Non te rendas, aínda estás a tempo

de alcanzar e comezar de novo,

aceptar as túas sombras, enterrar os teus medos,

liberar o lastre, retomar o voo.

Non te rendas que a vida é iso:

continuar a viaxe, perseguir os teus soños, destrabar o tempo, varrer os entullos e destapar o ceo.

Non te rendas, por favor non cedas,

Aínda que o frío queime, aínda que o medo morda,

aínda que o sol se esconda,

e se cale o vento, aínda hai lume na túa alma

aínda hai vida nos teus soños.

Porque a vida é túa e teu tamén o desexo

porque o quixeches e porque te quero.

Porque existe o viño e o amor, é certo.

Porque non hai feridas que non cure o tempo.

Abrir as portas, quitar os ferrollos,

abandonar as murallas que te protexeron.

vivir a vida e aceptar o reto,

recuperar a risa, ensaiar o canto,

baixar a garda e estender as mans,

despregar as ás e intentar de novo,

celebrar a vida e retomar os ceos.

Non te rendas, por favor non cedas,

Aínda que o frío queime, aínda que o medo morda,

aínda que o sol se poña e se cale o vento,

Aínda hai lume na túa alma, aínda hai vida nos teus soños

Porque cada día é un comezo novo. Porque esta é a hora e o mellor momento.

Porque non estás só/soa.

Porque eu te quero.

Autor: Mario Benedetti, ensaísta, poeta e escritor

(Uruguai, 1920)

PARA TODOS

OS MEUS AMIGOS