smit&jansen magazine

52

Upload: smitjansen-production-and-talent-management

Post on 29-Jan-2016

237 views

Category:

Documents


0 download

DESCRIPTION

Read about the talent Smit&Jansen respresents and look at their work!

TRANSCRIPT

Page 1: Smit&Jansen magazine
Page 2: Smit&Jansen magazine
Page 3: Smit&Jansen magazine

Gerrit Schreurs

Page 4: Smit&Jansen magazine

NU

Waarom Nu? Nu is alles anders en nu móet alles anders. En waar is iedereen nu mee bezig?

Of het nu digitaal is of analoog, fotografie of film. De kracht van het beeld. Dat is waar het voor ons allemaal om draait. Verbeeldingskracht vertaalt zich naar verschillende media en is de meest tot de verbeelding sprekende uitingsvorm.

Een goed idee gaat hand in hand met goede executie. Creatieve- en productionele executie. Als beide in harmonie samengaan, kan je de meest waanzinnige resultaten bereiken. Om creatief op één lijn te zitten met een fotograaf of regisseur moet je elkaar kennen. Elkaars werk waarderen en dezelfde taal spreken.

In dit magazine willen we hen een podium geven om hun creativiteit te laten zien en hun verhaal te vertellen. Hun passie voor het beeld en storytelling.

Eric Smit & Rinie Jansen

Page 5: Smit&Jansen magazine
Page 6: Smit&Jansen magazine
Page 7: Smit&Jansen magazine

Willem de Roon

Page 8: Smit&Jansen magazine
Page 9: Smit&Jansen magazine
Page 10: Smit&Jansen magazine

NU in het portret.

Wanneer is Nu? Nu, zul je denken, maar dat is in mijn fotografie toch een vrij rekbaar begrip. Nu is het moment waarop ik afdruk, of wanneer ik een afspraak met iemand heb voor een portret. Op dat moment moet het gebeuren, die ene bijzondere foto die boven de rest uitspringt. Wanneer weet een fotograaf wanneer dat moment is? Het is een gevoel dat je herkent of een sfeer die ergens is. Meestal weet ik wanneer dat moment of situatie er nog niét is. Op zo’n moment moet je ingrijpen en de situatie naar je hand zetten.

Page 11: Smit&Jansen magazine

NU in het portret.

Wanneer is Nu? Nu, zul je denken, maar dat is in mijn fotografie toch een vrij rekbaar begrip. Nu is het moment waarop ik afdruk, of wanneer ik een afspraak met iemand heb voor een portret. Op dat moment moet het gebeuren, die ene bijzondere foto die boven de rest uitspringt. Wanneer weet een fotograaf wanneer dat moment is? Het is een gevoel dat je herkent of een sfeer die ergens is. Meestal weet ik wanneer dat moment of situatie er nog niét is. Op zo’n moment moet je ingrijpen en de situatie naar je hand zetten.

Soms lastig, soms ook niet. Bij bepaalde mensen voel ik wanneer ik iets verder kan gaan dan normaal en datgeef ik dan ook aan. Samen met het model bedenk ikdan iets waardoor de foto nog beter wordt. Als fotograaf probeer ik altijd de modellen er goed uit te laten komen, het bijzondere te benadrukken in plaats van het gewone te laten prefereren. Als ik een afspraak heb voor een portret weet ik vaak niet eens wie diegene is of hoe hij/zij eruit ziet. Soms bel ik dan mijn moeder (die leest de bladen) of ik google hem/haar even. Ook heb ik ontdekt dat wanneer ik blanco ben, ik heel goed op de persoon kan afgaan. Daarnaast is niet iedereen die ik fotografeer even bekend. Ik bedenk zelden iets van te voren; daar houd ik niet van, dat vind ik saai. Ik wil juist dat alles samen komt op dat ene moment, dat NU-moment. Kijken wat er gaat gebeuren. Spontaniteit en creativiteit zijn heel belangrijk in een foto. Improviseren en werken op intuïtie gaat me erg goed af. Natuurlijk kan dit niet altijd, maar meestal zie ik wel mogelijkheden om er net wat meer uit te halen en te zorgen voor een bijzonder resultaat. Dat zijn de momenten waarop ik het als fotograaf echt naar mijn zin heb. Dat ik achteraf denk ‘dat had ik nooit vooraf kunnen bedenken’.

Vaak kom ik ver door een goed gesprek. Ik probeer altijd wat tijd te reserveren voor het maken van een foto en het model zo ver te krijgen dat ook te doen, Iedereen is ijdel en komt graag goed op een foto te staan. Soms helpt hetdan ook als je vertelt dat er een spread gemaakt mag worden of dat er een hele pagina tot onze beschikking wordt gesteld. Tijdens zo’n gesprekje kom je wat over de persoonlijkheid van het model te weten en voel je op je intuïtie aan waar de foto heen kan gaan. Tijdens dat gesprek denk ik ook na over de locatie. De locatie is voor mij vaak het begin van een foto, een locatie moet passen bij het model. Niet iedereen kan op de zelfde locatie worden gefotografeerd, het moet bijvoorbeeld passen bij de kleding die gedragen wordt en bij de persoon die ik op de foto zet. De locatie moet versterken en niet teveel afleiden, het liefst ook nog eens mooi van kleur of structuur zijn.

