Kingdom of Nirvoas

Armen – familie Brands

Generaties:

(1.) /

(2.) Pieter x Anna-Sophia

(3.) Cornelia

Cornelia is erg van streek als haar vader haar verbiedt haar goede vriend Alex langer te ontmoeten.

En dan verhuist haar beste vriendin Nelleke ook nog eens.

Gelukkig heeft ze het schilderen nog…

Het was vroeg in de ochtend. Cornelia was al naar de arme dorpsschool vertrokken. Pieter en zijn vrouw zaten aan tafel. Ze hadden problemen – geldproblemen. Alweer.

‘We moeten besparen op schildersbenodigdheden. Minder verfingrediënten kopen, minder penselen, minder doeken.’ zuchtte Pieter.

‘Maar…mijn opdrachten dan?’ stamelde Anna-Sophia.

‘Jij mag blijven kopen wat je nodig hebt. Maar ik denk dat het beter is als Cornelia een tijdje niet schildert. Die hobby kost bakken met geld.’ zei Pieter streng, maar er klonk ook pijn door in zijn stem.

Anna-Sophia knikte langzaam. Pieter had gelijk – maar ze wisten allebei hoe veel het schilderen voor hun dochter betekende.

‘Het moet maar.’ zei ze langzaam.

‘Vertel jij het haar vanmiddag. Ik voel me al schuldig genoeg, omdat ik haar heb verboden die Alex nog te ontmoeten.’ zei Pieter zacht. Hij schraapte zijn keel en stond op.

Buiten ratelde een kar voorbij, de hoeven van het paard kletterden op de keien.

‘Ik ga de stad in om werk te zoeken.’ Pieter pakte even de hand van zijn vrouw, en verliet toen het huis.

Even bleef Anna-Sophia onbeweeglijk staan. Ze kon het teleurgestelde gezicht van haar dochter al levendig voor zich zien.

Buiten klonk de hoorn van de bakker; er was vers brood. Met de laatste paar centen op zak ging Anna-Sophia de straat op, en kocht de hoogst nodige dingen.

‘Tante Anna-Sophia!’ klonk het ineens.

‘Nelleke! Wat leuk jou hier te zien! Hoe is het?’ vroeg ze enthousiast.

‘Och, het platteland is stil. We zitten zo ver weg van alles. Maar we hebben goed te eten.’ vertelde Nelleke. ‘Hoe gaat het hier?’

‘Het gaat.’ zuchtte Anna-Sophia. ‘Alles is zo duur, we kunnen het amper nog betalen. En Pieter wordt ook een dagje ouder, hij krijgt niet veel loon meer. Je kwam zeker voor Cornelia, of niet?’

‘Eigenlijk wel. Ik wacht wel tot ze terugkomt van school.’

‘Eh, tante?’ vroeg Nelleke ineens. ‘Herinnert u zich Alex nog, de jongen waarmee Cornelia een paar maanden terug mee om ging?’

‘Mijn man heeft hun contact verboden.’ knikte Anna-Sophia.

‘Dat weet ik. Ik vond het best vervelend voor Cornelia. Maar…tante, ik heb nu verkering met hem. Over een paar jaar gaan we waarschijnlijk trouwen.’

Anna-Sophia wist niet wat ze moest zeggen. Een beetje onhandig feliciteerde ze het meisje, en haastte zich toen naar huis.

Snel gooide ze haar boodschappen in de kast en liep naar haar atelier. Hoe zou Cornelia gaan reageren op het bericht dat Nelleke ging trouwen? Met Alex? Als moeder wist ze dat haar dochter die jongen erg leuk vond.

Ze zuchtte. Cornelia zou het niet makkelijk krijgen.

Cornelia kwam vrolijk zingend thuis. Anna-Sophia zei maar niets, en stuurde haar meteen naar buiten.

‘Nelleke is hier.’ zei ze alleen. Meteen begon Cornelia te stralen.

Al snel had ze haar vriendin gevonden.

‘O Nel, wat heb ik jou lang niet gezien! Je woont veel te ver weg!’ riep ze.

‘Ik mis jou ook hoor, Neeltje.’ giechelde Nelleke en Cornelia schoot ook in de lach. ‘Ik moest een uur lopen om hier te komen. Maar ik heb het er wel voor over hoor.’

‘Gelukkig!’ grijnsde Cornelia en ze keek naar het gezicht van haar vriendin. Ze vond het echt jammer dat ze elkaar zo weinig zagen sinds Nelleke naar het platteland was verhuisd.

‘Het is wel saai geworden hoor, zonder jou en je familie. Jullie zorgden altijd voor gezelligheid.’ zei Cornelia eerlijk.

‘Ik hoorde van je moeder dat alles zo duur is geworden. Wat rot.’

‘Ja…’ knikte Cornelia. ‘Papa heeft moeite om goed werk te vinden. En de prijzen van alles blijven maar stijgen. Maar ach! We overleven het wel. Hoe is het met jou? Nog iets bijzonders gebeurd?’

De meisjes werden even onderbroken door een bedelaar die voorbij schuifelde, en om een aalmoes vroeg – maar ze joegen hem weg.

‘Nou, luister.’ begon Nelleke geheimzinnig. ‘Toen ik nog maar net op de boerderij woonde, kwam Alex ineens langs. Gezellig, joh! Ik begreep meteen waarom jij verliefd op hem was!’

‘Wat bedoel je daarmee?’ vroeg Cornelia en ze zette haar handen in haar zij.

Nelleke lachte een kort, hoog lachje.

