1

LITERATURA

I TREŚCI

PROGRAMOWE

STUDIÓW

PODYPLOMOWYCH

NEGOCJACJI

KRYZYSOWYCH

SPECJALNOŚĆ –

INTERWENT

KRYZYSOWY

2

Bezpieczeństwo w negocjacjach kryzysowych

Forma przedmiotu:

warsztaty

Cel zajęć :

Zajęcia mają na celu naukę umiejętności obronny w sytuacjach bezpośredniego zagrożenia

życia, stosowania środków przymusu bezpośredniego uwzględnieniem zasad i procedur ich

stosowania z elementami taktyki interwencji.

Program zajęć

1. Zachowanie się i postępowanie w stosunku do osoby (osób) agresywnej (wykład, pokaz,

ćwiczenia, symulacje)

2. Postępowanie w sytuacji zamachu terrorystycznego - sytuacja zakładnicza. (wykład, pokaz,

ćwiczenia, symulacje)

3. Postępowanie w przypadku rozboju i wymuszenia rozbójniczego.(wykład, pokaz, ćwiczenia,

symulacje)

4. Postępowanie z "niebezpieczną przesyłką". ( wykład, prezentacja)

5. Procedury postępowania w przypadku pożaru, zagrożenia bombowego, katastrofy.

6. Pierwsza pomoc ofiarom sytuacji kryzysowych, (wykład,prezentacja, ćwiczenia, można też

pierwszą pomoc wpleść w symulacje różnych sytuacji kryzysowych)

7. Kierowanie działaniami po zaistnieniu sytuacji kryzysowych do czasu przybycia policji lub służb

ratowniczych. (pierwsza pomoc ofiarom, zabezpieczenie miejsca zdarzenia, powiadamianie służb

ratowniczych, wykład, ćwiczenia, symulacje,)

Bibliografia :

1. Dobrzyjałowski J., Samoobrona i techniki interwencyjne. Legionowo 1994

2. Dobrzyjałowski J., Mała encyklopedia samoobrony. Legionowo 2001.

3. Dobrzyjałowski J., Pałka typu Tonfa przewodnik metodyczno - szkoleniowy dla służb

mundurowych. Wyd. "Raster", 2002.

4. Dobrzyjałowski J., Machulski J., Rudnicki A., Pałka typu Tonfa techniki użytkowe. Legionowo

1999.

5. Demura F., "Tonfa"., Wyd. Budo - Sport. Warszawa 1994.

6. Pawluk J., Wybrane zagadnienia teorii treningu sportów walki. Warszawa 1973.

7. Kondratowicz K., Ju-jitsu - sztuka walki obronnej. Warszawa 1991.

8. Jałoszyński K. Współczesny wymiar antyterroryzmu. Wyd. TRIO. Warszawa 2008.

3

Rozwiązywanie konfliktów interpersonalnych

Formuła przedmiotu :

ćwiczenia

Założenia i cele przedmiotu :

1. Tematyka zajęć Kompetencje społeczne a możliwość kontroli przebiegu konfliktów.

Czynnki regulujace zachowanie ludzi: a)czynniki społeczne procesy grupowe, normy,

teorie sprawiedliwości

Zaufanie w relacjach interpersonalnych.

Reputacja spoleczne.

Zasady sprawiedliwości: teorie sprawiedliwości, sprawiedliwość dystrybutywna i

retrybutywna, wiara w

sprawiedliwy swiat.

Zasady społecznej wymiany dóbr.

Kłamstwo ( teoria interpersonalnego oszustwa D.Bullera i J. Burgoon J., motywy

i symptomy kłamstwa, rodzaje kłamstw, ograniczenia swobody kłamania, model

oszustwa).

Przyczyny zaburzeń w porozumiewaniu się – aspekt relacyjny, teoria analizy transakcyjnej

E. Berne‟a, podejście F. Schulza von Thuna)..

Typy konfliktów.

Dynamika konfliktów ( teorie S. Colemana, D.R. Petersona, K. Thomasa, L.R.Pondy‟ego).

Sposoby zachowania się w sytuacji konfliktowej: bezczynność, unikanie,

uleganie, kompromis, rywalizacja ,współpraca.

Podmiotowe utrudnienia rozwiązywania konfliktów :

- zakłócenia percepcyjne dotyczące przyczyny konfliktu,

- stronniczość i egocentryzm, podwójne normy,

- zniekształcenie obrazu siebie i innych,

- sztywność poglądów, spłaszczenie obrazu problemu,

- negatywne emocja i zachowania agresywne,

- wysuwanie osobistych zarzutów wobec oponenta,

- zrzucanie odpowiedzialności za powstanie konfliktu i jego rozwiązanie na partnera.

Sytuacyjne utrudnienia w osiąganiu porozumienia:

- presja czasu,

- utrudniona komunikacja,

- różnice w pozycjach partnerów,

- działanie pod presją własnej grupy,

- obecność publiczności ( świadków ),

- zaangażowanie w konflikt trzeciej strony.

Typ konfliktu a sposoby jego rozwiązywania.

Style rozwiązywania konfliktow.

Style negocjowania.

Czynniki sprzyjające rozwiązywaniu konfliktów – podobieństwo stron,

współzależność w realizacji celu, otwarte i jednoznaczne porozumiewanie się.

Specyfika konfliktow rozgrywających się w organizacjach.

4

Rola kierownika w rozwiązywaniu konfliktów.

Eskalacja konfliktu.

Pozytywne i negatywne konsekwencje konfliktów.

2. Cele i efekty kształcenia:

Rozszerzenie wiedzy o przyczynach konfliktów .

Umiejętność rozpoznawania typów konfliktów.

Wiedza o sposobach rozwiązywania konfliktów interpersonalnych.

Umiejętność analizy sytuacji konfliktowej .

Umiejętność dostosowania sposobu rozwiązywania konfliktów do typu sytuacji

konfliktowej.

Poznanie zasad prowadzenia negocjacji.

Ćwiczenie umiejętności negocjowania poprzez uczestnictwo w grach symulacyjnych.

Zapoznanie z technikami manipulacyjnymi stosowanymi w relacjach interpersonalnych.

Diagnoza własnych preferencji dotyczących sposobu prowadzenia rozmów

negocjacyjnych.

Poznanie i zrozumienie procesu komunikacji interpersonalnej oraz kształtowanie

umiejętności porozumiewania

się, ze szczególnym uwzględniem wypowiedzi przez publicznościa (referaty, odpowiedzi

ustne, udział w

dyskusji, prezentacje). Świadomość możliwości zastosowania w praktyce wiedzy

dotyczącej teorii komunikacji:

Zrozumienie wagi czynnikow kontrolujących przebieg komunikacji.

Poznanie sposobu dostosowania się do rozmówcy.

Świadomość znaczenia etyki w prowadzeniu negocjacji.

3. Uwagi o realizacji Metody dydaktyczne: podająca, praca w zespołach, indywidualna praca studentów –

przygotowanie

prezentacji, gry symulacyjne, dyskusja.

Środki dydaktyczne: rzutnik multimedialny, rzutnik pisma, kwestionariusze

5

4. Literatura podstawowa:

Argyle, M. (1999). Psychologia stosunków międzyludzkich. Wydawnictwo Naukowe

PWN, Warszawa.

Balawajder, K. (1998).Konflikt, komunikacja, negocjacje. Katowice: Wydawnictwo

Uniwersytetu Śląskiego.

Cialdini ,R.,(1994). Wywieranie wpływu na ludzi. Teoria i praktyka. Gdańsk: Gdańskie

Wydawnictwo

Psychologiczne.

Deutsch,M. Coleman,P.T.,(2005). Rozwiązywanie konfliktów.Kraków: Wydawnictwo

Uniwersytetu Jagiellońskiego

Ekman P., Kłamstwo i jego wykrywanie w biznesie, polityce, małżeństwie, Warszawa

1997, PWN

Hogan K., Psychologia perswazji. Strategie i techniki wywierania wpływu na ludzi.

Warszawa 2001, Wydawnictwo

Santorski &Co

Pratkanis A., Aronson E., Wiek propagandy.Warszawa 2003, PWN

5. Literatura uzupełniająca:

Brock, T.C., Greek, M.C. ( 2007 ). Perswazja: perspektywa psychologiczna. Wydawnictwo

Uniwersytetu

Jagiellońskiego, Kraków.

Davis, M.H. (1999). Empatia: o umiejętności współodczuwania. Gdańskie Wydawnictwo

Psychologiczne, Gdańsk.

Detz, J. (2002). Sztuka przemawiania. Nie co mówić, ale jak mówić. Gdańskie

Wydawnictwo Psychologiczne,

Gdańsk.

Nierenberg, G.J. (1997). Sztuka negocjacji. Wyd. Studia Emie, Warszawa.

Pilch, I. (2008). Osobowość makiawelisty i jego relacje z ludźmi. Wydawnictwo

Uniwersytetu Śląskiego, Katowice.

Schulz von Thun, F. (2001). Sztuka rozmawiania. Wydawnictwo WAM, Kraków.

Serafińska-Klecyk, K., Szmajke, A. (2005). Inklinacje makiawelistyczne a umiejętność

odczytywania kłamstwa w

komunikowaniu się. W.: red. Klebanik, J. (2005). Psychologiczne konteksty komunikacji.

Wrocławskie

Wydawnictwo Oświatowe, Wrocław.

6

Podstawy komunikacji społecznej

Formuła przedmiotu

Wykład i ćwiczenia

Założenia i cele przedmiotu

Zdobycie podstawowej wiedzy w zakresie teorii wyjaśniających zjawiska komunikacyjne.

Zdobycie wiedzy o procesualnym charakterze komunikacji i sposobach jej analizowania.

Zapoznanie z modelami komunikowania.

Treści merytoryczne oraz sposób ich realizacji

1.. Wyjaśnienie pojęć komunikacja, komunikować, komunikować się. Formy komunikacji.

2. Charakterystyka kodowego modelu komunikowania się

3. Schemat komunikacji językowej R. Jakobsona i funkcje języka

4. Model komunikowania się Harolda Laswella.

5. Zasady efektywnej komunikacji (zdolność rozumienia, ukierunkowanie na pożądany efekt,

etyczność komunikacji)

6. Bariery skutecznej komunikacji (filtrowanie, selektywna percepcja, przeciążenie informacyjne,

emocje, kwestie językowe, niepokój komunikacyjny)

7. Sposoby przezwyciężania barier komunikacyjnych (korzystanie ze sprzężeń zwrotnych,

upraszczanie języka, aktywne słuchanie, panowanie nad emocjami, zwracanie uwagi na

sygnały niewerbalne) 8. Inferencyjny aspekt komunikacji językowej. Maksymy Grice‟a – wyznaczniki prawidłowej

komunikacji (zasada kooperacji, maksymy: ilości, jakości, odniesienia, sposobu). Teoria

implikatur: implikatury konwencjonalne (presupozycja) i niekonwencjonalne

(konwersacyjne i niekonwersacyjne). Procedury ujawniania ukrytego

(naddanego) sensu wypowiedzi.

