1 1

Beskidzka Wyższa Szkoła Umiejętności

w Żywcu

Władysław Batkiewicz

Mikrokinezyterapia®

francuska metoda rehabilitacyjna.

Praca dyplomowa napisana

w Zakładzie Fizjoterapii

pod kierunkiem naukowym

Prof. dr hab.

Tadeusza Kasperczyka

Żywiec 2008

2 2

Żywiec, dnia 3. 03. 2008

Władysław Batkiewicz

Fizjoterapia

OŚWIADCZENIE

Świadomy odpowiedzialności prawnej oświadczam, że złożona praca licencjacka pt.

<<Mikrokinezyterapia, francuska metoda rehabilitacyjna>> została przeze mnie napisana samodzielnie.

Równocześnie oświadczam, że praca ta nie narusza praw autorskich innych osób w rozumieniu ustawy z

dnia 14 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. 1994 nr 24, poz. 83) oraz dóbr

osobistych chronionych prawem cywilnym.

Ponadto niniejsza praca nie zawiera informacji i danych uzyskanych w sposób nielegalny i nie byłą

wcześniej przedmiotem innych procedur urzędowych związanych z uzyskaniem dyplomów lub tytułów

zawodowych uczelni wyższej.

Batkiewicz Władysław

3 3

Spis Treści:

1. Wstęp.…………………………………………………………………………………………………2

2. Wprowadzenie ………………………………………………………………………………………..5

3. Opis Metody…………………………………………………………………………………………..8

4. Badania……………………………………………………………………………………………….25

5. Wnioski………………………………………………………………………………………………27

6. Dyskusja……………………………………………………………………………………………...36

7. Literatura……………………………………………………………………………………………..39

8. Aneks………………………………………………………………………………………………...42

4 4

Wstęp.

Praca ta, jest pierwszą ze strony autora próbą popularyzacji Mikrokinezyterapii w Polsce. Jest

ona wynikiem fascynacji autora tą metodą, z którą zetknął się on po raz pierwszy w Polsce w 2004 roku,

a następnie kontynuował jej naukę we Francji. Chęć dalszej nauki Mikrokinezyterapii i możliwości jej

legalnego praktykowania na terenie Polski i Unii Europejskiej zaowocowała rozpoczęciem nauki

w Beskidzkiej Wyższej Szkole Umiejętności w Żywcu na Wydziale Fizjoterapii.

Nazwa Mikrokinezyterapia pochodzi z połączenia znaczeń micro - mały, kinesi- ruch i therapie -

leczenie, co znaczy leczenie małym ruchem. Twórcami Metody są dwaj fizjoterapeuci francuscy: Daniel

Grosjean i Patrice Benini [7]. Microkinezyterapia powstała podczas pracy z pacjentami na zasadzie

obserwacji praktycznych. Na każdym z etapów jej rozwoju, powtarzano tysiące terapeutycznych gestów,

charakterystycznych dla tej metody, nazwanych dalej mikropaplacjami. Z początku nad rozwojem

pracowało dwoje twórców, z biegiem czasu dołączyli do nich inni fizjoterapeuci francuscy, zafascynowani

nowym spojrzeniem na ciało człowieka i skutecznością terapii.

Obecnie we Francji około 5000 fizjoterapeutów i lekarzy kontynuuje naukę, około 500 terapeutów,

zweryfikowanych podczas egzaminów praktycznych i posiadających Certyfikat, traktuje

Mikrokinezyterapię jako główną formę pracy z pacjentami w prywatnych gabinetach. Terapia ta jest zgodna

z założeniami ustanowionymi przez Ministerstwo Zdrowia we Francji [11]. Nauczana jest we Francji,

Niemczech, Belgii, Luxemburgu, Włoszech, Hiszpanii, Portugalii, Rosji, Ukrainie, Austrii, Polsce, Izraelu,

Madagaskarze, Wybrzeżu Kości Słoniowej i Brazylii.

Na kursach mogą uczestniczyć jedynie dyplomowani fizjoterapeuci i lekarze. Niekiedy po rekomendacji,

do nauki dopuszczani są studenci fizjoterapii i medycyny. Jest to podyktowane względami praktycznymi.

Do pracy z pacjentami potrzebna jest znajomość anatomii, fizjologii, embriologii. Na samym początku

kursy były otwarte dla wszystkich, praktyka wykazała jednak, że brak podstawowych wiadomości

z w/w dziedzin prowadził do wielu nieporozumień i błędów terapeutycznych.

Terapia nie jest jeszcze zamknięta. Ścisłe grono, złożone z kilkudziesięciu najbardziej doświadczonych

i wiarygodnych praktyków - niezależnie od siebie, bada palpacyjnie na pacjentach każdy nowy problem

zaproponowany przez Centrum Mikrokinezyterapii z siedzibą w Maisonville, Point a Mousson - Francja.

Następnie wszyscy razem, podczas regularnych spotkań, próbują krytycznie ocenić każdy nowy krok.

Każdy z etapów rozwoju podlegał i podlega dalszej nieustannej weryfikacji praktycznej. Wszystkie

badania i obserwacje prezentowane są na Konferencjach Mikrokinezyterapii, które odbywają się co dwa

lata.

Nikt nie ukrywa faktu, że wiele kierunków poszukiwań, dających z początku bardzo ciekawe wyniki,

5 5

po jakimś czasie okazywało się błędnymi i obserwacje rozpoczynano od nowa. Praca na poziomie tkanki

mięśniowej, na poziomie tkanki nerwowej, na poziomie błon śluzowych i mięśniówce gładkiej narządów

wewnętrznych, stanowi na dzień dzisiejszy zamknięty etap. Obserwacje prowadzone przez

mikokiezyterapeutów, dotyczą obecnie pracy na poziomie gruczołów wydzielania wewnętrznego,

na regulacji ich pracy poprzez mikropalpację i poprzez to uwalnianie mięśni, narządów wewnętrznych i

ciała od napięć, bólu, a w konsekwencji wielu chorób [17]. To zadanie z punktu widzenia

Mikrokinezyterapii jest bardzo ważne, nie leczy ona bowiem chorób, ale uwalnia jedynie ciało ze śladów

różnego rodzaju agresji zewnętrznych jak i wewnętrznych. Jednak bardzo często konsekwencją takiego

postępowania jest znikanie wielu chorób. Centrum Mikrokinezyterapii dysponuje wieloma obserwacjami

takich sytuacji.

Mikrokinezyterapia nie została jeszcze oficjalnie włączona przez Francuskie Ministerstwo Zdrowia do

pakietu metod refundowanych. Jej zabiegi są więc pełnopłatne dla pacjentów. We Francji, zdecydowana

większość zabiegów fizjoterapeutycznych jest refundowana, Francuzi bardzo niechętnie wydają prywatne

pieniądze na jakiekolwiek dodatkowe zabiegi, wychodząc z założenia, że obowiązkiem państwa jest

zapewnienie im pełnego wachlarzu opieki medycznej. Oficjalna, ustalona przez Centrum

Microkinezyterapii, stawka za zabieg u certyfikowanego terapeuty (regularnie aktualizowana lista

z adresami i kontaktami na stronie internetowej: www.microkinesitherapie.com) wynosi na daną chwilę 45

Euro. Jedyną motywacją dla pacjentów by się poddawać zabiegom a terapeutów by się kształcić jest

skuteczność tej terapii.

Możliwość przystąpienia do egzaminu, pozwalającego zdobyć Certyfikat, wymaga wykazania się wiedzą

praktyczną z zakresu 5 stopni, cena każdego kursu wynosi 350 Euro, plus koszty wynajmu sali rozłożone

proporcjonalnie na grupę. Następnie, do zdobycia pełnej wiedzy z zakresu Mikrokinezyterapii, pozostają

jeszcze 4 etapy nauki. Niezależnie od tego, dla osób, które ukończyły pełny cykl szkoleniowy, prowadzone

są kursy prezentujące nowości, zweryfikowane przez Centrum Mikrokinezyterapii.

Nie jest to terapia łatwa w nauce, jednak cieszy się coraz większą popularnością. We Francji jest obecnie

12 nauczycieli z uprawnieniami do prowadzenia kursów oraz około 10 nauczycieli przygotowujących się.

Mikrokinezyterapia jest w obecnej formie metodą stosunkowo młodą. Jej początki datują się około roku

1980. Wtedy to właśnie zapoczątkowano obserwacje, które w dalszym czasie przerodziły się w regularne

badania. Praca na aparacie mięśniowym została ukończona w 1983 r. Wtedy też zorganizowano pierwszy

kurs metody. Rok 1989 to czas zamknięcia pracy nad systemem nerwowym. Kolejne etapy rozwoju Metody

to 1996 - P1, 2002 roku - poziom P2, 2003 rok – P3 i P4, 2005 rok P5 i P6. W styczniu 2008 r nastąpiła

korekcja technik na poziomie stopnia P3 i P4. Poszczególne symbole (P1, P2, P3 itd.) stanowią poziomy

kursów, szczegółowe wyjaśnienie w rozdziale 3

Mikrokinezyterapia została przez autorów nazwana terapią uzupełniającą. Znaczy to, że posługuje się

wiedzą fizjoterapeutyczną. Wprowadziła ona nową, bazującą na embriologii, praktyczną klasyfikację

mięśni, będącą jej bazą i fundamentem. Stosuje metody pracy, odpowiednie dla filozofii fizjoterapii,

6 6

wprowadza jednak nowe pojęcia i zjawiska, nie do końca wytłumaczone jeszcze przez naukę. Metodyka

pracy, pomimo dużej skuteczności w praktyce, budzi więcej pytań niż daje gotowych odpowiedzi. Dla

twórców i wielu setek terapeutów we Francji oraz wielu krajach świata, fakt ten jest motywacją do dalszej

pracy. Wymaga ona od praktykującego ją terapeuty dużej wiedzy z zakresu szeroko pojętej biologii,

znajomości technik i bardzo wielu schematów pracy, oraz rozwijającego się podczas pracy czucia palcami

ciała klienta. Każda osoba (należy to bardzo wyraźnie podkreślić) kończąca kurs Microkinezyterapii jest w

stanie z powodzeniem ją praktykować. Warunkiem skuteczności pracy terapeuty jest nauka technik i

regularna praktyka.

W Polsce Mikrokinezyterapia nauczana jest od 8 lat, jednak do dnia dzisiejszego nie cieszy się

popularnością i nie jest znana w środowisku fizjoterapeutów. Jednym z tego powodów jest brak

jakiekolwiek literatury dotyczącej tej metody w języku polskim, doprowadziło to do złego w wielu

wypadkach jej zrozumienia. Autor tej pracy tłumaczy obecnie na język polski literaturę z języka

francuskiego. We Francji ukazało się dotychczas 8 książek i 5 tablic ułatwiających zrozumienie terapii i

właściwą pracę z pacjentami. Do końca 2008 roku, powinny być ukończone tłumaczenia wszystkich

najważniejszych książek na język polski. Będą one dostępne dla zainteresowanych. Od wiosny 2008 roku

ma ruszyć również polska strona internetowa Microkinezyterapii, autoryzowana przez Centrum

Microkinezyterapii. Na dzień dzisiejszy w Internecie, na polskojęzycznych stronach można spotkać się z

wieloma próbami wyjaśnienia oraz pojęciami w bardzo dużym stopniu odbiegającymi logiki metody.

Niniejsze opracowanie ogranicza się do zaprezentowania Microkinezyterapii na poziomie pracy z tkanką

mięśniową.

7 7

ROZDZIAŁ I. Założenia Mikrokinezyterapii.

1. Podstawowe pojęcia metody.

Na poziomie mięśniowym Mikrokinezyterapia bazuje na 3 podstawowych pojęciach, zjawiskach.

1.1 Pierwszym z nich jest podział mięśni w zależności od pochodzenia z określonej

części mezoblasty embrionu.

Zdaniem twórców i zwolenników tej metody jest to niezaprzeczalny wkład Mikrokinezyterapii w naukę.

Mikrokinezyterapia jako pierwsza połączyła w praktyczny sposób wiedzę z zakresu embriologii z anatomią

funkcjonalną. Punktem wyjścia były próba zrozumienia, dokąd podczas rozwoju osobniczego

wyemigrowały mięśnie oraz grupy mięśniowe, pochodzące z poszczególnych części mezoblasty, trzeciej

tkanki zarodkowej. Mezoblasta dzieli się na przyosiową, boczną i pośrednią.

1.1.1 Mezoblasta przyosiowa. Na bazie studiów, i praktycznych obserwacji micropalpacyjnych

z mezoblasty przyosiowej wyróżniono 3 grupy mięśniowe [Aneks 1]:

- mięśnie osiowe,

- mięśnie przyosiowe,

- mięśnie podłużne,

Dalej podzielono je w zależności od kręgu z jakiego rozwinęły się w rozwoju zarodkowym. Występują

więc: CR - 3 kręgi czaszki, C – 7 kręgów szyjnych, Th – 12 kręgów piersiowych, L – 5 kręgów

lędźwiowych, S – 5 kręgów krzyżowych i LA – 5 kręgów ogonowych.

Każda z grup mięśniowych mezoblasty przyosiowej, na strefach skórnych ciała tworzy, przy porażeniu

mięśniowym dają wyraźne odczucie oporu i sztywności pod palcami badającego. To zjawisko wyczuwane

jest przez wszystkie osoby. Podział mięśni i powstała na tej bazie mapa mięśniowa ciała, jest podstawą do

diagnozy i oceny stanu układu mięśniowego. Poprzez mikropalpację, wprawny terapeuta jest w stanie, w

czasie około 1 minuty ocenić i zdiagnozować, porażone traumatycznie mięśnie ciała. Autorzy wyraźnie

określają podstawowe patologie związane z określonymi porażeniami określonych mięśni.

