NEALE DONALD WALSCH

Over holistisch levenNaar een spirituele levenshouding

Kosmos-Z&K Uitgevers, Utrecht/ Antwerpen

www.boekenwereld.com

Andere boeken van Neale Donald Walsch, uitgegeven door Kosmos-Z&K Uitgevers, Utrecht/Antwerpen:

. Een ongewoon gesprek met God. Een nieuw gesprek met God

. Derde gesprek met God. Vriendschap met God

. Één met God. Het werkboek bij Een ongewoon gesprek met God

. Van dag tot dag (meditaties uit Een ongewoon gesprek met God)

. Persoonlijk dagboek (meditaties uit Een nieuw gesprek met God). Neale Donald Walsch over relaties

. Neale Donald Walsch over rijkdom en bezit

Tweede druk

Oorspronkelijke titel: Applications lor Living: Neale DonaldWalsch on Holistic LivingUitgegeven door: Hampton Roads Publishing Company, Inc., Charlottesville, Virginia, VS1999 Neale Donaid Walsch2000 Nederlandse editie: Kosmos-Z&K Uitgevers B.v., UtrechtAlle rechten voorbehouden

Vertaling: Ruud van der HelmOmslagontwerp: Studio Jan de BoerIllustratie omslag: Benelux PressISBN 90 215 8730 0D/2000/108/418

NUGI 6I2/631

Deze uitgave is met de grootst mogelijke zorgvuldigheid samengesteld. Noch de maker, noch de uitgever stelt zich echter aansprakelijk voor eventuele schade als gevolg van eventuele onjuistheden en/of onvolledigheden in deze uitgave.

Opdracht

Voor Dennis WeaverActeur, activist, vriend en een partner op het pad.

Hij eert het Goddelijke in iedereen.Hij houdt van de aarde en bewandelt haar met gratie. Hij behandelt zijn lichaam als een tempel van de Levende Geest.Hij is een toonbeeld van holistisch leven.

Inleiding

Wat houdt het in om 'het pad te bewandelen'? Waar 'lijkt' het leiden van een holistisch - en heilig - leven op? Kun je de boodschap van alle grote spirituele literatuur in je opnemen en daar elke dag naar leven?Alle zoekenden stellen deze vragen. De antwoorden zijn ons al heel vaak gegeven, op allerlei manieren, door allerlei bronnen. Maar nog steeds leven we er niet naar. In het algemeen besteden we heel weinig aandacht aan de woorden van hen die ons spirituele begeleiding willen geven. We zijn dan ook onze weg kwijtgeraakt. De wereld is haar weg kwijtgeraakt. Maar we hebben geen tijd om te doen alsof we verdwaald zijn. Er rest ons nog maar weinig tijd. Voor ons individuen, en ook voor de mensheid.Elke dag die voorbijgaat, is weer een dag minder dat je hier bent, in dit lichaam, op aarde, om dat te doen waarvoor je hiernaartoe bent gekomen. Staat jou helder voor ogen wat dat is? Kun je het aan? Of verspil jij jouw tijd en houd jij je vooral bezig met zoeken, dwalen, twijfelen? Als dat zo is, dan word je nu uitgenodigd daarmee te stoppen. De antwoorden zijn hier. Ze zijn ons al gegeven. Alle grote tradities van de wijsheid bevatten ze. En ze zijn toegankelijker dan ooit tevoren. We zijn voor de overlevering van deze waarheden niet langer afhankelijk van de mondelinge bronnen of een paar lang verloren gewaande perkamenten. We beschikken nu over de massamedia en het internet. We beschikken nu over de massamedia en het internet. We beschikken nu over een directe en wereldwijde distributie van boeken, audiocassettes en videobanden. Als wij vandaag de dag zoekers zijn, dan hoeven we niet ver te zoeken.

In waarheid hebben wij dat nooit hoeven doen. De antwoorden waren altijd al dichtbij, in ons innerlijk. Dat is de waarheid die al deze nieuw toegankelijke informatie mij heeft bijgebracht.Net als jij stelde ik lange tijd vragen over hoe ik een beter leven kon leiden. Een paar jaar geleden begon ik antwoorden te krijgen. Ik geloof dat die antwoorden van God zijn gekomen. Op het moment dat ik ze ontving, werd ik er zo door geraakt en was ik er zo diep van onder de indruk, dat ik besloot een geschreven verslag bij te houden van wat mij werd geschonken. Dat verslag werd Een ongewoon gesprek met God, een drietal boeken dat wereldwijd een bestseller werd.Het is niet noodzakelijk dat je je bij mijn geloof in de bron van mijn antwoorden aansluit teneinde daar voordeel van te kunnen hebben. Het enige wat noodzake-lijk is, is open te blijven staan voor de mogelijkheid dat er misschien dingen zijn die mensen niet helemaal hebben begrepen met betrekking tot holistisch leven. En als ze die wel begrijpen, verandert alles volledig.Met deze gemoedsgesteldheid kwam in januari I999 een groep van veertig mensen bijeen in een huis net buiten San Francisco in Californië, om met mij meer diepgaand te verkennen wat Een ongewoon gesprek met God over dit onderwerp te melden heeft. Ik deelde met de groep alles wat ik begreep van het materiaal over holistisch leven zoals dat in de dialoog is verschenen, en ik beantwoordde de vragen die bij hen opkwamen. De synergie van die middag produceerde een opwindende ervaring die resulteerde in een open stroom van wonderbaarlijke wijsheid die -en daar ben ik blij om -op videoband en audiocassettes is vastgelegd. Daarvan zijn ondertussen bewerkte versies verschenen.Dit boek is een transcriptie van deze gebeurtenis en laat zich op een veel vrijere -en ik denk uiterst stimulerende -manier lezen dan teksten die speciaal voor de drukpers zijn geschreven. En omdat het boekformaat niet wordt gelimiteerd door de beperkingen van tijd of productie, konden we hier materiaal opnemen dat niet op de videobanden en audiocassettes is aan te treffen omdat er om productieredenen moest worden ingekort. De begeleiding die ons hier wordt geboden, levert geen verrassingen op. Zoals ik al zei, hebben we al eerder antwoorden ontvangen, bijvoorbeeld in de Koran, de Bhagavad Gita, de Tao-te Ching, de Bijbel, de Dhammapada, de Talmoed, het Boek van Mormon, de Upa-nishads, in de Pali-canon en op tal van andere plaatsen. De vraag is niet wanneer we antwoorden krijgen, maar wanneer we ze zullen horen.Een holistisch leven behoort tot de mogelijkheden, en de buitengewone inzichten in Een ongewoon gesprek met God laten ons zien hoe. Opnieuw. In eigentijdse bewoordingen die volstrekt bij de 21e eeuw passen.Hier zijn deze inzichten zoals ik ze heb ontvangen en begrepen. Ik wil ze hier in alle nederigheid met jou delen, rechtstreeks van de Medeling, Accepteer-het-voor-wat-het-waard-is'. Al mocht het slechts één nieuw venster ontsluiten of een deur wijd opengooien naar meer geluk, dan hoop ik dat het je van pas komt.

Neale Donald Walsch Ashland, Oregon

Holistisch leven

Welkom in deze ruimte. Goed dat jullie er allemaal zijn. We gaan vandaag samen praten over holistisch leven, over hoe het is om holistisch te leven als individu en over wat ons ervan weerhoudt om holistisch te leven. We gaan eens bekijken waarom wij onszelf als gescheiden beschouwen; niet alleen van elkaar, maar ook gescheiden in ons innerlijk. En ik wil beginnen door een en ander te vertellen over het aspect van ons leven dat wij gezondheid noemen.Toen ik mijn dialoog met God begon, was ik op een plek aanbeland waar mijn gezondheid een historisch dieptepunt had bereikt. Fysiek was ik letterlijk stukgelopen, wil ik maar zeggen. Ik had artritis en leed daardoor het grootste deel van de tijd veel pijn. Ik had ook bijzonder veellast van fibromyalgie. Ik had wat hartproblemen die me maar bleven plagen. Een jaar had ik zelfs maagzweren. Ik wil maar zeggen, ik had fysiek een hoop gedoe aan mijn hoofd. Vandaag de dag voel ik me een stuk gezonder dan tien jaar geleden. En ik zie er waarschijnlijk ook wat gezonder uit dan tien jaar geleden, al is dat niet bepaald moeilijk. En daarom wilde ik nu met jullie delen wat mij in mijn gesprek met God is aangereikt over gezondheid.Het eerste wat mij werd gezegd, was een van de verbazingwekkendste dingen die mij ooit over mijzelf zijn verteld, denk ik. 'Het probleem met jou, Neale,' zei God tegen mij, 'is dat jij geen levenswil hebt.'En ik zei: 'Nee, nee, nee. Dat is niet waar. Natuurlijk wil ik leven. Wat vreemd, wat raar, om dat zo te zeggen.'En God zei: 'Nee, nee, jij wilt niet leven; want als jewilt leven, dan gedraag jij je niet zoals jij altijd hebt gedaan. Ik weet dat jij denkt dat je wilt leven, maar dat kan feitelijk niet waar zijn. Het is hoe dan ook over-duidelijk dat jij niet voor altijd wilt leven, laat staan voor eeuwig. Want als je dat zou willen, dan deed je niet de.dingen die je nu doet.'En ik vroeg: 'Hoezo, wat bedoelt u?' En toen wees God mij op bepaalde dingen die ik deed, die het universum een signaal doorgaven dat ik er eigenlijk niet veel om gaf wat er met mijn lichaam gebeurde. Ik zal een eenvoudig voorbeeld geven, dat ook enkelen van jullie al dan niet zal aanspreken.Ik rookte vroeger. En God zei tegen mij: 'Je kunt niet blijven roken en zeggen dat je werkelijk wilt leven. Want door te roken ga je ongetwijfeld veel eerder dood.'Voor meer dan genoeg gevallen hoeft dat nu niet meer te worden bewezen. Als je dus zegt: 'Ik heb echt de wil om te leven en ik wil een lang en gezond leven leiden,' en als je dan ondertussen tabaksrook inhaleert, ga je rechtstreeks in tegen al het bewijsmateriaal dat laat zien dat je niet een lang en vruchtbaar leven kunt leiden, althans niet op de beste manier die wij kennen, door je lichaam dit soort dingen aan te doen.Ik heb gewoon een flauw, onnozel voorbeeld genomen. Want hoe zit het bijvoorbeeld met degenen onder jullie die buitengewone hoeveelheden rood vlees eten? Ik wil maar zeggen, je moet alle dingen in de juiste proporties zien. Ik ken mensen die bij bijna iedere maaltijd in hun leven rood vlees eten. Ze

kunnen zich zelfs geen maaltijd zonder rood vlees voorstellen. En dat is prima. Daar is niets mis mee. Het gaat hier niet over goed of slecht. Het gaat gewoon over wat werkt en wat niet werkt binnen het raamwerk van de menselijke er-varing.Sommige beslissingen over hoe wij ons leven moeten inrichten, zijn niet zo scherp omlijnd. Het gaat dan niet alleen om het drinken van te veel alcohol of het gebruiken van hallucinogene drugs, dingen die duidelijk nadelig voor ons kunnen zijn. Soms gaat het ook om subtielere zaken. Een soort mentaal dieet of een mentale verstopping van ideeën en gedachten die ons niet van dienst zijn en die ons ervan weerhouden een gezond leven te leiden.Ik ontdekte bijvoorbeeld tijdens mijn gesprek met God dat iedere andere houding dan een totaal positieve levensinstelling ziekte kan veroorzaken. Ik raakte ervan doordrongen dat zelfs de kleinste negatieve zaken, alsmaar herhaald, herhaald en herhaald, uiteindelijk een effect in het menselijk lichaam veroorzaken dat we ziekte of een kwaal zullen noemen. En ik stelde tot mijn verbazing vast hoe vaak ik in mijn leven minder dan positief was in mijn gedachten. Kleine gedachten zoals: 'Oké, dat kan ik toch niet winnen', 'Zoiets overkomt mij nooit' of veel bredere negatieve gedachten.En aldus begon ik te leren hoe ik de gedachten moest controleren die ik in mijn geest toeliet, opdat ik niet zou worden ingekapseld door de negatieve energieën die ze naar mij toe trokken. Dit geldt vooral voor mijn gedachten over andere mensen.Toen ik een stuk jonger was, merkte ik niet alleen regelmatig dat ik bepaalde mensen absoluut niet mocht, maar -om helemaal eerlijk tegenover jullie te zijn (ik ben erg transparant) -ik stond mezelf ook toe om dergelijke gedachten te koesteren. Ik voelde me er lekker bij, wil ik eigenlijk zeggen.Weet je, het is moeilijk om dat te erkennen, maar er was een deel van mij dat gewoon genoot van de woede of de hekel die ik tegenover anderen ervoer. En tot voor kort had ik niet in de gaten dat die woede, die hekel, waar ik maar op bleef teren, een deel van mijn wezen met zeer schadelijke dingen voedde.Mensen die boos zijn, weet je -zelfs al is het maar een beetje, maar wel consequent -merken dat ze hartaanvallen krijgen, merken dat ze ingewandsstoornissen krijgen, merken dat ze maagzweren krijgen, merken dat ze er negatieve lichamelijke gevolgen van zullen ondervinden.Anders gezegd, ik ken maar erg weinig altijd vrolijke mensen die vaak ziek zijn. Ik neem aan dat er uitzonderingen op de regel zijn, maar ik kan jullie vertellen dat je in het algemeen kunt vaststellen dat de mate van positiviteit waarmee iemand door het leven gaat bijna altijd overeenkomstig is of in harmonie is met de mate waarin die persoon de ervaring van gezondheid uitdrukt en vertoont. En tegenovergesteld kunnen we vaststellen dat zij die doorgaans ongezond zijn, die aanhoudend aanvallen van dit of dat hebben, die chronische kwalen en ziektes onder de leden hebben, vaak mensen zijn die in meer of mindere mate zichzelf negatieve gedachten over het leven laten koesteren en zichzelf dus door negatieve energieën laten inkapselen. De belangrijkste onder deze negatieve energieën is de energie die ik woede (wederom gebruik ik dat woord) wil noemen en, om een nieuw woord daaraan toe te voegen, wrok. Ik heb het over

mensen die wrok koesteren tegenover anderen in verband met de rol die zij tot dan toe in hun leven hebben gespeeld. En over mensen die in het heden de pijn van vroeger nog steeds meedragen alsof hun leed hen hier en nu nog steeds overkomt.Ik bedoel, je kunt soms naar iemand kijken en op een schaal van een tot tien uitmeten hoeveel pijn van vroeger die persoon met zich meedraagt. Pijn die voor hen ongetwijfeld -om niet een verkeerd beeld te geven uiterst reëel is. Maar ook pijn die hen niet langer van dienst is, die heel weinig met het hier en nu te maken heeft, maar wel alles met daar en toen. En deze mensen kunnen die pijn eenvoudigweg niet loslaten, omdat ze denken dat ze dat niet kunnen (niet dat ze dat niet willen, maar ze hebben zichzelf ervan overtuigd dat ze het absoluut niet kunnen).'Neale, je begrijpt het niet; je begrijpt het gewoon niet. Als jou was overkomen wat mij is overkomen, dan zou je het begrijpen. Maar jij kunt dat niet begrijpen.' En ze laten niemand toe die pijn van hen weg te nemen, ook al zouden ze dat kunnen. Want als ze die pijn loslaten, laten ze ook het hele drama los en alle dingen die rechtvaardigen wie en wat ze al die jaren zijn geweest. En in sommige gevallen is het al meer dan acht, tien, vijftien, twintig, dertig jaar geleden dat de oorspronkelijke verwonding of beschadigende ervaring heeft plaatsgevonden. Maar als je daaraan vasthoudt en het een deel van je levende realiteit maakt, gedurende al die dagen en tijden, levert dat natuurlijk niets anders op dan dat de persoon die de oorspronkelijke verwonding heeft toegebracht, dat dertig jaar lang is blijven doen en het steeds weer opnieuw kan doen.Zoals ik al zei, we kennen allemaal wel dit soort mensen en soms gaat je hart naar hen uit, weet je wel. En je zegt: 'Wat kan ik voor je doen? Hoe kan ik jou helpen erachter te komen dat "dat toen was en dat dit nu is"? Dat je er niet voor altijd aan hoeft blijven vast te houden?'Ik zeg jullie dat niets het menselijke mechanisme, het menselijke organisme, dit biologische huis waarin wij verkeren, meer en sneller beschadigt dan dit soort onverwerkte negatieve gedachten en emoties die wij met ons meedragen vanaf een of ander moment in het verleden. Een verleden waarvan wij geloven dat het definitief voor ons bepaalt wie en wat wij zijn en wie en wat wij zullen worden.Een van de eerste stappen in holistisch leven is dan ook vergevingsgezindheid. En ik bedoel dat op twee manieren. Het leven gaat niet om dingen te krijgen maar om dingen te geven. En tot het moment dat wij de goddelijke genezing hebben leren kennen, tot het moment dat wij de zalf van vergeving voor onze wonden hebben gebruikt, blijven die wonden in óns etteren. Ook nog nadat de uiterlijke littekens lijken te zijn verdwenen. En als we 36 of 42 of 5 lof 63 zijn, ervaren we 'opeens' enorme fysiologische veranderingen en we snappen niet waarom.Gisteren in het vliegtuig hiernaartoe las ik nog een verhaal in de krant over een 4I-jarige man die in NewYork City aan een hartaanval overleed. En zijn vriendin belde naar de alarmdienst, maar ze kreeg geen antwoord omdat de lijn een uur lang plat lag. En hij verliet zijn lichaam voorgoed. Maar ik dacht, alles overwegend, denkend aan alle mensen die hem moeten hebben gekend, een

