...κι ἂν κλείσαμε τὰ μάτια μας, δὲν ἦταν ἄλλη η αγάπη μας,μονάχα αὐτὸς ὁ βαθύτερος καημὸς νὰ κρατηθοῦμεμέσα στὴ φυγή....Φυγή-Γ.Σεφέρης

Μανώλης Αναγνωστάκης

Κι εγώ π’ αγάπησα τόσο τη θάλασσα Κι εγώ π’ αγάπησα τα πλοία που σφυρίζουνε στη βραδινήν ομίχλη Κι εγώ που ήμουνα πάντα ένα μαντίλι στο ψηλότερο κατάρτι Κι εγώ π’ αγκάλιασα το κάθε τι που πέρασε μπροστά μου Αυτήν που ζητούσα δεν τη συνάντησα ούτε στα πιο μεθυσμένα μου όνειρα.

Μη με λυπασαι ,σε παρακαλω, εγω θα ειμαι παντα με τις μειοψηφιες.-Χρονης Μισσιος

''J'étais un enfant, ce monstre que les adultes fabriquent avec leurs regrets." Jean-Paul Sartre

"Et le poids sur lui d'un si grand remords vous trouvez que c'est peu de choses ? Donnez-lui la possibilité de le représenter" Pirandello, Six personnages en quête d'auteur

Θά ῾ρθει μιὰ μέρα ποὺ δὲ θά ῾χουμε πιὰ τί νὰ ποῦμεΘὰ καθόμαστε ἀπέναντι καὶ θὰ κοιταζόμαστε στὰ μάτιαἩ σιωπή μου θὰ λέει: Πόσο εἶσαι ὄμορφη, μὰ δὲ βρίσκω ἄλλο τρόπο νὰ στὸ πῶΘὰ ταξιδέψουμε κάπου, ἔτσι ἀπὸ ἀνία ἢ γιὰ νὰ ποῦμε πὼς κι ἐμεῖς ταξιδέψαμε.Ὁ κόσμος ψάχνει σ᾿ ὅλη του τὴ ζωὴ νὰ βρεῖ τουλάχιστ τὸν ἔρωτα, μὰ δὲν βρίσκει τίποτα.Σκέφτομαι συχνὰ πὼς ἡ ζωή μας εἶναι τόσο μικρὴ ποὺ δὲν ἀξίζει κἂν νὰ τὴν ἀρχίσει κανείς.Ἀπ᾿ τὴν Ἀθήνα θὰ πάω στὸ Μοντεβίδεο ἴσως καὶ στὴ Σαγκάηεἶναι κάτι κι αὐτὸ δὲ μπορεῖς νὰ τὸ ἀμφισβητήσεις.Καπνίσαμε -θυμήσου- ἀτέλειωτα τσιγάρα συζητώντας ἕνα βράδυ-ξεχνῶ πάνω σὲ τί- κι εἶναι κρῖμα γιατὶ ἦταν τόσο μα τόσο ἐνδιαφέρον.Μιὰ μέρα, ἂς ἤτανε, νὰ φύγω μακριά σου ἀλλὰ κι ἐκεῖ θά ῾ρθεις καὶ θὰ μὲ ζητήσειςΔὲ μπορεῖ, Θέ μου, νὰ φύγει κανεὶς μοναχός του.

Μανώλης Αναγνωστάκης.

"Le soleil ne se lève que pour celui qui va à sa rencontre." - Henry le Saux

~ Αργύρης ΧιόνηςΟΙ ΣΥΜΦΟΡΕΣ

«ΠΕΡΑΣΤΕ», είπε, «περάστε και καθίστε», είπε στις συμφορές που χτύπησαν την πόρτα του.«Θα τις κεράσω κάτι», σκέφτηκε, «ένα κομμάτι απ' την ψυχή μου, και θα φύγουν. Θα κάτσουν λίγο και θα φύγουν».Φρούδες ελπίδες... Θρονιάστηκαν εκεί και πού να το κουνήσουν...Απ' τις ευγένειες, πέρασε στις αγένειες και, απ' αυτές, στις απειλές. Κανένα αποτέλεσμα· ακλόνητες στις θέσεις τους, ήταν σαφές ότι δεν ήρθαν για να φύγουν.Κάθισε, τέλος, και ό ίδιος· κουράστηκε και κάθισε απέναντι τους· και με την ίδια απάθεια που τον κοιτούσανε τις κοίταζε κι αυτός.