1.1.2. Mezoblasta boczną i pośrednia. Z praktycznego punktu widzenia, połączono roboczo obie te

mezoblasty w jedną grupę. Ciało człowieka podzielono na 30 pięter. Podział ten powstał na zasadzie

rozmieszczenia w ciele zarodka metamerów, metamerem nazwano dwa sąsiadujące ze sobą kręgi

8 8

kręgosłupa. Do każdego piętra pochodzącego z danego metameru przypisano jedną drogę. Pod pojęciem

drogi w Microkinezyterapii rozumie się mięśnie wraz z obsługiwanymi przez nie stawami oraz narządy

wewnętrzne, powstałe w rozwoju zarodkowym z danego metameru. Wyróżniono więc:

- 9 dróg rejonu głowy [Aneks 5]

- 12 dróg tułowia [Aneks 6]

- 3 drogi zwieraczy [Aneks 7]

- 6 dróg moczowo płciowych [Aneks 8]

Każda z 12 dróg tułowia podzielona jest na 5 części, w których występują określone mięśnie.

W wypadku dróg pochodzących z mezoblasty bocznej i pośredniej, poza patologiami mięśniowymi

określono również patologie narządów wewnętrznych, przyporządkowanych do każdej z tych dróg.

1. 2. Drugim pojęciem jest gest terapeutyczny, leczniczy, nazwany przez twórców

metody mikropalpacją.

Na etapie poszukiwania urazu w celu szybkiej diagnozy porażonych mięśni, mikropalpacja polega na

umiejętności czytania mapy mięśniowej na ciele pacjenta. W znaczeniu korekcyjnym, mikropalpacja polega

na delikatnym rozciągnięciu na przyczepach sztywnego, porażonego mięśnia, aż do momentu, kiedy

terapeuta poczuje pod palcami wyraźną odpowiedź mięśniową, pod postacią jakby delikatnego odepchnięcia

palców, rozluźnienia włókien mięśniowych. Autorzy metody twierdzą, że Mikrokinezyterapia leczy mięśnie

poprzez powtórzenie urazu na minimalnym, wręcz homeopatycznym poziomie.

1. 3. Trzeci zjawiskiem, z którego korzysta Mikrokinezyterapia, jest pojęcie rytmu

życiowego.

Pojęcie rytmu życiowego oparto o prace W.G. Sutherladna [12] i J. E.Uplangera [13]. Według tych

autorów każda tkanka i narząd organizmu ma swój specyficzny i określony rytm, puls.

W wypadku tkanki mięśniowej, mamy do czynienia z rytmem 6 sekundowym. Zawiera on okres 3

sekund wznoszenia i 3 sekund opadania sinusoidy, charakteryzującej przebieg rytmu. W Mikrokinezyterapii

początek nauki z rytmem życiowym występuje na poziomie kursu B, wyczuwany jest on pod palcami

terapeuty jako delikatna fala napięcia mięśniowego. Na dzień dzisiejszy to zjawisko praktyczne nie zostało

jeszcze zdefiniowane i określone przez naukę. Zjawisko to można w pewnym stopniu wytłumaczyć

następująco.

Po jakim czasie praktyki, poza mechanicznym wyczuwaniem twardych i bolesnych punktów na ciele

pacjenta, w naturalny sposób u każdej osoby regularnie pracującej techniką Mikrokinezyterapii, zaczyna

pojawiać się w palcach zdolność wyczuwania mięśni, w których występuje zaburzenie rytmu życiowego. To

jak gdyby palce dostrajały się do informacji wysyłanych przez ciało. Można przyjąć założenie, że receptory

ciała człowieka są w stanie odbierać (oczywiście po odpowiednim treningu, jakim w wypadku

9 9

Mikrokinezyterapii jest kurs i regularna praktyka) i wysyłać do kory mózgowej, a ta - dalej przetwarzać

i rozpoznawać otrzymane sygnały w znacznie szerszym stopniu niż na dzień dzisiejszy się zakłada. Nasuwa

się podobieństwo do sytuacji, gdzie ludzie ślepi potrafią rozpoznawać kolory na podstawie dotyku palcami,

ludzie głusi potrafią tańczyć w rytm muzyki, podczas gdy głośniki przyłożone są do ziemi. Jest ogólnie

przyjętym twierdzenie, że w wypadku utraty jednego ze zmysłów u człowieka rozwijają się inne zmysły - w

stopniu znacznie większym niż u reszty ludzi. Najistotniejszym tutaj czynnikiem jest potrzeba nauki

nowych form zdobywania informacji. Świadczy to o naturalności procesu rozwoju percepcji, dostępnym dla

każdego zainteresowanego. Podstawą jest motywacja do nauki i regularna praktyka. Można czerpać pełnymi

garściami z życia dowody potwierdzające to zjawisko, również w świecie fizjoterapii. Profesjonalni

terapeuci manualni twierdzą, że po jakimś czasie praktyki, ręce same wiedzą jak wykonać manipulację.

Wielu twierdzi, że palce wręcz „widzą” staw nad którym pracują.

Korekta polegająca na delikatnym rozciągnięciu - w wypadku urazów na poziomie tkanki mięśniowej

lub na delikatnym przyciągnięciu - w wypadku tkanki nerwowej przyczepów urażonego mięśnia, przywraca

do fizjologicznego poziomu zaburzony rytm życiowego danego mięśnia. Mięsień reaguje na korektę

natychmiastowo lub do maksimum 48 godzin. Autorzy tłumaczą, że czas reakcji mięśnia na korektę, to

czas, jaki zajmuje mięśniowi odtworzenie zaburzonego poprzez uraz, traumatyzm, naturalnego rytmu

życiowego.

Sama korekta jest wyczuwalna natychmiast przez pacjenta jako rozluźnienie i ulga w leczonym przez

terapeutę miejscu ciała. Natomiast odtworzenie rytmu życiowego, jako przepływające przez mięsień fale

ciepłe, zimna lub mrowienia. Uczucie bólu mięśniowego znika na podobnej zasadzie, jest natychmiastowe

lub przychodzi do kilkudziesięciu godzin. Mikrokinezyterapia przynosi niekiedy wręcz spektakularne

wyniki w urazach powypadkowych. Po korekcji, w określonych przez patologię miejscach ciała, znika

uciążliwy ból i uczucie sztywności [7].

2. Definiowanie Microkinezyterapii.

Ciało człowieka, jak i wszystkich organizmów żywych, ma naturalnie wbudowane mechanizmy

adaptacji i samoleczenia - w przypadku agresji wypadkowych, emocjonalnych, toksycznych, wirusowych

i środowiskowych. Kiedy agresja jest zbyt silna w stosunku do możliwości obronnych i naprawczych

organizmu, siła żywotna danej tkanki ciała ulega osłabieniu, zachowuje ona pamięć agresji. Zmiana

witalności tkanki, może powodować różnego rodzaju objawy lokalne, jak i na odległość.

Mikrokinezyterapia, poprzez swą specyficzną technikę mikropalpacji, poszukuje śladów agresji

zostawionych w organizmie na poziomie różnego rodzaju tkanek: od tkanki mięśniowej i nerwowej

począwszy, a na gruczołach wydzielania wewnętrznego skończywszy.

Jej istotą, jest manualna stymulacja, mająca na celu podniesienie poziomu sił samonaprawczych

10 1

0

tkanek, niedopuszczenie do ich degradacji i przywrócenie im naturalnych funkcji życiowych.

. Jest techniką pozwalającą pracować ze wszystkimi grupami wiekowymi, jako terapia lub jako

prewencja. Dłonie terapeuty mobilizują i stymulują różne tkanki, na których zapisał się ślad agresji Jest

więc techniką masażu terapeutycznego, będącego w kompetencjach fizjoterapeutów [11]

Mikrokinezyterapia jest inną formą terapii, to znaczy, że wnosi do fizjoterapii nową filozofię podejścia

do urazów i nową filozofię i formę pracy, jest często szybsza i skuteczniejsza. Ta terapia proponuje pomoc

organizmowi w przezwyciężeniu zaburzeń i dysfunkcji, powodujących cierpienie.

Ustala ona przyczyny zaburzeń, poszukując w różnorodnych tkankach organizmu śladu, pozostawionego

przez przyczynę początkową (etiologię), pochodzącą z agresji różnego typu: toksycznych, zakaźnych,

emocjonalnych, obstrukcyjnych, wibracyjnych itd. Te ślady, zostawione przez daną etiologię, zapisane

są w różnych miejscach organizmu. Są one rozpoznawane i korygowane przez technikę palpacyjną zwaną

mikropalpacją.

Te umiejscowienia odnaleziono drogą obserwacji i poszukiwań palpacyjnych, wykonywanych podczas

opracowywania przypadków. Dalej układano je w grupy etiologiczne, wykazujące podobieństwo obrażeń:

urazów psychicznych, czynników zakaźnych, wypadków i katastrof, agresji toksycznych, dramatów

egzystencjonalnych itp.

Stymulując „pamięć cielesną etiologii” terapeuta uruchamia mechanizm autoleczenia. Znajduje tu

zastosowanie prawo immunobiologii i psychoterapii mówiące że: organizm może wyprodukować antyciała,

(mechanizmy obronne), jeżeli rozpoznał antygen (agresję). [9]

Przed uruchomieniem mechanizmu samoleczenia, terapeuta musi odnaleźć połączenie między śladem

pozostawionym poprzez agresję na organizmie, a symptomami opisywanymi przez pacjenta. Pomogła

w tym embriologia, dostarczając wskazówek, gdzie w rozwoju zarodka powstawały i rozwijały

się poszczególne tkanki i jak dalej rozchodziły się po ciele. Te dane uzupełniano palpacyjnymi

obserwacjami, aby w dalszej kolejności połączyć mięśnie w duże grupy embriologiczne (czyli pochodzące z

tego samego miejsca w ciele embrionu) mezoblasty przyosiowej i bocznej.

3. System szkolenia Microkinezyterapii. [11]

System szkolenia Microkinezyterapii obejmuje następujące rodzaje kursów:

Kurs A

- to praca z mięśniami, pochodzącymi z mezoblasty przyśrodkowej, więc mięśniami osiowymi,

przyosiowymi i podłużnymi, bez mięśni z poziomu CR1, CR2, CR3 (trzy kręgi czaszki). Kurs ten

uczy podstawowej techniki palpacyjnej. [14]

Kurs B

11 1

1

- to praca z mezoblastą boczną i pochodzącymi z niej mięśniami, narządami oraz stawami i

częściami kostnymi podporządkowanymi do każdej drogi. Występuje 12 dróg tułowia, 6 dróg

kończyny górnej, 6 dróg kończyny dolnej, 3 drogi zwieraczy i 6 dróg moczowo płciowych. Ten

poziom szkolenia obejmuje dodatkowo mięśnie mezoblasty przyosiowej, należące do CR1, CR2 i

CR3.[14]

Kurs C

- obejmuje techniki pracy z porażeniami mięśniowymi na poziomie tkanki nerwowej w oraz

dodatkowo naukę 9 dróg głowy mezoblasty bocznej.[15]

Kurs PA1

- skupia się na traumatyzmach toksycznych, infekcyjnych, wibracyjnych, porażeniach błony

śluzowej i porażeniach żył, tętnic i przewodów limfatycznych w wyniku zwężenia lub zatkania

światła naczynia.[16]

Kurs PA2

- to nauka palpacyjnego poszukiwania na ciele pacjenta, śladów emocjonalnych przyczyn

wywołujących zaburzenia pracy aparatu mięśniowego i narządów wewnętrznych. [17]

Kursy od poziomu PA3 do PA6 [11]

- skupiają na pracy z układem endokrynnym. Obecnie prowadzone są prace nad stopniem PA7.

Praca ta dotyczy materiału A, B i częściowo C. Ogranicza się do przybliżenia pracy na poziomie tkanki

mięśniowej.

12 1

2

Rozdział II. Opis metody.

1. Podział mezoblasty – trzeciej tkanki zarodkowej

Jak wcześniej wspomniano podział mięśni w Mikrokinezyterapii powstał na bazie ich pochodzenia

embrionalnego. Mezoblasta, trzecia tkanka zarodkowa, powstająca w trzecim tygodniu życia, dzieli

w dalszym rozwoju na mezoblastę przyosiową, umieszczoną w regionie górnym embrionu, mezoblastę

boczną znajdującą się w rejonie brzusznym embrionu i znajdującą się pomiędzy nimi mezoblastę pośrednią.

1. Kanał nerwowy.

2. Struna pierwotna

3. Endoblasta.

4. Ektoderma.

5. Mezoblasta przyosiowa.

6. Mezoblasta pośrednia.

7. Mezoblasta boczna.

Rysunek 1. Przekrój embrionu wzdłuż kanału pępkowego. [14]

1. 1. Mezoblasta Przyosiowa.

Mezoblasta przyosiowa daje początek trzem tkankom:

- tkance kostnej w swej części wewnętrznej

- tkance mięśniowej w swej części środkowej

- tkance skórnej w swej części bocznej

1

2

3

4

5

6

7

13 1

3

1. Część kostna.

2. Część mięśniowa.

3. Część skórna.

Rysunek 2. Mezoblasta przyosiowa. [14]

Pomiędzy nimi, jak zakłada Mikrokinezyterapia, na etapie dalszego rozwoju osobniczego pozostaje

trwałe połączenie. Tkanka mięśniowa mezoblasty przyśrodkowej, na poziomie danego metameru,

zachowuje kontakt z tkanką kostną, w tym wypadku z kręgosłupem oraz z odpowiadającą jej częścią

skórną.

1. Skóra.

2. Mięsnie miotomu.

3. Sklerotom, część kostna.

Rysunek 3. Połączenie między częściami sklerotomu, dermy i miotomu. [14]

Część mięśniowa mezoblasty przyśrodkowej, dzieli się na część wewnętrzną, zwaną hypomerem i część

zewnętrzną, zwaną epimerem.

1

2

3

1

2

3

14 1

4

1. Kanał nerwowy.

2. Struna pierwotna.

3. Epimer.

4. Hypomer.

Rysunek 4. Miotom. [14]

Z epimeru powstają mięśnie prostowników grzbietu, nazwane dalej mięśniami podłużnymi.

