ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣΤΗ

ΣΤΕΓΗ

ΖΟΟΜΣΤΟ

ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ

Με ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΣΤΗ ΓΗΚΑΙ ΤΟ βλΕμμΑ ΣΤ’ ΑΣΤΕΡΙΑ

ΔημΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑÏωΑννΟΥ

SGT.GR

Σίσυφος revised. Εκεί όπου ο Σίσυφος δεν είναι πια ένα θύμα της μοίρας, αλλά ο ήρωας που μας δείχνει πως την

ευτυχία τη βρίσκουμε μέσα από το πάθος μας για δουλειά και δημιουργία. Σ’ αυτό το εικαστικό του παραμύθι,

ο χορογράφος υποδέχτηκε τους 13 εφήβους του Zoom στο Παρασκήνιο, ως άλλος Willy Wonka. Αποτέλεσμα;

Το Free Press που κρατάτε στα χέρια σας.

2

ΣΕλ. 4-9ΑΠΟ ΤΗΝ ΚλΕΙΔΑΡΟΤΡΥΠΑΔεν είναι και λίγο να τρυπώνεις στις πρόβες του Δημήτρη Παπαϊωάννου και της ομάδας του! Εδώ, κάνουμε share μαζί σας ό,τι είδαμε επί σκηνής και εκτός…

ΣΕλ. 10-13ΤΕΤ Α ΤΕΤ Με ΤΟΝ ΔημΗΤΡΗΚι όμως δεν μασήσαμε! «Πυροβολήσαμε» με ερωτήσεις τον Δημήτρη Παπαϊωάννου που αποδείχθηκε… ανθεκτικός. Γιατί απάντησε σε όλα, μας μίλησε για τη ζωή του, για το πώς τα έργα του λειτουργούν για τον ίδιο ως ψυχανά-λυση, για το Still Life και τους γρίφους του και άλλα πολλά. Πολλά!

ΣΕλ. 14-17«ΚΑλΕ, ΠωΣ ΣΑΣ ΦΑΝΗΚΕ;»Η πιο κλισέ ερώτηση βρίσκει τις πιο ειλικρινείς και όμορφες απαντήσεις. Εδώ καταγράφουμε τις εντυπώσεις μας από την παράσταση με λόγια και εικόνες!

ΣΕλ. 18- 19 ΑΝΘΡωΠΟΙ ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟΤο κορίτσι με τον Καθρέφτη ή, αλλιώς, η χορεύ-τρια και ηθοποιός Καλλιόπη Σίμου μας μιλά για το Still Life και το μεγάλο της πάθος, το χορό. Ο Αριστείδης Σερβετάλης παίρνει τη σκυτάλη και μας ξεναγεί στο θέατρο και στη μαγεία του, αλλά και μας εξηγεί γιατί χρειάστηκε να κρατή-σει λεπτές ισορροπίες στη παράσταση.

ΣΕλ. 20- 21ΣΚΟΤΕΙΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑΟ Δημήτρης μας (ξέρετε, ο Παπαϊωάννου) ξε-κίνησε ως ζωγράφος για να οδηγηθεί στο χορό και από εκεί στις εικαστικές αφηγήσεις του. Εδώ, εμπιστεύεται σκίτσα που έφτιαξε ο ίδιος για το storyboard της παράστασής του κι εμείς γράψαμε τις δικές μας φανταστικές ιστορίες εμπνεόμενοι από τις εικόνες του. Enjoy!

ΣΕλ 22- 23ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟΣτο μεταξύ, σκηνές απείρου κάλλους εκτυλί-χθηκαν στα δικά μας παρασκήνια! Με τις κά-μερες και τα κασετοφωνάκια μας τρέχαμε από πρόβα σε πρόβα. Κάναμε υπέροχες κουβέντες με τους συντελεστές, εμπνευστήκαμε, γράψα-με, φάγαμε (δεν σας το δείχνουμε όμως), κάνα-με οn camera δηλώσεις για το μάθημά μας, έως και την έκθεση No Respect επισκεφθήκαμε! Δυνατά λοιπόν κλείσαμε αυτή τη χρονιά και υποσχόμαστε να επανέλθουμε δριμύτεροι από τον Οκτώβριο.

ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΤΣΕΛΕΜΕΓΚΟΣ

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΚΑΙ MARKETINGΣΤΕΓΗ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ & ΤΕΧΝΩΝ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΩΝΑΣΗΤΜΗΜΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΩΝ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΣΥΝΤΑΞΗΣ: ΜΥΡΤΩ ΛΑΒΔΑ,ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΩΝΑΡΧΙΣΥΝΤΑΞΙΑ: ΜΕΛΙΝΑ ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΥPHOTO EDITOR: MAΡΙΛΕΝΑ ΣΤΑΦΥΛΙΔΟΥΒΟΗΘΟΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΥ: ΜΥΡΤΩ ΣΤΕΙΡΟΥCREATIvE ART DIRECTOR - ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ: Beetroot.gr

CONCEPT ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ:ΜΑΡΙΛΕΝΑ ΣΤΑΦΥΛΙΔΟΥΝΙκΑΝΔΡΗ κΟΥκΟΥΛΙΩΤΗΜΕΛΙΝΑ ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΥ

ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ- ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΙ:ΘΕΟΔΩΡΑ ΑγΡΙΤΑκΗΕΛΙΣΑΒΕΤ ΑΛΕξΟΠΟΥΛΟΥΑΛΕξΑΝΔΡΑ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΥΑΡΤΕΜΙΣ ΒΑΤΙκΙΩΤΗ ΦΡΑΝΣΙΣ γκΟΡΟΥ ΔΗΜΗΤΡΑ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥΜΑΝΟΣ κΛΑΔΟΣ ΕΡΙΦΥΛΗ ΜΙκΡΟΠΟΥΛΟΥΧΛΟΗ ΜΠΟΛΩΤΑΑΦΡΟΔΙΤΗ ΠΡΟΒΟΛΙΣΙΑΝΟΥΤΡΙΑΔΑ ΣΙΜΟΥΑΣΠΑΣΙΑ-ΤΑΤΙΑΝΑ ΤΣΙγΑΡΙΔΗΣΩκΡΑΤΗΣ ΤΣΕΛΕΜΕγκΟΣ

ΙD

Χορηγός τεχνολογίας εργαστηρίου «Zoom στο Παρασκήνιο» 2013-2014

BE CREATIVE

Πιο κοντά δεν γίνεται. Τα παιδιά ανέβη-καν ακόμα και επί σκηνής για να κάνουν τις λήψεις τους! Στο εξώφυλλο βλέπετε

εικόνα της Αφροδίτης Προβολισιάνου και στο οπισθόφυλλο το «Παπαϊωαννικό»

τραπέζι με την υπογραφή της Αλεξάνδρας Αναστασοπούλου.

