اصول کلی جنگ های چریکی

اساس جنگ چریکی .1چيرگی مسلحانه کوبا بر استبداد «باتيستا» فقط آن پيروزی

حماسی که ناظرین جهان پنداشتند نبود، بلکه نظریات قدیمی درباره رفتار توده های مردم در امریکای التين را نيز در هم ریخت.

این پيروزی به طور محسوسی به ثبوت رسانيد که ملت می تواند خود را از اسارت حکمتی که او را زیر فشار قرار داد، بمدد جنگ

چریکی آزاد سازد.

ما تصور می کنيم که انقالب کوبا در مکانيسم جنبش های انقالبی امریکا با اثبات اصول زیر سه تغيير اساسی ایجاد کرده است:

نيروهای ملی می توانند در جنگ بر عليه ارتش معمولی پيروز .1 .گردند

برای دست زدن به انقالب نباید منتظر ماند تا کليه شرایط .2فراهم شود. کانون انقالب خود می تواند ظهور شرایط مذبور را

.سبب گردددر قاره توسعه نيافته امریکا، پایگاه اصلی مبارزه باید روستاها .3

.باشددو نکته اّول جواب دست روی دست گذاشتن انقالبيون و انقالبی

نماهائی است که با بيان اینکه کوبا بر عليه ارتش هيچ کاری ممکن نيست، عدم تحرک خود را توجيح می کنند و تازه عده ای هم

هستند که انتظار دارند که کليه شرایط عينی و ذهنی بدون آنکه ظهور آنرا تسریع کنند، خود بخود پدیدار گردد. این دو حقيقت قابل انکار که امروز بخوبی آشکار شده است پيش از این در کوبا مورد

بحث بود و امروز هنوز در امریکای التين موضوع بحث و گفتگو است.

البته برای گرد آوردن کليه شرایط، یک تکان از جانب کانون جنگ چریکی کافی نيست. باید هميشه در نظر داشت که ایجاد و تحکيم کانون اوليه نيازمند پدید آمدن حداقل شرایط مساعد است. بنابراین وقتی محدود کردن مبارزه در چارچوب مبارزه امکان پذیر نشد باید در

ابتدا این امر را برای مردم بخوبی روشن گردانيد و نشان داد که درست همين امر که نيروهای ظلم و ستم بر خالف حق و قانون بر

سر کار می مانند موجب بر هم خوردن صلح و آرامش می گردد.

در چنين شرایط ناخشنودی مردم با خشونت هر چه بيشتری نمایان می شود و زمانی فرا می رسد که مقاومت در یک نطفه پيکار متبلور می گردد. نطفه ای که در بدو امر زائيده روش خود

مقامات حکومتی است.

وقتی دولتی از طریق مراجعه به آرای عمومی تقلبی یا صحيح روی کار می آید و الاقل ظاهر قانونی بخود می دهد جوانه جنگ چریکی قادر به شکفتن نيست، زیرا هنوز کليه امکانات مبارزه قانونی تمام

نشده است.

نکته سّوم دارای جنبه استراتژیکی است و بيدارباش یکسانی است که با استناد به معيارهای جزمی ادعا می کنند که باید

مبارزه توده ها در جنبش های شهری متمرکز گردد و نقش عظيم دهقانان را در زندگانی کليه کشورهای توسعه نيافته امریکا از یاد

می برند.

منظور کم شمردن مبارزات توده های متشکل کارگران نيست. هدف تحليل واقع بينانه امکانات است که در شرایط دشوار مبارزه

مسلحانه، وقتی کليه ضمانت های الزم برای صيانت قانون اساسی از ميان رفته است. در چنين اوضاعی جنبش های کارگری

باید بصورت مخفی در آیند. و ناچارند با دست بی اسلحه با مخاطرات بزرگ روبرو شوند. در روستاها وضع بدین دشواری

نيست، زیرا در مکان هائی که از دسترس نيروهای سرکوب کننده بيرون است ساکنين بوسيله چریکهای مسلح حمایت می شوند.

قدری دورتر تحليل خود را با دقت بيشتری ادامه خواهيم داد، ولی باید هم اکنون در آغاز این رساله سه نتيجه را که حاصل تجارب

انقالب کوبا است و بنظر ما سهم عمده ما را تشکيل می دهد، یاد آور شویم.

جنگ چریکی پایه جنگ ملی است و با آنکه هميشه با عشق یکسانی نسبت به آزادی همراه است معذالک خصوصيات و جوانب

گوناگونی دارد. یک امر مسلم که تئوری دانان نيز آنرا بخوبی بيان داشته اند این است که جنگ از یک رشته قوانين معين علمی تبعيت می کند که تجاوز از آن در حکم محکوميت به شکست

است.

جنگ چریکی مرحله ای است از جنگ کالسيک و از کليه قوانين آن تبعيت دارند ولی به سبب حالت خاص خود دارای قوانين اضافی دیگری نيز هست که باید از آنها پيروی کرد. شرایط جغرافيائی و اجتماعی هر کشور معين کننده اشکال خاصی است که جنگ

چریکی باید در آن منطقه بخود بگيرد. ولی قوانين اساسی درباره کليه پيکارهای آن کشور معتبر است. فعًال منظور ما کشف اصولی است ک هدر این نوع مبارزه می توان بر آن تکيه کرد و قواعد الزم

الرعایه برای مللی که در پی رها ساختن خود هستند و دیگر تبدیل

عمل است به تئوری و تعميم و تدوین این تجربه برای استفاده دیگران.

نخست باید دید جنگ بين چه کسانی بوقوع می پيوندد. در یک سو هسته ظلم و فشار با ارتش مجهز و منظم معمولی که در خدمت

دارد قرار گرفته است. هسته مزبور در موارد بسيار می تواند به پشتيبانی بيگانگان و گروه های کوچکی از کارمندان یعنی زوائد

دستگاه استبداد تکيه کند. در طرف دیگر مردم کشور یا ناحيه مورد نظر قرار گرفته اند. تصریح این نکته بسيار مهم است که جنگ

چریکی جنگ توده هاست، جنگ مردم است و «گریال» یعنی گروه کوچک مسلح پيشقراول رزم آور آنرا تشکيل می دهد و مرکز نيروی آن در توده مردم است. با آنکه قدرت آتش چریک از ارتش معمولی

کاست تر است نباید آنرا از نظر نفرات کمتر از ارتش معمولی به حساب آورد. بدین جهت است که برای دفاع در مقابل مستبد در صورت برخورداری از پشتيبانی اکثریت مردم واداشتن مقدار کمی اسلحه باید به جنگ چریکی متوسل شد. در این صورت چریک به

پشتيانی مردم احتياج دارد.

این شرط قطعی و حتمی است. این امر وقتی بخوبی آشکار می شود که وضع دسته راهزنان یک ناحيه را در نظر آوریم. این دسته

تمام خصوصيات ارتش چریکی یعنی همبستگی، احترام به سرکرده خود، شجاعت، آشنائی با منطقه و در اغلب موارد علم

جسارت آميز به تاکتيک مورد نياز را دارا هستند. تنها چيزی که کم دارند پشتيانی مردم است. بهمين جهت این دسته ها خواه و

ناخواه بوسيله نيروهای دولتی تار و مار و معدوم می شوند.

پس از تحليل تاکتيک عمليات جنگ چریکی و شکل نبرد، و پس از دانستن اینکه تاکيه آن مردم است یک سئوال باقی می ماند:

مبارزه جنگ چریکی برای چه منظور است؟ در جواب به این نتيجه اجتناب ناپذیر می رسيم که جنگجوی چریکی یک تحولگر اجتماعی است که برای طنين بخشيدن به اعتراض مردم بر مستبدین، سالح

در کف می گيرد و برای سرنگون کردن نظام اجتماعی که کليه برادرانش را بس در نکبت و تيره بختی نگه داشته است نبرد می

کند. به موسسات خاص یک دوران یورش می برد تا با تمام

نيروهائی که شرایط در اختيارش قرار داده است ساختمان موسسات مزبور را در هم ریزد.

وقتی به تحليل تاکتيک در جنگ چریکی رسيدیم خواهيم دید که جنگجوی چریکی باید با منطقه عمل با راه های حمله و عقب

نشينی و امکانات موجود برای مانورهای سریع و مکان های اختفاء آشنائی کامل داشته باشند. اینها نشان می دهند که جنگجوی

چریک عمليات خود را در محيط روستائی و کم جمعيت انجام می دهد، یعنی بهترین جایی که بتوان برای مبارزه مردم را در راه خواسته های خود یافت، مبارزه ای که تقریبًا بطور انحصار در

پرسپکتيو تحول در شکل زمين داری قرار می گيرد. به عبارت دیگر جنگجوی چریکی بيش از هر چيز یک انقالبی ده است. او ترجمان

خواست توده های عظيم دهقانان است که می خواهند زمين، وسائل توليد، احشام و تمام آنچه که طی ساليان دراز بر آن دل

بسته اند و زندگی آنانرا تشکيل می دهد و خاکی است که باید بر روی آن چشم از جهان بربندند، از آن خودشان باشد. باید تصریح

کرد که جنگ چریکی دارای دو نوع مختلف است و نوع اّول که کارش تکميل عمليات ارتش عادی است. مانند پيکار پارتيزان های اوکرائين در اتحاد شوروی، مشمول تحليل ما نمی شود. تنها نوع

دّوم مورد نظر ما است، یعنی جنگ چریکی یک گروه مسلح که در مبارزه بر ضد حکومت استعماری یا غير استعماری وقت پيشروی

می کند و پایگاه منحصر به فرد آن و محل انتشارش را محيط های دهقانی تشکيل می دهد. ساختمان ایدئولوژیک مبارزه هر چه که

باشد پایه اقتصادی آن همان عشق به تملک زمين است. تاکتيک جنگ چریکی

یکی از حربه های مورد عالقه ارتش نيروی هوائی است که در مرحله اّول جنگ چریکی چون نفرات کم بوده و در یک منطقه نا هموار پخش هستند نقش چندان موثری بازی نمی کند، نيروی هوائی زمانی موثر واقع می شود که بتواند دفاع متشکل و قابل

روئيتی را بطور منظم بمباران کند و چنين دفاعی در جنگ هائی از نوع جنگ ما وجود ندارد. نيروی هوائی در وقت حرکت ستون ها در زمين صاف و کم دفاع نيز موثر است ولی با حرکت شبانه می توان این خطر را بر طرف کرد، حمل و نقل از طریق جاده و راه آهن یکی

از نقاط ضعف دشمن است، زیرا مراقبت از یک جاده یا راه آهن

وجب به وجب عمًال غير ممکن است. می توان در یک نقطه دلخواه مقدار کافی مواد منفجره قرار داد و راه را غير قابل استفاده ساخته یا با انفجار آن در موقع عبور یک وسيله نقليه عالوه بر خراب کردن راه لطمه زیادی از لحاظ نفرات و ساز و برگ بر دشمن وارد کرد.

منابع گوناگونی برای مواد منفجره وجود دارد. این مواد را می توان از خارج وارد کرد. همچنين می توان خمپاره های دشمن را که منفجر نشده است مورد استفاده قرار داد. در آزمایشگاه های مخفی که در ناحيه های اشغال شده قرار دارد نيز می توان از آن تهيه کرد،

برای منفجر ساختن آن هم شيوه های مختلف وجود دارد. ساختن مواد منفجره نيز به شرایط جنگ چریکی بستگی دارد.

ما در آزمایشگاه هایمان باروت تهيه می کردیم که به عنوان مواد منفجره از آن استفاده می شد و برای ترکاندن اژدها، افزارهای

مختلفی اختراع کرده بودیم. در این ميان وسایل الکتریکی بهترین نتایج را می داد و اّولين آژدری که ترکاندیم بمبی بود که یک

هواپيمای دشمن رها کرده بود و ما آنرا از مواد منفجره مختلف آکنده بودیم؛ بمب مذبور را به تفنگی مربوط کرده بودیم که

ریسمانی به ماشه آن بسته شده بود؛ هنگام عبور عرابه دشمن ریسمان را با یک گلوله قطع کردیم و رها شدن گلوله موجب انفجار

بمب گردید. این شيوه را می توان به عاليترین درجه تکميل کرد. مثًال امروزه می دانيم که در الجرائر بر ضد قدرت استعماری فرانسه

از اژدرهای فرمان گيرنده از راه دور استفاده می شود که در نقطه بسيار دور از محلی که فرمان انفجار را بوسيله امواج می فرستند،

منفجر می شود.

کمين کردن در راه برای منفجر ساختن بمب و نابود کردن باقيمانده نيروی دشمن برای جمع آوری اسلحه و ساز و برگ، شيوه ای بسيار سودمند است. زیرا دشمن فرصت استفاده از اسلحه و

حتی فرصت گریختن را هم ندارد. با استفاده از مقدار کمی مهمات می توان نتایج قابل مالحظه ای رسيد.

به ستوه آوردن دشمن از این راه او را به تغيير تاکتيک وا ميدارد. حمل و نقل بطور جداگانه جای خود را به حمل و نقل بوسيله

ستون های موتوری می دهد، با وجود این با انتخاب صحيح منطقه می توان به همان نتایج رسيد. زیرا کافی است ستون را قطع کرده

و نيروها را به طرف یک وسيله نقليه متمرکز کرد. در این مورد نباید هرگز عناصر اساسی جنگ چریکی را زا نظر دور داشت. آشنائی

کامل با خاک، مراقبت راه های گریز و تمام طرق فرعی آشنائی با اهالی منطقه، برخورداری از حمایت کامل آنان برای دریافت آذوقه و

گرفتن مسکن مخفی موقت یا دائم برای رفقای زخمی و برای حمل و نقل و باالخره به راه های ارتباطی دشمن نتایج قابل

مالحظه ای خواهد داشت.

یکی از عناصر اساسی جنگ چریکی رفتاری است که نسبت به افراد بشر بطور کلی اعمال می شود. طرز رفتار با دشمن خود

دارای اهميت است؛ حمله باید دارای شدتی تسکين ناپذیر باشد، همچنين است رفتار نسبت به عناصر منفوری که دست به قتل و

خبر بردن آلوده اند ولی نسبت به سربازانی که به صرف انجام وظيفه نظامی خود یا به تصور انجام این وظيفه جنگيده اند، باید با

مالیمت رفتار کرد

تا زمانی که یک پایگاه بزرگ عمليات یا مناطق صعب العبور برای دشمن بدست نيآمده باید از اسير گرفتن خودداری کرد. باید

تندرست ها را آزاد کرد، زخميان را با تمام وسائل ممکن درمان کرد. رفتار نسبت به مردم غير نظامی باید با احترام کامل نسبت به آداب

و سنن محلی توأم باشد تا برتری اخالقی مجاهدین بر سربازان استبدادی بر مردم نمودار شود. جز در موارد استثنائی نباید کسی

بدون حق دفاع کيفر داده شود.

چين مائوتسه تونگ با مبارزه هسته های کارگری که منکوب شده و تقریبًا از ميان رفته بودند در جنوب آغاز گردید. ولی زمانی پایه گرفت و حرکت باالرونده خود را آغاز کرد که بعد از مارش عظيم

«ینان» به روستاها اتکاء کرد و اصالحات ارضی را پایه مطالبات خود قرار داد. مبارزه هوشی مين در هندوچين به دهقانان مظلوم برنج

کاری که در زیر فشار یوغ استعمار فرانسه دست و پا می زدند متکی شد و بمدد این نيروها تا شکست قطعی استعمار پيش

رفت. با وجود پيش در آمد جنگ ميهنی مردم چين بر ضد متجاوزین ژاپنی در هر دو مورد زمين پایه اقتصاد مبارزه را تشکيل می داد.

در مورد الجزیر، فکر بزرگ ناسيوناليزم غرب با نتيجه اقتصادی خود یعنی کوتاه کردن دست یک ميليون مهاجر فرانسوی از سراسر

خاک های حاصل خيز الجزایر که به انحصار خود در آورده بودند، همراه بود. در کشورهای دیگر نظير «پورتوریکو» که شرایط خاص

جزیره شروع جنگ چریکی را در آن ممکن نساخته است، احساسات ملی که با تبعيضات روزانه به عميق ترین شکل جریحه دار شده، از عشق دهقانان که بيشتر به صورت کارگر در آمده اند

به زمينی که اشغالگر یانکی از ایشان ربوده است سر چشمه می گيرد.

همين دیده اصلی بود که در شرایط دیگری خرده مالکين و دهقانان و بردگان و روستاهای خاوری کوبا را که در جنگ آزادیخواهانه سال

متحد شده بودند بر می انگيخت. جنگ چریکی را با وجود 30های خصوصيات ویژه ای که آنرا بصورت نوع مشخصی از جنگ در می آورد و بدليل امکانات توسعه و تغييرش که معلول نفرات اوليه ای

است که به جنگ موضعی می پردازند، می توان به نطفه یا طرحی از جنگ موضعی تشبيه کرد. امکانات گسترش و تغيير جنگ چریکی و تبدیل آن به جنگ موضعی متعارفی بستگی به آن دارد که امکان غلبه بر دشمن در همه نبردها، زد و خوردها و برخوردها تا چه پایه

رسيده باشد.

رعایت این اصل باز بسيار ضروری است که به هيچ نبرد و زد و خورد و برخوردی نباید دست زد مگر آنکه پيروزی آن قطعی باشد. توصيف

بد گویانه ای از مجاهد او را یک خدعه گر جنگ می نماید. مفهوم این حرف آن است که اصول اساسی جنگ چریکی را غافل گير

کردن، خدعه و شبيخون تشکيل می دهد. البته این نوع خاصی از خدعه است و معلول شرایط ویژه ای است که گاهی انتخاب شيوه

هایی را تحميل می کند که با تصور رمانتيک و ورزشکارانه ای که سعی شده است درباره چگونگی جریان جنگ داده شود، تفاوت دارد؛ جنگ هميشه مبارزه ای است که طی آن هر دو طرف می

کوشد تا حریف را نابود کند و برای کاميابی عالوه بر نيروی خود از کليه شيوه ها و حيل نيز استمداد می جوید.

