por tier is

8/6/2019 Por Tier Is

http://slidepdf.com/reader/full/por-tier-is 1/22



Έξι το πρωί κι ανεβαίνω αργά τα σκαλοπάτια της

πολυκατοικίας. Το ασανσέρ έχει χαλάσει πάλι. Αυτός οδιαχειριστής κάτι έχει σκαρώσει, δεν είναι δυνατόνκάθε μήνα να πληρώνουμε συντηρητές. Η πόρτα μουθέλει βάψιμο. Σαν μουχλιασμένη μου μοιάζει. Ίσωςφταίνε τα ποτά που όλα τα βλέπω χάλια. Και τοκαθιστικό, μα πως ζω πια εδώ πέρα; Πετάω τα ρούχαμου στην πολυθρόνα, έχει ιστορία πάνω της, μα και

αλλαξιές μιας εβδομάδας. Και το φως κιτρινωπό, έτσιόπως το θέλω, με νυστάζει. Πώς μεγάλωσαν όλα εδώπέρα, παρέα ρυτιδιάσαμε. Ώρα για ύπνο πατέρα, μησηκώνεσαι. Έμεινες μόνος κι εσύ και χάζεψες. Τιθέλεις να σου πω; Tα ίδια, όπως τα ξέρεις. Κόσμοςπολύς, μουσική στη διαπασών και κανα δυομεθυσμένοι τραμπούκοι. Όχι δεν χτύπησα κανένα.

Πάνε αυτές οι εποχές. Έχουν δυο νεαρούς γι’ αυτή τηδουλειά. Εγώ μόνο τις φάτσες τους τσεκάρω. Θαφέρω καμιά κοπέλα να χαρείς, μην ανησυχείς, στηνετοιμάζω την έκπληξη. Α, για σένα την θες; Α ρεπατέρα, όσο είχες τη μάνα ήσουν μια χαρά. Τώραμόνο με χάπια σε αντέχω. Κάτσε να ξεντυθώ και θασε σκεπάσω. Μισό λεπτό. Μισό λεπτό γαμώτο!

Γέμισαν σίδερα οι τσέπες, πάν οι εποχές που με ταχέρια βγάζαμε μεροκάματο. Ας τ’ αφήσω κι αυτά εδώπάνω στ’ άλλα κι αύριο με το καλό θα τα πάω στοπλυντήριο. Για να πιω και λίγο γάλα, τα κόκκαλα μουμε πεθαίνουν. Τώρα μωρέ, τώρα! Πρέπει να τουπάρω μια νταντά, μια να τον υπομένει. Η τελευταία θατου κοβε τη γλώσσα και τα χέρια αν έμενε μια

βδομάδα ακόμα. Έλα, εντάξει τώρα; Άντε κλείσε τα



μάτια σου και ονειρέψου κάτι καλό ε; Μην αρχίσεις ναφωνάζεις πάλι, θα σου φορέσω φίμωτρο, στο λέω. Ναβουρτσίσω και τα δόντια κι είμαστε έτοιμοι γιανανάκια. Κατάλευκα είναι τα άτιμα ακόμη. Μόνο ταμάτια μου μαυρίσανε πριν χρόνια κι από τότε πάνταέτσι. Σαν γκάνγκστερ μοιάζω. Πορτιέρης δουλεύω απ’τα 18 μέχρι τα τώρα και δεν ντρέπομαι. Μόνοβαρέθηκα να μαι σοβαρός. Δε λέω έχει και τα καλάτου. Αλλά αν φτάσεις στο σημείο να θεωρείς καλύτεροσημείο της ημέρας την ώρα που πέφτεις στο κρεβάτικαι χουχουλιάζεις στις κουβέρτες τότε βράστα. Μόνοοι σκύλοι κοιμούνται το πρωί έλεγε η μάνα μου, καλάνα ναι εκεί ψηλά, κι εγώ είμαι ένας χοντρός, τεμπέληςσκύλος, αν είναι έτσι. Να, όπως τώρα, τι καλά πουξαποσταίνω. Ν’ ανάψω και το φωτάκι για τη νύχτα καινα κάνει το μπιπ ο συναγερμός. Τι να σκεφτούμεαπόψε για μας πάρει ο ύπνος; Όσες φορές κι ανσκέφτηκα γυναίκες, τσοντόνειρο δεν μπόρεσα να δω.Ας γίνω ποδοσφαιριστής που θα κάνει τις καλύτερεςντρίπλες, ή καλύτερα τραγουδιστής πάνω στην πίστα.

Δεν έχει σημασία τι θα κάνω, μόνο ναζητωκραυγάζουν στη θέα μου από κάτω. Αυτό μενανουρίζει, κι άσε τους άλλους να μετράνεπροβατάκια, τα πρόβατα. Ουφ, τι ώρα είναι; Πάντατέτοια ώρα να σηκώνομαι για τουαλέτα, δεν μεκαταλαβαίνω. Μπας κι έχει ξεχάσει καμιά κανέναξυπνητήρι εκεί κάτω; Δεν εξηγείται αλλιώς. Άντε σήκω,ξεσκεπάσου, μες στο κρύο. Τι να κάνουμε; Θασηκωθώ. Ξημέρωσε έξω, βαβούρα όπως πάντα. Αυτάτα στόρια θέλουν άλλαγμα, όλο και κάποιες αχτίδεςτους ξεφεύγουν. Αν μου ξέφευγε εμένα κακοντυμένος



στο μαγαζί θα με ξαπόστελναν. Εσάς ρημάδιαπατζούρια πότε θα σας ξαποστείλω; Αν δεν μάζευα ταλεφτά μου τώρα θα χα βάλει αλουμινένια ασφαλείας.Αλλά έχε χάρη. Α ρε πατέρα όλα κίτρινα τα χεις κάνειεδώ μέσα. Που να φέρω άνθρωπο, θα θέλει να πάειτουαλέτα και θα χρειαστεί να ντυθεί σαναστροναύτης. Θα τα καθαρίσω, άλλη μέρα. Άντε ξανάστο κρεβατάκι μας. Στάθηκα πάλι χθες σε μια βιτρίναμ’ έπιπλα και είδα ένα τόσο μα τόσο μεγάλο. Ναχωράει ένα χαρέμι από ξανθιές. Αλλά οι ξανθιές δενμας προτιμούν πια, οπότε καλό είναι και το σιδερένιομου τετράποδο. Αυτό το μαξιλάρι μυρίζει, πολύ τ’αμέλησα όλα τελευταία. Θα κοιμηθώ στα πλάγια,μπας και τ’ αποφύγω. Κόσμος από κάτω κι εγώ νατραγουδώ. Όλοι με θαυμάζουν και με βγάζουνε φωτό.

