MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 9. SEPTEMBER 1976 17

upphengingu sýningarverka. Starfsemi á göngum og í kaffi-stofu, t.d. afmarkað afdrep fyrir börn til leika með liti, einnig fyrir almenning til að glugga I listtíma-ritum. Sýningin á að vera sjálfri sér nóg og svo umfangsmikil að ekki þurfi að bæta hana upp með kvikmyndasýningu og tónlist, þótt hvort um sig sé gott og gilt á sína vísu, — en spurningin er, hvenaer á að grípa til slíks. Mínni sýningar og hvers konar almenn kynningarstarfsemi væru hér trú-lega f arsælli vettvangur.

Og hví er þessi sýning, sem framar öðru á að vera kynningar-sýning íslenzkrar myndlistar, sett upp svo snemma hausts? Skólar eru ekki byrjaðir, nema barna-skólar og skólafólk er einmitt einn forvitnasti hópurinn um all-ar hræringar á því sviði. Margur bæjarmaður er á þessum tlma enn við störf utanbæjar, og þeir sem f jarri búa eiga þess naumast kost að sjá sýninguna.

— Við þurfum öðru framar að huga með tillitssemi að aðstöðu þessa fólks, ef nafn félagsins á ekki að skaðast, en að þvl atriði verður síðar vikið. Þá er „Vaka" sjónvarpsins ekki byrjuð. Hér við bætist að önnur sýning hefur ver-ið sett upp á sama tfma, sem I meira mæli fer eftir þeirri frum-reglu að sýna ný og fersk verk, þ.e. „SEPTEM" f Norræna hús-inu, og verður það framtak nú bein samkeppni við haustsýningu F.I.M. og er í annað skipti sem þetta hendir á þrem árum. Þeir, sem að þeirri sýningu standa, hafa á sama tfma verið í lágmarki um þátttöku á undanförnum haustsýningum, en þeir mynduðu þó margir hverjir kjarnann þar á fyrri árum.

Vissulega vantar þátttöku margra félaga á þessari haustsýn-ingu, en við getum heldur ekki ætlazt til þess að allir félagsmenn sýni þar hverju sinni. Sllkt yrði mjög á kostnað nýliða, en þeir eru hverri slíkri sýningu æskilegir og er þvf hér ekki um að sakast. Einnig er betra að sitja heima en að mæta til leiks með verk er áður hafa verið sýnd og álitlegar nýjar myndir ekki fyrir hendi. Þá kepp-ast félagsmenn einnig við að sýna f hinum nýju sýningarsölum og hafa færri myndir aflögu á sam-sýningar.

Fagna ber að haustsýningin skuli aftur heimkomin að Kjar-valsstöðum. Þar er hennar svið og raunar húsið allt. Eðli og yfirgrip haustsýningar þarf að kynna fyr-irfram, og á þessu ári hefði átt að auglýsa opna sýningu og óska jafnframt eftir stórum verkum. Mætti ekki skapa tilbreytingu með þvi að skipuleggja salina á óllka vegu og skipta um á vfxl? Ráða mætti starfsmenn, t.d. skóla-nema myndlistarskólanna, til að-stoðar sýningarnefnd, þvf að hér er falinn hollur lærdómur fyrir það námsfólk. Stjórn F.Í.M. ætti ekki að hafa hér veruleg afskipti og henni er ætlað annað hlutverk, þ.e. stjórnsýsla, sem er ærinn starfi. Fyrir nokkrum árum kom jafnvel til álita að fækka I sýning-arnefnd, vegna þess að fjölmenn nefnd væri sundurleitari en fá-menn og þá meiri llkur á mála-miðlun, sem hefðu sínar veiku hliðar.

Enginn alsherjarrammi er til fyrir slfkar haustsýningar, og þvf er það, sem hér hefur verið sagt, öðru fremur hugleiðingar I þá veru, að skapa umræðu um það fyrirtæki, er aldrei má staðna, heldur vera i sffeldri hreyfingu og gerjun, forvitnileg frá ári til árs. A þann hátt er grundvöllur tryggður til sóknar jafnframt vax-andi áhuga almennings.

í heild er haustsýningin sfður athyglisverð en t.d. sýningin á sama stað 1974, m.a. vantar gjör-samlega teikningar og lftið er um grafík. En á engan hátt má hér gera samanburð við sýningar f Norræna húsinu eða Listamanna-skálanum gamla, vegna takmark-aðs rýmis þeirra staða og ann-marka, þrátt fyrir ágæti þeirra á öðrum sviðum.

