poëtische woelnachten
DESCRIPTION
Zonder omhaal van woorden!TRANSCRIPT
WOELNACHTEN
mijn betrokkenheidprobeer ik af te schuddenbij een overvliegend geluiddat sinds korte tijdanders klinkt dan voorheen
vanuit mijn tuinhet balkon aan de12e etagezie ik ze landen en stijgenhet zijn mijn buren geworden
net als mijn naaste buur:het confronterende televisiebeeldwaarop dag in dag uit doden vallenver van mijn bed; ammehoeladichtbij mij worden weggedragen
iedereen in een enkele kist
*vliegtuigramp MH17 Oekraïne
LANGS DE VAART
en dan spreek ik tegen de bloemenwelke langs de vaart zijn ontstaanals een ellenlang veldboeket
ik zeg van geluk te mogen sprekendat ze zich nog in volle bloei aan mij tonenmet vooral hun willekeur aan kleuren
ik hoor duidelijk een antwoord wiegendat ze zo blij zijn nog te worden opgemerktin de tomeloze rauwheid van het bestaan
Cabaret: VOOR IK HET VERGEET
ik heb u zoveel te vertellendat ik telkens over mijn brein struikeldan wil ik alles tegelijk zeggenmaar niet alles door elkaar halen
voor ik het vergeet wil ik even zeggendat ik er wakker van lag en had steeds diezin in mijn hoofd om als titel te gebruikenwant daar draait het juist allemaal om
voor ik het vergeet door te gevenhet moet ook op het programma staancabaret moet wel een naam hebbenstel je voor dat het geen naam heeft?
voor ik het vergeet wil ik ook nog evenzeggen dat cabaret zo eenvoudig lijkthet is ook een soort van geheugentrainingwaar hadden we het nou precies over?
ONGEWOON
zingend uit onzekerheidga ik op zoektochtdoor de gangen van een driehoekigarchitectonisch desoriënterend gebouwwaar geen mens aan gewend is
rondom zoek ik naar een kamerwelke ik allang gepasseerd benmet de gedachte van ligt het nu aan mij?welnee, wij leven in een vierkantlinks, rechts, voor en achter
van buitenafgaan zijn spiegelingen op in wolkenvan natuurlijke schoonheidmaar waag het nietbinnenin zijn lijf te begeven
GEWILLIG
hoe volkomen tederglijdt haar vinger als lichte vederlangs mijn slapen
laat mij nimmer meer ontwakenuit de onderwerping:roes van overgave
zij is geen snelheidsovertrederwaarin mijn dervingstruikelt over liefdegave
in dit schoon omvattende boswaarin ik simpel kan verdwalendoor eigen wil en wens?
HUMOR
ze keek nog evenzonder boe noch baonder haar profielzoolwaarmee ze door haar- hoopronddraaide
in de riemvan haar eigen honden maar blaffentegen dat arme dier
WEERSVERWACHTING
het blijft nog stil op het ruiterpadwie rijdt er nou onder stortregen?geen prins op het witte paard!wellicht komt je hem elders tegen
of is het eerst even afwachtentot zijn scepter zich transformeertin de bekende stafen zijn uiterst fameuze witte baard.
ONWEER
ze heeft me een pak op m’n donder gegevenonnoemelijk veel water over me heen gedrevenhet stroomde zonder oponthoud over mijn lijflogisch toch dat ik liever boven de wolken drijf?
wij botsten na het prachtig mooie zomerweerineens woest tegen elkaar na wat gejeremieerhet heeft iets met indruk te maken: gekoketteerzo het met mensen gaat, zelfs in de atmosfeer
te denken dat er zon achter de wolken schijntstraks zijn warmte weer over ons lichaam deintaugustus de centrale verwarming af doet killenvanuit vertes op snelwegen de lucht laat trillen
BESCHOUWING
onder het drinken door van sterke koffie welkmijn brein doet openen naar hen die gevluchtzijn naar bloedhete bergen en snikkend wakenof daar het sterven wacht door het hakmesvan religieuze moordenaars die bezeten zijndoor duivels die in hun vuisten lachen
en ik mij bij het laatste nieuws maar steedsweer afvraag, waar zit God nou weer?ik vraag en antwoord keer op keer mijzelf:komt mijn vertrouwen dan alleen nog neerop hoop geloof en liefde, geven en niets terugmogen verlangen?
AMSTERDAMMERTJES
de Magere brugvette Amerikanenfotograferen
*
het Sexmuseumvol giechelende nonnenze zien van alles
*
na zessen bezoekOudezijds Achterburgwalgeile gladiool
*
de toiletjuffrouwbedankt een gulle geverdankjewel hoor pik
*
PUT IN THE BALL
jij moet je eigen kant uit mikkendaar komt ‘ie beter aanexact middenin de kegelsop de bowlingbaanzodat alles jouw hol binnenvaltwant jij houdt je niet aan de regels!
ZELDZAAM
en dan ontdek ik her en derdat onderlinge liefde wat terugloopttolerantie enigszins afneemtondanks wij leven in een paradijsmet een overvloed van appels
GEEN LUST VOOR HET OOG
chique in haar dressingcharmant in het schrijdenmooi verzorgde handentoen zij naar mij lachtezag ik vanille vla-tanden
ERGENIS
als je er niet mee opschietschiet je er niks mee open is het afschieten geblazenanders schieten de duivende hele boel weer onder
zelfs het Koninklijk Huisheeft er veel last vanals zij op het balkon staanvan het Paleis op de Damte Amsterdam
als je ze hoort zeggendankjewelnou dan weet je ’t wel !
