ssaannaatthhaannaa ssaarraatthhii · ssaannaatthhaannaa ssaarraatthhii pismo poświęcone moralnemu...

SSAANNAATTHHAANNAA SSAARRAATTHHII

Pismo poświęcone moralnemu i duchowemu rozwojowi ludzkości poprzez

SATJĘ * DHARMĘ * ŚANTI * PREMĘ * AHIMSĘ

(PRAWDĘ *PRAWOŚĆ *POKÓJ *MIŁOŚĆ *NIEKRZYWDZENIE)

Kwiecień 2011

Pokój jest zawsze w tobie, z tobą i wokół ciebie. Pokoju nie da ci świat. Masz tam tylko kawałki,

kawałki i kawałki! (ang. peace – pokój; pieces, podobnie czytane, znaczy kawałki). Pokój jest w

tobie. Jesteś ucieleśnieniem pokoju. Jesteś ucieleśnieniem prawdy. Jesteś ucieleśnieniem miłości.

Jesteś ucieleśnieniem boskości. Pokoju możesz doświadczać jedynie wówczas, gdy uzmysłowisz

sobie tę prawdę.

Baba

Tłum. z ang. Grzegorz Leończuk

Red. Bogusław Posmyk

Sanathana Sarathi 4/2011

© Organizacja Sathya Sai w Polsce 2

SPIS TREŚCI * Twoje myśli są odpowiedzialne za twe szczęście i twój smutek. Przemówienie Bhagawana z 6 lipca 1996 roku * Światło jest Bogiem; Bóg jest Światłem Z naszych archiwów * Nabożna żarliwość cechą święta Mahasiwaratri Sprawozdanie * Przywiązuj wagę do człowieczeństwa Ćinna Katha * Rama oświeca wszystkich poszukiwaczy duchowych Przemówienie z okazji Śri Rama Nawami - kwiecień 1981 * Dźapdżi - nieśmiertelny śpiew Mądrość na przestrzeni wieków * Hołd Matki Gangi Blask boskiej chwały * Odwiedziny Bhagawana w Tirucirapalli Podróż z Sai - osobiste relacje wielbicieli * Nowiny z Ośrodków Sai



Amrita dhara Przemówienie Bhagawana z 6 lipca 1996 roku

TTWWOOJJEE MMYYŚŚLLII SSĄĄ OODDPPOOWWIIEEDDZZIIAALLNNEE

ZZAA TTWWEE SSZZCCZZĘĘŚŚCCIIEE II TTWWÓÓJJ SSMMUUTTEEKK

Ten, kto żywi złe myśli, będzie smutny Ten, kto ma szlachetne myśli, będzie szlachetny

Tylko ten, kto osiągnie stan bez-myśli, może zdobyć spokój. Nie zapominaj o tej dobrej radzie.

Człowiek powinien mieć ludzkie cechy Twarz jest zwierciadłem umysłu. Wszystkie twoje myśli i uczucia, czy to pozytywne czy negatywne - takie jak szczęście, smutek, niepokój, złość, nienawiść itd. odbijają się na twojej twarzy. Złe myśli wywołują smutek Człowiek nie powinien żywić złych myśli, ponieważ prowadzą do smutku. Złe myśli o tym, by krzywdzić czy ranić innych przynoszą więcej szkody niż innym. temu, kto je żywi. Jeśli wrzucisz do studni mały kamień, drobne fale jakie on wywoła, rozejdą się po całej powierzchni wody. Podobnie, każda myśl powstająca w twoim umyśle, wytwarza w nim małe fale, które rozchodzą się po całym ciele. Przykładowo, jeśli w twojej głowie powstanie zła myśl, twoje oczy będą widzieć zło, twoje uszy będą słyszeć zło i twój język będzie mówić zło. W konsekwencji, twoje narządy działania, ręce i nogi, będą także czynić zło. Co jest główną przyczyną smutku człowieka? Otóż nic innego, jak tylko złe myśli. Wszelkie rodzaje nieszczęść dręczą go z powodu złych myśli. Dlatego też, gdy tylko w waszych głowach powstaje jakaś myśl, powinniście sprawdzić czy jest ona dobra czy zła. Jeśli jest zła, trzymajcie ją tak daleko od siebie, jak to tylko jest możliwe. Dobre myśli sprawiają, że człowiek staje się sadhu (szlachetny). Wszystkie dobre myśli, ukierunkowane na dobro innych oraz na pomyślność społeczeństwa, prowadzą ku szlachetności. Słowo sadhu nie mówi o tym, że ktoś nosi pomarańczową szatę. To szlachetne cechy czynią człowieka szlachetnym i świątobliwym. Jak powiedział w Bhagawadgicie Pan Kriszna, Bóg wciela się na ziemi, aby ochraniać prawych i pokonać



podłych. Każdy człowiek jest obdarzony cnotami. Aby je zachować, powininniście pielęgnować jedynie dobre myśli. Gdzie można zdobyć spokój? Nie ma go w świecie zewnętrznym. Nie ma go też w ziemskich przedmiotach ani w doczesnym wykształceniu i dążeniach. Musi przejawiać się z wnętrza. Kiedy można zdobyć pokój? Wyłącznie wtedy, gdy wyciszysz umysł, a wszystkie myśli skupisz na Bogu. Wszystkie twoje dobre myśli wypływają z serca, które jest ołtarzem Boga. Dobro i zło, jakich doznajesz w życiu, nie jest tworzone przez innych. To twoje myśli - nic innego - są odpowiedzialne za dobro i zło, którego doświadczasz. Jedynie ktoś, kto jest wolny od wszelkich myśli, może osiągnąć spokój. Dlatego pielęgnujcie wyłącznie dobre myśli i dzięki temu osiągnijcie stan bez-myśli. Jad bhawam tad bhawati (Jakie uczucia, taki skutek). Wszystko jest odbiciem wnętrza. Rozwijaj dobre myśli Kiedyś Kriszna postanowił sprawdzić charakter Judhisztiry i Durjodhany. Najpierw przywołał Judhisztirę i powiedział: "Mam zadanie do wykonania. Potrzebuję do tego małostkowej osoby, chodzącej drogami nieprawdy i zła. Czy możesz przyprowadzić kogoś takiego?". Potem Kriszna wezwał Durjodhanę i powiedział mu: "Durjodhano! Trzeba wykonać wielkie zadanie. Potrzeba do niego szlachetnego człowieka, który jest czysty, życzliwy i prawy". Obaj zgodzili się wykonać zadania przydzielone im przez Krisznę. Judhisztira udał się w jedną stronę, Durjodhana zaś w inną, w poszukiwaniu osób, o jakie poprosił Kriszna. Po pewnym czasie Judhisztira powrócił i najpokorniej powiedział Krisznie: "O Panie! W naszym królestwie nie ma żadnej nikczemnej osoby. Jestem jedynym, który ma podłość w sobie. Proszę wykorzystaj mnie". Jakiś czas później powrócił również Durjodhana i powiedział Krisznie: "Kriszno! Nigdzie w tym królestwie nie uświadczy się całkowicie szlachetnej osoby. Myślę, że jedyną taką osobą jestem ja. Jeśli powiesz mi, jakie to zadanie, na pewno je wykonam". W samolubnym spojrzeniu na świat, jakie miał Durjodhana, wszyscy wydawali się nikczemni. Pokornemu Judhisztirze wszyscy wydawali się dobrzy. Wszystko ma dla ciebie taką barwę, jak szkła okularów, które nosisz na nosie. Jeśli twoje poglądy są złe, wszystko wydaje ci się złe. Durjodhana był niesłychanie podły i małostkowy. Judhisztira natomiast był wzorem cnót - ucieleśnieniem satji i dharmy. Stąd też każdy wydawał mu się szlachetny i dobry. Możemy więc stwierdzić, że zarówno za podłość Durjodhany, jak i za szlachetność Judhisztiry były odpowiedzialne ich myśli. Człowiek uważa pewnych ludzi za podłych, a innych za szlachetnych, na podstawie swoich uczuć. Tak naprawdę, nie ma w zewnętrznym świecie dobrych ani złych ludzi. Cokolwiek widzisz dobrego czy złego na świecie jest jedynie reakcją, odbiciem i oddźwiękiem twoich własnych myśli. Dlatego też to ty - i nikt inny - jesteś odpowiedzialny za wszystko, co dobre i złe. Nawet za swoje dobre czy złe myśli jesteś odpowiedzialny tylko ty i nikt inny. Twój umysł to kłębek myśli. Wszystkie twoje czyny są kierowane przez twój umysł. To one odpowiadają za twoje szczęście czy smutek i jeśli twoje myśli są dobre, twój umysł również staje się dobry, a kiedy twój umysł jest dobry, twoje postępowanie też jest dobre. Jednak dzisiaj człowiek schodzi na złe drogi. Mędrcy starożytności powiedzieli: Manah ewa manuśjanam karanam bandhamokśajo (Umysł jest przyczyną zniewolenia i wyzwolenia człowieka). Umysł jest odpowiedzialny za wszystko. Dlatego



też, powinieneś przede wszystkim rozwijać dobre myśli. Z powodu niewłaściwego pożywienia, złych nawyków i skłonności, twoje myśli ulegają wypaczeniu. Myśli Twoje odpowiadają zarówno za zasługi, jak i za winy. Dlatego, gdy tylko pojawi się w umyśle jakaś myśl, zbadaj, nie spiesząc się, "Czy jest dobra czy zła? Czy jest właściwa czy błędna?". Pośpiech nie jest dobry. Pośpiech przynosi stratę, strata powoduje zmartwienia, więc nie spiesz się. Powinieneś zawsze być spokojny i opanowany i nigdy nie czynić niczego w pośpiechu. Oto co oznacza cierpliwość. Kiedy pozostajesz spokojny i opanowany, możesz doznawać wszelkich rodzajów szczęścia. Człowiek jest panem swego przeznaczenia Twoje przeznaczenie jest związane z tym, na co zasługujesz. Wyjaśniłem już znaczenie adriszty (przeznaczenia). Adriszta jest tym, czego nie da się zobaczyć przy pomocy driszti (fizycznych oczu). Zasiejesz myśl, zbierzesz żniwo w postaci skłonności, zasiejesz skłonności, zbierzesz nawyki, zasiejesz nawyki, zbierzesz żniwo charakteru, zasiejesz charakter, zbierzesz przeznaczenie. Przeznaczenie zależy od cech charakteru. Twoje cechy zależą od twojego sposobu myślenia. O twoich czynach rozstrzygają twoje myśli, więc odpowiadają też za twe szczeście i smutek. Jakie myśli, taka natura człowieka. Stąd też, nade wszystko powinieneś skierować strumień swoich myśli we właściwą stronę. Ludzie za swoje cierpienie obwiniają innych. Myślicie, że inni są odpowiedzialni za waszą niedolę i nieszczęście. Jest to wielkim błędem. Inni nie są powodem waszego dobrego losu i nieszczęścia. Odpowiedzialne są wasze myśli. Twoje czyny zależą od natury twoich uczuć. Egzamin zdaje się wówczas, gdy podejmie się odpowiedni wysiłek. Brak należytego wysiłku przynosi porażkę. Jeśli wysilisz się szczerze i z całego serca, z pewnością zdasz. Gdy jednak oblewasz egzamin, winny jest twój niedostaeczny wysiłek. To samo odnosi się do wszystkich dziedzin ludzkich dążeń. Jeśli chcesz odnosić powodzenie we wszystkich swych staraniach, powinieneś rozwijać dobre myśli, pozbawione samolubstwa i interesowności. Twoje myśli i uczucia powinny odzwierciedlać twoją prawdziwą naturę. Natura ludzka jest określana jako swabhawa. Swa znaczy atma. Stąd na twoją prawdziwą naturę wskazują te uczucia, które są zakorzenione w atmie. Tak samo, swadharma odnosi się do atmy, a paradharma do ciała i zmysłów. Swabhawa oznacza wrodzoną naturę, prabhawa zaś naturę ziemską. Swadharma i swabhawa przejawiają się z hridaji (duchowego serca). Nie da się ich zdobyć z zewnątrz. Serce przepełnione duchowymi uczuciami doświadcza nieskończonej błogości i boskiej ekstazy. To prowadzi do boskiego odurzenia i sprawia, że człowiek zapomina sam o sobie. Dlatego mędrzec Narada powiedział: "Jallabdhwa puman, iććharamo bhawati, trupto bhawati, matto bhawati, atmaramo bhawati” (Po dotarciu do Tego, człowiek dostępuje całkowitego zadowolenia, spełnienia, ekstazy i błogości).