[απόσπασμα από το ΟΝΤΑ ΚΑΙ ΜΗ ΟΝΤΑ]

Ονειρεύομαι να φυσάει άνεμος δυνατός, να πάρει μακριά όλα τα σκουπίδια της ζωής μου. (Ν. Καζαντζάκης)

"Γνωρίζω ανθρώπους που γεννήθηκαν με την αλήθεια στην κούνια τους, που δεν ξεγελάστηκαν ποτέ τους, που δεν τους χρειάστηκε να προχωρήσουν ούτε ένα βήμα σε ολόκληρη την ζωή τους, επειδή από τότε που ήταν ακόμα στις φασκιές είχαν κιόλας φτάσει. Ξέρουν ποιο είναι το καλό, πάντοτε το ήξεραν.Για τους άλλους έχουν την αυστηρότητα και την περιφρόνηση που τους δίνει η θριαμβευτική τους σιγουριά πως έχουν δίκιο. Δεν τους μοιάζω. Εμένα η αλήθεια δεν μου αποκαλύφθηκε στα βαφτίσια μου, δεν την βρήκα ούτε από τον πατέρα μου ούτε από την κοινωνική τάξη της οικογένειάς μου.Ό,τι έχω μάθει μου κόστισε ακριβά, ό,τι ξέρω το έχω με δικές μου δαπάνες. Δεν έχω ούτε και μία έστω βεβαιότητα που να μην την σχημάτισα μέσω της αμφιβολίας, του άγχους, του ιδρώτα, της οδυνηρής εμπειρίας.Έτσι νοιώθω σεβασμό γι αυτούς που δεν ξέρουν, γι αυτούς που ψάχνουν, που ψηλαφούν , που σκοντάφτουν. Για εκείνους που η αλήθεια τους είναι εύκολη, αυθόρμητη, αισθάνομαι βέβαια έναν κάποιο θαυμασμό, αλλά ομολογώ, πολύ λίγο ενδιαφέρον.''

~Louis Aragon

Από τον άλλο άνθρωπο καταλαβαίνει κανείς μόνο τόσα, όσα γνωρίζει για τον εαυτό του. Η γνώση συνδέεται με την αυτογνωσία.

~Τζοζεφ Ρατνερ

Ανάμεσα στις μνήμες, τα όνειρα, τις επιθυμίες και τις τύψεις, ποιος είναι σίγουρος για το τι στα αλήθεια συνέβη;

~ Luis Bunuel ~

Αηδίες—ο χρόνος έγινε για να κυλάει,οι έρωτες για να τελειώνουν,η ζωή για να πηγαίνει στο διάολοκι εγώ για να διασχίζω το Άπειρο με το μεγάλο διασκελισμό ενός μαθηματικού υπολογισμού,μονάχα όποιος τα διψάει όλα……………………μπορεί να με προφτάσει,ό,τι ζήσαμε…………χάνεται,γκρεμίζεται μέσα στο σάπιο οισοφάγο του χρόνουκαι μόνο καμμιά φορά,……………………τις νύχτες,θλιβερό γερασμένο μηρυκαστικό τ’ αναμασάει η ξεδοντιασμένη μνήμη,…………όσα δε ζήσαμε……………………αυτά μας ανήκουν…

Τάσος Λειβαδίτης, απόσπασμα από τη συλλογή 25η ραψωδία της Οδύσσειας, Τόμος 1 της τρίτομης έκδοσης του Κέδρου, σελίδα 348

23 ώρες ·

Να μην ερωτευτείς ποτέ γυναίκα που διαβάζει, γυναίκα που αισθάνεται υπερβολικά ή γράφει.

Να μην ερωτευτείς ποτέ γυναίκα πνευματώδη, πλανεύτρα, τρελή και παλαβή. Να μην ερωτευτείς ποτέ γυναίκα που σκέφτεται, που γνωρίζει αυτά που ξέρει κι επιπλέον μπορεί και να πετά · γυναίκα σίγουρη για τον εαυτό της.

Να μην ερωτευτείς ποτέ γυναίκα που γελά ή κλαίει στον έρωτα, που ξέρει να μετουσιώνει το κορμί σε πνεύμα · πόσο μάλλον μία που αγαπά την ποίηση ή που στέκεται να θαυμάσει για ώρες κάποιο πίνακα και που δεν ξέρει πώς να ζει δίχως τη

μουσική.

Να μην ερωτευτείς ποτέ γυναίκα που ενδιαφέρεται για την πολιτική, που είναι επαναστάτρια και νιώθει φρίκη απέραντη μπροστά στην αδικία. Γυναίκα που σιχαίνεται την τηλεόραση. Και που είναι όμορφη δίχως να στέκεσαι στο πρόσωπο ή το κορμί της.Να μην ερωτευτείς ποτέ γυναίκα παθιασμένη, παιχνιδιάρικη, διαυγή και βλάσφημη.

Μην το ευχηθείς ποτέ να ερωτευτείς μία γυναίκα τέτοια.Γιατί όταν ερωτεύεσαι γυναίκα όπως αυτή, ασχέτως αν μείνει μαζί σου, ή αν σε αγαπήσει κι εκείνη, από μια τέτοια γυναίκα, ποτέ δεν επιστρέφεις.

Martha Rivera Garrido

"μας χρειάστηκε πολύ ταλέντο για να γεράσουμε χωρίς να ενηλικιωθούμε" (Il nous fallut bien du talent, pour être vieux sans être adultes). jacques brel isws se tragoudi

''Αν μείνουνε τα πράγματα όπως είναι, είσαστε χαμένοι. Φίλος σας είναι η αλλαγή, η αντίφαση σύμμαχός σας. Από το τίποτα πρέπει κάτι να κάνετε, μα οι δυνατοί πρέπει να γίνουν τίποτε. Αυτό που έχετε απαρνηθείτε το, και πάρτε αυτό που σας αρνιούνται...''

