Stories Magazine - Tydskrif Acknowledgements/Erkennings No. 74 – 18-05-2020 Editor and Translator prof. Gert van Jaarsveld English https://storymagazine.home.blog Afrikaans https://storietydskrif.home.blog Redigering en Vertaling prof. Gert van Jaarsveld Besoek ons skakel “Oor ons skrywers”

Our books – Ons boeke http://storietydskrif.home.blog/boekwinkel/

The mission The Script of Evil series Book 2 12. The discovery

Morrison and Dexter burst into the room of the signalers' mobile office. The service corporal jumps to attention.

Morrison gestures to him to relax. "Sit down, Corporal, and show us what you have."

Lydietjie Vroeg Soggens Ragab Johan B. Pansegrouw sr. BLOEDSPORE IN DIE SAHARA 9. DIE BORMOEN LEER - Deel 3

Hulle kom versigtig by die tent uit en die tentkamp lê doodstil om hulle, sonder ’n beweging en sonder ’n geluid.

Die wraak is myne! - 21: Smiley se smart Smiley bly ‘n paar oomblikke stil. Haal swaar asem. Maar dan oorweldig emosie hom weer.

“Jy wil vir Smiley in die tjoekie kry. Ek het jou mos mooi gesê …”

Bevrore hart - 17. Die besluit

Sy wonder skielik hoe sou Wynand die saak hanteer het. Sy weet wat sy moet sê, maar ander volg nie presies haar kodes nie.

Cover photo by Racheal Lomas @maven_designs

The Script of Evil Book 1 – When Evil brings Love – is now available in our bookstore https://www.amazon.com/dp/B086B8PVZV The mission The Script of Evil series Book 2

Started edition 63

12. The discovery

Morrison and Dexter burst into the room of the signalers' mobile office. The service corporal jumps to attention.

Morrison gestures to him to relax. "Sit down, Corporal, and show us what you have."

Excitedly Corporal Jansen reacts: "We are doing shifts to monitor the radio frequencies 24/7 as you have ordered, Colonel, and you were right. We have a spy in our midst that made contact with someone outside. I shall play the recording now for you, Colonel, then you can listen for yourself."

Jansen has the recorder ready and pushes a button. First, there are crackling noises as it runs through different frequencies. The other two wait anxiously.

Suddenly a voice can be heard: "Ant Heap, come in, over!"

Silences follow in-between as Ant Heap regularly is being called and Morrison becomes impatient: "Is that all?"

The signaler holds up his hand. Morrison looks at Dexter: "Does this sound like

a woman's voice to you as well, Captain?" Dexter nods. "Yes, Colonel, but it is clear that

she tries to disguise her voice." Eventually, a man's voice answers. "Ant Heap

here, you can talk Mail Pigeon, over." Dexter and Morrison frown at each other while

they curiously keep on listening. The woman's voice now sounds excited and surprised. "Ant Heap, I thought I have lost you altogether. Everything okay over there, over?"

"Everything is fine and we are ready. Is the plan still the same? We are going to leave shortly and only want to confirm it, over."

"The plan is still the same. You can go ahead. I've got nothing further and if you have nothing, I must warn you that the frequencies are monitored, over."

Baffled Morrison takes Dexter at the shoulder as if to ask: "Have you heard that?"

"Frequencies are monitored, why so, over?" "The dogs sniffed out your camp after you have

departed, over."

"I understand. I will not make contact until two weeks after the plan has been executed. Please also be quiet until then, over."

"Will do. Over and out." "Over and out." Morrison shakes his head up and down. "Captain

Dexter, your theory has been correct all along. You said your tracker thinks there were six vehicles and more or less 24 people at the camp at the dam. And you suspected they are armed mercenaries. That is why they didn't show their faces. This guy on the outside asked the lady inside if everything is fine and if they can proceed with the plan. He also said she must be quiet and he would not make contact only two weeks after the plan has been executed. It's quite clever because she knows when it will be and we not. What do you think is the plan they were talking about?"

Captain Dexter shakes his head from side to side deep in thought and then his eyes become bright and excitedly he asks: "When will the Puma depart to collect those ten people, Colonel?"