استراتژی و تاکتيک هيچ گاه جزء هدفی که دو طرف برای خود تعيين کرده اند و وسائلی که برای رسيدن به آن بکار می برند، معرف چيز دیگری نيست. این وسائل استفاده از همه ی نقاط

ضعف حریف را شامل می شود. هر گاه یک جنگ موضعی را

واشکافی کنيم خواهيم دید که عمل هر دسته از سربازان بطور جداگانه عينًا دارای همان خصوصيات جنگ چریکی است. یعنی عمليات ناگهانی، خدعه، شيبخون و بکار نبردن این تاکتيک فقط می تواند معلول این باشد که غافلگير ساختن دشمن که روبرو

مراقب ایستاده، ممکن نباشد. ولی از آنجائی که چریک گروهی است مسلح و نواحی وسيعی از مراقبت دشمن بدور است

غافلگير کردن دشمن هميشه ممکن است و اجرای آن وظيفه مجاهدان می باشد.

در توصيف بدگویانه ای که طرز عمل مجاهد چریکی را با جمله «زخم بزن و بگریز» خالصه می کند و این بيان واقعيت است باید

زخم زد، گریخت، مترصد شد، کمين کرد، باز گشت، دوباره زخم زد و از نو گریخت و برای دشمن مجالی باقی نگذاشت.

این عقب نشينی و احتراز از نبرد سينه به سينه در ظاهر روشی منفی به نظر می رسد ولی در واقع همه اینها نتيجه استراتژی

عمومی جنگ چریکی است که مانند هر جنگ دیگری هدف نهائی آن نيل به پيروزی و نابودی دشمن است. اینکه جنگ چریکی تنها یکی از مراحل مبارزه را تشکيل می دهد، موضوعی است که به

ثبوت رسيده است.

مرحله مذبور به تنهائی برای نيل به پيروزی کافی نيست. این نوع جنگ مختص مرحله اّوليه مبارزه اصلی است و باید آنقدر توسعه یابد که ارتش شورشی با رشد دائمی خود تمام خصوصيات یک

ارتش متعارفی را بدست آورد.

در این وقت است که برای وارد کردن آخرین ضربه بر دشمن و به چنگ آوردن پيروزی آماده خواهد بود. اگر در اصل مبارزه به وسيله

یک ارتش چریکی آغاز شده است بدست آوردن پيروزی تنها از یک ارتش متعارفی ساخته است. همانطور که در جنگ های جدید یک

فرمانده تيپ نباید در پيشاپيش افراد خود کشته شود. جنگجوی چریک که به منزله سردار خویش محسوب می شود باید در حفظ

جان خود بکوشد. البته وی برای جان باختن آماده است ولی جنبه مثبت جنگ چریک در این است که هر سرباز چریک نه به خاطر

آرمان بلکه به خاطر تبدیل آن به واقعيت جانبازی می کند.

پایه وجود جنگ چریکی همين است. اعجازی که با آن یک گروه کوچک پيشقراوالن مسلح توده های وسيع مردم با دیدی دوربين تر

از هدف های تاکتيکی و گذرا به قاطعيت می کوشد تا به حمایت مردم، آمارنی را تحقق بخشد و با در هم شکستن سازمان های

کهن و ساختمان جامعه ای نوین عدالت اجتماعی را مستقر سازد.

از این دیدگاه تمام آنچه می تواند موجب قضاوت های طنرآميز گردد شکل دیگری بخود می گيرد و آرمان بزرگی که مورد نظر مجاهدان است آنها را موجه می سازد. اثری از انحراف در این راه به چشم

نمی خورد. در طول جنگ این رفتار مجاهد لحظه ای فراموش دستخوشی نمی شود و در برابر دشواری هائی که تا نيل به هدف

نهائی وجود دارد سر سختی آئين او است. عظمت مجاهد در همين است.

استراتژی جنگ چریکی .1در اصطالح نظامی استراتژی عبارت است از بحث درباره هدف های قابل تعقيب با در نظر گرفتن موقعيت نظامی معين و تحليل وسائل

نيل به آنها.

برای ارزیابی درست استراتژی از نقطه نظر جنگ چریکی باید رفتار دشمن را مورد یک موشکافی اساسی قرار داد. اگر هدف نهائی

ارتش متعارفی در هم شکستن قطعی تمام نيروهای متخاصم باشد چنانکه مراجعه به یک نمونه از اینگونه جنگ های داخلی

نشان می دهد دشمن ناچار است کليه اعضاء «گریال» را نابود کند. در مقابل «گریال» باید وسائلی را که دشمن برای نيل به این منظور می تواند مورد استفاده قرار دهد وسائلی را که می توان نيروئی را

بر آن حساب کرد از قبيل نفرات قدرت متحرک، درجه پشتيبانی مردم، مهمات و کيفيت فرماندهی مورد تحليل قرار دهد.

استراتژی ما باید بر این نتيجه گيری ها انطباق داده شود و این نکته را نباید از نظر دور داشت که هدف نهائی منکوب ساختن

ارتش دشمن است.

پاره ای مسائل اساسی هست که باید مورد مطالعه قرار گيرند. نظير تسليحات و چگونگی استفاده از آن با تحليل درجه اهميت یک

فروند هواپيما یا یک دستگاه تانک. تحقيق درباره چگونگی

تسليحات و عادات جنگی دشمن شایان اهميت است بویژه از این جهت که تسليحات دشمن خود منبع مهمات «گریال» است.

در صورتی که انتخاب اسلحه ممکن باشد باید سالح هائی را رجحان داد که ارتش متعارفی از آن استفاده می کند، زیرا بزرگترین دشمن «گریال» کمبود مهمات است که باید از دست حریف بدست

آورد.

در دوره اّول مهمتر از همه چيز برای «گریال» احتراز از خطر نابودی است ولی رفته رفته برای اعضاء «گریال» و یا «گریال»های مختلف عادت به این شکل زندگی جنگ و گریز و پراکنده ساختن نيروهای

پيگرد کننده آسانتر می شود.

پس از رسيدن به این مرحله و استقرار در مواضع غير قابل تسخير و بدور از دسترس دشمن (یا با گرد آوردن نيروی کافی برای منصرف

ساختن دشمن از حمله) باید به تضعيف او پرداخت. این کار ابتدا در مناطقی که به نقاط مبارزه حاد بر عليه «گریال» نزدیکترند صورت

می گيرد و سپس در خاک دشمن با حمله به وسائل ارتباطی و به ستوه آوردن پایگاه های عمليات و پایگاه های مرکزی دشمن و

حداکثر سابوتاژ ممکن با وسائل موجود تعقيب می شود.

باید دائمًا ضربه زد و خواب را بر سربازان دشمن منطقه حرام ساخت. پایگاه ها باید بطور منظم مورد حمله قرار گيرند. عمليات

باید طوری باشد که دشمن هر آن خود را در محاصره احساس کند. روز در زمين پست و بلند و درخت دار و شب در دشت هموار یا

زمين هائی که برای واحدهای گشتی سهل الوصول باشد. در همه این موارد همکاری تام مردم و شناسائی کامل محل الزم است. در

هر لحظه از زندگی «گریال» دو شرط مزبور آشکار است.

به این جهت ارتش چریکی همراه با اقدامات خود در تاسيس مراکز مطالعه درباره منطقه های عمليات آینده و حال باید با توضيح انگيزه

ها و هدف های انقالب بکار شدیدی در ميان توده ها دست زند و این حقيقت غير قابل انکار یعنی عدم امکان غلبه هميشگی بر یک

ملت را انتشار دهد.

در ابتدا این اهتمام باید مصروف آموزش پنهان کاری و راز داری گردد. باید به یکایک دهقانان و افراد ناحيه ای که محل مبارزه را

تشکيل می دهد گوشزد شود که درباره مشاهدات و مسموعات خود گفتگو نکنند. بعدها عده ای از اهالی ناحيه ای که وفاداری

شان نسبت به انقالب کامًال به ثبوت رسيده می توان کامًال استفاده کرد و ایشان را به ماموریت های ارتباطی و حمل کاال و اسلحه گماشت یا در مناطقی که بدان آشنائی دارند به عنوان

راهنما از خدمات شان استفاده کرد. در این وقت می توان مبارزه را به داخل توده های متشکل و متمرکز مناطق کارگری بسط داد.

هدف نهائی این مبارزه اقدام به اعتصاب عمومی است.

در جنگ داخلی اعتصاب عامل اّوليه به شمار می رود ولی برای تحقق آن یک رشته عوامل فرعی الزم است. جز در موارد بسيار

محدود این عوامل را باید مصنوعًا ایجاد کرد. با تشریح انگيزه های انقالب و نمودار ساختن نيروهای واقعی و امکانات ملت می توان عوامل مذبور را بر انگيخت. همچنين برای سابوتاژ می توان گروه

های متجانس ویژه ای تشکيل داد. گروه های فوق باید قبًال در طی ماموریت های کم خطرتر قابليت خود را نشان دهند. این یکی از

حربه های جنگ چریکی است که با آن می توان ارتشی را یکسره فلج کرد، زندگی صنعتی یک منطقه را مختل کرد و ساکنان شهری را برای مدتی از کار و وسائل ارتباط محروم ساخت و موجب شد که

اهالی جز در ساعات محدودی از خانه های شان خارج نشوند. کاميابی در این امر موجب تضعيف روحيه دشمن و واحدهای جنگی آن شده، به این ترتيب ميوه برای چيدن می رسد. الزمه همه اینها توسعه خاک اشغال شده بوسيله «گریال» است، ولی این خاک را

نباید هرگز بيش از حد گسترش داد. همواره باید یک پایگاه عملياتی نيرومند در اختيار داشت و در سراسر مدت جنگ باید در تقویت آن

کوشيد، باید اهالی منطقه را تربيت کرد، باید بالانقطاع بر عليه دشمنان آشتی ناپذیر انقالب مجهز شد و در داخل منطقه کليه دستگاه های دفاعی نظير خندق ها، اژدر گذاری و ارتباطات را

تکميل کرد.

وقتی «گریال» از نظر نفرات و اسلحه موجودیت قابل مالحظه ای کسب کند باید به تشکيل ستون های نوین دست زد.

زمانی می رسد که خاکی که ستون های مختلف اشغال کرده اند برای گنجایش چنان تنگ می شود و ضمن پيشرفت خود در خاک

دشمن که به سختی از آن دفاع می کند باید با نيروهای عظيمی روبرو شوند. در چنين حالتی ستون ها باید متمرکز شده، جبهه فشرده ای تشکيل دهند و یک دوره جنگ موضعی یعنی جنگ

معمولی فرا می رسد. با این همه قسمت اصلی ارتش چریکی نباید از پایگاه مرکزی خود دور شود. در این وقت باید در پشت خطوط دشمن دست به کار سازمان بخشيدن به ستون های

چریکی نوین شد. این گروه ها باید مانند گروه های نخستين عمل کرده و تا استيالی کامل بر منطقه جدید در آن رخنه کنند. به این

ترتيب است که وقت حمله فرا می رسد و محاصره استحکامات، در هم شکستن نيروهای امدادی دشمن و مبارزه روز به روز شدیدتر

توده ها در سراسر خاک کشور آغاز می شود.

تاکتيک جنگ چریکی .1تاکتيک عبارت است از طریقه عملی دنبال کردن هدف های

استرتژیکی بزرگ. تاکتيک ممکل استراتژی و وسيله اجرای آن است. وسائل تاکتيکی از هدف های استراتزیکی بسی متغيرتر، قابل انعطاف تر بوده، باید با هر موقعيت جدید مبارزه انطباق داده شود. در طول هر جنگ پاره ای از هدف های تاکتيکی ثابت و پاره

ای دیگر متغيرند، برای تعيين آنها باید نخست به ميزان کردن عمليات «گریال» با دشمن اندیشد.

ویژگی بنيادی یک «گریال» تحرک است که به وی اجازه می دهد در ظرف چند دقيقه از محل عمل و در صورت لزوم در عرض چند

ساعت از منطقه عمليات دور گردد. این امر همچنين به او اجازه می دهد که مرتبًا تغيير جبهه داده از خطر محاصره ایمن ماند… در پاره ای از مراحل جنگ ممکن است «گریال» برای احتراز از محاصره (که تنها وسيله وادار کردن او به یک نبرد قطعی است که می تواند نتایج بسيار نا مساعد در بر داشته باشد) منحصرًا به عقب نشينی

بپردازد. همچنين «گریال» می تواند به نبردهای ضد محاصره ای دست زند. برای این کار گروه کوچکی از نفرات ظاهرًا خود را در

محاصره دشمن قرار می دهند و ناگهان دشمن بنوبه خود به وسيله نيروهای بيشتر محاصره می شود یا اینکه همان گروه

کوچک با سنگر گرفتن در یک موضع تسخير ناپذیر نقش دانه کبوتر را بازی می کند و به این ترتيب تمام نفرات و مهماتی که به کمک

ارتش متعارفی فرستاده می شود در محاصره می افتد و نابود می گردد. جنگ جنبشی زیر را به جهت همانندیش به رقص سه ضربی هم نام آن «مونوئه» می نامند. جنگجویان چریکی با قرار دادن پنج شش نفر در هر نقطه اصلی با فاصله کافی بطوری که بنوبه خود

محاصره نشوند یک ستون متحرک دشمن را در حصار می گيرد. یکی از گروه های مذبور نبرد را می گشاید و ستون دشمن خود

بخود بطرف این گروه متوجه و متمرکز می گردد در این وقت مجاهدین بدون اینکه تماس خود را با دشمن قطع کنند شروع به عقب نشينی می کنند و در این هنگام از سوی گروه های دیگر

حمله آغاز می شود. ارتش واکنش نخستين خود را تکرار می کند و مجاهدین از نو عقب نشينی می کنند و بدین ترتيب بدون برخورد با

خطر چندانی می توان یک ستون دشمن را از حرکت باز داشته و وادار به صرف مبالغ متنابهی مهمات کرد و بدین ترتيب تضعيف

روحيه آن شد.

شب هنگام تکنيک همانندی بکار می رود ولی چون امکان نزدیک شدن به دشمن بيشتر است باید حالت تهاجمی شدیدتر بخود گرفت. عمل شبانه یکی دیگر از اختصاصات مهم جنگ چریکی

است که نزدیک شدن هر چه بيشتر به مواضع قابل حمله و حرکت در مناطقی را که مورد خطر افشاگریست امکان بخشد. البته با در

نظر گرفتن ضعف عده ای الزم است که اینگونه حمالت بطور ناگهان صورت گيرد. زیرا این امر کمک بزرگی به مجاهدان کرده، به ایشان اجازه می دهد که بدون تحمل خسارت زیاد صدمه زیاد بر دشمن

وارد سازند. در واقع هنگامی که در یک طرف نبرد صد تن و در طرف دیگر ده تن قرار گرفته باشند، خسارات دو طرف یکسان نمی تواند باشد. خسارات دشمن قابل جبران است و در مثال عددی باال یک نفر یا یک در صد نفرات برابر است، براین جبران خسارات «گریال»

زمان بيشتری الزم است. زیرا جنگجوی چریکی سربازی است مشخص و بسيار ورزیده که از دست دادن یک تن آن با ده درصد

مجمع نفرات (مثال باال – مترجم) برابری می کند. هرگز نباید سربازی هم رزمش را که شهيد می شود با اسلحه و مهماتش که در جنگ چریکی بسی گرانبها است به دشمن رها کند. همين که رفيقی از پای در افتد وظيفه هر مجاهد آن است که وسائل اش را

جمع آوری کند. یکی دیگر از مختصات جنگ چریکی توجه و مراقبتی

است که درباره مهمات بعمل می آید، ضمن یک نبرد ميان چریک و یک واحد متعارفی با آتش پر پشت و متمرکز و ارتش چریکی با

تيرهای پراکنده ولی دقيق می جنگد. برای ما پيش آمده است که برای جلوگيری از پيشرفت نيروی متخاصم یکی از قهرمانان ما که امروز دیگر در ميان ما نيست رشته با به او خود را مدت پنج دقيقه

با رگبارهای الینقطع بکار برده است. نيروهای ما از این آهنگ سریع تيراندازی متحير شده تصور کرده بودند موضع کليد مذبور به دست دشمن افتاده است. این یکی از موارد استثنائی بود که به لحاظ

اهميت موضع مورد دفاع ما به صرفه جوئی در مهمات توجه روا نداشتيم.

دیگر از اختصاصات جنگجوی چریکی توانائی فائق آمدن بر همه نوع شرائط و استفاده از آنهاست. در برابر انجماد قواعد نبردهای

کالسيک جنگجوی چریکی در هر لحظه نبرد تاکتيک مخصوصی می آفریند و مرتبًا دشمن را غافلگير می کند.

بيش از هر چيز باید مواضع او قابليت انعطاف داشته باشند. این مواضع تشکيل می شود از عده ای نقاط معين که دشمن از دست

یافتن بدان ناتوان باشد و عده ای نقاط دیگر برای سر در گم کردن دشمن. بسيار دیده می شود که دشمن چگونه پس از پيشرفت

های منظم و عبور از موانع بسيار ناگهان متوقف شده بطور غافلگير متوجه می شود که راه پيشرفت به رویش بسته شده است.

علت این امر آن است که جنگجویان چریکی همين که توانستند مطالعات الزم را درباره منطقه بعمل آورند مواضع ایشان غير قابل

تسخير می گردد.

آنچه در اینجا مهم است شماره مدافعين است و نه مهاجمين. همين قدر که شماره مدافعين کافی باشد ایشان هميشه خواهند توانست در مقابل یک گردان مظفرانه مقاومت کنند. نقش اساسی

سرکردگان انتخاب صحيح محل و موقعی است که می توان در آن تا به آخر از موضعی دفاع کرد.

برای «گریال» تکنيک حمله نيز متفاوت است. حمله بطور ناگهانی و در کمال شدت و خشونت آغاز شده و ناگهان با نرمش کامل پایان

می پذیرد. باقيمانده نفرات دشمن به تصور آنکه نيروی مهاجم

دست از حمله بر داشته است آرام شده به استراحت می پردازد و در سربازخانه و یا شهر محاصره شده زندگی عادی را از سر می گيرد. در این وقت در حالی که قسمت عمده نيروهای چریکی در

کمين نيروهای امدادی است که برای دشمن برسد حمله ناگهانی دیگری به همان مشخصات از نقطه دیگری آغاز می شود.

گاهی از اوقات پایگاهی که مسئول دفاع از یک اردوگاه است با شدت از طرف «گریال» مورد حمله قرار می گيرد و بدست مهاجمين

می افتد. نکته اصلی در این حمالت ناگهانی بودن و سرعت آنهاست.