Myśli człowieka są odpowiedzialne za wszystko. Powinniście uświadomić sobie: "Ja jestem odpowiedzialny za wszystko, moje myśli są odpowiedzialne - nikt inny nie jest powodem mego szczęścia czy smutku". Ktoś taki staje się szlachetny i stanowczy. Tylko wtedy może przejawić swą wrodzoną naturę i uzmysłowić sobie, że źródłem wszystkiego jest atma. To siła atmy sprawia, że język mówi, uszy słyszą, a oczy widzą. Kiedy ktoś uświadamia sobie, że źródłem wszystkiego jest atma, osoba ta osiąga stan bez-myśli oraz najwyższego spokoju. Czym jest spokój? Nawet ci ludzie, którzy idą naprzód w życiu, stawiając czoła wszelkiego rodzaju trudnościom i cierpieniom, niekoniecznie doświadczają spokoju. Sukha dukhe same kruthwa labha labhau dźaja dźajau (Powinno się być zrównoważonym podczas szczęścia i smutku, zysku i straty, zwycięstwa i klęski). Jedynie ci, co jednakowo podchodzą do szczęścia, jak i do smutku, mogą doznawać spokoju. Zarówno szczęście jak smutek są tymczasowe i przemijające, jak dzień i noc. I jedno i drugie jest jak chmury przesuwające się po niebie. Żadne z nich nie jest trwałe. Jeśli dziś czujesz szczęście purnimy (dnia pełni księżyca), jutro staniesz twarzą w twarz ze smutkiem amawasji (ciemnej nocy). Obie są przejściowe i nietrwałe. Dlatego też Pan Kriszna powiedział: Anitjam asukham, lokam imam prapja bhadźaswa maam (ponieważ ten świat jest tymczasowy i pełen nieszczęść, ciągle rozmyślaj o Mnie). Kto na tym świecie zaznaje wiecznej szczęśliwości i trwałej błogości? Nikt. W jednej chwili doznajesz szczęścia, a już w następnej jesteś pogrążony w smutku. Pokój i szczęście muszą być przejawione z wnętrza. Nie można ich zdobyć z zewnątrz. Każdy pragnie pokoju. Mówi: "Chcę pokoju, chcę pokoju, chcę pokoju...". Kiedy pytam przybywających tu zagranicznych wielbicieli: "Czego chcecie?", zwykle odpowiadają: "Ja chcę pokoju". Ile słów jest w tym zdaniu? Trzy. Jeśli usunie się dwa z nich „Ja” i „chcę”, które oznaczają ego i pragnienie, otrzymuje się czysty pokój. Pokój jest zawsze w tobie, z tobą i wokół ciebie. Nie można dostać pokoju od świata. Tam masz tylko kawałki, kawałki i kawałki! (gra słów w języku angielskim: peace - pokój, pieces - kawałki). Pokój jest w tobie. Jesteś ucieleśnieniem pokoju. Jesteś ucieleśnieniem prawdy. Jesteś ucieleśnieniem miłości. Jesteś ucieleśnieniem boskości. Możesz doświadczać pokoju jedynie wówczas, gdy uzmysłowisz sobie tę prawdę. Świat jest przejawieniem wszechświatowej świadomości Człowiek to połączenie ciała, umysłu i atmy. Na tej podstawie mówi się, że nie jest jedną osobą, a trzema: tym, kim myślisz, że jesteś; tym za kogo uważają cię inni i tym, kim jesteś naprawdę. Ten, o kim myślisz jako o sobie, jest związany z twoim ciałem fizycznym. Ten, o którym inni myśłą jako o tobie, jest związany z twoim umysłem. Ten, którym naprawdę jesteś, związany jest z atmą. Nie jesteś ciałem ani umysłem. Jesteś ucieleśnieniem atmy. Poprzez samopoświęcenie możesz zdobyć wiedzę o atmie i doświadczać boskiej błogości, która jest Twoją prawdziwą swabhawą (wrodzoną istotą). Swa symbolizuje łabędzia (hamsę), o którym mówi się, że posiada zdolność oddzielania mleka od wody. Hamsa Gajatri czyli mantra Soham daje człowiekowi umiejętność rozróżniania, dzięki której rozróżnia pomiedzy ja, a nie-ja. Ty sam (sama) jesteś Hamsą. Kiedy jednak uświadomisz sobie własną, prawdziwą Jaźń i rozwiniesz wiedzę, potrzebną do rozróżniania pomiędzy Ja, a nie-ja, staniesz się paramahamsą (duszą, która uzmysłowiła sobie kim jest - czyli boskością). Wielu mędrcom nadaje się tytuł paramahamsy, ponieważ mają wiedzę potrzebną do rozróżniania pomiędzy ja i nie-ja.



Są utwierdzeni w ja i nie mają przywiązania do ciała. Oznaką paramahamsy jest rozróżnianie pomiędzy atmą (ja), a anatmą (nie-ja), pomiędzy kszetrą (polem), a kszetradźnią (znawcą tego pola). Człowiek nie może oddzielić się od świata i przyrody. Powinien jednak próbować stopniowo porzucić cielesny i ziemski sposób patrzenia na sprawy. Dźagat (świat) jest połączeniem przyrody i Boga. Bóg to przyczyna, świat natomiast jest skutkiem. Samo słowo dźagat oznacza to, co przychodzi i odchodzi. Dźagat jest połączeniem dwóch sylab: dźa + gat. "Dźa" oznacza przychodzić, a "gat" - iść. Dlatego przychodzi on i odchodzi. Jest jedynie tymczasowy, nie zaś - trwały. Nic nie przychodzi trwale, nic nie odchodzi na zawsze. To, co przychodzi - odchodzi i znów powraca. Dlatego jest nazywany mithja (nieprawdziwy). Jakże wiele jest słów takich jak mithja, opisujących nierealną naturę świata. Rzeczą niemożliwą dla człowieka jest wyrzeczenie się świata. Powinien uzmysłowić sobie w nim Boga. Ten świat jest niczym innym, jak przejawem kosmicznej świadomości. Doprawdy, świadomość jest Bogiem. Sumienie człowieka jest przejawem świadomości. To właśnie obecność sumienia sprawia, że człowiek jest świadomy czy przytomny na poziomie fizycznym i doczesnym. Sumienie jest świadkiem a świadomość jest przytomnością. Sumienie, świadomość i przytomność są powiązane ze sobą. Należą do tej samej rodziny. Odrzuć złe cechy, a przyswajaj dobre Idziesz na targowisko i kupujesz pomarańczę, płacąc pieniądze. Odrzucasz z niej zewnętrzną skórkę i pestki, a pijesz jedynie sok. Czy dlatego, że zapłaciłeś pieniądze za cały ten owoc, jesz też skórkę oraz pestki? Nie. Jeśli zjesz skórkę i nasiona, twój język zakosztuje cierpkiego smaku. Chociaż zapłaciłeś za cały owoc, wyrzucasz skórkę i pestki, a pijesz jedynie sok. Podobnie w życiu musisz odrzucać te rzeczy, które są szkodliwe, a przyjmować te, które są korzystne. Musisz porzucić złe myśli, złe cechy, złe uczucia i złe czyny, które są jak pestki owocu, które należy wyrzucić. Zatem, co musisz przyjmować i czego doświadczać? Musisz przyjmować wszystko, co słodkie (madhuram). Bóg jest ucieleśnieniem słodyczy. Jego mowa jest słodka, Jego spojrzenie jest słodkie; wszystko co się doń odnosi, jest słodkie. Tę słodycz powinieneś wchłaniać. Powinieneś przyjmować wszystko, co dobre i słodkie, odrzucać zaś wszystko, co złe i cierpkie. Co prowadzi człowieka na złą drogę? Jego złe cechy i złe myśli prowadzą go na drogę zła. Gdy jakakolwiek jakaś zła myśl powstanie w twoim umyśle, powinieneś przepędzić ją, myśląc: "złe myśli nie są odpowiednie dla istoty ludzkiej". Powinieneś przypomnieć sobie: "Jestem człowiekiem, jestem człowiekiem, nie jestem zwierzęciem, nie jestem zwierzęciem". Istota ludzka powinna mieć ludzkie cechy. Nienawiść, złość, żądza itp. są cechami zwierzęcymi. Powinieneś zbadać: "jakie są moje naturalne cechy?". Twoimi naturalnymi cechami są prawda, prawość, miłość, wolność od przemocy, wyrozumiałość i szlachetne postępowanie. Złe myśli nie są naturalne dla człowieka. Prawdziwą cechą człowieka jest współczucie - powinien żyć, mając współczucie. Pan Rama był obrazem współczucia. To właśnie współczucie powiększało Jego boską chwałę. Każdy człowiek powinien przyswajać tę cechę współczucia. Kiedy przyswoi sobie takie dobre cechy, nie będzie w nim miejsca dla smutku, ponieważ smutek jest skutkiem jego wad. Nade wszystko napełniaj serce miłością. Jeśli wypełnisz je miłością,



z twoich ust będą płynąć jedynie słowa miłości i na każdego będziesz patrzył z miłością. Jaką wodę przechowujesz w zbiorniku wodnym, taka będzie płynąć z kranów. Dlatego

Rozpoczynaj dzień z miłością, wypełniaj dzień miłością, spędzaj dzień z miłością, zakończ dzień z miłością.

