mia terastia agalia paramithia 24grammata.com

7/17/2019 Mia Terastia Agalia Paramithia 24grammata.com

http://slidepdf.com/reader/full/mia-terastia-agalia-paramithia-24grammatacom 1/156



Μια τεράστια αγκαλιά από παραμύθια

Άννα Γιαννακίδου ~ Αντρέας Ελματζόγλου ~

Helene Winsky ~ Ειρήνη Μαντά ~ Ελένη

Βασιλείου- Αστερόσκονη ~ Πάνος Παπαδάκης ~

Φώτης Πάνος ~ Δημήτρης Αργασταράς ~ 'Ολγα

Χάνουζα ~ Αθανασία Μαυροειδή ~ Μιχάλης

Ανδριτσόπουλος ~ Νικολέτα Προυσουνούδη ~

Αθανάσιος Χαλβαντζής ~ Silvia Okaliova ~

Ελένη Τζιαμουράνη ~ Ευτυχία Καλαμάρα ~

Ειρήνη Μπαλτά ~ Γιώργης Μπουρνιάς ~

Μικαέλα Καπετανάκη ~ Αλεξάντρα Μαστρο-

κώστα ~ Εύα Πετροπούλου- Λιανού

Σχέδια: Βιβή Μαρκάτου ~ Μικαέλα Καπετα-

νάκη ~ Γιώργης Μπουρνιάς ~ Αποστόλης

Μπατής



Τίτλος: “Μια τεράστια αγκαλιά από παραμύθια”

Συγγραφείς: Άννα Γιαννακίδου - Αντρέας Ελματζόγλου - Helene

Winsky - Ειρήνη Μαντά - Ελένη Βασιλείου- Αστερόσκονη - Πάνος

Παπαδάκης - Φώτης Πάνος - Δημήτρης Αργασταράς -'Ολγα

Χάνουζα - Αθανασία Μαυροειδή - Μιχάλης Ανδριτσόπουλος -

Νικολέτα Προυσουνούδη – Αθανάσιος Χαλβαντζής –Silvia Okaliova

-Ελένη Τζιαμουράνη - Ευτυχία Καλαμαρά - Ειρήνη Μπαλτά -

Γιώργης Μπουρνιάς (8 ετών) - Μικαέλα Καπετανάκη (8 ετών) -

Αλεξάντρα Μαστροκώστα - Εύα Πετροπούλου Λιανού

Σχέδια : Βιβή Μαρκάτου –Μικαέλα Καπετανάκη – Γιώργης

Μπουρνιάς – Αποστόλης Μπατής

Επίλεκτες Ψηφιακές Εκδόσεις: 24grammata.com

Σειρά: εν καινώ , Αριθμός σειράς: 104

Επιλογή και διόρθωση κειμένων:

Εύα Πετροπούλου Λιανού, Νεφέλη Καλογεροπούλου

Τόπος και Χρονολογία πρώτης έκδοσης: Αθήνα, 2015

Μέγεθος Αρχείου: 8,0 Mb

Σελίδες: 156

Μορφή αρχείου: pdf

Γραμματοσειρά: cambria

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση δίχως την έγγραφη άδεια

των δημιουργών ή του εκδότη

http://www.24grammata.com/



http://www.24grammata.com/?page_id=27474







Μια ιδέα από παραμύθια και ταξίδια γεννήθηκε. Ο τίτλος

της παραμυθένιας ανθολογίας μας « Μια τεράστια αγκαλιά

από ... παραμύθια» περιμένει να την ανακαλύψετε .

Φίλοι που με ακολουθούν και με στηρίζουν, γνωστοί

συγγραφείς και εικαστικοί αλλά και οι μαθητές μου, που

παρακολούθησαν τα τρια τελευταία χρόνια τα σεμινάρια

παραμυθιού μου, μού έστειλαν τις ιστοριές τους.

Αποφάσισα να πάμε ακόμη πιο μακρύα από τα συρτάρια

τους.Νιώθω πολύ χαρούμενη και συγκινημένη για όσους

από εσάς με εμπιστευτήκατε και μου στείλατε τις ιστορίες

σας, τα ποιήματα σας, τις σκέψεις σας, τις αγωνίες σας.

Ενας δάσκαλος πάντα νιώθει υπερήφανος όταν ο μαθητής

τον ξεπερνάει.

Εύχομαι σε όλους σας καλή ανάγνωση !

Ευα Πετροπούλου Λιανού



. 7

ΤΟ ΔΙΔΑΣΚΑΛΕΙΟΝ

Στο τραπέζι του κυρίου Γρηγόρη έχει μαζευτεί όλη ηοικογένεια Διδασκάλου για μεσημεριανό φαγητό. Οκύριος Γρηγόρης είχε μια δύσκολη μέρα στη δουλειά, ηκυρία Μαρία κουράστηκε με τις δουλειές στο σπίτι καιτα παιδιά είχαν πολλά μαθήματα στο σχολείο.Πεινούσαν όλοι τους πολύ. Ένα ζεστό σπιτικό φαγάκιθα ήταν ό,τι πρέπει.

Ξαφνικά η κυρία Μαρία, η γυναίκα του κυρίου Γρηγόρη,πετάγεται και λέει στεναχωρημένη «Δεν έχουμε φαΐσήμερα. Νόμιζα ότι θα στείλει η θεία η Αλέξω αλλά είχε

μια δουλειά και δεν πρόλαβε». Συμπληρώνει ο κύριοςΓρηγόρης «Δε θέλουμε να πάρουμε αηδίες από ταφαστφουντάδικα, οπότε τι θα κάνουμε;» Λέει τότε τομικρότερο παιδί, ο Γιώργης «Κάθε μέρα όταν πηγαίνω

στο σχολείο βλέπω μια μπακαλοταβέρνα που λέγεται ΤοΔιδασκαλείον και γράφει από κάτω με μικρά γράμματα




“από το 1962”. Ίσως είναι καλής ποιότητας το φαγητόπου έχει εκεί κι έχει έναν πολύ ευγενικό ιδιοκτήτη, γιατίκάθε πρωί που περνάω με χαιρετά πάντα

χαμογελαστός».Του κυρίου Γρηγόρη του άρεσε η ιδέα και ξεκίνησαναμέσως για Το Διδασκαλείον. Όταν μπήκαν στηνταβέρνα τους άρεσε πολύ το κόκκινο χαλάκι που είχεκάτω κι έγραφε Καλώς Ήλθατε. Είχε απλή μα όμορφηδιακόσμηση. Αμέσως ο κύριος Παντελής, ο ιδιοκτήτηςτου μαγαζιού, τους χαιρέτισε χαμογελαστός. Είπε «Γειασας κύριε Γρηγόρη, κάθε μέρα βλέπω τα παιδιά σας που

περνάνε προς το σχολείο και τα χαιρετώ. Γεια σαςπαιδιά, γεια σας κι εσάς κυρία Μαρία». «Ευχαριστούμεπολύ, κύριε Παντελή, γεια σας κι εσάς» είπε όλη ηοικογένεια Διδασκάλου σχεδόν με μια φωνή.Αφού μιλήσανε λίγο για τη δουλειά του κυρίου Γρηγόρη,τα μαθήματα των παιδιών αλλά και για άλλα θέματα,

αποφάσισαν να μείνουν και να φάνε. Στον κύριο

Γρηγόρη άρεσε πολύ ο τρόπος του κυρίου Παντελή καιτον κάλεσε στο τραπέζι τους. Κάποια στιγμή ο κύριοςΓρηγόρης ρωτά χαμογελαστά «Αλήθεια, κύριε Παντελή, γιατί η μπακαλοταβέρνα σας ονομάζεται Το Διδασκα-

λείον; Υποτίθεται ότι εμείς είμαστε οι διδάσκαλοι, λόγωεπωνύμου, βεβαίως βεβαίως». «Αντιλαμβάνομαι τολογοπαίγνιο, κύριε Γρηγόρη, μα καλά κάνετε καιρωτάτε. Η απάντηση είναι πάρα πολύ απλή», είπε ο

κύριος Παντελής. «Το Διδασκαλείον μάς διδάσκει πώςνα τρώμε υγιεινά, να ακούμε όμορφη παραδοσιακήμουσική και πώς να σεβόμαστε τους γνωστούς μας μα

και τους ξένους». «Έχετε απόλυτο δίκιο, είναι πολύωραίο και ταιριαστό όνομα Το Διδασκαλείον», είπε οκύριος Γρηγόρης.Έκατσαν, συζήτησαν, έφαγαν υγιεινά κι άκουσαν

όμορφη μουσική. Ο κύριος Γρηγόρης είπε τότε «Τόσαφαγητά έχω φάει, πρώτη μου φορά όμως τρώω τόσο



. 9

νόστιμα και υγιεινά φαγητά. Περάσαμε υπέροχα, ναερχόμαστε πιο συχνά». Ο κύριος Παντελής τον άκουσεκαι χαμογέλασε πλατιά μέχρι τα αυτιά του.

Το βράδυ που πήγαν για ύπνο είδαν όλοι τους όνειρα γλυκά και μουσικά για Το Διδασκαλείον.

Γιώργης Μπουρνιάς




ΤΟ ΜΠΛΟΚ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ

Της Ηλέκτρας της άρεσε κάθε απόγευμα να περπατά

στο δάσος και να βλέπει το ηλιοβασίλεμα από ένασυγκεκριμένο σημείο του δάσους. Αφού λοιπόναπόλαυσε ακόμα μια φορά τη δύση του ηλίου που κάθεμέρα ήταν διαφορετική παρόλο που ό ήλιος έδυεπάντοτε από την ίδια πλευρά, ξεκίνησε για ναεπιστρέψει στο σπίτι της. Καθώς προχωρούσε στοδρόμο ξαφνικά άκουσε μια φωνή.

«Αυτή είναι;» «Όχι , δεν είναι αυτή» απαντούσε μια άλληφωνή.

Αμέσως συνειδητοποίησε ότι δεν ήταν προϊόν τηςφαντασίας της αυτές οι φωνές και άρχισε να ψάχνειαπό πού έρχονται. Τελικά ανακάλυψε δυο γατάκια, τοένα ήταν γκρι στο χρώμα και το άλλο λευκό, ήταν και ταδυο μικροσκοπικά στο μέγεθος. Η Ηλέκτρα τα κοίταξε, χαμογέλασε και έσκυψε να χαϊδέψει το γκρι γατάκι,

αυτό κάθισε ακίνητο και δέχτηκε τα χάδια τηςΗλέκτρας. Το άλλο γατάκι, το λευκό, άρχισε να

στριφογυρίζει στα πόδια της και είχε τεντωμένη τηνουρά του.

Μετά από λίγες στιγμές το γκρι γατάκι μίλησε: «Είδεςπου σου είπα; Αυτή είναι».

Η Ηλέκτρα τρόμαξε και έκανε μερικά βήματα πίσω,

«μιλάς;» είπε η Ηλέκτρα παραξενεμένη, «γλώσσα δενβάζει μέσα» απάντησε το λευκό γατάκι και συνέχισε ναστριφογυρίζει στα πόδια της Ηλέκτρας νιαουρίζοντας. Η Ηλέκτρα κοίταξε τα δυο γατάκια απορημένη. Πολύσυχνά οι γονείς της έλεγαν ότι έχει μεγάλη φαντασία.Αλλά αυτό δεν μπορούσε να ήταν προϊόν της φαντασίαςτης, άλλωστε είχε πια μεγαλώσει, δεν ήταν μικρή, είχε γίνει δώδεκα χρονών.

«Ηλέκτρα, πρέπει να έρθεις μαζί μας» είπε το γκρι γατάκι,



. 11

«Η χώρα σου κινδυνεύει» συνέχισε το λευκό γατάκι.«Η χώρα μου;, δεν καταλαβαίνω» είπε η Ηλέκτρα.Το γκρι γατάκι είπε θλιμμένο «ξέχασες τη χώρα των

χρωμάτων;»«Αυτό είναι μια παιδική ιστορία» απάντησε η Ηλέκτρα.Θυμήθηκε ότι στα επτά της χρόνια είχε φτιάξει μιαιστορία με ζωγραφιές, τη χώρα των χρωμάτων, έτσι τηνείχε ονομάσει λόγω των πολλών χρωμάτων που είχε χρησιμοποιήσει. Αλλά πως μπορεί να γίνειπραγματικότητα μια ιστορία που ήταν ζωγραφισμένησε ένα μπλοκ ; Τις σκέψεις της Ηλέκτρας της διέκοψε το

γκρι γατάκι : «Θυμάσαι τον χαϊδεμένο γάτο;» είπε το γκρι γατάκι«Τον πολυφαγά» είπε το λευκό γατάκι και έδειξε τονεαυτό του.Τα δυο γατάκια κοίταξαν την Ηλέκτρα, και η Ηλέκτρατους κοιτούσε αποσβολωμένη«Έλα μαζί μας, δεν έχουμε χρόνο» είπε το γκρι γατάκι.

Το γκρι γατάκι άγγιξε το πόδι του λευκού γατιού και γύρισε προς το μέρος του μικρού κοριτσιού«Ηλέκτρα, πιάσε τα μπροστινά μας πόδια», είπε τολευκό γατάκι .Η Ηλέκτρα τα έπιασε και σχημάτισαν έναν κύκλο.

«Κλείσε τα μάτια και σκέψου τη χώρα των χρωμάτων»είπε το γκρι γατάκι .Η Ηλέκτρα δυσκολεύτηκε λίγο αλλά φαντάστηκε τη

χώρα των χρωμάτων. Την είχε ζωγραφίσει στα επτά της χρόνια με αφορμή το μπλοκ που της είχε χαρίσει οπαππούς της. Αυτό το μπλοκ μπορεί να κάνει θαύματα

και να φτιάξει έναν νέο κόσμο, της είχε πει ο παππούςτης.Μετά από λίγο άκουσε τη φωνή του λευκού γατιού,άνοιξε τα μάτια και διαπίστωσε ότι βρισκόταν σε ένα

δάσος, σε ένα διαφορετικό δάσος, παντούκυριαρχούσαν τα χρώματα, σκουρόχρωμα χρώματα.




Όμως δεν την είχε ζωγραφίσει έτσι τη χώρα των χρωμάτων από όσο θυμόταν. «Τι συνέβη;»

αναρωτήθηκε...

Συνέχισε να εξερευνεί με το βλέμμα της τον νέο κόσμο .Είδε μωβ δέντρα, πρασινο-καφέ σκαντζόχοιρους, μπεζπουλιά, μπλε ραπανάκια. Την επανέφερε στηνπραγματικότητα ένα τράνταγμα, κάτι χτυπούσεεπίμονα το πόδι της. Η Ηλέκτρα κοίταξε με έκπληξη καιαναφώνησε: «Ο τραγουδιστής θαλασσί σκίουρος!».

«Ναιαιαιαι» είπε τραγουδιστά ο σκίουρος μευπερηφάνεια βγάζοντας μια κορώνα.

Η Ηλέκτρα χαμογελούσε, ήταν από τα πιο αγαπημένατης ζώα και από τις πιο αγαπημένες ζωγραφιές«Σε περιμένει κάποιος, πρέπει να βιαστούμε, μη μαςπάρει κανένα μάτι» είπε ο σκίουρος και κοίταξε γύρωτου τρομοκρατημένος. Η Ηλέκτρα είχε απορίες, ποιοςτην περίμενε; Και τι συνέβαινε στην χώρα των χρωμάτων; αλλά έκανε υπομονή, σύντομα θα μάθαινε

τα πάντα όπως της υποσχέθηκε ο τραγουδιστήςσκίουρος. Έτσι συνέχισαν να περπατάνε, η Ηλέκτρα, το γκρι γατάκι, το λευκό γατάκι και ο τραγουδιστήςσκίουρος.Αλλά τα ραπανάκια κάτι σκάρωναν, κοιτούσαν ύποπτατην Ηλέκτρα και κάτι ψιθύριζαν το ένα στο άλλο. Μετάαπό λίγο έφυγε ένα ραπανάκι προς το δάσος ενώ ταυπόλοιπα κοιτούσαν τη συντροφιά. Η παράξενη

συντροφιά συνέχισε να περπατάει ώσπου σταμάτησανμπροστά από ένα σπίτι . Ο τραγουδιστής σκίουρος είπε«φτάσαμε, αυτό είναι το σπίτι του Άρθουρ».

«Ο αρκούδος» είπε η Ηλέκτρα. «Μυρίζει κάτι πολύ ωραίο» είπε το λευκό γατάκι .«Πάλι πεινάς;» είπε το γκρι γατάκι , «τουλάχιστον έχειωραία πολυθρόνα για ξάπλα» συνέχισε και έσπρωξε το

λευκό γατάκι . Άρχισαν να σπρώχνουν το ένα το άλλο



. 13

και συνέχισαν το ίδιο μέχρι να φτάσουν στην πόρτα του

Αρκούδου. Το σπίτι του Αρκούδου Αρθούρου, γιατί αυτουνού ήταν

το σπίτι , είχε εξάγωνο σχήμα, με παράθυρα σε σχήματριγώνου, και εξωτερικά ήταν βαμμένο κιτρινοπράσινο.Επίσης είχε έναν μικρό κήπο ο οποίος ήτανκατεστραμμένος και ερειπωμένος. Μπήκαν στην αυλή, ηοποία ήταν σε κακή κατάσταση, το χώμα ήτανακαλλιέργητο, επίσης τα λουλούδια ήταν μαραμένα,ξερά και αφρόντιστα. Χτύπησαν την πόρτα που μετάαπό ένα λεπτό άνοιξε και πίσω από αυτή εμφανίστηκε

ένας Αρκούδος. Ο Αρκούδος φορούσε γυαλιά μυωπίας,κρατούσε μια μαγκούρα και φορούσε μια καφέ ρόμπα.«Ηλέκτρα, ήρθες επιτέλους» είπε ο Αρκούδος κοιτώνταςτην Ηλέκτρα. Η Ηλέκτρα θυμήθηκε το μπρελόκ που τηςείχε χαρίσει η μαμά της. Στην άκρη αυτού του μπρελόκκρεμόταν ένα γούνινο αρκουδάκι. Η Ηλέκτρα την ίδιαμέρα άρχισε να ζωγραφίζει αυτό το αρκουδάκι, ήταν η

αφορμή για το παραμύθι. Αλλά αυτό που έβλεπεμπροστά της δεν είχε καμία σχέση με τη ζωγραφιά. ΟΑρκούδος που είχε σχεδιάσει ήταν έξυπνος, δραστήριοςκαι γρήγορος. Σε αντίθεση με αυτόν που έβλεπεμπροστά της ο οποίος κρατούσε μια μαγκούρα,κούτσαινε από το αριστερό πόδι, ήταν αφρόντιστος καιστεναχωρημένος.Ο Αρθούρος ο Αρκούδος τους κέρασε μια φρέσκια

μηλόπιτα, πράγμα που εκείνο τον καιρό ήταν πολύδύσκολο να βρεις - όχι μηλόπιτα, αλλά φρέσκιαμηλόπιτα. Ήθελε όμως να περιποιηθεί την Ηλέκτρα,

άλλωστε ήταν η μοναδική ευκαιρία να σωθεί η χώρατων χρωμάτων. Η μαύρη ύαινα είχε γίνει πλέονβασίλισσα της χώρας και τα χρώματα από ζωηράανοιχτά είχαν γίνει σκουρόχρωμα και σκοτεινά σε όλη

τη χώρα. Η μαύρη ύαινα πήρε την εξουσία με τη βοήθειατων λύκων οι οποίοι ήταν σύμμαχοί της.




Ο Αρθούρος ο Αρκούδος άρχισε να διηγείται στηνΗλέκτρα τι είχε συμβεί στη χώρα των χρωμάτων απότότε που ανέλαβε η μαύρη ύαινα την εξουσία. Οι λύκοι

κατέστρεφαν το δάσος και χρησιμοποιούσαν τα ξύλα για να φτιάξουν κυρίως όπλα. Η μαύρη ύαινα είχευποχρεώσει τους κατοίκους να αγοράζουν ό,τι χρειάζονταν μόνο από την κεντρική αγορά. Μόνο απόαυτή μπορούσες να αγοράσεις και να πουλήσειςτρόφιμα ή και ό,τι άλλο είχες ανάγκη. Αν σε έπιαναν ναπουλάς προϊόντα εκτός από την κεντρική αγορά, σεέκλειναν στον μαύρο πύργο.

Επίσης δεν μπορούσες να σπείρεις χωρίς την άδεια της μαύρης ύαινας, όποιος τολμούσε να σπείρει χωρίς τηνάδειά της τον φυλάκιζαν στο μαύρο πύργο και τουκατέστρεφαν τον κήπο. Αυτό είχε πάθει ο κήπος τουΑρθούρου, ο οποίος τόλμησε να σπείρει χωρίς άδεια καιοι λύκοι του κατέστρεψαν τον κήπο και τον έκλεισαν για μερικούς μήνες στον μαύρο πύργο χωρίς καν να

γίνει δίκη. Στη χώρα επικρατούσε φόβος και τρόμος αλλά κανείςδεν τολμούσε να μιλήσει ή να αντισταθεί στη μαύρηύαινα. Η Ηλέκτρα στεναχωρήθηκε πολύ και σκεφτότανπώς μπορούσε να κυβερνά η μαύρη ύαινα τη χώρα. Ημαύρη ύαινα ήταν στην ουσία η γειτόνισσά της. Είχεζωγραφίσει την κυρία που έμενε στο διπλανό σπίτι.Αυτή η κυρία ήταν μια παχιά γυναίκα που είχε ένα σωρό

αρρώστιες. Αυτές οι αρρώστιες είχαν προέλθει , όπωςέλεγε και ο μπαμπάς, από την κακή διατροφή που έκανεαπό τότε που ήταν νέα. Η γειτόνισσά της είχε δυο

παιδιά, και δυστυχώς και αυτά ήταν παχουλά γιατίέτρωγαν, όπως αυτή, ανθυγιεινά φαγητά.Η χώρα των χρωμάτων όπως την είχε ζωγραφίσει ηΗλέκτρα ήταν μια δημοκρατική και ειρηνική χώρα που

οι κάτοικοι της σέβονταν ο ένας τον άλλον. Όταν είχανένα θέμα να λύσουν συναντιόντουσαν στην αγορά και



. 15

όλοι μαζί αποφάσιζαν και ψήφιζαν τη λύση του. Κάθεκάτοικος έκανε ό,τι πρόταση ήθελε και επίσης κάθεκάτοικος είχε μια ψήφο. Ήταν όλοι ίσοι.

Ο Αρθούρος ο Αρκούδος είπε ότι είχε μια ιδέα για τοπώς να αλλάξει η κατάσταση, αλλά χρειαζόταν τηβοήθεια της Ηλέκτρας και γι’ αυτό την προσκάλεσε. «Τι έχεις στο μυαλό σου, Αρθούρε;» είπε η Ηλέκτρα«Το μπλοκ σου, Ηλέκτρα» είπε ο Αρθούρος.

Ο αρκούδος συνέχισε να διηγείται στην Ηλέκτρα. «Πριναπό μέρες μάθαμε από τον κίτρινο ποντικό, ο οποίος ήταν στην υπηρεσία της μαύρης ύαινας, ότι έστειλε τους

μαύρους ποντικούς να κλέψουν το μπλοκ σου. Η μαύρηύαινα ήθελε το μπλοκ σου για να γίνει απόλυτηκυρίαρχη της χώρας των χρωμάτων και βρήκε τηνείσοδο να περάσει στον κόσμο σου. Εγώ με μερικά άλλαζώα τρέξαμε στο σημείο που θα περνούσαν στον κόσμοσου αλλά ήταν αργά, είχαν ήδη φύγει. Μετά από μερικέςώρες οι ποντικοί ξαναγύρισαν με το μπλοκ σου στα

χέρια. Τότε τους αιφνιδιάσαμε αλλά ο κίτρινος ποντικόςβρήκε την ευκαιρία, πήρε το μπλοκ και έφυγε τρέχονταςπρος το δάσος. Μας κυνήγησαν, αλλά δεν μπόρεσαν ναδιακρίνουν ποιοι ήμασταν επειδή είχαμε μεταμφιεστείμε μάσκες και καμπαρντίνες. Την επόμενη μέρααναζητήσαμε τον κίτρινο ποντικό αλλά ήτανεξαφανισμένος και κανείς δεν ήξερε πού βρισκόταν.Μετά από μερικές μέρες μάθαμε πού κρυβόταν και

πήγαμε να τον βρούμε. Αλλά μας είχαν προλάβει οιλύκοι , που είχαν ακριβώς τις ίδιες πληροφορίες, με τηδιαφορά ότι πήγαν νωρίτερα από εμάς. Οι λύκοι

συνέλαβαν τον κίτρινο ποντικό και τον οδήγησαν στημαύρη ύαινα αλλά εμείς τους στήσαμε μπλόκο και τουςεπιτεθήκαμε. Πάνω στη μάχη, ο κίτρινος ποντικόςάνοιξε το μπλοκ σου και είπε κάτι λόγια. Τότε ξαφνικά

πέτρωσε μαζί με το μπλοκ σου».«Είπε το ξόρκι» είπε η Ηλέκτρα.




«Εμείς καταφέραμε να νικήσουμε όσους λύκους ήτανστη φρουρά αλλά δεν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι μετον κίτρινο ποντικό, είχε γίνει άγαλμα…»

Ξαφνικά ακούστηκε ένα χτύπημα στην πόρτα. «Είσαιμέσα Αρθούρε;» ακούστηκε μια φωνή.«Η πορτοκαλί αλεπού» είπε ο Αρθούρος. «Ηλέκτρακρύψου».Η Ηλέκτρα κρύφτηκε μέσα στην ντουλάπα. Η πορτοκαλίαλεπού δεν ήταν με καμία πλευρά, ή μάλλον ήταν μεόποιον πρότεινε την καλύτερη συμφωνία. Ο Αρθούρος

άνοιξε την πόρτα, αφού πρώτα σιγουρεύτηκε ότι η

Ηλέκτρα ήταν κρυμμένη. «Ωωω, τι βλέπω, τα αδέλφια γκρι και λευκός γάτος… καιο τραγουδιστής μας… γιατί μαζευτήκατε όλοι εδώ;» είπε η πορτοκαλί αλεπού και τους κοιτούσε έναν έναν με ταπονηρά της πράσινα μάτια. «Αναφοράααα θα σου δώσουμεεεεε» είπε τραγουδιστάο σκίουρος.

Η αλεπού αγνόησε τον σκίουρο και κάθισε στηνκαρέκλα δίπλα στη φωτιά. Τότε πρόσεξε τη μηλόπιτακαι σκέφτηκε ότι κάτι περίεργο συμβαίνει . Μόνο σε

εξαιρετικές περιπτώσεις έφτιαχνε μηλόπιτα οΑρθούρος. Πολύ ύποπτο, σκέφτηκε η πορτοκαλί αλεπούαλλά αποφάσισε να συνεχίσει ατάραχη την κουβένταώστε να ψαρέψει πληροφορίες. Ίσως να κέρδιζε κάτιαπό αυτό.

«Τα έμαθες, Αρθούρε; Κυκλοφορεί μια φήμη στο δάσος από τις κουτσομπόλες Βελανιδιές ότι ήρθε η Ηλέκτρα.Μακάρι να αληθεύει , ώστε να την πιάσει την

καταραμένη την Ηλέκτρα η μαύρη ύαινα» είπε ηπορτοκαλί αλεπού«Κοίτα πώς με έκανε! Πορτοκαλί! Όλες οι άλλεςαλεπούδες με κοροϊδεύουν», συνέχισε νευριασμένη η

αλεπού.



. 17

Τότε μια ιδέα πέρασε από το μυαλό της Ηλέκτρας. Χωρίςνα χάσει καιρό, βγήκε από την ντουλάπα και είπε:

«Αλεπού, θα κάνουμε μια συμφωνία».

Η αλεπού πετάχτηκε από την καρέκλα και κοίταξεπανικόβλητη τον Αρκούδο. «Είσαι τρελός; Αν σεπιάσουν να μιλάς με την Ηλέκτρα, θα σε στείλουν στονμαύρο πύργο!» και έκανε να φύγει τρέχοντας, αλλά τησταμάτησε ο Αρκούδος πιάνοντάς την από την ουρά.

«Δεν θέλεις να ακούσεις τη συμφωνία από μια ωραίακυρίααα;» είπε τραγουδιστά ο σκίουρος. Η αλεπού πάλεψε να φύγει , αλλά ο Αρθούρος ήταν πιο

δυνατός. Όταν είδε ότι δεν μπορεί να ξεφύγει κοίταξετην Ηλέκτρα και είπε με απαξιωτικό ύφος: «Ας είναι, πεςμου…»«Επειδή εγώ σε έχω φτιάξει, ξέρω ότι είσαι αλεπούστους αντιπερισπασμούς. Θέλω να μας βοηθήσεις ναπάρουμε το πετρωμένο μπλοκ . Εγώ σε αντάλλαγμα θασου αλλάξω το χρώμα όταν το πάρω στα χέρια μου . Τι

λες;»Η Αλεπού είπε «Αλήθεια, μπορείς να το κάνεις;» και χαμογέλασε, αλλά μετά από λίγες στιγμές και μερικέςακόμα σκέψεις είπε: «Και γιατί να σε εμπιστευτώ;»«Γιατί μπορώ να το κάνω και θα πάψουν να σεκοροϊδεύουν οι άλλες αλεπούδες» είπε η Ηλέκτρακοιτώντας στα μάτια την αλεπού.«Όταν θα πάρω το μπλοκ , θα αλλάξω χρώμα στη

ζωγραφιά σου», ξαναείπε η Ηλέκτρα. Το βλέμμα τηςαλεπούς έπεσε στον καθρέπτη. Κοιτάχτηκε μέσα καιφαντάστηκε τον εαυτό της διαφορετικό. Σκέφτηκε ότι

αν άλλαζε χρώμα θα άρεσε στον πράσινο αλεπουδίτσο.Από την πρώτη τάξη του δημοτικού ήταν ερωτευμένημαζί του. Αλλά αυτός ποτέ δεν γύρισε να την κοιτάξει.«Θέλω να με κάνεις πράσινη, όπως τις άλλες» είπε και

χαμογέλασε.




Ο Αρθούρος άφησε την ουρά της αλεπούς ότανσιγουρεύτηκε ότι ήταν με το μέρος τους. Έπειταάρχισαν να σχεδιάζουν τον τρόπο με τον οποίο θα

έπαιρναν το μπλοκ. Η Ηλέκτρα έφτιαξε με τη βοήθειατου Αρθούρου ένα ξύλινο σπαθί . Έκανε μαθήματαξιφομαχίας εδώ και τρία χρόνια και ο δάσκαλος τηςέλεγε ότι είναι καλή, είχε πάρει και διακρίσεις σε αγώνεςξιφασκίας.

Την επόμενη μέρα ξεκίνησαν να πάρουν το μπλοκ, οΑρθούρος ο Αρκούδος, η πορτοκαλί αλεπού, οτραγουδιστής σκίουρος και η Ηλέκτρα. Άλλωστε ήταν η

μοναδική τους ευκαιρία να νικήσουν τη μαύρη ύαινα.Μόνο η Ηλέκτρα ήξερε το ξόρκι να ξεπετρώσει το μπλοκ,όταν το έπαιρναν όμως τι θα έκαναν; Η Ηλέκτρα

σκεφτόταν «να ζωγραφίσω ένα μεγάλο στρατό ναπολεμήσει τη μαύρη ύαινα;», και συνέχισε να ψάχνειιδέες. Το ίδιο σκεφτόταν και ο Αρθούρος. Τηνπροηγούμενη το συζητούσαν μέχρι αργά τη νύχτα χωρίς

να καταλήξουν σε ένα σχέδιο.Όταν έφτασαν σημείο που βρισκόταν το πέτρινοάγαλμα είδαν ότι γύρω από αυτό καθόντουσαν επτάλύκοι. Η συντροφιά ήταν κρυμμένη πίσω από θάμνουςσε απόσταση ασφαλείας από τους λύκους. Η πορτοκαλίαλεπού είχε μια ιδέα και την έβαλαν αμέσως σεεφαρμογή. Βγήκε μπροστά στους λύκους και τους είπεότι είδε την Ηλέκτρα να τριγυρίζει μόνη στο δάσος.

Αμέσως πέντε λύκοι μαζί με την πορτοκαλί αλεπούέτρεξαν προς την αντίθετη κατεύθυνση που βρίσκοντανοι υπόλοιποι για να βρουν την Ηλέκτρα και να την

παραδώσουν στη μαύρη ύαινα ώστε να κερδίσουν τηνεύνοια της. Πίσω έμειναν να φυλάνε το άγαλμα δυο λύκοι , που γιακαλή τους τύχη είχαν γυρισμένη την πλάτη προς το

μέρος της συντροφιάς. Η Ηλέκτρα και ο σκίουρος πήραναπό μια πέτρα και πατώντας στις μύτες έφτασαν κοντά



. 19

στους λύκους όσο πιο αθόρυβα μπορούσαν. Ότανέφτασαν κοντά, τους χτύπησαν στο κεφάλι και οι δυολύκοι έπεσαν στο έδαφος ζαλισμένοι. Ο Αρθούρος

παρέμεινε κρυμμένος και κρατούσε τσίλιες, άλλωστεδεν ήταν στα καλύτερά του σωματικά. Αμέσως ηΗλέκτρα είπε το ξόρκι και το άγαλμα ζωντάνεψε. Οποντικός, μόλις κατάλαβε ότι δεν ήταν πλέον άγαλμα, τοέβαλε στα πόδια και πέταξε στον αέρα το μπλοκ. Τηνώρα όμως που η Ηλέκτρα ετοιμαζόταν να το πιάσει , έναξίφος το χτύπησε και το σφήνωσε στο δέντρο. ΗΗλέκτρα τρόμαξε και γυρίζοντας αντίκρισε τη μαύρη

ύαινα με πολλούς λύκους, οι οποίοι τους κύκλωναν καιδυστυχώς κρατούσαν όμηρο την πορτοκαλί αλεπού. Δενμπορούσαν να παλέψουν τόσους λύκους μόνοι τους ηΗλέκτρα και ο θαλασσί σκίουρος. Στο μεταξύ οΑρθούρος συνέχισε να είναι κρυμμένος και σκεφτότανπώς θα δράσει. Η Ηλέκτρα κατάλαβε ότι δεν μπορούσε να κάνει κάτι.

Εκείνη και η μαύρη ύαινα κοιτούσαν με μίσος η μια τηνάλλη. Η μαύρη ύαινα άρχισε να πλησιάζει την Ηλέκτρα: «Ηλέκτρα, καλώς όρισες» είπε, και συνέχισε να

πλησιάζει . «Τα ραπανάκια μου με πληροφόρησαν γιατην επίσκεψή σου. Ήμουν σίγουρη ότι θα ερχόσουνεδώ».Τότε η Ηλέκτρα πέταξε την πέτρα που κρατούσε στο χέρι της στο κεφάλι της μαύρης ύαινας, αλλά αυτή την

απέφυγε, με αποτέλεσμα να χτυπήσει ένα λύκο στοκεφάλι. Η Ηλέκτρα έβγαλε το σπαθί από τη ζώνη πουφορούσε και πήρε στάση μάχης. Αμέσως οι λύκοι

άρχισαν να γρυλίζουν και να παίρνουν επιθετική στάσηαλλά σταμάτησαν όταν έκανε ένα νεύμα η μαύρη ύαινα:

«Κουτό κορίτσι, θέλεις μονομαχία; Καιρό περίμενα νανικήσω τη δημιουργό αυτής της χώρας και να είμαι εγώ

πλέον η παντοδύναμη που θα μείνει στην ιστορία».




Η μαύρη ύαινα επιτέθηκε στην Ηλέκτρα, η οποία τηναπώθησε με το σπαθί της. Η μαύρη ύαινα κατά τηδιάρκεια της μάχης κατάφερε να χτυπήσει την Ηλέκτρα

αρκετές φορές. Τα νύχια της ήταν πολύ αιχμηρά καιείχαν δημιουργήσει αρκετές πληγές στο σώμα τηςΗλέκτρας. Η Ηλέκτρα άντεχε, αν και πονούσε πάραπολύ, όμως δεν είχε καταφέρει να χτυπήσει τηναντίπαλο ούτε μια φορά. Στο τέλος δεν άντεξε και έπεσεστο έδαφος. Η μαύρη ύαινα την πλησίασε αργά καιετοιμαζόταν να της δώσει το τελικό χτύπημα.Σταμάτησε όμως, γιατί ακούστηκε η φωνή του

Αρθούρου:«Αν το κάνεις, θα σκίσω το μπλοκ της» είπε.

Η μαύρη ύαινα κοίταξε τον Αρθούρο με τα μπλε μάτιατης. Αν το έσκιζε, θα καταστρεφόταν η χώρα των χρωμάτων και δεν θα ήταν πια βασίλισσα. «Καταραμένεαρκούδε, μόλις τελειώσω με την Ηλέκτρα θα κανονίσωκι εσένα» σκέφτηκε η μαύρη ύαινα :

«Τι θέλεις για αντάλλαγμα;» είπε η μαύρη ύαινα.«Λεφτά; Εξουσία;»

«Την Ηλέκτρα, την αλεπού και τον σκίουρο» απάντησε οΑρθούρος.