9. Interakcyjny model komunikacji

10. Psychologiczny model komunikacji Shulza von Thuna

11.Model NPL (Programowanie Neurolingwistyczne)

12. Systemy komunikowania społecznego. System komunikowania organizacyjnego. System

komunikowania politycznego. System komunikowania publicznego. System komunikowania

masowego.

Literatura

Bieniok H., 2005: Sztuka komunikowania się, negocjacji i rozwiązywania konfliktów.

Katowice: Wyd. Akademii Ekonomicznej.

Czarnawska M. 2003: Podstawy negocjacji i komunikacji. Pułtusk: Wyższa Szkoła

7

Humanistyczna im. Aleksandra Gieysztora.

Dobek-Ostrowska B., 2007: Podstawy komunikowania społecznego.Wrocław: Astrum.

Fiske J., 1999: Wprowadzenie do badań nad komunikowaniem, Wrocław 1999,

Forgas J., Kipling W., Ladd W., 2005. Umysł Społeczny. Gdańsk. Gdańskie Wydawnictwa

Psychologiczne.

Głodowski W., 1994: Komunikowanie interpersonalne. Warszawa.

Grice H. P., 1975: Logic and Conversation. W: Syntax and Semantics. T. 3: Speech Acts. Red. P.

Cole, J. L. Morgan. New York, 41 – 58.

Grice H. P., 1977: Logika a konwersacja. Przekł. J. Wajszczuk, nr 6, 85 – 99.

Grice H. P., 1980: Logika a konwersacja. Przekł. B. Stanosz. W: Język w świetle nauki. Red. B.

Stanosz. Warszawa, 91 – 114.

Griffin E., 2003: Podstawy komunikacji społecznej. Przekł. O. i W. Kubińscy, M. Kacmajor.

Gdańsk.

Kossowska M., Śmieja M., Śpiewak S. (red.), 2005: Społeczne ścieżki poznania. Gdańsk:

Gdańskie Wydawnictwa Psychologiczne.

Masterbroek, Willem. 2000: Negocjowanie. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.

McKay M., 2007: Sztuka skutecznego porozumiewania się. Gdańsk : Gdańskie Wydawnictwo

Psychologiczne.

McMains, Michael J., Mullins, Wayman C., 2001: Crisis negotiation. Cincinati, OH:

Anderson Publishing Co.;

Masterson J. T, Beebe S. A., Watson N. H.: Invitation to Effective Speech Communication.

Morreale S., Spitzer B., Barge J. Kevin, 2007: Komunikacja między ludźmi: motywacja,

wiedza i umiejętności. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.

Nęcki Z., 2000: Komunikacja międzyludzka. Kraków.

Schulz von Thun F. , 2002: Sztuka rozmawiania. T. 1. Analiza zaburzeń (2001). T. 2. Rozwój

osobowy. (2001) T. 3 Dialog wewnętrzny. (2002) . W porozumieniu z sobą i innymi –

komunikacja i kompetencje społeczne. (2006) Przekł. P. Włodyga. Kraków.

Stewart, John (red.). 2005. Mosty zamiast murów : podręcznik komunikacji interpersonalnej.

Warszawa : Wydawnictwo Naukowe PWN.

Thompson P.1998: Sposoby komunikacji interpersonalnej. Poznań: Zysk i S-ka.

Tokarz, Marek. 2006. Argumentacja, perswazja, manipulacja. Gdańsk : Gdańskie

Wydawnictwo Psychologiczne.

8

Różnice międzykulturowe w negocjacjach z wykorzystaniem elementów

języka serbskiego, chorwackiego i bośniackiego

Formuła zajęć:

Ćwiczenia

Założenia i cele przedmiotu :

Celem przedmiotu jest zaznajomienie się z podstawowymi elementami korpusu

leksykalnego i gramatycznego języka serbskiego i bośniackiego, arabskiego oraz rosyjskiego

aby umożliwić podstawowe porozumienie się w sytuacjach kryzysowych. Istotą zajęć będzie

także zapoznanie słuchaczy z kulturą oraz współczesną sytuacją społeczno – polityczną panującą

w przedmiotowych krajach.

Program zajęć 1. Politologiczne aspekty Bałkanów: enklawa, getoizacja, segregacja tożsamości, dezintegracja

2. Bałkany jako region kulturowo –etniczno – językowy

3. Zróżnicowanie etniczne i religijne Bałkanów

4. mniejszości narodowe / etniczne Bałkanów

5. Sytuacja społeczno-polityczna i formalnoprawna mniejszości narodowych/ etnicznych

w krajach bałkańskich

6. Spory i konflikty na Bałkanach

7. Problem rozliczenia z przeszłością a przyszłość Bałkanów

8. Alfabet łaciński i cyrylicki - jeden z wyznaczników przynależności narodowej

9. Podstawowe teksty stosowane w codziennej komunikacji

10. Podstawowe dialogi stosowane w codziennej komunikacji

11. Elementarny korpus leksykalny

12. Podstawy struktury gramatycznej

Bibliografia :

Gołembski F. ,Stosunki kulturalne na Bałkanach ,Warszawa 2001

Religijna mozaika Bałkanów, red. M. Walczak-Mikołajczakowa, Gniezno 2008

Walkiewicz, Jugosławia. Państwa akcesyjne, Warszawa 2009

Narodowy i ponadnarodowy model kultury. Europa Środkowa i Półwysep Bałkański , red. B.

Zieliński, Poznań 2002

Krukowska M., Govorite li srpskohrvatski? Zwięzły kurs języka serbskiego-chorwackiego ,

Warszawa 1985 ( wybrane zagadnienia dotyczące języka serbskiego )

9

Różnice międzykulturowe w negocjacjach z wykorzystaniem

elementów języka arabskiego

Formuła zajęć :

Ćwiczenia

Założenia i cele przedmiotu :

Celem przedmiotu jest zapoznanie studentów zarówno z kultura arabską, współczesną

sytuacją społeczno – polityczną świata arabskiego, jak i z jednym najważniejszych czynników tej

kultury – islamem, by umożliwić podstawowe porozumiewanie się w sytuacjach kryzysowych.

Istotną częścią kursu jest zaznajomienie się z podstawowymi elementami korpusu leksykalnego i

gramatycznego języka serbskiego i bośniackiego tak, aby umożliwić podstawowe porozumienie się.

1. Zróżnicowanie terytorialno świata arabskiego, sytuacja społeczno – polityczna. Spory i konflikty w

świecie arabskim. Mniejszości religijne i etniczne.

2. Podstawowe wiadomości o islamie – dogmaty, etyka, system prawny. Islam a

chrześcijaństwo.

3. Tradycje islamu – święta, meczet, obrzędy związane z cyklem życia.

4. Islam we współczesnym świecie arabskim. Islam a państwo, islam a demokracja. .

5. Odłamy wewnątrz islamu. Nurty i ruchy we współczesnym dyskursie muzułmańskim.

Fundamentalizm i ekstremizm muzułmański.

6. Islam w Europie

7. Świat arabski – kultura, tradycje, zwyczaje, system wartości, ycie codzienne. Niewerbalne sposoby

zachowania.

8. Sytuacja językowa w świecie arabskim. Dyglosja.

9. Alfabet arabski

10. Podstawowe teksty stosowane w sytuacjach kryzysowych.

11. Podstawowe dialogi stosowane w sytuacjach kryzysowych.

12. Elementarny korpus leksykalny.

13. Podstawy struktury gramatycznej.

Bibliografia:

1. Danecki J. Podstawowe wiadomości o islamie, Warszawa 2008

2. Abbas A., G. Yacoub Język arabski dla Polaków, Warszawa 2007

10

Różnice międzykulturowe w negocjacjach z wykorzystaniem elementów

języka rosyjskiego

Formuła przedmiotu :

Ćwiczenia

Założenia i cele przedmiotu :

Istotą zajęć jest poznanie kultury rosyjskiej a także korpusu leksykalnego i

gramatycznego języka rosyjskiego, by umożliwić podstawowe porozumiewanie się w

sytuacjach kryzysowych.

1. Prawosławie a katolicyzm. Podstawowe różnice doktrynalne, teologiczne i obrzędowe.

Prawosławna doktryna dogmatyczna. Obrzędy cyklu życia – sakramenty.

Świątynia prawosławna. Nabożeństwa Kościoła prawosławnego. Święta stałe i ruchome.

2. Modele kultur występujących w świecie biznesu na przykładzie Polski i Rosji. Różnice

kulturowe a zachowania w biznesie. Niewerbalne sposoby zachowania w różnych kulturach.

Problemy etyczne.

6. Rosja – obyczajowość, tradycje, zwyczaje, mentalność, byt codzienny. Kuchnia rosyjska.

Funkcjonujący stereotyp Rosjanina. System edukacji Rosji (porównanie z polskim systemem edukacyjnym)

7. Potencjalny repertuar wartości kulturowych Polaków i Rosjan - takie coś dodać

8. Spory i konflikty w Rosji.

9. Alfabet cyrylicki. Elementarny korpus leksykalny.

10. Podstawowe teksty stosowane w codziennej komunikacji.

11. Podstawowe dialogi stosowane w codziennej komunikacji.

12. Elementarny korpus leksykalny. Podstawy struktury gramatycznej.

Bibliografia:

1. L. Bazylow: Historia nowożytnej kultury rosyjskiej, Warszawa 1986.

2. L. Bazylow: Historia Rosji, Warszawa 1985.

3. G. Hofstede: Kultury i organizacje, Warszawa 2000.

4. J. Mikułowski-Pomorski: Komunikowanie międzykulturowe, Kraków 1999.

11

5. A. Murdoch: Współpraca z cudzoziemcami w firmie, Warszawa 1999.

REGULACJE PRAWNE NEGOCJOWANIA KRYZYSOWEGO

Formuła przedmiotu :

Wykłady

Cel zajęć :

Celem zajęć będzie przedstawienie regulacji prawnych związanych z reagowaniem kryzysowym.