Δεν είμαι ένας απ’ όλους είμαι ο Ηλίας ο Τσινάς καιστους τοίχους όλους φτιάχνουν με τη μάπα μου κολάζ.Την έκανα τη ρίμα μου πάλι. Ώρα για ύπνο. Ωχ, ώραγια δουλειά. Κυριακάτικα τα’ ανοίγουνε τοκωλομάγαζο. Λες και δεν τους φτάνουν τα φράγκα απ’όλη τη βδομάδα. Κι ο κόσμος ; Δευτέρα δεδουλεύουνε; Τόση ανάγκη πια για χορό ; Αν όλοι αυτοίπήγαιναν σε μπαλέτα ποια Ρωσία μου λες και ποιαΟυκρανία ; Κάθε χωριό και μια πίστα για τη Λίμνη ΤωνΚύκνων θα είχε. Και όχι όπως τώρα. Γύρω απ’ τοαεροδρόμιο ο βούρκος του φτηνιάρικου. Και σταΣφαγεία, σας περιμένουμε για ένα αξέχαστο πάρτυ,μισή τιμή για φοιτητές που τώρα ζούνε τη ζωή τους καιμετά θα την εψάχνουνε στα ίδια μέρη, αλλά σανσερβιτόροι. Τι να φάω απόψε; Πατέρα, ναπαραγγείλουμε; Τι βλέπεις πάλι εκεί ; Aαα, η



αγαπημένη σου σειρά. Καλά δεν κάνω φασαρία . Θαέχουμε καμιά δραματική εξέλιξη σήμερα; Θα μάθουμεμε ποιον τον κεράτωσε ; Τι μου λες; Α, την άτιμη ! Καιτο παιδί ποιανού είναι τελικά ; Σιώπα ρε, τι γίνεταιστον κόσμο. Όλες ίδιες είναι πατέρα, μόνο η μάναήταν αγία γυναίκα. Και η νύφη που θα φέρω, μαφυσικά. Ότι δίνεις παίρνεις πατέρα, νόμος είναι. Εγώτι να της δώσω ο έρμος ; Λεφτά ; Εγώ τα λεφτά μουδεν τα χω για φάγωμα, θα τα επενδύσω όταν μου ρθεικι εμένα η ευκαιρία. Να τα δώσω σ’ εσένα; Χα χα, τινα τα κάνεις κι εσύ, θα στα φάνε οι τρελογιατροί με ταχαπάκια τους. Ένα για να κοιμάσαι, ένα για να ξυπνάςμε χαμόγελο, ένα για να ξυπνάς με ορεξούλες, ένα γιανα τρως το μεσημέρι χωρίς να φουσκώνεις, ένα για ναβλέπεις τηλεόραση και να μην κάνεις εμετό κι ένα γιανα μην ταρακουνιέσαι ολόκληρος στις κρίσεις πουπαθαίνεις, να μένουν σταθερά χέρια, πόδια και νακουνιέται μόνο το κεφάλι. Πες μου τώρα, τι θα φάμε;Να παραγγείλω. Ναι, γεια, έξι πίτες σουβλάκι μ’ απ’όλα. Βάλε και μια σαλάτα. Μαρούλι, κάνει καλό. Μεμαγιονέζα, ναι. Ε, που σαι, και δυο κόκα κόλες. Χωρίςζάχαρη. Ηλίας Τσινάς, Ανδρέα Παπανδρέου 11, στοντρίτο. Και γρήγορα, βιάζομαι. Κάτσε εκεί φάδερ να σεφέρω μια ταινία να δεις. Την κατέβασα χθες καιπρέπει να ναι πολύ καλή. Όχι, δεν μου το πε κανένας,είδα εικόνες. Όπλα, γυναίκες, αμάξια, αίματα, χαμόςσου λέω. Ο Σταλόνε; Όχι δεν ξέρω αν κάνει ακόματαινίες αυτός. Σαν κι εμένα έγινε, ξεφούσκωσαν όλα κιαφράτεψαν. Να κάνω κανένα βαράκι μιας και τοθυμήθηκα. Κρεατίνη ; Δεν παίρνω πια. Ότι ήταν νακάνει το κανε. Στα χέρια μου δεν φαίνεται, πράγματι,



το συκωτάκι μου, όμως, το έχει μάθει το μάθημα του.Ουφ, ουφ, λαχάνιασα πάλι. Γαμημένα τσιγάρα. Θα τοκόψω. Άμα ανοίξω τη δικιά μου δουλειά θα το κόψω.Τι ποια δουλειά ρε πατέρα ; Εβδομήντα φορές σταχω πει. Ούτε με ποιον να μοιραστείς τα όνειρα σουδεν έχεις άμα περάσουνε τα χρόνια. Θυμάμαι παλιά,μετά το σεξ τα λεγα όλα στα κοριτσάκια και μεκοιτούσαν αποχαυνωμένα, λέγανε κι εγώ θα μαι μαζίσου, για πάντα μαζί αγάπη μου. Κι όταν τελειώσαν τιςσπουδές θέλανε άλλα μεγαλεία. Δεν επικοινωνούμε,μου λέγανε. Είσαι πολύ ωραίος, κάνεις καλό κρεβάτι,αλλά βαρέθηκα τις φοβίες σου. Φοβίες εγώ. Ποιος;Εγώ. Που έκρυβα με τη σκιά μου μέχρι και το τζιπ τουαφεντικού. Δεν είσαι τρυφερός, δεν γελάς ότανείμαστε έξω, είναι σαν να μαι με δυο ανθρώπους.Τέτοιες παπαριές έλεγαν. Απλά τα φράγκα έψαχνανκαι μου το παιζαν ευαίσθητες. Δεν πειράζει είμαι καλόςεγώ και τις συγχωρώ. Κι επειδή πεινάω πάω ν’ανοίξω στο ντελιβερά που έχει τρελάνει τον κόσμο μετα κουδούνια που πατάει. Ναι, τρίτος όροφος, ημουχλιασμένη πόρτα στα δεξιά σου. Πόσα θες ;

Δεκατρία… και… σαράντα. Ακριβώς. Γεια. Άιντεπατέρα, έλα στο τραπέζι. Πω πω, λαχταριστάφαίνονται τα άτιμα έ; Πάρε και τα’ αναψυκτικό σουτώρα που κάνει φυσαλίδες. Έτσι δε σ’ αρέσει; Κοίτατον χαρά που το χει. Για να βρίσκεις τη χαρά παντού,ή παιδί πρέπει να σαι ή να σου σαλέψει. Πώς τοπαθες ρε πατέρα, να το κάνω κι εγώ; Ούτε ξέρεις έ;Είχε δυνατές συγκινήσεις η γενιά σου. Η δικιά μου απ’τα πολλά τα πορνό, χρειάζεται την γκόμενα τουΠλέιμποι, φρέσκια φρέσκια απ’ το χειρουργείο του