"With first light on 1 April next week. The appointment is arranged for 10:30."

Morrison's eyes also brighten. "My goodness! You are right, Captain! At this stage, nothing is going on in the camp. And that is all the information they need. Those ten people in the occult's hide-out in Port Elizabeth have the mission to fulfill when

they leave and next week we are going to pick them up with the Puma and bring them to this camp. Those mercenaries are probably hired by the occult to boycott our plans. Maybe the occult don't want them to join us because why is it that they had to hide there and not join us from the start?"

Dexter nods. "I suspect there is a huge probability that they will wait for our Puma to arrive there, Colonel, and I suspect further that neither Nico nor Francois know about this, because why did Nico make an appointment with you to pick them up with the Puma? Colonel, we will have to prepare for every possible scenario. The Puma can take twenty men. I suggest that we take the initiative and boycott their plans by planning ahead and let the Puma take me and nineteen of my best men even today and we land just in front of the hide-out and secure the smallholding. The Puma can stay there and will be ready and safe and when it has delivered Nico and his team safely at the farm, they can return to pick us up. In the meantime, we will piece together an ambush and wait for the mercenaries, take them into custody, and try to find out what their agenda is."

"Marvelous plan, Captain! We suspect they have 24 men and I suspect they won't take all of them along, so your firepower will be more or less equal to theirs, but you will be well dug in and established. Their spy won't warn them, because they have arranged to keep radio silence, but if she tries, we

will know because we will monitor that radiofrequency 24/7 just for in case, not so, Jansen?"

Jansen nods apprehending and Morrison continues: "In any case, any warning would be too late because by that time you will be dug in on the smallholding."

Dexter just wants to make sure the colonel comprehend something. "Colonel, remember they now know we are monitoring the radio frequencies. Thus they might be prepared for the possibility that we are ready. They also know the Puma can take twenty men. I think they will be prepared for the fact that we could have secured the place beforehand. When we depart here with the Puma we don't know whether they can hear us, and put two and two together, especially if they realize the Puma hasn't returned."

Morrison nods. "Well, I can't see a better plan now, Captain. If you only dig yourself in very well, I can't see how they will manage to deter you from bringing those ten people safely to the camp, but there is a very serious matter that bothers me. Who is the lady, Captain? How does she know that the frequencies are monitored? Think a bit about who knows it. You, Chloe, Jane, our three young signallers, myself, Haasbroek, and Marco."

"That voice was disguised, but the pronunciation is neither Chloe's nor Jane's, Colonel"

"Maybe a friend of theirs?"

Dexter scratches his head. "Colonel, to tell you the truth, I work well together with Chloe and Jane from the time you appointed me as manager of the police service in Hunter's place and I can give you my word and assure you they have nothing to do with this. In any case, it was Jane who first suggested that we have a spy in our midst."

"Beware, Captain, those two women grow on you and the one is cuter than the other. Don't pull a softy on me!"

"No truly, Colonel. We make a nice team. I assure you again this must be another lady within our midst but I can't think of one now."

Dexter looks at Jansen. "You three youngsters don't have girlfriends here, have you?"

Jansen resolutely shakes his head. "No, Captain, that lucky we are not."

Morrison suddenly looks as if he has seen a ghost for a suggestion that Dexter's words evoke in his brain and he hits with his flat hand on Jansen's desk. "Play that fucking recording again, now!"

Jansen jumps where he sits and suddenly wide awake sits up. "All right, Colonel, it's digital and I shall play it immediately."

He pushes a button and she is again trying to reach the guy outside: "Ant Heap, come in, over."

Excitedly Morrison's head moves up and down and intensively he listens when she speaks again and

he takes Dexter by the shoulder. He signals to Jansen to put the thing off.

"Paola! I can bet you that it is Marco's mistress. She is, in any case, the only female that is part of our inner circle. Marco, of course, shares everything with her and she milks him literally and figuratively."

Dexter is curious: "I know very little about her, Colonel. I thought they were married."

"No! Marco met her in Port Elizabeth only a while before we came to the farm and lost his head completely to his piece of sexy Portugal. I let him carry on. Damn it, how could I be so blind? Shit, I was so satisfied with my wonderful security team that had no attachments that had to carry like loose wires. I should have known when she suddenly appeared on the scene. The occult probably placed her here to sniff out the Elite via us."

