isl protected.pdf
TRANSCRIPT
SÖGURBROT AF ÞVÍBESTA
3 Ljóð
1 Smásaga
HÖRÐUR KRISTLEIFSSON
LJÓÐ OG
3 Örsögur
Fjölbrautaskóli Suðurlands
Vorönn 2016
ÍSLE3RS05
Skapandi Skrif
FYRSTI HLUTI
LJÓÐ
Hann fékk það verkefni að nota myndmál í ljóði.Hann tók því mynd af máli, en ekkert gerðist.Hann setti þá myndina aftur á málið, samt gerðist ekki neitt.Hann fékk þá alveg frábæra hugmynd.Hann náði í síma og tók mynd af málinu.Myndin af málinu gerði samt ekki neitt.Núna var ekkert eftir.Nema kannski að mála mynd… Hörður Kristleifsson
Mynd af máli?
Skapandi skrif
Skapandi skrif,
drepandi lyf.
Leikritin semja,
óslitin gremja.
Örsögur smíða,
Smásögur bíða.
Ljóðmælin yrkja,
spakmælin styrkja
Hörður Kristleifsson
Endurtaka orð í ljóði,endur taka brauð í tjörn.Endur heimta meira brauð,endurheimta fullan maga.
Endur skipuleggja næsta át,endurskipuleggja endurkomu.Endur komu að fólki með brauð,endurfylla magann sinn.
Endur segja bra bra bra,endursegja það endalaust.Endur lifa góðu lífi,endurlifa liðna daga.
Að dá endur,jafnast á við aðdáendur. Hörður Kristleifsson
Endurvarp
ANNAR HLUTI
ÖRSÖGUR
Ég horfi á klukkuna en sé bara þoku af rauðum tölum, hlaupandi í átt að núllinu. Hittliðið kemur upp völlinn, tveimur stigum á eftir okkur. Þristurinn fer upp og allthljóðnar í smá stund. Spennan magnast og um leið fer boltinn í netið.
Tvær sekúndur eftir. Ég fæ boltann í hendurnar, drippla að körfunni og læt vaða áhana. Boltinn skoppar tvisvar af hringum, stoppar í smá stund og lekur síðan ofan í.
Ég stend á gólfinu og reyni að átta mig á því hvað gerðist og áður en ég veit af eruallir komnir í kringum mig. Liðsfélagarnir og áhorfendur úr stúkunni hrúgast að méreins og maurar. Allir vildu þakka mér fyrir sigurskotið.
En svo allt í einu hætta allir að fagna.
,,Tíminn var runninn út þegar lokaskotið var tekið þannig að sigurvegarar kvöldsinseru Grindavík!‘‘ Heyrðist í kallkerfinu.
Ég trúði ekki mínum eigin eyrum, gat þetta verið rétt? Allur svitinn, allt erfiðið tileinskis. Karfan mín, sem ég hélt að væri flautukarfa, kom of seint. Á augabragðibreyttist ég úr hetju í tapara.
Niðurlútur tek ég í hönd leikmanna sigurliðsins og óska þeim til hamingju meðsigurinn. Sigurinn sem ég ætlaði mér.
FlautukarfanÖrSAGa1
Prófið
ÖrSAGa2
Blýantur
inn liggu
r á borðin
u og star
ir á mig, b
íðandi ef
tir svörum
.
Tíminn l
íður og e
kkert ger
ist. Orðin
renna sa
man í eit
t og
hugsunin
verður ó
skýr. Hv
að á ég a
ð gera?
Ég skil þ
etta ekki
! Ég
tek blýan
tinn upp
til að róa
mig niðu
r og hor
fi á hin fó
rnarlömb
in.
Þau voru
öll niðurs
okkin í p
rófið sitt,
öruggle
ga búin a
ð fylla út
í
allt.
Mitt var a
utt.
Mamma o
g pabbi m
unu drep
a mig! É
g hef ald
rei fengið
lágt á
prófi, hv
að þá vit
að ekki n
eitt! Ég h
orfi á pró
fið aftur
og aftur.
Sama hv
að ég re
yndi, þá
vissi ég
ekki neit
t. A, B, C
, D. Hve
rnig á
ég að vit
a þetta a
llt? Þetta
meikaði b
ara ekki
sens. E
r þetta a
lveg
öruggleg
a rétt pr
óf?
‚‚Tíminn e
r liðinn!‘‘
Sagði ke
nnarinn.