جنگ پارتيزانیجنگ های پارتيزانی بارها در شرایط تاریخی گوناگون برای رسيدن به هدف های مختلف مورد استفاده قرار گرفته است. جنبش های

رهائی بخش خلق ها در سال های اخير این راه را بر گزیده اند.

پيشاهنگان خلق در جنگ های رهائی بخش برای مقابله با قدرت نظامی نيرومندتری تاکتيک های پارتيزانی را بکار بسته اند. در

آسيا، افریقا و امریکا، سرزمين هائی که ميشه صحنه های مبارزه بوده است. خلق ها عليه استثمار فئوداليسم و استعمار کهنه و نو و برای به چنگ آوردن حکمت از جنگ پارتيزانی استفاده کرده اند.

در اروپا ارتش های دولتی و متحدین آنها جنگ های پارتيزانی را به عنوان مکمل کار خود تلقی می کند.

در امریکا جنگ پارتيزانی در موارد مختلفی بکار برده شده است. یک نمونه اخير و مستقيم آن مبارزه سزاراکوسنوساندینو در کناره

های (نيکاراکا) عليه نيروهای امریکای است. و نمونه تازه تر آن جنگ انقالبی کوبا بود. از آن به بعد در ميان احزاب مترقی این قاره

جنگ پارتيزانی از نظر تئوری موضوعی مورد بحث بوده است. در این مقاله من می کوشم نظرات خود را درباره جنگ پارتيزانی عرضه

دارم و شرح دهم که چگونه می توان از این تاکتيک به طرز صحيحی استفاده کرد.

راهی برای به چنگ آوردن قدرت حاکمهدر ابتدای این مطلب باید روشن شود که جنگ پارتيزانی وسيله ای

بيش نيست. وسيله ای برای رسيدن به یک هدف به چنگ آوردن

قدرت حاکمه. این هدفی ضروری و اجتناب ناپذیر برای تمام انقالبيون است. بدین جهت ما در تجزیه و تحليل اوضاع و احوال مشخص کشورهای مختلف امریکا «جنگ پارتيزانی» را فقط به

معنی اخص آن یعنی وسيله ای برای بدست آوردن حکومت بکار خواهيم برد.

این سئوال بالفاصله مطرح می شود، آیا در امریکا جنگ پارتيزانی تنها شکل رسيدن به حکومت است؟ آیا این شيوه غالب است؟ و یا فقط یکی از اشکال مبارزه می باشد؟ در تحليل آخر برخی خواهند

پرسيد: آیا سر مشق کوبا را می توان با واقعيات موجود در کشورهای امریکا تطبيق داد؟ اغلب در جریان بحث ها انتقاداتی

عليه طرفداران جنگ های پارتيزانی ارائه می شود و آنها را به از یاد بردن مبارزه توده ای متهم می کنند. گوئی مبارزه توده ای و جنگ

پارتيزانی متناقض یکدیگراند. چنين استداللی از نظر ما مردود است. جنگ پارتيزانی خود نوعی از جنگ خلق ها و مبارزه توده

هاست. کوشش در انجام چنين جنگی بدون پشتيبانی اهالی به استقبال شکستی حتمی رفتن است. پارتيزان ها پيشاهنگان

مسلح خلق هستند که در مکان معينی از سرزمين می جنگند. قصد آنها انجام یک سلسله فعاليت های جنگی برای رسيدن به

تنها هدف ممکن استراتژیک یعنی بدست آوردن حکومت است. تنها در منطقه ای که مبارزه می کنند و حتی در مناطق وسيع تری از

حمایت کارگران و توده های دهقانان برخورداند هيچ جنگ پارتيزانی بدون داشتن این شرایط نمی تواند رشد کند.

سه درس از انقالب کوباما متعقدیم که انقالب کوبا در اوضاع و احوال کنونی سه درس بزرگ

ذیل به جنبش انقالبی امریکا داده است.

اّوًال، نيروهای خلق می توانند بر ارتش ارتجاعی پيروز شوند. ثانيًا ما مجبور نيستيم در انتظار فراهم آمدن همه شرایط انقالبی باشيم. هسته اصلی این قيام می تواند این شرایط انقالبی را بوجود آورد.

ثالثآ، در سرزمين های کم رشد امریکا، بطور کلی پروسه باید ميدان مبارزه مسلحانه باشد. (ارنستو چه گوارا «جنگ پارتيزانی»).

اینها درس هائی از انقالب کوبا برای رشد مبارزات انقالبی امریکاست. از این درس ها می توان در تمام کشورهائی که امکان

جنگ پارتيزانی را دارند استفاده نمود.

بيانيه دّوم هاوانا چنين اشعار می دارد:

«در سرزمين های ما دو پدیده تفکيک ناپذیر به چشم می خورد: عقب ماندگی صنعتی و نظام فئودالی در کشاورزی. بهمين دليل با

آنکه شرایط زندگی کارگران شهری بد است. دهقانان زیر یوغ ستمگران و استثمارگران در شرایط وحشتناکی بسر می برند. از

چند استثناء که بگذریم اکثریت مطلق را دهقانان که در بعضی مناطق بيش از هفتاد درصد جمعيت هستند تشکيل می

دهند».

«به جز مالکين که اغلب در شهرها بسر می برند، توده عظيم دهقانان برای تأمين زندگی خود یا با دستمزد بخور و نميری در

مزارع بزرگ کار می کنند و یا در شرایط استثمار قرون وسطائی به زراعت مشغول اند».

«چنين شرایطی است که توده های فقير ده را به مثابه نيروهای بالقوه ا نقالب تعيين ميکند. ارتش ها برای جنگ های معمولی

آماده و مجهز شده اند و نيرو هایی تنها برای حفظ قدرت استثمارگران به کار برده ميشوند، بکلی قدرت خود را از دست می دهند و برای از پای در آوردن یک جنگجوی انقالبی مجبور به از

دست دادن ده نفر از سربازان خود می شوند. ارتش نامرئی و شکست ناپذیر پارتيزانی به آنها مجال و موقعيت استفاده از

تاکتيکهای آکادمی نظامی و سر و صدای جنگی را که این قدر در سرکوبی کارگران شهری و دانشجویان بدان می بالند نميدهد. بدین ترتيب آنها روحيه خود را خيلی زود ميبازند. دائمًا نيروهای

جدیدی به واحدهای کوچکی که مبارزه را شروع کرده اند ملحق ميشوند، جنبش توده ها گستاخ تر می گرند، نظام کهنه به تالشی

ميگراید؛ و این وقتی است که طبقه کارگر و توده های شهرنشين سرنوشت مبارزه را تعيين ميکنند».

«با وجود برتری دشمن از نظر نفرات و وسائل چه چيزی از همان ابتدای جنگ این واحدها را شکست ناپذیر ميسازد؟ این همان

پشتيبانی خلق است و آنها ميتوانند روی این پشتيبانی که در حال تزاید است حساب کنند».

«ولی به علت اینکه نظام اجتماعی دهقانان را در نادانی نگه داشته است و بر خصوصيت انزوای آنان طبقه دهقانان به رهبری

انقالبی و سياسی طبقه کارگر و روشنفکران انقالبی نيازمند است. بدون آنها دهقانان نمی توانند مبارزه پيروزمندی را آغاز

کنند».

«تحت شرایط تاریخی کنونی در امریکای التين بورژوازی ملی قادر به رهبری مبارزه ضد فئودالی و ضد امپریاليستی نيست. تجربه

نشان می دهد که در کشورهای ما این طبقه حتی زمانيکه منافع آن با منافع استعماری امریکا تصادم پيدا می کند به علت ترس از انقالب اجتماعی و وحشت از خروش توده های استثمار شونده

نمی تواند با امپریاليسم مقابله کند».

(دّومين بيانيه هاوانا)

تزهای باال چکيده بيانيه انقالب امریکاست. نکات تکميلی دیگری در این بيانيه دیده می شود: شرایط ذهنی، آگاهی سياسی و رهبری

می تواند عواملی در تندی با کندی انقالب در هر کشوری باشد. این موضوع بستگی به شرایط رشد انقالب دارد. در هر دوره تاریخی

زمانی که شرایط عينی آماده شد، آگاهی سياسی کسب می شود. تشکيالت منظم می گردد، رهبری بر می خيزد و انقالب در

می گيرد. مسئله تکوین این انقالب از راه مسالمت آميز یا قهر آميز بستگی به انقالبيون ندارد. این راه بستگی به مقاومت نيروهای

ارتجاع اجتماع کهنه در برابر اجتماع نوین دارد. اجتماعی که مولود تضادهای درونی اجتماع کهنه است. انقالب در تاریخ مانند پزشکی است که تولد یک زندگی نوین را دستياری می کند. انقالب بيهوده به قهر متوسل نمی شود ولی اگر کار انقالبی آنرا تقاضا کرد لحظه

ای درنگ نمی کند؛ زیرا آنگاه توسل به هر وسيله ای برای ایجاد آینده ای است که به توده های اسير و مردم استثمار شده اميد

زندگانی بهتری را می دهد.

انقالب در بيشتر کشورهای امریکای التين اجتناب ناپذیر است. اراده هيچ فردی این واقعيت را تعيين نمی کند. شرایط وحشتناک

استثمار انسان ها در امریکای التين تعيين کننده این انقالب است. انقالب بوسيله رشد آگاهی توده ها بوسيله بحران های جهانی

امپریاليسم و بوسيله نهضت های رهائی بخش خلق های در بند تعيين می شود. ما مسئله جنگ های پارتيزانی را در امریکا از این

دیدگاه تجزیه و تحليل می کنيم. ما متعقدیم که جنگ های پارتيزانی یکی از اشکال مبارزه برای رسيدن به یک هدف معين است. اّولين موضوع مورد بحث تجزیه و تحليل هدف و درک این

مطلب است که آیا می توان در امریکا قدرت حاکمه را از راه دیگری جز مبارزه مسلحانه بدست آورد.

شرایط عينی برای مبارزه مسلحانه در امریکامبارزه مسالمت آميز می تواند از طریق تشکيالت توده ای انجام گيرند و این مبارزات در شرایط بخصوصی زمانی که بحرانی وجود دارد می تواند دولتی را مجبور به دادن امتيازاتی کند تا نيروهای

خلق امکان به چنگ آوردن قدرت حاکمه را برای برقراری دیکتاتوری پرولتاریا بدست آورند. این سخن از لحاظ تئوری درست است، اّما زمانی که به تجزیه و تحليل این موضوع با در نظر داشت شرایط

امریکا می پردازیم به این نتيجه اجتناب ناپذیر می رسيم که شرایط عينی امریکا توده ها را در مبارزه با دولت بورژوائی و مالکين مجبور

به انتخاب راه قهرآميز می سازد. نتيجه دیگری که از این بررسی حاضر می شود این است که در این کشورها دولت ها با بحران

های شدیدی روبرو هستند و همچنين در چنين محيط هائی شرایط ذهنی انقالب وجود دارند. جنایت است اگر ما در کشورهائی که حائز چنين شرایطی هستند اقدام به گرفتن قدرت حاکمه نکنيم. طبيعتًا در کشورهائی که شرایط موجود وجود ندارد باید راه های

گوناگون دیگری متناسب با شرایط هر کشور و بر پایه تجزیه و تحليل های تئوریک انتخاب نمود. تاریخ اجازه نمی دهد که

تئوریسين ها و مجریان خط و مشی پرولتری در قضاوت خود اشتباه کنند. داشتن شایستگی برای ایفاء نقش یک حزب پيشاهنگ

سياسی مانند شرایط وررود به دانشگاه نيست. چنين حزبی باید طبقه کارگر را در مبارزه اش برای بدست آوردن حکومت رهبری کند

از چگونگی به قدرت رسيدن طبقه کارگر آگاه باشد و مبارزه را به

سریع ترین وجهی به پيروزی رساند. این رسالت احزاب سياسی انقالبی است. برای دوری از اشتباهات تجزیه و تحليل ها باید

وسيع و همه جانبه باشد.

امروز اوضاع امریکا نمودار مبارزه شدید ميان اليگارشی و توده هاست که هر کدام برای کسب امتيازات بيشتر می کوشند محدود

حکومت طبقات شان وضع کرده اند همواره در تغييرند و هم اکنون ما بر اثر فشار خلق ها شاهد به آمازیش گذاردن قوانين بورژوازی هستيم. قانون گذاران برای جلوگيری از طغيان توده ها پایه های نظام قانونی خود را لرزان می کنند. اّما زیر پا گذاردن بی شرمانه تمام قوانين موجود و وضع قوانين جدید برای توجه کارهای انجام

شده تنها باعث تشدید خشم توده ها می گردد. بدین جهت طبقات حاکم می کوشند با سوءاستفاده از قوانين موجود به

تغييراتی در قوانين اساسی برای سرکوبی پرولتاریا دست زنند. این خود سبب رشد تضادها می شود. مردم دیگر تاب تحمل انواع

مختلف قوانين کهنه و نوی را که بوسيله رژیم های استبدادی وضع شده اند، ندارند و برای در هم شکستن این قوانين می کوشند. ما هرگز نباید سرشت طبقاتی ماهيت قهرآميز و محدودیت های دولت

بورژوازی را فراموش کنيم. لنين درباره دولت می گوید: «دولت محصول و مظهر آشتی ناپذیر بودن تضادهای طبقاتی است. هر جا ، هر زمان و تا آنجا که از نظر عينی نتوان تضادهای طبقاتی آشتی

ناپذیر را آشتی داد، در آنجا و آنزمان و تا آنجاست که دولت بوجود می آید. و بر عکس وجود دولت دال بر این است که تضادهای

طبقاتی آشتی ناپذیر می باشند». (لنين: دولت و انقالب).

بعبارت دیگر ما هيچگاه نباید استعمال کلمه دمکراسی را برای تبرئه دیکتاتوری طبقات استعماگر تحمل کنيم. زیرا دمکراسی آنها معنای اصلی خود را از دست داده و فقط به معنای واگذاری آزادی

های پوچ سياسی است. مبارزه فقط برای کسب حقوقی در چارچوب نظام بورژووازی بدون طرح مسئله دولت و انقالب در حکم

مبارزه برای تحکيم دیکتاتوری تحميل شده طبقات حاکم است. قهر و اعمال زور حق ارثی استعمارگران نيست

در این مبارزه شدید ميان اليگارشی و توده ها گر چه هيات حاکمه قوای مقننه، مجریه و قضائی را که برای سرکوبی خلق بنا شد،

مرتبًا بکار می برد. مع الوصف کليه قراردادهای خود را زیر پا می گذارد، نقاب دمکراسی نمای خود را مفتضحانه بر می دارد و مردم

را مورد تجاوز قرار می دهد.

چه باید کرد؟ در چنين لحظه ای این سئوال است که باید دوباره مطرح شود. قهر و اعمال زور حق ارثی استعمارگران نيست

واستعمار شوندگان می توانند و باید در فرصت مناسب به قهر زور توسل جویند. این پاسخ ما به سئوال باالست. حوزه مارتی رهبر

انقالبی کوبا ده ها سال پيش گفت: «تنها آتش افروزان جنگ اجتناب پذیری جنایت کار نيستند، کسانی که هم از اقدام به جنگ

اجتناب پذیری سر باز می زنند جنایتکاراند».

لنين هم این مطالب را چنين توضيح داد: ما « در متن روسی «ما سوسيال دموکرات» آمده است» هيچگاه جنگ را از دیدگاه

احساسات بررسی نکرده ایم و نمی کنيم. گر چه آنرا بی شک به عنوان روشی وحشيانه برای حل و فصل اختالفات بشری محکوم

می دانيم تا وقتی که اجتماع از طبقات مختلف تشکيل می شود و استثمار انسان از انسان وجود دارد جنگ ها اجتناب ناپذیرند و ما بدون جنگ هائی که هميشه و همه جا طبقات استثمارگر خود

شروع می کنند موفق به از بين بردن استثمار نخواهيم شد. (ارتش گفت. بعدها او 1905انقالبی و دولت انقالبی). این را لنين در سال

در تجزیه و تحليل عميق تری از خصوصيات مبارزه طبقاتی در مقاله خود تحت عنوان «برنامه نظامی انقالب پرولتری» عرضه داشت:

«کسی که مبارزه طبقاتی را تشخيص می دهد نمی تواند جنگ های داخلی را باز نشناسد. این جنگ ها در هر اجتماع طبقاتی

طبيعی هستند و در شرایط معينی آنها باالجبار ادامه رشد و تشدید مبارزه طبقاتی هستند. تمام انقالب ها این موضوع را ثابت

می کنند. نفی یا فراموش کردن جنگ داخلی به معنای غرق شدن در فرصت طلبی و صرف نظر کردن از انقالب سوسياليستی

است».

این بدان معنی است که ما نباید از قهر و اعمال زور نهراسيم. آنچه باید در این مورد توجه داشت تشخيص شرایط مناسب برای قيام

توسط رهبران خلق است.

این شرایط مناسب چيست؟ از نظر ذهنی این شرایط بستگی به دو عامل دارد که در هم تأثير متقابل می بخشند و در جریان مبارزه

رشد می بابند. یکی از این دو عامل آگاهی به لزوم تغييرات انقالبی و دیگری آگاهی به امکان واقعی چنين تغييراتی است.

زمانی که به دو عامل باال شرایط عينی را که مساعد براین شرایط برای رشد مبارزه در تمام امریکا هستند، اضافه کنيم و عزم

راسخی را که برای بدست آوردن پيروزی وجود دارد بنگریم. با توجه به موازنه نوین نيروها در جهان به این نتيجه می رسيم که تمام

شرایط جمعبند و موقع عمل فرا رسيده است.