uiterst gezonde kerel, 41 jaar oud. Gewoon weg. Maar er moet innerlijk meer aan de hand zijn geweest.Een van de lessen uit mijn gesprekken met God, en een van de moeilijkste dingen waarmee ik moest zien om te gaan bij het opnemen en verwerken van deze stof, was de uitspraak: Alle ziekte is zelf geschapen. Nu, dat is lastig, omdat mensen dan ook naar een andere favoriete plek toe willen gaan, namelijk de plek van zelfkastijding en schuldgevoelens, zoals in: 'Waarom doe ik dit mijzelf aan?' Overigens, ik weet niet wat het is, maar als ik iets haat dan is het iemand die, als jij ziek bent of ergens aan lijdt, naar je toe komt lopen met zo'n houding van: 'Waarom doe je jezelf dit aan?' Ik antwoord dan: bedankt voor je deelname. En dan mompel ik iets over het paard achter de wagen spannen.Er schuilt hier misschien een kiem van wijsheid, al denk ik niet dat zo'n confrontatie erg productief is. Maar we kunnen onszelf inderdaad de vraag stellen waarom we dit creëren. Maar een stuk belangrijker en relevanter is de vraag hoe je er afstand van kunt nemen. Onthoud daarom dat alle ziekte tot op bepaalde hoogte zelf geschapen is. En als we dat eenmaal doorhebben, begrijpen we dat zelfs de grootste ziekte van allemaal, de ziekte die wij in onze ervaring 'de dood' noemen, ook zelf geschapen is.Mij werd zowaar verteld dat we niet echt dood hoeven te gaan, maar dat wij er allemaal voor hebben gekozen, om allerlei verschillende redenen, om uiteindelijk ons fysieke lichaam te verlaten. We hebben het dan ronduit wel gehad en we hebben niet langer dit specifieke leven en deze specifieke vorm nodig om dat te bereiken en te volbrengen wat we wilden. Meesters die dit weten en begrijpen, verlaten hun lichaam uiterst gracieus, net alsof je een kledingstuk uitdoet dat je niet langer nodig hebt. Je neemt afstand van een ervaring die je niet langer van dienst is. Meesters nemen dus eenvoudig afstand van hun huidige lichamelijke vorm en zeggen: 'Het zij zo, dit was dan het einde. En nu door naar het volgende grote avontuur en de volgende glorieuze expressie van wie ik werkelijk ben.'Er is een niveau van losmaking, of onthechting zo je wil, van die specifieke fysieke vorm. Maar terwijl wij die vorm aanhouden, zo lang als ons dat bevalt, is het wel erg prettig om die vorm aan te kunnen houden vanuit een plek van gezondheid en levendigheid en verwondering in de expressie van wie we werkelijk zijn. En we kunnen dat doen door ons aan enkele uiterst eenvoudige regels te houden, de fysiologische gezondheidsregels die wij allemaal wel kennen. Niettemin zijn er velen onder ons die het onmogelijk vinden om zich aan die regels te houden. Het eerste wat God dan ook tegen mij zei in het hoofdstuk over gezondheid in Een ongewoon gesprek met God, was: 'Zorg in hemelsnaam beter voor jezelf. Je verzorgt je auto nog beter dan je eigen lichaam. En dat wil niet al te veel zeggen, overigens.Je brengt je auto vaker weg voor controlebeurten dan je je lichaam laat nakijken. En je laat de olie in je auto vaker vervangen dan je sommige gewoontes vervangt of de dingen die jij in je lichaam stopt. Zorg daarom in hemelsnaam beter voor je lichaam.'Ik zal jullie enkele uiterst eenvoudige, om niet te zeggen simplistische formules aanreiken.

Nummer een, neem beweging. Doe elke dag iets met je lichaam waardoor het zich benut en geoefend voelt, al is het maar een beetje. Het is verbazingwekkend wat vijftien tot twintig minuten per dag (en dat is echt niet veel) voor het menselijk lichaam kunnen doen.Ten tweede, let op wat je in je lichaam stopt. Ga na of het je wel baat om zoveel rotzooi in je lichaam te stoppen. Schrap alle rotzooi, op zijn minst het grootste deel, die je in je lichaam stopt, al die troep waar je lichaam feitelijk niets aan heeft. Ik heb het niet over voor de hand liggende zaken als suiker, snoep, de meeste koolhydraten, al die dingen die ons overduidelijk geen goed doen. Ik ben flink afgevallen de laatste maanden als gevolg van mijn nieuwe ideeën over wat goed voor mij is om naar binnen te werken. En nu ben ik dan eindelijk fit en slank, althans in vergelijking met mijn conditie een jaar geleden.Het gaat er niet om dat dun beter is en zwaar niet zo goed. Dat is niet het punt. Als jij je lekker voelt met je huidige lichaamsgewicht, dan is dat prima, uitstekend. Maar als jij je niet lekker voelt met je huidige gewicht, als je een beetje traag begint rond te lopen en het gevoel krijgt dat je niet optimaal functioneert, dan kun je enkele uiterst eenvoudige voorzorgsmaatregelen nemen, heel gemakkelijk. Neem daarom enkele eenvoudige stappen zodat je een hoger gezondheidsniveau bereikt. Oefening nemen en op je dieet letten horen daar natuurlijk bij en houd, zoals ik al zei, ook je mentale dieet goed in de gaten.Maar holistisch gezien begint het hier pas. Alles begint gewoon op dat nogal simplistische niveau. Holistisch leven daarentegen eindigt bij en beweegt zich in en naar de expressie van het zelf dat heel en compleet is. En dan wordt gezegd dat men een gewijd leven leidt. Dat houdt in dat we opereren op alle drie de niveaus van creatie en vanuit de zeven energieniveaus die we de chakra 's van het lichaamssysteem van de mens zijn gaan noemen. En holistisch leven veronderstelt dat we geen enkele van die chakra-ervaringen loslaten en dat we de energiebanen door ons lichaam niet ontkennen.Laat me het specifiek hebben over de energie die we de seksuele energie van de mens noemen, omdat er al veel is gezegd over hoe je een holistisch leven moet leiden en over hoe je een spiritueel leven moet leiden.Sommige mensen beweren dat je om een hoogwaardig spiritueel leven te kunnen leiden zogenaamd celibatair, non-seksueel of aseksueel moet zijn, hoe je het maar wilt noemen. Wij zouden onze seksuele energie dus moeten ontkennen. Ook wordt gesteld dat mensen die openlijk seksueel zijn, die zwelgen in en plezier beleven aan de expressie van hun seksualiteit, wel oké zijn, niet verkeerd of fout, maar dat ze ook niet erg hoogontwikkeld zijn. Ooit zullen ze dat punt bereiken en ooit zullen ze het snappen, maar tot die tijd doen ze wat ze doen.Er is een hele gedachteschool die veronderstelt dat heiligen weinig of niets met seks te maken hebben. In feite spelen dergelijke gedachtes binnen sommige tradities zo'n belangrijke rol, dat je verplicht bent je seksuele ervaring af te wijzen en te veroordelen als je jezelf lid wilt noemen van die cultuur of die onderlaag van de cultuur .Ik vroeg God hiernaar, omdat ik hier toch wel meer over wilde weten. Ik zei: 'God, als ik een werkelijk holistisch leven wil leiden, als ik werkelijk het meest verheven deel van wie ik ben wil ervaren en uitdrukken, moet ik dan echt het

laagste deel van mijzelf ontkennen?' (En ik moet zeggen dat ik het bijna zo had verwoord.) En ik bedoel niet eens het laagste deel in de zin van de laagste chakra. Ik bedoel het laagste deel in termen van het soort gedachten dat ik daarover koesterde.Het leek alsof het ding dat ik mijn seksualiteit noemde, het laagste stond van alle aspecten van mijzelf. Het was een aspect dat ik bereid was te tolereren, maar niet bijzonder onverholen, niet bijzonder openlijk en niet bijzonder trots, behalve onder bepaalde omstandigheden en op bepaalde momenten in mijn leven. En dus voelde ik er schaamte voor, een soort gevoel van géne. Ik heb die ervaring in mijn leven diepgaand beleefd, dat ik me schaamde en in verlegenheid voelde gebracht; als kind was mij geleerd op zijn minst omzichtig, zo niet schaamtevol te zijn over mijn sociale expressie ervan. Ik herinner me bijvoorbeeld dat ik aan het begin van mijn puberteit, misschien twaalf of dertien jaar oud, misschien iets jonger, tekeningen van vrouwen maakte, plaatjes uit tijdschriften kopiërend en gewoon genietend van, je weet wel, die wonderlijke rondingen. .. en gewoon van die prachtige, kleine prikkel die daarvan uitging. Jullie weten wel wat je doet als je twaalf bent en je bent gewoon -en dat is een hint, overigens -een beetje ondeugend. Wat er ook ondeugend aan mag zijn. Maar ik herinner me dat ik dat deed.En toen kwam mijn moeder de kamer binnen. En ze betrapte me terwijl ik die tekeningen van naakte vrouwen maakte. Ik hield natuurlijk van mijn moeder. Zij was een prachtig persoon. Zij verkeert niet langer in haar lichaam. Maar ik herinner me dat moment goed, omdat ik me heel, heel erg schaamde. Omdat haar eerste reactie er een van ontzetting was, dat haar zoon naakte vrouwen zat te tekenen op een schrijfblok.Ze vroeg: 'Wat doe je daar?' En de algemene strekking daarvan was dat dit waarschijnlijk iets was waar ik me niet mee bezig moest houden. En natuurlijk was dat alles waar ik me op die leeftijd mee bezighield, en ook later nog trouwens. Als ik het goed heb, zelfs tot op de dag van vandaag, tot op zekere hoogte.En tegenwoordig kan ik ervan genieten. Tegenwoordig kan ik lachen om en vreugde vinden in dat deel van mijzelf dat kan toegeven en bevestigen dat ik het nog steeds heerlijk vind om over de menselijke lichaamsvorm te denken, en in het bijzonder de lichaamsvormen van het andere geslacht. In specifieke gevallen vind ik daar mijn prikkeling. Dat maakt het niet goed of slecht. Het is gewoon wat het is voor mij.Maar het heeft me bijna een halve eeuw gekost -stel je dat eens voor -om naar een plek te gaan waar ik niet het gevoel kreeg dat ik door dit te verkondigen ver-klaarde dat ik op de een of andere manier minder hoogontwikkeld was, misschien een beetje minder spiritueel, misschien een beetje minder van dit of van dat. En dat had te maken met vele, vele episodes, zoals dat moment dat mijn moeder me op heterdaad betrapte toen ik op twaalfjarige leeftijd die plaatjes tekende. Een hele rits van dat soort ervaringen waarin de maatschappij me duidelijk maakte dat het een taboe was, dat werkelijk ontwikkelde mensen niet dat soort ervaringen hadden.En het had met meer te maken dan alleen met kinderlijke ongepastheid, ook al

was wat ik deed volstrekt niet ongepast. Maar het had met meer te maken. Het had ook te maken met onze opvattingen als volwassenen (en ik zal hier nog op terugkomen) over wat werkelijk hoogontwikkeld en heilig is. De notie dat de mensen die zich echt op een heilige plek bevinden, dergelijke energieën niet aangaan en dergelijke ervaringen niet hebben. Welnu, ze doen dat wel. En misschien maakt dat hen juist wel heilig.Toen ik dus mijn gesprek met God aanging, stelde ik de vraag: 'Hoe zit het met dat gedoe over lagere chakra's? Moet ik mezelf gewoon bevrijden van heel die ervaring, alles gewoon laten varen, als ik me hoger wil ontwikkelen? ' Ik had allerlei verhalen gehoord over hoe je je energie moest verheffen: verhef je energie naar boven, van de wortelchakra via de krachtchakra door de hartchakra naar de kruinchakra. En dan leef je op die wonderbaarlijke plek waar je niets meer te maken hebt met alles beneden je hals. Zo is het voor ware meesters. Ware meesters leven niet onder hun hals. Tot aan mijn nek ben ik ook zo'n meester.En ik vroeg me altijd af: 'Hoe is dat mogelijk? Heeft God dit echt zo voor ons gewild? Er zal toch wel meer aan de hand zijn?' En toen vernam ik, ja, God vertelt ons een holistisch leven te leiden en we leven door alle energie of chakra-centra van het lichaam. We houden ons ten volle bezig met de wortelchakra, met de krachtchakra, met de hartchakra en met de hoogste chakra van allemaal. We laten ons honderd procent in met al onze chakra' s.Maar als we eenmaal hierboven zijn aangekomen, gaat het er niet om hierboven aan te komen en de onderste vijf te laten varen. Snap je, het gaat er niet om dingen af te kappen. Het gaat er eerder om. Ik bedoelde met dat afkappen niets in het bijzonder; niet dat waar ik het over had. En ik weet niet waarom jullie nu moeten lachen. Zij knipoogde naar mij toen ik dat zei. Ik denk dat ze niet goed heeft begrepen waar ik het over heb. Het gaat er niet om, het gaat er niet om je af te scheiden van, blijf bij me. Het gaat niet om scheiding.Het gaat er niet om je te scheiden van de, blijf me volgen. Het gaat er niet om jezelf van die vijf lagere chakra's te scheiden. Of om alleen in die bovenste chakra of in die laatste te verblijven. Dat is niet wat er aan de hand is. Het gaat er feitelijk om die energie op te brengen en tegelijkertijd je verbinding met alle chakra 's daaronder in stand te houden. Dan leef je holistisch.Holistisch leven houdt zelfs nog meer in; meer nog dan het zuiveren van je gedachten of het afrekenen met negativiteit; meer nog dan sommige eenvoudige oplossingen zoals gezond leven of op je dieet letten; meer nog dan vanuit al je chakra-centra te leven of vanuit het geheel van jezelf.Het komt neer op het hercontextualiseren van heel je leven, tot een nieuw begrip komen van hoe het geheel van alle dingen werkt. Ik bedoel daarmee heel het proces dat wij het leven zelf noemen. En het komt erop neer om nieuwe helderheid te bereiken over de volledige persoonlijkheid die jij bent, over wie jij werkelijk bent: De meeste mensen vinden het dezer dagen en in deze tijden bijzonder lastig -en dat is al zo vanaf het begin van de tijden -om hun leven te leiden vanuit het ruimste idee over de volledige persoon die zij werkelijk zijn. En de reden dat zij het daar moeilijk mee hebben is omdat zij in angst gevangenzitten. De meeste mensen worden in hun leven tot op zekere hoogte

