str. II

KOŁO NAUKOWE

„Skończyły nam siê dnifscenariusz i re¿yseria: Jakub Kasprzakna motywach „Króla Leara” Williama Shakespeare’a (tłum. J. Paszkowski)przestrzeñ i lalki: Adam Karol Drozdowskimuzyka: Szymon Domagaławystępują: Olimpia Bogusz i Milena Kobyliñskapremiera: 2014 r.

Skończyły nam się dni to spektakl lalkowy dla widzów dorosłych stworzony przez KołoNaukowe Wydziału Sztuki Lalkarskiej w Białymstoku. Dwie młode aktorki przy pomocypiêciu lalek opowiadają o świecie dotkniętym kataklizmem. Przedstawienie oparte jest natekœcie Szekspira, zawiera także fragmenty z dzieł Samuela Becketta, Cormaca McCar-thy™ego, Kurta Vonneguta, Thomasa Eliota, a tak¿e cytaty z Apokalipsy œw. Jana.Utwór porusza problemy związane z różnymi wizjami końca świata. Artyści starają sięukazaæ, na jak kruchych fundamentach zbudowana jest nasza cywilizacja. Zastanawiająsiê nad sensem takich pojęć jak: człowieczeństwo, miłość, obowiązek.Opiekunem artystycznym projektu jest Marcin Bartnikowski, jeden z założycieli Teatru Ma-labar Hotel. Spektakl był pokazywany dotąd m.in. w Kielcach, Bielsku Podlaskim, Lubarto-wie i Sandomierzu./ https://www.facebook.com/skonczylynamsiedni/

MARCIN MISIURA/BOGUSŁAWA SZTENCEL

,,Zmiana światła”na podstawie tekstu Bogusławy Sztencel, w spektaklu wykorzystano fragmenty Giaura George’aByrona w przekładzie Adama Mickiewicza oraz Serenady Franza Schuberta.wystêpuje: Marcin Misiurare¿yseria: Bogusława Sztencelscenografia, kostiumy i muzyka: Marcin Misiura, Bogusława Sztencelpremiera: 26.02.2015r.

Spektakl zrealizowany w ramach rezydencji arty-stycznej w Instytucie Grotowskiego we Wrocławiu.Zmiana światła to przeciętna historia o przeciętnejegzystencji i nieprzeciętnej potrzebie głębokiegodoznania. Jak mówi Marcin Misiura: —Wypowiada-ny tekst nie ma dla nikogo znaczenia, jest wa¿nytylko dla mnie. Jest demonstracją. Jest moim demo.Znam jego kontent i kontekst. Materialnie, nama-calnie zapoznałem się ze scenografią i rekwizyta-mi. Sensualnie, wszystkimi zmysłami. Znam kon-strukcjê i dekonstrukcję. Uderzam głową w mur ipodejmujê walkê. A mimo to wyczuwam obecnoœæ autora. Autora od braku didaskaliów. Nie wiem, doczego prowadzi. Ani kim jest M.fMarcin Misiura ukończył PWST we Wrocławiu. Związany z Teatrem Nowym w Łodzi. Współpracuje z Lubu-skim Teatrem w Zielonej Górze, Wrocławskim Teatrem Współczesnym oraz Instytutem Grotowskiego.Bogusława Sztencel jest aktorką, tłumaczką, pedagogiem. Ukończyła PWSFTiT w Łodzi. Związana zteatrami w Jeleniej Górze, Łodzi i Wrocławiu. Współpracowała m.in. z Krystianem Lupą, Krystyną Meissner,Anną Augustynowicz, Łukaszem Kosem. Wykłada na Wydziale Aktorskim PWST we Wrocławiu i WydzialeWokalnym Akademii Muzycznej we Wrocławiu. Zmiana światła jest jej pierwszym tekstem dramatycznym./ www.zmiana-swiatla.eu/

WĄSIKOWSKA//KUNDERA

,,Jesteœmy przynętą, kochanie!”Agnieszki Wąsikowskiej i Marcina Kunderyre¿yseria: Agnieszka Wąsikowskascenografia: Małgorzata Iwaniukmuzyka: Jan Pałysobsada: Helena Ganjalyan, Filip Kosior, Mateusz Mosiewiczpremiera: 15.01.2015r. w Teatrze Ósmego Dnia w Poznaniu

