Fumicino (porto Romano) - Capri

6

Week 6, 5 augustus — 11 augustus 2012

Na onze heerlijke dag aan het zwembad in Porto Romano zijn we ver-der richting het zuiden gevaren. Deze week eindigt in het mondaine Capri. Italië is niet alleen vanaf het land erg mooi, ook vanaf de zee is het geweldig. Aan de kust van het vastenland zijn er bijna geen anker-plaatsen, maar alle eilanden maken dat meer dan goed.

Fiumcino— Capri

Zondag 5 augustus

We zijn gisteren naar bed gegaan met het idee dat we vandaag door zouden gaan naar Ponza. Bij nader inzien blijven we vandaag lekker liggen. Er zijn ge-noeg dingen te doen. Nu we de luxe hebben van een wasmachine binnen 50 meter en genoeg water en stroom, be-sluiten we te blijven liggen. De kinderen vinden het geweldig, het zwembad is echt super voor de kinderen.

Het is een grote zeshoek met twee ondiepe hoeken tegenover elkaar. Ze kunnen dus staan als ze willen staan en als ze willen zwemmen gaan ze zwemmen. Ik sta daar tot net onder mijn schouders diep.

Voordat we naar het zwembad gaan is Marieke echter de hele ochtend met de was bezig. Ik ruim op, sop de boot en doe allemaal kleine dinge-tjes die ik alweer vergeten ben maar ook gewoon hun tijd opeisen.

Na de lunch en nog wat verdere activiteiten gaan we met het hele gezin lekker naar het zwembad. Zoals gezegd een mooi bad en dus een feest voor de meiden. De badmeester zorgt voor voldoende ligbedden bij het bad en daar liggen we. Op en top on the top! Dit voelt wel echt heel goed. Het zwembad is eigendom van de Yacht Club Tavere en zij gun-nen de gasten toegang tot het zwembad, 2 personen, per dag. De rest moet je bijkopen.

Wel heel leuk om hier een keer te gast te mogen zijn. Ook heel mooi om de Italianen hier te zien recreëren. Zo te zien is het ook voor hen een genot om hier te zijn, want je leest het plezier op hun gezichten. Het is gewoon hartver-warmend om te zien hoe iedereen, het zijn er niet per se veel, het hier naar hun zin heeft. De meiden spelen met ons in het water kappertje. Ze boetse-ren onze haren en Liedewij haar gieter is de spiegel.

Frederique en Kathelijn zijn druk aan het snorkelen. Zeker Frederique heeft het virus goed te pakken.

Marieke en ik kijken of we de overkant van het zwembad onderwater kunnen halen, we redden de 25 meter allebei.

Liedewij springt voor het eerst in het water met haar gezicht onder wa-ter, daarna wil ze het nog we 100 keer laten zien. Een paar dagen gele-den was ze al stiekem van de rubberboot gegleden toen we druk waren met een surfplankje en een touw en was ze al onderwater gegaan en kwam vol trots boven en deelde mee dat ze dit wel eens wilde probe-ren.

Om zeven uur sluit de badmeester het bad en gaan we helaas weer naar de boot. We koken, skypen met Opa Henk en Oma Jet en gaan dan lekker aan de lasagne. Dan gaan de meiden naar bed en binnen vijf minuten slapen ze alle drie, als roosjes. Hoe kan het ook anders, ze zijn bekaf.

Weer: strak blauwe lucht.

Temperatuur: 35 C

Wind: 15 knopen

We willen vandaag richting het eiland Ponza. Bas en ik zijn al vroeg op. Bas wil de boot nog in de was zetten en ik wil graag nog een wasje doen. Een wasmachine in de buurt is toch wel erg handig. Het is alweer vroeg heel erg warm. Eigenlijk is het gewoon te warm, het is ook nooit goed he!

Voordat we gaan, gaan we eerst even tanken. We zijn benieuwd hoe-veel diesel we verbruikt hebben. We blijken al meer dan 150l ver-stookt te hebben, maar ja als we alle motoruren bij elkaar optellen dan verbruikte de motor ongeveer 1,5l per uur! Fijn om te weten zo-dat we straks een goede inschatting kunnen maken als we overste-ken.

