salvo que a terminación do parto se prevexa inmediata. Hai que sinalar que do seu uso, aínda que non moifrecuentemente, poden derivarse lesións maternas, como desgarros vaxinais, perineais ou rectais, hematomas einfeccións e lesións fetais como contusións, feridas, hemorraxias cerebrais e parálise braquial ou facial.

Cando o sufrimento fetal se produce antes da dilatación completa, e antes do adecuado descenso da presentación, oucando a evolución do parto adquira unha lentitude anómala e non corrixible, a elección será a práctica dunhacesárea. Este procedemento non está exento de complicacións do tipo das hemorraxias, infeccións e lesión deestructuras próximas ó útero que poden chegar a facer necesaria unha nova intervención cirúrxica.

Noutras ocasións pode ser necesaria a práctica dunha cesárea electiva (non estando de parto) por indicación maternae/ou fetal, médica, obstétrica e/ou circunstancial.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






146

BIOPSIA CORIAL

É a obtención de material corial da placenta para a súa análise, co que obtemos información para diagnóstico.Cómpre ter en conta que:

1. Se trata dunha técnica invasiva que pode realizarse por vía transabdominal (a través do abdome materno) ou porvía transcervical (a través do colo do útero) que supón a introducción dunha agulla ou pinza específica, ou ámbalasdúas, para conseguir material corial da placenta para efectua-la análise cromosómica. Pode ser necesaria anestesialocal en caso de elixi-la vía transabdominal. No meu caso utilizarase a vía....................................................................

2. Se trata dunha técnica que comporta uns riscos potenciais que poden afecta-la continuación da xestación, como oaborto, desencadeamento do parto, rotura da bolsa das aguas, hematomas, sangrado vaxinal, punción do cordón,infección, formación de bridas amnióticas, mareos.

Pola miña situación actual, o médico explicoume que poden aumentar ou aparecer riscos ou complicaciónscomo................................................................................................................................................................................

3. A técnica pode fracasar por non conseguir material coriónico adecuado ou suficiente ou por problemas delaboratorio.

4. Nalgúns casos non é posible emitir un diagnóstico de seguridade e poden ser necesarias outras técnicas paracompleta-lo estudio a fin de emitir un diagnóstico.

5. A exploración só nos informará de posibles anomalías cromosómicas e non de defectos conxénitos doutranatureza, e que, por tanto, o resultado normal dun estudio xenético non garante que o neno nacerá sen defectos ouatraso mental.

6. Igualmente explicáronme, e comprendín, os coidados e o tratamento, se cómpre, que terei que seguir tralaexploración e que me comprometo a observar.

7. A pesar de que a proba cruenta consiste en realizar unha biopsia da placenta nova (9-14 semanas) e darinformación de moitas causas de subnormalidade e malformacións fetais, pode haber algunha delas que non sexadetectada co procedemento.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






147

ELECTROCONIZACIÓN

É a extirpación, por medio da corrente eléctrica, de lesións do colo uterino. Os resultados son dun 91-97% decuracións. Ten o inconveniente de que pode ser necesario completa-la destrucción cun tratamento complementario.As complicacións poden ser:

• Molestias, que poden evitarse con anestesia local

• Hemorraxias

• Estenose cervical






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






148

ELECTROCOAGULACIÓN

É unha intervención menor que, por medio do uso de corrente eléctrica, permite a destrucción de lesións. Osresultados adoitan ser dun 88-97% de curacións. As posibles complicacións poden ser:

• Hemorraxia secundaria

• Enfermidade inflamatoria pélvica

• Estenoses cervicais

• Dificultade para o seguimento por ascenso da mucosa no interior do colo da matriz






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






149

MARSUPIALIZACIÓN

É unha pequena intervención que, con anestesia, consiste en realizar un corte na glándula que presenta un ciste ouabsceso, extraendo o contido deste e unindo con sutura (cosendo) os bordos para favorece-la cicatrización.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






150

LAPAROSCOPIA OPERATORIA XINECOLÓXICA.

É unha técnica que permite realizar unha intervención cirúrxica xinecolóxica a través da visualización directa dacavidade abdominal e do seu contido mediante a introducción dun endoscopio ríxido.

Esixe anestesia e a creación dun pneumoperitoneo (introducir gas no abdome). Non está exenta de complicacións,xeralmente leves, como o hematoma de parede e a insuflación peritoneal.

Aínda que raras, hai complicacións severas que necesitan laparotomía para a súa solución e serían:

• Lesións vasculares–hemorrágicas

• Lesión intestinal

• Lesión urinaria.

• Peritonite

• Obstrucción intestinal






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






151

HISTEROSCOPIA OPERATORIA

Permite que a patoloxía diagnosticada por histeroscopia poida ser intervida pola mesma vía. Pódense dar tres tiposfundamentalmente:

• Cirurxía conservadora

• Electrocirurxía (Resectoscopio).

• Láser

Segundo o tipo de cirurxía, menor ou maior, realizarase de forma ambulatoria ou en ambiente cirúrxico e anestesialocal ou xeral.

As posibles complicacións poden ser:

• Infeccións

• Perforación, lesións cervicais e falsas vías

• Sangrado uterino ou cervical

• Dor intensa que precisará anestesia






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






152

HISTEROSCOPIA DIAGNÓSTICA

É un método diagnóstico que consiste en ve-la cavidade interna do útero, a través da canle endocervical, paradiagnosticar moitos problemas xinecolóxicos. É un método relativamente inocuo, sinxelo e eficaz. Non requireanestesia, aínda que si sedación, xa que facilita que a paciente estea relaxada e colabore. Só en casos de nerviosismoou temor esaxerado precisará anestesia local.

Existen unhas posibles complicacións:

• Alerxia a anestésico local (rara)

• Infeccións (raras)

• Perforación uterina, lesións cervicais e falsas vías

• Sangrado uterino ou cervical

• Dor intensa que precisará anestesia local.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






153

PLASTIA ANTERIOR

O cistocele é a insuficiencia das paredes vesicovaxinais anteriores con prolapso herniario do chan da vexiga.

A corrección do cistocele verifícase por medio da plastia vaxinal anterior (colporrafia anterior); esta correcciónconsiste no reforzo de músculos e estructuras que forman o chan da pelve e non garante absolutamente a correccióndo cistocele, existindo unha porcentaxe de fracasos alta. A vía a través da cal vai ser intervida é a vaxinal.

As complicacións máis frecuentes nesta intervención son:

• Frecuentes: infección de urina e retención de urina.

• Excepcionais: Absceso de pus na zona da ferida cirúrxica

- Hematoma na zona da ferida cirúrxica

- Rexeitamento ás suturas empregadas na intervención

- Lesións da vexiga, uretra e uréter

- Flebite e tromboflebite

- Embolia pulmonar






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






154

COLPORRAFIA OU PLASTIA POSTERIOR

Consiste na reparación dunha hernia ou rectocele e/ou prolapso da parede posterior da vaxina. A corrección dorectocele realízase mediante a plastia vaxinal posterior (colporrafia posterior); esta corrección consiste no reforzodos músculos e estructuras que forman o chan da pelve e non garanten absolutamente a corrección do rectocele,existindo unha porcentaxe de fracasos alta. A vía a través da cal vai ser intervida é a vaxinal.


• Absceso de pus na zona da ferida cirúrxica.

• Hematoma na zona da ferida cirúrxica.

As complicacións pouco frecuentes son:

• Rexeitamento ás suturas empregadas na intervención.

• Flebite e tromboflebite.

• Embolia pulmonar.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






155

LEGRADO DIAGNÓSTICO.

1. O principal propósito do legrado é obter mostras de tecido endometrial e/ou endocervical para o seu estudiohistolóxico naqueles casos en que existiu unha metrorraxia de tipo anormal.

Ás veces pode ser de valor terapéutico para aliviar transitoriamente unha metrorraxia funcional copiosa e/ouextirpar un pólipo endometrial.

2. O legrado diagnóstico precisa anestesia, que será valorada polo Servicio de Anestesia.

3. O legrado diagnóstico só se pode practicar por vía vaxinal.

A intervención consiste na toma de material endometrial e endocervical para o seu estudio anatomopatolóxico.

4. Todo o material obtido será enviado para o seu estudio anatomopatolóxico.

5. Toda intervención cirúrxica, tanto pola propia técnica cirúrxica como pola situación vital de cada paciente(diabete, cardiopatía, hipertensión, idade avanzada, anemia, obesidade...) leva implícita unha serie de complicaciónscomúns e potencialmente graves que poderían requirir tratamentos complementarios tanto médicos como cirúrxicos,así como unha mínima porcentaxe de mortalidade.

6. As complicacións da intervención cirúrxica, por orde de frecuencia, poden ser:

a) Infeccións con posible evolución febril (urinarias, endometrite, salpinxite...).

b) Hemorraxias coa posible necesidade de transfusión (intra ou postoperatoria).

c) Perforación do útero (sobre todo en úteros atróficos ou patoloxía maligna).

Pola miña situación actual, o médico explicoume que poden aumentar ou aparecer riscos ou complicacións como.........................................................................................................................................................................................

7. Se no momento do acto cirúrxico xurdise algún imprevisto, o equipo médico poderá varia-la técnica cirúrxicaprogramada.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






156

CONIZACIÓN CERVICAL

1. Trátase dunha intervención cirúrxica que consiste en extirpar unha parte do colo do útero en forma de cono, confinalidade diagnóstica e/ou terapéutica. No meu caso concreto o motivo é.....................................................................

2. Foime explicada a existencia doutras posibles opcións terapéuticas como amputación cervical, tratamentodestructivo local e histerectomía en determinadas condicións.

3. A conización pode efectuarse con bisturí, con láser ou con asa electrocirúrxica. No meu caso concreto efectuarasemediante...................................................., logo de que me explicaran as vantaxes e inconvenientes de cada un destesmétodos.

4. A peza extirpada someterase a estudio anatomopatolóxico posterior e serei informada dos resultados.

5. As complicacións potenciais da intervención son hemorraxia (inmediata ou tardía), perforación uterina, estenosecervical, colo uterino incompetente, riscos anestésicos, extirpación incompleta da lesión (marxes positivas), lesiónresidual e lesión de "novo", queimaduras accidentais en caso de utilizar electrocirurxía, tanto no electrodo activocoma queimaduras distais.

Pola miña situación actual, o médico explicoume que poden aumentar ou aparecer riscos ou complicaciónscomo..................................................................................... Así mesmo, comprendín que, dependendo dos resultadosanatomopatolóxicos e, por tanto, do diagnóstico definitivo, pode ser necesario completar esta intervención con outramáis ampla, da que serei informada, de se-lo caso.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






157

CORRECCIÓN DA INCONTINENCIA URINARIA

1. A intervención consiste no reforzo dos músculos e estructuras que forman o chan da pelve.

2. A intervención cirúrxica nos procesos de incontinencia de urina non garante absolutamente a súa corrección demodo permanente. Hai unha porcentaxe de fracasos alta.

3. En caso de fracasa-la intervención, o estado da incontinencia non empeora, salvo en casos excepcionais.

4. A vía a través da que vou ser intervida será preferentemente .....................................................................................

5. As complicacións que pode supo-la intervención son:

- Frecuentes: a) Infección de urina.

b) Retención de urina.

-Raras: a) Absceso de pus na zona da ferida cirúrxica.

b) Hematoma na zona da ferida cirúrxica.

c) Rexeitamento das suturas empregadas na intervención.

d) Lesións de vexiga, uretra e uréter.

e) Flebite e tromboflebite.

f) Embolia pulmonar.


6. Outras opcións:

a) Tratamento médico.

b) Ximnasia perineal, que, igual cá intervención cirúrxica, no garante a corrección da incontinencia.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






158

OCLUSIÓN TUBÁRICA (LIGADURA DE TROMPAS)

A intervención de oclusión tubárica consiste basicamente na INTERRUPCIÓN DA CONTINUIDADE DASTROMPAS DE FALOPIO, para logra-la esterilización da muller. Para realiza-la técnica existen varias vías deabordaxe cirúrxica:

a) Laparoscópica.

b) Microlaparotomía.

c) Vaxinal.

Poscesárea (oclusión tubárica no momento da práctica dunha cesárea).

Durante un acto cirúrxico motivado por outra causa.

1. Aínda sendo o método de oclusión tubárica o máis efectivo dos métodos de planificación familiar, a súaefectividade non é do 100%. Existe unha porcentaxe de fallos nas que se pode producir unha nova xestación.

2. Poden aparecer complicacións:

a) Intraoperatorias (hemorraxias, lesións de órganos veciños).

b) Postoperatorias:

1. Leves e máis frecuentes (seromas, hemorraxias, cistite, irritación frénica, anemia...).

2. Raras (eventración, apnea, trombose, hematomas, pelviperitonite, hemorraxia...).


3. Existen outros métodos de contracepción que non son irreversibles:

- Métodos de barreira.

- Anticoncepción hormonal.

- Contracepción intrauterina.

- Métodos naturais.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






159

CISTECTOMÍA E/OU ANEXECTOMÍA,

1. A extirpación do citado tumor pode realizarse mediante a cistectomía ou tumorectomía, que é a operación na quese enuclea un ciste ou un tumor sólido de ovario, respectando total ou parcialmente o ovario ou anexo onde asente; aovariectomía, que é a resección completa do ciste ovárico e o ovario onde se encontra este, e a anexectomía, na quenon só se extirpa o ovario, senón a trompa do mesmo lado. Estes procesos poden afectar un ou ámbolos anexos.

2. Aínda que en principio sempre se intentará a extirpación unicamente do ciste ou tumor respectando ó máximo otecido ovárico, a natureza do tumor, o tipo de cápsula, os achados macroscópicos operatorios (situación exacta,adherencias, parénquima, ovario restante, etc.) e o desenvolvemento da intervención en si, poden aconsellar ou facernecesaria a ovariectomía, parcial ou total, ou a anexectomía. Autorizo plenamente o facultativo a toma-la decisiónque crea máis conveniente ou necesaria, variando ou ampliando a técnica programada en principio, quedando benclaras para min as consecuencias de cada tipo de intervención.

3. A extirpación do tumor anexial precisa efectuarse baixo anestesia, que será valorada polo Servicio de Anestesia.

4. Aínda que tódolos achados físicos e probas complementarias preoperatorias apuntan a un proceso benigno, a pezaextirpada someterase a estudio anatomopatolóxico posterior para obte-lo diagnóstico definitivo. Serei informada dosresultados, condicionando en ocasións estes á necesidade dunha intervención máis ampla ou á posibilidade derecidivas no futuro, que dependerán da propia natureza do proceso.

5. Toda intervención cirúrxica, tanto pola propia técnica cirúrxica como pola situación vital do paciente (diabete,cardiopatía, hipertensión, idade avanzada, anemia, obesidade...), leva implícita unha serie de complicacións comúnse potencialmente graves que poderían requirir tratamentos complementarios, tanto médicos coma cirúrxicos, asícomo unha mínima porcentaxe de mortalidade.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






160

LAPAROTOMÍA EXPLORADORA

1. Á vista das exploracións efectuadas e ante a dificultade para chegar a un diagnóstico correcto, a través das citadasprobas, consideramos que debe ser realizada a anterior intervención (laparotomía).

2. A laparotomía precisa anestesia, que será valorada polo Servicio de Anestesia.

3. A laparotomía só se pode practicar por vía abdominal.

A intervención consiste na apertura da cavidade abdominal e a revisión dos órganos abdominais e pélvicos.Segundo os achados, farase biopsia intraoperatoria e, dependendo do resultado desta, decidirase o tipo deintervención, que poderá ser:

a) Extirpación de todo o aparello xenital máis cadeas ganglionares, así como outras estructuras que esteanindicadas (apéndice, epiplon, etc.).

b) Cirurxía reductora.

c) A cirurxía pode quedar soamente reducida para toma para biopsia.

4. Toda a peza operatoria ou material extirpado será enviado para completa-lo estudio anatomopatolóxico.

5. As complicacións da intervención cirúrxica poden ser:

a) Infeccións (urinarias, de parede abdominal, pélvicas...).

b) Hemorraxias coa posible necesidade de transfusión (intra ou postoperatoria).

c) Lesións vesicais, ureterais e/ou uretrais.

d) Lesións intestinais.

e) Fístulas.

A longo prazo poderían existir prolapsos (descensos) de cúpula vaxinal, hernias poslaparotómicas (abdominais), asícomo patoloxía de ovarios restantes cando se conservan os anexos.

Pola miña situación actual, o médico explicoume que poden aumentar ou aparecer riscos ou complicacións como........................................................................................................................................................................................






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






161

MIOMECTOMÍA ABDOMINAL

1. A miomectomía é a extirpación cirúrxica de un ou varios tumores uterinos (miomectomía simple ou múltiple),denominados miomas, respectando o útero onde asentan.

2. Aínda que en principio sempre o fin primordial é respecta-lo útero, ocasionalmente e debido ó lugar onde asente atumoración, ás súas dimensións e á existencia de complicacións intraoperatorias, fundamentalmente hemorraxia, énecesario realizar unha histerectomía (extirpación do útero).

Así mismo, entendo que a extirpación do ou dos miomas non garante que nun futuro non poidan aparecer outros.

Tampouco se pode garantir, en casos de miomas múltiples ou adenomiomas, a extirpación da totalidade destes,ben pola súa natureza, situación, por facer periga-la integridade do útero ou por ser demasiado pequenos para a súadetección macroscópica.

3. A miomectomía precisa realizarse baixo anestesia, que será valorada polo Servicio de Anestesia.

4. A peza ou pezas extirpadas someteranse a estudio anatomopatolóxico posterior para obte-lo diagnósticodefinitivo, sendo informada dos resultados.

5. Toda intervención cirúrxica, tanto pola propia técnica cirúrxica como pola situación vital do paciente (diabete,cardiopatía, hipertensión, idade avanzada, anemia, obesidade...), leva implícita unha serie de complicacións comúnse potencialmente graves que poderían requirir tratamentos complementarios, tanto médicos como cirúrxicos, asícomo unha mínima porcentaxe de mortalidade.

6. As posibles complicacións poden ser: hemorraxia intra ou postoperatoria, lesión vesical ou ureteral, lesión daporción intersticial da trompa de Falopio, infección, endometrite, miometrite, adherencias pélvicas, adherenciasintrauterinas, miomectomía imposible ou incompleta, apertura da cavidade uterina, e as súas repercusións sobrexestacións posteriores.


7. Foime explicada a existencia doutras posibles opcións terapéuticas médicas (proxestáxenos, análogos, danazol), ecirúrxicas (histerectomía, extirpación laparoscópica).






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






162

HISTERECTOMÍA

1. A histerectomía pódese practicar por vía vaxinal, abdominal ou laparoscópica. No meu caso practicarasepreferentemente por vía.................................................. A intervención consiste na extirpación do útero con/sen colo(histerectomía total ou subtotal), o que supón a non-posibilidade de ter fillos, así como a ausencia de menstruacións.A histerectomía pode levar asociadas a extirpación dos anexos, histerectomía con anexectomía uni ou bilateral(ovarios e trompas), segundo a idade, enfermidade de base e patoloxía asociada. Ó extirpa-los ovarios instáurase amenopausia. No meu caso concreto, o tipo de histerectomía que se practicará será .............................................................................................................................................................................................

2. A peza extirpada someterase a estudio anatomopatolóxico posterior; serei informada dos resultados.

3. Toda intervención cirúrxica, tanto pola propia técnica cirúrxica como pola situación vital de cada paciente(diabete, cardiopatías, hipertensión, idade avanzada, anemia, obesidade...) leva implícita unha serie decomplicacións comúns e potencialmente serias que poderían requirir tratamentos complementarios, tanto médicoscoma cirúrxicos, así coma unha mínima porcentaxe de mortalidade.


a) Infeccións, con posible evolución febril (urinarias, de parede abdominal, pélvicas...).

b) Hemorraxias, coa posible necesidade de transfusión (intra ou postoperatoria).



e) Fístulas vesicovaxinais e intestinais.

A longo prazo poderían existir prolapsos (descensos) de cúpula vaxinal, hernias poslaparotómicas (abdominais),así como patoloxía de ovarios restantes cando se conservan os anexos.







de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






163

HISTERECTOMÍA RADICAL

1. Existen outras posibles opcións terapéuticas: radioterapia ou hormonoterapia. No meu caso practicaráseme unhahisterectomía radical, coa seguinte indicación:................................................................................................................

2. A histerectomía radical precisa anestesia, que será valorada polo Servicio de Anestesia.

3. A histerectomía radical adoita practicarse por vía abdominal, se ben é posible realizala tamén por vía vaxinal oulaparoscópica. A intervención consiste na extirpación do útero con colo, o que supón a imposibilidade de ter fillos,así como a ausencia de menstruacións. A histerectomía radical leva asociada a linfadenectomía pélvica bilateral eexploración de ganglios paraaórticos e, en ocasións (segundo a idade), a extirpación dos anexos (trompas e ovarios).

4. Toda a peza operatoria ou material extirpado será enviada para completa-lo estudio anatomopatolóxico.

5. Toda intervención cirúrxica, tanto pola propia técnica cirúrxica como pola situación vital de cada paciente(diabete, cardiopatía, hipertensión, idade avanzada, anemia, obesidade...) lleva implícita unha serie de complicaciónscomúns e potencialmente graves que poderían requirir tratamentos complementarios, tanto médicos coma cirúrxicos,así coma unha mínima porcentaxe de mortalidade.


a) Infeccións, con posible evolución febril (urinarias, de parede abdominal, pélvicas...).




e) Fístulas.

A longo prazo poderían existir prolapsos (descensos) de cúpula vaxinal ou hernias postlaparotómicas(abdominais).








de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






164

AMNIOCENTESE

1. Trátase dunha técnica invasiva que supón a introducción dunha agulla a través das paredes abdominal e uterina danai na cavidade amniótica, extraendo líquido amniótico de onde se obteñen as células fetais necesarias para efectua-la análise cromosómica para estudiar aspectos como a idade xestacional, benestar fetal, madurez pulmonar fetal,estudio de enfermidades metabólicas, estudio de enfermidades infecciosas, afectación do feto por isoinmunizacióne/ou tratamento do hidramnios, etc. No meu caso concreto o obxecto deste estudio é ...................................................

.........................................................................................................................................................................................

2. Aínda que a amniocentese transabdominal é unha técnica segura, existe risco de aborto. Así mesmo, fun advertidae informada doutros posibles riscos, como punción fetal, punción do cordón, rotura da bolsa das aguas, infección,parto antes do termo e hemorraxia materna.


3. A técnica pode fracasar por non consegui-la extracción do líquido amniótico ou por problemas de laboratorio queimpiden a emisión dun diagnóstico completo.

4. A exploración só nos informará de posibles anomalías cromosómicas, e non de defectos conxénitos doutranatureza e, por tanto, o resultado normal dun estudio xenético non garante que o neno nacerá sen defectos ou atrasomental.

5. Tamén me foron explicados, e comprendín, os coidados e o tratamento que, de se-lo caso, deberei seguir tralaexploración e que me comprometo a observar.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






165

FUNICULOCENTESE (CORDOCENTESE)

Esta proba pode utilizarse para obter información do cariotipo do feto, realizar estudios citoxenéticos, bioquímicos,inmunolóxicos e microbiolóxicos, así como para efectuar algúns tratamentos fetais. No meu caso concreto o obxectoda súa práctica é ....................................................................................................................................………………..

e explicóuseme e comprendín e aceptei:

1. Que se trata dunha técnica invasiva que consiste en punción transabdominal dun vaso do cordón umbilical paraobter sangue fetal, podendo ser necesaria a utilización de anestesia local.

2. Que existen riscos potenciais maternos como hemorraxia, ou perda de líquido amniótico por rotura da bolsa, einfección, e fetais como aborto, parto prematuro, hemorraxia.


3. Que esta técnica pode fracasar ó non poder obter sangue do cordón por diversos motivos.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






166

AMNIOSCOPIA

Realízase para obter información indirecta sobre o benestar fetal, observando cantidade, cor e vérmix no líquidoamniótico. Explicóuseme, comprendín e aceptei que:

1. É unha técnica segura, aínda que existen riscos como rotura da bolsa das aguas, hemorraxia, imposibilidade derealizala e desencadeamento do parto.


2. Que o seu resultado no ten un valor absoluto.

Comprendín as explicacións que se me facilitaron nunha linguaxe clara e sinxela, e o facultativo que me atendeupermitiume realizar tódalas observacións e aclaroume tódalas dúbidas que lle formulei.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






167

LEGRADO EVACUADOR

1. O principal propósito do legrado evacuador é limpia-la cavidade endometrial de restos ovulares. Ás veces podeser necesario un segundo legrado para completar esta evacuación, sobre todo nos casos de aborto diferido.

2. O legrado evacuador só se pode practicar por vía vaxinal.

A intervención consiste en dilata-lo colo uterino, algunhas veces, e extrae-los restos ovulares con pinzas e legrasromas e cortantes, ou ben por aspiración. Nalgúns casos é necesario colocar, o día anterior á evacuación, talos delaminaria para lograr dilatación cervical progresiva xunto coa aplicación de goteo intravenoso de oxitocina.

4. Todo o material obtido será enviado para completa-lo estudio anatomopatolóxico.

5. Toda intervención cirúrxica, tanto pola propia técnica cirúrxica como pola situación vital de cada paciente(diabete, cardiopatía, hipertensión, idade avanzada, anemia, obesidade...) leva implícita unha serie de complicaciónscomúns e potencialmente serias que poderían requirir tratamentos complementarios, tanto médicos coma cirúrxicos,así coma unha mínima porcentaxe de mortalidade.

6. As complicacións do legrado evacuador, por orde de frecuencia, poden ser:

a) Infeccións (urinarias, endometrite, salpinxite...).


c) Perforación do útero.

d) Persistencia de restos.








de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






168

CERCLAXE CERVICAL

A finalidade é reduci-lo orificio cervical uterino por risco de aborto/parto prematuro, coas seguintes indicacións:

1. Que a intervención consiste en colocar unha cinta ou fío derredor do orificio cervical e mediante a su anudaciónprodúcese unha reducción da amplitude deste.

2. Que a intervención non garante absolutamente a corrección da insuficiencia cervical, e existe unha pequenaporcentaxe de fracasos sen poder garantir, por tanto, a posibilidade dun parto antes do termo.

3. Que a vía habitual de abordaxe para realizar esta intervención é a vaxinal.

4. Que os riscos potenciais desta intervención son a rotura prematura das membranas, amnionite, sangradoscervicais, imposibilidade de realiza-la intervención, infección urinaria, desencadeamento do parto/aborto.


6. Que existen outras opcións terapéuticas conservadoras, que me foron explicadas, que non implican a intervencióncirúrxica, polo que non producen o cerramento do orificio cervical, como o repouso absoluto, a administración defármacos uteroinhibidores, etc., cun éxito moi inferior.

7. Que me foron explicados, e comprendín, os coidados e o tratamento que, de se-lo caso, deberei seguir tralaintervención e que me comprometo a observar.

8. Que se no curso da intervención xurdise algún imprevisto, o equipo médico poderá varia-la técnica programada.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






169

INDUCCIÓN DO PARTO

1. A inducción do parto consiste en provoca-la finalización da xestación, baixo vixilancia da frecuencia cardíacafetal, por causas médicas ou obstétricas, o cal pode realizarse de diferentes formas, dependendo das característicasde cada caso, quedando a xuízo do médico tanto a súa indicación como a elección do método empregado. Os máisfrecuentes son, de forma individual ou combinada:

a) Rotura da bolsa das aguas.

b) Administración intracervical de xel de prostaglandinas, que se utiliza para mellora-la maduración do colouterino.

c) Administración intravenosa de oxitocina mediante goteo, que pode realizarse directamente ou despois dalgunadas anteriores.

d) Administración de prostaglandinas intramusculares ou intravenosas, que só se empregan para a inducción defetos mortos.

2. A pesar de que a inducción do parto é amplamente utilizada e os seus riscos non son elevados, non se podeconsiderar que os diferentes procedementos non poidan condicionar complicacións na nai ou no feto, de entre as queas máis importantes son:

a) Infección materna ou fetal (o risco aumenta principalmente a partir das vintecatro horas da rotura da bolsaamniótica).

b) Aparición dun sufrimento fetal agudo, por diminución da achega de osíxeno ó feto durante as contracciónsuterinas, non sendo o seu risco maior có do parto non inducido.

c) Fracaso da inducción.

d) Rotura uterina, complicación moi infrecuente; o seu risco aumenta cando se administra oxitocina ouprostaglandinas e supón un grave risco para a vida da nai e mais do feto.

e) Prolapso de cordón, complicación rara que pode ocorrer trala rotura da bolsa amniótica e que pon en graveperigo a vida do feto. A súa incidencia non é maior ca no parto non inducido.

f) A aparición dalgunha destas complicacións implica habitualmente a realización dunha cesárea abdominal parasalvagarda-la vida da nai ou do neno.







de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






170

CESÁREA

1. A cesárea é unha intervención obstétrica que se leva a cabo para extrae-lo feto por vía abdominal.

2. O feito de indicar unha cesárea é debido a que as circunstancias actuais da miña xestación e/ou parto non permitena vía vaxinal ou fai presumir un maior risco para a nai ou para o feto, e, por tanto, non existen outras alternativas queofrezan maiores garantías para o meu futuro fillo e para min. No meu caso concreto, a indicación é.........................................................................................................................................................................................

3. A cesárea require atención especializada do nacido de forma inmediata á súa extracción.

4. A cesárea non esta exenta de complicacións; por un lado, as derivadas dun parto (xa que dunha modalidade departo se trata), tales como: hemorraxia, atonía uterina, endometrite, que ocasionalmente puideran derivar noutrasmáis graves, como trastornos da coagulación e infección xeneralizada, e por outro lado, as derivadas dunhaintervención cirúrxica, como son: febre, infección da ferida, seromas e hematomas, afeccións de vías urinarias,dehiscencia e/ou eventración poscirúrxica.


5. Como en toda intervención cirúrxica, existe un risco excepcional de mortalidade derivado do propio actocirúrxico ou da situación vital de cada paciente.

6. Se no momento do acto cirúrxico xurdise algún imprevisto, o equipo médico poderá varia-la técnica cirúrxicaprevista de antemán.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






171

DENEGACION DO CONSENTIMENTO Ó TRATAMENTO

EU, .........................………………………………………………... (NOME E DOUS APELIDOS DA PACIENTE),DE ......... ANOS DE IDADE, CON DOMICILIO EN ......…………………….......................................................... EDNI Nº ..……….........................

EU, ....................…………………………………….......………………………….... (NOME E DOUS APELIDOS),DE.............ANOS DE IDADE, CON DOMICILIO EN ..................................……………………............................ EDNI Nº .....................………..., EN CALIDADE DE (REPRESENTANTE LEGAL, FAMILIAR OU ACHEGADO)DE .......... (NOME E DOUS APELIDOS DA PACIENTE) ...........………………....................................................,

DECLARO:

QUE O/A DOUTOR/A ............................................…………………………...... (NOME E DOUS APELIDOSDO/A FACULTATIVO/A QUE PROPORCIONA A INFORMACIÓN) me explicou que é necesario/convenienteproceder, na miña situación, a realizar unha.....................................que ten por obxecto……………........................

O/A doutor/a informoume dos riscos que se derivan de non realizarse a técnica, que son .................................................................................................................................................................. e que no meu caso poden acrecentarse por......................................................................……………………………..

Comprendín as explicacións que se me facilitaron en linguaxe clara e sinxela, e o/a facultativo/a permitiume realizartódalas observacións e aclaroume tódalas dúbidas que lle formulei.

Por iso, manifiesto que estou satisfeita da información recibida e que comprendo o alcance e os riscos de NONSOMETERME ó procedemento indicado.

E en tales condicións NON CONSINTO someterme a .......................................................…………

En..........................................., o ...... de ................ de .................. (LUGAR E DATA).

ASDO. O/A MÉDICO/A ASDO. A PACIENTE




de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






172

DENEGACIÓN A SER INFORMADO DE ENFERMIDADE

EU, ....................……………....………………………………….... (NOME E DOUS APELIDOS DA PACIENTE),DE ......... ANOS DE IDADE, CON DOMICILIO EN ..............………..…………................................................... EDNI Nº .............................