Natomiast z hypomeru powstają dwie grupy mięśniowe:

-mięśnie umieszczone między kręgami, nazwane dalej mięśniami osiowymi

-mięśnie pomiędzy żebrami, nazwane dalej mięśniami przyosiowymi

1. Mięśnie osiowe.

2. Mięśnie przyosiowe.

Rysunek 5. Hypomer. [14]

1.1.1. Strefy rzutowania czyli mapa mięśniowa mezoblasty przyosiowej. [Aneks nr 13].

Założenie zaprezentowane na rysunku nr 3, zainspirowało twórców metody do poszukiwań stref na

skórze ciała, które byłyby odzwierciedleniem kondycji mięśni mezoblasty przyosiowej. Poprzez ściśnięcie

dłońmi terapeuty określonego mięśnia, tworzono sztuczne bloki mięśniowe a następnie palpowano skórę

całego ciała, poszukując sztywnych i napiętych stref. Poszukiwania, po niezliczonej ilości prób zakończyły

się powodzeniem. Odnalezione strefy na skórze nazwano dalej strefami rzutowania mięśni, czyli inaczej

mówiąc powstały mapy mięśniowe mezoblasty przyosiowej. Udało się wyodrębnić mapy dla mięśni

osiowych, przyosiowych i podłużnych. W trakcie praktycznych poszukiwań okazało się, że każdy z w/w

mięśni posiada dwie, niezależne od siebie strefy rzutowania. Jedna z nich występuje zawsze w górnej części

1

2

2

3

4

1

15 1

5

ciała a druga w dolnej. Okazało się to bardzo przydatne w praktyce w sytuacjach gdy:

- jedna ze stref danego mięśnia okazuje zbyt mała i niewygodna do palpacji,

- jedna ze stref znajduje się w miejscu ciała, które doznało urazu, oparzenie, otwarta rana, amputacja

kończyny itp.

Kolejną bardzo ciekawą zależnością do której doszli twórcy metody, było odnalezienie na skórze ciała

stref reprezentujących każdą z trzech poszczególnych grup mięśniowych, w tym wypadku również

wykazano podwójne występowanie stref, w górnej i w dolnej części ciała. Po każdej stronie ciała powstały

więc trzy strefy skórne dla mięśni:

- osiowych,

- przyosiowych

- podłużnych,

Usystematyzowano te obserwacje, każda z tych grup ma wyodrębnione strefy skórne dla każdego

mięśnia zawierającego się w tej grupie. Mięśnie osiowe, przyosiowe i podłużne ułożono w grupy zgodnie z

kolejnością w jakiej występują metamery [Aneks 1]:

- mięśnie kręgów czaszki CR

- mięśnie kręgów szyjnych C

- mięśnie kręgów piersiowych Th

- mięśnie kręgów lędźwiowych L

- mięśnie kręgów miedniczych Sc

- mięśnie kręgów ogona LA

Obserwacje te pozwalają na bardzo szybkie odnalezienie na ciele pacjenta porażonego mięśnia,

pochodzącego w rozwoju zarodkowym z mezoblasty przyosiowej.

Kontrolę wykonuje się na prawej i lewej części ciała. Odnalezienie porażonego mięśnia mezoblasty

przyosiowej, wprawnemu terapeucie zajmuje kilkanaście sekund.

1.1.2 Korekta.

Po odnalezieniu porażonego i napiętego mięśnia, terapeuta przystępuje do korekcji, czyli leczenia.

Jedną ręką trzymając na odnalezionej wcześniej strefie skórnej, drugą ręka palpuje jeden z przyczepów

określonego miesienia, szukając twardych w dotyku i często bolesnych dla pacjenta miejsc. Następnie drugą

rękę przenosi ze strefy rzutowania na drugi przyczep mięśnia, szukając na nim identycznego punktu, na tej

samej zasadzie. Korekta polega na delikatnym rozciągnięciu mięśnia, aż do momentu, kiedy terapeuta

poczuje pod palcami wyraźne rozluźnienie sztywnych włókien mięśniowych. Bardzo często, jest to silne

odczucie fizyczne od placami terapeuty, jakby mięsień odzyskawszy swą elastyczność, odpychał palce

terapeuty. W Mikrokinezyterapii nazwano to zjawisko odpowiedzią mięśnia.

16 1

6

W przypadku mięśni mezoblasty przyosiowej występuje zjawisko korekty I i II stopnia.

- korektę I stopnia, czyli korektę pojedynczą,wykonuje się w sytuacji gdy mięsień, poprzez jeden lub dwa

przyczepy ma bezpośredni kontakt z kręgami kręgosłupa. Polega ona na rozciągnięciu mięśnia w sposób

opisany powyżej.

- korektę II stopnia, czyli korektę podwójną, wykonuje się w sytuacji kiedy mięsień podczas rozwoju

osobniczego wyemigrował z macierzystego metameru, kręgów kręgosłupa czyli mówiąc językiem metody,

stracił z nim bezpośredni kontakt. Zachował go jednak w „swej pamięci” za pomocą rozcięgien

mięśniowych (pojecie robocze Mikrokinezyterapii).

W praktyce, terapeuta po zakończeniu korekty I stopnia, jedną ręką trzymając jeden z przyczepów

mięśnia, drugą rękę kładzie na odpowiednim metamerze, przekazując w ten sposób informację na krąg z

którego mięsień wyemigrował. Dalej powtarza to samo z pozycji drugiego przyczepu. W tym momencie

pacjenci bardzo często reagują westchnieniem ulgi, mięsień dodatkowo się rozluźnia.

Ta obserwacja praktyczna skłoniła autorów metody do przemyśleń i poszukiwań sposobu przekazywania

informacji do innych tkanek ciała i narządów ciała. W przyszłości zaowocowało to powstaniem poziomu C,

czyli pracy nad urazami układu nerwowego a w dalszym czasie zainicjowało rozważania do obserwacji

gruczołów wydzielania wewnętrznego. Jak bardzo często się zdarza, tak i tutaj praktyka wyprzedziła w

bardzo dużym stopniu teorię.

Korekta mięśniowa polega na delikatnym (jak twierdzą autorzy - w dawce homeopatycznej)

rozciągnięciu mięśnia. Jest ona bardzo skuteczna w urazach powypadkowych, w sytuacjach kiedy mięsień

minimalnie skraca swoją długość, sztywnieje. Inna sytuacja występuje przy urazach nerwowych mięśnia,

występuje wtedy jego zwiotczenie. Autorzy metody, w logiczny dla siebie sposób, poszli, poprzez delikatny

gest przybliżenia do siebie przyczepów mięśniowych w kierunku skracania mięśnia. W tym wypadku

korekta okazywała się skuteczna na czas maksimum 48 godzin. Po trzech korektach wykonywanych w ten

sam sposób, ból mięśniowy często stawał się silniejszy. Dopiero inna forma myślenia i obserwacji urazów

nerwowych mięśni, pozwoliła na całkowite rozwiązanie tego problemu. Stanowi to istotę kursu na poziomie

C.

1.1.3. Patologie.

Autorzy określają patologie, będące konsekwencją urazu mięśniowego. Występują tutaj patologie

miejscowe, w danym mięśniu oraz patologie na odległość. Urażony mięsień bardzo często jest przyczyną

problemów w odległych od niego częściach ciała.

1.1.4. Mięśnie kręgów czaszki CR.

Fizjoterapia klasyczna niewiele uwagi poświęca mięśniom głowy a przecież urazy tych mięśni bardzo

17 1

7

często są dużym problemem. Wpływają one na ograniczenia słuchu, wzroku, utrudniają przeżuwanie i

połykanie pokarmu, przyczyniają się do migren a nawet zawrotów głowy i co jest uciążliwe dla wielu osób

a w szczególności dla kobiet, do wypadania włosów.

Benini i Grosjean bazując na pracach francuskiego embriologa Dolladnera [3], który zakłada powstanie

czaszki z 3 metamerów, wprowadzili pojęcie 3 kręgów czaszkowych. Dollander wymienia 3 czaszkowe

nerwy motoryczne, które wychodzą tak jak nerwy motoryczne z każdego kręgu kręgosłupa. Do każdego z 3

kręgów czaszki autorzy metody, podczas praktycznych palpacji, przyporządkowali określone mięśnie.

[Aneks 4]

1.1.5. Mięśnie kręgów ogona LA.

Kolejnym ciekawy punktem metody są mięśnie kręgów ogona. Anatomia nie zawiera pojęcia mięśnie

ogona. Twórcy Mikrokinezyterapii, Daniel Grosjean i Patrice Benini, podczas obserwacji w paryskim Zoo,

badali małpy ogonowe i bezogonowe. Poprzez tworzenie sztucznych bloków mięśniowych i obserwację

usztywnienia kręgów kości ogonowej, przyporządkowali mięśnie uda, które pierwotnie miały być

mięśniami ogona. W twierdzeniu autorów, kresa chropowata jest u człowieka pozostałością po odcinku

ogonowym kręgosłupa. [Aneks 1].

Należy jeszcze raz bardzo wyraźnie podkreślić, że każde z zaobserwowanych zjawisk zostało odkryte

podczas obserwacji praktycznych i jest potwierdzalne palpacyjnie.

1.2. Mezoblasta boczna.

Rozwija się w brzusznej części embrionu. Zbudowana jest z dwóch listków zarodkowych:

- listka wewnętrznego, zwanego splanchnopleurą. Jest to listek trzewny mezodermy, z niego powstają

mięśnie gładkie narządów wewnętrznych.

- listka zewnętrznego, zwanego somatopleurą. Z niego powstają mięśnie prążkowane kończyn, tułowia

i głowy.

Ta część mezoblasty nie ma kontaktu z kręgami, nie występują w nim metamery. W celu systematyzacji

pracy, podobnej jak w przypadku mezoblasty przyosiowej, podzielono mezoblastę na piętra (drogi), w

zależności od tego, na poziomie jakiego kręgu występuje. Do każdego piętra przyporządkowano

pochodzący z danego kręgu narząd wewnętrzny. Każdy z narządów wewnętrznych pochodzący ze

splanchloplery ma kontakt, jest połączony z mięśniami prążkowanymi pochodzącymi z somatoplery.

Mięśnie te rozłożone są na tułowiu i na kończynach, umożliwiając kontrolę zgięcia i wyprostu

poszczególnych ich części.

18 1

8

1. Kanał nerwowy.

2. Struna pierwotna.

3. Endoblasta, narząd.

4. Mezoblasta przyśrodkowa.

5. Zalążek kończyny.

6. Somatoplera.

7. Splanchnoplera.

Rysunek 7. Mezoblasta boczna. Przekrój poprzeczny embrionu na wysokości zalążków kończyn. [14]

Połączenie somatoplery ze splanchnopleurą, należących do tego samego piętra kręgowego

w Mikrokinezyterapii nazwano pojęciem Drogi. Drogi oznaczono nazwami odpowiednich narządów

wewnętrznych lub numerami cyfr rzymskich. Każdą z dróg podzielono na 5 części, każdej z części

przyporządkowano palpacyjnie określony mięsień lub mięśnie.

Rysunek 8. Schematyczne przedstawienie drogi na przykładzie kończyny górnej, podzielonej na 5 grup

mięśniowych. Mięsień w dolnej części rysunku prezentuje mięsień świadek. [14]

Ciało zostało podzielone na piętra, drogi.

1

2

3

4

5

6

7

19 1

9

1. Drogi głowy, łuki skrzelowe (AB, AH, AP)

2. Drogi kończyny górnej.

3. Drogi kończyny dolnej.

4. Drogi miednicy, zwieracze.

5. Drogi ogonowych.

Rysunek 9. Widok embrionu w wyszczególnionymi piętrami ciała. [14]

Zarodek jak i ciało dorosłego człowieka podzielono z góry na dół na 30 pięter cielesnych:

- 9 dróg na głowie, rozdzielonych w trzech grupach po trzy drogi w każdej [Aneks 5],

- 12 dróg na tułowiu, podzielonych dalej każda na 5 grup [Aneks 6],

- 3 drogi w rejonie miednicy, nazwane drogami zwieraczy [Aneks 7],

- 6 dróg w rejonie ogonowym, nazwane drogami aparatu moczowo płciowego [Aneks 8].

Do każdej z dróg przyporządkowano na drodze praktycznych poszukiwań palpacyjnych jeden narząd

wewnętrzny lub gruczoł wydzielania wewnętrznego. Ponadto każda z dróg kończy się na jednym palcu

kończyny górnej lub kończyny dolnej. Na poziomie dróg tułowia istnieje pewne podobieństwo do

przebiegów Meridianów w Medycynie Chińskiej.

1.2.1. Poszukiwanie obrażenia.

Nie odnaleziono w mezoblaście bocznej stref skórnych, będących w kontakcie z mięśniami

prążkowanymi tułowia i kończyn oraz z mięśniami gładkimi narządów wewnętrznych. Mezoblasta boczna,

która w Mikrokinezyterapii odpowiada za drogi, występuje w regionie brzusznym zarodka pod postacią

dwóch listków trzewnych, dośrodkowo i bliżej przewodu pokarmowego splanchnoplera - listek trzewny

mezodermy, i odśrodkowo, bliżej powierzchni zewnętrznej - somatoplera.

Te listki połączone są ze sobą na poziomie struny pierwotnej.

1

2

3

4

5

20 2

0

1. Kanał nerwowy.

2. Struna pierwotna.

3. Przewód pokarmowy.

4. Splanchnoplera.

5. Somatoplera.

Rysunek 9. Mesoblasta boczna. [14]

Struna pierwotna u osoby dorosłej, znajduje się na poziomie jądra miażdżystego dysków

międzykręgowych, nie jest więc bezpośrednio dostępna w palpacji. Praktycznie wykazano, że każdy uraz

mięśnia danej drogi, powoduje usztywnienie dwóch kręgów kręgosłupa, nazwanych dalej blokiem

kręgowym. Terapeuta wykonuje jedną ręką nacisk na dwa sąsiadujące ze sobą kręgi, drugą rękę trzymając

na kości ogonowej. Uczucie usztywnienia kręgosłupa pod palcami na poziomie danych kręgów, świadczy o

urazie drogi, przyporządkowanej do tych kręgów.

► drogi głowy. [Aneks 5]

Drogi rejonu głowy powstały na bazie łuków skrzelowych embrionu, którym palpacyjnie

przyporządkowano odpowiednie narządy i poszczególne kości czaszki. Palpuje się tu pomiędzy Th X a

poszczególnymi 3 strefami czaszki. Twarda strefa, nie poddająca się łagodnemu naciskowi dłoni terapeuty

wskazuje uraz. W dalszej kolejności, po ustaleniu strefy poszukuje się urażonego mięśnia.