‚‚Setjið b
lýantinn
á borðið.
‘‘
Hendurn
ar mínar
hristust
af stress
i um leið
og ég lét
verkfæri
ð á
borðið. Þ
essi eink
unn mun
valda mé
r dauða.
Kannski
fæ ég
einhver s
tig fyrir a
ð skrifa n
afnið mitt
rétt.
En ég ge
rði það e
kki einu s
inni...
StóllinnÖrSAga3
Maðurinn var nýkominn á eftirlaun og ákvað að taka stól út og setja hann viðsjóinn. Þar sat hann restina af deginum, þar til sólin fór niður. Eftir það fór hannheim, en skildi stólinn eftir. Daginn eftir kom maðurinn aftur. Hann sat í stólnumsínum allan daginn og hugsaði, talaði og hlustaði. Svo þegar það varð dimmtfór hann aftur heim.Svona var þetta næstu daga, maðurinn kom aftur og aftur. Dagar breyttust ívikur, vikur í mánuði og mánuðir í ár.Hver dagur lítur kannski eins út fyrir okkur, en ekki fyrir gamla manninum. Áhverjum degi komst hann að einhverju nýju, um konuna sína, fólkið, náttúrunaog lífið sjálft. Dag eftir dag.En svo einn daginn, eins og venjulega, fór maðurinn heim eftir að hafa setið ístólnum. En svo næsta dag kom hann ekki aftur. Dagurinn leið og næstamorgun, þegar sólin fór upp, var maðurinn ekki ennþá kominn.Gamli maður skilaði sér bara ekki í stólinn. Stóllinn varð ekki bara einmana,heldur líka maðurinn.Síðast þegar hann kom heim frá stólnum fann hann konuna sína liggjandi ágólfinu. Hjartað hennar var hætt að slá.Hann lá í rúminu sínu í margar vikur eftir þetta. Dag eftir dag, maðurinn fór ekkiút úr húsi. Vikurnar liðu. Daufar og sorgmæddar vikur.En svo einn morguninn reis maðurinn á fætur. Hann hafði dreymt fallegandraum um konuna sína.Gamli maðurinn ákvað að fara úr og kíkja á stólinn sinn. Hann var ennþá þarna,á sama stað, fór aldrei neitt. Þegar hann settist niður brotnaði stóllinn og féllniður.
ÞRIÐJI HLUTI
SMÁSAGA
Það gerðist í sumar þegar ég var að leika við elstu dóttur mína, Önnu. Hún hreinlega
elskaði leikfangabíla, svo ég hafði gefið henni gamla bílasafnið mitt, sem ég hafði
geymt uppi á háalofti síðan ég var 10 ára. Hún var að keyra gamla slökkviliðsbílinn,
verðmætasta bílinn í safninu, þegar hún stoppaði skyndilega.
,,Pabbi,‘‘ sagði hún blíðlega.
,,Hvað elskan mín?‘‘ svaraði ég.
,,Pabbi, ekki svara í símann,‘‘ sagði hún lágt.
Ég var ekki alveg viss hvað hún meinti með þessu, það heyrðist ekki í neinum síma
hringja. Hún hafði líklega bara séð skjáinn á símanum mínum lýsast upp. Ég gleymi
nefnilega oft að taka símann af hljóðlausri stillingu eftir fundi í vinnunni. Svo ég gerði
bara ráð fyrir að Anna vildi ekki að ég svaraði, því þá myndi ég hætta að leika við hana.
Þannig að ég lét símann vera og hélt áfram að leika við hana. Eftir þetta kíkti ég á
símann minn og sá að það voru engin ósvöruð símtöl, en ég hugsaði ekkert meira út í
það.
Nokkrum vikum seinna gerðist það sama, við vorum í læknaleik með böngsunum
hennar, þegar hún skyndilega sleppti bangsanum sem hún hélt á og horfði inn í eldhús.
,,Pabbi, ekki svara símanum,‘‘ hvíslaði hún í óttaslegin.
Í þetta skiptið ákvað ég að kíkja á símann minn, ég tók hann upp og sá að það var
enginn að hringja. En svo áttaði ég mig á því að Anna var að horfa gamla símann á
eldhúsveggnum. Við höfðum aftengt jarðlínuna fyrir mörgum árum og ég hafði alltaf
frestað því að taka símann niður.