Morrison again eyeballs Jansen. "Now that I talk about the Elite, you are still monitoring the short waves, aren't you? Have you found anything?"

"Yes, Colonel. We do both at the same time. I've only left the short waves for a moment to talk to you."

"Funny that we haven't picked up something thus far. Don't we need a higher mast? It just can't be that the Elite's camps all over the world have just vanished. My satellite phone isn't working. I suspect the same space ships that brought the spiders from

the moon, demolished the satellites' communication in space. So the only way in which we can now make contact is via short wave masts."

Jansen utters his suspicion: "Maybe there is a logical explanation why it takes them longer to get these short wave towers ready, Colonel."

Morrison nods. "Let's hope we find our colleagues, the sooner the better, so that we can mobilize against the enemy. We must simply sniff out that fucking occult because I have the feeling they want to wipe us from the surface of the earth before they end the plague. Concentrate on the short wave at least for the next two weeks. We simply must make contact!"

Dexter wonders: "What is your plan with Paola, Colonel?"

"No one must know about her except our three and especially Marco must not be informed of anything, okay?" Morrison looks at Jansen who nods that he understands completely.

"I have a special plan for this lady that I only am going to share with Heinrich. You must not discuss her with anyone."

Continues next week in Edition 75

Lydietjie Johan B. Pansegrouw sr. Van die slanke krul in jou toontjie tot die ligte hare op jou kroontjie bly jy tog die beste loontjie vir die ou skimmel boontjie. Vroeg Soggens Johan B. Pansegrouw sr. Vroeg soggens voor sonop is U in Kaapweg as ek hardloop word die reuk van die bakker se brood of die geur van wit jasmyne U weivelde van rus en waters waar U vrede is. En dan die laaste ent as ek die kilos in my bene voel verby die hospies in Warblerstraat weet ek as ek my laaste tree deur die dood sal gee sal ek nie hoef te vrees nie want sê U nie U sal daar ook by my wees nie... Ragab Johan B. Pansegrouw sr.

Elke man se meisiekind toe Jerigo se mure val het die fonteintjie, in jou kamer met die rooi tou, se water deur die krake gesyfer. Jou pannetjies waar Adams hul drif kon les was leeg. Toe is jy weggeneem om ‘n ogie in ‘n ander aar te word. Een van die bronne wat seisoene lank sou vloei tot by Hom uit Wie die water borrel wat die lewe gee.

Kopiereg @ Pieter Haasbroek (2019) Aanlyn winkel: https://sqrindle.com/category/fiction-and-literature Webwerf: https://www.softcoverbooks.co.za

BLOEDSPORE IN DIE SAHARA 9. DIE BORMOEN LEER - Deel 3 Begin uitgawe 52

Neels steek sy hande stadig uit. Die een glip onder om die Bormoen se gesig na die omgewing van sy gorrel en die ander hand gryp die Bormoen se swaaiende linkerhand. Neels ruk die Bormoen se kop agteroor en hy gee nie eens ’n snik nie. Die volgende oomblik trek hy hom die tent binne en dan ruk hy die wag se kop weer agteroor en die ander twee weet meteens dat iets met hierdie Bormoen se nek verkeerd gegaan het. Hy glip dood uit Neels se hande. “Was dit stil genoeg?” vra Neels terwyl hy stadig orent kom. Hulle begin repe uit die tent skeur, uit die onderste seil, sodat die beskadiging van die tent nie te opvallend word nie. Binne tien minute het hulle elkeen ’n taamlike dik fakkel in hul hande. Hulle kom versigtig by die tent uit en die tentkamp lê doodstil om hulle, sonder ’n beweging en sonder ’n geluid. Hulle sluip agter mekaar tussen die tente deur en hulle bly so ver moontlik in die skaduwees want daar is bietjie maanlig. Oral hoor hulle die reëlmatige asemhaling van manne wat slaap. Hulle

