#freeyourmind|Psyche

44 |MAGAZINE4MAMA

PERFECTE MAMA’S (OF PAPA’S) BESTAAN

NIET

OOIT WAS POWERVROUW DIANA KOSTER (50) VERLOSKUNDIGE. INMIDDELS IS ZE VROUWENCOACH EN SCHRIJFSTER. ZE WOONT SAMEN MET NIEK (48), TESS (13) EN BREGJE (11) IN DEN HAAG. “PERFECTIONISME IS IETS VAN MOEDERS. VADERS SNAPPEN DAT NIET. BIJ HEN IS HET: GOED IS GOED GENOEG.”

Op een prachtige zonnige dag fotografeerden wij Diana en haar dochters. Dat wij drie weken later het trieste bericht zouden ontvangen dat zij was overleden, hadden we

nooit kunnen vermoeden. Postuum het interview met deze inpirerende, krachtige vrouw.

#freeyourmind|Psyche

44 |MAGAZINE4MAMA

PERFECTE MAMA’S (OF PAPA’S) BESTAAN

NIET

OOIT WAS POWERVROUW DIANA KOSTER (50) VERLOSKUNDIGE. INMIDDELS IS ZE VROUWENCOACH EN SCHRIJFSTER. ZE WOONT SAMEN MET NIEK (48), TESS (13) EN BREGJE (11) IN DEN HAAG. “PERFECTIONISME IS IETS VAN MOEDERS. VADERS SNAPPEN DAT NIET. BIJ HEN IS HET: GOED IS GOED GENOEG.”

Op een prachtige zonnige dag fotografeerden wij Diana en haar dochters. Dat wij drie weken later het trieste bericht zouden ontvangen dat zij was overleden, hadden we

nooit kunnen vermoeden. Postuum het interview met deze inpirerende, krachtige vrouw.

45 |MAGAZINE4MAMA

‘JE HOEFT GEEN BITCH

IN EEN BROEKPAK TE

WORDEN’

|MAGAZINE4MAMA46

47 |MAGAZINE4MAMA

#freeyourmind|Psyche

Volgens psychologen kunnen men-

sen één life event per jaar makkelijk

aan“, vertelt Diana. “Twee per jaar kan

nét. Bij drie life events per jaar heb je 50%

meer kans om ziek te worden. Lichame-

lijk of psychisch. Als verloskundige zag ik

vrouwen binnen een jaar zwanger wor-

den, moeder worden, een ander contract

op het werk krijgen, een nieuw huis ko-

pen, een verbouwing aangaan en verhui-

zen. Allemaal grote levensgebeurtenis-

sen! En soms overleed er nog een vader

of moeder, dus kreeg die vrouw ook te

maken met dood en leven tegelijk. Dat

is ontzettend heftig. Toen ik ook nog las

dat 20% van de Nederlandse vrouwen

depressief is in de zwangerschap, dacht

ik: we doen dit helemaal verkeerd. Er is

veel te weinig aandacht voor de psyche

van toekomstige mama’s. Ik hield altijd

gezellig een leuk praatje om vrouwen

voor te bereiden op de bevalling, maar

dat ging bijna altijd over het lichamelijke.

Als een zwangere een hoge bloeddruk

had, verwees ik ze door naar de gynae-

coloog. Als ze diabetes had, een dieet.

Een te grote baby? Een echo. Last van

het bekken? Ik stuurde bijna-mama naar de fysio. Soms zei

ik: ’Volgens mij is het handig als je even met iemand gaat pra-

ten, want het is wel veel wat je allemaal meemaakt.’ Als ik die

vrouwen dan later weer terugzag, hadden ze alle adviezen

opgevolgd, behalve: met een psycholoog gaan praten. Dat

vonden ze een stap te ver. Dan zeiden ze: ‘Zo erg is het niet.’

Uit schaamte of schuldgevoel gingen ze niet. Ik wist niet

hoe ik deze vrouwen moest bereiken. Dus ben ik me daarin

gaan verdiepen en heb een coaching-opleiding gevolgd. In

het begin combineerde ik het coachen met parttime verlos-

kundige zijn, inmiddels ben ik fulltime vrouwencoach. Ver-

loskunde is een hobby, vrouwen coachen

is een roeping. Ik zie die vrouwen, ik zie

dat het misgaat, ik zie dat het misgaat

met hun relatie omdat er kinderen ko-

men, ik zie dat het misgaat met de kin-

deren omdat de moeders het niet trek-

ken. Daar móet iets aan gedaan worden.