Słuchacze poznają na zajęciach zarówno podstawowe terminy, jak i przepisy odnoszące się do sytuacji

kryzysowych i negocjacji. Efektem zajęć powinna być umiejętność wskazania przez uczestników legalnych

granic policyjnych interwencji z poszanowaniem praw człowieka. Wiedza ta wspierać powinna działania

przyszłych (lub obecnych) negocjatorów oraz tych wszystkich, którzy mają do czynienia z interwencjami

kryzysowymi.

Wstępny program zajęć :

1. Sytuacje kryzysowe – definicje normatywne

2. Planowanie i organizacja działao Policji (i innych służb) w warunkach sytuacji kryzysowych.

3. Formy i metody wykonywania negocjacji :

podmioty właściwe do realizacji tych zadao

tryb i sposób przeprowadzenia negocjacji.

Bibliografia:

9. Babioski A. (oprac.), wybór aktów normatywnych z zakresu prawa policyjnego, Szczytno 2008

10. Bury J., Porywacze, zakładnicy, negocjatorzy. Operacje policyjne, Problemy współczesnej

kryminalistyki, t. 4

11. Częścik R., Łagoda K., Vedemecum interwencji policyjnych. Interwencje od A do Z, Szczytno 2007

12. Fischer W., Walter M., Negocjacyjne rozwiązywanie konfliktów, swoboda działania samoakceptacja

policji, Przegląd Policyjny 1992 nr 1

Kowalczyk A., Mediacje i negocjacje jako metoda rozwiązywania konfliktów: refleksje przyszłego

administratywisty lub prawnika, Edukacja Prawnicza 2005 nr 5

Stadniczeoko S.L. (red.), Prawno-psychologicne uwarunkowania mediacji i negocjacji, Opole 2006

Wojtuszek T., Planowanie i organizacja działao Policji w warunkach sytuacji kryzysowych *w:+ Policja

12

w systemie bezpieczeostwa paostwa. Materiały z konferencji legionowo 15-16 V 2003 r., Warszawa

2003

NEGOCJACJE POLICYJNE I KRYZYSOWE

NA ARENIE MIĘDZYNARODOWEJ

Formuła przedmiotu:

konwersatorium

Założenie i cele przedmiotu

Zdobycie podstawowej wiedzy w zakresie negocjacji kryzysowych i policyjnych, którą

winna posiąść każda osoba planująca karierę lub pracująca w instytucjach zajmujących się

zagadnieniami bezpieczeństwa i porządku publicznego, rozwiązywaniem konfliktów,

interwencją kryzysową itp.

Zdobycie wiedzy jak postępować w przypadku wzięcia i przetrzymywania zakładników,

zapowiedź popełnienia samobójstwa, groźby użycia przez sprawcę broni, niebezpiecznego

narzędzia lub materiału w stosunku do osób lub mienia.

Uświadomienie, że nadrzędnym celem jest ochrona życia i zdrowia wszystkich uczestników

sytuacji kryzysowych.

Poznanie nowych trendów negocjacji kryzysowych i policyjnych na arenie

międzynarodowej

Treści merytoryczne oraz sposób ich realizacji:

Przedstawienie historii i początków negocjacji policyjnych. Omówienia możliwych sytuacji

kryzysowych, które mogą zostać rozwiązane w drodze komunikacji i negocjacji. Strategie

negocjacji policyjnych w kraju i na arenie międzynarodowej. Przegląd kategorii osób

stwarzających zagrożenie dla siebie i innych (sprawców incydentów kryzysowych)

Omówienie głównych zasad prowadzenia negocjacji policyjnych oraz sposoby i fazy ich

prowadzenia, zasad zachowania się w przypadku znalezienia się w sytuacji zakładniczej.

Omówione pojęcia "syndromu sztokholmskiego oraz jego wpływu na prowadzenie

negocjacji

Przedstawienie inicjatywy policji holenderskiej, której celem jest wypracowania jednolitych

taktyk działania i szkolenia negocjatorów Unii Europejskiej oraz utworzenia bazy danych

zawierającej informacje niezbędne do prowadzenia rozmów ze sprawcami sytuacji

kryzysowych.

Omówienie profesjonalnych systemów negocjacji policyjnych, które wymogły tragiczne

wydarzenia podczas Olimpiady w Monachium w 1972 r. Omówienie przypadków braków

przygotowania do bezpiecznego rozwiązywania sytuacji związanych z zagrożeniem życia i

zdrowia obywateli w innych krajach na świecie.

Przedstawienie zdań negocjatorów Biura Operacji Antyterrorystycznych KGP biorących

udział w realizacjach poziomie krajowym, jak i międzynarodowym. Omówienie nowych

trendów szkoleń negocjatorów policyjnych i innych służb negocjatorów kraju przez

negocjatorów FBI, których celem szkoleń kształcenie umiejętności, poszerzanie wiedzy oraz

wymiana doświadczeń na arenie międzynarodowej.

13

Omówienie sytuacji kryzysowej sytuacji gdy będzie zagrożenie bezpieczeństwa publicznego

lub niebezpieczne zakłócenie porządku publicznego zaistniałe zwłaszcza w wyniku

sprowadzenia: niebezpieczeństwa powszechnego dla życia, zdrowia lub wolności obywateli,

bezpośredniego zagrożenia dla mienia w znacznych rozmiarach, zagrożenia atakiem

terrorystycznym, zakłócenia porządku publicznego spowodowane protestami społecznymi,

rozruchami antyglobalistycznymi, agresywnym zachowaniem się kibiców drużyn

piłkarskich (kwestia nadchodzącego w Polsce EURO 2012)

Omówienie współpracy policyjno - wojskowej i współpracy cywilno-wojskowej na arenie

międzynarodowej w ramach struktur europejskich i NATO, w zakresie przeciwdziałania

sytuacjom kryzysowym.

Omówienie policyjnych przepisów w sprawie negocjacji w sytuacji kryzysowej i pracy oraz

składu zespołu negocjacyjnego.

Przedstawienie zadni: Polska jako jeden z trzech krajów odpowiedzialnych za

wypracowanie jednolitych rozwiązań negocjacyjnych negocjatorów policyjnych Unii

Europejskiej, którzy prezentują krajowe systemy negocjacji, opisują zdarzenia, w których

brali udział, oraz systemy szkolenia negocjatorów policyjnych na arenie międzynarodowej.

Omówienie znaczenie różnic kulturowych, mentalnych oraz sposoby funkcjonowania

różnych grup narodowościowych i etnicznych.

Literatura:

1. Bielska T. „Zachowanie policjanta na miejscu przypadku z zakładnikami lub manifestacją

próby samobójczej” red. Grażyna Kędzierska, wyd. Wydawnictwo Wyższej Szkoły

Policji w Szczytnie, Szczytno 2001.

2. Greenstone J.L., Leviton S.C. Interwencja kryzysowa. Gdańsk: GWP, 2004;.

3. Acerman R.J. Pickering S.E. –Zanim będzie za późno Gdańsk 2003;

4. Dawson R. (1999) Sekrety udanych negocjacji.

5. Hołyst B., Stanaszek M., Bińczycka-Anholcer M. (red.) Samobójstwo Polskie

Towarzystwo Higieny Psychicznej , Warszawa, 2002.

6. Greenstone james (2004) Interwencja kryzysowa.

7. Wąsowicz-Kiryło (2000) Kultura negocjacyjna w kontekście integracji z Unią

Europejską.

8. Hogan, K. (2001) Psychologia perswazji. Strategie i techniki wywierania wpływu na

ludzi.

9. U.Degenanim- Sztuka nawiązania pierwszego kontaktu, Gdańsk 2004;

10. James R. K., Gilliland B. E. “Strategie interwencji kryzysowej – pomoc psychologiczna

poprzedzająca terapię” wyd. Wydawnictwo Edukacyjne PARPA, Warszawa 2005;

11. Hatcher Ch., Mohandie K., Turner J., Gelles M. G. „The Role of the Psychologist in

Crisis/Hostage Negotiation” Behavioral Science and the Law,1998;

14

Komunikacja niewerbalna w negocjacjach kryzysowych

Formuła przedmiotu :

ćwiczenia

Cel zajęć :

Zajęcia mają za zadanie rozwinąć umiejętności świadomego odbioru komunikatów

niewerbalnych a także przygotować słuchacza do aktywnego i bezpiecznego uczestniczenia w

procesie negocjacyjnym w realnych sytuacjach, ze szczególnym uwzględnieniem sytuacji

kryzysowych.

Wstępny program zajęć :

1. Natura komunikacji niewerbalnej

2. Ekspresja twarzy

3. Zachowania wzrokowe

4. Komunikacja ciałem

5. Komunikacja proksemiczna

6. Natura dotyku

7. Komunikacyjne funkcje wyglądu fizycznego

8. Sygnały niewerbalne w percepcji interpersonalnej.

9. Międzynarodowe podobieństwa i różnice w komunikacji niewerbalnej

Bibliografia :

Leathers D., Komunikacja niewerbalna, PWN, Warszawa 2007

Załazińska A., Niewerbalna struktura dialogu. W poszukiwaniu polskich wzorców

narracyjnych i interakcyjnych zachowań komunikacyjnych, Kraków 2007

Wierzbicka A., Mówienie o emocjach. Semantyka, kultura i poznanie, Warszawa 1999

Bobrowski I., Zaproszenie do językoznawstwa, Kraków , 1998

Hall E. Bezgłośny język, PIW Warszawa 1987

Collett P. Księga znaków : jak poprzez ciało wyrażamy swoje myśli i uczucia, Warszawa

2004.

Sikorski W., Gesty zamiast słów : psychologia i trening komunikacji niewerbalnej, Kraków

2005.

Cieślak R., Retoryka ciała w dyskursie publicznym ,Toruń 2008.

Tease A. Mowa ciała : jak odczytywać myśli innych ludzi z ich gestów, Kielce 2001

Ewa Czerwińska, Twarzą w twarz : komunikacja w kontaktach osobistych, Warszawa 2006.

Wołowik W., Język ciała : pomoc dla pracowników organów ochrony, prawa

i porządku, Kraków, 1998.

15

ROLA ORGANÓW ADMINISTRACJI PUBLICZNEJ

W ZARZĄDZANIU SYTUACJĄ KRYZYSOWĄ

Formuła przedmiotu :

Konwersatorium

Cel zajęć :

1. Zapoznanie z systemem działania podmiotów pozapolicyjnych odpowiedzialnych za

monitorowanie i przejmowanie kontroli nad sytuacją kryzysową w której swoje zadania realizuje

negocjator.