We beginnen met tegenwind. De deining en golfslag zijn echt afgrij-selijk. Frederique is al heel snel misselijk. Ik word heel moe en wil ei-genlijk alleen maar slapen. Door de tegenwind gaat de motor aan en op een gegeven moment heb ik er echt tabak van. Waar zijn we mee bezig?

We zijn op reis, we hebben geen haast, we komen toch al in het don-ker op de ankerplaats aan. Waarom blijven we tegen deze onverbid-delijke zee ingaan? Ergens klopt er hier iets niet…….

Bas besluit het roer om te gooien. De motor gaat uit en we gaan ge-woon kruisend verder.

Maandag 6 augustus: een echte jippie dag!

Hmm, het helpt maar gedeeltelijk! Frederique is ge-woon te misselijk en moet twee keer spugen. Zielig, maar het lucht haar wel op. We besluiten om geza-menlijk een brood te gaan bakken. Het worden mini-bolletjes. De meiden kneden het brood en maken er leuke bolletjes van. Daarna spelen we een potje UNO. Het is gezellig in de kuip.

We eten de zelfgemaakte broodjes als avondeten, maar er wordt maar weinig enthousiast van gege-ten. Ik begrijp precies wat ze bedoelen, dus laat ik het maar zo. Morgen gewoon wat extra fruit!

Gelukkig komen er tijdens het toetje dolfijnen spe-len. Het is zo’n mooi gezicht hoe die dieren jagen en hoe snel ze zich in het water voortbewegen. Zo ele-gant. Geweldig gezicht om te zien!

Weer: stralend blauw Temperatuur: 35 C Wind: 3— 0 Beaufort

Bij zonsondergang, voor het slapen gaan, hebben we nog een heuse dj aan boord. We dansen en lachen in de kuip op een heerlijke beat. Dat ge-voel he…. ..

Als de meiden in bed liggen, lig ik buiten in de kuip te kijken naar de ster-renhemel. Het is een bijzonder gezicht om het donker te zien worden. Eerst zie je 1 ster, dan 10, 100, en ineens een hele sterrenhemel vol.

De ankerplaats is erg rotsachtig. De baai zelf is van zand, maar we moeten goed opletten op stenen onderwater. We pakken ons zoeklicht erbij en leg-gen het meteen maar weer weg! Daar zijn we vergeten een andere stekker aan te maken. Tja, kan gebeuren. Dan maar de zaklamp erbij. Ook die heeft er vandaag geen zin in! Ach ja…zullen we maar zeggen!

Het gaat goed. Er liggen drie andere boten in de baai, dus die houden we goed in het vizier. Bas achter het roer en ik voorop de punt. Samen leggen we de boot op een mooi plekje neer. We zien niks van de omgeving. Het is te donker. We zien verderop nog een lampje. We kunnen niet onderschei-den of het op het land is of een bootje. Dat zien we morgen wel!

dinsdag 7 aug 2012; School

Aan al het goede komt een einde! Zo ook aan onze heerlijke zomervakantie. Volgende week gaan we weer naar school. De meiden hebben er heel veel zin in. Ook voor ons is het een goede houvast, biedt het structuur aan de dag.

Deze week maken we kennis met school aan boord van de Mare Libe-rum. We maken klassenafspraken, een rooster en we printen van alles. Meester Bas zit met Liedewij en Kathelijn boven en Frederique en ik zit-ten beneden. Iedereen heeft er plezier in.

De meiden vinden het heel spannend en wij trouwens ook. Ze noemen ons ook echt meester Bas en juffrouw Marieke. We laten het maar zo. Ze steken netjes hun hand op als ze iets willen vragen en luisteren goed.

Als het pauze is gaan we even zwemmen. Een goede ochtendgymnas-tiek en erg fijn om even af te koelen. Sinds het zwembad durft Liedewij in de zee ook steeds verder haar hoofdje in het water te houden. Daar-na gaan we nog een uurtje door met oefenen.

Volgens mij heb ik echt iets onder de leden, want ik voel me nog niet goed, ik heb ontzettend veel hoofdpijn (en dat heb ik echt nooit) en ga liggen slapen. De meiden spelen lekker in hun zelfgemaakte tent en Bas rommelt ook wat aan. Gelukkig maar dat iedereen zich vermaakt.