Η ύαινα, αφού το σκέφτηκε λίγο, είπε κάτι στο αυτί τουλύκου που βρισκόταν δίπλα της. Εκείνος πλησίασε τουςσυντρόφους του και τους είπε κάτι στη γλώσσα τους.Μετά από λίγο, οι λύκοι ελευθέρωσαν την αλεπού και

τον σκίουρο, που πήγαν προς το μέρος του Αρθούρου. «Και την Ηλέκτρα» είπε ο Αρθούρος.

«Αυτό θα το πληρώσεις πολύ ακριβά» είπε η μαύρη

ύαινα.

«Και την Ηλέκτρα», επανέλαβε αργά ο Αρθούρος

«αλλιώς το σκίζω…»

Η μαύρη ύαινα κοίταξε την Ηλέκτρα. Δεν μπορούσε να

την αφήσει να φύγει έτσι . «Φύγε» είπε τελικά με μισήκαρδιά και την κοίταξε με μίσος



. 21

Η Ηλέκτρα σηκώθηκε αργά. Πονούσε πολύ, με αργάβήματα πήγαινε προς τον Αρθούρο. Όμως η αλεπούπρόσεξε ότι η μαύρη ύαινα κοίταξε ένα λύκο και του

έκανε νεύμα. Ο λύκος σήκωσε το τόξο του και σημάδεψετην Ηλέκτρα: «Σκύψε, Ηλέκτρα» φώναξε η αλεπού. Η Ηλέκτρα έσκυψεκαι το βέλος βρήκε την αλεπού.

Ο Αρθούρος τότε θύμωσε πάρα πολύ και άρχισε ναεπιτίθεται με μανία στους λύκους για να φτάσει στημαύρη ύαινα. Κανείς δεν μπορούσε να τον σταματήσει, ήταν εκτός εαυτού. Τότε ήρθε μια ιδέα της Ηλέκτρας.

Πλησίασε τον σκίουρο και είπε, «στην τελευταία σελίδατου μπλοκ ζωγράφισε τον πάνω λόφο εκεί» (και έδειξεένα λόφο σε απόσταση λιγότερο από εκατό μέτρα).

«Βάλε εκεί ένα μεγάλο κλουβί και δυο αετούς και όταντο ολοκληρώσεις τραγούδα ντο-ρε-μι».Ο σκίουρος τηνκοίταξε απορημένος. «Κάνε ό,τι σου λέω, μολύβι θαβρεις στη θήκη στην τελευταία σελίδα» είπε η Ηλέκτρα

και φώναξε στον Αρθούρο, ο οποίος μαχόταν με μανία.«Αρθούρε, τρέξε στον πάνω λόφο. Έχω σχέδιο, τρέξε!»

Τότε άρχισαν να τρέχουν προς το λόφο. Μετά από λίγαδευτερόλεπτα η μαύρη ύαινα φώναξε: «Πιάστε τους καιφέρτε μου το μπλοκ !» Οι λύκοι τους κυνηγούσαν μαζί μετη μαύρη ύαινα. Όταν έφτασαν στο λόφο, η Ηλέκτρα,σταμάτησε και είπε «σταμάτα» και στον Αρθούρο, οοποίος είχε λαχανιάσει και την κοιτούσε απορημένος.

«Πρέπει να με εμπιστευτείς τώρα», του είπε η Ηλέκτρα.Τότε οι λύκοι και η μαύρη ύαινα τους περικύκλωσαν.

«Πού είναι το μπλοκ;» είπε η ύαινα θυμωμένη. Η

Ηλέκτρα χαμογέλασε και αυτό έκανε την αντίπαλό τηςέξω φρενών. Έτοιμη να επιτεθεί, ούρλιαξε: «Ποιος έχειτο μπλοκ;»

Τότε ακούστηκε το «ντοοο-ρεεε-μιιιιι». Ο σκίουρος έδινε

το σύνθημα. «Και ό,τι γράφει το μπλοκ να γίνειπραγματικότητα!» φώναξε δυνατά η Ηλέκτρα. Ξαφνικά




εμφανίστηκε ένα κλουβί και δυο αετοί άρχισαν νακάνουν βόλτες πάνω από τα κεφάλια τους. Η μαύρηύαινα και οι λύκοι έμειναν εκστασιασμένοι . «Αετοί ,

πιάστε τη μαύρη ύαινα και βάλτε την στο κλουβί» είπε ηΗλέκτρα αποφασισμένη. Τότε οι αετοί επιτέθηκαν στημαύρη ύαινα η οποία πάλευε με μανία αλλά δεν τακατάφερε. Οι αετοί την έπιασαν και την έβαλαν στοκλουβί . Οι λύκοι άρχισαν να γρυλίζουν. Όμωςεμφανίστηκαν και άλλα ζώα που είχαν έρθει ναβοηθήσουν, αμέτρητα ζώα, όλοι οι κάτοικοι της χώραςτων χρωμάτων. Οι λύκοι , βλέποντας την κατάσταση, το

έβαλαν στα πόδια και από τότε κανείς δεν έμαθε ποτέτίποτα γι’ αυτούς.«Πάρτε τη μαύρη ύαινα στο βουνό και από εδώ και πέραθα είστε οι φύλακές της» είπε η Ηλέκτρα. Οι αετοίυπάκουσαν στις εντολές της Ηλέκτρας, σήκωσαν τοκλουβί στον αέρα και το πήραν μακριά. Τότε η Ηλέκτρακαι ο Αρθούρος ο Αρκούδος έτρεξαν πίσω και βρήκαν

τον σκίουρο και την αλεπού τραυματισμένους βαριά. Η Ηλέκτρα άνοιξε το μπλοκ αλλά διαπίστωσε ότι δεν είχεάλλες σελίδες για να ζωγραφίσει την αλεπού. Τότεεμφανίστηκε ο γέρος σοφός λαγός και είπε: «Η αλεπούθα σωθεί αν βάλετε στις πληγές της πεντάφυλλαΤριφύλλια». «Και πού θα τα βρούμε;» είπε με αγωνία οΑρθούρος.

Η Ηλέκτρα άρχισε να ψάχνει το μπλοκ και θυμήθηκε ότι

τα είχε ζωγραφίσει στους πέντε ανεμόμυλους. Έτρεξανεκεί και πράγματι βρήκαν τα πεντάφυλλα Τριφύλλια.Μετά από μερικές μέρες η αλεπού έγινε καλά και όταν

άνοιξε τα μάτια της είδε ότι ήταν δίπλα της ο πράσινοςαλεπουδίτσος, ο οποίος είχε ακούσει την ιστορία με τημάχη και έτρεξε κοντά της. Η Ηλέκτρα δεν χρειάστηκετελικά να αλλάξει χρώμα στην πορτοκαλί αλεπού, η

οποία έγινε ηρωίδα ανάμεσα στις αλεπούδες καισύντομα έγινε και ζευγάρι με τον πράσινο αλεπουδίτσο,



. 23

ο οποίος ζήτησε από την Ηλέκτρα να τον κάνειπορτοκαλί στο χρώμα. Το ίδιο ζήτησαν και άλλεςαλεπούδες.

Μετά από μερικές μέρες ο Αρθούρος και όλοι οι κάτοικοιτης χώρας των χρωμάτων συνόδεψαν την Ηλέκτρα, ηοποία πριν φύγει χάρισε το μπλοκ στον Αρθούρο

λέγοντας «η τύχη του μπλοκ είναι πλέον στα χέρια σας». Λίγο πριν φύγει , κοίταξε με δάκρυα στα μάτια έναν έναντους κατοίκους της χώρας, «γεια σας φίλοι μου» είπε κι έκλεισε τα μάτια, φαντάστηκε το δάσος που βρισκότανπριν έρθει στη χώρα των χρωμάτων και μετά από

μερικά δευτερόλεπτα ξανάνοιξε τα μάτια και βρέθηκεστο δάσος, στο ίδιο σημείο που στεκόταν.

Επιστρέφοντας στο σπίτι της, το πρώτο πράγμα πουέκανε ήταν να πάρει ένα καινούργιο μπλοκ ζωγραφικήςκαι να αρχίσει να ζωγραφίζει…

Αντρέας Ελματζόγλου




Ο ΖΩΓΡΑΦΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ

Ο τόπος φαινόταν ο ιδανικός. Το γρασίδι απλωνότανμέχρι εκεί που το βλέμμα μπορούσε να φτάσει. Αυτό τοπράσινο χαλί πάνω στο οποίο κυλούσαν απαλά τα

βήματά σου έσπαγε κάπου από κάποιο λουλουδάκιπράσινο, κίτρινο, κόκκινο, που έγερνε προς τη μεριά του

ήλιου. Λιγοστά δένδρα με πράσινα φύλλα και γερούςκορμούς, σφιχτά και γεμάτα υγεία, στόλιζαν το τοπίο μετην ευχάριστη κορμοστασιά τους και το άπλωμα τωνκλαδιών τους. Ενώ ο πιο παρατηρητικός θα μπορούσενα διακρίνει το ελαφρύ πέταγμα μιας πεταλουδίτσαςκαι το απότομο τίναγμα μιας μικρής ακρίδας στανοτισμένα χορτάρια… «Είναι ακριβώς αυτό που

έψαχνα», μουρμούρισε ο νεαρός ζωγράφος με



. 25

ευχαρίστηση κι έστησε τον τετράγωνο καμβά του πάνωστον μεταλλικό του τρίποδα.

Σε λίγο καθόταν πάνω στο μικρό καρεκλάκι. Είχε

απλώσει τα χρώματα στην παλέτα και στο δεξί του χέριανακρατούσε το πινέλο, στητά, κομψά, λες και ήτανέτοιμος να τσουγκρίσει το ποτήρι του με τον αρχοντικότου ομοτράπεζο. Μερικά βήματα πιο μπροστάορθωνόταν το δένδρο. Το είχε αναζητήσει με προσοχή,είχε ψάξει την κάθε του λεπτομέρεια – από τον τρόποπου ο κορμός βυθιζόταν στο χώμα, μέχρι το πώς

ανέβαινε, πώς γύριζε, πώς κοβόταν στα κλαριά του, πώςαυτά αυτονομούνταν ενώ αποτελούσαν πάντα μέροςτου κορμού. Αφού βεβαιώθηκε πως αυτό ήταν τοκατάλληλο –είχε διαβάσει πως από κάτι τέτοια πρέπεινα ξεκινά κανείς, έτσι να προσπαθεί και να δοκιμάζει τιςδυνάμεις του– άνοιξε τα χρώματά του… Εδώ είμαστελοιπόν, σκέφτηκε και ξεκίνησε.

Ένα ελαφρό αεράκι ανατάραξε τα φυλλώματα, κύλησεανάμεσα από τα κλαδιά, σάλεψε τις φωτοσκιάσεις τουαπογεύματος κι ανακάτωσε ήρεμα τα ήδη ανάκαταμαλλιά του. Μια πεταλούδα πέταξε, χαριτωμένα μααδιάφορα, πριν προσγειωθεί σ’ ένα πράσινο λουλούδι.

Κι έπειτα απόλυτη σιωπή, ηρεμία, ησυχία επικρατούσεπαντού. Κανένας ήχος δεν τάραξε το μέρος για ώρα

πολλή. Μονάχα ένα χαμηλό ανασασμό ανεπαίσθητααισθανόσουν που έβγαινε από τον τόπο ολόκληρο, από

τα δένδρα, το γρασίδι, τη λιτή χλωρίδα, λες κι ολόκληροτο μέρος ανάπνεε, σιγανά κι ήρεμα, σα ζωντανό.

Είχε ολοκληρώσει το περίγραμμα και προσέθετε τοπράσινο, όταν ένιωσε ένα τίναγμα στο στήθος. Σήκωσετο κεφάλι, απομάκρυνε το πινέλο από το χαρτί και

κοίταξε το δένδρο. Ήταν σαν να το έβλεπε πρώτη φορά.«Μα τι κάνω;» αναρωτήθηκε. Και μια φωνή μέσα του




αποκρίθηκε: «Τι κάνεις; Ζωγραφίζεις!» Τότε πιοαπότομα και σχεδόν φωναχτά: «Τι κάνω;». Ένα γέλιοένιωσε να ξεσπάει μέσα του, όχι τρανταχτό και δυνατό,

μα κοροϊδευτικό και πονηρό. Ένα χάχανο… «Tι κάνεις;κάθεσαι εδώ και ζωγραφίζεις!»

Και την αμέσως επόμενη στιγμή πέταξε το πινέλο,άφησε τα χρώματα, έτρεξε στο δένδρο… και τοαγκάλιασε. Το έσφιξε με όλη του τη δύναμη,προσπάθησε μάλιστα να ενώσει τα χέρια του έτσικαθώς το κύκλωναν. Κι έπειτα κοίταξε γύρω του και,

σαν για πρώτη φορά, συνειδητοποίησε πως ήταν μόνος.

Δημήτρης Αργασταράς



. 27

ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΘΕΑΤΡΙΚΟ

_μη λύνεις τα μάγια_

ΠΕΝΤΑΜΟΡΦΗ: Μέρες γυρνώ κι απόβραδα στα πέρατα της χώρας

Γυρεύω εγώ τη μάγισσα, την άκαρδη γητεύτρα

Που της κατάρας είν’ κυρά και της κακής της ώρας

Της κάθε χάρης την εχθρό και της χαράς την κλέφτρα. Τη μάγισσα τη Στραφταλή με τ’ αργυρά φουστάνια

Όπου ματιάζει τους θνητούς και όλα τα ζα στην πλάση Όπου βοτάνια ακοίμητα ολονυχτίς θα φτιάσει Για να στεγνώσει τα νερά, να κάψει τα φιντάνια.

Μέρες γυρίζω στις δώδεκα επαρχίες. Ρωτώ στις αγορές,ζητώ τη μάγισσα Στραφταλή. Την ξέρει κανείς, τηνάκουσε; Σας βεβαιώ, είναι απόλυτη ανάγκη να τη βρω.

Καλύτερα όμως να πάρουμε την ιστορία από την αρχή.




Πρώτα από όλα, να σας πω ένα μυστικό: το όνομά μουδεν είναι Πεντάμορφη. Στην πραγματικότητα έχωξεχάσει πώς είναι το όνομά μου. Μην απορείτε. Ποιος

θυμάται να πει πώς έλεγαν τη Σταχτοπούτα ή τηνΚοκκινοσκουφίτσα; Κάποια πράγματα πρέπει να είναιόπως πρέπει να είναι. Η Πεντάμορφη, Πεντάμορφη.(Όπως κάθεται η ΠΕΝΤΑΜΟΡΦΗ, μπαίνουν οι ΑΔΕΛ-

ΦΕΣ της.) ΑΔΕΛΦΗ Α: Κατέβηκες για ψώνια, Πεντάμορφη; ΑΔΕΛΦΗ Β: Το κρεβάτι μου το ’χεις ξέστρωτο, Πεντά-

μορφη, και κοντεύει μεσημέρι.

ΑΔΕΛΦΗ Α: Να ψάξεις και για φράουλες στην αγορά,όταν δεήσεις να πάρεις τα πόδια σου. Μην ξεχάσεις ναπεράσεις από τη ράφτρα μου... ΑΔΕΛΦΗ Β: (παρεμβαίνοντας) Άλλη άχρηστη κι αυτή... ΑΔΕΛΦΗ Α: ...και να της πεις ότι τα μανίκια στοπράσινο φουστάνι μου τα έχει ράψει τα μέσα έξω. ΠΕΝΤΑΜΟΡΦΗ: Αφού έτσι της τα παράγγειλες.

ΑΔΕΛΦΗ- Α: Δεν θα με βγάλεις τρελή. Δεν φτάνει πουείσαι η αδυναμία του πατέρα και ωραιότερη από μας... ΑΔΕΛΦΗ Β: Δεν φτάνει που σε φωνάζουμε Πεντάμορφηκι εμείς είμαστε ανώνυμες.... ΠΕΝΤΑΜΟΡΦΗ: (διακόπτοντας) Είχα να διορθώσωτους λογαριασμούς του πατέρα. Είχα να σας μαγειρέψω.Τι θα φάτε επιτέλους, ψωμί, φαΐ, τα σκώτια σας, τα δικάμου;

Οι ΑΔΕΛΦΕΣ φεύγουν, αφήνοντας μόνη την ΠΕΝΤΑ-

ΜΟΡΦΗ.

Αυτή ήταν η ζωή μου. Οι αδελφές μου είναι κουτές ήτόσο έξυπνες ώστε να κρύβουν την οξυδέρκειά τους. Τινα την κάνει την εξυπνάδα μια μαμζέλ της σειράς μας; Οι

αδελφές μου ζητούν διαρκώς ακριβά πράγματα. Και να η πρώτη συμβουλή μου. Να ζητάτε πάντα, όλο και



. 29

περισσότερα. Αν αρκείστε στα λίγα, οι άνθρωποι σαςπαραχωρούν ακόμη λιγότερα, επειδή θεωρούν ότι δενπαραπονιέστε.

Κάποτε, ο πατέρας έφυγε ταξίδι. Οι οιωνοί ήταν όλοικακοί. Οι άλλες ζήτησαν βελγικές σοκολάτες καιδαντέλες Βενετίας. Εγώ ζήτησα ένα κόκκινοτριαντάφυλλο. Ένα κόκκινο τριαντάφυλλο φαντάζειπράγμα σεμνό, μα μπορεί να είναι δυσεύρετο μες στηνκαρδιά του χειμώνα. Δεύτερη συμβουλή: Αυτό πουζητάτε να είναι κάτι που βρίσκεται. Ακριβό, όσο θέλετε,μα να βρίσκεται. Ζήτησα το φτηνότερο δώρο και ίσως

δεν θα έπαιρνα ούτε αυτό. Ο πατέρας όμως έφερε τοτριαντάφυλλο, μαζί με την εντολή να πάω να ζήσω σεένα απομονωμένο κάστρο παρέα με ένα τέρας.(Μπαίνουν οι ΑΔΕΛΦΕΣ.)

ΑΔΕΛΦΗ Α: Και ποια θα συγυρίζει το σπίτι; ΑΔΕΛΦΗ Β: Ποια θα μας πλένει, θα μας σιδερώνει, θαμας μπαλώνει;

ΑΔΕΛΦΗ Α: Ποια θα σκαλίζει τον κήπο; Ποια θα μου γυρίζει τις μπούκλες; ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ: Τους λογαριασμούς του γέρου ποιος θατους κρατάει; (Φεύγουν τρέχοντας και φωνάζοντας εν χορώ): Πατέρα,μην αφήσεις την καημένη την αδελφούλα μας να ζήσειμε ένα τέρας!

ΠΕΝΤΑΜΟΡΦΗ: Αν δεν πήγαινα, θα μας έτρωγε όλους,το τέρας. Και τον πατέρα και τις αδελφές μου κι εμένα.

(Η σκηνή αλλάζει και μπαίνει το ΤΕΡΑΣ)

ΤΕΡΑΣ: Καλώς ορίσατε στο κάστρο μου. ΠΕΝΤΑΜΟΡΦΗ: Καλώς σας βρήκα.




Αντιλαμβάνεστε πως καθόλου καλώς δεν τον βρήκα.Είχε μαύρα χάλια. Τον είδατε. Όψη ελεεινή. Είχε κάτιμαλλιά σαν βρώμικη χαίτη, που έλεγες πως μονάχα η

τσουγκράνα του κήπου μπορούσε να τα κάνει ζάφτι. Μακαι για ποιον να χτενιστεί, εδώ που τα λέμε.

(Ξαναμπαίνει το ΤΕΡΑΣ)

ΤΕΡΑΣ: Θα σας παραχωρήσω το βορινό δωμάτιο. Θαείστε άνετα. ΠΕΝΤΑΜΟΡΦΗ: Καλοσύνη σας.

ΤΕΡΑΣ: Οτιδήποτε χρειαστείτε, να μιλήσετε με τουςυπηρέτες μου. ΠΕΝΤΑΜΟΡΦΗ: Υπηρέτες; ΤΕΡΑΣ: Φυσικά. Το κάστρο μου είναι ζωντανό. (Το ΤΕΡΑΣ φεύγει )

ΠΕΝΤΑΜΟΡΦΗ: Ακούστε το αυτό, είναι καλό: Τα

κηροπήγια ξεπρόβαλλαν από τους τοίχος σαν ζωντανά χέρια. Οι πόρτες άνοιγαν μόνες τους για να περάσω, τοτζάκι άστραφτε και άναβε μόλις έμπαινα σε έναδωμάτιο. Και πολλά ακόμη. Το κρεβάτι στρωνόταν μόνοτου, τα παπλώματα με σκέπαζαν, οι χτένες με χτένιζαν,τα σφουγγάρια με έπλεναν. Το βασίλειο της τεμπέλας. Οουρανός με αντάμειβε για όλα τα φουστάνια που είχαμπαλώσει, τα σκαλιά που είχα σφουγγαρίσει, τα

μπουγαδόνερα που μου είχαν μουλιάσει το δέρμα.Τουλάχιστον έπρεπε να σηκώσω μονάχη μου το πιρούνι για να φάω και οι πέτρες δεν ξεκολλούσαν να με πάνε

περίπατο. Αλλιώς, με τόσο φαΐ –και τι φαΐ– και καθισιόθα είχα χοντρύνει σαν γουρούνα. Επίφοβο πράγμα. Έναπαχύ-παχύ γουρουνάκι παρέα με ένα παμφάγο τέρας…

Καταλαβαίνετε τι θέλω να σας πω.

Να μη μιλήσουμε για το πώς έτρωγε, έτσι; Είχε αυτό το χάλια στόμα, τρέχανε τα ζουμιά και τα κοψίδια στα



. 31

λαιμά του και στα στήθια. Αηδία σκέτη. Επειδή έτρωγεπάντοτε μόνος του, δεν του είχε περάσει από το μυαλόπόσο φρικαλέο ήταν το θέαμα. Μακάρι να είχε μαγέψει

τα μαχαιροπήρουνα ώστε να τάιζαν αυτόν τουλάχιστον.

ΤΕΡΑΣ: Σήμερα θα σας προτείνω να κάνουμε ένανπερίπατο. ΠΕΝΤΑΜΟΡΦΗ: Είστε πολύ ευγενικός. ΤΕΡΑΣ: Θα μου κάνετε την τιμή να στηριχτείτε στομπράτσο μου, Πεντάμορφη; ΠΕΝΤΑΜΟΡΦΗ: Δεν με λένε Πεντάμορφη.

ΤΕΡΑΣ: Να σας πω την αλήθεια, ούτε κι εγώ θυμάμαιπώς με λένε.ΠΕΝΤΑΜΟΡΦΗ: (Στο κοινό) Άρχισε να γίνεταιομορφότερος; Ή μου φαίνεται;

ΤΕΡΑΣ: Πεντάμορφη, η παρουσία σας έχει γεμίσει φωςτην άχαρη ζωή μου.

ΠΕΝΤΑΜΟΡΦΗ: Ήρθα γεμάτη φόβο για σας. Σιγά-σιγάέπαψα να σας φοβάμαι, αλλά και πάλι η ζωή μου ήταντόσο μοναχική. Όμως τώρα... ΤΕΡΑΣ: Τώρα; ΠΕΝΤΑΜΟΡΦΗ: Τώρα αποζητώ, καλέ μου φίλε,διαρκώς τη συντροφιά σας.

Πόσο χαριτωμένο ήταν το μαλλάκι του, που ούτε

τσουγκράνα κήπου δεν μπορούσε να το ξαγκλίσει. Τι γλυκός που ήταν όταν έτρωγε, σαν ένα μεγάλοσκιουράκι.

ΤΕΡΑΣ: Είστε μελαγχολική απόψε, αγαπητή μου. ΠΕΝΤΑΜΟΡΦΗ: Ναι. Θυμήθηκα τον πατέρα και τιςαδελφές μου.

ΤΕΡΑΣ: Σας λείπει η παλιά ζωή σας;




ΠΕΝΤΑΜΟΡΦΗ: Θα ήθελα να τους έβλεπα, έστω και γιαλίγο. ΤΕΡΑΣ: Μπορείτε να πάτε, εάν το επιθυμείτε. Μόνο που

πρέπει να γυρίσετε γρήγορα. ΠΕΝΤΑΜΟΡΦΗ: Πόσο γρήγορα; ΤΕΡΑΣ: Πριν την επόμενη χάση του φεγγαριού να έχετε γυρίσει.

Και το Τέρας μου έδωσε έναν μαγικό καθρέφτη.(Τραβάει έναν καθρέφτη χειρός από το σακίδιό της.)Αυτόν εδώ, τον βλέπετε; Θα τον κοιτούσα και θα τον

έβλεπα μέσα στο γυαλί. Ακούστε λοιπόν. Γύρισα στοσπίτι μου και , όπως ήταν αναμενόμενο, ο πατέρας μουέκανε μεγάλες χαρές.Μπαίνουν οι ΑΔΕΛΦΕΣ: ΑΔΕΛΦΗ Α: Εσύ είσαι καλέ; ΑΔΕΛΦΗ Β: Τρομάξαμε να σε γνωρίσουμε, κοίταομορφιές!

ΑΔΕΛΦΗ Α: Και το φουστανάκι σου… μούρλια σου’ρχεται αυτό το ροζ. ΑΔΕΛΦΗ Β: Αλλά και σ’ εμένα θα πήγαινε περίφημα. ΑΔΕΛΦΗ Α: Σ’ εσένα γιατί; Είσαι άσπρη σαν το γάλα, θασε σκοτώνει το ροζ. Σ’ εμένα θα ’ρχεται περίφημα, πουείμαι και μελαχρινούλα. ΑΔΕΛΦΗ Β: Το ροζ τις μελαχρινές τις κάνει να δείχνουνάπλυτες.

ΑΔΕΛΦΗ Α: Εμένα είπες άπλυτη; ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ: Πεντάμορφη, τι κουβαλάς στο σεντούκισου;

(Η ΠΕΝΤΑΜΟΡΦΗ αναστενάζει )Τι συγκινητικό να βλέπεις πως κάποια πράγματα δεναλλάζουν ποτέ. Οι αδελφές μου λύσσαξαν από τη ζήλια

τους όταν είδαν τι πράματα και θάματα μου είχε χαρίσειτο Τέρας και όταν έμαθαν πόσο καλά περνούσα. Μου



. 33

άδειασαν το σεντούκι σε χρόνο μηδέν. Μα γιατί οι καλέςκαι όμορφες κοπέλες πρέπει πάντα να βασανίζονταιαπό ένα κομπλεξικό σόι;

Τι κάρμα κι αυτό!

Να μην σας τα πολυλογώ. Ξεχάστηκα, με τούτα και μεκείνα. Κοιτάζω ένα βράδυ στον καθρέφτη και νάσου τοΤέρας, πεσμένο στα χορτάρια της αυλής, να ψυχορραγεί.Σαν τρελή καβάλησα το άλογό μου για να φτάσω στοκάστρο του, σαν τρελή έπεσα πάνω του.

ΠΕΝΤΑΜΟΡΦΗ: Αγάπη μου! Ζήσε καλέ μου, ζήσε, γύρισα, σ’ αγαπώ! ΤΕΡΑΣ: Πεντάμορφη... λίγο ακόμη και θα ήταν αργά.

Ναι, θα ήταν αργά. Μια κακιά μάγισσα, η Στραφταλή,είχε καταραστεί το πριγκιπόπουλο, γιατί γιαπριγκιπόπουλο επρόκειτο, να μεταμορφωθεί σε Τέρας

για να τιμωρήσει την αλαζονεία του. Ο έρωτας μιαςόμορφης κοπέλας θα έλυνε τα μάγια. Προσέξτε λοιπόν την ατυχία μας. Εγώ ερωτεύτηκα ένα τέρας.Αυτός ο βουτυρομπεμπές ζεν-πρεμιέ δεν μου έλεγεαπολύτως τίποτα. Και έτσι, τον άφησα να οδύρεται μετην καινούργια ομορφιά του μέσα στο κάστρο, πουέπαψε να είναι μαγεμένο. Κανένα ενδιαφέρον δεν

υπήρχε πια σ’ εκείνο το μέρος.Άμα δεν σε θέλει η τύχη, δεν σε θέλει.Αλλά επειδή οι μεγάλες αγάπες δεν πρέπει να

τελειώνουν έτσι άδικα, με βλέπετε με τούτα ταταξιδιωτικά ρούχα και τον μπόγο μου να γυρίζω τιςδώδεκα επαρχίες. Χτυπάω πόρτες, ανεβοκατεβαίνωσκαλιά. Να βρω την ξακουστή μάγισσα που έριξε στον

πρίγκιπά μου την κατάρα και να την πείσω να τονξανακαταραστεί. Εκτός αν είχε υπολογίσει σ’ αυτή την




εξέλιξη, ώστε η τιμωρία να είναι ολοκληρωτική. Αν τοναγαπήσουν και λυθούν τα μάγια ξαναγίνεται ωραίος,αλλά πια δεν τον αγαπούν. Ευφυές, δεν συμφωνείτε;

(Αναστενάζει.) Αλίμονο. Κάποια πράγματα πρέπει ναείναι όπως πρέπει να είναι. Η Πεντάμορφη,Πεντάμορφη, μα και το Τέρας, Τέρας.

(Φεύγει αργά τραγουδώντας)

Τη μάγισσα τη Στραφταλή ’βρέθη κανείς να ξέρει; Οπού ’χει μάτια φλογερά στ’ ολόγιομο Φεγγάρι Και τρέχουν τα φουστάνια της σαν το νερό απ’ τη

βρύση,Μήπως την έχει άνθρωπος μπροστά του συναντήσει; Τη στράτα, αν θα μου δείξετε, θα σας χρωστώ τη χάρη

Γιατί είμαι ξένη, αλίμονο, και ανίδεη στα μέρη...

Ειρήνη Μαντά



. 35

Η ΜΑΓΙΣΣΑ ΜΕΛΙΩ

Μια φορά κι ένα καιρό, πριν από πολλά-πολλά χρόνια,ξέρετε, τότε που τα σπίτια ήταν μικρά ακόμη – ναι ,

κάποτε ήταν μικρά, τώρα τελευταία «μεγάλωσαν» επικίνδυνα, πέτρινα τα περισσότερα, χορταριασμέναμέχρι τη σκέπα τους πολλές φορές και με μεγάλες

πλακόστρωτες-ασβεστωμένες αυλές!Σ’ ένα τέτοιο σπίτι λοιπόν ζούσε μονάχη της μιαμάγισσα φημισμένη και ξακουστή, η μάγισσα Μελιώ!Ένα απόγευμα, καθώς ρέμβαζε στο μπαλκόνι της, παρέα

με τη ροζ σκούπα της (αχώριστες οι δυο τους), άκουσε




να της χτυπούν επίμονα τη μεγάλη ξύλινη κεδρίσιαπόρτα της. - Μελιώ μου, άνοιξε! H Βασίλισσα είμαι! Άνοιξε σε

παρακαλώ! - Έρχομαι , έρχομαι αμέσως Μεγαλειοτάτη, είπεέκπληκτη η μάγισσα και δίχως να χάσει λεπτό έτρεξε νατης ανοίξει. - Μελιώ μου, επιτέλους σε βρήκα! Γιατί είναι τόσοαπόμακρο από τ’ άλλα το σπίτι σου, καλή μου; Πόσα χρόνια είχε ν’ ακούσει η μάγισσα τούτο το «καλή μου»...

Σαρανταδυό χειμώνες πίσω την πήγε τούτη η λέξη.

- Περάστε Μεγαλειοτάτη! Περάστε μέσα, μαζεύτηκανπάλι κι αυτά τα «μαύρα σύννεφα» των ανθρώπων, στονουρανό. - Δεν μου απάντησες όμως… γιατί το σπίτι σου είναιτόσο μακριά απ’ τις άλλες μάγισσες, τις νεράιδες και ταξωτικά; - Μεγαλειοτάτη μου, γέρασα. Είμαι μεγάλη, γριά πια, οι

μικροί δεν με θέλουν κοντά τους. Κάπως έτσι συμβαίνεικαι με τους ανθρώπους, είπε η σοφή μάγισσα. - Ξέρω, καλή μου, ξέρω. Παράξενοι άνθρωποι...

- Πες μου γιατί με γύρευες, τη ρώτησε προσφέροντάςτης ένα φλιτζάνι ζεστό μανιταρόζουμο με μπόλικηκανέλα. - Ξέρεις, δεν μιλάμε όπως τότε με τους ανθρώπους... δενμας «ακούνε» πλέον...

- Αχ! Η γιαγιά μου, η ξακουστή Αστέρω, μου ’λεγε πάντα:Μακριά απ’ αυτούς που κόβουν τα δέντρα, μακριά απ’ αυτούς που πετάνε ψηλά «μουγκρίζοντας» χωρίς να

’χουν μαγική σκούπα και μαυρίζουν την απεραντοσύνητ’ ουρανού!»Βλέπεις τη σκούπα, Βασίλισσά μου; Η πιστή μου φίλη.Δεν θα με εγκαταλείψει ποτέ! Οι άνθρωποι

εγκαταλείπουν, όμως! Εγκαταλείπουν άλλουςανθρώπους, ακόμα και τα ζώα αλλάζουν συνέχεια! Τι



. 37

τους φταίνε κι εκείνα τα καημένα; είπε με μιαπαραπονιάρικη φωνούλα η μάγισσα. Εγώ την ίδια ροζσκούπα έχω τόσα χρόνια.

»Α, ναι ! Και το ίδιο βατραχάκι , είπε, δείχνοντας προς τοπαράθυρο όπου το βατραχάκι ζωγράφιζε κάτι με τα χνώτα του πάνω στο τζάμι κάτι σαν το σύμβολο τηςειρήνης.

- Μα καλά, τι ζωγραφίζει εκεί στο τζάμι; απόρησε ηΒασίλισσα. - Τον δικό του «παραμυθένιο» κόσμο. Ειρήνη θέλει κι

αυτός κι ας είναι μικρούλης! «Κουάξ κουάξ» αποκρίθηκετο βατραχάκι, επιβεβαιώνοντας τη μάγισσα. - Λοιπόν Μελιώ μου, θέλω τη συμβουλή σου! - Να συμβουλέψω εγώ εσάς Μεγαλειοτάτη μου; Πείτεμου, σε τι μπορώ να σας φανώ χρήσιμη;

- Όπως σου είπα, έχουμε αποξενωθεί από τουςανθρώπους (αν και καλό μου φαίνεται εμένα, σκέφτηκε

σιωπηλά η Βασίλισσα). Λοιπόν, δεν είναι καλό γιαεκείνους, για τους ανθρώπους. Πρέπει να συνεχίσουν ναπιστεύουν στην ύπαρξή μας. Πρέπει να κρατήσουμεαναμμένη τη φλόγα της καλής μαγείας μέσα τους, καλήμου!

- Ξέρω Μεγαλειοτάτη, καταλαβαίνω! Άλλωστε όλοι χρειαζόμαστε λίγη μαγεία στη ζωή μας!

- Θέλω να μου βρεις τρόπο να επικοινωνήσουμε ξανά

μαζί τους, καλή μου. Να ξαναπιστέψουν σ’ εμάς! Αλλά γρήγορα! Δεν έχουμε χρόνο!»Άντε, φεύγω, Μελιώ μου! Τρεις νύχτες και δυο μέρες

σου δίνω να το σκεφτείς και τότε θα ξανάρθω! Σ’ ευχαριστώ και για το μανιταρόζουμο! είπε ηΜεγαλειοτάτη και έκαμε να σηκωθεί από τη βαριάξύλινη πολυθρόνα.

- Καλό βράδυ, Μεγαλειοτάτη μου! Καλό βράδυ!




Την ξεπροβόδισε μέχρι την πόρτα και έβλεπε την άμαξαπου χανόταν σιγά σιγά στο μονοπάτι που οδηγούσεπίσω απ’ το βουνό, πίσω απ’ τη λίμνη των ξωτικών,

πέρα-πέρα, μακριά από τους ανθρώπους. Τρεις νύχτες ολάκερες και δυο μέρες δεν κοιμήθηκεκαθόλου η γρια-μάγισσα! Ήθελε να βρει λύση για τοντρόπο με τον οποίο θα ξαναπλησίαζαν τους ανθρώπους.Ήταν η τελευταία ελπίδα της Βασίλισσάς της, άλλωστε!Καθόταν εκεί, παρέα με τη ροζ σκούπα της και τον

«μικρούλη» της, όπως τον έλεγε, το καλό της βατραχάκι! Έψαχνε μανιωδώς κάθε συρτάρι του μυαλού της, κάθε

άκρια του. Όμως, πολλά συρτάρια ήταν κλειδωμένα,άλλα σκονισμένα, άλλα τ' άνοιξε, άλλα όχι. Άλλαφοβήθηκε ακόμα και να τα πλησιάσει. Σα να ’χω πολλάκλειδωμένα απωθημένα μου φαίνεται, κακό πράγμαείναι δαύτα, άραγε οι άνθρωποι έχουν κι εκείνοι;αναρωτήθηκε η γρια-μάγισσα! Σκονισμένες αναμνήσειςπαντού, απ’ όπου κι αν περνούσε το μυαλό της, αλλά να!

