Metropolis

Success story Athens Bike Festival Burger rock

20 -26.09.2013

www.metropolispress.gr

ΦΥΛΛΟ 1040

Ο Ανδρέας Γιαννόπουλος παρουσιάζει το υπερατλαντικό big deal της BugSense

Ο Νικήτας Καραγιάννης επισκέφτηκε το νέο στέκι της οδού Κολοκοτρώνη

Ο Ντίνος Ρητινιώτης γράφει για τη μεγάλη γιορτή του ποδηλάτου στην Τεχνόπολις

Σκανάρετε το QR Code στην αρχή των κειμένων και ανακαλύψτε έξτρα περιεχόμενο

Επιστροφή με νέο δίσκο και live εμφανίσεις στον Πειραιάδ l

Πάμε ξανά με τη Νατάσσα

Index

Η νέα παράσταση του σκηνοθέτη, ηθοποιού και πρωτεργάτη του the.flat Δημήτρη Μπογδάνου

Γαμ... 33

Η πορεία κατασκευής του Κέντρου Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος σε αριθμούς

Φάληρο... 36Δύο άλμπουμ και μία μουσική παράστασητα σχέδια της Νατάσσας για τον χειμώνα

Μποφίλιου... 26

Η πορεία της νέας μουσικού μέχρι το πρόσφατο τραγούδι της “Kiss”

Katrin the Thrill... 34

Μια ελληνική start-up εξαγοράζεται από τον διεθνή κολοσσό Splunk

BugSense... 30

Μας εμπιστεύεται τα χειρόγραφα δύο τραγουδιών από το πολυαναμενόμενο μιούζικαλ “Cabaret”

Μωραΐτης... 39

Ο διευθυντής του μεγάλου ποδηλατικού event, Σπύρος Παπαγεωργίου, καλεί τους Αθηναϊους στην Τεχνόπολις

Athens Bike Festival... 9

Η επιτυχημένη επιχειρηματική ιδέα των αδερφών Χαριτάκη στη συμβολή Πραξιτέλους και Κολοκοτρώνη

Ηοt Hot Burger... 41

Το πρόγραμμα της φετινής σεζόν, μια κινητή πινακοθήκη στα μέσα μεταφοράς

Στέγη... 35

Αφιέρωμα στη Μαρία Κάλλας γιατα 36 χρόνια από τον θάνατό της με μια μουσική διαδρομή στην πόλη

Λυρική... 38

Στην Πλατεία Αγίας Ειρήνης...

Η Νατάσσα Μποφίλιου επιστρέφει με νέο άλμπουμ και νέα μουσική παράσταση. Στις 30 Σεπτεμβρίου κυκλοφορεί από τη Feelgood Records η «Ανω τελεία» διά χει-ρός Στάμου Σέμση και Γεράσιμου Ευαγγε-

λάτου, ενώ από τις 26 Οκτωβρίου τραγουδά «Πάμε ξανά» και μας δίνει ραντεβού κάθε Σάββατο στη μουσική σκηνή Passport στον Πειραιά.

θέΜα

www.metropolispress.gr / metropolis@metropolisnews.gr / Facebook: MetropolisPress / Twitter: @MetropolisPress / YouTube: MetropolisPressΙδιοκτησία - Εκδοση: Μ media Α.Ε. / Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977, φαξ 210 4832887 / Διεύθυνση Eκδoτικής & Επιχειρηματικής Ανάπτυξης: Κώστας Τσαούσης [k.tsaousis@metropolisnews.gr]Project Manager: Βίκτωρας Δήμας [v.dimas@metropolisnews.gr] Ειδικός Σύμβουλος: Θάνος Τριανταφύλλου [th.triantafillou@metropolisnews.gr]

Συντονισμός Εκδοσης [sintonistes@metropolisnews.gr]: Ανδρέας Γιαννόπουλος, Νατάσα Μαστοράκου, Χρήστος Ξανθάκης, Ντίνος Ρητινιώτης / Συντακτική Ομάδα [sintaktes@metropolisnews.gr]: Κατερίνα Ι. Ανέστη, Αθηνά Δεληγιάννη, Αθως Δημουλάς, Πόπη Διαμαντάκου, Γιάννης Διαμαντής, Νικήτας Καραγιάννης, Δημήτρης Καραΐσκος, Μαρίνα Κατσάνου, Σταύρος Κουτσοσπύρος, Κίκα Κυριακάκου, Μαρία Μαρκουλή, Γιάννης Μαυρογιώργος, Γιώργος Μουχταρίδης, Βασίλης Νέδος, Λήδα Πιμπλή, Χάρη Ποντίδα, Γιώργος Ρομπόλας, Βάσια Ρούσσου, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Βούλα Σουρίλα, Νάντια Σουφλή, Χρήστος Τσαπακίδης, Περικλής Τσόπτσης, Δημήτρης ΧαλιώτηςΦωτογραφίες - Βίντεο [fotografoi@metropolisnews.gr]: Βάσια Αναγνωστοπούλου, Βαγγέλης Λαΐνας, Σίσσυ Μόρφη, Νίκος Παπαγγελής, Shutterstock, AFP / Δημιουργικό [grafistes@metropolisnews.gr]: Θάνος Κατσαΐτης, Μήτσος ΣτεργίουΔιαφήμιση [mkt@metropolisnews.gr]: Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη / Εκτύπωση: «Καθημερινές Εκδόσεις» Α.Ε. Creative Direction: BOB STUDIO [www.bobstudio.gr]

METROPOLIS

Η αξιολόγηση των προτάσεων θα πραγματοποιη-θεί σε συνεργασία με τα εξής ιδρύματα ανώτατης εκπαίδευσης: Πανεπιστήμιο Αθηνών, Εθνικό Με-τσόβιο Πολυτεχνείο, Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονί-κης, Πανεπιστήμιο Πειραιά, Πανεπιστήμιο Πατρών και Πανεπιστήμιο Κρήτης.

Στον περυσινό διαγωνισμό «i-bank Καινοτομία & Τεχνολογία» της Εθνικής Τράπεζας συμμετείχαν, μεμονωμένα ή σε ομάδες, 554 άτομα και υπο-βλήθηκαν 354 προτάσεις. Περίπου το 80% των συμμετεχόντων ήταν ηλικίας κάτω των 40 ετών. Τα βραβεία δόθηκαν ως εξής:

Α’ Βραβείο (20.000 ευρώ) στη «Source Lair - Δι-κτυακή Πλατφόρμα Ανάπτυξης Λογισμικού», ομά-δα των Παρασκευά Κασιδιάρη, Αντωνίου Καλιπέ-τη, Αθανάσιου Δαγκλή, Αντωνίου Μανούση και Μάριου Ευάγγελου Κόγια.

Β’ Βραβείο (10.000 ευρώ) στην «Gommyr Power Networks - Ενσωμάτωση και διαχείριση ανανεώ-σιμων πηγών ενέργειας σε αυτόνομα ενεργειακά δίκτυα», ομάδα των Μυρτώς Παπαθάνου, Άρη Ευαγγέλου Δημέα, Γιώργου Παπαγιανόπουλου και Μιχάλη Πρίντζου.

Γ’ Βραβείο (6.000 ευρώ) στη «Symbiosis Alzheimer’s Support: Η Σουίτα των SymbioGames», ομάδα των Δημητρίου Μανδηλιώτη, Κωνσταντίνου Τούμπα, Λεόντιου Χατζηλεοντιάδη, Κυριακής Καζά και Αικατερίνης Κυπριώτη.

Δ’ Βραβείο (4.000 ευρώ) στον «Ηλιακό Ανελκυ-στήρα» του Ιωάννη Σαχσαμάνογλου.

Επίσης απονεμήθηκαν έξι ακόμα βραβεία, ύψους 1.500 ευρώ.

Πάρε μέρος στον 4ο Διαγωνισμό «i -bank Καινοτομία & Τεχνολογία» που διοργανώνει η Εθνική Τράπεζα και δες την ιδέα σου να φτάνει ψηλά!

Θεματικές Ενότητες

•Ηλεκτρονική Επιχειρηματικότητα

•Περιβάλλον και Τεχνολογία

•Πολιτισμός και Τεχνολογία

Αιτήσεις Συμμετοχής

Εως 7 Οκτωβρίου 2013

Ώρα: 15.00

Βραβεία

Α' Βραβείο: 20.000 € (είκοσι χιλιάδες ευρώ)

Β' Βραβείο: 10.000 € (δέκα χιλιάδες ευρώ)

Γ' Βραβείο: 6.000 € (έξι χιλιάδες ευρώ)

Δ' Βραβείο: 4.000 € (τέσσερις χιλιάδες ευρώ)

και άλλα σημαντικά βραβεία...

Περισσότερες πληροφορίες θα βρείτε στο

www.nbg.gr/ibank/innovation 181818

/ibanknbg

/ibanknbg

@ibanknbg

3 20 -26.09.2013

Οι μέρες της αφθονίας μου

Οταν ο Μαρτσέλο σκότωσε τη γάτα

Μετά, χωρίς δεύτερη σκέψη, τέντωσε τα λάστιχα της σφεντόνας και έριξε την πέτρα στο πυκνό μέρος του φυλλώματος. Δεν ικανοποιή-θηκε και έσκυψε βιαστικά, έβαλε κι άλλη πέτρα στη σφεντόνα, την έριξε, πήρε μια τρίτη, την έριξε κι αυτή. Τώρα πια είχε αφήσει κατά μέρος δισταγμούς και φόβους, δεν τον ένοιαζε πια αν ήταν ή δεν ήταν πίσω από το φύλλωμα του κισσού ο Ρομπέρτο. Είχε μια διάθεση εύθυμη και πολεμική.

«Ο Κομφορμιστής», Αλμπέρτο Μοράβια (εκδ. Πατάκη)

Οι παραπάνω σειρές, δανεισμένες από τις πρώτες σελίδες του μυθι-στορήματος του Μοράβια, αποτελούν μέρος της περίφημης σκηνής όπου ο νεαρός Μαρτσέλο σκοτώνει, χωρίς να το ξέρει, μια γάτα. Και είναι η αφετηρία μιας λογοτεχνικά σπουδαίας συγκυρίας, όπου ο Μοράβια εξοικειώνει τον ήρωά του με τη φύση του εγκλήματος. Η αφαίρεση της ζωής εκλογικεύεται μέσα από ένα πέπλο φαινομενικού παραλόγου και όλα αυτά εν μέσω μιας διακριτικής αλλά αιχμηρής σκιαγράφησης της ανόδου του φασισμού στην Ιταλία. Το μυθιστόρη-μα είναι εξαιρετικό, κλασικό και πολύτιμο. Αυτές τις μέρες, καλό θα ήταν να βρίσκεται σε κάθε βιβλιοθήκη.

Τα γράφω όλα αυτά για να αποφύγω, όσο γίνεται, να αναφέρω τα αυ-τονόητα. Οι πλέον δυσοίωνες προβλέψεις των προηγούμενων ετών (τις οποίες προσωπικά, φύσει αισιόδοξος ή απλώς ευρισκόμενος σε άρνηση, θεωρούσα συχνά υπερβολικές) έχουν επαληθευτεί στο ακέ-ραιο. Δεν θα ήταν λογικό άλλωστε όλο αυτό το οικονομικό χάος να μη δημιουργούσε ακραίες κοινωνικές καταστάσεις. Το ότι δεν υπήρχε μέχρι και τώρα κάποιος νεκρός ήταν μάλλον κόντρα στις πιθανότητες.

Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει συνταγή εξομάλυνσης. Ακόμα και αν ενεργοποιούνταν προς μια αυτονόητη κατεύθυνση όλοι οι κρατικοί μηχανισμοί. Αυτό που έχει δημιουργηθεί είναι τόσο ισχυρό που δεν μιλάμε πλέον για κάποια πολιτική τοποθέτηση ή για κάποια ιδεολογι-κή κατεύθυνση. Εδώ μιλάμε για μίσος. Για τυφλό μίσος. Για μια ικανο-ποίηση που έρχεται μόνο μέσω της βίας, όπως ο νεαρός Μαρτσέλο στο παράδειγμα πιο πάνω, που φουσκώνει από το πάθος οπλίζοντας τη σφεντόνα του. Αυτό, προσωπικά, δεν ξέρω πώς θεραπεύεται. Ούτε στη θεωρία. Ετσι στο τέλος, ξέρετε, θα μείνουν λίγοι σε αυτή τη χώρα και αυτοί όχι επειδή το επέλεξαν, επειδή τους αρέσει ο ελληνικός ήλιος ή επειδή αγαπάνε τη γειτονιά τους. Θα έχουν μείνει σε έναν τόπο που σιχαίνονται, από τον οποίο δεν θα έχουν τη δυνατότητα να φύγουν.

Αθως Δημουλάς / a.dimoulas@metropolisnews.gr

4

Hot dog + πατάτες = 0,50 €

Η ελληνική κοινωνία ζει μια βαθιά οπισθοδρόμηση, μια προσκόλληση στους μύθους που με το πέρασμα του χρόνου έχει φτιάξει, η οποία για μένα δεν έχει προηγούμενο και με δυσκολία βρίσκω εξήγηση.

Προσκόλληση σε φαντασιώσεις, ερμηνείες και πα-ρερμηνείες, ιδεοληψίες και βεβαιότητες που φτιά-χνουν το σημερινό μωσαϊκό της κοινωνίας μας και την κρατούν όμηρο του παρελθόντος. Το βλέπει κα-νείς από την κυρίαρχη θεματολογία του ελληνικού κινηματογράφου και από τις μετακλήσεις των ξένων μουσικών (καμία σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη, εί-μαστε αλλού γι’ αλλού). Το βλέπει κανείς ακόμα και στον τρόπο με τον οποίο χάθηκε η χρυσή ευκαιρία με τη μεταναστευτική πολιτική και με το πώς μια καλή αναλογία μεταναστών θα μπορούσε να μουλιάσει την ελληνική κοινωνία με φρεσκάδα σε όλα τα επίπε-δα, όπως έγινε παλιότερα με τους Μικρασιάτες.

Για μένα, παράδειγμα αυτής της νοοτροπίας είναι το τελευταίο -κορυφαίο- λαϊκό έργο της ροκ μουσικής, το “The Wall” των Pink Floyd. Η ιστορία του γνωστή, αλλά στα γρήγορα να πω ότι ο Roger Waters έγραψε ένα έργο στο οποίο χτίζει σιγά σιγά τον τοίχο που φυλακίζει την προσωπικότητα ενός ανθρώπου και του στερεί την ελευθερία του. Παραθέτει τραγούδι με τρα-γούδι τους λόγους που οδηγούν τον άνθρωπο στην αποξένωση και στη δυσλειτουργία. Η μητέρα και η οι-κογένεια, το εκπαιδευτικό σύστημα, οι σχέσεις με το

άλλο φύλλο, το σεξ, οι πόλεμοι, η θρησκεία και όσα άλλα φτιάχνουν την προσωπικότητα ενός ανθρώ-που, μιλώντας φυσικά μέσα από τις προσωπικές του εμπειρίες. Το έργο στο σύνολό του ακτινοβολεί σε παγκόσμιο επίπεδο, αλλά στην Ελλάδα κρατήσαμε από αυτό το αριστούργημα μόνο το “We don’t need no education”, το “Another brick in the wall”.

Σκεφτόμουν τελευταία τι είναι αυτό που κάνει τον Ελληνα να αγνοεί τους υπόλοιπους λόγους για τους οποίους η σύγχρονη κοινωνία φτιάχνει μια φυλακή για τον καθένα μας χωριστά και να διαλέγει να τρα-γουδάει με πάθος: “No education, no thought control, no dark sarcasm, teacher leave the kids alone”.

Το περίεργο δε είναι ότι αυτά τα στιχάκια τα τραγου-δάει με πάθος και κάποιος ο οποίος είναι σήμερα εκπαιδευτικός. Είναι άραγε το ελληνικό εκπαιδευτι-κό σύστημα το πιο αυστηρό στην Ευρώπη, είναι το Σάμερχιλ το εκπαιδευτικό μας πρότυπο ή απλά είναι άλλη μια ευκολία μας, είναι κομμάτι των μύθων και των φαντασιώσεων που έχουμε φτιάξει στο κεφά-λι μας και που με τον καιρό πιστέψαμε και οι ίδιοι; Θέλω λίγο χρόνο ακόμα!

ΥΓ: Ακούμε “Do I wanna know” από Αrctic Monkeys.

Γιώργος Μουχταρίδης

Και ο έξυπνος Αθηναίος:

Προσπαθεί να θυμηθεί πόσο κοστίζει ένα λου-κάνικο στο ψυγείο του σούπερ μάρκετ.

Αναρωτιέται τι μπορεί να περιέχει ένα λουκάνι-κο που κοστίζει λιγότερο από 0,50 ευρώ.

Θυμάται τη ρήση του Μπίσμαρκ: «Οι άνθρω-ποι δεν πρέπει να ξέρουν πώς φτιάχνονται οι νό-μοι και τα λουκάνικα».

Προσπαθεί να υπολογίσει πόσο θα κάνει το hot dog χωρίς τις πατάτες.

Αναρωτιέται αν η ηλικία του του επιτρέπει να επιδίδεται σε επικίνδυνα γαστριμαργικά σπορ.

Προσπαθεί να μη σκέφτεται τι θα έλεγε ο για-τρός του αν τον έβλεπε με το hot dog στο χέρι.

Παραγγέλνει.

Λήδα Πιμπλή

Δάσκαλε που δίδασκες

Θα σας διηγηθώ μια χθεσινή μου εμπειρία στην πόλη. Με-σημέρι, η Πανεπιστημίου κλειστή από μια πορεία. Στέκομαι στο φανάρι και αποφασίζω να περάσω απέναντι χωρίς να περιμένω να τελειώσει η πομπή των διαδηλωτών. Στο κάτω κάτω ο κόσμος ήταν σε αραιή παράταξη. Καθώς προχωράω στον δρόμο, βλέπω έναν 50άρη που κρατούσε μια ντου-ντούκα και εκφωνούσε συνθήματα να με κοιτάει περίεργα. Σηκώνει τη γροθιά φωνάζοντας ένα σύνθημα. Δεν έλεγε να πάρει το βλέμμα του από πάνω μου. Επιτάχυνα το βήμα μου. Ξαφνικά έρχεται πίσω μου και απαιτεί να γυρίσω στο πεζοδρόμιο. «Φύγε από δω. Πήγαινε πίσω. Πρώτα θα περά-σει η πορεία και μετά εσύ!» μου φωνάζει. Καθώς έχει την ντουντούκα μπροστά του, η διαταγή του ακούγεται σε όλο τον δρόμο! Κεφάλια γυρίζουν προς το μέρος μου. Χωρίς να το καλοσκεφτώ, αδιαφορώ τελείως για ό,τι μου είπε, επιτα-χύνω και φτάνω στην άλλη πλευρά του πεζοδρομίου. Ενα ομαδικό γιουχάισμα με ξεκουφαίνει.

Συνειδητοποιώ ότι έχω γίνει ξαφνικά ο «εχθρός» εκατο-ντάδων ανθρώπων που δεν έχουν ιδέα ποιος είμαι. Για μια στιγμή σκέφτομαι να τρέξω μήπως και κανείς οξύθυμος με θεωρήσει «ασφαλίτη» και μου την πέσει. Ευτυχώς πολύ γρήγορα με έχουν ξεχάσει, φωνάζουν πάλι συνθήματα και προχωράνε. Αλλά παραμένω σαστισμένος στο πεζο-δρόμιο. Δεν ενόχλησα κανέναν. Δεν κατάλαβα ποιοι είναι οι διαδηλωτές, τι ζητάνε. Δεν είχα καμία άποψη για το αν έχουν δίκιο ή άδικο. Απλώς όταν με κοίταξε ο τύπος με την ντουντούκα, δεν έδειξα να είμαι έτοιμος να αρχίσω και εγώ να φωνάζω συνθήματα μαζί με τους διαδηλωτές. Θα μπο-ρούσα να είμαι αφηρημένος, να έχω ένα πρόβλημα σοβα-ρό να αντιμετωπίσω εκείνη τη στιγμή. Ή -ναι!- θα μπορούσε να μη με βρίσκει σύμφωνο ο λόγος της διαμαρτυρίας τους. Επρεπε να με γιουχάρουν για αυτό;

Είπα μόνος μου πριν ότι οι ίδιοι που με γιουχάρισαν σε μισό λεπτό με είχαν ξεχάσει. Δεν ήταν κάτι σημαντικό αυτό που μου συνέβη. Απλά ήθελα να το διηγηθώ. Να μοιραστώ το σάστισμά μου. Σε μια πόλη σε διαρκή αναστάτωση κάθε στιγμή μπορεί να σου συμβούν πράγματα που σε κάνουν να σαστίζεις...

A.

Tο σάστισμα

6Ματιές

Σεπτέμβρης των σχολείων. Θυμάμαι την εποχή μου, το ίδιο δύσκολη με τη σημερινή. Θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε οι σημερινοί ενήλικες ότι είχαμε ευκολότερα τότε τα όνειρα. Κάναμε πολλά. Είχαμε τα υλικά; Μπορεί. Λιγότερα πάντως από αυτά που υπάρχουν σήμερα για να φτιάξουν τα παιδιά τον κόσμο τους. Ισως όμως ήταν ευκρινέστερα. Αυτή, νομίζω, είναι η δια-φορά. Σαφείς οι συμβουλές, τα πρότυπα, τα εργαλεία, όλα είχαν σχήμα και όρια που ονειρευόμασταν να υπερβούμε. Δεν ξέρω πόσο χώρο βρήκαμε για να το πράξουμε.

Δεν έχω κατά νου να κάνω απολογισμούς. Απλώς προσπαθώ να καταλάβω τι μπορεί να αισθάνεται ένα σχολιαρόπαιδο σήμερα, όταν εντός της αυλής του σχολείου, εκεί που πρωτομαθαίνει τα όρια και ονειρεύεται το «έξω» ευρύ, φοβιστικά αχανές, αλλά γοητευτικά ανεξερεύνητο, για να κάνει την επανάστασή του -έστω να την ονειρευτεί και να την πιστέψει-, αίφνης του εμφανίζεται ασφυκτικά διδακτική η «επανάσταση».

Ποια «επανάσταση» δηλαδή, κάτι σαν τον συναισθηματικό εκβιασμό της μανούλας: «Δεν θα σε αγαπάω αν δεν κάνεις αυτό ή εκείνο». Πάνω που γλίτωσαν -όσα παιδιά γλίτωσαν- από τέτοιου είδους μανάδες, όσες του-λάχιστον έχουν συνειδητοποιήσει το δικό τους στραμπούληγμα της ψυχής από αυτού του είδους την «παιδαγωγική», τους βγαίνει από τα ...αριστερά με νέα μορφή η ασφυξία: Κλείσε το σχολείο και βγες στον δρόμο. Σαν άλλο ένα πρέπει. Της σύγχυσης. Γιατί μόνο σύγχυση μπορεί να προκαλέσει στο μυαλό του πιτσιρικά ο πολιτικός που βουτάει το μικρόφωνο, αυτό το ίδιο με το οποίο συνήθισε να του απευθύνει επικολυρικούς δεκάρικους ο γυμνασιάρχης, και αφού τηρήσει πλήρως το τελετουργικό του αγιασμού -προσκύνημα, φιλί στον σταυρό, στο χέρι του παππούλη κλπ.- του απευθύνει πρόσκληση/εντολή για ...«επανάσταση». Δεν είμαστε καλά.

Προφανώς και υπάρχουν στα σχολεία δάσκαλοι -λίγοι ίσως, δεν υπήρχαν πολλοί ούτε στην εποχή μου- που διαθέτουν ένστικτο και ευαισθησία για να διαμορφώσουν συνθήκες αληθινής μάθησης. Και αυτό δεν έχει σχέση με το αν διδάσκονται ή όχι τα αρχαία ελληνικά.

Εχοντας τελειώσει πρακτικό λύκειο, δεν ήταν τα Αρχαία προτεραιότητα του μαθητικού μου προγράμματος, είχα όμως την τύχη εξαιρετικών φιλολόγων -του δημοσίου, ναι- που αγωνίζονταν να εξηγήσουν το «πίσω από τις γραμ-μές», το πέρα από τη δύσκολη γραμματική και τους κανόνες της σύνταξης. Δεν έχει σημασία τι καταλαβαίναμε ή τι μας έμεινε από τα αρχαία κείμενα, είχαμε την ευκαιρία να καταλάβουμε τη σημασία του νοήματος των λέξεων και των μηνυμάτων τους. Δυστυχώς, αυτό που ο πολιτικός παραλογισμός καταργεί σήμερα, όταν ξεδιπλώνεται στις σχολικές αυλές. Εκεί που τα παι-διά έχουν ανάγκη τη συγκρότηση για να μπορέσουν να αντιληφθούν την αξία της ελεύθερης επιλογής.

Αθηνά Δεληγιάννη

Στην πλάτη των παιδιών

«Οταν το 1999 έσπαγε η φούσκα του χρηματιστη-ρίου, το παιδί σου δεν είχε δουλειά. Ελεγες: ‘Ευτυ-χώς πρόλαβα να βγω νωρίς’.

Οταν το 2004 στηνόταν το πανηγυράκι των Ολυ-μπιακών Αγώνων, το παιδί σου δεν είχε δουλειά. Ελεγες: ‘Δε βαριέσαι, μικρός είναι. Ας κάνει άλλο ένα μεταπτυχιακό’.

Οταν το 2005 άρχισε να βρομάει ο τόπος από τα σκάνδαλα της κυβέρνησης Καραμανλή, το παιδί σου δεν είχε δουλειά. Ελεγες: ‘Η διαπλοκή θέλει να ρίξει τον Καραμανλή’.