EU, .....................…………………………………........................………………….. (NOME E DOUS APELIDOS),DE ............. ANOS DE IDADE, CON DOMICILIO EN..................……………………............................................EDNI Nº ................................, EN CALIDADE DE (REPRESENTANTE LEGAL, FAMILIAR OU ACHEGADO)DE .......... (NOME E DOUS APELIDOS DA PACIENTE) ...........................…………...................………………....,

DECLARO:

QUE O DOUTOR/A ...........................................................………………….... (NOME E DOUS APELIDOS DO/AFACULTATIVO/A QUE PROPORCIONA A INFORMACIÓN) QUERE EXPLICARME E INFORMARMESOBRE A ENFERMIDADE QUE PADEZO PERO EU NON DESEXO NIN AUTORIZO QUE ME INFORME.

EN..............................., O....... DE..............DE................... (LUGAR E DATA).

ASDO. O/A MÉDICO/A ASDO. A PACIENTE




de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






173

TUMOR NA VULVA

O seu tratamento consiste, baixo anestesia, na incisión da pel dos labios en sentido lonxitudinal sobre o tumor paraextirpalo e facer un exame histolóxico.


• Infección e absceso na zona da ferida cirúrxica.

• Hematoma na zona da ferida cirúrxica.

As complicacións pouco frecuentes son:

• Rexeitamento ás suturas empregadas na intervención

• Flebite e tromboflebite

• Embolia pulmonar






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






174

OFTALMOLOXÍA

175

CIRURXÍA PLÁSTICA OFTALMOLÓXICA

A cirurxía plástica oftalmolóxica está ó servicio da vista. Toda intervención debe de preserva-la forma e a funciónnormal dos órganos e anexos do ollo.

Exploración preoperatoria:

Ademais da exploración xeral habitual son necesarias probas complementarias que permitan avalia-la situaciónoftalmolóxica.

As enfermidades da rexión orbitaria sobrepasan con frecuencia os límites da especialidade dadas as múltiplesrelacións topográficas e interpelacións fisiolóxicas que presentan. Con colaboración doutros especialistas poderaseestablecer máis exactamente a extensión do proceso e será posible a súa resolución en equipo.

Anestesia:

A anestesia debe alivia-la dor e a tensión emocional que a intervención produce no paciente.

Disponse de anestesia xeral e local e ambas se poden combinar con sedación adicional. Prevalecerá unha ou outra enfunción da extensión e clase da intervención, así como da preferencia do cirurxián e do paciente, ademais doutro tipode consideracións xerais.

Anestesia xeral

A premedicación e a anestesia deben conducir a un estado reversible de inconsciencia, de analxesia e de ausencia dereflexos á dor.

Características da anestesia xeral:

• Área de operación ilimitada

• Non hai límite de tempo

• Existen tódalas posibilidades de colocación

• Inmobilización (microscopio)

Non hai inchazón dos tecidos

Anestesia local

Características da anestesia local:

• Cooperación do paciente para varia-la colocación e identifica-los tecidos

• Cálculo da corrección durante a intervención

• Mecanismos reflexos de defensa conservados (reflexos de deglución e doloroso fóra da área operatoria)

• Hemostasia: vasoconstricción local fácil de conseguir

Efectos secundarios posibles:

Acción desfavorable:

• Inconsciencia

• Analxesia

• Ausencia de reflexos á dor

Frecuentemente desexables:

• Relaxación muscular

• Ausencia do reflexo de tose e náusea

• Descenso da presión arterial e bradicardia




de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






176

A maioría das veces:

• Ausencia do reflexo de deglución

• Vasodilatación periférica

• Sensibilización do miocardio fronte a catecolaminas

Efecto principal, colaterais e complicacións dos anestésicos locais

Efecto principal:

• Analxesia

Efectos secundarios locais:

• Acinesia

• Vasoconstricción

• Aumento de volume

• Perda transitoria da visión

• Hipotonía do globo ocular

• Midriase

Complicacións:

• Erosión corneal neuroparalítica

• Lagoftalmo

• Diplopía

• Ptose

• Isquemia

• Inchazón real dos tecidos

• Glaucoma de ángulo cerrado

• Hematoma, ás veces compresión da arteria central

• Imposible proba intraoperatoria






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






177

BLEFAROPLASTIA

(Xunto con esta folla debe subministrarse a de información da cirurxía plástica oftalmolóxica.)

O envellecemento ocasiona laxitude na pel en moitas partes do corpo. Na cara dá aparencia de bolsas(dermatochalae) e é orixe de problemas cosméticos.

En ocasións este defecto da pel causa incapacidade funcional.

Tratamento: cirúrxico.

Coidados postoperatorios:

Postoperatorio inicial:

• Vendaxe oclusiva inicial

• Compresas xeladas

A partir das 24 horas:

1. Compresas frías tan frecuentes como sexa posible

2. Pomada antibiótica.

3. Evitar traballos pesados.

A partir do terceiro día:

• Compresas tibias cada 3 horas.

Complicacións: Poden presentarse mesmo ante unha técnica depurada.

• Evitar ambientes contaminados durante os primeiros días.

• Equimose e edema palpebral inevitables.

• Cegueira. Nunha porcentaxe de 1 cada 8-10.000 casos. De mecanismo descoñecido.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






178

ECTROPIÓN


Por ectropía enténdese que o bordo palpebral se dirixe cara a fóra do globo ocular. A conxuntiva da pálpebra, acórnea e a conxuntiva ocular non están en contacto, a pálpebra pecha de forma incompleta e isto conduce á apariciónde desecación da córnea e da conxuntiva e como consecuencia prodúcese lagrimeo, por eversión do punto lagrimal epor secreción lagrimal reflexa aumentada.

O cadro agrávase polo feito de enxugar constantemente as bágoas con maceración da pel que está permanentementehúmida.

As formas graves poden orixinar úlceras corneais e lagoftalmos.


Complicacións: a principal e máis frecuente é a infracorrección. A sobrecorrección é a penas posible.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






179

ENTROPIÓN


Por entropión enténdese unha inversión do bordo palpebral, a conxuntiva non está en contacto coa pálpebra senóncoas pestanas e co bordo palpebral e se é moi acentuado incluso coa pel da pálpebra.

A triquiase conduce a unha lesión corneal.


Complicacións: a máis frecuente é a recidiva que obriga a ter que volver a operar.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






180

PTOSE

(Xunto a esta folla debe subministrarse a de información da cirurxía plástica oftalmolóxica.)

Por ptose enténdese unha posición anormalmente baixa da pálpebra superior na mirada de fronte. As graves reduceno campo visual por arriba e poden producir unha práctica oclusión do ollo afectado. É causada por algún tipo dedeficiencia funcional ou anatómica do músculo elevador, a aponeurose ou o músculo de Müeller.

Tratamento: cirúrxico,

Complicacións:

Intraoperatorias:

• Dificultade para localiza-la aponeurose do elevador.

• Hemorraxias que poden ser graves.

• Edema palpebral.

Postoperatorias:

• Infracorrección: reintervención,

• Sobrecorrección: reintervención






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






181

INTERVENCIÓNS CIRÚRXICAS SOBRE AS VÍAS LACRIMAIS

Intervencións

- Dacriocistorrinostomía.

- Lacocistorrinostomía.

- Lacorrinostomía.

- Lacorrinoplastia.

- Dacriocistectomía.

- Intubación bicanalicular en estreitamentos ou estenoses.

- Reconstrucción de vías lacrimais.

- Sondaxe de vías lacrimais

1. Dacriocistorrinostomía

É a unión do saco lacrimal coa pituitaria a través dunha osteotomía (burato) nos ósos do nariz para formar unhanova vía de eliminación da lágrima, e desta forma evita-lo fluxo lacrimal que padezo.

A porcentaxe de éxitos oscila arrededor dun 95%.

Tamén se me explicou que en ausencia do saco lacrimal (por intervención previa) se pode realizar esta técnica conresultados menos satisfactorios.

2. Lacocistorrinostomía

Consiste na unión conxuntivo-saco-pituitaria en caso de obstrucción dos canalículos lacrimais ou porción común.

3. Lacorrinostomía

Consiste en unir conxuntiva directamente a pituitaria en casos da usencia de saco lacrimal e destrucción decanalículos e porción común.

4. Lacorrinoplastia

Consiste en unir conxuntiva e pituitaria mediante un trozo de mucosa nasal.

(Estas tres últimas intervencións teñen menos porcentaxe de éxito cá dacriocistorrinostomía).

5. Dacriocistorrinostomía endonasal

Consiste en abrir un burato desde a cavidade nasal para comunicar co saco lacrimal obstruído e así permiti-lo pasoda lágrima.

Esta variante evita a cicatriz da pel, pero nas nosas mans os resultados son lixeiramente inferiores ós da técnicarealizada a través de pel.

6. Dacriocistectomía

É a extirpación do saco lacrimal para evita-la secreción infecciosa dos puntos lacrimais, unha infección aguda desteou ben facer unha profilaxe antes de realizar unha intervención de polo anterior.

Implica deixar unha epífora ou fluxo lacrimal máis ou menos intenso.

7. Reconstrucción das vías lacrimais

Intentarase realizar unha reconstrucción das vías lacrimais afectadas, por unha lesión ou trauma, co mellor resultadoanatómico e funcional que sexa posible.




de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






182

8. Sondaxe de vías lacrimais do neonato

Dado que o neonato presenta un fluxo lacrimal máis ou menos continuado e con frecuencia conxuntivite derepetición, aconséllase esta manobra cirúrxica que consiste en pasar unha sonda a través das vías lacrimais ata omeato inferior (no nariz) co fin de permeabilizar estes conductos.

Normalmente é suficiente cunha soa manobra, pero ás veces hai que repetila máis dunha vez sempre e cando aobstrucción non sexa por atresia de parte das vías lacrimais ou a obstrucción sexa de causa ósea.

A sondaxe recoméndase realizala antes do ano de vida.

9. Intubación bicanalicular

En caso de fluxo lacrimal con lixeira estenose das vías lacrimais está indicado a intubación destas con tubos desilicona e mantelos durante uns 6 meses aproximadamente.

A porcentaxe de éxito é moi variable segundo cada autor. Nós calibrámolo nun 75% aproximadamente. Pódeserepeti-la intubación se, después de quitados os tubos, o lagrimeo volve aparecer.

Riscos e complicacións

Falaremos de dacriocistorrinostomía e as súas variantes; basicamente pode ocorrer:

Persistencia do fluxo lacrimal aproximadamente nun 5%.

Hemorraxias severas.

Infeccións graves.

Formación dunha cicatriz antiestética.

Estas tres últimas complicacións preséntanse nunha porcentaxe moi baixa.

En canto á ANESTESIA os riscos son os de calquera anestesia xeral ou local e que afortunadamente son poucofrecuentes e raros:

Pode ocorrer un coma irreversible por depresión do sistema nervioso central ou mesmo o falecemento por fallocardiorrespiratorio. Estatisticamente estas complicacións ocorren na proporción de 1 de cada 25.000 a 1 de cada100.000 intervencións.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






183

CIRURXÍA DE ESTRABISMOS

TÉCNICA CIRÚRXICA

Cirurxía sobre músculos extraoculares que inclúe os seguintes casos:

• Estrabismo horizontal (converxente ou diverxente).

• Cirurxía de oblicuos e estrabismo vertical.

• Síndromes alfabéticas e DVD.

• Nistagmus.

• Suturas axustables.

• Operación do fío (Faden).

• Parálises oculomotoras.

Trátase dunha cirurxía ocular que pretende restablece-lo paralelismo dos globos oculares e a desaparición decabaleiro se existe, así como alcanzar resultados estéticos aceptables (<5° de desviación) e en idade infantil,dispoñe-lo ollo para desenvolver unha correcta función visual.

O procedemento cirúrxico consiste en: incisión conxuntival, abordaxe dos músculos e realización de retrorrecesións,afiamentos tenotomías, modificacións do arco de contacto e/ou transposicións, situando-reinserindo os músculosmediante suturas esclerais. No caso de suturas axustables debe realizarse un realiñamento ás 24 horas daintervención modificando a lonxitude das suturas previa anestesia tópica.

Poden ocorrer algunhas complicacións:

Intraoperatorias:

Derivadas da anestesia xeral ou local idénticas ás doutros procedementos cirúrxicos que especificará oanestesiólogo, pero considerando entre as máis frecuentes: bradicardia e arritmias cardíacas, apnea prolongada,espasmo de farinxe, secrecións e vómitos.

Derivadas do procedemento cirúrxico. Perda ou rotación muscular, hemorraxias, perforacións esclerais durante asutura. Dificultade para illamento muscular en reintervencións.

Postoperatorias.

Hemorraxias subconxuntivais, adherencias tenonianas, quistes conxuntivais, granulomas, cicatriz retráctil,dehiscencias de suturas, queratite maralnal, hipo ou hipercorreccións, limitacións das duccións e cabaleiro. Moiinfrecuentes: infeccións.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






184

TRATAMENTO CIRÚRXICO DE ESTRABISMOS MEDIANTE TOXINABOTULÍNICA

TÉCNICA CIRÚRXICA:

Inxección de toxina botulínica sobre músculos extraoculares que inclúe os seguintes casos:

• Estrabismo horizontal (converxente ou diverxente).

• Parálises oculomotoras.

Tratáse dunha cirurxía ocular que pretende restablece-lo paralelismo dos globos oculares e a desaparición docabaleiro se existe, así como alcanzar resultados estéticos aceptables (<5° de desviación) e en idade infantil,dispoñe-lo ollo para desenvolver unha correcta función visual. En caso de parálises oculomotoras do adultoperséguese a desaparición da diplopía (visión dobre).

O procedemento cirúrxico consiste en: aplicación de anestesia tópica (idade infantil require sedación), colocación deelectrodos do electromiógrafo, localización da zona para a punción, introducción de agulla a través de conxuntiva epunción do músculo ou músculos extraoculares indicados. Trala confirmación electromiográfica da situacióncorrecta da agulla realízase a inxección de toxina botulínica no ventre muscular en certos casos (cirurxía deoblicuos), noutros realízase unha incisión conxuntival para a localización do músculo que se vai tratar, previa áinxección de toxina botulínica no músculo identificado.

No postoperatorio prodúcese unha hipercorrección que perdura durante meses.

Poden ocorrer algunhas complicacións:

Intraoperatorias.

1. Derivadas da sedación que especificará o anestesiólogo pero considerando entre as máis frecuentes: bradicardia earritmias cardiacas, apnea prolongada, espasmo de larinxe, secrecións e vómitos.

2. Derivadas do procedemento cirúrxico: perforacións oculares, hematoma subconxuntival e orbitario.

Postoperatorias:

Hemorraxias subconxuntivais, ptose palpebral, diplopía, hipercorrección, hipocorrección con indicación de repeti-loprocedemento, limitacións de/das succións e cabaleiro. Moi infrecuentes: reacción alérxica ou anafilaxia á toxina.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






185

MANTEMENTO DE LENTES DE CONTACTO

Como usuario de lentes de contacto recordámoslle que o coidado, limpeza e esterilización destas deben serSEMPRE (diaria e rutineiramente) exquisitos.

Deste xeito poderá obter delas a visión óptima e o confort desatados. Así mesmo, alcanzarán unha duraciónadecuada á súa alta calidade (dous anos aproximadamente) diminuirán os problemas de tolerancia das lentes decontacto a longo prazo, e o máis importante de todo: evitará os problemas de tipo médico que unha manipulacióninadecuada ou descoidada das lentes de contacto poden causar nos ollos (úlceras corneais, conxuntivite, queratite,etc.).

Para isto contará coa nosa experiencia práctica, consello e axuda. Parte dela compóñena estas recomendacións xeraisque redactamos para vostede.

1. Deberá limpa-las lentes de contacto e desinfectalas tódolos días ata retiralas utilizando os productos que se llerecomendaron e seguirá as instruccións que se xuntan a elas.

2. Deberá limpar e desinfectar co mesmo coidado os contedores ou estoxos onde garda as lentes de contacto. Paraiso pode utiliza-lo microondas tal e como se lle indicou.

3. Evitará en todo momento o contacto das lentes de contacto coa auga corrente da billa ou coa saliva da boca. Paraiso xamais usará como líquido de mantemento ou enxuagadura a auga da billa. Antes de quita-las lentes de contactoe antes de poñelas lavará as mans coidadosamente, secándoas non menos coidadosamente. Utilizará como sistema deenxaugamento e para a limpeza diaria os líquidos de mantemento indicados ou no seu defecto soro salino encondicións de esterilidade (pódese adquirir facilmente en farmacias) pero nunca auga da billa NIN TAN SEQUERAFERVIDA.

4. Cada semana realizará a limpeza «encimática» das súas lentes de contacto tal e como se lle indicou e cosproductos recomendados no seu caso (1). Con esta limpeza evítanse os depósitos de proteínas e outras substancias nasuperficie e no interior das súas lentes (recorde que as lentes de contacto brandas son como unha esponxa e penetranno seu interior as substancias da lágrima do ollo ou outras que poida haber nela). Despois desta limpeza, deberásegui-los pasos habituais de limpeza e desinfección diarios que se comentan no punto primero.

5. Para a conservación durante un período prolongado (días, semanas) das súas lentes de contacto en condiciónsadecuadas e a súa posterior utilización, deberá cumprir inexorablemente os puntos 1 e 2 anteriormente descritos, conobxecto de garda-las súas lentes de contacto limpas e estériles nun medio limpo e estéril nun estoxo que igualmentedebe estar limpo e estéril.

(1) As condicións de cada paciente varían notablemente, e debido a iso poden existir diferencias notables nasnecesidades duns e outros, a pesar de utiliza-las mesmas lentes de contacto e te-los mesmos hábitos.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






186

ADAPTACIÓN DE LENTES DE CONTACTO

As lentes de contacto utilízanse en oftalmoloxía con diversos fins:

• Para corrixir defectos de retracción (miopía, hipermetropía, astigmatismo, afaquia,).

• Como axuda no tratamento de distintas enfermidades corneais.

Con fins cosméticos.

Colócanse en contacto coa córnea, e aínda que na maioría dos casos isto non provoca ningún dano ó ollo,conseguíndose bos resultados ópticos ou terapéuticos, ás veces aparecen complicacións, algunhas delas graves parao ollo:

• Blefarite (inflamación das pálpebras) e conxuntivite (inflamación da conxuntiva).

• Edema corneal.

• Erosións corneais.

• Queratite e úlceras corneais (inflamación e infección da córnea).

• Leucomas corneais (cicatrices), que poden provocar perda de visión.

• Vascularización corneal.

• Perforación corneal, con posible endoftalmite (infección dentro do globo ocular).

• Perda do ollo.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






187

INTERVENCIÓN DE PTERIXIÓN E OUTRAS PATOLOXÍAS DACONXUNTIVA, PÁLPEBRAS E ANEXOS OCULARES

A operación de pterixión vai consistir na extirpación dunha formación proliferativa da conxuntiva, que é amembrana que recobre o ollo, invadindo a córnea. Hai outras formacións proliferativas de conxuntiva ou pálpebrasque cómpre extirpar ou analizar, así como malposicións das pálpebras que requiren a súa corrección mediantecirurxía (ectropión, ectropión, ptose).

Hai riscos importantes, aínda que pouco frecuentes, derivados da anestesia, xa sexa local ou xeral, podendo ocorrerun coma irreversible por depresión do sistema nervioso central, e mesmo o falecemento por fallo cardiorrespiratorio.

Outras complicacións derivan da mesma intervención, podendo ocorrer no pterixión a opacificación corneal, úlcerascorneais e a reproducción do pterixión, que é un feito bastante frecuente nesta enfermidade. Nas patoloxías daconxuntiva e pálpebras poden quedar retraccións cicatriciais, malposicións e recorrencias, sobre todo no caso detumoracións, que sería necesario volver a intervir. Na cirurxía das vías lacrimais poden ocorrer hemorraxias nasaisseveras e o peche secundario da abertura realizada na cirurxía. Así mesmo en todas estas cirurxías poden aparecerinfeccións graves.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






188

TRANSPLANTE DE CÓRNEA

A operación vai consistir na substitución da córnea enferma por outra córnea sa, procedente da doazón de cadáverou do banco de córneas.

Hai riscos importantes, aínda que pouco frecuentes, derivados da anestesia, xa sexa local ou xeral, podendo ocorrerun coma irreversible por depresión do sistema nervioso central, e mesmo o falecemento por fallo cardiorrespiratorio.

Existe o risco de complicacións derivadas da propia intervención, como a perda do globo ocular por hemorraxia,expulsiva ou por infección grave ou panoftalmía Tamén poden ocorrer outras complicacións como cataratassecundarias, luxación do cristalino dentro do ollo ou perda do fluído interno do ollo ou vitreorraxia. Posteriormenteá intervención pode reabrirse a ferida, aumenta-la tensión do ollo, haber un rexeitamento da córnea transplantada amedio e curto prazo, e outras complicacións menos graves.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






189

CIRURXÍA DE CATARATAS

A catarata é a perda da transparencia do cristalino que produce perda progresiva de visión, chegando a ser totalnalgúns casos.

O seu tratamento é cirúrxico, consiste na extracción do cristalino opaco. O cristalino pode extraerse na súa totalidadeou deixando a cápsula posterior.

Actualmente, utilízanse diversas técnicas de cirurxía de cataratas, que deixan a cápsula posterior do cristalino epermiten colocar sobre ela unha prótese lente intraocular, obtendo mellor recuperación visual.

Trala cirurxía cómpre utilizar lentes de lonxe e/ou cerca na maioría dos casos.

A cirurxía de cataratas é un procedemento bastante seguro tanto para o ollo como para o organismo en xeral. Osriscos veñen dados polo tipo da anestesia, polas enfermidades previas existentes e pola propia cirurxía.

Os riscos da anestesia local son pouco frecuentes: hemorraxia retrobulbar, oclusión da arteria central da retina,lesión do nervio óptico, perforación ocular, depresión cardiovascular e respiratoria e reacción tóxico-alérxica; osderivados da anestesia xeral máis relevantes son o coma irreversible e o paro cardiorrespiratorio con resultado demorte en 1 caso por cada 25.000.

Como toda cirurxía, non está exenta de complicacións, as máis graves son a hemorraxia expulsiva e as infecciónsintraoculares, en menos do 0,4%, que levarían á perda do ollo de forma inmediata, en días, semanas ou meses.

Outras complicacións son o desprendemento de retina, aumento da tensión ocular, hemorraxias intraoculares,alteración da transparencia da córnea, dehiscencia de suturas, edema macular, opacidade da cápsula posterior,deformidade pupilar, dislocación da lente que poden ocorrer en menos do 2% dos casos e que levarían a unhaposterior intervención.

Se a catarata é total, a falta de transparencia impide ve-lo estado da retina e nervio óptico previo á cirurxía, polo queo seu resultado non se pode garantir.

Necesitámo-la súa colaboración se a anestesia é local, mantendo repouso total durante a intervención, e repousorelativo despois da cirurxía.

Terá que levar tratamento médico postoperatorio e realizar visitas frecuentes á consulta no prazo de tres mesesaproximadamente.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






190

IMPLANTE VALVULAR ANTIGLAUCOMATOSO

A operación vai consistir en crear unha filtración no ollo para que circule mellor o líquido deste ou humor acuoso easí poder diminuí-la presión intraocular que está alta, existindo distintas técnicas para lograr este fin. Nalgúns casoscómpre colocar un implante valvular, que consiste na colocación dun sistema artificial para facilita-la evacuación dohumor acuoso.

Comprendo que os riscos típicos máis importantes, aínda que pouco frecuente, derivados da anestesia, xa sexa localou xeral, podendo ocorrer un coma irreversible por depresión do sistema nervioso central, e mesmo o falecementopor fallo cardiorrespiratorio.

Hai outras complicacións graves como o desprendemento de retina, catarata e glaucoma maligno, é dicir, a subida detensión trala operación, que obriga moitas veces a unha reintervención. Tamén existen outras complicacións gravesque poden acontecer no postoperatorio: uveíte ou inflamación seria, infeccións severas ou panoftalmía, hemorraxiasintraoculares, cámara ocular plana, desprendemento de coroides, hemorraxia suprahialoidea. Por últimoexplicóuseme que ás veces non é posible diminuí-la tensión ocular cunha soa intervención e hai que realizar outrasoperacións ou engadir tratamento médico.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






191

TRABECULOPLASTIA LÁSER ANTIGLAUCOMATOSA

A operación vai consistir na apertura, mediante disparos de láser, dos espacios intertrabeculares, aumentando así adrenaxe do humor acuoso, para intentar diminuí-la presión intraocular.

Comprendo que hai riscos importantes, aínda que pouco frecuentes, derivados da aplicación do láser, que consistenen elevacións agudas transitorias da presión intraocular, elevacións permanentes da tensión ocular, irite ouinflamación do iris, pequenas hemorraxias e diminucións leves da agudeza visual ou borrosidade da visión.

Outras complicacións derivan tanto do estado do ollo previo ó tratamento como da propia intervención, como aprogresión da enfermidade glaucomatosa.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






192

TRABECULECTOMÍA ANTIGLAUCOMATOSA

O glaucoma é a enfermidade máis frecuente no noso medio. Afecta o 2% das persoas maiores de 45 anos. Consisteno aumento crónico da presión dos ollos que causa unha perda progresiva da visión que pode conducir á cegueira.Existe un tratamento médico para o glaucoma que consiste na aplicación de colirios que producen unha diminuciónda presión ocular. Cando estes medicamentos fallan ou non son capaces de impedi-lo progreso da enfermidaderecórrese, polo xeral, a un tratamento con láser que se denomina trabeculoplastia. Cando a trabeculoplastia non écapaz de controla-lo glaucoma recórrese á cirurxía. Existen diversas técnicas cirúrxicas, a máis eficaz das cales é atrabeculectomía. Consiste na creación dunha drenaxe do líquido acuoso, a presión excesiva do cal orixina a perdavisual no glaucoma.

Riscos: a trabeculectomía é un procedemento bastante seguro estatisticamente, tanto para os ollos como para oorganismo en xeral. Isto quere dicir que as probabilidades cirúrxicas de éxito son moi elevadas (entre o 80% e o90%). Sen embargo, non está libre de riscos potenciais para a saúde dos ollos e do organismo. A seguir refírense ascomplicacións que poden compromete-lo resultado da intervención:

1. Durante a anestesia:

A anestesia pode considerarse o primeiro paso da operación. Actualmente é moi segura. Sen embargo, non está librede risco e dela poden derivarse algunhas complicacións de diversa importancia. A anestesia pode ser xeral ou local.A que vostede vai recibir é de tipo local e goza dunha serie de importantes vantaxes que a fan moi recomendable naintervención de glaucoma, entre elas, a de permiti-lo inmediato traslado ó seu domicilio tras remata-la operación, e ade ter unha frecuencia baixa de complicacións, en especial das que poden considerarse graves. A anestesia localadminístrase mediante a inxección por debaixo e por detrás do ollo dos productos anestésicos (anestesiaretrobulbar). Os seus obxectivos son os seguintes: 1) a inmobilización do ollo (aquinesia) 2) a eliminación da dor(analxesia), 3) mante-lo ollo brando (hipotensión ocular), 4) conseguir un sangrado mínimo, 5) evitar perdas docontido ocular durante a intervención. En ocasións, esta anestesia compleméntase cunha lixeira sedación enpacientes inquietos ou axitados.

A presencia do anestesista e a monitorización do paciente durante a anestesia (electrocardiograma, tensión arterial)diminúen a gravidade das complicacións se estas se presentan, ó actuar precozmente sobre elas.

I. Hemorraxia retrobulbar: pode presentarse ó realiza-la inxección da anestesia detrás do ollo. Vai acompañada dedor de intensidade variable segundo sexa a contía da hemorraxia e polo xeral non deixa secuelas. Sen embargo, podechegar a producir en rarísimas ocasións perda grave da visión, ás veces completa. Caracterízase externamente polapresencia dun hematoma arrededor do ollo. Obriga, se é de consideración, a pospo-la intervención durante algunhassemanas.

II. Oclusión da arteria central da retina: é unha rarísima complicación pero de extremada gravidade, pois levaconsigo a perda definitiva e completa da visión.

III. Inxección intravascular da anestesia: é unha complicación rara que produce unha reacción tóxica de tipo xeral,xeralmente de pouca importancia. Pode ser grave en ocasións e, excepcionalmente, produci-la morte.

IV . Perforación do ollo: coa agulla retrobulbar ó realiza-la inxección anestésica. É tamén rarísima. As súasconsecuencias son variables, podendo orixinar perdas visuais mínimas ou máximas.

V. Inxección intraocular da anestesia: prodúcese como consecuencia da perforación do globo ocular coa agullaretrobulbar e ocasiona unha grave reacción tóxica e inflamatoria do ollo; as súas consecuencias poden ser moigraves, incluíndo a perda completa da visión. É excepcional.

VI. Lesión do nervio óptico como consecuencia de atravesalo coa agulla para a inxección da anestesia retrobulbar. Érarísima e as súas consecuencias son variables, producindo perdas visuais, incluíndo a perda completa da visión.




de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






193

VII. Depresión cardiovascular e respiratoria: é rara e polo xeral os seus efectos son reversibles, aínda queocasionalmente pode orixinar graves secuelas xerais e excepcionalmente a morte.

2. Durante a operación:

Unha vez administrada a anestesia local déixase transcorrer un tempo de vinte minutos ou máis ata o comezo daintervención. As complicacións xerais a partir deste momento son moi raras aínda que ocasionalmente podenproducirse, sobre todo en pacientes que previamente presentan determinadas enfermidades e tomar certosmedicamentos (enfermidade arterial coronaria, hipertensión arterial, enfermidades pulmonares, diabetes mellitus,miastenia gravis, enfermidades renais e hepáticas, enfermidades vasculares, etc.) Poden ser de moi variablegravidade, incluíndo graves secuelas xerais e, excepcionalmente a morte. A presencia do anestesista diminúe agravidade das complicacións se estas chegan a presentarse.

As complicacións locais, é dicir, as que afectan o ollo e poden compromete-lo resultado visual non son moifrecuentes, pero existen e deben coñecerse. Son as seguintes:

I. Hemorraxias intraoculares de tipo expulsivo: son rarísimas (0,05% a 0,4%, é dicir, desde unha cada dous mil atacatro de cada mil, segundo diversos autores, que inclúen as que se producen durante o postoperatorio), pero candose producen acostuman ser de extraordinaria gravidade e poden ocasiona-la perda da visión e mesmo a atrofia doollo.

II. Infeccións intraoculares: son bastante raras (0,5%, é dicir, unha de cada duascentas operacións) e son degravidade variable, podendo ocasiona-la perda da visión e a atrofia do ollo. Os síntomas preséntanse horas, días ousemanas despois da intervención, segundo sexa a virulencia do xerme responsable.

III. Hipema: é relativamente frecuente. É unha hemorraxia do polo anterior do ollo que, polo xeral, se resolve demaneira espontánea e que vai acompañada habitualmente de hipertensión ocular pasaxeira. Algunha vez esixetratamento cirúrxico. En moi raras ocasións é irreductible e causa glaucoma e perdas severas ou completas davisión. É máis frecuente en pacientes con predisposición patolóxica a sangrar (diabéticos, pacientes con trastornosda coagulación do sangue, procesos inflamatorios do ollo, glaucoma conxénito, etc.).

3. Despois da operación:

I. Fracaso do procedemento filtrante: entre un 10 e un 20% dos casos a operación falla e non se obtén ningúnresultado. Cómpre entón realizar un novo procedemento cirúrxico nos días ou semanas ulteriores, ben unha novatrabeculectomía ou unha trepanación escleral.

II. Hipotonía: é relativamente frecuente e prodúcese por exceso de filtración. A maioría das veces resólvese ó cabode poucos días co tratamento oportuno. En ocasións obriga á reintervención cirúrxica. Cando a hipotonía éprolongada, o risco de desenvolver perdas variables de visión.

III. Desprendemento coroideo: é relativamente frecuente e é secundario ó traumatismo cirúrxico. Polo xeral,resólvese espontaneamente ós poucos días. En ocasións é necesario intervilo cirurxicamente. Pode ocasionar perdasvariables de visión.

IV . Ferida filtrante: é pouco frecuente e orixínase por peche imperfecto da ferida. Acostuma solucionarseespontaneamente co tratamento oportuno. Ás veces é necesario reintervir cirurxicamente para pechar correctamentea ferida cirúrxica. Pode causar perdas variables de visión se se asocia a hipotonía acentuada.

V. Inflamación intensa: un certo grao de inflamación poscirúrxica é habitual. Cando é excesivo pode ocasionarperdas variables de visión, facer fracasa-lo procedemento cirúrxico ou ámbalas cousas. É relativamente rara.