—Scenariusz dokumentalnego spektaklu ,,Jesteœmy przynêta, kochanie!fl narysowany jest fragmentów dzienników prowadzonych przez dziennikarza z Polski, Marcina Kunderê orazrozmów, jakie odbył z dwójką Ukraińców z Majdanu: Dante i Nataszą. Dwoje chłopaków idziewczyna. Mają po 20 lat. Natasza pochodzi z okolic Żytomierza, na Majdan jakiś czastemu uciekła przed mężem - oprawcą. Dante siedzi na Majdanie od dawna, mieszka właści-wie na ulicy - na skłotach, w garażach, na stercie opon... A Marcin po dziennikarskie relacjeprzyje¿d¿a na Majdan a¿ ze Szczecinka. Poznajemy ich historie: trzy ró¿ne motywacje i¿yciowe manifesty, które na Majdanie splatają się w jedną narrację. Bo Majdan nie był—tylkoflfrontem starć z Berkutem. W scenerii podpalanych opon toczyło się życie. I o tym—pomiêdzyflteż jest spektakl Wąsikowskiej/Kundery.”/Sylwia Klimek, kultura.poznan.pl/ „... jest to przedstawienie o czymś zupełnie innym, zapomnianym, nieobecnym w naszejprzedwczeœnie postarzałej rzeczywistości. O młodości, bezinteresowności, o idealizmie ipotrzebie przyjaźni. Majdan jest miejscem, gdzie chce się być z innymi, gdzie realizuje siępodstawowy humanistyczny wymiar istnienia - przygodę duchową. Nie ma rozmów o poli-tycznych racjach, o władzy, o grze i historii. Jest mowa o czymś znacznie bardziej konkret-nym - o głodzie miłości i wspólnoty opartej na zaufaniu: o budowaniu świata ludzi wolnych,solidarnych, kochających, zdolnych pokonać tysiące kilometrów, by wspierać towarzyszytej Conradowskiej „rewolucji”. Przed nami stają młodzi ludzie, aktorzy (...) i nagle ich żarliwaobecnoœæ przenosi akcenty z Majdanu zbanalizowanego, Majdanu pomarañczowego, skom-promitowanego warkoczami Julii Tymoszenko... do Majdanu z Lorda Jima. Poruszające,paradoksalne i wa¿nefl. /Ewa WójciakAgnieszka Wąsikowska - teatrolożka, kulturoznawczyni, współpracowała z Teatrem Dra-matycznym w Warszawie Marcin Kundera - operator, fotograf, autor filmów dokumental-nych, Małgorzata Iwaniuk - studentka wydziału scenografii ASP w WarszawieJan Pałys - kompozytor, aranżer; absolwent Akademii Muzycznych w Gdańsku i Katowi-cach. Helena Ganjalyan - aktorka, tancerka, choreograf; współpracowała m.in. z TeatremWybrze¿e, Teatrem im. Modrzejewskiej w LegnicyFilip Kosior - student Akademii Teatralnej w WarszawieMateusz Mosiewicz - student PWSFTviT w Łodzi/ http://wspieramkulture.pl/projekt/844/

TEATR PIJANA SYPIALNIA

—Wodewil warszawskif na motywach komedii Feliksa Szobera z 1876 r. oraz tekstów własnychscenariusz: Karolina Lichocińska i Stanisław Dembskire¿yseria i scenografia: Stanisław Dembskiopracowanie muzyczne i przygotowanie wokalne zespołu: Daniel Zielińskichoreografia: Izabela Massalskawystępują: Katarzyna Lasota, Karolina Lichocińska, Adam Hadi, Wojciech Urbanowski, ŁukaszZgórka, Maria Jankowska, Aleksandra Dudczak, Ewelina Młynarz, Dorota Ptaszek, Agnieszka Ki-jewska, Wojciech Gawrych, Sławomir Narloch, Jakub Pawlak, Sebastian Słomińskipremiera: 04.07.2013 r.