► drogi tułowia. [Aneks 6]

Palpuje się trzymając jedną rękę na dwóch sąsiadujących ze sobą kręgach kręgosłupa szyjnego,

piersiowego i lędźwiowego a drugą na kości ogonowej. Sztywne i nieruchome dwa kręgi, nazwane blokiem

kręgowym, wskazują urażoną drogę. Terapeuta trzymając jedną z dłoni na bloku kręgowym, drugą ręką

poszukuje jednej urażonej z 5 grup mięśniowych (rysunek 8), w zależności od swoich upodobań, preferencji

i możliwości:

● na odpowiadającym drodze palcu kości śródręcza lub śródstopia, od jej końca bliższego do głowy

bliższej paliczka.

● na dolnym brzegu kostnym klatki piersiowej, idąc od kręgosłupa aż do wyrostka mieczykowatego

1

2

3

4

5

21 2

1

mostka.

● na mięśniu świadku danej drogi.

Następnie po odnalezieniu właściwej grupy mięśniowej poszukuje się już konkretnego mięśnia. [Aneks 6]

Informacja mówiąca o 3 możliwościach poszukiwania danej grupy mięśniowej z teoretycznego punktu

widzenia może się wydawać niejasna, jednak w praktyce i na kursie jest to bardzo proste.

► drogi zwieraczy. [Aneks 7]

Drogi rejonu miednicy, to drogi nazwane roboczo drogami zwieraczy. Pracuje się tutaj na mięśniach

zwieracza moczowego, płciowego i odbytniczego. Zasada pracy jest taka sama jak w w/w drogach

mięśniowych mezoblasty bocznej. Palpuje się jedną z 3 części kości krzyżowej, po odnalezieniu wyraźnie

sztywniejszej od innych części kości krzyżowej, szuka się przyczepów mięśniowych. Bardzo wiele

problemów, będących wynikiem różnego rodzaju urazów tego rejonu ciała: ciężkie porody u kobiet, upadki

na kość krzyżową itp, powodujące bardzo przykre w konsekwencji objawy i utrudnienia życiowe dla

pacjentów (niemożność utrzymania moczu, kału) znikają po jednorazowej lub dwukrotnej korekcji.

► drogi rejonu ogona. [Aneks 8]

Ze względu na nowatorski i ciekawy punkt widzenia Microkinezyterapii, ta część zostanie rozwinięta w

większym stopniu.

Drogi rejonu moczowo-płciowego (nazwa robocza) pochodzą z mezoblasty pośredniej. Tutaj, podobnie

jak w przypadku całości metody, wyjściem do opracowania było studiowanie embriologii i obserwacja

zachowania się narządów, mięśni oraz kości tego rejonu ciała podczas mikropalpacji. Tutaj również,

podobnie jak w opracowywaniu poprzednich części mezoblasty, wykonano tysiące palpacji, popełniono

niezliczoną ilość błędów, by docelowo dojść do bardzo ciekawych wniosków. Praca ta, nie pozwala na

pokazanie całego procesu powstawania terapii. Autor, ze względów praktycznych, może ograniczyć się

jedynie do prezentacji końcowych rezultatów wieloletnich obserwacji.

Na drodze praktycznych palpacji i studiów embriologicznych, odnaleziono na mostku, na poziomie 6 części

chrzęstnych żeber, 6 stref odpowiadających 6 narządom grupy, nazwanej przez Microkinezyterapię drogami

moczowo-płciowymi. A więc idąc od 1 żebra do 6 w dół, występują narządy w kolejności jak w tabelce

Aneksu 8 i rysunku 9, dotyczących dróg moczowo-płciowych, nazwanych roboczo od BA1 do BA6.

22 2

2

BAS – górna część mostka

BAM – środkowa część mostka

BAI – dolna część mostka

BA1 – gruczoł mleczny

BA2 – macica, prostata

BA3 – nadnercza

BA4 – jądra, jajniki

BA5 – nerki

BA6 – pęcherz moczowy

Rysunek 9. Schematyczna prezentacja rozłożenia narządów dróg moczowo płciowych na powierzchni

mostka. [14]

Każda dysfunkcja w/w narządów, powoduje odczucie bolesności pod wpływem palpacji na wysokości

określonego żebra, świadczy to porażeniu na poziomie mięśniówki gładkiej danego narządu.

Wykazano, również w ten sam sposób, istnienie połączeń kości z narządami. A więc dla BA1 i BA2,

nazwanych dalej roboczo BAS (wszystkie skróty pochodzą z języka francuskiego), do których należą

gruczoł mleczny u kobiet lub sutek u mężczyzn (BA1) oraz macica u kobiet a prostata mężczyzn (BA2),

przyporządkowanych do LA1 (ogonowa część kręgosłupa, nie występująca u człowieka) wykazano istnienie

połączeń z kością skroniową, kością gnykową, wyrostkiem mieczykowatym i spojeniem łonowym z przodu

ciała.

BAS

BAM

BAI

BA1

BA2

BA3

BA4

BA5

BA6

1

2

4

4

5

6

23 2

3

1. BA2 macica, prostata.

2. Kość skroniowa.

3. Kość gnykowa.

4. Mostek.

5. Wyrostek mieczykowaty.

6. Kość łonowa.

Rysunek 10. Schematyczna prezentacja połączeń kostnych z organami należącymi do BAS, w tym wypadku

BA2, występujących z przodu ciała. [14]

Dla narządów BA3 i BA4, nazwanych BAM i podporządkowanych do LA2, a więc nadnerczy (BA3)

oraz jąder i jajników (BA4), jest to połączenie z kością jarzmową, kością podniebienną i częścią skalistą

kości skroniowej a dalej obojczykiem lub łopatką, brzegiem kości miedniczej oraz kością kulszowa, z boku

ciała.

Obserwacją praktyczną Mikrokinezyterapii, jest zwiększone boczne wygięcie kręgosłupa, ze skłonnościami

do skolioz podczas miesiączek u młodych dziewcząt. Ta obserwacja skierowała uwagę Francuzów

na zasadność poszukiwania sposobu regulacji gruczołów wydzielania wewnętrznego, co znalazło

uzasadnienie dla rozwoju metody w tym kierunku.

1. BA4 - jądra, jajniki.

2. Kość jarzmowa, kość podniebienną i część skalista kości skroniowej.

3. Obojczyk, łopatka.

4. Żebra.

5. Brzeg kości miedniczej.

6. Kość kulszowa.

1

2

3

4

5

6

24 2

4

Rysunek 11. Schematyczna prezentacja połączeń kostnych z organami należącymi do BAM, w tym wypadku

BA4, występujących z boku ciała. [14]

Dla BA5 i BA6, nazwanych BAI i podporządkowanych do LA3, nerka (BA5) i pęcherz moczowy (BA6)

mają połączenie z tyłu ciała z poszczególnymi kręgami kręgosłupa, począwszy od kręgów czaszki a na

kości ogonowej skończywszy.

1. BA5 – nerka.

2. Kręgi czaszki.

3. Kręgi szyjne.

4. Kręgi piersiowe.

5. Kręgi lędźwiowe.

6. Kręgi krzyżowe.

Rysunek 12. Schematyczna prezentacja połączeń kostnych z organami należącymi do BAI, w tym wypadku

BA5, występujących z tyłu ciała. [14]

1.2.2 Korekta.

Jest taka sama jak na poziomie mięsni mezoblasty przyosiowej, polega na delikatnym rozciągnięciu

porażonego mięśnia na jego przyczepach. Niezależnie od korekty mięśnia można skorygować narząd

związany z daną drogą. Palpacyjnie można wyczuć, że w każdej sytuacji urazu mięśnia danej drogi,

przyporządkowany do niej narząd wewnętrzny, palpacyjnie wykazuje również napięcie struktur. To

napięcie i sztywność narządu znika po korekcji mięśnia lub mięśni drogi. Ta obserwacja zwróciła uwagę

autorów metody i przyczyniła się do pracy z uraza narządów wewnętrznych pod wpływem różnego rodzaju

agresji, jakich doznało ciało. Prawidłowo przeprowadzona korekta rozluźnia dany mięsień, odpowiadający

mu odcinek kręgosłupa oraz narząd wewnętrzny. Wszystkie opisane patologie są łatwe do udowodnienie,

poprzez tworzenie sztucznych bloków na poszczególnych mięśniach.

Należy jednak dodać, że korekta całkowita w Mikrokinezyterapii, polega na poszukiwaniu urazów nie

5

2

3

4

1

6

25 2

5

tylko na poziomie systemu mięśniowego, należy w odpowiedni sposób zbadać konsekwencje urazu na

poziomie tkanki nerwowej, na poziomie błon śluzowych oraz gruczołów wydzielania wewnętrznego. Do

wykonania całkowitej korekty należy zapoznać się z całością Metody, czyli skończyć ją na poziomie PA6

oraz poprzez uczestnictwo w Konferencjach, być na bieżąco z nowymi odkryciami.

Mikrokinezyterapia nie jest jeszcze bowiem metodą zamkniętą.

► drogi głowy.

Pozytywne efekty korekty gruczołów wydzielania wewnętrznego, czyli narządów przypisanych do tego

rejonu ciała zainspirowała w dalszym czasie do szukania metody regulacji pracy całego systemu gruczołów

wydzielania wewnętrznego.

► drogi tułowia.

Wykonywana najczęściej. Jej konsekwencją, poza rozluźnieniem mięśni jest większy zakres ruchu

stawów kończyny dolnej i górnej.

► drogi zwieraczy.

Centrum Mikrokinezyterapii dysponuje materiałem badawczym o wyleczeniu za pomocą

Mikrokinezyterapii wielu problemów powypadkowych, związanych ze zwieraczami: nietrzymanie moczu,

kału, impotencja seksualna.

► drogi rejonu ogona.

Korekta polega na odnalezieniu na stawach mostkowo – żebrowych lub na strefach rzutowania skórnego,

znajdujących się na ręce i na nodze, twardych i bolesnych punktów. Następnie przystępuje się do leczenia

mięśni, podobnie jak w wypadku innych mezoblast.

Wykazano praktycznie, na małej grupie pacjentów, zmniejszenie powiększonych patologicznie wygięć

kręgosłupa (skoliozy, lordozy i kifozy) po korekcie na poziomie terapii P5 i P6, czyli po korekcie na

poziomie pracy z gruczołami wydzielania wewnętrznego.

Jak twierdzą autorzy terapii, obowiązująca we Francji ustawa Huriet’a, dotycząca eksperymentów

terapeutycznych, uniemożliwia prowadzenie wiarygodnych dla nauki badań w gabinetach prywatnych,

zebrany materiał nie jest więc w tym rozumieniu wiarygodny.

1.2.3. Patologie

Określone są w stosunku do mięśni pochodzących z mezoblasty przyosiowej, mezoblasty bocznej

i mezoblasty pośredniej trzy formy patologii:

- patologia lokalna, związana ze sztywnością danego mięśnia a poprzez to usztywnienie związanych z nim

26 2

6

części kostnych lub obsługiwanego przez mięsień stawu.

- patologię na kręgosłupie, na wysokości odpowiadającej metamerowi, powodującą usztywnienie kręgów.

- patologię na narządzie, a konkretnie na mięśniówce gładkiej odpowiedniego dla danej drogi narządu.

Rozdział 3. Badania.

1. Badania zorganizowane przez Centrum Mikrokinezyterapii we Francji.

1.1. Ocena skuteczności Mikrokinezyterapii w bólach odcinka lędźwiowego.

Badania były wykonywane między 1999 a 2001 przez 35 fizjoterapeutów w gabinetach prywatnych na

300 pacjentach, nie wykonano badań na grupie ślepej, ponieważ pacjentami były osoby płacące za zabiegi.

To oszacowanie jest należne do stopnia B.. Było ono wykonywane dwustopniowo:

1.2. Ankieta. [Aneks nr 9]

Była ona rozprowadzana w gabinetach prywatnych fizjoterapeutów, posługujących się w swej pracy

Mikrokinezyterapią, dla uwydatnienia tego, co nazywa się lombalgią wspólną

Lumbagia ostra leczy się spontanicznie podczas 3 tygodni, lombalgią chroniczna jest najczęściej odsyłana

do placówek leczenia specjalistycznego.

Ta ankieta pokazuje, że lombalgia ogólna jest najczęściej pochodzenia spazmatycznego, związana

27 2

7

z nadmiernymi napięciami niektórych grup mięśniowych, a nie pochodzenia stawowego; uszkodzenia

dysków nie są przyczyna a konsekwencją.

Przykurcze mięśniowe są wykazane przez wyniki ankiety: w 52% przypadków ból rozprzestrzenił się,

pacjenci skarżyli się na bóle w różnych częściach kręgosłupa, w 45% przypadków wysiłek prowokujący ból

nie był istotny, w 40% przyczyną był stres, a w wypadku 29% ból prowokowany był przez zły ruch ciała,

będący wynikiem przyzwyczajenia, natomiast 20% pacjentów nie potrafiło określić przyczyny bólu.

Ból stały występował u 35% badanych. Ból silniejszy na ranem w 35%, a silniejszy wieczorem w 29%.

Łagodniejący podczas ruchu a nasilający się podczas odpoczynku lub przyjęciu pozycji nieruchomej.

Wreszcie 60% badanych przyznawało się do uczucia niepokoju.

Być może, przykurcze mięśniowe, związane są ze stanem gruczołów przytarczycy, odpowiedzialnych

są za regulację poziomu wapnia w organizmie, potrzebnego do prawidłowej pracy mięśni.

Ta korelacja jest wykazana poprzez palpację, która pokazuje, że w 82%, porażenie gruczołów przytarczycy

było przyczyną bólów strefy lędźwiowej.

1.3. Oszacowanie wyników.

Metodologia:

Oszacowanie dokonane przez chorego w DO (dzień zabiegu), D+2 (dwa dni po zabiegu) i D+6 (6 dni po

zabiegu), wypełniającego 24 pozycje kwestionariusza EIFEL (Echelle d'Incapacité Fonctionnelle pour

l'Evaluation des Lombalgies - Skala Niezdolności Funkcjonalnej dla Oceny Lumbalgii). [Aneks nr 9]

Wyniki:

Oceniana grupa jest zgodna z danymi statystycznymi zebranymi na lombalgii:

► mężczyźni 42%, kobiety 58%, średni wiek 44,8 lat –odchylenie (8 do 90 lat)

► dokumentacja kompletna, możliwa do wykorzystania 79%, dokumentacja niepełna lub bez odpowiedzi

21%.

