1

Reisverslag Costa Rica 2010

17 mei – 7 juni 2010

Sybrand Jissink & Johanna bij de Leij

2

Groningen maandag 17 mei 2010

Om 13.15 uur staat onze vlucht naar Costa Rica (CR) gepland. Helaas krijgen we rond 6.30 u een

vervelend sms’je van Marielle. Vanwege de aswolk boven IJsland wordt er op Schiphol tot 14 uur niet

gevlogen. Bij navraag is de vlucht 24 uur uitgesteld en we laten ons telefonisch omboeken. Om de tijd

te doden en de nieuwe ‘hiking shoes’ van Sybrand in te lopen, gaan we wandelen te Kardinge waar we

allemaal mooie Nederlands flora en fauna zien...

Groningen – New York – San José dinsdag 18 mei 2010

Opnieuw een poging te vertrekken. Rond 7.20 uur verlaten we net te laat ons huis en poes Tom. Als

we vlak voor 8 uur vast staan in Heerenveen, vragen we heit en mem om alvast een kaartje te kopen

voor de trein. Zij staan keurig op tijd te wachten om ons uit te zwaaien, maar een kaartje kopen is nog

best veel gevraagd. Rennen vanaf de parkeerplaats, zelf een kaartje halen, de treindeur blokkerend en

al vallend de trein in. Het zou niet het laatste haastmoment blijken.

Veel te vroeg aangekomen op Schiphol, krijgen we na een niet al te korte rij te maken met de eerste

echte tegenvaller. We blijken niet, zoals telefonisch bevestigd, omgeboekt te zijn naar de vlucht naar

New York precies 24 uur later, maar naar een andere die net is vertrokken naar Houston. Helaas zit de

vlucht naar NY vol en staan we op de wachtlijst. Na ruim twee uur onzekerheid blijkt dat we gelukkig

mee kunnen, alleen niet naast elkaar vanaf NY. In New York duurt alles lang. We rennen met de

backpacks en krijgen oneindig veel vragen bij de douane. Een monorail vervoert ons naar de terminal

en na alweer een sprint komen we hijgend aan bij de gate waar ons vliegtuig bijna vertrekt. Nipt

gehaald, en omdat een Chinees zo aardig is te wisselen, zitten we nog naast elkaar ook. In San José is

alles een stuk relaxter en er staat keurig iemand te wachten met een Gaudi-bordje, die ons door het

chaotische verkeer naar het backpackershostel brengt, waar we al vroeg gaan slapen.

San José woensdag 19 mei 2010

Al vroeg ontwaken we door de verkeersherrie van San José. Bij het ontbijt

ontmoeten we de eerste Nederlanders, Huub en Birgit. Ze zijn al vijf

maanden op reis en hebben nog twee dagen CR en drie weken Cuba te gaan.

In de stad, lukt het om te pinnen, toch altijd even spannend. San José staat

niet bekend als mooie stad en ‘place to be’ en op zich wordt duidelijk

waarom; de stad blinkt niet uit in schoonheid. Ondanks een zoektocht,

vinden we geen slofjes voor Sybrand, maar wel zooltjes voor in de oude

stappers. 's Middags doen we een siësta en daarna gaan weer de stad in. Ook

regelen we een auto. Vervolgens weer even shoppen en uit eten. 's Avonds

een lekker rood wijntje op het balkon en twee potjes Yahtzee. De vakantie is

begonnen…

San José – Puerto Viejo donderdag 20 mei 2010

Na een ontbijt met Huub en Birgit praatten we hen bij over het wel en wee in Nederland, terwijl we

wachten op onze auto. Ons schattige Jeepje “Jimmy” komt rond 9u. Na veel papierwerk en tien

handtekeningen gaan we op pad in de Suzuki. Onze Garmin stuurt ons eerst dwars door San José, dus

we maken meteen goed kennis met de bijzondere rijstijl hier. Na het rijden in de drukke stad zijn we

3

vrijwel direct in de Bergen en daar regent het hard.

Opstoppingen, mist, nauwelijks zicht en super slechte wegen.

Uren later besluiten we de route richting Tortuguero af te

kappen vanwege de regen. We gaan Zuidelijk richting Puerto

Viejo. Onderweg allemaal uitstapjes naar bananenplantages en

mooie tropische planten. Het landschap wisselt sterk. Af en toe

krottenhutten en soms imponerende natuur. Vlak voor de

eindbestemming wisselen asfalt en onverharde wegen met

diepe kuilen elkaar sterk af. In Cahuita maken we een rondje in

het kleurrijkste dorp van CR.

