Kraków 2012

tłumaczenie Martyna Tomczak

COLLEEN HOUCK

,

Wyprawa

Kraków 2012

tłumaczenie Martyna Tomczak

COLLEEN HOUCK

,

Wyprawa

Moim rodzicom Billowi i Kathy, którzy zrezygnowali z przygód, aby wychować naszą siódemkę

John MoultrieZapomnieć cię

Zapomnieć cię? Jeżeli za dnia marzyć i śnić w nocy, Jeżeli szeptem cię polecać Nieba boskiej mocy, Jeśli to, że poety serce cię otacza czcią, A myśli me ku tobie co dzień tysiącami mkną, Jeżeli to, że widzę cię, gdy o przyszłości wspomnę, Jeżeli wszystko to zapomnieć znaczy – to zapomnę!Zapomnieć cię? Niech ptak zapomni śpiewać, kiedy zorza. Zapomnieć cię? Niechaj zapomną wzbierać fale morza. Niech kwiat zapomni spić wieczornej rosy krople czyste. I ty zapomnij własny kraj, gór dzikich szczyty mgliste. Kiedy zapomnisz miłe twarze, przyjaźnie dozgonne, Kiedy zapomnisz o tym wszystkim – to i ja zapomnę!Zachowaj swój dziewiczy spokój, cicha i beztroska. Niechaj zgryzocie wszelkiej odpór da łaskawość boska. Lecz póki serce wolne masz, pozwól mi wierzyć skromnie I kochać bez pretensji, miast się błąkać nieprzytomnie. A gdy po latach będę pewny, że nadzieje płonne, Możesz zapomnieć o mnie – choć ja ciebie nigdy nie zapomnę!

9

PROLOG

Krew w wodzie

Za grubymi szybami swojego biura na ostatnim piętrze wieżowca w Mumbaju Lokesh z trudem opanowywał krążący w jego żyłach strasz-liwy gniew. W obozie ludu Baiga nic nie poszło zgodnie z planem. Miesz-kańcy wioski okazali się słabi i nielojalni. Owszem, udało mu się schwy-tać Dhirena, białego księcia -tygrysa, i odebrać dziewczynie pożądany fragment amuletu Damona, ale nie zdołał doprowadzić sprawy do końca.

Oddychając głęboko, by okiełznać furię, Lokesh zacisnął palce, a po-tem zaczął postukiwać nimi o dolną wargę, rozpamiętując starcie. „Oni dysponowali wyjątkową bronią”, myślał. Z relacji jego podwładnych wy-nikało, że owa broń miała jakiś związek z boginią Durgą. Najwyraźniej w grę wchodziła magia, i to o wiele potężniejsza niż liche gusła Baiga.

Magia to przydatne narzędzie, dar dla tych, którzy są wystarczająco mądrzy, by go zrozumieć i właściwie wykorzystać, sztuka, którą nie-wielu potrafi opanować. Lokesh mistrzowsko posługiwał się magią, aby zdobyć pożądaną władzę. Uważano go za złego człowieka, ale on nie wierzył w dobro ani zło, a jedynie w siłę i słabość. Nie chciał zaliczać się do grona ludzi słabych.

Dlaczego właśnie Durga? Może bogini w jakiś sposób ich wspiera i prowadzi.

Lokesh nie wierzył także w bóstwa. Wiara była w jego mniemaniu wygodną podpórką, sposobem na kierowanie masami, które za jej spra-wą rezygnują z używania swego, choćby i skromnego, intelektu i zmie-niają się w bezmyślnych niewolników. Wierzący mają zwyczaj siedzieć w domu, szlochać i wznosić modły o boską pomoc, która nigdy nie na-dejdzie.

„Człowiek inteligentny bierze sprawy w swoje ręce”, myślał Lokesh. Zmarszczył brwi na wspomnienie dziewczyny, która wyśliznęła się

10

z jego rąk. Prawdopodobnie wzięła jego odwrót za ucieczkę. Posłał za nią posiłki, ale idioci wrócili z niczym. Centrum dowodzenia zostało zniszczone. Po kamerach i nagraniach nie było śladu. Wszyscy Baiga, tygrys i dziewczyna jakby zapadli się pod ziemię. Cała ta sytuacja była niezwykle irytująca.