Als laatste element voor een goede foto moet er voor mijook nog iets gebeuren; iets dat alles samen brengt. Dat kan minimalistisch zijn, zoals de kleur rood op het portret van Ted Langenbach of een enorme storm die plotseling opsteekt zoals op de foto van Elle Bandita. Of Truus die cynisch roept: “Zal ik me broekje ff uittrekken?!” naar wat mannen die stonden te kijken terwijl we bezig zijn met fotograferen. Op zo'n moment moet je proberen het beeld snel naar je toe te trekken, te regisseren en af te maken. Bij Luuk Bode wilde ik graag de confrontatie aangaan met één van zijn belangrijkste alter ego’s die vaak op zijn schilderijen terugkomen. Een kunstenaar voor of naast zijn werk wil ik het liefst vermijden, dus dan zoek ik naar een oplossing waarin ik toch beide in beeld heb zonder dat het een cliché beeld wordt. Toen ik Egbert Jan Weber en Tycho Gernand mocht fotograferen kwamen we op het idee om iets met de jassen te doen, een klein absurd dingetje in de foto brengen waardoor er iets geheel nieuws is ontstaan.

Ik werk graag puur op mijn intuïtie; zo belandde Sara Kroos in het water na een gesprek met haar over haar nieuwe theatershow. Sara heeft ook duistere momenten gehad in haar leven en die momenten warenonderwerp in haar komende theatershow. Onbewust heb ik die sterk naar voren gehaald door haar te confronteren met een donker spiegelbeeld in een omgeving waar zij helemaal alleen is. Het beeld is letterlijk in tweeën verdeeld en als ik dat later op mijn contactsheets terug zie maakt het me erg blij. Dan zie ik iets wat ik niet van te voren had kunnen bedenken. Die elementen waren op dat moment wel allemaal aanwezig. Ze waren zelfs ter sprake gekomen. Maar toch zou ik het niet in mijn hoofd durven halen om die allemaal te willen vangen in één beeld. Als dat dan toch gebeurd heb je als fotograaf een cadeautje gekregen en dat geeft me een enorme kick.

Willem de Roon

Page 12: Smit&Jansen magazine

Willem de Roon

Page 13: Smit&Jansen magazine
Page 14: Smit&Jansen magazine
Page 15: Smit&Jansen magazine

Introducing Frank Vroegop

Ik ben wat je noemt een multimedia artiest; muzikant, maker van muziekvideo's en reclamefilms. Ik ben Nederlands en geboren in Terneuzen. Van Nederlandse nationaliteit, maar Frans van cultuur want op twaalfjarige leeftijd ben ik in Frankrijk gaan wonen met mijn moeder, toen zij van echtgenoot wisselde. Ik ben begonnen met muziek maken en schilderen om de eenzaamheid te verdrijven. Maar de schilderijen die ik maakte bevielen me niet. Daarom heb ik deze droom laten varen en de gemaakte schilderijen en tekeningen verbrand. Tijdens mijn (onafgemaakte) studie architectuur ben ik begonnen met het maken van animatiefilms en experimentele muziekvideo's om mijn eigen musicale creaties (zonder commerciele potentie) te illustreren. Ik heb er meer dan vijftig gemaakt, vooral voor Franse artiesten waaronder: Louis Bertignac, Gérald de Palmas, Affaire Louis Trio, Patrick Bruel, Zebda, Clarika, Massilia Sound System, Ludwig Von 88 en voor de Nederlandse groep Burma Shave.

Deze muziekvideo's zijn vaak technische experimenten geweest. Ik heb allerlei soorten camera's, formaten en emulsies gebruikt: hi speed camera’s, endoscopische camera's, prototypes, motion control camera’s, enzovoort. In veel producties vermengde ik live action opnames met ‘stop motion’, traditionele animaties (zoals papier en boetseerklei) en diverse post productie effecten. Sinds 1996 heb ik meer dan 250 commercials over de hele wereld gemaakt, veelal verrijkt met spectaculaires trucages, voor merken zoals Ford, Volkswagen, Audi, Lexus, Toyota, Toyota F1, Nissan, Infiniti, Toyota, Citroën, Dodge, General Motors, Cadillac, Opel, Mercedes, Peugeot, Pepsi, Coca Cola, Tropicana, Panasonicen vele andere.Ik heb veel beroemdheden gefilmd voor het merk L'Oréal, waaronder Beyoncé Knowless, Claudia Schiffer, Milla Jovovich, Natalia Vodianova en Virginie Ledoyen.Daarnaast heb ik ook veel gewerkt met grote internationale sportatleten: voetballers, rugbyspelers, Formule 1 piloten en parachutisten. Deze films hebben vele prijzen opgeleverd op festivals wereldwijdwaaronder de Lion d'Or en Lion de Bronze in Cannes, Epica Awards en Golden Drum Award Portocros. Daarnaast ondersteun ik de organisatie ONG (Organisation Non Gouvernementale) en maak ik films voor ‘Reporters sans fronières (Reporters zonder Grenzen) en ‘Fondation Hulot’ (Stichting Hulot).