Net binnen gekomen in Puerto Viejo worden we bijna verblind door lang silhouet met een zeer wit bos

haar... We komen dichter en dichter en het blijkt niemand minder dan ex-Knickerbocker Martin Doek

te zijn. Onwerkelijk toevallig! Na een korte begroeting tipt hij ons Casa Verde en dat blijken prachtige

huisjes te zijn waar de kolibries om ons heen dartelen. Doek vertelt ons dat er net een aardbevinkje

was, hetgeen het getril verklaarde wat Johanna ondervond toen Sybrand in een minisuper langs te weg

was. We spreken af met Diri en Martin uit eten te gaan en borrelen nog even gezellig na.

Puerto Viejo - Turialba vrijdag 21 mei 2010

Na een warme nacht beginnen we met een ontbijtje op onze veranda. Het is heerlijk weer en om 10

uur gaan we al zwemmen; eerst in de Oceaan en daarna in het zwembadje. Voor 12 uur moeten we

uit checken en we besluiten de onverharde weg richting Panama te volgen. Deze gaat over het strand

niet tot Gandoca en dus keren we iets voorbij Manzanilio om. Het schijnt verder richting Panama niet

heel veilig te zijn. Via het strand kun je er in principe niet komen. De huurauto mag überhaupt niet de

grens over. Er gaat wel een weg meer via het binnenland waarbij de enige grenspost aan de Caribische

wordt overschreden door zelf over een gammele brug te lopen bij Sixaola.

Onderweg parkeren we de Jimmy op het strand om even te zwemmen en te lunchen, waarna we weer

lekker cruisend de bergen opzoeken. Er bestaat geen weg dwars door de bergen rechtstreeks naar de

‘Pacific’. In Turrailba zoeken we (na enkele pogingen) een goedkoop hotelletje en gaan we lekker uit

eten in iets wat op een grote snacktent lijkt. Het regent weer en het stadje is niet speciaal, dus we gaan

vroeg slapen.

Turialba – Irazu - Dominical zaterdag 22 mei 2010

Op een stel veringen met een lapje stof er boven hebben we een matige nacht. De

blower maakt het nipt uit te houden, maar het getoeter van het verkeer geeft ditmaal

een opgelucht gevoel: de dag begint weer.

Erg vroeg vertrekken we richting vulkaan Irazu. Na enkele km verandert de kortste

route in onverharde weg en we besluiten om te rijden. Een goede keuze. Vanuit

Cartago is het nog 31 km klimmen naar 3400 m hoogte. Een prachtige klim naar een

forse hoogte, hoger dan wij ooit hebben gereden e dan je in heel Europa zou kunnen

rijden op verharde weg. De Irazu is de hoogste vulkaan van Costa Rica en de eniger

plaats in het land waar zowel de Grote en Atlantische oceaan kust te zien zijn. Tijdens

4

de klim doet de mist vermoeden dat het zicht matig zal zijn en inderdaad, we zien vrijwel niets dan een

krater met mist erin en geen groen vulkaanmeertje. Na een wandeling over de gestolde lava zien we

een bevervosrat achtig beest die bij ons het vreten van de tafel jat.

Op de terugweg komen we langs de Kathedraal van Cartago en Johanna wil graag

een kijkje nemen. Achteraf geen goede keuze. Dommer dan dom, en dan nog tien

maal dommer in het kwadraat doet Sybrand de auto op slot met de sleutel erin.

Na wat gevloek komt een Costa Ricaan ons helpen. Het verhuurbedrijf wordt

gebeld en ze sturen iemand met een sleutel die er over een uur is. Iets later dan

dat komt er inderdaad iemand met de autosleutel, maar helaas niet van de

portier. In een kroegje kijken we de Champions League finale Bayern – Inter (0-

2). Weer een uurtje later arriveert de sleutel wel en totaal opgelucht vervolgen

we onze weg richting de westkust.