DEVON: THE BIG EASY TOUR
waar wij in het stomend treintjeop Woody Bay Station te Lyntonbinnen vier minuten op ons retourhet heen en weer kregen
after that little tjoeketjoekholderdebolderman in de touringcarmet de klok mee welke uren slabakkendrondtoerde around the middle of nowhere
see you in Exmoorwaar de natuur doodbloeiend op ons wachtteen wij nimmer bereikte doch werden gedumptin het rood bakstenen Barnstaple
CORNWALL
verbeelde mij een jeugdtripwaarin ik beland wasop klimhoogtedoch had de kracht niethet te bestijgen
heftig trokken de padendoch mijn benen werkten tegenmijn adem ging over in zuchtenporiën braken openen lieten hun tranen
Cornwall, St, Michaels MountTintagel en King Arthur zwaaidenwenkten hoog en laagen ik kroop onder de blauwe luchtnaar Lands End
als bejaard knarsend wrakbereikte ik, als een hijgend hertder jacht ontkomen,met mijn tong op de schoenenhet eerste en het laatste huis
LANGS DE KUST VAN CORNWALL
het end bereikt was van Lands Endmijn zwakheid en spierenop de proef waren gesteld
slaakte ik een unthinkable zuchtof the largest lightingna ontiegelijk te zijn uitgeteld
ONVERHOEDS
kreeg ik een andere naamdie bewust niet is gezochtonbewust misschien
bovendien zocht ik onder het bedover de richels van het ledikantwaar was mij naam gezet?
waarschijnlijk achter het toiletonder de marmer wastafelachter het douchegordijn
Het ging allemaal wat laksdoch kwam er toch wel uitvoortaan noemt men mij MAX
OUDE SCHIPPER, KORTE BROEK
het dagelijkse dolen langs de kadezoekend naar zijn klutsgeen haar op zijn hoofd die erover denktwat hij achter zich heeft gelaten
hij verdringt niet het dagelijks bewegenwat zijn lichaam hem nog schenktwaarschijnlijk is het zijn vergeten pantalonmaar dat heeft hij niet meer in de gaten
HOE JIJ VOORBIJ LIEP
jij had jezelf eens moeten zienboven klikkende pumps in Bathjij in Upsidedownstreetnaar lager liep in je felroze japononder het blauwe vest
ik voelde dat die buitendeurmet dezelfde kleur jou trokjij kon niet weten dat ik erachter stondom je met open armen te ontvangenhet is alles dat mij nog rest
ERGENIS
buurvrouw heeft last van occupatievan ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laatspeurt ze bewust naar een locatiewaar ze totaal achter staat
daar blijft ze soms wel uren turenvoert zij haar occuperen naar de topachter gordijnen zie je buren glurenpas dan ruimt ze de augiasstallen op
rond haar eigen huis is het een pandaar loopt ze maanden lang omheenvalt ook het oog van Jan en allemanblind ziet zij daaroverheen
OUDE BRIEF
ik las een oud vergeelde briefdie mijn voorvader aan zijn geliefde schreefGereformeerden hebben ook een liefwaarmee hij destijds nimmer overdreef
hij was met haar een dag uit varenvoer het scheepje acuut in ’t rietwaar de geliefden aan ‘t vrijen warendiep in het geniet
o wat koester ik die lange briefwaar hij nooit met derden over reptehoe beweeglijk hij was met zijn hartendiefzodat het scheepje water schepte
ONVERANDERD
onze liefde blijftsprankelend als nazomerwelke niet verzwindt
eeuwig gehechtrondom seizoenendiep in ons hart bevindt
WP
ze staan er nog steedsalleen voor het oogstrak in hun sterke bandde inhoud is gehacktdoor Internet
SALZBURG
….en als ik dan transpirerendnaar omlaag zie vanaf de hoge vestingwaar de stad zich heeft ontvouwdvoor hen die van hebben horen zeggendat er veel meer is dan drie namen
Wolfgang Amadeus Mozart
maar waar ook ‘The Sound Of Music’ klinktals welkomstlied rond en over de heuvelsdie wij beklimmen en de stad nog hogertoont dan voorheen, en wat denk jevan de Mozartkogels die je om de oren vliegen
op de indrukwekkende Residenzplatz waarvoluptueuze deernen in hun deerndelshet bruisend bier en de stevige bokworstenaan de man brengen en waar ik dan mijneigen Duitse vertaling zing van Malle Babbe.
dan keer ik terug naar de Mirabellgartenwaar Matthias Irschrik de tuin met zijn harten harp bespeeld zodat de zon blijft schijnendaar waar de snaren zich spannen engeschiedenis schrijven.
IN DE BERGEN
het besef ineens weer dichterbij God te zijnhoog in de bergen waar de wolken heersenwaar ik ook aan mijn eigen lichtstraal omhoogkan klimmen op de Jacobladders
benul in mij daar weerspiegelt hoe klein ik benmaar niet onzeker behoef om groot te mogenzijn in vrijdenken binnen de mythe van Jezusdie hier aanhoort en niets terug zegt
ik kan hier knielen voor zijn aangezicht welkezich aftekent in mijn voorstellingsvermogenopgetild te willen worden door het almachtigegevoel van het nu leven en het later sterven.