Οταν το 2007 η Ελλάδα κάηκε από τη μια άκρη στην άλλη, το παιδί σου δεν είχε δουλειά. Ελεγες: ‘Είμαι στενοχωρημένος που οι Τούρκοι πράκτορες έκαψαν τη χώρα μου’.

Οταν το 2008 και το 2009 ο Αλογοσκούφης και ο Παπαθανασίου έδιναν αυξήσεις, το παιδί σου ακό-μη δεν είχε δουλειά. Ελεγες: ‘Τα παιδιά σήμερα δεν βρίσκουν δουλειά πριν από τα 30’.

Οταν το 2009 ο Παπανδρέου σού υποσχέθηκε ότι «λεφτά υπάρχουν», το παιδί σου εξακολουθούσε να μην έχει δουλειά. Ελεγες: ‘Τώρα θα διορθωθεί η κατάσταση’.

Οταν το 2010 ο Παπανδρέου οδήγησε τη χώρα στο ΔΝΤ, το παιδί σου δεν είχε δουλειά. Ελεγες:

‘Φταίει το Δημόσιο’.

Οταν πριν από λίγες μέρες οι μαυροφορεμένοι τραμπούκοι μαχαίρωναν έναν μετανάστη, το παιδί σου ακόμη δεν είχε δουλειά. Ελεγες: ‘Αυτοί πη-γαίνουν τις γριούλες στις τράπεζες, ας φάνε και κανένα μελαμψό. Δεν χάθηκε ο κόσμος».

Οταν χθες ο Κασιδιάρης χαστούκισε την Κανέλλη και επιτέθηκε στη Δούρου, το παιδί σου προφανώς δεν είχε προλάβει να βρει δουλειά. Τρόμαξες.

Γιατί δεν είχες καταλάβει ότι το παιδί σου, σαστι-σμένο από την απομόνωση στην οποία εσύ και οι ομήλικοί σου το είχατε πρακτικά οδηγήσει τα τελευταία 15 χρόνια, βαρέθηκε τις συμβατικές ‘παρόλες’ και άρχισε να ψάχνει αλλού για την αλήθεια. Και συμβιβάστηκε με το καθαρτικό του μίσους.

Μικροαστέ, για το μαυροφορεμένο τραμπούκο με τα ματωμένα χέρια φταις και εσύ.

Οποιαδήποτε ομοιότητα με τις αράδες που έγραψε ο Martin Niemöller πριν από 65 χρόνια είναι απο-λύτως εσκεμμένη».

Το κείμενο αυτό δημοσιεύθηκε στη “Metropolis” στις 7 Ιουνίου 2012.

Βασίλης Νέδος

Στην οδό Ερμού, ένα πανέμορφο νεοκλασικό είχε την τύχη να ανακαινιστεί και να αναδείξει την αρχοντιά του. Οι εργασίες -όπως ήταν αναμενόμενο- πήραν καιρό, αλλά το αποτέλεσμα είναι θεϊκό. Οι ιδιοκτή-τες, γνωρίζοντας τη στυγνή αθηναϊκή πραγματικότη-τα των «ταγκάδων», αυτών των ανεγκέφαλων νεαρών που γεμίζουν με ανόητα tags τα πάντα στο θλιβερό τους πέρασμα, έσπευσαν να προστατεύσουν το κτί-

ριο με λαμαρίνες. Και σωστά έπραξαν, αφού δεν πέρασε ούτε μία μέρα και γέμισε από τεράστια tags, τα οποία διαφορετικά θα είχαν γίνει πάνω στους φρε-σκοβαμμένους τοίχους. Οι εχθροί της πόλης ζουν και κινούνται ανάμεσά μας. Οσο αγαπάμε τα γκράφι-τι, τόσο αντιπαθούμε αυτούς τους τύπους.

Νικήτας Καραγιάννης

Για όσους είναι τουλάχιστον από 30 και κάτω η είδηση είναι πρωτόγνωρη. Δολοφονίες πάθους, μίσους, ανθρώ-πων της νύχτας, εκδίκησης έχουμε ζήσει. Δολοφονίες από πιστόλι αστυνομικού επίσης. Δολοφονίες για τα πο-λιτικά πιστεύω όχι. Είναι η πρώτη φορά. Το πρώτο σοκ που προηγείται της φράσης «το ζήσαμε και αυτό». Οι παλιότεροι βέβαια έχουν μνήμες -αν θέλουν- από παρό-μοιες περιπτώσεις.

Γράφοντας και ο ίδιος στίχους για τον δολοφονημένο 15χρονο Αλέξη Γρηγορόπουλο προφανώς δεν περίμενε ότι θα είχε την ίδια μοίρα. Τα λόγια των τραγουδιών του μι-λούσαν σκληρά. Με βρισιές. Με όλο τον θυμό ενός εφή-βου που αγωνιά για την πορεία του κόσμου. Οι πολιτικές απόψεις του κοντά στον αντιεξουσιαστικό (σηκώνει μεγά-λη κουβέντα αυτή η λέξη) χώρο. Το ίδιο και τα τραγούδια του. Οι στίχοι του, από όποιο τραγούδι και να ακούσεις στο YouTube, μαρτυρούν αμέσως τα πολιτικά του πιστεύω. Δεν διαχώριζε την τέχνη του από αυτό. Οπως κάνουν και πάρα πολλοί ομότεχνοί του που κινούνται στον ίδιο καλ-λιτεχνικό χώρο. Αλλωστε, για πολλούς -και όχι άδικα- η rap και το hip hop είναι ο μουσικός χώρος που δημιουργεί μαζικά πολιτικό τραγούδι.

Στη μουσική από πολύ μικρός. Εκτός από τα δικά του τραγούδια, που θα γίνουν γνωστά με τη χειρότερη αφορ-μή, πείραξε το «Σιγά μην κλάψω» του Γιάννη Αγγελάκα, το «Για το καλό μου» του Γιάννη Μηλιώκα, τις «Αναμνή-σεις» του Τόλη Βοσκόπουλου και πολλά άλλα ψάχνο-ντας πάντα τον τρόπο να μιλήσει πολιτικά τραγουδώντας και σχεδιάζοντας ρίμες.

Μένουν πίσω τα τραγούδια του λοιπόν και ο θυμός του. Που μακάρι να μας βοηθήσουν έστω και τώρα να δούμε τον κόσμο αλλιώς. Αλλωστε, αυτή φαίνεται να ήταν και η μεγάλη του αγωνία που πότιζε τα τραγούδια του. Να ξυ-πνήσουμε και να φροντίσουμε τις δικές μας αγωνίες και του διπλανού μας.

*Το κείμενο γράφτηκε μόλις ξεκίνησε η μεγάλη αντιφα-σιστική συγκέντρωση στο Κερατσίνι και με τη σκέψη να υπάρξει δράση προς τη σωστή κατεύθυνση και όχι βία.

Μιχάλης Γελασάκηςδιευθυντής σύνταξης του MusicPaper.gr

Επαναλήψεις

Η αγωνία των στίχων

Εχθροί της πόλης

8Ματιές

Αντε να έλεγες σε κάποιον πριν από δέκα και βάλε χρόνια πως θα έρθει η μέρα που θα λάβει χώρα στην Αθήνα ένα φεστιβάλ το οποίο θα αφορά αποκλειστικά και μόνο το πο-δήλατο. Και ότι σε αυτό θα προσέρχονται χιλιάδες επισκέ-πτες. Για την ακρίβεια, δεκάδες χιλιάδες επισκέπτες. Σίγου-ρα θα σε περνούσε για ονειροπόλο, καθώς η ποδηλατική

κουλτούρα στις παρυφές του 21ου αιώνα ήταν τόσο εμφανής στην πόλη μας όσο και οι ελάχιστοι ποδηλάτες που κυκλοφορούσαν στους δρόμους της.

Και όμως. Τα χρόνια πέρασαν και η ποδηλατική κοινότητα άρχισε να κάνει δειλά δειλά την εμφάνισή της. Οργανωμένη από τα κάτω και με κύριο πυλώ-να τις επιμέρους ποδηλατικές ομάδες, αναπτύχθηκε με φοβερούς ρυθμούς, φτάνοντας σήμερα στο σημείο να μετράει έναν σεβαστό αριθμό μελών που επιλέγουν το εναλλακτικό μέσο για τις μετακινήσεις και τις βόλτες τους. Τον ποδηλατικό σφυγμό που γίνεται ολοένα και πιο έντονος στα χρόνια της κρίσης φρόντισαν να «πιάσουν» οι διοργανωτές του Athens Bike Festival, οι οποίοι από το 2009 παρουσιάζουν ετησίως στο αθηναϊκό κοινό μια άρτια οργανωμένη γιορτή που περιλαμβάνει τα πάντα για το δίτροχο μέσο.

Σήμερα, λοιπόν, Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου, οι πύλες της «Τεχνόπολις» ανοίγουν ξανά για το 4ο Athens Bike Festival και, όπως με ενημερώνει ο Σπύ-ρος Παπαγεωργίου, εκδότης του περιοδικού “ΜΒΙΚΕ” και διευθυντής του φεστιβάλ, «αυτό έχει ως στόχο να βάλει το ποδήλατο στην πόλη και να το προβάλει ως αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Να παρουσι-άσει στους επισκέπτες του τις τάσεις και τις εξελίξεις στον χώρο του ποδη-λάτου και να τους δώσει την ευκαιρία να δουν από κοντά και να δοκιμάσουν σε πραγματικές συνθήκες τα νέα μοντέλα ποδηλάτων». Αλλά δεν πρόκειται μονάχα για αυτό. «Στις δύσκολες κοινωνικά και οικονομικά στιγμές που περνάμε το ποδήλατο μπορεί να αποτελέσει παράγοντα ανάπτυξης οικονο-μικής, αλλά και βελτίωσης της ποιότητας ζωής των πολιτών», συμπληρώνει ο διευθυντής του φεστιβάλ. «Με αυτό το δεδομένο, το φετινό Athens Bike Festival θα ήθελα να κάνει ξεκάθαρο πως γύρω από το ποδήλατο υπάρχει ενδιαφέρον οικονομικό, πολιτικό, οικολογικό, κοινωνικό. Η παραπάνω θέση δεν είναι δική μας έμπνευση. Είναι μια πραγματικότητα που συναντά κανείς σε εκατοντάδες πόλεις σε όλο τον κόσμο οι οποίες επενδύουν σημαντικά στο ποδήλατο ως έναν τρόπο βελτίωσης της ζωής των πολιτών τους».

Οπως ο ίδιος παραδέχεται, στο φετινό φεστιβάλ δεν έγιναν ριζικές αλλαγές συγκριτικά με τα προηγούμενα χρόνια. «Θα έλεγα πως οι διαφορές αφορούν τα ‘σημεία’ και όχι την ουσία. Για παράδειγμα, φέτος για πρώτη φορά υπάρχει παρουσία επιχειρήσεων που ασχολούνται με τον ποδηλατικό τουρισμό, όπως επίσης και μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα ημερίδα -το πρωί της Κυριακής- για τα κοινόχρηστα ποδήλατα στην Αθήνα, ένα θέμα που σύντομα πρόκειται να συζητηθεί πολύ», καταλήγει ο κ. Παπαγεωργίου.

Το σίγουρο είναι πως κάποιοι θα κατηφορίσουν προς το Γκάζι με σκοπό να αγοράσουν το νέο τους ποδήλατο. Κάποιοι άλλοι για να δουν από κοντά τις διάφορες διαδραστικές εκδηλώσεις που θα λάβουν χώρα. Και πολλοί γιατί απλά επιθυμούν να περάσουν ένα τριήμερο... μπολιασμένο από δύο ρόδες. Οπως και να έχει, το Athens Bike Festival υπόσχεται να ικανοποιήσει τις επι-θυμίες όλων.

Ντίνος Ρητινιώτης

Πάμε Γκάζι;

10

Από τις 20 έως τις 22 Σεπτεμβρίου, η «Τεχνόπο-λις» του Δήμου Αθηναίων φιλοξενεί το 4ο Bike Festival, powered by OTE & COSMOTE. Πρόκει-ται για μια γιορτή του ποδηλάτου στο κέντρο της Αθήνας που έχει στόχο να δώσει την ευκαιρία στους φίλους του ποδηλάτου να γνωρίσουν τις τελευταίες εξελίξεις στον χώρο και να έρθουν σε στενότερη επαφή με την ποδηλατική κοινότη-τα. Το Bike Festival διοργανώνεται κατά τη διάρ-κεια της Ευρωπαϊκής Εβδομάδας Κινητικότητας (European Mobility Week) - της πανευρωπαϊκής εκστρατείας που αποσκοπεί στην ευαισθητοποί-ηση των πολιτών ως προς τη χρήση των μέσων μαζικής μεταφοράς, του ποδήλατου και του περ-πατήματος για τις μετακινήσεις τους μέσα στην πόλη. Επιπλέον, φιλοδοξεί να ενθαρρύνει τις ευρωπαϊκές πόλεις να προωθήσουν αυτούς τους τρόπους μετακίνησης και να επενδύσουν στη δη-μιουργία των απαραίτητων υποδομών.

Το Bike Festival έχει δύο βασικούς άξονες. Πρώ-τον, την έκθεση ποδηλάτων, στο πλαίσιο της οποί-ας οι επισκέπτες θα μπορούν να ανακαλύψουν τις εναλλακτικές λύσεις που προσφέρει η αγορά σε όλες τις κατηγορίες ποδηλάτων (συμβατικά, αναδιπλούμενα, ηλεκτρικά κλπ.). Δεύτερον, μια σειρά εκδηλώσεων που σκοπό έχουν να δημι-ουργήσουν την αίσθηση της γιορτής, να εκπαι-δεύσουν και να εμπνεύσουν έναν εναλλακτικό τρόπο ζωής και κίνησης μέσα στην πόλη.

Οι Ποδηλατοδράσεις ΟΤE-COSMOTE στο 4ο Athens Bike Festival Τεχνόπολις Γκάζι χωρίζονται σε έξι δράσεις:

Βρες τη σωστή σου θέση πάνω στο ποδήλατο. Ολοι οι επισκέπτες θα έχουν την ευκαιρία να «σωματομετρηθούν» σε μια κατασκευή από ει-δικούς και να βρουν την κατάλληλη θέση τους πάνω στο ποδήλατο, αλλά και το κατάλληλο ύψος της σέλας τους.

Βοήθησε και εσύ... Δύο άτομα θα κινούνται στον χώρο και θα προσκαλούν τους επισκέπτες να συ-μπληρώσουν ένα συγκεκριμένο ερωτηματολόγιο σχετικά με τη χρήση του ποδηλάτου στις μεγα-λουπόλεις της Ελλάδας.

Bike parking. To αυτοματοποιημένο ηλεκτρονικό bike parking θα λειτουργήσει εξωτερικά της «Τε-χνόπολις». Δοκιμάστε μια πρωτοποριακή εμπει-ρία στην Αθήνα.

(Οι τρεις παραπάνω δράσεις θα πραγματοποιηθούν και τις τρεις ημέρες που θα διαρκέσει το Φεστιβάλ.)

Μάθε παιδί μου ποδήλατο… Οι μικροί φίλοι του ποδηλάτου ηλικίας 5-10 ετών έχουν την τι-μητική τους στο Athens Bike Festival. Αν η τέχνη του «ποδηλατείν» είναι κάτι που τους διαφεύ-γει ή δεν είναι πολύ σίγουροι για τις ικανότητές τους, μπορούν να επισκεφτούν την ειδική πίστα για να μάθουν για τα σήματα κυκλοφορίας, να δοκιμάσουν τις ικανότητές τους στην πίστα, αλλά και να διασκεδάσουν με τις δημιουργικές δραστηριότητες που έχει ετοιμάσει ειδικά για αυτούς η ομάδα ΟΤΕ-COSMOTE. Το πρόγραμ-μα θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου στις 18:00-20:30 και το Σάββα-

το και την Κυριακή στις 10:30-13:00 και στις 18:00-20:30.

Test rides… Η ομάδα του Mbike διοργανώνει σε συνεργασία με τους ΟΤΕ-COSMOTΕ ποδηλατά-δες μέσα στην πόλη αποκλειστικά για εσάς, δίνο-ντάς σας παράλληλα την ευκαιρία να δοκιμάσε-τε μερικά από τα πιο ενδιαφέροντα μοντέλα της αγοράς. Το πρόγραμμα θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου στις 18:00-19:00, το Σάββατο στις 10:30-14:00 και στις 16:00-19:00 και την Κυριακή στις 10:30-14:00 και στις 16:00-19:00.

Eκδήλωση «Bike sharing - Κοινόχρηστα πο-δήλατα: Το παρόν και το μέλλον». Καθώς το ενδιαφέρον για το ποδήλατο και τη χρήση του ως εναλλακτικό μέσο αστικής μετακίνησης στις ελληνικές πόλεις αυξάνεται, μια νέα πραγματικό-τητα διαμορφώνεται με νέες ανάγκες και νέες ευ-καιρίες. Τα συστήματα κοινόχρηστων ποδηλάτων -bike sharing- αποτελούν αναμφίβολα μέρος αυ-τής της νέας πραγματικότητας. Τι ακριβώς είναι αυτά τα συστήματα; Ποιοι είναι οι υπάρχοντες και δυνητικοί χρήστες; Ποιες είναι οι προϋπο-θέσεις επιτυχίας; Ποιοι κίνδυνοι ελλοχεύουν; Τι ευκαιρίες δημιουργούνται; Σε αυτά τα ερωτήμα-τα καλούνται να δώσουν απαντήσεις οι ομιλητές της εκδήλωσης, από μια διαφορετική σκοπιά ο καθένας. Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου στις 11:30 πμ. στο Αμ-φιθέατρο Αθήνα 9.84.

Ορθοπεταλιές στην «Τεχνόπολις»

από τον ΟΤΕ και την COSMOTE

11 20 -26.09.2013

Η φήμη των Ιταλών αντρών ότι είναι ακαταμάχητοι «Καζανόβες» της Ευρώπης κινδυνεύει σοβαρά από την οικονομική κρίση. Οπως φαίνεται, οι παλιές καλές μέρες όταν το παραδοσιακό ιταλικό «καμάκι» γέμιζε με ακριβά δώρα τις γυναίκες προκειμένου να τις «ρίξει» τελείωσαν. Οι απολύσεις, οι μειώσεις των μισθών και η αυξανόμενη ανεργία στην Ιταλία έκαναν τους άντρες να περιορίζονται πλέον σε μία και μόνο γυναίκα, την οποία μάλιστα, όπως λένε, μετά βίας μπορούν να συντηρήσουν.

Ενώ οι νεότεροι διαθέτουν ακόμα -σε κάποιον βαθμό- το όπλο της γοητεία τους, οι ηλικιωμένοι, που βασίζονταν στο γεμάτο τους πορτοφόλι για να ρίξουν μια γυναίκα στο κρεβάτι, αντιμετωπίζουν μεγάλο πρόβλημα. Η παραδοσιακή ερωμένη, που ζούσε σε πληρωμένο διαμέρισμα και

λουζόταν στα δώρα, τείνει να εξαφανιστεί από τον αντρικό ορίζοντα. Σε σχετική έρευνα που πραγματοποιήθηκε στο Μιλάνο, οι περισσότεροι άντρες απάντησαν ότι τώρα, αντί να κεράσουν ένα ακριβό δείπνο τη γυναίκα που φλερτάρουν, την πηγαίνουν για καφέ και βόλτα στο πάρκο!

Χαρακτηριστική είναι και η κατακόρυφη μείωση των διαζυγίων σε Ιταλία και Ισπανία, δύο χώρες όπου η διαδικασία αυτή είναι χρονοβόρα και ακριβή. Οχι, οι Ιταλοί δεν έγιναν ξαφνικά πιστοί. Απλά, μαζί με τα φράγκα τούς τελείωσε και ο Καζανόβας που έκρυβαν μέσα τους. Αδεια παραμένουν επίσης τα δωμάτια των ξενοδοχείων που μέχρι πριν από λίγα χρόνια γέμιζαν με παράνομα ζευγάρια. Arrivederci, amore, ciao!

Ν.Κ.

Οι πολιτικές της κυβέρνησης Κάμερον έχουν αρ-χίσει να μαζεύουν επικριτές ακόμη και από έναν χώρο που θα νόμιζε κανείς ότι θα τις υποστήρι-ζαν: αυτόν των ανώτερων εισοδημάτων. Χαρακτη-ριστικό παράδειγμα είναι η Τζ. Κ. Ρόουλινγκ (λέγε με και συγγραφέα των βιβλίων του Χάρι Πότερ που μου απέφεραν εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ), η οποία σύμφωνα με τον “Guardian” προ-σάπτει στην κυβέρνηση ότι έπαψε να έχει επαφή με τους φτωχούς και ότι πρέπει να τους βοηθήσει να βρουν δουλειά αντί να τους στιγματίζει και να τους πλήττει με ακόμη περισσότερες περικοπές.

Η Ρόουλινγκ έφτασε στην ουσία του ζητήματος προσθέτοντας ότι για να επανενταχθούν οι άγα-μοι γονείς (στους οποίους έδωσε ιδιαίτερη έμφα-

ση, καθώς ήταν και η ίδια μία από αυτούς για ένα χρονικό διάστημα, ζώντας μάλιστα σε καθεστώς φτώχειας) στην αγορά εργασίας, η κυβέρνηση θα πρέπει να επικεντρωθεί σε προσιτές υπηρεσίες φροντίδας παιδιών και κατάρτισης, να υποχρεώ-σει τους εργοδότες να αποδεχτούν ευέλικτα ωρά-ρια (υπέρ των εργαζομένων) και να αποθαρρύνει τις χαμηλές αμοιβές.

Αλλοι πάλι, λιγότερο ευφράδεις, προτιμούν να ασκήσουν αντιπολίτευση με απλές χειρονομίες. Οπως ο παίκτης του ράγκμπι Μανού Τουιλάγκι, ο οποίος ποζάροντας με τον Κάμερον τού έκανε «κερατάκια» πίσω από την πλάτη του.

X.Τ.

Η τεράστια επιτυχία που έκανε φέτος το γαλλικό ντουέτο της cyber-disco Daft Punk με το κομμάτι “Get lucky”, που τραγουδήθηκε και χορεύτηκε όσο κανένα άλλο το καλοκαίρι, κατάφερε να ανεβάσει στο Νο1 του Amazon, στη λίστα με τα κορυφαία σε πωλήσεις βινύλια, το άλμπουμ του “Random Access Memories”, ξεπερνώντας ακόμα και το «13» των Black Sabbath, το “Rumours” των Fleetwood Mac και το νέο LP του David Bowie “The next day”.

Οι μουσικές αναφορές της νέας δουλειάς του γκρουπ προέρχονται ξεκάθαρα από τον χώρο της disco και ειδικότερα από τον ήχο των Chic και του γυναικείου συγκροτήματος Sister Sledge από τις δεκαετίες του ’70 και του ’80. Ο παραγωγός Nile Rodgers, ο οποίος υπέγραφε τις ηχογραφήσεις των δύο γκρουπ, εμφανί-ζεται μάλιστα στο βίντεο των Daft Punk για το “Lose yourself to dance”, άλλο ένα κομμάτι του άλμπουμ που γίνεται επιτυχία (βρίσκεται ήδη στο Νο 107), μαζί με ρομπότ ντυμένα με κοστούμια από ασημί παγιέτες.

Η Amazon ανακοίνωσε ότι από το 1995, όταν ιδρύ-θηκε, κανένας άλλος καλλιτέχνης δεν κατάφερε να πουλήσει περισσότερο από τους Daft Punk, και μάλι-στα βινύλια. Στη λίστα των μεγαλύτερων πωλήσεων ακολουθούν η Adele, η Amy Winehouse και ο Bowie. Πάντως η καθολική επιτυχία του “Get Lucky” επαλη-θεύει τη θεωρία σύμφωνα με την οποία τα τραγούδια με εύκολο στίχο και σύνθεση καθώς και μια καθαρή παραγωγή είναι εκείνα που έχουν περισσότερες πιθα-νότητες να γίνουν μεγάλες επιτυχίες. Το γεγονός ότι ο νέος ήχος του γκρουπ είναι ήδη γνωστός ως άκουσμα από τα ’70s σίγουρα βοήθησε.

Ν.Κ.

Στην κορυφή

Ηχηρή κριτική

Arrivederci amore

12Reality Bites

Τους την έσκασεΤα νέα έσκασαν και διαδόθηκαν σαν χιονοστιβάδα το βράδυ της περα-σμένης Δευτέρας: «Το Ιράν απέσυρε τους περιορισμούς που εμπόδιζαν την πρόσβαση των Ιρανών στα social media, κυρίως το Facebook και το Twitter δηλαδή». Αναλύσεις επί αναλύσεων ξεκίνησαν να γράφονται, δι-θύραμβοι για τη διαφαινόμενη νίκη των πολιτών του Ιράν επί της θεοκρα-τικής κυβέρνησής τους, εκτιμήσεις για μια πιθανή επαναπροσέγγιση της χώρας της Μέσης Ανατολής με τη Δύση και τα λοιπά. Και μόλις λίγες ώρες μετά ψυχρολουσία.

Με μια λιτή δήλωση στο επίσημο πρακτορείο ειδήσεων της χώρας, ο υπεύ-θυνος για τη διαχείριση του δικτύου της χώρας Αμπντολσαμάντ Κοραμα-μπάντι διευκρίνισε ότι επρόκειτο απλώς για ένα τεχνικό λάθος και μια επι-τροπή έχει αναλάβει τη διερεύνηση της υπόθεσης, με σκοπό να βρεθούν οι υπεύθυνοι. Ηδη το πρωί της Τρίτης οι περιορισμοί πρόσβασης στα κοινωνι-κά δίκτυα είχαν επανενεργοποιηθεί.