Rozległ się dzwonek i do biura wszedł asystent Lokesha. Czarownik słuchał, jak przybyły nerwowo wyjaśnia, że znaleźli urządzenie napro-wadzające księcia Dhirena. Mężczyzna rozchylił drżące palce i upuścił na biurko zgniecione szczątki. Lokesh bez słowa ujął w dłoń zepsuty czip, po czym, korzystając z mocy amuletu, wyrzucił go, a tuż za nim asystenta, z okna sześćdziesiątego piętra. Słuchał wrzasków spadające-go nieszczęśnika. W chwili gdy mężczyzna miał uderzyć o beton, Lokesh wymamrotał pod nosem kilka słów. Ziemia rozstąpiła się i pochłonęła asystenta żywcem.

Pozbywszy się w ten sposób zbędnego elementu, który tylko go roz-praszał, Lokesh wyciągnął z kieszeni swój cenny łup. Przez rozbite okno wpadł podmuch wiatru. Słońce wznosiło się coraz wyżej ponad tętnią-cym życiem miastem, oświetlając świeżo zdobyty przez Lokesha czwar-ty fragment amuletu. Wkrótce uda mu się zebrać je wszystkie, a wtedy dokona tego, o czym marzył od chwili, gdy dowiedział się o istnieniu magicznego przedmiotu. Lokesh wiedział, że amulet przyniesie mu coś nowego… coś… więcej. Coś… nie do przebicia. Celowo odkładał ten moment, delektując się oczekiwaniem, które sprawiało mu niemal taką samą przyjemność jak zwycięstwo. Teraz jednak nadszedł właściwy czas.

Iskra przyjemności przemknęła wraz z krwią przez jego żyły, kiedy dotknął czwartej części bezcennego amuletu.

Fragment nie pasował.Lokesh obracał go na wszystkie strony, ale kamień nie chciał połą-

czyć się z innymi. „Dlaczego? – myślał. – Przecież zerwałem go prosto z szyi dziewczyny. Ten sam amulet miała przy sobie w obu wizjach”.

Serce Lokesha wezbrało ciężką, czarną nienawiścią. Zgrzytając zęba-mi, zmiażdżył uwłaczający mu falsyfikat, przesiewając pył przez zaciś-niętą pięść, a każda komórka jego ciała pałała żądzą zemsty. Spomiędzy palców czarownika trysnęły błękitne iskry.

Fala gniewu zalała jego umysł i napierała na cienką barierę skóry. Nie mogąc znaleźć ujścia dla swoich brutalnych pragnień, Lokesh za-cisnął pięści, tłumiąc niszczycielską moc głęboko w środku. „To ta dzie-wucha! Oszukała mnie!”

11

Straszliwy gniew pulsował mu w skroniach na myśl o Kelsey Hayes. Przypominała mu dziewczynę sprzed wielu setek lat: Deschen, matkę tygrysów. „To dopiero była ognista kobieta”, myślał. W  przeciwień-stwie do jego własnej żony, którą zabił, gdy urodziła mu córkę, Yesu-bai. Tak bardzo chciał syna. Dziedzica. Razem z nim mógłby rządzić światem.

Rozczarowanie, które przyniosły mu narodziny córki, sprawiło, że obmyślił nowy plan: zabić Rajarama i pojąć Deschen za żonę. Złamanie jej ducha stanowiłoby dla niego dodatkową rozkosz. Uwielbiał takie wyzwania.

Deschen nie żyła już od dawna, ale na szczęście za sprawą tygrysów pojawiła się Kelsey. W najśmielszych marzeniach nie wyobrażał sobie tak wspaniałego łupu. Powoli furia zmieniła się w coś innego. To uczu-cie kipiało w jego głowie, myśli formowały się i pękały jak zainfekowa-ne pęcherze, aż determinacja przerodziła się w mroczne, szalone pożą-danie.

Kelsey była równie odważna jak Deschen i odebranie jej synom Ra-jarama sprawiłoby mu perwersyjną przyjemność. Palce go świerzbiły, żeby znów dotknąć jej miękkiej skóry. Jakże rozkosznie byłoby przyło-żyć do niej nóż. Zachwycając się tą myślą, przesunął palcem po ostrej krawędzi rozbitej szyby. Być może nawet pozwoli tygrysom żyć, tylko po to, by cieszyć się ich wściekłością i cierpieniem. „O, tak”, pomyślał. Jakąż rozkoszą będzie uwięzienie książąt i zmuszenie ich, by patrzyli, jak łamie i podporządkowuje sobie dziewczynę! Zwłaszcza po numerze, który mu wykręcili.