Μπέρτολτ Μπρεχτ

«ΟΙ ΠΟΡΤΕΣ» του ΙΒΑΝ ΓΚΟΛ σε μετάφραση Ε.Χ.Γονατά

Πέρασα μπροστά από τόσες πόρτεςμέσα στο διάδρομο των χαμένων φόβων και των φυλακισμένων ονείρωνάκουσα πίσω απ' τις πόρτες δέντρα που τα βασάνιζανκαι ποταμούς που προσπαθούσαν να τους δαμάσουν

Πέρασα μπροστά απ' τη χρυσή πόρτα της γνώσηςμπροστά από πόρτες που έκαιγαν και δεν ανοίγανμπροστά από πόρτες που κουράστηκαν να μένουν πολύ καιρό κλειστέςκι από άλλες σαν καθρέφτες απ' όπου περνούσαν μόνο οι άγγελοι

Υπάρχει όμως μια πόρτα απλή, δίχως σύρτη ούτε μάνταλοστο βάθος του διαδρόμου, απέναντι απ' το ρολόιη πόρτα που οδηγεί πέρα από σένα-κανένας δεν τη σπρώχνει ποτέ

Ο σκύλος μου έχει τα πίσω του πόδια κοντύτερα από τα μπροστινά του, που σημαίνει πως σκάβει με τη μια πλευρά και πως σκαρφαλώνει με την άλλη. Δεν γνωρίζει πως τα πόδια των άλλων σκύλων έχουν όλα το ίδιο μήκος. Κι αν ποτέ τον προβληματίσει το μήκος των ποδιών του, νομίζει πως όλοι οι σκύλοι είναι σαν κι αυτόν, και έτσι δεν υποφέρει καθόλου από τις καταθλιπτικές ενδοσκοπήσεις του ανθρώπινου είδους, το οποίο βλέπει το φόβο της τιμωρίας στην κάθε απόκλιση από τη νόρμα. "Δεν είσαι σαν τα άλλα παιδιά" είπε η μητέρα μου."Κι αν δεν μπορείς να επιβιώσεις σε αυτόν τον κόσμο, τότε καλύτερα να φτιάξεις τον δικό σου".

Οι παραξενιές που απέδιδε σε εμένα ήταν περισσότερο δικές της. Εκείνη ήταν που σιχαινόταν να βγαίνει έξω.Εκείνη ήταν που αδυνατούσε να ζήσει στον κόσμο που της δόθηκε. Λαχταρούσε να απελευθερωθώ εγώ, και έκανε τα πάντα προκειμένου να βεβαιωθεί πως αυτό δε θα συνέβαινε ποτέ.

Είτε μας άρεσε είτε όχι, ήμασταν δεμένες μαζί. Ήμασταν σύντροφοι αναρριχητές.Και μετά, εκείνη έπεσε.

Jeanette Winterson ~ Lighthousekeeping (Πες μου μια ιστορία)

Όποιος γλυτώνει έναν άνθρωπο από ένα δάκρυ,υψώνει ένα μέτρο το μπόι της ανθρωπότητας.

Γιάννης Ρίτσος

Και μην ξεχνάτε πως ότι και αν σας πάρουν,κάτι πάντα μένει, που κανείς δεν το αγγίζει, που κανείς δεν σας το παίρνει, μένουνε τα όνειρα σας, ελπίδα, όαση, παρηγοριά σας, θησαυρός στην μοναξιά σας, μένουνε τα όνειρα σας...

Τα μαγικά μαξιλάρια, Ευγένιος Τριβιζάςτραγούδι από την παράσταση.

Μην κλείνεις να σε χαρώ, την πόρτα της καρδιάς σου. Μουσαφίρης είναι κι η χαρά κι αν τη βρει κλειστή, θα φύγει.Δε χάθηκε ο ήλιος. Στο σκούρο σύννεφο κρύφτηκε.Περίμενε λίγο.Τη σοφία της ψυχής την αποκτάς με τον πόνο.

Είναι τόσο μικρή η ζωή!Ούτε τον εαυτό σου δεν προφταίνεις να γνωρίσεις.Ούτε ακόμα να χορτάσεις αυτή τη γλυκιά προσμονή για όλα αυτά, που έτσι κι αλλιώς το ξέρεις πως δε θα 'ρθουν.

Α. Παπαδακη

Τάσος Λειβαδίτης

Απόσπασμα από τη~Συμφωνία Αρ.1~

Να'μαι τώρα μπροστά σου γυμνός κι ανυπεράσπιστος καιάτρωτοςσαν το νεκρό στις γκρίζες πλάκες του νεκροτομείου.Αν όχι με τη στοργή σου,σκέπασέ με τουλάχιστον με λίγη συγχώρεση.Κρυώνω.