Η νεοεκλεγείσα κυβέρνηση Ρουχανί, που διαδέχθηκε τον διαβόητο Αχμα-ντινετζάντ, έχει όντως δηλώσει ότι προτίθεται να τείνει ευήκοον ους στις ανάγκες και τις επιθυμίες των πολιτών του Ιράν. Παραμένει όμως αβέ-βαιο πόσο μπορεί να τις ικανοποιήσει, δεδομένου ότι, αν και η κυβέρνη-ση εκλέγεται απευθείας από τον λαό, όλες οι αποφάσεις της πρέπει να επικυρωθούν από το ανώτατο ιερατικό συμβούλιο, του οποίου ηγείται ο Αγιατολάχ Χαμεϊνί και άλλοι σκληροπυρηνικοί κληρικοί.

Το σίγουρο είναι πως κανείς δεν θα βιαστεί ξανά να πανηγυρίσει για δη-μοκρατικές αλλαγές στο Ιράν προτού περάσουν μερικές ώρες, ίσα ίσα να σιγουρέψει το πράγμα...

Γ.Μ.

Η Μαριέττα Φαφούτη είναι ό,τι πιο φρέσκο έχει γνωρίσει η αγγλόφωνη pop της ελληνικής μουσικής σκηνής τα τελευταία χρόνια. Εχει κυκλο-φορήσει δύο προσωπικές δουλειές από την Inner Ear, το “Try a little romance” με παραγωγό τον Νίκο Αγγλούπα και το “Homemade joy” σε παραγωγή Θοδωρή Ζευκιλή. Τα περισσότερα από τα τραγούδια της έχουν γίνει ραδιοφωνικές επιτυχίες. Η ίδια δεν ακούει πολλή μουσική, γράφει με ευκολία μελωδίες και στίχους και είναι πάντα χαλαρή και προσγειωμένη. «Δεν είχα όνειρο να γίνω τραγουδίστρια, δεν μου άρεσε. Ετυχε να ανε-βάσω κάποια τραγούδια στο Myspace όπου η φωνή μου ήταν οδηγός», δηλώνει η ίδια.

Η Μαριέττα γράφει μουσική για ταινίες, ντοκιμαντέρ, τηλεοπτικές παραγω-γές, διαφημίσεις, θεατρικές παραστάσεις, μιούζικαλ και video games. Τον τελευταίο καιρό, μάλιστα, απολαμβάνουμε το κομμάτι “Take me there” σε διαφήμιση αεροπορικής εταιρείας. Παρά τον ρομαντισμό του πρώτου δίσκου και τη χαρά του δεύτερου, δηλώνει φανερά προβληματισμένη για τον ρατσισμό. «Με ενοχλεί πολύ το ρατσιστικό πνεύμα που τρυπώνει ύπουλα και έντονα στην κοινωνία μας», λέει χαρακτηριστικά. Ετσι, μαζί με άλλους καλλιτέχνες αποφάσισαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να

απαντήσουν με αλληλεγγύη, αγάπη και φυσικά... μουσική. Και εγένετο η κολεκτίβα ΑΓΑΠΗ ΡΕ+ ή περιφραστικά: Αγάπη Ρε ματζόρε.

Ο Monsieur Minimal αποτελεί μεγάλη αγάπη μιας διόλου ευκαταφρόνητης μερίδας κόσμου και το ενδιαφέρον είναι πως τα τραγούδια του αρέσουν σε κοινό μουσικά ετερόκλητο, που δεν έχει απαραίτητα κοινά ακούσματα. Εχει στο ενεργητικό του τρεις προσωπικούς δίσκους: “Lollipop”, «Πάστα Φλώρα» και “Minimal to Maximal”, που κυκλοφόρησε πέρυσι. «Το πρώτο άλμπουμ είναι ο ενθουσιασμός και σίγουρα ό,τι καλύτερο έχει στα χέρια του ένας συνθέτης. Τα επόμενα πρέπει να είναι η εξέλιξη για έναν καλλιτέ-χνη, να δείξει και κάποιες άλλες μουσικές διαστάσεις, να ωριμάσει χωρίς να γεράσει και να δώσει στο κοινό του μία ακόμη διαφορετική του πτυχή», αναφέρει ο ίδιος.

Σήμερα, Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου, ο Monsieur Minimal μαζί με τη Μα-ριέττα Φαφούτη και την μπάντα της συναντώνται για μια διαφορετική συ-ναυλία στο Παλαιό Ελαιουργείο (Παραλία Ελευσίνας) στο πλαίσιο των Αισχυλείων 2013. Ενα live με ελεύθερη είσοδο που θα πάρει τη μορφή μεγάλου πάρτι και θα μείνει αξέχαστο στο κοινό.

Μαθήματα θετικής ενέργειας

14Μουσική

20-26.09.2013

Η Εθνική Λυρική Σκηνή, το μοναδικό λυρικό θέατρο της Ελ-λάδας, καλείται να ανταποκριθεί σε πολλαπλούς στόχους και απαιτήσεις προκειμένου να ικανοποιήσει τις ανάλογες προσδοκίες των διαφορετικών ομάδων κοινού στις οποίες απευθύνεται. Στο πλαίσιο αυτό, ο προγραμματισμός της δεν μπορεί παρά να είναι πολυσυλλεκτικός και να πηγαίνει ταυ-τόχρονα προς διαφορετικές κατευθύνσεις. Αυτό είναι η πρό-κληση και ο προορισμός της.

Το φετινό της πρόγραμμα περιστρέφεται, όπως και στην πε-ρίπτωση όλων των μεγάλων λυρικών θεάτρων του κόσμου, γύρω από το κλασικό ρεπερτόριο, εντάσσοντας σε αυτό ορι-σμένα από τα απαιτητικότερα έργα, όπως τον «Μάκμπεθ» και τον «Οθέλλο», τις δύο σαιξπηρικές τραγωδίες του Βέρ-ντι, ή τον «Ντον Τζοβάννι», το αριστούργημα του Μότσαρτ. Τη φετινή χρονιά κλήθηκαν να συνεργαστούν με την ΕΛΣ σκηνοθέτες διαφορετικών γενεών και τάσεων, Ελληνες στη μεγάλη πλειονότητά τους, στο πλαίσιο της πολυσυλλεκτικής καλλιτεχνικής λογικής του θεάτρου. Από τον σκηνοθέτη και ακαδημαϊκό Σπύρο Ευαγγελάτο, τον πολύπειρο σκηνοθέτη όπερας Νίκο Σ. Πετρόπουλο, ως τον Γιάννη Χουβαρδά -που άφησε ένα τολμηρό και καθαρό στίγμα κατά τη θητεία του στο Εθνικό- και τη Ροδούλα Γαϊτάνου -που βρίσκεται στο ξεκί-νημα μιας σημαντικής καριέρας σε όπερες του εξωτερικού-, οι σκηνοθέτες που κλήθηκαν από την ΕΛΣ υπόσχονται έναν συναρπαστικό διάλογο με σπουδαία έργα. Η παρουσία, για δεύτερη χρονιά, του Γιάννη Κόκκου συνεχίζει μια δημιουργι-κή σχέση εμπιστοσύνης, που ελπίζουμε όλοι να αποδώσει βραχυπρόθεσμους και μακροπρόθεσμους καρπούς.

Η φετινή χρονιά είναι η πρώτη μιας σταθερής συνεργασίας μου με την ΕΛΣ ως σκηνοθέτης και συνεργάτης του καλλι-τεχνικού διευθυντή Μύρωνα Μιχαηλίδη. Η σκηνοθεσία της «Νυχτερίδας» του Στράους είναι για μένα μια τεράστια ευ-καιρία σε ένα είδος (την οπερέτα) και σε ένα έργο που αγα-πώ ιδιαίτερα. Ταυτόχρονα, συμβάλλω στον προγραμματισμό των συναυλιών του φουαγιέ της ΕΛΣ, διοργανώνοντας έναν κύκλο αφιερωμένο στην ελληνική οπερέτα, όπου θα παρου-σιαστούν τέσσερα από τα ξεχασμένα έργα του εκπληκτικού αυτού ρεπερτορίου.

Αλέξανδρος Ευκλείδης

Λυρική... ξανά!

Επιμέλεια: Περικλής Τσόπτσης

Σαράβαλο εν κινήσειΗλεκτρισμένη πλατεία

Πρώτη προσπάθεια

Εχουν περάσει ήδη 18 χρόνια από όταν τραγου-δούσε «Νιώθω ενοχές» στο πλευρό των έταιρων Μπλε, αλλά η Θεοδοσία Τσάσου παραμένει ένα από πιο ταλαντούχα πλάσματα της ελληνικής σκη-νής. Εντονη, αυθεντική, με δυναμική σκηνική πα-ρουσία και απεριόριστη ενέργεια, δεν αρκείται σε ένα μουσικό είδος και προσπαθεί συνεχώς να εξε-λίσσεται. Με φωνή που μπορεί να σταθεί άνετα δί-πλα σε μεγάλα ονόματα της παγκόσμιας σκηνής, η Θεοδοσία Τσάτσου σήμερα, Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου, θα εμφανιστεί στο Floral (Θεμιστο-κλέους 80, Εξάρχεια) με τραγούδια από την προ-σωπική της πορεία συνδυασμένα με ηλεκτρικούς ήχους, πλήκτρα και groove, rock, blues ρυθμούς.

Η Ξένια Γαργάλη και ο Περικλής Μπισκίνης κά-νουν το δισκογραφικό τους ντεμπούτο με τον δίσκο «Πλαστελίνη» και τον παρουσιάζουν σή-μερα, Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου, στον Ιανό (Σταδίου 24, Αθήνα). Η μουσική του Περικλή δημιουργεί ένα πολύχρωμο μωσαϊκό από soul, acid jazz και pop στοιχεία, με τον μοναδικό ήχο του βιμπράφωνου και των άφρο πνευστών, ενώ οι στίχοι της Ξένιας και η εκφραστική φωνή της συνδυάζουν την ελληνική γλώσσα με τη δυ-τική μουσική.

Την Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού (Πεζόδρομος Διονυσίου Αρεοπαγίτου, Αθήνα) η Ελευθερία Αρβανιτάκη, ο Νίκος Πορτο-κάλογλου και ο Βασιλικός θα εμφανιστούν μαζί σε μια συναυλία με τίτλο «Πες μου μια λέξη». Μαζί με την Ορχήστρα των Κυκλάδων -υπό τη διεύθυνση του Νίκου Κυπουργού- θα τραγουδή-σουν γνώριμους σκοπούς που έχουν γραφτεί από μεγάλους Ελληνες δημιουργούς. Οσοι παρευρε-θούν στο Ηρώδειο θα απολαύσουν τραγούδια διαχρονικά και επίκαιρα, τα οποία θα τους μαγέ-ψουν, θα τους συγκινήσουν και θα τους ενθουσι-άσουν. Τα έσοδα από τα εισιτήρια θα διατεθούν εξ ολοκλήρου στην ένωση Μαζί για το Παιδί.

Τρία σε ένα

Ο Γιάννης Αγγελάκας και η παρέα του -Ντίνος Σαδίκης (μπαγλαμάς, κιθάρα), Τίτος Καργιω-τάκης (ηλεκτρική κιθάρα, πλήκτρα), Στάθης Αραμπατζής (κιθάρα) και Χρήστος Χαρμπίλας (κρουστά, ηλεκτρονικά)- ανεβαίνουν στο Θέατρο Βράχων «Μελίνα Μερκούρη» (Βύρωνας) για μία μοναδική συναυλία την Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου. Με τις αποσκευές γεμάτες τραγούδια, θα κάνουν μια αναδρομή στην πορεία του Αγγελάκα, ξεκι-νώντας από τις Τρύπες, αρχές της δεκαετίας του ’80, μέχρι σήμερα. Τελευταία στάση η «Γελαστή ανηφόρα», το τελευταίο του cd-βιβλίο-ποιητική συλλογή που κυκλοφόρησε τον φετινό Μάιο και έχει γίνει ήδη χρυσό.

15

Η συνεργασία τους στο “Drive” ήταν εκρηκτική. Δύο χρόνια μετά ο Ράιαν Γκό-σλινγκ και ο Νίκολας Βίντινγκ Ρεφν συναντιούνται ξανά στο αιματοβαμμένο «Μόνο ο Θεός συγχωρεί», που δίχασε τον περασμένο Μάιο κοινό και κριτι-κούς στο Φεστιβάλ των Καννών. Σίγουρα η υποδοχή δεν ήταν τόσο αποθεω-τική όσο στο “Drive”. Κατηγορήθηκε ως «κενό περιεχομένου», «υπερβολικά στιλιζαρισμένο», «σκηνοθετικά επιδειξιομανές»... Πόση σημασία έχουν όμως στ’ αλήθεια όλα αυτά, όταν για εκατομμύρια σινεφίλ πρόκειται απλά για τη νέα ταινία του Ράιαν Γκόσλινγκ, που δεν θα έχαναν ποτέ και για κανέναν λόγο;

Ο πλέον ανερχόμενος σταρ του american cinema εδώ και δύο περίπου χρόνια υποδύεται τον Τζούλιαν, έναν έμπορο ναρκωτικών, μια περσόνα του υποκό-σμου της Μπανγκόκ και ιδιοκτήτη ενός μπαρ πυγμαχίας. Οταν ο αδελφός του και συνέταιρός του βιάζει και δολοφονεί ένα ανήλικο κορίτσι, ο πατέρας του θύματος τον σκοτώνει. Και ενώ ο Τζούλιαν τον συγχωρεί, η μητέρα του που καταφθάνει από την Αμερική ζητάει εκδίκηση για τον θάνατο του γιου της...

Κάπως έτσι ξεκινάει ένας κύκλος βίας και αίματος, που αγγίζει τα όρια του εξωφρενικού. Ο Ρεφν δείχνει να ενδιαφέρεται περισσότερο να σοκάρει με την εικόνα, παρά με την ουσία. Διαδοχικές σεκάνς, άρτια στιλιζαρισμένες -τόσο που παραπέμπουν σε art installation ή διαφημιστικό κλιπ διά χειρός ενός δεξιοτέχνη σκηνοθέτη- ευφραίνουν τον αμφιβληστροειδή του θεατή, χωρίς να καταφέρνουν ωστόσο να πείσουν για τον ρεαλισμό τους.

Η εξαιρετική φωτογραφία σε συνδυασμό με τη σκηνοθετική βιρτουοζιτέ και τον μαγνητισμό που προκαλεί άμα τη εμφανίσει του ο Γκόσλινγκ συ-γκαταλέγονται αναμφισβήτητα στα υπέρ της ταινίας, που δεν καταφέρνει όμως -ίσως και να μην την αφορά- να υπερβεί το «χάρτινο» των ηρώων της και να κάνει ένα βαθύτερο σχόλιο για τη βία και το σκοτάδι της ψυ-χής. Εδώ όλα φωνάζουν ότι «τα παιδία παίζει». Πάντα με στιλ που σαγη-νεύει φυσικά.

Gosling is back!

16Σινεμά

20-26.09.2013Επιμέλεια: Δημήτρης Χαλιώτης

Το 19ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας «Νύχτες Πρεμιέρας» περιλαμβάνει φέτος περισσότερες πρεμιέρες νέων ελληνικών ταινιών από ποτέ. Εμείς σας προτείνουμε το Top5.

Η «Λιμουζίνα» του Νίκου Παναγιωτόπουλου μας προσκα-λεί σε ένα διαφορετικό road trip από το Παρίσι του ’60 στην Ελλάδα του σήμερα! Ο Νίκος Κουρής, ο Δημήτρης Καταλειφός και ο Παύλος Χαϊκάλης πρωταγωνιστούν και ο Λευτέρης Βογιατζής μας αποχαιρετά... κινηματογραφι-κά (Παρασκευή 20/9, στις 8 μμ. στον Δαναό).

Οσοι την είδαν στη δημοσιογραφική προβολή βούρκω-σαν. Μία σχεδόν δεκαετία μετά το «Δύσκολοι αποχαιρε-τισμοί: Ο μπαμπάς μου», η Πέννυ Παναγιωτοπούλου επι-στρέφει με το “September”, όπου η Κόρα Καρβούνη και η Μαρία Σκουλά έρχονται κοντά πολεμώντας τη μοναξιά τους (Σάββατο 21/9, στις 8 μμ. στο Οπερα).

Ο Χάρης Φραγκούλης και ο Δημήτρης Λάλος αποδεικνύ-ονται... «Αισθηματίες» στη νέα ταινία του Νίκου Τριαντα-φυλλίδη, όπου δύο νεαροί που βοηθάνε στις βρομοδου-λειές του έναν αρχαιοκάπηλο τοκογλύφο πέφτουν θύματα του θεού Ερωτα (Πέμπτη 26/9, στις 8 μμ. στο Ιντεάλ).

Μετά το Σαν Σεμπαστιάν, το “Luton” του νεαρού Μιχάλη Κωνσταντάτου κάνει την πανελλήνια πρεμιέρα του βάζο-ντας στο μικροσκόπιό του μία κοινωνία που γεννά τη βία και απαιτεί τον αυτοπεριορισμό. Από τα ελληνικά must του φεστιβάλ (Παρασκευή 27/9, στις 8 μμ. στον Δαναό).

Τέλος, η κινηματογραφική επιστροφή του Γιώργου Τσεμπε-ρόπουλου με το «Ο εχθρός μου» και τον Μανώλη Μαυ-ροματάκη να πέφτει θύμα μιας συμμορίας μεταναστών που εισβάλλει στο σπίτι του και βιάζει την κόρη του, έρ-χεται να στοχαστεί πάνω στο θέμα του ρατσισμού σε μια κοινωνία που ταλανίζεται από την κρίση (Σάββατο 28/9, στις 8 μμ. στον Δαναό).

Ο απόλυτος στόχος Συνοδεία μουσικής

Xρυσός... ΓούντιΔύο χρόνια μετά τον θάνατο του Στιβ Τζομπς, του ανθρώπου που ηγήθηκε μίας πραγματικής ψηφιακής επανάστασης, το Χόλιγουντ επιχειρεί να μεταφέρει ένα μέρος -το πιο δημιουργικό- της πολυτάραχης ζωής του στη μεγάλη οθόνη. Εστιά-ζοντας στην περίοδο 1971-1991, το “Jobs” παρα-κολουθεί τα βήματα του νεαρού Τζομπς προς την κορυφή. Από την εποχή που ίδρυσε την ασήμαντη τότε Apple Computers στο γκαράζ των γονιών του μέχρι τη δημιουργία του κολοσσού της Apple. Ο Αστον Κούτσερ (μάλλον άστοχη επιλογή) υποδύ-εται τον Τζομπς σε μια ταινία όπου ο πραγματικός σταρ είναι ο ίδιος ο κεντρικός της ήρωας. Η ται-νία ”Jobs” προβλήθηκε σε avant premiere στις 16 Σεπτεμβρίου από τη Winbank, τον βραχίονα της ηλεκτρονικής τραπεζικής της Τράπεζας Πειραιώς.

Ο μετρ των καταστροφολογικών υπερπαραγω-γών Ρόλαντ Εμεριχ («Ημέρα Ανεξαρτησίας», «Μετά την επόμενη μέρα») επιστρέφει και αυτή τη φορά κάνει σκόνη και θρύψαλα το απόλυ-το σύμβολο των ΗΠΑ. Στο «Λευκός Οίκος: Η πτώση» μία ομάδα τρομοκρατών από την Κορέα εισβάλλει στον Λευκό Οίκο κρατώντας όμηρο τον Αμερικανό πρόεδρο και απειλώντας με ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα. Για κακή τους τύχη όμως ο πρώην μυστικός πράκτορας Τζον Κέιλ βρίσκε-ται την ώρα της επίθεσης στο κτίριο... Αφθονη δράση, θεαματικές σεκάνς, απίστευτα κλισέ, εθνικοπατριωτικές ατάκες και ένα μιλιταριστικό ντελίριο που δοκιμάζει τις αντοχές σου.

Συνεχίζονται μέχρι τις 26 Σεπτεμβρίου οι προβο-λές του 4ου Φεστιβάλ Βωβού Κινηματογράφου στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Αριστουργή-ματα του Μπάστερ Κίτον, του Σεργκέι Αϊζενστάιν, του Εριχ Φον Στροχάιμ, του Λουί Μπουνιουέλ, αλλά και το πρώτο ντοκιμαντέρ στην ιστορία του κινηματογράφου, το θρυλικό «Ο Νανούκ του Βορ-ρά» του Ρόμπερτ Φλάερτι, αποτελούν το μενού των επόμενων ημερών. Ολες οι ταινίες προβάλλονται συνοδεία ζωντανής μουσικής από σημαντικούς Ελληνες σολίστες. Η είσοδος είναι ελεύθερη, αλλά είναι απαραίτητη η κράτηση θέσης στο 210 3418578 (Δευτέρα-Παρασκευή 11 πμ. έως 2 μμ.).

Η «Θλιμμένη Τζάσμιν», το πρόσφατο δημιούργη-μα του Γούντι Αλεν, με πρωταγωνίστρια την Κέιτ Μπλάνσετ, έχει ήδη κατακτήσει τον τίτλο της πιο εμπορικής του ταινίας στο αμερικανικό box office. Η παρουσία της στα ερχόμενα Οσκαρ μπορεί να θεωρείται από τώρα δεδομένη, αλλά ακόμα και αν ο Γούντι Αλεν δεν πανηγυρίσει άλλο ένα χρυ-σό αγαλματάκι, είναι βέβαιο ότι δεν θα μείνει με άδεια χέρια. Η Ενωση Ανταποκριτών Ξένου Τύπου ανακοίνωσε ότι θα τον τιμήσει με το Βραβείο Cecil B. DeMille για τη συνολική του προσφορά στην έβδομη τέχνη στην επερχόμενη Τελετή Απονομής των Χρυσών Σφαιρών στις 12 Ιανουαρίου του 2014. Προς το παρόν πάντως ο αεικίνητος Γούντι ασχολείται με τα γυρίσματα της επόμενης ταινίας του στη Νότια Γαλλία.

Ελληνικές πρεμιέρες

Apple man

17

Οι Αγγλοσάξονες έχουν το εξής πολύ ενδιαφέρον και αρκούντως επιτυχη-μένο γνωμικό: «Don’t judge a book by its cover», ελληνιστί «μην κρίνεις ένα βιβλίο από το εξώφυλλό του». Ή από τον εκδοτικό του οίκο, έρχομαι να προσθέσω. Το ότι για αρκετά χρόνια τα κατασκοπικά έργα του Τζον Λε Καρέ -κομψοτεχνήματα ψυχολογικής έντασης- δεν συμπεριλαμβάνονταν στο μυαλό του Ελληνα αναγνώστη στην κατηγορία «λογοτεχνία αξιώσεων» αποτελεί τρανό παράδειγμα επαρχιωτισμού και δήθεν κουλτούρας. Ολων ημών που δεν ακουμπάγαμε τα βιβλία του γιατί δεν τα έβγαζε ένας εκδοτι-κός με παράδοση στην «υψηλή λογοτεχνία».

Φευ, για τους λάτρεις του συγγραφέα, ο Αύγουστος τούτος πρέπει να υπήρξε υπέροχος. Μια και όχι ένα, αλλά δύο βιβλία του εκδόθηκαν στη γλώσσα μας. Το καινούργιο του πόνημα, γραμμένο φέτος, τιτλοφορού-μενο «Μια ευαίσθητη αλήθεια» (εκδ. Bell / Χαρλενίκ Ελλάς), καθώς και ένα από τα πρώτα του έργα, γραμμένο το μακρινό 1968, με τίτλο «Μια μικρή γερμανική πόλη» (εκδ. Καστανιώτη). Τόσο ο «φρέσκος» όσο και ο «ψυχροπολεμικός» Λε Καρέ έχουν ένα βασικό κοινό: η ένταση και οι

καταστάσεις στα βιβλία του -ακόμα και όταν διακυβεύονται παγκόσμια μυστικά- είναι πραγματικές, είναι ανθρώπινες. Και όχι φαντασμαγορικές και επιφανειακές αλά James Bond.

O κατά κόσμον Ντέιβιντ Κόρνγουελ έχει αγαπηθεί από εκατομμύρια ανα-γνώστες, ενώ ουκ ολίγες είναι οι ταινίες που «πάτησαν» σε δικές του πλο-κές. Ομως δεν μπορώ να φανταστώ μεγαλύτερη επιβράβευση από εκείνη που προέρχεται από ομότεχνους, από συνάδελφους. Ο πολύς Ιαν Μακ Γιούαν, ένα από τα βαριά χαρτιά της βρετανικής λογοτεχνίας του σήμερα, δήλωσε πρόσφατα σε συνέντευξή του στην “The Telegraph” πως είναι επι-τέλους καιρός να απονεμηθεί το Βραβείο Booker στον κ. Λε Καρέ. Βέβαια, ακόμα και αν συμβεί αυτό, ο τελευταίος μπορεί και να το αρνηθεί. Οπως περίπου έκανε πριν από λίγα χρόνια ζητώντας το όνομά του να αφαιρεθεί από τη λίστα των υποψηφίων. Ο ίδιος είχε πει: «Δεν συμμετέχω σε δια-γωνισμούς λογοτεχνίας». Δεν έχει σημασία, άλλωστε η ουσία βρίσκεται στα γραπτά του. Στα κείμενα ενός από τους σημαντικότερους Αγγλους λογοτέχνες του μεταπολεμικού κόσμου.

