Kwantologia stosowana – kto ma rację?Czyli o wyższości filozofii nad fizyką (lub odwrotnie).

Część 1.9 – Matematyka ucieleśniona.

I będzie tak,że wyłoni się z odmętów niebytu wszystko, jasność i ciemność aż po horyzont, i materia w każdym wydaniu; zaistnieje od największego po najmniejsze, i będzie się objawiało namacalnie, w przyrządach i wszelako.I zaczną się konstrukcje materiałowe wypiętrzać z atomów albo i większych pierwiastków, w cielska szkieletami oraz masą komórkową poczną się oblekać różne stwory martwe i żywe (i nijakie), wyłoni się wzorowy kształt i ład naturalny, a wszędy będzie się kwantowo działo, liczbowo i według schematów matematycznie przewidywalnych.

I pocznie się gdzieś w zakamarku onego wszystkiego, gdzieś w ciszy i oceanicznej głębinie planetarnej, gdzieś na krańcu widocznego w najczulszych zbieraczach fotonów – pocznie się w takiej kosmicznej głuszy byt, czyli obserwator otoczenia i wyciągacz wniosków z tego podglądania. I zacznie się on rozglądać z ciekawości swojej, ten i w ogóle padół łzami zalany analizować, zastanawiać się, kombinować w zapamiętaniu – i pytać: jako to jest? co to jest? I dlaczego to tak wygląda, jako wygląda? I będzie szukał odpowiedzi, pytania te i inne mnożył, i w ogóle wszystko liczył, ale i w tabelki zmyślne a pomocne zestawiał.A wszystko w celu jedynym: żeby zrozumieć, żeby przeniknąć mrok w okolicy i dalej – i żeby krok kolejny na drodze postawić, żeby się przemieścić w energetycznej wszechświatowej sztafecie.

I dokona się tak, że poustawia sobie wszelakie stworzenia ów byt w kolejności zaistnienia, materię zgrudkowaną w tablicę atomami oraz własnościami zapakuje ku pożytkowi fizycznych i chemicznych – co się tylko da dojrzeć zmysłami dowolnymi (lub przyrządami do ciała dołączonymi) ponazywa abstrakcyjnymi pojęciami – i nic w zakresie najdalszym a postrzeganym się z tego nie wyłamie, wszystko się ze wszystkim zgadzać będzie (nawet jak się nie będzie zgadzać). I nic mu straszne nie będzie, nawet myśl, co ją z eksperymentów dziwnych a pewnych posiądzie, że okolica to czubek góry, jeno cztery fakty procentowe z koniecznej pełni wszystkiego. Onże obserwator ponad to się wzniesie, liczbą to pozna – i poza lokalność czasową oraz przestrzeni się umiejscowi. I nic mu skryte nie będzie a mroczne, a nieoznaczone w swoich przebiegach.

Bo będzie tak, że kiedy już genetycznie obciążony rozumem byt się obezna w okolicznym jestestwie, kiedy rozpozna mechanikę elementów i zastosuje ją do swoich prognoz materiałowych, to ustali, że się wszystko tutejsze (i zapewne nieskończenie wszystko) tak samo i w każdej chwili wiecznej odmienia – że wszystko to liczba i harmonia sferyczna, bezkresną melodią się dziejąca; że każdy z materialnego przestworza wystający chwilowy konstrukt, to jeno realność reguły liczbowej i ideowa bytowość matematyczna.

Zadziwi się tym ustaleniem oczywistym obserwator, liczbę w każdym kierunku i rytm liczbowy postrzegając, bo zaiste dziwne to będzie. Nic tej zasadzie nadrzędnej się nie uchyli w analizowaniu, nigdzie i w żadnym czasie odmiennego się nie zoczy, acz starania rozliczne ku temu będą. Wszystko z liczby się mieć będzie, wszystko mieścić się w liczbie pocznie; i zbiegnie w działaniu liczbą motywowanego do jedności.