door angst gedreven.Een ongewoon gesprek met God vertelt ons dat er slechts twee plekken zijn waaraan iedere gedachte, ieder woord en iedere daad ontspringt. Het vertelt ons namelijk dat alles wat wij denken, zeggen en doen zijn oorsprong vindt in liefde ofwel angst. En voor talrijke leden van de menselijke soort is het grotendeels angst die onze gedachten, woorden en daden overheerst en creëert. En dus is een van onze eerste stappen op weg naar volledigheid en een holistisch leven het wegstappen van angst. Weet je, het acroniem angst staat voor 'aperte nochtans geheel schijnbare totaliteit'. Een ander acroniem is 'aangenaam nochtans gevaarlijk snel toepasbaar'.Een van mijn grote leermeesters deelde dat op een dag met mij en sprak deze zin uit die ik nooit ben vergeten: 'Neale, noem je angsten een avontuur.' Is het niet geweldig om dat zo te zeggen? Noem je angsten een avontuur. Toen ik daarmee begon, nam ik afstand van mijn angsten. Ik begon ook onder ogen te zien waar ik uiteindelijk zo bang voor was. En waar ik natuurlijk uiteindelijk zo bang voor was, was God. Snap je wel, ik dacht dat God mij nooit zou vergeven voor alles wat ik was of voor alle dingen die ik niet was; voor alle keren dat ik tekortschoot en niet voldeed aan wat volgens mij Gods idee was over wie ik moest zijn; of voor alle keren dat ik mij ongepast had gedragen ten opzichte van wat ik dacht dat Gods eisen waren.En, oh, die eisen werden mij opgelegd door ieder deel van de samenleving en door vele, vele mensen in mijn leven. En pas toen ik begon mijn eigen persoonlijke relatie met God te creëren en te ervaren, kon ik afstand nemen van mijn angst voor Gods reactie op de manieren waarop ik tot dan toe had geleefd.Hier is de uitspraak die God ons allen laat doen, zelfs als wij onze litanie van veronderstelde misstappen overzien: 'Ik ben zonder schuld en ik ben onschuldig. Ik ben zonder schuld en ik ben onschuldig.'Dat betekent niet dat ik nooit iets in mijn leven heb gedaan dat ik niet op een andere manier zou willen overdoen. Het betekent evenmin dat ik ervoor kies afstand te nemen van een plek van verantwoordelijkheid voor de uitkomsten die ik mede heb helpen veroorzaken. Het betekent wel dat ik schuldeloos ben en dat ik aan geen enkel misdrijf schuldig ben.Als mens zijn een misdrijf is, dan ben ik schuldig. Als jezelf verder ontwikkelen een misdrijf is, dan ben ik schuldig. Als groei in bewustzijn, in sensitiviteit, in het begrip van de expressie van wie ik werkelijk ben een misdrijf is, dan ben ik schuldig. Maar als die dingen geen misdrijven zijn, en ik kan jullie verzekeren dat ze dat in het koninkrijk Gods niet zijn, dan ben ik zonder schuld en onschuldig. En God zal mij niet straffen omdat ik op de een of andere manier niet goed heb begrepen hoe de vork in de steel zat. En God zal mij al helemaal niet straffen, volstrekt niet, omdat ik de dingen niet heb gedaan zoals ze volgens anderen hadden moeten gebeuren.Goed, ik zal jullie over een bepaalde gebeurtenis uit mijn jeugd vertellen. Onthoud dat ik als rooms-katholiek ben geboren en ben opgevoed. Al jong leerde ik een kruis slaan, wat een uitgesproken katholiek teken is (al is het niet per se rooms-katholiek). De Grieks-orthodoxen maken hetzelfde gebaar.Welnu, ik herinner mij dat mij het volgende werd geleerd. Het kruisteken,

zonder tegenover ook maar iemand oneerbiedig te willen zijn -neem hier alsjeblieft geen aanstoot aan -werd als volgt gemaakt: 'In de naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest.' [gebaren] Welnu, de Grieks-orthodoxen, als ik het goed heb -als er Grieks-orthodoxen in het publiek zijn, laat het me dan weten -doen het als volgt. [gebaren]Zien jullie enig verschil? Ik raakte eerst deze schouder aan en ging toen naar deze toe in plaats van andersom. Ik herinner me dat een zuster ons in de derde klas vertelde dat deze manier verkeerd was en niet werkte. Dat was althans de boodschap die ik op die leeftijd begreep over wat volgens haar de verkeerde manier was om het kruisteken te maken.Welnu, er zijn talrijke manieren om allerlei dingen verkeerd te doen, weet je. Er zijn mensen die zeggen dat Je een kleedje op de grond moet leggen en minstens drie keer per dag naar het oosten moet buigen. Er zijn mensen die zeggen dat je wordt verondersteld voor een bepaald gedeelte van de Klaagmuur te gaan staan. En als je een vrouw bent, mag je niet bij de mannen staan. Er zijn mensen die stellen dat je dit en dat specifieke ritueel moet uitvoeren, want anders ga je niet naar de hemel. En dus zijn we volgestopt met deze ideeën en concepten over wat goed en verkeerd is en wat God wel en niet van ons verlangt. En het is opmerkelijk hoeveel schuld wij in ons leven meedragen voor dingen die wij gedaan hebben. Sommige daarvan zijn echt onschuldig, weinig meer dan kinderspel. En dat is het meest trieste van alles, als zelfs een klein kind wordt geacht zich schuldig te voelen over iets wat het heeft misdaan.!oen ik ongeveer elf jaar oud was, herinner ik me, at Ik een keer een hamburger en besefte opeens: 'Oh, mijn Go~, het is vrijdag.' Ik was een zeer vrome, jonge katholieke knaap en dus was ik ervan overtuigd dat ik een zonde had begaan; mij was immers verteld dat het eten van vlees op vrijdag feitelijk een dagelijkse zonde was. En ik herinner me dat ik me erg zenuwachtig voelde omdat ik dit had gedaan en mezelf een minuut had laten gaan.Mijn moeder keek me eens goed aan toen ik thuiskwam. Ik had die hamburger bij het lokale fastfood-restaurant gehaald. En ze vroeg: 'Wat is er aan de hand? Voel je je wel goed? Heeft iemand je een pak slaag verkocht? Wat is er gebeurd?' En ik zei: 'Nee, maar ik heb vlees gegeten; ik heb vlees gegeten. Ik was vergeten dat het vrijdag was. God zal boos op mij zijn.' Dat meende ik echt, met heel de hart en ziel van een elfjarige. Mijn hart brak dat ik dit had gedaan, omdat ik erg vroom was; ik was zelfs misdienaar, kun je je dat voorstellen? Waarom lachen jullie zo?En dus vertelde ik mijn moeder: 'Ik heb vlees gegeten. Ik was vergeten dat het vrijdag was.' Mijn moeder, God zegene haar, nam mij gewoon in haar armen en zei: 'Liefje, het is best. Ik weet zeker dat het geen probleem is. Maak je maar niet ongerust.'Oké, mijn moeder was wijs genoeg om te weten dat ik er met mijn elf jaar nog niet klaar voor was om te horen dat God er waarschijnlijk geen bal om gaf. J aren later pas, toen ik eenentwintig werd, kon ik die gedachte aan. Want toen ik eenentwintig was, verscheen er een grote kop op de voorpagina van onze lokale krant. En die zei: 'Paus verklaart eten van vlees op vrijdag niet langer tot een zonde'. En ik dacht bij mezelf: is dat niet prachtig! Nu kunnen al die mensen die

op vrijdag vlees hebben gegeten de hel verlaten. Maar die mensen waren natuurlijk nooit in de hel beland, want je ging niet naar de hel als je vlees at. Je ging gewoon naar het vagevuur. Vlees eten op vrijdag was een soort morele overtreding, niet echt een zwaar misdrijf.Ik weid over mijn eigen opvoeding uit en ik hoop dat jullie mij dat niet euvel duiden omdat ik over mijn eigen jeugd spreek. Allemaal kunnen we dit soort verhalen vertellen over hoe ons, ongeacht onze godsdienstige achtergrond, een schuldgevoel werd aangepraat over dit soort dingen.Welnu, ik moet jullie zeggen dat het allemaal niet zo erg zou zijn geweest als het tot dit soort onschuldige zaken -'klein grut' zou mijn vader hebben gezegd -beperkt was gebleven. Maar de waarheid is dat de halve mensheid een immens schuldgevoel meedraagt over ontzaglijke zaken die gewoonweg een uitdrukking zijn van de verwondering over wie wij zijn, bijvoorbeeld -om terug te komen op een eerder onderwerp -de vreugdevolle en feestelijke expressie van onze eigen seksualiteit, om maar een voor de hand liggend voorbeeld te noemen van een van die dingen waar wij onszelf een schuldgevoel over hebben aangepraat. Of evengoed het bezit van een hoop geld; sommige mensen voelen zich heel erg schuldig omdat zij veel geld bezitten. Ze praten zichzelf een schuldgevoel aan en beginnen het dan razendsnel weg te geven in de hoop hun schuldgevoel te kunnen lenigen. 'Ja, ik heb wel een hoop geld, maar ik geef ook een kwart miljoen per jaar weg. Daardoor voel ik me iets beter over de vreselijke situatie waarin ik nu verkeer.'En je mag al helemaal niet veel geld bezitten als je het woord van God onderricht of iets anders doet wat echt prachtig is. Dus betalen wij onze leraren niets en betalen wij onze verpleegkundigen bijna niets. Hoe waardevoller iets voor de samenleving is, des te minder betalen wij ervoor. Wat zegt jou dat over hoe schuldig wij ons voelen over alle goede zaken in het leven, laat staan over de eerlijke -wat ik zou willen noemen menselijke -fouten die wij maken, beoordelingsfouten, en ik bedoel fouten alleen in die zin dat wijzelf het geen tweede keer ofwel niet nog eens zouden doen?We slaan onze koppen tegen de muur, kastijden onszelf en schilderen onszelf zo zwart af dat we, als we niet uitkijken, onze eigen hel op aarde over ons afroepen vanwege de vergissingen die we hebben begaan. En op die manier roepen we ziektes over onszelf af en slagen we er niet in een holistisch leven te leiden.Een van de grootste, bevrijdendste, meest opluchtende uitspraken die je ooit kunt hopen te doen, is dus: 'Ik ben zonder schuld en ik ben onschuldig.' En kom dan vanuit die plek van puurheid, die plek van verwondering, die plek van volledigheid. Want je kunt jezelf weer in elkaar zetten, net als Humpty Dumpty, als je eenmaal je schuldeloosheid hebt aanvaard.Onthoudt wat ik eerder heb gezegd tijdens onze uitwisseling: vergevingsgezindheid is de sleutel tot volledigheid. En nu geef ik een addendum: vergevingsgezindheid die hier en nu begint. En als je vergevingsgezindheid niet hier en nu begint, kan zij in feite ook nergens op uitkomen. Want je kunt niet geven wat je niet hebt.Holistisch leven betekent leven met alle aspecten ervan: met het geheel, het boven en het onder, het links en het rechts, het hier en het daar, het voor en het

na, het mannelijke en het vrouwelijke ervan. Door ons allemaal loopt die mannelijke en die vrouwelijke energie; in, als en door ons. Het betekent niet dat we die moeten verloochenen, maar dat we dit gewoon allemaal moeten erkennen. Vervolgens moeten we dat loslaten wat ons niet langer van pas komt, wat niet langer de hoogste verklaring is van wie wij denken te zijn. Daarna moeten we zien vast te houden aan de rest, zelfs als we het weggeven, vrijelijk en openlijk, aan allen wier leven wij beïnvloeden.Weet je, het gevaar van in deze stoel zitten is dat ik me ga inbeelden dat ik een antwoord heb op alle vragen. Ik ben de laatste persoon die je om advies voor ouders moet vragen. Ik sta waarschijnlijk in de toptien van de slechtste ouders ter wereld. Misschien ben ik daarom toch de juiste persoon om die vraag te stellen, ik weet het niet. Ik kan je vertellen over alle vergissingen die ik heb begaan. Maar ik geloof dat er één vergissing is die ik niet heb begaan. Ik heb altijd onvoorwaardelijk van mijn kinderen gehouden. En ik heb ze nooit om iets gevraagd waarvan ik niet dacht dat ze het wilden geven. ..aan mij of aan het leven. Ik denk dus dat het advies dat ik aan ouders zou willen geven, is dat je van je kinderen moet houden zoals je wilt dat van jou wordt gehouden. Koester geen verwachtingen. Stel geen eisen en laat ze bovenal hun eigen leven leiden.Laat ze los. Laat ze gaan. Laat ze tegen die muur oplopen en laat ze die vergissing begaan. Laat ze zichzelf zo nu en dan pijn doen. Help ze weer overeind en help ze een handje als ze een of andere tegenslag ondervinden. Maar probeer ze niet tegen te houden als ze hun eigen leven willen leiden. Geef ze hun vrijheid; zelfs de vrijheid om dingen te doen die niet direct in hun hoogste belang zijn of die jij zelfs 'verkeerd' zou noemen.Weet je, het beste advies dat ik aan ouders kan geven is om je kinderen te behandelen zoals God ons behandelt: 'Mijn wil voor jou is jouw wil voor jou. Ik geef je vrije keuze om in het leven de beslissingen te maken die jij wenst te maken en ik zal altijd van je blijven hou den, ongeacht wat er gebeurt.' Ik zou willen dat ik dat met mijn eigen ouders had gehad. Ik zou willen dat ik dat met mijn eigen kinderen had gedaan. Ik zou willen dat ik dat soort relatie had, bedoel ik. Maar we blijven proberen.Ik denk dat ik verder nog tegen ouders zou willen zeggen dat ze niet moeten vergeten dat ze een ouder zijn. Ik bedoel maar, tijdens een groot deel van mijn leven was ik vergeten dat ik een ouder was. Op die manier heb ik mijn kinderen emotioneel in de steek gelaten. Dat is volstrekt niet oké.

Enigerlei opmerking over het onderwerp liefde?

Ik denk dat liefde de minst begrepen emotie in het universum is. Ik denk dat nog niet eens de helft van de mensen weet wat echte liefde is. En ik denk dat nog niet eens de helft van de mensen op deze planeet het ooit heeft ervaren. Als mensen slechts een minuut zouden ervaren wat echte liefde is, dan leefden we nooit met elkaar samen zoals we nu doen. We deden elkaar dan niet aan wat we elkaar nu aandoen. We negeerden dan niet wat we nu negeren. We lieten dan niet toe dat de dingen zijn zoals ze nu zijn.Het eerste probleem is natuurlijk dat we niet geleerd hebben om van onszelf te

houden. Dat is het eerste probleem. We kunnen een ander alleen geven wat we te vergeven hebben. En als we hier geen liefde hebben, kunnen we het daar niet geven. Het ligt nogal voor de hand om dat te zeggen. Het is bijna pijnlijk, omdat het zo voor de hand ligt.Wat is het laatste woord dat ik over liefde zou zeggen? Probeer het een tijdje. Maar als je het gaat proberen, probeer het dan voluit. Voluit! Probeer gewoon eens een keer van iemand te houden, gewoon één persoon, maar zonder enige voorwaarden of beperkingen. Zonder enige verwachting, zonder iets terug te verwachten. Probeer het gewoon, gewoon eens een keertje, om op die manier van iemand te houden. Maar wees zorgvuldig, want als je het eenmaal doet en je ondergaat dat gevoel, dan zul je eraan verslaafd zijn.Welnu, ik wilde nu de ruimte vragen wat vragen te stellen. Het is nogal een uitgebreid onderwerp dat ik hier tot in de details probeer aan te snijden. Nu is het jullie tijd en jullie beurt om vragen te stellen, als jullie die hebben. Hier is meteen al de eerste vraag.

