Prezentację wykonali:Weronika Mikucka Marysia MaciejczakNatalia KozłowskaFilip WojciechowskiKrzyś Zalewski

OGRÓD FAUNY POLSKIEJ ZOO W MYŚLĘCINKU

Sowa błotna jest ptakiem wielkości sowy uszatej jednak cechuje ją kilka istotnych dla niej różnic. Podstawową różnicą jest tryb żerowania. Żeruje ona również za dnia. Ubarwienie jej piór posiada liczne podłużne prążki. Posiada niewielkie uszy. Kolejną różnicą pomiędzy poprzednim gatunkiem sowy a nią jest większa rozpiętość skrzydeł dochodząca do jednego metra. Preferuje wypoczynek na ziemi . Środowisko na jakim występuje się szeroką otwartością krajobrazu z pobliskimi zbiornikami wodnymi. Sowa błotna występuje w tym środowisku w przypadku i do czasu występowania obfitości pożywienia. Kiedy pożywienie się znacznie uszczupli , potrafi nagle i niespodziewanie zmienić swoje terytorium.

Podczas zdobywania pożywienia sowa ta wykonuje tak zwany lot zwiadowczy podczas tego lotu nie posługując się słuchem. Jest ona szczególnie aktywna o zmierzchu. Obiektem jej polowań są myszy oraz szczury i wszelkiego rodzaju gryzonie. Poluje również na małe kaczki , które zaskakuje podczas wieczornego ataku. Ten gatunek sowy różni się od wszystkich pozostałych swoimi szczególnymi obyczajami. Jako jedyna buduje swoje gniazda , prawdopodobnie ze względu na to aby umieścić je na wyższej bezpieczniejszej wysokości niż miejsce jej wypoczynku. Sowa błotna podczas polowania układa swoje martwe ofiary wokół gniazda aby zabezpieczyć sobie ciągłość pożywienia. Sowa błotna nie jest zwolenniczką wypoczynku na gałęziach drzew. Odpoczywa na kamieniach i różnego rodzaju słupach. Wykonuje niskie loty. Sowa błotna zaliczana jest do ptaków wędrownych , jednak nie jest to jej główna norma określająca sposób życia. Jeśli znajduje ona dostatek pożywienia na określonym terytorium , potrafi zatrzymać się dłużej na nim , jednak w momencie w którym ten dostatek się kończy , potrafi nagle zniknąć. Głównym pomiernikiem jej występowania jest mnogość gryzoni , głównie myszy. Wszędzie tam , gdzie pojawia się nadmiar gryzoni , pojawia się i ona. Terytoria , na których występuje sowa błotna stanowi bardzo duży areał – zimna i umiarkowana strefa Euroazji , Ameryka Północna i częściowo Południowa. Podczas przelotów sowy błotne odpoczywają gromadnie i bardzo często mylone z innymi kurakami stają się celem polowań ginąc masowo.

W okresie lęgów w marcu i w kwietniu samca cechuje dość szczególne zachowanie. Wzlatując nad gniazdem wykonuje coś w rodzaju klaskania skrzydłami oraz wykonuje dość dziwne ewolucje , loty nurkowe i głośno pokrzykuje. Gniazdo sowy błotnej stanowi luźna kępka suchej trawy. Jest umieszczone głęboko pod krzakiem.

Matematyka:Przy sowach trzeba zapamiętać, że potrzebują one woliery dostosowanej do tego, aby mogły swobodnie w niej latać - najczęściej 7m x 3m x 3m. Oprócz tego należy zapewnić dobre podłoże i zapewnić bezpieczne ściany woliery, bo inaczej ptak może połamać pióra. Myślęcinek – hodowla ptaków zagrożonych: 1. zarejestrowany azyl dla ptaków2. personel o odpowiednim wykształceniu3. posiadanie min. 3 pary ptaków4. zapewnić kontrole weterynaryjne5. młode oddawać do ośrodków dzięki czemu zostaną wolne6. Zapewnić dobre warunki i opiekę dla ptaków7. zapewnić dostęp do pożywienia (najlepiej kurczaków jednodniowych)

Surykatki

Surykatka (Suricata suricatta) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny mangustowatych, jedyny przedstawiciel rodzaju Suricata. W Afryce oraz krajach anglojęzycznych znana jest pod nazwą meerkat. Ta nazwa została błędnie zaczerpnięta z języka niderlandzkiego, a tłumaczyć ją można jako kot jeziorowy. W niderlandzkim surykatka zawsze była nazywana stokstaartje, a niderlandzkie słowo meerkat odnosi się do koczkodana.

