ρὶν ἀπὸ 170 χρόνια ὁ ἀγωνιστὴς στρατηγὸς Μακρυγιάννης, ζών τας τὸ δράμα τῆς μετὰ τὴ μεγάλη ἐπανάσταση τοῦ 1821 Ἑλλά

δας ἔγραφε: «Κάθε ἄνθρωπος πρέπει νὰ λυπᾶται καὶ νὰ κλαίγῃ, ὅτι τρελλαθήκαμεν μικροὶ καὶ μεγάλοι... Θέ, τί λέπομεν εἰς τὶς ἡμέρες μας!» Εἶχε δίκιο. Καὶ τί δὲν ἔβλεπε! Τοὺς πολιτικοὺς νὰ ἀλληλοτρώγονται, τοὺς μισσιοναρίους νὰ εἰσορμοῦν στὴν Ἑλλάδα καὶ τὸν Nεοέλληλα λόγιο, φιλόσοφο, διαφωτιστὴ κληρικὸ Θεόφιλο Καΐρη (17841853) νὰ ἀναπτύσσει, ἐπηρεασμένος ἀπὸ τοὺς Γάλλους δεϊστές, τὴ «Θεοσέβεια», μιὰ προσωπικὴ θρησκεία. Μιὰ μονοθεϊστικὴ διδασκαλία μὲ δικές της τελετὲς λατρείας καὶ ἀναφορὲς στὴν ἰσότητα καὶ τὴν ἐλευθερία τοῦ ἀτόμου. Ἔβλεπε τὸν κληρικὸ Θεόκλητο Φαρμακίδη νὰ ὑπερασπίζεται τὸν Καΐρη, ὁ ὁποῖος τελικὰ καθαιρέθηκε καὶ ἐξορίστηκε τὸ 1839, γιὰ νὰ τὸν ἐ παναφέρει ὅμως ὁ Κωλέττης τὸ 1843. Γιὰ τὸν Κωλέττη ὁ Μακρυγιάννης γράφει ὅτι μαζὶ μὲ τὴ «συντροφιά» του«ἔκαμεν μεγάλαλάθη ἐναντίοντῆς πατρίδος

του καὶ τῆς θρησκείας του». Τόσο, ὥστε «τὸ ἔθνος ἀφανίστη ὅλως διόλου καὶ ἡ θρησκεία ἐκκλησία εἰς τὴν πρωτεύουσαν δὲν εἶναι καὶ μᾶς γελᾶνε ὅλος ὁ κόσμος». Ἐγώ, κηρύσσει ὁ γενναῖος στρατηγός, «ὅταν μοῦ πειράζουν πατρίδα καὶ θρησκεία μου, θὰ μιλήσω, θὰ ’νεργήσω, κι ὅ,τι θέλουν ἂς μοῦ κάμουν».

Ἀπὸ τότε σχεδὸν ἡ ἴδια δυστυχῶς γραμ μὴ ἀκολουθεῖται, ἄλλοτε φανερά, ἄλλοτε καλυμμένα ἀπὸ τοὺς λεγόμενους ἡγέτες μας ὄχι μόνο ὡς πρὸς τὴν πολιτική, ἀλλὰ καὶ ὡς πρὸς τὰ ζητήματα τῆς Πίστεώς μας.

Οἱ προπαγάνδες τῶν ποικιλώνυμων προτεσταντικῶν αἱρέσεων δροῦν ἐλεύθερα καὶ ἀνεξέλεγκτα στὴν Ἑλλάδα. Οἱ Χιλιαστὲς ἀρνοῦνται νὰ ὑπερασπίσουν τὴν πατρίδα σὲ ὥρα κινδύνου. Οἱ ἀνατολικὲς θρησκεῖες ἔχουν κέντρα σὲ διά φορους τόπους τῆς πατρίδας μας. Τὸ Ἰ σλὰμ

πλημμύρισε τὴν Ἑλλάδα καὶ ἀπαιτεῖ νὰ τοῦ κτίσουμε μὲ χρήμα

τα δικά μας, δηλαδὴ ἀπὸ τὰ δανεικά, τέ μενος στὴν πρω τεύουσα! Ἡ ἀ θεΐα διδάσκεται

γυ μνῇ τῇ κεφαλῇ καὶ ἀπὸ πολιτικούς μας, ποὺ

ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΟΡΓΑΝΟ ΟΜΩΝΥΜΟΥ

ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΟΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ

« Ὁ Πατὴρ ἀπέσταλκε τὸν Υἱὸν Σωτῆρα τοῦ κόσμου»

(Α΄ Ἰωάν. δ΄ 14)

«Σωτῆρα ἀπεκδεχόμεθαΚύριον Ἰησοῦν Χριστόν»

(Φιλιπ. γ΄ 20)

Ἔτος 53ο - 1 Μαΐου 2012 - Τεῦχος 2044

ΦΥΤΩΡΙΟ ΑΘΕΪΑΣ;

194 ΑΡΙΘ. 2044, 1 ΜΑΪΟΥ 2012

θεωροῦν τιμή τους τὸ ὅτι δὲν πιστεύουν. Γι’ αὐτὸ καὶ ψηφίζουν νόμους ἀντιεκκλησιαστικούς. Ἡ δὲ παιδεία μας ἔπαυσε νὰ προσφέρει τὴν Ὀρθόδοξη ἀγωγὴ στὰ παιδιά μας, ποὺ διδάσκονται ὅ,τι ἀντίθεο καὶ ἀντιεκκλησιαστικό!... Παράλληλα τὰ Ὀρθόδοξα θρησκευτικὰ περιοδικὰ ὑφίστανται ἐξον τωτικὸ πόλεμο, ἀφοῦ μὲ κυβερνητικὰ διατάγματα ἔχουν αὐξηθεῖ ὑ πέρογκα τὰ ταχυδρομικὰ τέλη.

Στὸν πόλεμο κατὰ τῆς Ἐκκλησίας πρέπει νὰ ἐντάξουμε καὶ τὴν πρωτόγνωρη νομοθεσία γιὰ τὴ χειροτονία ἱερέων μὲ ἀναλογία 1 πρὸς 5. Δηλαδὴ ἕνας ἔμμισθος ἱερέας θὰ χειροτονεῖται μετὰ ἀπὸ τὴ συνταξιοδότηση πέντε ἱερέων. Ἔτσι χωριὰ ὁλόκληρα θὰ μένουν χωρὶς ἱερέα, οἱ Ὀρθόδοξοι κάτοικοι θὰ στεροῦνται τὴ θεία Λειτουργία καὶ τὴν τέλεση τῶν σωστικῶν Μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας μας. Ποὺ σημαίνει ὅτι ὁ λαός μας θὰ μένει ἀ καλλιέργητος πνευματικὰ καὶ θὰ ἀγριέψει...

Στὸν πόλεμο κατὰ τῆς Ἐκκλησίας ἐντάσσονται καὶ τὰ ἄθλια νομοθετήματα ποὺ ἄνοιξαν ἤδη τὸν δρόμο γιὰ τὴν ἐλεύθερη συμβίωση καὶ πρόκειται ν’ ἀνοίξουν τὸ δρόμο γιὰ τὸν «γάμο» τῶν ὁμοφυλοφίλων. Μὲ ἄλλα λόγια οἱ ἄρχοντες τῆς Ἑλλάδος μὲ τέτοιες νομοθεσίες ἔγιναν, κατὰ τὴ φράση τοῦ μεγάλου προφήτου Ἡσαΐου, «ἄρχοντες Σοδόμων», καὶ ὁ λαός μας κινδυνεύει νὰ γίνει «λαὸς Γομόρρας» (Ἡσ. α΄ 10). Δηλαδὴ ὁ λαὸς δὲν θὰ ἁμαρτάνει πλέον ἐκ συναρπαγῆς ἢ ἀπὸ ἀδυναμία. Ἀλλὰ ὠθεῖται στὸ νὰ ἁμαρτάνει συστηματικὰ μὲ τὴν ἄδεια τῶν νόμων τῶν ἀρχόντων του. Γι’ αὐτὸ γιὰ τοὺς Ἰουδαίους τῶν χρόνων τοῦ Ἡσαΐου ἔγραφε ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος: «Μελέτην ἐποιοῦντο τὴν ἁ μαρτίαν, καὶ πανταχοῦ μετ’ ἐπιτάσεως»· ἔκαναν τὴν ἁμαρτία φροντίδα καὶ μέριμνά τους παντοῦ καὶ μὲ πάθος. Καὶ νόμιζαν ὅτι θὰ ἐξευμένιζαν τὸν Θεὸ μὲ τὶς θυσίες τους καὶ τὶς προσευχές τους, παραμένοντας ταυτόχρονα στὸν ἁμαρτωλὸ τρόπο

ζωῆς τους! Ὅμως, συμπληρώνει ὁ ἱερὸς Πατήρ, «εὐχῆς ὄφελος οὐδέν, καὶ μακρᾶς γενομένης, ὅταν ἐπιμείνῃ τοῖς ἁμαρτήμασιν ὁ εὐχόμενος»· ἀπὸ τὶς προσ ευχὲς δὲν προέρχεται καμιὰ ὠφέλεια, ἔστω κι ἂν εἶναι μακρές, ὅταν αὐτὸς ποὺ προσεύχεται ἐπιμένει νὰ ζεῖ ζωὴ ἁμαρτωλή (Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Εἰς Ἡσαΐαν, ΕΠΕ 8, 224).

Δυστυχῶς δὲ παραδείγματα τέτοιου βίου ἔχουν δώσει τὰ τελευταῖα χρόνια καὶ ὁρισμένοι ἄρχοντές μας, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ παρασύρεται καὶ ὁ λαός. Διότι, κατὰ τὸν σοφὸ Σειράχ, «κατὰ τὸν ἡγούμενον τῆς πόλεως πάντες οἱ κατοικοῦν τες αὐτήν» (Σ. Σειρ. ι΄ 2).

Αὐτὰ δὲν γράφονται γιατὶ ἔχουμε πάθος κατὰ τῶν κυβερνητῶν μας. Ἐπαναλαμβάνουμε κι ἐμεῖς τὸν λόγο τοῦ Μακρυγιάννη μὲ τὸν ὁποῖο κατακλείει τὰ «Ἀπομνημονεύματά» του, διότι ἔχει ἐφαρμογὴ ὄχι λίγες φορὲς καὶ γιὰ τὸ Κοινοβούλιό μας. Γράφει: «μὴ στοχάζεστε ὅτι ἔχω πά θος εἰς τοὺς ἀνθρώπους. Ψάξετε τὶς ’ φημερίδες, τηρᾶτε καὶ τὰ πραχτικὰ τῶν Βουλῶν, μ’ ὅλον ὁπού ’ναι τέτοιες Βου λὲς ποὺ ὑπερασπίζονται τὴν κλεψιὰ καὶ ἰδιοτέλεια καὶ πολεμοῦνε τὴν δικαιοσύνη καὶ μ’ ὅλον αὐτὸ θὰ ἰδῆτε ἂν ἀληθινὰ εἶναι αὐτὰ ποὺ σημειώνω». Μὲ τὴ δική μας σήμερα ὁρολογία θὰ λέγαμε ὅτι οἱ Βουλές μας ὄχι λίγες φορὲς κουκου λώνουν τὰ σκάνδαλα πολιτικῶν καὶ ἰσχυρῶν...

Πῶς λοιπὸν μὲ ὅλα αὐτὰ καὶ ἄλλα ποὺ ὅλοι γνωρίζουμε, ἀλλὰ δὲν γράφονται, νὰ μὴ γίνει ἡ Ἑλλάδα φυτώριο ἀθεΐας;

Ἀλλ’ εἶναι καιρὸς νὰ στρατευθοῦμε ὅ λοι ὅσοι ἀγαποῦμε τὸν Τριαδικὸ Θεὸ καὶ πονοῦμε τὴν Ἑλλάδα. Ἂν δὲν θέλουμε νὰ αὐτοκαταστραφοῦμε καὶ νὰ ἐθνομηδενισθοῦμε, πρέπει νὰ στρατευθοῦμε, ὥ στε νὰ ἀναχαιτισθεῖ τὸ κακό. Νὰ ἐπιστρέ ψουμε ἐν μετανοίᾳ στὴν Ἐκκλησία. Νὰ ζήσουμε τὸ Ὀρθόδοξο ἦθος. Καὶ αὐτὸ νὰ διδάξουμε στὰ παιδιὰ καὶ τοὺς νέους μας.