► niewydolność funkcjonalną oceniono na poziomie 11,2 w skali: od 0 (brak niezdolności) do 24

(całkowita niewydolność). Wszystkie typy lombalgii zostały oszacowane na poziomie 9 (odchylenie od 1

do 23).

► zmiana poziomu niewydolności z 11,2 w D0 na 6,7 w D+2 (p<0,00001).

► we wszystkich wskaźnikach odnotowano poprawę z p<0,01 z wyjątkiem dla pozycji 2, gdzie

odpowiedzi nie były wystarczające.

► wszystkie kategorie lombalgii wykazały progresję: gdy objawy lombalgii były słabe – 36%, gdy były

średnie – 43% i gdy były silne 21%.

► w D+6 - 88% pacjentów mówiło o poprawie, gdzie 44% z tej grupy twierdziło o poprawie na poziomie

28 2

8

75 do 100%, 3% pacjentów nie określiło żadnej zmiany a 9% mówiło o nieznacznym pogorszeniu

objawów ( z tej grupy, około 30% pacjentów było zakwalifikowanych do lombalgii lekkiej)

1.4. Podsumowanie:

Grupa 237 osób, z 300 osób poddanych terapii, wypełniała podany wyżej kwestionariusz 3 razy: przed

zabiegiem, 2 dni po zabiegu i 6 dni po zabiegu mikrokinezyterapii. Jeden zabieg pozwolił na poprawę

samopoczucia całej grupy, zmniejszył poziom odczuwanego bólu jak i poprawił ruchomości. Poprawa

zaczynała się przeważnie już drugiego dnia po zabiegu, objawy bólu ustępowały całkowicie lub w sposób

bardzo istotny do 6 dnia. Pacjenci doznali globalnej poprawy, nie można również zapomnieć o korelacji

istniejącej pomiędzy różnymi wskaźnikami (IGL) i poprawie na wszystkich stopniach niewydolności.

Inne, różnego rodzaju opracowania badawcze Mikrokinezyterapii są dostępne na stronie internetowej

Metody [11].

2. Badania przeprowadzone przez Władysława Batkiewicza, autora pracy licencjackiej.

2.1. Cel badań.

Chodziło o wykazanie skuteczności Mikrokinezyterapii w ustępowaniu bólów powypadkowych.

2.2. Metodologia.

Badania zostały przeprowadzone na próbie 38 pacjentów, w większości przypadków w prywatnym

gabinecie fizjoterapeutycznym. Zdecydowana większość pacjentów była w trakcie leczenia i przechodziła

różnego rodzaju zabiegi kinezyterapeutyczne i fizykoterapeutyczne. Każdy z pacjentów wyraził zgodę na te

badania, każdy z nich podał dane osobowe: imię i nazwisko, wiek oraz adres zamieszkania.

Badania te są pierwszym krokiem ze strony Władysława Batkiewicza do zorganizowania i

przeprowadzenia profesjonalnych z naukowego punktu widzenia badań, potwierdzających wysoką

skuteczność Mikrokinezyterapii.

2.3. Ankieta. [Aneks nr 10]

Zostały zadane 4 pytania

1. W jakim stopniu w skali od 10 do 1 ustąpił ból, zakładając poziom bólu przed terapią na poziomie 10.

2. Czy poprawa była trwała a jeżeli nie to, kiedy i do jakiego poziomu w skali 10 punktowej ból powrócił?

3. Ocena stanu pacjenta po zabiegu.

4. Ocena przez pacjenta zabiegu z punktu widzenia komfortu terapii.

29 2

9

2.1.4. Oszacowanie wyników.

Wśród badanych było 21 kobiet co stanowiło 55,2% grupy za średnią wieku 46 lat, 17 mężczyzn, co

stanowiło 44,7% grupy ze średnią wieku 42 lata

Urazy kończyn górnych stanowiły 31,5% - 12 przypadków

Urazy kończyn dolnych stanowiły 18,4% - 7 osób

Urazy tułowia, żebra stanowiły 13,1% - 5 osób.

Urazy kręgosłupa:

- szyjnego 7,9% - 3 osoby

- piersiowego 5,2% - 2 osoby

- lędźwiowego 13,1% -5 osób

Urazy i choroby inne 7,9% -4 osoby

Współczynnik bólu po pierwszym zabiegu 3,5, zmniejszenie poziomu bólu o 6,5 jednostki co stanowi 65%

Współczynnik bólu po drugim zabiegu 2,27, zmniejszenie poziomu bólu o 7,73 jednostki co stanowi 77,3%

Współczynnik rozluźnienia 100% pacjentów

2.1.5. Wnioski.

Charakterystyczną cechą zdecydowanej większości terapii był duży współczynnik trwałego ustępowania

bólu po wykonanych zabiegach. Mikrokinezyterapia w ocenie pacjentów jest metodą łagodną, przyjemną i

bezbolesną, bardzo często przynoszącą szybką ulgę w cierpieniach. Nie znaczy to, że jest w stanie zastąpić

klasyczną fizjoterapię. Stanowi dobre jej uzupełnienie, dając specjalistom kolejne, ciekawe narzędzie pracy

do ręki.

W bardzo wielu przypadkach przynosi ulgę, ale dzięki temu, jak wskazuje praktyka, dodaje pacjentom

odwagi do dalszych potrzebnych ćwiczeń pod okiem specjalistów.

Na poziomie pracy na poziomie mięśniowym, Mikrokinezyterapia jest bardzo skuteczna w sytuacjach

urazów powypadkowych, gdzie przynosi dość często wręcz spektakularne efekty natychmiastowego lub

maksymalnie do 48 godzin zniknięcia odczuwania bólu, rozluźnienie danej strefy ciała i doznawane

odczucie ulgi.. W wypadku korekcji na mięśniach pochodzących z mezoblasty bocznej i przyśrodkowej,

dodatkowo dochodzi odczucie rozluźnienia kręgosłupa na wysokości odpowiedniego metameru i

rozluźnienia w odpowiadającym danej drodze narządzie wewnętrznym.

Należy wziąć pod uwagę, że badania zostały przeprowadzone bez znajomości całej metody ze strony

autora, w pracy z pacjentami zabrakło umiejętności korekcji urazów na poziomie gruczołów wydzielania

wewnętrznego. Ale i tak pomimo tego mankamentu wyniki są interesujące.

Rozdział 3.

30 3

0

3.1. Dyskusja.

3.1.1. Założenia Mikrokinezyterapii.

Mikrokinezyterapia, jak podkreślają jej twórcy, jest terapią powstałą na bazie praktyki. Jest ona

konsekwencją wieloletniej pracy, powtarzania wiele tysięcy razy gestów micropalpacyjnych,

wykonywanych poprzez ściśnięcie danego mięśnia i palpacyjne poszukiwanie po całym ciele wszelkich

możliwych, związanych z blokiem danego mięśnia patologii: na innych mięśniach, na narządach

wewnętrznych i stawach. Jest próbą obserwacji dróg, po jakich w ciele rozchodzą się informacje o

przebytym cierpieniu zarówno fizycznym jak i psychicznym, oraz wszelkich związanych z tym

konsekwencjach. Traktuje ciało holistycznie, nie ograniczając się do jakiegoś wybranego problemu.

Rozwinięte na dalszych stopniach metody pojęcie rytmu życiowego tkanek, doprowadziło Benniniego i

Grosjeana do poszukiwań zaburzeń tego rytmu na poziomie gruczołów wydzielania wewnętrznego i

narządach wewnętrznych.

Te obserwacje skierowały ich uwagę na płynne tkanki ciała: krew i limfę. Wykazują one takie same

cechy jak tkanki stałe: mięśniowe, nerwowe i śluzowe. Praktycznie, na bazie wielokrotnych palpacji

wykazano możliwość zdobywania na tych tkankach informacji o zaburzeniach organizmu. Ten sposób

myślenia terapeutycznego na dzień dzisiejszy nie wywołał większego zainteresowania ze strony środowisk

naukowych. Ze względu na swą niekonwencjonalność wywołuje raczej krytykę i odrzucenie.

Jednak historia nauki podaje wiele przykładów, kiedy nowe, niekonwencjonalne w założeniu spojrzenie

na rozwiązanie danego problemu, spotykało się początkowo z niedowierzaniem i odrzuceniem. Rozwój

nauki, pozwalał po jakimś czasie do faktów występujących w praktyce, dopracować zasady teoretyczne.

Stanowi to potwierdzenie ogólnie panującego przekonania, że w Przyrodzie nic nie dzieje się przypadkiem,

wszystko jest wytłumaczalne. Kwestią są tylko metody i narzędzia badawcze. Przed takim rozumowaniem,

zawierającym się w logice zdania greckiego filozofa Sokratesa: Oida ouden eidos –Wiem że nic nie wiem,

Mikrokinezyterapia otwiera ciekawe horyzonty badawcze.

3.1.2. Przewaga terapii mięśniowej od terapii na stawach.

Benini i Grosjean wielokrotnie podkreślali i podkreślają wyższość pracy nad mięśniami od pracy nad

stawami. W ich rozumowaniu problemy stawowe są konsekwencją urazów mięśniowych. Korekcja

urażonych mięśni powinna w opinii Francuzów przyczynić się do automatycznej oprawy kondycji stawu.

To twierdzenie w mniemaniu autora pracy licencjackiej jest dyskusyjne. Korzystał o bowiem

wielokrotnie z pomocy osteopatii (silna skolioza kręgosłupa i związane z tym problemy). Na bazie własnej

praktyki i doświadczeń, poleca on, przed zabiegiem na stawie rozluźnić mięśnie techniką

Mikrokinezyterapii, następnie wykonać manipulację a po niej wykonać jeszcze jedną korekcję mięśni

31 3

1

techniką Mikrokinezyterapii. Manipulacja, pomimo że przynosi pacjentowi ulgę, z punktu widzenia

Mikrokinezyterapii jest dla mięśnia jest traumatyzmem, który należy wyleczyć.

3.1.3. Rozważania na temat rytmu życiowego.

Autor niniejszej pracy, próbował znaleźć odpowiedź na pytanie: dlaczego w wielu wypadkach, mięsień

po korekcji reagował rozluźnieniem dopiero po jakimś czasie?

Na podstawie własnych obserwacji i przemyśleń pozwolił on sobie na przedstawienie własnej, nie popartej

żadnymi dowodami naukowymi, roboczej hipotezy. Hipoteza powstała na bazie obserwacji i logicznego

łączenia ze sobą kilku faktów.

Przez urażony i skurczony mięsień, nie przepływa jego naturalny rytm życiowy o częstotliwości

sinusoidy 6 sekund. Korekta powoduje rozluźnienie włókienek mięśniowych i przywrócenie im w wielu

wypadkach w natychmiastowy sposób naturalnego rytmu życiowego, jakim charakteryzuje się zdrowa

tkanka mięśniowa.

Bywają jednak sytuacje, kiedy mięsień po odzyskaniu naturalnej elastyczności, nie daje pacjentowi

odczucia całkowitego wyleczenia, które wszyscy pacjenci określają to jednym słowem – odczucie ulgi.

Przychodzi to spontanicznie po jakimś czasie, od kilkunastu do kilkudziesięciu godzin. To tak, jakby

mięsień potrzebował trochę czasu, na całkowite zakończenie procesu powrotu do stanu normalnego.

Twórcy Mikrokinezyterapii nazywają to auto - leczeniem organizmu. To siły witalne organizmu, po

usunięciu przeszkody są najważniejszym czynnikiem terapii. Rola terapeuty w ich mniemaniu w tej technice

polega jedynie na wskazaniu organizmowi miejsc które należy wyleczyć do końca.

Naukowo, na dzień dzisiejszy nikomu nie udało się zmierzyć rytmów życiowych. To, co jest

wyczuwalne rękoma, nie daje się zmierzyć na dzień dzisiejszy żadnym urządzeniem. W ocenie autora pracy

związane jest to ze zdolnością do wysoce selektywnego odbierania przez receptory człowieka, precyzyjnie

wybranej formy rytmu życiowego. Aby to wyjaśnić można posłużyć się sytuacją, kiedy 6 przyjaciół pije

wspólnie kawę w ogródku letnim kawiarni. Dwoje z nich skupionych jest na rozmowie ze sobą,

koncentracja na argumentach strony przeciwnej powoduje, że nie docierają do nich inne dźwięki. Trzecia z

tej grupy jest melomanem i słucha melodię płynącą z radia, jednocześnie z przyjemnością opalając się w

promieniach słońca, czwarta osoba jest głodna i skupia uwagę na zapachach i dźwiękach docierających z

kuchni. Piąty z nich wpatruje się w śliczną kobietę, siedzącą kilka stolików dalej, pod wpływem siły wzroku

kobieta odwraca się, niewerbalnie przekazuje mu informację, że nie jest nim zainteresowana, mężczyzna

zawstydzony opuszcza oczy. Szósty z przyjaciół jest zapalony automobistą, wychwytuje dźwięk motoru

sportowego samochodu, przejeżdżającego obok. Do każdego z nich docierają informacje, na których tylko

on skupia swoją uwagę. A przecież otacza ich nieprawdopodobnie więcej informacji płynących z całego

miasta. Dźwięk słowa, siła argumentacji, zapach, światło słoneczne, siła wzroku i silna emocja o podłożu

seksualnym, wszystko to jest formą wibracji. Wibracja jest rytmem. Informacje dopływające z miasta są

potężną dawką rytmów, wibracji, których ludzie normalnie nie zdają sobie sprawy.

Zakładając, że organizm składa się z około 100 bilionów komórek, połączonych w tkanki można łatwo

32 3

2

wyobrazić sobie ilość rytmów w ciele człowieka. Być może kiedyś powstanie maszyna będąca w stanie

zbadać i określić te informacje. A może kierunek poszukiwań naukowych pójdzie w stronę rozwijania

naturalnej wrażliwości człowieka.