Κάπου κοντοστάθηκε η σκέψη της, έσφιξε δυνατά τησκούπα της μες στο συλλογισμό της και σαν να είδε έναμικρό-μικρό κοριτσάκι. Ναι , ένα παιδί!Ένα χαρούμενο, γελαστό κοριτσάκι με ροζ μαλλιά!Έπαιζε ξέγνοιαστο και τραγουδούσε έξω από ένααγροτόσπιτο. Έπαιζε με ένα τοσοδούλικο βατραχάκι!Ένα κατσούφικο βατραχάκι! Το είχε πάρει στο αδύναμο χεράκι της κι εκείνο φοβισμένο όπως ήταν, καθώς το

σήκωνε πάνω, κατσούφιασε και σφίχτηκε γύρω από τον αντίχειρά της.Μα ναι! Αυτό είναι! Αυτή είναι η λύση, σκέφτηκε! Το κοριτσάκι και όλα τα κοριτσάκια και αγοράκια τουκόσμου. Όλα τα μικρά παιδιά! Τα παιδιά όλου τουκόσμου! Τα παιδιά όλου του κόσμου, είναι η ελπίδα,είναι το αύριο, είναι το μέλλον μας!



. 39

Τα παιδιά όλου του κόσμου! Τα παιδιά όλου τουκόσμου! φώναζε και ξαναφώναζε και ξανά και πάλι απότη αρχή.

Αχ, πόσο χαρούμενη ήταν ! Πήρε τη ροζ σκούπα τηςαγκαλιά κι είπε στον «μικρούλη» της να αρχίσει τοτραγούδι. Κι έτσι χαρούμενοι και τρισευτυχισμένοι, άρχισαν να χορεύουν κυκλικά, πιασμένοι χέρι, χέρι! Χόρευαν έναμυστηριακό χορό που μόνο οι μάγισσες ξέρουν! Χόρευανώρα πολλή και σταματημό δεν είχαν, ώσπου η μάγισσα

Μελιώ γλίστρησε, έπεσε κάτω και λιποθύμησε.

- Μελιώ μου είσαι μέσα; Μελιώ, δεν ακούς; Άνοιξε,καλήμου!Τι κι αν χτυπούσε η Βασίλισσα, τι κι αν φώναζε ξανά καιξανά! Απάντηση δεν έπαιρνε καμία. Έτσι λοιπόνπλησίασε κοντά στο παράθυρο κι αφού καθάρισε λίγοτο τζάμι με το μεταξωτό μαντήλι της αντίκρισε τηΜελιώ αναίσθητη στο πάτωμα.

Κρατούσε ακόμη τη ροζ σκούπα της αγκαλιά και ο«μικρούλης» της έγλειφε το πρόσωπο προσπαθώνταςνα τη συνεφέρει. Αμέσως ειδοποίησε τη φρουρά της και χωρίς να χάσουν χρόνο έσπασαν την πόρτα τουπέτρινου χαμόσπιτου! Έτρεξε γρήγορα η Μεγαλειοτάτη, έτρεξε δίπλα της αλλά ήταν ήδη αργά. Είχε «φύγει». Έφυγε ευτυχισμένη όμως,αλήθεια! Έφυγε αγκαλιά με τη σκούπα της, τη σκούπα

της που δεν την εγκατέλειψε ποτέ! Καθώς η φρουρά ήταν απασχολημένη ψάχνοντας στουπόλοιπο σπίτι, η Βασίλισσα σιγοτραγουδούσε στη

Μελιώ. Της ψιθύριζε ένα παράξενο σκοπό. Μήτελυπητερό, μήτε χαρούμενο. Σαν εκείνα τα ξωτικά πουποτέ δεν θα μάθω τι είναι τελικά! Ημίκακα, ημίκαλα,

ποιος ξέρει άραγε;

Της τραγουδούσε τη μελωδία των ζαχαρότευτλων, ένατραγούδι που μαθαίνουν οι μάγισσες στα νεογέννητα




μες στην κούνια, για να ’χουν καλή τύχη στη ζωή τους!Τραγουδούσε ώσπου... - Μεγαλειοτάτη, δυστυχώς δεν βρήκαμε κανέναν στο

σπίτι, είπε ο γηραιότερος της φρουράς. - Καλά, είπε με κοφτή φωνή η Βασίλισσα, μη θέλονταςνα καταλάβει κανείς πως το παγωμένο κορμί πουκρατούσε στα χέρια της και για το οποίο σπάραζε τόσηώρα ήταν η Μάνα της. Έπειτα, έσκυψε στα γόνατα καιπήρε το βατραχάκι στοργικά στα δυο της χέρια. - «Μικρούλη» μου, δύστυχό μου πλάσμα, τώρα πια μόνοεσύ μου απέμεινες. Θα έρθεις μαζί μου, να προσέχουμε ο

ένας τον άλλον; είπε η Μεγαλειοτάτη μην μπορώντας νασυγκρατήσει τα δάκρυά της.Ξάφνου πέρασαν φευγαλέα, όλες εκείνες οι εικόνες απότο μυαλό της! Εικόνες σαν εκείνη, όταν μικρή ακόμαέπαιζε με το βατραχάκι στην άκρη της λίμνης! Τη γύρισεπολλά-πολλά χρόνια πίσω ο «μικρούλης»...

Μέσα στον πόνο της, θυμήθηκε ακόμα και τα ροζ μαλλιά

της και το ότι εκείνη τους έδιωξε από το σπίτι για ναμην καταλάβουν ότι ο άνθρωπος που τη γέννησε ήτανμάγισσα, όπως κι εκείνη άλλωστε! Κι αυτό την πόνεσεπιότερο, της ράγισε την καρδιά. Παρατήρησε τοβατραχάκι, σαν κάτι να προσπαθούσε να της πει. Άρχισενα κατευθύνεται προς το παράθυρο κρατώντας το στη χούφτα της. Πλησίασε και σαν κάτι να διέκρινε στοτζάμι, σαν κάτι να είχε ζωγραφίσει, πάλι, το βατραχάκι

με τα χνώτα του... - Μα, τι είναι αυτό; Πλησίασε λίγο ακόμα κι άλλο λίγοώσπου φάνηκε καθαρά! Ένα κοριτσάκι με μακριά

μαλλιά και πιό κεί άλλο ένα, να κι άλλο εκεί , κι άλλο, κιάλλο! Μικρά-μικρά «χνωτισμένα» ανθρωπάκιααχνοφαίνονταν ακόμα, ως δια μαγείας τα περισσότερα! Τι να σημαίνει άραγε αυτό; αναρωτήθηκε η Βασίλισσα.

- Παιδιά, Μεγαλειοτάτη μου! Συγγνώμη για το θάρροςμου, αλλά παιδιά είναι αυτά στο τζάμι! Μικρά παιδιά



. 41

εδώ κι εκεί, ακούστηκε ξανά ο γηραιότερος τηςφρουράς. - Τα παιδιά, αυτή είναι η λύση! Αυτά είναι το Μέλλον

μας!

Κάπου εδώ λοιπόν, κάπου εδώ τελειώνει το σημερινόμας παραμύθι!Να θυμάστε πώς τα παιδιά είναι η λύση, είναι το μέλλον,είναι το ενέχυρο για να πάμε παρακάτω! ΤΑ ΠΑΙΔΙΑΟΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ! Τα παιδιά ενσαρκώνουν την έννοια της προοπτικής,

μιας καλύτερης προοπτικής!Ενός αύριο ελπιδοφόρου και γεμάτο αισιοδοξία!Αισιοδοξία για Ζωή!

Αθανάσιος Χαλβαντζής




Η ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΑ ΚΑΙ Ο ΒΑΣΙΛΙΚΟΣ

-

«Ουφ, επιτέλους ξημέρωσε!» είπε ο βασιλικός και τίναξε

τα μικρά του φύλλα, ώστε να απλωθούν προς τον Ήλιο.

«Σιγά σιγά καλέ, μη σπρώχνεις», αναφώνησε η

τριανταφυλλιά, «αφού βλέπεις ότι εγώ έχω ήδηαπλώσει τα φυλλαράκια μου να λιαστούν στον Ήλιο. Να

πας αλλού!»



. 43

«Χα, χα, χα, χα, πού να πάω καλή μου τριανταφυλλιά;»

απάντησε ο βασιλικός. Μια γλάστρα είναι όλη κι όλη,όπως βλέπεις, το σπίτι μας, δεν είναι παρτέρι διώροφο

ούτε έχει διπλές και γυριστές θήκες. Είναι μια απλήστρογγυλή πλαστική γλάστρα και καλά θα κάνεις ναμαζέψεις λίγο τα φύλλα σου αλλά και τα αγκάθια σουκαι φύλαξέ τα για κανένα πουλί».

«Δεν μπορεί κανείς να κάνει την ηλιοθεραπεία του ήσυχα κι ανέμελα, αμάν πια, όπου και να πάω σ’ αυτήν

τη γλάστρα όλο πάνω σου πέφτω» είπε με παράπονο ητριανταφυλλιά. «Είπα να συγκατοικήσουμε μια και σε

έφερε ο άνεμος και ρίζωσες κι εσύ κατά τύχη βαθιά στο χώμα, αλλά δε θέλω και πολλά πολλά μαζί σου...»

Η τριανταφυλλιά έκανε μια στροφή και γύρισε τακόκκινα μπουμπούκια του στον Ήλιο τον κιτρινομάλλη.Ο βασιλικός ακούμπησε κι αυτός το κορμάκι του τοπλατύφυλλο στα κάγκελα του μπαλκονιού, χαζεύονταςτους περαστικούς.

Η κυρία Ευτυχία βγήκε με το ποτιστήρι στη βεράντα,έβαλε νερό και βάλθηκε να καλημερίζει τα λουλούδιατης και να τα ποτίζει ένα-ένα. «Είστε πολύ διψασμένακαλά μου, θα σας ρίξω νεράκι καθαρό, να πλυθείτε, ναξεδιψάσετε, μεγάλα να γίνετε, να ευωδιάσετε» τουςτραγουδούσε η κυρία Ευτυχία που ένιωθε τα λουλούδια

της καλύτερα κι από παιδιά της.

Φτάνοντας και στη γλάστρα με το βασιλικό και στηντριανταφυλλιά, κοντοστάθηκε.

«Για κοίτα εδώ, η καλή μου τριανταφυλλιά πέταξε

κόκκινα μπουμπούκια! Σε λίγο θα έχω δυο όμορφακατακόκκινα τριαντάφυλλα, που θα είναι όλο άρωμα κιευωδιά… αλλά τι είναι αυτό; Ένας όμορφος βασιλικόςέχει φυτρώσει ακριβώς δίπλα στις ρίζες της!»

Η κυρία Ευτυχία πλησίασε κοντά στη γλάστρα καιπροσπάθησε να κάνει λίγο χώρο και για τα δυο φυτά,




ώστε να μπορέσουν να αναπνεύσουν. Τράβηξε λίγο τα

φύλλα και τον κορμό της τριανταφυλλιάς προς τακάγκελα κι έκανε ένα δέσιμο στο βασιλικό τον

πλατύφυλλο ώστε να μην απλωθεί πιο πολύ προς τομέρος των μικρών μπουμπουκιών. Εκείνα όμως μετάαπό λίγο έσμιγαν ξανά με τα φυλλώματά τους καιτριανταφυλλιά και βασιλικός γίνονταν ένα. Η Ευτυχίαέκανε ακόμη μια προσπάθεια. Πήρε ένα σκοινάκι και έδεσε το κορμάκι της λυγερόκορμης τριανταφυλλιάςστα κάγκελα, ώστε να μην ακουμπάει στα μικρά κλαδιάτου βασιλικού.

Χτύπησε το τηλέφωνο, κάπως χαρούμενα, ντριιννν,

ντριν ντρινν, ντριιν, «θα είναι η κόρη μου» σκέφτηκε ηκυρία Ευτυχία και μπήκε γρήγορα στο σπίτι για νααπαντήσει . Πρέπει να είχε περάσει καμιά ώρα, και αφούτέλειωσε η κουβέντα και έδωσε στην κόρη της την ευχή

για υγεία και τύχη, όπως συνήθιζε να κάνει σε κάθε

τηλεφώνημα, βγήκε έξω για να αποτελειώσει τηνκηπουρική της. Όταν έφτασε κοντά στη στρογγυλή γλάστρα που μοιράζονταν ο βασιλικός και ητριανταφυλλιά, την περίμενε μια έκπληξη. «Δεν καταλαβαίνω τίποτα», μονολόγησε και έξυσε τοκεφάλι της απορημένη. «Πρώτη φορά βλέπω δυο τόσοανόμοια λουλούδια και να είναι μεταξύ τους τόσοαγαπημένα!»

Ο βασιλικός και η τριανταφυλλιά είχαν μπλεχτεί κορμόμε κορμό και τα φυλλαράκια τους μονάχα είχαν ελαφρά γείρει προς τον Ήλιο για να αναπνέουν ζεστασιά! Η κυρία Ευτυχία πήρε μερικά ξυλαράκια και με απαλέςκινήσεις ξέμπλεξε τα φύλλα της τριανταφυλλιάς απότου πλατύφυλλου βασιλικού, τα έκανε μια μικρή

αγκαλιά και τα έδεσε πάλι στα κάγκελα προς τη δεξιά

πλευρά, ενώ γύρισε και τα φυλλαράκια του βασιλικού



. 45

προς τα αριστερά, πρόσθεσε λίγο χώμα κι έβαλε καισίδηρο στις ρίζες της τριανταφυλλιάς...

«Αχ, τέλεια. Ανάπνευσα λίγο. Νιώθω κιόλας τόσο νέα,

σαν να ξαναγεννήθηκα», είπε ξαφνικά η τριανταφυλλιά.«Το σίδηρο μου έκανε απίστευτο καλό. Έγινα και πάλινέα !»

«Ναι… το βλέπω, άρχισες κι εσύ να γυαλίζεις σαν κάτιπριμαντόνες της όπερας» ψέλλισε ο βασιλικός. «Πριμα-τι; Πριμαντόνες; Τι είναι αυτό πάλι; Νέολίπασμα για τριανταφυλλιές;» ρώτησε η τριανταφυλλιά. «Χα, χα χα, χα, χα. Νέο λίπασμα για τριανταφυλλιές; Χα

χα χα χα χα. Έπειτα λες εμένα αιθεροβάμονα», γέλασεπεριπαιχτικά ο βασιλικός. «Πέρυσι , που ο άνεμος είχεοδηγήσει έναν ξάδελφό μου σε ένα πλούσιο παρτέρι στηβεράντα μιας ξακουστής σοπράνο, τραγουδίστριας στηνόπερα, την άκουγε να τραγουδάει και ένιωθε τόσηευχαρίστηση που σε λίγους μήνες είχε γίνει ένα

τεράστιο δέντρο!

Κάθε μέρα η σοπράνο έβγαινε στο μπαλκόνι καιτραγουδούσε σε όλα τα λουλούδια με την κρυστάλλινηφωνή της, που έμοιαζε με αηδόνι κι επειδή σε αυτόν είχεκαι μια αδυναμία, τον αγκάλιαζε και μετά έτριβε ταδάχτυλά της στα πλούσια φυλλώματα του κι ύστεραέτριβε τα δάχτυλά της στο σώμα της...

«Μπλιαχ,, τι αηδία... όχι μόνο τον πετσόκοβε αλλά το γλεντούσε κιόλας!»

«Όχι , κυρία μου, κάθε άλλο. Τον χρησιμοποιούσε ως τοπιο ισχυρό αντικουνουπικό! Μετά πήγαινε στο δωμάτιό

της και πασπαλιζόταν με κάτι σκόνες, σίδηρος πρέπει να

ήταν, όπως κι αυτός που σου έβαλε η κυρία Ευτυχία, γιατί κι αυτή στη στιγμή μεταμορφωνόταν σε κοριτσάκι είκοσι ετών. Έτσι κι εσύ, από χτες που τα φύλλα σουείχαν αρχίσει να πέφτουν σε μελαγχολία και έπεφταν

αργά, σήμερα το πρωί να το ποτιστήρι , να και οιβιταμίνες, ξανάνιωσες… Εγώ όμως είχα ξεροσταλιάσει ,




ήθελα κι άλλο νερό, για να μεγαλώσω, να γίνω πιοδυνατός, πιο ψηλός, πιο πλατύς... αλλά… γυναίκες!

Όποια μορφή κι αν πάρετε, το ίδιο εγωίστριες

παραμένετε» είπε ο βασιλικός και γύρισε την πλάτη τουστη τριανταφυλλιά. «Καλέεεε! Κυρ-βασιλικέ... σου μιλάω, καλέ! Αποφάσισεςνα μου κάνεις μούτρα;. Σε πληροφορώ για μια ακόμηφορά ότι ζούμε σε μια γλάστρα στενή και ήδη έχω λίγο

χώρο στο χώμα για τις ρίζες μου, έτσι όπως

μπλεχτήκαμε… δε σε συμφέρει να μου γυρνάς τηνπλάτη…»

«Δε σου κάνω μούτρα», απάντησε ο βασιλικός, «απλώς τα ξυλαράκια που έβαλε να μας χωρίσουν αυτή ηΕυτυχία με πιέζουν και όλο το κορμί μου έχει αρχίσει ναμουδιάζει..»

«Αυτό ήταν όλο; Περίμενε λοιπόν, καλέ μου βασιλικέ.Έχω μια συμφωνία να σου προτείνω. Με το τρία θακουνήσουμε τις ρίζες μας δυνατά και θα πέσουν τα

ξυλαράκια. Άλλωστε ούτε εμένα μου αρέσει να έχουμε κιεδώ ανάμεσά μας κάγκελα. Είμαστε που είμαστε σε μιαμικρή πλαστική γλάστρα, να έχουμε και σύνορα τοθεωρώ κουτό».

Αυτά είπε η τριανταφυλλιά κι αποφασισμένη άρχισε τομέτρημα. Έφτασε στο τρία και μεμιάς τα δυο φυτάκούνησαν τις ρίζες τους μια δεξιά, μια αριστερά καιάλλη μια φορά δυνατά, μια δεξιά και άλλη μια αριστερά

και , χοοοπ, έπεσαν τα ξυλαράκια στο χώμα.«Τώρα νιώθω πολύ καλύτερα», είπε ο βασιλικός καιτίναξε όλο το πλατύφυλλο κορμάκι του. «Παραλίγο να

πάθω ανακοπή».

«Μην ανησυχείς, καλέ μου. Τώρα μπορείς να με θεωρείςεπίσημα φίλη σου. Είχαμε μια πολύ καλή συνεργασία μετις ρίζες μας, οπότε, θα δεις, στο μέλλον θα έχουμε ό,τι

ποθήσουμε».«Θα έχουμε; Εμείς;» αναρωτήθηκε ο βασιλικός



. 47

«Μα φυσικά, εμείς. Ενωμένοι θα μπορέσουμε ναεπιβιώσουμε σε αυτήν τη μικρή γλάστρα, τι σημασία

έχει εάν εσύ είσαι πράσινος και πλατύφυλλος κι εγώ

κόκκινη και με αγκάθια; Εγώ ως τριανταφυλλιά κι εσύ ως βασιλικός. Θα προσέχω να μη σε τσιμπάω με τααγκάθια μου και να μην πίνω όλο το νερό. Αλλά κι εσύ

δε θα απλώνεσαι στον Ήλιο, ούτε θα ρουφάς τιςβιταμίνες μου, ώστε να μπορέσω να μεγαλώσω ταμπουμπούκια μου!»

«Σύμφωνοι!» είπε ο βασιλικός. «Σύμφωνοι» είπε και η τριανταφυλλιά.

Και τα δυο φυτά έδωσαν τα φυλλώματά τους για νασφραγίσουν αυτή τη συμφωνία, με μια πρωτότυπη χειρονομία.

Το επόμενο πρωί, η κυρία Ευτυχία βγήκε στη βεράντα

της, να δει και να καλημερίσει τα φυτά της. Έκανε έναν

μικρό γύρο θαυμάζοντας τα αλεξανδρινά της, το γιασεμί

της, τα γαρίφαλά της και τις ορτανσίες της καιφτάνοντας στη μεγάλη πλαστική γλάστρα την περίμενε

μια έκπληξη... Τα ξυλαράκια ήταν πεσμένα στο χώμα και η τριανταφυλλιά και ο πλατύφυλλος βασιλικός της πάλιαγκαλιασμένοι, χωρίς κορδέλες να τους χωρίζουν. «Ίσως αυτή να είναι η επιθυμία τους. Ίσως αυτή να είναι η αληθινή Αγάπη» σκέφτηκε η κυρία Ευτυχία.

Πήρε το ποτιστήρι κι έριξε άφθονο νερό στα

αγκαλιασμένα λουλούδια. Ευθύς το ένα μπουμπούκι άρχισε να ανοίγει, ένα όμορφο κατακόκκινοτριαντάφυλλο ξεπετάχτηκε και ο βασιλικός έστειλε το

άρωμά του στον αέρα. Η κυρία Ευτυχία χαμογέλασε μεαγαλλίαση.

«Τι ωραία που είναι να σου λένε Ευχαριστώ!»




Εύα Πετροπούλου Λιανού



. 49

ΤΡΙΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

ΑΛΛΟΠΑΡΜΕΝΗ

Αλλοπαρμένη ξενυχτά, χάνεται μες στις λέξεις, ψάχνει σκοπό κι εξήγηση, απόσταγμα απ’ τις σκέψεις.

Εικόνες σχηματίζουνε, τα γράμματα χορεύουν, και ξωτικά ξεμπλέκουνε, τις λέξεις ζωντανεύουν.

Και γύρω της μαζεύτηκαν,

όλα τα παραμύθια, ήρωες και νεράιδες, σαν να ’ταν όλα αλήθεια.




Η ΓΑΛΗΝΗ

Βασίλισσα στέφεται η Γαλήνη κάστρο απόρθητο να κυβερνά. Αφέντρα μου γλυκιά εσύ

μπες στην ψυχή μου

νανούρισέ με και δώσ’ μου γιατρειά.

Προστάτεψέ με από τους κλέφτες

γλίτωσέ με από τους ψεύτες.

Σ’ ανήλιαγο μπουντρούμι ρίξε την τρελή υποκρισία

από τα βάθη της ψυχής

για να πάψει η τρικυμία. Πρόσταξε και τον Άνεμο, τις πίκρες να σκορπίσει και στα βαθιά τα τάρταρα

την προστυχιά να κλείσει.

Βασίλισσά μου! Στάλαξε το μέλι σου, Γαλήνη! Ώστε το κάστρο απόρθητο

για πάντοτε να μείνει.



. 51

ΜΙΑ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΑ

Αστέρια είναι τα μάτια της χείμαρρος τα μαλλιά της

και μια γαλήνια θάλασσα, απλώνει στην ποδιά της.

Υφαίνει ήλιους, έρωτες, αγγέλους και αστέρια

και ένα βασιλόπουλο,

να της κρατά τα χέρια.

Τη νύχτα ονειρεύεται, ποτέ δεν ξαποσταίνει, το παλικάρι να φανεί, μια αγκαλιά προσμένει.

Κεντάει κάμπους και βουνά, τριαντάφυλλα, ιβίσκους, μία ανήσυχη καρδιά, κρύβεται μες τους ίσκιους.

Όλγα Χάνουζα




Η ΣΥΝΤΟΜΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΑΣΤΕΡΙΟΥ

Πάνω στο μαύρο το πανί επέλεξαν να μείνω.

να αστράφτω να χαμογελώ, κι ονόματα να δίνω. Μα εγώ θα ήθελα να ζω πάνω σε ένα σώμα, να λιώνω αργά και να κυλώ σε ασημένιο στόμα. Αστέρι είμαι του ουρανού κι έτσι πάντα θα μείνω, να τραγουδώ και να γελώ, πριν σκόνη αστεριών να γίνω. Μα μια νύχτα που είχε αρώματα κι έλαμπε το φεγγάρι. μία κυρά με κάλεσε, μου ζήτησε μια χάρη.

Να πέσω πάνω στα μαλλιά ενός θνητού τον δρόμο, να τον φωτίζω για να μην τον βλέπει εκείνη μόνο. Να σπάσω λέει, να χαθώ, σκόνη σε μονοπάτι, να ’χει παρέα ο θνητός, αφού η κυρά... εχάθη.

Δεν θα μπορούσε ένας θνητός νεράιδα ν' αγαπήσει, δεν θα μπορούσε μια ζωή μαζί της να τη ζήσει. Έτσι ζητά να θυσιαστώ, να πέσω να διαλύσω,

στο δρόμο του να σκορπιστώ, εκεί να ξεψυχήσω. Έτοιμο είμαι Ουρανέ, απόψε θα χαθώ, θυσία στα λόγια μιας κυράς, θα έχω πια σκοπό. Αυτά είπε το αστέρι μας κι έσβησε αργά μια νύχτα, κι έπεσε στον κόσμο των θνητών, με ασημένια δίχτυα. Καρφώθηκε ηρωικά στις ρίζες ενός δέντρου

και από τότε τα κλαδιά πλεγμένα είναι παράξενα... Λίγοι μπορούν να διακρίνουν

πολλοί δίχως να ξέρουν κρίνουν μα εμείς οι εκλεκτοί των παραμυθιών οι διαλεχτοί κατέχουμε τι θε να πει... η σύντομη ιστορία του μικρού αστεριού

αρκεί να διατηρούμε την αθωότητα στην καρδιά... ενόςπαιδιού.

Ελένη Βασιλείου- Αστερόσκονη



. 53




Ο ΞΟΥΦΟΥ ΠΑΕΙ ΓΙΑ ΨΑΡΕΜΑ

Ο Ξουφού σηκωνόταν κάθε πρωί με την ανατολή του

ήλιου, έπαιρνε το ξουπρωινό του, φόραγε τα φουρούχατου και τις ξουγαλότσες του, έπαιρνε τα φουσύνεργατου ψαρέματος και κατέβαινε στην λίμνη. Εκεί, έμπαινε στην πορτοκαλοκόκκινη ξουβάρκα του καιανοιγόταν στα βαθιά. Έριχνε την φουπετονιά του στο νερό και καθώςπερίμενε κάποιο φουψαράκι να τσιμπήσει έλεγε τοαγαπημένο του τραγούδι:

Ξου και Φου μας κάνει Ξουφού Αυτός είμαι εγώ και ρίχνω χορό

Ξουφίζω, Φουξίζω

ξουφουφουξουρίζω

μια από δω, μια από κει και πάλι από την αρχή. Και τσακ , τσίμπαγε το φουψαράκι. Το τράβαγε γρήγορα

γρήγορα πάνω, το έβγαζε από το ξουαγκίστρι, του έδινεένα ξουφιλάκι και το έριχνε πάλι μέσα στο φουνεράκι.

Κι όταν έδυε ο ήλιος, γύρναγε πίσω στο φουσπιτάκι τουκι έτρωγε φουγλυστρίδες, ξουφλωμάρια καιφουμπίζελα.

Κι όταν χόρταινε λιγάκι, έβαζε τις φουπιτζάμες του,

ξάπλωνε στο ξουκρέβατό του κι έριχνε έναν φου-υπνάκο.

Κι έτσι περνούσαν οι μέρες κι ο καιρός, ξουφου-

ευτυχισμένα !

Ειρήνη Μπαλτά



. 55

ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΟ-ΤΑΞΙΔΙ από ΤΟΝ ΚΑΝΑΔΑ

Στο πελώριο βουνό της Ελλάδας τη μικρή

Χρυσή αναζητώ στο χιτώνα του ουρανού με τα άστρα το παιχνίδι μου κρατώ.Μια μικρή μικρή μελισσούλα

μες στο γάλα τριγυρνά και στο φως της γλυκιάς ημέραςμε τους φίλους θα βγω.Στα κλαριά σπουργίτια τρώνε

και οι σκίουροι λαμπρά χορεύουν στο χορτάρι.Μια κάμπια! Πω πω, Άνοιξη, παιδιά.

Μια τσιλίκα και κρυφτούλι και το όνειρο μου ήρθε μπλε μαντίλια και χρυσά

θα χορέψω βρε παιδιά. Το δρομάκι ξεσκεπάστηκε και η νύχτα αναζητάπού ’ν’το σπίτι, πού ’ν’ το σπίτι , φεγγαράκι μου γιαδείξε. Στο κρεβάτι έχω κλείσει τα ματάκια της νυχτός και

το όνειρο μου ήρθε στην καρδιά μου.

Φώτης Πάνος




Η ΜΕΛΙΝΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΠΟΥΗΘΕΛΑΝ ΝΑ ΓΙΝΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ

Στην ίδια τάξη με την Τίνα, το Λάμπη, το Θωμά και τονΑλέξανδρο πηγαίνει η Μελίνα. Η Μελίνα είναι ξένη, όπως

και ο Αλέξανδρος. Της αρέσει πολύ να ονειροπολεί. Τοκακό με τη Μελίνα είναι ότι ονειροπολεί και στοσχολείο, κατά τη διάρκεια του μαθήματος. Ακούστε τιέγινε μια μέρα στο σχολείο. Την πρώτη ώρα είχαν μαθηματικά. Η Μελίνα όμως δενπρόσεχε τι έλεγε η δασκάλα. Σκεφτόταν πως, όταν

μεγαλώσει, θα γίνει βιοτεχνολόγος, γενετικός. Φανταζόταν ότι θα ανακαλύψει καινούργια φάρμακαπου θα βοηθήσουν τους αρρώστους. Σκεφτόταν επίσηςότι θα πολεμήσει τους βιοτεχνολόγους που θέλουν να χρησιμοποιήσουν τη γενετική για κακό σκοπό. Η Μελίναθα ήθελε να εμποδίσει τους επιστήμονες ναπαρασκευάζουν γενετικά τέρατα, όπως βάτραχους με

αυτιά ποντικιού, λαγούς με κεφάλι σκύλου ή σκουλήκιαμε μάτια μύγας. Ή, ακόμα χειρότερα, ανθρώπους μεκεφάλι πιθήκου. Γιατί –όπως τους είχε πει η δασκάλα–

όλα αυτά είναι δυνατόν να γίνουν, αλλά δεν πρέπει, γιατί θα χαλούσε εντελώς η ισορροπία πάνω στη γη. Οκόσμος ολόκληρος θα μπορούσε να καταστραφεί…

Ξαφνικά, ενώ το μάθημα είχε σχεδόν τελειώσει, ηδασκάλα είπε στη Μελίνα να ανέβει στον πίνακα για να

λύσει ένα πρόβλημα. Η Μελίνα όμως βρισκόταν στονκόσμο της και δεν ήξερε να το λύσει. Η δασκάλα τηςέκανε παρατήρηση. Το δεύτερο μάθημα ήταν γεωγραφία. Η Μελίνα άρχισεκαι πάλι να ονειροπολεί. Φανταζόταν τις ξένες χώρες, για τις οποίες τους μιλούσε η δασκάλα, φανταζότανπως, όταν μεγαλώσει, θα ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο.

Ξαφνικά η δασκάλα τη ρώτησε και πάλι κάτι. «Συγνώμη, κυρία, δεν άκουσα», είπε η Μελίνα.



. 57

«Για πες μας, Μελίνα, τι θέλεις να γίνεις ότανμεγαλώσεις, αφού δεν προσέχεις ποτέ στο μάθημα;», τηρώτησε η δασκάλα.

«Καθαρίστρια, όπως η μητέρα της!», γέλασε ο Θωμάς. «Όχι, ζητιάνα, όπως ο πατέρας της!», φώναξε ο Μιχάληςκαι όλη η τάξη έβαλε τα γέλια. Η Μελίνα κοκκίνισε. Δεν ήταν αλήθεια ότι ο μπαμπάςτης είναι ζητιάνος. Οικοδόμος είναι και μόνο όταν δενέχει δουλειά πηγαίνει στο τραίνο με το ακορντεόν τουκαι τραγουδά. Το κακό όμως ήταν ότι μια φορά έτυχε νατον δουν μερικά παιδιά από το σχολείο.

Η Μελίνα είπε στον εαυτό της ότι από εδώ και μπροςπρέπει να προσέχει τι λέει η δασκάλα για να μη γελάνεκαι πάλι μαζί της τα παιδιά.Για κακή της όμως τύχη το άλλο μάθημα ήταν αγγλικά.Το κακό ήταν ότι η Μελίνα δεν είχε αγοράσει το βιβλίοπου τους είχε πει η δασκάλα να αγοράσουν. Βέβαια,ζήτησε από τους γονείς της λεφτά για να το πάρει,

εκείνοι όμως δεν της τα έδωσαν γιατί ήξεραν ότι ταβιβλία είναι δωρεάν. Νόμιζαν ότι η Μελίνα τα θέλει γιακάτι άλλο. Οι γονείς της δεν της είχαν εμπιστοσύνη. Έτσι η Μελίνα ήταν η μόνη που δεν έφερε το βιβλίο τωναγγλικών. Όλοι γέλασαν και πάλι με τη Μελίνα. Την κορόιδευανάσχημα.

Και η Τίνα γελούσε στην αρχή, μα μετά τη λυπήθηκε και

ντράπηκε για τους συμμαθητές της. Αποφάσισε να πειστη μαμά της να αγοράσουν ένα βιβλίο για τη Μελίνα.Θα της το πήγαινε την επόμενη μέρα. Η Τίνα όμως δεν

ήξερε τι πρόβλημα θα παρουσιαζόταν. Το τελευταίο μάθημα εκείνη τη μέρα ήταν η γλώσσα. Ηδασκάλα τους είπε να σκεφτούν στο σπίτι τους μίαέκθεση με θέμα: «Πώς θα γίνει ο κόσμος καλύτερος».

Τους είπε ότι θα τη γράψουν στο μάθημα την άλλη μέρα.




Μετά ακούστηκε το κουδούνι. Τα παιδιά μάζεψαν ταπράγματά τους όσο πιο γρήγορα γινόταν και έτρεξανστα σπίτια τους.

Το σχολείο ησύχασε.Όχι εντελώς. Τα πράγματα του σχολείου άρχισαν ναμαλώνουν για το αν είχαν δίκιο τα παιδιά που γελούσανμε τη Μελίνα ή όχι. Ύστερα, όταν κόπασε ο καβγάς,άρχισαν να συλλογίζονται για το πώς θα μπορούσε να γίνει ο κόσμος καλύτερος. «Εγώ θα ήθελα πολύ να γίνει ο κόσμος καλύτερος, αλλάδεν ξέρω πώς», είπε το σφουγγάρι. «Ίσως, αν δεν σε

έστιβαν όλοι τόσο!» «Ο κόσμος δεν μπορεί να γίνει καλύτερος!»,ανακατεύτηκε το πάτωμα. «Όλοι σε πατάνε, όλοιπατάνε πάνω στο πτώμα σου!»

«Όχι, ο κόσμος θα μπορούσε να γίνει καλύτερος, αρκείνα είναι καθαρός! Όχι σαν κι εμένα που δεν μεκαθαρίζουν καλά!» φώναξε ο πίνακας.

«Και οι άνθρωποι να μην τα πέταγαν όλα στο καλάθιτων αχρήστων!» είπε το καλάθι αχρήστων. «Δεν είναιόλα άχρηστα. Τόσο ψωμί, τόσο φαγητό, πάει κάθε μέραστράφι!»

«Να μην υπήρχε τόση πίεση στον κόσμο. Όλοι σεπιέζουν και σε πιέζουν, σαν κι εμένα», είπε η κιμωλία. «Να υπήρχε λιγότερη βία!» φώναξε το παράθυρο, τοοποίο είχαν σπάσει τα παιδιά πριν λίγες μέρες με μια

μπάλα. «Όχι, ο κόσμος δεν μπορεί να γίνει καλύτερος!» είπεξανά το πάτωμα. «Μπορεί και παραμπορεί! Απλώς θα έπρεπε να υπήρχεπερισσότερο φως παντού. Και στις καρδιές τωνανθρώπων!» απάντησε στο πάτωμα η λάμπα. «Κλείστε επιτέλους το φως και κοιμηθείτε! Αύριο

πρέπει και πάλι να δουλέψουμε!», πρόσταξε ο τοίχος τηςτάξης και συμπλήρωσε: «Ο κόσμος μπορεί να γίνει



. 59

καλύτερος, αλλά πρέπει να το θέλουν όλοι οιάνθρωποι!»

Τελικά ύστερα από λίγο όλοι ησύχασαν.

