saadet asrýnda resÛlÛllah sevgÝsÝ · 4 resûlûllah sevgisi ben o gün henüz yedi...

a

Saadet Asrýnda

RESÛLÛLLAH SEVGÝSÝ

Saadet Asrýnda

RESÛLÛLLAH SEVGÝSÝ

Hazýrlayan

Yusuf KARAGÖL

c

ç

SAADET ASRINDARESÛLÛLLAH SEVGÝSÝ

Sahabe Hayatýndan - 2

Copyright © Muþtu Yayýnlarý, 2007Bu kitaptaki metin ve resimlerin, tamamýnýn ya da bir kýsmýnýn, kitabý yayýmlayan þirketin

önceden yazýlý izni olmaksýzýn elektronik, mekanik, fotokopi ya da herhangi bir kayýt sistemi ile çoðaltýlmasý, yayýmlanmasý ve depolanmasý yasaktýr.

EditörAslý KAPLAN

Görsel YönetmenEngin ÇÝFTÇÝ

Sayfa DüzeniBekir YILDIZ

KapakAli ÖZER

ISBN978-9944-138-22-2

Yayýn Numarasý269

Basým Yeri ve YýlýÇaðlayan Matbaasý / ÝZMÝR Tel: (0232) 252 20 96

Þubat 2007

Genel DaðýtýmGökkuþaðý Pazarlama ve Daðýtým

Merkez Mah. Soðuksu Cad. No: 31 Tek-Er Ýþ MerkeziMahmutbey / ÝSTANBUL

Tel: (0212) 410 50 00 Faks: (0212) 444 85 96

Muþtu YayýnlarýEmniyet Mahallesi Huzur Sokak No: 5

34676 Üsküdar / ÝSTANBULTel: (0216) 522 09 99 Faks: (0216) 328 35 89

www.mustu.com

d

ÝÇÝNDEKÝLER

ÝMANA DAVET ve ÝLK ÝNANANLAR

Ben Varým Ya Resûlûllah . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .3Resûlûllah Ne Durumda . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .5Ben de O’nun Dediðini Derim . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .11Hazreti Ömer’in Tavafý . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .14Bir Diken Batmasýna Bile . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .17Allah Yolundaki Ýlk Kýlýç . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .20Salih Selef . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .21Benden Dolayý Sýkýntýlar Çektin . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .22

HÝCRET ve MEDÝNE GÜNLERÝ

Yol Arkadaþý . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .27Niçin Böyle Yürüyorsun . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .29Maðaradaki Gözyaþlarý . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .30Senin Ýçin Korkuyorum . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .32Ey Mekke . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .34Hicret Gecesi . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .35Bir Þartla . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .36

e

Ay Doðdu Üzerimize . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .39O’nun Geliþi . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .41En Aydýnlýk ve En Karanlýk Gün . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .42Yedi Yüz Yýl Önce . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .43Böylesi Daha Uygun . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .45Cennet Pýnarý . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .47Yorulmasýn Diye . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .49Cennetteki Hurmalýk . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .51Gücün Yettiðince . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .53Salih Birisi Çýksa . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .55Aðlayan Kütük . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .57Resûlûllah Geldi . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .58Ýki Yiðit Delikanlý . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .61Son Nasibim . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .63Bu Gece Hiç Uyuyamadým . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .65Talha’nýn Günü . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .67Cennetin Kokusu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .69Talha Hakkýnda . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .70Resûlûllah Adýna . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .72En Keskin Göz . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .73Uhud’dan Ne Haber . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .74Sen Sað Olduktan Sonra . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .76Omuzdaki Yara . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .81Sen Saðsýn Ya . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .83Sana Ok Deðmesin . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .85O’nun Olmadýðý Yer . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .86

Çardak . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .88O Ne Kadar Kýlýyorsa . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .89Ne Güzel Arkadaþlar . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .90Kiþi Sevdiðiyle Beraberdir . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .91On Yedi Tane Hurma . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .92Meziyet . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .94O Allah ve Resûlünü Severdi . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .95Taþtan Yastýk . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .97Bu da Osman’ýn Biati . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .99Resûlûllahýn Döþeði . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .103Amcanýn Eli Olsaydý . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .105Benden Daha Eskiye . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .106Tebessüm . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .107Elinin Deðdiði Yer . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .108Baþtaki Kuþ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .109Ýki Senelik Soru . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .110Bereket Umuyoruz . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .111Dua . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .112Onlar Sonradan Gelecekler . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .113Ne Mutlu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .115Ne Kadar Ýsterdim . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .116Anam Babam Sana Feda Olsun . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .117Meleklerin Taþýdýðý Selâmlar . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .119Sensiz Üç Gün . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .120Saç Telleri . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .123Ne Ýstersen Emret . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .124

f

Öpülen En Güzel El . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .126Sana Layýk Diye . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .127Senin Deðerin Yüksektir . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .128Benden Dolayý Sevmedikçe . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .130Onlar Bendendir . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .131

VUSLAT ZAMANI

Bir Daha Görüþemeyebiliriz . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .135Kul Ahireti Seçti . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .136Bir Teselli . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .138Gömleðinin Üzerinden . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .139Yakýnlarýnýn Hakkýdýr . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .141Selâm Sana . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .142Bilal Ezan Oku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .143

GÖNÜLLER SULTANININ ARDINDAN

Medine’nin Hýçkýrýklarý . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .147Ýlginç Bir Haber . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .148Konuþacak Takatim Yok . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .149Allah Kelâmý Kesildi . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .151Vahyin Kesilmesine Aðlýyorum . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .152Ey Babam . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .154Ýlk Kavuþacak Olan Sensin . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .155Bizleri Yetim Býraktýn . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .157Hasret ve Gözyaþý . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .159O’na Benzeyenler . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .160

g

O’nun Gibi Namaz Kýlan . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .161Sahur Yemeði . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .162Hiç Deðiþtirmeden . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .163O’nun Emrettiði Þekilde . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .165O Günden Beri . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .167Ne Münasebet . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .168Resûlûllah Öptü Diye . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .170Belki Denk Gelir . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .171Seferînin Namazý . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .172O’nun Ahlâkýna Dair . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .173Ýnsanlarýn En Nezaketlisi . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .174Rüya da Olsa . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .175Uzat da Elini Öpeyim . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .176Sevgilim Böyle Yapmamý Ýstedi . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .177O’nu Taklit . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .178Ýki Elbise . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .180O’nun Tabaðý . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .182Oluk . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .183Ne Ümit Ediyorsun . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .184O Ýkisiyle Beraber . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .186Babandan Sonra . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .187Býrakmak Ýstemeyiz . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .188Sevgide Tercih . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .189Son Ezan . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .191Ýki Arkadaþýnýn Yanýna . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .193

h

ÖNSÖZ

Yüce Allah, insanlar doðru yolu bulsunlar vefani olan dünya hayatlarýný en az hatayla tamamla-sýnlar diye kitaplar, peygamberler ve dinler gönder-miþtir. Bizim dinimiz Ýslâm, son gönderilen dinolup; Peygamberimiz Hazreti Muhammed de (sal-lallahu aleyhi ve sellem) bu son dinin peygamberi-dir. Dinimiz Ýslâm, en kapsamlý din olmasýnýn ya-nýnda kendinden önce gelen bütün dinleri de ta-mamlama özelliðine sahiptir.

Allah sevgisinin, hak din üzere yaþamanýn vegüzel ahlâkýn en güzel örneklerini de yine son dininpeygamberi olan Efendimiz Aleyhisselâm göster-miþtir. Cenâb-ý Allah’ýn Kur’ân-ý Kerîm’de hakkýn-da “Sen en büyük, en yüce ahlâk üzerindesin.” bu-yurduðu Efendiler Efendisi, bir kul olarak hep enönde oldu. Hoþgörüde, fedakârlýkta, sabrýn her çe-þidinde, doðrulukta, dostlukta, sýr tutmada, cesaret-te, tevazuda ve aklýmýza gelmeyen yüksek ahlâk te-zahürlerinde hep zirvede idi.

Son nebi ve son gelen en güzel örnek olmasý se-bebiyle Peygamber Efendimizi sahabileri çok sevdi,saydý. Kalplerine, Allah sevgisinin hemen peþine

i

gönüller sultaný Efendimizin sevgisini koydular.“Seven sevdiðine itaat eder ve sevdiðine benzemeyeçalýþýr.” sözünü hayatlarýna geçirdiler. Dolayýsýylainsanlýk tarihinin en büyük inanç olayý ve en güzelahlâk örnekleri Efendiler Efendisi Sevgili Peygam-berimizin hayatta olduðu ve O’nun vefatýný takipeden zaman diliminde görüldü.

Muþtu Yayýnlarý olarak gençler için hazýrladýðý-mýz Sahabe Hayatýndan serimizde yukarýda bah-settiðimiz güzel ahlâk ve imana dair konularý, ya-þanmýþ hadiseler içinden farklý konu baþlýklarý altýn-da tasnif ettik.

Serimizin ikinci kitabý olan Saadet AsrýndaRESÛLÛLLAH SEVGÝSÝ’nde ilk inananlardanbaþlanarak gönüllerdeki iman kuvveti ve peygam-ber sevgisi sergilendi. Ýmana Davet ve Ýlk Ýnanan-lar, Hicret ve Medine Günleri, Vuslat Zamaný veGönüller Sultanýnýn Ardýndan isimli dört bölümdenmeydana gelen eserde bütünüyle saadet asrýnda ya-þanmýþ olaylar anlatýldý.

Gül devrinin güzide hayatlarýný günümüze taþý-yan bu kitabý, okuyan ve okuduklarýný çevresine an-latan herkesin istifade etmesini, lütuflarýný sürekliüzerimizde hissettiðimiz Cenâb-ý Allah’tan temenniediyoruz.

Muþtu Yayýnlarý

Ocak 2007

j

ÝMANA DAVET ve

ÝLK ÝNANANLAR

Resûlûllah Sevgisi 3

BEN VARIM YA RESÛLÛLLAH

Ýslâmiyetin ilk yýllarýnda Hazreti Hatice’nin

bütün serveti, Mekke’nin ileri gelenlerine verilen zi-

yafetlerle eriyip gidiyordu. Allah Resûlü; onlarý da-

vet ediyor, yediriyor, içiriyor ve bu arada “Acaba on-

lara Ýslâm’a dair bir þeyler anlatabilir miyim?” diye

durmadan didiniyordu. Ama nedense bir türlü O’na

inanan olmuyordu. Böyle meclislerden birini Haz-

reti Ali (radýyallahu anh) þöyle anlatýyor:

“Yine Allah Resûlü, Mekke büyüklerini ve ya-

kýnlarýný evine davet etmiþti. Yemekler yendi. Bir

ara Allah Resûlü, konuþmaya baþladý. Kendisinin

hak peygamber olduðunu ve en yakýnlarý olarak on-

larýn kendisine yardýmcý olmalarý gerektiðini anlattý.

Sözünün sonunda da:

– Bu mevzuda içinizde bana yardýmcý olacak

yok mu, dedi.

Resûlûllah Sevgisi4

Ben o gün henüz yedi yaþlarýnda, soluk yüzlü,sýska bünyeli bir çocuktum. Elimdeki testiyle su da-ðýtýyordum. Allah Resûlünün sözlerine kimse kar-þýlýk vermeyince dayanamadým. Testiyi býrakarak:

– Ben varým, ya Resûlûllah, dedim.

Allah Resûlü, bu teklifini üç defa tekrar etti.Her defasýnda da benden baþka cevap veren olmadý.


RESÛLÛLLAH NE DURUMDA

Bir gün Peygamber Efendimiz (sallallahu aleyhive sellem), Hazreti Ebubekir’in de aralarýnda bu-lunduðu bir grup ile Erkam’ýn evinde oturuyordu.Müslümanlarýn sayýsý henüz kýrka bile ulaþmamýþtý,ancak Hazreti Ebubekir, hak dinin artýk açýktanteblið edilmesini istiyordu. Bunun için PeygamberEfendimize ýsrar etti. Allah Resûlü:

– Ey Ebubekir! Bizim sayýmýz henüz az. Bu iþeyetmeyiz, buyurdu.

Ancak Hazreti Ebubekir ýsrarlarýný sürdürünce,Peygamberimiz onu kýramadý ve beraberce Kâbe’yegittiler. Mescid-i Haram’ýn bir tarafýna topluca otur-dular. O sýrada baþta Ebu Cehil, Ebu Süfyan ve Ut-be bin Rebia olmak üzere Peygamber Efendimizdenve Müslümanlardan nefret eden Mekke’nin en inatçýmüþrikleri de orada toplu hâlde oturuyorlardý. Biranda Müslümanlarý, kalabalýk bir grup hâlinde


karþýlarýnda görünce çok þaþýrdýlar. Bu duruma biranlam verememiþlerdi.

O sýrada Hazreti Ebubekir ayaða kalkarakmüþriklere; putlardan yüz çevirip, Allah’a ve O’nunpeygamberi olan Hazreti Muhammed Aleyhisselâ-ma inanmalarý gerektiðini anlatmaya baþladý. Haz-reti Ebubekir’in söylediklerini, bir süre dinleyenmüþriklerin þaþkýnlýklarý öfkeye dönüþmüþtü. Hid-detle yerlerinden doðrulup hep birden Hazreti Ebu-bekir’e ve diðer Müslümanlara saldýrmaya baþladý-lar. Efendimize ve sahabilere türlü hakaretler ediponlarý tartaklamaya çalýþtýlar. Allah Resûlünü koru-maya gayret eden sahabiler, O’nu güçlükle müþrik-lerin arasýndan uzaklaþtýrdýlar. Bu arada müþrikler-den birkaçý, Hazreti Ebubekir’in üzerine çullanarakoradan uzaklaþmasýný engelledi. Onu, ayaklarý altýnaalýp þiddetle dövdüler. Hatta müþriklerden Utbe binRebia, ona yaklaþarak demirli ayakkabýlarýyla yü-züne vurdu. Bununla da yetinmeyip Hazreti Ebube-kir’in karnýnýn üzerine çýkarak ona vurmaya devametti. Öyle ki Hazreti Ebubekir’in mübarek yüzü ileburnu, birbirinden ayýrt edilemez hâle gelmiþti.

Hazreti Ebubekir’in kabilesi Teymoðullarýndanbirkaç kiþi, bu olanlarý haber alýnca koþarak gelip,müþrikleri Hazreti Ebubekir’in üzerinden uzaklaþ-týrdýlar. Yerde, hareketsiz yatan Hazreti Ebubekir’i


bir çarþafýn içine koyarak evine götürdüler. Akraba-larý, Hazreti Ebubekir’in öleceðini düþünüyorlardý.Bu olanlara, hem çok hiddetlenmiþ hem de üzül-müþlerdi. Hemen geri dönüp Kâbe’ye geldiler veorada bulunan müþriklere þöyle dediler:

– Eðer Ebubekir ölecek olursa, yemin olsun kibiz de Utbe’yi gebertiriz!

Sonra da dönüp tekrar Hazreti Ebubekir’in ya-nýna gittiler. Bütün akrabalarý baþýna toplanmýþ,yaþadýðýna dair bir tepki vermesini bekliyorlardý.Baygýn vaziyette her þeyden habersiz yatan HazretiEbubekir, uzun bir süre kendine gelemedi. Babasýve yakýn akrabalarý, onu ayýltmak için çok uðraþsa-lar da Ebubekir, ancak akþama doðru kendine gele-bildi. Gözlerini açar açmaz, titrek bir sesle:

– Resûlûllah ne hâlde, diyebildi.

Hazreti Ebubekir, neredeyse ölümden dönmüþ-ken ayýlýr ayýlmaz Allah Resûlünü sorunca akraba-larý bu duruma bir anlam veremediler. Þaþkýnlýkla-rýný gizleyemeyerek ona:

– Sen O’nun yüzünden bu felakete uðradýn. Bunaraðmen O’nun için üzülüyorsun, deyip ona kýzdýlar.

Sonra da annesi Ümmül Hayr’a:

– Þuna bir þeyler yedirip içirmeye çalýþ, diyerekoradan ayrýldýlar.


Fakat Hazreti Ebubekir’in derdi yemek içmekdeðildi. Herkes yanýndan bir bir ayrýlmýþ, evde sa-dece annesi kalmýþtý. Endiþeli gözlerle onu süzenannesi tekrar:

– Oðlum ne yer ne içersin, diye sordu.

Ancak Hazreti Ebubekir gözlerini açýp yine:

– Resûlûllah ne durumda, deyince annesi:

– Vallahi, arkadaþýn hakkýnda hiçbir bilgim yok,dedi.

Hazreti Ebubekir, ayaða kalkmak için kendinizorladýysa da bunu yapamadý. Çaresizdi, âdeta yal-vardý annesine:

– Hattab’ýn kýzý Ümmü Cemil’e gitsen de Resû-lûllahýn durumunu sorsan!

Bunun üzerine annesi çaresiz kalkýp Ümmü Ce-mil’in yanýna gitti ve:

– Oðlum Ebubekir, senden Abdullah’ýn oðluMuhammed’i soruyor. Acaba ne hâldedir, dedi.

Ümmü Cemil:

– Ben Muhammed’in ne hâlde olduðunu bilmi-yorum. Oðlun, O’nu neden sormaktadýr? Kendisine hâldedir? Görmek, bilmek isterim. Beni, onunyanýna götür, dedi.

Ümmül Hayr:


– Olur, deyince birlikte Hazreti Ebubekir’in ya-nýna geldiler.

Ümmü Cemil, Hazreti Ebubekir’i periþan birvaziyette, yaralar ve bereler içinde görünce:

– Sana bunu yapan bir kavim, muhakkak azgýnve taþkýndýr. Allah’tan dileðim, onlardan senin inti-kamýný almasýdýr, dedi.

Hazreti Ebubekir ise Ümmü Cemil’e bakarakyine ayný soruyu sordu:

– Resûlûllah ne hâldedir?

Ümmü Cemil:

– Burada annen var, söylediðimi iþitir, deyinceHazreti Ebubekir:

– Ondan sana bir zarar gelmez, sýrrýný açýkla-maz, dedi.

O zaman Ümmü Cemil:

– Allah Resûlü hayattadýr, durumu iyidir, dedi.

Hazreti Ebubekir tekrar:

– Peki, þimdi o nerededir, diye sorunca, ÜmmüCemil:

– Erkam’ýn evindedir, dedi.

Bunun üzerine Hazreti Ebubekir:

– Vallahi, Resûlûllahý gidip görmedikçe ne yemekyerim ne de bir þey içerim, dedi.

Oðlunun bu periþan hâlinde bile Allah’ýn pey-gamberini görmekten baþka bir isteðinin olmadýðýnýartýk iyice anlayan Ümmül Hayr:

– Sen, þimdi biraz bekle, herkes uyusun. O za-man kimselere görünmeden seni O’na götürürüz,dedi.

Ortalýk iyice sessizleþince, Ümmü Cemil ve Üm-mül Hayr, iki koluna girerek onu yola çýkardýlar.Annesine ve Ümmü Cemil’e dayanarak zorlukla yü-rüyebilen Hazreti Ebubekir, yavaþ yavaþ Erkam’ýnevine doðru ilerledi. Oraya varýp da Allah Resûlünüsað salim görünce, çok rahatlamýþtý. Birbirlerinesýmsýký sarýlýp kucaklaþtýlar. Hazreti Ebubekir’in hâ-lini gören sahabe, aðlamaya baþladý. Sadýk dostu-nun hâli, Efendimizi de çok üzmüþtü. EfendilerEfendisinin gözlerinin dolduðunu fark eden HazretiEbubekir:

– Ya Resûlûllah! Anam, babam sana feda olsun,bende herhangi bir acý yok! Sadece o azgýn adamýnyüzüme vurduðu yerler biraz acýyor, deyiverdi.

Allah Resûlünü öyle çok seviyordu ki O’nunkendi hâline üzülmesi bile ona çok dokunmuþtu.O’nu üzmemek için sýk sýk iyi olduðunu söyledi.


BEN DE O’NUN DEDÝÐÝNÝ DERÝM

Bir gün Peygamber Efendimiz, Safa Tepesi’ninyanýnda otururken Ebu Cehil ile Adiyy bin Hamrâve Ýbni Esda oraya uðradýlar. Ebu Cehil, Peygambe-rimize sövüp saydý. Ýslâm dinini ayýplamak ve pey-gamberliðini tahkir etmek gibi Peygamberimizinhiç sevmediði þeyleri söyleyip, kendisini çok incitti.Peygamber Efendimiz ise ona hiçbir þey söylemedive kalkýp evine gitti.

Abdullah bin Cüd’an’ýn azatlý kölesi bir kadýn,evinden Ebu Cehil’in bütün söylediklerini iþitmiþti.Ebu Cehil, Peygamberimize söyleyeceklerini söyle-dikten sonra Kâbe’nin yanýnda Kureyþlilerin top-landýklarý yere gidip onlarýn arasýna oturdu.

Çok geçmeden Hazreti Hamza, yayý omzundaolduðu hâlde uzaktan göründü. Avdan dönüyordu.Sýk sýk ava çýkan Hazreti Hamza, avdan döndüðü za-man Kâbe’yi tavaf etmedikçe, sonra da Kureyþlilerin


toplantý yerine uðrayarak onlarý selâmlayýp kendile-riyle biraz konuþmadýkça evine gitmezdi. Safa Tepe-si’nden Kâbe’ye doðru giderken, azatlý köle ona:

– Ey Umâre’nin babasý! Kardeþinin oðlu Mu-hammed’e biraz önce Ebu’l-Hakem Amr bin Hiþamtarafýndan yapýlan kötülüðü görmüþ olsaydýn, hiçdayanamazdýn. O’nu orada otururken bulup sövdüsaydý, hoþuna gitmeyecek þeyler söyleyerek çok in-citti. Sonra da dönüp gitti. Muhammed ise ona hiç-bir þey söylemedi, dedi.

Kadýnýn söylediði þeylerden son derece öfkelenenHazreti Hamza, hiç durmadan doðruca Mescid-iHaram’a gitti. Ebu Cehil’in Kureyþlilerden bir ce-maat arasýnda oturduðunu görünce hýzla ona doðruyöneldi. Baþucuna dikildi ve yayýný kaldýrýp onunbaþýna þiddetle vurdu. Sonra da ona:

– Sen misin Muhammed’e sövüp sayan? Ýþte,ben de O’nun dinindeyim! O’nun söylediðini söylü-yorum! Gücün yetiyorsa, O’na yaptýklarýný bana dayap bakayým, dedi.