Page 16: Smit&Jansen magazine

Zoals je kunt zien: de weg van een verwend kind. Ik ben altijd doorgegaan met het maken van muziek. Maar ik loop niet bij de psychiater, volg dus geen therapie, ik speel geen golf en sportauto's laten me volledig koud.

Van jongs af aan heb ik de technische evolutie van het beeld maar ook van het geluid gevolgd. Ik deel met mijn vriend en componist Marco Rosano dan ook een analoge ‘vintage’ opnamestudio en een grote collectie analoge synthesizers en toetsenborden. We hebben samen het grootste gedeelte van de muziek in mijn reclamefilms gecomponeerd en geproduceerd. Ik heb regelmatig geprobeerd de penselen weer op te pakken en een persoonlijk artistieke weg te bewandelen. Mijn werk in de vorm van schilderijen of foto's heeft enkele exposities tot gevolg gehad. Maar dit beviel me wederom niet.

Jarenlang was ik een gefrustreerde artiest. Ik was niet in staat een schilderij te maken dat me beviel. Sinds twee jaar ben ik weer bezig met schilderen, met passie en ambitie. Eindelijk benik tevreden met wat ik schilder. Is het beter dan daarvoor? Ik weet het niet... Ik hoop het! Ben ik ouder geworden? Zeker. Maar ben ik mijn energie en passie verloren? Ik denk het niet!

Frank Vroegop

Page 17: Smit&Jansen magazine

Zoals je kunt zien: de weg van een verwend kind. Ik ben altijd doorgegaan met het maken van muziek. Maar ik loop niet bij de psychiater, volg dus geen therapie, ik speel geen golf en sportauto's laten me volledig koud.

Van jongs af aan heb ik de technische evolutie van het beeld maar ook van het geluid gevolgd. Ik deel met mijn vriend en componist Marco Rosano dan ook een analoge ‘vintage’ opnamestudio en een grote collectie analoge synthesizers en toetsenborden. We hebben samen het grootste gedeelte van de muziek in mijn reclamefilms gecomponeerd en geproduceerd. Ik heb regelmatig geprobeerd de penselen weer op te pakken en een persoonlijk artistieke weg te bewandelen. Mijn werk in de vorm van schilderijen of foto's heeft enkele exposities tot gevolg gehad. Maar dit beviel me wederom niet.

Jarenlang was ik een gefrustreerde artiest. Ik was niet in staat een schilderij te maken dat me beviel. Sinds twee jaar ben ik weer bezig met schilderen, met passie en ambitie. Eindelijk benik tevreden met wat ik schilder. Is het beter dan daarvoor? Ik weet het niet... Ik hoop het! Ben ik ouder geworden? Zeker. Maar ben ik mijn energie en passie verloren? Ik denk het niet!

Frank Vroegop

Page 18: Smit&Jansen magazine
Page 19: Smit&Jansen magazine

Gerrit Schreurs

Page 20: Smit&Jansen magazine
Page 21: Smit&Jansen magazine

Toch is er eigenlijk als het over techniek en fotografie gaat niets nieuws onder de zon. Ook NU niet; in ieder tijdsgewricht zoekt de creatieve eenling, in dit geval de fotograaf, naar de voor hem beste methode, eventueel met gebruikmaking van de nieuwste voorhanden zijnde middelen om het ideale beeld dat hij voor ogen heeft te vangen en te perfectioneren, vroeger vooral in de donkere kamer en tegenwoordig steeds meer in de hedendaagse digitale variant daarvan.

Fotografie is overigens altijd al een mooi bedrog van het oog geweest, want de werkelijkheid staat nooit stil en is kadreringsneutraal. Waar het om gaat is in die veelheid van keuzes in tijd, ruimte, kleur, licht, digitaal of analoog, en dat ene beslissende moment, je eigen signatuur te ontwikkelen. Juist dwars op de zoveelste NU-richting, denk ik dan vaak. Want fotografie is en blijft voor mij altijd weer opnieuw een ode aan trouw blijven aan datgene wat je persoonlijk raakt en uitdaagt. Dat bepaalt hoe en met welke middelen je het beeld dat je zoekt maakt. Je juist niet mee laten voeren door de smaak van de dag (wel proeven natuurlijk!), maar te blijven luisteren naar je eigen fascinaties.

NU-Fotografie De NU-generatie laaft zich aan het beeldidioom van de mainstream X-factorachtige mediacultuur, terwijl de kunstfotografie-avant-garde van Nu zich stort op de metacultuur van beduimelde foto-archieven en familie-albums. Die laatste NU-ers zijn op zoek naar nieuwe betekenislagen of zijn bezig met het herdefiniëren van vastgelopen waardepatronen in vergeten of vanzelfsprekend lijkende fotografie die nog niet eerder met een kennersoog was gezien.