Τι θα γράψουν όμως τα παιδιά γι’ αυτό το θέμα τηνάλλη μέρα; Είπαμε το τι έκαναν το βράδυ τα πράγματα της τάξηςκαι δεν είπαμε τίποτα για το τι έκαναν τα παιδιά.Λοιπόν, ακούστε. Η Τίνα έτρεξε αμέσως στοβιβλιοπωλείο για να αγοράσει ένα βιβλίο αγγλικών γιατη Μελίνα. Γεμάτη έκπληξη άκουσε τον βιβλιοπώλη νατης λέει ότι τα βιβλία είχαν τελειώσει! Η Τίνα

στενοχωρήθηκε, μα μετά της ήρθε μια ιδέα. Ζήτησε απότη μεγάλη της αδελφή το παλιό της βιβλίο για να τοδώσει στη Μελίνα.Τι έκανε όμως ο Λάμπης; Και ο Λάμπης λυπήθηκε τηΜελίνα και στο σπίτι του είπε στα κρυφά το γνωστόξόρκι , για να γίνει το βιβλίο του… δύο βιβλία. Ο Θωμάς επίσης λυπήθηκε την κοπέλα και τα

εξιστόρησε όλα στον πατέρα του. Εκείνος παράγγειλε τοβιβλίο αυτό από ένα συνεργάτη του σε μια κοντινήπόλη. Θα του το έφερναν την άλλη μέρα το πρωί μεκούριερ. Μα ούτε η Μελίνα έκατσε με σταυρωμένα χέρια.Έσπασε τον κουμπαρά της και πήρε τα λεφτά τα οποίαμάζευε για να πάρει ένα μπλουζάκι. Πήγε αμέσως στοβιβλιοπωλείο. Όταν έμαθε ότι το βιβλίο δεν υπάρχει στο

μαγαζί της γειτονιάς τους, έτρεξε στο κέντρο και…τελικά το βρήκε! Τι έκπληξη την περίμενε όμως την άλλη μέρα, όταν

βρήκε στο θρανίο της άλλα τρία βιβλία αγγλικών! ΗΜελίνα έκλαψε από τη χαρά της, επειδή είχε τόσοκαλούς φίλους.Και στην έκθεση έγραψε το εξής: «Ο κόσμος μπορεί να

γίνει καλύτερος. Ο καθένας όμως πρέπει να παλεύει για




το εαυτό του και να μην περιμένει μόνο από τουςάλλους…»

Και τι έγραψε η Τίνα; Έγραψε: «Κανείς δεν πρέπει να

κοιτάει μόνο τον εαυτό του. Μόνο έτσι μπορεί να γίνει οκόσμος καλύτερος». Η δασκάλα έβαλε τα δύο κορίτσια, τη Μελίνα και τηνΤίνα, να διαβάσουν τις εκθέσεις τους. «Για πείτε μας, κυρία, ποια από τις δύο έχει δίκιο;»ρώτησε ο Θωμάς. «Και οι δυο τους έχουν δίκιο!» απάντησε η δασκάλα καιβαθμολόγησε και την Τίνα και τη Μελίνα μ’ ένα μεγάλο

άριστα.Θα μπορούσε άραγε ο άνθρωπος με κεφάλι πιθήκου νασκεφτεί μια τόσο καλή έκθεση;Ή το μόνο που θα ήξερε θα ήταν να γεμίζει τις τσέπεςτων ιδιοκτητών του με λεφτά;Χωρίς οι εκλεκτοί αυτοί να έχουν καθόλου κεφάλι;Συγγνώμη, ήθελα να πω, χωρίς να έχουν καθόλου

καρδιά;Αυτό κι αν θα ’ταν επίτευγμα της γενετικής! Άνθρωποι χωρίς καρδιά…

Silvia Okaliova



. 61

Ο ΠΙΕΡΟΤΟΣ

Είχα ακούσει κάποτε μια ιστορία. Ένας πιερότος

δούλευε στην αυλή ενός πλούσιου άρχοντα … ή μήπωςδεν την άκουσα αλλά την είδα σε κάποια θεατρικήπαράσταση; Δε θυμάμαι. Ίσως πάλι να ήταν έναπαραμύθι ή ένα όνειρο που είχα δει, πάντως πρόκειται για μια ιστορία πραγματική. Ολότελα αληθινή, όπως καιόλα όσα γίνονται στον φανταστικό κόσμο, τονκαμωμένο από διόλου φανταστικές προθέσεις καισυναισθήματα. Θα μπορούσε να ξεκινά με το «μια φορά

κι έναν καιρό», αλλά ούτε κι ο χρόνος παίζει ιδιαίτερορόλο στην ιστορία αυτή. Με τον ίδιο τρόπο και οι ήρωεςθα μπορούσαν να είναι ένας βασιλιάς και ο γελωτοποιόςτου, ένας υπουργός και ένας κλητήρας ή ένας πλοίαρχοςμιας αρμάδας διαστημοπλοίων και ένας κλώνος για όλατα θελήματα, ανάλογα με την εποχή. Αυτή όμως ηιστορία αλλάζει μόνο ήρωες, ενώ στην ουσία μένει ίδια…

Ο δούκας ξύπνησε ενοχλημένος από τον κόκορα τωνεπτά και άρχισε να ντύνεται με τη βοήθεια δύουπηρετών. Σε λίγο άρχισαν να καταφθάνουν στονπύργο κάθε λογής άνθρωποι. Υποτελείς με αιτήματα,

άρχοντες για συμμαχίες, αυλικοί για να τονκαλοπιάσουν σκοτώνοντας παράλληλα την ώρα τουςκαι ο πιερότος. Δεκάδες πάμφτωχοι χωρικοί έκανανουρές καθημερινά έξω από το κάστρο, τις ώρες που

είχαν συμφωνήσει με το δούκα να τους δέχεται. Ούτε νατους βλέπει δεν ήθελε, αλλά το να τους δέχεται έκανεκαλό στην εικόνα του σε πολιτικό επίπεδο και έσπαγε

τη μονοτονία της ημέρας.Γονατιστοί και μελιστάλαχτοι, αξιοθρήνητοι οι αποδιοπομπαίοι τράγοι του φέουδου, παρακαλούσανκαι ξαναπαρακαλούσαν κάθε μέρα… και για τι; Για μια

μικρή μείωση στη φορολογία, μία ελαστικότερηαντιμετώπιση όσων χρωστούσαν, για λίγη




αξιοπρέπεια… δεν είχαν άλλα περιθώρια, θα σέρνοντανμπροστά του για λίγη αξιοπρέπεια!Περνούσαν τα χρόνια και η κατάσταση δεν άλλαζε! Οι

φτωχοί συνέρεαν στον πύργο, ενώ ο δούκας απαθώςαναρωτιόταν πότε θα γινόταν κάτι που θα έδινεεπιτέλους ένα νόημα στην άτυχη ύπαρξή του. Πάνταμισοξαπλωμένος σε μια βασιλική πολυθρόνα,περιστοιχισμένος από γλυκανάλατους ευγενείς πουσιχαινόταν, συνήθιζε να ακουμπά το κεφάλι του στη γροθιά του νωχελικά, σε μια απελπιστική βύθιση τηςδιάθεσης. Όλα ήταν μια ρουτίνα κι αυτός ήταν

πεισμένος ότι ένα προ-Κοπερνικό, όχι ηλιοκεντρικόαλλά εγωκεντρικό σύστημα, περιφερόταν γύρω τουασταμάτητα, χλευάζοντάς τον αθόρυβα. Φορεμένα χαμόγελα και ψεύτικες ευγένειες! Όλα τα αληθινάαισθήματα ήταν καλά κρυμμένα. Κανένας από τουςαυλικούς δε θα τολμούσε να του κάνει υποδείξεις.Άλλωστε ο λόγος που αυτοί ευημερούσαν ήταν

εμφανέστατα η έμφυτη αδιαφορία του δούκα προς τηντάξη των κολίγων. Ναι, αν μαντεύω σωστά τισκέφτεστε, ήταν ένα γαϊδούρι και μισό!Μέσα σ’ αυτή την ατμόσφαιρα τη γνώρισε…«Από εδώ η κόρη μου», είπε ο κόμης με καμάρι .Ο χρόνος για λίγες στιγμές σταμάτησε! Δεν ήξερε τι ναπει, είχε μείνει άφωνος. Σαράντα πέντε χρόνια είχανπεράσει από την πρώτη του ανάσα, που τώρα ένιωθε να

του κόβεται , και ποτέ δεν είχε ξανανιώσει την καρδιάτου τόσο ζωντανή όσο εκείνο το απόγευμα! Κάποιασάλια θα του ξέφυγαν την ώρα που αμήχανα

μουρμούρισε κάτι που έμοιαζε με απάντηση:

«Χαίρω πολύ!»

«Κι εγώ», είπε με τη σειρά της η Σοφία με μια έκφρασηελαφράς δυσαρέσκειας, που σχηματιζόταν στο καθαρό

της πρόσωπο, να προδίδει κάποια συναισθήματα πουαυθόρμητα της δημιουργήθηκαν, ενώ προσπαθούσε να



. 63

τα κρύψει για να παραμείνει ευγενική. Προφανώς αυτή η Σοφία είναι η όμορφη «πριγκίπισσα» που περιμένεικανείς σε ένα παραμύθι, αλλά για να μην ξεχνιόμαστε,

εδώ δεν πρόκειται για ένα παραμύθι αλλά για μιααληθινή φανταστική ιστορία. Η Σοφία δεν είχεπριγκιπική ανατροφή! Ήταν πολύ όμορφη είναιαλήθεια, αλλά είχε σπουδάσει στην Ευρώπη σε μιαεποχή μεταρρυθμίσεων και ο νέος, πιο ανθρωπιστικόςτρόπος σκέψης που διδάχτηκε είχε διαποτίσει τηφλογερή ιδιοσυγκρασία του αγοροκόριτσου που είχε, σε

σημείο να προκαλεί προβλήματα στον πατέρα της με

την καταγωγή του ευγενή.Από εκείνη τη μέρα ο κόμης και η κόρη του έγινανμόνιμοι καλεσμένοι στο κάστρο και φυσικά αυτό ήτανκάτι που δεν μπορούσαν να αρνηθούν γιατί η ισχύς τουδούκα ήταν μεγάλη και ο κόμης σίγουρα είχε ανάγκητην εύνοιά του.«Πρέπει να δεχτείς! Το ξέρεις πως πρέπει! Είμαστε ένα

βήμα πριν την οικονομική καταστροφή. Οι αγρότες θαεξεγερθούν και είναι ζήτημα μηνών, ίσως και ημερών!Κάθε μέρα για σένα μου μιλάει , κόρη μου. Δεν μπορώπλέον να τον αποφεύγω. Αν δε δεχτείς να τονπαντρευτείς, θα έχουμε να τον αντιμετωπίσουμε καιξέρεις πολύ καλά τι σημαίνει κάτι τέτοιο». Ο κόμηςαπελπισμένος προσπαθούσε μάταια να πείσει τη Σοφίανα δεχτεί αυτόν τον γάμο, γιατί εκτός του ότι αυτό είναι

κλισέ σε κάθε παραμύθι που σέβεται τον εαυτό του,εκείνη τον σιχαινόταν. Γι’ αυτήν –και για πολλούςάλλους– δεν ήταν παρά ένα αναίσθητο γουρούνι (ή

γαϊδούρι , αν προτιμάτε την πρώτη εκδοχή) που ταβάσανα των ανθρώπων είχαν καταλήξει να τουπροκαλούν ανία! Μάλιστα, ανία! Πώς λοιπόν ήτανδυνατόν να γίνει ένας τέτοιος γάμος; Προτιμούσε να

πεθάνει παρά αυτό! Σκεφτόταν όμως πώς θα μπορούσενα μη φέρει τον πατέρα της σε δύσκολη θέση, γιατί τα




πράγματα ήταν πράγματι πολύ άσχημα για εκείνον.Αυτή ήταν έτοιμη να δεχτεί τις συνέπειες μιαςδημοκρατικότερης ζωής μακριά από περιττές

πολυτέλειες, αλλά δεν ήθελε να βλέπει τον πατέρα της, που τον υπεραγαπούσε, σε απόγνωση. Αν έβρισκετουλάχιστον έναν τρόπο να παρατείνει την αναμονή τουδούκα… σίγουρα η επικείμενη εξέγερση των αγροτώνθα τη γλίτωνε από τη δύσκολη θέση. Το κάστρο τηςταξικής καταπίεσης είχε ήδη κατακτηθεί στη συνείδησητου κόσμου, έμενε μόνο η πράξη σε φυσικό επίπεδο… ητελετουργία.

«Δούκα! Θέλω να σας μιλήσω», είπε με νάζι ένα πρωί ηΣοφία και του έκανε ένα νεύμα σαν να ήθελε να μείνουνμόνοι τους, ενώ προχώρησε σ’ έναν διάδρομο τουπύργου.Εκείνος έτρεξε πίσω της δίχως δεύτερη σκέψη. Αν είχεουρά θα την κουνούσε χαρούμενα, ήταν μια στιγμήελπίδας! Κάτι άλλαξε! Προς το χειρότερο ή καλύτερο,

δεν είχε σημασία… για μια στιγμή στη ζωή τουσυνέβαινε κάτι ενδιαφέρον.«Καλέ μου δούκα, γνωρίζω το ενδιαφέρον σας γιαμένα», είπε με εμπιστευτικό τόνο…Όσο σκληρός και να ήταν, τώρα ένιωσε τη γη να χάνεταικάτω από τα παρδαλά πομπώδη παπούτσια του!Κατάπιε τον κόμπο στο λαιμό του και αποφάσισε να τηςφανερώσει την αλήθεια για τα αισθήματά του, αφού πια

δεν ήταν και τόσο κρυφά. Δεν ήταν πολύ δύσκολο. Οκόμπος αυτός ήταν μάλλον μικρός. Όχι γιατί δεν ένιωθεπολλά για εκείνη, το αντίθετο! Αλλά δεν είχε μάθει ποτέ

να αγαπά, η ικανότητά του να αισθάνεται είχε μόλιςαφυπνιστεί ή ίσως ξαναξυπνήσει μετά από πολλά χρόνια, από τότε που είχε τους γονείς του, και όπωςσυμβαίνει με κάθε νέα ικανότητα, χρειαζόταν εξάσκηση

για να αναπτυχθεί. Θα έπρεπε να έχει εξασκηθεί πολύ για να γίνει ο κόμπος αυτός πραγματικό πρόβλημα.



. 65

Στην περίπτωσή του έμοιαζε πιο πολύ με… φιόγκο παράμε κόμπο. Ένα μικρό παπιγιόν που στόλιζε αδέξια τηνεοσύστατη συναισθηματική του οντότητα!

«Αλήθεια είναι! Είμαι τρελός για σένα! Γίνε γυναίκα μου,θα έχεις ό,τι μου ζητήσεις! Τι να κάνω για να σε πείσωνα δεχτείς; Στο λόγο μου, ό,τι μου ζητήσεις θα το κάνω!»

«Ξέρω ότι κρατάτε το λόγο σας και σας εμπιστεύομαι,αλλά, για να είμαι ειλικρινής, δεν σας αγαπώ! Δεν ξέρωαν ποτέ θα μπορούσα να το κάνω και δε θα γίνει αν δεναλλάξετε, αν δεν νοιαστείτε για τους άλλους! Νοιάζεστε για μένα γιατί κάτι μου ζητάτε, όμως νοιαστήκατε ποτέ,

έστω για μια στιγμή, για κάποιον χωρίς αντάλλαγμα; Ανβεβαιωθώ πως είστε ικανός για μια πράξη ανιδιοτέλειαςτότε θα δεχτώ και στηρίζομαι στο λόγο σας ότι δε θα μεεξαπατήσετε».

Μόλις τα είπε αυτά, έφυγε χωρίς να περιμένει απάντησηκαι τον άφησε μόνο στις σκέψεις του.Κουδουνάκια ακούστηκαν ανέμελα! Ο πιερότος είχε

τελειώσει τα αστεία και τα ακροβατικά του και αφούδιασκέδασε τους αυλικούς, γυρνούσε στο δωμάτιό του για ξεκούραση. Στο διάδρομο βρήκε καθισμένο σε ένασεντούκι το δούκα να κρατάει το κεφάλι του, με μιαέκφραση στα μάτια που θύμιζε τον Άτλαντα, σαν νασήκωνε ένα τεράστιο βάρος στους ωμούς του.«Τι συμβαίνει , Σέντρικ;» ρώτησε με οικειότητα οπιερότος.

«Καλέ μου φίλε, κάθισε να σ’ τα πω, είμαι σε πολύδύσκολη θέση…»

Ο πιερότος ήταν ο μόνος άνθρωπος που είχε καταφέρει

ποτέ να γίνει φίλος με το δούκα. Κάποιο μυστικό τουςένωνε. Πολλοί είκαζαν πως ο πιερότος είχε ευγενικήκαταγωγή και ίσως γι’ αυτό ο δούκας να τον σεβόταν.Τον συμβουλευόταν συχνά. Έτσι και τώρα του εξήγησε

την κατάσταση με κάθε λεπτομέρεια… θα του πήρε τρίαμε τέσσερα λεπτά, δε φημιζόταν και για τη




γλαφυρότητά του άλλωστε. Όμως ο πιερότος είχε απόκαιρό καταλάβει τι συνέβαινε.«Ήρθε η ώρα να σου εκμυστηρευτώ κάτι , άρχοντά μου.

Εδώ και κάμποσο καιρό είμαι μέλος μιας μυστικήςαδελφότητας… λέγεται αδελφότητα της “ενσυναίσθη-

σης”. Τα μέλη της είναι άτομα που έσπασαν το φράγματου εγωισμού τους μέσα από την εξάσκηση τηςσυμπόνιας. Πολλοί από αυτούς χρειάστηκε να περάσουνπολλά βάσανα μέχρι να αρχίσουν να καταλαβαίνουνπώς νιώθει ο συνάνθρωπός τους, άλλοι πάλι ήταν πάνταπιο ευαίσθητοι και έμπαιναν αυτόματα στη θέση

κάποιου. Όλοι όμως έφτασαν στο σημείο να πάψουν νακάνουν πια αυτόν τον επιφανειακό διαχωρισμό του“εγώ” και του “εσύ”…»

Ο δούκας τον κοιτούσε με απορία και δυσπιστία αλλάκρεμόταν από τα χείλη του. Θα άκουγε και θα έκανεοτιδήποτε θα τον έφερνε πιο κοντά στην αγαπημένητου. Αποφάσισαν να εκπαιδευτεί στις διδαχές της

αδελφότητας.Το πρωί εκτελούσε τα καθήκοντά του, δεχόταν τουςαγρότες, τους ευγενείς και λαχταρούσε την ώρα που ηΣοφία έκανε συνήθως την εμφάνισή της. Το απόγευμαξεκινούσαν πλέον τα πρακτικά μαθήματα τηςαδελφότητας, αφού τα θεωρητικά τα είχε μάθει, ή έστω,αποστηθίσει. Ντυνόταν σαν κουρελής, σαν ζητιάνος, καιπροσπαθούσε να νιώσει το φτωχό λαό του, δεχόμενος

ταπεινώσεις και ζητιανεύοντας. Μεταμφιεσμένοςπροσπαθούσε να παρεισφρήσει στη ζωή των υποτελώντου. Μερικά βράδια μάλιστα έπρεπε να κοιμηθεί στους

δρόμους σαν άστεγος. Νήστευε για εβδομάδες γιατί έτσιυποστήριζαν στην αδελφότητα ότι θα ένιωθεπερισσότερο τους φτωχούς. Δε φανταζόταν ποτέ ότι θααπαρνιόταν τα πλούτη του οικειοθελώς, μα τώρα άρχιζε

να καταλαβαίνει τις εμπειρίες που του στέρησαν και τοκυριότερο, του στερούσαν την αγάπη.



. 67

Η εκπαίδευση κράτησε περίπου έναν χρόνο, όμως οιλίγες αλλαγές που άρχισαν να διαφαίνονται στο

χαρακτήρα του, δεν κατάφεραν να ανθίσουν. Μέσα του,

κάθε πράξη υποκινούνταν ακόμα από την έννοια τηςανταμοιβής. Όλα αυτά σκοπό τους γι’ αυτόν είχαν νατου ανοίξουν το δρόμο για την καρδιά της Σοφίας,εκείνη όμως, όπως και ο πιερότος ήξερε πως αν οιπροθέσεις του εξαγνίζονταν, αυτό θα το πρόδιδε κάποιαπράξη ανιδιοτέλειας, ίσως μία κίνηση πραγματικήςσυμπόνιας… κάτι… όμως τίποτα! Ο δούκας ακόμα δενένιωθε πόνο αρκετό ώστε να βοηθήσει τους υπηκόους

του. Του φαινόταν λογική αυτή η ανισότητα και δεν ήθελε να προσποιηθεί τίποτα γιατί ο λόγος του ήταν τομόνο άυλο πράγμα που εμπιστευόταν και γνώριζε.Η Σοφία έβλεπε αυτή του την ανικανότητα γιαουσιαστική αλλαγή με ανακούφιση, αφού δεν θα χρειαζόταν να τον παντρευτεί. Όμως αυτή ηανακούφιση ήταν συνοδευμένη από μία φαινομενικά

ανεξήγητη θλίψη. Όχι, δεν είχε ερωτευτεί το δούκα, ούτετης είχε ξυπνήσει μητρικά ένστικτα ώστε να θέλει νατον βοηθήσει. Αυτό που της προκαλούσε θλίψη ήτανπως κατά κάποιο τρόπο κατέρρεε ένα ιδανικό που είχεως γνήσια ιδεαλίστρια, ότι όλοι μπορούν να αλλάξουνπρος το καλύτερο… πως η αγάπη αλλάζει καιμεταμορφώνει! Ίσως να ήταν έτσι αλλά δεν το είχεαποδείξει με το πείραμά της… τουλάχιστον όχι ακόμα.

Κάθε φορά που την έβλεπε να μπαίνει στην αίθουσαυποδοχής του πύργου, ένιωθε εκείνο τον κόμπο στολαιμό. Όμως, ένας άλλος κόμπος είχε φτάσει στο χτένι :Η εξέγερση ήταν γεγονός! Οι κολίγοι είχαν πλέονοργανωθεί και η εξουσία του δούκα απειλούνταν απόστιγμή σε στιγμή.Ένας σύντομος αλλά εξαιρετικά βίαιος πόλεμος ξέσπασε

μέσα στα τείχη. Ευγενείς, ιππότες και χωρικοί δεν ήτανπια παρά μια μάζα χωρίς ταυτότητα, που χανόταν μέσα




σε μια θύελλα που μύριζε μπαρούτι και αίμα! Μέσα σεμια μέρα, η κυριαρχία της τάξης των ευγενών και ηκυριαρχία του δούκα θα υπήρχε μόνο στα μελλοντικά

ιστορικά βιβλία. Οι χωρικοί είχαν υπερτερήσει. Οιευγενείς καταστράφηκαν. Όλοι οι τέως αυλικοί, οιευγενείς και γνωστοί του δούκα ήταν πια νεκροί. Το ίδιοκαι η Σοφία! Το ίδιο και ο καλός του φίλος, ο πιερότος!Ο δούκας είχε φυγαδευτεί πάνω στην αναταραχή. Οισύμβουλοί του ήταν σίγουροι ότι θα αντιμετώπιζαναυτή την αναταραχή εύκολα και μετά θα γυρνούσε.Πόσο λάθος είχαν κάνει! Όλα είχαν χαθεί! Οι φίλοι του, η

ελπίδα, τα πάντα! Η αγαπημένη του… κάποτε του είχε χαρίσει έναν υπέροχο κόμπο στο λαιμό που τώρα είχεκατέβει στο στομάχι. Απέραντη θλίψη τον κυρίευε. Δεν ήξερε ότι γινόταν να στενοχωρηθεί τόσο πολύ… εκείνητη μέρα έκλαψε, για πρώτη φορά.

Έκλαιγε σαν παιδί, ασταμάτητα και αναρωτιότανφωνάζοντας «Τι είναι ένας δούκας; Τι σημαίνει αυτό;

Φαίνεται τώρα πουθενά; Γιατί να μην τους αγαπούσαπιο πολύ; Τόσα και τόσα θα μπορούσα να έχω κάνει γι’αυτούς, αλλά ήμουν ένας ηλίθιος!» Είχε μόλις κάνει τιςπρώτες αληθινά ανιδιοτελείς του σκέψεις αλλά δεν τοπαρατήρησε. Ούτε μπορούσε να το δει πια αυτό ηΣοφία, ήταν πολύ αργά. Παρόλο που είχε βιώσει τιςπρώτες γνήσιες στιγμές ενσυναίσθησης στη ζωή του,δεν είχε τη δυνατότητα να βοηθήσει τους άλλους… και

τώρα το ήθελε όσο τίποτα.Πνιγμένο στο κλάμα τον βρήκε μια γριά που πήγαινεστο χωράφι της. Άρχιζε να ψιχαλίζει , σαν να ήθελε ο

καιρός να υπογραμμίσει τη θλίψη που ακολουθούσε τημάχη. Τη μάχη αυτή στον απομακρυσμένο τόπο πουκάποτε βρισκόταν ένα φέουδο και που για κυβερνήτητου είχε αυτόν τον δούκα. Όχι τον δούκα πια… τον

Σέντρικ απλώς. Τον Σέντρικ τον κουρελή, το ζητιάνοτων ανθρωπίνων συναισθημάτων. Η γριά τον



. 69

συμπόνεσε και δυο λέξεις βγήκαν από τα χείλη της,διακόπτοντάς τον ενώ μόλις είχε αρχίσει να τηςδιηγείται την ιστορία του…

«Το ξέρω!» «Μα πώς είναι δυνατόν; Τι ξέρεις;»

«Τα ξέρω παιδί μου, όπως και ότι ήσουν δούκας και ότιαγαπούσες κάποια πολύ και επίσης για έναν σημαντικόφίλο που έχασες…»

«Δεν έχω πια καμία σχέση με εκείνο το κτήνος, τοδούκα», είπε χαμηλώνοντας από ντροπή το βλέμμα. Εσύόμως, πες μου, πώς τα γνωρίζεις όλα αυτά;

«Δεν είσαι πια εκείνος ο άνθρωπος, λες, και σεπιστεύω… είσαι ένας άλλος άνθρωπος πια. Όμως ανμπόρεσες να καταφέρεις κάτι τόσο θαυμαστό, γιατί ναμην μπορώ να αλλάζω κι εγώ;»

Μόλις τελείωσε τη φράση της, μια περίεργη, γεμάτη ζωήλάμψη σπινθήρισε στα μάτια της. Μόνο άλλον έναν είχεδει να έχει αυτήν τη λάμψη στα μάτια του…

Συλλογιζόταν τα περίεργα λόγια καθώς εκείνηαπομακρυνόταν προς τα χωράφια, ώσπου για μιαστιγμή φωτίστηκε το πρόσωπό του και οι κόρες τωνματιών του διαστάλθηκαν σαν να έγιναν αυτόπτεςμάρτυρες σε ένα απόκοσμο και συνάμα θαυμάσιο γεγονός. «Ο πιερότος», ψέλλισε …Αποφάσισε να μείνει και να κάνει μια νέα αρχή.

«Γεια σου άρχοντά μου», είπε με χαρά ο κουρελής.

«Πάρε με στη δούλεψή σου. Αν θες, θα κάνω τονπιερότο».

Μιχάλης Ανδριτσόπουλος




Ο ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ Ο ΑΤΙΦ

Το κουδούνι για το πρώτο διάλειμμα χτύπησε κι έναμικρό σύννεφο σκόνης σηκώθηκε από βήματα τωνπαιδιών που έβγαιναν βιαστικά από την τάξη.

Ο Γιώργος έσπρωξε τον Κώστα, ήθελε να τονπροσπεράσει, να βγει αυτός πρώτος στην αυλή. ΟΜιχάλης, πιο συνεσταλμένος, περίμενε στην άκρη να

βγουν πρώτα οι υπόλοιποι. Τα κορίτσια είχαν κάνειέναν κύκλο γύρω από τη Μαρία και θαύμαζαν τακαινούργια της παπούτσια.Η κυρία Ευγενία, η δασκάλα τους, μάζευε τα χαρτιά της

και τα έβαλε στο χαρτοφύλακά της. Σήκωσε τα μάτιατης και είδε τον Ατίφ να κάθεται στη θέση του, στο



. 71

τελευταίο θρανίο. Είχε κατεβασμένο το κεφάλι του σεκάτι που έγραφε, και στις σημειώσεις του. Είχε έρθειπριν έξι χρόνια στην Ελλάδα από τη Νιγηρία μαζί με

τους γονείς του και την αδελφή του.Στις συζητήσεις με τους άλλους δασκάλους, πολλέςφορές ο Ατίφ ήταν λόγος αντιπαράθεσης. Πέρυσι ήταν οκαλύτερος μαθητής της τάξης. Σε κάποιους δασκάλουςάρεσε αυτό και ήταν περήφανοι για τον μικρό μαθητή,κάποιοι άλλοι όμως ήταν επιφυλακτικοί. Αυτά σκεφτόταν η κυρία Ευγενία και λυπόταν γιααυτόν. Ήταν όμως και κάτι άλλο που την ενοχλούσε. Ο

Ατίφ δεν είχε ενταχθεί καθόλου στο σύνολο της τάξης.Δεν έκανε παρέα με κανένα συμμαθητή του, σταδιαλείμματα καθόταν μέσα στην αίθουσα και διάβαζε ήκρατούσε σημειώσεις.Ο Γιώργος, ο τσαμπουκάς της τάξης, και ο Κώστας, οέμπιστός του, τον κορόιδευαν συνεχώς για τηδιαφορετικότητά του. Την ώρα του μαθήματος του

πετούσαν χάρτινες σαΐτες και γόμες ή επαναλάμβαναντα λόγια του, μιμούμενοι την περίεργη προφορά του. Μόνο με τη Μαρία συζητούσαν για κάποιες απορίες τηςστα μαθηματικά και εκείνη του έδινε καραμέλες.Φαινόταν ότι είχε καλή σχέση με τη Μαρία, που ήτανφίλη και της αδελφής του. Πολλά απογεύματα τους είχεδει η κυρία Ευγενία να παίζουν μαζί οι τρεις τους στοπάρκο της γειτονιάς.

Ένας από τους δασκάλους που συμπαθούσαν τον Ατίφ ήταν ο κύριος Δημητρίου, ο γυμναστής. Κάθε χρόνο τουςπροετοίμαζε για τους σχολικούς αγώνες μπάσκετ που

γίνονταν μεταξύ των σχολείων της Νίκαιας. Μια μέραμετά το μάθημα της γυμναστικής ο κύριος Δημητρίουείπε στον Ατίφ να τον περιμένει γιατί ήθελε ναμιλήσουν.

«Ατίφ, γιατί δεν έρχεσαι στην ομάδα μπάσκετ κι εσύ;»




«Μα εγώ… δεν...» είπε ο Ατίφ κοιτώντας τα λυμένα τουκορδόνια. «Έλα Ατίφ, είσαι ψηλός και γεροδεμένος, θα ήθελα να σε

δοκιμάσω στην ομάδα. Σε περιμένω στο σχόλασμα γιατην προπόνηση. Δεν υπάρχει λόγος να αγχώνεσαι , αγόριμου. Είμαι σίγουρος για σένα» του είπε και τον χτύπησεφιλικά στην πλάτη. Και οι δυο τους ήξεραν το λόγο που ο Ατίφδυσκολευόταν να δεχτεί την πρόσκληση. Οι ενδοιασμοίτου δεν ήταν για τις επιδόσεις του στο άθλημα . Έπαιζεσυχνά με τον πατέρα του τις Κυριακές, όταν υπήρχε

χρόνος. Ήξερε ότι ήταν καλός. Φοβόταν όμως τιςαντιδράσεις των συμμαθητών του, ειδικά τον Γιώργοπου ήταν αρχηγός της ομάδας και όλοι τον φοβούνταν. Άρχισε τις προπονήσεις, αλλά τα παιδιά της ομάδας δεντον ήθελαν και του το έδειχναν με σπρωξίματα καιβρισιές. Δεν του έδιναν πάσες και τον απέφευγανεπιδεικτικά. Στο τέλος της προπόνησης, και ενώ ο Ατίφ

έβαζε το μπουφάν του για να φύγει, φανεράστεναχωρημένος, ο κύριος Δημητρίου τον πλησίασε. «Είμαι πολύ ικανοποιημένος από την απόδοσή σου αλλάκαι από το ήθος σου. Αν και σου φέρθηκαν άσχημα, εσύδεν παρασύρθηκες από τη συμπεριφορά τους. Σεπαρακαλώ, συνέχισε έτσι» του είπε. Στο γυρισμό για το σπίτι, ο Ατίφ προβληματισμένοςκλώτσαγε τα μικρά πετραδάκια που έβρισκε στο δρόμο

του. Σκεφτόταν πώς θα μπορούσε να κάνει τουςσυμμαθητές του να τον αποδεχτούν. Είχε έρθει η στιγμήνα κάνει κάτι γι’ αυτό. Στο σπίτι , στο βραδινό φαγητό,

που ήταν όλοι μαζεμένοι, θα μιλούσε με τον πατέρα του.Ήταν εργάτης σε ένα εργοστάσιο, αλλά όσοκουρασμένος και να ήταν, πάντα έβρισκε χρόνο ναμιλήσει μαζί του.

Ο πατέρας του τον συμβούλεψε να μείνει πιστός σε ό,τιαγαπάει και να μη δίνει σημασία σε ό,τι ακούει. Του



. 73

εξήγησε ότι μόνο με υπομονή και επιμονή ο άνθρωποςμπορεί να προοδεύσει στη ζωή του, και ότι ήταν πολύπερήφανος. για το γιο του.

Ο Ατίφ συνέχισε τις προπονήσεις του παρά τιςαντιδράσεις των άλλων παιδιών της ομάδας. Μόνο οσυμμαθητής του ο Μιχάλης έδειχνε κάποια αλλαγή στησυμπεριφορά του. Μια μέρα στην προπόνηση ήτανστεναχωρημένος με τις συμπεριφορές του Γιώργου καιτου Κώστα, και ενώ αρχικά δεν είπε κάτι στους άλλους,στο τέλος της προπόνησης ζήτησε από τον Ατίφ ναπερπατήσουν μαζί μέχρι τη στάση του λεωφορείου. Τις

επόμενες μέρες, αυτή η καθημερινή συνήθεια εξελίχθηκεσε φιλία. Άρχισαν να μιλάνε για το μπάσκετ και την ομάδα, ταμαθήματα, και φυσικά για τα κορίτσια. Σε λίγες μέρεςθα άρχιζαν οι αγώνες μπάσκετ με τα άλλα σχολεία τηςΝίκαιας, και οι προπονήσεις τα απογεύματα στηνμπασκέτα του σχολείου μεταξύ τους έγιναν πιο

εντατικές.Οι αγώνες του σχολείου είχαν αρχίσει , αλλά ο Ατίφ είχεπαρακαλέσει τον κύριο Δημητρίου να κάτσει στονπάγκο ως αναπληρωματικός. Το μπάσκετ ήταν ομαδικόάθλημα και αυτός ένιωθε απόμακρος σχεδόν από όλους.Έβλεπε τους συναθλητές του να παίρνουν τη μια νίκημετά την άλλη, χαιρόταν γι’ αυτό αλλά η χαρά του ήτανμισή. Καμία νίκη δεν ήταν γι’ αυτόν, κανένας

πανηγυρισμός. Στον τελευταίο αγώνα όμως, ο Γιώργος τραυματίστηκε

στο πόδι πάνω σε ένα ριμπάουντ. Ο αγώνας διακόπηκε

και ο κύριος Δημητρίου πήγε κοντά στον πάγκο. «Ατίφ, τι λες, θα αγωνιστείς;» του είπε. «Το ξέρεις ότιδεν θέλω να σε πιέσω, αλλά είσαι ο μοναδικός ψηλόςπου έχω. Έλα! Η ομάδα σε χρειάζεται . Μην κάνεις πίσω

τώρα, μείνε δυνατός!»




«Εντάξει , θα το κάνω» είπε ο Ατίφ σηκώνοντας τοβλέμμα του και κοιτώντας τον προπονητή του σταμάτια.

Είχαν μείνει λίγα λεπτά αγώνα και το σκορ ήταν 90-86υπέρ της άλλης ομάδας. Ο αγώνας ξεκίνησε πάλι και οΑτίφ βρήκε αμέσως το ρυθμό του. Με κάποιες ασίστ καιένα ριμπάουντ κατάφεραν να φέρουν λίγο πριν τη λήξητου αγώνα το σκορ με διαφορά στον πόντο. Η μπάλα ήταν στα χέρια του Ατίφ που, με ένα σουτ από τη γραμμή του τρίποντου, κατάφερε να βάλει την μπάλαστο καλάθι.

Για τα επόμενα δευτερόλεπτα ο Ατίφ το μόνο πουάκουγε ήταν τα χειροκροτήματα και οι ζητωκραυγέςαπό το πλήθος. Μόνο όταν οι παίχτες της ομάδας τονσήκωσαν ψηλά, κατάλαβε ότι ο αγώνας είχε τελειώσεικαι η νίκη είχε κριθεί από το δικό του σουτ. Ήταν πολύ χαρούμενος που είχε καταφέρει να κερδίσει η ομάδατου, αλλά κέρδισε και πολλούς νέους φίλους. Μέχρι και

ο Γιώργος πήγε και τον χτύπησε φιλικά στην πλάτη.Οι μέρες μετά τον αγώνα κυλούσαν ήρεμα για τον Ατίφ,

που πια σε κάθε διάλειμμα ήταν με τους νέους τουφίλους. Τα γέλια και το παιχνίδι δεν έλειπαν και όλαμαζί τα αγόρια τώρα πια πείραζαν τα κορίτσια,σηκώνοντας φούστες και τραβώντας τις κοτσίδες τους. Ο Ατίφ συνεχίζει και φέτος την καλή πορεία του. Βάσει βαθμολογίας, θα έπρεπε να είναι αυτός ο σημαιοφόρος

του 1ου Δημοτικού σχολείου της Νίκαιας. Αυτό ήταν η αιτία να ξεκινήσει μια καινούργιααντιπαράθεση μεταξύ των δασκάλων, του διευθυντή

και του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων. Μόλις μαθεύτηκε ότι οι δάσκαλοι πρότειναν τον Ατίφ για σημαιοφόρο, την επόμενη μέρα ο κύριος

Παναγιωτόπουλος, ο πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων

και Κηδεμόνων και πατέρας της Μαρίας, ήρθε στο



. 75

σχολείο και βρήκε τον κύριο Δημητρίου να δίνει το βήμαστα παιδιά στην προετοιμασία της παρέλασης.