گر چه کشورهای سوسياليستی از ما دورند، اّما تأثير آنها در ميان خلق های مبارز جهان دائمًا محسوس بوده است. کشورهای

سوسياليستی برای مردم این سرزمين ها ارزشی آموزشی دارند ژوئيه 26و بيش از پيش الهام بخش آنان خواهند بود. فيدل در

)، گفت: این وظيفه انقالبيون و بخصوص انقالبيون 1963امسال (زمان حاضر است که تغيير موازنه نيروها را در مقياس جهانی

بخوبی تشخيص دهند و آنرا لمس کنند. همچنين دریابند که چنين تغييری به نفع مبارزه خلق های کشورهای مختلف است. بجای

اینکه منتظر معجزه وقوع انقالب اجتماعی بر اثر تغيير موازنه نيروهای جهانی باشيم وظيفه تمام انقالبيون و بخصوص انقالبيون امریکای التين است که از این عوامل مساعد کنونی برای جنبش

انقالبی کمال استفاده را بنمایند و انقالب را شروع کنند. برخی هستند که می گویند: ما قبول داریم که در شرایط بخصوص جنگ انقالبی راه مناسبی برای بدست آوردن قدرت حاکمه است. ولی ما کجا می توانيم فرماندهان بزرگی چون فيدل کاسترو پيدا کنيم

که ما را به پيروزی رهبری کند؟ فيدل کاسترو و امثال او زائيده تاریخ هستند. رهبران نظامی و سياسی که مبارزه و قيام مردم را به

پيش می برند، در طول جنگ به فنون جنگی آشنا می شوند، در هيچ پيشه و هنری به تنهائی از طریق کتاب خواندن نمی توان

استاد شد. از این نظر مبارزه آموزگار بزرگی است.

طبيعتًا چنين مبارزه ای ساده و آسان نيست و انقالبيون در طول دوره مبارزه با مشکالت جدی و شدیدی روبرو می شوند.

جنبش دفاعی خلق ها

در انکشاف مبارزه مسلحانه دو مرحله بسيار حساس برای آینده انقالبی وجود دارد. اّولين مرحله تدارکی است، روشی که برای حل

مسائل مربوط به مرحله در پيش می گيریم نشان می دهد که تا چه اندازه نيروهای خلق اراده به جنگيدن کرده اند و تا چه اندازه هدف شان روشن است. هنگامی که دولت بورژوازی به موضع

خلق حمله می کند مردم ناچار، مجبور به دفاع از خود می شوند؛ زیرا دولت مساعدترین زمان را برای حمله انتخاب می کند. اگر در چنين موقعيتی حداقل شرایط ذهنی و عينی مبارزه وجود داشته باشد، نيروهای خلق باید به دفاع مسلحانه از خود بپردازند. آنها

نباید بگذارند به موضعی کشيده شوند که بدون مقاومت سرکوب گردند و نباید دفاع مسلحانه از خود را به عنوان چاره ای در

درماندگی – هنگامی که دشمن آنها را در تنگنا قرار داده است – بنگرند. جنگ پارتيزانی جنبش دفاعی مردم در دوران معينی است

اّما این جنبش دارای قدرت حمله به دشمن می باشد و باید کوشش فراوانی کرد که چنين قدرتی رشد یابد. این قدرت به مرور

زمان در بسيج نيروهای خلق خصلت ویژه خود را تعيين می کند. این بدان معناست که جنگ پارتيزانی دفاع از خود پاسيو (انفعالی) نيست بلکه دفاعی تهاجمی است و از زمانی که مسائل را چنين

درک کردیم جنگ پارتيزانی در راه درست خود باالخره به کسب قدرت سياسی خواهد انجاميد. این مرحله مهمی است. در

انکشاف اجتماعی اختالف ميان قهر و عدم قهر را نمی توان به تعداد گلوله هائی که در بدن می شوند اندازه گرفت. تمام بستگی به شرایط مشخص و متغيير دارد. برای جلوگيری از رشد وضعيتی نا مطلوب باید فرصت مناسب را دریابيم، باید ضعف های نسبی و در عين حال قدرت استراتژیک نيروهای خلق را به شناسيم و بدانيم

چه موقع باید از نيروهای خلق استفاده کنيم تا دشمن را به برداشتن گام های الزم وادار نمائيم. بدین طریق ما باید موازنه ميان اليگارشی و فشار مردم را به هم زنيم. یک رژیم دیکتاتوری هميشه

می کوشد بدون بکار بردن اسلحه در ميزان وسيعی به حکومت خود ادامه دهد. اّما وظيفه ماست که نقاب آن را بر داریم و شکل

واقعی آنرا که همانا دیکتاتوری قهرآميز طبقه ارتجاعی است به توده ها نشان دهيم. اینکار ما را در نشان دادن ماهيت رژیم کمک می کند، مبارزه را تشدید می کند و آنرا به نقطه بدون بر گشت

می رساند. نيروهای خلق باید رژیم را به عقب نشينی و یا شروع مبارزه مجبور سازند. انجام این وظيفه نقش تعيين کننده ای در آغاز

مبارزه مسلحانه خواهد داشت.

تشدید دائمی پروسه انقالبیجلوگيری از مراحل حساس دیگر بستگی به رشد روزمره نيروهای

خلق دارد. مارکس مصرًا تاکيد می کرد که هنگامی که پروسه انقالبی آغاز می شود پرولتاریا باید پی در پی حمله کند. انقالب اگر

دائمًا تشدید نشود ممکن است به عقب بر گردد زمانی فرا می رسد که مبارزین خسته می شوند، اعتماد خود را از دست می

دهند و توطئه هائی که بوروژازی برای ما می چيند ممکن است با موفقيت روبرو گردد. این توطئه ها متحمًال با اجرای انتخابات برای

واگذاری حکومت به آقایان دغل باز دیگری است که از دیکتاتور سابق شيرین زبان ترند و با انجام کودتائی به وسيله مرتجعين و

معموًال به سردگی نظاميان است که بطور مستقيم یا غير مستقيم از طرف نيروهای مترقی پشتبانی می شوند. البته توطئه های

دیگری هم وجود دارد ولی تجزیه و تحليل تاکتيک آنها موضوع بحث ما در اینجا نيست. هدف اصلی ما در اینجا جلب توجه خوانندگان به

نقشه های کودتای نظامی است که در باال بدان اشاره شد. ميليتاریست ها اصًال چه کمکی می توانند به دمکراسی واقعی

بکنند؟ آنها ابزاری برای حفظ حاکميت طبقات ارتجاعی و انحصارات امپریاليستی هستند به عنوان یک قشر اجتماعی چيزی جز تفنگ

در دست شان نمی شناسند و تنها نگران حفظ خود می باشند، چطور می توان از آنها انتظار وفاداری به ميهن را داشت؟

گاهی هنگامی که ستم گران در موقعيت سختی قرار دارند نظاميان توطئه ای می چيند و دیکتاتوری را که در حقيقت اعتبار

خود کامًال از دست داده است سرنگون می سازند. آنها چنين می کنند و این را باید درست فهميد، زیرا دیکتاتور مخلوع دیگر قادر به حفظ اميتازات طبقاتی بدون توسل به اعمال زور بی حد و حساب

نيست و اینکار اکنون بطور کلی بنفع اليگارشی نمی باشد.

این نظر مسلمًا به معنای آن نيست که در موارد انفرادی نباید از نظاميانی که از طبقه خود بریده اند استفاده کرد. ولی آنها فقط

هنگامی باید مورد استفاده قرار گيرند که وفاداری خود را به عنوان

یک مبارز و نه به عنوان نماینده یک قشر اجتماعی به رهبری انقالب نشان داده اند.

مدتها پيش انگلس در مقدمه ای بر سوّمين چاپ «جنگ داخلی در فرانسه» اظهار کرد که کارگرها در هر انقالبی با اسلحه پدیدار شوند. به همين دليل خلع سالح کارگران اّولين حکم سرمایه

دارانی بود که زمام امور را در دست داشتند. از این رو بعد از هر انقالبی که بوسيله کارگران پيروز می شد مبارزه تازه ای آغاز می

شد که به شکست کارگران می انجاميد….. (لنين: دولت و انقالب). این نوع مبارزه «جزر و مدی» ده ها سال در دنيای سرمایه

داری تکرار شده و طی آن نوعی رفم های سطحی بدست آمده که در عين حال عقب نشينی های استژایک بوده است. پرولتاریا در

این زمينه دائمًا فریب همان حيله هائی را خورده که در قرون گذشته مکررًا بکار رفته است.

همچنين بسيار خطرناک خواهد بود اگر رهبران یک حزب مترقی بيش از حد در کار استفاده از امکانات قانونی بورژوازی به اميد

بدست آوردن مساعدترین شرایط برای عمليات انقالبی باشند و بدین طریق حد فاصل را در ابهام بگذارند (آنچه اغلب در عمل دیده می شود) و فراموش کنند که هدف نهائی استراتژی آنها به چنگ

آوردن قدرت حاکمه است.

تا زمانی که رهبری حزب مارکسيستی – لنينيستی حقيقتًا از خطر آگاه است و می تواند توده ها را در وسيع ترین مقياس به حرکت در

آورد و آنها را به راه حل درست تضادهای اساسی رهبری کند، از این دو مرحله مشکل در انقالب – که در باال مختصرآ تجزیه و تحليل

کردیم – می توان اجتناب کرد.

چرا جنگ پارتيزانی راه درست است در ضمن بسط این تزها ما فرض را بر این نهادیم که مردم می توانند

فکر مبارزه و این پيشنهاد را که جنگ پارتيزانی یک شيوه (متد) مبارزه است قبول کنند. چرا ما فکر می کنيم که جنگ پارتيزانی در

شرایط امروز امریکا راه درستی است؟ چرا جنبش پارتيزانی باید راه

اصلی مبارزه در امریکا باشد؟ در مقابل این سئواالت ما دالئل زیرا ارائه می کنيم.

اوًال – از آنجا که دشمن برای حفظ حاکميت خود با تمام قوا می جنگد ما باید توجه خود را به نابود کردن ارتش ارتجاعی معطوف

کنيم. اّما برای نابود کردن این ارتش باید ارتشی توده ای در برابر آن وجود داشته باشد. ارتش خلق خود بخود ایجاد نمی شود و باید

بوسيله سالح دشمن مسلح گردد. این امر خصلت جنگ پارتيزانی را که بيرحمی و طوالنی بودن آنست تعيين می کند. در این جنگ

بدون امکانات کافی برای دفاع و گریز ارتش خلق و رهبران اش دائمًا در معرض حمالت نيروی قوی تر دشمن قرار خواهند گرفت.

دیگر اینکه هسته پارتيزانی که در محيط مساعدی برای مبارزه سنگر گرفته است امنيت و ادامه فرماندهی انقالب را تضمين می کند. واحدهای شهری تحت فرماندهی ستاد ارتش خلق قادر به

اجرای عمليات فوق العاده با ارزشی هستند. حتی اگر این واحدهای کوچک تصادفًا نابود شوند، مغز انقالب (فرماندهی

انقالب) از بين نمی رود و رهبری به روحيه انقالبی بخشيدن به توده ها از پایگاه های روستائی ادامه می دهد و نيروهای نوی را برای نبرد بعدی متشکل می سازد. عالوه بر این مناطق دستگاه

دولتی آینده شکل می گيرد. این دستگاه مسئول اجرای دقيق خواست های دیکتاتوری طبقاتی در تمام دوره تحوالت انقالبی

خواهد بود. هر چه مبارزه بيشتر ادامه می یابد مسئله امور اداری بغرنج تر و عظيم تر می شود. برای حل این موضوع باید گروهی

کادر برای مقابله با اشکاالت تحکيم قدرت دولت و رشد اقتصادی در مرحله بعدی تربيت کرد.

ثانيًا – باید دقيقًا شرایط عمومی دهقانان در امریکای التين و حالت انفجاری روز افزون آنها و مبارزه آنها بر عليه نظام فئودالی در شرایط

اجتماعی کنونی که استثمارگران محلی با استثمارگران خارجی اتئالف کرده اند، توجه داشت.

برگردیم به بيانيه دّوم هاوانا:

«در آغاز قرن گذشته خلق های امریکا خود را از یوغ استعمار اسپانيا آزاد کردند.اّما در بند استثمار باقی ماندند. مالکين به جای

حاکمين اسپانيا نشستند و سرخپوستان زیر نظام طاقت فرسای «سرواژ» بزندگی دردناکی ادامه دادند. مردم امریکای التين به هر

طریق در زنجير بردگی اسير ماندند و حداقل اميدهای مردم زیر حکومت اليگارشی ها ظلم سرمایه خارجی نابود شد. این کم و بيش واقعيت امریکاست. امریکای التين امروز زیر سلطه امپریاليزم

خونخوارتری که نيرومندتر و بيرحم تر از امپرطوری استعماری اسپانياست قرار دارد».

«رفتار امپریاليسم یانکی در برخورد با واقعيت عينی انقالب امریکا التين چگونه بوده است؟ امپریاليسم امریکا جنگی استعماری عليه

مردم امریکای التين تدارک می بيند. دستگاه قهریه ایجاد ميکند. بهانه های سياسی ميجوید و قراردادهای به اصطالح قانونی با نمایندگان اليگارشی های ارتجاعی می بندد تا قيام خلق های

امریکای التين را در آتش و خون غرق سازد».

شرایط عينی نمودار این است که دهقانان ما نيروی بالقوه و دست خورده ای هستند که ما باید از آنها برای ازادی امریکا استفاده

کنيم.

ثالثًا – باید به خصلت قاره ای مبارزه توجه کرد. آیا می توان این مرحله نوین جنبش رهائی بخش امریکا را رقابتی بين دو نيروی

محلی برای بدست آوردن حکومت در منطقه معينی دانست؟ نه این مبارزه نبرد مرگ و زندگی بين تمام نيروهای خلق و تمام

نيروهای ستم گر خواهد بود. نقل قول های باال نيز این نکته را تایيد می کند.

یانکی ها که مبارزه در امریکا را تعيين کننده می دانند برای حفظ منافع خود مداخله خواهند کرد. آنها از هم اکنون در پرورش و تجهيز نيروهای سرکوب کننده شرکت جسته و تشکيالتی برای یک مبارزه

قاره ای بوجود آورده اند. از امروز آنها با تمام قوا در چنين راهی پيش خواهند رفت و خواهند کوشيد تا نيروهای خلق را با کليه

سالح های موجود سرکوب سازند. آنها نخواهند گذاشت که رژیمی انقالبی استحکام یابد و اگر چنين رژیمی در کشوری استوار گردید

آنرا مورد حمله قرار خواهند داد. از شناختن آن سر باز می زنند، آنچه بتوانند می کنند تا در ميان نيروهای انقالبی نفاق افکنند،

خرابکاران را بدرون گسيل می دارند، اختالفات مرزی می آفریند، کشورهای ارتجاعی دیگر را عليه آن بر می انگيزند، می کوشند تا

اقتصاد کشور نوزاد را مختل کنند و خالصه آنرا نابود نمایند.

با توجه به این شرایط در امریکا بدست آوردن پيروزی و تحکيم آن برای یک کشور به تنهائی بسيار مشکل است. با اتحاد نيروهای

ستم گر باید با اتحاد نيروهای خلق پاسخ گفت. در تمام کشورهائی که ظلم و جور به مرحله غير قابل تحملی رسيده است

باید پرچم قيام را بر افراشت و این قيام به سبب ضرورت تاریخی تمام قاره را در بر خواهد گرفت.

چنانکه فيدل درباره جبل «آند» گفت، این کوه ها باالجبار سيرا ماسترائی خواهند شد. تمام سرزمين پهناور این قاره نيز ميدان

پيکار بی امانی عليه امپریاليسم خواهد گشت.

خصلت قاره ای مبارزهما با اطمينان نمی توانيم بگوئيم که چه موقع این پيکار حالت قاره

ای بخود خواهد گرفت و چه مدت به طول می انجامد ولی می توانيم پيش گوئی کنيم که این مبارزه قطعًا در خواهد گرفت و پيروز خواهد شد. زیرا این مبارزه نتيجه ناگزیر شرایط تاریخی اقتصادی و

سياسی است و راهی برای تعيير مسير آن وجود ندارد. وظيفه انقالبيون کشورهای مختلف این است که بدون توجه به شرایط انقالبی در سرزمين های دیگر هر زمان که شرایط انقالبی را در ميهن خود آماده می بينند، مبارزه را به فوریت آغاز کنند. رشد

مبارزه استراتژی کلی را در مرحله ای تعيين خواهد کرد. پيش بينی خصلت قاره ای مبارزه نتيجه تجزیه و تحليلی از نيروهای متخاصم

است. این مطلب بهيچوجه شروع مبارزات مستقل را در کشورهای مختلف نفی نمی کند. همانطور که شروع مبارزه مسلحانه در

ناحيه ای از یک کشور نا گزیر به سراسر کشور کشيده می شود. آغاز یک جنگ انقالبی نيز باعث رشد شرایط نوینی در کشور

همسایه خواهد شد.

انکشاف انقالب پيرو سير نوسانی جزر و مدی است. زمانی که انقالب در اوج است ضد انقالب در حال عقب نشينی می باشد و بر عکس زمانی که انقالب در سير قهقرائی است ضد انقالب به

پيش می رود. در چنين حالتی نيروهای خلق با مشکالت فراوانی روبرو هستند. آنها باید با تمام قوا تجهيز دفاعی خود به پردازند تا

تلفات شان در حداقل ممکن باقی بماند. از آنجا که دشمنان ما فوق العاده قوی هستند و خصوصيت قاره ای یافته اند ما نباید فقط

به تجزیه و تحليل ضعف های نسبی بورژوازی محلی به پردازیم و طرح های خود را در فضای کوچکی محدود کنيم. ما نباید فکر کنيم اتحاد ميان اليگارشی و مردم مسلح امکان پذیر است. انقالب کوبا

زنگ خطر را بصدا در آورده است. اکنون ميان نيروهای مختلف قطب بندی کاملی وجود دارد. در یک قطب استثمارگران و در قطب دیگر

استثمارشوندگان قرار دارند، توده خرده بورژوازی به هر دو طرف قابل گرایش دارد. جهت این گرایش بستگی به منافع خرده

بورژوازی از یک سو و توانائی استثمارشوندگان و یا استثمارگران در جلب سياسی آنان از سوی دیگر دارد. بی طرفی در این جریان

امری استثنائی است. جنگ انقالبی چنين است.

مرکز فعاليت های پارتيزانی چگونه ایجاد می شوداکنون ببينيم چگونه می توان مرکزی برای فعاليت های پارتيزانی بوجود آورد. واحدهای کوچکی که از عده معدودی تشکيل شده

مکان هائی را که برای جنگ پارتيزانی مساعد است، انتخاب می

کنند، مکان هائی که از آنها برای حمله متقابل بتوان پيشروی کرد و هنگام عقب نشينی بتوان پناه برد. فعاليت پارتيزان ها از چنين

نقاطی آغاز می گردد. ولی یک نکته را باید کامًال روشن نمود، در مرحله اّول زمانی که پارتيزان ها هنوز ضعيف هستند باید هم آنها

صرف اقدامات گردد:

خود را در محل مستقر سازند، به محيط آشنا شوند، با مردمی که در آن نواحی زندگی می کنند تماس بگيرند و به تحکيم نقاطی که

می توان آنرا به پایگاه تبدیل کرد، بپردازند.