Tryb życia

- Prowadzi dzienny tryb życia, zazwyczaj w stadach zajmujących określone terytorium. Liczące do 30 osobników stado składa się zwykle z dwóch lub trzech grup rodzinnych. Grupę rodzinną tworzy przystępująca do rozrodu para oraz ich potomstwo, które nie osiągnęło jeszcze dojrzałości płciowej. Na terenie otwartym surykatki kopią nory, lecz gdy jest to możliwe, korzystają ze skalnych szczelin.

Surikatki w Myślęcinku

Występowanie:Zamieszkują południową część Afryki, głównie pustynię Kalahari.

Opis:

WyglądSmukła sylwetka, wierzch ciała jasnopopielaty z czarnym, poprzecznym pręgowaniem. Głowa biała, uszy czarne. Ogon ciemno żółty o czarnym końcu.

Rozmiarydługość ciała: 25-35 cm długość ogona: 17-25 cm

Waga720-731 g

PożywienieWszystkożerna, głównie owady i inne bezkręgowce, ale również gady, ptaki i ssaki uzupełnione pokarmem roślinnym.

Surykatki mają silnie rozwinięte zachowania socjalne. Wykazują wiele zachowań antydrapieżniczych, od sygnałów alarmowych po czynną, grupową obronę przed atakującym drapieżnikiem. W czasie żerowania co najmniej jeden z członków stada zajmuje pozycję w najwyższym punkcie terenu i obserwuje otoczenie. W razie niebezpieczeństwa strażnik wydaje odpowiedni do zagrożenia dźwięk alarmowy, na który stado reaguje stosownie do sytuacji.Starsze surykatki uczą młode, jak obchodzić się ze zdobyczą, organizując dla nich "szkoły łowieckie". Najpierw młoda surykatka dostaje martwe zwierzę (np. skorpiona) w celu poznania ofiary, następnie zaś żywe, nieuzbrojone zwierzę (np. skorpiona bez żądła). Dopiero na końcu młoda surykatka dostaje żywe, uzbrojone zwierzę (np. skorpiona z żądłem) w celu jak najszybszego zabicia go.Surykatki mają podwyższoną odporność na jad niektórych gatunków węży i skorpionów.Przez wiele miesięcy mogą żyć bez wody, gdyż przeżuwają dzikie melony, wilgotne korzonki i bulwy, które wcześniej wykopały.

Rozród:W warunkach naturalnych surykatki mogą rodzić młode o każdej porze roku. Ciężarne samice spotyka się najczęściej od sierpnia do marca. Ciąża trwa 11 tygodni, a w miocie rodzi się zazwyczaj 2 do 4 młodych. Samica może urodzić do trzech miotów w roku. Długość życia surykatek dochodzi do 12 lat (średnio 7 lat).

Matematyka:Surikatki zajmują wydzielone dla nich pomieszczenie o szklanych ścianach z wykonanymi dla nich norkami. Wymiary klatki to sześcian o bokach 4m, jego pole wynosi P = 6xa2 = 6x42 = 96m2

Emu

Emu w Myślęcinku

Emu (Dromaiidae) rodzina ptaków z rzędu kazuarowych. Obejmuje ptaki lądowe, nielotne i szybko biegające, zamieszkujące całą Australię. Ptaki te charakteryzują się redukcją skrzydła, lotek i sterówek. Ich pióra przypominają sierść. Odżywiają się trawą, nasionami, owocami i owadami. Obok strusi, emu są największymi żyjącymi obecnie ptakami.Do rodziny należy jeden rodzaj i jeden żyjący gatunek:Rodzaj: Dromaius - emu oraz dwa wymarłe:- emu czarne- emu małe

Struś Emu posiada brązowe upierzenie oraz głowę w czarnym odcieniu, która ma niebieskoszarą, skórę bez upierzenia na bokach oraz na szyi. Osiąga do 2 m wysokości oraz wagę ok. 55 kg, samiec emu jest mniejszy od samicy. Jest to gatunek pospolicie występujący na znacznej części Australii, unikającym zaludnionych miejsc, zbyt zwartych lasów i obszarów suchych.