Dularfullu símtölin
,,Anna mín, þetta er ekki alvöru sími, það er enginn að hringja.‘‘ sagði ég við hana
tortrygginn.
Anna horfði um stund á símann, en fór svo aftur að leika sér eins og ekkert hafði í
skorist. Þetta hlaut að vera einhver leikur í skólanum sem hún hafði lært eða eitthvað.
Hún var sjö ára og átti fullt af ímynduðum vinum. Kannski lenti hún í rifrildi við einhvern
þeirra og vildi þess vegna ekki að ég svaraði. Þannig að ég hafði engar áhyggjur af
þessu.
Það var ekki fyrr en þriðja ímyndaða símtalið kom þegar ég fór að hafa áhyggjur. Anna
og vinkona hennar voru að leika saman inni í herbergi þegar hún kom allt í einu
hlaupandi að mér. Hún greip í skyrtuna mína og horfði á mig.
,,Pabbi, ekki svara símanum!‘‘ sagði hún skelfingu lostin.
Ég horfði í augun á henni og fattaði að þetta var enginn ímyndaður leikur. Hún var alveg
að fara yfir um af stressi, það myndi engin manneskja láta svona ef hún væri að skálda
þetta upp.
,,Þetta gæti verið mikilvægt, ekki hafa áhyggjur. Pabbi mun segja manninum í símanum
að láta þig vera.‘‘ sagði ég blíðlega við Önnu.
Ég fór fram í eldhús og tók upp símtólið, leit svo á Önnu og brosti til hennar til að sýna
henni að allt væri í lagi. Ég setti símtólið við eyrað mitt og bjóst ekki við neinu nema
algjörri þögn. En það var ekki raunin, það heyrðust skrítin hljóð sem líktust
útvarpstruflunum. Þetta kom mér svo mikið á óvart að ég tók tólið frá eyranu og horfði á
það í smá stund, alveg gáttaður. Þegar ég setti það svo aftur við eyrað heyrði ég lága
rödd.
,,Brekkugerði 68, eldur, 5.‘‘ hvíslaði dauf mannsrödd.
,,Um hvað ertu að tala?‘‘ svaraði ég ringlaður, en þá var búið að leggja á.
Konan mín hlaut að hafa skipulagt þetta. Hún hafði örugglega fengið Önnu til að hjálpa
sér því hún þoldi ekki að sjá þennan gamla síma á veggnum. Ég kíkti á símasnúruna en
hún var ekki í sambandi, þetta gat ekki verið, ég skildi ekkert í þessu. Þegar ég spurði
konuna mína um þetta, þá vissi hún ekkert um hvað ég var að tala.
Næsta morgun kveikti ég á fréttunum í útvarpinu og byrjaði að lesa tölvupóstinn minn.
Fyrsta fréttin var um eldsvoða í íbúðarhúsi í Reykjavík. Ég hlustaði bara með öðru
eyranu á meðan ég las póstinn en svo heyrði ég heimilisfang. Brekkugerði 68. Fimm
manneskjur fórust í brunanum. Ég fraus algjörlega, þetta var heimilisfangið sem ég
hafði heyrt í gamla símanum. Ég vissi ekki hvað ég átti að gera. Það var of seint að
hringja í lögregluna og segja þeim að ég hefði fengið drungalega viðvörun frá óvirkum
síma. Þeir myndu bara halda að ég væri einhver klikkhaus sem væri að leita eftir
athygli.Ég tók smá stund í að róa mig niður og reyndi að átta mig á hvað hafði gerst.
Þetta hlaut bara að hafa verið mjög ógnvekjandi tilviljun.
Nokkrum dögum seinna, þegar ég var að horfa á sjónvarpið, kom Anna labbandi til mín
áhyggjufull á svipinn.
,,Pabbi, ekki svara símanum,‘‘ kjökraði hún með tárin í augunum.
Ég fékk í magann og hárin risu á bakinu á mér við þessi orð. Það var eitthvað sem
sagði mér að svara ekki símanum, en ég varð bara að gera það. Ég gekk inn í eldhús
og tók tólið upp. Í þetta sinn var það kvenmannsrödd sem talaði til mín.
,,Stóriteigur 83, eldur, 3.‘‘ sagði hún með dularfullri röddu.
Á undanförnum 10 árum hafa verið margir grunsamlegir eldsvoðar í borginni, sem fær
lögregluna til að halda að brennuvargur leiki lausum hala. Hingað til hefur hann eða hún
brennt niður verslunarmiðstöð, kirkju, pósthús, íbúðarhús og fleiri opinberar byggingar.