bereik die eerste vuurmaakplek. Dit lê voor ’n groep van vier tente. Joos buk vinnig en krap die as oop. Daar is nie kole nie. Die vuur is heeltemal dood. Die tweede vuurmaakplek wat hulle kry, lewer ook niks op nie, maar by die derde een kry hulle nog klein, dofgloeiende koletjies. Met die loop het hulle heelwat na die westekant van die kamp gevorder, onder die wind in. Org buk en blaas die koletjies aan. Joos hou sy fakkel daarteen en dit vat gou vlam. Die tyd is min. Met twee vinnige bewegings steek hy die ander twee se fakkels ook aan. Terwyl hy dit doen, praat hy fluisterend met hulle. “Ons werk na die noordekant van die kamp. As die brand goed vat, ontmoet ons mekaar daar en dan vlug ons weswaarts in die rigting van Dini Sadazi. Steek soveel moontlik tente aan die brand. As julle sien dat die vlamme goed vat, los dan maar en laat ons padgee.” Meer praat hulle nie, want elkeen weet wat om te doen. Joos bevlieg die eerste tent en steek hom aan die brand en hy is verbaas dat die vlam so vinnig vat. Binne ’n paar oomblikke lek dit aan die tent se nokpaal. Hy wag egter nie om te sien wat gebeur nie. Daar is baie tente in hierdie laer. Hy spring andere by. Hy steek sewe aan die brand voordat die Bormoen in die eerste brandende tent aan die skreeu gaan. Hy steek gou nog ’n paar tente aan die brand.

Dan is sy fakkel gedaan. Hy gooi dit neer. In ander dele van die kamp sien hy ook tente aan die brand en hy weet die ander twee het ook nie gras onder hul voete laat groei nie. Die een tent steek die ander nabygeleë tent aan die brand. Die westewind jaag vonke deur die lug. Die Arabiere borrel nou oral uit. Hulle hardloop deur die rookdampe. Die meeste van hulle is aan die brand. Andere kom nie eens so ver nie. Die brandende tente sak op hulle in en hulle sterf skreeuende. Tussen die tente word die hitte nou ondraaglik en Joos hardloop noordwaarts, na waar die vlamme nog nie deurgedring het nie. In die hardloop sien hy El Dowa raak. El Dowla staan voor sy vierkantige goudkleurige tent. Hy het ’n wit sy-naghemp aan en in die gloed van die vuur lyk sy gesig soos ’n gesig van bloed. Hy is alleen daar voor sy tent. Joos vrees nie meer vir sy eie veiligheid nie. Hy is heeltemal seker dat die Bormoen besig genoeg is om hul eie velle te probeer red. Hulle sal hulle dus nie bekommer oor drie Legioensoldate nie. “Hierdie is die oomblik,” sê Joos so in die hardloop. “Hierdie is die oomblik waarop ek jare lank gewag het, ou kêrel.” El Dowla sien Joos nie voor hy amper op hom is nie, want hy kom tussen die tente deur gevleg en hy bly so ver moontlik in die skaduwees daarvan. El Dowla se hand beweeg instinkmatig na waar sy dolk moet

wees, maar dan val dit hom by dat hy nie sy dolk dra as hy slaapklere aan het nie. Met die baard dik op sy gesig, met die groot pyn nog steeds vretend aan sy rug en met die uitputting in sy liggaam, kry Joos dit nog reg om teenoor hierdie vet bullebak te glimlag. Maar dit is die glimlag van pure haat. El Dowla kyk rond en begin skreeu. Maar niemand hoor hom bo die geskreeu en geraas en bo die gedreun van die brandende tente nie. En daar is ook die westewind wat in sieklike vaarte oor die woestyn kom en lang vlamtonge afbreek en hulle deur die lug jaag. “Ek het gekom om ’n man te wreek wat jy deur twee bedorwe perde laat middeldeur skeur het, El Dowa. Die oomblik vir wraak het aangebreek!” Voordat hy nog klaar gepraat het, spring hy saam met ’n stil gebed dat hy sal krag hê. El Dowla probeer in die tent in retireer, maar dit is nie nodig nie. Die aanslag van Joos se liggaam laat hom agteroor steier, die tent binne en Joos se hande sluit om sy dik, swetende nek. Met die val breek Joos se houvas om sy nek. Nou is dit El Dowla wat na Joos se gorrel soek. Maar hy slaag nie daarin nie. Joos rol onder sy grypende hande uit en bespring hom weer. El Dowla wikkel en worstel en probeer wegkom, maar sy liggaam is te groot en stadig. Hy haal hard asem of sy longe aan die breek is.