‘Het was érg gezellig, Neeltje. We merkten al gauw dat we goed met elkaar overweg konden. We hebben uren gepraat en gelachen. Hij kwam steeds vaker langs. En nu zijn we een stelletje.’

‘O, een stelletje!’ krijste Cornelia stomverbaasd. Ze voelde hoe haar bloed begon te koken in haar aderen. ‘Nel! Hoe kon je! Je wist toch dat ik verliefd op hem was, hij was mijn beste vriend, en…en…!’

De tranen sprongen in haar ogen en ze liet haar armen machteloos langs haar lichaam vallen.

‘Nel…hoe kon je dat nou doen? En Alex…hoe kon hij…’

‘Doe nou niet alsof Alex jouw bezit is! Jullie hadden helemaal niks met elkaar, niks!’ riep Nelleke uit. ‘Je vader had verboden dat je met hem om ging. Het had nooit wat kunnen worden tussen jullie.’

Cornelia beet op haar lip om haar emoties in bedwang te houden. Haar vriendin keek haar woedend aan.

‘Ik had gehoopt dat je blij voor me zou zijn, Cornelia.’

Toen werd het haar allemaal te veel. Snikkend rende ze door het dorp, blindelings vond ze haar huis en verstopte zich in het tuintje.

Het liefst zou ze hier voor eeuwig blijven zitten – ver weg van Nelleke, ver weg van Alex.

Hoe konden ze dat nou doen? Voelde Alex dan nooit méér voor haar? En Nelleke…oh, die trut!

Met de rug van haar hand veegde Cornelia langs haar gezicht. De tranen bleven maar stromen.

Ze dacht terug aan haar kindertijd. Al zo lang ze zich kon herinneren woonde haar nichtje Nelleke tegenover haar. Elke dag speelde ze samen, en ze werden onafscheidelijk.

Hun vriendschap was nu verpest.

Beelden schoven voor Cornelia’s ogen – ze probeerde ze te verdrijven maar ze bleef ze zien.

Een verliefde Nelleke, in de armen van Alex.

Alex… Zijn felrode haren, zijn mooie ogen die zo leuk konden twinkelen. Zijn luide, enthousiaste stem. Zijn lach.

Hij zou nooit van haar zijn. Hij was nu van Nelleke.

Cornelia liet haar hoofd hangen.

Dit had ze echt nooit verwacht. Ze wist wel dat ze Alex niet meer mocht zien van haar vader, maar ze hoopte stiekem toch ook dat er ‘iets’ was tussen hen. Ze mocht Alex echt heel graag. Soms had ze gedroomd over de toekomst, dat ze hem weer zou ontmoeten als ze oud genoeg was.

Het zou nooit gebeuren.

Toen het begon te schemeren moest ze echt naar binnen. Ze gedroeg zich zo normaal mogelijk, al was ze wel een beetje stilletjes.

‘Ik hoorde dat Nelleke verkering heeft.’ zei Anna-Sophia onhandig.

Cornelia zei niets. Wat kon ze ook zeggen?

‘Meisje…we hebben schulden. We moeten besparen op het schilderen.’ zei Anna-Sophia toen zacht.

Onder tafel kneep Cornelia haar handen tot vuisten.

‘Besparen?’ herhaalde ze.

‘Schilderen kost veel geld. We moeten nu iedere cent gebruiken om eten te kopen.’ Anna-Sophia sloeg haar ogen neer. Ze kon het niet aan om haar dochter aan te kijken bij dit bericht.

‘Ik begrijp het.’ klonk het toen heel zacht.

‘Ik ben trots op je, Cor.’ Een beetje verlegen liep Pieter naar haar toe, en gaf haar een schouderklopje. ‘Je bent een sterke vrouw.’

Er verscheen een glimlach op Cornelia’s gezicht. Ze keek op naar haar vader en zei:

‘Dank je, papa.’ Zijn woorden deden haar goed. Ze voelde zich meteen beter.

Soms was het leven moeilijk. Maar moeilijkheden waren er juist om overwonnen te worden.

Cornelia had een paar dagen nodig om haar verdriet te verwerken – de teleurstellingen over Alex en Nelleke, en dat ze nu niet meer kon schilderen.

Maar ze was een sterke vrouw, precies zoals haar vader zei.

Soms was het wel eenzaam. In één klap was ze haar beste vriend en haar beste vriendin verloren.

Gelukkig had ze haar ouders nog – ze waren met zijn drietjes een heel hecht gezinnetje. Samen redden ze het wel.

In haar vrije momenten ging Cornelia naar het kleine dorpskerkje. Al als kind kwam ze hier vaak, om even na te denken en wat te bidden. Het deed haar goed.

Die avond hielp ze haar moeder met de soep. Het werd een dunne, waterige soep waarin ze de restjes van vorige dagen kookten. Er zat haast geen vlees in, vooral stukken prei en ui omdat die goedkoop waren.

Toch genoten ze ervan. Het was gezellig, met zijn drietjes.

‘Binnenkort heb ik weer een opdracht af. Als ik het geld daarvoor binnen heb, mag je weer wat schilderen.’ zei Anna-Sophia.

Cornelia was zo blij dat ze geen woord kon uitbrengen.

‘Die meid verbaast me iedere dag opnieuw.’ grinnikte Pieter die avond in bed.

‘Ze is wat verlegen en stil, net als wij… Maar van binnen is ze heel sterk. En dat schilderen, dat is echt alles voor haar.’ knikte Anna-Sophia.

‘Nu maar hopen dat jij flink betaald krijg voor je nieuwste werk. Dan kunnen we ook weer eens echte soep eten!’ zei Pieter droog, en toen barstten ze allebei in lachen uit.