3

νται ομαδικά και να εκφράζονται μέσα από τις φωτογραφίες και τα κείμενά τους. Κάθε κύκλος του «Zoom στο Παρασκήνιο» αφιερώνεται και σε μια Τέχνη κι έτσι τα παιδιά παρακολουθούν από κοντά Εικαστικά, Θέατρο, Μουσική και Χορό. «Η Τέχνη; Η Τέχνη είναι ένα συναρπαστικό και αδιανόητα σκληρό ταξίδι, αλλά και ένας τρόπος να ζήσει κανείς τη ζωή του», απάντησε ο χορογράφος όταν τον ρώτησαν σχετικά ο Σωκράτης και η Άρτεμις, στη συνέντευξη που του πήραν. Με τα λόγια του καλλιτέχνη και την απίστευτη δουλειά των παιδιών, σας αποχαιρε-τούμε για φέτος και ανανεώνουμε το ραντεβού μας για το φθινόπωρο.

Καλό καλοκαίρι σε όλους!

ΜΥΡΤΩ ΣΤΕΙΡΟΥ

O τέταρτος κύκλος του εργαστηρίου «Zoom στο Παρασκήνιο» κλείνει φέτος με ένα εικαστικό παραμύθι, το έργο Still Life του Δημήτρη Πα-παϊωάννου. Τα παιδιά ήταν εκεί από την αρχή. Παρακολούθησαν τις πρόβες των καλλιτεχνών και ορκίστηκαν να κρατήσουν μυστικό το περι-εχόμενο της παράστασης μέχρι την τελευταία στιγμή. Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου, ως επικε-φαλής της ομάδας, υποδέχθηκε τους εφήβους με θέρμη και μετά την πρόβα τούς προσκάλεσε να μιλήσουν παρέα με τους συντελεστές και να μοιραστούν μαζί τους τις σκέψεις και τα συναι-σθήματά τους.Πρόβες, συνεντεύξεις και άπειρα κλικ πρωτα-γωνίστησαν σε αυτό τον κύκλο του εργαστηρίου και όλο αυτό το υλικό οδήγησε στο Free Press που κρατάτε σήμερα στα χέρια σας. Πρόκειται για ένα έντυπο που ανήκει εξ ολοκλήρου στα παιδιά, τα οποία δρουν ως δημοσιογράφοι, συγγραφείς και φωτορεπόρτερ ταυτόχρονα! Γιατί αυτός ακριβώς είναι ο στόχος του εργα-στηρίου φωτογραφίας-δημοσιογραφίας «Zoom στο Παρασκήνιο»: να δώσει βήμα στη δημι-ουργικότητα των ίδιων των παιδιών, τα οποία στα πλαίσια του εργαστηρίου μαθαίνουν να θέτουν ερωτήματα, να αναλύουν, να εργάζο-

4

ShooT Με

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ λΙΓΟ ΝΑ ΣΟΥ ΔΙνοΥΝ ΕλΕΥΘΕΡΗ ΠΡΟΣβΑΣΗ ΣΤΙΣ ΠΡΟβΕΣ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΤΟΥ ΔημΗΤΡΗ

ΠΑΠΑϊωΑννΟΥ! ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ ΠΑΡΑΚΟλΟΥΘΗΣΑΜε ΤΙΣ ΠΡΟβΕΣ: ΤΙΣ ΟΔΗΓΙΕΣ ΤΟΥ ΧΟΡΟΓΡΑΦΟΥ, ΤΟΥΣ

ΕΡΜΗΝΕΥΤΕΣ, ΤΑ ΔΙΑλΕΙμμΑΤΑ, ΤΙΣ ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ ΤΟΥΣ, ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟλΑΤΣΙΟ! ΚΑΝΑΜε λΟΙΠΟΝ ΤΑ ΠΑντΑ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΓΡΑψΟΥΜε ΤΗΝ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΜΑΣ ΣΤΟ ΦΑΚΟ

ΚΑΙ ΝΑ ΣΑΣ ΤΗ ΜεΤΑΦΕΡΟΥΜε ΑΥΤΟΥΣΙΑ!

Τα ονόματα των ερμηνευτών με σειρά εμφάνισης στο έργο: Αριστείδης Σερβετάλης, Δρόσος Σκώτης,Μιχάλης Θεοφάνους, Αργύρης Πανταζάρας,καλλιόπη Σίμου, Παυλίνα Ανδριοπούλου,και Δημήτρης Παπαϊωάννου

5

ΕΡΙΦΥΛΗ ΜΙΚΡΟΠΟΥΛΟΥ

6

ΕΛΙΣΑΒΕΤ ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟΥ

ΑΡΤΕΜΙΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗ

ShooT Με — BACKSTAGE

7

ΘΕΟΔΩΡΑ ΑΓΡΙΤΑΚΗ

ΔΗΜΗΤΡΑ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΤΡΑΒΗΧΤΗΚΑΝ ΜΕ ΜΗΧΑΝΕΣSAMSUNG WB31F ΚΑΙ ΝΧ300

8

ΧΛΟΗ ΜΠΟΛΩΤΑ

ShooT Με — BACKSTAGE

9

ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΤΣΕΛΕΜΕΓΚΟΣ

ΕΛΙΣΑΒΕΤ ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟΥ

ΔΗΜΗΤΡΑ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΤΡΑΒΗΧΤΗΚΑΝ ΜΕ ΜΗΧΑΝΕΣSAMSUNG WB31F ΚΑΙ ΝΧ300

10

Aπό τους Άρτεμη Βατικιώτη και Σωκράτη Τσελεμέγκο

Τι συναισθήματα σας δημιουργούνται όταν παρακολουθείτε τις πρόβες του έργου σας;

Με πιάνει τρόμος, πανικός και βρίσκομαι σε εγρήγορση ώστε να σημειώνει το μυαλό μου κάθε λεπτομέρεια που θα πρέπει να δούμε μετά. Ταυτόχρονα, όμως, υπάρχει και ένας «άλλος» εαυτός που προσπαθεί να παραμένει «παρθένος», που βλέπει δηλαδή κάθε φορά την παράσταση σαν να είναι η πρώτη φορά. Γιατί θέλω να βλέπω αυτό που πραγματικά γίνεται στη σκηνή και όχι αυτό που έχω στο μυαλό μου, ώστε να φανώ χρήσιμος στους συνεργάτες μου και να οδηγηθούμε τελικά εκεί που πρέπει.