AFSCHEID
ik droomdevan een weggevlogenverre vriendindie ik nauwelijks kende
wij omhelsden elkaarzij fluisterde: het is wat hè?ik wilde nog zeggendat ze er zo goed uitzag
maar ze was al opgegaanin het liefdevolle lichtvan eeuwige rust stilte
HEMEL VAN DE HERFST
onder weg zwierende zomervogelstegen teder geel gesneden horizonsluimeren driften gezwind enontvlammen kussen naar lomer
bindt de wind ons warm witte lichaamdat kronkelt oneindig tezamenop vocht groene mossen rond dieproodknisperend berk en beukenblad
zojuist gevallen door de herfstzacht uitgelegd tot in geulenvan ons verhittend hart dat naschoktdoor een zwoele zomer
WAARIN DE DUIVEL WAART
stukje voor stukjetracht ik na een woelige nachtmijn denken te herplaatsenwaarin het landschap dat ik overzagonthoofd uiteenviel
door duivelse geesten die zich haddenvermomd als nederige godvruchtige lieden
onder giftig spuwende zwarte schaduwenvan dodenakkers zocht iknaar de laatste stukjes hoopwaarmee het beeld van de egaal bloedrodelegpuzzel zichtbaar werd
omringd door snikhete woestijnenvan oververhittende moordenaars
HELDEN VERKAPPEN ZICH NIET
zij behoren tot schijnbare heldenin de orde van vrij primitieve groepenbinnen bedreigende schorpioenenhun verstand staat op nul en moorden
zij zien er min of meer hetzelfde uitonder hun verkapt godvruchtige aanschijnskunnen met andere dieren verward wordenhet is de enige groep van beestenmet gifklieren inclusief hun mes achtigtoedieningsapparaat
ze zijn zonder gêne in staat om mensente doden en kruipen overal rondzij leven in groepen die elkaar wervenen bereiken de onmens lengte.
GEBOORTE EN STERVEN
dat wat mij bewoogvanuit de moederschootheb ik in mijzelf verbondenmet wat de liefde schonk
zelfs het minder liefdevollegaf ik een eigen plaatsin oneffenhedenwaarneembaar en onzichtbaar
zoals het ware leventot aan alle rust bij het stervenwaar ik niet voor huiveromdat ik achteruit denk
alleen blije herinneringendie ik heb beleefdvooruitdenken schuif ik opzijals het om sterven gaat.
vandaag namen wij afscheidvan een verre nog jonge vriendinen ontdek ik in mijzelf verdrieten het gemis bij mij en haar geliefden.
IN AL HAAR VERSCHEIDENHEID
onder weg zwierende zomervogelstegen teder geel gesneden horizonsluimeren driften gezwind enontvlammen kussen naar lomer
bindt de wind ons warm witte lichaamdat kronkelt oneindig tezamenop vocht groene mossen rond dieproodknisperend berk en beukenblad
zojuist gevallen door de herfstzacht uitgelegd in geulenvan ons verhittend hart dat na schoktdoor een zwoele zomer
hoe schoon kleurt het rode herfstbladin al haar geschonken vormenzij viel op de gebroken hard grijze aardewaar zij hopelijk lieflijk werd ontvangen
omdat ik niet zeker weet of de grondbehaaglijke warmte uitstraaltrond haar aanzienlijke broosheiddaarentegen waren haar dagen geteld
zij kan tegen haar wil zomaar uiteenvallenmede door de kracht die zij verloorbij het vastklampen aan de tak waarvanzij losliet, ik voel haar nerven al breken
ROOD HERFSTBLAD
hoe schoon kleurt zij in al haar vormenzij viel op de gebroken hard grijze aardeen toch kies ik voor de grauwheidomdat ik niet zeker weet
of er behaaglijke warmte vanuit straalt
het broze herfstblad daarentegenheeft haar dagen alreeds getelden kan zomaar uiteenvallenik hoor haar nerven al breken
EENHEID
en dan voel ik weeréén te zijn met de natuurwaaruit ik ben voortgekomen
in al mijn wispeltuurwaar ik telkens in afsterfzoals de herfst en de gaarde doet
welke ik alle tijd moet schenkenrustig af te stervenom in rust te verpulveren
zie ik de overeenstemmingvan het wezenlijk oneffenin elkaars ordenen
het direct weg schoffelenvoor het begin of het eindesoms te vroeg en vaak te laat
AFSCHEIDSGEDICHT
het licht tilt op,laat gewichtloos zwevendoor haar eeuwigheid
geen dag en geen nacht,alleen rust en stiltevan ademloze heerlijkheid
voel het zweven, hoog en laagregelend op eigen krachtlangs glanzende planetendie stralend welkom heten
fluisterend;jij wilde het wel wetenje wil voert langs je eigen tijdnergens meer je aansteeds weer verder gaan
absolute stilte is er nietjouw geluid blijft altijd hoorbaaronverklaarbaar helder
kalm drijvend, tijdloos zwevendgeheel op eigen krachtzeilend glijden, nergens meer je aanvreedzaam onverstoorbaarverder gaan
onverwacht overdonderdbliksemsnel verblindendjouw wilskrachtig hart
en laat liefde splinters na
J'ÉTAIS ARISTIDE BRUANT PUIS J'AICHANTÉ NÉERLANDAIS ...