Oto droga do Boga. Pieczołowicie dbaj o miłość w swoim sercu. Człowiek bez miłości jest niczym żywy trup. Powinieneś stać się ucieleśnieniem miłości. Jeśli tylko napełnisz serce miłością, ona zadba o wszystko. Jeśli zasiejesz w ziemi nasiono, wyrośnie ono na drzewo z gałęziami, liśćmi, kwiatami i owocami. Zasiałem tylko jedno, jedyne nasionko. Skąd pojawiły się te gałęzie, liście, kwiaty i owoce? Wszystki one powstały jedynie z tego nasiona. Zasiej podobnie nasiono miłości - wyrośnie ono na drzewo miłości. Wówczas wszystkie twoje myśli i całe twe życie będzie wypelnione miłością. Jak powiedział Adi Śankara, jest wiele smutków, trapiących człowieka:

Dźanma dukham dźara dukham, dźaja dukham punah punah,

antja kale maha dukham, thasmat dźagratha dźagratha.

(wiersz sanskrycki)

(Narodziny są nieszczęściem, wiek starczy jest nieszczęściem, rodzina jest nieszczęściem, a śmierć jest strasznym nieszczęściem. Dlatego bądź uważny! Bądź uważny!) Ziemskie smutki nie będą cię trapić, jeśli schronisz się pod drzewem miłości. Jednak ptaki złych cech mogą czasem przybywać i siedzieć na tym drzewie. Co powinniście robić, żeby odpędzić te ptaki? Jeśli będziecie klaskać w dłonie i śpiewać bhadźany, takie jak Rama, Kriszna, Govinda, Narajana, ptaki złych cech odlecą. (Bhagawan zakończył swą przemowę bhadźanem Hari Bhadźana Bina Sukha Śanthi Nahin...)

Z boskiej mowy Bhagawana, wygłoszonej w Sai Kulwant Hall w Prasanthi Nilajam 6 lipca 1996 roku.

Z naszych archiwów ŚWIATŁO JEST BOGIEM, BÓG JEST ŚWIATŁEM Trzymaj się jednego imienia Boga



Czy ktoś jest słynnym uczonym doskonale znającym głębsze poziomy wiedzy religijnej, czy władcą rozkoszującym się luksusem w pałacu, czy też bohaterem wielu bitew albo nieszczęsną ofiarą nędzy - jeśli nie ma w nim oddania dla Pana, to nie zasługuje na hołd, cześć ani uwagę. Ciało podlega zniszczeniu Ciało fizyczne, zmysły, umysł, intelekt - należy to wszystko uważać za ubrania, jakie nosimy. Doradza się, abyśmy panowali nad swymi zmysłami, jednak można to osiągnąć jedynie wóczas, gdy zbada się i pozna ich naturę. Jeśli się jej nie zna, różne przeszkody przychodzą same. Ciało jest znane jako deha, czyli 'to, co jest trawione przez ogień'. Jest palone na stosie pogrzebowym, gdy odejdzie zeń życie, za życia zaś jest trawione przez płomienie pragnienia. Nawet kiedy ciało żyje, płonie na stosie niepokoju i strachu! Jest inne słowo - sariira, oznaczające 'to, co obumiera'. To słowo również oznacza ciało. Kiedy żyje, jest trapione przez pragnienia i oczekiwania, które kradną jego pokój. Martwe, staje się prochem. Rozpoczynając swoją drogę jako kulka mięsa, szybko jawi się jako delikatne, czarujące niemowlę i ruchliwe dziecko; przemienia się w prostego, silnego i atrakcyjnego młodzieńca, później zaś zostaje umniejszone do postaci staruszka. Stąd jest ono nazywane sariira (ciało), zaś osoba, która w nim żyje, jest znana jako sariiri (mieszkaniec, żyjący w tym ciele). Ciało jest domem, przyjętym bądź wynajmowanym przez człowieka. Wiemy, że właściciel domu nie daje spokoju najemcy, żeby go zmusić do opuszczenia domu, jeśli nie placi czynszu albo kiedy płatność jest opóźniona, lub jeśli dzierżawca nie utrzymuje domu z należytą pieczołowitością, bądź gdy wywołuje w nim szkody przez zaniedbanie lub zwykłą bezmyślność. Dlatego naszym obowiązkiem jest utrzymywanie ciała w dobrym stanie, by nie ściągać gniewu właściciela. Właścicel na pewno doceni delikatnego, grzecznego i współdziałającego dzierżawcę. Dzierżawca może zdobyć miłość i szacunek właściciela dzięki swej dobroci, szczerośći i żarliwości. Medytacja światła Jeśli chodzi o metodę dhjany (medytacji), różni nauczyciele i instruktorzy dają różne rady. Jednak Ja przekażę wam teraz najbardziej wszechstronny i najskuteczniejszy sposób. Jest to pierwszy krok w dyscyplinie duchowej. Przeznacz na to ćwiczenie kilka minut dziennie, później wydłużaj czas, aż poczujesz błogość, która powinna przyjść. Najlepiej medytować przed świtem, gdy ciało jest odświeżone po śnie, a dzienne sprawy jeszcze cię nie zaprzątają. Postaw przed sobą lampkę lub świecę o spokojnym, prostym płomieniu. Siedź przed świecą w padmasanie (pozycji lotosu) lub jakiejś innej wygodnej pozycji. Patrz na płomień przez jakiś czas i zamykając oczy spróbuj odczuć ten płomień w sobie, pomiędzy brwiami. Pozwól płomieniowi zsunąć się do lotosu twojego serca, oświetlając drogę. Kiedy wejdzie do serca, wyobraź sobie, że płatki tego lotosu otwierają się jeden po drugim, a płomień zalewa światłem każdą myśl, uczucie i emocję, usuwając z nich w ten sposób ciemność. Nie ma żadego miejsca, gdzie ciemność mogłaby się ukryć. Światło tego płomienia rozszerza się i staje się jaśniejsze. Niech przeniknie wszystkie części twojego ciała. Teraz nie mogą one już dłużej oddawać się ciemnym, podejrzanym



i podłym czynom - stały się narzędziami światła i miłości. Kiedy światło dociera w górę - do języka, znika z niego fałsz. Niech wzniesie się ono do oczu i uszu i zniszczy wszystkie ciemne pragnienia, które je trapią i prowadzą do patrzenia na to, co przewrotne i nakłaniają do zdziecinniałych rozmów. Niech twoja głowa będzie nasycona światłem, a wszystkie podłe myśli uciekną z niej. Wyobraź sobie, że światło jaśnieje w tobie coraz mocniej i mocniej. Niech jaśnieje wszędzie wokół ciebie i niech rozprzestrzenia się coraz szerzej, obejmując osoby, które kochasz, rodzinę, przyjaciół i towarzyszy, twoich wrogów i rywali, wszystkie żywe istoty, cały świat. Gdy światło będzie codziennie, głęboko i systematycznie, oświetlać wszystkie twoje zmysły, nadejdzie czas, gdy nie będziesz już mógł dłużej znajdować upodobania w widzeniu tego, co ciemne i niegodziwe, nie będziesz mógł już dłużej pragnąć ciemnych i złowrogich opowieści ani niewłaściwego, szkodliwego, otępiającego i toksycznego jedzenia i napojów, dotykania brudnych, poniżających rzeczy, uczęszczania do miejsc o złej sławie, gdzie wyrządza się krzywdy. Nie będziesz już miał złych zamiarów wobec nikogo. Trwaj w tym wzruszeniu, jakie przynosi widzenie wszędzie światła. Jeśli teraz oddajesz cześć Bogu w jakiejś postaci, próbuj wyobrażać sobie tę postać we wszechprzenikającym świetle, ponieważ światło jest Bogiem. Bóg jest światłem. Prowadźcie tę medytację regularnie i codzienie, tak jak wam radzę. Powtarzajcie też, w innym czasie, imię Boga (dowolne Imię, pachące którymkolwiek z Jego wielu majestatów), zawsze pamiętając o tym, aby być świadomym Jego potęgi, miłosierdzia i hojności. Nie zniechęcaj się, jeśli początkowo nie będziesz mógł skupić się przez dłuższy czas. Kiedy uczysz się jazdy na rowerze, nie nauczysz się od razu sztuki utrzymywania równowagi. Wyprowadzasz rower na otwarte pole i chwiejesz się, wychylając się raz w jedną, raz w drugą stronę. Nawet przewracasz się kilka razy, zanim nauczysz się sprawnie jeździć i nie martwić się już nigdy o równowagę. Potem już odruchowo jesteś w stanie utrzymywać równowagę podczas jazdy. Nabywszy takich umiejętności możesz jeździć wąskimi ulicami; nie potrzebujesz otwartego pola. Możesz pokonywać na swoim pojeździe najbardziej zatłoczone ulice. Podobnie praktyka da ci skupienie, które pomoże ci w najtrudniejszych sytuacjach i środowiskach. Nie wstawaj więc nagle, by szybko iść do swoich zadań. Rozluźniaj powoli ciało, świadomie i stopniowo, zanim zabierzesz się do swych zwykłych obowiązków. Medytacja Soham Podejmijcie postanowienie, by w to święto Siwarathri zjednoczyć się z Siwą, który jest siłą wewnętrzną we wszystkich. Z każdym swym oddechem doświadczasz Soham (Tym jestem). Nie tylko ty, każda istota tego doświadcza. Jest to fakt, który tak długo ignorowałeś. Uwierz w to teraz. Jeśli będziesz obserwował swój oddech i medytował o tej wspaniałej prawdzie, powoli 'ja' i 'To' połączą się w jedno i Soham zostanie przemieniony w Aum, odwieczny dźwięk (Pranawę), który Wedy ogłaszają jako symbol Nirakara Parabrahmama (Bezpostaciowej, Ostatecznej Rzeczywistości). To Aum jest Swaswarupą (Twoim własnym naturalnym stanem) - Rzeczywistością, istniejącą poza całą tą względną nierzeczywistością.



Jest to prawdziwą sadhaną, ostatnim okrążeniem na bieżni postępów poszukiwacza duchowego. Jednak najpierw trzeba pokonać wiele początkowych okrążeń, które wymagają wysiłku i wytrwałości. Radziłbym ci, na przykład, skupiać się zawsze na jednym Imieniu Boga, uosobieniu jednej z niezliczonych cech Jego chwały. Potem nastąpi rozszerzanie się twojej miłości oraz usunięcie nienawiści i zawiści z twojej psychiki. Dostrzegaj Boga, którego wielbisz, w każdej innej osobie tak wyraźnie, jakbyś widział Go w sobie. Wówczas staniesz się ucieleśnieniem miłości, pokoju i radości.

- Z boskiej przemowy Bhagawana, wygłoszonej w Prasanthi Nilajam z okazji Ogólnoindyjskiej Konferencji Nauczycieli Bal Wikas 21 listopada 1979 roku.