تحت چنين شرایطی برای اینکه واحدهای پارتيزانی از مبارزه سالم بيرون آیند باید دارای سه کيفيت باشند:

حرکت دائم، هوشياری دائم و احتياط دائم.

درست به کار نبردن این نکات تاکتيک نظامی مشکالتی برای سالم ماندن واحدهای پارتيزانی بوجود خواهد آورد. باید به خاطر داشت

که در چنين مرحله ای عمليات دالورانه پارتيزان ها بسط هدف تعيين شده و از خود کذشتگی های بزرگ برای رسيدن به آن

است.

این از خود گذشتگی ها به معنی هر روز جنگيدن و یا به مبارزه تن به تن به دشمن پرداختن نيست. بلکه کاری مشکل تر و تلخ تر در

پيش آنها قرار داد و آن مقاومت بدنی و فکری است.

دشمن ممکن است پارتيزان ها را در محل عمليات شان مانند شکاری وحشيانه دنبال کند و دائم آنها را در شرایط آماده باش نگاه

دارد. پارتيزان ها باید از هر گونه زود باوری به پرهيزند، زیرا گاهی اوقات دهقانی که بوسيله ژاندارم ها تهدید شده اند و دنبال بهانه ای می گردند تا خود را به اصطالح پاک نشان دهند ممکن است

پارتيزان ها را به ارتش ارتجاعی تحویل دهند. مرگ یا پيروزی جز این راه دیگری نيست. در این مرحله مرگ قابل لمس است در صورتی

که پيروزی افسانه ای است که تنها یک آدم انقالبی می تواند بدان بی اندیشد.

چنين است قهرمانی پارتيزان ها. در جنگ های پارتيزانی پيش رفتن و یا زمانی از نبردی دوری جستن خود شکلی از جنگ است. به

علت اینکه پارتيزان ها با ارتشی مقتدر روبرو هستند. برای تغيير موازنه نيروها باید کوشيد با انتخاب تاکتيک هائی در یک محل

معينی تفوقی نسبی بر ارتش ارتجاعی ایجاد کرد. اینکار یا از طریق تمرکز نيروهای پارتيزانی و یا اشغال نواحی مساعد امکان پذیر

است. به پيروزی های تاکتيکی تنها در چنين شرتيطی می توان اطمينان کرد.

به صالح نيروهای پارتيزانی است که بدون ایجاد چنين تفوق نسبی بر دشمن وارد عمل نشوند. تا وقتی که ما می توانيم زمان و طرز

جنگ را تعيين کنيم، یک نبرد نباید آغاز شود مگر آنکه پيروزی حتمی باشد.

پایگاه های پارتيزانی را به سازیمپارتيزان ها به رشد و تحکيم خود در یک جنبش عظيم سياسی و نظامی ادامه می دهند و پایگاه ها به تدریج بوجود می آیند. این پایگاه ها عامل اصلی برای رشد پارتيزان هاست. پایگاه ها به دژ

محکمی تبدیل می شوند که دشمن بدرون آن نمی تواند رخنه کند مگر اینکه متحمل تلفات و زخمی های فراوانی شود. آنها دژ انقالب

و بهشت پارتيزان ها می شوند که با قدرت بيشتر و با روحيه ای قوی تر به حمله به سرزمين های دورتری دست می زنند.

روزی فرا می رسد که پارتيزان ها مشکالت سياسی و تاکتيکی را رفع خواهند کرد. آنها هيچگاه نباید فراموش کنند که پيشقراوالن

خلق ها هستند و نباید وظيفه سنگين خود را از یاد ببرند. آنها باید زمينه سياسی را برای استقرار یک رژیم انقالبی که کامًال به توده

ها متکی باشد آماده سازند. به تقاضاهای مهم دهقانان باید با توجه به محيط و شرایط جواب مثبت داد تا بتوان مردم را چون تنی

واحد متحد ساخت.

اگر موقعيت نظامی در مراحل اّول مشکل است کارهای سياسی از آن آسان تر نيست. اگر یک اشتباه نظامی ممکن است به نابودی

پارتيزان ها منجر شود یک اشتباه سياسی ممکن است از رشد پارتيزان ها برای مدتی طوالنی جلوگيری کند. مبارزه هم نظامی و

هم سياسی است و برای پایه باید گسترش یابد و درک شود.

از آنجا که واحدهای پارتيزانی دائمًا رشد می یابند، زمانی می رسد که بر اثر افزایش تعداد پارتيزان ها و تمرکز بيش از حد نيروها

در یک محل باید به گسترش النه زنبوروار پایگاه ها پرداخت: یکی از رهبران با یک پارتيزان بر جسته با رفقایش به محل دیگری می رود

و تحت فرماندهی ستاد مرکزی به بسط زنجيری جنگ پارتيزانی می پردازد.

در جمعبندی نهائی باید یاد آور شد که بدون ایجاد ارتشی توده ای نمی توان به پيروزی رسيد. پارتيزان ها ممکن است زمانی به تعداد قابل مالحظه ای برسند و نيروهای خلق بتوانند در شهرها و نواحی اشغالی دشمن تلفات و خسارات فراوانی به دشمن وارد آورند ولی

قدرت نظامی ارتجاع هنوز دست نخورده باقی بماند. اینرا باید هميشه بخاطر داشته باشيم که هدف نابودی دشمن است.

بنابراین تمام پایگاه های تازه تاسيس شده و تمام نيروهائی که در پشت جبهه دشمن و یا در شهرها مشغول فعاليت هستند باید

تابع فرماندهی واحدی باشند. چنين تابعيتی مانند تابعيت شدید درجه ای در ارتش معمولی نيست بلکه تابعيت از استراتژی است.

یک واحد پارتيزانی استقالل عمل را در پاره ای از کارها حفظ می کند ولی باید کليه دستورات استراتژیک فرماندهی عمومی را که در

مطئمن ترین و قوی ترین ناحيه مستقر است اجراء کند. زیرا تنها فرماندهی عمومی است که می تواند شرایط بکار بردن دسته

جمعی واحدهای پارتيزانی را در مرحله معينی آماده نماید.

مراحل سه گانه جنگ پارتيزانیجنگ پارتيزانی یا جنگ رهائی بخش معموًال دارای سه مرحله

است. دفاع استراتژیک مرحله اّول می باشد. در این مرحله واحدهای کوچک زود گریز و چابک پای، گاه گاهی ضربه ای به

دشمن وارد می سازند؛ اّما هيچگاه در ناحيه محدودی برای دفاع انفعالی (پاسيو) باز نمی ایستند. دفاع آنها در این مرحله حمالت کوچک به دشمن است. بعد از این مرحله ی «تعادل» شروع می

شود. در این زمان هم دشمن و هم پارتيزان ها در فعاليت هستند و مرحله نهائی زمانی است که ارتش ارتجاعی از پای در آید. در این

هنگام پارتيزان ها شهرهای بزرگ را تسخير می کنند، به جنگ

های بزرگ تعيين کننده می پردازند و دشمن را کامًال محو نابود می سازند.

بعد از رسيدن به مرحله تعادل بين ارتش های طرفين جنگ پارتيزانی خصوصيات نوینی در رشد بعدی خود کسب می کند.

مانور دادن آغاز می گردد و واحدهای بزرگی که می توانند به دژهای سيار محکم حمله کنند، بوجود می آیند. جنگ های سيال که احتياج به حرکت تعداد زیادی قشون و بکار بردن اسلحه های

تهاجمی دارند شروع می شوند ولی از آنجا که دشمن هنوز دارای قدرت مقاومت و حمله متقابل است جنگ سيال هنوز نمی تواند کامًال جایگزین جنگ پارتيزانی شود. جنگ سيال فقط شکلی از عمليات در طول رشد جنگ پارتيزانی و وسيع ترین شکل تمرکز نيروهای پارتيزانی است. تا اینکه چندین ارتش از نيروهای خلق

بوجود اید. حتی در این زمان هنوز پارتيزان ها هماهنگ با عمليات نيروهای اصلی به جنگ پارتيزانی «خالص» برای مختل کردن

ارتباطات و کليه دستگاه دفاعی دشمن ادامه می دهند.

ما پيش بينی کرده ایم که این جنگ خصوصيات قاره ای دارد و جنگی است طوالنی، جبهه های نبرد بسياری در پيش است، خون های فراوانی ریخته خواهد شد و جان های بی شماری فدا خواهد

شد. پدیده دو قطبی شدن نيروها در امریکا و جدائی محسوس ميان استثمارگران و استثمار شوندگان در جنگ های انقالبی آینده

نمودار این است که زمانی که پيشقراوالن مسلح خلق برای به چنگ آوردن قدرت حاکمه قيام کردند و پيروز شدند، ستم گران امپریاليست و استثمارگران داخلی را نابود خواهند کرد. اّولين

مرحله انقالب سوسياليستی تحقق خواهد یافت. خلق ها در بهبود زخم ها خواهند کوشيد و بنای جامعه سوسياليستی را بنا خواهند

کرد.

آیا راه دیگری که تلفات کمتری داشته باشد موجود است؟ از زمانی که جهان تکه و پاره شد و ایاالت متحده سهم بزرگی در قاره ما بدست آوردند مدت ها می گذرد. امروز امپریاليست های دنيای کهن طرح باز گشت به قاره ما را می ریزند. نيروی بازار مشترک

اروپا حتی ایاالت متحده را تهدید می کند. تمام اینها ممکن است بعضی از مردم را به این فکر بی اندازد که شاید بتوان با بورژوازی

ملی نيرومندتری متحد شد، دست روی دست گذاشت و مبارزه بين امپریاليست ها را نظاره کرد و در جستجوی فرصتی برای

گشودن راهی بود. این نکته را باید درک کرد که سياست (انعفالی) در مبارزه طبقاتی هرگز دارای نتایج درخشانی نيست.

بورژوازی هر چقدر در زمان معينی انقالبی به نظر برسد اتحاد با آن فقط می تواند یک اتحاد موقتی باشد. از این دو نکته که بگذریم

خلق ها اگر عامل زمان را در نظر دارند باید راه دیگری انتخاب نمایند. تضادهای اساسی در امریکا چنان به سرعت تشدید می

شوند که رشد تضادهاهای اردوی امپریاليستی را که برای بدست آوردن بازار با هم در جدال اند از مجرای «متعارفی» خود دور ساخته

اند.

اکثریت بورژوازی ملی با امپریاليسم امریکا همکاری می کند و خود را با آن در هر کشوری هم سرنوشت می داند. حتی اگر در تضاد

ميان بورژوازی ملی و دیگر امپریاليست ها و از سوی دیگر سازش و توافقی حاصل اید. این امر در داخل مدار اصلی مبارزه قرار دارد.

مبارزه ای که رشد آن منجر به تصادم اجتناب ناپذیر کليه استثمارگران با تمام استثمار شدگان می گردد. مقابله نيروهای

طبقات متخاصم بسيار سریع تر و رشد تضادهای درون اردوی امپریاليستی برای تقسيم بازارهاست. اردوگاه ها از هم جدا

هستند و راه انتخاب برای هر فردی و قشری با زور و سن است. «اتحاد برای پيشرفت» بهبوده می کوشد از واقعه اجتناب ناپذیری

جلوگيری کند.

بهر جهت چنانچه بازار مشترک و یا گروه های دیگر امپریاليستی در تصاحب بازارهای امریکا پيشرفت کنند تا جائی که تضاد بين آنها و

امپریاليسم امریکا بر رشد تضاد اساسی سبقت گيرد در چنين شرایطی نيروهای خلق باید از آغاز در کارها رخنه کنند، یه مبارزه

همه جانبه ای ادامه دهند و با توجه به هدف نهائی از هر گونه تضادی به نفع خود استفاده نمایند.

یک موضع هم، یک اسلحه هم، یک راز هم نباید بدست دشمن طبقاتی بی افتد و گر نه همه چيز از بين خواهد رفت. مبارزه در

امریکا اکنون واقعيتی زنده است. تند باد مبارزه در کوه های ونزوئال، کلمبيا، پرو، گواتماال، اکوادور … وزیدن گرفته است. آیا درست است

که این جنگ تظاهر شتابزدگی است و بی نتيجه خواهد بود؟ نتایج امروزی این مبارزه مهم نيستند. جنبشی ممکن است موقتًا از بين برود ولی این امر در نتيجه نهائی تأثير بزرگی نخواهد داشت. آنچه مهم است عزم به مبارزه است که هر روز راسخ تر می شود. در

یافتن لزوم تغييرات انقالبی و اعتقاد به امکان آن است.

این یک پيش بينی است. ما ایمان داریم که تاریخ نشان خواهد داد که حق با ماست. تجزیه و تحليل عوامل ذهنی و عينی در امریکا و در جهان امپریاليستی به ما نشان داده است که آنچه ما بر مبنای

دّومين بيانيه هاوانا گفته ایم درست است.

پایان

«جنگ پارتيزانی – یک روشِ مبارزه «چه گوارا

) بارها در طول تاریخ، در شرایط گوناگون و بمنظور 1جنگ پارتيزانی(رسيدن به هدف های مختلف بکار رفته است. در این اواخر – جنگ

پارتيزانی در نبرد رهائی بخش خلق های گوناگون مورد استفاده قرار گرفته است. – آنجا که پيشاهنگان حلق راهء مبارزات

مسلحانهء غير نظامی را عليه دشمنی که نيروی نظامی برتری دارد در پيش می گيرند.

بمنظور بدست آوردن قدرت برای مبارزه عليهء بهره کشی فئودالی و استعماری کهنه و نو، سه قارهء آسيا، امریکا و امریکای التين

عرصهء عمليات پارتيزانی بوده است. در اروپا نيز جنگ پارتيزانی، ) بکار رفته 3) و متحدین(2بصورت مکمل ارتش های منظم خودی(

است. در امریکا در موارد مختلف جنگ پارتيزانی بکار رفته است؛ نمونه ای از گذشتهء بسيار نزدیک می توان آورد عمليات سزار

اگوستو ساندینو می باشد که عليهء لشکرکشی ارتش اعزامی یانکی ها در منطقهء ساحلی نيکاراگوا می جنگيد و اخيرًا نبرد

انقالبی در کوبا. از آن پس در امریکا مسئلهء جنگ پارتيزانی در بحث های تئوری

احزاب مترقی قارهء امریکا وارد شده و امکان و سود بکار بردن این روش مبارزه موضوع مباحثات تئوریک را تشکيل داده است.

یادداشت های زیر کوششی خواهد بود تا نظریات ما را دربارهء جنگ پارتيزانی و بکار بردن صحيح آن بيان کند.

جنگ پارتيزانی، شيوه ای است برای تسخير قدرت سياسی

قبل از هر چيز باید آشکار گردد که این شکل ویژهء مبارزه روشی برای رسيدن به هدف است: همان هدفی که برای هر فرد انقالبی

مبرم و ضرور و عبارتست از تسخير قدرت سياسی.

از اینرو ما در تجزیه تحليل اوضاع مشخص کشورهای گوناگون امریکا، جنگ پارتيزانی را فقط بمفهوم ویژهء آن – یعنی روشی –

برای تسخير قدرت سياسی بکار خواهيم برد.

بالفاصله ایه سئوال مطرح می شود که آیا در امریکا، جنگ پارتيزانی تنها شکل تسخير قدرت سياسی است؟ یا آنکه این

شيوهء مبارزه، فقط یکی از اشکال مبارزه می باشد؟ و سر انجام این سئوال مطرح می شود که آیا این شيوهء مبارزه شکل مقدم

مبارزه است و سر مشق کوبا را می توان در موقعيت های موجود سایر کشورهای قاره(امریکای التين) بکار برد؟

در جریان بحث های تئوری، برخی آنهائی را که می خواهند از جنگ پارتيزانی استفاده کنند و این شيوهء مبارزه را بکار برند باین دليل

مورد انتقاد قرار می دهند که گویا اینها در نبرد توده ای اهمالگرند، گوئی این دو روش مبارزه با یکدیگر مغایرت دارند.

ما نظریه ای را که از چنين اصلی ناشی می شود رد می کنيم. جنگ پارتيزانی مبارزه خلق است و مبارزه ای است توده ای. بدون پشتيبانی خلق اتخاذ این شيوهء مبارزه اولين قدم بسوی مصيبت

اجتناب ناپذیری است. پارتيزان ها پيشاهنگان رزمندهء خلق هستند. آنها در محل مشخص منطقه ای مستقر و مسلح و آماده

می شوند تا یکسری عمليات نظامی انجام دهند که تنها هدف استراتژی ممکن آن عبأرتست از تأخير قدرت سياسی.

پارتيزان ها از طرف توده های دهقان و کارگر محل مبارزه و تمام منطقهء مربوطه پشتيبانی خواهند شد. بدون ئين شرط مقاماتی

نمی توان از جنگ پارتيزانی سخن گفت.

پيشاهنگان رزمنده و مبارزهء توده ایدومين بيانيهء هاوانا اشعار ميدارد:

«در کشورهای ما، شرایط عقب ماندهء صنعتی و رژیم کشاورزی که خصلت فئودالی دارد در مجاورت یکدیگر قرار دارند؛ از اینرو – با آنکه

شرایط زندگی کارگران شهری سخت و طاقت فرساست – باز دهقانان در شرایط فشار و بهره کشی وحشتناک تری بسر می

برند و نيز دهقانان هستند که – صرف نظر از استثنائات – اکثریت درصد) تشکيل می 70مطلق اهالی امریکای التين را (غالبًا بيش از

دهند. صرف نظر از مالکين بزرگ که بيشتر در شهرها مسکن گزیده اند، توده های عظيم روستائی زندگی بخور و نمير خویش را، در

شرایط استثماری که با قرون وسطی اختالف ندارد، بر روی مزارع وسيع مالکين بزرگ (التيفوندی ها) و یا با کشت زمين خودشان

تأمين می کنند.