Ef ég færi til lögreglurnar og segði þeim hvar næsti bruni yrði, þá myndi hún líklega
halda að ég væri brennuvargurinn og loka mig inni. Hver ætti svo sem að trúa manni
sem segist fá boð um framtíðina í gegnum ónýtan síma? Það myndu allir halda að ég
væri geðveikur.
Næsta dag hlustaði ég á fréttirnar á og beið eftir tilkynningunni. Aðalfréttin var um þrjá
lögreglumenn sem höfðu verið sendir í að rannsaka mannlausa byggingu. Þeir læstust
inni í kjallaranum, skömmu síðar braust eldur út og enginn þeirra komst lífs af. Mér leið
mjög illa, mér fannst ég eiga sökina á þessu en það var ekkert sem ég gat gert. Um
nóttina gat ég ekkert sofið, þessi hræðilega tilfinning fór ekki úr höfðinu á mér.
Þetta sama ferli endurtók sig oft næstu mánuði. Anna bað mig um að svara ekki
símanum, ég hunsaði það, tók upp tólið og heyrði mismunandi raddir tala. Mér var gefið
heimilisfang, dauðaorsök og tölu látinna.
,,Ásvegur 164, hnífur, 1.‘‘ Kona var stungin til bana á heimili sínu.
,,Hafnarstræti 112, gasleki, 11.‘‘ Fjölskyldusamkoma þar sem enginn tók eftir gasleka
fyrr en það var of seint.
,,Seljabraut 86, byssa, 4.‘‘ Fjölskylda skotin til bana fyrir utan heimili sitt.
Svona hélt þetta áfram þangað til ég gat þetta ekki lengur. Ég man nöfnin þeirra, þekkti
andlitin, sá þau í fréttunum, hugsaði um þau þegar ég fór í rúmið, vitandi að það ég
gæti ekkert gert til að bjarga þeim. Þunglyndið komst smám saman yfir mig og ég hætti
að geta borðað eða sofið. Konan mín fór að verða áhyggjufull, en ég gat ekki sagt henni
sannleikann. Ég var of hræddur um að hún myndi láta lögregluna vita eða jafnvel finna
til með mér. Ég ákvað því að ljúga og segja henni að ég væri stressaður út af vinnunni.
Viku seinna, fékk ég endanlega nóg af þessu. Eina í stöðunni var að losa sig við
þennan síma. Ég dreif mig út í bílskúr, tók verkfæratöskuna og skrúfaði símann niður af
veggnum. Þegar hann loksins losnaði frá veggnum fann ég reiðina koma í mig. Þessi
helvítis sími og allt sem hann hefur gert. Ég dreif mig út á stétt, náði í sleggjuna, og
svoleiðis mölbraut símann í tætlur. Tilfinningin um frelsi var unaðsleg. Mér leið eins og
nýjum manni, allt stressið var farið og ég gat loksins hætt að hugsa um þetta. Um
kvöldið gerði ég svo uppáhalds réttinn minn fyrir fjölskylduna og fagnaði með þeim.
Lífið mitt er aftur orðið eðlilegt, fjölskyldulífið gengur vel og Anna er byrjuð að vilja leika
við mig aftur. Hún situr með mér í stofunni að leika sér með bleikan Disney síma. Ég
keypti hann þegar Anna var þriggja ára og hún hafði aldrei sýnt honum áhuga nema
núna. Þetta er ekki alvöru sími, hann er ekki einu sinni með snúru, en samt gefur hún
mér skrítið augnaráð. Augnaráð sem ég kannast við. Hún er áhyggjufull og ég fatta
hvað hún ætlar að segja. Nei, þetta er bara leikfang. Ætla ég að verða geðveikur aftur?
Þetta er bara leikfang, en ég verð samt að kíkja. Ég ætla bara að vera alveg viss. Ég
tek upp tólið og hlusta. Nei, þetta getur ekki verið. Þetta eru sömu hljóðin.
,,Skógarsel 21, gassprenging, 3.‘‘ Hvíslar maður með óhugnalegri röddu.
Ég trúði ekki mínum eigin eyrum. Þetta gat ekki verið rétt. Röddin í leikfangasímanum
sagði heimilisfangið mitt. Ég verð að koma fjölskyldunni héðan. Það má ekki verða of
seint!