2. Poznanie możliwości wsparcia działań negocjatora przez organy administracji publicznej

i służby w sytuacjach kryzysowych.

3. Zdobyta wiedza pozwoli efektywnie wykorzystać uprawnienia i zasoby podmiotów

wyszczególnionych w siatce bezpieczeństwa do skutecznego zabezpieczenia działań negocjatora na

miejscu zdarzenia i poza nim.

Wstępny program zajęć :

1. Pojecie i istota kryzysu. (2 godz.)

- kryzys psychologiczny

- kryzys społeczny

- źródła kryzysów

- klasyfikacja zagrożeń

- poziom ryzyka podstawą systemu zarządzania kryzysowego

2. Zadania i zasady funkcjonowania organów administracji publicznej w dziedzinie

zarządzania kryzysowego. (4 godz.)

- Pojecie zarządzania kryzysowego,

- Sytuacja kryzysowa,

- Planowanie cywilne,

- Rządowe Centrum Bezpieczeństwa oraz wojewódzkie, powiatowe i gminne Centa

Zarządzania Kryzysowego,

- Zadania i obowiązki organów administracji publicznej i Zespołów Zarządzania

Kryzysowego na poziomie ministerialnym, wojewódzkim, powiatowym, gminnym w sprawach

zarządzania kryzysowego,

3. Plan Zarządzania Kryzysowego. ( 4 godz.)

a ) realizacja przedsięwzięć na wypadek sytuacji kryzysowych:

- zadania w zakresie monitorowania zagrożeń,

16

- tryb uruchamiania niezbędnych sił i środków,

- procedury reagowania kryzysowego, określające sposób postępowania w sytuacjach

kryzysowych,

- zasady współdziałania na szczeblach organów administracji publicznej.

b) załączniki funkcjonalne PZK określające:

- organizację łączności,

- izolację terenu,

- bezpieczeństwo i porządek publiczny,

- zasady informowania ludności,

- organizację ewakuacji z obszarów zagrożonych,

- organizację ratownictwa, opieki medycznej, pomocy społecznej i pomocy

psychologicznej,

Bibliografia

1. Gołębiewski J. Podręcznik menadżera programów kryzysowych, Kraków 2003.

2. Kosowski G. Programowanie działań na wypadek zaistnienia sytuacji kryzysowych,

Kraków 2006.

3. Osierda A., Bernard W. praca zbiorowa, Współpraca służb porządkowych z administracją

rządową i samorządową, Bielsko-Biała 2008.

4. Jaroszyński K. Policja w walce i przeciwdziałaniu terroryzmowi, BielskoBiała 2009.

5. Materiały konferencyjne. Akty terroru a infrastruktura krytyczna. CS PSP Częstochowa

2008.

6. Bellona. Encyklopedia terroryzmu. Warszawa 2004.

7. Szpor G. Stany nadzwyczajne i zarządzanie kryzysowe. Katowice 2002.

8. Praca zbiorowa. Kryzys i zarządzanie . Bielsko-Biała 2006.

9. Kosowski B., Włodarski A. praca zbiorowa. Wyzwania bezpieczeństwa cywilnego XXI

wieku. Inżynieria działań w obszarze nauki, dydaktyki i praktyki. Warszawa 2007.

10. Materiały sympozjum ogólnokrajowego. Hydrotechnika IX‟ 2007. Katowice 2007.

17

Błędy i bariery komunikacyjne w negocjacjach

Forma zajęć:

ćwiczenia

Cel zajęć

Celem zajęć jest zapoznanie słuchaczy z zasadami skutecznej komunikacji i zwrócenie uwagi na

możliwości popełniania błędów komunikacyjnych oraz sposoby przezwyciężania barier w tym

zakresie.

Program zajęć

11.. ZZaassaaddyy eeffeekkttyywwnneejj kkoommuunniikkaaccjjii

a) zdolność rozumienia (nieporozumienia mogą wynikać z różnic kulturowych, religijnych,

etnicznych, położenia geograficznego, wieku, wykształcenia i doświadczenia życiowego)

b) ukierunkowanie komunikacji na pożądany efekt

c) Etyczność efektywnej komunikacji (etyczne - to wszelkie zabiegi wynikające z chęci

wzmocnienia pozytywnych cech drugiego człowieka)

22.. EElleemmeennttyy pprroocceessuu kkoommuunniikkoowwaanniiaa

a) nadawca (źródło), odbiorca uczestnicy procesu - Każdy uczestnik procesu

komunikacyjnego jest produktem swojego indywidualnego doświadczenia, uczuć, idei, nastrojów,

wykonywanych zajęć, religii… Komunikat wysyłany i odbierany nie mają więc takiego samego

znaczenia

b) komunikat, Znaczenia – istniejące w ludzkich umysłach idee i uczucia przekładane są na

znaczenia. Znaczenia muszą być dzielone z pozostałymi uczestnikami procesu.

Symbole – słowa, dźwięki, ton głosu, mimika, gesty, czyli komunikacja niewerbalna.

c) kanał, – droga przekazu i środki transportu, przy pomocy których przekaz pokonuje drogę od

nadawcy do odbiorcy. W komunikowaniu bezpośrednim używamy wszystkich kanałów

sensorycznych: słuch (symbole werbalne), wzrok (sygnały niewerbalne), dotyk, zapach i smak. W

komunikowaniu pośrednim kanały są zredukowane do słuchu i wzroku.

d) szum (źródło zakłóceń), blokują proces komunikowania na etapie dekodowania.

Szum zewnętrzny (nieodpowiednia temperatura, hałas, uszkodzony odbiornik …)

Szum wewnętrzny (predyspozycje psychiczne i uczucia uczestników, np. zmęczenie, ból,

roztargnienie, złość, nienawiść stereotypy, uprzedzenia.

Szum semantyczny (blokada odkodowania przez odbiorcę znaczenia wynikająca z zamierzonego

lub niezamierzonego złego użycia znaczenia przez nadawcę. Ludzie mogą różnie dekodować

wyrazy i zdania, co wynika ze zróżnicowanego doświadczenia.

e) kontekst, Znaczenia – istniejące w ludzkich umysłach idee i uczucia przekładane są na

znaczenia. Znaczenia muszą być dzielone z pozostałymi uczestnikami procesu.

b)Symbole – słowa, dźwięki, ton głosu, mimika, gesty, czyli komunikacja niewerbalna.

f) sprzężenie zwrotne.

3. Bariery skutecznej komunikacji

a)Filtrowanie

Manipulowanie informacja, aby wywrzeć na odbiorcy korzystniejsze wrażenie, np. pracownik

mówi to, co szef chciałby usłyszeć. Brak możliwości przedstawienia obiektywnych informacji.

18

b) Selektywna percepcja

Odbiorca komunikatu widzi i słyszy w sposób selektywny. Uzależnione to jest od jego potrzeb,

motywacji, doświadczenia, przeszłości, własnych zainteresowań, uprzedzeń do nadawcy

komunikatu…

c) Przeciążenie informacyjne

W tym przypadku wybiera się jedne, a pomija drugie informacje.

d) Emocje

Komunikaty są przez interlokutora różnie interpretowane, w zależności od tego, czy jest się

wesołym, czy smutnym lub zdenerwowanym w trakcie wygłaszania komunikatu.

e) Język

Stosowanie swoistego żargonu, używanego w niektórych zawodach, używanie wyrażeń

niezrozumiałych dla odbiorcy, zróżnicowanie językowe w zależności od wieku, wykształcenia,

kultury, środowiska.

44.. SSppoossoobbyy pprrzzeezzwwyycciięężżaanniiaa bbaarriieerr kkoommuunniikkaaccyyjjnnyycchh

a) Korzystanie ze sprzężeń zwrotnych

b) Upraszczaj język

c) Słuchaj aktywnie

d) Panuj nad emocjami

e) Zwracaj uwagę na sygnały niewerbalne.

Literatura

Bieniok H.: Sztuka komunikowania się, negocjacji i rozwiązywania konfliktów. Katowice: Wyd.

Akademii Ekonomicznej 2005.

McMains, Michael J., Mullins, Wayman C., 2001: Crisis negotiation. Cincinati, OH: Anderson

Publishing Co.

Dobek-Ostrowska B., 2007: Podstawy komunikowania społecznego. Wocław.

19

WARSZTAT PRACY

INTERWENTA KRYZYSOWEGO

Formuła przedmiotu :

warsztaty

Cel zajęć :

Celem zajęć jest zapoznanie słuchaczy z rolą i wykonywanymi zadaniami przez interwenta

kryzysowego oraz przygotowanie uczestników studiów do prowadzenia prenegocjacji

w sytuacjach kryzysowych, a także ukazanie procedur dotyczących podejmowanych dalszych

działań przez osoby zajmujące się pomocą w sytuacjach kryzysowych

Wstępny program zajęć :

Negocjacje a Negocjacje Policyjne – przedstawienie różnic

Przedstawienie katalogu zdarzeń kryzysowych

Rola i zadania negocjatora, interwenta kryzysowego, psychologa, negocjatora policyjnego

Rola i zadania poszczególnych instytucji biorących udział w rozwiązywaniu sytuacji

kryzysowej

Przedstawienie systemu negocjacji policyjnych i wsparcia interwenta kryzysowego

Przedstawienie katalogu zdarzeń kryzysowych

Przepisy regulujące pracę interwenta kryzysowego

Omówienie „syndromu sztokholmskiego”

Zasady prowadzenia prenegocjacji policyjnych

Kryteria typów sprawców sytuacji kryzysowych

Bibliografia:

G.I. Nierenberg: „Sztuka negocjacji”, Wydawnictwo Studio Emka, Warszawa 1998,

J. Iwaszkiewicz: „Jak Polak z Polakiem. Szkice o kulturze negocjowania”, Wydawnictwo

20

Naukowe PWN, Warszawa / Wrocław 1997,

H. Januszek: „Kompetentny górą czyli negocjacje jako sposób rozwiązywania konfliktów,

„Personel”- zeszyt nr 4/1999,

J. Kamieński: „Przygotowanie negocjacji, „Personel” – Narzędzia, Wzory, Procedury, zeszyt

nr 12/1999,

M. Huflejt – Łukasik: „Negocjacje z NLP (cz.II), „Manager” – zeszyt nr 4/1999,

W. Mastenbroek: „Negocjowanie”, „Manager” – zeszyt nr 4/1999,

Z. Nęcki: „Negocjacje w biznesie”, Wydawnictwo Profesjonalnej Szkoły Biznesu, Kraków

1996,

R.Rządca, P.Wujec: „Negocjacje”, Polskie Wydawnictwo Ekonomiczne, Warszawa 1999,

M. Donaldson, M.Donaldson: „Negocjacje”, Wydawnictwo RM, Warszawa 1999,

K. Balawajder: „Komunikacja, konflikty, negocjacje w organizacji”, Wydawnictwo

Uniwersytetu Śląskiego, Katowice 1998,

P. Casse: „Jak negocjować”, Zysk i S-ka, Wydawnictwo Poznań 1996,

L. Bellenger: „Negocjacje”, „Manager” – zeszyt nr 4/1999,

J. Kamieński: „Negocjowanie – techniki rozwiązywania konfliktów”, Wydawnictwo

POLTEXT, Warszawa 2003,

W. Mastenbroek: „:Negocjowanie”, Warszawa 2000,

R. Dawson: „Sekrety udanych negocjacji”, Zysk i S-ka Wydawnictwo WAMEX, Poznań 1999,

J. Kamieński: „Kreatywny negocjator”, „Manager” – zeszyt nr 5/1999,

S.Borkowska: „Style negocjacji zbiorowych. Stosowanie technik manipulacyjnych”,

„Personel” – zeszyt nr 2/1998,

A. Winch, S. Winch: „Techniki sprzedaży i negocjacji”, Warszawa 1999,

J. W. Salacuse: „Negocjacje na rynkach międzynarodowych”, Warszawa 1994,

K.Bodziach, D.Poważa: „Prenegocjacje policyjne – istota i znaczenie”, Wydawnictwo Szkoły

Policji w Katowicach – Katowice 2002,

B. Kożusznik, M.Adamiec, W.J.Paluchowski: „Materiały szkoleniowe dla użytkowników

programu „MultiSelect”, Chorzów 2002,

Ustawa o Policji z dnia 06.04.1990 r.

Dane statystyczne Komendy Głównej Policji w Warszawie,

Materiały szkoleniowe z kursu FBI w Luizjanie 12 – 29.09.1994,

Materiały własne z opracowanego szkolenia przez Centralny Ośrodek Metodyki Szkolenia

Komendy Głównej Policji, Legionowo 1996,

Materiały własne pochodzące ze szkolenia z negocjatorami FBI, Warszawa – Legionowo 1998,

Materiały szkoleniowe ze szkolenia z negocjatorami Scotland Yard-u, Warszawa – Legionowo

21

2000,

Materiały własne ze szkolenia z negocjatorami francuskimi, Warszawa – Legionowo 1999,

Zeszyt dla kursantów – psychologów MBS,

Zarządzenie Nr 213/2007 Komendanta Głównego Policji z dnia 28 luty 2007 r. w sprawie

metod i form przygotowania i realizacji zadań Policji w przypadkach zagrożenia życia i zdrowia

ludzi lub ich mienia albo bezpieczeństwa i porządku publicznego,

Zarządzenie Nr 4/2002 Komendanta Głównego Policji z dnia 26 marca 2002 r.

w sprawie form i metod wykonywania negocjacji policyjnych.

„Zespół ostrego stresu” – Bryant R. A, Harvey A. G. PWN Warszawa 2003

„Wsparcie psychologiczne w słuzbach ratowniczych” – Hetherington A. GWP 2004

„Strategia interwencji kryzysowej” – James R. K. Gilliland B. E. PARPA Warszawa 2006

Ustawa o ochronie zdrowia psychicznego

Ustawa o zawodzie psychologa w samorządzie

Kodeks karny

22

Alternatywne sposoby komunikacji w sytuacjach kryzysowych

Forma zajęć :

Warsztaty

1. Cele i zadania zajęć

Celem nauczania jest zapoznanie słuchaczy z alternatywnymi formami komunikowania, w tym

z podstawami wiedzy o wadach słuchu, jej konsekwencjach dla funkcjonowania społecznego ze

szczególnym uwzględnieniem tożsamości środowiskowej i kulturowej środowiska osób z

uszkodzonym słuchem oraz ich środkami porozumiewania się w sytuacjach kryzysowych.

W ramach części praktycznej warsztatów celem jest opanowanie przez słuchaczy podstaw

języka migowego w stopniu umożliwiającym:

rozumienie nieskomplikowanych wypowiedzi w tym języku

formułowanie nieskomplikowanych wypowiedzi w zakresie objętym materiałem nauczania

Zdobyte na kursie wiedza i umiejętności powinny umożliwiać w praktyce podstawowy kontakt

komunikacyjny z osobami z ubytkiem słuchu w różnym stopniu.

W wyniku nauczania słuchacze powinni:

1. Poznać podstawy wiedzy o języku migowym i jego zastosowaniu w kontaktach

z osobami z uszkodzonym słuchem.

2. Opanować praktyczne umiejętności posługiwania się alfabetem palcowym oraz

podstawowymi liczebnikami głównymi i porządkowymi.

3. Opanować praktycznie ok. 200 podstawowych znaków pojęciowych języka migowego oraz

technikę ich używania zgodnie z zasadami systemu językowo-migowego.

1. Treści przeznaczone do zrealizowania

1.1. Podstawy systemu językowo-migowego

2.1.1 Język migowy – daktylografia

23

Celem zajęć dydaktycznych z daktylografii jest poznanie i utrwalenie znaków polskiego

alfabetu palcowego i umiejętności posługiwania się nimi oraz poznanie i utrwalenie znaków

podstawowych liczebników głównych i porządkowych.

DAKTYLOGRAFIA

Polski alfabet palcowy :

znaki statyczne występujące, w pozycji klasycznej,

znaki statyczne występujące w pozycji odmiennej od klasycznej,

znaki dynamiczne,

znaki digrafów,

znaki dynamiczne będące modyfikacją znaków statycznych.

Znaki pojęć liczbowych:

znaki liczebników głównych,

znaki liczebników porządkowych,

Znaki i zasady uzupełniające daktylografię.

2.1.2 Język migowy – ideografia

Celem zajęć dydaktycznych z ideografii jest praktyczne nauczenie słuchaczy posługiwania się

ok. 300 znakami pojęciowymi języka migowego w sposób zgodny

z zasadami systemu językowo-migowego. Treści kształcenia czyli słownictwo zostało podzielone

na 5 jednostek tematycznych . Zestaw słownictwa dotyczącego poszczególnych jednostek

tematycznych podany jest poniżej.

Temat 1 : Pierwszy kontakt

będzie, być, był, ci/cię/ ciebie/ tobie, co/coś, czy, dla, do, do widzenia, dobry/dobrze, dom, dowód

osobisty, dzień, dzień dobry, dziękuję, gdzie, głuchoniemy, głuchy, i, imię, ja, jak, jaki, jest, kobieta,

kto/ktoś, mężczyzna, mieć, mieszkać, mieszkanie, migać, mnie, można, móc, mój, mówić, na,

napisać, nazwisko/nazywać, nie mieć, nie umieć, nie wiedzieć, numer, od, osoba, pan, pani, pisać,

podpisać, pokój, pisać, pokazać, proszę, rozumieć, są, siadać, się, słyszeć, tam, tu, twój, ty, ulica,

umieć, usiąść, widzieć, do widzenia, przepraszam, kontakt/kontaktować się

Temat 2: Uczucia, emocje i normy moralne

emocje/ emocjonalny, czuć się, uczucie, smutny/smucić się, cierpieć/ cierpienie, żal/ żalić, martwić

się, przykry/przykrość, strach, bać się, gniew/gniewać się, nienawiść/ nienawidzieć, oburzenie,

płacz/ płakać, nerwowy, denerwować się, cierpliwy/ cierpliwie, obojętny/ obojętność, charakter/

charakterystyka, wstyd/ wstydzić się, zazdrość/ zazdrościć, przyzwyczaić się, przemoc, gwałt,

napaść, kłótnia/kłócić się, zgoda/zgadzać się, awantura/ awanturować się, uparty/ upierać się,

tajemnica/tajny, groźba/groźny/grozić, zaufanie/zaufać, oszustwo/oszukiwać,

obserwacja/obserwować, zmiana/zmieniać, zmęczenie/zmęczyć, wypadek, dziwny/dziwić,

24

obiecywać/obietnica, przestrzegać, powaga/poważny, wina/winny, przyznawać/przyznanie,

posłuszny/posłuszeństwo, ucieczka/uciekać, bić/bicie, chciwy/chciwość, fałszywy/ fałszować,

kradzież/ kraść, krzyk/krzyczeć, hałas/ hałasować, krzywda/krzywdzić, młodzież/młodzieżowy,

namawiać/namawianie, skarga/skarżyć, posądzić/ posądzony, sprytny, wołać, zawiadomić

przebaczać/ przebaczenie, kazać, samobójstwo, aborcja, pomoc/pomagać, rozmowa/ rozmawiać

Temat 3: Zdrowie

badać/badanie, ból/boleć, części ciała, chory/choroba, lekarstwo, lekarz, natychmiast, opatrunek,

operacja, pielęgniarka, pobranie krwi, pogotowie, położyć się, położyć coś, ratować, rozebrać się,

szpital, śmierć, ubezpieczenie, umrzeć, zastrzyk, zdrowy/zdrowie, zarażenie/ zarażać, puchnąć/

spuchnąć, rana/ ranić , tętno, oddech/ oddychać, uderzać/ uderzenie, wymioty/ wymiotować, ryzyko

Temat 4: Dom i rodzina

adres, alkohol, bałagan, brat, brudny, ciepły, córka, czysty, dużo, duży, dzieci, dziecko, głodny,

grosz, jeść, każdy, kosztować, kuchnia, kupić, lubić, łazienka, łóżko, mało, mały, małżeństwo,

mama, mąż, nie lubić, obiad, okropny, opiekować się osobno, palić papierosy, pić, pijany, płacić,

porządek, razem, rodzeństwo, rodzice, rodzice, rok, sam, samotny, siostra, sklep, spać, sprzątać,

syn, tata, toaleta, własny, wpłacić, woda, zamężna, zapłacić, zimny, zjeść, złoty (pieniądz), żona,

żonaty, życie

Temat 5: Rachuba czasu

czerwiec, czwartek, godzina, grudzień, jesień, kwiecień, lato, lipiec, listopad, luty, maj, marzec,

minuta, niedziela, noc/nocny, październik, piątek, południe/popołudniu, poniedziałek, rano,

sierpień, sobota, styczeń, środa, święta, wieczór, wiosna, wrzesień, wtorek, zima, wieczór, doba,

jutro/pojutrze, za trzy dni, wczoraj/przedwczoraj/za trzy dni.