‘s Middags gaan we met de rubber-boot de omgeving verkennen. Het is hier ontzettend mooi. We kijken onze ogen uit naar de kleurstelling van de rotspartijen. Door het water zijn er he-le grotten ingesleten. Hoe heeft moe-der natuur zoiets kunnen maken.

In de rotsen, een paar meter onder te toppen, zie je soms raamkozijnen. Het lijken wel kamers annex huizen.

Met de rubberboot varen we een kleine grot in. Er zijn er zo-veel. Kathelijn vindt het heel spannend. Ze denkt dat de rode stenen bloedsporen zijn. Ze gaat helemaal onderin de boot liggen met haar hoofdje naar beneden. Gelukkig snapt ze la-ter dat het alleen maar stenen zijn en vindt ze het toch wel heel mooi. Dat is het ook!

Weer: beetje bewolkt. Temperatuur: 38C Wind: 4-5 Beaufort

We borrelen lekker op de boot. Het is nog erg druk in de baai. Er liggen wel meer dan 100 boten van allerlei pluimage. Ze gaan da-delijk allemaal weer weg en dan hebben we de baai weer bijna voor ons alleen. Het is fijn als er boten weggaan. Ze kunnen hier name-lijk echt niet ankeren. Er liggen boten heel dicht bij ons. Als de wind fout wil, dan gaat het ook fout. Dat blijkt, want voor ons vindt een zachte botsing plaats.

Wij verbazen ons over het geringe aantal buitenlandse vlaggen dat we hier en eigenlijk tot nu toe op onze reis hebben gezien. Bijna al-le boten hebben een Italiaanse vlag hangen. Voor ons gevoel zijn er hier heel weinig reizigers en meer vakantiegangers of lokale dagjesmensen. Jammer! Op het land merk je ook dat er “alleen” maar lokaal toerisme is. Engels gaat met handen en voeten en wij oogsten heel veel bekijks met onze drie golden girls. Bellissima!

Na de borrel gaat Bas met Frederique snorkelen. Ik blijf op de boot, want de andere meiden hebben geen zin meer om mee te gaan en spelen liever met de Barbies. Bas en Frederique zien ontzettend veel mooie dingen en zwemmen door een heuse grot heen. Frede-rique geniet van alle vissen en koralen. Het is ook erg mooi. Boven water mag ze met de rubberboot varen. Wat een feest.

Als ze terugkomen vinden zowel Kathelijn als Liedewij het jammer dat zij niet met de boot hebben kunnen racen. Dus eerst gaat Kathelijn mee een rondje racen. Ze grijnst van oor tot oor, het kan niet hard ge-noeg. Wat jammer dat papa al naar de boot wil. Terug bij de boot wil Liedewij ook heel graag een keer.

Liedewij krijgt het sturen al aardig onder de knie. Als Bas zegt dat ze sneller mag varen, zegt ze dat ze dat niet wil, omdat ze dat niet kan. Heerlijk zo’n open antwoord.

Lekkere dag op de boot!

Woensdag 8 augustus; De Speelweek van….

In Heusden begint vandaag weer (traditiegetrouw) de speelweek. Het is een geweldig initiatief om in de laatste week van de schoolvakantie een speel-week te organiseren voor de kinderen. Het thema van dit jaar is Olympische spelen.

De meiden vinden het heel jammer dat ze dit jaar niet mee kunnen doen met de speelweek. Daarom hebben we aan boord maar besloten om een eigen speelweek te organiseren. De alternatieve speel-week van Heusden a/b van de Mare Liberum zullen we maar zeggen.

Ze hebben alle drie een eigen vlag gemaakt. Hele-maal naar eigen inzicht ontworpen.

Vandaag staan onder andere waterspelletjes en koekjes bakken op het programma. In tegenstelling tot Heusden hebben wij de speelweek ‘s middags. Dus voor het zover is hebben we al een heel pro-gramma erop zitten.

Kathelijn heeft gewoon echt een biologische wek-ker. Het maakt niet uit hoe laat ze naar bed gaat, ze is gewoon altijd om 6.30uur wakker en wij dus ook!