«Πώς τολμάτε και κάνετε κάτι τέτοιο;» του φώναξε από

μακριά. «Τι θέλετε κύριε Παναγιωτόπουλε, πώς μου μιλάτεέτσι ;»

«Τι πώς μιλάω έτσι ; Είμαι έξω φρενών μαζί σας. Πώςείναι δυνατόν σε παρέλαση να κρατάει τη σημαία έναςμαύρος;»

«Το αξίζει , κύριε Παναγιωτόπουλε. Έχει τον καλύτεροσυνολικό βαθμό του σχολείου».

«Και τι σημασία έχει αυτό; Δεν είναι Έλληνας! Δεν θα τοεπιτρέψω αυτό. Θα σας κάνω ρεζίλι, θα σας στείλω τακανάλια!»

«Σας ζητάω, όσο πιο ευγενικά μπορώ, κύριε

Παναγιωτόπουλε, να σταματήσει εδώ αυτή η συζήτηση.Η απόφαση έχει παρθεί και δεν αλλάζει, είναι κάτι πουέχει ήδη συμφωνηθεί από όλους σχεδόν τους

δασκάλους». «Αυτό θα το δούμε», είπε εκείνος θυμωμένος. Ο κύριος Παναγιωτόπουλος πήγε κατευθείαν στο γραφείο του κυρίου Παπακώστα, του διευθυντή, και χωρίς να χτυπήσει την πόρτα μπήκε μέσα. Ο διευθυντής, που ποτέ δεν τον είχε συμπαθήσει, δενείχε τη διάθεση να τον αφήσει να ωρύεται γιαπαραπάνω από κάποια δευτερόλεπτα. Του ζήτησε να

φύγει και να κλείσει την πόρτα πίσω του γιατί είχε πιοσοβαρές δουλειές να κάνει από το να τον ακούει ναξεστομίζει βρισιές και ρατσιστικά σχόλια. Η ημέρα της παρέλασης είχε έρθει και ο Ατίφ, φορώνταςτο μπλε σκούρο παντελόνι με το άσπρο πουκάμισο καιτην μπλε γραβάτα, πήγε από νωρίς στο σχολείο για νασυναντηθεί με τα άλλα παιδιά.

Εκεί ο διευθυντής τους μίλησε για την Εθνική Γιορτή καιτην σημασία της. Τους μίλησε ακόμα για το Εθνικό




σύμβολο, για την ελληνική σημαία, και την παρέδωσεστον Ατίφ, λέγοντάς του πόσο περήφανος πρέπει νανιώθει που με την αξία του κατάφερε να είναι

σημαιοφόρος. Η παρέλαση σε λίγο ξεκίνησε και ο Ατίφ κρατώντας τησημαία ψηλά και γυρνώντας το κεφάλι του δεξιά,κοίταξε περήφανα τους επισήμους ακούγοντας τα χειροκροτήματά τους. Μετά το τέλος της παρέλασης, ο κόσμος άρχισε ναφεύγει και ο Ατίφ έμεινε με τη Μαρία. Κανόνισαν ναβρεθούν το απόγευμα στο παρκάκι της γειτονιάς και η

Μαρία τον αποχαιρέτισε με ένα φιλί στο μάγουλο. Στην άκρη του δρόμου από μακριά τον περίμενε ηοικογένειά του. Οι γονείς του τον κοιτούσανδακρυσμένοι , γεμάτοι περηφάνια.Ο Ατίφ έτρεξε κοντά τους και οι τρεις τους έγιναν μιαζεστή αγκαλιά.

Νικολέτα Προυσουνούδη



. 77

ΟΙ ΝΑΝΟΙ ΚΑΙ Ο ΓΙΓΑΝΤΑΣ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟΣ

Μια φορά και έναν καιρό σε ένα δάσος μακρινό υπήρχε

η Τοσοδούπολη, στην οποία κατοικούσαν μόνο νάνοι. Οινάνοι αυτοί ζούσαν λίγο πολύ όπως ζούμε κι εμείς. Ταπαιδιά πήγαιναν σχολείο, διάβαζαν και έπαιζαν με τουςφίλους τους. Οι μεγάλοι νάνοι, οι γονείς, ασχολούντανκαθημερινά με τις εργασίες που έπρεπε να γίνουν ώστε η πολιτεία των νάνων να λειτουργεί στην εντέλεια. Τασαββατοκύριακα έκαναν εκδρομές, επισκέπτονταν

φίλους, πήγαιναν σινεμά ή θέατρο, έπαιζαν επιτραπέζια,περνούσαν ώρες ατελείωτες σε μουσεία καιβιβλιοθήκες. Όμως υπήρχε και μια μεγάλη διαφοράμεταξύ της καθημερινότητας των νάνων και της δικήςμας, των ανθρώπων: οι νάνοι δεν χρησιμοποιούσαν χρήματα.Βλέπεις, στην πολιτεία που έμεναν δεν είχαν εφευρεθείτα χρήματα κι έτσι οι νάνοι δεν αγόραζαν όσα

πράγματα χρειάζονταν, αλλά πρόσφεραν άλλαπράγματα σε ανταλλαγή. Θα σου δώσω ένα παράδειγμα.Αν κάποιος ήθελε να αποκτήσει ένα παραμύθι,

πρόσφερε μια ζωγραφιά, μεγάλη με ωραία χρώματα. Ανκάποιος χρειαζόταν φρούτα για να φτιάξει μιαπολύχρωμη φρουτοσαλάτα, πρόσφερε λαχανικά. Έτσικυλούσαν οι μέρες, οι εβδομάδες, οι μήνες και τα χρόνια

στην Τοσοδούπολη, ώσπου ένα περιστατικό ήρθε καιάλλαξε τη ζωή των κατοίκων της.




Ο γίγαντας Δυνατότερος αποφάσισε μια μέρα ναζητήσει πίσω όλη τη ζάχαρη που τους είχε δανείσει όλααυτά τα χρόνια. Οι νάνοι της χώρας αυτής, βλέπεις,

είχαν μεγάλη αδυναμία στη ζάχαρη. Αρχικά τη χρησιμοποιούσαν για να γλυκαίνουν τα ροφήματά τους.Σιγά σιγά άρχισαν να πασπαλίζουν με αυτή τα φρούτατους. Μετά δοκίμασαν να βάλουν λίγη ζάχαρη στη ζύμημε την οποία έφτιαχναν το ψωμί και έτσι δημιούργησαννόστιμα τσουρεκάκια, μετά ανακάλυψαν τακουλουράκια, τα κέικ και τέλος τις πάστες, τις τούρτεςκαι τα εκλεράκια. Όπως καταλαβαίνεις, η ανάγκη τους

για ζάχαρη διαρκώς μεγάλωνε και οι νάνοι ζητούσανόλο και περισσότερες ποσότητες ζάχαρης από τον γίγαντα Δυνατότερο. Ο γίγαντας, σε αντάλλαγμα,ζητούσε ζεστό, μαλακό με τραγανή κόρα ψωμί καιφρέσκο ζουμερό τυρί. Οι νάνοι του πρόσφεραν το ψωμίκαι το τυρί που ζητούσε, επειδή όμως χρειάζεται πολύς χρόνος να φτιαχτεί το τυρί, μερικές φορές έπαιρναν τη

ζάχαρη χωρίς να δίνουν στο γίγαντα το τυρί που έπρεπενα δώσουν.Οι νάνοι ζητούσαν διαρκώς περισσότερη ζάχαρη. Καιαυτό ήταν πολύ παράξενο επειδή, πέρα από το γεγονόςότι δεν πρόσφεραν πάντα στον γίγαντα το τυρί πουέπρεπε, τα πολλά γλυκά είχαν αρχίσει ήδη να τουςκάνουν κακό. Σε πολλούς νάνους είχαν χαλάσει όλα ταδόντια και σε άλλους η κοιλιά είχε βαρύνει τόσο πολύ

που δεν μπορούσαν να σηκωθούν από την καρέκλα. Οινάνοι συνέχιζαν και ζητούσαν όλο και μεγαλύτερεςποσότητες ζάχαρης χωρίς να αναλογίζονται τις

συνέπειες. Στην αρχή ο γίγαντας δεν έλεγε τίποτα για τοτυρί που δεν έπαιρνε. Όμως, καθώς περνούσε ο καιρόςκαι οι νάνοι αδυνατούσαν να του προσφέρουν πλέον όχιμόνο το τυρί αλλά και το ψωμί που εκείνος ήθελε, μια

μέρα ο γίγαντας θύμωσε και τους ζήτησε να τουεπιστρέψουν όλη τη ζάχαρη που τους είχε δανείσει.



. 79

«Μα την έχουμε χρησιμοποιήσει όλη!» του έλεγαν οινάνοι. «Θα σου δώσουμε σύντομα το τυρί και το ψωμίπου σου οφείλουμε», τον διαβεβαίωναν στη συνέχεια.

Ο γίγαντας όμως δεν άκουγε τίποτα. Και μια μέρα τουςανακοίνωσε τα εξής: «Αφού δεν μπορείτε να μου επιστρέψετε τη ζάχαρη πουσας έχω δώσει, θέλω από εσάς να μου δίνετεκαθημερινά έναν τόνο ψωμί και πέντε τόνους τυρί. Ανμείνω ευχαριστημένος, θα συνεχίσω να σας δίνω κι εγώτη ζάχαρη που χρειάζεστε. Διαφορετικά θακαταστρέψω όλα σας τα σπίτια».

Οι νάνοι πανικοβλήθηκαν! Αυτό που τους ζητούσε ήταναδύνατο! Θα έπρεπε να δουλεύουν από το πρωί έως τοβράδυ και από το βράδυ έως το πρωί για να έχουνέτοιμες κάθε μέρα αυτές τις ποσότητες τυριού καιψωμιού. Άρχισε τότε ο ένας να τα βάζει με τον άλλο. Οιπερισσότεροι νάνοι κατηγορούσαν τους νάνους με τα χαλασμένα δόντια ότι αυτοί έφταιγαν που έφτασαν σε

αυτό το σημείο. Οι νάνοι με τις πολύ χοντρές κοιλιέςάρχισαν να ρίχνουν ευθύνες στους πολύ αδύνατουςνάνους: «Μας ξεγελάσατε! Μας φτιάχνατε νόστιμα γλυκά για να μεγαλώσουν οι κοιλιές μας και να μημπορούμε να κάνουμε ούτε ένα βήμα! Και τώρα μαςζητάτε να δουλεύουμε από το πρωί έως το βράδυ καιαπό το βράδυ έως το πρωί. Είναι άδικο! Εσείς πρέπει ναδουλέψετε και για εμάς!» Οι αδύνατοι νάνοι

κατηγορούσαν τους νάνους με τα κόκκινα μαλλιά, οινάνοι με τα κόκκινα μαλλιά αυτούς με τις στρογγυλέςμύτες, αυτοί με τις στρογγυλές μύτες κατηγορούσαν

τους νάνους που έμεναν γύρω από τη λίμνη, όσοι έμεναν γύρω από τη λίμνη επέρριπταν τις ευθύνες στουςνάνους με τα κοντά παντελονάκια και τελειωμό δενείχαν οι κατηγορίες και οι καυγάδες.

Έτσι, στην Τοσοδούπολη η ζωή άρχισε να γίνεταιολοένα και πιο δυσάρεστη. Η μοναδική έγνοια των




νάνων ήταν κάθε πρωί να είναι έτοιμες οι τεράστιες

ποσότητες ψωμιού και τυριού που απαιτούσε ο γίγαντας. Δεν τα κατάφερναν όμως και πολύ καλά

επειδή, όπως ήδη ξέρεις, οι νάνοι είχαν στραφεί ο έναςεναντίον του άλλου, με αποτέλεσμα να μησυνεργάζονται τόσο καλά όσο θα μπορούσαν. Ο γίγαντας τότε θύμωνε ακόμα περισσότερο με τουςνάνους και τους ζητούσε ολοένα και πιο δύσκολαπράγματα. Τους ζητούσε πλέον, εκτός από τους τόνουςψωμιού και τυριού, 500 κιλά μήλα, 1875 κολοκυθάκιακαι 3 δισεκατομμύρια κόκκους ρυζιού καθημερινά για

να μην τους καταστρέψει τα σπίτια.Οι νάνοι είχαν αρχίσει να πιστεύουν ότι δε θα σωθούνποτέ από τις απαιτήσεις και τις απειλές του γίγαντα.Δούλευαν διαρκώς. Και μάλωναν διαρκώς.Παραμελούσαν όλες τις άλλες δραστηριότητές τους. Με

τα παιδιά τους δεν έπαιζαν σχεδόν καθόλου και έχανανόλο και πιο συχνά την υπομονή τους με τις αταξίες τους.

Να σκεφτείς, αταξίες που διασκέδαζαν τους γονείς στοπαρελθόν, όπως για παράδειγμα όταν τα παιδιά νάνοιέκρυβαν τις ζουμερές φράουλες μέσα στα παπούτσιατους για να τις φάνε στο διάλειμμα, τώρα στέκονταναφορμή οι μικροί νάνοι να τιμωρούνται αυστηρά. «Πώς την πατήσαμε έτσι; Και πως θα γλιτώσουμε από

το γίγαντα;» αναρωτιόντουσαν οι νάνοι.«Δε διασκεδάζουμε, δεν ευχαριστιόμαστε, δε σεβόμαστε

ο ένας τον άλλο και , το πιο σημαντικό, στενοχωρούμε ταπαιδιά μας!» πρόσθεταν.«Να συμβουλευτούμε τον μέγα μάγο του δάσους!»

πρότεινε ένας νάνος. Το επόμενο πρωί, πριν καλά καλά ο ήλιος ξυπνήσει ,πήραν το μονοπάτι για την καλύβα του σοφού μάγου.Μόλις ο ήλιος πήρε τη θέση του ψηλά στον ουρανό και

πρόσφερε άφθονο το φως σε όλους, οι νάνοι χτυπούσαντη πόρτα της καλύβας του μάγου.



. 81

Ο μάγος τους υποδέχτηκε με ένα πλατύ χαμόγελο. Οινάνοι του εξήγησαν την κατάσταση στην οποία είχανπεριέλθει και του ζήτησαν τη συμβουλή του. Όση ώρα οι

νάνοι διηγούνταν στο μάγο την ιστορία του, εκείνοςπαρέμεινε σιωπηλός και χαμογελαστός. Στο τέλος τουςείπε τα εξής: «Δεν είναι ο γίγαντας αυτός από τον οποίο δεν μπορείτενα γλιτώσετε. Μόνο όταν διώξετε τη μαύρη σκιά πουαπλώνεται πάνω από το χωριό σας θα έρθει ξανά τοφως του ήλιου». Και τους αποχαιρέτησε με το πλατύτου χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του.

Οι νάνοι απογοητεύτηκαν. Περίμεναν ότι ο μάγος θατους έδινε μια λύση, αν όχι να εξαφάνιζε μια για πάντατον γίγαντα με ένα από τα εκπληκτικά μαγικά τουκόλπα. Αντί αυτού όμως, ο μάγος τους έδωσε ένανακατανόητο γρίφο που ακόμα και αν τον έλυναν, δενμπορούσαν να καταλάβουν πώς θα τους βοηθούσε νααπαλλαγούν μια για πάντα από τον γίγαντα

Δυνατότερο... Μια μέρα, και αφού πλέον είχαν ξεχάσει και το γρίφοκαι τον μάγο, ένας νάνος καθώς ετοίμαζε το τυρί που ήταν να παραδώσουν το πρωί στον γίγαντα, έκανε μιασκέψη: «Το είχαμε παρακάνει με τη ζάχαρη. Ζητούσαμεπολύ μεγαλύτερες ποσότητες από αυτές που χρειαζόμασταν και δεν μπορούσαμε να δώσουμε στον

γίγαντα το ψωμί και το τυρί που ζητούσε σε

αντάλλαγμα! Και δεν σταματούσαμε, ζητούσαμε όλο καιπερισσότερη ζάχαρη. Και αυτή η απληστία μας έχειστρέψει τώρα τον έναν ενάντια στον άλλο! Από την

απληστία μας χρειάζεται να απαλλαγούμε! Αυτόεννοούσε ο μάγος!» Και έτρεξε να το πει και στουςυπόλοιπους. Αρχικά, οι νάνοι ήταν δύσπιστοι απέναντι σε αυτό που

άκουσαν. Πηγαίνοντας όμως στο σπίτι τους καιπέφτοντας για ύπνο τις ελάχιστες αυτές ώρες που τους




επέτρεπε το βαρύ τους πρόγραμμα, είδαν όλοι έναόνειρο, το ίδιο όνειρο: είδαν τη μικρή τους πολιτείαμέσα στο δάσος όταν οι ίδιοι ήταν παιδιά. Τότε που

έπαιζαν ανέμελα και χαίρονταν την παρέα των φίλωντους. Τότε, που ακόμα και όταν μάλωναν μεταξύ τους,ανυπομονούσαν για την επόμενη στιγμή που θαβρίσκονταν μαζί για να παίξουν ξανά και να μοιραστούναυτές τις ξεχωριστές όμορφες στιγμές. Τότε, που δενζητούσαν τίποτα παραπάνω από ένα ξέγνοιαστο καιδραστήριο παιχνίδι. Το βράδυ εκείνο κάτι μαγικό είχε συμβεί. Την επόμενη

μέρα όλοι οι νάνοι ήταν περισσότερο αισιόδοξοι καιμετανιωμένοι. Ήταν ξεκάθαρο πλέον σε όλους: η

απληστία τους έκανε να ζητούν και να ζητούν και ναζητούν χωρίς να σκέφτονται τι πραγματικά χρειάζονταν. Η απληστία τους έδωσε και τη δύναμη στο γίγαντα να τους ζητά και να τους ζητά και να τους ζητά χωρίς τελειωμό.

Οι νάνοι σταμάτησαν να κατηγορούν ο ένας τον άλλοκαι άρχισαν να συνεργάζονται αρμονικά. Και, σαν απόθαύμα, κάθε πρωί είχαν έτοιμες πολύ περισσότερεςποσότητες από τα τρόφιμα που απαιτούσε ο γίγανταςαπό εκείνους. Ο γίγαντας Δυνατότερος δεν τους τρόμαζεπια, και το πιο παράξενο από όλα ήταν ότι οι νάνοιένιωθαν πιο δυνατοί από εκείνον. Άρχισαν να νιώθουνξανά χαρούμενοι και να διασκεδάζουν. Τα χαμόγελα

επέστρεψαν στα χείλη τους και όπως είχε υποσχεθεί ομάγος, το φως του ήλιου ήταν πιο λαμπερό και φώτιζετην κάθε μέρα τους. Σε σύντομο χρονικό διάστημα μπόρεσαν να ξεχρεώσουνκαι το γίγαντα. Πλέον ζητούσαν από εκείνον μόνο τηζάχαρη που πραγματικά χρειάζονταν. Με αυτό τοντρόπο ούτε η πολλή ζάχαρη τους έκανε κακό

(σταμάτησαν να έχουν χαλασμένα δόντια και πολύβαριές και χοντρές κοιλιές), ούτε ο γίγαντας μπορούσε



. 83

να τους απειλεί. Και οι νάνοι, έτσι, έζησαν ευτυχισμένοικαι μονιασμένοι στη μικρή τους πολιτεία μέσα στοδάσος για πολλά, πολλά χρόνια.

Αθανασία Μαυροειδή




ΙΣΩΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΕΙΧΑ ΠΡΟΣΕΞΕΙ

Δεν ξέρω για εσάς, εγώ πάντως, μερικές φορές,

ονειρεύομαι μέσα στα όνειρά μου. Και για να μην μεθεωρήσετε αλαφροΐσκιωτο (που ίσως και να είμαι), θασας διηγηθώ μια αληθινή ιστορία.Ήταν ένα κατά τα άλλα συνηθισμένο βράδυ. Είχαξαπλώσει στον καναπέ και ο νους μου ήτανπαραδομένος στις εναλλασσόμενες εικόνες πουπερνούσαν ασταμάτητα, μέσα από την οθόνη τηςτηλεόρασης. Η ώρα είχε πάει έντεκα παρά, αν θυμάμαι

καλά. Τα μάτια μου έκλειναν από την κούραση. Ητηλεόραση παρέμενε αναμμένη λειτουργώντας σαν ηρεμιστικό, μετά από μια έντονη μέρα εργασίας και χιλίων δυο προβλημάτων.Τώρα, όμως, όλα αυτά τα είχα αφήσει πίσω μου. Ή,καλύτερα, πίσω από την εξώπορτα. Ξέρετε, εγώ πρινμπω μέσα στο σπίτι και προτού ξεκλειδώσω την πόρτα,

πλάθω νοερά τη δική μου πραγματικότητα: αφήνω ταπροβλήματα της ημέρας αλλά κι εκείνους πουπροκάλεσαν τα νεύρα και την υπομονή μου έξω από τοδιαμέρισμα. Έτσι κι αλλιώς, τα προβλήματα μεπεριμένουν καρτερικά, σαν πεινασμένοι λύκοι, μέχρι τηνεπόμενη μέρα που θ’ ανοίξω την πόρτα του σπιτιού μου για να πάω και πάλι στη δουλειά. Τόση υπομονή πια!Και κυρίως τόση εμμονή. Τα προβλήματα μοιάζουν με

αδηφάγα τέρατα. Όσο τα ταΐζουμε με το να τασκεφτόμαστε συνέχεια, τόσο αυτά τρώνε καιδυναμώνουν…

Υπάρχουν φορές που οι λύκοι μετατρέπονται μαγικά σεάκακα χαμστεράκια, αφού εμείς είμαστε που τααποδυναμώνουμε ή τα ενδυναμώνουμε μέσα από τιςσκέψεις μας. Η μνησικακία, ο θυμός και ο εκνευρισμός

δεν αποτελούν παρά λαχταριστά εδέσματα που τακαταβροχθίζουν με βουλιμία. Μ’ άλλα λόγια, εμείς



. 85

είμαστε που ταΐζουμε τα τέρατα της ψυχής μας, μέχριαυτά να φάνε ακόμη και το τελευταίο «ψίχουλο» πουτους σερβίρουμε για δείπνο.

Είναι, λοιπόν, άσκοπο να ρίχνουμε λάδι στη φωτιά μιαςκακής κατάστασης που χάλασε τη μέρα μας. Γι’ αυτό καιεγώ φροντίζω, στο μέτρο του δυνατού, να αφήνω ταπροβλήματα ατάιστα μέχρι να λιποθυμήσουν από τηνασιτία. Κι αν υπάρχει μια οργάνωση προστασίας αυτώντων… αξιαγάπητων τεράτων, ας μου κάνουν μήνυση γιακακομεταχείριση. Εγώ τα έπλασα, εγώ τα ξεπλάθω.Μία είναι όμως η νύχτα που θα μου μείνει αξέχαστη.

Εκείνο το φθινοπωρινό βράδυ, τα τέρατα ήρθαν σανκοπάδι, απρόσκλητα και ιδιαιτέρως απειλητικά. Ήτανπεινασμένα και πολλά. Πίστευα ότι με τη θετικήαντιμετώπιση των προβλημάτων τα είχα εξοντώσει. Αμδε! Και δεν είχαν καν το μεγαλείο ενός πραγματικούλύκου (έστω και πεινασμένου), ούτε την παιχνιδιάρικηφύση ενός χάμστερ.

Ήταν 13 Σεπτεμβρίου του 2009 και μόλις με είχε πάρει ούπνος στον καναπέ. Η συνείδηση χανόταν σιγά σιγάμέχρι να διακοπεί η σύνδεσή μου με τον πλανήτη Γη.Έμπαινα στα ενδότερα κάποιου άλλου κόσμου, καλάκρυμμένου από τ’ αδιάκριτα βλέμματα των πολλών.Εδώ, τα πάντα είναι δυνατά. Εδώ, ή εκεί, δεν μπορώ ναπροσδιορίσω πού ακριβώς βρίσκεται το «εδώ» ή το«εκεί». Κάπου εκεί, κάπου εδώ, τέλος πάντων, αρχίζει η

παράξενη ιστορία μου. Τη στιγμή που αποκοιμήθηκαστον καναπέ.Και ξαφνικά ανοίγω τα μάτια μου. «Ναι, πώς… τι… πού βρίσκομαι», πρόλαβα να ψιθυρίσωζαλισμένος από το απότομο ξύπνημα. Προσπάθησα νασηκωθώ αργά και νωχελικά για να πάω από το σαλόνιστο υπνοδωμάτιο. Μάταια όμως. Μια αόρατη δύναμη με

καθήλωνε στον μπλε- γκρι καναπέ μου, σαν μαγνήτης.Τότε πρόσεξα σαστισμένος ότι η τηλεόραση ήταν




σβηστή, το ίδιο και το μικρό φωτιστικό που κρυβότανπίσω απ’ αυτήν και το οποίο φώτιζε τον τοίχοδιακριτικά. Έξω τα αστέρια είχαν εξαφανιστεί αλλά

αυτό δεν θα ήταν πρόβλημα (άλλωστε τα φώτα τηςπόλης έχουν την τάση να κρύβουν την ομορφιά και ταθαύματα του ουρανού), αν ταυτόχρονα δενπαρατηρούσα ότι οι απέναντι πολυκατοικίες είχανεξαφανιστεί και αυτές! Και πάλι αυτό δεν θα ήτανπρόβλημα (η κούραση μας κάνει να μην βλέπουμεορισμένα πράγματα ή αντικείμενα), αν παράλληλα δενπαρατηρούσα την παράξενη φιγούρα που είχε

εμφανιστεί πάνω στον τοίχο.Δεν έβαλα τις φωνές (πού να έβρισκα τη δύναμηάλλωστε, αφού είχα μείνει άφωνος απ’ το φόβο),σηκώθηκαν όμως οι τρίχες μου. Θυμήθηκα τότε τηνπρώτη ταινία θρίλερ που παρακολούθησα κατά λάθοςστην τηλεόραση, στα έξι μου, στο υπνοδωμάτιο των γονιών μου. Σε μια σκηνή σηκώθηκαν κυριολεκτικά οι

τρίχες από το μικρό και αθώο παιδικό κεφαλάκι μου.Πόσες άλλες σκέψεις και αναμνήσεις από την παιδικήμου ηλικία πέρασαν από το μυαλό! Η φιγούρα πουέβλεπα πάνω στον τοίχο –είχε ακανόνιστο σχήμα καιέμοιαζε με φιγούρα θεάτρου σκιών– με έκανε να νιώσωμικρός και ανήμπορος να αντιδράσω, όπως τότε πουείχα δει εκείνο το φιλμ. Δεν ήταν τόσο αυτή η παράξενησκιά που μου έδινε την εντύπωση ότι με

παρακολουθούσε, όσο το γεγονός ότι μου έφερνε στονου εικόνες από τα παιδικά μου χρόνια.Κι όσο την κοίταζα, τόσο με κοιτούσε. Κι όσο με

κοιτούσε, τόσο με «πήγαινε» πίσω, χρόνια πίσω, στονξεχασμένο χρόνο…

Θυμήθηκα τη στιγμή που είχα βρεθεί μέσα σ’ ένασκοτεινό και στενό χώρο και πως μπροστά μου έβλεπα

πολλούς και ατελείωτους γκρίζους τοίχους. Προφανώςβρισκόμουν μέσα σ’ ένα παιδικό καροτσάκι, ενώ οι γκρι



. 87

τοίχοι δεν ήταν τίποτα περισσότερο από το σκούρο χρώμα των επιβλητικών κτιρίων του Λονδίνου όπουείχα βρεθεί για κάποιους μήνες, στο σπίτι της

αγαπημένης θείας μου. «Τι άλλο θα σκεφτώ άραγε…» ψιθύρισα ξανά, ενόσω ησκιά εξακολουθούσε να φέρνει στην επιφάνεια τηςμνήμης μου πρόσωπα και γεγονότα που είχα ξεχάσει. Ήπου ήθελα να ξεχάσω. Ωχ, τώρα βλέπω ένα όνειρο μέσαστο όνειρο, ή μάλλον έναν εφιάλτη που παγιδεύτηκεμέσα σε κάποιο όνειρο: βλέπω μια γυναίκα, που είχαξεχάσει την ύπαρξή της, να με κοιτάζει με θυμό, ίσως και

με απέχθεια. Η μαυρίλα της ψυχής της είναιζωγραφισμένη στο πρόσωπό της. Ψάχνει έναν εχθρό γιανα τιμωρήσει, αλλά στην πραγματικότητα εκδικείταιτην ίδια την ύπαρξή της.

«Κινδυνεύει», ακούστηκε μια φωνή από την πλευράπου βρισκόταν καθηλωμένη η μαύρη φιγούρα, σανέντομο που κάθεται ακίνητο επάνω σ’ έναν τοίχο. Κάτω

από την εσωτερική σκάλα ενός σπιτιού, ένα μικρό αγόριπαίζει με τα παιχνίδια του. Αλλά, όπως φαίνεται, αυτότο μικρό αγόρι δεν είναι παρά η ζωντανή μαριονέταεκείνης της γυναίκας. «Δεν πειράζει» είπα και πάλιψιθυριστά. Ξαφνικά τα δύο πρόσωπα ήρθαν και πάλιστη μνήμη μου. Γνωρίζω ποιοι είναι και αδιαφορώ πουτους βλέπω ξανά, έστω και υπό μορφή… ονειροεφιάλτη. «Όχι», σκέφτηκα αμέσως, «δεν μπορώ να αδιαφορήσω.

Για να τους ονειρεύομαι μέσα στο όνειρο, σημαίνει ότιέχουν να παίξουν κάποιο ρόλο, ώστε να μπορέσω ναβγω από αυτόν τον λαβύρινθο. Ίσως έτσι να μπορέσω

και να τους βοηθήσω, για να βγουν και αυτοί από αυτότο τοπίο». Γύρω μου μια ομίχλη σκέπαζε τις σκέψειςμου. Κάπου άκουγα από μακριά κραυγές λύκων. Ήτανατάιστοι και θα έβαζα στοίχημα ότι από το στόμα τους

έτρεχαν σάλια. Πεινούσαν και έψαχναν κάτι για ναξεγελάσουν την πείνα τους. Έπρεπε να κρυφτώ κάπου




για να μην με βρουν. Αφού όμως η Κοκκινοσκουφίτσαέδειξε τόσο θάρρος απέναντί τους, γιατί εγώ να το βάλωστα πόδια; Πώς θα μπορούσα, άλλωστε, έτσι όπως

βρισκόμουν εγκλωβισμένος πάνω σ’ έναν… καναπέ; Και τότε έλαβα μια απρόσμενη απάντηση: «Έτσι είναι».Η φωνή ακούστηκε και πάλι από την πλευρά του τοίχουόπου βρισκόταν αυτή η «α λα Καραγκιόζη» φιγούρα.Και δεν μου άρεσε –διόλου όμως!– όλο αυτό τοεφιαλτικό σκηνικό, ούτε φυσικά ο ανεπιθύμητοςδιάλογος μ’ αυτήν τη σκοτεινή φιγούρα. Και κάτι μέσαμου μού έλεγε δυνατά (εγώ αρνούμουν να ακούσω) ότι

η σκιά που βρισκόταν κολλημένη πάνω στον τοίχοαγέρωχα προσπαθούσε ευθαρσώς να μου πει «κάτι»που θα με οδηγούσε μακριά από αυτόν τον μυστηριώδητόπο. Το σώμα μου εξακολουθούσε να βρίσκεται καθηλωμένοστον καναπέ, καθώς μια μυστηριώδης δύναμη, μιαιδιότυπη έλξη, το κρατούσε φυλακισμένο πάνω του.

Ξαφνικά άναψε η τηλεόραση, σαν να ήθελε να κάνει γνωστή την παρουσία της. Σαν να ήθελε να πει: «Να πουείμαι χρήσιμη σε κάτι». Οι εικόνες δεν έδειχναν κενάουσίας σίριαλ, ψευδεπίγραφες ειδήσεις και πανηγύρεις(διαγωνισμούς τραγουδιού), αλλά αντιθέτως άρχισε ναπροβάλλει εικόνες από τη μέχρι τώρα ζωή μου. «Α, εκεί ήμουν τριών χρονών», σκέφτηκα σχεδόν δυνατά. Είδακαι μια άλλη εικόνα, να με κουβαλάει ο πατέρας μου

στους ώμους του και να πηγαίνουμε από τις Σπέτσεςστον Ποντικονήσι κολυμπώντας. Η θάλασσα εξαφανίστηκε από την οθόνη της

τηλεόρασης για να δώσει τη θέση της σε μια άλληιεροπρεπή εικόνα. Ήταν η μητέρα μου, ενώ εγώ ήμουνδεν ήμουν τριών ετών. Είναι έγκυος. Με κοιτάζει μεπόνο, ίσως και με κάποια ενόχληση: «Είσαι κι εσύ

εδώ…» Αυτό περιγράφει το βλέμμα της περίτρανα. Ναι,είμαι κι εγώ εκεί, εσύ μ’ έφερες, θυμάσαι; Στην οθόνη



. 89

περνούσαν εικόνες από τη ζωή μου. Ήμουν πλέονσίγουρος ότι η φιγούρα έδινε το σύνθημα για τηνεναλλαγή των εικόνων, σαν ένας σκηνοθέτης που δίνει

ζωή σε κάποιο σενάριο. «Εσύ με έφτιαξες…». Πώς; Τιάκουσα τώρα; Η φιγούρα μίλησε; «Εσύ με έφτιαξες»,επανέλαβε με μια φωνή χαρούμενη αλλά και απόκοσμη.Παρέμεινα αποσβολωμένος πάνω στον καναπέ. Ηοθόνη, όλα όσα είχε να μου δείξει, μου τα έδειξε και μετο παραπάνω. Όσα θέλησε να με κάνει να θυμηθώ, ταθυμήθηκα. Έκλαψα. Φώναξα από θυμό. Γιατί θυμήθηκα.Και δεν είναι καλό πράγμα να θυμόμαστε. Έτσι πίστευα

μέχρι εκείνη την παράξενη νύχτα. Η φιγούρα έλεγε ξανάκαι ξανά «εσύ με έφτιαξες… εσύ με έφτιαξες… εσύ μεέφτιαξες», μέχρι που με έκανε να οργιστώ μαζί της. Κιαφού προσπάθησα (μάταια) να εφαρμόσω κάθεειρηνική μέθοδο διευθέτησης του προβλήματος για να μ’αφήσει στην ησυχία μου (ούτε ο Γενικός Γραμματέαςτου Ο.Η.Ε. δεν θα μπορούσε να την κάνει καλά ώστε να

πάψει να επαναλαμβάνει μονότονα ότι εγώ την είχαφτιάξει), αποφάσισα να παραδοθώ και να πάω με τανερά της. Να μην αντιδράσω, να μην αρχίσω να πετώ τιςμαξιλάρες του καναπέ πάνω της. Άλλωστε, τι θακέρδιζα; Φαινόταν και ήταν αήττητη. Αυτό που ανέφερεασταμάτητα, ότι δηλαδή εγώ τη δημιούργησα, μ’ έβαλεσε σκέψεις βαθιές και σε υποψίες που βασάνισαν το νουμου, όση ώρα, μέρα, εβδομάδα, μήνα ή χρόνο κράτησε

αυτό το όνειρο, ή καλύτερα ο ονειροεφιάλτης. Μην μερωτήσετε ΠΟΣΟ κράτησε. Όσο μάλλον χρειάστηκε γιανα καταλάβω, ΤΙ εννοούσε ακριβώς αυτή η σκοτεινή

ύπαρξη.Κι επειδή ακόμη και τα πιο σκοτεινά παραμύθια έχουνπάντα καλό τέλος (για να ζήσω εγώ καλά κι εσείςκαλύτερα), μάθετε πως όταν κατάλαβα ΤΙ ακριβώς ήταν

η Σκοτεινή Φιγούρα (όπως βλέπετε, στο τέλος τηςέδωσα κι ονοματεπώνυμο), εκείνη αμέσως χάθηκε μέσα




στον τοίχο, σαν να μην είχε υπάρξει ποτέ. Είχεεκπληρώσει την αποστολή της. Την κοίταξα, θυμάμαι,και της είπα: «Πώς και δεν το είχα καταλάβει; Είσαι οι

σκέψεις μου, οι πικρίες μου, οι αδικίες τους, οι φόβοιμας. Εγώ σε δημιούργησα». Η Φιγούρα άκουγεπροσεκτικά, χωρίς αυτή τη φορά να πει κουβέντα.Τυλίχτηκε μέσα σε μια μεγάλη λάμψη, εκπέμποντας έναλευκό φως τόσο αγνό και έντονο, που θα μπορούσε ναφωτίσει τις πιο σκοτεινές εσχατιές αυτού τουΣύμπαντος. «Με απελευθερώνεις;» ρώτησε.