Na de komst van het eerste kind maakt

trouwens ook 10 tot 15% van de vaders

een lichte depressie door. Beide ouders

gaan door een soort mild rouwproces:

het leven dat ze hadden, is er niet meer.

40% van de ouders ervaart het eerste

jaar na de geboorte van hun kind aan-

passingsproblematiek. Dat kan wel drie

tot negen maanden duren. Niet fijn als

je allebei niet lekker in je vel zit én een

baby hebt die veel huilt omdat die re-

ageert op de spanning bij en tussen de

ouders. Dan kom je in een vicieuze cirkel

terecht. Daar kom je in je eentje niet uit.”

Ballen in de lucht

“Waar veruit de meeste vrouwen mee

worstelen, is de druk van het perfect

willen zijn. Alle ballen in de lucht willen

houden. Nog net zoveel - of op hetzelfde

niveau - willen blijven werken als voorheen. Of een vrouw

gaat wel minder uren werken, maar niemand neemt die

uren over. Dan doet ze dus veertig uur werk in drie dagen

en dan heeft ze ook van tevoren de ochtendspits thuis en

’s avonds de avondspits. En ze wil haar vriendinnen én haar

figuur houden, dus ze wil ook sporten en een sociaal leven.

En o ja, ze wil ook haar relatie leuk houden. Dat werk. Die

perfectie is deels opgelegd en komt deels van binnenuit.

Mijn advies: komt de druk van buitenaf? Vervang dan bij

elke gedachte dat je iets moet doen, het woord ‘moet’ in

‘wil’. De perfectie van vrouwen die van zichzelf van alles

IN MEMORIAM Op het moment dat dit

interview met Diana

opgemaakt wordt,

ontvangen wij het intens

droevige bericht dat zij

onverwachts overleden is

aan de gevolgen van een

hersenbloeding. Met toe-

stemming van de familie

plaatsen we dit interview

postuum. Sprankelend en

vol enthousiasme heeft

Diana ons enkele weken

geleden haar verhaal

verteld. De gedreven-

heid en kracht van deze

inspirerende vrouw wil-

len we graag doorgeven.

Wij wensen haar gezin

veel sterkte toe met het

verwerken van dit grote

verlies.

>

‘

48 |MAGAZINE4MAMA

#freeyourmind|Psychemoeten, is gevaarlijker. Want als jij je eigen criticaster bent,

dan houdt het nooit op. Dan zit je achter je eigen staart

aan. In dat geval raad ik aan: kijk wat er gebeurt als je min-

der doet. Valt dan de hemel naar beneden? Dat blijkt dan

niet zo te zijn en dat is soms een openbaring voor vrouwen.

Een cliënte van me was getrouwd met haar ex-baas. Ze was

gestopt met werken om voor de kinderen te zorgen. Hij gaf

vaak lunches en borrels en dan was zij de gastvrouw. Dan

maakte ze zesentachtig soorten tapenade en drieëntachtig

toastjes en zat ze totaal gestresst op die happenings. Ik

zei: ‘Zou je eventueel een cateraar in kunnen schakelen,

zodat jij op een ontspannen

manier de stralende gastvrouw

kunt zijn?’ Dat had ze nog niet

bedacht, anders had ze het al-

lang gedaan. Zulke blinde vlek-

ken hebben we allemaal. Ook

komen bij mij vrouwen die in de

zwangerschap denken: wil ik dit

eigenlijk wel? Of heel bang zijn

voor de bevalling. Of moeders

die een traumatische beval-

ling hebben gehad. Dat laatste

wordt enorm onderschat. Sommige vrouwen hebben een

ingrijpende bevallings-ervaring, en worden als gevolg daar-

van depressief of angstig. Daar worden ze dan voor behan-

deld, bijvoorbeeld met medicijnen. Maar de oorzaak kan bij

de bevalling liggen. Als je niks aan die oorzaak doet, krijg

je ook de depressie niet weg. Veel vrouwen zijn erg bezig

zijn met hun hoofd. Met denken. Ze durven niet meer te

vertrouwen op hun buikgevoel. Ik kijk met elke vrouw naar

wat maakt dat zij uit balans is geraakt. We gaan terug naar

waar ze van haar pad is afgeraakt. Wat gebeurde daar?

En dan kijken we: wat heb jij nodig? Ik loop vervolgens

een stukje mee langs de zijlijn, en dat geeft vertrouwen.

Natuurlijk kunnen ze ook met vriendinnen praten, maar

die beginnen dan over hun eigen problemen. En als ze met

hun mannen praten, gaan die het probleem gelijk oplossen.