Weer: de hele dag een strak blauwe lucht Temperatuur: 33 C Wind: 15 knopen

Het eerste wat ze vraagt is hoe laat school begint. Nou dat duurt nog even en doe je oogjes nog maar even dicht. We weten dat ze dat toch niet meer gaat doen, maar ze komt nog wel even rustig bij ons liggen. Als Frederique komt is ook het eerste wat ze vraagt hoe laat school begint. Fijn om te merken dat ze er in zin in hebben.

Ik geef ze allemaal les vanmorgen. Ze zijn heel geconcentreerd bezig met hun taakje en als een van de drie het gevoel heeft dat ik te weinig oog voor ze heb, dan gaat er snel een vingertje de lucht in. Het is leuk om te doen en om te zien hoe goed ze hun best doen. Ze willen het echt goed doen.

Tijdens school is Bas bezig met het installeren van de handschijnwer-per. Ook worden de lifetags geïnstalleerd. Een lifetag is een appa-raatje dat je aan bijvoorbeeld je reddingsvest vastmaakt en als je te ver van het basisstation verwijderd bent, gaat er een heel hard alarm af. Tijdens zijn klusjes veroorzaakt hij af en toe wel herrie door te bo-ren en het testen van het alarm. De meiden maken zich er niet druk over, meester Wim werkt op school ook altijd.

Na school spelen Kathelijn en Liedewij samen in onze hut en Frederique wil nog graag even op de laptop eem-spelletjes doen. Wij richten ondertussen onze voorraad voedselwaren opnieuw in. Fijn om te doen, want het overzicht was even ver te zoeken. De hoeveelheid is meer dan thuis en daar hebben we altijd al voor een weeshuis aan eten beschikbaar. Ongelofelijk, ik hoor El-len nog zeggen overal op de wereld kun je eten kopen (neem liever reservespullen mee) en ik heb het ook echt aangenomen, maar hoe kan het dan zijn dat wij zoveel bij ons hebben terwijl wij de reserve spullen zeker niet verg-eten zijn!

Na de lunch gaat de speelweek van start. Er staat helaas veel wind, dus echte waterspelletjes zitten er niet in. Het zwemgedeelte bestaat eruit dat we naar de boot achter ons zwemmen en terug. Door de golven is dat nog best een opgave. Kathelijn “wint” vol trots.

Vervolgens mogen ze naar boven klimmen in de touwlad-der en daar mogen ze proberen om twee zakjes snoep te

pakken. De pakjes snoep zijn tussen de touwen gestopt toen er nog niemand in-hing. Het is heel moeilijk om ze eruit te halen, want deze staan strak als er iemand inhangt. Een aantal zakjes krijgen ze eruit. Knap gedaan hoor!

We drinken iets in de kuip en de snoepjes worden opgepeuzeld. Onder-tussen halen we de Fokke en Sukke agenda tevoorschijn voor het recept van zandkoekjes! Alle ingrediënten worden door elkaar gehusseld en het deeg wordt zorgvuldig gekneed. De meiden maken allerlei vormpjes. Daarna gaan de koekjes de oven in en ruimen we samen op.

Als de koekjes klaar zijn spelen we een potje pesten. Liedewij hoort bij mij en Frederique en Kathelijn bij Bas. Wij verliezen het eerste potje en Liedewij moet ervan huilen, jullie zijn helemaal niet aardig voor mij. Als wij in het tweede potje terug kunnen pesten heeft ze weer een grote mond, maar als we uiteindelijk weer verliezen, begint ze weer te brullen. Ze heeft besloten dat ze het met mij niet kan winnen en gaat met Bas meespelen. Kathelijn is zo lief om mij te komen versterken en prompt winnen wij, ha!

Het recept van de koekjes is met vlag en wimpel geslaagd! De koekjes smaken verrukkelijk! Heerlijk dagje zo.

Donderdag 9 Augustus; Capri

In de nacht zeilen we naar Capri. Eerst kunnen we nog zeilen, maar een dwars zeetje en afnemende wind zorgen er voor dat we weer gaan motorzeilen. In ie-der geval schieten we nu lekker op.

Terwijl iedereen lekker slaapt loop ik wacht en doe af en toe hazen-slaapjes waarbij ik ieder kwartier word gewekt door de kookwekker. Bij zonsopgang gooi ik weer een vislijntje uit, maar wederom zonder resul-taat. En dat terwijl we op een gegeven moment een schooltje tonijnen zien jagen op sardines en wij hier zelfs door heen varen.