Ὅταν γιὰ πρώτη φορὰ κηρύχθηκε τὸ Εὐαγγέλιο στὴν Ἀντιόχεια, τὰ ἀποτελέσματα ἦταν ἐντυπωσιακά. Ὁ ἀριθμὸς τῶν Χριστιανῶν καθημερινὰ αὐξανόταν. Ἡ θαυμαστὴ καὶ πλούσια αὐτὴ καρποφορία τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ ἔγινε γνωστὴ στὴν Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων, ἡ ὁποία ἔστειλε τὸν ἀπόστολο Βαρνά

βα νὰ ἐπισκεφθεῖ τὴ νεοσύστατη Ἐκκλησία, γιὰ νὰ στηρίξει τοὺς πρώτους ἐκεῖ Χριστιανούς. Πράγματι, πῆγε στὴν Ἀντιόχεια ὁ ἅγιος Ἀπόστολος καὶ ἀφοῦ εἶδε μὲ πολλὴ χαρὰ τὸ πλῆθος τῶν Χριστιανῶν «παρεκάλει πάντας τῇ προθέσει τῆς καρδίας προσμένειν τῷ Κυρίῳ»· προέτρεπε ὅλους νὰ μένουν ἀφοσιω

ΤΟ ΧΑΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΛΗΣΕΩΣ

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

«Παρεκάλει πάνταςτῇ προθέσει τῆς καρδίας προσμένειν τῷ Κυρίῳ»

ΚΥΡΙΑΚΗ 13 ΜΑΪΟΥ(Τῆς Σαμαρείτιδος)

Γλυκερίας μάρτυρος, Σεργίου ὁμολογητοῦἮχος δ΄ - Ἑωθινὸν Ζ΄

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣΠράξ. ια΄ 19-30ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ

Ἰω. δ΄ 5-42

e ν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, διασπαρέντες οἱ ἀπόστολοι ἀπὸ τῆς θλίψεως τῆς γενομένης ἐπὶ Στεφάνῳ διῆλθον ἕως Φοινίκης καὶ Κύπρου καὶ Ἀντι-οχείας, μηδενὶ λαλοῦντες τὸν λόγον εἰ μὴ μόνον Ἰουδαίοις. Ἦσαν δέ τι-νες ἐξ αὐτῶν ἄνδρες Κύπριοι καὶ Κυρηναῖοι, οἵτινες εἰσελθόντες εἰς Ἀντιό-χειαν ἐλάλουν πρὸς τοὺς Ἑλληνιστάς, εὐαγγελιζόμενοι τὸν Κύριον Ἰησοῦν. καὶ ἦν χεὶρ Κυρίου μετ’ αὐτῶν, πολύς τε ἀριθμὸς πιστεύσας ἐπέστρεψεν ἐπὶ τὸν Κύριον. Ἠκούσθη δὲ ὁ λόγος εἰς τὰ ὦτα τῆς ἐκκλησίας τῆς ἐν Ἱεροσολύ-μοις περὶ αὐτῶν, καὶ ἐξαπέστειλαν Βαρνάβαν διελθεῖν ἕως Ἀντιοχείας· ὃς πα-ραγενόμενος καὶ ἰδὼν τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ ἐχάρη, καὶ παρεκάλει πάντας τῇ προθέσει τῆς καρδίας προσμένειν τῷ Κυρίῳ, ὅτι ἦν ἀνὴρ ἀγαθὸς καὶ πλή-ρης Πνεύματος Ἁγίου καὶ πίστεως· καὶ προσετέθη ὄχλος ἱκανὸς τῷ Κυρίῳ. ἐξῆλθε δὲ εἰς Ταρσὸν ὁ Βαρνάβας ἀναζητῆσαι Σαῦλον, καὶ εὑρὼν αὐτὸν ἤγα-γεν αὐτὸν εἰς Ἀντιόχειαν. ἐγένετο δὲ αὐτοὺς ἐνιαυτὸν ὅλον συναχθῆναι ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ καὶ διδάξαι ὄχλον ἱκανόν, χρηματίσαι τε πρῶτον ἐν Ἀντιοχείᾳ τοὺς μαθητὰς Χριστιανούς. Ἐν ταύταις δὲ ταῖς ἡμέραις κατῆλθον ἀπὸ Ἱεροσολύ-μων προφῆται εἰς Ἀντιόχειαν· ἀναστὰς δὲ εἷς ἐξ αὐτῶν ὀνόματι Ἄγαβος ἐσή-μανε διὰ τοῦ Πνεύματος λιμὸν μέγαν μέλλειν ἔσεσθαι ἐφ’ ὅλην τὴν οἰκουμέ-νην· ὅστις καὶ ἐγένετο ἐπὶ Κλαυδίου Καίσαρος. τῶν δὲ μαθητῶν καθὼς ηὐπο-ρεῖτό τις, ὥρισαν ἕκαστος αὐτῶν εἰς διακονίαν πέμψαι τοῖς κατοικοῦσιν ἐν τῇ Ἰουδαίᾳ ἀδελφοῖς· ὃ καὶ ἐποίησαν ἀποστείλαντες πρὸς τοὺς πρεσβυτέρους διὰ χειρὸς Βαρνάβα καὶ Σαύλου.

196 ΑΡΙΘ. 2044, 1 ΜΑΪΟΥ 2012

μένοι καὶ προσηλωμένοι στὸν Κύριο μὲ ὅλη τὴ διάθεση τῆς ψυχῆς τους.

Ἦταν ὁ πιὸ κατάλληλος γιὰ τὴν ἀποστολὴ αὐτή, διότι εἶχε τὸ χάρισμα τῆς παρακλήσεως, ὅπως δηλώνει καὶ τὸ ὄνομά του, ἀφοῦ «Βαρνάβας» εἶναι λέξη ἀραμαϊκὴ καὶ σημαίνει «υἱὸς παρακλήσεως». Ἂς δοῦμε λοιπὸν μὲ ἀφορμὴ τὸ σημερινὸ Ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα ποιὸ εἶναι τὸ χάρισμα τῆς παρακλήσεως καὶ γιατί εἶναι ἀναγκαῖο νὰ τὸ καλλιεργοῦμε.

1. Ἐνίσχυση καὶ παρηγοριὰ

Ἡ λέξη «παρακαλῶ» σημαίνει «ἐνθαρρύνω, προτρέπω, παρηγορῶ, ἐνισχύω». Μὲ αὐ τὴν τὴν ἔννοια τὴν χρησιμοποιεῖ συχνὰ ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Ἂς εἶναι δοξασμένος ὁ Θεός, γράφει στὴν Β΄ πρὸς Κορινθίους Ἐπιστολή, «ὁ παρακαλῶν ἡμᾶς ἐν πάσῃ τῇ θλίψει ἡμῶν, εἰς τὸ δύνασθαι ἡμᾶς παρακαλεῖν τοὺς ἐν πάσῃ θλίψει» (Β΄ Κορ. α΄ 4). Δηλαδή, ὁ Θεὸς μᾶς παρηγορεῖ σὲ κάθε θλίψη μας, γιὰ νὰ μποροῦμε κι ἐμεῖς μὲ τὴν παρηγοριὰ ποὺ μᾶς δίνει, νὰ παρηγοροῦμε τοὺς ἄλλους, σὲ ὁποιαδήποτε θλίψη κι ἂν βρίσκον ται.

Ἄλλωστε, ὅπως σημειώνει ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων, γι’ αὐτὸ καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα ὀνομάζεται Παράκλητος, «διὰ τὸ παρακαλεῖν καὶ παραμυθεῖσθαι καὶ συναντιλαμβάνεσθαι τῆς ἀσθενείας ἡμῶν»· ἐπειδὴ μᾶς παρηγορεῖ, μᾶς ἐγκαρδιώνει καὶ μᾶς ἐνισχύει στὴν ἀνθρώπινη ἀδυναμία μας (Κατηχήσεις 16, 20).

Αὐτὸ εἶναι τὸ ἔργο τῆς παρακλήσεως: νὰ προτρέπει τὸν ἀπελπισμένο ἁμαρτωλὸ σὲ μετάνοια, νὰ ἀνακουφίζει τὴν ψυχὴ ποὺ ἀντιμετωπίζει θλίψεις καὶ δοκιμασίες, νὰ ἐνισχύει τὸν πιστὸ χριστιανὸ στὸν ἀγώνα τῆς ἀρετῆς, νὰ ἀνοίγει σὲ κάθε ἄνθρωπο φωτεινοὺς ὁρίζοντες ἐλπίδας μὲ τὴν προοπτικὴ τῆς αἰωνιότητας.

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος γράφει ὅτι τὸ Ἅγιον Πνεῦμα διανέμει ποικίλα χαρίσματα μέσα στὴν Ἐκκλησία καὶ ὁ καθένας ὀφείλει νὰ καλλιεργεῖ αὐτὸ ποὺ τοῦ ἔδωσε ὁ Θεός: «Εἴτε ὁ διδάσκων, ἐν τῇ διδασκαλίᾳ, εἴτε ὁ παρακαλῶν, ἐν τῇ παρακλήσει» (Ρωμ. ιβ΄ 68)· δηλαδή, ἄλλος ἔχει χάρισμα νὰ διδάσκει κι

ἄλλος νὰ προτρέπει στὴν ἀρετὴ καὶ στὴν ἐφαρμογὴ τῶν θείων ἀληθειῶν. Τὸ ἔργο τῆς παρακλήσεως λοιπὸν εἶναι χάρισμα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἔργο ἱερὸ καὶ ἅγιο ποὺ τὸ ἔχουμε ἀνάγκη στὴ ζωή μας. Γιατί ἄραγε;

2. «Παρακαλεῖτε τὸν λαόν μου»Ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου εἶναι διαρκὴς ἀγώ

νας. Ἀγωνίζεται ὁ ἄνθρωπος γιὰ νὰ ἐπιβιώσει, νὰ συντηρήσει τὴν οἰκογένειά του. Ἀγωνίζεται νὰ ἀντιμετωπίσει θλίψεις καὶ δοκιμασίες, ὅπως π.χ. μιὰ κατάφωρη ἀδικία, μιὰ ὀδυνηρὴ ἀσθένεια ἢ ἕνα βαρὺ πένθος. Ἀγωνίζεται ὁ πιστὸς χριστιανὸς νὰ ὑπερνικήσει τὰ πάθη καὶ τὶς ἀδυναμίες του καὶ νὰ ἐφαρμόζει τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ στὴ ζωή του. Κάποτε ὅμως κουράζεται ἡ ψυχή, ἐξασθενοῦν οἱ δυνάμεις της καὶ κινδυνεύει ἀπὸ τὴν ἀπογοήτευση καὶ τὴν ἀπελπισία.

Ἐκείνη τὴ δύσκολη ὥρα ὁ ἄνθρωπος χρειάζεται τόνωση, ἐνίσχυση, παρηγορία. Θέλει κάποιον γιὰ νὰ μιλήσει, νὰ πεῖ τὸν πόνο του, νὰ μοιραστεῖ τὶς ἀγωνίες καὶ τοὺς προβληματισμούς του. Ἔχει ἀνάγκη νὰ ἀκούσει «λόγον παρακλήσεως». Ὄχι λόγια ποὺ μεταδίδουν στείρα γνώση ἀλλὰ λόγους ἐμπνευσμένους ἀπὸ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, ποὺ μεταδίδουν χάρη, δύναμη κι ἐλπίδα. Λόγους ποὺ θὰ τὸν στηρίξουν «προσμένειν τῷ Κυρίῳ», δηλαδὴ νὰ μείνει σταθερὸς στὸ δρόμο τοῦ Θεοῦ.

Εἶναι χαρακτηριστικὴ ἡ ζωηρὴ καὶ θερμὴ προτροπὴ τοῦ προφήτη Ἡσαΐα: «Παρακαλεῖτε παρακαλεῖτε τὸν λαόν μου, λέγει ὁ Θεός», γράφει (Ἡσ. μ΄ 1). Πόσο ἐπίκαιρος εἶναι ὁ προφητικὸς αὐτὸς λόγος! «Παρακαλεῖτε παρακαλεῖτε τὸν λαόν μου»! Ὅλο τὸν λαό: ἄνδρες καὶ γυναῖκες, νέους καὶ γέροντες καὶ παιδιά. Ὅλοι ἔχουμε ἀνάγκη ἀπὸ στηριγμὸ καὶ ἐνίσχυση.

❁ ❁ ❁Ἰδιαίτερα σήμερα ποὺ τὰ πάντα γύρω μας

ἔχουν καταρρεύσει καὶ ὁ κόσμος δὲν ἔχει ποῦ νὰ στηριχθεῖ‧ σήμερα ἔχουμε ἀνάγκη ἀπὸ «παράκλησιν», θεία ἐνίσχυση καὶ παρηγορία. Κι εἶναι χρέος ὅλων νὰ στηρίζουμε καὶ νὰ βοηθοῦμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλο. Εἴθε νὰ μᾶς τὸ χαρίσει ὁ πανάγαθος Θεός, διότι τὸ ἔχουμε ὅλοι ἀνάγκη.