Διπλός πράκτορας

18Βιβλίο

Επιμέλεια: Γιώργος Ρομπόλας 20-26.09.2013

Οι «Μεγάλες προσδοκίες», ένα εμβληματικό μυθιστόρη-μα του Κάρολου Ντίκενς, καταπιάνονται σε μεγάλο βαθ-μό με την έννοια της φιλοδοξίας. Μιας κινητήριου, όμοι-ας με δίκοπο μαχαίρι, δύναμης. Αναλογιστείτε κάποιες μεγάλες υποσχέσεις: «Θα σε ξετρελάνω απόψε...» αλλά και σε καθαρά ατομικό επίπεδο: «Θα περάσω 20 μαθή-ματα αυτή την εξεταστική». Σας έχουν φέρει σε δύσκολη θέση, έτσι δεν είναι;

Το ίδιο συμβαίνει και με τις «μεγάλες αναγνωστικές προσδοκίες» μετά το τέλος του καλοκαιριού. Φριχτή η πλάνη όσων θεωρούμε πως θα συνεχίσουμε και μέσα στη χρονιά στους ίδιους ρυθμούς - δεν θα μας αφήσει η ζωή, είναι σίγουρο. Οι λόγοι πολλοί και άκρως καταθλιπτικοί. Θέτοντας όμως ρεαλιστικούς στόχους μπορεί κανείς να συνεχίσει και μέσα στη σεζόν το διάβασμα. Μαζί με τους στόχους, βέβαια, καλό είναι να τεθούν και κάποιοι κανό-νες του τύπου: κλείνουμε το ίντερνετ και την τηλεόραση για μία ώρα την ημέρα, διαβάζουμε κρατώντας μολύ-βι γραμμή γραμμή ώστε να νικήσουμε την καταραμένη αδυναμία συγκέντρωσης, επιλέγουμε βιβλία που πρώτα από όλα θα μας ψυχαγωγήσουν και όχι τίποτα αγχωτικά ψυχοφθόρα «τούβλα» με μόνο σκοπό να πουλήσουμε μούρη στην παρέα μας. Εάν ούτε τότε τα καταφέρνουμε, υπάρχουν και τα κόμικς, που είναι πιο ευανάγνωστα, βρε αδερφέ, και στην τελική τα audio books για συντροφιά στο τιμόνι και κατά την πλύση των πιατικών.

Πέρα από το αστείον του πράγματος, υπάρχει και μια ση-μαντική, κατά την άποψή μου, αλήθεια. Εάν κανείς φρο-ντίσει να αφιερώνει (μόλις) δέκα λεπτά για να διαβάσει δέκα σελίδες την ημέρα, στο τέλος του χρόνου θα έχει βγει κερδισμένος, έχοντας «τελειώσει» δέκα περίπου βι-βλία. Και αυτό είναι ποιότητα ζωής. Και δεν εννοώ ότι η ποιότητα κρύβεται στο ότι θα έχει επιτελέσει το καθήκον του ως αναγνώστης. Κρύβεται όμως στο ότι θα έχει μπει, θα έχει βουτήξει, θα έχει γευτεί και νιώσει δέκα διαφορε-τικές αφηγήσεις, κάποιες από τις οποίες -εάν είναι τυχε-ρός- ίσως τον συντροφεύουν μια ζωή.

O αιώνιος εργένης

Μηχανορραφίες Παλιά καραβάνα

ΜπερλουσκονισμόςΤο έργο του Αρη Σφακιανάκη βρίσκεται στον αντί-ποδα μιας σοβαροφανούς και δυσνόητης λογοτε-χνίας, διαθέτοντας έντονα στοιχεία αυτοβιογραφί-ας και αυτοσαρκασμού. Αυτό παραμένει το μοτίβο και στο τελευταίο του μυθιστόρημα «Παντρεμέ-νες» (εκδ. Κέδρος). Ορδές γυναικών βρίσκονται εξαπατημένες από έναν πλαστικό χειρούργο. Εκεί-νος ζητάει βοήθεια από έναν συγγραφέα για να εξευμενιστούν οι Μαινάδες. Ο 50άρης εργένης Παρθένιος Σατανάκης (!) θα κάνει το καθήκον του... Οχι προσπαθώντας να αποδείξει πως η ερ-γένικη ζωή είναι καλύτερη από αυτή των παντρε-μένων. Αλλά με ευτράπελη διάθεση και αντίληψη πως πρόκειται για αλληλοσυμπληρούμενα μεγέθη.

Μια τυπική μεσοαστική οικογένεια. Ο μπαμπάς καθηγητής, πλέον σε σύνταξη, πνιγμένος σε μια θλίψη. Η μαμά αποφάσισε καθυστερημένα να πάρει τη ζωή της στα χέρια της. Η κόρη δοσμένη σε χαμένο έρωτα. Και ο γιος; Εκείνος σκεπτόμε-νος αναψηλαφεί το πρόσφατο παρελθόν και το παρόν του, φοιτητής Iστορίας γαρ. Με ένα όνομα να επανέρχεται και να σκεπάζει τα πάντα: Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Οχι μόνο ως άτομο, αλλά και ως ιδέα. Ο νεαρός Πάολο ντι Πάολο στο πρώτο του μυθιστόρημα «Πού ήσασταν όλοι» (εκδ. Ικαρος) καταθέτει ένα δυνατό δείγμα γραφής, αφήνοντας μεγάλες υποσχέσεις για το μέλλον, όντας και εκεί-νος ένα παιδί της εποχής του «Καβαλιέρε».

Στον παρεξηγημένο στίβο του ιστορικού μυθιστορή-ματος, η Ισμήνη Καπάνταη έχει διακριθεί πολλάκις, με τα βιβλία της να μεταφέρονται -πράγμα όχι και τόσο σύνηθες- και σε άλλες γλώσσες. Το πρόσφα-τα εκδοθέν «Σικελικός Εσπερινός» (εκδ. Καστανιώ-της) αναφέρεται στην ίσως πιο ξακουστή -και αιμα-τηρή- λαϊκή εξέγερση των μεσαιωνικών χρόνων. Και όπως είναι γνωστό, το βυζαντινό χρυσάφι βοήθησε σε αυτή την κατεύθυνση... Το κείμενο ακολουθεί δύο χαρακτήρες που συνδέονται ερωτικά μέσα σε έναν κόσμο επικίνδυνων μυστικών, διεθνών δολο-πλοκιών και συνωμοσιών. Εάν λατρεύετε τις μηχα-νορραφίες και τον Μεσαίωνα (βλέπε “Game of thrones”), το ανάγνωσμα θα σας ανταμείψει. Αλλω-στε η πολυπλοκότητα της βυζαντινής διπλωματίας ξεπερνάει κάθε ευφάνταστο σεναριογράφο.

Ο Τζίμμυ Κορίνης αποτελεί τη ζώσα ιστορία του pulp ελληνικού «αστυνομικού». Ο άνθρωπος υπήρξε διευθυντής του θρυλικού περιοδικού «Μάσκα» - τι να λέμε τώρα; Σήμερα, ύστερα από άπειρα χρόνια αποδημίας σε αγγλικά εδά-φη, προσπαθεί μια διαδικτυακή αναβίωση του maska.gr και συνεχίζει να εκδίδει. Το τελευταίο του πόνημα τιτλοφορείται «Επιθανάτιος γρίφος» (εκδ. Γαβριηλίδη), πρόκειται για κλασική ελληνι-κή «αστυνομική» περιπέτεια και ακολουθεί κατά πόδας τον υπαστυνόμο Δημήτρη Γιαννίδη και την ομάδα του. Ο κεντρικός ήρωας, βάζοντας μπρο-στάρη το δαιμόνιό του, θα ρισκάρει θέτοντας τους πάντες σε κίνδυνο για να λύσει μια υπόθε-ση, το κλειδί της οποίας βρίσκεται στις τελευταί-ες λέξεις ενός άντρα καθώς ψυχορραγεί.

Μεγάλες προσδοκίες

19

Τη δική της σύγχρονη ματιά για το κλασικό μοτίβο της όπερας επιχειρεί για ακόμη μία φορά η ομάδα Oper(O) με την παράσταση «Αναμονή για τη νύχτα - Waiting for night», ενώ ταυτόχρονα επιστρατεύει το συνολικό έργο του Σάμιουελ Μπέκετ για να δημιουργήσει ένα ενιαίο και πρωτότυπο έργο.

Η Ειρήνη Γεωργαλάκη, που υπογράφει τη σκηνοθεσία του έργου, επιση-μαίνει: «Πρόκειται για μια παράσταση που δανείζεται αυτόνομα καλλιτε-χνικά έργα, τους αλλάζει χρήση και τα επανατοποθετεί σε ένα καινούργιο πλαίσιο. Μέσα σε ένα τοπίο απόλυτης καταστροφής, μιλάμε για αξίες και ιδανικά -ίσως χαμένα- με τα πιο λυρικά μέσα, δημιουργώντας έτσι ένα «κακοφορμισμένο» ποίημα, η εναντίωση στο οποίο θα μας κρατήσει ζω-ντανούς. Χωρίς εμφανή πλοκή, γινόμαστε μάρτυρες της πιο αρχέγονης βίαιης πάλης, ανάμεσα στη λογική και το συναίσθημα του Ανθρώπου, με

την ελπίδα ότι αυτή δεν έχει χαθεί ακόμα κάνοντάς μας παθητικούς, ανί-κανους και δέσμιους της σύγχρονης σαθρής καθημερινότητας».

Από τις 26 Σεπτεμβρίου, λοιπόν, στη σκηνή του Θεάτρου Τέχνης (Φρυνίχου 14, Πλάκα) θα δεσπόζει μια τρισδιάστατη, ογκώδης κατασκευή (γλυπτό), η οποία συνομιλεί με μια λυρική τραγουδίστρια επί σκηνής. Οι δυο τους συν-θέτουν τον ολόκληρο Ανθρωπο, τον χαρακτήρα που παλεύει να αντιληφθεί τις συνθήκες και να τις ξεπεράσει. Ενστικτωδώς και μέσα από την εσωτερική πάλη, έρχεται αντιμέτωπος με το υπαρξιακό δράμα και τα αδιέξοδα της αν-θρώπινης φύσης, όπως αυτά αναδύονται μέσα από το έργο του σπουδαίου Βρετανού δημιουργού. Μια 11μελής ορχήστρα τούς συνοδεύει σε μοτίβα πέρα από τα στεγανά της κλασικής μουσικής, ενώ οι προβολές εικαστικών βίντεο ολοκληρώνουν την ιδιαίτερη δραματουργία. Τη σκηνογραφία και τα βίντεο της παράστασης έχει επιμεληθεί ο εικαστικός Μανώλης Χάρος.

Φιλόδοξο πείραμα

20Θέατρο

Επιμέλεια: Νατάσα Μαστοράκου 20-26.09.2013

Στις 22 Σεπτεμβρίου θα διεξαχθούν οι ομο-σπονδιακές εκλογές στη Γερμανία. Σήμερα και αύριο (20-21/9) όμως θα διεξαχθούν οι ίδιες εκλογές στην Ελλάδα και για την ακρίβεια στο BIOS (Πειραιώς 84, Κεραμεικός) από την ομάδα aliens-vote.org. Στη ριζοσπαστική performance ένας ακτιβιστής (o Στάθης Κόκκορης) θα πα-ρουσιάσει σε 50 λεπτά το φάσμα των γερμα-νικών πολιτικών κομμάτων, τους εκπροσώπους τους και θα εξηγήσει τους στόχους για την εσω-τερική αλλά και για την εξωτερική πολιτική της χώρας. Μια προεκλογική εκστρατεία ως παρα-μορφωμένο καλλιτεχνικό γεγονός, πιστή όμως στους κανονισμούς της κατανομής του τηλεο-πτικού χρόνου, στο τέλος της οποίας το κοινό καλείται να ψηφίσει.

Oι «Θεατές» του Mάριου Ποντίκα σε σκηνοθεσία Κατε-ρίνας Ευαγγελάτου θα ανέβουν για δεύτερη χρονιά στην κεντρική σκηνή του Εθνικού Θεάτρου (Αγίου Κωνσταντί-νου 22-24, Αθήνα) από αύριο, Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου, και για 20 παραστάσεις. Επειτα από μια πολύ επιτυχη-μένη περυσινή σεζόν, η παράσταση έρχεται να φωτίσει ξανά -40 χρόνια μετά τη δημιουργία του έργου- τις ιδιαι-τερότητες της ελληνικής κοινωνίας.

Σε ένα δωμάτιο ενός άθλιου ξενοδοχείου ένας «θεατής» παρακολουθεί από μια τρύπα στον τοίχο το δράμα ενός ανάπηρου πρώην ταγματασφαλίτη και της γυναίκας του. Την τρομερή μαρτυρία του θα μοιραστεί στη συνέχεια με τη δική του σύντροφο, καθώς το κοινό κρυφοκοιτάει τώρα τη δική του ιστορία. Η Στεφανία Γουλιώτη, ο Νι-κόλας Παπαγιάννης, η Αλκηστις Πουλοπούλου και ο Νίκος Ψαρράς σε δύο γειτονικά δωμάτια ξενοδοχείου καλούνται να μεταφέρουν την εξαθλίωση που πολλοί βι-ώνουν πίσω από τις κλειστές πόρτες.

Στο πρώτο δωμάτιο, μια γυναίκα που δεν μπορεί πλέον να αντιμετωπίσει την τραγική καθημερινότητά της δολο-φονεί τον κοινωνικά απόκληρο άντρα της και στη συνέ-χεια αυτοκτονεί. Στο δεύτερο, ο «γείτονας», ένας άνερ-γος ηδονοβλεψίας, παρακολουθεί με έκπληξη αλλά και με απάθεια τα δρώμενα από μια τρύπα στον τοίχο του δωματίου του και αργότερα τα διηγείται με ψυχραιμία στην εξίσου ψυχικά ακρωτηριασμένη ερωμένη του. Το ζευγάρι σχολιάζει με σκληρότητα την κατάρρευση της σχέσης των «γειτόνων» τους, χωρίς να είναι σε θέση να αντιληφθεί τη δική του τραγική αποξένωση.

Πρόβα εκλογών

Πριν το τέλος

Στο ίδιο έργο θεατές

Τα ρέστα επί σκηνής

Η ομάδα Vasistas μάς προσκαλεί στην παρουσί-αση της νέας της δημιουργίας “Domino” από τη Δευτέρα 23 έως και την Παρασκευή 27 Σεπτεμ-βρίου στην ταράτσα του Γαλλικού Ινστιτούτου (Σίνα 31, Κολωνάκι). Μια βουβή χορογραφία για το παρόν και το αόριστο μέλλον, για την οποία η Αργυρώ Χιώτη -που υπογράφει τη σκη-νοθεσία- έχει βασιστεί στο έργο του Ευγένιου Ιονέσκο «Παιχνίδια σφαγής», εφαρμόζοντας στο έργο τους ιδιαίτερους αφηγηματικούς κώ-δικες και τη σκηνική γλώσσα που εξελίσσει η ομάδα τα τελευταία χρόνια.

Πέντε ηθοποιοί, δύο άντρες και τρεις γυναίκες, εισβάλλουν σε ένα σπίτι με αυλή και αμέτρητα δωμάτια. Η Βλασία Κουτσού, ο Φώτης Λαζάρου, ο Γιώργος Μακρής, η Φαίδρα Παπανικολάου και η Νατάσα Σφενδυλάκη κινούνται σε αυτά τα δωμάτια και τα παρατηρούν να γεμίζουν με κέρματα που έπεσαν από τα χέρια του Κωστή και του κάθε Κωστή που πλήρωσε τα λάθη άλλων, που πλήγωσε άλλους. Η παράσταση «Ο μικρός εγώ», βασισμένη στο βιβλίο του Κώστα Ταχτσή «Τα ρέστα», παρουσιάζεται από αύριο, Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου, στο Bρυσάκι (Βρυσακίου 17, Πλάκα). Τα τραγούδια της παράστασης ερμη-νεύει η Νεφέλη Κουρή.

Το Διεθνές Φεστιβάλ Θεάτρου Δρόμου θα γε-μίσει και φέτος -για πέμπτη χρονιά- το Ιστορικό Κέντρο και τους δρόμους γύρω από την Ακρό-πολη με χρώματα. Τριάντα ομάδες και πάνω από 200 καλλιτέχνες από σήμερα (20/9) έως τις 30 Σεπτεμβρίου θα παρουσιάσουν συνολικά 100 παραστάσεις. Το φεστιβάλ, εκτός από τις παρα-στάσεις θεάτρου δρόμου, θα περιλαμβάνει και δράσεις με βάση άλλες μορφές τέχνης, χοροθε-ατρικές παραστάσεις, happenings, workshops, παραστάσεις κουκλοθέατρου, καθώς και μουσι-κές μπάντες ή και εικαστικές δράσεις, πάντα με αφετηρία τον δημόσιο χώρο.

Ολοι στον δρόμο

21

Το δίκτυο «Ασφάλεια με ανθρώπινα δικαιώματα. Αστυνομική βία και αυ-θαιρεσία» του ελληνικού τμήματος της Διεθνούς Αμνηστίας διοργανώνει ένα αφιέρωμα στον καλλιτέχνη Alfredo Romano στον εκθεσιακό χώρο του CAMP (Ευπόλιδος 4 & Απελλού 2, Πλ. Κοτζιά). Η ιστορικός τέχνης Giorgia Romano αναφέρει χαρακτηριστικά για τη δουλειά του Ιταλού εικαστικού: «Ευανάγνωστες στην τέχνη του Alfredo Romano είναι οι αναφορές στη βυ-ζαντινή τέχνη, στην Ελλάδα, στον μεσογειακό πολιτισμό. Τα πάντα μοιάζουν να ταλαντεύονται ανάμεσα στην καταβύθιση και την ανάδυση, την κατακρή-μνιση και την αναγέννηση, την εκμηδένιση και τον καθαρμό, το φως και τη σκιά. Είναι μια ποιητική πικρή και άμεση. Ενσαρκώνει και μαρτυρεί τον σπασμό που τραντάζει τη σύγχρονη κοινωνία. Εργο φορτωμένο με ένταση. Για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων του καθενός μας».

Tόσο η συγκεκριμένη έκθεση όσο και οι συζητήσεις και οι ομιλίες που πραγ-ματοποιήθηκαν στις 18 Σεπτεμβρίου στον χώρο -με καλεσμένους μεταξύ

άλλων την Αναστασία Τσουκαλά, αναπληρώτρια καθηγήτρια Εγκληματολο-γίας στο Πανεπιστήμιο Paris XI, και τον Χρήστο Καρρά, εκτελεστικό διευ-θυντή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών- γίνονται στο πλαίσιο μιας ευρύ-τερης εκστρατείας με θέμα τα ανθρώπινα δικαιώματα και την αστυνομική αυθαιρεσία. Η Διεθνής Αμνηστία, άλλωστε, αποτελεί ένα παγκόσμιο κίνημα με εκατομμύρια υποστηρικτές που αγωνίζονται για την προστασία των διε-θνώς αναγνωρισμένων ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Οι προσπάθειές της αυ-τές έχουν βραβευθεί στο παρελθόν με το Νόμπελ Ειρήνης (1977) και το Βραβείο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των Ηνωμένων Εθνών (1978).

Τα εγκαίνια της έκθεσης του Alfredo Romano στο CAMP, με επίτιμο καλε-σμένο τον ίδιο τον καλλιτέχνη και τίτλο «Una genarazione meno. Tra luci e ombre - Μια γενιά λιγότερη. Ανάμεσα στα φώτα και τις σκιές», θα πραγμα-τοποιηθούν σήμερα, Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου, στις 7 μμ., ενώ η δουλειά του θα παρουσιάζεται στον χώρο μέχρι και αύριο, Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου.

Χαμένη γενιά

22Εκθέσεις / Εκδηλώσεις

20-26.09.2013Επιμέλεια: Κίκα Κυριακάκου

Ο Κώστας Σαχπάζης είναι ο νέος καλλιτέχνης που διακρί-θηκε πριν από λίγες ημέρες με το Βραβείο ΔΕΣΤΕ 2013. Ο Ελληνας εικαστικός έχει πάρει μέρος σε μια σειρά από εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, όπως είναι η έκ-θεση “Hell as Pavilion” στο Palais de Tokyo, αλλά και η συμμετοχή του στην πρόσφατη “Art Basel” με την γκαλερί Andreas Melas & Helena Papadopoulos.

Η Bice Curiger, μέλος της εξαμελούς κριτικής επιτροπής των φετινών βραβείων, επεσήμανε για την επιλογή αυτή: «Το φετινό Βραβείο ΔΕΣΤΕ απονέμεται στον Κώστα Σαχ-πάζη για το σύνθετο γλυπτικό έργο του. Πρόκειται για ένα έργο που ενσπείρει την αμφιβολία στο εσωτερικό όλων των στεγανών κατηγοριών της τέχνης και της ιστορίας της, ενώ επίμονα πραγματεύεται τις πολλαπλές εκφάνσεις μιας ιδέας διακριτικής αποσταθεροποίησης».

«Ο Σαχπάζης», συνεχίζει η ίδια», μοιάζει να δημιουργεί ζωγραφικούς πίνακες, ενώ στην πραγματικότητα σωρεύει υλικά σε προσεκτικά ζυγιασμένες στοίβες ή συγκεντρώνει αντικείμενα που είναι και δεν είναι αυτό που προσποιού-νται πως είναι. Στο έργο του, το απολύτως συγκεκριμένο και το αφηρημένο συναντιούνται. Τα σχέδια εκτελούνται στον χώρο, αντικατοπτρίζοντας ενίοτε παραστατικά στοι-χεία, σαν μια παραπομπή ή ένα πορτρέτο της γύρω πραγ-ματικότητας, και θολώνοντας το νόημά τους».

Παράλληλα με τo project “Desk Issues”, που θα παρουσιαστεί στο Sluice Art Fair του Λονδίνου, ο Χώρος 3 137 (Mαυρομιχάλη 137, Νεάπολη) εγκαι-νιάζει τη νέα σεζόν με την έκθεση “I Wanna Be A Materialist But I Just Kant”. Στην έκθεση, η οποία θα φιλοξενείται στον χώρο μέχρι τις 6 Οκτωβρίου, συμμετέχουν οι Πάκυ Βλασσοπούλου, Αλεξία Κα-ραβέλα, Νατάσσα Μπιζά, Κοσμάς Νικολάου, Κώ-στας Ρουσσάκης και το γυναικείο φωνητικό σύνολο ΕξΗ. Αναφορικά με τη δουλειά τους οι καλλιτέχνες εξηγούν: «Επιχειρούμε να δημιουργήσουμε ένα σύ-στημα, όσο ασταθές και αν είναι, το οποίο να ανα-δεικνύει τις τοπικές ταυτότητες των έργων τέχνης».

Η δεύτερη ατομική έκθεση του Νίκου Παπαδό-πουλου με τίτλο «Κήπος Ζεν» εγκαινιάζεται σή-μερα, Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου, στην γκαλερί ΑΔ (Παλλάδος 3, Ψυρρή). Η νέα σειρά έργων του από χαρτί είναι αφιερωμένη στα θέματα που απασχολούν τον Ελληνα εικαστικό, όπως είναι η φύση, ο χρόνος, η μορφή, η αέναη επανάληψη, η ανάγκη για ενδοσκόπηση και η παραίτηση από την επιθυμία. Δημιουργώντας τον δικό του «για-πωνέζικο κήπο» από δεκάδες χιλιάδες χάρτινα χαλικάκια στο εσωτερικό της γκαλερί, ο καλλι-τέχνης παράγει μια σχεδόν λυρική σύνθεση που μοιάζει βασισμένη στις αρχές του πουαντιγισμού και στη σύγχρονη ψηφιακή εικόνα των pixel. Η έκθεση ολοκληρώνεται στις 2 Νοεμβρίου.

Ο Θανάσης Μουτσόπουλος υπογράφει την επιμέλεια της νέας ομαδικής έκθεσης «Σώμα διαμελισμένο», που παρουσιάζεται στην αίθου-σα τέχνης Εκφραση - Γιάννα Γραμματοπούλου (Βαλαωρίτου 9Α, Κολωνάκι) μέχρι τις 5 Οκτω-βρίου. Στην έκθεση παίρνουν μέρος πέντε νέες εικαστικοί: Μαριλένα Αλιγιζάκη, Εβίτα Γαβριήλ, Νίκη Γκουλέμα, Σοφία Γρηγοριάδου, Παναγιώ-τα Νικολάου. Περιγράφοντας τη δουλειά τους, ο ιστορικός τέχνης και επιμελητής αναφέρει: «Το κεντρικό πλαίσιο εδώ είναι ένα έντονο εν-διαφέρον για το Σώμα, όχι στην εξιδανικευμένη εκδοχή του, αλλά μέσα από εκδοχές του που εμπλέκουν την ασθένεια, τη φθορά, τη γήρανση, τις ψυχικές παθήσεις και τον θάνατο».

Τα μικρά μυστικά της αττικής γης παρουσιάζο-νται στην έκθεση φωτογραφίας του ερευνητή και προέδρου της Λαογραφικής Εταιρείας Ασπρο-πύργου, Παναγιώτη Πέστροβα, στις 4, 5 και 6 Οκτωβρίου στο Muddler Bar (Περικλέους 56, Σύνταγμα). Με τίτλο «Αττικής ματιές», οι φωτο-γραφίες μάς ταξιδεύουν από το κέντρο της Αθή-νας στον Ασπρόπυργο, στο Μαρκόπουλο και σε άλλα σημεία της Αττικής. Κάθε κτίριο, κάθε γω-νιά κρύβουν μικρούς θησαυρούς, τους οποίους ο φωτογράφος ανακαλύπτει και απαθανατίζει σε μια προσπάθεια να καταγράψει τις ομορφιές που έχουν διασωθεί. Τα εγκαίνια της έκθεσης είναι την Παρασκευή 4 Οκτωβρίου στις 8:30 μμ.