Η απάντησή μου ήταν γεμάτη αγάπη. «Ναι, σεαπελευθερώνω». Κάτι είχε μαλακώσει μέσα μου, σανόλοι οι πόνοι και οι πικρίες, ο θυμός και το αίσθημα τηςαδικίας να είχαν εξαφανιστεί, όχι μόνο από μέσα μου,αλλά και από ολόκληρο τον κόσμο. Η καρδιά μου έγινεελαφριά σαν πούπουλο. Ένιωσα ένα γλυκό κενό, μιαευδαιμονία και μια ευγνωμοσύνη για όλα όσα έζησα

εκείνη τη νύχτα του 2009.Η Σκοτεινή Φιγούρα δυνάμωσε για να λάμψει στησυνέχεια σαν ένας πάλλευκος φτερωτός Άγγελος. Ηακανόνιστη μορφή μετατράπηκε σε καθαρό και αγνόφως. Έκλεισα τα μάτια μου γιατί φοβήθηκα ότι ηέντασή του θα με τύφλωνε. Κι όταν τα άνοιξα, ήταν σαννα έβλεπα καθαρά για πρώτη φορά στη ζωή μου. Ο ήλιος τρεμόπαιζε μέσα από τα μισάνοιχτα παντζούρια,

ενώ οι διάφοροι θόρυβοι που έρχονταν από το δρόμοακούγονταν στ’ αυτιά μου τόσο οικείοι καιαγαπημένοι… Ναι, άκουγα πλέον τους θορύβους της

ημέρας και αυτή η αίσθηση με έκανε να αναρωτηθώ γιατί τόσο καιρό δεν τους έδινα καμία σημασία. Οιθόρυβοι αυτοί ήταν κομμάτι της καθημερινότητάς μου,κι όμως τους αγνοούσα.

Ίσως και να μην το είχα προσέξει, προτού όμως μεεπισκεφτεί η Φιγούρα, άκουγα τους θορύβους του



. 91

παρελθόντος, και όχι τις φωνές των ανθρώπων πουζουν στο ΤΩΡΑ. Ζω στο τώρα, συγχωρώ το παρελθόν, ονειρεύομαι το

μέλλον. Αναπνέω, περπατώ, γελάω, αγαπώ τον εαυτόμου. Γιατί όταν κάποιος αγαπάει τον εαυτό του,περπατά στο φως του ήλιου και αποφεύγει τα σκοτεινάδάση, εκεί όπου κρύβονται οι πεινασμένοι λύκοι με ταμυτερά τους δόντια. Μπορεί έτσι να αγαπήσει και τουςάλλους, χωρίς εξαιρέσεις, χωρίς περιορισμούς. Χωρίς«ναι μεν, αλλά».Ίσως, επίσης, και να μην το είχα προσέξει, αλλά τώρα

που τον παρατηρώ καλύτερα, ο ουρανός είναι γαλάζιος,πορτοκαλί, ροζ, κόκκινος, πράσινος, λευκός, λευκός,λευκός…

Πάνος Παπαδάκης




ΤΟΥ ΔΙΟΓΕΝΗ Η ΣΟΦΙΑ

Μια φορά κι έναν καιρό, ζούσε ένας Πλάτανος, στην

πλατεία ενός χωριού, για αιώνες. Ήταν πολύευτυχισμένος που ζούσε στο συγκεκριμένο χωριό. Οι χωρικοί τον αγαπούσαν και καμάρωναν πολύ που τονείχαν. Ο ίσκιος του ήταν βάλσαμο γι’ αυτούς σε ό,τιέκαναν, και ο Πλάτανος δεν ήθελε να ήταν πουθενάαλλού. Δεν τον ένοιαζε καθόλου που ήταν όλη του τηζωή στο ίδιο σημείο. Στην πραγματικότητα ήταν σαν ναείχε γυρίσει τον κόσμο! Με τον κορμό και τα κλαδιά του

αγκάλιαζε όλη την πλατεία και άκουγε όλες στιςιστορίες που έλεγαν οι άνθρωποι. Είχε μάθει για χώρεςμαγικές, για θάλασσες φουρτουνιασμένες, άκουγεμουσικές, τα γέλια των παιδιών, ακόμα και ιστορίεςαγάπης είχε να πει από τα ζευγάρια που έδινανραντεβού στον ίσκιο του και στη δροσιά του. Πόσα, μαπόσα πράγματα είχε δει και είχε μάθει ο γέρο Πλάτανος,

θα ζήλευε ο καθένας τη γνώση και τη σοφία του. Κάθεβράδυ έλεγε ιστορίες στους φίλους του, τα πουλιά καιτο φεγγάρι, για τους κατοίκους του χωριού, ή για τουςπεραστικούς από αυτό. Ένα βράδυ λοιπόν λίγο πρινκάτσουν στα κλαδιά του τα πουλιά, ήρθε στον κορμότου μια γριούλα. Κάθισε για λίγο κοντά του, τον χάιδεψεμε τα ζαρωμένα μικρά χεράκια της και έφυγε μετά απόλίγο δακρυσμένη.

«Μα τι παράξενο πράγμα είναι αυτό που έγινε τώρα;Μήπως την πλήγωσες με τον κορμό σου;» ρώτησε τοφεγγάρι με απορία τον Πλάτανο. «Δεν την πλήγωσε το σώμα μου. Τα νιάτα της τηνπλήγωσαν, που την εγκατέλειψαν», απάντησε ο γέροΠλάτανος. «Έχει ξανάρθει; Ποια είναι; Δεν την έχω ξαναδεί. Μα

είναι πράγματι παράξενο αυτό που έγινε. Θα μας πειςτην ιστορία της;» ρώτησε το νυχτοπούλι.



. 93

«Φοβάμαι πως είναι λυπητερή ιστορία… Καλύτερα νασας πω για την Ισπανία και για τον ταυρομάχο πουέπινε το καφεδάκι του εδώ για μέρες. Έχει πολλή

πλάκα» είπε ο Πλάτανος.«Θα ήθελα πολύ να μάθω για την παράξενη γριούλα.Μια λυπητερή ιστορία πάντα κρύβει τροφή για σκέψη», είπε σοβαρά η κουκουβάγια.«Εντάξει λοιπόν» συμφώνησε ο Πλάτανος. «Η ιστορία ξεκινάει από τότε που ένας ερωτευμένοςνεαρός χάραξε το όνομα της αγαπημένης του στονκορμό μου. Ήταν και οι δυο τους παιδιά. Συναντιούνταν

κάθε μέρα και έκαναν όνειρα για το μέλλον τους. Τοκορίτσι αγαπούσε πολύ τα γράμματα, ήθελε να γίνειδασκάλα, και το αγόρι ήθελε να γυρίσει τον κόσμο χωρίςσκοπό κανένα. Βοηθούσε τον πατέρα του που ήταν

βοσκός, και τη μάνα του στο κτήμα. Δεν πήγαινεσχολείο. Οι γονείς του είχαν ανάγκη τη βοήθειά του.Συνέχεια έλεγε στο κορίτσι πως βιάζεται να μεγαλώσει

για να φύγει από το χωριό. Το κορίτσι του έλεγε πωςδεν πρέπει να είναι ανυπόμονος και πως όλα θα γίνουνστην ώρα τους. Άλλωστε ήταν τόσο νέοι. Το αγόρι όμως γκρίνιαζε συνέχεια και δεν του άρεσε καθόλου η ζωήστο χωριό. Τα χρόνια περνούσαν. Το κορίτσι , καθώςμεγάλωνε όλο και πιο πολύ, είχε την επιθυμία να φύγει για τη μεγάλη πόλη να σπουδάσει. Το αγόρι , παρόλοπου δεν ήξερε πολλά γράμματα, προσπαθούσε να μάθει

μέσα από τα βιβλία τον κόσμο. Ονειρευόταν ναμεγαλώσει κι άλλο και να μπορεί να φύγει. Μέχρι πουέφτασε μια στιγμή χωρισμού. Το κορίτσι , έφηβη πια,

φεύγει για τη μεγάλη πόλη. Το αγόρι έμεινε πίσω στο χωριό αλλά δώσανε όρκο αγάπης. Είπαν πως θα είναιπάντα μαζί ό,τι και να γίνει. Και έτσι έγινε για αρκετόκαιρό. Το κορίτσι έγραφε συχνά στο αγόρι τα νέα της

και τις επιτυχίες που είχε στις σπουδές της. Το αγόριδιάβαζε και ξαναδιάβαζε τα γράμματα και ονειρευόταν




να πάει να τη βρει στη μεγάλη πόλη. Όμως αυτό πουπάντα ήθελε δεν έμοιαζε να πλησιάζει , αφού οι γονείςτου μεγάλωναν και τον είχαν ανάγκη. Τα χρόνια

περνούσαν. Το αγόρι έχασε τον πατέρα του σ’ ένανβαρύ χειμώνα και η μάνα δεν είχε πολλές αντοχές. Με τα χρόνια τού είχε περάσει και η εμμονή να φύγει από το χωριό του. Δεν του έμοιαζε και τόσο κακό το να μένειστον τόπο του και να φροντίζει τη γη του. Έμαθε ναδιαβάζει και τι γινόταν στον κόσμο και πραγματικά δεν

είχε τίποτα να ζηλέψει. Ο μόνος του καημός ήταν τοκορίτσι που είχε σταματήσει να στέλνει γράμματα. Το

τελευταίο γράμμα της ήταν γεμάτο φιλοδοξία καιάρνηση για εκείνον. «Δε θέλω να ζήσω στο χωριό μέσαστη φτώχεια. Δε θα μπορείς να μου προσφέρεις τίποτααπό αυτά που εγώ έχω αποκτήσει. Θα γυρίσω τονκόσμο και θα γίνω πλούσια. Καλύτερα να με ξεχάσεις…»Το αγόρι δεν μπορούσε να το πιστέψει στην αρχή πως ηκοπέλα άλλαξε έτσι… αλλά με τον καιρό είδε και

κατάλαβε πως ο άνθρωπος μπορεί να τα κάνει όλα άμαθέλει πραγματικά. Χαιρόταν μέσα του για εκείνη πουείχε καταφέρει να κάνει τόσα πράγματα. Είχε γίνειμεγάλη και τρανή. Ταξίδευε σε ξένες χώρες, μιλούσε μεεξέχοντες ανθρώπους και ήταν περιζήτητη νύφη στουςπλούσιους κύκλους. Το αγόρι δεν μπορούσε να τηνκακολογήσει γι’ αυτό που επέλεξε να κάνει. Όταν έφυγεαπό τη ζωή και η μάνα του, είχε ήδη γίνει άντρας.

Δίκαιος, σωστός και ολοκληρωμένος. Τα φτωχά χρόνιατης εφηβείας του του είχαν χαρίσει την υπομονή και τηνκαλοσύνη. Συνέχιζε τη ζωή του στο χωριό ήρεμα χωρίς

να ζητά πολλά. Βρήκε μια καλή κοπέλα και έκανεοικογένεια. Τα παιδιά του ήταν η ευτυχία του. Έγινεκαλός πατέρας και σύζυγος. Η γυναίκα του τονβοηθούσε στις δουλειές και μαζί πουλούσαν ό,τι αγαθό

καλλιεργούσαν και έβγαζαν. Ήταν πάντα αγαπημένοι.Δε μάλωναν, γιατί ήξεραν τι ήθελε ό ένας από τον άλλον.



. 95

Τα παιδιά τους παντρεύτηκαν και εκείνα και τους χάρισαν εγγόνια και ευτυχία μεγαλύτερη.Το κορίτσι , που βρισκόταν σε ξένους τόπους, είχε

μεγαλώσει κι εκείνο αλλά διαφορετικά. Είχε πάνταένταση και ανυπομονησία να γίνει διάσημη. Αλλά με τα χρόνια και την κακή συμπεριφορά της είχε καταφέρεινα μην έχει φίλους και να είναι μόνη της. Με τα χρόνιακαι μην έχοντας πολλές επιλογές, για καλή τύχη,αποφάσισε να επιστρέψει στο χωριό της, μεγάλη στα χρόνια πια. Όταν ήρθε, δεν της πέρασε καν από τομυαλό η παιδική της αγάπη. Είχε αυστηρό ύφος και

μιλούσε για τα επιτεύγματα της. Πολύ γρήγορακατάφερε και στο χωριό να μην έχει συμπάθειες.Τριγυρνούσε μόνη της. Κάποια στιγμή μέσα στηναφηρημάδα της πέρασε έξω από το σπίτι του αγοριούπου κάποτε έλεγε πως αγαπούσε. Στην αυλή έπαιζαν ταεγγόνια του, υπήρχε χαρά, γέλια, ευτυχία. Κρυφοκοίταζεμε λαχτάρα αλλά και με επιθυμία να ξαναδεί το αγόρι

που κάποτε για εκείνη φτερούγιζε η καρδιά του. Γιαποιον λόγο όμως; Δεν είχε να του πει τίποτα. Μαλάκωσε η σκληρή της καρδιά και η μνήμη της μίλησε στοφιλόδοξο μυαλό της. Έφυγε χωρίς να κάνει αισθητή την

παρουσία της. Από τότε έρχεται στον κορμό μου καικλαίγοντας παραμιλάει. Την ακούω να λέει πως τανιάτα της ήταν ανικανοποίητα και η φιλοδοξία της δεν

την άφησε να τα ζήσει όπως όριζε η φύση. Πως τα

χρόνια της τα προσπέρασε, ενώ εκείνα της έδειχναν πως η ευτυχία δε βρίσκεται στα λεφτά. Αυτά, όταν είσαιδυστυχισμένος, δε σου χαρίζουν την ευτυχία. Ακόμα λέει

πως όλα όσα έμαθε και είδε μπορεί να ήταν σπουδαία,μπορεί να της χάρισαν σοφία αλλά ανήμπορη και γριάόπως είναι τώρα δεν ξέρει πώς να τα χρησιμοποιήσει.Μερικές φορές χαϊδεύει το χαραγμένο όνομά της στον

κορμό μου και δακρύζει λέγοντας πως δεν μπορεί να γυρίσει τον χρόνο πίσω».




«Πράγματι , λυπητερή ιστορία» είπε το φεγγάρι .«Μα δεν μπορείς να τα έχεις όλα. Καλά να πάθει», είπε

θυμωμένα το νυχτολούλουδο. «Θα μπορούσε να έχει ό,τι ήθελε αν είχε τη σοφία τηςζωής που έχει τώρα. Η φιλοδοξία για πλούτη καιμεγαλεία δεν βγαίνει σε καλό», απάντησε ο γερο-

Πλάτανος.«Βλέπετε φίλοι μου πόσο δίκιο είχε ο αρχαίος έλληναςΔιογένης όταν έλεγε: όταν είσαι νέος, είναι πολύ νωρίςκαι όταν είσαι γέρος, είναι πολύ αργά», είπε η σοφή

κουκουβάγια και όλοι συμφώνησαν.

Ελένη Τζιαμουράνη



. 97




REVE D UN KACHAT

Ce lamatin là, comme tous les lamatins, le karéveil a

sonné bien trop tôt. Mon lachat avait commencé ses kamiaulements bienavant, mais je n'entendais rien. J'étais dans un larêve oùil y avait des kachats partout.

Je me suis levée et ai mis mes lapantoufles avant depréparer mon kacafé. Je me suis douchée avec un tout nouveau lasavon à lakaverveine. Ce n'était pas une labonne idée. La ladouche

réveille; la kaverveine endort.Je me suis rallongée sur mon lalit et ai encore rêvé dekachats.

Helene Winsky

ΟΝΕΙΡΟ ΜΙΑΣ ΛΑΓΑΤΑΣ

Εκείνο το λαπρωινό, όπως όλα τα λαπρωινά , τοκαξυπνητήρι χτύπησε πολύ νωρίτερα από κάθε άλληλαφορά. Η λαγάτα μου είχε ξυπνήσει από νωρίς και είχεξεκινήσει τα λανιαουρίσματά της. Αλλά εγώ καταξίδευα

σε ένα λαόνειρο μαγικό όπου υπήρχαν πολλές λαγάτες. Ξύπνησα όμως κι έβαλα τις λαπαντόφλες μου και πήγαστην κουζίνα να φτιάξω τον λακαφέ μου. Πήγα στο

καμπάνιο να πλυθώ , για να μπορέσω να φύγω απόαυτό το καόνειρο και να ετοιμαστώ για την καδουλειά.Έκανα το λάθος να πλυθώ με ένα κασαπούνι από

βαλεριάνα, οπότε επέστρεψα στον λακαναπέ μου καικαποκοιμήθηκα. Συνέχισα να ονειρεύομαι τη ζωή μιαςλαγάτας.

Ελένη Γουίνσκι



. 99

ΠΑΡΑΜΥΘΙ

Η Άννα πάντα θυμόταν τον εαυτό της να ονειρεύεται

μια μεγάλη οικογένεια, με πολλά παιδιά που θα γεμίζουντη ζωή της και το ζεστό σπιτικό της. Είχε φτάσει ήδησαράντα χρονών. Ζούσε αρκετά χρόνια με τον σύζυγό

της Μίλαν και για να ολοκληρωθεί η ευτυχία τους, τομόνο που τους έμενε ήταν να αποκτήσουν έναναπόγονο. Ο Μίλαν, γνωστός επιχειρηματίας της Ρωσίας,

της παρείχε τα πάντα. Αυτό όμως που ποθούσε πιοπολύ δεν μπορούσε να το έχει.

Πίστευε πολύ στον Θεό. Ήταν τόσο απλόχερος μαζί τηςσε όλη της τη ζωή. Μέσα της όμως είχε μια εμμονήαρκετές φορές να θέλει να καθορίζει την τύχη της. Γι’ αυτό και ένα χειμωνιάτικο απόγευμα, χωρίς ναενημερώσει τον άντρα της, έκλεισε ραντεβού σε μια απότις διασημότερες αστρολόγους της χώρας. «Θεέ μουσυγχώρα με, αν και τώρα θέλω την βοήθειά σου όσο

ποτέ, δώσε μου το κουράγιο να ακούσω καλά ό ,τι μουπει, θέλω το καλύτερο για το παιδί μου, δεν θα ρωτήσωτίποτα άλλο εκτός από το πότε, στο ορκίζομαι»σταυροκοπήθηκε γρήγορα και με τρεμάμενο χέρι χτύπησε το κουδούνι. Η πόρτα άνοιξε αμέσως, η ζέστηκαι η μυρωδιά καμένου σανδαλόξυλου που ένιωσε στοπρόσωπό της μπαίνοντας στην είσοδο της παλαιάςμονοκατοικίας την έκαναν να νιώσει δυσφορία.

«Καλησπέρα, περάστε, είμαι στο σαλόνι» άκουσε τη γλυκιά φωνή της μελλοντολόγου να την καλεί. «Κάπωςέτσι θα είναι και ο προθάλαμος της κόλασης, Θεέ μου»

σκέφτηκε και με γρήγορα και κοφτά βήματα,

αγκαλιάζοντας σφιχτά την τσάντα της, διέσχισε τοδιάδρομο που θα την οδηγούσε στη λύση τουπροβλήματός της. Μπαίνοντας στο σαλόνι , η εικόνα του

αναμμένου τζακιού και το άκουσμα του πιάνου πουέπαιζε την ηρέμησε για λίγο. «Καθίστε, έχω φτιάξει




ζεστό τσάι με κονιάκ , αυτό θα σας κάνει να χαλαρώσετεμέχρι να ξεκινήσουμε». Χαμογελώντας της γλυκά και μεβλέμμα βαθιάς κατανόησης, η συνομήλικη γυναίκα της

πρόσφερε μια λουλουδένια πορσελάνινη κούπαακουμπώντας την μαλακά μπροστά της πάνω στοξύλινο γραφείο. «Δεν θέλω να μου πείτε πολλά, αυτό που θέλω να μάθωείναι αν φέτος είναι καλή χρονιά να κάνω παιδί και τιτύχη θα έχει» ρώτησε με ήρεμη φωνή αφού το τσάι τηνείχε χαλαρώσει αρκετά.«Άκου καλή μου, αυτό που βλέπω από τον χάρτη σου

είναι εντυπωσιακό. Πρέπει να είσαι ήδη έγκυος, φέτοςείναι μια υπέροχη χρονιά για να φέρεις αυτό το παιδίστον κόσμο μας. Είσαι πολύ τυχερός άνθρωπος, στη ζωήσου ό,τι ήθελες το είχες και ό,τι ζητήσεις θα το έχεις». Η

αστρολόγος διέκοψε απότομα, το βλέμμα της έδειχνεπροβληματισμένο και ακουμπώντας την παλάμη τηςστο μάγουλό της έκανε την Άννα ανήσυχη και πάλι.

«Ό,τι έχει να κάνει με την τύχη του παιδιού μου θέλω νατο ξέρω» είπε με τρεμάμενη φωνή και προσπαθούσε νακρατήσει με τα χέρια της σταθερά τα πόδια της πουπάλλονταν από νευρικότητα. Η γυναίκα σήκωσε τοβλέμμα της και με σταθερή φωνή συνέχισε: « Άκουσέ μεπροσεκτικά τι θα σου πω, δεν θέλω να τρομάζεις ούτενα απελπίζεσαι . Σε όλα τα πράγματα υπάρχει λύση. Θακάνεις ένα και μόνο παιδί . Θα γεννηθεί στο ζώδιο του

Τοξότη. Θα είναι κορίτσι . Όλοι οι πλανήτες θα είναι μετο μέρος του, θα έχει όλα τα καλά, ομορφιά, πλούτη,

δόξα, θα διαπρέπει σε ό,τι και να κάνει , θα γίνει πολύ

ευτυχισμένη, αλλά...»

Στο άκουσμα του «αλλά» η Άννα άρπαξε την κούπα τηςνευρικά ρουφώντας μια μεγάλη γουλιά από το τσάι της.Ο λαιμός της είχε στεγνώσει , δεν ένιωθε να μπορεί να

μιλήσει , το μυαλό της πήγαινε στο χειρότερο, τα μάτιατης γυάλιζαν και ένιωσε ότι δεν μπορούσε να



. 101

συγκρατήσει το δάκρυ που κυλούσε στο μάγουλό της,

απλά περίμενε χιλιομετανιωμένη να ακούσει τησυνέχεια από τα χείλη της γυναίκας.

«Δεν θα είναι τόσο τυχερή στις σχέσεις της. Ο κλήροςτων σχέσεών της είναι αρκετά δύσκολος. Θα τον βρειόμως. Στα 26 με 28 της χρόνια θα νιώσει το πρώτομεγάλο βέλος του έρωτα. Καλό θα ήταν να το αποφύγειαυτό». Η Άννα απόρησε ανακουφισμένη, δεν έβρισκεκάποιον λόγο μέσα της γιατί έπρεπε το παιδί της νααποφύγει ένα τόσο υπέροχο συναίσθημα. Η ίδια όταν τοείχε νιώσει της είχε φέρει ευτυχία με τον Μίλαν . Δεν

μπορούσε να καταλάβει, μονάχα περίμενε με αγωνία ναακούσει την εξήγηση της όμορφης γυναίκας. «Θα πληγωθεί πολύ από αυτήν τη σχέση που θα κάνει ,

τόσο πολύ που θα την κάνει να πέσει σε βαθύ πόνο,τόσο βαθύ που ούτε η ίδια θα μπορέσει να τον διακρίνει.Τον πόνο της θα τον βλέπετε εσύ και ο άντρας σου αλλάδεν θα μπορείτε να κάνετε κάτι, θα τον βιώνετε μέσα

σας σιωπηλά. Στα επαγγελματικά της θα πηγαίνειυπέροχα. Θα γίνει πολύ γνωστή. Η δουλειά της θα έχεινα κάνει με πολύ κόσμο. Για αρκετά χρόνια θα συνεχίσειτης ζωή της ψάχνοντας τι θα την κάνει ευτυχισμένη. Θατο βιώνει μέσα της σαν την απόλυτη μοναξιά παρόλοπου θα είναι πολύς κόσμος γύρω της. Θα πρέπει να βρειμόνη το δρόμο της, για να πάψει να νιώθει έτσι… Πρέπεινα το περάσει αυτό για να καταλάβει». Η Άννα ένιωθε

το αίμα της να βράζει , το πρόβλημα που νόμιζε ότι θαέλυνε της είχε γίνει αδιαπέραστο. Πώς θα τα εξηγούσεόλα αυτά στον Μίλαν; Τι να προστατέψει , από ποιον και

από τι , κάτι που ακόμα δεν είχε πάρει μορφή, κάτι πουπραγματικά δεν ήξερε αν θα γίνει. Κλείνοντας την πόρταπίσω της, η έντονη μυρωδιά του σανταλόξυλου που είχεεγκλωβιστεί στο διάδρομο, την τρόμαξε. Δεν ήξερε αν

έπρεπε να χαρεί που ήταν έγκυος, όπως της είχε πει ηαστρολόγος, ή να ανησυχήσει για τα υπόλοιπα που της




είχε ξεστομίσει. Γυρνώντας στο σπίτι δεν άντεξε. Μόλιςδιαπίστωσε και από το τεστ ότι ήταν έγκυος, ξέσπασεσε λυγμούς. Είπε στον άντρα της τα πάντα για τη

μελλοντολόγο και τι έπρεπε να προσέξουν. Ο Μίλαν γιανα την καθησυχάσει της έδωσε την πιο ζεστή τουαγκαλιά και ένα ζεστό φιλί στο μάγουλό της. Ήταν τόσοευτυχισμένος που θα γινόταν πατέρας. Δεκέμβριος μήνας. Η Άννα έφερε στον κόσμο έναπανέμορφο και υγιέστατο κοριτσάκι. Η ευτυχία της είχεολοκληρωθεί. Το παιδί που τόσο πολύ λαχταρούσε είχε γεννηθεί. Η χαρά της ήταν τόσο μεγάλη που πλέον τα

λόγια της αστρολόγου είχαν χαθεί από το κεφάλι τηςκοιτάζοντας την πριγκίπισσά της. Η Όλγα ήταν τόσοόμορφη και χαρούμενη ως παιδί. Μεγαλώνονταςπαρατηρούσε ότι τα βλέμματα όλων γύρω τηςάστραφταν με ένα μόνο χαμόγελό της, με μια κίνησητης, με μια μόνο λέξη της. Τα χρόνια κυλούσαν ήρεμακαι ευτυχισμένα. Είχε έντονη κλίση στα καλλιτεχνικά, γι’

αυτό και από πολύ νωρίς είχε κατασταλάξει στο τι ήθελε να γίνει. Όταν τελείωσε το σχολείο την πήραν μευποτροφία σε μια από τις γνωστότερες σχολές ηθοποιών. Η πρώτη της επιτυχία δεν άργησε να έρθει.Στα 25 ήταν ήδη γνωστή και επιτυχημένη στουςκαλλιτεχνικούς κύκλους της χώρας της και ήδηξεκινούσε να κάνει τα πρώτα της βήματα για τοεξωτερικό.

Σε μία από της παραστάσεις της, γνώρισε τον Γκρεγκόρ.Ηθοποιός και εκείνος, έπαιρνε μικρούς ρόλους.Πανέμορφο αγόρι, ένα χρόνο μικρότερος της, τη

θαύμαζε πολύ και τον γοήτευε ως άνθρωπος και ως γυναίκα. Έγιναν φίλοι αμέσως και έκαναν πολλή παρέα.

Δεν άργησαν να γίνουν «κρυφό» ζευγάρι. Περνούσανώρες μαζί μετά τη δουλειά τους. Η σχέση τους ήταν

γεμάτη πάθος και έρωτα. Η επιτυχία όμως της Όλγας έκανε τον Γκρεγκόρ να νιώθει άσχημα αφού ο ίδιος δεν



. 103

ήταν και τόσο τυχερός. Ο ανταγωνισμός και η ζήλιαέφεραν έντονα σύννεφα στη σχέση τους, που ολοένακαι μεγάλωναν. Η Όλγα άρχιζε να νιώθει άβολα με τη

συμπεριφορά του καλού της. Για χάρη του, είχε αφήσεικάθε προσπάθεια για καριέρα στο εξωτερικό.. Περίμενε με μεγάλη ανυπομονησία να περάσει μαζί τουτα 27ης γενέθλια. Ήταν όλο χαρά που θα τα γιόρταζανμαζί. Είχε πει σε οικογένεια και φίλους ότι θα δούλευεμέχρι αργά και να μην την περιμένει κανένας.Τελειώνοντας, έτρεξε προς την μικρή γκαρσονιέρα πουδιατηρούσε ο Γρεγκόρ κοντά στο θέατρο. Έβαλε το

κλειδί με γρήγορη κίνηση στην πόρτα, ήθελε να πέσειτην αγκαλιά του. Ανοίγοντας την πόρτα, το κορμί τηςΌλγας πάγωσε. Δεν ήταν κανένας εκεί για να τηνπεριμένει. Μονάχα μια τούρτα πάνω στο κρεβάτι του, μεένα κερί που τρεμόπαιζε έτοιμο να σβήσει και έναμισοαναμμένο στικάκι σανταλόξυλου δίπλα στοκομοδίνο που κάπνιζε. Η Όλγα άνοιξε το φως

προσπαθώντας να κρατήσει την ψυχραιμία της.Περπάτησε γρήγορα προς το κρεβάτι, έσβησε το κεράκικαι με τρεμάμενα χέρια άνοιξε τον άσπρο φάκελο που ήταν δίπλα στην τούρτα. Είχε μια κόκκινη κάρτα πουμέσα της έλεγε. «Συγγνώμη, δεν μπορώ άλλο. Φεύγω

από τη χώρα. Προσπάθησε να με καταλάβεις και να μεσυγχωρέσεις. Σ’ αγαπώ. Να τα εκατοστήσεις, καρδιάμου».

Το βουβό της κλάμα πλέον είχε γίνει υστερία. Πώςμπορούσε να της το κάνει αυτό την ημέρα των γενεθλίων της, πώς ήταν δυνατόν να της συμπεριφερθεί

έτσι, να την πληγώσει με αυτόν τον τρόπο… Η μυρωδιά

από το στικάκι της έβραζε το λαιμό, η καρδιά της χτυπούσε τόσο δυνατά που δεν άντεχε να την ακούει,άνοιξε με δύναμη την πόρτα της γκαρσονιέρας και

άρχισε να τρέχει στο δρόμο. Ήθελε να φτάσει όσο πιο γρήγορα γινόταν στο σπίτι της, στην αγκαλιά της μάνας




της. Στο μυαλό της ερχόταν συνεχώς το μήνυμα τηςκάρτας. «Συγγνώμη, φεύγω, συγχώρεσέ με, σ’ αγαπώ, καρδιά μου». Δεν το χωρούσε το μυαλό της, μονάχα το

άκουγε να επαναλαμβάνει αυτές τις λέξεις, ξανά καιξανά, ένιωθε ολοένα την καρδία της να σκοτεινιάζει καιτο κεφάλι της να πονάει. Μπήκε στο σπίτι με τα μάτιατης κατακόκκινα από το κλάμα. Η αναπνοή της ίσα πουέβγαινε από το στήθος της. Μόλις αντίκρισε τη μητέρατης, έπεσε στην αγκαλιά της και ξέσπασε σε λυγμούς. ΗΆννα είχε καταλάβει, δεν χρειαζόταν να της πει τι είχεσυμβεί. Η μυρωδιά του σανταλόξυλου στα μαλλιά της

κόρη της, της θύμισε κάτι που είχε ξεχάσει. Τα χρόνια περνούσαν. Η Όλγα είχε βρει πάλι τουςρυθμούς της. Η δουλειά της είχε επεκταθεί και εκτόςσυνόρων. Παραστάσεις στο Λονδίνο, στη Νέα Υόρκη,

στο Μπρόντγουεϊ. Είχε καταφέρει να γίνει πολύ γνωστή χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Το αστέρι της ήταν πολύφωτεινό. Μέσα της όμως δεν μπορούσε να φωτίσει την

καρδιά της. Οι ερωτικές σχέσεις ήταν αρκετές αλλά δενδιαρκούσαν πολύ. Τις περισσότερες τις διέκοπτε λίγοπριν από τα γενέθλιά της. Είχαν περάσει ήδη δέκα χρόνια και το όνειρό της για μια ήσυχη και χαρούμενηζωή δεν είχε πραγματοποιηθεί . Δεν μπορούσε νακαταλάβει το γιατί. Είχε μια βαθιά πίστη μέσα της, πουδεν μπορούσε να την προσδιορίσει. Μόνο ότανβρισκόταν πάνω στη σκηνή και αντίκριζε το κοινό της

ένιωθε την καρδιά της να φωτίζεται . Για λίγο όμως.Όταν βρισκόταν μόνη της, ήταν με όλα ανικανοποίητη.Το στήθος της βάραινε, τα μάτια δάκρυζαν, η πλάτη της

μούδιαζε. Θύμωνε, έκλαιγε και μετά γελούσε. Δεν ήξερεπώς να βγει από αυτή την κατάσταση. Είχε συνηθίσειμέσα σ’ αυτήν. Είχε επτά χρόνια να γυρίσει στη χώρα της και η ανάγκη

της να νιώσει λίγη σπιτική θαλπωρή είχε γίνει μεγάλη.Δεν το πολυσκέφτηκε. Η σεζόν είχε ολοκληρωθεί και της



. 105

έμενε αρκετός καιρός μέχρι την επόμενη. Έκλεισε τηνπρώτη πτήση που βρήκε για Ρωσία. Πήρε λίγα ρούχαμαζί της και έτρεξε προς το αεροδρόμιο. Της άρεσαν τα

απρογραμμάτιστα ταξίδια. Στη διαδρομή ήταν πολύ χαρούμενη. Θα ξανάβλεπε τους γονείς της μετά απότόσο καιρό! Η καρδιά της γλύκαινε όταν σκεφτόταν τοσπίτι της.Μπήκε στο αεροπλάνο και κάθισε στα μεγάλα

καθίσματα της πρώτης θέσης. Είχε ιδιαίτερη περιποίησηλόγω της φήμης της από το προσωπικό τηςαεροπορικής εταιρείας. Τα βλέμματα και οι χαιρετισμοί

των γύρω της δεν την ενοχλούσαν πια, την έκαναν νανιώθει όμορφα. Ήταν πολύ κουρασμένη. Τα μάτια τηςέκλεισαν για λίγο χαζεύοντας τους άλλους ανθρώπουςπου περίμεναν να τακτοποιηθούν στις θέσεις τους. Μιαπίεση στο κεφάλι της και στα χείλη της την έκαναν ναανοίξει τα μάτια της ξαφνικά. Έκπληκτη, αντίκρισε ένα

αντρικό πρόσωπο μπροστά της και την τσάντα του

προσγειωμένη στο κεφάλι της. «Συγγνώμη» άκουσε νατης λέει η γοητευτική παρουσία που αντίκριζε – και ηκαρδιά της γέμισε με φως.

Αλεξάντρα Μαστροκώστα



. 107

Η ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΤΗΣ ΑΣΤΕΡΕΝΙΑΣ…

Σε μια μακρινή πολιτεία, με το όνομα « Η πολιτεία της

Ευτυχίας», ζούσε μια βασιλοπούλα.Το όνομά της ήταν Αστερένια. Ο Βασιλιάς και ηβασίλισσα της έδωσαν το όνομα αυτό γιατί όταν γεννήθηκε ήταν λαμπερή σαν αστέρι.Η Αστερένια λοιπόν ζούσε με τους γονείς της στο παλάτιτης πολιτείας.Το παλάτι αυτό δεν ήταν σαν όλα τα άλλα παλάτια. Δεν ήταν τόσο λαμπερό και τεράστιο όσο τα συνηθισμένα

παλάτια. Έμοιαζε περισσότερο με μεγάλο σπίτι παρά μεπαλάτι. Δεν υπήρχαν υπηρέτες στο παλάτι, ο ίδιος οΒασιλιάς και η Βασίλισσα ασχολούνταν με τηνκαθαριότητα, το μαγείρεμα, τον κήπο και τα ζώα.Ο Βασιλιάς συχνά βοηθούσε τους κατοίκους τηςπολιτείας με τις δουλειές τους στα χωράφια, τουςστάβλους κι όπου αλλού τον χρειάζονταν. Στην πολιτεία

αυτή δεν υπήρχαν μίση και ζήλιες, όλοι συνυπήρχαναρμονικά. Σ’ αυτό βέβαια είχε συμβάλει και η στάση τουΒασιλιά που βοηθούσε τους κατοίκους, δεν ήταναλαζόνας και μοιραζόταν μαζί τους όσα πρόσφερε η γη.Καταλαβαίνετε επομένως ότι αυτή δεν ήταν μιασυνηθισμένη πολιτεία. Η Βασίλισσα, εκτός από τις δουλειές του παράξενουαυτού παλατιού, είχε αναλάβει και την ανατροφή της

Αστερένιας, την εκπαίδευσή της και τους τρόπους της.Στη Βασίλισσα άρεσε να γίνονται όλα τέλεια και σωστά.Έτσι, μερικές φορές γινόταν αυστηρή και θύμωνε όταν

τα πράγματα δεν γίνονταν όπως εκείνη ήθελε ή όπωςείχε σχεδιάσει. Αυτό δυσκόλευε την Αστερένια, που τηςάρεσε να απολαμβάνει το καθετί και να περνά πολύ χρόνο έξω στη φύση.