Mówi siê o nich teatr —warszaw-skifl,—archeologicznyfl, —vintagefTeatr Pijana Sypialnia powstałwiosną 2012 r. w Warszawie, zinicjatywy uczniów i absolwentówStudia Aktorskiego, które działaprzy teatrze. Swoje spektakle pre-zentują w niecodziennych miej-scach. Mo¿emy spotkaæ ich w ka-wiarniach, w klubach muzycznych,a nawet w barach mlecznych. Wrankingu krytyków miesiêcznika—Teatrflzostał dwukrotnie wyróżnio-ny w kategorii OFF (2012/2013).Zdobywcy drugiego miejsca w spo-łecznościowym plebiscycie „Śledźwarszawski 2013” za działalność wklimatach warszawskich. Ich cykl „Teatr na leżakach” zgromadził kilka tysięcy widzów, a redakcja portaluteatrdlawas.pl uznała go za najciekawszy pomysł teatralny w kraju, w ostatnim sezonie.Scenariusz spektaklu został skonstruowany w oparciu o komedię Feliksa Szobera „Podróż po Warsza-wiefl z 1876 roku, jednak jego sporą część stanowią teksty własne. Historyjka o dziewczynach, któreprzyjeżdżają do stolicy w celu znalezienia dla siebie bogatych mê¿ów jest pretekstem do pokazania, jakWarszawa zmienia się i wciąga każdego dnia. Pojawią się przedwojenne szlagiery, takie jak „Andzia”, aletak¿e mniej znane utwory rozbrzmiewające niegdyś wśród warszawskich podwórek. Wodewil to forma,która zawsze przedstawiała wydarzenia bardzo aktualne. Tak jest również w widowisku Pijanej Sypialni. Wfinale sceną zawładną tajemnicze postaci - Gaga Essler, Joanna Dark - Roomowska i Hańdzia Walczyk.Stanisław Dembski - Ukończył Akademię Teatralną im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie. Pracę arty-styczną rozpoczął w 1980 roku w krakowskim Teatrze STU. Pracował w Teatrze KTO w Krakowie oraz wTeatrze im. Cypriana Kamila Norwida w Jeleniej Górze. Dyrektor artystyczny Festiwalu Teatralnego WrzAWA.Daniel Zieliński - Dyrygent, pedagog, aranżer. Ukończył Uniwersytet Muzyczny Fryderyka Chopina wWarszawie. W latach 2002-2013 prowadził chór w Zespole Pieśni i Tańca Politechniki Warszawskiej. Od2004 roku jest dyrygentem Orkiestry Kameralnej Państwowej Szkoły Muzycznej w Sochaczewie./ https://pl-pl.facebook.com/TeatrPijanaSypialnia/

TEATR PRZEDMIE„CIE

—Ja jestemftekst i re¿yseria: Aneta Adamskascenografia: Roman Siwulakmuzyka: Maciej Szukała, Jakub Adamskiobsada: Aneta Adamska, Jakub Adamski, Diana Bed-narz, Magda Sroka, Paweł Sroka, Maciej Szukałapremiera: 7.09.2014 r. w Rzeszowie

,,Ja jestem” to spektakl oparty na wątkach autobiogra-ficznych. Porusza problem powinnoœci i wolnoœci, a tak-¿e naszej bezradności i siły wobec nieoczekiwanego.Widz zostaje zaproszony do pokoju dziecinnego pełnego bajkowości, ale też samotności, strachu i okru-cieñstwa. Bierzemy udział w dziwnej i przerażającej maskaradzie, gdzie na plan pierwszy wyłania siędramat kobiety uwiêzionej w konwenansie obyczajów i przyzwyczajeñ.To spektakl o tych, którzy decydują się na związek, w którym razem z ukochaną osobą dostają dziecko.Zakochani wierzą, że miłość przezwycięży wszystkie trudności, ale nie znają ceny, jaką przyjdzie im zapła-

str. III

TRZECI TEATR LECHA RACZAKA

„Ach... żyliśmy”reżyseria i scenariusz: Lech Raczakaktorzy: Daria Anfelli, Małgorzata Walas- Antoniello, Adam Wojdavideo: Piotr Maciejewskipremiera: 03.12.2014 r. w Poznaniu