Wat zou jij mensen vertellen met betrekking tot hun genen? Alles van overgewicht tot kanker... Sommigen menen dat ze voorbestemd zijn om kanker te krijgen vanwege het genetische plaatje uit hun familiegeschiedenis. Wat zeg jij tegen die mensen die zeggen dat er geen controle is? Het gebeurt gewoon.

Wat je gelooft en wat je uitspreekt, dat zal je overkomen. En er is in de archieven van de medische geschiedenis voldoende bewijs te vinden van mensen die volstrekt tegen de stroom ingingen, zo je wilt, die resultaten lieten zien die precies het tegenovergestelde waren van wat hun genetische plaatje zou hebben moeten opleveren; voor wie de genetica in feite de overheersende factor had moeten zijn.Ik denk dat het roekeloos is om te veronderstellen dat zoiets als genetische aanleg niet bestaat. De wetenschap heeft dat overtuigend aangetoond. En dus is genetische aanleg voor een bepaalde conditie bijvoorbeeld een realiteit. Maar het hoeft geen conditie te zijn waaraan je niet kunt ontkomen. Het hoeft niet onvermijdelijk te zijn.Als je aanleg hebt voor een bepaalde conditie, dan betekent dat niet dat wij daar geen controle over hebben. Als wij absoluut geen controle zouden hebben over onze aanleg mentaal, fysiek, psychologisch -dan hadden we het over predestinatie; we waren dan onderworpen aan de grillen van het lot, als het ware; het psychologisch noodlot op zijn minst. En dat is gewoonweg niet de conditie van de menselijke ervaring.Veel van onze verschillende soorten aanleg zijn gekozen, ik bedoel te zeggen voorgeprogrammeerd. Er is een gedachteschool die zegt dat niemand per vergissing in een bepaald lichaam terechtkomt. En dus zou kunnen worden gezegd dat bepaalde soorten aanleg die ingebouwd zijn in ons biomechanische systeem dat wij ons lichaam noemen, condities zijn die we vooruit al hebben gekozen, die we feitelijk hebben geselecteerd als hulpmiddelen om mee te werken, net als de kleuren of kwasten waarmee we het doek van ons leven be-schilderen. Maar we kunnen die kleuren elk moment dat wij willen veranderen.

Ik bedoel letterlijk midden tijdens het schilderen. We kunnen zeggen: 'Nee, ik heb te veel blauw. Ik denk dat ik verderga met oranje.' En we kunnen een nieuw doek vervaardigen of een nieuwe aanblik van het oorspronkelijke doek.En dus, denk ik, is het belangrijk voor ons om te begrijpen dat er geen aspect van de menselijke levenservaring is dat krachtiger is dan ons idee daarover, dan onze beslissing en onze keuze daarover, en dat niets groot genoeg is om ons co-creatieve partnerschap met God te overwinnen.Als God en ik besluiten iets te veranderen in de biochemische fabriek van mijn lichaam, dan doen we dat, of er nu sprake is van aanleg voor bepaalde zaken of niet. En echt waar, niets kan dat proces tegenhouden. En het is precies door dit proces dat mensen zichzelf van kanker hebben weten te genezen en een draai hebben weten te geven aan fysieke en emotionele omstandigheden die hen anders in het nauw hadden gedreven en waarvan ze dachten dat het hun noodlot was dat ze maar moesten ondergaan.De genen in je lichaam zijn eenvoudigweg indicatoren, net als astrologische tekens in de astrologie. Ik denk dat de genen in ons lichaam ons tekens geven, net zoals er voor het grootste lichaam, het universum, de astrologische tekens zijn. En ieder van ons is, zoals gezegd, een universum in het klein. En ik denk dat onze genen dus op astrologische tekens lijken. Dat wil zeggen, ze kunnen een indicator zijn van de richtingen waarheen we kunnen reizen, maar ze zijn geen voortekens van het onvermijdelijke. En dus geven onze genen gewoon de weg aan; ze wijzen een pad aan dat we kunnen volgen en dat we hoogstwaarschijnlijk ook inslaan, zo je wilt, tenzij we onze gedachten hierover veranderen.En als het ons niet bevalt wat onze genen ons vertellen over de richting die we fysiologisch kunnen inslaan, moeten we onze gedachten daarover veranderen. Het is precies door dit proces van de verandering van onze gedachten over de richtingen waarheen onze genen ons sturen, dat mensen de zogenaamde onoverwinnelijke aandoeningen -onder meer kanker en vele andere ziek ten -hebben weten te overwinnen. We kunnen dus on ze gedachten veranderen wanneer we maar willen, en een nieuwe ervaring produceren. Maar het kritieke punt is, dat maar weinig mensen dit geloven. En omdat maar weinig mensen het geloven, hebben maar erg weinig mensen het laten zien.Is het voor ons mogelijk om ofwel onze genetische achtergrond ofwel iedere willekeurige voorwaarde betreffende het milieu te overwinnen die ons bepaalde resultaten of ervaringen zou moeten opleveren? Als dat niet mogelijk is, dan is de meest verheven belofte van God een leugen, dan beschikken jullie niet over een vrije wil en hebben jullie geen invloed op jullie eigen lot. Er is ons dan een buitengewone onwaarheid verteld. Maar ik geloof daar niet in. Het bewijs dat ik met mijn ogen zie, het bewijs dat het leven mij geeft, laat het tegenovergestelde zien. ..

Onderhield je al contact met God vóór je Een ongewoon gesprek met Godschreef en ook tussen de verschillende delen door? En welke vorm nam dat dan aan?

Voordat het boek een boek werd, voordat het materiaal tot mij kwam, had ik geen bewust besef van wat wij nu de gesprekken met God noemen. Nee. Pas nadat het materiaal tot mij was gekomen; en dat gebeurde overigens niet in de vorm van een boek. ..Het verliep eerder in de vorm van een hoogstpersoonlijk gesprek dat ik met mijzelf voerde. Maar pas nadat die ervaring was begonnen, werd ik me daar bewust van.Vanaf dat moment ben ik mij er uiterst bewust van dat mijn hele leven, net zoals dat van jullie, een gesprek met God is. We kunnen allemaal een gesprek met God voeren als we dat willen en we kunnen dat allemaal zelfs iedere dag.Een van de vragen die mij het meest wordt gesteld, is: 'Waarom jij?' Het antwoord luidt: ik ben het niet. Ik ben niet de uitverkorene. In feite hebben wij allemaal elke dag van ons leven een gesprek met God. Alleen weten we dat niet of noemen we het niet zo.En dus, zou jij jouw leven gaan zien, geleefd, als jouw gesprek met God? Als jij jouw gesprek met God hoort in de vorm van het eerstvolgende liedje dat op de radio wordt gespeeld, of de verhaallijn van de eerstvolgende roman die je zult oppakken, of het materiaal in het eerstvolgende tijdschriftartikel dat je bij de kapper leest, of het toevallige gesprek met een vriend die je op straat ontmoet, of inderdaad in de vorm van woorden die in je rechteroor worden gefluisterd, zul je dat alles dan horen en ervaren als je eigen persoonlijke gesprek met God? Want dan zul je de ervaring hebben waar je mij naar vraagt en waarvan je misschien dacht dat ik de enige persoon ben die dat kan ervarenWat belangrijk is om te onthouden over gesprekken met God, is dat er bepaalde gemakkelijke stappen zijn, mocht je ervoor kiezen dergelijke gesprekken als deel van jouw werkelijkheid te willen ervarenDe eerste stap is openlijk tegenover jezelf te verkondigen en te verklaren dat het mogelijk is. Hoeveel van jullie geloven werkelijk dat God rechtstreeks met jullie kan en zal praten op deze dag van jullie leven?Goed. Uitstekend. Bijna iedereen die in deze ruimte aanwezig is. Dat is geweldig. Want dat is de eerste stap, om feitelijk te zeggen: 'Wacht eens even, dit is mogelijk, dit kan gebeuren en gebeurt zelfs op dit moment.' De tweede stap, nadat je de mogelijkheid ervan hebt erkend, is jezelf toe te staan om te geloven dat je waardig bent een van hen te zijn die in staat zijn dat te ervaren. We zijn daar allemaal toe in staat, maar slechts erg weinigen onder ons erkennen onze waardigheid ook. Eigenwaarde is een enorm, een gigantisch thema voor heel veel mensen om redenen waarover ik het al eerder in dit gesprek heb gehad.Veel van wat ons is bijgebracht, tempert ons gevoel van zelfvertrouwen en zorgt ervoor dat we ons minder waard voelen, minder waard dan we dachten waard te zijn, zodat we onszelf waardeloos gaan voelen. En als je denkt dat maar weinig mensen het gevoel van waardeloosheid kennen, moet je nog maar eens goed na-denken. Veel mensen gaan door het leven met een gevoel van waardeloosheid. En daarom is stap nummer twee voor het voeren van je eigen gesprek met God, dat je jouw standpunt verandert en als feit accepteert dat je het waard bent, dat je een dergelijk gesprek waardig bent.En als je eenmaal je waardigheid hebt erkend, is de derde stap op te merken dat het gesprek altijd maar doorgaat. Het gaat de hele tijd door, zoals ik al zei. Je

moet ermee stoppen om het als iets anders af te doen, alsof het gewoon toeval is. Gewoon toeval? Laten we zeggen dat ik me de laatste paar weken zorgen heb gemaakt over dit onderwerp, en dan loop ik de schoonheidssalon binnen. Daar ligt een tijdschrift dat er al drieënhalve maand heeft gelegen. En ik pak het op en er staat een artikel van zestien bladzijden in over precies het onderwerp waar ik me zorgen over maak. Waar gaat dat dan over?Ik kan jullie niet vertellen hoeveel mensen mij brieven hebben geschreven, waarin ze vertellen dat Een ongewoon gesprek met God voor hun neus van de boekenplank viel of op een andere wonderlijke manier in hun handen is terechtgekomen. En jullie zouden al helemaal niet kunnen geloven hoeveel brieven wij hebben ontvangen van mensen die zeggen: 'Dit boek kwam op pre-cies het goede moment in mijn leven bij mij.' Waar gaat dat dan over? Alleen als jij je op een diep niveau bewust bent van hoe dit proces is verlopen, kun je beginnen je voor te stellen dat dit alles deel uitmaakt van jouw eigen gesprek. Maar het belangrijkste deel van het gesprek, dat wij allen kunnen voeren, en dat jullie allemaal al iedere dag voeren, is niet zozeer wat jij je voor de geest haalt, begrijpt of hoort dat God tegen jou zegt, maar wat jij tegen God zegt. En nogmaals wil ik zeggen dat jouw doel van het gesprek met God jouw leven, geleefd, is. De gedachten die jij van moment tot moment denkt, de woorden die jij spreekt, de dingen die jij doet: dat is jouw gesprek. En er is geen ander. Wees dus voorzichtig dat je niet het ene zegt en het andere doet, of het ene denkt en het andere zegt. Zorg ervoor dat je jouw gedachten, woorden en daden allemaal op één rijtje hebt, zodat je denkt wat je zegt wat je doet. En dan zal je gesprek inderdaad heilig zijn. Dat wil zeggen, het zal volmaakt zijn. En je leven zal dan holistisch zijn.Heb je een vraag?

Met betrekking tot dat proces waarin je alles in je eigen leven op één rijtje brengt, zoals je net beschreef, zou jij kunnen uitweiden over wat in het laatste deel van Een ongewoon gesprek met God wordt gezegd over de kloof tussen onze technologie en ons bewustzijn en over wat onze koers voor de toekomst zou moeten zijn?

Ja. We staan nu echt op een kruispunt. We leven in een tijd, en we hebben al eerder op dat kruispunt gestaan, waarin onze technologie ons bedreigt en waarschijnlijk ons begrip heeft overschreden hoe we haar dienen te gebruiken. Althans, dat geldt voor heel veel mensen, bijna te veel mensen, als we de zaken niet snel een goede draai weten te geven. Zie je, we staan ook op nog een ander kruispunt dat fascinerend is in de evolutie van het menselijk ras. We staan op het punt dat Barbara Marx Hubbard de bewuste evolutie heeft genoemd. Laat me dat uitleggen.Tot voor kort leek het proces dat wij evolutie noemen (de evolutie van de soorten) een proces dat wij in zekere zin gadesloegen. We keken toe hoe onze evolutie zich recht voor onze neus ontvouwde. We zagen de dingen gebeuren. En soms deden we dat met verbijstering. Je weet wel, zo van: 'Hier kan ik niet meer bij.' Soms deden we dat met dankbaarheid en opwinding. Maar meestal

dachten we dat het een proces was dat om ons heen plaatsvond. Het werd vastgelegd in de geschiedenisboeken en we kunnen over onze vooruitgang in het verleden in die boeken lezen enzovoort.Maar recent, heel recent pas, voor sommigen onder ons pas in het laatste deel van hun leven, zeg in de afgelopen twintig, dertig, veertig jaar, zijn we ons niet alleen bewust geworden van het evolutieproces, maar ook van de rol die wij daarin spelen.Slechts relatief kortgeleden hebben we het besef ontwikkeld dat wij zelf de manier creëren waarop wij ons ontwikkelen. Dat is een nieuw bewustzijnsniveau voor de meeste leden van onze soort. En dus zijn we nu ver-wikkeld in een nieuw proces dat we de bewuste evolutie hebben genoemd. Dat wil zeggen dat wij de koers en de manier beginnen te bepalen in welke richting wij ons als soort en als individuen ontwikkelen.Dit vertegenwoordigt een enorme verschuiving in de manier waarop de evolutie plaatsvindt. Zien jullie dat? Het had ook niet op een beter moment kunnen komen. Omdat het ook samenvalt met het moment waarop onze technologie ons vermogen om haar wijselijk te gebruiken dreigt te overwinnen. Want we hebben nog niet gedefinieerd wat 'wijselijk' is.We hebben het over morele dilemma's als bijvoorbeeld klonen en genetische manipulatie, om maar enkele voorbeelden te noemen. En er zijn honderden voorbeelden, manieren waarop onze maatschappij technologieën heeft gecreëerd waarvan we de mogelijkheden nog maar net beginnen te overzien. En sommige technologieën zijn uiterst gevaarlijk voor onze gezondheid, voor ons milieu (wat op hetzelfde neerkomt) en voor de manier waarop wij als Homo sapiens op de planeet wensen te leven.We moeten dus nu deze race tegen de tijd eens nader bekijken en voortdurend blijven kiezen hoe wij ons wensen te ontwikkelen in relatie tot deze technologieën die tot nog toe de motor van onze ervaringen hebben aangedreven. Tegen welke technologieën wensen we te zeggen: 'Wel verdraaid, wacht eens een minuutje. Wacht eens even. Dit zie ik niet zitten.' Kunnen we nee tegen dit, en ja tegen dat zeggen? Kunnen we wijze keuzes en beslissingen maken? En kunnen we de hoogste gedachtes die we gezamenlijk hebben over wie we werkelijk zijn, aanwenden als een overtrek voor de technologische vernieuwingen en toepassingen die onze samenleving toelaat, toestaat, creëert, aanmoedigt en ondergaat?Dit is werkelijk de dringendste vraag van deze tijd. Het is geen geringe vraag. En jullie hier in deze ruimte, en al jullie gelijkgestemden elders, worden nu voor de oplossing ervan naar voren naar de frontlinie geroepen.Deze vraag zal niet door iemand anders op een of andere plek worden beantwoord. Jij zult deze vraag moeten beantwoorden. Jij beantwoordt deze vraag door de producten die je consumeert, de individuele keuzes die je in de supermarkt maakt, in de kledingzaak, in de straat waar je woont.Je zult deze vraag in je leven van alledag beantwoorden: door wat je tegen anderen zegt, door hoe je anderen aanmoedigt, door wat je kiest, door de keuzes die je met anderen deelt en de manier waarop je dat doet. En tenzij jij je op een diep niveau bewust bent van wat ik tegen jou zeg, en van de implicaties daarvan,

kun je dit gewoon afdoen als een boel gekletsIk daag je echter uit een buitengewoon boek te lezen, getiteld The Last Hours of Ancient Sunlight, van Thorn Hartrnann. En als je toch al bezig bent, lees dan ook Barbara Marx Hubbards boek Conscious Evolution. En als ik daar nog een derde en laatste titel aan mag toevoegen, vergeet dan niet Marianne Williamsons Healing the Soulof America te lezen. Deze boeken behandelen dit onderwerp uiterst specifiek, uiterst dynamisch, op een zeer uitgesproken wijze en met wonderbaarlijke inzichten.Maar geef jezelf wel toestemming om je op zijn minst op het bewustzijnsniveau te begeven waartoe deze vraag je uitnodigt; een besef dat wij aan de afgrond staan nu we aan de 21e eeuwen verder beginnen. We zijn verwikkeld in een race tegen de tijd. Wie zal er winnen?Technologie of de menselijke geest? Technologie heeft al een keertje gewonnen en het menselijk leven op deze planeet bijna vernietigd, op een haar na uitgeroeid.En wij zijn natuurlijk ertoe in staat dat nog eens dunnetjes over te doen. Ik wil jullie wel vertellen dat het deze keer waarschijnlijk niet zover zal komen. We waren allemaal al doodsbenauwd dat het in de jaren vijftig zou gebeuren. Ik geloof niet dat het een grote explosie zal zijn, en dat Manhattan zal worden verwoest, of dat Moskou uiteen zal spatten door een atoombom of iets dergelijks. Dat zou kunnen gebeuren, maar ik denk niet dat het de manier is waarop het zal gebeuren, als het al gebeurt. Het zullen verraderlijke dingen zijn die pas na een leven lang resultaten lijken te produceren, waarmee wij niet zullen willen leven.Ik denk dus dat het erg belangrijk is dat we aandacht gaan besteden aan deze langzame, maar onherroepelijke verwoesting van de kwaliteit van ons leven. Jullie weten wel, laten we ermee stoppen de regenwouden te kappen. Zijn we het daarover eens? Het is feitelijk heel eenvoudig allemaal. En laten we manieren vinden om iedereen te kunnen voeden, zodat we niet elk uur vier-honderd kinderen van de honger hoeven dood te laten gaan.Vraag?