Tak długo czekał na tę chwilę.Tylko jedna myśl poskramiała jego gniew: bitwa nie dobiegła jesz-

cze końca. Znajdzie Kelsey. Już teraz jego ludzie przeczesywali kraj, obser wowali świątynie Durgi, a także wszystkie lotniska, porty i stacje kolejowe. Nie zamierzał ryzykować. Poruszy niebo i ziemię, żeby ich odnaleźć. Dorwie ją, w końcu to tylko młoda dziewczyna.

Już wkrótce. Na myśl o tym, że znów jej dotknie, jego ciało przeszył silny dreszcz. Niemal czuł jej obecność. Ciekawe, jak brzmi jej krzyk. Z zaskoczeniem stwierdził, że właściwie myśl o schwytaniu Kelsey cie-szy go bardziej niż ta o zdobyciu amuletu. Znów poczuł w palcach tę dziwną nerwowość. Wkrótce zdobędzie dziewczynę i wszystkie kawał-ki amuletu. „Ale kiedy już ją złapię – pomyślał – będę musiał być cierp-liwy. Jak dotąd pośpiech okazał się złym doradcą”.

Przekręcił pierścień na palcu. Teraz już rozumiał, że nie docenił ty-grysów. Już za pierwszym razem sprawiły mu sporo kłopotów. A jednak nie były jedynymi drapieżcami w Indiach. Jego też należało się bać. Był jak rekin – szybki i cichy, i niósł ze sobą śmierć.

Lokesh się uśmiechnął. Podziwiał rekiny, te najwspanialsze z drapież-ników, najważniejsze ryby w oceanie. W świecie zwierząt drapieżnik ro-dzi się drapieżnikiem. Człowiek sam decyduje się nim być, rozszarpywać na strzępy tych, którzy stają mu na drodze, łamać im kręgosłupy i poże-rać ich jednym kłapnięciem. Każdy podejmuje w życiu decyzję – jest mordercą albo ofiarą.

Bardzo dawno temu Lokesh postanowił, że będzie na samym końcu łańcucha pokarmowego. Teraz na drodze stała mu już tylko jedna ro-dzina i jedna młoda dziewczyna. „A żadna dziewczyna nie ma szans, kiedy już wyczuję zapach jej krwi w wodzie”, dodał w myślach.

Czarownik w zadumie pogładził się po brodzie i z uśmiechem wy-obraził sobie, jak okrąża swoją zdobycz. Przynęta została zarzucona. Nawet się nie zorientują.

13

1

Życie bez miłości

Naprawdę to zrobi?Wpatrywałam się w Rena, szukając na jego twarzy choćby cienia emo-

cji. Minęła minuta. Nagle zrozumiałam, że właśnie dokonał wyboru.Wyciągnął rękę i wykonał swój ruch. – Wygrałem. – Uśmiechnął się, zbijając pionek Kishana i przesuwa-

jąc swój do bazy na środku planszy. Odchylił się na krześle i skrzyżował ramiona na piersi. – Mówiłem wam. Nigdy nie przegrywam w paćisi.

Minął miesiąc od momentu, gdy odbiliśmy Rena z więzienia Loke-sha, a trzy tygodnie od moich feralnych urodzin – i życie było męczar-nią. Mimo że dałam mu swój pamiętnik i zużyłam cały zapas mąki, piekąc słynne czekoladowe ciasteczka z masłem orzechowym według przepisu mojej mamy, Ren nadal mnie nie pamiętał. W niewoli u Lo-kesha wydarzyło się coś, co spowodowało u niego częściową amnezję. A teraz, choć znów byliśmy razem, czułam, że wciąż dzieli nas wielka odległość.

Mimo to nie traciłam nadziei, że któregoś dnia Ren jakimś cudem odzyska wspomnienia o naszej wspólnej przeszłości. Wiedziałam, że muszę mu pomóc, choćby nie wiem co. Nawet jeśli mam go już nigdy nie odzyskać, zobowiązałam się odnaleźć pozostałe dwa dary, spełnić przepowiednię Durgi i złamać zaklęcie, by książęta znów stali się nor-malnymi ludźmi. To jedno mogłam zrobić dla mężczyzny, którego ko-chałam: nie zawieść go.

