Romantyzm w muzyce zaczął się rodzić już za życia Beethovena, w okresie po rewolucji francuskiej, kiedy w całej Europie zaczęły zachodzić zmiany o przełomowym znaczeniu. Najwyższym celem romantyków było połączenie religii, nauki i życia w jedną wyższą, wspólną jakość, jaką była sztuka. Najkrócej można powiedzieć, że romantyzm zrodziła potrzeba i pragnienie wolności. Ta idea pozostała żywa we wszystkich następnych pokoleniach twórców, aż do dnia dzisiejszego. W latach osiemdziesiątych XIX w. zaczął się jednak odwrót od romantyzmu, czego efektem była muzyka modernistyczna.

Spis treści  [ukryj] 

1 Naczelne hasła romantyzmu 2 Szkoły narodowe 3 Inne daty rozpoczęcia romantyzmu 4 Cechy romantyzmu w muzyce 5 Główni przedstawiciele romantyzmu w muzyce 6 Zobacz też 7 Literatura

Naczelne hasła romantyzmu[edytuj | edytuj kod]

"Sztuka dla sztuki" co znaczyło, że muzyka przestała być pisana i komponowana na życzenie, ale wtedy, kiedy muzyk miał natchnienie i chciał przekazać własną wypowiedź, wyraz jego idei. Miał powrócić do natury, do dawnych wierzeń ludowych i korzeni kultury jego narodu.

"Sztuka totalna" co znaczyło, że muzyka przemawiała do odbiorcy różnymi środkami wyrazu jednocześnie (np. barwą, słowem, dźwiękiem), by w jak najbogatszy i najszerszy sposób wyrazić uczucia człowieka; zob. korespondencja sztuk, synteza sztuk.

Szkoły narodowe[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Szkoły narodowe w muzyce.

niemiecka (Carl Maria von Weber i Richard Wagner)

czeska (Bedřich Smetana i Antonín Dvořák)

polska (Stanisław Moniuszko, Fryderyk Chopin i Zygmunt Noskowski)

rosyjska (Potężna gromadka, a w jej ramach przede wszystkim: Modest Musorgski, Aleksander Borodin i Nikołaj Rimski-Korsakow)

hiszpańska (Isaac Albéniz, Enrique Granados)

francuska (César Franck)

w Skandynawii: norweska (Edvard Hagerup Grieg) i fińska (Jean Sibelius)

Inne daty rozpoczęcia romantyzmu[edytuj | edytuj kod]

1801  – data stworzenia przez L. van Beethovena Sonaty fortepianowej nr 14 cis-moll op. 27 nr 2

1821  – wystawienie opery Wolny Strzelec Karola Marii Webera

1830  – wykonanie symfonii "fantastycznej" H. Berlioza

Cechy romantyzmu w muzyce[edytuj | edytuj kod]

przewaga treści nad formą,

programowość w muzyce (utwór ma treść pozamuzyczną),

uczuciowość,

subiektywizm, indywidualizm twórców,

synteza  wszystkich sztuk. Silne związki z literaturą oraz z malarstwem. Powstają liczne pieśni solowe z towarzyszeniem fortepianu, opery i utwory programowe (Obrazki z wystawy Musorgskiego, Karnawał zwierząt Saint-Saensa).

elementy narodowe i ludowe,

tematyka fantastyczna i baśniowa,

rozwój wirtuozostwa,

rozwój instrumentacji,

rozszerzenie harmoniki,

rozwój muzykowania domowego,

powstawanie szkół narodowych: jest to grupa ludzi opierająca się o muzykę narodową,

emocjonalizm (wyrażanie uczuć), indywidualizm, uczuciowość i subiektywizm,

ludowość (związek muzyki z folklorem swojego narodu, sięganie do motywów muzyki ludowej),

rozluźnienie dotychczasowych form muzycznych.