Ciało należy ćwiczyć, aby utrzymywać je w dobrym stanie jako narzędzie służenia bliźnim. To ciało nie zostało podarowane przez Boga po to, aby je karmić i dobrze

ubierać oraz dumnie przechadzać się dokoła. Zanurzcie się w problemy społeczeństwa, dźwigajcie ciężary rodzinne i popierajcie interesy własnego kraju. Jaśniejcie jako

przykłady służenia pełnego miłości. Oto ideał wyższych uczelni Sai. Odrzućcie wszelkie samolubstwo, wyrwijcie korzeń pychy, zniszczcie chwasty zawiści, a pielęgnujcie boską

świadomość. To sprawi, że będziecie prawdziwymi studentami tych placówek.

- Baba



Ćinna Katha Przywiązujcie wagę do człowieczeństwa Żył kiedyś w pewnej wiosce człowiek, będący głową rodziny, który wcielał w swe życie codzienne nakaz wedyjski Atithi dewo bhawa (Czcij gościa jak Boga). Był zadowolony jedynie wówczas, gdy codziennie mógł ofiarować pożywienie tej czy innej osobie. Kiedy pewnego dnia niepokoił się czy ktokolwiek przyjdzie po jedzenie, czy też nie, przyszedł jakiś biedny człowiek i stanął przed jego domem. Ten ucieszył się bardzo, widząc tego biedaka, zaprosił go do do środka i podał mu na liściu bananowca różne potrawy. Człowiek ten był bardzo głodny, nie jadł bowiem nic od dwóch dni. Ponadto nigdy jeszcze nie jadł tak smakowitego pożywienia. Rzucił się natychmiast na jedzenie, przepełniony radością na widok leżących przed nim tak wielu pysznych rzeczy. Gospodarz rozzłościł się, widząc to. Natychmiast zabrał mu liść bananowca [służący jako talerz] i krzyknął na niego: "Wyglądasz na zatwardziałego bezbożnika [ateistę]. Jak można jeść, bez modlitwy do Boga, który zesłał ci pożywienie?". Powiedziawszy to, wyrzucił go z domu. Następnej nocy pojawił mu się we śnie Bóg i powiedział: "Opiekuję się tym biednym człowiekiem od 60 lat. Nie mam nic przeciwko temu - i wybaczyłem mu - chociaż nie wspomniał Mnie ani razu i nie zaśpiewał nawet jedego z Moich niezliczonych imion. Ty natomiast nie pozwoliłeś mu zjeść tego, co przed nim postawiłeś i wypędziłeś go dlatego, że nie pomodlił się do Mnie. Nie powinieneś był tak robić z powodu takiego małego potknięcia. Powinieneś był mu służyć pożywieniem z miłością. W jednej chwili straciłeś swoją wyrozumiałość. Nie wystarczy sama pobożność. Przestrzeganie religijnych nauk również nie jest aż tak ważne. Staraj się zrozumieć uwarunkowania, kiedy je stosujesz w swoim życiu. Przede wszystkim zaś przykładaj wagę do człowieczeństwa. Głodnego człowieka możesz uczyć duchowości dopiero wtedy, gdy ofiarujesz mu jedzenie i zaspokoisz jego głód". Od czasu do czasu Bóg poddaje ludzi takim sprawdzianom. Bądź uważny, abyś w żadnej sytuacji nie stracił wyrozumiałości. NABOŻNA ŻARLIWOŚĆ CECHOWAŁA ŚWIĘTO ŚIWARATHRI Święto Śiwarathri było obchodzone w Prasanthi Nilajam 2 marca 2011 roku. Miejscem uroczystości był Sai Kulwant Hall, który pięknie ozdobiono barwnymi proporcami, girlandami, kwiatami i tkaninami. Jadźur Mandir, siedziba Bhagawana, także została ze smakiem przystrojona. Znaczna liczba osób oddanych Swamiemu przybyła ze wszystkich części świata do Prasanthi Nilajam, aby wziąć udział w tych obchodach, w boskiej obecności Bhagawana. 2 marca 2011 roku hala Sai Kulwant była wypełniona po brzegi przez wielbicieli oczekujących na darśan Bhagawana. Tych wielbicieli, którym nie udało się wejść, umieszczono w przyległym audytorium Purnaćandra. Śpiew mantr wedyjskich,



zapoczątkowany przez Rudram popłynął w Sai Kulwant o 16:30 - wypełniając świętymi wibracjami całe otoczenie. Bhagawan udał się najpierw do Purnaćandry, aby udzielić darśanu znajdującym się tam wielbicielom. Następnie przybył do Sai Kulwant, o 18:20, przy dźwiękach muzyki Nadaswaram i świętych śpiewów wedyjskich w wykonaniu studentów. Po obdarzeniu potężnego zgromadzenia wielbicieli błogością swego darśanu, Bhagawan dotarł na werandę, gdzie zapalił świecę na postawionym tam ogromnym torcie, po czym dokonał uroczystości jego pokrojenia. Bhadźany Siwarathri rozpoczęły się o 18:50, po tym jak Bhagawan spoczął na podwyższeniu. Prowadzili je na zmianę chłopcy i dziewczęta - młodzież studencka z Uniwersytetu Sathya Sai, powtarzało je zaś chórem potężne zgromadzenie wielbicieli. Poruszające duszę bhadźany spiewane przed boskim obliczem Bhagawana w tę pomyślną noc Siwarathri, napełniły całe otoczenie świętymi wibracjami. Pobłogosławiwszy szczodrze wielbicieli, Bhagawan udał się do swej siedziby o 19:20. Bhadźany śpiewano przez całą noc. Uczestniczyła w nich z dużą żarliwością znaczna liczba studentów i wielbicieli. Różne grupy studenckie, pracownicy aśramu, szpitala oraz wielbiciele zmieniali się, prowadząc bhadźany przez całą noc. Rankiem, 3 marca 2011 roku Bhagawan udzielił najpierw darśanu wielbicielom śpiewającym bhadźany w hali Purnaćandra, a potem przybył do Sai Kulwant, o godzinie 9:10. Fala radosnego upojenia przebiegła przez całą halę, kiedy Bhagawan j okrążył ją, błogosławiąc ogromne zgromadzenie wielbicieli. Przybywszy na podwyższenie, Bhagawan pobłogosławił prasadam składającym się ryżu tamaryndowego oraz słodkiego ryżu, który rozdano całemu zgromadzeniu wielbicieli w obu halach. Poruszające duszę bhadźany święta Siwarathri dobiegły szczęśliwego końca wraz z arati do Bhagawana o godzinie 9:30 rano.



RAMA OŚWIECA WSZYSTKICH POSZUKIWACZY DUCHOWYCH

(Wiecznym źródłem błogości jest atma)

Przemówienie z okazji święta Śri Rama Nawami w kwietniu 1981 roku.

Człowiek ogromnie zwiększył eksploatację materialnych zasobów naturalnych ziemi, aby podwyższyć swój poziom życia. Jednak ani jednostka, ani społeczeństwo nie nauczyli się, jak osiągnąć wewnętrzny spokój i zadowolenie. Porzuć skłonności do samolubnego wywyższania się Zawiść i chciwość zepsuły stosunki pomiędzy narodami i między ludźmi, tłumiąc świadomość jedności, która jest podłożem całego stworzenia. Główną przyczyną tego zgubnego stanu rzeczy jest wybujały egoizm. Każdy próbuje zagarnąć dla siebie wszystko, co zwiększa władzę i komfort. Ego czyni ze wszystkich swoje marionetki. Słowa i czyny człowieka odzwierciedlają tę skłonność do samolubnego wywyższania się. O każdym czynie rozstrzygają wyłącznie potrzeby swego 'ja'. Nie wykonuje się żadnego kroku, jeśli nie służy on własnym, samolubnym interesom. Aby przywrócić człowiekowi i społeczeństwu pokój, umysł, gdzie rodzą się pragnienia i decyzje, musi zostać oczyszczony z przywiązania do 'ja'. Wątkiem i osnową umysłu są pragnienia. Jeśli pragnienia kręcą się wokół ego, marnuje się czas i wysiłki, zaniedbuje się obowiązek, a ciało i jego zdolności są niewłaściwie używane. Wszystko to dzieje się pomimo tego, iż czas życia skraca się z każdym dniem. Z każdą sekundą życie upływa jak woda z dziurawego dzbana. Człowiek nie jest jednak świadom tej tragedii, która nadciąga z każdą chwilą. Ucieleśnienia powszechnej atmy ! Człowiek ma w sobie tę zdolność, że może wyrosnąć na czystą, boską osobowość. Jednak z powodu niewiedzy i przewrotności skarłowaciał. Przykuł się do niskich idei, więc wpadł w pajęczynę strachu i zmartwień. Upaniszady wzywają człowieka, aby się obudził i stał się panem samego siebie. Uttisztha, dźagratha, prapja waranni bodhata (powstań, zbudź się, idź do szlachetnych ludzi i naucz się od nich tajemnicy drogi do boskości). Człowiek jest zmożony snem niewiedzy. Musi zostać obudzony i nauczany przez starszych, którzy znają cenny skarb, jaki on traci. Niewiedzę wywołuje Iśanatraja (triada pragnień), czyli przywiązanie: do towarzyszy życia, do dzieci i do bogactw. Oczywiście człowiek musi posiadać środki wystarczające do prowadzenia prostego życia. Jednak bogactwo gromadzone ponad rozsądną miarę odurza 'ja' oraz wywołuje złe pragnienia i nawyki. Bogactwo powinno być wykorzystane do działań krzewiących prawe życie i dla wypełniania obowiązków wobec społeczeństwa. Prawdziwą jogą jest wyrzeczenie Indie mają wielkie szczęście. Przez wieki miały proroków i mędrców, ukazujących wartość wysokich ideałów. Przykład dawali awatarowie Boga. Przez cały czas