این شرایط دال بر آنست که در امریکای التين روستائيان فقير نيروی انقالبی بالقوهء عظيمی را تشکيل می دهند. ارتش هائی که

بمنظور جنگ های تهاجمی متشکل و مجهز شده اند و ابزار اعمال قهری را تشکيل می دهند که قدرت سياسی طبقهء استثمار

کننده بر آن تکيه می زند، اگر با مبارزهء مسلحانهء غير منظم دهقانانی که به منطقه آشنائی دارند روبرو شوند بی تأثير و بيکاره

از آب در خواهند آمد. این ارتش در برابر هر فرد انقالبی که از پای در می آید ده سرباز کشته خواهد داد و ضعف و روحيهء او با سرعت

سرسام آوری تشدید خواهد یافت زیرا آنها باید در برابر دشمن ناپيدا و شکست ناپذیری بزانو در آیند که امکانی بدانها نمی دهد. تاکتيک های آکادمی و دمونستراسيونهای نظامی خود را آنطور که در شهرها بسادگی برای سرکوبی کارگران و دانشجویان بکار می

برند در صحنهء عمليات جنگی(پارتيزانی) پياده کنند».

هسته های پارتيزانی و پشتيبانی تدریجی توده ها از رزمندگان انقالبی

«هسته های نسبتًا کوچک ابتدای جنگ بوسيلهء نيروهای نو الینقطع تقویت می شوند، جنبش توده ای پدیدار می گردد، نظام

کهنه بتدریج به هزاران جزء تقسيم می شود و سپس لحظه ای فرا می رسد که طبقهء کارگر و توده های شهری کار جنگ را یکسره

می کنند.

چه چيز، این هسته های ابتدائی را از همان آغاز جنگ شکست ناپذیر می سازد؟ – صرف نظر از تعداد و قدرت و منابع دشمن –

آنچه که این هسته های ابتدائی را از همان آغاز مبارزه شکست ناپذیر می سازد پشتيبانی خلق است و هسته های ابتدائی از این

پشتيبانی توده ها پيوسته به مقياس وسيع تری برخوردار می شوند.

با وجود این، دهقانان طبقه ای هستند که چون نظام – اجتماعی آنان را در بی سوادی نگهداشته و چون به صورت جدا شده از

جامعه زندگی می کنند – برهبری سياسی طبقهء کارگر و روشنفکران انقالبی نياز دارند – همان رهبری ای که بدون آن

دهقانان قادر نيستند وارد مبارزه شوند و پيروزی بدست آورند.

در شرایط کنونی تاریخی امریکای التين، بورژوازی ملی نمی تواند مبارزهء ضد فئودالی و ضد امپریاليستی را رهبری کند. تجربه نشان

می دهد که این طبقه در کشورهای ما – حتی اگر منافعش با منافع امپریاليست های یانکی برخورد کند – قادر نيست با

امپریاليسم رو در رو شود. ترس از انقالب اجتماعی او را فلج و فریاد توده های استثمار شده او را هراسناک می کند» (دومين بيانيهء

هاوانا).

اهميت بيانات اخير، که هستهء مرکزی برنامهء انقالبی امریکا را تشکيل می دهد، در جای دیگری از بيانيهء هاوانا بشرح زیر تکميل

تر می شود:

نقش شرایط ذهنی انقالب: آگاهی انقالبی، سازمان(تشکيالت) و رهبری

«شرایط ذهنی(انقالب) در هر کشور یعنی: آگاهی، سازمان(تشکيالت) و رهبری بر حسب شدت و ضعف رشدش می تواند انقالب را تسریع یا ترمز کند. ولی در هر عصر انقالبی هرگاه

شرایط عينی بر حد رشد رسد دیر یا زود آگاهی انقالبی کسب می شود، تشکيالت(سازمان) بوجود می آید، رهبری پدیدار می

گردد و انقالب دست اندرکار می شود.

این امر که انقالب از راه مسالمت آميز حاصل می گردد و یا آنکه با تولد دردناکی ظهور می یابد به انقالبيون بستگی ندارد بلکه تابع

عکس العمل نيروهای ارتجاعی جامعه ی کهنه می باشد که خود را برای مقابله با جامعهء نو مجهز می کند. جامعهء نوینی که

محصول تضادهای درونی است و جامعهء کهنه شده آنرا در درون خویش پرورش داده است.

انقالب در تاریخ نقش قابله را دارد. انقالب بيهوده به قهر (انقالبی) متوسل نمی شود ولی هر گاه الزم آید بی درنگ آنرا بکار می برد تا به تولد (جامعه نوین) کمک کند. جامعهء نوینی که به بردگان و توده های استثمار شده زندگی شایسته ای را نوید می دهد.

اینک در بسياری از کشورهای امریکا انقالب امری است اجتناب ناپذیر. این واقعيت را خواست این و آن تعيين نمی کند. این واقعيت در نتيجهء اوضاع بهره کشی وحشتناکی که انسان قارهء امریکا در آن بسر می برد، در نتيجه رشد آگاهی انقالبی توده ها در نتيجهء

بحرانهای وسيع جهانی امپریاليسم و در نتيجهء اوج مبارزات رهائی بخش خلق های دربند تعيين شده است». (دومين بيانيهء هاوانا)

تجزیه تحليل ما در مورد کليهء مسائل پارتيزانی امریکا بر پایهء این اصول می باشد.

ماموریت احزاب انقالبی مامشخص می کنيم که جنگ پارتيزانی، یک روش مبارزه بخاطر

رسيدن به هدف معينی است. (بنابراین) ابتدا باید تجریه تحليل کرد و دید آیا تسخير قدرت در امریکا به روش دیگری جز مبارزهء

مسلحانه امکان دارد؟

مبارزهء مسالمت آميز می تواند از طریق جنبش های توده ای صورت گيرد و در بحران های ویژه ای، حکومت ها را به عقب نشينی وادار کند و با این امر، نيروهای خلق محتمًال قدرت

(سياسی) را تسخير نموده دیکتاتوری پرولتاریا را برقرار می کنند. این امر از نقطه نظر تئوری صحيح است. (ولی) هنگامی که این امر

را درچهارچوب اوضاع و احوال امریکا بررسی می کنيم خواهی نخواهی باید سرانجام به نتایج زیر برسيم:

در این قاره بطور کلی شرایط عينی وجود دارد که بر پایهء این شرایط توده های خلق را به عمليات قهرآميز عليهء حکومت های بورژوازی و مالکين وادار کند و در بسياری از کشورها بحران هائی

در قدرت (حاکمه) و برخی شرایط ذهنی وجود دارد. در کشورهائی که کليهء شرایط (انقالبی) وجود دارد بی شک جنایتکارانه است که

دست اندرکار تسخير قدرت نشد. ولی در کشورهائی که این شرایط موجود نيست، طبيعتا راه های گوناگونی پدید می آید که از

بحث های تئوری بر اساس تصميمات قابل اجرا در همان کشور مربوطه ناشی می گردد. تنها چيزی که تاریخ اجازه نمی دهد

آنست که تئوریسن ها و مجریان سياست پرولتاریا در محاسبات اشتباه کنند.

هيچ کس حق ندارد عنوان پيشاهنگ را همانند دپيلم دانشگاه بنام خویش به ثبت رساند. حزب پيشاهنگ بودن یعنی در مبارزه، بخاطر

رسيدن به قدرت، در پيشاپيش طبقهء کارگر قرار گرفتن، درک این امر که طبقهء کارگر را، بمنظور تسخير قدرت، رهبری کند و عالوه بر

این جستن کوتاه ترین راه. این است ماموریت احزاب انقالبی ما و تجزیه و تحليل ها باید چنان همه جانبه باشد که دیگر محاسبات

اشتباهی رخ ندهد.

در حال حاضر توازن ناپایداری بين دیکتاتوری اليگارشی و فشار خلق مالحظه می شود. کلمهء «اليگارشی» (هئيت حاکم) را مورد اتحاد

ارتجاعی بين بورژوازی هر کشور و طبقات مالکين آن کشور که مناسبات کم و بيش فئودالی غالب است بکار می بریم.

دیکتاتوری بورژوازی و مجوزات قانونی بورژوازی، قانون شکنی های او

این دیکتاتورها با اختيارات قانونی مشخصی که خودشان چارچوب آنرا برای تسهيل در کارشان، در سراسر دوران سلطهء طبقاتی نا محدودشان تعيين کرده اند، حکومت می کنند. ولی ما در مرحله ای بسر می بریم که فشار خلق فوق العاده نيرومند است و به مجوزات قانونی بورژوازی اعالم خطر می کند و (از اینرو) همين

مجوز قانونی از طرف قانونگذارانش زیر پا گذارده می شود تا پيشروی توده ها را ترمز کنند.

با وجود این، زیر پا نهادن بيشرمانهء همين قوانين – قوانينی که خودشان وضع کرده اند – و وضع قوانين جدید بمنظور صورت قانونی دادن به آن (یعنی، زیر پا نهادن قوانين قبلی) – بر هيجان توده های

خلق بيش از پيش می افزاید. از اینرو دیکتاتوری اليگارشی می کوشد از دستورات قوانين کهنه استفاده کند تا امکانات قانون گذاری را، برای فشردن هر چه بيشتر گلوی پرولتاریا، دگرگون

سازد؛ – بی آنکه تصادمی رخ دهد. معذالک: تضاد در همين جا بوجود می آید. خلق دیگر بيش از این به تصميمات اجباری کهنه و تصميمات اجباری نو دیکتاتورها تن در نمی دهد و می کوشد که

همهء آنها را زیر پا گذارد.

خود کامی و اعمال فشار، خصلت طبقاتی دولت بورژوازی است

ما هرگز نباید خودکامی و اعمال فشار را که خصلت طبقاتی دولت بورژوازی است از یاد ببریم. لنين در این مورد می گوید: «دولت

تضادهای طبقاتی است. هر آشتی ناپذیر بودنمحصول و مظهر نتوان تضادهای طبقاتی را عينیکجا، هر زمان و تا آنجا که از نظر

آشتی داد، در آنجا و در آن زمان و تا آنجاست که دولت بوجود می آید و بر عکس: وجود دولت دال بر آنست که تضادهای طبقاتی

آشتی ناپذیرند». (لنين – دولت و انقالب) این بدان معنی است که ما نباید بپذیریم کلمهء دموکراتی بصورت موعظهء دفاعی دیکتاتوری طبقات استثمار کننده بکار رود، مفهوم

عميق آن از بين رود و فقط معنی برخی از آزادی های مشخص افراد مملکت را کم و بيش بخود گيرد. تنها، مبارزه بمنظور برقراری

مجدد مجوزات خاص قانونی بورژوازی بی آنکه بهای آن مسئلهء مبارزه بخاطر قدرت انقالبی طرح شود – به مفهوم مبارزه به خاطر بازگشت و برقراری نظام طبقات حاکمی است که دیکتاتوری (این

طبقات) بساط آنرا قبًال گسترده است .- یعنی مبارزه بخاطر بستن زنجيری به پاهای زندانی که بر آنتن های دیگرش وزنهء سبک تری

متصل است.

اعمال قهر، حق تقدم استثمارگر نيست. استثمار شوندگان

نيز می توانند و باید آن را در لحظهء صحيح بکار برند.در چنين شرایط کشمکشانه ای، هيئت حاکمه (اليگارشی)

قراردادهائی را که خود تائيد و تصدیق کرده است پاره می کند و دموکراتی ظاهری خود را کنار گذاشته به خلق حمله ور می شود.

اگر چه با این اقدامات خود پيوسته می کوشد روبنای اجتماعی را که خود بمنظور سرکوبی (خلق) بوجود آورده است بی اعتبار

سازد.

در چنين لحظه ای بار دیگر همان سئوال لنين مطرح می شود که: ) 4چه باید کرد؟ (

ما تاکيد می کنيم که: اعمال قهر حق تقدم استثمار کننده نيست، استثمار شوندگان نيز می توانند آنرا بکار برند و عالوه بر این، آنها

) گفته است: 5باید در لحظهء صحيح آنرا بکار برند. مارتی («کسی که در کشوری جنگ اجتناب پذیری را تدارک بيند و آن کس که از تدارک جنگ اجتناب ناپذیری صرفنظر کند جنایتکارانه رفتار می

کند».

تا هنگامی که جامعه طبقاتی است و استثمار انسان از انسان وجود دارد جنگ اجتناب ناپذیر است

لنين در عصر خویش بيان داشت که:

«سوسيال دموکراسی هرگز جنگ را از نقطه نظر احساساتی بررسی نکرده و نمی کند. سوسيال دموکراسی جنگ را بعنوان

وسيلهء ستمکارانهء حل اختالفات بين انسان ها مطلقًا محکوم می کند، اّما سوسيال دموکراسی می داند – تا هنگامی که استثمار

انسان از انسان وجود دارد جنگ اجتناب ناپذیر است و ما بخاطر آنکه استثمار (انسان از انسان) پایان گيرد از جنگ صرف نظر نمی

کنيم؛ جنگی که هميشه و در همه جا خود طبقات استثمار کننده و طبقات حاکم و ستمگر بدان دست می زنند».

و بعدًا هنگامی که در برنامهء 1905این است بيانات لنين در سال نظامی انقالب پرولتری در مورد خصلت مبارزه طبقاتی تجزیه و

تحليل عميقی نمود خاطر نشان ساخت که:

«کسی که مبارزهء طبقاتی را می پذیرد نمی تواند جنگ های داخلی را که در هر جامعه طبقاتی تظاهر و بيانگر تشدید طبيعی

مبارزهء طبقاتی و در شرایط مشخصی ادامه و تکامل آنست نپذیرد. کليهء انقالبات این امر را تأیيد می کنند: نفی جنگ داخلی و یا از

بين بردن آن یعنی سقوط در اعماق

اپورتونيسم و صرف نظر از انقالب سوسياليستی».

انتخاب لحظهء صحيح برای بکار بردن قهر انقالبیاین بدان معنی است که ما حق نداریم از قهر – این ما، مای

جامعهء نوین ترس بخود راه دهيم.- فقط باید قهر را درست در لحظه ای بکار برد که رهبران خلق مناسب ترین شرایط را برای آن تعيين

کرده اند. این شرایط کدامند؟ از نقطه نظر ذهنی به دو فاکتور بستگی دارند که در عين حال مکمل یکدیگرند و در جریان مبارزه

پيوسته متين تر می شوند:

آگاهی به ضرورت دگرگونی و ایمان به امکان این دگرگونی انقالبی. این دو فاکتور (ذهنی) همراه با شرایط عينی – که تقریبًا در سراسر

قارهء امریکا برای گسترش مبارزه بی نهایت مساعد است – با اراده ای مستحکم بخاطر رسيدن به هدف و (در نظر گرفتن)

تناسب نوین نيروها در عرصهء جهانی نحوهء عمل را مشخص می کند.

تأثير آموزندهء کشورهای سوسياليستی بر مبارزات انقالبی خلق های رزمنده و وظيفهء انقالبيون

هر چقدر هم که کشورهای سوسياليستی از ما دور باشند باز پيوسته تأثير سود بخش آنان بر خلق های رزمنده محسوس می باشد و سرمشق آموزشی آنان (به این خلق ها) نيروی بيشتری

خواهد بخشيد. فيدل کاسترو در بيست و ششم ژوئيهء ) گفت: 1963امسال(

«وظيفهء انقالبيون بيش از همه هم اکنون است، دگرگونی هائی را که در تناسب نيروها بوقوع پيوسته است بتواند دریابند و درک کنند

که این دگرگونی ها، مبارزات خلق ها را آسان می کند. وظيفهء انقالبيون – انقالبيون امریکای التين – این نيست که منتظر آن

شوند. دگرگونی در تناسب نيروها معجزهء انقالب سوسياليستی را در امریکای التين بر آورد. وظيفهء انقالبيون، استفادهء کامل از کليهء

برتری هائی است که این دگرگونی تناسب نيروها بحال انقالب و انقالب کردن دارد».

مبارزهء انقالبی را باید در جریان جنگ آموخت؛ جنگ خود استاد بزرگی است

هستند افرادی که می گویند: «ما جنگ انقالبی را بعنوان وسيلهء مناسبی که در موارد مشخص ویژه ای به قدرت دست یابيم می

پذیریم، اّما از کجا رهبران بزرگی همچون فيدل کاسترو بيابيم که ما را به پيروزی رهبری کنند؟»

فيدل کاسترو مانند هر انسان دیگری محصول تاریخ است. رهبران نظامی – سياسی در صورت امکان هر دو در وجود یک فرد که

جنبش انقالبی را در امریکا باید رهبری کنند، هنر جنگ (انقالبی) را در رهبری جنگ فرا خواهند گرفت. پيشه و هنری نيست که انسان آنرا فقط بوسيلهء کتاب های آموزشی بتواند فرا گيرد؛ در این مورد

مبارزه خود استاد بزرگی است.

دولحظهء تهدید آميز برای آیندهء انقالبالبته، انجام این وظایف ساده نيست و مسير مبارزه از مخاطرات

تهی نمی باشد. در جریان رشد و تکامل مبارزهء مسلحانه دو لحظه بی نهایت تهدید آميز برای آیندهء انقالب پيش می آید:

: اولين لحظه تهدید آميز، در مرحلهء تدارک پدیدار می لحظه اولگردد و شيوهء حل مشکالت در این مرحله، در درجهء سنجش

تصميم به مبارزهء نيروهای خلق و آگاهی آنان از هدف را تعيين می کند. هنگامی که دولت بورژوازی عليهء مواضع خلق پيشروی می کند باید بطور کامًال آشکار جریان دفاعی عليهء دشمن، که در این

لحظه برتری دارد به کار افتد. اگر چنين لحظه ای حداقل شرایط عينی و ذهنی رشد یافته باشد دفاع باید مسلحانه باشد؛ با این

وجود این، همانطور که بيان شد نيروهای خلق نباید فقط گيرنده و آماج ضربات دشمن قرار گيرند و نباید اجازه داد که عرصهء دفاع

مسلحانه به آخرین پناهگاه تعقيب شوندگان مبدل گردد. دفاع توأم با حمله؛ خصلت مرحله اول جنگ پارتيزانی است

جنگ پارتيزانی که در لحظهء معينی جنبش دفاعی خلق است؛ می تواند و باید پيوسته استعداد خویش را در امر حمله بر دشمن

تقویت کند. همين استعداد جنگ پارتيزانی است که بتدریج به مرور زمان خصلت خود را بعنوان کاتاليزاتور نيروهای خلق تعيين و

مشخص می کند؛ یعنی، جنگ پارتيزانی دفاع از خود بشکل انفعالی (پاسيو) نمی باشد بلکه جنگ پارتيزانی دفاع توأم با حمله است و هنگامی که با چنين خصلتی درک شود، هدف نهائی اش

تسخير قدرت سياسی خواهد بود.