Je kunt problemen niet voor een ander oplossen, dit moet

elke vrouw zelf doen. Een man die meteen met adviezen

komt, irriteert alleen maar.”

Evolutionair bepaald “Een vrouwenbrein werkt anders dan een mannenbrein. De

hersenbalk van mannen is letterlijk twee keer zo dun als bij

vrouwen. Mannen houden zich met één taak tegelijk bezig.

Als ze op het werk zijn, zijn ze bij wijze van spreken bijna

vergeten ze dat ze kinderen hebben. Terwijl als vrouwen

aan het werk zijn, ze ondertussen denken: goh, hoe zou het

met de kinderen zijn? Heeft ie

zijn broodtrommeltje wel mee?

Is de luier wel verschoond? Dat

is een enorm verschil. Hersen-

wetenschappers zeggen dat

dit evolutionair bepaald is.

Mannen moesten zich vroeger

op één ding concentreren: de

jacht. Als hij zich daar niet op

concentreerde, werd dat zijn

dood. Vrouwen moesten eten

verzamelen, koken, de kinde-

ren in de gaten houden. Daarom zien vrouwen dingen heel

breed, alles is met alles verbonden. Dat is voor mannen niet

te volgen. Zij hebben een soort tunnelvisie, kijken naar één

ding tegelijk.”

Maar als het bij een vrouw evolutionair bepaald is dat

ze honderd dingen tegelijk doet, is het alles-willen-blij-

ven-doen toch lastig te verhelpen? Ga de strijd maar eens

aan met je genen... Diana: “Hersenen zijn plastisch. Je kunt

ze trainen. Dat moet je dus doen. Waar jij je aandacht op

richt, groeit. Dus je moet je aandacht richten op wat er

goed gaat, en op één ding tegelijk. Fuck het multitasken. Je

kunt maar één prikkel tegelijk in je postkamer verwerken.

Je kunt wel van alles tegelijk doen, maar daardoor jaag je

jezelf enorm over de kling. Het lastige is dat als jij denkt

dat multitasken het ultimum van succes is, jij dat ook gaat

‘TEGEN- WOORDIG

ZIJN KINDEREN EEN SOORT

PROJECTJES’

49 |MAGAZINE4MAMA

‘FUCK MULTITASKEN’

>

doen. We jagen elkaar op. Dat is ook een groot verschil

tussen mannen en vrouwen. Mannen halen elkaar in princi-

pe niet naar beneneden. Die denken: ga jij een dag minder

werken? Moet je doen. Vrouwen bekritiseren elkaar. Mijn

man krijgt nooit te horen: ‘Werk jij fulltime, hoe doe je dat

met de kinderen?’ Ik hoor dat elke dag. En mannen hebben

een papa-dag, maar vrouwen hebben geen mama-dag. Dat

moet echt anders.”

Laten vaderen

Het concept van een papa-dag is eigenlijk denigrerend

voor vaders. Alsof ze er op de andere dagen maar wat

bijhangen, niet echt meetellen als opvoeder. Diana: “Ik

zeg ook altijd: ‘Moeders, geef vaders de kans om te vade-

ren.’ Je ontneemt je kinderen én je partner een kans als je

dat niet doet. Kinderen hebben nog nooit zoveel tijd en

aandacht gekregen van hun ouders als nu. Zélfs al werken

beide ouders. Vroeger had je weet-ik-hoeveel kinderen, en

die voedden elkaar zo’n beetje op. Ik kan me niet heugen

dat ik geholpen werd met huiswerk. Nu zijn kinderen echt

een soort projectjes. Ze krijgen veel aandacht. Heel goed,

maar ook superbelangrijk dat ze die aandacht van beide

seksen krijgen. Vaders hebben een andere benadering, ze

doen alles ook net even wat ruwer. Dat is hartstikke goed

voor kinderen. Die kunnen daar hun voordeel mee doen.