Η Αστερένια ήταν ένα όμορφο κορίτσι με δυο μακριέςκοτσίδες. Της άρεσε να κάνει περιπάτους στη φύση, να




νιώθει τον αέρα στο πρόσωπό της, να αγγίζει τα δέντρα,να μυρίζει τα λουλούδια και να φτιάχνει στεφάνια γιατην ίδια και τις φίλες της. Της άρεσε ακόμη να φτιάχνει

ρούχα για τις κούκλες της με διάφορα υφάσματα πουέβρισκε στο παλάτι. Αυτή ήταν η αγαπημένη τηςασχολία: να φτιάχνει ρούχα για τις κούκλες της. Καθώς η Αστερένια μεγάλωνε, η μητέρα της την πίεζε ναπεριορίσει τους περιπάτους και την ενασχόλησή της μετο ράψιμο, για να αφοσιωθεί στη μελέτη. Η Βασίλισσαθεωρούσε πολύ σημαντική τη μόρφωση και τη μάθηση.Η Αστερένια βέβαια είχε αντίθετη άποψη. Δεν έβρισκε

κανένα ενδιαφέρον στα βιβλία της. Το αγαπημένο τηςμάθημα ήταν τα καλλιτεχνικά. Εκεί ένιωθε απόλυταελεύθερη να εκφραστεί και να δημιουργήσει. Περνούσεώρες ατέλειωτες στο παράθυρο του δωματίου τηςκοιτάζοντας τον ορίζοντα και ονειροπολώντας. Τηςάρεσε να ονειρεύεται με τα μάτια ανοιχτά. Τιςπερισσότερες φορές, βέβαια, οι ονειροπολήσεις της

διακόπτονταν από τη φωνή της μητέρας της που τηνκαλούσε να μελετήσει. Η άρνηση λοιπόν, της Αστερένιας να αφοσιωθεί σταμαθήματά της και να περιορίσει ό,τι την ευχαριστούσε,έφερνε καβγάδες και διαμάχες στο παλάτι. Σχεδόνκαθημερινά λογομαχούσε με τη μητέρα της, τηΒασίλισσα, για το διάβασμα. Η Αστερένια θεωρούσε ότιμε λίγο διάβασμα κάθε μέρα ήταν έτοιμη για το σχολείο.

Ενώ η μητέρα της υποστήριζε ότι ακόμη κι αν τελείωνε γρήγορα τα μαθήματά της, έπρεπε να κάνει συχνέςεπαναλήψεις και επιπλέον εξάσκηση. «Η επανάληψη

είναι μήτηρ πάσης μαθήσεως», συνήθιζε να λέει ηΒασίλισσα και η Αστερένια φούντωνε κάθε φορά πουτην άκουγε να το λέει. Οι καβγάδες συνεχίζονταν και γίνονταν όλο και πιο

συχνοί. Η Αστερένια συχνά κλεινόταν στο δωμάτιό τηςκι έκλαιγε. Αναρωτιόταν γιατί η μητέρα της θεωρούσε



. 109

τόσο σημαντική τη μελέτη, γιατί δεν την άφηνε ήσυχηκαι γιατί επέμενε ότι πρέπει να μελετάει περισσότερο. Ώσπου μια μέρα η Αστερένια αποφάσισε να φύγει από

το παλάτι, κρυφά. Είχε αποφασίσει ότι ήθελε ναασχοληθεί με τη ραπτική. Θα γινόταν μια πολύ καλήμοδίστρα, θα μιλούσαν όλοι για τα ρούχα που θασχεδίαζε και θα έραβε η ίδια. Για αρχή, θα πήγαινε στη γειτονική πόλη. Θα έβρισκε μια μοδίστρα για να τηςμάθει τα βασικά για το ράψιμο και στη συνέχεια, αφούθα είχε μάθει όλες τις τεχνικές, οι πιο πλούσιες κυρίεςτης περιοχής θα πήγαιναν να δοκιμάσουν και να

αγοράσουν τα ρούχα που θα έραβε.Η σκέψη αυτή την έκανε να χαμογελάσει και να νιώσειμια ανεξήγητη δύναμη μέσα της ότι μπορεί να τακαταφέρει. Ένα πρωί, πριν ακόμη χαράξει, μισοσκόταδο ήταν έξω,σηκώθηκε, ντύθηκε γρήγορα και πατώντας στις μύτεςτων ποδιών της, βγήκε από το παλάτι, χωρίς να

ξυπνήσει τους γονείς της. Ήταν αποφασισμένη, θα γινόταν μοδίστρα, δεν την ένοιαζε το σχολείο και δενάντεχε άλλο τους καβγάδες με τη μητέρα της.Άρχισε να περπατάει βιαστικά, με το κεφάλι σκυμμένομην τυχόν την αναγνωρίσει κανείς. Λίγη ώρα αργότερα,είχε αφήσει πίσω της την Πολιτεία της Ευτυχίας καιβάδιζε προς τη γειτονική πόλη. Περπατούσε μέσα στοδάσος, ανέπνεε το κρύο πρωινό αεράκι και

ανυπομονούσε να ξεκινήσει την καινούργια ζωή πουείχε φανταστεί. Κάθισε λίγο να ξεκουραστεί. Ο ήλιοςείχε ήδη βγει, αν και έκανε ακόμη κρύο.

Στο παλάτι, ο Βασιλιάς και η Βασίλισσα είχαν ξυπνήσει,είχαν αντιληφθεί την απουσία της κόρης τους και είχαναρχίσει να την αναζητούν. Ανησυχούσαν, αλλά ήλπιζανότι θα επέστρεφε γρήγορα. Συνήθιζε άλλωστε, η

Αστερένια να κάνει πρωινούς περιπάτους στο δάσος,όχι βέβαια τόσο πρωί.




Η Αστερένια είχε ξεκινήσει ξανά. Με την άμαξα τουπατέρα της, η γειτονική πόλη δεν απείχε πολλές ώρες,αλλά με τα πόδια η διαδρομή φαινόταν ατέλειωτη.

Περπατούσε, περπατούσε και η κούραση είχε αρχίσει να γίνεται αβάσταχτη.Η Αστερένια ήταν πολύ κουρασμένη. Σταμάτησε ξανά,έφαγε το λιγοστό ψωμί που είχε μαζί της και ξάπλωσεκάτω από ένα δέντρο να κοιμηθεί για λίγο. Κρύωνε καιείχε κουλουριαστεί τραβώντας το παλτό της λες καιέφτανε να τη σκεπάσει ολόκληρη. Καθώς προσπαθούσενα ζεσταθεί μες στο παλτό της μια χελώνα πέρασε δίπλα

της και τη ρώτησε:«Τι κάνεις εδώ, κορίτσι; Πού πας; Κάνει κρύο για ναπαίρνεις έναν υπνάκο στο δάσος». «Πώς είναι δυνατό να μιλάει μια χελώνα;» σκέφτηκε ηΑστερένια και απάντησε: «Πάω στην πόλη καισταμάτησα να ξεκουραστώ λιγάκι. Κάνει πράγματικρύο».

«Μόνη σου πας στην πόλη;» «Ναι», απάντησε η Αστερένια. «Μόνη σου; Οι γονείς σου;»

«’Εφυγα από το σπίτι μου. Πάω να δοκιμάσω την τύχημου στην πόλη».«Είσαι σίγουρη;» ρώτησε η χελώνα. «Στην πόλη ταπράγματα δεν είναι εύκολα για ένα κορίτσι μοναχό». «Έχω ένα σχέδιο στο μυαλό μου κι ελπίζω να πάνε όλα

όπως τα έχω φανταστεί», απάντησε η Αστερένια, μεύφος που έδειχνε ότι δεν ήθελε να συνεχίσει τησυζήτηση. «Καλή τύχη, κορίτσι», είπε η χελώνα κι άρχισε σιγά σιγάνα απομακρύνεται. Τα λόγια της χελώνας την είχαν τρομάξει. Τι τηνπερίμενε άραγε στην πόλη; Πόσο διαφορετική να ήταν η

ζωή στην πόλη; Είχε πάει δυο φορές με τον πατέρα τηςκαι πέρα από τους τεράστιους δρόμους και τα πελώρια



. 111

κτίρια, δεν είχε δει κάτι άλλο που θα μπορούσε να τηντρομάξει. Με τις σκέψεις αυτές στο μυαλό, την πήρεένας ύπνος βαθύς. Ονειρεύτηκε τη μητέρα της να κλαίει

και τον πατέρα της να προσπαθεί να την καθησυχάσει.Ξύπνησε απότομα. Είχε ήδη αρχίσει να βραδιάζει. Αυτόδεν το είχε υπολογίσει. Πίστευε ότι μέχρι τη δύση του ήλιου θα είχε φτάσει στην πόλη. Έμεινε για λίγο ακίνητηκαι σηκώθηκε γρήγορα, μην ξέροντας τι να κάνει.Άρχισε να τρέχει, λες και θα προλάβαινε να φτάσει στηνπόλη μέσα σε λίγα λεπτά, πριν σκοτεινιάσει εντελώς. Για καλή της τύχη, η χελώνα δεν είχε απομακρυνθεί

πολύ κι έτσι την πρόφτασε και της είπε: «Με πήρεύπνος βαθύς και νύχτωσε, δεν ξέρω τι να κάνω.Φοβάμαι να περάσω τη νύχτα μόνη μου στο δάσος». Η χελώνα την κοίταξε κι έμεινε για λίγο αμίλητη.«Οι δυσκολίες σου ξεκίνησαν πριν φτάσεις στην πόληκορίτσι», είπε η χελώνα. Στο ύφος της, η Αστερένιαδιέκρινε ειρωνεία και συμπόνια ταυτόχρονα.

«Ακολούθησέ με, ξέρω ένα μέρος που μπορείς ναπεράσεις τη νύχτα». «Σ’ ευχαριστώ», ψιθύρισε και ακολούθησε τη χελώναπου προχωρούσε αργά, όπως ταιριάζει άλλωστε σε μια χελώνα. Δεν άργησαν να φτάσουν έξω από μια μικρή καλύβα. Ημισή ήταν καλυμμένη από φύλλα, δεν ήταν εύκολο να τηδιακρίνει κανείς.

Μπήκαν μέσα, στο κέντρο της καλύβας υπήρχεαναμμένη μια φωτιά. Γύρω από τη φωτιά, η Αστερένιαμπόρεσε να δει μερικά χελωνάκια, δυο λαγούς, τρεις

αλεπούδες και έναν λύκο. Κοντοστάθηκε. Δεν ήξερε ανέπρεπε να προχωρήσει. Φοβήθηκε. Πώς ήταν δυνατόν;Λύκος, αλεπούδες και λαγοί μαζί; Μήπως ονειρεύομαι;σκέφτηκε.

«Προχώρα κορίτσι», είπε η χελώνα. «Πώς είναι δυνατό; Όλα αυτά τα ζώα να κάθονται μαζί;»




«Μην ξεχνάς, ότι το δάσος ανήκει στην Πολιτεία τηςΕυτυχίας. Εδώ, ακόμη και τα ζώα ζουν ευτυχισμένα κιαγαπημένα».

Η Αστερένια προχώρησε, χαιρέτησε διστακτικά ταυπόλοιπα ζώα και κάθισε σε μια γωνιά. Η ζεστασιά τηςφωτιάς ίσα που έφτανε να της ζεστάνει τα παγωμένατης πόδια. Ένα από τα χελωνάκια την πλησίασε και τηρώτησε το όνομά της. Το χελωνάκι συνέχισε να τηβομβαρδίζει με ερωτήσεις σχετικά με την οικογένειάτης, αν έχει αδέρφια, τι της αρέσει να κάνει και πούπήγαινε μονάχη. Η Αστερένια στην αρχή απαντούσε

μονολεκτικά, στη συνέχεια όμως φάνηκε νααπολαμβάνει τη συζήτηση με το χελωνάκι. Άλλωστε ήταν μόνη της σχεδόν μια ολόκληρη μέρα, είχε ανάγκηνα μιλήσει με κάποιον.Όταν όλοι αποκοιμήθηκαν, η φωτιά συνέχιζε να καίει. ΗΑστερένια δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Έτσι πλησίασε τηφωτιά για να ζεσταθεί. Εκεί λίγο αργότερα την πήρε ο

ύπνος. Πριν καλά καλά ξημερώσει, η Αστερένια ξύπνησε.«Καλύτερα να ξεκινήσω νωρίς, μη με πιάσει πάλι ηνύχτα στο δάσος», σκέφτηκε. Καθώς σηκώθηκε να φύγει, ο λύκος της ψιθύρισε: «Ναπροσέχεις κορίτσι, η πόλη δεν είναι εύκολη υπόθεση». Η Αστερένια βγήκε έξω τυλίχτηκε με το παλτό της καιξεκίνησε το περπάτημα. Ήταν αποφασισμένη ότι δεν θασταματούσε να περπατάει αν δεν έφτανε στην πόλη.

Πεινούσε και κρύωνε. Αλλά συνέχιζε να περπατάει. Στομυαλό της έφερνε συνέχεια τα λόγια της χελώνας καιτου λύκου. Τι μπορεί να ξέρουν τα ζώα για την πόλη,

έλεγε μέσα της για να μειώσει την αγωνία και το φόβοτης. Περπατούσε. Περπατούσε.Ξαφνικά, μπροστά της είδε να απλώνεται η πόλη. Τομόνο που είχε να κάνει ήταν να κατηφορίσει την πλαγιά

του λόφου. Έμεινε για λίγο εκεί να απολαύσει την πόληαπό ψηλά. «Μα είναι τεράστια », σκέφτηκε. Ξεκίνησε να



. 113

κατηφορίζει με σταθερό ρυθμό. Κάτι μέσα της τηνέσπρωχνε να τρέξει να φτάσει στην πόλη, ενώ κάτι άλλοτη συγκρατούσε, σαν να ήθελε να κερδίσει λίγο χρόνο

πριν χωθεί μέσα σ’ αυτή την τεράστια και άγνωστηπόλη.Βρέθηκε σε ένα σταυροδρόμι, ένα τεράστιοσταυροδρόμι. Πολλά αυτοκίνητα, φώτα και φασαρία.«Προς ποια κατεύθυνση να πάω;», αναρωτήθηκε. Πήρεμια βαθιά ανάσα και συνέχισε ευθεία. Περπατούσε καικοιτούσε γύρω της μήπως ανακαλύψει κάποιαμοδίστρα ή έστω κάποιον ράφτη. Περπατούσε ανάμεσα

στον κόσμο, ένας κύριος που περπατούσε βιαστικός,έπεσε πάνω της και την έσπρωξε. Δίχως να την κοιτάξει,συνέχισε την πορεία του. «Είναι τόσο αγενείς οιάνθρωποι της πόλης;» σκέφτηκε.Νύχτωσε κι η Αστερένια ακόμη περπατούσε στην πόλη.Ξαφνικά, τα φώτα των καταστημάτων άρχισαν νασβήνουν, η κίνηση στους δρόμους μειώθηκε και η

φασαρία σταμάτησε. Λίγη ώρα αργότερα, όλαερήμωσαν γύρω της. Την κυρίευσε ο φόβος. Πώς θαπερνούσε τη νύχτα μονάχη στην άγνωστη πόλη;Πεινούσε και κρύωνε.Συνέχισε να περπατά, δεν ήξερε και τι άλλο να κάνει. Γιακαλή της τύχη, είδε μπροστά της μια επιγραφή «ΤοΧρυσό Ψαλίδι». Κόλλησε το πρόσωπό της στο τζάμι καιτι να δει ! Ραπτομηχανές, υφάσματα, κούκλες ντυμένες

με όμορφα ρούχα και κρεμάστρες με μισοτελειωμέναρούχα. «Αυτό είναι», ξεφώνισε ενθουσιασμένη. Από τημέρα που άφησε το παλάτι και την Πολιτεία της

Ευτυχίας, ήταν η πρώτη φορά που ένιωθε τόσο χαρούμενη. Κάθισε στο σκαλοπάτι μπροστά από τηνπόρτα και ακούμπησε το κεφάλι της στη μικρή τηςβαλίτσα. Θα περίμενε εκεί μέχρι το επόμενο πρωί που

θα άνοιγε το μαγαζί. Καθώς τα μάτια της έκλειναν απότην κούραση, της ήρθε στο μυαλό το κοριτσάκι με τα




σπίρτα. Κατά τη διάρκεια της νύχτας, πολλές φορέςξύπνησε τρομαγμένη. Άλλες από τον ήχο της κοιλιάς τηςπου γουργούριζε από την πείνα κι άλλες από κάποιον

ξαφνικό ήχο.Η νύχτα της φάνηκε ατέλειωτη και τρομακτική. Με τοπρώτο φως της μέρας, ένιωσε ανακούφιση. Σηκώθηκε,τίναξε λίγο τα ρούχα της και χτένισε τα μαλλιά της με ταδάχτυλά της. Κοίταξε γύρω της, η πόλη είχε αρχίσει να ξυπνάει κι ηκίνηση στους δρόμους αυξανόταν. Μια γυναίκα μεμαύρα ρούχα και καπέλο στάθηκε μπροστά από το

μαγαζί και ξεκλείδωσε την πόρτα. Τα πόδια της άρχισαννα τρέμουν. Τα γκρίζα μαλλιά της γυναίκας, πουξεπηδούσαν από το καπέλο της, μαρτυρούσαν την ηλικία της.Η Αστερένια πήρε δυο βαθιές ανάσες και έσπρωξεαπαλά την πόρτα. Η γυναίκα που έβγαζε το παλτό της, γύρισε και την κοίταξε ξαφνιασμένη.

«Πώς μπορώ να σε βοηθήσω, κορίτσι μου;» Η φωνή της ήταν γλυκιά, τα μάτια της λαμπερά και τοπρόσωπό της, αν και σημαδεμένο από το χρόνο, ήτανφωτεινό. Η μορφή της γυναίκας αυτής της έφερε στονου της τη μητέρα της. Δεν έμοιαζαν εμφανισιακά, αλλάείχαν κάτι κοινό που τη στιγμή εκείνη η Αστερένια δενμπορούσε να το προσδιορίσει. «Καλημέρα σας», είπε σχεδόν ψιθυριστά η Αστερένια.

«θα ήθελα να σας ζητήσω μια χάρη. Μου αρέσει τοράψιμο και θα ήθελα να με διδάξετε μερικά πράγματα.Χθες βράδυ είδα την επιγραφή στο τζάμι και πέρασα

όλο το βράδυ απ’ έξω, περιμένοντας να έρθετε». Η γυναίκα την πλησίασε. «Θα πεινάς. Κάθισε να σουφέρω μερικά μπισκότα και τσάι. Θα ανάψω και τησόμπα να ζεσταθείς και θα μου πεις την ιστορία σου.

Μάλλον έχεις πολλά να μου πεις».



. 115

Πράγματι, η Αστερένια κάθισε δίπλα στη σόμπα, ήπιε τοτσάι που της πρόσφερε η μαυροφορεμένη γυναίκα καιάρχισε να της διηγείται την ιστορία της.

Η γυναίκα την άκουγε με προσοχή. Όταν η Αστερένιαολοκλήρωσε όσα είχε να πει , η γυναίκα της απάντησε:«Θα ήθελα να σε βοηθήσω και να σου μάθω πολλάπράγματα αφού η ραπτική σου αρέσει, όπως λες, αλλάπιστεύω ότι είσαι πολύ μικρή για να αποφασίσεις απότώρα με τι θα ασχοληθείς στη ζωή σου. Επίσης, θεωρώσημαντικό να τελειώσεις το σχολείο. Μπορεί η μητέρασου να σε πίεσε με το διάβασμα, να σε έκανε να

θυμώσεις μαζί της και να το μισήσεις, αλλά η απόφασήσου να τα παρατήσεις όλα, δεν είναι λύση».Η γυναίκα σταμάτησε για λίγο. Κοίταξε μια κορνίζα που ήταν κρεμασμένη στον τοίχο και συνέχισε: «Αυτός είναιο άντρας μου, που πέθανε πριν πολλά χρόνια. Για τηνακρίβεια, πέθανε ένα χρόνο αφού παντρευτήκαμε. Τοναγαπούσα και με αγαπούσε. Οι γονείς μου δεν τον

ήθελαν, ήθελαν να με παντρέψουν μ’ έναν πλούσιοέμπορο. Έτσι, αποφάσισα να φύγω μακριά τους και ναπαντρευτώ αυτόν που εγώ είχα επιλέξει. Όσο ζούσε οάντρας μου δεν τους αναζήτησα. Όταν ο άντρας μουπέθανε πήγα να τους βρω, να τους ζητήσω συγγνώμηκαι να επιστρέψω κοντά τους. Η μητέρα μου είχεπεθάνει, από κάποια άγνωστη αρρώστια, ίσως κι απότην στενοχώρια της που έφυγα. Ο πατέρας μου ήταν

σκληρός άνθρωπος και δεν με συγχώρεσε ποτέ πουτους εγκατέλειψα. Από τότε ζω μονάχη. Μέρα νύχταμονάχη. Οικογένεια δεν έχω. Γι’ αυτό σε συμβουλεύω να

γυρίσεις πίσω στο σπίτι σου, στους γονείς σου. Θαανησυχούν».

Πράγματι, ο Βασιλιάς κι η Βασίλισσα ανησυχούσανπολύ, μάτι δεν είχαν κλείσει τόσες μέρες.

Η Αστερένια ένιωθε ένα σφίξιμο στο στομάχι της. Δενπερίμενε να ακούσει όσα της είπε η γυναίκα. Όσα




άκουσε την προβλημάτισαν και την είχαν βάλει σεσκέψεις. Ήθελε να ξεφύγει από την πιεστική μητέρατης, αυτό όμως δεν σήμαινε ότι δεν ήθελε να ξαναδεί

τους γονείς της. Για την ακρίβεια, δεν το είχε σκεφτεί.Από τη στιγμή που έφυγε από την Πολιτεία τηςΕυτυχίας, το μόνο που σκεφτόταν ήταν το σχέδιό τηςκαι το πώς θα το πραγματοποιούσε. Δεν είχε σκεφτείούτε μια στιγμή τους γονείς της.«Σας παρακαλώ, μη με διώξετε. Θα είναι μια ευκαιρίακαι για εσάς να έχετε παρέα. Αφήστε με να μάθω κοντάσας και θα στείλω γράμμα στους γονείς μου για να μην

ανησυχούν».«Κορίτσι μου, είσαι μικρή ακόμη. Ακόμη κι ανσυμφωνούσα, δεν θα μπορούσα να δεχτώ να σεκρατήσω κοντά μου χωρίς την άδεια των γονιών σου». «Μα η μητέρα μου δεν συμφωνεί. Θέλει να είμαι καλήμαθήτρια και να σπουδάσω. Δεν με καταλαβαίνει ». «Η απόφασή σου να φύγεις μακριά δεν είναι λύση.

Πιστεύω ότι η λύση είναι να γυρίσεις πίσω. Ναεξηγήσεις στους γονείς σου τι θέλεις να κάνεις. Να τουςπεις πόσο σου αρέσει το ράψιμο και να τελειώσεις τοσχολείο, ώστε να έχεις γνώσεις και εφόδια για τη ζωήσου. Το να φεύγουμε μακριά από μια δυσκολία, είναι ηπιο εύκολη λύση. Πιο σωστό μου φαίνεται νααντιμετωπίσεις τη μητέρα σου, να της εξηγήσεις και ναμάθετε μαζί να σέβεται η μια τις επιθυμίες της άλλης».

Η Αστερένια, φανερά απογοητευμένη, με το κεφάλισκυμμένο, πήρε τη βαλίτσα της και βγήκε ξανά στοδρόμο. Ήταν πολύ προβληματισμένη. Ξαφνικά,

σκέφτηκε πόσο πολύ θα είχαν ανησυχήσει οι γονείς της.Η καρδιά της χτυπούσε δυνατά. Ένιωσε το σώμα της ναπαγώνει. Όταν άνοιξε τα μάτια της, βρισκόταν ξαπλωμένη σ’ ένα

κρεβάτι. Κοίταξε γύρω της: «Πού είμαι;» αναρωτήθηκε.Τότε εμφανίστηκε δίπλα της η μαυροφορεμένη γυναίκα,



. 117

αυτή που με όσα της είχε πει, δεν της είχε γκρεμίσει τοόνειρο, αλλά της είχε δείξει την πραγματικότητα. Τηνπραγματικότητα που ο ενθουσιασμός και η αθωότητα

της Αστερένιας δεν της είχαν επιτρέψει να δει. Αφού της εξήγησε ότι είχε πέσει λιπόθυμη στην άκρητου δρόμου, την έπεισε να γράψει γράμμα στους γονείςτης να έρθουν να την πάρουν. Η Αστερένια ήταναδύναμη να επιστρέψει με τα πόδια στην Πολιτεία τηςΕυτυχίας, έτσι η λύση ήταν να έρθει ο Βασιλιάς με τηνάμαξα να την πάρει. Όταν το γράμμα έφτασε στην Πολιτεία της Ευτυχίας, η

Βασίλισσα έπεσε με λυγμούς και δάκρυα στην αγκαλιάτου Βασιλιά. « Το κοριτσάκι μας είναι καλά» ψιθύρισε.Το επόμενο κιόλας πρωί, ο Βασιλιάς και η Βασίλισσαξεκίνησαν για τη γειτονική πόλη. Είχαν φορτώσει τηνάμαξα με ένα σωρό καλούδια για να τα δωρίσουν στη γυναίκα που είχε φροντίσει την κόρη τους.Η χαρά του Βασιλιά και της Βασίλισσας δεν

περιγράφεται. Μόλις αντίκρισαν την Αστερένια τηνέσφιξαν στην αγκαλιά τους. Κι η Αστερένια όμως, όταντους είδε, ένιωσε μια τεράστια ανακούφιση. Αφού τηναγκάλιασαν και τη φίλησαν πολλές φορές, η Αστερένιατους υποσχέθηκε ότι δεν θα το ξανασκάσει.Ύστερα, οι γονείς της Αστερένιας ευχαρίστησαν τημαυροφορεμένη γυναίκα. Όταν της πρόφεραν τακαλούδια που είχαν φέρει, εκείνη τα αρνήθηκε και τους

ζήτησε απλά μια χάρη.Η γυναίκα κοίταξε την Αστερένια. Τα μάτια τηςΑστερένιας άστραφταν από χαρά. Ήταν ολοφάνερο ότι

είχαν κάνει μια συμφωνία μεταξύ τους και το μόνο πουέλειπε ήταν η συγκατάθεση του Βασιλιά και τηςΒασίλισσας. «Θα ήθελα να επιτρέπετε στην κόρη σας, την Αστερένια,

να με επισκέπτεται μερικές φορές και να της μαθαίνω




όσα γνωρίζω σχετικά με τη ραπτική» είπε η γυναίκα μετη γλυκιά της φωνή. Η Αστερένια κοιτούσε μια τον πατέρα και μια τη μητέρα

της, ανυπομονούσε ν’ ακούσει την απάντησή τους, ηοποία ήλπιζε να ήταν θετική.Ο Βασιλιάς και η Βασίλισσα κοιτάχτηκαν για λίγοσιωπηλοί, χαμογέλασαν και έγνεψαν καταφατικά.Έτσι, ευτυχισμένοι πήραν το δρόμο της επιστροφής γιατην πολιτεία της Ευτυχίας. Το ταξίδι της επιστροφήςφάνηκε σύντομο στην Αστερένια. Καθώς διέσχιζαν τοδάσος, θυμήθηκε τη χελώνα που είχε συναντήσει, την

καλύβα που πέρασε την πρώτη νύχτα της περιπλάνησήςτης, καθώς και τα λόγια του λύκου. Τα πράγματα στηνπόλη, ήταν δύσκολα πράγματι, η Αστερένια ένιωθε χαρούμενη που τελικά επέστρεφε στο παλάτι με τους γονείς της. Ένιωθε επίσης, τυχερή που είχε συναντήσειαυτή την καλή γυναίκα με τα μαύρα ρούχα που τηφρόντισε και δέχτηκε να της διδάξει όσα ήξερε σχετικά

με τη ραπτική.Η Αστερένια ήξερε πια καλά πως η απόφασή της ναφύγει μονάχη και να πάει στην πόλη ήταν πολύ τολμηρήκαι επικίνδυνη. Λίγο πριν φτάσουν στο παλάτι, ηΑστερένια υποσχέθηκε στον εαυτό της πως δεν θαξανάκανε κάτι χωρίς τη συγκατάθεση των γονιών της.Είχε αποφασίσει ότι στο εξής θα επέμενε και θααγωνιζόταν για όσα ήθελε και θα προσπαθούσε να

αλλάξει όσα την ενοχλούν, χωρίς να το βάζει στα πόδια.

Ευτυχία Καλαμάρα



. 119




ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ

Μια φορά και έναν καιρό, σε ένα δάσος πολύ μακρινό,

ζούσε ένα κορίτσι που λεγόταν Ελπίδα. Η Ελπίδα έμενεσε ένα ξύλινο δεντρόσπιτο με πορτοκαλί κουρτίνες.Ήταν μελαχρινή με μακριές μπούκλες, είχε μεγάλαπράσινα μάτια, φορούσε ένα γυάλινο λουλούδι στολαιμό και θα έλεγε κανείς ότι ήταν το πιο όμορφοκορίτσι ολόκληρου του κόσμου!Η Ελπίδα καθόταν κάθε μέρα στο παραθυράκι της γιαώρες και κοίταζε έξω. Αγαπούσε πολύ τη φύση! Της

άρεσε να βλέπει τα πολύχρωμα λουλούδια, τα δέντρα,τα πουλιά που κελαηδούσαν στα κλαδιά τους, τις μικρέςπεταλούδες που χόρευαν, πάνω από τα νερά μιας λίμνηςκαι τα ελαφάκια με τα άλογα, που περνούσαν χοροπηδώντας ανάμεσα στους θάμνους. Ήταν όλα πολύόμορφα στο δάσος της Ελπίδας! Μια νύχτα, η Ελπίδα καθόταν στο παράθυρό της και

κοίταζε τον ουρανό. Ξαφνικά, βλέπει ένα αστέρι! Ήτανένα πολύ μεγάλο αστέρι , που το ξεχώριζες με την πρώτηματιά. Η Ελπίδα, ενθουσιασμένη από τη λάμψη του,άπλωσε το χέρι της να το αγγίξει. Το αστέρι όμως ήτανπολύ ψηλά... Τέντωνε όλο και πιο πολύ το χέρι της,πάταγε στις μύτες, αλλά ακόμα ήταν ψηλά για να τοπιάσει... Πήρε μερικά βιβλία και τα έβαλε κάτω από ταπόδια της, αλλά δεν έφτανε αρκετά κοντά του.

Ώσπου σε μια στιγμή, το αστέρι της μίλησε: «Γεια σου Ελπίδα. Είμαι πολύ ψηλά και εσύ είσαι πολύμικρή για να με φτάσεις! Αν θες να με φτάσεις, πρέπει

να βγεις από το δεντρόσπιτο και να με κυνηγήσεις!»

Η Ελπίδα έμεινε με ανοιχτό το στόμα.

«Μου μιλάει ένα αστέρι! Είναι απίστευτο! Θα σε πιάσω,όσο μακριά και αν είσαι!» είπε αποφασισμένη η Ελπίδα.

Έπειτα, κρεμάστηκε από ένα γερό κλαδί που έφτανεστο παράθυρό της και πήδηξε έξω.



. 121

Αμέσως άρχισαν το κυνηγητό! Η Ελπίδα έτρεχε μετεντωμένο το χέρι της προς τον ουρανό, μα το αστέριόλο και απομακρυνόταν. «Πιάσε με αν μπορείς!» της

έλεγε γελώντας. Έκανε στροφές και κρυβόταν πίσω απότα σύννεφα. Προχωρούσε όλο και πιο μακριά. Η Ελπίδαέτρεχε πίσω του, μέχρι που την οδήγησε στην άκρη ενόςπέτρινου λόφου. Ύστερα, στάθηκε για λίγο και τηςμίλησε: «Βλέπεις αυτόν το λόφο, Ελπίδα; Είναι ο λόφος των χαμένων ονείρων. Αυτός ο λόφος είναι άγνωστος στουςανθρώπους… Πρέπει να σκαρφαλώσεις πολλά

χιλιόμετρα πάνω από το δάσος αν θέλεις να φτάσειςστην κορφή του. Να περάσεις από επικίνδυναμονοπάτια με κρυφές παγίδες. Να ξεφύγεις από άγριατέρατα που θα θελήσουν να σε ρίξουν! Να αποφύγειςδράκους που θα πετάξουν φωτιές σε όποιονπροσπαθήσει να πλησιάσει το μέρος τους. Ο λόφοςεκείνος είναι καλά προφυλαγμένος από τους

ανθρώπους. Αν θες να με πιάσεις, πρέπει να ανέβειςμέχρι την κορφή του.»

«Μα είναι πολύ ψηλά! Και επικίνδυνα! Θα περπατάωώρες ολόκληρες!»

«Αν θες να με φτάσεις, είναι ο μόνος τρόπος…»Είπε το αστέρι και κρύφτηκε. Η Ελπίδα άρχισε ναφωνάζει: «Δεν σε βλέπω! Έλα μπροστά, πού είσαι;» Τοαστέρι δε φαινόταν… Έτσι η Ελπίδα, αποφάσισε να

ανέβει το λόφο για να το δει ξανά. Ξεκίνησε να σκαρφαλώνει. Κρατιόταν γερά από τιςπέτρες για να μην πέσει και πατούσε με πολλή δύναμη

τα πέλματά της στο χώμα. Είχε λαχανιάσει. Έκανεμικρές στάσεις και συνέχιζε. Ήταν αποφασισμένη ναπιάσει εκείνο το αστέρι παρά τις δυσκολίες.Ξαφνικά, βλέπει μπροστά της έναν μεγάλο πράσινο

δράκο. Ο δράκος άνοιξε τα πελώρια φτερά του καιάρχισε να πετάει φωτιές από το στόμα του. Η Ελπίδα,




τρομαγμένη, κρύφτηκε πίσω από ένα βράχο. Ο δράκοςπέταγε γύρω της σηκώνοντας δυνατό αέρα με τα φτεράτου, τόσο δυνατό, που ο λόφος άρχισε να τρέμει. Η

Ελπίδα, κοίταξε δίπλα της και είδε κάτι ξερά χόρτα. Ταπήρε στο χέρι της και όπως ήταν κρυμμένη πίσω από τοβράχο, τα έβγαλε έξω προς τα δεξιά. Ο δράκος πέταξεφωτιά και έκαψε τα χόρτα που κρατούσε η Ελπίδα.Όταν είδε τη φωτιά να ανάβει, νόμιζε πως την πέτυχε!Έτσι, σταμάτησε να την ψάχνει και πέταξε μακριά.Πήρε μια ανάσα ανακούφισης η Ελπίδα και συνέχισε τηνορειβασία. Σε μια στιγμή, γύρισε και κοίταξε κάτω. Τότε

είδε πως είχε φτάσει πιο πάνω από τα σύννεφα! Τόσοψηλά, που δεν έβλεπε πια καθαρά το δάσος. Κρατήθηκεαπό ένα κλαδί για να στηριχτεί, αλλά εκείνο ήταν μιακρυφή παγίδα! Αμέσως, ένα δίχτυ σηκώθηκε κάτω από

τα πόδια της και την τύλιξε μέσα του. Η Ελπίδαπροσπαθούσε να το σκίσει με τα χέρια της αλλά ήτανπολύ γερό. Φώναζε βοήθεια, αλλά δεν υπήρχε κανείς να

την ακούσει… Τότε πρόσεξε το γυάλινο λουλούδι στολαιμό της. Σκέφτηκε, πως αν το σπάσει στα δύο, θα γίνεικοφτερό και θα μπορέσει να κόψει το δίχτυ. Της άρεσεόμως πολύ το μενταγιόν της… Το σκέφτηκε αρκετήώρα, μέχρι που αποφάσισε να το θυσιάσει, καθώς δενυπήρχε άλλη λύση. Το χτύπησε λοιπόν σε μία πέτρα καιτο έσπασε στα δύο. Άρχισε να ξύνει με το ένα κομμάτιτου το σκοινί μέχρι που κόπηκε. Τότε απελευθερώθηκε

και συνέχισε την πορεία της προς την κορφή του λόφου.Λίγο πιο πάνω, άρχισαν να πέφτουν πέτρες. Πολλέςπέτρες, κατά πάνω της. Ήταν κάτι μικρά ερπετά που τις

πετούσαν για να φυλάξουν το λόφο. Δεν ήθελανκανένας να ανέβει εκεί. Η Ελπίδα, έκρυβε το κεφάλι τηςμε τα χέρια της. Προσπαθούσε να τις αποφύγει,κάνοντας πλάγια βήματα δεξιά και αριστερά. Χτύπησε

λιγάκι, αλλά κρατιόταν τόσο γερά που δεν κατάφεραννα τη ρίξουν! Τα ερπετά, αφού κουράστηκαν,



. 123

σκέφτηκαν πως θα είχε πέσει το θύμα τους καικρύφτηκαν πάλι στις φωλιές τους κάτω από το χώμα.Η Ελπίδα, αφού σιγουρεύτηκε πως δεν έπεφταν άλλες

πέτρες, συνέχισε το περπάτημα, ώσπου σε μια στιγμή,κατάλαβε ότι είχε φτάσει στην κορφή του λόφου. Τότεάκουσε μια φωνή:«Μπράβο σου Ελπίδα! Έχεις φτάσει αρκετά κοντά μου!Αλλά όχι αρκετά κοντά για να με πιάσεις!»Η Ελπίδα, γύρισε το βλέμμα της και είδε το αστέρι.Τώρα φαινόταν πιο καθαρά! Μπορούσε να ξεχωρίσει ταμάτια του, το χαμόγελό του και μία μία τις ακτίνες του!