Onderweg zien we naast bananen nu ook maïs, uien, koffie en allerlei bekende dingen verbouwd

worden. We volgen de Pan American en rijden over de hoogste pas van Colombia en wel de Cerro de

la Muerte a 3451 meter. Het regent flink en de 100 km naar San Isidro duren best lang. Dit komt mede

omdat het vaak een lastige keuze is uit vrachtwagens die als slakken rijden in te halen zonder zicht, of

erachter te blijven. Achteraf horen we dat deze weg vrij gevaarlijk is. We rijden door naar de Pacifische

kust waar de ruige zee ons met open armen en golven ontvangt. In Dominical gaan we slapen in Tortillia

Flats. Dit bijzondere palmstranddorpje blijkt een goede keuken te hebben.

Dominical – Drake Bay zondag 23 mei 2010

Ook het ontbijt is heerlijk, vooral het bananabrood. We gaan vroeg uit de veren voor een flinke hike in

Baru Park. We zien voor het eerst apen in het wild en testen onze prachtige wandelschoenen

behoorlijk. Na enkele uren reizen we verder richting het Zuiden.

We besluiten richting Corcovado te gaan. Ter Hoogte van Rincon nemen we de beslissing niet door te

reizen naar Jiminez maar over te steken naar Drake Bay. Achteraf geen verstandige keuze.

Na enkele kilometers verandert de weg regelmatig in onverhard en vanaf het bord waarop staat dat

het nog 30 km is, krijgen we geen asfalt meer te zien. Wel maken we de diepste kuilen ooit mee en de

steilste heuvels en hellingen. Regelmatig trekt de 4x4 het alleen in de 1e versnelling. Ook zien we voor

het eerst riviertjes die de weg kruisen. De eerste keren slechts enkele meters, daarna ook vele meters

breed. Johanna gaat eerst te voet door het water en aangezien dit net niet tot de knieën komt, scheurt

Sybrand de Jeep succesvol door het stromende water.

Met nog ongeveer 10 km te gaan, wordt het donker. Snel donker. En het gaat steeds harder regenen.

De Jeep begint soms iets te glijden op de steile hellingen en we naderen Drake Bay erg langzaam. Vlak

voor Drake Bay nog een t-splitsing. De keuze tussen de richting van de zee en een doodlopende weg,

is eenvoudig. Op het moment dat we er vrijwel denken te zijn, schiet het hart in de keel: een riviertje

van wel 15 a 20 m breed kruist onze weg. Johanna gaat te voet, maar na enkele meters komt het water

tot over haar knieën. Het angstzweet breekt uit. Dit gaat absoluut niet lukken. We keren terug naar de

splitsing en volgen de doodlopende weg. Aan het einde staat een hutje. Er blijkt een vrouwtje te wonen

en ze zegt dat er verderop slaapplaats is. Hiervoor moet ze wel eerst een hek van een weiland openen,

wat ons leidt naar een vliegveldje. We stijgen helaas niet op en rijden richting 'verkeerstorenhut' waar

5

enkele Costa Ricanen wierrook

aansteken tegen de muskieten. Ze

nemen ons mee over een zeiknat paadje

naar een hutje waar we kunnen slapen.

Er is een soort regendouche waar we

alles er even af kunnen spoelen. Bij

kaarslicht en onder een klamboe vallen we ondanks de kletterende regen uiteindelijk in slaap.

Drake Bay maandag 24 mei 2010

De hele nacht regent het onophoudend door. We hebben weinig vertrouwen in de terugreis over de

zelfde weg en zien het niet zitten om via Carate naar Corcovado te gaan. Met de kano van gastheer

Edu gaan we over een overgelopen rivier wat nu een meer is. We zwemmen in de Pacific en helpen de

dorpelingen met scheppen om de rivier op zee uit

te late komen, maar dit is water naar de zee dragen.

Een kanotocht door het ondergelopen bos is het

meest spannende van deze dag. We besluiten de

volgende dag vroeg richting Corcovado te gaan. Met

Edu, Sabrina en wat Amerikanen eten we, waarna

we vroeg gaan slapen.

Corcovado dinsdag 25 mei 2010

Om 4.30u hebben we met Edu afgesproken voor het ontbijt. Het regent weer de hele nacht, maar

volgends Edu is het licht waar de zon op komt en wordt het een droge dag. We vertrouwen hem in van

alles. Hij maakt ontbijt voor onderweg en na een kop koffie stappen we om 5u in de kano waarmee hij

ons afzet. Ruim een half uur over het strand lopen en over twee kleine rivieren, is het recept. De eerste

kleine rivier blijkt wel 20m breed en is op sommige plekken na twee stappen al ruim een meter diep.