Joos veg met ’n heerlike, moordende behae. Hy veg totdat hy skielik ’n brandende pyn aan sy een been voel, ’n slag wat hom magteloos maak. Hy voel weer die ou uitputting, die ou swakheid en hy weet dat hy nie verder kan veg nie. Magteloos aanskou hy hoe dat El Dowla opstaan en na die tentopening toe drafstap. Joos sien hoe dat hy op ’n wit hings klim wat ’n Arabier nader gebring het en El Dowla jaag daarmee deur die vuurgloed weg. Dan eers hoor Joos die geklap van geweervuur. Dan eers sien hy hoe dat Legioen-uniforms diepblou tussen die brandende tente beweeg. Nou besef hy eers dat ’n opslagkoeël hom in sy been moes getref het. Aanvanklik kon hy dit alles nie wys word nie omdat hy net gesoek het na die dood van El Dowa. Joos skreeu. Hy weet nie op wie hy skreeu nie, maar hy skreeu op iemand om El Dowla voor te keer. Kolonel Ribrun staan gebukkend oor Joos. Dit is nog donker en hy lê nog op die sand, maar daar is nou komberse oor hom. Die kolonel glimlag. “Hiervoor verdien julle die Croix de Guerre,” sê die kolonel. Joos sien Org en Neels ook daar eenkant staan. Die kolonel praat verder. “Jy en jou twee maats sal teruggeneem word na Dini Sadazi toe. Ons het egter nog werk. Ons gaan na Doeroek toe. Ons gaan El Dowla daar aanval probeer vang.” Daarmee draai die kolonel om en stap vort.

Org buk hier by Joos en hy sit sy glas-oog en inwikkel. “Alles is reg ou kêrel. Daardie wond aan jou been is nie ernstig nie. Hulle het in die fort die res van jou spieëlboodskap uitgemaak, veral toe hulle besef het dat die Bormoen ons tot byna binne in die stad gejaag het.” “Hoe het hulle dit reggekry om net betyds hier aan te kom?” vra Joos en sy stem is sag en hees. Org het ’n pakkie sigarette in hande gekry. Hy steek een op en steek dit in Joos se mond. “Hierdie ou kolonel van ons is nie aan die slaap nie, boeta. Hy het geweet dat as hulle die Bormoen toelaat om eers die stad aan te val, dit klaar sou wees. Daarom het hy besluit om eerste hul kamp aan te val toe hulle dit nie verwag het nie. Hy sê hy sou nooit hierdie vervlakste kamp gekry het as ons dit nie aan die brand gesteek het nie. Ek sê vir jou, hulle het darem hierdie Bormoen soos vlieë omgekap. Ek moes net plat bly lê om uit die pad van die lood te bly.”

Vervolg volgende week uitgawe 75

Voorbladfoto verskaf deur Gert van Jaarsveld Hierdie boek is beskikbaar in ons boekwinkel http://storietydskrif.home.blog/boekwinkel/

Die wraak is myne! - 21: Smiley se smart Begin uitgawe 55

“Waar is die kar?” “Hy staan so paar blokke verder geparkeer.” “Is jy bedinges in jou kop?” Smiley bewe van

woede. Hy hou die koerant met die berig van Schoonraad se ongeluk voor hom uit. “Sê nou iemand …”

“Niemand sal my herken nie, niemand sal die kar herken nie. Daar’s honderde wit BMW’s in die land.”

“Maar net een met ‘n spesifieke nommerplaat. As die ou wat jou gesien het, dalk iets van die nommerplaat gesien het, kan dit nonsens afgee.”

Smiley bly ‘n paar oomblikke stil. Haal swaar asem. Maar dan oorweldig emosie hom weer.