Anno NU heeft ook iedereen verstand van fotografie en begeeft men zich met de blik van de ware kenner op de hedendaagse fotografiediscussie. Wie is overigens (maar dit terzijde) nog in staat om de zeer uiteenlopende belangen van de 'echte' kenners (fotograaf - prof- of amateur-, criticus, theoreticus, curator, galeriehouder, verzamelaar, reclamemaker, mediaprofessional, of gewoon de begenadigde waarnemer in het publiek) uit elkaar te houden of op waarde te schatten? Een discussie die gaat over het verschil tussen metier en kunst, vakmanschap en lucky shot, kiekjes en found footage, maar vooral over 'echtheid' (romantische nostalgie over het donkerekamervak) versus manipulatie (de soms overspannen verwachtingen van of juist hoogoplopende verdachtmakingen over onecht, 'nep', aan het adres van een hedendaags technisch hulpmiddel, oftewel digitale beeldbewerking).

Page 22: Smit&Jansen magazine

Net als in de rest van de door beeldcultuur doordrongen en gestuurde visie op de maatschappij, loop je voor je het weet achter elk nieuw thema-hypeje of technologisch snufje aan. Populair ten opzichte van elitair lijkt inmiddels aardig door elkaar gehusseld en wat ooit volkscultuur was is nu avant-garde en andersom. De perceptie over fotografie is op het eerste gezicht anything goes, maar toch valt er, althans in Nederland, duidelijk een richting te herkennen waar je je als fotograaf aan moet houden wil je meetellen. Die lijkt gedomineerd door een bepaald soort knulligheid in compositie en regie. Ook het Hollands licht wordt te pas en te onpas van stal gehaald. Soms goed, soms minder overtuigend gedaan.

Ook zie je bij gebrek aan (of angst voor?) serieuze reportagefotografie veel trendy human-interestreportages opduiken in combinatie met onderwerplijstje-afwerken-fotografie. Populair lijken semi-antropologische themaatjes zoals globe-trotting van hoofdstad naar hoofdstad, auto's van bekende Nederlanders, old-timers van onbekende Nederlanders, ouden van dagen en hun viriele viervoeters, succesvolle vrouwen zonder echtgenoot in een glimmende troostbolide, etc. De meer autonoom werkende fotograaf lijkt zonder licht verteerbaar themaatje of BN-link geen bestaansrecht meer te hebben. Beeldcultuur is vluchtig (geworden) en moet snel scoren.

Maar wat betekent deze stand van zaken in de huidige fotografie voor de professionele fotograaf zelf anno 2010? Wat doet de NU-discussie met de praktijk en hoe ga je met al dat NU-gewoel om?

Ik kan alleen spreken voor mezelf; ik wil (bijna als een schilder) de fotografische som der delen van compositie, licht en techniek perfect kloppend krijgen zonder daarbij toeval uit te sluiten of de abstractie in het beeld te schuwen. Het beeld dat ik wil vastleggen is voor mij nooit een vanzelfsprekende exercitie van techniek en inhoud. Dat proces van maken, creëren in het moment, een moment dat dagen kan duren, laat mijn beleving van de fotografie vroeger, vandaag en morgen altijdinspirerend samenvallen in het NU.

Gerrit Schreurs

Page 23: Smit&Jansen magazine
Page 24: Smit&Jansen magazine

Gerrit Schreurs

Page 25: Smit&Jansen magazine
Page 26: Smit&Jansen magazine
Page 27: Smit&Jansen magazine

Gerrit Schreurs

Page 28: Smit&Jansen magazine
Page 29: Smit&Jansen magazine

Gerrit Schreurs

Page 30: Smit&Jansen magazine
Page 31: Smit&Jansen magazine

Please permit me to present a fool + a folly...

Op twaalf jarige leeftijd maakte deze dwaas haar eerste foto + vanaf dat moment heb ik mijn folly gevonden. Betoverd door het gegeven dat één foto meer kan zeggen dan duizend woorden. Een foto spreekt niet alleen alle bedenkbare talen, één foto kan tevens vooroordelen benaderen op een manier die doorspekt = met schoonheid, zonder mensen te beledigen.

In 2004 werden Amsterdam, de wereld + niet in de laatste plaats ikzelf, geschokt door de moord op Theo van Gogh. Vanaf dat moment = de tolerantie naar de Islamitische gemeenschap naar een dieptepunt gezakt in Nederland. Dit, gevoegd bij de gevolgen van 9/11, heeft het bij mij een diepe behoefte opgeroepen om wat ik aan talent heb in te zetten voor een “positief + esthetisch tegenbeeld” in deze vreselijke ontwikkeling.

If the fool would only persist in her folly she will become wise.(W. Blake)

Page 32: Smit&Jansen magazine

Daarom ben ik begonnen aan de serie “Wees niet zo beknot. Stel jezelf open!”

Ik doe dit niet om zij die leven bij het woord van Allah te beledigen, maar juist om de kijker te laten zien dat wij die deze aardbol bevolken unieke + mooie onderdelen zijn van een groter geheel namelijk; iedereen = mooi, onafhankelijk van geloof of ethnische achtergrond.