Ο ἱ μυροφόρες γυναῖκες ἦταν ἐκλεκτὲς ψυχὲς ποὺ ἀγαποῦσαν μὲ ἱερὸ πόθο τὸν Κύριο. Συγκατα λέ γον ται στὰ ἐλάχιστα πρόσωπα ποὺ ἔ μειναν μέχρι τέλους κοντὰ στὸν Χριστό. Δὲν ἀπομακρύνθηκαν οὔτε ἀπὸ τὸν Σταυ ρὸ οὔτε ἀπὸ τὸ μνημεῖο, ἀκόμη καὶ ὅταν ὅλοι οἱ ἄλλοι μαθητὲς εἶχαν ἀμπαρωθεῖ στὸ ὑπερῶο τῆς Ἱερουσαλὴμ «διὰ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων» (Ἰω. κ΄ 19). Μόνο «τὸ Σάββατον ἡσύχασαν» σύμφωνα μὲ τὴν ἐντολὴ τοῦ Μωσαϊκοῦ νόμου γιὰ τὴν ἀργία τῆς ἡμέρας αὐτῆς (Λουκ. κγ΄ 56). «Καὶ διαγενομένου τοῦ Σαββάτου» – καὶ ὅταν πιὰ εἶχε περάσει τὸ Σάββατο, κατὰ τὸ ἡλιοβασίλεμα δηλαδή – ἔτρεξαν μὲ σπουδὴ νὰ ἀγοράσουν πολύτιμα ἀρώματα, «ἵνα ἐλθοῦσαι ἀλείψωσι τὸν Ἰησοῦν» (Μάρκ. ις΄ 1).

Εἶναι ζήτημα ἂν κοιμήθηκαν ἐκείνη τὴ νύχτα. Πρὶν καλὰ καλὰ ξημερώσει βρίσκονταν κιόλας στὸ δρόμο. Μέσα ἡ καρδιά τους πήγαινε νὰ σπάσει «ἀπ’ τὴ λαχτάρα κι ἀπ’ τὴ βιάση». Ἔτρεχαν μ’ ὅσο μποροῦσαν ταχύτερο βῆμα νὰ ράνουν

τὸν τάφο μὲ πολύτιμα μύρα. Ἔσπευδαν μ’ ὅσο μποροῦσαν ἰσχυρότερο πόθο νὰ κλαύσουν καὶ νὰ τιμήσουν τὸν πεφιλημένο νεκρό τους. Ὁ πόθος ὁ βαθὺς ποὺ φλόγιζε τὶς καρδιές τους τὶς ἔκανε νὰ μὴν ὑπολογίζουν οὔτε τοὺς Ρωμαίους κατακτητές, οὔτε τὴ μανία τῶν Ἰουδαίων. Τὸ μόνο πρόβλημα ποὺ τὶς ἀπασχολοῦσε, καθὼς βάδιζαν μὲ βῆμα γοργό, ἦταν ποιὸς θὰ τὶς βοηθοῦσε νὰ ἀποκυλίσουν τὸν λίθο τοῦ μνημείου. Γνώριζαν ὅτι ὁ λίθος ποὺ σφράγιζε τὴ θύρα τοῦ μνημείου ἦταν «μέγας σφόδρα» (Μάρκ. ις΄ 4) κι αὐτὲς δὲν εἶχαν τὴν ἀ παιτούμενη σωματικὴ δύναμη νὰ τὸν μετακινήσουν. Ἄραγε θὰ κατόρθωναν νὰ τὸν κάνουν στὴν ἄκρη; Κι ἂν δὲν κατόρθωναν, θὰ βρισκόταν ἐκεῖ κοντὰ κάποιος ἄλλος πρόθυμος νὰ τὶς βοηθήσει νὰ τὸν μετακινήσουν; «Τίς ἀποκυλίσει ἡμῖν τὸν λίθον ἐκ τῆς θύρας τοῦ μνημείου;» (Μάρκ. ις΄ 3), ἔλεγαν μὲ ἀπορία ἡ μιὰ στὴν ἄλλη.

Ὁ λίθος ἦταν ἕνα ἀντικειμενικὸ ἐμπόδιο, ποὺ ἔφραζε στὶς Μυροφόρες τὸν

«Τίς ἀποκυλίσει ἡμῖν τὸν λίθονἐκ τῆς θύρας τοῦ μνημείου;»

198 ΑΡΙΘ. 2044, 1 ΜΑΪΟΥ 2012

δρόμο πρὸς τὸν Χριστό. Δὲν ἦταν βέβαια τὸ μό νο ἐμπόδιο. Ὑπῆρχαν κι ἄλλα. Ἦταν ἡ κουστωδία, ἡ φρουρὰ τῶν στρατιω τῶν ποὺ εἶχαν τοποθετήσει ἐκεῖ οἱ ἀρχιερεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι, πιθανὸν δὲ καὶ ἄλ λα ἐμπόδια ποὺ οὔτε κὰν τὰ φαντάζονταν τὴν ὥρα ποὺ βάδιζαν μὲ βῆμα γοργὸ πρὸς τὸ μνημεῖο.

❁ ❁ ❁Ἀλλὰ ἐμπόδια ὀρθώνονται στὴν πο

ρεία καὶ τοῦ κάθε πιστοῦ. Ἄραγε ποιὸς λίθος ὀρθώνεται στῆς δικῆς μας ζωῆς τὴν πορεία; Ἢ καλύτερα ποιοὶ λίθοι, ποιοὶ βράχοι, ποιοὶ ὀγκόλιθοι κάνουν τὴν πορεία μας πρὸς τὸν Χριστὸ πορεία μετ’ ἐμποδίων;

Πρωτίστως ὀγκόλιθοι ποὺ ὀρθώνονται στὴν πορεία μας πρὸς τὸν Χριστὸ μπορεῖ νὰ εἶναι τὰ διάφορα πάθη μας, τὸ πάθος τῆς φιλαργυρίας, τὸ πάθος τῆς φιληδονίας, τὸ πάθος τῆς φιλοδοξίας. Ἂν λόγου χάριν ἀγαπάει κάποιος τὰ χρήματα, πῶς νὰ ἀγαπήσει τὸν Χριστό; Ἂν ἀγαπάει τὶς ἡδονὲς τοῦ κόσμου, πῶς νὰ γίνει φιλόθεος; Ἂν ἀγαπάει τὴν ἐφήμερη δόξα, πῶς νὰ ποθήσει τὴ δόξα τοῦ Θεοῦ;

Ἐπίσης ὀγκόλιθοι ποὺ φράζουν τὸν δρόμο μας πρὸς τὸν Χριστὸ μπορεῖ νὰ εἶναι τὰ σύγχρονα εἴδωλα, εἴτε πρόσωπα εἴτε πράγματα. Ἂν δὲν πολεμοῦνται οἱ ἰδιαίτερες προτιμήσεις μας, οἱ προσκολλήσεις μας σὲ πρόσωπα καὶ πράγματα, κλέβουν τὴν ἀγάπη μας πρὸς τὸν Χριστὸ καὶ τὴ στρέφουν στὴν ἀγάπη τοῦ κόσμου.

Γενικῶς ὁ ἐχθρὸς διάβολος ὑψώνει ποικίλα ἀναχώματα, γιὰ νὰ ἐμποδίσει τὴν πορεία μας πρὸς τὸν Χριστό. Δὲν εἶ ναι πλατιὰ ἡ πύλη καὶ εὐρύχωρη ἡ ὁδός, ἀλλὰ «στενὴ ἡ πύλη» καὶ ἀνηφορικὸ τὸ μονοπάτι ποὺ ὁδηγεῖ στὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Τὸ κακὸ καὶ ἡ ἁμαρτία ἐπιτελοῦνται μὲ εὐκολία, ἀλλὰ τὸ

κα λὸ ἔχει τὸν κόπο του. Καταβάλλουν κο πιώδη προσπάθεια αὐτοὶ ποὺ βαδίζουν σὲ ἀνηφορικὸ μονοπάτι.

Ἀλλὰ νὰ μὴν πτοούμαστε, ὅταν συναντοῦμε ἐμπόδια στὸ δρόμο μας. Οἱ ἐ κλεκτὲς ψυχὲς ποὺ ἀγωνίζονται μὲ πόθο, ἀπὸ κανένα ἐμπόδιο δὲν ἀναχαιτίζονται. Διότι τὰ προβλήματα ποὺ στὸ με ταξὺ ἀνακύπτουν, δὲν τὰ λύνουν μὲ τὴ λογική, ἀλλὰ μὲ τὴ θερμότητα τῆς πίστεώς τους καὶ μὲ τὸ πύρωμα τῆς καρδιᾶς τους. Ἡ ἀληθινὴ ἀγάπη δὲν ἀναχαιτίζεται ἀπὸ τὰ ἐμπόδια. Οἱ μυροφόρες γυναῖκες ἀγαποῦσαν μὲ πόθο τὸν Κύριο καὶ δὲν ἀναχαιτίστηκαν ἀπὸ κανένα ἐμπόδιο. Δὲν ἄφησαν τὴ σκέψη τους νὰ θολώσει, δὲν ἔψαξαν νὰ βροῦν ἀνθρώπινες λύσεις, ἐμπιστεύθηκαν ἐξ ὁλοκλήρου τὸν ἅγιο Θεό, ὅτι θὰ δώσει Ἐκεῖνος τὴ λύση.

Καὶ ἔδωσε πραγματικὰ λύση ποὺ ξεπερνοῦσε κάθε φαντασία! Ὅταν ἔφθασαν στὸν Τάφο, βρῆκαν τὰ πάντα ἀλλαγμένα: ὁ λίθος ἀποκυλισμένος! ἄγγελοι νὰ τοὺς διαμηνύουν τὴν Ἀνάστα ση! Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος τοὺς ἐμφανίστηκε, καὶ ἔτσι πρῶτες αὐτὲς Τὸν εἶδαν ἀναστάντα! Πρῶτες αὐτὲς ἄκουσαν τὴ γλυκύτατη φωνή του: «χαίρετε»! Πρῶτες αὐτὲς ἔγιναν εὐαγγελίστριες τῆς Ἀναστάσεως, «ἀπόστολοι τῶν Ἀποστόλων καὶ εὐαγγελίστριαι τῶν Εὐαγγελιστῶν»!

❁ ❁ ❁Ποιὸς θὰ ἀποκυλίσει τὸν λίθο ποὺ ὀρ

θώνεται καὶ στῆς δικῆς μας ζωῆς τὴν πο ρεία; Ἂς ἔχουμε ἐμπιστοσύνη στὴν ἀγαθὴ Πρόνοια τοῦ Θεοῦ! Ὁ ἅγιος Θεὸς θὰ στείλει καὶ γιὰ μᾶς ἄγγελο νὰ ἀποκυλίσει τὸν λίθο ποὺ φράζει τὸ δρόμο μας. Ἀρκεῖ νὰ ἀγαποῦμε μὲ πόθο τὸν Κύ ριο, ὅπως οἱ μυροφόρες γυναῖκες. Τὴν ἀ πάντηση στὰ ἀνθρωπίνως ἄλυτα προ βλήματά μας τὴ δίνει πάντοτε ὁ Θε ός!

Τ ραγικὴ ἐρώτηση ἀνθρώπου πρὸς τὸν Θεό. Ἐρώτηση ποὺ βγαίνει ἀπὸ τὰ τρίσβαθα ψυχῆς ὀδυνωμένης, ψυχῆς ποὺ νιώθει μόνη, ἐγκαταλειμμένη ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Θεό. Ψυχῆς ποὺ πιστεύει στὸ Θεό, ποὺ Τὸν ἀγαπᾶ, ποὺ θέλει νά ’ναι μαζὶ μὲ τὸν Θεό, ποὺ Τὸν ἀναζητᾶ ἐπίμονα, ἀλλά... – τί παράδοξο! – πουθενὰ δὲν Τὸν βρίσκει!

Γιὰ πρώτη φορὰ ἀκοῦμε στὴν Ἁγία Γραφὴ τὸν λόγο αὐτὸ περίπου 2.000 χρό νια πρὶν ἀπὸ τὸν Χριστό, ἀπὸ τὸ στό μα τοῦ ἐναρέτου καὶ θεοσεβοῦς Ἰώβ: «Διατί ἀπ’ ἐμοῦ κρύπτῃ;» (Ἰὼβ ιγ΄ 24). Γιατί μοῦ κρύβεσαι, Κύριε; Ποῦ εἶσαι; Σὲ φωνάζω καιρὸ τώρα καὶ ἀπόκριση δὲν παίρνω. Ψάχνω νὰ σὲ βρῶ, μοῦ ἔχεις χαθεῖ. Μοῦ κρύφτηκες, καὶ τώρα τί θὰ κάνω; Πῶς θὰ μπορέσω νὰ ζήσω χωρὶς τὴν παρουσία σου; Πῶς θὰ ἀντέξω ὅλα αὐτὰ ποὺ μὲ ἔχουν βρεῖ;

Τὴν κραυγὴ αὐτὴ τὴν ἀφήνει ὁ πολύαθλος Ἰώβ, ἀφοῦ ἤδη ἔχει περάσει καιρὸς ἀπὸ τότε ποὺ ὁ Θεὸς παραχώρησε νὰ τοῦ ἔρθουν πειρασμοὶ καὶ θλίψεις στὴ ζωή του πολλὲς καὶ δεινές: Καὶ ὅλη τὴν περιουσία του τὴν ἔχασε, καὶ τὰ παιδιά του, δέκα, μεμιᾶς ὅλα μαζί, καὶ ἀπὸ φρικτή, φοβερὰ βασανιστικὴ ἀσθένεια ὁ ἴδιος ταλαιπωρεῖται, ποὺ τοῦ τρώει τὶς

σάρκες, μετατρέποντας ὅλο του τὸ σῶμα σὲ μιὰ τεράστια πληγὴ ἀνοιχτή... Καὶ ἔπειτα ἀπ’ ὅλα αὐτὰ ἔχει καὶ τοὺς φίλους του νὰ τοῦ λένε ὅτι δικαίως ὑφίστα ται ὅλες αὐτὲς τὶς δοκιμασίες, γιατὶ ἁμάρτησε ἀπέναντι στὸ Θεό (τὴ στιγμὴ μάλιστα ποὺ ἡ συνείδησή του δὲν τοῦ παρέχει καμιὰ πληροφορία ἐνοχῆς), καὶ ἐπιπλέον τὴ γυναίκα του νὰ τὸν προτρέπει: «Ἐπιτέλους, βλαστήμα τὸν Θεὸ καὶ τέλειωνε».