Έβρεχε κείνο το βράδι.Εννιά η ώρα.Ανέβηκα τέσσερα-τέσσερα τα σκαλιά-κανείς στην κάμαρα.Έτρεμε στ' ανοιχτό παράθυρο η κουρτίνα."Φεύγω,μη ζητήσεις να με βρείς.Αγαπώ άλλον" έγραφε.Η χτένα της ξεχασμένη πάνω στο τραπέζιανάμεσα στις χυμένες πούντρες-σαν ένα μικρό παιδικό φέρετρο μέσα στη σκόνη.

Δρόμοι λασπωμένοι.Άνθρωποι περπατάνε βιαστικοί.Κίτρινα νερουλά φώτα.Ζευγάρια αγκαλιασμένα κάτω απ' τις ομπρέλες τους γελάνε στρίβοντας τη γωνιά.Σε λίγο θα ανάβουνε το φως σε μια ξαφνιασμένη κάμαρα,θα κοιτάζονται στα μάτιακαι με χέρια ανυπόμονα πλάι στους σαστισμένους άφωνους καθρέφτεςθα πετάνε,θέ μου,από πάνω τους όλη την μοναξιάκαι θα φυσάει και θα παρασέρνει τα σεντόνια και τη μνήμηώσπου μια καταιγίδα από κραυγές,άστρα,παπαρούνες και φιλιάθα ξεσπάσει ασυγκράτητη σαρώνοντας το χρόνοβοήθεια...

Οι φωτεινές ρεκλάμες ανοιγοκλείνουνε τα μάτια τουςέκπληχτες πάνω απ' τη θλίψη των περαστικών:οδοντόκρεμες,παστίλιες για το βήχα,μοσκοσάπουνατόσα πράγματα προσφέρει ο πολιτισμός για την ευτυχία μαςκαι εμείς επιμένουμε αναχρονιστικάνάμαστε δυστυχισμένοι:εσώρουχα νάυλον,λοσιόν,γαλακτωματα για το δέρμαόλα στην εποχή μας διαφημίζονται,γιατί όχι κι αυτό"αγαπώ άλλον",με κόκκινα πελώρια γράμματα θάταν υπέροχη διαφήμισηπάνω απ' την είσοδο των νεκροταφείων-α,δε θα βρεθεί λοιπόν μια διαφημιστική μεγαλοφυΐα να φωταγωγήσει πάνω απ' τον

πλανήτη μαςτην λέξη μοναξιά,δάκρυα,ταπείνωση.Να πει για κείνους που πεθαίνουν ξαφνικάτην ώρα που όλα θ' άλλαζαν.Και γι' αυτούς που επιμένουνε να ζουνχωρίς λόγο πιά.Και για τη νύχτα και την λησμονιά και τον καρκίνο και τη φιλοδοξία.Να πει και για τα σκυλιά που τα διώχνουν και τα κλωτσάνεκαι κλείνουν μπρος στα δακρυσμένα μάτια τους την πόρταγια πάντα.Που να πάω;Πόρνη,βρώμα του δρόμου,κάθαρμα,πουτάνα !Συγχώρα με,αγάπη μου,που ζούσα πριν σε γνωρίσω.

Άκουσα πως τίποτα δεν θέλετε να μάθετε

Απ’ αυτό βγάζω το συμπέρασμαπως είσαστε εκατομμυριούχοι.

Το μέλλον σας είναι σιγουρεμένο– το βλέπετε μπροστά σας σ’ άπλετο φως.

Φρόντισαν οι γονείς σαςγια να μην σκοντάψουνε τα πόδια σας σε πέτρα.

Γι’ αυτό τίποταδεν χρειάζεται να μάθεις.

Έτσι όπως είσαι εσύ μπορείς να μείνεις.

Κι έτσι κι υπάρχουνε ακόμα δυσκολίες,μιας κι οι καιροί όπως έχω ακούσει είναι ανασφαλείς,τους ηγέτες σου έχεις, που σου λένε ακριβώςτι έχεις να κάνεις για να πας καλά.

Έχουνε μαθητέψει πλάι σε κείνουςπου ξέρουν τις αλήθειεςπου ισχύουνε για όλους τους καιρούςμα και τις συνταγές που πάντα βοηθάνε.

Μιας και για σένα γίνονται τόσο πολλάδε χρειάζεται ούτε δαχτυλάκι να κουνήσεις.Βέβαια, αν τα πράματα ήταν διαφορετικάΗ μάθηση θα ‘τανε υποχρέωσή σου.