heb je de hoeren van mokum gezien?in donkere krochten en stegenmet baaie rokken omhoogzo zie je ze niet in Paris
ze lokken je binnenze stoken je heetmet gloeiende kolen in ogenik Bruant die hun trekken wel weet
die Hollandse poezenstaan er als zoogdier bekendkortharig en glad als het vetik Aristide volg ze geregeld in bed
heb je de boeren uit Brabant gezien?in onze krochten en stegenze geven hun melk belust voor een wipdat slikken ze niet in Paris
MANOUK
jij behoeft je niet ouder voor te doenin je zwarte japonmet je wandelstok en gemaakte glimlachleeftijd speelt geen rol als ik eventussendoor om een warme knuffel vraag
HOE HET GEGAAN ZOU KUNNEN ZIJN
openheid van zakendoor een mens van goede wilde spil van het gevoelmag zelfs niet veronderstellen
ook al zou het zeker weten zijndoch nog ligt de gebeurtenisverscholen onder tafelen is ieder woord te veel
als een sneeuwbal dikt het effectover zijn hoofd van emoties en troostomvang van de tragediewij zijn er nog niet mee klaar
en dan wordt het stil, heel stilwant ieder woord wat hij zegtvindt men teveelmen had het liever wel en niet geweten
*vliegtuigramp MH17 Oekraïnemijn bewondering naar Frans Timmermans
ADÈLE
ik wil je vandaag loven en niet alleenbijna iedereen met terugwerkende krachtweet dat je op jouw manier erom lachtvaak hoorde ik het al van verre meteen
zomers tussen de middag door op het terrasrond de zoutsteeg waar jij woondevanavond zie en hoor ik je weer hoe het wasna beroertes en hoe men je bijna onttroonde
hun spijt van het ondoordacht oordeleneen herseninfarct je overkwam op het toneelvan de Metropole in Almere werd ons te veelen jij moest het allemaal klaarspelen
je schonk Nederland het robuuste en frêlehet grote nadeel van ‘in de picture’ Adèlezoals het gaat met Frans Timmernansook hij ontsprong niet de verdelgende dans
Ik nestel vanavond in jouw liefdevol aanschijnmijn flashbacks waar emotie een rol in speeltop de wijze waarop jij de humor hebt bespeeldlaat dit dan jouw laatste knal optreden zijn
NABIJ
toen ik met je over de kloof sprakdacht jij dat het tussen ons wasjij luisterde half onder het zoekennaar je selfie boven je mobieltjehet was de scheur tussen mijn kiezenals je zo voortgaat zit je er nabij.
CULTUUR VANDALEN
distinctie?Pieten zijn schoorsteenkruipersdaardoor zijn ze zwart
het komt op geloven neerniet op vernielen
EIND OKTOBER
er zit geen kleur meer in de avondde straten ogen zwart-wit en kilworden gespiegeld door regenvalmijn kuch galmt door de stilte
er jankt een kat: ik hoor een koorals ik een pand passeergeschreeuw vanaf een balkonwaar iemand is buitengesloten
rillingen over mijn lijfdoen mij naar huis versnellenik doe niets anders over straatdan happen naar frisse lucht
vlak voor onze huisdeur glij ik uitover herfstbladeren waar ik op schelddat ik niet begrijpen kanhoe het nou zit met de MH17 ?
plots volgt er weer een warme dagzo’n dag die er best wezen magtussendoor blèren cultuurvernielersen spelen ons de zwartepiet toe.
IN PASSE PARTOUT
op haar tenen schrijdt zijdoor een hemelsblauwe zaalbijna glijdend door de luchtgeleidt verplaatst de sleepvan haar japon Japanse zijdeeen weinig stofvan de zalmgekleurde marmervloer
lieflijk geel van glas in loodzeeft zonlicht dat weerspiegeltop haar schoon gelaatamandelogendie door jadegroen zijn aangedaanen welgevormde kleine neusbevleugeld rode lippenrond ivoren witte tandenteer en zinnelijk verlicht
zij fluistert dooreen warme bries mijn wimpers langsen streelt mij met een regensluieruit de droom van korte duurjarenlang betovert als meesterwerkin passe partoutaan de maagdelijke witte muur
KOM, ZEI TANTE
ik zit niet voor Jan Lulaan het harmoniumje moet wel zingenvoor onze lieve Heer
als met kerst de torenklokken luiden
Kom op, zing nog een keeren terstond galmde ik weerdaarna viel de klep dichtop haar vingers
au !
WAT MOET IK ZONDER?
mijn twijfel wil het geloof laten varenmaar dan blijft er niets meer overomdat het onvoorwaardelijk verbonden ismet hoop en liefde
wat moet ik zonder?
dagelijks duikt toch altijd het gebed weer opdat met de paplepel is ingebrachtde andere kant van de onzekerheid dat ik nietkan loslaten
wat moet ik zonder hoop geloof en liefde?
EÉN KEER PER JAAR
kan ik het niet laten om even tijd te makenvoor het opnieuw tellen van de heuvelsen rivieren in de rimpeling en glooiing
van het Oude Huidgebergte met af en toetussendoor het maaien van overtollig gras
PRINSESSEN ETEN DEFTIG
stil bidden is een must
kaarsrecht aan tafelzonder het hoofd te buigenvork of lepel verticaal
omhoogen omlaagbewegen
mond openen op goed gelukhorizontaal naar binnen mikkenmond dicht en slikken
slobberen mag alleen met soep
bij het snijden met een tafelmesis alles toegestaanbehalve sprekendat mogen prinsessen niet
zelfs niet bij een dankgebed!
EEN NIEUWE WERELD
het zweeft rustig gaand over de aardewaar de vernieuwde geest liefdevol tooitvreugde de boventoon kleurt: meer dan ooithier leeft weer gevoel van eigenwaarde
nergens heerst er enige haat en nijdgeen traan van verdriet er meer domineertdoders zijn allang gepulveriseerdmoord en verderf waarneembaar uit de tijd
natuurlijk sterven in ons verwevenin overgave het aanzijn schenkenhet heengaan volhardt in ieders leven
de eeuwige slaap doet overdenkenevolutie aan leven gegevenhoe zinvol is het positief denken
OMDAT IK NIET VROLIJK BEN
zingen en afvragen waarom ik dat doezonder reden door kille tempo's vanlange haakse maar ook afgerondelange gangen oftewel juist daarom
saaiheid te willen doorbrekenvan en door eentonige tempo’sop eigen onbewust ritmewaar ik later pas achter kom
mijn gezang is juist niet eentonigomdat ik de hele notenbalk gebruikeerst de gang en daarna regelrechtde trap op naar boven
en dan weer naar beneden vallenen weer opstaan en dat alles alleenmaar om slepende saaiheid te willendoorbreken
later pas de bewustwording als ik hetgezang achter mij laat en doodloopen anderen in de zijgangen zeggenmijn gezang te missen door saaiheid.