“Jy wil vir Smiley in die tjoekie kry. Ek het jou mos mooi gesê …”

Hy bedwing homself met moeite. Sy groot liggaam bewe en hy stort van die drank wat hy in sy hand het op die duur mat uit.

“Waar is die sleutel?” Hy hou ‘n groot vet hand uit.

Hannes oorhandig verdwaas die sleutel aan Smiley. Hy het gou hier aangery omdat hy gedink het hy moet dalk ‘n nuwe ID en paspoort kry net

ingeval iets êrens verkeerd loop. Smiley oorhandig die sleutel aan Dwergie.

“Gaan kry die kar. Vat hom na Mackie se tjopshop. Sê ek sê die kar moet vannag nog uitmekaar en hy moet vir jou die grys Corolla gee. Roer jou gat. My hart kan nie nog bekommernisse vat nie.”

In die hoek agter die kroegtoonbank sit ‘n man met ‘n baard. Hannes kyk na hom, maar Smiley stel hulle nie aan mekaar voor nie. Die man sit ook net voor hom en uitstaar en vryf aanhoudend met sy vinger oor sy wang asof daar iets is wat hy moet wegvryf. Dalk het hy hom al êrens gesien, dink Hannes. Maar dan beduie Smiley vir Hannes om te gaan sit.

Jemima in ‘n deursigtige rooi bloes en swart langbroek bring vir hom ‘n dop.

“Maar hoe weet jy dis ek ? Ek meen die koerantberig?”

“Kyk as ek donners stupid was, het ek lankal met my dinges diep in die tronk gesit. Ek weet alles omdat ek alles moet weet. Jemima, gaan maak vir ons hotdogs. Ek is uitgeteer. Die donnerse Jakkie.”

“Wat van Jakkie?” “Wat van Jakkie? Wat van Jakkie? Jakkie gaan

my siel nog hel toe stuur.” So, dis die rede vir die oorvloedige emosie. “Jakkie het verdwyn. Was nog gisteraand hier.

Vanoggend weg. En hoekom, vra ek jou! Hy’t alles

hier. Kos, genoeg geld, meisies net wanneer hy hulle wil hê. Hier’s dop genoeg, hier’s alles. Maar toe ek my rug draai, is hy weg.”

‘n Traan biggel oor sy groot vet wang. Hy vee dit met die agterkant van sy groot hand weg.

“En nou net voor jy gekom het, hoor ek hy werk weer vir die Griek.”

“Vir Georgiou? Is jy ernstig?” “My manne lieg nie vir my nie. Die laaste ou wat

vir my gelieg het, sal nooit weer kinders hê nie. Dis die waarheid en ek weet nie waar my Jakkie is nie.”

“Diamante.” Almal in die onderwêreld weet van Georgiou se onwettige diamanthandel. En almal weet hoe geslepe hy is. Meer as een van sy draers sit in die tronk. Maar die polisie kan geen vinger op hom lê nie.

“Maar is hy werklik so onnosel?” Hannes kan kwalik sy verbasing en irritasie in toom hou.

“Julle is almal stupid,” kom dit hartstogtelik van Smiley. “Jy, Jakkie en die hele donnerse lot. Kyk net wat vang jy aan?”

Hy hou sy glas uit na Jemima wat intussen die broodjies gebring het.

“Maar dis anders.” “Dis anders, maar dis dieselfde. Julle waag te

veel. En as jy so donners stupid is soos Jakkie … Die pote soek hom, man. Hy’t ontsnap. Hy was in vir moord. En nou is hy weer by die Griek. Hulle gaan sy spoor optel, dan sit hy weer.”

“Ek sal versigtig wees.” Smiley sê niks. Loer nou vir hom met skrefiesoë

oor die vol glas wat Jemima in sy hand gegee het. Toe hy later in die grys Corolla wegry, is hy self

bekommerd oor Jakkie. Hy onthou skielik ‘n snaakse opmerking van Jakkie: “Smiley het alles, ek het niks. As ek eendag hier uitkom, moet ek ook iets hê.”

‘n Paar dae later skiet die polisie vir Jakkie dood na ‘n diamantrooftog. Hannes is verslae, Smiley stukkend.