przywiązywano dużą wagę do atmy, będącą rdzeniem każdej istoty - takie nauczanie może dać odwagę, zadowolenie, pokój i harmonię. Doprawdy, żałość ogarnia na widok ludzi, którzy podążają za kaprysami swego umysłu i ściągają na siebie nieszczęścia, zamiast używać intelektu do rózróżniania pomiędzy tym, co przemijające a tym, co trwałe. Umysł powinien być kontrolowany przez intelekt. Inaczej złe decyzje przyniosą skutek w postaci smutku. Decyduj się na dobre czyny i zbieraj owoce radości. Oczywiście, jeśli ktoś potrafi oprzeć się pragnieniom oraz nawykowi ich zaspokajania, osiągnie niezachwiany spokój. Jeśli umysłowi da się swobodę i władzę, wtedy człowiek nie kieruje się sprawiedliwością i traci szacunek dla samego siebie. Lekceważy prawo i sprawiedliwość, zasady postępowania i życia w społeczeństwie. Jego życie staje się szaleńczą pogonią z miejsca na miejsce i od jednego obiektu do drugiego. Jedynie nieprzywiązanie może przynieść szczęście. Thjaga (wyrzeczenie) jest prawdziwą jogą. Zanim człowiek wzniesie się do swojej prawdziwej roli, wyrzec się musi trzech złych cech. Gniewu, który tłumi dźnianę (mądrość), pożądania, które kala karmę (działanie) oraz chciwości, która niszczy jego premę (miłość) do Boga i człowieka. Sprawdzianem czy uczynek jest chwalebny, jest wyrzeczenie. Jeśli jakiś czyn człowieka jest nakierowany na niego samego, jeśli pomaga rozdąć jego ego, wówczas jest on grzechem. Porzuć gniew, pożądanie i chciwość Tym, czego Indie potrzebują dziś najbardziej, nie jest ani nowa wiara, ani jakiś nowy -izm, ani też jakieś nowe społeczeństwo czy też nowy ideał. Indie potrzebują mężczyzn i kobiet, którzy mają czyste intencje i uczucia, które porzuciły gniew, pożądanie i chciwość. Opowieść o Ramie jest ucieleśnieniem tego żywotnego przesłania. Jest ona śmietanką Wed, istnym oceanem ich mleka. Walmiki nazwał każdą część epopeji Ramajany - kandą. Słowo to oznacza "kawałek trzciny cukrowej". Nawet w zupełnie połamanej trzcinie każdy jej plasterek jest równie słodki, jak inne. Podobnie, niezależnie od opisywanej sytuacji czy emocji - czy jest to koronacja czy wypędzenie, zwycięstwo czy klęska, bohaterstwo czy zniechęcenie, miłość czy nienawiść - ta opowieść o bohaterskich czynach jest jednakowo słodka i urzekająca. W opowieści o Ramie przeważają dwie rasy, czyli nurty uczuć: strumień karuny (współczucia) uosobiony przez Ramę oraz strumień premy (miłości) ucieleśniony przez Lakszmanę. To właśnie połączenie się tych dwóch wywołuje anandę (błogość). Ananda jest samą swabhawą (istotą) Ramy. Jest On Bhagawanem, choć Walmiki nigdzie tego wyraźnie nie oznajmił. Odnosi się on do Ramy jako do dorównującego dzielnością Wisznu, jednak nie nazywa Go Wisznu. Tajemnica ta zostaje ujawniona ustami synów Ramy. Bhagawan oznacza: bha (promienistość), ga (przejawienie), wan (ten, który jest zdolny). Ten, który ma moc promieniowania dżioti – blaskiem boskim, atmicznym, jest również Sambhartą - tym, z którego wyłonił się ten stworzony wszechświat i tym, który jest całkowicie oddany popieraniu go. Wszyscy, oddający cześć Ramie jako stwórcy i ochronie wszechświata, przejawiającemu kosmiczną promienistość i inteligencję, są uprawnieni do miana bhaktów.



Jednak dzisiaj większość wielbicieli to jedynie wielbiciele na pół etatu. Nie są satatam joginah (zawsze w jedności z Panem). Rano są joginami, w południe bhoginami (smakoszami), a wieczorem - roginami (chorymi)! Rama ustanowił wzorce dla wszystkich Rama jest światłem dla każdego poszukiwacza duchowego, ponieważ stosował w codziennym życiu wszystko to, co uważał za prawe. Tak więc stanowi On wzorzec dla każdego członka domu, społeczeństwa, narodu i ogólnie rasy ludzkiej. Przedstawiał najwyższy ideał posłusznego syna oraz władcy, wrażliwego na potrzeby poddanych. Jako syn ukazał obowiązek pitruwakja pripalany (poszanowania dla słowa danego przez ojca). Korzeniem jest słowo rodziców, słowo ludu. Owocem jest moksza (wyzwolenie). Wyzwolenie jest celem najwyższym, nieuniknionym przeznaczeniem. Nieuniknionym celem pączka jest – poprzez etap niedojrzałego owocu - stać się słodkim, dojrzałym owocem. Te trzy etapy następują jeden po drugim. Jak nauczają Wedy, pączek karmy (działania) najpierw staje się młodziutkim owocem upasany (oddawania czci), a potem dojrzewa jako owoc dźniany (wiedzy). Rama własnym życiem zobrazował tę ewolucję duszy ku samoświadomości. Rama był ucieleśnieniem wierności satji i dharmie. Jedynie ci, którzy są pełni Rama Bhakti [uwielbienia dla Ramy] mogą zatopić się w tej chwale. Jest On wspaniałym ideałem, który możecie kontemplować. Czyniąc to, możecie przyswajać sobie i rozwijać Jego cnoty, powoli i w ciszy. Drzewo rośnie powoli, przez całe lata, zanim wyda owoce. Nie wydaje ich od razu. Palma kokosowa, drzewo mango, drzewo dźak [drzewo o owocach podobnych do owocu drzewa chlebowego] są drzewami tego rodzaju. Ich dary są bardzo obfite i pożywne. Istnieją rośliny, które wydają szybko małą ilość owoców i wkrótce potem umierają. Sława boskich osobowości wzrasta z każdym słowem, jakie wypowiadają i z każdym czynem, jakiego raczą dokonać. Chwała Ramy jaśnieje olśniewająco nawet po tylu stuleciach. Będzie jaśniała oślepiającym światłem w wiekach, które nadejdą. Rama oznacza tego, który zadowala. Nic nie zadowala człowieka bardziej niż jego atma, będąca wiecznym, niezawodnym źródłem radości. Człowiek musi przedkładać świadomość atmy i błogość jaką daje jej świadomość, ponad wszelkie inne, pomniejsze i chwilowe radości. Upaniszada mówi: Thjagenaike amrutatthwa manasu (Nieśmiertelność osiąga się jedynie poprzez poświęcenie). - Z przemówienia Bhagawana w hali Złotego Jubileuszu w Lal Bagh, w Bangalurze, z kwietnia 1981 roku. Ludzie myślą o Bogu jedynie wtedy, gdy opanowuje ich zmartwienie. Oczywiście, dobrze jest tak czynić - jest to lepsze niż szukać pomocy u tych, co również podlegają zmartwieniom. Jednak nieskończenie lepiej jest myśleć o Bogu w zmartwieniach i w radości, w pokoju i walce, podczas każdej pogody. - Baba



Mądrość na przestrzeni wieków DŻAPDŻI1 : NIEŚMIERTELNY ŚPIEW Omkar (Brahmam) jest Jednią Jest On Wieczną Rzeczywistością Stwórczą zasadą Bez strachu Bez urazy Nieruchomy Nienarodzony Samoistny Można go osiągnąć dzięki łasce guru. Recytuj Jego imię To prawda, że był na początku, To prawda, że był we wszystkich erach To prawda, że jest teraz To prawda, że będzie zawsze Tak oto mówi Nanak. Przekraczająca wszystko Rzeczywistość nie ujawni się przez myślenie - nawet miliony razy, Eony narzuconej sobie ciszy nie mogą uciszyć umysłu, Skąpstwo człowieka nie zostanie nasycone, nawet jeśli zgromadzi on bogactwo świata, Tysiąc wyczynów intelektu nie doprowadzić go nigdzie, Jak więc można uświadomić sobie Prawdę? I jak można usunąć zasłonę fałszu? Jedyna drogą to poddanie się woli Boga, Tak mówi Nanak. Blask boskiej chwały HOŁD MATKI GANGI Nowy Rok 1948, kiedy czekaliśmy na życzenia noworoczne, przyniósł nam złoty list od naszego Swamiego. Była to wspaniała kartka świąteczna opatrzona pięknym widoczkiem, na której napisał imiona nas wszystkich, błogosławieństwa i życzenia oraz

1 * Dżapdżi, ułożony przez Guru Nanaka, założyciela religii Sikhów, jest perłą w koronie sikhijskich pism

świętych. Przedkłada on najwyższe prawdy duchowe, wspólne wszystkim religiom i zawiera w sobie sedno wszystkich pism świętych.



poprosił nas o rychłe odwiedziny. Wkrótce dotarliśmy do Jego stóp, a On przekazał nam wszelkie nowiny. Pewnego dnia, po bhadźanach, siedzieliśmy dokoła Niego, robiąc wieńce z kwiatów nawlekanych na nić. On również nawlekał kwiaty. Żadna z kobiet nie potrafiła Mu dorównać w tej pracy. Czy jest jakaś sztuka, w której On nie był biegły? Robił urzekająco grube wieńce. Nagle powstał i rzekł: "Chodźcie, Matka Ganga przychodzi do nas w odwiedziny". Stanął koło potężnych głównych wrót. Po ich otwarciu stanął na środku z wyciągniętymi rękami i powiedział: "Stańcie wszyscy z tyłu. Żadne z Was nie powinno wysunąć się nawet o cal przed Moje wyciągnięte ręce. Spójrzcie tam. Matka Ganga pędzi tutaj". Z wielką dzikością i falami wznoszącymi się wysoko na niebie, zbliżała się do nas rzeka, wściekając się i pieniąc z łoskotem. Przybyła całkiem blisko. „O Boże! Ona może nas połknąć!" - przestraszyliśmy się. Rzeka dotarła bardzo blisko Swamiego. Poza tą ryczącą wodą nie widzieliśmy żadnych drzew ani krzewów, które tam wcześniej były. Swami wyciągnął ręce i dotknął rzeki. Przestwór wody pod Jego dłońmi natychmiast uspokoił się. Woda rzeki ponad Jego wyciągniętymi dłońmi była nadal zatrważająco burzliwa. Swami spojrzał na nas i powiedział: "Idźcie i przynieście bogini Gandze kwiaty, kokosy, proszek z kurkumy i kumkum. Nadal byliśmy podenerwowani. Swami rozbił kokosy, ofiarował je bogini Gandze, po czym trzymając dłonie na powierzchni tej rzeki, powiedział: "Jesteśmy bardzo zadowoleni, że przybyłaś nas odwiedzić. Teraz proszę odejdź z powrotem, Gango!" Mówiąc to, z miłością pogładził fale obiema dłońmi. Jak gdyby przejęła się do głębi Jego łagodnym dotykiem i jej wściekłość opadła, a potem wycofała się całkowicie. Przetarliśmy oczy i spoglądaliśmy z niedowierzaniem na wszystkie strony. Nigdzie dokoła nie było widać ani kropli wody. Na ziemi nie było ani śladu wody. Szata Swamiego również była sucha. Niespodzianka ! Potężna niespodzianka! Odeszła równie nagle, jak przybyła. Jak ładnie rzeka ta zatrzymała się przed Swamim, a z jej wód powstała ściana! Byliśmy zbici z tropu. Swami stał nieruchomo i obawialiśmy się, że rzeka może powrócić. Reżyser tych zdumiewających cudów roześmiał się głośno i wskazał nam swoje stopy. Wieniec dużych kwiatów jaśminu oplatał te małe, ładne stopy. Wziął go w dłonie, powąchał i rozdzielił kwiaty zeń pomiędzy wszystkich. Każdy kwiat jaśminu był prawie wielkości róży, a w dotyku był miększy niż bawełna. Jego słodki zapach wkrótce rozszedł się na wszystkie strony. Z czcią przyłożyliśmy te kwiaty do swoich zamkniętych oczu, a później wpięliśmy je sobie we włosy. Nie mogliśmy nijak pojąć tego cudu! Widźajakumari Fragment „Anjatha Śaranam Nasthi”