Wat dit kunstproject zo bijzonder maakt, is dat het zowel esthetisch als inhoudelijk een discussie op gang zal brengen omdat er op artistieke wijze vooroordelen, respect en acceptatie van diversiteit, maar ook de rol van de vrouw in “mijn” samenleving, “mijn” wereld aan de kaak gesteld wordt.

Naast het maken van esthetische beelden wil ik vanaf ik een klein meisje ben, een weeshuis. Daarom heb ik in 2005 een kunstveilinggeorganiseerd waarmee ik 70.000 heb opgehaald voor een AIDS-weeshuis in Suriname, zodat zij konden uitbreiden van 11 naar 100 kinderen.

Walk in beauty...

Eunice Lieveld Finalist Sony World Photography Awards 2008 Genomineerd Photography Masters Cup 2008 Finalist Next Star Artist Award 2008

Page 33: Smit&Jansen magazine
Page 34: Smit&Jansen magazine
Page 35: Smit&Jansen magazine

Eunice Lieveld

Page 36: Smit&Jansen magazine
Page 37: Smit&Jansen magazine
Page 38: Smit&Jansen magazine
Page 39: Smit&Jansen magazine

NU; is altijd een start, een begin van iets, een moment van vertrek. NU; is voor mij het meeste voelbaar in een moment van verwondering. En verwondering is de start van alles.

Voor mij is verwondering een euforisch moment, waar een soort kinderlijke nieuwsgierigheid naar boven komt. Op zo’n moment vallen dingen op zijn plek, krijg je inzicht en openen zich mogeljkheden die ik niet eerder heb gezien.

En het is deze nieuwsgierigheid die ik nodig heb, die de drijfveer is bij het maken van beeld. Ik herinner mij levendig als mijn vader wel eens super-8 films van de familie ging projecteren. De vreemde geur van het projectie scherm van zolder, een keukentrap met de projector erop en dan de huiskamer donker maken. Ik moet vier of vijf jaar geweest zijn en vond dat super spannend. Televisie was er gewoon, maar dit kon je dus zelf tevoorschijn toveren. En dan zag je kleuren uit andere landen, hoorde je verhalen uit de herinnering en was er de grootste lol als filmpjes achterstevoren afgespeeld werden.

Hier moet het zijn ontstaan, mijn liefde en fascinatie voor de verhalen van het beeld. Ik heb er mijn werk van kunnen maken, ik vind het geweldig en het zal me nooit vervelen.Voor mij is dat het “NU”, het zoeken en kunnen vertalen naar beelden.

Het zoeken naar de juiste beelden is voor mij niet het streven naar het perfecte beeld. Ik geloof dat het perfecte beeld gewoon niet bestaat en de zoektocht ernaar is best saai te noemen.

Met de beelden die je verzint creëer je visie, het is je persoonlijke visie op het onderwerp of verhaal. Maar filmen is ook het uitwisselen van een visie. Het is een gezamenlijk proces van mensen voor en achter de camera om tot een verhaal te komen. Het filmen brengt mij op plekken, waar ik anders nooit had kunnen komen. Het heeft mij mensen doen ontmoeten uit verschillende culturen of achtergronden en met verschillende zienswijzen. Dit beïnvloedt mijn eigen manier van kijken, het zoeken en maken van de juiste beelden.

Page 40: Smit&Jansen magazine
Page 41: Smit&Jansen magazine

Ik vind het daarom van essentieel belang om, naast de aanvragen en opdrachten, tijd te stoppen in experimenten, in vrij werk. Ik geef mezelf de kans om mijn eigen nieuwsgierigheid te onderzoeken in zowel techniek als in vertelvorm. De Parfum-film is hier een goed voorbeeld van, ik was nieuwsgierig naar een aantal dingen zoals; waar stopt fotografie en begint het bewegende beeld, hoe werkt kleur ten opzichte van zwart wit, filmkorrel ten opzichte van digitaal? Hierdoor ben ik weer gaan werken met 8 mm film, waar ooit de liefde voor film mee begon. En ben dat gaan mixen met digitaal (RED) gedraaid materiaal. Daarnaast had ik behoefde om vrij werk te maken dat compleet gedreven werd door intuïtie.

Parfum als geur werkt als een kapstok voor een intuïtieve benadering omdat geur compleet los staat van beeld en geluid. Niet te veel bedenken van te voren, maar moeten vertrouwen op het feit dat dingen ontstaan voor de camera en dat je vanzelf voelt wanneer het interessant wordt om iets vast te leggen. Binnen documentaire is het volgen van je intuïtie veel vanzelfsprekender dan bij commercials. Het mooie van dit vrije werk is - zo heb ik gemerkt - dat je de twee vormen, intuïtief documentair draaien en gestileerd conceptueel denken, kunt laten samenvloeien.