We vinden een iets ondiepere plek en wagen het erop. Vlak voor de overkant komt het snel stromende

water plots tot over de navel. Door een uitglijpartij scheelt het geen haar of de tas met o.a. camera en

gsm raakt onder water. Opgelucht maar geschrokken bereiken we de overkant en kort daarna ook die

van de tweede rivier.

Op de plaats we opgepikt horen te worden, beginnen we aan ons ontbijt. Iets na 6u vragen we ons af

of ze in het bootje wel komen. Plots zien we vanuit de baai een bootje vertrekken en deze komt

langzaam dichterbij. Kunstig ontwijken Manolo en zijn hulpje de branding en pikken ons op. Twee suffe

Spaans sprekende bejaarde blanken en twee overdreven Amerikanen complementeren de groep. Met

een 150 pk motor scheuren richting Corcovado. Na ruim een uur worden de golven steeds hoger.

Tientallen meters hoog en we klotsen er overheen. Regelmatig makken we dergelijke klappen dat we

er blauwe billen van denken te krijgen. Bij Corcovado zelf is het nog heftiger. In de wetenschap dat er

haaien om ons heen zullen zwemmen, stuurt Manolo ons kunstig tussen de over de kop slaande golven

heen. Een kwestie van inhouden, even wachten op een rustig moment en weer vol gas. Iedere golf

wordt getrotseerd en we bereiken het strand, waar alles lijkt te leven en te bewegen.

Onze gids Carlos heeft na 1 minuut al aapjes gezien. Een troep van wel 30 stuks Picoto's passeert ons

al voedsel zoekend. De hiking schoenen worden flink getest en zijn al snel drijfnat door het passeren

van stroompjes. We zien slingerende spider aapjes die over de toppen van de bomen scheren en

6

regelmatig takken naar beneden mieteren. Ook de Haulermonkey laat zich zien. We treffen termieten,

mieren, ratten, enorme krekels, veel vogels en bijzondere spinnen aan. Ondanks het feit dat de meest

overdreven Amerikaan tientallen foto's neemt van alles waar gids Carlos naar toe wijst, beleven we

een enerverende tocht.

Sybrand beweert al bijna een week dat er krokodillen in de buurt zijn. Aangekomen bij een revier die

in de zee uit komt, maakt deze bewering weinig indruk op Johanna, die denkt dat het een pelikaan

moet zijn. Niets is minder waar. Twee krokodillen zijn bezig het kadaver van een miereneter die in het

water drijft, te verschalken. Indrukwekkend zien we de kroko's een het stuk vlees van het kadaver

trekken en dit verorberen door hun grote bek omhoog te stekken en het te verslinden. Een derde

krokodil komt het tweetal vergezellen en we kijken tijdens onze eigen lunch toe hoe zij 20m verderop

ook lunchen.

Op de terugweg zien we niet veel nieuwe dieren meer. Wel veel aapjes en enorme bomen tot 70m

hoog. Na een enerverende ochtend en wederom een indrukwekkende boottocht komen we na een

strandwandeling (dit keer zonder door de rivier te hoeven) weer aan bij Edu die ons opwacht met een

kano. We douchen snel en maken ons na het afscheid van Edu op voor de terugweg.

Inmiddels spoelt het weer en aangekomen bij de eerste rivier begint het hart weer te bonzen. Ervaren

verkent Johanna de rivier en met volle vaart, knalt Sybrand de rivier in. Het hoogteverschil doet de 4x4

even haperen, maar zonder hele grote problemen bereikt de Jimmy de overkant. We denken het

zwaarste gehad te hebben. Enkele riviertjes die volgen, steunen deze gedachte. Dan stuiten we op een

snel stromende brede rivier die duidelijk zichtbaar lastiger is vanaf deze kant. Na enkele meters van

ongeveer 40 cm volgt een verdieping en een steile laatste helling tot de oever. Met gekruiste vingers

schiet het hart toch aardig in de keel wanneer

de Jeep bijna tot stilstand komt in het diepste

stuk. Vol gas in de 1e versnelling komt onze

trouwe Jimmy licht haperend met gerookte

motor aan de overkant. Opgelucht

concluderen we wederom dat we het ergste

hebben gehad. We besluiten terug te gaan

naar het vertrouwde Dominical waar we rond

19.30 uur weer bij Flats Tortilla aankomen en

we toevallig wederom de sleutel krijgen van

nummer 7, waar we al eerder sliepen.