Σὲ τί βάραθρο ὀδύνης, σωματικῆς καὶ ψυχικῆς, βρίσκεται ὁ Ἰώβ! Σὲ ποιὸν ἄλλον τώρα μπορεῖ νὰ ἐλπίζει ἐκτὸς ἀπὸ τὸν Θεό;

Ἀλλὰ καὶ τὸν Θεὸ φωνάζει, καὶ Θεὸ δὲν βλέπει. Πάει, κρύφτηκε ὁ Θεός!...

–Γιατί μοῦ κρύφτηκες, Κύριε; Ἐρώτηση τραγική, ποὺ ἀπὸ τότε καὶ

ἔ πειτα θὰ ἀκουστεῖ καὶ ἀπὸ ἄλλες ἀ κόμα, πολλὲς ψυχές. Ἤ, δὲν ἀκούγεται, ἀλ λὰ σὰν κρυφὸς στεναγμὸς βγαίνει μέ σα ἀπὸ τὰ φυλλοκάρδια, σὰν μαράζι, πα ράπονο εὐγενικό: Ποῦ εἶσαι, Κύριε; Για τί μοῦ κρύβεσαι καὶ δὲν Σὲ βρίσκω στὴ ζωή μου καὶ ταλαιπωροῦμαι ἀπὸ τὰ βάσανά μου καὶ τοὺς πειρασμοὺς καὶ τὶς δοκιμασίες ποὺ περνῶ;

Κρύβεται λοιπὸν ὁ Θεός; Οἱ θεοφώτιστοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησί

Γιατί μοῦ κρύβεσαι;

200 ΑΡΙΘ. 2044, 1 ΜΑΪΟΥ 2012

ας ἀπαντοῦν στὸ ἐρώτημα λέγοντας ὅτι κάποτε ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, αὐτὴ ἡ ὁποία παρέχει στὴν ψυχὴ τὴ θεία γλυκύτητα καὶ τὴ θέρμη κατὰ τὶς ὧρες τῆς προσευχῆς καὶ τὴν εἰρήνη καὶ γενικῶς ὅλα τὰ πνευματικὰ ἀγαθά, «οἰκονομικῶς», δηλαδὴ γιὰ ἕνα συγκεκριμένο χρονι κὸ διάστημα καὶ μὲ εἰδικὸ σχέδιο τοῦ Θε οῦ, ποὺ ἐκπόνησε γι’ αὐτὴν καὶ μόνο τὴν ψυ χὴ προκειμένου νὰ τὴν ὠφελήσει, ἀ ποτραβιέται κάπως, συστέλλεται, ἐ λαττώνεται, φαίνεται νὰ χάνεται ἀπὸ τὴν ψυ χή, ἔτσι ὥστε ὁ ἄνθρωπος νὰ θεωρεῖ ὅτι τὸν ἔχασε τὸν Θεὸ ἀπὸ κοντά του καὶ ὅτι ἔχει μείνει μόνος καὶ ἐγκαταλειμμένος, πράγμα ποὺ παράλληλα τοῦ προξενεῖ καὶ βαθὺ ψυχικὸ πόνο καὶ ὀδύνη. Ὁ Θεὸς στὴν πραγματικότητα δὲν ἔφυγε, εἶναι δίπλα στὴν ψυχή, μάλιστα ἀκόμα πιὸ κοντά της τώρα, ἀλλὰ ἡ ψυχὴ δὲν τὸ καταλαβαίνει αὐτὸ καὶ ἔχει τὴν ἐντύπωση ὅτι ἔφυγε ὁ Θεός, ὅτι κρύφτηκε, ὅτι δὲν ἀκούει πιά.

Ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, ἑρ μη νεύοντας τὴν ἔκλειψη τοῦ ἄστρου ποὺ ὁδηγοῦσε τοὺς Μάγους στὴ Βηθλεὲμ μόλις αὐτοὶ ἔφθασαν στὰ Ἱεροσόλυμα, ὅταν δηλαδὴ τὸ ἔχασαν ἀπὸ μπροστά τους καὶ ἐπιπλέον οὔτε καὶ κά ποιον μποροῦσαν νὰ βροῦν ποὺ νὰ τοὺς ὁδηγήσει στὸν νεογέννητο Χριστό, ἀλλὰ καὶ τὴν μετέπειτα ἐπανεμφάνισή του καὶ τὴν τρανὴ χαρὰ ποὺ τοὺς προξένησε ὅταν βγῆκαν ἀπὸ τὰ Ἱεροσόλυμα, γράφει τὰ ἑξῆς:

«Τοιουτοτρόπως καὶ ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ συνειθίζει νὰ κάμνῃ μὲ τοὺς δούλους καὶ φίλους της, ὡς λέγουσιν οἱ θεῖοι πατέρες οἱ καλούμενοι νηπτικοί... Καὶ ποτὲ μέν (=ἄλλοτε μέν) αὕτη ὡσὰν φιλότεκνος μήτηρ παρηγορεῖ καὶ εὐφραίνει τὰ τέκνα της... φωτίζουσα τὸν νοῦν τους, κατανύγουσα γλυκύτατα τὴν καρδίαν τους καὶ θερμαίνουσα καὶ πρὸς ἀγάπην

τοῦ Θεοῦ διεγείρουσα· ποτὲ δέ (=ἄλλοτε δέ) κρύπτεται ἀπ’ αὐτοὺς καὶ τραβίζεται, ἤγουν ἀφήνει τοὺς πειρασμοὺς νὰ ἔρχωνται εἰς αὐτούς, καθὼς κάμνει καὶ ἡ μήτηρ πολλαῖς φοραῖς κρυπτομένη ἀπὸ τὰ τέκνα της διὰ νὰ δοκιμάσῃ τὴν ὑπομονὴν καὶ γενναιοκαρδίαν τους, διὰ νὰ γένουν ἄνδρες μὲ τοὺς πειρασμοὺς καὶ τὰς θλίψεις καὶ ὄχι νὰ ᾖναι πάντοτε νήπια· καὶ διὰ νὰ κλαύσουν καὶ ζητήσουν θερμῶς τὴν θείαν χάριν ὅπου ἔχασαν».

Προβαίνει λοιπὸν κάποτε ὁ Θεὸς σ’ αὐ τὸ τὸ «τέχνασμα» γιὰ τοὺς φίλους του, ὅπως λέει ὁ ἅγιος, τοὺς δικούς του δη λαδὴ ἀνθρώπους, γιατὶ θέλει νὰ τοὺς κάνει πιὸ ἀνδρείους, πιὸ γενναιόφρονες, πιὸ δόκιμους στὴν ὑπομονὴ καὶ γενικότερα στὴν ἀρετή. Καὶ ἐπιπλέον γιὰ νὰ ταπεινωθοῦν αὐτοὶ ἀκόμη περισσότερο καὶ νὰ ἀναζητήσουν πιὸ θερμά, πιὸ ἐπίμονα τὸν Θεό, τὴ Χάρη του. Ἔτσι, ὅταν αὐτὴ ἐπανέλθει αἰσθητῶς, θὰ τοὺς προξενήσει ἀκόμα μεγαλύτερη καὶ μονιμότερη χαρὰ ἀπὸ αὐτὴ ποὺ εἶχαν κατὰ τὸ παρελθόν. «Καὶ οὕτως, ἀφ’ οὗ πάλιν τὴν ἀπολαύσουν, νὰ χαροῦν περισσότερον, καθὼς καὶ τὸ παιδίον, ὅταν χάσῃ τὴν μητέρα του, ζητεῖ νὰ τὴν εὕρῃ μὲ κλαυθμοὺς καὶ δάκρυα, καὶ εὐθὺς ὅπου τὴν ἰδῇ νὰ φανῇ ἀπὸ κανένα μέρος, τρέχει μὲ ἀνεκδιήγητον χαράν, καὶ κλαῖον ἐν ταὐτῷ καὶ γελῶν τὴν ἐναγκαλίζεται». Πλέον καὶ ἡ ψυχὴ θὰ εἶναι τώρα πιὸ ἄξια νὰ κρατήσει μέσα της τὴ θεία Χάρη καὶ νὰ μὴ χάσει ἀπὸ ἀμέλεια τὸ μέγιστο αὐτὸ πνευματικὸ ἀγαθό.

Αὐτὸ συνέβη καὶ μὲ τὸν γενναῖο Ἰώβ, ὅταν οἱ εὐλογίες τοῦ Θεοῦ οἱ ὑστερινὲς ὑπῆρξαν ἐπάνω του πολλαπλάσιες ἀ πὸ τὶς πρῶτες.

Αὐτὸ καὶ μὲ κάθε ἄνθρωπο ποὺ ἡ Χάρις τὸν κρίνει ἄξιο γιὰ ἀκόμα περισσότερες εὐλογίες...

Θαλλελαίου μάρτυρος,Λυδίας τῆς ΦιλιππησίαςἮχος πλ. α΄ - Ἑωθινὸν Η΄

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ Πράξ. ις΄ 16-34 ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ

Ἰωάν. θ΄ 1-38

ΚΥΡΙΑΚΗ 20 ΜΑΪΟΥ(Τοῦ Τυφλοῦ)

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

e ν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, ἐγένετο πορευομένων ἡμῶν τῶν ἀποστόλων εἰςπροσευχὴν παιδίσκην τινὰ ἔχουσαν πνεῦμα πύθωνος ἀπαντῆσαι ἡμῖν, ἥ -τις ἐργασίαν πολλὴν παρεῖχε τοῖς κυρίοις αὐτῆς μαντευομένη. αὕτη κα-

τακολουθήσασα τῷ Παύλῳ καὶ τῷ Σίλᾳ ἔκραζε λέγουσα· οὗτοι οἱ ἄνθρωποι δοῦλοι τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου εἰσίν, οἵτινες καταγγέλλουσιν ἡμῖν ὁδὸν σω -τηρίας. τοῦτο δὲ ἐποίει ἐπὶ πολλὰς ἡμέρας. διαπονηθεὶς δὲ ὁ Παῦλος καὶ ἐ -πιστρέψας τῷ πνεύματι εἶπε· παραγγέλλω σοι ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐξελθεῖν ἀπ᾿ αὐτῆς. καὶ ἐξῆλθεν αὐτῇ τῇ ὥρᾳ. Ἰδόντες δὲ οἱ κύριοι αὐτῆς ὅτι ἐξῆλθεν ἡ ἐλπὶς τῆς ἐργασίας αὐτῶν, ἐπιλαβόμενοι τὸν Παῦλον καὶ τὸν Σί λαν εἵλκυσαν εἰς τὴν ἀγορὰν ἐπὶ τοὺς ἄρχοντας, καὶ προσαγαγόντες αὐτοὺς τοῖς στρατηγοῖς εἶπον· οὗτοι οἱ ἄνθρωποι ἐκταράσσουσιν ἡμῶν τὴν πόλιν ᾿Ιου-δαῖοι ὑπάρχοντες, καὶ καταγγέλλουσιν ἔθη ἃ οὐκ ἔξεστιν ἡμῖν παραδέχε-σθαι οὐδὲ ποιεῖν Ρωμαίοις οὖσι. καὶ συνεπέστη ὁ ὄχλος κατ᾿ αὐτῶν. καὶ οἱ στρατηγοὶ περιρρήξαντες αὐτῶν τὰ ἱμάτια ἐκέλευον ραβδίζειν, πολλάς τε ἐπιθέντες αὐτοῖς πληγὰς ἔβαλον εἰς φυλακήν, παραγγείλαντες τῷ δε-σμοφύλακι ἀσφαλῶς τηρεῖν αὐτούς· ὃς παραγγελίαν τοιαύτην εἰληφὼς ἔβα-λεν αὐτοὺς εἰς τὴν ἐσωτέραν φυλακὴν καὶ τοὺς πόδας αὐτῶν ἠσφαλίσατο εἰς τὸ ξύλον. Κατὰ δὲ τὸ μεσονύκτιον Παῦλος καὶ Σίλας προσευχόμενοι ὕμνουν τὸν Θεόν· ἐ πη κροῶντο δὲ αὐτῶν οἱ δέσμιοι. ἄφνω δὲ σεισμὸς ἐγένετο μέγας, ὥστε σα λευθῆναι τὰ θεμέλια τοῦ δεσμωτηρίου, ἀνεῴχθησάν τε παραχρῆμα αἱ θύραι πᾶσαι καὶ πάντων τὰ δεσμὰ ἀνέθη. ἔξυπνος δὲ γενόμενος ὁ δε-σμοφύλαξ καὶ ἰδὼν ἀνεῳγμένας τὰς θύρας τῆς φυλακῆς, σπασάμενος μάχαι-ραν ἔμελλεν ἑαυτὸν ἀναιρεῖν, νομίζων ἐκπεφευγέναι τοὺς δεσμίους. ἐφώνη-σε δὲ φωνῇ μεγάλῃ ὁ Παῦλος λέγων· μηδὲν πράξῃς σεαυτῷ κακόν· ἅπαν τες γάρ ἐσμεν ἐνθάδε. αἰτήσας δὲ φῶτα εἰσεπήδησε, καὶ ἔντρομος γενόμενος προσέπεσε τῷ Παύλῳ καὶ τῷ Σίλᾳ, καὶ προαγαγὼν αὐτοὺς ἔξω ἔφη· κύρι-οι, τί με δεῖ ποιεῖν ἵνα σωθῶ; οἱ δὲ εἶπον· πίστευσον ἐπὶ τὸν Κύριον ᾿Ιησοῦν Χριστόν, καὶ σωθήσῃ σὺ καὶ ὁ οἶκός σου. καὶ ἐλάλησαν αὐτῷ τὸν λόγον τοῦ Κυρίου καὶ πᾶσι τοῖς ἐν τῇ οἰκίᾳ αὐτοῦ. καὶ παραλαβὼν αὐτοὺς ἐν ἐκείνῃ τῇ ὥρᾳ τῆς νυκτὸς ἔλουσεν ἀπὸ τῶν πληγῶν, καὶ ἐβαπτίσθη αὐτὸς καὶ οἱ αὐτοῦ πάντες παραχρῆμα, ἀναγαγών τε αὐτοὺς εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ παρέθηκε τράπεζαν, καὶ ἠγαλλιάσατο πανοικὶ πεπιστευκὼς τῷ Θεῷ.