Page 42: Smit&Jansen magazine

Bij de voorbereiding van een documentaire is het vaak het onuitgesprokene, zeg maar dat wat je tussen de regels voelt, wat mijn plan van aanpak gaat bepalen. Tijdens het draaien van een documentaire, voedt het oor mijn oog. Wat ik hoor bepaalt vaak wat ik met de camera wil gaan zien. Goed luisteren maakt het mogelijk situaties te kunnen inschatten en bedacht te zijn op wat er kan gaan gebeuren. Bij commercials begint mijn voorbereiding meestal met schetsen. Storyboards die de compositie en het ritme aangeven en sfeerbeelden die iets vertellen over kleur of lichtval. Het helpt me mijn gedachten te ordenen. Een goed concept helpt enorm, laat zien wat het denkkader moet zijn. Hoe preciezer mijn voorbereiding, hoe meer ruimte ik creëer tijdens het filmen om er meer uit te halen. Wat er voor een camera gebeurt kan soms vele malen beter zijn dan je vooraf had kunnen verzinnen en daar moet je voor open kunnen staan.

In mijn regie en camerawerk zoek ik naar die optelling van zienswijzen om tot de juiste beelden te komen. Ik zie het niet als een democratisch proces, waar je uitkomt in het grijze midden, maar in een samenwerking waarin een visie kan uitstijgen tot boven de middelmaat. Als een regisseur zijn omgeving niet kan inspireren, zijn idee niet kan overbrengen en niet nieuwsgierig is naar andere mogelijkheden, wordt de kans op een goede film heel klein. Het is gas geven en af en toe op de rem trappen, het momentum in stand houden om ieders prestaties tijdens het maakproces te kunnen laten ontstaan.Van voortkabbelen valt iedereen in slaap. Voorbereiding is voor mij het belangrijkste. Hier ontwikkel ik mijn eigen visie en bepaal ik mijn werkwijze. Hier moet je zorgen dat je de juiste keuzes weet te maken. Op een set kun je nog een tweede take draaien, maar een verkeerde keuze in de voorbereiding is vaak onherstelbaar op een draaidag. De voorbereiding is ook de meest kwetsbare fase, want op welke grond maak je die keuzes? Zijn ze eerlijk, integer, praktisch, risicovol of veilig?

Page 43: Smit&Jansen magazine

Bij de voorbereiding van een documentaire is het vaak het onuitgesprokene, zeg maar dat wat je tussen de regels voelt, wat mijn plan van aanpak gaat bepalen. Tijdens het draaien van een documentaire, voedt het oor mijn oog. Wat ik hoor bepaalt vaak wat ik met de camera wil gaan zien. Goed luisteren maakt het mogelijk situaties te kunnen inschatten en bedacht te zijn op wat er kan gaan gebeuren. Bij commercials begint mijn voorbereiding meestal met schetsen. Storyboards die de compositie en het ritme aangeven en sfeerbeelden die iets vertellen over kleur of lichtval. Het helpt me mijn gedachten te ordenen. Een goed concept helpt enorm, laat zien wat het denkkader moet zijn. Hoe preciezer mijn voorbereiding, hoe meer ruimte ik creëer tijdens het filmen om er meer uit te halen. Wat er voor een camera gebeurt kan soms vele malen beter zijn dan je vooraf had kunnen verzinnen en daar moet je voor open kunnen staan.

In mijn regie en camerawerk zoek ik naar die optelling van zienswijzen om tot de juiste beelden te komen. Ik zie het niet als een democratisch proces, waar je uitkomt in het grijze midden, maar in een samenwerking waarin een visie kan uitstijgen tot boven de middelmaat. Als een regisseur zijn omgeving niet kan inspireren, zijn idee niet kan overbrengen en niet nieuwsgierig is naar andere mogelijkheden, wordt de kans op een goede film heel klein. Het is gas geven en af en toe op de rem trappen, het momentum in stand houden om ieders prestaties tijdens het maakproces te kunnen laten ontstaan.Van voortkabbelen valt iedereen in slaap. Voorbereiding is voor mij het belangrijkste. Hier ontwikkel ik mijn eigen visie en bepaal ik mijn werkwijze. Hier moet je zorgen dat je de juiste keuzes weet te maken. Op een set kun je nog een tweede take draaien, maar een verkeerde keuze in de voorbereiding is vaak onherstelbaar op een draaidag. De voorbereiding is ook de meest kwetsbare fase, want op welke grond maak je die keuzes? Zijn ze eerlijk, integer, praktisch, risicovol of veilig?

Het vrije werk waar ik nu mee bezig ben is een soort portret van een danser. Een ode aan het lichaam van een danser. De filmische vorm zou een soort gedicht kunnen worden in beeld en geluid. Ik werk daarbij met een high speed camera. De camera is in staat om tot wel 1000 fps. te filmen. Dit betekent dat 1 seconde real time bij afspelen 40 seconde duurt. Mijn fascinatie hiermee is dat er een bepaalde schoonheid kan ontstaan die je in werkelijkheid niet ziet. Dit vrije werk is nog in de maak, maar ik kan nu al zeggen dat ik nog meer bewondering heb gekregen voor ballet dansers. Wat zij kunnen met hun lichaam dwingt nog meer respect af als je dit in super slowmotion ziet.

Een goed beeld - voor mij - roept vragen op en intrigeert. Voor mij zijn het de imperfecties die de schoonheid persoonlijk maken en inhoud aantrekkelijk. Daarmee worden films interessant om te maken of om naar te kijken.