25

Elementy fonetyki praktycznej i emisji głosu

Forma zajęć: ćwiczenia

Przedmiot wprowadza w zagadnienia biologicznych i lingwistycznych uwarunkowań procesu

nadawania i odbioru mowy. Słuchacze poznają elementy fonetyki języka polskiego oraz

podstawowe zasady emisji głosu niezbędne do prawidłowego wyrażania się / bycia zrozumianym w

sytuacjach kryzysowych.

Program:

Przedmiot fonetyki. Głoska a litera. Budowa i funkcjonowanie narządów mowy. Powstawanie

dźwięku i jego cechy.

Podstawy klasyfikacji dźwięków mowy.

Upodobnienia – mechanizm, ogólna klasyfikacja. Uproszczenia grup spółgłoskowych.

Cechy regionalne wymowy. Zjawiska prozodyczne we współczesnej polszczyźnie.

Fizyczne aspekty komunikacji werbalnej i emisji głosu: budowa, działanie i ochrona narządów

mowy, oddech i ćwiczenia oddechu; ćwiczenia relaksacyjne.

Środki wyrazu dotyczące treści i formy wypowiedzi w sytuacjach kryzysowych.

Kontury intonacyjne i ich wpływ na znaczenie wypowiedzi w sytuacji kryzysowych.

Akcent emocjonalny – operowanie tempem, natężeniem głosu, pauzą itp. w celu przekazania

emocji zawartych w przekazie w sytuacjach kryzysowych.

Literatura podstawowa:

Dłuska M., Fonetyka polska. Artykulacja głosek polskich, wyd. 2, Warszawa–Kraków 1981.

Dukiewicz L., Sawicka I., Gramatyka współczesnego języka polskiego. Fonetyka i fonologia,

Kraków 1995.

Kotlarczyk M., Podstawy sztuki żywego słowa. Instrument – dykcja – ekspresja, Warszawa

1965 – i wyd. nast.

Madelska L., Witaszek-Samborska M., Zapis fonetyczny. Zbiór ćwiczeń, wyd. 5, Poznań

2000.

Ostaszewska D., Tambor J., Fonetyka i fonologia języka polskiego. Warszawa 2000.

Wieczorkiewicz B., Sztuka mówienia, Warszawa 1980.

Wiśniewski M., Zadania z fonetyki i fonologii współczesnego języka polskiego, Toruń 1999.

26

Kierunki współczesnych zagrożeń

Formuła przedmiotu:

Warsztaty

Założenie i cele przedmiotu

Zdobycie wiedzy w zakresie współczesnych zagrożeń zdrowia i życia ludzkiego takich jak:

kataklizmy, katastrofy i wypadki spowodowane z winy człowieka, wypadki lotnicze,

zagrożenia spowodowane przez eksplozje, napady, morderstwa, samobójstwa, narkotyki

doprowadzające do utraty zdrowia i życia, choroby.

Wykorzystanie zdobytej podstawowej wiedzy w zakresie unikania i walce ze

współczesnymi zagrożeniami.

Zdobycie umiejętności dokonania oceny przyczyn zagrożenia w sytuacji kryzysowej, które

mogą mieć wpływ na bezpieczeństwo jednostki i porządku publicznego.

Poznanie zagrożeń oddziałujących na zdrowie fizyczne i na psychikę, jakie występują we

współczesnym świecie.

Treści merytoryczne oraz sposób ich realizacji:

Omówienie pojęcia: kierunki współczesnych zagrożeń dla bezpieczeństwa, porządku

publicznego i bezpieczeństwa narodowego

Omówienie obecnej sytuacji politycznej na świecie, która stanowi grunt dla rozwoju

zagrożenia ładu społecznego.

Przedstawienie współczesnych zagrożeń w obszarze: wojny i konflikty, ataki terrorystyczne,

katastrofy naturalne, telewizja, uzależnienia, zanieczyszczenie środowiska, globalny

problem żywnościowy, zagrożenia rodzinne

Przedstawienie pojęcia globalizacji jako kierunku rozwoju lub zagrożenia dla

współczesnego państwa.

Poznanie współczesnych zagrożeń terrorystycznych, sytuacji kryzysowych, jakie powstają

w ich wyniku oraz likwidacji skutków ataków terrorystycznych. Przedstawienie nowych

27

kierunków edukacji antyterrorystycznej i profilaktyki antyterrorystycznej. Omówienie

pojęcia współczesnego terroryzmu i jego wielopłaszczyznowej działalności.

Omówienie społecznych aspektów działania sekt religijnych, a w szczególności ich

zaangażowania w życie gospodarcze, polityczne, szkolnictwo i życie kulturalne różnych

społeczeństw. Przedstawienie historii, rozwoju oraz sposobie działania sekt.

Omówienie problemu narkomanii jako elementu współczesnego zagrożenia. Metody

diagnozowania zagrożonych osób pod kątem: diagnozowania poziom lęku oraz napięcia

psychicznego, niezrównoważenia emocjonalnego, obniżenia poczucia sensu życia oraz

myśli samobójczych.

Przedstawienie pojęcia współczesnego terroryzmu religijnego i politycznego oraz

cyberterrorystycznego skierowanego w sieci energetyczne, sieci przesyłowe paliw płynnych,

transport lotniczy, kolejowy, drogowy, łączność rządową i służb ratowniczych, system

finansowy/płatniczy kraju itp.

Omówienie problematyki koordynacji działań instytucji bezpieczeństwa wewnętrznego we

współczesnych państwach europejskich w przypadku wystąpienia zagrożeń.

Omówienie głównych zagrożeń na obszarze Europy. Omówienie europejskiego systemu

bezpieczeństwa zewnętrznego i wewnętrznego. Współdziałanie Unii Europejskiej z

organizacjami międzynarodowymi w zakresie walki z nowymi formami zagrożeń.

Omówienie roli polskiej Policji w aspekcie współczesnych zagrożeń. Kierunki działań,

system szkolenia, profilaktyka oraz współpraca na arenie międzynarodowej.

Omówienie roli innych instytucji bezpieczeństwa wewnętrznego w kraju w zakresie

rozpoznawania współczesnych zagrożeń tj.: zwalczanie przestępstw terrorystycznych,

szpiegostwa, naruszenia tajemnicy państwowej, nielegalnego obrotu bronią, amunicją

i materiałami wybuchowymi.

Literatura:

1. Czego obawiają się ludzie? Współczesne zagrożenia społeczne. Diagnoza i przeciwdziałanie,

praca zbiorowa Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego 2007.

2. Zagrożenia informacyjne a bezpieczeństwo Państwa Polskiego. Piotr Baczek

Wydawnictwo: Wydawnictwo Adam Marszałek

3. Drogami sekt, ks. Andrzej Zwoliński

4. Podstawy stosunków międzynarodowych, Andrew Heywood, PWN Warszawa 2006

5. Bezpieczeństwo międzynarodowe czasu przemian, pod red. Romana Kuźmiara i

Lachowskiego Zdzisława, Warszawa PISM 2003

6. Społeczno-moralna potrzeba bezpieczeństwa i porządku publicznego red. J. Świtka, M. Kuć,

G. Gozdór, Towarzystwo Naukowe KUL, Lublin 2006.

7. Dobkowski J., Pozycja prawnoustrojowa służb, inspekcji i straży, Oficyna a Wolters Kluwer

Business. Monografie, Warszawa 2007

8. Wolanin J. Zarys teorii bezpieczeństwa obywateli. Ochrona ludności na czas pokoju,

Warszawa 2005

28

Skuteczna komunikacja w sytuacjach kryzysowych

Forma przedmiotu

Wykład i ćwiczenia

Założenia i cele przedmiotu

Celem przedmiotu jest nabycie umiejętności negocjowania w sytuacjach kryzysowych i zagrożenia

życia.

Treści merytoryczne oraz sposób ich realizacji

Sposoby prowadzenia negocjacji w sytuacjach kryzysowych i zagrożenia życia.

Językowe realizacje określonego celu intencji nadawczych

Milczenie w negocjacjach.

Sposób skutecznego zadawania pytań. Pytania otwarte i zamknięte. Pytanie o rozstrzygniecie.

Pytania retoryczne.

Rola skutecznego słuchania w negocjacjach kryzysowych.

Rola kłamstwa w negocjacjach kryzysowych.

Typy argumentacji. Środki perswazji i sposoby ich zastosowania w komunikacji interpersonalnej.

Językowe sposoby wyrażania agresji

Teoria aktów mowy J. Austina. Składniki aktu.

Reguły konwersacyjne P. Grice‟a (zasada kooperacji, maksymy: ilości, jakości,

odniesienia, sposobu). Etykieta językowa i jej zależność od kontekstu kulturowego.

Akt mowy w dyskursie. Struktura dyskursu, najmniejsza jednostka (sekwencja, krok,

29

wymiana). Rodzaje kroków w rozmowie (inicjujące, reagujące, reaktywujące).

Przekonywanie bezpośrednie i pośrednie. Posługiwanie się strategiami w różnych typach

komunikacji. Stosowanie działań mających na celu kierowanie postawami i zachowaniami

ludzkimi. Trening asertywności, negocjowanie konfliktu.

Prawidłowości i wyznaczniki skutecznego komunikowania się, aktywne słuchanie, umiejętność

przekonywania i wywierania wpływu, sytuacje konfliktowe i reakcje na nie, sposoby radzenia sobie

w sytuacjach konfliktowych, strategie negocjacji.

Podczas trwania zajęć uczestnicy sprawdzają swoje umiejętności negocjacyjne w kontakcie z

różnymi osobami, które prezentują własne modele komunikacji. Stosowane są ćwiczenia – scenki,

których istota polega na aranżowaniu fragmentów negocjacji.

Literatura

Antas Joanna: O kłamstwie i kłamaniu. Kraków: Universitas.

Birkenbihl V., 1997: Komunikacja werbalna – psychologia prowadzenia negocjacji.

Wrocław: Asstrum.

Birkenbihl V., 2000: Technika szybkiego zadawania trafnych pytań. Wrocław. Wydawnictwo

ASTRUM

Boniecka B.: Struktura i funkcje pytań w języku polskim.

Camp Jim, 2005: Zacznij od „nie”. Techniki negocjacji, których profesjonaliście nie chcą

zdradzić. Przekład Anna Sosenko. Taszów: Biblioteka MODERATORA

Czarnawska M. 2003: Podstawy negocjacji i komunikacji. Pułtusk: Wyższa Szkoła

Humanistyczna im. Aleksandra Gieysztora.