Τὸ σημερινὸ Ἀποστο λικὸ ἀ νάγνω σμα μᾶς μεταφέρει στὴν πόλη τῶν Φι λίππων, μία ἀρ χαία πόλη τῆς Μακεδο νί ας, κοντὰ στὴ σημερινὴ Καβά λα. Στὴν πόλη αὐτὴ ζοῦσε ἡ ἁ γία Λ υδία, τῆς ὁποίας μάλιστατὴ μνήμη συμπίπτει νὰ ἑορ τά ζουμε σήμερα, καὶ ἡ ὁ ποία πρώτη ἑλκύσθηκε στὴ χριστιανικὴ πίστη ἀπὸ τὸ κήρυ γμα τοῦ ἀποστόλου Παύλου καὶ βαπτίστηκε μαζὶ μὲ ὅλη τὴν οἰκογένειά της.

Ἀκολούθησαν συγκλονιστικὰ γεγονότα, τὰ ὁποῖα μᾶς περιγράφει ἡ Ἀποστολικὴ περικοπή: σύλληψη, βασανιστήρια, φυλάκιση τοῦ ἀποστόλου Παύλου καί τοῦ Σίλα καί, τέλος, ἡ θαυμαστὴ ἀπελευθέρωσή τους, ποὺ ἔγινε αἰτία νὰ προσελκυσθεῖ στὴ χριστιανικὴ πίστη καὶ ὁ δεσμοφύλακας τῆς φυλακῆς, ὁ ὁποῖος βαπτίσθηκε μαζὶ μὲ ὁλόκληρη τὴν οἰκογένειά του. Καὶ ὅπως σημειώνει ὁ ἱερὸς συγγραφέας, «ἠγαλλιάσατο πανοικὶ πεπιστευκὼς τῷ Θεῷ». Αἰσθάνθηκε μεγάλη χαρὰ ὁ δεσμοφύλακας μαζὶ μὲ ὅλη τὴν οἰκογένειά του, διότι εἶχαν πιστέψει στὸν ἀληθινὸ Θεό. Ἡ οἰκογένειά του μποροῦσε πλέον νὰ ἀπολαμβάνει τὴν πραγματικὴ εὐτυχία!

Ἡ εὐτυχισμένη οἰκογένεια! Πόθος, εὐχὴ καὶ προσδοκία ὅλων. Ποιοὶ εἶναι ὅμως οἱ βασικοὶ παράγοντες ποὺ ἐξασφαλίζουν τὴν εὐτυχία μέσα στὴν οἰκογένεια;

1. Πίστη καὶ εὐσέβειαὉ πρῶτος βασικὸς παράγοντας τῆς οἰ

κογενειακῆς εὐτυχίας εἶναι ἡ πίστη στὸν Θεὸ καὶ ἡ εὐσέβεια. Στὸ Ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα εἴδαμε ὅτι ἡ οἰκογένεια τοῦ δεσμοφύλακα πλημμύρισε ἀπὸ χαρὰ καὶ ἀγαλλίαση, ὅταν πίστεψε στὸν Θεό. Αὐτὴ εἶναι ἡ βάση γιὰ τὴν οἰκογενειακὴ εὐτυχία:

ὁ ζωντανὸς σύνδεσμος μὲ τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. Μόνο Αὐτὸς μπορεῖ νὰ ἐξασφαλίσει εἰρήνη, χαρὰ καὶ εὐτυχία σὲ κάθε σπίτι.

Ὁ σύνδεσμος αὐτὸς ἐπιτυγ χάνεται μὲ τὴ συμμετοχὴ τῆς οἰκογένειας στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας. Ὅταν τὰ μέλη τῆς οἰ κογένειας προσεύχονται καὶ ἐκκλησιάζονται τακτικά, τότε ἀντλοῦν χάρη καὶ δύναμη γιὰ τὸν καθημερινό τους ἀγώνα καὶ διατηροῦν σταθερὴ τὴν

ἐλπίδα τους στὸν Θεό. Κι ὅταν ἐξομολογοῦνται καὶ προσέρχονται στὸ Ποτήριο τῆς Ζωῆς, στὴ θεία Κοινωνία, πόση χαρὰ καὶ εἰρήνη θὰ αἰσθάνονται στὴν ψυχή τους καθὼς θὰ εἶναι ἑνωμένοι μὲ τὸν Σωτήρα Χριστό!

Τὴν πίστη στὸν Θεὸ καὶ τὴν εὐσέβεια καλλιεργεῖ ἐπίσης ἡ μελέτη τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ. Ἡ Ἁγία Γραφὴ πρέπει νὰ ὑπάρχει σὲ κάθε σπίτι ὄχι μόνο ὡς εὐλογία ἀλλὰ καὶ ὡς καθημερινὸ μελέτημα καὶ ἐντρύφημα, ὥστε νὰ φωτίζει καὶ νὰ ὁδηγεῖ ὅλα τὰ μέλη τῆς οἰκογενείας στὴν ἐφαρμογὴ τοῦ θείου θελήματος. Ὁ ἱερὸς Ψαλμωδὸς σημειώνει ὅτι τὰ λόγια τοῦ Θεοῦ εἶναι τὰ «εὐφραίνοντα καρδίαν» (Ψαλμ. ιη΄ 9), δηλαδὴ αὐτὰ ποὺ χαροποιοῦν καὶ εὐφραίνουν τὴν καρδιὰ ὅσων τὰ τηροῦν. Εἶναι λοιπὸν εὐλογία ἀλλὰ καὶ ἀσφάλεια γιὰ κάθε οἰκογένεια νὰ πορεύεται μὲ πίστη στὸν Θεὸ καὶ νὰ καλλιεργεῖ τὸ Ὀρθόδοξο ἦθος καὶ τὴν παραδοσιακὴ εὐσέβεια.

2. Ἑνότητα καὶ ἀγάπηὙπάρχει ὅμως κι ἕνας δεύτερος βασικὸς

παράγοντας γιὰ τὴν ἐξασφάλιση τῆς οἰκογενειακῆς εὐτυχίας. Ἡ ἑνότητα κι ἡ ἀγάπη μεταξὺ τῶν μελῶν της.

Τὸ πόσο σημαντικὴ εἶναι ἡ ἑνότητα μέ

ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ«Ἠγαλλιάσατο πανοικὶ πεπιστευκὼς τῷ Θεῷ»

ΑΡΙΘ. 2044, 1 ΜΑΪΟΥ 2012

σα στὴν οἰκογένεια, τὸ καταλαβαίνουμε ἀ πὸ τὸ τί ἐπικρατεῖ ὅταν αὐτὴ ἀπουσιάζει: ἐκνευρισμοί, διαπληκτισμοί, γκρίνια, πεῖσμα, καχυποψία, ἀσυνεννοησία καὶ ὅ,τι ἄλλο προκαλεῖ ὁ ἐγωισμὸς τοῦ καθενός. Καὶ τὸ χειρότερο: πολλὲς φορὲς τὸ χάσμα ποὺ δημιουργεῖται ἀπὸ τὴν ἔλλειψη ἀληθινῆς ἀγάπης, διογκώνεται καὶ καταλήγει στὴν ὁριστικὴ ρήξη: στὸ φοβερὸ δράμα τοῦ διαζυγίου.

Εἶναι ἀνάγκη λοιπὸν νὰ καλλιεργεῖται ἡ ἀγάπη καὶ ἡ ἑνότητα μεταξὺ τῶν μελῶν τῆς οἰκογενείας. Γιὰ νὰ γίνει αὐτὸ ὀφείλουμε ὅλοι νὰ καταπολεμοῦμε τὸν ἐγωισμό μας καὶ νὰ ἀγωνιζόμαστε νὰ ὑπερνικοῦμε τὶς ἀδυναμίες καὶ τὰ ἐλαττώματά μας. Ὁ μέ γας παιδαγωγὸς ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος συμβουλεύει: Ἂς ἀσκούμαστε νὰ εἴμαστε ἐπιεικεῖς καὶ ἥμεροι πρὸς ὅλους κι ἂς καταβάλλουμε κάθε προσπάθεια, ὥστε εἴτε δικαίως εἴτε ἀδίκως μᾶς κατηγορήσουν, νὰ μὴν τὸ παίρνουμε κατὰ γράμμα, ἀλλὰ γιὰ ἕνα πράγμα μόνο νὰ φροντίζουμε: «κατασκευάζειν βαθεῖαν εἰρήνην τῇ οἰκίᾳ», δηλαδὴ νὰ ἐξασφαλίζουμε βαθιὰ εἰρήνη στὴν οἰκογένεια (ΕΠΕ 3, 604). Αὐτὸ εἶναι τὸ πιὸ σημαντικὸ καὶ ἐπεῖγον: νὰ κρατήσουμε τὴν οἰκογένειά μας δεμένη κι ἑνωμένη μὲ τὸν Κύριο.

❁ ❁ ❁«Καὶ ἠγαλλιάσατο πανοικὶ πεπιστευ κὼς

τῷ Θεῷ».«Πανοικί»! Μιὰ ὁλόκληρη οἰκογένεια νὰ

πιστεύει στὸν Θεό! Τί εὐλογία! Στὸ βιβλίο τῶν Πράξεων ἀλλὰ καὶ στὶς Ἐπιστολὲς τοῦ ἀποστόλου Παύλου ἀναφέρονται πολλὲς τέτοιες χριστιανικὲς οἰκογένειες. Ἀλλὰ καὶ ἡ ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι γεμάτη ἀπὸ παραδείγματα μὲ ὁλόκληρες οἰκογένειες Ἁγίων ἢ Μαρτύρων. Τί μεγάλη τιμή! Ἡ μητέρα, ὁ πατέρας, τὰ παιδιά... ὅλοι Ἅ γιοι! Μακάρι κι οἱ σύγχρονες οἰκογένειες νὰ ἀκολουθήσουν τὸ παράδειγμά τους καὶ νὰ καλλιεργοῦν τὴν πίστη στὸν Θεὸ καὶ τὴν ἑνότητα ὡς ἀπαραίτητη βάση γιὰ ζωὴ ἀληθινὰ χαρούμενη καὶ εὐτυχισμένη!

