moeder teresa stichting ulft · 2014. 10. 8. · fundatia maica teresa oradea. we worden hartelijk...
TRANSCRIPT
-
MOEDER TERESA STICHTING ULFT Hulp aan de allerarmsten Tel.: 0315-685640 Banknummer: NL49RABO0363853545 Fax: 0315-327300 Gironummer: NL23INGB0001183103 Commerzbank Emmerich:
Nijverheidsweg 13B DE41320800100753115100 7071 CH Ulft Handelsregister: 09098465
Email: [email protected] Internet:: www.moederteresa.com
.
NIEUWSBULLETIN Jaargang 1, nummer 4.
Belevingsverslag
Roemenië-reis 2014
Een gezelschap van veertien
personen bestaande uit
bestuursleden van de stichting, leden
van steungroep Helpende Hand,
vrijwilligers, relaties van de SOL en
belangstellenden bracht van 25 tot
29 september een bezoek aan
Oradea en omgeving. Een verslag
over hoop, kansen, kansloze
mensen, huisjes en trots. In
Roemenië wordt immers geen
aandacht aan de Roma en hun
levensbehoeften geschonken. Het is
niet een vergeten bevolkingsgroep,
maar een genegeerde groep.
Donderdag 25 september: Het is
iets na 05.30 uur als de eersten van
het reisgezelschap in Ulft arriveren.
De oogjes nog klein en nieuwsgierig
naar wat deze reis voor ervaringen
meebrengt. Na een kop koffie in de
kantine van de MTS verdelen we
ons volgens het schema in de drie
auto’s en de alom bekende gele
MTS-bus. Die is volgeladen met
winterkleding die in Oradea wordt
afgeleverd. Een voorspoedig eerste
deel van de reis volgt. De
deelnemers wisselen bij de diverse
rustmomenten van auto en leren hun
reisgenoten kennen en de verhalen
van hen die al eerder in Roemenië
waren. Na tussenstops in Duitsland
en Oostenrijk bereiken we na 1100
kilometer rond 19.00 uur de
Hongaarse grens. In Hotel Paprika in
Hegyeshalom, gelegen aan de
Hongaarse autobaan, wordt gestopt.
We schuiven aan voor de
avondmaaltijd, een schnitzel
voorzien van een imposant bord
groentes en zoeken onze kamers op.
Een van de vele MTS-projecten.
Vrijdag 26 september: Deze
ochtend is het wederom vroeg dag.
mailto:[email protected]://www.moederteresa.com/
-
Harry Verhey meldt zich om 07.00
uur mooi op tijd als eerste in de
ontbijtzaal. Na een Hongaars ontbijt
pakken we snel de auto in, we willen
immers niet te laat in Oradea
arriveren.
Via Boedapest komen we bij de
Roemeense grens waar een colonne
van kilometers wachtende
vrachtwagens symboliseert dat één
Europa best lekker ‘bekt’, maar dat
daar in de praktijk nog lang geen
sprake van is. We verzetten onze
horloges, in Roemenië is het een uur
later. De industriestad Oradea heeft
ruim 200.000 inwoners, maar biedt
een troosteloze entree. Waar een
paar nieuwe fabrieken in eerste
instantie aardig ogen, komen al snel
de leegstaande asgrauwe gebouwen
in het zicht. Leidingen lopen boven
de grond, het oogt er smerig en
verkeersdeelnemers rijden lomp in
de rondte.
Aankomst in Oradea.
Om 15.00 uur arriveren we bij de
Fundatia Maica Teresa Oradea. We
worden hartelijk ontvangen door de
medewerkers Ili, Imi, Tünde en
Manyi. Ook Cathja Nagy-Meuleman
en Mimy Meuleman zijn er, zij zijn
reeds vooruit gegaan om kwartier te
maken en voorbereidingen te treffen.
Wij strekken met plezier even de
benen en zijn onder de indruk van de
omvang van de winkel, de
kledingvoorraad, de vriendelijkheid
van de mensen. Meteen wordt het
plan opgevat de tientallen dozen
winterkleding uit de bus te laden. Er
wordt een ketting gevormd, de
dozen gaan van hand tot hand en in
no-time is de bus leeg.