Neale, wat denk jij vanuit jouw holistisch standpunt dat wij kunnen doen om onze geest, ons lichaam en onze ziel te voeden~ Hoe kunnen we het allemaal in evenwicht houden~

Ik denk dat het dezer dagen een echte uitdaging is om de geest, het lichaam en de ziel tegelijkertijd te voeden en onszelf daarbij in evenwicht te houden.Dat is heel erg moeilijk in een wereld die zo van slag is dat zij in onze ogen vaak uit evenwicht lijkt. En omdat de wereld uit evenwicht lijkt, neigen wij ertoe sa men met haar uit balans te raken, als een soort automatisch tegengewicht. Wij raken uit evenwicht de andere kant op.Als we bijvoorbeeld voor lange tijd diep in een spiritueel proces zijn verwikkeld, zeg binnen een spirituele gemeenschap, dan kunnen we ons evenwicht verliezen en ons bijvoorbeeld te veel met ons lichaam gaan bezig-houden en compleet vergeten dat we spirituele wezens zijn. En evenzo, als we

diep in een uiterst fysiek leven zijn ondergedompeld, waarin we niet al te veel spiritueel voedsel binnenkrijgen, volgen mensen soms intensieve retraites of workshops en seminars, en ze verdiepen zich dan dermate in het spirituele aspect van hun zijn, dat ze zich daar niet meer uit kunnen omhoogtrekken. En ze belanden in een soort workshop-roes van zes of acht maanden, die op geen enkele wijze in verband staat met de realiteit van alledag en de realiteit waarin zij leven. De ware uitdaging is dus een plek van evenwicht te bereiken. Ik geloof dat het Gerald Jampolsky was die zei: 'Het leven is een kwestie van evenwicht.'En de manier om evenwicht te bereiken is te onthouden dat wij wezens zijn die uit drie aspecten bestaan en dat geen van die drie aspecten meer gewicht in de schaal legt of heiliger is dan de andere. We zijn feitelijk lichaam, geest en ziel.Er zijn sommige mensen die het graag voorstellen alsof het spirituele deel van ons, onze ziel, het heiligste en dus ook het belangrijkste is. Maar dat klopt niet. Het spirituele deel van wie je bent, is niet belangrijker en hoeft niet meer te worden gevoed dan je fysieke en je mentale deel.Maar natuurlijk kan ook het tegendeel worden beweerd. We besteden niet genoeg aandacht aan ons lichaam. Ik heb dit al eerder gezegd. We houden ons li-chaam niet in conditie. We houden ons lichaam niet goed afgestemd. We besteden werkelijk ontzettend weinig aandacht aan ons lichaam in de meest brede zin. Dat geldt voor de meeste mensen. En als gevolg daarvan zijn de meeste mensen in de Verenigde Staten te zwaar en uit vorm. En ze sterven veel jonger dan zou hoeven vanwege deze en andere fysieke condities waaraan ze nauwelijks aandacht hebben besteed.We besteden ook niet genoeg aandacht aan de voeding van onze geest. Het verbaast me hoe weinig boeken mensen gemiddeld per jaar lezen. Ik heb de gewoonte aangenomen mensen hiernaar te vragen, waar ik ook kom. 'Hoeveel boeken heb jij in het afgelopen jaar gelezen?' Als ze drie of vier antwoorden, is dat al veel. Weet je, ik lees twintig of dertig en soms vijftig boeken; bijna een boek per week als ik er echt zin in heb. Ik zit niet op te scheppen, maar constateer het alleen maar. Ik dacht dat dit het gemiddelde was. Maar als een vent drie of vier boeken per jaar leest, is hij al apetrots op zichzelf.De meest gebruikelijke manier waarop wij onze geest voeden, voor de meeste mensen, betreur ik te moeten zeggen, is de televisie aanzetten. Of misschien uitgaan en een film pakken, als je dat het voeden van de geest wilt noemen. Maar de laatste keer dat iemand op zondag naar de bibliotheek ging en daar de hele middag bleef zitten om na te gaan wat Balzac over het een of ander had te zeggen. De meeste mensen hebben dat in hun hele leven nog nooit gedaan, in hun hele leven niet. En hun geest snakt naar iets anders dan de Simpsons of de sportpagina's van de Los Angeles Times.De meeste mensen voeden evenmin hun spirituele kant. Ze mediteren niet. Slechts erg weinig mensen besteden er tijd aan om het spirituele aspect van zichzelf op andere manieren te verkennen. Ze gaan niet zo vaak naar de kerk, de synagoge of een andere plek van aanbidding als ze zelf misschien wel zouden willen en sommigen gaan al helemaal niet. Ze besteden geen aandacht aan het feit dat zij voor een derde uit de ziel bestaan, zo je wilt. Ik bedoel, we zijn een en al ziel, maar ook zijn we wezens die uit drie delen bestaan. En zij besteden

nog geen 33 procent van hun tijd en aandacht aan de spirituele kant van zichzelf. Maar de meesten van ons besteden meer aandacht aan een van deze aspecten in plaats van aan alle drie evenveel.

Een voorstel hoe ze dat kunnen veranderen~

Stop ermee. De manier om dat te veranderen is op te merken dat we wezens zijn die uit drie delen bestaan, en te beginnen met weloverwogen aandacht te beste-den aan elk aspect van jezelf, ook als je je daar niet prettig bij voelt. Laat je zone van gerieflijkheid los.Voor degenen onder jullie die zich ongemakkelijk voelen in een kerk, synagoge of een spirituele omgeving of tijdens het mediteren, doe het toch. Dat is trouwens hoe ik ben begonnen met mediteren. Ik voelde me nooit echt op mijn gemak bij het idee midden in de nacht een uur achter een kaars te moeten zitten met wat zachte muziek op de achtergrond, stilletjes in m'n eentje. Maar juist omdat ik me daar ongemakkelijk bij voelde en eerlijk gezegd dacht er niet het uithoudingsvermogen voor te bezitten, probeerde ik het toch. En ik probeerde het nog eens en nog eens en toen had ik op een dag de buitengewone ervaring tijdens de meditatie, waarin ik op zo'n ongelooflijke wijze een verbondenheid voelde met Alles wat is, dat ik nadien nooit meer te lang wachtte om te gaan mediteren.Dus ik ontdekte daar iets. Het is net zoals erachter komen dat asperges helemaal niet vies smaken; in feite zijn ze zelfs erg lekker, snap je. Dus probeer het eens. Laat je zone van gerieflijkheid los.Ik probeer dat overigens nu te bereiken door te trainen. Lichaamsoefening en ik zijn niet altijd dikke maatjes geweest. Maar nu heb ik thuis een kleine gymnastiekruimte met een paar apparaten voor oefeningen en ik probeer mezelf aan te praten twee of drie keer per week daar naartoe te gaan en een lichte training te doen. Ik weet zeker dat ik daar veel aan zal hebben. Het zijn dat soort eenvoudige dingen, het is echt doodeenvoudig. Er is geen sprake van tovenarij of van mysteries. Geef jezelf gewoon toestemming om er aandacht aan te besteden.

Wat is het innerlijke begeleidingssysteem~

We hebben allemaal een innerlijk begeleidingssysteem waardoor we alles kunnen weten wat er over het leven te weten valt. Alles wat werkelijk belangrijk is om over het leven te weten. En als we naar dat innerlijke begeleidingssysteem luisteren, zullen we merken dat we naar de juiste, volmaakte mensen en omstandigheden toe worden geleid, die ons in staat stellen het meest verheven deel uit te drukken van wie we zijn.Voor mij is het niet moeilijk om aandacht te besteden aan dit innerlijke begeleidingssysteem. Ik voel het in mijn ingewanden. Ik zeg vaak tegen mensen: 'Luister naar je buik. Je buik weet hoe het zit.' Dit is dus een proces, een hulpmiddel dat ik met de mensen wil delen, dat hen kan helpen erachter te komen of ze zich in de juiste richting begeven of dat ze op het punt staan een

verkeerd besluit te nemen. Het is echt doodsimpel. Verlaat allereerst het dode punt. Als je merkt dat je op een bepaalde plek 'vastzit', als je het een noch het ander doet of geen beslissing durft te nemen uit angst voor een verkeerd besluit, maak dan toch een keuze. Kies willekeurig wat. Doe een stap in een of andere richting. Ik raad de mensen altijd aan dat te doen, je gewoon verplaatsen naar het proces van 'het nemen van beslissingen' en een bepaalde kant opgaan. Zodra je definitief beslist iets wel of niet te doen, iets wel of niet te kiezen, zodra je je in een bepaalde richting beweegt, zal je buik je vertellen of je wel of niet naar die plek toe wilt. Dat is het innerlijke begeleidingssysteem dat jou op weg helpt. Voor mij zijn dat vlinders in mijn buik; voor anderen uit het zich misschien in de vorm van gedachten in hun hoofd. Maar allemaal beschikken we over dat innerlijke begeleidingssysteem.Je weet wanneer je te maken hebt met iets waartegen je hele systeem zich verzet, iets waarvan het zegt dat je het niet moet doen. En dat is niet hetzelfde als angst. Het is een gevoel van innerlijke wijsheid dat zegt: 'Ik geloof maar beter van niet. Ik geloof niet dat je dit wilt doen.' Of een innerlijke kennis die zegt: 'Ja, dit is de goede stap. Gaan, gaan, gaan.' Er is sprake van een zekere vreugde, een joie de vivre. De ziel zegt: 'Ik sta in dezen achter je. Laten we het doen. Laten we ervoor gaan.' En dat is een gevoel vanbinnen dat je pas krijgt nádat je een besluit hebt genomen, niet daarvoor. En mensen wachten vaak om dat gevoel te krijgen, die begeleiding, voordat ze een besluit nemen.Dit is nu een kernpunt; ik wil hier nog op terugkomen, oké? Ik ken veel mensen die bidden en mediteren en God om begeleiding vragen voordat ze een besluit nemen. Ik ga die hele toestand ondersteboven zetten. Ik ga dat hele idee omgooien. Daar zitten de mensen die zeggen: 'Oh, God, helpt U mij alstublieft. Geef mij wat richtlijnen voordat ik een besluit neem.' En ik ga zeggen: 'Nee, nee, nee. Neem op de een of andere manier een besluit en luister vervolgens naar de begeleiding die iedere cel van je lichaam je geeft.'Zie je, dat is dus gewoon het omgekeerde. Wees niet bang voor de keuze. Maak gewoon een keuze en dan zul je weten of je de goede keuze hebt gemaakt. En als je het verkeerd vindt aanvoelen, stop dan, keer je om en ga terug. En als je het goed vindt aanvoelen, blijf dan doorgaan. Is dat niet een interessant idee?

Neale, ik heb nog een stel vragen over het lichaam, hoofdzakelijk met betrekking tot het lijden. Zou jij een ineenstorting van het fysieke lichaam gelijkstellen aan iets op het niveau van de ziel, iets wat genezen moet worden? Weet je, metafysisch gesproken ben je bijvoorbeeld verward als je een koutje hebt, dat soort dingen. En mijn andere vraag was over mensen die fysiek lijden en hun spirituele reis. Is het voor mensen die fysiek lijden werkelijk mogelijk deze ervaring van ontwaken te hebben als ze pijn hebben, als ze lijden?

Welja, de boeddhisten zeggen dat heel het leven een lijdensweg is. En binnen die context is het antwoord duidelijk bevestigend. Lijden is. Lijden is ervaren. Ik bedoel, wat jij lijden noemt, noem ik wellicht anders. Stel ik ben een chronische pijnlijder. Slechts een paar momenten per dag lijd ik geen pijn. Tijdens deze hele presentatie heb ik pijn geleden. En toch, in verhouding tot de momenten dat

ik werkelijk pijn lijd, voel ik geen pijn. Kunnen jullie volgen wat ik zeg? En iemand die jou dit over mij vertelt, zegt: 'Hoe krijgt hij het voor elkaar? Als ik nu zoveel pijn onder de leden had, zou ik niet rechtlijnig kunnen denken, laat staan deze presentatie geven.'Ik wil mezelf hier geen schouderklopjes geven. Ik vertel jullie gewoon wat er aan de hand is. En dit geldt voor jullie allemaal. We ondergaan hier allemaal de-zelfde ervaring. Pijn is dus in de eerste plaats een relatieve ervaringTot op zekere hoogte lijden wij bijna allemaal de hele tijd door pijn. Toen de boeddhisten dat zeiden, meenden ze het ook. Het leven is lijden. [gelach]Want zodra je jezelf vindt, werkelijk, alleen al de ware aard van ons omhulsel in deze fysieke vorm is op bepaald niveau een begrenzing, gegeven het feit dat die begrenzing een afknotting is van wie je werkelijk bent, en ook dat is tot op bepaalde hoogte pijnlijk. Ik wil dus niet van je vraag afdwalen, maar die een beetje in een context plaatsen.Om je vraag nu rechtstreeks aan te pakken: ja, ook iemand die pijn lijdt, kan momenten van fantastische verlichting en een groots spiritueel besef ervaren. En soms is het de pijn die hen daartoe aanzet. Omdat fysieke pijn onze ideeën over wat belangrijk is doet veranderen. En we neigen er dan toe ons te richten op wat werkelijk belangrijk is, namelijk wie we werkelijk zijn.Ik herinner me een periode dat ik werkte in de staf van een vrouw die Elisabeth Kübler-Ross heet. Weet iemand wie dat is? Goed, tijdens een gezegende periode in mijn leven had ik het voorrecht als staflid voor Elisabeth te mogen werken. En ik herinner me een keer toen we een bezoek brachten aan een verzorgingstehuis voor ongeneeslijk zieken; we gingen daar nogal vaak naartoe. Je kon daar veel van opsteken. Weet je, als je echt iets wilt leren, bezoek dan het huis van tien stervende mensen binnen een week. En dat is niet iets waar de gemiddelde persoon tijdens zijn leven de gelegenheid voor krijgt. Een verpleegkundige misschien wel, een arts ook, maar gewone mensen krijgen daar zelden of nooit de gelegenheid toe.En ik herinner me hoe we op een avond deze stervende vrouw bezochten, die geleidelijk alle beweging en gevoel uit haar lichaam voelde verdwijnen vanaf haar voeten naar boven toe. Het was een soort aftakelingsproces. En het kroop naar boven toe. En elke keer als we haar bezochten, had ze weer een aantal lichaamsfuncties verloren. Totdat ze op een avond ook de controle over haar hand verloor. Maar ze verloor die op het moment dat ze haar kleindochter van een paar weken oud vasthield. Ze besefte dat ze haar hand niet meer goed kon bewegen op de manier waarop ze dat gewend was. Dus moest ze zeggen, weet je wel: 'Ik denk niet dat ik de baby nog langer moet vasthouden omdat ik niet al te veel vertrouwen heb in mijn vermogen om haar vast te houden wanneer ze zich in allerlei bochten wringt.'Maar hier is wat zij met ons daarover deelde. Elisabeth vroeg: 'Hoe ervoer je dat, dat je de controle over je hand verloor? Hoe voelt dat?' Ze vroeg haar om haar ervaring te onderzoeken. En de vrouw zei, met de meest vriendelijke blik op haar gezicht: 'Weet je, het eerste moment dat. ..het moment dat ik besefte dat mijn hand minder goed dan gewoonlijk functioneerde, was toen ik keek hoe dit kleine engeltje van acht weken oud haar hand omhooghield. ..en verrukt was dat

alles werkte.' En ze zei: 'Voor mij was het net alsof het leven van hand op hand werd overgedragen. ,Welnu, ik zeg niet dat dit de manier is waarop het werkelijk is, maar het feit dat zij deze metafoor in die pijn kon vinden, is absoluut een voorbeeld van waar ik het over heb. De mate van haar aftakeling en de pijn die daarmee samenging, dreven haar tot de rand van een besef dat zij anders zolang zij had geleefd nooit had verworven. Maar zij zag iets spiritueel belangrijks in dat moment dat wij allemaal een verlies zouden noemen. Is het dus mogelijk dat mensen die zware pijnen lijden tot grootse inzichten komen? Ik denk van wel en ik denk eerlijk gezegd ook dat het tamelijk algemeen is.Maar je had daarvoor een andere vraag die me compleet is ontschoten.