De kust van Capri is geweldig mooi. Hele steile rotsen, met uitgesleten grotten net als op Ponza, maar hier staan er ook schitterende huizen op en het lijkt ook groener. We laten het anker vallen in Marina Piccolo aan de zuidkant van het eiland. Het water is zo’n 15 meter diep dus niet geweldig om te ankeren. Wel hebben we een geweldig anker wat toch goed wil houden. Naast ons ligt een enorme Nederlandse schoe-ner, de Windrose. Wat een mooi jacht, 156 ft volgens de AIS. Na het ontbijt gaan de kinderen naar school. Het bezig zijn met school doet ze erg goed, ze hebben er veel plezier in. Ze hebben natuurlijk ook de lief-ste juf van de hele wereld, mama.

Terwijl zij les hebben doe ik nog een dutje. Na 20 minuten word ik door Marieke uit mijn dromen gehaald. We liggen wel heel dicht bij de ande-re boten. Anker op en naar een beter plekje op zoek. Na twee keer

hebben we een plek met ruimte en wat minder diepte. Nog even checken zegt een stemmetje in mijn achterhoofd. Het anker zal niet vaak zo makkelijk houden. Hij ligt over een rioleringspijp heen. Meteen weer anker op en naar een nieuwe plek. Uiteindelijk liggen we heerlijk.

Weer: strak blauwe lucht.

Temperatuur: 32 C Wind: 15 knopen

De lessen en klussen gaan verder. Na de lunch zwemmen we en spelen we-wat. We brengen we met zijn allen de vuilniszakken weg met de rubberboot. Heel fijn dat we die weer kwijt zijn. We vragen ons af hoe dat moet als we gaan oversteken.

Voor de speelweek hebben we vandaag een nagellak sessie op het programma, als sportonderdeel roeien en ten slotte het versieren van je pizza. Dat wordt be-hoorlijk in de war geschopt.

De Italianen komen massaal ankeren in de baai waar wij liggen. Ze pro-beren naast ons te ankeren en het liefst in onze draaicirkel. Ondertus-sen zijn wij met de meiden bezig om eigengemaakte pizza’s te maken, maar Marieke en ik lopen de hele tijd naar buiten om onze buren in de gaten te houden. Uiteindelijk wordt het weer rustig en hebben we weer de ruimte die we nodig hebben.

We heten heerlijke pizza’s. Frederique heeft daarna een optreden van K3. Ze laat Olalala aan ons zien. Kathelijn is de voorzitter en wij mogen in de jury. Ze doet het erg goed. Als wij haar punten geven, dan is ze heel verbolgen dat wij haar maar 23 van de 30 punten geven. Nadat de

kinderen in bed liggen, hebben Marieke en ik nog lekker de tijd om naar de sterren te kij-ken en te ge-nieten van een mediterrane avond.

Vrijdag 18 Augustus; just a another day

Een dag op de boot is niet altijd vol actie en avontuur. Zo’n dag heb-ben vandaag gehad. We oefenen weer met school. Dat gaat goed. Kathelijn is wel snel verveeld en afgeleid. Het is ook wel erg warm in de boot. Water is vandaag niet aan te slepen. Bas sluit ondertussen het eerste ventilatortje aan in de hut van de meiden. Deze zorgt voor een heerlijke verkoeling. Nog maar twee ventilatortjes te gaan en dan is dat ook weer klaar

Het waait hard vandaag, dus het zwemmen in de zee is niet fijn. Je kunt hier helemaal niet met je bootje aan de kant komen. Alle vrije ruimte wordt door restaurants geclaimd. Op een plek kan je naar de wal maar mag je de bijboot niet laten liggen, want daar komen ook kleine veerbootjes met toeristen en een soort watertaxi’s. De strand-jes zijn piepklein en dus overbevolkt. Het programma van de speel-week loopt vertraging op. We hadden allerlei olympische spelletjes willen doen op een mooi strandje maar dat gaat hier echt niet. Op een bepaald moment komt er helemaal de klad in bij de meisjes. Ze hebben zich nu toch wel behoorlijk verveeld en de normale blije stemming krijgen we er niet meer in. Liedewij begint zelfs na ge-schminkt te zijn zomaar te huilen. Tijd voor scheepsoverleg. Hierna is de lucht weer geklaard en gaan we weer opgewekt verder.