Każdy dzień, gdy byłam blisko Rena, a jednak tak daleko, był trud-niejszy od poprzedniego. Pan Kadam robił, co mógł, żeby zająć czymś moje myśli. Kishan, brat Rena, szanował moje uczucia i okazywał mi przyjacielskie wsparcie, choć każde jego spojrzenie i każdy dotyk do-wodziły, że w głębi duszy nadal pragnie czegoś więcej.

14

I ja, i Ren czuliśmy się niezręcznie w swojej obecności. Cała nasza czwórka bezustannie chodziła jak na paluszkach, czekając, aż coś się wydarzy – cokolwiek. Tylko dzięki pra -pra -prawnuczce pana Kadama Nilimie wciąż oddychaliśmy, jedliśmy i pozostawaliśmy przy zdrowych zmysłach.

Pewnej nocy, gdy było mi wyjątkowo smutno, odnalazłam pana Ka-dama w bibliotece. Czytał coś przy łagodnym świetle lampki. Usiadłam obok niego, położyłam mu głowę na kolanach i zapłakałam cicho, a on głaskał mnie po plecach, nucąc indyjską kołysankę. W końcu uspokoiłam się i opowiedziałam mu o swoich lękach, o tym, że chyba straciłam Rena na zawsze. Spytałam, czy istnieje lekarstwo na złamane serce.

– Ależ panno Kelsey, przecież pani sama zna odpowiedź – usłysza-łam. – Czy dotąd czuła się pani z Renem szczęśliwa?

– Tak. – A więc potrafiła go pani kochać całym sercem, mimo że wcześ-

niej straciła pani rodziców? – Owszem. Ale to są przecież dwa różne rodzaje miłości. – Pod pewnymi względami różne, pod innymi takie same. Przecież

nadal kocha pani rodziców, prawda? A potrafiła pani pokochać Rena. – Oczywiście, że tak. – W takim razie wydaje mi się, że z pani sercem jest wszystko w po-

rządku. Cierpi pani tylko z powodu nieobecności ukochanego człowieka.Spojrzałam na niego i westchnęłam. – Najsmutniejsze jest to, że cierpię z powodu jego nieobecności, na-

wet przebywając z nim w tym samym pokoju. – Rzeczywiście – przyznał pan Kadam. – Być może najlepszym roz-

wiązaniem będzie nie robić nic. – Powinnam o nim zapomnieć?Starszy pan poklepał mnie po ramieniu i po chwili namysłu odparł: – Mój syn schwytał kiedyś małego ptaszka z uszkodzonym skrzy-

dłem. Zapragnął opiekować się nim i zatrzymał go przy sobie. Pewne-go dnia przyniósł mi martwego ptaszka. Wyjaśnił, że ptaszek wyzdro-wiał i zatrzepotał skrzydełkami. Chłopiec spanikował i złapał go, by nie odfrunął. Trzymał jednak ptaszka tak mocno, że niechcący go udu-sił. Ptaszek pozostawiony sam sobie mógł odlecieć lub zostać z moim synem. Jakiegokolwiek by dokonał wyboru, historia ta miałaby szczęś-liwsze zakończenie. Gdyby ptaszek odfrunął, mój syn byłby smutny, ale wspominałby pupila z  uśmiechem. Śmierć ptaszka sprawiła, że

15

wpadł w rozpacz i z wielkim trudem otrząsnął się po tym przykrym doświa d czeniu.

– A więc pana zdaniem powinnam pozwolić Renowi odfrunąć. – Po prostu uważam, że… jeśli on będzie szczęśliwy, to i pani bę-

dzie lżej. – Cóż, nie chciałabym zadusić Rena na śmierć.  – Westchnęłam

i podkuliłam nogi pod siebie. – Ale też nie chcę go unikać. Lubię być w pobliżu, a poza tym trudno byłoby nam dokończyć to, co zaczęliśmy, i wypełnić przepowiednię.

– Jedyne, co mogę zasugerować, to to, by starała się pani być jego przyjaciółką.

– Zawsze nią byłam. Być może jeśli odzyskam jego przyjaźń, nie będę się czuła, jakbym straciła wszystko.