Ο κεντρικός ήρωας του Still Life φαίνεται να είναι πολύ μόνος. Ήταν αυτή η πρόθεσή σας;

Ναι. Ένας από τους θεματικούς άξονες του Still Life είναι η πρωταρ-χική μοναχικότητα του ανθρώπου, δηλαδή ο άνθρωπος αντιμέτω-πος με το ίδιο το θέμα της ζωής: τι να την κάνω τη ζωή, πώς θα συνδυάσω το υλικό μου σώμα με αυτό που επιθυμώ, που εκτιμώ και ονειρεύομαι;

Βλέπουμε τον ήρωα να κουβαλάει πέτρες, φτυάρια, σαν να δουλεύει πολύ. Ποιος είναι ο ρόλος της εργασίας στη ζωή μας και ποιος είναι στη δική σας; γιατί όλοι συνηθίζουν να λένε «να έπιανα το Λόττο και να καθόμουν»;

Γιατί δεν ξέρουν τι τους γίνεται, για να σας απαντήσω από το τέλος! Στην παράσταση αυτή βλέπουμε τον άνθρωπο σαν εργάτη. Προτείνεται δηλαδή αυτό ως μια από τις λύσεις του υπαρξιακού μας ζητήματος, το πώς θα χαρούμε στη ζωή μας. Κατά τη γνώμη μου, ένας τρόπος είναι να βρούμε αυτό που αγαπάμε πραγματικά, να αφοσιωθούμε σε αυτό και να δουλέψουμε σκληρά για να εμβα-θύνουμε πέρα από αυτό. Προσωπικά, πιστεύω ότι η εργασία είναι καθαγιαστική και μπορεί να προσφέρει μεγάλη χαρά στη ζωή μας.

Τόσο στο 2 όσο και στο Still Life, τονίζονται τα στοιχεία της μοναξιάς και της διαφορετικότητας. Συνδέονται αυτά τα δύο έργα;

Στο 2 υπάρχει μοναξιά. Στο Still Life, όμως, υπάρχει μοναχικότητα, που είναι κάτι διαφορετικό. Μοναχικότητα είναι όταν είσαι μόνος και μπορείς και το χειρίζεσαι, ενώ τη μοναξιά δεν την θέλεις καθό-λου. Και ξέρετε, μπορεί μεταξύ μας να κάνουμε παρέα, να συνερ-γαζόμαστε, να ζευγαρώνουμε, αλλά ουσιαστικά παραμένουμε και μόνοι. Εμείς οι ίδιοι είμαστε κυρίαρχοι του εαυτού μας.

Για τους περισσότερους από εμάς ήταν όνειρο να γνωρί-σουμε τον Δημήτρη Παπαϊωάννου, όχι μόνο γιατί υπήρξε ο Mr. Olympics, αλλά και γιατί κάνει πολύ cool παραστάσεις. Μας άφησε λοιπόν να παρακολουθήσουμε τις πρόβες του και μας μίλησε για τη ζωή και τις ιδέες του με ειλικρίνεια, σαν να μιλούσε σε φίλους του. Στη συνέντευξη ήρθε άνετος, με τη φόρμα του, αφού ξέκλεψε χρόνο από τις ατέλειωτες πρόβες (και ναι, σσσσς, τους λιώνει τους χορευτές του). Να λοιπόν τι μάθαμε!

«ΣημΑΣΙΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΟΥ ΑΡΧΙΖΕΙΣ ΚΑΙ ΠΟΥ ΤΕλΕΙωνεΙΣ, ΑλλΑ ΝΑ ΜΗ ΣΤΑΜΑΤΑΣ ΠΟΤΕ»

ΣΥΝΑντΗΣΗ ΚΟΡΥΦΗΣ

11

«ΤΑ ΕΡΓΑ μοΥ ΑΠΟΤΕλΟΥΝ ΤΗ ΔΙΚΗ μοΥ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΑΥΤΟΓΝωΣΙΑΣ. ΜεΣΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ μοΥ,

ΚΑΤΑνοω ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟΝ EAΥΤΟ μοΥ ΚΑΙ ΠΡΟΣΠΑΘω ΔΙΑΡΚωΣ ΝΑ ΓΙνοΜΑΙ Η ΚΑλΥΤΕΡΗ ΕΚΔΟΧΗ ΤΟΥ EAΥΤΟΥ μοΥ ΚΑΙ ΘΑ ΠΡΟΣΠΑΘω

ΜεΧΡΙ ΝΑ ΠΕΘΑΝω.»

ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΠΡΟΒΟΛΙΣΙΑΝΟΥ

12

Η παράστασή σας βασίζεται στο μύθο του Σίσυφου. Ποιος πιστεύετε πως είναι ο σύγχρονος Σίσυφος;

Ο καθένας μας που ξυπνάει κάθε πρωί και πρέπει να σηκώσει τον εαυτό του και πρέπει να κάνει κάτι τη μέρα του. Και μετά, την επό-μενη μέρα πάλι θα πρέπει να σηκώσει τον εαυτό του και πάλι θα πρέπει να κάνει κάτι τη μέρα του κ.ο.κ. Έτσι το καταλαβαίνω εγώ.

Στο έργο βλέπουμε μέσα από αυτό τον «τοίχο» να βγαίνουν σώματα και άνθρωποι που αλληλοσυμπληρώνονται. Αυτά είναι κομμάτια του εαυ-τού μας ή η σχέση μας με τους άλλους ανθρώπους;

Νομίζω και τα δύο. Νομίζω πως οι σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους μάς συμφιλιώνουν με κομμάτια του εαυτού μας. Όταν κάνεις παρέα με κάποιον άνθρωπο, μια πλευρά του εαυτού σου φωτίζεται περισσότερο από άλλες. Εγώ, έτσι όπως το έχω σχεδιά-σει στην παράσταση, ήθελα να δείξω το πόσο ανολοκλήρωτοι είμα-στε, σαν να μην έχουμε ακόμα σχηματιστεί δηλαδή, σαν κάθε μέρα να σχηματίζουμε εμείς τον εαυτό μας. Γιατί κάθε μέρα κάτι ανακα-λύπτουμε για εμάς και κάθε μέρα αναλαμβάνουμε την ευθύνη του εαυτού μας, αφού το τι θα κάνεις τη μέρα σου τελικά σε καθορίζει. Και το ποιος γίνεσαι μέσα από όλο αυτό, είναι ένα «τριπάρισμα» της ύπαρξης και γι’ αυτό το «τριπάρισμα» μιλάω κι εγώ μέσα σε αυτό το οπτικό παιχνίδι, το έργο.

Θέλετε να πείτε δηλαδή ότι κάπως, κάπου, υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να φωτίσουν όλα τα κομμάτια του εαυτού τους;

Δεν ξέρω να σας πω, θα πρέπει να με ρωτήσετε στο νεκροκρέβατό μου. Τότε, δηλαδή, που θα έχω μάθει. Γιατί τώρα ακόμα ζω και ανα-καλύπτω καινούργια πράγματα του εαυτού μου και εκπλήσσομαι διαρκώς.