πλαστικού, να του κάνει ναζάκια για ν’ ανάψει στ’αλήθεια. Και οι γυναίκες αντί για φουσκωμένοπαντελόνι, θέλουν ξεφούσκωτο αερόστατο για νακατέβουν απ’ εκεί ψηλά που έφτασε ο πήχης τωναπαιτήσεων τους. Βλέπεις τώρα δε σ’ έχουν και πολύανάγκη. Άντε τρώγε, μισός έχεις μείνει. Λοιπόν, όπωςείπαμε, τώρα που θα φύγω δεν σηκώνουμετηλέφωνα, δεν ανοίγουμε εξώπορτα και δεν κάνουμετην ανάγκη μας εκτός τουαλέτας. Θα ρθω αργά, μη μεπεριμένεις . Όλο καλά λες, αλλά κάθε πρωί σε βλέπωπως κρυφοκοιτάς όταν ανοίγω την πόρτα. Έλα να σεφιλήσω άνθρωπε μου, έλα. Σ’ αγαπάω ρε γέρο, να τοξέρεις. Άντε γεια. Ακόμα τα καταφέρνω μια χαράπάντως. Τις σκάλες τις κατεβαίνω τσακ μπαμ. Στοανέβασμα ζορίζομαι λιγάκι αλλά σαν σαρανταρίσειςείναι λογικό, δεν είναι; Που πάρκαρα το αμάξι, δεν τοβρίσκω. Μ’ αυτή την αναθεματισμένη την κίνηση κάθεπρωί σ’ άλλο στενό τ’ αφήνω. Α να το το καμάρι μου.Γερμανικό, με τούρμπο επάνω, και έξτρα εξάτμιση.

Όχι παίζουμε. Κάθε φορά, πατάω από μακριά τοκουμπί του ξεκλειδώματος, κι όλοι τριγύρω απορούνποιανού είναι αυτό το εργαλείο. Δικό μου είναι, κύριοιμου. Είμαι επιτυχημένος άνθρωπος της νύχτας καιμου φαίνεται, κύριοι και κυρίες. Και μη μου κορνάρειςεσύ από πίσω να κάνω στην άκρη γιατί δεν θα ήθελεςνα κατέβω αυτή τη στιγμή. Δεν θα το ήθελες. Τισυμβαίνει φιλαράκο; Βιάζεσαι; Α, όχι. Μήπωςβιαζόσουν προηγουμένως που ξεκούφαινες τηγειτονιά με τον ηχητικό σου σάκο του μποξ;Σταμάτησα την κίνηση. Ε, ναι την σταμάτησα γιατίέπρεπε να βγω κι εγώ στο δρόμο. Δεν άναψα φλας.



Όχι δεν άναψα κι έπρεπε να το μαντέψεις πιτσιρικά.Οκ; Βιάζομαι, το αφεντικό θα μου την πει πάλι. Πρέπεινα κάνω γρήγορα. Την συγκράτησα τη φάτσα τουπιτσιρικά, την επόμενη φορά που θα θέλειμπουζούκια θα με αντικρύσει στην είσοδο να τουβγάζω φλας. Με κατεύθυνση την έξοδο. Γαμώ ταφανάρια μου! Μα πόσο γκαντέμης είμαι πια; Ευτυχώςαπ’ τη διάβαση αυτή περνάνε ενδιαφέροντα μωράκια.Ψιτ! Κουκλίτσα μου θες να σε πάω εγώ στ’ αστέρια;Γίνομαι σαχλός καμιά φορά, το ξέρω. Δεν φταίω εγώ.Αυτά γουστάρουν, το ξέρω. Τους αρέσουν οι βρώμικοιοι άντρες. Κι εγώ είμαι πολύ βρώμικος. Πλάκα πλάκαδεν ξυρίστηκα σήμερα, το ξέχασα. Δεν πειράζει, τογενάκι είναι της μόδας. Όλα τα διάσημα αλάνια μεγενάκι κυκλοφορούν πια. Η τηλεόραση φέτος διέταξεπως το στήθος του αντρός πρέπει να είναι ξυρισμένοκαι το πρόσωπο αξύριστο. Για το κάτω μέρος δενανέφερε κάτι αλλά φαντάζομαι πως θα ήταν αισχρό,αδιάντροπο και άξιο προστίμου το ν’ αναφερθούν σεπεριποίηση ανδρικών γεννητικών οργάνων. Πράσινο,φύγαμε. Τι καλά που ακούγεται το γκάζι ότανπηγαίνεις στη δουλειά. Βγάζεις το άχτι σου με λίγηταχύτητα παραπάνω. Ετοιμάζεσαι σωματικά καιψυχολογικά για υψηλή παραγωγικότητα. Αυτός οτυπάς με το γιαπωνέζικο σαράβαλο μου κουνιέται, ήμου φαίνεται; Με ποιον πάει να τα βάλει ; Eίμαι πιογρήγορος, πιο μάγκας, πιο ριψοκίνδυνος, πιο άντραςρε! Τον πέρασα αλλά εδώ στρίβουμε δεξιά. Στρίβει κιαυτός. Δεν θέλω φασαρίες τώρα πριν πιάσω δουλειά.Φοράω το τελευταίο μου καθαρό κοστούμι. Για ναπαρκάρουμε εδώ. Σταματάει στο πλάι γαμώτο. Όχι,



δεν θα δώσω σημασία, εδώ δίπλα είναι το «Ωπα Ώπα» και δεν θέλω φασαρίες εδώ. Όπως ο γιατρόςδεν θα σε θεραπεύσει ακριβώς έξω από το ιατρείοτου, αλλά μέσα σ’ αυτό, έτσι κι εγώ δεν θα σεπλακώσω έξω από το μαγαζί, αλλά μέσα σ’ αυτό. Τονάφησα να με κοιτάει λοξά από το τζάμι του κίτρινουσπορ αυτοκινήτου και μπήκα στα μπουζούκια, όπουβγάζω το ψωμί μου, και κάτι παραπάνω. Γεια σαςμάγκες. Όλα καλά. Λίγα λόγια, είναι η αρχή μου.Χαίρεται αφεντικό. Όλα εντάξει. Ένα ουίσκι σκέτοΜαρία. Ευχαριστώ. Σε λίγο έρχεται κόσμος και πρέπεινα στηθώ στην πόρτα. Ρουφάω το ποτό μου αργά καιπαρατηρώ τις νέες τραγουδίστριες. Δύο ξανθιές, μιαμελαχρινή. Αρκετά κοντές για μένα, αλλά με τοκατάλληλο παπούτσι ανεβαίνουν επίπεδα. Σέξιφατσούλες, περπάτημα καραβίσιο. Αμφιβάλλω ανναυτάκι ταλαντώνεται έτσι πέρα δώθε σε μέραμεγάλης φουρτούνας. Με κοιτάνε, αλλά μαζί τουςασχολείται το αφεντικό, οπότε εγώ πάω πάσο. Ώρα ναλάβω θέση στο πόστο μου. Έχετε κάνει κράτηση;Περάστε παρακαλώ. Έχετε κάνει κράτηση; Eίμαστεγεμάτοι περάστε αργότερα αν θέλετε. Ωωω, ο κύριοςΜεγαλοτραπεζίτης! Περάστε παρακαλώ, μα φυσικάστο πρώτο τραπέζι θα τους πας ρε Πετράκη. Δενπερνάτε παιδιά, είμαστε φουλ. Τι συμβαίνει φιλαράκο;Ακολούθησε με έξω σε παρακαλώ. Άντε στο διάολοκαι μην ξαναπατήσεις γιατί θα πάθεις μια από τα ίδια.