Μπέρτολτ Μπρεχτ

Ο Κόσμος Είναι Ωραίο Μέρος για να Γεννηθείτε - Lawrence Ferlinghetti

Ο κόσμος είναι ωραίο μέροςγια να γεννηθείτεαν δεν σας νοιάζει που η ευτυχίαδεν είναι πάντακαι τόσο διασκεδαστικήαν δεν σας νοιάζει μια δόση κόλασηςπού και πούόταν όλα πάνε καλάγιατί ακόμα και στον παράδεισοδεν τραγουδούν όλη την ώρα

Ο κόσμος είναι ωραίο μέροςγια να γεννηθείτεαν δεν σας νοιάζει που μερικοί άνθρωποι πεθαίνουνόλη την ώραή έστω απλώς λιμοκτονούνκάποιες ώρεςστο κάτω κάτω δεν πειράζειαφού δεν είστε εσείς

Α, ο κόσμος είναι ωραίο μέροςγια να γεννηθείτεαν δεν σας πολυνοιάζουνλίγα ψόφια μυαλάστις ψηλότερες θέσειςή μια δυο βόμβεςπού και πούστα ανεστραμμένα σας πρόσωπαή άλλες τέτοιες απρέπειεςαπ' τις οποίες μαστίζεται η κοινωνία μαςμε τους διακεκριμένους άνδρες τηςκαι τους κληρικούς τηςκαι τους λοιπούς αστυφύλακεςκαι τις διάφορες φυλετικές διακρίσεις τηςκαι τις κοινοβουλευτικές ανακρίσεις τηςκαι τις άλλες δυσκοιλιότητεςπου η τρελή μας σάρκαθα κληρονομήσει

Ναι, ο κόσμος είναι το καλύτερο μέροςγια ένα σωρό πράγματαόπως το να κάνεις κουταμάρεςκαι να κάνεις έρωτακαι να είσαι λυπημένος

και να τραγουδάς φτηνά τραγούδια και να έχειςεμπνεύσεις...

[Lawrence Ferlinghetti 1919]

Nazim Hikmet 23 Σεπτέμβρη 1945

" Τι να κάνει εκείνη τώρα,αυτή τη στιγμή, τώρα, τώρα ;[...]Και τι σκέφτεται,εμένα ; Είτεξέρω εγώγιατί δε βράζουν τόσην ώρα τα φασόλια ;Είτε γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι είναι τόσο δυστυχισμένοι ; Τι σκέφτεται εκείνη τώρα ;"

Homme né en 1940 [Daniel Biga]

---c’était la guerre on a toujours eu peur de tout dans la familleoù j’ai grandien sabots raison de mes pieds platsje mangeais des topinambours de la polenta et des figues sèchesMon père n’était pas grec mais électricienavec un nom du Piémont j’ai aussi le sangd’un berger des Pouilles et d’une princesse monténégresquela tignassedu corsaire maure qui séduisit une Catarina Seguranad’il y a bien longtempsNous avons des héros morts et des couards aussila gloire nous a salués en plusieurs languesparfois dans les deux camps nel stesso tempode César Martell Giuseppe Clémenceau à Bidon VHéraldiquement riches troupiers purs aryens sans doute mélangés de juifcomme tout le monde exactementnous fûmes parfaitement inconnus et inutiles à traversles siècles des siècleset il n’y a merci Pépé aucune raison pour que cela change

le café est-il ciré le whisky dans le vécé les enfants aufrigodans une certaine aisance voyez-vous doublée de pauvretéC’est fait à l’étroit comme dans un cercueildu 90 de large pour deux ça suffit pasme voilà mariéaussi bêtement que mes ancêtres et pour queleurs leçons profitentnous dureronssans grande convenance sans grand amourpar simple simplicité et pour arranger les chosesC’est fait tout va pour le mieuxje n’en dors plusje me branle en pensant à d’autres filleset aux destins hors du commun

Je suis poursuivi par une mauvaise auto-suggestionpar une tradition romantique bourgeoiseune éducation sadico-masochiste manichéenne messianiquepar le bruit nocturne de la civilisation à Istedgade tradede la pauvretéla saisie sur mon possiblemes amours mes indifférences et mes insuccèspar le cancer à venirpeut-être sur cette main à couperje suis poursuivi par James Bond Cléopâtre et Pie VIIpar la conscience de ma chairl'ombre à minuit la plus courteet les victoires de l'erreurpar cette horrible facilité et cette impossibilité physiquesauter du 5ème étage sans ascenseur par l'angoisse de veiller mais le jour se lèvele jour se lèvese lève

Είμαστε ένα πλήθος τεχνάσματα. Μεταφορές, παρομοιώσεις, εικόνες. Η εφημερίδα, η τιμή της στερλίνας, οι πόλεμοι στη μακρινή Ανατολή,το "βαρύτερον του αέρος",ο πύραυλος.

Ο κύριος φεύγει για τις Αντίλλες. Αν ήταν στις Αντίλλες, ο κύριος θα έφευγε για τα νησιά της Ελλάδας, για τις Κυκλάδες, για τις άσπρες εκκλησιές,τις καμπάνες του όρθρουή θα πήγαινε να γεωμετρήσει την ανία του με την κιμωλία του Κάπρι.

Κανένας δε θέλει ν'απομείνει με τον εαυτό του,να γνωρίσει τον εαυτό του, γιατί ο εαυτός του είναι ο θάνατος.

Είμαστε ένα πλήθος τεχνάσματα.Η Πολυνησία της αθυμίας.Η αθυμία είναι γεμάτη σκοτωμένες συνομιλίες,φτηνές πραμάτιες χωρίς αντίκρισμα.

