i łzy zmienią się w diamenty fragment

8/3/2019 I łzy zmienią się w diamenty Fragment

http://slidepdf.com/reader/full/i-lzy-zmienia-sie-w-diamenty-fragment 1/17

Rosemarie Claussen

I łzy



Tytuł oryginału:„Tränen werden zu Diamanten”

Przekład z jęz. niemieckiego:Elżbieta Budzisz

Korekta:Mariola Niedbał

Skład i łamanie:

Wojciech Górski

Projekt okładki:Thomas Sommerer, Nuernberg

Copyright © 2001 Rosemarie Claussen, JosuamissionPublished in Germany, by Verlag Gottfried Bernard, Heidstraße 2a,

42719 Solingen

Copyright for the Polish edition © 2007By Dobry Skarbiec.pl

Wszelkie prawa zastrzeżone.Kopiowanie, powielanie, odczytywanie w środkach masowegoprzekazu dozwolone po pisemnym uzgodnieniu z wydawcą.

Wydawnictwo oraz sprzedaż detaliczna i hurtowa:Dobry Skarbiec.pl

Ul. Graniczna 85A, 05-126 Stanisławów Pierwszytel./fax (022) 7724568, tel. kom. 0 608 498505

e-mail: [email protected]

ISBN 978-83-61131-00-7



I ŁZY ZMIENIĄ SIĘ W DIAMENTY

3

Książkę tę dedykuję wszystkim ludziom,których łzy dzięki cudownej

mocy przebaczeniazostały przemienione w diamenty.

PODZIĘKOWANIA

Szczególne podziękowanie kieruję do mojego męża TILO,który stale zachęcał mnie do napisania tej książki, wspierającmnie swoimi radami i pomocą.

Bez niego książka ta by nie powstała.

Dziękuję moim synom Gottfriedowi i Helge, ich żonomIrmgard i Petrze oraz naszym siedmiorgu wnuczętom Jennifer,

Joelle, Konstantinowi, Jannie, Jasonowi, Christopherowii Josefine.

Stale musieliście „dawać mi wolne”. Szczególnie dzię-kuję za wasze modlitwy, które zawsze mi towarzyszyły.Dziękuję współpracownikom „Josuamission”, a szczególnieLenhardowi – informatykowi – oraz Reini.

Dziękujemy także wszystkim naszym przyjaciołom, którzy

wspierali nas radą i krytyką. Szczególne podziękowania nale-żą się Tomasowi i Herti Dixon za fachowe rady i cierpliwośćprzy przeglądaniu manuskryptu.

Modlę się, aby Pan błogosławił wszystkich czytających tęksiążkę oraz tych, którzy w jakikolwiek sposób przyczynili siędo jej powstania.



4


Spis treści

Podziękowania 3

Przedmowa 7Słowo wstępne autorki 7

Słowo wstępne autorki do wydania polskiego 9

WSTĘP 13

Jak wszystko się zaczęło – Hamburg 15

Hitler moim ojcem chrzestnym 18

Nadciągają burzowe chmury – czas w Berlinie 23

Wczesne wspomnienia 26

Wybuch drugiej wojny światowej 30

Bóg zaspokaja wszelkie potrzeby 30

Pomorze – czas względnego spokoju 32

Życie w wiejskim dworku 36

Boże, gdzie jesteś? 41

Ucieczka 41

Okrutna niespodzianka 44

Ostatni statek 45

Brema 47

Rosyjski jeniec 48Utracone ubrania 49

Koniec wojny 50

Dlaczego ja? 52

Gospodarstwo na bagnach 52

Okres powojenny: próba zapomnienia 54

Odrzucenie 55




5

Fałszywe źródło mojej tożsamości 56

Nowe życie 61Miłujcie waszych nieprzyjaciół 64

Podróż do Kaliningradu 64

Ośrodek jazdy konnej w Insterburgu 69

(obecnie Czerniakowsk) 69

Młody więzień 73

Rosyjski oficer 76

Zjazd partii komunistycznej 77

Rosyjscy uczniowie 78

Rosyjska czerwona gwiazda 79

Rosyjski pułkownik 80

Były szef mafii 82

Idźcie na cały świat 83

Co to jest przebaczenie 85

Uleczenie wspomnień 87

Praktyczne kroki do przebaczenia i uzdrowienia 89

Teraz chciałabym pomodlić się razem z Wami 90

Wpływ naszych przodków na nasze duchowe życie 91Na czym polega problem? 93

W jaki sposób możemy być uwolnieni? 93

Praktyczne kroki 94




7

PRZEDMOWA

Wczesną wiosną 1984 roku przeprowadziliśmy się wraz z mę-

żem do Niemiec, gdzie założyliśmy centrum edukacyjne razemz Rosemarie i jej mężem, Tilo.W krótkim czasie po tym zmarła matka Rosemarie. Odczuwając