Ebu Cehil’in mensup bulunduðu Manzum oðul-larýndan bazý kimseler, Hazreti Hamza’ya karþý EbuCehil’e yardým etmek üzere ayaða kalkýverdiler veona:

– Biz seni dininden dönmüþ görüyoruz, dediler.


Bunun üzerine Hazreti Hamza:

– O’nun dininin hak ve gerçek olduðu, bencebelli olmuþtur! Beni ondan kim men edebilir? BenMuhammed’in, Allah’ýn Resûlü olduðuna þehadetediyorum. O’nun söyledikleri hak ve gerçektir. Val-lahi, ben O’ndan ayrýlmam! Eðer sözünüzde sadýk-sanýz haydi bana engel olun bakayým, dedi.

Ebu Cehil de kendi kavminden olanlara:

– Býrakýn Ebu Umâre’yi. Vallahi ben, onun kar-deþinin oðluna çok kötü sövüp saymýþtým, deyiverdi.

Hazreti Hamza Müslüman olunca, Kureyþ müþ-rikleri Peygamberimize yapýp durduklarý iþkencele-rin bir kýsmýndan vazgeçmek zorunda kaldýlar.


HAZRETÝ ÖMER’ÝN TAVAFI

Peygamber Efendimiz (sallallahu aleyhi ve sel-lem), Ömer veya Ebu Cehil’in Müslüman olmasýiçin Cenâb-ý Allah’a dua etmiþti. Yüce Mevlâ daHabibi’nin duasýný kabul etmiþ ve Hazreti Ömer buduadan bir gün sonra Ýslâm’a girmiþti. Hazreti ÖmerMüslüman olunca Nebiler Nebisi ile ashabý öyle birtekbir getirdilerdi ki sesleri Mekke’nin ta yukarýmahallelerinde yankýlandý.

Hazreti Ömer, yaþadýðý bu deðiþimi içinde tut-mamak ve hemen bütün Mekke’ye haykýrmak isti-yordu. Ýman etikten sonra ayaða kalktý ve:

– Ya Resûlûllah, biz haklý ve hak üzere olduðu-muz hâlde neden dinimizi gizliyoruz? Öte yandan,onlar batýl yolu izledikleri hâlde dinlerini açýktanyaþýyorlar, dedi.

Allah Resûlü:

– Ya Ömer, bizim sayýmýz henüz azdýr, iþte çek-tiklerimizi gördün, buyurdu.


Bunun üzerine Hazreti Ömer:

– Seni hak ile gönderen Allah’a yemin ederimki þimdiye kadar kâfir olarak bulunduðum bütünmeclisleri dolaþacak ve gidip hepsinde Müslümanolduðumu ilân edeceðim, deyip dýþarýya ok gibi fýr-ladý.

Kâbe-i Muazzama’yý tavaf edip kendisini gözet-leyen Kureyþlilerin yanýna vardý. Ebu Cehil, onu gö-rünce oldukça tedirgin bir sesle:

– Ya Ömer, senin atalarýnýn dininden çýktýðýnýsöylüyorlar, doðru mu, dedi.

Hazreti Ömer’in cevabý netti:

– Þehadet ediyorum ki Allah’tan baþka ibadetelâyýk bir ilâh yoktur, O birdir, O’nun ortaðý yoktur.Muhammed, O’nun kulu ve Resûlüdür!

Müþrikler, cümlesini tamamlar tamamlamazÖmer’e hücum ettiler. Hazreti Ömer de sýçrayýpUtbe’nin üzerine atladý, neredeyse parmaklarýylagözlerini oyacaktý. Utbe, feryat edince çevredekileruzaklaþtýlar. Ömer de Utbe’nin üzerinden kalktý.

Bu þekilde küfür döneminde girip çýktýðý mec-lisleri bir bir dolaþtý ve korkmadan imanýný açýkladý.Bir süre sonra müþrikleri maðlup etmiþ olarak AllahResûlünün yanýna geldi ve:


– Ya Resûlûllah, anam babam sana feda olsun,sana hiç kimse elini süremez! Küfür dönemimdeoturduðum meclislerin hepsini dolaþtým ve korkupçekinmeden sana imanýmý ilân ettim, dedi.

Bunun üzerine Peygamber Efendimiz (sallalla-hu aleyhi ve sellem), önüne Hazreti Ömer ve Haz-reti Hamza’yý alarak dýþarýya çýktý ve Kâbe’yi tavafetti. Güvenli bir þekilde öðle namazýný eda ettiktensonra Hazreti Ömer’le birlikte Ýbni Erkam’ýn evinedöndü.


BÝR DÝKEN BATMASINA BÝLE

Asým bin Sabit’in arkadaþlarý olan Hubeyb,Zeyd bin Desine ve Abdullah bin Tarýk, müþriklereesir düþmüþlerdi. Hüzeylliler onlarý satmak üzereMekke’ye götürdüler. Mekke yakýnlarýndaki Zahrânvadisine vardýklarýnda Abdullah bin Tarýk, elleriniipten kurtarýp kýlýcýný aldý. Hüzeylliler, arayý birazaçtýktan sonra kendisini taþa tutup öldürdüler.

Hubeyb ile Zeyd’i ise Mekke’ye götürerek oradaesir bulunan iki Hüzeylli ile takas ettiler. Hubeyb’i,Huceyr bin Ebî Ýhab aldý. Zeyd’i ise babasýnýn inti-kamýný almak için Safvân bin Ümeyye satýn aldý.

Safvân, Zeyd’i azatlý kölesi Nistâs’a teslim etti.Nistâs, Zeyd’i öldürmek için Harem’in dýþýna Ten’îmdenilen yere götürdü. Aralarýnda Ebu Süfyân’ýn dabulunduðu bir grup, Zeyd’in katlini görmek içintoplandýlar. Zeyd, öldürülmek üzere getirilince EbuSüfyân:


– Bak Zeyd, Allah’a yemin ediyorum! Þu andabizim yanýmýzda Muhammed’in olmasýný, senin ye-rine O’nun boynunu vurmamýzý, sen de aile efradý-nýn yanýnda kalmayý arzu eder miydin, diye sordu.

Hazreti Zeyd (radýyallahu anh):

– Vallahi, býrak ailemin yanýnda oturmayý, AllahResûlünün ayaðýna bir diken batmasýna bile razýolamam, karþýlýðýný verdi.

Ebu Süfyân:

– Muhammed’in arkadaþlarýnýn Muhammed’isevdikleri gibi baþka hiçbir kimsenin bir þahsý sevdi-ðini görmedim, dedi ve sonra Nistâs, Zeyd’i öldürdü.

Daha sonra Hubeyb’i asmak için sehpaya çýkar-dýlar. Bu sýrada Urve ile Musa bin Ukbe, dedi ki:

– Allah aþkýna söyle, þimdi Muhammed’in seninyerinde olmasýný ister miydin?

Hubeyb:

– Asla, vallahi beni kurtarmanýz karþýlýðýndaonun ayaðýna bir diken batacak deseniz, buna dahigönlüm razý gelmez, dedi.

Müþrikler, onun bu cevabý karþýsýnda kahkaha-larla gülüþtüler.

Onu asacaklardý ki Hubeyb müþriklere:

– Ýzin verin de iki rekât namaz kýlayým, dedi.


– Peki, kýlabilirsin, dediler.

Hubeyb, âdâb ve erkânýna riayetle iki rekât na-maz kýldý. Sonra oradakilere dönerek:

– Vallahi öldürülmekten korktuðum için namazýuzattýðýmý zannetmeseydiniz daha çok namaz kýlar-dým, dedi.

Sonra kendisini bir tahta üzerine kaldýrýp bað-ladýlar. O anda Hubeyb þöyle niyazda bulundu:

– Allah’ým! Biz, Resûlünün mesajlarýný tebliðettik. Sen, bize reva görülenleri Habib-i Ekremineöðle vakti girmeden duyur. Allah’ým, o müþrikleritek tek say! Onlarý birer birer öldür, içlerinden tekkimseyi bile býrakma!

Bu sözlerin hemen ardýndan müþrikler Hubeyb’iþehit ettiler.

Hubeyb’in þehit edildiði anda Allah Resûlünün,yanýnda bulunanlara “Sana da selâm! Kureyþ, Hu-beyb’i öldürdü!” dediði duyuldu.


ALLAH YOLUNDAKÝ ÝLK KILIÇ

Allah yolunda kýlýcýný ilk defa kýnýndan çýkaranZübeyr bin Avvâm idi. Nitekim bir gün öðle üzeriuyurken, “Allah Resûlü öldürüldü.” diye bir ses duy-muþ ve hemen yalýn kýlýç dýþarý fýrlamýþtý. Çýktýðýn-da, dýþarýda Resûlûllah ile karþýlaþan Zübeyr’e, Pey-gamberimiz:

– Zübeyr, ne oldu, diye sordu.

O da:

– Ya Resûlûllah! Senin katledildiðini duymuþ-tum, dedi.

Efendimiz:

– Peki, öyle olsaydý ne yapardýn, diye soruncaZübeyr:

– Vallahi Mekkelilerden kiminle karþýlaþsam onuöldürürdüm, cevabýný verdi.

Onun bu cevabý üzerine Allah Resûlü (sallallahualeyhi ve sellem), Zübeyr’e hayýr duada bulundu.


SALÝH SELEF

Osman bin Maz’un (radýyallahu anh) boykotamaruz kalmadýðý hâlde Allah Resûlünün çektiðisýkýntýlarý görünce dayanamadý ve kendi rahatýnýbýrakýp Efendimizin (sallallahu aleyhi ve sellem) veashabýnýn yanýna gidip gönüllü olarak onlarýn arasý-na katýldý. Tok olup Allah Resûlünden ayrý kalmak-tansa aç kalýp O’nunla birlikte olmayý tercih etti.Osman bin Maz’un’un bu fedakârlýðýný Allah Re-sûlü hiç unutmadý. Muhacirlerden Medine’de vefateden ve Cennetü’l-bakî’ye defnedilen ilk kiþi Os-man bin Maz’un’du. Vefat ettiðinde Allah Resûlü,onun cansýz bedenini öptü ve aðladý. Sonra da kab-rinin baþýna bir taþ dikti. Zaman zaman gider, kab-rini ziyaret eder ve onun için duada bulunurdu.Hatta oðlu Ýbrahim vefat edince Allah Resûlü,“Senden önce vefat eden salih selefin Osman binMaz’un’un yanýna katýl.” buyurarak, bu eski dostu-nu ve onun kendisine duyduðu derin sevgiyi unut-madýðýný göstermiþti.


BENDEN DOLAYI SIKINTILAR ÇEKTÝN

Allah Resûlünün sevgili eþi Hazreti Hatice, çok

hasta idi. Resûlûllah, ömrünün son yirmi beþ yýlýný

Allah Resûlüne adamýþ olan vefa insaný Hazreti Ha-

tice’nin bu hâlinden çok etkilenmiþti.

Kalbinde tarif edilemeyecek bir hüzün vardý.

Hazreti Hatice’nin yanýna girip, yataðýnda çok bit-

kin bir hâlde yatan sadýk eþinin yanýna yaklaþtý.

Hazreti Hatice’nin gözlerinde derin bir endiþe giz-

liydi. Öleceðine üzülmüyordu, aksine ölümü ebedi-

leþmek olarak kabul ediyordu. Tek hüznü, Efendiler

Efendisinden ayrýlacak ve O’nu dünyadaki türlü sý-

kýntýlarla baþ baþa býrakacak olmaktý. Ama bu, Al-

lah’ýn takdiriydi ve elden bir þey gelmezdi.

Her ikisi de bir diðerinin hâlini düþünerek hü-

zün yaþýyordu. Rahmet Peygamberinin boðazýnda

hýçkýrýklar düðümlendi defalarca. Sonra vefalý eþine


iyice yaklaþtý ve titreyen dudaklarýndan anlam yük-lü þu cümleler döküldü:

– Benden dolayý ey Hatice, sen de bu sýkýntýla-ra katlanmak zorunda kaldýn ve kametine göre birhayattan mahrum yaþadýn. Ancak unutma ki Allah,her sýkýntý ve zorluðun arkasýndan, mutlaka çokhayýrlar murat etmiþtir.


HÝCRET ve

MEDÝNE GÜNLERÝ

YOL ARKADAÞI

Müslümanlar Medine’ye gitmeye baþlayýnca,Hazreti Ebubekir de Resûlûllahtan hicret için izinistedi. Bunun üzerine Efendimiz ona:

– Acele etme. Umulur ki Allah, senin için yaný-na bir arkadaþ nasip eder, dedi.

Hazreti Ebubekir, Allah Resûlüne yol arkadaþýolmayý lütfettiði için, Rabbine hamd etti ve hemenyolculuk için hazýrlýklara baþladý. Resûlûllahtan ge-lecek haberi bekliyordu. Allah Resûlü, Cenâb-ýHakk’ýn kendisine hicret için izin verdiði gün, dahaönce hiç gitmediði bir vakitte Hazreti Ebubekir’inevine gitti. Ev halkýndan biri, O’nu görür görmezHazreti Ebubekir’e:

– Ýþte Resûlûllah! Bize hiç gelmediði bir saattebaþýný bir örtü ile bürümüþ olarak geliyor, deyinceHazreti Ebubekir:

– Anam babam O’na feda olsun! Vallahi yeni birolay olmadýkça O, bu saatte gelmezdi, dedi.


Ýyice meraklanmýþtý. Hemen Efendimizi evebuyur etti.

Allah Resûlü:

– Gitmek için bana izin verildi, deyince HazretiEbubekir heyecanla:

– Birlikte mi ya Resûlûllah, dedi.

Efendimiz:

– Evet, buyurunca Hazreti Ebubekir sevincin-den kendini tutamayarak hýçkýra hýçkýra aðlamayabaþladý.

Hazreti Ebubekir’in kýzý Esma, sonradan bu ha-diseyi anlatýrken “Daha önce hiç sevinçten böyleaðlayan birisini görmemiþtim.” demiþti.

Hemen yol için gerekli hazýrlýklar tamamlandýve iki kutlu arkadaþ, bir gece zifirî karanlýk içindeSevr Daðý’na doðru yola çýktý.


NÝÇÝN BÖYLE YÜRÜYORSUN

Efendimiz ile Hazreti Ebubekir, Sevr Daðý’naçýkarlarken Hazreti Ebubekir, Peygamberimizin birönünde, bir arkasýnda yürüyordu. Allah Resûlü onunbu hareketini fark edince:

– Ey Ebubekir! Sen niçin kâh önümde, kâh ar-kamda yürüyorsun, diye sordu.

Hazreti Ebubekir de:

– Ya Resûlûllah! Senin müþrikler tarafýndan aran-dýðýný hatýrladýkça arkanda, gözetlendiðini hatýrla-dýkça da önünde yürüyorum, dedi.

Peygamberimiz:

– Baþýma gelecek bir musibetin, benim yerimesenin baþýna gelmiþ olmasýný ister misin, diye sorun-ca Hazreti Ebubekir:

– Evet, seni hak dinle gönderen Allah’a yeminederim ki gelecek bir musibetin senin yerine benimbaþýma gelmesini isterim, dedi.


MAÐARADAKÝ GÖZYAÞLARI

Allah Resûlü ve sýddýk dostu bir saatlik yolcu-

luðun ardýndan, Sevr Daðý’ndaki maðaranýn önüne

gelmiþlerdi. Maðaranýn kapýsýna vardýklarýnda, Haz-

reti Ebubekir, Peygamber Efendimize:

– Ya Resûlûllah! Ben önden gireyim, dedi.

Maðaranýn içini temizleyip her yeri dikkatlice

kontrol etti. Yýlan ve akrep çýkmamasý için gördü-

ðü bütün delikleri, gömleðinden yýrttýðý parçalarla

kapattý. Sonra da Efendimize:

– Gel artýk ya Resûlûllah, diye seslendi.

Efendimiz de maðaranýn içine girdi. Çok yor-

gundu, baþýný Hazreti Ebubekir’in dizine koydu ve

öylece uyuyakaldý. Bu sýrada Hazreti Ebubekir, de-

liklerden birinin açýk kaldýðýný fark etti. Delikleri ka-

patmak için kullandýðý bez de bitmiþti. Oradan yýlan

çýkýp da Efendimize zarar vermesin diye, o deliði de

üzerine ayak topuðunu dayayarak kapattý. Bir süre


sonra o delikteki bir yýlan, Hazreti Ebubekir’in aya-ðýný ýsýrýverdi.

Hazreti Ebubekir, topuðunda hissettiði acýyaraðmen Efendimizi rahatsýz etmemek için hiç ký-mýldamýyordu. Fakat çektiði acý, gözlerinden yaþla-rýn boþalmasýna yol açmýþtý. Bu gözyaþlarý, Resûlûl-lahýn yüzüne damlamaya baþlayýnca Efendimiz he-men uyanýverdi. Durumu öðrenince, mübarek tü-kürüðü ile ýslattýðý elini yýlanýn ýsýrdýðý yere sürdü.O anda Hazreti Ebubekir’in topuðundaki aðrý kesil-miþti. Sanki hiç yýlan sokmamýþ gibi ayaðý çabucakiyileþti.


SENÝN ÝÇÝN KORKUYORUM

Peygamber Efendimiz ile Hazreti Ebubekir’inMekke’den ayrýldýklarýný fark ettikleri andan itiba-ren her yerde onlarý arayan Mekkeli müþrikler, izsürerek Sevr Daðý’ndaki maðaranýn önüne kadargelmiþlerdi. Maðaranýn içine doðru eðildiklerindeikisini de rahatlýkla görebilecekleri kadar yakýnday-dýlar. Hazreti Ebubekir, dostuna bir zarar gelir diyeçok telâþlanmýþtý. Titrek bir sesle:

– Ben öldürülürsem, nihayetinde bir tek kiþiyim.Ölür giderim! Ama sen öldürülecek olursan, o zamanbir ümmet helâk olur, dedi.

O sýrada Peygamberimiz ayakta namaz kýlýyor,Hazreti Ebubekir de gözcülük ediyordu. Efendimiz,namazý bitirince Hazreti Ebubekir, O’na dönüp:

– Þu kavmin seni arayýp duruyor! Vallahi ben,kendim hakkýnda tasalanmýyorum. Fakat sanayapýlmasýný istemediðim bir þeyin yapýldýðýný göre-ceðim diye korkuyorum, dedi.


Bunun üzerine Peygamberimiz:

– Ey Ebubekir! Korkma! Hiç þüphesiz Allah bi-zimledir, buyurdu.


EY MEKKE

Müþrikler, Allah’ýn izniyle Peygamber Efendi-miz ile Hazreti Ebubekir’i maðarada göremeyincezaman kaybetmemek için ümitleri kesilmiþ olarakMekke’ye döndüler. Kutlu hicret yolcularý da ma-ðaradaki üçüncü günün gecesinde Medine’ye doðruyola çýktýlar. Bir süre yol aldýktan sonra, Allah Re-sûlü durdu ve arkasýný dönüp Mekke’ye doðru bak-tý. Doðup büyüdüðü memleketten, içinde Kâbe’ninolduðu kutsal beldeden ayrýlacaðý için çok üzülü-yordu. Biraz durakladýktan sonra:

– Vallahi ey Mekke! Biliyorum ki sen hiç þüphe-siz Allah’ýn yarattýðý yerlerin en hayýrlýsý ve Allah’aen sevgili olanýsýn! Eðer senin halkýn beni senden çý-karmamýþ olsaydý çýkmazdým, buyurdu.

Resûlûllahýn bu sözleri üzerine çok duygulananHazreti Ebubekir:

– Ýnnâ lillâhi ve innâ ileyhi raciûn! Onlar, Resû-lûllahý yurdundan çýkardýlar! Hiç þüphesiz, kendileride helâk olacaklar, dedi ve yollarýna devam ettiler.


HÝCRET GECESÝ

Hazreti Ömer’in (radýyallahu anh) halifeliði dö-neminde bazýlarý, Hazreti Ömer’i Hazreti Ebube-kir’den üstün gördüklerini ima eden sözler söyle-miþlerdi. Bundan haberdar olan Hazreti Ömer:

– Vallahi, Ebubekir’in tek bir gecesi Ömer’in aileefradýnýn tamamýndan daha hayýrlýdýr. Ebubekir’inbir günü, Ömer’in bütün sülalesinden daha iyidir.Allah’a kasem ederim ki Resûlûllah maðaraya gittiðigece yanýnda sadece Ebubekir vardý. Allah’a yeminederim ki Ebubekir’in iþte bu hicret gecesi, Ömer’inbütün ailesinden daha hayýrlýdýr, dedi.


BÝR ÞARTLA

Hazreti Ebubekir, birgün Hazreti Bera’nýn ba-basý Azib’den on üç dirheme bir eyer satýn almýþ veona:

– Bera’ya söyle de bunu evime götürüversin, de-miþti.

Azib ise:

– Ancak bir þartla olur. Bize hicret olayýný anla-týrsan, deyiverdi. Bunun üzerine Hazreti Ebubekiranlatmaya baþladý:

“Karanlýk bastýrýnca maðaradan yola çýktýk. Ogün ve gece çok hýzlý yol almýþtýk. Öðle sýcaðý bas-týrýnca sýðýnabileceðimiz bir gölgelik görebilir mi-yim, diye etrafa göz gezdiriyordum. Büyük bir ka-ya gördüm, inip baktým, gölgesi vardý. Orayý Resû-lûllah için düzeltip kürkümü yere serdim ve:

– Ya Resûlûllah, istirahat buyurun, dedim.

Efendimiz uzandýlar. Ben de yukarý çýkýp takipeden var mý, diye çevreyi gözetlemeye baþladým.Baktým, bir koyun çobaný.


– Delikanlý, sen kimin çobanýsýn, diye sordum.

Kureyþ’ten tanýdýk bir adamýn adýný verdi.

– Sütlü koyunun var mý, dedim.

– Var, dedi.

– Benim için saðabilir misin, dedim.

– Olur, dedi.

Hemen bir koyun yakaladý. Koyunun memele-rindeki tozlarý silmesini ve avuçlarýný temizlemesinisöyledim, dediðimi yaptý. Yanýmda, aðzý bez parça-sýyla kapatýlmýþ bir kýrba vardý.

Çoban, biraz süt saðdýktan sonra alt kýsmý so-ðusun diye sütü bardaðýn içine döktüm. Sonra hep-sini Allah Resûlüne getirdim. Kendisi uyanmýþtý:

– Buyur iç ya Resûlûllah, dedim. Beni memnunedinceye dek içti.