3.1.4. Podstawa skuteczności zabiegu Mikrokinezyterapii.

Mikrokinezyterapia, na początku była otwartą dla wszystkich, kursy były popularne w środowisku

naturoterapeutów i masażystów. Po jakimś czasie zauważono jednak, że w wielu wypadkach, łatwa i prosta

korekcja na poziomie aparatu mięśniowego nie przynosiła pozytywnych rezultatów. W wyniku

przeprowadzonych wielu wyjaśniających rozmów, twórcy terapii doszli do wniosku, że ludzie ci nie znali

mięśni. Nie potrafili ich nazwać i precyzyjnie określić miejsca przyczepów. Pracowali na ślepo, na

podstawie otrzymanych na kursie schematów pracy. Podobnie było w sytuacji autora pracy licencjackiej.

Przystąpił on do nauki Mikrokinezyterapii bez potrzebnej w tym wypadku wiedzy. Chęć jej zrozumienia

i możliwość oficjalnego praktykowania było motywacją do rozpoczęcia studiów na Wydziale Fizjoterapii

w BWSU w Żywcu. Pomimo 2 krotnego powtórzenia kursów z zakresu mięśni ( raz w Polsce, drugi raz

we Francji) wiele z korekt nie przynosiło oczekiwanych rezultatów.

Ewidentny przełom w skuteczności terapii u autora pracy, nastąpił po przetłumaczeniu na język polski

pierwszego tomu Mikrokinezyterapii, kiedy do wiedzy fizjoterapeutycznej, zdobytej podczas studiów

dołączyło pełne zrozumienie jej logiki i uporządkowania.

► Podstawą skutecznej terapii jest zrozumienie tego co się robi, na bazie znajomości ciała i znajomości

teorii terapii.

► Druga obserwacja autora dotyczyła małej skuteczności korekty, kiedy nie był w pełni skoncentrowany

na pracy z klientem. Bardzo często, brak koncentracji był konsekwencją nieświadomego lęku,

wynikającego z braku potrzebnej wiedzy. Więc zdolność koncentracji, będąca w dużym stopniu

konsekwencją pewności siebie, jest drugim elementem potrzebnym do skutecznej pracy.

► Trzecim elementem w ocenie autora jest szeroko pojmowany humanitaryzm, traktowanie korekty

w sposób mechaniczny daje mniej ciekawe efekty. Ojciec polskiej szkoły fizjoterapii prof. Dega, bardzo

duże znaczenie przykładał do humanitarnego podejścia do pacjenta, do empatii.

Te trzy elementy łączą się w jedną logiczną i zrozumiałą dla autora całość. Podstawą pracy jakąkolwiek

metodą jest wiedza, dobra znajomość metody i pełne skupienie się na pacjencie. Elementem odczuwalnym

przez pacjentów jest ciepłe, pełne szacunku, oczywiście przy zachowaniu zdrowo rozsądkowych granic,

podejście terapeuty do ich bólu i cierpienia. Zdecydowana większość pacjentów natychmiast to wyczuwa,

skutkuje to większym zaufaniem do terapii i terapeuty. W ocenie wielu doświadczonych terapeutów,

podnosi to prawdopodobieństwo wystąpienia czynnika placebo.

Zdecydowana większość ludzi przyznaje się do odczuwania na sobie, odebranych w niewerbalny sposób,

emocji innych ludzi. Silny strach drugiego człowieka, agresja kibiców idących dużą grupą na mecz,

33 3

3

atmosfera modlitwy i wyciszenia się większej grupy osób, są wyraźnie odczuwalne na ciele obserwującej

dane zjawisko osoby. Tymi sprawami zajmuje się Psychologia.

Silny, utrzymujący się przez dłuższy okres czasu strach, skutkuje nerwicą, czyli odczuciem

wewnętrznego rozdygotania a więc zaburzeniem naturalnych rytmów życiowych całego ciała. Jest

powszechnie wiadome, że nerwice mogą prowadzić do rozwoju wielu chorób, tymi sprawami zajmuje

się Psychosomatyka.

Kontakt z ciepłą i spokojną osobą, z niekwestionowany autorytetem moralnym, daje odczucie

wewnętrznego uspokojenia. Podobnie jest w sytuacji miłości, zarówno rodzicielskiej, jak i partnerskiej,

potrafi ona uspokoić rozedrgane nerwy.

Na bazie logiki można powiedzieć, że silne emocje, zarówno negatywne jak i pozytywne powodują

zmianę odczuwania wewnętrznego rytmu życiowego. Kontynuując tą myśl, można dojść do wniosku,

że nie tylko tkanki i organy organizmu posiadają swój charakterystyczny rytm życiowy, każda forma emocji

ma go również.

Życie człowieka jest pulsacją, rytmem. Najprościej jest to stwierdzić na rytmie pracy serca. Wszystkie

organy mają swój rytm, wszystkie tkanki mają swój rytm. Zaburzenie rytmu skutkuje zaburzeniem pracy

danego organu, zaburzeniem rytmu zjawisk biochemicznych, fizjologicznych które w konsekwencji

prowadzą to do mniej lub bardziej rozwiniętej dysfunkcji narządu lub całego organizmu.

Biorąc pod uwagę możliwość tworzenia przez silne emocje, zmiany rytmów życiowych, można dojść

do wniosku, że bardzo ważnym elementem zdrowia człowieka jest zdolność relaksacji, wyciszenia

i odpoczynku. Kilkuminutowa drzemka po ciężkim dniu pracy daje wyciszenie, odpoczynek a więc

doprowadzenie do fizjologicznego wyrównania poziomu wewnętrznych rytmów, rozregulowanych przez

dużą aktywność życiową lub silne emocje.

Łącząc powyższe rozważania, autor dochodzi do wniosku, że terapeuta poprzez koncentrację wynikającą

z posiadanej wiedzy, z pewności do siebie i do tego, co robi, wytwarza poprzez umysł rytm, który

ma dodatkowy wpływ na regulację rytmów życiowych tkanki mięśniowej pacjenta nad którym pracuje.

Niezależnie od tego, mięśnie całego ciała terapeuty, wytwarzają w naturalny i fizjologiczny sposób swój

rytm życiowy, który przejmowany jest naturalnie przez ciało pacjenta i który dodatkowo przyczynia się do

inicjacji korekty, procesu samo uzdrawiania organizmu. Życie przynosi niezliczona ilość informacji o

leczniczym działaniu dotyku drugiej osoby.

Ta hipoteza nie jest zbudowana na zasadzie logiki naukowej. Twórcy Microkinezyterapii nie akceptują

w pełni tego sposobu rozumowania.

34 34

Literatura

1. Anatomia Człowieka. Witold Sylwanowicz. PZWL Warszawa 1983.

2. Biologia rozwoju człowieka – Podstawowe wiadomości dla studentów AWF. Antoni Kuśka.

Akademia Wychowania Fizycznego w Katowicach 2002.

3. Embryologie. A.Dollander. Flamarion – Paris 1970.

4. Evaluation d’un traitement de Microkinesitherapie sur 300 lombalgiques. Daniel Grosjean i Didier

Poquin. Editions Maisonnville 2000.

5. Fizjologia człowieka w zarysie. Władysław Traczyk.

Wydawnictwo Lekarskie PZWL. Warszawa 2005.

6. Ilustrowana anatomia człowieka. Praca zbiorowa. Wydawnictwo Lekarskie PZWL 2003.

7. La Micropalpation – base de la Microkinesitherapie. Daniel Grosjean i Patrice Benini.

Centre de Formation de la Microkinesitherapie 1999.

8. Lexicon Medicum. Pod redakcją Bolesława Złotnickiego.

Państwowy Zakład Wydawnictw Medycznych. Warszawa 1971.

9. Pacifie Corps et Memoires ou la Microkinesitherapie tout simplemont.

Daniel Grosjean i Patrice Benini.Centre de Formation de la Microkinesitherapie 1992.

10. Skrypty Microkinezyterapii poziomu A,B,C. Wydawnictwo: Centre de Formation de la

Microkinesitherapie.

11. Strona internetowa Centrum Microkinezyterapii: http: www.microkinesitherapie.com

12. The Cranian bowl.W.G. Sutherland. Free Press Compagny – Minesota 1939

13. Therapie crano-sacree. J.E. Uplangera. tom 1 i 2, CIPO Paryż-1983

14. Traite Pratique de Microkinesitherapie - Les ensembles musculaires. Tom I

Daniel Grosjean i Patrice Benini.Centre de Formation de la Microkinesitherapie1984.

15. Traite Pratique de Microkonesitherapie - Le System Nerveux, les Muqeuses. Tom II

Daniel Grosjean i Patrice Benini.Centre de Formation de la Microkinesitherapie 1987.

16. Traite Pratique de Microkonesitherapie– Les Cicatrices Pathogenes. Tom III

Daniel Grosjean. Centre de Formation de la Microkinesitherapie 1998.

17. Traite Pratique de Microkonesitherapie. Le Materiel Extra – Embryonnaire, le Terrain. Tom IV

Daniel Grosjean. Editions Maisonnville 2007.

35 35

Aneks

Załącznik nr 1. Mięśnie mezoblasty przyosiowej. [14]

Załącznik nr 2. Mięśnie śród – gardłowe mezoblasty przyosiowej. [14]

Załącznik nr 3. Mięśnie czaszki mezoblasty przyosiowej. [14]

Załącznik nr 4. Tabela kości czaszki. [13]

Załącznik nr 5. Podział dróg głowy mezoblasty bocznej. [14]

Załącznik nr 6. Podział dróg tułowia mezoblasty bocznej [14]

Załącznik nr 7. Podział dróg miednicy mezoblasty bocznej [14]

Załącznik nr 8. Podział dróg ogona mezoblasty bocznej [14]

Załącznik nr 9. Formularz EIFEL. [4]

Załącznik nr 10. Formularz badań autora pracy licencjackiej.

Załącznik nr 11. Schemat roboczy mięśni osiowych, pochodzących z mezoblasty przyosiowej [9]

Załącznik nr 12. Schemat roboczy drogi I, należącej do mezoblasty bocznej. [9]

Załącznik nr 13. Mapa mięśniowa opracowana przez autorów Microkinezyterapii. [9]

36

Załącznik nr 1

Mięśnie Mezoblasty Przyosiowej

Pięt

ro

Mięśnie Osiowe

Mięśnie przyosiowe

Mięśnie Podłużne

CR 1 Dźwigacz powieki górnej,

Prosty przyśrodkowy oka, Prosty górny

oka,

Prosty dolny oka,

Skośny dolny oka

Naprężacz błony bębenkowej Potyliczno czołowy,

Skórny oka, Skórny nosa i ucha, Skórny ust, Skórny szyi *

CR 2 Skośny górny oka Strzemiączkowy Powieki dolnej

CR 3 Prosty boczny oka Śród-gardłowe * Mostkowo-obojczykowo-sutkowy

C 1 Prosty tylny głowy mniejszy,

Skośny górny głowy, Prosty boczny

głowy, Prosty tylny głowy większy,

Skośny dolny głowy

Bródkowo językowy

Mięśnie

poprzeczno - porzeczne

kolczysto – kolczyste

C 2

Mięśnie

międzykolczyste

Gnykowo językowy

C 3 Przepona - część przednia

C 4 Przepona - część boczna

C 5 Przepona - część tylna

C 6 Dźwigacz odbytu

C 7 Guziczny

Th 1

Mięśnie międzyżebrowe

zewnętrzne

Th 2

Th 3

Th 4

Th 5

Th 6

37

Th 7

Mięśnie

międzypoprzeczne

i

wewnętrzne

kolczysto - poprzeczne

Th 8

Th 9

Th 10 Skośny wewnętrzny brzucha

Czworoboczny lędźwi Th 11

Th 12 Lędźwiowy większy

Lędźwiowy mniejszy

L 1

L 2

L 3 Biodrowy

L 4 Pośladkowy wielki

L 5

S 1

S 2

Półbłoniasty

pk przyśrodkowo

Gruszkowaty

Pośladkowy mniejszy

Pośladkowy średni

S 3

S 4

Półbłoniasty

pk środkowo

Czworoboczny uda

Zasłonowy zewnętrzny

Bliźniaczy górny

S 5

Cx

Półbłoniasty

pk bocznie

Pośladkowy wielki

część udowo – guziczna

Zasłonowy wewnętrzny

Bliźniaczy dolny

LA 1 Obszerny pośredni

część górna

Obszerny boczny i przyśrodkowy

część górna

Dwugłowy uda - głowa długa

część górna

LA2 Obszerny pośredni

część środkowa

Obszerny boczny i przyśrodkowy

część środkowa

Dwugłowy uda - głowa długa

część dolna

LA 3

Obszerny pośredni

część dolna

Stawowy kolana

Obszerny boczny i przyśrodkowy

część dolna

Dwugłowy uda - głowa krótka

LA 4 Mięsień podeszwowy

Załącznik nr 2

* Mikrokinezyterapia wprowadziła w kilku wypadkach nazewnictwo robocze, odbiegające od ogólnie przyjętego w anatomii. Mięśniom przyosiowym na

poziomie CR3 nadano nazwę śród-gardłowe, ta grupa mięśniowa to:

- mięsień pierścieniowo tarczowy (M. CRICOTHYROIDEUS).

- mięsień nalewkowo poprzeczny (M. ARYTHENOIDEUS)

- mięsień pierścieniowo nalewkowy tylny (M. CRICOARYTHENOIDEUS POSTERIOR)

- mięsień pierścieniowo nalewkowy boczny (M. CRICOARYTHENOIDEUS LATERALIS)

38

-mięsień tarczowo nalewkowy (M. THYROARYTHENOIDEUS)

- mięsień nalewkowo nagłośniowy (M. ARYEPIGLOTTICUS).

Druga grupa, to mięśnie podłużne przyporządkowane do kręgów czaszkowych CR1 i CR2. Nazewnictwo mięśnie skórne twarzy a więc mięśnie skórne oka, skórne

nosa, skórne ust i skórne ucha jest nazewnictwem roboczym, ułatwiającym pracę. Pod tymi nazwami roboczymi kryją się oczywiście konkretne mięśnie.

I tak:

a) skórne oka:

* część oczodołową mięśnia okrężnego oka (ORBICULARIS OCULI).

* mięsień marszczący brwi (M. CORRUGATOR SUPERCILII).

* mięsień podłużny (M. PROCERUS).