Dominical - Jaco woensdag 26 mei 2010

Wederom de hele nacht regen. Het ontbijt zorgt weer voor een zonnige stemming, maar gedurende

de hele ochtend regent het onophoudelijk. We besluiten niet naar Parque Manuel Antonio te gaan en

rijden door naar Jaco, alwaar we een wasje draaien terwijl we een internetcafé bezoeken. Er wordt

twee weken lang elke dag 60% neerslag voorspeld in heel CR. Een fikse domper. Tijdens het eten van

een Subwaybroodje beslissen we de auto met een dag te verlengen en in Fortuna te droppen. In Jaco

gaan we slapen in Rutan Surfacabinas.

7

Jaco – La Fortuna donderdag 27 mei 2010

Om 6 uur worden we gewekt door een medewerker. Onze auto stond klem, en ze had ons en de

eigenaren van de blokkerende auto gewekt om ze te wisselen. Dit vanwege onze mededeling dat we 6

uur wilden vertrekken en wel naar Parque Carrera, wat bekend staat om de vele vogels. Daar

aangekomen iets over 7, blijkt het gesloten te zijn. Bij navraag

gaat het in low season om 8u open. We rijden weg, doen een

bakkie en keren terug, mede omdat het droog is. Eenmaal in het

park begint het snel te spoelen, al voor we de eerste vogel die

afwijkt van de lokale huismus, mochten begroeten. Als verzopen

katten rennen we terug en helemaal 'dweildoornat' stappen we

in de Jimmy door wie we ons laten droog föhnen.

Aangezien we voor het laatste dag in de Jimmy rijden, nemen we

een toeristische route. Op de weg naar Fortuna bezoeken we

Zoo Logica Marina, een plaats waar dieren worden opgevangen.

In dit leuke dierentuinachtige tokootje zien we allerlei dieren

zoals jachtluipaarden, krokodillen en enorme ara's. In La Fortuna

rijden we eerst even door naar de actieve Vulkaan Arenal. Zittend op ons balkon van Cabinas, begint

de vulkaan te rommelen en as uit te stoten. De ober van Lava Lounche kan een paar woorden

Nederlands en serveert heerlijk eten en het wijntje op balkon met zicht op de vulkaan is heerlijk.

La Fortuna vrijdag 28 mei 2010

We worden wakker met zonneschijn, nemen afscheid van

onze trouwe Jimmy en brengen 'm bij Mapache. Om 10.30u

worden we opgepikt voor een Canopy tour. Bij een resort

worden we met een busje omhoog gereden en in strakke

tuigjes gehesen. Zoef zoef... Scheurend van boom naar boom.

Erg gaaf! Na de 12 tochtjes gaan we nog lekker dobberen in

het zwembad van het resort. Het is genieten van elke foton

die de zon rechtstreeks op onze huidjes uitzendt. Na al die

regen vinden we dat we dit wel hebben verdiend.

's Middags nemen we de taxi naar een waterval en doen we

een tocht naar een kratermeer bij een andere slapende

vulkaan. Die laatste is al gesloten en dus hiken we naar

beneden om onder de waterval te zwemmen. Erg koud maar

indrukwekkend. Onderweg terug krijgen we een lift naar wat we inmiddels hebben bestempeld tot

onze beste locatie tot nu toe: Cabinas Las Palmas. Aldaar relaxen we op het balkon met een wijntje,

terwijl de zon achter de vulkaan onder gaat. We eten redelijk budget en dat is te merken ook. De

budgetweek is aangebroken.

8

La Fortuna – Monte Verte zaterdag 29 mei 2010

Jubileum: 27 maanden samen! We pakken onze spullen en als ware backpackers nemen we Jeep-Boot-

Jeep combi naar Monte Verde. Tot onze verbazing komt een bijna vol busje met toeristen ons halen

en het brengt ons naar een bootje waar ongeveer 30 personen op kunnen. Veel typische backpackers

en enkele nog-lelijkeren vergezellen ons tijdens een heerlijk tochtje. Het uitstappen gaat weer lekker

Costa Ricaans. Als ware backpackers bereiken we het busje

wat ons door de bergen naar Monteverde brengt. Aldaar

bewonen wij een prachtig stulpje van Pension Santa Elena.