Harry en Leo, de meegebrachte
spullen gaan van hand tot hand.
De bestuursleden Leo Kok en Johan
Küster gebruiken de tijd voor een
afspraak met de lokale aannemer die
de MTS-huisjes bouwt en het
onderhoud pleegt. Met hem worden
de gemaakte afspraken punt voor
punt nagelopen.
Het blijkt dat de man nog de nodige
werkzaamheden te verzetten heeft.
-
Tegelijkertijd drinkt de rest van de
delegatie met voorzitter Mimy
Meuleman een kop koffie en we eten
een heerlijk Roemeens broodje
gezond.
Nadat de bus is ingeladen met
broden en voedselpakketten gaan we
niet veel later de auto weer in. We
brengen als eerste een bezoek aan
het watertappunt Saldabagiu. Daarna
gaan we de heuvels in naar Uileacu
de Munte.
Daar waar het in de winter 40
graden kan vriezen staat een badhuis
dat er is neergezet door de MTS.
Inwoners van deze enclave kunnen
er een paar uur per dag terecht om er
de was te doen en te douchen. Het
project ziet er op een ingezakte
dakgoot na erg netjes en verzorgd
uit, de beheerster is trots als haar een
pluim wordt gegeven over hoe netjes
zij het onderhoudt.
Het veelgebruikte badhuis in
Uileacu de Munte.
Iets verderop staan in Uileacu twee
Hendriksen-huisjes.
Als we er arriveren, komt een
indrukwekkende geur ons tegemoet.
Menselijke uitwerpselen niet ver van
de huisjes zorgen voor een gevoel
van afschuw. In dit huis wonen
gezinnen die het moeilijk hebben.
Het stinkt er niet alleen buiten een
uur in de wind, binnen is het niet
veel anders.
Naast de huisjes staat een schuur
waar illegaal Palenka wordt
gebrouwen. Dit tot drank verheven
sterk alcoholhoudende sapje trekt
buurtbewoners die met grote
jerrycans enorme hoeveelheden
komen halen. Bij de huisjes geven
we broden en levensmiddelen af.
Bij het huisje op de berg is
een stinkzooi.
Onderaan de heuvel houden we halt
bij Anna Toja (wederom Uileacu de
Munte) die het eerste door MTS
gebouwde huisje bewoont.
Het is een schrijnende situatie, een
huisje dat van binnen amper het
aanzien waard is.
Deze verstandelijk gehandicapte
vrouw bewoont het huis met haar
kinderen. Het laat zich raden dat van
een gedegen opvoeding niets terecht
komt.
En toch zijn de bewoners blij met de
initiatieven van de MTS, zo blijkt.
-
Voorheen wonend in plaggenhutten
en holen in de grond afgedekt met
een golfplaat en wat plastic is een
dak van de MTS een enorme
vooruitgang. Dat er ook andere
situaties zijn, getuigt het project iets
verderop.
In Cetariu staan vijf MTS-huisjes in
een blok. Deze zijn dicht bij de
bebouwde kom van het dorp
gerealiseerd. Bij twee huisjes is er
door de bewoners een aanbouw
gepleegd en binnen ziet het er netjes
uit. Van stank is geen sprake en de
in het huis woonachtige vrouw toont
trots haar verblijf.
Cathja praat met een van de
kinderen in Cetariu.
Er liggen kleden op de grond, de
kachel zorgt voor een behaaglijke
warmte. Waar ik ook niet aan kan
wennen is de deur die wijd open
blijft staan en ook de aanwezigheid
van het hele oude tv-toestel dat
aanstaat. Het lijkt geen primaire
levensbehoefte en toch weten de
Roma op een of andere wijze allen
een oude tv te bemachtigen. Terug
in de auto vertelt Johan over de
maatregelen die genomen worden,
het onderhoud en de nieuwe huisjes.