—Pamiêæ. Teatr istnieje dziêki pamiê-ci: jego forma materialna - przedsta-wienie - trwa, a raczej kotłuje się,wrze zaledwie przez kilkadziesiąt mi-nut, choć jego strzępy, rozbłyskimogą nam towarzyszyć przez całe¿ycie. Klasyczny teatr od wieków ist-nieje dziêki literaturze dramatycznej- ta pamiêæ teatru zapisana jest wksiążkach i ciągle odnawiana przezkolejne inscenizacje; paradoksalnieniezmienny kanon jest dla teatru dra-matycznego źródłem odnowy języ-ka i ekspresji. Có¿ wiêc z perspek-tywami rozwoju teatru alternatywne-go, który odrzuca literaturê, negujedramaturgiê jako niezbêdny impuls dlatwórczoœci? Czy nie pozbawia się w ten sposób istotnej płaszczyzny porównawczej, punktów odniesie-nia niezbędnych dla własnej samoświadomości i rozwoju? W jaki sposób może ocalać i pielęgnowaćżywą pamięć o sobie samym? Może powinien - choćby rzadko - wracać do ułomnej biologicznej pamięci,wspomaganej istniejącymi szczątkami materialnej dokumentacji (zapisy, notatki, zdjęcia, fragmentyfilmów), by przetwarzaæ wspomnienia o dawnych dokonaniach? Byæ mo¿e z tych powodów w polskimteatrze alternatywnym zaistniała ostatnio seria przedstawień nawiązująca do historycznych dzieł - ichremake™ów ( które ja wolałbym nazywać używanym w ubiegłym wieku francuskim słowem hommage,w którym zawiera się i wysiłek rekonstrukcji, i reinterpretacji, i hołd). „/Lech Raczak/Lech Raczak - Urodzony w 1946 r. Re¿yser, dramaturg, autor scenariuszy teatralnych, teatrolog.Współzałożyciel Teatru Ósmego Dnia (1964), w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych kierownikartystyczny i reżyser wszystkich przedstawień tego zespołu. W latach 1995-98 dyrektor artystycznyTeatru Polskiego w Poznaniu, od 1993 do 2012 był też dyrektorem artystycznym MiędzynarodowegoFestiwalu Teatralnego „Malta” w Poznaniu, od 2003 jest wykładowcą w Akademii Sztuk Pięknych(obecnie Uniwersytet Artystyczny) w Poznaniu. Współpracował jako reżyser z niezależnymi zespołamiw Polsce (Sekta, Asocjacja 2006, przedstawienia dla Centrum Kultury Zamek i Festiwalu Malta, fundacjaOrbis Tertius) i we Włoszech (Basho w Modenie, Arca w Katanii, Aenigma w Urbino, Uqbar w Weronie).Re¿yseruje w teatrach dramatycznych (Teatr Polski w Poznaniu, Teatr Aleksandra Fredry w Gnieźnie,Teatr Studio w Warszawie, Teatr Miniatura w Gdańsku, Wrocławski Teatr Współczesny, Teatr Nowy wŁodzi i Teatr Heleny Modrzejewskiej w Legnicy). Łącznie wyreżyserował prawie 70 przedstawień, jestautorem scenariuszy większości z nich. Teksty teatrologiczne publikowane były w Polsce, USA, weFrancji, Niemczech, Wielkiej Brytanii i we Włoszech; w roku 2012 ukazała się trzytomowa edycja „Pismteatralnychfl/ www.orbistertius.pl/

ZESPÓŁ NIEZALEŻNYCHTWÓRCÓW

„Smutki tropików”na podstawie dramatu MateuszaPakułyreżyseria: Katarzyna Kostrzewachoreografia: Mikołaj Karczewskiobsada: Kamil Bończyk, WojciechChowaniec, Olga Korcz, KatarzynaKostrzewa, Adrian Koszewski, An-gelika Tomasiakpremiera: 24.11.2014 r. w Bytomiu

Spektakl jest niezależną produkcją ab-solwentów i studentów Wydziału Te-atru Tańca PWST w Krakowie. „Żonglowanie” różnymi formami scenicznego wyrazu, takimijak tekst, ruch, taniec, śpiew, tworzą ciekawy i unikatowy kolaż prezentujący cały wachlarzumiejêtnoœci młodych twórców współczesnego polskiego teatru.Smutki tropików opowiadają o losach szóstki młodych ludzi - backpackersów - podróżują-cych po całym świecie z plecakiem. Na płaszczyźnie tekstu jest to konstrukcja złożona zszeœciu części - opowiadań, osadzonych w różnych realiach kulturowych i społecznych,które poprzedzielane są powtarzalnymi, rozwijającymi się w miarę upływu czasu, wstawka-mi - pod hasłem „Mądre myśli o Europie”. W poszczególnych częściach, każdy z bohaterówodgrywa wymarzoną rolę, a pozostali podejmują próbę realnego rozegrania i przedstawie-nia wymarzonego miejsca czy historii. Czy jednak nasi bohaterowie rzeczywiœcie kiedykol-wiek byli w przedstawianych przez siebie miejscach i spotkali pozostałych powołanych naprêdce do życia ludzi? Czy są tylko wyimaginowani? Czy może to tylko forma gry? Wszystkie„małe” światy w konsekwencji ulegają destrukcji. Całość zdaje się mieć charakter wielkiegoeksperymentu, gdzie w futurystycznym świecie odgrywane jest człowieczeństwo. Czy nasibackpackerzy zdadzą egzamin?Katarzyna Kostrzewa - absolwentka PWST w Krakowie na Wydz. Teatru Tañca; aktywniedziała na scenach teatralnych w całej Polsce, m.in. w Teatrze Śląskim w Katowicach, TeatrzePolskim w Bielsku Białej, Capitolu w Warszawie, Teatrze Dramatycznym w WałbrzychuMikołaj Karczewski - ukończył PWST w Krakowie na Wydz. Teatru Tańca; tancerz wduñskim zespole Granhoj Dans Company; w Polsce współpracuje z teatrami: Polskim wBielsku Białej, Łaźnia Nowa w Krakowie, Teatrem Rozrywki w Chorzowie; od 2013 wykła-dowca tańca współczesnego na Wydz. Teatru Tańca w Bytomiu/ https://www.facebook.com/smutkitropikow/