's Middags doen we een skywalk in Selvatura Park; via acht

luchtbruggen lopen we letterlijk over de toppen van de

bomen en we zien veel kolibries in de Hummingbird Garden.

's Avonds eten we in een restaurant dat om een boom heen

is gebouwd. We onderbreken de schraapweek voor een

steak om onze 27e maand te vieren. Er is een feest met een

band bij een kroegje, maar het spreekt ons niet erg aan. We

gaan niet al te laat slapen.

Monte Verte – San José zondag 30 mei 2010

Om 5 uur gaat de wekker op de gsm. We pakken onze spullen, nemen een lekker kop CR-koffie en gaan

richting de 'bushalte' waar om 6.15u onze bus moet komen naar het Parque Monteverde. Een grote

bus arriveert, maar we kunnen er nog niet in. Om 6.10u rijdt er opeens een gele bus om de hoek weg.

We blijken de bus te hebben gemist en staan voor de bus naar San José te wachten. Na een ren om de

hoek een steile heuvel op, concluderen we balend dat we de bus hebben gemist. De hele situatie maakt

ons aardig sjaggi en we hebben weinig zin om 8 dollar voor een taxi op te hoesten. In ons hostel bedoelt

de kale meneer het prima om voor ons shuttle te bestellen, maar deze komt pas om 7 uur en kost

alsnog 6 dollar. Na drie kwartier wachten worden we dan toch richting het park gebracht.

In het park hebben we ongeveer vier uur de tijd. We

staan dan ook relatief lang stil bij uitzichtplaatsen en

overige leuke plekjes. Als ware rangers spotten we

vooral veel vogels en tevens wat rupsen en rare

andere insecten. Zowel in het park als bij Café Kolibri

zoeven de gesnavelde hommels ons om de oren. Als

klap op de vuurpijl vangt Sybrand een kikkervisje. De

dag lijkt toch nog helemaal goed te komen. Op de terugweg wordt de dommelende Johanna plotsklaps

wakker door de klapband. We gaan lopend verder.

Terug in het dorp willen we tickets reserveren voor de bus naar San Jose. Helaas gaat het kaartjeshokje

net dicht. Na enkele uurtjes rondhangen staat er voordat het hokje weer open gaat een rij, en vlak

daarna is de teleurstelling groot als de zitplaatsen zijn uitverkocht. Vijf uur staan is zelfs in de budget-

week erg veel gevraagd en nog meer balend besluiten we via een overstap naar San José te gaan.

9

De busreis is een belevenis op zich. Na twee uur over louter onverharde wegen, mogen we van

genieten van enkele meters afvalt. Direct daarna moeten we eruit om over te stappen. Al vlot arriveert

een afgeladen bloedhete gammelbus. Het blijkt de laatste te zijn naar SJ. Er staan al aardig wat mensen

in de bus en er is amper staanplaats. Als in een trein richting een concentratiekamp beleven we een

vreselijke rit. Enkele personen stappen uit en dat biedt hoop, maar helaas wederom een doos musje.

Voor ons geen zitplek. Bij een tussenpauze is de dode mus nog veel doder. Iedereen stapt uit, maar

komt net zo snel weer terug. Er komt nog even bij dat Sybrand het favo vestje van Johanna vergeet bij

de tussenstop. Het licht in de bus valt nog uit en we hadden wat bijna-ongelukjes en verkeersdrukte.

Verder weinig klachten.

Rond half 8 zijn we in San Jose bij het vliegveld. Aangezien hier veel taxi's zijn nemen we een dure naar

Backpackers hostel Tranquillo. We blijken een piepklein mega heet hok te hebben zonder raampje. We

slaan een fles wijn achterover (deels over een tas uiteraard) en proberen de slaap te vatten op een

vreselijk bed.