Ale zaistnieje na zegarze dziejowym taka chwila, kiedy obserwujący byt, co sam się już z otoczenia przemyślnie wyodrębni i sam się w słownictwo encyklopedyczne (i podobnie wulgarne) wprzęgnie – że zerknie onże osobnik w matematyczność wszelaką, na ten przykład zbiorową. - I zobaczy w on czas, że najdziwniejsze zbiory liczbowe w wieczności się wszędzie przelewają. Jedne z nich będzie można w sposób regularny a uporządkowany oznaczyć wzorami, a inne nie, bo okażą się nieprzeniknione; jedne ciągi liczbowe z nieskończoności do nieskończoności pobiegną i wiadomo dlaczego one takie być będą, inne skryją swoje tajemne rytmy zazdrośnie. - A będą i takie w tym zbiorze zbiorów, że zupełnie nie wiedzieć czemu one zaistnieją w takim natężeniu i nie będzie pomysłu, co z nimi poczynić. I nawet pokolenia zmyślnych a zasobnych w abstrakcyjne metody rozumowców im rady nie dadzą, takie one przebiegłe w zawiłościach funkcyjnych się okażą. - Pokolenia miną, rozumni wysilać się będą, a liczbowa ciemność skrywać będzie powszechną a pierwszą tajemnicę.

Szczególnie jeden liczbami naszpikowany zbiorowy stan matematyczny okaże się kłopotami objawiać – zbiór pierwszych liczb. Ach, ileż to wielkich a zacnych mądrali się nad nim pochylać będzie, ile się czasu i wieków na nicowanie takiego usypiska informacyjnego będzie traciło w pocie i cielesnym trudzie – mnogość; w przyszłości nikt tego nie policzy. Co tenże zbiorowy fakt liczbowy podsunie się pod zmyślne analityczne procedury, to jeno wichrowatość swoją pokaże i nieregularność, taki on będzie. Coś tam lokalnie a z trudem będzie można z niego wydusić, coś o sobie wyszepce rozciągnięty na fali i pokaże swoje miejsca czułe a zerowe (kiedy go rozum będzie szpilił logiką skomplikowaną), ale nic to w ostateczności nie da, pierwsze liczbowe zbiorowisko swoje tajemne głębie utrzyma. Ech.Tak to będzie, tak to się z matematycznego umysłu liczba naśmieje. I będzie tak, że choć liczby pierwsze takie tajemne będą, to je w wielu, w licznych – we wszelakich strukturach dojrzeć się da. I to głęboko, jak zasadę onego wszelkiego.Bo gdzie tylko bytujący popatrywacz nie skieruje swojego uważnego działania, tam wszędzie wykryje liczby pierwszymi zwane. A to we własnej cielesności je postrzeże, a to w przyrodniczej liściastej formie, a to w konstelacjach atomów i galaktykach gwiezdnych – jak sięgnie wzrokiem ocznym czy duszy spojrzeniem, wszędy napotka taki rytm cyfrowo-liczbowy, zawsze odmieniać się mu to będzie ciągiem przewidywalnym – choć tenże się nie da przewidzieć swoim rozkładem inaczej jak losowo.

Wzrośnie więc zdumienie osobnicze i zbiorowe nad takim dziwem. Co się za tym faktem abstrakcyjnie poczętym skrywa?, będą pytać ten i

ów (i tamta), bo to wielce ważne się stanie. Zwłaszcza jak liczby takie zaczną porządkować roboty i inne automaty, przede wszystkim te, co to gotówkę banknotową wyrzucać z siebie zaczną ku ogólnemu pożytkowi zakupowemu. Doprawdy, istotne się to stanie w ten czas przyszły a dokonany.Czy to przypadkowo tak będzie się działo, czy to prawda niejawna a ważna za tym się skryje; skąd taka reguła podszyta matematyką?