– Artýk göç zamaný geldi, deðil mi, diye sordumve hemen yola koyulduk.

Kureyþ ve daha baþkalarý da bizi arýyorlardý.Ama atlý olan Sürâka bin Malik’ten baþkasý bize ye-tiþememiþti. Ben onu görünce:

– Ya Resûlûllah, bu adam nerede ise bize yeti-þecek, dedim.

– Üzülme, Allah bizimle beraberdir, buyurdu.

Bir ara Sürâka, bize o kadar yaklaþtý ki aramýzdaiki veya üç mýzraklýk bir mesafe kalmýþtý.


– Ya Resûlûllah, bu adam bize kavuþtu, deyipaðlamaya baþladým.

– Niçin aðlýyorsun, dedi.

– Vallahi, kendim için aðlamýyorum, senin içinaðlýyorum, dedim.

Bunun üzerine, Allah Resûlü o gelen adamdandolayý þöyle dua buyurdu:

– Allah’ým! Dilediðin þekilde bizi ondan koru!

Birdenbire adamýn atýnýn ayaklarý karnýna ka-dar o sert topraða gömülüverdi.

Adam, sýçrayýp aþaðý indi ve:

– Ya Muhammed! Ýyi biliyorum ki bu seniniþin. Allah’a dua et de beni, içinde bulunduðum budurumdan kurtarsýn. Vallahi, seni arayanlara izinikaybettireceðim. Ýþte sadaðým; bundan bir ok al,ileride falan yerde benim deve ve koyun sürülerimerastlayacaksýn. Bu oku gösterdiðin takdirde onlar-dan ihtiyacýn kadar alýrsýn, dedi.

Nebiler Nebisi:

– Onlara benim ihtiyacým yok, dedi ve sonraSürâka için dua etti.

Sürâka’nýn atý kurtuldu ve o arkadaþlarýnýn ya-nýna döndü. Biz de yolumuza devam ettik.


AY DOÐDU ÜZERÝMÝZE

Enes bin Mâlik (radýyallahu anh) dedi ki:

“Allah Resûlünün Medine’ye geldiði gün çocuk-

larýn arasýnda koþuyordum.

– Muhammed geldi! Muhammed geldi, diyor-

lardý. Koþuyordum, ama bir þey göremiyordum.

Sonra yine:

– Muhammed geldi, diyorlardý. Yine koþuyor,

yine bir þey göremiyordum. Nihayet Peygamber

Efendimiz ve arkadaþý Ebubekir geldiler. Biz, Medi-

ne harabelerinden birinde saklanmýþtýk. Geldikleri-

ni ensara haber vermesi için, köyden gelen birini

gönderdiler. Bunun üzerine ensardan beþ yüz kadar

kiþi, kendilerini karþýlamak üzere yanlarýna geldiler.

Ensar:

– Artýk güvenli yerdesiniz, emrinizi bekliyoruz,

buyurun yürüyün, dedi.


Bunun üzerine Allah Resûlü ve arkadaþý, ensararasýnda yürüdüler. Bütün Medine halký dýþarý çýk-mýþtý. Yetiþkin kýzlar, damlarýn üzerine çýkmýþ, bir-birlerine:

– Hangisi Muhammed, hangisi, diyorlardý.

Böyle bir manzaranýn bir benzerini görmemiþ-tik. Ben, Peygamberimizin Medine’ye geldiði günüde vefat ettiði günü de gördüm. Bu iki günün ben-zerini asla görmedim!”


O’NUN GELÝÞÝ

Bera bin Azib (radýyallahu anh) dedi ki:

– Resûlûllahýn ashabýndan bize ilk gelenler,Mus’ab bin Umeyr (radýyallahu anh) ile Ýbni ÜmmiMektûm (radýyallahu anh) idi. Bize Kur’ân’ý öðreti-yorlardý. Sonra Ammâr, Bilâl ve Sa’d geldi. Ardýn-dan yirmi kiþilik bir kafileyle birlikte Ömer binHattâb geldi. Daha sonra Resûlûllah teþrif buyur-du. Medinelilerin, O’nun geliþine sevindikleri kadarhiçbir þeye sevindiklerini görmedim.


EN AYDINLIK VE EN KARANLIK GÜN

Hazreti Enes (radýyallahu anh), hicret hadisesininaklettiði rivayetinin bir yerinde þöyle dedi:

– Peygamberimizi Medine’ye teþrif buyururkengörmüþtüm. Ömrümde o günden daha güzel, dahaaydýnlýk bir gün görmedim. Peygamberin öldüðügünü de gördüm. O günden de daha karanlýk birgün görmedim. Peygamber Efendimiz (sallallahualeyhi ve sellem) vefat ettiði gün, Medine’de her þeyâdeta karanlýða gömülmüþtü. Allah Resûlünü def-nederken, henüz ellerimize bulaþan topraklarý silke-lemeden, kalplerimizin deðiþtiðini fark etmeye baþ-lamýþtýk.


YEDÝ YÜZ YIL ÖNCE

Allah Resûlü, Mekke’den hicret edip de Medi-ne’ye gelince ilk olarak Ebu Eyyûb el-Ensârî’ninevine yerleþti ve burada yedi ay oturdu. Bu müba-rek evin ilk sahibi bir Yemen hükümdarý idi. Yediyüz yýl önce Medine’ye gelen Yemen hükümdar-larýndan Tübba Ebu Kerib, Efendimizin Mekke’depeygamberliðini açýklayacaðýný fakat sonradan Me-dine’ye hicret edeceðini Yahudi âlimlerinden öðren-miþti. Bu evi, daha o zamandan Medine’ye hicretedecek olan peygamber için yaptýrmýþtý. Hatta ge-lecek olan bu son peygambere bir mektup yazýp,mektubu altýn mühürle mühürlemiþti. Sonra damektubu Son Nebi’ye takdim edilmek üzere Medi-ne âlimlerinin en büyüðüne vermiþti. Eðer o âliminkendisi son peygamberi göremezse, çocuðundan ve-ya çocuðunun çocuðundan görecek olan birininvasýtasýyla takdim edilmesini emretmiþti.

Ýþte bu ev, babadan evlâda geçe geçe Tübba’nýnmektubu ile iman etmiþ Medine âlimlerinden birinin


soyundan gelen Ebu Eyyûb Halid bin Zeyd’in elinegeçmiþti. Allah Resûlü, Medine’ye gelince, EbuEyyûb Hazretleri, henüz kendisine bir þey söyleme-den peygamberliðine yedi yüz yýl önceden iman edipbir de mektup yazan Tübba Ebu Kerib’in mektu-bunu isteyip aldý.


BÖYLESÝ DAHA UYGUN

Ebu Eyyûb el-Ensârî þöyle anlatmýþtý:

“Peygamber Efendimiz (sallallahu aleyhi ve sel-lem) Medine’ye geldiðinde, evimin alt katýna indi.Ben de üst katta oturuyordum. Akþam Resûlûllahyatýnca “Biz, Allah Resûlünün üstünde oturuyoruz,o ise alt katta. Kendisi ile vahiy arasýna giriyoruz!”diye düþündüm ve ertesi sabah:

– Ya Resûlûllah! Anam babam sana feda olsun,benim üst katta, senin de bizim altýmýzdaki kattaoturmaný uygun bulmuyorum. Bu gece ne ben nede Ümmü Eyyûb gözlerimizi yumduk, dedim.

Resûlûllah:

– Niçin, ey Ebu Eyyûb, buyurdu.

O da:

– Senin altýmýzda olduðunu, uyuduðumuzda sa-ða sola dönerek üzerine toz düþürebileceðimizi, ay-rýca seninle vahiy arasýna girdiðimizi düþünerek uyu-yamadýk, dedim.


Ancak Allah Resûlü:

– Bizim için en uygunu, alt katta oturmamýz-dýr. Çünkü yanýmýza gelip giden çok oluyor, buyur-du.

Baþka bir gece de su testimiz kýrýldý ve içindekisu yere döküldü. Su aþaðýya akar da Resûlûllah ra-hatsýz olur endiþesiyle ben ve hanýmým, kadife yor-ganýmýzý aldýk ve suyun üzerine bastýrýp suyu yorga-na emdirdik. Ondan baþka da yorganýmýz yoktu.”


CENNET PINARI

Muhacir Müslümanlar, Medine’ye geldikleri

ilk günlerde Medine’nin suyuna alýþamamýþlardý.

Gýfaroðullarýndan bir kiþiye ait ‘Rûme’ adlý bir su

kaynaðý vardý. Bu zat, suyu belirli bir ücret karþýlý-

ðýnda satýyor ve geçimini bununla temin ediyordu.

Bir gün, Allah Resûlü ona:

– Bu pýnarý cennetteki bir pýnar karþýlýðýnda ba-

na sat, dedi.

Adam da:

– Ya Resûlûllah! Benim geçimim ve ailemin ge-

çimi buna baðlý, onun için veremem, dedi.

Bu olayý iþiten Hazreti Osman, hemen o pýnarý

satýn aldý ve Efendimizin huzuruna geldi:

– Ya Resûlûllah! Eðer o su kaynaðýný satýn alýr-

sam, o adama vadettiðin cennet pýnarýný bana da

vadeder misin, dedi.

Allah Resûlü de:


– Evet, tabii ki, diye karþýlýk verdi.

O zaman Hazreti Osman:

– Onu satýn aldým ya Resûlûllah ve o suyu Müs-lüman kardeþlerimin istifade etmesi için hibe ediyo-rum, dedi.


YORULMASIN DÝYE

Peygamberimiz (sallallahu aleyhi ve sellem),Medine’ye yeni geldiði sýralarda Müslümanlardanbiri ölüm döþeðinde iken sahabiler gidip kendisinehaber verirdi. O da gelir, hastanýn baþýnda durur, is-tiðfarda bulunurdu. Hasta vefat edince de cemaathâlinde geri dönülürdü. Bazen de Resûlûllah, cena-ze gömülünceye kadar beklerdi. Sahabiler, AllahResûlüne eziyet verdiklerinden endiþe duyarak ara-larýnda:

– Hastamýz ölünceye kadar Allah Resûlüne birþey söylemeyelim. Vefat edince, kendisini haberdaredelim. Böylece O, ne yorulur ne de zaman kaybe-der, dediler ve sonra da böyle yapmaya baþladýlar.

Artýk hasta ölünce kendisine gidip haber veri-yorlardý. Resûlûllah da gelip namazýný kýlýyor, istið-farda bulunuyor, sonra da geri dönüyordu. Bazende cenaze gömülünceye dek bekliyordu. Bir süre debu þekilde yapmaya devam ettiler. Daha sonra:


– Vallahi böyle de yapmayalým. Bu da AllahResûlünü yoruyor. Cenazemiz olduðunda, cenazeyiResûlûllahýn evinin kapýsýna götürelim, orada na-maz kýldýrsýn. Bu, onun için daha kolay olur, dedi-ler ve öyle yapmaya baþladýlar.


CENNETTEKÝ HURMALIK

Hazreti Enes’in anlattýðýna göre bir adam, Al-lah Resûlüne geldi ve:

– Ya Resûlûllah! Filan adamýn bir hurmalýðý var.Orada, kendime bir ev yapmak istiyorum. Hur-malýðýn sahibine söylesen de oraya evimi yapsam,dedi.

Allah Resûlü bahçenin sahibine:

– Cennetteki bir hurmalýða karþýlýk olarak obahçeyi adama ver, buyurdu.

Ancak, mal sahibi vermek istemedi. Bir süresonra Ebu Dahdah geldi ve adama:

– O bahçeyi, bir evime karþýlýk bana sat, dedi.

Adam da kabul etti. Ebu Dahdah, Peygamberi-mize geldi ve:

– Ya Resûlûllah, o hurmalýðý evime karþýlýk ola-rak satýn aldým. Þimdi, hurma bahçesini o Müslü-man kardeþime vermen için sana teslim ediyorum,dedi.


Efendimiz, bunun üzerine þöyle buyurdu:

– Ebu Dahdah’ýn cennetteki evi ne kadar dagörkemli!

Bu cümleyi birkaç defa tekrarladý. Ebu Dah-dah, hanýmýnýn yanýna geldi ve dedi ki:

– Ey Ümmü Dahdah! Evden çýk, çünkü ben buevi cennetteki bir hurmalýk karþýlýðýnda sattým.

Hanýmý da:

– Kazançlý bir alýþveriþ bu gerçekten, diye cevapverdi.


GÜCÜN YETTÝÐÝNCE

Vâsile bin Eska (radýyallahu anh), Ýslâmiyetegirmek amacýyla ailesinin yanýndan ayrýlarak yolaçýkmýþtý. Allah Resûlünün yanýna vardýðýnda O na-maz kýlýyordu. Vâsile de en son safta namaza duruponlarla birlikte namaz kýldý. Allah Resûlü namazýnýbitirdiðinde Vâsile yine en son safta idi. Efendimizonun yanýna gitti ve:

– Ýhtiyacýn ve isteðin var mý, dedi.

Vâsile:

– Ýslâm’a girmek istiyorum, deyince Allah Re-sûlü:

– Senin için hayýrlý olur. Peki, hicret eder misin,dedi.

Vâsile:

– Evet, dedi.

Resûlûllah:

– Peki, Bâdiye hicreti mi, yoksa Bâtiye hicreti miistersin, diye sordu.


Vâsile:

– Hangisi daha iyi olanýdýr, deyince Peygambe-rimiz:

– Ýyi olan, Bâtiye hicretidir. Çünkü Bâtiye hic-reti, Allah Resûlünün yanýnda kalmaktýr. Bâdiyehicreti ise, kiþinin bâdiyesine Resûlûllahtan uzakta,taþradaki oturduðu yere dönmesidir. Gerek sýkýntýlýanlarda gerekse bolluk anýnda, tasalý tasasýz demle-rinde ve baþkalarý sana tercih edildiðinde itaat ede-ceksin, buyurdu.

O zaman Vâsile:

– Evet, kabul ediyorum, dedi.

Bunun üzerine Allah Resûlü elini uzattý, Vâsilede elini uzattý. Resûlûllah, onun nefsi için bir istis-nada bulunmadýðýmý görünce:

– Gücün yettiðince, buyurdu.

O da:

– Gücüm yettiðince, dedi.

Sonra Efendimiz tebessüm ederek elini onunelinin üzerine vurdu.


SALÝH BÝRÝSÝ ÇIKSA

Mekke, Medine’ye hicret edip yerleþen muha-cirlerle onlara yardým eden ensarý sürekli rahatsýzediyor ve onlara baþlarýna gelecekler konusunda teh-ditler yaðdýrýyordu. “Öyle, elimizden kaçýp kurtul-duðunuzu sanmayýn! Evlerinizin arasýna kadar gele-cek ve iþinizi bitireceðiz.” þeklindeki haberler, artýksýradan hâle gelmiþti.

Peygamber Efendimiz ise kimsenin burnununkanamasýný istemiyor ve âdeta ashabýnýn üzerinetitriyordu. En küçük bir hareketlilik, O’nu endiþe-lendiriyor ve meseleyi anlayýncaya kadar rahat yüzügörmüyordu. Bunun için geceleri uyumadýðý olu-yordu. Bir gece sessizce Âiþe validemize:

– Keþke bu gece, ashabýmdan salih birisi çýksa dabeni korusa, demiþti.

Daha bu cümlesinin üzerinden çok kýsa bir süregeçmiþti ki dýþarýda bir ayak sesi duyuldu:

– Kim o, diye seslendi Efendimiz.


– Sa’d ibni Ebu Vakkas, diye bir ses yükseldi.

Demek ki ayný endiþeleri paylaþan baþkalarý davardý. Bunun üzerine Efendiler Efendisi:

– Bu saatte seni buraya getiren de ne, diye sordu.

– Resûlûllah ile ilgili bu gece içime bir korkudüþtü ve O’nu korumak için geldim, dedi Sa’d.

Allah Resûlü, önce Sa’d ibni Ebu Vakkas’a duaetti, ardýndan da hanesine çekilerek istirahat buyurdu.


AÐLAYAN KÜTÜK

Medine’deki minber yapýlmadan önce Efendi-mizin kendisine dayanarak hutbe okuduðu kuru birhurma kütüðü vardý. Minber yapýlýnca Allah Re-sûlü artýk minbere çýkarak hutbe okumaya baþladý.Tam o sýrada hurma kütüðünün devenin aðlamasýgibi inlediði duyuldu. Efendimiz yanýna gelip deonu teskin edinceye kadar kütüðün aðlamasý de-vam etti. Kuru bir kütüðün aðlamasý, insanlarý öyleetkiledi ki Mescid-i Nebevî’de bulunan herkes aðla-maya baþladý.

Peygamber Efendimiz, hurma kütüðünün O’ndanve yanýnda okunan mübarek sözlerden uzak kaldý-ðýndan dolayý aðladýðýný, söyledi ve onu teselli etti.Kütük, ancak o zaman aðlamayý kesti. Allah Resûlü“Eðer onu teselli etmemiþ olsaydým kýyamete kadaraðlayacaktý.” buyurdu.


RESÛLÛLLAH GELDÝ

Bir gece yarýsý açlýk, Allah Resûlünün bütündermanýný tüketmiþ ve artýk gözüne uyku girmezolmuþtu. Evinden çýktý ve bir tarafa doðru yürüme-ye baþladý. Bir süre sonra bir karartý hissetti. Kar-þýdan gelen biri vardý. Dikkatini oraya çevirdi, gele-ni tanýmýþtý. Bu sýddýk dostu Hazreti Ebubekir idi.Allah Resûlü, hemen ona selâm verdi ve ardýndansordu:

– Ya Ebubekir! Gecenin bu vaktinde seni dýþa-rýya çýkaran nedir?

Hazreti Ebubekir, Allah Resûlünü görünce der-dini unutuvermiþti. Resûlûllahýn sorusuna:

– Açlýk, diye cevap verdi. Evde yiyecek bir þeybulamadým, gözüme uyku girmedi ve dýþarýya çýk-tým.

Hemen ardýndan ekledi:

– Anam babam sana feda olsun ya Resûlûllah!Sen niye çýktýn?


Cevap aynýydý. Tam bu sýrada bir karartý dahabelirdi. Belli ki bu uzun boylu, görkemli insanÖmer’di. Karþýsýnda iki dostu görünce o da þaþýrýpkalmýþtý. Selâm verdi, selâmý alýndý. Resûlûllah,Ömer’e de niçin çýktýðýný sordu. O da, ayný cevabýverdi:

– Açlýk, Ey Allah’ýn Resûlü, açlýk beni dýþarýyaçýkardý, dedi.

O sýrada Efendimizin hatýrýna Ebu’l-Heysemgeldi. Evi o taraflardaydý. Hiç olmazsa onlara hur-ma ikram eder ve açlýklarýný yatýþtýrýrlardý. AllahResûlü:

– Gelin Ebu’l-Heysem’e gidelim, dedi.

Bir süre sonra Ebu’l-Heysem’in evine vardýlar.Ebu’l-Heysem ve hanýmý, uyuyordu. Evde, beþ altýyaþlarýnda küçük bir çocuklarý vardý. Önce kapýyýHazreti Ömer çaldý. O gür sesiyle:

– Ya Ebu’l-Heysem, diye seslendi.

Ne Ebu’l-Heysem ne de hanýmý sesi duydu. Fa-kat yataðýnda uyuyan küçük oðullarý, birden ya-taðýndan fýrladý ve:

– Baba! Kalk Ömer geldi, dedi. Çocuðunun se-siyle uyanan Ebu’l-Heysem onun rüya gördüðünüzannetti ve:

– Yat oðlum, gecenin yarýsý, bu vakitte buradaÖmer’in iþi ne, dedi.


Çocuk da yattý. Kapý açýlmayýnca bu defa daEbubekir (radýyallahu anh) seslendi:

– Ya Ebu’l-Heysem!

Çocuk yine fýrladý, kalktý ve:

– Baba! Ebubekir geldi, diye baðýrdý.

Babasý onu tekrar yatýrdý. Son olarak AllahResûlü:

– Ya Ebu’l-Heysem, diye seslenince, çocuk, artýkyayýndan fýrlayan bir ok olmuþtu. Hem kapýya doð-ru koþuyor, hem de:

– Baba kalk, Resûlûllah geldi, diyordu.

Ebu’l-Heysem, neye uðradýðýný þaþýrmýþtý. He-men kapýya koþtu. Gözlerine inanamadý. Geceninbu saatinde hanesine Sultanlar Sultaný nüzul etmiþ-ti. Hemen misafirlerini içeri aldý. Gidip bir oðlakkesti. Bu þeref, insana hayatta belki bir kere nasipolurdu. Hayatýnýn en mesut anýný yaþýyordu. Canýnýbile sofraya koysa azdý. Hurma getirdi, süt getirdi,et getirdi ve bu aziz misafirlerini en güzel þekildeaðýrladý.


ÝKÝ YÝÐÝT DELÝKANLI

Bedir Savaþý’nýn olduðu gün Abdurrahman bin

Avf (radýyallahu anh), harp safýnda durup saðýna so-

luna baktýðýnda, ensardan iki delikanlýnýn arasýnda

olduðunu fark etmiþti. Bunlardan en güçlüsü ile be-

raber müþriklere karþý savaþmayý içinden geçirdi ki

o iki gençten biri, Abdurrahman bin Avf’a göz

kýrparak:

– Amca, sen Ebu Cehil’i tanýr mýsýn, diye sordu.

O da:

– Evet, tanýrým da sen Ebu Cehil’i ne yapa-

caksýn, dedi.

Genç:

– Bana haber verildiðine göre Ebu Cehil, Resû-

lûllah Efendimize sövüyor ve hakaret ediyormuþ!

Allah’a yemin ederim ki onu görürsem izini takip

edeceðim, hangimizin eceli yakýnsa birimiz hemen

ölecek, karþýlýðýný verdi.


Abdurrahman bin Avf, onun bu sözlerini hay-retle dinlerken diðer genç de ona göz kýrparak aynýþeyleri söyledi. Derken bir ara Abdurrahman binAvf’ýn gözleri Ebu Cehil’e iliþti. Kureyþ askerlerininiçinde dolaþýyordu. O iki gence dönüp:

– Görüyor musunuz? Bana sorduðunuz adamiþte þudur, dedi.

Gençler, hemen kýlýçlarýna sarýlarak Ebu Cehil’iöldürdüler. Sonra da Peygamber Efendimizin (sal-lallahu aleyhi ve sellem) huzuruna gelip durumu arzettiler.