NOWINY Z OŚRODKÓW SAI NOWA ZELANDIA 85 rocznicę urodzin Bhagawana obchodzono w różnych regionach Nowej Zelandii poprzez służbę i duchowe spotkania. W regionie centralnym ochotnicy z Ośrodka Sathya Sai w Hutt Walley przygotowali różne działania służebne pomiędzy 20 a



27 listopada 2010 roku. Odwiedzili Woburn Masonic Village, dom opieki dla starszych i upośledzonych i z miłością świadczyli pomoc pięćdziesięciorgu mieszkańcom, którzy nie mogą sami jeść. Ochotnicy rozdali też jedzenie mnichom w klasztorze buddyjskim. Podarowano żywność o długim okresie trwałości oraz inne niezbędne rzeczy dla Banku Żywności. Ochotnicy dali też żywność wegetariańską około 600 dzieciom i pracownikom w trzech szkołach podstawowych, aby zachęcić dzieci do jedzenia zdrowego pożywienia. Przydotowali też i podali wegetariańskie posiłki w domach różnych starszych osób oraz ludzi upośledzonych na ciele. Ochotnicy Sathya Sai z Ośrodka w Wellington dostarczali też posiłki w inne miejsca i oddali honorowo krew w Banku Krwi w Wellington. Młodzież Sathya Sai z Północnego Ośrodka Palmerston ofiarowała jedzenie mieszkańcom domu opieki, śpiewała nabożne pieśni w miejscowym przytułku i służyła jedzeniem starszym ludziom, niezdolnym gotować dla siebie. Ochotnicy z Ośrodka Sathya Sai w Christchurch wydali gorący obiad potrzebującym ludziom. Około stu wielbicieli uczestniczyło w śpiewie nabożnym dla ofiar katastrofy z Pike River Mine. Około 400 ludzi świętowało kolejną rocznicę urodzin Bhagawana 28 listopada 2010 roku, rozpoczynając uroczystość dwiema minutami ciszy dla upamiętnienia ofiar katastrofy Pike River Mine. W regionie Północnym wykonano wiele różnych przedsięwzięć służebnych pomiędzy 14 a 21 listopada. Objęły one dostarczenie żywności 65 potrzebującym osobom w ośrodku społecznym w mieście Auckland; rozdanie 60 paczek z żywnością o długim okresie trwałości, z których każda mogła wyżywić jedną rodzinę przez 15 dni; rozdanie zabawek dzieciom w oddziale dziecięcym szpitala w Middlemore, honorowe oddanie krwi przez ponad 85 ludzi oraz odwiedziny mieszkańców Domu Odpoczynku im. Św. Joanny w Mt. Wellington. Potem około 800 ludzi w regionie północnym wzięło udział w obchodach urodzinowych Bhagawana. Rozpoczęło je tradycyjne powitanie maoryskie, po którym nastąpił koncert muzyczny, maoryskieprzedstawienie dziecięce, pokaz filmu ukazującego, jak Bhagawan dotknął i natchnął ich życie oraz pieśń opisująca pozytywny wpływ Bhagawana na modzież. W regionie Waikato, rozciągającym się na ogromnej przestrzeni Środkowo-Północnej Nowej Zelandii, około 125 osób uczestniczyło w uroczystościach urodzinowych Bhagawana 23 listopada, na które złożyły się śpiewy nabożne, przedstawienia ukazujące wartości oraz pokazy multimedialne. Pan Gallagher naświetlił potrzebę stosowania wartości ludzkich w życiu. Poza tym ochotnicy z Ośrodka Sathya Sai w Hamilton rozdali jedzenie około 80 ludziom w ośrodku społecznym. PANAMA Ośrodek Sathya Sai w Panamie uczcił 85 rocznicę urodzin Bhagawana rozdając koce i zestawy higieniczne 20. osobom w miejscowym domu opieki, gdzie ochotnicy Sathya Sai rozdają jedzenie raz w tygodniu od 20 lat. Ośrodek Sathya Sai w Chiriqui rozdał 85 toreb jedzenia rdzennym rodzinom. 21 listopada jedzenie rozdano 35 osobom w Domu dla Niewidomych w Colon. Tego samego dnia około 60 uczniów z Wychowania Duchowego Sai (SSE) wzięło udział w występach kulturalnych w auli Uniwersytetu Panamskiego - objęły one opowiadanie "Z Śirdi do Parthi", przedstawienie teatralne, klasyczne tańce i pieśni.



FIDŻI 85 rocznica urodzin Bhagawana obchodzona była na Fidżi 23 listopada w ośrodkach Sathya Sai z Nausori, Narere,Toorak, Rakiraki, Ba i Wainibokasi. Obiad i torby z podarkami otrzymały dzieci oraz pracownicy Domu dla Dziewcząt w Nausori, gdzie 153 ludzi słuchało przemówienia o tym, jak ważna jest jedność i miłość - wygłosiła ją Siostra Oliwia, diakonisa (przełożona) tego Domu. W Narere 300 osób uczestniczyło o obchodzach Urodzin Bhagawana, na które złożyły się: przedstawienie teatralne, qawali, przemówienia i Bhadźany. W Toorak około 200 ludzi uczestniczyło w programie nabożnym oraz oglądało występy uczniów SSE (Edukacji Sathya Sai). Dodatkowo 85 potrzebujących rodzin otrzymało paczki z żywnością. Dla jednego z domów doprowadzono wodę pitną. USA 23 listopada około 90 osób z Ośrodka Sai na Przedmieściu Zachodnim koło Chicago w Illinois wzięło udział w przedsięwzięciu służebnym "Karmcie Moje Dzieci", podczas którego pakowali jedzenie, które miało potem zostać wysłane potrzebującym ludziom w Afryce. W Teksasie, Ośrodek Sathya Sai z Austin przeprowadził 13 listopada obóz medyczny dla kobiet, na którym przyjęto 45 pacjentów. Wielbiciele z Ośrodka Sathya Sai w Longview przeprowadzili 14 listopada comiesięczne rozdawnictwo zupy, rozdali też ponad 300 koców bezdomnym, a 20 listopada zaśpiewali 85 bhadźanów. Ośrodek Sathya Sai w Houston dokonał wielu przedsięwzięć służebnych dla uczczenia 85 rocznicy Urodzin Bhagawana. 10 listopada 2010 roku rozdano bezdomnym 85 koców, a ponad 1700 puszek jedzenia wegetariańskiego przekazano bankowi żywności oraz schronisku dla kobiet. W stanie Indiana około 70 ludzi z Ośrodka Sathya Sai w West Lafayette podczas spotkań bhadźanowych śpiewało 85 bhadźanów oraz 85 mantr Sathya Sai Gajatri, w dniach 17 września - 23 listopada. Rozdano też przekąski w domu opieki oraz zebrano przedmioty kuchenne i łazienkowe, aby przekazać je osobom potrzebującym w tymczasowym ośrodku mieszkaniowym. 27 listopada 2010 roku ochotnicy Sathya Sai z Ośrodka Sathya Sai z Indianapolis zebrali 108 par nowych butów zimowych, 108 par rękawic, kapeluszy i skarpet i rozdali to ludziom w różnych schroniskach dla osób bezdomnych, w śródmieściu Indianapolis. Ośrodek Sathya Sai z St. Louis w West County prowadził szczególną sadhanę oddania i służby, obejmującą namasmaranę i mantrę Gajatri - przez sześć miesięcy, począwszy od 6 czerwca 2010 roku. Służba polegała na zapewnianiu posiłku oraz 'paczki opieki’, co miesiąc, 85 ludziom w Protestanckim Ośrodku Nowego Życia w mieście St. Louis, który daje bezdomnym osobom wsparcie, dach nad głową i pożywienie. 20 listopada 2010 roku Ośrodek Sathya Sai z St. Louis w Missouri uczcił urodziny Bhagawana poprzez rozdanie 35 paczek 35 rodzinom w schronisku dla ludzi bezdomnych w tym mieście. W programie znalazły się przemówienia oraz występy dzieci z Edukacji Sathya Sai, zaś młodzież Sathya Sai dzieliła się miłością i przesłaniem Bhagawana.



21 listopada 2010 roku ponad 500 osób uczestniczyło w obchodach urodzin Bhagawana, w regionie Południowej Kalifornii. Miało to miejsce w Teatrze Ebell w Santa Ana. Szczególne przedsięwzięcia służebne objęły Narajana Sewę, wręczenie toreb z przedmiotami higienicznymi ofiarom trzęsienia ziemi na Haiti oraz obóz pomyślności zwierząt. Ośrodek Sathya Sai w Tustin z miłością przygotował i podał suty obiad około 530 ludziom w potrzebie - 7 listopada 2010 roku. Ośrodki Sathya Sai z San Diego obchodziły 85 rocznicę urodzin Bhagawana 21 listopada, z myślą przewodnią: "Jedność w Miłości". Ośrodek Sathya Sai z Chatsworth ofiarował ok. 400 kg ryżu i fasoli miejscowej misji ratunkowej - dla rozdzielenia pomiędzy spiżarnie wspierające sto rodzin w potrzebie. Około 130 ludzi zgromadziło się 23 listopada w Ośrodku Sathya Sai w Glendale, aby uczcić urodziny Bhagawana specjalnymi bhadźanami. Następnie, wraz z Ośrodkiem Sathya Sai z Arkadii wykonali Narajana Sewę 12 grudnia w śródmieściu Los Angeles, służąc gorącym posiłkiem ponad 175 potrzebującym ludziom. Ośrodki Sathya Sai w Arizonie obchodziły 85 rocznicę urodzin 21 listopada 2010 roku. Myślą przewodnią tych uroczystości była Jedność wiar - "Ekoham". Przybyło około 400 osób. Były przemówienia mówców z pięciu głównych religii, były też bhadźany i występy dzieci oraz młodzieży Sai. W Minnesocie, Ośrodek Sathya Sai z Południowego Minneapolis podjął dwa przedsięwzięcia służebne. 24 listopada członkom społeczności "Dom Okolicy" ofiarowano ciastka i kawę, co napełniło ich radością i miłością. Dzieci i dorośli ochotnicy z tego ośrodka odwiedzili dom starców oraz podzielili się miłością, rozdając jego mieszkańcom przygotowane na tę okoliczność ozdobne kartki. Ośrodek Sathya Sai z South Bethesda w Maryland uczcił 85 rocznicę urodzin Bhagawana poprzez przedsięwzięcia służebne oraz programy nabożne i kulturalne. 21 listopada wychowankowie placówek oświatowych Bhagawana przedstawili muzyczny występ nabożny, przeplatany skeczami oraz pokazem multimedialnym opowiadającym o życiu Bhagawana. Ochotnicy rozdawali też z miłością pożywienie. KANADA Myślą przewodnią całomiesięcznych obchodów 85 rocznicy urodzin Bhagawana, prowadzonych przez Ośrodek Sathya Sai Toronto-York było hasło: "Świadomość to Bóg". 7 listopada 2010 roku ponad 900 ludzi oglądało przedstawienie pt. "Mały Pomocnik Boga", w którym grało 235 dzieci z programu Edukacja Sathya Sai. Członkowie Ośrodka Sai ślubowali ograniczanie pragnień, zaś za dokonane oszczędności zakupili i wysłali ponad 215 par butów dzieciom na Haiti. Zrobiono zbiórkę ciepłej odzieży i rozdano ją bezdomnym, żyjącym na ulicach śródmieścia Toronto. Wielbiciele uczestniczyli także w przyrządzaniu i dostarczaniu wegetariańskich kanapek do różnych schronisk w śródmieściu Toronto. 23 listopada około 1000 ludzi wzięło udział w obchodach urodzin Bhagawana, które rozpoczęły się od Suprabhatam, po którym nastąpił Nagar Sankirtan. Dzień ów był pełen modlitw, medytacji, bhadźanów i przemówień, z jakimi wystąpili przywódcy z różnych religii. Wspaniałe uroczystości odbyły się też w różnych ośrodkach Sai w wielu innych krajach, dla uczczenia 85 rocznicy urodzin Bhagawana. Do krajów tych należała