VI. Bloqueo papilar: é raro. Nalgúns casos pode solucionarse con medicación. Ás veces obriga a intervircirurxicamente, pois ocasiona unha hipertensión ocular moi grave. Pode deixar perdas variables de visión.

VII. Glaucoma maligno. É moi raro. Obriga á intervención cirúrxica, pois é de extrema gravidade. Acostuma deixarperdas variables de visión.




de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






194

VIII. Hipema: é relativamente frecuente e de características similares ó que se produce durante a operación.

IX. Infeccións intraoculares: das mesmas características cás orixinadas durante a intervención.

X. Formación de cataratas: a súa frecuencia está aumentada despois desta cirurxía, especialmente se se produceunha hipotonía prolongada durante a operación ou despois dela.

XI. Queratopatía bullosa: é moi rara, pero moi grave e ás veces obriga a realizar transplante de córnea.

XII. Hemorraxias intraoculares de tipo expulsivo: das mesmas características cás producidas durante a operación.

A gravidade destas complicacións pode ser diminuída se se caracterizan as revisións periódicas oportunas e oscorrespondentes tratamentos.

RESULTADOS

O resultado visual final vén determinado non só pola presencia ou a ausencia das complicacións mencionadas senóntamén pola situación previa do ollo operado (enfermidades padecidas, situación do glaucoma, lesións preexistentes,etc.).

Unha vez informado das posibles complicacións desta intervención cirúrxica, debe sinalarse que o número decomplicacións que se realizan cada ano en todo o mundo se eleva a moitas decenas de miles e pode considerarsecomo moi segura, sendo a porcentaxe global de complicacións relativamente baixo, incluídos os pacientes de risco,aínda que nestes é algo superior (diabéticos, hipertensos, miopes, etc.). Por todo iso, e se decidiu someterse áintervención, non pense máis nelas e só nas que as probabilidades de éxito cirúrxico son moi grandes, aínda que oresultado visual dependa do dito no punto anterior.

En consecuencia, e lido ou escoitado o contido deste documento, asumo a totalidade dos riscos que o procedementoindicado (trabeculectomía) comporta e solicito expresamente a súa realización.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






195

TRABECULOPLASTIA CON LÁSER DE ARGÓN PARA O CONTROL DAPRESIÓN OCULAR NO GLAUCOMA CRÓNICO DE ÁNGULO ABERTO.

O propósito da aplicación do láser é conseguir unha diminución da presión ocular para protexe-lo nervio óptico de maiorsufrimento e previ-la perda do campo de visión e da agudeza visual. A razón para aplica-lo láser é que a presión ocular non podeser controlada coa medicación.

A trabeculoplastia con láser de argón non mellora a visión, pero pode axudar a conservala, debe comprender que non é efectivana totalidade dos casos, e se fracasa, sempre se pode acudir á microcirurxía antiglaucomatosa.

Moi probablemente despois da aplicación do láser pode ser necesario continuar con algunha medicación e son necesarios examesoculares repetidos periodicamente. Non se prescribirá ningunha limitación da actividade física.

Aproximadamente debe transcorrer un mes despois da aplicación do láser para valorar con seguridade a diminución da presiónocular conseguida. Se a diminución da presión intraocular non se considera suficiente, ó cabo do mes pódese realizar unha nova.

Ás veces no período inmediato á aplicación do láser pode rexistrarse un aumento temporal da presión ocular que non adoitainfluír nun resultado final favorable. Aproximadamente un 25% dos ollos presentan unha elevación da presión intraoculardurante as primeiras tres semanas posteriores á aplicación do láser.

A trabeculoplastia con láser realízase normalmente con anestesia local tópica e con carácter ambulatorio.

COMPLICACIÓNS

As graves son pouco frecuentes, moi inferiores ás da cirurxía antiglaucomatosa. As máis importantes:

Hemorraxias: son pouco frecuentes e reabsórbense con relativa facilidade. Rara vez producen perdas visuais e obrigan a intervircirurxicamente.

Aumentos transitorios da presión intraocular: son relativamente frecuentes e de pouca importancia se se tratan adecuadamente.

Aumentos persistentes da presión intraocular: son raros e obrigan á intervención cirúrxica podendo causar perdas visuais degrao variable.

Inflamación: é moi frecuente e se se controla adecuadamente non acostuma ter repercusións importantes. En raros casos podeconducir a perdas variables da agudeza visual e á elevación da presión intraocular que esixe a intervención cirúrxica.

Edema corneal localizado: é relativamente raro e rarísima vez ten consecuencias visuais

ALTERNATIVAS TERAPÉUTICAS

Emprego da máxima medicación tolerable (colirios e comprimidos) e valoración frecuente da tensión ocular e do estado docampo visual. O emprego da máxima medicación local (colirios) ten inconvenientes para a visión (reducción do campo visual, daluminosidade, molestias oculares). O da medicación xeral (inhibidores da anhidrasa carbónica, osmohipotensores) tenrepercusións xerais indesexables (cálculos renais, deshidratación, hipopotasemia, alteracións metabólicas) que fandesaconsellable o seu emprego prolongado.

Cirurxía antiglaucomatosa. Os seus resultados adoitan ser mellores pero a frecuencia de complicacións graves é maior.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






196

VITRECTOMÍA

O globo ocular podería compararse cun cuarto cheo de líquido transparente, no cal a coroide e a retina secorresponderían coas diferentes capas de pintura das paredes, e o vítreo sería o líquido que enche todo o cuarto. Avitrectomía é unha intervención que consiste en introducir no ollo unos instrumentos sofisticados moi pequenos paraeliminar todo o vítreo e substituílo por líquido, aire, gas ou outras substancias. A finalidade de todas elas é mante-laretina na súa posición, xa sexa de forma temporal, mentres se produce a cicatrización, ou definitivamente en casosmáis complicados. Ademais poden realizarse diferentes manobras desde dentro do ollo para o tratamento de distintasenfermidades.Pódese realizar unha vitrectomía en diferentes enfermidades:• Desprendementos de retina complicados: redesprendemento, esgazaduras xigantes, vitreorretinopatía

proliferante, desprendementos complicados en diabéticos.• En hemorraxias vítreas de diabéticos, trombose e outros.• En enfermidades da mácula: buratos maculares, membranas debaixo ou enriba da mácula.• En infeccións graves do ollo (endoftalmite).

DESPOIS DA INTERVENCIÓN

O ollo estará inflamado despois da intervención, xa que se trata dunha cirurxía moi traumática.Se a respuesta do ollo é boa, irá recobrándose a visión progresivamente no curso dos seguintes 6 a 12 meses, aíndaque isto dependerá da propia enfermidade.O resultado do tratamento non será percibido polo paciente como unha melloría espectacular, pero algúns signosindirectos como unha mellor percepción da luz axudarán a valora-lo resultado da operación.Nalgúns casos, ó remata-la intervención, déixase o ollo cheo de aire, gas ou aceite de silicona. Isto obrigará opaciente a gardar unha determinada posición, frecuentemente boca abaixo, mesmo durante o sono, os días seguintesá cirurxía, ás veces ata un mes, para que esta teña éxito.O gas pode permanecer dentro do ollo ata máis dun mes. Durante todo este tempo hai que garda-la posición dacabeza que o médico indique e non é posible a visión.Se se deixou aceite de silicona, este non se elimina só e nalgúns casos deberase realizar unha segunda intervenciónpara extraelo. En determinadas situacións deberá manterse indefinidamente

COMPLICACIÓNS

1. Tódalas derivadas da anestesia local ou xeral.2. Complicacións comúns a toda cirurxía: infección grave, hemorraxias, dehiscencias de sutura…3. Estas intervencións son longas e complicadas. As enfermidades que requiren este tratamento son moi graves. Poriso os fracasos son máis frecuentes que con outras técnicas de cirurxía ocular e pode producirse:• Certa dor no postoperatorio. Adoita ser leve, pero nalgúns casos é intensa• Nalgúns casos unha soa intervención pode non ser suficiente para logra-la curación e é necesario operar mesmo

varias veces para intentar conseguila. O prognóstico empeora cantas máis intervencións sexan necesarias paracontrola-la enfermidade.

• Pode producirse a perda total de visión nalgúns casos.• Nalgúns casos e sobre todo tras máis dunha intervención, ou en cirurxía moi complicada, o ollo pode sufrir unha

inflamación intensa acompañada de fortes dores, a cal pode chegar a atrofia-lo ollo.• Son raros os casos en que se produce unha infección do contido ocular, pero esta é moi grave, podendo conducir

á perda de visión e incluso do ollo.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






197

DESPRENDEMENTO DE RETINA

O desprendemento de retina afecta, ó ano, a unha de cada 10.000 personas aproximadamente.

É un problema ocular serio que pode ocorrer a calquera idade, aínda que habitualmente acontece na idade media eavanzada da vida. Acostuma ocorrer máis frecuentemente en persoas miopes ou naquelas con familiares que tiverondesprendemento de retina. Unha contusión no ollo pode causar tamén un desprendemento de retina. Raras veces odesprendemento de retina é unha enfermidade hereditaria e pode presentarse mesmo en nenos.

Se non se trata a tempo, o desprendemento de retina pode conducir á deterioración, e mesmo perda completa, davisión.

A retina é unha membrana fina, transparente, constituída por fibras e células nerviosas sensibles á luz. Recobre pordentro as paredes do globo ocular do mesmo modo que o papel de decorar tapiza as paredes dun cuarto.

A retina funciona como a película dunha cámara de fotografía. A luz pasa a través do cristalino do ollo e é enfocadana retina. As fibras nerviosas retinianas sensibles á luz están encargadas de “toma-la foto” e transmiti-la imaxe ócerebro a través do nervio óptico.

CAUSA E SÍNTOMAS

A maioría dos desprendementos de retina están causados pola presencia dunha ou varias esgazaduras ou buratosretinianos. O envellecemento normal pode producir un adelgazamento e deterioración retiniana, pero máisfrecuentemente é a retracción do corpo vítreo, o líquido xelatinoso que enche o interior do ollo, a causa dadeterioración e dúas esgazaduras retinianas.

O vítreo está firmemente adherido á retina en varios lugares da parede posterior do ollo. Se o vítreo se encolle, podearrastrar un fragmento retiniano xunto a el, deixando unha esgazadura ou burato na retina.

Aínda que certo encollemento do vítreo acontece coa idade sen causar ningún dano á retina, o crecemento anormaldo ollo (algunhas veces debido á miopía), a inflamación ou un traumatismo poden tamén orixinar unha contracciónvítrea.

Unha vez aparece unha esgazadura retiniana, certo líquido acuoso do espacio vítreo pode pasar a través do buratoretiniano e fluír entre a retina e a parede posterior do ollo. Entón a retina vai separándose da parede posterior doollo e vai «desprendéndose».

A porción de retina que está desprendida non funcionará adecuadamente e aparecerá unha borrosidade ou unhamancha cega na visión.

As persoas de idade media e avanzada poden ver corpos flotantes negros e escintileos luminosos. A maioría dasveces, estes síntomas non indican un problema serio. Sen embargo, nalgunhas ocasións a aparición súbita de puntosou escintileos pode indicar unha contracción importante do vítreo con esgazaduras na retina.

Nestes casos é necesario que o oftalmólogo realice unha exploración ocular para comprobar se existen esgazadurasretinianas. É conveniente realizar esta exploración tan pronto como sexa posible pois as esgazaduras retinianasrecentes poden tratarse de forma menos agresiva antes de que poidan desenvolver un desprendemento de retina.

Algúns desprendementos de retina poden comezar sen apreciarse corpos flotantes ou escintileos luminosos. Nestasituación, os pacientes poden notar unha visión global como ondulante ou acuosa ou ben unha sombra escuranalgunha zona da súa visión lateral.

O posterior desenvolvemento dun desprendemento de retina dará lugar a unha visión central borrosa e a unha perdasignificativa da visión lateral.

Uns poucos desprendementos de retina poden desenvolverse rapidamente e o paciente experimentará unha perdatotal de visión nun ollo. Unha perda rápida de visión pode tamén deberse a sangrado na cavidade vítrea, o cal podeocorrer cando a retina se descorra.




de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






198

¿POR QUE HAI QUE TRATA-LO DESPRENDEMENTO DE RETINA?

Se a retina é recolocada no seu lugar normal nun curto período de tempo (días), acostuma, aínda que non sempre,recupera-lo seu funcionamento normal, recobrándose toda ou parte da visión perdida. Se o desprendemento non setrata, pode progresivamente producirse atrofia da retina, inflamación ocular crónica e incluso, co tempo, a atrofia detodo o ollo en certos casos.

¿EN QUE CONSISTE O TRATAMENTO?

Unha vez desprendida a retina, o tratamento é sempre cirúrxico.

Os obxectivos do tratamento son:

1) Leva-la retina ó seu sitio, o cal pode realizarse empuxando desde fóra a parede do globo ocular cara a ela,mediante a colocación de cintos ou anacos de silicona. Nalgúns casos especiais empúxase a retina desde dentro doollo introducindo neste unha burbulla de gas especial.

2) Pecha-la esgazadura ou rotura causante do desprendemento de retina. Isto lógrase creando unha cicatriz nosbordos da esgazadura, conxelándoos ou aplicando láser.

Os casos máis complicados de desprendemento de retina intervéñense mediante vitrectomía, realizando unha cirurxíamoi complexa desde o interior do ollo.

Dependendo do estado de saúde do paciente e da duración estimada da intervención, esta pode realizarse baixoanestesia local ou xeral.

¿QUE OCORRE DESPOIS DA CIRURXÍA?

O ollo estará inflamado despois da intervención, xa que se trata dunha cirurxía moi traumática. Se a resposta do olloé boa, irase recobrando visión progresivamente no curso dos seguintes 6 a 12 meses.

Nalgúns casos ó remata-la intervención déixase aire ou gas no ollo. Isto obrigará o paciente a gardar unhadeterminada posición durante os días seguintes á intervención.

Raras veces é necesario que os pacientes permanezan inmóbiles durante períodos de tempo prolongados, tanto antescoma despois da cirurxía.

Os pacientes con desprendemento de retina non complicados poden levantarse, habitualmente, ó día seguinte áintervención e son dados de alta hospitalaria ó cabo duns poucos días.

Ás veces, despois destas intervencións cambia a graduación do ollo necesitando porse cristais correctores ou bencambialos se xa se levaban previamente.

Coas técnicas cirúrxicas actuais, aproximadamente o 90% de tódolos desprendementos de retina poden serreaplicados. Ás veces fai falta máis dunha intervención.

Se a retina se aplica de novo, o ollo conservará certo grao de visión e evitarémo-la cegueira.

Sen embargo, o grao de visión final (12 meses despois de cirurxía con éxito) dependerá de varios factores. En xeral,recobrarase menos visión cando a retina estivese desprendida durante un longo período de tempo ou ben existacrecemento fibroso na superficie da retina.

Aproximadamente o 40% dos desprendementos de retina tratados con éxito alcanzan unha visión boa. O restoalcanzan graos variables de visión que pode ser útil tanto para a lectura como para a deambulación.

Desgraciadamente, debido á retracción continua do vítreo e ó desenvolvemento de crecemento fibroso na retina, nontódolos desprendementos de retina poden ser reaplicados. Se a retina non pode reaplicarse, o ollo continuaráperdendo visión podendo acabar cego.

¿QUE COMPLICACIÓNS PODEN APARECER?

1.Tódalas derivadas da anestesia local ou xeral.

2. Complicacións comúns a toda a cirurxía: infección grave, hemorraxias, dehiscencias de sutura

3 Ademais as complicacións propias desta enfermidade e o seu tratamento:

• Pode producirse dor no postoperatorio. Adoita ser leve, pero nalgúns casos é intenso e pode durar mesmo variosmeses.




de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






199

• Nalgúns casos de desprendemento de retina complicado, unha soa intervención pode non ser suficiente paralogra-la curación, quedando a retina desprendida ó día seguinte ou aparecendo un novo desprendemento duranteas primeiras semanas ou meses. Nestes casos hai que volver operar para intentar obte-la curación, aínda que oprognóstico empeora cantas máis intervencións sexan necesarias para controla-la enfermidade.

• Non sempre se recupera a visión que se tiña antes do desprendemento. Pode chegar a producirse a perda total devisión nalgúns casos.

• Nalgúns casos e sobre todo tras máis dunha intervención, ou en cirurxía moi complicada, o ollo pode sufrir unhainflamación intensa acompañada de fortes dores, a cal pode chegar a atrofia-lo ollo.

• Son moi raros os casos en que se produce unha infección do contido ocular, pero esta é moi grave, podendoconducir á perda de visión e mesmo do ollo.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






200

INFORMACIÓN SOBRE A UVEÍTE

¿Que me ocorre?

Vostede padece unha enfermidade ocular que denominanos uveíte. Este termo indica que o globo ocular se inflamoue isto lle produce dores máis ou menos acusadas, alteracións visuais variables e outros síntomas diversos, endependencia de cada caso particular.

¿Por que se produce?

Descoñecémo-la totalidade de procesos que se ven implicados no desenvolvemento da inflamación ocular. Enocasións é secundaria a unha infección, noutros é unha manifestación máis dunha enfermidade xeral ou tamén podetratarse dun proceso localizado unicamente no ollo. Na maioría dos casos cremos que se trata dunha alteración dainmunidade. Sería como se as células do organismo encargadas de mante-las nosas defensas foran «enganadas», porcausas non totalmente aclaradas e reaccionaran fronte a algunhas estructuras oculares producindo a súa inflamación.É posible que a súa enfermidade reúna unha serie de características suficientes como para poder chegar ódiagnóstico simplemente coa exploración ocular, pero tamén pode suceder que o seu oftalmólogo precise realizaralgunhas probas diagnósticas para tratar de verificar se no seu caso existe algunha anomalía que explique a apariciónda uveíte.

¿Que pode sucederme?

Aínda que non pode xeneralizarse, na maioría das ocasións, a inflamación ocular pode controlarse con tratamento.Sen embargo, nalgúns pacientes e sen que saibamos porqué a úvea pode reactivarse ó suspende-la medicación oureaparecer co paso do tempo.

En caso de que os abrochos de uveíte se repitan con frecuencia ou sexan de gran intensidade poden chegar a danarseas estructuras oculares producíndose elevacións da presión intraocular, cataratas, lesións retinianas, etc., coaconseguinte deterioración visual.

¿Que debo facer?

Siga as instruccións que se lle deron respecto ó tratamento que debe seguir. Os fármacos que se lle receitaron son«fortes, evite automedicarse ou administrarllos a outras persoas. Non hai evidencias de que ningún hábito persoal(alimentación, deportes, traballo con ordenadores, etc.) inflúa no desenvolvemento da enfermidade, polo que salvoindicación en contra, pode realizar unha vida normal. Acuda ós controis que se lle indique e faga saber ó seuoftalmólogo calquera empeoramento no curso da súa enfermidade.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






201

CONSENTIMENTO INFORMADO EN NEUROFTALMOLOXÍA

O ollo funciona como unha cámara de vídeo captando as imaxes do exterior.

O mesmo cás cámaras, precisa reproduci-lo gravado a través dun televisor, neste caso este monitor é o cerebro, ondese recibe a información e se fai consciente a gravación.

Isto supón un sistema de conexións e cables (o nervio e as vías ópticas que van desde o ollo á parte máis posterior docerebro, atravesándoo de diante a atrás). Cando estes cables se alteran nalgún lugar do seu camiño a imaxe ou non seve ou vese defectuosa, estando, non obstante, san o globo ocular.

Igualmente o ollo necesita moverse, enfoca-las distancias e nutrirse e para iso o cerebro envíalle nervios, arterias,venas, etc. que tamén poden estar lesionadas.

Cando estas alteracións ocorren non só afectan a visión, senón que poden alterarse estructuras nerviosas veciñas easociarse a outros síntomas: parálise, falta de sensibilidade, etc.

A nosa obriga radica en diagnostica-la zona nerviosa lesionada, a súa situación no cerebro e a súa causa e para isoprecisamos métodos de diagnóstico, que ás veces ofrecen riscos: contrastes, isótopos, etc.

No seu caso, vostede padece, como diagnóstico provisional: …………….......................................…………………..

……………………………..……………………………………………………….................................………………

Pero temos que completalo. Para iso precisámo-la colaboración doutros departamentos, que lle explicarán asexploracións que se van realizar.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






202

ANXIOGRAFÍA OCULAR

A proba vai consistir na administración por vía intravenosa duns dez centímetros cúbicos de fluoresceína para ver efotografa-lo seu paso polos vasos do ollo. Por efecto do colorante aparece ós poucos minutos unha tinturaamarelenta da pel que acostuma durar menos de corenta e oito horas ata a súa completa eliminación pola urina, queserá así mesmo de cor amarela, sen que isto represente ningunha complicación para a miña persoa, a non se-lapuramente estética e pasaxeira.

A administración do colorante, pode producir algunhas reaccións adversas de carácter leve ou moderado (1,5%)tanto a nivel local, como as comúns a calquera outra inxección intravenosa (extravasación do colorante,tromboflebite, etc.), como a nivel xeral (náuseas, vómitos, mareos, urticarias, etc.). En moi escasa porcentaxe(0,01%) as reaccións adversas son severas, precisando tratamento de urxencia, como convulsións, edema de larinxe,shock anafiláctico, infarto de miocardio ou, excepcionalmente, parada cardiorrespiratoria (0,001%).

Tamén fun informado de que o feito de someterme á exploración, non implica a curación ou melloría.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






203

TRATAMENTO CON LÁSER DE ARGÓN

O tratamento con láser de argón presenta posibles riscos e complicacións directos ou indirectos tales comoinflamacións de todas ou de parte das estructuras do globo ocular, hemorraxias, hipertensión ocular, dor, cegamentoe outros, que poden causar unha diminución total ou parcial, transitoria, da visión que, en casos excepcionais,podería ser definitiva.

Vai necesitar repouso durante unhas corenta e oito horas despois de cada sesión do tratamento.

En casos excepcionais poderían presentarse situacións atípicas de risco (como fotocoagulación directa sobre a zonade máxima visión por un movemento fortuíto do ollo) ocasionadas indirectamente ou postas de manifesto durante otratamento, que obrigasen a suspendelo ou modificalo.

O feito de someterse ó tratamento e a súa consecuente aplicación, non implica forzosamente a curación ou melloría,non alcanzándose os obxectivos previstos ou desexables na totalidade dos casos.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






204

TRATAMENTO CON LÁSER DE NEODIMIO YAG

Este novo tipo de láser moi diferente a outros e con usos e indicacións moi precisas, posúe a propiedade de podercortar e romper membranas, cápsulas, etc. dentro do ollo, actuando como un bisturí a distancia. Non obstante onotable adianto que isto supón en precisión e as evidentes vantaxes que se derivan para o paciente, xa que non épreciso o internamento en clínica nin anestesia, implica como todo acto cirúrxico, unha serie de riscos.

Os posibles riscos directos que pode levar consigo este tratamento son inflamacións, hemorraxias, desprendementode retina, hipertensións oculares, etc. que poden causar unha diminución transitoria total ou parcial, da visión que encasos excepcionais puidera ser definitiva. Despois deste tratamento, pode precisar tratamento médico necesitandoefectuar repouso durante as vintecatro ou corenta e oito horas posteriores a cada sesión.

En casos excepcionais poderían presentarse situacións atípicas de risco ocasionadas indirectamente ou postas demanifesto durante o tratamento, que obrigasen a suspendelo ou modificalo.

O feito de se someter ó tratamento e a súa consecuente aplicación, non implica forzosamente a curación ou melloría,non alcanzándose os obxectivos previstos ou desexables na totalidade dos casos.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






205

CIRURXÍA REFRACTIVA DA CÓRNEA

Existen outras alternativas de corrección da ametropía (deformidade da córnea) tanto de tipo óptico (lentes, lentes de contacto)coma cirúrxico (queratotomía radial, láser excimer, extracción do cristalino transparente con ou sen implante de lente intraocular,queratomieleuse in situ asistida por láser (Lasik), implantación de lentes intraoculares en cámara anterior, etc.), pero no seu casoconsiderouse como máis aceptable recorrer a esta técnica cirúrxica que corrixe a miopía, o astigmatismo ou a hipermetropía quepadece. O resultado da intervención queda limitado pola diferente resposta na cicatrización de cada paciente.

Tamén hai que destacar que non se varían as condicións previas do ollo que se opera (miope/hipermétrope) tales como posiblesdexeneracións retinianas e coroideas propias dos miopes, cámara pouco profunda con tendencia a glaucoma agudo enhipermétropes, etc. xa que a actuación se leva a cabo unicamente sobre a córnea, non alterándose a condición biolóxica de miopedo ollo operado aínda que se obteña a corrección total ou parcial do defecto óptico.

Esta intervención necesita dun instrumental preciso e exacto así como de instrumentos de medida dos diversos parámetrosaltamente sofisticados (paquímetros ultrasónicos) a pesar do cal e ó uso dos mellores equipos dispoñibles non é posible asegura-la exactitude do resultado incluso tendo en conta ademais numerosos datos como idade, sexo, número de dioptrías, tamaño,espesor e curvatura da córnea, presión intraocular, lonxitude axial do globo ocular, espesor do cristalino, tamaño da cámaraanterior, etc., todos eles ou coordinados mediante ordenador.

Non obstante a falta de fiabilidade no número de dioptrías que hai que corrixir e de non poder garanti-la exactitude absoluta doresultado final, as técnicas actuais anteriormente descritas, permiten realizar unha predicción razoable sobre a indicacióncirúrxica e o resultado obtido, sendo este altamente satisfactorio aínda que non perfecto na maioría dos casos.

Debe saber así mesmo que non é necesaria anestesia xeral para realiza-la intervención (pódese realizar con anestesia local e unhasedación conveniente para a relaxación do paciente), que pode ser aconsellable un día de ingreso na clínica e que habitualmentese operará un ollo en cada sesión.

A intervención é inofensiva en si mesma, pero ten como consecuencias inmediatas a falta de confort na visión, con molestias dotipo: dor, sensación de corpo estraño ou fotofobia (intolerancia á luz). Despois da intervención hai unha fase de sensación decegamento e visión borrosa que pode durar ata tres meses e, en ocasións, máis tempo e que pode impedi-la conducción nocturnados vehículos ou dificultar traballos de precisión ou que requiran unha boa visión con ámbolos ollos. Tamén son frecuentesdurante os primeiros meses a sensación de inestabilidade da visión con variacións na súa calidade, por exemplo pódese vermellor pola mañá que pola tarde ou mellor uns días ca outros, todo iso é debido ó lóxico proceso de cicatrización corneal e sonfenómenos que tenden a desaparecer co tempo ata logra-la estabilidade e o confort adecuados.

A intervención presenta poucas complicacións, pero como todo acto cirúrxico implica a posibilidade de riscos para o ollooperado que excepcionalmente poden ser graves como infeccións da córnea, infeccións e inflamacións (uveíte) de todo o globoocular, e outras complicacións, que poden ocasiona-la diminución da agudeza visual do paciente con e sen lentes e requirirprocedementos cirúrxicos como transplante de córnea.

O feito de someterse a esta intervención non implica automaticamente a posibilidade de poder prescindir totalmente dos lentes.Ademais a operación só trata de realizar unha corrección na córnea, sen pretender influír na evolución natural do ollo que vai seroperado.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






206

INTERVENCIÓN DE MIOPÍA MEDIANTE A EXTRACCIÓN DECRISTALINO TRANSPARENTE CON OU SEN IMPLANTE DE LENTEINTRAOCULAR

Existen outras alternativas de corrección da miopía de tipo óptico (lentes, lentes de contacto) e cirúrxico(queratotomía radial, queratomieleuse in situ asistida por láser, implantación de lentes intraoculares en cámaraanterior etc.), pero no seu caso considerouse como máis aceptable recorrer a esta técnica cirúrxica.

Dentro do ollo está aloxada unha lente chamada cristalino, esta ten a misión de poder realiza-lo enfoque tanto delonxe como de cerca e ten unha potencia positiva dunhas 18 a 20 dioptrías. Se se extrae esta lente (cristalino) e sesubstitúe por outra de menor potencia ou de potencia negativa conseguimos corrixi-las dioptrías dos pacientesmiopes magnos con gran exactitude (±2.00 dioptrías) pero nunca con absoluta precisión isto é que o feito desometerse ó tratamento e a súa consecuente aplicación, non implica forzosamente a corrección de todo o defecto degraduación. A operación só trata de substituí-la súa corrección óptica, pero non inflúe na evolución da enfermidademiópica (dexeneración coroidea, dexeneración macular miópica e lesións periféricas da retina predispoñentes ódesprendemento de retina), a súa curación ou melloría.

Despois da intervención hai unha fase de recuperación na que pode xurdir algo de astigmatismo que produce unhavisión borrosa, que pode durar ata tres meses e en ocasións máis tempo chegando a ser necesario o uso dunha lentefina (de poucas dioptrías para a súa compensación).

Poden presentarse, loxicamente, as molestias propias de toda intervención cirúrxica, podendo reincorporarsenormalmente ás súas actividades habituais a partir dun prazo aproximado de quince días, agás complicacións.

Como resultado da cirurxía da miopía sobre cristalino transparente é posible que a vista do paciente empeore.Nalgúns casos, poden ocorrer complicacións na cirurxía, semanas, meses e aínda anos máis tarde, comohemorraxias, perda de transparencia corneal, infeccións, desprendementos de retina, glaucoma e/ou dobre visión.

Como consecuencia destas e outras complicacións pode resultar unha mala visión, a perda total da visión ou a perdado ollo. Estas complicacións afectan o 2% dos pacientes operados (os riscos son similares ós dunha intervención decatarata nun paciente miope magno).

En casos excepcionais poden xurdir complicacións graves que comporten a diminución da visión con e sen cristaiscorrectores e a necesidade de realizar outras intervencións cirúrxicas (vitrectomías, intervencións de desprendementode retina, de glaucoma e de transplante de córnea) para recuperar parte da visión habitual.

Como en todo tipo de cirurxía existe a posibilidade de ter outras complicacións debido á anestesia, reaccións amedicamentos ou outros factores que poden relacionarse con outras partes do corpo, incluída a posibilidade dedanos ó cerebro ou aínda a morte.

Se está operado de miopía dun só ollo, é posible que exista unha diferencia de refracción en dioptrías demasiadoelevada entre os seus dous ollos.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






207

QUERATOTOMÍA RADIAL

Existen outras alternativas de corrección da miopía: de tipo óptico (lentes, lentes de contacto) e cirúrxico (extracción docristalino transparente con ou sen implante de lente intraocular, queratomieleuse in situ asistida por láser, implantación de lentesintraoculares en cámara anterior etc.), pero no seu caso considerouse como máis aceptable a queratotomía radial.

Este tipo de cirurxía consiste na realización duns cortes radiais na córnea con obxecto da planala e lograr unha diminución doseu poder dióptrico e por tanto diminuí-la miopía do paciente. Queda por conseguinte o efecto da intervención limitado polaresposta da córnea de cada paciente, xa que a pesar dos amplos e fiables estudios realizados, o resultado óptico non é prediciblena totalidade dos casos.

Tamén hai que destacar que non se varían as condicións previas do ollo miope (posibles dexeneracións retinianas coroideaspropias dos miopes) xa que a actuación se leva a cabo unicamente sobre a córnea, non alterándose a condición biolóxica demiope do ollo operado aínda que se obteña a corrección total ou parcial do defecto óptico.

Esta intervención necesita dun instrumental preciso e exacto así como de instrumentos de medida do espesor corneal altamentesofisticados (paquímetros ultrasónicos) pese ó cal e ó uso dos bisturís máis finos e mellor calibrados que existen (corte dediamante) non é posible asegura-la exactitude do resultado a pesar de ter en conta ademais numerosos datos como idade, sexo,número de dioptrías, tamaño, espesor e curvatura da córnea, presión intraocular, lonxitude axial do globo ocular, espesor docristalino, tamaño da cámara anterior, etc. todos eles ou coordinados mediante ordenador.

Non obstante a falta de fiabilidade no número de dioptrías que hai que corrixir e de non poder garanti-la exactitude do resultadofinal, as técnicas actuais anteriormente descritas, permiten realizar unha predicción razoable sobre a indicación cirúrxica e oresultado obtido, sendo este altamente satisfactorio aínda que non perfecto na totalidade dos casos.