Dobek-Ostrowska B., 2001: Nauka o komunikowaniu. Podstawowe orientacje teoretyczne.

Wrocław 2001.

Jung B., 2001: Komunikowanie w perspektywie ekonomicznej i społecznej, red. B. Jung,

Warszawa.

Krzyminiewska G., 2007: Techniki negocjacji. Poznań: Wydawnictwo Akademii

Ekonomicznej

Lubaś Władysław, 2006: Język w komunikacji, w perswazji i w reklamie. Dąbrowa Górnicza:

Wyższa Szkoła Biznesu.

Masterbroek, Willem. 2000: Negocjowanie. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.

McKay M., 2007: Sztuka skutecznego porozumiewania się. Gdańsk : Gdańskie

Wydawnictwo Psychologiczne.

Myśliwiec Grzegorz, 2007: Techniki i triki negocjacyjne, czyli jak negocjują profesjonaliści.

Warszawa: Centrum Doradztwa i Informacji Difin.

Nęcki Zbigniew, Komunikacja międzyludzka, Kraków 2000.

Pajdzińska Anna, Dialog w świetle pragmatyki językowej, „Język Polski w Szkole dla

klas IV-VIII” 1998/99, z. 4.

Stewart, John (red.). 2005. Mosty zamiast murów : podręcznik komunikacji interpersonalnej.

Warszawa : Wydawnictwo Naukowe PWN.

Wiertlewski S., 1995: Pytania bez odpowiedzi. Pytania jako pośrednie akty mowy. Poznań.

Zdunkiewicz D., 1993: Akty mowy, [w:] Encyklopedia kultury polskiej XX wieku, t.2:

Współczesny język polski, red. J. Bartmiński, Wrocław, 259-270.

30

Techniki prowadzenia mediacji i negocjacji

Formuła zajęć

Wykład i ćwiczenia

Cel zajęć :

Zajęcia mają na celu zapoznanie słuchaczy ze specyfiką

i zasadami postępowania mediacyjnego, jego organizacją

i etapami. Omówione zostaną problemy pojawiąjące się podczas sesji

mediacyjnej oraz techniki umożliwiające rozwiązanie tychże

trudności.

Plan zajęć :

1. Zasady prowadzenia postępowania mediacyjnego

2. Etapy mediacji

3. Specyfika roli mediatora

4. Organizacja postępowania mediacyjnego

5. Techniki prawidłowej komunikacji

31

ZASADY SKUTECZNEJ INTERWENCJI WOBEC OSÓB,

KTÓRE DOŚWIADCZYŁY KRZYWDY LUB STRATY

Formuła przedmiotu :

Warsztaty

Wstępny zakres tematyczny:

1. Podstawy zagadnienia teorii i praktyki interwencji kryzysowej – natura, dynamika i rodzaje

kryzysów, teorie kryzysu i interwencji kryzysowej, ocena – diagnoza klienta w kryzysie,

modele interwencji kryzysowej, podstawowe umiejętności i procedury interwencyjne,

interwencja kryzysowa przez telefon.

2. Interwent kryzysowy – zasoby własne interwenta, budowanie dobrej relacji, optymalizacja

komunikacji z klientem, sztuka motywowania.

3. Pomoc ofiarom katastrof i innych zdarzeń traumatycznych

4. Przemoc domowa

5. Napaść seksualna

6. Praca z osobami zagrożonymi samobójstwem – teorie zachowań suicydalnych, portret

psychologiczny osoby zagrożonej samobójstwem, sposoby oceny zagrożeń, syndrom

presuicydalny i czynniki podwyższonego ryzyka, podstawowe zasady pracy interwencyjnej

z klientem suicydalnym, profilaktyka suicydalna.

7. Pomoc w przeżywaniu żalu i żałoby utraty bliskich osób.

8. Utraty okoloporodowe – pomoc w procesie zdrowienia.

9. Psychologia dynamiki napadów i porwań – typy sprawców, charakterystyki osobowościowe,

10. Działanie w sytuacji silnego stresu -

11. Profilaktyka wypalenia zawodowego interwenta.

Bibliografia:

Strategia interwencji kryzysowej R.K. James, B. E. Gilliland PARPA Warszawa 2004

Zrozumieć traumę C. Herbert GWP Gdańsk 2004

Jak sobie poradzić ze śmiercią rodzica R. Gilbert Wydawnictwo WAM Kraków 2004

32

Jak sobie poradzić ze śmiercią współmałżonka M. Felber Wydawnistow WAM Kraków

2004

Przemoc. Uraz psychiczny i pwrót do równowagi. J.L. Herman GWP Gdańsk 1998

Zrozumieć samobójcę R. O'Connor N. Sheehy GWP Gdańsk 2002

Zaburzenie po stresie traumatycznym B. Dudek GWP Gdańsk 2003

Zespół ostrego stresu R. A. Bryant A. G. Harvey PWN Warszawa 2003

Trauma M. Orwid Wydawnictwo Literackie Kraków 2009

Pokonywanie traumy. A. C. Salter Media Rodzina 2003

Konsekwencje psychiczne traumy. Red J. Strelau, B. Zawadzki, M. Kaczmarek Wyd.

Naukowe SCHOLAR Warszawa 2009

Sztuka nawiązania pierwszego kontaktu U. Degen GWP Gdańsk 2005

Jak przezwyciężyć życiowy kryzys. A. Downs GWP Gdańsk 2003

Psychopatologia R. Meyer GWP Gdańsk 2003

Na granicy życia i śmierci. B. Hołyst Warszawa 1995

Podstawy umiejętności terapeutycznych. J. A. Heaton GWP Gdańsk 2004

Stres, mobbing i wypalenie zawodowe. S.M. Litzke, H. Schuh GWP Gdańsk 2007

Psychiatria J. H. Scully Urban&Partner Wrocław

Psychologia zaburzeń R.C.Carson,J.N.Butcher, S.Mineka GWP Gdańsk 2005

Wstyd i przemoc James Gilligan Media Rodzina 2001

33

Programowanie neurolingwistyczne (NLP) w negocjacjach kryzysowych

Forma prowadzenia przedmiotu –

ćwiczenia

Cel zajęć :

Zastosowanie NLP w jednej z dziedzin ludzkiej działalności, jaką jest sposób prowadzenia

negocjacji kryzysowych. Zespolenie modelu komunikacji międzyosobowej Schulza von Thuna z

programowaniem neurolingwistycznym.

Tematyka zajęć :

1. Powstanie i rozwój dyscypliny programowanie neurolingwistyczne.

2. Podstawowe rodzaje ram behawioralnych.

3. Technika dopasowywania się nadawcy do preferowanego przez odbiorcę systemu

reprezentacji jako skuteczne i świadome porozumiewanie się w sytuacjach kryzysowych.

4. Technika sugerowania zamierzonych treści za pomocą zaprzeczeń, zastosowanie metafory,

implikacji, presupozycji.

5. Psychologiczny model komunikacji Schulza von Thuna i model neurolingwistyczny.

6. Całościowy obraz komunikacji międzyludzkiej (model interakcyjny i inferencyjny w

powiązaniu z programowaniem neurolingwistycznym).

Literatura

Batko A., 2005: Sztuka perswazji, czyli język wpływu i manipulacji. Gliwice.

Batko A., Całek G., 1999: NLP w sprzedaży ubezpieczeń i funduszy emerytalnych. Warszawa.

Fisher R., Ury W., Patton B., 1996: Dochodząc do TAK. Negocjowanie bez poddawania się.

Warszawa: PWE.

34

Goffman E., 2000: Człowiek w teatrze życia codziennego. Przekł. H. Danker-Śpiewak, P. Śpiewak.

Warszawa.

Hymes D.,1972: Models of the Interaction of Language and Social Life. „Journasl of Social Issues:,

vol. XXIII-2. Problem of Bilingualism. Red. M. Macnamara, 8 – 28.

Kamiński J., 2003: Negocjowanie, Techniki rozwiązywania konfliktów. Warszawa: Poltext.

Kerbrat-Orecchioni C., 1980: L’Enonciation. De la subjectivité dans le nangage. Paris.

Mulholland J., 1991: The Language of Negotiation: A Handbook of Practical Strategies for

Improving Communication. London: Routledge.

Nęcki Z., 1996: Komunikacja międzyludzka. Kraków

Nęcki Z., 1999: Negocjacje w biznesie. Kraków: Profesjonalna Szkoła Biznesu.

Oleksyn T., 2008: Granice zarządzania. W: Współczesne paradygmaty nauk o zarządzaniu.

Warszawa: Centrum Doradztwa i Informacji Difin, 34 – 59.

Pałka P., 2006: Psychologia komunikacji i metamodel NLP jako narzędzie badawcze rozmowy

handlowej. W: Oblicza komunikacji 1. Perspektywy badań nad tekstem, dyskursem i

komunikacją. Red. I. Kamińska-Szmaj, T. Piekota, M. Zasko-Zielińska. Karaków, 446 –

459.

Puttman L. L., Roloff M. E., red.,1992: Communication and Negotiation. Newbury Park:

Sage.

Roszkowska E., 2007: Modelowanie procesów decyzyjnych oraz negocjacji za pomocą

kompleksów reguł. Białystok: Wydawnictwo Uniw. w Białymstoku.

O‟Connor, J. Seymour J., 1996: NLP. Wprowadzenie do programowania

neurolingwistycznego. Poznań.

Schulz von Thun F., 2001: Sztuka rozmawiania. T. I. Analiza zaburzeń. Kraków.

Walker W., 2001: Przygoda z komunikacją. Gdańsk.

Watzlawick P. , Helmic-Beavin J., Jackson D., 1967: Pragmatics of Human Communication.

New York.

Żuk M., 2001: O subiektywizmie z komunikowaniu się – refleksja językoznawcy i praktyka

NLP (programowania neurolingwistycznego). W: Język w komunikacji, t. 2, Red. G.

Habrajska, Łódź.