Ik vroeg naar die metafysische equivalentie van dingen die in je lichaam misgaan. Is er iets op het niveau van de ziel wat moet worden genezen~

Ik denk, gegeven Gods uitspraak tegenover mij dat alle ziekte zelf geschapen is, ik geloof dat dat waar is. Maar ik denk, eerlijk gezegd, dat we ons daar niet te veel zorgen over moeten maken. En ik ben niet echt verslingerd aan boeken die stellen van: 'Kloppende linkerknie, egoïsme.' Oké, ik zal minder egoïstisch zijn. Weet je wel, 'pijn aan het rechteroor, gebrekkig inlevingsvermogen'. Zie je, er is nu een aantal boeken op de markt die misschien wel, misschien ook niet de waarheid verkondigen. Ik wijs die boeken niet af. Maar ik weet ook niet zeker of wij er allen baat bij hebben om in dat soort relaties van oorzaak en gevolg verstrikt te raken, omdat we onszelf er dan mee om de oren kunnen slaan. ' Als ik niet zo zus en zo was geweest, dan zou mijn oor niet zo'n pijn doen. Laat ik proberen me beter in anderen in te leven, dan gaat mijn oorpijn misschien over.' Snappen jullie? Of: ' Als ik meer van dit word en minder van wat ik vroeger was, dan kan ik mijn spleen genezen.' (Dokterslatijn voor de milt; wordt echter ook gebruikt om een toestand van zwaarmoedigheid aan te duiden; vert. )Ik denk dat relaties van oorzaak en gevolg, hoewel ze zouden kunnen bestaan op de manier die sommige van deze boeken aangeven, in de praktijk veel subtieler werken; althans dat geloof ik en zo is het mij verteld. Zoiets ligt heel, heel erg subtiel en zou bij wijze van spreken al dertig, veertig jaar geleden kunnen hebben plaatsgevonden. De oorspronkelijke gedachte, de Ondersteunende Gedachte, die de niet te opereren spleen heeft voortgebracht toen je vijfenveertig was, kun je al lange tijd geleden hebben gehad op een veel subtielere wijze dan wij ons op dit moment kunnen voorstellen.Wat is dan onze gepaste reactie? Houd ervan. Accepteer het. Dat waar jij je tegen verzet, volhardt zich. Ga er gewoon toe over het te aanvaarden en zeg: 'Dit is wat mij nu overkomt. Mijn spleen functioneert niet. Ik kies ervoor dit te accepteren en deze gesteldheid te zegenen, te zegenen en te zégenen en haar niet te veroordelen. En ik laat deze gesteldheid gewoon zijn wat zij is.'En op die manier zul je in veel gevallen die gesteldheid gewoon elimineren. Want dat waar je je tegen verzet, volhardt zich, en je kunt je alleen ontdoen van dat wat jou eigen is. Maar zelfs als dat wat jou eigen is niet on gedaan kan worden gemaakt, omdat het al te lang bestaat of de effecten ervan te ingrijpend

zijn, zal dit niet zomaar verdwijnen. Wat je ongedaan kunt maken, en dit is een diepe waarheid, is de negatieve uitwerking of indruk die het op jouw leven had kunnen hebben. En dat is wat die mevrouw met haar hand deed, zie je. Zij zag de zegening in iets wat ook als een tragedie had kunnen worden beschouwd.Ik sloeg een meester gade, die ik een beetje beter had leren kennen in de laatste jaren van zijn leven; ik keek toe hoe hij stierf. Ik sloeg hem gade in de laatste paar weken en maanden van zijn leven. En deze man was aan het doodgaan op een manier die andere mensen hier gaan we nog een keer -uiterst pijnlijk, erg ongemakkelijk, zeer onwaardig zouden hebben gevonden. Je weet wel, met de katheter en de hele mikmak. En toch onderwees deze meester allen die hem elke dag kwamen opzoeken. Vier, vijf, zes en acht studenten kwamen elke dag kijken hoe deze man doodging. En je moest een afspraak maken om te kunnen komen kijken hoe deze man doodging. Hij lachte daarom. 'Weet je, ik heb het nu drukker dan toen ik nog helemaal gezond was.'En hij wist het, net als - God zegene hem - Joseph Cardinal Bernadine uit Chicago het wist. Zie je, Cardinal Bernadine wist: 'Er is nog één geschenk dat ik moet geven. In een leven gevuld met het geven van geschenken van wie ik ben, is er nog één dat ik moet geven. Zelfs mijn dood zal een bevestiging van het leven zijn. Zelfs mijn vertrek zal een bevestiging zijn van de grote aankomst. Zelfs mijn pijn zal een bevestiging zijn van de grootste vreugde van het leven. ,Deze man was een meester en ik heb veel van hem geleerd over gracieus doodgaan. En hij kon mij dat leren omdat hij, hoewel hij de effecten van de eerdere beslissingen in zijn leven niet terzijde kon schuiven, daar geen behoefte aan had. Omdat de effecten op zijn lichaam niets van doen hadden met de effecten op zijn geest.En als je hem vroeg: 'Heb je veel pijn?', keek hij je meestal aan en zei: 'Oh, gewoon een beetje.' En jij zei dan: 'Hoe dapper, hoe stoïcijns.' In waarheid, hij loog niet. Hij had inderdaad maar een klein beetje pijn, terwijl ik het onder dezelfde omstandigheden zou hebben uitgeschreeuwd. Omdat hij een plek van meesterschap had ingenomen en slechts uiterst zelden de fysieke ervaringen van zijn leven liet dicteren wie hij op dat moment was. Dat was uiterst krachtig materiaal. En we hebben allemaal mensen gekend die even gracieus zijn overleden. En niet alleen met waardigheid, maar ook met een dergelijk geschenk voor anderen.Ik zal jullie een laatste verhaal vertellen over iemand die op een vergelijkbare manier is overleden. Mijn moeder was een heilige. Ieders moeder is een heilige, maar mijn moeder was de oorspronkelijke heilige moeder van alle tijden. Dat was ze echt. En ik kan me de dag dat zij overleed, het moment dat zij overleed, nog erg helder voor de geest halen. Toen haar laatste momenten waren gekomen, lieten ze de priester uit de lokale parochie roepen. En dat was een jonge vent. Ze kwamen naar binnen gestormd en die priester zal nog geen negentien en een half jaar oud zijn geweest. Ik geloof dat hij zich nog niet hoefde te scheren. Maar daar was hij, vers van het seminarie. En het was ons allemaal zeer duidelijk dat dit de eerste keer was dat hij iemand de laatste sacramenten van de uiterst heilige Rooms-katholieke Kerk ging toedienen, want hij kon niet stil blijven zit ten met zijn scapulier, en alle oliën, en de dingen die

ze dan doen, en de rituele zaken. En ik wil daar niet de draak mee steken, hoor, want rituelen zijn uiterst belangrijk binnen onze collectieve ervaring. Laat dat helder zijn. Rituelen hebben een uiterst belangrijke plaats voor ons allemaal. Maar hij had dit specifieke ritueel nog nooit met een echt levend, stervend iemand voltrokken. En daar was hij dan en moest mijn moeders kamer binnen. En hij ging mijn moeders kamer binnen op de afdeling -hoe noemen ze het ook weer, de afdeling voor intensieve verpleging -en een paar ogenblikken later -tien, vijftien minuten later -kwam hij zo bleek als een doek weer naar buiten. En ik vroeg hem: 'Wat? Wat? Wat is er gebeurd?'Hij zei: 'Nu ja, ik wist niet of ik alles wel goed deed. En ik pakte de verkeerde olie en probeerde dat weer in orde te maken. En uw moeder keek me aan en zei: "Eerwaarde, ontspan u toch. U kunt zich op geen enkele manier vergissen." Ze zei: "Het is uw intentie. Het gaat om wat u in dit moment weet te leggen. Het gaat om uw gedachten, niet om wat u doet." En hij keek mij aan en tranen biggelden over zijn wangen. Hij zei: "Uw moeder troostte mij terwijl zij aan het doodgaan was."' En dus zal ik met jullie delen dat de dood geen ramp hoeft te zijn. En ik kan alleen maar hopen dat ik op mijn sterfbed iets van die gratie kan overnemen. En gewoon een ietsiepietsie van dat soort wijsheid.

Weet je, ik heb een vraag over de agenda van de ziel. Met betrekking tot het idee dat wij op een ander vlak... de plaatsen, dingen en mensen voorzien waarmee we in dit leven te maken krijgen. Ik zou graag willen weten... kun je daar commentaar op geven in termen van het idee waarom er geen toevallige gebeurtenissen plaatsvinden~ Komt dat doordat we dit al op een bepaald niveau hebben gepland~

Ja. Welnu, mij is verteld dat wij een agenda hebben wanneer we in het lichaam belanden en dat het een gedeelde agenda is. En eigenlijk wil ik jullie allemaal laten weten dat geen van ons hier toevallig in deze ruimte is. Wij hebben allemaal op een heel, heel erg hoog niveau besloten om hier op dit moment aanwezig te zijn. We zouden dart kunnen opmerken wie we werkelijk zijn, op-nieuw, en elkaar daarin kunnen ondersteunen.En hier zitten we dan. We hebben een overeenkomst, een afspraak, en we vervullen ons deel van die afspraak, zelfs als we op elkaar inwerken zoals we vandaag op elkaar inwerken.Dat geldt trouwens ook voor mensen die aardig tegen elkaar zijn en voor mensen die onaardig tegen elkaar doen. Het is ware heiligheid en waarachtig meesterschap om op te merken dat er geen slachtoffers en ook geen schurken zijn, en dat de persoon die jou vervolgt slechts zijn deel nakomt van een afspraak die op een heel ander niveau is gemaakt, zodat jij kan uitdrukken en ervaren, verkondigen en verklaren, worden en vervullen Wie je werkelijk bent. Om die reden hebben alle meesters gezegd: 'Oordeel niet en veroordeel niet.' En ja dus, wij hebben ons allen ingescheept op de reizen die we dit leven noemen. En het is een reis met een bestemming; die bestemming hebben we al bepaald, maar het staat nog niet vast hoe we daar moeten komen. Evenmin staat het vast dat we ooit op die bestemming zullen aankomen. We beschikken gewoon over

een idee waar we naartoe willen en wat we willen doen. Maar er is geen sprake van predestinatie in die zin dat we zeker weten dat we er zullen aankomen, en er is ook geen zekerheid dat de manier waarop we daar komen accuraat zal worden gevolgd.Met elke binnenkomende gelegenheid krijgen we een kans om naar een volgend punt op de agenda door te gaan. Als we niet verdergaan op de agenda, zullen we feitelijk andere blijvende gelegenheden creëren totdat we naar het volgende punt op de agenda kunnen gaan. Hebben jullie ooit in jullie leven terugkerende patro-nen opgemerkt? Je blijft iets doen en blijft iets doen en blijft iets doen, totdat je het helemaal goed doet. Je blijft dezelfde persoon vijf keer erbij halen.Hoorden jullie wat ik zei? Ik ben vijf keer getrouwd geweest met dezelfde persoon in vijf verschillende lichamen, totdat ik eindelijk doorhad welke les ik daaruit moest trekken. En toen pas was ik eindelijk in staat niet meer dezelfde persoon te trouwen. En zo ging het ook met andere personen en gebeurtenissen in mijn leven. Ik bleef mezelf keer op keer confronteren met hetzelfde soort gebeurtenissen totdat ik ermee ophield, totdat ik eindelijk begreep wat er aan de hand was. We zullen dus het patroon achterhalen en we zullen dus in onze ervaring precies die personen, plaatsen en gebeurtenissen oproepen teneinde de resultaten op te roepen waar onze agenda aanleiding toe geeft. En misschien krijgen we niet alles gedaan binnen dit ene leven. Het zou mij zelfs verbazen als dat zo was. Maar dat doet er niet toe, want je beschikt over nog een leven, en nog een, en nog een, en nog heel veel meer, tot aan het einde van de tijd, die helemaal geen einde heeft overigens. En zo zal het maar doorgaan, en doorgaan, en doorgaan, en doorgaan, voor eeuwig en voor altijd. Is dat niet verrukkelijk?

In het derde deel van Een ongewoon gesprek met God praat God over hoogontwikkelde wezens. Moeten wij niet proberen op dezelfde manier als zij te handelen?