O paciente debe saber así mesmo que non é necesaria anestesia xeral para realiza-la intervención (pódese realizar con anestesialocal e unha sedación conveniente para a relaxación do paciente), que pode ser aconsellable un día de ingreso na clínica e quehabitualmente se opera un ollo en cada sesión.

A intervención de queratotomía radial é inofensiva en si mesma, pero ten como consecuencias inmediatas a falta de confort navisión, con posible dor ou sensación de corpo estraño, fotofobia (molestia á luz) e a medio prazo pode persistir unha sensaciónde cegamento que se acentúa ó ver halos de luz pola noite (dificultade para a conducción nocturna de vehículos), que podepersistir durante un prazo aproximado de tres meses así como o fenómeno de visión en estrela, consistente en ver escintileos enforma radial ó mirar a un foco. Tamén son frecuentes durante os tres primeiros meses aproximadamente a sensación deinestabilidade da visión con fluctuacións na súa calidade, por exemplo, vese mellor pola mañá que pola tarde, todo iso é debido ólóxico proceso de cicatrización corneal e son fenómenos que tenden a desaparecer co tempo ata logra-la estabilidade e o confortadecuados.

A queratotomía radial é unha intervención con moi poucas complicacións, pero como todo acto cirúrxico implica a posibilidadede riscos para o ollo operado que excepcionalmente poden ser graves como infeccións da córnea, infeccións e inflamacións(uveíte) de todo o globo ocular, e outras complicacións, que poden ocasiona-la diminución da agudeza visual do paciente con esen lente e requirir procedementos cirúrxicos como transplante de córnea. Este tipo de complicacións dáse en menos dun un pormil de pacientes operados.

Poden existir problemas de adaptación á lente de contacto durante un período non determinante. En casos excepcionais podenxurdir complicacións graves que comporten a diminución da visión con e sen cristais correctores.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






208

LÁSER EXCIMER

Existen outras alternativas de corrección da miopía de tipo óptico (lentes, lentes de contacto) e cirúrxico (queratotomía radial,extracción do cristalino transparente con ou sen implante de lente intraocular, queratomieleuse in situ asistida por láser,implantación de lentes intraoculares en cámara anterior etc.), pero no seu caso considerouse como máis aceptable a intervencióncon láser excimer.

A técnica consiste en moldea-la superficie da córnea cun láser manexado cun sistema informático altamente sofisticado e seguro.Isto permite realiza-la intervención en poucos minutos e con anestesia tópica (gotas de colirio). Durante a intervención estarátumbado/a e deberá fixa-la vista do ollo que se opera nunha luz que lle indicará o médico. Pódese ver unha especie de flashvermello ou azul que é normal e oense unha serie de estalos secos e fortes que corresponden á acción do láser. A intervencióndura uns segundos (30 de media) pero previamente realízase a preparación do paciente que leva uns minutos. Non é necesarioque quede ingresado/a sendo o normal volver á súa casa ó pouco tempo da intervención.

Despois da operación prodúcense molestias postoperatorias características da intervención con láser Excimer que sonfundamentalmente: dor e sensación de corpo estraño durante 48-72 horas que obrigan a estar co ollo tapado e recibir medicaciónpara as molestias. Tamén se producen cegamentos, sensación de corpo estraño e visión borrosa en maior ou menor grao duranteas primeiras semanas (2, 5, 7 ó 12 semanas ou máis tempo dependendo dos casos e sensibilidade do paciente) que podenocasionar dificultades para a conducción de vehículos e fan aconsellable o uso de lentes de sol.

Inicialmente o ollo intervido pode quedar hipermétrope (o contrario de miope) e que a graduación e a visión definitivas non seestabilizan ata os tres meses podendo quedar con leves hipercorreccións ou hipocorreccións que son inevitables e dependen dacicatrización de cada paciente. Isto significa que un resultado correcto cientificamente pode ser ou quedar algo miope (-0,50 a –2,00) ou algo hipermétrope (+0,50 a +2,00) e ter que usar ocasionalmente unha corrección óptica para ver con absoluta nitidez.Tamén pode ocorrer que se considere a conveniencia de realizar unha segunda aplicación de láser Excimer para compensa-loposible defecto residual despois da intervención.

Despois da intervención hai unha fase de sensación de cegamento e visión borrosa, que pode durar ata tres meses e en ocasiónsmáis tempo e que pode impedirlle a conducción nocturna de vehículos. Ademais, poden presentarse as molestias propias de todaintervención cirúrxica, podendo reincorporarse normalmente ás súas actividades habituais a partir dun prazo aproximado dunhasemana. Independentemente desta circunstancia, pode existir unha fluctuación na estabilidade da visión durante un tempoprolongado ata un ano. En caso de hipocorrección poden existir problemas de adaptación á lente de contacto durante un períodonon determinable.

Nos ollos intervidos pode quedar, nun número reducido de casos (aproximadamente o 5%) unha lixeira cicatriz central na córneaen forma de fina nubécula que desaparece co tempo (pode aparecer ós 6 meses da intervención e durar ata o ano). Esta nubéculapode ocasionalmente interferi-la visión. Esta circunstancia é inherente a cada ollo e só depende do tipo de cicatrización de cadapaciente. sendo imposible predici-la súa aparición e resolución. En ocasións excepcionais (nun 1% de casos) pode ser necesariaunha segunda aplicación de láser para a súa completa eliminación.

Como en toda intervención cirúrxica poden xurdir complicacións como: infección (excepcional), nubéculas e problemas decicatrización de hipercorrección ou de hipocorreción que requiran un segundo tratamento co láser Excimer (5% de casos). Nomomento actual, non están descritas outras complicacións se ben non son do todo descartables riscos como perforaciónscorneais, infeccións corneais ou intraoculares que poden condiciona-la realización dun transplante de córnea ou unha operaciónde catarata.

O feito de someterse a este tratamento e a súa consecuente aplicación, non implica forzosamente a corrección de todo o defectode graduación e que a operación só trata de substituír a súa corrección óptica, pero que non inflúe na evolución da enfermidademiópica, na súa curación ou na melloría.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






209

IMPLANTACIÓN DE LENTES INTRAOCULARES

Existen outras alternativas de corrección da miopía de tipo óptico (lentes, lentes de contacto) e cirúrxico(queratotomía radial, extracción do cristalino transparente con ou sen implante de lente intraocular, queratomieleusein situ asistida por láser, láser excimer, Lasik, etc.), pero no su caso considerouse como máis aceptable a colocacióndunha lente intraocular en cámara anterior.

A técnica consiste en introducir unha lente de contacto de plástico especialmente deseñada para esta función na parteanterior do globo ocular (cámara anterior) que quedará suxeita (dependendo do modelo empregado) ó iris ouapoiada no ángulo que forma a córnea co iris. Esta lente de contacto terá a graduación máis aproximada posible paracompensa-lo defecto de miopía que padece o paciente e a súa potencia calcúlase previamente mediante unhas probas(biometría e queratometría).

Como vantaxes sobre os outros procedementos de cirurxía refractiva destacan unha maior capacidade de correcciónde miopías altas (entre -10 e -20 ou máis dioptrías) cunha fiabilidade nos resultados moi aceptable se ben non éposible alcanza-la exactitude na corrección de todo o erro refractivo.

É un procedemento que se realiza no interior do globo ocular e polo tanto comporta os riscos de toda intervenciónintraocular entre eles ou dunha posible infección (1:1.000). Ademais polo feito de colocar unha prótese dentro doollo pódese producir un rexeitamento ó material da lente de contacto nunha porcentaxe similar (1:1.000)

Tódalas lentes dispoñibles no mercado están construídas en material plástico, polo xeral inerte, aínda que nonpodemos precisa-la súa biodegradabilidade (que se deteriore) co paso dos anos e os problemas futuros que poidanocasionar ó cabo de moitos anos de permanencia (actualmente hai experiencia de boa tolerancia ó longo de máis de30 anos).

Como a implantación faise na parte anterior do ollo é posible que co paso do tempo ocasione opacidades corneais eelevacións tensionais. Tamén pode ocorrer que o cristalino se opacifique (formación dunha catarata) neste casohaberá que extrae-la lente implantada e a catarata.

É posible que durante o acto cirúrxico xurdan complicacións que impidan inseri-la lente intraocular.

Despois da intervención hai unha fase de recuperación na que pode xurdir algo de astigmatismo que produce unhavisión borrosa, que pode durar ata tres meses e en ocasións máis tempo chegando a ser necesario o uso dunhas lentesfinas (de poucas dioptrías para a súa compensación).

Poden presentarse as molestias propias de toda intervención cirúrxica, podendo reincorporarse normalmente ás súasactividades habituais a partir dun prazo aproximado de quince días, salvo complicacións.

Os resultados da cirurxía non poden ser garantidos. Como resultado desta é posible que a vista do paciente empeore.Nalgúns casos, poden ocorrer complicacións ó cabo de semanas, meses e aínda anos máis tarde, do tipo dehemorraxias, perda de transparencia corneal, infeccións, desprendementos de retina, glaucoma e/ou dobre visión.

Como consecuencia destas e doutras complicacións pode resultar unha mala visión, a perda total da visión ou aperda do ollo. Estas complicacións afectan o 1-2% dos pacientes operados.

En casos excepcionais poden xurdir complicacións graves que comporten a diminución da visión con e sen cristaiscorrectores e a necesidade de realizar outras intervencións cirúrxicas (extracción da propia lente inserida,vitrectomías, intervencións de catarata, de desprendemento de retina, de glaucoma e de transplante de córnea) pararecuperar parte da visión habitual.




de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






210

Como en todo tipo de cirurxía existe a posibilidade de ter outras complicacións debido á anestesia, reaccións amedicamentos ou outros factores que poden relacionarse con outras partes do corpo, incluída a posibilidade dedanos ó cerebro ou aínda a morte.

Se está operado de miopía dun só ollo, é posible que exista unha diferencia de refracción en dioptrías demasiadoelevada entre os seus dous ollos.

O feito de someterse a este tratamento e a súa consecuente aplicación, non implica forzosamente a corrección detodo o defecto de graduación e que a operación só trata de substituí-la súa corrección óptica, pero que non inflúe naevolución da enfermidade miópica (dexeneración coroidea, dexeneración macular miópica e lesións periféricas daretina predispoñentes ó desprendemento de retina) a súa curación ou melloría.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






211

CIRURXÍA DE MIOPÍA MEDIANTE O PROCEDEMENTO DEQUERATOMIELEUSE "IN SITU" ASISTIDA POR LÁSER EXCIMERTAMÉN COÑECIDA COMO "LASIK"

Existen outras alternativas de corrección da miopía de tipo óptico (lentes, lentes de contacto) e cirúrxico(queratotomía radial, extracción do cristalino transparente con ou sen implante de lente intraocular, implantación delentes intraoculares en cámara anterior, etc.), pero no seu caso considerouse como máis aceptable a queratomieleusein situ asistida por láser excimer.

A técnica consiste en tallar unha lamela corneal (realizando un corte tanxencial e incompleto dunha capa de 100micras —0,1 mm— de espesor corneal) para poder expoñe-lo tecido corneal profundo (coñecido como estroma) efacer actua-lo láser directamente sobre el, coa posibilidade de volver colocar sobre a zona tratada polo láser a lamelacorneal tallada inicialmente. Desta maneira consérvase a zona superficial da córnea e pódense realizar correcciónsde alta miopía.

Como vantaxes sobre os outros procedementos de cirurxía refractiva destacan unha maior capacidade de correcciónde miopías altas (entre -10 e -20 dioptrías) cunha fiabilidade nos resultados moi aceptable se ben non é posiblealcanza-la exactitude na corrección de todo o erro refractivo. É un procedemento que se realiza sobre a córnea e nonno interior do globo ocular. É unha cirurxía ambulatoria e cómoda para o paciente como o láser Excimer ou outrascirurxías refractivas.

Non obstante o avanzado da técnica, os novos microqueratomos automáticos especialmente deseñados para estacirurxía e os novos programas dos láser Excimer adaptados a esta tecnoloxía non se pode garantir un resultadoexacto na corrección dun determinado número de dioptrías, se ben se obteñen resultados que no 80% dos casos nonse desvíen do 10% do erro inicial.

Tamén hai que destacar que non se varían as condicións previas do ollo miope (posibles dexeneracións retinianascoroideas propias dos miopes) xa que a actuación se leva a cabo unicamente sobre a córnea, non alterándose acondición patolóxica de miope do ollo operado aínda que se obteña a corrección total ou parcial do defecto óptico.Esta situación debe quedar clara nos miopes altos que teñen predisposición a ter lesións na retina e na coroide queseguirán o seu curso igual antes e despois de operados.

O paciente debe saber así mesmo que non é necesaria anestesia xeral para realiza-la intervención. Pódese realizarcon anestesia local e unha sedación conveniente para a relaxación do paciente, que pode ser aconsellable un día deingreso na clínica ou que se pode realizar ambulatoriamente e que habitualmente se opera un ollo en cada sesión.

Despois da intervención hai unha fase de sensación de cegamento e visión borrosa, que pode durar ata tres meses een ocasións máis tempo e que pode impedir ós pacientes a conducción nocturna dos vehículos. Ademais, podeexistir:

Fluctuación na estabilidade da visión durante un tempo prolongado.

Molestias propias de toda intervención cirúrxica, podendo reincorporarse normalmente ás súas actividades habituaisa partir dun prazo aproximado de quince días, agás complicacións.

En casos excepcionais poden xurdir complicacións graves que comporten a diminución da visión con e sen cristaiscorrectores e a necesidade de realizar transplante de córnea para recuperar parte da visión habitual.

Entre os principais riscos que entraña esta cirurxía destaca un posible corte perforante da lamela inicial o queimplicaría a suspensión da intervención e o tratamento correspondente. Pode ocorrer excepcionalmente que a lamelaseccionada inicialmente se deteriore durante a intervención e se comprometa o resultado da intervención. Tamén sedescribiu que a lamela pode desprazarse nos primeiros días da intervención co trastorno que isto comporta. Todasestas incidencias poden desembocar nun resultado de alteración corneal non desexado que presente a necesidade derealizar un transplante de córnea (casos excepcionais pero publicados).




de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






212

Como en toda intervención cirúrxica cabe a posibilidade da infección que a nivel corneal sempre é moi grave e podeleva-la perda da transparencia da córnea (o cal implica a realización posterior dun transplante de córnea) e mesmoa unha infección intraocular (casos excepcionais) na que se vexa involucrado todo o globo ocular.

A estabilidade da visión e os resultados óptimos obtéñense ós tres meses se ben ás dúas semanas a visión acostumaser bastante estable. Como en toda cirurxía refractiva de córnea existe a posibilidade de sufrir molestias (fotofobia,cegamento, visión borrosa, sensación de corpo estraño) durante os primeiros días (1-2 semanas) e débese seguir untratamento a base de colirios durante 3 meses, así como revisións periódicas polo menos os tres primeiros meses elogo controis ós 6 meses e ó ano.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






213

ELECTROFISIOLOXÍA OCULAR

A proba consiste na obtención de información sobre o funcionamento da retina, do nervio óptico e do córtexcerebral visual. Existen varios protocolos ou formas de realizar estas probas e cada un deles dá información sobreunha estructura determinada (ben sexa do globo ocular, das vías ópticas ou da parte visual do cerebro).

Este tipo de probas complementarias poden ser definitivas para establecer un diagnóstico pero deben ser analizadasno contexto clínico do paciente e por si soas non son diagnósticas. Polo tanto non teñen un significado único, senónque achegan datos funcionais que, analizados xunto con outras probas (anxiografía, campo visual, test da visión dascores, etc.) si poden concretar un diagnóstico.

Para a realización destas probas é necesario colocar unha serie de electrodos como se realiza ó facer unelectrocardiograma. O corazón (que é un músculo grande) produce unos estímulos eléctricos dunha intensidadeimportante que son fácilmente rexistrados con electrodos que se colocan no peito. O ollo cando é estimulado polaluz produce pola súa vez estímulos eléctricos pero extremadamente débiles polo que o seu rexistro resulta moitísimomáis difícil. Para rexistra-los estimulos eléctricos dos ollos (ERG, EOG) é necesario colocar unhas lentes decontacto especiais na córnea lodo da instilación de gotas de colirio anestésico, así como colocar outros electrodos nafronte ou pálpebras ou orellas. También se puede rexistra-la actividade eléctrica do cerebro cando o ollo ve unestimulo determinado (PEV). Para iso é necesario colocar electrodos no coiro cabeludo a nivel occipital. Oselectrodos poden ser de varios tipos segundo a proba específica de electrofisioloxía ocular que sexa necesariopracticar. Algúns deles requiren para a súa colocación o uso de pastas conductoras que poden mancha-lo pelo, peletc.

En ocasións raras (menos dun 1% de casos) pódense producir pequenas erosións corneais que obriguen a te-lo ollopechado cun apósito durante 24 horas. Non se poden levar lentes de contacto inmediatamente despois da proba e éposible que debido ás instilacións de colirios se vexa borroso durante 15-30 minutos despois de realizada a proba.

A realización destas probas require unha colaboración por parte do paciente e en ocasións non é posible realizalas anenos en especial entre os 2 e 7 anos. As probas son longas (1 hora de duración como media aproximada) e éprobable que se lle esixa ó paciente permanecer na escuridade durante 20 a 30 minutos.

O feito de se someter a esta exploración non implica forzosamente a obtención do diagnóstico curación ou melloría,non alcanzándose os obxectivos previstos ou desexables na totalidade dos casos.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






214

TRAUMATISMOS OCULARES. FERIDAS CORNEAIS. CORPOSESTRAÑOS INTRAOCULARES.

A operación consiste na reconstrucción do globo ocular.

Os riscos típicos máis importantes, aínda que moi raros e pouco frecuentes, poden ser derivados da anestesia, xasexa local ou xeral, podendo ocorrer un coma irreversible por depresión do sistema nervioso central e incluso ofalecemento por fallo cardiorrespiratorio. Algunhas outras complicacións da anestesia local son: hemorraxiaretrobulbar; perforación do globo ocular; émbolos na circulación retiniana e coroidea.

Outras complicacións derivan tanto do estado do ollo tralo traumatismo como da propia intervención, como a perdaocular por hemorraxia masiva, saída do contido ocular por estalido traumático do ollo ou perda ocular porhemorraxia expulsiva ou por infección grave ou panoftalmía, sendo máis frecuente nos traumatismos porposibilidade de estar contaminado o obxecto causante do traumatismo ou ferida e moito máis se existe un corpoestraño intraocular.

Outras complicacións postraumáticas poden se-lo desprendemento de retina, a organización do vítreo ou líquidointraocular cataratas postraumáticas, luxación ou caída do cristalino, cicatrices centrais na retina que diminúen aagudeza visual, glaucoma ou aumento da tensión ocular postraumática.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






215

OTORRINOLARINGOLOXÍA

216

AMIGDALECTOMÍA E/OU ADENOIDECTOMÍA

A AMIGDALECTOMÍA é unha técnica cirúrxica que consiste na extirpación, baixo anestesia xeral ou local, dasamígdalas (anxinas).

A ADENOIDECTOMÍA (extirpación das vexetacións) consiste na extracción do tecido linfático situado na partesuperior da farinxe, detrás do nariz, que produce obstrucción respiratoria nasal.

Ámbolos procedementos adoitan realizarse no mesmo acto operatorio. A finalidade última desta intervención éelimina-las amígdalas e adenoides, para evita-las súas infeccións repetidas, cunha mínima perda de sangue etraumatizando o menos posible os tecidos adxacentes.

COMPLICACIÓNS:

Normalmente non existen complicacións. En caso de que ocorra algunha, as máis frecuentes son:

Complicacións propias da anestesia.

Complicacións propias da técnica (non raras)

Hemorraxia no postoperatorio inmediato (1-2 %) ou tardío (3-4 %)

Traumatismo no veo do padal, úvula ou farinxe.

Por último, está descrita unha mortalidade operatoria de entre 1/lO.OOO e 1/lOO.OOO.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






217

UVULOPALATOFARINGOPLASTIA

Esta técnica cirúrxica practícase en pacientes con APNEA do sono e roncadores crónicos. A apnea é a falta derespiración, que cando é superior a 10 segundos e dependendo da súa frecuencia, pode altera-lo funcionamentopulmonar, cardíaco etc., e producir un aumento do sono durante o día e unha diminución da actividade.

A operación consiste na extirpación da úvula (campaíña) e parte do padal brando.

Normalmente, a operación non produce complicacións. En caso de que ocorra algunha, as máis frecuentes son:

Durante a cirurxía, a dificultade ou imposibilidade de intubación orotraqueal e as derivadas da anestesia xeral.

2. Posterior á cirurxía:

Dor de garganta e dificultade para a deglución durante varios días.

Refluxo nasal (saída de líquidos por nariz ó deglutir), no 64% dos casos, que acostuma ser transitorio.

Rinolalia (voz nasal) no 12% dos pacientes.

Molestias farínxeas inespecificas no 14% dos casos.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






218

MIRINGOTOMÍA CON/SEN TUBO DE DRENAXE TRANSTIMPÁNICA

A otite media serosa caracterízase pola presencia no oído medio de fluído non purulento de diferentes graos de viscosidade, conintegridade timpánica, diminución da audición e ausencia de dor.

A drenaxe transtimpánica é a solución máis eficaz e práctica para a otite serosa, aínda que debe terse en conta que non cura oproceso, pero si reduce considerablemente a morbilidade cuando falla o tratamento médico.

A expulsión do tubo é un aspecto primordial xa que é importante a permanencia prolongada para que os seus efectosbeneficiosos se manifesten.

Entre as indicacións da drenaxe transtimpánico están:

- Xordeira bilateral

- Infeccións repetidas

- Retracción do tímpano


Complicacións propias da anestesia: paro cardiorrespiratorio, traumatismo larínxeo, laringoespasmo, edema larínxeo, etc.

As debidas ás técnicas cirúrxicas:

Durante a permanencia:

- Otorrea ou supuración do oído que é a máis frecuente (12-2O %)

- Caída do tubo dentro da caixa do tímpano.

- Hemorraxia

- Infeccións rexionais (mastoidite, etc. . . )

- Diminución da audición neurosensorial (rara vez)

- Obstrucción do tubo.

- Expulsión precoz do tubo, que non é raro.

- Formación de tecido de granulación (1%)

Despois da expulsión:

- Perforación residual (2-15%)

- Timpanosclerose (0,6-67%)

- Colesteatoma (O,5-7%)

Raramente é necesario retirar un tubo de ventilación pois a norma é espera--la súa expulsión espontánea. En xeral pódese dicirque a frecuencia con que está indicado retira-lo tubo, debido a algunhas destas complicacións, é dun 5 %, aínda que a cifra varíasegundo os autores.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






219

EXÉRESE DE NEURINOMA DO ACÚSTICO POR VÍATRANSLABERÍNTICA

O neurinoma do acústico é un tumor benigno que se orixina do nervio vestibular e crece no conducto auditivointerno e no ángulo ponto-cerebeloso. No seu crecemento comprime os nervios que discorren na súa proximidade(acústico, facial) e pode chegar a compreme-lo cerebelo e o tronco do encéfalo. Como consecuencia, o pacientepode perde-la audición, sufrir mareos e vertixes, presentar parálise facial e diversos graos de afectación cerebral quepoden chegar a ocasiona-la morte.

Ademais do neurinoma do acústico existen outros tumores máis infrecuentes que poden crecer nesa localización eque se tratan de igual maneira.

No tratamento dos neurinomas do acústico pódese empregar:

Radioterapia: non está exenta de complicacións, as cales en grandes series son superiores ás da cirurxía. O tumornon se extrae e a cápsula persiste cun tamaño similar ó previo. Se o tumor segue crecendo será necesario operar, e asoperacións despois da radioterapia asócianse a un elevado número de complicacións por fibrosos e adherencias dostecidos. Hoxe en día existe un gran número de médicos que, por estes e outros motivos, só recomendan aradioterapia naqueles pacientes de idade avanzada ou con enfermidades graves que non poidan someterse á cirurxía.

Cirurxía : é o tratamento de elección na gran maioría destes tumores. Son posibles diferentes intervencións segundoas características do tumor e do paciente. A vía translaberíntica é unha operación que ten as vantaxes de necesitarmínima retracción do cerebelo, mellor identificación do nervio facial, mellor posibilidade de reparación inmediataen caso de lesión deste nervio durante a cirurxía, ten menor porcentaxe de escape de líquido cefalalorraquídeo e é aoperación con menor morbi-mortalidade de tódalas que se practican para estes tumores. Polo contrario, sempre seperde totalmente a audición do oído operado nesta cirurxía, por iso é ideal cando o enfermo xa perdeu aaudición totalmente ou en gran parte polo crecemento do tumor. A operación consiste nunha incisión detrás daorella, que se segue de fresado do óso para facer un orificio (masteidectornía) que nos permita chegar ata o oídointerno. Durante o fresado destrúense os conductos semicirculares e o vestíbulo, que é a causa de que se perda aaudición. Unha vez identificado o conducto auditivo interno é necesario abri-la cuberta que o recobre (duramáter) eprocédese á extracción do tumor. Logo péchase a cavidade con fascia e músculo da zona e con graxa que se quitado abdome dado esquerdo).

Como toda operación, ten os seus riscos e os máis frecuentes son:

Os propios da anestesia xeral.

Problemas durante a operación: sangrado, herniación cerebral, embolismo aéreo, arritmias, laceracións daduramadre, lesións do cerebelo e lesións do tronco encefálico. Estas complicacións son raras, pero poden revestirgran gravidade e chegar a compromete-la vida. Durante a cirurxía tamén se pode lesiona-lo nervio facial, quediscorre pegado ó tumor. En ocasións é posible unha reparación deste no momento con sutura ou enxerto doutronervio (outras veces esta reparación non é posible). Así mesmo tamén se poden presentar lesións doutros parescraneais. É posible que sexa necesario deixar unha pequena parte do tumor se se estima que a súa extirpacióncomporta un risco elevado de lesións graves.

Complicacións que se presentan despois da operación:

- Parálise facial: é frecuente que después da operación o paciente non mova o lado operado da cara de igual formaque o non operado. A maioría dos casos recupérase total ou case totalmente, pero son posibles diversos graos deparálise facial, incluída a completa.

- As vertixes pódense presentar no postoperatorio e xeralmente remiten en días posteriores á cirurxía. Sen embargo,poden aparecer diversos graos de inestabilidade permanente.

- Escape de liquido cefalorraquídeo: pode precisar incremento do tempo de hospitalización ou novas operacións parasolucionalo.

- Meninxite: pode ser consecuencia ou non do anterior e precisa tratamento. Pode revestir gravidade.




de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






220

- Hemorraxias postoperatorias: precisan reoperación e poden ser extremadamente graves.

- Problemas intracraneais: infarto cerebral, edema cerebral, hidrocefalia, hidrocefalia, hipertensión intracranialbenigna, etc....






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






221

CIRURXÍA DO TABIQUE E DA PIRÁMIDE NASAL

A cirurxía funcional do nariz realizámola para mellora-la respiración nasal. A obstrucción pode deberse a diversascausas. a máis frecuente é a desviación do tabique e para a súa corrección realizamos unha SEPTOPLASTIA, á queasociamos se é necesario, cirurxía dos cornetes (TURBINECTOMIA).

Ás veces, unha deformidade chamativa da estructura nasal externa pode contribuír tamén a unha malapermeabilidade da vía aérea. Nestes casos á septoplastia engadímoslle unha corrección de toda a armazón nasal noque denominamos SEPTORRINOPLASTIA. Estas intervencións realízanse baixo anestesia xeral e en quirófano.Normalmente, a operación non produce complicacións. En caso de que ocorra algunha, as máis frecuentes son:

• Infeccións: 1,7 - 2,8 %

• Perda temporal do olfato: 8 - 1O %

• Hemorraxias: 2 - 4 %

• Malos resultados estético-funcionais: 2 - 3 %

• Perforación do tabique: S - 1O %

• Sinequias nasais

• Complicacións sistémicas, como shock séptico, endocardite bacteriana e gástrica

• Desvitalización dentaria

• Cegueira (moi rara en rinoplastias)

• Rinite atrófica (en cirurxía de cornetes)






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






222

LARINGOSCOPIA DIRECTA E MICROCIRURXÍA ENDOLARÍNXEA

A laringoscopia directa realízase baixo anestesia xeral e consiste na introducción pola boca dun laringoscopio ríxido,para explora-la larinxe baixo microscopio. Durante esta, pódense extirpar lesións completamente (pólipos, nódulos,edemas, tumores pequenos etc.), ou realizar tomas de biopsia.

Habitualmente, a intervención non require estadía hospitalaria maior de 24 horas, sendo necesario realiza-lasmedidas terapéuticas e controis aconsellados en cada caso.


Pinzamento de labio ou lingua, o que producirá leves molestias postoperatorias que cederán paulatinamente.

Esgazamento dos piares anteriores amigdalinos, o que pode provocar unha hemorraxia intraoperatoria e molestiasnas horas ou días posteriores.

Mobilización, rotura ou desprendemento de dentes.

Insuficiencia respiratoria aguda no postoperatorio inmediato que podería necesitar unha traqueotomía de urxenciapara que o paciente poida respirar. Esta traqueotomía sería pasaxeira.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






223

SUBMAXILECTOMÍA

A SUBMAXILECTOMÍA é a exérese da glándula submaxilar, que é unha das glándulas salivares maiores.


Complicacións operatorias:

-Hemorraxias operatorias que precisen transfusión.

-Trastornos cardiovasculares.

-Complicacións inherentes á anestesia

-Queimaduras polo uso de electrocauterio

-Cicatriz na área da incisión.

Complicacións postoperatorias:

-Lesión nerviosa: rama mandibular do facial, nervio hipogloso, nervio lingual.

-Hemorraxias (vea facial anterior, arteria maxilar externa).

-Recidiva de tumores.

-Infección da ferida.

-Debilidade dos músculos depresores do labio inferior.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






224

PAROTIDECTOMIA

A parotidectomía consiste na extirpación da glándula parótide, mediante abordaxe preauricular. Nalgúns tumores demoi alto grao de malignidade, cómpre sacrifica-lo nervio facial.



- Hemorraxia aguda que pode requirir transfusión.

- Trastornos cardiovasculares.

- Complicacións inherentes á anestesia.

- Pequenas queimaduras derivadas do uso do electrocauterio.

Complicacións postoperatorias:

- Lesión nerviosa: parálise do nervio facial, que en ocasións é temporal.

- Recidiva de tumores.

- Sudoración e rubor da meixela ó mastigar (Síndrome de Frey), que varía do 5 ó 9O% segundo as estatísticas.

- Hemorraxia de ramas da arteria ou vea temporal superficial.

- Infección da ferida.

- Lesión cicatricial na área de abordaxe.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






225

LARINGUECTOMIA TOTAL OU PARCIAL

Hai doenzas da larinxe que non poden ser tratadas con medicamentos e necesitan a extirpación parcial,LARINGUECTOMÍA PARCIAL ou total, LARINGUECTOMÍA TOTAL. A consecuencia máis ostensible é aperda parcial ou total da voz.

Cando practicamos unha LARINGUECTOMÍA PARCIAL, a traqueotomía (furado no pescozo para respirar) podecerrarse ó cabo do tempo, cando o enfermo poida respirar de novo sen dificultade por nariz e boca.

Cando practicamos unha LARINGUECTOMÍA TOTAL, a traqueotomía será de por vida. Non a poderemos cerrar,porque se o fixermos, o enfermo non respiraría.

A decisión última de facer unha LARINGUECTOMÍA TOTAL OU PARCIAL tómase no quirófano durante aoperación, aínda que o médico, antes dela, dará a súa impresión nun sentido ou outro.

Cando se extirpa a larinxe, a farinxe-esófago (por onde se traga), quedan abertos e polo tanto, o paso da comidainterrompido. O cirurxián repara a farinxe-esófago durante a intervención cirúrxica, co cal o enfermo poderá comerpor boca ó cabo de 10-15 días durante os cales se alimentará por sonda.

Se a situación, extensión da lesión e estado xeral e pulmonar do paciente o permiten, poderase realizar unhaFISTULA TRAQUEOESOFAXICA, con ou sen PROTESE FONATORIA para facilita-la recuperación erehabilitación da voz.

En ocasións, por decisión do cirurxián, ademais de extirpa-la larinxe extráense os ganglios do pescozo, o que sedenomina BALEIRAMENTO GANGLIONAR.

En caso de que ocorra algunha complicación, as máis frecuentes son:

• As propias da anestesia.