Daniël Gallenkamp

Als je filmen zou vergelijken met schilderkunst, dan zijn er nu meer penselen voorradig om een goed schilderij te maken dan ooit het geval was. Er zijn zoveel formaten en camera-systemen op dit moment dat ik mijn handen vol heb om het bij te houden. En toch ben ik van mening dat techniek het minst belangrijk zou moeten zijn, bij het maken van goede beelden. Techniek moet je beheersen om het voor je te laten werken, maar techniek moet niet gaan dicteren wat er voor de camera kan gaan gebeuren. Aan de andere kant geven al deze verschillende camera-systemen en dragers een ander gevoel aan je beeld, iets wat natuurlijk enorm belangrijk is voor de vertelkracht.

Page 44: Smit&Jansen magazine
Page 45: Smit&Jansen magazine
Page 46: Smit&Jansen magazine
Page 47: Smit&Jansen magazine

Delano Sookha

Page 48: Smit&Jansen magazine

The Future Of Now

De toekomst van 'NU' kan er morgen compleet anders uitzien. Wat vandaag een goed idee lijkt, hoeft morgen niet meer zo bijzonder te zijn. In die ratio heeft het 'NU' geen zekere toekomst. Het is slechts een getuigenis van een bepaald moment in tijd.

Net als een foto of een film, legt het 't gevoel van het moment vast. En wordt zodoende onderdeel van de geschiedenis, een verzameling van het 'NU'. Hetzelfde geld voor reclame. Niet veel ideeën doorstaan de tand des tijds. Het idee raakt gedateerd of de smaak verandert en het eens zo briljante idee wordt een vage herinnering. Maar die ideeën die in ons collectieve geheugen blijven, zijn vaak kunstwerkjes. Op een bepaalde manier hebben ze mensen geraakt en zijn ze onderdeel geworden van onze geschiedenis. En daarmee hebben ze onze tijd waarin we nu leven, helpen vorm te geven. Helaas is dat lot voor de meeste reclame uitingen niet weggelegd. Iedereen herinnert zich wel een reclame uit zijn jeugd. Net als een lied of een film doen ze ons terugdenken aan een periode uit ons leven.

Vandaag de dag produceren we meer commercials en print reclames dan ooit tevoren. En die worden gedistribueerd via verscheidene kanalen. De komst van digitale camera’s en digitale media hebben haast iedereen de mogelijkheid gegeven om hun eigen content te produceren. Bandjes schieten hun eigen videoclips. We kunnen duizenden foto's schieten en uren video draaien die we op minuscule geheugenkaartjes en harddisks tegen bijna nul kosten kunnen opslaan. Daaruit kiezen we die enkele momenten die de moeite waard zijn. En die worden onze getuigenis van nu.

Maar als we de chroniqueurs zijn van onze tijd, brengt dat tegelijkertijd niet de verantwoordelijkheid met zich mee dat wij als filmmakers, fotografen en media makers het allerbeste werk afleveren dat we kunnen maken?

Mijn punt is dit: Met de opkomst van nieuwe technologieën kreeg een hele generatie van nieuw talent de kans om zich te bewijzen. Een generatie die voorheen niet in staat was om hun talent te tonen door een gebrek aan goedkope en beschikbare productie mogelijkheden. Of lag het aan een gebrek aan doorzettingsvermogen en talent?. Maar tegelijkertijd geeft die gemakkelijke toegang tot productie- en distributie methoden ons ook een stortvloed aan middelmatige foto's, reclames en films. Als neveneffect is er ook een heleboel expertise en kennis verloren gegaan juist omdat het zo makkelijk is geworden. ‘Mooi uitlichten? We fixen het in post....’

De vraag is, hebben we betere resultaten gekregen hierdoor, of hebben we gewoon meer resultatengekregen? Net als met alles wat nieuw is, zal het tijd vergen. Dit vakgebied bevindt zich op een interessante scheidslijn, waar nieuwe technologie moet integreren met klassiek vakmanschap, ervaring en bovenalcreativiteit. Degenen die dat succesvol onder de knie weten te krijgen gaan een mooie toekomst tegemoet. En dat is goed nieuws voor het 'NU'...

Delano Sookha

Page 49: Smit&Jansen magazine

The Future Of Now

De toekomst van 'NU' kan er morgen compleet anders uitzien. Wat vandaag een goed idee lijkt, hoeft morgen niet meer zo bijzonder te zijn. In die ratio heeft het 'NU' geen zekere toekomst. Het is slechts een getuigenis van een bepaald moment in tijd.

Net als een foto of een film, legt het 't gevoel van het moment vast. En wordt zodoende onderdeel van de geschiedenis, een verzameling van het 'NU'. Hetzelfde geld voor reclame. Niet veel ideeën doorstaan de tand des tijds. Het idee raakt gedateerd of de smaak verandert en het eens zo briljante idee wordt een vage herinnering. Maar die ideeën die in ons collectieve geheugen blijven, zijn vaak kunstwerkjes. Op een bepaalde manier hebben ze mensen geraakt en zijn ze onderdeel geworden van onze geschiedenis. En daarmee hebben ze onze tijd waarin we nu leven, helpen vorm te geven. Helaas is dat lot voor de meeste reclame uitingen niet weggelegd. Iedereen herinnert zich wel een reclame uit zijn jeugd. Net als een lied of een film doen ze ons terugdenken aan een periode uit ons leven.