Bij de ingebruikname van MTS-
huisjes worden de oude hutjes zo
snel mogelijk met de grond gelijk
gemaakt om te voorkomen dat deze
nieuwe bewoners krijgen.
In Susturogic staat een MTS-huis
van Timmerfabriek Hendriksen.
Vanwege de sponsoring is het voor
Annerieke Hendriksen een speciale
gewaarwording. Binnen wordt de
Nederlandse delegatie verrast door
een man met glinsterende ogen. Hij
vertelt in gebroken Roemeens vol
passie over zijn viool en laat de
aanwezigen een stukje horen.
Hoewel hij er het symfonie-orkest
niet mee gaat halen is het mooi te
zien hoe hij geniet.
De violist maakt indruk op het
Nederlandse gezelschap.
Het schemert intussen en na een
lange dag wordt ons verblijfadres in
-
Oradea opgezocht. Na een
Roemeense maaltijd en een paar
biertjes gaat het licht uit. Tussen alle
ellende door haal ik me de violist
voor ogen, en de vreugde die de man
ondanks zijn situatie uitstraalde.
Zaterdag 27 september: Uitslapen
is er niet bij, na het ontbijt gaan we
voor een lange dag weer de auto in.
In Saniob beginnen we bij een
project waar de MTS in het verleden
samen met het Almende College (lo-
catie Wesenthorst) enkele huisjes
heeft gebouwd.
Cathja vertelt over een meisje dat de
eerste jaren van haar leven alleen
maar zittend doorbracht, de grote
gezinnen en het misselijkmakende
gedrag van vaders ten opzichte van
hun dochters. Het wemelt van de
kidz, goed is te horen dat ze allen
naar school gaan. Naast educatie
vindt hier ook aansluiting bij de
andere Roemenen plaats, ook al
denken die er vaak anders over.
Annie Schuurman en José Peters van
de Stichting Ontwikkelingswerk
Lichtenvoorde (SOL) kijken naar het
huisje in Saniob dat in het verleden
door de SOL-inzet kon worden
gebouwd. Beiden zijn onder de
indruk van de MTS-verrichtingen.
Speciaal programmaonderdeel is
daarna de opening van acht
nieuwgebouwde huisjes voor acht
gezinnen in Sannicoleau de Munte.
Nadat eerst onder luid gejuich
pakketten zijn uitgedeeld, wordt
duidelijk dat dit werk nooit klaar is.
Naast de woningen die MTS hier
gebouwd heeft, wonen onderaan de
heuvel mensen in plaggenhutten, in
krotten waar wij onze hond niet
zouden laten liggen of ons paard niet
zouden willen stallen.
In Sannicoleau de Munte worden
pakketten en broden uitgedeeld.
Een man ligt op bed, en lijkt niet
meer lang te leven te hebben. Mijn
adem stokt, ik weet even niets te
zeggen.
Sannicoleau de Munte.
André Nibbelink van het
Nederlandse gezelschap maakt het
-
meeste contact met de locals. Hij is
onafscheidelijk met zijn camera en
tovert met zijn foto’s glimlachen op
het gezicht van de kinderen.
Na de foto laat hij ze zien hoe ze op
de gevoelige plaat zijn vastgelegd,
ze glimmen van trots. André heeft
veel gelezen over de Roma en weet
zijn medereizigers veel te vertellen.
Ik zie Ton en Marijke Schreur
rondlopen. Als vrijwilligster in Ulft
ziet Marijke wekelijks de enorme
partijen kleding en andere
hulpgoederen voorbij komen.
Hier in Bihor ziet ze met eigen ogen
de noodzaak van de Ulftse
inspanningen. Bij de ceremonie is er
een toespraak van Mimy, ook de
burgemeester doet een woordje.
De openingsceremonie. Een lid van het provinciaal
parlement kan dan niet
achterblijven, ook hij spreekt ons
toe. De ceremonie duurt mij te lang
af, evenals verscheidene Roma. De
meesten willen zo snel mogelijk de
ranja en de cake, versnaperingen die
vanwege het feestelijke karakter
worden uitgedeeld.