Weer: strak blauwe lucht.

Temp.

36 C

Wind: 4 kno-pen

Zaterdag 11 augustus: Op ontdekking

De eerste dag dat we hier lagen zag ik

hele leuke cabrio's rijden op de berg.

Het leken wel mini mokes. Wat lijkt het

me leuk om die hier op het eiland te hu-

ren om mee rond te toeren. We hebben

gisteren al gevraagd of je hier auto’s

kunt huren, maar ik werd toen vreemd

aangekeken. Na vandaag snap ik waar-

om!

We zijn vanmorgen vroeg opgestaan

om het eiland te verkennen. Gisteren-

avond hebben we nog even gekeken

hoe we dat het beste kunnen doen en

dat blijkt toch per bus of taxi. Het huren

van een auto wordt zelfs afgeraden. We

besluiten om op de kant wel te zien wat

we doen. We gaan met de rubberboot

naar de kant. Bas roeit deze weer terug

en komt zwemmend onze kant op. We

lopen de berg op naar de bus/taxi standplaats. De bus is er als eer-

ste, dus gaan we met de bus. We

gaan richting Capri (stad). Het eiland

is kleiner dan verwacht. Je kunt met

de bus maar vier kanten op. Je kunt

naar Capri, Marina Grande, Marina

Piccolo (daar liggen wij) en naar

Anacapri. Er kan dus weinig fout

gaan.

Weer: strak blauwe lucht.

Temperatuur: 38 C Wind: 6 knopen

Je betaalt per ritje en de bussen rijden af en aan. Eigenlijk hebben

we geen idee wat ons te wachten staat, maar we stappen met veel

plezier in een volgepropte bus. Er rijden hier allemaal hele kleine

bussen. Na eerste bochten snappen precies waarom. Ze kunnen an-

ders de draai niet maken op de smalle wegen. Voor iedere bocht

toeteren ze om tegenliggend verkeer te waarschuwen. De wegen

zijn zo smal dat de bussen, als ze elkaar passeren, werkelijk waar

maar op 10 cm afstand van elkaar zijn (aan de krassen te zien af en

toe minder!). We begrijpen nu ook waarom het huren van een auto

geen optie is. Als we in Capri aankomen is het er heel erg druk, druk

met toeristen. Je kunt er spreekwoordelijk over de hoofden lopen.

We moeten allemaal even acclimatiseren. Het uitzicht is werkelijk

waar fenomenaal. Vanaf hierboven zie je de haven goed liggen en

ook het vasteland van Italië zie je goed. Overal zijn winkels en smal-

le straatjes. Er rijden geen auto’s alleen maar kleine elektrische au-

to’s, van die gemeentewagentjes waarmee de bagage van de gas-

ten uit de hotels wordt vervoerd. Alle beroemde modehuizen zijn hier

gevestigd. Hmmm, we kijken onze ogen uit. De meiden vergapen zich

aan al het bling bling en ik kijk mijn ogen uit naar de nieuwe wintercol-

lectie die al in de etalages hangt. Er is veel bont, dikke wollen truien en

anders moois te zien. Ik besef me opeens dat ik er niet naar hoef te kij-

ken. Ik heb het dit jaar namelijk echt niet nodig. Het was een raar mo-

mentje. Het ene kledingstuk was namelijk nog mooier dan het andere,

dus het kijken was wel leuk, maar het idee dat je niks nodig hebt en ge-

woon in je korte broek kan blijven lopen is, tja is apart.

We lopen wat rond. Het is goed voor de meiden om aan land te zijn. Ze

huppelen en rennen voor ons uit. Ze hebben heel veel plezier en het doet

ons deugd om naar te kijken. We eten op een bankje lekker een ijsje en

ondertussen genieten we van een van de mooie uitzichten.

We lopen langs een mooi zwembad en Frederique vraagt of wij thuis ook

een echt ingegraven zwembad krijgen. Ik zeg dat wij dan eerst heel hard

moeten sparen en dat ze mee moeten helpen met scheppen. Hierop ant-

woordt Frederique, maar ik heb al € 6,50 in mijn portemonnee waarop

Kathelijn zegt die moet je dan afgeven……Heerlijk die ongecompliceerd-

heid!