Μητροπολίτου Πενταπόλεως Ἰγνατίου

• ΑΚΥΛΑΣ ΚΑΙ ΠΡΙΣΚΙΛΛΑ 3 �• ΤΩΒΙΤ 5 �✼ ✼ ✼

✝ Ἀρχιμ. Γεωργίου Ἰ. Δημοπούλου

• Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ κατὰ τὸν ἱερὸν Χρυσόστομον 5 �• «ΚΑΤ’ ΟΙΚΟΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ» (Ἡ οἰκογένεια) 13 �• ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΑ ΠΑΙΔΙΑ 5 �• ΤΟ ΠΑΙΔΙ, Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΜΑΣ ΠΛΟΥΤΟΣ 2,50 �• ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΠΙΤΥΧΗΜΕΝΗ ΑΓΩΓΗ 4 �

✼ ✼ ✼Ἀρχιμ. Θεοδώρου Κ. Μπεράτη

• «ΕΓΩ ΚΑΙ Η ΟΙΚΙΑ ΜΟΥ...» 6 �✼ ✼ ✼

✝ Δημητρίου Γ. Παναγιωτοπούλου

• Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΝΑΤΡΟΦΗ 3,50 �✼ ✼ ✼

✝ Εὐσταθίου Χ. Μπάστα

• Η ΜΑΝΝΑ 5 �• ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΠΙΝΑΚΕΣ 5 �• ΓΥΙΟΣ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥ 5 � • ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΕΥΤΥΧΙΑ 5 �• ΤΟ ΑΠΟΠΑΙΔΟ 5 �• ΤΩΝ ΓΟΝΙΩΝ ΤΟΥΣ Η ΕΥΧΗ 5 �✼ ✼ ✼

Νικολάου Π. Βασιλειάδη

• ΠΟΤΕ «ΕΜΨΥΧΟΥΤΑΙ» ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΕΜΒΡΥΟ; 2 �

Γιὰ ταχυδρομικὴ ἀποστολὴ ὁ παραλήπτης ἐπιβαρύνεται μὲ τὰ ἀνάλογα ἔξοδα.

ΒΙΒΛΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΑ

ΑΡΙ

Θ. 2

044,

1 Μ

ΑΪΟ

Υ 2

012

ἀpόce

iw204

Μάθημα Θρησκευτικῶν:Μιὰ διόρθωση

Στὸ τεῦχος 2041 τοῦ Περιοδικοῦ μας γράψαμε σχόλιο γιὰ τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, στὸ ὁποῖο σημειώναμε ὅτι οἱ συγγραφεῖς τοῦ νέου βιβλίου Θρησκευτικῶν τῆς Β΄ τάξεως Γυμνασίου Γιῶργος Τσανανᾶς καὶ Ἀπόστολος Μπάρλος ἔκριναν ὅτι δὲν τοὺς ταίριαζε νὰ βάλουν οὔτε λέξη γιὰ τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο, «ἀφοῦ ἄλλαξε ἐντελῶς τὸ περιεχόμενο τοῦ βιβλίου: Ἀπὸ καθαρὰ χριστιανικὸ ἔγινε θρησκειολογικό».

Ὁ κ. Μπάρλος εἶχε τὴν καλοσύνη νὰ μᾶς ἐπισημάνει μὲ ἐπιστολή του ὅτι ὁ ἴδιος καὶ ὁ κ. Τσανανᾶς εἶναι συγγραφεῖς τοῦ ἤδη ἀπὸ ἑξαετίας χρησιμοποιούμενου βιβλίου, στὸ ὁποῖο γίνεται ἐκτενὴς λόγος γιὰ τὴν Παναγία.

Μάλιστα συμπληρώνει ὅτι δὲν ἔχει γραφεῖ καινούργιο βιβλίο Θρησκευτικῶν καὶ ὅτι ἐκεῖ ποὺ δὲν γίνεται λόγος γιὰ τὴν Παναγία εἶναι τὸ νέο Πρόγραμμα Σπουδῶν ποὺ ἔχει σχεδιάσει τὸ Ὑπουργεῖο καὶ στὸ ὁποῖο οὔτε ἐκεῖνος οὔτε ὁ κ. Τσανανᾶς ἔχουν κάποια ἀνάμειξη.

Ὁ κ. συνάδελφος ἔχει πράγματι δίκαιο. Πρόκειται γιὰ τὸ νέο Πρόγραμμα Σπουδῶν τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας καὶ ὄχι γιὰ νέο βιβλίο. Ἀπὸ κάποια σύγχυση ἡ δημοσιογράφος τῆς ἐφημερίδας «Δημοκρατία», ἀπὸ τὴν ὁποία ἐμεῖς ἀντλήσαμε τὴν πληροφορία καὶ στὴν ὁποία σαφῶς παραπέμπαμε στὸ σχόλιό μας, θεώρησε πὼς πρόκειται γιὰ

νέο βιβλίο καὶ προφανῶς ὑπέθεσε πὼς τὸ ἔ γραψαν οἱ ἴδιοι συγγραφεῖς. Κατὰ χρέος λοιπὸν κάνουμε ἐδῶ τὴν ἀναγκαία διόρθωση τῆς ἀναφορᾶς μας, πού, ὅπως σημειώσαμε, ὀφείλεται μᾶλλον σὲ παρανόηση τῆς ἐφημερίδας, πρὸς τὴν ὁποία κυρίως ὀφείλει νὰ ἀπευθυνθεῖ ὁ κ. Μπάρλος.

Ὅμως ἡ παρανόηση τῆς δημοσιογράφου δὲν εἶναι τελείως ἀναιτιολόγητη, ὅπως ἐκ πρώτης ὄψεως ἴσως φαίνεται. Τὸ θέμα εἶναι πελώριο καὶ θὰ τὸ διαπραγματευθοῦμε μὲ εἰδικὸ ἄρθρο στὸ ἑπόμενο τεῦχος τοῦ Περιοδικοῦ μας, ὅπου καὶ θὰ γίνει φανερὴ ἡ ἀλήθεια γιὰ τὸ καίριο ζήτημα τοῦ περιεχομένου τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν.

Τί κρύβεται πίσω ἀπ’ τὶς λεγό-μενες «Ἑορτὲς τῆς Γῆς»;

Στὸ ἔγκριτο περιοδικὸ «Διάλογος» πρὶν ἀπὸ λίγο καιρὸ δημοσιεύθηκε ἐκτενὲς ἄρθρο μὲ τὸν παραπάνω τίτλο, ὅπου μεταξὺ ἄλλων διαβάζουμε:

«Ἐξωτερικὰ μοιάζουν ἀθῶες. Ἐνδιαφέρονται γιὰ τὴ φύση καὶ τὸ περιβάλλον, προβάλλονται ὡς πολιτιστικές, ἔχουν διασκεδαστικὸ καὶ συνάμα οἰκολογικὸ χαρακτήρα κτλ. Συνηθίζουν δὲ νὰ αὐτοαποκαλοῦνται ‘‘φεστιβὰλ’’ ἢ καὶ ‘‘ἐναλλακτικὰ φεστιβάλ’’! Ἔτσι ἡ ‘‘δουλειὰ’’ γίνεται μὲ τὸ γάντι! Στὸ βάθος τους ὅμως κρύβεται ἡ προσπάθεια ἀναβίωσης ἀρχαίων εἰδωλολατρικῶν... μεγαλείων!»

«Τὸ 6ο ἀπ’ τὰ 10 ἄρθρα τοῦ ‘‘Πιστεύω’’ τῆς ‘‘Νέας Ἐποχῆς’’ ἀναφέρει: ‘‘Τὴ θεὰ Γαία θὰ τὴν λατρεύεις μὲ πίστη’’!

Ἀκριβῶς σ’ αὐτὴ τὴν κατεύθυνση, δηλαδὴ τῆς λατρείας τῆς ‘‘θεᾶς Γαίας’’, εἶ ναι δρο μολογημένες διάφορες ἑορτὲς οἱ ὁ ποῖ ες καὶ ἀποκαλοῦνται ‘‘Ἑορτὲς τῆς

ΑΡΙΘ

. 2044, 1 Μ

ΑΪΟ

Υ 2012

κρίσεις 205

νη ποὺ φέρουμε γιὰ τὴν ὑπεράσπιση τῶν ἱε ρῶν καὶ ὁσίων τοῦ ἔθνους μας;

Σύγχρονη ΒαβὲλἩ εἴδηση εἶναι χαρακτηριστικὴ τῆς ὁ

λέθριας συγχύσεως ποὺ ἐπικρατεῖ σήμερα στὸν κόσμο μας. Συγχύσεως κοσμοθεωρητικῆς, ἰδεολογικῆς, πολιτικῆς, θρησκευτικῆς. Συγκεκριμένα ἀναφέρει:

«Ὁ Σὸν Στόουν, γιὸς τοῦ διάσημου ἀ μερικανοῦ σκηνοθέτη Ὄλιβερ Στόουν, ἀσπάστηκε τὸ Ἰσλάμ, ἐνῶ βρισκόταν στὸ Ἰρὰν γιὰ τὰ γυρίσματα ἐνὸς ντοκιμαν τέρ, ὅπως δήλωσε ὁ ἴδιος στὸ Γαλλικὸ Πρακτορεῖο. ‘‘ Ἡ στροφὴ στὸ Ἰσλὰμ δὲν σημαίνει ὅτι ἐγκαταλείπω τὸν χριστια νισμὸ καὶ τὸν ἰουδαϊσμό, μὲ τοὺς ὁ ποίους γεννήθηκα’’, εἶπε ὁ 27χρονος ἄνδρας, κα θὼς ὁ πατέρας του εἶναι ἐ βραῖος καὶ ἡ μητέρα του χριστιανή. ‘‘Σημαίνει ὅτι ἀ ποδέχθηκα τὸν Μωάμεθ καὶ ἄλλους προφῆτες’’, χωρὶς ὡστόσο νὰ δώσει πε ραιτέρω ἐξηγήσεις. Ἀπὸ τὴν πλευρά του, τὸ ἰρανικὸ πρακτορεῖο Fars μετέδω σε ὅτι ὁ Σὸν Στόουν ἔγινε σιΐτης καὶ ἐ πέλε ξε τὸ μουσουλμανικὸ ὄνομα Ἄλι» («Ἡ Καθημερινὴ» 1622012).

Ἀπ’ ὅλα εἶναι ὁ Σὸν Στόουν: Καὶ Ἑ βραῖ ος καὶ Χριστιανὸς καὶ Ἰσλαμιστὴς σιΐτης καὶ μὲ νέο ὄνομα Ἄλι. Τώρα, πῶς τὰ συνδυάζει ὅλα αὐτὰ καὶ τί ἀκριβῶς πιστεύει, ἀσφαλῶς οὔτε καὶ ὁ ἴδιος γνωρίζει. Πολὺ περισσότερο ἀδυνατεῖ νὰ ἐξηγήσει σ’ αὐτὸν ποὺ ἀπορεῖ. Γι’ αὐτὸ δὲν δίνει «περαιτέρω ἐξηγήσεις»...

Ὁ Κύριος Ἰησοῦς μᾶς δίδαξε στὴν ἐπὶ τοῦ Ὄρους ὁμιλία του: «Οὐδεὶς δύναται

Γῆς’’, οἱ ὁ ποῖες συνήθως διοργανώνονται, ὑποστη ρίζονται καὶ προβάλλονται ἀπὸ οἰκο λογικὲς ὀργανώσεις, τὸ μέγα μέρος τῶν ὁποίων (ἂν ὄχι ὅλες) ἐκεῖ ἀποβλέπουν: Στὴ λατρεία τῆς ΓαίαςΓῆς, τῆς... μητέρας πάντων τῶν θεῶν καὶ τῶν ἀνθρώπων καὶ τροφοῦ τους! Οἱ παγανιστὲς μάλιστα τὴν ἐκλαμβάνουν ὡς ζωντανὴ ὕπαρξη, ἡ ὁ ποία καὶ ἀπαιτεῖ λατρεία!

Ὅλα αὐτὰ ὑπάγονται στὶς ‘‘σύγχρονες’’ ἀντιλήψεις τοῦ Νεοπαγανισμοῦ ποὺ μὲ διά φορους τρόπους καὶ διαδικασίες θέλει νὰ τὶς προωθήσει στὴν παγκόσμια κοινωνία καὶ ἰδιαίτερα στὴ δική μας ὡς Ὀρθόδοξη ποὺ εἶναι» (Τεῦχος 66/ Ὀκτ.Δεκ. 2011).

Ἀπὸ τὰ στοιχεῖα ποὺ παραθέτει στὴ συνέχεια ὁ συντάκτης τοῦ ἄρθρου διαπιστώνουμε ὅτι οἱ «Ἑορτὲς τῆς Γῆς» ξεκίνησαν στὴ χώρα μας τὸ καλοκαίρι τοῦ 2001 στὸ ὀρεινὸ χωριὸ Βλάστη τῆς Κοζάνης καὶ προβάλλονται «ὡς ‘‘ἡ ἄλλη πρόταση τοῦ καλοκαιριοῦ’’ (...), ἐκεῖνοι δὲ ποὺ μποροῦν νὰ τὶς παρακολουθήσουν εἶναι μόνο ‘‘σκεπτόμενοι ἄνθρωποι’’!». Σήμερα, ὅπως μᾶς πληροφορεῖ τὸ «Ὑπουργεῖο Ἀγροτικῆς Ἀ νάπτυξης καὶ Τροφίμων», παρόμοιες ἑορτὲς πραγματοποιοῦνται σὲ διάφορα μέρη τῆς Ἑλλάδος.