Mimy wijst de Roma op de kansen
en mogelijkheden die de huisjes hen
bieden. In mijn gedachten denk ik
dat dit te vrijblijvend is, het zou best
van hen geëist mogen worden.
De Roma luisteren, verschillende
mensen houden een toespraak
welke ook weer vertaald wordt in
het Roemeens, Nederlands en
Hongaars.
-
De linten werden doorgeknipt.
Een applaus brengt me onder een
stralende zon snel terug in de
Roemeense werkelijkheid. Mimy
wordt onderscheiden voor de vele
verdiensten van haar en de stichting
waarvan zij de aanvoerder is.
De onderscheiding voor Mimy.
Na deze stop van enkele uren
bezoeken we een kinderdagverblijf
in hetzelfde plaatsje. De MTS heeft
hier meegewerkt aan de inrichting.
Het is leuk om naast felgekleurde
huisjes nu ook een van de andere
MTS-projecten te zien.
Het vele speelgoed wordt getoond
en Harry schenkt er een grote zak
vol knuffelberen.
De leidinggevende is vereerd en
spreekt de wens uit om in de
toekomst ook een TV met DVD in te
kunnen zetten.
Het kinderdagverlijf.
Dit om het voor handen zijnde
lesmateriaal op DVD aan de
kinderen te kunnen tonen.
Wij bezoeken hierna een weeshuis
dat in een oud kasteel in Sacueni is
gehuisvest.
De burgemeester die eerder Mimy in
het zonnetje heeft gezet, wijkt nog
geen moment van onze zijde en is
trots ons een en ander te kunnen
vertellen.
Het gedachtegoed van Moeder
Teresa wordt namelijk op meerdere
manieren in de wereld verspreid.
We krijgen een lokale lunch
voorgeschoteld, eentje die door ons
als erg lekker wordt omschreven.
-
Het volgende project is een wake-
up-call. In Rosiori is het vies, smerig
en er hangen rond de honderdvijftig
kinderen rond als we de ‘straat’
binnenrijden. Hoewel er ruimte is,
heeft slechts een enkeling een tuin
waar groente verbouwd wordt.
Jongeren in Rosiori.
Cathja verhaalt over de problemen,
de omvang van het project, meiden
die voor prostitutie-doeleinden
worden opgehaald. De pakketten
worden in ontvangst genomen, ik
vind de sfeer allesbehalve gezellig.
Kansloos krijgt voor mij wederom
een gezicht.
Mensen in Rosiori maken een
verveelde indruk.
Niet veel later word ik blij. Een
kleine commune in Tamaseu heeft
de was buiten hangen, de huisjes
zien er zowel van buiten als van
binnen onderhouden uit en een
vrouw verhaalt over haar twee
werkende zoons.
Het is een lichtpuntje van hoe het
verschaffen van onderdak een zet in
de goede richting is. Zo hoort het
ook, schetst Jan Ordelmans van De
Berkel.
Hij heeft veel armoe gezien elders
ter wereld, maar ook hij is geraakt
door de Roma in Bihor. In Parhida
heerst bedrijvigheid. Moeders
koesteren er hun kinderen, een beeld
dat lang niet overal te zien was. We
keren terug naar de winkel en laden
de laatste pakketten in voor zondag.
Ook gaan er honderden lege dozen
mee die in Nederland hergebruikt
worden.
Voor de laatste Roemeense avond
gaan we naar ons hotel. Hier volgt
een spontaan idee om geld in te
zamelen voor een TV en Dvd-speler
voor het kinderdagverblijf dat we
eerder op de dag bezocht hebben.
We zamelen 460 euro in, waardoor
we een tastbaar geschenk
achterlaten.
Zondag 28 september
Nadat de bagage in de auto’s is
geladen, rijden we naar als eerste
naar het huisje dat dankzij de opa en
oma van Annerieke jaren geleden
kon worden geplaatst. Het is te zien
door het bord aan de gevel, hetgeen
voor Annerieke en ‘schoonzus in
wording’ Anne Scholten een
speciale gewaarwording is.
-
Annerieke met de bewoners van het
door opa en oma gesponsorde huis.