Όχι αφεντικό, δεν φαινόταν πως θα προκαλούσεφασαρίες. Απλά ήπιε τον άμπακο και ξέφυγε ηκατάσταση. Μ’ αυτές τις μπόμπες που πουλάς εδώμέσα παλιομαλάκα τι περιμένεις; Μου στησες δυο



κακόφωνες τσούλες πάνω σε δυο σκαλοπάτια, πήρεςκαι καμιά εικοσαριά ανασφάλιστους αλλοδαπούς γιαπροσωπικό, λάδωσες τους μπάτσους και προσέλαβεςδυο ακόμα ηλίθιους σαν εμένα για μπράβους στηνείσοδο και τα κονομάς. Και μας το παίζεις νταής κιαφεντικό. Τ’ αφεντικά πεθάναν όμως, ζήτω η λευτεριάτου ελεύθερου εργαζόμενου. Θα στα πω κάποιαστιγμή αλλά πότε θα ναι δεν ξέρω. Καλησπέρα κύριεταξίαρχε, περάστε παρακαλώ. Όχι αγοράκι μου, σουείπα και πριν αν δεν έχεις κράτηση δε μπαίνεις. Τιείναι αυτό ρε; Κρύψτο ρε μη μας δει κανείς. Τόσοανάγκη το χεις να μπεις; E; Δε σ’ άκουσα. Καλά φέρετο εικοσάρικο και μπες. Α, ρε πιτσιρικά. Από μικρόςστα μπλεξίματα, σαν κι εμένα. Ποιος πουλάει την κόκαεδώ μέσα δεν μ’ άφησαν να μάθω. Όλα τα μεγάλακεφάλια παίρνουν, αφεντικό, οι μικροφωνάτοι, ακόμηκαι ο ντράμερ ο Μητσάρας. Αλλά ποιος το μοιράζειστους πελάτες δεν το ξέρω. Τι με νοιάζει… Ησυχία,τάξη και ασφάλεια. Έχετε κάνει κράτηση; Όχι είμαστεγεμάτοι. Αν άλλαζες παντελόνι φίλε μου ίσως και ναπερνούσες. Άλλαξε κι έλα ξανά αν θες. Καλησπέρακορίτσια. Θα το λικνίσουμε απόψε; Κοριτσάρα μουεσύ. Ξέρουν πώς να προκαλούν οι άτιμες. Ακόμη καιμπάζο μπορεί να σε κολάσει με το κατάλληλο σκηνικόπάνω της. Καλησπέρα μάγκες. Κράτηση; Όχι δενγίνεται. Δεν μπορώ να σας βάλω. Σας είπα όχι. Ανθέλετε περιμένετε, θα δούμε, αν αδειάσει κάτι. Τι είπεςρε Αλβανέ; Τσακιστείτε από δω ρε, σας κάναμεανθρώπους και θα μας την βγείτε κι από πάνω,τσογλάνια. Αν κάτι σιχαίνομαι είναι οι ξένοι. Μυρίζουν,ενοχλούν τον κόσμο, είναι κακοντυμένοι. Τίποτε το



ελληνικό πάνω τους. Δεύτερης γενιάς, τρίτης γενιάςκαι μπούρδες. Εμένα ο προπάππος μου πολέμησετους αντάρτες τα κομμούνια στα βουνά. Αυτό θα πει

Έλληνας. Ο παππούς μου στη χούντα ήτανταγματασφαλίτης. Κι ας τους να λένε την επανάστασηπραξικόμημα. Τους δρόμους που χετε ποιος τουςέφτιαξε θαρρείτε; Kι ο πατέρας μου, α ρε πατέρα θακοιμήθηκες ή πάλι σα μωρό θα κάνεις τώρα, απ’ τουςβασικούς συνδικαλιστές ήτανε μες στη Νέα

Δημοκρατία. Ιδεολόγος, όχι αργυροκυνηγός. Κι εγώ ;Εγώ δεν είχα το χρόνο, αλλά αν τον είχα πρώτος θακαιγα τους κομμουνιστές που τα σπάνε κάθε λίγο στοκέντρο. Ο προπάππους τους κυνηγούσε στα βουνά,εγώ θα τους λαχταρούσα μες στην πόλη. Αφεντικό δενέχει πολύ δουλειά σήμερα. Ξέρω, ξέρω. Αυτό τοσκυλάδικο πιο κάτω μας έχει φάει πολύ πελατεία.

Έχεις πάει καμιά φορά; Εγώ; Όχι, φυσικά. Πουβγαίνω ; Τελευταία δεν προλαβαίνω και πολύ αφεντικόγια διασκεδάσεις, έχω τον πατέρα σπίτι άρρωστο.Ευχαριστώ. Καλησπέρα σεβάσμιε, στο πριβέ Πέτρο.Καλή σας διασκέδαση παναγιότατε. Να σας φιλήσωτο χέρι. Ωραίο άρωμα φοράει πάντως. Θέλουν ναξεσκάσουν κι αυτοί μωρέ λίγο, μπορεί να τους έστειλεο Θεός αλλά άνθρωποι είναι κι αυτοί. Τουςφροντίζουμε ιδιαιτέρως κάθε Κυριακή. Σπέσιαλμπουκάλια, κρύα πιάτα, φρούτα, και μια χορεύτριαειδικά για πάρτη τους. Φυσικά δεν έρχονται με ταράσα, αν ήταν έτσι πρώτος εγώ θα τους γιουχάριζα.Σαν άνθρωποι, μια χαρά. Ξανθούλα από εδώ μπαίνειςμέσα. Παρακαλώ. Πέτρο, τι ώρα θα έρθουν αυτοί τηςτηλεόρασης; Α, οκ. Αυτή την παρουσιάστρια λιώνω να