• Intubación dificultosa ou imposible, que orixinará unha traqueotomía de extrema urxencia.

• Hemorraxia.

• Fístula faringo-esofáxica.

• Infección.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






226

MASTOIDECTOMÍA, ANTROATICTOMÍA, TIMPANOPLASTIA,MIRINGOPLASTIA E CIRURXÍA DO COLESTEATOMA

É un conxunto de técnicas funcionais para a reconstrucción das estructuras do oído medio, encargadas datransmisión da onda sonora. Estas atópanse lesionadas en diversas patoloxías. Entre as máis frecuentes témo-loColesteatoma. Neste caso a prioridade absoluta é a eliminación das lesións do oído, deixando a timpanoplastiaxeralmente para unha segunda intervención.

Realízase con anestesia xeral e baixo visión microscópica, utilizando enxertos.


1.- Favorece as recidivas do colesteatoma.

2.- Perda auditiva neurosensorial.

3.- Vertixe.

4.- Extrusión da prótese. 5.-Perforación timpánica.

6.- Parálise facial.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






227

ESTAPEDECTOMÍA

A estapedectomía é a intervención indicada na otoesclerose.

A otoesclerose é unha doenza do óso temporal na cal se afecta a mobilidade da cadea de osiños, por fixación doestribo, que é o que dificulta a transmisión do son.

Realízase a través do conducto auditivo externo, con anestesia local preferentemente, aínda que nalgunhas ocasiónsse realiza baixo anestesia xeral.

Consiste na extirpación total ou parcial do estribo e o seu cambio por unha prótese, que fai as mesmas funcións doosiño e que está composta (o máis frecuente) por aceiro e teflón.

Debido a que se abre o labirinto, o enfermo debe gardar repouso absoluto na cama, sobre todo no move-la cabezadurante 48 horas, para evita-las vertixes. Pasado este tempo, axudaráselle a levantarse e se non está mareado/a,daráselle a alta ó seu domicilio.

Recomendacións despois da cirurxía:

- Non debe soa-lo nariz.

- Debe esbirrar coa boca aberta.

- Non debe molla-lo oído.

- Durante tres meses:

- Non se recomenda viaxar en avión.


1. Xordén neurosensorial inmediata e tardía.

2. Non melloría da audición (complicación máis frecuente).

3. Vertixes inmediatas poscirúrxicas.

4. Lesión do nervio facial pasaxeira ou, excepcionalmente, permanente.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






228

POLIPECTOMÍA NASAL

A polipectomía é unha técnica cirúrxica que consiste na extracción, ben baixo anestesia local ou en quirófano baixoanestesia xeral, de masas polipoides das fosas nasais do enfermo.

Os candidatos a este tipo de intervención son aqueles enfermos con sinusite crónica recorrente que non cede contratamento convencional, obstrucción nasal crónica e, en xeral, todos aqueles casos nos que os pólipos producenalgunha sintomatoloxía ó enfermo.

A finalidade última da intervención será intentar mellorar ou erradicar estes síntomas.

Sendo o desexable a erradicación total dos pólipos débeselle advertir ó enfermo que na maioría dos casos isto non éposible debido fundamentalmente ó moi difícil acceso ós lugares de implantación destas masas, a que se trata dunhadoenza con gran tendencia á recorrencia e, noutros casos, a que se trata dun síntoma máis no contexto dunhaenfermidade de fondo alérxico da que o tratamento definitivo non é posible ó descoñecerse a causa.


Complicacións operatorias e postoperatorias.

Complicacións propias da anestesia tales como problemas cardiovasculares, respiratorios, shock anafiláctico, etc.

Complicacións da órbita: hematoma, celulite, enfisema e incluso lesión do nervio óptico, pouco frecuente, que podecausar cegueira.

Complicacións intracraneais: fistular carótida-cavernosa, meninxite temperá e incluso meses despois, lesiónscerebrais, saída de líquido cefalorraquídeo (a máis frecuente deste grupo).

Complicacións naso-sinusais: infeccións (mucocele, sinusite...) alteracións do olfacto, alteracións da lacrimación,sinequias, hemorraxias...

Outras: Neuralxias ou alteracións dos nervios e recorrencia dos pólipos.

Por último, debemos enumerar algunhas complicacións que aínda que non están relacionadas con esta técnicacirúrxica concreta si poden acontecer en todo acto cirúrxico, tales como pneumonía por aspiración, reacción deansiedade, febre, úlceras de estrés, etc.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






229

CIRURXÍA ENDOSCÓPICA NASOSINUSAL

A cirurxía endoscópica nasosinusal é unha técnica cirúrxica que evita as incisións externas, e que utiliza unendoscopio ríxido para o tratamento de sinusites que non obedecen a tratamentos médicos e de pólipos nasosinusaisque producen unha sintomatoloxía ó enfermo.

A finalidade última desta intervención será mellorar e intentar erradicar estes síntomas.

En casos de pólipos nasosinusais temos que advertir-lo enfermo de que a erradicación total deles na maioría doscasos non é posible, debido fundamentalmente ó moi difícil acceso ós seus lugares de implantación e a que se tratadunha enfermidade con gran tendencia á recidiva (que volvan saí-los pólipos) e, noutros casos, a que se trate dunsíntoma máis no contexto dunha enfermidade de fondo alérxico da que o tratamento definitivo non é posible ódescoñecerse a causa.


Complicacións operatorias e postoperatorias

Complicacións propias da anestesia tales como problemas cardiovasculares, respiratorios, shock anafiláctico, etc.

Complicacións da órbita: hematoma, celulite, enfisema e incluso lesión do nervio óptico, pouco frecuente, que podecausar cegueira.

Complicacións intracraneais: fístula carótida-cavernosa, meninxite, lesións cerebrais, saída de líquidocetalorraquídeo (a máis frecuente deste grupo).

Complicacións naso-sinusais: infeccións (sinusite...) alteracións do olfacto, alteracións da lacrimación, sinequias,hemorraxias...

Outras: Neuralxias e recidiva dos pólipos (que volvan saír).






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






230

IMPLANTE COCLEAR

Finalidade: O implante coclear (IC) é actualmente a única técnica cirúrxica que pode conseguir queun paciente totalmente xordo poida percibi-lo contorno e as palabras, dun xeito distinto pero que llepermite ou axuda a comprende-la mensaxe oral.

O IC consta dun sistema implantado no oído interno: un dispositivo cunha antena e uns electrodos, eunha parte externa cun procesador que transforma os sons en estímulos eléctricos que, viaxando através do nervio auditivo, chegan á codia cerebral, onde son percibidos como son.

Está indicado en pacientes que, logo de oíren e teren linguaxe estructurada, perderon totalmente aaudición, e en nenos nacidos xordos de menos de seis anos.

Antestesia: Lévase a cabo anestesia xeral con intubación endotraquial. Estes aspectos serán avaliadospolo Servicio de Anestesioloxía.

Operación: Hai que rasurar unha ampla superficie derredor e encima da orella. A través dunhaincisión por arriba e detrás da orella, créase un aloxamento para o dispositivo, abórdase logo a cóclea,créase un orificio de entrada nela, e introdúcense ó seu través os electrodos. Se no momento do actocirúrxico xurdise algún imprevisto, o equipo médico podería varia-la técnica cirúrxica programada.

Complicacións: As máis frecuentes son:

• Infeccións con posible evolución febril

• Cadros de vértigo

• Lesións do nervio facial

Outras complicacións poden ser:

• Hematomas e flebite pola punción das veas

• Reaccións cutáneas por alerxia descoñecida a antisépticos ou adhesivos

• Conxuntivite ou erosións da córnea por roce de panos ou antisépticos

• As derivadas da anestesia xeral e a intubación

• Dehiscencia ou infección da incisión

• Alteración do gusto

• Perforación timpánica

• Otolocuorrea

• Meninxite ou complicacións intracraniais

• Excepcionalmente, intolerancia ó IC e extrusión

• Que non se consiga introduci-los electrodos na cóclea, fracasando a intervención

• Dano do sistema ó manipulalo con posterior malfunción




de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






231

Información adicional: Son consciente de que tan só o feito de ser sometido á intervención cirúrxicanon é suficiente para obter melloría da audición. Comprométome a someterme e colaboraractivamente no proceso de reeducación posterior á colocación do implante coclear.

Explicáronme que a reeducación e recuperación da audición é un proceso lento e que a obtención demellores ou peores resultados depende en gran medida das características de cada paciente.

Advertíronme de que o feito de ser portador dun implante coclear me obriga a gardar unha serie deprecaucións para o seu bo funcionamento, impedíndome entrar en contacto con campos magnéticos(aparellos de resonancia magnética, detectores de metais...)

Custodia e coidado do implante coclear: O Servicio Galego de Saúde facilita o IC sen custo ningúnpara o paciente. É un sistema extremadamente valioso e de moi elevado custo. O coidado e adecuadomantemento do sistema son de exclusiva responsabilidade do paciente, os seus pais ou titores. Oequipo implantado goza dunha garantía contra funcionamento defectuoso, pero que exclúe o mal tratodas partes externas. En caso de deterioración por golpes ou uso neglixente, a reposición ou reparacióndas partes danadas deberá ser custeada polo paciente.

Se vostede, ou algún familiar, desexa maior información, non dubide en consultar con calquera dosmédicos do servicio.





de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






232

BALEIRAMENTO GANGLIONAR CERVICAL

O seu obxectivo é tratar de eliminar tódolos ganglios linfáticos cervicais que teñan risco de estar invadidos porcélulas tumorais.

Existen varias técnicas cirúrxicas e a elección está en función do tipo de tumor primario, a súa localización, vías dedrenaxe linfática e tamaño dos ganglios posiblemente invadidos. Normalmente, a operación non producecomplicacións. En caso de que ocorra algunha, as máis frecuentes son:


- As asociadas á anestesia.

- Hemorraxia aguda que pode requirir transfusión. En caso que fose masiva, por rotura de grandes vasos, poderíalevar á morte.

- Accidentes vasculares cerebrais.

- Lesións nerviosas de nervios craneais ( X, Xl e XII).

- Neumotórax ( raro).

- Outras lesións vasculares loco-rexionais.

- Riscos inherentes a transfusión sanguínea, en caso que esta se produza.

Complicaciones postoperatorias:

- Infeccións.

- Hemorraxias postoperatorias.

- Edemas cervico-faciais e de membro superior.

- Déficit motor de membro superior.

- Parestesias e/ou alxias loco-rexionais.

- Deformidade cervical e cicatriz da área de abordaxe.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






233

PSIQUIATRÍA

234

ELECTROCHOQUE

O seu médico opina que padece vostede unha enfermidade denominada…….……..……..….......….….…….………....................................................................................................................... él coida que esta enfermidade mellorará selle aplicamos un tratamento que chamamos ELECTROCHOQUE.

Este tratamento consiste en administrar electricidade ó seu cerebro durante unhas décimas de segundo, mediante unscables (electrodos) que se colocan na cabeza. Todo iso sucede mentres Vde. está completamente durmido conanestesia xeral, polo que non saberá o que lle pasa nin sentirá dor.

Como a maioría dos tratamentos en medicina, este tratamento ten efectos secundarios: os máis frecuentes consistenen dores de cabeza, dos músculos, sensación de aparvamento (confusión) que se pasa nunhas horas, e perdas dememoria que se recuperan nuns días. Tamén poden producirse alteracións cardíacas, como trastornos do ritmocardíaco, que adoitan ser breves e tratables. É extremadamente raro que se produzan outras complicacións máisgraves, que incluso puidesen producirlle a morte. Entre as complicacións atópanse tamén as da anestesia xeral. Sedesexa máis información sobre isto dígao e atenderémolo gustosos.

Aínda que o seu médico cre que este é o mellor tratamento que agora pode ofrecerlle, Vde. pode discutir con eloutros tratamentos distintos ó ELECTROCHOQUE.

Para realizar un tratamento completo, cómpre repeti-lo tratamento varias veces, deixando un día de descanso entrecada sesión. Se en calquera momento desexa terminar co tratamento, pódeo facer con total liberdade.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






235

RADIOLOXÍA

236

ARTERIOGRAFÍA

O médico que o atende solicitounos unha arteriografía. Este é un dos métodos máis exactos para coñece-lo estado dos vasossanguíneos do corpo. As razóns polas cales é necesario realizar esta proba son múltiples e o seu médico explicaralle cales son noseu caso particular.

¿Que e unha arteriografía?

É un estudio mediante raios X das arterias. Dado que estas non son visibles nunha radiografía normal deben ser tinxidas cunproducto chamado contraste que posteriormente será eliminado pola urina.

¿Como se realiza unha arteriografía?

O estudio lévase a cabo no Servicio de Radioloxía por persoal especializado nestas técnicas. Despois de anestesia-la pel da inguaou do brazo, o radiólogo introducirá un tubiño moi fino chamado catéter dentro da arteria e a través dun sofisticado sistema deraios X levarao ata a rexión do corpo obxecto de estudio Despois inxectará o contraste para tinxi-las arterias mentres realizaradiografías. A duración da proba depende da cantidade de información que se necesite e da facilidade ou dificultade para facerchega-lo catéter ó sitio preciso. Por todo iso unha exploración longa non significa necesariamente que vostede estea máis grave.

¿Que preparación require a proba?

Non pode tomar alimentos sólidos desde a medianoite do día anterior. Sen embargo pode tomar auga ou infusións ata dúas horasantes do comezo da proba.

Siga tomando os seus medicamentos habituais con pequenos sorbos de auga, a menos que o seu médico lle diga o contrario.

Se é vostede alérxico, indíquello ó persoal que o atende.

Debe estar ingresado desde a tarde anterior á realización da proba.

Garde reloxos, pendentes e calquera outra xoia. Se ten dentadura postiza, déixea no cuarto.

¿Que sucede despois da proba?

Unha vez obtidas as imaxes necesarias, retirará o catéter e comprimirase a zona de punción durante 10-15 minutos.Posteriormente será trasladado ó seu cuarto onde o persoal de enfermería controlará a súa tensión arterial, pulso, etc. Trala probadeberá permanecer en repouso ata a mañá seguinte coa perna estirada.

¿É un procedemento doloroso?

A punción da ingua realízase despois de anestesia-la pel, polo que estará como adurmiñada. Sentirá calor no momento de realiza-las radiografías, pero raras veces é doloroso e pasa nuns poucos segundos.

¿Cales son os riscos da arteriografía?

Tódolos procedementos médicos entrañan un determinado risco e este non é unha excepción.

Pódense producir pequenos hematomas na ingua debido á punción.

O contraste que se lle inxecta para tinxi-las arterias pode producir reaccións alérxicas que polo xeral son leves, pero en ocasiónspoden ser graves.

Na sala onde se realiza a proba existe toda a medicación necesaria para tratar de forma inmediata estes problemas.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






237

RADIOLOXÍA INTERVENCIONISTA

238

ACCESO VENOSO CENTRAL E COLOCACIÓN DE CATÉTER OURESERVORIO

¿Qué é?

A intervención que lle imos realizar consiste en colocarlle un tubo (catéter) debaixo da pel no peito ou pescozo, para que poidanrealizarlle os tratamentos, así como as análises necesarias, sen necesidade de ter que lle punciona-las veas periféricas.

¿Cómo se realiza?

Ímoslle realizar dous pequenos cortes (2 cm); un, para facerlle unha punción na vea xugular ou subclavia , e outro máis abaixopor onde saíra o tubo ou onde colocaremos un dispositivo para pórlle a medicación (reservorio). Introduciráselle un líquido(medio de contraste) a través do tubo que nos permitirá levar a cabo a intervención.

Ímolo/a sedar e pórlle anestesia local co fin de que non teña molestias durante a intervención. Esta pode durar aproximadamenteentre 20 e 40 minutos. Pola nosa parte, vostede poderá marchar ó seu domicilio ou á consulta despois de terminada aintervención.

¿Qué riscos ten?

Polo medio de contraste:

• Leves náuseas, proídos ou lesións na pel.

• Raramente graves como alteracións dos riles.

• Excepcionalmente, a morte (1 de cada 100.000 pacientes)

Pola técnica que estamos realizando:

• Pódese producir un coágulo (trombo) na vea na que se fai a punción.

• Sangrado polo sitio da punción (hematoma)

• Infección local ou xeneralizada.

A complicación máis grave é que se pique a capa que rodea ó pulmón (pleura), podendo entrar aire nela. Esta complicacióndenomínase neumotórax. Se a cantidade é pequena, resólvese só e non hai que facer nada, pero se a cantidade fose importantesería preciso colocarlle un tubo para facilita-la saída do aire.

¿Qué outras alternativas hai?

Na actualidade, non existe outra alternativa a esta intervención.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






239

ARTERIOGRAFÍA ABDOMINAL E DE EXTREMIDADES

¿Qué é unha arteriografía abdominal e de extremidades?

A arteriografía abdominal e de extremidades é unha exploración que serve para ve-las arterias. Actualmente é un dosestudios máis exactos que se pode facer para coñece-lo estado da súa circulación sanguínea.

¿Cómo se realiza unha arteriografía abdominal e de extremidades?

Faráselle unha punción nun vaso sanguíneo (xeralmente na íngoa) utilizando anestesia local. A continuaciónintroduciráselle un tubo moi fino (catéter), polo que se inxecta un líquido (medio de contraste), que permite ve-lasarterias nas radiografías.

A duración da exploración será aproximadamente duns 60 minutos.

¿Qué riscos ten unha arteriografía abdominal e de extremidades?


• Reaccións alérxicas, que poden ser:

• Leves, como náuseas, proídos ou lesións na pel.


• Excepcionalmente, a morte (1 de cada 100.000 pacientes)


• Pódese producir un coágulo (trombo) no vaso no que se fai a punción.

• Sangrado polo sitio da punción (hematoma).

• Que se solte un coágulo con obstrucción dun vaso a distancia (embolia), que pode requirir intervención urxente.

¿Existen alternativas á arteriografía abdominal e de extremidades?

Na actualidade, existen outras exploracións menos agresivas para estudia-las arterias mediante ecografía, resonanciamagnética ou tomografía axial computarizada, pero ningunha delas nos achega información equivalente á obtida coaarteriografía.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






240

ARTERIOGRAFÍA CEREBRAL

¿Que é unha arteriografía cerebral?

A arteriografía cerebral é unha exploración que serve para estudar os vasos sanguíneos (arterias e veas) do seu colo,cara e cerebro, permitíndonos obter información que axudará á súa diagnose e tratamento.

¿Como se realiza unha arteriografía cerebral?

Pincharáse un vaso sanguíneo (xeralmente na íngua, no brazo e no colo) utilizando anestesia local. A continuación selle introducirá un tubo (catéter) por onde se lle inxectará un líquido (medio de contraste) que nos vai permitir ve-losvasos que queremos estudar mediante radiografías.

¿Cales son os riscos dunha arteriografía cerebral?


Reaccións alérxicas, que poden ser:

• Leves como naúseas, proidos ou lesións na pel.


• Excepcionalmente a morte (1 de cada 100.000 pacientes)


• Pódese producir una coágulo (trombo) no vaso que se pincha.


• Lesión cerebral con alteración da forza o da fala que polo xeral é transitoria e cura sen tratamento peroexcepcionalmente pode ser permanente.

¿Existen outras alternativas a arteriografía cerebral?

Na actualidade existen outras exploracións menos agresivas de estudar as arterias mediante ecografía, resoanciamagnética ou tomografía axial computarizada, pero ningunha delas nos aporta información equivalente á obtida coaarteriografía cerebral.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






241

ARTERIOGRAFIA PULMONAR

¿Que é unha arteriografía pulmonar?

A arteriografía pulmonar é unha exploración que serve para estudia-la circulación pulmonar,permitíndonos obter información que axudará ó seu diagnóstico e tratamento.

¿Como se realiza unha arteriografía pulmonar?

Faráselle unha punción nunha vea (na íngoa ou no brazo) utilizando anestesia local. Introduciráselle untubo (catéter) que chegará ata as arterias pulmonares, inxectándolle un líquido (medio de contraste)que nos vai permitir ve-los vasos que queremos estudiar mediante radiografías.

A duración da exploración será, aproximadamente, de 60 minutos.

¿Que riscos ten unha arteriografía pulmonar?





• Excepcionalmente, a morte (1 de cada 100.000 pacientes).



• Sangrado polo sitio da punción (hematoma), aínda que é moi raro.

• Alteracións cardíacas (arritmias), que adoitan durar pouco tempo.

• Perforación cardíaca, que pode chegar a produci-la morte.

• A morte podería producirse en 2 de cada 1.000 exploracións realizadas.

¿Que outras alternativas hai?

Na actualidade, existen outras exploracións menos agresivas para estudia-las arterias, medianteresonancia magnética ou tomografía axial computerizada, pero ningunha delas nos achega informaciónequivalente á obtida coa arteriografía pulmonar.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






242

BIOPSIA PROSTÁTICA DIRIXIDA POR ECOGRAFÍA

¿Qué e unha biopsia prostática dirixida por ecografía?

Consiste na obtención de pequenos fragmentos da próstata cunha agulla especial para a súa posterior análise nolaboratorio de anatomía patolóxica e poder diferenciar entre enfermidades benignas daquelas que non o son.

Como se realiza unha biopsia prostática dirixida por ecografía.

A exploración realízase con anestesia local pinchando no periné (zona situada entre os testículos e o ano).Introdúcese unha sonda de ultrasóns por vía rectal para visualiza-la próstata. Cunha agulla fina de biopsiapuncionase a próstata e en ocasións tecidos do arredor da próstata (vesículas seminais).

A exploración soe ser ben tolerada. Unha vez realizada pódese notar dor ou molestias na zona da biopsia.

¿Cales son os riscos dunha biopsia prostática dirixida por ecografía?

Outras complicacións asociadas poden ser a hematuria (sangrado pola uretra), hematomas, hemospermia (sangradoen esperma), retención de orina, infección ou febre. En ocasións pode presentarse reaccións vasovagais (bradicardiabrusca ou hipotensión), durante o periodo inmediato á realización da biopsia.

¿Existen outras alternativas a unha biopsia prostática dirixida por ecografía?

Os marcadores prostáticos e as exploración radiolóxicas e ecográficas son complementarias.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






243

BIOPSIA TRANSVASCULAR

¿Que é unha biopsia transvascular?

A biopsia transvascular é unha exploración que serve para obter unha mostra de tecido do ril ou dofígado, para poder analizala e así intentar dar un diagnóstico da súa enfermidade.

¿Como se realiza unha biopsia transvascular?

Faráselle unha punción nunha vea (xeralmente na íngoa ou no pescozo) utilizando anestesia local. Acontinuación, introduciráselle un tubo moi fino (catéter), polo que se inxecta un líquido (medio decontraste), que permite ve-las veas para chegar exactamente ó sitio do que se quere obte-la mostra. Através do tubo introdúcense unhas pinzas para coller unha mostra de tecido do fígado ou do ril.

A duración da exploración será, aproximadamente, de 60 minutos.

¿Que riscos ten?






Pola técnica que estamos utilizando:



• Sangrado do fígado ou do ril. É excepcional, posto que a biopsia se realiza desde o interior da vea,pero nalguna ocasión pode ser necesario unha intervención urxente.


Na actualidade, existen outras formas de obter biopsias atravesando directamente o fígado ou o rilcunha agulla.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






244

COLOCACION DE PROTESE ESOFÁXICA

¿Que é unha colocación de prótese esofáxica?

A colocación dunha prótese esofáxica é unha intervención que serve para aumenta-lo calibre da zonado esófago que ten estreitada para que poida tragar.

¿Como se realiza unha colocación de prótese esofáxica?

Introducirase a través da boca un tubo que leva no seu extremo unha prótese, que se colocará nesazona do esófago.

Esta intervención realízase con sedación e ten unha duración aproximada de 30 minutos.

Para controlar se se produce algunha complicación, e poder comprobar que foi efectivo, terá quepermanecer ingresado no hospital unhas 24 horas.

¿Que riscos ten?

• Dor no tórax, que cede con analxésicos.

• Sangrado ou hemorragia leve no esófago, que normalmente cede soa e non hai que facer nada.Raras veces, pódese producir unha hemorragia máis importante.

• Obstrucción da prótese por comida, que se resolve facilmente.

• Desprazamento da prótese que lle colocamos.

• Infección do pulmón (pneumonía por aspiración).

• Complicacións excepcionais pero máis graves son a rotura do esófago, que en ocasións requiriráintervención cirúrxica, e a perforación no interior da cavidade torácica producindo unhainflamación e infección desa zona (mediastinite), que, de non resolverse, podería chegar a produci-la morte (ata en 6 de cada 100 pacientes).


Na actualidade, a alternativa sería a cirurxía directa sobre a lesión do esófago mediante intervencióncirúrxica.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






245

DERIVACION INTRAHEPÁTICA PORTOSISTÉMICA

¿Que é unha derivación intrahepática portosistémica?

A derivación intrahepática portosistémica consiste en facerlle unha comunicación entre dúas veasdentro do fígado, mediante a colocación dunha prótese metálica. Isto facémolo para evitar ou cortarunha gravísima hemorraxia dixestiva que pode pór en perigo a súa vida ou para evitarlle as punciónsrepetidas para baleirarlle o líquido do seu abdome.

¿Como se realiza unha derivación intrahepática portosistémica?

Realizarémoslle un pequeno corte no pescozo, sedarémolo e porémoslle anestesia local para quevostede non teña molestias durante a intervención. Introduciráselle un líquido (medio de contraste).

A intervención pode durar entre 2 e 4 horas aproximadamente.

¿Que riscos ten?





• Excepcionalmente a morte (1 de cada 100.000 pacientes).


• Sangrado (hemorraxia e/ou hematoma) no sitio da punción.

• Coágulo (trombose) da vea do pescozo.

• Alteracións cardíacas (arritmias).

• Como consecuencia da propia intervención pódese producir sensación de falta de coordinación(encefalopatía) que ocorre nunha cuarta parte dos pacientes, así como alteracións da función dofígado. Debemos informarlle que a única solución é o transplante de fígado.

• A longo prazo a derivación pódese obstruír ou estreitar, polo que é necesario realizarlle revisiónsperiódicas.

• Por último, é pouco frecuente que a realización desta intervención produza a morte. Estímase quepode ocorrer nunha ou dúas de cada 100 intervencións realizadas.


Na actualidade, as dúas alternativas que existen son a derivación cirúrxica directa e o transplante defígado.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






246

DILATACIÓN ESOFÁXICA

¿Que é unha dilatación esofáxica?

A dilatación esofáxica é unha intervención que consiste en introducir, a través do nariz ou da boca, untubo (catéter-balón) para chegar con el a unha zona do seu esófago que está estreita, e unha vez alí,dilatalo.

Esta intervención realízase ás veces con sedación e ten unha duración aproximada de 30 minutos.

¿Cales son os riscos dunha dilatación esofáxica?

Rotura do esófago, excepcional, que en ocasións se resolverá con tratamento médico e outras vecesrequirirá intervención cirúrxica.

¿Existen outras alternativas á dilatación esofáxica?

Na actualidade, a alternativa sería a cirurxía directa sobre a lesión do esófago mediante intervencióncirúrxica.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






247

DILATACION E/OU PRÓTESE DE COLON

¿Que é unha dilatación de colon?

A dilatación e/ou colocación dunha prótese de colon consiste en introducirlle, a través do ano, un tubo(catéter-balón) moi fino para pasar unha zona estreita, que é a que lle impide defecar ben. Acontinuación dilataráselle ou colocaráselle unha prótese que lle manterá aberta esa zona, ata que sexaoperado, se fose necesario.

A intervención dura aproximadamente unha hora, e en ocasións utilízase sedación.

¿Cales son os riscos dunha dilatación de colon?

A complicación, excepcional pero grave, que se pode presentar é a rotura do intestino, que precisaríaintervención cirúrxica urxente.

Outro risco é o sangrado, que tamén é excepcional, e raramente requirirá cirurxía.

¿Existen outras alternativas?

Na actualidade, a alternativa sería a intervención cirúrxica.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






248

DRENAXE BILIAR PERCUTÁNEA

¿Que é unha drenaxe biliar percutánea?

A drenaxe biliar é unha intervención que permite o paso da bile cara ó intestino ou cara ó exterior, coque eliminará a súa coloración amarelenta e mellorará o seu estado xeral, aliviándolle especialmente oproído.

¿Como se realiza unha drenaxe biliar percutánea?

Introducirase unha agulla moi fina, pola que se inxecta un líquido (medio de contraste), que permiteve-los conductos da bile nas radiografías. A continuación colocarase un tubo (catéter), polo que sederiva a bile.

Durante esta intervención administraráselle anestesia local e sedación.

¿Cales son os riscos?







• Obstrucción do catéter, que pode facer necesario o seu recambio.

• Saída accidental do catéter, que obrigaría a volvelo intervir.

• Hemorraxia nos conductos biliares (hemobilia). Normalmente cede soa nas primeiras 24 horas,pero en casos excepcionais pode requirir unha intervención urxente.

• Infección dos conductos (colanxite) ou xeneralizada (sepse). Para evitar esta complicaciónadministraránselle os antibióticos necesarios.

• Saída da bile á cavidade abdominal, producíndolle dor. Normalmente é transitoria, aínda queexcepcionalmente pode ser necesario intervilo cirurxicamente.

• A morte pode ocorrer en 1 ou 2 de cada 100 intervencións realizadas.

De tódalas formas, se ocorrese calquera complicación non dubide de que tódolos medios médicosdeste hospital están dispostos para intentar solucionalas.


Na actualidade, as alternativas son a drenaxe mediante intervención cirúrxica ou realizar unha drenaxepor vía endoscópica.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






249

DRENAXES DE ABSCESOS

¿Que é unha drenaxe?

A drenaxe de abscesos é unha intervención que serve para baleirar líquido dunha cavidade (absceso).

¿Como se realiza unha drenaxe?

Unha vez anestesiada a pel, faráselle unha punción cunha agulla fina na cavidade, colocándolle untubo (catéter) que terá uns días ata que se baleire completamente.

A intervención dura aproximadamente 20 minutos, e en ocasións require sedación.

¿Cales son os riscos da drenaxe?

• “Tremores” que adoitan resolverse con tratamento médico.

• Se o catéter se obstrúe ou se move do seu sitio, habería que volvelo colocar.

• Pódese picar un órgano da cavidade abdominal, que xeralmente non require ningún tipo detratamento.

• Pódese picar un vaso sanguíneo (arteria ou vea), que se sangra moito, e de maneira excepcional,poderá requirir tratamento.

• Punción accidental da capa que rodea o pulmón (pleura). Esta complicación denomínasepneumotórax e é moi rara.

De tódalas formas, se ocorrese calquera complicación non dubide de que tódolos medios médicosdeste hospital están dispostos para intentar solucionala.


Na actualidade, a alternativa sería a intervención cirúrxica.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






250

EMBOLIZACIÓN DE ANEURISMA CEREBRAL

Por medio de diversos métodos clínicos e radiolóxicos diagnosticouselle a vostede un aneurisma cerebral. Consiste nunhadilatación dunha arteria da cabeza que ten as paredes moi finas e fráxiles, polo que o risco de rotura e moi alto. Se se rompeproducese unha hemorraxia dentro da cabeza que pode ser grave ou moi grave.

Proponémoslle a vostede ser tratado mediante un sistema de oclusión QUE ESPERAMOS AXUDE A DIMINUI-LACANTIDADE DE SANGUE QUE CHEGA o seu aneurisma cerebral. O seu médico recomenda este procedemento debido a queespera obter uns mellores resultados que con outros tratamentos dispoñibles, ben porque vostede non é un bo candidato para otratamento cirurxico ou porque dada a situación e caracteristicas do aneurisma cree que é máis seguro intentar ocluirlo con estemétodo. A interrupción do fluxo sanguíneo conduce XERALMENTE a formación dun coágulo de sangue. Esperamos que óelentecer o fluxo sanguíneo no interior do aneurisma o coágulo se forme e que co tempo fágase permanente. A oclusión do vasosanguíneo lévase a cabo colacando un cateter directamente no interior do aneurisma e insertando unha pequena espira de platinoque o recheará e reducirá o fluxo sanguíneo no seu interior. A espira de platino desprendese do seu arame portador por mediodunha pequena corrente eléctrica.

¿Como se realiza a embolización do aneurisma?

O procede lévase a cabo no Servicio de Radioloxía. Colocaráse un catéter (un tubo de plástico moi fino) no interior dunha arteriada ingua (eventualmente pescozo). Previamente á inserción do catéter a pel é esterilizada e anestesia.