Ο κύριος, που φεύγει για τις Αντίλλες, διαβάζει ήσυχος το βιβλίο του, χασμιουριέται, καπνίζει, πίνει την πορτοκαλάδα του κι ονειρεύεται τις Αντίλλες.Ο καθένας ονειρεύεται τις Αντίλλες όταν δεν τις έχει γνωρίσει.

[10, Το παράθυρο του κόσμου, Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος, 1962]

~Μαλβίνα Κάραλη

Εδώ και πολύ μικρό διάστημα έχω βεβαιωθεί. Το εκπαιδευτικό σύστημα της αγάπης δεν με αφορά. Χρειάζεται μεταρρύθμιση. Δεν καταλαβαίνω τη διδακτέα ύλη. Δεν με ελκύει η ξεδιαντροπιά της εξίσωσης: «Στον έρωτα η καλύτερη του ενός είναι η χειρότερη του άλλου». Εγώ αυτήν την τάξη δεν πρόκειται ποτέ να την περάσω. Γι αυτό σκασιαρχείο καλύτερα. Το σκυλί και βόλτα. Εμένα κάνε με μόνο κύκλο ομόκεντρο, να νιώθω τη συγγένεια. Και τότε η καλύτερή σου είναι η καλύτερή μου. Αλλά ομόκεντρο. Αλλιώς ζηλεύω. Και όταν ζηλεύω γίνομαι έξυπνη. Και όταν γίνομαι έξυπνη τα καταστρέφω όλα. Χάριν του κίβδηλου ενστίκτου που αφορά τους χαμηλούς. Και που το λένε αυτοσυντήρηση. Και που δε με αφορά. Αν δεν υπάρχεις εσύ, να πεθάνω καλύτερα. Κύκλος ομόκεντρος: η πρώτη αρχή μου και η τελευταία. Άλλες δεν έχω. Κύκλοι, ομόκεντρος. Μετά, ότι θέλεις θέλω. Σε ότι προσχωρείς με ευεξία. Και εγώ. Κάτι παρόμοιο- ίσως κάποτε να υπήρξε κάτι παρόμοιο. Πιθανόν στην προϊστορική περίοδο της αγάπης των ανθρώπων. Πρέπει να υπήρχε μια ανάλογη, αρχέγονη κατάσταση απειρίας. Μια κατάσταση που προηγείται της θέλησης για ερωτική δύναμη. Μια κατάσταση πριν από την πρώτη ερώτηση. Πριν από το πρώτο σκέρτσο. Από τον πρώτο συλλογισμό. Αγάπη δίχως σκέψη, ας την πούμε. Απειρία, όχι βλακεία, ας την πούμε. Άχρηστη πείρα το Μετά. Λίγο να σκεφτείς πάνω στο συναίσθημα, και αμέσως το Εγώ. Αμέσως η πιο γελοία εκδοχή της θέλησης για δύναμη.

"Τώρα που ζω με τον εαυτό μου βαθειά κι απόλυτα, θέλω να μάθω ο ίδιος ποιος υπήρξα, τι σκέφτηκα, πώς έζησα και τι είναι αυτό που συνθέτει την μελλοντική μου απουσία."

~Μάνος Χατζιδάκις

Όμως εδώ τελείωσα. Ώρα να φύγω. Όπως θα φύγετε κάποτε κι εσείς. Και τα φαντάσματα της ζωής μου θα μ’ αναζητούν τώρα τρέχοντας μες στη νύχτα και τα φύλλα θα ριγούν και θα πέφτουν. Ετσι συνήθως έρχεται το φθινόπωρο.

Γι’ αυτό, σας λέω, ας κοιτάξουμε τη ζωή μας με λίγη περισσότερη συμπόνοια/ μιας και δεν ήτανε ποτέ πραγματική....

Τάσος Λειβαδίτης

Κι είδε καθείς τ’ απόξω μας, κανείς τα βάθη·ο κόσμος γλίστρησεν απάνω μας κι εχάθη.

-Κωστής Παλαμάς, από την "Ασάλευτη ζωή"

"Όπου και αν με πήγαν οι θεωρίες μου, βρήκα ότι ένας ποιητής ήδη είχε πάει εκεί."

~Sigmund Freud

Η αλήθεια είναι ότι έχω μια διαστροφή στο κεφαλάκι μου.Θέλω πάντοτε,όσο παίρνει να τεντώνω τα σκοινιά και ν'αρχίζω τις ακροβασίες, δίνοντας πέντε φάσκελα στις συνέπειες.

~Αλκυόνη Παπαδάκη

Τις Κυριακές οι άνθρωποι είναι εξομολογητικοί, αισθάνονται ότι αν δεν τα βγάλουν όλα, θα παραιτηθούν μια για πάντα από τις επιθυμίες τους.

Χρ. Β.

~ Αργύρης Χιόνης, «Χέρια»

Οι άνθρωποι το πιο συχνάδεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τουςΤα δίνουν – τάχα χαιρετώντας – σ’ άλλουςΤ’ αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρεςΉ – το χειρότερο – τα ρίχνουνε στις τσέπες τουςκαι τα ξεχνούνε

Αύριο θα μ' αναζητήσουν στο ίδιο κορμί και θα με βρουν· οι ανόητοι, που δεν ξέρουν να δουν την αύξηση στα μάτια μου, θα με βρουν και θα πιστέψουν πως για το χτες το ίδιο αιχμαλωτισμένη είμαι και σήμερα, οι ανόητοι, που δεν μπορούν να ξεχωρίσουν το 'να ξημέρωμα από τ' άλλο και λένε να! η ιστορία αντιγράφεται.