I spojrzy jakiś ktoś, co to z losowości energetycznej się wyłoni nadpowierzchniowo, i dojrzy, że ów tajemniczy i postopniowany mało przewidywalnie zbiór pierwszy, to jeno i tylko cztery cyferki, że nic w nim więcej odszukać się nie da. Fakt i wieczna prawda prawdą obecna, liczby one wielkie i wielgachne się zaprezentują i ciągnąć się w dal będą bez końca ani wyróżnialnego początku. Ale, dziw nad dziwy, zawsze opisać się dadzą tylko tymi czterema cyferkami – ich ostatnia wartość cyfrowa, bez znaczenia, jak same długie będą, ona będzie się kończyć owymi, i tylko tymi faktami.Rzuci się to na rozum owemu komuś, i rzuci się on wertować daleki i bliskie rejony w poszukiwaniu podobnego dziwu. I znajdzie go - w sobie go znajdzie.Bo kiedy będzie się tak rozpatrywał w rzeczywistości, kiedy mnogie szczegóły genetyczne znajdzie w cielesnej fizycznej swojej formule – to postrzeże, z niejakim dużym pomieszaniem, że i on zbudowany z takiej samej zbiorowej będzie układanki. Czyli zauważy, że mieć w sobie będzie cztery litery, jedynie i zawsze, i w każdym życiowym przypadku będą tylko cztery literki, jako te cegiełki standardowe, z których domy czy inne fabryki powstawać będą. Jakoś tam ponazywa owe składniki życiotwórcze i drobiazgowo badać je zacznie, i się swojego pochodzenia dopatrzy w powiązaniu ze wszystkim innym. Ale jedno najważniejsze w tym się okaże: że tylko cztery jednostki i że pokręcone i uporządkowane samym swoim zachodzeniem – że tak w opisywaniu to się zaprezentuje. A kiedy już spiralę w pełni opisze i jej odmiany lokalne porówna, kiedy związki głębokie i krewniacze poustala, to powie, że i ten fragment świata liczba pierwsza i jej wielokrotność definiuje - nie inaczej.

Zacznie więc przymierzać i składać ze sobą kawałki, porównywać to, co w mikroskopach jako podwojoną linię spiralną wykryje, z tym, co abstrakcyjnie zobaczy w zbiorze pierwszym. No i się zaduma.

Bo po jednej stronie, w życiowych przepoczwarzeniach, dojrzy rytm i regułę, a przede wszystkim owe linie cztery, co to się splatają i rozplatają w tańcu godowym pokoleń. I dojrzy obserwator, i powie obserwator, że tak samo zapewne być będzie w zbiorze tajemniczym a pierwszym. Że tak będzie – bo tak być musi. Skoro jedno a ważne w świecie się tak dziać będzie, to wszelakie i zawsze.I wywiedzie wniosek z tego zasadniczy, że zbiorowisko, które przez wieki jakoś da się postrzegać, że to nie jeden fakt zbiorowy być musi, ale złożenie – że to aż cztery linie tworzyć taką strukturę muszą. Że takowe linie też biec będą z zawsze do zawsze, a jedynie lokalnie i tylko na moment dziejowy obleką się fizyką i rozumnym konceptem. I że tak się to działo i że tak się to będzie działo.

I zaczną z tego korzystać byty lokalnie rozumne, stosować wszędzie w analizach i innych filozofiach. I można będzie zobaczyć, jak się zmieni każdy kawałek gruntowej podłogi, dlaczego będzie się chwiał pod naporem sił pływowych i innych; można będzie prześledzić ruch atomowych cząstek w powietrzu i snuć prognozy pogodowe na długie i krótkie dystanse, dla tu i teraz, i w ogóle; będzie można śledzić w detalach swoje i obce elementy cielesne – albo i galaktyki w ich kołowaniu wszechświatowym. Po kres nie będzie barier w takim działaniu.

I będzie tak.

cdn.

Janusz Łozowski