Systematyka Emu (Dromaius novaehollandiae) Domena: eukarionty Królestwo: zwierzęta Typ: strunowce Podtyp: kręgowce Gromada: ptaki Podgromada: Neornithes Nadrząd: paleognatyczne Rząd: kazuarowe Rodzina: Dromaiidae

MŁODY STRUŚ EMU W okresie godowym

strusie, dzięki specyficznej budowie tchawicy wydają buczące dźwięki. Opieką nad lęgiem zajmuje się samiec. Wysiaduje w gnieździe, które jest zagłębieniem w ziemi od 7 do 10 ciemnozielonych jaj przez ok. 56 dni. Po wykluciu samiec dalej sprawuje opiekę nad pisklętami.

JAJA EMU

Jaja Emu ważą około 600 – 700 gramów i mają ciemno

zielony kolor i twardą skorupę. Jajo tworzy się 72 godziny. Samica może więc

znosić je co trzy dni. W okresie rozrodczym, który

zaczyna się w styczniu samica może złożyć ich

około 30. Maluchy w przeciwieństwie do swoich

rodziców nie są szare a żółto – brązowe, mają pasiaste upierzenie. Z

daleka wyglądają jak młode dziki.

Strusie muszą mieć przygotowane specjalnie ogrodzony wybieg i niewielki budynek na chłodne dni. Strusie bardzo dobrze znoszą zimę. Nie lubią jedynie śliskich podłoży, bo przez to, że mają długie nogi, rozjeżdżają się na lodzie i często łamią kości. Wymagany jest stały kontakt z weterynarzem, który pomaga w prawidłowej opiece nad ptakami.Utrudnieniem jest dobór paszy. Strusie to zwierzęta, które nie mogą żywić się pełnymi ziarnami. Wybieg ich ma wymiary 10m na 10m a pole wybiegu równa się 100m2.

Matematyka:

W ciągu paru pierwszych dni życia pisklęta korzystają z zapasów żółtka. W tym okresie jednak następuje spadek masy ciała. Pierwsze karmienie zaczynamy po upływie 2-4 dni życia. Strusięta muszą się jak najszybciej nauczyć jeść i pić. Początkowo paszę podajemy 4 razy dziennie, przez 20-40 minut najlepiej o tej samej porze. Paszę można podawać w plastikowych płytkich jaskrawych naczyniach lub miseczkach. Po upływie 10 dni życia ptaką podaje się ugotowane kurze jajo, utartą marchew, buraka, liście kapusty , sałaty , lucerne lub kończyne. Po upływie 15 dni można już podawać strusiętom drobne kamyki lub żwir. Do wody pitnej dodajemy preparaty mineralne i witaminowe. Wodę bardzo często zmieniamy ( 3-4 ) razy dziennie myjąc bardzo dokładnie naczynka. Pisklętom do 30 dnia życia podaje się probiotyki. Zapewnia to rozwój w przewodzie pokarmowym pożądanych szczepów bakteryjnych.

Żywienie piskląt:

Żywienie EMU - ŻBOŻA PASZE TRAWY

Kukurydza

OwiesJęczmieńPszenicaPszenżyto Żyto i SorgoNasiona SoiNasiona SłonecznikaSiemię Lniane

Otręby Pszenne

Śruta Poekstrakcyjna sojowaLucernaKończyna CzerwonaZielonki z Trwa i ZbóżKiszonki z traw kukurydzy i innych roślinSianoOkopowe i Owoce

Głównymi składnikami diety strusi są pasze pochodzenia roślinnego,a zasadniczą grupę stanowi tu ziarno zbóż, będące źródłem energii.Pasze te zawierają jednak zbyt mało białka, które jest małowartościowe biologicznie.

Źródła:

- http://100strusi.w.interia.pl/zywpisk.html

- http://www.myslecinek.pl/content/edukacja

- http://pl.wikipedia.org/wiki/Surykatka

- http://portalwiedzy.onet.pl/81542,,,,sowa_blotna,haslo.html

- http://pl.wikipedia.org/wiki/Emu

Dziękujemy za uwagę