Μπορούμε δηλαδή να γεννάμε τον εαυτό μας; Πρέπει να γεννάμε τον εαυτό μας. Ένας άνθρωπος που ζει στην πόλη, που δεν είναι σε κατάσταση αγρίου, δεν έχει άλλη επιλογή από το να δημιουργεί τον εαυτό του. Δεν έχει επιλογή να μην πάρει αυτή την ευθύνη.

Ο κεντρικός ήρωας του Still Life προσπαθεί συνεχώς να φτάσει πιο ψηλά, πότε ανεβαίνοντας σε μια σκάλα, πότε φτιάχνοντας τη δική του σκάλα από τούβλα. γιατί συμβαίνει αυτό;

Τίποτα παραπάνω από αυτό που είπατε. Είναι ένα είδος εξέλιξης και μια σύνδεση, κατά κάποιον τρόπο, με κάτι πιο πνευματικό, πιο άυλο. Κάτι που αναζητάει η ανθρωπότητα αιώνες τώρα, γι’ αυτό αναπτύχθηκαν εξάλλου η Τέχνη και η Φιλοσοφία, για να απαντή-σουν σε αυτή την ανάγκη. Κατά κάποιον τρόπο, έρχεται μια στιγμή που ο άνθρωπος καταλαβαίνει ότι ο υλικός κόσμος δεν αρκεί. Ξέρει ότι σε αυτόν θα ζήσει, αλλά ξέρει επίσης ότι αυτό δεν του αρκεί.

Είναι πάρα πολύ όμορφη και η σκηνή με την κοπέλα που περπατάει κρατώντας αυτόν τον «καθρέφτη». Ό,τι και αν συνέβαινε, όποιος κι αν ερχόταν ή έφευγε, η κοπέλα δεν σταματούσε ποτέ. Θέλετε να πείτε κάτι με αυτό;

Φυσικά, σημασία δεν έχει πού αρχίζει και πού τελειώνει ο καθένας, σημασία έχει να μη σταματά. Να υπάρχει αυτή η αιώνια δόνηση.

Τι θέλετε να εκφράσετε βάζοντας όλους τους χορευτές να τρώνε μαζί στο τέλος και μεταφέροντας το τραπέζι στο κεφάλι στην αρχή της σκη-νής;

Ήθελα σε αυτή την πορεία της μοναχικότητας να τονιστεί και το γεγονός πως παραμένουμε και άνθρωποι που, όταν συναντιόμαστε όλοι μαζί, ζεσταινόμαστε. Τώρα, ως προς το γιατί κουβαλάμε το τραπέζι στο κεφάλι, τι να πω, είναι μια εικόνα που απλώς μου ήρθε. Αυτό που μου κίνησε το ενδιαφέρον σε αυτή την εικόνα είναι πως, πέρα από το παράλογο στοιχείο, μιλά για μια ισορροπία πραγμά-των, ιδέα που διατρέχει όλη την παράσταση. Επίσης, υπάρχει και μια έντονη αντίθεση: αυτή η «άγονη γη» που πρωταγωνιστεί σε όλες τις προηγούμενες σκηνές, δίνει τη θέση της σε ένα τραπέζι γεμάτο με καρπούς, με τα εύφορα δώρα της γης. Ένα τραπέζι που μεταφέρεται όμως σαν στολισμένος Επιτάφιος. Κι όλα αυτά μαζί τα στοιχεία μου φαίνονται σαν φύλλα από ένα γλυκό που το καθέ-να έχει διαφορετική γεύση, αλλά εσύ τρως τελικά μια μπουκιά που τα εμπεριέχει όλα και αισθάνεσαι αυτή τη σύνθεση.

γιατί επιλέξατε τον τίτλο Still Life για το έργο σας;Έχω έναν πολύ αγαπημένο φίλο που τον λένε Άγγελο Μέντη, ο οποίος είναι ένας καταπληκτικός καλλιτέχνης, κι αυτός μου είπε «σκέφτηκα να το πούμε Still Life». Μου άρεσε πολύ, γιατί στη ζω-γραφική σημαίνει «νεκρή φύση». Όμως, κανονικά μεταφράζεται ως «ακίνητη ζωή» ή «ακόμα ζωή» και νομίζω πως αυτά τα τρία στοι-χεία δένουν με το έργο και με όσα πραγματεύεται.

Ποιοι καλλιτέχνες πιστεύετε πως έχουν επηρεάσει βαθιά τα έργα σας και έχουν διαμορφώσει την αισθητική σας και τον τρόπο που βλέπετε πραγματικά την Τέχνη;

Ο Γιάννης Τσαρούχης, που ήταν ο δάσκαλός μου στη ζωγραφική, με έμαθε να βλέπω. Ο Robert Wilson με έμαθε να καταλαβαίνω πώς φτιάχνει κανείς εικόνες στο θέατρο και η Pina Bausch να εκτιμώ το έργο τέχνης, όχι μόνο γι’ αυτό που είναι, αλλά γι’ αυτό που προκαλεί στο κοινό. Κατάλαβα τι εννοούσε κάθε φορά που έβγαινα συγκινη-μένος από τις δικές της παραστάσεις. Γιατί όταν έβγαινα, ένιωθα εκείνη τη στιγμή πως αγαπώ περισσότερο τους ανθρώπους.

Τι συμβουλή θα δίνατε στους νέους που θέλουν να ακολουθήσουν το δρόμο της Τέχνης;

Καλή τύχη! Θα τους έλεγα πως η Τέχνη είναι ένα συναρπαστικό και αδιανόητα σκληρό ταξίδι, αλλά και ένας τρόπος να ζήσει κανείς τη ζωή του. Είναι όμως ένας δρόμος που απαιτεί την απόλυτη αφοσί-ωσή του.

Τα έργα σας σάς έχουν δώσει να καταλάβετε μερικά πράγματα για τον εαυτό σας;

Ναι, μου έχει συμβεί με τα περισσότερα έργα μου. Νομίζω πως αυτή είναι η δική μου διαδικασία αυτογνωσίας. Είναι ουσιαστικά σαν να βλέπεις ξεκάθαρα κάποια στιγμή αυτά που «φτύνεις» υπο-συνείδητα. Εκφράζεις δηλαδή κάτι και δεν ξέρεις τι ακριβώς είναι εκείνη τη στιγμή, όμως μετά, όταν το βλέπεις και το ξαναβλέπεις, κάνεις τη χημική ανάλυση και λες «για κοίτα, εδώ έχω μεγαλώσει» ή συνειδητοποιείς κάτι άλλο. Για παράδειγμα, στο προηγούμενο έργο μου, στην Πρώτη Ύλη, ανακάλυψα ότι είμαι πια πιο τρυφερός άνθρωπος από ό,τι ήμουν. Νιώθω, δηλαδή, ότι οι παραστάσεις μου με βοηθούν να βελτιώνομαι. Αυτός είναι άλλωστε ο στόχος μου, να γίνομαι διαρκώς η καλύτερη εκδοχή μου, μέχρι να πεθάνω.