“Die donnerse Griek. Kyk wat het hy aan my broertjie gedoen. Hulle sê die Griek het alles haarfyn beplan, hy het net nie geweet van die tweede sekuriteitstelsel nie. Die polisie het hulle so te sê op heterdaad betrap en hulle het weggehardloop. Die polisie het geskiet. Jakkie is op die plek dood, sy maat swaar gewond. En die Griek sit seker en lag sy dinges af. Almal weet hy sit daaragter, maar hoe bewys jy dit?”

Smiley laat sy groot kop in sy hande sak en ween soos ‘n kleintjie. Na ‘n rukkie lig hy sy kop op en met betraande oë en ‘n skor stem, sê hy eenvoudig: “Ek sweer hy sal boet.”

En in sy enigheid stem Hannes saam: hulle moet boet, die rykes wat misbruik maak van ander. Driekwart van die tyd as die lewe sy rug op jou draai, is daar ‘n gewetenlose mens daaragter. Ja, hulle moet boet.

Die volgende aand word Georgiou in sy kar, in sy garage, in sy multimiljoenrand huis opgeblaas.

Vervolg volgende week uitgawe 75

Illustrasie verskaf deur Anja Ries Hierdie boek is beskikbaar in ons boekwinkel http://storietydskrif.home.blog/boekwinkel/

17. Die besluit Begin uitgawe 58

Alet se brief was daar voordat hy sy eie aan Amanda gepos het. Hy was verlig dat hy nie ‘n volslae gek van homself gemaak het nie. Maar die wete dat sy met iemand anders getroud is, het geen einde aan sy verlange na haar gemaak nie. Hy moes eenvoudig aanvaar dat sy geen gevoel vir hom het nie. Hy het sy studies voltooi en moes besluit oor sy toekoms.

Sy studentemaats het almal beroepe gekry en al is hy uitgenooi om in talle vakante gemeentes te preek, het die beroepe weggebly. Uiteindelik het hy in Johannesburg gaan evangelisasiewerk doen, en saam met Marina probeer om die swakste van die armblankes in die groot stad te help. Sy was ‘n sosiale werkster en daar kon ‘n verhouding tussen hulle ontstaan het, maar daar was geen vonk nie. Al het hy haar vasgehou en gesoen, was daar geen opwinding soos wat hy gevoel het jare gelede nie.

Nou sit hy met die koerantadvertensie. Die koerant soek ‘n joernalis in Durban. Koerantwese het vir hom nog altyd opwindend gelyk. Hy was op universiteit die redakteur van die studentekoerantjie en het dit baie geniet om nuus oor te vertel en kommentaar te skryf.

Dis tyd dat hy weer sy lewe in oënskou neem. Dalk is dit omdat sy pa ‘n sendeling was dat hy

geroepe gevoel het om predikant te word. Dalk is dit iets in sy geaardheid. Hy hou daarvan om vir mense iets te beteken. Hy het saam met sy pa gesien in watter ellende en hopeloosheid mense kan leef en hoe bemoedigende woorde soms die wêreld vir hulle verander het.

Maar as hy nie maklik ‘n vaste beroep gaan kry en sy eie gemeente kan hanteer nie … Hy is nie lus vir ‘n onvaste bestaan nie.

Die redakteur van die koerant in Johannesburg is ingenome. Dis meer as waarop hy gehoop het. Kan hy volgende maand begin? Dit gee Wynand twee weke om alles agtermekaar te kry, maar dis ook genoeg. Van omdraai is daar nie sprake nie. Die koerant se kantoor sal solank vir hom voorlopige verblyf reël. Daar is eintlik net een stokoue joernalis in die kantoor, as hy goed inpas, is die kantoor eintlik syne. Die redakteur is tevrede dat sy koerant daar in goeie hande sal wees.

In sy nuwe betrekking in Durban pas hy gou aan. Dis oorlog en die binnelandse politiek is woelig. Die ou joernalis maak hom gou touwys en hy slaan sy tande in die werk. Koerantberigte, oorsigartikels, nuusbrokkies, kommentaar oor die gebeure in Natal vloei uit sy pen. Hy reorganiseer die kantoor om dit meer vaartbelyn te maak, reël vir deeltydse tiksters om sy handgeskrewe berigte en artikels oor te tik voor dit na Johannesburg gelanseer word.