SON NASÝBÝM

Bedir sabahýnda Efendimiz, daha müþrik ordu-su gelip yerleþmeden önce, Bedir’de ashabýný top-lamýþ ve savaþ için saflara ayýrarak hizaya sokmuþtu.Hafif öne veya arkaya kaymýþ olanlarý bizzat uyarý-yor ve saflardaki düzgünlüðü elde edip nizamî birgörüntü talebinde bulunuyordu.

Saflar arasýnda birisinin hafifçe öne çýktýðýnýgörünce yanýna gelip, biraz geri çekilerek hizayagelmesi için elindeki okla bu sahabinin göbeðinehafifçe dokundu ve:

– Sen de hizaya gir ey Sevâd, buyurdu.

Sevâd ibni Gaziyye hizaya girmiþti girmesineama Allah Resûlünün arkasýndan:

– Ya Resûlûllah, diye seslendi. Bana eziyet ver-din, seni hak ile gönderene yemin olsun ki ayný þe-kilde kýsas istiyorum!

Sesin geldiði tarafa yönelen Efendimiz (sallalla-hu aleyhi ve sellem), hiç tereddüt etmeden karnýnýaçtý ve:


– Haydi, öyleyse kýsas yap, diyerek Sevâd’ýnvurmasý için yanýna yaklaþtý.

Ashab-ý Bedir, taaccüp içinde geliþmeleri takipediyordu. Ayný zamanda bu, kul hakký adýna herke-se büyük bir ders anlamýna geliyordu. Herkesin gö-zü üzerinde yoðunlaþan Sevâd, önce eðilip Efendi-mizin karnýndan öptü ve arkasýndan da boynuna at-layýp O’na sarýldý. Niyeti anlaþýlmýþtý. Allah Resûlüsordu:

– Niye böyle bir þey yaptýn ey Sevâd?

– Ya Resûlûllah, dedi. Gördüðün gibi savaþ ge-lip çattý ve ben öldürülmeyeceðimden emin deði-lim! Ýstedim ki tenimin mübarek teninize deðmesi,dünyadan son nasibim olsun ve huzur-ý ilahiye benbununla gideyim!

Bunun üzerine Allah Resûlü, Hazreti Sevâd’ailtifat edip hayýr duada bulundu.


BU GECE HÝÇ UYUYAMADIM

Bedir Savaþý’nda alýnan esirler arasýnda Peygam-berimizin amcasý Abbas da vardý. Ensardan olanMüslümanlar, onu öldürmekle tehdit etmiþlerdi.Allah Resûlü de bunu duymuþtu. Ertesi gün:

– Bu gece amcam Abbas yüzünden hiç uyuya-madým, çünkü Ensâr’ýn onu öldüreceðine dair ha-berler aldým, buyurdu.

Bunun üzerine Hazreti Ömer:

– Ya Resûlûllah, ben ensara bir gideyim, dedi.

Peygamberimiz de:

– Tamam, sen git Ömer, dedi.

Hazreti Ömer, ensarýn yanýna gitti ve onlara:

– Abbas’ý serbest býrakýn, buyurdu.

– Hayýr, vallahi onu býrakmayýz, dediler.

Hazreti Ömer:

– Peki ya bunu Allah Resûlü istiyorsa, dedi.


– Eðer Resûlûllah istiyorsa baþ üstüne, al ve gö-tür, dediler.

Hazreti Ömer, Abbas’ý teslim alýnca:

– Ey Abbas, Müslüman ol! Allah’a yemin ede-rim ki senin Ýslâm’a girmen, beni, babam Hattâb’ýnMüslüman olmasýndan daha çok mutlu eder. Çün-kü öyle zannediyorum ki senin Müslüman olmanAllah Resûlünü çok hoþnut edecektir, dedi.


TALHA’NIN GÜNÜ

Uhud Savaþý anýldýðýnda Hazreti Ebubekir, “Ogün bütünüyle Talha’nýn günü idi.” der ve hadiseyiþöyle anlatýrdý:

“Uhud Savaþý’nda muvakkat hezimet sonrasýn-da ilk dönen ben idim. O sýrada bir adam gördüm,Allah Resûlünün (sallallahu aleyhi ve sellem) önündeAllah için kýyasýya savaþýyordu. Kendi kendime,‘Ben çok þey kaçýrdým, umarým ki sen Talha’sýndýr.Çünkü böyle sebat sahibi birinin akrabalarýmdanbiri olmasý beni ziyadesiyle mutlu ve memnun eder.’dedim.

Müþriklerle aramda, tanýyamadýðým biri dahavardý. Ama ben, Allah Resûlüne daha yakýndým.Tanýyamadýðým o zat süratle yürüyordu, ben ise onayetiþemiyordum. Baktým ki o adam, Ebu Ubeydebin Cerrah imiþ. Resûlûllahýn yanýna ulaþtýðýmýzdagördüm ki yan diþleri kýrýlmýþ, yüzü yarýlmýþ, mið-ferinin iki halkasý yanaðýna batmýþ. Yarasý kana-makta olan Resûlûllah, Talha’yý göstererek:


– Arkadaþýnýza yardým ediniz, buyurdu. O’nunsözüne pek aldýrýþ etmeyip halkalarý çýkarmaya kal-kýþýnca:

– Yemin ederim, beni býrakmazsan sana hakký-mý helâl etmem, dedi.

Ben de halkalarý çýkarma iþini Ebu Ubeyde’yebýraktým. Resûlûllaha acý verir diye, Ebu Ubeydeelini halkalara deðdirmeden halkanýn birini diþle-riyle tutup çýkardý. Halkayla birlikte, Ebu Ubey-de’nin ön diþlerinden biri de yerinden çýktý. EbuUbeyde’nin yaptýðý gibi yapmaya davrandýðýmdaResûlûllah, býrakmadýðým takdirde hakkýný helâletmeyeceðine dair yine yemin etti.

Ebu Ubeyde, birinci defada yaptýðý gibi ikincihalkayý da çýkardý. Bu kez de diðer ön diþi düþtü.Hakikaten Ebu Ubeyde, ön diþleri kökünden çýkangedik insanlarýn en güzeli olmuþtu. Allah Resûlünütedavi ettikten sonra Talha’ya gittik, çukurlardanbirinde idi. Mýzrak batmasý, ok saplanmasý, süngüdarbesi olmak üzere yetmiþ küsür yara almýþ ve Al-lah Resûlüne atýlan bir oka elini tuttuðu için de par-maðý kopmuþtu.”


CENNETÝN KOKUSU

Uhud Savaþý’nda Resûlü Ekrem, Zeyd bin Sa-bit’i, Sa’d bin Rebî’yi aramaya gönderdi ve ona:

– Onu görürsen selâmýmý söyle ve Allah Resûlü,sana “‘Kendini nasýl buluyorsun?’ diye sormamýemretti, de!” dedi.

Zeyd de onu aramaya baþladý ve sonunda buldu.Ama ne yazýk ki Zeyd, onu bulduðunda Sa’d son an-larýný yaþýyordu. Mýzrak yarasý, süngü darbesi, ok sap-lanmasý olmak üzere yetmiþ yerinden isabet almýþtý.

Zeyd bin Sabit:

– Ey Sa’d! Allah Resûlünün sana selâmý var.‘Kendini nasýl buluyorsun?’ diye soruyor, dedi. Sa’d:

– Resûlûllaha da sana da selâm! O’na þöyle söyle-diðimi ilet: “Ya Resûlûllah, ben ölmek üzereyim, ken-dimi cennetin kokusunu hissediyor gibi buluyorum.”Kavmim ensara da þunlarý ilet: “Ýçinizde, uyumayanbir tek kiþi dahi bulunduðu sürece Allah Resûlününbaþýna bir þey gelirse, Allah’ýn huzurunda hesap ve-remezsiniz!” dedi ve ruhunu Allah’a teslim etti.


TALHA HAKKINDA

Allah Resûlü (sallallahu aleyhi ve sellem), UhudSavaþý’ndan dönmeden Hassân bin Sâbit’e:

– Talha hakkýnda bir þeyler söyle, dedi.

O da Hazreti Talha hakkýnda þu mealdeki þiirisöyledi:

“Talha, Uhud Savaþý günü Muhammed’e yardýmetti.

Ki bu yardýmý, Muhammed’in en sýkýntýlý ve enzor anýnda idi.

Onu korumak için avuçlarýný mýzraklara siperediyordu.

Kýlýç darbeleri altýnda parmak damarlarý kesil-di, kanlar içinde kaldý ve çolak oldu.

Muhammed hariç en ileride o idi.

Ýslâm’ýn boyunduruðunu ayakta tuttu da Ýslâmistiklâline kavuþtu.”

O gün Hazreti Ebubekir (radýyallahu anh) deTalha’yý övme sadedinde þu mealdeki þiirleri okudu:


“Düþman süvarileri Allah Resûlünü izlerken

Talha, Hidayet Peygamberini korudu.

Onlarla karþýlaþtýðýnda bazý Müslümanlar ka-çarken

O, süngü yaralarýna katlanarak dini savundu.

Ey Talha bin Ubeydullah, cenneti hak ettin.

Ceylân gözlü hurilerle evlenmeyi de!”

O gün Hazreti Ömer (radýyallahu anh) de þumýsrayý söylemiþti:

“Bütün Müslümanlar savaþ alanýný býrakýp da-ðýldýðýnda;

Talha, yalýn kýlýcýyla Hidayet Peygamberini ko-rudu!”

Hazreti Ömer bunu söyleyince Allah Resûlü:

– Doðru söyledin, ya Ömer, buyurdu.


RESÛLÛLLAH ADINA

Uhud’un tufan hâline döndüðü hengâmedeEfendimizin hayatta olduðunu ilk görüp de ashabailan eden, Ka’b ibni Malik’ti. Karþýlaþtýðý herkese:

– Resûlûllahý þu gözlerimle gördüm, miðferininaltýndan kan sýzýyor ama yaþýyor! Ey Müslüman ce-maati! Müjdeler olsun! Ýþte Resûlûllah þurada, diyorve yüksek sesle Efendimizin yaþadýðýný ilan ediyor-du.

Uhud, bu sesle yeniden hayat bulmuþ, herkesbu sesin geldiði yere yönelmiþ ve Uhud’a yenidencan gelmiþti. Ancak onun bu heyecanýný gören Al-lah Resûlü, Hazreti Ka’b’a uzaktan eliyle iþaret ede-rek sessiz olmasýný söyledi. Sonra da Ka’b’ýn üzerin-de bulunan zýrh, miðfer, kýlýç ve kalkan gibi savaþmalzemelerini istedi. Kendi üzerindekileri de çýka-rýp Hazreti Ka’b’a verdi. Artýk Ka’b, Uhud’da Re-sûlûllah adýna çarpýþýyordu.


EN KESKÝN GÖZ

Peygamber Efendimize bir yay hediye edilmiþ, oda o yayý Uhud Savaþý’nda Katâde bin Nu’man’avermiþti. Katâde, o gün o yay ile iki tarafý aþýnýnca-ya kadar Resûlûllahýn önünde ok attý. Yerinden hiçayrýlmýyor, Allah Resûlüne atýlan oklarý yüzüylekarþýlýyordu. Efendimizin yüzüne doðru bir ok gel-diðinde hemen baþýný o tarafa çeviriyordu.

Atýlan son oklardan biri, Katâde’nin gözüneisabet etmiþ ve gözbebeði avucuna akmýþtý. Gözbe-beðini avucuna alýp Peygamber Efendimizin yanýnavardý. Allah Resûlü, onu bu hâlde görünce gözyaþ-larýný tutamadý ve:

– Allah’ým! Katâde, yüzünü senin peygamberiniçin siper etti. Çýkan gözünü gözlerinin en güzeli veen keskini yap, diye dua buyurdu.

Peygamberimizin bu duasýyla birlikte Katâde’ningözü yuvasýna koyuldu. Katâde vefat edene kadar,en güzel ve en keskin göz onun gözü oldu.


UHUD’DAN NE HABER

Uhud günü sahabeden Amr ibni Cemûh ile bir-likte oðlu Hallâd da þehit olmuþtu. Þehit olanlararasýnda ayný zamanda Hazreti Cabir ibni Abdul-lah’ýn da babasý olan Amr ibni Cemûh’un kayýnbi-raderi Abdullah ibni Amr da vardý.

Savaþ bitip de kocasý, oðlu ve kardeþinin þeha-det haberlerini alan Amr ibni Cemûh’un hanýmýHind, onlarý Medine’ye taþýmak için devesiyle yolaçýkýp Uhud’a kadar geldi ve yakýnlarýný, büyük birmetanet içinde deveye yükleyip Medine’ye doðruyeniden yola çýkardý. Yolda giderken Hazreti Aiþevalidemizle karþýlaþmýþtý. Onun Uhud’dan geldiðinigören ve devesinin üzerindeki þehitlerden habersizolan Aiþe validemiz:

– Uhud’dan ne haber, diye sordu ve gönlünürahatlatacak birkaç cümle bile olsa ondan almak is-tedi.

Hind binti Amr büyük bir metanetle:


– Resûlûllah sað ve salim, dedi.

Ardýndan da yürekleri titreten þu cümleyisöyledi:

– O sað olduktan sonra her türlü musibet výzgelir! Allah, müminlerden bazýlarýný þehit olarakhuzuruna aldý. Kâfirleri ise isteklerine nail olama-dan gayzlarýyla birlikte defedip geri gönderdi. Za-ten Allah, savaþýrken müminlere destek konusundayegâne kuvvettir ve O, hem karþý konulamaz birKavî, hem de her þeyin üstesinden gelen bir Azîz’dir.


SEN SAÐ OLDUKTAN SONRA

Müminler için Uhud, ölüm kalým meselesiydive bunun için Uhud’a gelenler arasýnda kadýnlar davardý. Niyetleri, cephede savaþanlara su ve yiyecektaþýmak, yaralananlarý da tedavi etmekti. Savaþ baþ-layýp da zafer kazanýlýncaya kadar her þey normaldi.Kadýnlar kendilerine düþeni yerine getiriyor, cephe-nin ön saflarýnda savaþan Müslümanlar için destek-lerini aksatmadan devam ettiriyorlardý. Ancak sa-bah saatlerinde okçular tepesindeki yanlýþ anlaþýlmaile savaþýn seyri Müslümanlarýn aleyhine deðiþince,o ana kadar arka planda görev yapan kadýnlar daöne çýkarak Allah Resûlünü müdafaa etmeye baþ-ladýlar.

Ümmü Ümâre olarak bilinen Nesibe Binti Ka’bda bunlar arasýndaydý. Hazreti Nesibe, Akabe biat-larýnda Resûlûllahý koruyacaðýna dair söz veren ikikadýndan birisi idi. Gözü önünde Efendimizle bir-likte çok az sayýdaki ashab, Uhud’un eteklerinesýkýþtýrýlmak isteniyordu. Kocasý Zeyd ibni Asým ile


iki oðlu Habib ve Abdullah’ýn Resûlûllahýn yanýndasavaþýyor olmasý, onu teskin edecek gibi gözükmü-yordu. Eline geçirdiði bir kýlýcý aldýðý gibi o da koþ-maya baþladý. Resûlûllahýn olduðu yere doðru ko-þarken bir yandan da:

– Resûlûllah nerede? Bana O’nu gösterin, diyesoruyordu.

Derken Resûlü Ekrem’in yanýna kadar gelmiþti.O’nun sað ve salim olduðunu görünce gözyaþlarýiçinde Rabb’ine hamd etti. Resûlûllahýn yanýnda çokaz insan kalmýþtý ve gerçekten de korunmaya ihti-yacý vardý. Hazreti Nesibe, bir anda aslan kesilmiþmüþrik ordusuna karþý âdeta tek baþýna bir ordu gi-bi savaþýyordu. Kýlýç sallayýp ok atýyor ve er meyda-nýnda, kocasý ve iki oðluyla birlikte savaþmanýnhakkýný vermeye çalýþýyordu.

Bir eli boþ kalmýþtý, diðeriyle kýlýç sallarkenonunla kendini koruyacaðý bir kalkaný bile yoktu.Onun bu metin hâlini süzen Þefkat Peygamberi,yanýndan geçen bir baþkasýnýn elinde gördüðü kal-kaný iþaret etti ve:

– Kalkanýný savaþan birisine ver, diyerek onuHazreti Nesibe’ye uzatmasýný söyledi.

Nesibe, artýk kendini daha emin hissediyor veatlýlara karþý Resûlûllahý korumaya çalýþýyordu.


Atlýlardan birisi üzerine gelip de kýlýçla ölümcül birhamle yapýnca elindeki kalkanla karþýlýk verdi ve oan Efendimizin yönlendirmesindeki maksadý ilikle-rine kadar hissetti. Hemen biraz önce kendisiniöldürmek için vuran atlýnýn peþinden koþtu ve atýnýyere sererek adamý da aþaðý indirdi. Durumun cid-diyetini gören Allah Resûlü, Nesibe’nin oðlu Ab-dullah’a seslendi:

– Ey Ümmü Ümâre’nin oðlu! Ey Ümmü Ümâ-re’nin oðlu! Annen! Annene dikkat et!

Efendimizin iþaret ettiði yere doðru koþan Haz-reti Abdullah da gidip annesine yardým etti ve bir-likte o müþrikin iþini bitirdiler. Derken Abdullah’ýnsol koluna bir darbe geldi. Ciddi þekilde yaralananAbdullah kan kaybediyordu. Efendimiz (sallallahualeyhi ve sellem):

– Yaranla ilgilen, buyurunca Hazreti Abdullahbir kenara çekildi ve akan kaný durdurmak için uð-raþmaya baþladý.

Hazreti Nesibe, hemen oðlunun kolundaki ya-rayý sararak:

– Git ve Resûlûllahýn önünde savaþ evlâdým! Sa-vaþ ki þu insanlarýn haddini bildir, dedi ve yenidenonu, Resûlûllahýn yanýnda savaþmaya gönderdi.

Bu durumu gören Efendiler Efendisi, iltifat do-lu bir ses tonuyla ona þöyle seslendi:


– Senin katlandýðýna kim katlanabilir ey Üm-mü Ümâre!

Nesibe, Efendimizin etrafýnda etten duvar olmuþve kýyasýya savaþýyordu. O kadar ki çok sonralarýAllah Resûlü, gözlerini maziye diktiði günlerden bi-risinde onu anlatýrken:

– Sað ve soluma ne zaman baksam, Nesibe’yiorada beni korumak için savaþýrken gördüm, buyu-rur ve o günkü tavrýyla Hazreti Nesibe’nin, birçokinsandan daha ileri bir gayret gösterdiðini anlatýrdý.

Bir aralýk Allah Resûlüne meydan okuyarakbaðýran Ýbni Kamie’yi duyunca, Mus’ab bin Umeyrile birlikte ona doðru yürüyerek birkaç kýlýç darbe-siyle iþini bitirmek istedi. Ancak Ýbni Kamie, o güniki kat zýrh giymiþti ve Nesibe binti Ka’b’ýn kýlýçlarýona iþlemedi. Aksine Ýbni Kamie, onu hedeflemiþ veHazreti Nesibe’nin üzerine geliyordu. Bunu görünceEfendiler Efendisi, elindeki oku iþaret ederek oðluAbdullah’a onu Ýbni Kamie’ye atmasýný söylemeyekalmamýþtý ki inen bir kýlýç darbesiyle ciddi þekildeyaralandý. Allah Resûlü, bir taraftan her ikisine dedua ederken diðer yandan da:

– Git ve annenin yarasýyla ilgilen, dedi.

Yaralansa da Nesibe’nin gözü kulaðý hep Resû-lûllahýn üzerindeydi. Bir ara:


– Benim için dua et de ya Resûlûllah! Cennettesana komþu olayým, diye niyazda bulundu. Bununüzerine Allah Resûlü, onun aile efradýný da kastede-rek:

– Allah’ým! Onlarý cennette benim arkadaþlarýmeyle, diye dua etti.

Efendimizin duasýna mazhar olan Nesibe’ninsevincine diyecek yoktu. Bu hengâmede Nesibe’ninkocasýyla iki oðlu da Uhud’da þehit düþmüþtü. Fa-kat o, ailesini þehit vermesine ve vücudu yara bereiçinde kalmasýna raðmen yine Resûlûllaha döndü veþöyle dedi:

– Sen saðsýn ya, ya Resûlûllah! Bundan sonradünya adýna baþýma ne gelirse gelsin hiç aldýrmam,hepsi bana výz gelir!


OMUZDAKÝ YARA

Sa’d bin Rebî’nin kýzý Ümmü Sa’d (radýyallahu

anha), bir gün Hazreti Nesibe’nin yanýna vardý ve:

– Teyze, Uhud’da nasýl savaþtýðýný bana anlatýr

mýsýn, dedi.

O da o çetin günü þöyle anlattý:

– Günün ilk saatlerinde halk ne yapýyor diye

bakmak üzere çadýrdan çýktým. Yanýmda su dolu bir

kýrba vardý. Allah Resûlünün yanýna gittim. Pey-

gamber Efendimiz sahabileri arasýnda bulunuyordu.

Müslümanlar zafer yolundaydý. Ama talih ters dö-

nüp Müslümanlar bozguna uðrayýnca koþtum, Re-

sûlûllahýn yanýnda savaþmaya baþladým. Kendisini

kýlýç ve okla müdafaa ediyordum. Sonunda yara-

landým.

Ümmü Sa’d, Hazreti Nesibe’nin omzunda çu-

kurumsu bir yara izi görünce ona:

– Bunu kim yaptý, diye sordu.


Nesibe (radýyallahu anha):

– Ýbni Kamie, dedi ve sözlerine devam etti:

– Allah onu kahretsin. Çünkü o gün bazý saha-biler, Resûlûllahýn yanýndan uzaklaþýnca Ýbni Ka-mie, “Bana Muhammed’i gösterin, eðer o kurtulur-sa benim yaþamamýn da anlamý yok!” diye baðýrma-ya baþladý. Bunun üzerine ben, Mus’ab bin Umeyrve Allah Resûlünün yanýndan ayrýlmayan daha bir-kaç kiþi ona karþý koyduk. Adam, bana bir kýlýç in-dirip þu gördüðün yarayý açtý. Ben de kendisine bir-kaç kýlýç indirdimse de onu öldüremedim. ÇünküAllah düþmanýnýn üzerinde, üst üste iki zýrh vardý.