ΣΥΝΑντΗΣΗ ΚΟΡΥΦΗΣ — ΔημΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑÏωΑννΟΥ

13

«ΣΙΣΥΦΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΑΣ ΠΟΥ ξΥΠΝΑΕΙ ΚΑΘΕ ΠΡωΙ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΗΚωΣΕΙ ΤΟΝ EAΥΤΟ ΤΟΥ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑνεΙ ΚΑΤΙ ΤΗ ΜεΡΑ ΤΟΥ. ΚΑΙ ΜεΤΑ ΤΗΝ

ΕΠΟΜΕΝΗ ΜεΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΚΑΙ ΠΑλΙ ΝΑ ΣΗΚωΣΕΙ ΤΟΝ EAΥΤΟ ΤΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑνεΙ ΚΑΤΙ ΤΗ ΜεΡΑ ΤΟΥ.

ΚΑΙ ΜεΤΑ, ΠΑλΙ ΤΗΝ ΑλλΗ ΜεΡΑ. ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΤΙ ΚΑνεΙΣ ΤΗ ΜεΡΑ ΣΟΥ ΣΕ ΚΑΘΟΡΙΖΕΙ.»

ΔΗΜΗΤΡΑ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

14

Την ημέρα της παράστασης είχαμε άγχος, σαν να ήμασταν κι εμείς συντελεστές της! Είχαμε ήδη παρακολουθήσει δύο πρό-βες, ξέραμε σε τι σχηματισμούς έπρεπε να βγουν τα σώματα από τον άσπρο τοίχο, πώς έπρεπε να κινηθούν οι χορευτές. Νιώθαμε ένα σφίξιμο στο στομάχι. Να που έγινε όμως το θαύμα και μετά από λίγο παρασυρθήκαμε ξανά. Εδώ, λοιπόν, σας σημειώνουμε κάποιες από τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας. Μακάρι να είδατε κι εσείς το Still Life!

LET’S DancE

ΜΑΝΟΣ ΚΛΑΔΟΣ ΦΡΑΝΣΙΣ ΓΚΟΡΟΥ

«Το Still Life άγγιξε πολλά κομμάτια της ψυχής μου. Η σκηνή με τον τοίχο με έκανε να αισθανθώ πως ένα πνεύμα εμφανιζόταν με διαφορετικά σώματα στο μπροστινό μέρος του τοίχου. Η σκηνή στην οποία οι χορευτές τραβούσαν τις ταινίες από το πάτωμα μ’ έκανε να νιώσω σαν να βρι-σκόμουν σ’ έναν κλειστό χώρο, από τον οποίο προσπαθούσα να βγω και φώναζα, αλλά δεν τα κατάφερνα. Τέλος, στη σκηνή με το τραπέζι είχα την εντύπωση ότι ήταν όλοι οι εαυτοί ενός ανθρώπου που έτρωγαν όλοι μαζί, συμφιλιωμένοι.» – Ελισάβετ, 15 ετών

«Στη σκηνή με τον “καθρέφτη”, με εντυπωσίασε το γεγονός ότι, ενώ οι άντρες πίσω από την κοπέλα εναλλάσσονταν, η κίνηση ήταν συνεχόμενη. Ήταν επίσης πολύ όμορφος ο τρόπος που ανέμιζε το φόρεμά της (προ-βλέπεται να αντιγραφεί από πολλούς…).» – Δήμητρα, 11 ετών

«Μετά την πρόβα, τα συναισθήματά μου ήταν ανάμεικτα. Αρχικά, μου έκανε μεγάλη εντύπωση η τελευταία σκηνή με το τραπέζι του φαγητού και την παρέα. Ήταν μια εξέλιξη που κανείς δεν περίμενε. Μου άρεσε επίσης ότι όλη η παράσταση ξέφευγε από τα όρια του “χο-ρού” ή αυτού που συνηθίζουμε να νομίζουμε ως χορό. Κατά τη διάρκεια της παράστασης υπήρχε ηρεμία και έκρηξη διαφορετικών συναισθημά-των ταυτόχρονα. Το σκηνικό ήταν μυστήριο και σκοτεινό, έβγαζε όμως ενέργεια και μια περίεργη ηρεμία. Όλοι μείναμε άφωνοι. Αποκτήσαμε μια αξέχαστη ανάμνηση.» – Χλόη, 14 ετών

ΘΕΟΔΩΡΑ ΑΓΡΙΤΑΚΗ

«Η παράσταση με έκανε να νιώσω πολλά πράγματα. Ένιωσα ότι ο κό-σμος δεν είναι τέλειος και ποτέ δεν θα γίνει και πως ο κάθε άνθρωπος έχει προβλήματα που δεν λύνονται και, μερικές φορές, είναι αδύνατον να τα ξεπεράσει. Με έκανε να νιώσω ότι οι σχέσεις των ανθρώπων πάντα θα έχουν προβλήματα και δεν πρόκειται να είναι γαλήνιες ή ανεπηρέα-στες από την πραγματικότητα στην οποία ζούμε όλοι. Το έργο με έκανε να παρατηρήσω και να καταλάβω λίγο καλύτερα την ανθρώπινη φύση.» –Άρτεμις, 14 ετών

16

ΤΡΙΑΔΑ ΣΙΜΟΥ

LET’S DancE

17

ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΤΡΑΒΗΧΤΗΚΑΝ ΜΕ ΜΗΧΑΝΕΣSAMSUNG WB31F ΚΑΙ ΝΧ300

ΑΣΠΑΣΙΑ-ΤΑΤΙΑΝΑ ΤΣΙΓΑΡΙΔΗΕΛΙΣΑΒΕΤ ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟΥ

ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΠΡΟΒΟΛΙΣΙΑΝΟΥΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΥ

18

Στην παράσταση φαίνεται κάπως απόμακρη, ίσως και βλοσυρή, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι. Η Καλλιόπη Σίμου, χορεύτρια και ηθοποιός, μας μιλά για το Still Life, για το πώς είναι ο Δημήτρης Παπαϊωάννου ως συνεργάτης και για εκείνη την υπέροχη σκηνή με τον «καθρέφτη».

Από τις Αλεξάνδρα Αναστασοπούλου και Ασπασία-Τατιάνα Τσιγαρίδη.

Ποιο είναι το νόημα της παράστασης Still Life;Το νόημα δεν το έχω σκεφτεί, γιατί εμείς δουλεύουμε περισσότερο στο τεχνικό κομμάτι του έργου και τον τρόπο ύπαρξής μας σε αυτό, στο πώς θα κάνουμε, για παράδειγμα, ένα σήκωμα ή μια συγκεκρι-μένη κίνηση η οποία θα δώσει το ανάλογο συναίσθημα. Πιστεύω ότι ο τρόπος ύπαρξης μέσα σε αυτό είναι τελικά το βαθύτερο νόημα της δουλειάς. Το νόημα, όμως, θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι «δικό σας» [γελάει]. Το λέω γιατί τελικά οι σκέψεις είναι πραγματι-κά του θεατή.