ALLES RIJMT
ik ben stukken jonger dan ik benonderuitgezakt mijn oudheid kenjong van geest waarin ik mijzelf verwente dikke buik verdring voor een dunne den
ik laat mij in de waan van het gewentussendoor de echte waarheid onderkenin werkelijkheid veel ouder dan jonger benondanks ik dichter naar ontslapen ren
HOPSA
ze lispeldedat ze terug wilde naar vroegeromdat het zo spannend washij draaide zich zuchtend omen stapte uit bed…
ze vroeg wat er aan de hand waszo middenin de nacht?hij liet er geen gras over groeienen antwoorde: ‘wat had je gedacht?kom, dan duiken we het trapgat in !’
JAMMER DAN
maar ik verachtschuwhet Slavenkoor van Verdien ik weet niet waarom
misschien heb ik hette vaak gehoordof zelfs ondervonden
toen mijn baasnog boven mij stondhem een slavendrijver vond
JARENLANG DAARNA
alleen al de illusieer ooit misschienvoor eeuwig vrede is
houvast in hoopgeloof en liefderealiteit blijft ongewis
arm in armeen omhelzingeen lied en een lach
tweeduizend veertiende beste wensenin goede gezondheid
en nog jarenlang daarnamooie dagen
OVER LIEFDE
al geef je geen enkele reactiewanneer ik je telkens lief noemen verwacht niet dat jij naar mijautomatissch hetzelfde zegt
al zit je tegenover meen lees je het laatste nieuwsonder een natuurlijke glimlachdat liefde onder mensen wegebt
ik weet al wat jij denktzoals ik je vaker heb horen zeggenmet grote ogen in mijn richting;hoe komen ze erbij?
LARA
Zhivago verbaast me na jarendat slechts enkele beeldenme zijn bijgeblevenna de allereerste ervaring
nu ik je na jarenopnieuw voorbij zie gaanwas ik diep geschokt omdatik toen de liefde nog niet toeliet
KONINKLIJK
er zijn geen andere geneugtendie zo kunnen opluchtenhet gaat voor niemand uit de wegzelfs niet voor paard en wagen
het opluchtend karperenuit de rug niezenof een bruine trui breienhet ontlastend uitwerpen
het uit je heup kuchenen afgaan in de natuurhet zeer krachtig losbrekenhoge nood onder geel en groen zien
GIJ ZULT NIET DODEN
als de vurige zon rood in brand staatkrijst het gebergte in de woestijnwaar de hete wind lijken verschroeitover het vlees en bloed absorberende zand
er heersen koppensnellerswaarvan wij dachten dat ze uitgestorven warendie de naam van Allah misbruikenzich te goed doen aan het vlijmscherpe mes
God heeft ons met opzet losgelatenom zijn mensheid niet als marionet te bespelenwij moeten onze eigen bonen doppenduivels verdienen het leven niet
TOEN IK NOG HEEL KLEIN WAS MET PAPA
met zijn kerststukjes die hij maakte en wij metgrote ogen aan de tafel zaten te kijken.Papa schilderde grote denneneikels met zilver-verf en Mama hing ze met rode linten aan dekersttakken boven het schilderij.
Papa maakte kandelaars van doorgesnedenaardappels die nog niet geschild waren endoorboorde ze met een klokhuisverwijderraardie ook voor appels werden gebruikt.Er werden witte kaarsen in gezet. Daarna ginger rood crêpepapier omheen dat met een roodlintje werd vastgemaakt.
Mama stak dan de kaarsen aan en wij zongenin koor; stille nacht, heilige nacht.Er stond een emmer water naast de tafelvoor als de boel in de fik ging.
Mama vroeg waarom ik huilde, maar dat weetik niet meer. Misschien wel omdat ik zo blij wasdat papa terug was uit het herstellingsoord endat de kamer nu zo mooi was.
JOZEF EN MARIA AL LA 2014
Maria zat er een beetje mee en pruilde tegenJo wat ze er mee aan moesten. Ja, Jo had ereen beetje de pest over in want die wist erzogenaamd niks meer van.
Maria begon alweer te janken en zei, dat als jein slaap valt er ook van alles kan gebeuren. zedroomde er nog steeds van. Ze was nou een-maal gek op Jo en noemde hem engeltje.
Samen kwamen ze op het idee gewoon tezeggen dat alle zegen van boven komt.Ze wilde wel effies naar haar nichie Elsbethwaar ze een hele goeie familieband mee heeft.
Beiden zaten altijd te giechelen dat ze tegelijkin den blijde wilde zijn. Elsbeth zat net aan eenneut toen Maria naar binnen dook. De meidensloegen zich lachend op de knieën dat ze hunzwangere tijdlijn hadden aangezet.
Ze maakten een rondedans door de kameren dankten God op hun blote knieën dat hetallemaal gelukt was. Elsbeth drukte haar rim-pels uit de plooi en bedacht al een naam voorhaar ongeboren kind: Johannes. Later noemdeze hem ook Jo. Nu zijn er 3Js in de familie.