Άπλωσε το χέρι της, αλλά πάλι δεν κατάφερε να τοφτάσει… Το αστέρι της μίλησε με απαλή φωνή:«Κοίταξε κάτω από το λόφο… Βλέπεις αυτά τα μικράφώτα; Είναι τα φώτα της πόλης. Μικρά αστέριακλειδωμένα σε σπίτια. Αυτά τα αστέρια ψάχνουνκάποιον να τα ελευθερώσει! Είναι θλιμμένα καιβρίσκονται αιώνες εκεί! Τώρα κοίταξε πίσω σου.

Βλέπεις αυτές τις σκιές ανάμεσα στα δέντρα; Είναι τα χαμένα όνειρα. Δε μιλάνε μεταξύ τους και νιώθουνμεγάλη μοναξιά… Αν θες να με πιάσεις, πρέπει νακαταφέρεις να μιλήσεις μαζί τους. Να γίνετε φίλοι καινα συνεργαστείτε».

Η Ελπίδα πήγε κοντά τους και άρχισε να τουςταρακουνάει. «Πώς σε λένε; Πώς σε λένε!;» φώναζε σταόνειρα αλλά εκείνα έμοιαζαν να κοιμούνται βαριά. «Πες

μου ποιος είσαι! Πες μου το όνομά σου! Πώς σε λένε;»Φώναζε, μέχρι που ένα όνειρο γύρισε και της είπε: «Δε θυμάμαι». «Δε θυμάσαι το όνομά σου;»

«Όχι… έχει αιώνες κάποιος να το φωνάξει».

«Θες να θυμηθείς το όνομά σου;»

«Δεν υπάρχει κανείς που να το θυμάται».




«Κι όμως… Ρίξε μια ματιά σε αυτή την πόλη! Πόσαφώτα;! Είναι αμέτρητα! Πού ξέρεις; Κάποιος, κάπου,πιθανόν και να θυμάται!»

«Αν υπάρχει κάποιος πρέπει να έρθει να με βρει».«Πάμε να τον βρούμε εμείς».

«Πάμε. Αλλά αν κοιμάται;»

«Έχω φίλο μου το πιο λαμπρό αστέρι! Με μια ακτίνατου μπορεί να ξυπνήσει και τον πιο βαθιά κοιμισμένο!»

«Τότε πάμε!»

Η Ελπίδα και το ξεχασμένο όνειρο πιάστηκαν χέρι χέρικαι άρχισαν να γελάνε! Τότε τους άκουσαν και οι

υπόλοιπες σκιές. Άρχισαν ένα ένα τα όνειρα να ξυπνάνεαπό το γέλιο τους και να πηγαίνουν με περιέργεια κοντάτους. «Τι συμβαίνει;» ρωτούσαν το ένα το άλλο. Τότε τοαστέρι τους χαμογέλασε και είπε:«Ανεβείτε στις ακτίνες μου να σας γυρίσω πίσω… Πίσωστους ανθρώπους που σας έχουν ξεχάσει! Αν σας δουνμπροστά τους, θα θυμηθούν ξανά το όνομά σας!»

Όλα μαζί τα όνειρα απλώσανε τα χέρια προς τονουρανό, αλλά το αστέρι ήταν μακριά. Τότε η Ελπίδα,θυμήθηκε τα λόγια που της είπε: «Αν θες να με πιάσεις,πρέπει να γίνετε φίλοι και να συνεργαστείτε.». «Πρέπεινα συνεργαστούμε!» φώναξε στα όνειρα. «Να γίνουμεένα σώμα! Θα γίνουμε μεγάλοι και θα φτάσουμε τοαστέρι». Έτσι, πάτησε το ένα στον ώμο του άλλου καιέγιναν ένα σώμα πολύ ψηλό. Τελευταία ανέβηκε στην

κορυφή η Ελπίδα. Τέντωσε το χέρι της, άπλωσε ταδάχτυλά της και κατάφερε να αγγίξει την άκρη μιαςακτίνας του! Το αστέρι τους τράβηξε απάνω του και

έπειτα ταξίδεψαν μαζί πάνω από ολόκληρη την πόλη.Πετούσαν ανάμεσα στα σύννεφα και φώτισαν κάθε γωνιά της γης. Το αστέρι άπλωνε τις ακτίνες του μέσαστα παράθυρα των σπιτιών. Τα όνειρα γλιστρούσαν

απάνω τους, έμπαιναν από τα παράθυρα και ξυπνούσαντους ανθρώπους. Εκείνοι, μόλις τα έβλεπαν, θυμούνταν



. 125

αμέσως τα ονόματά τους και γίνονταν πάλι φίλοι.Έβρισκαν το γέλιο τους, έπαιρναν το όνειρό τους

αγκαλιά και η μοναξιά τους έσβηνε μονομιάς. Όλοι οι

άνθρωποι, νέοι, παιδιά, γέροι, άντρες και γυναίκες,άνοιξαν τις πόρτες τους για να βγουν έξω να τοφωνάξουν παντού. Το μεγάλο αστέρι μάζεψε με τιςακτίνες του όλα τα μικρά αστεράκια και τα σκόρπισεστον ουρανό. «Ευχαριστούμε που μας απελευθερώσατε!Θα σας θυμόμαστε πάντα!» είπαν τα όνειρα στηνΕλπίδα, και σχημάτισαν χορεύοντας στον ουρανό μιαλαμπερή χρυσαφένια καρδιά. Η Ελπίδα χαμογέλασε

στους ανθρώπους και , μαζί με το αστέρι, πήρε το δρόμο για το δάσος.

Άννα Γιαννακίδου



. 127

Βιογραφικά




HELENE WINSKY

Je suis née en France de

parents français, mais c'est laGrèce qui m'a adoptée. Γεννήθηκα στη Γαλλία αλλά ηΕλλάδα με υιοθέτησε. Enfant unique, je me racontais

des histoires dans lesquelles je

faisais participer des amis

imaginaires pour combler

l'espace de la chambre vide.Μοναχοπαίδι, πάντα από μικρή έπλαθα ιστοριέςφανταστικές με ήρωες που γέμιζαν ζωή το άδειο μουπαιδικό δωμάτιο. Comment écrire tout cela? Dans quel ordre ? Pour qui?

Pourquoi?

Πώς να γράψω γι α όλα αυτά που βρίσκονταν σκόρπια

στο κεφάλι μου; Σε ποια σειρά ; Για ποιον; Γιατί;C'est là, qu'Eva fait son entrée! Bien réelle, avec son donpour guider ceux qui s'égareraient sans ses conseils. Εκείνη την κατάλληλη στιγμή γνώρισα την Εύα!Ολοζώντανη με σάρκα και οστά. Με τη μεταδοτικότητακαι το χάρισμα της επικοινωνίας που την διακρίνειέδιωξε την ομίχλη. Ακολουθώντας τις οδηγίες της

παραμυθοταξιδεύω. Et voilà, sans même s'en rendre compte, la matière a prisforme car Eva a su nous donner les outils et nous faire

vivre avec elle son enthousiasme pour les contes.

Ορίστε λοιπόν, χωρίς καν να το συνειδητοποιήσω, ταεργαλεία και οι συμβουλές πήραν ζωή στην ιστορία πουέγραψα , χρησιμοποιώντας μαγικές λέξεις και

μοιραζόμενη μαζί της και με τους άλλους μαθητές τηναγάπη της για τα παραμύθια .



. 129

Des moments inoubliables!

Στιγμές αξέχαστες!

Bonne lecture!

Καλή ανάγνωση!




ΕΛΕΝΗ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ - ΑΣΤΕΡΟΣΚΟΝΗ

Κατάγομαι από το Νησί του Δία.

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στονΠειραιά. Το σπίτι μου βρίσκεταιστο Χαλκούτσι Ωρωπού από το2007. Ωστόσο η οικονομική κρίσητων τελευταίων ετών της«εποχής του τίποτα» μεανάγκασε να μεταναστεύσω στηΓερμανία τον Φεβρουάριο του

2014.Έχοντας στο βιογραφικό μουτρεις ατομικές εκθέσεις

ζωγραφικής και συμμετοχή σε ομαδικές, κυρίωςφιλανθρωπικού χαρακτήρα, συνεχίζω να χαράζω στομονοπάτι μου μηνύματα. Κάποιοι τα αποκαλούνπαραμύθια, εγώ όμως υποστηρίζω τη δική μου αλήθεια.

Ζωγραφικά μου έργα:Αποτελούν μέρος της μόνιμης συλλογής τηςΠινακοθήκης του Αγ. Νικολάου Κρήτης και κοσμούν τοΕιδικό Σχολείο Ωρωπού (δωρεά).

Μια ξύλινη επιγραφή μου, υποδέχεται τους μαθητές τουΝηπιαγωγείου Χαλκουτσίου Ωρωπού (δωρεά).

Επίσης μια άλλη ξύλινη επιγραφή – «αντίο» σε μαθητή,υπάρχει στο Νηπιαγωγείο του Καλάμου.

Αποτελούν επίσης μέρη της συλλογής του ΖαννείουΙδρύματος (δωρεά) και διακοσμούν τα καράβια τηςΑΝΕΚ. Ζωγραφικό έργο μου δημοπρατήθηκε στο Σικάγο τωνΗΠΑ, τον Φεβρουάριο του 2013 για φιλανθρωπικόσκοπό (την ενίσχυση παιδικών ιδρυμάτων στηνΕλλάδα).

Τοιχογραφίες σε παιδικά δωμάτια και σε κομμωτήριοστον Ωρωπό.



. 131

Το καλοκαίρι του 2013 φιλοτέχνησα με ανάθεση από τοΔήμο Ωρωπού δύο παιδικές χαρές, στο Χαλκούτσι καιστα Νέα Παλάτια.

Θεατρικά σκηνικά μου κοσμούν: Το Νηπιαγωγείο Χαλκουτσίου Ωρωπού (δωρεά)

Το Δημοτικό Σχολείο Χαλκουτσίου Ωρωπού (δωρεά)

Τον σύλλογο γυναικών Χαλκουτσίου (Απόκριες 2012,δωρεά).

Τη θεατρική παράσταση «Η Ζεραλντίν και το ξωτικό τηςλίμνης» της κας Εύας Πετροπούλου Λιανού, στην

παιδική σκηνή ΗΛΙΟΤΕΧΝΟ.

Το Γ.Ε.Λ. Ωρωπού Εθελοντισμός: Είμαι μέλος της εθελοντικής κίνησης «Ζωγράφοι σεδράση για τα ΠΑΙΔΙΑ».

Μέλος του συλλόγου «H ΠΙΣΤΗ» όπου συμμετείχα στοκαλλιτεχνικό εργαστήρι του Τ.Α.Ο. (τμήμα παιδικήςαιματολογίας-ογκολογίας) του ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ ΠΑΙΔΩΝ

ΑΓ. ΣΟΦΙΑ.Τον Αύγουστο του 2012 φιλοτέχνησα αφιλοκερδώς τηνεξωτερική περίφραξη του γηπέδου ποδοσφαίρου στοΧαλκούτσι Ωρωπού.

Συμμετείχα εθελοντικά με face-painting στις χριστουγεννιάτικες εκδηλώσεις του Δήμου Ωρωπού το2011 και το 2012.

Δημιούργησα καλλιτεχνικό εργαστήρι, στο Δημοτικό

Σχολείο Χαλκουτσίου, τη σχολική χρονιά 2012-2013.Τον Απρίλιο του 2013 μαζί με μαθητές και γονείςαλλάξαμε την όψη του Δημοτικού σχολείου

Χαλκουτσίου Ωρωπού και τον προαύλιο χώρο τουσχολείου στα πλαίσια του εθελοντικού καλλιτεχνικούεργαστηρίου. Ποίηση:

Συμμετείχα στο ποιητικό ανθολόγιο «Η μοναξιά είναι χάρισμα» από τις εκδόσεις Μαλλιάρης ΠΑΙΔΕΙΑ το 2011.




Συμμετείχα στο παγκόσμιο συνέδριο ποίησης πουπραγματοποιήθηκε στη Λάρισα τους μήνες Ιούνιο καιΙούλιο του 2011.

Συμμετείχα σε ποιητική ανθολογία αφιερωμένη στοΝικηφόρο Βρεττάκο το 2012.

Τον Μάρτιο του 2013 κυκλοφόρησε το πρώτο μουβιβλίο, από τις εκδόσεις Λεξίτυπον, με τίτλο«Ξεχασμένες Νεράιδες». Το δεύτερο βιβλίο μου ετοιμάζεται να κυκλοφορήσει μέσα στο 2014.

Τα έτη 2011 και 2012, επιμελήθηκα διαδικτυακή

ραδιοφωνική εκπομπή.Άρθρα μου φιλοξενούν διαδικτυακές εφημερίδες καιπεριοδικά κοινωνικού και ποιητικού χαρακτήρα. http://asteroskoni.wordpress.com

http://asteroskoni.wordpress.com/





. 133

ΦΩΤΗΣ ΠΑΝΟΣ

Γεννήθηκε το 1972 στο London, Ontario του Καναδά.

Εργάστηκε σαν Μηχανικός Πληροφορικής σε διάφορεςιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες και εταιρίεςπληροφορικής τόσο στον Καναδά, όσο και στην Ελλάδα.Είναι μέλος του C.F.P.(Canadian Federation of Poetry),

μέλος του OPS (Ontario Poetry Society), μέλος (Academy

of American Poets).

Ποιητικές Συλλογές

Μαύρο καρό (χαρτιά) Ο Κύκλος του ε.κ. Μαύρο καρό (χαρτιά) Είσαι Εδώ; ΖΩ

Μαύρο καρό (χαρτιά) Συμμετοχή στην «ΑνθολογίαΠοίησης και Πεζού Λόγου», αφιέρωμα στον ποιητήΝικηφόρο Βρεττάκο

Μαύρο καρό (χαρτιά) Αιώνιο Ταξίδι /Eternal Journey

Μαύρο καρό (χαρτιά) Συμμετοχή στην «Ανθολογία

Ποίησης και Πεζού Λόγου», αφιέρωμα στον Κ.Π.Καβάφη.

http://www.greekpoetry.gr/biografikap.html







ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΓΡΑΣΤΑΡΑΣ

Ένα σύντομο βιογραφικό θα μπορούσε να είναι αυτό

που βάζουν τα «ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ»:Ο Δημήτρης Αργασταράς ασχολείται πολλά χρόνια μετην λογοτεχνία και το πεδίο του παράξενου. Άρθρα καιδιηγήματά του έχουν δημοσιευτεί σε διάφοραπεριοδικά. Τα τελευταία χρόνια συνεργάζεται με τοεβδομαδιαίο περιοδικό «ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ» (ένθετο του«Ελεύθερου Τύπου») και με την ιστοσελίδαBookpress.gr.



. 135

ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΛΜΑΤΖΟΓΛΟΥ

Ονομάζομαι Ανδρέας

Ελματζόγλου. Γεννήθηκα το1985 στην Αθήνα καισυγκεκριμένα στην περιοχήτης Νέας Φιλαδέλφειας όπουδιαμένω μέχρι σήμερα. Είμαιαπόφοιτος του τμήματοςΔιοίκησης ΕπιχειρήσεωνΤεχνολογικού ιδρύματος

Πειραιά.

Με το γράψιμο ασχολήθηκαπρώτη φορά το 2009 όπου έγραψα το σενάριο τηςπρώτης μου ταινίας μικρού μήκους «Δότης» καιδιατέλεσα και σκηνοθέτης της. Έχω παρακολουθήσειμαθήματα κινηματογράφου στον κινηματογραφικότομέα του πανεπιστημίου Αθηνών (ΠΟΦΠΑ),υποκριτικής (μαθήματα αλληλεγγύης-Βρυσάκι),

θεατρικού παιχνιδιού (Σχολείο παιχνιδιού) και σεναρίου(μαθήματα αλληλεγγύης-Βρυσάκι). Επίσης είμαι μέλοςτης θεατρικής ομάδας Νέας Φιλαδέλφειας από το 2007.Το 2013 παρακολούθησα μαθήματα παραμυθιού με την

Εύα Πετροπούλου στα πλαίσια των μαθημάτωναλληλεγγύης στο Βρυσάκι και ήταν η αφορμή να

ξεκινήσω να γράφω παραμύθια.




ΑΝΝΑ ΓΙΑΝΝΑΚΙΔΟΥ

Η Άννα Γιαννακίδου γεννήθηκε

το 1991 στην Αθήνα. Τον Ιούνιοτου 2012 αποφοίτησε από το

ΔΙΕΚ Αμαρουσίου, τμήμα

υποκριτικής θεάτρου και

κινηματογράφου. Την περίοδο

αυτή συνεχίζει τις σπουδές της

σε ανωτέρα σχολή δραματικής

τέχνης. Παράλληλα έχει

συμμετάσχει σε παιδικές

θεατρικές παραστάσεις και

performances. Εργάζεται από το

2009 ως animat or- εμψυχώτρια θεατρικού παιχνιδιού

και από το 2014 εκτελεί παραστάσεις και εργαστήρια

θεάτρου σκιών. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια γραφής παραμυθιού. Ασχολείται ερασιτεχνικά με τη

ζωγραφική, τη χειροτεχνία και την ποίηση.

e-mail: [email protected]

mailto:[email protected]






. 137

ΟΛΓΑ ΧΑΝΟΥΖΑ

Η Όλγα Χάνουζα γεννήθηκε

στην Αθήνα και είχεδασκάλους της τον Τηνιακό

και τον Κανακάκη. Έργα της

υπάρχουν σε Ελλάδα και

εξωτερικό. Έχει πάρει μέρος σε

πολλές εκθέσεις στην Ελλάδα

και στο Αμβούργο. Είναι μέλος

της IPAC (διεθνής κύκλος τέχνης με έδρα για την

Ελλάδα στην Πάρο), UNESKO, TΕΧΝΟΣΦΑΙΡΑ. Στα έργα

της απεικονίζει την αγάπη της για το σύμπαν και τον

ήλιο, την ψυχή και Αρχαία Ελλάδα. Γράφει ποιήματα

που συνοδεύουν και εξηγούν τους πίνακες ζωγραφικής

της.




ΑΘΑΝΑΣΙΑ ΜΑΥΡΟΕΙΔΗ

Η Αθανασία Μαυροειδή είναι ψυχολόγος με ειδίκευση

στην κλινική ψυχολογία και στη γνωσιακήσυμπεριφοριστική ψυχοθεραπεία. Εργάζεται ιδιωτικάστην Αθήνα από το 2003. Από το ξεκίνημα τηςεπαγγελματικής της δραστηριότητας άρχισε νασκαρώνει μικρούλες παραμυθοϊστορίες με στόχο ναεξηγήσει στα παιδιά έννοιες και όρους δύσκολους καιδυσνόητους (ακόμα και για τους ενήλικες). Τώρα, αυτέςοι ιστορίες μεγάλωσαν και θέλουν να βγουν έξω ώστε

να βοηθήσουν και να κάνουν χαρούμενα ακόμα περισσότερα παιδιά.



. 139

ΕΙΡΗΝΗ ΜΑΝΤΑ

Η Ειρήνη Μαντά γεννήθηκε στην

Αθήνα. Σπούδασε γαλλικήφιλολογία στο ΠανεπιστήμιοΑθηνών, κλασικό τραγούδι στοΩδείο του Μανώλη Καλομοίρη καιυποκριτική στη Σχολή Δραματικής

Τέχνης ΙΑΣΜΟΣ. Το 1997 διακρίθηκε στον λογοτεχνικόδιαγωνισμό που προκήρυξαν οι Εκδόσεις ΑΙΟΛΟΣ και τομουσικό περιοδικό «Metal Invader» και είχε την πρώτη

της παρουσία στα ελληνικά γράμματα, με το διήγημα«Ελεωνόρα», που συμπεριλήφθηκε στην ανθολογία«Metal-ικές Ιστορίες Φαντασίας και Τρόμου» (εκδόσειςΑΙΟΛΟΣ). Συμμετείχε στη μετάφραση του άλμπουμ τουJohn Howe «Μύθος και Μαγεία» και το 2005κυκλοφόρησε το πρώτο της μυθιστόρημα «Genius

Scribendi, Το Δαιμόνιο της Γραφής» από τις Εκδόσεις

ETRA books. Το μυθιστόρημα εξαντλήθηκε καιεπανακυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ars Nocturna.Άρθρα της και διηγήματα έχουν κυκλοφορήσει σταπεριοδικά λογοτεχνίας του Φανταστικού «ΚοσμικήΔιάσταση», «Φανταστικά Χρονικά», «Δραματουργοί τωνΓιανν» και «Συμπαντικές Διαδρομές». Με το διήγημά της«O Ρωμαίος Ψάχνει Στα Σκουπίδια» διακρίθηκε στοδιαγωνισμό «Λόγω Τέχνης» του μη κερδοσκοπικού

φορέα πολιτισμού Art Spot και των εκδόσεων Μεταίχμιο. Έχει συμμετάσχει στη συλλογή παραμυθιών«Κόκκινη Κλωστή Δεμένη» των εκδόσεων Συμπαντικές

Διαδρομές και στη συλλογή διηγημάτων Κλειστοί Χώροι(εκδόσεις Ars Nocturna). Σήμερα είναι μέλος της ομάδαςΤέχνης Θεάτρου της Αργυρώς Δημακέα. Tο δεύτερομυθιστόρημά της τιτλοφορείται «Το Δάσος Με Τα

Πέπλα» και αναμένεται να κυκλοφορήσει επίσης από τιςεκδόσεις Ars Nocturna.




ΜΙΧΑΛΗΣ ΑΝΔΡΙΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Ο Μιχάλης Ανδριτσόπουλος

γεννήθηκε το 1981 καιμεγάλωσε στη Νέα Σμύρνη.Σπούδασε ανώτερα θεωρητικάκαι σύνθεση, είναι κάτοχος τωνδιπλωμάτων FLCM inComposition, popular καιclassical music theory καιDipLCM (TD) ηλεκτρικής

κιθάρας με διάκριση από το London College of Music ,καθώς και Δίπλωμα Σύνθεσης με Άριστα παμψηφεί.Συμμετείχε σε πολλούς διαγωνισμούς σύνθεσης και

διηγήματος κατακτώντας σχετικά βραβεία. Έργα τουέχουν παιχτεί σε αρκετές συναυλίες και στις παραγωγέςθεατρικών ομάδων και διηγήματά του έχουν εκδοθείμέσω διαγωνισμών. Σήμερα εργάζεται ως καθηγητής

θεωρητικών και κιθάρας και στον ελεύθερο χρόνοασχολείται με τη συγγραφή και τις… εφευρέσεις.



. 141

ΝΙΚΟΛΕΤΑ ΠΡΟΥΣΟΥΝΟΥΔΗ

Η συγγραφέας του διηγήματος

«O φίλος μου ο Ατίφ» ονομάζεται ΝικολέταΠρουσουνούδη. Γεννήθηκεστην Αθήνα , έχει σπουδάσει γραφιστική και πολλά χρόνιαεργαζόταν ως σύμβουλοςεσωτερικής διακόσμησης γιαμεγάλες εισαγωγικές εταιρίες

επίπλων κουζίνας. Παρακολουθεί σεμινάριαδημιουργικής γραφής, αυτοσχεδιασμού, παραγωγήςντοκιμαντέρ και παραγωγής ταινίας μικρού μήκους. Τηςαρέσει να διαβάζει τα πάντα, να βλέπει ταινίες, να κάνειμεγάλους περιπάτους στην φύση και να ονειρεύεται.Άλλο ένα διήγημά της, το «Ελεύθερη», έχει δημοσιευθείστο www.microstory.gr, στις 15 Οκτωβρίου του 2013.

http://www.microstory.gr/







ΠΑΝΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ

Ονειροπόλος, λάτρης του

Gonzo journalism και τουHunter S. Thompson.

Γεννήθηκα το 1969. Σπούδασαστο Παρίσι και τη Λιέγη καιεργάζομαι στην Αθήνα.Πιστεύω ότι χωρίς ιστορίες οκόσμος μας θα ήταν άχαρος

και άχρωμος. Ας τον

γεμίσουμε, λοιπόν, με χάρη και χρώμα!



. 143

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΧΑΛΒΑΝΤΖΗΣ

Ο Αθανάσιος Χαλβαντζής γεννήθηκε στο Αγρίνιο της

Αιτωλοακαρνανίας τον Μάιο του 1987. Μεγάλωσε σεμια από τις πάμπολλες «μαγικές» γειτονιές τηςδεκαετίας του ’90. Από πολύ μικρός, θυμάται τον εαυτότου να γράφει «αυθαίρετες» μικρές ιστορίες σταοπισθόφυλλα των σχολικών του βιβλίων. Έπειταάρχισε να «μουτζουρώνει» σε λευκές κόλλες και τατελευταία χρόνια «ταλαιπωρεί» τον ηλεκτρονικόυπολογιστή του, γράφοντας, πολλές φορές, έως τις

πρώτες πρωινές ώρες! Τον εμπνέει οτιδήποτε αγαπάκαι «χορεύει» γύρω του. Αλλά πάντοτε βάζει καιπινελιές από προσωπικά του βιώματα. Όσον αφορά ταπαραμύθια ,πολλές φορές πλέκει την παιδικότητα μετον ρεαλισμό των «μεγάλων». Σκόπευε να γίνειαθλητικός ψυχολόγος αλλά τα σχέδιά του ανατράπηκανκάποιο καλοκαίρι και έτσι σπούδασε τεχνικός

Ηλεκτρονικών Υπολογιστών και εργάστηκε για κάποιοδιάστημα πάνω στο αντικείμενο αυτό. Λατρεύει ταταξίδια και υπεραγαπά τα ζώα. Κάπου στο ΒόρειοΑιγαίο έχει και τον προσωπικό του παράδεισο, τηΛήμνο! Υπέροχοι , ζεστοί άνθρωποι, πάλλευκεςαναμνήσεις… Δεν βλέπει καθόλου τηλεόραση πλέον.Αντιθέτως τον ξεκουράζουν τα βιβλία, η μαγειρική, η γάτα του, αλλά και οι βραδινές βόλτες, όταν η πόλη

κοιμάται... Τέλος, θέλει να πει «ευχαριστώ» στηΧριστίνα για το παρόν κείμενό του...




Silvia Okaliova

Γεννήθηκε στην Μπρατισλάβα Σλοβακίας όπου

σπούδασε δημοσιογραφία. Στην Ελλάδα έχει εκδώσειπέντε βιβλία και δύο e-books (παιδικό, δοκίμιο,μυθιστόρημα). «Περιπέτειες στο φανταστικό κάστρο»,

«Ο καινούργιος άνθρωπος είναι βαθιά ερωτευμένος»,

«Πρώτη φορά», «Αγκαλιά με τον Ήλιο» και «Κόκκινοκοκτέιλ», είναι τα πιο γνωστά.



. 145

ΕΙΡΗΝΗ ΜΠΑΛΤΑ

ΚΑΤΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΑΠΟ

ΕΝΑ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟΗθοποιός, ραδιοφωνικόςπαραγωγός στον σταθμό

Μέντα 88 FΜ, ερασιτέχνηςπαραμυθού.

Μου αρέσει πολύ ναδιαβάζω παραμύθια.Μαγεύομαι, ταξιδεύω,

ξεχνιέμαι. Μου αρέσειεπίσης να λέω παραμύθιαστα παιδιά. Η ευχαρίστησηπου νιώθουν ακούγονταςπαραμύθια με ενθουσιάζει.

Και κάποια στιγμή μου δημιουργήθηκε η επιθυμία ναπαίξω κι εγώ με τις λέξεις του παραμυθιού, με τις

περίεργες καταστάσεις, τα φανταστικά πλάσματα, τιςμαγικές ιδιότητές, με ό,τι εμπεριέχεται τέλος πάντων σεαυτό που λέμε φαντασία. Θέλησα να νιώσω κι εγώ χαράκαταγράφοντας τη φαντασία μου και να μπορέσω νατην αφήσω αχαλίνωτη. Έτσι αποφάσισα να παρακολουθήσω σεμινάριο γραφήςπαραμυθιού με την Εύα για να μπορέσω να αποκτήσωτα εργαλεία, τις τεχνικές αν θέλετε, για να μπορώ να

γράφω ερασιτεχνικά, απλά για την προσωπική μουευχαρίστηση. Η Εύα μου τα έδωσε όλα αυτά. Τοκαλύτερο που μου είπε ήταν να αφήσω την φαντασία

μου αχαλίνωτη. Αυτό ακριβώς που δεν μπορώ να κάνω!Μου αρέσει όμως που η Εύα εντόπισε αυτή τηναδυναμία μου, μου την έδειξε κι εγώ ξέρω ότι τώρα ανθελήσω μπορώ να δουλέψω πάνω σε αυτή. Αυτό το

μικρό παραμυθάκι που θα διαβάσετε είναι μιαπροσπάθειά μου στο πλαίσιο του σεμιναρίου της Εύας.




Διασκέδασα πολύ γράφοντάς το και ο σκοπόςεπιτεύχθηκε, σταμάτησα επιτέλους να ελέγχω την

φαντασία μου και την άφησα ελεύθερη.



. 147

ΕΛΕΝΗ ΤΖΙΑΜΟΥΡΑΝΗ

Η Ελένη Τζιαμουράνη γεννήθηκε

στην Αθήνα, σπούδασε ΦυσικέςΕπιστήμες και σήμερα εργάζεταιστο ΤΕΙ Αθήνας στη ΣχολήΓραφικών Τεχνών και Καλλιτεχνικών Σπουδών. Απόμικρή ηλικία ασχολείται με τημουσική και τη στιχουργική, και τατελευταία χρόνια με την ποίηση

και τη συγγραφή παραμυθιών. Σταελληνικά γράμματα εμφανίζεται το2009 με το παραμύθι «Ο

Πριντσιπίνο και η κιθάρα του» στο περιοδικόπρωτοβάθμιας εκπαίδευσης «Σύγχρονο ΔημοτικόΣχολείο» (εκδ. Δίπτυχο). Ακολούθησαν τα: «Συναυλίατων Καλικαντζάρων» (2009), «Μια συναυλία απ’ το

βυθό» (2010), «Το δάσος με τα ξεχασμένα όνειρα» (2011), και «Η Μουσική και οι κόρες της» (2012). Το2011 φιλοξενούνται ποιήματά της στη ποιητικήανθολογία «Προσοχή στο κενό» (εκδ. Ash in Art 2011).Τον Ιούλιο του 2012 εκδόθηκε η πρώτη της ποιητικήσυλλογή «Το άρωμα των ημερών» (εκδ. Πολιτισμός,2012).




ΕΥΤΥΧΙΑ ΚΑΛΑΜΑΡΑ

Η Ευτυχία Καλαμάρα είναι

ψυχολόγος. Αποφοίτησεαπό το τμήμα Ψυχολογίας

του Αριστοτέλειου

Πανεπιστημίου

Θεσσαλονίκης. Τα

τελευταία πέντε χρόνια

ασχολείται με τη διάγνωση

και την αποκατάσταση

μαθησιακών δυσκολιών

και εργάζεται με παιδιά

που αντιμετωπίζουν

δυσκολίες στη μάθηση και

την επικοινωνία. Επιπλέον,

συντονίζει ομάδες παιδιών με στόχο την ανάπτυξηκοινωνικών δεξιοτήτων μέσω του παιχνιδιού και των

παραμυθιών.



. 149

ΕΥΑ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ ΛΙΑΝΟΥ

Η Εύα Πετροπούλου Λιανού

γεννήθηκε στο Ξυλόκαστροόπου και ολοκλήρωσε τιςβασικές σπουδές της.Αγαπούσε τηδημοσιογραφία από μικρή,οπότε αποφασίζει να κάνειεπάγγελμα τη μεγάλη τηςαγάπη και παρακολουθεί

μαθήματα δημοσιογραφίαςστη σχολή του ΑΝΤ1.

Τελειώνοντας τις σπουδές της, κάνει την πρακτική τηςως ελεύθερη ρεπόρτερ σε διάφορες δημοσιογραφικέςεκπομπές. Το 1994 φεύγει για τη Γαλλία όπου εργάζεταιως δημοσιογράφος στη γαλλική εφημερίδα «Le LIBREJOURNAL». Η αγάπη για την Ελλάδα όμως την κερδίζει.

Επιστρέφει στην ηλιόλουστη πατρίδα κι από το 2002 ζεικαι εργάζεται στην Αθήνα. Τον Μάιο του 2011 θα εκδοθεί το τρίτο βιβλίο της, «ΗΖεραλντίν και το Ξωτικό της Λίμνης», από τις εκδόσειςΈναστρον. Μάλιστα, το έργο αυτό ανέβηκε με μεγάληεπιτυχία στην παιδική σκηνή «Ηλιότεχνο» (Ιανουάριος2012), σε σκηνοθεσία του Θ. Βουρνά. Ακολούθησαν κιάλλες παραστάσεις σε σχολεία και πολιτιστικούς

χώρους. Στη συνέχεια, θα εκδώσει τρία e-books: «Τα παραμυθοταξιδεύματα της Εύας» (εκδόσεις Vakxikon),

«Η κόρη της Σελήνης» (εκδόσεις Αναζητήσεις), σε δύο

γλώσσες, που βρίσκεται πλέον στο amazon.com, και «Εγώ κι ο Άλλος μου Εαυτός, η Σκιά μου» (εκδόσεις

Σαΐτα).

Είναι μέλος του Ομίλου Unesco Λόγου και Τέχνης, των

Κορινθίων Συγγραφέων, της Πανελλήνιας ΈνωσηςΛογοτεχνών. Συνεντεύξεις και παραμύθια της




φιλοξενούνται σε ηλεκτρονικές εφημερίδες της Ελλάδαςκαι της Κύπρου. Ιστολόγιο: http://evalianou.blogspot.gr.

http://evalianou.blogspot.gr/






. 151

ΒΙΒΗ ΜΑΡΚΑΤΟΥ

Η Βιβή Μαρκάτου είναι

βραβευμένη θεατρικήσυγγραφέας με πολλέςπανελλήνιες διακρίσειςστον χώρο της ζωγραφικήςκαι των κόμιξ και βρα-

βευμένη ραδιοφωνικήπαραγωγός υπό την Αιγίδατης Ουνέσκο για ένα

πολιτιστικό αφιέρωμα πουείχε κάνει το 2009. Έχεισυμμετάσχει σε

λογοτεχνικές παρουσιάσεις βιβλίων και έχεισκηνοθετήσει πέντε παραστάσεις για το ΠανεπιστήμιοΑθηνών. Τον ελεύθερο χρόνο της της αρέσει να ζωγραφίζει , να

ακούει μουσική και να πηγαίνει βόλτα με τους φίλουςτης. Εργάζεται ως δημοσιογράφος στον πολιτιστικό τομέαμε εξίσου διακριτή παρουσία και με σημαντικέςσυνεντεύξεις στον Γαλαξία FM 92,1 ενώ είναι η πρώτηραδιοφωνική παραγωγός στην Ελλάδα που παρουσίασεσε εκπομπή τα «anime», που πλέον έχουν ένα τεράστιοαριθμό ακολούθων ανά τη χώρα.

e-mail: [email protected]







. 153

Περιεχόμενα

σελ.

Το Διδασκαλείον 7Το Μπλοκ Ζωγραφικής 10

Ο Ζωγράφος και το Δέντρο 24

Παραμύθι Θεατρικό 27

Η Μάγισσα Μελιώ 35

Η Τριανταφυλλιά και ο Βασιλικός 42

Τρία Ποιήματα 49

Η Σύντομη Ιστορία ενός Αστεριού 52Ο Ξουφού Πάει για Ψάρεμα 54

Ένα Παραμυθο-ταξίδι από τον Καναδά 55

Η Μελίνα και τα Πράγματα της Τάξης

που Ήθελαν να Γίνει ο Κόσμος Καλύτερος 56

Ο Πιερότος 61

Ο Φίλος μου ο Ατίφ 70

Οι Νάνοι και ο Γίγαντας Δυνατότερος 77

Ίσως και να μην το Είχα Προσέξει 84

Του Διογένη η Σοφία 92

Όνειρο μιας Λαγάτας (δίγλωσσο) 98

Παραμύθι 99

Η Περιπέτεια της Αστερένιας … 107

Το Αστέρι της Ελπίδας 120Βιογραφικά 127



. 155

mia terastia agalia paramithia 24grammata.com

Documents