Τοπικές ταυτότητες

Κήπος από χαρτί

Ο νικητής του ΔΕΣΤΕ

Εικόνες ΑττικήςΤεμαχίζοντας το σώμα

23

Διαβάζω

Ονομάζομαι Ρ. Καθήκον μου να περιφρουρώ τις κοιμι-σμένες και ασύνειδες ζωές των συμπολιτών μου, κά-νοντας περιπολίες γύρω από το άθραυστο περίβλημα της νύχτας. Εδώ, στο πάρκο, κάθομαι για ώρες μες στις αβυσσαλέα ζεστές ώρες. Ακοίμητος φρουρός της τάξης. Και σκέφτομαι. Oλο σκέφτομαι ότι η μοίρα μού χάρισε την τύχη αυτή, που οφείλω να την υπηρετώ χωρίς ποτέ να την προδώσω...

Με θλίψη αντικρίζω τα γυάλινα κτίρια να γλιστρούν στην ατελείωτη ροή των δρόμων. Ο ιδρώτας κυλά πάνω τους σαν διαμαντένια κάμπια, γυρεύοντας τη μεταμόρ-φωσή της σε μια υγρή υπόσχεση ονείρων. Τα δέντρα γύρω μου καχεκτικά. Ο θερμός άνεμος τσαλακώνει τα φύλλα στα ριζά τους. Στα κλαδιά κουρνιάζουν κάτι θλιβερά πουλιά. Ακίνητα και άχρωμα· σίγουρα νεκρά στην όψη. Από τα σωθικά τους ξεπροβάλλουν μαύροι ήλιοι. Μια πόρνη δίπλα μου γελά. Η φωνή της αντη-χεί παράταιρα μες στη νύχτα που αναρροφά το φως της σελήνης. Φεγγάρι ολόγιομο, μεταλλικό, πληγώνει τις όψεις των αγαλμάτων. Ενας μοναχικός διαβάτης περπατά σκυφτός παραμιλώντας, κρατώντας κάτω από την αμασχάλη του μια μικρή μποτίλια με κρασί. Μες στο σκοτάδι των δωματίων τα σώματα δίνουν τις δικές τους υποσχέσεις. Κι εγώ ασφυκτιώ σ’ αυτή την πολιτεία στην προσπάθεια να διακρίνω λίγο έναστρο ουρανό παραπάνω.

Η καλοκαιρινή καταιγίδα ξάφνου ξεσπά. Οι σιδερέ-νιες ομπρέλες σκουριάζουν στις πλατείες. Η βροχή ταλαντεύεται στα σύρματα. Οι ψιχάλες της, τα πεσμέ-να δόντια των άστρων. Δόντια αιχμηρά λειαίνουν τα πλακόστρωτα και τα φτερά των περιστεριών. Οι βιτρί-νες των καταστημάτων θολώνουν από τις εκπνοές των λιγοστών περαστικών. Στην προθήκη ενός παλαιοπω-λείου γυρίζουν οι χάλκινοι τροχοί ενός παμπάλαιου παιχνιδιού· το κουρδιστό άλογο με τα τρία πόδια που με κοιτάζει καρτερικά, μαντεύοντας τη μοίρα μου. Πιο πέρα, κάτι αλητόπαιδα χλευάζουν τον άστεγο ζητιάνο που γλιστρά και σωριάζεται στη λάσπη. Αυτός δεν τα βρίζει. Τα κοιτά με ύφος στωικού προφήτη.

Τα σύννεφα κατακίτρινα κρέμονται σαν βρόμικα απο-φόρια. Και το νέφος, όμοια με χέρια λεπρών, αγκα-λιάζει τις πολυκατοικίες. Η πόλη ζέχνει τσιγαρίλα, φτηνό αλκοόλ και απόπατο. Μες στους υπονόμους οι φλέβες της χτυπούν σ’ έναν υποχθόνιο ρυθμό. Το αίμα της πηγμένο από τα ούρα των αρουραίων μεταγ-γίζει πόθους, οράματα, προκλήσεις και εφιάλτες. Πώς μπορεί κάποιος να προστατευτεί από τις εκατοντάδες αντανακλάσεις των φωτεινών επιγραφών;

Θα ήθελα να άναβα μια πελώρια φωτιά για ν’ αφα-νίσω όλα αυτά τα αδίστακτα τέρατα. Τα φώτα της πό-λης με παραμορφώνουν. Προβάλλουν τις εικόνες της

Μοναχική περίπολος στην Αθήνα

Κείμενο: Παναγιώτης Ράμμης

24

20 -26.09.2013

Το αφήγημα του Παναγιώτη Ράμμη «Η έρημος και η ζούγκλα», ένα κείμενο κατάδυση στα όρια της ανθρώπινης συνείδησης, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΑΩ.

βαρβαρότητας πίσω από εξευγενισμένα και απαστράπτο-ντα προσωπεία.

Από τα θηρία της ζούγκλας γνωρίζει κανείς πώς να προστατευτεί. Η ζούγκλα έχει τους δικούς της κανόνες. Είναι δεσποτική και αδυσώπητη. Κρύβει παγίδες, αλλά ο διαρκής φόβος που πηγάζει από τα βαθυπράσινα σω-θικά της οξύνει στο έπακρο τις αισθήσεις σου. Η βεβαι-ότητα ότι είσαι τρωτός και αναλώσιμος σε θωρακίζει. Αποκτάς το ένστικτο του ζώου. Αρκεί να μεταμορφω-θείς σε ζώο.

Εδώ όμως έχεις να κάνεις με την ανθρώπινη φύση που είναι συνεχώς ευμετάβλητη. Χιλιάδες ζωές, αίματα που ρέουν σε τσιμεντένιες φλέβες. Στην έρημο μαθαίνεις να κινείσαι μες στην αδέκαστη συνείδηση του ήλιου. Εδώ ο βόρβορος των αυτοκινήτων αποπροσανατολίζει τη σκέ-ψη μου. Προσπαθώ να βουλώσω τ’ αυτιά μου, όπως ο Οδυσσέας που πάλεψε με χιλιάδες στοιχειά. Γιατί εκατο-ντάδες χιλιάδες φωνές έρχονται κατά κύματα και θρυμ-ματίζουν τις αντιστάσεις μου.

Ακόμη και ο αέρας αυτής της πόλης πέφτει πάνω μου σαν αδιαπέραστο τείχος. Ενα αόρατο χέρι με περιορίζει. Μια φυλακή από αέρα. Και το οξυγόνο λιγοστό, μου αναδεύει τα πνευμόνια.

Ημουν τόσα χρόνια μια σκιά που περιπλανιόταν στο διά-πυρο πλέγμα της πρωτεύουσας. Συμπλεκόμουν με άλλες σκιές σ’ έναν καθημερινό αδιάφορο ρυθμό συναλλα-γής. Οσο όμως προχωρούσε ο καιρός συμφιλιωνόμουν με τους ανθρώπους. Παρατηρούσα με συμπάθεια, σχε-δόν, τον καθημερινό μόχθο, την πάλη τους για επιβίω-ση και ανέλιξη, τους μικρούς συμβιβασμούς τους. Οσο

παράλογα κι αν φάνταζαν όλα αυτά μέσα σ’ αυτόν τον λαβύρινθο από μπετόν.

Συχνά σκεφτόμουν ότι σ’ αυτόν τον σάρκινο πολτό ίσως να βρισκόταν και κάποιος άλλος πολίτης που να προ-σπαθούσε, με τις δικές του δυνάμεις, να γίνει ο κυρίαρ-χος τιμωρός που θα επιβάλει την ποινή του αφανισμού σε όλα τ’ αδυσώπητα καθάρματα. Αυτό μου έδινε θάρ-ρος για να συνεχίσω. Δεν ένιωθα μόνος...

Τώρα, όταν γυρίζω κατάκοπος στο καταφύγιό μου -μια πα-λιά μονοκατοικία στην οδό Λιοσίων- ακούω το γοερό κλά-μα ενός μικρού παιδιού. Το βλέπω να κάθεται καταμεσής σε μια μεγάλη λακκούβα γεμάτη λασπόνερα. Το προσωπάκι του βρόμικο και τα ρούχα του κουρέλια. Ψηλά, πίσω από το ισχνό κορμί του, ορθώνεται ο σκελετός μιας παμπάλαι-ας οικοδομής που ποτέ της δεν έμελλε να ολοκληρωθεί. Από τα έγκατά της αντηχεί ένας μονότονος χτύπος. Σαν το πάτημα που κάνει ένα ξύλινο πόδι πάνω σε μια μαντεμένια επιφάνεια. Πλησιάζω προς την είσοδο και διακρίνω ένα έπιπλο ρολόι σωριασμένο στην παχιά σκόνη. Τα γρανάζια του δουλεύουν κανονικά με αδιατάραχτη αρμονία, αλλά οι δείχτες του είναι σταματημένοι. Λες και ο χρόνος δεν θέλει να κάνει ούτε ένα βήμα προς τα εμπρός, σημαίνοντας συνε-χώς ένα αμείλικτο τώρα. Ενα παρόν αιώνιο, χωρίς μέλλον. Κάθε χτύπος συνδυάζεται μ’ ένα αναφιλητό του παιδιού. Ενός παιδιού που επρόκειτο να μη μεγαλώσει ποτέ. Φυλα-κισμένο σ’ αυτή τη λασπουριά. Βρόμικο και αξιοθρήνητο. Πηγαίνω προς το μέρος του, αλλά αυτό εξαϋλώνεται. Μόνο ο ήχος του ρολογιού, που μοιάζει τώρα με το αναφιλητό του, ακούγεται πιο επιτακτικά. Καθώς απομακρύνομαι λίγα μέτρα, γυρίζω πίσω το βλέμμα και θωρώ ξανά το παιδί να παίζει μες στις λάσπες. Φτιάχνει πήλινα παιχνίδια. Κι όλο μου χαμογελά, γελά... γελά...

25

26

«Eχω ανάγκη φέτος για λίγη ησυχία», μου λέει καθώς συ-ζητάμε όσα σχεδιάζει για τον ερχόμενο χειμώνα. Η ησυχία για τη Νατάσσα Μποφίλιου συνίσταται σε δύο άλμπουμ,

μία νέα μουσική παράσταση, εμφανίσεις στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, την επαρχία. Θα μπο-ρούσαν να με πιάσουν τα γέλια, αν δεν καταλά-βαινα πολύ καλά τι εννοεί. Ησυχία μέσα της.

Την αισθάνομαι στα καλύτερά της. Πιο ήρεμη, πιο σίγουρη, πιο γεμάτη. Ακτινοβολεί. «Είμαι καλά. Προσωπικά, ψυχολογικά, στη δουλειά μου. Ανα-ζητώ το φως εμμονικά. Δεν θέλω να αφήσω το σκοτάδι που υπάρχει παντού γύρω μας να με πνί-ξει». Είναι καλά και το δείχνει. Και επειδή τυχαίνει να τη γνωρίζω προσωπικά αρκετά χρόνια και να τη θεωρώ φίλη μου, πραγματικά το χαίρομαι. Θα περίμενε κανείς ότι το ναυάγιο του πολυσυζητη-μένου μιούζικαλ «Εβίτα», στο οποίο θα πρωταγω-νιστούσε τον χειμώνα, θα την είχε γεμίσει απογο-ήτευση. Το αντίθετο. Μοιάζει ξαλαφρωμένη.

«Ηταν τέτοιο το χρονικό περιθώριο των προβών, που εγώ ως Νατάσσα δεν ένιωθα ασφαλής ότι μπορώ να τα καταφέρω», μου εξηγεί. «Δούλευα έναν χρόνο φωνητικά για να μπορέσω να αντεπε-ξέλθω στις απαιτήσεις του ρόλου, γιατί το έργο θα ανέβαινε ακριβώς στους ίδιους τόνους με τα ξένα ανεβάσματα. Μιλάμε για μία ροκ όπερα που απαιτεί κλασική παιδεία, την οποία δεν είχα φω-νητικά. Δεν ήθελα λοιπόν να κάνω κάτι λάθος. Δεν ήθελα να ξέρω ότι μπορούσα να το αποφύγω και δεν το απέφυγα».

Ρίχνει όλο το φταίξιμο πάνω της. Κανονικά θα έπρεπε να σιωπήσω. Επειδή όμως το θεωρώ πολύ άδικο, θα πω μόνο δύο πράγματα δίχως να θίγω ονόματα και υπολήψεις. Πρώτον, η Νατάσσα αγαπάει και σέβεται πραγματικά τη δουλειά και το κοινό της και τα βάζει πάνω από ματαιοδοξί-ες και απωθημένα. Και δεύτερον, αυτό το κορίτσι πέρα από το τεράστιο ταλέντο της έχει και κάτι άλλο ακόμα πιο πολύτιμο. Εχει ένστικτο. Και έχει μάθει και να το ακούει.

Καθόμαστε και τα λέμε σε ένα καφέ στον Πειραιά. Δίπλα στο Passport. Εκεί που στις 26 Οκτωβρίου θα δώσει το σύνθημα με τη νέα της μουσική πα-ράσταση «Πάμε ξανά». Μαζί με τους σταθερά αγαπημένους της. Τον Θέμη και τον Γεράσιμο. Την οικογένειά της. Πάμε ξανά. Ενας νέος κύκλος αρ-χίζει. «Μετά την περσινή σεζόν στο Kyklos Stage που χωρούσε 1.500 άτομα, μετά το ‘Πέρασμα των Μάγων’, που ήταν ουσιαστικά το άλμπουμ μίας ολόκληρης δεκαετίας που μας συνδέει προ-σωπικά και καλλιτεχνικά, θέλαμε κάτι ήσυχο, να παίξουμε σε μουσική σκηνή, ο κόσμος να είναι πιο κοντά μας και να φτιάξουμε κάτι όλοι μαζί. Ετοιμάζουμε λοιπόν ένα ακουστικό live. Θα έχει τη μορφή του unplugged, αλλά θα είναι κανονικά με όλη μας την ορχήστρα. Δεν θέλω να είναι κα-θόλου στημένο».

«Πάμε ξανά». Ο τίτλος της μουσικής παράστα-σης ανήκει και σε ένα από τα νέα τραγούδια του ολοκαίνουργιου άλμπουμ της «Ανω τελεία», που κυκλοφορεί σε λίγες ημέρες από τη Feelgood Records. Τρία ελληνικά και τρία αγγλόφωνα τραγούδια σε μουσική του σπουδαίου Στάμου Σέμση και τα λόγια του Γεράσιμου Ευαγγελάτου. Οταν τον περασμένο Ιούλιο άκουσα για πρώτη φορά την «Ανω τελεία», τη θαύμασα για ακόμα μία φορά. «Πώς γίνεται την ώρα που η καριέρα σου κάνει limit up, που γεμίζεις ασφυκτικά μα-γαζιά των 1.500 ατόμων, εσύ να μην κυνηγάς το σουξέ;» τη ρωτάω.

«Κινούμαι πάντα με το πώς αισθάνομαι. Το ένστι-κτό μου είναι πιο δυνατό από τη λογική μου. Απο-φάσισα να κάνω κάτι που μου άρεσε πάρα πολύ με έναν ιδιαίτερο και εναλλακτικό συνθέτη, που θα με πήγαινε και εμένα κάπου αλλού καλλιτεχνικά. Μπορεί αυτό να μην αρέσει σε όλους, αλλά νιώθω ότι μου δίνει κάτι διαφορετικό», μου απαντά.

Την ακούω στα τρία αγγλικά κομμάτια και αναρω-τιέμαι γιατί ακόμα δεν έχει κάνει το μεγάλο άλμα στο εξωτερικό. «Δεν το έχεις σκεφτεί;» «Η αλή-θεια είναι ότι εδώ και κάποιον καιρό είχα πολύ σοβαρές προτάσεις. Απλά δεν έδωσα την πρέ-πουσα σημασία. Το θεωρούσα λίγο ’κουφό’. Βρί-

σκομαι σε μια φάση όπου αν ερχόταν μία πρότα-ση ενδεχομένως να την αξιοποιούσα», ομολογεί.

Το γυρίζω στο πιο προσωπικό με αφορμή τον τίτ-λο του νέου άλμπουμ. Πότε η Νατάσσα βάζει τε-λείες; «Ξέρω πότε να βάλω τελεία. Είμαι από τους ανθρώπους που δεν θέλουν να αφήνουν υποθέ-σεις ανοιχτές. Οταν έρθει η ώρα να κλείσω μια σχέση, μια συνεργασία, θα το κάνω. Εχω το θάρ-ρος να τελειώσω κάτι που βλέπω ότι έχει κάνει τον κύκλο του. Οι τελείες που έχω βάλει στη ζωή μου δεν μου έχουν αφήσει πικρίες», απαντάει.

Στη σχέση της πάντως με τον Θέμη και τον Γε-ράσιμο δεν σκοπεύει να βάλει καμία τελεία, ούτε καν καλλιτεχνικά. «Θέλω να δουλεύω με τα παι-διά για πάντα!» μου εξομολογείται, λίγο πριν μου αποκαλύψει κάτι που δεν έχει πει πουθενά μέχρι τώρα. «Ετοιμάζω ακόμα ένα άλμπουμ. Θα είναι δύο τραγουδιστές, ένας άνδρας και εγώ, και δύο δημιουργοί, ένας συνθέτης και ένας στιχουργός. Δεν ήμουν το πρόσωπο που σκέφτονταν οι δη-μιουργοί. Ακούγοντας όμως τα τραγούδια, μου άρεσαν τόσο πολύ που ζήτησα μόνη μου να συμ-μετάσχω σε αυτή τη δουλειά».

Οff the record μου λέει και τα ονόματα. Και των δημιουργών και του άνδρα τραγουδιστή. Ειδικά με αυτό το τελευταίο θα γίνει χαμός. «Off the record σου είπε όλα τα καλά!» μου λέει γελώ-ντας την επόμενη ημέρα στο τηλέφωνο ο κολ-λητός μου, ο Στέλιος, που είναι και δικός της κολλητός και βρισκόταν μαζί μας την ώρα της συνέντευξης. Εχει δίκιο. Οff the record μου είπε όλα τα «πικάντικα», τα παρασκήνια, τα φρέσκα τα νέα. Αυτά που συνήθως χαρίζουν αποκλειστι-κότητες και πηχυαίους τίτλους. Μόνο που όλα αυτά μου τα είπε ως Νατάσσα. Και τη Νατάσσα δεν νιώθω την ανάγκη να τη μοιραστώ με κανέ-ναν. Την Μποφίλιου ευχαρίστως.

Κείμενο: Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφία: Βάσια Αναγνωστοπούλου

Πάμε ξανά... με τη Νατάσσα

27 20 -26.09.2013

28

29 20 -26.09.2013

Κείμενο: Ανδρέας Γιαννόπουλος / Φωτογραφία: Αναστασία Σιώμου

Big deal!Πριν από έξι μήνες γράφαμε σε αυτές εδώ τις σελίδες για την BugSense χαρακτηρίζοντάς την ως startup πρότυπο και ως μία από τις περισσότερα υποσχόμε-νες νέες ελληνικές επιχειρήσεις

του χώρου. Πράγματι, η δικαίωση για τον ιδρυτή Γιάννη Βλαχογιάννη (στο κέντρο της φωτό, ανάμεσα στους στενούς συνεργάτες του Κώστα Πολυχρόνη και Αλέξανδρο Κομπότη) και τον συνιδρυτή και φίλο του Παναγιώτη Παπαδόπουλο δεν άργησε να έρθει. Την περασμένη Δευτέρα ανακοινώθηκε πως η πλατ-φόρμα τους για κινητά τηλέφωνα, η οποία εντοπίζει προβλήματα και τυχόν κολλήματα στις εφαρμογές και στη συνέχεια ενημερώνει τους προγραμματιστές ώστε να τα διορθώσουν, πωλήθηκε στην -εισηγμένη στον Nasdaq- Splunk. Γεγονός όχι και τόσο απροσδό-κητο αν αναλογιστεί κανείς πως κατόρθωσαν μόλις σε δύο χρόνια λειτουργίας να δημιουργήσουν μια startup με έδρα την Αθήνα, γραφείο στο Σαν Φραν-

σίσκο και πελάτες τους εταιρείες όπως οι Samsung, VMWare, Skype, Instagram, Shazam και SoundCloud.

Το ποσό της εξαγοράς δεν έχει ακόμα ανακοινω-θεί, αλλά είναι χαρακτηριστικό ότι η αντίστοιχη εταιρεία Crashlytics πωλήθηκε πέρυσι στο Twitter για κάτι λιγότερο από 100 εκατ. δολάρια. Η Splunk θα μπορούσε σε κάθε περίπτωση να υποστηρίξει ένα τέτοιο ποσό, δεδομένου ότι διαθέτει χρηματι-στηριακή αξία που ξεπερνά, ούτε λίγο ούτε πολύ, τα 6,3 δισ. δολάρια!

Στο σημείο αυτό αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι η BugSense είναι κερδοφόρα από την πρώτη χρονιά λειτουργίας της και, όπως τονίζει ο Γιάννης Βλαχο-γιάννης, «χρειάστηκε χρηματοδότηση μόλις μία φορά και αυτή της τάξης των 100.000 δολαρίων, όταν οι βασικοί μας ανταγωνιστές έχουν χρημα-τοδοτηθεί συνολικά με 7,5 εκατ. δολάρια». Στο παρελθόν μάλιστα τους είχαν γίνει και άλλες προ-

τάσεις με βασικό άξονα τη μετακόμισή τους στο εξωτερικό. Οπως μας είπε ωστόσο ο Παναγιώτης Παπαδόπουλος: «Προτιμούμε να είμαστε όπου εί-ναι οι πελάτες μας, δηλαδή παντού. Για αυτόν τον λόγο περνάμε αρκετό καιρό μέσα σε ένα αεροπλά-νο. Εξάλλου, το να έχεις μια εταιρεία στο ίντερνετ σού δίνει την ευκαιρία να διαλέξεις εσύ το πού θα είσαι. Εμείς επιλέγουμε την Ελλάδα λόγω του ταλέ-ντου της». Και εις ανώτερα!

Η σελίδα της ”Metropolis” για την BugSense όπως δημοσιεύτηκε στις 15 Μαρτίου 2013.

30

Κείμενο: Ανδρέας Παπαδάκης

Εχοντας μεγάλη αυτοπεποίθη-ση για τη δυναμική πορεία που είχε αναπτύξει και αναμένοντας τις εκλογές του 1978 (οι οποί-ες τελικά διεξήχθησαν έναν χρόνο νωρίτερα και διπλα-

σίασαν το ποσοστό του έναντι των εκλογών του 1974), το ΠΑΣΟΚ πραγματοποίησε την Πρώτη Πα-νελλήνια Συνδιάσκεψή του το καλοκαίρι του 1977. Ο -23χρονος τότε- Πέτρος Κωστόπουλος, γοητευ-μένος από την ιδεολογία του νεαρού κόμματος και ήδη μέλος του, έγραψε για τα συμπεράσματά του από τη Συνδιάσκεψη του ΠΑΣΟΚ στη «Θεσσα-λία», την εφημερίδα της γενέτειράς του, του Βόλου.

Μακριά από κάθε κοντόφθαλμη και στενά κομ-ματική οπτική γωνία, μπορούμε να υποστηρίζου-με ότι η Α΄ Πανελλήνια Συνδιάσκεψη του ΠΑ-ΣΟΚ αποτέλεσε ένα σημαντικό ορόσημο τόσο στην πρόσφατη πολιτική λειτουργία της χώρας μας όσο και στις εντεινόμενες τελευταία προ-σπάθειες των πολιτικών κομμάτων για τη δημο-κρατικότερη και αποτελεσματικότερη οργάνωση. Πιστεύουμε ότι ένα παρόμοιο πολιτικό γεγονός πρέπει να αποτελεί αντικείμενο ανάλυσης αλλά και κριτικής με σκοπό την κατάληξη σε ολοκλη-ρωμένα συμπεράσματα.

Για τη δημοκρατικότητα της λειτουργίας του ΠΑ-ΣΟΚ και του Ανδρέα Παπανδρέου:

(...) Η Συνδιάσκεψη έδωσε την πρώτη απάντηση στους ισχυρισμούς για «αρχηγικό» ΠΑΣΟΚ, για «καισαρικό» Ανδρέα Παπανδρέου κλπ. Μετά από μια οχτάμηνη προσυνδιασκεπτική διαδικα-σία, όπου όλα τα θέματα εξετάστηκαν εξαντλητι-κά, με τη συμμετοχή 27.000 μελών ενεργών (και όχι απλώς εγγεγραμμένων) αποφασίστηκαν οι θέσεις του ΠΑΣΟΚ και εκλέχτηκε, με ανοιχτές για όλους διαδικασίες, η νέα Κεντρική Επιτρο-πή καθώς και η κατά τόπους ηγεσία. (...) Πέρα από το γεγονός ότι καταρρίφθηκε ο μύθος του «αρχηγικού» ΠΑΣΟΚ, καταδείχθηκε και μια νο-μοτέλεια που διαπιστώνεται στην ιστορική εξέλι-ξη του διεθνούς λαϊκού κινήματος. Δηλαδή σε αντιστοιχία με ανάλογες εξελίξεις εθνικοαπε-λευθερωτικών ή σοσιαλιστικών κινημάτων, όπως πχ. στη Γιουγκοσλαβία, Αλγερία, Κούβα, Κίνα, Βιετνάμ κλπ., έτσι και στην ελληνική ιστορική εξέλιξη ήταν αναγκαία η εμφάνιση μιας ηγετι-κής φυσιογνωμίας για να συγκροτηθεί και να ριζώσει ένα δυνατό Σοσιαλιστικό κίνημα. Μιας αναμφισβήτητης προσωπικότητας που δρώντας σαν καταλύτης θα μετέφερε τη φωνή του πολιτι-κού φορέα μέσα στο λαό (...).