SEN SAÐSIN YA

Enes bin Malik (radýyallahu anh) þöyle naklet-miþti:

“Uhud Savaþý’nýn vuku bulduðu gün, Medine-liler, Resûlûllahýn öldürüldüðünü duyunca þehri terketmek üzere harekete geçtiler ve ‘Peygamberimizöldürülmüþ!’ diye feryat etmeye baþladýlar.

Medine’nin her tarafýndan çýðlýklar yükseliyor-du. O sýrada, Ensâr’dan ihramlý bir kadýn, durumuöðrenmek üzere yola çýktý ve altý kilometrelik yolkoþarak savaþ alanýna vardý. Burada babasýnýn, oð-lunun, kocasýnýn ve kardeþinin cesetleriyle karþýlaþtý,ama önce hangisinin cesediyle karþýlaþtýðýný bilmi-yorum. Kadýn savaþ alanýnda öldürülenler arasýndayürürken:

– Bu kim, diye soruyor, oradakiler:

– Baban, biraderin, kocan, oðlun, diye cevapveriyorlardý.

O ise ýsrarla:


– Resûlûllaha ne oldu, diye soruyordu.

Nihayet, ‘Ýleride!’ dediler. Kadýn, Resûlûllahýnyanýna varýnca Allah Resûlünün elbisesinin kenarýn-dan tuttu ve:

– Ey Allah’ýn Resûlü! Anam babam sana fedaolsun! Sen saðsýn ya kim öldürülmüþse öldürülmüþolsun, umurumda bile deðil! Bütün musibetler ba-na artýk hafif gelir, dedi.”


SANA OK DEÐMESÝN

Hazreti Enes (radýyallahu anh) þöyle anlatmýþtý:

“Uhud Savaþý’nda Ebu Talha, Peygamberimizinönünde düþmana ok atýyordu. Allah Resûlü de onunarkasýnda korunmaya çalýþýyordu. Ebu Talha, iyi birokçu idi. O, okunu attýðýnda Resûlûllah gözlerinikaldýrýyor, okunun düþtüðü yere bakýyordu.

Ebu Talha da:

– Anam babam sana feda olsun ya Resûlûllah,sana ok deðmesin, diyerek göðsünü Resûlûllahýngöðsüne siper ediyor ve:

– Ya Resûlûllah! Ben güçlü ve dayanýklý bir ada-mým, bütün iþlerine beni gönder, bana dilediðinemri ver, diyordu.”


O’NUN OLMADIÐI YER

Uhud günü Müslümanlar zorda kaldýðýnda ca-nýný ortaya koyan aziz sahabilerden birisi de Enesbin Nadr’dý. Müslümanlarýn safýnda bir daðýlmaolunca bazý kiþiler, Allah Resûlünün öldürüldüðünüsöyleyerek Müslümanlarýn psikolojik açýdan bozgu-na uðramalarýna sebep olmuþlardý. Ýþte tam bu sýra-da Enes bin Nadr, savaþmayý býrakýp üzüntü ve ke-der içinde savaþ meydanýnýn bir köþesine çöküpkalmýþ bazý sahabileri görünce onlara:

– Allah Resûlü öldürüldükten sonra hayatý ney-leyeceksiniz? Kalkýn Resûlûllah (sallallahu aleyhive sellem) ne uðrunda öldüyse siz de onun uðrundaölün, diye seslendi ve Uhud Daðý’ndan beri cenne-tin kokularýný duyduðunu söyleyerek, savaþ mey-danýna atýldý.

Savaþ bittiðinde tanýnmayacak hâldeydi. Vücu-dunda seksen küsur yara saydýlar ve kýz kardeþi,onu ancak parmak uçlarýndan tanýyabildi. Bu hadi-seyi nakledenlerden Enes bin Malik (radýyallahu anh):


– Biz, “Müminlerden öyle yiðitler vardýr ki Al-lah’a verdikleri sözü yerine getirip sadakatlerini is-pat ettiler. Onlardan kimi adaðýný ödedi, canýný ver-di, kimi de þehitliði gözlemektedir. Onlar verdiklerisözü asla deðiþtirmediler.” (Ahzâb sûresi, 23. âyet)mealindeki âyetin onun ve onun gibiler hakkýndaindirildiði görüþündeydik, demiþti.


ÇARDAK

Bir gün Sa’d bin Muâz, Peygamberimize dedi ki:

– Ya Resûlûllah! Sana bir çardak yapalým, yaný-na da hayvanlarýný hazýrlayýp býrakalým. Sen oradarahat otur, biz düþmanla savaþýrýz. Eðer Allah bizimuvaffak kýlarsa ne âlâ, istediðimiz gerçekleþmiþolur. Yok, aksi tecelli ederse sen bineðine biner, þuanda yanýmýzda olmayan, Medine’deki öteki yakýn-larýmýzýn yanýna dönersin. Çünkü onlar da seni, enaz bizim kadar severler. Eðer senin harp edeceðinibilselerdi, Allah seni onlarla teyit ederdi ve onlar se-nin yanýnda çarpýþýrlar, sana maddî manevî destekolurlardý.

Allah Resûlü, Sa’d’ý, bu teklifinden dolayý senâetti ve ona hayýr duada bulundu.


O NE KADAR KILIYORSA

Hazreti Aiþe (radýyallahu anha) dedi ki:

“Peygamberimizin (sallallahu aleyhi ve sellem)bir hasýrý vardý, geceleri onu paravan gibi kullanýr,dikey vaziyette koyarak onun arkasýna geçer ve na-maz kýlardý. Gündüzleri de hasýrý yayar, üzerineotururdu. Ashab da Resûlûllahýn yanýna gelir veResûlûllah ne kadar namaz kýlýyorsa o kadar namazkýlardý. Bu maksatla gelenler çoðalýnca, bir gün Al-lah Resûlü onlara döndü ve:

– Ey insanlar, ibadetlerden güç yetirebileceðinizkadarýný yapýn. Siz ibadetten usanmadýðýnýz sürece,Allah sevap vermekten usanmaz. Allah katýndaamellerin en sevimlisi, az da olsa sürekli olanýdýr,buyurdu.”


NE GÜZEL ARKADAÞLAR

Hazreti Aiþe’nin anlattýðýna göre bir gün ada-mýn biri, Peygamber Efendimize gelerek:

– Ya Resûlûllah, seni canýmdan da çocuðumdanda daha çok seviyorum. Evde iken seni hatýrlayýncadaha evde duramýyor, gelip sana bakýyorum. Amaahiret hayatý aklýma geldiðinde senin cennete gire-ceðini ve peygamberlerle olacaðýný düþünüyor, cen-nete girsem dahi seni göremeyeceðim diye üzülüyo-rum, dedi.

Efendimiz sustu ve karþýlýk vermedi. Az sonra,Hazreti Cebrail þu mealdeki âyeti getirdi:

“Kim Allah’a ve Resûlüne itaat ederse, iþte on-lar, Allah’ýn nimetlerine mazhar ettiði nebiler, sýd-dýklar, þehitler, salih kiþilerle beraber olacaklardýr.Bunlar ne güzel arkadaþlar!” (Nisa sûresi, 69. âyet)


KÝÞÝ SEVDÝÐÝYLE BERABERDÝR

Bir adam, Peygamber Efendimize (sallallahualeyhi ve sellem) gelerek:

– Ya Resûlûllah, kýyamet ne zaman kopacak, diyesordu.

Allah Resûlü de:

– O gün için ne hazýrladýn, dedi.

Adam:

– Benim Allah ve Resûlünün sevgisinden baþkahiçbir sermayem yoktur, deyince Efendimiz:

– Öyleyse, sevdiklerinle beraber olacaksýn, bu-yurdu.

Sahabe, Resûlûllahýn “Sen sevdiklerinle beraberolacaksýn.” sözüyle sevindiði kadar hiçbir þeyle se-vinmemiþti. Peygamberimizin bu sözü üzerine o sý-rada orada bulunan Hazreti Enes de:

– Ben de Resûlûllahla, Ebubekir ve Ömer’i se-verim. Onlarý sevdiðim için, ahirette kendileriylebirlikte olacaðýmý ümit ediyorum, dedi.


ON YEDÝ TANE HURMA

Bir ara Resûlûllah (sallallahu aleyhi ve sellem),sýkýntýya düþmüþtü ve evinde yiyecek hiçbir þey kal-mamýþtý. Hazreti Ali, durumu öðrenir öðrenmezdýþarý çýktý ve Allah Resûlüne yardým etmek için biriþ aramaya baþladý. Bir Yahudi’nin bahçesine geldi.Her kovanýn karþýlýðýnda bir hurma almak þartýyla,Yahudi’ye on yedi kova su çekti. Yahudi, HazretiAli’ye dilediði hurmalardan alabileceðini söyledi. Oda taze hurmalardan on yedi tane aldý ve Peygam-ber Efendimize getirdi. Allah Resûlü damadý Ali’yesordu:

– Ebu’l Hasan, bunlar nereden?

Hazreti Ali:

– Ya Resûlûllah! Aç olduðunuzu duydum. Bu-nun üzerine, kazanacaðým parayla sana yiyecekalayým diye iþ aramaya çýktým. Bunlarý kazandým,dedi.

Efendimiz:


– Ya Ali! Seni bu iþi yapmaya sevk eden, Allah’ave O’nun Resûlüne olan sevgin miydi, diye sordu.

Hazreti Ali de:

– Evet, dedi.


MEZÝYET

Bazý sahabiler, Abdullah bin Huzâfe’yi þakacýolduðu ve boþ þeylerle uðraþtýðý gerekçesiyle ResûlüEkrem Efendimize þikâyet ettiler.

Allah Resûlü:

– Ona iliþmeyin, onu kendi hâline býrakýn, sizinbilmediðiniz bir meziyeti var onun. O, Allah’ý veResûlünü sever, buyurdular.


O ALLAH VE RESÛLÜNÜ SEVERDÝ

Bir gece El-Edra, Allah Resûlünün muhafýzlýðý-ný yapýyordu. Baktý ki birisi yüksek sesle Kur’ânokuyor. Sesi duyunca Allah Resûlü de dýþarý çýktý. Ozaman El-Edra:

– Ey Allah’ýn Resûlü, bu riyakârýn biri olmalý,dedi.

Efendimiz:

– Hayýr, bu, Abdullah bin Zü’l-Bicadeyn’dir,buyurdu.

Bir süre sonra, bu zat Medine’de vefat etti. As-hab, onu yýkayýp kefenledikten sonra cenazesiniomuzlarýna aldýklarýnda Peygamberimiz:

– Allah ona nasýl rýfk ile muamele ettiyse, siz deona öyle muamele edin. Çünkü o, Allah’ý ve Resû-lünü severdi, buyurdu.

Mezarý kazýlýrken de:


– Mezarýný geniþ kazýn ki Allah da ona geniþliklütfetsin, dedi.

Bunun üzerine sahabilerden biri:

– Ya Resûlûllah! Ona çok üzüldünüz, deyinceEfendimiz:

– O, Allah ve Resûlünü severdi, buyurdu.


TAÞTAN YASTIK

Hendek Savaþý’ndan önce hendeðin kazýldýðýgünlerdi. Cemaatine imam olarak Efendiler Efendi-si, bu iþe kendini o kadar vermiþti ki zaman oluyorkazma ile hendek kazýyor, yeri geliyor sýrtýnda top-rak taþýyor ve bazen de eline aldýðý kürekle toprakatýyordu.

Bir aralýk o kadar yorulmuþtu ki bir kenara çe-kilip azýcýk oturup dinlenmeyi denedi. Üzerine otu-rup da dinleneceði bir minder bile yoktu. Yanaðýnýbir taþýn üstüne koymuþ ve taþý kendine yastýk yap-mýþtý! O kadar yorgundu ki yastýðý taþ olsa da baþýnýkoyar koymaz uyuyuvermiþti! Bu durum, HazretiEbubekir’le Hazreti Ömer’in gözünden kaçmamýþ-tý. Hemen Allah Resûlünün baþucuna geldiler veinsanlarý uzaklaþtýrarak bir miktar dinlenebilmesiiçin gürültü yapýlmamasýný istediler. Ancak AllahResûlünün uykusu uzun deðildi ve çok geçmedenyerinden sýçrayarak uyanýverdi:


– Beni niye uyandýrmadýnýz? Daha önce uyan-dýrsaydýnýz ya, dedi ve yeniden kazmayý eline alarakhendek kazma iþine baþladý.

Bir taraftan da ashabý için dua ediyor, baþlarýnabu sýkýntýlarý açanlarý da Allah’a havale ediyordu.


BU DA OSMAN’IN BÝATÝ

Ýyâs bin Seleme (radýyallahu anh), babasýndannaklen þunlarý anlatmýþtý:

“Hudeybiye Barýþý’ndan önce, Kureyþ yönetimiMüslümanlarýn durumlarýný araþtýrmak üzere yan-larýna Harice bin Kürz’ü gönderdi. Harice, Mek-ke’ye dönüþünde Müslümanlarý methederek onlar-dan güzel bir þekilde bahsedince Kureyþliler:

– Sen bedevî bir Arap’sýn, silah þakýrdatýp sanagözdaðý vermiþler! Sana söylenenleri bilmiyorsun,dediler ve durumu öðrenmek için bu defa da Urvebin Mes’ûd’u gönderdiler.

Urve, Peygamber Efendimize:

– Ey Muhammed, bu nasýl bir söz? Allah’a ça-ðýrýyorsun, sonra da tanýyýp tanýmadýðýn birtakýmkimseleri toplayýp kavminin üzerine yürüyorsun!Akrabalarýnla münasebetleri kesmeye, onlarýn can-larýný ve mallarýný çiðnemeye kalkýþýyorsun, deyinceAllah Resûlü:


– Vallahi ben hýsýmlýk baðlarýný daha da güçlen-dirmek, dinlerini daha iyi bir dinle deðiþtirmek, in-sanlarýn daha güzel bir þekilde yaþamalarýný saðla-mak için gönderildim, buyurdu.

Urve de Mekke’ye döndüðünde, Müslümanlar-dan övgü ve sitayiþle bahsetti.

Bu olaydan sonra Mekkeli müþrikler, ellerindekiMüslümanlara karþý þiddetlerini ve baskýlarýný dahada arttýrdýlar. Bunun üzerine Allah Resûlü:

– Ya Ömer! Müþriklerin elinde bulunan esir Müs-lümanlara benden haber ulaþtýrabilir misin, dedi.

Hazreti Ömer:

– Ya Resûlûllah! Benim Mekke’de aþiretim veakrabam pek yoktur. Ama benim dýþýmda Mekke’deçok sayýda yakýný bulunan Müslümanlar var, onlar-dan birini gönderseniz, dedi.

Bunun üzerine Efendimiz, Hazreti Osman’ýçaðýrdý ve Mekke’ye gönderdi. Hazreti Osman, de-vesi üzerinde Mekke’ye giderken bir yerde müþrik-lerin ordusuyla karþýlaþtý. Askerler, Hazreti Os-man’a hakaret edip kötü laflar sarf ettiler. Bu sýra-da amcasýnýn oðlu Said bin As, ona arka çýkarakOsman’ý atýnýn eðerine oturttu, kendisi de terkisinebindi.

Ebân bin Said, Hazreti Osman’a:


– Amcamýn oðlu, elbisen neden böyle eski? Hemetekleri de uzun, dedi.

Hazreti Osman’ýn etekleri, baldýrlarýnýn yarýsý-na kadar çýkýyordu. Hazreti Osman:

– Bizim büyüðümüz (Allah Resûlünü kastede-rek) böyle giyiniyor da onun için öyle, buyurdu.

Hazreti Osman, Mekke’ye varýnca Resûlûllahýnselâmýný iletmediði hiçbir esir Müslüman býrakma-dý. Biz kendi aramýzda konuþtuðumuz bir sýrada,bir münadinin, ‘Ey insanlar! Biat etmeye koþun, bi-at etmeye koþun, vahiy geldi.’ diye seslendiðiniduyduk. Hemen Allah Resûlünün yanýna koþtuk.Allah Resûlü, semüre aðacýnýn altýndaydý, kendisinebiatimizi sunduk.

“Gerçekten Allah, Hudeybiye’de o aðacýn altýn-da sana biat ettikleri zaman, müminlerden razý ol-du. Onlarýn kalplerindeki ihlâsý bildiði için üzerleri-ne sekine, huzur ve güven indirdi. Onlarý hemenyakýnda gerçekleþen bir zaferle ve alacaklarý birçokganimetle mükâfatlandýrdý. Allah aziz ve hakîmdir.”(Fetih sûresi, 18. ve 19. âyetler) mealindeki âyet in-miþti.

Allah Resûlüne biat sunulurken henüz HazretiOsman Mekke’de idi. Bunun için, Resûlûllah bireliyle ötekine vurarak:


– Bu da Osman’ýn biati, buyurdu.

Sahabe:

– Osman’a ne mutlu! O, Kâbe’yi tavaf ediyor,biz ise buradayýz, dediler.

Resûlü Ekrem:

– Osman orada þu kadar sene kalsa bile, ben gi-dip Kâbe’yi tavaf etmediðim sürece o tavaf yapmaz,buyurdu.

Daha sonradan Hazreti Osman’la görüþüldü-ðünde anlaþýldý ki yanýnda Hazreti Peygamberimizolmadýðýndan dolayý tavaf yapmamýþtý.


RESÛLÛLLAHIN DÖÞEÐÝ

Allah Resûlü, Mekke’nin fethi için hazýrlýk yap-

týðý sýrada Ebu Süfyân bin Harb Medine’ye geldi ve

Resûlûllahýn huzuruna çýktý. Kendisinden, Hudey-

biye Antlaþmasý’nýn süresinin uzatýlmasýný isteye-

cekti. Fakat Allah Resûlü ona iltifat etmedi.

Bunun üzerine Ebu Süfyân, Efendimizin eþi ve

müminlerin annesi olan kýzý Ümmü Habibe’nin

odasýna girdi. Tam Allah Resûlünün döþeðine otu-

racaðý sýrada Ümmü Habibe, hemen döþeði dürüp

kaldýrýverdi.

Bunun üzerine Ebu Süfyân:

– Kýzým! Beni mi döþeðe, yoksa döþeði mi bana

layýk görmedin, diye sordu.

Ümmü Habibe:

– Sen döþeðe lâyýk deðilsin! Çünkü bu, Allah

Resûlünün döþeðidir. Sen ise bir müþriksin, deyince

Ebu Süfyan:


– Kýzým, seni görmeyeli ne kadar kötü olmuþ-sun, diye karþýlýk verdi.

Böylece Ebu Süfyan, Medine’de bulunan enyakýnlarýndan bile yüz bulamayarak Mekke’ye geridöndü.


AMCANIN ELÝ OLSAYDI

Hazreti Ebubekir’in babasý Ebu Kuhâfe, biatetmek üzere elini Peygamberimize uzatýnca, Ebube-kir aðlamaya baþlamýþtý.

Bunun üzerine Allah Resûlü (sallallahu aleyhive sellem):

– Ey Ebubekir, niçin aðlýyorsun, diye sordu.

Hazreti Ebubekir de:

– Ya Resûlûllah! Sana uzanan bu el, babamýn elideðil de amcan Ebu Talib’in eli olsaydý ve bu vesileile Allah seni sevindirseydi daha çok memnun olur-dum, diye karþýlýk verdi.


BENDEN DAHA ESKÝYE

Ýkrime bin Ebu Cehil (radýyallahu anh), bir sa-vaþta piyade olarak savaþmaya kalkýnca Hâlid binVelid (radýyallahu anh):

– Ýkrime, ne olur böyle yapma! Senin öldürül-men, Müslümanlar için acý bir kayýp olur, deyinceÝkrime:

– Hâlid, yolumdan çekil! Senin Allah Resûlüneinanman, benden daha eskiye dayanýr. Hâlbuki benve babam, Nebiler Nebisi’nin en yaman iki düþ-manýydýk, diyerek yürüdü ve vuruþarak þehit düþtü.


TEBESSÜM

Hazreti Enes (radýyallahu anh) dedi ki:

– Bir gün, içinde Hazreti Ebubekir ile HazretiÖmer’in de bulunduðu muhacir ve ensardan mey-dana gelen sahabiler oturmuþ Resûlûllahý beklerler-ken, Allah Resûlü çýkageldi. Hazreti Ebubekir ileHazreti Ömer hariç, kimse yüzünü kaldýrýp onunyüzüne bakamazdý. Ancak Hazreti Ebubekir ileHazreti Ömer, Allah Resûlüne tebessüm ederek ba-karlardý. O da bu iki zata bakar, tebessümlerine te-bessümle mukabele ederdi.


ELÝNÝN DEÐDÝÐÝ YER

Yezîd bin Abdullah dedi ki:

– Allah Resûlünün (sallallahu aleyhi ve sellem)ashabýndan bazýlarýný gördüm. Onlar, cami cemaatidaðýldýktan sonra sað ellerini minberin Ravza-i Mu-tahhara tarafýndaki korkuluðuna koyarlar, sonrakýbleye dönerek dua ederlerdi.


BAÞTAKÝ KUÞ

Sahabileri, Peygamber Efendimizin huzurunda,baþlarýnda kuþ varmýþ gibi kýpýrdamadan otururduve kimse konuþmazdý. Bir gün yine sahabileri buhâlde Allah Resûlünü dinlerken birkaç kiþi geldi ve:

– Ey Allah’ýn Resûlü, Allah’ýn en sevdiði kullarýkimlerdir, diye sordular.

Efendimiz de:

– En güzel ahlâklý olanlardýr, buyurdu.


ÝKÝ SENELÝK SORU

Bera bin Âzib (radýyallahu anh) dedi ki:

– Peygamberimize, bir mesele sormak istiyor-dum. Fakat heybetinden çekindiðim için soracaðýmsoruyu iki sene geciktirdim!


BEREKET UMUYORUZ

Resûlûllah, abdest aldýðý zaman sahabiler koþa-rak onun abdest suyunu alýr, yüzlerine ve vücutla-rýna sürerlerdi.

Bir defasýnda Allah Resûlü:

– Niçin böyle yapýyorsunuz, diye sordu.

Ashab:

– Bereket ve hayýr umuyoruz, diye cevap verdi.

Efendimiz bunun üzerine:

– Allah ve Resûlünün sevgisine mazhar olmakisteyen, her zaman doðru söylesin, emanete riayetetsin, komþusunu da incitmesin, buyurdu.