– Chyba ma pani rację.Przyjaźń z Renem?, pomyślałam, rozpuszczając warkocz i wspinając

się po schodach do sypialni. Cóż, pewnie lepsze to niż nic.

Następnego dnia pan Kadam wraz z Nilimą przygotowali drugie śniadanie. Zdążyli je już zjeść, gdy weszłam do kuchni, gdzie zastałam Rena ładującego sobie na talerz owoce i  słodkie bułeczki. Z dnia na dzień coraz bardziej przypominał dawnego siebie. Nie był już taki wychudzony, a  jego ciemne włosy odzyskały blask. Wzięłam do ręki talerz i poczułam na sobie zaniepokojone spojrzenie pięknych błękit-nych oczu.

Zbliżywszy się do miski pełnej truskawek, niechcący trąciłam Rena biodrem. Zamarł.

– Możesz się przesunąć? – mruknęłam. – Chciałabym spróbować tych drożdżówek z serem, zanim Kishan się na nie rzuci.

Ren oprzytomniał. – Jasne. Wybacz.Postawił talerz na stole. Usiadłam naprzeciwko.Książę obserwował mnie uważnie, powoli odwijając babeczkę z pa-

pierka. Zarumieniłam się lekko pod jego bacznym spojrzeniem. – Wszystko w  porządku?  – odezwał się nieśmiało.  – Słyszałem

w nocy twój płacz. – Nic mi nie jest.

16

Odchrząknął i zaczął jeść, ale wciąż nie spuszczał ze mnie wzroku. – Na pewno? Przykro mi, jeśli znów cię zdenerwowałem. Po prostu

nie mogę sobie przypomnieć…Przerwałam mu ruchem dłoni. – Trudno, Ren, nic na to nie poradzimy. – Mimo to przepraszam, jeśli cię zraniłem – powiedział cicho.Nadziałam na widelec kawałek melona. Postanowiłam, że będę sil-

na, ale trudno było mi się zastosować do rady pana Kadama i zachować zimną krew. Poczułam w oczach piekące łzy.

– Zraniłeś mnie? Kiedy? W moje urodziny, gdy powiedziałeś mi, że nie jestem ładna, czy kiedy uciekałeś, za każdym razem gdy znalazłam się w pobliżu? A może wtedy, gdy zachwycałeś się urodą Nilimy, albo…

– Dobrze, dobrze, zrozumiałem. – To świetnie, bo nie mam ochoty dalej rozmawiać na ten temat.Po chwili Ren rzucił: – A tak na marginesie, wcale nie powiedziałem, że nie jesteś ładna.

Stwierdziłem tylko, że jesteś dla mnie za młoda. – Nilima też powinna być dla ciebie za młoda. Nie zapominaj, że

masz ponad trzysta lat! – To prawda. – Książę uśmiechnął się krzywo, starając się i mnie

skłonić do uśmiechu. – Właściwie to powinieneś umawiać się na randki ze staruszkami –

stwierdziłam, już nieco weselsza.Ren się skrzywił, a potem powiedział: – Chciałbym też, żebyś wiedziała, że uważam cię za bardzo miłą

osobę. Nigdy w życiu tak na nikogo nie reagowałem. Zazwyczaj świet-nie się dogaduję z ludźmi. Nie mam pojęcia, dlaczego przy tobie czuję, że muszę uciekać.

– Może za bardzo naciskam, żebyś mnie sobie przypomniał? – Nie, chodzi o coś innego. Ale postanowiłem to ignorować. – Uda ci się? – Tak myślę. Moja reakcja jest tym silniejsza, im dłużej przebywam

w twoim towarzystwie. To nie rozmowa z tobą jest problemem, tylko fizyczna bliskość. Powinniśmy spróbować rozmów przez telefon i prze-konać się, czy to coś zmieni. W tym czasie będę się starał uodpornić na to dziwne uczucie.

– Rozumiem. A więc chcesz wyrobić sobie odporność na mnie. – Westchnęłam. – W porządku.

17

– Będę próbował, Kelsey, obiecuję. – Nie musisz się zbytnio wysilać, bo to już i tak nie ma dla mnie

znaczenia. Postanowiłam, że powinniśmy zostać przyjaciółmi.Nachylił się i zapytał szeptem: – Ale czy ty… No wiesz… Czy nie jesteś we mnie wciąż zakochana?I ja się nachyliłam. – Nie chcę o tym więcej rozmawiać.Ren skrzyżował ramiona na piersi. – Dlaczego nie? – Ponieważ Lois Lane nie chciała udusić Supermana. – O czym ty mówisz? – Będziemy musieli razem obejrzeć ten film. Chodzi mi o to, że nie

mam zamiaru cię ograniczać. Jeśli masz ochotę spotykać się z Nilimą, nie krępuj się.