τη δω από κοντά. Με τα ματάκια της με σαγηνεύεικάθε φορά που δακρύζει τόσο γλυκά. Κοτζάμ άντραςκι έκλαιγα μπροστά στο μαγνητικό κουτί μου.Μιλούσε με μια τραγουδιάρα που της έλεγε τον πόνοτης. Η μικροφωνού μυξόκλαιγε και μάλλον ταπαράλεγε, αλλά η δικιά μου ήταν τόσο κατανοητική,που δεν άντεξε και σπάραξε στο κλάμα μπρος στιςκάμερες. Βοηθάει ανθρώπους εδώ και χρόνια, ίσωςαν με προσέξει να καταλάβει τον πόνο μου και να μεσώσει κι εμένα. Ωχ, έρχονται. Έφερε και τον άντρα τηςγαμώτο. Καλησπέρα σας κυρία μου, μεγάλη μας τιμή.Παρακαλώ περάστε. Πέτρο, ξέρεις. Ούτε καν μεκοίταξε. Διόρθωνε την καρφίτσα που χε στολίσει στοσημείο της καρδιάς της. Μια χρυσή καρδιά πρέπει να‘ταν η καρφίτσα. Μου την έσπασε. Δηλαδή απόευγένεια και μόνο, πες ένα γεια. Δεν περνάτε παιδιά.Είμαστε φουλ γι απόψε. Ποιον ξέρετε ; Συγνώμη δενσας αναγνώρισα. Είστε καλά; Από εδώ παρακαλώ.Γαμώτο, τώρα τι κάνουμε; Με φωνάζει το αφεντικό;Και ποιον ν’ αφήσω στην πόρτα; Καλά. Ρε ψηλέ κάτσελίγο εσύ απ’ έξω με θέλει ο μάστερ. Καλά τι με θέλειστο τραπέζι με τους διάσημους; Είμαι σίγουρος πωςμε κατάλαβε τελικά η παρουσιάστρια μου, και τουζήτησε να μας συστήσει. Με κοιτάει, ναι αυτό είναι. Τοαφεντικό σα να μέθυσε λιγάκι όμως. Φαίνεται ήπιε απ’τα μπουκάλια των πελατών ο αχμάκης. Να και ταπαιδιά του. Πώς με κοιτάνε έτσι τα τσουτσέκια ; Ίδιαφάτσα με το μαφιόζο τον πατέρα τους έχουνε, που νατα βαζα μέσα χωρίς να ξέρω ; Ναι αφεντικό. Ναι εγώήμουν. Ορίστε ; Μα δεν τα ήξερα. Κοιτάξτε να δείτε,δεν μπορώ να θυμάμαι τα πάντα. Πλάκα μου κάνεις



τώρα; Γεια. Αυτό ήταν. Με απέλυσε επειδή δεναναγνώρισα τα τσουτσέκια με τη μαφιόζικη μούρη. Καιη παρέα του τριγύρω χασκογελούσε αλαζονικά. Α, ρεαν μου στριβε και έβγαζα το όπλο. Δεν ξαναβάζω τοκανάλι 5 το μεσημέρι. Δεν θέλω να την ξαναδώ. Αντίγια συμπονετικό και φιλεύσπλαχνο δάκρυ, είδα ένασαρκαστικό γέλιο κάτω από το πονηρό της βλέμμα.Γεια παιδιά, μ’ απέλυσε. Γιατί; Γιατί τ’ αφεντικά δενπεθάναν τελικά. Τι λέω; Να θυμάστε τις φάτσες και ταονόματα που πρέπει γιατί αλλιώς τη γαμήσατε, αυτόλέω. Καλή συνέχεια, καληνύχτα φιλάρες. Γυρνάω τοκλειδί. Πατάω γκάζι ξανά. Σκατά . Είναι ακόμη 2.Κάπου θα πάω να πιω. Ας σταματήσω εδώ κάπου τα’αμάξι να πάρω κανένα κολλητό να ρθει παρέα. Εδώκαλά είναι. Αλάρμ. Ποιον να πάρω; Ψάχνω στη λίστατου κινητού. Ποιόν να ενοχλήσω τέτοια ώρα; Όλα ταπαλιά φιλαράκια σοβαρεύτηκαν, τώρα θα ξυπνάνε απ’τα κλάματα των παιδιών τους. Και όσοι δεν το έκανανδουλεύουν τέτοια ώρα. Κανα δυο πεθάνανε στηνπρέζα. Ωραίους φίλους έχω. Μόνο το τσιγάρο μου χειμείνει. Ακόμη κι αν σβήσει, κι αν νιώσω την κάψα τηςγόπας στο λαιμό, θα ρθει το επόμενο, χαρούμενο,ζωηρό να μου προσφέρει τα ταξίδια του. Να πάω σεκανα στριπτιζάδικο να πιάσω ανατολικό κορμάκι;Μπα, βαριέμαι. Και άρχισα να τις λυπάμαι τιςπουτάνες. Ποια ιστορία θα κάτσουνε να σκεφτούν καισήμερα στα πόδια ενός άπλυτου γέρου για να τουτσεπώσουν τέσσερα πεντάευρα; Ποιο χάδι θασκαρφιστούν και σε ποιο σημείο θα τον αγγίξουναηδιαστικά προσποιούμενες; Δεν φταίνε αυτές. Οκαταραμένος ο κομμουνισμός φταίει. Κι εμείς οι



ανθρωπιστές που τις εισάγουμε, θαρρείς κι είναικονσέρβες απ’ την Κίνα. Κρατάνε καιρό, θα σεχορτάσουνε σε ώρες πείνας, μα κανένα θρεπτικόσυστατικό δεν θα χει πάει στο κορμί σου. Σβήνω τ’αλάρμ. Βάζω μπρος. Θα πάω εκεί που θα με βγάλει.Στο πρώτο μπαρ που θα δω εκεί θα σταματήσω. Καιδεν θέλω κανένα γνωστό να μου τα πρήξει. Πώς ταπας Ηλία; Παντρεύτηκες; Άντε καιρός είναι.Μεγαλώσαμε Ηλία. Θυμάσαι τότε ; Θυμάσαι εκείνη;

Όχι ρε, δε θυμάμαι τίποτα, γι αυτό θα πιώ, θα πιω στηλησμονιά ρε. Όσο θυμάσαι τόσο μένεις πίσω. Ξέχναγια ν’ αλλάξεις. Εδώ είμαστε. Ο Μαύρος Γάτος. Παλιόμπαράκι, ποιοτικό πιοτό απ’ ότι έχω ακούσει. Μαζεύεικάτι κουλτουριάρηδες απένταρους που ζούνε απ’ τημεγαλοστομία, αλλά δεν με νοιάζει. Παρκάρω. Οαγέρας μου γρατζουνάει τ’ αυτιά. Και η σκόνη πουσηκώνεται φέρνει την έρημο στα μάτια μου. Δάκρυσα.Μα να η όαση. Ένα ξύλινο μπαρ, απ’ τα παλιά καλά,κι ελάχιστοι μουσάτοι γύρω από το μεσόκοπομπάρμαν. Εδώ είμαστε. Ροκ μουσική, απαλή, δενείναι το γούστο μου αλλά δε με χαλάει κιόλας. Τηνκάναν επίσημη μουσική τους οι αριστεροί, έχουνκατοχυρωμένα τα πνευματικά δικαιώματα τηςεπανάστασης λένε, λες και η μόνη επανάσταση είναιαυτή των εργατών. Λες κι αυτοί είναι της γης οιαδικημένοι. Τι να πουν τα δέντρα τότε ρε; Αχ Θεέδώσε στη Γη λαλιά να μας ξεκουφάνει με κραυγές της.