SUBMISSIE
er heerst voor altijd droeve alteratieover Hrabove in de oblast Donetskverbijstering rits men niet meer dichtbewoners blijven verstoken van stilte
meer nog kommer over verre grenzenwaar knuffels en beelden dominerenonder ronken van overvliegendestorm op weg naar eeuwige vrieskou
er branden weer ontelbare kaarsenwant kerst en nieuwjaar sympathiserendwars door diep donkere dalenwaar het licht troost tracht te schenken
boven gedwongen hartverscheurendeonderwerping welke alleen nog spreektvan vallen en opstaan en de gesel slaatonder het mom van totale overgave
*vliegtuigramp MH17 Oekraïne, 17 juli 2014
MAESTRO
…en dan gaan ze verder en dieperlangs al mijn zenuw en emotiebanenduikend in mijn stromend bloedmeerwaar het overwinnen is geblazen
ik voel onder het zwieren van de botondat alle grimassen van de dirigentenstuk voor stuk in mijn gelaat nestelenik al schokkend deelneem op de zitbank
op weg naar de bodem van mijn zielwaar een kieste vol met zoete tranenopenbarst en papa, na vijfendertig jaarna zijn dood, weer naast mij zit
wij kijken elkaar aan en hoor hem zeggendat muziek zoveel onverwerkte gevoelensweet los te maken, jarenlang verscholenachter verdrongen struiken van herinnering.
† Pa: 27 mei 1908 – 17 mei 1982.
VAN HET ENE UITERSTE IN HET ANDERE
spring ik naar de overgang van tragiek naarabsurde humor, dan barst ik los bijvoorbeeld ineen hypothetisch drumband waarvan ik altijdheb gezegd dat die alleen voor idioten ismet van die hele dikke opgezwollen buiken
maar omdat ik mijzelf daar ook toerekenis het mijn uitlaatklep geworden waarin ikalles kwijt kan en blaas er op los of het niks ishet is juist geweldig op zo’n enorme tuba enretteketet trompet
als tambour-maître zie ik mezelf niet lopenhelemaal aan de top van de band en maarbewegen met mijn stok, ik krijg ‘m amperomhoog want die kracht is er niet meer,laat mij maar flink met mijn longen blazen
of slaan op een gigantische trommel vanjewelste zo’n enorm gespannen vel van bom,bom bomerdebom bom, bom, en ros van linksnaar rechts en sla van hier tot ginder op mijngrote overdonderende trom
dan ben ik zo gefixeerd op het ritme en speur ikoveral rond of zo’n reuze trommel van verre allangs komt en heb ik bij wijze van spreken deenorme trommelstokken al in handen, kijk daarwiegt al zo’n uit de kluiten gewassen derrière
NOT ALWAYS GREAT EXPECTATIONS(Charles Dickens)
zij gaven hun vrijheid en hebben hemmaandenlang opgenomen en met alle liefdeomringd omdat hij anders niemand hadhuisvriend uit duizenden: wat wil je nog meer
een sprookje rond kerstmis werd realiteitzijn tijd zat erop en een eigen huis wachttemet alle geduld, tot de grote zwerverzich ontpopte als een wolf in schaapskleren
een boze geest waar Dickens zijn lippen vanafzou likken sloeg om als een blad op een boomde gestoorde ging gevoelloos tekeer en werdmet zijn doorgelegen matras de deur uitgezet
zo gaat het soms met liefdevolle mensenzij die geven worden hier en daar genomendoor klaplopers die alles weten van goede wilen zadelen hen op met eigen ellende.
JEZUS
je schrikt je toch het lamlazarusals je in de tuin bezig bentom dooie bladeren te verwijderenen er klapt plots een reusachtige engelvoor je op, samen met van die kleinere
toch zou ik zoiets niet willen missenhet is een gewaarwording van jewelste
neem nou die sterke herders in het veldvan Efratha, dat waren geen watjesdat moet een ervaring geweest zijnvan hier tot ginderzoveel impact is niet na te vertellen
maar zo even tussen ons gezegddegene die het opgeschreven heeftmoet toch een hele grote literaire herdergeweest zijn en alle tijd heeft gehadzijn inspiratie te poëtiseren.
HIJ WIST WAAR ZIJN HUIS WOONDE
ik zal zeker de stilte gaan doorbreken hoorin Suriname deed ik dat ook altijd naast mijnman als hij zat te knikkenbollen naast mij ophet bankje aan de drukke wandelweg, dat vindtu toch niet erg toch meneer?
hij is pas weggegaan en ik hoop naar bovenu weet wel de hemel, hij wist wel waar zijn huiswoonde en verlangde hij er de laatste tijd naartoe, bij de Heer als u begrijpt wat ik bedoel,mijn man was de laatste tijd zo moe
daarom zaten wij hier af en toe op het bankjeom ons heen te kijken, maar mijn man zei nietzoveel meer en als hij wat zei dan zei hij hetalleen tegen mij en ook dat hij terug wilde naarSuriname, u vindt het toch niet erg dat ik praat?
De kinderen zagen wij ook niet zoveel meer endan zei mijn man dat ouders wel tien kinderengroot brengen en tien kinderen geen één ouderhij heeft gelijk hoor, soms voel ik dat hij nognaast me zit niks te zeggen en alleen te lachen
dat kon hij goed hoor lachen en ik ook, wijhebben veel gelachen hoor, samen hier op hetbankje op de drukke wandelweg, ik mis hem..
CEL
er is geen spijt als ik bijna niet aan je denkonregelmatig misschien, maar dan denk ikmeer over je heen alsof jij niet bestaat
omdat ik je niet bemin, ook al is het zo dat jijje aan me vastklampt, en mocht het je lukkenmij los te laten, laat me dan alsjeblieft met rust
belieft het jou, op een onverhoeds moment,toch weer de kop op te steken, sta ik niet voormijzelf in om mij door je te laten meeslepen
mijn keuze is snel gemaakt, of jij nu kwaadof goedaardig bent ingesteld, je begrijpt tochdat ik geen oude koeien uit de sloot wil halen.
ik ben geen voorstander van een klier!