Ποια σκηνή του έργου σας συγκινεί περισσότερο και γιατί;Η σκηνή με τον «καθρέφτη» [το πολυκαρβονικό]. Κι αυτό όχι επειδή συμμετέχω, αλλά επειδή είναι σαν μία εικόνα της ζωής. Στιγμές που μοιάζεις σαν παρατηρητής της ζωής σου. Αυτή η σκηνή μοιάζει να συμβολίζει το χρόνο που περνάει, τους ανθρώπους που έρχονται και φεύγουν. Είναι σαν ένα ασταμάτητο τραγούδι.

Έχετε ξανασυνεργαστεί με τον Δημήτρη Παπαϊωάννου. Τι σας έχει προσφέρει η συνεργασία σας; Πώς είναι ως συνεργάτης; Δεν γίνεται ποτέ δύσκολος;

Ναι, έχω συνεργαστεί με τον Δημήτρη άλλες δύο φορές, στο Πουθενά, το 2009, και στο Μέσα, το 2011. Αυτή η συνεργασία μού έχει προσφέρει πολλές γνώσεις. Μου έμαθε πώς να συγκεντρώνο-μαι και –το σημαντικότερο που έμαθα– θα έλεγα απλώς να… υπάρ-χω. Στη συνεργασία μου με τον Δημήτρη δεν έχουν δημιουργηθεί προβλήματα. Εντάξει, πάνω στην πρόβα έχουν εμφανιστεί εκνευ-ρισμοί, γιατί σε πιέζει, όταν σε δυσκολεύει τεχνικά κάτι, ώστε να το κάνεις και θα σε πιέσει για να καταφέρεις το καλύτερό σου. Εκείνη τη στιγμή, ναι, μπορεί να αντιδράσεις. Αλλά όλα αυτά εντάσσονται στη διαδικασία της πρόβας.

«ΟΤΑΝ ΧΟΡΕΥω ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΝΑ ΔΙΑΣΤΕλλΕΤΑΙΟ ΧΡΟΝΟΣ, Η ΖωΗ»

ΑΝΘΡωΠΟΙ ΜεΣΑ ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ

ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΤΣΕΛΕΜΕΓΚΟΣ

19

Στην παράσταση τον είδαμε να κουβαλάει πέτρες, φτυάρι, σκάλες. Να φαντάζει κάτω από το σύμπαν μικρός, αλλά παρών και δυνατός. Να χτίζει γέφυρες προς τον ουρανό και να προσπαθεί συνέχεια να ανέβει λίγο πιο πάνω. Ο Αριστείδης Σερβετάλης, σαν ένας ανέκφραστος παλιά-τσος, θύμιζε στο Still Life κάθε άνθρωπο που αναζητά κάτι περισσότερο από τη ζωή. Όπως όλοι μας.

Από τις Θεοδώρα Αγριτάκη και Τριάδα Σίμου

Ποια πιστεύετε ότι είναι τα δυσκολότερα σημεία στο να υποδυθείτε ένα ρόλο;

Τα δυσκολότερα σημεία είναι να ξεκινήσεις τη διαδικασία των προ-βών ως λευκό χαρτί. Δηλαδή να μη φέρεις έτοιμα πράγματα και τις ευκολίες σου. Έχει σημασία να ξεκινάς με αθωότητα και καθαρότη-τα. Αυτό έχει ένα βαθμό δυσκολίας, πώς δηλαδή θα μπορέσεις να αποκοπείς από μια προηγούμενη διαδικασία, από τις προηγούμενες ερμηνείες σου και να μπεις σε κάτι νέο σαν να μην έχεις ξανακάνει ποτέ κάτι τέτοιο, σαν να ήταν η πρώτη μέρα σε αυτό το επάγγελμα.

Το ότι στην παράσταση δεν υπήρχε μουσική σας δυσκόλεψε στην ερμηνεία σας;

Καθόλου, ίσα-ίσα. Η μουσική μπορεί να υπάρξει εξάλλου και μέσα στη σιωπή· κάθε κίνηση, κάθε βηματισμός, κάθε μετατόπιση βά-ρους δημιουργεί μια μουσικότητα. Αρκεί ως ακροατής να συντονι-στείς με αυτή τη συχνότητα για να το αντιληφθείς και να δώσεις το χώρο που της αξίζει. Γιατί μουσική μπορεί να είναι και ο ήχος από τα σκαρπίνια ενός ανθρώπου, τα νύχια ενός σκύλου, ένα μακρινό κελάιδισμα. Όλα αυτά δημιουργούν μουσικότητα στην καθημερινό-τητά μας, μουσικότητα με μεγάλη σημασία.

γιατί ο χαρακτήρας που υποδύεστε έχει μια ψυχρότητα στις εκφράσεις του;

Γιατί αυτού του είδους οι αφηγήσεις αναφέρονται συνήθως σε κά-ποιες ιστορίες οι οποίες είναι γραμμικές, δεν έχουν τη δομή «αρχή, μέση, τέλος», στην ουσία καταπιάνονται με συμβολισμούς. Νομίζω λοιπόν ότι πρέπει να κρατάς σε αυτές τις περιπτώσεις μια απόστα-ση. Διαφορετικά, αν τα παρουσιάζεις με μια συγκεκριμένη έκφρα-ση, είναι σαν να έχεις επιλέξει εσύ ένα δρόμο και έτσι στερείς από τον θεατή τη δυνατότητα να επιλέξει ο ίδιος τι θέλει να εισπράξει από αυτό που βλέπει.

Στο έργο υπάρχει μια πολύ έντονη σκηνή. Εσείς στηριζόσασταν σε μια σκάλα και πάνω σε έναν άλλον άνθρωπο για να ισορροπήσετε. και ενώ σας βοηθάει ο άλλος, στο τέλος σας αφήνει να πέσετε. Τελικά, σας βοήθησε ή όχι;

Εκείνη τη στιγμή συμβόλιζα έναν άνθρωπο που με τη βοήθεια κάποιου άλλου μπορεί να ανέβει λίγα βήματα και να ισορροπήσει εκτός του κέντρου βάρους του, να βγει δηλαδή από τα προσωπικά του όρια, απ’ όσα τον κάνουν να νιώθει μια ασφάλεια. Κι επειδή μερικές φορές δεν μπορείς να σταθείς μόνος σε μια τέτοια κατά-σταση, χρειάζεσαι και κάποιον άλλον. Το γεγονός ότι αυτός φεύγει μετά, για εμάς συμβολίζει μια ανάγκη της εποχής μας: ότι όλοι μας πρέπει να μπορέσουμε να μετατρέψουμε τη μοναξιά σε μοναχικό-τητα. Γιατί αν νιώθεις μοναξιά και δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις το γεγονός ότι φεύγει αυτός ο άνθρωπος, εγκλωβίζεσαι μέσα σε αυτή την ερημιά. Αν μπορέσεις να την αντιμετωπίσεις και να τη διαχειριστείς απολαμβάνεις τη μοναχικότητα και την αυτάρκεια, γιατί υπάρχει και μια απόλαυση σε αυτό και ακόμη δεν το αναγνω-ρίζουμε ως κοινωνία.

