Curso 2010/11

número 36 Boletín de biblioteca

Especial Letras Galegas

Lois Pereiro

Letras Galegas

Unha vida en fotos

Escolla de poemas

Dixeron del…

Coñece ao autor:

Visita o blog

Percorre o Gloster

Investiga nas webquest

O poeta monfortino Lois Pereiro é o autor homenaxeado este 17 de maio con motivo da celebración do Día das Letras Galegas, segundo acordou o plenario da Real Academia Galega (RAG).

O presidente da RAG, Xosé Luís Méndez Ferrín reivindicou o "compromiso" da súa obra, "a temática e a súa forma", así como o seu carácter "contemporáneo". Todo iso, engadiu, faio "merecedor" da homenaxe que incrementará o índice de coñecemento do autor na comunidade, sobre todo entre os máis novos.

A RAG sinalou que Pereiro cultivou desde os seus inicios "unha imaxe e unha estética" que fixeron del "un

Letras Galegas 2011

autor de culto, cartografiou como ninguén o labirinto do mundo contemporáneo conciliando para tal fin o individualismo escéptico coa tradición demoledora do expresionismo centroeuropeo", engadiu.

Aquí tedes unha mostra da súa poesía: o seu epitafio.

“Cuspídeme enriba cando

pasedes por diante do lugar

onde eu repouse, enviándome

unha húmida mensaxe de

vida e de furia necesaria"

Agradecementos:

RAG

Web oficial do autor

IES Concepción Arenal

de Ferrol

Seminario Galán

Mar Mato do Faro de

Vigo

Román Cerqueiro Landín

do IES de Porto do Son

Página 2 de la 4

O corpo inerte de Lois Pereiro (nacido en 1958) atópase sobre un outeiro da alta montaña de Lugo no Incio. Moi preto do camposanto, segue en pé a casa familiar onde xogou, leu e argumentou cos seus irmáns Xosé Manuel e Inés, vivenda na que pasaban os veráns mentres que o resto do ano residían en Monforte. Foron anos de anécdotas e mimos coas avoas Balbina, Emilia, o avó Manuel e o tío Pepe satélites dun núcleo familiar peculiar. "Seu pai era licenciado en Dereito, traballara de avogado pero como non lle gustase puxo en marcha unha cristalería; e a súa nai fora mestra na República. Vos nenos tingan unha conta nas librarías de Monforte para comprar libros. Vos amigos falan dá súa familia como unha familia excepcional, con igualdade e liberdade entre vos membros. Era xente distinta", explica Marcos Calveiro, autor de "Naúfrago do paraíso. Biografía e antoloxía".

O ocaso da infancia coincidiu coa morte de Franco. O poeta atopábase en Madrid matriculado na Facultade de Socioloxía, estudos (que lle defraudaron) e cidade que abandonou para regresar a Monforte.

De volta a casa, á cristalería onde seu pai ofreceralle traballo, aproveitando o verán do 75 para achegarse a lugares como Valdeorras para volver colocar Madrid no seu compás onde o nome de Piedade, o seu amor, marcaríalle o norte durante parte da súa vida.

O rastro, a Filmoteca Nacional, a Escola de Idiomas onde estudaba francés, alemán e inglés foron tres eixos con bisagra na poesía. Foi en Madrid onde escribiu entre 1975 e 1978 Poemas para unha Loia, libro póstumo que recolle versos publicados na revista Loia onde converxía co seu irmán, Manuel Rivas e Antón Patiño.

En Madrid, Pereiro tamén gozou da Transición e a Movida; partiu cara a centroeuropa peregrinando na busca da irmandade celta en Irlanda, trazando plans de futuro ata que en 1981 o veleno chegou á súa vida para empezar a "durmir no desastre".

En semanas, Lois Pereiro perdeu o alento. Non podía nin vestirse só. Despois de meses sen saber que enfermidade lle consumía e paralizaba ou corpo, os médicos recoñeceron que tiña o síndrome do aceite tóxico. A inxestión de aceite desnaturalizado de colza (importado para uso industrial e vendido para consumo humano) incluíu a Lois Pereiro na listaxe de 18.000 persoas afectadas en España. A enfermidade devolveríao, con enormes dores até a súa morte, a Galicia que abandonaría só por días para realizar distintas viaxes con Piedade e outros amigos así como coa súa familia.