Er is een stuk aan het huis gebouwd,
er ligt een stuk zeil op de schone
vloer en de tuin wordt netjes
onderhouden.
Cathja vertelt de bewoners in St.
Imreu over het bezoek en dat
Annerieke graag het door haar
grootouders mogelijk gemaakte
huisje wilde zien. De bewoonster
maakt van de gelegenheid gebruik
om aan Annerieke te vragen
wanneer de verf komt, aangezien het
verblijf na al die jaren wel een
kwastje gebruiken kan. Enigszins in
verlegenheid gebracht antwoordt
Annerieke dat ze dat niet weet.
Twee kilometer verder ligt het MTS-
kassenproject. Hier werken de
beheerders van de Maica aan het
poten, het plukken en gereedmaken
van de groentes. Zo komen er
dankzij het project aardappelen,
tomaten, aardbeien in de diverse
voedselpakketten. Harry toont zich
positief verrast als hij de kassen ziet.
Door een financiële inspanning in
samenwerking met een donatie van
de Rabobank heeft hij dit project
destijds van de grond getild. Zijn
ambitie om de stekjes op te kweken
en die vervolgens in de tuintjes van
de Roma-familie te ontwikkelen en
te verkopen, heeft hij laten varen. Te
hoog gegrepen, zo geeft hij reeds op
de heenweg aan. Eenmaal in
Roemenië moet ik hem gelijk geven.
Zelfstandigheid is iets wat de Roma
niet met de paplepel is ingegoten
Een van de kassen waar eigen
groentes worden gekweekt die
vervolgens worden uitgedeeld.
De kassen staan er echter goed bij,
er hangen tomaten, zowel plukklare
tomaten als groene rakkers die nog
enige tijd en warmte nodig hebben.
In Sallard is ten tijde van ons
bezoek een marktje.
In het iets verderop gelegen Sallard
heerst onvrede over een niet goed
functionerend waterpunt, iets
-
waarover Johan na terugkomst in
Nederland gelijk met de aannemer
contact zoekt.
Het valt op dat waar de huisjes in
lijn staan opgesteld, er veel meer
rust heerst dan waar de huisjes aan
beide zijden van een pad zijn
gebouwd. Ik krijg een hand van een
jochie van een jaar of zes. Hij heeft
blote voeten, maar schiet een bal
naar me toe. Voetballiefhebber als ik
ben, doe ik een trucje met de bal en
pass hem terug. Hij heeft
glinsterende ogen en glimlacht. Hij
steekt zijn duim op als we
wegrijden. Dankjewel, zo lijkt hij te
zeggen. Na het afscheid van onze
Roemeense gastheer en gastvrouwen
Ili, Imi, Tünde en Manyi op de
parkeerplaats van een supermarkt,
een groepsfoto en wat kleine
boodschappen aanvaarden we de
terugreis.
De groepsfoto.
Onder de indruk van hetgeen we
gezien hebben, het bespreken van
problemen en mogelijke oplossingen
gaat het via de Hongaarse grens en
Oostenrijkse grens richting
Duitsland. Daar arriveren we tegen
20.15 uur na de eerste 740 kilometer
in pension Memminger. We zijn
vermoeid door de ervaringen en de
kilometers. Voor 00.00 uur heerst er
een serene rust in het pension.
Onderweg naar huis.
Maandag 29 september: Deze dag
bestaat uit de resterende 760
kilometers naar Ulft. Iedereen laat
zijn gedachten de vrije loop. Na een
uitgebreide stop bij Würzburg,
knallen we de laatste honderden
kilometers door. Tussen 16.35 en
17.15 uur druppelen de auto’s
binnen bij de winkel in Ulft. Na een
kop koffie gaat iedereen ‘op hoes
an’. Ton steekt een duim op bij het
afscheid. Ik moet denken aan dat
jochie op blote voeten voor een
krotje in Sallard. De duim omhoog
als een dankjewel, met glinsterende
ogen, …..recht uit het hart.
Foto’s: André Nibbelink
Tekst: Remko Alberink