Το θέατρο σας έχει εξελίξει ως άνθρωπο; Έχετε γίνει καλύτερος; Το θέατρο και, γενικά η διαδικασία του ως δουλειά, ο μόχθος με εξε-λίσσει. Το θέατρο, επειδή είναι αρκετά ασκητικό και απαιτητικό, σε βάζει, θέλοντας και μη, σε κάποιους κανόνες, γεγονός που αρχίζει να διαμορφώνει την προσωπικότητά σου. Δεν ξέρω όμως να σας πω αν έχω γίνει καλύτερος ή χειρότερος, απλώς διαφορετικός απ’ ό,τι ήμουν.

«ΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΟΥ ΣΕ βΟΗΘΗΣΕ, ΦΥΓΕΙ ΑΠΟ ΤΗ ΖωΗ ΣΟΥ, ΝΙωΘΕΙΣ μοΝΑξΙΑ,

“ΕΡημΙΑ”. ΑΝ ΜΠΟΡΕΣΕΙΣ ΟΜωΣ ΝΑ ΤΗΝ ΑντΙΜεΤωΠΙΣΕΙΣ ΑΥΤΗ ΤΗ μοΝΑξΙΑ, ΤΟΤΕ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΑΠΟλΑΥΣΕΙΣ ΤΑ ΔωΡΑ ΤΗΣ μοΝΑΧΙΚΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΥΤΑΡΚΕΙΑΣ.»

«Ο μοΧΘΟΣ ΤΟΥ ΘEAΤΡΟΥ Με ΕξΕλΙΣΣΕΙ»

ΑΣΠΑΣΙΑ-ΤΑΤΙΑΝΑ ΤΣΙΓΑΡΙΔΗ

20

Εκείνος μας έδωσε σκίτσα που έφτιαχνε κατά την περίοδο των προβών της παράστασης Still Life, μικρές «πυξίδες» για την εξέλιξη της εικαστικής ιστορίας του. Τα παιδιά πήραν όμως τα σκίτσα και φαντάστηκαν μικρές, δικές τους ιστο-ρίες. Εντελώς ελεύθερα δημιούργησαν τα δικά τους micro-novels και του τα αφιερώνουν.

«Ο ΚΟΥβΑλΗΤΗΣ ΤΟΥ ΤΡΑΠΕΖΙΟΥ o Ε’» Ήταν κάποτε τέσσερις άνθρωποι, οι οποίοι ζούσαν σε μια χώρα όπου κυριαρχούσε ένας πολύ τυραννικός και αχόρταγος βασιλιάς. Οι άνθρω-ποι αυτοί ήταν αναγκασμένοι να είναι πιστοί υπηρέτες του από νεαρή ηλικία, αλλιώς θα έχαναν τη ζωή τους οι οικογένειές τους. Έτσι, έπρεπε καθημερινά να πηγαίνουν έως την άλλη άκρη της χώρας κουβαλώντας προσεκτικά τα εκλεκτά φαγητά του βασιλιά, μαζί με το τεράστιο, χρυσό τραπέζι του, έως το Παλάτι. Αν στο δρόμο τους έπεφτε κάποιο από τα φαγητά, έπρεπε να γυρίσουν πίσω για να το αντικαταστήσουν. Και μόλις ο βασιλιάς τελείωνε το φαγητό του, ξαναπήγαιναν να φέρουν κι άλλο. Γιατί αυτός ο βασιλιάς, δεν χόρταινε ποτέ.Αυτούς τους τέσσερις ανθρώπους, κανείς δεν τους υπολόγιζε. Όλοι αγνοούσαν την ύπαρξή τους. Ανήκαν στο χαμηλότερο κοινωνικό στρώμα, στον πάτο. Είχαν συνηθίσει να ζουν μια μοναχική, βαρετή ζωή. Σπάνια αντάλλασσαν κουβέντες μεταξύ τους, καθώς μόλις ο βασιλιάς τελείω-νε το φαγητό του έπρεπε να αρχίσουν από την αρχή και έτσι δεν είχαν καθόλου ελεύθερο χρόνο. Επιπλέον, τους είχαν απαγορεύσει να μιλάνε μεταξύ τους πάνω από λίγα λεπτά την ημέρα. Ούτε με την οικογένειά τους μπορούσαν να επικοινωνήσουν.

Οι άνθρωποι αυτοί συνήθισαν αυτή τη ζωή και μετά από μερικά χρόνια έπαψαν να παραπονιούνται. Ο Βασιλιάς όμως ήθελε κάτι παραπάνω. Έτσι, τους έβαλε να κουβαλάνε το τραπέζι στα κεφάλια τους, καθώς αυτή η τυραννική του πράξη του προκαλούσε μεγάλη ευχαρίστηση. Η απόδοσή τους έπεσε μεμιάς και έγιναν πιο σκυθρωποί από ποτέ.Μια μέρα ο ένας από αυτούς πέθανε. Δεν άντεξε άλλο την καταπίεση. Οι σύντροφοί του στενοχωρήθηκαν, αλλά το κράτησαν κρυφό. Δεν ήθελαν να ταράξουν τα νερά.Την επόμενη μέρα έπεσε κλήρος σε όλη τη χώρα για το ποιος θα έπαιρνε τη θέση του τέταρτου «κουβαλητή του τραπεζιού». Κανείς δεν ήθελε, αλλά κανείς δεν εξαιρέθηκε από τη διαδικασία. Ο κλήρος έπεσε σ’ έναν νεαρό άντρα. Νέος και ξέγνοιαστος, καθώς ήταν, του ήταν πολύ δύσκολο να προσαρμοστεί. Από την πρώτη μέρα κιόλας άρχισε τα παράπονα. Στο τέλος της πρώτης εβδομάδας προκάλεσε φασαρίες, αλλά καθώς απει-λήθηκε η ζωή και της δικής του οικογένειας, σταμάτησε. Δεν ήθελε να τα παρατήσει, ήθελε να ξανακερδίσει την ανεξαρτησία του. Θα ρίσκαρε όμως πολλά πράγματα. Τι λέτε να κάνει;