Svo vikið sé f lauslegu yfirliti að

nokkrum einstökum sýnendum, sbr. tölusetningu sýningarskrár, þá staðfestir Ágúst F. Petersen sérkenni myndstíls síns, einkum f myndinni ,,Vala"(4). Baldur Edwins nær góðum tökum með einni natúralistlskri mynd er stingur mjög I stúf við aðrar í nágrenni hennar, en annars mun það hafa verið yfirlýst stefna sýn-ingarnefndar að hafa sem flest verk eftir hvern einstakan sýn-anda. Er því óhagstætt að vera hér með 1—2 myndir og vilja þær minni hverfa í hópi hinna stærri og litríkari. Björg Þorsteinsdóttir á hér undarlega lífvana myndir í formi og lit, en hins vegar er Einar Þorláksson þar hinn lífleg-asti. Sérstaka athygli vekja vatns-litamyndir Eirfks Smiths fyrir tæran og þróttmikinn málunar-hátt sinn, einkum nr. 18. Elfas B. Halldórsson á hér eina mynd sem segir fátt enda á afleitum stað út í horni. Eyjólfur Einarsson kemur sterkar fram með hverri haust-sýningu. Gfsli Guðmann kemur nokkuð á óvart með hlýlegri pasteltækni. Gunnar Örn hefur ekki f annan tfma átt daufari upp-hengingu. Hafsteinn Austmann er við sama og fyrr og þolir naum-ast að vera á milli hinna litrlku og kröftugu mynda Hauks Dór og Sigurðar örlygssonar. Haukur D6r er með litsterkar myndir f anda Bacons, og teikningar hans gætu allt eins verið eftir Gunnar örn. Óvfst er að mínatúrmyndir Harðar Agústssonar þyldu mikla stækkun án þess að rýrna stórum að formi og litgæðum. Jðhannes Geir á öflugar landslagsmyndir með nokkru færeysku yfirbragði, að nr. 46 undanskilinni, „Frá Hafnarfirði", sem er sýnu sterk-ust og um leið Islenzkust. Jón örn Asbjörnsson er nýliði i mótun. J6n Reykdal sannfærir stórum síður f þessari blýants og gouache tækni en t.d. I graffk. Kjartan Guðjðnsson er littærastur f mynd sinni „Kerhólar". Margrét J6els-d6ttir og Stephen Fairbairn koma skemmtilegast fram í viðarmynd inni í anda fyrri vinnubragða, annað er lit og formdauft. Ragn-heiður Ream á tvær ágætar lands-lagsmyndir (76 og 78) en „Kletta-mynd" hennar vinnur ekki á, er frekar dauf. Matthea Jðnsdðttir er við hinn sama kúbisma sinn. Sigurður Sigurðsson er mjög is-ienzkur í mynd sinni „Þórisvatn" en hún vinnur á við hverja nýja skoðun. Mynd Steingrfms Eyf jörð Kristmundssonar „Hiti" er mjög sérstæð og einnig aðrar myndir hans. Sveinn Björnsson er sjálf-um sér samkvæmur I sinni litrlku mynd. Acryl og Gouache- myndir Valgerðar Hafstað hefðu þurft einangraðri og „intimari" stað til þess að njóta sín. Graffkmyndir Þðrðar Hall eru mjög vel gerðar tæknilega (hið lága verð á þeim er f engu samræmi við gæðin) „Rauður morgunn" og „I sjónmáli" eru báðar mjög ferskar og vel gerðar. Myndir örlygs Sig-urðssonar hafa yfir sér léttleika er minnir á Raoul Dufy, og það er eitthvað athyglisvert að gerjast f myndum Arnar Þorsteinssonar, — sömuleiðis vekur Kristjan Kristjánsson eftirtekt með sér-kennilegum þrívfddar- afbrigðum kiippmynda, undirfurðulegum í lit. Vefnaðarmyndir Asgerðar Búadðttur eru hver annarri betri og bera þær af slfKum á sýning-unni, einkum er myndin „Skarða-tungl" eftirminnilegt afrek. Asa (Mafsdóttir og Vigdfs Kristjáns-dðttir vinna hér engin ný afrek og mynd Salóme Fannberg virkar sem áferðarfallegt föndur. Gler-myndir Leifs Breiðf jörð njóta sfn ekki nógu vel nema á sumum tíma dags er sól eða kastljós skín I gegn um þær, mynd nr; 122 „Jarð-teikn" er gullfalleg f einfaldleik sínum. 1 höggmyndum staðfestir Sigurjðn Ólafsson sterka stöðu sfna og Ragnar Kjartansson hefur sennilega aldrei verið sterkari en í hinum litlu gullfallegu frum-drögum sínum. Aðrar höggmynd-ir njóta sin ekki á sýningunni (Hallsteins og Þorbjargar) og ei heldur Keramik Hauks Dór, sem er rangiega staðsett.