Τὸ ἀξιόλογο ἄρθρο καταλήγει ὡς ἑξῆς: «Τελικά, λοιπόν, τί γίνεται; Μὰ μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ καταργοῦνται, ἢ ἔστω περιθωριοποιοῦνται οἱ ἐκκλησιαστικές μας ἑορτὲς καὶ μάλιστα μὲ τρόπους καὶ διαδικασίες ποὺ δὲν τοὺς ἀντιλαμβανόμαστε καὶ πολύ (καὶ πολλοί!), μὲ ὅ,τι αὐτὸ σημαίνει».

Τὰ τεκμηριωμένα στοιχεῖα ποὺ παραθέτει λεπτομερῶς ὁ ἀρθρογράφος μᾶς βεβαιώνουν ὅτι οἱ ἐχθροὶ τῶν ἑλληνορθόδοξων παραδόσεών μας βρίσκονται «ἐντὸς τῶν τειχῶν»! Ἀντιλαμβανόμαστε τὴν εὐθύ

ἀpόc

eiw206ΑΡΙΘ. 2044, 1 ΜΑΪΟΥ 2012

206

δυσὶ κυρίοις δουλεύειν»· διότι ἢ θὰ μισήσει τὸν ἕνα καὶ θὰ ἀγαπήσει τὸν ἄλλο, ἢ θὰ προσκολληθεῖ στὸν ἕνα

καὶ θὰ περιφρονήσει τὸν ἄλλο» (Ματθ. ς΄ 24). Ἐδῶ ὁ σύγχρονος ἀμερικανὸς σκηνοθέτης δουλεύει σὲ τρεῖς κυρίους καὶ μάλιστα ὁλωσδιόλου ἀσύμφωνους καὶ ἀντίθετους μεταξύ τους. Διότι ὁ μὲν Κύριος Ἰησοῦς, ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ μόνος ἀληθινὸς Θεός, ἀπαιτεῖ ὁλοκληρωτικὴ ἀφοσίωση καὶ ἀγάπη καὶ εἶναι ἀσυμβίβαστη ἡ πίστη στὸ πανάγιο πρόσωπό του μὲ ὁποιοδήποτε ἄλλο «πιστεύω». Ὁ Ἰουδαϊσμὸς ἐξάλλου δὲν ἀναγνωρίζει τὸν Χριστὸ ὡς τὸν Μεσσία καὶ Λυτρωτὴ τοῦ κόσμου. Γι’ αὐτὸ καὶ τὸν ἐσταύρωσε. Τὸ δὲ Ἰσλὰμ θεωρεῖ τὸν Χριστὸ ὡς ἁπλὸ ἄνθρωπο προφήτη, ποὺ προηγήθηκε τοῦ Μωάμεθ, τὸν ὁποῖο θεωρεῖ ὡς τὴν σφραγίδα τῶν προφητῶν.

Ἀλλὰ σ’ αὐτὴ τὴν ἀληθινὰ σχιζοφρενι κὴ συμπεριφορὰ καταντᾶ ὁ ταλαίπωρος ἄνθρωπος τῆς σημερινῆς Βαβέλ, ὁ ὁποῖος πορεύεται ἐγωιστικὰ κατὰ τὸν δικό του σκοτισμένο ἀπὸ τὴν ἁμαρτία νοῦ. Πορεύεται πρὸς τὸν ὄλεθρο χωρὶς νὰ τὸ ἀντιλαμβάνεται, νομίζοντας ὅτι εἶναι ὁ ἐλεύθερος ποὺ βαδίζει πρὸς τὴν ἐπιτυχία!...

Ἕνας φόνος κάθε δύο ἡμέρες!Τρομακτικὰ εἶναι τὰ στοιχεῖα ποὺ ἔδωσε

ἐπίσημα στὸ φῶς τῆς δημοσιότητος πρόσφατα τὸ Ἀρχηγεῖο τῆς ΕΛ.ΑΣ ὡς πρὸς τὴν αὔξηση τῆς ἐγκληματικότητος στὴν πατρίδα μας.

Ἐνδεικτικὸ τῆς καταστάσεως ποὺ βιώνουν καθημερινὰ πλέον οἱ πολίτες εἶναι τὸ γεγονὸς ὅτι στὴν Ἀττικὴ τὸ 2011 καταγράφηκαν σὲ σπίτια 605 ἔνοπλες ληστεῖες, ἔναντι 268 τὸ 2010, καὶ σὲ καταστήματα 509 ἔναντι 336. Ἐπίσης σὲ ὅλη τὴν ἐπικρά

τεια πέρυσι καταγράφηκαν 912 ἔνοπλες ληστεῖες ἔναντι 432 τὸ 2010. Σὲ ὅτι ἀφορᾶ τὶς ληστεῖες, τὸ 2011 σημειώθηκαν σὲ ὅλη τὴ χώρα 6.636 ἔναντι 6.079 τὸ 2010.

Ἀνατριχιαστικὴ εἶναι καὶ ἡ αὔξηση στὶς δολοφονίες, καθὼς τὸ 2011 διαπράχθηκαν σὲ ὅλη τὴν Ἑλλάδα 184 ἀνθρωποκτονίες (ἔναντι 176 τὸ 2010), δηλαδὴ περίπου μία κάθε δύο ἡμέρες!

Ἐπίσης τὸ 2011 διαπράχθηκαν σὲ ὅλη τὴν ἐπικράτεια 96.926 κλοπές διαρρήξεις, 5.994 περισσότερες δηλαδὴ σὲ σχέση μὲ τὸ 2010» («Δημοκρατία» 1232012).

Σχολιάζοντας τὴν αὔξηση τῆς ἐγκληματικότητος καὶ τὴν ὑπέρμετρη βία τῶν ἡμερῶν μας ὁ ἐγκληματολόγος καθηγητὴς τοῦ τμήματος Ἐπικοινωνίας καὶ ΜΜΕ τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν κ. Γιάννης Πανούσης τονίζει ὅτι «ἡ ἀκραία βία» ποὺ παρατηρεῖται τὸν τελευταῖο καιρὸ στὴ χώρα μας εἶναι «εἰσαγόμενη» ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ ἔχουν ζήσει σὲ χῶρες καὶ καθεστῶτα ὅπου ἡ ἀνθρώπινη ζωὴ δὲν θεωρεῖται τόσο σημαντικὴ καὶ οἱ ὁποῖοι «ἐκμεταλλεύονται τὴν ἀτιμωρησία ποὺ ὑπάρχει στὴν Ἑλλάδα. Ὅταν ἔρχεσαι ἀπὸ μιὰ χώρα ὅπου ἂν κλέψεις σοῦ κόβουν τὸ χέρι καὶ βλέπεις ὅτι ἐδῶ ὅλα ἐπιτρέπονται, ὅτι δὲν θὰ σὲ πιάσουν, φτάνεις πιὸ εὔκολα στὴν ἀγριότητα» («Δημοκρατία» 2732012).

Νὰ προσθέσουμε σ’ αὐτὰ ὅτι δὲν φταῖνε μόνο οἱ ξένοι. Τὰ παραπάνω εἶναι πικροὶ καρποὶ τῆς ἁμαρτωλῆς ζωῆς ἀλλὰ καὶ τῶν συνεχῶν προσπαθειῶν πολλῶν πολιτικῶν ἡγετῶν μας ὅπως καὶ τῶν ΜΜΕ νὰ κρατήσουν τὴν Ἐκκλησία στὸ περιθώριο τῆς κοινωνικῆς ζωῆς μας. Καταντήσαμε νὰ ἔχουμε δημοκρατία ἀγρίων. Γίναμε ζούγκλα. Φοβόμαστε τὸν διπλανό μας. Χωρὶς τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ, ποὺ κηρύσσει τὴν ἀγάπη, καὶ χωρὶς σωστὴ χριστιανικὴ ἀγωγὴ τῶν νέων μας εἶναι ἑπόμενο ὅτι θὰ βασιλεύει ὁ φόβος καὶ ὁ τρόμος. Μόνον ἡ μετάνοια καὶ ἡ ἐπιστροφὴ στὸν Χριστὸ ἀρχόντων καὶ λαοῦ θὰ μᾶς σώσει καὶ θὰ μᾶς χαρίσει ἀσφάλεια καὶ εἰρήνη.

Θεέ μου,ἂς λείψουν

οἱ ἁμαρτωλοὶἀπὸ τὴ γῆ

Ο τίτλος τοῦ ἄρθρου αὐ τοῦ εἶναι ἀπὸ τὸν 103ο Ψαλμό. Ὁ Ψαλ μὸς εἶναι τοῦ Δαβὶδ τοῦ βασιλέως καὶ προφήτου.

Στὸν τελευταῖο στίχο τοῦ Ψαλμοῦ γράφει ὁ Δαβίδ (Ψαλμ. ργ΄[103] 35): «Ἐκλείποιεν ἁμαρτωλοὶ ἀπὸ τῆς γῆς καὶ ἄνο μοι, ὥ στε μὴ ὑπάρχειν αὐτούς»· εἴθε νὰ ἐξαφανι στοῦν ἀπὸ τὴ γῆ οἱ ἁ μαρτωλοὶ καὶ οἱ ἄνομοι ἄνθρωποι. Νὰ ἐξαφανιστοῦν, νὰ μὴν ὑ πάρχουν, καὶ ὅλοι νὰ ζοῦν ὑ ποταγμένοι στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ὤ! Ναί, Κύριε, εὐδόκησε οἱ πάντες νὰ ἐπιστρέψουν σὲ Σένα. Εὐδόκησε νὰ μὴ μείνει καν εὶς τυφλὸς μπροστὰ στὸ μεγαλεῖο σου. Εὐδόκησε ὅ λοι νὰ φωτισθοῦν, νὰ γνω ρίσουν τὸ ἄπειρο μεγαλεῖο σου, τὴ δύναμη, τὴ σοφία σου καὶ τὴν ἀγαθότητά σου.

Ὁ 103ος Ψαλμὸς εἶναι μιὰ περίληψη σὲ ποιητικὴ μορφὴ τῆς ὅλης δημιουργίας τοῦ Θεοῦ. Ἐ

δῶ φαίνεται ἡ στοργὴ τοῦ Θεοῦ. Φαίνεται τὸ μεγαλεῖο τοῦ Θεοῦ, ἡ σοφία καὶ ἀγαθότητά του γιὰ τὸν ἄνθρωπο, γιὰ τὸν καθένα μας.

Ὁ ἅγιος Θεός, ὅταν τελείωσε τὸ δημιουργικὸ ἔργο του, παρουσιάζεται στὴν Ἁγία Γραφὴ νὰ τὸ ἐπιθεωρεῖ (Γεν. α΄ 31). Καὶ ὅταν τελείωσε τὴν ἐπιθεώρηση, εἶδε ὅτι τὰ πάντα ἦταν ἐξαιρετικὰ καλά, τὸ καθένα μὲ τὸν σκοπὸ καὶ τὴ χρησιμότητά του. «Καὶ εἶδεν ὁ Θεὸς τὰ πάντα, ὅσα ἐποίησε, καὶ ἰδοὺ καλὰ λίαν».

Ἡ δημιουργία τελείωσε, ἀπουσιάζει ὅμως ὁ βασιλιάς της. Ὁ βασιλιὰς τῆς δημιουργίας εἶναι ὁ ἄνθρωπος. Αὐτὸ τὸ γράφει σὲ ὁμιλία του ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος. Κατὰ κάποιον τρόπο ὁ Θεὸς λέει στὸν ἄνθρωπο: Ἡ δημιουργία μου εἶναι στὰ χέρια σου, σοῦ τὴν παραδίδω.

103ος Ψαλμός. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στὶς ἱερὲς Ἀκολουθίες της χρησιμοποιεῖ τὸ Ψαλτήρι. Ὁ Ἑσπερινὸς εἶναι ἡ ἀρχὴ τῶν Ἀκολουθιῶν τῆς ἑπομένης ἡμέρας. Ἡ Ἐκκλησία διάλεξε ὁ Ἑσπερινὸς νὰ ἀρχίζει μὲ τὸν 103ο Ψαλμό. Τὸν ὀνόμασε «Προοιμιακόν», διότι εἶναι τὸ προοίμιο, ἡ ἀρχή. Μᾶς πληροφορεῖ γιὰ τὸ θαῦμα τῆς ἄλλης ἡμέρας, τί θὰ δοῦμε, τί θὰ ἀπολαύσουμε, πόσο θὰ χαροῦμε τὴν ὅλη δημιουργία. Σὲ μᾶς τοὺς ἀνθρώπους προσφέρει ἕνα ἀνεκτίμητο δῶρο. Ποιὸ εἶναι αὐτὸ τὸ δῶρο; Ἡ ἡμέρα μας νὰ ἀρχίζει μὲ τὴν ὅλη δημιουργία τοῦ Θεοῦ, ὁ ἥλιος τήν ἀρχίζει. Ὁ ἥλιος δίνει στὴν ἡμέρα τὸ φῶς, κάνει ὁρατὸ τὸν κόσμο· καὶ ὄχι μόνο χαρίζει τὸ χάρισμα νὰ βλέπει ὁ ἄνθρωπος, ἀλ λὰ χαρίζει καὶ τὴν αὔξηση καὶ τὴν τροφή. ➙

208 ΑΡΙΘ. 2044, 1 ΜΑΪΟΥ 2012

Αὐτὸ εἶναι ἀλήθεια. Πόσες φορὲς δὲν θελήσαμε νὰ ἀνεβοῦμε ψηλὰ νὰ δοῦμε τὸν ἥλιο «νὰ βασιλεύει», νὰ δεσπόζει, νὰ κυριαρχεῖ, ἢ νὰ ἀνατέλλει, νὰ βγαίνει ἀπὸ μιὰ κορφὴ ἑνὸς βουνοῦ ἢ ἀπὸ τὴ θάλασσα καὶ νὰ φωτίζει τὴ γῆ. Θαῦμα! Τὸ φῶς του, ἡ θερμότης του, οἱ θεραπευτικὲς ἰδιότητές του, ἡ εὐλογία του στὰ δένδρα, στοὺς καρποὺς τῆς γῆς.