– Chwileczkę! Tak po prostu chcesz mnie wyrzucić ze swojego życia? – Czy to dla ciebie problem? – Tego nie powiedziałem. Ale czytałem twój pamiętnik. Jak na

dziewczynę, która ma kompletnego fioła na moim punkcie, łatwo re-zygnujesz.

– Z niczego nie rezygnuję, bo nic nie ma między nami.Ren patrzył szeroko otwartymi oczami, jak nabijam na widelec ka-

wałek melona. Potarł podbródek i powiedział: – A więc chcesz, żebyśmy zostali przyjaciółmi. – Tak jest. Żadnej presji, żadnych łez, żadnych wspomnień.  Za-

czynamy od nowa. Nauczymy się być przyjaciółmi i może pokonasz tę wewnętrzną potrzebę ucieczki przede mną. Co ty na to? – Wytarłam dłoń w chusteczkę i wyciągnęłam rękę w jego stronę. – Umowa stoi?

Pomyślał chwilę, uśmiechnął się i uścisnął mi rękę. – Jaka umowa? – spytał Kishan, wchodząc do kuchni i przerywając

w ten sposób najdłuższą rozmowę, jaką przeprowadziłam z Renem od czasu, gdy został porwany.

– Kelsey właśnie zgodziła się pokazać mi, jak ciska ręką pioruny – skłamał gładko Ren. – Nie mógłbym przegapić takiej okazji.

Spojrzałam na niego, unosząc brew, a on się uśmiechnął i puścił do mnie oko. Potem wstał i odniósł nasze talerze do zlewu. Kishan spoj-rzał na mnie podejrzliwie, ale w końcu usiadł i chwycił pozostawioną przeze mnie połówkę bułki. Dałam mu żartobliwie po łapach, a potem wzięłam ścierkę, żeby pomóc Renowi w zmywaniu. Kiedy skończyliśmy,

18

wyrwał mi ściereczkę i lekko uderzył mnie nią w udo. Roześmiałam się. Cieszyła mnie swoboda, która znów zapanowała między nami. Kiedy jednak się odwróciłam, napotkałam chmurne spojrzenie Kishana. Ren objął mnie delikatnie za ramiona i pochylił głowę tuż nad moim uchem.

– „Spójrz na Kasjusza: chudy, jakby głodny; zbyt wiele myśli; tacy najgroźniejsi”* – zacytował. – Lepiej miej na niego oko, Kelsey.

Roześmiałam się, zadowolona, że pamięta chociaż Szekspira. – Nie martw się o Kishana, Cezarze. Wbrew pozorom on częściej

warczy, niż gryzie. – Ugryzł cię ostatnio? – Nie, ostatnio nie. – Hmm, ze względu na ciebie będę na niego uważał – powiedział

Ren i wyszedł z kuchni. – Co wy knujecie? – fuknął Kishan i jedno krótkie zerknięcie wy-

starczyło, żebym w jego oczach dojrzała spojrzenie czarnego tygrysa. – Ren się cieszy, bo wreszcie ma spokój. – Jak to? – Powiedziałam mu, że chcę, byśmy byli przyjaciółmi.Kishan znieruchomiał na chwilę. – Naprawdę tego chcesz? – To nieistotne. W stosunku do mnie nie stać go na razie na nic wię-

cej niż przyjaźń.Na szczęście Kishan nie odpowiedział. Czułam, jak bardzo ma ocho-

tę zaproponować – czy to na serio, czy w żartach – że zastąpi brata przy moim boku, ale ugryzł się w język. Z wdzięczności, że to zrobił, wycho-dząc z kuchni, pocałowałam go w policzek.

Po tym jak Ren i ja przełamaliśmy lody, mogliśmy wreszcie wrócić do normalnego życia. Co tydzień dzwoniłam do moich przybranych rodziców Mike’a i Sary, nie zdradzając im nic poza tym, że wszystko u mnie w porządku, jestem zajęta i pomagam panu Kadamowi. Zapew-niłam ich, że zaliczyłam pierwszy rok studiów przez internet i że mam zamiar spędzić wakacje na stażu w Indiach.