Αύριο θα μ' αναζητήσουν στις ίδιες διαστάσεις όμως εγώ θα 'χω γλιστρήσει ένα χιλιοστό έξω απ' τον εαυτό μου κι ελεύθερη θ' αναπνέω μέσα του τη μοναδική μου μοναξιά και θα θλίβομαιχωρίς συνενόχους. Μόνη εγώ.

Μαρία Λαϊνά

Σὲ μιὰ γυναῖκα

Θυμᾶσαι τὶς νύχτες; Γιὰ νὰ σὲ κάνω νὰ γελάσεις περπατοῦσα πάνωστὸ γυαλὶ τῆς λάμπας.«Πῶς γίνεται αὐτό;» ρώταγες. Μὰ ἦταν τόσο ἁπλὸἀφοῦ μ᾿ ἀγαποῦσες

Τάσος Λειβαδίτης, Σὲ μιὰ γυναῖκα, ἀπὸ τὴ συλλογὴ Ἀνακάλυψη, ἑνότητα, Σημειώσεις, Τόμος 2 τῆς τρίτομης ἔκδοσης τοῦ Κέδρου, σελίδα 331

Κανεὶς δὲν εἶναι μόνος

«Ἦρθα», ἔλεγες πάντα μπαίνοντας στὸ δωμάτιο, παρ᾿ ὅλο ποὺ δὲν……σὲ περίμενε κανείς.Ὅμως ἀκριβῶς αὐτό σου ἔδινε μιὰ βαθύτερη ἀπάντηση.

Τάσος Λειβαδίτης, Κανεὶς δὲν εἶναι μόνος, ἀπὸ τὴ συλλογὴ Ἀνακάλυψη, ἑνότητα, Σημειώσεις, Τόμος 2 τῆς τρίτομης ἔκδοσης τοῦ Κέδρου, σελίδα 310

Ἀπαγορεύεται ἡ ἔξοδος

Νύχτα. Μονάχα τ᾿ ἄστρα. Καὶ πέρα τὸ βάθος τοῦ ὁλάνοιχτου ὁρίζοντα—ἐκεῖ ποὺ πᾶνε οἱ ἄνθρωποι χωρὶς τὰ ὀνόματά τους.

Τάσος Λειβαδίτης, Ἀπαγορεύεται ἡ ἔξοδος, ἀπὸ τὴ συλλογὴ Ἀνακάλυψη, ἑνότητα, Σημειώσεις, Τόμος 2 τῆς τρίτομης ἔκδοσης τοῦ Κέδρου, σελίδα 313

Ἐπιστροφὴ ἀπ᾿ τὸ φαρμακεῖο

Συνέβη χωρὶς ποτὲ νὰ καταλάβω πῶς — ἡ μητέρα εἶχε πονοκέφαλο,θυμᾶμαι, καὶ μ᾿ ἔστειλαν στὸ φαρμακεῖο,στὸ γυρισμό, εἶναι ἡ ἀλήθεια, χάζεψα λίγο, κορόιδεψα ἕναν γέρο,τρόμαξα μὲ μιὰ πέτρα δύο πουλιὰκι ὥσπου νὰ στρίψω πάλι τὸ δρόμοοὔτε σπίτι, οὔτε νεότητα πιά.

Ἐπιστροφὴ ἀπ᾿ τὸ φαρμακεῖο (Coming home from the Pharmacy), ἀπὸ τὴ συλλογὴ Ἀνακάλυψη, ἑνότητα, Σημειώσεις, Τόμος 2 τῆς τρίτομης ἔκδοσης τοῦ Κέδρου, σελίδα 302

Ποῦ εἶσαι

Ἔβρεχε ἐκεῖνο τὸ βράδυ, ἔβρεχεἀνέβηκα τὰ σκαλιὰ κανεὶς στὴν κάμαραἜβρεχε; ἔτρεμε στ᾿ ἀνοιχτὸ παράθυρο ἡ κουρτίναἜβρεχε…

«Φεύγω μὴ ζητήσεις νὰ μὲ βρεῖς. Ἀγαπῶ ἄλλον!», ἔγραφεἈγαπῶ ἄλλον;Ποῦ εἶσαι; Ποῦ νὰ πάω;Φυσάει, κρυώνω;Ποῦ εἶσαι; Ποῦ νὰ πάω;Φυσάει, κρυώνω;Οἱ δρόμοι λασπωμένοι, κίτρινα φῶτα, ἔβρεχε