Για το ΠΑΣΟΚ ως φορέα αλλαγής:

(...) Το ΠΑΣΟΚ προσπάθησε να παρουσιάσει στον ελληνικό λαό για πρώτη φορά μετά το ΕΑΜ, μια συγκεκριμένη πραγματώσιμη ελληνική προοπτική, για μια κοινωνία αποκεντρωμένη και αυτοδιαχειριστική, σε μια Ελλάδα ανεξάρτητη και με τον λαό κυρίαρχο. Το ΠΑΣΟΚ προσπάθη-σε να λειτουργήσει σαν πολιτική έκφραση μιας ιστορικά υπαρκτής κοινωνικής θέλησης, της θέ-λησης του εργαζόμενου λαού, παρεμβαίνοντας θετικά στις εξελίξεις και καθοδηγώντας την πο-ρεία των αγώνων για μια σοσιαλιστική οικοδό-μηση. Το ΠΑΣΟΚ προσπάθησε να δεθεί άρρη-κτα με τους καθημερινούς αγώνες του εργάτη, του αγρότη, του επαγγελματία, του επιστήμονα, της νεολαίας, μέσα από κοινό προβληματισμό και κοινή πολιτική δράση. (...) Για το ΠΑΣΟΚ η μόνη κινητήρια δύναμη της εξέλιξης είναι ο λαός, και οι επαγγελίες του θα πραγματοποιη-θούν στο βαθμό που θα πείσει την πλειοψηφία του ελληνικού λαού για τους στόχους του, το πρόγραμμά του και την καθημερινή δράση, εντι-μότητα και δημοκρατικότητα.

Ο σύντροφος Πέτρος γράφει...

31 20 -26.09.2013

Πριν από μερικά χρονιά, ίσως κοντά στο ξέσπασμα της οι-κονομικής κρίσης, ίσως και μέσα σε αυτό, ξεκίνησε ένας δημόσιος διάλογος -κυρίως από τον Τύπο- με βασικό ερώ-

τημα αν η θεσμοθετημένη κατ’ επιλογή επιχορή-γηση των θεατρικών παραγωγών από το κράτος αποτελεί έναν ομφάλιο λώρο εξάρτησης μεταξύ του ελεύθερου θεάτρου και της κεντρικής εξουσί-ας και αν μια πιθανή διακοπή της «κάνουλας» θα επέφερε τον πολυπόθητο απογαλακτισμό, ο οποί-ος θα αναβάθμιζε αυτομάτως και το καλλιτεχνικό προϊόν και την αγορά του.

Η παραπάνω θέση στηριζόταν σε μια αντίληψη που έλεγε ότι, αφού για πολλά χρόνια συγκεκρι-μένα θέατρα και ομάδες απολαμβάνουν τα οφέ-λη της κρατικής οικονομικής ενίσχυσης -την ίδια στιγμή που άλλοι «μένουν συστηματικά απέξω»-, καιρός είναι να αναμετρηθούν όλοι και χωρίς δι-ακρίσεις στην ελεύθερη αγορά και «όποιος αξί-ζει να επιζήσει θα επιζήσει».

Η αλήθεια βέβαια είναι άλλη. Ολοι γνωρίζαμε τότε ότι ο κλοιός στα οικονομικά του κράτους στένευε ασφυκτικά και πως ο τεχνοκρατισμός που διέπει τους καιρούς μας δεν θα έδινε την πα-ραμικρή ευκαιρία σε περαιτέρω επιδότηση του θε-άτρου. Ο πολιτισμός δεν είναι «αποδοτικός» με όρους αγοράς και ως εκ τούτου έπρεπε να στα-ματήσει να τρέφεται από το «δημόσιο έλλειμμα». Και καθώς από μέρα σε μέρα αναμενόταν και επισήμως οι επιχορηγήσεις να διακοπούν, όλη αυτή η ρητορική είχε ως στόχο την κατασκευή της ιδεολογικής εκείνης βάσης πάνω στην οποία θα αποδεχόμασταν -κοντά στα άλλα- και αυτό.

Περνώντας τα τελευταία τρία χρόνια από το «ελεύθερο θέατρο» στο «θέατρο της ελεύθερης αγοράς», διαπιστώνουμε ότι όχι μόνο δεν άλλα-ξαν πολλά, αλλά τα αδιέξοδα διογκώνονται. Οι απλήρωτες πρόβες έγιναν καθεστώς, οι αμοιβές ξεπερνούν τα όρια του εθελοντισμού, ενώ ελλεί-ψει θεσμικού πλαισίου τα επαγγέλματα του χώρου δεν προστατεύονται. Συμφωνίες άτυπες, δεσμεύ-σεις που δεν τηρούνται και συνθήκες πλήρους

ανασφάλειας συνθέτουν ένα ενδεικτικό μωσαϊκό της σημερινής κατάστασης - την ίδια στιγμή όπου το εισιτήριο φτάνει πλέον σε μονοψήφιο νούμερο για να γίνει ελκυστικό και παρόλα αυτά οι περισ-σότερες παραστάσεις συνεχίζουν να «γεμίζουν» μόνο με προσκλήσεις και πακέτα προσφορών. Το θέατρο αυτή τη στιγμή συμβαίνει σε πείσμα των καιρών και όχι επειδή πρακτικά μπορεί συμβεί, ενώ σίγουρα «δεν επιζεί όποιος αξίζει να επιζήσει», αλλά όποιος έχει άλλες πηγές για να συντηρείται.

Φυσικά, υπάρχει πάντα και η λύση της αγοράς: να προσαρμόσουμε το προϊόν μας στις απαιτήσεις του πελάτη. Είμαστε όμως σίγουροι ότι αυτό θα είναι για καλό; Είμαστε σίγουροι πως αυτός είναι ο ρόλος του θεάτρου, να προσαρμόζεται στα μέτρα του κοινού και όχι το αντίστροφο; Και ακόμα, είμα-στε σίγουροι πως αυτό δεν έχει ήδη συμβεί;

*Ο Aρης Ασπρούλης είναι υποψήφιος διδάκτωρ Κοινωνιολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και μέλος της ομάδας Bijoux de Kant.

Κείμενο: Aρης Ασπρούλης

Το θέατρο της ελεύθερης αγοράς

32

«Τα καλύτερα μυαλά της χώ-ρας φεύγουν για το εξωτερι-κό». Κοινότοπη φράση που, αν και ξέρουμε ότι αληθεύει, έχουμε βαρεθεί να την ακού-με. Επιστήμονες -κατά κύριο

λόγο- που δεν βρίσκουν δουλειά στην Ελλάδα, που δεν τους ικανοποιούν οι προοπτικές εξέλι-ξης, που τους προσφέρεται μια καλύτερη θέση στο εξωτερικό. Σε πείσμα των καιρών η τέχνη λειτουργεί διαφορετικά. Παιδιά που σπουδάζουν στο εξωτερικό και έρχονται εδώ να υλοποιήσουν τα όνειρά τους. Ενα τέτοιο παράδειγμα είναι και ο Δημήτρης Μπογδάνος, σκηνοθέτης και ηθο-ποιός, ο οποίος την 1η Οκτωβρίου ανεβάζει την παράσταση «Γαμ.» στο Θέατρο Θησείον.

«Ως πιτσιρίκι πίστευα ότι θα γίνω αστροναύτης», απαντάει όταν αναρωτιέμαι τι ήθελε να γίνει όταν ήταν μικρός. Γρήγορα όμως το όνειρο «προσγει-ώθηκε». «Oταν η φαντασία άρχισε να δαμάζεται, συνειδητοποίησα ότι μόνο το θέατρο θα μπορού-σε ενίοτε να με ελευθερώνει. Τώρα δεν θα μπο-ρούσα να σκεφτώ ότι κάνω κάποιο άλλο επάγ-γελμα», παραδέχεται με ειλικρίνεια.

Πώς έφτασε όμως σε αυτό; «Κατά τη διάρκεια της δραματικής σχολής και ενώ έπαιρνα το πτυχίο μου στις Επιστήμες των Τεχνών από το πανεπιστή-μιο, άρχισαν να με τριβελίζουν τα λόγια του δα-σκάλου μου Δημήτρη Καταλειφού να ασχοληθώ

και με τη σκηνοθεσία. Αυτή όμως που μου φύτε-ψε το μικρόβιο ήταν η αγαπημένη μου Αθανασία Καραγιαννοπούλου. Ενας άνθρωπος που καθό-ρισε την πορεία μου». Και κάπως έτσι ο Δημή-τρης βρέθηκε στο Λονδίνο και στη συνέχεια στην Αμερική. Να σπουδάζει Σκηνοθεσία, Μιούζικαλ, Οπερα αλλά και Χορό.

«Πολυπράγμων και πάντα δραστήριος», σχολι-άζω και ο Δημήτρης γελάει. Αποφασίζω να του κάνω μάλλον την πιο κοινότοπη ερώτηση της επο-χής. «Γιατί γύρισες στην Ελλάδα;» «Στο Λονδίνο πέρασα μοναδικά», μου εξηγεί. «Το ίδιο και στην Ιταλία και μετέπειτα στην Αμερική. Ωστόσο το Λονδίνο δεν θα ήταν η πόλη όπου θα επέλεγα να περάσω όλη μου τη ζωή, η Ιταλία δεν έχει θέατρο και η Αμερική σε τοποθετεί πολύ μακριά από τους δικούς σου. Από την άλλη στην Ελλάδα έχουμε αξιόλογο θέατρο. Ενδεχομένως φτηνό, ίσως εν-στικτώδες, σίγουρα κακοπληρωμένο, αλλά γνή-σιο και έντιμο. Και παρότι θα μπορούσα να παρα-μείνω λίγο ακόμα στο εξωτερικό, δεν ήθελα να κάνω αυτή τη χρονική επένδυση, αφού απώτερος στόχος ήταν η επιστροφή στην Αθήνα».

Ας επιστρέψουμε όμως στην αφορμή για αυτή την κουβέντα. Στο «Γαμ.». «Είναι ένα κείμενο που έπεσε τυχαία στα χέρια μου μέσω του αδερφού μου. Με συγκίνησε. Η συμπυκνωμένη αγάπη, η μοναξιά και η τυχαιότητα που περιέχει κέντρι-σαν το ενδιαφέρον μου». Και έτσι οι ιστορίες

της Κατερίνας Εσσλιν έγιναν παράσταση. Στην οποία πρωταγωνιστούν οι Χάρης Αττώνης, Να-ταλία Καλημερατζή, Αγγελική Μαχαίρα, Ιωάννα Μπακαλάκου, Ιωάννα Νασιοπούλου, Νικολίτσα Ντρίζη, Φάνης Παυλόπουλος, Γιώργος Στάμος, Υβόννη Τζάθα και Στέλιος Ψαρουδάκης, ενώ η Μαρίζα Παγκάκη έχει τη σκηνογραφική και εν-δυματολογική επιμέλεια.

Η παρθενική παρουσίαση του «Γαμ.» έγινε την περασμένη άνοιξη στο Bob Τheater και η ανταπό-κριση του κόσμου ήταν συγκινητική. «Η επιτυχία εκείνων των παραστάσεων, αν και σε στάδιο work in progress, μας έδωσε την ώθηση να προσπαθή-σουμε να συντονίσουμε τον τόσο μεγάλο για τη fringe σκηνή της Αθήνας θίασο και, σε συνερ-γασία με τον Γιώργο Λυκιαρδόπουλο και μαζί με τους δύο πολύτιμους συνεργάτες μου, τον Μανώ-λη Αντωνίου και τη Μαρία Δημητρίου, να δώσου-με στο πείραμά μας χώρο και χρόνο».

Πέρα από τις αμιγώς θεατρικές ασχολίες του, ο Δημήτρης είναι και ο πρωτεργάτης του the.flat, ενός χώρου στο κέντρο της Αθήνας που έχει εξε-λιχθεί σε διαδραστική πλατφόρμα πολιτισμού. «Μέσα σε λιγότερο από έναν χρόνο, ο χώρος πήρε τέτοιες διαστάσεις, ώστε σήμερα να χρειά-ζεται η εργασία και ο χρόνος μιας ομάδας πέντε εθελοντών ώστε να ανταποκριθούμε στις προσ-δοκίες του κοινού και των πιστών flat.mates!»

Κείμενο: Νατάσα Μαστοράκου / Φωτογραφία: Μανώλης Αντωνίου

Ενός λεπτού μυθιστορήματα

!

33 20 -26.09.2013

Στα likes κάποιων φίλων σου κρύβονται πραγματικά θαύμα-τα. Από ένα τέτοιο βρέθηκα να ακούω το ολοκαίνουργιο τραγούδι της Katrin the Thrill με τίτλο “Κiss”. Η φωνή της, η

μελωδία, οι στίχοι, ήταν παραπάνω από αρκετά για να θέλω να τη γνωρίσω και από κοντά.

Συναντηθήκαμε στη γειτονιά της στα Εξάρχεια και αρχίσαμε να συζητάμε για τη σχέση της με τη μουσική, η οποία δεν ξεκίνησε και με τους κα-λύτερους οιωνούς. «Με είχαν γράψει σε ωδείο για να μάθω κιθάρα. Τρία χρόνια όμως ο δάσκα-λος δεν μου μάθαινε τίποτε άλλο από το ‘Ενα νερό κυρά Βαγγελιώ’! Εκατσα τρία χρόνια εκεί μόνο για χάρη της γιαγιάς Υβόννης. Τη μουσική πάντως τη μίσησα».

Η συμφιλίωση ήρθε γύρω στα 17 της, όταν ακο-λουθώντας ένα συγκρότημα φίλων άρχισε να τραγουδάει και να γρατζουνάει μια ηλεκτρική κιθάρα. «Περνάγαμε ώρες στο στούντιο του Νί-κου Μηλιώνη, το «Ηχουργείο»... Ηταν το δεύ-τερό μας σπίτι. Αργότερα η μπάντα διαλύθηκε και εγώ άρχισα να γράφω τα πρώτα μου κομμά-τια. Το 2001 πήγα να σπουδάσω Μουσική στο Μάντσεστερ, έμεινα όμως μόνο έναν χρόνο. Η μεθοδολογία τους μου φάνηκε ασφυκτική. Δεν μπορούσα να εξοικειωθώ τότε με αυτήν».

Στα επόμενα χρόνια η Κατερίνα θα προλάβει να σπουδάσει Ηχοληψία και Μουσική στην Αθή-να, να δημιουργήσει το συγκρότημα Dementia Praecox, να ζήσει για δύο περίπου χρόνια στην Αγγλία και να επιστρέψει στην Αθήνα. «Στο Λον-δίνο προσπαθήσαμε πολύ με την Tζίνα Δημακο-πούλου (σσ. μουσικό έτερον ήμισύ της μέχρι και σήμερα) να φτιάξουμε μια μπάντα, αλλά δεν τα καταφέραμε. Απλώς έκανα κάποιες εμφανίσεις σε μικρά κλαμπάκια. Κάποια στιγμή είπαμε ‘Φτάνει!’ και γυρίσαμε».

Το 2007 βρίσκεται στην Αθήνα και εντελώς τυχαία αποφασίζει να στείλει ένα κομμάτι της στον δια-γωνισμό Coca Cola Soundwave, υπογράφοντας ως Katrin the Thrill... «Μια φίλη μου το είχε βγάλει και αποφάσισα να το χρησιμοποιήσω για πλάκα, δεν περίμενα καν ότι θα υπάρξει συνέχεια. Το είχα σχεδόν ξεχάσει, όταν μετά από μέρες βρήκα μη-νύματα που μου ανακοίνωναν ότι είμαι στους φι-ναλίστ και ότι θα συμμετείχα στο Φεστιβάλ της Παγκόσμιας Ημέρας Μουσικής στο Σύνταγμα!» Ετσι η Κατερίνα Πανοπούλου σχηματίζει μπάντα κρατώντας το Katrin the Thrill.

«Στα επόμενα δύο χρόνια κάναμε πολλά live και μαζέψαμε υλικό για τον πρώτο δίσκο, ο οποίος, αν και ξεκίνησε το 2009, κυκλοφόρησε τρία χρόνια αργότερα. Το ‘Εarth is calling us’ γεννήθηκε ως μια ανάγκη ύστερα από τις τεράστιες πυρκαγιές του

2009. Κυκλοφόρησε το EP και από τις εισπράξεις των πνευματικών δικαιωμάτων καταφέραμε να φυ-τέψουμε 150 δέντρα σε αναδασωτέα περιοχή της Πεντέλης. Ημασταν ευτυχισμένοι. Τον κυριότερο στόχο μας τον είχαμε πετύχει».

Για να πετύχουν όμως και τον τελικό τους στόχο, την κυκλοφορία ολόκληρου του άλμπουμ, χρειά-στηκαν τη βοήθεια του κοινού... «Κάναμε μια κα-μπάνια στο indiegogo, μια πλατφόρμα ανεύρεσης πόρων για κάθε είδους project. Σύμφωνα με τους κανονισμούς έπρεπε να προχωρήσεις σε ανταπο-δοτικές δράσεις προς τους χορηγούς σου. Ηταν αξέχαστη εμπειρία! Παίξαμε live σε πάρτι γενεθλί-ων, ανεβάσαμε βίντεο διασκευασμένου κομματιού με αφιέρωση... Κάναμε πολλά! Τελικά μαζεύτηκαν πάνω από 2.000 δολάρια και το άλμπουμ επιτέ-λους κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του 2012 με τίτλο ‘Evil Eye Charm’».

«Υστερα από τρία χρόνια πολλής δουλειάς και πίε-σης, με κατέβαλε μια άρνηση για οτιδήποτε περαι-τέρω. Ενα live κάναμε μόνο, ως opening act στην China Woman και αυτό χάρη στην Τζίνα. Τώρα όμως είμαι μια χαρά», μου λέει χαμογελώντας. «Η όρεξη και η δημιουργικότητα έχουν επιστρέψει!»

Ακούγοντας το ‘Kiss” και τη διασκευή της στο “The High Road” των Broken Bells δεν έχω την παραμι-κρή αμφιβολία...

Κείμενο: Γιάννης Διαμαντής / Φωτογραφία: Βαγγέλης Λαΐνας

Thrill θα πει ανατριχίλα!

34

«Πείτε μου, είδα καλά; Είναι ο Δημήτρης Παπαϊωάννου αυ-τός στην αποβάθρα;» Εχουμε μόλις μπει στον συρμό του μετρό, κινούμαστε ήδη και η διπλανή μου αλαφιασμένη

προσπαθεί να κοιτάξει στην αποβάθρα που ξε-μακραίνει. «Ναι», της λέω. Μαζί μας ξεμακραίνει και το πρόσωπο (αυτό το βλέμμα, αυτό) του Δη-μήτρη Παπαϊωάννου πάνω σε μια από τις πολλές επιφάνειες που έχει «φυτέψει» η Στέγη Γραμμά-των και Τεχνών σε όλα τα μέσα δημόσιας μεταφο-ράς για να επικοινωνήσει το νέο της πρόγραμμα. «Πείτε μου, ξέρετε αν ετοιμάζει κάποιο νέο έργο; Για αυτό τον διαφημίζουν;» Η καταφατική κίνηση του κεφαλιού μου την έκανε σαφώς πιο ευτυχι-σμένη. Κουνάει το κεφάλι με επιδοκιμασία και... «Αυτά είναι!»

Υποθέτω ότι αντίστοιχες σκηνές εκτυλίσσονται από την Τρίτη σε πολλούς σταθμούς του μετρό, σε συρμούς, αλλά και στους δρόμους που δια-τρέχουν 60 λεωφορεία και ένα τραμ. Αν αθροίσει κανείς σε αυτά το εσωτερικό τριών συρμών του ΗΣΑΠ, τις μετόπες των καθισμάτων στις αποβά-

θρες, το εσωτερικό δύο συρμών του μετρό, τότε συνειδητοποιεί ότι μια νέα φυλή διαρκώς παρό-ντων και σταθερών βλεμμάτων βρίσκεται ανάμε-σά μας: Είναι οι καλλιτέχνες που θα παρουσιά-σουν τη δουλειά τους στη Στέγη.

Αν και επισήμως η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών θα ανακοινώσει το πρόγραμμα για την καλλιτε-χνική περίοδο 2013-2014 τη Δευτέρα 23 Σεπτεμ-βρίου, η Αθήνα και οι πολίτες πρώτοι συλλέγουν στοιχεία και κυρίως ήρωες αυτού του προγράμ-ματος. Και εδώ αρχίζει μια νέα αφήγηση, που αν και έχει καθαρά επικοινωνιακό χαρακτήρα, ουσι-αστικά από μόνη της αποτελεί ένα νέο genre αστι-κής δράσης. Μια δράση που δοξάζει τον ίδιο τον καλλιτέχνη, τον βάζει μέσα στο κοινό του, αλλά ταυτόχρονα και στο βάθρο που του αξίζει. Η κα-μπάνια της Στέγης αποδίδει πραγματικά φόρο τιμής στους Ελληνες καλλιτέχνες, στους ασίγα-στους επίμονους δημιουργούς που διακρίνονται και παράγουν εν μέσω της κρίσης, απέναντι στην κρίση, μαχόμενοι με την κρίση.

Κατεβαίνοντας στον σταθμό του Συντάγματος οι Αθηναίοι, οι επισκέπτες, οι τουρίστες βλέπουν

δύο σπουδαίους Ελληνες: Αριστερά τον διεθνή Δημήτρη Παπαϊωάννου, που θα παρουσιάσει τη νέα του δουλειά στη Στέγη τον Μάιο (αναγνωρί-σιμος και από ξένους χάρη στους Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά και της παρουσίασης της «Πρώτης Υλης» σε Νέα Υόρκη και Εδιμβούργο), και δεξιά τον σκηνοθέτη Μιχαήλ Μαρμαρινό (που έχει σκηνοθετήσει σπουδαία έργα σε σκηνές του εξω-τερικού, πρόσφατα σκηνοθέτησε τη «Φαίδρα» του Ρακίνα στην Comedie Francaise, ενώ το «Πε-θαίνω σαν Χώρα» έχει ταξιδέψει στην Ευρώπη), ο οποίος ετοιμάζει τον «Φάουστ» για τη Στέγη. Ομως σε όλα τα υπόλοιπα μέσα ανακαλύπτει κα-νείς και νέους δημιουργούς, έτσι λοιπόν γίνονται γνωστοί και σε ευρύτερο κοινό πέρα από το μυη-μένο θεατρόφιλο.

«Πήρε το μάτι μου και τον Μαρμαρινό;» ρωτάει με ανασηκωμένο φρύδι η διπλανή μου ξανά. Γνέ-φω πάλι καταφατικά. «Αυτά είναι!» λέει ξανά. Κα-λώς ήλθατε στο αστικό δάσος, στην πινακοθήκη της Στέγης εκεί έξω, εκεί κάτω.

Κείμενο: Κατερίνα Ι. Ανέστη

Κοίτα ποιος σε κοιτάζει

35 20 -26.09.2013

Φω

τό: Β

αγγέ

λης

Λαΐ

νας

Φω

τό: Β

αγγέ

λης

Λαΐ

νας

Φω

τό: Γ

ιώργ

ης Γε

ρόλυ

μπος

Φω

τό: Γ

ιώργ

ης Γε

ρόλυ

μπος

36

Οχι, δεν υπάρχει καμία δια-στροφή σε αυτό που θα πω: Διαβάζοντας τα στοιχεία για τα υλικά που κάθε μέρα τοπο-θετούνται στο εργοτάξιο του Φαλήρου -όπου έχει αρχίζει

να σχηματίζεται το Κέντρο Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος- έχω την αίσθηση πως διαβάζω ένα είδος ποίησης. Δεν θα μπορούσαν τα ακό-λουθα να είναι στίχοι;

1.300 πάσσαλοι οπλισμένου σκυροδέματος για τη θεμελίωση των κτιρίων (>25.000 μ.)

3.300 χαλικοπάσσαλοι για την ενίσχυση του λό-φου πρασίνου (>50.000 μ.)

320 σεισμικοί μονωτήρες για τη σεισμική προ-στασία των κτιρίων της Λυρικής Σκηνής και της Βιβλιοθήκης

170.000 κμ. οπλισμένου σκυροδέματος

1.200 δέντρα και 300.000 θάμνοι

Ελπίζω να γίνεται αντιληπτή η μεταφορά. Κάθε σπουδαίο τεχνικό έργο ξεφεύγει από την πραγ-ματική του διάσταση, έχει αυτή την ποιητική απόχρωση. Θυμάμαι πάντα τον κορυφαίο πανε-πιστημιακό και εμβληματικό μελετητή της νεοελ-ληνικής γλώσσας και λογοτεχνίας Πάνο Μουλά να αναλύει σαν ποίημα τη γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου, λίγο μετά την παράδοσή της στο κοινό. Στο εργο-τάξιο του Φαλήρου αυτό το στοιχείο κυριαρχεί, καθώς τα θεμέλια της Εθνικής Λυρικής Σκηνής και της Εθνικής Βιβλιοθήκης μόλις ολοκληρώθη-καν, ο λόφος των 15 μέτρων ανυψώθηκε, οι ανα-σκαφές με τις περί 1.000 ταφές προχωρούν και οργανώνονται, το πάρκο και η αγορά ετοιμάζο-νται να υψωθούν. Σε αυτό το σκάμμα της πόλης, το τοπίο κάθε μέρα αλλάζει, κινείται από δονή-σεις που έχουν σχέση με τη δημιουργία και μόνο.

Ακόμη και το πάρκο που θα αναδυθεί, εκατοντά-δες στρέμματα με χιλιάδες δέντρα και φυτά, ήδη ριζώνει στην ελληνική γη. Περισσότερα από 1.100 τεμάχια από διάφορα είδη δέντρων έχουν επιλεγεί από φυτώρια στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και έχουν μεταφερθεί σε ειδική μονάδα διαχείρισης δέντρων στην Τραγάνα Βοιωτίας! Εκεί θα μείνουν και θα εγκλιματιστούν πριν από την τελική τους φύ-τευση στο Πάρκο του Φαλήρου.