Ένα ουίσκι σκέτο. Και ένα ποτηράκι νερό. Φίλε.. καιξηρούς καρπούς αν δε σου κάνει κόπο. Δε με ξέρεικανείς εδώ. Πρέπει να σκεφτώ και θέλω ησυχία. Τι θακάνω αύριο; Θα πάρει άραγες το αφεντικό



μετανιωμένο και θα με ζητήσει πίσω; Μπα, όσουςέδιωξε δεν τους ανέφερε ποτέ ξανά, ακόμη και τονανιψιό του. Να πάρω τηλέφωνο σε άλλα αφεντικάμπας και περισσεύει μια γωνιά στην είσοδο; Άντεμάθε ξανά φάτσες, θαμώνες, φασαριόζους, ντίλερς καικορόιδα. Άντε παίξτο πάλι αγριεμένος, κάνε το θεριό.Βαρέθηκα. Μά τον άγγελο που με φυλά, αν δεν ήταν ογέρος μου θα πουλούσα το τριάρι και θα έφευγα στηνΚρήτη, απάνω στα βουνά, μαζί με τους λεβέντες. Δενέχω πάει ποτέ, αλλά έτσι πρέπει να ναι. Να τρέφω ταζώα μου, να ποτίζω μπανανιές και ν’ αράζω σε μιαπαραλία αγκαλιά. Κι αν ήταν τυχερό να βρω κι εκείνη,ακόμα καλύτερα. Μια να μ΄ ανέχεται, είμαι ιδιότροποςτο ξέρω. Να με ξυπνά με το χαμόγελο ζωγραφισμένοσ’ ένα φλιτζάνι ζεστό καφέ και να την κοιμίζω, αφούέχω κάνει γλυπτική με τα δόντια μου στοκαλοσμιλεμένο μας κορμί. Γιατί εγώ αν αγαπώ, δεννιώθω ξένο. Φίλε μου, ένα ουίσκι ακόμα. Και ένανερό. Διψάω. Και το αλκοόλ δεν υγραίνει τα σπλάχναμου. Ούτε το νερό. Διψώ. Να χύσω μέσα μου μιαθάλασσα να ταξιδέψω πέρα απ’ το εκεί. Τι είπα; Μαδεν μίλησα! Συγνώμη, μάλλον σκεφτόμουν φωναχτά.Ταξίδεψες πολύ; Και σαν που πήγες; Α, ναι. Ωραία, ε;Μμ… Δεν γίνεται να σ’ ακούσω. Αφού όλο τα ίδια καιτα ίδια λέτε εσείς οι καπεταναίοι του λόγου. Τι ωραίαλόγια εκεί. Πόσο πιο οργανωμένα αλλού. Ω, τι ποίησηαυτός ο ποταμός κι η ξενιτιά βαπόρι που τονδιασχίζει. Τι ωραία και στην Αίγυπτο, όλοι σελαβύρινθους χαθήκατε κι όλοι εδώ ζωντανοί μας ταδιηγείστε. Φτάνει πια ρε συ! Όχι δεν έχω νεύρα, τοστυλάκι μου είναι αυτό. Ας πάω τουαλέτα. Θέλω λίγο



νερό να γεμίσει τις ρυτίδες μου στο πρόσωπο. Λίγοχαρτί να σκουπίσω τα υγρά μου μάτια. Δεν κλαίωποτέ. Και δεν μεθάω ποτέ. Είμαι σκληρός. Κοίτα αυτέςοι άσπρες τρίχες πως πύκνωσαν. Είναι πόλεμοςφθοράς και αφθαρσίας στο τριχωτό της κεφαλής μου.Οι καστανές σγουρές κι ολοζώντανες μαχήτριεςπέφτουν ηρωικά καθώς οι άσπρες, ίσιες κι αδύναμεςέχουν από πίσω αρχηγό το θάνατο. Και τρομάζουν οιέρμες οι χρωματιστές με την τρομακτική του όψη.Μόνο η καρδιά δεν φοβάται. Όμως χτυπά πιο δυνατά,ένα ταμπούρλο που δίνει το ρυθμό σ’ ένα ερωτικόχορό. Άμα πίνω δυο, τρία ποτηράκια όλο τέτοιεςσκέψεις με κατακλύζουν. Στο επόμενο όμως έρχομαικαι στρώνω. Ένα ακόμη ουίσκι. Βάλε και για τονκαπετάνιο εδώ δίπλα, αρκεί να μη μιλήσει. Αυτό τοτραγουδάκι μ’ αρέσει. Τι λέει; Άντε γαμήσου εργατιάαφού είναι επιλογή σου να ζεις μες στα σκατά. Ανξυπνήσεις μονομιάς θα ρθει ανάποδα ο ντουνιάς μαεσύ έμαθες να προσκυνάς και είσαι άξιος κλοτσιάς.Ποιος το λέει αυτό; Μεθυσμένα ξωτικά ε; Άσπρο πάτο.

Όχι Ηλία δεν ζαλίστηκες, απλά έκανες κέφι. Έκανεςκέφι και γουστάρεις να πας στο κλαμπάκι απέναντι.Ναι Ηλία αυτό θέλεις. Άντε σήκω απ’ το σκαμπό σου,γιατί αν κάτσεις κι άλλο εδώ μετά δε θα σηκώνεσαι μετίποτα. Ωπ, σηκώθηκα. Τι χρωστάω; Εικοσιένα… καιαυτό δικό σου. Καληνύχτα. Φυσάει πολύ δυνατάτώρα. Μου χαλάει και τα μαλλιά, όχι τίποτ’ άλλο. Τοδερμάτινο τζάκετ μου με προστατεύει καλά απ’ τοκρύο. Και το εσωθερμικό από μέσα βέβαια. Και οιδιπλές κάλτσες επίσης. Κλαμπ Μπόρα Μπόρα. Για ναδούμε τι παίζει κι εδώ. Πρώτη φορά το βλέπω αυτό το