De bus brengt ons vervolgens naar Anacapri. Anacapri is een stadje in de

bergen. We rijden langs heel steile afgronden, kaarsrecht naar beneden.

Als je vanuit de bus naar beneden kijkt zie je alleen het water onder je.

Je ziet alle stenen liggen. Zo helder. Vanaf de boot heb ik vaak niet door

hoe ongelofelijk helder het water is.

Er is een kabelbaan naar de top van de berg. Nou ja kabelbaan. Het is

een stoeltjeslift die nog stampt uit de tijd dat wij zelf voor het eerst gingen

skiën. Je kunt er maar met 1 persoon in (één kind mag op schoot) en de

rit duurt 13 minuten. Frederique “moet” alleen. Durf je dat? Volgens mij

vind ik het spannender dan dat zij het vindt. Loslaten noemen ze dat. Lie-

dewij en ik gaan eerst, dan Frederique en Bas en Kathelijn sluiten de rij.

Om de 10 meter vraag ik haar, lukt het? Wat voelt ze zich stoer….

Wat wordt ze groot. Boven is het nog mooier. In lekkere strandstoelen

eten we een broodje en drinken een lekkere cappuccino. We vergapen

ons weer een keer aan de vergezichten. Vanaf hier kun je de hele golf

van Napels inkijken. We zeggen nog een keer tegen elkaar dat we ei-

genlijk te weinig tijd hebben voor hier, want wat is het…..

We gaan lekker terug naar de boot. Frederique en ik zwemmen naar

de boot om het bijbootje te halen. Het is 150m zwemmen, best ver.

Kan ze het? Vinden we het goed? Kom op we gaan…. Bij de ballenlijn

(op de helft) begint ze moe te worden. Ze zwemt even op mij rug mee.

Daarna weer even zelf en vervolgens zwem ik op mijn rug verder en

hangt ze om mijn middel. Ze geeft goede aanwijzingen waar ik heen

moet. Ik ben blij als we er zijn. Daarna gaan we Liedewij, Kathelijn en

Bas ophalen. Eerst wilden we uit eten maar de kinderen kiezen na de-

ze dag toch liever voor pannenkoeken aan boord, lekker zoet!

Kathelijn heeft al heel lang een losse tand waar ze hele tijd mee aan

het klieren is. Op de boot wil ze een appel en eindelijk, na veel gefreu-

bel lukt het haar. Hij is eruit. We hebben er weer een tandje bij! Ze wis-

selt zelfs sneller dan Frederique,

• Startpunt: Fiumcino • Eindpunt: Capri • Aantal NM: 126 NM

We liggen nu een week voor anker. Het geeft een vrij gevoel. We zijn he-lemaal self-supporting. We kunnen zelf water maken en ook houden de accu’s ons verbruik redelijk goed bij dankzij de zonnepanelen en de wind-generator.

Ankeren blijft iets bijzonders. Op Capri hebben we in een baai gelegen waar je ook aan een mooring kunt liggen. Ik vraag me af waarom mensen daar dan voor kiezen in plaats van op eigen anker. Ik kan het me wel goed voorstellen hoor. Ik denk dat wij dat met ons oude anker ook veel sneller zouden doen dan nu.

Het losslaan van de Barbarossa in 2009 hebben we alle twee in ons ach-terhoofd. Dus dat ankeren niet onbezorgd is, weten we heel goed. Bas snorkelt dan ook altijd naar het anker om te kijken waar en hoe het ligt en dat is maar goed ook zo blijkt. Ook hebben we standaard ons ankeralarm aan en voelt Bas regelmatig aan de ankerketting.

Tot slot; Ankeren

In de avond neemt de wind soms erg toe waardoor het ankeren minder comfortabel aanvoelt. Dat wordt dan versterkt door het ge-luid van de windgenerator en het tegen elkaar aankomen van an-dere boten. We zien het aan en worden iedere keer bevestigd door ons anker. Wat zijn we er blij mee!

Op de foto hiernaast blijkt dat je het anker, ook een Rocna, zelfs kunt gebruiken als geleideoog voor een mooring.

Goed ankeren blijft een kunst!