این لحظهء ابتدائی بسيار پر اهميت است. در پروسه های اجتماعی اختالف بين قهر و عدم قهر بوسيلهء تعداد گلوله های رد

و بدل شده اندازه گيری نمی شود، بلکه این اختالف به موقعيت های مشخصی که در جریان است مربوط است. باید لحظه ای را

که نيروهای خلق از ضعف نسبی خویش در آن لحظه آگاهی دارند باز شناخت و دشمن را وادار کرد قدم های الزم را بردارد تا موقعيت

به حال سابق باز نگردد. تعادل بين دیکتاتوری اليگارشي (هيئت حاکم) و فشار خلق باید بر هم خورد. دیکتاتوری می کوشد بطور منظم، بدون بکار بردن قهری که چشمگير باشد و جلب توجه کند تعادل را حفظ کند ولی هنگامی که انسان او را وادار می کند بی

نقاب ظاهر شود: یعنی با چهرهء واقعی اش بصورت دیکتاتوری سرکوب کنندهء طبقات ارتجاعی در اینصورت به افشای او کمک

شده و این افشای چهرهء واقعی او جنگ را بی نهایت تشدید می کند بطوریکه بازگشت به عقب وجود ندارد. این امر که چگونه

نيروهای خلق باید دیکتاتوری را به افشای چهرهء واقعی اش – تسليم وی و یا آغاز جنگ – وادار کنند و با این کار فونکسيون

(عملکرد) خویش را انجام دهند؛ به آغاز اطمينان بخش عمليات مساحانهء َپر دامنه وابستگی دارد.

به سرانجام رسانيدن دومين لحظهء خطرناک، دومين لحظهء: بستگی به قدرت رشد و تکامل روزافزون نيروهای خلق دارد.

ماركس توصيه می کرد، همين که پروسهء انقالبی به جریان افتاد، پرولتاریا باید پی در پی ضربه وارد کند. انقالبی که پيوسته عميق تر نشود انقالبيست در بازگشت. رزمندگان در حالی که درمانده شده

اند اعتماد خود را از دست می دهند و سرانجام دیگری می تواند ابتکار عمليات را در دست خود گيرد. آنچه بورژوازی غالبًا در برابر ما

با تردستی انجام داده است. گرفتن ابتکار عمليات می تواند با انتخابات، بمنظور واگذاری قدرت به آقای دیگری که چرب زبان تر و قيافهء فرشته مآب تر از دیکتاتور برکنار شده دارد، صورت گبرد و یا

بوسيلهء کودتای ارتجاعيون که غالبًا بدست نظاميان صورت می گيرد و بطور مستقيم یا غير مستقيم از نيروهای مترقی بعنوان حامی و پشتيبان استفاده می کنند؛ مانورهای دیگری نيز قابل

تصور است ولی منظور ما بررسی تاکتيک جمعبندی ها نيست. کودتای نظامی

ما توجه را مخصوصًا به مانور کودتای نظامی که در باال به آن اشاره شد جلب می کنيم:

چه کاری از دست نظاميان برای برقراری دموکراتی واقعی ساخته است؟ چه نوع آزادی قانونی می توان از جانب آنان انتظار داشت؟

در حاليکه نظاميان رويهمرفته ابزار سلطهء طبقات ارتجاعی و انحصارات امپریاليستی هستند و به عنوان قشری از جامعه که

ارزش آنان در مسلح بودن شان می باشد، بمنظور حفظ امتيازات خودشان تالش می رزند.

هنگامی که نظاميان از اوضاع پریشان طبقهء سرکوب کننده اطالع یابند و دیکتاتور عمًال مغلوب شده ای را ساقط کنند در این صورت

باید پذیرفت که آنها این اقدام را از این نظر انجام می دهند که دیکتاتوری مغلوب شده بدون توسل جستن به قهر فوق العاده،

دیگر قادر نيست امتيازات طبقاتی آن را حفظ کند. آنچه در شرایط کنونی معموًال با خواسته های اليگارشی وفق نمی دهند.

چنين نظریه ای بهيچوجه به مفهوم نادیده گرفتن امر بهره برداری از نظاميانی که بصورت افراد رزمنده از محيط اجتماعی ای که خود

آنان بر چنين محيطی تأثير نهاده اند ولی از آن بریده اند نمی باشد. بهره برداری از آنان هنگامی صورت می گيرد که بعنوان افراد مبارز و

نه بعنوان نمایندهء یک قشر اجتماعی در چارچوب رهبری انقالب وارد شوند.

خلع سالح کارگران پس از مبارزات انقالبیدر گذشته بسيار دوری، انگلس بر مقدمهء چاپ سوم «جنگ

) نوشت: «کارگران (پس از هر انقالب) 6داخلی در فرانسه» (مسلح بوده اند. بهمين دليل خلع سالح کارگران برای بورژوازی که

زمام امور را در دست داشت، اولين حکم قطعی محسوب می شد. از اینرو هر انقالبی که با پيکار کارگران صورت می گرفت به جنگ نوینی که شکست کارگران را به دنبال خود داشت منتهی می

گردید». این جنگ های پی در پی که در طی آن دگرگونی های ظاهری

بوقوع پيوسته ولی از نقطهء نظر استراتژی عقب نشينی بوده، ده ها سال در جهان سرمایه داری تکرار شده است. عالوه بر این،

گول زدن آشکار پرولتاریا بدین شکل، بيش از یک قرن، بطور مکرر سابقه دارد.

اهميت و وظيفهء احزاب رهبری کننده مارکسيستی – لنينيستی

همچنين خطرناک خواهد بود اگر رهبران احزاب مترقی تحت تأثير تمایالت بمنظور استفاده از برخی از جهات مجوزات قانونی بورژوازی برای مساعدتر شدن شرایط عمليات انقالبی را ترمز کنند و مفاهيم

را در هم و بر هم سازند (پدیده ای که غالبًا در جریان عمل مشاهده می گردد) و هدف قاطع استراتژیک یعنی تسخير قدرت سياسی را فراموش کنند. این دو لحظه مشکل انقالب که بطور

خالصه بررسی کردیم هنگامی بر طرف می گردد که احزاب رهبری کنندهء مارکسيستی – لنينيستی در موقعيتی باشند لحظات

تحقق پذیری را درک کنند و با بسيج توده ها به عالی ترین درجه، آنان را در راه صحيح حل تضادهای اصلی رهبری کنند.

جنگ پارتيزانى، سرآغاز بوجود آوردن ارتش خلقى (توده اى) براى در هم شكستن ارتش ارتجاعى سركوب كننده

استدر طرح و تنظيم موضوع، اصل را بر این نهادیم که فکر مبارزهء

مسلحانه و جنگ پارتيزانی بعنوان شيوهء مبارزه پذیرفته شود. چرا، در شرایط کنونی امریکا، جنگ پارتيزانی را راهء صحيح می دانيم؟

دالیل اساسی وجود دارد که به عقيدهء ما ضروریات عمليات پارتيزانی را به عنوان محور مرکزی مبارزه در امریکا تعيين می کند:

) اگر این حقيقت درک شود که دشمن خواهد جنگيد تا بر سر 1قدرت باقی بماند، باید به فکر داغان کردن ارتش سرکوب کننده

افتاد. برای داغان کردن این ارتش سرکوب کننده باید در برابرش ارتش توده ای (خلقی) بوجود آورد. این ارتش توده ای (خلقی)

). این ارتش باید از منبع تسليحاتی و 7بخودی خود بوجود نمی آید(مهمات دشمن مسلح شود و الزمه اش جنگ سخت و طویل

المدتی است که در جریان آن نيروهای خلق و رهبرانش پيوسته در معرض حمالت نيروهای مسلح برتری قرار خواهند گرفت. بی آنکه

امکانات مناسب دفاعی و مانور دادن داشته باشد. در برابر این ارتش، کادرهای پارتيزانی که در مناطق مساعد برای جنگ

پارتيزانی النه گرفته اند امنيت و دوام رهبری انقالب را تضمين می کنند. نيروهای شهری را می توان از ستاد فرماندهی ارتش خلق

رهبری کرد و عملياتی که اهميت آنها غير قابل پيش بينی است به منصهء ظهور رساند.

روح انقالب، ستاد فرماندهى ارتش خلق بسيج توده ها و رهبرى رزمندگان از طريق د روستاها

در هم شكسته شدن احتمالى اين گروه ها روح انقالب، ستاد فرماندهى آنرا نمى َكشد؛ روح و ستادى که از روستا برون می آید

و بعنوان کاتاليزاتور روحيهء انقالبی بر توده ها تأثير می کند و نيروهای نوینی برای پيکارهای بعدی سازمان می دهد. عالوه بر

این، در این عرصه، دستگاه دولتی آینده تعليم و تشکل می یابد که موظف است در تمام دوران گذار. دیکتاتوری طبقاتی را بطور موثر

ایفاء کند. هر اندازه مسائل مدیریت امور عظيم تر و پيچيده تر می شوند و حل این مسائل کادرها را برای وظایف مشکل ورزیده می کند تا در مراحل آینده قدرت (تسخير شده) را تحکيم و اقتصاد را

رشد دهند.

) موقعيت عمومی دهقانان امریکای التين و خصلت انفجاری 2مبارزات گاه گاهی آنان عليهء چارچوب فئودالی در درون اتحادیه

اجتماعی ای از استثمارگران بومی و خارجی.

ضرورت بكار انداختن نيروى دهقانان در مبارزهء رهائيبخش انقالبى

هاوانا: بر گردیم به دومين بيانيه«خلق های امريكا، در آغاز قرن گذشته خود را از زیر سلطهء

استعمارگران رهائى ندادند. مالکين فئودال، عملکرد خودکامی (اتوریته) حکام اسپانيائی را بر عهده گرفتند. سرخ پوستان امریکای

التين در اسارت دردناکی باقی ماندند، انسان امریکای التينی باز هم به نحوی از انحاء برده باقی ماند و ناچيزترین اميدهای خلق ها

در زیر سلطهء اليگارشی ها و در زیر یوغ سرمایه های خارجی بر باد رفت.

با توجه به این واقعيات مسلم عينی و تاریخی انقالب امريكا، رفتار امپریاليست های یانکی چگونه است؟ تدارک جنگ استعماری

عليهء خلق های امریکای التين. بوجود آوردن دستگاه های نظامی،

تراشيدن بهانه های سياسی و کسب مجوزات قانونی کاذب به صورت قرار و مدار و زد و بند با نمایندگان هئيت های حاکم ارتجاعی

بخاطر آنکه مبارزهء خلق های امریکای التين را به خاک و خون کشند. چنين است واقعيتی که تا کنون در امریکای التين وجود

داشته است».

این شرایط عينی به ما نشان می دهد که در درون دهقانان نيروئی نهفته است که بی مصرف باقی مانده و ضرورتی است که باید از

آن برای رهائی امریکا استفاده کنيم.

خصلت قاره ای مبارزهء مسلحانه در کشورهای امریکای التين

) خصلت قاره ای مبارزه. 3

آیا می توان مرحلهء نوین چشم باز کردن امریکای التين را زور آزمائی بين دو نيروی محلی در مبارزه به خاطر قدرت در منطقه

معينی تصور کرد؟ مشکل. این مبارزه، مبارزهء مرگ و زندگی بين کليهء نيروهای خلق و کليهء نيروهای سرکوب کننده خواهد بود.

آنچه که در باال نقل و قول شد نيز این امر را تأئيد می نماید.

یانکی ها بخاطر همبستگی منافع شان مداخله خواهند کرد. زیرا مبارزه در (قاره) امریکا قاطع است(تعيين کننده است).

در واقع از هم اکنون یانکی ها با تدراک دیدن قوای سرکوب کننده و با سازمان دادن دستگاه های جنگی قاره ای مشغول به مداخله هستند. اّما آنها از این پس با انرژی بيشتری مداخلهء (نظامی)

خواهند کرد. آنها با کليهء سالح های نابود کننده ای که در اختيار دارند، نيروهای خلق را تنبيه خواهند کرد. آنها به قدرت انقالبی

اجازه نخواهند داد که استحکام پذیرد و هر گاه با وجود این، چنين قدرتی استحکام پذیرفت مجددًا بدان حمله ور خواهند شد، آنرا

برسميت نخواهند شناخت، کوشش خواهند کرد در ميان نيروهای انقالبی تفرقه اندازند و آنرا منشعب کنند، خرابکارانی به اشکال

گوناگون وارد ميدان کنند. اختالفات مرزی بوجود آورند، دولت های ارتجاعی را بر عليهء آن برانگيزاند. آنها از هيچ کوششى فروگذاری نکرده و تالش خواهند کرد تا دولت نوین را (دولت انقالبی) از نظر

اقتصادی مختل سازند؛ یک کالم: آن را نابود کنند.

با توجه به این اوضاع امریکا، تبلور پيروزی و استحکام آن در کشور منفردی مشکل است، به اتحادیهء نيروهای سرکوب کننده باید با

اتحاد نيروهای خلق پاسخ گفت. در کليهء کشورهائی که سرکوبی به حد قابل تحمل می رسد باید پرچم قيام به اهتزاز در آید و این

پرچم بر اساس ضرورت تاریخی ُمهر و نشان قاره ای خواهد داشت.

فيدل کاسترو گفت: سلسله جبال «آند» ماموریت یافته که «سيراماسترا»ی قاره امریکا شود. و سرتاسر مناطق وسيع قاره امریکا ماموریت دارند عرصهء مبارزات بر سر مرگ و زندگی عليهء

قدرت امپریاليسم شوند.

نمی توانيم بگوئيم که چه موقع این پيکار خصلت قاره ای بخود خواهد گرفت و چه مدت به طول خواهد انجاميد ولی می توانيم

ارتقاء و توفيق آن را پيش بينی کنيم؛ زیرا این مبارزه نتيجهء اجتناب ناپذیر شرایط تاریخی، اقتصادی و سياسی است. زیرا مسير آنرا

نمی توان منحرف کرد.

آغاز چنين مبارزه ای – هر گاه شرایط موجود باشد، صرف نظر از شرایط موجود در کشورهای دیگر – وظيفهء نيروهای انقالبی همان کشور است. رشد و تکامل مبارزات به تدریج استراتژی (قاره ای) را

ضرور خواهد ساخت. پيش بينی خصلت قاره ای مبارزه، از تجزیه تحليل نيروهای متخاصم ناشی می گردد و این امر بهيچ وجه آغاز

مبازات مستقل (و منفرد) را در یک کشور نفی نمی کند. همچنانکه آغاز مبارزه در نقطه ای از کشور، جنگ را ناگزیر به سراسر کشور

می کشاند؛ همانطور آغاز پيکار انقالبی نيز باعث رشد و تکامل شرایط نوینی در کشورهای مجاور می شود.

قطبی شدن کلی نيروها، تمایل تودهء خردهء بورژوازیرشد و تکامل انقالب معموًال به شکل نوسانات موّاج پيشروی کرده

است. اوج انقالب همزمان با فروکش ضد انقالب می باشد و بر عکس، در لحظاتی که انقالب فروکش می کند ضد انقالب اوج می گيرد. در چنين لحظه ای وضع نيروهای خلق وخيم است و باید به

بهترین وسایل دفاعی متوسل شد تا شکست ناچيزتر باشد.

دشمن فوق العاده نيرومند است و خصلت قاره ای دارد. از اینرو ضعف نسبی بورژوازی محلی (بومی) نباید اساس این امر قرار گيرد

که تصميمات محدودی اتخاذ گردد؛ و احتمال آنکه هئيت های حاکم (اليگارشی ها) با خلق مسلح وحدتی بوجود آورند کمتر قابل تصور

است.

انقالب کوبا زنگ خطر را به صدا در آورده است. قطبی شدن نيروها کلی خواهد بود: استثمارگران در یک قطب و استثمار شوندگان در قطبی دیگر. تودهء خرده بورژوازی بر حسب منافع خویش و مهارات

سياسی در جلب وی به این یا آن قطب متمایل خواهد شد. بی طرف ماندن امری استثنائی خواهد بود. جنگ انقالبی چنين است.

پيدایش کانون عمليات پارتيزانیبه بينيم چگونه یک کانون پارتيزانی می تواند بوجود آید. گروه نسبتًا

کوچکی از انسان ها، مناطقی را که برای جنگ پارتيزانی مناسب است انتخاب می کنند. خواه هدف آنان آغاز یک حملهء تعرضی

باشد، خواه آنکه هدف آنها این باشد در برابر یک حملهء وسيع بطور االستيک (انعطاف پذیر) جا خالی کنند. این گروه از آنجا دست

اندرکار می شود. باید دقيقًا به این امر توجه داشت: در لحظات اّول، ناتوانی نسبی پارتيزان ها به حدی زیاد است که باید کارشان، منحصر به این باشد در منطقهء انتخابی استقرار یابند. با محيط

اطراف خود آشنا شوند و در ضمن با اهالی رابطه برقرار کنند و به تحکيم نقاطی که ممکن است احتماًال بعنوان پایگاه مورد استفاده

قرار گيرد بپردازند.

مرحله اول جنگ پارتيزانی النه گزینی

*** تحرک دائمی

هوشياری دائمی احتياط دائمی

سه شرط برای زنده ماندن واحد پارتيزانی وجود دارد و رشد و رسيدگی آن با مقدمات زیر آغاز می شود: تحرک مداوم. هوشياری

مداوم. احتياط مداوم. بدون بکاربستن این سه عامل تاکتيک نظامی، واحد پارتيزانی به زحمت خواهد توانست زنده بماند.

باید بخاطر آورد که در این لحظات، روح قهرمانی پارتيزان رزمنده در عظمت نهائی وی و فداکاری های بيشماری که برای تحقق

بخشيدن به آن الزم است، نهفته می باشد.