É a intoxicación a que o converterá nun Náufrago do paraíso (título dunha novela inacabada), nun poeta con calafríos en letras: "Xa non podo ver nada ó meu redor/ que signifique máis que a miña sombra" ante "un punto final non aire" como recollía no poema "Pregúntome cando" da súa obra Poemas 1981/1991. Con ese libro, comezou a esculpir na súa biografía a fama de maldito mentres aproveitaba para escaparse a Berlín ou París gañándose a vida con traducións.

Poesía última de amor e enfermidade sería o seu último libro en vida, escrito entre 1992 e 1995 con acróstico incluído dedicado ao novo virus contraído, sida; e con descricións do seu corpo como "un campo de batalla", confesando a recepción dun "perverso, inofensivo e altruísta placebo inocuo administrado a un corpo xa vencido".

Unha vida en fotos

Luz e sombras de amor resucitado

Tristemente convivo coa túa ausencia

sobrevivo á distancia que nos nega

mentres bordeo a fronteira entre dous mundos

sen decidir cal deles pode darme

a calma que me esixo para amarte

sen sufrir pola túa indiferencia

a miña retirada preventiva

dunha batalla que xa sei perdida

resolto a non entrar xamais en ti

pero non á tortura de evitarte.

Poema Póstumo

Somentes

intentaba conseguir

deixar na terra

algo de min que me sobrevivise

sabendo que deberia ter sabido

impedirme a min mesmo

descubrir que só fun un interludio

atroz entre dous muros de silencio

só puiden evitar vivindo á sombra

inocularlle para sempre a quen amaba

doses letais do amor que envelenaba

a súa alma cunha dor eterna

sustituíndo o desexo polo exilio

iniciei a viaxe sen retorno

deixándome levar sen resistencia

ó fondo dunha interna

aniquilación chea de nostalxia.

Cero a la izquierda O corredor de fondo perde o alento

fuxindo dunha vida inzada de renuncias

da súa liturxia obesa e oleosa,

mediocre nos seus comunais fracasos,

bágoas de xelo, indignación contida

non deu chegado a tempo de exercer

a súa rebelión,

nin de levar a cabo

a súa vinganza definitiva

contra un mundo inxusto, homicida, e cruel,

pola inutilidade da súa propia vida

solitario, enfermo e fatigado,

a morte anticipouse e chegou antes.

“Poema para P. ós trinta e un anos

camiño do ceo”

Se a morte é un incidente necesario que me penetre calada e sen furia a traizón e uniformemente cruel co suor que polas noites crea o fracaso dun corpo que coñece os seus dominios vencido pola ofensa continuada dos feitos. E así desculpara a miña derrota

o medo que xa non sinto por ti.

Escolla de poemas

XXII

O desamor, brutal amputación

ou atrofia dun soño maltratado,

debería se sempre un último ritual

representado en salas clandestinas.

Interpretando orgánicos monólogos,

recitaríamos con fluidez a dor interna

dos nosos tristes ósos

cando o amor se dilúe en

hemorraxias

de líquidos desexos

abortados.

Nome e grupo:

Suxerencias

Autor Título Formato

Visítanos

no noso blog:

www.blogfesquio.blogspot.com

IES Fernando Esquío

Empedrón 16

TELÉFONO:

981391080

FAX:

981391280

E-MAIL

fesquio@gmail.com

Dixeron de Lois…

“A elección deste poeta maldito, punk e post moderno provocou una descoñecida onda de entusiasmo no mundo literario galego e xerou decontado una inagardada expectativa de renovación para o futuro dunha efeméride en evidente retroceso de interese popular” Manuel Bragado

Lois encarna

a cultura

alternativa e

underground

“Andou polas beiras salvaxes da vida” Manuel Rivas

“Creo que non se

escribirá un texto

poético máis íntimo e

conmovedor en lingua

galega desde o Follas

Novas de Rosalía”

“Os poemas de Lois son de aceiro,

funcionan coma un bisturí que disecciona

a vida, pero detrás apreciase a

fraxilidade do individuo” Xavier Seoane

“Meu irmán era esencialmente un poeta, un roqueiro amante das palabras, una persoa calada e con moito sentido do humor”

Xosé Manuel Pereiro, irmán de Lois