jej wielką stratę, odwiedzałam Rosemarie często w jej domu.Pewnego ranka weszłam do domu. Rosemarie siedziała przy stolei oglądała stare zdjęcia i dokumenty. Gdy spytałam się o zdję-cia, Rosemarie z wahaniem powiedziała: „Zamierzam je spalić”.Spytałam: „Dlaczego?”. Wtedy, ze łzami w oczach i w poczuciuzażenowania, opowiedziała mi część swojej historii, o której prze-czytasz w niniejszej książce.

Gdy skończyła, powiedziałam do niej: „Nie, Rosemarie, niewolno ci ich niszczyć. Pewnego dnia będziesz ich potrzebować,aby umieścić je w książce”.

Z biegiem lat byłam świadkiem niezwykłego procesu uzdro-wienia, który nastąpił w życiu Rosemarie, o czym mówi równieżniniejsza książka. Gdy dzieli się swoją zadziwiającą historią z in-nymi, oni także doznają uwolnienia i mogą rozpocząć nowe życiew Chrystusie doświadczając przebaczenia i uzdrowienia w swoim

życiu.Czytając jej historię, dostrzeżesz cząstkę dzieł Chrystusa w jejżyciu, który wyprowadził ją z głębin rozpaczy do zwycięstwakrzyża. Prawdziwie, jej historia ukazuje wiele łez, które przemie-niły się w cenne skarby.

Historia nie kończy się na wielu cudach, jakie doprowadziły jądo wolności. Obecnie, Pan bierze to, co szatan zamierzał znisz-czyć, i obraca ku Swojej chwale. Rosemarie i jej mąż, Tilo, sążywym świadectwem prawdy Słowa Bożego, że miłość i przeba-

czenie nie tylko doprowadziły ich do wolności, ale także, że tozwycięstwo pozwoliło im podróżować po świecie i pomagać in-nym uzyskać tę samą wolność poprzez Jezusa Chrystusa.

Gdy będziesz czytać historię Rosemarie, również ty, drogiCzytelniku, odczujesz wdzięczność za to, że pewne zdarzenie ni-

niejszej książki stało się dzisiaj rzeczywistością.

Elizabeth (Beth) Alves

Dyrektor Międzynarodowej SłużbyWstawienniczej Intercessors International




9

SŁOWO WSTĘPNE AUTORKI

Podczas moich licznych podróży i wizyt w różnych wspól-

notach, podczas których mogłam opowiadać historię mo-jego życia, zachęcano mnie, abym opisała moje przeżyciai to, czego Bóg mnie nauczył dzięki tym doświadczeniom.Przez wiele lat sądziłam, że moje życie toczyło się podob-nie jak życie milionów innych ludzi, którzy w czasie drugiejwojny światowej przechodzili przez różne doświadczenia.Powstało tak wiele książek opisujących wojenne przeżycia.Po co jeszcze ja miałabym dokładać swoje?

Co takiego szczególnego jest w historii mojego życia, coskłoni Cię, drogi Czytelniku, do dalszej lektury?

Pytanie pewnego dziennikarza telewizyjnego w Estoniisprawiło, że znam odpowiedź: brzmiało ono: „Jaki sens macierpienie?”. Ma ono tylko wtedy sens, gdy wyrasta z niegonowe i pełniejsze życie, które wielu ludziom daje nową na-

dzieję i dzięki któremu mogą oni powstać do nowego życia.Dokładnie to wydarzyło się w moim życiu, moje serce wy-pełniła nowa nadzieja, a ja sama zostałam uleczona.

Podczas wszystkich lat mojej służby, w czasie licznychpodróży czy w naszym centrum misyjnym w Szwecji, do-świadczaliśmy, jak ludzie są wewnętrznie uzdrawiani, jak

Jezus daje im nową nadzieję na przyszłość, bez względu na

to, jak traumatyczne były ich cierpienia, wspomnienia czydoświadczenia.