Μέχρι να αποκαλυφθεί αυτός ο κήπος βέβαια, μέσα στο εργοτάξιο είναι εμφανής η πορεία των

εργασιών. Τη μοναδική ευκαιρία να ζήσουν την εμπειρία του εργοταξίου και να δουν πώς οικο-δομείται ένα από τα μεγαλύτερα έργα που βρί-σκονται σε εξέλιξη αυτή τη στιγμή σε όλη την Ευρώπη θα έχουν από τις αρχές Οκτωβρίου όλο το κοινό της Αθήνας και σίγουρα πλήθος τουρι-στών που θα δείξει ενδιαφέρον. Μέχρι τα μέσα του επόμενου μήνα θα ανοίξει στο κοινό το Κέ-ντρο Επισκεπτών, αυτή η εφήμερη κατασκευή στην Εσπλανάδα, με θέα σε όλο το εργοτάξιο, όπου οι πολίτες θα έχουν την ευκαιρία να βλέ-πουν το εργοτάξιο, να ενημερώνονται, να συμ-μετέχουν σε δράσεις που τους αφορούν και σε ειδικά εκπαιδευτικά προγράμματα, όπως εξηγεί η Λένια Βλαβιανού (φωτό), διευθύντρια Επικοι-νωνίας του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος.

Το Κέντρο Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος, όσο και αν είναι επιβλητικό και σχεδόν θηριώ-δες, θέλει από τώρα -πριν από τα θυρανοίξια του 2016- να κερδίσει το στοίχημα της προσωπικής σχέσης με το κοινό. Να ενταχθεί στην καθημε-ρινότητά του ως μέσο ζωής και ποιότητας και όχι ως πολυτέλεια και δευτερεύουσα ανάγκη. Πα-ράλληλα θα διοργανώνονται με πούλμαν ειδικές ξεναγήσεις μέσα στο εργοτάξιο - αφού προηγου-μένως υπάρξει ειδική ενημέρωση, εκδήλωση εν-διαφέροντος και σαφές χρονοδιάγραμμα.

Η Αθήνα αποκτά με αυτόν τον τρόπο μια γοητευ-τική, απρόσμενη πολιτιστική και αστική διαδρο-μή, που σίγουρα μπορεί να προκαλέσει και το διεθνές ενδιαφέρον. Μια διαδρομή που εκπέμπει μήνυμα δημιουργίας και ανάπτυξης μέσα από το έλος της κρίσης.

Ακόμη και αυτό καθαυτό το Κέντρο Επισκεπτών, αν και εφήμερη κατασκευή, έχει σαφείς συμβο-λισμούς, ανοίγει τον δρόμο για την ανάδειξη της νέας δημιουργίας μέσα στο πάρκο. Οι αρ-χιτέκτονες είναι δύο φοιτητές που έλαβαν μέρος στον σχετικό διαγωνισμό του Ιδρύματος Σταύ-ρος Νιάρχος και διακρίθηκαν από τον ίδιο τον σούπερ σταρ της αρχιτεκτονικής Renzo Piano. Πρόκειται για τον Αγι-Παναγιώτη Μουρελάτο (Σχολή Αρχιτεκτόνων, Πανεπιστήμιο Πατρών) και τον Σπυρίδωνα Γιωτάκη (Σχολή Αρχιτεκτό-νων-Μηχανικών, Εθνικό Μετσόβιο Πολυτε-χνείο), δύο παιδικούς φίλους που «έκαψαν» την εξεταστική για να συνεργαστούν, να τιμήσουν το δημιουργικό «μαζί» και κατόρθωσαν να δουν το σχέδιό τους να ορθώνεται στις παρυφές του εργοταξίου. Ο Αγις (αριστερά στη φωτό) και

ο Σπύρος (δεξιά στη φωτό) όλο το καλοκαίρι, κάθε μέρα επί ώρες, βρίσκονταν στον χώρο φο-ρώντας το κράνος και το ειδικό γιλέκο, επέβλε-παν, συμμετείχαν σχεδόν με τα χέρια στη δημι-ουργία του Κέντρου.

Ζητήσαμε από τον Γιώργο Μιχαλακόπουλο από το Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος να μας «ξεναγήσει» στα δεδομένα του εργοταξίου, του πάρκου που απλώ-νεται σε 215 στρέμματα (χωρίς να συμπεριλαμβά-νονται τα 28 στρέμματα του Πάρκου Αθλησης και Αναψυχής που μόλις παραδόθηκε από το Ιδρυμα στον Δήμο της Καλλιθέας). Μερικά ενδεικτικά εί-ναι τα ακόλουθα:

Το πάρκο περιλαμβάνει την Εθνική Βιβλιοθήκη (23.000 τμ.), την Εθνική Λυρική Σκηνή (28.000 τμ.), κτίριο στάθμευσης (1.000 θέσεις, 33.000 τμ.), χώρους εστίασης και γραφεία (6.000 τμ.), πάρκο με κήπους, χώρους για εκδηλώσεις και παι-δική χαρά. Το πάρκο φιλοξενεί ενδημικά δέντρα και φυτά (1.200 δέντρα και 300.000 θάμνους) με ελάχιστες απαιτήσεις άρδευσης, που δεν επιβαρύ-νει το δίκτυο πόσιμου νερού, αλλά προέρχεται από συνδυασμό γεωτρήσεων, αφαλάτωσης, επανάχρη-σης και συλλογής ομβρίων. Ξεχωρίζει το υδάτινο κανάλι με θαλάσσιο νερό (400 μ. επί 30 μ.), που λειτουργεί όχι μόνο ως αρχιτεκτονικό στοιχείο, αλλά και ως στοιχείο διαμόρφωσης μικροκλίμα-τος και ως συμπληρωματικό αντιπλημμυρικό έργο.

Το μέγιστο ύψος του κτιρίου είναι 36 μέτρα, ο λό-φος ανεβαίνει στα 15 μέτρα, ενώ η πράσινη οροφή της Οπερας σκαρφαλώνει στα 32 μέτρα. Υπάρχει επίσης ενεργειακό στέγαστρο με φωτοβολταϊκά και ύψος 45 μέτρα.

Αυτή τη στιγμή, 500 μηχανήματα διαφόρων τύπων υπάρχουν στον χώρο, μεταξύ των οποίων και δέκα οικοδομικοί γερανοί, που από την παραλιακή φαί-νονται σαν χέρια υψωμένα στον ουρανό. Επίσης 120 μηχανικοί, υπομηχανικοί και εργοδηγοί όλων των ειδικοτήτων, 40 εργαζόμενοι ως διοικητικό προσωπικό και 350 εργατοτεχνίτες. Στην πλήρη ανάπτυξή του το έργο προβλέπεται να απασχολή-σει περισσότερους από 1.500 εργαζομένους ανά ημέρα, από 50 διαφορετικές ειδικότητες.

Ενας φίλος έκθαμβος παρομοιάζει το εργοτάξιο του Φαλήρου με το Γαλατικό Χωριό, έναν χώρο δη-μιουργικών, αποφασισμένων ανθρώπων που μέσα στο σκηνικό της κρίσης πορεύονται με τον δικό τους ρυθμό. Οι Γαλάτες του αστικού πολιτισμού!

Κείμενο: Κατερίνα Ι. Ανέστη

Ποίηση under construction

37 20 -26.09.2013

Με αφορμή τα 36 χρόνια από τον θάνατο της Μαρίας Κάλ-λας, η Εθνική Λυρική Σκηνή, μία ημέρα πριν από την επέτειο (15/9), προσέφερε στο αθη-ναϊκό κοινό μια συγκινητική

μουσική διαδρομή προς τιμήν της. Τα μηνύματα που προκύπτουν από τον μουσικό αυτό περίπατο είναι μάλλον αισιόδοξα.

Η αθρόα κοσμοσυρροή απέδειξε ότι, παρά τις δύσκολες στιγμές που περνάει ο τόπος μας, ο Ελληνας ξέρει να τιμάει και να αναγνωρίζει τις μεγάλες μορφές όπως η Μαρία Κάλλας, που με την αξεπέραστη τέχνη της ακόμα και σήμερα συ-νεχίζει να εμπνέει και να καθοδηγεί τους νέους καλλιτέχνες. Δεν θα σταθώ περισσότερο στην περίπτωση Κάλλας, γιατί η εκτενής σχετική βιβλι-ογραφία δεν έχει αφήσει κανένα απολύτως κενό.

Σε ολόκληρη τη διαδρομή, που ξεκίνησε στις 6 το απόγευμα από το Μουσείο Ακρόπολης, ο κόσμος που ακολούθησε, σεβάστηκε, γνώρισε, προβληματίστηκε, εντυπωσιάστηκε από μια τέ-χνη που μέχρι πρόσφατα αποτελούσε προνόμιο συγκεκριμένης κάστας ανθρώπων. Μέσα από

αυτόν τον περίπατο συνειδητοποίησε τόσο τη λαϊκή της διάσταση, όσο και την εκφραστική δύ-ναμη της όπερας.

Το αθηναϊκό κοινό, αλλά και οι επισκέπτες της πόλης είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν και να ακούσουν από κοντά σε κομβικά σημεία της πρωτεύουσας σημαντικούς Ελληνες καλλιτέχνες με διεθνή καλλιτεχνική πορεία, όπως τους Δήμη-τρα Θεοδοσίου, Ελενα Κελεσίδη, Celia Katerina Costea, Ειρήνη Καραγιάννη, Βασιλική Καραγιάν-νη, Μαρία Μητσοπούλου, Τζούλια Σουγλάκου, Αντωνία Καλογήρου, Ελένη Βουδουράκη, Μυρσί-νη Μαργαρίτη και Δημήτρη Πακσόγλου.

Μια συναισθηματική έκπληξη μας επιφύλασσε η διεθνούς φήμης σοπράνο Δήμητρα Θεοδοσίου, όταν κατέβηκε τις σκάλες του Αρχαιολογικού Μουσείου φορώντας το ίδιο φόρεμα με τη Μαρία Κάλλας από τη θρυλική παράσταση της «Μήδει-ας» του φλωρεντινού Μάη του 1953 (τιμητική πα-ραχώρηση του μουσείου όπου φυλάσσεται προς τη Δήμητρα Θεοδοσίου).

Ενα άλλο σημαντικό μήνυμα που προκύπτει από τον χθεσινό «περίπατο» έρχεται από τη μεριά

των καλλιτεχνών. Βλέποντας το συναισθηματικό, αυθόρμητο αγκάλιασμα του κοινού, όλο και πε-ρισσότεροι πείθονται για την αποτελεσματικότη-τα της καλλιτεχνικής εξωστρέφειας, ενώ μέχρι τώρα, κυρίως από φοβίες, δεν τολμούσαν την έκθεση σε εξωτερικούς χώρους. Οι μέρες που διανύουμε ωριμάζουν και εκπαιδεύουν τόσο το κοινό μας όσο και τους καλλιτέχνες μας. Οταν ο καλλιτεχνικός πειραματισμός συνοδεύεται από ειλικρίνεια και αγάπη, τότε δεν υπάρχει κα-μία έκπτωση.

Η ελλιπής, εκάστοτε, κυβερνητική πολιτιστική πολιτική δεν θα πρέπει να αποθαρρύνει τους καλλιτέχνες ούτε να τους οδηγεί να κατεβάζουν ρολά, αλλά αντίθετα να τους ωθεί να διευρύνουν τη διεισδυτική παρουσία τους μέσα από καινούρ-γιους δρόμους. O πολιτισμός ήταν και θα είναι αναγκαίος και απαραίτητος.

*Ο Νίκος Τσαούσης είναι καλλιτέχνης της Εθνι-κής Λυρικής Σκηνής

Κείμενο: Νίκος Τσαούσης

36 χρόνια μετά...

38

O Nίκος Μωραΐτης λίγες ημέρες πριν από την επίσημη πρεμιέρα του “Cabaret” στις 4 Οκτωβρίου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών δίνει απο-κλειστικά στη “Μetropolis“ τα

χειρόγραφα δύο τραγουδιών του μιούζικαλ. Το χα-ρακτηριστικό “Money” και το “I don’t care much” («Το χρήμα» και το «Δεν με νοιάζει πολύ») μας δίνουν ένα δείγμα της δουλειάς που έχει κάνει όλο αυτόν τον καιρό για να αποδώσει τους στίχους του “Cabaret” με έναν πιο ανατρεπτικό τρόπο.

Σύμφωνα με τον ίδιο, «το πόσο εύκολο ή δύ-σκολο είναι να αποδώσεις στίχους σε ένα έργο δεν έχει να κάνει τόσο με την αναγνωρισιμότητά του όσο, γενικά, με την απόδοση των στίχων των μιούζικαλ στην Ελλάδα». Και εξηγεί: «Συνήθως παρακολουθούμε στίχους που δεν καταφέρνουν να αποβάλουν την αίσθηση του κατεψυγμένου, της μετάφρασης. Αυτό όμως το πρόβλημα ήταν

για εμένα μεγάλη πρόκληση. Σκέφτηκα: Αφού δεν σου αρέσει η απόδοση των στίχων στα μιού-ζικαλ, μπορείς να προτείνεις κάτι άλλο;»

Και αυτή η πρόκληση βγήκε σε καλό, γιατί σε συ-νεργασία με τον Κωνσταντίνο Ρήγο -το ένστικτο του οποίου ο Νίκος εμπιστεύεται- αποφάσισε να φτάσει πολύ κοντά στο περιεχόμενο του πρωτότυ-που κειμένου, όντας ανοιχτός στη δική του γλώσ-σα και στο αίσθημα της στιγμής. «Εμένα χαρά μου θα είναι ο θεατής να μη νιώθει ότι παρακο-λουθεί στίχους μεταφρασμένους, αλλά κείμενα γραμμένα αυτόματα», συμπληρώνει ο ίδιος.

Αγαπημένα του κομμάτια από το έργο; «Το ’Δεν με νοιάζει και πολύ‘ που ερμηνεύει ο Δημήτρης Λιγνάδης και το ’Αν είσαι εγώ’ που ερμηνεύει η Τάνια Τσανακλίδου. Οσοι έχουν δει μόνο το φιλμ δεν τα ξέρουν αυτά τα κομμάτια και πιστεύω ότι θα έρθουν να τους χτυπήσουν κατακέφαλα την ώρα της παράστασης. Είναι πολύ δυνατές στιγμές».

Το “Cabaret” γράφτηκε το 1930. Πόσο επίκαιροι μπορεί να είναι οι στίχοι τραγουδιών που έχουν ειπωθεί πριν από 83 χρόνια; Ο Νίκος είναι ξεκά-θαρος. «Τα θέματα είναι πιο επίκαιρα από όσο μπορεί να φανταστεί κανείς, γιατί το ’Cabaret’ αναφέρεται στη Γερμανία της ’Δημοκρατίας της Βαϊμάρης’ - μίας εποχής με φτώχεια, ανεργία και εκκολαπτόμενο ναζισμό, όπως στην Ελλάδα σή-μερα. Θα έλεγα ότι ορισμένες στιγμές σοκάρε-σαι από το πόσο επίκαιρη είναι η θεματολογία. Από εκεί και πέρα, κάθε εποχή έχει τη δική της γλώσσα. Οπου κάτι μου φάνηκε παλιό στη διατύ-πωση, το πήρα από άλλον δρόμο. Η θερμάστρα πχ. μπορεί να έγινε καλοριφέρ, αλλά το νόημα μένει ίδιο: αν δεν έχεις λεφτά για να ζεσταθείς τον χειμώνα, η ζωή είναι άδικη».

Επιμέλεια: Νατάσα Μαστοράκου

Στιγμές καμπαρέ

39 20 -26.09.2013

Εχεις πολλά χαρτιά στα χέρια σου, Κριέ, σχεδόν όλη την τράπου-λα. Το ερώτημα τώρα είναι πώς θα τα χρησιμοποιήσεις. Και κυρίως πώς θα γίνει να μην τα πάρει ο αέρας εκεί στην Πλατεία Προσκό-πων όπου πίνεις καφέ. Φυσάει στο Παγκράτι, Κριέ. Και τα χαρτιά σου είναι σημαντικά, Κριέ. Τι θα κάνεις;

Οι σχέσεις σου με τον υπόλοιπο κόσμο θα είναι λίγο τεταμένες, Ταύρε. Οταν όμως συμβαίνει αυτό, να θυμάσαι ένα πράγμα: Υπάρχουν άγραφοι κοινωνικοί κανόνες που καμιά φορά ξεχνάς και που είναι πολύ χρήσιμοι σε τέτοιες περιστάσεις. Και αν κάνεις αυτό που θεωρείται κοινωνικά δεκτό, το σύμπαν θα συνωμοτήσει να μη βαρεθείς.

Μέσα σου έχεις τεράστια όρεξη να παίξεις, Δίδυμε, να φλερτάρεις, να ζουζουνίσεις προς όλες τις κατευθύνσεις. Ελα όμως που απέξω σου έχεις ένα ατσαλένιο επαγγελματικό προφίλ που δεν βοηθάει, δεν αφήνει τους άλλους να πιάσουν το αστείο. Πρόσεχε λοιπόν τις παρεξηγήσεις και κυρίως φόρα κάτι χρωματιστό.

Οι εντάσεις είναι πολλές, Καρκίνε. Τόσο πολλές που θα κάτσεις σπίτι σου τη λίγη ώρα που θα κάτσεις και θα αναρωτιέσαι γιατί δεν ακούγεται κάποιο κομπρεσέρ. Δύο πράγματα μπορείς να κάνεις σε τέτοιες περιπτώσεις. Να αρχίσεις να φωνάζεις: «Δεν περνάω καλά!» σε τυχαίες στιγμές. Και να κόψεις τον καφέ.

Είσαι έτοιμος για δράση, Λέοντα, και με καλές πιθανότητες να τα καταφέρεις όλα με θριαμβευτικό τρόπο. Εμπόδια θα υπάρχουν βέ-βαια, αλλά το μόνο που θα καταφέρουν είναι να κάνουν τον θρί-αμβό σου ακόμα μεγαλύτερο. Γιατί ποιος δεν θαυμάζει αυτόν που τερματίζει τον μαραθώνιο με βαρίδια στα πόδια;

Χτυπήσαμε τοίχο, Παρθένε; Ακολούθησε τα βήματά σου προς τα πίσω και δες πού έκανες λάθος. Θυμήσου με ποιους μίλησες και τι είπες. Ανοιξε email και μηνύματα. Βρες το λάθος και διόρθωσέ το. Στην περίπτωση μάλιστα που χτύπησες τοίχο κυριολεκτικά, απλά φώναξε την οδική ασφάλεια.

Το να πίνεις καφέ κάθε μεσημέρι στην Αιόλου δεν είναι και ο πιο οικονομικός τρόπος να βγάλεις τον μήνα σου, Ζυγέ. Και σε είχα για οικονόμο. Κάνε μια καταγραφή των συνηθειών σου και μείωσε κάπως τις πιο κοστοβόρες. Μα επιτέλους γιατί χρειάζεται να σου τα λέω εγώ αυτά; Εσύ έπρεπε να μου λες πώς να βγάλω τον μήνα.

Σκορπιέ, κοντοζυγώνει η ώρα του γυρισμού, του σπαραγμού, και κλαίω την ώρα. Να μη μιλήσω για την ώρα του χαλασμού. Η πε-ρίοδος που θα αρχίσουν όλα να αλλάζουν έρχεται γρήγορα και καλά θα κάνεις να είσαι έτοιμος. Επίσης να θυμάσαι το εξής: Τίποτα δεν θα σε βοηθήσει να το περάσεις αυτό πιο καλά από τον Ακη Πάνου.

Αν πιάνεις τον εαυτό σου να εκνευρίζεται μόνος του για κάτι που έγι-νε, Τοξότη, μάλλον είναι είτε γιατί δεν κατάφερες να υπερασπιστείς τον εαυτό σου είτε γιατί συμβιβάστηκες ενώ δεν έπρεπε και τώρα μετανιώνεις. Από δω και πέρα χρειάζεται να είσαι σαφής ως προς το ποιος είσαι και τι θέλεις. Θυμήσου το και θα με θυμηθείς.

Πάρε το αυτοκίνητό, Αιγόκερε, ή όλα τα λεωφορεία του κόσμου και τράβα προς Αγιο Στέφανο. Θέλεις να κάνεις μια μικρή από-δραση, αλλά σε έχει πιάσει και το φθινόπωρο και δεν μπορείς να βγεις και από την πόλη, οπότε οι παρυφές της μπορούν να λειτουρ-γήσουν ως καλή μέση λύση. Α ναι, πάει και προαστιακός.

Κάνε μια εκ βαθέων συζήτηση με κοντινό φίλο, Υδροχόε, έχεις να ακούσεις πράγματα που κρύβονταν από την επιφάνεια και θα σε εκπλήξουν. Ευχάριστα ή δυσάρεστα, μένει να φανεί. Αυτό που πρέπει να θυμάσαι εσύ είναι ότι η πληροφορία είναι δύναμη, ειδι-κά τώρα που ψήνεσαι για δολοπλοκίες και μπάχαλα.

Στα νερά σου θα βρεθείς και πάλι, φίλε Ιχθύ. Το φθινόπωρο μπήκε για τα καλά, εσύ είσαι όμως το ζώδιο που κρατάει το καρπούζι σφιχτά στο στήθος του και πηγαίνει στην παραλία με την πρώτη ευκαιρία, μάλλον μέχρι να βρέξει καρέκλες, τραπέζια και κανα-πέδες. Απόλαυσέ το λοιπόν όσο μπορείς, Ιχθύ!

Πλανήτης Αθήνα

Κωνσταντίνος Σινάτρα

Η καλή ιδέα από νωρίς φαί-νεται. Αυτό ταιριάζει απόλυτα στην περίπτωση των αδελφών Βασίλη και Γιάννη Χαριτάκη, που άνοιξαν ένα νέο στέκι για τους φανατικούς του burger

στο κέντρο της Αθήνας. Οι γειτονιές γύρω από το Μοναστηράκι, γύρω από τις πλατείες Καρύτση και Αγίας Ειρήνης, το Σύνταγμα, την οδό Κολο-κοτρώνη, βιώνουν τεράστιες αλλαγές τα τελευ-ταία χρόνια. Το πρώτο κύμα της κρίσης παρέσυρε αρχικά μαζί του μεγάλο αριθμό ιστορικών επιχει-ρήσεων, οι οποίες αναγκάστηκαν να κλείσουν αφήνοντας διαθέσιμα μερικά από τα πιο εμπορι-κά σημεία της πόλης. Οι αλλαγές στις ανάγκες και τις προτεραιότητες, με πρώτη εκείνη από τον κλάδο της εστίασης, μετέτρεψαν πολλά άδεια μα-γαζιά σε νέα μπαρ, εστιατόρια και μεζεδοπωλεία. Η περιοχή έχει κυριολεκτικά πλημμυρίσει με νεο-λαία που, αν διαθέτει ένα χαρτζιλίκι, προτιμάει να το ξοδεύει για ποτό, καφέ ή φαγητό.

Ιδιοκτήτρια πολύ γνωστού καταστήματος με είδη ραπτικής που έχει εδώ και δεκαετίες την έδρα του στην Πλατεία Αγίας Ειρήνης μού έλεγε ότι η γειτονιά αυτή της Αθήνας, γνωστή για τα

υφασματάδικά της και τα παρεμφερή είδη, έχει πλέον αλλάξει χρήση: «Γεμίσαμε μπαρ και φα-γάδικα», είχε πει χαρακτηριστικά στη διάρκεια της κουβέντας μας.

Πραγματικά, δεν θυμάμαι ακριβώς τι επιχείρηση βρισκόταν στη θέση του Hot Hot Burger, αλλά εδώ και λίγους μήνες η καθολική επιτυχία του Βασίλη και του Γιάννη έχει θολώσει τη μνήμη μου. Από τις πρώτες ημέρες που άνοιξε το μαγαζί, η δυνατή ροκ μουσική του που ακουγόταν από μακριά, ένα μενού από αυθεντικές αμερικανικές γεύσεις και οι χαμηλές τιμές του μάζεψαν τους πελάτες των γύρω μπαρ για φαγητό.

Πόσο δύσκολη είναι μια απόφαση για έναρξη νέας επιχείρησης στην καρδιά της κρίσης; «Πά-ντα είναι δύσκολη, ειδικά σε αυτή την περίπτω-ση», εξηγεί ο Γιάννης, που πιστεύει ότι όταν πας να κάνεις ένα βήμα μπροστά καλό είναι πριν να το έχεις μελετήσει προσεκτικά. Η ιδέα του κατα-στήματος, που όπως λέει του ήρθε μάλλον ξαφνι-κά, είχε δοκιμαστεί με επιτυχία ήδη από το περα-σμένο φθινόπωρο στη Νέα Φιλαδέλφεια, όπου μαζί με τον Βασίλη άνοιξαν το πρώτο τους burger place. «Η αιτία ήταν ότι δεν υπήρχε τριγύρω χώ-

ρος για street food», μου εξηγεί. «Κοίτα, φόβος υπάρχει πάντα, αλλά αν είσαι γνώστης του αντι-κειμένου και πατάς γερά στα πόδια σου, τότε ο κόσμος ανταποκρίνεται».