* W. Szekspir, Juliusz Cezar, akt I, scena II, tłum. S. Barańczak, Kraków 2000, s. 22 (wszystkie przypisy pochodzą od tłum.).

19

Każdego ranka ćwiczyłam z Kishanem sztuki walki, a potem jadłam późne śniadanie z Renem. Popołudniami pomagałam panu Kadamowi w pracy nad tłumaczeniem trzeciej przepowiedni Durgi, wieczorami zaś przyrządzaliśmy razem kolację – chyba że pan Kadam postanawiał zrobić curry. Wówczas sama przygotowywałam sobie posiłek, korzy-stając z pomocy złotego owocu.

Po kolacji graliśmy zazwyczaj w różne gry, oglądaliśmy filmy bądź czytaliśmy książki w bibliotece. Kishan towarzyszył nam tylko wtedy, gdy opowiadałam jakąś historię. Zmieniał się w czarnego tygrysa i zwi-jał w kłębek u moich stóp. Zaczęliśmy wszyscy razem czytać Sen nocy letniej. Pan Kadam kupił kilka egzemplarzy, żebyśmy się mogli podzie-lić rolami. Cieszyłam się z tych wieczorów spędzanych w towarzystwie Rena.

Okazało się, że pan Kadam jak zwykle miał rację. Ren wyglądał na zadowolonego. Jego dobry humor udzielił się nam wszystkim, nawet Kishanowi, który z ponurego, małomównego młodszego brata prze-istoczył się w człowieka pewnego swoich atutów. Wprawdzie utrzymy-wał dystans, ale jego złote, pełne obietnic oczy sprawiały, że się rumie-niłam.

Czasem, gdy wieczorami wchodziłam do pokoju muzycznego, był tam Ren z gitarą. Brzdąkał różne piosenki i śmiał się, kiedy go prosi-łam o My Favorite Things z Dźwięków muzyki. Któregoś razu Ren za-grał piosenkę, którą kiedyś dla mnie napisał. Obserwowałam go uważ-nie z nadzieją, że być może wraca mu pamięć. W głębokim skupieniu wygrywał cicho kolejne nuty, jednak wciąż się mylił, zacinał i musiał zaczynać od początku.

Napotkawszy moje spojrzenie, opuścił ręce i uśmiechnął się nie-śmiało.

– Przykro mi. Wciąż nie mogę zapamiętać tej melodii. Czy mogę zagrać ci coś innego?

– Nie – rzuciłam krótko i wstałam.Ren wziął mnie za rękę, ale zaraz puścił. – O co chodzi? Czemu się smucisz? – Ta piosenka… To… – Ta, którą próbowałem przed chwilą zagrać? Słyszałaś ją już

kiedyś ? – Nie – skłamałam i uśmiechnęłam się smutno. – Po prostu… jest

śliczna. – Ścisnęłam go za rękę i uciekłam, zanim zdążył zadać kolejne

pytanie. Weszłam na górę i otarłam łzę z policzka. Słyszałam, jak dalej pracuje nad piosenką, bezskutecznie starając się ułożyć dźwięki we wła-ściwej kolejności.

Innego wieczoru odpoczywałam na werandzie, rokoszując się noc-nym powietrzem wypełnionym zapachem jaśminu i spoglądając w gwiaz-dy, gdy dosłyszałam rozmowę Rena i Kishana.

– Zmieniłeś się – oświadczył Ren bratu. – Nie jesteś już tym samym człowiekiem co pół roku temu.

– Nadal mogę dać ci popalić, jeśli o tym mówisz. – Nie, nie o tym. Wiem, że jesteś silny i waleczny, ale teraz masz

w sobie więcej spokoju, pewności, opanowania… – Roześmiał się. – I znacznie trudniej cię sprowokować.

– To jej zasługa – odparł Kishan miękko. – Ciężko pracowałem nad tym, żeby stać się człowiekiem, jakiego ona potrzebuje. Żeby sprostać jej wyobrażeniu o mnie.

Ren nie odpowiedział. Bracia weszli razem do domu. Siedziałam w ciszy, myśląc o słowach Kishana. Kto mógł przewidzieć, że dorosłe życie i miłość będą aż tak trudne?