Mannen voeden op hun eigen manier op. Ik weet nog dat

de juf van mijn jongste dochter tegen me zei: ‘Je had zeker

nachtdienst vannacht? Bregje kwam op school in een jog-

gingpak met twee verschillende sokken aan en drie staar-

ten op d’r hoofd.’ Dus ik zeg tegen mijn man: ‘What were you

thinking?’ Zei hij: ‘Ik heb haar gewoon zelf haar kleren laten

uitzoeken en dat is wat ze aanheeft. Je kunt beter tegen me

zeggen: ‘Wat goed dat je een staart hebt gemaakt!’ Ik heb

op internet opgezocht hoe dat moest.’ En het grappige is:

mijn dochter is vanaf dat moment twee verschillende sok-

ken blijven dragen. Voor mij is dat ideaal: ik gooi alle sokken

in een grote maand. Ze trekt er zelf twee uit. En je weet: er

raakt er altijd één kwijt, dus dat probleem is nu ook gelijk

opgelost. Ik word daar heel blij van. En andere moeders

ook, want het dragen van verschillende sokken is nu een

trend in mijn dochters klas! We kunnen van elkaar leren.

We zullen nooit mannen worden, en mannen zullen nooit

vrouwen worden. De afgelopen twintig jaar zijn mannen

wel een stuk vrouwelijker geworden. En vrouwen kunnen

nu ook dingen van mannen overnemen, het liefst de goede.

Je hoeft geen bitch in een broekpak te worden, maar je

kunt wel zeggen: ‘Ik ga het een beetje meer begrenzen.’

Want meisjes die niét vragen, worden overgeslagen.”

Zien zonder bril

Je man vaker vragen te helpen in het huishouden is ook een

manier om een bal minder te hoeven hooghouden. Het

probleem zit ‘m vaak echter niet in het durven vragen,

maar in de communicatie. Diana: “De meeste vrouwen

50 |MAGAZINE4MAMA

#freeyourmind|Psyche

‘MEISJES DIE NIÉT VRAGEN, WORDEN

OVERGESLAGEN’

vragen: ‘Hang jij de was even op?’ Dan zegt hun man: ‘Ja.’

De vrouw denkt: nú. Maar dat zegt ze er niet bij. De man

denkt: ik ga eerst nog even dit afkijken en een krantje

lezen. En dan stampt zij zwaar geïrriteerd naar boven en

gaat zelf de was ophangen. Dan denkt hij: nou ja, laat maar,

als ik het toch niet goed doe… Ik zeg tegen de moeders:

‘Wat is je doel? Je doel is dat die was opgehangen wordt.

Maakt het nou werkelijk uit of dat nú gebeurt of over een

uur? En als je vindt dat het nú moet gebeuren, moet je vra-

gen: ‘Wil je het nu ophangen?’’ Dan zegt de vrouw: ‘Dat ga

ik niet vragen, dat moet hij zien.’ Maar hij ziet dat niet, want

zijn brein werkt anders. Hij is

namelijk bezig met Netflix en

hij kan maar één ding tegelijk.

Ter vergelijking: jij hebt een

bril en ik niet. Dan kan ik niet

tegen jou zeggen: ‘Dat moet je

gewoon kunnen zien zonder

bril, want ik kan dat ook.’ Zo is

het ook met onze breinen. Als

ik een stapel was op de trap leg, zegt mijn man: ‘Wat ligt het

daar onhandig.’ Dan zeg ik: ‘Dat moet naar boven.’ Dat ziet

ie niet! Daar kun je pissig om worden, maar je kunt ook

gewoon zeggen: ‘Schat, als je naar boven gaat, neem dan

even dat stapeltje mee.’”

Het wiel uitvinden

Waarom hebben vrouwen tegenwoordig een coach nodig?

Hadden onze moeders het minder zwaar? Diana: “Wij

moeten veel meer. Er is bijna niemand meer die het zich

kan veroorloven om helemaal niet te werken. En moeders

hadden vroeger meer steun aan elkaar. Als mijn moeder ging

schoonmaken, deed ze dat samen met twee buurvrouwen.

Eerst met z’n drieën bij de ene buurvrouw, dan bij de andere.