HOLLANDS KLAAGLIED
Wat een rot weer,wat een naar weer,wat een gaar weer,wat een klaar weer,
onbestendig vochtig koel en zwoel weer,sof en idioot weer,
regen tegen noodweerwanneer schijnt de zon
nou weer een keer.morgen wordt het heter,morgen wordt het beter,
morgen gaat de zon weer even schijnendoor de glasgordijnen
met gemaklees de Enkhuizer Almanak!
STRIGIFORMES
uit welke orde zij stamtzal haar een zorg zijnen de groep evenmin
wijsheidheeft zij opgepikt
en ze speurtwat er te speuren valt
onder wijsgerige:©©de oude Grieken
ze schuilt in zichzelfroept haar oehoe
over de aardewaar er veel huizen
om terug te komenop haar wijsheiden het ontstaan
zou je aan haar genenmoeten vragen
de Uil zietwat anderen niet zien
VROLIJKE KERSTDAGEN…
zit ze steeds als Jan met de korte achternaamnaar links te koekeloeren, zeg ik tegen Mienwat zit je nou toch continue naar links te kijkenverwacht je soms wat van die kant?
Nee, helemaal niet, zegt ze tegen me dus ikmeteen er bot bovenop, jawel dat doe je wel?je zit steeds naar links te koekeloeren en datdoe je niet als je niks verwacht?
zegt ze langs haar neus weg, waar gaat het inhemelsnaam over, ben je soms jaloers? Zeg ikop mijn beurt weer, hoe kom je daar nou bij?Ik ben helemaal niet jaloers?
ik vraag me af waarom jij steeds naar links zitte loeren want hier komt geen verkeer langshoor, er komt wel verkeer langs maar omdat jebinnen zit, zie je geen verkeer langs komen!
Zegt ze doodgemoedereerd, wat zit je nou tezeiken lul de behanger? ik zie toevallig wel diebal in de kerstboom, die bijna van zijn takkievalt maar het kan niet van één kant komen?
DINER VOOR TWEE
een paar keer per weekmaar hoofdzakelijkmet de feestdagen
op het spierwit damast tafellakenieder en prachtig gevouwen servetmet ouderwets tafelzilvervooral met vork en mes
voor hen is het een soort vanuitbundig fenomenaaldineren voor twee
het voorgerecht is uitermatehet hoofdgerecht een grote klaphet dessert een zoet likeurtje
zij daarna de brandy, veel brandyen hij een slaapmutsjeafter a decent English copulation.
zij noemt hem mijn oliebolen hij tart haar met appelflap en duikenonbewust in het nieuwe jaar in.
DINER FOR TWO
A few times a weekbut mainlythe holidays
the stark white damask tableclotheach and beautifully folded napkinwith old silverware
they eat with fork and knife
for them it’s a kind ofexuberant phenomenaldinner for two
the starter is extremelythe main course a big blowthe dessert a sweet liqueur
after that she drinks brandy, much brandyand he a nightcapafter a decent English copulation.
SLAPELOOSHEID
en maar denkendat hij buiten ons omgeboren is
maar vandaag denk ikdat hij in ons geboren is
morgen is hij en overmorgenmisschien weer eldersver van mijn bed geboren
maar zo tegen kerstleeft hij in mijvan ver af dichtbij mij.
JE ZIET ER SLECHT UIT
dat wil je niemand horen zeggenhoewel ik het zelf al heb gezienomdat ik af en toe in de spiegel kijkdie het weerspiegelt
en toch voel ik mij primaondanks het slechte weermet regen en stormin een glas water
ik moet iedere dag naar buitenop de wandel met mijzelfbewegen is goed voor een mensmaar ik beweeg me overal
waar mijn geest zich verplaatstin alle dingen die ik liefheben vooral mij liefhebbenzoals mijn pen en papier.
VOL
vol van het heerlijke etenvol van het kerstkindvol van hoop en verwachting
*'Hoe kan Herodes*, heden ten dagegetransformeerd in moordenaars*’t licht verdragen*
Allah's naam te misbruikendoor gelovigen weg te vagenwie kan nog het bloed verdragen
vervloekt is de utopievan zogenaamde heldendie als koppensnellers over volkeren razen..
*fragmenten van Vondel
IK VOEL ME
als Candide en het optimisme
het pessimisme kan het niet uitstaanomdat het een tegenstelling ismaar bovenaan staat het positieve
dat ik omarm door mijn levensinstellingde filosofie om te overlevenvallen en opstaan en verdergaan
niettegenstaande de rimpelingdoorheen mijn doorleefd gelaatstaat buiten kijf in mijn genen gegrift.
*lees eens ‘Çandide’ van Voltaire, pseudoniemvan François-Marie Arouet (Parijs, 21 novem-ber 1694 - Parijs, 30 mei 1778), was een Fransschrijver, essayist, filosoof en vrijdenker.
NIET EENS IETS GEDRONKEN
wegdoezelen en knikkenbollenen dan eindelijk de stappen durvenondernemen je de trap op te trekkenop weg naar de slaapkamerwaar je beddie fluistert, kom maar jongen
bijna uit je evenwicht draai je rondjesin het donker met open ogen, ogen dichtuitkleden en dan poedel onder het dekbeddekbed zo’n vreemd dubbelzinnig woordwaar je van alles bij kunt denken
verder denken vergaat me nietwant ik wil slapen, wegdoezelenwegdromen van een wereld vol haatnachtmerries en hinnikende paardenwakker schrikken door de kou
en dan geen oog meer dicht doentot die verdomde wekker loeitde ochtend gloort om te blijven liggenwarm en slapeloos uit zien te pluizenof het werkelijk een zonnige zondag is
toch hou ik van jou!