μαγαζί. Στην πόρτα ένας γνωστός από παλιά. Γειασου ρε Τάκη, όλα καλά; Έχω ρεπό σήμερα, δεν έχεικαι πολύ δουλειά. Εδώ πως πάτε; Χαίρομαι, λοιπόν,τα λέμε. Θα έκανα πως δεν τον θυμόμουν αν δενήθελα να μάθω πως πάει το μαγαζί. Που ξέρειςμπορεί αυτό το ποτό εδώ να μας βρει και δουλειά.Πώς στριμώχνονται όλοι έτσι εδώ μέσα; Α ρε, τι καλάθα ήταν τότε. Αν απαγορεύονταν οι συγκεντρώσειςάνω των δύο, τώρα θα είχαμε μια χαρά την άπλα μας.Και θα έπαιζε και ελληνικά τραγούδια. Αυτά τα ντάπαντούπα χωρίς λόγια δεν τα μπορώ. Μέχρι να φτάσωστο μπαρ να πάρω το ποτό μου πρέπει να σπρώξωεκατό σαρδέλες που στριμώχτηκαν γύρω μου. Ένααυτόγραφο, ένα αυτόγραφο. Το πλήθοςζητωκραυγάζει. Ένας ντιτζέι απ’ τα ξένα προκάλεσεαυτό το χαμό εδώ μέσα; Ένα ουίσκι σκέτο. Κι ένανερό. Τι δεν προλαβαίνεις; Νερό σου ζήτησα, όχιμοχίτο. Καλά, περιμένω. Που να σταθείς εδώ μέσα.Συνήθισαν το στρίμωγμα οι νέοι και δεν τους νοιάζειπια. Στριμώχνονται μ’ ένα βιογραφικό στα χέρια,σπρώχνονται για μια δουλειά, μοιράζουν αγκωνιές γιαμια θέση στο δημόσιο. Τους νιώθω. Κι εγώ στα νιάταμου, στριμωχνόμουν για μια τζούρα παραπάνω, γιαμια θέση πάνω στα κάγκελα στο γήπεδο, για μιαιερόδουλη ελληνίδα. Επ, φίλε μη σπρώχνεις. Κανείςτους δε χορεύει. Μόνο τα χέρια τους σηκώνουνεψηλά. Διασκεδάζουν με τα χέρια στον αέρα. Νιώθουνπως γίνονται λεύτερα πουλιά. Πάντα τα ζηλεύαμε ταπετούμενα και ψάχνουμε τρόπο να ζήσουμε τη φύσητους. Όλα να τα βλέπουμε από ψηλά,αποστασιοποιημένοι και απρόσβλητοι. Και να, το λέει



και ο τύπος στο μικρόφωνο. Όλοι τα χέρια ψηλά. Διακόσια φτερά ανοίγουν μες στο κλουβί αυτό τουαλκοόλ και του γλεντιού. Όλοι μαζί να βάλουμε πλώρηγια ψηλά. Την άκουσα, λέει ο νεαρός με τα αχτένισταμαλλιά μπροστά μου. Να σ’ αρπάξω απ’ τ’ αυτί ναδούμε τι θ’ ακούσεις. Μια τριανταπεντάρα χυμένηπάνω στο μπαρ με κοιτά πονηρά και μου κλείνει τοθολωμένο της ματάκι. Ένα υγρό στρώμα έχει καλύψειτην κόρη της, γι αυτό γυαλίζει έτσι. Γεια σου, Ηλίας.Μόνος, ναι. Πίνω ήδη, ευχαριστώ. Βόλτα; Έχωχορτάσει βόλτες μανάρι μου. Πάμε σε ξενοδοχείο; Πουνα κουνηθείς εσύ, και τι να σε κάνω. Καλύτερα ν’αγοράσω πλαστική γυναίκα από ένα σεξ σοπ. Χωρίςσυναίσθημα, απλά ν’ αφήσω τις ορμές μου μέσα της,κι έπειτα να γείρω απ’ την άλλη ιδρωμένος. Το κάνανεμόδα πια. Και οι γυναίκες έχουν το δικαίωμα τουελεύθερου σεξ. Μιας βραδιάς. Στιγμιαίος καφές,στιγμιαίο γεύμα, στιγμιαία ψώνια, να τώρα και οστιγμιαίος έρωτας. Γέμισε η ζωή μας με στιγμέςμοναδικές. Κι αν εγώ γουστάρω ν’ απολαύσω τοχρόνο μου τι γίνεται; Ούτε τα λεφτά στο δίνουν αυτό,μήτε η δουλειά, μήτε η αγάπη. Μόνο ο θάνατος στοδίνει. Κείτεσαι εκεί βαθιά και περιμένεις αργά καιαπολαυστικά να γίνεις χώμα και αέρας. Και μετά ναγίνεις δέντρο και φωτιά. Δεν έχει έλεος ο χρόνος.Αραίωσε το μαγαζί. Πιάσε ένα ουίσκι. Κι ένα μπουκάλινερό. Μόνο εμφιαλωμένο δίνουν. Της βρύσης πότισεανθρωπιά. Να κι ένας στην ηλικία μου, που τα πίνειεκεί στο βάθος. Κοιτάζει μελαγχολικά τα φώτα πουγυρνάνε πέρα δώθε περαστικά. Πόσες αποκρουστικέςφάτσες θα βλέπουνε κι αυτά. Γι αυτό δε μένουν ποτέ



προσηλωμένες σ’ ένα μέρος, παρα μόνο για στιγμές.Μοιράζει χαμόγελα στα φώτα, θα χάζεψε κι αυτός.Τελευταία γουλιά, φύγαμε. Καλη συνέχεια Δημητράκη.Θα πάρω τηλέφωνο για καφέ καμιά μέρα, δενχανόμαστε. Πάντα έτσι λέω ε; Πάντα έτσι είναι. Θέλωνα επικοινωνήσω με τόσους ανθρώπους αλλά ποτέδεν έχω χρόνο. Ούτε διάθεση. Θέλω ή πρέπει; Βάζωμπρος. Παγωνιά. Οι δρόμοι σχεδόν έρημοι. Ένα λόγονα βρω για να γυρίσω σπίτι. Νύστα. Κλείνουν ταμαγαζιά. Ο πατέρας μάλλον θα περιμένει μεμισάνοιχτα τα μάτια. Θα πάω αύριο στην τράπεζα ναπάρω τα λεφτά μου. Τα θέλω σπίτι. Ίσως νου ρθει ηευκαιρία και δεν την προλάβω, μ’ αυτές τις ουρές πουέχουνε οι τράπεζες. Δεν δανείζομαι ποτέ. Ότι είναιδικό σου είναι δικό σου. Ότι είναι ξένο είναι βάροςστην τσέπη σου που πρέπει να το ξαποστείλεις.Μοιράζουν δανεικές ζωές σε άμυαλους ανθρώπους.Θες αυτό το φόρεμα που το έραψε με τα ίδια του ταχέρια ο Ντόλτσε Βίτα; Πριν από λίγο μ’ αυτά έπιανε τοόργανο του συντρόφου του, αλλά δεν έχει σημασία.Θα σε κοιτάνε όλοι και θα λένε. Και η πιστωτική θαλέει. Πιστώσου όσο μπορείς γιατί μια μέρα φεύγεις.Και άστους να ψάχνουν επιστροφές και τόκους κιυποθήκες. Όχι. Εγώ τα θέλω όλα τακτοποιημένα.Αρκετούς μπελάδες έχω στο μυαλό μου. Αύριο θακαθαρίσω και το σπίτι, θα πάω και τα ρούχα στοπλυντήριο, θα βγάλω μια βόλτα και το γέρο πουψάχνει απ’ τις τρύπες στα στόρια να δει ζωή, θα ψάξωγια δουλειά, θα βρω κοπέλα, θα πάω για καφέ μ’ έναφίλο και θα πετάξω τα ηλίθια κοστούμια. Χρώμα ρε,θα βάλω χρώμα. Σαν γεροξεκούτης που νομίζει ότι



σαλπάρει για Χαβάη. Αυτό το γαμημένο φανάρι. Πάλι.Κι αυτός ο μαλάκας μπροστά τι σταματάει; Λες και θαπεράσει κανένας απ’ το δρόμο. Να παρκάρω. Βρήκαεύκολα σήμερα. Η τύχη ήδη άρχισε να μου χαμογελά.