Νὰ ’ρθοῦμε τώρα στὰ δάση μὲ τὴν ὀ μορφιά τους, μὲ τὰ πουλιὰ καὶ τὰ ζῶα ποὺ κυκλοφοροῦν. Νὰ πιοῦμε νερὸ ἀπὸ μιὰ πηγή... τὸ νερὸ εἶναι κρύσταλλο, παγωμένο, καὶ ὁ ὁδοιπόρος πίνει. Νὰ δοῦμε τὶς κοιλάδες μὲ τὰ καρποφόρα δένδρα, ἢ τὰ στάχυα ἕτοιμα γιὰ θερισμό.

Νὰ ἔρθουμε κατόπιν στὴ θάλασσα! Τί μποροῦμε νὰ ποῦμε, τί μποροῦμε νὰ περιγράψουμε; Τὰ πλήθη τῶν ψαριῶν; Τὴ γεύση τους; Τί νὰ ποῦμε γιὰ τὰ τεράστια πλοῖα ποὺ τὴ διασχίζουν; Ποῦ νὰ κοιτάξεις καὶ νὰ μὴ θαυμάσεις; Τὴ γαλήνη της; Τὴ φουρτούνα της; Τὴ δροσιά της μὲ τὸ κολύμπι; Θεέ μου, τί εἶναι ἡ θάλασσα! Ὁ οὐρανός! Ἡ γῆ! Τὸ βράδυ ὁ ἥλιος θὰ δύσει, καὶ λέμε σήμερα «ὁ ἥλιος ἐβασίλευσε», ἔκανε τὸ ἔργο του.

Ἂς δοῦμε τώρα ἕνα ἀγριολούλουδο. Ἡ ὀμορφιὰ τοῦ Θεοῦ, τὸ κάλλος τοῦ Θε οῦ εἶναι στὰ χρώματα τῶν φύλλων του, στὴν ὅλη παρουσία του. Κοιτάξτε τὴν ὀμορφιά του. Ἕνα ἀγριολούλουδο! Ποιὸς τὸ πότισε; Ἡ βροχή, ὁ Θεός. Ποιὸς τὸ φύτε ψε; Ὁ Θεός. Ποιὸς τὸ θαυμάζει; Ἐμεῖς οἱ ἄν θρωποι. Ἡ ὀμορφιά τῆς δημι ουρ γίας, τὸ κάλλος τοῦ Θεοῦ σ’ ἕνα ἀγριολούλουδο.

Τώρα ὁ Δαβὶδ ἀποφασίζει νὰ τραγουδήσει τὸν Ψαλμό, νὰ τὸν ψάλει. Πιάνει τὴ λύρα του καὶ μὲ τὰ δάχτυλά του κτυπάει τὶς χορδές. Ὁ χαρούμενος ὕμνος ἀ κού γεται, οἱ μουσικοὶ φθόγγοι, ἡ φωνὴ τοῦ Δαβίδ. Ὁ ὕμνος προχωρεῖ... σὲ μιὰ στιγμὴ ὅμως οἱ μουσικοὶ φθόγγοι καὶ ἡ φω νὴ τοῦ Δαβὶδ ἀκούγονται θλιμμένα.

Ἔ φθασε στὸ στίχο: «Ἐκλείποιεν ἁμαρτωλοί...». Κάτι παθαίνει ὁ Δαβίδ. Ἡ ἁμαρ τία σκιάζει τὴ δημιουργία! Οἱ ἁμαρτω λοί! Ὁ ἁμαρτωλός! Εἶναι ἡ παραφωνία στὸν ὕμνο ποὺ ψάλλει ὅλη ἡ πλάση στὸν Δημιουργό της.

Κάποιος ποιητὴς γράφει σχετικά:«Τ’ ἀηδόνια αὐτὰ ποὺ κελαϊδοῦν μοῦ

φαίνονται πὼς κλαῖνε».Κλαῖνε! Γιατί κλαῖνε; Ἐμεῖς δὲν λέμε

ὅτι ἡ φύση μετὰ τὴν πτώση στενάζει καὶ ὑποφέρει ἀπὸ τὴν ἁμαρτία (πρβλ. Ρωμ. η΄ 19); Καὶ τὰ ἀηδόνια ἔχασαν κι αὐτὰ τὴν ἁρμονία, τραγουδοῦν σὰν νὰ κλαῖνε, λέει ὁ ποιητής.

Ἄλλος ποιητής, ὅταν τὸν παρακινεῖ κάποιος «κοίταξε τὴ φύση, κοίταξε τὴν ἁρμονία, κοίταξε τὸν Θεὸ καὶ αὐτὸ θὰ σοῦ δώσει τὴ σωτηρία σου», ἀπαντᾶ:

«Τέτοια συμβουλὴ σὲ μένα φυσικὰ δὲν ὠφελεῖ, κι’ ὅσα χείλη μοῦ τὸ λένε... ὅλη ἡ πλάση σὲ προσμένει γιὰ νὰ σύρεις τὸν χορό!... Μὴ ζητᾶς νὰ μ’ ἀναστήσεις· ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ».

Ἡ ἁμαρτία τὸν κυριεύει, δὲν τὸν ἀφήνει νὰ χαρεῖ τὴ φύση, τὴν ἁρμονία της, τὸν Θεό.

Τώρα ὁ Δαβὶδ ξεπερνᾶ τὸν στίχο «ἐ κλείποιεν» καὶ συνεχίζει νὰ ψάλει, νὰ τραγουδᾶ τὸν 103ο μὲ χαρούμενο καὶ θριαμβευτικὸ τόνο. Βρῆκε τὸν ρυθμὸ τῆς πίστεώς του στὸ Θεό. Δὲν ἀδιαφορεῖ γιὰ τοὺς ἁμαρτωλούς, ὄχι. Δὲν ἀδιαφορεῖ. Στρέφεται πρὸς τὸν Θεό.

Θὰ κλείσει τὸ τραγούδι του μὲ τὸν στίχο τοῦ Ψαλμοῦ ποὺ ἄρχισε: «Εὐλόγει, ἡ ψυχή μου, τὸν Κύριον...». Καὶ τὸ τέλος τοῦ 103ου Ψαλμοῦ: «Εὐλόγει, ἡ ψυχή μου, τὸν Κύριον». Τί λένε αὐτοὶ οἱ δύο στίχοι; Θεέ μου, Ἐσὺ μᾶς εὐλογεῖς μὲ τὴ δημιουργία σου κι ἐμεῖς μὲ τὴν ψυχή μας ἀνοιχτὴ εὐλογοῦμε Ἐσένα. Αὐτὸς εἶναι ὁ μόνος δρόμος. Ἐμεῖς νὰ εὐλογοῦμε Ἐσένα, τὸν Δημιουργό μας! Τὸν Κύριο καὶ Θεό μας!

5.«Εὐλογεῖτε,υἱοὶ τῶν ἀνθρώπων,

τὸν Κύριον»

ΟΙ ΕΝΝΕΑ ΩΔΕΣὨδὴ ὀγδόη

ἱ Τρεῖς Παῖδες στοὺς στίχ. 5967 καλοῦν τέλος σὲ ὕμνο καὶ δοξολογία τὸν ἄνθρωπο. Ἀκολουθοῦν δηλαδὴ καὶ πάλι τὴν τάξη

τῆς κοσμοποιΐας. Διότι ὁ ἄνθρωπος δημιουργήθηκε ἀπὸ τὸν Θεό, ὅ πως γράφει ἡ «Γένεσις», τελευταῖος ἀ πὸ ὅ λα τὰ ἄλλα κτίσματα ὡς ἐπίγειος βασιλιὰς ὅλου τοῦ κτιστοῦ κόσμου. «Τελευταῖον τάσσεται τὸ ἀνθρώπινον γένος, οὐ κατὰ τὴν ἀξίαν, ἀλλὰ διὰ τὴν δημιουργίαν»1. Οἱ ὅσιοι Παῖδες καλώντας σὲ ὕμνο καὶ δοξολογία τε λευταῖο ἀπ’ ὅλα τὸ ἀνθρώπινο γένος «ἐφύλαξαν τῆς κοσμογονίας τὴν τάξιν»2.

Οἱ ἄνθρωποι, παρατηρεῖ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, «εὐλογοῦντες», δοξά ζοντας δηλαδὴ τὸν Θεό, καθιστοῦν λαμπρό τερο τὸν ἑαυτό τους. Ὁ δὲ Θεὸς εὐλογώντας τὸν ἄνθρωπο τὸν καθιστᾶ ἀ σφαλέστερο καὶ λαμπρότερο, ὅπως εἶχε κάνει τὸν Ἀβραάμ. Εἶναι δὲ χαρακτηριστικὸ τοῦτο: Εἶτε ὁ Θεὸς εὐλογεῖ τὸν ἄνθρωπο, εἴτε ὁ ἄνθρωπος εὐλογεῖ (δοξολογεῖ) τὸν Θεό, καὶ στὶς δύο περιπτώσεις κερδισμένος εἶναι ὁ ἄνθρωπος! Διότι «τὸ θεῖον (εἶναι) ἀπροσδεές»· ὁ Θεὸς δὲν ἔχει ἀνάγκη κανενός3.

Μετὰ τὴν πρόσκληση τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως σὲ ὑμνωδία τοῦ Θεοῦ οἱ Τρεῖς Παῖδες διαιροῦν καὶ πάλι τοὺς ἀνθρώπους σὲ τρεῖς τάξεις, παρακινώντας τὴν κάθε τάξη νὰ δοξο λογήσει τὸν Θεό. Καὶ πρῶτα ἀπὸ ὅλους καλοῦν τὸ λαὸ τοῦ Ἰσραήλ (στίχ. 60), «ὡς τὸ ἐπὶ γῆς ἐξαίρετον γένος» (ἐδῶ ὁ ἱερὸς

Χρυσόστομος ἐννοεῖ βέβαια τὸν παλαιὸ Ἰσραήλ). Ἀλλὰ καὶ τὸν Ἰσραὴλ διαιροῦν «πολλαχῶς» (κατὰ πολλοὺς τρόπους) καὶ ὁρίζουν πρῶτα τοὺς ἱερεῖς, διότι αὐτοὶ ἦταν ἐκεῖνοι ποὺ τελοῦσαν «τὴν θείαν λειτουργίαν» (Θεοδώρητος). Τοὺς προτάσσουν δὲ πρὸς «ἔλεγχον τῶν ἱερέων τῶν ψευ δω νύμων θεῶν» (Χρυσόστομος). Γιὰ νὰ μὴ θεωρηθοῦν ὅμως ὅτι καλοῦν σὲ δοξολογία τοῦ Θεοῦ μόνο τοὺς ἱερεῖς, καλοῦν καὶ τοὺς «δούλους Κυρίου» (στίχ. 62). Μὲ αὐτὸ διδάσκουν ὅτι εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπηρετεῖ κανεὶς τὸν Κύριο, ἔστω κι ἄν δὲν εἶναι ἱερέας (Θεοδώρητος).

Κατὰ τὸν Θεοδώρητο οἱ Τρεῖς Παῖδες, μὲ τὴ φράση «εὐλογεῖτε πνεύματα καὶ ψυχαὶ δικαίων τὸν Κύριον» (στίχ. 63), «προκηρύττουσι τὴν ἀνάστασιν». «Πνεύ ματα καὶ ψυχαὶ δικαίων· τουτέστιν, αἱ πνευματικαὶ τῶν δικαίων ψυχαί, αἱ τῶν ἀνθρωπίνων παθῶν ὑπέρτεραι γενόμεναι», αὐτὲς ποὺ δέχθηκαν «τοῦ Πνεύματος τὴν χάριν».

Στὴ συνέχεια οἱ θεοσεβεῖς Τρεῖς Παῖδες καλοῦν σὲ δοξολογία καὶ ὕμνο τοῦ ὑπερυμνήτου Κυρίου τοὺς «ὁσίους καὶ ταπεινοὺς τῇ καρδίᾳ» (στίχ. 64). Αὐτοὺς ποὺ διακρίνονται γιὰ τὴν ἀρετή τους καὶ μάλιστ