De motortaxi scheurt door de ochtendspits van

Kigali, de hoofdstad van Rwanda. Achterop de

boda boda lijkt het leven altijd een tikkeltje

spannender. De kleuren schieten voorbij, geuren dringen

in een flits je neus binnen en vervliegen weer even snel,

flarden gesprekken vermengen zich met het geronk van

de uitlaat. We suizen over de verharde weg. Hoe hard

zouden we gaan? Tachtig? Negentig?

In tegenstelling tot buurland Oeganda, houdt Rwanda er

strenge verkeersregels op na. Mijn chauffeur heeft een

fluorescerend hesje aan, een helm is ook voor de bijrijder

verplicht. De wegen zijn hier beter onderhouden dan in

de meeste Afrikaanse landen. En toch bekruipt me een

onaangenaam gevoel. Hoe veilig is zo’n boda boda

eigenlijk? Mijn helmpje zit los op mijn hoofd, ik heb

alleen een T­shirtje en linnen broek aan en mijn

schoeisel bestaat uit weinig beschermende flipflops.

Mijn chauffeur is weliswaar een behendig bestuurder,

maar zijn inhaalmanoeuvres zijn toch wat roekeloos.

Het beeld van een platgeslagen insect op de voorruit

van een tegenligger raak ik plotseling niet meer kwijt.

Hoe kom je in het buitenland op de plaats van

bestemming? Dat is telkens weer de grote vraag als je

niet met een geoliede reisorganisatie – die je in luxe

bussen met airconditioning van bezienswaardigheid

naar hotel en terugbrengt – op reis gaat. Voor wie liever

op eigen houtje de wereld verkent, is vervoer een van

de grootste obstakels voor een veilige afloop van

het vakantieavontuur. Risico’s nemen hoort bij een

avontuurlijke reis; maar er zijn grenzen. Als vrouw kun

je in sommige landen ’s avonds beter niet alleen de

straat op, vermijd je die hotelkamer grenzend aan

een biljartzaal vol mannen en sla je een lift van een

vrachtwagen chauffeur af. Maar het lijkt wel of mijn

risico­inschatting kortsluit als het om vervoer gaat.

Onwelwillende kamelen, stonede zeelieden, rammelende

taxi’s, dronken chauffeurs en wegen als gatenkaas; het

lijkt me niets te kunnen schelen, als ik de plaats van

bestemming maar bereik. Ik gooi het vaak op noodzaak:

anders kom ik toch nergens? Maar als ik eerlijk ben gaat

het ergens anders om. Op reis voel je je sterker dan ooit,

onkwetsbaar zelfs. En wanneer is dat gevoel krachtiger

dan als je een op hol geslagen kameel probeert te

besturen, met een feloeka over de Nijl zeilt of achterop

een boda boda door Rwanda stuift?

Ik gooi mijn hoofd in mijn nek en geniet van de

langsrazende knalgroene velden en de warme wind.

Maar terwijl we van heuvel naar heuvel suizen pak ik

mijn chauffeur toch wat steviger vast.

Sterker dan ooit

Eefje Blankevoort

c o l u m n

55

SOS247 WTK nummer2_2009.indd 55 24-03-2009 13:32:53