Συμφωνεί και ο Βασίλης, ο οποίος τονίζει ότι δεν είναι εύκολο να πετύχεις όταν δεν ξέρεις τι πας να κάνεις, μόνο και μόνο επειδή το έκανε κάποιος άλλος και πήγε καλά. «Πρέπει να αγα-πάς αυτό που επιχειρείς». Εκτός από τις γεύσεις, που όπως αποδεικνύεται ο Αθηναίος θέλει να του θυμίζουν την Αγρια Δύση, αυτό που έχει σί-γουρα παίξει ρόλο στην επιτυχία είναι η χαλαρή ροκ ατμόσφαιρα που συναντάς. Ομως τώρα που βρίσκονται στο Κέντρο τι έχουν να πουν για την εμπειρία τους; «Τα καλύτερα, αλλά και τα χειρό-τερα», απαντάει ο Γιάννης. «Το κράτος βρίσκεται πολύ πίσω και δεν βοηθάει σε κανένα σημείο της διαδρομής. Το μόνο που θέλει από τους επιχειρη-ματίες είναι λεφτά και μόνο λεφτά».

Το έχουμε ξαναπεί: ακόμα και στην εποχή της κρί-σης, όταν τολμάς, υπάρχουν περιθώρια επιτυχί-ας. Η πόλη και εμείς όλοι χρειαζόμαστε τη γεύση που αφήνει. Τώρα περισσότερο από ποτέ.

Κείμενο / Φωτογραφία: Νικήτας Καραγιάννης

Downtown burger

41 20 -26.09.2013

Μετά την Ευρώπη, τα καταστήματα Public διαθέτουν τώρα την πλήρη γκάμα των ελληνικών προϊόντων πολιτισμού στην Αμερική μέσα από την πλατφόρμα του Amazon. Οι Eλληνες ομογενείς και οι λάτρεις του ελληνικού πολιτισμού στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού θα έχουν πλέον πρόσβαση σε όλες τις δημοφιλείς κατηγορίες βιβλίων, αλλά και σε CD και DVD στην ελληνική γλώσσα. Επιπλέον, οι επισκέ-πτες του www.amazon.com, με αγορές αξίας άνω των 75 δολαρίων θα επωφελούνται από την ειδική έκπτωση 15%.

Στο πλαίσιο αυτής της πρωτοποριακής συνεργασίας που ξεκίνησε τον περασμένο Μάιο, η Amazon, μετά από πρωτοβουλία των Public, εγκαινίασε για πρώτη φορά τη δυνατότητα αναζήτησης με τη χρήση ελληνι-κής γραμματοσειράς στην ιστοσελίδα της. Ειδικά για τη βελτιστοποίηση της συγκεκριμένης διαδικασίας τα Public συνεργάζονται στενά με την Amazon με στόχο να διευκολύνουν τον τελικό καταναλωτή. Οσο για τα αποτελέσματα της συνεργασίας, το 93% των κατανα-λωτών δίνει πολύ υψηλή βαθμολογία στις παρεχόμε-νες υπηρεσίες.

Πέρα από τον Ατλαντικό

Ιδέες εξοικονόμησης

Γνώριμες γεύσεις

Πρεμιέρες στην ΑθήναΤο 19ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας «Νύχτες Πρεμιέρας» ανανέωσε και φέτος το ραντεβού του με το σινεφίλ κοινό και με την υποστήριξη του ΟΤΕ άνοιξε τις πύλες του στις 18 Σεπτεμβρίου, με περισσό-τερες από 200 ταινίες στο πρόγραμμά του. Τα τελευταία οκτώ χρόνια, οι «Νύχτες Πρεμιέρας» έχουν αποτελέ-σει πλατφόρμα προβολής ποιοτικών ταινιών από τον ανεξάρτητο κινηματογράφο, έχοντας συγκεντρώσει πε-

ρισσότερους από 50.000 θεατές. Το φεστιβάλ δίνει τη δυνατότητα στους σινεφίλ να ενημερώνονται για όλες τις τάσεις του μοντέρνου κινηματογράφου και να παρα-κολουθούν πρώτοι τις ταινίες που αναμένεται να γίνουν μεγάλες επιτυχίες. Οι «Νύχτες Πρεμιέρας» ρίχνουν αυλαία στις 29 Σεπτεμβρίου με την ταινία «Η ζωή της Αντέλ», που απέσπασε τον Χρυσό Φοίνικα τον Μάιο στο Φεστιβάλ Καννών.

Αφιερωμένη στην εξοικονόμηση ενέργειας στις μεταφορές θα είναι η 4η διεθνής έκθεση ECONOMIC DRIVING-AutoGAS & Natural GAS που θα πραγματοποιηθεί στο ΜΕΚ Παιανίας στις 22-24 Νοεμβρίου. Οι επισκέπτες θα γνωρίσουν τις νέες τεχνολογίες και εφαρμογές για τα οχή-ματά τους που επιτρέπουν την παράλληλη χρήση εναλλακτικών καυσίμων, προσφέροντας δραστι-κή μείωση των εξόδων κίνησης.

Νέες γεύσεις chips μάς σερβίρει η Tsakiris, εμπνευ-σμένες από τα τοπικά προϊόντα της Ελλάδας. Πιο συγκεκριμένα, η εταιρεία προσθέτει στην γκάμα chips που διαθέτει, τα Tsakiris Chips Πιπεριές Φλω-ρίνης, όπου η γνωστή γλυκιά γεύση και το άρωμα από τις πιπεριές Φλωρίνης συνδυάζονται για πρώτη φορά σε σνακ πατάτας, και τα Tsakiris Chips Tοματά-κι Σαντορίνης, τα οποία αναδεικνύουν την ιδιαίτερη και φημισμένη γεύση της άνυδρης ειδικής ποικιλίας του κυκλαδίτικου νησιού.

Η σειρά «Γεύσεις από Ελλάδα» συνδυάζει γεύσεις από δημοφιλή συστατικά γνωστών περιοχών της Ελλάδας. Η καινοτομία της με γευστικούς συνδυ-ασμούς που ξεχωρίζουν για την ελληνικότητα, την αυθεντικότητα και τη φυσικότητά τους έχει κερδί-σει διάκριση στο πλαίσιο του θεσμού «Προϊόν της χρονιάς 2013».

42Αγορά

Επιμέλεια: Χρήστος Τσαπακίδης

Ενα ξεχωριστό event πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο της IFA 2013, της μεγαλύτερης έκθεσης ηλεκτρονικών καταναλωτικών ειδών, η οποία πραγ-ματοποιήθηκε από τις 6 έως τις 11 Σεπτεμβρίου στο Βερολίνο. Η Samsung εγκατέστησε 440 οθόνες μεγάλου format (LFDs) στην έκθεση για να προ-σφέρει δυναμική πληροφόρηση στους επισκέπτες μέσα από τη χρήση οπτι-κού περιεχομένου. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη εγκατάσταση οθονών στην ιστορία. Οι LFDs διπλασίασαν οπτικά το μέγεθος του εκθεσιακού χώρου, προσφέροντας ακόμα πιο ενισχυμένη εμπειρία θέασης.

Υπερθέαμα στο Βερολίνο

Ντεμπούτο στη ΔΕΘΤο προηγούμενο Σαββατοκύριακο, 14 και 15 Σεπτεμβρίου, οι επισκέπτες της Διεθνούς Εκθεσης Θεσσαλονίκης είχαν την ευκαιρία να δοκιμάσουν πρώτοι το νέο Google Nexus 7 by ASUS και να παρακολουθήσουν σχετική παρουσίαση του προϊόντος από την ομάδα Google Developers Group Θεσσαλονίκης. Ανταποκρινόμενη στην ευρεία αποδοχή που γνώρισε το Google Nexus 7 by ASUS με χιλιάδες πωλήσεις στην ελληνική αγορά, 7 εκατ. πωλήσεις παγκοσμίως και συνεχείς διακρίσεις (“Tablet of the year” και “Best Mobile Tablet”), η Google σε συνεργασία με την ASUS προχώρησε ένα βήμα πε-ραιτέρω αναβαθμίζοντας τα χαρακτηριστικά του δημοφιλούς tablet. H Westnet το φέρνει στους Eλληνες λάτρεις της τεχνολογίας στις 20 Σεπτεμβρίου μέσα από όλα τα μεγά-λα δίκτυα καταστημάτων λιανικής και από επιλεγμένα καταστήματα τεχνολογίας, λίγες εβδομάδες μόνο μετά το παγκόσμιο λανσάρισμά του.

21ος Αιώνας Επιμέλεια: Χρήστος Τσαπακίδης

Quelle beauté!

Τρέξτε για τη ζωή σας!Για μεγάλα παιδιά

Οι Γάλλοι μπορεί να μη φημίζονται για τις πο-λεμικές αρετές τους. Ξεχωρίζουν όμως στο μέτωπο του γούστου. Δεν προκαλεί εντύπωση, λοιπόν, που μια γαλλική εταιρεία, η Orée, κατα-σκεύασε το πιο όμορφο και cool trackpad που έχει δει η αγορά. Πρόκειται για το Touch Slab, ένα trackpad πολλαπλής αφής που μπορεί να χρησιμοποιηθεί και σαν αριθμητικό πληκτρο-λόγιο και το οποίο είναι κατασκευασμένο από

ξύλο (σφένδαμο ή φουντουκιά, ό,τι διαλέξεις εσύ). Για να ολοκληρώσει το ρεσιτάλ καλαι-θησίας, η Orée απάλλαξε το Touch Slab από τα καλώδια, χάρη σε μια επαναφορτιζόμενη μπαταρία, αλλά και τη σύνδεση Bluetooth με το desktop ή το laptop σου. Η τιμή του ανέρχεται στα 150 ευρώ.

www.gentlegiantltd.com

Το A4000i είναι ένα ηλεκτρικό σκούτερ που παράγεται από την ιαπωνική Terra Motors. Εχει αυτονομία 65 χλμ., κάτι που είναι αρκετό για μετακινήσεις μέσα στην πόλη. Η τελική του φτάνει τα 65 χλμ. ανά ώρα. Μπορείς επίσης να συνδέσεις το iPhone σου με το ταμπλό, προκειμένου να λαμβάνεις πληροφορίες από το κινητό σου σχετικά με την ταχύτητα που τρέχεις, πόση μπαταρία απομένει στο σκούτερ κτλ.

www.terra-motors.com/scooter/a4000i

Οπως έχετε καταλάβει, σε αυτή τη στήλη μάς αρέσει η τεχνο-λογία. Τρελαινόμαστε όμως και για τους δράκους. Τι καλύ-τερο, λοιπόν, από το να συνδυάζονται αυτά τα δύο; Κυρίες και κύριοι, σας παρουσιάζουμε τον Τραντίνο (εννοείται ότι θα είχε και όνομα), τον μεγαλύτερο δράκο-ρομπότ του κόσμου, ο οποίος μπήκε μάλιστα και στο βιβλίο Γκίνες λόγω του τε-ράστιου μεγέθους του. Αυτό το τέρας έχει ύψος εννέα μέτρα, μήκος 15,5 μέτρα, ενώ τα φτερά του έχουν εύρος 12 μέτρα όταν ανοίγουν. Ο Τραντίνο μπορεί να κάνει τις βόλτες του σκορπώντας τον τρόμο στους λιπόψυχους περαστικούς, να ανοιγοκλείνει τα φτερά του και -το καλύτερο- να πετάει φωτιές από το στόμα του, κάνοντας στάχτη όσους ιππότες είχαν την άσχημη ιδέα να προσπαθήσουν να τον σκοτώσουν, εξασφα-λίζοντας ατελείωτες ώρες μπάρμπεκιου. Εξίσου εντυπωσιακά είναι και τα τεχνικά χαρακτηριστικά του δράκου: κινητήρας τούρμπο ντίζελ δύο λίτρων, 272 υδραυλικές βαλβίδες, 65 κινούμενοι άξονες και 238 αισθητήρες. Εντάξει, μπορεί να μη λέει πολλά απέναντι στον Νοσφιστή του Χόμπιτ, αλλά κάτι είναι και αυτός...

www.tradinno.de

Τα μικρά παιδιά μπορούν να παίζουν με μι-κρές φιγούρες δράσης. Τα μεγάλα παιδιά επιβάλλεται να παίζουν με μεγάλες φιγού-ρες δράσης. Οπως αυτή της εταιρείας που έχει εύλογα την ονομασία Gentle Giant («αγαθός γίγαντας»). Πρόκειται για μια φι-γούρα-ρέπλικα ενός stormtrooper (ο απλός στρατιώτης της μοχθηρής Γαλαξιακής Αυ-τοκρατορίας στο “Star Wars”) σε πραγμα-τικές διαστάσεις - το ύψος της ανέρχεται στα 1,83 μέτρα. Τα άκρα του είναι αρθρω-τά, ενώ ο stormtrooper συνοδεύεται και από ένα blaster (το όπλο επιλογής του στρατού της Αυτοκρατορίας, το οποίο ρίχνει λέιζερ στον στόχο) σε κλίμακα ένα προς ένα. Αν ψήθηκες όμως, θα πρέπει να κάνεις λίγη υπομονή. Η φιγούρα αναμένεται να βγει στο εμπόριο στο τρίτο τρίμηνο του 2014, αλλά είναι ήδη για προπαραγγελία.

www.gentlegiantltd.com

Πολλά σε έναΗ προσαρμοστικότητα του ανθρώπου δεν έχει όρια. Αυ-ξάνει η κυβέρνηση την τιμή του πετρελαίου θέρμανσης; Καις ξύλα. Αυξάνει τη φορολόγηση στην κατοικία; Με-τακομίζεις σε μικρότερο σπίτι. Αμέτρητα είναι τα αδιά-θετα τεσσάρια και πεντάρια στην Αθήνα. Και για να μην ξεβολευτείς σε τραγικό βαθμό, ο Γερμανός -που μένει όμως μόνιμα στην πρωτεύουσα της Ελβετίας- designer Till Könneker προτείνει να χρησιμοποιήσεις το Living Cube του. Πρόκειται για ένα έπιπλο που συνδυάζει σχε-δόν τα πάντα: βιβλιοθήκη, ένα ευρύχωρο ράφι για να εγκαταστήσεις την τηλεόρασή σου, παπουτσοθήκη, μια εξωτερική ντουλάπα για να κρεμάς τα ρούχα σου, μία αποθήκη-δωμάτιο και μια κουκέτα στο πάνω μέρος του επίπλου (τι έπιπλο δηλαδή, κοτζάμ καμπίνα είναι), για να εναποθέτεις το κορμάκι σου έπειτα από μια κουρα-στική ημέρα. Ο Könneker μπορεί μάλιστα να κατασκευ-άσει ένα Living Cube βάσει των προδιαγραφών που θα θέσεις εσύ. Το μόνο που θα πρέπει να σε προβληματίσει είναι το πώς θα το κουβαλήσεις από τη Βέρνη.

www.illdesigns.ch

Αναπόσπαστο κομμάτι

44

Training GroundTraining Ground

Ο Γιαπωνέζος του Θρύλου

The lunatics have taken over the asylumΤους θυμάστε τους Fun Boy Three; Ηταν ένα ποπ συγκρότημα με ευαισθησίες κοινωνικές, που χάλασε κόσμο στα ’80s. Το αγαπημένο μου τραγούδι τους; Μα φυσικά το μνημειώδες “The lunatics have taken over the asylum”. Ασμα καταπληκτικό τόσο ως σύλληψη όσο και ως ερμηνεία. Ασμα που ταιριάζει απολύτως με την Εθνική Ελλάδος Μπάσκετ και όλα όσα της συνέβησαν κατά τη διάρκεια του πρόσφατου πανευρωπαϊκού πρωταθλήματος.

Τώρα που τέλειωσε το πανηγυράκι για την Eθνική μας, όλοι σπεύδουν να ρίξουν τις ευθύνες στον ηγέτη της ομοσπονδίας καλαθόσφαιρας Γιώργο Βασιλακόπουλο και στον προπονητή της ομάδας Αντρέα Τρινκιέρι. Φταίνε και αυτοί αναμφιβόλως, τις κάνανε τις χαζομάρες τους. Αλλά δεν είναι οι φταίχτες οι μοναδικοί και σίγουρα δεν ήταν αποκλειστικά δική τους ευθύνη η συντριβή της Εθνικής στη Σλοβενία.

Εφταιγαν και οι παίκτες. Ναι, ναι, ναι, θα το πω εγώ αφού δεν το λένε οι υπόλοιποι, έφταιγαν και οι παίκτες. Οχι επειδή σε κάποιους έλειπε το ταλέντο, όπως προσπάθησαν να υποδείξουν κάποιοι

δημοσιογράφοι - προβάλλοντας παράλληλα τους εκλεκτούς της καρδιάς τους. Οχι γιατί έπεφταν κάτω σαν τα κοτόπουλα από τους τραυματισμούς, μια και αυτό δείχνει κακή προετοιμασία, αλλά όχι κακή πρόθεση. Ούτε γιατί τους ξεφτίλισε η εθνική Φινλανδίας που κανονικά έπρεπε να την κερδίζουμε με τα εφηβικά.

Οι παίκτες φταίνε γιατί έβαλαν τους εαυτούς τους πάνω από την ομάδα. Και αποφάσισαν να βγάλουν τα απωθημένα τους εντός και εκτός γηπέδου. Κατέλαβαν το άσυλο με λίγα λόγια και επέβαλαν τους δικούς τους νόμους. Πάνω και πέρα από την ψυχραιμία, πάνω και πέρα από τη στρατηγική, πάνω και πέρα από τη λογική την ίδια. Εξού και το lunatics που λέει ο τίτλος του τραγουδιού. Υπήρχαν στιγμές που η Εθνική Μπάσκετ ήταν τόσο παράλογη, ώστε θύμιζε εκείνο το μυθικό τέρας του Δημήτρη Πουλικάκου: με κεφάλι λιονταριού και σώμα άλλου λιονταριού! Η τελική καταβαράθρωση ήταν μια απολύτως νορμάλ συνέπεια του φαινομένου.

Χρήστος Ξανθάκης

Ο γεννημένος το 1989 στην Πάτρα Αντρέας Σάμαρης βρί-σκεται στον Ολυμπιακό μόλις τέσσερις μήνες. Στην έναρξη της προετοιμασίας δημιούργησε εξαιρετικές εντυπώσεις, κρίσιμα λάθη του όμως στα πρώτα φιλικά φέρνουν αμφι-βολίες για το κατά πόσο είναι αρκετός για τον Ολυμπιακό.

Δημοσιογράφοι και οπαδοί απαιτούν μεταγραφές για να καλυφθεί το κενό. Οι προπονήσεις συνεχίζονται και ο Σάμαρης ανεβάζει την απόδοσή του. Ο Φέισα φεύγει, το ελληνικό πρωτάθλημα ξεκινά, τα νέα μεταγραφικά αποκτή-ματα δεν έχουν αδειάσει ακόμα τις βαλίτσες τους και έτσι ο Σάμαρης βρίσκεται στη βασική εντεκάδα. Αυτή τη φορά η απόδοση του είναι αντίστοιχη των προσδοκιών με αποτέλε-σμα να συμμετέχει ως βασικός στην πρεμιέρα του Ολυμπι-ακού στο Champions League.

Eίναι η πρώτη του συμμετοχή σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις, ωστόσο αυτός δεν... χαμπαριάζει και ξεκινάει ονειρικά. Η εμφάνισή του απέναντι στους πανάκριβους σταρ της Παρί είναι εκπληκτική, κρατάει όμως μόνο ένα ημίχρονο. Στο δεύτερο μέρος, μέσα στην απόλυτη καθίζηση της ομάδας του Ολυμπιακού, γίνεται ο μοιραίος παίκτης της. Το ματς λήγει 1-4 και ο Σάμαρης στα αποδυτήρια ξεσπάει σε κλά-ματα... Μπορεί αυτή τη στιγμή να έχει πέσει κάτω, όμως δεν θα μείνει εκεί. Πιστεύει στον εαυτό του. Το ίδιο και η ομά-δα του. Και ακόμα πιο πολύ ο Μίτσελ. Οι Γιαπωνέζοι λένε: «Πέσε επτά φορές, σήκω οκτώ». Αυτό δείχνει να έχει στο μυαλό του και ο Σάμαρης και ίσως θα έπρεπε να το έχουμε και οι υπόλοιποι. Σε όποιο «γήπεδο» και αν παίζουμε.

Γιάννης Διαμαντής

Τα πάντα ρει, τα πάντα χωρεί και ουδέν μένει. Αν δεν κάνω κανένα σοβαρό λάθος, κάπως έτσι το έλεγε ο φι-λόσοφος και ποιος είμαι εγώ να του πάω κόντρα. Να τον αμφισβητήσω δυόμισι χιλιάδες χρόνια αργότερα, σε μια Αθήνα που αγκομαχά υπό το βάρος των υποχρεώσεών της. Και κατεβάζει ρολά, με τρόπο άγαρμπο και άκομψο. Βλέπε την οδό Σταδίου, τη συντριβή της οποίας ανακά-λυψαν τώρα τελευταία και γνωστοί γεωργοφιλόσοφοι. Τους συνιστώ να κατεβαίνουν και καμιά φορά από το κέ-ντρο της Αθήνας και να μη βλέπουν τον Φάρο Ψυχικού ως νοητή γραμμή Μαζινό. Καλό θα τους κάνει.

Εκείνο που δεν μου έκανε εμένα καλό ήταν που αντίκρι-σα κατεβασμένα τα ρολά του Folli Follie στη Σόλωνος. Το θυμόμουν από την πρώτη μέρα που έφτασα φοιτητής στην Αθήνα και πάντοτε το ζήλευα, διότι είχε όλα αυτά τα ωραία τα μπλινγκ μπλινγκ κοσμήματα που ήθελα να κάνω δώρο στις φιλενάδες μου και ποτέ δεν είχα τα λεφτά να τους τα ψωνίσω. Οταν ήμουν φοιτητής όλα αυτά, στο Φυσικό Αθηνών και στα πέριξ αυτού, στη Νομική, στη Φιλοσοφι-κή, στις σχολές των ωραίων και θελκτικών δεσποινίδων.

Ακόμη είναι (όσες δεν μετακόμισαν στα μπούνκερς του Ζωγράφου), αλλά εγώ μεγάλωσα. Οπως μεγάλωσε και διογκώθηκε και γιγαντώθηκε το Folli Follie ως επιχείρηση

και έγινε δύναμη παγκόσμια. Απλώθηκε στα πέρατα του κόσμου, αλλά ως τώρα τη ρίζα του δεν την ξεχνούσε. Δεν ξέρω αν το κατάστημα της Σόλωνος ήταν το πρώτο της αλυσίδας ή ένα από τα πρώτα (θα πρέπει να ρωτήσω κά-ποια μέρα την Ντέμη Τσαντάκη επ’ αυτού), πάντως έστεκε καμαρωτό στη θέση του έως πριν από μερικές ημέρες. Τώρα μας τελείωσε και το ανακοίνωσε με τα σχετικά χαρ-τόνια στις βιτρίνες του. Θα μας βρείτε στα high streets ανά την υφήλιο και ανά το διαδίκτυο και goodbye και αντίο και αφήνω γεια στις όμορφες και γεια στις μαυρομάτες.

Θλίψη; Ναι, θλίψη. Οχι για το μαγαζί, ναι για τους υπαλλήλους και ναι για μια Μαντλέν της μνήμης από το διόλου μακρινό παρελθόν. Θλίψη και για την οδό Σό-λωνος που οδεύει τάχιστα να γίνει μια καινούργια Στα-δίου, καθώς βλέπει όλο και περισσότερα καταστήματά της να κλείνουν. Ανοίγουν και κάποια, δεν λέω, υπάρχει μια ελάχιστη ζωντάνια και ένας μίνιμουμ δυναμισμός, αλλά η σπίθα τρεμοσβήνει. Ισως τώρα που ξανάνοιξαν οι σχολές (για να ξανακλείσουν στο άψε σβήσε;) να πά-ρει μια ανάσα και να τα καταφέρει για μία ακόμη σεζόν. Με τις ευχές μου, γιατί αν χάσουμε και δεύτερο δρόμο στο κέντρο της Αθήνας η κατάσταση μπορεί να γίνει μη αναστρέψιμη. Και τότε δεν θα μας σώζει κανένα μεγάλο (ή έστω μεγαλοπρεπές) έργο.

ΥΓ 1: Η φίρμα Folli Follie πάει πετώντας. Το κατάστημα της Ερμού ξεπουλάει κάθε μέρα. Εκεί βέβαια οι πελά-τες είναι κυρίως τουρίστες. Και τουρίστες στη Σόλω-νος δεν κατεβαίνουν.

ΥΓ 2: Δεν έμεινε πολύ καιρό άδειος ο χώρος που φι-λοξενούσε τον Λέντζο στο Παγκράτι. Μεταμορφώ-νεται σιγά σιγά σε κατάστημα της αλυσίδας Αττικοί Φούρνοι. Not bad, αλλά δεν συγκλονίζομαι κιόλας.

ΥΓ 3: Τέλος εποχής και για τον Στρογγυλό στη Σταδί-ου. Το γνωστό κατάστημα ετοίμων ενδυμάτων κατέβα-σε ρολά. Δόξα τω θεώ όχι οριστικά, μια και μετακόμι-σε λίγο πιο πέρα στην Κριεζώτου. Κατεγράφη ωστόσο ένα ακόμη «μείον» στον άξονα της Σταδίου...

ΥΓ 4: Οπως κανείς δεν λέει «28ης Οκτωβρίου» την Πανεπιστημίου, έτσι και κανείς δεν θα αποκαλέσει «Πλατεία Ζακλίν ντε Ρομιγί» την Πλατεία Θησείου. Αυτά τα προβλήματα τα λύνει η ζωή πολύ πιο γρήγορα και αποτελεσματικά από όλες τις αποφάσεις των κάθε είδους συμβούλων και συμβουλίων.

Χρήστος Ξανθάκης

Στη Σόλωνος μια μέρα περιπατούσα

46Στιγμιότυπα Πόλης