Die ou joernalis tree af. Hy is in beheer van die kantoor. Hy is tevrede. Sy lewe is vol, daar is meer werk as wat een mens kan hanteer en dit neem sy gedagtes af van die gebrek aan die regte vrou in sy lewe, die feit dat hy net oppervlakkige verhoudings met dames aanknoop al is daar ‘n string wat graag sou wou hê hy moet ernstiger aanlê.

Voorlopig is dit vir hom genoeg. ~*~*~ “Ek is verlief op jou suster, maar sy wil nie met

my trou nie.” Jasper skud die probleem uit soos ‘n mens ‘n

sakkie aartappels uitskud. “Sê sy hoekom nie?” “Sy wil nie sê nie, maar ek weet sy gee vir my

om. Daar is iets nie reg nie.” Jasper is die boer wat Gertie in die hotel help.

Eintlik het hy al medebestuurder geword. Hy is betroubaar en eerlik, sterk, maar met ‘n minlike geaardheid. En hy is gek na Gertie. Amanda sien die ding al lank kom al praat Gertie nie daaroor nie. As sy verslag doen van die bedrywighede by die hotel, borrel die opgewondenheid oor alles wat Jasper doen so opsigtelik oor dat enigeen kan raai wat aan die gang is.

Sy wonder skielik hoe sou Wynand die saak hanteer het. Sy weet wat sy moet sê, maar ander volg nie presies haar kodes nie. Ander volg wat die predikant voorskryf. In haar jong dae is meisies soos

Gertie direk na die verderf verdoem. Dronkenskap, vrouemishandeling, leuens en bedrog en baie ander sondes is gou vergewe, maar hierdie één sonde nie.

“Ek sal jou vertel, want dit is net eerlik. Dan moet jy self besluit en met jou oortuigings vrede hê. Jy moet net verstaan as ek vir jou vertel, sal dinge tussen jou en Gertie nie weer dieselfde wees nie. Dis jou keuse.”

“Is dit dan so sleg?” “Ja, volgens die huidige norme is dit baie sleg.” “Maar slegte dade maak nie die mens

noodwendig sleg nie. Ons doen almal maar sonde.” “Dis waar, maar dis ook nie waar nie. Wil jy

luister?” “Natuurlik wil ek luister. Daar is niks waarvoor

ek soveel omgee as Gertie nie.” “Ons het sleg grootgeword,” begin sy. Sy vertel

van hulle swak verlede, van die armoede, van die mishandeling en verwerping. “Elkeen van ons moes dit op ‘n manier verwerk. Altwee van ons wou wegkom daarvan. Ek het ontvlug in ‘n wêreld waarin ek my wysgemaak het dat die dag sal kom dat ek die kamp sal afskud. Dit het my aan die gang gehou. Gertie het haar gemis by ‘n man gaan soek, ‘n vrouemisbruiker met ‘n gladde mond. Hy het haar gebruik en sy het saam met hom weggeloop Durban toe. Daar wou hy haar as prostituut gebruik, maar sy het hom verlaat en in uiterste ellende verskillende aaklige werke gehad. Uiteindelik kon sy dit nie

verduur nie en sy het huis toe gekom. Ons ouers was weg, niemand weet waarheen nie. Uit desperaatheid het sy hiernatoe gekom.”

“Amanda?” “Dis waar. En dis die kern van die storie. Die

Gertie wat jy ken, is deur hel op aarde.” Jasper sit lank stil. Hy moet stadig aan elke

woord herkou. Amanda was reg, dit kan alles verander. Hy weeg elke woord, ondersoek sy gewete, onderwerp sy waardes aan kruisvuur. Dan staan hy stadig op.

“Dankie Amanda. Ek weet nou wat om te doen.” ‘n Uur later is hy terug. “Jy het nie dalk beswaar as ons met ons troue die

eetsaal van die hotel gebruik nie,” sê hy met ‘n glimlag.

Sy staan op en slaan haar arms om sy nek. “Jasper, sy is goud, onthou dit. Sorg goed vir

haar.” Vervolg volgende week uitgawe 75