DUA

Ümmü Seleme validemiz þöyle anlatmýþtý:

“Bir gün, Nebiler Serverinin kýzý Fatýma, elindesýcak yemek dolu bir tencere, sýrtýnda da Hasan veHüseyin’i yüklenmiþ olarak Hane-i Saadet’e geldi.Tencereyi, Allah Resûlünün önüne koydu. Resûlûl-lah:

– Hasan’ýn babasý nerede, diye sordu.

Fatýma, onun evde olduðunu söyledi. Allah Re-sûlü, Ali’yi çaðýrttý. Resûlü Ekrem, Ali, Fatýma, Ha-san ve Hüseyin hep beraber yemeðe oturdular.

Daha önceleri Allah Resûlü, ne zaman yemekyemiþse eðer ben yanýndaysam beni davet etmiþtir,ama bu kez beni davet etmedi. Yeme iþi bitince, on-larýn hepsini abasýnýn altýna alarak þöyle dua etti:

– Allah’ým! Onlara düþmanlýk edenlere düþmanmuamelesi yap, onlara dost olanlarý da kendine dostkabul buyur!”


ONLAR SONRADAN GELECEKLER

Hazreti Ömer (radýyallahu anh) þöyle anlat-mýþtý:

“Nebiyy-i Ziþan ile oturuyordum. Resûlûllahbuyurdu ki:

– En üstün imana sahip olan ehl-i iman kimdir,bana söyler misiniz?

Sahabiler:

– Meleklerdir, ey Allah’ýn Resûlü, dediler.

Buyurdu ki:

– Melekler zaten öyledirler ve Allah, onlaramuayyen bir mertebe ve konum takdir buyurmuþ-tur, meleklerin onun dýþýna çýkmalarý da imkân-sýzdýr.

Bu kez de sahabiler:

– Peygamberlerle birlikte þehadet mertebesinenail olanlardýr, dediler.


Buna mukabil Resûlü Ekrem:

– Onlarýn layýk olduklarý mertebe, yani Allah’ýnikram ettiði þehitlikle elde ettikleri fazilet inkâr edi-lebilir mi? Hayýr hayýr, benim kastettiklerim dahabaþkalarýdýr, buyurdu.

– Kimdir onlar ey Allah’ýn Resûlü, diye sorduk-larýnda Efendimiz þu cevabý verdi:

– Onlar henüz insanlarýn sulbünde bulunuyor-lar. Benden sonra gelecekler ve beni görmediklerihâlde bana iman edecekler. Vahyi, asýlmýþ vaziyetteve yazýlý kâðýtlar hâlinde bulacaklar. O evrakta ya-zýlanlarla hayatlarýný tanzim edecekler. Ýþte bunlar,ehl-i iman içinde iman bakýmýndan en faziletli olan-lardýr.”


NE MUTLU

Ebu Ümâme dedi ki:

“Resûlûllah (sallallahu aleyhi ve sellem) þöylebuyurdu:

– Ne mutlu beni görenlere ve bana iman eden-lere! Ne mutlu beni görmedikleri hâlde iman eden-lere!”


NE KADAR ÝSTERDÝM

Hazreti Enes dedi ki:

“Resûlü Ekrem Efendimiz þöyle buyurdu:

– Beni görmedikleri hâlde bana iman eden kar-deþlerimi görmeyi ne kadar isterdim!”


ANAM BABAM SANA FEDAOLSUN

Bir gün ashab-ý kiramdan Ka’b isimli bir saha-

bi, Peygamber Efendimizi ziyarete gitti. O’nun yü-

zünün solgun ve bitkin olduðunu görünce:

– Ey Allah’ýn Resûlü, benzin niye soluk, diye

sordu.

Allah Resûlü, üç gündür hiçbir þey yemediðini

söyleyince sahabi çok üzüldü. Peygambere olan sev-

gisinden hemen bir þeyler bulup O’na getirmek dü-

þüncesiyle yanýndan ayrýldý. Fakat kendi hanesinde

de yiyecek hiç bir þey yoktu. Yolda giderken bir ya-

hudinin kuyudan su çekip develerine su verdiðini

gördü. O’na su çekmek için yardým etti ve her çek-

tiði kova için bir tane hurma aldý. Sonra da biriktir-

diði hurmalarý hemen dönüp Allah Resûlüne gö-

türdü.


Allah Resûlü, hurmalarý nasýl kazandýðýný so-

runca O’na durumu anlattý. Ka’b’ýn fedakârlýðýn-

dan duygulanan Allah Resûlü:

– Ey Ka’b, beni seviyor musun, diye sordu.

Ka’b:

– Babam sana feda olsun seni sevmez miyim,diye cevap verdi.


MELEKLERÝN TAÞIDIÐISELÂMLAR

Abdullah ibni Mesud (radýyallahu anh), Efendi-mizin þöyle buyurduðunu rivayet etti:

– Allah’ýn devamlý surette seyahat eden melek-leri vardýr ve onlar bana ümmetimden gelen selâm-larý ulaþtýrýrlar.


SENSÝZ ÜÇ GÜN

Peygamberimizin kölesi Sevbân, Allah Resûlü-ne muhabbetle itaat ederdi. Hazreti Sevbân aslenYemenliydi. Peygamberimiz, onu esir olarak satýlýr-ken esaret parasýný vererek satýn almýþ sonra da ser-best býrakarak hürriyetine kavuþturmuþtu. FakatHazreti Sevbân, engin þefkat deryasý olan ResûlüEkreme bir anda ýsýnmýþ ve O’ndan ayrýlmak iste-memiþti. Bunu farkeden Allah Resûlü, kendisine þuteklifte bulundu:

– Ýstersen ailenin yanýna dön, onlarla yaþa. Ýs-tersen bizimle ehl-i beytimizin arasýnda bulun.

Bu, Hazreti Sevbân’ýn dört gözle beklediði birteklifti. Hiç düþünmeden Kâinatýn Efendisiyle be-raber kalmayý kabul etti. Hazreti Sevbân, böylecePeygamber Efendimizin ve ailesinin hizmetinde bu-lunmak þerefine erdi. Peygamberimize hususî hiz-metkârlýk vazifesini de yürüttü. Akýllý, dirayetli vezeki bir insandý. Peygamberimizin her emrine koþar,


her iþini görür ve en mükemmel þekilde istedikleriniyerine getirirdi. Hazreti Sevbân, Resûlü Ekreme hiz-met ve tazimde öyle bir derecede idi ki Müslüman-lar bunu kelimelerle izah etmekte aciz kalýrlardý.Resûlü Ekreme olan sevgi ve baðlýlýðýndan dolayýdefalarca zarar görmüþ ve yaralanmýþtý.

Nitekim bir gün bir Yahudi gelerek Resûlü Ek-reme:

– Esselâmü aleyke ya Muhammed, demiþti.

O sýrada orada bulunan Hazreti Sevbân, niçin,“Ya Resûlûllah” demedi diye Yahudiyle dövüþmüþve onu yaralamýþtý.

Hazreti Sevbân:

– Peygamberimizin ismini, yalnýz baþýna söyle-meyi günah kabul ederim, derdi.

Bir keresinde Resûlü Ekrem, Sevbân’a:

– Kimseden bir þey isteme ve sual sorma, diyebuyurmuþlardý.

Bundan sonra Hazreti Sevbân, ömrünün sonu-na kadar kimseden bir þey istememiþ ve kimsedenbir þey sormamýþtý. Devamlý Efendimizle beraberolmaya çalýþan Sevbân Hazretleri, bir sefere AllahResûlü ile birlikte gidemeyip üç gün ayrý kalýncaEfendimizin yanýna gidip:


– Ya Resûlûllah! Ben senden üç gün ayrý kala-mýyorum. Ahirette sen Makam-ý Mahmud’a gider-sin. Biz ayný derecede olamayýz. Ben o zaman nasýldayanýrým, diyerek içini döktü.

Ýþte bu olay üzerine “Kim Allah’a ve Resûlüneitaat ederse iþte onlar, Allah’ýn nimetlerine mazharettiði peygamberler, sýddýklar, þehitler ve salih kiþi-lerle beraber olacaklardýr. Bunlar ne güzel arkadaþ-lar!” (Nisa sûresi, 69. âyet) mealindeki âyet nâzil ol-du.


SAÇ TELLERÝ

Enes bin Mâlik dedi ki:

– Peygamber Efendimizi saçlarýný kestirirkengördüm. Berber saçlarý keserken sahabiler, AllahResûlünün etrafýnda dört dönüyor, yere bir tek sa-çýný bile düþürmeden bütün saçlarýný topluyorlardý.


NE ÝSTERSEN EMRET

Hazreti Talha (radýyallahu anh), Allah Resû-lüne mülâki olunca hemen sarýlýp onun ayaklarýnýöpmeye baþladý ve:

– Ey Allah’ýn Resûlü! Ne istersen bana emret,senin hiçbir emrine karþý gelmeyeceðim, dedi.

Henüz bir delikanlý olan Talha’nýn bu sözleriPeygamberimizin çok hoþuna gitti. Onu imtihanetmek maksadýyla:

– Peki, git annen ve babanla iliþkini kopar, dedi.

Talha, Resûlûllahýn bu emrini yerine getirmekiçin hemen dýþarý çýktý. Peygamber Efendimiz, onuarkasýndan çaðýrarak:

– Geri gel! Ben akrabalýk baðlarýný kesmek içingönderilmedim, buyurdu.

Bu olaydan sonraki günlerden birinde Talhahastalandý. Mevsim kýþtý. Peygamberimiz, soðuk vebulutlu bir günde Talha’yý ziyarete gitti. Ayrýlacaðývakit, yakýnlarýna:


– Bakýn, Talha’nýn ölümü yakýn görünüyor. Öl-düðünde bana haber verin de cenazesinde bulunupnamazýný kýldýrayým. Cenazesini de çabuk kaldýrýn,buyurdu.

Resûlûllah, Salim bin Avfoðullarýnýn mahallesi-ne varmadan Talha öldü ve gece karanlýðý bastýrdý.Talha, vasiyetinde “Vefat ettiðimde beni hemen gö-mün ve bir an önce Rabbime kavuþturun. Efendi-mizi de çaðýrmayýn, benim yüzümden Yahudilerinbir tuzaðýna düþmesinden korkarým.” dediði için,Resûlûllaha haber vermeden onu gece karanlýðýndaçabucak defnettiler.

Sabah olunca, hadiseyi Allah Resûlüne bildirdi-ler. Efendimiz gitti, Talha’nýn kabri baþýnda durdu.Sahabiler de yanýnda saf baðladýktan sonra, Efendi-miz ellerini kaldýrdý ve:

– Allah’ým! Talha’yý güler yüzle karþýla ki onunyüzü de gülsün, diye dua etti.


ÖPÜLEN EN GÜZEL EL

Ümmü Ebân dedi ki:

“Dedem Vâzi’ bin Âmir þöyle nakletmiþti:

– Medine’ye gittiðimizde, bize ‘Ýþte Allah Re-sûlü budur!’ denildi. Bunun üzerine, hemen O’nunellerine ve ayaklarýna kapanarak öpmeye baþladýk.”


SANA LAYIK DÝYE

Sahabiler arasýnda Nuayman, Ebu Hureyre,Abdullah ibni Huzâfe, Zeyd ibni Sabit, Büreyde-tu’l-Eslemî gibi þakalarýyla meþhur olanlar vardý.Hatta sert mizaçlý Hazreti Ömer’in bile þakalarýnarastlanýrdý. Þakacýlýðý en çok meþhur olan Nuayman(radýyallahu anh), Allah Resûlüne bile birçok kezþaka yapmýþtý. Anlattýðýna göre Medine pazarýnaturfanda veya güzel bir yiyecek gelince onu veresi-ye alýr ve Resûlûllaha hediye olarak getirirdi. Öde-me zamaný gelince de Hazreti Peygambere gelerek,hediyesinin borcunu isterdi. Resûlûllah:

– Sen onu bana hediye etmiþtin, ne oldu, de-yince:

– Bu güzel þeyi sana lâyýk gördüm, param ol-madýðý için böyle yaptým, derdi.

Resûlûllah da Nuayman’ý hep gülerek karþýlarve ona hiç kýzmazdý.


SENÝN DEÐERÝN YÜKSEKTÝR

Zâhir bin Hârun adlý bir zât, zaman zaman he-diyelerle birlikte Resûlûllaha gelir, Resûlûllah daayrýlacaðý zaman Zâhir’in ihtiyaçlarýný tedârik eder-di. Allah Resûlü onun yanýndayken:

– Zâhir bizim çölde yaþayanýmýzý temsil eder,biz de onun þehirde yaþayanýný temsil ederiz, buyu-rurdu.

Sert yapýlý ve pek yakýþýklý olmayan bir adamolmasýna raðmen Allah Resûlü onu severdi. Bir günResûlûllah, pazarda ürünlerini sattýðý sýrada Zâhir’eyaklaþmýþ ve arkadan ona sarýlmýþtý. Zâhir bir türlüarkasýna dönemiyor, kendisine sarýlanýn kim oldu-ðunu göremiyordu.

– Býrak gideyim, kimsin sen, dedi.

Arkasýna dönüp de Resûlûllahý görünce hemensýrtýný O’nun göðsüne yasladý. Allah Resûlü lâtifeolarak:


– Kim benden bir köle satýn alacak, deyinceZâhir:

– Ey Allah’ýn Resûlü! Allah için iþe yaramaz bumal, dedi. Bunun üzerine Resûlûllah þöyle cevapverdi:

– Hayýr, Allah indinde senin deðerin yüksektir.


BENDEN DOLAYI SEVMEDÝKÇE

Peygamber Efendimizin sevdiklerini sevmek,Allah Resûlüne duyulan sevgiden dolayýdýr. Nite-kim bir hadislerinde Allah Resûlü, torunlarý Hazre-ti Hasan ve Hazreti Hüseyin için “Kim onlarý sever-se beni sevmiþ olur, kim onlara buðzederse banabuðzetmiþ olur.” buyurmuþtu. Yine PeygamberEfendimizin amcasý Hazreti Abbas, kendisine kabadavranan bir grubu Allah Resûlüne þikâyet etmiþ,bunun üzerine Allah Resûlü, “Benden dolayý sizlerisevmedikçe cennete giremezler.” buyurmuþtu. Al-lah Resûlünün bu husustaki hassasiyetini bildikle-rinden dolayý sahabiler, onun sevdiklerini severlerdi.

Mesela Hazreti Ebubekir, sevgisini Resûlûllahagöre ayarlamýþ ve “Allah’a yemin ederim ki Resûlûl-lahýn akrabalarý ile ilgilenmeyi kendi akrabalarýmlailgilenmekten daha çok severim.” demiþti.


ONLAR BENDENDÝR

Cabir (radýyallahu anh) þöyle demiþti:

“Hazreti Peygamberle birlikte bir yemeðe çað-rýldýk. Yemeðin verildiði eve doðru giderken yoldaçocuklarla oynamakta olan Hüseyin'e rastladýk. Al-lah Resûlü, onu görünce bizden ayrýldý ve ona doð-ru koþtu. Sonra da onu tutup kucaklamak istedi.Ancak Hüseyin, dedesi kendisini yakalamasýn diyegülerek saða sola koþuyordu. Nihayet onu yakala-yan Allah Resûlü, bir eliyle çenesinin altýndan diðe-ri ile de baþýnýn arkasýndan sýkýca tuttu ve onu öptü.Sonra bize döndü:

– Hüseyin bendendir, ben de ondaným. Kimonu severse Allah da kendisini sever. Hasan’la Hü-seyin, benim soyumu devam ettirecek çocuklarým-dýr, buyurdular.”


VUSLAT ZAMANI

BÝR DAHA GÖRÜÞEMEYEBÝLÝRÝZ

Muâz bin Cebel (radýyallahu anh) dedi ki:

“Peygamber Efendimiz (sallallahu aleyhi ve sel-lem) beni Yemen’e vali olarak gönderdiði zaman,Medine’nin dýþýna kadar uðurladý. Ben bineðin sýr-týndaydým, O ise yürüyordu. Bana bazý tavsiyelerdebulunduktan sonra:

– Ey Muâz! Bil ki bu senemden sonra beni birdaha göremeyebilirsin! Muhtemelen þu mescidimle,kabrime uðrarsýn, dedi.

Bu sözleri duyunca, dosttan, Allah Resûlündenayrýlmanýn verdiði hüzünle aðlamaya baþladým.

Resûlü Ekrem:

– Aðlama Muâz, aðlamak þeytandandýr, buyur-du ve sonra yüzünü Medine’ye doðru çevirerek:

– Ýnsanlardan bana en yakýn olanlar, kim ve ne-rede olursa olsun, Allah’tan hakkýyla sakýnanlardýr,buyurdu.”


KUL AHÝRETÝ SEÇTÝ

Ebu Saîd (radýyallahu anh) dedi ki:

“Peygamberimiz (sallallahu aleyhi ve sellem), has-

talýðý sýrasýnda baþý bir bezle sarýlý olarak yanýmýza

geldi, ilerleyip minbere çýktý ve:

– Allah’a yemin ederim ki þu anda ben havuz

üzerinde duruyorum, dedi.

Allah Resûlü daha önce bir hadis-i þeriflerinde

‘Benim minberim havuzumun tam üzerindedir.’ di-

yerek minberinin bulunduðu yerin altýnda Kevser

Havuzu’nun olduðunu bildirmiþti.

Daha sonra kendisini kastederek:

– Bir kul, dünya ile ahiret arasýnda serbest býra-

kýldý, ama o ahireti seçti, buyurdu.

O an Hazreti Ebubekir’den baþka hiç kimse,

Resûlûllahýn bu sözüyle neyi kastettiðini anlama-

mýþtý. Ebubekir’in gözlerinden ise yaþlar boþandý, að-

ladý ve:


– Ey Allah’ýn Resûlü, anam babam sana feda ol-sun! Yok, yok, babalarýmýz, analarýmýz, canlarýmýz,mallarýmýz sana feda olsun, dedi.

Efendimiz minberden indi ve bir daha orayaçýkmadý.”


BÝR TESELLÝ

Alâ (radýyallahu anh) þöyle nakletti:

“Peygamber Efendimizde (sallallahu aleyhi vesellem) vefat alâmetleri belirince, kýzý Fatýma aðla-maya baþladý.

Allah Resûlü:

– Kýzým, aðlama! Öldüðüm zaman ‘Ýnnâ lillâhive innâ ileyhi râciûn (Biz Allah’a aitiz ve elbette yi-ne O’na döneceðiz.)’ de. Çünkü bu sözlerde her in-san için bütün musibetlere karþý bir teselli vardýr,buyurdu.

Hazreti Fatýma:

– Ey Allah’ýn Resûlü, ‘Ýnnâ lillâhi ve innâ ileyhirâciûn’ sözü senin ölümüne karþý da bir teselli sayýlýrmý, diye sordu.

O da:

– Evet, buyurdu.”


GÖMLEÐÝNÝN ÜZERÝNDEN

Ýbni Abbas (radýyallahu anh) þöyle nakletmiþti:

“Peygamber Efendimiz (sallallahu aleyhi ve sel-lem) aðýrlaþtýðýnda Hazreti Aiþe ile Hazreti Hafsaonun yanýndaydý. O sýrada Hazreti Ali de içeri gir-di. Peygamberimiz, Hazreti Ali’yi görünce baþýnýkaldýrdý ve ‘Bana yaklaþ, bana yaklaþ.’ buyurdu.Hazreti Ali’yi kendisine doðru yasladý ve vefat edin-ceye kadar Hazreti Ali, Resûlûllahýn yaný baþýndadurdu.

Resûlûllahýn ruhu kabzolununca Hazreti Alikalktý ve kapýyý kapattý. Babam Abbas ile Abdul-muttaliboðullarý geldiler ve kapýnýn önünde bekle-meye baþladýlar.

Hazreti Ali:

– Babam sana kurban olsun! Hayatýnda güzel-din, ölümünde de güzelsin, diyordu.

O sýrada, çevreye eþi görülmedik güzel bir kokuyayýldý. Babam Abbas, Ali’ye:


– Sus, aðlamayý býrak da Efendimizin hizmeti-ne (teçhiz ve tekfinine) baþlayýn, dedi. Hazreti Ali:

– Bana Fazl bin Abbas’ý çaðýrýn, deyince Ensâr:

– Allah aþkýna, ya Ali! Bizi de içeri al, dedi.

Hazreti Ali de onlardan Evs bin Havlî’yi içerialdý. Evs’in bir elinde testi vardý. Tam o sýrada eviniçinden, ‘Resûlûllahýn elbisesini çýkarmayýnýz, O’nuolduðu gibi gömleði üzerinde iken yýkayýnýz.” diyebir ses duydular. Bunun için elbisesini soymadýlar.Ali, elini Allah Resûlünün gömleðin altýna sokuyor,Fazl gömleði kaldýrýyor, Evs de su taþýyordu. Hazre-ti Ali, eline bir bez parçasý sarmýþ, elini Resûlûllahýngömleðinin altýna bu þekilde sokmuþtu.”


YAKINLARININ HAKKIDIR

Hazreti Ali (radýyallahu anh) þöyle anlatmýþtý:

“Resûlûllahýn teçhiz ve tekfinine baþlayýnca ka-pýyý kapattýk ve hiç kimseyi içeri almadýk.

Ensar:

– Biz onun dayýlarýyýz! Bizim Ýslâm’daki yeri-miz bellidir, derken Kureyþ de:

– Biz, O’nun baba tarafýndan yakýnlarýyýz! Bizide içeri alýn, diye seslendi.


– Ey Müslümanlar! Bir cenazeyi kaldýrmak, her-kesten çok yakýnlarýnýn hakkýdýr. Allah aþkýna geriçekilin! Eðer içeri girerseniz, Resûlûllahýn yakýnla-rýný kendisinden uzaklaþtýrmýþ olursunuz. Resûlûl-lahýn cenazesinin yanýna onun ehl-i beytinin (yaniAli ile Abbas’ýn) müsaade ettiklerinden baþkasý gir-mesin, dedi.”


SELÂM SANA

Peygamber Efendimiz, cenaze namazý kýlýnmaküzere sedir üzerine konulunca Hazreti Ali:

– Resûlûllahýn cenaze namazýnda kimse imamolamaz. O, hayatýnda olduðu gibi ölümünde de sizinimamýnýzdýr, dedi.