Jeśli może to służyć szerszemu kręgowi ludzi, wówczasjestem gotowa spisać moją historię i podzielić się tym, czegosię przez to nauczyłam. Rezultatem tego jest ta książka.

Moim pragnieniem jest, aby również w Państwa życiuotworzyła ona drzwi do nowej przyszłości.



10


Słowo wstępne autorki do wydania polskiego

Jestem bardzo wzruszona pisząc te słowa. Mój związek

z Polską to historia mojej rodziny. Przodkowie mojej mamyi mojego ojca pochodzili z terenów należących do Niemieci do Polski. Rodzina mamy wywodzi się z Gdańska. WieluPolaków było przyjaciółmi moich rodziców, wśród nich bylitakże Żydzi.

Gdy rok temu odwiedzałam Polskę, spotkałam w samo-

locie pewną Żydówkę. Jako pięcioletnie dziecko przeżyławarszawskie getto. Szczególnym przeżyciem było dla niejuścisnąć i objąć Niemkę.

Celem mojej podróży były Kraków, Wisła i inne miej-sca. Odwiedziłam także Oświęcim. Po raz pierwszy byłamw tym miejscu cierpień i okrucieństwa. „Boże, gdzie szukaćodpowiedzi?”, wołało moje serce.

Bóg jasno przemówił do mnie: „Rosemarie, chcę, żebyśbyła ambasadorem mojej miłości. Naziści przynieśli śmierć.Dziś ty w tym miejscu masz zwiastować moją miłość!”.

Tam, w komorze gazowej, mówiłam o Bożym uzdrowie-niu, pojednaniu i Jego miłości. On dał Swojego Syna, aby-śmy odnaleźli pokój.

Podczas moich długich podróży z wykładami spotykamtak wielu ludzi, którzy nie potrafią sobie poradzić z przeży-ciami z okresu drugiej wojny światowej.

Ostatnio odwiedziłam Centrum Dokumentacjiw Norymberdze, w którym przedstawiono rozwój narodo-wego socjalizmu i zbrodnie popełnione przez nazistów.Spotkałam tam pewną młodą kobietę około trzydziestki,która gorzko szlochała. Powiedziała mi: „Przyszłam tutaj,




11

żeby znaleźć jakiś ślad. Moi rodzice, mający dzisiaj już po-nad siedemdziesiąt lat, cierpią wciąż z powodu wojennychwspomnień. Nie są w stanie o tym mówić, a nocami męczą

ich koszmary. Jak mogę im pomóc?”.

Modlę się, aby ta książka przyczyniła się do pojednaniapomiędzy Polską i Niemcami, aby mogła pomóc w ulecze-niu głębokich zranień.

2 marca 2007 roku Rosemarie ClaussenJosuamission

Szwecja




13

WSTĘP

Biegnę bez tchu przez zaśnieżone pole, tuż obok mnie

wybuchają granaty. Powietrze wypełnione jest hukiem dział.Dysząc próbuję dotrzeć do najbliższej wioski.

Wioska pusta, zapomniana, wszędzie dookoła porozrzu-cane ciała. Nagle dostrzegam rosyjskich żołnierzy. Są corazbliżej, doganiają mnie. Biegnę tak szybko, jak tylko potrafię.Zaraz mnie złapią.

Potykam się i wpadam w śnieg, ktoś próbuje mnie złapać.Krzyczę: „Nie, nie mnie, pomocy, pomocy!”. Mają mnie,czuję na sobie czyjąś rękę...

Budzę się i spostrzegam, że nade mną pochyla się mójmąż. „Co się dzieje, dlaczego tak straszliwie krzyczałaś?”Przygląda mi się zatroskany i próbuje mnie uspokoić.„Opowiedz mi, co to za koszmar? Jesteś cała zlana potem.”

Całkowicie wyczerpana, prawie bez tchu odpowiadam:„Rosjanie mnie gonili. Chcieli mnie zgwałcić. Dopadlimnie”.

Ta scena wciąż się powtarzała: Rosjanie ścigają mnie.Biegnę na linii ognia. Potykam się o martwe ciała. Koszmarpełen strachu i przerażenia, z którego budzę się cała zlanapotem.

Co wywołało ten koszmar?

Może ostatni pokaz fajerwerków?

Radość dla wielu ludzi, ale dla mnie trauma. Widzę ogni-stoczerwone niebo i tonące statki. Słyszę świst „katiuszy”i ogarnia mnie strach.