* mięsień obniżacz brwi (M. DEPRESSOR SUPERSILII).

b) skórne nosa i ucha:

* mięśnie skórne nosa składają się z:

● mięsień zwężacz nozdrzy (M. COMPRESSOR NARIS).

● mięsień rozwieracz nozdrzy (M. DILATATOR NARIS).

● mięsień obniżacz przegrody (M. DEPRESSOR SEPTI).

* mięśnie skórne ucha:

● mięsień uszny przedni (M. AURICULARIS ANTERIOR)

● mięsień uszny górny (M. AURICULARIS SUPERIOR)

● mięsień uszny tylny (M. AURICULARIS INFERIOR)

c) skórne ust:

* mięsień dźwigacz wargi górnej i skrzydła nosa (M. LEVATOR LABII SUPERIORIS ALAEQUE NASI).

* mięsień dźwigacz wargi górnej (M. LEVATOR LABII SUPERIORIS).

* mięsień dźwigacz kąta ust (M. LEVATOR ANGULI ORIS).

* mięsień jarzmowy mały (M. ZYGOMATICUS MINOR).

* mięsień jarzmowy wielki (M. ZYGOMATICUS MAJOR).

* mięsień śmiechowy (M.RISORIUS)

* mięsień policzkowy (M. BUCCINATOR).

* mięsień obniżacz kąta ust (DEPRESSOR ANGULI ORIS)

* mięsień obniżacz wargi dolnej (M. DEPRESSOR LABII INFERIORIS)

* mięsień bródkowy (M. MENTALIS).

* mięsień okrężny ust (M. ORBICULARIS ORIS).

* mięsień ściskający wargi, czyli część brzeżna lub warstwa promienista mięśnia okrężnego ust.

39

Załącznik nr 3

9 dróg głowy mezoblasty bocznej, rozdzielonych w trzech grupach po trzy drogi w każdej

Narząd Pięt

ro

Mięśnie Palec

AB1

Szyszynka

C

R

1

AB - kciuk brzeg zewnętrzny, promieniowy

Górne: Podniebienno – językowy podstawa I kości śródręcza

Dolne: Rylcowo – językowy AB 2

Podwzgórze

AB 3

Przysadka

AH 1

Migdały

C

R

2

Górne: Bródkowo – językowy AH - kciuk brzeg promieniowy, podstawa I

kości śródręcza / paliczek bliższy

Żuchwowo – gnykowy

Dolne: Rylcowo – gnykowy

Mostkowo – gnykowy

AH 2

Przytarczyca

AH3

Grasica

AP 1

Gruczoły

ślin. łzowe

C

R

3

Górne: Podniebienno – gardłowy

Tarczowo – gnykowy AP - kciuk brzeg promieniowy, paliczek bliższy/

paliczek dalszy

Dolne: Rylcowo – gardłowy

Mostkowo - tarczowy

AP 2

Tarczyca

AP 3

Przełyk

40

Załączni nr 4

Ewolucja kręgów czaszki – przyporządkowanie poszczególnych kości czaszki do kręgów

Kr

ąg

Trzon kręgu Wyrostek poprzeczny, stawowy Wyrostek

kolczysty

Żebra, mostek

C

R1

Blaszka pionowa

kości sitowej

Blaszka pozioma i część boczna

kości sitowej

Kość czołowa Kości: nosowa, łzowa, jarzmowa, łuska skroniowa

C

R2

Trzon kości

klinowej

Skrzydełka większe, mniejsze i

wyrostki skrzydełkowate kości

klinowej

Kość

ciemieniowa

Kość podniebienna, Trąbka Eustachiusza, błona bębenkowa

C

R3

Trzon kości

potyliczej

Części boczne kości potyliczej Łuska kości

potyliczej

Części skaliste kości skroniowej, wyrostek sutkowaty

Załącznik nr 5

12 dróg tułowia mezoblasty bocznej.

I

Naczynia krw i limf

Kciuk

C 1

C 2

Prosty głowy przedni Długi głowy

Długi szyi

Podobojczykowy Piersiowy większy

Dwugłowy ramienia głowa długa

Nawrotny obły Zg. prom nadgarstk.

Dłoniowy długi Zg łok nadgarstka

Przeciwstawiacz kciuka Zginacz krótki kciuka

Przywodziciel kciuka

II

Jelito grube

Wskazujący

C 3

C 4

Napinacz podn miękkiego

Dźwigacz podn miękkiego

Czworoboczny

Naramienny

Ramienno promieniowy

Odw. przedramienia

Prost prom dł nad

Prost prom kr nad

Odwodziciel

krótki kciuka

III

Serce

Środkowy

C 5

C 6

Poprzeczny języka

Pochyłe: przedni, boczny, tylny

Dwugłowy ramienia

głowa krótka

Zginacz gł palców

Zginacz dł kciuka

Nawrotny czworobo

Glisowate ręki

41

IV

Oskrzela

Serdeczny

C 7

Th 1

Żwacz

Dźwigacz łopatki

Nadgrzebieniowy

Trójgłowy ramienia

głowa boczna

Odw dł kciuka

Prost kr kciuka Prost dł kciuka

Prost wskaziciela

Międzykostne:

dłoniowe i

grzbietowe

V

Płuca

Mały-brzeg

zewnętrzny

promieniowy

Th 2

Th 3

Piersiowy mniejszy

Kruczo ramienny

Ramienny

Zginacz powierzchniowy

palców

Zgin kr palca małego

Przeciwstawiacz palca małego

VI

Jelito cienkie

Mały-brzeg

wewnętrzny

łokciowy

Th 4

Th 5

Dwubrzuścowy

Łopatkowo gnykowy

Równoległoboczny

Podgrzebieniowy

Obły mniejszy

Trójgłowy ramienia:

głowa długa i

przyśrodkowa

Łokciowy,

Prost łok nadgarst

Prost pal małego

Prostownik palców

Odwodziciel

Palca małego

VII

Śledziona

Paluch brzeg

wewnętrzny

Th 6

Th 7

Podłopatkowy

Zębaty przedni

Skośny zewnętrzny brzucha

Krawiecki

Piszczelowy tylny

Przywodziciel palucha

Zginacz krótki palucha

VIII

Wątroba

Paluch brzeg

zewnętrzny

Th 8

Th 9

Poprzeczny brzucha

Grzebieniowy Przywodziciele

uda:

dł, krótki, większy

Więzadła krzyżowe kolana

Piszczelowy przedni

Odywodziciel palucha: głowa podłużna

głowa skośna

IX

Żołądek

2 Palec stopy

Th 10

Th 11

Zwieracz gardła Dźwigacze krótkie żeber

Prosty brzucha: część dolna

Prosty uda

Trójgłowy łydki:

Brzuchaty i Płaszczkowaty

Zginacz krótki palców

X

Dwunastnica

3 palec stopy

Th 12

L 1

Podżebrowe Poprzeczny

klatki piersiowej

Prosty brzucha: część górna

Piramidowy

Smukły

Zgin długi palców Zginacz

długi palucha

Czworoboczny podeszw Glisowate stopy

XI

Wor. żółć.

4 Palec stopy

L 2

L 3

Skrzydełkowy: bocz i przyś Półkolcowy głowy

Najdłuższy głowy

Obły większy Najszerszy grzbietu

Napinacz powięzi szerokiej

Prost długi palców Prost długi palucha

Strzałkowy trzeci

Prost krótki palucha Prost krótki palców

Międzykostne: podeszwowe i grzbietowe

XII

Trzustka

5 Palec stopy

L 4

L 5

Skroniowy

Płatowy głowy Płatowy szyi

Zębaty tyl górny

Zębaty tyl dolny

Półścięgnisty

Podkolanowy

Strzałkowy długi

Strzałkowy krótki

Odw palca małego

Zgin palca małego Przeciwstawiacz palca małego

42

Załącznik nr 6

3 drogi w rejonie miednicy mezoblasty bocznej, nazwane drogami zwieraczy.

Zwieracz

moczowy

S 1

S 2

5 palec stopy - brzeg boczny, paliczek środkowy

/ paliczek dalszy

Zwieracz cewki moczowej

Zwieracz

płciowy

S 3

S 4

5 palec stopy – brzeg boczny, paliczek bliższy

Opuszkowo gąbczasty / paliczek środkowy

Kulszowo jamisty

Zwieracz

odbytu

S 5

Cx

5 palec stopy – brzeg boczny, kość śródstopia

Zwieracz zewnętrzny odbytu / paliczek bliższy

Załącznik nr 7.

6 dróg w rejonie ogonowym mezoblasty bocznej, nazwane drogami aparatu moczowo płciowego.

BA1

Gruczoł mleczny

5.palec stopy, brzeg

boczny, głowa kości

śródstopia

LA 1

Kość Skroniowa

Kość

Gnykowa

Mostek

Wyrostek

Mieczykowa-ty

Spojenie Łonowe

43

BA 2

Macica, Prostata

5.palec stopy, brzeg

boczny, głowa kości

śródstopia

LA 1

BA 3

Nadnercza

5.palec stopy

brzeg boczny

środek kości

śródstopia

LA 2 Kość Jarzmowa

K. Podniebienna

Część skalista Kości

Skroniowej

Obojczyk

Łopatka

Żebra

Skrzydła Kości

Biodrowej

Kość Kulszowa

BA 4

Jajniki, jądra

5.palec stopy

brzeg boczny

środek kości

śródstopia

LA 2

BA 5

Nerki

5.palec stopy

brzeg boczny

podstawa kości

śródstopia

LA 3

CR 1 – CR 2

CR 3

C 1 – C 7

Th 1 – Th 12

L 1 – L 5

Kość Krzyżowa

Kość Guziczna

BA 6

Przewód moczowy

5.palec stopy

brzeg boczny

podstawa kości

śródstopia

LA 3

44

Załącznik nr 8– Formularz EIFEL

I - Obecny stan Twoich możliwości

Tak

Nie

Brak odpowiedzi

1.1. Unikam pochylania się do przodu oraz podnoszenia 152 146 2

1.2. Ograniczona pozycja siedząca 98 196 6

1.3. Ograniczona pozycja wyprostowana 158 135 7

1.4. Ograniczenie spacerowania 87 205 8

1.5. Ograniczone kierowanie pojazdem 67 226 7

1.6. Ograniczone wyjścia, spacery 63 230 7

1.7. Zakłócony sen 153 142 5

1.8. Sprawy seksualne 90 165 45

1.9. Potrzeba pomocy przy ubieraniu 38 257 5

1.10. Ograniczenie w sporcie 144 86 70

II – Historia lumbago

Tak

Nie

Brak odpowiedzi

2.1. Czy to Twój pierwszy raz? 76 222 2

2.2. Średnia data pojawienia się

Średnia ilość ataków

około 10 lat

wcześniej

~1988

8 bolesnych ataków

-

-

-

-

2.3. Ból zawsze w tym samym miejscu 225 72 3

2.4. Ból w innych miejscach kręgosłupa 156 132 12

45

2.5. Czynniki wyzwalające chorobę:

Wysiłek

Nieostrożny ruch

Stres

Wypadek

Nic szczególnego

-

134

86

120

34

60

-

-

-

-

-

-

-

-

-

-

-

-

2.6. Kiedy największa bolesność:

Rano

Wieczorem

W nocy

Przez cały czas

-

106

84

51

106

-

-

-

-

-

-

-

-

-

-

2.7. W jakiej formie aktywności:

W bezruchu

Podczas ruchu

-

180

128

-

-

-

-

-

16

2.8. Czujesz się:

Nerwowy

Niespokojny

-

165

180

-

-

-

-

-

-

III - Fizjoterapeuta Tak Nie Brak odpowiedzi

3.1. AH 2 (przytarczyca) 261 38 1

Tabela ta została opublikowana w periodyku Polskiego Towarzystwa Medycyny Manualnej w 2007 roku.

Nie podano tłumacza..

46

Załacznik nr 9

Miejscowość i data……………………………………..

Karta Pracy

I. Dane pacjenta

Imię, Nazwisko………………………………………………………………………………………………....

Wiek………………………………………………………………………………………………………

Adres………………………………………………………………………………………………………

II. Stan pacjenta przed zabiegiem: 1. Powód wizyty: wypadek, uraz, orientacyjna data,…………………………………………………………..

………………………………………………………………………………………………………………….…………………………………………………………

……………………………………………………….………………………………………………………………………………………………..

1. Dotychczasowe formy zabiegów…………………………………………………………………………………………………..

…………………………………………………………………..................................................................

……………………………………………………………………………………………………………..

2. Ocena stanu przez pacjenta, lokalizacja bólu…………………………………………………………...

III. Ilość zabiegów: ……

IV. Ocena przez pacjenta stanu po zabiegu.

1. Poziom bólu po zabiegu w skali 10 punktowej, zakładając poziom bólu przed zabiegiem na poziomie

10,

2. Czas trwania zmniejszenia bólu po zabiegu i do jakiego poziomu w skali 10 punktowej ból powrócił.

3. Ocena stanu przez pacjenta

a. po pierwszej wizycie: 1……………2…………………………………………………………………………………………

3……………………………………………………………………………………………………………

……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

b. po drugiej wizycie: 1……………2…………………………………………………………………………………………….

3……………………………………………………………………………………………………………

47

……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

……………………………………………

V. Ocena zabiegów przez pacjenta

……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

Załącznik nr 10

p. Płeć

k/m wiek

Uraz/choroba

u/c

Data

u/ch

Data

zabiegu

Pytanie1 Pytanie 2 Pytanie 3 Ocena zabiegu

przez pacjenta

1 K

23. l

Upadek na

łokieć

20.10.

2007 14.11.

2007

3 Po 5 dniach ból zniknął

całkowicie

Dobry

2 K

48. l

Złamanie kości

śródręcza-gips

9.01.

2008 14. 02

2008

5 Poprawa trwała, kontakt

na drugi dzień

Znaczna różnica w zgięciu i prostowaniu

nadgarstka, złamany palec się wyprostował,

można go zgiąć całkowicie, silne rozluźnienie

Przyjemny,

ciekawy, b.

skuteczny

3 K

53. l

Upadek na

prawy bark

11

2007 13.02.

2008

3 Poprawa trwała, kontakt

na drugi dzień

Odwiedzenie ramienia w płaszczyźnie czołowej

przed zabiegiem 80 st, po zabiegu 180 st

Bezbolesny, bez

wysiłkowy,

przyjemny

4 K

41. l

Uraz 9 żebra 10.