Kostaryka, Bośnia, Holandia, Serbia, Węgry, Ghana, Dubai, Kuwejt, Kenia, Tanzania, Zjednoczone Emiraty Arabskie, Oman, Śarjah i Arabia Saudyjska. Częścią tych wielkich obchodów były przemówienia o życiu, pracy i naukach Bhagawana, różne przedsięwzięcia służebne oraz występy kulturalne i muzyczne. * Ochotnicy Sathya Sai z Dar es Salaam w Tanzanii rozdali wózki inwalidzkie i rowery na trzech kołach upośledzonym fizycznie osobom w społeczności Magomeni w Bagamojo - 25 listopada 2010 roku w ramach obchodów 85 rocznicy urodzin Bhagawana. * Ochotnicy Sathya Sai ofiarowali pyszne jedzenie około 400 upośledzonym psychicznie osobom w Szpitalu Patang w Ghanie 20 listopada 2010 roku w ramach obchodów 85 rocznicy urodzin Bhagawana. * Obóz medyczny przeprowadzono w Ośrodku Sathya Sai w Nairobi 14 listopada 2010 roku, co było częścią obchodów urodzin Bhagawana. * 23 listopada 2010 roku około 600 osób zebrało się na uroczystości obchodów 85 rocznicy urodzin Bhagawana w mandirze Sathya Sai w Dubaju. Śpiewano Wedy oraz pieśni nabożne. * Niosące natchnienie przemówienie oraz przedstawienie teatralne i długie, radujące ducha bhadźany były częścią programu, przygotowanego przez wielbicieli z Ośrodka Sathya Sai w Belgradzie w Serbii, dla uczczenia 85 urodzin Bhagawana. - Światowa Fundacja Śri Sathya Sai

BHARAT Delhi: Szkoła Podstawowa Śri Sathya Sai w New Delhi (Pragti Wihar, ul. Lodi) otrzymała ostatnio "Narodową Nagrodę za Osiągnięcia w Oświacie Szkolnej", przyznaną przez Otwarty Uniwersytet Ogólnoświatowy (the Global Open Uniwersity) z Nagaland, przy okazji obchodów jej święta - w Ośrodku Międzynarodowym w New Delhi, 3 lutego 2011 roku. Nagroda została wręczona szkole w obecności ministra oświaty, licznych osobistości oraz znacznej liczby nauczycieli i uczniów z wielu szkół. Gudżarat: Ośrodek Regionu Zachodniego Instytutu Oświaty Sathya Sai w Mumbaju został uroczyście otwarty w Nawsari 19 lutego 2011 roku przez sędziego P.N. Bhagwatiego, byłego sędziego głównego Sądu Najwyższego Indii, w obecności prezydentów stanów, kierowników trustu z Maharaśtry i Goa, Gudżaratu, Radżastanu,



Andhry Pradeś, Madhji Pradeś oraz kierowników wszystkich szkół Sathya Sai w tamtym regionie, jak również przedstawicieli zarządu odpowiednich szkół oraz tysięcy wielbicieli, rodziców i dziennikarzy. W przemówieniu inaugurującym sędzia Bhagwati wyjaśnił, w jaki sposób Swami naucza swoich wielbicieli wartości (ludzkich) oraz jak daje im natchnienie do stosowania tychże w codziennym życiu. Naświetlił też rolę Educare w obecnej oświacie i pochwalił niestrudzony wysiłek zespołu Educare dla jej szerzenia w całym kraju. Następnie Śri Manohar G. Trikannad, przewodniczący stanowy Zrzeszenia Sewy Śri Sathya Sai z Gudźarat powitał wszystkich gości i rodziców. Dr B.G. Pitre, kierownik Instytutu Oświaty Sathya Sai z Mumbaju nakreślił ewolucję misji Educare Bhagawana i opisał plany jej przyszłego rozwoju poprzez założenie czterech ośrodków regionalnych na północy, południu, wschodzie i zachodzie. Program ten był nadzorowany przez Śri Nimiśę Pandhję, przewodniczącego okręgowego Zrzeszenia Sewy Śri Sathya Sai z Mumbaiu wraz z pracownikami i uczniami Śri Sathya Sai Widjaniketan z Nawsari. Program zakończono hymnem narodowym i Arati do Bhagawana. Po południu sędzia Bhagwati otworzył uroczyście Sarwa Dharma Stupę, wystawę Sai Awatar Pradarsini oraz audytorium Śri Sathya Sai ufundowaną przez Śri Sathya Sai Samithi w Nawsari. Wystawa pokazywała misję Sai oraz dobroczynne dzieła Bhagawana. W audytorium, kopii hali Sai Kulwant w Praśanthi Nilajam, przedstawiono życie Bhagawana Śri Sathya Sai w wizualnej formie. Przedsięwzięcie, rozpoczęte błogosławieństwem Bhagawana 23 listopada 2009 roku, było częścią obchodów 85 rocznicy urodzin Bhagawana. Po uroczystym otwarciu wszystkie osobistości i zaproszeni goście obejrzeli wystawę i salę audytorium. Później ruszył odświętny pochód z rydwanem, prowadzony przez uczniów ze Śri Sathya Sai Widjaniketan z Nawsari oraz grupę religijnych przywódców wszystkich wiar. Na zakończenie pochodu główny gość dokonał odsłonięcia Sarwa Dharma Stupy. Harjana i Ćandigarh: Okręg Ćandigarh Zrzeszenia Sewy Śri Sathya Sai z Harjany i Ćandigarh przygotował Gajatri Jadźnię na rzecz pokoju światowego. Miała ona miejsce 19 grudnia w godzinach 10-12.00 w Ośrodku Sewy Śri Sathya Sai, połączonym z Domem Starców w Ćandigarh. Jadźnia rozpoczęła się od zaśpiewania mantr wedyjskich przez młodzież z Ćandigarh, po którym jeden ze starszych wielbicieli wygłosił przemowę, opisującą znaczenie i doniosłość Gajatri Jadźni. Setki wielbicieli złożyły ofiary w dziewięciu jadźna kundach wraz z zaśpiewaniem 108 razy mantry Gajatri. Jadźnię zakończyło Purnahuti (końcowe ofiary), złożone przez wszystkich uczestników. Potem nastąpiły Śanthi Path (śpiewy pokoju) i Arati. Na koniec rozdano wszystkim langar (bezpłatne jedzenie). Znaczna liczba gazet i miejscowych kanałów telewizyjnych relacjonowała te uroczystości. Maharasztra i Goa: 26 stycznia 2011 roku, podczas 62 Dnia Republiki Indii, mała wioska Śrigiri, objęta opieką w ramach przedsięwzięcia Śri Sathya Sai VIP przez Okręg Washim, została połączona poprzez wideokonferencję z Dharmakszetrą w Mumbaiu. Najpierw do jej mieszkańców przemówił Śri Rameś Sawant, przewodniczący stanowy Maharasztry i Goa, z pokoju konferencyjnego w Dharmakszetrze. Później uczniowie Bal Wikas ze Śrigiri zaśpiewali kilka bhadźanów, powtarzanych przez mieszkańców Śrigiri oraz wielbicieli Sai, znajdujących się w Dharmakszetrze, 600 km dalej. Następnie lekarz dziecięcy z Mumbaju zbadał pięcioro pacjentów ze Śrigiri i drogą „telemedycyny”,



przepisał receptę. Na koniec przedstawiono przewodniczącemu stanowemu czynnych działaczy młodzieżowych z Okręgu Washim, po czym wykonano arati - równocześnie w Śrigiri i w Dharmakszetrze. Śri Sathya Sai Sion-Wadala Samithi z Mumbaiu doprowadziło wodę do wsi Kondiaćiwadi w okręgu Raigad (Maharasztra) - przedsięwzięcie to rozpoczęto uroczyście 13 lutego 2011 roku w obecności rozradowanych mieszkańców wioski. Było to siódme przedsięwzięcie wodne Zrzeszenia Sai z Maharasztry i Goa. Uroczystość otworzyły bhadźany, po których Sarpanć tej wioski przemówił do zebranych i wyraził wdzięczność Bhagawanowi, chwaląc zaangażowanie i upór ochotników Sewa Dal, jakie okazali w tym przedsięwzięciu. Następnie przemawiali mieszkańcy wsi, wyrażając swą żarliwą miłość i wdzięczność Bhagawanowi. Uroczystość zakończyło arati i Narajana Sewa. Życie ludzi w tej wsi uległo znaczącej zmianie, wraz z otrzymaniem tego cennego daru wody, danego wiosce przez Bhagawana. Pendżab: W pięciu okręgach Pendżabu śpiewano Wedy. Uczestniczyło około 3500 ludzi. Czuli oni Obecność Bhagawana. Uczeni kapłani prowadzili śpiew, wykonali również Rudra Jadźnie. Radżastan: Dźodhpur Samithi przygotowało Sai Bhadźan Sandhję w obrębie Szkoły Średniej Śri Maheś Senior 19 lutego 2011 roku. Obecnych było prawie 700 osób. Program rozpoczął się od przemówienia o naukach Bhagawana i Jego przesłaniu dla świata. Później śpiewano bhadźany, które urzekły zgromadzonych i przesyciły otoczenie świętymi wibracjami. Dżoipur Samithi przygotowali ceremonie zawarcia małżeństw przez pięć dziewcząt z ubogich rodzin we wsi Sadźdźia 26 lutego 2011 roku, pod patronatem Zrzeszenia Sai. Wielbiciele Sai przygotowali wszystkie konieczne rzeczy dla par i zapewnili sutą ucztę dla blisko 650 mieszkańców wioski. Również w ubiegłym roku przygotowano podobne wydarzenie, podczas którego odbyły się zaślubiny ośmiu córek wdów. Tamilnadu: Obóz medyczny dla około 200 dzieci szczególnej troski w Szkole Wela w Willupuram, małym mieście, położonym 150 km na południowy zachód od Chennai, został przygotowany przez wychowanków Instytutu Wyższej Wiedzy Śri Sathya Sai pod kierownictwem Organizacji Śri Sathya Sai z Tamilnadu. Wydarzenie miało miejsce 6 marca 2011 roku. O godzinie 9 rano rozpoczęto bhadźany, po których nastąpiła przemowa, tłumaczona przez jednego z nauczycieli Szkoły Wela językiem migowym na użytek wszystkich dzieci z upośledzeniami mowy i słuchu - została ona dobrze przyjęta przez dzieci i ich rodziców. Zespół 17 lekarzy z dziedziny pediatrii, okulistyki i stomatologii zbadał 200 dzieci i przepisał im leczenie. Na zakończenie obozu medycznego podano obiad dzieciom, ich rodzicom oraz gościom.