Er zijn zulke dingen in het universum als de hoogontwikkelde wezens. Ik gebruik zelf meestal de afkorting HOW, Hoog Ontwikkeld Wezen. En deze wezens hebben geleerd hoe ze op harmonieuze en vreugdevolle wijze kunnen coëxisteren met de natuur en het universum in hun omgeving. En ze hebben geleerd hoe ze een leven kunnen leiden dat grotendeels vrij is van pijn en worstelingen, en hier volgt hoe ze dat voor elkaar hebben gekregen. Daar is een formule voor die uit twee delen bestaat. En deze tweeledige formule kunnen we meteen op deze planeet toepassen, als we daarvoor kiezen.Deze mensen leven tegenwoordig grotendeels niet op de planeet. Ik heb geen grote aantallen HOWS op deze planeet waargenomen (met als mogelijke uitzondering degenen die de wandelgangen van het Congres bevolken).Dat was grappig bedoeld.Nu volgt wat HOWS doen. Ze functioneren op basis van een zeer eenvoudig tweeledig systeem. Deel een: ze nemen waar wat zo is en zeggen dat. Dat is het eerste deel. Met andere woorden, om het in alle eenvoud te stellen, ik neem waar wat zo is. Jullie zitten daar op jullie stoelen. En wij praten met elkaar. Of ik neem waar wat zo is: de televisie is vol geweld. En kinderen brengen heel veel

tijd voor de televisie door en dan brengen kinderen dat gewelddadige gedrag naar buiten. Dat is gewoon zo. Of tabak kan kanker veroorzaken. En omdat het kanker kan veroorzaken, is het waarschijnlijk niet het allergezondste ding om het in je op te nemen of te roken. Dat is gewoon zo. Ik neem dus waar wat zo is en zeg dat dan. Dat wil zeggen, ik vertel er de waarheid over.Op deze planeet weigeren de meeste mensen die waarnemen wat zo is, te verkondigen wat ze zien. In feite zeggen ze soms zelfs het tegenovergestelde van wat ze zien, uit vrees dat ze anders iemand beledigen of iets blootgeven wat niet iedereen over hen mag te weten komen. Op deze planeet kunnen we dus waarnemen wat zo is en er vervolgens over liegen. Dergelijk gedrag komt bij de meeste mensen voor, net als bij veel instellingen in de politiek, de religie enzovoort.In hoogontwikkelde samenlevingen wordt agressief gedrag van kinderen als ongewenst beschouwd; daarom worden er maatregelen getroffen en worden gewelddadige invloeden tijdens de vormingsjaren van kinderen vermeden. Het is in hoogontwikkelde samenlevingen dan ook ongehoord om het nageslacht vier tot acht uur per dag voor een rechthoekige doos te laten zitten, die hen blootstelt aan precies het soort gedragingen dat ze eigenlijk niet onder ogen moeten krijgen. Je ziet, het is eigenlijk doodeenvoudig. Zo eenvoudig dat je er bijna om zou kunnen lachen.In onze maatschappij doen we een verbazingwekkend aantal dingen die contraproductief zijn. En dat is niet omdat we niet weten dat die dingen niet werken. De waanzin ervan is dat we heel goed weten dat ze niet werken, en toch doen we ze. Dat is de waanzin ervan. We weten heel goed dat die dingen contraproductief werken en toch doen we ze. Een voorbeeld: we weten dat het niet werkt om kinderen verschillende uren per dag voor die doos te laten zitten, omdat ze daardoor worden blootgesteld aan gewelddadig gedrag. Toch verwachten we niet dat kinderen dat gedrag gaan kopiëren. We weten dat het niet werkt en we doen het toch.We weten dat het niet werkt om enorme, van belangengroepen afkomstige bedragen in ons politieke systeem te pompen en we verwachten dat ons politieke systeem zonder partijdigheid werkt. We weten dat het niet werkt en we doen het toch.We weten dat het niet werkt om elke dag van ons leven enorme hoeveelheden rood vlees te eten, maar toch verwachten we dat ons lichaam op een gezonde manier daarop zal reageren. We weten dat het niet werkt en we doen het toch. We weten op voorhand dat het niet werkt om rook en kankerverwekkende stoffen in ons lichaam op te nemen en toch doen we dat. En ik noem slechts vier of vijf voorbeelden. Ik kan jullie honderden van dit soort voorbeelden geven; en als ik er lang genoeg over nadenk waarschijnlijk duizenden.Nu moet een intelligent wezen zich natuurlijk afvragen waarom. Waarom blijven we deze dingen doen, ook al weten we dat ze niet werken? En het antwoord is: ik geloof niet dat we de moed hebben om voor onze overtuiging uit te komen. Ik denk dat we het gemakkelijker vinden om het ene te zeggen en het andere te doen. Ik denk niet dat we er werkelijk toe bereid zijn om de hoogste versie van wie we werkelijk zijn uit te dragen. Ik denk dat we uiterst

onvolwassen wezens zijn.Als bewuste wezens staan wij in dit universum nog maar op een heel lage trede. We beschikken gewoon niet over de wilskracht om de hoogste keuze te maken. Maar we komen er wel. We beginnen te veranderen. We zien wat veranderingen plaatsvinden in dat opzicht, nu steeds meer mensen vragen beginnen te stellen over de dingen waarover ik spreek. En we zien tegenwoordig ook spiritueel en moreelleiderschap op de planeet, zodanig dat we eindelijk in staat zijn om ons te verheffen en in grote aantallen te zeggen: 'Hé, dit werkt niet. Dit werkt gewoonweg niet. ' Waarom doen we dan niet eens iets interessants en stoppen we er gewoon mee?

Zou je alsjeblieft iets kunnen zeggen over de rol van vrouwen en, verder dan dat, over het vrouwelijke in het nieuwe millennium~

Wel, ah, dat is nogal een veelomvattend thema. En ik weet niet zeker wat je precies van mij verlangt te horen. Ik zal deze opmerkingen maken uitgaande van wat ik begrijp en weet. Op een bepaald moment in onze geschiedenis, op deze planeet, werden we in onze maatschappelijke machtsstructuren grotendeels gedomineerd door wat ik de vrouwelijke energie wil noemen. Tijdens die periode van het matriarchaat was het de vrouw van de soort die de beslissingen nam, de instellingen runde en die grotendeels haar zin kreeg. En dat bleef maar voortduren, niet voor even maar voor een tamelijk lange periode. En toen, na enkele duizenden jaren van matriarchaat, trad er een soort verschuiving binnen het paradigma op en kregen we uiteindelijk het zogenoemde patriarchaat, waarin mannen hun zin kregen, de instellingen runden, de machtscentra schiepen enzovoort. Binnen beide paradigma's was het een proces van ofwel de een ofwel de ander.En wat er nu gebeurt, aan het begin van dit nieuwe millennium, is dat we dit derde paradigma zien; iets waar we allemaal al duizenden jaren naar hebben verlangd.Binnen deze nieuwe constructie en dit nieuwe paradigma verenigen vrouwen en mannen zich en zijn de rollen die vrouwen en mannen traditioneel gescheiden hielden niet langer (goddank) even scherp gedefinieerd of specifiek door geslacht bepaald.De macht wordt verdeeld en zal steeds meer door mannen en vrouwen worden gedeeld in de jaren die vlak voor ons liggen, nu we voorwaarts de 21e eeuw ingaan. En we zullen steeds meer vrouwen zien (goddank) die plaatsen gaan innemen met invloed, macht, gezag en creativiteit, vanwaar zij een grote uitwerking op heel de wereld zullen hebben.We beginnen het nu te zien en de dag zal komen dat we zoals ik in een eerder gesprek heb gezegd -een vrouw als president zullen hebben, een vrouwelijke paus (zo je wilt) en vrouwen op alle plaatsen die tot nog toe alleen door mannen werden ingenomen. En gezegend zij die dag. En dan zullen zowel mannen als vrouwen bijna geheel willekeurig al deze posities innemen. En we zullen merken dat we daarmee gezegend zijn, omdat er dan werkelijk een evenwicht is gevonden.

Dit is een evenwicht waar we al heel, heel erg lang naar op zoek zijn geweest. En binnen het grote plaatje van alle dingen, binnen de geschiedenis van het universum (het universele niveau), is dit evenwicht tamelijk snel gevonden. Weet je, ettelijke duizenden jaren is relatief kort in de miljarden jaren oude geschiedenis van het universum. Terwijl de Homo sapiens dus nog maar net op het toneel is verschenen, hebben we al een evenwicht gevonden. Hoewel het binnen onze eigen ervaring misschien een eeuwigheid lijkt te hebben geduurd, is het eigenlijk slechts een knipoog, een fluistering in het le ven van het universum. En nu hebben we dus deze plek van evenwicht gevonden of we beginnen haar althans te vinden. En we zien het in de politiek. We zien het in het bedrijfsleven. We zien het werkelijk overal. Ik vind het heerlijk om tijdens binnenlandse vluchten alleen maar mannelijke stewards te zien. Wat voorheen werd beschouwd als een typisch vrouwenberoep, om redenen die mij nooit helemaal duidelijk waren, wordt nu ook door mannen gedaan.Ik heb een vrouwelijke tandarts en zij is een heerlijke vakvrouw. En ik denk dat toen ik vijf -of zelfs nog tien -jaar oud was, er minder vrouwelijke tandartsen dan één op duizend waren. En dus beginnen we deze geslachtsoverschrijdende, beroepenoverschrijdende verandering overal te zien. En op een dag zullen waar-schijnlijk ook vrouwelijke priesters overal worden toegelaten. Zou het niet leuk zijn om ook in de orthodoxe kerken en synagogen vrouwelijke rabbijnen en priesters te hebben?Spoedig beginnen we de machtsplaatsen te verdelen binnen de eerbiedwaardigste instellingen van onze religies, onze politiek en andere invloedrijke plaatsen. En zoals ik al zei, gezegend zij die dag. Omdat we tot nu toe slechts een half leven hebben geleid.God weet dat de mannen het er in de laatste paar duizend jaar niet best vanaf hebben gebracht bij het runnen van deze planeet. We zijn niet erg effectief ge-weest. En we moeten het evenwicht herstellen met behulp van die vrouwelijk energie van inzicht, geduld, medeleven, een diep bewustzijn en de buitengewone gevoeligheid voor de menselijke ervaring. Dat alles maakt deel uit van de vrouwelijke ervaring en de vrouwelijke energie in ons allen. En ik hoop dat we dat zullen koesteren en dat we het laten gedijen als een erfdeel van wie we zijn.

Hoe kwam jij erachter wie je bent?

Voor het grootste deel van de aardbevolking is de overleving van dag tot dag niet meer het belangrijkste richtpunt. Dat is het nog wel voor sommigen -voor veel te veel eigenlijk -maar voor de meesten is dat niet meer zo. Dus wat is dan het belangrijkste richtpunt? De hamvraag voor de mensheid is bijgevolg niet 'Hoe overleef ik?' maar 'Wie is deze persoon die overleeft?' Ik bedoel: wie ben ik? Wie ben ik? De denkende mens wil dat weten, verlangt dat te weten. Dit is geen lege vraag. Het is een belangrijke vraag, omdat de meeste mensen geen idee hebben wie zij zijn. Ik wil maar zeggen, tot voor heel kort had ikzelf geen idee wie ik was.Weet je, toen ik zestien was, dacht ik dat ik mijn haar was. Werkelijk waar. Ik dacht dat ik mijn haar was en het was voor mij zo duidelijk dat ik mijn haar was,

dat ik als mijn haar 's ochtends niet precies goed zat, de borstel in de wasbak smeet en weigerde in het openbaar te verschijnen omdat niemand zou weten wie ik was, snap Je.Eigenlijk is er in de loop van de jaren weinig veranderd. Ik word ook nu nog wel eens 's ochtends wakker met als eerste gedachte: ik ben mijn haar .Maar toen ik achttien werd, besefte ik dat ik niet mijn haar was. Ik bereikte de gezegende leeftijd van achttien jaar met alle wijsheid die daarbij hoort. En ik zei tegen mezelf: 'Is het niet belachelijk dat ik ooit heb gedacht dat ik mijn haar ben? Natuurlijk ben ik niet mijn haar.' Op mijn achttiende was ik van de waarheid doordrongen: ik ben mijn auto. Ik wist dat ik mijn auto was omdat ik kon voelen dat andere jongeren ideeën over mij hadden, gedachten, gebaseerd op de auto waar ik in reed. Een keer deed mijn auto het niet en zei mijn vader tegen me: 'Goed, neem mijn auto maar vanavond. je kunt de auto vanavond hebben.'Ik zei: 'Ben je gek? Nooit van mijn leven laat ik me in jouw auto zien.' Ik bedoelde dat niemand zou weten wie ik was.Mijn vader reed in een Oldsmobile.Tegenwoordig rijd ik in een Oldsmobile.En de zonden van de vaders zullen overgaan op de zonen.Maar toen ik eenentwintig werd, groeide ik daar helemaal overheen. En op mijn eenentwintigste overviel mij een grote wijsheid. En ik besefte: 'Wacht eens even, ik ben niet mijn haar. Ik ben niet mijn auto. Dat is natuurlijk belachelijk.' Met eenentwintig kende ik de waarheid. Ik ben mijn vrouwen.En ik zal jullie vertellen dat ik het spelletje 'ik ben mijn vrouwen' erg lang heb volgehouden. Het was een heerlijk spel om te spelen. En ik wist dat ik mijn vrouwen was. Ik kon de gedachten voelen van de mensen om mij heen in de ruimte. Ik kon mijn eigen gedachten voelen, mijn éigen gedachten over hoe ik veranderde, afhankelijk van de persoon die ik aan mijn arm meevoerde.Ik leefde dus bijzonder lange tijd in het besef van 'ik ben mijn vrouwen'. En toen dacht ik op een dag bij het opstaan: 'Wacht eens even, ik kan niet mijn vrouwen zijn, want als ik mijn vrouwen ben, dan heb ik een meervoudige persoonlijkheidsstoornis.' Snap je, omdat er zoveel vrouwen waren. Ik besefte dus dat er iets hogers moest zijn dan dit wat ik ben. Wie ben ik? Wie ben ik? Onze geest verlangt dat te weten.En toen werd het me duidelijk. Oh, ik moet eind dertig of begin veertig zijn geweest. En plotseling raakte ik ervan doordrongen, oh natuurlijk, en ik weet nog wanneer het gebeurde want mijn vader maakte er een opmerking over. Hij zei zoiets van: het jong is eindelijk volwassen. Want ik had besloten dat ik mijn baan was, en al mijn daaropvolgende daden gaven dat aan. Hetzelfde geldt voor zoveel mannen op dat punt in hun leven en ook voor sommige vrouwen. En jongen, ik heb me uitgeleefd in dat nieuwe spel. Ik ben mijn baan. Kun je je voorstellen hoe mijn nieuwe leven eruitzag? Dat ging zo van: hé, hé, hé, dit is mijn baan; het is mijn werk; ik moet wel, ik heb geen keuze; dit is mijn werk.Toen ontwaakte ik ook uit deze onwerkelijkheid. Ik keek mezelf op een dag aan en zei: 'Wacht eens even. Ik kan mijn baan niet zijn. Ik ben al zeven keer ontsla-gen. Wie ben ik dan? Wie ben ik? Als ik niet mijn baan ben...'

Toen kwam uiteindelijk het antwoord: 'Natuurlijk ben ik niet mijn vrouwen of mijn werk of mijn auto. Ik ben mijn gezin, zie je wel.' Nu zei mijn moeder: 'Hij is eindelijk volwassen geworden.' Omdat ik bij zinnen was gekomen. Ik herschikte mijn waarden. En ik speelde alle dagen het spel 'Ik ben mijn gezin'. Ik ben mijn kinderen en mijn echtgenote en mijn geliefden. Dat is wie ik ben. En ook dit spel speelde ik van gans er harte.En dat hield onder meer in dat ik geen baan in een andere gemeente aannam -ik herinner het me nog goed -omdat dat niet goed zou zijn voor mijn gezin. Ik zag er zelfs van af een huis een paar woonblokken verder op te kopen, ook al hield ik er meteen van, omdat het in het verkeerde schooldistrict stond. En dus nam ik belangrijke levensbeslissingen, zie je, grote besluiten voor het leven, gebaseerd op het idee dat ik mijn gezin was.Toen kwam ik op een dag thuis van een baan die ik vreselijk vond, terug in mijn leven van stille wanhoop, opende de voordeur en zag dat het huis helemaal was leeggehaald. Maar niet alleen waren alle meubels weg, ook waren alle mensen verdwenen.Ik wist meteen dat er iets goed mis was, ik herinner me dat nog goed. Ik verzin dit overigens niet. En ik kan me het moment nog voor de geest halen alsof het pas gisteren is gebeurd. Ik opende de deur. Het huis is leeg. En mijn eerste gedachte was: hemeltje, er is ingebroken. Maar wie gaat er overdag naar iemands huis toe en haalt alle meubels weg? Bovendien was niet alles ver-dwenen. Ik keek rond en zag in de hoek de oude geluidsinstallatie staan die ik in het huwelijk had aangedragen, en daar stond de koffietafel die nog stamde uit mijn dagen als vrijgezel. En nog een paar van mijn andere, mijn andere spullen lagen en stonden in het rond en ik besefte dat alleen een deel van het meubilair was verdwenen. ..Toen begon het mij te dagen wat er was gebeurd. Maar ik wilde het nog steeds niet geloven. Ik spurtte naar boven naar onze slaapkamer en gooide haar kant van de kast open. Al haar kleding was verdwenen. Al mijn kleding was er nog. Toen besefte ik de vreselijke waarheid. De dief was een vrouw geweest.Zie je, het is verbazingwekkend wat voor sprongen je geest maakt om te voorkomen dat je de waarheid onder ogen ziet. Ik kon er niet meer om lachen. Ik ging weer naar beneden en ging op de vloer van de bijna lege woonkamer zitten en schreeuwde: 'Mijn God, wat wilt u van mij? En wie ben ik?'Snap je, ik dacht dat ik dat allemaal was. Ik dacht dat ik al die dingen was. En nu waren al die dingen weg. Wie ben ik? De eeuwige kreet van de menselijke ziel. Wie ben ik?En het antwoord bevindt zich niet buiten ons. Kennelijk is het niet te vinden in de mensen en de plaatsen en de dingen van het leven. Het antwoord zit binnen in ons. En dat is de hele boodschap van Een ongewoon gesprek met God.