En ondertussen maar koffie drinken en leuten. It takes a

village to raise a child. Maar tegenwoordig zie ik allemaal

losse eilandjes. Ik zie hoogopgeleide vrouwen die in een

Vinex-wijk wonen, waar ze de buren niet kennen en denken

dat zij het wiel moeten uitvinden. Vlak ook social media

niet uit, waar iedereen alleen maar leuke dingen opzet. Er

staat nooit op Facebook: Ik kon de kinderen wel achter het

behang plakken, er komt geen einde aan de dag vandaag en

mijn man en ik irriteren elkaar. Als jij niet lekker in je vel zit,

maar met alle andere mensen lijkt het fantastisch te gaan, is

dat niet fijn. Dat probleem gaat voor toekomstige moeders

nog veel groter worden. Uit wetenschappelijk onderzoek

blijkt dat de nieuwe generatie zó gevoelig is voor geluiden

van binnenkomende Whatsappjes en Instagramberichten,

dat ze bijna geen gesprek meer kunnen voeren. Echt contact

maken is voor hen moeilijk,

omdat al hun contacten

vluchtig en fragmentarisch

zijn. Ook zijn ze multidimen-

sioneel belast. Luisterend

naar muziek op hun mobiel

maken ze ondertussen

huiswerk. Dat wordt een

nóg armere generatie qua

sociale steun. Mensen zijn kuddedieren. Die hebben sociale

steun nodig. Dus over een decennia zijn er nog veel meer

coaches nodig.Omdat wij tegenwoordig zoveel moeten, wor-

den moeders ook steeds meer control freaks. Vroeger wist

je: ik moet een kilo aardappelen schillen en dat moet zolang

koken, dus moet ik rond die tijd beginnen met eten maken.

Maar nu komt er zoveel op vrouwen af, ze staan perma-

nent onder druk. Waardoor ze krampachtig gaan proberen

controle uit te oefenen, om maar énige controle te hebben.

Waar ik voor pleit is dat vaders en moeders het gezin en het

opvoeden echt samen gaan doen. Allebei drie dagen in de

week werken, of maximaal vier. Zodat je het ook echt samen

kán doen. Daar wordt iedereen gelukkiger van, moeders,

vaders én kinderen. Nu moet alleen nog even de maatschap-

pij daarop ingesteld worden…” •

51 |MAGAZINE4MAMA

1. Ga elke zondag met je partner zitten voor de

GezinsB.V.-planning. Wie doet wat? Is het gelijk

verdeeld? Doet iedereen wat ie goed kan, hebben we

allebei een ontspanningsmoment? Wie van de twee is

er het slechtst aan toe? Zorg dat die persoon een extra

rustmomentje kan pakken in die week. En plan een

moment met z’n tweeën in. Als de structuur klopt, gaat

de rest makkelijker.

2. Als je kleine kinderen hebt: ga niet allebei het bed uit

’s nachts. Om de beurt nachtdienst werkt beter. Als je

allebei doodmoe bent, vecht je elkaar de hut uit.

3. Verwacht van je man niet dat hij ziet wat jij ziet.

Benoem wat jij ziet en geef aan waar je behoefte aan

hebt. Vrouwen denken dat mannen hun gedachten

kunnen lezen, maar dat kunnen ze niet. Geef in plaats

van vage verzoeken één duidelijke opdracht.

OVER DIANANaast haar werk als vrou-

wencoach geeft Diana veel

lezingen en publiceerde ze

twee boeken. Haar eerste

boek, de bestseller ‘Perfec-

te moeders bestaan niet’,

schreef ze om zwangere

vrouwen en jonge moeders te

helpen in balans te komen

(en te blijven). Verloskun-

digen en psychologen bleken

het boek vaak op een recep-

tenbriefje te schrijven en

het werd een groot succes.

Onlangs verscheen Diana’s

tweede boek ‘Perfecte beval-

lingen bestaan niet’, over

de impact van een ingrij-

pende bevalling op het

leven van een vrouw, haar

partner en baby en de rela-

tie tussen die drie en wat

je daaraan kunt doen.

dianakoster.nl

CLOSER TO PERFECTION-TIPS VAN DIANA:

4. Ga er vanuit dat mannen en vrouwen dingen op een

andere manier doen en dat er meerdere wegen naar

Rome leiden. Verwachten dat hij het op jouw manier

doet, werkt niet. Geef hem de kans op zijn manier te

vaderen. Hoe meer verzorgingskilometers je hem laat

maken, hoe beter uiteindelijk voor jou en je kinderen.

5. Durf je kwetsbaar op te stellen tegenover andere

vrouwen. Als je eerlijk zegt dat je er doorheen zit, zal

een ander ook eerder zeggen dat ze er ook doorheen

zit. Dat voelt goed en wellicht krijg je nog goede tips.

6. Wil jij je perfecte lichaam terug van voor de zwan-

gerschap? Dat kán niet. Biologisch gezien is je lichaam

anders als je zwanger bent geweest. En wat is per-

fect? Je kan er prachtig uitzien, maar als je met een

chagrijnig hoofd rondloopt omdat je de lat te hoog

legt voor jezelf, word je uitstraling er niet mooier op.

FO

TOG

RA

FIE

ST

UD

IO 4

MA

MA

MA

GA

ZIN

E M

ET

DA

NK

AA

N R

IJK

SMU

SEU

M