Dlaczego nie potrafię wyjść wieczorem z domu? Wstydzę

się przyznać do mojego lęku.



14


Bałam się odwiedzać NRD, gdy na jego terytorium stacjo-nowali rosyjscy żołnierze. Strach przed nimi tkwił głębokow moim sercu.




15

Jak wszystko się zaczęło – Hamburg

Żyjemy dzisiaj w czasach pokoju. Wojna skończyła się

ponad 50 lat temu. Zniszczone domy zostały na nowo od-budowane, ale strach przed Rosjanami i okropne koszmarysenne wciąż prześladują wielu ludzi.

Moje życie rozpoczęło się wspaniale, jednak potem?

„Pani generałowo, dziecko przyjdzie na świat w planowa-nym terminie, w pierwszej połowie września” – powiedziałlekarz mojej mamie. „To dobry czas” – myślała mama – „na-rodziny dziecka nie zbiegną się więc z wizytą führera i będęmiała więcej czasu, aby przygotować wszystko na narodzi-ny dziecka, przy których tym razem miał być obecny takżemąż”.

Wizyta führera napawała ją niepokojem. Czuła niewy-jaśniony strach i narastające napięcie. Co przyniesie przy-

szłość? Siada w starym fotelu. Zatopiona w myślach, wędru-je wzrokiem po pięknym ogrodzie. W tej chwili zastanawiasię tylko nad jednym: czy to będzie dziewczynka?

Wszyscy z niecierpliwością oczekiwali moich narodzini pragnęli, aby to była dziewczynka, gdyż trzech chłopcóww domu dostarczało już dość atrakcji.

Mieszkaliśmy wówczas w jednej z typowych willi

w Hamburgu. Wielka stara willa była bardzo przestronna.Szerokie schody prowadziły na wysoki parter. Tam czekałjuż służący, któremu należało oddać swoją wizytówkę.Zanoszono ją do państwa, którzy decydowali, czy chcąprzyjąć gościa. Na wysokim parterze znajdowały się salonygościnne. Pokój muzyczny, jadalnia i pokój przyjęć. Z holuna górę wiodły schody do pokoi sypialnych. Pokoje służą-cych znajdowały się na poddaszu.



16


Wszystkie pomieszczenia gospodarcze i kuchnia znajdo-wały się na parterze lub w suterenie. Jedzenie transportowa-

no z kuchni do jadalni za pomocą małej windy.

Moja mama chciała jak najszybciej wszystko zaplanować.

Nacisnęła biały przycisk dzwonka i po kilku minutach zja-

wiła się Marta, nasza długoletnia pomoc domowa. Mamaomówiła z nią wszystkie przygotowania związane z naro-

dzinami dziecka.

Należy sprowadzić nianię, która zajmie się niemowlę-

ciem, przygotować pokój na narodziny dziecka i zawiado-mić opiekunkę, która zajmie się chłopcami. Trzeba dopil-

nować, żeby w tym czasie nie zjawiła się akurat praczka,

a szwaczkę należy odwołać. Gdy omówiono najważniejszesprawy, mama poszła do pokoju dziecinnego, żeby zoba-

czyć, czy o czymś jeszcze nie zapomniała. Powoli wcho-

dziła na schody prowadzące na piętro. Oglądała z radością

piękny jasny pokój. Sierpniowe słońce zaglądało do środkai rozświetlało całe wnętrze. Za kilka tygodni będzie tu spać nie-

mowlę. Właściwie sama czuła, że będzie to dziewczynka.

Zamyślona spojrzała na zegarek: w każdej chwili mógł zja-

wić się jej mąż na herbatce o piątej po południu. Rok temupowierzono jego dowództwu policję w Hamburgu. Wielki

zaszczyt dla tak młodego generała jak on.W jednej chwili wszystko zaczęło kręcić się wokół zbli-

żającej się wizyty führera. Należało zorganizować powita-

nia i bankiety, kilku wysokich oficerów miało nawet gościćw ich domu. Wszyscy zatrudnieni w domu służący mieli

pełne ręce roboty. W każdym innym czasie włączyłaby się

do tych przygotowań, gotowa wspierać swojego męża, leczteraz nic nie było dla niej ważniejsze od zbliżającego się




17

Willa w Hamburgu

i łzy zmienią się w diamenty fragment

Documents