Usando un sofisticado equipo de raios X (fluoroscopia), o sistema de catéter e guía avanzase ata a zona seleccionada utilizandaas ramas sucesivas dos vasos sanguíneos.

Unha vez que o catéter é colocado no lugar seleccionado, a espira de platino será empuxada ata alí e desprendida mediante unhapequena corrente eléctrica.

¿Que beneficios se esperan obter da embolización do aneurisma?

Esperamos que a oclusión do aneurisma reduza o fluxo no seu interior e impida a súa rotura e os problemas de saúde que isoacarrea. NON É POSIBLE PREDECI-LAS POSIBILIDADES DE ÉXITO E ASEGURAR SE SE CONSEGUE, QUE SEXAPERMANENTE.

¿Cales son os riscos da embolización?

É posible que pese a intentar pechar o aneurisma non se consiga, e polo tanto non se consigan os beneficios esperados. Debido aque o uso de espiras desprendibles de platino é relativamente novo, os riscos só se coñecen en parte e son debidos tanto ó uso decatéteres como o proceso de oclusión do aneurisma.

Relacionados co catéter: pode vostede sentir molestias ou sangrado na zona de punción e rara vez, infección. Pódense producirdesgarros ou irritacións da parede do vaso que poden conducir a un bloqueo da arteria causando lesión dos territorios regadospor elas, como por exemplo, a perna. TAMÉN PODE FORMARSE UN COAGULO NO CATÉTER O NOUTRO LUGAR CORISCO POTENCIAL DUN INFARTO E INCLUSO GANGRENA.

Algúns pacientes son alérxicos o material de contraste que é inxectado durante o procedemento, producíndose proído, tose eerupción cutánea. En casos extremos pódese dañar o ril.

Relacionados coa oclusión: a oclusión pode producir dano no vaso sanguíneo, conducindo a unha oclusión completa, rotura,hemorraxia ou vasoespasmo (estrechamento do vaso). A OCLUSIÓN PODE TAMÉN LIBERAR COAGULOS QUE PODENBLOQUEA-LA CIRCULACIÓN SANGUÍNEA. Dependendo da severidade e da área afectada podese a chegar a producir unempeoramento da situación neurolóxica, infarto cerebral ou morte.


Se vostede decide non AUTORIZA-LA EMBOLIZACIÓN, o seu médico plantexaralle as alternativas disponibles e informaralledos riscos e beneficios de cada una delas. No seu caso pode obtar por un tratamento cirurxico e clipaxe ou non tratarse e confiaren que non se produza un novo sangrado. EN CALQUER CASO A DECISIÓN SERA EXCLUSIVAMENTE SÚA.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






251

EMBOLIZACIÓN DE MALFORMACIÓN VASCULAR CEREBRAL

O médico que o atende solicitounos unha EMBOLIZACIÓN cerebral. Este é un dos métodos existentes para trata-lasmalformacións dos vasos sanguíneos que levan o sangue á cabeza. As razóns polas cales cómpre realizar esta proba son múltiplese o seu médico explicaralle cales son no seu caso particular.

¿Que é unha embolización?

É un estudio mediante raios X das arterias dado que estas non son visibles nunha radiografía normal, deben ser tinxidas cunproducto chamado contraste que posteriormente será eliminado pola urina. Posteriormente, inxéctase un producto sintéticochamado Histoacryl, co obxecto de reducir todo o posible o fluxo sanguíneo a través da malformación.

¿Como se realiza unha embolización?

O estudio lévase a cabo no servicio de radioloxía por persoal especializado nestas técnicas. Despois de anestesia-la pel da ingua,o radiólogo introducirá un tubiño moi fino chamado catéter dentro da arteria e a través dun sofisticado sistema de raios X levaraoata a rexión do pescozo. Despois inxectará o contraste para tinxi-las arterias mentres realiza radiografías. Unha vez localizada amalformación introducirá outro catéter aínda máis fino para inxectar a través del o material de embolización.

¿É un procedemento doloroso?

Este tipo de tratamentos realizase baixo anestesia xeral polo que non sentira ningunha molestia durante os 90minutos que soe durar a proba.

¿Cales son os riscos da embolización cerebral?

Tódolos procedementos médicos entrañan un determinado risco e este non é unha excepción.

Pódense producir pequenos hematomas na ingua debido á punción.

O contraste que se lle inxecta para teñi-las arterias, pode producir reaccións alerxicas que polo xeral son leves, pero en ocasiónspoden ser graves.

Existe outro tipo de complicacións relacionadas co cerebro (parálise e alteración da fala) ainda que raras poden ser permanentes.En casos excepcionais estas complicacións poden provoca-la morte.

¿Cales son as alternativas?

Vostede pode decidir non autoriza-la embolización e en ese caso o seu médico propondralle outras alternativas entre a que cabedestacar:

1. Tratamento cirúrxico mediante cirurxía covencional.

2. Radiocirurxía estereoatáxica

3. Non tratarse e confiar en que a malformación non sangue.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






252

EMBOLIZACIÓN VASCULAR PERIFÉRICA

¿Que é unha embolización?

A embolización serve para tapa-los vasos sanguíneos (arterias ou veas) que están afectados pola súaenfermidade.

¿Como se realiza unha embolización?

Faráselle unha punción nun vaso sanguíneo (xeralmente na íngoa) utilizando anestesia local. Acontinuación introduciráselle un tubo moi fino (catéter), polo que se inxecta un líquido (medio decontraste), que permite ve-los vasos sanguíneos nas radiografías. Unha vez localizado o sitio exactodo vaso que debe taparse, introdúcense substancias que interrompen a circulación do sangue.

A duración da intervención é, aproximadamente, de 1 a 2 horas.

¿Cales son os riscos dunha embolización?







• Pódese producir un coágulo (trombo) no vaso no que se fai a punción.


• Como consecuencia da intervención (embolización), pódese presentar malestar, febre e dor quepersisten entre 3 e 5 días e adoitan ceder con tratamento médico.

• Obstrucción de vasos en órganos no desexados, que pode conducir a complicacións graves eincluso a morte .

• A morte pode producirse en 2 de cada 1.000 pacientes.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






253

PROCEDEMENTOS RADIOLÓXICOS REALIZADOS A PACIENTESEMBARAZADAS

Para descartar ou confirmar que vostede padece algunha enfermidade, o seu médico proponlle realizarunhas probas diagnósticas que implican que sexa irradiada.

¿Cales son os riscos dun exame radiolózico nunha embarazada?

A utilización de radiacións ionizantes en procedementos diagnósticos supón que unha certa cantidadede enerxía sexa depositada nunha determinada zona do organismo, o cal pode comportar algún riscopara o seu embrión ou feto. Este risco vai depender do tempo de embarazo e da cantidade de enerxíadepositada no organismo. No caso concreto do radiodiagnóstico, e tendo en conta a informacióncientífica dispoñible, o risco é moi pequeno; por outra parte, vostede debe saber que as lesións queproducen as radiacións ionizantes nun embrión ou feto poden aparecer de forma espontánea, é dicir,sen ter recibido radiación. Para que sirva de exemplo, unha radiografía de tórax produce menosradiación ca unha viaxe en avión desde Europa a América.

¿Como se realiza o procedemento?

O estudio radiolóxico realízase con equipos sometidos a controis de calidade exhaustivos e manexadospor profesionais cualificados, que a protexerán adecuadamente para que o seu embrión ou feto nonreciba radiación ou esta sexa a menor posible.

¿Existen outras alternativas ó exam radiolóxico?

Aínda que en casos concretos poden existir procedementos diagnósticos alternativos (ecografía,resonancia magnética), a información que no seu caso se obtén é menor.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






254

PUNCIÓN BIOPSIA ESTEREOTÁXICA DE MAMA

No estudio mamográfico que se lle realizou, obxectívase unha lesión inespecífica. Co fin de determinar conmaior seguridade a súa natureza propómoslle a realización dunha PUNCIÓN BIOPSIA ESTEREOTÁXICA DEMAMA.

¿Que é unha punción biopsia estereotáxica de mama?

A punción biopsia estereotáxica de mama é un estudio que utiliza como guía un mamógrafo ó que se lle acoplouun aparello de estereotaxia. Este aparello permite dirixi-la agulla de punción con gran precisión xa que localiza alesión por medio de coordenadas definidas nos tres eixes do espacio, intentando conseguir un número de célulassuficientes para poder aclara-la natureza da devandita lesión.

¿Como se realiza unha punción biopsia estereotáxica de mama?

O estudio realízase no Servicio de Radiodiagnóstico, na sala de mamografía, utilizando un mamógrafo ó que selle acoplou un aparello de estereotaxia. Estes aparellos utilízanse para localiza-la lesión e sabe-lo punto exactoónde introduci-la agulla. Antes de facelo, anestesiarase a pel para que as molestias sexan mínimas. Unha vezlocalizada a lesión, e anestesiada a pel, o radiólogo introducirá unha agulla fina para intentar extraer unhamostra de tecido e analizalo con microscopio. Pode ser necesario puncionar máis dunha vez. O resultado destaproba tarda uns días e será o seu médico quen llos comente.

¿Cales son os riscos dunha punción biopsia estereotáxica de mama?

A punción é unha técnica de baixo risco. As poucas complicacións que ocorren son coñecidas e facilmentetratadas. Entre ellas están:

1. - HEMATOMA: é a presencia de sangue no lugar da punción ou no seu traxecto. Xeralmente é de carácterleve e desaparece sen tratamento. En casos excepcionais pode requirir tratamento que consiste en realizar unpequeno corte na pel e baleiralo.

2. - INFECCIÓN: é unha complicación moi rara xa que todo o material que se utiliza é estéril e utilízase un novopara cada paciente, que se tira a continuación.

3. - A complicación máis frecuente e sen embargo exenta de gravidade é que non se consiga material suficientepara aclara-la natureza da lesión: o seu médico informaralle das alternativas existentes.


Aínda que cremos que este é o mellor método para chegar ó diagnóstico, existen outras posibilidades:

1. - CIRURXÍA CONVENCIONAL: no quirófano e baixo anestesia xeral, faise un corte na pel e extráese unhamostra do tecido que desexamos analizar.

2. - Pode vostede decidir non autorizar estes procedementos; nese caso realizaranse controis radiográficos coobxecto de determinar se se modifican ou non as características da lesión (tamaño, bordos, densidade, etc.)






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






255

TRAUMATOLOXÍA

256

PRÓTESE DE CADEIRA

A vostede, pola súa afección, indicóuselle unha prótese de cadeira. O seu cirurxián determinará se esta ten que serparcial ou total, cementada ou non cementada ou incluso combinada cun elemento cementado e outro non.

Esta cirurxía consiste en substituí-la articulación anatómica da súa cadeira por outra artificial que en esencia llepermitirá face-las mesmas funcións, aínda que con algunhas restriccións debidas á configuración da propia prótese ea que ó tratarse dun elemento mecánico sofre un desgaste que hai que minimizar.

Para realizar esta cirurxía será preciso empregar unha anestesia xeral ou unha rexional a elección da cal a tomaráconxuntamente co anestesista, sempre pensando no mellor para o enfermo segundo a súas circunstancias persoais.

Como se trata dunha cirurxía considerada maior, ó finaliza-la intervención cirúrxica, será trasladado á Unidade deReanimación ata a súa recuperación, tralo cal volverá ó seu cuarto de hospitalización.

Para minimizar riscos, o seu médico prescribiralle unha serie de medicacións, previa e postintervención, comopoden ser protectores gástricos, sedantes, calmantes, antibióticos, anticoagulantes, etc., e en xeral será precisotransfundirlle sangue para repor perdas.

Neste sentido, sempre que as circunstancias o permitan, Vde. pode solicita-la realización dunha autotrasfusión, o queesixe unha preparación previa que o seu médico lle explicará se desexa máis información neste sentido.

Trátase dunha intervención que poderiamos definir como de “moi agradecida” por que pronto lle vai permitircamiñar, pero como toda cirurxía poden existir unha serie de riscos, uns de tipo xeral como en calquera cirurxía eoutras específicas da propia intervención e que Vde. debe coñecer e asumir aínda que coa confianza de que todo oequipo médico e de enfermería, persoal auxiliar etc., teñen como meta evitar ó máximo calquera complicación.

Estes riscos e complicacións con independencia dos anestésicos poden ser de tipo infeccioso (ou que en xeralobrigan á revisión cirúrxica), complicacións vasculares como a trombo-flebite, embolismo pulmonar, neurolóxicascomo a parálise ou paresia do nervio ciático e do crural, hematoma localizado por sangrado, fallo da sutura.

A prótese pode luxarse e requirir unha reducción baixo anestesia.

Pode producirse unha fractura ósea nas manobras cirúrxicas para a súa colocación.

En ocasións, por circunstancias anatómicas, a lonxitude do membro pode ser un pouco máis longa ou máis curta.

A área de cicatriz cutánea presentará durante tempo unha sensación anestésica.

As condicións do seu óso e o propio desgaste dos elementos protésicos poden dar lugar no transcorrer dos anos aprecisar recambiar todos ou algún elemento protésico.

Nalgúns enfermos, aínda que con escasa incidencia, prodúcense calcificacións, o que pode limita-la mobilidade.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






257

FRACTURA DE CADEIRA

Coidamos que vostede ten unha fractura dun óso da cadeira.

O mellor tratamento posible é cunha operación, que consiste en coloca-los anacos de óso no seu sitio e suxeitaloscon cravos ou parafusos de metal ou en substituí-lo óso roto da cabeza do fémur por unha prótese artificial. Con isointentaremos que volva realiza-la mesma vida que antes.

O resultado da operación acostuma ser bo, pero pode haber complicacións graves que precisen tratamentosprolongados ou máis operacións.

Algunhas das complicacións posibles son:

- Infección da ferida ou da cadeira.

- Rexeitamento, afrouxamento ou desprazamento do material metálico colocado na operación.

- Poden descolocarse ou romperse os fragmentos de óso ou queda-la perna máis curta ou torcida.

- Formación de coágulos ou trombos nas veas das pernas ou dos pulmóns.

- Sangrado excesivo que precise transfusión de sangue.

- Despois da operación pode ter desorientación mental ou axitación.

Se non se opera pode quedar con dor da cadeira e seguramente non poderá volver a camiñar.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






258

TRATAMENTO ORTOPEDICO DAS FRACTURAS DIAFISARIAS(ÚMERO, ANTEBRAZO, FÉMUR E TIBIA)

O propósito principal da intervención consiste en reducir e mante-la fractura ata a súa consolidación

A intervención pode precisar de anestesia, que será valorada polo servicio de anestesia.

A intervención consiste na inmobilización cunha vendaxe enxesada ou tratamento mediante tracción ata queconsolide a fractura.

Toda intervención cirúrxica, tanto pola propia técnica operatoria, como pola situación vital de cada paciente(diabete, cardiopatía, hipertensión, idade avanzada, anemia, obesidade... ) leva implícita unha serie de complicaciónscomúns e potencialmente graves que poderían requirir tratamentos complementarios, tanto médicos como cirúrxicos,así como unha mínima porcentaxe de mortalidade.

As complicacións da intervención cirúrxica para TRATAMENTO ORTOPEDICO DA FRACTURA DE.......................................................................................... poden ser:

- Lesión vascular e/ou lesión nerviosa.

- Trombose venosa profunda.

- Tromboembolismo pulmonar.

- Consolidación en mala posición.

- Diferencia de lonxitude do membro.

- Diminución da mobilidade nas articulacións adxacentes.

- Cambios dexenerativos nas articulacións adxacentes.

- Distrofia simpático-reflexa.

- Complicacións cutáneas.

- Síndrome compartimental.

- Infeccións.

- Retardo na consolidación.

- Estímulo ou detención do crecemento.

- Pseudoartrose.

- Sinovite.

- Tromboflebite.

- Perda da mobilidade nas articulacións próximas á zona lesionada e perda de forza dos músculos da área; asúa recuperación depende da realización continua dos exercicios de rehabilitación, pero que pode chegar aser definitiva.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






259

OSTEOSÍNTESE DE FRACTURAS DIAFISARIAS (ÚMERO,ANTEBRAZO, FÉMUR E TIBIA)

O propósito principal da intervención consiste en repara-las lesións producidas polo traumatismo.

A intervención precisa de anestesia, que será valorada polo servicio de anestesia.

A intervención consiste na colocación de dispositivos de suxeición da fractura, que acostuman ser mecánicos, comoparafusos, agullas, cravos, placas, fixadores externos, etc.

Xeralmente colocarase algún tipo de inmobilización como vendaxe ou escaiola durante un certo período de tempo,para pasar ó cabo dalgunhas semanas ó período de recuperación, é dicir, a realización de exercicios para volverbusca-la normal mobilidade da zona lesionada. Toda intervención cirúrxica, tanto pola propia técnica operatoria,como pola situación vital de cada enfermo (diabete, cardiopatía, hipertensión, idade avanzada, anemia, obesidade...)leva implícita unha serie de complicacións comúns e potencialmente graves, que poderían requirir tratamentoscomplementarios, tanto médicos como cirúrxicos, así como unha mínima porcentaxe de mortalidade.

As complicacións da intervención cirúrxica para OSTEOSÍNTESE DE FRACTURA DE...................................................................................................................poden ser:

- Infección da ferida operatoria.

- Rotura ou estalido do óso que se manipula na intervención.

- Infección ósea profunda.

- Lesión vascular ou hemorraxia.

- Lesión dos nervios adxacentes.


- Necrose cutánea.

- Trombose venosa profunda.

- Embolismo pulmonar e/ou embolismo graxo.

- Pseudoartrose.

- Consolidación en mala posición.

- Afrouxamento do material implantado.

- Acurtamento do membro e/ou mala rotación del.

- Retardo na consolidación, que pode chegar ata a necesidade de varias intervencións.

- É posible que ó ano da intervención sexa precisa unha segunda operación para extrae-lo material colocadona primeira.

- Perda de mobilidade nas articulacións próximas á zona lesionada e perda de forza dos músculos da área; asúa recuperación depende da realización correcta e continua dos exercicios de rehabilitación, pero quepode chegar a ser definitiva.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






260

OSTEOSÍNTESE DE FRACTURAS ARTICULARES (OMBRO, CÓBADO,PULSO, MAN, CADEIRA, XEONLLO, NOCELO E PÉ)

O propósito principal da intervención consiste en restablece-la función da articulación na medida do posible ediminuí-los riscos de rixidez articular consecutivas a este tipo de fracturas.

A intervención precisa de anestesia que será valorada polo servicio de anestesia.

A intervención consiste na restauración na medida do posible da normal anatomía da articulación, na fixación dafractura mediante placas, parafusos e elementos metálicos e en ocasións na substitución da articulación.

Toda intervención cirúrxica, tanto pola propia técnica operatoria, como pola situación vital de cada enfermo(diabete, cardiopatía, hipertensión, idade avanzada, anemia, obesidade...) leva implícita unha serie de complicaciónscomúns e potencialmente graves que poderían requirir tratamentos complementarios, tanto médicos como cirúrxicos,así como unha mínima porcentaxe de mortalidade.

As complicacións da intervención cirúrxica para OSTEOSINTESE DE FRACTURA

DE........................................................................................................................ poden ser:

- Infección a nivel da ferida operatoria.

- Hemorraxia masiva por afectación dun gran vaso, que nalgúns casos pode ocasiona-la morte.

- Lesión ou afectación do tronco nervioso, que podería ocasionar trastornos sensitivos e/ou motores.



- Flebite ou tromboflebite que pode dar lugar no peor dos casos a embolismo pulmonar e morte.

- Rixidez articular.

- Calcificacións nos tecidos que rodean a articulación ou a prótese inserida con limitación da súamobilidade.

- Necroses cutáneas.

- Acurtamento, alongamento ou defectos de rotación do membro operado.

- Complicacións do estado xeral como consecuencia da idade e que poden orixina-la morte.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






261

TRATAMENTO CIRÚRXICO DAS FRACTURAS DE COLUMNA

O propósito principal da intervención consiste en intenta-la reducción da lesión e conseguir un resultado o máispróximo posible á anatomía normal para evitar lesións da médula espiñal, que á súa vez poden dar lugar a lesiónsmotoras, como parálises, paraplexias, tetraplexias, etc., sensitivas e de incorrecto funcionamento de órganosinternos, como incontinencia de esfínteres, íleo paralítico, etc., así como que se produza unha deformidadepermanente na forma e a arquitectura da columna que a medio ou longo prazo podería causar dor, inestabilidade eartrose precoz.


A intervención consiste na reducción cirúrxica da fractura e a unión dos seus fragmentos mediante dispositivosmetálicos.

Toda intervención cirúrxica, tanto pola propia técnica operatoria, como pola situación vital de cada paciente(diabete, cardiopatía, hipertensión, idade avanzada, anemia, obesidade... ) leva implícita unha serie de complicaciónscomúns e potencialmente graves que poderían requirir tratamentos complementarios, tanto médicos como cirúrxicos,así como unha mínima porcentaxe de mortalidade.

As complicacións da intervención cirúrxica para o tratamento da miña FRACTURA DA COLUMNA poden ser:


- Fenómenos tromboembólicos e/ou íleo paralítico.

- Lesión das estructuras adxacentes á fractura.

- Lesión vascular.

- Lesións necrolóxicas irreversibles con risco de anestesia en cadeira de montar, exaculación retrógrada,impotencia sexual, incontinencia urinaria, parálise dun membro ou dun grupo muscular, parálise dos catromembros, no caso da columna cervical ou parálise dos membros inferiores no caso da columna dorsal oudorsolumbar.

- Dor residual.

- Inestabilidades de columna con posibilidade de deterioración neurolóxica progresiva.

- A evolución dalgunha destas complicacións pode ser mortal, aínda que de maneira excepcional.

- A medio ou longo prazo pode falla-lo implante por inxección, desgaste ou rotura, o que pode facernecesaria a súa retirada.

- Se no curso da intervención se produce sangrado excesivo pode facerse necesaria unha transfusiónsanguínea.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






262

INSTRUMENTACIÓN DE COLUMNA E ARTRODESE VERTEBRAL

O propósito principal da intervención consiste en reduci-la deformidade da columna vertebral e evita-la súaprogresión, xa que esta pode producir dor, discapacidade, insuficiencia cardiopulmonar, paraplexia e morteprematura.


A intervención consiste na fusión vertebral mediante unha instrumentación de columna e aporte de enxerto óseoprocedente das propias vértebras, e nese caso, das crestas ilíacas propias ou de cadáver.

Toda intervención cirúrxica, tanto pola propia técnica operatoria, como pola situación vital de cada paciente(diabete, cardiopatía, hipertensión, idade avanzada, anemia, obesidade...) leva implícita unha serie de complicaciónscomúns e potencialmente graves que poderían requirir tratamentos complementarios, tanto médicos como cirúrxicos,así como unha mínima porcentaxe de mortalidade.

As complicacións da intervención cirúrxica para INSTRUMENTACION DE COLUMNA E ARTRODESEVERTEBRAL poden ser:

- Trombose venosa profunda e tromboembolismo pulmonar, de graves consecuencias.

- Infección da ferida cirúrxica.

- Secuelas necrolóxicas que poden ser irreversibles, por lesión da medula espiñal ou nervios nas manobraspropias do acto cirúrxico.

- Lesión vascular.

- Atelectasia pulmonar

- Sepse.

- Pseudoartrose.

- Recidiva da deformidade.

- Rotura do material implantado.

- Persistencia de dor residual.

- Hematomas.

- Contracturas musculares.

- Complicacións propias da enfermedade.

- Insuficiencia cardiopulmonar, etc.

Calquera destas complicacións pode requirir tratamiento médico, ortopédico e/ou rehabilitados e, nalgunhasocasións, pode ser necesaria unha segunda intervención.

En caso de utilizar enxerto óseo de cadáver, transmisión das enfermidades virais que puidese padece-lo doador.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






263

TRATAMENTO DA LUXACIÓN RECIDIVANTE DE OMBRO

O propósito principal da intervención consiste en intentar evita-las luxacións recidivantes do ombro.


A intervención consiste no acurtamento das estructuras musculares da cara anterior da articulación.

Toda intervención cirúrxica, tanto pola propia técnica operatoria, como pola situación vital de cada paciente(diabete, cardiopatía, hipertensión, idade avanzada, anemia, obesidade, etc. ), leva implícita unha serie decomplicacións comúns e potencialmente graves que poderían requirir tratamentos complementarios, tanto médicoscomo cirúrxicos, así como unha mínima porcentaxe de mortalidade.

As complicacións da intervención cirúrxica poden ser:


- Hemorraxia masiva por afectación dun gran vaso, que nalgúns casos pode ocasiona-la morte e que podepresentarse durante ou despois da operación.

- Lesión ou afectación dun tronco nervioso coa conseguinte parálise ou trastorno sensitivo.

- Rotura ou estalido do óso que se manipule na intervención.


- É inherente á intervención a limitación da rotación externa do brazo, case sempre imperceptible.

- Reluxación a pesar do tratamento cirúrxico.

- Afrouxamento do material metálico utilizado, se é o caso.







de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






264

OSTEOTOMÍA VALXIZANTE DE XEONLLO

O propósito principal da intervención consiste na desaparición ou diminución de dores artrósicas e a mellora dafunción do xeonllo ó aliña-los eixes e corrixi-lo varo.


A intervención consiste en corrixi-lo eixe do xeonllo mediante una sección do óso manténdose a nova situaciónmediante material metálico como grampas, placas, parafusos.

Toda intervención cirúrxica, tanto pola propia técnica operatoria, como pola situación vital de cada paciente(diabete, cardiopatía, hipertensión, idade avanzada, anemia, obesidade...) leva implícita unha serie de complicaciónscomúns e potencialmente graves que poderían requirir tratamentos complementarios, tanto médicos como cirúrxicos,así como unha mínima porcentaxe de mortalidade.

As complicacións da intervención cirúrxica para OSTEOTOMIA VALXIZANTE DE XEONLLO poden ser:


- Hemorraxia masiva por afectación dun gran vaso, que nalgúns casos pode ocasiona-la morte e que podepresentarse durante ou despois da intervención podendo levar á amputación do membro.

- Lesión ou afectación do tronco nervioso, que podería ocasionar trastornos sensitivos e/ou motores.




- Acurtamento, alongamento, defectos de rotación ou de angulación do membro operado e inestabilidade doxeonllo que faga necesario o uso dun dispositivo ortopédico.


- Persistencia de dor.

A realización dunha osteotomía de tibia non presupón que nun futuro non sexa necesario un reemprazamento daarticulación.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






265

RECONSTRUCCIÓN DO LIGAMENTO CRUZADO ANTERIOR EEXPLORACIÓN DO RESTO DO XEONLLO

O propósito principal da intervención consiste en conseguir estabiliza-lo xeonllo e repara-las lesións que se apreciendurante a intervención.


A intervención consiste na substitución do ligamento por tendóns, tendóns e óso ou prótese do ligamento lesionadopara conseguir unha estabilidade da articulación.

Toda intervención cirúrxica, tanto pola propia técnica operatoria, como pola situación vital de cada paciente(diabete, cardiopatía, hipertensión, idade avanzada, anemia, obesidade...) leva implícitas unha serie decomplicacións comúns e potencialmente graves que poderían requirir tratamentos complementarios, tanto médicoscomo cirúrxicos, así corno unha mínima porcentaxe de mortalidade.

As complicacións da intervención cirúrxica para RECONSTRUCCIÓN DO LIGAMENTO CRUZADOANTERIOR E EXPLORACIÓN DO RESTO DO XEONLLO poden ser:


- Hemorraxia masiva por afectación dun gran vaso, que nalgúns casos pode levar á amputación do membroou ocasiona-la morte.

- Lesión ou afectación dos nervios adxacentes que poderían ocasionar trastornos sensitivos e/ou motorespermanentes.


- Problemas vásculo-nerviosos secundarios á utilización do manguito de isquemia.


- Sinovite de repetición.

- Rixidez na articulación do xeonllo ou perda de mobilidade.

- Distrofia simpático-reflexa ou enfermidade de Südeck.

- Non obtención dunha estabilización adecuada do xeonllo.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






266

ARTROSCOPIA DE XEONLLO E MENISCECTOMÍA PARCIAL

O propósito principal da intervención consiste na extirpación ou regularización do menisco lesionado para evita-laperda de estabilidade que se produce ó quedar atrapadas partes do menisco entre o fémur e a tibia durante omovemento de articulación, valorando o grao de lesións dexenerativas e a posible regularización delas.


A intervención consiste na introducción por punción dentro da articulación dun sistema de lentes conectado a unhacámara de televisión que permite a visualización das estructuras intraarticulares. Por outro acceso de similarescaracterísticas introdúcense os instrumentos que permiten a extirpación e regularización dos meniscos.

Toda intervención cirúrxica, tanto pola propia técnica operatoria, como pola situación vital de cada paciente(diabete, cardiopatía, hipertensión, idade avanzada, anemia, obesidade...) leva implícitas unha serie decomplicacións comúns e potencialmente graves que poderían requirir tratamentos complementarios, tanto médicoscomo cirúrxicos, así corno unha mínima porcentaxe de mortalidade.

As complicacións da intervención cirúrxica para artroscopia de xeonllo e meniscectomía parcial poden ser:

- Trombose venosa profunda e eventualmente tromboembolismo pulmonar de graves consecuencias.

- Infección da articulación que requiriría lavado artroscópico e tratamento con antibiótico ou eventualmenteartrotomía.

- Rixidez articular que se trataría con mobilización baixo anestesia e sección de adherencias baixo controlartroscópico ou eventualmente artrotomía.

- Lesión vascular que pode levar á amputación do membro ou eventualmente á morte.

- Lesión nerviosa por afectación dos nervios adxacentes que pode levar a lesións necrolóxicas irreversibles.


- Dor residual nos portais de entrada.

- Algodistrofia simpático-reflexa.

- En pacientes con lesións dexenerativas poden quedar molestias residuais que poden obriga-lo paciente amodifica-la súa actividade.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






267

UNIDADE DE TRANSPLANTE HEPÁTICO

268

TRANSPLANTE HEPÁTICO

A intervención consiste máis ou menos no seguinte:

Apertura da cavidade, illamento de arterias, veas e conductos biliares (manobras que poden requiri-la administraciónde importantes cantidades de sangue e productos derivados, usándose con frecuencia bombas de impulsión, circuítose nalgunhas ocasións o instrumental necesario para circulación extracorpórea), extracción do fígado enfermo,colocación do fígado doador, unión con puntos da arteria, veas e vía biliar e cerramento da cavidade.

RISCOS

Hemorraxias, fallo na función do enxerto, obstrucción das unións arteriais, venosas e biliares, rechazo,complicacións infecciosas, complicacións renais (insuficiencia), complicacións dixestivas (fístulas, obstruccións) eefectos secundarios da medicación antirrechazo. Para diagnóstico e control pode ser necesario realizar biopsiahepática, arteriografía, cirurxía e incluso retransplante. Son consciente de que algunhas complicacións noncontroladas poden ocasiona-la morte.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






269

UROLOXÍA

270

CATÉTERES URETERAIS

O CATÉTER URETERAL é unha sonda de fino calibre deseñado para ser colocado dentro do uréter (xeralmentedesde a vexiga a través da uretra, con anestesia local) e asegura-lo paso de urina desde o ril ata a vexiga (catéterdobre J ) ou ata o exterior (catéter simple), a pesar da existencia de determinadas enfermidades do uréter ou os seusaredores que dificulten esta función.

O catéter simple colócase sempre de forma temporal e por breve espacio de tempo, polo contrario, o catéter dobre Jpode indicarse de forma indefinida en raros casos, ou con carácter temporal, habitualmente períodos de 1 a 3 meses,para o tratamento con ondas de choque dos cálculos de ril ou uréter, ou para a recuperación do funcionamento dunril dilatado por diversas enfermidades.

Como tódalas actuacións cirúrxicas ten algúns efectos secundarios e COMPLICACIÓNS que o paciente debecoñecer, e entre as que destacan:

- Infección urinaria (1020%).

- Obstrucción (5%). En caso de dobre J , é necesaria a súa retirada e substitución se precisa continuarlevándoo.

- Pode non quedar na situación exacta desexada (3,1%) e ser necesaria a súa recolocación. No caso docatéter dobre J pode incluso precisar algunha intervención endoscópica ou por cirurxía aberta para a súaextracción.

- Perforación do uréter (0,7%).