Δήμητρα Θεοδωροπούλου

ΣΚΟΤΕΙΝΑ LuLlaBIES

21

“out of focuS” Ξύπνησε, ενώ ονειρευόταν.Για άλλη μια φορά, ο εκκωφαντικός ήχος του ξυπνητηριού τον έριξε στο πάτωμα. Έπιασε βίαια το μαξιλάρι του και προσπάθησε να συγκεντρώσει τις αρθρώσεις του και μαζί να σκορπίσει όλη την ένταση που ένιωθε, την ίδια στιγμή που δεν μπορούσε να νιώσει τίποτε άλλο από εξάντληση. Μετά από μερικά δευτερόλεπτα, άρχισε να δημιουργεί μια λίστα των πραγμάτων που είχε να κάνει εκείνη τη μέρα. Η λίστα μεγάλωνε διαρκώς και κάθε τρεις στόχους προσέθετε και ένα «Μείνε ζωντανός». Σηκώθηκε όσο πιο αργά μπορούσε, σπαταλώντας όσο περισσότερο χρόνο ήταν δυνατό. Ταλαντεύτηκε δυο βήματα (μπορεί να ήταν και 13, εδώ που τα λέμε) μακριά από το κρεβάτι του. Είχε ανοίξει το φως, όμως όλα παρέμεναν σκοτεινά. Μπήκε στο μπάνιο και, αντικρίζοντας το χλωμό, ανέκφραστο πρόσωπό του, με τα πρησμένα μάτια και χείλη, προσπάθησε να ξυπνήσει ρίχνοντας πάνω στο δέρμα του κρύο νερό.Το τηλέφωνο τον ξάφνιασε. Με όση ενέργεια μπορούσε να επιστρατεύ-σει, έθεσε σε εφαρμογή τη συμπεριφορά της ημέρας. «Ναι; Αααα, εντά-ξει! Εννοείται. Ναι, τα λέμε σε 20 λεπτά! Γεια!» άκουσε τον εαυτό του να λέει. Ξαναγύρισε στον καθρέφτη, γύρισε τα μανίκια και σχεδίασε μια όψη, ακριβώς σαν της προηγούμενης ημέρας. Δεν ήταν χειρότερη, ήταν απλώς

πιο θολή. Ίσως να άρχιζε να θολώνει περισσότερο μέρα με τη μέρα και κάποτε απλώς να εξαφανιζόταν.Τέλειωσε με την καρικατούρα του και βγήκε από το μπάνιο. Αυτή η μέρα δεν θα ήταν διαφορετική.

Aφροδίτη Προβολισιάνου

“ΤΗE STΟΝE Man” Ο κύριος Γουίντον γυρνούσε πάντα φορτωμένος με χαρτιά και βιβλία που μπλόκαραν την όρασή του. Ένιωθε βαρύς και φυλακισμένος μέσα στις σκέψεις του. Μόνος, συνέχιζε ασταμάτητα την καθημερινή ρουτίνα του. Ο κύριος Γουίντον δεν άντεξε, έφυγε όσο πιο μακριά μπορούσε. Πήγε σ’ ένα μέρος όπου βρήκε τον εαυτό του και συμφιλιωθήκανε. Έτσι, μπόρεσε να μοιραστεί την ίδια σάρκα με όλα του τα κομμάτια. Ο κύριος Γουίντον επιτέλους συνάντησε τον εαυτό του. Ο κύριος Γουίντον είναι πια ο εαυτός του.

Ελισάβετ Αλεξοπούλου

22

ΜΙλΑΜε, ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ ΤΗΝ ξΕ-ZooM-ΗΣΑΜε ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ! ΠΗΓΑΜε ΣΕ ΠΡΟβΕΣ, ΣΥνοΜΙλΗΣΑΜε Με ΤΟΥΣ ΕΡΜΗΝΕΥΤΕΣ, ΡωΤΗΣΑΜε ΤΑ ΠΑντΑ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΠΑΠΑϊωΑννΟΥ («ΔημΗΤΡΗ ΜΑΣ» ΠΙΑ), ΦωΤΟΓΡΑΦΙΣΑΜε, ΓΡΑψΑΜε ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΚλΕΙΣΑΜε

ΔημΙΟΥΡΓΙΚΑ ΜΙΑ ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ.ΡΑντΕβΟΥ ΤΟΝ ΟκΤωβΡΗ.

ΟΙ ΡΕΠΟΡΤΕΡ ΠΑνε ΓΙΑ ΜΠΑΝΙΟ ΤωΡΑ!

«Ναι, του μίλησα!» (Δημήτρη, η Δήμητρα σ’ αγαπά!).

Να, τι άγγελοι θα μπορούσαμε να ήμασταν και στο σχολείο…

Ποιος είπε ότι είναι μόνο αυστηρός;

Ρεπόρτερ εν δράσει!

23

Φωτογράφος:Μυρτώ Στείρου

«Ναι, του μίλησα!» (Δημήτρη, η Δήμητρα σ’ αγαπά!).

Να και μια στιγμή που οι μεγάλοι ακούν τους μικρούς!

Ο Κάρολος και η Αθηνά από το χορηγό μας (Samsung) ήρθαν να μας δείξουν τις καινούργιες μας μηχανές.

Καλά, φοβερός τύπος ο Σερβετάλης!

SGT.GR ΣΥΓΓΡΟΥ 107ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ:

210 900 5 800 • SGT.GR

ZooM ΣΤΟ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΦωΤΟΓΡΑΦΙΑΣ-ΔημΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑΣ

Χορηγός τεχνολογίας εργαστηρίου «Zoom στο Παρασκήνιο» 2013-2014

«Παρακολουθώντας τo Still Life μου δημιουργήθηκε μια αίσθηση μελαγ-χολίας και ταυτόχρονα δέους. Κι όσο είσαι μες στη σκοτεινή αίθουσα, νιώθεις σαν να σε χτυπάνε πολλά συναισθήματα μαζί που το καθένα προσπαθεί να επικρατήσει μέσα σου. Κι όταν βλέπεις τους χορευτές να δημιουργούν διάφορες μορφές με το σώμα τους στον τοίχο, το θέαμα μοιάζει εντελώς αλλόκοτο. Όμως, εσύ ταυτίζεσαι και νιώθεις σαν να ξεσπάς, αλλά στο τέλος σού δημιουργείται μια αίσθηση ανεκπλήρωτης επιθυμίας. Η αλήθεια είναι ότι εσύ παραμένεις έξω από όλο αυτό, ένας απλός θεατής και εκνευρίζεσαι, γιατί θες και εσύ αυτό το έντονο συ-ναίσθημα να γίνει δικό σου. Κι αγωνιάς μαζί με τον πρωταγωνιστή που προσπαθεί να φτάσει κάπου που θες να φτάσεις κι εσύ και γι’ αυτό δεν θες να τελειώσει το ταξίδι. Γιατί θες να ζεις πάντα με αυτά τα μεικτά και παρορμητικά συναισθήματα που σου προκαλεί το Still Life.» – Αλεξάνδρα, 13 ετών