Vandaag de dag produceren we meer commercials en print reclames dan ooit tevoren. En die worden gedistribueerd via verscheidene kanalen. De komst van digitale camera’s en digitale media hebben haast iedereen de mogelijkheid gegeven om hun eigen content te produceren. Bandjes schieten hun eigen videoclips. We kunnen duizenden foto's schieten en uren video draaien die we op minuscule geheugenkaartjes en harddisks tegen bijna nul kosten kunnen opslaan. Daaruit kiezen we die enkele momenten die de moeite waard zijn. En die worden onze getuigenis van nu.

Maar als we de chroniqueurs zijn van onze tijd, brengt dat tegelijkertijd niet de verantwoordelijkheid met zich mee dat wij als filmmakers, fotografen en media makers het allerbeste werk afleveren dat we kunnen maken?

Mijn punt is dit: Met de opkomst van nieuwe technologieën kreeg een hele generatie van nieuw talent de kans om zich te bewijzen. Een generatie die voorheen niet in staat was om hun talent te tonen door een gebrek aan goedkope en beschikbare productie mogelijkheden. Of lag het aan een gebrek aan doorzettingsvermogen en talent?. Maar tegelijkertijd geeft die gemakkelijke toegang tot productie- en distributie methoden ons ook een stortvloed aan middelmatige foto's, reclames en films. Als neveneffect is er ook een heleboel expertise en kennis verloren gegaan juist omdat het zo makkelijk is geworden. ‘Mooi uitlichten? We fixen het in post....’

De vraag is, hebben we betere resultaten gekregen hierdoor, of hebben we gewoon meer resultatengekregen? Net als met alles wat nieuw is, zal het tijd vergen. Dit vakgebied bevindt zich op een interessante scheidslijn, waar nieuwe technologie moet integreren met klassiek vakmanschap, ervaring en bovenalcreativiteit. Degenen die dat succesvol onder de knie weten te krijgen gaan een mooie toekomst tegemoet. En dat is goed nieuws voor het 'NU'...

Delano Sookha

Page 50: Smit&Jansen magazine

Colofon

Uitgever: Smit&Jansen

Content / Fotografie: Daniël Gallenkamp, Eunice Lieveld, Willem de Roon, Gerrit Scheurs, Delano Sookha, Frank Vroegop

Polaroids: Alyssa van der ReeVormgeving: Sander 'El Miro' SlagerDTP: Tom SmaleArtwork cover: Laser - laser314.comRedactie: Eric Smit, Rinie JansenDruk: Drukkerij Tesink, Zutphen

[email protected]

+31 (0)20 422 8322

© Smit&Jansen 2010

Polaroid is back!

Op het moment dat iedereen dacht dat instant fotografie definitief was ingehaald door het digitale tijdperk, werd een oud procedé nieuw leven ingeblazen: de polaroid.

Juist nu, terwijl de hele wereld digitaal fotografeert.

Een tiental Nederlandse medewerkers begon met het ‘Impossible Project’, nadat Polaroid in 2008 definitief stopte met de productie van directklaar-film.

Missie: de polaroidfilm opnieuw uitvinden.

Onder de naam PX zijn er sinds 25 maart weer zwartwit-films te koop en vanaf de zomer ook kleurenfilms.

Het ‘Impossible Project’ lijkt zich heel goed te kunnen ontpoppen tot een very possible and succesvol project.

Welkom terug!

Gerrit Schreurs

Page 51: Smit&Jansen magazine

Colofon

Uitgever: Smit&Jansen

Content / Fotografie: Daniël Gallenkamp, Eunice Lieveld, Willem de Roon, Gerrit Scheurs, Delano Sookha, Frank Vroegop

Polaroids: Alyssa van der ReeVormgeving: Sander 'El Miro' SlagerDTP: Tom SmaleArtwork cover: Laser - laser314.comRedactie: Eric Smit, Rinie JansenDruk: Drukkerij Tesink, Zutphen

[email protected]

+31 (0)20 422 8322

© Smit&Jansen 2010

Polaroid is back!

Op het moment dat iedereen dacht dat instant fotografie definitief was ingehaald door het digitale tijdperk, werd een oud procedé nieuw leven ingeblazen: de polaroid.

Juist nu, terwijl de hele wereld digitaal fotografeert.

Een tiental Nederlandse medewerkers begon met het ‘Impossible Project’, nadat Polaroid in 2008 definitief stopte met de productie van directklaar-film.

Missie: de polaroidfilm opnieuw uitvinden.

Onder de naam PX zijn er sinds 25 maart weer zwartwit-films te koop en vanaf de zomer ook kleurenfilms.

Het ‘Impossible Project’ lijkt zich heel goed te kunnen ontpoppen tot een very possible and succesvol project.

Welkom terug!

Gerrit SchreursGerrit Schreurs

Page 52: Smit&Jansen magazine

smitenjansen.nl