TEATR BAKAŁARZ

„Gąska”wg Nikołaja Koladyadaptacja i reżyseria: Paweł Budzińskiscenografia: zespółwystępują: Marta Kontny, Kaja Sosnowska, Anna Kasiarz,Mieszko Syc, Bartłomiej Wiktor, Paweł Budzińskipremiera: maj 2014 r. w Krakowie

Gąska to komedia z domieszką nutki goryczy. Rzecz dziejesiê w teatrze, w którym wszystko było poukładane, dopóki niepojawiła się młoda aktorka, która przez łóżko zdobywa wszystkie najlepsze role, budząc tym samym niechęćkole¿anek po fachu.Teatr Bakałarz istnieje od 2012 roku. Wystawił dotąd przedstawienia: ,,Chwasty polskie”, ,,Antygona”, ,,Bógmordufl, ,,Gąska”, ,,Zemsta”. Zespół liczy 15 osób. Teatr prowadzi Paweł Budziński - absolwent KrakowskiejSzkoły Scenariuszowej oraz Krakowskiego Studia Teatralnego Drama Studio. Zespół działa w klubie stu-denckim Uniwersytetu Pedagogicznego w Krakowie.

/ www.bakalarz.krakow.pl/

KLUB KOMEDIOWY

„Co Modna Pani wiedzieć powinna”występuje: Katarzyna Kołeczekreżyseria: Agata Puszcztekst: Joanna Pawluśkiewiczmuzyka: Marcin Macukpremiera: luty 2015 r. w Klubie Komediowym w Warszawie

Kiedy byłam mała, razem z koleżanką zaczytywałyśmy się w książce z lat50. pt.: „Co modna pani wiedzieć powinna”. Płakałyśmy ze śmiechu, czyta-jąc, jak podawać obiad, jak schludnie wyglądać, jak mówić i jak robić sobieodświeżającą maseczkę z ogórka. Patrząc na nasze matki ubrane w kunsz-towne stroje z lat 80., patrząc na nasze cudem zdobywane relaksy i kurtki zPewexu, świat Modnej Pani wydał nam się jak z bajki, był niesłychanie głupii zwracał nam uwagę na serwetki układane w łabędzia. Minęło wiele lat i można by się spodziewać, żeju¿ nikt nam nie będzie wmawiał, że największą zaletą kobiety jest umiejętność zrobienia jajek faszero-wanych w kształcie żółwi. Tymczasem nic się nie zmieniło. W innej formie, innymi środkami, alezewsząd jest ten sam atak maseczki z ogórków i schludnego uœmiechu. Nadal wszystko trzeba. I o tymchcemy opowiedzieæ w spektaklu: —Co modna Pani wiedzieæ powinnafl/Joanna PawluœkiewiczKlub Komediowy działa od ponad roku na Placu Zbawiciela w Warszawie. Jesteśmy pierwszym ijedynym klubem komediowym w Polsce. Klub to scena, bar, kawiarnia. Codziennie mo¿na przyjœæ naspektakle, które są różnymi formami komedii. Można zobaczyć u nas teatry improwizowane, stand-up,kabaret literacki, koncerty, spektakle teatralne. Pokazujemy to, co najciekawsze w niezale¿nej kome-dii, robimy rzeczy nowe, eksperymentujemy, wypracowujemy formaty i czerpiemy to, co najlepsze zprzeszłości polskiej komedii./ www.komediowy.pl /

LITTLE: INTERFERENCE

„Jetzt/Teraz”reżyseria: Little: interferencescenografia: Linda Sollachermuzyka: Juan Klaus Obermayerwystępują: Aneta Orlik, KatarzynaGocał, Kim Bormann, Piotr Wach, Ka-rol Pruciakpremiera: listopad 2014 r.