- Rotura do catéter (0,5%).

- Hematuria: perdas de sangue coa urina que nalgunhas ocasións (5%) pode ser intensa ou persistente erequirir transfusión de sangue.

- Alteracións hemodinámicas, incluso SHOCK, por efecto do anestésico local e/ou reacción vagal.

- Molestias vesicais do tipo cistite (7,7%).

- Nalgúns casos (0,2%), fixéronse espontaneamente un nó sobre si mesmo e, raramente, foi necesaria unhaintervención para extraelo.

- No 100% dos portadores de catéter uretral dobre J prodúcese un refluxo vesicoureteral, consistente noascenso de urina cara ó ril durante a micción, podendo provocar algunha molestia na rexión renal.

- Fracaso da técnica sendo necesario un segundo intento diferido ou outro tipo de intervención.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






271

CIRCUNCISIÓN

A fimose defínese como o estreitamento do prepucio (repregamento da pel do pene) que impide descubri-lo glande(extremidade do pene). A súa corrección cirúrxica, coñecida como CIRCUNCISIÓN, consiste na resección cirúrxicado prepucio. Esta intervención adoita practicarse con anestesia local a partir dos 12–14 anos de idade.

Existen casos en que o estreitamento se produce como consecuencia de procesos crónicos inflamatorios ouinfecciosos. Nestas ocasións denomínaselle craurose de prepucio e o seu tratamento é tamén a circuncisión.

Entre as súas COMPLICACIÓNS máis importantes que o paciente debe coñecer hai que destacar:

- Hemorraxias e hematomas postoperatorios que poden precisar nova actuación cirúrxica para solventalos.

- Granulomas (reaccións cicatriciais) sobre os materiais de sutura.


- Retraccións e/ou desviacións peneanas.

- Esgazamentos da sutura, xeralmente en relación con ereccións no postoperatorio inmediato.

- Alteracións hemodinámicas, incluso SHOCK, por reacción alérxica ó anestésico local e/ou reacción vagal.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






272

ELECTRORRESECCIÓN TRANSURETRAL (R. T. U.)

A ELECTRORRESECCIÓN TRANSURETRAL (R.T.U.) é o tipo de intervención cirúrxica máis apropiado en diversospadecementos da vexiga, fundamentalmente de carácter inflamatorio e tumoral. A súa indicación pode ser:

Como método diagnóstico, mediante a obtención de mostras de tecido, das que o exame anatomopatolóxico indicará o tipo deenfermidade, o grao de afectación, o prognóstico probable, e o tratamento posterior médico cirúrxico.

Como tratamento base nos casos teoricamente controlables con este tipo de cirurxía, completando con instalacións endovesicais,quimio e/ou cobaltoterapia.

Como toda a cirurxía, a R.T.U. de vexiga implica riscos e posibles COMPLICACIÓNS , das que se describen as máisimportantes:

LESIÓNS POLA CORRENTE ELÉCTRICA: Dada a complexidade dos equipos eléctricos do quirófano, poden producirsealteracións no funcionamiento durante o acto cirúrxico, e por moi ben que estea deseñada unha unidade electrocirúrxica, nonsempre se pode protexe-lo enfermo das lesións producidas pola electricidade. Estas lesións poden ser:

Shock Paro cardíaco por efecto de correntes de baixa frecuencia.

Queimaduras por corrente de radiofrecuencia.

HEMORRAXIAS ás veces tan importantes como para ter que transfundir varias unidades de sangue, e en ocasións ter quereintervi-lo enfermo para podelas controlar.

PERFORACIÓN VESICAL:

Fóra da cavidade peritoneal, en xeral controlable mediante a sonda vesical.

Perforacións intraperitoneais que poden obrigar a unha intervención por cirurxía aberta, inmediata ou diferida, debido ó paso dolíquido de irrigación á cavidade peritoneal.

COMPLICACIÓNS URETRAIS como falsa vía uretral e erosións da mucosa ó paso do resectoscopio ou do catéter, e uretriteno postoperatorio. Todas elas poden producir a posteriori estreiteces da uretra que ás veces necesitan tratamentos instrumentais,en ocasións de longa duración, mediante dilatacións periódicas uretrotomías, etc.

INFECCIÓNS :

- Uretrite

- Infección urinaria.

- Orquiepididimite (Inflamación do testículo e/ou epidídimo).

- Outros accidentes de rara presentación:

EXPLOSIÓN VESICAL: cadro producido pola interacción entre o aire das burbullas do líquido de irrigación e os gasesdesprendidos polas correntes de alta frecuencia por efecto do corte eléctrico.

SÍNDROME TÓXICO: Reacción aguda grave producida polo paso do líquido de irrigación ó sangue, a través das boquillasvasculares producidas ó corte, con consecuencias importantes como hemólise e hemoglobinemia, alteracións no ionograma(hiperpotasemia, hiponatremia) e, tamén, hipervolemia.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






273

DERIVACIÓN URINARIA

As derivacións urinarias son técnicas cirúrxicas que derivan o fluxo da urina a distinta altura da árbore urinaria, senretorno a el, de forma temporal ou definitiva, sen que exista micción polo meato uretral.

Ó realizar unha cistectomía vai ser necesario deriva-la urina ou ben reemprazar, nos casos en que é posible, a vexigapor un segmento intestinal.

Tamén se poderán realizar derivacións urinarias sen necesidade de cistectomía previa.

Existen diferentes tipos de derivacións urinarias das que as máis utilizadas son:

URETEROSTOMÍA CUTÁNEA TRANSINTESTINAL . Nela os uréteres van desembocar a un segmento deintestino illado, e este a pel.

URETEROSTOMÍA CUTÁNEA . O uréter ou ambos uréteres desembocan directamente a pel.

URETEROSIGMOIDOSTOMÍA . Os uréteres son levados ata o intestino groso (sigma), de forma que o pacienteeliminará as feces e a urina polo ano.

Estas intervencións teñen un alto índice de COMPLICACIÓNS. Entre as máis importantes, que o paciente debecoñecer, destacan:

COMPLICACIÓNS OPERATORIAS:

- Hemorraxia aguda, que ás veces necesitará transfusión de sangue e nalgún caso poderá dar lugar a shockhipovolémico.

- Lesións intestinais que poden requirir derivación intestinal.

- Trastornos cardiovasculares (infarto de miocardio, paro cardíaco )

- Complicacións inherentes ó proceso anestésico.

- Lesións pola corrente eléctrica que aínda que son raras poden producir desde pequenas queimaduras ataelectrochoque.

- Fracaso renal agudo por alteracións hemodinámicas.

COMPLICACIÓNS POSTOPERATORIAS PRECOCES:

- Íleo paralítico (parálise intestinal funcional), normalmente de 2 a 3 días de duración, necesitando mentresocorre aspiración nasogástrica.

- Fístula urinaria (ata un 15%). Consiste na saída de urina pola drenaxe ou a ferida operatoria. Poderárequirir reintervención cirúrxica ou ben o emprego de catéteres ou sondas de nefrostomía para a súaresolución.

- Fístula dixestiva (ata un 7%). Consiste na saída de feces pola ferida, ou o almacenamento delas nacavidade peritoneal. Trátase dunha grave complicación, que pode dar lugar a peritonite, comprometendo avida do enfermo, e que poderá requirir, para a súa corrección, reintervención cirúrxica.

- Necrose da asa intestinal utilizada para a derivación urinaria. Requirirá reintervención para resecala esubstituíla por outra, ou ben recorrer a outro tipo de derivación.

- Complicacións vasculares (tromboflebite, EMBOLISMO PULMONAR, embolismo cerebral )


- Eventración ou hernia postlaparotomía que poderá necesitar reparación cirúrxica.

- Íleo mecánico (parálise intestinal obstructiva), necesitando intervención cirúrxica para libera-lasadherencias que poidan producirse.

- Alteracións hidroelectrolíticas por reabsorción intestinal.

- Hemorraxia dixestiva por estrés.

- Hemorraxia secundaria que pode precisar transfusión de sangue e incluso reintervención para controla-losangrado.




de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






274

- Osteíte da pube e, nalgún caso, osteomielite.

COMPLICACIÓNS POSTOPERATORIAS TARDÍAS:

- Estenose do estoma (ata un 30%) necesitando catéter permanente para a súa corrección.

- Infundibulización do estoma.

- Dermatite periestomática.

- Incrustación.

- Fugas de urina por mala adaptación da bolsa colectora a pel.

- Hernias paraestomáticas que necesitarán corrección cirúrxica.

- Prolapso de mucosa da asa intestinal.

- Estenose da asa intestinal.

- Acurtamento ou alongamento da asa, ben por obstrucción ou por atonía.

- Estenose da unión ureterointestinal (ata un 22%), podendo requirir corrección cirúrxica, o emprego decatéteres ou sondas renais, ou recorrer a outro tipo de derivación.

- Estenose do uréter por encima da unión co intestino.

- Litiase ata nun 16%.

- Infeccións urinarias e, nalgúns casos, sepse urinaria grave.

- Refluxo urinario.

- Alteracións hidroelectrolíticas, sobre todo, acidose hiperclorémica. Son raras na ureterostomía cutáneatransintestinal e polo contrario bastante frecuentes na URETEROSIGMOIDOSTOMÍA.

- Tumores de colon, só no caso das URETEROSIGMOIDOSTOMÍAS cunha frecuencia de 56%.

- Trastornos da continencia (perda de feces e urina involuntaria polo ano), de presentación exclusivamentena Ureterosigmoidostomía. Ocorre case no 50% dos casos.

- Na Ureterostomía Cutánea as complicacións inherentes ó estoma son significativamente maiores que naderivación transintestinal, co conseguinte risco de deterioración da función renal e as molestias na vidacotiá do enfermo.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






275

LITOTRICIA EXTRACORPÓREA POR ONDAS DE CHOQUE

Consiste na fragmentación de cálculos urinarios mediante ondas de choque (enerxía xerada no litotritor). Osfragmentos do cálculo son eliminados de forma espontánea, xunto coa urina. Esta técnica constitúe actualmente ométodo ideal para o tratamento da maioría dos cálculos debido á súa facilidade de aplicación, menor invasividade enúmero de complicacións con respecto á cirurxía clásica.

Este procedemento realízase de forma ambulatoria, sen necesidade de anestesia (excepto nenos) pola súa boatolerancia, aínda que nalgúns casos é preciso o uso de sedo-analxesia para mitiga-la dor que poida existir. Algúnsenfermos poden requirir máis dunha sesión de tratamento dependendo fundamentalmente do tamaño e a dureza docálculo. Así mesmo noutras ocasións precisarase da previa colocación dun catéter (interno ou externo).Considerarase a ausencia de embarazo en mulleres de idade fértil (risco de irradiación para o feto).

Durante a sesión de tratamento pode aparecer dor marcada e arroibamento da pel na zona por onde penetran asondas de choque. Ocasionalmente o paciente pode ter unha sensación nauseosa. Durante as primeiras miccións,consecutivas ó tratamento, aparece case sempre sangue na urina que xeralmente non ten ningunha transcendencia evai desaparecendo progresivamente.

Nos días seguintes ó tratamento, a complicación máis frecuente que pode aparecer é a dor, cólico nefrítico, comoconsecuencia da obstrucción da vía urinaria por fragmentos do cálculo en fase de eliminación. Complicacións máisinfrecuentes son a infección urinaria, hematoma renal e hipertensión arterial. De forma excepcional pode xurdirsepse, rotura renal, arritmias cardiacas, contusión pulmonar, pancreatite aguda ou erosións gastrointestinais.

Opcións: Nefropielolitotomía aberta. Nefrolitotomía percutánea. Ureterolitotomía aberta e endoscópica.

Calquera dúbida ou outra información que precise non dubide en solicitala ós médicos que o atenden.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






276

NEFROSTOMÍA PERCUTÁNEA

A nefrostomía percutánea é unha pequena intervención que consiste na colocación dun catéter de fino calibre no ril através dun pequeno orificio na pel da zona lumbar. Ten dúas finalidades:

Evacua-la urina dun ril que ten dificultades para facelo pola súa vía natural (uréter) por obstrucción, cálculos,infección, etc.

Introducir contraste para estudia-la súa morfoloxía ou tomar presións dentro do órgano para valora-lo seufuncionalismo e recuperación despois de corrixi-la enfermidade.

Realízase con anestesia local na zona da punción e do traxecto do catéter ata entrar no ril.

O tempo de permanencia deste catéter é variable dependendo do motivo polo cal foi colocado. Con fins diagnósticosadoita estar aloxado poucos días. Con fins terapéuticos pode deixarse 1-2 semanas para mellorar ou recupera-lafunción do ril. Nalgúns casos esta nefrostomía é a forma definitiva de mante-la función do ril. Nestes pacientehabitualmente colocamos unha sonda máis grosa.

En tódolos casos esta sonda ou catéter evacuará a urina do ril ata unha bolsa na que será recollida para estudio.Debe evitar traccións da sonda que darían lugar ó seu arrancamento coas molestias e complicacións correspondentes.

A técnica da nefrostomía ten escaso número de complicacións pero poede producirse hemorraxia que habitualmenteé de pouca contía e cesa espontaneamente. A infección, outra das posibles complicacións, adoita tratarse facilmente.Menos frecuente, aínda que máis grave, pode se-la perforación de asas intestinais, vísceras abdominais ou pulmón.Estas adoitan tratarse con medidas conservadoras pero en caso necesario hai que recorrer á cirurxía aberta.

Opcións: Nefrostomía aberta.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






277

VASECTOMÍA

A esterilización masculina cirúrxica é a vasectomía. Consiste na interrupción do fluxo de espermatozoidesprocedentes de ambos testículos a través do conducto deferente e que desembocan na uretra a través dos conductosexaculadores. Esta interrupción realízase mediante a sección do conducto deferente e ligadura de ambos extremos.

Practícase coa idea de perpetuidade pero é posible reconstruí-la continuidade do deferente, en determinadascircunstancias, e sen totais garantías de éxito.

A vasectomía realízase con anestesia local a través de dúas pequenas incisións de 15 cm. En ambas raíces do escrotocerca da base do pene.

As complicacións son infrecuentes, pero destacan a hemorraxia con hematoma intraescrotal e a inflamación doepidídimo que produce dor e molestias moderadas. A dor que ocasiona a intervención os primeros días adoita serfacilmente controlada con analxésicos orais.

É importante seguir utilizando os mesmos métodos anticonceptivos despois da intervención ata que se realice un oumáis espermiogramas de control aproximadamente ós dous meses. Estes teñen que demostrar ausencia total deespermatozoides no exaculado (azoospermia) antes de poder inicia-las relacións sexuais sen ningunha medidaanticonceptiva. Excepcionalmente pode producirse unha recanalización do conducto.

Opcións: Tratamento hormonal.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






278

INXECCIÓN INTRACAVERNOSA

A disfunción eréctil ou impotencia require para o seu diagnóstico a realización dunha serie de probas analíticas,clínicas e radiolóxicas. A finalidade é determinar qué tipo de alteración (vascular, neurolóxica, etc.) provoca aimpotencia e deste modo indica-lo tratamento máis adecuado para a súa corrección.

Unha destas probas é a inxección intracavernosa de substancias (vasoactivas) que provocan unha erección do pene.Isto mesmo, nalgúns pacientes, indícase tamén como tratamento da impotencia.

A inxección pode presentar como complicación hemorraxia e hematoma debaixo da pel do pene, dor, fibrose,mareos e hipotensión, sobre todo a máis importante, erección permanente. Se esta última se alonga máis de catrohoras, é preciso acudir a Urxencias do Hospital para ser valorado polo urólogo. Nalgúns destes casos requíreseadministrar outras substancias intracavernosas para reverte-la erección. En menos casos, incluso é preciso realizarunha intervención para facilita-la drenaxe do sangue acumulado no pene erecto.

Cando a inxección de substancias non é para o diagnóstico senón xa como tratamento da impotencia é preciso unadestramento da técnica e do lugar da punción no pene. Obviamente, as complicacións son as mesmas. Non debeautoinxectarse máis dunha vez en 24 horas e é aconsellable non o facer máis de 8 veces por mes. Axustarase a doseidónea para cada caso para diminuí-las complicacións.

Opcións: Prótese intracavernosa. Prótese de baleiro. Revascularización.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






279

ESCLEROSE DE QUISTE RENAL–LINFOCELE

Consiste na punción da cavidade (quiste ou linfocele) e a introducción dun pequeno catéter a través do cal se baleirao seu contido e se introducen substancias esclerosantes.

Estas substancias actúan sobre o interior da parede do quiste impedindo ou tratando de impedir novamente aformación de líquido.

Realízase con anestesia local na zona de punción e entrada do catéter.

As substancias máis utilizadas son Betadine e Tetraciclinas.

Habitualmente deixámo-lo catéter uns días (pode estar en réxime ambulatorio) para repetir inxección da substancia ecomproba-los resultados, retirándoa finalmente. Ata ese momento debe evitar traccións que darían lugar ó seuarrancamento coas molestias e complicacións correspondentes.

Esta técnica ten escaso número de complicacións pero pode producirse hemorraxia, habitualmente de escasa contía ecesamento espontáneo. A infección acostuma tratarse facilmente. Menos frecuente e máis grave é a punción devísceras (fígado, bazo, pulmón) ou asas intestinais. Estas adoitan tratarse con medidas conservadoras pero en casonecesario hai que recorrer á cirurxía aberta.

Opcións: Quistectomía aberta. Quistectomía endoscópica percutánea. Marsupialización aberta ou laparoscopia dolinfocele.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






280

HIDROCELECTOMÍA

O hidrocele prodúcese pola persistencia dunha comunicación entre a cavidade abdominal e o escroto, que permite asaída de líquido peritoneal cara ó escroto, o cal se aprecia como unha variación do tamaño testicular ó longo do día.A intervención cirúrxica consiste en acceder á rexión inguinal a través dunha incisión na pel e extirpa-la ditacomunicación.

Como norma xeral utilízase unha sutura reabsorvible, polo que non é necesario retira-los puntos de sutura, que caensós no prazo dunha semana a 10 días.

A operación sobre o hidrocele debe realizarse así que se diagnosticou a presencia dunha comunicación, e aínda quenon acostuma ser unha urxencia vital, non debe demorarse a intervención por causas non xustificadas medicamente.Debido ó tipo de intervención, este procedemento realízase baixo anestesia xeral. Como toda práctica médica, nonestá exenta de riscos ou complicacións, comezando polos derivados da anestesia xeral.

As complicacións son escasas, aínda que as máis frecuentes poden ser: sangrado poscirúrxico, hematoma escrotal,infección da ferida operatoria, granuloma de rechazo á sutura, reproducción do hidrocele. En xeral as ditascomplicacións resólvense nun prazo razoable de tempo.

Como normal xeral, a estadía media é duns 3 días. Nas primeiras horas do postoperatorio, o neno pode ter molestiasna ferida que acostuman ceder coa toma de analxésicos.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






281

RESECCIÓN TRANSURETRAL DE VEXIGA

Consiste na extirpación en pequenos fragmentos de tecido vesical mediante un aparello que introducimos polauretra, denominado resector.

A indicación fundamental é o tratamento dos tumores de vexiga aínda que tamén pode ser un procedementodiagnóstico para avaliar lesións sospeitosas en vexiga ou realizar un control biópsico tras tratamentos de tumoresvesicais.

A resección transuretral de vexiga pode ser un tratamento cirúrxico único e suficiente no caso de tumoressuperficiais de vexiga (con pouca infiltración da parede vesical). En caso de tumores infiltrantes o tratamento deberácompletarse con outros tipos de cirurxía maior (cistectomía), quimioterapia ou radioterapia.

Esta intervención realízase habitualmente baixo anestesia rexional ou raquídea tralo cal pasará 4-6 horas aReanimación.

Terminada a operación colócase unha sonda vesical pola que se realizan lavados da vexiga con soro ata adesaparición do sangrado (entre 24 e 48 horas).

Durante a intervención poden producirse complicacións como perforación vesical, que pode corrixirse coa sondaxevesical algo máis prolongada ou pode implica-la necesidade dunha operación por vía abdominal. A hemorraxia,dependendo da súa contía precisará ou non transfusión, xeralmente cesa espontaneamente deixando durante algúndía máis o lavado vesical. Outras menos frecuentes son a estenose uretral (estreitez), infeccións urinarias, refluxo,uretrite, orquite.

O postoperatorio normal é de 2-7 días tralo cal se retirará a sonda vesical. Os primeiros días é normal notar pruídoou sangrado coas primeiras miccións, que irán desaparecendo.

Opcións: Cirurxía aberta. Radioterapia. Quimioterapia.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






282

PIELOPLASTIA

A pieloplastia é unha intervención cirúrxica que ten como finalidade resolve-la estenose ou estreitez pielo-ureteral, édicir, na zona pola que a urina sae do ril cara ó uréter. Cando esta zona está estenosada a urina producida polo ril tengran dificultade para saír, provocando dor, infección, dilatación renal e perda progresiva da función do ril.

Esta intervención precisa de anestesia xeral e realízase abordando o ril cunha incisión a nivel ou por debaixo dascostas. Unha vez localizada a zona estreita extírpase e vólvese uni-la pelve renal co uréter remodelando esta zonapara evitar que se volva a pechar.

Na intervención deixaremos un catéter de fino calibre dentro do uréter (que vai desde o ril á vexiga co fin dunhaadecuada cicatrización da zona operada). O dito catéter permanecerá nesta posición durante 1-2 meses, sendoextraído posteriormente e sen necesidade de operación, mediante endoscopia, en réxime ambulante.

Tras unha estadía en Reanimación de 4-8 horas o enfermo pasa a planta, onde segue un postoperatorio de 1 semanaaproximadamente.

As posibles complicacións son hemorraxia, a cal raramente precisa transfusión sanguínea, fístula urinaria,xeralmente resólvese soa, noutras ocasións, raras, é necesaria reintervención e infección da ferida cirúrxica. Outrascomplicacións a máis longo prazo poden se-la reaparición da estenose e atrofia do ril.

Opcións: Endopielotomía percutánea. Endopielotomía retrógrada.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






283

NEFRECTOMÍA

A nefrectomía consiste na extirpación dun ril que está afectado por unha enfermidade. Unha modalidade destaintervención é a nefrectomía parcial. Realízase esta cando podemos conservar unha parte sa do ril. Outra modalidadeé a nefrectomía radical, pola que se extrae o ril e os tecidos que o rodean. Practícase en caso de tumor.

Estas intervencións realízanse baixo anestesia xeral e habitualmente a incisión é na rexión lumbar, por debaixo dascostelas ou entre as últimas, tendo ás veces que reseca-la última costela. En caso de tratarse da extirpación portumor, esta incisión realízase frecuentemente na parede anterior do abdome.

Esta intervención é unha cirurxía importante. A dificultade e a gravidade dela depende da enfermidade do ril (máisen caso de tumor) e das características do enfermo. Aumenta nos pacientes moi obesos, nos de maior idade, nos queteñen problemas respiratorios, cardíacos, diabéticos, etc.

A complicación máis frecuente é a hemorraxia. Dependendo da contía desta, será ou non necesario realizartransfusión de sangue. Outra posible complicación é o pneumotórax, por apertura da pleura. É pouco habitual alesión de órganos veciños ó realiza-la nefrectomía (bazo, fígado, páncreas, intestino). Se isto ocorre a lesión éreparada inmediatamente aínda que cando o órgano lesionado é o bazo, é conveniente su extirpación. A infección daferida non adoita ser problema importante.

Despois da intervención pasará ó Servicio de Reanimación permanecendo neste de 6 a 24 h por termo medio. Estarácon soros durante un ou dous días.

O postoperatorio normal é de 7 a 10 días. Posteriormente poden persistir molestias leves a nivel da incisión quedesaparecerán en poucos días.

Opcións: embolización.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






284

IMPLANTACIÓN DE PRÓTESE EN ESFÍNTER URETRAL

Consiste nunha pequena intervención para coloca-la prótese a nivel de uretra e soluciona-los problemas dedificultade ou imposibilidade para ouriñar.

Este tipo de intervención está indicado en determinados pacientes con vexiga neuróxena e obstrucción urinaria porcerramento involuntario do esfínter externo. É unha alternativa a outros procedementos, como sección do esfínterpor vía endoscópica, que intentan consegui-la abertura continua do esfínter externo

A prótese é unha malla cilíndrica de material biocompatible, habitualmente ben tolerado, que pode ser colocada conanestesia local ou rexional. Unha vez situada na uretra esfinteriana, expándese deixando aberto o conducto parafacilita-la micción.

O postoperatorio é moi curto, de 2 a 4 días aproximadamente. Ás veces, durante os primeiros días precisa levarsonda vesical, ou realizarse cateterismos intermitentes dependendo do tipo de vexiga neuróxena.

Outros problemas menos frecuentes son o sangrado e a infección para o cal se tomarán as medidas preventivasnecesarias.

É igualmente posible a intolerancia á prótese ou a mobilización dela, o que implicará persistentes trastornosmiccionais que poden levarnos a decidi-la extracción. Tamén é posible a obstrucción da luz da prótese por cálculosou crecemento do tecido uretral o que requirirá o seu tratamento posterior.

Opcións: Uretrotomía endoscópica.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






285

IMPLANTACIÓN DE PRÓTESE EN URETRA PROSTÁTICA

Consiste nunha pequena intervención para coloca-la prótese na uretra prostática e soluciona-lo problema dedificultade ou imposibilidade para ouriñar.

Este tipo de intervención está especialmente indicado en pacientes con problema prostático que teñen outro graveproblema, de corazón, pulmón, hematolóxico, etc.polo cal teñen alto risco para a cirurxía habitual da próstata.

A prótese é unha malla cilíndrica dun material biocompatible, habitualmente ben tolerado, que pode ser colocadacon anestesia local ou rexional. Unha vez situada na uretra prostática expándese deixando aberto o conducto parafacilita-la micción.

O postoperatorio é curto, 2 a 4 días aproximadamente. Levará unha pequena sonda que sae o por encima do pube. Óouriñar pode ter algún problema: proído, imperiosidade, urina encarnada, etc. que desaparecerán posteriormente.Outros problemas menos frecuentes son o sangrado e a infección, para o cal se tomarán as medidas preventivasnecesarias.

Igualmente é posible a intolerancia á prótese ou a mobilización dela, o que implicaría persistentes trastornosmiccionais que poden levarnos a decidi-la extracción. Tamén é posible a obstrucción da luz da prótese por cálculosou crecemento de tecido uretral o que requirirá o seu tratamento posterior.

Opcións: Prostatectomía aberta. Resección transuretral. Láser. Sonda.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






286

EXPLORACIÓN URODINÁMICA

Os estudios urodinámicos realízanse para coñecer dunha forma obxectiva o estado funcional da vexiga e esfínteres,en relación á súa capacidade de almacenamento e evacuación da urina.

Adoita realizarse a pacientes con problemas miccionales en enfermidades necrolóxicas, en traumatismos medulares,en enfermos con incontinencia de urina e en pacientes con dificultade miccional sen causa orgánica aparente.

Realízase habitualmente en réxime ambulatorio e anestesia local (xel anestésico en uretra) que minimiza as molestiase as fai totalmente tolerables.

A exploración require a colocación de sondas de pequeno calibre e electrodos que nos van medir presións xeradas envexiga, uretra, recto e actividade eléctrica do esfínter uretral.

Os problemas secundarios a esta exploración son mínimos, destacando a infección urinaria e a hematuria (sangue naurina); para evitalos tomaranse medidas preventivas. Igualmente poderá ter molestias ó ouriñar que desapareceránnas primeiras 12-24 horas. Pode tomar un calmante para alivialas.

Opcións: As exploracións radiolóxicas, ecográficas e neurolóxicas son complementarias.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






287

IMPLANTACIÓN DE PRÓTESE EN ESTENOSE DE URETRA

Consiste nunha pequena intervención para coloca-la prótese na zona de estenose da uretra e soluciona-lo problemade dificultade ou imposibilidade para ouriñar. Realízase cun aparello de endoscopia a través da uretra, baixoanestesia local ou rexional.

Este tipo de intervención está especialmente indicado en determinados enfermos con obstrucción urinaria porestenose de uretra que foron sometidos a outros tratamentos sen éxito.

A prótese é unha malla cilíndrica dun material biocompatible que, unha vez implantada na zona da estenose, seexpande, ampliando o calibre da uretra estreita e se incorpora progresivamente ó tecido da propia uretra.

O postoperatorio é moi curto, aproximadamente de 2-4 días. Os primeiros días realizará a micción con pequenasalteracións, dor, proído, aumento de frecuencia, para o cal terá que levar un tratamento médico.

Outros problemas menos frecuentes son o sangrado e a infección, para o que se tomarán as medidas preventivasnecesarias.

Igualmente é posible a intolerancia á prótese ou mobilización dela, o que implicará na maioría dos casos a súaextracción. Tamén é posible obstrucción da luz da prótese por cálculos ou por crecemento de tecido uretral, o querequirirá o seu tratamento

Opcións: Uretroplastia. Uretrotomía endoscópica.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






288

CIRURGÍA DA INCONTINENCIA URINARIA FEMININA

A incontinencia de urina é a perda do control voluntario da micción.

Unha vez realizados os estudios oportunos para o diagnóstico da incontinencia urinaria, aconsellarase o mellortratamento que hai que seguir, que poderá ser médico, fisioterápico ou cirúrxico.

A intervención cirúrxica máis frecuente realízase por vía vaxinal. A través de pequenas incisións na parede vaxinaldanse uns puntos para elevar e fixa-lo colo da vexiga. Os puntos anóanse por detrás do pube a través dunha pequenaincisión por encima deste.

En caso de recidiva ou fracaso desta técnica podemos realizar toda a intervención a través dunha incisión abdominalentre pube e embigo.

A intervención, se as condicións da enferma o permiten, realizarase con anestesia rexional, e é de gravidademoderada.

O postoperatorio durará unha media de 5-7 días. Pode ser dado de alta sen realizar miccións portando unha sondavesical ou un catéter suprapúbico ou ter que realizar cateterismos intermitentes para baleira-la vexiga; todo istodurante un período curto de aproximadamente 5-l5 días.

Outros problemas menos frecuentes son o sangrado e a infección para o que se tomarán as medidas preventivasnecesarias. Igualmente é habitual dor suprapúbico (baixo ventre) durante un tempo máis ou menos curto.

As posibilidades de fracaso e persistencia da incontinencia poden ser a curto prazo (raras) ou a longo prazo, sendoestas arredor do 20%.

Os médicos que a atenden valoraron os resultados das exploracións e seleccionaron a técnica máis apropiada para oseu caso.

Opcións: Tratamento médico. Inxección de Teflon ou coláxeno.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






289

URETROPLASTIA

É unha intervención para trata-la estenose de uretra.

A estenose é unha cicatriz interior da uretra que diminúe o calibre desta. Pode ser debida a varias causas: conxénita(habitualmente detectada na infancia), infeccións, traumatismos ou como secuela de cirurxía transuretral previa ousondaxes.

A realización desta intervención require de anestesia rexional ou, en escasas ocasións, xeral.

A técnica consiste en apertura da uretra a nivel do pene ou periné, con escisión do segmento desta que presenta aestenose.

Dependendo da localización e lonxitude da estenose pódese realiza-la reconstrucción nun só tempo ou ben pode serpreciso deixa-la uretra aberta para facilita-la súa rexeneración procedendo á reconstrucción definitiva nun segundomomento. Nesta reconstrucción é preciso ás veces utilizar outros tecidos ou materiais (pel, mucosa bucal, duramáterou materiais sintéticos).

Despois da intervención pasará ó Servicio de Reanimación, no que permanecerá varias horas; posteriormenteregresará ó Servicio de Uroloxía.

Trala cirurxía deberá levar sonda uretral durante un tempo, mesmo será dado de alta con ela durante uns días,dependendo do tipo de intervención.

As complicacións posibles son: infección ou sangrado pola ferida e a reaparición da estenose. Tomaranse as medidasoportunas para intentar previlas. A impotencia e a incontinencia son secuelas que poden estar en relación coa lesiónda uretra (sobre todo en caso de traumatismos) ou aparecer despois da cirurxía.

Opcións: Uretrotomía endoscópica. Prótese. Dilatacións periódicas.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






290

URETROTOMÍA ENDOSCÓPICA

É unha intervención para o tratamento da estenose de uretra. A estenose é unha cicatriz no interior da uretra quediminúe o calibre desta. Pode ser debida a varias causas: conxénita (habitualmente detectada na infancia, infeccións,traumatismos ou como secuela de cirurxía transuretral previa a sondases.