این فداکاری ها جنگ روزانه و نبرد تن به تن با دشمن نيست. این فداکاری ها به مراتب پی گيرتر و از نظر جسمانی و روانی برای

پارتيزان اشکال فوق العاده توان فرساتری به خود می گيرد. ممکن است که پارتيزانها بوسيلهء ارتش دشمن به شدت مورد تعقيب قرار گيرند و ناچار شوند برای مدتی به گروه های متفرق تقسيم شوند

و در مناطقی که برای انجام عمليات انتخاب شده همچون حيوان تير خورده تعقيب شوند، دائمًا نگران آن باشند که نکند دشمن ردپای آنان را پيدا کرده باشد. با سوظن دائمی نسبت به همه حتی نسبت به دهقانان تهدید شده ای که در شرایط ویژه ای

پارتيزان ها را بدشمن می سپارند تا از شر بهانه گيری های ارتش سرکوب کننده رهائی یابند.

در اینجاست که اميد به پيروزی در لحظاتی که مرگ هزاران بار قابل لمس تر از پيروزی است و پيروزی فقط آرزوئی تواند بود که یک فرد

انقالبی می تواند آنرا در سر داشته باشد.

تاکتيک و ابتکارعمل در جنگ پارتيزانیچنين است روحيهء قهرمانی در جنگ پارتيزانی و از اینروست که می گویند: «پياده روی نيز یکی از اشکال نبرد است». در لحظات خاصی از یک زدوخورد مسلحانه شانه خالی کردن، خود یکی از اشکال جنگيدن است. در این مرحله به مناسب برتری عمومی

دشمن، هدف آنست که با تمرکز نيروئی قوی تر از نيروی دشمن و با استفاده از مزایای موقعيت جغرافيائی، شيوه تاکتيکی ای اتخاذ

شود که در نقطه دلخواه و مناسب برتری نسبی نسبت به دشمن ). در چنين موقعيتی پيروزی تاکتيکی بر دشمن تضمين 8پيدا کرد(

خواهد شد. در صورتيکه برتری نيرو بطور نسبی بر قوای دشمن مسلم نباشد، بهتر آنست که دست بکار نشد. نباید زدوخورد

مسلحانه ای را که به پيروزی منتهی نمی گردد آغازید؛ در عوض، چگونگی و موقع زدوخورد مسلحانه ای را که به پيروزی منجر می

گردد می توان در این ميان بطور دلخواه انتخاب نمود.

پایگاه های استراتژیکی پارتيزانی عامل اساسی در تحکيم ارتش پارتيزانی است

در چارچوب عمليات وسيع سياسی – نظامی، جنگ پارتيزانی که خود بخشی از این عمليات وسيع است، بتدریج رشد و نمو می یابد و استحکام می پذیرد. سپس پایگاه هائی تشکيل می گردد

که عامل اساسی برای تحکيم و شکوفائی ارتش پارتيزانی محسوب می گردد. این پایگاه ها نقاطی هستند که ارتش دشمن فقط به بهای دادن تلفات سنگين تر می تواند بدان رخنه کند. این پایگاه ها دژ مستحکم انقالب هستند، پناهگاه پارتيزان ها و مرکز

جهش آنان برای حمالت دليرانه تر دیگر هستند.

چنين لحظه ای هنگامی فرا می رسد که مشکالت تاکتيکی و مشکالت سياسی، در آِن واحد، بر طرف شوند. هرگز نباید پارتيزان ها عملکرد (فونکسيون) خود را بعنوان پيشاهنگان رزمندهء خلق و

ماموریتی که بر عهده دارند فراموش کنند و از اینرو باید شرایط مقدماتی الزم را برای تأسيس قدرت انقالبی که بر اساس

پشتيبانی کامل توده ها قرار دارد، بوجود آورند. خواسته های دهقانان باید کمی و کيفی بنابه مقتضيات بر آورده شود بطوریکه با

این امر از تمام اهالی یک مجموعه فشرده و مصممی ساخته و پرداخته است.

جنگ پارتيزانی، پيکار سياسی – نظامی استهمانطور که موقعيت نظامی در لحظهء ابتدائی مشکل می باشد

همانطور هم موقعيت سياسی نيز آسان تر از موقعيت نظامی نخواهد بود و اگر فقط یک اشتباهء نظامی می تواند جنگ پارتيزانی

را با شکست مواجه سازد؛ یک اشتباهء سياسی نيز می تواند رشد و تکامل آنرا برای مدتی بس دراز ترمز کند. جنگ پارتيزانی،

سياسی و نظامی است و با این خصلت باید رشد و تکامل یابد و درک شود.

گسترش جنگ پارتيزانی و تبدیل ارتش پارتيزانی به ارتش خلقی

جنگ پارتيزانی در جریان رشد و نموش به نقطه ای می رسد که شعاع عملياتش منطقه ای را فرا می گيرد که در آن حدود به تعداد کمی پارتيزان نياز دارد و در این حدود بيش از اندازهء (الزم) پارتيزان

متمرکز شده است. از این پس عمليات النه گيری مجدد (شبيهء زنبور عسل) آغاز می گردد، که در آن، یکی از پارتيزان های مجرب و

کار کشته در منطقهء دیگری جایگزین می شود و مراحل مختلف رشد و تکامل جنگ پارتيزانی در ان جا تکرار می گردد؛ البته زیر نظر

سرفرماندهی مرکزی.

در این جا بجاست که خاطر نشان شود، بدون تشکيل یک ارتش (منظم) خلقی نمی توان به پيروزی اميد داشت. نيروی پارتيزانی تا حد معينی می تواند گسترش یابد و نيروهای خلق در شهرها و در

مناطق دیگری که گذرگاهء دشمن است می توانند بر دشمن تلفات وارد کنند ولی با وجود این، قوای نظامی ارتجاع دست اندرکار باقی

می ماند.

سرفرماندهی انقالب و ارتش پارتيزانیباید پيوسته در نظر داشت که نتيجهء کار باید نابودی دشمن باشد.

بدین منظور، باید کليهء مناطق جدیدی که بوجود می آید، باضافه مناطقی که در پشت جبههء دشمن «حفره ها» را تشکيل می

دهند و نيروهائی که در شهرهای بزرگ عمليات انجام می دهند، همه زیر نظر سرفرماندهی انقالب قرار گيرند.

البته نمی توان انتظار داشت که سرفرماندهی، بطور سلسله مراتب – که از مشخصات یک ارتش منظم است – وجود داشته

باشد ولی یک تشکيالت فرماندهی استراتژیکی می توان انتظار داشت.

واحدهای پارتيزانی، ضمن آزادی عمل در چارچوب معينی، باید کليهء دستورات استراتژیکی سرفرماندهی مرکزی را که در مطمئن

ترین و نيرومندترین مناطق مستقر شده و شرایط را برای اتحاد نيروها در موقع مناسب تدارک می بيند، اجرا کنند.

مراحل سه گانه جنگ پارتيزانیجنگ پارتيزانی یا نبرد رهائی بخش، معموًال دارای سه مرحله (فاز)

است:

. جنگ و گریز استراتژیکی است که در جریان آن مرحلهء ابتدائینيروی کوچک پارتيزانی خود را کنار می کشد و دشمن حمله ور

می شود. در این مرحله، نيروی کوچک پارتيزانی هيچگاه در

منطقهء کوچکی برای دفاع انفعالی (پاسيو) باز نمی ایستد بلکه دفاع استراتژیکی پارتيزان ها در این مرحله عبارتست از حمالت

محدودی که می توان بدان دست زد. . پس از مرحلهء اّول فرا می رسد که مرحلهء توازن و مرحلهء دّوم

تعادل قواست. در این مرحله امکانات عمليات دشمن و پارتيزان ها تثبيت می یابد.

. سرانجام مرحلهء نهائی فرا می رسد که با پرش از مرحلهء سّومفراز جناح های ارتش سرکوب کننده به تسخير شهرهای بزرگ، به

جنگ های بزرگ قاطع (تعيين کننده) و به نابودی کامل قوای دشمن منجر می گردد.

ارتش پارتيزانی، سرآغاز تشکيل ارتش منظم خلقی و ) 9 (مکمل آن است

پس از آنکه تعادل و توازن قوا – یعنی مرحله ای که هر دو طرف متخاصم نيروی خود را کامل می بينند – فرا رسيد، جنگ پارتيزانی

در جریان رشد و نمو بعدی خود، خصلت نوینی بخود می گيرد. مفهوم مانور وارد کار می شود، ستون های بزرگ ارتش پارتيزانی به استحکامات حمله ور می شوند. جنگ تحرکی با نقل و انتقال

واحدها و وسایل تهاجمی نيرومندتری به جریان می افتد.

اّما در نتيجهء ظرفيت و توان مقاومت و حمالت متقابلی که دشمن با وجود این دارد، جنگ پارتيزانی جای جنگ مانوری را پر نمی کند. جنگ مانوری، شکلی از فعاليت موثر نيروهای پارتيزانی است که

کميت افزایشی نيروهای مسلح پارتيزانی را تا مرحلهء تشکيل ارتش (منظم) خلقی با لشکرهای متعدد بيان می کند.

در این مرحله نيز پارتيزان ها به شکل «خالص» خود در کنار نيروهای مسلح اصلی که (بطور منظم) در پيشاپيش حمله ور می

شوند وارد عرصهء نبرد می شوند و وسایل ارتباطی دشمن را منهدم کرده تمام دستگاهء دفاعی او را مختل می سازند.

قطبی شدن نيروها و تمایز استثمار کنندکان از استثمار شوندگان

پيش بينی کردیم که جنگ خصلت قاره ای خواهد داشت. این بدان معنی است که جنگ، جنگی طویل المدت خواهد بود. این جنگ، جبهه های متعددی خواهد داشت و به بهای خون افراد بيشماری

در طی زمانی بس دراز تمام خواهد شد. ولی این جنگ بيش از همه مفهومش قطبی شدن نيروها در قارهء امریکاست. تمایز

آشکار استثمار کنندگان از استثمار شوندگان در مبارزات انقالبی آینده است تا پس از تسخير قدرت بوسيلهء پيشاهنگان خلق یک

یا چند کشور، امپریاليست ها و استثمار کنندگان بومی در آن واحد از ميان برداشته شوند.

در چنين موقعی اولين مرحلهء انقالب سوسياليستی بوجود می آید و خلق ها آمادگی خواهند داشت زخم های خود را التيام

بخشند و دست به ساختمان سوسياليسم زنند.

بازار مشترک اقتصادی اروپا و تشدید تضادهای درون اردوگاه امپریاليستی

آیا امکانات دیگری یا خونریزی کمتر وجود داشت؟

مدتهاست که آخرین تقسيم کردن کرهء زمين به موقع اجراء گذاشته شده است و در آن ایاالت متحدهء امریکا چرب ترین طعمه

ها را در قارهء ما به چنگ آورده اند.

) از نو متشکل شده 10با وجود این، امپریاليست های جهان کهن (اند و امکانات «بازار مشترک اقتصادی اروپا» حتی ایاالت متحدهء

امریکای شمالی را نيز به وحشت انداخته است. همهء این اوضاع و احوال می توانند این تصور را بوجود آورند که

ممکن است ما شاهد و ناظر جنگ جهانی امپریاليست ها عليهء یکدیگر شویم و در چنين جنگی ضمن متحد شدن با نيرومندترین

بورژوازی های ملی جهان به پيشروی ادامه دهيم.

گذشته از آنکه یک چنين فعاليت انفعالی (پاسيو) در مبارزات طبقاتی نتيجهء مطلوب را به موقع نخواهد داد. متحد شدن با

بورژوازی نيز هر چقدر هم که در لحظات خاصی ظاهرًا انقالبی بنظر رسد باز منحصرًا خصلت گذران خواهد داشت.

دالئل زیادی وجود دارد که ما را به پذیرش راهء دیگر ناگزیر می سازد.

همکاری بورژوازی ملی با امپریاليسم یانکی و لزوم مبارزه عليهء هر دو، در آن واحد

تشدید تضاد عمده در داخل امریکا، چنان سرسام آور رشد کرده و می کند که مانع رشد طبيعی و «نورمال» تضادهای موجود در درون

اردوگاه امپریاليستی و مبارزه شان بر سر بازارها می باشد.

اکثریت عظيم بورزوازی های ملی با امپریاليست های ایاالت متحدهء امریکای شمالی (امپریاليست های یانکی) متفق شده اند

و باید در کشورشان به سرنوشت او دچار شوند. حتی در مواردی هم که در آن، سازش بورژوازی ملی با امپریاليست های دیگر به

نحوی از انحاء به تشدید تضادهای درونی امپریاليسم ایاالت متحدهء امریکا شمالی کمک می کند، باز هم این امر در چارچوب یک

مبارزهء اساسی (اصولی) مطرح می شود که در جریان رشدش ضرورتًا کليهء استثمار شوندگان و کليهء استثمار کنندگان ار در بر

می گيرد.

قطبی شدن نيروهای متضاد طبقاتی که آشتی ناپذیرند تا کنون بمراتب سریع تر از رشد تضادهای (آشتی پذیر) موجود بين استثمار

کنندکان بر سر تقسيم طعمه ها پيشروی کرده است.

مواضع دو تاست. دو راههء انتخابی (آلترناتيو) برای هر فرد و برای ) 11هر قشر مشخص مردم آشکارتر می شود. «اتحاد ترقی»(

کوششی است که از آنچه غير قابل جلوگيری است جلوگيری شود. با وجود این، هر گاه پيشروی بازار مشترک اقتصادی اروپا یا گروهء دیگر امپریاليستی بسوی بازارهای امریکا سریع تر از رشد

تضاد اصلی – (تضاد های موجود بين استثمار شوندگان و استثمار کنندگان) – پيشرفت کند در اینصورت نيروهای خلق باید – در

حاليکه به مبارزهء عمومی (و همگانی) ادامه می دهند – مته را در شکاف گشوده شده (بين اردوگاه امپریاليستی) فرو برند و با

آگاهی کامل از منظور نهائی مداخله جویان نوین از آنان استفاده کنند.

بهيچوجه نباید به دشمن طبقاتی موضعی، اسلحه ای و رازی افشاء کرد؛ زیرا در اینصورت، از دست خواهد رفت. در واقع مبارزهء

امریکا آغاز شده است. آیا مرکز یورش آن، در ونزوئال، در گواتماال، در کلمبيا، در پرو، در اکوادر و …. قرار خواهد گرفت.

آیا جنبش پارتيزانی کنونی سرانجام بصورت آشوبی که نتيجهء مطلوب و به موقع ببار نيآورده است تظاهر خواهند کرد؟

مهم این نيست که حاصل مبارزات کنونی چگونه است. مهم این نيست که جنبشی بطور موقت و گذران از راه بدر رود. آنچه که

قاطع و تعيين کننده است تصميم به مبارزه است که روز بروز رسيده تر شود. آگاهی بر ضرورت دگرگونی انقالبی و ایمان به

امکان این دگرگونی انقالبی می باشد.

آنچه بيان شد، یک پيشگوئی است؛ ما آنرا به این اعتقاد انجام خواهيم داد که تاریخ به ما حق دهد. تجزیه تحليل فاکتورهای عينی

و ذهنی امریکا و جهان امپریاليستی درستی این بيانات را که بر اساس دّومين بيانيهء هاوانا استوار است تضمين می کند.

پایان ) چه گوارا: جنگ پارتيزانی. 1

انتشارات آموزشی پارت متن کامل این اثر را ترجمه و بعنوان اولين جلد از مجموعه آثار چه گوارا منتشر می کند.

) مبارزات ضد فاشيستی خلقهای اروپای شرقی عليهء 2اشغالگران هيتلری. م

مبارزات پارتيزان های فرانسوی که جنگ پارتيزانی آنان متمم عمليات ارتش منظم متفقين بود. م

) مبارزات پارتيزان های فرانسوی که جنگ پارتيزانی آنان 3متمم عمليات ارتش منظم متفقين بود.

) به مقالهء لنين تحت همين عنوان «چه باید کرد» مراجعه 4شود. ترجمه فارسی لنين، آثار منتخبه در دو جلد، جلد اول

.1905(قسمت اول): ادارهء نشریات بزبان های خارجی، مسکو ) خوزه مارتی: نویسنده و فيلسوف کوبائی که از سال 5

جنبش رهائی بخش ملی کوبا را عليهء استعمارگران 1895اسپانيائی تدارک دید و ساليان دراز عليهء آنها مبارزه کرد. مارتی

پدِر مبارزات رهائی بخش کوبا محسوب می گردد. ) متن کامل این اثر بوسيلهء جامعهء سوسياليست های 6

ایران به فارسی منتشر شده است.

) به اثر ژترال جياپ تحت عنوان: جنگ خلق – ارتش حلق 7درباره چگونگى تأسيس واحدهاى پارتيزانى ويتنام و تبديل آن به

.4 و 3ارتش خلق مراجعه شود. انتشارات پارت تن. ولی تاکتيک 10) استراتژی عبارتست از «ا تن در برابر 8

تن». این است یکی از اصول 1 تن در برابر 10ما عبارتست از اساسی که چيرگی ما را بر دشمن تضمين می کند. مائو تسه

، آثار 1936دون مسائل استراتژی جنگ انقالبی چين. دسامبر منتخب – جلد دوم، پکن.

) بار دیگر توجهء خوانندهء عالقمند را به اثر ژنرال جياپ 9(سرفرماندهی ارتش توده ای جمهوری دموکراتيک ویتنام) تحت عنوان: جنگ خلق – ارتش خلق جلب می کنيم. این اثر بوسيله

انتشارات آموزشی پارت در سه جلد انتشار یافته. نشریات شماره .5 و 4 و 3

) منظور امپریاليست های انگليسی، ژاپنی و امپریالست 10های اروپائی می باشد که از نو پا گرفته اند. گروهی از آنان (آلمان

فدرال، فرانسه، هلند، ایتاليا و … سازمان امپریاليستی نوینی تحت عنوان «بازار مشترک اقتصادی اروپا» را بوجود آورده اند که با

امپریاليست های دیگر بر سر تسخير بازارها رقابت می کنند. ) در زمان رئيس جمهور کندی، ایاالت متحدهء امریکا چنين 11

اتحادی را هئيت های حاکمهء امریکای التين بوجود آورد. برنامهء کار چنين بود که با طرح «اصالحات» و انقالب کاذب از آنچه که غير قابل

جلوگيری است جلوگيری کنند.

) «چه گوارا»1بر گرفته شده از مجموعه آثار شماره (