Ik wil allereerst zeggen dat ik alle drie de boeken met veel plezier heb gelezen. Ze zijn tamelijk verrassend. En mijn vraag gaat over de evolutie van de ziel. Die is op een evolutiereis tegenover het idee dat de ziel compleet opgaat in het absolute en er geen verdere evolutie plaatsvindt. Waar jij het over lijkt te hebben, is een uitbreiding van die reis die rijker, dynamischer wordt. De

uitzichten zijn weidser. En het idee waar je over spreekt. ..het bestaan van de mogelijkheid om dat te transcenderen en buiten het bestaan te stappen, of wat wij het proces van de evolutie noemen... Ik vroeg me af of je daar nog meer over kunt vertellen.

Je kunt niet buiten het evolutieproces stappen. Dat is letterlijk onmogelijk. Het moment dat je compleet buiten het evolutieproces stapt, stap je ook compleet bulten God, aangezien God een proces is. God is geen wezen; God is een proces.God is het levensproces zelf dat wij de evolutie noemen. En aangezien het onmogelijk is om compleet buiten God te stappen, is het ook niet mogelijk het evolutieproces achter je te laten. Onze evolutie -dat wil zeggen de evolutie van de hele bups -van God ofwel van het Goddelijk Collectief, houdt dan ook nooit op. Het was altijd, is nu en zal altijd zijn een wereld zonder einde. Amen.

Ik wil jullie allemaal nog zeggen wat voor een vreugde en genoegen het is geweest om deze momenten met jullie te kunnen delen. Hoe goed het is geweest om hier op hetzelfde moment op dezelfde plek met jullie te zijn geweest. En ik nodig jullie uit en moedig jullie aan deze plek nu te verlaten en de wereld te beroeren met de diepste waarheid die binnen in jullie verblijft en vertoeft. En zorg ervoor dat iedereen komt te weten wie ze werkelijk zijn. Geef hen terug aan zichzelf en laten we samen de wereld van onze meest verheven visie creëren.Wees gezegénd.

Tot besluit

Wat ik over het leven heb geleerd is dat we volkomen (wholly) leven als we volmaakt (holy) leven. Vijfentwintig jaar lang heb ik gezocht naar manieren om mijn leven als een compleet persoon, als een geïntegreerd wezen, te leven. Het eerste wat ik leerde begrijpen, was dat ik veel meer geïntegreerd moest raken met mijn omgeving als ik als een geïntegreerd persoon wilde leven. Dat wil zeggen dat ik er één mee moet worden en mijn omgeving moet behandelen als een deel van mijzelf en niet als iets waar ik van gescheiden ben en dat buiten mij staat.Holistisch leven houdt het bewustzijn in dat ik deel uitmaak van een compleet systeem, een geheel idee, een totale werkelijkheid, en dat alles wat ik denk, zeg en doe die werkelijkheid beïnvloedt; inderdaad tot op zeker niveau ook creëert. Ik kan niet langer doen alsof het ene ding niets met het andere te maken heeft. Dat roken of het eten van rood vlees bij elke maaltijd bijvoorbeeld niets met mijn gezondheid te maken heeft. Dat de luchtkwaliteit om mij heen bijvoorbeeld niets te maken heeft met de kwaliteit van mijn leven. Dat hoe ik denk en spreek en handel niets te maken heeft met hoe ik mijn toekomst ervaar. Dat de manier waarop ik omga met mijn omgeving niets te maken heeft met hoe lang ik dat nog mag en kan doen.Dit is hoe ik leefde voordat ik begreep wat holistisch leven inhoudt. Ik begreep niet wat sociologen bedoelen met 'theorieën voor totale systemen'. Ik overzag niet de implicaties van het feit dat ik een radertje in een heel groot rad was. En

daarin, durf ik te beweren, verschilde ik weinig van veel mensen. Misschien wel de meeste mensen.Zelfs vandaag, ondanks de toename van ons algemene bewustzijnsniveau, lijkt er voor veel mensen een enorme kloof te bestaan tussen keuzes, besluiten en daden op een bepaald moment en de uiteindelijke effecten daarvan. Toch draait het bij holistisch leven erom rekening te houden met alle uiteindelijke effecten. Het gaat erom weer één te worden met God, met onze omgeving, met onze medereizigers op deze buitengewone reis en met ons diepste zelf.Zovelen van ons zijn niet geïntegreerd. Dat wil zeggen, we zijn gedesintegreerd. Raken verspreid. Vallen in stukken uiteen. En hetzelfde geldt voor het milieu waarin onze gedesintegreerde levens zich afspelen.Nu worden we ons eindelijk bewust van onze omstandigheden. En velen van ons stappen eruit, maken andere, nieuwe keuzes en re-creëren zichzelf opnieuw in de volgende meest verheven versie van de grootste visie die we ooit hebben gehad over Wie wij werkelijk zijn. Ik wil hier enkele hulpbronnen met jullie delen die naar mijn mening wonderbaarlijk behulpzaam kunnen zijn als we beginnen aan het proces van de reconstructie van onze collectieve realiteit in de 21e eeuw.Ik zou jullie als eerste willen verwijzen naar het lnstitute of Ecolonomics, de inspiratie en het werk van Dennis Weaver. Dennis bedacht het woord ecolonomie, een samenvoeging van ecologie en economie, en naar zijn mening hebben we op dit moment op deze planeet een nieuwe manier van economische groei nodig die onze ecologie beschermt en behoudt, en een nieuwe manier van milieubescherming die onze economie behoudt en doet groeien.Zoals waar is voor alle gebieden van het totale systeem van het leven, kunnen we niet in een gebied optreden zonder een ander te beïnvloeden; ook al hebben we vele jaren gedaan alsof dat wel kon.‘Dennis' droom, en de dromen van duizenden in het hele land en rond de wereld die zich nu bij hem voegen, is te beleven dat zijn ecolonomie een nieuwe manier van leven wordt; feitelijk mee te maken dat het in onze scholen wordt onderwezen als een erkend studievak. (Sommige scholen zijn zelfs zo enthousiast over Dennis' werk dat ze nu lespakketten voor ecolonomie ont-werpen. Binnen afzienbare tijd kan er in deze studierichting worden afgestudeerd.)Ondertussen staan hoog op de agenda van het instituut: onderricht van het publiek, het delen en publiceren van vooraanstaande initiatieven en het inzetten van kopstukken uit de zakenwereld, industrie en de milieubeweging in coöperatieve ondernemingen. Als je meer wilt weten over hoe je Dennis Weaver (en zijn vriendin, de Aarde) kunt bijstaan, schrijf dan naar:

The Institute of Ecolonomics P.O. Box 257Ridgway, Colorado 81432 Verenigde Staten

Ook als we op goede voet komen te staan met het milieu, moeten we beter bevriend raken met elkaar. We moeten een manier vinden om onze verschillen te overwinnen, onze onderlinge verbondenheid inzien, en begrijpen dat het Gehele Systeem niet kan werken als de individuen waar het uit bestaat niet met elkaar willen praten. Omdat ik dit weet, ben ik opgewonden over het werk van het Ashland Institute, onderdeel van een netwerk in wording van praktiserend geneesheren die de 'dia-loog' als spirituele behandelwijze aan het ontdekken zijn. De dialoog is een manier om samen te zijn die een licht laat schijnen op de ondersteunende gedachten die volgens Een ongewoon gesprek met God onze samenleving begeleiden.Zoals het Ashland Institute de term gebruikt, beschrijft de 'dialoog' een specifiek proces dat de spanningen van polariteiten boven water brengt, alsook tegenstrijdigheden en de paradoxen waar de menselijke ervaring zo vol van is. Ook ontsluit de 'dialoog' de toegang tot een diepere stroom van betekenis, waarin de ogenschijnlijke gebrokenheid van de wereld kan worden bevat; en genezen. Het instituut stelt door zijn werk een aantal diepgaande vragen. Wat als onze bevolking werd voorbereid door kleine groepen waarin mensen de structuren en concepties afschillen waarmee zij zichzelf definiëren? Wat als God onder vrienden zou kunnen praten middels de kwaliteit van onze gevoelens en de oorsprong van onze woorden? Wat als de dialoog niet 'ongewoon' maar gemeengoed was, omdat we hebben geleerd hoe we echt moeten luisteren -voorbij woorden en uiterlijke verschijningen -naar onszelf, naar anderen en naar wat het leven zelf wil uitdrukken?Een ongewoon gesprek met God zegt dat de dialoog met God nooit eindigt. De praktijk van de dialoog is de belichaming van een helder stromende rivier waarin wij ons altijd bevinden. Maar onze menselijke ervaring is grotendeels uitgedroogd en gescheiden; rigide geloofsgewoonten en de verharding van het hart hebben ons doen vergeten in welke dorstlessende stroom wij dag in dag uit zwemmen. Het Ashland Institute is gecreëerd als een 'plaats van herinnering' die mensen helpt deze rivier opnieuw te ervaren.De stichters van het instituut hebben de laatste jaren regelmatig allerlei informele vriendenkringen georganiseerd en daaraan deelgenomen. Op die manier wordt onze collectieve capaciteit gepolijst om na te denken over de zaken die voor ons het belangrijkst zijn. Ook wordt aldus een ervaring van gemeenschappelijkheid geschapen waar zovelen van ons van dromen. Ze hebben allerlei organisaties en bedrijven geholpen om leiderschapskringen te vormen, waarbinnen de wortels van gecompliceerde thema's kunnen worden onderzocht, en waarbij de oude modellen van 'leiderschap op bevel en volgens controle' plaatsmaken voor de wijsheid van een collectieve visie.Ze zijn bijeengekomen met moedige mannen en vrouwen van veertig, vijftig, zestig en zeventig, die tot een vergelijk kwamen met verdriet, het opnieuw definiëren van het proces van ouder worden, de ontdekking van de waarheid van ouderdom, en het vinden van een nieu we relatie met de dood. Ze hebben tot dialoog aangezet op het verzoek van dominees en geestelijken en zich in privé-

bijeenkomsten verdiept in verdeeldheid zaaiende, uiterst persoonlijke dilemma's rondom het thema van homoseksualiteit en de kerk. Ze zijn dialogen aangegaan met mensen van verschillende en zeer gevarieerde spirituele tradities en hebben geholpen een verandering van vertrouwen te bewerkstelligen door middel van een enkelvoudige inspirerende focus, waarbij de eerbiediging en de coördinatie van de gerijpte concepten van velen voorop stonden. Ze hebben paren bij-eengebracht voor ontmoetingen met andere stellen, waardoor een essentieel veld kon worden gebouwd waarin zich ontwikkelende relaties zich kunnen uit-kristalliseren en tot rust kunnen komen.We hebben het hier over de praktijken van diepgaand luisteren, het laten varen van denkramen, de invulling van de beschadigde plekken in het hart, de omhelzing van verscheidenheid, collectieve gebeden, diep respect voor de natuurlijke wereld, artistieke expressie en een hernieuwde kennismaking met de scheppingskracht ter ere van het leven zelf. De gespreksthema' s wisselen, maar het proces biedt altijd een portaal waar God doorheen kan spreken.Neem voor meer informatie over deze opkomende activiteiten contact op met:

The Ashland Institute P.O. Box 366 Ashland, OR 97520 tel. 1-541-488-0003 e-mail: tai@mind.net

In een holistisch leven, zelfs als we op goede voet komen te staan met onze omgeving en de mensen daarin, moeten we beter bevriend raken met onszelf. We moeten 'komen vanuit' een nieuwe staat van zijn, een nieuwe helderheid over wie we zijn en wie we verkiezen te zijn, en een nieuwe determinatie om dat in de wereld te laten zien. Als een hoge staat van zijn wordt omgezet in het doen van dingen in de fysieke wereld, verdwijnt de worsteling uit ons leven. We hebben ons innerlijke en ons uiterlijke zelf geïntegreerd.Nadat ik hierover in Een ongewoon gesprek met God had gelezen, verlangde ik ernaar te weten hoe ik dit op een praktische manier kon realiseren. Ik wilde oprecht weten hoe ik mijn activiteiten in de alledaagse wereld kon omzetten in een gewijde expressie van Wie ik werkelijk ben. Het resultaat was een inspiratie waaruit een klein boekje voortkwam, getiteld Bringers of the Light. Lezers vertelden me dat het hun eindelijk opheldering heeft gebracht over dit levensmysterie.Dit boekje is verkrijgbaar bij ReCreation, de non-profitstichting die Nancy en ik een paar jaar geleden hebben opgericht om alle binnenkomende energie -nu bij-na driehonderd brieven per week van overal uit de wereld -die is voortgekomen uit de publicatie van Een ongewoon gesprek met God te kunnen verwerken en om de boodschap daarvan te verspreiden.Voor wie naar een meer interactieve ervaring op zoek is, presenteert de stichting jaarlijks drie vijfdaagse intensieve bijeenkomsten, Recreating Your Self. Deze bijeenkomsten zijn gebaseerd op de boodschap van Een ongewoon gesprek met God en speciaal ontwikkeld voor hen die nauwgezet kijken naar het leven dat ze

nu ervaren en op zoek zijn naar manieren waarop ze een reële verandering kunnen bewerkstelligen en een holistisch leven kunnen leiden.Schrijf voor meer informatie over deze bijeenkomsten naar:

CWG Recreating Your Self Retreats ReCreation FoundationP MB # 11 501257 Siskiyou Blvd. Ashland, OR 97520

Verder worden veel vragen over holistisch leven -en wat dat betreft ook alle andere zaken uit Een ongewoon gesprek met God behandeld in de regelmatig verschijnende nieuwsbrief van de stichting. (We hebben de stichting ReCreation genoemd omdat de boodschap uit Een ongewoon gesprek met God luidt, dat het doel van het leven is jezelf opnieuw te re-creëren in de volgende meest verheven versie van de grootste visie die je ooit hebt gehad over Wie je bent.) De nieuwsbrief bevat vragen van lezers uit alle delen van de wereld over hoe je dat moet doen. Ik beantwoord iedere brief persoonlijk. Als je 'contact' wilt houden met de energie van Een ongewoon gesprek met God, kun je een abonnement voor twaalf afleveringen van de nieuwsbrief aanvragen door 45 dollar over te maken naar de stichtingTot slot heeft Rampton Roads Publishing Company een prachtige verzameling gepubliceerd met de beste vragen en antwoorden van de laatste vijf jaar, onder de titel Questions and Answers on Conversations with God. Deze verzameling en het Handboek zijn de beste hulpmiddelen die ooit zijn geproduceerd voor hen die er echt op uit zijn het materiaal van Een ongewoon gesprek met God beter te doorgronden en manieren te achterhalen om dit in hun leven toe te passen.Ik hoop dat we op deze en andere manieren meer te weten zullen komen over holistisch leven, wat dat werkelijk is en hoe we dit kunnen ervaren. Er was eens een tijd dat we allemaal zo leefden. We brachten onze dagen door in een holistisch gevoel, we leefden holistisch en waren holistisch. We wisten dat we deel uitmaakten van een holistisch systeem en we deden als individu niets dat ons collectief zou schaden. Als we naar die plek kunnen terugkeren, kunnen we ons leven en de wereld genezen. Wees gezégend.