NIET DE GEWOONTE
dat een man met een shawl om zijn heupenwordt toegelaten op de buikdansclubhet lachen, gieren brullen was niet van de luchtdie hij meenam, dat kwam door het repeteren:
maar hij wilde het perfectionerenJanaika zei dat het echt niet kon tussen dameszijn buik was veel te dik tegenover die van henondanks hun great expectation
hij vond het belachelijk en begon al te draaienen te zingen, dat hij goeie lange armen hadom een paraplu wagentje vooruit te duwentoen werd Janaika boos en zei
dat heeft niets met buikdansen te makenhij vond dat ze helemaal gelijk had en wilde weleven zeggen dat het door het bewegen kwamen het dansen van de buik, o zo!
STROFE NAAIER
mijn man is een fantastlacht de dichtersvrouwhij speldt vaak luchtkastelenop mijn mouw
MYTHE VAN DE GETILDE
ik wakkereeuwen achter mijin een land dat afwijst
met een glimlach doe ik alle moeiteom lief te hebben
men verstaat mij nietomdat ik de taal niet spreekwegdrijvend in het moerasvan hun woestenij
ik wakker naakt in opnieuw ontwakenals kaalgeplukte domme gansomdat er niets te halen viel
behalve dan een simpele veer.
MYTHE VAN DAT IS HET
je moet de liefde niet uiteen laten drijvenom maar eeuwig in je twijfelaar te blijvenliggen, maar luister nou eens naar iemandmet een brede lig visie, ook al raak je bijhet overstappen soms beknelt
om lekker te willen en kunnen afstemmenzul je het bovenstaande moeten hanterenom de sleur van eentonigheid te doorbrekenbewust pogen met stijlmiddel en synoniemen er gaat een wereld voor je open
maak van je twijfelaar gewoon een boxspringin de ring van veelzijdige poëzie en wees nietbang dat je de gemeenschap kwijtraakt alsjij je begeeft in de speeltuin van onze taalmen zal graag met je op de wip willen!
ZE HANGEN ER NOG STEEDS
de vliegende schotels zijn allang gelandmeestal van andere planeten aan de gevelsvan onze schoongespoten huizenstraks moeten ze precario betalen
de gemeente weet het zelf nog nietwant ik breng ze op een goed ideevroeger had ik een magere antennePeter Koelewijn zei dat ‘ie van het dak af moest
wethouders slaan hun handen op de knieënen krijgen er een flinke spaarpot bijze geven ons dan weer het kwartje Kok terugzo hou je alles toch in evenwicht?
Ze gaat ‘m ruilen
ik kan zo genieten van een eitjeniet die verre buurman hoordas un onvervalstn boernlulie is tur altiet as du kipm bie
ie eet Jan Hen die kipmneukertzeit du boerin: sie ken ut wietnsie hait um us int hok butrapdatie ureen sun strut doorbiet
sun tenguls durvn nie tu slachtnwor ie Janchien hur uut du kluutgewassn kont mie wiet tu streelnsu ruult um morgn vur un flinku hon.
donna got su wier koeiju melluku
SISSI
haar gebit was slechtlachte alleen binnensmondssprak achter een hand
doe nou maar gewoon, zei FransSophie gaf hem ongelijk.
WAT DENK JE?
over de rooieheeft ze een tepel geshowdhaar eigen selfie
misschien was het een nepperzogezegd als opblaas speen
VUURWERK
voor je ’t weet ben je een hand kwijtals je een vinger geeftmaar daar heeft pa geen boodschap aanwant hij staat er met zijn neus bovenop.
Climax
en dan rollen mijn ogen ten hemelwaar de natuurmijn fantasie opwekt
de wolkenkus
bij deze hartstochthoud ik mijn adem indiep tot op de bodem van mijn ziel
*eigen foto
Laurens Windig 1943
Amsterdammer en Nederlandse dichter, laatzich er niet van weerhouden veel humor eenplaats te geven in zijn werk, maar vooral ookdrama: wie mij leest en naar mij luistert, zalwillen glimlachen en ook ontroering willen voe-len. Bijzonder thuis voelt hij zich in de rij vanVlaamse dichters welke hij links en rechts zietals zijn poëtische balans. Vooral vrije poëzieboeit hem uitermate.
Windig gebruikt rijm wanneer het op de meestonvoorziene momenten opduikt. Hij voelt zichgedreven, zoals vele dichters, vooral de liefdein al haar vormen een grote plaats in zijn werkte geven. Hij is telkens opzoek naar het juiste,mooiste gevoel dat erin ons leven bestaat.Persoonlijke liefdevolle, maar vooral ook dra-matische levenservaringen hebben hem tot hetschrijven gebracht: invoelen is zijn motto.
Niets uit deze uitgave mag worden verveelvou-digd en/of openbaar gemaakt worden doormiddel van druk, fotokopie, microfilm op welkewijze dan ook, zonder voorafgaande schriftelij-ke toestemming van de schrijver.
No part of this poetry may be reproduced inany form, by print, photo print, microfilm or anyother means, without written permission fromthe writer:
©® Laurens WindigAmsterdam 7 januari 2015
Homepage:http://members.chello.nl/l.windig/
YouTube kanaal:http://www.youtube.com/user/windigful
E-books:http://issuu.com/windig