Όλα θ’ αλλάξουν από αύριο. Σκοτάδι ακόμα, οιλάμπες μου δείχνουνε το δρόμο. Ψιχαλίζει κιόλας, δεντο χα πάρει χαμπάρι. Για να δω ξανά που τ’ άφησα τ’αμάξι, μην το ψάχνω πάλι αύριο. Στη θέση γιαανάπηρους. Δε πειράζει, έχουν το καροτσάκι τους,θέλουν και αμάξι; Άμα ζούσανε στη Σπάρτη τότε, τώραθα ήταν όλοι μαζί βαθιά μες στη χαράδρα. Και οΧίτλερ συμφωνούσε. Γιατί να διαφωνήσω εγώ;Περπατάω .Να το σπίτι. Το κλειδί. Είναι η τελευταίαμέρα της μουχλιασμένης πόρτας. Αύριο θα τηναλλάξω. Γυρίζω το κλειδί στην πόρτα. Σσσς… θακοιμήθηκε ο γέρος, έχει ησυχία. Μόνο η τηλεόρασητιτιβίζει, έχασε τα κανάλια πάλι με τα παιχνίδια του στοτηλεκοντρόλ. Ησυχία. Να βγάλω τα ρούχα σιωπηλά,να μη ξυπνήσει. Όλα μυρίζουν κάπνα πάνω μου. Αςτα βάλω πάνω στ’ άλλα κι αύριο αρχινάνε όλα.Γυμνός, μόνο με εσώρουχα κοιμάμαι. Δίχως στολήπαραδίδομαι στο έλεος των ονείρων. Για να γίνω εκεί,ότι με διατάξουν. Πατέρα ούτε καν σκεπάστηκες. Σεπήρε ο ύπνος άμοιρε. Κουράστηκες να παίζεις με τηντρέλα. Όλο τέτοια κάνεις και μ’ αναγκάζεις ναπληρώνω γεροντοκόρες νοσοκόμες να σου βάζουνεκομπρέσες. Με τα μάτια μισάνοιχτα κοιμήθηκε.Κοιτάζοντας στην πόρτα. Να του τα κλείσω. Δεσαλεύει. Ρε πατέρα, για θεατράκι έχεις κέφια τέτοιαώρα; Καμιά ζημιά θα σκάρωσες, για να το παίζεις γιοςτου Άδη. Εε πατέρα! Το τηλεκοντρόλ δεν ξεκολλάει απ’



τα χέρια. Σα να γαντζώθηκε μην πέσει στο γκρεμνό.Το ρολόι χτυπάει 6. Κυκλικά γυρίζουν όλα. Κυκλικάκυλάει ο χρόνος, κυκλικά και η ζωή. Aφετηρία τομηδέν, και τέρμα πάλι το ίδιο. Σαράντα χρόνια μετ’επιστροφής. Δεν έχει σφυγμό. Να τον ταρακουνήσωμπας και συνέλθει. Η γλώσσα του στη θέση της. Ναπάρω το ασθενοφόρο. Ποιος είναι ο αριθμός; Γέμισενούμερα ο νους μου. 166. Ναι, ο πατέρας μου…Περιμένω… Ναι, ελάτε, ο πατέρας μου… Περιμένω,άντε… Ναι, ο πατέρας μου ξεψυχάει… Ναι, ΑνδρέαΠαπανδρέου 11, στον τρίτο. Γρήγορα. Θεσσαλονίκη,ναι… Γρήγορα σας ικετεύω. Γρήγορα! Γιατί δε μεκοιτάς ρε Μαστρο-Κώστα; Εσύ δε μου τα ‘μαθες αυτά;Να κοιτάμε τον άλλο μες τα μάτια. Κι αν μας αγαπά θαμεγαλώσει η κόρη του ματιού, και θα γίνει μια σταλιάαν μας σιχαίνεται η ψυχή του, έτσι δε μου πες; Που‘ναι η κόρη του ματιού σου τώρα ρε πατέρα; Που ναβολοδέρνει; Σα να μικρύναν τα πνευμόνια μου κι ηανάσα λιγοστεύει. Και γίνεται γοργή. Σήκω ρε πατέρα,σήκω κι όλες οι τρέλες του κόσμου θα ‘ναι δικές σουστο εξής. Θα σου φέρω και νύφη, φτάνει μόνο νασκιρτήσεις. Την καλύτερη νοικοκυρά που φάνηκε στηνπλάση. Και θα σου χαρίσω και αγγόνι. Κώστα θα τονλεν κι αυτόν, θα καταλαβαίνεστε τα δυο σας. Μόνοσήκω, να χαρείς. Δεν έχω άλλο από ‘σένα. Σήκω,είμαι μόνος πατέρα. Που ‘ναι κι αυτοί οι γιατροί; Γαμώτα νοσοκομεία τους κι όλα. Αν εφευρίσκαν φακελάκιτηλεφωνικό όλα θα τα ‘δινα να ‘ρθουν στην ώρα.Πατέρα, μ’ ακούς; Που πήγε ρε η φωνή σου; Πάγωσεο έρμος, χλόμιασε. Δεν έχει χαΐρι πια. Ταξιδεύει.Πατέρα, στάσου… Μόνος μ’ ένα κουπί δε θα την πας



μακριά τη βάρκα. Στάσου να πιάσω τ’ άλλο. Όνειραμονάχος δε θα δω. Το πιστόλι μου. Είναι γεμάτο. Οισειρήνες. Το ασθενοφόρο. Θα γεμίσει σε λίγο κι αυτό.Πατέρα, βάστα ένα στερνό λεπτό τα κύματα, έρχομαινα τα δαμάσω. Ένα χαρτί. Ένα στυλό. Όλα μου ταυπάρχοντα στο Μαύρο Γάτο. Να μην τον κάνουν μιαμπουκιά τα πολυεθνικά σκυλιά. Στον κρόταφο. Όχι.Στο στόμα από κάτω προς τα πάνω. Τίποτ’ από ‘μέναεδώ να μην αφήσω. Γέρο, μόνος δεν κάνεις όνειρα,ούτε τ’ αύριο προσμένεις. Οι δυο μας τώρα, αςσαλπάρουμε μαζί. Βάζουμε πλώρη για την Κρήτη.

Κι αν τα λόγια μου σκιά που όνειρα σκεπάζει

ψάξε πέρα απο χαρτιά η ζωή δες σου φωνάζει

είναι χρώματα και φως απ' τα κάγκελα πιο πέρα

μον' ο φόβος σου έχθρός μες σε χείλη αμπαρωμένα

[email protected]

por tier is

Documents