Członkowie grupy poruszają się międzyBytomiem a Monachium. Razem pracująod 3 lat. Ich cechą jest łączenie języków - niemieckiego i polskiego, a także wykorzystywanieró¿nych form ekspresji cielesnej. Ich głównym celem, oprócz tworzenia sztuki, jest szerokaeksploracja kultur œwiata oraz kolekcjonowanie nielinearnych myœli. Spektakle ,,Nawiedzenief(2012) i ,,Operkulumf (2013) były prezentowane m.in. w Niemczech, Rosji i na Węgrzech.„Chodźmy. Nie możemy. Dlaczego? Czekamy.” /Samuel Beckett „Czekając na Godota”/ Pięćosób utkwionych w jednym pokoju. Impreza dobiegła końca, jednak oni pozostają na miejscach,niezdolni do podjęcia decyzji o wyjściu. W nieskończoność czekają na odpowiedni moment, którynigdy nie nadchodzi. Są skazani na wspólne towarzystwo. Zapadają w letarg, aby zaraz wybuch-nąć agresją, smutkiem, radością, próbując nadać sens upływającemu czasowi. Wszelkie próbykomunikacji ze współtowarzyszami kończą się fiaskiem. Pozostaje tylko oczekiwanie.Beckett wykreował absurdalne sytuacje skrajnego oczekiwania w świecie, w którym je-dyną składową jest trwanie wyczerpującej wieczności. Czekanie wkrada się w nasze życieosobiste, w naszą codzienność. Czekamy. Na co czeka każdy z nas? Gdzie zaczyna sięstagnacja jednostki, a gdzie nasz byt przepada w niemocy politycznej, społecznej ignorancjiczy œwiadomego odrzucenia. W oczekiwaniu jesteœmy sami. Najlepsze, co nasz mo¿espotkaæ, to wytrącenie spowodowane drugą osobą. W czekaniu łatwo się zgubić, topiąc sięw marzeniach lub snach na jawie. Inni stają się wtedy carte blanche, na których swobodnieprojektujemy nasze fantazje, prowokowane naszą bezczynnością, uśpieniem umysłu.W spektaklu wykreowana jest przestrzeñ niczym pustynia dla rozbitków. Pasa¿e wyczekiwaniai starań wypełnienia pustki pokazują absurdy normalnego świata, w którym „wszystko masensfl.Jak sobie radzimy z wielością możliwości. Kiedy możliwość staje się przeszkodą zamiastszansą? Publiczność ogląda szybko zmieniające się sytuacje, ludzi, którzy konkurują o uwagę,pokazując się, jednocześnie nie obnażając prawdy o sobie. Publiczność, która ogląda ich zwygodnej pozycji. nagle staje się kimś więcej, niż tylko widownią. Staje się podglądaczami./ https://pl-pl.facebook.com/Littleinterference/

ciæ za to zwyciêstwo. Bo kiedy dajemy z siebie wiêcej ni¿ chcemy i próbujemybyæ lepsi niż możemy, frustracja może zmienić nasze życie w piekło.,,Ja jestemf jest historią intymną, relacją z własnych niedoskonałości, braku em-patii, niemożności udźwignięcia odpowiedzialności za kapryśne i roszczeniowedziecko. To także sztuka o tych, którzy wchodzą w sztywny gorset konwenansówi choć uwiera zbyt mocno, to już nie potrafią lub nie mogą się z niego wyzwolić.Teatr Przedmieście powstał w 2001 r. z inicjatywy Anety Adamskiej. Teatr mana swoim koncie głównie autorskie spektakle, m.in. ,,Opowieść”, ,,Trzy histo-rie o Ewiefl, ,,Tangofl, ,,Niebofl, ,,Paradyfl, ,,Obietnicafl, ,,„wiêtofl, ,,TchniWystępował na wielu scenach w kraju i za granicą (Francja, Włochy, Hiszpa-nia, Niemcy, Słowacja, Ukraina). Współpracuje z Ośrodkiem Teatralnym CRE-AC w Grenoble, Theater Frankfurt, Accademia Internazionale dell™Attore zRzymu, Studio Novecento z Mediolanu, Forn de Teatre Pa™tothom z Barcelonyi Stowarzyszeniem Processus - Le Retour d™Ulysse z Pary¿a oraz licznymiinstytucjami i teatrami w Polsce.Autorem scenografii do spektaklu ,,Ja jestemfl jest Roman Siwulak - malarzaktor, pedagog; od 1970 r. był członkiem zespołu Teatru Cricot 2 TadeuszaKantora, biorąc udział we wszystkich realizacjach do roku 1990. www.teatrprzedmiescie.pl/

IGOR GORZKOWSKI  /przewodniczący/Reżyser i dramaturg, współza-łożyciel Studia TeatralnegoKoło, niezależnego teatru dzia-łającego w Warszawie od 1988roku, w którym zrealizowałwiększość swoich przedsta-wień. Od 2011 roku pełni funk-cję zastępcy dyrektora dospraw artystycznych w TeatrzeOchoty w Warszawie. Dwu-krotnie nominowany do prestiżowej nagrodyteatralnej Feliksy Warszawskie za reżyserięspektakli ,,Starucha” wg opowiadań DaniłaCharmsa (2011) i ,,Burza” Wiliama Szekspira(2012). W roku 2013 otrzymał Grand Prix naFestiwalu ,,Dwa teatry” za  przedstawienie ra-diowe wg ,,Mewy” Borysa Akunina.