Bunun üzerine, halk bölük bölük içeri girerek saftuttu ve tekbir alýp imamsýz olarak namaz kýldý. Haz-reti Ali, Allah Resûlünün tam karþýsýnda duruyor ve:

– Selâm sana, ey Peygamber! Allah’ýn rahmetive bereketi üzerine olsun! Allah’ým, biz þehadet edi-yoruz ki O, kendisine indirilenleri hakkýyla tebliðetti, ümmetine doðru yolu gösterdi. Allah, dininigalip kýlýp vadettiði sözünü gerçekleþtirinceye kadarO, Allah yolunda cihat etti. Allah’ým! Bizi, O’na in-dirilen Kur’ân’a uyanlardan eyle. Kendisinden son-ra da bizi Ýslâm üzerinde sabit kýl, bizi O’nunla haþ-ret, diye dua ediyor, cemaat de “Amin” diyordu.

Bu þekilde önce erkekler, sonra kadýnlar, dahasonra da çocuklar Resûlûllahýn namazýný kýldýlar.


BÝLAL EZAN OKU

Hâtemü’l-Enbiya (sallallahu aleyhi ve sellem)vefat ettiði zaman, henüz defnedilmemiþken Hazre-ti Bilal ezan okumuþ, Müslümanlar cemaat hâlindeaðlamaya baþlamýþtý. Allah Resûlü defnolununcaHazreti Ebubekir:

– Bilal, ezan oku, dedi.

Bilal:

– Beni, hep seninle olmam þartýyla azat ettiysenzorunlu olarak dediðini yaparým. Yok, beni Allahiçin hürriyete kavuþturduysan, ne olursun Allah içinbeni býrak, dedi.


– Evet, ben seni Allah için azat etmiþtim, dedi.

Bilal:

– Öyleyse ben, Allah Resûlünden sonra kimseiçin ezan okumayacaðým, deyince Hazreti Ebube-kir:


– Bu, senin bileceðin bir iþtir, karar senindir,dedi.

Hazreti Bilal, Þam’a asker gönderilinceye kadarMedine’de kaldý. Sonra askerlere katýldý ve onlarlabirlikte Þam’a gitti.


GÖNÜLLER SULTANININARDINDAN

MEDÝNE’NÝN HIÇKIRIKLARI

Ümmü Seleme (radýyallahu anha) dedi ki:

– Peygamberimizin (sallallahu aleyhi ve sellem)vefat ettiði gün, çevresinde toplanmýþ aðlýyorduk.O gece hiç uyumamýþtýk. Allah Resûlü hâlâ evimiz-deydi. O’nun sedir üzerinde yatan cesedini görerekteselli buluyorduk. Ama seher vakti, kazma sesleri-ni duyunca bir çýðlýk attýk. Mescitteki cemaat deçýðlýðý bastý! Medine, tek bir çýðlýkla sarsýldý! HeleBilâl’in, sabah ezanýný okuyup da “Eþhedü enneMuhammeder-resûlûllah” diye Resûlûllahýn adýnýanarken hýçkýrarak aðlamasý, bizi iyice sarstý. Halk,kabre girmek için hücum ettiyse de içeridekiler ka-pýyý kapattýlar. O ne yaman bir musibetti ya Rab!Ondan sonra herhangi bir belaya uðradýðýmýzdaResûlûllahýn vefatýný hatýrlar ve karþýlaþtýðýmýz omusibeti hiç önemsemezdik.


ÝLGÝNÇ BÝR HABER

Hazreti Osman (radýyallahu anh) þöyle anlat-mýþtý:

“Resûlûllahýn vefat etmesi üzerine sahabe o ka-dar üzüldü ki sahabilerden bazýlarý garip hareketler-de bulunmaya baþladýlar. Ýþte ben de onlardan bi-riydim. Hazreti Ebubekir’e biat edildikten sonra birgün, Medine’nin yüksek binalarýndan birinin gölge-sinde oturuyordum. Ömer, yanýmdan geçiyormuþve bana selâm vermiþ. Ben ise onun ne selâmýný al-mýþým ne de geçtiðini fark etmiþim. Bunun üzerineHazreti Ömer, Hazreti Ebubekir’e gitmiþ ve:

– Ey Allah Resûlünün halifesi! Sana ilginç birhaberim var. Osman’ýn yanýndan geçerken selâmverdim, selâmýmý almadý, demiþ.”


KONUÞACAK TAKATÝM YOK

Ubeydullah bin Umeyr (radýyallahu anh) þöyle

anlatmýþtý:

“Peygamber-i Ziþan vefat ettiði sýrada, Mek-

ke’de vali olarak Attâb bin Esîd bulunuyordu. Allah

Resûlünün vefat haberi Mekke’ye ulaþýnca, Mescid-i

Haram’da bulunanlar feryâd u figân ettiler. Attâb,

Mekke’den çýkarak bir vadiye girdi. Süheyl bin Amr,

onun arkasýndan yetiþti ve:

– Haydi, halkýn arasýna dön, onlara bir þeyler

söyle, dedi.

Attâb:

– Konuþacak gücüm ve takatim yok, deyince

Süheyl:

– Öyleyse benimle gel. Ben, senin yerine konu-

þurum, dedi.

Beraber Mescid-i Haram’a vardýlar. Süheyl aya-

ða kalktý ve Allah’a hamd ü senâ ettikten sonra


Hazreti Ebubekir’in Medine’de verdiði hutbeninaynýsýný irâd etti, eksik hiçbir þey býrakmadý.

Süheyl bin Amr, Bedir’de alýnan esirlerin ara-sýndayken Hazreti Ömer onun diþlerini sökmeyekalkýþýnca, Resûlûllah Efendimiz:

– Ona iliþme! Belki Allah, onu senin memnunolacaðýn bir makama getirir, buyurmuþtu.

Ýþte Allah Resûlünün haber verdiði bu makam,Mekkeli Müslümanlarý teselli etme makamýydý!


ALLAH KELÂMI KESÝLDÝ

Muhammed bin Ýshak, babasýndan þöyle nak-letmiþti:

“Allah Resûlü (sallallahu aleyhi ve sellem) vefatedince Ebubekir (radýyallahu anh):

– Ýþte bugün vahyi, Allah katýndan sürekli ge-len kelâmý yitirdik! Artýk gelmeyecek, dedi.”


VAHYÝN KESÝLMESÝNE AÐLIYORUM


“Resûlûllahýn vefatýndan bir süre sonra, HazretiEbubekir, Hazreti Ömer’e:

– Haydi, Hazreti Peygamberin azatlýsý ÜmmüEymen’e gidelim, Resûlûllahýn yaptýðý gibi biz deonu ziyaret edelim, dedi.

Ýki dost, Ümmü Eymen’in yanýna varýnca kadýnaðlamaya baþladý. Ona:

– Niçin aðlýyorsun? Allah katýndaki mükâfatla-rýn Peygamber (sallallahu aleyhi ve sellem) için da-ha hayýrlý olduðunu bilmiyor musun, dediler.

Ümmü Eymen:

– Ben, Allah nezdindekilerin Resûlûllah hakkýn-da daha hayýrlý olduðunu bilmediðimden deðil,bundan böyle vahyin kesilmiþ olmasýna aðlýyorum,dedi.


Ümmü Eymen’in bu sözleri Hazreti Ömer ileHazreti Ebubekir’i de etkiledi. Onlar da onunla bir-likte aðlamaya baþladýlar.”


EY BABAM


“Resûlü Ekrem (sallallahu aleyhi ve sellem) ve-fat edince Hazreti Fatýma, duygularýný þu þiirle dilegetirdi:

‘Ey Rabbinin çaðrýsýna uyan babam!

Ey makamý Firdevs cenneti olan babam!

Ey Cibril’e ölümünü haber verdiðimiz babam!’

Peygamber Efendimiz defnedilince de HazretiFatýma:

– Hey gidi Enes! Allah Resûlünün üzerine top-rak saçmaya gönlünüz nasýl razý oldu, diye bize sitemetmiþti.”


ÝLK KAVUÞACAK OLANSENSÝN

Hazreti Aiþe validemiz þöyle anlatmýþtý:

“Ýnsanlar içinde oturmasý, kalkmasý ve konuþ-masý ile Allah Resûlüne (sallallahu aleyhi ve sellem)Fatýma’dan daha çok benzeyen birini görmedim.Allah Resûlü, onun geldiðini görünce ‘Hoþ geldin.’der, kalkar ve onu öperdi. Sonra Fatýma’nýn elindentutar, onu oturacaðý yere kadar getirirdi. Fatýma,Allah Resûlünün vefat sebebi olan hastalýðý sýrasýn-da babasýný ziyarete gelmiþti. Resûlûllah, Fatýma’ya‘Hoþ geldin.’ dedi, onu öptü ve onun kulaðýna giz-lice bir þeyler söyledi. Fatýma da aðladý. Sonra Resû-lûllah yine Fatýma’nýn kulaðýna gizlice bir þeylersöyledi, bu kez de Fatýma güldü.

Diðer hanýmlara dedim ki:

– Bu Fatýma, bir kadýn olmakla birlikte muhak-kak onun diðer kadýnlardan ayrýcalýklý taraflarý veüstünlüðü olmalý.


Fatýma’ya sordum:

– Allah Resûlü sana ne söyledi?

Fatýma, önce söylemek istemedi ve:

– Söylersem sýrrý ifþa etmiþ olurum, dedi.

Allah Resûlü vefat ettikten sonra, Fatýma:

– O gün Resûlûllah, bana gizlice vefat edeceði-ni söylemiþti ve ben de aðlamýþtým. Ýkinci olarak da‘Bana, ailemden ilk kavuþacak kiþi sen olacaksýn.’demiþti ve ben de bunu duyunca gülmüþtüm, sevin-miþtim, diyerek o sýrrý açýkladý.”


BÝZLERÝ YETÝM BIRAKTIN

Peygamberimizin halasý Safiyye binti Abdülmut-talib, Allah Resûlünün vefatý dolayýsýyla þu aðýtýyaktý:

“Ruhum periþan oldu,

Malý yaðmalanmýþ bir kimse gibi kederimdengece uyuyamadým.

Keþke ölümü ben tatsaydým!

Ey Allah’ýn Resûlü!

Sen bizim ümidimizdin, bize iyilik yapýyordun.

Katý ve kaba deðildin.

Ey Peygamberimiz, bize karþý pek þefkatli ve çokmerhametliydin.

Aðlamak isteyen, bugün senin ardýndan aðlasýn.

Hayatýma yemin ederim ki ben Peygamberinvefatýna aðlamýyorum!

Senden sonra ortaya çýkacak kargaþalar için að-lýyorum.


Muhammed’i (sallallahu aleyhi ve sellem) yitir-diðim için sanki kalbime kýzgýn þiþler saplanmýþ gi-bi.

Ey Fatýma! Muhammed’in Rabbi, Medine top-raðýnda yatan vücuduna rahmet etsin.

Ya Resûlûllah! Görüyorum ki Hasan’ý yetim bý-raktýn.

Bugün o; aðlayarak, aðlatarak dedesini çaðýrýyor.

Anam, teyzem, halam, caným, yakýn ve uzakbütün yakýnlarým,

Allah Resûlüne kurban olsunlar.

Sabrettin, risaletini hakkýyla teblið ettin.

Dini apaçýk, en saðlam ve berrak bir þekildebýrakýp ahirete göçtün.

Eðer Arþ’ýn Rabbi, seni aramýzda býraksaydýbahtiyar olurduk.

Ne var ki O’nun emri yerine gelecektir.

Allah’ýn selâmý üzerine olsun,

Hoþnut olarak Adn cennetlerine giresin!”


HASRET VE GÖZYAÞI

Allah Resûlü vefat edip de aralarýndan ayrýlýncaashab-ý kiram derin bir üzüntü ve kedere kapýlmýþ-tý. Hatta Hazreti Ömer, bir an O’nun vefat ettiðinikabullenememiþti. Aslýnda bu hasret, O’nun vefa-týyla baþlamamýþ, daha hayatta iken yanýndan ayrý-lýp evine giden sahabiler, evlerinde otururken gözle-rinde tüllenen Peygamber aþkýndan dolayý hüzünlegözyaþlarý dökmüþlerdi.

Hazreti Ebubekir, O’nu anýp hadislerini nakle-deceði zaman hüzünle aðlar, bazen bir hadisi söyle-mek için iki üç defa niyetlenir de her seferinde göz-yaþlarý içinde kalýr, hadisi söyleyemezdi.


O’NA BENZEYENLER

Efendimizin vefatýndan sonra ashab-ý kiramO’na ait her hatýrayý hasretle yâd ediyordu. O’nabenzeyenleri, O’nu hatýrlatanlarý hasretle kucak-lýyor, böylece Peygamber-i Ziþan’a duyduklarý has-reti dindirmeye çalýþýyorlardý.

Vefatýndan sonra Efendimizin torunu HazretiHasan’ý yolda gören Hazreti Ebubekir, Peygambe-rimize benzediði için onu kucaklamýþ ve sevmiþti.

Ashab içinde Peygamber Efendimize benzeyen-leri gördükçe sahabiler, O’nu hatýrlayýp aðlarlardý.

Enes bin Rabi’a adlý sahabi Peygamber Efendi-mize benzediði için Enes bin Malik, onu görüncesarýlýp aðlar ve:

– Kim Allah Resûlünü görmek isterse bu zatabaksýn, derdi.


O’NUN GÝBÝ NAMAZ KILAN

Ashab-ý kiram O’nu her yönüyle taklit ediyor,her þeylerini O’nun yaptýklarýna benzetmeye çalý-þýyorlardý. Allah Resûlüne benzemek, onlar için enbüyük onur ve erdemdi. “Namazý, Resûlûllahýn na-mazýna en fazla benzeyen falan kiþidir.” diye ara-larýnda konuþuyorlardý. Bazýlarý da bunu övünçledile getiriyordu. Mesela Ebu Hüreyre:

– Ýçinizde Resûlûllahýn namaz kýlýþýna namazýen çok benzeyen kiþi benim, diye övünüyordu.

Ashab-ý kiram, Allah Resûlünün namaz kýldýðýyerlerde namaz kýlmayý severdi. Bazýlarý bunu özel-likle araþtýrýr, O nerede namaz kýldý ise namazlarýnýorada kýlmaya çalýþýrdý. Mesela Resûlûllah (sallalla-hu aleyhi ve sellem) mescitte nafile namaz kýlarkenminber ile mihrab arasýndaki direðe doðru duraraknamaz kýlmayý tercih ettiðinden Seleme bin el-Ekvâ(radýyallahu anh) da orada namaz kýlmayý tercihederdi.


SAHUR YEMEÐÝ

Sahabiler, Allah Resûlünü her iþlerinde örnekalýrlardý. Vefatýndan sonra da O’nun tavsiyelerinibüyük bir dikkat ve titizlikle yerine getirir, küçükgibi görünen hususlarda bile sünnete riayet ederler-di. Mesela sahabeden Amr bin el-As, sahur yemeðihazýrlanmasýný ister fakat kendisi çok az yerdi. Bu-nun sebebi sorulduðunda:

– Ben, sahur hazýrlamanýzý yemek yemeyi iste-diðim için istemiyorum. Allah Resûlü, “Bizim oru-cumuzla ehl-i kitabýn orucunu ayýran, sahurdur.”buyurduðu için sahura kalkýp bir iki lokma alýyo-rum, demiþti.


HÝÇ DEÐÝÞTÝRMEDEN

Sahabe efendilerimiz, ibadetlerinde Allah Resû-

lünü taklit ettikleri gibi günlük hayatlarýný da O’nun

tavsiyelerine göre þekillendiriyorlardý. Selman-ý Fa-

risî, Efendimizin övgüsünü kazanmýþ hayýrlý bir sa-

habiydi. Hatta Allah Resûlü, onu “Selmanu’l-Hayr”

diye isimlendirmiþ, ona iltifat etmiþti. Selman, vefat

hastalýðý sýrasýnda endiþe içinde kývranýyordu. Et-

rafýndakiler onun bu hâlini görünce Allah Resû-

lünün “Selman, ehl-i beytimdendir.” iltifatýna mah-

zar olmuþ bu büyük sahabinin endiþesini anlaya-

madýlar. Sebebini sorduklarýnda Selman:

– Endiþeleniyorum, çünkü Sevgilim aramýzdan

ayrýlýrken bize, “Yeryüzünde bineði ile seyahat eden

bir yolcunun azýðý kadar dünya nimetlerinden azý-

ðýnýz olsun.” diye tavsiyede bulunmuþtu. Biz bu

tavsiyeyi yerine getiremedik. Onun için endiþeleni-

yorum, demiþti.


Selman vefat ettiðinde býraktýðý mirasý hesap-ladýlar, hepsi on beþ dirhem ya da on beþ dinar ka-dardý. Fetihler gerçekleþmiþ, Müslümanlar dünyanimetlerine boðulmuþlardý. Ama bu büyük sahabi,Allah Resûlünün nasihatini yerine getirmiþ ve saa-det asrýndaki hayatýný hiç deðiþtirmeden yaþamýþtý.


O’NUN EMRETTÝÐÝ ÞEKÝLDE

Ashab-ý kiram, Allah Resûlü hayatta iken uy-

guladýklarý bir sünneti terk etmeyi hoþ görmemiþ,

O’nun her alandaki uygulamalarýný sürdürmeyi va-

zife bilmiþti. Peygamber Efendimiz hayatta iken Bi-

zans üzerine göndermek için Üsâme bin Zeyd (ra-

dýyallahu anh) komutasýnda bir ordu hazýrlamýþtý.

Bu sýrada hastalýðý aðýrlaþýp vefat edince bazý kiþiler,

yeni halife olan Hazreti Ebubekir’in yanýna gelip

ordunun Medine’de kalmasý gerektiðini söylediler.

Allah Resûlünün vefat haberini alan bedevi kabile-

lerinin, bir yandan ordunun da sefere çýktýðýný duy-

malarý hâlinde Medine’ye saldýrabileceðini ifade et-

tiler. Onlarýn tekliflerini kabul etmeyen Hazreti

Ebubekir, Allah Resûlünün vefatýndan iki gün son-

ra Ýslâm ordusunun sefere çýkmasý için emir verdi ve:

– Ben Resûlûllahýn (sallallahu aleyhi ve sellem)

göndermek istediði bir orduyu göndermezsem


cüretkârlýk etmiþ olurum. Allah’a yemin ederim ki

yýrtýcý hayvanlarýn beni burada parçalayacaklarýný

bilsem bile Üsâme’nin komutasýndaki orduyu Allah

Resûlünün emrettiði þekilde göndereceðim, dedi.


O GÜNDEN BERÝ

Allah Resûlünün hizmetçisi Enes bin Mâlik,Efendimizin içinde kabak ve et bulunan yemektenkabaklarýný seçtiðini görmüþ ve bunu anlattýktansonra:

– O günden beri kabaðý seviyorum, demiþ veevdekilerden her yemeðe kabak koymalarýný iste-miþti.


NE MÜNASEBET

Kâ’b bin Alkame þöyle anlatmýþtý:

“Peygamber Efendimizin (sallallahu aleyhi ve

sellem) sohbetinde bulunma þerefine erenlerden

Garafe bin Haris el-Kindî, bir Hýristiyanýn Peygam-

berimize küfrettiðini duyunca onu dövdü ve adamýn

burnunu kýrdý. Hadise, Amr bin As’a intikal edince

o, Garafe’ye:

– Biz, gayr-i müslimleri güvence altýna almýþýz.

Niçin öyle yaptýn, diye sordu.

Garafe:

– Ne münasebet! Onlara, Peygamberimize söv-

sünler diye mi güvence verdik? Onlarla sadece kili-

selerine karýþmayacaðýmýza, istedikleri an kiliselerine

gidip orada istediklerini söyleyebileceklerine, güçle-

ri dýþýnda bir teklifte bulunmayacaðýmýza, düþman-

larýna karþý kendilerini savunacaðýmýza, kendi arala-

rýnda dinlerinin hükümlerini uygulayabileceklerine,


bizim hükümlerimizi kabul ederek bize baþvurduk-larý takdirde haklarýnda Allah’ýn kitabý, Resûlününsünnetiyle karar vereceðimize, bize müracaat et-mezlerse de kendilerine karýþmayacaðýmýza dair an-laþma yapmýþtýk, dedi.”


RESÛLÛLLAH ÖPTÜ DÝYE

Ýsa bin Talha, bir zatýn þöyle söylediðini naklet-miþti:

“Ben Resûlûllahý gördüm, Hacerü’l-Esved’in ya-nýnda durdu ve:

– Biliyorum, sen zararý ve faydasý olmayan birtaþsýn, dedikten sonra onu öptü.

Daha sonra Hazreti Ebubekir’i gördüm, hac sý-rasýnda Hacerü’l-Esved’in yanýnda durdu ve:

– Ýyi biliyorum ki sen bir taþsýn. Ne zarar ne defayda verirsin! Allah Resûlünün seni öptüðünü gör-meseydim seni öpmezdim, dedi.”


BELKÝ DENK GELÝR

Nâfi dedi ki:

“Ýbni Ömer, Mekke yolunda devesinin yularýn-dan tutup çekiyor ve:

– Belki ayak tabaným, Resûlûllahýn bindiði de-venin tabanýnýn bastýðý yerlere denk gelir, diyordu.

Eðer Ýbni Ömer’in, Peygamberimizin sünnetineuymadaki titizliðini görseydiniz, ‘Bu adam delidir!’derdiniz.”


SEFERÎNÝN NAMAZI

Vârid bin Ebî Asým þöyle anlatmýþtý:

“Mina’da Ýbni Ömer’e rastladým, kendisine se-ferînin namazýný sordum.

– Ýki rekâttýr, dedi.

– Ne dersin? Biz þimdi burada Minâ’dayýz. Nekervanýn gitme korkusu ne de baþka bir endiþemizvar, yine ikiþer rekât mý kýlacaðýz, diye sordum.

Bu sözüm üzerine, Ýbni Ömer’i bir titreme tut-tu ve:

– Yazýk sana! Allah Resûlünü iþittin mi, dedi.

– Evet, iþittim ve O’na iman ettim, dedim.

– Öyleyse Resûlûllah ikiþer rekât olarak kýlardý.Þimdi sen, ister iki kýl istersen kýlma, dedi.”


O’NUN AHLÂKINA DAÝR

Harice bin Zeyd þöyle nakletmiþti:

“Beþ, on kiþilik bir topluluk, babam Zeyd binSabit’in yanýna geldi ve:

– Bize Peygamberimizin (sallallahu aleyhi vesellem) ahlâkýndan bahset, dediler.