San José - Tortoguero maandag 31 mei 2010

Vol goede moed staan we op. Na goeie douche volgt een bak koffie met een pannenkoek waarna we

richting bus gaan. Ware backpackers laten zich niet door een mindere dag uit het veld slaan. In de bus

van 9u richting Tortoguero hebben we de laatste twee plaatsen naast elkaar, helemaal achterin. We

slingeren weer door de bergen van het National Park Gaulio naar Carriari om daar na drie kwartier

wachten in de hitte over te stappen op de bus naar La Pavona. Na een uurtje over - zoals bijna altijd

als je in CR een stukje van de hoofdweg bent - onverharde hobbelwegen, bereiken we het bootje in La

Pavona. De boottocht naar Tortoguero duurt ruim een uur. Lopend met de backpacks bereiken we ons

mooie slaapcabine van La Casona. Na even relaxen gaan we zwemmen in de Atlantische Oceaan die

tot Sybrand zijn enorme verbazing eerder warm dan pislauw is. De pelikanen vliegen om ons heen; we

genieten van de prachtige locatie.

's Avonds eten we eerst in een restaurantje waar ook twee andere Nederlanders eten. Vanaf 22u gaan

we op zoek naar turtles op het strand. Na enkele uren zwoegen hebben we alleen een hoopje zand

(nest met eieren), wat sporen en kuil met eierschalen van vorig jaar gezien. Een beetje teleurgesteld

nemen we de terugreis een route over een bebost pad. Daar zien we de groene kikker met rode ogen

en pootjes. Jeu, jeu, jeu …!!! Verder houden we een slangetje vast. Tegen 1 uur zijn we terug en

uiteindelijke was het een hele mooie tocht.

Tortoguero dinsdag 1 juni 2010

Na een korte nacht staan we iets voor 5 uur op voor een kop

koffie en een bananabroodje bij de bakker. Tegen 6u peddelen

we met de kano richting de riviertjes. We zien al snel

slingeraapjes en brulapen, maar zijn uit op kaaimannen. Het

duurt lang, maar we zien ze! Volwassenen en baby's. Sybrand

tikt er eentje aan met de peddel en volgens de gids kan deze

dan in boot springen, hetgeen Johanna niet echt een puik plan

lijkt. Verder zien we een toekan, allerlei reigers, roerdompen en

ijsvogelachtigen.

10

Rond 9 uur zijn we terug voor het echte ontbijt. Na een heerlijk omelet gaan we richting het strand.

Het is zo heet dat het niet te harden is in de zon. Net als wij gaan de zelfde twee Nederlanders een

stukje verderop ook in de schaduw zitten. Johanna krijgt tussendoor nog even bezoek van een gewillige

Tico, terwijl Sybrand al een praatje maakt met Marco en Linda. We hebben een hele gezellige middag

op het strand tussen de palmen gezeten met bier en wijn. 's Avonds gaan we met hen uit eten.

Tortoguero woensdag 2 juni 2010

De meest relaxte dag van de vakantie: helemaal niets ingepland. Uiteindelijk ook erg weinig gedaan.

Een lekker omelet bij La Casona, even koffie leuten, lezen, internetten en naar het strand. De hele

middag met Linda en Marco onder de palmen op het warme zand aan zee gezeten met biertjes, wijn

en een kaasplankje! Alsof onze vakantie hier was gestrand... Bij het invallen van het duister was Linda

er nog van overtuigd dat er een schildpad het strand op kroop, maar dit was een stuk hout wat met

enige fantasie de vorm had van een grote turtle.

's Avonds met z'n vieren pizzaatjes gegeten bij Buda. De pizza large van Sybrand bleek een mega groot

ding te zijn van met een diameter van ongeveer een halve meter, waar meestal een heel gezin van eet.

Tortoguero – Los Juntas donderdag 3 juni 2010

Rond 5 uur zijn we niet al te fit opgestaan om nog een bananabroodje en koffie te kunnen halen bij de

bakker. Deze was rond half 6 al een half uur te laat met open gaan. Bij de cabina van Marco en Linda

krijgen we toch nog ons o zo nodige bakkie leut en vlak voor vertrek is zelfs het bakkertje al open zodat

het bananabrood mee aan boord gaat.

Na een prima bootvaart en bustochtje nemen we bij een

bakkie leut afscheid van Marco en Linda, die de volgende

dag terugvliegen. Wij nemen de taxi naar de Passeo Colon

en laten ons droppen bij de car rentals. Na wat zoeken,

valt dit keer de keuze op de Wild Rider. We huren een

Daihatsu Terios. Deze rijdt minder lekker dan de Jimmy,

maar brengt ons veilig over de matige wegen. We redden

het niet tot Tamarindo en doen een overnachting in Los

Juntas, een saai stadje waar de pasta slecht is.