Ζευγάρια ἀγκαλιασμένα κάτω ἀπ᾿ τὶς ὀμπρέλες τουςσὲ λίγο θὰ ἀνάβουνε τὸ φῶςΘὰ κοιτάζονται στὰ μάτια καὶ θὰ πετᾶν ἀπὸ πάνω τους ὅλη τὴ μοναξιὰΟἱ φωτεινὲς ρεκλάμες ἀνοιγοκλείνουνε τὰ μάτια τουςὍλα στὴν ἐποχὴ μᾶς διαφημίζονται γιατί ὄχι καὶ αὐτὸ …Ἔβρεχε

«Ἀγαπῶ ἄλλον!»Μὲ κόκκινα πελώρια γράμματα θὰ ᾿τᾶν ὑπέροχη διαφήμισηγιατί ὄχι καὶ αὐτό: «Ἀγαπῶ ἄλλον!»«Θὰ ἀγαπῶ ἄλλον»;Ποῦ εἶσαι;Ποῦ νὰ πάω;Φυσάει κρυώνωΠοῦ εἶσαι;

Ἀλλὰ τὰ βράδια

Καὶ νὰ ποὺ φτάσαμε ἐδῶΧωρὶς ἀποσκευὲςΜὰ μ᾿ ἕνα τόσο ὡραῖο φεγγάριΚαὶ ἐγὼ ὀνειρεύτηκα ἕναν καλύτερο κόσμοΦτωχὴ ἀνθρωπότητα, δὲν μπόρεσεςοὔτε ἕνα κεφαλαῖο νὰ γράψεις ἀκόμαΣὰ σανίδα ἀπὸ θλιβερὸ ναυάγιοταξιδεύει ἡ γηραιά μας ἤπειρος

Ἀλλὰ τὰ βράδια τί ὄμορφαποῦ μυρίζει ἡ γῆ

Βέβαια ἀγάπησετὰ ἰδανικά της ἀνθρωπότητας,

ἀλλὰ τὰ πουλιὰπετοῦσαν πιὸ πέρα

Σκληρός, ἄκαρδος κόσμος,ποῦ δὲν ἄνοιξε ποτὲ μίαν ὀμπρέλαπάνω ἀπ᾿ τὸ δέντρο ποὺ βρέχεται

Ἀλλὰ τὰ βράδια τί ὄμορφαποῦ μυρίζει ἡ γῆ

Ὕστερα ἀνακάλυψαν τὴν πυξίδαγιὰ νὰ πεθαίνουν κι ἀλλοῦκαὶ τὴν ἀπληστίαγιὰ νὰ μένουν νεκροὶ γιὰ πάντα

Ἀλλὰ καθὼς βραδιάζειἕνα φλάουτο κάπουἢ ἕνα ἄστρο συνηγορεῖγιὰ ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα

Ἀλλὰ τὰ βράδια τί ὄμορφαποῦ μυρίζει ἡ γῆ

Καθὼς μένω στὸ δωμάτιό μου,μοῦ ᾿ρχονται ἄξαφνα φαεινὲς ἰδέεςΦοράω τὸ σακάκι τοῦ πατέρακι ἔτσι εἴμαστε δύο,κι ἂν κάποτε μ᾿ ἄκουσαν νὰ γαβγίζωἦταν γιὰ νὰ δώσωἕναν ἀέρα ἐξοχῆς στὸ δωμάτιο

Ἀλλὰ τὰ βράδια τί ὄμορφαποῦ μυρίζει ἡ γῆ

Κάποτε θὰ ἀποδίδουμε δικαιοσύνημ᾿ ἕνα ἄστρο ἢ μ᾿ ἕνα γιασεμὶσὰν ἕνα τραγοῦδι ποὺ καθὼς βρέχειπαίρνει τὸ μέρος τῶν φτωχῶν

Ἀλλὰ τὰ βράδια τί ὄμορφαποῦ μυρίζει ἡ γῆ!

Δῶς μου τὸ χέρι σου..Δῶς μου τὸ χέρι σου

(Συλλογή : Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου, 1953)

Μητρότητα

--

Την έβλεπε συχνά στον ύπνο του, (εδώ και χρόνια, πεθαμένη μου μητέρα),

και πάντα το παράξενο εκείνο όνειρο: το μισοσκότεινο δωμάτιο,

όπως τότε, οι σιγανές κουβέντες πλάι στο φέρετρο, κι οι φλόγες των κεριών που τρέμαν

καθώς από την ανοιγμένη πόρτα έμπαινε αθόρυβα

η μεγάλη νύχτα. Όλα τα ίδια. Μόνο Εκείνη

δεν ήταν η ίδια (α, μητέρα) – θέλω να πω δεν ήταν πια μονάχη, μα δίπλα της, σ’ ένα άλλο φέρετρο,

ξανά εκείνη, το ίδιο αγαπημένο πρόσωπο

πεθαμένο δυο φορές, τα ίδια εκείνα χέρια που όλα τα συγχωρούσαν, σταυρωμένα

δυο φορές, δυο μητέρες όμοιες, πλαγιασμένες σε δυο φέρετρα –

λες κι η απέραντη, πλημμυρισμένη της μητρότητα

που την είχε κάνει να ζήσει αμέτρητες ζωές

να μην χωρούσε τώρα μόνο

σ’ ένα θάνατο.