Babam:

– Ben, Resûlûllahýn komþusuydum. Kendisinevahiy indiðinde bana haber gönderir, beni yanýnaçaðýrýrdý. Ben de gider, inen vahyi yazýya geçirir-dim. Bizler, dünyadan söz ettiðimizde O da dünya-dan bahsederdi. Ahiretten bahis açtýðýmýzda da bi-zimle birlikte ahiretten söz ederdi. Yemekle ilgilikonuþsak, yemekten söz açardý. Ýþte size bu söyle-diklerimin tamamý, O'nun ahlâkýna dairdir, dedi.”


ÝNSANLARIN EN NEZAKETLÝSÝ

Hazreti Enes dedi ki:

– Allah Resûlü, insanlarýn en nezaketlisiydi. So-ðuk bir günün sabahýnda, bir hizmetkârýn ve bir ço-cuðun getirdiði su ile abdest alýr ve onlarý asla red-detmez, kýrmazdý. Kendisine bir þey soran kiþiyi,can kulaðýyla dinlerdi. Soruyu soran kiþi yanýndanayrýlmadýðý sürece, o da onun yanýndan ayrýlmazdý.Bir insan Allah Resûlünün elinden tutsa, o kimseonun elini býrakmadýkça Resûlûllah da o kiþinin eli-ni býrakmazdý.

Resûlûllaha on sene hizmet ettim. Yapmaktageciktiðim veya yapmadýðým bir emrinden dolayýbeni asla azarlamadý. Þayet ailesinden beni azarla-yanlar olmuþsa da onlara þöyle derdi: “Onu rahatbýrakýn. Eðer bu iþi yapmasý Allah tarafýndan takdiredilmiþ olsaydý, zaten o iþ olurdu.”


RÜYA DA OLSA

Ashab-ý kiramýn Peygamber-i Ziþan’a olan has-reti, O’nun aralarýndan ayrýlmasýyla iþtiyaka dönüþ-müþtü. Efendiler Efendisini rüyalarýnda görerek iþ-tiyaklarýný dindirmeye çalýþýyorlardý. O’nu rüyala-rýnda gördüklerinde bir nebze teselli oluyorlardý.Allah Resûlünün hizmetçisi Enes bin Mâlik (radý-yallahu anh):

– O’nu rüyamda görmediðim hiçbir gece yok-tur, diyerek O'na duyduðu hasreti dile getirmiþti.


UZAT DA ELÝNÝ ÖPEYÝM

Sahabe-i kiram, Allah Resûlü hayattayken fýrsatbuldukça O’nun el ve ayaklarýný öper, O’na duy-duklarý sevgiyi böyle göstermek isterlerdi. AllahResûlü vefat ettikten sonra O’nu göremeyenler,Fahr-i Kâinat’a duyduklarý muhabbeti, O’nun elineeli deðenlerin ellerini öperek gidermeye çalýþtýlar.

Mesela Peygamber-i Ziþan’ýn hizmetçisi Enesbin Malik’e gelip:

– Elini Allah Resûlünün eline deðdirdin mi, di-ye soruyorlardý.

O:

– Evet, deyince kalkýp Allah Resûlüne deðenelini öpüyorlardý.

Tâbiinden Yahya bin Hâris, Vâsile bin Eska adlýsahabiye:

– Sen þu elinle Allah Resûlüne biat ettin mi, di-ye sormuþ, o “Evet.” deyince de:

– Elini uzat da bir öpeyim, diye rica etmiþti.


SEVGÝLÝM BÖYLE YAPMAMI ÝSTEDÝ

Sahabiler devlet baþkaný da olsalar, Allah Resûlühayattayken kendilerine ne emretmiþse onu uygu-lamýþ; aksi bir tutum ve davranýþý Sevgililerine iha-net telakki etmiþlerdi. Hazreti Ebubekir, insanlar-dan hiçbir þey istemez, her iþini kendi yapardý. De-vesine bindiðinde devenin yularýný düþürse hemendeveyi yere çökertir, iner yularý kendisi yerden alýrdý.Onun böyle sýradan þeyler için bile büyük sýkýntýla-ra katlandýðýný görenler:

– Bize emir verseydin ey Allah Resûlünün hali-fesi, diye serzeniþte bulunurlardý.

Ama o:

– Sevgilim, bana halktan hiçbir þey istemememiferman buyurdu, diyerek teklifleri kabul etmezdi.


O’NU TAKLÝT

Allah Resûlünün sünnetini takip etme, maddîmanevî emanetlerini hürmetle yâd edip araþtýrmakonusunda Abdullah bin Ömer’in ayrý bir yeri var-dý. Abdullah, Peygamber sevgisini hayatýnýn gayesihâline getirmiþ mümtaz bir sahabi idi. PeygamberEfendimizin býraktýðý hatýralara karþý müthiþ bir iþ-tiyaký vardý. Allah Resûlünün hayatta iken yaptýðýbütün davranýþlarýný taklit eder, yürüdüðü yollardaO’nun gibi yürür, O’nun gibi yer içerdi. Hatta Re-sûl-i Ziþan’ýn altýnda gölgelendiði aðaçlarýn altýndaoturur, kurumasýnlar diye onlarý sulardý. O’nu ha-týrladýkça hasretten gözyaþlarýna boðulurdu.

Allah Resûlüne olan hasretinden dolayý her ve-sile ile O’nun hatýralarýna hürmet ederdi. Peygam-ber Efendimizin minberinde ayaðý ile bastýðý yerle-re elini sürer, sonra elini yüzüne gözüne sürerekO’nun hatýralarýyla hislenirdi. Allah Resûlünün na-maz kýldýðý yerlerde namaz kýlmaya ayrý bir önem


verirdi. Mekke’nin fethinde Hazreti Peygamber,Kâbe’nin içinde namaz kýlýp çýktýktan sonra sahabi-ler içeri girmek için koþuþmuþ, Abdullah bin Ömerilk önce içeri girmiþ ve içeri girer girmez HazretiBilâl’e Resûlûllahýn, namaz kýldýðý yeri sormuþtu.

Yine Medine’nin civar köylerini dolaþýrken Mu-aviyeoðullarý yurduna uðramýþ ve Hazreti Peygam-berin Ka’be’nin içinde nerede namaz kýldýðýný araþ-týrdýðý gibi onlara da Resûlûllahýn, köylerindekimescidin neresinde namaz kýldýðýný sormuþtu.


ÝKÝ ELBÝSE

Hazreti Ömer’e, halifeliði döneminde bir gün

Yemen’den giyecekler gelmiþti. Hazreti Ömer in-

sanlara bu elbiseleri giydiriyor, onlar da çok sevini-

yorlardý. Allah Resûlünün kabri ile minberin arasýn-

da oturuyor, insanlar geliyor, selâm veriyor ve onun

için dua ediyorlardý.

O sýrada Hazreti Hasan ve Hazreti Hüseyin de

evlerinden yeni gelmiþler ve mescitte ön saflara

doðru ilerliyorlardý. Hazreti Ömer, Yemen’den ge-

len elbiselerden onlara veremediði için çok üzün-

tülüydü.

– Vallahi, sizi giydiremediðim için çok üzgünüm,

bu iþ içime hiç sinmedi, dedi.

Hasan ve Hüseyin de:

– Ey Müminlerin Emîri, sen halký giydirmekle

en iyisini yaptýn, dediler.

Ancak Hazreti Ömer sürekli:


– Elbiseler ya büyük ya da küçük geldiði içinResûlûllahýn torunlarýný giydiremedim, diyordu.

Daha sonra, Yemen’deki valisine Hasan ve Hü-seyin için acele iki elbise hazýrlanýp gönderilmesiniyazdý. O da hemen bu isteði yerine getirdi ve iki el-biseyi gönderdi. Hazreti Ömer de bunlarý Hasan veHüseyin’e verdi.


O’NUN TABAÐI

Firâs adlý bir sahabi, Peygamberimizden yemekyediði tabaðýný kendisine hediye etmesini istemiþti.Kimsenin isteðini geri çevirmeyen Gönüller Sultanýtabaðý Firâs’a hediye etti. Daha sonraki yýllardaPeygamber hasretiyle yanýp tutuþan Hazreti Ömer,zaman zaman Firâs’ýn evine gidip:

– Hele þu tabaðý bir getirin, der tabaðý suyladoldurup kana kana içer, sularý yüzüne gözünesürerdi.


OLUK

Ýbni Abbas (radýyallahu anh) þöyle anlatmýþtý:

“Babam Abbas’ýn duvarýnda, Hazreti Ömer’ingeçtiði yol üzerine doðru uzatýlmýþ bir oluk vardý.Bir cuma günü, Hazreti Ömer elbiselerini giyip dý-þarý çýktý. O sýrada, Abbas’ýn iki kuþ yavrusu kesil-miþti. Oluðun altýndan geçerken Hazreti Ömer’in,üzerine o iki kuþ yavrusunun kaný damladý. Hazre-ti Ömer, hemen oluðun sökülmesini emretti. Buarada, evine geri dönerek elbisesini çýkardý, baþkabir elbise giydikten sonra geldi ve cuma namazýnýkýldýrdý. Namazdan sonra babam Abbas, Müminle-rin Emîri’nin yanýna geldi ve:

– Vallahi, o oluðu oraya Allah Resûlü koymuþ-tu, dedi.

Bunun üzerine Hazreti Ömer, babam Abbas’a:

– Allah aþkýna þimdi sýrtýma bas ve o oluðu Al-lah Resûlünün koyduðu yere koy, buyurdu. Babamda aynen Hazreti Ömer’in dediðini yaptý.”


NE ÜMÝT EDÝYORSUN

Ýbni Ömer (radýyallahu anh) þöyle anlatmýþtý:

“Bir gün babam Ömer, Ebu Musa el-Eþari’ye

rastladý. Ona:

– Ey Ebu Musa! Allah Resûlü ile birlikte yaptý-

ðýn amellerin sana kalsa, ondan sonra iþlediðin

amellerin iyileriyle kötüleri eþit olsa, bu durum seni

sevindirir mi, diye sordu.

Ebu Musa (radýyallahu anh):

– Hayýr efendim! Buna sevinmem. Vallahi, Bas-

ra’ya gittiðimde oraya zulüm ve cehalet hâkimdi.

Oranýn halkýna Kur’ân’ý ve Allah Resûlünün sünne-

tini öðrettim. Onlarla birlikte Allah yolunda sa-

vaþtým. Bu sebeple, bu yaptýklarýma mukabil Al-

lah’ýn lütuf ve ihsanda bulunacaðýný ümit ediyo-

rum, dedi.

Hazreti Ömer ise þöyle buyurdu:


– Ben, Allah Resûlünden sonra yaptýðým amel-lerimin iyileriyle kötülerinin baþa baþ gelmesini, nelehime ne de aleyhime olmasýný çok arzu ediyorum.Resûlü Ekrem ile birlikte yaptýklarým bana kalsýn,kâfidir!”


O ÝKÝSÝYLE BERABER

Sa’d bin Ebu Vakkas (radýyallahu anh) dedi ki:

“Hafsa, bir gün babasý Ömer’e:

– Ey Müminlerin Emîri! Artýk daha kaliteli birelbise giysen, alýþageldiðin yiyecekler dýþýnda dahalezzetli yemekler yesen olmaz mý? Bak, Allah bizebol rýzýk ve geniþ imkânlar verdi, dedi. HazretiÖmer:

– Kýzým, iyi düþün! Allah Resûlünün çektiðigeçim sýkýntýlarýný hatýrlamýyor musun, dedi ve sü-rekli bu sözleri tekrar ede ede kýzýný aðlattý. Dahasonra da:

– Demek, bunlarý sen söylüyorsun! Allah’a ye-min ederim ki eðer gücüm yeterse Resûlûllah veEbubekir gibi sýkýntýlar içerisinde yaþayacaðým ki oikisiyle beraber öbür âlemde rahat edeyim, buyur-du.”


BABANDAN SONRA

Hazreti Ömer (radýyallahu anh), bir gün Pey-gamberimizin kýzý Fatýma’yý ziyaret etti ve:

– Ya Fatýma! Allah’a yemin ederim ki ResûlüEkrem’in senden daha çok sevdiði birini görmedim.Bunun için, babandan sonra en sevdiðim insan sen-sin, dedi.


BIRAKMAK ÝSTEMEYÝZ

Ömer bin Hattâb (radýyallahu anh) bir haccýn-da, Hacerü’l-Esved’e yaklaþarak dudaklarýný koyuponu öptü ve:

– Çok iyi biliyorum ki sen, zararý ve faydasý ol-mayan bir taþsýn. Resûlûllahýn sana el sürdüðünü veseni öptüðünü görmeseydim, sana ne elimi sürer-dim ne de seni öperdim, dedi.

Daha sonra devam etti:

– Biz niçin Safa ile Merve arasýnda sað omuzla-rýmýz ve kollarýmýz açýk olarak koþuyoruz? Hudey-biye senesi yapamadýðýmýz umre haccýný kaza eder-ken, müþriklere karþý güçlü ve dinç görünmek içinöyle yapmýþtýk. Allah, þimdi onlarýn iþini bitirdi.Ama biz, Resûlûllahýn yaptýðý bir þeyi býrakmayý is-temeyiz.


SEVGÝDE TERCÝH

Hazreti Ömer, kendisi halife olduðunda da Re-sûlûllahýn (sallallahu aleyhi ve sellem) sevdiklerini,kendi sevdiklerinden her zaman üstün tutmuþ ve si-yasi yetkisini bu yönde kullanmýþtý.

Üsâme bin Zeyd’e, Bedir’de bulunan muhacir-lere verdiði maaþý vermiþ, kendi oðlu Abdullah’aondan daha az maaþ baðlamýþtý. Akranýnýn kendisi-nin önüne geçirilmesinin sebebini anlayamayan Ab-dullah, babasýnýn yanýna gelerek bu duruma itirazetmiþti. Bunun üzerine Hazreti Ömer, oðluna dön-müþ ve:

– Üsâme’nin babasý Zeyd, senin babandan, oðluÜsâme de senden Resûlûllaha daha sevgili idi. Ben,Resûlûllahýn sevdiðini kendi sevdiðime tercih et-tim, demiþti.

Üsâme hakkýnda Allah Resûlü, “Allah’a yeminederim ki Zeyd, kumandanlýða lâyýktý ve bana in-sanlarýn en sevgililerindendi. Oðlu da babasýndan


sonra insanlarýn bana en sevgililerindendir.” buyur-muþtu. Allah Resûlünün “Beni seven, Üsâme’yi desevsin.” hadisinden dolayý sahabiler Üsâme’yi sevi-yor ve onu kendilerine tercih ediyorlardý.


SON EZAN

Peygamber Efendimizi (sallallahu aleyhi ve sel-lem) en fazla özleyen sahabilerden birisi de Bilal-iHabeþî idi. Allah Resûlünün vefatýndan sonra birdaha hiç ezan okuyamadý. Medine’nin bütün sokak-larý ve Allah Resûlünün býraktýðý hatýralar, kendisi-ne sürekli O’nu hatýrlattýðý için Medine’de durama-yan Hazreti Bilal, cihad eden askerlerin arasýna ka-týlmak maksadýyla sýnýrdaki Suriye bölgesine gittive orada yaþamaya baþladý. Hazreti Ömer dönemin-de Peygamber-i Ziþan’ýn hasretine daha fazla daya-namayarak eski hatýralarýný dünya gözüyle son birkez görüp yâd etmek için Medine’ye geldi. Medi-ne’ye gelince hemen Allah Resûlünün kabr-i þerifle-rine gitti, kabrin baþýnda bayýlýp kendinden geçti.

Hazreti Bilal’in Medine’ye gelmesi, insanlarýbir an eski günlere götürmüþtü. Herkes Bilal’in ye-niden ezan okumasýný, Allah Resûlünün kutlu za-manýný hiç olmazsa ezan ile yeniden bir defa daha


hatýrlamayý arzu ediyordu. Hazreti Hasan ve Hüse-yin’i aracý yapýp Bilal’den rica ettiler.

Ertesi sabah Bilal-ý Habeþî, son ezanýný Mescid-i Nebevî’de okudu. Yanýk ve hasret dolu sesiyle “Al-lahü Ekber! Allahü Ekber!” dediði zaman, bütünMedine halký ayaða kalktý. “Eþhedü en lâ ilâhe illal-lah! Eþhedü enne Muhammeder-resûlûllah” deyincekadýn erkek, genç ihtiyar, çoluk çocuk, hatta yatak-larýndaki hastalar bile, sokaklara döküldüler. Mes-cid-i Nebevî’ye koþtular. Halk o kadar coþtu ki Pey-gamber Efendimiz yaþýyor sandýlar.

Bilal-ý Habeþi Hazretleri, bu son ezanýndan son-ra yine Medine’de kalamadý ve yeniden Þam’a dön-dü. Vefatýndan önce:

– Yarýn ben dostlara, Muhammed (sallallahualeyhi ve sellem) ve ashabýna kavuþacaðým, diyerekruhunu Rahman’a teslim eyledi.


ÝKÝ ARKADAÞININ YANINA

Hazreti Ömer (radýyallahu anh), Ebu Lü’lü ta-rafýndan yaralanýp tedaviye alýndýðýnda oðlu Ab-dullah’a:

– Borçlarýmý hesapla, buyurdu.

O da hesapladý ve:

– Seksen altý bin, dedi.

Hazreti Ömer:

– Eðer Ömer ailesinin mallarý, bu borçlarý kar-þýlarsa onlarýn mallarýndan borçlarýmý öde. Karþýla-mazsa Adiyy bin Kâ’boðullarýndan iste. Onlarýnmallarý da yeterli gelmezse Kureyþ’ten iste, dahabaþkalarýna gitme. Hemen borçlarýmý öde! Mümin-lerin annesi Aiþe’ye de git, selâmýmý söyle ve “Hat-tâboðlu Ömer, iki arkadaþýnýn yanýna defnolunmasýiçin sizden izin istiyor.” de. Sakýn, “MüminlerinEmîri izin istiyor.” deme. Artýk, bundan böyle benMüminlerin Emîri deðilim, diye uyarýda bulundu.

Hazreti Ömer’in oðlu Abdullah, Hazreti Ai-þe’nin yanýna vardýðýnda Hazreti Aiþe annemiz


oturmuþ, aðlýyordu. Abdullah, Hazreti Aiþe’ye se-lâm verdi ve:

– Hattâboðlu Ömer’in selâmý var. Ýki arkadaþýnýnyanýna gömülmek için senden izin istiyor, dedi.

Hazreti Aiþe (radýyallahu anha):

– Vallahi orayý kendim için düþünüyordum. Amabugün Ömer’i kendime tercih edeceðim, dedi.

Abdullah geri döndüðünde Hazreti Ömer:

– Bana ne haber getirdin, diye sordu.

Oðlu Abdullah:

– Müminlerin annesi sana izin verdi, dedi.

– Elhamdülillah, en mühim iþim bu idi, dediktensonra Hazreti Ömer konuþmasýna þöyle devam etti:

– Vefat ettiðimde, beni þu sedirim üzerindeHücre-i Saadet’e götürünüz. Oðlum, oraya varýncaAiþe’den yine izin iste. “Ömer bin Hattâb izin isti-yor.” de. Ýzin verirse beni oraya defnet, vermezseMüslümanlarýn kabristanýna götür!

Vefat ettikten sonra Hazreti Ömer, omuzlaraalýnýp Hücre-i Saadet’e doðru götürülürken, halkýnüzerine sanki gökten bela ve musibet yaðmýþ gibi in-sanlar üzüntü içindeydiler. Abdullah bin Ömer bu-rada Hazreti Aiþe’ye:

– Ömer bin Hattâb izin istiyor, dedi. Hazreti Aiþede müsaade etti. Allah’ýn bir lütfu olarak, HazretiÖmer, Peygamber Efendimiz ve Hazreti Ebubekir’inyanlarýna gömüldü.


FAYDALANILAN KAYNAKLAR

1. M. Fethullah Gülen, Sonsuz Nur, Nil Yayýn-larý, Ýzmir, 2002.

2. Reþit Haylamaz, Gönül Tahtýmýzýn Eþsiz Sul-taný Efendimiz 1, Iþýk Yayýnlarý, Ýstanbul, 2006.

3. Akademi Araþtýrma Heyeti, En Öndekiler,Iþýk Yayýnlarý, Ýzmir, 2006.

4. M. Yusuf Kandehlevî, Hayatu’s Sahabe, IþýkYayýnlarý, Ýstanbul, 2006.

5. M. Asým Köksal, Ýslâm Tarihi, Þâmil Yayýnevi,Ýstanbul, 1987.

6. Prof. Dr. Ýbrahim Canan, Kütüb-i Sitte, Ak-çað Yayýnlarý, Almanya, 1993.

7. Prof. Dr. Suat Yýldýrým, Kur’ân-ý Hakîm’inAçýklamalý Meali, Iþýk Yayýnlarý, Ýzmir, 2004.

8. Salih Suruç, Kâinatýn Efendisi Peygamberi-mizin Hayatý, Nesil Yayýnlarý, Ýstanbul, 2002.

9. Reþit Haylamaz, Dillerdeki Müjde, Iþýk Ya-yýnlarý, Ýzmir, 2003.


10. Reþit Haylamaz, Saadet Asrýna Doðan ÝlkYýldýzlar, Iþýk Yayýnlarý, Ýstanbul, 2004.

11. Zübeyr Tekin, Peygamber Sevgisi, RehberYayýnlarý, Ýzmir, 2006.

12. Ýbrahim Bayraktar, Çeþitli Yönleriyle Haz-reti Peygamber, Iþýk Yayýnlarý, Ýstanbul, 2006.

13. Bekir Burak, Hazreti Hatice, Rehber Yayýn-larý, Ýzmir, 2006.

14. Bekir Burak, Hazreti Ebû Bekir, RehberYayýnlarý, Ýstanbul, 2006.

15. Rahime Kaya, Efendiler Efendisi HazretiMuhammed, Muþtu Yayýnlarý, Ýzmir, 2006.

16. Gülþen Gazel, Yeryüzünün En Hayýrlý Ka-dýný Hazreti Hatice, Muþtu Yayýnlarý, Ýzmir, 2006.

17. Gülþen Gazel, Allah Resûlünün Sadýk Dos-tu Hazreti Ebubekir, Muþtu Yayýnlarý, Ýzmir, 2006.


saadet asrýnda resÛlÛllah sevgÝsÝ · 4 resûlûllah sevgisi ben o gün henüz yedi...

Documents