2007 12.02.20

08

2-3 Po 24 h ból powrócił 5-6 Został ból stłuczonego żebra, promieniujący na

okolicę ból zniknął całkowicie

Przyjemny,

rozluźniający 13.02.

2008

1-2 Poprawa trwała, kontakt

14.02.

Zniknął ból między łopatkami, bardzo wyraźna

ulga

5 M

34. l

Ból łokcia Od 3

lat 14. 02.

2008

3 Po 15 minutach ból

powrócił na-5, Na drugi

dzień ból na -4-telefon

Poza zmniejszeniem bólu stan ten sam Komfortowy

6 M

49. l

Dyskopatia

lędźwiowa

Od 12

lat 14. 02.

2008

0 Na drugi dzień ból wrócił

na poziom 2

Skłon w przód przed zabiegiem 40 cm do ziemi,

po zabiegu dotykał podłogi

Przyjemny,

odczucie lekkości

7 M

71. l

Operacja kolana,

usuwanie narośli

14.09.

2007 12.02

2008

10 Uczucie rozluźnienia w nodze, minimalne większe

zgięcie w kolanie

13. 02.

2008

10 Wieczorem ból zaczął

ustępować-poziom 7

Uczucie rozluźnienia pogłębiło się minimalnie

14.02.

2008

7 Kolano jest lżejsze, trochę bardziej sprawne,

uczucie rozluźnienia w biodrze

8 M

45. l

Nie

zdiagnozowany

ból w prawym

ramieniu

Od 5

lat 13. 02.

2008

9-8 2 godz po zabiegu ból

na poziomie 6-7

Ramię rozluźnione Przyjemny

48

14. 02

2008

6 Telefon 15. 02. Ból na

poziomie 5

Ręka sprawniejsza po zabiegach Przyjemny

9 K

72. l

Upadek na lewy

bark, pęknięcie

kości ramiennej

14.11

2007 13. 02.

2008

10 Po 2 godz. ból zniknął

całkowicie

Porusza ręką sprawniej Bardzo dobrze

14. 02

2008

0 W płaszczyźnie czołowej podnosi rękę o 15 stopni

w górę wyżej

Bardzo dobrze

10 M

23. l

Powtarzające się

zwichnięcia

stawu

barkowego, brak

bólu

02.

2007 13.02 Oceniano

rozluźnieni

e ręki i

stawu w tej

skali

3

Uczucie sztywności nie

wróciło, telefon 14.02.

40 minut po zabiegu uczucie ciepła w ręce,

uczucie mrowienia

Przyjemny

11 K

37. l

Wypadek

samochodowy,

uraz C6-C7

18.01

2008 11.02

2008

0 Ból wrócił wieczorem na

10, pracowała na

komputerze z pochyloną

głową

Silne uczucie rozluźnienia, brak bólu Przyjemny

Niekrępujący,

szybki i skuteczny

12. 02

2008

0 Telefon 13.02. poprawa

utrzymująca się

Uświadomiła sobie potrzebą poprawnej pozycji

szyi oraz ćwiczeń wzmacniających

12 K

19. l

Zapalenie stawu

barkowego,

bardzo silny ból

Począt

ek 01.

2008

11.02 0 Poprawa trwała, kontrola

12.02.

Jak nowo narodzona, bez bólu, duża ulga, uczucie

rozluźnienia

Prosty, szybki,

komfortowy

13 M

26. l

Skręcenie stawu

kolanowego,

uraz łękotki

19.01.

2008 11.02.

2008

2 Minimalne zwiększenie ruchu-spuchnięte kolano.

W znacznym stopniu ustąpiło uczucie sztywności,

kolano swobodniejsze, możliwość chodzenia bez

ortezy.

Pacjent pomimo próśb nie skontaktował się

ponownie

Ciekawy

przyjemny,

czasami zabawny

14 K

70. l

Upadek na lewy

bark, odłamany

kawałek kości

ramiennej

11.12.

2007 11.02.

2008

0 Na drugi dzień ból na

poziomie 2-3.

Uczucie zrelaksowania, znaczna różnica w

podnoszeniu ręki, może swobodnie obracać

Niekrępujący,

zadowolona z

zabiegu

15 K

25. l

Skręcenie stawu

skokowego

lewej nogi

01.

2008 11.02

2008

4 Na drugi dzień ból 3-4,

informacja telefoniczna

Zniknął ból z łydki, znikneło uczucie sztywności,

rozluźnienie

Przyjemna i

Komfortowy

49

16. M

49. l

Złamanie 2

żeber

Autor pracy

14. 09

2007 10. 10

2007

2 Po dwóch dniach ból

mięśniowy zniknął.

Trzema gestami został zdjęty silny i uciążliwy ból.

Ból złamanych żeber zniknął po miesiącu

Pozytywny szok

17 M

49. l

Silne skręcenie

stawu

skokowego

Autor pracy

20. 10

2007 12. 12.

2007

7 Po 36 godzinach ból

zniknął całkowicie

Przez nogę, która była bolała i była sztywna przez

prawie 2 mieś. przeszedł ciepły a później zimny

prąd. Ból w trakcie tego odczucia rozpłynął się w

ciągu około 1 minuty.

Pozytywne

zdziwienie

18 K

70 .l

Palec silnie

przycięty przez

składane łóżko.

10. 10.

2007 10.10.

2007

3 Rano ból zniknął

całkowicie.

Poprawa trwała Zdumienie

skutecznością

19 K

70. l

Uraz prawego

kolana na

nartach

Około

30 Lat

wcześ

niej

10.

2005

0 Ból powrócił do 6 po

tygodniu, gra w ping-

ponga

Zadowolenie Uczucie radości

10.

2005

0 Ból powrócił po ok.

tygodniu. Ping-pong

Rozczarowanie i lęk. Po zabiegu zadowolenie

11.

2005

0 Ból więcej nie powrócił

20 M

51. l

Upadek z

drabiny na

prawe ramie

20.10.

2007 15.11.

2007

5 Ból powrócił po 20

dniach. po Ciężkiej pracy

fizycznej

Odczucie ulgi Zadowolony

Około

15. 01

2008

0 Ból powrócił po 3

tygodniach. Ciężka praca

fizyczna.

Odczucie ulgi

21 M

70. l

Bardzo silny ból

po wizycie u

osteopaty

Ok. 6.

20.

2007

20. 10.

2007

5 Duża zmiana poczucia psychicznego Przyjemna,

zadowolony

Obawiał się

bolesnych

manipulacji

22. 10

2007

1 Pacjent tańczył z radości by pokazać zadowolenie

i różnicę samopoczucia po terapii

22 K

37. l

Silne bóle

lędźwiowe

Od

dawna 17.01

2008

2 Zakwasy w podudziach na

drugi dzień

Rozluźnienie całego ciała

18. 01

2008

2 Silne rozluźnienie rąk i nóg Dobrze, przyjemny

23 M

53. l

Silne stłuczenie

żeber,

podejrzenie

pęknięcia żebra

18.12.

2007 26. 12.

2007

4 Na drugi dzień po zabiegu

ból na poziomie 3

Uczucie silnego rozluźnienia, możliwe obroty

ciała w płaszczyźnie poprzecznej

Pozytywna

50

24 M

42. l

Upadek z

drabiny na plecy

17. 04

2007 20. 04.

2007

2 Bóle mięśniowe zniknęły Przez 4 dni ból na poziomie kręgu L5. W trakcie

zabiegu uczucie fali ciepła i silnego mrowienia

przechodzącego przez plecy

25 K

47. l

Silny ból lewego

barku

promieniujący

do szyi

12.

2007 15. 01.

2008

0 Na drugi dzień brak bólu Pacjentce ulżyło Przyjemny

26 K

26. l

Podnoszenie

ciężkich

przedmiotów,

praca w

supermarkecie,

ból w lędźwiach

10. 12.

2007 15. 01.

2008

0 Na drugi dzień brak bólu Dobre samopoczucie Przyjemny,

komfortowy, miły

27 K

54. l

Bóle szyi i

kręgosłupa

odcinka

piersiowego

xxxx 16. 01

2008

0 Pacjentka pomimo próśb

nie skontaktowała się na

drugi dzień

Rozluźnienie mięśni kręgosłupa i okolic brzucha Fajny, bezbolesny

28 K

32

Upadek z 3

piętra,

połamanie obu

nóg i stawu

skokowego

1990 17. 02.

2008

2 Na drugi dzień ból

powrócił na poziom 5.

Po 4 dniach zniknął

całkowicie

Zaskoczenie z niedowierzaniem, ból po

początkowym powrocie malał sukcesywnie.

Natychmiastowe odczucie silnej ulgi

Nie uciążliwy,

dobry

29 M

39. l

Silny ból lewego

ramienia, szyi.

Brak możliwości

obrotu głową

2. 11.

2007 16, 11.

2007

6 Ból na tym samym

poziomie

Uczucie silnej ulgi i rozluźnienia

17. 11.

2008

3 Po dwóch następnych

dniach ból zniknął

Ulga i zadowolenie ze zniknięcia bólu Komfortowy

30 M

39. l

Upadek z

przyczepy na

kolano-

skierowanie na

operację kolana-

laparoskopia

8. 01.

2008 21. 01

2008

7 Ból na poziomie 6.

Nie kontynuowano terapii

ze względu na operację

Zgięci w kolanie większe o 30 stopni, uczucie

silnego rozluźnienia nogi

Bardzo wysoka

ocena, zadowolony

31 M

47. l

Zwyrodnienie

kręgosłupa, ból

szyja i lędźwie

Od 5

lat 17. 01.

2008

5 Po 1,5 godzinie ból wrócił

do około 8 w okolicy

lędźwi

Uczucie rozluźnienia i ulgi Łagodny,

pozytywny

51

18. 01.

1-2 Kontakt tel 20. 01. Brak

bólu

Uczucie rozluźnienia i ulgi Łagodny,

pozytywny

32 K

55. l

Bóle szyjne

promieniujące o

rąk, bóle całego

kręgosłupa

Od 20

lat 17. 01.

2008

1 Brak kontaktu Ustąpił ból w kręgosłupie, ból szyi i barku nie

ustąpił

Przyjemny

rozluźniający

33 K

68. l

RZS, ból stawu

skokowego

lewego

Od 9

lat 17. 01.

2008

5 Brak kontaktu Lekkie rozluźnienie w całym ciele, mniejszy ból w

łydce i w kostce

Rozluźnienie

34 M

24. l

Powracające

bóle pleców,

lędźwia

xxx 08. 02.

2008

2-3 Po 4 godz. ból wrócił na

poziom 15. Trwał 15

minut, potem ustąpił

całkowicie

Mrowienie w nogach, ciepło na plecach, silne i

przyjemne uczucie rozluźnienia

Niemęczący, nie

uciążliwy,

komfortowy i

relaksujący

35 K

31. l

Grypa, ból

gorączka,

osłabienie

08. 01

2008 10. 01.

2008

xxxx xxxxxxxxxxxxxxxx Lepsze samopoczucie, ustąpił ból gardła,

zmniejszenie gorączki

Pozytywnie

11. 01.

2008

xxx xxxxxxxxxxxxxxxx Grypa się nie rozwinęła, brak gorączki, znikneło

zmęczenie, lepsze samopoczucie.

Pozytywnie

36 K

62. l

Porażenie nerwu

trójdzielnego na

prawej stronie

twarzy

xxxx 17. 01.

2008

brak Nie dotyczy Podczas zabiegu uczucie bólu pod palcami

terapeuty w trakcie delikatnej palpacji. Po zabiegu

te same punkty bezbolesne.

Obojetnie

37 K

32. l

Migreny, bóle

głowy od

kręgosłupowe

xxx 15. 01

2008

Nie

dotyczy

Nie dotyczy Przed zabiegiem brak bólu, silne napięcie mięśni

szyi. Po zabiegu uczucie napięcia znikneło.

Uczucie wypoczynku, rozprężenia

Odstresowanie

38 M

45. l

Nie

zdiagnozowane

medycznie silne

bóle nóg

Od 13

lat 17. 01.

2008

10 Bez zmian W lewej nodze uczucie zwiększenia czucia Forma masażu

18. 01.

2008

10 Bez zmian Dalsze przyjemne rozluźnienie Forma masażu

52

53

54

55

56

Załącznik nr 10.

Miejscowość i data……………………………………..

Karta Pracy

I. Dane pacjenta

Imię,

Nazwisko………………………………………………………………………………………………....

Wiek………………………………………………………………………………………………………

Adres………………………………………………………………………………………………………

II. Stan pacjenta przed zabiegiem: 1. Powód wizyty: wypadek, uraz, orientacyjna

data,…………………………………………………………..

……………………………………………………………………………………………………………

…….………………………………………………………………………………………………………

………….………………………………………………………………………………………………..

1. Dotychczasowe formy

zabiegów…………………………………………………………………………………………………..

…………………………………………………………………..................................................................

……………………………………………………………………………………………………………..

2. Ocena stanu przez pacjenta, lokalizacja bólu…………………………………………………………...

III. Ilość zabiegów: ……

IV. Ocena przez pacjenta stanu po zabiegu.

1. Poziom bólu po zabiegu w skali 10 punktowej, zakładając poziom bólu przed zabiegiem na poziomie

10,

2. Czas trwania zmniejszenia bólu po zabiegu i do jakiego poziomu w skali 10 punktowej ból powrócił.

3. Ocena stanu przez pacjenta

a. po pierwszej wizycie:

1……………2…………………………………………………………………………………………

3……………………………………………………………………………………………………………

……………………………………………………………………………………………………………

……………………………………………………………………………………………………………

……………………………………………………………………………………………………………

b. po drugiej wizycie:

1……………2…………………………………………………………………………………………….

3……………………………………………………………………………………………………………

……………………………………………………………………………………………………………

……………………………………………………………………………………………………………

V. Ocena zabiegów przez pacjenta

……………………………………………………………………………………………………………

……………………………………………………………………………………………………………

……………………………………………………………………………………………………………

……………………………………………………………………………………………………………

……………………………………………………………………………………………………………

……………………………………………………………………………………………………………

……………………………………………………………………………………………………………

……………………………………………………………………………………………………………

…………..........................