Petar Bojović

Sadržaj: • Biografija• Rat protiv Turske• Rat protiv Bugarske• Prvi balkanski rat• Drugi balkanski rat• Prvi svetski rat• Rad na osavremenivanju vojske• Poslednje godine

Biografija:Petar Bojović ( 16. 07. 1958 – 19. 01. 1945 )-bio je srpski vojvoda iz balkanskih ratova.Petar Bojović poreklom je iz plemena Vasojevića, opština Nova Varoš. Gimnaziju je završio u Beogardu i ustupio u Vojnu akademiju 1975. godine. Kao mlad oficir zauzimao je postepeno položaje prema činu i komandovao je u miru pešadijskim pukom, pešadijskom brigadom, divizijskom oblašću, konjičkom divizijom, trupama novih oblasti.

Rat protiv Turske:U ratu protiv Turske 1876, kao pitomac Vojne akademije, bio je u štabu Vrhovne komande, u nastavku rata 1877. do 1878. kao pitomac Vojne akademije, bio je u bateriji na dužnosti podoficira.

Rat protiv Bugarske:U Srpsko-bugarskom ratu 1885. bio je na dužnosti vodnika u Drugom eskadronu drugog konjičkog puka. Uoči otpočinjanja ratnih dejstava Drugi eskadron je upućen u sastav Šumadijske divizije. Učestvovao je u borbama na Vrapči, Ploči, Slivnici (u rejonu Aldomirovaca), Dragomanskom tesnacu, Neškovom visu i Pirotu.

Prvi Balkanski rat:U Prvom balkanskom ratu 1912-1913. bio je načelnik štaba Prve armije, koja je izvojevala velike pobede u Kumanovskoj i Bitoljskoj bici. Učestvovao je u mirovnim pregovorima sa Turskom, održanim u Londonu 1913, kao vojni stručnjak u delegaciji srspke vlade. U Drugom balkanskom ratu 1913. protiv Bugarske bio je načelnik štaba Prve armije, koja je odnela pobedu u bici na Bregalnici.

Drugi balkanski rat:Bez objave rata, bugarske snage su 29. juna 1913. godine započele Drugi balkanski rat. Bojović je ponovo bio načelnik Štaba Prve armije i u tom periodu je zastupao komandanta prestolonaslednika Aleksandra, koji se nalazio u Beogradu i već sledećeg dana je stigao na front.

Prvi svetski rat:U Prvom svetskom ratu, njegova Prva armija je pretrpela velike gubitke u bici na Drini 1914. Bojović je bio ranjen u ovoj bici, pa ga je zamenio armijski general Živojin Mišić. U januaru 1916, imenovan je za načelnika štaba Vrhovne komande umesto bolesnog vojvode Radomira Putnika, kog su njegovi vojnici nosili do Skadra. Tu poziciju je zadržao do juna 1918, kada je dao ostavku na to mesto zbog nesuglasica sa generalima Antante oko pitanja širenja Solunskog fronta.

Ponovo je preuzeo položaj komandanta Prve armije, koja je prva probila neprijateljske linije na Solunskom frontu i napredovala duboko u okupiranu teritoriju. Srpska Vrhovna komanda ga je 26. septembra odlikovala titulom vojvode za njegove zasluge tokom rata.Vojvoda Bojović je preduzeo Nišku operaciju i izbacio neprijatelja iz Prokuplja i Niša 11. oktobra, a na čelu Dunavske divizije je 1. novembra ušao u oslobođeni Beograd.

Rad na osavremenjivanju vojske:Rad u ispitnim komisijama za oficirske činove predstavlja značajno područje njegove delatnosti. Prvi put je postavljen za zamenika člana stalne ispitne komisije za majorski čin 1897. godine. Za vreme službovanja u Ministarstvu vojnom i Glavnom generalštabu bio je predsednik komisije za polaganje ispita za niže vojno-administrativne činovnike, stalni član ispitne komisije za čin pešadijskog, konjičkog, artiljerijskog i inženjerijskog majora i njen predsednik za ispitnu 1909—1910. godinu.

Poslednje godine:Preminuo je 19. januara 1945. godine, u svojoj kući u Beogradu. Nije ispoštovano pravo na sahranu o državnom trošku, pa je njegovo telo na taljigama prevezeno na Novo groblje. Sahranjen je skromno, 20. januara, bez vojnih počasti u porodičnu grobnicu, a sahrani nije prisustvovao niko, jer je pred samu sahranu, OZN-a preko Radio Beograda objavila vest da će, ako neko od građana Beograda pokuša da dođe na sahranu vojvode Bojovića na Novom groblju, biti uhapšen i krivično gonjen.

Anja LolićVII- 4