Ece BAŞYAZICI 07.12.2010

SÜR

GÜN

Yıl 1980. Daha 5 yaşındayım. Burada ne olup bittiğinin farkında

değilim sanıyorlar. Ama ben her şeyin farkındayım. Annem ev hanımı,

babam inşaat ustası. Savaşlar, bombalar, silahlar var sadece burada.

Okula gidiyor musun diye sorarsanız HAYIR. Tabi ki bende isterim okula

gitmeyi. Hangi çocuk istemez ki. Anneme sorduğumda ise “ Bu savaşta

nasıl okula gideceksin? “ diyor. Sakın 5 yaşında okula gidilir mi

demeyin! O zamanlar benim yaşımdaki çoğu çocuğu anneleri ufacık bir

parka bırakır orada da 1-2 muallim bizlere bakardı.

1

Ece BAŞYAZICI 07.12.2010

Günlerden Salı. Bir anda kapı çaldı. Elinde kocaman silahları ile

kapımıza dayanan yabancı askerler annemi kolundan tutarak dışarı

çıkardılar. O zaman evde olan ablam hemen annemin altınlarını

topladı. Toplar toplamaz da askerler ablamı ve beni de dışarı

çıkardılar. Dışarıdaydım. Annem yanıma geldi. Bir şey diyecekti. Ama

çok üzgün olduğumu görünce SUSTU. Annem benden çok daha üzgündü

çünkü babamı bulamıyordu. Annemin babamı ararken ki hali

gözlerimin önünden gitmiyor. Bir düşününce Ankara’dan Trabzon’a

nasıl geçerdi o yol. O yolda düşünmeye bir başladım tam 30 yaşında

bıraktım düşünmeyi. Ama hala annemin o hali gitmiyor gözlerimden.

2