Podróż z Sai - osobiste sprawozdania wielbicieli P. Gowindaradźan Odwiedziny Bhagawana w Tirucirapalli Sprawując jedną z funkcji Organizacji Sai od 1962 roku, zostałem szczęśliwie obdarzony z odwiedzinami Bhagawana w Tirućirapalli w latach 1964-66 i w 1984 roku. Wcześniej,Bhagawan odwiedził Tirućirapalli w 1948 roku. W lutym 1964 roku Bhagawan przybył do Tirućirapalli w związku z ceremonią poświęcenia nowego domu, jaką wyprawił słynny klarnecista, Śri A.K.C. Nataradźan. Bhagawanowi towarzyszył prof. N. Kasturi. Przyjechali z Tirupati samochodem, wyruszywszy stamtąd o godzinie 11, a na miejsce dotarłszy o 22.30. Kilka godzin wcześniej Śri Nataradźan oznajmił, że Swami przyjedzie dopiero o 22.30, w nadziei, że potężny tłum wielbicieli rozproszy się nieco. Jednak wielbiciele czekali cierpliwie, aby choć przelotnie zobaczyć Bhagawana nawet tak późno. Śri Nataradźan zawiózł Swamiego samochodem do swego domu. Z powodu potężnego tłumu wielbicieli nie było to łatwe. Zgromadzenie to było po części owocem ogłoszenia w tamilskiej gazecie "Dziennik Thanti", że Baba przyjeżdża do Tirućirapalli i że Rada Miasta wyda na Jego cześć obywatelskie przyjęcie. Swami polecił Śri Nataradźanowi, aby poprowadził bhadźany i ogłosił, iż udzieli darśanu wszystkim oczekującym wielbicielom. Zgodnie z tym, Swami wyszedł i udzielił darśanu wielbicielom. Ogłosił też, że pozostanie trzy lub cztery dni i że wielbiciele otrzymywać będą darśany zarówno rano, jak i wieczorem. W tym czasie przewodniczący Rady Miasta Tirućirapalli czekał z grupą radnych, żeby zaprosić Babę na obywatelskie przyjęcie. Swami powiedział im, aby uroczystość ta odbyła się w pandalu, ponieważ sala miejska nie zdoła pomieścić wszystkich wielbicieli. Miałem więc bliski darśan Swamiego przez trzy dni, brałem udział w bhadźanach, jak też dostąpiłem wspaniałej sposobności zawieszenia Mu na szyi wieńca w imieniu Sai Bhadźan Mandali z Tirućirapalli. 3 lutego Swami wystąpił z przemówieniem do zgromadzonych w pandalu. Powiedział: :Przyjeżdżam do Tirućirapalli od 15 lat, ale po raz pierwszy obdarzam anandą tak wielką liczbę wielbicieli. Ceremonia Grihapraweśam, z której zadowolony jest Nararadźan, jest jedynie pretekstem - głównym celem mojego tu przybycia było danie wam wszystkim tej anandy. Wasza ananda jest moją anandą. Nataradźan wprowadził się dzisiaj do tego nowego domu, który sobie zbudował. Chcę, żebyście wszyscy zbudowali nowe domy, żeby w nich szczęśliwie mieszkać - i umieścili w nich Pana. Nie chodzi mi o domy z cegły i cementu, ale o domy z dobrych myśli, dobrych słów, dobrych czynów i dobrego towarzystwa, gdzie moglibyście żyć w spokoju i w skupieniu. Zapraszajcie Mnie na Grihapraweśam takich domów, a z największą chęcią zgodzę się przybyć. Wówczas, taki dom właściwie już jest mój i nie trzeba mi nawet zaproszenia, bym do niego przybył i wszedł. Te domy są dla ziemskiej wygody, podczas gdy tamten - dla duchowej radości. A miejscem mojego pobytu jest czyste, wypełnione dążeniem duchowym serce".



Udaliśmy się do Praśanthi Nilajam jako posłannicy, na czele ze Śri Nataradźanem, aby zaprosić Swamiego do Tirućirapalli w imieniu kółek badżanowych, działających w Tirućirapalli. Swami pobłogosławił nas rozmową i pouczył, żebyśmy zapoczątkowali organizację samithi podobną do tej, powołanej w Mumbaju. Na naszą modlitewną prośbę Swami uroczyście otworzył tę samithi już w owym pokoju rozmów i opowiedział szczegółowo o celach takiej samithi w dziele rozprzestrzenianiu wartości duchowych. Potem ponownie udaliśmy się do Parthi, kiedy samithi została już utworzona i poprosiliśmy Swamiego o wyznaczenie odpowiedniej daty Jego odwiedzin w Tirućirapalli. Swami podał wstępną datę, jednak odwiedziny zostały przełożone z powodu niepokojów społecznych. Ostatecznie Swami przyjechał wraz ze Śri Radźą Reddym i Maharadźą Sandur w 1965 roku. Wzniesiony został potężny pandal na terenie Szkoły Średniej K.A.P. Wiśwanathan, gdzie przedstawiono Ramajanę w postaci wycinanek z papieru. Wystawiono też wielkie wycinanki przedstawiające Swamiego. Swami docenił te przygotowania. Był bardzo zadowolony z pracy artysty Ramnatha i pobłogosławił go. Miał nawet ochotę zabrać do Parthi wycinanki przedstawiające Ramajanę. Swami powierzył mi zadanie zabrania gości do świątyni Rockfort. Podczas Swego pobytu Swami pobłogosłąwił kilku z nas, w tym mnie, zdjęciem grupowym wraz z Nim. Nastęnego dnia odjechał samochodem do Tirućirapalli. Później Swami przybył z prof. Kasturim, aby przewodniczyć ceremonii Praśanthi Widwan Mahasabha w Tirućirapalli w dniach 16-18 grudnia 1966 roku. Swami udzielał darśanu w specjalnie wzniesionym pandalu. Trzydziestu dwóch panditów (uczonych) wedyjskich prowadziło rano i wieczorem Weda Parajanam (śpiewało mantry wedyjskie). Swami usiadł z panditami, pytał, jak się im wiedzie i polecił, aby otworzyli Weda Pathaśalę (szkołę), dla której obiecał wsparcie pieniężne. Zgromadziło się około stu tysięcy ludzi. Dr W.K. Ranganathan, zastępca przewodniczącego Rady Miasta Tirućirapalli wygłosił powitalne przemówienie. Mówcami byli też Śri Arumuganawalar z Cejlonu i Śri K.W. Dźagannathan, wydawca pisma w języku tamilskim, "Kalaimahal". Po tych trzech przemowach zabrał głos Swami, wygłaszając swoje boskie przemówienie, tłumaczone na tamilski przez prof. C.S. Kamalapathiego. Bhagawan powiedział m.in. "Przyjmowanie, że człowiek jest związany z małpami czy że jest zwierzęciem, zrobionym z błota czy materii, jest sztucznym obniżaniem jego wartości. Człowiek, czyli manawa, jak nazywa się go w sanskrycie, jest iskrą Madhawy, czyli Boga. Może rozwitnąć, stając się Bogiem. Rodzi się po to, żeby być szczęśliwym, ale wszędzie doświadcza nieszczęścia. Jest to tragedia. Tak jak dhobi (pracz),który umarł z pragnienia, choć stał po kostki w płynącym strumieniu. Albo jak człowiek, który zamknął oczy i potykał się idąc w ciemności. Źródło szczęścia jest w człowieku. Źródło światła jest w jego oczach. Prawdziwa edukacja musi uczyć człowieka, w jaki sposób uruchomić ten zdrój radości i światła. Jeśli tego zadania nie podejmą szkoły i wyższe uczelnie, powinni je wykonywać rodzice i inni dorośli oraz wszyscy ci, którym zależy, aby zapobiec tej dewaluacji człowieka". Profesor Kamalapathi był oddany Sai Babie z Śirdi i nie wierzył w Swamiego. Uważał, że Swami powinien udowodnić swoją boskość. Kiedy Swami podał adres domowy profesora i poprosił go o tłumaczenie swej przemowy, profesor stał się żarliwym wielbicielem Bhagawana. Rozdano okolicznościową, pamiątkową broszurę, przygotowaną przez prof. Kasturiego. Na czas pobytu Swami zatrzymał się na pięć dni



w domu Śri A.K.C. Nataradźana. Były to pamiętne odwiedziny Swamiego w Tirućirapalli, gdzie działało 24 kółek badżanowych. Kolejne odwiedziny Bhagawana nastąpiły w 1984 roku. Przyleciał samolotem z Chennai z prezydentem stanuTamilnadu, generałem-majorem S.P. Mahadewanem, a przyjęty został przez koordynatora stanowego, Śri K. Gowindaradźulu. Miałem szczęście ofiarować Mu różę, gdy przybył do szczególnie w tym celu wzniesionego Pandalu na placu kolejowym, gdzie przemówił do ogromnego zgromadzenia wielbicieli. Swami otworzył również małą wystawę, przygotowaną przez BHEL Samithi oraz rozdał sari uczennicom ze szkoły dla niewidomych. Zaśpiewano bhadźany, a Swami udzielił darśanu zebranym tam wielbicielom. Z Tirućirapalli udał się samochodem do Madurai. Kochaj Boga Iskra miłości, która jest w tobie, musi być pielęgnowana i podsycana, tak aby mogła osiągnąć Boga. Wówczas każda istota będzie Bogiem, każdy czyn będzie boski, każdy oddźwięk jaki otrzymasz z zewnętrznego świata będzie napełniony premą i osłodzony tym nektarem. Kochasz Boga we wszystkich istotach, a Bóg we wszystkich istotach odpowiada miłością. Kochaj Boga, choć twoim losem może być cierpienie. Kochaj Go, choć może ci odmówić lub cię zganić, ponieważ tylko w rozżarzonym piecu trudności metal oczyszcza się. - Baba

ssaannaatthhaannaa ssaarraatthhii · ssaannaatthhaannaa ssaarraatthhii pismo poświęcone moralnemu...

Documents