Los Juntas - Tamarindo vrijdag 4 juni 2010

Het ritje richting de westkust levert ons regelmatig een bui op. We slaan af richting Guatil en krijgen

een privé demo van een Costaricaanse die er absoluut geen potje van bakt: volgens traditionele

methodes maakt zij een keurig vaasje van klei. Onderweg zien we vele vogelhangnestjes en

(voetbal)schoentjes die in de elektriciteitskabels hangen. Voor Tamarindo volgen we de tip op die ons

leidt naar Villas Macondo, waar we een keurig hokje hebben bij een zwembadje met stoeltjes en een

hammock.

We maken een wandeling op het strand, nemen een cocktail en biertje tijdens een piekuur. Door vier

keurige Tico's wordt een romantisch liedje gezongen. 's Avonds eten we bij hun buren en uiteraard

sluiten we de dag af met een wijntje.

11

Tamarindo - Samara zaterdag 5 juni 2010

Na een relaxte ochtend, besluiten we de spullen te pakken en deze in de veilig geparkeerde auto te

laten en een middagje strand te scoren. Het is heerlijk weer en behalve veel zon, genieten we ook van

veel golfen. Johanna is wel wat lafjes omdat ze bang is voor zout in haar neus.

Rond 15 uur gaan we douchen en na een Subway-broodje

scheuren we richting Samara. We zijn op tijd voor de

sunset, maar deze is achter de rots. Het is even zoeken voor

een leuk optrekje, de keuze valt op La Locanda. In Samara

nemen we een gezamenlijke mixed grill, welke zo groot is

dat we bij het uitbuiken in slaap dommelen.

Samara - Alajuela zondag 6 juni 2010

Heel verrassend staan we erg vroeg op. In Samara nemen we afscheid van de Pacific en gaan we

richting Vulkaan Poas. Dit is nog een aardige tocht. We arriveren tegen 15u bij het park en moeten 23

dollar betalen voor een half uur. Dit is ons te gortig en na een souvenir te hebben gekocht op de

terugweg, vinden we slaapplaats bij Hostel Trotamundas te Alajuela. Alajuela ligt veel dichter bij het

vliegveld van San José dan de stad San José, en is dan ook een veel geschiktere locatie voor de laatste

nacht. Even online inchecken, wat kerkjes zien en eten bij de Mexicaan, voordat we de spullen pakken.

We proberen vroeg te slapen. Vooral Johanna heeft hier opvallend veel moeite mee. Iets met vakantie

/ vliegstress .

Alajuela - Groningen maandag 7 juni 2010

Nadat Johanna elk half uur wakker is geworden en de tijd wilde weten, staan we tegen 4 uur op.

Omkleden, laatste details in de tassen en al voor half 5 staat de taxi klaar. Op het vliegveld worden we

verrast door de Exit Tax van ruim 50 dollar. Het inchecken gaat erg snel en we hebben nog ruim te tijd

voor souvenirs en een vies broodje á 9 dollar. Op onze laatste aankoop, een rozig turtletje, dingen we

nog enkele colonnes af zodat we de laatste lokale centjes kwijt zijn.

Na een uurtje wachten bij de gate, vliegen we redelijk op tijd. Een vervelende gedachte is dat we twee

maal in de VS moeten overstappen en dat het allemaal heel erg lang kan duren. In Houston is de drukte

minder erg dan de heenreis in New York. En te Newark hoeven we deze keer geen bagage te verslepen

en ook geen duizend vragen te beantwoorden. Eenmaal in Amsterdam pakken we de trein naar

Heerenveen. We drinken nog een bakkie koffie en in de Seat, waar Sjam aan gesleuteld heeft, cruisen

we de laatste etappe richting onze Tom. Het was een topvakantie!

12

Samenvatting

- Costa Rica, Pura Vida, Groener wordt het niet

- De natuur in Costa Rica is schitterend

- Het land is prima te berijden per jeep

- Naast prachtig natuur is er verder niet heel veel zoals bv cultuur

- In het Noorden komen veel Amerikanen voor een weekendje

- De afgelegen Zuidelijker locaties zijn minder toeristisch

- Het weer kan nogal wisselvallig zijn

- In hoofdstad San José is niet veel te beleven, Alajuela is dichter bij het vliegveld

- De inwoners van Costa Rica schijnen de gelukkigste op aarde te zijn

Route