35

Zarządzanie strategiczne –

twórcze rozwiązywanie problemów

Formuła przedmiotu :

Wykłady

Cel wykładów : poznanie interesariuszy w otoczeniu organizacji, metody opracowania

strategii dla różnych rodzajów organizacji,

Wstępny program zajęć :

1. Definicje organizacji. Rodzaje organizacji

2. Ewolucja teorii organizacji i zarządzania

3. Funkcje zarządzania

3.1. Planowanie

3.2. Organizowanie

3.3. Motywowanie

3.4. Kontrolowanie

4. Wybrane teorie Organizacji

5. Elementy otoczenia organizacji

6. Wybrane metody wykorzystywane w zarządzaniu organizacją:

- Metoda Portera

- Metoda Reenginering-u

- Metoda Benchmarking-u

- Metoda outsourcing-u

- Metody heurystyczne

- Metoda controllingu

7. Istota procesu negocjacyjnego

7.1. Podstawowe pojęcia

7.2. Fazy procesu negocjacyjnego

8. Faza przygotowania negocjacji

8.1. Ocena pozycji nastawienia partnerów

8.2. Zachowania negocjacyjne a płeć

36

8.3. Plan taktyczny negocjacji

9. Faza wstępna - prenegocjacje

9.1. techniki negocjacyjne fazy otwarcia

9.2. Formalizowanie struktury procesu negocjacyjnego

10. Faza główna – charakterystyka taktyk i technik negocjacyjnych

10.1. dysproporcja pozycji negocjatorów

10.2. negocjacje w równej pozycji

10.3. impas

11. Argumentacja jako sposób na impas pozycyjny

11.1. Kontrargumentacja

11.2. Taktyki argumentacji

12. Faza finalizowania negocjacji

12.1. Silne techniki finalizacji

12.2. Miękkie techniki finalizujące

8. Zarządzanie strategiczne

- Strategiczna Karta Wyników

- Definicje strategii

- Rodzaje strategii

- Metody opracowania strategii

- Metody wdrażania strategii

9. Zarządzanie w sytuacji kryzysu.

Literatura:

1. 2. Al. Ehrbar EVA Strategia tworzenia wartości przedsiębiorstwa Wyd Wig – Press W-

wa 2000r.

3. Bassford Christopher, Von Oetinger Bolko, Von Ghyczy Tiha

ClAUSEWITZ o Strategii. PWE W-wa 2002r.

4. Bendell Tony, Boulter Louise Benchmarking wyd Profesjonalnej Szkoły Biznesu

Kraków 2000r.

5. Brilman Jean Nowoczesne koncepcje i metody zarządzania PWE W-wa 2002r.

6.. Colander C. David , Landreth Harry Historia myśli ekonomicznej PWN W-wa 1998 r.

7. DeCenzo A. David, Robbins P. Stephen Podstawy Zarządzania PWE W-wa 2002r.

9. Evans Christina Zarządzanie wiedzą PWE Warszawa 2005r

10. J. Foltys Wieloaspektowy model outsourcingu na przykładzie sektora hutnictwa żelaza i

stali wyd. Uniwersytetu Śląskiego Katowice 2007r

11. Fischer Roger, Ury William, Patton Bruce Dochodząc do TAK. Negocjowanie się bez

poddawania się. PWE W-wa 1999r.

12. Flakiewicz Wiesław Systemy informacyjne w zarządzaniu. Wyd. C.H.Beck W-wa 2002r.

13. Freeman R. Edward, Stoner F. A. James, Gilbert R. Daniel Jr. Kierowanie PWE W-wa

2006r.

14. Gay L. Charles Outsourcing strategiczny Wyd Oficyna Ekonomiczna Kraków 2002r.

15. Griffin W. Ricky Podstawy zarządzania organizacjami PWN W-wa 2007r.

16. Jan Pawł II Laborem Exercens. Powołany do pracy. Komentarz pod redakcją Ks. Jana

Kruciny wyd. Wydawnictwo Wrocławskiej Księgarni Achidieciezjalnej Wroclaw 1983r.

18. Kaplan Robert, Cooper Robin Zarządzanie kosztami i efektywnością. Oficyna

Ekonomiczna. Kraków 2002r.

19. Kaplan S. Robert, Norton P. David Strategiczna karta wyników. Jak przełożyć strategię

37

na działanie PWN 2002 r.

20. Kotler Philips Marketing wyd Gebethner i Sp. W-wa 2002r.

21. 22. Porter E. Michael Strategia konkurencji. Metody analizy sektorów i konkurencji.

PWE W-wa 1992r.

23. Probst Gilbert, Raub Steffen, Romhardt Kai Zarządzanie wiedzą w organizacji Wyd.

Oficyna Ekonomiczna Kraków 2002r

24. Read Cedric, Jacky Ross, John Dunleavy, Donnie Schuman, James Bramante Echo.

Budowanie wartości w przedsiębiorstwach nowej ery Wyd. IFC Press Kraków 2004r

25. Robbins P. Stephen Zasady zachowania w organizacji Wyd.Zyski i Sp. Poznań 2001r

26. Rutkowski Andrzej Zarządzanie finansami PWE W-wa 2007r.

27. Stuart Slatter, David Lovett Restrukturyzacja Firmy wyd. WIG-Press W-wa 2001

28. Supernat Jerzy Techniki decyzyjne i organizatorskie Lord Kass Wrocław 2003r.

29. Ury William Odchodząc od NIE . Negocjacje od konfrontacji do kooperacji PWE W-wa

1998r.

30. Ury William Odchodząc od NIE . Negocjacje od konfrontacji do kooperacji PWE W-wa

1998r.

Zaliczenie

PROCEDURY SKUTECZNEJ

INTERWENCJI KRYZYSOWEJ

Formuła przedmiotu :

warsztaty

Cel zajęć :

Zapoznanie słuchaczy z elementami pracy służb rozwiązujących sytuacje kryzysowe, podczas,

których zagrożone było życie, zdrowie oraz wolność człowieka oraz ukazanie procedur

dotyczących podejmowanych dalszych działań przez osoby zajmujące się pomocą w sytuacjach

kryzysowych

Wstępny program zajęć :

o Rodzaje interwencji kryzysowych

o Podstawy prawne organizacji działań Policji podczas interwencji kryzysowej

o Przedstawienie i omówienie najczęściej występujących sytuacji kryzysowych

o Przedstawienie statystyki zdarzeń

o Interwent kryzysowy a negocjator policyjny (różnice i czynniki wspólne)

o Wykorzystywane elementy i procedury podczas sytuacji kryzysowych

o Działania interwenta kryzysowego po zakończonych negocjacjach policyjnych

38

BIBLIOGRAFIA:

G.I. Nierenberg: „Sztuka negocjacji”, Wydawnictwo Studio Emka, Warszawa 1998,

J. Iwaszkiewicz: „Jak Polak z Polakiem. Szkice o kulturze negocjowania”, Wydawnictwo

Naukowe PWN, Warszawa / Wrocław 1997,

H. Januszek: „Kompetentny górą czyli negocjacje jako sposób rozwiązywania konfliktów,

„Personel”- zeszyt nr 4/1999,

J. Kamieński: „Przygotowanie negocjacji, „Personel” – Narzędzia, Wzory, Procedury, zeszyt

nr 12/1999,

M. Huflejt – Łukasik: „Negocjacje z NLP (cz.II), „Manager” – zeszyt nr 4/1999,

W. Mastenbroek: „Negocjowanie”, „Manager” – zeszyt nr 4/1999,

Z. Nęcki: „Negocjacje w biznesie”, Wydawnictwo Profesjonalnej Szkoły Biznesu, Kraków

1996,

R.Rządca, P.Wujec: „Negocjacje”, Polskie Wydawnictwo Ekonomiczne, Warszawa 1999,

M. Donaldson, M.Donaldson: „Negocjacje”, Wydawnictwo RM, Warszawa 1999,

K. Balawajder: „Komunikacja, konflikty, negocjacje w organizacji”, Wydawnictwo

Uniwersytetu Śląskiego, Katowice 1998,

P. Casse: „Jak negocjować”, Zysk i S-ka, Wydawnictwo Poznań 1996,

L. Bellenger: „Negocjacje”, „Manager” – zeszyt nr 4/1999,

J. Kamieński: „Negocjowanie – techniki rozwiązywania konfliktów”, Wydawnictwo

POLTEXT, Warszawa 2003,

W. Mastenbroek: „:Negocjowanie”, Warszawa 2000,

R. Dawson: „Sekrety udanych negocjacji”, Zysk i S-ka Wydawnictwo WAMEX, Poznań 1999,

J. Kamieński: „Kreatywny negocjator”, „Manager” – zeszyt nr 5/1999,

S.Borkowska: „Style negocjacji zbiorowych. Stosowanie technik manipulacyjnych”,

„Personel” – zeszyt nr 2/1998,

A. Winch, S. Winch: „Techniki sprzedaży i negocjacji”, Warszawa 1999,

J. W. Salacuse: „Negocjacje na rynkach międzynarodowych”, Warszawa 1994,

K.Bodziach, D.Poważa: „Prenegocjacje policyjne – istota i znaczenie”, Wydawnictwo Szkoły

Policji w Katowicach – Katowice 2002,

B. Kożusznik, M.Adamiec, W.J.Paluchowski: „Materiały szkoleniowe dla użytkowników

programu „MultiSelect”, Chorzów 2002,

Ustawa o Policji z dnia 06.04.1990 r.

Dane statystyczne Komendy Głównej Policji w Warszawie,

Materiały szkoleniowe z kursu FBI w Luizjanie 12 – 29.09.1994,

39

Materiały własne z opracowanego szkolenia przez Centralny Ośrodek Metodyki Szkolenia

Komendy Głównej Policji, Legionowo 1996,

Materiały własne pochodzące ze szkolenia z negocjatorami FBI, Warszawa – Legionowo 1998,

Materiały szkoleniowe ze szkolenia z negocjatorami Scotland Yard-u, Warszawa – Legionowo

2000,

Materiały własne ze szkolenia z negocjatorami francuskimi, Warszawa – Legionowo 1999,

Zeszyt dla kursantów – psychologów MBS,

Zarządzenie Nr 213/2007 Komendanta Głównego Policji z dnia 28 luty 2007 r. w sprawie

metod i form przygotowania i realizacji zadań Policji w przypadkach zagrożenia życia i zdrowia

ludzi lub ich mienia albo bezpieczeństwa i porządku publicznego,

Zarządzenie Nr 4/2002 Komendanta Głównego Policji z dnia 26 marca 2002 r.

w sprawie form i metod wykonywania negocjacji policyjnych.

„Zespół ostrego stresu” – Bryant R. A, Harvey A. G. PWN Warszawa 2003

„Wsparcie psychologiczne w słuzbach ratowniczych” – Hetherington A. GWP 2004

„Strategia interwencji kryzysowej” – James R. K. Gilliland B. E. PARPA Warszawa 2006

Ustawa o ochronie zdrowia psychicznego

Ustawa o zawodzie psychologa w samorządzie

Kodeks karny

40