Framhald á bls. 22

KAMMERTRlÓ Per-Olof John-sons kom f gær til Reykjavfkur og mun halda nokkra tónleika hér á landi á næstu dögum. Trfðið skipa þeir Bertil Melander, sem er flautuleikari, Per-Olof John-son gftarleikari og Ingvar Jónas-son en hann leikur á lágfiðlu. Tríó þetta, sem er tiltölulega nýtt af nálinni, er eins og sjá má sam-sett af gftar, flautu og lágfiðlu,

Kammertrfð Per-OIof Johnsons skipa þeir Ingvar Jðnasson, Per-Olof Johnson og Bertil Melander.

Kammertríó Per-Olof Johnsons heldur hljómleika á íslandi sem er nokkuð sérstætt fyrir kammertrfð. A hljðmleikaskrá kammertrfðsins eru f jölbreytileg verk, trlð, dnó eða dúett (flauta og gftar, lágfiðla og gftar, flauta og lágfiðla) og einleiksverk.

Fyrstu hljómleikar tríósins hér á landi verða á Húsavík á fimmtu-dagskvöld kl. 21 í kirkjunni. Á sunnudag verða tónleikar á Isa-firði í kirkjunni kl. 16:30 og þriðju og síðustu tónleikarnir verða í Norræna húsinu á þriðju-dag kl. 20:30.

Bertil Melander stundaði nám við Tónlistarháskólann í Stokk* hólmi 1949—55 og nam einnig i Kaupmannahöfn, Vín og Nice. Hann hefur siðan 1956 verið ein-leiksflautuleikari í Sinfóníu-

hljómsveit Málmhauga og kenn-ari við Tónlistarháskólann þar. Per-Olof Johnson lauk einleikara-prófi frá „Akademie fUr Musik und Darstellende Kunst in Wien" 1957 og nam við „Schola cantorum Basiliensis" í Basel. Hann hlaut silfurverðlaun i al-þjóðlegri keppni gítarleikara í París 1962 og hefur haldið fjöl-marga tónleika og leikið fyrir út-varp og sjónvarp á Norðurlönd-um, löndum Vestur-Evrópu og Bandaríkjunum. Per-Olof John-son er dósent f klassískum gítar-leik við „Det Kgl. Danske Musikkonservatorium".

Ingvar Jónasson hefur stundað tónlistarnám i Reykjavík, Lond-on, Vín og Bandaríkjunum og er

hann flestum að góðu kunnur fyr-ir leik sinn með Sinfóniuhljóm-sveit íslands á fiðlu og siðar lág-fiðlu. Hann fluttist til Málmhauga 1972 og lék i þrjú ár með Sinföníuhljómsveitinni þar og hefur síðan 1972 verið kennari við Tónlistarháskólann I Málm-haugum á lágfiðlu, kammertónlist og verið stjórnandi strengjasveit-ar skólans. Þá hefur Ingvar síðan 1975 verið kennari við Tónlistar-háskólann í Gautaborg.

Á efnisskrá hljómleika Kamm-ertríós Per-Olof Johnsons eru m.a. trió eftir Fancesco Molino, tema og tiibrigði fyrir lágfiðiu og gítar eftir Ferdinand Sor og verk eftir Ladislav Muller, Hilding Hannlás og Wenzeslav Matiegka.

Ondulíne ■ ■ ■ ■ ■ * þakplotur

JF » i F \ >XVXXXXXXXXXVV

vi W W W W W

■ - . . . .

t

r~ Onduline-þakptötur fást í grænum og rauðum lit eða gagnsæjar. Þær eru laufléttar, einangra vel og hægt er að beygja þær (min. 5m radius). Þær er hægt að saga með venjulegri sög og negla án þess að bora áður. Sérstakur þaksaumur með plasthaus í sama lit og plötur fylgir með. Sérstaklega auðveldar í uppsetningu. Loftræsa þarf undir plötur. Leiðarvísir fylgir með. . , Sérstaklega hagstætt verð og þær ryðga aldrei.

^ TIMBURVERZLUNIN VULUNUUR HF Klapparstíg 1 Skeifan 19