ANNA SMOŁOWIKAbsolwentka Wydziału Aktor-skiego Warszawskiej AkademiiTeatralnej. Laureatka wielu pre-stiżowych nagród teatralnych,m.in. Feliksa Warszawskiegoza najlepszy debiut (za role wspektaklu „Kompleks Port-noya” F.Rotha w reż. Aleksan-dry Popławskiej i Adama Sajnuka), nagródaktorskich na Festiwalu Kontrapunkt w Szcze-cinie, Głównej Nagrody Festiwalu Sztuki Ak-torskiej w Kaliszu za rolę Katarzyny Ernshoww „Wichrowych wzgórzach”  Kuby Kowalskie-go i Julii Holewińskiej oraz nagród i wyróż-nień na Festiwalu „Pamiętajmy o Osieckiej”.Współpracuje m.in. z Teatrem Narodowym,Teatrem Studio, Teatrem Dramatycznym wWarszawie. Grała też w ,,Och Teatrze”, TeatrzePolonia, Teatrze Ateneum, Teatrze Powszech-nym w Warszawie, Teatrze Ludowym w Kra-kowie, Teatrze Capitol we Wrocławiu. Grałam.in. Anię z Polski w warszawskim kabarecie„Pożar w Burdelu”. Ostatnio zadebiutowałajako reżyser autorskiego stand’upu muzycz-nego pt. ,,Obsesje”. Współpracuje z LondonFilm School.

WITOLD MROZEKKrytyk teatralny i publicysta,dziennikarz „Gazety Wybor-czej”, wcześniej: „Przekroju”.Stale współpracuje z „Dwuty-godnikiem.com”. Członek ze-społu „Krytyki Politycznej”.Byłm.in. członkiem Komisji Arty-stycznej OgólnopolskiegoKonkursu na Wystawienie Polskiej SztukiWspółczesnej oraz jurorem na Międzynarodo-wym Festiwalu Teatralnym BITEF w Belgradzie,a także ekspertem Ministerstwa Kultury i  Dzie-dzictwa Narodowego. W latach 2010 - 2012współpracował z Instytutem Muzyki i Tańca.

str. IV

Jury XVI OFTN

TEATR EWOLUCJI CIENIA

„Fin Amor - miłość dworna”reżyseria: Wioletta Dadejscenariusz i scenografia: Sławomir Dadej, aktorzy:Agnieszka Brząkała, Aneta Wujciów, Anna Nowińska, Wio-letta Dadej, Hubert Kożuchowski, Kamil Zawadzki, Miro-sław Ogórek, Sławomir Dadejpremiera: 06.06.2009

Fin Amor -miłość dworna - wzorzec miłości, jaki został stwo-rzony przez literaturę XII wieku, stał się dla nas punktem wyj-ścia w pracy nad spektaklem. Czerpiąc inspiracje z dziejówTristana i Izoldy oraz Lancelota i Ginewry - par najsłynniej-szych literackich kochanków średniowiecza - próbowaliśmystworzyć koncepcję miłości idealnej. Opowiadając historię paryzakochanych ludzi, opowiadamy historię każdego wrażliwegoczłowieka. Bo któż z nas, będąc zakochanym, uświadamiasobie siły sprawcze bądź przewiduje drogi rozwoju prawdziwe-go uczucia? Czyż miłość nie zaskakuje nas znienacka? Czymamy na nią jakikolwiek wpływ? I czym jest miłość: ubóstwie-niem kochanej osoby, pożądaniem, ofiarą z samego siebie, amoże wzrostem duchowym pozwalającym stać się godnym tegouczucia? Ukazując bohaterów na osi odwiecznej opozycji: eros- agapa, stawiamy fundamentalne pytanie: czy prawdziwa mi-łość to Dążenie czy Spełnienie? Dzięki kostiumowi i podkreśle-niu klimatu średniowiecza uwypuklamy alegoryczność historiinaszej pary bohaterów, która równie dobrze może być historiąkażdego z nas. Liczymy, że nasza opowieść miłosna nie tylkopobudzi widzów do stawiania pytań, ale i do szukania odpowie-dzi, zaś mniej dociekliwym pozostawi odrobinę wzruszeń.Teatr Ewolucji Cienia istnieje od 6 lat. Jego liderzy to osoby owieloletnim doświadczeniu w tej materii. Sławomir Dadej byłaktorem i współtwórcą sukcesów Teatru Biuro Podróży w la-tach 1992-2003. Wioletta Dadej - twórca niezależny, z teatremzwiązana od 1991 r. (w latach 1996-97 uczestniczyła w projek-cie Pieśni Kozła). Mirosław Ogórek przez 13 lat był tancerzem isolistą Polskiego Teatru Tańca Conrada Drzewieckiego, a póź-niej Ewy Wycichowskiej w Poznaniu. Spektakle Teatru Ewolucji Cienia charakteryzuje swoista poetyka obrazu, ilustracyjna muzyka idzianie się w sferze międzyludzkiej, przy użyciu minimum rekwizytów i scenografii. W spektaklach nacisk jest położony na człowieka,stąd cechuje je asceza scenograficzna, przy jednoczesnej dużej dynamice scen opartych na rytmie i ekspresji aktorów. W swoichspektaklach dotykają tematów uniwersalnych jak miłość, śmierć, władza, zastanawiając się nad ich rozumieniem i ewolucją wperspektywie historycznej./ https://pl-pl.facebook.com/TeatrEwolucjiCienia/