A realización desta intervención require de anestesia rexional ou, en escasas ocasións, xeral.

A técnica realízase introducindo un aparello de endoscopia (uretrotomo) pola uretra cun coiteliño que nos vai apermitir secciona-la zona de estenose.

É unha intervención de escaso risco e que pode repetirse se recidiva a estenose.

Trala intervención é preciso manter unha sonda uretral durante un período habitualmente de 3 semanas. Para mante-lo calibre da uretra realízanse, trala retirada da sonda, dilatacións de uretra (sondaxe con sondas de calibreprogresivamente maior).

As complicacións que poden presentarse son: uretrorraxia ou sangrado, é habitual, en escasa contía e non adoitarequirir ningunha medida especial de tratamento xa que cesa espontaneamente. A perforación uretral é máis grave eás veces precisa que se realice no mesmo acto cirurxía aberta. A infección da uretra é frecuente e para iso deberanseter tomado as medidas oportunas de tratamento. A reaparición da estenose non é infrecuente e pode precisar repeti-laintervención ou realizar outro tipo de técnica, entre elas a colocación dunha prótese.

Opcións: Uretroplastia aberta. Prótese.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






291

URETERORRENOSCOPIA

É unha exploración endoscópica do uréter e en ocasións da pelve renal. Realízase introducindo por uretra oendoscopio e ascendéndoo pola luz do uréter.

A súa realización require de anestesia rexional ou xeral polo que estará algún día ingresado.

Está indicada para o estudio de alteracións do uréter-pelve, non aclaradas polo métodos radiolóxicos convencionais.

Poden presentarse complicacións, que non son frecuentes. Entre elas, as máis habituais son a hematuria (sangrado) ea infección, para o cal se tomarán as medidas oportunas; a perforación do uréter, que é a máis grave e tamén a máisinfrecuente, pode comporta-la necesidade de realizar cirurxía aberta para reparalo.

A obstrucción ou estenose do uréter poden estar presentes ou aparecer como complicacións tardías.

Con frecuencia, despois da exploración, deixamos un catéter ureteral en dobre que será retirado posteriormente.

Nalgúns casos, é posible realizar no momento da exploración o tratamento da patoloxía ou alteración que seencontre (resección dun tumor de uréter ou extracción dun cálculo). Noutras ocasións esta exploración daranosinformación para decidir unha abordaxe posterior do problema mediante outra técnica.

Opcións: As exploracións radiolóxicas, ecográficas e analíticas son complementarias.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






292

CISTOSCOPIA–URETROSCOPIA

É unha exploración por medio da cal, utilizando un endoscopio, vémo-lo interior da uretra e da vexiga.

Realízase habitualmente en réxime ambulatorio e anestesia local (xel anestésico en uretra) que minimiza asmolestias, e que as fai totalmente tolerables.

Está indicada para o estudio da hematuria, cistite e ás veces do adenoma de próstata, así como para as revisións tralaresección de tumores vesicais. En ocasións pódese colocar ou retirar un catéter en uréter.

Non debe ser realizada en caso de febre ou infección aguda de urina.

Previamente á exploración ou no momento dela daráselle un antibiótico para profilaxe dunha posible infección.

Para a súa realización aplícase en primeiro lugar un xel anestésico que minimiza as molestias.

As complicacións poden ser:

• dificultade de paso do cistoscopio por estenose de uretra, espasmo do esfínter ou crecemento prostático, ocal comporta que a exploración poida ser máis molesta e menos demostrativa,

• hematuria ou metrorraxia (sangrado), que adoitan ser leves e ceder simplemente cunha maior inxesta delíquidos,

• febre, epididimite ou orquiepididimite (infrecuentes, que habitualmente curan sen problemas contratamento antibiótico),

• perforacións da vía (moi infrecuentes).

Trala exploración poden presentarse discretas molestias miccionais. É importante unha boa inxesta de líquidos epode tomar un analxésico ou calmante para alivialas.

Opcións: as exploracións radiolóxicas, ecográficas e analíticas son complementarias.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






293

IMPLANTACIÓN DE PRÓTESE DE IMPOTENCIA

A disfunción eréctil ou impotencia pode ser tratada de varias formas, dependendo da causa que a orixina. Vostede xafoi informado delas e decidiu de acordo coas súas preferencias e os criterios médicos expostos, a colocación dunhaprótese peneana.

Esta prótese produce unha rixidez do pene de forma permanente ou ocasional dependendo do tipo destas, apropiadapara realiza-lo coito.

Non altera a sensibilidade do pene nin recupera a exaculación nin o orgasmo se estes non estaban presentespreviamente. Por outra parte, non altera estas funcións cando son normais. Tampouco provoca cambios no glande,salvo que existan complicacións.

As próteses peneanas son uns cilindros semirríxidos ou inflables, de diferentes tamaños, de material biocompatible epolo tanto habitualmente ben tolerados. Colócanse dentro dos corpos cavernosos mediante unha intervención degravidade moderada. Para chegar ós corpos cavernosos realízase unha incisión no pene ou na zona perineal.

A intervención pode presentar complicacións que requiran a retirada da prótese e deterioren, por tanto, aínda máis adisfunción eréctil existente. Esta retirada pode ser debida fundamentalmente á infección da prótese, pero tamén poderequirirse por intensa dor, hematoma importante con sobreinfección ou fallo mecánico dalgún dos seuscompoñentes.

A implantación realízase habitualmente con anestesia rexional e permanecerá un curto espacio de tempo enreanimación. A estancia postoperatoria adoita ser de 2 a 4 días.

Opcións: inxeccións intracavernosas. Prótese de baleiro. Revascularización.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






294

ENDOPIELOTOMÍA

A endopielotomía é unha intervención para resolve-la estenose pielo-ureteral. A estenose da unión pielo-ureteral éunha estreiteza do dito conducto, parcial ou total, á saída do ril que impide a normal evacuación da urina.

Produce dor, infección e perda progresiva da función na maioría dos casos se non se corrixe mediante cirurxía.

Esta intervención realízase habitualmente con anestesia xeral e é de moderada gravidade. Consiste en corta-la zonade estreiteza para que adquira maior calibre e facilite o paso da urina.

Pode realizarse de dúas formas:

por vía percutánea, chegamos á zona de estenose a través dun pequeno orificio na zona lumbar.

por vía uretral, accedemos á estenose ascendendo polo uréter.

En ámbalas técnicas utilizamos aparellos de endoscopia e raios X para controlar e visualiza-las manobras.

Poden producirse complicacións como a perforación da pelve renal ou a hemorraxia por rotura dun vaso sanguíneo.adoitan resolverse de forma conservadora. Se non é así é preciso realizar cirurxía aberta. Tamén é preciso realizarintervención aberta en caso de non poder realiza-la endopielotomía da forma antes descrita para resolve-la estenose.

Terminada a intervención, o paciente permanecerá de 3 a 6 horas en reanimación. Durante un prazo de 3 a 7 díasportará un catéter de nefrostomía ou sonda que sae do ril a través dun orificio na pel.

Así mesmo, tamén levará un catéter interno durante 1 ou 2 meses que favorecerá a cicatrización e diminuirá o riscode aparición de nova estenose. Retirarase posteriormente mediante unha simple manobra endoscópica ambulante.

Opcións: pieloplastia aberta.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






295

NEFROLITOTOMÍA PERCUTÁNEA

A nefrolitotomía percutánea consiste na extracción de cálculos renais mediante un nefroscopio que é introducido noril a través dun pequeno orificio na pel da zona lumbar. Ten unhas indicacións moi precisas, e substitúe a cirurxíaaberta clásica.

A súa realización precisa de anestesia xeral ou rexional. Para a total eliminación do cálculo, nalgúns pacientescomplementarase este procedemento con sesións posteriores de litotricia extracorpórea por ondas de choque. Encaso de fracaso da técnica o cirurxián poderá decidir resolvelo por cirurxía aberta.

As complicacións non son frecuentes. A infección urinaria é a complicación máis común (excepcionalmente sepse).A hemorraxia adoita tener pouca trascendencia sendo preciso en contadas ocasións a transfusión sanguínea. Aperforación da vía urinaria xeeralmente adoita ter un curso benigno. De forma máis excepcional poden xurdircomplicacións traumáticas de estructuras próximas ó ril durante as manobras de acceso e dilatación do traxectopercutáneo: perforación de asas intestinais, traumatismo visceral (fígado, bazo) e lesións da pleura (pneumotórax,hidrotórax, hemotórax). Tamén é rara como complicación tardía a fístula arterio-venosa renal. Calquera destascomplicacións pode precisar de corrección cirúrxica.

O procedemento termina coa colocación dunha sonda no ril exteriorizada a través do orificio practicado na zonalumbar, manténdose durante uns 2 ou 4 días. No postoperatorio inmediato, o paciente permanecerá unhas poucashoras en reanimación.

Opcións: Nefrolitotomía aberta. Ondas de choque.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






296

CISTECTOMÍA RADICAL

É unha intervención que consiste na extirpación da vexiga. Habitualmente, no home extráese ó mesmo tempo apróstata, e no caso da muller, a matriz. Isto é así porque a intervención adoita realizarse para tratar un tumormaligno, e de cotío con intención curativa.

Esta intervención practícase baixo anestesia xeral a través dunha incisión no abdome, por encima do pube. É unhacirurxía maior e importante.

Unha vez extraída a vexiga o cirurxián ten que optar entre:

deriva-la urina a pel; neste caso levará un colector para recolle-la urina,

deriva-la urina a recto, urinando por este, e

reconstruír unha vexiga con intestino; poderá entón realiza-la micción de forma natural a través da uretra.

Cos estudios realizados previamente, case sempre sabemos cál é a forma máis apropiada para vostede das tresposibilidades apuntadas. Ás veces, os achados durante a intervención fannos cambia-la técnica programada. Comoen toda cirurxía maior é moi frecuente a hemorraxia polo que normalmente se fará transfusión durante ou despois daintervención. A lesión de órganos abdominais pola dificultade da cirurxía ocorre infrecuentemente; son reparadosnese momento, habitualmente con boa evolución.

Despois da intervención pasará ó Servicio de reanimación, no cal estará de 1 a 3 días. Durante o postoperatorioestará con soros e distintas sondas.

As complicacións máis frecuentes son as infeccións, estalas (de feces ou de urina) e os accidentes tromboembólicospolo cal se tomarán as medidas oportunas para previlos. No home esta cirurxía comporta habitualmente aimpotencia. No caso de reconstrucción vesical a incontinencia polo día aparece arredor do 10% dos casos, sendomáis frecuente a nocturna (25%). Estes problemas poden ser motivo de posteriores tratamentos médicos oucirúrxicos.

O postoperatorio normal é de dúas ou tres semanas e durante este tempo iranse retirando a alimentación por soros eas sondas ou drenaxes cando o médico considere oportuno.

Opcións: resección transuretral. Radioterapia. Quimioterapia.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






297

PROSTATECTOMÍA RADICAL

Consiste na extirpación total da próstata. A indicación esencial é tumor maligno e a intervención realízase conintención curativa.

Habitualmente practícase a través dunha incisión abdominal, por encima do pube e excepcionalmente a través dunhaincisión perineal, por detrás dos testículos. Anestesia xeral.

Durante o acto cirúrxico, á vista dos achados o cirurxián pode toma-la decisión de non realizala, porque aenfermidade está máis avanzada do previsto. Neste caso seguirá tratamento hormonal que é unha forma moi efectivade controla-lo crecemento e a evolución do tumor maligno da próstata.

A prostatectomía radical é unha intervención cirúrxica importante que pode comportar dificultades, sendo frecuentea perda de sangue, polo que cómpre transfusión. As complicacións durante a intervención poden ser lesión do recto(que será reparado nese momento) e lesión do esfínter externo que dará lugar á incontinencia de urina. Esta últimaposibilidade ocorre aproximadamente no 10% dos pacientes. A impotencia é secuela habitual nesta intervención.Tanto a incontinencia como a impotencia poden ser tratados posteriormente.

Terminada a intervención o paciente pasará ó Servicio de Reanimación durante 12 a 24 horas e o postoperatorionormal é de 10 a 15 días e durante este período as complicacións máis frecuentes son as infeccións e os accidentestromboembólicos, polo cal se tomarán as medidas oportunas para intentar previlos.

Opcións: radioterapia. Tratamento hormonal.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






298

RESECCIÓN TRANSURETRAL DE PRÓSTATA

A resección transuretral é unha intervención que consiste na extirpación de parte da próstata, que, polo crecemento,obstrúe o colo da vexiga e dificulta ou impide a micción. Esta intervención practícase en casos de crecementobenigno da próstata (adenoma) ou de crecemento maligno (carcinoma) e, menos frecuentemente, por outrasenfermidades da próstata.

Realízase habitualmente baixo anestesia rexional e consiste na introducción por uretra dun instrumento, o resector,co cal se corta a próstata en pequenos fragmentos. Nesta intervención é normal a perda moderada de sangue, poloque pode ser necesaria a transfusión (en menos dun 15% dos casos) dependendo das características do paciente e dapróstata.

Durante esta intervención poden producirse complicacións, sendo as máis importantes a perforación e a lesión deesfínter externo. A primeira pode dar lugar, ademais de hemorraxia, a trastornos cardiovasculares graves quetratados correctamente habitualmente evolucionan de forma satisfactoria. A lesión do esfínter externo pode dar lugara incontinencia de urina que se comproba ó retira-la sonda vesical.

Nesta intervención aparece, na maioría dos casos, exaculación retrógrada. Non é unha complicación, é un efectosecundario, xa que ó faltar parte da próstata, o líquido exaculado retrocede facilmente cara á vexiga en lugar de saírpola uretra.

Esta intervención de próstata realízase, con gran frecuencia en pacientes de idade avanzada e deficiente estado xeral(con problemas respiratorios, cardíacos, etc.). Nestes casos os riscos da intervención aumentan e con iso amortalidade, que non obstante queda por debaixo do 5%.

Terminada a intervención, o paciente quedará de 6 a 12 horas en reanimación. O postoperatorio normal é de 4 a 7días durante os cales levará sonda. Unha vez retirada esta, comezará a realizar miccións normais, inicialmente conpequenos trastornos (proído, imperiosidade) que irán desaparecendo.

Opcións: prostatectomía aberta. Prótese. Láser Tratamento médico.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






299

ADENOMECTOMÍA OU PROSTATECTOMÍA

Esta intervención consiste en extirpa-lo adenoma de próstata. Este é un tumor benigno que crece na próstata eobstrúe o colo da vexiga, dificultando ou impedindo a micción. Na intervención extráese o "adenoma" e non toda apróstata.

Realízase habitualmente baixo anestesia xeral a través dunha incisión no abdome por encima do pube. Durante aintervención perde con frecuencia sangue que é necesario repoñer con transfusión. É necesario deixar unha sondavesical e un tubo de drenaxe que serán retirados no postoperatorio.

Neste período as complicacións máis frecuentes son hemorraxia e infección. Posteriormente retirada a sonda podequedar incontinencia por lesión do esfínter (esta é infrecuente). Habitualmente aparece "exaculación retrograda".Non é unha complicación, é un efecto secundario habitual. Ó faltar parte da próstata, o líquido exaculado, retrocedecara á vexiga, en vez de saír pola uretra.

Esta intervención é de risco moderado, e aumenta cando o paciente, ademais de idade avanzada, ten problemasrespiratorios, cardíacos, etc. Nestes casos a mortalidade pode estar arredor dun 5%.

Despois da intervención pasará ó Servicio de Reanimación, e permanecerá neste 6 a 24 horas por termo medio.Estará con soros durante 1 ou 2 días.

O postoperatorio normal é dunha semana. Durante uns días levará sonda vesical e retirada esta comezará a realizarmicción de forma natural. Inicialmente, con pequenos trastornos (proído, imperiosidade, etc.) que desaparecerán enpoucos días.

Opcións: Resección transuretral. Prótese. Láser. Sonda.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






300

BIOPSIA PROSTÁTICA

Consiste na obtención de pequenos fragmentos da próstata cunha agulla especial para a súa posterior análise nolaboratorio de anatomía patolóxica e para poder diferenciar entre enfermidades benignas e entre aquelas que non oson.

A exploración realízase con anestesia local, que se aplica no periné (zona situada entre os testículos e o ano).Introdúcese unha sonda de ultrasóns por vía rectal para visualiza-la próstata. Cunha agulla fina de biopsiapunciónase a próstata e en ocasións tecidos de arredor da próstata (vesículas seminais).

A exploración adoita ser ben tolerada. Unha vez realizada pode notar dor ou molestias na zona da biopsia.

Outras complicacións asociadas poden se-la hematuria (sangrado pola uretra), hematomas, hemospermia (sangradoen esperma), retención de urina, infección ou febre. En ocasións poden presentarse reaccións vaso–vagais(bradicardia brusca ou hipotensión), durante o período inmediato á realización da biopsia.

Opcións: Os marcadores prostáticos e as exploracións radiolóxicas e ecográficas son complementarias.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






301

ORQUIECTOMÍA

A orquiectomía consiste na extirpación total ou parcial do testículo. Se a orquiectomía é total tamén se extirpará oepidídimo e parte do cordón testicular; noutras ocasións a orquiectomía é só parcial, extirpando unicamente a partefuncional do testículo deixando o resto de estructura (orquiectomía subalbuxínea).

A orquiectomía total indicada en procesos tumorais, infecciosos que destruíron o testículo e en casos de atrofiatesticular para colocar posteriormente unha prótese.

A orquiectomía subalbuxínea está indicada naqueles procesos nos cales nos interesa provocar unha diminución nosniveis de testosterona en sangue (hormona masculina), como é no carcinoma de próstata para un mellor control del.Neste caso a operación realizarase en ámbolos testículos.

Estas intervencións lévanse a cabo con anestesia rexional.

A incisión realizarase na pel escrotal ou na zona inguinal do lado en que se vai extirpar. no caso de orquiectomíatotal. Se a orquiectomía é parcial a incisión será a nivel da pel escrotal.

O postoperatorio varía entre 1 e 3 días e posteriormente poderase seguir un control ambulatorio.

Se a incisión é escrotal, xeralmente sutúrase con puntos que non é necesario retirar xa que se reabsorben en parte e“caen sós”.

As complicacións son escasas, e redúcense a sangrados ou infección da área cirúrxica.

Opcións: Tratamento hormonal.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






302

VARICOCELECTOMÍA

O varicocele consiste na dilatación anormal das veas que salen do testículo.

O seu diagnóstico prodúcese por notar síntomas tales como sensación de pesadume escrotal ou aumento do tamañointraescrotal sobre todo ó facer algún esforzo (defecación, elevación de pesos, etc.) ou ben por ser un achado noestudio por infertilidade masculina.

A intervención consiste en localizar, ligar e secciona-las veas testiculares anormalmente dilatadas.

O corte da operación realízase a nivel inguinal, máis ou menos alta, con anestesia rexional e xeral.

O postoperatorio desta intervención é curto, entre 1 e 3 días; retiraranse os puntos en réxime ambulatorio.

As complicacións que poden presentar son escasas pero pode aparecer sangrado ou infección de ferida cirúrxica, quese repara xeralmente con curas locais, atrofia do testículo e recidiva do varicocele (reaparición).

Opcións: Embolización. Escleroterapia.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






303

ORQUIDOPEXIA

Esta intervención realízase nos casos en que o testículo non descende á bolsa escrotal, quedando na canle inguinal oudentro do abdome, isto último é máis raro.

A intervención consiste en localiza-lo testículo, descendelo e fixalo á bolsa escrotal.

O testículo que permanece fóra do seu lugar habitual (a bolsa escrotal) durante anos sofre procesos de atrofia oudexeneración maligna, polo que nalgúns casos é necesario extirpalo (orquiectomía).

A intervención realízase con anestesia xeral ou rexional. O lugar máis frecuente de aloxamento é a canle inguinal; ocorte realizarase na zona da ingua.

O postoperatorio normal é de 1-3 días tralo cal o paciente será tratado de forma ambulatoria.

As complicacións son raras, aínda que pode aparecer sangrado ou infección de ferida cirúrxica, dor testicularpersistente, ou atrofia testicular.

Opcións: orquiectomía.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






304

BIOPSIA TESTICULAR

A biopsia testicular é unha intervención cirúrxica que consiste na extracción dunha pequena parte de testículo pararealizar un estudio microscópico.

Pódense realizar abrindo a pel do escroto ou ben mediante unha punción cunha agulla especial (menos frecuente)con anestesia local ou rexional.

Esta intervención practicarémola habitualmente en casos de estudio de esterilidade (neste caso biópsianse ámbolostestículos) ou para estudio de zonas anormais do testículo.

A intervención adóitase realizar en réxime ambulatorio.

As complicacións son infrecuentes, pero pode aparecer sangrado na ferida cirúrxica, dor testicular ou infección daferida cirúrxica.

Opcións: o estudio hormonal e seminograma son complementarios.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






305

CIRURXÍA DO REFLUXO VESICOURETERAL

O refluxo vésicoureteral é o retorno anormal da urina desde a vexiga cara ó ril. Segundo a severidade do refluxo haidiversas alternativas de tratamento.

Os síntomas son moi inespecíficos, sendo o máis frecuente a presencia de infeccións de urina recidivantes. O seudiagnóstico realízase ó investigar unha infección de urina. A pesar disto, o refluxo produce un importante dano renal,de consecuencias graves e irreversibles. O curso da nefropatía do refluxo, de estar presente, adoita mellorar coaintervención, aínda que é posible a progresión dela. Por iso, o refluxo debe de ser tratado unha vez que sediagnostica.

A intervención cirúrxica que se realiza para corrixi-los casos máis graves de refluxo coñécese como operaciónantirrefluxo. Consiste en crear unha válvula a nivel da unión do uréter coa vexiga, que impida o ascenso de urina óril. A técnica cirúrxica obriga á colocación dunhas sondas ureterais e vesicais que se manterán durante opostoperatorio.

Esta intervención ten que se realizar baixo anestesia xeral.

O tempo medio de hospitalización é de 5 a 10 días, e requirirá un ingreso na UCIP durante o postoperatorioinmediato.

As complicacións máis frecuentes son hemorraxia postoperatoria, a infección da ferida cirúrxica, fístulas urinarias,recidiva do refluxo, etc.

Alternativas: antirrefluxo endoscópico con teflón e tratamento conservador con antibioterapia.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






306

EPIDIDIMECTOMÍA

O epidídimo é unha estructura que se encontra ó lado de cada testículo e que comunica con este e co deferente.Neste lugar ten lugar a maduración e almacenamento inicial dos espermatozoides producidos no testículo.

A epididimectomía consiste na extirpación total ou parcial do epidídimo.

A epididimectomía está indicada en procesos que destrúen ou inflaman o epidídimo, ben sexan infecciosos (como atuberculose); ou tumorais, que a maior parte das veces son de natureza benigna formando cistes.

Estas intervencións lévanse a cabo con anestesia rexional.

A incisión realizarase na pel escrotal; ou na zona inguinal do lado que hai que extirpar, no caso de que se sospeiteproceso neoplásico.

O postoperatorio varía entre 1 e 3 días e poderá seguir posteriormente un control ambulatorio.

Se a incisión é escrotal, xeralmente sutúrase con puntos que non é necesario retirar xa que se reabsorben e “caensós”.

Un efecto secundario que cabe esperar da epididimectomía, cando se realiza en ámbolos lados ou cando falta ou estádanado o outro teste ou epidídimo, é a infertilidade, dado que se interrompe o traxecto que seguen osespermatozoides ó exterior.

As complicacións son escasas, redicíndose a sangrados ou infección da área cirúrxica.

Opcións: tratamento conservador. Antibioterapia. antiinflamatorios.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






307

PENECTOMÍA

A penectomía é unha intervención cirúrxica, consistente na extirpación parcial ou total do pene, afectado por unhaenfermidade destructiva, xeralmente maligna, o carcinoma de pene.

A cirurxía pode extirpa-lo glande (glandectomía), parte do pene (penectomía parcial) ou todo o pene (penectomíatotal). Se a localización da lesión o permite, sempre se intentará conserva-la maior parte de pene posible.

A intervención pode realizarse con anestesia rexional ou ben anestesia xeral, segundo as circunstancias e o criteriodo Servicio de Anestesia.

Durante a cirurxía é normal unha perda moderada de sangue, e é usual permanecer durante os primeiros díaspostoperatorios cunha sonda uretral. As complicacións máis frecuentes son pequenos sangrados da ferida, infeccióndo leito cirúrxico, dor, molestias pola sonda uretral e máis raramente complicacións importantes comotromboembolia pulmonar.

O postoperatorio adoita ser curto, de 4 a 8 días e a recuperación relativamente rápida. Ó retira-la sonda e dado queo orificio uretral xa non é o orixinal pode presentar un chorro miccional non uniforme. En “regadeira”, comoconsecuencia da cirurxía.

O risco cirúrxico dependerá fundamentalmente da idade e do estado do paciente, xunto coas súas enfermidadesintercorrentes, ademais de posibles complicacións cirúrxicas xa mencionadas.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






308

PIELOLITOTOMÍA E URETEROLITOTOMÍA

Estas intervencións consisten en extraer un cálculo que se encontra na pelve renal, pielolitotomía, ou no uréter,ureterolitotomía, a través dunha incisión no abdome na súa cara anterior ou por debaixo das costelas.

Están indicadas cando o cálculo ten unha posición, forma e tamaño tales que non permiten a súa expulsiónespontánea nin a súa eliminación tras fragmentación con litotricia extracorpórea. Tamén están indicadas cando existeunha estenose ou estreiteza a nivel da unión pieloureteral ou do uréter que impiden a progresión do cálculo.

Esta intervención realízase baixo anestesia xeral, tralo cal o paciente permanece 4-8 horas en reanimación antes devolver ó seu cuarto na planta.

Como posibles complicacións, pode aparecer unha fístula urinaria que adoita resolverse con tratamentoconservador, ou pode permanecer algunha litiase residual que adoita extraerse por técnicas endoscópicas oufragmentarse por ondas de choque. Nalgunhas ocasións prodúcese unha pequena hemorraxia ou infección urinaria ouda ferida cirúrxica.

Durante a intervención adoita deixarse un catéter fino dentro do uréter, desde o ril á vexiga, que se retira ó cabo de1-2 meses por técnica endoscópica ambulante.

Opcións: Extracción percutánea. Extracción mediante ureterorrenoscopio. Fragmentación con láser. Litotricia conondas de choque.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






309

URETEROLITECTOMÍA ENDOSCÓPICA

É unha técnica endoscópica para extracción de cálculos do uréter. Realízase introducindo por uretra o endoscopio eascendéndoo pola luz do uréter. Con frecuencia é necesario aplicar unha fonte de enerxía para consegui-lafragmentación do cálculo (pneumática, láser, ultrasónica, etc.) e noutras ocasións o uso de cestiñas ou lazos paraatrapa-lo cálculo.

A súa realización require anestesia rexional ou xeral polo que estará algún día ingresado. No postoperatorioinmediato, o paciente permanecerá unhas horas en reanimación.

Poden presentarse complicacións aínda que non son frecuentes. Entre elas, as máis habituais son a hematuria(sangue na urina) e a infección urinaria, para o cal se tomarán as medidas oportunas para previla. A perforacióndo uréter ou a súa desinserción é máis grave aínda que moi infrecuente, que pode comporta-la necesidade derealizar cirurxía aberta para a súa reparación. A obstrucción ou estenose do uréter poden estar presentes ouaparecer como complicacións tardías.

Nalgúns casos, pode ascender o cálculo durante as manobras de extracción o que pode imposibilitar continuar coprocedemento. En caso de fracaso da técnica, o cirurxián poderá decidir resolvelo por cirurxía aberta.

Con frecuencia, ó final da intervención déixase un catéter ureteral dobre J que será retirado posteriormente de formaambulatoria.

Opcións: ureterolitectomía aberta. Litotricia extracorpórea por ondas de choque.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






310

MISCELÁNEA

311

PUNCIÓN LUMBAR

É unha proba que consiste en punciona-lo espacio subaracnoideo á altura da columna lumbar para obter líquidocefalorraquídeo, o cal, unha vez analizado, servirá para o diagnóstico de enfermidades infecciosas ou inflamatoriasdo sistema nervioso central. Noutras ocasións, esta punción lumbar pode ser utilizada para a administración deaxentes diagnósticos ou terapéuticos.

Para a súa realización, o paciente débese deitar de lado, co pescozo, o tronco e as pernas flexionadas. Despois deprepara-la zona de punción con material desinfectante, o médico introducirá a agulla entre os espaciosintervertebrais de dúas vértebras lumbares (normalmente entre a terceira e a cuarta ou entre a cuarta e a quinta) atapenetrar no espacio subaracnoideo e consegui-la saída de líquido cefalorraquídeo. Nalgunhas ocasións, antes derealiza-la punción, o médico anestesia a zona cun anestésico local. Ó terminar, retírase a agulla e cóbrese a zona cunapósito estéril, aconsellándose mantene-lo paciente deitado durante algún tempo.

Nalgúns pacientes a punción lumbar é complicada e é preciso realizar varios intentos.

É recomendable beber líquidos e tomar algún analxésico en caso de presentar dor de cabeza.

Se ben non son habituais, as complicacións que poden aparecer son:

- Dor de cabeza ou meninxismo pospunción, o cal adoita estar relacionado co volume de líquidocefalorraquídeo extraído.

- Complicacións locais como hematoma, infección, dor lumbar ou radiculalxia.

- Infección epidural ou subdural.

- Hemorraxia por punción de plexos venosos.

- Herniación transtentorial en caso de existir hipertensión intracranial.






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






312

LASER DE CO2

Os tratamentos con láser utilizan enerxía procedente da luz, con diversas lonxitudes de onda. As aplicacións máishabituais do láser de CO2 en dermatoloxía empregan esta enerxía para destruír células ou material celular,eliminando tumores benignos ou malignos, así como lesións premalignas e algúns tipos de lesións-infecciosas einflamatorias doutra natureza.

As súas indicacións tamén se estenden á corrección de malformacións e efectos do fotoenvellecemento.

As principais vantaxes do láser de CO2 con respecto a outras técnicas cirúrxicas son un mellor control daprofundidade na destrucción de tecidos e evitar ou diminuí-la hemorraxia.

A realización de tratamentos con láser de CO2 adoita esixi-lo uso de anestesia. A empregada con maior frecuencia éa anestesia local, similar á que se administra para as extraccións dentarias. Nunha pequena porcentaxe de pacientes,os anestésicos locais poden provocar reaccións alérxicas de diversa gravidade. O seu médico informarao de se noseu caso se require outro tipo de anestesia. No postoperatorio pode persistir dor na zona tratada, requirindotratamento analxésico durante algúns días.

A cicatrización das lesións tralo tratamento pode presentar problemas, sobre todo de tipo estético e que dependen daresposta do paciente. Estes inclúen hiperpigmentación, hipopigmentación, cicatrices hipertróficas e queloides, quepoden aparecer tamén se se empregan outras técnicas terapéuticas alternativas. O seu médico indicaralle, se fosennecesarias, as medidas que hai que tomar para diminuír estes riscos, así como o de infección da ferida.

Os tratamentos con láser esixen medidas de protección ocular do paciente e do persoal que realiza o tratamento, notranscurso da intervención. O seu médico indicaralle as que deben adoptarse no seu caso.

Coméntelle ó seu médico se vostede padece algún dos seguintes procesos, situación que podería facer necesariotomar medidas especiais:

- Trastornos da coagulación sanguínea (hemofilia, trombopenia, tratamento con anticoagulantes, etc.).

- Alerxia a anestésicos locais ou medicamentos doutro tipo.

- Alerxia por contacto.

- Trastornos do ritmo cardíaco, portadores de marcapasos.

- Anomalías da cicatrización. Queloides.

- Trastornos circulatorios (isquemia distal, claudicación intermitente, gangrena, etc.).

- Inmunodeficiencia (incluíndo infección por VIH, SIDA).

- Hepatite aguda ou crónica.

- Enfermidades dixestivas (úlcera gástrica ou duodenal, hemorraxias dixestivas, diverticulose, etc.).






de ...................................................... rúa................................................................................nº ...............

teléfono...........................

MANIFESTO:



.........................................................................................................................................................



CONSINTO:




D./Dna. ............................................................................................................................................






formularios de referencia para a obtenciÓn … · a medicina tradicional de sentido paternalista,...

Documents