TEATR USTA USTA REPUBLIKA

,,Batalion”reżyseria i scenografia: Wojciech Wińskiscenariusz: Wojciech Wiński, Łukasz Paw-łowski, Ewa Kaczmarekaktorzy: Ewa Kaczmarek, Marcin Głowiń-ski, Artur Śledzianowski, PrzemysławZboszczyk, Mikołaj Podworny, Roman An-drzejewski, Grzegorz Ciemnoczołowski,Wojciech Wińskipremiera: 13.03.2015 r. w Poznaniu

Zatem wojna! Ostatnia sprawiedliwa!Bezlitosny wróg zaatakuje znienacka!Bądź gotów, obywatelu!Nastał czas, aby wziąć sprawy we własneręce!Nie oddać swego i odebrać, co twoje!Wyrównać rachunki! Obnażyć prawdę!Pójdźmy ramię w ramię do boju i ostatecz-nego zwycięstwa!W walce o jedynie słuszną sprawę!Załóż mundur, chwyć za broń i staw się!Separatyści wszystkich krajów, łączmy się!Batalion - to okazja do postawienia pytań dotyczących zarówno jednostek jak i całych społeczeństw:Czy chcemy walczyć?Czy musimy walczyć?O co? O terytorium, godność, wiarę?Kto jest naszym wrogiem?Jesteśmy agresorem czy obrońcą?Czy istnieje jeszcze wojna „sprawiedliwa”?Prawie każdy z projektów Teatru to eksperyment związany z sytuacją oraz przestrzenią działania teatralnego. „Wrażliwość miejsca” tojeden ze znaków rozpoznawczych, a zarazem największych atutów poznańskiej grupy. Brak stałej siedziby stał się bowiem impulsemdo oswajania na potrzeby teatru niecodziennych przestrzeni miejskich. Odejście od klasycznie rozumianego pomieszczenia teatralne-go sprowokowało wielopoziomową grę z przestrzenią, w której poszczególne jej fragmenty zaczęły funkcjonować nie tylko jakoelementy scenografii, ale także jako osoby dramatu. Projekty firmowane przez poznański teatr wymagają od widza aktywności. TeatrWojciecha Wińskiego gra nie dla widzów, ale z widzami, pozostawiając w dramatycznej partyturze miejsce na ich autonomicznereakcje i wybory. Rozwój scenicznych wydarzeń to wypadkowa działań aktorskich oraz decyzji podejmowanych na bieżąco przezpubliczność. Labirynt przestrzeni zestrojony zostaje z labiryntem ludzkich emocji i sytuacji, wizja świata - pułapki, naznaczanegosamotnością, zagubieniem, niespełnieniem. Każde z przedstawień to autorski projekt, stanowiący oryginalną i aktualną w swejwymowie próbę opisania i zinterpretowania otaczającej nas rzeczywistości./www.ustausta.pl/

WIĘCEJ INFORMACJI O XVI OGÓLNOPOLSKIM FESTIWALU TEATRÓW NIEZALEŻNYCH NA NASZEJ STRONIE:

XVI OGÓLNOPOLSKI FESTIWALTEATRÓW NIEZALEŻNYCH

Ostrów Wielkopolski, 21-23.05.2015 r.

ORGANIZATOR:Stowarzyszenie Artystyczno EdukacyjnePracownia Teatralna

WSPÓŁPRACA:Ostrowskie Centrum KulturyMłodzieżowy Dom Kultury w Ostrowie WielkopolskimMuzeum Miasta Ostrowa WielkopolskiegoGaleria Sztuki Współczesnej w Ostrowie Wielkopolskim

PROJEKT FINANSOWANY ZE ŚRODKÓW:Gminy Miasto Ostrów WielkopolskiStarostwa Powiatowego w Ostrowie WielkopolskimUrzędu Marszałkowskiego Województwa Wielkopolskiego

SPONSOR:

PATRONAT MEDIALNY:„Gazeta Ostrowska”Proartwlkp.24.info